ห น้า5 1/ 124 AyuStoryDay19- ข ้อคิดเบื้องห ลังภ าพ20 ภาพต้นพ วงครามที่อ ยู่ติดรั้วบ้านอาจารย์อายุ ซึ่งโ ดนล มพ ายุพัดจ นล้มไปด้านห ลังในพ .ศ.2563แ ต่หนึ่งปีผ่านไปต้นพ วงครามก็กลับม าสวยงามแล้ว 20 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแลกเปลี่ยนค วามเห็นไ ด้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158046985862870
หน้า5 2/ 1 24 เมื่อวานลมแรงม ากแ ต่ฝนไม่ต ก เช้านี้ฉันจึงต้องตื่นแ ต่เช้าอ อกมารดน้ำต้นไม้เช่นเคย พอม าถึงก๊อกน ้ำ ซึ่งอยู่ใ กล้ต้นพ วงคราม ก็ใ จหายที่เห็นพื้นที่ดูโล่ง ๆ อ๋อ… พวงครามถูกลมก ระหน่ำพัดจ นห งายหลังออกไป นอกรั้วด้านห ลังนั่นเอง แต่ยังโ ชคดีน ะที่ฉันเกี่ยวกิ่งของมันไว้กับรั้วตั้งแต่สามปีก่อนต อนที่มันยังเป็นกิ่งเล็ก ๆ ตอนนี้กิ่งเหล่านั้นใหญ่ขึ้นมากถ้าไม่ไ ด้ดัดไ ว้ตั้งแต่ต้นมันอาจจ ะล้มไ ปแล้วก็เป็นได้ ลมแรงที่พ ัดม าเหมือนอุปสรรคใ นชีวิต บ างทีก็ก ระหน่ำแ รงจ นเราแทบยืนไม่ไ หว บ างทีก็มาไ ม่แ รงแต่ กระทบเราซ้ำแ ล้วซ้ำเล่าจ นทำให้เราคิดท้อถอย เช่นเดียวกับเรื่องก ารพ ยายามเดินเรื่องข อสัญชาติของฉัน ฉันรวบรวมเอกสาร ฉันเดินเข้าเดินออกที่ต่าง ๆ พ บผู้คนที่คิดว่าน่าจะช่วยเหลือไ ด้ บ างค รั้งไ ปด้วยต นเอง ไปกับพี่ ไปกับน้อง ไปกับเพื่อน มีแ ม้ก ระทั่งกับผู้ปกครองข องลูกศิษย์ห ลายค นที่มีความห วังดีและพยายามยื่น มือมาช่วย เรื่องไม่เคยถึงไ หน มีแ ต่ก ระดาษที่เพิ่มเข้ามาใ นแฟ้มที่ไม่มีใครเห็นความสำคัญ บ างค นที่ฉันไปหา ดูเหมือนจะเต็มไ ปด้วยความเห็นใจ ไ ด้ค ำตอบที่นุ่มน วลกลับมาว่ามันเกินอ ำนาจห น้าที่ข องเขา แ ละบ างคนที่ ไม่แยแสสักนิด ไ ม่มีทะเบียนบ้านเหรอ ไม่มีพ าสป อร์ตเหรอ เลิกคิดเลย... ไ ม่ไ ด้... จ บ (มาเสียเวลากูทำไมวะ กำลังจ ะออกไปตกป ลาเพื่อนรออ ยู่ข้างนอก) มีคนที่อ ำเภอแ นะนำว่าให้กลับไปตั้งต้นที่เราแ รกเข้ามาสิ สามศรีพี่น้องเราก็ไปหา ตม. ที่แม่สะเรียง อธิบายปัญหา คุณลุงเห็นใจจ ะออกห นังสือย้อนหลังใ ห้ ค นห นุ่มเดินเข้าม า... ไม่ไ ด้สิ นี่ย้ายไ ปเชียงใหม่แ ล้วก็ให้ ที่เชียงใหม่อ อกหนังสือให้สิ ความหวังหล่นวูบ ย้อนไปหา ต ม.เชียงใหม่ ถ ามไ ปถ ามม าถึงส าเหตุข อใบแ สดงตน บอกว่าจ ะไ ด้ใช้ยืนยันเพื่อจ ะข อท ำห นังสือเดินทางให้ลูก ลูกเล่นเปียโนเก่ง ค รูฝรั่งเขาจ ะออกทุนใ ห้ไปค่าย เยาวชนด นตรีเมืองนอก แต่ลูกยังไ ม่บ รรลุนิติภาวะ ...ก็รอให้เขาบรรลุนิติภาวะแล้วค่อยไ ปเองสิ เก่งไ ม่ใช่ เหรอ เก่งจ ริงเดี๋ยวก็ค งได้ทุนอื่น ๆ อีกแ หละ เออ...แล้วท ำไมถึงแจ้งเกิดลูกไ ด้ล่ะ พ่อเป็นค นไ ทย เป็นคน แจ้งใ ห้ แ ล้วพ ่อไ ปไ หน ต ายไ ปแล้ว… อืม... แล้วจดทะเบียนสมรสไ ด้ไง แสดงว่าผิดตั้งแต่ต อนต้นแ ล้วสิ จ ะ วุ่นวายอะไรมากเรื่องเดี๋ยวดีไ ม่ดีลูกถูกถ อนสัญชาตินะกลับไ ปอ ยู่เงียบๆร อให้ลูกพ ้นนิติภาวะแ ล้วกันนะ ฉันไ ด้แ ต่เก็บความอัดอั้นก ลับมาบ้าน ซ่อนตัวและร้องไห้ ใ ห้น้ำตาที่ไ หลรินนั้นเช็ดบ าดแผลอันข มขื่น ในใจ คิดถึงครั้งที่เพื่อนชวนไปส วมสิทธิ์บ นดอยแ ต่โดนพ ่อเบรกไว้ใ ห้รักศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีนั้นไม่ไ ด้ช่วยให้ชีวิตฉัน สบายขึ้นเลย พี่สาวฉันเองก็เริ่มเข้าหานักก ฎหมาย มีท นายที่อ าสาจะเดินเรื่อง เรียกเราคนละส ามหมื่น เงินไ ม่ น้อยเลยส ำหรับเวลานั้น แ ต่ถ้าจะท ำอ ย่างถูกกฎหมายไ ด้พวกเราก็ยอม ผ ลลัพธ์คือ ไ ม่ไ ปถึงไหน เหลือแ ต่หนี้ สินใ ห้เราชดใช้จ ากที่ต้องไปห าเงินจ ำนวนนั้นม า ฉันอ ยู่ใ นความเงียบมาหลายปีจนลูกเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย มีคุณแม่ของเพื่อนสนิทเขาม ารับทราบเรื่อง ราวข องฉัน ท่านเป็นหญิงแกร่งคนหนึ่งที่ป ระสบความส ำเร็จใ นชีวิตอ ย่างสูง ไ ด้เข้ามาใ ห้ก ำลังใจใ ห้ฉันต่อสู้ใหม่ ฉันบ อกว่า ฉันทำใจไ ด้และทุกวันนี้ก็มีค วามเป็นอ ยู่ที่ดีอ ยู่แ ล้ว ท่านต อบม าทันทีเลยว่า คิดอย่างนี้ไ ม่ได้นะ ที่อยู่ สบายก็เพราะเป็นครูบาอาจารย์ มีง านทำ แต่ถ้าวันห นึ่งเกษียณแ ล้วอ าจารย์ก็จ ะก ลายเป็นแ ค่ผู้ห ญิงแ ก่ ๆ
ห น้า5 3/ 124 คนหนึ่งที่ไ ม่มีบัตรไ ม่มีใ บ ไ ปไ หนก็ไ ม่ได้ นั่งรอวันตายไปวัน ๆ อย่างนั้นหรือ ท่านให้ฉันร วบรวมหลักฐ านอีกครั้ง หาคนที่จ ะส่งเรื่องของฉันให้เข้าถึง “ผู้ใหญ่” ใ ห้ได้ เส้นทางนั้นได้รับคำตอบม าจาก มท. ส่งเอกส าร พรบ.ว่าด้วย การแ ปลงสัญชาติม าให้ ว่าให้ทำเรื่องขึ้นมาตามขั้นต อน ซึ่งก็คือใ ห้เริ่มยื่นเรื่องที่ต ำรวจ ฉันไปห าตำรวจ... มีพ าสป อร์ตมั้ยมีทะเบียนบ้านมั้ย...เอิ่ม… ปีศาจเริ่มมาท ำให้ใ จฉันไ ขว้เขวไ ปในทางผิด กม. อีกครั้ง มีคนเสนอใ ห้ฉันไปเข้าชื่อทะเบียนคนพื้นที่สูง เรียกเงินห้าหมื่น ผู้ป กครองนักเรียนฉันควักเงินใ ห้ฉันไปจัดการเลย ฉันเดินทางไปอมก๋อยกับลูกชายแ ละเพื่อน ร่วมงาน หนทางค่อนข้างไ กล ค นที่มาพ บเป็นช าวเขา ตอดข อเงินเติมมือถือบ้าง ไรบ้างใ นร ะหว่างท าง ย กมือ ถือโ ทรคุยไร้สาระกับคนโน้นค นนี้ ประมาณว่า กินข้าวห รือยัง ท ำไรอยู่ บ ลา ๆ ๆ แ ล้วพาฉันไ ปที่บ้านร้างเล็ก ๆ ไ ม่ไกลจ ากที่ว่าการอำเภอ ใ ห้ฉันแ ต่งตัวเป็นช าวเขา รอจังหวะ บ่นนิดห น่อยว่า ฉันอ้วน หน้าตามีราศีเกินก ว่า จะเป็นช าวเขา พ วกเราสามค น ฉัน ลูก แ ละเพื่อน ไ ม่ไ ด้พูดอ ะไร ได้แต่มองห น้ากัน ในใจฉันคิดว้าวุ่น ปัญหาฉัน จะจบใ นวันนี้ไหม ฉันจะใ ช้ชีวิตต่อจ ากวันนี้อย่างไร ความซื่อสัตย์ ศักดิ์ศรีที่สอนลูก สอนศิษย์ จ ะไ ม่เหลืออีกต่อ ไป ฉันจะทนไ ด้ไหม เวลาผ่านไปห ลายชั่วโมง ผู้ชายคนนั้นยังคงบ่นอุบอิบว่าวันนี้ค นที่อำเภอมีน้อย ถ้าไปคนก็ จะสังเกตเห็นฉันง่าย ถ ามฉันว่าถ้าใ ห้ค้างคืนเพื่อร อวันที่ผู้คนพ ลุกพล่านจะไ ด้ไหม ฉันตัดสินใ จเด็ดขาด ลุกขึ้น ถอดเสื้อผ้าชุดของเขา บอกว่า ฉันจ ะก ลับแ ล้ว พ อแค่นี้ ต อนขับรถก ลับกัน ฉันรู้สึกโล่งใจอ ย่างที่สุด ช่างมัน เถอะ เป็นตัวฉันอ ย่างที่เป็นอ ยู่นี่แ หละ อยู่มาสี่สิบปีแล้ว ยังอยู่ไ ด้ ทำไมจะอ ยู่ต่อไปอีกไม่ไ ด้ล่ะ ฉันคืนเงินใ ห้ เจ้าของ ขอบคุณเขาและบ อกว่า ถึงฉันจะไ ร้สัญชาติแ ต่ก็ยังเหลือศักดิ์ศรีให้ยืนห ยัดไม่อ ายใคร ศักดิ์ศรีกินไ ม่ได้ ก็จริงแ ต่มันท ำให้เรามีคุณค่าแ ละภ าคภูมิใจ ฉันถ่ายภ าพข องต้นพวงค รามที่ยังพิงรั้วไว้ เป็นเพราะรั้วข้างห ลังที่แข็งแ รง มันจึงไ ม่ล้ม ฉันนึกขอบคุณ พ่อและแ ม่ ร วมถึงเรยีนาที่อ บรมฉันมาเป็นอ ย่างดี เหมือนรั้วแข็งแ รงที่ค อยพ ยุงฉันไ ว้ไ ม่ใ ห้ล้มไ ปทำสิ่งไม่ถูก ต้อง อีกไม่น านฝ นก็คงจะมา พวงครามจ ะออกกิ่งก้านง ดงามชูสะพรั่งอีกครั้งแน่นอน แ ละตัวฉันเองก็จะลุกขึ้น อีกค รั้งอ ย่างสง่าง ามไ ด้เช่นกัน
ห น้า5 4/ 124 #AyuStoryD ay2 0-บ ้าน21 ตั้งแต่เล็กจนโต จ ำไ ด้ว่าเราย้ายบ้านกันห ลายครั้งเหลือเกิน เริ่มตั้งแต่ย้ายบ้านเกิดเมืองนอนเข้ามาอ ยู่ ในประเทศไทย เริ่มที่อำเภอแม่สะเรียง พี่น อนอ บอ กว่าเดิมเราอ าศัยใ ครไ ม่รู้อ ยู่ก่อน อันนั้นฉันยังเล็กเกินก ว่า จะจ ำไ ด้ แต่ที่จำได้นั้นคือที่ 77 แหล่งพ านิชย์ เป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงม าก ด้านล่างเป็นห้องโล่งไว้เก็บร ถจักรยาน มีเตาอบที่พ ่อก่อไ ว้ ด้านบ นมีร ะเบียงกว้าง ในฤดูร้อนเราจ ะเอาเสื่อม าปูนอนตรงระเบียงช มด าวกลางท้องฟ้า พอแ ละแม่ก็จะชี้ใ ห้ดูดาวโน้นนี้ บ อกตรงนั้นคือก ลุ่มดาวน ายพราน ดาวที่เรียงกัน 3 ดวงนั้นคือเข็มขัดนาย พราน ฉันค งด้อยจินตนาการเป็นแ น่แท้ ม องยังไงก็ไม่เห็นภ าพน ายพ ราน หมีเล็ก หมีใหญ่ จ ระเข้ ห รือลูกไก่ อะไรอย่างที่ค นอื่นอ ธิบายเลย ฉันรักบ้านนี้ม าก ตอนเช้าจะดูพ ระอาทิตย์ขึ้นต รงร ะเบียงด้านต ะวันอ อก แ ละ ตอนเย็นเห็นพ ระอาทิตย์ตกห ลังเขาห ลังบ้านซึ่งมีหาดทรายแ ละแ ม่น้ำไหลผ่าน บ้านเรามีต้นลำไย ผักเฮือ ด น้อยหน่า มะละกอ ชะอม รั้วกระถิน ด อกอูน มีต้นมะขามหวานต้นใ หญ่ หลังบ้านซึ่งผ ลม ะขามด้านซีกซ้ายและข วาเปรี้ยว เพราะมะขามข องเพื่อนบ้านทั้งซ้ายและข วาเป็นม ะขาม เปรี้ยว แต่กิ่งต รงก