ตัวอย่างรักร้าย

แต่ตอนนีนีแหละทีมนั เดนิ ช้าลง.. ช้าจนเขาสามารถซมึ ซบั ทกุ อย่าง รอบตวั ได้ชดั เจน เสียงรถ ไออ่นุ ของแสงแดด หรือแม้แต่เสียงลม หายใจของการัณย์ทีดงั อย่ขู ้างๆ “ขอบคณุ คณุ ดอมมากนะครับทีอตุ สา่ ห์มาส่ง” !!!??? อนิรุทธ์สะด้งุ เมือจ่ๆู ค�าขอบคณุ กด็ งั ขนึ ทา� ลายความสงบทตี วั เองไมไ่ ด้พบเจอบ่อยๆ ก่อนจะกวาดตามองออกไปยงั ด้านนอกและ พบว่า ตอนนีรถของเขาได้พาการัณย์มาถึงยงั จดุ หมายแล้ว “เออ่ ..ต้องไปแล้วเหรอ” “ครับ?” การัณย์เลิกคิวสูงเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหเู พียนรึ เปลา่ อนิรุทธ์ถามเขาว่าอะไรนะ “ออ่ ..เปลา่ .. ไมม่ อี ะไร ตงั ใจท�างานละ่ ” “ครับ... ขอบคณุ อีกครังนะครับ” ร่างบางขยบั ตวั เพือลงจากรถ แตก่ ลบั กลายเป็นวา่ ไปท�าให้อ นิรุทธ์รู้สกึ เหมือนภาพวาดแสนสวยก�าลงั ถกู ฉีกทิง มอื หนารีบเอือมไป คว้ามอื เล็กๆ นนั อยา่ งลมื ตวั ขออีกนดิ .. ขอเวลาให้เขาอกี นดิ “มะ...มีอะไรเหรอครับคณุ ดอม” การัณย์แปลกใจจนท�าอะไร ไมถ่ กู อนริ ุทธ์ต้องการอะไรกนั แน่ ท�าไมถงึ ท�าแบบนีอย่เู รือย “เออ่ ...คอื ...เอ่อ....ฉัน...ฉนั จะถามนายว่า..เอ่อ..วนั นีเลกิ งาน กีโมงเหรอ” ทกุ อยา่ งดยู งุ่ เหยงิ ในความคิด การณั ย์ไมเ่ ข้าใจการกระท�าขอ งอนิรุทธ์มากขึนเรือยๆ แต่ถึงอย่างนันเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ด้วย

อิทธิพลของอนิรุทธ์ ถ้าเกิดเขาท�าอะไรผดิ ไปละก็ อนาคตของภาวตั อาจพงั ไมเ่ ป็นทา่ ได้ ซงึ เขาจะไม่มีวนั ยอมให้มนั เกดิ ขึน “มนั ไมแ่ น่นอนหรอกครับ คณุ ดอมกร็ ู้วา่ งานในวงการเรากะ เกณฑ์อะไรไมไ่ ด้” “นะ...นนั สินะ..” อนิรุทธ์ถอนหายใจ ก่อนจะเพิงสงั เกตวา่ ถงึ ตอนนีเขากย็ งั จบั มอื ของการัณย์อยู่ “ผมต้องไปแล้วครับ ช้ากว่านีจะสายเอา” “อืม..โชคดนี ะ” ในทีสดุ อนริ ุทธ์กต็ ้องปล่อยการัณย์ไป เขานงั มองร่างบางเดนิ ลงไปจากรถและสาวเท้าเดินหายเข้าไปในฝูงชนทีคลาคล�า นึก เสยี ดายทีความรู้สกึ ดีๆ แบบนนั มลายหายไปในเวลาแคไ่ มก่ ีอดึ ใจ “คณุ ดอมจะเข้าออฟฟิ ศเลยไหมครับ” คนขบั รถหันกลบั มาถามหลงั จากทีเห็นว่าอนิรุทธ์ยังไมย่ อม เอ่ยปากสงั ว่าให้เขาขบั ไปทีไหนอีก ร่างสูงถอนหายใจและค่อยๆ หลบั ตาลง ถามตวั เองซ�าๆ ว่าควรจะกลบั ไปทีสถานีตอนนีเลยหรือไม่ “ยงั .. ขบั ไปเรือยๆ ก่อน” รถคนั ใหญ่ออกตวั ช้าๆ และวิงไปบนเส้นทางอยา่ งไร้จดุ หมาย ตามค�าสงั ร่างสงู อดคดิ ไม่ได้ว่ารถคนั นีช่างเหมือนกบั หวั ใจของตน เหลือเกิน หวั ใจทีจนถงึ ตอนนีกย็ งั คงเต้นอยา่ งสม�าเสมอ แม้จะไมร่ ู้ ว่า... มนั เต้นไปเพือใครหรือท�าไม

8 อนริ ุทธ์ไม่เข้าใจตัวเองเลยสกั นิดว่า ทา� ไมถึงไม่สามารถ ลบภาพของการัณย์ในเช้าวนั นนั ออกไปจากความคิดได้ ทกุ ครังที หลบั ตา หน้าสวยๆ และขนตาทีหนาเป็นแพนนั ก็มาปรากฏขึนทงั ใน ห้วงความคดิ และความฝัน เขาเห็นการัณย์หนั มายิมก่อนจะขยบั ริม ฝีปากพดู อะไรบางอยา่ ง แตไ่ มว่ า่ พยายามจะฟังยงั ไง เสียงเดียวที ได้ยนิ ก็คอื เสียงหวั ใจของตวั เอง มนั เต้นแรงขึน.. แรงขึน จนอนริ ุทธ์ กลวั ว่ามนั จะระเบิดไม่ก็กระดอนหลดุ ออกมาจากปากเสยี กอ่ น “คดิ อะไรอยคู่ ะ” เสยี งหวานมาพร้อมกบั การสวมกอดจากด้านหลงั หญิงสาว เจ้าของค�าพดู ซบหน้าลงบ่ากว้าง ยิมบางๆ เมือเธอสามารถดึงความ สนใจของอนิรุทธ์กลบั ไปได้ส�าเร็จ “ก็คิดไปเรือย อย่าสนใจเลย” “จะไมใ่ ห้ฉันสนได้ยงั ไงคะ ปรกติเวลาอยดู่ ้วยกนั คณุ ไม่เคย วอกแวกหรือคิดเรืองอืนเลยสกั ครัง... ท�าไมคะ เมือคืนฉนั ให้ความสขุ กบั คณุ ไม่พออยา่ งนนั เหรอ”

เป็นอนริ ุทธ์ทยี มิ ออกมาบ้าง เขาหนั กลบั ไปเผชญิ หน้ากบั หญิง สาวทีหลายปีก่อนยงั เป็นแค่นกั แสดงหน้าใหมท่ ีไม่มีใครรู้จกั แตม่ า ตอนนีกลบั เป็นดาราตวั แม่ทีไม่ว่าจะเล่นละครหรือภาพยนตร์ เธอก็ จะได้รับความสนใจจากเหลา่ ผ้ชู มอยเู่ สมอ แนน่ อนว่าการทีเธอเดิน มาอย่ยู งั จดุ นีได้ สว่ นหนงึ ก็มาจากเขาทีคอยสง่ เสริม ซงึ ก็ไม่ได้เป็น เพราะลีลารักทีเผ็ดร้อนนนั เพยี งอย่างเดียวหรอกนะ แตเ่ พราะอนิรุทธ์ เห็นวา่ เธอเป็นคนเกง่ และมีพรสวรรค์ เพยี งแตย่ งั ขาดการสนบั สนนุ ที ดีก็เท่านนั “คิดอะไรไร้สาระ ในหวั ผมไม่ได้มแี ค่เรืองบนเตียงเรืองเดียว สกั หน่อย” “ก็แหม...” หญิงสาวหน้างอมองค้อนอนิรุทธ์จริงจงั ซึงถ้าหากเป็นคนอืน มาท�าแบบนี อนิรุทธ์คงไลต่ ะเพิดและกากบาทชือเธอออกจากวงการ บนั เทิงไปแล้ว แตเ่ พราะ ‘มาติกา’ เป็นผ้หู ญิงในแบบทีเขาชอบ นนั คือสวย ฉลาด และเก่งเรืองบนเตียงอย่างหาตวั จบั ได้ยาก ความ สมั พนั ธ์ระหว่างเขากบั เธอจงึ ไม่เหมือนกบั ดารานักร้องคนอืนๆ ทีมี โอกาสเจอกนั เพยี งแคค่ รังเดียว หลายปี มานีมาติกาจะโทรมานัดเขาให้ ไปเจอกันทีโรงแรม เดือนละครังหรือสองครัง พดู คยุ กนั ถึงเรืองราวชีวิตทีผา่ นไปในแตล่ ะ วนั กอ่ นจะจบลงทีการมคี วามสขุ ร่วมกนั จนถึงเช้า เธอไม่เคยเรียก ร้องให้เขาคบหากบั เธอจริงจงั หรืออยากให้เขาเปิดตวั ว่าเธอคือคน พิเศษ ซงึ นนั กเ็ ป็นสงิ ทีอนริ ุทธ์อยากให้เป็นอย่แู ล้ว เธออาจเป็นผ้หู ญิง ในแบบทีเขาชอบก็จริง แต่กย็ งั ขาดเสน่ห์และไมไ่ ด้น่าหลงใหลถงึ ขนั

ทีเขาอยากร่วมชีวติ ด้วย “แล้วนีคณุ แตง่ ตวั เสร็จรึยงั ถ้าเสร็จแล้วเราจะได้ออกไปกนั เลย” “เสร็จแล้วคะ่ แตว่ นั นคี ณุ ชว่ ยไปสง่ ฉนั ทกี องถ่ายหนอ่ ยนะคะ” “เอาส.ิ . ทีไหนละ่ ” “ก็ทีช่องนนั แหละคะ่ วนั นีฉนั ต้องเข้าฉากทีนนั ทงั วนั เลย” ร่างสงู พยกั หน้าและเดินน�าออกมาจากห้องสวีท ปล่อยให้ มาติกาคว้าหมวกกบั แว่นด�ามาสวมและเดินตามมาทีหลงั อนั ทีจริง เขาไมค่ ิดวา่ วธิ ีนีจะท�าให้คนจา� เธอไม่ได้อยา่ งทีเธอคดิ ตรงกนั ข้ามมนั ท�าให้เธอดแู ปลกแยกจนต้องหนั มองตามเลยด้วยซ�าไป แตเ่ อาเถอะ ถ้าอยากท�าเขาก็จะไมห่ ้าม เพราะไม่ว่าชือเสียงของเธอจะเสียหาย หรือดีแคไ่ หน ยงั ไงกไ็ ม่เกียวกบั เขาอยแู่ ล้ว หลงั จากทีขนึ มาบนรถ อนิรุทธ์ก็เริมพาตวั เองด�าดงิ ลงสคู่ วาม ทรงจ�าของเช้าวนั นนั อกี ครัง เขาไม่ได้สนใจมาตกิ าทีนงั อย่ขู ้างๆ นกั และมาติกาก็ฉลาดพอทีจะรู้ว่า เธอควรจะนงั เงียบๆ และปลอ่ ยให้ อนิรุทธ์อย่ใู นโลกส่วนตวั ทีไมว่ ่าใครก็ไม่มีสทิ ธิเข้าไปแตะต้อง แม้จะรู้ ว่าตวั เองเป็นคนโปรด แตเ่ ธอก็ไม่อยากเสียงท�าให้อนิรุทธ์หงุดหงดิ หรือไม่พอใจเชน่ กนั ตลอดทางมเี พยี งความเงียบและแสงแดดอนุ่ ๆ สาดสอ่ งเข้ามา ช่างน่าแปลกทีทกุ อยา่ งก็เป็นเหมือนเช้าวนั นนั แตจ่ ิตใจของอนิรุทธ์ กลบั ไมไ่ ด้รู้สกึ สงบเลย เขาคิดถึงเรืองนนั เรืองนีอย่ตู ลอดเวลา ขณะ ทีในหวั ก็มีเสียงอะไรตอ่ มอิ ะไรดงั ก้องไปหมด มนั ไมไ่ ด้สงบและผ่อน คลายเหมือนวนั ทีมีการัณย์นงั อยใู่ กล้ๆ เลยสกั นิด

ร่างสงู ถอนหายใจและทอดสายตาออกไปยงั นอกรถ เขามอง คนทีก�าลงั เดินข้ามถนน มองรถราคาแพงหลายตอ่ คนั ทีพยายามเร่ง ความเร็วทงั ทีก็เหน็ อยวู่ ่า หา่ งออกไปแคไ่ มก่ ีเมตรมสี ญั ญาณไฟทีรอ จะสงั ให้ตวั เองต้องหยดุ รถ อนริ ุทธ์รู้สกึ วา่ ทกุ อย่างรอบตวั ช่างยงุ่ เหยิง เสียเหลือเกิน เขาเหนือยแม้ยงั ไมท่ นั ได้ขยบั ตวั ทา� อะไร ในใจเฝา้ ถาม ว่า เมือไหร่ถงึ จะมโี อกาสได้สมั ผสั กบั ความรู้สกึ สงบๆ เหมือนเช้าวนั นนั อีกสกั ครัง อนิรุทธ์ยิมเหยียดให้กับชีวิตตวั เองทีแม้จะมีอ�านาจและเงิน ทองมากมาย แตก่ ไ็ ม่สามารถซือสิงทีตวั เองต้องการจริงๆ ได้ ตงั แต่ วนั ทีแมเ่ สียไป ไมม่ วี นั ไหนเลยทีเขาจะพดู ได้วา่ ตวั เองก�าลงั มคี วามสขุ ได้อยา่ งเตม็ ปากเตม็ ค�า ทกุ คนรอบตวั พยายามดแู ลและท�าให้เขามี ความสขุ มากทีสดุ แตก่ ็ดเู หมอื นว่าจะไมไ่ ด้ผลสกั เท่าไหร่ เขายงั รู้สกึ ว่าชีวิตไมไ่ ด้ถกู เติมเต็ม ยงั มีอะไรบางอย่างขาดหายไป อะไรบางอย่างทีเขาไม่รู้วา่ มนั คืออะไร... “นนั !” ขณะทีรถก�าลงั วงิ ผา่ นสีแยกในยา่ นธรุ กิจ อนริ ุทธ์ก็สะดดุ ตา เข้ากบั ใครบางคนทีก�าลงั เดนิ งดุ ๆ อยบู่ นทางเท้าของอกี ฝังถนน เขา เพง่ มองจนแนใ่ จวา่ ตวั เองไมไ่ ด้ตาฝาดหรือเข้าใจผิดไปเอง ถ้าไมน่ บั วนั ทีเดินชนกันทีสถานี นีก็ถือว่าเป็นครังแรกทีเขาเจอคนคนนีโดย บงั เอญิ “จอดรถ! จอด!” คนขบั รถรีบเหยยี บเบรกจนตวั โก่ง โชคดีจริงๆ ทีไมม่ ีรถคนั อนื ขบั ตามหลงั มา ไมอ่ ยา่ งนนั คงได้มีอบุ ตั เิ หตชุ นท้ายเกิดขนึ กนั บ้างละ่

