นิทานปีกผีเสื้อ

ปกผีเสื้อ รางวลั ชมเชยผลงานการประกวดนทิ านคุณธรรมสอนใจ โดย...นางสาวภาริอร วชั รศริ ิ ณ สวนดอกไมแหง หน่ึง ท่ีเตม็ ไปดวยดอกไมสสี วยนานาพนั ธซุ ึ่งสงกล่นิ หอมอบอวลไปทวั่ 32 นิทานคณุ ธรรมสอนใจ

มีแมลงตัวเลก็ ๆ ทีม่ าหากนิ อยใู นสวนเหลานอี้ ีกมากมาย เพราะตา งก็ พากันชนื่ ชอบในรสของน้ำหวานจากเกสรของดอกไม จงึ ทำใหผ ึ้ง ผเี ส้อื และแมลงปอ ตา งก็ชกั ชวนกนั มาท่สี วนแหงนีเ้ ปน ประจำทุกวนั เพราะนอกจากจะไดน ำน้ำหวานกลับไปยงั ท่อี ยอู าศยั แลว ก็ยงั จะไดบินเลน ลมดว ยกนั อยา งสนุกสนานอกี ดว ย และเมอื่ ถึงเวลาที่ดวงตะวันจะตกดิน แมลงทุกตวั กจ็ ะพากันบินกลบั ไปยังรงั ทอ่ี ยูอาศัยของตน สำนกั งาน ป.ป.ช. 33

ในวันนเ้ี ปน ชว งฤดูหนาวจึงทำใหท อ งฟามืดเร็วกวา ปกติ ผงึ้ ผเี สือ้ และแมลงปอ ซง่ึ กำลงั เพลิดเพลินกับน้ำหวาน จนลมื เวลา อยูนั้น จึงตอ งรบี บนิ ออกจาก สวนอยา งรวดเร็วกอ นท่ีทองฟา จะมืดสนิท และดวย ความเรงรบี นั้นเองท่ีทำใหปก ของผเี สอ้ื ตวั หนึง่ ไปเกย่ี วเขากบั หนามแหลมของ ดอกกุหลาบ จึงรว งหลน บนพน้ื ของสวนโดยทผ่ี เี สือ้ ไมท นั ไดรตู วั เม่ือตกดกึ ถงึ เวลากลางคืน เทวดาผดู แู ลสวนไดออกเดินตรวจตราดอกไม พืชพนั ธใุ นสวนแหงนี้ มาพบปก เขาและเกิดตดิ ใจในความสวยงามเปนอยา งมาก จึงทำใหเทวดาองคน ัน้ ตดั สินใจจะรูใหไดวา ปก ทไ่ี ดพ บน้ันเปนปกของใคร เชา วนั รงุ ข้นึ เทวดาองคเ ดิม ไดเรยี กประชุมแมลงทุกตัวทมี่ าหากนิ ในบรเิ วณสวนแหง นี้ และกลาววา “เราอยากจะรวู า ปกท่ีอยใู นมือเรานี้ เปน ของใคร หากผูใดเปน เจา ของปก เราจะใหพรแกผนู น้ั หนึง่ ประการ” 34 นทิ านคณุ ธรรมสอนใจ