ลางลำต้นจะเป็นมะขามห วาน บ้านติดกันท างทิศเหนือมีต้นมะม่วงงาช้างที่ส่งกิ่งรุกล้ำเข้า มาเขตบ้านเรา จำได้ว่าปีห นึ่งอ อกผลด กมาก ไ ซลัสปีนหน้าต่าง แ หวกห ลังคาบ้านซึ่งเป็นต องตึงยื่นมือไปเก็บ มะม่วงเขาม ากิน แม่สอนใ ห้ฉันรู้จักวิธีปลูกดอกไม้ มีดอกไม้ที่แ ม่ชอบม ากคือไฮเดรนเยีย ที่จ ะเปลี่ยนสีไ ปต าม กาลเวลา เวลาหน้าฝนริมรั้วบ้านก็จะเต็มไปด้วยด อกเทียน ที่พวกเราพี่น้องไม่ช อบเลยก็คือเวลามีเกวียนผ่าน หน้าบ้าน วัวที่ลากเกวียนจ ะก็ถ่ายไ ว้เป็นกอ ง ๆ บ นถนน พ่อจะบอกใ ห้เราพี่น้องอ อกไปเก็บขี้วัวม าใส่ต้นไม้ เราก็จะเกี่ยงกันไ ปมาไ ม่อยากมีใ ครจับขี้เป็นความทรงจ ำดีๆ ที่บ้านนี้ พอย้ายม าเชียงใหม่ พ ่อเช่าบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ใกล้โรงเรียน อยู่ที่เจริญประเทศซอย 9 ปกติถ นน เจริญป ระเทศนี้น ้ำจ ะท่วมทุกปี แต่ตำแหน่งบ้านฉันจะค่อนข้างสูง น้ำขึ้นมาไม่ถึง เวลาน ้ำท่วมโ รงเรียน ฉันอ ยู่ ใกล้ก็จะรู้ก่อนว่าโรงเรียนปิด ก็จะอ อกไ ปที่ป ากซอยคอยประกาศให้เพื่อน ๆ ที่เดินทางมาโรงเรียนให้กลับบ้าน เพราะโรงเรียนปิด ฉันเดินไ ปโ รงเรียนทุกวัน แ ละเช้าวันอ าทิตย์พวกเราพี่น้องก็จ ะเดินไปโ บสถ์ซึ่งอยู่ใกล้ โรงเรียนด้วย บ้านนี้อ ยู่ติดด้านหลังรั้วของที่ทำการป่าไ ม้เขต เราแอบถ อดไม้รั้วอ อกแ ผ่นหนึ่งเพื่อล อดรั้วลัด สนามบ อลไปโรงเรียน เพราะไม่อยากอ้อมไ ปป ากซอย พอเจ้าห น้าที่เขาม าปิดร อยแหว่ง ก็ไ ม่ไ ด้เป็นอุปสรรค เท่าไหร่ เพราะเราก็ยังสามารถปีนรั้ว หรือไ ม่ก็เดินลัดบ้านอื่น ๆ ในล ะแวกนั้นไ ด้อยู่ บ้านหลังนี้เทซีเมนต์ไ ว้รอบ บ้าน ไม่มีพื้นที่ให้ปลูกอ ะไรเลย ฉันอ ยู่ที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่อ ายุ 13 - 1 9 ปี เจ้าของบ้านขอบ้านคืนเพราะลูก ๆ เริ่มออกเรือนอ ยากอ าศัยใ นบ้านนี้เราจึงต้องย้ายอ อก 21 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแลกเปลี่ยนค วามเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158050449732870
หน้า55/ 1 24 บ้านใ หม่ที่เราย้ายไปเช่าอยู่นั้นค่อนข้างไกลจากที่เรียน ที่ท ำงาน อ ยู่ที่ศิริมังคลาจ ารย์ ซอย 12 (ซ อย หอมนวล) บ ริเวณกว้างข วาง เจ้าของใ ห้เช่าเพราะปลูกใ ห้ลูกอยู่ แ ต่ลูกก ลับไ ปอ ยู่เมืองนอก เป็นบ้านห ลังผีดุที่ ฉันเคยเล่าใ ห้ฟ ังเมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันช อบบ้านห ลังนี้ตรงที่อยู่ใกล้สระว่ายน้ำโ รงแรมรินค ำ เราส ามารถเดินไ ป ว่ายน ้ำได้ส ะดวก แต่ที่บ้านนี้ นอกจากเรื่องผีดุแ ล้ว ขโมยเข้าบ้านก็มี เราอ ยู่บ้านหลังใ หญ่ก็จริง แ ต่ไม่ค่อยมี สมบัติอ ะไรให้ขโมยมายกเค้า มีอ ยู่ค รั้งหนึ่งเกิดเหตุการณ์แ ปลก ต อนเช้าเมื่อพ่อตื่นลงม าชั้นล่าง พบว่าประตู บ้านเปิดอ้า พิมพ์ดีดข องพ่อตกอ ยู่ที่ส นามห น้าบ้าน มีรองเท้าแ ตะแ ละไฟฉายต กอยู่ก่อนป ระตูรั้ว ทำให้เรารู้ว่า มีขโมยมาเข้าบ้าน แ ต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเจออะไร ถึงทิ้งห ลักฐานไ ว้เหมือนก ำลังวิ่งหนีบ างอ ย่างสุดชีวิต เดาว่า อาจเจอผีเข้าก ระมัง แต่ที่พวกเรารู้สึกตลกมากก็คือ บนโ ต๊ะท ำงานข องพ ่อ มีก ระดาษแผ่นห นึ่งทิ้งข้อความไว้ ว่า“ บ้านกระจอกสักวันกูจ ะม าเผาทิ้ง”ฮ่าๆ ๆ ๆ ช่วงที่อยู่บ้านผีดุนี้ ฉันเองม าเช่าบ้านอ ยู่ต่างหากใกล้ที่เรียน แ บ่งห้องเช่ากันหลายค น เราเรียกกันว่า “บ้านสี่แ ยก” ที่นี่เป็นที่ชุมนุมข องเพื่อน ๆ นักศึกษา มานั่งคุย ดื่ม แ ละเพื่อนผู้ชายบ างค นก็ม าพี้ เพื่อนฉัน ส่วนใ หญ่จ ะเป็นผู้ชายเพราะดุริยศิลป์มีผู้หญิงน้อยม าก มีเพื่อนรุ่นพี่ที่มีลูกน้อย ก็จ ะเอาม าฝ ากฉันเลี้ยงขณะที่ ตัวคุณพ่ออ อกไปทานข้าวกับ อ.บรูซ เด็กน้อยที่ฉันเคยเลี้ยงนี้ภายห ลังก ลายเป็นศิลปินดังด้วยนะ คือน้องเต็ม วง UHT ชื่อเต็มม าจากที่พวกเราเรียกว่า “ เต็มย่าม” เพราะพ ่อเอาลูกใ ส่ย่ามขี่ม อเตอร์ไซค์ม าเรียน เริ่มตั้งแต่ ต้องห่อผ้าหลายชั้นจนลดผ้าล งเรื่อย ๆ เพราะเด็กน้อยเริ่มโ ตจนเต็มย่าม ฉันเช่าอยู่จ นจ บที่พายัพ จ ากนั้นก็ ย้ายอ อกเมื่อแ ต่งงาน หลังแ ต่งงานฉันอ าศัยอยู่ใ นโ รงเรียนป ริน ส์ร อยแยล ที่ชั้นบ นข องห้องดุริยางค์ที่ส ามีส อนอ ยู่ ลูกทั้งส อง คนของฉันเกิดช่วงที่อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ เด็กทั้งคู่จึงอ ยู่ใกล้กับเสียงด นตรีม าตั้งแต่เล็ก ฉันชอบไ อเดียตรงที่ เราสามารถทำงานได้ที่บ้านต นเอง เซฟเวลาและส ะดวกม าก เนื่องจากโ รงเรียนอ ยู่ติดกับพ ายัพ ฉันจึงส ามารถ เดินไปสอนส บายๆ ฉันอ ยู่ที่นี่ไ ม่น านนักส ามีก็เสียชีวิตฉันจึงต้องย้ายอ อก คราวนี้บ้านเราเริ่มก ระจัดกระจาย จันทร์แต่งงาน อ อกเรือนไ ป พี่ทูทู นอนอ กับฉันแยกมาเช่าอยู่ที่ แก้วน วรัฐซอย 3 ชื่อบ้านเซรามิค อยู่ไ ม่น านพี่ทูทูขอแยกออกไ ปอีก (สงสัยท นพี่น อนอไ ม่ไ ด้) แม่บ อกฉันว่าให้ ฉันอ ยู่ที่อื่นกับพี่นอน อได้มั้ย แ ม่ไ ม่อยากใ ห้กลับบ้านเพราะพี่กับพี่ช ายข องฉันมักจะท ะเลาะกันรุนแรงป ระจำ ฉันก็เลยย้ายไ ปบ้านเล็กในซอยถัดไ ปเพราะสู้ร าคาค่าเช่าบ้านเดิมไ ม่ไ หว แ ต่ฉันไ ม่ชอบบ้านหลังนี้เลย เพื่อน บ้านทะเลาะกันเสียงดังบ่อยม าก พอดีมีบ้านเช่าอีกห ลังติดกับบ้านสี่แยกเดิมที่ฉันเคยอยู่ว่างอยู่ ฉันกับพี่น อน อ เลยย้ายไ ปอยู่ที่นั้น ที่นี่ฉันชอบมากเพราะอ ยู่ใ กล้มากกับที่ทำงาน เวลาเลิกเรียนลูก ๆ ส ามารถเดินมาหาฉันที่ ทำงานไ ด้ มีห อพักด้านห ลังบ้าน มีร้านอาหารต ามสั่ง เวลาฉันต้องไ ปประชุมต่างจังหวัด ก็ฝากลูกให้กินที่ร้านนี้ มีสระว่ายน้ำห่างจ ากบ้านแค่ร้อยเมตรอยากไปว่ายน้ำเมื่อไ หร่ก็ไ ปไ ด้ส ะดวกที่สุด
ห น้า56/ 124 แต่ค วามส ะดวกนี้ก็เข้าตาลูกส ะใภ้เจ้าของบ้านด้วย เขาข อมาอยู่ เจ้าของบ้านจ ำใจข อใ ห้ฉันย้ายออก บอกกับฉันว่าเขาเสียใจและเสียดายม ากด้วยเพราะเพื่อนบ้านที่ส งบอย่างเราหายาก ฉันย้ายอีกไปอ ยู่ในซ อยหลัง ร พ.หมอจินดา ใ กล้พี่ทูทู ก็ดีที่ไ ด้อ ยู่ใกล้พี่อีกครั้ง แ ต่บ้านห ลังนี้ค่อนข้าง โทรม อยู่ไม่ถึงส องปี ฉันก็ย้ายอีกครั้งไปบ้านถัดไ ปใ นซ อยซายูริ ค รั้งนี้อ ยู่ยาวเลย มีเพื่อนร่วมง านถ ามฉันว่า ทำไมไม่เอาค่าเช่าม าสร้างบ้านล่ะ เสียดายเงินค่าเช่า สำหรับฉันมันไ ม่ง่ายน ะ ฉันไม่มีเงินเก็บ ฉันไม่ส ามารถกู้ เงินก้อนใ หญ่เพราะสถานะอย่างที่รู้ๆ กันอยู่แ ละต อนเอาค่าเช่าสร้างบ้านจะใ ห้ฉันอ ยู่ตรงไ หน? สุดท้ายเมื่อเกษียณ ฉันไ ด้เงินบ ำเหน็จม าก้อนห นึ่ง ฉันเก็บเงินไว้นิดห น่อย ที่เหลือก็เอาม าสร้างบ้าน ใ น ที่สุดก็มีบ้านเป็นของตนเองเอาข้อดีข้อเสียข องบ้านต่างๆที่เคยอยู่เป็นบทเรียนในก ารส ร้างบ้านหลังนี้ วันนี้วันที่1 0พ ฤษภาคม2663ครบร อบสามปีที่เข้ามาอ ยู่ใ นบ้านใ หม่ห ลังนี้ ภาพบ้านแสนสุขของอ าจารย์อ ายุนามเทพ ภาพบ้านหลังป ัจจุบันถ่ายเมื่อป ระมาณวันที่10พ ฤษภาคมพ.ศ .2 563 ซึ่งเป็นวันค รบรอบ4 ปีที่อาจารย์อ ายุไ ด้ย้ายเข้ามาอ ยู่บ้านหลังนี้
