การงาน-3

เรอื่ งสนั้ในวาระ 80 ปี โรงเรียนสภาราชนิ ี จงั หวดั ตรงั

การผลคิ บานในเสยี งนาฬกิ าเลขมาตรฐานสากลประจาหนงั สอื : 978-616-92503-6-4ปที พ่ี มิ พ์ : พฤศจกิ ายน 2559จานวนพมิ พ์ : 1,200 เลม่จดั พมิ พโ์ ดย : โรงเรียนสภาราชนิ ี จงั หวดั ตรงัทป่ี รกึ ษา : อานาจ แกว้ รักษ์ (อดตี )ผอู้ านวยการโรงเรียนสภาราชนิ ีสภาพร ศรสี จั จงั อมรา ศรสี จั จงั สนุ ทรี สงั ขอ์ ยทุ ธ์ วสิ ทุ ธ์ิ ขาวเนียมบรรณาธกิ าร : วชั รนิ ทร์ จนั ทรช์ นะออกแบบจดั หนา้ /ออกแบบปก : Cat area studioพสิ จู นอ์ กั ษร : กรองคา งามสมถะดาเนนิ การผลติ : นกเชา้ สานกั พมิ พ์50/2 หมทู่ ี่ 7 ต.กงหรา อ.กงหรา จ.พทั ยา 93180E-mail : [email protected]โทร : 082-4560118จดั จาหนา่ ย : สายสง่ ศกึ ษิต บริษทั เคลด็ ไทย จากดั117-9 เฟอื่ งนคร แขวงวัดราชบพติ ร เขตพระนครกรุงเทพ 10200 โทรศพั ท์ 02-225-9536-40แฟซซ์ 02-622-2537

สารบญั 4 8เร่อื งสันยกยอ : จเด็จ กาจรเดชผู้ปันสว่ น : กิตติศกั ดิ์ คเชนทร์



เราแทบจะถลาไปหา ภรรยาแทบละลายกบั ววิ ตรงหนา้ รสี อรท์ …ติดทะเลสาบ พน้ ระเบียงไปหน่ึงวามยี อตง้ั อยูส่ องดอก มยี ายกบั ตายกยอ ดวงอาทติ ยบ์ ่ายลงตา่ ฟ้าคร้ึมมาจากฟ้าตะวนั ออกไม่นานฝนคงตก ยายกับตาหนัมองเมฆฝนคลา้ ยกาลังคาดคะเน ภรรยาจัดการแบง่ ขมนและผลไมย้ นื่ ไปให้ ยายยนื่ มือมารบั และกล่าวขอบใจ เราถ่ายรูปไปหลายร้อยรปู ทุกอิริยาบถของแก คดิ ในใจวา่ โชคดที ม่ี าทร่ี ีสอร์ทแห่งนี้ เราตามรสี อรท์ แถวนีจ้ ากภาพอนิ เตอรเ์ นต็ พกั แลว้ สองคนื ในอกี ทห่ี น่ึงตรงนนั้ มแี ต่ยอยืน่ แห้งกลางนา้ ไม่มีคนมายกภรรยาอยากนอนต่ออกี คนื แตห่ ้องเตม็ แล้ว เจ้าของแนะนารสี อรท์ ใหมข่ องเพื่อน เราแวะมาดแู ละโชคดี เรามานั่งดแู กทางาน ดูเหมือนแกจะยกไดแ้ ค่ปลาเล็กๆภรรยากระซบิ วา่จะได้สกั กีบ่ าท แล้วเธอก็สอบถามราคาปลาตวั เล็กๆในตระกล้า ขอซื้อมันแบบให้เกินราคา ยายยนื่ ปลาให้เรา สกั พกั แกกป็ ลาอกี ถงุ ให้ บอกราคาเรากจ็ า่ ย แดดแรง เราบ่นอย่าให้ฝนตก เราเข้าหอ้ ง ปล่อยใหต้ ายายทางานต่อ ภรรยาวา่ ปดิม่านกันเถอะ เรามองตาอยา่ งรกู้ ัน หลบั ไปสักพกั กต็ ื่นเพราะมีเสยี งตอกอะไรดังโป็กเปก็ เรานอนทนฟงั ได้ไม่นาน เราไดย้ ินเสยี งลม เสียงลมเสยี งฝนมากกวา่ จึงออ่ นไป เหน็ ตากาลงั ตอกตะปูซอ่ มแซ่มยอ

