Ryan reynolds

   พีรหสั นอ้ งรหัส ไรอนั × แพรวา ไบรอัน× ฟาใส   สารวตั รนักเรยี น ไบรอนั ไรอนั  เเพรฟา เดก็ นสิ ัยไมด่ ี เพราะปะนหาส่วนตวั  

  “มึงโวย้ ยยย ขนมมาเเลว้ ววว!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายของเพือนในชันอยา่ งกูเอง ‘ฟาใส’ เดนิ กระโดดโลดเต้นพรอ้ มถุงขนมสองถงุ ใหญใ่ นมอื หนงึ ถงุ ยืนให้เพือนรักสุดสนิท ‘เเพรวา ’เธอ รบั มาอยา่ งยิมๆ   “ในทีสุด!!! หลงั จากหายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอยมากนาน!!!” เเพรวาอยากจะร้องไห้ใหน้ าํ ตาเปนสายเลือดใหร้ ู้เเล้วรู้รอด คือถา้ มนั เพิงเล่นกไ็ มเ่ ปนไรไง นมี นั เปนอาทติย์เเล้วเพิงไดถ้ งุ เเรกเนีย!!! เพือนคนอนื ได้โครมๆ นาํ หนักขนึ กันหมดเเลว้ มงั หนะ กนิ เเตข่ นม ไอเ้ พือนรักตรงหน้านีกเ็ คยไดไ้ ปครงั หนึง เเลว้ พีเเกก็หายยาวเลย จนตอนนี นีไง ถุงขนมตรงหน้านไี ง โอ้โห้ พูดทไี รซึงทกุ ท ี “เเพรวา มคี ําใบ้ไหมอะ่ ?” เสียงใสๆเอย่ ถามเพือนตัวเอง ดวงตาสีนาํ ตาลจอ้ งมองถุงขนมเพือนจนอีกนิดหนงึ มันกจ็ ะทะลุเเล้ว เจา้ ของขนมเรมิ อา่ นโพสอิทอย่างชา้ ๆ  “RN007  โทษทนี ะ พีเพิงจาํ ได้วา่ มีน้องรหสั “  “งกี ็ไดเ้ หรอ?” “อา่ นต่อน่าเเพรวา~~~” “จ้าๆ”  “คําใบ้ เอาไปสันๆไดใ้ จความ เเละเข้าใจงา่ ย พีเปนยนู ิคอร์นทโี คตรหล่อ”  “ยูนิคอรน์ บ้านไหนหลอ่ ว่ะมึง” ฟาใสถามอยา่ งงงๆ ส่วนไอค้ นอ่านจบเเม่งนงั กุมขมบั เปนทเี รียบรอ้ ยเเลว้ คิวเข้มขมวดจนเเทบจะผูกกนั เปนโบว ์ “ไมร่ ู้ว่ะ บา้ นพีเเกเเหละมงั ว่าเเตค่ าํ ใบ้เเกอ่ะฟา” ถึงฟาใสจะไดข้ นมมาเเลว้ ครงัหนึง เเต่กระดาษทตี ดิ มาไร้ซงึ คําใบ้ มเี เตร่ หสั สายเเละชือของเธอเพียงเทา่ นัน  1

 “BY800  พีผวิ ขาว ผอมๆ ออกเดก็ เรียนนดิ ๆ เพือนพีบอกพีตาสวย ออ้ รวยดว้ ยนะ” เงยี บเลยจ้า เเดกจุดทงั คณะ ฟาใสหันมองเพือนสนิทอย่างเเพรวาเปนเชงิ ขอความช่วยเหลอื  “ผิวขาว ผอม เดก็ เรยี น ตาสวย ผู้หญิงปะมงึ ? ผชู้ ายผิวขาวสมยั นเี เม่งไม่มเี เล้วเเล้วใครจะมใี ครเขยี นบอกความรวยตวั เองขนาดนี ” เเพรวาตอบ  “กจ็ รงิ ลายมือสวยดว้ ย” ฟาใสตอบกลบั กอ่ นจะหนั ไปมองทางประตูหอ้ ง “อาจารยม์ าล่ะ กลับทีก่อนน้า” บอกลาพอเปนพิธีเเล้วรีบเดินกลบั โต๊ะของตนเอง  เวลาล่วงเลยไปถึงเลิกเรยี น แพรวาฟุบลงกะโตะ๊ อยากตะโกนลนั หอ้ งใหร้ ูเ้ เล้วรู้รอดว่า   ‘กูเรียนไมร่ ู้เรอื ง!!!!’ สิงทอี าจารยส์ อนตงั เเตว่ ิชาเเรกยนั สุดทา้ ยของวันนี ถามตรงก็ตอบตรงๆเลยวา่ ไม่เข้าใจเลยสักนิด เเพรวาลุกขนึ ยืนเกบ็ ของใส่กระเปาอย่างชา้ ๆ ก่อนจะหันมองเพือนรกั ทีนังอยู่อกี เเถว ไอ้นีเเมง่ เรียนเก่งจะตาย ทกุครงั ทีเเพรวาพูดเเบบนี คําตอบทีมักจะไดม้ ากค็ อื  “เกง่ บ้านเเกสิ” ทุกทเี ลย ฟาใสเกบ็ ของเรียบรอ้ ยเเล้ว ทีเกบ็ เร็วไม่ใช่ของน้อยนะ เกบ็ กอ่ นออ๊ ดเเม่งจะดงั อกี    “วา วันนีเรามนี ดั กนั นา้ าา” เกลียดจรงิ ๆเวลามนั ทาํ เสียงงงุ้ งงิ    “จ้าๆ” ทังสองออกมาทหี น้าหอ้ ง ยนื คุยกันสักพักกอ่ นจะเดนิ ออกไปพรอ้ มกนั  “แอดเฟสพีรหัสยงั อ่ะ ทีเปนเฟสห้องพีเขาอ่ะ” ฟาใสเอย่ ถาม พลางเปดโทรศัพท์ใหด้  ู“เเอดเเล้วๆ เพิงรับเมือกเี ลย” ว่าเเล้วก็หยบิ ขึนมาดูหน่อยดกี วา่ เเพรวาหยบิโทรศัพทข์ นึ มา หน้าจออันเเสนค้นุ เคยปรากฎการเเจง้ เตือนของเเชทปริศนา อ้อ...ของพีรหสั นิวเรียวกดเข้าไปในเเชทนนั อย่างใจเยน็ โดยเนอื หาดา้ นใน มรี ูปภาพทีเเอบถ่ายเธอหนงึ รปู เเละประโยคง่ายๆ  ‘ไปเทียวไหน อย่าเกยี วใจพีไปดว้ ยนะนอ้ ง~~’  2

 อือหือ เสียวไดใ้ จ  “ฟามึงดดู ิ” เเพรวายนื โทรศัพทใ์ หเ้ พือนด ู“เสียวมัค” ฟาใสเบะปาก ตอนนีทงั คู่กําลงั เดินทางไปชาบหู นา้ โรงเรียน ขายาวๆของทังสองกา้ วเดนิ ไปโดยไมม่ คี วามรบี ร้อน ใช้เวลาประมาณ 10 นาทีก็ถึงทีหมายโดยสวัสดิภาพ เลอื กโตะ๊ นงั เรยี บรอ้ ย เเละเรมิ ลงมือสังอาหาร   อาหารมากมายถกู เรียงบนโต๊ะ สองสาวหยดุ บทสนทนาทุกสิงอย่างเเละเรมิ ทาํ การกาํ จดั อาหารทนั ท ี   ครืดๆ เเรงสันสะเทือนจะโทรศัพทเ์ รยี กความสนใจจากเจา้ ของได้ไมย่ าก ฟาใสวางตะเกยี บก่อนจะเปดมนั ขนึ มา หน้าจอเเสดงการเเจง้ เตอื นจากเเชทปริศนาจากพีรหสั นวิ เรียวกดเข้าไป อ่านมนั ชา้ ๆกอ่ นจะส่งมันให้เพือนด ู ‘ให้พีจ่ายให้นะคะ’    เเพรวาอา่ นข้อความดังกล่าว พร้อมกบั พนกั งานทีเดินเข้ามาหา    “นอ้ งๆครบั มพี ีจา่ ยค่าชาบใู ห้เเล้วนะครับ ทงั คู่เลย”   เ×ย พีเเม่งสายเปย์!!!       3

หลังจากพบเจอประสบการณพ์ ีสายเปย์ในวนั นนั ทําให้ทงั สองเพือนรกั อยา่ งฟาใสเเละเเพรวา เกาะขอบผนังตกึ ข้างห้องร่นุ พี ทําตัวลบั ๆล่อๆ จนคนเดินผา่ นเริมหันมอง นอ้ งปกตนิ ะคะพี ปกติด ี“มงึ ว่าใครว่ะ” เเพรวาเปดบทสนทนาด้วยคาํ ถามสุดคลาสสิกทที กุ คนตอ้ งถาม  “เราหยุดการหาพีรหสั สักเเปปนะเพือนเเล้วดนู ูน้ ” ฟาใสชชี ายหนุม่ ลูกครึงตรงประตหู อ้ ง เเละเเนน่ อนว่า...