ห น้า57/124 #AyuStoryD ay21-บ ังเอิญเกินไ ปมั้ย22 ในข ณะที่พี่แ ละห ลานของฉันเป็นพ ยาบาล อ ยู่กับคนไข้แ ละโ รงพ ยาบาลต ลอด ฉันก ลับเป็นค นที่ ไม่ช อบโรงพ ยาบาลเลย อ ย่าเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนก ลัวหมอหรือก ลัวเข็มฉีดยาน ะ เพราะส ามารถมองหมอทิ่ม เข็มล งบ นผิวตัวเองโ ดยไ ม่รู้สึกอ ะไรแต่สาเหตุที่ฉันไ ม่ช อบเป็นเพราะอ ย่างอื่น ความจ ริงมันอาจเป็นแ ค่เรื่องบังเอิญ แ ต่เรื่องบังเอิญนี้มันเกิดขึ้นกับฉันห ลายครั้งจ นท ำให้ฉันห วั่นใจ มีส องสิ่งที่ฉันไม่สบายใจที่ต้องทำอ ย่างแ รกคือใส่ชุดสีดำล้วนและอ ย่างที่ส องก็คือเยี่ยมไข้ ที่ฉันไ ม่ชอบใส่สีด ำล้วน (ยกเว้นกรณีที่ต้องใ ส่แสดงคอนเสิร์ต) เพราะเคยโ ดนพ่อว่าให้ตอนเป็นวัยรุ่น ก็คงรู้กันอยู่นะ ว่าวัยรุ่นชอบแต่งตัวสีดำ แต่เมื่อวันห นึ่งพ ่อทักว่า ใส่สีด ำแช่งให้พ ่อต ายรึไง ฉันส ะดุดกึกเลย ตั้งแต่นั้นจ นถึงทุกวันนี้ฉันหลีกเลี่ยงสีด ำล้วนตลอด ถ้าส วมก างเกงด ำก็จ ะจับคู่กับเสื้อสีอื่น ห รือถ้าเสื้อดำ ก็จ ะ เลี่ยงใส่ก างเกงสีอื่นถ้าจำเป็นต้องใส่ดำห มดอย่างน้อยก็จะใส่ชุดชั้นใ นสีอื่นก็ยังดี บางทีก็ต ลกตัวเองเหมือนกัน จ ำได้ว่าวันที่ไ ปเยี่ยมสามีที่รพ. ฉันสวมกางเกงสีดำ เสื้อลายดอกข าวด ำ น้องชายสามีทักก ารแ ต่งก ายข องฉัน ซึ่งฉันไม่ใส่ใจ แ ต่คืนวันนั้นสามีฉันก็สิ้นใจ มีอีกครั้งขณะที่พ ่อป่วย น้องส าวฉันไปเข้าผ่าตัดที่ รพ. น้องใส่ชุดดอกข าวด ำออกบ้าน ฉันบ อกน้องว่าฉันไ ม่ส บายใจที่เห็นน้องแ ต่งตัว แบบนั้นแ ล้วช่วงที่น้องน อนร พ.นั้นพ ่อก็จ ากเราไ ป อีกเรื่องที่ฉันไม่ช อบเยี่ยมไ ข้ก็เป็นเรื่องแปลกเหมือนกัน ถึงแ ม้จ ะเกิดเหตุการณ์ไ ม่บ่อย แต่ก็มักจะเกิด เรื่องห ลังเยี่ยมค นป่วยทุกที เริ่มจากตอนที่ลูก ๆ ยังเล็ก ป้อหลวงของสามีฉันไม่สบาย พ วกเราไปเยี่ยมท่านที่ จอมทอง ท่านดีใจม ากที่เห็นพ วกเราไ ปเยี่ยม พ อเรากลับเชียงใหม่ เราก็ต้องก ลับไ ปจอมทองอีกค รั้ง เพื่อส่งศ พ หลังจ ากนั้นไม่นาน เราไ ปเยี่ยมอุ้ยทางส ามี ท่าทางท่านสบายดี แต่พ อเรากลับไม่กี่วันอุ้ยก็ต าย บังเอิญเกินไป มั้ย ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ค รูแ ดง เพื่อนร่วมงานข องฉันฟัง ค รูแดงบ อกว่า ถ้าแ ดงเป็นอะไรพี่ยุไ ม่ต้องมาเยี่ยมแ ดงนะ แดงเข้าใจแ ละจะไม่น้อยใจที่พี่ไ ม่ม าเยี่ยมแ ละค รูแดงถือเป็นเรื่องจ ริงจังม าก เห็นไ ด้จากค ราวที่ครูโสภณ ห รือที่เราเรียกกันว่าคุณพ่อโ สภณ ค รูดนตรีไทยข องฉันป่วย ต้องเข้าร พ. ในฐ านะลูกศิษย์รุ่นแ รกข องท่านใ นพ ายัพ ฉันก็อ ยากไปเยี่ยมท่าน แต่โ ดนค รูแดงเบรกไว้ บอกว่าอย่าเพิ่ง ร อให้ ท่านอาการดีขึ้นก่อน ฉันไ ด้แต่ฟ ังลูกศิษย์คนอื่นรายงานความเป็นไป จ นวันห นึ่งที่ไ ด้ยินว่าท่านดีขึ้นมากแ ล้ว ฉันก็ถามครูแ ดงว่า ฉันไปเยี่ยมได้ห รือยัง ค รูแ ดงบ อกว่ารออีกนิดดีกว่า วันต่อมาค รูแ ดงม าห าฉันแล้วบ อกว่า พี่ ยุต่อไ ปนี้พี่ไม่ต้องแ ม้แต่จะถามอาการน ะแ ดงจ ะม าร ายงานให้พี่รู้เอง 22 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนความเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158058340757870
หน้า5 8/ 1 24 ครูแดงบอกว่า แ ค่พี่ทักครูก็อาการทรุดเลย ฉันได้แ ต่คิดว่า เห้ย... เว่อร์ไ ปมั้ยเนี่ย หลังจ ากนั้นที่ ไม่ถามไถ่ พ ่อโ สภณก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ จ นก ลับมาส อนได้อีกค รั้ง แต่ทิ้งค วามรู้สึกผิดใ นใจข องฉันที่ไ ม่มีน้ำใจไ ปเยี่ยม ไข้ท่านเลยเหมือนลูกศิษย์คนอื่นๆ ถึงวันส งกรานต์ปีหนึ่ง ศิษย์เก่าที่สนิทกันม ากก ลุ่มหนึ่งมาเยี่ยมฉันที่บ้านแ ละชวนฉันไปดำหัวคุณพ ่อที่ บ้าน ฉันแ ละลูก ๆ ก็ไปด้วยทันที พ อไปถึงบ้าน บ้านเงียบมาก เหมือนไม่มีใ ครอ ยู่ เราเรียกกันค รู่ใหญ่ก็มีหลาน คุณพ ่อออกมารับ บอกว่าพ ่ออยู่รพ. คนในทีมบอกว่างั้นเราไ ปด ำหัวที่รพ.กันนะ ฉันแอบรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ทำ อะไรไ ม่ไ ด้แ ล้วก็จ ำเป็นต้องไป ตอนเห็นคุณพ่อในห้องคนไข้ รู้สึกใ จหายเพราะท่านผอมตัวห ดล งม าก พ อรู้ว่า พวกเราม าท่านดีใจมาก หนูยุก็มาด้วย ท่านลูบหัวลูก ๆ ข องฉันแ ละให้พ ร ท่านอวยพรพวกเราทุกค น ก่อนกลับ ท่านเรียกฉัน ห นูยุ ฝ ากบอกอ าจารย์สมพันธ์ด้วยนะ ว่าปีหน้าพ่อข อลาออก ไปส อนไม่ไหวแล้ว พ วกเราบอกว่า ครูพักผ่อนให้หายดีก่อนก็แล้วกัน ไ ม่ต้องห่วงที่พ ายัพห รอก จ ากร พ.สวนดอกกว่าจ ะกลับถึงบ้านฉันที่สันป่า ข่อยใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยเพราะรถติดมากช่วงส งกรานต์ พอเข้าบ้าน ด๊อทถามฉันว่า ตัวไม่ไ ปงานศ พอาจารย์ โสภณเหรอ... ฉันง ง ก็ฉันเพิ่งไปด ำหัวท่านม านี่เองนะ ด๊อทบอ กว่าค รูแ ดงโ ทร.ม าบอกว่าค รูท่านเสียแ ล้วน ะ ฉันรีบโ ทร.ห าครูแดง ไ ด้ความว่าพ อพวกเราอ อกมาคุณพ ่อก็หลับ มีค นอีกกลุ่มไปเยี่ยม แ ต่คุณพ ่อไ ม่ลืมตา แค่ยกมือรับท ราบไม่ไ ด้พ ูดอะไรแ ล้วท่านก็ห ลับไ ปนิรันดร์ ฉันข อโทษครูแ ดง แ ต่ครูแ ดงบอกว่าไม่เป็นไร เข้าใจ ดีว่าสถานการณ์มันพ าไ ปจริงๆ ท่านเป็นครูที่พวกเราทุกคนรักมาก เวลาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ลูกศิษย์ฟัง ก็เหมือนทีเล่นทีจ ริง มีกรณีอื่นเกิดขึ้นอีก เช่นซ้ง ที่ป่วยเป็นม ะเร็ง น้องชายฉันบ อกให้ไปเยี่ยม ฉันบ อกว่ารู้สึกไ ม่ค่อยดีนะ แต่จันทร์ก็บอกว่า หมอให้เวลาไม่ม ากน ะ ไปห รือไ ม่ไ ปก็ เขาก็ต้องต าย ซ้ง ดีใ จที่เห็นฉันไ ปเยี่ยม แ ต่หลังจ ากนั้นไม่กี่วันเขาก็ต าย และมีอีกเอกอีกคน วันนั้นป๋อม ารับฉัน ไปกินข้าว บอกว่าเราแ วะไปเยี่ยมเอกมันก่อนมั้ย ฉันก็บอกเหมือนทุกค รั้งที่เคยบ อก ป๋อพูดเล่นว่า งั้นค รูยุช่วย ไปส งเคราะห์มันหน่อยปะ ตอนไ ปถึงร พ.ฉันคิดว่าความหวังน้อยเต็มที แต่คุณแ ม่ของเขาดูมีกำลังใ จขึ้นมาก ตอนที่พ วกเราไ ปเยี่ยม ฉันกลับม าที่วิทยาลัย บ อกเพื่อน ๆ ของเขาที่ก ำลังอยู่ใ นห้องส อบว่าให้ไ ปเยี่ยมเขาด้วย นะทุกค นม องห น้ากันเลิ่ก ลั่กที่รู้ว่าฉันเพิ่งไปเยี่ยมเอกม าและห ลังจากนั้นอีกสองวันก็เป็นไ ปต ามคาด ทำไมฉันต้องเล่าเรื่องพ วกนี้น ะ มันไร้สาระพอสมควรว่ามั้ย แ ต่ฉันก็มีเหตุผลข องฉันน ะ ฉันแค่อ ยาก บอกใ ห้ค นที่รู้จักฉันเข้าใจฉันมากขึ้นอีกนิด อ ย่าได้น้อยใจถ้าไม่เห็นหน้าฉันย ามที่คุณเจ็บป่วย อีกประการห นึ่ง ที่ติดค้างในใ จคือ สิบปีที่ผ่านมานี้ฉันไ ม่ได้ไ ปเยี่ยมแม่สามีเลย ค รั้งสุดท้ายที่ไ ปนั้นท่านอ ายุ 90 ปีแล้ว เมื่อท่าน เห็นห ลาน ๆ ท่านยินดีม าก บอกว่าเห็นหน้าหลานแ ล้วย่ามีก ำลังใ จจะอ ยู่ใ ห้ถึงร้อยปีเลย ตอนนี้ท่านก็อ ายุร้อย ปีแล้วฉันห วั่นใ จที่สุดเลยบอกต รงๆ ว่าฉันไม่ก ล้าไป ในที่สุดคุณย่าก็ได้จ ากไ ปแ ล้วเมื่ออ ายุครบร้อยปีพ อดี
ห น้า5 9/124 #AyuStoryD ay22-T heChoir23 ปีแรกที่ฉันม าเป็นนักเรียนประจำที่เรยีนา ไ ด้รับป ระสบการณ์ใ หม่ ๆ มากมาย การอยู่ร่วมกับเพื่อน ๆ หลายวัย วินัยใ นการอ ยู่เป็นกลุ่ม กิจกรรมป ระจำวันตามต ารางเวลาที่ต้องรักษา แต่ก็มีภ าคบันเทิงสลับเข้าม า เป็นค รั้งคราวด้วย ที่จำไ ด้แ ม่นคือ ก ารดูห นัง ม าแ มร์จ ะเช่าห นังมาฉายให้พ วกเราดูที่ห้องการฝีมือ เรื่องแรกที่ ได้ดูคือเรื่อง B orn to Sing ของ Disney (ปัจจุบันรู้จักกันใ นนามเรื่อง A lmost A ngels) เป็นเรื่องของคณะ นักร้องเด็กชายที่มีเสียงไ พเราะที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยิน ทุกค นช อบม าก ม าแมร์เองก็คงชอบม ากเช่นกันถึงกับ มาฉ ายใ ห้ดูใหม่อีกร อบในคืนถัดม า ฉันส ร้างจินตนาการว่าสักวันคงมีโอกาสไ ด้ร้องเพลงประสานเสียงเช่นนั้น บ้าง ด้วยความที่ฉันอ่านโ น้ตเป็น เวลาม าแมร์เลติเซียส อนพวกเราร้องเพลง จะมีบ างเพลงที่มีโน้ตอ ยู่ด้วย ฉันก็จ ะร้องแ นวประสานแ ซมขึ้นม าเอง เพื่อน ๆ ก็จ ะหันมาม องหน้า ย ายนี่ทำไมร้องโน้ตไ ม่ต รงชาวบ้าน แต่ม าแ มร์ก็จ ะชื่นช อบมากถ้าเรื่องร้องเพลงเพื่อนๆใ นชั้นเรียนก็จะยกให้ฉันเป็นผู้นำในก ารนำซ้อมเสมอ ภาพงานฉลองนักบุญแ องเจลา( ผู้ก่อตั้งค ณะนักบวชอุร์ซูลิน) ภาพนี้ถ่ายตอนอ าจารย์อ ายุอยู่ม ศ.5เมื่อประมาณพ.ศ.2516 ซึ่งกำลังร้องเพลงฉ ลองนักบุญแ องเจลาที่โ รงเรียนเรยีน าเชลีวิทยาลัยจังหวัดเชียงใหม่ 23 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนความเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158061219807870