เราถามว่ายกยอวันหนง่ึ ได้ก่บี าท เราซ้ือวันนไี้ ด้ไหม ปล่อยใหเ้ รานอนสักพกัตาหนั มาพูดวา่“คุณขบั รถสีขามมาใชไ่ หม ผอ่ นหมดหรือยัง”เราถามวา่ แกจะรู้อะไรเร่อื งแบบนน้ั“ผมรู้ ผมเคยมชี ีวติ แบบนั้นเหมือนกนั ผ่อนบ้าน ผอ่ นรถ พักผ่อนวนั หยดุ ”เราบอกวา่ แกไมร่ ู้อะไรเรือ่ งแบบนีด้ ีกว่า ชวี ติ ของแกนา่ อิจฉาจะตาย“แบบน้ีหรอ แบบท่เี หน็ ในภาพถ่ายนเ้ี หรอ คณุ รู้อะไรเกีย่ วกับชีวิตแบบนบ้ี ้าง”เราบอกวา่ รแู้ คว่ า่ สบาย ไม่ตอ้ งทางานหนัก อาหารสมบรู ณ์ ถา้ เปน็ ไปไดก้ ็อยากมชี วี ิตแบบนี้ มาแลกกนั ไหมตาหนั ไปพุกกบั ยาย“เขาพูดแล้วเห็นไหม”“คุณบอกใหเ้ ขาพดู หรอื ปา่ ว” ยายตืน่ เต้น“เขาพูดเอง งนั้ ใหเ้ ขาพุดอกี ที”ตาบอกให้เราพดุ อีกทีเราถามว่าพูดอะไร คาไหน คาท่ีวา่ มาแลกกันเหรอ เอาสิ มาแลกชีวิตกนัเราหม่ันไส้ลุงเหมอื นกนั บางทีแกอาจสบาย มีเงนิ มีรถ มานอนที่สบาย กนิอาหารดๆี แกคงเปล่ยี นใจถ้ารวู้ ่าเราต้องทางานหนกั แคไ่ หน หนีส้ นิ เราลว่ งหน้าไปกี่ปีเราจงึ พูดซ้าว่ามาแลกกัน

เราก็แลกกันจรงิ ๆ ตายายขน้ึ มาบนรีสอรท์ เราปีนลงไปยนื ท่ียอตายายบอกทางไปบา้ นแก เรอื หางยาวจอดอยใู่ นนา้ เราคิดว่าพอขบั ไดแ้ ละเหน็ ทา่ ขึ้นบา้ นแกพ้นเลยยอดอกทที่ ากบั เหล็ก หนา้ รา้ นอาหารเรายกยอกนั สกั พกั ปล่อยให้ตายายนอนดูเรา ทั้งสองสอนเราและอนะนาอะไรอกี เล็กน้อย จากน้นั แกทงั้ สองก็เขา้ ห้อง สว่ นเราลงเรือ ฝนจะมาแล้วเราอยากขบั เรอื เลน่เราขับเรอื ไปจอดทีท่ ่า แลว้ เดนิ ไปอกี หนอ่ ย บ้านแกอยใู่ นดงมะพร้าว เรานอนบา้ นหลงั นนั้ รสู้ ึกเรยี่ วแรงถดถอย ทัง้ ทีต่ ั้งใจว่าเราจะรว่ มรักกันห็รนุ่แรงกบั ความตน่ื เตน้ และบ้าสุดๆ ทีเ่ ราเพิง่ พบเราตืน่ มาตอนเช้าในสภาพออ่ นเปลย้ี เหมือนอายเุ พ่มิ ไปย่ีสบิ ปี เรีย่ วแรงคลา้ ยคนอายุเจด็ สิบ เราเดินไปทท่ี ่าเรอื มีหนมุ่ คนหนงึ่ เดินมา แล้วทักเราวา่พอ่ กบั แม่จะไปยกยอแต่เช้าเหรอ กินข้าวก่อนสิ เรามองหน้ากัน ไมค่ ดิ ว่าเขาพดู กบั เรา จึงเดินลงเรือแล้วแล่นออกไปรสี อร์ทเจา้ ของรีสอรท์ ออกมาทักว่า ตากับยาย วนั นีม้ าแตเ่ ช้าเชียวนะ เราย่ิงงุนงงและถามหาตายาย พลางชไ้ี ปทรี่ สี อร์ทห้องของเรา“อ๋อ หนมุ่ สาวสองคนนน้ั เหรอ โอย้ คนอะไร เม่ือคืนคดิ วา่ ฟา้ ถลม่ สองคนนั้นทาอะไรกันพน้ื กระดานแทบพลกิ ไมร่ ้อู ายหรอื ว่าอะไร ขบั รถออกไปต้งั แต่เชา้ มดื นู่นแลว้ ”เราหมดแรง ทรุดน่งั ลงบนยอ ฟา้ มดื มาแต่ไกล



