ตัวอย่างรักร้าย

คดิ ถึงชีวติ สว่ นตวั ของผ้เู ป็นนาย โดยเฉพาะชวี ติ รักทีไมเ่ คยก้าวหน้า เกินกว่าการฉกดาราดงั ๆ ไมก่ ด็ าราหน้าใหมม่ านอนด้วย ส�าหรับคน อืนคงมองว่ามนั เป็นเรืองทีนา่ อจิ ฉา แตท่ ว่าลกึ ๆ ความสมั พนั ธ์เหล่า นนั ก็ท�าให้อนริ ุทธ์รู้สกึ เหมือนตวั เองไร้ซงึ จดุ หมายในชีวิตเชน่ กนั “ตรี... นายวา่ สิงทีฉนั ท�ามนั เลวมากรึเปลา่ ” พาทิศอมยิมอีกครัง ผ่านมาตงั หลายปีท�าไมจๆู่ เจ้านายถงึ ได้ นกึ สงสยั เรืองนีกนั นะ “ถ้าให้ผมตอบในฐานะของเลขา ผมก็คงต้องบอกว่าไม่เลย ครับ” “แล้วถ้าถามในฐานะของเพือนหรือคนสนิททีร่วมงานกันมา นานละ่ ” อนริ ุทธ์ถามอีกครัง ล้นุ อย่ใู นใจในค�าตอบทีรอ “เรืองทีคณุ ท�าอาจไม่ใชเ่ รืองทีดี แตท่ กุ ครังคณุ ดอมก็ไม่เคย ฝืนใจใคร ทกุ คนทีเข้ามาหาคณุ พร้อมใจทีจะเสนอในสิงทีเขามีเพอื แลกกบั อนาคตของตวั เอง” “หมายความวา่ ฉนั ไมใ่ ชค่ นเลวแตก่ ็ไมใ่ ชค่ นดีเหมอื นกนั สนิ ะ” เลขาหน่มุ ยิมและไมไ่ ด้พดู เสริมหรือตอกย�าผ้เู ป็นนาย เขารู้วา่ ทีอนิรุทธ์ท�าแบบนีส่วนหนงึ ก็เกิดจากความเหงา กอปรกบั หน้าทีการ งานและฐานะทางสงั คมทีจดั วา่ ดีเยียม มนั เลยเป็นเรืองทชี ่วยไมไ่ ด้ที ใครๆ จะเข้ามารุมล้อมเชน่ นี สงิ ทีเจ้านายของเขาทา� คอื การสนอง หลงั จากทีคนพวกนนั พยายามจะเสนอในสิงทีตวั เองคิดว่ามนั คือของทีมี คา่ ทีสดุ เท่านนั “บางทีทีคณุ ดอมรู้สกึ เบืออาจเป็นเพราะ ทกุ อย่างทีได้มามนั งา่ ยจนคณุ แทบไม่ต้องท�าอะไรเลยมงั ครับ”

“หมายความว่าไง” “ก็หมายความวา่ ถงึ เวลาแล้วทีคณุ ต้องพยายามขวนขวาย ในสิงทีตวั เองต้องการน่ะสิครับ เลิกนอนกบั พวกดาราทีอยากดงั ทาง อ้อมพวกนนั ซะ แล้วก็มองหาใครสกั คนทีคณุ ต้องใช้ความพยายาม ในการชนะใจ ไปรับไปสง่ สง่ ดอกไม้ไปให้ พาไปกนิ มือค�าหรูๆ” พา ทิศยกตวั อยา่ ง “เฮอะ! ไอ้แบบนนั ฉนั ก็เคยท�า” “แต่คนพวกนนั ล้วนเป็นคนทพี ร้อมจะนอนกบั คณุ โดยทีคณุ ไม่ จ�าเป็นต้องท�าอะไรเลยไม่ใช่เหรอครับ” จริงของพาทิศ อนิรุทธ์ขมวดคิวและพยายามคดิ ทบทวนวา่ ที ผ่านมามีใครบ้างทีเขาต้องเข้าไปสานความสมั พนั ธ์ก่อน แน่นอนว่า ค�าตอบนนั คอื ศนู ย์ ไมม่ เี ลยสกั คนทีเขาต้องเสยี เวลาต้องสง่ ดอกไม้ไป ให้ หรือต้องไปรับไปสง่ ทกุ เช้าค�าอยา่ งคนทีคบหากนั เขาท�ากนั สิงที เขาต้องทา� คอื นงั อยเู่ ฉยๆ รอให้คนนนั คนนีเสนอตวั ให้ จากนนั ทกุ อยา่ ง กไ็ ปจบลงทีเตียงตามห้องสวีทของโรงแรมดงั ๆ “นายก�าลงั บอกว่า ฉันควรจะจีบใครสกั คนด้วยตวั เองอยา่ ง นนั ใช่ไหม” “ถ้าท�าแบบนนั ผมเชือวา่ คณุ ดอมจะไม่รู้สกึ แบบนีอกี ครับ” พาทศิ ตอบ “ยิงถ้าได้เจอคนดีๆ ทีท�าให้คณุ มีความสขุ ทกุ ครังทีคิดถึง มนั ก็จะช่วยเติมเตม็ ในสงิ ทีคณุ ไมเ่ คยมีด้วย” “หึ! อะไรคือสิงทีฉนั ไม่เคยมี” พาทศิ ไมต่ อบ เขายิมบางๆ และก้าวน�าออกมาจากลฟิ ต์เมือ มนั พาเขาและเจ้านายมาถงึ ยงั ชนั ทรี ถจอดรออยู่ แม้คา� ตอบนนั จะงา่ ย

แสนงา่ ย แตเ่ ขาก็เชือว่าการให้อนิรุทธ์พยายามหาค�าตอบด้วยตวั เอง น่าจะเป็นเรืองทีดีกวา่ ขอแคอ่ ีโก้และนิสยั เอาแตใ่ จตวั เองทีมีมากกวา่ คนอนื ๆ ไม่ไปบดบงั สิงสิงนนั กพ็ อ หลงั จากทีก้าวขึนไปนงั บนรถ อนิรุทธ์ก็หยดุ คดิ ถึงเรืองทีพา ทศิ พดู แทบไมไ่ ด้เลย เขาควรจะท�าแบบนนั จริงๆ เหรอ แล้วใครละ่ ที เขาควรจะเลือกให้มาเป็นคนทีโชคดที ีสดุ ในโลกคนนนั “นางเอกคนนนั ดไี หม” พาทิศทีนงั อยตู่ รงเบาะหน้าขมวดคิวแน่นเมอื จ่ๆู อนริ ุทธ์กพ็ ดู โพล่งออกมา ตาคมหนั ตามปลายนิวทีชีไปยงั ป้ายโฆษณาทีมีรูป นางเอกดงั หน้าตาสวยจดั ตดิ อยู่ กอ่ นจะหนั กลบั ไปมองหน้าเจ้านาย ด้วยสายตาทียงั งนุ งงไมห่ าย “คณุ ดอมก�าลงั พดู ถงึ เรืองอะไรครับ” “กค็ นทนี ายแนะน�าวา่ ให้ฉนั ใช้ความพยายามอะไรนนั ยงั ไงละ่ ” คนฟังได้แต่ส่ายหน้าไปมา ขนาดจะเลอื กใครสกั คนอนิรุทธ์ ยังท�าเหมือนเลือกซือของผ่านแค็ตตาล็อก ชีวิตทีได้ทุกอย่างมา ง่ายดายแบบนี มนั ก็ไมแ่ ปลกหรอกทีอนิรุทธ์จะรู้สกึ เบือหนา่ ย “จะดีหรือไม่ดี คณุ ดอมต้องใช้ความรู้สกึ ไม่ใช่ตาทีเป็นตวั ตดั สินครับ คนบางคนนา่ มองแคภ่ ายนอกแตไ่ มค่ ้มุ คา่ ทีจะไปเสยี เวลา ด้วย ในขณะทีบางคนนา่ มองไปถงึ หวั ใจ ซงึ คนแบบนีแหละครบั ทีคณุ ควรจะใช้ความพยายามทงั หมดเพือทจี ะชนะใจของเขา” “ใช้ความรู้สกึ งนั เหรอ..ใช้ยงั ไง” อนิรุทธ์กย็ งั ไมเ่ ข้าใจอย่ดู ี คน เรามนั จะรักจะชอบกนั ก็ต้องเริมจากหน้าตาไม่ใช่รึไง “ผมบอกคณุ ไมไ่ ด้หรอกครบั แตว่ า่ ..คณุ จะรับรู้ได้ด้วยตวั เอง”

ผ้บู ริหารสถานีโทรทศั น์ยกั ษ์ใหญ่ถึงกบั ทา� หน้างง อนิรุทธ์ไม่ เข้าใจทีพาทิศพดู เลยสกั นิด ใช้ความรู้สกึ บ้างละ่ รับรู้ได้เองบ้างละ่ ถ้าทกุ อย่างมนั งา่ ยแบบนนั ทกุ คนในโลกกค็ งไมม่ ใี ครอย่เู ป็นโสดแล้ วน่ะสิ ค�าตอบทีได้ทา� ให้อนิรุทธ์ขีเกียจจะถามอะไรอกี เขาไม่อยาก มานงั แปลความหมายของประโยคเหลา่ นนั เอาเป็นวา่ เขาจะลองมอง หาคนทีค้มุ ค่าทีตวั เองจะเสียเวลาด้วยก็แล้วกนั เขาก็อยากรู้เหมือน กนั ว่าไอ้ความรู้สกึ ของคนทีต้องพยายามมนั เป็นยงั ไง กรีด!! พีเพลงิ !! กรีด!! ความคิดหยดุ ชะงกั ลงเมือจ่ๆู เสียงกรีดและเสียงตะโกนของ เดก็ สาวกลมุ่ ใหญด่ งั ลอดเข้ามาในรถ อนริ ุทธ์หนั ไปมองด้วยทา่ ทสี งสยั หนกั มนั เป็นเรืองปรกตกิ ็จริงทีหน้าสถานีของเขาจะมีพวกแฟนคลบั มารวมตวั กนั เพอื รอศลิ ปินทีตวั เองชนื ชอบ แตน่ มี นั จะไมม่ ากไปหนอ่ ย เหรอ ถึงขนาดยืนออกนั จนเตม็ ฟุตบาทจนเกือบจะกินพืนทีของถนน แล้วแบบนีรถของเขาจะเลียวเข้าไปจอดด้านในได้ยงั ไงกนั ละ่ “แฟนคลบั ของวงไหน ท�าไมถงึ ท�าแบบนี” อนิรุทธ์อดบน่ ไมไ่ ด้ “แล้วนีพวก รปภ. ละ่ ท�าอะไรกนั อยู่ ทา� ไมไมเ่ ข้ามาจดั ระเบียบให้ดี” “ดเู หมือนก�าลงั พยายามกันอยนู่ ะครับ” พาทิศตอบหลงั จาก ชะเง้อมอง รปภ. ของสถานีทีพยายามควบคมุ ไมใ่ ห้แฟนคลบั วยั รุ่น สร้างความวนุ่ วายมากไปกว่านี “คงต้องท�าใจละ่ ครับ นกั ร้องหน้าใหม่ รายนีก�าลงั ขาขนึ สดุ ๆ ไปไหนมาไหนกม็ ีแตค่ นตามกรีด” “ใคร..ใช่ ‘เพลิง ภาวตั ’ อะไรนนั รึเปล่า” “ครับ ผมได้ยินจากพวกโปรดวิ เซอร์มาวา่ ภาวตั เป็นคนเกง่

และมีความสามารถมากๆ ขนาดออกรายการสดครังแรกยงั ท�างาน ราวกบั เป็นมืออาชีพ ถ้าไมม่ ขี า่ วฉาวอะไร รับรองได้เลยวา่ อนาคต ไกลแนๆ่ ครับ” อนิรุทธ์พยกั หน้ารับฟังไปอยา่ งนนั เพราะตอนนีเรืองเดยี วที เขาสนใจก็คอื การได้ออกไปจากกล่มุ แฟนคลบั กลมุ่ ใหญ่พวกนี เขามี งานต้องทา� อีกเยอะแยะ จะต้องมาเสยี เวลากบั เด็กโดดเรียนพวกนีไป ถึงเมือไหร่ ใช้เวลาอย่พู กั ใหญ่กวา่ ที รปภ. จะเคลยี ร์ทางและสง่ สญั ญาณ มอื บอกให้คนขบั รถของอนริ ุทธ์ขบั เข้าตกึ ได้ ตาคมเหลอื บไปมองชาย หนมุ่ ร่างสงู ผ้มู ีใบหน้าหลอ่ จดั แถมผิวสีแทนนนั ก็โดดเดน่ อยา่ งเหลอื เชือ มจี ดุ เดน่ และจดจ�าง่ายแบบนี มนั ก็สมควรจะมีเด็กมาตามกรี ดอยหู่ รอก “เดียวนายขนึ ไปกอ่ นนะ ฉนั จะแวะไปดอู ะไรสกั หนอ่ ย” พาทิศไมไ่ ด้ถามอะไร เพราะปรกตแิ ล้วอนิรุทธ์กม็ กั เดินลงมา ดทู ีมงานอย่เู ป็นประจ�า ซงึ นีกเ็ ป็นข้อดีข้อหนึงทีพาทศิ ยอมรับวา่ มนั มสี ว่ นทีท�าให้สถานีโทรทศั น์แห่งนีพฒั นาไปในทศิ ทางทีดีขนึ อนริ ุทธ์ รับรู้ปัญหาของทีมงานโดยไมจ่ �าเป็นต้องรอให้ใครมารายงาน ทกุ อยา่ ง จงึ ได้รับการแก้ไขอย่างทนั ท่วงที เรตติงก็ดวี นั ดีคนื จนตอนนี ไม่มี สถานีโทรทศั น์ช่องไหนจะเรียกตวั เองได้ว่าเป็นค่แู ข่งคนส�าคญั ของอ นิรุทธ์ได้ กว่าทจี ะพานักร้องหนุ่มหน้าใหม่ผ่านกลุ่มแฟนคลบั เข้า

มาได้ ทีมงานทกุ คนกแ็ ทบหมดแรงไปตามๆ กนั เสือผ้าหน้าผมทีจดั แต่งมาเป็นอย่างดียบั เยินจนน่าหวั เราะ โชคยงั ดีทีคนทีพวกเขา พยายามปกปอ้ งไมม่ ีแม้แตร่ อยขดี ขว่ น ซ�ายงั ดมู ีความสขุ ทไี ด้เหน็ แฟน คลบั ชืนชมตวั เองมากขนาดนนั ด้วย “ไมต่ ้องมายิมเลยไอ้เพลงิ อาทติ ย์หน้าฉนั จะบอกคณุ กิตวา่ ให้แกผา่ นทางประตดู ้านหลงั ” ผ้จู ดั การหนมุ่ หน้าสวยทีใครหลาย คนหลงคิดวา่ เป็นผ้หู ญิงอยบู่ ่อยๆ พดู อย่างหวั เสีย ใชส่ ิ ก็เขาเป็นคน ทีต้องรับมอื กบั การดงึ ทึงของเด็กๆ พวกนนั มากทีสดุ นี “ไมเ่ อานา่ ไอ้รัน แกก็รู้วา่ ฉนั ชอบเจอกบั แฟนๆ” ภาวตั รีบคดั ค้าน “ทกุ ครังทฉี นั ได้เห็นรอยยิมพวกนนั มนั ท�าให้ฉนั มพี ลงั และ กม็ ีก�าลงั ใจนะเว้ย” “เฮอะ! แกมีพลงั แตฉ่ ันนีสหิ มดพลงั ” การัณย์ยงั บน่ ตอ่ “ดสู ิ ใครก็ไม่รู้มาหยิกฉันด้วย ช�าไปหมดทงั ตวั แล้วเหน็ ไหม” มอื หนารีบคว้าแขนเล็กๆ ขึนมาดทู นั ที จากนนั รอยยมิ กค็ อ่ ยๆ จางหายไปเหลือเพยี งความกงั วลทีเข้ามาแทนที นีการัณย์โดนหนกั ไม่ใชเ่ ลน่ เลยจริงๆ “เจบ็ มากรึเปลา่ เดียวฉนั ทายาให้นะ” “ไมต่ ้องหรอก ปลอ่ ยไว้เดียวก็หาย เหมอื นตอนเด็กๆ ทีแก บอกให้ฉนั เลียแผลเอาไง” เสยี งหวั เราะดงั ขนึ แทบจะทนั ทเี มอื นกึ ถงึ อดตี ในวยั เดก็ เพราะ การเป็นอย่ทู ีสถานสงเคราะห์มนั ชา่ งอตั คดั จนนา่ เวทนา ทา� ให้พวก เขาไมก่ ล้าจะไปรบกวนพีเลยี งหรือจนั ทภาบอ่ ยนกั เวลาเลน่ จนได้แผล พวกเขาก็จะปลอ่ ยให้มนั หายเอง จนเมือมนั ไมย่ อมหายหรือแย่กวา่

