เล่มเล็กสุวัสสา

นิทานอีสป เรอ่ื ง กระต่ายตื่นตมู จดั ทาโดย นางสาว สวุ สั สา สวุ รรณไพบลู ย์ นักศึกษาสาขาวิชา เทคโนโลยีธรุ กิจดิจิทลั

คำนำ นบั พนั ปีมำแลว้ ทน่ี ทิ ำนอสี ปยงั คงครองใจนกั อ่ำน โดยเฉพำะเดก็ ๆ ทวั่ ทกุ มมุ โลกเพรำะเป็นนทิ ำนทม่ี ที งั้ ควำมสนุกสนผและใหค้ ตสิ อนใจแก่ผอู้ ่ำนใน แตล่ ะเร่อื ง ซง่ึ ไมเ่ คยลำ้ สมยั และนำมำใชแ้ กไ้ ขปัญหำและใชเ้ ป็นหลกั ในกำรดำเนนิ ชวี ติ ปลกู ฝัง ทศั นคตแิ ละจรยิ ธรรมในแงม่ มุ ตำ่ งๆไดเ้ ป็นอยำ่ งดเี ช่นเดยี วกบั นทิ ำนเร่อื งตำ่ งๆท่ี นำมำรวบรวมไวใ้ นเลม่ น้ีในรปู เล่มทก่ี ะทดั รดั และเน้อื หำทก่ี ระชบั แตย่ งั คงควำม สนุกสนำนและมคี ตสิ อนใจทำ้ ยเร่อื งตำมแบบฉบบั ของนทิ ำนอสี ปอยำ่ งครบครนั

นิทานอีสป กระตา่ ยต่นื ตมู ณ ป่าอันแสนกว้างใหญ่ สตั ว์นานาชนดิ อาศยั อยู่ด้วยกันอยา่ งสงบสุข และมีกระต่ายตวั หน่ึง กำลังนอนกลางวนั อยู่ใต้ต้นมะพรา้ วอย่างเพลดิ เพลนิ ทนั ใดนัน้ เองมีเสียงดงั สนัน่ หวั่นไหวจนทำ ใหก้ ระตา่ ยตัวนี้ตื่นขน้ึ มาด้วยความตกใจ

\"เมือ่ กมี้ ันเสียงอะไรทำไมนา่ กลัวจัง ตอ้ งเกดิ แผน่ ดนิ ไหวหรือฟา้ ถลม่ แน่ ๆ ตอ้ งรีบไปบอกใหท้ ุก คนรู้ตวั เดี๋ยวจะหนีกันไมท่ ัน\" เมื่อกระตา่ ยตวั อนื่ ๆ เหน็ วา่ กระต่ายตวั นีว้ งิ่ มาหนา้ ตาตื่นจงึ ตะโกนถาม \"เจา้ วง่ิ หนีอะไรมา ทำไมถงึ ไดร้ ีบรอ้ นขนาดนนั้ ? \" \"เมอื่ กตี้ อนทขี่ า้ นอนหลับอยูใ่ ตต้ น้ มะพรา้ ว ขา้ ไดย้ นิ เสียงฟา้ ถลม่ กเ็ ลยรีบมาบอกทุกคน พวกเรารีบหนีกันเถอะ !\" เจ้ากระต่ายตืน่ ตูมรบี อธิบายใหฝ้ ูงกระตา่ ยฟังด้วยเสียงสัน่ เครือ

จากนัน้ ฝูงกระตา่ ยนบั ร้อยก็รีบวิง่ ตามมันไปด้วยความตื่นกลัวพรอ้ มชว่ ยกันตะโกนตลอดทาง วา่ \"ฟา้ ถลม่ ! ฟา้ ถลม่ ! รีบหนีเรว็ ทุกคน’\"

เหล่าสัตว์ปา่ นานาชนดิ ไดย้ ินเช่นนัน้ กพ็ ากันวิง่ หนีตามกระต่ายฝูงนีไ้ ป จนพบราชสีห์เจา้ ปา่ เหน็ สัตวว์ ่งิ มาดงั นน้ั จึงถามว่า \"พวกเจา้ วง่ิ หนีอะไรมา ทำไมถงึ ไดร้ ีบรอ้ นกันขนาดนี้\" \"ฟา้ ถลม่ นะ่ สทิ า่ น หากไมร่ ีบหนีพวกเราจะตายกันหมด\" ชา้ งเอย่ ขนึ้ มา