พีเขาหล่อมาก   “เรารจู้ กั ๆ พีเขาชอื ไรอัน เปนลกู ครงึ เว้ย” เเพรวาตอบ “เเล้วขา้ งๆอะ่ ?” “พีไบรอนั เพือนสนิทพีเเก ลูกครึงเหมอื นกัน” ฟาใสพยกั หนา้ เเตเ่ ดยี วนะ “ทาํ ไมมงึ รดู้ จี งั วะ่ คะ?” “กเู กง่ ” เออกยู อม ฟาใสไมไ่ ดต้ ่อบทสนทนาข้างตน้ ดวงตาสีนําตาลจอ้ งมองพีๆสองคนนนั อย่างหลงใหล ไม่สิ คนขา้ งๆตา่ งหาก ชอื อะไรนะ ออ้ ..ไบรอัน   สงสัยจะไมใ่ ชเ่ เคฟ่ าใสเเลว้ สิ เสียงหัวใจเตน้ สะทอ้ นดังก้องในหัวของเเพรวายามทพี ีไรอนั เขาหันมาสบตาเเละยิมให้ ชอ๊ ตนี ตายทงั คณะคะ่     “เรียนรูเ้ รืองม่ะ?” ตังเเต่เจอช๊อตเเอคเเทคเมือเช้าทาํ เอาสติสตางคข์ องทงั สองเพือนรักหลุดลอยไปจนก่ไู มก่ ลบั ฟาใสส่ายหน้าใหก้ บั คําถามของเเพรวา พลางกม้หนา้ มองกองการบา้ นบนโต๊ะเรียนอยา่ งหนา่ ยๆ  “กวู ่าวนั นไี ม่ไดน้ อน” ฟาใสตอบพลางมองตาเเพรวา ใบหน้าใสงาํ งออย่างเห็นได้ชัดอยา่ วา่ เเต่ฟาเลยเเพรวาก็ทําเหมือนกัน   “กนิ ขา้ วเถอะปะ” เเพรวาพูดกอ่ นจะเดนิ ออกไปรอหนา้ หอ้ งเหมือนเช่นทกุ วัน    “ซอื หนมใหพ้ ีรหสั ปะ?” ฟาใสเงยหนา้ จากจานข้าวของตนเอง ก่อนจะเอย่ ถาม เสียงออื องึ ให้โรงอาหารทาํ ให้ทังสองต้องพูดเสียงดังขนึ ไปอกี เอาง่ายๆ ฟาใสเเทบจะตะโกนใส่หเู เพรวาเเลว้  “ซอื ดิ จะขอคําใบเ้ พิมเนีย ยูนิคอร์ดอะไรไม่เข้าใจ”ควิ ของเเพรวาขมวดเปนโบว์รอบทีรอ้ ยของวันเมือนกึ ถึงคาํ ใบ้สุดติงตอ๊ งของพีรหสั ทังสองใชเ้ วลาสักพัก 4

จดั การกับอาหารตรงหน้า พอมาคิดๆดเู เลว้ ทาํ ไมนยิ ายเรอื งนีมีเเตฉ่ ากทตี อ้ งกินว่ะคะ?     “ซอื ไรด~ี ~” เเพรวาพึมพําอยคู่ นเดียวในรา้ นสวัสดิการของโรงเรยี น เดินวนไปวนมาจนฟาใสทีซือของเรียบรอ้ ยเเละยนื รออยขู่ ้างนอกเริมราํ คาญ กว่าจะซือของเสร็จก็ปาไป ห้านาที ขายาวๆของสองเพือนซเี ดนิ ตรงมายงั ตกึ ของรุน่ พีทีเเมง่ อยู่คนละทีกะตึกตัวเองเลย ไกลโว้ยยยยยย เเต่อยา่ งนอ้ ยกน็ า่ จะเจออาหารตาบ้างเเหละออุ  ิ   “เเกวางกอ่ นเลยฟา” “เอางนั ออ่ ?” ฟาใสทําตามทเี เพรวาบอก เธอเดินเขา้ ไปในห้องทไี รซ้ ึงคนอยูก่ ่อนจะเอาชอล์กเขยี นชีวา่ ขนมนมี าจากใคร ก่อนจะตามด้วยเเพรวา  “นอ้ งผดิ หอ้ งเปลา่ ครับ” เสียงทุม้ เเหบซงึ ฟงดูเอกลักษณ์เอย่ ขนึ สองเพือนซีพากนัหันมองบคุ คลปริศนาทีนงั ยมิ ใหก้ ับพวกเธออยู่ เเละเเนน่ อนไมไ่ ดม้ ีคนเดยี ว   มาเปนฝรงั เเพคคเู่ ลย   ไหนบอกไมม่ คี นอยไู่ ง!!!   สองหนุม่ ลูกครึงพากนั ยิมน้อยยิมใหญใ่ ห้กับบุคคลตรงหนา้ ทงั สอง ฟาใสขยับเข้าไปเกาะเเพรวาอยา่ งเขินๆ พีไบรอันน้องจะละลายเเลว้ วววววว ตดั มาทางเเพรวาตานีตาเยมิ เเล้วจ้า   “ได้คาํ ใบอ้ ะไรกนั ล่ะน้อง?” ไบรอันถาม  5