เดิมนนั แหละ เรืองถงึ จะถงึ หพู วกครูๆ “พดู แล้วกค็ ดิ ถึง ไว้ได้เชค็ ของรอบนีเมือไหร่ ฉนั จะสง่ ไปให้ ครูครึงหนึง พวกเด็กๆ ทีนนั จะได้ไม่ต้องอยอู่ ยา่ งล�าบากเหมือนเรา” ค�าพดู ของเพือนท�าให้การณั ย์ตืนตนั อย่างบอกไม่ถกู หลายปี มานีภาวตั พยายามผลกั ดนั ตวั เองเพือจะเป็นนกั ร้อง สว่ นหนึงก็เพือ ความฝัน แตอ่ กี สว่ นก็เพอื ทีจะได้ชว่ ยเหลอื สถานสงเคราะหเ์ ดก็ ทีพวก เขาเติบโตมา มนั เป็นหนงึ ในความตงั ใจทีพวกเขามีร่วมกนั มาตลอด เพราะทนี นั ไมไ่ ด้เป็นแค่ทีซกุ หวั นอน แต่ทีนนั เป็นเหมือนบ้าน และทกุ คนก็คอื ครอบครวั ทีพวกเขารัก “ถ้าครูรู้ ครูต้องดีใจแน่ๆ” การัณย์เอ่ยพร้อมกบั รอยยิม “ไว้ฉนั จะสมทบทนุ ไปด้วยนะ เด็กๆ จะได้มเี งนิ เอาไปซือขนมกนั ” “ไม่ต้องเลย แกเก็บสว่ นของแกไว้เถอะ” “อ้าว~ ท�าไมละ่ ” “กแ็ กมรี ายจ่ายเยอะแยะเลยนี ทงั คา่ เชา่ ห้อง คา่ เดินทางอกี ” เพอื นรักให้เหตผุ ล “เอ๊ะ..หรือว่าจะให้แกย้ายเข้ามาอย่กู บั ฉนั ทีคอนโด ดี จะได้ประหยดั รายจ่ายพวกนี” “เอ๊ะ!! มะ..ไม่!! ไมเ่ อาหรอก!” ผ้จู ดั การหน้าสวยรีบปฏเิ สธ ไมเ่ อาหรอก ให้อย่กู บั ภาวตั สองตอ่ สองอยา่ งนนั เขาขอพกั อยใู่ นห้อง เชา่ เล็กๆ แบบเดมิ ดีกวา่ “ท�าไมล่ะ คณุ กิตไม่วา่ หรอก” “เออ่ ..ฉะ..ฉนั ...เออ่ ..อดึ อดั นะ่ ” “อดึ อดั เรืองอะไร อยา่ บอกนะวา่ แกอดั อดึ ทีต้องพกั กบั ฉนั น่ะ” ภาวตั โวยวายเสียงดงั ยิงเมอื เห็นว่าการณั ย์ไมย่ อมตอบด้วยแล้ว เขา

ก็ยงิ มนั ใจในข้อสงสยั ของตวั เอง “จะบ้ารึไงไอ้รัน แกกบั ฉนั เราสองคน โตมาด้วยกนั นะ สมยั เรียนเรานอนเตยี งเดียวกนั ด้วยซ�า” หน้าหวานแดงระเรือขนึ มาเมอื นกึ ถงึ ช่วงเวลาทีเคยอย่ดู ้วยกนั ใช่ พวกเขาโตมาด้วยกนั และใกล้ชิดกนั มาก จนบางทมี นั กม็ ากเกิน ไป... ตกึ ตึก ตกึ หวั ใจเต้นแรงเมือความรู้สกึ มนั ยากทีจะหกั ห้าม การัณย์ไมร่ ู้ ว่ามนั เกิดขนึ เมือไหร่ เพราะกว่าจะรู้ตวั การสบตากบั ภาวตั ก็กลาย เป็นเรืองยากไปซะแล้ว “มะ...ไมใ่ ช่แบบนนั สกั หนอ่ ย... ฉนั แคไ่ ม่อยากว่นุ วายเทา่ นนั เอง ยิงช่วงนีงานของแกมีเข้ามาทกุ วนั กวา่ จะกลบั ถึงห้องฉนั กห็ มด แรงแล้ว จะให้มานงั จดั ของย้ายของตอนนี ฉันคงขาดใจตายไปก่อน แน่ๆ” การัณย์พยายามจะแก้ตัว เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที ยาวนานพงั ทลายเพราะใจไมร่ ักดีของตวั เอง “เออ่ ..เอาเป็นวา่ หมดชว่ ง โปรโมทเมือไหร่เราค่อยมาคยุ กนั อีกทีดีกว่า” ภาวตั ดเู หมือนจะยงั ไมพ่ อใจกบั ค�าตอบและข้อเสนอของเพอื น รักนัก ตาคมมองค้อนอย่างเปิดเผยจนการัณย์ต้องหาทางแก้ สถานการณ์โดยด่วน “เอ่อ..เดียวฉนั ไปซือกาแฟมาให้นะ วนั นีตืนเช้าคงยงั ง่วงอยู่ ใช่ไหม อืม..เอาอะไรดีละ่ คาปชู โิ นเ่ หมอื นเดิมดีไหม” ภาวตั ได้แตถ่ อนใจกบั วธิ ีเอาตวั รอดของการณั ย์ เพือนของเขา เป็นแบบนีมาตงั แต่ไหนแตไ่ ร เหน็ ทคี งต้องจบั มานงั สอนกนั อกี ครังวา่ การหนีปัญหาไม่ใชท่ างออกทีดีทีสดุ เสมอ

“เออ่ ...งนั ..เดียวฉนั มานะ แกก็ไปแตง่ หน้าแตง่ ตวั ได้แล้ว ทีม งานจะได้ไม่ต้องรอ” การัณย์บอกด้วยเสียงตะกุกตะกกั จากนันก็รีบก้มหน้างุดๆ ออกไปยงั ร้านกาแฟสดทีเพงิ มาเปิดในตกึ ได้ไมก่ ีอาทิตย์ หวงั อยลู่ กึ ๆ ว่าเมือเดินกลบั ไปหาภาวตั พร้อมกบั กาแฟรสชาติดี เพือนของเขาจะ ไมห่ ยบิ เรืองการย้ายไปอยดู่ ้วยกนั มาพดู อกี เขาไมอ่ ยากอายสุ นั เพราะ ต้องใกล้ชิดกบั เพือนนะ “ขอคาปชู โิ นส่ องแก้วครับ” เขาสงั เหมือนทกุ ๆ ที จากนนั กย็ นื รอด้วยทา่ ทีสบายๆ แม้ผ้คู น ในร้านคอ่ นข้างจะหนาตา แตเ่ สียงพดู คยุ กไ็ ม่ได้ดงั โหวกเหวกจนน่า ร�าคาญ เขายงั สามารถได้ยินเพลงของภาวตั ทีเปิดคลอเบาๆ เพลงที แม้ไม่ได้ถกู โปรโมท แตก่ ็ได้รับความสนใจจนสามารถไตช่ าร์ทขึนมา แขง่ กบั เพลงดงั ของนกั ร้องคนอืนๆ ได้ “คาปชู ิโน่สองแก้วได้แล้วคะ่ ” การัณย์รีบวางเงินทีเตรียมไว้พอดีลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะ หยิบกาแฟทงั สองแก้วและเดินออกมาจากร้าน จากนันก็รีบสาวเท้า กลบั ไปทีห้องพกั ทีตอนนีพวกชา่ งท�าผมและชา่ งแต่งหน้าคงก�าลงั มะรุมมะต้มุ แปลงโฉมภาวตั กนั อยแู่ นๆ่ ปึ ก!! “อ้ยุ !!” เสียงหวานอุทานแผ่วเบาเมือปะทะเข้ากับใครบางคนทีเดิน สวนมา กาแฟในแก้วกระฉอกออกมาจนเลอะเสือเชิตสีขาวของอกี ฝ่ าย ท�าให้เขาต้องรีบหาทีวางแก้วกาแฟลงเพือมาขอโทษในความ

ซุ่มซา่ มของตวั เอง “ขอโทษครบั ผมไมไ่ ด้ตงั ใจ” การัณย์ก้มหน้ารับผดิ จนแทบไม่ ได้มองหน้าอีกฝ่าย เขาไม่อยากมปี ัญหากบั ใครเพราะกลวั วา่ ภาวตั จะพลอยล�าบากไปด้วย ภาวตั เพิงจะเดบิวได้ไมน่ าน ฉะนนั จงึ ไมค่ วร มปี ัญหาหรือเรืองราวว่นุ วายไปรบกวนชือเสียง “เดนิ ระวงั หนอ่ ยส”ิ “คะ..ครับ...พอดผี มรีบไปหน่อย ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ...” คราวนีไมพ่ ดู เปลา่ การัณย์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ าและหยิบ ผ้าเชด็ หน้าของตวั เองออกมา จากนนั ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึนและยืนมนั ให้กบั คกู่ รณีทีก�าลงั จ้องเขมง็ กลบั มาจนนา่ ขนลกุ “อะ..เออ่ ...เอาผ้าผืนนีเชด็ ก็ได้ครับ” “ไม่จ�าเป็น เก็บไปเถอะ” ใครคนนนั พดู “ชืออะไร แล้วมาท�า อะไรทีนี” “เอ?๋ ” การัณย์ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท�าไมถึงถกู ตงั ค�าถามแบบนี คนคนนีจะฟ้องเขางนั เหรอ “ถามกต็ อบมาสิ” “เออ่ ..ชือ...ชือรันครับ... มาท�างานทีนีครับ” “พนกั งานของทีนีงนั เหรอ อยฝู่ ่ายไหน” “มะ..ไมใ่ ช่ครับ...ผม..ผมเป็นทมี งานของ..ของ..” “ของใคร” เสียงเดิมเน้นย�าราวกบั คนทีก�าลงั หงดุ หงดิ ซงึ นนั ก็ท�าให้การัณย์หวาดกลวั มากยิงขึน “ขะ..ของ...คือ...ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ผมไมไ่ ด้ตงั ใจจะเดนิ ชนคณุ เลย ยกโทษให้ผมนะครับ”

“ฉนั ถามว่านายเป็นทีมงานของทีไหน ถ้าไมต่ อบฉันจะเอา เรืองนายจริงๆ” ค�าขชู่ า่ งนา่ กลวั นกั การณั ย์กลนื น�าลายและอยากจะร้องไห้ ออกมา ท�าไมคนคนนีถงึ ต้องข่เู ขาแบบนีด้วยนะ “เออ่ ...ผม..ผมเป็นทีมงานของคา่ ย KT Ent. ครับ” “ออ่ ..คนของคณุ กิต” อกี ฝ่ายพยกั หน้า ยมิ มมุ ปากเมอื การัณย์ ท�าหน้าแปลกใจ “คะ..คอื ..คณุ อยากให้ผมจา่ ยคา่ เสือตวั นีไหมครบั ผมม.ี .” พดู พลางหยบิ กระเป๋ าเงินออกมาเชค็ งบประมาณของตวั เอง กอ่ นจะพบ ว่ามีแบงก์ร้อยแคใ่ บเดียวนอนนิงอยู่ ให้ตายสิ เขายงั ไม่ได้รับเงินงวด นีเลยนี “ห.ึ . ขอบใจนะรัน แตเ่ ก็บเงินของนายไว้เถอะ” “เอ่อ..ขะ..ขอโทษครับ..ขอโทษจริงๆ” ชายหนมุ่ ตรงหน้าเอาแตย่ ิมจนการัณยร์ ู้สกึ อายจนอยากแทรก แผ่นดนิ หนี แค่เรืองทีทา� กาแฟหกรดก็แยพ่ ออยแู่ ล้ว นียงั มาท�าให้เขา เหน็ อีกว่าตวั เองก�าลงั อตั คดั ขนาดไหน การัณย์เอ๊ย รู้แบบนีนงั นิงๆ ให้ภาวตั มองค้อนเอาดีกวา่ “ถะ..ถ้างนั ผมขอตวั ก่อนนะครับ ขอโทษอกี ครังครบั เรืองเสือ ของคณุ ” แม้ตาคนู่ นั ก็ยงั คงมองไม่ลดละ แต่เพราะไมไ่ ด้พดู อะไรออก มาการัณย์เลยถือโอกาสเหมารวมไปวา่ ปัญหาทกุ อย่างจบลงแล้ว เขา ขอโทษและเสนอตวั จะชดใช้คา่ เสียหายแล้วนี คงไมม่ ีเรืองวนุ่ วายอะไร ตามมาอีกแล้วมงั

คดิ พลางกเ็ ดนิ ห่อไหลก่ ้มหน้าก้มตาเดนิ จากมา โดยไมไ่ ด้รับ รู้เลยวา่ ตาคนู่ นั ยงั มองตามตนเองอยตู่ ลอดเวลา “รันงนั เหรอ... ห!ึ ฉนั เจอคนทีนายว่าแล้วละ่ เจ้าตรี”

5 แฟ้มข้อมลู ทเี พงิ สังไปเมอื ไม่กีวันก่อนถกู วางลงตรงหน้า ทนั ทีทีอนริ ุทธ์นงั ลงทีโต๊ะท�างาน เขายิมและหยบิ มนั ขนึ มาเปิดดโู ดย ไมไ่ ด้พดู อะไร ซงึ กด็ เู หมอื นวา่ จะท�าให้ความอยากรู้อยากเหน็ ของเลขา คนสนทิ พงุ่ สงู ขึน ในตอนนีพาทิศคงใกล้อกแตกแล้วแนๆ่ ทีจๆู่ กต็ ้อง ไปหาประวัติและข้ อมูลของใครบางคนทีไม่ได้เป็นแม้แต่ดารา ตวั ประกอบในละครฟอร์มเล็กเลยด้วยซ�า “ตอนนีคณุ ดอมพอจะบอกผมได้รึยงั ครับว่า ท�าไมคณุ ถึงให้ ผมไปหาประวตั ขิ องผ้จู ดั การส่วนตวั ของเพลิง” คนทีต้องทิงงานหลกั ของตวั เองแล้วไปค้นหาประวตั ขิ องใครกไ็ มร่ ู้อดถามอกี ไมไ่ ด้ “อยา่ บอก นะครับวา่ คณุ ดอมเกิดไปถกู ชะตากบั เพลงิ เลยใช้ให้ผมไปหาข้อมลู คน สนิทมาให้ เออ่ .... ผมวา่ อย่างเพลิงไมน่ ่าจะใชส่ เป็คของคณุ ดอมเลย นะครับ” อนิรุทธ์หวั เราะร่วนให้กบั ข้อสนั นิษฐานของเลขาหน่มุ อยา่ ง เขาเนียนะจะไปสนใจผ้ชู ายขนาดตวั พอฟัดพอเหวียงกนั อย่างนนั “ก็ไมใ่ ชน่ ่ะสิ” เขาตอบ จากนนั ก็หนั ไปสนใจแฟ้มข้อมลู ในมือ

