เรื่องเล่าจากครูมหัศจรรย์ พลังสร้างสรรค์เด็กปฐมวัย

เรอื่ งเลา่ จากครูมหศั จรรย์ พลงั สร้างสรรค์เดก็ ปฐมวยั

เรอื่ งเลา่ จากครูมหศั จรรย์ พลงั สร้างสรรค์เดก็ ปฐมวัย จดั ท�ำโดย โครงการ “มหัศจรรยส์ อื่ สรา้ งสรรคใ์ นศูนย์พัฒนาเดก็ เลก็ ” ดูแลการจัดพมิ พโ์ ดย คณะท�ำงานบริหารจัดการและพัฒนาศักยภาพโครงการ มหศั จรรยส์ ื่อสรา้ งสรรค์ ฯ สนับสนนุ การจดั พิมพโ์ ดย

คำ� น�ำ โครงการมหัศจรรย์สื่อสร้างสรรค์ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กเพ่ือส่งเสริมให้เด็กปฐมวัยมีสุขภาวะดีครบทุก ดา้ นและเตบิ โตเปน็ พลเมอื งเดก็ ทมี่ คี ณุ สมบตั ทิ พี่ งึ ประสงค ์ ผา่ นการจดั กระบวนการเรยี นรภู้ ายใต ้ แนวคดิ   ๓  ดี  (ส่ือดีพ้ืนท่ีดี  ภูมิดี)  โดยมีการถ่ายทอดความรู้   พัฒนาศักยภาพและสร้างแรงบันดาลใจให้ครูปฐวัยมีความ สามารถในการจัดกระบวนการเรียนรู้  และสร้างเสริมประสบการณ์แก่เด็กๆ  พร้อมไปกับสร้างการมีส่วนร่วม ของผปู้ กครองและชุมชนเพ่อื ร่วมพัฒนาใหศ้ ูนยพ์ ฒั นาเดก็ เล็กเป็นพื้นทกี่ ารเรยี นร้รู ่วมกนั ของเด็ก ๆ  กบั ชุมชน จากการด�ำเนินโครงการ  พบว่า  “ครู”  คือความมหัศจรรย์ที่น่าทึ่ง  ความเปลี่ยนแปลงของครูน�ำการ เปลี่ยนแปลงมากมายสู่เด็ก  ครอบครัว  และชุมชน  อีกทั้งยังเป็นข้อต่อเชื่อมโยงงานปฏิบัติการกับฝ่ายบริหาร เขา้ สูก่ ลไกการพัฒนาเดก็ ปฐมวยั ในพื้นท่ีไดอ้ ยา่ งน่าอศั จรรย์ยง่ิ   ในโอกาสท่ีจัดพิมพ์หนังสือ  “เรื่องเล่าจากครูมหัศจรรย์  :  พลังสร้างสรรค์เด็กปฐมวัย”  ที่เป็นการ ถ่ายทอดประสบการณ์จากการด�ำเนินโครงการฯ  ของครูปฐมวัย(ส่วนหนึ่ง)สู่สาธารณะน้ี    ขอ ขอบคณุ   “คร”ู ปฐมวยั   ทุกท่านท่คี น้ พบความมหศั จรรยข์ องตนเองและขบั เคลือ่ นงานออกมาอยา่ งไม่ยน่ ย่อ  ท้ายที่สุด  ขอขอบคุณต่อการสนับสนุนของส�ำนักส่งเสริมวิถีชีวิตสุขภาวะ (ส�ำนัก  5) ส�ำนักงานกองทุน สนับสนนุ การสรา้ งเสรมิ สขุ ภาพ (สสส.) ท่อี �ำนวยให้เกิดความมหัศจรรยต์ ลอดท้ังโครงการ    ขอ “ขอบคณุ ”  ทกุ ความทถ่ี ่ายทอด ขอ  “สวมกอดทกุ คำ� ”  จดจำ� ได้ ขอ  “พลงั ท่ีดีงาม”  นำ� ทางไป ขอ  “หวั ใจมหัศจรรย”์   น้ันดำ� รง   ขอทกุ ภาคสว่ นไดร้ ่วมเปน็   “พลงั ”  สรา้ งสรรคเ์ ดก็ ปฐมวยั ต่อไปไม่รู้จบ      ทีมบริหารจัดการและพฒั นาศักยภาพ โครงการมหัศจรรย์สอ่ื สรา้ งสรรคใ์ นศนู ย์พฒั นาเด็กเล็ก

สารบญั • เร่อื งเลา่ มหศั จรรย์ความเปลยี่ นแปลงในตัวเดก็ .....................................................................หนา้ ๗ ๑. น้องฝ้ายไม่กินผกั ๒. เล่นเพ่ือชวี ิต ๓. เวลากับโอกาส ๔. เปลย่ี นแปลงเปล่ียนชวี ติ ๕. ความทรมานทไ่ี ม่อยากเจอ ๖. เม็ดขนนุ ท่ีค่อยๆ เตบิ โต ๗. นทิ านและผูช้ ว่ ยครู ๘. สองขาทกี่ า้ วเดิน ๙. จุดเปลย่ี นของนักเลงฟนั น�ำ้ นม ๑๐. ทุกกา้ วทแี่ ขง็ แรงของหนู ๑๑. เม็ดทรายกับการกา้ วเดนิ ๑๒. ความแตกต่างแต่ไมใ่ ช่อปุ สรรค ๑๓. เดก็ น้อยผูใ้ สซ่อื ๑๔. นิทานพลกิ พฤติกรรม ๑๕. เปรี้ยวหวานจอมวีน ๑๖.​พูดไม่เต็มปาก ๑๗. อยูไ่ หนลกู ๑๘. เมอื่ หนูรจู้ กั รอคอย หนูจะเตบิ โต ๑๙. มมุ สร้างสรรค์เพอ่ื พฒั นาการเด็กนอ้ ย ๒๐. หนทู �ำได้ ๒๑. อุม้ หนหู นอ่ ย ๒๒. หนอู ยากมาโรงเรยี น ๒๓. มหศั จรรยส์ นามเดก็ เล่น BBL ๒๔.​สองพนี่ อ้ ง ป.ปลา ๒๕. น้องไอคิว หนนู อ้ ยเปล่ียมสุข ๒๖. จากคราบนำ�้ ตาส่รู อยย้ิม ๒๗. เด็กชายดอนคนใหม่ ๒๘. นอ้ งแพ็ตต้ผี ู้อ่อนแอ ๒๙. นอ้ งปูนักอา่ นตวั นอ้ ย

สารบญั • เร่อื งเลา่ มหศั จรรย์ความเปล่ยี นแปลงในตัวครู........................................................................หน้า ๓๙ ๓๐. อปุ สรรคใดๆ ไม่เคยความสามารถของครคู นน้ี ๓๑. จับมือ ไว้แล้วไปดว้ ยกนั ครอบครวั มหัศจรรย์ ๓๒. น้องปูนักอ่านตวั นอ้ ย ๓๓. สอื่ รกั ประสานใจ ๓๔. คำ� บอกเล่าของผู้เฒา่ สแู่ รงบันดาลใจการท�ำงาน ๓๕. ครูจะสูเ้ พื่อหนูนะ ๓๖. ครอบครัวสอ่ื สร้างสรรค์ ๓๗. เกง่ เหมอื นกันนะเรา ๓๙. ขยะฟน้ื ชีพ ๔๐. งานจะเปลีย่ นเพยี งแคค่ วามคิดเปลย่ี น ๔๑. กา้ วขา้ มความกลัว ๔๒. จากกอ้ นหนิ เล็กๆ ก้อนหนึง่ ทีไ่ มม่ ีใครสนใจ ๔๓. การเปลยี่ นแปลงทีย่ งิ่ ใหญใ่ นใจเรา ๔๔. ความคาดหวงั ที่เปน็ จริง ๔๕. จากแรงกายส่คู วามภาคภูมใิ จ ๔๖. ในทส่ี ดุ ฉนั กท็ ำ� ได้ • เรอ่ื งเล่ามหัศจรรย์ความเปลีย่ นแปลงในตัวผู้ปกครอง.............................................................หน้า ๕๗ ๔๗. เปิดใจสายใยรัก ๔๘. แมค่ อื ผถู้ ่ายทอดสตปิ ญั ญาให้ลูก ๔๙. ลกู ดสี รา้ งได้ด้วยสองมือเรา ๕๐. นทิ านสายใยรัก ๕๑. พลงั รักครอบครวั ๕๒. สานสัมพันธพ์ ่อลกู • เร่อื งเล่ามหศั จรรย์ความเปลยี่ นแปลงในตวั ชุมชน...................................................................หน้า ๖๕ ๕๓. ตลาดหรรษา ๕๔. ชมุ ชนเล็กๆ เพอื่ เดก็ น้อย ๕๕. กระบะซิ่งวิง่ น�ำลอ้ รถมาสง่ • เรือ่ งเลา่ มหัศจรรยค์ วามเปลยี่ นแปลงในตวั ผู้บริหาร................................................................หน้า ๖๙ ๕๖. ผูบ้ รหิ ารกับความทา้ ทายบทใหม่ ๕๗. บทพสิ จู นค์ วามส�ำเร็จ



เรอื่ งเล่ามหศั จรรย์ ความเปลีย่ นแปลงในตัวเดก็

นอ้ งฝา้ ย ไม่ กินผกั “ไม่เอา  ไมเ่ อา  น้องฝา้ ยไมก่ นิ ผกั   ผักขม  ไม่นา่ กินเลยค่ะคณุ ครู”  น้องฝ้ายเป็นเด็กท่ีไม่ชอบกินผักทุกชนิด  เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน  น้องฝ้ายจะตักผัก วางไว้ข้างๆ  จานและจะทานแต่ข้าวเปล่าเป็นประจ�ำทุกวัน   แม้คุณครูจะพูดหรือป้อนให้ยังไงน้องฝ้ายก็ไม่ ยอมทาน  จะพูดวา่   “ไม่เอา  ไมเ่ อา  นอ้ งฝ้ายไม่กนิ ผัก  ผกั มนั ขม  ไมน่ ่ากินเลยค่ะคุณคร”ู แต่เม่ือทาง ศพด.  อบต.  น�้ำผุดได้รับทุนจากโครงการมหัศจรรย์ส่ือสร้างสรรค์ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กจึง ได้มีกิจกรรมปลูกผักสวนครัวข้ึน  โดยจะให้เด็กได้มีส่วนร่วมตั้งแต่การปลูกและการดูแลรักษา  รดน�้ำ  ใส่ปุ๋ย  เด็กๆ  ทุกคนรวมถึงน้องฝ้ายเฝ้าดูการเจริญเติบโตของผักทุกวันจนผักเจริญเติบโตเต็มท่ี   คุณครูและเด็กๆ  รวมถงึ นอ้ งฝา้ ยจงึ ชว่ ยกันเกบ็ ผกั มาประกอบอาหารกลางวัน  โดยให้เด็กๆ  และน้องฝ้ายมสี ว่ นรว่ มทกุ ขัน้ ตอน  เม่ือถึงเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน  เมนูวันน้ีคือผัดผักกาดกวางตุ้งใส่ไข่   เด็กๆ  ทุกคนรวมถึงน้องฝ้าย รับประทานผกั ในจานหมดเกล้ยี งทุกคน  เพราะกอ่ นท่คี ณุ ครูจะให้เดก็ ๆ  และนอ้ งฝา้ ยรับประทานอาหารกลาง ๘ วัน  คุณครูบอกว่า  ผัดผักกาดกว้างตุ้งใส่ไข่วันน้ีเป็นผักท่ีเราปลูกเอง  และช่วยกันรดน้�ำใส่ปุ๋ยดูแลจนผักเจริญ เติบโตเต็มที่สามารถน�ำมาประกอบอาหารกลางวันให้เราทานได้เพราะฉะน้ันเด็กๆ  ต้องทานให้หมดนะคะ   เดก็ ๆ  ทุกคนเหน็ คณุ ค่าของผักท่ีตนเองปลกู จงึ รับประทานกันหดทกุ คนรวมถงึ นอ้ งฝา้ ย  จากนั้นเป็นต้นมาน้องฝ้ายก็กลายเป็นเด็กท่ีชอบรับประทานผักทุกชนิดและเมื่อทานหมดก็จะขอ เพ่ิม ตวั อย่างภาพเด็กๆ และแปลงผักจาก ศพด. อบต. ทาเหนือ อ.แมอ่ อน จริ าภรณ์ แดงชู ศพด.อบต.น�้ำผุด จ.ตรงั รุน่ 4 ปี 60

เล่นเพื่อชวี ติ “แม่ๆ  !!!  ช่วยพี่แก๊งค์ด้วย!!!”  เป็นประโยคบอกเล่าจากแม่น้องแก๊งค์ และนอ้ งออรแ์ กน ๙ เรื่องมีอยู่ว่า...หลังจากที่ศูนย์เด็กจัดกิจกรรมวันแม่ขึ้นและวันนั้นคุณแม่ขอรับน้องทั้งสองคนกลับบ้าน ก่อนครึ่งวันเน่ืองจากไม่มีใครว่างมารับในเวลาเลิกเรียนตามปกติ  คุณแม่มาร่วมกิจกรรมด้วยจึงขอรับกลับเลย และเมื่อกลับไปถงึ บ้านคณุ แมก่ เ็ ข้าไปทำ� งานในบา้ น  ปล่อยลกู ท้ังสองให้เล่นอยหู่ นา้ บ้านท่ตี ิดคลองระบายนำ�้   แม่บอกว่า  “น่ังท�ำงานอยู่ซักพักใหญ่ได้ยินเสียงน้องออร์แกนร้องไห้และร้องเรียกแม่ !!!  ช่วยพี่แก๊งค์ ดว้ ยพ่ีแกง๊ ค์ตกนำ� ”้ แมร่ ีบวงิ่ มาเพ่ือจะชว่ ยลกู ชาย  แต่กไ็ มเ่ หน็ แล้ว...  แม่จงึ รอ้ งถามวา่   “แกง๊ คอ์ ยไู่ หน” แม่ได้ยินเสียงร้องของแก๊งค์ขอความช่วยเหลืออยู่ที่คลอง  พอมองหาตามเสียงก็เจอว่าน้องเกาะท่อน�ำ้ อยู่  แม่จึงรบี ชว่ ยนอ้ ง  นำ� ขึ้นมาแลว้ ปลอบขวญั นอ้ ง  เมอื่ น้องหายตกใจ  แมถ่ ามน้องวา่   “ท�ำไมถงึ ตกน�ำ้ได้”  น้องตอบว่า  “นอ้ งทำ� ลกู โป่งตกนำ� ้  แลว้ นอ้ งแกง๊ คต์ ามไปเก็บลูกโปง่ ให้นอ้ งจงึ ตกน�ำ้” พอเปิดเรียนวันรุ่งข้ึน  คุณแม่มาเล่าให้ครูฟังและขอบคุณครูท่ีท�ำเครื่องเล่นสนามบาร์โหนให้น้องได้ เล่น  เพราะแม่บอกวา่   “น้องบอกว่า  หนูตกนำ� แ้ ละโหนท่อนำ� ้เหมอื นเวลาบาร์โหนที่โรงเรยี น”      แลว้ แมก่ ็พานอ้ งมาเล่นบาร์โหนดว้ ยตนเองเพื่อฝึกความแขง็ แรงของร่างกาย  แม่บอกว่า  “น้องเล่นบาร์โหนน้ีดีจริงๆ  ได้สร้างกล้ามเนื้อ  ช่วยชีวิตตนเองได้  การเล่นมีประโยชน์ ตอ่ ชีวติ จริงๆ” ภาพถา่ ยจาก ศพด. ใน จ. พะเยา ภาพถ่ายจาก ศพด. ใน จ. เพชรบรุ ี วภิ าดา ศิรโชดธาดา ศพด.พิทกั ษา จ.กทม รุ่น 2 ปี 58

เวลา  กับ  โอกาส   บ่ายวันหน่ึงกลางเดือนสิงหาคม  แม่ลูกคู่หน่ึงเดินเข้ามาหาข้าพเจ้าในห้องขณะท่ีข้าพเจ้าก�ำลัง ร่างโครงการมหัศจรรย์สื่อสร้างสรรค์ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กวัดสระจันทร์   ข้าพเจ้าเงยหน้าตามเสียง ทักทายพร้อมกับรับไหว้และส่งยิ้มเลยไปให้เด็กชายที่มากับแม่ “ชื่ออะไรครับ”  ข้าพเจ้ากล่าวทักทาย   เด็กมีท่าทางเอียงอายจนผู้ปกครองต้องถามลูกซ้�ำ   ท�ำให้ข้าพเจ้ามองเห็นความผิดปกติก็คือ  เด็กมี พฒั นาการทางภาษาทช่ี า้ “จะเอาลูกมาสมคั รเรยี นคะ่ ”  ผ้ปู กครองแจง้ ความประสงค์กบั ข้าพเจา้     จากการสัมภาษณ์ท�ำให้ข้าพเจ้ามีความลังเลใจหลายอย่าง  อย่างแรก  เด็กไม่ใช่คนในพ้ืนท่ีการให้ บริการ  คือ  เด็กมาจากต่างจังหวัดมาอยู่บ้านเช่ากับพ่อแม่   อย่างท่ีสอง  เด็กมาเข้าเรียนหลังจากที่ทาง  ศพด.  ได้คีย์ข้อมูลในระบบไปแล้ว  ไม่สามารถรับงบสนับสนุนใดๆ  ได้เลย   อย่างท่ีสาม  เด็กมีพัมนาการช้า  การเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ  จะท�ำให้เด็กๆ  ทั้งห้องท่ีเรียนไปแล้วจะต้องรอ   สามอย่างหลักๆ  ที่ข้าพเจ้าได้ ๑๐ กล่าวไปทำ� ให้ข้าพเจ้าลงั เลท่จี ะรับนอ้ งโอ๊ตเขา้ เรียน ข้าพเจ้าจึงแจ้งผู้ปกครองว่า  “เด๋ียวคุณครูจะแจ้งให้ทราบนะคะ  ขอปรึกษาทางผู้บริหารก่อน”  ซ่ึงข้อ อ้างนี้ข้าพเจ้าบอกตามตรงว่าเป็นข้ออ้างในการบ่า  ยเบี่ยงท่ีจะไม่รับเด็กคนน้ีเข้าเรียนด้วย  ข้าพเจ้ามองถึง ภาระข้างหน้าว่าจะหนักไหมที่จะรับเด็กคนนี้เข้ามา   กว่าจะปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆ  ได้  ครูต้องมาเสียเวลากับ เดก็ เพียงคนเดียว  และภาระงานของครูอกี มามาย   ทวา่   ในทส่ี ดุ   คำ� วา่   “ครู”  คือ  ผ้ใู หโ้ อกาสเล็กๆ  กับเด็ก เพ่ือรอคอยโอกาสใหญ่ๆ  ในอนาคต  ท�ำใหข้ ้าพเจ้ารับน้องโอ๊ตเขา้ ไปเรยี นรวมกลุ่มกบั เพือ่ น พื้นที่ทางกายที่ได้โอกาสจากโครงการมหัศจรรย์สื่อสร้างสรรค์ท�ำให้เด็กๆ  รวมถึงน้องโอ๊ตได้มีพ้ืนที่ การเล่นความสนุกสนาน  การพูดคุยกับเพื่อนๆ  ท�ำให้น้องโอ๊ตมีพัฒนาการทางการพูดได้ดีขึ้นตามล�ำดับ  กอร์ ปด้วยหนังสือนิทานท่ีข้าพเจ้าได้รับจากโครงการ   ข้าพเจ้าแนะน�ำกับผู้ปกครองให้ยืมกลับไปอ่านท่ีบ้านเพื่อ น้องโอ๊ตจะได้ฝึกอ่าน   แม่น้องโอ๊ตจะอ่านหนังสือไม่ได้  แต่น้องโอ๊ตก็อ่านจากภาพท�ำให้น้องโอ๊ตได้ฝึกการพูด ไปด้วย ณ  ปัจจุบันน้องโอ๊ตสามารถพูดเป็นประโยคได้   แม้จะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์  แต่ก็ท�ำให้น้องโอ๊ต สามารถพดู กบั คุณครูกับเพือ่ นๆ  ได ้   ไม่เป็นตัวตลกของเพื่อนอีกต่อไป    รชั นีย์ พระเมือง ศพด.วดั สระจันทร์ จ.ขอนแกน่ ร่นุ 3 ปี 59