“ของหนูเปน ขาว เพือนพีบอกวา่ ตาสวย รวยดว้ ย คะ่ ” ฟาใสตอบพีไบรอันเสียงใส โอ้ยตายๆเสียงพีทําสติน้องหลุด  “พีเปนยนู คิ อรน์ ทโี คตรหลอ่ อันนีคาํ ใบท้ หี นูได”้ เเพรวาตอบเชน่ เดยี วกัน “คิก..โทษๆ พีขอโทษ” พีไบรอันเอามือปดปากท่าทางอยา่ งนนั เดาไดไ้ มอ่ ยากเลยว่ากําลงั กลนั ขาํ อย ู่  “ใบไ้ ดส้ ้นตีนมากเลยอ่ะ ใครนะอยา่ ให้ร้”ู รนุ่ พีชือ ไรอัน กล่าวอย่างหงดุ หงดิ  พลางส่งสายตาอาฆาตให้เพือนรักของตนเอง “กลับหอ้ งไปได้เเล้วไปๆๆๆ จะเรยี นเเล้วเนีย” ไรอนั เอ่ยไลร่ ่นุ นอ้ งทยี ืนอยู่หนา้ห้อง ปดมอื ไปมาเปนท่าประกอบ   “ใช่ ไปเรียนไดเ้ เลว้ ”ไบรอนั ทหี ยดุ หวั เราะได้สักที เอ่ยสมทบ    “กไ็ ด้คะ่ ”ฟาใสตอบกอ่ นจะกันไปหาเพือนสาว เเพรวาพยักหนา้ เเลว้ เดนิ จับมือฟาใสออกไป อะไร...อะไร...มนั กป็ กติอะ่ ! ก็เพือนกันไง เพือนกนั ! นนี ิยายชายหญิงนะไมใ่ ชห่ ญิงๆ!  ทงั สองเดนิ ถงึ หอ้ งอยา่ งรวดเร็ว โต๊ะครูทไี ม่น่าจะเปนได้อีกเเล้ว มเี เต่กองขนมของร่นุ พีทสี ่งใหส้ ายรหสั    “เเพรวามขี องตัวด้วย” ฟาใสหยิบพวงกญุ เเจยูนิคอร์นสีฟุงฟริงขึนมากอ่ นจะส่งให้เพือน  “ของตวั กม็ ”ี เเพรวาหยบิ ขนมถุงใหญใ่ หเ้ ช่นกัน พีของฟาใสนีเเม่งสายเปย์จริงๆวะ่ อจิ นะเนีย ทังสองเเลกของกันกอ่ นจะกลับไปนงั ประจําทขี องตนเอง เเพรวาอา่ นโพสอทิ ทตี ิดมาอยา่ งชา้ ๆเชน่ เดิม  ‘RN007 ไวใ้ ช้คกู่ นั นะน้อง’  และเเพรวาก็อมยิมใหก้ บั มนั    6

 ทางฟาใสกเ็ ปดดูถงุ กระดาษถุงใหญ่ทดี า้ นในเต็มไปดว้ ยขนม ประเด็นมนั ไมไ่ ด้อยู่ตรงนนั อยู่ตรงทีเเตล่ ะชินเเมง่ ของเเพงเว้ยเเกร ของตา่ งประเทศลว้ นๆ ฟาใสรีบหยบิ โพสอทิ ขึนมาอ่าน  ‘BY800 นอ้ งฟา พีหวงั วา่ น้องจะชอบนะคะ   รีบหาพีใหเ้ จอน้า พีรออย’ู่   ว้าว! พีสาวคนนรี วยดีจงั เลยยยยย!!     “เเพรวา มีคาํ ใบ้มาเเหละ” เสียงเพือนในห้องตะโกนบอก ช่วงหลงั ๆมานีพีรหัสเรมิให้ของเธอบ่อยขนึ ไมข่ องสีฟร่งุ ฟรงิ ก็ขนมหวานทีหวานจนนาํ ตาลเเทบขึนหัว แพรวาพยักหนา้ รับ พลางเดินไปรบั ของจากเพือน ถ้าถามว่าฟาใสไปไหน คอื มนัยังไมม่ าเฉยๆ เเพรวาก้มอา่ นกระดาษคําใบเ้ หมือนเดนิ เช่นทุกวัน  ‘จะเฉลยเเล้ว เจอพีรึยงั ’ เนือความบนกระดาษจบเพียงเท่านเี เละด้านลา่ งมีรปู วาดน่ารักๆอยา่ งยนู ิคอรน์ ประดับ ทาํ เอาเเพรวายมิ กวา้ งทุกครังไป  “จะมวี ันไหนไหมทเี ข้าหอ้ งมาเเลว้ ไม่เหน็ มงึ ยมิ กบั กระดาษอะ่ ” ฟาใสทีเดินเข้ามาเอย่ ถามเพือนรักอยา่ งขําๆ เธอเดินเอากระเปาไปวางประจําทีของตนเอง เเพรวายมิ ตอบ มนั กจ็ รงิ อย่างทอี กี ฝายพูดนะ เธอยมิ กับกระดาษทุกวันจรงิ ๆ  “เรอื งของเราเวย้ ยยยยย” เเพรวาตอบก่อนจะลุกเเละเดนิ มาหา   “จะเฉลยละ่ นยี งั เดาไมอ่ อกเลยวา่ เปนใคร” ฟาใสเอย่ อย่างเซง็ ๆ พลางหยบิ ของมาจดั โตะ๊   7

“เอาน่า ตอบไมถ่ กู โดนแปงนิดๆหน่อยๆเอง” แพรวาเอย่ ปลอบ ทังสองใช้เวลาเกือบทงั วนั พูดเเตเ่ รอื งพีรหสั เดาวา่ เปนใครบ้างละ่ เดาหนา้ ตาบา้ งละ่ เผลอแปปเดยี วกห็ มดวนั ไปอยา่ งรวดเรว็ เเพรวาเอย่ ลาเพือนของตนเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องเเละตรงไปทรี ถของคณุ พ่อของตนเองทจี อดรออยเู่ เล้ว ขายาวๆของสาวน้อยกา้ วขึนรถอยา่ งไมเ่ ร่งรีบ ทันทที ีเธอขนึ รถ กระดาษโพสอทิ ในมอื ทีได้มากอ่ นออกจากห้องก็ถูกเปดออก  เรามานับถอยหลังกันไดเ้ เลว้ นะ . . . .  3 days   เหลืออกี เเคส่ ามวนั สาวนอ้ ยเเพรวาเเละคณะเพือนนงั กมุ ขมบั กันยกใหญ่ เสียงถอนหายใจประสานกนั อยา่ งไม่ไดน้ ัดหมาย ดวงตาใสเเปวของเด็กๆฉายเเววกังวลชัดเจน “ช่างเเม่งละ่ ไมห่ งไม่หาเเล้ว” เสียงจากหนึงในสมาชิกของคณะเอย่ นาํ เสียงติดหงดุ หงดิ ทาํ เอาเพือนๆมองหนา้ กันเหร๋อหรา “ใจเยน็ นนนนนนน” ฟาใสเอ่ย “พีไมเ่ ทค นเี ทคไปตังเยอะ ไม่ยอมเทคกลับ” เจา้ ของเสียงคนเดิมยังคงบน่ ไม่เลกิ   “ใครจะโชคดีเหมือนพวกเเกละ่ คนหนงึ รวยชปิ อกี คนหวานนาํ ตาลขึนกระดาษ” เเพรวาได้เเตส่ ่งยมิ เเหง้ ๆให้เพือนสาว ก็ถูกของเขาไงเถียงเดียวโดนเงียบเเบบนเี เหละดีเเล้ว  “แคก่ ๆ เเคก่ ๆ”   เสียงไอค่อกเเคก เรยี กความสนใจจากเเก๊งสาวๆได้ไมอ่ ยาก เเพรวาทอี ยู่ริมเเละใกล้ทสี ุดหันมองก่อนเปนคนเเรก    8

“เออ….พีเปนอะไรไหมคะ?” เเพรวาเอ่ยถามชายหนุม่ ลกู ครึงทงั สองทนี ังอยโู่ ตะ๊ขา้ งๆ เเต่ก่อนอนื ขอตนื เตน้ สักเเปปได้ม่ะ คนหลอ่ นงั อยู่ขา้ งกรเู วย้ เเกร~~~~~ “ไมเ่ ปนไรครบั เเค่ตีนเพือนติดคอ” รนุ่ พีตวั สูงอยา่ งไรอันเอ่ยตอบ พลางยกนําขนึดมื   เเพรวาพยกั หน้า กอ่ นจะหันมองเพือนฟาข้างกายซึง...นางนังเพ้อไปเเล้วเจอพีไบรอนั ใกลๆ้ เปนไงล่ะมงึ เหอะ หลังจากบทสนทนจบลงสาวๆกพ็ ากันเเยกยา้ ยหายกลับหอ้ งของตนเองไป “ฟ...