ห น้า60/ 1 24 พอม าเรียนพ ายัพ วิชาที่เราต้องเรียนทุกวันเวลา 18.15-19.15 น.ก็คือวิชา C hoir (อ่านว่า ไควเออร์ .. ไม่ใช่ ชอย) วิชานี้มีห น่วยกิตแค่ 0 .5 แ ต่เรียนสัปดาห์ละ 5 คาบ เป็นวิชาบังคับอีกต่างห าก ต้องเรียนใ ห้ครบ 4 หน่วยกิต ใครไ ม่ผ่านนี่ต้องเรียนปีที่ 5 เลยทีเดียว แม้จ ะห นักหนาข นาดนั้น ฉันก็รู้สึกสนุกกับก ารเรียนมาก เราเรียนร่วมกับเพื่อนทุกชั้นปี เป็นวิชาที่ส ร้างค วามสัมพันธ์เป็นปึกแผ่นอ ย่างมากใ ห้กับนศ.ดุริยศิลป์ทุกค น แม้เมื่อจ บไปแ ล้ววิชานี้ก็จะเป็นวิชาที่คิดถึงที่สุด ตอนที่ฉันเรียนอ ยู่ ผู้ส อนคือ อ .บรูซ แกส ตัน ต่อม าภายห ลัง ท่านล าออกไปแล้วก็มี อ.ฝ รั่งท่านอื่นมาสลับนิดหน่อย แล้วก็มี อ.ส มพันธ์ วงษ์ดีมาส อนต่อหลายปี ปรับเวลา เรียนเป็น 1 7.00 - 18.00 น. ส ร้างคณะนักร้องที่แ ข็งแกร่ง แ ล้ววันห นึ่งเมื่อเธอไปศึกษาต่อฉันก็ได้เข้าม า รับช่วงต่อ สไตล์ก ารสอนของฉันแตกต่างจากอ าจารย์เดิม ท ำให้นศ.รุ่นพี่บ างค นไ ม่ค่อยถูกใจ มีก ารแ อนตี้แ ละ ทิ้งค วามเห็นไว้ใ นก ารประเมินผลว่า อยากใ ห้เปลี่ยนผู้ส อน แต่ถ้าเปลี่ยนไ ม่ได้ ก็ค งต้องย อมทนเรียนต่อไป สร้างความป วดใจให้กับฉันพ อส มควร แ ต่พ วกเขาใช้เวลาใ นสถาบันไม่กี่ปีก็อ อกไปแล้ว เหลือแต่รุ่นน้องถัดม าที่ เรียนม ากับฉันแ ละไ ม่ไ ด้รู้สึกเดือดร้อนอ ะไรฉันก็ส อนต ามแ บบข องฉันส ร้างคณะนักร้องที่แ ข็งแกร่งต่อไ ป มาวันหนึ่ง ครูน้อย ทัศนีย์ (คุณแ ม่ข องพี่โ ซ่ E TC) ก็ชักชวนใ ห้ฉันเข้ามาช่วยง านใ นแ ผนกดนตรี ศักดิ์สิทธิ์ข องฝ่ายพ ิธีกรรมพ ระศาสนจักรคาทอลิก ป ระเทศไทย ฉันได้ท ำงานกับบาทหลวงห ลายท่าน เช่น คุณพ ่อไพศาล อาน ามวัฒน์ คุณพ ่อประชาชาติ ป รีชาวุฒิ ฯลฯ ฉันได้รับเชิญให้เป็นวิทยากรอ บรมเรื่อง การขับร้องประสานเสียงใ ห้กับโ บสถ์และโ รงเรียนค าทอลิกหลายแ ห่ง สร้างแรงบันดาลใจใ ห้มีคนรุ่นใ หม่ที่ หลงใหลในกิจกรรมนี้ได้เริ่มศึกษาแ ละพัฒนาว งของพวกเขามากขึ้น ในทุกแ ห่งที่ฉันไ ปนั้น ฉันก็จะกล่าวทิ้งท้ายให้ผู้ใหญ่ในโ รงเรียนห รือส ถาบันต่าง ๆ ฟังว่า Choir เป็น กิจกรรมกลุ่มที่คุณไ ม่ต้องลงทุนม ากเหมือนตั้งว งโยฯ คุณไม่ต้องซื้อเครื่องด นตรีม ากมายหลายล้าน เพราะเด็ก ๆ มีเครื่องด นตรีป ระจำกายคือเสียงร้องอยู่แล้ว แค่ซื้อเปียโนตัวเดียวกับค รูผู้ส อน ซื้อโ น้ตเพลงนิดหน่อยก็ได้ แล้ว เด็กมีกิจกรรมก ลุ่ม มีวินัย สนุกเหมือนกับที่อยู่ในว งโยฯ นั่นแ หละ ไ ด้ผลนะ เพราะภายหลังกิจกรรมนี้ก็ได้ รับการบ รรจุเข้าใ นกิจกรรมน อกห ลักสูตรใ นรร.ต่าง ๆ เคยมีครั้งหนึ่งเมื่อมีข่าวว่าทางก ระท รวงศึกษาฯจัดงบ ประมาณซื้อเปียโ นให้กับโ รงเรียนต่าง ๆ ในกทม. มีผู้อ่านข่าวที่อ อกมาวิพากษ์วิจารณ์ม ากมายว่าทำไมต้องซื้อ เปียโน ห ลังห นึ่ง ๆ ราคาแพงมาก เวลาเรียนก็เรียนไ ด้ทีละค นเท่านั้น แถมค่าเรียนแพงและต้องเรียนเป็นเวลา นานกว่าจะเก่งด้วย ฉันไ ด้แต่นึกสงสารในใจที่พ วกเขาไ ม่รู้ตื้นลึกห นาบาง แ ต่ออกม าว่าเสียหายเช่นนั้น เพราะ ที่เขาอนุมัติซื้อเปียโ นก็เพื่อก ารส อนเรียนChoirนี่แหละ เวลาร้องเพลงป ระสานเสียง เราจะแบ่งนักร้องออกตั้งแต่สองแ นวขึ้นไ ป ท ำนองเพลงจ ะสลับอ ยู่ที่แ นว นั้นบ้าง แ นวนี้บ้าง แ นวที่ไม่ใช่ทำนองก็จะร้องเสียงป ระสาน คนในวงจ ะต้องฟ ังซึ่งกันและกันเพื่อใ ห้เสียง กลมกลืน มีคอนดักเตอร์เป็นผู้นำที่กำกับให้ทุกค นเกิดความพ ร้อมเพรียง ถ้าคนในว งไ ม่ส นใจผู้นำ เพลงก็ออก มาไ ม่ดีผู้นำเก่งแ ค่ไหนก็ไม่ประสบค วามสำเร็จถ้าผู้ต ามไม่ให้ค วามร่วมมือ
ห น้า61/1 24 บทบาทของแต่ละแ นวเสียงก็ส ำคัญแตกต่างกัน แนวที่เป็นท ำนองห ลักต้องร้องดังกว่าเสียงป ระสาน แต่ถ้าดังมากเกินไ ปก็เสียส มดุล สิ่งเหล่านี้ที่เราเรียนรู้จ ากวิชา C hoir วงที่ฉันคุมอยู่จะมีปัญหาตรงที่มีผู้หญิง น้อยก ว่าผู้ชายมาก ไ ม่เหมือนวงทั่วไปที่จ ะมีผู้ห ญิงมากกว่า ผู้หญิงใ นว งของฉันจึงต้องเข้มแข็งเพื่อสู้กับจำนวน ผู้ชายอีกสามเท่าตัวที่มีอ ยู่ ใ นข ณะที่ผู้ชายก็ต้องรู้จักฟังแ ละผ่อนเสียงล งเพื่อใ ห้ไม่กลบเสียงผู้ห ญิง เป็นเรื่อง ของก ารพึ่งพาอาศัย แ สดงน ้ำใจต่อกันเพื่อให้เสียงเพลงที่ออกนั้นไ พเราะน่าฟ ัง ทั้งหมดนี้คือเสน่ห์ของก ารอยู่ ใน C hoir ไ ม่ว่าบ ทบาทของเราใ นวงจะเป็นผู้นำ ผู้ตาม เสียงท ำนองหรือเสียงป ระสานก็ตาม ก็เหมือนหลักก าร ในการด ำรงชีวิตในสังคมที่เราต้องรู้จักส ามัคคีมีวินัยรู้บทบาทรู้หน้าที่รู้รับผิดช อบเพื่อสร้างสังคมที่สวยงาม ปล.ปัจจุบันลูกศิษย์ของฉันหลายค นมีงานท ำก็เพราะประสบการณ์จ ากวิชาC hoirนี่แหละ งานแ สดงซ ิมโฟนีย์เบอร์9 ที่โ รงละครก าดเธียเตอร์เชียงใหม่ ในส่วนแรกของก ารแ สดงฉลอง40ป ี มหาวิทยาลัยพายัพซึ่งอาจารย์อายุนามเทพ เป็นผู้ควบคุมนักร้องเมื่อพ.ศ .2557 งานค อนเสิร์ตเสนอผลงานเพลงจ ากภ าพยนต์ดิสนีย์ ง านประชุมADBข องอาจารย์อายุและลูกศิษย์
หน้า62/ 1 24 #AyuStoryD ay2 3- น ้องส าวค นเล็ก24 คุณเคยอ่านเรื่องต่าง ๆ ที่มีน้องค นเล็กเป็นตัวเอกมั้ย ส่วนใ หญ่มักจะเป็นน้องเล็กที่น่าสงสาร โ ดนพี่ ๆ อิจฉา ก ลั่นแ กล้ง แ ม้ก ระทั่งทำร้ายเลยก็มี อย่างเช่นโยเซฟใ นพระคัมภีร์ ที่โดนพ วกพี่ช ายอิจฉา ผ ลักตกบ่อแ ละ ขายให้พวกพ่อค้าท าสจนไ ปไ ด้ดีที่อียิปต์ ในฐ านะที่ฉันเองไม่ใช่น้องค นเล็ก ฉันจึงเข้าใจพี่ ๆ ใ จร้ายเหล่านั้นไ ด้โ ดยง่าย คิดดูสิ มีอะไรดี ๆ พ ่อแ ม่ ก็ใ ห้น้องเล็กก่อน ส่วนพี่ ๆ ก็ต้องเสียสละ พี่น้องท ะเลาะกัน ตีกัน พ่อแ ม่ก็จ ะดุพี่ก่อนว่ารังแกน้องโดย ไม่ส อบถามเรื่องราว อย่างเช่นในเรื่องโ ยเซฟข้างต้น ไ อ้น้องเล็กนี่ก็ช่างเจรจา ช่างฝันซ ะเหลือเกิน ฝันว่าตัวเอง ได้ดีตลอดและพี่ๆ ต้องก้มหัวให้ถ้าฉันเป็นห นึ่งใ นพี่เหล่านั้นฉันก็ค งหมั่นไส้ไอ้น้องเล็กตัวดีนี่แน่นอน ที่เกริ่นมานี่ก็เพียงเพื่อนำเข้าสู่เรื่องน้องเล็กของฉัน Little D ot ที่ฉันส ามารถจำไ ด้ตั้งแต่ตอนที่แ ม่ตั้งท้อง จนวันที่แม่คลอด พ่อใ ห้จันทร์แ ละฉันอ อกมานอนน อกห้อง นอนเพราะแ ม่ก ำลังจะคลอด เราแอบส่องที่รอยแยกข้างฝ า แต่ก็ไม่เห็นอ ะไรจนก ระทั่งไ ด้ยินเสียงน้องร้อง ตอนนั้นฉันห กขวบแ ล้วเลยจ ำได้เยอะห น่อย แ ม่ให้ ฉันมีโอกาสได้ดูแลน้อง เปลี่ยนผ้าอ้อม พอโตขึ้นก็อุ้มน้อง ไปเล่นแ ถวรอบ ๆ บ้าน ช่วงนั้นพี่น อนอ ทูทู และไซลัสมา เรียนที่เชียงใหม่แ ล้ว เหลือแต่ฉัน จันท ร์แ ละด๊อทที่อ ยู่กับ พ่อแม่ที่อำเภอแ ม่สะเรียง หลังจ ากนั้น ฉันก็ได้ย้ายม าเรียนที่เชียงใหม่บ้าง ตอนที่ด๊อท กำลังอ ายุสองข วบกว่า น่ารักน่าชัง สิ่งที่เป็น ปกติข องเด็กนักเรียนป ระจำแ ทบทุกคนก็คือ คิดถึงบ้าน โดยเฉพาะในห มู่เด็กเล็ก บางคนร้องไห้ห าพ่อแม่ไม่หยุด ต้องใ ช้เวลาน านก ว่าจะปรับตัวไ ด้ สำหรับฉัน ถูกพ่อส อนไม่ ให้ร้องไห้เสียงดังต่อหน้าใ ครฉันเองก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน 24 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนความเห็นไ ด้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158064647517870
หน้า63/1 24 แต่จะแอบร้องเบา ๆ เมื่ออ ยู่คนเดียวใ นที่นอนไม่มีใครเห็น แ ละคนที่ฉันคิดถึงม ากกว่าใ ครก็คือน้องเล็ก นี่เอง จ ำไ ด้ว่าเพลงที่น้องช อบร้องตอนเล็กคือเพลงเพ็ญโ สภา ของคุณธ านินทร์ อินทรเทพ กลางคืนฉันจ ะร้อง เพลงนี้เบาๆ แ ละร้องไห้คิดถึงน้อง พอพ่อแ ม่และน้องย้ายมาเชียงใหม่ น้องเข้า ป.1 แล้ว เริ่มเอาใจตัวเองม ากขึ้น ฉันเริ่มเปลี่ยนไป แ อบ อิจฉาน้องเพราะไม่ว่าพ ่อแม่จ ะไปเที่ยว ไ ปดูหนัง ฉันและจันทร์ก็จะต้องเฝ้าบ้าน น้องเที่ยวจนติดนิสัย ไม่ค่อย ใส่ใจเรื่องการเรียนเท่าไ หร่ พ วกเราพี่ ๆ ก็จะโ ทษพ่อแม่ที่ต ามใจน้องเกินไ ป มีปีหนึ่งที่น้องสอบต ก ตอนรับส มุด พกกลับมาบ้าน น้องร้องไห้บ อกแ ม่ว่า “เปิ้ นสอบต ก” พ วกเราแอบสะใจที่น้องไ ด้บ ทเรียน อ ย่าไ ด้เข้าใจผิดว่า ฉันเกลียดน้องนะ ฉันเพียงแ ค่ไ ม่อ ยากให้พ ่อแม่ตามใจน้องจนเสียคนเท่านั้นเอง เพราะกับพ วกเราพี่ ๆ นั้น พ่อแม่จะรักอย่างมีเหตุผลและเราก็อ ยากเห็นท่านอบรมน้องเหมือนกับพวกเรา เราเคยแกล้งน้องใ นวันเกิดของน้องปีหนึ่ง ป กติหลังภาวนาเช้าร่วมกันทุกเช้า ถ้าวันไ หนเป็นวันเกิดใคร เราก็จ ะต่อด้วยการร้องเพลง Happy B irthday 3 รอบ เป็นภาษาอังกฤษ ภาษาพ ม่า และภ าษาก ะเหรี่ยง แ ล้ว มอบข องขวัญที่เราต่างค นเตรียมกันไ ว้ใ ห้เจ้าของวันเกิด ปีนั้นพ วกเราแ อบนัดกันทุกค นว่าเราจะใ ห้ก างเกงใ น น้อง แล้วพวกเราก็ห่อข องขวัญห ลายแบบ พอน้องเปิดห่อแ รก... ก างเกงใน ห่อที่สอง… กางเกงใน ส าม… สี่… ห้า… พวกเราหัวเราะสนุกครื้นเครงกันม าก ไ ม่รู้เหมือนกันว่าน้องจะสนุกกับเรามั้ยที่ได้ของขวัญเยอะ แต่เป็นของเหมือนกันห มด อย่างที่รู้กัน เพราะน้องไ ม่ค่อยตั้งใจก็เลยเรียนไ ม่ค่อยดีนัก พอจบ ม ศ.3 จึงไ ม่ไ ด้เรียนต่อใ นโรงเรียน เดิม แต่ต้องส อบเข้าม .