เปลยี่ นแปลง...เปลี่ยนชีวติ “คณุ ครูหมอบอกว่านอ้ งเมฆเป็นเด็กสมาธสิ ้นั ” คุณแม่ของน้องเมฆบอกกบั คุณครใู นตอนเยน็ วนั หน่งึ คุณแม่บอกวา่ พานอ้ งเมฆไปประเมินพัฒนาการ ทโ่ี รงพยาบาล แล้วเจา้ หนา้ ที่สรปุ วา่ น้องเมฆเปน็ เดก็ สมาธิส้นั และเจ้าหนา้ ทจ่ี ะให้ทานยา คณุ ครูถงึ กบั อง้ึ ไป เลยกับคำ� บอกเล่านี้ เพราะขณะที่อยูใ่ นศูยนฯ์ นอ้ งเมฆเปน็ เด็กที่เรยี นรเู้ ร็ว ความจำ� ดีมาก ชอบเล่านทิ านท่ีแต่ง เองให้เพ่อื นๆ และคณุ ครฟู งั เวลาท�ำกิจกรรมจะสนใจทำ� จนสำ� เร็จและมีพัฒนาการทางกายที่ดีมาก โดยเฉพาะ ศัพท์ภาษาองั กฤษเกี่ยวกับสตั ว์ทชี่ อบ เรยี นรจู้ ากมมุ สวนสัตว์ในหอ้ งเรียน คุณครูเลยบอกคุณแมว่ า่ คณุ ครจู ะถ่ายคลปิ วดิ โี อตอนที่น้องเมฆทำ� กิจกรรมกับเพื่อนทุกกิจกรรมทุกวัน ตอนอยทู่ ี่ศูนยฯ์ แล้วให้แม่เอาไปเปิดใหเ้ จา้ หนา้ ท่ีดวู า่ น้องไม่ไดเ้ ป็นเด็กสมาธิสั้น น้องแคไ่ มช่ อบคนแปลก หนา้ ทน่ี อ้ งไมร่ ู้จักมาสงั่ ใหท้ �ำอะไร น้องกเ็ ลยไม่สนใจทำ� ตาม ลุกวง่ิ ไปเล่นทอ่ี ่ืนกแ็ คน่ น้ั แลว้ คณุ ครกู จ็ ัดกิจกรรม ต่างๆ โดยใชส้ อ่ื ที่สร้างขน้ึ แลว้ ถ่ายคลิปวดิ โี อสง่ ให้คุณแม่น้องเมฆ หลังจากท่คี ุณแมเ่ อาวดิ ีโอไปใหเ้ จา้ หนา้ ทดี่ พู ฤตกิ รรมของน้องเมฆขณะทีอ่ ยใู่ นศูนย์ฯ วนั หนง่ึ คุณ ๑๑ แมก่ ม็ าบอกคณุ ครวู ่า นอ้ งเมฆไม่ตอ้ งทานยาแลว้ เพราะน้องไมไ่ ดเ้ ป็นอยา่ งทีเ่ ขาคิดในตอนแรก นภสั รพี ดีส ศพด.บ้านหนองหงษ์ จ.เพชรบรุ ี รุ่น 3 ปี 59

ความทรมาน...ท่ี ไมอ่ ยากเจอ ...กรีด้ ...กรีด้ ...กรด้ี .... เสียงกรีดร้องท่ีแฝงไปด้วยความทรมานของน้องอุ๊บอ๊ิบ  เด็กหญิงวัยสองขวบกว่าท�ำให้ฉันตกใจและ หยุดกิจกรรมที่ก�ำลังท�ำอยู่ท้ังหมดแล้วหันไปตามเสียงกรีดร้องน้ันทันที    สิ่งท่ีฉันเห็นในสายตาคือภาพของ เด็กหญิงวัยสองขวบใบหน้าเปรอะนองไปด้วยน�้ำตาส่งเสียงสะอึกสะอื้นตัวส่ันเทาอยู่ในอ้อมกอดของครูบังอร ซงึ่ เปน็ ครูประจ�ำชั้นอกี คน ฉันจงึ ถามครผู ชู้ ่วยตามสญั ชาตญาณวา่ “เกดิ อะไรขึน้ ?” ครบู งั อรเอ่ยออกมาดว้ ยเสยี งสนั่ เทาวา่ “สงสยั น้องอุ๊บอ๊บิ จะปวดทอ้ งอึ เพราะน้องอุ๊บอิ๊บจะชอบอ้ันอเึ มือ่ ปวดทอ้ ง ผู้ปกครองน้องอุ๊บอ๊ิบเคยบอกวา่ น้องเคยนงั่ กระโถนอึ แต่เมอ่ื อึออกมามเี ลอื ดปะปนมาดว้ ย อึเป็นก้อนแข็ง จงึ ทำ� ใหน้ ้องรสู้ ึกเจ็บปวดเวลาจะอ ึ ผู้ปกครองคิดวา่ น้องอุบ๊ อ๊ิบน่าจะฝงั ใจจากความเจบ็ ปวดเวลาจะอึ น้องจึงมีนิสัยอัน้ อึอยา่ งทีเ่ หน็ ” ฉันจึงปรึกษากับครูบงั อรว่า เราจะตอ้ งพูดคยุ กบั ผูป้ กครองน้องอุบ๊ อบิ๊ ในเรือ่ งพฤติกรรมการบริโภค ๑๒ และสขุ นิสยั ท่ถี ูกตอ้ ง ประกอบกับการท่ี ศพด. ของเราได้ด�ำเนนิ งานโครงการฯ ของ สสส. อยู่ เรานา่ จะแก้ ปัญหานไ้ี ด้ เม่ือปรึกษากับครูบังอรเสร็จ   เราจึงด�ำเนินการปลูกฝังและปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการกินของน้อง อุ๊บอบิ๊ ผา่ นกิจกรรมตา่ งๆ อาทิ การปลูกผกั การดูแลตนเอง และการประกอบอาหาร โดยในระหวา่ งรอผัก เจรญิ เติบโตนั้น ครไู ด้แนะน�ำใหผ้ ปู้ กครองหาผลไมท้ ี่มีไฟเบอร์มากๆ ใหน้ ้องอ๊บุ อิ๊บไดท้ าน การปรับพฤตกิ รรม ยงั คงด�ำเนนิ ไปอยา่ งตอ่ เน่อื งเพราะบางคร้ังน้องอุ๊บอบิ๊ จะไมย่ อมทานสิ่งที่ครูและผู้ปกครองจัดให้ ในระยะหลงั มาน้เี สียงกรีดร้องที่เตม็ ไปดว้ ยความเจ็บปวดเริ่มลดนอ้ ยลง สหี น้าของเดก็ ทเี่ คยเป่ยี มไปดว้ ยความทรมานก็ นอ้ ยลงไปด้วยเชน่ กัน ทกุ วันนีน้ อ้ งอุบ๊ อบ๊ิ มพี ฤตกิ รรมการกินท่ีถูกสขุ ลกั ษณะจากความรว่ มมอื ท่ีดีของผู้ปกครอง เมอ่ื ตอ้ ง ย้ายไปเรียนตอ่ ท่โี รงเรียนราชานบุ าลก็สามารถชว่ ยเหลือตัวเองได้พอสมควร และท่ีสำ� คัญนอ้ งอบุ๊ อ๊บิ ไม่ได้ กรดี ร้องจากความทรมานในการอนั้ อึอกี เลย จันทร์จริ า มหาวัตร์ ศพด.ตำ� บลน้ำ� เก๋ียน จ.นา่ น รุ่น 2 ปี 58

เมด็ ขนนุ ท่คี อ่ ยๆ เตบิ โต เม่อื เราจะปลกู ตน้ ไม้อะไรซกั อย่าง เราจะตอ้ งหวังว่าต้นไม้จะมีประโยชนต์ อ่ ครอบครัว ชมุ ชน และ สังคมประเทศ เพอ่ื ให้มคี วามเจรญิ ก้าวหนา้ และการพัฒนาอย่างมน่ั คงและย่ังยนื ต่อไป เดก็ ตวั เล็กๆท่อี ยูใ่ น ๑๓ ศนู ยพ์ ฒั นาเดก็ เล็กทคี่ ณุ ครทู กุ คนปลุกปั้นใหเ้ ป็นคนท่ีมีความรู้ มคี วามดี มคี วามสุข สามารถส่งต่อใหอ้ ยูใ่ น สงั คมอย่างภาคภมู ิใจ ณ ศนู ย์พฒั นาเด็กเลก็ แหง่ หน่ึงในตำ� บลภูเขาทอง อำ� เภอหนองพอก จงั หวดั รอ้ ยเอด็ ศนู ยแ์ หง่ นี้อยู่ไกล จากตวั อำ� เภอประมาณ ๑๕ กิโลเมตร ใชศ้ าลาวัดเพอื่ เปน็ อาคารเรยี น มีนกั เรียน ๑๐ คน คุณครู ๓ คน มแี ตค่ รู ผหู้ ญงิ ทั้งหมด ในวันทีจ่ ำ� นวนนกั เรียนมีนอ้ ยมาก งบประมาณทสี่ ่งมายังศูนย์เด็กเลก็ แหง่ นี้ก็มีน้อยมากเช่น เดยี วกัน การทคี่ ุณครูตอ้ งหาส่อื การเรียนการสอนมาเพม่ิ เติมใหก้ ับเดก็ นัน้ ยากลำ� บากมากเหลือเกนิ วันหนึ่ง คณุ ครูทนั ใจบอกวา่ นกั เรยี นคะ วนั นมี้ ีขา่ วดจี ะมาบอกนักเรยี นว่า คณุ ครูได้รบั ทุนสนับสนนุ จากโครงการสื่อ สร้างสรรคใ์ นศนู ย์พัฒนาเด็กเล็กจ�ำนวน ๖๓,๐๐๐ บาท มาจดั ทำ� สอ่ื ท่ีดใี หม้ หี ลากหลายมากข้นึ นักเรยี นจะได้ มขี องเล่นและของใชท้ ่เี ปน็ วัตถดุ ิบจากของในชมุ ชนของเราเอง คุณครูกจ็ ะใหค้ ณุ พอ่ คณุ แม่มาชว่ ยคณุ ครดู ้วย นะคะ นักเรยี นต่างยม้ิ และดีใจมากว่าจะต้องมีอปุ กรณ์มีเครอ่ื งดื่มท่ีหลากหลาย เย็นวนั นน้ั เดก็ ชายกันยไ์ ด้บอกคุณพ่อและคุณแมว่ า่ จะได้มีของเลน่ เยอะแยะทีศ่ นู ยเ์ ดก็ เลก็ วันตอ่ มา ผู้ปกครองไดม้ าสอบถามคุณครู ครูจงึ เร่มิ ประชุมผู้ปกครองวางแผนกระบวนการทำ� โครงการ น้องกันต์ต้งั หนา้ ตง้ั ตาท่ีจะรอของเลน่ ใหมจ่ ากคุณครูและผู้ปกครอง ตอนยังไม่เริม่ โครงการน้องกนั ย์ไมอ่ ยากมาโรงเรียน ไม่ยอม กินข้าว แตห่ ลังจากเร่ิมดำ� เนนิ โครงการไปได้ ๖ เดอื น น้องกนั ยช์ วนคุณแม่มาโรงเรียนเองทุกวัน ตื่นเช้าอาบนำ้� แต่งตัว กินขา้ ว ให้คุณแม่มาสง่ ทุกๆ เช้า จากเร่ิมเทอมแรกมนี ักเรยี น ๑๐ คนเร่ิมเข้าเทอมสองมเี พม่ิ ขน้ึ ๒๐ คน น้องกันย์มีพฤติกรรมเปล่ยี นแปลงไปทางทีด่ ขี ึ้น ไม่รอ้ งไห้ ยอมกนิ ขา้ วทีค่ ุณครูเตรยี มให้ อยากมาโรงเรียน เข้ากับทกุ คนในศนู ย์และครอบครวั น้องกนั ย์ไดด้ ี การท่เี ดก็ ตัวเลก็ ๆ คนหนง่ึ ค่อยๆ เริม่ ยอมรบั สง่ิ ตา่ งๆ ท่ีครหู ยิบย่นื ให้ ไมว่ า่ ของเล่น ของกินของใช้ ก็เปรียบเหมือนกับเมลด็ ขนุนทยี่ งั ไม่งอกออกมาจากเมด็ คอ่ ยๆ เติบโตไปเร่ือยๆ การได้รับสนับสนุนจาก ผู้ใหญใ่ จดี สสส. ท�ำให้คณุ ครู มแี รงผลักดันในการสร้างเสรมิ ส่ือทด่ี ี และทำ� ใหเ้ ดก็ น้อยมพี ัฒนาการ มคี วาม พร้อมทางด้านร่างกายอารมณส์ งั คมและสติปญั ญาเหมอื นกับเมลด็ ขนุนทเี่ จริญงอกงามเป็นตน้ ไมต้ ่อไป วชั ราภรณ์ สนุ ะศรี ศพด.วัดแสงอรุณ จ.ร้อยเอด็ ร่นุ 3 ปี 59

ส่งสู่เรือจ้าง ศนู ยเ์ ด็กเลก็ ในอ�ำเภอเมอื งทม่ี กี ารเปลย่ี นแปลงหลายยุคหลายสมยั จากศนู ย์วัดเปน็ ศนู ย์หมู่บา้ น จากศูนยห์ มบู่ ้านเปน็ ศนู ยพ์ ัฒนาชมุ ชน จากศูนย์พฒั นาชุมชนมาส่ศู ูนย์เทศบาล การพบปะเด็กๆ และ ผูป้ กครองมากมายหลายรปู แบบเกดิ การพฒั นาขนึ้ เรื่อยๆ เข้ากบั สภาพสังคม สงั คมปจั จบุ ันผูป้ กครองตอ้ งพ่ึงพิงศูนย์เด็กและหวังเปน็ ที่พ่ึง จงึ นำ� ลกู มาฝากไว้ทศ่ี ูนยเ์ ด็ก เมอื่ เปิด เทอมใหมม่ ีผปู้ กครองเดก็ ชายคมชาล อายุ ๒ ปี ๘ เดือนพาลกู มาที่ศูนยฯ์ พรอ้ มกับบอกวา่ “คุณครูๆ ผมเอา ลกู มาใหค้ รู ฝากหน่อยนะครับ ผมยา้ ยมาอยูห่ มบู่ ้านนี้ครับ มสี ามคนพ่อแมล่ ูก” เช้าวันเแรก เดก็ ชายคมชาลร้องไห้แบบไม่มเี หตุผล นึกอยากร้องก็ร้องแบบดงั สดุ  ๆ ทัง้ ที่ไม่มีใครแกล้ง คุณครูเข้ามาพูดหลอกล่อและหาหลากหลายวิธีการเพื่อให้เด็กหยุดร้องจึงพาไปเล่นบริเวณรอบๆ ศูนย์  มีท่ี กรอกน้ำ� มีมุมบ้าน มุมมดุ ลอด เดก็ เดนิ ตาม เลน่ แบบกลวั ๆ หยดุ ๆ และร้องไห้อย่แู บบเบาลง ในทกุ ๆ วัน เดก็ จะรอ้ งทุกๆ ครง้ั ท่ีมาศนู ย์โดยไม่มีเหตุผล ในช่วงสัปดาห์แรกครูนึกเอาวา่ คงจะหยุดเอง แตเ่ ดก็ มีนสิ ยั เอาแต่ใจตนเอง วันไหนไม่ไดด้ งั ใจจะรอ้ งดงั ๑๔ มาก วันไหนถกู ใจก็จะไมร่ ้อง และไมเ่ คยสวัสดคี ณุ ครู คณุ ครจู งึ ฝกึ จบั มือนอ้ งไหว้และรบั ไหว้ใหด้ ู ทำ� แบบนี้ ทุกๆ วัน และทำ� ปา้ ยรปู การสอนมารยาทการเข้าสังคมใหด้ ูและท�ำตาม เช้าวันหน่งึ เมือ่ น้องเรียนไดเ้ ข้าสัปดาห์ที่สี่ คุณครูรับนอ้ งตอนเช้าพร้อมทงั้ กลา่ วรับไว้ “สวสั ดี ครบั ” นอ้ งไหวเ้ ท้าชิดติดกนั กม้ ศรี ษะไดอ้ ย่างสวยงามในวัยสองขวบแปดเดือน และทุกๆ วนั เมือ่ มาศูนย์ นอ้ งจะรบี ลงรถและกม้ สวัสดอี ย่างสวยงาม นบั เป็นภาพทเี่ ห็นแล้วนา่ ปลืม้ ใจมากส�ำหรับครคู นน้ี ชตุ ิกาญจน์ จลุ วงษ์ ศพด.วดั ร้องอ้อ จ.เชยี งใหม่ รุน่ 4 ปี 60