ฟา…..ฟาโวย้ !!!!” เเพรวาอยากจะตบหวั เพือนสักทีหลังจากทีเหน็ มนั นังยมิ กบัตัวเองมาตังนาน ฟาใสคอ่ ยๆหนั หาเพือนอย่างชา้ ๆ เลิกคิวเปนเชิงถามเเตก่ ็ยงั คงไม่พูดอะไร “กูเรียกตังนานจะเเดกไหมข้าวอะ่ ” เหตเุ นอื งดว้ ยวนั นีเลกิ ครึงวันสาวนอ้ ยทงั สองทียังไมร่ ูจ้ ะกินอะไรจึงมานังเเหมะทีโรงอาหารอกี ครัง เเละเเน่นอนโรงอาหารเเมง่ไมม่ รี ้านข้าวร้านไหนเปดเลย “โมโหหิว?” ฟาใสเอย่ ถามอย่างเรยี บๆ เอาอีกล่ะอีหลายบุคลิก เดียวเพ้อ เดยี วเงียบ เดยี วบ้าบอ อะไรของมงึ งงงงงงงงง เเพรวาส่ายหัวเบาๆเปนการตอบคําถาม “เเลว้ โวยวายเพือ?” หลงั จากฟาใสพูดจบ ทงั สองพากนั ออกไปหนา้ โรงเรียน  2Days   สองวนั ….อกี สองวัน กูโดนทาํ โทษเเนเ่ ลยโวย้ !!! เเพรวาฟุบหน้าลงกับโต๊ะพลางบ่นงึมงาํ เบาๆ คาํ ใบ้ก็ไมเ่ ขา้ ใจ ขนมกห็ มดเเล้ว เอะ๊ เกียวเปลา่ วะ่ ? เด็กสาวเงยหน้าขนึ มา ดวงตาสีนาํ ตาลจบั จอ้ งอยกู่ ับกระดานสีเขยี วเเตช่ าวบา้ นเรยี กกระดานดาํ(?)ตรงหนา้    “เเพรวา มีของมาส่ง” ฟาใสเดินเขา้ มาพรอ้ มถุงกระดาษสีนําตาล นําเสียงสดใสกับรอยยิมนา่ เตะทาํ เอาเเพรวายิมขํา มอื เรียวหยบิ ของดงั กลา่ วมาเปดอยา่ งใจเยน็ …..ตุ๊กตายูนคิ อรน์ สีชมพู…...เเพรวาคอ่ ยหยิบต๊กุ ตาขึนมา พระเจ้ามันน่ารกั มากเลย ต๊กุ ตายูนิคอรน์ ขนาดพอดสี ําหรบั กอด ขนทดี นู มุ่ ฟูนา่ สัมผัส และทสี ําคัญมนั สีชมพู  9

“วา้ ว….”เเพรวาร้องเบาๆ กอ่ นจะเปดถุงเเละหยิบกระดาษขึนมาอา่ น   ไงนอ้ งเเพรวา พีซือนมี าให้เอาไวค้ กู่ ันเนอะ   พีชอบมนั พีกค็ ดิ ว่านอ้ งน่าจะชอบมนั ด้วย รีบๆหาพีให้เจอ พีมขี องรออยอู่ ีกเยอะ    RN007   “สายเปยเ์ หมือนกันเนอะ” นาํ เสียงเเละใบหนา้ ครุ่นคดิ ของเพือนข้างๆซึงสําหรบัเเพรวามนั ดกู วนเบืองลา่ งเเปลกๆ ฟาใสเงยหนา้ จากตุ๊กตาทเี จา้ ตวั แอบเอามอื ไปลบู มนั เบาๆ   “เอาล่ะ….ไหนๆกไ็ ม่รสู้ ุ่มเเม่งเลยเเล้วกัน”  1DAY “เออจะวา่ ไป ใครในห้องได้พีฝรังอ่ะ” ปาล์มมี เพือนอกี คนของฟาเเละเเพรวาเอ่ยถาม เออจริงดว้ ย..