ป ลายที่ใหม่ แ ต่ก็เป็นผ ลดีต่อตัวน้องเอง เพราะเมื่อเข้าเรียนที่ใ หม่ จ ะด้วยเหตุบังเอิญ หรืออย่างไรไ ม่ทราบ ในการส อบครั้งแรกน้องทำคะแนนไ ด้ดีม าก ทำให้เธอเหมือนขึ้นห ลังเสือ ต้องตั้งใจเรียน เพื่อรักษาตำแหน่ง เป็นภ าระห นักที่เธออ ดบ่นไม่ไ ด้ แ ต่พ วกพี่อย่างเรารู้สึกส ะใจ (อีกแล้ว 555) พี่น อน อจะพ ูด เสมอว่าใ นบรรดาพี่น้อง ด๊อทนี่แ หละขี้เหร่สุดละ จะพูดตามประสาพี่ใจร้าย ห รือค วามจ ริงก็ไ ม่รู้ได้ แต่ที่แน่ ๆ คนที่ห่วงส วยที่สุดใ นบรรดาสาว ๆ บ้านนี้ก็คือน้องเล็กค นนี้แหละ เธอจ ะหวีผมส่องกระจกเป็นเวลานาน ๆ ตั้งแต่เป็นเด็กแ ล้ว จ นพวกเราข นานนามว่า คุณนายแว่นโฮ่ง (ภาษาเหนือ แ ปลว่า กระจกสึกเป็นหลุม) สิ่งหนึ่ง ที่เธอท ำได้ดีคือฟ้อนร ำส วย จ นแม่ครูให้รับง านไ ปฟ้อนในโรงแรมที่จัดขันโตกเป็นป ระจำ ทำให้น้องเป็นค นที่มี กิริยาอ่อนหวาน เคลื่อนไหวอ่อนช้อย พูดจาเนิบ ๆ ช้า ๆ ไ พเราะ (ไ ม่เหมือนพี่อย่างฉันที่พูดเร็ว กระแทก ตรงจุด) น้องจ ะรักสวยรักงาม เผ้าผ มเนี้ยบตลอด ข้อนี้ตัวฉันแ ละห ลาน ๆ คนอื่นไ ด้อานิสงส์ ไม่ต้องพึ่งพา ช่างทำผมมีง านแสดงค รั้งใดก็จ ะได้น้องเล็กคนนี้แหละจัดการใ ห้หมด
หน้า6 4/124 สุดท้ายที่ถ้าห ากพ่อยังมีชีวิตอยู่คงภูมิใจกับน้องเล็กม ากก็คือ จากที่เป็นเด็กเรียนไม่เอาไ หน น้องก ลับ กลายเป็นคนที่ตั้งใจเรียนต่อตลอดเวลา จ นเลือกที่จ ะเรียนแ พทย์ท างเลือกจ นส ำเร็จรับป ริญญาไปเมื่อไม่น าน มานี้ พ่อมีลูกเป็นห มอสมใจแ ล้วน ะคะ แ ละแม่เองก็คงภูมิใจไ ม่แ พ้กัน เพราะลูกสาวคนเล็กก็เลือกด ำเนินชีวิต ทางส ายธรรมะถือศีลกินเจเป็นน้องเล็กที่เป็นนางเอกเหมือนในนิทานเลย
ห น้า65/ 1 24 #AyuStoryD ay2 4- PayapS MS( PayapSacredM usicSingers)25 ในปี 2542 ห ลังจากไ ปป ระชุมคณะอ นุกรรมการด นตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ก รุงเทพ คุณพ ่อประชาชาติไ ด้ม อบ หนังสือโ น้ตเพลงให้ฉันเล่มห นึ่ง Missa Papae Marcelli ของ P alestrina บอกว่าอ ยู่กับอ าจารย์น่าจ ะได้ ประโยชน์มากกว่าอยู่ที่พ ่อบทเพลงนี้เป็นบ ทห นึ่งที่สำคัญใ นประวัติศาสตร์ด นตรีศ าสนาและดนตรีสากลด้วย เมื่อก ลับม าถึงเชียงใหม่ฉันก็เลยช วนนักศึกษา และศิษย์เก่าจ ำนวนหนึ่งใ ห้มาร่วมกันซ้อมร้องกันช่วง เย็นห ลังเลิกเรียน C hoir ก ะว่าเมื่อร้องไ ด้แ ล้วจ ะน ำออกแสดง เป็นค อนเสิร์ตพิเศษสักรอบ เมื่อซ้อมไ ปร ะยะ หนึ่งแล้ว เล่าให้ลูกศิษย์ที่ก รุงเทพฟัง เขาถ ามว่า อ าจารย์จ ะไม่นำมาแบ่งปันใ ห้ช าวกรุงเทพฟังบ้างเลยหรือ ฉันก็เลยล องป รึกษาคุณพ ่อไ พศาล อาน ามวัฒน์ ซึ่งเป็นประธานข องค ณะอ นุกรรมก ารฯ บอกว่าอ ยากรื้อฟื้ น การขับร้องบ ทเพลงละตินในมิสซา คุณพ ่อก็ตอบรับค วามคิดนี้ จัดให้เราม าร้องเมื่อปลายปี 2 542 พร้อมกับนำ เสนอเพลงค ริสต์มาสด้วยจะไ ด้ไม่หนักเกินไ ป ภาพความทรงจ ำของวงSMS เมื่อพ .ศ .2542ซึ่งอาจารย์อ ายุน ามเทพแ ละคณะนักศึกษาในวงSMSรุ่นแรก ไปแสดงบทเพลงค ริสต์มาสที่วัดแ ม่พ ระลูกป ระคำ(โ บสถ์ก าลห ว่าร์) ก รุงเทพมหานคร 25 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนความเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158067674412870
ห น้า6 6/1 24 ผลออ กมาน่าพ อใจม าก ลูกศิษย์ฉันเองก็สนุกที่ได้ออกทัวร์ เป็นการทำงานแ ละเที่ยวไ ปในตัว ฉันไ ด้เริ่ม “โครงการเรียนรู้ อนุรักษ์และเผยแ พร่ด นตรีศักดิ์สิทธิ์” เป็นผลง านด้านก ารส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมใ ห้ มหาวิทยาลัย ทำให้โ ครงการนี้ดำเนินต่อเนื่องถึง 1 3 ปี สมาชิกในวงเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เพราะนักศึกษาแ ต่ละคน อยู่ในม หาวิทยาลัยเพียงแ ค่สี่ปีเท่านั้น เราออกทัวร์ค อนเสิร์ตช่วงปิดค ริสต์มาส - ปีใหม่ทุกปี เราได้ไ ปแข่งขัน ขับร้องประสานเสียงที่เมืองเซียะเหมิน ป ระเทศจีนด้วย หลังจากก ลับจากการแข่งขันไม่น าน คุณพ่อไ พศาลก็ เสียชีวิตเพราะเส้นเลือดใ นสมองแ ตก คุณพ ่อประชาชาติเข้าม ารับห น้าที่แทน ก็ยังสนับสนุนโครงการนี้ต่ออีก 2 ปี (โ ครงการครั้งที่ 14 - 1 5) ห ลังจ ากนั้นเงินห มด ฉันเองเหลือเงินในส่วนข องตัวเองนิดหน่อย เราจัดครั้งที่ 1 6 โดยไปเฉพาะภาคเหนือ ขึ้นไ ปพะเยา เชียงราย มีศิษย์เก่าแ ละโบสถ์ช่วยสนับสนุนที่พัก อ าหาร ใ นที่สุด โครงการก็ต้องห ยุดไปโดยป ริยาย แต่นักศึกษาก็ยังติดใจแ ละค าดหวังจะได้อ อกทัวร์ค อนเสิร์ตอ ยู่ ฉันจึงเปลี่ยนรูปแบบใ หม่ หันม าขับร้อง เพล งป๊อปแทน นักศึกษาส นุกมากกับการที่ได้ร้องแ ละเต้นด้วยแ บบ s how c hoir โ ครงการของฉันทุกค รั้งท าง มหาวิทยาลัยอนุมัติเสมอเพราะฉันใช้งบจ ากมหาวิทยาลัยน้อยม าก เพราะก ารอ อกทัวร์แ ต่ละค รั้ง จะมีศิษย์เก่า ตามจังหวัดต่างๆให้การส นับสนุนที่พักและอ าหารเสมอฉันจะเบิกแ ค่ค่าเช่ารถสำหรับเดินทางเท่านั้น แต่ครั้งที่กระทบเราม ากที่สุดคือเมื่อเราไปแ ข่งขันที่อ เมริกา ค่าใช้จ่ายสูงม าก แม้ว่าจ ะส ร้างผลง านที่ดี ให้มหาวิทยาลัย แต่ก็ท ำให้มีค นไ ม่พ อใจและโจมตีเราอ ย่างห นักจนฉันแ ทบหมดก ำลังใจ แ ต่ก็พ ยายามฮึดท ำอีก ครั้งก่อนเกษียณ โ ดยพ าวง SMS ของเราเข้าแข่งขัน Lanna International Choir Competition ซึ่งจัดขึ้นใ น เชียงใหม่ หลังจ ากนั้นฉันก็เกษียณ แ ม้อ ยากจ ะทำต่อ แ ต่นักศึกษารุ่นใ หม่เริ่มเปลี่ยนไ ป วิถีชีวิตก็เปลี่ยน ก ารจะ ขอให้ม าซ้อมน อกเวลาเรียนเป็นเรื่องล ำบากฉันจึงต้องงดกิจกรรมนี้ไป ช่วงนี้โควิด - 1 9 กระหน่ำห นัก ฉันยังไม่รู้ว่าวิถี new normal จะกระทบชั้นเรียน c hoir และการฝึก ซ้อมก ลุ่มอย่างไรไ ด้แ ต่หวังว่าฝันร้ายนี้จ ะผ่านไ ปเสียที
หน้า67/124 #AyuStoryDay2 5- ช ีวิตฉันใ นดุริยศ ิลป์ 26 ภ าพข้างตึกM B1 ภ าพบ้านของอาจารย์แคโรลีนคิงสฮิล ล์ ซึ่งเป็น“ ผู้ก่อตั้งดุริยศิลป์ม หาวิทยาลัยพ ายัพ” ซึ่งเป็นมุมที่นักศึกษาชอบมานั่งซ้อมกัน ภาพตึกM B1 อาคารห ลังแ รกข องดุริยศิลป์ม หาวิทยาลัยพ ายัพ 26 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนค วามเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158075760277870
ห น้า6 8/ 1 24 เมื่อฉันเรียนจบพ ายัพ ฉันก็ได้ง านส อนที่ดุริยศิลป์ทันที ฉันจำไ ด้ว่าวันที่ดร.บุญท องเรียกฉันไป สัมภาษณ์ ท่านถ ามฉันถึงทัศนคติต่าง ๆ เด็กดุริยศิลป์ต้องเรียนถึงค ่ำมืด หากไ ม่ต้องไ ปเรียนเขตบ้านธารแก้ว หรือวิชาอื่น ๆ ข องส าขาต นเอง ก็มักจะแต่งตัวไปรเวทมาเลยเพราะก ารอยู่ในชุดนักศึกษามันรู้สึกไ ม่ค ล่องตัว เหมือนเสื้อยืดกางเกงยีน ท่านถามฉันว่า อายุจ ะรู้สึกอ ย่างไรถ้าคนที่มาเรียนใ นชั้นข องเราไ ม่แต่งก าย ตามระเบียบ ฉันต อบว่า ถ้าเห็นหน้าเขามาอ ยู่ใ นห้องเรียนฉันก็พ อใจแล้ว ดีกว่าใส่ชุดนักศึกษาแต่โ ดดเรียนไ ป เตะบอลก ลางสนามที่อ ยู่ใ กล้ ๆ ห้องเรียนนั้น ค ำตอบคงไม่ค่อยถูกใจ... ท่านอบรมนิดหน่อยว่ายังไงก็ต้องรักษา ระเบียบวินัยน ะเราต้องสอนเขาใ ห้ถูกต้องฯ ลฯ อีกข้อที่ฉันจำแม่นคือ ท่านบ อกว่า อ ายุคงรู้ว่าสิ่งเสพติดนั้นมีห ลายป ระเภท ทั้งที่ถูกก ฎหมายและ ผิดก ฎหมาย อายุสัญญาได้ไ หมว่าจะเลิกสิ่งที่ผิดก ฎหมายถ้าม าเป็นอาจารย์ส อนที่นี่ เอิ่ม... ฉันไ ด้แ ต่อมยิ้ม ตอบท่านไปว่า “ ไม่มีปัญหาค่ะ” นี่เป็นเรื่องต ลกที่สุดเลย ท่านคงคิดว่าฉันเหมือนกับพ วกเพื่อนผู้ชายค นอื่นที่ สูบกัญชาก ระมัง โธ่เอ๋ย... (ถ้าเป็นอ.บ รูซ ท่านจ ะพ ูดคำนี้ว่า โถเอย... 555) ฉันขำที่ท่านบ อกให้ฉันเลิกใ นสิ่งที่ ฉันยังไม่เคยท ำเลย เมื่อเปลี่ยนส ภาพจ ากนักศึกษาเป็นอ าจารย์ทันทีอย่างนี้ รุ่นน้องที่ต ามม าติด ๆ ก็เลยเรียกพี่ แ ทนที่จะ เรียกอาจารย์ แ ละลูกศิษย์รุ่นแ รก ๆ ที่ฉันสอนก็อ ายุไล่เลี่ยกันบ างค นอ ายุมากกว่าก็มี แ ต่ก็จ ะเรียกฉันเป็นพี่ยุ กันหมดแม้แต่อาจารย์ท่านอื่นๆ ก็จ ะถูกเรียกเป็นพี่ไปด้วยเช่นพี่ปูพี่จ่าพี่แ ดงพี่อ้อมฯลฯ ยิ่งอ ายุมากขึ้นเท่าไ หร่ ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า วัยเราเริ่มห่างกันเกินจ ะเรียกพี่แล้วกระมัง จนถึงประมาณ รุ่นที่ 2 0 น ศ.