เมือ่ ไดย นิ ดงั น้นั แมลงปอซึ่งไดยนิ คำทเี่ ทวดาพดู ท้ังหมด ก็เกดิ ความต่ืนเตน เปนอยา งยงิ่ เพราะการไดพรเปนเรื่องทน่ี ายนิ ดีและวิเศษที่สดุ สำหรบั เหลาแมลง ท้ังหลาย แมลงปอจงึ เกดิ แผนการบางอยางขน้ึ ในใจ และเตรยี มดำเนนิ การ ตามแผนนั้นอยา งรวดเร็วในเวลาเย็นของวนั นนั้ เอง เม่อื ถงึ ชว งเวลาตกเย็นแมลงปอได ชกั ชวนใหผ ีเสือ้ ตวั หนงึ่ ไปชมิ น้ำหวาน ซ่งึ อยบู นเกสรของดอกไมใ นสวนแหง นี้ โดยไดกลาววา นำ้ หวานจาก ดอกไมดอกนมี้ คี วามหวานหอม เปนอยางยิ่ง จึงอยากใหผีเสื้อไดลอง ชิมเหมือนตนบาง ผีเสือ้ ไดย ินดังนน้ั จึงบินตรงเขาไปกนิ น้ำหวานอยา งเอรด็ อรอ ย โดยไมรูว าน้ำหวานจากเกสรท่ีไดก ินอยนู ั้น จะทำใหเกิดอาการงวงนอน และหลบั สนทิ ในทายท่ีสดุ ...ผา นไปเพียงไมนาน ผีเส้อื ตวั นนั้ กห็ ลับสนิท แมลงปอจึงไดข โมยปก ของผีเส้ือมาติดทห่ี ลงั ของตนเอง และบินกลับไปที่รัง ดว ยความสุขใจ สำนักงาน ป.ป.ช. 35

เชาวันรงุ ขน้ึ เทวดาไดเรียกประชุมเหลาแมลงอกี ครั้ง โดยในครั้งนี้ เทวดาไดถ ามผงึ้ เปน ตวั แรกวา “เจารหู รอื ไม วาปก น้ีเปน ของผใู ด” ผ้งึ จึงไดต อบตามความเปน จรงิ ไปวา “ปก นเ้ี ปนของผีเสอ้ื ” เทวดาถึงไดบ อกแกผ ้ึงวา “เราไมเ คยเห็นลกั ษณะของแมลงในสวนนเ้ี ลยวา เปนอยางไร ทง้ั นเี้ พราะเราออกตรวจตราเฉพาะเวลากลางคนื เจาพอจะบอกเราไดไหมวา ผเี ส้ือมลี ักษณะเปน เชนไร?” ผึ้งไดย ินดังน้นั จงึ ตอบกลบั ไปวา “ผีเสอื้ น้นั เปน แมลงทม่ี ปี ก สสี วยสดใสอยทู ี่ กลางหลงั รปู ทรงของปกนน้ั โดดเดนสะดุดตา หากทานไดพบสักครงั้ กค็ งจะสามารถ จดจำไดอยา งไมย ากเย็น” 36 นทิ านคุณธรรมสอนใจ

หลังจากน้ันไมนาน เทวดาจึงได ถามคำถามเดมิ กับแมลงปอและผเี สอ้ื บาง “พวกเจารหู รอื ไมว า ปกนีเ้ ปน ของผูใด?” ทง้ั แมลงปอและผีเส้อื ตางกบ็ อกวา ปกนัน้ เปนของตน จึงทำใหเกดิ ความ สงสัยแกเ ทวดาเปนอยา งมาก.... เทวดาจงึ ไดก ลา ววา “ลักษณะรปู รา งของพวกเจา ท้ังสองไมม คี วามคลา ยคลงึ กนั สักเทา ไร ไมนา จะเปนแมลงชนิดเดยี วกัน จะมปี กเหมอื นกนั ราวกบั ถอดแบบมาได อยางไร?.... เม่ือสกั ครูน ม้ี ีแมลงตัวหนง่ึ บอกเราวา ปกนี้เปน ของผีเส้ือ เราจึงอยากรู วาเจาตวั ใดกันแน ท่แี ทจริงแลว เปนผเี สื้อ ใหบ อกความจรงิ แกเราเถิด...” แมลงปอและผเี สื้อตางกอ็ า งวาชือ่ นน้ั เปน ของตนท้ังส้ิน เทวดาจึงหาทางพสิ ูจนดว ยการ บอกใหแมลงทั้งสองบนิ ขนึ้ ไปบนทอ งฟา ในขณะทีม่ ลี มพัดแรง ผีเสือ้ น้ันเม่อื บินขน้ึ ไป ก็กางปกแผออกอยางสวยงาม ในขณะที่ ปกทอี่ ยบู นกลางหลงั ของ แมลงปอนน้ั กลับรว งหลดุ และปลวิ ไปตามแรง ของลม สำนกั งาน ป.ป.ช. 37