อีกครัง “ถ้าอยา่ งนนั คณุ ดอมจะให้ผมช่วยหาข้อมลู ของผ้จู ดั การของ เขา... ” คนถามชะงกั ไปเมือคดิ อะไรบางอยา่ งได้ อย่างเจ้านายของ เขาไม่จ�าเป็นต้องสนใจแคน่ ักร้ องนกั แสดงนีนา “นีคณุ ดอมสนใจผู้ จดั การสว่ นตวั คนนีเหรอครับ” อนิรุทธ์ไมต่ อบ แต่เขากเ็ ชือวา่ เลขาคนสนิทผ้ชู าญฉลาดจะ ต้องรับรู้ค�าตอบได้ด้วยตวั เอง “เอ่อ..ทะ..ท�าไมครับ ท�าไมถึงเป็นคนคนนี” “ก็คนถกู แจค็ พอต... มนั ต้องมเี หตผุ ลด้วยเหรอตรี” พาทิศขมวดคิวย่งุ กว่าเดมิ เขาไม่เชือหรอกว่าอนิรุทธ์จะไม่มี เหตผุ ลทีเลอื กคนคนนี เจ้านายของเขาไมใ่ ช่คนประเภทแคค่ ล�าไมเ่ จอ หางก็คว้าตวั มานอนด้วยเสยี หนอ่ ย ตรงกนั ข้าม อนริ ุทธ์คอ่ นข้างจกุ จกิ และจะมองแคค่ นทีนา่ สนใจจริงๆ อยา่ งพวกดารากจ็ ะต้องมชี ือเสยี ง เป็นทีรู้จกั ในวงกว้าง หรือไม่ก็ต้องเป็นพวกทีเพงิ เดบิว ยงั สด ยงั ใส อายไุ มเ่ กินยีสิบ ไมม่ ีหรอกทีจะเป็นแค่คนเดินถนนธรรมดาๆ แถม อายอุ านามกย็ ีสบิ กลางๆ เข้าไปแล้ว อนิรุทธ์จะต้องมเี หตผุ ลอะไรสกั อยา่ งแนๆ่ และมนั ต้องเป็นเหตผุ ลทีสว่ นตวั เอามากๆ จนไมอ่ ยากบอก ให้ใครได้รับรู้ “เขารู้ตวั รึยงั ครับวา่ ตวั เองถกู แจ็คพอต” “ยงั ” อนิรุทธ์ตอบ “แตก่ ็ไม่เหน็ เป็นไรนี ไว้ได้เห็นเงิน เห็น โอกาสดีๆ เมือไหร่ เดียวกค็ ลานเข้ามาเหมือนคนอืนๆ” คนฟังได้แต่ถอนหายใจกบั ตวั เอง เขาแนะน�าให้อนริ ุทธ์หาใคร สกั คนทวี นั ข้างหน้าอาจพฒั นาขนึ ไปเป็นคนรักทจี ะอยดู่ ้วยกนั ไปตลอด

ชีวิต ไมไ่ ด้บอกให้มองหาคนหิวเงินอีกคนสกั หน่อย ถ้าคนทีถกู เลือก จะเป็นอยา่ งทีอนิรุทธ์พดู ไว้จริงๆ เชน่ นนั ก็ยกโทรศพั ท์ขนึ แล้วโทรหา คา่ ยเพลงใหญ่ๆ แล้วสงั ให้นกั ร้องทดี งั ทีสดุ ของคา่ ยไปนอนรอทีโรงแรม ไม่ง่ายกว่าเหรอ “แล้วคณุ ดอมคดิ ไว้รึยงั ครับวา่ จะเริมยงั ไง เดินเข้าไปหาแล้ว ประกาศว่าตวั เองเป็นใคร จากนนั กเ็ อาเงินฟาดหวั แล้วพาเข้าโรงแรม เลยรึเปลา่ ” “นายว่าฉันควรท�าแบบนนั รึเปล่าละ่ ” “ถ้าท�าแบบนนั แล้วคณุ ดอมจะหายเบือรึเปล่าล่ะครับ” เลขา หนมุ่ ย้อนถาม เหน็ดเหนือยกบั นสิ ยั ของเจ้านายทีคงจะแก้ยากเต็มที แล้ว “ถ้าคิดว่าไมก่ ็ลองท�าอย่างทีเราเคยคยุ กนั ดสู กั ครัง เอาชนะใจ ด้วยวิธีธรรมดาๆ เลิกเอาเงิน เอาโอกาสทองไปเป็นข้อแลกเปลียน ให้เขามองคณุ ทคี ณุ เป็นคณุ ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ คอื ผ้บู ริหารสถานีโทรทศั น์ ทีใหญ่ทีสดุ ของประเทศ” “ห!ึ นายพดู อยา่ งกบั วา่ ฉันจะปิดใครได้งนั แหละว่าตวั เองเป็น ใคร ในเมือหน้าฉันโชว์หราอย่ใู นหนงั สอื พมิ พ์แทบทกุ วนั แบบนี” “ผมกไ็ มไ่ ด้บอกวา่ คณุ ดอมต้องโกหกหรือปกปิดตวั ตนทีแท้จริง ของคณุ นีครับ แค่เลิกยืนเช็คทีใสเ่ ลขศนู ย์เป็นสิบๆ ตวั ให้ก็พอ ท�าทกุ อยา่ งให้เหมือนกบั วา่ คณุ คือคนธรรมดาๆ ทีอยากมชี ีวิตธรรมดาๆ ก็ พอ” ชายหนมุ่ ทใี ช้ชวี ติ มาอยา่ งโชกโชนพยายามท�าความเข้าใจกบั เรืองทีตวั เองไมเ่ คยคดิ จะท�า เขาใช้ชีวติ แบบนจี นเคยตวั อยา่ งน้อยๆ สามสิบกวา่ ปีทีผ่านมาเขาก็ไมเ่ คยต้องพยายามท�าเรืองอยา่ งทีพาทิศ

แนะน�าเลยสกั ครัง ซงึ ก็คงต้องอาศยั ความอดทนและปรับตวั ครังยิง ใหญ่ แตน่ ีแหละ ความสนกุ ทีเขาไมเ่ คยได้สมั ผสั มนั จะเป็นยงั ไงนะ ถ้าเขาสามารถชนะใจใครสกั คนโดยทีไมต่ ้องใช้เงนิ หรืออา� นาจมาเป็น สิงลอ่ ตาลอ่ ใจ “เชค็ ให้ฉนั หนอ่ ยว่าวนั นีเพลิงมีงานทไี หนบ้าง” “จะเริมวนั นีเลยเหรอครับ” พาทิศสงสยั นีเขาคิดไปเองรึเปล่า นะว่า อนิรุทธ์ดใู จร้อนกว่าทกุ ๆ ที “ก็วนั นีฉนั ว่าง หาอะไรสนกุ ๆ ท�าไมด่ ีกว่าเหรอ” ค�าตอบของเจ้านายท�าให้พาทิศต้องถอนหายใจอีกครัง แต่ เพราะเหนือยทจี ะพดู เขาเลยได้แค่พยกั หน้าและเดนิ ออกมาจากห้อง เพอื เชค็ คิวของนกั ร้องหนมุ่ หน้าใหมต่ ามคา� สงั อดกลวั ไม่ได้วา่ บางที ค�าแนะน�าของตวั เองอาจท�าให้ชีวิตธรรมดาๆ ของคนคนหนึงว่นุ วาย ขนึ มา หวงั ว่าทกุ อย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ขอให้คนทีอนิรุทธ์เลือก ไมใ่ ชค่ นทีหยงิ ทะนงจนเกินไป และกไ็ มไ่ ด้เหน็ เงนิ เป็นพระเจ้าด้วยเชน่ กนั ไม่อยา่ งนนั อนริ ุทธ์ก็คงต้องใช้ชีวติ อยา่ งไร้จดุ หมายและก็มาบ่น ว่าเบือให้เขาฟังทกุ วนั อีกแนน่ อน การัณย์ลดหนังสือพมิ พ์บันเทงิ ทีปรกติไม่ค่อยได้สนใจ มากนกั ลงบนตกั พยายามหบุ ปากทีก�าลงั อ้าค้างอย่อู ยา่ งสดุ ความ สามารถ ตายงั คงมองไปทีรูปของ ‘อนิรุทธ์ พิพฒั นพงศ์’ เจ้าพ่อสือ บนั เทงิ ทีตวั เองเคยได้ยนิ แคช่ อื แตไ่ มเ่ คยสนใจหรืออยากรบั รู้วา่ หน้าตา

จะเป็นยงั ไงเลยสกั ครัง จนมาถึงตอนทีเริมคดิ ได้วา่ ควรจะศกึ ษา บคุ คลส�าคญั ของวงการเอาไว้บ้าง ทงั นกี ็เพอื จะได้ไมป่ ลอ่ ยไกเ่ มือต้อง พดู คยุ กบั โปรดวิ เซอร์หรือคนอืนๆ นนั เอง เขาอยากร้องไห้ออกมาจริงๆ ทีพบว่า คนทีตวั เองเดินชนและ ท�ากาแฟหกเลอะเสอื คอื คนใหญค่ นโตทีมอี ิทธพิ ลในวงการบนั เทงิ แบบ สดุ ๆ ถงึ มนั จะไม่มวี ีแววของปัญหาอะไรตามมา แตก่ ารัณย์ก็อดกลวั ไม่ได้ว่า ภาวตั อาจได้รับผลกระทบจากความซุม่ ซา่ มของเขา “เป็นอะไรนะ่ ทา� ไมนงั อ้าปากหวอแบบนนั ล่ะรัน” ไหล่บางสะด้ ุงโหยงก่อนจะรี บหันไปส่งยิมให้ เพือนทีแอบ สงั เกตพฤติกรรมของตน การัณย์พยายามคิดว่ามนั ไมใ่ ชเ่ รืองใหญ่โต อะไร เขาขอโทษอนริ ุทธ์ไปแล้ว และอีกฝ่ายก็ดเู หมอื นไมไ่ ด้ตดิ ใจอะไร ด้วย ถ้าไมน่ บั เรืองทถี กู ถามชอื นะ่ นะ “วา่ ไง! แกเป็นอะไรของแกเนีย ถามก็เงียบ คิดอะไรอยเู่ หรอ” ภาวตั ตะโกนถามอกี ครังเมือเหน็ การัณย์เอาแตย่ มิ ร่างสงู ลกุ จากเก้าอี ทนั ทีทีชา่ งแตง่ หน้าเติมลิปกลอสให้เสร็จเรียบร้อย จากนนั ก็เดินมา คว้าหนงั สอื พมิ พ์ในมอื ของการัณย์ไปดู “เอ๋! ทีแท้แกก็ตาค้างเพราะ รูปของคณุ ดอมเหรอเนีย” “กะ...แกรู้จกั เขาด้วยเหรอ” การัณย์รีบถามจนลินแทบพนั กนั ขนาดภาวตั ทีว่างานยงุ่ ๆ ก็ยงั รู้จกั คนคนนีเหรอเนีย “แน่สิ ใครๆ ก็รู้จกั เขาทงั นนั เจ้าพ่อสือบนั เทงิ ทที งั หน่มุ และ หลอ่ อยา่ งกบั ดารา นีอย่าบอกนะว่าแกไมร่ ู้จกั เขาน่ะ” “ระ...รู้ส.ิ .. ท�าไมจะไมร่ ู้จกั ละ่ ” เดนิ ชนจงั เบ้อเร่อขนาดนนั ไมร่ ู้

จกั อกี ก็แย่เต็มทีแล้วละ่ “ห.ึ .หลงเสนห่ ์เขาอกี คนแล้วละ่ สิ” การัณย์ละ่ เกลยี ดรอยยิมแบบนีของภาวตั เสยี จริงๆ รอยยิมที ท�าเหมือนรู้ทนั เขาไปทกุ อย่างทงั ทีจริงๆ แล้วตวั เองไม่เคยรู้อะไรเลย แม้แตน่ ิดเดียว “ท�าไมฉนั ต้องหลงเสนห่ ์เขาด้วยล่ะ” “อ้าว! ก็เขาทงั หล่อทงั รวยนีนา่ ” “ใชค่ ่ะ คณุ ดอมนะคะ หล่อและก็รวยสดุ ๆ ไปเลยละ่ คะ่ ” สองหนมุ่ ขมวดคิวและมองหน้ากนั กอ่ นจะคอ่ ยๆ หนั ไปทาง ช่างแต่งหน้าทีก�าลงั ท�าหน้าเหมือนคนคนั ปากอยากจะพูดเรืองทีตวั เองรู้จนเต็มแก่ เธอหนั ซ้ายมองขวา จากนนั กร็ ีบพงุ่ ตวั เข้ามาและนงั ลงใกล้ๆ การัณย์ ตาคเู่ ล็กทีกรีดอายไลน์เนอร์คมกริบหรีเล็กยิงกว่า เดิมจนคนฟั งหลงคิดไปว่าก� าลังอ ยู่ในการประชุมลับเพือล้ มล้ าง ประเทศ “พนี ะคะไม่อยากจะพดู อะไรมาก แต่ไหนๆ กไ็ หนๆ แล้ว ขอ พดู สกั นดิ ก็แล้วกนั คะ่ ” เธอรีบบอก “คณุ ดอมนะ่ เหน็ เป็นเทพบตุ รแบบ นนั แต่จริงๆ แล้วร้ายไมใ่ ช่เลน่ เลยค่ะ” “เอ๋~ เอ่อ...ร้าย...ร้ายยงั ไงเหรอครับ” การัณย์ว่าจะไม่ถาม แล้วเชียว แต่เล่นเปิดประเด็นมาแบบนีมนั ก็ต้องซกั กนั สกั หนอ่ ย รู้ไว้ กไ็ ม่เสยี หายอะไรนี “อะไรกนั คะ! นีคณุ รันคงไม่ได้สนใจข่าวซบุ ซบิ เลยใช่ไหมคะ ท�างานเป็นผ้จู ดั การสว่ นตวั อยา่ งนีต้องรู้เอาไว้บ้างนะคะ ไม่ต้องเชือ ทงั หมดแตอ่ ยา่ งน้อยๆ กต็ ้องเปิดหเู ปิดตาเปิดรับข่าวสารภายนอกบ้าง

จะได้ชว่ ยสแกนผ้หู ญิงทีเข้ามาให้คณุ เพลิงด้วยไง” การัณย์รู้สกึ เหมือนตวั เองคอ่ ยๆ แห้งเหียวลงเมอื นกึ ถึงเรืองที ชา่ งแตง่ หน้าพดู นนั สนิ ะ วนั ข้างหน้าภาวตั คงมคี นหน้าตาดๆี มคี วาม สามารถมารุมล้อมมากมาย และหนึงในนนั ก็ต้องมีสกั คนทีสามารถ ชนะใจเพือนของเขาได้ “ท�าไมต้องสแกนด้วยครับ ผมไมเ่ ห็นเข้าใจเลย” ภาวตั ถาม บ้าง ปรกตเิ ขาไม่สนใจข่าวลอื หรือเรืองซบุ ซบิ พวกนีหรอก แต่ลองพดู ถึงขนาดนี เขาก็อยากรู้ขึนมาเหมอื นกนั นะ “โธ~่ กต็ ้องสแกนสคิ ะ เกนิ ดวงซวยไปเจอกบั เดก็ ของคณุ ดอม เข้า อนาคตในวงการจะจบลงเอางา่ ยๆ นะคะคณุ เพลิง” “เดก็ ของคณุ ดอม... หมายถงึ แฟนเขาเหรอครับ” “ใครว่าละ่ คะ เดก็ ทีพีหมายถงึ คือพวกทียอมเอาตวั เข้าแลก เพอื งานตา่ งหาก เขาวา่ กนั วา่ พวกดาราดงั ๆ ระดบั แถวหน้า กอ่ นจะ ถึงวนั นีกใ็ ช้วธิ ีนีกนั ทงั นนั คะ่ พเี ลยอยากให้คณุ เพลงิ ระวงั เอาไว้วา่ อยา่ ไปยงุ่ กบั คนพวกนนั ขนื คณุ ดอมไมพ่ อใจขนึ มาละก็ ตอ่ ให้มแี บค็ ดแี ค่ ไหนก็ไม่มีทางได้เกิด” “น่ากลวั ขนาดนนั เลยเหรอครับ” “น้อยไปน่ะสคิ ะ” คนไมอ่ ยากพดู อะไรมากรีบตอบอยา่ งเมามนั “พวกดารานกั ร้องหน้าสวยๆ ทีเพิงเดบิวนีก็ใชค่ ่ะ คนล่าสดุ ทีถกู คน เม้าท์กนั ก็พอ่ หน่มุ นทั ซึ คนทีหน้าสวยๆ ทีเพิงเดบิวไปเมือต้นเดอื นยงั ไงละ่ คะ เขาวา่ กนั วา่ ซีอโี อของค่ายเข้าไปเสนอเดก็ คนนนั ให้คณุ ดอม ด้วยตวั เองเชยี วคะ่ ” “ละ..แล้วเขาก็ยอมเหรอครบั ” การัณย์อยากจะเป็นลมกบั เรือง