ก็เริ่มเรียกฉันเป็นค รู เพราะฉันเปลี่ยนส รรพนามตัวเองจากพี่ม าเป็นครู อ าจารย์ท่านอื่นก็เลยถูก เรียกเป็นครูด้วยเช่นกัน มีอ ยู่ปีห นึ่งที่พ วกเราอ าจารย์จัดการแ สดง Faculty Recital มีรายการหนึ่งข องอาจารย์ ที่ส อนแจ๊ซได้น ำนศ.เข้ามาแจมด้วย พ วกเพื่อน ๆ ก็เลยแ ซวเรียกนศ.คนนั้นว่าอ าจารย์ (อ าจารย์มิ้น ETC) แล้ว ก็เลยเรียกกันเองเป็นอ าจารย์ไปหมด เช่น จ ารย์โซ่ จ ารย์แม็ค ฯ ลฯ กลายเป็นมุกข ำกันเองว่า ใ นดุริยศิลป์ จะเรียกอ าจารย์ว่าครูแ ละเรียกนศ.ว่าอาจารย์ บรรยากาศในดุริยศิลป์มีแ ต่ค วามอ บอุ่น ทั้งอาจารย์แ ละนักศึกษาสอนเรียน แ ละฝึกซ้อมร่วมกันต ลอด เวลา พวกเราใช้เวลาใ นส ถาบันม ากกว่าที่บ้าน เพราะหลังเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จตอนห กโ มงเย็น อ าจารย์แ ต่ละ ท่านก็จ ะมีก ลุ่มศิษย์ของตนในส ายที่ถ นัดซ้อมกันต่ออีก น ศ.บางค นไ ม่มีเครื่องซ้อมที่บ้านก็จะอ ยู่ซ้อมที่ส าขา จนต้องมีการจำกัดเวลาว่าใ ห้อ ยู่ซ้อมไ ด้ถึงแค่ 4 ทุ่มเท่านั้น นักศึกษาบางคนมีความส นใจในห ลายด้านก็จะ เหนื่อยพ ิเศษเพราะต้องซ้อมกับก ลุ่มโ น้นก ลุ่มนี้แ ทบไม่ไ ด้พัก โ ดยเฉพาะเวลาที่จะมีการแสดงป ระจำปี จ นบาง ครั้งเราต้องทำตาร างเป็นพิเศษ เพื่อแ บ่งเวลาใ ห้นักศึกษาเหล่านี้สามารถเข้าซ้อมใ นแ ต่ละกลุ่มโดยที่เวลาไ ม่ ชนกันเช่นกลุ่มSMSของฉันนั้นก็จ ะจองเย็นวันจันทร์แ ละพ ฤหัส1ทุ่มถึงสามทุ่มไ ว้ตั้งแต่เปิดเรียนไว้เลย
หน้า6 9/ 1 24 ชื่อว งขับร้องป ระสานเสียง Payap S MS ย่อมาจ าก Payap Sacred Music Singers เนื่องจากส่วนใ หญ่ เราจ ะน ำเอาบทเพลงศาสนาภ าษาละตินตั้งแต่ศต. 1 0-17 มาร้องกัน อ่านโน้ตส มัยโบราณที่มีเพียง 4 เส้น ใ ช้ C-clef นั่นเลยทีเดียว มีครั้งหนึ่งที่ฉันเชิญท่านอ ธิการ คือดร.บุญทองม าช มก ารแสดงด้วย เป็น P oly-choral แบ่งนักแสดงเป็น 4 กลุ่มย่อย ยืนแ ยกตาม 4 จุดข องห้องแสดงเพื่อใ ห้ได้ลักษณะ Stereo type แบบที่นิยมกัน ในสมัยศ ต.17 ท่านรู้สึกป ระทับใ จกับก ารแสดงมาก ถึงกับเอ่ยปากเชิญช วนว่าอยากใ ห้เรามีโอกาสไปแสดงที่ ญี่ปุ่นในม หาวิทยาลัยที่มี MOU กับส ถาบันข องเรา ฉันจึงบอกท่านว่า ฉันยังมีปัญหาเรื่องสัญชาตินะ คงไม่ สามารถเดินท างไ ปตามที่ท่านห วัง ท่านรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้รับรู้เรื่องนี้ หลังจากนั้นไม่นาน วันหนึ่งท่านก็ โทรศัพท์ติดต่อมาบอกฉันว่า ผมเพิ่งรับท ราบว่าทางคณะนิติศาสตร์ของเราท ำงานร่วมกับธรรมศาสตร์เปิด คลินิกแก้ปัญหาบุคคลไ ร้สัญชาติและนัดให้ฉันไ ปร่วมในง านซึ่งจ ะจัดขึ้นใ นอีกไม่กี่วัน ฉันจึงนำเอกสารต่าง ๆ ที่มีไ ปที่ง าน และที่นั่นฉันไ ด้พบกับอ าจ ารย์พันธุ์ทิพย์ เป็นค รั้งแรก พร้อมกับ เอกสารต่าง ๆ ที่ฉันมีที่ไม่เคยพ าฉันไปไ ด้ไกลกว่าหน้าห้องที่ว่าการต ำรวจเลย เป็นค รั้งแ รกที่ฉันไ ด้มีโ อกาสยื่น คำร้องต่อกรรมการสิทธิม นุษยช น จิตใจฉันรู้สึกแช่มชื่นขึ้น แต่ก็ยังกังขาอ ยู่บ้างว่าค ราวนี้จะไปได้ไ กลแค่ไ หน ฉันอ ายุ50ปีแ ล้วความห วังค รั้งนี้จ ะสมห มายห รือไม่? ภ าพศาลาซื่อต่อชาติ เป็นมุมที่เด็กดุรยศิลป์ท ุกค นช อบมานั่งและ เป็นความทรงจ ำของเด็ก ๆ แทบท ุกคน เพราะศ าลาหลังนี้ส ร้างโ ดยน ้ำพ ักน ้ำแรงข อง ชาวดุริยศิลป์ที่ห าทุนม าจ ากการสร้างโ รงเรียน สอนด นตรีใ ห้แ ก่บุคคลภายนอก
หน้า70/ 124 #AyuStoryD ay2 6- ว ันอ าทิตย์27 ตั้งแต่เล็กเคยท่องมาว่า “วันพระเจ้า อ ย่าลืมฉ ลองเป็นวันศักดิ์สิทธิ์” พ ่อแ ละแม่ฉันเป็นคริส ตช นที่ดี ท่านจะให้ความสำคัญกับวันอ าทิตย์เป็นพ ิเศษเสมอ ต อนฉันเป็นเด็กเล็กที่แม่สะเรียง ในตัวเมืองจ ะมีค รอบครัว คาทอลิกเพียงส องครอบครัวเท่านั้น นอกจากนั้นก็จะเป็นชาวเขาที่อยู่ค่อนข้างห่างไ กลที่คุณพ ่อ มิชชันนารีเดิน ทางไ ปเผยแผ่ศ าสนา ดังนั้นเราจึงมีโอกาสร่วมมิสซาเฉพาะเวลาที่คุณพ่อลงมาในตัวอ ำเภอเท่านั้น แ ละทุกครั้ง ที่มีโ อกาสไ ปมิสซาแม่ก็จ ะใ ห้พวกลูกๆ แ ต่งตัวด้วยชุดส วยที่สุดที่เรามี แต่ถ้าคุณพ ่อ (บาทหลวง) ไม่อ ยู่ เราก็จะภาวนากันเองที่บ้านเป็นพิเศษอีกร อบ นอกจากร อบป กติที่ ทำกันทุกวันตอนตื่นเช้าและก่อนเข้านอนอยู่แล้ว แ ละประมาณ 4 โ มงเย็นพ วกเราก็จ ะไ ปที่บ้านของตาย าย อีกค รอบครัวที่เป็นค าทอลิกเพื่อไปส วดส ายป ระคำกัน คุณต าท่านนั้นเป็นหมอแ ผนโบราณ มีความรู้เรื่องปรุง ยาส มุนไพรต่าง ๆ ส่วนคุณยายนั้นเท่าที่ฉันจ ำได้ เห็นป่วยอ ยู่ต ลอดเวลา ทุกค รั้งที่เราไ ปหา แกก็จะนั่งบ นเบาะ ใกล้ที่นอน และจ ะบ่นเรื่องสุขภาพให้แม่ฉันฟัง พี่น อนอมักจะเอาม าล้อเลียนที่บ้านเรา จ ะพ ูดประโยคต่าง ๆ ที่แกมักบ่นเป็นภาษาพ ม่า เช่น จ ะกินก็กินไม่ไ ด้ จ ะน อนก็น อนไ ม่หลับ เดินเหินไ ม่สะดวก ปวดหลัง ปวดไ หล่ ฯลฯ พ วกเราน้อง ๆ ก็จะเป็นลูกคู่ขานรับแทรกแต่ละป ระโยคว่า “ต้กข้ะ ๆ” (ทุกขะ ๆ) แ ม่มาเจอก็จ ะเอ็ดพวก เราที่ท ำอ ย่างนั้นแ ต่ฉันก็เห็นแ ม่แ อบยิ้มข ำพวกเราอยู่น ะ ช่วงบ่ายพ ่อจะบังคับให้พวกเราน อนกลางวัน เป็นอ ะไรที่ฉันไม่ชอบเลย ฉันก็จะลืมตาดูบ นขื่อ มีตุ๊กแก อยู่ตัวห นึ่งบนนั้น มองมันขยับเดินไ ปมา ดู ๆ ไปห ลับเฉยเลย มีครั้งห นึ่งฉันงอแงไ ม่อ ยากนอน ก็เลยโยเยจ ะน อน บนฟูกต รงต ำแหน่งที่พ่อน อน พ่อบ อกใ ห้น อนด้านข้างก็ไ ม่ย อม ในที่สุดพ่อโมโหตีป้าป ฉันร้องไห้เสียงดัง (เอาอ ย่างเด็กข้างบ้าน) เท่านั้นแหละ พ ่อไม่หยุด บ อกว่าจะห ยุดก็ต่อเมื่อฉันเลิกแ หกปาก ตั้งแต่บัดนั้นจ นถึง บัดนี้เวลาร้องไห้ฉันจ ะเพียงแค่น้ำตาไหลไ ม่ปล่อยเสียงให้ใ ครรำคาญหูอีกเลย ตอนมาเป็นนักเรียนป ระจ ำที่เรยีนา บ่ายวันเสาร์อาทิตย์ มาแมร์ก็จะให้นอนกลางวันเหมือนกัน สำหรับฉันนั้น บ่ายวันเสาร์ส นุกก ว่าเพราะม าเซอร์จ ะให้ไปช่วยงานเช่น ปั่ นฝ้าย ขัดทัพพีทองเหลือง ห รือ ตัดกระดาษ พับถุง ฯลฯ มีเพื่อน ๆ อีก 4 - 5 ค นช่วยกัน มีเวลาได้คุยสนุกไปด้วย แ ต่บ่ายวันอ าทิตย์จะไ ม่มีงาน เลยต้องขึ้นห้องนอน ฉันได้ห นังสือมาเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือมิสซาซึ่งข้างในจ ะมีบทอ่านพ ระคัมภีร์แทรกม าด้วย สำหรับฉัน มันคือนิทานดี ๆ นี่เอง เพราะพระเยซูมักจะสอนศิษย์ด้วยก ารยกตัวอย่างเป็นนิทาน เวลามาแ มร์ เดินตรวจแ ละเห็นว่าฉันอ่านอะไรอ ยู่ท่านก็จ ะละเว้นไปโ ดยไม่ว่าอ ะไร 27 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนความเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158080656572870
หน้า71/124 ทุกเช้าวันอ าทิตย์ก็จ ะป ลุกพวกเราใ ห้ไ ปมิสซาเช้าที่อ าสนวิหาร เมื่อพ ่อแม่ย้ายมาเชียงใหม่แ ล้ว พระหฤทัย พ ิธีเริ่ม 6 .30 น . เวลาฤ ดูร้อนห รือฝนก็โอเคอยู่นะ แต่ในฤดูหนาว ก ารต้องตื่นเช้าอ อกบ้านอ ย่างนี้ มันไ ม่ส นุกเลย ฉันเคยต่อรองกับพ ่อว่า ขอไปมิสซาส ายไม่ไ ด้หรือ (ตอน 8 .30 น .) พ่อบอกว่า นั่นมันเวลา สำหรับค นสันหลังยาว เราต้องคิดถึงพ ระเจ้าเป็นสิ่งแ รกในเช้าวันอ าทิตย์ แน่ละ พ วกเราก็ต้องเชื่อฟัง ตื่นแ ต่ เช้าไปแ ต่โ ดยดี ภ ายห ลังฉันเองก็ต้องยอมรับว่า ก ารไ ปมิสซาเช้าเป็นเวลาที่ดีที่สุดแล้ว เพราะสำหรับฉันที่ต้อง เลี้ยงดูลูกส องค นตามลำพัง จำเป็นต้องหารายไ ด้พ ิเศษโดยสอนเปียโนที่บ้านในวันเสาร์อาทิตย์ต ลอดวัน ดังนั้น ถ้าไปมิสซาเช้า ฉันก็จะก ลับถึงบ้านก่อน 8 โมง สามารถทำงานไ ด้ทันที บางทีก็เคยขี้เกียจตื่นเช้านะ คิดว่าค่อย ไปมิสซาตอนห กโ มงเย็นก็ได้นี่น ะ แต่นั่นไ ม่ดีเลย เพราะกว่าจ ะถึงห กโมงเย็น เราก็จะเหนื่อยเมื่อยล้าไม่อ ยาก ออกไปไ หนห รือไม่ก็อาจจ ะมีคนโน้นค นนี้มาเยี่ยมช วนกันไปเที่ยวดูหนังฟ ังเพลงทำให้ไ ม่ไ ด้ท ำอ ย่างที่ตั้งใจ คนที่โ บสถ์จะเห็นพ วกเราม ากันทั้งค รอบครัวแบบนี้เป็นภ าพคุ้นเคย จำได้ว่ามีเช้าวันห นึ่ง พ ระคุณเจ้า สังวาลย์ ศุร ะศรางค์ ท่านเอ่ยถึงตอนที่เทศน์ว่า ทุกเช้าวันอาทิตย์พ่อก็จ ะเห็นคนห น้าเดิม ๆ แ บบนี้มาเป็น ประจำ อ าจเป็นเพราะถูกพ่อแ ม่บังคับใ ห้ม าห รือเปล่าไม่รู้ พ่ออ ยากรู้เหมือนกันว่าวันหนึ่งข้างหน้า ถ้าพ่อแ ม่ ไม่อยู่แล้ว พวกลูกหลานเหล่านี้ยังจะมานั่งเป็นป ระจำอย่างนี้อีกห รือเปล่า... แต่ว่าเมื่อพ ่อแม่เราไ ปสวรรค์กัน หมดแ ล้ว พ วกเราพี่น้องแ ละหลาน ๆ ก็ยังค งทำแ บบเดิมเป็นกิจวัตรนะ พ วกเราแ ยกย้ายไปอ ยู่กันคนละบ้าน แต่เช้าวันอ าทิตย์เราก็จ ะมาพ บกันที่มิสซาเช้าเสมอ ห ลังมิสซาก็จะทักทายกัน บางทีก็มีข องฝาก เป็นผ ลไม้ ขนมนมเนย แต่สองเดือนที่ผ่านมานี้ท างโ บสถ์ต้องง ดพ ิธีกรรมปกติเพื่อส นองน โยบายรัฐเรื่องป้องกันโรคโควิด ทำให้พวกเราไ ม่ได้เจอกันร ะยะหนึ่งแ ล้วไ ด้แต่ทักทายกันในไ ลน์ครอบครัวเฮ้อ...คิดถึงกิจวัตรวันอาทิตย์จัง