ยามบา่ ยของเดอื นมถิ นุ ายนทยี่ งั รอ้ นแรง ผปู้ ระสบภยั นา้ ทว่ มในหมบู่ ้านสงั กะสตี ่างกเ็ ฝ้ารอฝนกนั ด้วยหวั ใจท่เี หนอ่ื ยอ่อน นาแบกจอบมาชวนสมพรออกขดุ หาจ้ิงหลดี โดยมีกลา้ เด็กชายร่างผอมวัยสบิ สองลกู ของสมพรขอตามไปด้วย ท้ังสามพากนั เดินหา่ งออกจากหมู่บ้านไปทางทศิ เหนือ กา้ วยา่ งไปบนผืนทรายท่ียังคงเหลอื ภาพความเสียหายของซากบ้านเรอื นและท่อนซงุ ทกี่ องเรยี งรายอยู่ห่างๆนาเอย่ กบั สมพรว่าท่อนซุงนับพนั ๆ ทอ่ นทล่ี อยมากบั น้าเม่อื ปลายปีดูคอ่ ยๆ บางตาลงไปทุกวนั“มันเปน็ ผลงานของผูใ้ หญ่แสง เราต่างรูด้ ีว่าเขาพาพรรคพวกมาเล่ือยไม้พวกน้ีออกไปขาย”สมพรท่ียม้ิ เยาะกบั ตัวเองกไ็ ดเ้ อย่ ข้ึน กล้าที่เดนิ สอดส่ายสายตามองหารจู งิ้ หลีด ไมร่ หู้ รอกวา่ ผเู้ ปน็ พ่อไดพ้ ูดถงึ ผ้ใู หญ่แสงดว้ ยหวั ใจทเี่ จบ็ ปวดอยา่ งไรเขายังเด็กเกนิ กว่าท่ีสมพรจะเล่าเร่อื งต่างๆ ให้ฟัง เด็กเกนิ จะรับร้แู ละทาความเขา้ ใจวา่ หลังผ่านพน้ เหตกุ ารณ์น้าทว่ งซงุ ถล่มทเี่ ลวร้ายไปแล้วนั้น พอ่ เขาต้องเจอกบั ความเจบ็ ปวดอย่างบา้ ง นอกจากเสยี บ้าน เสียเมีย และการทีต่ ้องทนกบั ความยากลาบากในหมบู่ า้ นสงั กะสี ทพ่ี กั ชว่ั คราวท่ที างการสรา้ งให้อย่างหยาบๆ กลา้ไม่รู้หรอว่าส่งิ ไหนบ้างทีพ่ อเขาต้องอดทน ต้องกม้ หนา้ ยอมรยั ชะตากรรม การเอารัดเอาเปรยี บจากคนท่มี อี านาจอย่างผู้ใหญ่แสง และอย่าว่าเรอ่ื งท่ีทอ่ นซุงคอ่ ยๆหายไป แมแ้ ต่ข้าวสารอาหารแหง้ ท่ที างการส่งมาให้ ผ้ใู หญแ่ สงกย็ ังแอบยกั ยอก และปันส่วนให้พวกพอ้ งของตนมากกว่าชาวบ้านคนอน่ื ๆ ทีค่ วรจะได้รบั แดดยามบ่ายคอ่ ยๆ เคล่ือนคลอ้ ย รา่ งบึกบนึ ของนาทีจ่ ้วงคมจอบลงบนพืน้ ทรายคร้งั แล้วครั้งเลา่ เปรยี กชุ่มไปด้วยเหงื่อสมพรเอย่ ขอเปน็ คนขุดบา้ ง และกลา้ กล้ากาลงั มองหารูจิ้งหลีดไปเรือ่ ยๆ เงยหน้าข้นึ มาเห็นอะไรบ้างอยา่ งเดินมาแตไ่ กลๆ เขายกมอื ท้ังสองขน้ึ มาปอ้ งตา เพ่งมองไปยังสง่ิ นั้น