เเรกๆก็เหน็ สาวๆบ่นกนั อยวู่ า่ อยากได้พีรหัสเปนฝรงั สองคนนัน เเตก่ ต็ อ้ งผดิ หวังเพระไดผ้ ูห้ ญิงบา้ งอะไรบ้าง “ไมใ่ ช่เราอะ่ เราไดห้ ญงิ ”ฟาใสตอบปาลม์ มีอยา่ งมันใจ  “เราไดผ้ ูช้ ายเเตไ่ มร่ อู้ ะ่ ” เเพรวาเองก็ตอบกลับไปเชน่ กัน จะไวไ้ ปเปอรเ์ ซ็นทีแพรวาจะได้พีรหัสเปนหนงึ ในฝรงั เเพคคู่นันก็สูงอยนู่ ะ  “เปอร์เซ็นเเกสูงอยู่นะเเพรวา”ปาลม์ มเี อย่ เเววตามันใจของเหรญั ญกิ ห้อง ทําเอาปฏิเสธไม่ได้ เเพรวาพยกั หนา้ พลางคิดตาม ทังของทไี ด้ มนั ก็แลดแู พงกว่าชาวบา้ น ขนมก็ดว้ ย  “กค็ งงัน”  “อิจฉาาาาาา” หลังจากเเพรวาพูด สองสาวทีเหลือกพ็ ูดพรอ้ มกัน เสียงหัวเราะคกิคักของสาวๆตรากตึงจนเวลาลว่ งเลยไปจนหมดวัน   อา่ ….หมดวันสุดทา้ ยไปเเลว้ สินะ ไว้เจอกนั นะคะคณุ พีรหสั    THIS DAY...  10

เวลาเรียนเเสนนา่ เบือผ่านไปอยา่ งรวดเรว็ เด็กๆภายในหอ้ งพากนั เก็บข้าวของอย่างเร่งรีบเพือทจี ะไปใหท้ ันตามนดั ของร่นุ พี ทีจะเฉลยพีรหสั กันในวันน ี“เร็วๆน้องเร็วๆ พีๆรออยู”่ เสียงตะโกนของรนุ่ พีทมี ายืนรับเเละยนื เร่งอยหู่ นา้ ห้อง ยิงทําใหส้ องมือเกบ็ ของไวขนึ อีกเท้าตัว โว้ยยยยอยา่ งเร่งดิพี! สองสาวเพือนซีทีถึงทีนดั หมายไวกวา่ ชาวบ้าน กพ็ ากันนงั มองหนา้ ตารนุ่ พีเเต่ละคนอยา่ งพินิจพิจารณา  “ฟา เเกว่าใครอ่ะ”เเพรวาถาม “ไมร่ ้อุ ะ่ วา เดาไมอ่ อกเลย” ควิ สองขา้ งขมวดเปนปม ทาํ ไมเรอื งนมี นั แลดูเครียดกว่าสอบเก็บคะเเนน เดก็ สาวสองคนนังมองพีๆไปทลี ะคน เเตก่ ต็ ้องสะดุดกับสองฝรังทยี ิมใหเ้ เบบแปลกๆ เเลดูวนั นีกูไมร่ อดเเหง่ๆ “อะ่ ครบละ่ สวัสดนี ะคะน้องๆทุกคนนนนนน” “สาวาดดคี รา้ าาาาาา” “วนั นเี ราจะมาเฉลยพีรหัสกนั นะคะ เเละเเน่นอนวา่ วนั นีเราก็จะไดร้ ้วู า่ ใครเปนเด็กผูโ้ ชคดี ทีเปนน้องรหัสของหนุม่ ฮอตของห้อง ฮิวววววววว”  “เอางีๆ มใี ครทคี ดิ ว่าเปน้องรหสั ของหนุ่มฮอต ยกมือขึนหนอ่ ยเรว็ วว” จบเสียงของร่นุ พีพิธีกร กม็ บี รรดาเพือนเราบางคนทยี กมือ เเละเเนน่ อน ฟาใสเเลเเพรวาขอไม่เสียงคะ่    “เเหม่ๆ ไบรอันไรอนั มาเช็คหน่อยครา้ าาา” สองหนุ่มลกู ครึงเดินมาหาน้องๆทียกมอื พลางทาํ หนา้ จริงจัง “ยนื ขึนหน่อยๆ” ไรอนั เอ่ย “ขอเเปงใหพ้ วกผมด้วยครับ” เเละเเน่นอนคูห่ อู ย่างพีไบรอันก็เตรยี มพรอ้ มรอ “ในน…ี …….ไม่มนี อ้ งรหัสพวกผมสักคน” ทังสองพูดพร้อมกนั ก่อนจะหันไปปะเเปงนอ้ งๆทีออกมายืนทลี ะคน “เสียดายจงั เลยไมม่ ใี ครไดเ้ ปน เราจะเฉลยตอนท้ายนะจะ๊ ตอนนีพีๆเตรยี มเเปงรอเลย น้องๆจะลกุ ไปหาเเลว้ ” เสียงหวั เราะ เเละรอ้ ยยิมของพีๆทีส่งมาทําเอายมิตามได้งา่ ยยๆ “ฟา ชิปลว่ งเเลว้ มึง” เเพรวาเขย่าเเขนของฟาใสไปมา “มึงอ่ะเดาเปนพีไรอันได้ เหลอื เเต่กเู นยี ” ฟาใสอยากจะเขกหัวเพือนสักที ตอนนีก็เหลือสองสาวเพือนซี เเละสมาชิกในหอ้ งอกี เเคส่ องคนทียงั หาพีรหัสไม่เจอ   11