นทิ าน และ ผชู้ ่วยครู ใกลถ้ งึ เวลาแม่จะมารับลกู ๆ กลบั บ้านแล้ว เดก็ ๆ รหู้ น้าทีร่ บี วงิ่ ไปหยบิ หนงั สอื นิทานเล่มใหญ่มา อย่างรบี เร่งจากช้ันวางหนงั สอื ภายในห้องนิทาน เดก็ หญงิ ผมเปยี สองข้างนำ� หนงั สือไปให้คุณครู “ครขู า ๑๕ หนูจะอ่านนิทานแล้วค่ะ จะไปเล่าใหย้ ายฟงั อกี คืนนี”้ นอ้ งซีน หรือเด็กหญงิ วริศรา ทบั ชยั ยทุ ร อายสุ ามขวบสบิ เอ็ดเดอื นพดู ข้นึ พรอ้ มบอกเพอื่ นๆ ว่า “ใคร อยากฟังนทิ านน่งั ลงเรียบรอ้ ยแล้วไมส่ ่งเสยี งดงั นะคะเด็กๆ” เด็กหญิงพูดขึ้นพร้อมแสดงบทบาทสมมติเปน็ คณุ ครู ซง่ึ เป็นภาพเหตกุ ารณ์ทุกวันก่อนกลบั บ้าน หลังสวดมนต์ไหวพ้ ระเสร็จแล้ว เด็กๆ จะมานัง่ รอผ้ปู กครองพร้อมกนั โดยมนี ทิ านเป็นเครือ่ งมอื ชว่ ย ใหเ้ ดก็ ๆ อยู่ในความสงบ พรอ้ มกับมีเด็กหนึง่ คนมาทำ� หน้าทผี่ ชู้ ่วยครูในแต่ละวนั เพ่อื ชว่ ยถอื หนังสอื นทิ าน เลม่ ใหญ่ และเล่าใหเ้ พื่อนๆ ฟงั แล้วอา่ นไปพรอ้ มๆ กนั โดยดจู ากภาพแล้วอ่านออกเสยี งตามคณุ ครทู ลี ะวรรค ดว้ ยเสียงดงั ๆ ตามประสาเดก็ ๆ ทม่ี คี วามพยายามจะเล่านทิ านให้ได้ และสนกุ กบั เพอื่ นๆ อยา่ งภาคภูมใิ จใน ตนเอง น่ีคือผลของกิจกรรมจากความมหัศจรรย์ของสื่อนิทานสร้างสรรค์ที่ครูน�ำมากระตุ้นและพัฒนาด้าน สตปิ ญั ญา อารมณจ์ ติ ใจ สงั คม ให้กับเด็กอยา่ งลึกซ้งึ ภายในจิตใจอนั บรสิ ุทธ์ขิ องเดก็ ๆ ปฐมวัยท่ีได้รับจากการ จดุ ประกายของการจดั โครงการนิทานสือ่ สร้างสรรคช์ ว่ ยปลกู ฝงั เดก็ ให้รักการอา่ นมากข้ึน โดยครเู ป็นเพียง ผู้ช่วยสร้างใหเ้ ดก็ มคี วามม่ันใจในตนเอง มองเห็นคณุ คา่ ของตวั เอง ได้รบั คุณธรรมที่ดี ๆ จากนทิ าน ง สุวิภา แกว้ จันทร์ ศพด. บา้ นในยาง จ.พัทลงุ ร่นุ 2 ปี 58

สองขาทีก่ า้ วเดิน “นายบิว...มาน่!ี ” เสียงครูเป็งเรียกนายบวิ ซ่ึงมสี ีหนา้ ทง้ั กงั วลและมีความกลวั ทจ่ี ะขึน้ เดินบน แทน่ ไมย้ าวที่ยกสงู จากพื้นเลก็ น้อย ซงึ่ เพอื่ นๆ คนอ่นื ๆ เดินผา่ นไปหมดแลว้ แตน่ ายบิวยังนั่งอย่ทู ี่เดมิ นายบวิ เดนิ ขน้ึ แท่นไม้และเดนิ ไปอยา่ งชา้ ๆ พรอ้ มกบั เท้าอีกข้างเหยียบพื้นหญา้ จนสดุ ทาง เสยี งเพอื่ นๆ หัวเราะ ฮา่ ..ฮ่า..ฮา่ ... นายบวิ ทำ� ไมไ่ ด้ นายบวิ ก้มหนา้ รสู้ กึ อาย แตก่ ลับไปน่ังทเี่ ดมิ ในขณะนั้นครตู อยมอง และคดิ อยใู่ นใจวา่ “จะตอ้ งทำ� อะไรสักอยา่ ง” พักเที่ยง...ขณะทเ่ี ดก็ ๆ กินข้าว ครตู อยเดินไปหานายบวิ และกระซบิ เบาๆ วา่ “วันนเ้ี ธอรบี กนิ ข้าวนะ เด๋ยี วเราไปเล่นด้วยกัน” นายบิวรสู้ กึ แปลกใจและรีบกินขา้ วเสรจ็ กว็ ิ่งไปหาครูตอยทีส่ นามเด็กเลน่ “ครคู รับ...” นายบวิ มองหนา้ ครูตอยด้วยค�ำถามวา่ ครตู อยจะเล่นอะไรกบั เขา ครูตอยยม้ิ และชวนนายบวิ มาขนึ้ แทน่ ไม้ แต่ นายบวิ ปฏเิ สธ ครูตอยยิม้ ให้และพดู กบั นายบวิ ว่า “ไมต่ ้องกลัวครับ...เดี๋ยวครชู ่วยจับมือ” นายบวิ เดนิ บนแทน่ ไมจ้ นสดุ ทางโดยมคี รตู อยจบั มอื “เธอเกง่ มาก ครูตอยชม” เด๋ียวเราเดินอีกรอบนะ นายบิวเดนิ อยู่หลายรอบ ๑๖ จนครตู อยเริม่ ปล่อยมือ แต่ยงั ยนื ใหก้ ำ� ลงั ใจอยู่ห่างๆ เขาท้ังสองท�ำอยา่ งนี้อย่หู ลายวนั จนวันหน่ึงครตู อยยนื ดเู ดก็ ๆ ท่ีสนามเดก็ เล่น และได้เหลอื บไปเหน็ นายบวิ เดนิ บนแทน่ ไม้กับเพ่ือนๆ   อย่างสนุกสนานและเปีย่ มด้วยรอยย้มิ ครตู อยรสู้ กึ ดใี จทไี่ ดเ้ ห็นนายบวิ มพี ฒั นาการทดี่ ีขึน้ และสามารถเลน่ บน แท่นไมก้ ับเพื่อนๆ อยา่ งมคี วามสุข ...รอยยิม้ ท่ีสดใสน้นั ยังตราตรงึ ในใจครคู นนต้ี ลอดไป ตวั อยา่ งภาพเด็กๆ ก�ำลงั เล่นล้อยางเพอื่ ฝึกการทรงตัว จาก ศพด. อบต. หนองแรด จ.เชยี งราย มตั ตกิ า ทิพยช์ ู ศพด.ตำ� บลหลา่ ยงาว จ.เชยี งราย รนุ่ 3 ปี 59

จดุ เปลี่ยนของนักเลงฟันนำ�้ นม ๑๗ “โอย๊ ! คุณครคู ะ เขากดั หนู ฮือ..ฮอื ...” เสยี งร้องปนสะอ้นื ของเด็กผหู้ ญงิ ตัวเล็กดังมาจากมมุ หอ้ ง ทันที ทีค่ รูได้ยนิ เสียงร้องจงึ หันไปมอง พบเด็กชายตวั นอ้ ยยนื ตาแป๋วอยทู่ ีม่ ุมหอ้ งแบบงงๆ กบั เหตกุ ารณท์ ่เี กิดขน้ึ “ปังปัง” เปน็ ช่ือของเดก็ ชายตวั น้อยฟนั ขาวสวย ชอบแปรงฟันและอา่ นหนงั สอื นิทานเปน็ ชีวติ จิตใจ จนเป็นท่ีรักของคณุ ครู เพราะเปน็ คนชา่ งพูด ชอบตอบคำ� ถาม ฉลาดคิด และช่วยเหลือตนเองได้ดตี ามอายุ แต่ หนูน้อยแสนน่ารกั กลบั ขบกดั เพ่ือนทุกครั้งท่มี ีโอกาส ไม่เลือกเด็กชายหรอื เด็กหญงิ หรอื ส่วนใดๆ ของรา่ งกาย เพ่ือน จนกระทง่ั วันหน่งึ .... “เด็กๆ คะ วนั นีค้ ณุ ครูมีหนงั สอื ใหม่แสนสนุกมาอา่ นให้ฟงั คะ่ ” เสียงคุณครู กระตุ้นใหเ้ ด็กหันมามองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะปังปังที่อยากรู้จักหนังสือใหม่เรอ่ื ง “ฟันไมไ่ ดม้ ไี ว้กดั ” หลังจาก ท่ีคุณครเู ลา่ จบ ปงั ปังของกพ็ ดู ขึน้ ว่า “คณุ ครคู รบั ฟันปังปงั ไมไ่ ด้มไี วก้ ัดครบั ฟันมไี วย้ ้ิม เอ๊า..ย้มิ ” คณุ ครจู ึง บอกวา่ “ถกู ต้องแล้วครับ ฟันมีไว้ย้มิ แต่ถ้าอยากยิ้มสวยๆ ปงั ปังตอ้ งหม่นั แปรงฟันให้ขาวสวยนะครบั และไม่ กดั เพือ่ นด้วยเพราะเนอื้ ของเพ่ือนจะหายไปตดิ ฟนั ของปงั ปงั ฟนั ของปงั ปันจะด�ำ” ปงั ปังฟังแลว้ รบี รบั ปาก คณุ ครูด้วยเสยี งอันดงั ว่า “ครา้ บ...” หลังจากน้องปงั ปงั ได้เรียนรู้และปรับเปล่ยี นพฤติกรรมกดั เพอ่ื นจากการได้ฟังนิทานเรือ่ ง “ฟนั ไมไ่ ด้ มีไว้กัด” ทำ� ใหน้ ้องปังปงั รูจ้ กั รักษาฟนั ของตนเองและไมก่ ดั เพ่อื น นอ้ งปังปังจึงเปน็ ทรี่ ักของเพอ่ื นๆ ทุก คนต้งั แตน่ ้ันเป็นต้นมาน ธญั ญกมล สุนทร ศพด.วัดผาลาด จ.พะเยา รุ่น 2 ปี 58

ทุกก้าว...ที่แข็งแรงของหนู “เยๆ้ คณุ ครูขาหนทู �ำได้แลว้ ” เปน็ คำ� พดู ของหนนู อ้ ยแกม้ ใส ตัวกลม ตาโต ขาวอวบทเ่ี ปลง่ เสยี งออกมาด้วยความปตี ดิ ใี จ มีแวว ตาท่ีบง่ บอกถงึ ความภาคภูมิใจของตนเอง ในเชา้ วนั ทีส่ ดใสของการเปิดเรยี น คุณแมอ่ มุ้ หนูน้อยมาสง่ ท่หี นา้ ประตูโรงเรยี นทุกวนั ดว้ ยความรกั ทะนุถนอม คุณครรู ับเด็กมาจากออ้ มกอดอันอบอุน่ จากน้นั คณุ ครูจึงใหเ้ ด็กๆ เล่นกจิ กรรมกลางแจ้ง เด็กๆ ทกุ คนเลน่ อยา่ งสนกุ สนาน แต่มีหนูน้อยคนหนง่ึ ไม่ยอมเล่น ไดแ้ ต่ยืนจับและแอบมองดูเพือ่ นๆ เล่น พอคุณครู จับมอื พาเลน่ กไ็ มย่ อมเล่น ตัวส่นั รอ้ งไห้ คณุ ครเู ลยใหค้ ลานบนกระดานไม้แผ่นเดยี ว โดยมีคณุ ครูคอยจบั มอื ๑๘ จากนน้ั คอ่ ยๆ ปล่อยมอื ใหห้ นูน้อยเดนิ บนกระดานดว้ ยตนเอง โดยยังมอี าการหวาดกลวั อยู่ หนึ่งสปั ดาห์ผา่ นไป หนนู อ้ ยสามารถเดินบนกระดานไมไ้ ด้ ขาไม่ส่นั ไมห่ วาดกลวั มสี ีหนา้ ยม้ิ มี สายตาท่มี คี วามปีตยี ินดี หัวใจพอโต แต่ทป่ี ระทับใจคอื คุณครสู ามารถทำ� ให้หนนู ้อยก้าวเดิน มกี ลา้ มเน้ือ มัดใหญท่ แี่ ข็งแรง ณ วนั นหี้ นทู ำ� ไดแ้ ลว้ มคี วามภาคภูมิใจ ด้วยค�ำพดู “เยๆ้ คุณครูขาหนูทำ� ไดแ้ ล้ว” ลำ� พรวน บญุ มีรักษ์ ศพด. บา้ นปา่ ไมเ้ นนิ สอ จ.อุตรดิตถ์ รุน่ 2 ปี 58

เมด็ ทรายกับการก้าวเดนิ ๑๙ ณ โรงเรียนของเรา... วนั นี้มีผปู้ กครองพาเด็กมาสมคั รเรียน แมอ่ ุ้มนอ้ งเขา้ มาหาครู เมอ่ื ครูเหน็ น้องใกล้กม็ องหน้ากนั แล้วนิ่ง ไป แต่กไ็ มไ่ ดป้ ฏิเสธทีจ่ ะไมร่ ับนอ้ งเขา้ เรยี น นอ้ งชอ่ื “เบน” อายุ ๔ ปี แตพ่ ฒั นาการดา้ นรา่ งกายเทา่ กบั เด็ก อายุ ๒ ปี แขนขาลีบ เดินได้นิดหนอ่ ยกล็ ้มและตัวน้องกก็ ลวั ท่ีจะเดนิ กลัวหกลม้ แลว้ เจบ็ ตอนชว่ งแรกๆ ครกู ็ ไมใ่ ห้นอ้ งรวมกล่มุ กับเพ่ือนๆ เพราะกลวั นอ้ งไดร้ บั บาดเจบ็ ทางบ้านน้องบอกไวว้ า่ นอ้ งไมเ่ คยไปเล่นกบั เดก็ คนอน่ื ๆ จะเล่นคนเดียวที่บ้านมยี ายคอยดแู ล อุม้ ตลอดไมใ่ ห้นอ้ งเดิน กลวั หกล้ม แต่ครูได้ปรึกษากันแล้วว่าจะต้องให้น้องได้ฝึกช่วยเหลือตนเองและยอมเดินเอง  จึงให้น้องกับเพื่อน เดนิ ในบอ่ ทราย โดยเร่ิมจากกลมุ่ เล็กๆ สองสามคน เพราะในบ่อทรายเวลาลม้ จะได้ไมเ่ จ็บ แรกๆ น้องเบนไม่ ยอมเดิน ครจู ึงเข้าไปจับมอื จากนั้นก็ใหเ้ พ่อื นๆ จับมือเดนิ ใชเ้ วลาเกือบหนึ่งเดือน น้องเบนเดินเองได้คล่อง ข้นึ คนในครอบครวั เหน็ พัฒนาการทีด่ ีขน้ึ ของนอ้ งจงึ ร่วมมือกบั ทางโรงเรียนฝึกจนนอ้ งเดนิ วิ่ง และช่วยเหลือ ตวั เองไดบ้ า้ งท�ำให้คณุ ครภู ูมใิ จมาก “ขอบคุณเม็ดทรายในบ่อทรายโครงการมหัศจรรย์ส่ือสร้างสรรค์ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กที่ท�ำให้น้อง เบนกา้ วเดนิ ได้อย่างแขง็ แรงพร้อมกับรอยยิม้ ” นางสาลนิ า ไขโพธ์ิ ศพด. บ้านหนองแสะ จ.เชียงใหม่ รุ่น 1 ปี 57

ถงึ แตกต่างแต่ไมใ่ ช่อปุ สรรค “จะรับเดก็ คนนี้ดีไหม ?” ค�ำถามน้ีเกิดข้ึนในใจในวันท่ีเด็กหญิงตัวขาว  มีหน้าตาและบุคลิกแตกต่างจากเด็กคนอื่นเข้ามาใน โรงเรียน เพราะเธอเป็นดาวน์ซินโดรมหรือเดก็ พเิ ศษ นอ้ งพมิ เปน็ ชอ่ื เลน่ ของเด็กน้อยคนนี้ เวลามาโรงเรยี นน้องจะไม่พดู ไม่ตอบโต้ ไมเ่ ล่นกบั เดก็ คนอ่ืน หรอื เล่นของเล่นอะไรเลย จนมีผใู้ หญบ่ างคนถามว่ารบั เด็กคนนี้มาทำ� ไม ฉนั และเพ่อื นครใู นศูนยจ์ ึงชว่ ยกนั คดิ แก้ปญั หาใหน้ ้องพิมพ์ เพอ่ื ไมใ่ หค้ นภายนอกมองวา่ น้องพิมเป็นภาระกบั ทางโรงเรยี น หลังจากได้ทุนโครงการมหัศจรรย์ฯ  ครูในศูนย์จึงพยายามพาน้องพิมเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ อาทิ โครงการส่งเสริมการอา่ น ครพู ยายามอา่ นหนงั สือให้น้องฟงั แมว้ ่าตอนแรกน้องอาจไม่เขา้ ใจ ฟังบา้ งไม่ฟังบา้ ง ๒๐ นอกจากนี้ยงั ใหท้ ำ� กจิ กรรมต่างๆ รวมกับเพ่ือนๆ อาทิ พาไปเลน่ ในพน้ื ทสี่ รา้ งสรรคท์ ่ไี ดร้ ับทุนจากโครงการนี้ หลังจากผ่านไปสักระยะหนึ่ง  น้องพิมคนที่ไม่ยอมคุย  ไม่ยอมเล่นกับใครกลับเป็นคนท่ีเดินไปเปิด หนังสอื นทิ านด้วยตนเองถึงจะยงั อา่ นไม่ได้กต็ ามที และจากคนท่ไี ม่เคยเล่นกับเพอ่ื นก็สามารถเขา้ กลุ่มเพือ่ ท�ำ กิจกรรมเรียนรกู้ บั เพ่อื นได้ รวมท้งั สามารถท�ำตามค�ำสงั่ ทีค่ รูบอกไดเ้ ชน่ กนั ความแตกต่างของน้องพมิ จึงไม่ใช่อุปสรรคที่เดก็ คนหนึ่งจะเตบิ โตไปข้างหน้าพร้อมกบั เดก็ คนอ่ืน ๆ ทั่วไป เบญจมาศ ใบบอกบณุ ศพด. วดั สันต้นมว่ งเหนือ จ.เชียงใหม่ รนุ่ 4 ปี 60