โสมมทีไม่ควรเกิดขึน เขาไม่อยากเชือเลยว่าจะมใี ครยอมเอาตวั เข้า แลกเพือความฝันอยา่ งนนั จริงๆ “ท�าไมจะไมย่ อมละ่ คะ นอกจากจะได้ออกรายการนนั นีเพิม มากขนึ คณุ ดอมยงั ใจป� าให้เชค็ เงนิ สดแถมอีกต่างหาก เขาวา่ กนั ว่า เป็นหลกั ล้านเชียวละ่ คะ่ ” ยงิ ฟังก็ยงิ ไมอ่ ยากจะเชือ เงินจ�านวนนนั มนั ค้มุ คา่ กบั สิงทตี ้อง เสยี ไปจริงๆ เหรอ “ห.ึ ..แล้วเขาทีพีพูดถึงเนียเป็นใครครับ ท�าไมถึงได้รู้ลกึ รู้ดี ขนาดนนั ” “แหม~ ใครๆเขากพ็ ดู กนั ทงั นนั คะ่ วงการนมี นั เลก็ นดิ เดยี ว ใคร ทา� อะไรไมต่ ้องรอให้ประกาศหรอกคะ่ พกี แ็ คอ่ ยากเตอื นคณุ เพลงิ เพราะ เหน็ วา่ เพิงเดบิว จะคบหาหรือถกู อกถกู ใจใครก็เชค็ ให้ดีๆ ไมอ่ ยากให้ ต้องหมดอนาคตทงั ทยี งั ไมไ่ ด้เริม ทีพดู เนียเพราะเหน็ แกค่ วามสามารถ นะคะ” “ขอบคณุ ครับ ไว้ผมจะระวงั ก็แล้วกนั ” ภาวตั ตอบยิมๆ บอก ตามตรงวา่ เขาแทบไมเ่ ชอื เรืองทชี า่ งแตง่ หน้าพดู เลยสกั นดิ ถ้าอนริ ุทธท์ า� แบบนนั จริง ถึงตอนนีคงมีคนสกั ครึงวงการเลยละ่ มงั ทีเคยนอนกบั ผ้ชู ายคนนนั “ตอนนีคงต้องควงผู้จดั การหน้าสวยคนนีไปกอ่ น จะได้ ไม่มีปัญหาเรืองไปเหยียบเส้นของใครเข้า” ไมพ่ ดู เปลา่ ภาวตั ยกแขนขึนโอบไหล่การัณย์พร้อมกบั เอียง คอซบลงบนบา่ เล็กๆ อยา่ งออดอ้อน เขาอาจจะมองว่านีเป็นแคก่ าร หยอกล้อตามประสาเพือนสนิท หากแต่การัณย์กลบั ไมค่ ดิ แบบนนั เลย

“อยะ..อย่านา่ ขนลกุ ” ร่างบางโวยวายก่อนจะผลกั หวั เพือน ให้ออกไปห่างๆ อยา่ ท�าให้เขาใจเต้นแรงมากไปกว่านีได้ไหม “ถึงคิวคณุ เพลิงแล้วครบั ” เหมือนระฆังหมดยกดงั ขึนก่อนทีการัณย์จะล้มตงึ จากหมดั นอ็ ค เขารีบลกุ ขนึ หรือพดู ให้ตรงกว่านนั ก็คือ รีบดีดตวั ขนึ และกระโดด ออกมายืนห่างๆ เพือนรัก มนั ไมส่ นกุ เลยหากต้องใจเต้นแรงเพราะ ความใกล้ชิดขณะทีต้องท�างานร่วมกนั “ถะ...ถงึ ควิ นายแล้ว พยายามเข้าละ่ ” การัณย์พยายามกลบ เกลือนความรู้สกึ ยิมสดใสเพือเป็นก�าลงั ใจให้เพือน “แนน่ อน คอยดฉู นั ด้วยละ่ ” การัณย์มองตามแผ่นหลงั เพือนรักทีเดินตามทีมงานออกไป ด้วยหวั ใจทีพองโต เขารู้สึกวา่ ภาพทีตวั เองเห็นมนั ชา่ งยิงใหญ่เหลือ เกิน ภาวตั ในวนั นีไมไ่ ด้เป็นแคเ่ พือนรกั ทีชอบร้องเพลงและเต้นอกี แล้ว แตเ่ ป็นนกั ร้องหนมุ่ อนาคตไกลทีใครๆ ตา่ งก็ชืนชม ความพยายามใน อดีตส่งผลให้เพือนของเขาก้าวขึนมายังจดุ ทีตวั เองม่งุ หวงั เอาไว้ได้ ส�าเร็จ เหลือแคโ่ ชคชะตาและโอกาสทีวงการจะหยบิ ยืนให้เทา่ นนั ทีหน้าจอโทรทศั น์ขนาดใหญ่ทีติดอย่ตู รงห้องโถง ทงั ศิลปิน และทมี งานตา่ งยืนแหงนหน้าขึนดกู ารแสดงของภาวตั เสียงพดู คยุ ดงั ขนึ เป็นระยะๆ ซงึ ส่วนใหญ่ก็เป็นเรืองของการแสดงทีสมบรู ณ์แบบ และเสน่ห์ทีเหลือล้นของภาวัตนนั เอง มันท�าให้การัณย์ทียืนฟังอยู่ เงยี บๆ อดภมู ใิ จไมไ่ ด้ ถ้าเพือนของเขามีโอกาสได้ยินกค็ งจะภมู ิใจและ ดีใจยิงกวา่ เขาแน่ๆ “เขาเกง่ นะ”

เป็นอีกครังทีเสียงชืนชมดงั ขึน การัณย์ยิมและอยากท�าเป็น ไม่ได้ยนิ แตเ่ พราะเสียงนนั อย่ใู กล้เอามากๆ เขาเลยค่อนข้างมนั ใจ ว่าประโยคนนั ไม่ได้ถกู กลา่ วขึนอย่างลอยๆ แตต่ งั ใจพดู เพือให้เขาหนั กลบั ไปมอง ทวา่ ทนั ทที ีการัณย์หนั ไป ความรืนรมย์กห็ ายวบั ไปกบั ตา เมือ คนทียืนอยดู่ ้านหลงั ไมไ่ ด้เป็นหนงึ ในทมี งานหรือศิลปินคนไหน แต่เป็น เจ้าพ่อสือบนั เทิงทีเพิงโดนพวกเขาจบั กลมุ่ พดู ถงึ ไปเมือไม่กีนาทีกอ่ น ตาคมจบั จ้องมาทีเขา ยิมบางๆ แตก่ ็ดนู า่ กลวั อยา่ งบอกไมถ่ กู “คณุ ...คณุ ดอม...” “รู้จกั ฉันแล้วเหรอ” ร่างสงู ท�าหน้าแปลกใจ ก่อนจะยิมอีกครัง เมือเหน็ การัณย์ท�าหน้าเจือนแบบนนั “เออ่ ..ต้องขอโทษอีกครังนะครับเรืองเสือของคณุ ” ร่างบางพดู เสยี งเบา “แล้วกข็ อโทษเรืองทีผมไม่รู้วา่ คณุ เป็นใครด้วยนะครับ คอื ผม...เอ่อ...ไมค่ อ่ ยรู้เรืองเกียวกบั วงการนีสกั เท่าไหร่ ก็เลย...” “ไมต่ ้องขอโทษหรอก ฉนั ไม่ใชด่ าราหรือคนดงั ทีไหน ไม่ใช่ เรืองแปลกหรอกถ้านายจะไมร่ ู้จกั ” ค�าตอบของอนริ ุทธ์ท�าเอาการัณยห์ น้าเจือนยงิ กว่าเดมิ ถ้าระ ดบั อนริ ุทธ์ยงั ไมถ่ ือว่าเป็นคนดงั ในวงการนีกไ็ มม่ ีใครทีเรียกว่าโดง่ ดงั จริงๆ แล้วละ่ เขามนั พลาดเองทีไมห่ ดั สนใจเรืองรอบตวั ให้มากกว่านี ตอ่ ไป นอกจากการตามข่าวของภาวตั เขาคงต้องอา่ นขา่ วอืนๆ ของ นกั แสดงและบคุ คลส�าคญั ในวงการนีให้มากกว่านีแล้ว “แล้วนีถ่ายใกล้เสร็จรึยงั หรือว่าเพิงจะเริม” “เออ่ ....เพงิ เริมครบั แตถ่ ้าไมม่ ีอะไรผดิ พลาด อกี สบิ ห้านาทีก็

นา่ จะเสร็จ” “เก่งๆ แบบนีคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก..” อนิรุทธ์ตอบแต่ สายตากลบั ไมไ่ ด้สนใจโชวข์ องภาวตั เลยสกั นดิ เขาเอาแตม่ องการัณย์ ทีก�าลงั ท�าตวั ไมถ่ กู อย่ตู รงหน้า ซงึ จริงๆ แล้วเขาคดิ ว่า ถ้าการัณย์ไมร่ ู้ จกั เขาเหมอื นวนั ก่อน บรรยากาศก็คงจะดีกวา่ นี “เสร็จจากอดั รายการ นี ยงั ต้องไปทีไหนอีกรึเปลา่ ” “เอ๊ะ! เอ่อ...หมายถงึ เพลงิ เหรอครับ” การัณย์ย้อนถามอย่าง แปลกใจ นีเขารู้สกึ ไปเองรึเปลา่ ว่าอนิรุทธ์ให้ความสนอกสนใจเพือน ของเขาเป็นพิเศษ “ใช่..” “มะ..ไม่มีครับ.. อนั ทีจริงมีงานโชวต์ วั อีกหนงึ งาน แตท่ างผู้ จดั เขาเพิงขอยกเลิก” “ท�าไมล่ะ” “เขาได้ศิลปินอกี วงไปแทนแล้วครับ” “นา่ เสียดายนะ” การัณย์ไม่พดู อะไร อนั ทีจริงเขาไมน่ ่าจะพดู เรืองทีภาวตั ถกู ยกเลิกงานโชว์ตวั นันเลยด้วยซ�า คงเพราะรู้สึกว่ามนั เป็นเรืองไม่ ยตุ ธิ รรมเอามากๆ ทีผ้จู ดั ขอยกเลกิ กนั กลางคนั แบบนี เขาเลยอยาก ระบายหรือพดู ให้ใครสกั คนได้ฟัง จนลมื คิดไปวา่ คนคนนีไมใ่ ชค่ นที เขาควรจะเอาเรืองภายในไปคยุ ด้วยเลย “ถ้างนั เสร็จจากนีนายก็ไม่มีงานแล้วนะ่ สิ” อีกครังทีค�าถามของอนิรุทธ์ท�าให้การัณย์รู้สกึ แปลกใจ แต่ เพราะคดิ วา่ คงเป็นการชวนคยุ ตามประสาคนในวงการ เขาเลยพยายาม

ไมค่ ดิ อะไรมาก “ไม่หรอกครับ กลบั ไปก็ต้องไปเคลียร์เช็คกับเตรียมงาน ส�าหรับวนั พรุ่งนีต่อ กวา่ จะเสร็จงานก็คงดกึ ๆ” “แล้วพกั อย่ทู ีไหนละ่ ทีบริษัทหรือวา่ พกั ทีเดียวกบั เพลิง” “เปลา่ ครับ ผมพกั อย่อู ีกที” คนฟังพยกั หน้าและพยายามไมแ่ สดงออกให้มากจนเกินไป ที เขามาทีนีกเ็ พราะอยากมาคยุ และสร้างความค้นุ เคยนดิ ๆ หนอ่ ยๆ ไม่ ได้จะกระดกิ นวิ แล้วเรียกให้การณั ยก์ ลบั ไปพร้อมกนั สกั หน่อย เขาต้อง ใจเย็นๆ และท�าทกุ อย่างตามขนั ตอนอยา่ งทีคนปรกตเิ ขาท�ากนั “เอ่อ...ถ้าไงผมขอตวั ก่อนนะครับ โชว์ของเพลิงใกล้จะจบ แล้ว” “ออ่ ..ตามสบาย ไว้วนั หลงั คอ่ ยคยุ กนั ใหม”่ การัณย์ชะงกั ไปเล็กน้อยหลงั จากได้ยินประโยคสดุ ท้ายของอ นิรุทธ์ เขาก�าลงั รู้สกึ จริงๆ ว่าการทีอนิรุทธ์มายืนคยุ อยตู่ รงนีเกิดจาก ความจงใจไม่ใชเ่ รืองบงั เอิญ แต่ถ้าเป็นแบบนนั มนั จะเพอื อะไรกนั ละ่ อนิรุทธ์จะมาคยุ กบั ผ้จู ดั การสว่ นตวั ของศิลปินทีเพงิ เดบิวไปเพืออะไร ความคดิ ด้านมืดอดกลวั ไมไ่ ด้วา่ อนิรุทธ์จะมาสนใจภาวตั แต่ พอมองถงึ รูปร่างหน้าตาของศิลปินหน้าใหมแ่ ละเหลา่ ดาราทีถกู พดู ถงึ แตล่ ะคนก็ดบู อบบางน่าทะนถุ นอม ฉะนนั อยา่ งภาวตั คงไมใ่ ช่สเป๊ ค ของอนริ ุทธ์แนๆ่ “เอ่อ...คะ..ครับ...งนั ผมไปนะครับ” อนิรุทธ์ยิมบางๆ และยืนมองจนการัณย์เดินจากไป รู้สกึ ตืน เต้นอย่างบอกไม่ถกู ทีได้ท�าเรืองทไี มเ่ คยท�า แน่นอนว่าลกึ ๆ เขารู้สกึ

ว่ามนั เป็นเรืองทีเสียเวลาโดยใชเ่ หตุ เพราะยังไงเสีย สดุ ท้ายแล้ว การัณย์ก็จะเหมือนคนอืนๆ ทีเขาเคยพบเจอมา แตเ่ อาเถอะ ถ้าพา ทิศบอกวา่ นีจะท�าให้รู้สกึ ดกี บั การใช้ชีวติ มากขนึ เขาก็จะลองดสู กั ครัง มอื หนาล้วงเข้าไปในสทู กอ่ นจะหยบิ โทรศพั ท์มอื ถอื ออกมาและ กดหาเลขาคนสนทิ ทีสามารถเนรมติ ทกุ อยา่ งให้ตนได้ แม้อนิรุทธ์จะรู้ ประวตั แิ ละปมู หลงั ทงั หมดของการัณย์แล้ว แตย่ งั มอี กี เรืองทีพาทศิ คง ลืมไปวา่ ต้องหามาให้เขาด้วย [ครับคณุ ดอม] “หาทีพกั ของรันให้ฉนั ด้วย แล้วก็สง่ ของขวญั เล็กๆ น้อยๆ ไป ให้ ไม่ต้องใสช่ ือคนสง่ นะ เขียนข้อความสนั ๆ อะไรก็ได้” [วนั นีเหรอครับ] “ใช่...วนั นีเลย รันจะกลบั ถึงทีพกั ช่วงดกึ ” [ครับ...ผมจะจดั การให้เดียวนีครับ] อนิรุทธ์ตดั สายและมองไปยงั ทางเดนิ ทีการัณยเ์ พิงจากไป ยมิ โดยไม่รู้ตวั เมือนกึ ถึงตากลมๆ ค่นู นั ดวงตาทีท�าให้เขาสะดดุ จนต้อง หยดุ มองและตดั สินใจวา่ นีแหละคนทีเขาควรจะเสยี เวลาเล่นด้วย ตา สวยๆ ทีท�าให้รู้สกึ เหมือนได้กลบั ไปยงั อดีตทีไม่อาจลมื เลือน “เพราะคณุ พอ่ นนั แหละทีท�าใหท้ กุ อย่างเป็นแบบนี ผมเกลียด คณุ พ่อ ไดย้ ินไหมว่าผมเกลียดคณุ พอ่ !!”