“มีอะไรคะดอม ให้จอดรถท�าไม” หญิงสาวทีนงั อยเู่ คียงข้าง รีบหนั มาถาม เธอรู้จกั อนิรุทธ์มาหลายปี แตก่ ไ็ มเ่ คยเห็นร่างสงู มที ่าที ร้อนรนจนเสยี มาดแบบนีเลยสกั ครัง “ผมจะลงตรงนี คณุ ไปสถานีกอ่ นกแ็ ล้วกนั ” “อ้าว!! ท�าไมละ่ คะ” อนิรุทธ์ไม่เสียเวลาอธิบายใดๆ ทงั สิน เขาเปิดประตรู ถและ เดินข้ามไปยงั อีกฝังอยา่ งรวดเร็ว ตาคอยมองหาคนทีเป็นต้นเหตใุ ห้ ตวั เองต้องกระโดดลงมาจากรถกลางทางแบบนี หวงั วา่ พระเจ้าจะไม่ กลนั แกล้งจนเขาต้องหนั ไปใช้วิธีสร้างโอกาสให้ตวั เองอกี หรอกนะ ขายาวก้าวเร็วๆ ไปบนทางเท้าทีตอนนีมผี ้คู นเดินกนั ขวกั ไขว่ อนิรุทธ์ถามตวั เองว่า ในสถานทีทีมีคนพลุกพล่านแบบนีเขาจะมี ปัญญาหาคนคนนนั เจอได้ยงั ไงกนั โชคชะตาและพรหมลิขติ จะมีจริง อยา่ งทีใครๆ ว่าไว้อยา่ งนนั เหรอ ปึ ก!! “โอ๊ย!!” เสียงของใครบางคนร้องลนั เมอื อนิรุทธ์รู้สกึ วา่ เขาเดินเตะอะไร บางอยา่ งบนทางเท้า เขารีบก้มลงมองก่อนจะพบวา่ สิงทีเขาเตะโดน คือคนตวั เป็นๆ ทีก�าลงั นงั ยอ่ ตวั เพอื ผกู เชือกรองเท้า ให้ตายสิ คน ก�าลงั รีบอย่แู ท้ๆ ท�าไมถึงต้องมปี ัญหาไร้สาระเกดิ ขึนด้วยนะ “ขอโทษ ฉนั ไม่ได้ตงั ใจ เป็นอะไรมากรึเปลา่ ” อนิรุทธ์บอก เสียงเรียบ แตท่ วา่ สายตากลบั ไมไ่ ด้สนใจค่กู รณีของตวั เองเลย เขา ยงั คงกวาดตามองไปรอบๆ สินหวงั เพราะคิดว่าคงคลาดกบั ใครคนนนั แล้วจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองทีหยดุ ผกู เชือกรองเท้าตรงนี” ทนั ทีทีได้ยนิ เสียงของคนทีตวั เองเดินเตะชดั ๆ อนิรุทธ์ก็ต้อง รีบก้มลงมองอกี ครังพร้อมกบั ใจทีเต้นแรง โชคชะตาและพรหมลิขติ มี อยจู่ ริงๆ “รัน” เจ้าของชอื ค้างไปครู่หนงึ ก่อนจะคอ่ ยๆ เงยหน้าขึนมองอนิรุทธ์ ตากลมแป๋ วจ้องค้างอยอู่ ยา่ งนนั จนคนโดนมองหลุดหวั เราะออกมา หวงั วา่ วญิ ญาณของการัณย์จะยงั ไม่ลอยออกจากร่างไปหรอกนะ “เลิกมองฉนั แบบนนั ได้แล้ว ลกุ ขนึ สิ เดียวก็โดนคนเดินเตะ เข้าอกี หรอก” อนิรุทธ์สง่ มอื ให้การัณย์ทียงั ท�าหน้างงอยบู่ นทางเท้า หากแต่ อีกฝ่ ายก็กลบั ยงั ค้างนิงจนอนิรุทธ์ต้องคว้าทีต้นแขนและดึงตวั ลกุ ขึน แทน “คุณดอม...มาอยู่ทีนีได้ไงครับ” เมือสามารถรวบรวมสติได้ การัณย์กเ็ อย่ ถามด้วยน�าเสียงประหลาดใจ ทงั ทีตรงนีมนั กเ็ ป็นถนน ทีไมว่ ่าใครๆ กม็ สี ิทธิเดินผ่านไปมา แตท่ �าไมเขาถึงได้รู้สกึ วา่ การได้ เจออนิรุทธ์อกี ครังแบบนีต้องไม่ใชเ่ รืองบงั เอิญอกี แนน่ อน “เออ่ ..รถฉนั เสียน่ะ เลยจอดทิงไว้แล้วก็เดินเล่นมาเรือยๆ ถือ เสยี ว่าเปลียนบรรยากาศ” เขาโกหกค�าโต “ไม่คิดวา่ จะมาสะดดุ นาย เอาแถวนี” การัณยร์ ู้สกึ อายจริงๆ ทีสถานการณ์ทีเกิดขนึ ระหวา่ งพวกเขา มีแตเ่ รืองแย่ๆ เดินชนบ้างละ่ ล้มบ้างละ่ แล้วนีเขายงั มานงั ขวางทาง จนโดนอนิรุทธ์เตะเข้าอีก รู้ไปถึงไหนคงได้อายไปถงึ นนั

“ขอโทษครับ ผมไมท่ นั คดิ วา่ ตวั เองจะนงั ขวางทางคนทีเดิน ผา่ นไปมา” “ขอโทษท�าไม ฉนั สติ ้องขอโทษนายทีไม่ได้ระวงั เผลอเตะเข้า ไปเต็มๆ... เจบ็ รึเปลา่ ” “ไม่ครับ ไม่เจ็บเลย ขอบคณุ นะครับทีอตุ ส่าห์เป็นหว่ ง” อนิรุทธ์ยิมตอบ รู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกทีได้เจอกับ การัณย์ตงั แต่เช้าตรู่ของวนั สงสยั อยู่ในใจว่าถ้าหากคนทีเขาเลือก ไมใ่ ชก่ ารัณย์ ในตอนนีเขาจะรู้สกึ สนกุ และมีความสขุ เหมอื นอย่างที เป็นอยตู่ อนนีรึเปลา่ “แล้วนีนายจะไปไหน แล้วงานล่ะ” “วนั นีเพลิงต้องซ้อมเต้นกบั ซ้อมร้องเพลงทีบริษัทครับ” “อ่อ.. งนั นายก็วา่ งนะ่ ส”ิ “ไมใ่ ชห่ รอกครับ ถงึ ไม่ได้ออกไปไหนแต่ผมกต็ ้องเคลียร์พวก เอกสารตา่ งๆ อยดู่ ”ี การัณยอ์ ธิบาย เขาเริมชินกบั ความอยากรู้ไปเสยี ทกุ เรืองของอนริ ุทธ์แล้วล่ะ “นนั สินะ.. ถ้าอย่างนนั นายก�าลงั จะไปไหนล่ะ” “ไปซือกาแฟครับ ร้านประจ�าของผมอยถู่ ดั จากตรงนีไปแคไ่ ม่ กีซอยเอง” อนิรุทธ์หนั มองตามปลายนิวของการณั ย์ ก่อนจะเห็นปา้ ยร้าน กาแฟทอี ย่ถู ดั ออกไป สมองเริมคดิ หาวิธีทีจะตอ่ เวลาระหวา่ งพวกเขา สองคน เขาอตุ สา่ ห์กระโดดลงมาจากรถระหว่างทางเชยี วนะ จะให้ จบแคก่ ารทกั ทายแล้วก็แยกย้ายทางใครทางมนั รึไง “ไปด้วยคนสิ ฉนั กอ็ ยากหากาแฟกนิ สกั แก้วเหมอื นกนั ”

การัณย์หยดุ คิดครู่หนงึ เพราะด้วยระยะห่างทางสงั คมทีแตก ต่างกนั ราวฟ้ากบั เหว เขาจึงอดทีจะรู้สกึ อดึ อดั ไมไ่ ด้ทีต้องท�านนั ท�านี โดยมีสายตาของอนิรุทธ์จบั จ้อง แต่จะให้ท�ายงั ไงล่ะ ปฏเิ สธและบอก ว่าเขาไมอ่ ยากต้องหยุดคดิ ทกุ ๆ นาทีก่อนทีจะพดู หรือท�าอะไรอยา่ ง นนั เหรอ “เออ่ ...ก็...ครับ แตก่ าแฟร้านนีเป็นแคก่ าแฟถกู ๆ นะครับ มนั อาจไมถ่ กู ปากคณุ ดอมสกั เทา่ ไหร่” อนิรุทธ์ไมต่ อบ เขายิมและเดินคไู่ ปกบั การัณย์ด้วยทา่ ทที ีผ่อน คลาย นานมากเหลอื เกินทีไม่ได้มาเดนิ เอือยเฉือยอยแู่ บบนี ทกุ วนั มี แต่งานทีต้องสะสาง พอหมดวนั ถ้าไม่แวะไปหาคนนนั คนนีในโรงแรม กจ็ ะหอบงานกลบั บ้านกอ่ นจะหลบั เป็นตายหลงั จากทีเคลียร์ทกุ อยา่ ง เสร็จเรียบร้อย เขาไม่เข้าใจเลยว่า ท�าไมทกุ คนถงึ ได้มองว่าชีวิตแบบ นีคือชวี ิตทีนา่ อิจฉา มนั ทงั เหงา ทงั โดดเดียว และเหน็ดเหนือยเกิน จะบรรยายแท้ๆ แค่ไมก่ ีอดึ ใจ ทงั สองก็มาถงึ ยงั ร้านกาแฟทีว่า อนิรุทธ์ยืนอา่ น เมนพู ืนๆ จากตรงเคาน์เตอร์ จากนันก็สงั แบบเดยี วกบั ทีการัณย์สงั เพอื จะได้ไม่ต้องยนื รอนาน เขาอยากให้เวลาหมดไปกบั การได้พดู คยุ หรือมองหน้าสวยๆ นี มากกว่าการต้องยืนรอกาแฟรสชาตธิ รรมดาๆ นนั “แล้ววนั นีเพลงิ เขาจะซ้อมเต้นซ้อมร้องอยทู่ ีบริษัททงั วนั เหรอ” อนิรุทธ์เริมบทสนทนาหลงั จากนงั ลงทีโต๊ะตรงมมุ ด้านในของร้าน “ครับ เพราะพรุ่งนีมีรายการสด คณุ กิตเลยอยากให้เพลงิ พร้อมทีสดุ ”

“แล้วเขาต้องซ้อมถงึ กีโมง” “คดิ ว่าคงประมาณค�าๆ ครับ ถ้าหนกั กว่านีร่างกายจะล้าเสยี ก่อน” อนิรุทธ์พยกั หน้าและพยายามท�าเหมือนว่านีเป็นการพดู คยุ กันตามประสาคนรู้จัก แม้ว่าในใจจะมีแผนการต่างๆ ผุดขึนมา มากมายกต็ าม “ฉันได้ยินคณุ กิตบอกว่า นายกบั เพลิงเป็นเพือนกันตงั แต่ เดก็ ๆ” “ครับ.. เราสองคนโตมาในสถานสงเคราะห์ทีเชียงราย ตอน ผมกบั เขาเจอกนั พวกเราอายไุ ด้แค่ห้าขวบเองครบั ” อนั ทจี ริงอนิรุทธ์รู้ประวตั แิ ละรายละเอยี ดของการณั ยห์ มดแทบ ทกุ เรืองแล้ว ทงั เรืองเป็นเด็กก�าพร้า และเรืองทีเป็นเพือนสนทิ กบั ภา วตั แตเ่ ขากย็ งั แสร้งท�าวา่ มนั เป็นขา่ วใหม่ทีน่าตืนเต้น มนั นา่ จะดีกวา่ ถ้าให้การัณย์คิดไปว่า เขาไมเ่ คยรู้เรืองอะไรของตวั เองเลย “ไมน่ า่ เชอื เลย... นีพวกนายโตมาในสถานสงเคราะห์เหรอเนีย มนิ ่าละ่ ถึงได้เข้มแขง็ เอามากๆ” “ทพี วกผมเข้มแขง็ แบบนีก็เพราะครู... เออ่ ..หมายถงึ คนทีคอย ดแู ลพวกเรานะ่ ครับ ทา่ นเป็นคนเกง่ และใจดีมาก ท่านบอกเสมอว่า ถึงพวกเราจะไม่มพี ่อมีแม่ แตพ่ วกเรากม็ กี นั และกนั ” ยิงฟังอนิรุทธ์ก็ยิงอิจฉาการัณย์ ให้ตายสิ การัณย์เป็นเด็ก ก�าพร้า ไม่มีพอ่ แม่ ไม่มเี งินทองมากองอยตู่ รงหน้า แต่กลบั มีสิงทเี ขา ไมส่ ามารถใช้เงนิ ท่มุ ซือมาได้ มีกนั และกนั ค�าทีอนิรุทธ์อยากใช้พดู กบั ใครสกั คน แตจ่ นถึงตอนนีก็มีแคเ่ ขาเพียงคนเดยี วเท่านนั

“แล้ว..นายเคยน้อยใจหรือโกรธบ้างรึเปล่า.. เรืองที...เออ่ ... พอ่ แมข่ องนาย...” บรรยากาศสบายๆ หม่นลงเพราะเรืองทีคยุ มนั ชวนให้หดหใู่ จ ยิง การัณย์ถอนหายใจและยิมบางๆ โกรธเหรอ นนั สินะ เขาไม่เคย คดิ ถึงเรืองนีเลย “ผมไมร่ ู้หรอกครับวา่ พ่อกบั แมเ่ ป็นใคร เพราะตงั แตจ่ �าความ ได้ลงุ กบั ปา้ กค็ อื คนทีคอยดแู ลผมมาตลอด แตว่ ่า...พวกทา่ นคงยงั ไม่ พร้อมทีจะดแู ลเดก็ ตวั เลก็ ๆ สกั เทา่ ไหร่ ท�าให้บางครังเวลาทผี มร้องไห้ งอแงคณุ ลงุ กจ็ ะทบุ ตีผมเพือให้ผมหยดุ ร้อง ทกุ วนั ผมจะต้องใส่เสือ แขนยาวเพือปิดรอยช�าพวกนนั จนเมือผมต้องไปโรงเรียน มนั ก็เป็น เรืองยากทีจะไมใ่ ห้ใครเหน็ ... ครูประจ�าชนั ของผมท่านสงสารผมมาก สุดท้ายท่านก็ตัดสินใจแจ้งต�ารวจ และผมถูกส่งตัวไปทีสถาน สงเคราะห์ครับ” อนิรุทธ์รู้สึกเหมือนตวั เองโดนตีแสกหน้า เรืองแบบนันไม่ สมควรจะเกิดขึนกบั ใครเลย เด็กตวั เลก็ ๆ ทีไมม่ ที างส้ตู ้องรับมอื กบั ความโกรธเกรียวของผ้ใู หญ่ โชคดแี คไ่ หนแล้วทีการณั ย์สามารถเติบโต มาได้ถึงวนั นี แถมยงั เป็นคนทีมองโลกในแง่บวกราวกบั ตวั เองไมเ่ คย พบเจอเรืองทกุ ข์ยากมา “ขอโทษนะ.. ฉนั ไม่ควรถามนายเรืองนีเลย” “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ.. เพราะผมไม่ได้รู้สึกอะไรกบั อดีต พวกนนั เลย ผมมีความสขุ ทีสถานสงเคราะห์ มเี พือน มคี นดแู ลทีดี ยิงกว่าใครในโลก แคน่ นั กม็ ากพอแล้วละ่ ครบั ” อนิรุทธ์ไม่อยากเชือว่าโลกของเด็กก�าพร้าทีขาดซงึ ทุกสิงทกุ

อย่างจะดสู ดใสได้แบบนี แล้วดโู ลกของเขาสิ เขามเี งินทอง มีผ้คู น มากมายล้อมหน้าล้อมหลงั แต่มนั กลบั มืดมนและเปลา่ เปลียวเหลอื เกิน ท�าไมชีวิตนายถึงไดน้ ่าอิจฉาขนาดนีนะ Tru Tru~ Tru Tru~ ขณะทีบทสนทนาก�าลงั ลืนไหล โทรศพั ท์ของการัณย์ก็แผด เสียงขึนขดั จงั หวะ อนิรุทธ์รู้สกึ ได้ทนั ทีว่าความสนใจของอีกฝ่ายถกู เจ้าโทรศพั ท์เครืองเลก็ ๆ นนั ดงึ ไปจนหมด ตาคงู่ ามไมแ่ ม้แต่จะเหลือบ มองมาทางเขา ซ�าร้าย การณั ย์ยงั ลกุ ออกไปจากโต๊ะโดยไมไ่ ด้หนั มาบ อกเขาสกั ค�า อนิรุทธ์นงั มองการัณย์ทียืนคยุ โทรศพั ท์อย่นู อกร้านพร้อมกบั ความคิดมากมาย เขาติดใจคนคนนีมากขนึ ทกุ ที ทงั จากดวงตาและ กลินหอมทีเหมือนของผ้เู ป็นแม่ ไหนจะความคดิ ความอ่านและการ มองโลกนนั อีก การัณย์เป็นเหมือนแสงสวา่ งของโลกใบนี และเขาก็ เป็นเงาสีด�าทะมนึ ทีจะปรากฏตวั ทกุ ครังเมอื แสงสว่างสาดสอ่ งลงบน ผืนโลก นีแหละสว่ นเติมเต็มทีขาดหายไป แสงสว่างทีจะมาส่องชวี ติ อนั ด�ามดื ของเขา “คณุ ดอมครับ ผมต้องไปแล้วครับ” เหมอื นทกุ ครังทีเมอื อนิรุทธ์รู้สกึ อยากหยดุ เวลาเอาไว้ การัณย์ กจ็ ะต้องติดปีกโผบินจากไป เขาถอนหายใจและรู้สกึ หงดุ หงิดอย่าง บอกไม่ถูก ท�าไมการัณย์ถึงไม่คว้าโอกาสทีจะได้อยู่กับเขาเหมือน อยา่ งทีคนอืนๆ พยายามนะ