เดก็ น้อยผ้ใู สซ่อื เชา้ วันหนึง่ อากาศสดใส... ๒๑ เด็กชายคนหน่ึงเดนิ มาทศ่ี ูนยพ์ ัฒนาเดก็ เลก็ พร้อมกับยาย ณ เวลานน้ั เดก็ ชายมผี วิ พรรณสดใสขาว สะอาด มองดูอายุแลว้ นา่ จะประมาณหนงึ่ ขวบ หลังจากพูดคุยกบั ยายและลองทักทายเดก็ แต่เดก็ ไม่ตอบ จึง ทราบความจริงว่า เด็กชายคนนีอ้ ายุสองขวบ แตม่ พี ัฒนาการชา้ ทง้ั ด้านรา่ งกาย ดา้ นภาษา – การพูดชา้ นอกจากน้ียายของเด็กยังเล่าว่าเด็กชายมีพ่ีสาวอีกหนึ่งคนและพ่ีสาวก็มีพัฒนาการช้าเหมือนกัน คณุ ครูเลยหาแนวทางช่วยแกป้ ัญหาเด็กชายคนนัน้ หลังจากได้งบประมาณจาก สสส. สนบั สนนุ หนังสอื นิทาน คุณครจู งึ ผลิตสื่อปอ็ ปอพั ตา่ งๆ เชน่ ค�ำคลอ้ งจอง คำ� ศัพทง์ า่ ยๆ ทเี่ หมาะสมกับวัยเด็กชายคนน้ี และคุณครกู ็ได้ ใชห้ นังสอื นิทานและสอ่ื ตา่ งๆ ทีผ่ ลติ น�ำมาใชส้ อนบูรณาการใหก้ ับเด็กชายคนนีพ้ รอ้ มกับเพื่อนๆ และแนะน�ำ ใหค้ ณุ ยายยืมสอื่ หนงั สือนิทานกลบั ไปบ้านเพ่อื ใช้สอนหลานได้ ปจั จุบันเดก็ ชายคนนี้เรมิ่ พูดคยุ ทกั ทาย ยิ้มแยม้ แจม่ ใส เลน่ กับเพอื่ นๆ ได้อยา่ งสนุกสนาน ถึงแม้ว่าเดก็ ชายคนนี้จะเป็นเด็กพิเศษแต่เราสามารถน�ำหนังสือนิทานและสื่อการเรียนการสอนท่ีท�ำขึ้นมาใช้ให้เด็กคนนี้ เร่ิมมพี ฒั นาการท่ดี ขี ึ้น เริ่มสอ่ื สารไดต้ ามวัยของเขา ท�ำให้เขามคี วามสุขท่ไี ดม้ าอยรู่ ่วมกบั เพอ่ื นๆ หวังว่าสุดท้ายนี้เด็กชายคนนี้เมื่อเติบโตข้ึนไปจะใช้ชีวิตร่วมกับชุมชนได้อย่างมีความสุข   แค่น้ีก็ สุขใจ พชั ริน ใหญว่ งค์ ศพด. บา้ นกาดถี จ.พะเยา รนุ่ 2 ปี 58

นทิ าน พลิก พฤติกรรม นอ้ งนนท์เป็นเดก็ ไมน่ ิ่ง ไม่ชอบทานผักทกุ ชนดิ ทำ� ให้คุณแม่และครตู อ้ งคอยหาวธิ ี การหลายอยา่ งเพอ่ื จะใหน้ อ้ งนนท์มีสมาธแิ ละทานผกั ไดบ้ ้าง ครูจงึ ทำ� โครงการส่งเสรมิ รกั การอ่านดว้ ยนทิ าน ท�ำใหน้ ้องนนท์หันมาชอบฟังอยูน่ ิ่งและชอบรับประทานผกั เช้าวันจันทร์อากาศสดใสคุณแม่และน้องนนท์มีใบหน้ายิ้มแย้มเดินมาสวัสดีคุณครูมือยื่นหนังสือนิทาน ให้ครูพร้อมพูดว่า  ขอบคุณครูที่มีโครงการดีๆ แบบนี้ขึ้นในโรงเรียนเพราะคุณแม่มีโอกาสได้เล่านิทานให้น้อง นนทฟ์ งั ในช่วงวนั หยดุ นิทานหลายเล่มช่วยใหน้ อ้ งนนทอ์ ยากฟัง อยากอ่าน นอ้ งนนท์จะน่งิ ฟงั นิทานท่ีคณุ แม่ เลา่ อย่างต้งั ใจและมสี ่วนร่วมขณะทีค่ ุณแม่เลา่ เนื้อหาของนิทาน คุณแม่เล่านิทานเร่ือง “มะเขือเทศของแม่มดจิ๋ว” ซึง่ เนอื้ หาของนทิ านจะมีผกั และผลไม้ท่นี อ้ งนนท์ไม่ ๒๒ ชอบทานอย่ดู ว้ ยจงึ ทำ� ให้นอ้ งนนท์อยากชมิ รสชาติของผกั ผลไมต้ ่าง ๆ ในนทิ านทค่ี ุณแม่เลา่ คณุ แม่และน้อง นนท์เลยพากนั ทำ� สลัดผกั ทานทำ� ให้ทา่ ทขี องน้องนนทเ์ ปลย่ี นไป ทุกเช้าวันจันทร์น้องนนท์จะขออนญุ าตคุณครูเข้าไปอยู่ทมี่ มุ หนังสือนทิ านทค่ี รูจัดไว้ นอ้ งนนท์จะเลือก หนงั สือที่ชอบแล้วให้ครูเลา่ ให้นอ้ งนนท์และเพือ่ น ๆ ฟัง คุณแมจ่ งึ ชวนครแู ละผู้ปกครองเด็กอกี หลาย ๆ คน ร่วมกันปลูกผักในศูนย์เด็ก  ท�ำให้เด็กๆ  รวมท้ังน้องนนท์รู้สึกมีความภูมิใจและมีความสุขเม่ือเห็นผักท่ีปลูก เตบิ โตข้นึ และน�ำมาท�ำอาหารรบั ประทานกนั ทกุ วนั ศุกรต์ อนเยน็ นอ้ งนนท์และคุณแม่จะเลือกนทิ านไปเล่าที่บ้าน แลว้ วันจนั ทรจ์ ะน�ำนิทานมา ส่งทศี่ ูนย์ฯ พรอ้ มขอบคณุ คุณครูทช่ี ่วยใหท้ ่าทีของนอ้ งนนท์เปลยี่ นแปลงในทางทดี่ ขี ึ้น พสิ มยั สมศรี ศพด. วัดไชยมงคล เทศบาลต�ำบลหน่องหล่ม

เปรี้ยวหวาน...จอมวีน “ไมเ่ อ๊า...ไม่เอา..กร้ดี ...กรด้ี ...” น่ันเปน็ เสยี งกรีดร้องของเดก็ หญิงคนหนึง่ ในตอนเช้าของเกือบทุกวัน ครูจะรีบออกมารบั นอ้ งโดยการ โอแ๋ ลว้ ปลอบนอ้ งใหส้ งบกอ่ นถึงจะเข้าหอ้ งเรียน นอ้ งเปรย้ี วหวานเป็นเด็กผ้หู ญิงหนา้ ตานา่ รักผิวพรรณผดุ ผ่อง ร่างกายสมบรู ณแ์ ขง็ แรง “คณุ ย่า” เลา่ ว่า นอ้ งเปน็ เด็กทานเก่ง ชอบดม่ื นมมาก จึงท�ำให้นอ้ งมีสุขภาพแขง็ แรงสมบูรณ์ น้องเกิดมาพอ่ แมก่ แ็ ยกทาง กนั เพราะต่างคนกเ็ ป็นวยั รุ่น นอ้ งจงึ ถกู เลีย้ งดว้ ยปู่และยา่ ซง่ึ การเลย้ี งของป่แู ละยา่ จะเลีย้ งแบบตามใจทกุ อย่าง ไม่มีการขัดใจ นอ้ งจะเอาอะไร ปู่ยา่ จะให้ทุกอย่าง จึงทำ� ใหน้ ้องมพี ฤติกรรมเอาแต่ใจตัวเองมาตลอด ดว้ ยเหตนุ ้ี ครูจึงน�ำขอ้ มูลนม้ี าท�ำบนั ทึกพฤตกิ รรมนอ้ ง แลว้ น�ำข้อมูลมาช่วยปรบั พฤตกิ รรมนอ้ ง ใน ช่วงเวลาน้นั ครไู ดร้ ับการสนับสนนุ โครงการมหศั จรรยส์ ื่อสร้างสรรค์จาก สสส. พอดี จึงเปน็ การประจวบเหมาะ ๒๓ ในการใชก้ ิจกรรมของโครงการน�ำมาปรบั พฤตกิ รรมของน้องเปรย้ี วหวาน    หลังจากนั้นสองเดือนน้องมพี ฤติกรรมดีขึ้นมากจนคุณปูค่ ุณยา่ พึงพอใจมาก และได้สอบถามครูวา่ ครู ทำ� อะไรบา้ งถึงสามารถท�ำใหน้ ้องหยดุ กรี้ดได้ เพราะจะไดน้ �ำไปใชก้ บั นอ้ งท่ีบ้านบา้ ง ครจู ึงเลา่ กจิ กรรมใน โครงการให้ฟงั ซึง่ บางกจิ กรรมย่าก็ได้มารว่ มกับทางศนู ์เด็กบา้ งแลว้ และเลา่ ถึงกิจกรรมจากโครงการแล้วนำ� ไปใช้ปรับพฤตกิ รรมนอ้ งท่บี ้านรว่ มกบั ทางศูนย์เด็กต่อไป ทุกวันน้ีครูมีความภาคภูมิใจมากท่ีสามารถน�ำกิจกรรมมาปรับพฤติกรรมของเด็กหญิงคนหน่ึงให้ดี ขึ้นได้ นางพฒั นน์ รี เปง็ มา ศพด.ทต.บวกค้าง (รอ้ งกองข้าว)และโรงเรียนอนบุ าลเทศบาลต�ำบลบวกค้าง จ.เชียงใหม่ รนุ่ 3 ปี 59

พูด..ไ.ม..่ เต็มปาก เปดิ เทอมวนั แรก.... เสยี งรอ้ งไห้ของเด็กอนบุ าลน้องใหม่หลายคนแวว่ ดงั จากอาคารเรียนอนุบาล หลายคนรอ้ งไห้ หลาย คนสนกุ สนานไดเ้ จอเพือ่ นใหม่ แต่มหี นึง่ คนทแี่ ววตาเควง้ ควา้ ง ไรอ้ ารมณค์ วามรู้สึกและความคดิ เหน็ ใด นง่ั น่ิงๆ ตรงบันไดใสช่ ดุ เก่าๆ มอมแมม ครูเหน็ ช่อื ตดิ อยู่บนกระเป๋าใบเกา่ ๆ สีชมพูชอ่ื “พรม้ิ ” จึงเดินเขา้ ไปกอด แล้วกระซบิ ถามวา่ “หนูชอ่ื อะไรคะลกู ” ไม่มเี สียงโต้ตอบ แววตายงั นิ่ง ไรค้ วามร้สู กึ เหมอื นเดมิ นอ้ งพร้มิ หรอื เดก็ หญิงวรชั ญาน์ ไชยปญั ญา อายสุ ่ขี วบคร่งึ พัฒนาการดา้ นตา่ งๆ ช้ากว่าเพ่ือนในวยั เดยี วกนั จนใครๆ คดิ ว่าน้องพร้มิ คอื เดก็ ทม่ี ีความบกพรอ่ ง นอ้ งพดู แคบ่ างคำ� น้องไมค่ ยุ กับเพื่อน ครู และพูดได้ แค่บางค�ำกบั พอ่ ตนเอง ๒๔ ครสู งสัยวา่ เกิดอะไรขน้ึ จงึ ไปเยยี่ มบา้ นและพูดคยุ กับเพื่อนบ้าน พบว่าพอ่ แม่เดก็ แยกทางกัน เด็กจงึ อาศยั อยู่กบั พอ่ และปู่ ทั้งคูต่ ิดสุรา ไม่สนใจเดก็ ปลอ่ ยใหเ้ ดก็ อยคู่ นเดยี วเพยี งลำ� พงั บางคร้ังเดก็ อยู่บา้ นโดยไม่ ได้ใส่เสื้อผ้าเลยก็มี หลงั จากไดฟ้ งั เรื่องราวของน้องพร้ิม ครูตงั้ ค�ำถามวา่ เราจะทำ� อะไรไดบ้ า้ งเพอ่ื ช่วยเด็กคนน้ี และค�ำตอบ แรกที่ได้รบั คือ เด็กต้องการความรัก ความใสใ่ จ การพัฒนาดา้ นตา่ ง ๆ ดังน้ัน ในทุกๆ เช้าครูจงึ กอดน้องแลว้ พดู ว่า “ยิม้ หน่อยคนเก่ง” รอยย้มิ แรกทไี่ ด้คอื รอยย้มิ จากการส่งั ให้ย้มิ แต่วันต่อมา รอยย้ิมเร่มิ สดใสมากข้ึน ส่ิงที่ครคู น้ พบรอยยิ้มท่อี อกมาจากนอ้ งพร้มิ ก็เกิดขึ้นหลงั จากฟัง นิทานทคี่ รเู ลา่ ใหฟ้ งั พอไดย้ นิ ครทู �ำเสยี งเลก็ เสยี งใหญ่ประกอบนิทาน เพื่อนทัง้ หอ้ งก็หวั เราะ รวมทั้งนอ้ งพรม้ิ ด้วยเชน่ กนั หลังจากน้ันน้องพริ้มจึงกลายเป็นเด็กที่รอยย้ิมสดใสมากข้ึนเพราะได้รับความรักและความอบอุ่น จากครแู ละเพือ่ นในศนู ย์ฯ แห่งน้ี วาริณี วันติ โรงเรยี นบ้านกมุ่ เน้งใต้ จ.ล�ำปาง รุ่น 3 ปี 59

อยไู่ หนลกู ? นะโม...นะโม !! ได้ยนิ ครมู ๊ัย? อยไู่ หนครับลูก นเ่ี ปน็ เสยี งเรียกทค่ี ุน้ หเู พ่อื นๆ ในห้องและผู้คนที่อยู่ใกลศ้ ูนยเ์ ดก็ เลก็ เดก็ ชายกฤตธนกร อนุกจิ หรือ นอ้ งนะโม เดก็ ชายตวั เลก็ ผิวขาว ตาโต “สวสั ดคี รับนอ้ งนะโม” วนั แรกทห่ี นนู อ้ ยกา้ วเขา้ มาในศูนย์เดก็ เล็ก ไม่มเี สยี งโต้ตอบและทา่ ทางใดๆ นอกจากสายตาทเ่ี มนิ เฉยและอาการตน่ื เต้นกับสภาพแวดลอ้ มใหมใ่ นกา้ วแรก ของเขา เม่ือพฤษภาคม ๒๕๕๙ เดก็ ชายนะโมเริม่ เขา้ มาเรยี นทศ่ี ูนย์ดว้ ยการแนะนำ� ของคณุ หมอใหผ้ ปู้ กครอง นำ� มาฝากใหด้ แู ล ด้วยเหตุผลกลัวนอ้ งจะกลายเปน็ เด็กพเิ ศษ (ออทสิ ติก) เดก็ ชายนะโมไม่พูด ชอบปีนป่าย แลว้ ลงเองไม่ได้ มอื ไมม่ ีแรง หยิบจบั อะไรกห็ ล่น จบั สีเทียนไมไ่ ด้ เมือ่ ถกู ขัดใจจะแสดงพฤติกรรมรอ้ งโวยวาย นอนกล้ิง เหมือนกำ� ลงั เจ็บปวดอยา่ งทรมาน “นะโม...นะโม...หยดุ ครบั ...หยุดก่อน...ฟังคร”ู ๒๕ คร้ังหน่งึ เพ่ือนๆ ในห้องและครกู ำ� ลงั ท�ำกิจกรรม นะโมหายไป !“นะโม นะโม อย่ไู หนลกู ? ได้ยนิ ครมู ัย๊ ?”  เด็กชายนะโมวิ่งออกจากหอ้ งนำ้� เส้อื ผา้ เปยี ก พรอ้ มชไ้ี มช้ มี้ ือและพูดกับครูวา่ “อา๊ ย...เอ๊ะ...ออื ...เออ” ฟงั ไม่ เปน็ ภาษา ครูนง่ิ แล้วพดู ว่า “ไปเปล่ียนเสือ้ กัน” เวลาผา่ นไปกลางปี ๒๕๖๐ มีโครงการเกดิ ขึ้นท่ีศนู ย์เดก็ เล็กช่ือวา่ “โครงการมหัศจรรยส์ ือ่ สรา้ งสรรค์ ในศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก  แน่นอนมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นท่ีศูนย์เด็กเช่นเดียวกับเด็กชายนะโมที่เปล่ียนไป เพราะในวนั นเ้ี ด็กชายนโมสามารถปีนป่ายเครื่องเล่นในสนามได้อย่างคล่องแคล่ว เล่นแล้วเกบ็ ของเข้าที่ รวม ท้งั แยกของเลน่ และจัดเก็บหนงั สือไดอ้ ย่างเป็นระเบียบ ระบายสไี ดส้ วยงาม โยนลูกบอลเข้าตระกร้าไดแ้ ม่นย�ำ และแข่งขันเตะฟตุ บอลเข้าโกลด์ไดท้ ่ี ๑ ในการแขง่ ขันกฬี าสสี มั พนั ธ์อีกดว้ ย ทกุ วนั น้ีเวลาครูตะโกนเรยี ก “นะโม...นะโม อยู่ไหนลูก ?” ครูจะไดย้ นิ เสยี งเลก็ ๆ จะตอบกลับมว่า “สนามเด็กเล่นครบั ”...นับเป็นเสยี งเรียกทท่ี ำ� ให้ครมู ีความสขุ ใจย่ิงนัก จรญั ธร ศรชี มุ พร ศพด.บ้านหว้ ยหลวง จ.เชียงราย รนุ่ 4 ปี 60