ห น้า7 2/ 1 24 #AyuStoryDay2 7- จ ุดสีดำ28 ก่อนจ ะอ่านเรื่องวันนี้ขอใ ห้เลื่อนล งไ ปดูภาพก่อนว่าเป็นภาพอะไร ....จุดสีดำ....ถูกแ ล้วภาพจุดสีดำแ ล้วเกี่ยวอ ะไรกับเรื่องที่จะเล่านะมาติดตามกัน หลังจ ากที่ฉันได้พบกับ “ อ.แ หวว” แล้ว พวกเรา...ทีมงานนิติศาสตร์ ม.พ ายัพ ก็มาป รึกษากันว่าจ ะทำ อย่างไรต่อ จากข้อกฎหมายแ ปลงสัญชาติ ข้อที่น่าจ ะเอื้อค วามเป็นไ ปได้สูงสุดคือ ขอตามพระร าชบัญญัติ สัญชาติมาตรา11(1)ก รณีที่ฉันได้ท ำความช อบเป็นคุณป ระโยชน์ให้กับประเทศ ฉันบ อก อ .แ หวว ว่าฉันไ ม่ได้ท ำอ ะไรโ ดดเด่นเป็นที่รู้จัก ไม่ไ ด้มีชื่อเสียงแบบพวกนักกีฬาดังที่มี คนพยายามไปมอบสัญชาติใ ห้ โดยที่เจ้าตัวไม่ไ ด้แ ยแสสักนิด อ.แ หววค้านว่าไม่จริง รู้มั้ยว่าอ าชีพส ำคัญที่สอง รองจ ากห มอก็คือค รูนี่แ หละ เพราะพ วกเราเป็นผู้ส ร้างคน สร้างบุคลากรที่เป็นอ นาคตข องช าติเลยทีเดียวน ะ และฉันก็ท ำงานม าเกือบสามสิบปีแ ล้วส ร้างคนมาแ ล้วเท่าไ หร่นี่แหละคือการท ำคุณประโยชน์ให้ช าติแล้ว 28 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนความเห็นไ ด้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158084342467870
ห น้า7 3/ 1 24 นั่นเป็นคำพูดที่ให้กำลังใ จแ ก่ฉันเป็นอ ย่างมาก คนที่คอยป ระกบดูแลฉันคือ อ.เอ๋ ว รรณทนีย์ และ อ.สุทธิพร เราร วบรวมเอกสารเท่าที่มีแ ล้วไปที่ ส นง.ตำรวจ และก็เป็นไปตามที่ฉันเคยเจอม าก่อนห น้านี้ตลอด คือ เขาไ ม่รับยื่นคำร้อง เพราะฉันไ ม่มีพ าสป อร์ต ไม่มีท ะเบียนบ้าน ยื่นเรื่องไ ปก็ไม่ไ ด้หรอกเพราะเอกสาร ไม่ครบ อ .เอ๋ ไ ม่ย อม บอกว่าท ำอย่างนี้ไม่ถูก คุณก็รับไ ปก่อนสิแ ล้วค่อยชี้แจงกลับม าเป็นล ายลักษณ์อักษรว่าที่ ว่าไม่ค รบคืออ ะไรจ ะบอกปากเปล่าแ บบนี้ไม่ได้ในที่สุดเขาก็ย อมพิมพ์ค ำร้องแ ละรับเรื่องไ ป แล้วตอบกลับม าสัปดาห์ถัดมาว่าฉันข าดอะไรบ้าง ฉันเพิ่งถึงบางอ้อ ว่าอุปสรรคที่ทำให้ฉันไม่ส ามารถ เริ่มนับ 0 ตลอดส ามสิบปีที่ผ่านม าคืออะไร เพราะฉันเคยคิดม าตลอดว่าคนเดียวที่จะตัดสินเรื่องของฉันตามที่ เห็นใ นพระราชบัญญัติสัญชาติคือ ดุลยพินิจของ มท.1 แ ต่ก ารจ ะฝ่าด่าน 1 8 อรหันต์ก่อนถึง มท.1 มันช่าง ยากเย็น เพราะแค่ด่านแรกเขาก็ตัดสินใ จแทน มท.1 ไ ปเรียบร้อยแล้วว่าไ ม่ได้นี่เอง เขาลืมไปห รือเปล่าว่า หน้าที่ของเขาคือรับเรื่องไม่ใช่ตัดสินใจ อ.เอ๋ รับหนังสือแจ้งก ลับมาแล้วก็ท ำข้อชี้แจงใ นฐานะนิติกรอีกค รั้ง แย้งข้อพิจารณาข องผู้รับเรื่องว่า ฉันมีคุณสมบัติครบถ้วนต ามที่ร ะบุในข้อกฎหมายคือ บรรลุนิติภาวะแล้ว มีค วามป ระพฤติดี มีอ าชีพเป็น หลักฐาน อ ยู่ใ นราชอาณาจักรม าเกิน 5 ปีตามห ลักฐ านจ ากส ถาบันศึกษาและที่ทำงานและสุดท้ายมีค วามรู้ ภาษาไ ทยเป็นอ ย่างดีแ ต่เมื่อโ ทรนัดจ ะไ ปยื่นเอกสารใ หม่ทางตำรวจก็ยังบ่ายเบี่ยงไ ม่ว่างพบ อยู่ ๆ ต อนส ายวันหนึ่งก็มีค นโ ทรมาห าฉันให้ไปยื่นเอกสารก่อน 1 1 โมง มันไ ม่ง่ายส ำหรับฉันเพราะ ฉันต้องกลับไ ปเอาเอกสาร แ ละฉันก็นัด อ .เอ๋ ซึ่งก็ไ ม่ว่างเช่นกัน อ.เอ๋ ขอ อ .ไผ่ ไ ปส่งฉัน แต่เราก็ไ ปได้อ ย่างเร็ว คือบ่ายโ มง พ อไ ปถึงปรากฎ ว่าตำรวจค นที่จ ะรับเรื่องไ ม่อ ยู่แล้ว เพราะต้องไ ปรับเสด็จ อ.ไ ผ่โมโหมาก ต่อว่าไ ป มากมายว่า ถ้าเขาจะไม่อ ยู่ก็ค วรมอบห มายใ ห้ใครสักค นเซ็นชื่อรับแ ทน ไ ม่ใช่ทิ้งไ ปเฉย ๆ อย่างนี้ เพราะเราเอง ก็ต้องง ดชั้นเรียนเพื่อมาติดต่อเรื่องนี้จะป ล่อยใ ห้เสียเวลาเสียง านอ ย่างนี้ได้อ ย่างไร ในที่สุดพ วกเขาก็โ ทรห ากันแ ละมีค นย อมรับเอกสารในที่สุด ฉันรู้สึกขอบคุณ อ.ไผ่ มาก เพราะถ้าเป็น ฉันค งขึ้นเสียงแ บบนั้นไม่เป็นแ น่นอนใ นใจรู้สึกยินดีที่เริ่มไ ด้นับ1แ ล้วใ นที่สุด ในร ะหว่างนี้เพื่อเร่งก ระบวนการ อ .แหวว แ ละท างคณะนิติศาสตร์พ ายัพก็เริ่มเรียกค วามสนใจใ ห้ฉัน โดยจัดแถลงข่าว ให้ฉันป รากฏตัวบนห น้าสื่อ ทั้งหนังสือพิมพ์แ ละโ ทรทัศน์ ท ำให้ฉันได้รับค วามส นใจจ ากสังคม ฉันรู้สึกอึดอัดพ อสมควร เพราะไ ม่อ ยากดังแบบนั้น และบ างครั้งอาจถูกน ำเสน อเว่อร์ไ ปบ้างซึ่งฉันคิดว่าแทนที่ จะได้รับค วามส นใจ อ าจจะเป็นที่น่าหมั่นไส้มากกว่าก็ได้ คำร้องที่ฉันยื่นยังวนเวียนในเชียงใหม่ ตำรวจบอกว่า น่าจะเป็นหน้าที่ข องทางจังหวัดที่รับผิดช อบเรื่องนี้ จึงส่งเรื่องใ ห้จังหวัด ซึ่งก็ยังไ ขว้เขวที่จ ะจัดการต่อเพราะ เอกสารไม่ครบตามที่เขาเข้าใจ ฉันมีเรื่องด่วนเกิดขึ้นคือค ณะนักร้อง P ayap SMS ไ ด้รับเลือกเป็นตัวแทน ประเทศไปแ ข่งขันที่ประเทศจีนแต่เรื่องข องฉันก็ยังไ ม่ถึงไ หน
ห น้า7 4/1 24 ฉันจึงปรึกษาอ .แ หวว อีกครั้ง อ .แหวว ม าพ ร้อมกับ ท่านส ว.เตือนใจ ดีเทศน์ ไปพบต ำรวจติดตามว่า เอกสารข องฉันถึงไ หน ก็รับทราบว่าอ ยู่ที่จังหวัด ท่านจึงข ออ าสาที่จะเอาค ำร้องนั้นไ ปส่ง มท. ด้วยตัวท่านเอง ดูเหมือนท างต ำรวจจะโ ล่งใ จตรงนี้ รีบไ ปเอาเอกสารมาจากจังหวัดและยื่นใ ห้ท่านไ ปใ ห้พ้น ๆ ความรับผิดช อบ ของตัวเอง ฉันได้เดินทางไ ปเซียะเหมินโดยใช้ Emergency D ocument อีกครั้ง เหมือนที่เคยไ ปฮ่องกงและ เบอร์ลินม าก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะง่ายน ะ แม้ท างมท.จะอ อกห นังสืออนุญาตใ ห้ฉันออกน อกป ระเทศแ ล้วกลับม าไ ด้ เหมือนในอ ดีต แต่เมื่อ อ.ช ลฤทัยซึ่งรับช่วงดูแลฉันอ ยู่พ าฉันไปข อวีซ่าที่ ต ม. ป รากฎว่า ต ม.ไม่ยอมแ บบหัวเด็ด ตีนขาดทะเลาะกันเสียงดังมาก จนในที่สุดเราต้องกลับไปที่ก รมการก งสุล ใ ห้อ อก r e-entry visa แ ทน เหตุการณ์ยุ่งยากเหล่านี้ทั้งหมด เกิดขึ้นโดยที่ฉันต้องเหนื่อยกับเดินทางไปมาระหว่างเชียงใหม่ - ก รุงเทพแ ละต้องซ้อมเตรียมวงแ ข่งขันในเวลา เดียวกันบ อกเลยว่าเหนื่อยทั้งก ายแ ละใจทุกอย่างเรียบร้อยก่อนอ อกเดินทางไม่กี่วัน เมื่อกลับจากเซีย ะเหมิน อ.แ หวว ไ ด้นัดใ ห้ฉันไ ด้มีโ อกาสไ ปพบ ม ท.1 เพื่อร ายงานผ ลการแ ข่งขัน แ ละ พูดถึงปัญหาเรื่องก ารข อแ ปลงสัญชาติ เมื่อทราบเรื่อง ท่านก็ถามค นที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแย้งว่าฉันยังข าด เอกสารบ างอ ย่าง ท่าน ม ท.1 ต อบว่าเรื่องแบบนี้เราก็ต้องพิจารณาเป็นราย ๆ ไ ปสินะ นี่เขาสร้างชื่อเสียงให้ ประเทศก็น่าจะมีข้อย กเว้นเป็นพ ิเศษได้ เขาก็รับปากครับ ๆ แต่เรื่องก็ไม่ถึงไ หน เกิดก ารป ฏิวัติ ม ท.1 เปลี่ยน คนฉันตามเรื่องกับรัฐบาลชุดใหม่อีกห ลายรัฐบาลค ำต อบไหลไปมาว่าต้องส่งไปก รรมการโน่นนี่ไ ปมา ผ่านไ ปเป็นสิบปี มีหนังสือตอบที่ทำให้ปวดใ จยิ่งนักว่า ข้อมูลในเอกสารที่ฉันเคยส่งไ ปนั้นมันเก่าไป แล้ว และในร ะยะเวลาที่ผ่านม านี้ไม่แน่ใจว่าฉันได้ไ ปข้องเกี่ยวกับเรื่องผิดกฎหมายอย่างอื่นเช่นย าเสพติดหรือ ไม่แ ละยังขาดเอกสารw orkpermitด้วย? ????? ฉันข อถ ามห น่อยเถอะ ถ้าภาพที่ฉันใ ช้เล่าเรื่องนี้เป็นภ าพข องฉัน คุณเห็นเป็นจุดสีด ำใ ช่หรือไ ม่ ถ้าต อบ ว่าใช่ คุณก็ไ ม่ต่างกับค นที่ฉันเล่ามานี้ว่า เขาเห็นฉันต รงที่เป็นจุดสีดำเท่านั้น แ ละตัดสินฉันจ ากจุดสีด ำนั้น แล้วเอกสารทั้งหมดที่เป็นกระด าษแผ่นใหญ่สีขาวเนื้อที่มากมายนั้นล่ะมันไ ร้คุณค่าโ ดยสิ้นเชิงก ระนั้นห รือ?