“พอ่ ! น่ันลกู วัวใคร”กลา้ ชี้นวิ้ บอกพอ่ กับนาทกี่ าลังล้วงรูจิ้งหลีดใหไ้ ด้เหน็ ส่ิงทีอ่ ยู่หา่ งออกไปราวหา้ สิบเมตรสมพรหนั ไปเหน็ สง่ิ น้ันอยา่ งถนดั ตา“แอบกอ่ น แอบก่อน”สมพรกวักมอื บอกลกู ชายให้ถอยกลบั พร้อมกบั ดงึ หวั บา่ ให้น่งั ลง“อยา่ ใหม้ นั เหน็ เรา”นา้ เสยี งท่แี ผ่วเบาของสมพรดงึ นากับกลา้ ใหค้ อ่ ยๆคลานถอยหลังตามมาแอบที่หลงั ท่อนซุง“มนั ใช่ลูกวัวไหมพ่อ”กล้าถามพรอ้ มยน่ื หัวขนึ้ ไปมองสง่ิ ท่เี ดนิ มา“มันไมใ่ ชล่ กู วัว”สมพรพดู พร้อมกดหัวกลา้ ให้กม้ หวั ตา่ ลง“ไม่ใช่ลกู วัวแลว้ มันตัวอะไรละ่ พ่อ”กล้ารกุ ถามอยา่ งต่ืนเต้น“เก้ง”สมพรพดู พร้อมโผล่หัวขึ้นมองเก้งหนุ่มท่ที อดย่างมาบนพน้ื ทรายที่รอ้ นระอุมนั เดนิ ตรงเขา้ มาอยา่ งสง่าผ่าเผยจนทาให้เขานกึ ไปถงึ ปืนลกู ซองทจ่ี มหายไปในโคลนพรอ้ มกบั เรือน ยงิ่ คดิ ถงึ ปนื สมพรก็ยง่ิ เสียดายจนตอ้ งพึมพาออกกับตวั เองในใจว่าถา้ ไดข้ ุดเจอปนื พร้อมกนั เจอศพเมียก็คงจะดี เขาจะไดใ้ ช่มนั ย่งิ เกง้ หนมุ ตัวน้ใี หส้ ้ินชพีหรือบางทเี ขาอาจจะใช้มนั ไปกอ่ นหนา้ นแ้ี ล้วกเ็ ปน็ ได้ เขาจะใช้จบเรือ่ งทผี่ ู้ใหญ่แสงบอกวา่ ศพที่เขาขดุ เจอนนั้ ไม่ใชเ่ มีย“มันมาจากไหนหรอื นา้ สมพร” นาโผล่หัวตามขน้ึ มาพร้อมคาถาม“มันคงเดนิ ลงหานา้ จนหลงทางมาถงึ ทนี่ ี่” สมพรตอบนาพรอ้ มกับนึกไปถงึ คนในหมูบ่ า้ น เขาต้งั คาถามกบั ตัวเองวา่ ใครบ้างที่มีปืน“นา เอง็ กับไอกล้ารอน้าอย่นู ี่ก่อนนะ เฝา้ ดุไว้ดีๆ ล่ะอย่าให้คลาดสายตา เดย๋ี วน้ามา”