เมอ่ื หนรู ้จู ักรอคอย...หนจู งึ เตบิ โต “คณุ ครูคะ ตอนน้ีหนโู ตขึน้ แล้วคะ่ ” จู่ๆ เด็กหญิงหน้าตาน่ารกั คนหนึง่ ก็ว่ิงเขา้ มาหาพร้อมกับพูดประโยคขึน้ น้ี แวบแรกที่ไดย้ นิ ท�ำใหค้ รูนงิ่ เน่อื งจากยงั ไม่เขา้ ใจความหมายของคำ� พูดเดก็ นอ้ ย แต่พอนกึ ขน้ึ ไดว้ า่ เดก็ นอ้ ยกำ� ลงั รอคำ� พูดจากคณุ ครูอยู่กเ็ ลยถามกลบั ไปว่า “ตอนนห้ี นูโตข้นึ ยงั ไงคะ สงู ขน้ึ หรือวา่ อว้ นข้นึ คะ” เด็กน้อยตอบกลับมาว่า “เปลา่ คะ่ หนูโตข้นึ เพราะหนรู ู้จกั การรอคอย กค็ ุณครพู าหนแู ละเพื่อนๆ ไปดูผักท่เี รา ชว่ ยกนั ปลูก คุณครูบอกว่ากวา่ ท่ผี กั จะโตพรอ้ มใหเ้ ราเกบ็ มาทำ� อาหาร เราตอ้ งรอใหผ้ ักเติบโตเพอ่ื ท่เี ราจะได้ เกบ็ มาทำ� อาหารไงคะ” พอได้ยินค�ำพูดของเด็กหญิงตัวน้อยท�ำให้คุณครูรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากท่ีส่ิงท่ีสอนไปนั้นท�ำให้เด็กตัว ๒๖ น้อยเป็นคนท่ีรู้จักการรอคอย มคี วามอดทนที่จะรอผกั ท่ีตวั เองปลกู เจริญเตบิ โตจนสามารถเกบ็ มาทำ� อาหารได้ หลงั จากนน้ั เดก็ ผูห้ ญงิ คนน้นั กจ็ ะชกั ชวนเพอ่ื นๆ ไปดูผกั ในแปลงผักทุกๆ เชา้ ทกุ เยน็ เพอื่ รอดผู ักเจรญิ เตบิ โต และจะมคี วามสุขท่ีสดุ ในวนั ท่ีเดก็ ๆ ไดเ้ หน็ ความเปล่ยี นแปลงของผกั ทีม่ ันค่อยๆ เจรญิ เติบโตขึน้ ในทุกๆ วนั การได้เห็นเด็กเติบโตขึ้นจากภายในจึงเป็นความสุขท่ีสร้างความอ่ิมเอมใจให้กับคนตัวเล็กๆ คน หน่ึงยงิ่ นกั สายสมร ศริ ิประยงค์ ศพด. โป่งแยงเฉลิงพระเกยี รติ จ.เชยี งใหม่ รนุ่ 4 ปี 60

มุม สร้างสรรค์ เพือ่ พฒั นาการเด็กน้อย “เรียนท่รี าษฎร์พัฒนามาเหรอวันๆ ได้แตเ่ ลน่ น้ำ� เล่นทราย เขยี นอา่ นไม่ได้ หรอก” ข้างต้นเป็นเสียงสะท้อนจากครูในโรงเรียนแห่งหน่ึงพูดกับเด็กนักเรียนท่ีจบจากศูนย์ของฉันในวันที่ เขา้ ไปเรียนตอ่ ระดบั ชัน้ ป.๑ สง่ิ ที่ไดย้ นิ มาข้างต้นเป็นสิ่งท่ีตรงกับความจรงิ เพราะศนู ย์ของฉันไม่ได้เนน้ อา่ นเน้นเขยี น แต่ทุกๆ วนั เด็ก จะไดเ้ ลน่ ปนี ป่ายจากเคร่อื งเลน่ ทแ่ี สนวิเศษ ไดห้ วั เราะ ร้องไห้ ตามประสาเดก็ ไดเ้ ลน่ ทราย เล่นน้ำ� ปน้ั ดนิ เล่น ใบไม้ จ�ำเป็นดว้ ยหรือท่ีการนบั เลขบวกเลขตอ้ งเร่มิ เขยี นอ่าน แตใ่ นห้องเรยี น เด็กของฉนั ได้บวกเลขจากการ นับใบไม้ เพราะกล้ามเนือ้ มือของเดก็ ยังไมพ่ รอ้ มที่จะขดี เขียน การป้นั ดิน เลน่ ทราย การเขียนตวั อกั ษรลงบน พื้นทราย มนั คอื รากฐานของการเขียนนัน่ เอง ครั้งหน่งึ เดก็ ของฉันไดไ้ ปทดสอบการเล่านทิ านที่ TK park ถึงแมว้ ่าเด็กน้อยจะไม่เข้ารอบการแขง่ ขนั ไป ๒๗ ถงึ รอบสุดท้าย ไม่ไดแ้ ม้แต่รางวัลเดยี วแตห่ นูคอื รางวลั อันยิง่ ใหญท่ มี่ อบให้กับครูคนน้ี เวลาทหี่ นตู อ้ งไปจาก ศูนย์ฯ ไปเพื่อเขา้ เรียนชั้น ป.๑ และครูทโี่ รงเรียนใหม่ถามหนวู า่ มาจากไหน พอหนตู อบว่า มาจาก ศพด. ราษฎรพ์ ฒั นา และสอบสมั ภาษณอ์ ย่างฉะฉาน น่นั คอื ความภมู ิใจส�ำหรับครูคนนี้ และทนี่ ่ามหัศจรรยท์ ีส่ ุดคอื ผลสอบของหนมู กั จะตดิ อันดบั ต้นๆ ของโรงเรียนตา่ งๆ ท้งั ๆ ที่ ศพด.ของเราไม่ได้เน้นการอ่านเขยี นเปน็ หลัก เลยก็ตาม เราเชอ่ื วา่ สงิ่ ท่ีจะทำ� ให้เด็กเล็กๆ มีความสุขไม่ใชก่ ารอา่ นเขียน แตเ่ ป็นการเรยี นรผู้ า่ นการลงมือทำ� ตา่ ง หาก เพราะนนั่ คอื การสรา้ งประสบการณ์ตรงให้กับเดก็ ๆ ครูเช่ือว่า การสอนตามแนวทางการเลน่ เพื่อเสริม พฒั นาการของรา่ งกายมากกวา่ การเนน้ อา่ นเขียน คอื จดุ เริ่มตน้ ของการเรียนรู้อยา่ งมคี วามสุขและฝึกลึกอย่ใู น ความทรงจำ� หนูตลอดไป สุกัญญา เปน็ ประสทิ ธิ ศพด.ชมุ ชนราษฎรพ์ ฒั นา จ.กทม. รนุ่ 3 ปี 59 .

หนูทำ� ได้ ลกู คอื ดวงใจพอ่ แม.่ .. คำ� น้ีคือความจริงทส่ี มั ผสั ไดด้ ้วยตวั เอง ทงั้ ในฐานทีต่ ัวเองเปน็ ลูกทร่ี บั ร้ไู ด้ว่าความรกั ของแม่ยงิ่ ใหญ่ แค่ไหนและสัมผัสได้ในฐานที่ตัวเองเป็นแม่ที่รักลูกด่ังดวงใจ  พัฒนาการที่ดีของลูกคือส่ิงท่ีพ่อแม่ปรารถนา อยากจะเห็นให้เป็นไปในทศิ ทางทด่ี ี นอ้ งเกรซเป็นเดก็ ที่มพี ัฒนาการล่าช้าอย่างเห็นไดช้ ดั เดนิ ได้แตไ่ ม่มนั่ คง พูดไม่ได้ นอ้ งมีอายุ ๓ ปกี วา่ ผปู้ กครองเลา่ ใหฟ้ งั วา่ น้องเป็นมาตัง้ แต่เกดิ ได้ฝกึ กายภาพเพ่ือใหเ้ ดินได้ชัว่ โมงละ ๑,๐๐๐ บาทเป็นเวลา ๔๐ ชัว่ โมงจนนอ้ งเรมิ่ เดินได้ แตย่ ังไม่มัน่ คง หลงั จากมาอยู่ท่ี ศพด. ได้สามเดอื น น้องเดินได้คล่องอย่างเห็นได้ชดั ครไู ด้พูดคยุ กบั ผู้ปกครอง ซึง่ เลา่ ๒๘ ให้ฟังทง้ั น้ำ� ตาว่า นอ้ งเดินไดแ้ คน่ กี้ ด็ ีมากแลว้ ตอนนีน้ อ้ งเดินไดโ้ ดยไมต่ ้องจบั หรือประคอง สามารถเดนิ เอา รองเท้าไปเกบ็ ท่ชี น้ั ได้ พดู ไดห้ ลายค�ำจากทีไ่ มพ่ ดู เลย ครดู แู ลไดด้ ีมากกวา่ เนิสเซอรีเ่ ดอื นละแพงๆ เสยี อกี ค�ำพูดน้ีท�ำให้ครูยิ่งมีก�ำลังใจในการท�ำงานมากข้ึน  และได้เห็นความรักลูกของผู้ปกครองท่ีแสดงออกผ่านสีหน้า แววตาเป็นความร้สู กึ และการแสดงออกจากใจจริง การไดเ้ หน็ คนท่ีเรารกั มีพฒั นาการทดี่ ีข้นึ และพดู ได้ จากทีไ่ ม่สามารถทำ� ไดม้ าก่อน เพยี งเท่าน้ีก็ สขุ ใจมากแลว้ อรพณิ พมิ พ์พงษ์ โรงเรียนเทศบาลบา้ นแฮด จ.ขอนแกน่ ร่นุ 3 ปี 59

อุม้ หนหู นอ่ ย “คณุ ครูอมุ้ หนูหน่อย” เสยี งเดก็ ผชู้ ายซึง่ พิการด้านร่างกาย ขาออ่ นแรงเรียกคุณครู ๒๙ “คะ่ ลกู ก�ำลงั ไปรับแลว้ ครบั ” เสยี งตอบรบั จากคณุ ครผู หู้ ญงิ คนหนง่ึ คณุ ครูพาน้องกันตไ์ ปเลน่ หนอ่ ยครับพร้อมสง่ สายตาอ้อนวอน “ได้ส”ิ เมื่อถงึ สนามเด็กเล่นเดก็ ชาย ถูกวางบนพน้ื ทรายทีส่ ะอาด เด็กนอ้ ยกำ� ทรายขึ้นแล้วค่อยๆ ปล่อยให้ร่วงจากมอื ทำ� ซ�้ำๆ ไดส้ ่ีถงึ หา้ ครั้ง ฉนั นงิ่ แอบมองดอู ยู่ หลังจากเด็กน้อยเรม่ิ เบื่อจงึ พยายามรอ้ งขอให้ฉนั พาไปทอี่ น่ื และหาของเลน่ ให้ แตไ่ มว่ า่ จะหามา เท่าไหรก่ ็ไมถ่ กู ใจ ฉันจงึ หนั ไปเหน็ บารโ์ หนที่ไม่สูงนกั และอมุ้ เด็กชายไปท่ีนั่น พอเขาได้จบั ไดส้ ัมผสั กร็ ้องเย้ๆ เร่ิม สนกุ และได้ฝึกกล้ามเน้อื ไปด้วย ฉนั คอ่ ยๆ วางเด็กน้อยลงบนผนื ทราย เพอื่ ใหส้ ัมผสั ทรายและจบั เสาเพอ่ื การทรงตวั ด้วยขาท่ีออ่ นแรง และไม่ค่อยไดส้ มั ผสั ทราย สีหนา้ ของเดก็ น้อยจงึ เริ่มเปล่ยี นไป แม้วา่ จะดใี จแตก่ ็เรม่ิ กลัว ฉันจงึ โอบกอดและสง่ สายตาอ่อนโยนเพอื่ ให้กำ� ลังใจ เด็กน้อยจึงรูส้ กึ ดขี นึ้ และทนั ทที ี่เร่มิ หายกลัวจึงอยากเกาะเสาเพอ่ื หดั ยนื ดว้ ย ตนเอง ในตอนนนั้ ฉันรสู้ ึกอยากให้เด็กน้อยเดนิ ได้ดว้ ยฝมี อื ของฉนั “สูๆ้ นะลกู ” ฉนั บอก เด็กนอ้ ยสบสายตาฉนั แลว้ ยม้ิ มันเปน็ เร่อื งเลก็ ๆ แต่ฉนั ก็สุขใจ “นอ้ งกันตข์ องครู เธอต้อง เปลี่ยนแปลง” ธัญญาภรณ์ แตงทอง ศพด.อบต.หนองขาม จ.สุพรรณบรุ ี รุ่น 2 ปี 58

หนูอยากมาโรงเรียน “หนูอยากมาโรงเรยี น” นเ่ี ปน็ คำ� กลา่ วท่ีคณุ พอ่ น้องปนั สขุ บอกเลา่ ใหค้ ุณครฟู งั ด้วยรอยย้มิ และแววตาแหง่ ความขอบคณุ น้องปันสุขเปน็ เดก็ งอแง รอ้ งไหท้ กุ คร้งั ทม่ี าโรงเรยี น โดยจะรอ้ งไห้จากทบ่ี า้ นจนกระท่ังมาถึงโรงเรยี น ทุกวัน สร้างความหนักใจใหค้ ุณพอ่ ผู้ซง่ึ เดนิ ทางมาส่งลูก ผู้ร้องไห้ตลอดสามเดือน จวบจนวนั หนง่ึ ทีส่ นามสร้างสรรคไ์ ดถ้ ูกสร้างขึน้ โดยความรว่ มมือระหวา่ งคณุ ครแู ละตวั แทนผปู้ กครอง ทชี่ ่วยกันสรา้ งจนเสร็จ น้องปันสขุ และเด็กๆ ไดเ้ ล่นและท�ำกิจกรรมท่สี นามสรา้ งสรรค์ จากทกุ ๆ วันที่ลงไปเล่น ท่สี นาม นอ้ งปนั สขุ รว่ มเล่นและทำ� กิจกรรมตามความสนใจ ได้ยนิ เสียงหัวเราะ แววตา รอยย้มิ ของนอ้ งปนั สขุ ๓๐ แทนน�ำ้ ตา เช้าวนั สดใสน้องปนั สุขมาโรงเรยี นต้งั แต่เชา้ ไม่มแี ลว้ นำ�้ ตา กบั เสยี งร้องไหแ้ ละบอกคุณครูวา่ “หนู อยากมาโรงเรยี น หนูอยากมาเล่นทีส่ นาม” พร้อมรอยยิม้ กวา้ ง ฉันมองพ่อและลูกทีบ่ ง่ บอกถงึ ความสขุ ที่ล้น เอ่อซ่งึ ฉันกร็ ับรไู้ ด้ถึงความร้สู ึกน้ัน สอยดาว ปญั จการ ศพด.วทิ ยาลัยพยาบาลพระปกเกลา้ จนั ทบุรี รนุ่ 2 ปี 58

มหศั จรรย์สนามเด็กเลน่ BBL ๓๑ นอ้ งน�ำ้ หนึ่งสาวน้อยเตาะแตะ อายุ ๒ ขวบ ๒ เดือน เป็นเดก็ ไม่คอ่ ยแข็งแรงทางด้านรา่ งกาย คอื กล้ามเนือ้ ขาอ่อนแรง เดินนดิ ๆ หน่อยๆ กล็ ้ม คณุ ครเู ห็น ความพยายามของนอ้ งในการเดินเพอ่ื ทีจ่ ะเดนิ ให้ทันเพื่อน ไปเล่นกบั เพ่อื น เลยคยุ กนั วา่ พาน้องไปเล่นสนาม พาไปเดนิ ทรงตวั บนยางรถยนตท์ ่ีเราท�ำไวด้ ีกว่า โดยเรม่ิ จากคุณครพู าเดิน จบั มอื นอ้ งเดินฝึกการทรงตัวและ การก้าวเทา้ ทม่ี ั่นคง สรา้ งความม่ันใจใหน้ ้องดว้ ยการประคับประคองและดูแลอย่างใกล้ชดิ พาลงเลน่ สนาม ทุกๆ วัน จนวันหนึ่งน้องน�้ำหน่ึงบอกว่า “คณุ ครปู ล่อยมอื ” เดยี๋ วเดินเอง คณุ ครทู �ำตามท่ีนอ้ งขอและดูแลเดิน ตามอย่างใกลช้ ิดพรอ้ มกับปรมมือและส่งเสียงชนื่ ชม สร้างความมั่นใจใหน้ ้องมากขนึ้ น้องเดินเองได้เยอะข้นึ แขง็ แรงข้ึน สามารถเดนิ ตามเพือ่ นได้ทัน และเลน่ กบั เพือ่ นๆ ได้อยา่ งสนกุ สนาน มรี อยย้ิ มคี วามสุขในการอยู่ รว่ มกับคนอน่ื พ่อแมผ่ ปู้ กครองของนอ้ งกข็ อบคุณและชน่ื ชมในตัวคณุ ครทู ่ีใส่ใจและสร้างพฒั นาการทางด้าน ร่างกายให้ลูก และเห็นรอยยม้ิ ของลกู พ่อแมก่ ม็ คี วามสุขตาม คณุ ครูก็มีความสขุ กชพร ตนั ระนา ศพด.บ้านแก จ.ศรีสะเกษ ร่นุ 2 ปี 58