“มึงเเย่เเลว้ เหลอื เเต่พีผชู้ าย เเต่ทีกูเดาอะ่ ผ้หู ญิงมาตลอดนะมึง!” ฟาใสจบั มอืเเพรวาอย่างหวันๆ งานงอกเเล้วไหมล่ะเหลอื เเตผ่ ้ชู าย งกี ูจะทาํ ยังไงดี ฮือออออ “น้องๆทเี หลอื มายนื ขา้ หนา้ มา พีๆทียงั ไมเ่ จอนอ้ งด้วย”เสียงของรุ่นนพีตะโกนเรียกพวกเราใหไ้ ปยืนดา้ นหนา้ พรอ้ มกบั รุ่นพีทีเหลือเเละเเน่นอนเหลือพีไรเเละไบรอนั ด้วย “เอาละ่ เรามาลนุ้ กนั ดกี ว่าวา่ ใครจะเปนน้องรหัสของเพือนไรอนั เเละไบรอันของพวกเรา นอ้ งๆหลับตาก่อนนะคะ” สีคนด้านหนา้ หนั มองหนา้ กนั ก่อนจะหลับตารบัชะตากรรม เเปงฝนุ สีขาวถูกนาํ มาปายหนา้ น้องทเี ปนน้องรหสั ขงตนเอง พรอ้ มกบัเสียงของเพือนเเละรุ่นพีทพี ากันรอ้ งดใี จทีรู้สักทวี า่ ใครไดเ้ ปนนอ้ งรหัสของหนมุ่ฮอต “พีทอี ยู่ตรงหนา้ น้อง คือพีรหสั ของพวกนอ้ งนะคะ เเละยินดีดว้ ยกบั น้องทไี ด้ฝรังไปครองนะคะ5555 โอเค ลมื ตาไดค้ ่ะ”สินคาํ พูดของพีสาวคนนันทงั สีกล็ มื ตาขึนมาช้าๆ  “!!” . . . . . . “พระเจ้าชว่ ย….”         12

สองสาวอยากจะตบหนา้ ตัวเองสักครงั เเตก่ ็กลวั แปงฝนุ ทีเลอะบนใบหน้าจะกระเด็นไปเปอนหนา้ หลอ่ ๆของพีรหสั ตวั เองมากกวา่ แพรวามองคนตรงหน้าดว้ ยเเววตามึนๆ ปนตกใจเล็กน้อย “ไงน้องรหัส” ไรอันเอ่ยทกั ทาย “อมื …..หวัดดีคะ่ ” เเพรวากเ็ อย่ ดว้ ยรอยยิมเช่นกนั  . . . “อ่ะเเพรของขวัญน้อง” ไรอันยนื โทรศัพท์ขนาดเลก็ ใหเ้ เพรวา เครืองมอื สืสารทีภายนอกดูไมเ่ เพง บา้ นๆ เเต่อันทีจรงิ ราคากส็ ูงอยูไ่ ม่นอ้ ย   “เฮ้ยพีมันเเพงไป” ไรอันส่ายหวั เล็กน้อยกอ่ นจะจบั มอื อีกฝายเเละยดั ใส่ทนั ท ี“เอาไวค้ ุยกะพี เเค่กับพีเท่านันนะ มเี บอรเ์ รยี บรอ้ ย ห้ามมเี บอร์อนื ดว้ ย เขา้ ใจ” “ค..ค่ะ”  “ไรอัน” เสียงเสียกพรอ้ มร่างสูงทีเดินมาหาก่อนหยดุ ยนื ก่อนจะเอ่ยทักทายคนเปนนอ้ งเล็กนอ้ ย “ไงนอ้ งเเพรวา” ฟาใสทีเดนิ ตามหลงั พีรหสั มาก็ยกยมิ ใหเ้ พือนกอ่ นจะไปยนื ขา้ งๆ  “ไรอัน น้องๆม.5 มาไมไ่ ดว้ ่ะ” “ไมเ่ ปนไร เดียวลากน้องเขา้ กลมุ่ จะพาไปกินขา้ ว พรุง่ นี” ไรอันเอย่ เด็ดขาดพลางมองมอื ถอื ของตนเองเพือหาวนั วา่ ง “เสารอ์ าทติ ย์ พวกพีจะมารบั ทโี รงเรยี นนะ ไปฉลองกนั ” “เดียวดพิ ี ตัดสินใจเรว็ ไปอกี กกกกกก” ฟาใสเอ่ย “งีเเหละนอ้ งฟา รอบนีมึงเอากระเปาตงั ค์ไปบา้ งนะ” ไบรอันหันไปเอ่ยกับเพือนตนเอง “ครบั ทราบครบั ”  13