“ไหนบอกว่าเพลงิ ต้องอย่ซู ้อมอยทู่ ีบริษัททงั วนั ไง นงั คยุ กนั อีกสกั พกั ส”ิ อนิรุทธ์ตดั สินใจพดู ท�าไงได้ กเ็ ขาอยากคยุ กบั การัณย์ ต่ออีกนดิ จริงๆ นี “ไมไ่ ด้หรอกครับ เพลิงโทรมาบอกให้ผมชว่ ยซือกาแฟกบั มือ เช้าเข้าไปให้” “คนอืนมตี งั เยอะแยะ ท�าไมไมใ่ ห้เขาท�าละ่ ” การัณย์ได้แตม่ องตาปริบๆ หลงั จากเหน็ อนิรุทธ์แสดงท่าทีไม่ พอใจออกมา เขาไมค่ ิดวา่ ตวั เองท�าอะไรผดิ เพราะนียงั เป็นเวลางาน และเขากค็ วรจะกลบั ไปท�างานต่อได้แล้ว “ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมต้องไปแล้วจริงๆ ขอบคณุ ส�าหรับกาแฟนะครับ” ภาพจติ รกรรมอนั งดงามก�าลงั ถกู ฉีกทงิ อยใู่ นความรู้สกึ อนริ ุทธ์ ไมร่ ู้จะพดู อะไรขณะนงั มองการัณย์เอือมมือมาหยบิ ข้าวของทีวางอยู่ บนโต๊ะ เขาอยากให้การัณย์อยตู่ อ่ อกี นดิ อยากคยุ อยากเหน็ ตาสวยๆ อยากได้เหน็ มมุ มองดีๆ ทีตวั เองไม่เคยเหน็ “เอ๊ะ!!” เป็นอีกครังร่างกายไวกวา่ ความคิด อนิรุทธ์เอือมมือไปคว้า แขนของการัณย์เอาไว้ ตาคมจ้องนิงจนน่ากลวั “คะ..คณุ ดอม..มอี ะไรเหรอครับ” “อย่ตู อ่ อีกนดิ ทานมือเช้าสายแค่ไมก่ ีนาที เพือนนายไมเ่ ป็น อะไรหรอก” ประโยคจากอนิรุทธ์ท�าให้การัณย์หยุดนิงไปชวั อึดใจ เขา ยอมรับว่าภาวตั คงไม่เป็นอะไรไปถ้าต้องทานมือเช้าช้าออกไปอีกนิด

แตเ่ พราะแววตาและการกระท�าทีเอาแต่ใจตวั เองของอนริ ุทธ์ ท�าให้ การัณย์รู้สึกว่าเขาไมค่ วรยอมให้อีกฝ่ายอกี นีคือชีวิตของเขา นีคอื งานของเขา และคนทีรออยกู่ ค็ อื เพอื นรกั ทีเขาห่วงใยยิงกว่าใคร “ขอโทษนะครับ แตผ่ มอยคู่ ยุ กบั คณุ ไมไ่ ด้จริงๆ ขอตวั ก่อนนะ ครับ” “รัน นีนาย!” กอ่ นทีอนริ ุทธ์จะทนั ได้ใช้อ�านาจอยา่ งทีเคยท�า มือบางก็แกะ มือของเขาออกจากข้อมือตวั เอง ตาค่สู วยเหลอื บมองอย่างไม่แยแส ซงึ นนั ก็ท�าให้อนิรุทธ์จกุ จนคดิ อะไรไมอ่ อก ไมเ่ คยมใี ครท�ากบั เขาแบบ นี นอกจากจะขดั ใจแล้ว การัณย์ยงั มองราวกบั เขาเป็นเดก็ ตวั เล็กที ไร้เหตผุ ลอยา่ งนนั แหละ ไม่มีค�าพดู อ�าลาใดๆ อกี การัณย์ท�าเพียงแคเ่ ดนิ จากไปโดย ทงิ ให้อนิรุทธ์นงั มองจากโต๊ะพร้อมความรู้สกึ ทียากจะบรรยายออกมา เพราะเขาทงั โกรธ ทงั ตกใจ และก็ผดิ หวงั รู้สกึ เหมอื นตวั เองเป็นคน ธรรมดาๆ ทีถกู มองข้ามและไมเ่ หน็ ความส�าคญั คนธรรมดาทีแม้จะ พยายามอ้อนวอนยงั ไง การัณย์ก็ไม่คิดจะสนใจแม้แต่น้อย นีมนั อะไรกนั ... ไอเ้ พือนรักคนนนั มนั ส�าคญั กบั นายมากขนาด นนั เชียวเหรอ!

9 ตังแต่โตมา ยงั ไม่เคยมวี นั ไหนทอี นิรุทธ์จะรู้สกึ หงุดหงดิ ได้มากเทา่ กบั วนั นีอกี แล้ว เขายงั โกรธและไมพ่ อใจทีวนั นนั ถกู การณั ย์ ทงิ ให้นงั อย่คู นเดยี วในร้านกาแฟเล็กๆ นนั ทงั ทีเขาพยายามขอให้อีก ฝ่ายอย่คู ยุ กนั ต่ออีกสกั นิดแล้วแท้ๆ แต่การัณย์ก็ยงั ไม่สนใจแถมยงั มองเขาด้วยสายตาทีคล้ายกบั จะติตงิ มนั ไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ เขาคืออนิรุทธ์ พิพฒั นพงศ์ เจ้าพ่อสือบนั เทิงผู้กมุ ชะตาชีวติ ของเหลา่ ศิลปินและดาราทกุ คนเชยี วนะ ชายหนมุ่ ถอนหายใจเพือระบายความหงดุ หงดิ ทีล้นอยใู่ นอก ตาคมกวาดมองงานทีกองสมุ อย่บู นโต๊ะก่อนจะเมินไปทางอืนโดยไม่ คิดทีจะหยิบมนั ขึนมาดู ในตอนนีอนิรุทธ์ไม่มีอารมณ์จะท�าอะไรทงั นนั เขาอยากเจอการัณย์อีกครังและท�าทกุ วิถีทางเพอื ให้คนคนนนั มา สยบแทบเท้าให้ได้ “เป็นอะไรไปครับ ดคู ณุ ดอมอารมณ์ไม่ดีเลย” เลขาหนมุ่ ที ท�างานด้วยกนั มานานรับรู้ถงึ ความผิดปรกติได้ทนั ที เขาวางเอกสาร ทีต้องส่งให้อนริ ุทธ์เซ็นลงบนโต๊ะ ยิมบางๆ เพราะเดาได้ว่าทีอกี ฝ่าย

อารมณ์ไมด่ ีนา่ จะมาจากผ้จู ดั การหน่มุ หน้าสวยคนนนั “ตรี นายช่วยตอบฉนั มาตามตรงนะวา่ เพลงิ มีอะไรทีฉนั ไม่มี” พาทิศแทบส�าลกั อากาศหลงั จากได้ยนิ ค�าถามของผ้เู ป็นนาย นีเขาฟังผดิ ไปใชไ่ หม อยา่ งอนริ ุทธ์จา� เป็นอะไรทีต้องเอาตวั เองไปเทยี บ กบั นกั ร้องหน้าใหม่คนนนั กนั ล่ะ “เอ่อ... คณุ ดอมคิดยงั ไงถึงถามผมแบบนีครับ” อนริ ุทธ์ไมต่ อบค�าถาม เขาถอนหายใจยาว ควิ หนาได้รูปขมวด แน่นบง่ บอกชดั ว่าก�าลงั หงุดหงิดมากขึนเรือยๆ เขาเองก็ไมไ่ ด้อยาก ถามอะไรแบบนีหรอกนะ แตพ่ อมาคิดวา่ ตวั เองอาจยงั ไมส่ มบรู ณ์แบบ มากพอ เลยโดนการัณย์เมินหนีเช่นนัน คนทีนา่ จะตอบค�าถามนีได้ ดีทสี ดุ กน็ ่าจะเป็นพาทศิ นีแหละ “ท�าไมครับ...หรือว่าคณุ รันเขาพดู อะไร” “เฮอะ! ก็ลองพดู ดสู ิ” ผ้บู ริหารหน่มุ หวั เราะเยาะ ขนาดไมพ่ ดู อะไรยังท�าให้เขาเจ็บใจได้ขนาดนี ถ้าพดู หรือว่าอะไรออกมาสกั ค�า อนิรุทธ์สาบานว่าจะเอาคนื ให้สาสมเชียวล่ะ “ถ้างนั คณุ รันเขาท�าอะไรครับ คณุ ถึงได้รู้สกึ ไมม่ นั ใจจนต้อง มาถามผมแบบนี” “ใครวา่ ฉนั ไมม่ นั ใจ! อยา่ งหมอนนั น่ะ..” อนริ ุทธ์อยากจะเถียง ใจแทบขาด แตพ่ อมองกลบั ไปเขาก็ต้องยอมรับวา่ การกระท�าของ การัณยท์ �าให้เขาหมดความมนั ใจไปจริงๆ ตงั แตโ่ ตมาไมเ่ คยมีใครกล้า ปฏิเสธเขา ตรงกนั ข้าม ทกุ คนพยายามจะวิงเข้าใส่และหาโอกาสเข้า ใกล้เขาอย่างออกหน้าออกตา แล้วดทู ีการัณย์ท�าสิ นอกจากจะไม่ เป็นเหมือนคนอืนๆ แล้ว หมอนนั ยงั ท�าหน้าไมพ่ อใจตอนทีเขาตือให้

อยดู่ ้วยกนั ต่ออีกนดิ คิดว่าตวั เองเป็นใคร ดาวเด่นในวงการบนั เทงิ อยา่ งนนั เหรอ “เฮอะ! คิดว่าตวั เองวิเศษมาจากไหนกนั ” “พูดแบบนีแปลว่าคณุ รันต้องท�าอะไรจริงๆ” พาทิศสรุปแบบ ไม่ต้องรอค�าตอบ เขาประหลาดใจจริงๆ ทีคนธรรมดาๆ อย่างการัณย์ จะท�าให้อนิรุทธ์มานงั คดิ มากแบบนีได้ “เอาเป็นว่าผมจะไมเ่ ซ้าซีถาม คณุ ดอมแล้วกนั ครับ แตถ่ ้าคณุ รันท�าให้คณุ หงดุ หงดิ แบบนี ก็ลอง เปลียนเปา้ หมายใหม่ดไู หมครับ หาคนที...อืม... ยงั ไงดีละ่ งา่ ยๆ ไม่ เรืองมาก และพร้อมทีจะคบกบั คณุ โดยทีคณุ ไม่จ�าเป็นต้องพยายาม ถงึ ขนาดนี” “ท�าไมฉันต้องท�าแบบนนั !” อนิรุทธ์โวยวายทนั ที ใช่ ท�าไมเขา ต้องท�าแบบนนั “คนอยา่ งฉนั ... ถ้าลองตดั สนิ ใจแล้วกไ็ มม่ ที างยอมแพ้ ง่ายๆ เด็ดขาด กบั อแี คค่ นธรรมดาๆ ให้มนั รู้ไปสิว่าฉนั จะไม่มีปัญญา เอาชนะ” พาทิศยิมบางๆ สหี น้าไม่ได้แสดงความรู้สกึ มากนกั ทกุ อย่าง เป็นไปอยา่ งทีเขาคดิ ไว้จริงๆ คนอยา่ งอนิรุทธ์ไม่มีทางยอมให้ใครดถู กู ความสามารถของตวั เองได้ง่ายๆ ยิงบอกให้ล้มเลกิ อนิรุทธ์ก็จะยิง กดั ฟันส้อู ยา่ งเต็มก�าลงั ข้อเสียทีพาทศิ มกั ฉวยโอกาสดงึ มาจีจดุ เพือ กระต้นุ ให้อนริ ุทธ์ฮดึ ส้ขู นึ อกี ครังอย่บู อ่ ยๆ เขาเชือวา่ อนิรุทธ์เองก็รู้วา่ ตวั เองก�าลงั ถกู ท้าทาย แต่เพราะอีโก้ทีสงู ลบิ นนั ท�าให้อนริ ุทธ์เลอื กที จะมองข้ามและพยายามเอาชนะค�าท้าทายพวกนนั ด้วยการท�าให้เปา้ หมายของตวั เองประสบผลสา� เร็จแทน “ถ้าอย่างนันคิวงานนีก็ยงั มีความจ�าเป็นส�าหรับคุณ” เลขา หน่มุ พูดอีกครังพร้ อมกบั วางกระดาษแผ่นหนึงลงบนโต๊ะ ในนนั มี

ตารางการทา� งานของภาวตั ทีตอนนีเริมหนาตากวา่ วนั ก่อนๆ ทีเขาเคย เหน็ ดทู า่ นกั ร้องหน้าใหมเ่ พือนรักของการัณย์จะดงั จนฉดุ ไมอ่ ย่แู ล้ว จริงๆ “ฉันคิดไม่ออกแล้วล่ะว่า จะดึงหมอนนั ออกมาจากงานผู้ จดั การสว่ นตวั ยงั ไง รันตืนไปทา� งานตงั แต่เช้า ทงั วนั ถ้าไมเ่ ดินตาม ก้นเพือนตวั เองก็ต้องเคลียร์เอกสารร้ อยแปดทีบริษัท แค่เวลาจะ หายใจยงั ไม่มีเลย” คราวนีพาทศิ ถงึ กบั หลดุ หวั เราะออกมา ปรกตเิ ขาเคยได้ยิน แตค่ นทีพยายามเข้าหาอนริ ุทธ์บน่ วา่ อนิรุทธ์ไม่ค่อยมีเวลา แตไ่ ม่เคย ได้ยินอนริ ุทธ์บน่ ถงึ ใครอนื ในเรืองนีสกั ครัง เหน็ ทเี ขาคงต้องถอื ธงเชยี ร์ คนคนนีสดุ ใจแล้วละ่ มงั “มอี ะไรน่าข�า นายไมร่ ู้หรอกว่าฉนั ต้องหงดุ หงดิ แค่ไหนตอน ที...” อนิรุทธ์ไม่อยากตอกย�าตวั เองมากไปกวา่ นี เขาถอนหายใจและ เมนิ หน้าจากตารางงานของภาวตั รู้ไปกเ็ ท่านนั ยงั ไงการัณย์กเ็ ปิด โอกาสให้เขาได้คยุ แคไ่ ม่กีนาทีอยดู่ ี “งันคุณดอมก็เอาจุดนีมาท�าประโยชน์ให้กับคณุ ดอมเองสิ ครับ” ผู้บริหารหนุ่มหยุดคิดครู่หนึงก่อนจะยกยิมมมุ ปากเมือเริม เข้าใจในค�าชีแนะของเลขา นนั สินะ ถ้าการัณย์ต้องตามติดภาวตั จน แยกจากกนั ไม่ได้ขนาดนนั เขาก็แค่หาวิธีดงึ ตวั ภาวตั มา เพียงแคน่ ัน โอกาสทีเขาจะได้เจอกบั การัณย์กจ็ ะเกิดขึนเอง ไมต่ ้องวิงตามไปทีนนั ทีนีให้เหนือย ไม่ต้องคอยหงดุ หงดิ วา่ มเี วลาคยุ กนั แคไ่ ม่กีนาที เรือง แคน่ ีท�าไมต้องให้พาทศิ มาบอกด้วยนะ