“แลว้ นา้ จะไปไหน” นาเอ่ยถามดว้ ยความสงสัย“นา้ จะไปหาปนื ” สมพรตอบพร้อมถอยหา่ งออกมาจากหลังท่อนซุงและถึงแมส้ มพรยงั นกึ ไมอ่ อกว่าเขาจะหาปนื ไดท้ ใ่ี คร แตส่ มพรก็ไม่อยากปล่อยใหเ้ ก้งตัวนี้เดินหายไปอย่างหนา้ ตาเฉย เขารบี หันหลงั แลว้ รีบว่ิงไปยงั หมู่บ้านสังกะสดี ว้ ยความคาดหวังพอถึงหมบู่ า้ นสมพรตรงเข้ามาถามหาปืนกับทกุ คนท่ีเจอหนา้ พรอ้ มกบั เลา่ บอกให้รวู้ ่าเขาเจอเก้งเดินหลงทางมาจากทางทศิ เหนือ แต่ทวา่ ความหวังของสมพรช่างดรู ิบหร่ีลงทุกที่ ไม่มใี ครมคี าตอบเรื่องปืน คนในหมูบ่ า้ นก็พากันวง่ิ วุ่น หยิบจัดมีดพรา้ และจอบ รวมไปถึงท่อนไม้อนั เขอ่ื งๆ ตดิ ไมต้ ดิ มือเพ่ือเตรียมพร้อมออกล่าเก้งตวั ทีท่ ส่ี มพรเห็น“ไอ้เชดิ มันมปี ืน” สมนกึ บอกกบั ทุกคนทีก่ าลังจะเคล่อื นขบวน จากนน้ั ใครคนหน่ึงในกล่มุ กอ็ าสาวิง่ ไปยงั บา้ นผูช้ ่วยเชิดท่อี ยหู่ ่างออกไปราวๆ กิโลครึ่งเชดิ มาถึงพรอ้ มกบั ผู้ใหญ่บ้านแสงโดยมีปืนลูกซองยาวมาคนละกระบอกสมพรออกเดนิ นาหนา้ ด้วยหวั ใจทจ่ี ายอม เขาครนุ่ คิดไปถงึ สิง่ ที่ผู้ใหญ่แสงทาให้เจบ็ ชา้ น้าใจเม่ือหลายวันก่อน นถ่ี ้ารมู้ าก่อนลว่ งหน้าวา่ ทผี ู้ใหญ่แสงมารว่ มขบวนด้วย สมพรบอกกบั ตวั เองวา่ เขาจะไมว่ ง่ิ กลบั มาบอกใหใ้ ครรหู้ รอกว่าเจอเกง้เกง้ หลงทางเดนิ ออกหา่ งจากจุดทีน่ าและกลา้ เฝ้าดูไปไมไ่ กล สายตาทกุ คพู่ ากบัตื่นเตน้ กบั ตืน่ เตน้ กับสิง่ ที่เหน็ สตั วใ์ หญ่ตวั แรกทีท่ กุ คนในหมู่บา้ นจะได้ลม้ิ รสหลงั จากผ่านพน้ นา้ ท่วมเดนิ ไปบนพน้ื ทรายอย่างไมร่ ะแวดระวงั มนั ไมร่ ู้ตัวเลยวา่ผู้ใหญแ่ สงสั่งทกุ คนใหต้ ีวงลอ้ มเปน็ ครึ่งวงกลม และบอกใหเ้ ชิดออ้ มไปดกั ทางทิศเหนือ ส่วนแกรอดักอยทู่ างทศิ ใต้พร้อมกาชบั ให้ทุกคนโหด่ ักหน้า หากเกง้ วิง่ เขา้หา