เทวดารูสกึ โกรธแมลงปอเปน อยางมาก ทัง้ นี้เพราะแมลงปอพูดโกหกถึงสองหน เทวดากลา ววา แมลงปอนั้นไมมคี วามซอ่ื สตั ยใ นตนเอง และยังไมม ีความภูมใิ จ ในตัวเองอีกดวยหากทำผดิ แลวยอมรบั ผิดก็จะไมม ีใครถือโทษโกรธเคือง แตเม่อื ทำผิดแลวยังไมยอมรบั ผิด โกหกปด บงั ซำ้ แลว ซ้ำเลา กจ็ ะทำใหผ อู ่ืนไมใ หอภยั ในสง่ิ ทไ่ี ดท ำลงไป การทำผิดนั้นไมใชเรอ่ื งทน่ี าอายเลยแมแ ตน อย เพราะไมวา ใครๆ ก็สามารถทำผดิ ไดดวยกันทั้งนั้น แตการทำผิดโดยตงั้ ใจ และไมร ูจักยอมรับผดิ น้ัน เปนเรอื่ งที่นาละอายทส่ี ุด ยง่ิ ไปกวานัน้ แมลงปอยงั ไดขโมยปก มาจากแมลงตวั อ่นื จึงทำใหแ มลงตัวนั้นไดร บั ความเดอื ดรอ น ถอื วา เปน สิง่ ทไ่ี มควรทำเปน อยา งมาก เทวดาจงึ ลงโทษแมลงปอใหไดรบั บทเรยี น และรูจ กั สำนกึ ผิด โดยการไม อนญุ าตใหแ มลงปอเขามาเท่ยี วเลนและดื่มกินน้ำหวานจากสวนแหง นี้อกี และยังหา ม ไมใ หแมลงตัวอืน่ ๆ เขาไปคุยเลนกับแมลงปอ เพราะกลวั วา จะทำใหแมลงตัวอ่นื ๆ ติดนสิ ยั ท่ีไมด ไี มมคี วามซ่อื สตั ยม าจากแมลงปออกี ดวย 38 นทิ านคณุ ธรรมสอนใจ

สว นผึง้ นั้น เพราะไมพดู โกหก และยังทำใหเ ทวดารวู า ท่ีจรงิ แลว ปกนั้นเปน ของ ผเี สอื้ เทวดาจึงรสู ึกพอใจเปน อยา งมากและอนุญาตใหผ ึ้งเขา มาเก็บเกีย่ วน้ำหวาน จากดอกไมใ นสวนไดทกุ เวลา และสามารถเกบ็ ไดมากเทาที่ตอ งการอีกดว ย ในสว นของผีเสื้อนน้ั เพราะพดู แตค วามจริง มีความซือ่ สัตย เทวดาจงึ ได ใหพ รหนงึ่ ประการตามทไ่ี ดใ หส ญั ญาไว นนั่ คอื ใหผีเสอ้ื มปี กทีม่ ีสีสนั สวยงามแบบนี้ ตลอดไปตราบจนช่ัวลกู ชัว่ หลาน และมีลวดลายแปลกใหมเพม่ิ ขนึ้ เร่อื ยๆ เพือ่ ย้ำเตอื นถงึ ความงามของผเี สือ้ ใหทุกคนไดเห็นถว นท่วั กนั หลงั จากนั้นผีเส้อื จึงกลายเปน ทรี่ จู กั ของแมลงทุกตัวในสวนแหง น้ี วาเปนแมลงทมี่ คี วามซอื่ สตั ย และนาคบหา จงึ ทำใหผ ีเสื้อมเี พื่อนเพิ่มข้ึนอยา งมากมาย และทำใหส ามารถใชชวี ติ ภายใตค วามรมรน่ื ของสวนแหง นี้ไดอ ยา งมี ความสขุ ตลอดไป... สำนักงาน ป.ป.ช. 39