ช่วงค�าหลังจากเสร็จงานวุ่นๆ ทังหมด ภาวตั การัณย์ และทมี งานคนอืนๆ ก็ต้องแบกสภาพทีอดิ โรยกลบั มาทีบริษัท ภาวตั ยงั ต้องซ้อมเต้นอีกสองชวั โมงถึงจะกลบั คอนโดไปพกั ผ่อนได้ ส่วน การัณย์กต็ ้องเคลียร์เอกสาร เคลยี ร์เชค็ รวมไปถงึ เตรียมงานส�าหรับ วนั พรุ่งนีร่วมกบั ทีมงาน คิดแล้วก็นา่ หวั เราะ จะมีใครรู้บ้างนะวา่ งาน ในวงการบนั เทงิ มนั ไม่ได้น่าอิจฉาอยา่ งทีใครๆ คิดเลย “มากนั แล้วเหรอ ดีเลย เพลิง รนั เข้าไปคยุ กบั ฉนั ในห้อง หนอ่ ยนะ” ไม่ทนั ทีจะวางข้าวของลงด้วยซ�า การณั ย์กบั ภาวตั ก็โดนกิตติ เรียกตวั เข้าไปคยุ ในห้องทา� งาน สองหนมุ่ หนั มองหน้ากนั อย่างหวนั ๆ ภาวนาว่ามนั จะไม่ใชเ่ รืองเลวร้ายอะไร วนั นีพวกเขาตงั ใจท�างานกนั ทงั วนั ไม่ได้มปี ัญหาหรือทะเลาะกบั ใครเลยนะ แตห่ ว่ งไปกเ็ ทา่ นนั เพราะทางเดยี วทีจะรู้ก็คอื ต้องเข้าไปคยุ กบั กิตติ การัณย์เดนิ น�าไปก่อน จากนนั ภาวตั ทีดยู งั เหนอื ยจากงานก็คอ่ ย ลากสงั ขารของตวั เองตามไป “นงั ส.ิ . ฉนั คยุ กบั พวกนายไม่นานหรอก” สองเพือนรักทีกลมเกลียวกันจนเหมือนพีน้องทิงตวั ลงบน โซฟารับแขกในห้อง อดระทกึ ไมไ่ ด้วา่ กิตติก�าลงั จะคยุ เรืองอะไรกบั พวกตน “เออ่ ...มอี ะไรเหรอครับคณุ กิต” การัณย์เริมก่อน “พวกเราไม่ ได้ไปท�าอะไรให้ใครไม่พอใจใชไ่ หมครับ” “ไม่ใช่สกั หนอ่ ย คิดอะไรของนายเนีย” เจ้าของคา่ ยหน้าตา ใจดรี ีบปัด เขารู้ดีวา่ คนของตวั เองมีนิสยั ยงั ไง ไอ้เรืองทีจะไปมปี ัญหา

กบั คนอนื นะ่ ไม่มีทางเกดิ ขนึ อยา่ งแน่นอน “ถ้างนั เรืองอะไรล่ะครับ อย่าบอกนะครับวา่ ท่านประธานมี ไลฟ์ โชว์ให้ผมขนึ เพมิ อีกรายการ” ภาวตั ถามอยา่ งอารมณ์ดี แคร่ ู้ว่า ไม่ได้มปี ัญหาอะไรเขากโ็ ล่งอกแล้วละ่ “ห!ึ ฉนั มดี กี วา่ ไลฟ์ โชว์เสียอกี ” “เอ๊ะ!” สองหน่มุ ประสานเสียงกนั โดยไมไ่ ด้นดั หมาย ความ เหน็ดเหนือยทีเกดิ จากการโหมงานมาทงั วนั คอ่ ยๆ จางหายไป เหลือ เพยี งความตืนเต้นเมือคิดวา่ ก�าลงั จะมงี านอืนเข้ามาเพิมเตมิ “เมือช่วงบา่ ยทาง CCH โทรมาบอกฉนั ว่า เขาจะท�ารายการ ใหม่เกียวกับการตามติดชีวติ ของศิลปินทีก�าลงั เป็นทีสนใจในเวลานี รูปแบบรายการก็เป็นกึงๆ เรียลลิตี ตามไปดหู อพกั ไปดตู อนทีศิลปิน ซ้อมร้องเพลง ท�างาน หรือแม้แตต่ อนนอน” “แล้วเขาก็เลือกเพลิงเหรอครับ” การัณย์แทรกอย่างตืนเต้น นี ไงละ่ ผลจากความพยายามของภาวตั “ใช่ เพลิงเป็นศิลปินคนแรกทีเขาเลือกให้ไปเปิดรายการ กี เทปยงั ไมม่ กี ารสรุป แต่อย่างน้อยๆ ก็น่าจะสกั สบิ เทป” กิตติอธิบาย รายละเอยี ด “ซงึ ฉนั กใ็ ห้คนตอบตกลงไปเรียบร้อยแล้ว ทางโน้นเลย นดั มาวา่ อกี สองวนั ให้นายเข้าไปคยุ รายละเอยี ดกบั เขาทีสถานไี ด้เลย” สองเพือนรักหนั มองหน้ากนั พร้อมความรู้สกึ ตืนเต้น ภาวตั เด บวิ ยงั ไมถ่ ึงเดือนเลยด้วยซ�าแตก่ ลบั มีรายการวาไรตโี ชว์เป็นของตวั เอง แล้ว ถ้าไมไ่ ด้รับความนิยมจริงๆ ทางโปรดิวเซอร์ไม่มีทางยอมเสียง ด้วยแนๆ่ “ส�าเร็จแล้วรัน พวกเราท�าได้แล้ว!”

การัณย์พยักหน้า ยิมกว้างเมือเห็นแววตาของภาวัตเป็น ประกาย พวกเขาท�าส�าเร็จแล้วจริงๆ แม้จะเป็นแค่ก้าวเล็กๆ แตต่ อน นีภาวตั กไ็ ด้ชือวา่ เป็นศิลปินทีได้รับความนิยมแล้ว “เอาละ่ ... เห็นแก่วนั นีมีข่าวดี ฉนั จะให้พวกนายกลบั ไปพกั ผ่อนได้เลย ไมต่ ้องซ้อมเต้นหรือท�างานเอกสาร ไว้ฉันจะให้พวกสต๊าฟ ทีประจ�าอยทู่ ีบริษัทจดั การให้พรุ่งนี” ความสขุ เหมือนจะทวีมากขึนเมือกิตตเิ ลือกให้โบนสั พวกเขา ด้วยการยอมให้กลบั ไปพกั เร็วกวา่ ทกุ ที สองเพือนรกั รีบลกุ ขนึ ขอบคณุ ทังยิมทังหัวเราะให้กับชีวิตทีค่อยๆ เปลียนแปลงไปในทางทีดีขึน จนั ทภาจะต้องดใี จมากแนๆ่ ถ้าได้รู้วา่ ลกู ศษิ ย์ของตวั เองก�าลงั กลาย เป็นศลิ ปินทมี ชี อื เสยี ง เดก็ น้อยทเี ธอคอยดแู ลมาตลอดใกล้จะมโี อกาส ตอบแทนบญุ คณุ เหลา่ นนั แล้ว “กลบั ด้วยกนั นะรัน ฉนั จะแวะไปสง่ แกทีห้องเอง” ภาวตั รีบ อาสาหลงั จากพวกเขาเดนิ ออกมาจากห้องท�างานของกิตติ “ไม่ต้องหรอก แกท�างานมาเหนือยๆ รีบกลบั ไปพกั ดกี วา่ หน้า โทรมขนึ มาเดียวโปรดิวเซอร์ก็เปลยี นใจหรอก” การณั ยบ์ อกปัดเหมือน ทกุ ๆ ที เขากลบั ห้องเองจนชินแล้ว ไม่จ�าเป็นต้องให้เพือนเดือดร้อน ไปสง่ หรอก “แกกเ็ ป็นอย่างนีทกุ ที ไม่เป็นไรๆ ลมื ไปแล้วใช่ไหมวา่ เราสอง คนเป็นเพือนรักกนั ” ภาวตั ย้อน “ถ้าเรืองแค่นีแกยงั ไม่ยอมให้ฉันท�า เพอื แก แล้วทีผ่านมาเป็นสิบๆ ปี เราจะคบกนั เพืออะไรละ่ ” เจอภาวตั เลน่ ไม้นี การัณย์กไ็ ด้แตย่ ืนอึง เพือนของเขาก็ไม่ใช่ เลน่ ๆ เหมือนกนั นะเนีย บทจะจริงจงั ขนึ มากส็ ามารถพดู จนเขาจกุ ได้

“เฮ้อ~ เลกิ บน่ อะไรไร้สาระแบบนนั เถอะน่า ก็ได้ๆ ฉนั ให้แก ไปสง่ ก็ได้ แตห่ ้ามไปนงั เลน่ ทีห้องนะ แกต้องรีบพกั ผ่อน” “รู้แล้วน่า” เพือนรักรับค�าแบบขอไปที ก่อนจะคว้ากญุ แจรถคนั เก่าของ กิตตทิ ีเจ้าตวั ใจป� าอนญุ าตให้ศิลปินคนโปรดยมื ใช้จนกวา่ จะมปี ัญญา ซือรถเป็นของตวั เอง และด้วยสายตาและระยะเวลาทีคบหากันมา ท�าให้การณั ย์แนใ่ จวา่ ภาวตั ไมม่ ที างยอมทา� ตามทเี ขาสงั อยา่ งแนน่ อน ไงล่ะ การัณย์กะแล้วว่าตัวเองต้องคดิ ไม่ผดิ อย่างภาวัต ลองได้มโี อกาสพกั ตงั แตห่ วั ค�าแบบนี ไม่มที างหรอกทีจะยอมเข้านอน กอ่ นเข็มสนั จะชีถึงเลขสบิ สอง แตก่ เ็ อาเถอะ อยา่ งน้อยๆ ภาวตั กเ็ ลือก ทีจะมานอนเลน่ อยทู่ ีห้องเลก็ ๆ ของเขา ไมใ่ ชอ่ อกไปปาร์ตีพยี ากบั พวก ดาราแกแบบนิสยั เสีย เพราะยงั ไงการนอนดกึ จนหน้าโทรมก็คงดกี วา่ การถกู ตา� รวจจบั หรือมีขา่ วแยๆ่ ทงั ทีเพิงเดบิวได้ไม่นาน “เมือไหร่แกจะกลบั ไปห้องเนีย” ร่างบางถามอีกครังหลงั จาก เปิดประตหู ้องน�าออกมาแล้วเหน็ วา่ เพือนรักสดุ หลอ่ ยงั นอนดอู ลั บมั รูปสมยั เรียนอย่บู นฟกู เก่าๆ ของตนเหมอื นเดมิ “อกี แป๊ บสิ ขอฉนั ดรู ูปเก่าๆ พวกนีกอ่ น” ภาวตั ตอบกลบั อยา่ ง ไม่ใสใ่ จนกั ตาคมยงั คงไลด่ รู ูปถ่ายของวนั วานทียงั อยใู่ นความทรงจ�า เสมอ “นีๆ รัน แกดรู ูปตอนรับน้องนีสิ ตอนนนั ผมแกโคตรเด๋อเลยอ่ะ” คนโดนวิจารณ์ซงึ ๆ หน้ากลอกตาขึนเมือนกึ ถงึ สภาพของตวั เองในอดตี นีไงเหตผุ ลทที กุ วนั นเี ขาทา� งานหนกั โดยไมป่ ริปากบน่ คอย

ดเู ถอะ เก็บเงนิ ได้เยอะๆ เมือไหร่ เขาจะเอาไปกว้านซือรูปสมยั เรียน ของตวั เองกลบั คืนมาจากทกุ คนให้หมดเลย “เลิกหวั เราะได้แล้วน่า เสียมารยาท” การัณย์โวยวาย ก่อน จะเดนิ เข้าไปหาภาวตั เพือดงึ อลั บมั รูปกลบั คืนมา ถ้าจะมาหวั เราะกนั แบบนีก็อย่าดมู นั เลย “เฮ้ย! อย่าเพงิ สิ ขอฉนั ดกู ่อน” “ไมใ่ ห้ดแู ล้ว” “ไอ้ขีงก!” ภาวตั โวยบ้าง “ฉนั ไมม่ รี ูปพวกนีเก็บไว้สกั ใบ ขอยมื ดใู ห้หายคดิ ถงึ หนอ่ ยไม่ได้รึไง” การัณย์ไมฟ่ ังเสียง เขาเดินตงึ ตงั เอาอลั บมั รูปไปเก็บไว้ในตู้ จากนนั กห็ นั ไปท�าตาขวางใสเ่ พือนทีตอนนีดอู ารมณ์ดีจนน่าหมนั ไส้ “ไมต่ ้องมานงั ยมิ เลย จะเทียงคนื อยแู่ ล้ว แกควรกลบั ไปห้อง ของแกได้แล้วนะ” “เพงิ จะเทียงคนื เอง ยงั หวั ค�าอยเู่ ลย” ค�าตอบของเพือนรักท�าเอาการัณย์ต้องสา่ ยหน้า ตอนงานยงุ่ กบ็ น่ ว่าอยากพกั พอมเี วลาให้พกั จริงๆ กลบั โอ้เอ้ไม่ยอมพกั ผอ่ น คน แบบนีมนั น่าจบั มาตีก้นนกั นะ “ฉันว่าคืนนีฉันนอนกับแกทีนีดีกว่า ตอนเช้าจะได้ตืนไป ท�างานพร้อมกนั ” ตาคสู่ วยเบกิ โพลงทนั ที การัณย์รีบสา่ ยหน้าและตรงเข้าไปดงึ แขนภาวตั ให้ลกุ ขนึ จากฟกู นอนเกา่ ๆ ของตวั เอง จะบ้ารึไง ให้เขากบั ภาวตั นอนด้วยกนั เนียนะ “ไมม่ ีทาง! กลบั ไปนอนห้องของแกเดียวนีเลย”

“ท�าไมละ่ ” “เออ่ ..ก็..กฉ็ นั ” ร่างบางอกึ อกั นีเขาจะให้เหตผุ ลเพือนยงั ไงดี ล่ะ “เออ่ ..ก็.. เฮ้อ~ แกก็เห็นวา่ ห้องฉันเลก็ แคไ่ หน ทีนอนกม็ ีอยแู่ ค่นี ขืนให้แกนอนด้วยฉนั ไม่ต้องขยบั ไปนอนหน้าประตรู ึไง” การัณย์บอกพร้อมกบั กวาดตามองไปทวั ห้องตวั เอง ใช่ ห้อง นีมนั เล็กเอามากๆ ไม่มีครัว ไม่มีทีกนั เพือแยกการใช้งานให้เป็น สดั ส่วน มนั เป็นเพยี งแคห่ ้องสีเหลียมทีมีห้องน�าเลก็ ๆ หนงึ ห้องแถม มาให้ จะกิน จะนอน จะท�างานหรือจะอะไรอกี ก็ตาม ก็มพี ืนทีแค่ แมวดินตายแบบนีนีแหละ “ก็แล้วทา� ไมต้องไปนอนทหี น้าประตลู ะ่ แกกแ็ คน่ อนทีเดิมของ แก ส่วนฉนั กแ็ คน่ อนเบียดแกนิดหนอ่ ย เหมือนตอนเราเดก็ ๆ ไง” แก้มใสแดงระเรือเมอื คดิ ภาพตวั เองนอนเบียดภาวตั ไม่ไหวๆ ขืนปล่อยให้เป็นแบบนัน เขาต้องไม่มีโอกาสเห็นเช้าวนั พรุ่งนีแน่ๆ เพราะกว่าจะขม่ ตาหลบั ได้ หวั ใจมนั คงหยดุ เต้นไมก่ เ็ ต้นแรงจนระเบดิ ออกมาเสียก่อน “ไมเ่ อา ตวั แกโตอย่างกบั ยกั ษ์ ขืนฉนั ยอมให้แกนอนเบียด ตอนเช้าฉนั คงแบนแต๊ดแตก๋ นั พอดี ไมเ่ อาๆ กลบั ไปนอนทีคอนโดของ แกนนั แหละดีแล้ว” สดุ ท้ายภาวตั ก็โดนการัณย์ใช้แรงทงั หมดดงึ ขึนจากฟกู จนได้ เขาถอนหายใจยาวไมเ่ ข้าใจเพอื นรักเลยวา่ ท�าไมถงึ ไมย่ อมให้เขานอน ทีนีด้วย ทงั ทีสมยั เด็กหรือแม้กระทงั สมยั เรียนมหาวิทยาลยั พวกเขา ก็พกั ด้วยกนั นอนด้วยกนั เป็นปีๆ แตพ่ อเรียนจบอะไรๆ ก็เปลียนไป การัณย์ไมย่ อมให้เขามานอนด้วย ไมย่ อมให้กอดคอหยอกล้อเลน่ หวั