สองพีน่ ้อง ป.ปลา “ปนั ปนั ” ชือ่ จรงิ ด.ช. ปัญญาภทั ร คชรกั ษ์ อายุ ๔ ขวบ... ทุกๆ เชา้ ของการมาศนู ยเ์ ดก็ ฯ ปนั ปันจะถว่ งเวลาพอ่ แมไ่ ว้ตลอด ไม่วา่ จะเป็นการกนิ ขา้ ว การอาบ นำ้� การแตง่ ตวั จนบางคร้ังพอ่ แม่โมโหที่ปันปนั ลา่ ชา้ สง่ ผลให้พ่อแม่ไปท�ำงานสาย จนวนั หนงึ่ คุณครทู ่ศี ูนยเ์ ด็กเล็กได้รับทุนจากโครงการ สสส. เพือ่ มาปรับปรุงสภาพแวดล้อมภายใน ศูนย์เดก็ ฯ ปนั ปนั เร่ิมสงั เกตเหน็ วา่ ศนู ย์เดก็ เล็กท่ปี ันปันเรียนรู้ เรมิ่ มสี ิ่งแปลกใหมข่ ึ้นมา เชน่ หนงั สอื นทิ านมี เยอะข้นึ ปนั ปันชอบดหู นงั สือ “ไข่เจยี วเดยี่ วเด๋ียวกอ็ รอ่ ย” อีกท้งั มมุ ดนตรที ีป่ นั ปนั ชอบเป่าแคน นอกจากนี้ยัง มีมุมนำ�้ ทน่ี �ำปลาหางนกยงู มาปล่อย ปันปนั ชอบไปให้อาหารปลาหางนกยงู และยังมีมมุ ทรายท่เี ล่นรถแมคโค รถดัม๊ กับเพอื่ นๆ อยา่ งสนุกสนาน และยงั มีกวาง กระต่าย มา้ ลาย ที่ทำ� จากยางรถยนต์ ปันปันชอบปีนเล่นและ ยงั มสี วนผักหลังศูนยเ์ ดก็ เลก็ ท่ีคณุ ครปู ลูกผักต่างๆ และเลีย้ งกบหรอื ปลาไว้ ปันปันยังคงสนใจสิง่ แปลกใหม่ท่ี ๓๒ เกดิ ข้ึนมาจนลมื เรือ่ งไม่อยากมาเรียน เปดิ เทอมนน้ี ้องปังปอนด์ น้องชายของปันปันอายุครบสามขวบ ถงึ เกณฑ์เข้าเรยี น ปันปนั เลา่ สิ่งที่เหน็ ในศนู ยเ์ ด็กใหพ้ อ่ กับแม่ฟงั พอ่ แม่ก็พลอยดใี จไปด้วย ตงั้ แตน่ ้นั เปน็ ต้นมา ปันปนั มาศนู ย์เดก็ กับน้องทุกวนั และไมง่ อแงเหมอื นแตก่ ่อนแลว้ พทุ ธวัน สตุ ะภกั ด์ิ ศพด.วดั บา้ นเทวญั จ.อุบลราชธานี รุ่น 4 ปี 60

นอ้ งไอคิว...หนูนอ้ ยเป่ียมสขุ นอ้ งไอควิ เด็กนอ้ ยตัวเล็กๆ ท่ไี มค่ ่อยแข็งแรง... ๓๓ เปน็ เด็กขโ้ี รค ไมส่ บายบ่อย รอ้ งไห้งอแง ไมร่ า่ เรงิ แจม่ ใสตามวยั อันควรกลายมาเป็นเด็กที่สดใส ร่าเรงิ แขง็ แรง กลา้ คิด กล้าแสดงออก ย้อนอดีตเม่ือสองปีทแ่ี ลว้ เดก็ ชายธรี พัฒน์เปน็ เดก็ น้อยทีข่ ี้โรค ปว่ ยไม่สบายบอ่ ย ซึง่ เมอื่ เปรยี บเทียบ กบั เด็กวยั เดยี วกนั น้องไอคิวจะมีพฒั นาการดา้ นรา่ งกาย กล้ามเนอื้ ขาไมแ่ ข็งแรง ก้าวแรกในการมาโรงเรียน ของไอควิ คือการรอ้ งไห้ ไม่เล่นกับเพื่อน โดยครซู ง่ึ ต้องท�ำหน้าท่ีเป็นแม่คนท่ีสองให้กับนอ้ งไอคิว คอื สร้าง ความเชอ่ื มั่นใหก้ ับนอ้ ง โดยใหน้ อ้ งร้สู กึ ปลอดภัยเมื่ออยู่กับครู นอ้ งเริม่ ดีขน้ึ เรอ่ื ยๆ ไมร่ ้องไห้ แต่ยังกลัว ไม่ กลา้ ท่จี ะเลน่ กับเพื่อนๆ สนาม BBL สร้างความสขุ ให้กบั ไอคิว เริม่ ต้นทค่ี รแู ละเพือ่ นๆ เล่นบอ่ ทราย มกี ารเล่นบทบาทสมมติ จากน้ันพัฒนาการด้านสังคมของน้องดีข้ึน นอ้ งเลน่ ภูเขาทราย วิง่ เล่นลอ้ ต่างระดับ อุโมงคล์ อ้ จากท่ีน้อง เปน็ เด็กท่ีไมแ่ ข็งแรงก็แขง็ แรงขึ้น การรับประทานอาหารของไอควิ ก็ดีขึ้น อาการปว่ ยทเ่ี ป็นโรคหอบหืดกด็ ีข้นึ จนท�ำใหผ้ ้ปู กครองเห็นความแตกตา่ งของน้องไอควิ ได้อย่างชดั เจน จากไอคิวข้โี รค ปว่ ยบอ่ ย เลน่ กบั คนอน่ื ไมเ่ ปน็ ในวันน้ันกลายมาเปน็ นอ้ งไอควิ ที่แสนจะฉลาด โดย เฉพาะความฉลาดทางอารมณแ์ ละเปน็ ไอคิวทีแ่ ขง็ แรง เป็นพไี่ อควิ ทีพ่ ร้อมจะเรียนรูต้ อ่ ไปในทุกๆ ดา้ น ซงึ่ ไม่ เฉพาะไอคิวทม่ี คี วามสขุ แต่ไอคิวคือความสขุ ของครูและพ่อแม่ พนิตพร บญุ จวบ ศพด. บ้านปากปุง จ.อุบลฯ รุน่ 2 ปี 58

จากคราบนำ�้ ตาสู่รอยยิม้ การพฒั นาการของเดก็ ในศูนยม์ กี ารเปลี่ยนแปลง เดก็ มกี ารพฒั นาการและเปลย่ี นแปลง จากเด็กที่ รอ้ งไห้ไมอ่ ยากมาโรงเรียน มาถึงโรงเรียนรอ้ งไห้อยากกลับบ้าน แต่บางคนกส็ นุกสนานในการเรียนทุกวนั หลัง จากทีศ่ ูนยไ์ ดโ้ ครงการจาก สสส. สง่ ผลท�ำให้ศนู ยม์ ีการพัฒนาทกุ ด้าน โดยเฉพาะตัวเดก็ ท่ไี ดเ้ ห็นสิง่ แปลกๆ ใหมๆ่ เกดิ ข้ึนภายในศนู ย์ มีมมุ ต่างๆ มากมาย ส่งิ ท่ีเห็นเดก็ เปลยี่ นแปลงไป คือ เดก็ มาโรงเรยี นแตเ่ ช้า และวันหยดุ กอ็ ยากมาโรงเรียน เพราะมเี พ่ือน เลน่ เยอะ และมีมมุ ต่าง ๆ ทส่ี ามารถเลน่ ได้ตามจนิ ตนาการ เด็กๆ มีการออกแบบการเลน่ รว่ มกนั และดัดแปลง การเล่นไปเรื่อยๆ ปกติทุกวันศุกร์ เดก็ ๆ จะได้หนังสอื นิทานกลับไปอา่ นทบ่ี า้ นทุกสปั ดาห์ มอี ยู่อาทติ ย์หนึง่ ทคี่ รลู ืมให้ หนงั สือกลับบ้าน เดก็ จึงแสดงอาการงอแงไม่อยากกลับบ้าน พอครูถามวา่ ท�ำไมถงึ ไม่อยากกลับบ้าน เดก็ จงึ ตอบวา่  “หนูยงั ไมไ่ ดน้ ิทานกลับไปอา่ นทบ้ี่ า้ น” เมื่อผปู้ กครองไดย้ ินแบบนี้จึงร้สู ึกดีใจท่ลี กู หลานให้ความสำ� คญั ๓๔ กับการอา่ นหนังสือ สามารถเล่าเรอื่ งเหตกุ ารณต์ ามภาพได้อย่างจนิ ตนาการตาม เล่าใหผ้ ู้ปกครองฟั จำ� หน้าทุก หนา้ ได้ ทศ่ี นู ยข์ องเรามเี ด็กพเิ ศษคนหน่งึ ท่ไี มส่ ามารถพูดได้ แมว้ า่ หูจะได้ยนิ ตามปกติ เวลาครูส่ังให้ทำ� กิจกรรม อะไรก็จะท�ำไดต้ ามปกติ และหากตอ้ งการอะไรกจ็ ะสะกดิ ครู สะกดิ เพื่อน แตห่ ลงั จากทางศูนย์มกี ิจกรรมมาก ขนึ้ เด็กกเ็ รมิ่ มีพฒั นาการท่ีดีอยา่ งต่อเน่อื ง สามารถพดู คยุ ไดเ้ ป็นบางค�ำ เวลาครพู ูด เด็กจะท�ำตามและมีสมาธิ ในการทำ� กิจกรรม จะชอบเกยี่ วกบั ดนตรี เสียงเพลง ท�ำท่าทางประกอบเพลงได้ การพัฒนาในทุกๆ ดา้ นดีข้นึ จากประสบการณท์ �ำได้สัมผสั กบั เดก็ มีพฒั นาการดีข้ึนในทั้งสีด่ า้ น ครจู งึ มคี วามภาคภมู ใิ จกับ โครงการน้ีมาก เพราะท�ำใหเ้ ดก็ ทุกคนไดเ้ รยี นรูส้ ่ิงใหม่ๆ เพิม่ มากขนึ้ และในทางทด่ี ขี ึ้น วราภรณ์ สทุ ธิวงศ์ ศพด. วดั รอ่ งหมู จ.อุบลฯ รุ่น 4 ปี 60

เดก็ ชายดอนคนใหม่ “ดอน” เป็นเดก็ ผชู้ ายจอมซนและไมฟ่ ังใคร เอาแตใ่ จตัวเอง... ๓๕ อะไรทไ่ี มไ่ ดด้ ังใจก็จะร้องไหโ้ วยวาย เวลารอ้ งไหก้ ็หลับตาสนทิ ใครไปเรียกกไ็ มส่ น หลับหูหลับตา ร้อง ไม่ว่าคณุ ครจู ะเข้าไปปลอบยังไงกไ็ ม่ยอมหยดุ ถา้ ไม่ไดใ้ นสิ่งทีต่ ้องการ ทุกๆ วนั ดอนจะมีพฤตกิ รรมแบบน้ตี ลอด บางวันครตู อ้ งยอมเพราะรอ้ งมากเกนิ ไป บางวนั ครูท�ำโทษ แตก่ ไ็ ม่เคยหยุดพฤตกิ รรมแบบน้ไี ด้เทอมหนึง่ เทอมสองเข้ามา ดอนยงั มพี ฤตกิ รรมเดมิ ๆ จนถึงวันหนงึ่ วนั นั้นดอนมาเรยี นสายและมีพฤติกรรมแบบ เดิม ครูคนหน่ึงเอย่ วา่ “ดอนหยุดรอ้ งเถอะ เราไปเล่นขา้ งนอกดมี ย๊ั ” พอได้ยินครูพูด ดอนหยดุ รอ้ งและเดนิ ไปหาครู ครจู ึงพาไปเลน่ เครอื่ งเล่นมหัศจรรยฯ์ บนั ไดและอุโมงค์สำ� หรบั ฝกึ พัฒนาการท�ำจากลอ้ ยาง และมมุ ทราย มุมนำ้� ครูปลอ่ ยให้ดอนเล่นทุกมุมอย่างอิสระโดยมคี รคู อยดูแลห่างๆ จนกระทงั่ ถงึ เวลาทานข้าวกลาง วนั จงึ ให้หยดุ เลน่ เพ่ือมาทานขา้ ว แตพ่ อถงึ เวลานอนก็ไม่ยอมนอนอยากจะเล่นต่อ ครจู งึ ยอมให้เลน่ โดยปล่อย ใหว้ นั นัน้ ดอนเปน็ พระราชาได้หนึง่ วัน พอถึงวันรุ่งขึน้ ดอนมาศนู ยฯ์ แตเ่ ชา้ เพราะติดใจการเล่นเม่ือวาน แต่วันนี้ครบู อกว่าไมใ่ หด้ อนเป็นพระ ราชาแล้ว แตจ่ ะใหเ้ ป็นพเ่ี ลีย้ งชว่ ยดแู ลน้องๆ ในทกุ กจิ กรรม ดอนก็เชอ่ื ฟังครู ในวนั นี้ นอกจากไม่ได้ยนิ เสียง ดอนร้องไหเ้ หมอื นเคยแล้ว แตย่ ังไดเ้ หน็ ดอนสามารถท�ำกจิ กรรมท่ีครจู ดั ให้ได้ดี และเร่ิมเข้ากับเพื่อนในทุก กิจกรรม โดยไม่ค่อยเอาแตใ่ จตวั เองแล้ว เพราะดอนตอ้ งท�ำหน้าท่คี อยดแู ลร่นุ น้องในการท�ำกจิ กรรม หลังจากวนั นัน้ ดอนบอกกบั ครูวา่ “หนูกับศนู ยเ์ ดก็ เป็นเพือ่ นกัน จะมาทุกวนั ” แม้กระท่งั วันหยุดดอน ก็ยังมาศูนยเ์ ด็กเพ่อื เลน่ สนามเดก็ เลน่ ...พืน้ ที่มหัศจรรย์จากโครงการนี้ แยนะ สือเยาะ ศพด.อบต.บันนังสาเรง จ.ยะลา รุ่น 4 ปี 60

นอ้ งแพต็ ตผ้ี อู้ อ่ นแอ วนั หน่ึง ณ สนามเดก็ เลน่ พ้นื ท่ีทางกาย... ครพู าเด็กๆ ออกไปเล่นกลางแจง้ เดก็ ๆ วงิ่ เล่นและเล่นเคร่อื งเล่นสนามทม่ี อี ยไู่ มก่ ชี่ ิน้ อยา่ งมีความสขุ ครมู องดเู ดก็ ๆ ทุกคนเล่นกันอย่างมีความมั่นใจและสนุกสนาน แล้วสายตาของครูก็มองไปเหน็ เดก็ ผ้หู ญงิ คน หนงึ่ ชือ่ นอ้ งแพตต้ี เดก็ หญิงวิภาดา รตั นวงค์ อายุ ๔ ขวบ มีร่างกายอ่อนแอ ผอมแห้ง เล่นเคร่ืองเล่นสนาม อยา่ งเกๆ้ กังๆ ขาดความมั่นใจ วง่ิ เดินกไ็ ม่แขง็ แรง ครูได้ฝึกให้น้องแพ็ตตเี้ ดนิ และวง่ิ ชา้ ๆ และคอยใหก้ �ำลงั ใจ ในการเล่นกจิ กรรมกลางแจ้งอย่างใกลช้ ิด ในวันท่ี ศพด. วดั ภเู ขาวงคไ์ ดร้ บั งบประมาณสนับสนนุ จาก สสส. โครงการมหศั จรรยส์ ่อื สรา้ งสรรคใ์ น ศนู ยพ์ ฒั นาเด็กเลก็ ในพนื้ ท่ี ๓ ดี ครูไดจ้ ัดพืน้ ทีก่ ิจกรรมทางกาย โดยจดั ท�ำเครอื่ งเล่นสนาม เชน่ ชงิ ช้า ไตต่ อไม้ ๓๖ ว่ิงซกิ แซก เดินตา่ งระดบั ฯลฯ ได้ท�ำการฝกึ และใหก้ �ำลังใจ น้องแพต็ ตี้มพี ํฒนาการกลา้ มเน้อื ขาแขง็ แรง มี ความมัน่ ใจ เดนิ ไตต่ อไม้ในกิจกรรมกลางแจ้งทุกวนั หลงั จากหนง่ึ เดอื นผา่ นไป น้องแพ็ตตม้ี พี ัฒนาการกล้ามเนอื้ ขาแข็งแรง มคี วามมน่ั ใจ เดนิ ไตต่ อไม้ และ วิ่งไดด้ ขี ้ึนตามล�ำดับ และในอีกสองเดอื นต่อมา น้องแพต็ ตก้ี ็สามารถว่ิงเลน่ เคร่ืองเล่นสนามทุกอย่างไดอ้ ยา่ ง มน่ั ใจ และมีความสุขเหมอื นเพื่อนๆ คนอน่ื และในวันนี้ ครูนงั่ มองเด็กๆ เลน่ เครอื่ งเล่นสนามในพ้ืนทที่ างกาย นอ้ งแพต็ ตรี้ ้องเรยี กคุณครขู าหนูทำ� ไดแ้ ล้วคะ่ วง่ิ กระโดด อยา่ งมคี วามสุข มคี วามมัน่ ใจในตัวเอง สดใสรา่ งเริง คุณครูกน็ งั่ ยมิ้ อย่างมคี วามสุข ขอบคณุ สสส. ทใี่ ห้ทกุ นสนับสนุนกับศนู ยเ์ ด็กเล็กแหง่ นี้ ทำ� ใหน้ ้องแพต็ ตผี้ ู้อ่อนแอเข้มแข็งและมี ความสุขเหมอื นเพอ่ื นๆ ในทีส่ ดุ กนกลักษณ์ อุทาวงศ์ ศพด.วัดภเู ขาวงค์ จ.มุกดาหาร รนุ่ 3 ปี 59