\"แลว้ พวกเจา้ รไู้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ฟา้ ถลม่ ?\" ราชสีห์ถามกลับดว้ ยความสงสัย ทุกตวั ตา่ งเหันไปมองฝูงกระต่าย เพราะอยากรู้เรื่องราวเชน่ เดียวกับราชสีห์ \"กระตา่ ยตวั นีเ้ ลา่ วา่ ไดย้ นิ เสียงฟา้ ถลม่ \" กระตา่ ยตัวหน่งึ พูดข้นึ พรอ้ มชีบ้ อก \"เจา้ ได้ยนิ อยา่ งนนั้ จรงิ หรือไม่\" ราชสีห์เอ่ยถาม \"ขา้ ไดย้ นิ จรงิ ๆ นะทา่ น ขณะทขี่ า้ กำลงั นอนพักผอ่ นอยูใ่ ตต้ น้ มะพรา้ ว อยู่ ๆ กเ็ กดิ เสียงดงั สนนั่ หวัน่ ไหวขนึ้ จนขา้ ตกใจรีบวง่ิ มาบอกทุกคนใหร้ ีบหนี\" กระตา่ ยพูดอธิบายเหตกุ ารณ์ทกุ อย่างดว้ ยความตื่นเตน้

\"ไหนเจา้ ลองพาขา้ ไปดูหนอ่ ยสวิ า่ เจา้ ไดย้ นิ เสียงนัน้ มาจากตรงไหน\" ราชสีห์ผกู้ ลา้ หาญเอย่ ข้ึน ด้วยนำ้ เสียงที่เขม้ แขง็ เจ้ากระต่ายจึงรบี พาราชสีห์ไปดูบริเวณที่เกดิ เสียงฟ้าถล่ม \"ตรงใตต้ น้ มะพรา้ วนนั่ ไงทา่ นทขี่ า้ ไดย้ นิ เสียงฟา้ ถลม่ \" กระต่ายเอ่ยดว้ ยนำ้ เสียงหวาดกลัว เมือ่ ได้ยนิ เช่นนัน้ ราชสีหก์ ็เดนิ เข้าไปอยา่ งกล้าหาญ แลว้ จึงใช้เทา้ อันแข็งแรงเขยา่ ต้นมัน พร้าวจนลูกมะพรา้ วร่วงลงมาเสียงดัง

\"ใชเ่ สียงแบบนหี้ รือเปลา่ ทเี่ จา้ ไดย้ นิ \" ราชสหี ์เอ่ยถามเจา้ กระต่าย \"ใชเ่ ลยทา่ น เสียงแบบนี้แหละทขี่ า้ ไดย้ ิน\" กระตา่ ยตอบพร้อมเกาหัวตวั เองด้วยความ เขนิ อาย \"เสียงฟา้ ถลม่ ทเี่ จา้ ไดย้ นิ เป็นเสียงของลูกมะพรา้ วทตี่ กกระทบพนื้ ยังไงละ่ คราวหนา้ คราวหลังหากเกดิ เหตุการณ์อะไรขน้ึ เจา้ ควรหาสาเหตุกอ่ นวา่ เสียงนัน้ มาจากอะไร ไมค่ วร โวยวาย ตนื่ ตูมจนทำใหค้ นอนื่ ตนื่ ตกใจตามไปดว้ ย\" ราชสีห์สอนกระต่ายดว้ ยความเปน็ หว่ ง \"ตอ่ ไปขา้ จะไมต่ นื่ ตูมแบบนอี้ ีกแล้ว\" กระตา่ ยพูดพรอ้ มกม้ หน้าด้วยความรูส้ กึ ผิด จากนัน้ ราชสีห์จงึ นำความจริงกลับมาบอกเหล่าสัตว์ท้งั หลาย และแยกยา้ ยกันกลับไป ยงั ถิ่นท่พี ักเดมิ ของตัว

นทิ านเรื่องนี้สอนให้รูว้ า่ เมื่อตอ้ งประสบกับเหตกุ ารณ์ทีไ่ ม่คาดคดิ ควรมีสตติ รวจสอบความจรงิ ใหด้ ีเสยี กอ่ น อยา่ ตื่นตกใจจนทำให้เรือ่ งเลก็ กลายเปน็ เรื่องใหญ่