เหมอื นทีเคยเป็น กบั อแี คเ่ หตผุ ลว่าโตๆ กนั แล้วนะ่ มนั ฟังไม่ขึนเลย สกั นิด “รัน...ฉนั ยงั เป็นเพลิงคนเดมิ ของแกนะ” เสยี งบ่นของการัณย์และความวนุ่ วายหายวบั ไปกบั ตาเมือภา วตั ตดั สินใจพูดเรืองทีอยใู่ นใจ เขาเปลียนมาจบั มือของเพือนเอาไว้ สายตาแน่วแน่จริงจงั ยิงกวา่ ครังไหนๆ “พะ..พดู อะไรของแกนะ่ ” “ไมร่ ู้สิ... คงเพราะฉนั รู้สกึ ว่าแกดแู ปลกไปละ่ มงั ตงั แตฉ่ ันมงุ่ มนั เรืองการเป็นนกั ร้อง แกกท็ �าตวั เหมอื นอยากถอยหา่ งออกไปจาก ฉนั ” “ฉนั ..” การัณย์ไมร่ ู้จะอธิบายยงั ไง เขาพดู ไมไ่ ด้หรอกวา่ ที ถอยหา่ งออกมาเพราะรู้ตวั แล้วว่า ค�าวา่ เพือนของเราได้โดนความรัก ทีกอ่ ตวั เงียบๆ มานานท�าลายลง “รัน... ถงึ วนั นีฉนั จะเป็นนกั ร้องแล้ว แตฉ่ ันก็ยงั เป็นเพลิงคน เดมิ นะ ฉันยงั เป็นเพอื นของแก ยงั เป็นคนทีอยากเห็นแกมีความสขุ ” “ฉนั ..ฉนั รู้ ฉนั เองก็อยากเห็นแกมคี วามสขุ เหมือนกนั ” เพอื นรักยิมให้กนั ทา่ มกลางความเงียบ แม้ปัญหาเรืองความ ห่างเหินจะยงั ไมไ่ ด้ถกู ยกขึนมาพดู อย่างจริงๆ จงั ๆ แตจ่ ากสายตาของ การัณย์ก็ท�าให้ภาวตั รู้ว่า การัณย์ยงั มองเขาเป็นเพือนคนเดิมทีเคย รู้จกั ซงึ นนั ก็ถือว่าดมี ากแล้ว เขาไมอ่ ยากให้การัณย์อดึ อดั และมอง ว่าเขาเป็นคนอืน ภาวัตคิดเสมอว่าการัณย์คือคนในครอบครัว... ครอบครัวทีเขาไม่เคยมี เขาถึงได้แคร์และไม่อยากให้การัณย์ต้อง ล�าบากใจกบั การเปลียนแปลงทีเกิดขนึ

“ถ้างนั .. ฉันกลบั ก่อนก็แล้วกนั ดกึ แล้ว แกจะได้พกั ผอ่ น” “อ้าว...เปลียนใจอยากกลบั ไปนอนทีคอนโดแล้วเหรอ” ภาวตั ขมวดคิวให้กบั ค�าถามของการัณย์ เขาจ้องหน้าเพือน สบั สนว่าอกี ฝ่ายก�าลงั ล้อเลน่ อย่รู ึเปล่า “เอ่อ..นะ...นอนได้เหรอ แกยอมให้ฉันนอนทีนีจริงๆ เหรอรัน” “ก็....อย่าทบั ฉนั จนแบนก็แล้วกนั ” การัณย์บอกแค่นนั ก่อนจะเดินอ้อมและล้มตวั ลงนอนบนฟูก เกา่ ๆ ของตวั เอง โดยไมล่ ืมเว้นทีด้านข้างไว้ให้ใครอกี คนทีก�าลงั ยืนยมิ จนแก้มปริ แม้รู้ดวี า่ การยอมให้เพอื นนอนด้วยอาจท�าให้ตวั เองใจเต้น แรงจนถงึ เช้า แต่ถึงอย่างนนั เขาก็ไมอ่ ยากท�าให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเกิด ระยะหา่ งขึนในความสมั พนั ธ์ ดงั นนั มนั คงจะดีกวา่ ถ้าภาวตั ไมร่ ู้สึก ว่า.. เพือนรักคนนีเปลียนแปลงไป “เทียงคืนกว่าแล้ว ผมว่าเพลิงไม่น่าจะออกมาแล้วนะ ครับ” พาทิศหนั ไปคยุ กบั เจ้านายทีนงั เงียบมาตลอดตงั แต่ตามนัก ร้ องคนดงั กับผ้จู ดั การหน้าสวยมาจากบริษัท เขาไมอ่ ยากเดาวา่ อกี ฝ่ายก�าลงั คิดอะไรอยู่ แตท่ ีแน่ๆ มนั ต้องไมใ่ ชเ่ รืองดอี ย่างแน่นอน “พรุ่งนีเช้าไปสืบเรืองของสองคนนีมาให้ฉนั ด้วย ฉนั อยากรู้ว่า ไอ้ทีบอกว่าเพือนนะ่ จะเป็นแค่เพือนจริงๆ รึเปลา่ ” “ครับคณุ ดอม” อนิรุทธ์ไมไ่ ด้สนใจพาทิศอีกแล้ว เขาหนั สายตากลบั ไปยงั ชัน

สองของอพาร์ทเม้นท์โทรมๆ ถามตวั เองวา่ ท�าไมต้องท�าอะไรบ้าๆ แบบ นี ท�าไมคนอยา่ งเขาจะต้องมานงั เฝา้ คนธรรมดาๆ ทีจะบีบกต็ ายจะ คลายก็รอดอย่างผู้จดั การส่วนตัวของดาราหน้าใหม่ ท�าไมต้องไม่ พอใจเพยี งแคเ่ ห็นว่าอกี ฝ่ ายยอมให้เพือนมาค้างด้วยกนั ทีห้องแบบนี ยงั มีคนอีกตงั เยอะแยะทีรอให้เขาไปหา แล้วท�าไม... ทา� ไมเขาถึงต้อง มาเสียเวลาและเสียความรู้สกึ กบั คนแบบนีด้วย ค�าตอบยงั คงวา่ งเปล่าในจติ ใจ อนิรุทธ์ไม่มีคา� ตอบให้ตวั เอง และใครกค็ งตอบเขาไมไ่ ด้ด้วย บางทอี าจเป็นเพราะตาคนู่ นั ไมก่ ็กลนิ หอมอ่อนๆ นนั เขาถึงได้ยอมให้คนคนนนั เข้ามามีอิทธิพลต่อความ รู้สกึ มากขนาดนี

10 เพราะวันนี ต้ องเข้ าไปทีสถานี โทรทัศน์ เพือคุย เรื อง รายการวาไรตี การัณย์เลยรู้สึกคกึ คกั ราวกบั ตวั เองจะได้ออกรายการ เสียเองอย่างนนั เขาตืนเช้ากว่าปรกติ อาบน�านานกว่าปรกติ และก็ ยงั ไปงัดภาวตั ขึนจากเตียงเร็วกว่าปรกติด้วยเช่นกัน พวกเขาต้อง พร้อมทีสดุ เทา่ ทีจะท�าได้ ทกุ อยา่ งจะต้องสมบรู ณ์แบบ ตอ่ ให้โลกแตก ลงตรงหน้า เขาก็ต้องพาภาวตั ไปถงึ สถานีโทรทศั น์ให้ได้ “โธ่... วนั นีเรานดั กนั ตอนเก้าโมงไม่ใช่เหรอรัน” ภาวตั งอแงเหมือนทกุ ครังทีต้องตืนเช้าแบบนี เขาเอามอื ขยี ตาเพือขบั ไลค่ วามพร่ามวั ทีฉาบอยบู่ นมา่ นตา สีหน้ายงั ดเู หมือนคน เพงิ ตืนแม้จะผ่านการอาบน�าแตง่ ตวั มาเป็นทีเรียบร้อยแล้วกต็ าม “นีกแ็ ปดโมงกวา่ แล้วไมใ่ ช่รึไง” จากค�าพูดของการัณย์ท�าให้ภาวตั ต้องยกนาฬิกาขึนดเู วลา เขาถอนหายใจและหลบั ตาลงอยา่ งคนหมดสินเรียวแรง ใช่ นีมนั แปด โมงกว่าแล้ว กว่ามาตงั เจ็ดนาทีแนะ่ “ไปถึงก่อนก็ไม่ได้ หมายความว่าเราจะได้ คุยงานเร็ วขึนสัก

หนอ่ ย เราต้องรอโปรดวิ เซอร์ รอทีมงานคนอืนๆ อีกอย่ดู ี” “ก็ใช่..แต่ถ้าเราไปถึงก่อน เขาก็จะมองวา่ เรามีความรับผิด ชอบนะ” เหตผุ ลของเพือนรักท�าให้ภาวตั ต้องยอมแพ้ เขาถอนหายใจ ทงั ทียงั หลบั ตา กอ่ นจะเงียบไปเพราะคิดคา� นวณแล้ววา่ ยงั ไงตวั เอง กไ็ ม่มีทางเถียงชนะการัณย์อย่างแนน่ อน ในรถเข้าสคู่ วามเงยี บเมือภาวตั หมดแรงเกินกวา่ จะคยุ กบั ใคร ในขณะทีการัณย์ก็ตืนเต้นเกินกวา่ จะบน่ ภาวตั ด้วยเช่นกนั สองเพือน รักตา่ งกลบั เข้ามมุ ของตวั เอง เฝา้ รอให้รถต้ขู บั พาพวกตนไปยงั สถานี โทรทศั น์ ไมม่ ใี ครรู้ว่าอกี ไมก่ ีนาทขี ้างหน้าจะเกิดอะไรขึนบ้าง ได้แต่ หวงั ว่าเมือภาวตั มีโอกาสได้พบหน้ากบั ทางทีมงาน ทุกคนจะพอใจ และไม่คิดเปลียนตวั เอาศิลปินคนอืนมาแทนกแ็ ล้วกนั ใช้เวลาไม่ถงึ ครึงชวั โมง รถต้กู ็พาภาวตั การัณย์ และทีมงาน คนอนื ๆ มาถึงยงั สถานีโทรทศั น์ยกั ษ์ใหญ่ของประเทศ ทกุ คนทยอย เดนิ เข้าไปในสถานีทีหมายคือห้องประชมุ ทีอย่ยู งั ชนั สาม แตท่ วา่ ทนั ที ทีเดินมาถงึ ด้านใน ทงั หมดกต็ ้องแปลกใจเมือพบวา่ ในตอนนีเจ้าของ คา่ ยของตวั เองก�าลงั ยืนสนทนาอยกู่ บั เจ้าพอ่ สอื บนั เทิงผ้มู หี น้าตาหลอ่ เหลาไม่แพ้พระเอกตวั ทอ็ ปเลย “ดมี ากทีมาถึงกอ่ นเวลานดั ” เสยี งท้มุ ทกั ขนึ พร้อมกบั รอยยิม กอ่ นจะหนั ไปทางการัณย์ทีก�าลงั ลอบมองไปทางร่างสงู ทียืนส่งยิมให้ กับทีมงานด้วยท่าทีทีเป็นกันเอง “รัน วันนีฉันจะเข้าประชุมกับ โปรดวิ เซอร์เองนะ นายกบั ทมี งานคนอืนๆ รออย่ดู ้านนอกนีแหละ” “เออ่ ...ครับ..คณุ กิต” การัณย์รับค�าเสยี งเบา เขาไม่รู้ว่าท�าไม

กิตติถงึ ไมใ่ ห้เขาเข้าประชมุ ด้วย แตถ่ ึงอยา่ งนนั เขาก็ใจไมก่ ล้าพอทีจะ ถามเช่นกนั บางทีกิตตอิ าจอยากให้เขามปี ระสบการณ์มากกว่านี ไม่ ก็กิตติต้องการเข้าไปรับรู้และตกลงเกียวกับรายละเอียดของรายการ ทงั หมดเองก็ได้ “ไปเพลิง คณุ ดอมบอกวา่ ทมี งานบางสว่ นรอพวกเราอยทู่ ีห้อง ประชมุ แล้ว” ภาวตั เดนิ ตามกิตติไปอย่างว่างา่ ย แต่ก่อนไปก็ไมล่ ืมหนั มา ส่งยิมให้การัณย์ทียืนมองตาละห้อยอย่เู บืองหลงั เขารู้ดีว่าการัณย์ คาดหวงั กบั งานครังนียงิ กวา่ เขาเสยี อกี พอไมไ่ ด้เข้าไปมสี ว่ นร่วมอยา่ ง ทีคดิ ไว้ ก็คงอดเสยี ดายไม่ได้แน่ “ไว้จะมาเลา่ ให้ฟังนะว่าเป็นยงั ไง” “อืม.. ท�าตวั ดีๆ ละ่ ” การัณย์รู้สกึ เหมือนเป็นพ่อทีก�าลงั ยืนสง่ ลกู ชายอย่หู น้าโรงเรียน เขาหว่ งกลวั ว่าภาวตั จะไปท�าอะไรผิดพลาด จนโปรดิวเซอร์เปลียนใจ แตพ่ อมาคิดว่ากิตติคงไมม่ ีทางให้มนั เป็น แบบนนั ความกงั วลก็เบาลงไปได้หนอ่ ย... แตก่ ็แค่หน่อยเดยี วจริงๆ “เลิกท�าหน้าเศร้าแบบนนั ได้แล้ว เพอื นนายไมไ่ ด้ถกู พาตวั ไป ฆ่าทิงสกั หน่อย” การัณย์สะด้งุ เมือจ่ๆู อนิรุทธ์ก็ขยบั เข้ามาและกระซิบ เขารีบ ถอยกรูดก่อนจะเหลอื บขึนสบตากบั อกี ฝ่ายอยา่ งประหม่า เขาไมช่ อบ ทีอนิรุทธ์ท�าแบบนีเลย แต่ก็อีกนนั แหละทีเขาไม่กล้าพูดหรือแสดง ความคดิ เห็นของตวั เองออกไป “ผม...ผมไม่ได้คดิ แบบนนั ครับ แคเ่ ป็นห่วงตามประสาเพือน เท่านนั ”