6 “ผมเกลียดคณุ พ่อ ทา� ไมคุณพ่อถงึ ไม่เหมอื นพ่อคนอนื ๆ” เด็กชายตวั น้อยร้องไหซ้ บอกผู้เป็ นแม่หลงั จากวนั ทีแสนเลว ร้ายผา่ นพน้ ไป ทงั ทีควรจะชินและท�าใจกบั ตารางเวลาทีแนน่ ขนดั ของ ผูเ้ ป็นพ่อได้แลว้ แตพ่ อถึงวนั ทีผูป้ กครองตอ้ งไปเยียมเยียนโรงเรียน เด็กนอ้ ยก็อดหวงั ไม่ไดว้ ่า ผูเ้ ป็นพอ่ จะยืนมองตนดว้ ยสายตาชืนชม จากกลุ่มผูป้ กครอง ปี แลว้ ปีเลา่ ทีไดแ้ ตช่ ะเงอ้ มอง ก่อนจะพบกบั ความผิดหวงั เมือ ทกุ ครังคนเดียวทีเขาเห็นก็คือแม่ หญิงสาวแสนสวยผูท้ �าหนา้ ทีแทน พอ่ ในทกุ ๆ เรือง “อย่าพูดแบบนนั สิดอม ลูกก็รู้ว่าคณุ พอ่ งานยงุ่ มาก” “พ่อของคนอืนก็มีงานย่งุ เหมือนกนั แต่พวกเขาก็ไปงานที โรงเรียนได้” ผูเ้ ป็ นแม่ยิมอย่างอ่อนโยนให้กับเหตผุ ลของอนิรุทธ์ตวั นอ้ ย ออ้ มกอดทีอบอ่นุ กระชบั แน่นเพือปลอบโยน เธอสงสารและเห็นใจ ลูกชายเหลือเกิน หากแต่ก็เขา้ ใจถึงความจ�าเป็นและเหตผุ ลของสามี

เช่นกนั “คณุ พ่อท�างานหนกั ก็เพือดอมนะลูก ดอมจะไดม้ ีเงินไปซือ ของเลน่ ซือของทีดอมอยากได้เยอะๆ ไง” “แต่ผมไม่ตอ้ งการ ผมแค่อยากใหค้ ณุ พ่ออยู่กบั ผม อยู่กบั คณุ แม่ ของเล่นพวกนนั จะมีความหมายอะไรถา้ ผมตอ้ งนงั เลน่ มนั คน เดียว” แมจ้ ะตอ้ งรบั มือกบั ความคิดแบบเด็กๆ แต่คนทีไดช้ ือวา่ แม่ก็ ยงั สามารถยิมและเขา้ ใจทกุ อย่างไดเ้ ป็นอย่างดี มือบางยกขึนแตะแก้ มนิมๆ ของลกู ชายอยา่ งเอน็ ดู อนิรุทธ์ไมไ่ ดม้ ีรูปร่างหนา้ ตาทีถอดพิมพ์ มาจากพอ่ เพียงอย่างเดียว แต่ทงั นิสยั และท่าทาง อนิรุทธ์ก็ลอกแบบ มาจากผูเ้ ป็นพอ่ จนอดยิมไม่ได้ “ดอมรู้ไหมว่า ลูกนะ่ เหมือนคณุ พอ่ มากๆ” “แต่ผมไมอ่ ยากเหมือน ผมไมอ่ ยากเป็นเหมือนคณุ พอ่ ผม ไม่อยากท�าใหค้ นทีรกั ผมตอ้ งเสียใจ” “ถา้ อย่างนนั ดอมอยากเป็นเหมือนใครล่ะลูก..” “เหมือนแมไ่ งครบั ผมอยากเป็นเหมือนคณุ แม่ คณุ แมม่ ีความ สขุ แม้จะไม่มีคณุ พอ่ อยู่ดว้ ย” รอยยิมแสนสวยกวา้ งขึนอีกนิดหลงั จากไดย้ ินค�าตอบของลูก เธอรู้ดีว่าตวั เองไมใ่ ชค่ นทีเข้มแข็งขนาดนนั แต่ทีทกุ วนั นีเธอสามารถ ยิมและมีความสขุ กบั ชีวิตได้เพราะเธอมีลูกชายตวั น้อยๆ คนนีเคียง ข้างต่างหาก เทวดาตวั น้อยทีพระเจ้าส่งมาปลอบใจยามทีตอ้ งอยู่ อย่างเดียวดายทา่ มกลางกองเงินและกองทอง อนิรุทธ์คอ่ ยๆ ลมื ตาขนึ หลงั จากปลอ่ ยให้ตวั เองดา� ดงิ ลงสภู่ าพ

เหตกุ ารณ์ในอดีตทไี มอ่ าจลืมเลือน เขาถอนหายใจยาว จากนนั ก็คอ่ ย ยนั ตวั ขนึ นงั ช้าๆ พร้อมความรู้สกึ หดหจู่ นไมส่ ามารถบรรยายได้ ในใจ เฝา้ ถามตวั เองว่าเมือไหร่จะลืมเรืองเกา่ ๆ แบบนนั ไปสกั ที ชีวิตวยั เด็ก ทีใครๆ ตา่ งพากนั อจิ ฉา แตเ่ บอื งหลงั กลบั มเี พียงความว้าเหวแ่ ละของ เลน่ ราคาแพงทีไร้ความรู้สกึ “เป็นเด็กดีนะลกู ... อย่าดือ.. อย่าท�าใหค้ ณุ พอ่ ตอ้ งไม่สบายใจ นะ..” ร่างสูงพยายามสลดั ประโยคสุดท้ายทีผู้เป็นแม่พูดไว้ก่อน สินลมออกไปจากความคิด ตาสวยๆ ค่นู ันพยายามจบั จ้องมาทีเขา ราวกบั จะร้องขอค�าสญั ญา ตาคสู่ วยทีเขาเคยคิดวา่ มนั มเี พยี งค่เู ดยี ว ในโลก แตแ่ ล้วใครบางคนก็ท�าให้เขาต้องเปลียนความคดิ เสียใหม่ ยงั มีอีกคนทีมแี ววตาออ่ นโยนและชวนมองเหมอื นตาของผ้เู ป็นแม่ และ เขาก็ขอสาบานว่า จะทา� ทกุ วิถีทางเพือครอบครองมนั คิดถงึ ตรงนี อนิรุทธ์ก็เอือมไปคว้าโทรศพั ท์และกดหาเลขา หนมุ่ เพือถามถงึ ความคืบหน้าในเรืองทีสงั ไว้เมือวาน ป่านนีการัณย์ คงได้รับของขวญั ทีแม้แต่ตวั เขาเองกย็ งั ไมร่ ู้วา่ คืออะไรแล้วแน่ๆ [ครับคณุ ดอม] “เป็นยงั ไงบ้าง นายส่งของขวญั ไปให้รันแล้วใชไ่ หม” เขาถาม ตรงประเด็น [เรียบร้อยแล้วครับ คณุ รันถงึ ห้องเช่าและรับของไปตอนเวลา ประมาณห้าทมุ่ กวา่ ] “ห้องเชา่ ....หมายถึงอพาร์ทเม้นท์นะ่ เหรอ” ปลายสายเงียบไปเหมือนเรืองทีอนริ ุทธ์ถามเป็นเรืองยากเกนิ

กว่าจะตอบได้ยงั ไงอยา่ งนนั [เออ่ ...จะเรียกแบบนนั ก็ได้ครับ แตส่ �าหรับผม ห้องทีคณุ รัน พกั อยเู่ ลก็ เกินกวา่ จะเรียกว่าอพาร์ทเม้นท์] อนิรุทธ์หัวเราะอยู่ในใจ ถ้าลองพาทิศตอบแบบนี ห้องที การัณย์อาศยั อยู่ก็คงทงั เล็กและโทรมเอามากๆ ช่างดีจริงๆ ยิง การัณย์มชี วี ติ ทียากล�าบากมากเท่าไหร่ อะไรๆ กจ็ ะยิงงา่ ยขนึ ส�าหรับ เขา บางทีเขาอาจไม่ต้องเสียเวลาท�าเรืองไร้สาระอย่างการชวนออก เดตหรือสง่ ของขวญั ไปให้ “อีกประมาณหนึงชวั โมงฉนั จะถึงสถานี นายชว่ ยหาตาราง งานวนั นีของเพลิงไว้ให้ฉันด้วยละกนั ” [เรียบร้อยแล้วครับ รวมถงึ ของพรุ่งนีและมะรืนนีด้วย] อีกครังทอี นิรุทธ์คดิ วา่ เขาควรจะเพมิ โบนสั ปลายปีให้พาทิศอีก สกั สิบเทา่ ของเงนิ เดือน จะมีเลขาคนไหนทีฉลาดและรู้ทนั ความคิดได้ เท่ากบั พาทิศอีกบ้าง แม้ทีแรกพาทิศจะท�าให้เขารู้สึกเกลียดขีหน้า เพราะเป็นคนทีพ่อของตนเลือกมาให้ แตจ่ นถึงวนั นีพาทศิ ก็สามารถ ท�าให้เขาเปลียนใจและไม่คิดทีจะมองหาเลขาคนใหม่ไปตลอดชีวติ ร่างสูงเหยียดยิมและรีบลุกขึนอาบน�าแต่งตวั เพือออกไป ท�างาน ในสมองพยายามคิดหาวธิ ีตา่ งๆ นานาเพือเอาชนะใจการัณย์ บางทถี ้าชวนไปนงั กินอาหารฝรังเศสในภตั ตาคารหรูๆ หรือไมก่ ็พาไป ช็อปปิงแบบไมจ่ �ากดั วงเงนิ ในยามเช้าตรู่ของวนั มะรืน ตาคสู่ วยคนู่ นั ก็อาจสะท้อนภาพใบหน้าของเขาก็เป็นได้ “อ๊ะ! คณุ ดอมคะ! คณุ ดอม” กอ่ นทีอนิรุทธ์จะทนั ได้ก้าวขาออกจากบ้าน ‘สนุ นั ท์’แมบ่ ้าน

อายใุ กล้ห้าสบิ ทีเลยี งดเู ขามาตงั แตท่ ีผ้เู ป็นแมจ่ ากไปกเ็ อ่ยเรียกขนึ เสยี กอ่ น เขาหนั ไปมองและสง่ ยิมให้เธอ นกึ แปลกใจทีอีกฝ่ายรีบร้อนวิง ตามออกมาแบบนี “ป้าสมุ ีธุระอะไรกบั ผมเหรอครับ” “เออ่ ...วนั นคี ณุ ทา่ นลงมาทานมอื เช้าทีโต๊ะอาหารคะ่ คณุ ดอม ไปนงั ทานพร้อมทา่ นดีไหมคะ” ใบหน้าเปือนยิมบึงตึงอย่างรวดเร็วเมือรู้ว่าสนุ นั ท์ต้องการให้ เขาท�าอะไร ตาคมตวดั มองเข้าไปในบ้าน ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ อยา่ งหงดุ หงิด “ไมล่ ะ่ ผมรีบ” เขาตอบสนั ๆ “ตะ..แตว่ า่ นานๆ ทีกว่าคณุ ทา่ นจะลงมานะคะ คณุ ดอมน่า จะ.. อ๊ะ! คณุ ดอมคะ! อยา่ เดินหนีปา้ สิคะ!” สนุ นั ท์ได้แต่ตะโกนเรียก เมืออนริ ุทธ์เดนิ ลิวๆ ไปขึนรถทีจอดรออยู่ เธอถอนหายใจอย่างยอม แพ้ คิดไม่ออกว่าต้องท�าวิธีไหน พอ่ ลกู ถงึ สามารถกลบั มาคยุ กนั อีก ครังได้ “คณุ ดอมออกไปแล้วเหรอครับ” เสยี งท้มุ ของใครบางคนดงั ขนึ จากด้านหลงั สนุ นั ท์คอ่ ยๆ หนั กลบั ไปหา ถอนหายใจอกี ครังเมือพบกบั สายตาอ่อนโยนทีคล้ายกบั ต้องการจะปลอบโยนเธอ “ออกไปแล้วคะ่ คณุ เปรม ปา้ ต้องขอโทษด้วยนะคะทีรังตวั คณุ ดอมไว้ไมไ่ ด้” “ไม่เป็นไรครับ ไว้ผมจะบอกคณุ ท่านวา่ คณุ ดอมมงี านดว่ น” เจ้าของเสยี งตอบอย่างสภุ าพ ก่อนจะเดนิ กลบั เข้าไปในบ้าน

ด้วยท่าทสี า� รวม ทิงให้สนุ นั ท์ยนื ทอดถอนใจกบั ความหมางใจของพอ่ ลกู ทเี ธอไมอ่ าจเดาได้วา่ มนั จะสินสดุ ลงทีตรงไหน หลั งจากใช้ ความพยายามทังหมดงัดภาวัตขึนมาจาก เตยี งและบงั คบั ให้อาบน�าแตง่ ตวั เพือออกมาทา� งานได้ส�าเร็จ การณั ย์ กม็ านงั หมดแรงอย่ใู นรถต้ขู องบริษัท ทีก�าลงั วิงตรงไปยงั ห้างดงั เพือ สง่ พวกเขาให้ทนั งานแจกลายเซน็ ทีก�าลงั จะเริมในอกี หนงึ ชวั โมง ร่าง บางภาวนาขออย่าให้มีปัญหาอะไรเกิดขึนอีก เพราะถ้าขืนไปสาย กิตติคงเรียกทงั ตนและภาวตั ไปบ่นจนหชู าโทษฐานไมม่ ีความรับผิด ชอบจนไปท�างานสายอยา่ งแน่นอน “เมือคืนฉนั ซ้อมเต้นถงึ ตสี องแน่ะ เหนือยชะมดั เลย” ภาวตั บน่ เบาๆ หลงั จากตนื เตม็ ตาแล้ว เขาหนั ไปมองการณั ย์ทีนงั เงียบ มาตลอดทางด้วยสายตาออดอ้อน รู้ดีวา่ ในตอนนีอีกฝ่ายคงก�าลงั งอน เรืองทตี นงอแงไม่ยอมตืนงา่ ยๆ “ดนู ีสิรัน แขนฉันมีรอยช�าด้วยละ่ ” ผ้จู ดั การหนมุ่ หน้าสวยยงั คงเงยี บ ตากลมหนั มองค้อนหนงึ ครัง กอ่ นจะเมินไปทางอืนเพราะรู้ว่ารอยช�าอะไรนนั อยบู่ นแขนของภาวตั มาเกือบอาทติ ย์แล้ว แถมภาวตั ก็ไมเ่ คยบ่นถึงมนั เลยสกั ครังด้วย “โธ่รัน แกอยา่ ทา� หน้าแบบนนั สิ เมือวานฉนั เหนือยมากจริงๆ นะ” “นนั ไมใ่ ชเ่ หตผุ ลทีแกจะเอามาแก้ตวั เลยนะ แกเลอื กชวี ิตแบบ นีเองก็ต้องรับผิดชอบให้ดีทีสดุ สิ” การัณย์เริมบ่น “คิดถึงวันทีแก พยายามแทบเป็นแทบตายเพือจะมาให้ถึงวนั นีสิ ตอนนนั แก..”