แดดยามเย็นโรยแรง เกง้ หนุ่มในวงลอ้ มก้าวอย่างไปอย่างไม่รูต้ ัววา่ มันถกู จ้องเล็งด้วยสายตาหลายสิบคู่ เชิดประทับปนื เข้าบ่าปดิ ตาซา้ ยพร้อมกลั้นหายใจกอ่ นจะยืน่ นว้ิ ไปเหน่ือยไก แต่กระสนุ สงั หารนัดนั้นของเชดิ พลาดเปา้ เก้งหนุม่ ตกใจกระโจนหนีมาทางผใู้ หญแ่ สงท่ีส่งปากกระบอกปืนขน้ึ เหน่ียวไกโดยที่ยังไม่ได้เขา้ บ่าเล็ง เสียงปนื ดงั ติดๆ กันสองคร้ัง เกง้ หนุ่มวิ่งวนอยใู่ นวงล้อมด้วยความตืน่ตระหนก ทุกคนตา่ งรว่ มกนั โห่รอ้ งไลบ่ บี ลงลอ้ มเข้าไปเพ่อื หวงั ใหเ้ ก้งหนุ่มวิ่งไปจนมมุ ทรี่ มิ คลองเชดิ ล่นั กระสนุ อีกนัด เก้งหนมุ่ หันหนา้ วงิ่ ไปยงั ทิศทางท่ีทกุ คนหวัง มนั ขน้ึ ไปหยุดอยบู่ นกองเศษซงุ รมิ คลองพรอ้ มหันซ้ายหันขวาอย่างคนหมดหนทางไป ผูใ้ หญ่แสงวง่ิ ตามเขา้ ไปจนไดร้ ะยะยงิ แกยกปนื ข้นึ ประทบั บ่า หมายเล็งปากกระบอกปนืไปทต่ี น้ คอของเก้งชะตาขาด ส้นิ เสยี งปืน เก้งหนมุ่ ลม้ กล้ิงตกจากกองซงุ เท้าทกุ คู่รีบตรงเข้าไปห้องล้อมเก้งโชครา้ ยท่ีเพงิ่ สิ้นลมหวงั รอส่วนแบ่งบันนากับกลา้ กม้ ลงมองดวงตาใสๆ ทเี่ พงิ่ส้ินไรช้ วี ิต สมพรเข้าไปหวังจะพูดเรือ่ งจดั สันปนั สว่ นเนอื้ เก้ง แตผ่ ู้ใหญแ่ สงกลบับอกใหส้ มพรกบั ทกุ คนถอ่ ยออกไปกอ่ น แกกับเชิดจะเป็นคนชาแหละเก้งและจัดสนั ปันสว่ นให้ทกุ คนเอง“ไอเ้ ชิดมึงกบั กูแบง่ ขาหน้ากันคนละขา สว่ นหัวกขู อ” ผู้ใหญแ่ สงบอกเชิดขณะกรีดคมมดี ลงไปบนคอของเก้งหน่มุ และคาพูดนัน้ ของผ้ใู หญแ่ สงก็ไดก้ รดี ลงไปตรงกลางใจของสมพรมันทาใหเ้ ขาต้องหนั หลงั ออกหา่ งจากกองเน้อื“นา้ จะไปไหน” นาเอ่ยเม่ือเห็นสมพรหันหลงั เดนิ ออกไป“กลับบา้ น อย่างไรวันน้เี ราแคอ่ อกมาขุดหาจง้ิ หรดี สว่ นเนื้อนน่ั ปล่อยใหค้ นท่ีอยากได้เขาแบ่งกันเถอะ” สมพรพูดพรอ้ มเหลอื บไปมองพวงจ้งื หรดี ในมือลูกชาย

นากค็ ่อยๆ ถอยออกมาจากกองเน้ือ เขาออกเดนิ ตามสมพรไปด้วยความเหน็ใจ นาบอกกบั ตัวเองว่า เขาช่างโชคดกี วา่ สมพรมากนกั ทไี่ ดเ้ จอศพพ่อกับน้องตง้ั แต่หลงั นา้ ลดใหม่ๆ ถ้าไมอ่ ยา่ งนน้ั ผใู้ หญ่แสงตอ้ งถอื โอกาสเขา้ มาตัดสันปนั สว่ นศพกับนอ้ งเขาไปอยา่ งแนน่ อน

เมอ่ื มองย้อนกลบั ไปพบวา่ศษิ ย์เกา่ ของโรงเรยี นแห่งน้ีมศี ลิ ปนิ แห่งชาติ กวีซไี รต์ และนักเขยี นทีม่ ชี ่ือเสียงอกี หลายทา่ น ผนวกกับการไดจ้ ดั ค่ายวรรณกรรมมาต่อเนือ่ งมาสามปี ทาให้มีโอกาสไดร้ ูจ้ กั นักเขยี นและกวีหลายทา่ น ความคดิ ทจ่ี ะทาหนังสือวรรณกรรมสักเลม่ โดยรวมผลงานของนกั เขยี นศิษยเ์ ก่า บคุ ลากรปัจจบุ นั นักเรยี นและนกั เขยี นรบั เชิญ ท่เี คยไดร้ ่วมงานกิจกรรมสร้างสรรคว์ รรณกรรมกนั มาก็ได้เกิดข้นึ โดยมีการคาดหวังลกึ ๆ วา่ หนังสือเล่มน้ี อาจมีส่วนช่วยในการปลกุ กระแส สร้างสสี นั ให้วงการวรรณกรรม กระตนุ้ การอ่านให้นกั เรียน ครู และประชาชนท่วั ไป