ร่างสงู ยกั ไหล่ รู้สกึ หงดุ หงดิ อยา่ งประหลาดทีเห็นการัณย์หว่ ง ภาวตั ขนาดนี เขาไม่เชือข้อมลู ของพาทิศเลยสกั นดิ ว่าสองคนนนั เป็น แคเ่ พอื นกนั อยา่ งทีคนรอบข้างเข้าใจ ใครจะรู้ การัณย์กบั ภาวตั อาจ คบหากนั แบบเงยี บๆ กไ็ ด้ เพือนทีไหนจะคอยเป็นห่วง คอยดแู ลกนั จนนา่ หมนั ไส้แบบนีกนั ล่ะ “นายไมต่ ้องท�าอะไรใชไ่ หม งนั เราก็ไปเถอะ” “เอ๋! ปะ.. ไปไหนครับ” การัณย์ร้องถามทนั ควนั แต่ก็ยงั ช้า กว่ามือของอนริ ุทธ์ทีตอนนีได้คว้าหมบั เข้าทีแขนของเขาแล้ว ร่างบาง พยายามขืนตวั เอาไว้ไมย่ อมให้อนิรุทธ์ลากไปงา่ ยๆ แม้รู้วา่ จะต้องตก เป็นเปา้ สายตาทีมงานและคนทีเดินผ่านไปมาก็ตาม “กไ็ ปหาอะไรใสท่ ้องนะ่ สิ อยา่ บอกนะวา่ นายกนิ มือเช้ากอ่ นที จะมาทีนีแล้วน่ะ” การัณย์อยากโกหกไปแบบนัน แต่พอสบตาอนิรุทธ์เขากลบั กลวั จนไม่กล้าพดู อะไร เขาไมอ่ ยากไปกบั อนิรุทธ์ ไมอ่ ยากต้องมานัง คดิ ก่อนจะพดู อะไรออกไปอกี แตจ่ ะปฏิเสธยงั ไงดลี ะ่ เมือคนตรงหน้า เป็นถงึ เจ้าพอ่ ของวงการบนั เทงิ ทีใครๆ ตา่ งก็ย�าเกรง “เงียบแบบนีแปลวา่ ไมใ่ ช่ งนั กไ็ ปกนั เถอะ ฉนั ไมอ่ ยากนงั กิน มอื เช้าคนเดียว” ในตอนนตี อ่ ให้การณั ย์กล้าปฏเิ สธออกมากค็ งไมส่ ามารถหยดุ อนิรุทธ์ได้อกี แล้ว ร่างสงู กงึ จงู กงึ ลากการัณย์ให้ตามตวั เองไปโดยไม่ สนใจท่าทกี ระอกั กระอว่ นนนั แนล่ ะ่ ถ้าขนื ไปให้ความสนใจเข้า พวก เขากไ็ ม่มที างได้นงั กินมือเช้าด้วยกนั น่ะสิ “ดะ...เดียวครับคณุ ดอม.. คณุ ดอมหยดุ ก่อนครับ” เดนิ มาได้

แคไ่ มก่ ีก้าว การัณย์กต็ ้องรีบหยดุ อนริ ุทธ์เอาไว้ นีพวกเขาไม่ได้จะไป กินมอื เช้าทีโรงอาหารของสถานหี รอกเหรอ ท�าไมอนริ ุทธ์ถึงได้ลากเขา ออกมาด้านนอกแบบนีล่ะ “คอื ...ระ..เราจะไปไหนกนั ครับ คือผม..” “ก็กินมือเช้าไง ทีไหนดีล่ะ โรงแรมเปิดใหม่ใกล้ๆ นีดีไหม” อนิรุทธ์ตอบอยา่ งไมส่ ะทกสะท้าน “เอ๊ะ!! บะ...แบบนนั ไมไ่ ด้หรอกครับ ผมมาท�างาน จะออก ไปไหนมาไหนตามใจตวั เองแบบนีไม่ได้หรอก” การัณย์ตงั ใจพูดกระ ทบอนริ ุทธ์ เขาไม่ได้มหี น้าทีไปนนั ไปนีกบั อนริ ุทธ์นะ “ท�าไมจะไม่ได้ นายไม่ต้องทา� อะไรสกั หนอ่ ย ก็แคอ่ อกไปหา อะไรกินด้วยกนั ใช้เวลาไมเ่ กินสองชวั โมงหรอก” “ตะ..แต่ว่า..ถ้าคุณกิตออกมาแล้วไม่เจอผม..” การัณย์ พยายามหาเหตผุ ลให้ตวั เอง เขาไมเ่ ข้าใจเลยว่าคนอย่างอนิรุทธ์จะ มาเสยี เวลากบั เขาท�าไม “เรืองนนั นายไมต่ ้องหว่ งหรอก กวา่ คณุ กิตกบั เพือนนายจะคยุ เรืองงานเสร็จกเ็ กือบเทียงแน่ๆ และฉนั ก็สงั เลขาของฉันเอาไว้แล้วว่า ให้ดแู ลทกุ คนให้ดีจนกวา่ ฉันกบั นายจะกลบั มา” คิวเรียวสวยขมวดแนน่ กบั ค�าอธิบายยาวเหยยี ด นีอนริ ุทธ์คดิ ทกุ อยา่ งเอาไว้แล้วอย่างนันเหรอถงึ ได้สงั คนของตวั เองไปแบบนนั ในหวั ของการัณย์มแี ตค่ �าว่าท�าไม ทา� ไมอนริ ุทธ์ถึงเลือกทีจะ ลากเขาไปด้วยแทนทจี ะเป็นเลขาของตวั เองหรือใครกไ็ ด้ทอี ยทู่ นี ี ท�าไม ต้องมาเสียเวลาถลู ู่ถกู งั พาเขาไปด้วย ไม่เห็นรึไงว่าเขาไม่ได้เต็มใจ แม้แตน่ ดิ เดียว “แต.่ .คณุ ดอมครับ...”

“ขนึ รถ ฉนั หิวแล้ว” ทงั ทีอยากดือแพ่งไมย่ อมท�าตามทีอนริ ุทธ์สงั แตพ่ อเห็นแวว ตานนั การัณย์ก็ได้แตย่ ืนนิง ในใจเฝา้ ถามตวั เองซ�าๆ วา่ มนั เกิดอะไร ขนึ กบั เขากนั แน่ วนั นีเป็นแคอ่ กี วนั ทีเขาต้องท�างานไม่ใชเ่ หรอ แล้ว จๆู่ อนิรุทธ์ก็โผลเ่ ข้ามาแล้วฉวยโอกาสลากเขาไปนนั ไปนีได้ยงั ไง “จะเข้าไปเองหรือให้ฉันจบั นายยดั เข้าไป” สติถกู กระชากกลบั มาอกี ครังจากค�าถามทีไม่ต่างอะไรกบั ค�า ขู่ การัณย์ก้มหน้าหลบตาจากนนั ร่างกายก็คอ่ ยๆ ขยบั เข้าไปนงั ในรถ โดยอตั โนมตั ิ นีมนั อะไรกนั เมือไมก่ ีนาทีก่อนเขายงั เตรียมตวั เพือคยุ เรืองส�าคญั กบั โปรดิวเซอร์ของสถานอี ยเู่ ลย แล้วตอนนีทา� ไมมนั ถึงได้ กลบั ตาลปัตรแบบนีล่ะ ในรถทีก�าลงั วิงไปบนถนน การัณย์พยายามขยบั ออกมาให้ ห่างอนิรุทธ์มากทีสดุ เท่าทีจะท�าได้ ตาค่สู วยเหลือบมองอีกฝ่ ายอยู่ เป็นระยะๆ ทกุ สงิ ทีอนิรุทธ์ทา� ก�าลงั ท�าให้เขางนุ งงขนึ เรือยๆ จากความ บงั เอญิ กลายเป็นการบงั คบั แถมเขาก็ไมไ่ ด้อยใู่ นฐานะทีจะปฏเิ สธได้ ด้วย “วนั นีนายดแู ปลกไปนะ ไมค่ ยุ หรือเล่าอะไรให้ฉนั ฟังอีกล่ะ” อนิรุทธ์พยายามท�าให้บรรยากาศผ่อนคลายลง เขาหันไปส่งยิมให้ การัณย์ทีนงั ตวั แขง็ ทืออย่ขู ้างๆ นกึ ข�าทีร่างบางพยายามขยบั ตวั ถอย ห่างทงั ทีตวั เองกแ็ ปะติดอย่กู บั ประตรู ถแล้วแท้ๆ “ว่าไง...เลา่ เรืองของ นายอีกสิ” ไมไ่ ด้ผล การัณย์ยงั เอาแตน่ งั ก้มหน้ามองเท้าตวั เอง มีเพียง เสียงเดียวทีอนิรุทธ์ได้ยนิ นนั กค็ อื เสียงลมหายใจเข้าออก มนั ท�าให้เขา

เริมไมช่ อบใจขนึ มาทีละนิด ก็แคอ่ อกมาด้วยกนั ท�าไมการัณย์ต้อง ท�าเหมอื นกบั โดนเขาบงั คบั ให้ท�าในเรืองแยๆ่ ด้วย “ไม่อยากออกมากบั ฉนั เหรอ” “เออ่ ..ปละ..เปลา่ ครับ” การัณย์ปด “แล้วท�าไมถงึ ท�าหน้างอแบบนนั ” “เปลา่ นีครับ” “โกหกไม่เก่งเลยนะ” อนิรุทธ์พูดเสียงเรียบแต่ก็แฝงไว้ด้วย ความรู้สกึ ไมพ่ อใจ จากนนั ทกุ อย่างกก็ ลบั เข้าส่คู วามเงียบอกี ครัง ใน เมือการัณย์ไม่อยากคุยอะไรเขาก็จะไม่บงั คบั แตเ่ รืองไปกินมือเช้า ด้วยกนั ยงั ไงการัณย์ก็ไม่มีสิทธิปฏิเสธ บรรยากาศตงึ เครียดอบอวลอยใู่ นรถจนกระทงั ทงั สองมาถงึ ที หมาย มนั คอื โรงแรมขนาดใหญ่ระดบั หกดาวทีเพงิ เปิดได้ไมน่ าน แขก ทีมาใช้บริการสว่ นมากก็เป็นนกั ธรุ กิจชาวต่างชาติไม่ก็คนจากสงั คม ชนั สงู ซงึ นนั ก็ท�าให้การณั ย์รู้สกึ เหมือนตวั คอ่ ยๆ ลีบเล็กลงหลงั จาก ก้มมองดสู ภาพตวั เองในตอนนี “ตามมาสิ ฉันให้คนจองโต๊ะไว้แล้ว” อีกครังทีค�าพดู ของอนิรุทธ์ท�าให้การัณย์มนั ใจว่าทกุ อยา่ งถกู เตรียมการเอาไว้ แต่จะเพืออะไรละ่ เขาไมไ่ ด้มคี วามส�าคญั ถึงขนาด ต้องให้อนริ ุทธ์มาท�าเรืองแบบนีให้นะ แถมระหวา่ งพวกเขาก็ไมไ่ ด้สนทิ สนมจนถึงขนาดนังกินมือเช้าด้วยกนั สักหน่อย ทีผ่านมาเขาก็แค่ เกรงใจและไมก่ ล้าปฏเิ สธน�าใจของอนิรุทธ์กเ็ ทา่ นนั ยงิ คดิ ทกุ อยา่ งกย็ งิ ยงุ่ เหยงิ การัณยถ์ อนหายใจและคอ่ ยๆ เดิน ตามอนิรุทธ์เข้าไปในห้องอาหารของโรงแรมหรู กอ่ นจะสะดดุ เข้ากบั

เฉลยี งทีสร้างยืนออกไปจนติดแม่น�า แสงแดดยามเช้าทีอาบไล้ท�าให้ ทกุ อยา่ งถกู แต่งแต้มด้วยสเี หลืองนวลนา่ มอง “สวสั ดคี ่ะคณุ ดอม โต๊ะทีจองไว้พร้อมแล้วนะคะ” บริกรสาวเดนิ เข้ามาบอกอยา่ งสภุ าพทนั ทีทีอนริ ุทธ์มาถงึ จาก นนั ก็เดินน�าไปยงั ระเบยี งด้านนอกซึงเป็นจดุ แรกทีการัณย์สะดดุ ตา นี เขาก�าลงั จะได้กินมือเช้าในสถานทีหรูหราแบบนีจริงๆ เหรอเนีย “ขะ..ขอบคณุ ครับ” การัณย์รีบกลา่ วขอบคณุ เมือบริกรอกี คน เลือนเก้าอีให้ทนั ทีทีเขาเดินถงึ โต๊ะ ตงั แตเ่ กิดมาเขาไม่เคยรู้สกึ วางตวั ล�าบากขนาดนีมาก่อนเลย “อยากกินอะไรสงั ได้เลยนะ ไมต่ ้องเกรงใจ” ยิงอนริ ุทธ์มีท่าทเี ป็นปรกตมิ ากเทา่ ไหร่ การัณย์กย็ ิงท�าตวั ไม่ ถกู มากขึนเทา่ นนั พวกเขาไม่ได้สนิทสนมหรือค้นุ เคยกนั สกั นดิ จ่ๆู จะให้มานงั ร่วมโต๊ะและท�าเหมือนรู้จกั กนั มาเนินนานได้ยงั ไง “เอ่อ..ปรกติตอนเช้าผมดืมแคก่ าแฟแก้วเดียวครับ” “งนั กถ็ ือเสียวา่ วนั นีเป็นวนั พเิ ศษก็แล้วกนั ” อนริ ุทธ์ตอบพร้อม เสยี งหวั เราะ ในทา่ ทีทีทีเลน่ ทีจริงนนั เขาหวงั อย่ลู กึ ๆ ว่าการัณย์จะ มองว่าวนั นีเป็นวนั พเิ ศษจริงๆ นีเป็นอาหารมือแรกทีพวกเขากินด้วย กนั ตอ่ ให้เป็นการชวนแกมบงั คบั กเ็ ถอะ ยงั ไงมนั ก็ยงั นา่ จดจา� ไว้อยดู่ ี “ว่าไง ตกลงจะสงั อะไร” “เออ่ ..ถ้า..ถ้างนั ผมขอชดุ อาหารเช้าละกนั ครับ” “อมื ...ถ้างนั ฉนั สงั เหมือนนายละกนั ... ชดุ อาหารเช้าสองชดุ แล้วก็คาปชู ิโนสองแก้ว” อนิรุทธ์หนั ไปบอกกบั บริกร ตกใจนดิ ๆ ทีตวั เองจ�าได้ว่า การัณย์ชอบดืมกาแฟประเภทไหน ทงั ทีมนั เป็นเรืองเล็ก

เสยี ยิงกว่าเล็ก แตเ่ ขากลบั จ�ามนั ได้ดยี ิงกวา่ ชือของค่นู อนทีผ่านๆ มา เสยี อีก ตาคมไลม่ องใบหน้าสวยหวานเกินชายของคนตรงหน้า ยิม ในใจเมือเห็นวา่ อีกฝ่ายพยายามหลบสายตาไปทางอืน อนิรุทธ์รู้สกึ ได้ว่าการัณย์ก�าลงั ประหม่าอย่จู ริงๆ ไม่ใชแ่ กล้งท�าเพือให้ตวั เองดใู ส ซอื เหมอื นทีหลายๆ คนเคยท�าให้เขาเห็น “ทีนีบรรยากาศดีนะ ฉันเคยมาตอนทีเปิดช่วงแรกๆ ทีนงั เตม็ จนต้องจองล่วงหน้าเชียวละ่ ” อีกครังทกี ารัณย์ได้แตฟ่ ังโดยไมพ่ ดู อะไร จะให้เขาพดู อะไรละ่ เมือตอนนีในหวั มีแต่ค�าถามมากมายอดั แน่น มหี ลายต่อหลายข้อที เขาอยากจะอ้าปากถามออกไปเสียเดียวนี แต่พอเห็นแววตาของ อนิรุทธ์เขาก็ประหม่าจนต้องรีบก้มหลบพร้อมกบั กลืนค�าถามพวกนนั กลบั ลงไป “ดทู า่ วนั นนี ายไมพ่ ร้อมจะคยุ กบั ฉนั จริงๆ ถึงได้เอาแตน่ งั เงยี บ แบบนี” “เอ่อ...ผม..” “มีอะไรอยากถามฉนั รึเปลา่ ” แม้นายพรานจะชีโพรงให้กระรอกแล้วกต็ าม หากแต่กระรอก น้อยก็ยงั กล้าๆ กลวั ๆ อย่ดู ี การัณย์สา่ ยหน้าปฏิเสธและก้มหน้าก้ม ตามองมือตวั เองทีวางนิงอย่บู นตกั ทงั ทีมีค�าถามล้านแปดอย่ใู นใจ แท้ๆ แต่จากสญั ชาตญาณ การัณย์กลบั คดิ ว่าเขาควรนงั เงียบๆ ตอ่ ไป เพราะถ้าหากคา� ตอบกลายเป็นเรืองทกี ระอกั กระอ่วนขึนมา มือ เช้าของวนั นีคงท�าให้เขาจดจ�าไปอกี นานแสนนานเลยทีเดยี ว

