นิทานอีสป

นิทานอีสป จดั ทำโดย นำงสำว สุชำดำ สันทอง รหัสนกั ศึกษำ 62128186006 คณะครุศำสตร์ สำขำวชิ ำกำรศกึ ษำปฐมวยั

นทิ านอีสป เร่ืองหมาปา่ กบั ลกู แกะ

กำลคร้งั หน่ึงนำนมำแล้ว มีหมำปำ่ ตัวหนง่ึ มันเดินผำ่ น หนองนำ้ เล็กๆ ใกลท้ ีอ่ ยอู่ ำศยั ของมนั มันเหลือบไปเหน็ เจ้ำลูกแกะตวั หนึง่ กำลังกินน้ำอย่ำงมี ควำมสขุ ในขณะน้นั มนั รู้สกึ หวิ พอดี จงึ คิดวำงแผนจบั ลกู แกะกนิ เป็นอำหำรแต่ว่ำมนั ไมอ่ ยำกจะถกู ตรำหน้ำว่ำเปน็ หมำ ป่ำทีอ่ นั ธพำล ดรุ ำ้ ย จึงยงั ไมฆ่ ำ่ ลูกแกะตวั นน้ั ทนั ที

เจ้ำหมำปำ่ เดนิ เข้ำไปหำลกู แกะท่ีกำลังกนิ น้ำอยู่ แลว้ พูดวำ่ “อะไรกนั นี่ เจำ้ ลูกแกะเกเร เจ้ำกล้ำดอี ย่ำงไร จงึ ทำให้น้ำข่นุ เปน็ โคลนจนข้ำกินไม่ได”้ ลูกแกะตอบกลบั มำอยำ่ งใสซื่อว่ำ “ฉนั เสยี ใจ แต่ฉันคดิ ว่ำ ฉนั ไม่สำมำรถทำให้นำ้ น้ันขุ่นจนทำ่ นกนิ ไม่ได้ เพรำะฉนั อยปู่ ลำยนำ้ จะไป ทำให้น้ำขุ่นจนถงึ ทที่ ี่ทำ่ นยนื อยู่ได้อยำ่ งไร” หมำป่ำตัง้ ใจจะหำเรือ่ งกับลูกแกะใหไ้ ด้จงึ พูดวำ่ “บำงทีมนั ก็อำจจะเปน็ ได้ แต่เมื่อหกเดือนก่อน เจ้ำคนพำล เจำ้ ได้ดำ่ ข้ำลับหลัง” ลูกแกะตอบ “มันจะเปน็ ไปได้อย่ำงไร ในเม่ือตอนนั้นฉนั ยงั ไมเ่ กิด” หมำปำ่ พูดอยำ่ งโมโห “อะไรกัน เจำ้ ชำ่ งไม่มีควำมละอำย ครอบครัวของ เจ้ำเกลียดครอบครัวของข้ำ ถ้ำไม่ใช่เจ้ำเป็นคน ดำ่ ก็คงเปน็ พ่อของเจ้ำ” พอส้นิ คำพดู ของหมำป่ำ มนั ก็กระโจนเข้ำใสล่ ูกแกะ แล้วฉีกเนื้อกนิ โดยทนั ที

นทิ านเรอ่ื งนี้สอนให้รู้วา่ คนพำลมักมเี หตผุ ลนำนำประกำรทจ่ี ะทำช่วั …โดย ไมใ่ ห้ผ้อู นื่ กลำ่ วหำว่ำตนเองชัว่ ผ้ทู ม่ี ีนิสัยพำล…ย่อมหำเหตุทจี่ ะพำลผู้ไมม่ ีควำมผิด ใหจ้ งได้

นิทานอสี ป เรื่องสุนัขจ้งิ จอกกบั เงา

เยน็ วนั หน่งึ เวลำใกลพ้ ลบคำ่ ดวงอำทิตยเ์ ป็นสีแดงเลือด หมูกำลังจะลับขอบฟำ้ ได้มสี นุ ัขจ้ิงจอกตัวหน่ึง…เดนิ มำตำมถนน ซ่ึงมันเดนิ หันหลงั ใหก้ บั ดวงตะวันทกี่ ำลังจะตกดนิ ทนั ใดน้นั เม่ือมันรู้สกึ ประหลำดใจมำก เม่ือเหน็ เงำของตัวเองบนพน้ื … เงำดำทบึ ยำวและใหญ่ อนั เนอื่ งจำกแสงอำทติ ย์ปรำกฏบนถนน และเคลื่อนที่ไป พรอ้ มกบั ตัวของสนุ ขั จงิ้ จอก มนั แปลกใจกบั เงำของตัวมันเองเปน็ อย่ำงมำก และเงำนนั้ กด็ ูเหมือนกบั ว่ำไดเ้ ดินนำหน้ำมันไปตลอด เสยี ด้วยสิ ”ว้าว…มนั ชง่ั เปน็ เงาที่ใหญ่โตมากเลยนะเน่ีย“

หากเงาของข้าใหญ่ขนาดนี้ ก็หมายความวา่ ตวั ของข้า เองนนั้ ก็จะตอ้ งใหญ่เหมอื นกันดว้ ยนะ่ สิ” มันเกดิ ควำมคดิ ที่หย่ิงผยองขึน้ มำ และเริม่ ออกเดินตอ่ ไปเรอื่ ย ๆ ต่อมำมเี สือตวั ใหญ่มำกตัวหนงึ่ ออกมำปรำกฏตัวขนึ้ ที่ ตรงหน้ำของสนุ ขั จิ้งจอก และไดห้ ยุดยืนน่ิงอยู่ที่ตรงเงำมนั พอดี

เจ้ำสนุ ขั จิ้งจอกเม่ือเห็นเช่นน้นั จึง เปรยี บเทยี บขนำดของเงำตัวเองกบั เสอื ตัว นัน้ พรอ้ มเอย๋ ขนึ้ วำ่ “จากท่ขี ้าดแู ล้วนะ..เจ้าตัวเลก็ กว่าขา้ มาก ฉะนน้ั ขา้ จงึ ไมจ่ าเปน็ ต้องกลัวอะไรทงั้ สน้ิ ” สุนขั จิง้ จอกยังพูดแบบหยิ่งยโสตอ่ อีกด้วยว่ำ ”เฮ้…เจ้าเสือน้อย…คุกเขา่ ลงต้อนรบั ขา้ เดี๋ยวนี้นะ…จนกว่าข้าจะเดินผ่านไป”

”ก้าววว! อัายสนุ ขั จง้ิ จอกผอมแห้ง ถงึ แม้วา่ เม่ือกอ่ นนี้ ข้าจะเคยคิดว่าหากกินเอ็งเข้าไปคงจะไม่อร่อย แตต่ อนนขี้ า้ ไม่อาจที่จะยกโทษให้เอง็ ได้เสียแล้วสิ กา้ ววว” สุนขั จิ้งจอกจงึ ต้องพบกับจุดจบคือถกู เสอื กินเป็นอำหำร ที่เกดิ จำกมันสำคญั ผิด…คิดหลงไปกบั เงำของตวั มันเอง

นิทานเรอื่ งน้สี อนให้รู้ว่า “กำรหลงตวั เองคดิ วำ่ ยง่ิ ใหญ่เหนือใคร ๆนั้น…อำจนำมำซึ่งควำมล้มเหลวในภำยหลังได้”