“โอเคๆ ฉนั ขอโทษ ฉนั สญั ญาว่าตอ่ ไปนีจะไม่ตืนสายหรือ งอแงให้แกต้องล�าบากอีกแล้ว” ภาวตั ตดั สนิ ใจจบปัญหาด้วยวธิ ีทีงา่ ย และได้ผลเสมอ เขาไม่อยากท�าให้การัณย์โกรธ แตไ่ มใ่ ช่เพราะกลวั หรือขีเกยี จง้อ แต่เป็นเพราะการัณย์คือคนส�าคญั ทีเขาแคร์พอๆ กบั ที แคร์ตวั เอง ดงั นนั หากค�าขอโทษและการส�านึกผดิ จะท�าให้การงอนง้อ นีจบลงได้เขาก็ยินดีจะท�า “เฮอะ! แกนีนะ พอเหน็ ฉนั โกรธจริงๆ กร็ ีบชงิ ขอโทษก่อนทกุ ที คดิ เหรอวา่ ฉนั จะเลิกบน่ งา่ ยๆ” “ปละ..เปลา่ นะ ฉันกแ็ คส่ �านกึ ผิดแล้วเท่านนั เอง” ถ้าภาวตั ตอบเฉยๆ การัณย์กค็ งไม่รู้สกึ อะไรเท่าไหร่ แตพ่ อมี สีหน้าเว้าวอนบวกกับสายตาเป็นประกายระยิบระยับ ไอ้ความ หงดุ หงดิ เมอื ครู่มนั ก็จางหายไปเองดอื ๆ ให้ตายสิ เมอื ไหร่เขาจะใจแขง็ กบั เพือนรักคนนีได้สกั ทีนะ “หายโกรธนะ นะๆๆๆ รันคนด”ี ภาวตั รุกตอ่ เมือเหน็ โอกาส ของตวั เอง เขารู้จกั การัณย์ดกี วา่ ใคร ถ้าลองถอนหายใจและมองค้อน แบบนี ก็มนั ใจได้เลยวา่ เขาง้อเพือนได้ส�าเร็จแล้ว “เฮอะ! จริงๆ เลย” หนมุ่ หน้าสวยบน่ อกี ครัง จากนนั ก็ล้วงอะไร บางอย่างออกมาจากกระเป๋ าและโยนไปทีตกั ของภาวตั อะไรบาง อย่างทีเขามนั ใจว่าน่าจะมีการผิดพลาดเรืองทีอยู่ ของราคาแพงๆ แบบนีเลยถกู สง่ ไปยงั ทีพกั ของเขาแทนทีจะเป็นทีบริษัท “ปากกาของใคร” ภาวตั ขมวดคิวงนุ งง “ของแกไง” “เอ๋..นีแกซือของแพงๆ แบบนีให้ฉนั เหรอ”

“ใครว่า แฟนคลบั เขาซือให้แกตา่ งหาก” การัณย์ตอบ “อ้าว..แล้วท�าไมไปอยทู่ ีแกละ่ หรือวา่ พวกแฟนคลบั เอาไปให้ แกทีห้อง” ผ้จู ดั การสา่ ยหน้าปฏเิ สธ อนั ทีจริงเขาก็ยงั จบั ต้นชนปลายไม่ ถกู เหมือนกนั วา่ ทา� ไมเจ้าปากกาด้ามทองราคาแพงแทง่ นีถงึ ถกู ส่งไป ทีห้องของตน แถมไมม่ จี ดหมายหรือการ์ดสกั ใบแนบมา ถ้าคนดแู ล ห้องเชา่ ไมย่ นื ยนั วา่ มีคนเอามาฝากไว้ให้เขาจริงๆ เขาคงไมก่ ล้ารับมนั เพราะคิดวา่ ส่งผดิ ห้องแน่ๆ หวังว่าจะชอบ ข้อความสนั ๆ บนกระดาษโน้ตทีแนบมาถกู เขยี นด้วยลายมอื ที บ่งบอกว่า เจ้าของลายมือจะต้องเป็นคนมีระเบียบเอามากๆ ซึง การัณยก์ ค็ ดิ ภาพแฟนคลบั ของภาวตั ทมี บี คุ ลกิ แบบนีไมอ่ อกเลยสกั คน “มีคนเอามนั มาฝากไว้ทีห้องน่ะ ฉันนกึ ว่าเป็นของทีครูสง่ มา ให้ แตพ่ อไม่มชี ือคนสง่ แถมยงั เป็นของราคาแพงลิบแบบนี เลยคิดวา่ พวกแฟนคลบั นา่ จะฝากฉันให้เอามาให้แกมากกว่า” “แล้วถ้าไมใ่ ชล่ ่ะ ถ้ามีคนซือมนั ให้แกเป็นของขวญั ละ่ ” เพือน รักถามเพราะไมแ่ นใ่ จนกั แฟนคลบั เขาจะซือของราคาแพงขนาดนีให้ จริงๆ เหรอ “ถ้าเป็นอย่างทีแกวา่ จริง งนั ใครละ่ ใครทีซอื ของแบบนีให้ฉนั ” “เออ่ ...ก็” นนั สินะ ใครกนั ล่ะ “เหน็ ไหมละ่ แกเองกค็ ิดไมอ่ อก. ฉะนนั มนั ต้องเป็นของแฟน คลบั ทีซือให้แกนนั แหละ” การัณย์สรุป “บางทีเขาอาจไม่อยากสง่ ไปที บริษัท ก็เลยเอามาฝากให้ฉนั เพราะรู้วา่ ยงั ไงฉนั ก็ต้องมาเจอแก”

“ก็..เป็นไปได้” “งนั ก็เก็บไว้ซะ ถ้าให้ดีกเ็ อาออกมาใช้ตอนงานแจกลายเซ็น ด้วย เผือแฟนคลบั คนนนั มาเห็น เขาจะได้ดีใจ” ภาวตั เห็นด้วยกบั ค�าแนะน�าของการัณย์ แม้ลึกๆ จะรู้สึก เสียดายและอยากเก็บมนั ไว้มากกว่ากต็ าม แฟนคลบั ทีอตุ ส่าห์เก็บ เงนิ ซือของแพงๆ แบบนีให้เขาคงดใี จมากแน่ๆ ถ้าได้เห็นวา่ สิงทตี วั เอง ซือให้ได้ถกู น�ามาใช้จริงๆ ผ่านไปยีสบิ นาที ในทีสดุ ภาวตั กม็ าถงึ ยงั ห้างทีจะจดั งานแจก ลายเซน็ วนั นี ร่างสงู ถกู พาตวั ไปยงั ห้องเก็บของขนาดใหญ่ทีถกู ปรับ ให้กลายเป็นห้องพักชัวคราวเพือใช้ในการแต่งหน้าท�าผม โดยมี การัณย์คอยเช็คความเรียบร้ อยทงั เรืองของสถานทีและก�าหนดการ ของกิจกรรม “ฉนั ว่าคงต้องไปติดต่อทางห้างเพือขอ รปภ. เพิมอกี สกั สอง สามคนแล้วละ่ ” การัณยพ์ ดู ขนึ ทนั ทหี ลงั จากทีเดนิ ออกไปดดู ้านนอกแล้วพบว่า จ�านวนแฟนคลบั ทีมารอภาวตั มีจ�านวนเยอะกว่าทีคาดการณ์เอาไว้ ทงั เสยี งกรีด เสียงตะโกนดงั เซง็ แซจ่ นดคู ล้ายมกี ารประท้วงเกิดขนึ ถ้า เกิดเรืองว่นุ วายอย่างการดงึ ทึงหรือทะเลาะกนั เองเหมือนอย่างทีเคย เกิดขนึ อกี ละ่ ก็ กิตตจิ ะต้องไม่พอใจอกี แนน่ อน “คนมากนั เยอะเหรอรนั ” คนทีไมร่ ู้ร้อนรู้หนาวทีสดุ ถามด้วยนา� เสยี งตืนเต้น แน่สิก็ตวั เองไมต่ ้องโดนหยิกโดนดงึ เสือเหมือนทีคนอนื ๆ เขาโดนกนั นี “ก็เยอะกว่าทุกครังน่ะ ฉันกลวั ว่าถ้ามีปัญหาอะไรแล้วจะ

ควบคมุ ล�าบาก” “แตเ่ ป็นเด็กๆ ทงั นนั ไมใ่ ชเ่ หรอ คงไมม่ ปี ัญหาอะไรหรอก” “เด็กๆ นนั แหละทีน่ากลวั แกจ�าเรืองเมืออาทติ ย์ก่อนไมไ่ ด้เห รอ ทีเด็กๆ ทะเลาะกนั เพยี งเพราะแกหยดุ ให้เดก็ อีกคนถ่ายรูปน่ะ” ภาวตั หน้าเจือนลงทนั ทเี มือนึกถงึ เรืองวนั นนั เขาไม่ได้ตงั ใจ และไมค่ ิดวา่ แคก่ ารหยดุ ให้เดก็ อีกคนถา่ ยรูปจะท�าให้คนอืนๆ ไมพ่ อใจ ถึงขนาดนนั จริงๆ เขายงั จ�าภาพทีเด็กยืนมงุ และโต้เถยี งกนั ได้ โชคดี ทีการัณย์เข้าไปชว่ ยเคลยี ร์ปัญหา ไมอ่ ยา่ งนนั ตอนนีเขาคงรู้สกึ ผิดกบั เด็กพวกนนั เอามากๆ “เอาเป็นวา่ ฉนั ขอตวั ไปคยุ กบั ทางห้างก่อนละกนั ได้เรืองยงั ไงจะกลบั มาบอก” การัณย์หนั ไปบอกอกี ครัง จากนนั กค็ ว้าเอกสารที อาจต้องใช้ติดมือไปด้วย แต่ทว่าในตอนนนั เองทีจ่ๆู ประตหู ้องพกั ชวั คราวก็ถกู ผลกั เข้ามา เขาชะงกั เพราะไม่คดิ วา่ จะมีใครเข้ามาในนี แตพ่ อเหน็ รอยยิมของคนทีค้นุ เคย เขากร็ ีบยมิ ตอบแม้จะแปลกใจมาก ทีเห็นอีกฝ่ายทนี ี “คณุ กิตมาดเู พลงิ แจกลายเซ็นด้วยเหรอครับ” ชายร่างสงู บคุ ลิกภูมิฐานยิมให้จนตาเล็กหยี มือทงั สองข้าง ยงั อย่ใู นกระเป๋ ากางเกงแต่ถึงอย่างนนั บรรยากาศรอบๆ ก็ดสู บายๆ กิตตเิ ป็นเจ้าของคา่ ยเพลงกจ็ ริง แตด่ ้วยวยั ทีไมไ่ ด้หา่ งจากทมี งานมาก นกั เขาเลยเลอื กทีจะปฏิบตั ิกบั ทกุ คนอยา่ งคนในครอบครัวมากกวา่ “พอดมี นี ดั ทีนีพอดนี ่ะ ฉนั กเ็ ลยคดิ วา่ นา่ จะแวะมาดสู กั หน่อย” “มนี ดั .. กบั ใครครับ” การัณย์ยิมกริมเพราะคิดว่ากิตตินา่ จะมี นดั กบั สาวๆ ไมอ่ ยา่ งนนั กค็ งไมเ่ ลอื กสถานทพี บปะเป็นห้างสรรพสนิ ค้า

แบบนีหรอก แตท่ วา่ แทนทีจะมที า่ ทีเหนียมอายอยา่ งทีอยากเหน็ กติ ติ กลบั หนั ไปทีหน้าประตู กอ่ นจะยิมและหนั ไปทางภาวตั ทีก�าลงั นงั ให้ ชา่ งท�าผมอย่ตู รงมมุ ห้อง “เพลิง... นีคณุ ดอม ทา่ นเป็นรองกรรมการผู้จดั การของชอ่ ง CCH มาฝากเนือฝากตวั ไว้สิ” !!!??? ภาวตั รีบลกุ จากทีนงั และเดนิ มาหยดุ อย่ขู ้างๆ การัณย์ ผิดกบั การัณยท์ ไี ด้แตย่ นื ตวั แขง็ ทอื หลงั จากเหน็ คนทีตวั เองคาดไมถ่ งึ เดนิ ผา่ น ประตเู ข้ามา นีเป็นเรืองบงั เอิญหรือว่าเป็นลิขติ ของพระเจ้ากนั แน่เนีย เพราะนบั ตงั แตว่ นั ทีเดนิ ชนกนั วนั นนั เขากม็ ีโอกาสได้เจอกบั คนคนนี แทบทกุ วนั เลย “สวสั ดีครับคณุ ดอม ผมเพลิง นกั ร้องใหมข่ องคา่ ย KT Ent. ครับ” ไอดอลหน่มุ หน้าใหม่กล่าวอยา่ งกระตือรือร้น “เพงิ ได้เจอตวั จริงวนั นี หนว่ ยก้านดกี ว่าทีเห็นในทวี เี ยอะเลย นะ” อนิรุทธ์ชืนชม “ทีมงานของฉนั บอกวา่ นายเป็นคนเก่งและก็ไหว พริบดีมาก อนาคตจะต้องดงั แนๆ่ ” “ไม่ถงึ ขนาดหรอกครับ ทีผมมวี นั นีได้ก็เพราะมคี ณุ กิตชว่ ยสง่ เสริม” คนถกู กลา่ วถงึ ยิมยา่ งภาคภมู ใิ จ เขามองคนไม่เคยพลาด ถ้า คนไหนเห็นแววว่าสามารถปันให้ดงั ได้ เขาก็จะไม่รีรอจนต้องเสีย โอกาสไป “เพลิงเขาเป็นคนถ่อมตวั นะ่ ครบั จริงๆ แล้วเขาเป็นคนเก่งและ กม็ ีเสน่ห์มากๆ ตอนทีผมเหน็ เขาครังแรก ผมรู้ทนั ทีเลยว่านีแหละคือ

คนทีผมมองหาอย่”ู อนิรุทธ์ยิมและพยกั หน้าเห็นด้วยกับเรืองทีกิตติพดู แต่ถึง อยา่ งนนั ตาคมกย็ งั ลอบมองไปทางการัณยเ์ ป็นระยะๆ วนั นีเขาอตุ สา่ ห์ โทรไปบอกกิตติด้วยตวั เองวา่ มีเวลาออกอากาศวา่ งอยู่ จากนันก็นดั ให้มาคยุ กนั ทีนีแทนทีจะเป็นทีช่องเหมือนทกุ ที แน่นอนวา่ ทงั หมดก็ เพือทีเขาจะได้มาเจอการณั ย์แบบเนียนๆ แคเ่ วลาออกอากาศไมก่ ีนาที แลกกบั เรืองสนกุ ๆ ทีเขาจะได้เจอมนั ก็ค้มุ แสนค้มุ “เอ่อ..คือ ถ้าไงผมขอตวั กอ่ นนะครับ พอดีมีธุระต้องคยุ กบั ทางห้างนิดหน่อย” การัณยท์ ีเหน็ วา่ อนริ ุทธ์ก�าลงั มองมาทางตนรีบหา ช่องเพือหนีจากบรรยากาศแปลกๆ อะไรบางอย่างบอกเขาวา่ ไม่ควร ไปย่งุ กบั คนคนนี “ธุระอะไรเหรอ.. มปี ัญหาอะไรรึเปลา่ ” “เอ๊ะ...เออ่ ...” เจ้าพ่อสือบนั เทงิ ท�าให้การัณย์แปลกใจอีกครัง ร่างบางอกึ ๆ อกั ๆ เพราะไม่แน่ใจวา่ สมควรจะพดู เรืองนีกับอนิรุทธ์รึ เปลา่ จนเมือกิตติถามขึนอีกคนเขาถงึ จะกล้าพดู ออกมา “นนั สิ..มปี ัญหาอะไรเหรอรัน” “ไม่ใช่เรืองใหญ่อะไรหรอกครับ คือผมจะไปของให้ทางห้าง เพมิ รปภ. ให้อีกสองสามคนน่ะครับ วนั นีแฟนคลบั มากนั เยอะ ผม กลวั ว่าถ้าควบคมุ ไมด่ กี ็อาจจะเกิดปัญหาได้” “อืม.. รอบคอบดีนี” เสียงเดมิ รีบตอบ ตาค่นู นั เป็นประกายยิง กว่าเดมิ จนนา่ กลวั “อมื ...ให้ฉันไปคยุ ให้ไหมละ่ ฉนั มีคนรู้จกั ทีพอจะ ขอความช่วยเหลือได้อย่สู องสามคน” “มะ...ไม่.”