“แล้วไม่สงสยั บ้างเหรอทีช่วงนีเราสองคนเจอกนั บ่อยแบบนี” สงสยั สิ ใครจะไม่สงสยั กนั ล่ะ “แล้วคณุ ดอมอยากอธิบายรึเปล่าละ่ ครบั ” การัณย์ย้อนถาม มนั จะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาอยากรู้แตอ่ นิรุทธ์ไมอ่ ยากตอบ “เรืองไหนละ่ ลองถามมาก่อนสิ” เป็นครังแรกของวนั นีทีการัณย์กล้าสบตาอนิรุทธ์ตรงๆ ร่าง บางพยายามค้นหาว่าอีกฝ่ายก�าลงั คิดอะไรอย่กู ันแน่ ท�าไมถงึ ได้ดู เหมือนคนทีก�าลงั มคี วามสขุ ถึงขนาดนี ไม่รู้รึไงว่ารอยยิมสวยๆ นนั ไม่ ได้ท�าให้คนมองอยา่ งเขารู้สึกดแี ม้แตน่ ้อย “ฉนั จะไม่พดู ซ�านะรัน อยากถามอะไรก็ถามมา ถ้าฉนั ตอบ ได้... ฉนั ก็จะตอบ” อนิรุทธ์ย�า ใจเต้นแรงอยา่ งทีไม่เคยเป็นเมือคดิ วา่ อาจต้องพดู เรืองทีตวั เองคดิ ไว้ออกมาจริงๆ “ถ้าอยา่ งนนั ...ผมขอถามคณุ ดอมแค่ค�าถามเดียวครับ” “วา่ มาสิ” การัณย์ก�ามือแน่น แม้จะตดั สนิ ใจแล้วว่าจะต้องถามอนิรุทธ์ ให้ได้ แตค่ วามกลวั ในจติ ใจกย็ งั ท�างานอยา่ งแข็งขนั เขาไมร่ ู้วา่ ผลลพั ธ์ จะออกมาเป็นยงั ไง ถ้าค�าถามโงๆ่ นีท�าให้อนริ ุทธ์ไม่พอใจขนึ มาล่ะ “เอ่อ..คือ...คณุ ..คณุ ดอมท�าแบบนีท�าไมครับ” เหมอื นภเู ขาลกู โตถกู ยกออกจากอก การัณย์ถามค�าถามทีตวั เองอยากรู้ไปแล้ว ทีเหลือก็แคร่ อค�าตอบและค�าอธิบายจากอนิรุทธ์ เท่านนั “เรืองไหนละ่ มือเช้านีเหรอ” “ทุกเรืองครับ.. ทกุ ครังทีเราสองคนเจอกัน.. มนั ไม่ใช่เรือง

บงั เอญิ ใชไ่ หมครับ” “ไม่รวมครังแรก” อนิรุทธ์ตอบสนั ๆ ยิมบางๆ เมือเหน็ สีหน้าที ถอดสขี องการัณย์ เขาอยากวิงเข้าไปดใู นหวั ของการัณย์จริงๆ จะได้ รู้ไปสกั ทีวา่ อีกฝ่ายก�าลงั คิดอะไรอยู่ จะตืนเต้นดีใจทีตวั เองกลายเป็น คนโชคดที ีสดุ ในโลกรึเปลา่ นะ “ท�าไมครับ..เพราะอะไรคณุ ถึงท�าแบบนนั ” มนั เป็นค�าถามส�าคญั ทีอนิรุทธ์ถงึ กบั ต้องหยดุ คิด เขาอยาก ให้มนั เป็นค�าตอบทีน่าประทบั ใจ แต่อีกมมุ หนึงก็ไม่อยากโกหกหรือ สร้างภาพให้ตวั เองดดู ี มนั จะมีประโยชน์อะไรทีจะหลอกลวงวา่ เขานะ่ ดีแค่ไหนเมือสดุ ท้ายการัณย์ก็จะรู้ว่าจริงๆ แล้วเขามนั ก็แค่คนธรรม ดาๆ คนหนงึ “ฉนั สนใจนาย” อนิรุทธ์รู้สึกได้ว่าโลกของการัณย์ได้ หยุดหมุนไปเป็นที เรียบร้อยแล้ว ตาคสู่ วยทีเหมือนกบั ตาของแมจ่ ้องนิงมาทีเขา มนั วา่ ง เปลา่ และไร้ซงึ ประกายงดงามจนน่าใจหาย นีเขาไมไ่ ด้พดู อะไรผิดไป ใช่ไหม “สนใจ...หมะ..หมายความว่ายงั ไงครับ” “ต้องอธิบายด้วยเหรอ ฉนั นึกวา่ มนั ชดั เจนพอแล้วเสยี อกี ” กอ่ นทีการัณย์จะทนั ได้พดู อะไร มือเช้ากถ็ กู น�ามาเสิร์ฟทีโต๊ะ เสียก่อน เขาปิดปากเงียบโดยทีในใจมเี พียงความสบั สน นีมนั เกิด อะไรขึน เขากบั อนิรุทธ์เจอกนั แคไ่ มก่ ีครัง แล้วท�าไมจ่ๆู อนริ ุทธ์ถึงได้ พดู แบบนีกบั เขา “นายคิดว่ายงั ไง..”

“เออ่ ...ผม..คอื ” “มีไม่กีคนหรอกนะทีฉนั พดู แบบนีด้วย สว่ นใหญ่ถ้าไมเ่ ดนิ เข้า มาเอง ก็มีคนพาตวั มา” อนิรุทธ์บอก ยิมเหยียดหยนั เมือคิดถงึ หน้าคน พวกนนั “แต่นายนะ่ ... พิเศษกว่าคนอืนๆ ฉนั ชอบการมองโลกของ นาย โลกนายเป็นสขี าวทงั ทีชีวติ ของนายมีแตค่ วามยากล�าบาก..” “แล้วยงั ไงครับ.. คณุ สนใจผม.. แล้ว...” “ก็ไมย่ งั ไง... ถ้านายตกลงฉนั กจ็ ะได้ไมต่ ้องเสียเวลาอีก อยาก ได้เทา่ ไหร่ก็บอกมาได้เลย ฉนั ไม่ใชค่ นทีจะมางกกบั เรืองแบบนี” การัณย์รู้สกึ เหมือนตวั เองโดนตบหน้าซ�าแล้วซ�าเล่า เจบ็ และ ชาไปทังตวั เมืออนิรุทธ์พดู เหมือนเขาเป็นสินค้าทีสามารถตีราคาได้ ชีวติ คนทงั ชีวติ ท�าไมอนิรุทธ์ถึงคดิ ว่าเงินทองพวกนนั จะสามารถซือ ได้ “ห.ึ .. ถึงกบั พดู ไม่ออกเลยเหรอ เอานา่ .. พดู มาได้เลย ฉนั เขียนเชค็ ให้นายตอนนีเลยก็ได้นะ” อาหารตรงหน้าดูน่าคลืนไส้ส�าหรับการัณย์ขึนมาทนั ทีเมือ อนิรุทธ์พยายามไลต่ ้อนให้เขาตีราคาตวั เอง มือบางก�าแนน่ อย่ทู ีหน้า ตกั ตงั แตเ่ กดิ มาเขาไมเ่ คยเจอใครทีมพี ฤตกิ รรมนา่ รังเกยี จขนาดนีเลย “ผม....” Tru Tru~ Tru Tru~ อกี ครังทีการสนทนาถกู ขดั จงั หวะ คราวนีเป็นโทรศพั ท์เครือง เล็กของการัณย์ทีแผดเสียงร้องเรียกให้เจ้านายสนใจ แน่นอนว่ามนั เป็นเหมือนทกุ ครังทีมนั สามารถท�าให้การัณย์ทอดทิงทกุ สิงทกุ อยา่ ง ตรงหน้าได้ทนั ที ตอ่ ให้เป็นเจ้าพอ่ ของวงการบนั เทิงหรือบคุ คลส�าคญั

ของโลก การัณย์ก็ไมแ่ คร์ “งะ..ไงเพลิง.. เริมประชมุ รึยงั ” แคค่ า� ทกั ทายก็ทา� ให้อนริ ุทธ์หงดุ หงดิ ได้แล้ว เขาจงใจจ้องหน้า การัณย์เพือบอกให้อกี ฝ่ายรู้ว่าตวั เองก�าลงั ไม่พอใจมากแคไ่ หน แต่ ทว่าผลลพั ธ์กลบั กลายเป็นศนู ย์เมือการัณย์ไม่แม้แต่จะชายตามอง กลบั มา “เออ่ ..งนั เหรอ...คอื ฉนั ....ฉนั เดินออกมาซอื ของนะ่ .. แต่จะกลบั ไปเดียวนีแหละ เดียวเจอกนั ทีนนั นะ” การัณย์ใช้เวลาในการสนทนากบั เพือนรักไมน่ านก่อนจะตดั สาย จากนนั กห็ นั กลบั ไปหาอนิรุทธ์ทียงั จ้องเขมง็ มาทีตนพร้อมความ รู้สกึ ไม่พอใจทีชดั เจน “ผมต้องไปแล้วครบั ต้องไปหาเอกสารให้คณุ กิต ขอโทษด้วย นะครับ” “นายไปไหนไมไ่ ด้ทงั นนั !” อนิรุทธ์ไม่สามารถท�าเป็นใจเยน็ ได้ อกี แล้ว “นงั ลง ฉนั ยงั พดู เรืองของเราไมจ่ บ” แทนทีการัณย์จะยอมทา� ตามค�าสงั ร่างบางกลบั เหลือบมอง อนิรุทธ์ด้วยสายตาเยน็ ชา ไม่มีรอยยิมเอยี งอายหรือทา่ ทีประหม่าทีอ นิรุทธ์มกั เหน็ อยเู่ สมอๆ นีการัณย์คิดจะท�าอะไร “ขอโทษด้วยนะครับ แต่เรืองของเรามนั จบลงแล้ว ผมไม่ใช่ คนทีคณุ ดอมมองหาอยแู่ นๆ่ เก็บข้อเสนอพวกนนั ไปใช้กบั คนอืนเถอะ ครับ” “นีนายก�าลงั ปฏิเสธข้อเสนอดีๆ ของฉันงนั เหรอ” อนิรุทธ์ไม่ อยากจะเชือ

“ตลอดเวลาทีผมเติบโตมา คนทีคอยดแู ลผมบอกผมเสมอวา่ มนษุ ย์เรามีคณุ คา่ เกินกว่าทีใครจะมาตีราคาได้ สิงทคี ณุ ท�า นอกจาก จะเป็นการดถู กู ผมแล้ว คณุ ยงั ตคี า่ ของมนษุ ย์ต�าเกินไปอกี ด้วย.. เงิน ทองไม่สามารถซอื ทกุ สงิ ทกุ อยา่ งบนโลกได้หรอกครับ” การณั ย์ระบาย ความรู้สกึ ของตวั เองออกมา รู้สกึ แย่อย่างบอกไมถ่ กู ทีต้องมาเจอเรือง บ้าๆ ตงั แตเ่ ช้าเชน่ นี “ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าผมพดู มากเกนิ ไป.... ลาก่อนครับ” ทกุ อยา่ งทิงค้างอย่แู ค่นนั การัณย์เดนิ จากไปโดยไมแ่ ตะมือ เช้าราคาแพงแม้แต่ค�าเดียว สว่ นอนริ ุทธ์ก็ยงั คงนงั นิง เพราะตกใจกบั การถกู ปฏิเสธเป็นครังแรก นีเขาโดนคนธรรมดาๆ ทีไมไ่ ด้เป็นแม้แต่ ดาราตวั ประกอบราคาถกู พดู ตอกกลบั มาจนหน้าหงายจริงๆ ใชไ่ หม มากไป... มากไปแล้ว มากไปแลว้ นะการณั ย์!!!

11 โครม!!! เอกสารกอ งโตถูกปั ดลงจ ากโ ต๊ ะท�างานอย่างเก รี ยวก ราด กระดาษสีขาวทีอดั แน่นไปด้วยเนือหาส�าคญั กระจดั กระจายเต็มพืน จนพาทิศทียนื มองอย่อู ดไม่ได้ทีจะก้มลงไปเก็บมนั ขนึ มา “หมอนนั คดิ ว่าตวั เองเป็นใครถงึ ได้กล้าพดู กบั ฉนั แบบนนั !!” เสียงโวยวายทีตามมาท�าให้พาทศิ ต้องชะงกั เขาถอนหายใจ และก้มหน้าก้มตาเกบ็ เอกสารพวกนันโดยไมไ่ ด้พดู อะไร ในเวลานีพา ทศิ รู้ดวี า่ อนิรุทธ์กา� ลงั โกรธมากแคไ่ หน คนทีมชี ีวติ ไมต่ า่ งอะไรกบั ราชา ทีเพยี งชีนิวสงั สงิ ทตี ้องการกจ็ ะมากองอย่ตู รงหน้า ไม่มีทางยอมรับได้ แนๆ่ เมือต้องโดนคนธรรมดาๆ อยา่ งการัณย์ปฏิเสธกลบั มาแบบนี “เฮอะ!! มีค่าเกินกว่าทีใครจะตีราคางนั เหรอ... ถ้าเงนิ มนั ซือ คนไม่ได้จริงๆ แล้วไอ้ทีฉนั เจอมาตลอดทงั ชีวิตละ่ มนั หมายความวา่ ยงั ไง” อนริ ุทธ์ยงั หวั เสยี ไม่เลิก “คณุ ดอมใจเย็นๆ ก่อนสิครับ” ในทีสดุ พาทิศก็ตดั สินใจพดู การได้ระบายทงั จากปาข้าวของและการโวยวาย น่าจะท�าให้เจ้านาย

มีสตมิ ากพอทีจะฟังเขาพดู บ้างแล้ว “เยน็ งนั เหรอ!! นายไมเ่ หน็ รึไงว่าหมอนนั ท�ายงั ไงกบั ฉนั ” “แต่ผมไมค่ ดิ ว่ามนั เป็นเรืองแปลกหรือเป็นเรืองทคี ณุ ดอมต้อง เก็บเอามาโกรธเลยนะครับ” “แล้วฉันควรจะท�ายงั ไง ยิมรับและไมร่ ู้สกึ รู้สาอะไรกบั ค�าพดู อวดดพี วกนนั งนั เหรอ!!” พาทิศถอนหายใจอกี ครัง เขาไมช่ อบทีจะต้องมายืนเถียงกบั อนิรุทธ์แบบนีเลย เพราะทกุ ครังทีโดนอนิรุทธ์ตะคอกใส่ เขาจะรู้สกึ หงดุ หงดิ จนบางครังก็อยากตอกกลบั เจ้านายไปแรงๆ บ้างเหมือนกนั “กอ่ นหน้านีผมบอกคณุ ดอมวา่ ยงั ไงครับ ให้มองหาใครสกั คน ทีคณุ ต้องใช้ความพยายามในการเอาชนะใจ ไมใ่ ชเ่ อะอะอะไรกใ็ ช้เงนิ ซือมา” “แตส่ ดุ ท้ายสิงทคี นพวกนนั สนใจทีสดุ กค็ อื เงินของฉนั อยดู่ ี ฉนั ไมเ่ หน็ ว่ามนั จะตา่ งกนั ตรงไหน!” “ตา่ งสคิ รับ เพราะคนบางคนก็ใช้เงินซือไมไ่ ด้ ซงึ คนแบบนนั ล่ะครับทีผมคิดว่าคณุ ดอมควรจะยอมเสยี เวลาและเอาชนะใจเขาให้ ได้” เลขาหนุ่มอธิบายด้วยอารมณ์ทีเย็นลง เขาเห็นใจและเข้าใจ อนริ ุทธ์ การถกู เลียงดมู าแบบผดิ ๆ ท�าให้บางเรืองเจ้านายของเขาก็ มองโลกผิดไปจากคนอืนๆ จะให้ตงั ต้นสอนกนั ใหมก่ ็คงไมไ่ ด้ เพราะ อีโก้ของอนิรุทธ์ในตอนนีมันสงู ปรีดจนไม่ยอมฟังใครง่ายๆ อีกแล้ว นนั เอง “ไมม่ ีหรอกคนแบบนนั ...” พาทิศถอนหายใจเป็นครังทสี าม เหนด็ เหนือยกบั หวั ใจทีด้าน