นอ้ งปนู กั อ่านตวั น้อย วนั หนึง่ ขณะทฉ่ี นั ได้ไปร่วมงานๆ หนงึ่ ... ๓๗ จูๆ่ มผี ้ปู กครองนอ้ งปูเดนิ มานั่งทโี่ ต๊ะแลว้ บอกดว้ ยทา่ ทางและสหี น้ามคี วามสุขว่า “น้องปเู รยี น ป.๑ คุณครทู โ่ี รงเรยี นไดช้ มมาวา่ นอ้ งปอู า่ นหนังสือคลอ่ งออกเสียงชดั เจน” นอ้ งปู ด.ญ.ชลิดา เนอื งฤทธ์ิ เป็นบตุ รคนทส่ี ามหรือนอ้ งสดุ ท้อง พ่อแม่ทำ� อาชพี เกษตรกร พ่อมรี า่ งกาย ที่ไมค่ ่อยแขง็ แรงเนื่องจากทำ� งานหนักมากอ่ น แม่จงึ รบั หนา้ ทท่ี ำ� งานและดแู ลลกู ๆ ทง้ั สามคนเปน็ หลกั คุณ แม่จงึ ไม่ค่อยมเี วลาสอนการบา้ นลกู มากนัก แต่น้องปจู ะยมื หนังสือนิทานกลับบ้านเกือบทุกวัน เมอ่ื กลบั ไปะึ งบ้าน ถา้ แมไ่ ม่ว่างสอนการบ้านหรืออ่านหนังสือนิทานใหฟ้ ัง นอ้ งปกู จ็ ะให้พ่ีๆ ช่วยสอนการบ้านและอ่าน หนังสือนทิ านให้ฟงั แทน บางครงั้ ก็นง่ั อา่ นเองด้วยความเขา้ ใจของตนเอง ตอนนนี้ ้องปูเขา้ เรียนช้นั ป. ๑ ก็ยงั คงทำ� การบ้านทนั ทีเมอ่ื กลบั มาจากโรงเรยี นน่งั อ่านหนงั สือดว้ ยเสยี ง ดัง แม่บอกวา่ ถ้าทำ� งานเหนอื่ ยแค่ไหนเหน็ นอ้ งปูขยนั กห็ ายเหนื่อย จึงอยากขอขอบคณุ ครแู ละศนู ยพ์ ัฒนาเด็ก เล็กที่ชว่ ยสอนและปลูกฝังนสิ ัยรักการอ่านใหน้ อ้ งปู นับตั้งแตศ่ ูนยพ์ ัฒนาเด็กเล็กบ้านสนั ตังไดร้ บั ทนุ จาก สสส. ก็ได้จดั มุมหนนู อ้ ยรกั การอ่านใหเ้ ด็กๆ ได้ เขา้ ไปอา่ นหนังสอื และยืมหนังสือนิทานกลบั บา้ น ทั้งเด็กและผูป้ กครอง เดก็ มคี วามสขุ มากทีไ่ ดอ้ า่ นหนังสือส่ง เสริมให้ทักษะด้านภาษาของน้องปูดีมากจนผู้ปกครองและคุณครูโรงเรียนประถมบอกต่อ ชมเชยเด็ก ผ้ปู กครอง และศูนย์พฒั นาเดก็ เลก็ บา้ นสนั ตงั การมีมมุ หนนู ้อยรักการอา่ น มุมหนงั สอื ในศนู ย์ฯ เปน็ การส่งเสรมิ พฒั นาการท่ดี ที สี่ ดุ ถึงคุณครูจะ เหน่ือยมากมายแค่ไหน แตใ่ นวนั นค้ี ณุ ครูหายเหนือ่ ย เพราะได้เห็นนอ้ งปู นกั อ่านตวั น้อยชอบอ่านหนังสือ นน่ั เอง ทรรศนีย์ ช่วยดู ศพด.บา้ นสันตัง จ.ตรัง ร่นุ 4 ปี 60



เรื่องเลา่ มหัศจรรยค์ วามเปล่ยี นแปลงในตวั ครู

อปุ สรรคใดๆ ในโลก...ไมเ่ กนิ ...ความสามารถของครคู นนี้ เม่ือเรม่ิ ทำ� โครงการมหศั จรรยส์ ือ่ สร้างสรรค.์ .. เราก็มคี วามมหัศจรรยซ์ ่อนอยู่ จากที่พบปญั หาอุปสรรคตา่ งๆ ในการด�ำเนนิ การ เราพบวา่ เสน้ ทางเดิน หน้าในการท�ำงานกับ สสส. ท�ำไมปัญหาเยอะจังแตก่ ไ็ ม่ท�ำใหเ้ ราลดละความพยายามทจ่ี ะท�ำต่อไป ส่ือสร้างสรรค์และสนามเดก็ เลน่ ของเด็กๆ รออยู่ เด็กๆ ไมม่ ีสนาม ไม่มเี คร่ืองเล่น ทำ� ยงั ไงละ่ ครูคนนี้ ก็ตอ้ งต่อสจู้ นสุดความสามารถท่ีจะได้มา ความมหัศจรรย์แรกกเ็ กดิ ข้ึนคอื “การตอ่ สูก้ ับปญั หาของเรา” ความมหัศจรรยท์ ่สี ร้างขึน้ มาอีกอยา่ งคือ เมอ่ื เราสูป้ ัญหาผา่ นพ้นไปได้ เราพบวา่ ความภูมใิ จในตวั เรามเี ต็มเปีย่ ม ที่ท�ำใหเ้ ดก็ ๆ มสี อ่ื มีเครื่องเลน่ เช้ามาภเู ขาอยากจะมาแต่โรงเรยี น ถงึ แมจ้ ะพูดไม่ได้ แต่แววตา ของภูเขาบ่งบอกวา่ เครื่องเล่นมหัศจรรย์ล้อยางปีนปา่ ยของครูพรท�ำใหภ้ ูเขาอยากเลน่ ลอ้ ยาง ๔๐ ความมหศั จรรทสี่ ามคือ สง่ิ ทคี่ รูคนนี้สร้างแลว้ ชุมชนเขา้ มามีสว่ นรว่ มช่วยกันดแู ล เข้ามาเพ่ิมเติม สิง่ ทขี่ าด เมื่อครง้ั ทีป่ ระชมุ ผูป้ กครอง คุณยา่ ของนอ้ งณดาถามว่า “ครูคะ ยงั ขาดอะไรอีกไหม” เป็นคำ� ถามท่ี ครูคนน้ีถงึ กบั นำ�้ ตาไหลจนพดู ไมอ่ อก แตก่ ็ขอบคณุ คุณยา่ ถา้ จะอนเุ คราะห์สิง่ ใดกจ็ ัดมาไดเ้ ลยคะ่ วันรุง่ ขน้ึ คุณย่าจงึ ให้รถขนไมล้ นื่ และรถไฟท่ไี ปซือ้ มาใหก้ ับทางศูนย์ ทำ� ใหค้ รคู นน้ีนำ�้ ตาไหลอกี คร้ัง บทเรยี นทเ่ี กิดข้ึนสอนให้เรารวู้ ่า แม้พบปัญหาหรอื อุปสรรคมากน้อยแค่ไหน กไ็ มท่ �ำใหค้ รทู ม่ี ีใจใน การทำ� งานเพื่อเดก็ ตอ้ งทอ้ ถอยเลยแม้แตน่ ้อย “อุปสรรคใดใดในโลกหล้า ฉนั จะฝา่ สูไ้ ปไมส่ ้นิ หวัง ฉนั เต็มเป่ยี มมใี จเปน็ พลงั พร้อมฝา่ ฟันสไู้ ปเพอื่ เด็กเอย” ณัฏฐกันย์ อุ้ยลี ศพด.อบต.วงั ขอนขวา้ ง จ.ลพบรุ ี ร่นุ 2 ปี 58

จบั มือไว้แลว้ ไปด้วยกันครอบครวั มหศั จรรย์ “ถา้ หากว่าครเู องยงั ทำ� ไมไ่ ด้ แล้วจะพาโครงการนีไ้ ปรอดไดอ้ ยา่ งไร” ๔๑ ฉันต้ังค�ำถามกับตัวเองในวันที่ได้รับจดหมายตอบรับจากโครงการ  เราเองไม่ใช่หรือท่ีเป็นคนเริ่มต้น อยากไดท้ ุนสนับสนุนจากโครงการนใี้ ช่ไหม เอามาท�ำอะไร เอามาทำ� เพอื่ ใคร ฉนั เองมีคำ� ตอบนนั้ อยูใ่ นใจแล้ว เหตใุ ดเลา่ ฉันจะพาโครงการท่ฉี นั ฝนั ทฉี่ นั ต้งั ใจไปโลดไม่ได้ “ฉนั ต้องทำ� ได้” ฉนั ตะโกนบอกตวั เองดังๆ ในใจ ให้กำ� ลงั ใจตัวเองในวันท่ียงั ไม่รวู้ ่าจะเริม่ ตน้ อย่างไรแล้วไปทางไหนต่อ กบั โจทยโ์ ครงการทไี่ ด้รบั กับมนษุ ยค์ รูเพยี งหนง่ึ เดียว กบั ภาระงานที่มากมาย ฉนั ต้องเดินหน้าต่อไป อยา่ งไร ไดส้ ิเพือ่ นๆ ร่วมโครงการของฉนั ไง เครอื ข่ายเหล่านแี้ หละทคี่ อยตอ่ ยอดใหฉ้ นั อะไรทอ่ี ยากจะท�ำ ถ้า ท�ำไมไ่ ด้ ท�ำไมไ่ หว ถ้าไม่พูดออกไป ใครเลา่ จะชว่ ยเหลือ ไมม่ ใี ครเกง่ มาตงั้ แตต่ น้ จำ� ไว้นะตวั เราสๆู้ “อยากรอู้ ะไรใหถ้ าม อยากตอ้ งการความช่วยเหลอื อะไรใหบ้ อก” ค�ำตอบแคน่ เี้ องท่ีน�ำพาฉนั และโครง การมศั จรรยส์ ่อื สรา้ งสรรค์ฝ่าฟนั มาจนถึงวนั นท้ี ุกวันน้ี ฉนั ได้ค�ำตอบแลว้ และผลท่ีไดจ้ ากความส�ำเร็จในวนั นีค้ อื รอยยิม้ นอ้ ยๆ สองมอื สองขาท่ีแข็งแรง ความร่วมมอื ร่วมใจ ท่ีชว่ ยเหลือเพ่ือกลู กันเพอ่ื จุดหมายเดยี วกนั ของ ครอบครัวมหัศจรรย์คอื พัฒนาก�ำลังสำ� คัญของประเทศชาตติ ่อไป มอื น้อยๆ ในวันนี้ จะเตบิ โตเปน็ กำ� ลังส�ำคญั ของประเทศชาตติ ่อไปไมไ่ ด้ หากไม่ได้รบั โอกาสท่ดี ีดีจาก ผใู้ หญอ่ ย่างเราต้องสู้ไหวและไปตอ่ อรวรรณ นว่ มภกั ดี ศพด.อบต.ไร่พฒั นา จ.ชัยนาท รนุ่ 2 ปี 58

สอื่ รักประสานใจ ...เคยไหมทมี่ สี อ่ื แล้วเอาไว้โชว์ในตู้ ...เจบ็ ปวดไหมท่ีมีสื่อแล้วเด็กไม่สามารถเล่นได้ ดิฉันเจ็บปวดทุกคร้งั ทที่ ส่ี อนเดก็ แล้วเด็กไมม่ สี ือ่ เล่น เน่ืองจากคุณครตู อ้ งเกบ็ สอื่ ไว้โชว์ เวลามีการ ประเมิน เวลามกี ารตรวจในศนู ย์พฒั นาเดก็ เล็ก ดิฉันฝันตลอดเวลาว่าอยากท�ำสื่อ ให้เดก็ ในศนู ย์ได้เลน่ ไดม้ ี พื้นทใ่ี นการเล่น อย่างหลากหลาย พอได้รูจ้ ัก สสส. เราก็ไดเ้ ปิดหเู ปิดตา ได้ดูได้เห็นสือ่ มากมายทเ่ี ราสามารถท�ำไดเ้ องโดยไม่ตอ้ งมีทนุ มาก เดก็ สามารถได้เลน่ โดยไม่เบื่อ เร่ิมจากส่อื ช้นิ แรกอุโมงคเ์ สอ่ื น้อยจากลังกระดาษนม ครใู ชเ้ วลาชว่ งเด็กนอน พอ ๔๒ ตนื่ ขน้ึ มาเด็กไดเ้ ล่น เดก็ ต่ืนเต้นมาก “คณุ ครูท�ำเสือ มาดูมาเลน่ เร็ว” วนั ตอ่ มา ครูทำ� รถไถจากลงั นม เด็กตื่นเต้น ทกุ วนั เด็กจะมาถามวา่ “คณุ ครวู นั น้คี ุณครูจะทำ� อะไรให้ เล่นคะ/ครบั ” ครกู จ็ ะไดข้ ้อต่อรองว่า “หนูต้องนอนก่อนนะคะ” ตื่นมาจะไดเ้ ห็น และคุณครถู ึงจะใหเ้ ล่น ครู รูส้ กึ วา่ มันง่ายมากในการสอนเด็ก มันมคี วามสขุ สนุกในการได้ผลติ สอ่ื ไมเ่ บ่อื และแล้ววนั หนง่ึ นอ้ งโนต๊ ซงึ่ เป็นเดก็ ทีไ่ ม่คอ่ ยสนใจ เวลาคณุ ครพู าทำ� กจิ กรรม พาเล่นอะไร ถงึ จะมีส่อื มากเพียงไรกไ็ มส่ นใจในการเลน่ การท�ำกจิ กรรมกับเพ่อื น เขาได้เอาขวดนำ้� มาจากบ้าน บอกกับแมว่ า่ จะเอามา ให้ครูท�ำเครอ่ื งบินให้ ครฟู ังแลว้ ยมิ้ หน้าบาน รีบรบั ขวดนำ้� จากน้องโน๊ต แลว้ บอกวา่ “คณุ ครูจะทำ� ให้นะคะ ตอนหนูตน่ื นอน แต่หนูต้องเลน่ และท�ำงานกับเพ่อื นนะคะ” น้องโน็ตรับปาก จากวันน้นั นอ้ งโน๊ตก็สนใจทจ่ี ะ ทำ� กจิ กรรมกบั เพ่อื นๆ ครูทำ� เครื่องบนิ ให้เอากลับบา้ นหลังจากที่น้องตน่ื นอน แมน่ อ้ งบอกว่า น้องโน๊ตหวง เคร่อื งบินทคี่ รูทำ� ใหม้ าก และมีส่อื อะไรที่ครทู �ำให้เลน่ นอ้ งก็จะกลับไปเล่าให้แม่ฟงั แมน่ ้องภูมใิ จมาก และ ชน่ื ชมครูที่ปรับเปลี่ยนจากเด็กเงียบๆ กลายเปน็ เดก็ สนุกสนาน กล้าเลน่ กลา้ ทำ� กลา้ แสดงออก จากสอ่ื ทค่ี รทู �ำ ครูสญั ญากบั ตัวเองวา่ ครูจะผลิตสอื่ ให้เด็กได้เลน่ ตอ่ ไปเพราะมันคอื สอื่ รักประสานใจจากสองมือ ครเู พือ่ ความสุขเดก็ น้อยนัน่ เอง

จากคำ� บอกเลา่ ของผเู้ ฒา่ ... สู่แรงบนั ดาลในการท�ำงาน “อยั ยะ ! หรอยจงิ ศนู ยห์ นกั กอ” ๔๓ ค�ำชมของคุณตาใจดีคนหน่ึงท่ีได้ยินจากงานกิจกรรมวันปิดโครงการมหัศจรรย์สื่อสร้างสรรค์ในศูนย์ พฒั นาเดก็ เล็กบ้านส�ำนักกอในวันน้นั ยงั ดังกอ้ งในหูของฉนั อยจู่ นวนั น้ี คำ� ชมดงั ก้องในหบู นใบหน้าทม่ี ีแว่นตาเป็นอาวุธประจ�ำกายของฉันอยูเ่ คียงคู่ เสยี งประสานเคยี งคู่กบั เสยี งปพ่ี าทยม์ โนราห์ทก่ี ำ� ลงั ร่ายรำ� อยูด่ า้ นหนา้ เวทฟี งั แล้วหายเหนอื่ ย มีกำ� ลงั ใจการท�ำงาน ฉนั หันไปมองคณุ ตา ทา่ นกม็ องฉันอยู่ แลว้ ถามวา่ “หายเหนือ่ ยแลว้ ยงั ” ฉนั ก็ตอบว่า ปลม้ื มาก ทกุ คนใหค้ วามร่วมมือ มโนราห์ กแ็ สดงได้ดี มาเตม็ ทงั้ เคร่ืองดนตรี คณุ ตากบ็ อกว่า วันน้คี รมู รกับครทู ุกคนจดั งานได้ดมี าก และตากไ็ ดย้ ินคน ที่มาในงานชมครกู นั ทกุ คน แบบนแ้ี หละ่ ดแี ล้ว ถา้ เราให้ชมุ ชนมามสี ว่ นรว่ มงานกจ็ ะออกมาดูดี เหตุการณ์วันปิดโครงการวันนน้ั เป็นเหตกุ ารณท์ ่ปี ระทบั ใจฉันอยจู่ นวันน้ี แมเ้ หตกุ ารณ์ผา่ นมาเปน็ ปี แต่ความประทับใจจากความรว่ มมือของชมุ ชนทั้งมโนราห์ หนงั ตะลุง เคร่อื งจักรสาน ขนมพน้ื บา้ น ทุกคน เต็มใจมาชว่ ย และกท็ ำ� หนา้ ทข่ี องตวั เองอย่างเตม็ ทเ่ี พ่อื เด็กในศนู ยพ์ ัฒนาเดก็ เลก็ ท่ีเปน็ เสมอื นลกู หลานของตน เปน็ เมลด็ พนั ธทุ์ ีร่ อการเลยี้ งดู เฝ้าฟมู ฟักจนเติบใหญ่ในอนาคต ลูกสาวของฉนั เคยถามฉันวา่ “ท�ำไมแม่กลับบ้านเยน็ ทุกวนั ” ฉนั กต็ อบลกู ไปว่า แม่ต้องทำ� งาน ต่อไป พอหนูโตข้นึ หนจู ะเข้าใจและรู้วา่ ท�ำไมแม่ตอ้ งทำ� งาน ฉนั จะบอกลกู วา่ “วันน้แี มม่ งี านท่ีศูนย์” ลกู สาวของฉัน ก็เลยพูดวา่ “อ๋อ ! ที่นอ้ งมายด์เห็นแมเ่ ตรียมของมากมายใชม่ ๊ัย” ฉนั เลยตอบว่า “ใชจ่ า้ ” พอตอนเยน็ นอ้ ง มายด์ก็มาบอกว่า “วนั นี้ที่ศนู ยแ์ ม่มรจัดได้หรอยจงิ น้องมาย์ชอบดมู โนราหก์ ับหนังตะลงุ มากเลยคะ่ ” ขอบคุณค�ำชมของคุณตาทีเ่ ปน็ แรงบันดาลในการทำ� งาน ขอบคุณค�ำชมจากแก้วตาดวงใจของฉัน ขอบคณุ โครงการมหศั จรรยส์ ่อื สร้างคใ์ นศุนย์พฒั นาเดก็ เลก็ ขอบคุณทุกกำ� ลงั ใจท่เี ปน็ แรงบันดาลใจการทำ� งาน อ�ำมร แกว้ ชูแสง ศพด. บ้านสำ� นักกอ จ.พัทลุง รุน่ 3 ปี 59