“ดีเลยครับคณุ ดอม” ก่อนทีการัณย์จะทนั ปฏิเสธ กิตติก็รีบแทรกขึนด้วยน�าเสียง ตืนเต้น แม้จะแปลกใจทีจ่ๆู คนเจ้ายศเจ้าอยา่ งแบบนีมาเสนอตวั เพือ ชว่ ยงาน แตพ่ อคิดว่ามนั จะสง่ ผลยงั ไงถ้าทางห้างเหน็ ว่าคา่ ยของเขา สนิทสนมกบั เจ้าพ่อสือบนั เทิง ร่างสงู ก็อดไม่ได้ทีจะตะครุบโอกาสดีๆ นีไว้ “แตว่ า่ ...มนั จะไม่เป็นการรบกวนคณุ ดอมเหรอครับ” “ไม่หรอกครับ วนั นีผมไม่มงี านทีไหน ได้ท�าโน่นท�านีบ้างดี กว่าอยเู่ ฉยๆ” ค�าตอบนีท�าเอาภาพเจ้าพ่อของอนิรุทธ์ทีการัณย์เคยวาดเอา ไว้หายเกลยี งไปจนหมด หรือบางทเี รืองทีชา่ งแตง่ หน้าพดู กนั วา่ อนริ ุทธ์ นา่ กลวั อาจไม่เป็นความจริงกไ็ ด้ “เออ่ ..ถ้างนั ทางผมขอรบกวนคณุ ดอมด้วยนะครับ” กิตตติ อบ “รัน..นายตามคณุ ดอมไปนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาบอกฉันทนั ที” ผ้จู ดั การหน้าสวยได้แตพ่ ยกั หน้า ก่อนจะเดนิ ตามอนิรุทธ์ออก มาด้วยทา่ ทที ีส�ารวมทีสดุ เทา่ ทจี ะท�าได้ การได้พดู คยุ กนั สองสามครัง นนั ก็ไม่ได้ท�าให้เขากล้าคิดว่า ตวั เองกบั อีกฝ่ายสามารถพดู คยุ กนั ได้ เหมอื นอยา่ งทีเขาพดู คยุ กบั คนอืนๆ มนั ชา่ งล�าบากจริงๆ “ท�าไมท�าหน้าแบบนนั เบือทีต้องเหน็ หน้าฉนั ติดๆ กนั ทกุ วนั รึ ไง” ความคิดหยดุ ลงเมือเสียงท้มุ ถามขึนทา่ มกลางความเงยี บใน ลฟิ ต์ การัณย์คอ่ ยๆ หนั ไปสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะสา่ ยหน้าเป็นค�าตอบ

“งันก็เลิกท�าหน้าแบบนันซะ ฉันไม่ได้จงใจมาเจอนายสัก หนอ่ ย” อนริ ุทธ์ปดค�าโต “เอ่อ..ผม..ผมไม่ได้คิดแบบนนั ครับ” “งนั กช็ ว่ ยยมิ แล้วก็ท�าเหมอื นฉันเป็นแค่คนคนหนึงหนอ่ ยส”ิ พดู นะ่ มนั งา่ ย แต่จ่ๆู จะให้ท�าจริงๆ ก็คงต้องอาศยั เวลาอกี สกั นดิ การัณย์พยายามฝืนยิมให้อนริ ุทธ์ แต่พอเห็นสายตาของอกี ฝ่ายทมี องกลบั มา เขากจ็ �าต้องก้มหน้านบั รอยขดี ข่วนบนรองเท้าหนงั ของตวั เองอกี ครัง ภาวนาขอให้ลฟิ ต์วิงถึงยงั ชนั ทีต้องตดิ ต่องานสกั ที แต่ยิงการัณย์ภาวนาแบบนันทุกอย่างก็เหมือนจะยิงช้ าล ง เสียงลมหายใจทีแตก่ อ่ นเคยคดิ วา่ มนั เบาจนแทบไมไ่ ด้ยินกลบั ชดั เจน จนเขาอยากจะเปลียนไปหายใจทางปากแทน การัณย์พยายามคดิ ว่า อนิรุทธ์เป็นแคค่ นคนหนงึ ไม่ใชร่ องประธานกรรมการสถานีโทรทศั น์ ทีใหญ่ทีสดุ ของประเทศ แตพ่ อเหลอื บไปมองและพบเข้ากบั สายตาที จ้องมาราวกบั จะกลืนกินกนั ความพยายามนนั ก็ล้มเหลวไมเ่ ป็นทา่ ท�าไม่ได้ เขาท�าไม่ได้จริงๆ ตงึ ~ เสียงลิฟต์เตือนเมือถงึ ชนั ทีการัณย์ต้องไปติดต่อธุระด้วย เขา ถอนหายใจเพราะรู้สึกว่าตวั เองใกล้หลดุ พ้นจากบรรยากาศชวนให้ อดึ อดั นีแล้ว จากนนั ก็รีบสาวเท้าเดินออกมาทนั ที “โอ๊ะ!!” “ระวงั !” ทกุ อยา่ งเกิดขนึ รวดเร็วจนการณั ย์ไมส่ ามารถล�าดบั เหตกุ ารณ์ ก่อนหลงั ได้ เขารู้เพียงว่าขณะทีก�าลงั จะสาวเท้าเดินออกจากลิฟต์

รองเท้าก็เหมือนโดนอะไรบางอยา่ งยดึ ไว้ เขาเสียหลกั จนเกอื บล้มหน้า คะมา� ซงึ หลงั จากนีแหละทเี ขาไมร่ ู้วา่ ท�าไมรอบเอวถึงได้มแี ขนแกร่ง โอบรอบไว้แน่น แถมตรงข้างหกู ็มลี มหายใจอนุ่ ๆ เป่ารดชวนจกั จีอกี ด้วย “เดนิ ระวงั หนอ่ ยสิ เดียวก็ล้มลงไปหรอก” เสยี งท้มุ กระซิบบอกเบาๆ แตก่ ลบั ท�าให้หวั ใจของการัณย์สนั ไปทงั ดวง เขาเบียงหน้าหลบเพราะรู้สกึ วา่ ปลายจมกู ของอีกฝ่ายอยู่ ใกล้เหลือเกิน ท�าไมเรืองแบบนีถึงต้องมาเกิดกบั เขาทกุ ทีนะ “เออ่ ..คะ..ครับ...” การัณย์รับค�าเสียงสนั และพยายามขืนตวั ออกจากอ้อมกอดทีอ่นุ จนร้อนนี แต่นา่ แปลกทีแขนทงั สองข้างยงั คง รังเอวของเขาไว้แนน่ แถมระยะหา่ งก็ลดลงจนหวั ใจเต้นแรง “คะ..คณุ ดอมครับ...ปละ..ปลอ่ ย...” กอ่ นทีการัณยจ์ ะทนั ได้พดู อะไรออกไป อนริ ุทธ์กล็ ดมอื ลงช้าๆ สีหน้าไมไ่ ด้มีอะไรแปลกไปจากเดิมมากนกั มแี ค่รอยยิมทีการัณย์ไมร่ ู้ ว่าจะบรรยายถึงมนั ยงั ไง รู้แคว่ ่าไมช่ อบและไมอ่ ยากให้อนิรุทธ์ยิมให้ เขาแบบนีเลย “ไปกนั เถอะ รีบจดั การให้เสร็จ เดียวจะไม่ทนั งานเริม” ร่างสงู ทา� เหมือนไม่มีอะไรเกดิ ขนึ เขาไล่สายตามองแก้มแดงๆ กับตาค่สู วยคู่นนั แวบหนึงจากนนั ก็เดินน�าออกมาจากลิฟต์ ยิมอีก ครังเมือจมกู ยงั ได้กลินหอมออ่ นๆ ของการัณย์ นอกจากดวงตาแล้ว การัณย์กย็ งั ใช้น�าหอมกลินเดียวกบั คนทีเขารักทีสดุ อีกด้วยเหรอเนีย ห.ึ . คดิ ไมผ่ ิดจริงๆ ทีเลือกนาย

7 “เดนิ ระวังหน่อยสิ เดียวก็ล้มลงไปหรอก” ผ่านมาทงั วนั แต่เสียงของอนิรุทธ์และอ้อมกอดทีดคู ล้ายการ ฉวยโอกาสนนั กลบั ยงั ชดั เจนอย่ใู นความรู้สึกของการัณย์เหลือเกิน ปรกติเขาไม่ใช่คนทีจะเก็บเรืองนันเรืองนีเอามาคิดให้ปวดหวั แต่ เพราะสายตาและความบงั เอญิ ทีเกิดขึนครังแล้วครังเลา่ มนั ท�าให้เขา อดคิดไมไ่ ด้วา่ อนิรุทธ์ก�าลงั จงใจเลน่ ตลกกบั ตนไมก่ ก็ บั ภาวตั “เป็นอะไรไปอีกเนีย ใจลอยอีกแล้ว” ความคิดชะงกั ลงแค่นนั เมือโดนเพือนรักเขย่าตวั แรงๆ เพือ เรียกร้องความสนใจ การัณย์หนั ไปมองพยายามปรับสีหน้าให้เป็น ปรกตทิ ีสดุ เขาขีเกียจตอบค�าถามของภาวตั เพราะทกุ ครังมนั จะไม่ จบทีค�าถามแค่ค�าถามเดียว แตม่ นั จะมี อะไร ยงั ไง แบบไหน และ อกี มากมายตามมานนั เอง “เป็นอะไรรึเปลา่ รัน วนั นีดแู กจิตใจไมอ่ ยกู่ บั เนือกบั ตวั เลย” “เปลา่ นี.. แค่เหนือยๆ นะ่ ” บอกปัดเหมอื นทีเคยท�า จากนนั ก็หนั กลบั ไปมองทิวทศั น์นอกรถทีตอนนีเหลือเพียงท้องฟา้ สีด�าสนิท

กบั รถลาแคไ่ มก่ ีคนั ใชส่ ิ เวลาเกอื บตสี องแบบนีจะมสี กั กีคนทีเพงิ เลกิ งานอยา่ งพวกเขากนั ล่ะ “ถ้าแกไมไ่ หวกพ็ กั ได้นะ ไว้ฉนั จะบอกคณุ กิตเอง ฉนั ไมอ่ ยาก เหน็ แกต้องมาล�าบากเพราะฉนั ” คนสวยค้อนขวบั ทนั ที ให้ตายสิ อตุ สา่ ห์คิดว่าถ้าตอบแบบ นนั แล้วจะได้ไม่ต้องนงั อธิบายอะไรยดื ยาวแล้วเชยี วนะ “ฉนั ยงั ไม่ได้บ่นอะไรสกั ค�า ท�างานมนั กต็ ้องเหนือยสิ ใครจะ มพี ลงั เหลือเฟืออยา่ งแกกนั ล่ะ” “ถ้างนั คืนนีพกั กบั ฉนั ทีคอนโดดไี หม นงั รถไปๆ มาๆ กว่าจะ ได้นอนคงตีสามพอดี พรุ่งนีเช้าก็ไม่ต้องรีบตืนด้วย” ข้อเสนอของเพอื นท�าเอาการัณย์สา่ ยหน้าดกิ ๆ เขาขอเข้านอน ตอนตีสามดีกวา่ ไปนอนใจเต้นรัวอย่ทู ีคอนโดนนั ก็แล้วกนั “ไม่เอาหรอก ฉนั ไมค่ ้นุ ขอกลบั ไปนอนบนฟูกเกา่ ๆ เหมือน เดมิ ดีกว่า” “เฮ้อ~ แกเนียนะทา� ไมต้องท�าให้อะไรๆ มนั ยงุ่ ยากด้วย” ภาวตั อดบน่ ไม่ได้ ทงั ทีปรกตกิ ารัณย์ก็ไม่ใชค่ นเรืองมาก แต่พอเขาชวนให้ ไปนอนทีคอนโดด้วยกนั ทีไร เพือนรักก็กลายร่างเป็นคนจกุ จกิ ขึนมา เสียอย่างนนั ท�าให้อดสงสยั ไมไ่ ด้วา่ ทีอยากกลบั ไปนอนทีห้องไมใ่ ช่ เป็นเพราะค้นุ หรืออะไรหรอก แต่อาจเป็นเพราะทีนนั มใี ครบางคนรอ ให้การณั ย์กลบั ไปหาเสียมากกว่า แตถ่ ้ามใี ครจริง ก็น่าจะบอกกนั สกั ค�าสิ “มองอะไรของแก” คนโดนนินทาในใจโวยเสียงดงั เมือหนั ไป เห็นว่าภาวตั ก�าลงั มองมาทีตนราวกบั ต้องการจบั ผดิ

“มองคนมคี วามลบั ” “ฉนั ไปมคี วามลบั อะไรกบั แก” ร่างสงู ขยบั เข้าไปใกล้พร้อมตาคมทียงั จบั จ้อง ลมหายใจอ่นุ ๆ เป่ารดใสก่ นั จนรู้สกึ ได้ “แกก�าลงั แอบคบใครอย่ใู ชไ่ หมรัน” “เฮ้ย!! บ้าสิ! อยา่ งฉนั เนียนะ แกคดิ วา่ ฉนั ว่างขนาดนันเลย รึไง” การัณย์บอกไม่ถกู วา่ รู้สกึ ยงั ไงทีโดนคนทีตวั เองเฝ้ามองมาเนิน นานถามเชน่ นี สว่ นหนงึ ก็ดีใจทีความลบั ยงั คงเป็นความลบั ภาวตั ไมไ่ ด้ระแคะระคายเรืองความรู้สกึ ของเขาแม้แตน่ ้อย แต่อกี ใจก็อด เศร้าไม่ได้ทีความรู้สกึ พวกนีจะต้องอยแู่ คใ่ นใจแบบนีตลอดไป “ก็เหน็ ช่วงนีแกดแู ปลกๆ ไปนี แถมยงั ปฏิเสธไม่ยอมไปค้าง ทีไหนอกี ถามจริงๆ นะรัน แกไมไ่ ด้แอบซกุ ใครไว้ทีห้องใชไ่ หม” ปึ ก!! กระดาษม้วนใหญถ่ กู ตีเตม็ แรงเข้าทีกลางหน้าผากภาวตั เมอื ค�าถามมนั ชวนให้รู้สกึ หงดุ หงิดจริงๆ อย่างเขาจะไปมีใครอืนได้ยงั ไง เมือความรู้สกึ นนั มนั ได้ถกู ใครบางคนขโมยไปแล้ว “เลิกพูดเหลวไหลสกั ที ฉนั ไม่ได้มีใครและก็ไม่ได้ซุกใครไว้ ทีไหนทงั นนั แหละ ทีเหม่อบ่อยๆ ก็เพราะฉันเหนือย แตถ่ งึ จะเหนือย ฉันกช็ อบทีจะท�ามนั จ�าไม่ได้เหรอวา่ ฉนั พดู กบั แกไว้ยงั ไงตอนทีแก บอกว่า แกจะเป็นนกั ร้องให้ได้น่ะ” “ฉนั สญั ญาว่าจะท�าทกุ อย่างเพือใหค้ วามฝันของแกเป็นจริง ต่อไปนีเรามาสูไ้ ปดว้ ยกนั นะเพลิง” ร่างสงู ยิมบางๆ เมือนึกถึงค�าพดู ของเด็กน้อยทงั สองทีคยุ กนั

ถงึ เรืองความฝันของตวั เอง มนั เป็นค�าสญั ญาทีเขาไมค่ ิดเลยว่ามนั จะ เกิดขนึ จริงๆ การัณย์ยอมทิงทกุ สิงทกุ อย่าง ทงั ความรู้และความฝัน ของตวั เองเพือมาเป็นผ้จู ดั การสว่ นตวั ให้เขา จนบางครังเขาก็อดรู้สกึ ผิดไมไ่ ด้ทีเห็นเพือนต้องท�าถึงขนาดนี “ได้สิ ท�าไมจะจ�าไมไ่ ด้ ขอบใจนะรัน ทีฉนั มวี นั นีได้ นอกจาก คณุ กติ แล้วก็มแี กนีแหละทีเชือและคอยสนบั สนนุ ฉันมาตลอด” การัณย์รู้สึกตวั เองก�าลงั ลอยขึนจากเบาะรถเมือภาวตั คว้ามอื ของเขาไปกมุ ไว้ ตาคมสีนา� ตาลเข้มทอดมองอยา่ งออ่ นโยนแตถ่ งึ อยา่ ง นนั กส็ ามารถท�าให้ใจเต้นแรงได้ แคน่ ีเองทีเขาต้องการหลงั จากทีต้อง เหนด็ เหนือยกบั งานกบั ภาระหน้าที แค่ค�าขอบคณุ แคส่ ายตาทีทา� ให้ เขารู้สกึ ว่าตนเองมคี ่ามากกวา่ การยืนเคยี งข้าง เพยี งเท่านีเขากพ็ อใจ แล้ว “เออ่ .. อี!! บอกแล้วไงว่าอยา่ มาทา� แบบนี น่าขนลกุ ชะมดั เลย” กอ่ นทีใจจะสนั มากไปกวา่ นี การัณย์ก็รีบสะบดั มือออกและ เปลยี นสหี น้าเพราะกลวั วา่ ตวั เองจะเผลอตวั ท�าเรืองบ้าๆ อยา่ งกระโดด กอดเพือนรักลงไป เขายงั อยากให้ทกุ อยา่ งเป็นแบบนีตอ่ ไป ยงั อยาก เป็นเพือนและคอยสนับสนุนภาวตั จนกว่าอีกฝ่ ายจะประสบความ ส�าเร็จอย่างทีตงั ใจเอาไว้ “โธ่~ คนอตุ สา่ ห์ท�าซงึ ดนั มาขนลกุ กนั ซะงนั ” “ก็มนั นา่ ขนลกุ จริงๆ นี ต่อไปอย่ามาจบั มอื ฉนั อกี ละ่ ” บรรยากาศค่อยๆ กลบั ไปเป็นเหมือนเดิมอย่างทีมนั เคยเป็น การัณย์ยิมและหวั เราะเมือเห็นภาวตั เบ้ปากใสต่ น เขาพอใจกบั ชีวิต