ชาของเจ้านาย ถ้าเขาบอกว่ายงั มีคนอกี ครึงค่อนโลกทีไมไ่ ด้คิดวา่ เงนิ คือพระเจ้า อนริ ุทธ์จะเชือเขาขนึ มาบ้างรึเปลา่ นะ “เอาเป็นว่าผมจะไม่พยายามเปลียนความคิดของคณุ ดอม แล้วกนั ครับ” เลขาหนมุ่ ตดั สินใจ “แตต่ อนนีคณุ ดอมควรใจเยน็ ๆ และ เลกิ คิดถึงเรืองของคณุ รันไปซะ ในเมือวิธีของคณุ ดอมใช้กบั เขาไม่ได้ คณุ ก็ควรมองหาคนใหม่ คนทีจะไม่ท�าให้คณุ ต้องมาอารมณ์เสียแบบ นีอีก” อนริ ุทธ์รู้สกึ ใจหายอย่างประหลาดหลงั จากได้ยนิ ทีพาทิศพดู ให้เลิกคดิ ถงึ การัณย์และมองหาคนใหมง่ นั เหรอ ถ้าท�าแบบนนั ความ รู้สกึ ทีเคยได้รับก็จะหายไปด้วยนะ่ สิ เขาจะไมม่ ีเช้าทีแสนสงบ ไม่มี บทสนทนาทีท�าให้แปลกใจได้ทุกค�าพดู ทีส�าคญั ไม่มีตาสวยๆ ที เหมือนตาของผ้เู ป็นแม่ให้มองอกี แล้ว เรืองแบบนนั น่ะ.. ใครจะเอาด้วยล่ะ!! “เฮอะ!! ถ้าท�าแบบนนั มนั ก็เท่ากบั ฉนั ยอมรับว่าตวั เองแพ้ คนอวดดีอย่างรันน่ะส”ิ อนริ ุทธ์หาข้ออ้าง “แล้วคณุ ดอมจะท�ายงั ไงครับ ตือจนกว่าคณุ รันจะยอมรับข้อ เสนอของคณุ งนั เหรอครบั ” พาทศิ ถามประชด “เสียเวลาเปลา่ ครับ มนั ไม่มที างได้ผลหรอก” ยิงได้ยินพาทิศพูดแบบนี อนิรุทธ์ก็ยิงเจ็บใจ คนอย่างเขา อยากได้อะไรก็ต้องได้ กบั อแี คค่ นธรรมดาๆ แค่คนเดียวท�าไมเขาจะ ไม่มปี ัญญาคิดหาวธิ ีเอาชนะ มนั ต้องมที างสิ คนอย่างการัณย์ต้องมี จดุ ออ่ นอะไรสกั อยา่ ง

“ผมวา่ คณุ ดอมลองมองหาคนอืนดกี วา่ ครับ สว่ นเรืองของคณุ รันก็คดิ ซะวา่ เขาเป็นแค่ทีมงานคนหนึงทีคณุ เคยรู้จกั ” ค�าแนะน�าของพาทศิ ไมไ่ ด้เข้าหอู นริ ุทธ์แม้แตน่ ิดเดียว เขาไม่ ยอมให้มนั เป็นแบบนนั งา่ ยๆ หรอก เขาไมไ่ ด้อยากมองหาคนอืนทีจ้อง แต่จะตกั ตวงเงนิ ทองเข้าตวั เอง แต่เขาต้องการครอบครองคนทีเป็น เจ้าของตาคสู่ วยคนู่ นั ต่างหาก “โทรหาคณุ กิต บอกเขาวา่ ฉนั มเี รืองส�าคญั จะคยุ ด้วย” “คณุ ดอมจะท�าอะไรครับ” พาทิศถามขนึ ทนั ควนั จ่ๆู อนิรุทธ์ ก็อยากพบกิตติทีมีฐานะเป็นเจ้านายของการัณย์แบบนี มนั จะต้อง ไม่ใชเ่ รืองดอี ย่างแน่นอน อย่างน้อยๆ ก็ส�าหรับการัณย์นนั แหละ “ท�าอะไรงนั เหรอ.. ห!ึ ! ฉันก็จะพิสจู น์ให้นายเห็นยงั ไงละ่ ว่า คนอย่างฉันสามารถซือทกุ อย่างได้เทา่ ทีต้องการ” พาทิศขมวดควิ แนน่ ให้กบั ค�าตอบทนี า่ กงั วลใจ ทงั ทเี รืองนีควร จะเป็นแคเ่ รืองระหว่างอนริ ุทธ์กบั การัณย์แท้ๆ แต่อนิรุทธ์กลบั เลอื กที จะดงึ คนอนื เข้ามาเกียวข้องด้วยหรือนี เห็นทีค�าแนะน�าของเขาเรืองที อนิรุทธ์ควรมองหาใครสกั คนนนั จะกลายเป็นค�าแนะน�าทีผิดพลาด ทีสดุ ไปซะแล้ว คณุ ดอมนะคณุ ดอม ท�าไมเรืองง่ายๆ แบบนีคณุ ถึงไม่เข้าใจ นะ เสยี งเพลงของภาวตั ทกี ารัณย์ได้ยนิ ทกุ วนั จนสามารถร้อง ตามได้โดยไมผ่ ิดคีย์สกั นิดดงั กระหึมอยใู่ นห้องซ้อมเต้น ตรงหน้ามี

เจ้าของเพลงก�าลงั ซ้อมเต้นอยา่ งหนกั เพือความสมบรู ณ์แบบในการ ขนึ โชว์วนั ตอ่ ๆ ไป ร่างกายก�าย�าดเู ปล่งประกายเพราะมีเม็ดเหงือที เกาะพราวอยทู่ วั ทงั ตวั ซงึ นีแหละคือสิงทีท�าให้การัณย์รู้สกึ วา่ เพือน รักของเขาช่างมเี สน่ห์เหลอื เกิน “เอาละ่ พกั ได้” หลงั จากผา่ นไปกวา่ สองชวั โมง ในทสี ดุ คนทรี ับหน้าทดี แู ลเรือง ท่าเต้นและตารางการซ้อมทงั หมดก็อนุญาตให้นกั ร้องหน่มุ หน้าใหม่ พกั ได้ ภาวตั รีบพาร่างกายทีเปียกช่มุ ของตวั เองมาหาการัณย์ กอ่ น จะทิงตวั ลงนงั ใกล้ๆ ด้วยสภาพทีหมดสินเรียวแรง “น�าหนอ่ ยไหม” การัณย์หนั ไปถามพร้อมกบั ชขู วดน�าทีตวั เอง เตรียมเอาไว้ แน่นอนว่าค�าตอบจะเป็นอะไรไปไม่ได้ ในเวลาแบบนี นอกจากน�าเยน็ ๆ ภาวตั กไ็ ม่ต้องการอะไรอกี แล้ว ไมก่ ีวนิ าทตี ่อมานา� ขวดทีว่ากถ็ กู ภาวตั กระดกลงคอไปจนหมด จากนนั ก็รับผ้าเช็ดหน้าทกี ารณั ย์สง่ ให้มาซบั เหงอื ออกจากใบหน้าและ ล�าคอ “วนั นีซ้อมหนกั หนอ่ ยนะ อดทนหน่อยละกนั ” การณั ย์หนั ไป บอก ยิมบางๆ ให้กบั แววตามงุ่ มนั นนั “แคน่ ีสบายมาก นีฉนั ตงั ใจว่าจะขอซ้อมต่ออีกสกั สองชวั โมง ด้วย อยากให้โชว์มนั ออกมาดีทีสดุ น่ะ” “อยา่ หกั โหมนกั เลยน่า เดียวร่างกายก็รับไมไ่ หวเอาหรอก แก อย่าลืมสิว่า ตอนนีแกมีรายการวาไรตีทีแกต้องท�าอีกอย่างแล้วนะ ดแู ลตวั เองให้ดๆี ส”ิ พดู ถงึ เรืองนีภาวตั ก็ยิมแปน้ ออกมาทนั ที นนั สินะ เขาลืมไป

เลยวา่ ตวั เองก�าลงั มีรายการวาไรตี แถมยงั เป็นรายการทีตามตดิ เขา ไปในทกุ ๆ ทีเพือดวู ่า ในหนงึ วนั เขาท�าอะไรและไปไหนบ้าง มนั เป็น อีกหนงึ ช่องทางทีจะท�าให้แฟนๆ รู้จกั เขามากยิงขึน และเขาเองกต็ ืน เต้นกบั มนั เหลือเกิน “คณุ ดอมเนีย มีบญุ คณุ กบั ฉนั เยอะแยะเลยนะรัน” “อะ..อะไร..ท�าไมจๆู่ ก็พดู ถงึ เขาขนึ มาละ่ ” การณั ย์ตะกกุ ตะกกั แคน่ กึ ถงึ เรืองทีอนิรุทธ์ท�าไว้ เขากข็ ยาดจนแทบจะเบือนหน้าหนีอยู่ แล้ว แล้วนีภาวตั ยงั มาพดู จาสรรเสริญคนแบบนันให้ได้ยินกนั อกี มนั นา่ หงดุ หงดิ จริงๆ เชียว “อ้าว...กท็ างโปรดวิ เซอร์บอกกบั ฉนั วา่ คณุ ดอมคอื คนทีเสนอ ชือฉันให้กบั พวกเขาด้วยตวั เองเลยน่ะสิ ฉนั นะ่ ตกใจสดุ ๆ ไปเลยละ่ ไม่คดิ ว่าคณุ ดอมจะเหน็ ความสามารถของนกั ร้องหน้าใหมอ่ ย่างฉัน พวกโปรดวิ เซอร์ยงั บอกอีกนะวา่ เดือนหน้าจะมีคอนเสิร์ตทีโปรโมท การทอ่ งเทียวของชอ่ ง คณุ ดอมก็สงั ให้ใสช่ ือฉันลงไปด้วย” ได้ยินแบบนีการัณย์ก็ถงึ กบั กลืนน�าลาย เขารู้สกึ หายใจไม่ ออกหลงั จากรู้ว่าอนิรุทธ์ให้โอกาสภาวตั มากถงึ ขนาดนี แม้จะกลวั ว่าการปฏิเสธในวนั นนั อาจท�าให้ทกุ อย่างทีภาวตั ควรจะได้รับหายไป แตพ่ อมาคดิ วา่ อย่างอนิรุทธ์คงไมม่ าเสียเวลากบั ตน ความกลวั นนั ก็ กลายเป็นเรืองเล็กๆ ทีถกู มองข้าม ยังมีคนอีกเป็นหมืนเป็นแสนที พร้ อมจะยอมรับข้อเสนอของอนิรุทธ์ คนทีทังรวยและมีอ�านาจ มากมายขนาดนนั ย่อมหาคนทีดีกว่าเขาในทกุ ๆ ด้านได้แน่นอน “เฮ้อ~ ไมอ่ ยากเชือเลยวา่ ฉนั จะมีวนั นีได้จริงๆ” “ท�าไมล่ะ แกม่งุ มนั ขนาดนี มาถึงจดุ นีได้กไ็ มใ่ ชเ่ รืองแปลก

อะไรนี ถ้าขีเกียจสนั หลงั ยาว วนั ๆ เอาแตเ่ พ้อถงึ ความฝันแตไ่ มล่ งมือ ท�าอะไรสกั อย่าง แบบนันต่างหากล่ะทีไม่น่าเชือว่าจะมีวนั นีได้” การัณย์ตอบอยา่ งอารมณ์ดี “ฉนั นะ่ เชือมาตลอดเลยนะวา่ สกั วนั แก จะต้องได้เป็นนกั ร้องตามทีแกเคยฝัน คนทีพยายามและก็ไม่เคยท้อ อย่างแก ยงั ไงพระเจ้าก็ต้องอวยพร” “อกี แล้วนะรัน แกท�าให้ฉนั รู้สกึ วา่ ตวั เองเป็นคนโชคดีทีสดุ ใน โลกอกี แล้ว” “แกพดู อะไรของแก” “อ้าว...ก็แกนะ่ เชือมนั ในตวั ฉนั ยิงกวา่ ตวั ฉนั เองเสียอีก แถม แกยงั ยอมทิงทกุ อย่างเพือมาอยู่ข้างฉนั ด้วย ท�าทกุ อย่างเพือให้ฉัน ประสบความส�าเร็จ.... ในโลกนีนะ่ มีไม่กีคนหรอกนะทีจะยอมท�าถึง ขนาดนีเพอื เพือน” การณั ยร์ ู้สกึ เหมอื นตวั เองกลายเป็นปยุ เมฆทลี อยลอ่ งอยกู่ ลาง อากาศ พยายามจะหบุ ยมิ กว้างๆ นีแตก่ ็ท�าไมไ่ ด้ แม้ทีภาวตั รบั รู้จะ ไม่ใช่ทงั หมดทีเกิดขึน แตก่ ารัณย์ก็ดีใจมากจริงๆ ทีอีกฝ่ ายรับรู้ถึง ความพยายามของตน “กะ..ก็เราเป็นเพือนกนั มาตงั แตเ่ ด็กๆ แล้วนี” “ใครว่า...เราสองคนไมไ่ ด้เป็นแคเ่ พือนกนั สกั หน่อย” “เอ!๋ ” คนฟังอทุ านเสยี งดงั หวั ใจเต้นแรงไมเ่ ป็นจงั หวะ การัณย์ อยากจะเป็นลมจริงๆ ทีได้ยินภาวตั พดู แบบนี “จะ..จะบ้ารึไง ถ้าไม่ใช่ เพอื น งนั พวกเราจะเป็นอะไรกนั ได้ละ่ ” เพอื นรักยิมอยา่ งออ่ นโยน ก่อนจะคว้ามอื ทีก�าลงั เย็นเฉียบไป กมุ เอาไว้ เร่งให้หวั ใจของการัณย์เต้นแรงยิงขึนจนน่ากลวั

“ก็จะอะไรซะอีกละ่ ... ฉันน่ะ... คิดมาเสมอเลยนะวา่ แกคือ ครอบครัว คือพี คอื น้องทีฉนั รักมากกวา่ ใครๆ” เหมือนแรงดึงดดู ของโลกมีผลกับชีวิตอีกครัง การัณย์ร่วง ตกลงมาจากกลางอากาศ กอ่ นจะตกกระแทกพืนเข้าอยา่ งจงั จนพดู อะไรไมอ่ อก นีเขาก�าลงั คาดหวงั อะไรอย่กู นั แน่ อยา่ งภาวตั ไม่มีทาง คดิ กบั เขาเกินเพือนหรือพีน้องอย่างทีเขาคิดหรอกน่า “เอ่อ..อืม..ฉนั ...ฉนั กค็ ิดเสมอว่าแกคือคนในครอบครัว” การัณย์โกหกออกไปค�าโต พยายามจะยิมอีกครังเพอื ทีภาวตั จะได้ไม่เอะใจหรือรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปรกติ เขาไม่ควรท�าลาย มิตรภาพทีมมี ายาวนาน และภาวตั กค็ วรได้เจอคนดีๆ ทีเหมาะสมกบั ว่าทีไอดอลอนั ดบั หนงึ ของประเทศ เขาควรจะคิดในแง่ดีว่า ค�าว่า เพือนมกั ยนื ยาวกวา่ ค�าวา่ คนรกั ภาวตั อาจมคี นรักทีผา่ นเข้ามาในชีวติ หลายตอ่ หลายคน แตภ่ าวตั จะมเี พือนอยา่ งเขาแคค่ นเดียวและตลอด ไป แม้ในช่วงบ่ายกติ ตจิ ะมนี ัดกบั ตวั แทนจา� หน่ายอลั บมั ของ ภาวตั แต่พอพาทศิ โทรเข้ามาบอกว่าอนิรุทธ์มีเรืองส�าคญั ต้องการจะ คุยด้วย เขาก็รีบยกเลกิ นดั ของตวั เองและตรงดิงมายงั CCH ทนั ที กิตติไมไ่ ด้กงั วลวา่ มนั จะเกิดปัญหาอะไร เพราะตงั แต่วนั ทีได้พดู คยุ กบั อนิรุทธ์เรืองของภาวตั เขากร็ ู้สกึ ได้ว่า อีกฝ่ายเต็มใจและอยากสง่ เสริมให้ภาวตั โดง่ ดงั มากยิงขึน กิตติยอมรับวา่ เขาคอ่ นข้างแปลกใจทีอนริ ุทธ์ดเู ป็นคนดีกว่าที