ครูจะส้เู พื่อหนนู ะ “แคท่ �ำสนามเดก็ เลน่ ให้เด็กทำ� ไมมนั ยากนกั ” น่เี ป็นคำ� ถามของครคู นหนงึ่ ท่ยี ังคงก้องอยู่ในใจตลอดระยะเวลาสามปี หลังจากเปิดศูนย์เดก็ เล็กมา สามปที ร่ี อมนั เหมือนกองไฟทดี่ ูเหมือนจะมอดลง แตว่ ันหนง่ึ กลบั มีเชือ้ ไฟที่ทำ� ใหม้ นั กลับสว่างขึน้ มาอกี คร้งั ในเดือนกรกฎาคม ๒๕๕๘ คุณครูได้รับข่าวดีจาก ผอ.กองการศึกษาว่ามีโครงการมหัศจรรย์ส่ือ สร้างสรรค์ในศนู ยพ์ ัฒนาเด็กเล็กจะมีการอบรมและให้เงนิ สนับสนุนในการท�ำสนามและสือ่ ทางครูสนใจจะไป อบรมหรอื ไม่ ซง่ึ ในขณะนัน้ ครตู อบตกลงไปโดยไมค่ ิดอะไรมาก นน่ั คือก้าวแรกของการเรม่ิ ต้น หลงั จากไปอบรมครง้ั แรก ครูกลบั มาดว้ ยพลังและแรงบนั ดาลใจเกินร้อยท่ีจะกลบั มาสร้างสนามเด็ก เลน่ ในฝันให้กบั เด็กๆ แต่เม่ือลงมาด�ำเนนิ งาน ความฝัน กับความจริงมันเปน็ ส่ิงตรงกนั ข้ามเสมอ อุปสรรค ๔๔ มากมายทป่ี ระดงั เข้ามา ความไม่พรอ้ มหลายๆ ดา้ นท�ำให้ก�ำลงั ใจของครูเริ่มลดนอ้ ยลงไปเรอ่ื ยๆ บางครัง้ ตอ้ ง แอบมานั่งรอ้ งไห้นอ้ ยใจ แทบไมอ่ ยากส้ตู อ่ แตพ่ อเห็นเด็กๆ ครูต้องบอกตัวเองว่าเราต้องท�ำให้ได้. และการ อบรมตดิ ตามงานในคร้งั ทส่ี อง ก็เกดิ ขน้ึ ท่จี ังหวดั กระบี่ วนั นั้นได้เจอเพื่อนๆ ครทู ที่ ำ� โครงการ ทีมงานที่คอย ดูแลให้ค�ำปรึกษา  มันเหมือนครูได้กลับมาเติมพลังและความฝันอีกครั้ง   การได้แลกเปล่ียนความคิด ประสบการณ์ในการท�ำงานมีแนวคิดใหม่ๆ    มันท�ำให้ครูรู้ว่าเราต้องท�ำยังไงต้องเปลี่ยนแปลงและพัฒนาตรง ไหน ในการกลับไปคร้ังนีค้ รูไดด้ ำ� เนินงานตามข้นั ตอนจนเกิดสนามเด็กเล่นและมุมต่างๆ ส�ำเร็จไดด้ ว้ ยความ รว่ มมอื ของทกุ ๆ ฝ่าย น�้ำตาแหง่ ความภาคภมู ิใจมนั ไหลออกมาโดยไม่รตู้ วั เชา้ วนั รุง่ ขน้ึ เดก็ ๆ มาโรงเรียนตามปกตแิ ต่สงิ่ ท่ีสังเกตไดค้ ือ สายตาทเี่ ป็นประกายเมือ่ ได้เห็นสนาม เดก็ เล่นอยตู่ รงหน้า ทุกสายตาจอ้ งมองดว้ ยความดใี จ เมอื่ ครูให้เด็กๆ มาเล่นในสนามเด็กเล่น ทกุ คน ตื่นเต้นและสนุกกับการเล่น  น่ันแหล่ะคือภาพท่ีครูคนหนึ่งรอคอยและอยากเห็นตลอดระยะเวลาสามปี ขอบคุณ สส. ท่มี อบโอกาสและสง่ิ ดีๆ ใหค้ รคู นน้ไี ม่มีวันลืม สุนฬิ า สองรักษ์ ศพด.ทต. บา้ นนาเมืองเพชร จ.ตรงั ร่นุ 2 ปี 58

ครอบครวั ส่ือสรา้ งสรรค์ ตง้ั แต่เด็กจนฉันเตบิ โตขึ้นมา ฉันคิดแคว่ า่ “ครอบครวั ” จะมีเพยี งแค่ป่ยู ่า ๔๕ ตายายพ่อแม่พี่น้องสามีและลูกเทา่ นน้ั ... จนฉนั เรยี นจบและได้ท�ำงานในศูนย์พฒั นาเดก็ เลก็ บ้านปา่ รักษ์ ซง่ึ เปน็ หมู่บา้ นโครงการพระราชด�ำริ ตอนนนั้ ฉนั เรียนจบมาใหม่ๆ ไม่มีความรคู้ วามสามารถในการพูดและคุยกบั คนอ่นื ๆ มากนัก เพราะฉนั คิดวา่ ไม่ จำ� เป็นทีจ่ ะต้องท�ำอะไรท่นี อกเหนือไปจากการสอนนกั เรยี น เชา้ มารบั นักเรยี น ตอนเยน็ สง่ เด็กกลบั บา้ นกแ็ ค่ นนั้ โดยไมค่ �ำนงึ ถงึ จดุ การสานสมั พนั ธม์ ากนัก น่ันเป็นเหตุผลท่ที �ำใหฉ้ ันตอ้ งอยู่แบบจดุ เดมิ ๆ กบั สงั คมเดมิ ๆ มวี นั หนง่ึ ฉันได้ยนิ ผู้ปกครองของนักเรียนคนหนึง่ พดู ขึ้นมาวา่ “ครูออ้ มหยงิ่ ” แคค่ ำ� พดู นั้นมันท�ำให้ฉันต้องคิด หนักและมคี วามหดหใู่ จมาก นบั จากนน้ั มาฉนั เร่ิมมองตนเองใหม่อกี คร้ัง โดยสังเกตจากการทีผ่ ้ปู กครองมาสง่ บุตรหลาน ทุกท่านจะ มองหนา้ ฉนั และยิม้ ใหก้ อ่ น พร้อมทกั ทายฉนั ซ่งึ จุดนีฉ้ นั ควรจะเป็นคนพดู ก่อนพวกเขาอกี นั่นเปน็ ชนวนให้ ฉันตอ้ งมามองท่ีผ้ปู กครองและชมุ ชนใหม่ เพื่อเปดิ ประเด็นในการสานสมั พันธ์อนั ดี แต่จดุ นนั้ ก็ยังไม่ดพี อ ถา้ ไม่มีโครงการมหัศจรรยส์ อื่ สร้างสรรคใ์ นศนู ยพ์ ฒั นาเด็กเล็กเกดิ ขึน้ โครงการนี้ไดเ้ ปลีย่ นแปลงฉนั ไปในทางทดี่ ี ขึ้น ฉันกลา้ แสดงออก กล้าพูด กลา้ คยุ กบั ผู้ปกครองมากขึน้ เพ่ือขอความรว่ มมอื จากผู้ปกครองและชุมชน ในการทำ� งานชว่ ยเหลือใหโ้ ครงการนีผ้ า่ นไปและส�ำเรจ็ ดว้ ยดี โครงการนีท้ ำ� ให้ฉันรวบรวมความกลา้ หาญในการพูด การขอรอ้ ง การกล้าเผชิญปัญหา รวมทั้งทำ� ให้ ฉนั มีครอบครัวสือ่ สร้างสรรคเ์ พ่มิ มากขึ้น ฉนั กลายเป็นบคุ คลหนงึ่ ในครอบครัวของผปู้ กครองนักเรียน กลาย เปน็ ทร่ี ักของนกั เรยี น จากคำ� พดู ที่วา่ “ครอู ้อมหย่ิง” ไมม่ อี กี ต่อไปแลว้ เพราะฉันสามารถเปล่ียนแปลงตนเอง ไปในทางท่ีดขี ้ึนจากการเข้าร่วมโครงการมหัศจรรย์สอื่ สร้างสรรคใ์ นศูนย์พฒั นาเดก็ เล็กนัน่ เอง ครอบครัวไมจ่ ำ� เป็นต้องมีเพียงแค่ครอบครัวเล็กๆ ในบา้ นเราเท่าน้นั แต่เราสามารถมคี รอบครวั ได้ ทกุ ทีท่ ี่เรามีสอื่ สัมพนั ธท์ ี่ดีต่อกัน ฉนั รักครอบครัวสื่อสรา้ งสรรค์ของฉัน สุปราณี จอ้ ยจดี ศพด.บ้านหนองไผ่ จ.สกลนคร รนุ่ 3 ปี 59

เกง่ เหมือนกนั นะเรา เม่อื กอ่ นฉันคดิ ว่า ฉนั ไม่มคี วามสามารถ รูน้ อ้ ย ทำ� อะไรก็ไม่เป็น ไมก่ ลา้ เสนอความคดิ เหน็ และไม่กล้านำ� เสนองานให้ผบู้ ริหาร... หลงั จากเขา้ ร่วมโครงการมหัศจรรยส์ ือ่ สร้างสรรค์ ไดร้ บั ความรูจ้ ากการอบรม จนคดิ วา่ เราจะอย่นู ่ิงไม่ ได้ จงึ น�ำเรอ่ื งราวที่ได้รบั มาไปแจ้งและเล่าให้ผู้บริหารฟงั เสนอให้มกี ารผลติ สอ่ื ตา่ งๆ โชคดีทผี่ บู้ รหิ ารรับฟงั และสนบั สนนุ ใหเ้ ริ่มงานลงมือไดเ้ ลย จึงมกี ารจัดประชุมครูในศูนยฯ์ ทง้ั หมด เพอ่ื เสนองานและบอกถงึ ประโยชนใ์ นการเข้ารว่ มโครงการ ครูทกุ คนก็ให้ความรว่ มมือเปน็ อยา่ งดี ฉนั มกี ารฝึก พดู น�ำเสนองานและใช้ภาษาใน การพูด เพ่ือขอความรว่ มมอื จากผปู้ กครอง คณะกรรมการ ชุมชนและครู ตอนนฉ้ี ันมคี วามสขุ รสู้ ึกว่าตนเองกลา้ พดู มากขนึ้ กลา้ ท่จี ะคดิ ออกนอกกรอบ ทั้งนอ้ี าจเปน็ เพราะ ๔๖ ประสบการณ์ในการทำ� งานและน�ำเสนอผลงานบอ่ ยๆ “ฉนั คิดเสมอวา่ การพยายามแล้วพลาด ดีกวา่ พลาดท่จี ะพยายาม” คำ่� นฉี้ ันทอ่ งไว้เสมอ ท่สี ำ� คัญฉนั ไดร้ ับความสามคั คใี นหมู่คณะและไดด้ งึ ศักยภาพของครแู ต่ละคนใน ศูนยม์ าใช้ “ครูแตล่ ะคนมีความสามารถไมเ่ หมอื นกันทุกคน แตส่ ำ� คญั เทา่ กนั ” อารีย์ นซิ ู ศพด.ล�ำสลดิ ทองพฒั นา จ.กทม. ร่นุ 4 ปี 60

ขยะฟน้ื ชพี ยอ้ นกลบั เมอ่ื ๓ ปที แี่ ลว้ ... ก่อนที่ครใู นศูนย์พัฒนาเดก็ เล็กบ้านภูแผงม้าจะรู้จกั กับคำ� ว่า “มหศั จรรย์สอ่ื สร้างสรรค์ในศูนย์ พัฒนาเดก็ เลก็ ” ชว่ งฤดูฝนนบั เปน็ ฤดกู าลทน่ี า่ เบื่อมากอีกฤดูหนึ่ง ซ่ึงฉนั ไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะศนู ย์ พฒั นาเดก็ เล็กของฉนั เปน็ พ้นื ทต่ี �ำ่ มีหนองน�ำ้ อยู่หลังศูนย์ ในสระก็จะมผี กั บ้งุ ผักกระเฉด เวลาน�ำ้ ทว่ มสระน้�ำ ทีไร ผักในน้�ำก็จะสง่ กินเหมน็ จากการเน่าของพชื พวกนั้น นำ�้ กไ็ หลมายังห้องน้�ำเดก็ ทำ� ใหห้ ้องส้วมของเด็กๆ เต็มอย่างรวดเร็วและท่ีเป็นปัญหาหนักของฤดูกาลนี้คือปัญหาเรื่องของขยะกล่องนม  ขวดพลาสติกท่ีไม่ สามารถเผาทำ� ลายได้ พอเขา้ รว่ มโครงการมหัศจรรยฉ์ ันไดพ้ บปะกับเพอ่ื นๆ ทม่ี าจากหลายทซ่ี ง่ึ ฉันไม่รู้จักมาก่อนเลยว่าพวก เขามีความสามารถอะไรเกง่ ดา้ นอะไรบ้าง บางคนดจู ากภายนอกแลว้ ดูซื่อๆ เหมือนจะไมร่ ู้อะไรเลยแตพ่ อเขา ได้นำ� เสนอผลงานตามโจทยท์ ที่ างโครงการก�ำหนดแล้ว ฉันรู้สกึ ท่งึ กับส่ิงทเ่ี พือ่ นน�ำมาเสนอ โดยประยกุ ต์มา ๔๗ จากส่งิ ของทฉี่ ันกม็ ีคอื กล่องนม ลงั นม ขวดนำ�้ และแพงไข่ บ้านของฉันมเี ยอะแยะเลย ฉันกลับกลุ้มใจกบั การ ก�ำจดั มนั โดยท่ีไม่รจู้ ักคุณคา่ เลยวา่ เราท�ำลายสง่ิ ทีส่ ามารถท�ำประโยชนแ์ กค่ นอื่นๆ ได้ ฉนั เริ่มตงั้ ใจจะทำ� ขยะท่ี ไรค้ า่ ฟื้นชีพขึน้ มา เป็นสิ่งที่หลายคนต้องการ ฉนั เรมิ่ คิดวา่ ฉนั จะนำ� กล่องนมมาทำ� อะไร ลังนมมาทำ� อะไร แล้วฉันก็ได้จัดการแปลงร่างกล่องนมที่ด่ืมทุกวันโดยการตัดกล่องนมท�ำความสะอาดแล้วน�ำมาท�ำ หมวกจากกล่องนม ส่วนลังนมเปล่า ฉันเอากระดาษทไี่ ม่ไดท้ �ำอะไรแลว้ มายดั ใสก่ ลอ่ ง แล้วน�ำกลอ่ งมาตอ่ เรียง กันเปน็ รูปร่างตา่ งๆ เชน่ อโุ มงค์ เส่อื โทรทัศน์ ตู้เย็น ซุ้มตา่ งๆ ในกิจกรรมท่ีจัดขึ้น โตะ๊ ส�ำหรับวางของ ช้นั วาง หนังสือ ในขณะนที้ างเจ้าหน้าทีไ่ ด้เห็นว่า เราสามารถใช้ให้เกดิ ประโยชนน์ �ำไปเป็นผลงานในการประเมนิ ของ อบต. ได้ ทุกวันนี้ฉนั ยงั ท�ำขยะให้กลบั มามชี วี ิตและเป็นประโยชน์แก่เด็กของฉนั ฉนั มคี วามสขุ ทกุ ครง้ั เวลาเห็นเดก็ เลน่ และมีความสขุ กบั สง่ิ ของทฉ่ี ันทำ� ข้ึนให้พวกเขา ฉันจะแปลง ร่างขยะใหม้ ีชวี ิตอยู่อย่างน้เี ร่อื ยไปเพ่อื พวกคณุ มนุษยน์ ้อยๆของครู ณฐั กานต์ สวุ มาตย์ ศพด.บ้านภแู ผงม้า จ.มุกดาหาร รนุ่ 3 ปี 59

งานจะเปล่ียนเพียงแคค่ วามคิดเปลยี่ น เดมิ เราเปน็ คนข้อี าย ไม่กล้าแสดงออก กลัวพูดอะไรก็ผดิ ... เพียงเพราะเราถูกเล้ียงมาแบบลูกคนเลก็ ทุกอย่างพอ่ แม่พ่ีท�ำใหห้ มด พอเราได้มาเป็นครู มเี พ่ือนท่ี ทำ� งานส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว สอนเด็กด้วยความตั้งใจทำ� ไห้เรามแี นวทางในการสอนและการจัดกจิ กรรม มากขน้ึ ในขณะเดยี วกนั เรากเ็ รม่ิ เขา้ หาผปู้ กครอง ได้พูดคยุ เพอ่ื ใหศ้ นู ยพ์ ฒั นาไปในทศิ ทางเดยี วกนั บางครั้งผู้ บริหารไม่เหน็ ดว้ ยกบั เรา เหน็ เราท�ำงานขา้ มหนา้ ข้ามตา แตไ่ ม่เคยทจ่ี ะเขา้ มาดูเราท�ำงานว่าตลอดเวลาท่ีผ่าน มาเราทำ� งานเพื่อเดก็ มาตลอด จนกระทั่งไดเ้ ขา้ ร่วมโครงการมหัศจรรยส์ อื่ สรา้ งสรรค์ มีแนวทางการพฒั นาตนเองและเด็ก จงึ คิดวา่ ตอ่ ไปนี้เราจะกล้าขอมากขน้ึ กลา้ บอกถึงความเปลี่ยนแปลงทเ่ี กดิ ขึน้ ได้อยา่ งเต็มที่ ไม่กลัวผลทจี่ ะออกมาอยา่ งไร ๔๘ กล้าเผชิญกับปัญหามากขึน้ บัดนี้โครงการมหศั จรรยส์ ือ่ สรา้ งสรรคก์ �ำลังจะจบลงในอีกไม่กว่ี ันขา้ งหน้า กว่าผ้บู ริหาร ผปู้ กครอง เพื่อนรว่ มงานจะมองเหน็ ถงึ ความเปลีย่ นแปลงของเรา เราตดั สนิ ใจที่จะยา้ ย แตไ่ มว่ า่ เราจะไปอยู่ทไ่ี หน โครงการมหศั จรรยส์ ่ือสร้างสรรค์จะตามตดิ ตัวเราไปตลอด ...เพราะแค่เราเปลยี่ นความคดิ คนอ่ืนได้ เราก็จะไปสร้างงานต่อไป เมตตา รอดประเสริฐ ศพด.บา้ นหนองปนื แตก จ.เพชรบรุ ี รนุ่ 4 ปี 60