ในตอนนี แม้มนั จะไม่ได้สมใจปรารถนาไปเสียทกุ อย่าง แต่การได้อยู่ ด้วยกนั ได้ส้ไู ปด้วยกนั ก็ท�าให้เขามคี วามสขุ มากพอแล้ว ภาวนาขอ แคว่ ่ามนั จะเป็นแบบนีตลอดไป การัณย์คิดไม่ออกเลยว่า ตวั เองจะ ท�ายงั ไงต่อไปถ้าวนั ข้างหน้าไม่ได้ยืนอย่ตู รงนี ข้างๆ เพอื นรักทีเขารัก ยิงกวา่ เพือน เพราะเมือคืนกว่าจะกลับมาถงึ ห้องและเข้านอนเวลาก็ ล่วงเลยถึงตสี าม เช้านีการัณย์เลยรู้สกึ หมนั ไส้ท้องฟ้าเป็นพเิ ศษทีดนั มาปลอดโปร่งเอาวนั ทีเขาทงั งว่ งและหมดแรง ทงั ทเี ตรียมใจเอาไว้แล้ว ว่า การท�างานเป็นผ้จู ดั การส่วนตวั ของภาวตั มนั ต้องไม่ใช่เรืองง่าย หรือสบาย แตก่ ไ็ มค่ ิดวา่ จะโหดแสนโหดขนาดนีเหมือนกนั ทกุ เช้าเขาต้องตืนกอ่ นเวลาในตารางงานประมาณสองชวั โมง ครึงชวั โมงแรกคอื เวลาทีเขาใช้ส�าหรับอาบน�าแต่งตวั และเดินทางไป หาภาวตั ครึงชวั โมงถดั ไปก็จะเป็นเวลาทีเขาต้องใช้ความพยายาม ทงั หมดงดั ภาวตั ขนึ มาจากเตียง ก่อนจะบงั คบั ให้เพอื นอาบนา� แตง่ ตวั และออกไปท�างาน ส่วนอกี หนึงชวั โมงทีเหลอื ก็เป็นเวลาทีพวกเขาจะ เดินทางไปยงั สถานทีทีต้องท�างาน ซงึ ก็ต้องเผือเวลาไว้ให้เยอะสกั หน่อยเผือวา่ เกดิ อบุ ตั ิเหตหุ รือเรืองไมค่ าดฝันตา่ งๆ “เฮ้อ...ป่ านนีนายคงยงั หลบั สบายอยลู่ ่ะสิ” การัณย์บ่นงึมง�า ถึงนกั ร้องเพือนรักหลงั จากยกนาฬิกาขึนดเู วลา เขารีบคว้าเอกสาร และข้าวของทกุ อยา่ งยดั ใสเ่ ป้ จากนนั กส็ ะพายมนั ขนึ บา่ และเดนิ ออก มาจากห้องเช่าเพือไปขึนรถประจ�าทางตรงถนนใหญ่ด้านหน้า ไมม่ ี

มอื เช้า ไม่มีกาแฟร้อนๆ ให้กินเพือให้ตืนตวั เพราะทกุ อย่างทีว่าจะ ตกถึงท้องได้ก็หลงั จากทีงานชว่ งเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเทา่ นนั การัณยก์ งึ วงิ กงึ เดนิ ออกมาจากทพี กั กอ่ นจะต้องชะงกั กกึ และ ร้องถามตวั เองซ�าๆ ว่าตืนดีหรือยงั นีเขาก�าลงั ฝันอย่รู ึเปลา่ ท�าไมคน ทีเขาไม่น่าจะเจอในเช้าตรู่แบบนีถงึ มายืนอย่ตู รงนีได้ “คณุ ...คณุ ดอม” การัณยเ์ รียกเสยี งเบา ตาคสู่ วยไลม่ องชายตรงหน้าอยา่ งงนุ งง มนั แปลกตาส�าหรับเขาจริงๆ ทีเห็นเจ้าพ่อสือบนั เทิงใส่สทู อยา่ งดยี ืน อยขู่ ้างรถคนั ใหญ่ทีจอดสนิทอย่ขู ้างเสาไฟฟ้าทีมีใบโฆษณาแปะอยู่ จนเลอะเทอะไปหมด แตท่ ีส�าคญั กวา่ นนั ก็คอื คนคนนีมาอยทู่ ีนีได้ ยงั ไง แล้วท�าไมถงึ มา อยา่ บอกนะวา่ บงั เอิญผา่ นมาและบงั เอญิ อยาก ลงมายนื รับลมเล่นๆ ตรงทีพกั ของเขาพอดบิ พอดี “อ่อ..ออกมาแล้วเหรอ ฉันมารอนายอย่ตู งั นาน” อนิรุทธ์ตอบ พร้อมกบั รอยยิม ตาคมไลม่ องการัณย์ทีอย่ใู นสภาพโทรมสดุ ๆ อยา่ ง นกึ ขนั ตาสวยๆ ทีเหมอื นแม่ของเขายงั ดไู ม่ตืนดีด้วยซ�า แถมเสือผ้า หน้าผมก็ยงั ไมเ่ รียบร้อยอย่างทีเขาเคยเห็น “รอผม...รอทา� ไมครับ เออ่ แล้ว...แล้วคณุ ดอมรู้ได้ยงั ไงว่าผม พกั อยทู่ ีนี” “แค่จะหาทีอยู่ของใครสกั คน มนั ไม่ได้ยากอย่างทีนายคิด หรอก” ค�าตอบของอนริ ุทธ์ท�าเอาการัณย์พดู อะไรไม่ออก เขายืนท�า ตาปริบๆ เพราะยงั งงไมห่ ายทีเหน็ อนริ ุทธ์ทีนี มนั อาจจะจริงทีทีอย่ขู อง เขาคงหาได้ไมย่ ากเยน็ อะไร แตอ่ นิรุทธ์จะมาหาเขาท�าไมละ่ ถ้าอยาก

จะติดต่อเรืองงานก็ควรจะไปหากิตติทีบริษัทไมใ่ ชเ่ หรอ “ฉนั เอานีมาให้นาย” เหมือนอนิรุทธ์จะอ่านความคิดการัณย์ได้ เขายืนของบาง อย่างทีมีหน้าตาละม้ายคล้ายสมดุ บนั ทกึ ให้ร่างบาง รอยยิมทีไม่เคย มใี ครเข้าใจคลีออกอีกครัง “อะไรครับ” “ก็สมดุ โน้ตของนายไง เมือวานนายท�าตกอย่หู น้าลิฟต์ ฉนั เลยเก็บไว้ให้” การัณย์รีบยืนมอื ไปรบั และเปิดมนั ออกดอู ย่างรวดเร็ว เขาจ�า ไมไ่ ด้เลยสกั นิดว่าตวั เองมีสมดุ บนั ทกึ อะไรนี มนั ต้องมีการเข้าใจผิด กนั อีกแน่ๆ “เอ่อ..นี...นีไม่ใช่ของผมนะครับ” “อ้าว...ไมใ่ ชข่ องนายเหรอ ก็เหน็ จดคิวงานอะไรไว้ด้วยนี” หน้า ตาอนริ ุทธ์ดไู ม่ได้แปลกใจอยา่ งน�าเสียงเลย เขาอมยิมนิดๆ หลงั จาก รับสมดุ โน้ตเลม่ นนั กลบั มา กอ่ นจะเปิดมนั ดเู ร็วๆ คล้ายกบั พยายาม ท�าเพอื แก้เก้อ ให้ตายสิ กะไว้แล้วเชียวว่าแผนนีมนั ต้องไม่เวริ ์ค “ไมใ่ ชข่ องผมจริงๆครบั คณุ ดอมเข้าใจผดิ แล้ว” การัณย์ยนื ยนั สมยั นีแล้วจะมีใครจดควิ งานลงบนสมดุ แบบนีกนั ล่ะ ต่อให้เป็นเต่า ล้าหลงั อยา่ งเขาก็ใช้โทรศพั ท์เป็นเหมือนกนั นะ “อืม..ฉนั คงเข้าใจผดิ ไปเองจริงๆ โทษทีแล้วกนั ” “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ คณุ ดอมไมไ่ ด้ท�าอะไรผดิ สกั หนอ่ ย” “แตฉ่ นั มากวนนายตอนเช้า” ร่างสงู ให้เหตผุ ล “ว่าแต่นีนาย ก�าลงั จะออกไปไหนละ่ บริษัทเหรอ”

“เออ่ ..เปล่าครับ ผมก�าลงั จะไปหาเพลงิ ทีคอนโด” “ออ่ ...อืม..ถ้างนั ให้ฉนั ไปส่งนายดีไหม ถอื วา่ ไถโ่ ทษทีฉนั ท�าให้ นายต้องเสียเวลาไง” “เอ๊ะ!” ร่างบางอุทานเสียงดงั พร้ อมกับส่ายหน้าไปมาเพือ ปฏิเสธ จะให้เขาขนึ รถไปกบั อนิรุทธ์เนียนะ “เออ่ ..ไม่เป็นไรครับ คณุ ดอมไม่ต้องไปสง่ ผมหรอก” “ท�าไมละ่ นายรังเกียจฉันเหรอ” ตากลมเบกิ โพลงจนสดุ สา่ ยหน้ารัวๆ เพราะกลวั วา่ จะโดนอ นิรุทธ์เข้าใจผิดเอา เขาไมไ่ ด้รังเกียจอนิรุทธ์สกั หน่อย แตแ่ คก่ ลวั และ รู้สกึ ว่าตวั เองไมค่ วรจะเข้าไปข้องเกียวกบั คนคนนีกเ็ ท่านนั “ไม่ใชน่ ะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนนั ผมแค.่ .” “ดี ถ้าไม่ได้คดิ แบบนนั กข็ นึ รถ ฉันจะไปสง่ นายเอง” “เอ๊ะ! เอ~๋ ” คนโดนมดั มือชกออกอาการงงถงึ ขดี สดุ แคป่ ฏเิ สธ ว่าไมไ่ ด้รังเกียจ ไม่ได้หมายความวา่ ยอมไปด้วยสกั หน่อยนะ “เอ่อ... เดียวสิครับคณุ ดอม คือวา่ ผม...” “อยา่ ชกั ช้าอย่เู ลยน่า เดียวก็สายหรอก” ร่างสงู สรุปโดยไม่ สนใจสหี น้าของคนทีโดนบงั คบั มอื หนาเออื มไปรังต้นแขนของการัณย์ ไว้ ก่อนจะกึงดงึ กึงลากให้ร่างบางขึนรถ เขามาถึงขนั นี จะให้ยอมแพ้ แล้วถอยหลงั กลบั อย่างนนั เหรอ ไม่มีทางเสียหรอก ในทีสุดการัณย์ก็จ�าต้องมานังจุ้มป๊ กุ อยู่ตรงเบาะหลงั ในรถ ยโุ รปราคาแพงระยบั เขามองไปรอบๆ โดยพยายามเกบ็ อาการตืนตา ตืนใจเอาไว้ให้มดิ ชิดมากทีสดุ อดหวงั อยลู่ กึ ๆ ไม่ได้ว่า สกั วนั ภาวตั จะมีปัญญาซือรถแบบนีมาใช้กบั เขาบ้าง

“แล้วเพลิงพกั อย่ทู ีไหนละ่ ” อนิรุทธ์หนั มาถามหลงั จากเห็น การัณย์เอาแตน่ งั เงียบ “ออ่ ..เออ่ ...เขาพกั อยทู่ ีคอนโดแถวๆ บริษัทครับ ถ้าไงคณุ ดอม ไปสง่ ผมทีบริษัทกไ็ ด้” ร่างสงู พยกั หน้าและเหลอื บมองขึนไปยงั กระจกมองหลงั เพือ ส่งสัญญาณให้คนขบั รถออกรถได้ จากนันก็ปล่อยให้ความเงียบ เข้าปกคลมุ แตแ่ น่นอนว่า ตลอดเวลาเขาอดไมไ่ ด้ทีจะเหลือบมอง เสียวหน้าสวยๆ นนั ขนตาทีเป็นแพหนาขยบั เร็วๆ ยามต้องแสงจ้า ชวนให้นกึ ถงึ ปีกของนกตวั เลก็ ๆ ทีกระพอื เพือโบยบินขนึ สทู่ ้องฟา้ กว้าง “ท�างานเป็นผ้จู ดั การแบบนีคงเหนือยนา่ ด”ู หลงั จากทีรถวิงมาได้ครึงทาง อนริ ุทธ์ก็ตดั สินใจชวนการัณย์ พดู คยุ เขาควรจะรู้ความคิดความอ่านของคนคนนีเอาไว้บ้าง วนั ข้าง หน้าจะได้รู้ว่าต้องท�ายงั ไง หรือต้องใช้เงินมากแค่ไหนถึงจะซือใจมา ได้ “ส�าหรับผมไม่มีงานไหนทีไมเ่ หนือยหรอกครับ” แคค่ า� ตอบแรกการัณย์กส็ ามารถท�าให้อนริ ุทธ์แปลกใจได้แล้ว เพราะเทา่ ทีเจอมาคนอืนๆ มกั จะตอบให้ตวั เองดูดที ีสดุ เทา่ ทีจะดีได้ เชน่ ไมเ่ หนือยบ้างละ่ เป็นความฝันบ้างล่ะ จนอนิรุทธ์หลงคดิ ไปวา่ ตวั เองก�าลงั นงั คยุ อยกู่ บั นางงามโลก “นนั สนิ ะ งานไหนๆ มนั ก็เหนือยทงั นนั แตถ่ ้าไมท่ �ากไ็ มม่ อี ะไร จะกนิ ” เขาเสริม “นนั ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกครับ งานบางอย่างทังหนักทงั เหนือยแต่ก็ยงั มีคนยอมท�า ซงึ เหตผุ ลก็คงจะแตกตา่ งกนั ไป แตส่ ่วน

หนงึ ผมเชือวา่ พวกเขาจะต้องรักงานทีตวั เองเลอื ก อยา่ งงานผ้จู ดั การ ทีผมท�าอยู่ มนั หนกั มากก็จริง แตใ่ นเวลาเดียวกนั ผมก็สนุกกบั มนั มากๆ ได้เจอคนนนั คนนี ได้เห็นเพลิงมคี วามสขุ กบั ความฝัน.. เหนือย แคไ่ หนผมกย็ อมครับ” “แตถ่ ้ามงี านทีได้เงินมากกว่าและสบายกวา่ นีล่ะ นายจะสน ใจรึเปล่า” ร่างบางหยดุ คดิ เล็กน้อย จากนนั รอยยิมแสนสวยและแววตา เป็นประกายกม็ องกลบั ไปจนคนถามผงะ รู้สกึ เหมอื นโลกคอ่ ยๆ สวา่ ง ขนึ อยา่ งนา่ ประหลาดใจ “ถ้ามนั ไมใ่ ชง่ านทผี มรักหรือวา่ อยากท�า ไมว่ า่ จะเงนิ เดือนมาก แคไ่ หนผมก็คงจะปฏเิ สธครับ มนั คงเลวร้ายมากถ้าทกุ เช้าต้องตืนขึน มาแล้วสงั ตวั เองว่า ให้ออกไปท�างานทงั ทีไมอ่ ยากท�า” “ฉนั เป็นบ่อย” ร่างสงู ยกั คิวและรีบเสริมอยา่ งอารมณ์ดี บาง ครังเขาก็ไม่อยากออกมาท�างานร้อนถึงพาทิศต้องขบั รถไปตามถึงที บ้านอย่เู หมือนกนั ความเงยี บกลบั มาอีกครังหลงั จากประโยคของอนริ ุทธ์จบลง การัณย์หนั ความสนใจไปทีนอกรถและปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปช้าๆ เสยี งล้อทีบดกบั ถนนดงั คลอเบาๆ แทนเสียงดนตรี ไม่เชือก็ต้องเชือ วา่ มนั ท�าให้อนิรุทธ์รู้สึกสงบและผ่อนคลายได้ เขามองไปยงั การัณยท์ ี โดนแสงแดดยามเช้าอาบไล้ รู้สกึ เหมอื นตวั เองก�าลงั ดภู าพวาดชินเอก ของจิตรกรคนดงั มนั ทงั งดงามและชวนเคลิบเคลิมจริงๆ ว่ากนั ว่า เวลาจะเร็วหรือช้าขึนอย่กู บั ตวั ของเราเอง ทกุ วนั ชีวติ ของอนริ ุทธ์เร่งรีบและหมนุ เร็วจนบางครังเขาก็รู้สกึ เหนือย จะมกี ็