หน้า75/ 124 ภาพพระราชบัญญัติสัญชาติฯมาตรา10และ1 1 ซึ่งในตอนนั้นตั้งใจจะใ ช้เพื่อรับรองสถานะค นสัญชาติไ ทยภายหลังการเกิดใ ห้กับอาจารย์อ ายุ ในฐานะผู้ทำคุณประโยชน์ให้แ ก่ประเทศไทยแ ละอ าจารย์อ ายุเห็นว่า“ น่าจ ะเวิร์ค”
ห น้า76/124 #AyuStoryDay28-H appybirthday,BabyC han29 คาดว่าหลายๆคนรวมทั้งเจ้าตัวรออ่านต อนนี้ว่าฉันจ ะเล่าเรื่องน้องชายอย่างไร:) 29 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนค วามเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158087126617870
ห น้า7 7/ 124 ฉันจ ำไม่ได้ว่าจันทร์เกิดตอนไหน รู้แต่ว่าจ ำความได้ก็มีน้องค นนี้อยู่แ ล้ว เป็นคนเดียวในบ รรดาพี่น้องที่ พ่อแม่ตั้งชื่อให้เป็นภาษาไทย เพราะเกิดวันจันทร์ ใ คร ๆ เขาว่าค นเกิดวันจันทร์นั้นมีเสน่ห์ เป็นที่รักของทุกคน ฉันก็ยอมรับในข้อนี้เพราะตั้งแต่เล็ก น อกจากพี่ ๆ แ ล้ว แ ม้แต่เพื่อนบ้านก็จะมา “ยืม” พ าซ้อนท้ายจักรยานไป เที่ยวเป็นป ระจำ เพราะจันทร์มีใ บหน้าอ่อนห วาน น่ารัก ผ มข องจันทร์อ่อนนุ่ม เป็นหลอดเหมือนดัดผ ม แ ม่เลย ปล่อยให้ยาวเป็นลอนไ ม่ยอมตัดผมให้ ดูเหมือนเด็กผู้หญิงห รือคิวปิดตัวน้อยยังไงยังงั้น ต่างจากฉันที่หัวฟูนิด ๆ ไม่ง อแ ต่ก็ไม่ต รงถ้าเทียบค วามน่ารักต อนเด็กฉันก็คงได้แค่6/10ใ นข ณะที่จันทร์ได้10/10เห็นๆ ตอนเป็นน้องเล็ก พ ่อแม่แ ละพี่ ๆ ก็จะเรียกน้องว่า Baby C han จ นเพื่อนบ้านทุกค นก็จะเรียกต ามเรา ว่าเบบี้จันทร์เหมือนกัน เมื่อไม่น านม านี้จันทร์พบคนที่เป็นเพื่อนบ้านสมัยอยู่แ ม่สะเรียง เขาก็ยังเรียกเบบี้ จันทร์แม้จันทร์อายุเกือบห กสิบแ ล้ว5 55 จันทร์ค่อนข้างส นิทกับฉันตั้งแต่เล็กเพราะตอนพี่ ๆ ม าเรียนที่เชียงใหม่ก่อนที่บ้านก็จะเหลือแต่เรา ที่เล่นด้วยกัน จะห่างกันบ้างก็เฉพาะต อนที่ฉันมาเป็นนักเรียนป ระจ ำที่เรยีน าเท่านั้น เมื่อจันทร์ตามมาต อน พ่อแ ม่ย้ายม าเชียงใหม่ เราก็อ ยู่ใกล้กันอีกครั้ง เล่นด้วยกันกับเพื่อน ๆ เซ็ตเดียวกัน เพราะพ วกพี่นอนอ ทูทู แยกไ ปอยู่ห อเรียนอุดมศึกษากันแล้ว ไ ซลัสเองก็กำลังวัยรุ่น ติดเพื่อนม ากกว่าจะเล่นกับน้อง ๆ ตอนอยู่บ้าน ใกล้ป่าไม้เขต บ้านเราไ ม่มีทีวี จันทร์ช อบไปดูทีวีที่บ้านเพื่อนบ้านใ กล้ๆกัน แ ละก ลับม าเล่าให้ฟังว่าการ์ตูน หน้ากากเสือ พ ิภพมัจจุราช ฯ ลฯ จันทร์จะอินกับพ วกตัวละครก าร์ตูนมาก จ นฉันแ กล้งห ลอกว่าพวกนั้นมันมี ชีวิตจริงนะ ไ ม่เชื่อจ ะมีดิสนีย์แลนด์ไ ว้ใ ห้พ วกอ ยู่ท ำไม เกิดเป็นค วามฝันฝังใจว่าสักวันจ ะต้องไ ปดิสนีย์แ ลนด์ เพื่อไ ปพบก าร์ตูนพ วกนั้นให้จงได้ ก็อย่างที่บอกน ะ จันทร์มักจ ะต ามฉันไปไ หนมาไหนเสมอ ทุกวันเสาร์ฉันจะไปสอนเปียโนให้ลูกชายร้าน ธานินทร์วิทยุ ได้เงินม า 5 0 บาท ก็จะพาจันทร์ไ ปว่ายน ้ำที่รินคำ ค่าล งสระคนละ 1 0 บ าท ค่าร ถไปกลับค นละ 4 บาท เหลืออีก 20 บ าทก็เอาไ ว้ซื้ออาหารกิน แ ค่นี้ก็แ ฮปปี้ แ ล้ว จันทร์เรียนต ามหลังห่างจากฉัน 2 ปี ฉันเลือก เรียน มศ. 4 - 5 ส ายศิลป์ฝ รั่งเศส จันทร์ก็เลือกส ายเหมือนฉันเพราะขี้เกียจคิดตัดสินใ จว่าต้องเลือกอะไรดี อีกอ ย่างใช้ห นังสือเรียนต่อจากฉันไ ด้ด้วย ไม่ต้องเสียเงินซื้อใหม่เยอะแ ยะ ฉันจ ดเล็คเชอร์ไ ว้เต็มห นังสือ สบายเขาอีก แ ต่มีอย่างห นึ่งที่จันทร์ตกส ภาพค ล้ายด๊อทก็คือ จันทร์เรียนไ ด้คะแนนแค่ป านกลาง จึงไม่ไ ด้ต่อ ม.ป ลายที่ม งฟอ ร์ต ต้องไปส อบเข้า รร.ยุพราช ค ราวนี้ส นุกละ จันทร์สอบเข้าทำคะแนนวิชาภาษาอังกฤษได้ สูงสุดใ นรุ่นนั้นแ ละได้ห้องที่มีอ าจารย์สายส วาทเป็นอ าจารย์ป ระจำชั้นอีก อาจารย์ท่านนี้ฉันเคยไ ปเรียนพิเศษภาษาฝรั่งเศสด้วยแ ละท่านก็ชื่นช อบฉันเป็นพิเศษเพราะเวลาท่าน ให้แต่งเรื่องบรรยายภ าพ 4 ช่อง ฉันมักจะมีคำถามเยอะ ผูกเรื่องจ ากภ าพไ ด้มากกว่า 4 ป ระโยคไ ม่เหมือนคน อื่น พอท่านเห็นว่าน้องชายฉันม าอยู่ห้องท่าน ก็จะชื่นชอบด้วยเป็นพ ิเศษเหมือนกัน คาดห วังว่าจันทร์ต้องเก่ง จันทร์ก็เลยต้องขึ้นห ลังเสือเป็นคนเก่งไ ปโดยป ริยาย
หน้า7 8/1 24 จันทร์บ อกฉันว่ากลัวเพื่อน ๆ หมั่นไส้จัง เช่นถ้าอ าจารย์ถามค นอื่นแล้วเขาต อบไ ม่ไ ด้ ก็จะหันมาถ าม จันทร์ ถ้าจันทร์ต อบไ ด้ ท่านก็จะว่า เห็นมั้ยจันทร์เขาตั้งใจเรียนตอบไ ด้ตลอด แต่ถ้าจันทร์ต อบไ ม่ได้ ท่านก็จ ะ ว่านี่ข นาดจันทร์ยังต อบไม่ได้พวกเธอจ ะเหลือเรอะ(มันน่าห มั่นไส้จ ริงด้วยสิ555) มีอยู่ปีหนึ่งในวันเกิดของจันทร์ ทั้งพ ่อแ ม่แ ละพ วกเราทุกคนลืมส นิท ไ ม่มีก ารร้องเพลงอวยพรหรือ มอบข องข วัญหลังภาวนาเช้า แ ละลืมจนถึงวันรุ่งขึ้นว่า เห้ย… นี่มันวันที่ 2 0 แ ล้ว ทุกคนรู้สึกผิดมากว่าลืมได้ อย่างไร ต้องฉลองเป็น b elated b irthday แทน ถ ามจันทร์ว่าเสียใจมั้ย จันทร์บอกว่าไ ม่แน่ใจ ตอนแรกก็ยังคิด ว่าพวกเรากะจ ะเซอร์ไพรส์ห รือเปล่าก็เลยไ ม่ได้ทักแต่พ อเข้าน อนก็ถึงไ ด้รู้ว่าพ วกเราลืมจ ริงๆ...ขอโทษน้า… ในบรรดาพี่น้องเรา 8 ค น ก็มีจันทร์กับฉันนี่แ หละที่เล่นเปียโ นเป็นเรื่องเป็นร าว พอจบ มศ. 5 จันทร์ก็ มาสอบเข้าดุริยศิลป์เหมือนฉัน ฉันเป็นคนพ าม าส มัครแ ละแนะนำขั้นตอนต้องท ำอ ย่างนั้นอย่างนี้จนพ ่อรู้สึก หงุดหงิดดุว่าทำอะไรด้วยตนเองบ้างสิทำไมต้องให้พี่ที่เป็นผู้ห ญิงนำทางต ลอดล่ะ นั่นค งเป็นเพราะต อนฉันม าสอ บฉันไม่ไ ด้ใ ห้พ ่อแม่ช่วยอ ะไรเลย อ ย่างไรก็ตามจันทร์ก็ส อบเข้าและ ได้ทุนเรียนเยี่ยมต ลอดสี่ชั้นปีที่พ ายัพ แ ละได้ง านที่โ รงเรียนดนตรีสยามก ลการ (ยาม าฮ่า) มีผลง านดีเด่น ได้ เป็นหัวหน้าส ายเปียโ น แม้จ ะลาออกแ ล้วก็ยังถูกเชิญให้ไปเป็นที่ปรึกษาตลอด ลูกศิษย์ลูกห าคิดจ ะเปิดโ รงเรียน ดนตรีก็จ ะขอจันทร์ช่วยป รับเรื่องห ลักสูตรให้เสมอ มีอยู่ปีห นึ่งท างดุริยศิลป์ขาดแคลนอาจารย์สอนเปียโน เนื่องจากมีรับน ศ.ใ หม่เยอะขึ้น และเด็กปีห นึ่ง ถูกบังคับให้เรียนเปียโ นทุกค น อ.สมพ ันธ์ ซึ่งเป็นหัวหน้าส าขาใ นเวลานั้นจึงขอจันทร์ม าช่วยเป็น อ.พ ิเศษ สอนเปียโ น ปรากฏว่า นศ. ปีนั้นมีค วามกระตือรือร้นใ นการเรียนสูง ประกอบกับจันทร์เองก็มีก ลเม็ดใ น การส อนสนุกด้วย ท ำให้ลูกศิษย์ชุดนั้นมีความก้าวหน้าโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด ปีต่อม าจึงถูกทาบทามใ ห้มาเป็น อาจารย์ป ระจำแ ละไม่น่าแ ปลกใ จเลยนะที่จันทร์จะกลายมาเป็นหัวหน้าสายเปียโ นที่ดุริยศิลป์ด้วย นอกจากเปียโนจันทร์ก็จ ะมีค วามส นใจใ นเรื่องอื่น ๆ อีกหลายอ ย่าง โ ดยเฉพาะเรื่องไอที จันทร์ช วนฉัน ให้ม าเรียนด้วย แต่ฉันไ ม่ค่อยสนใจเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องสิ้นเปลืองม าก แ ละช่วงนั้นฉันเองก็สนใจกับเรื่องก าร เล่นกล้องม ากกว่าซึ่งก็สิ้นเปลืองม ากอยู่แล้ว กว่าฉันจะมาหัดใ ช้ค อมพิวเตอร์ จันทร์ก็ก้าวหน้าน ำฉันไ ปไ กลแล้ว และเมื่อสาขาเราน ำคอมฯเข้าม าใ ช้ท ายซิใ ครเป็นค นคุม…? จันทร์ช อบที่จ ะไ ปไหนมาไหนกับ น ศ. เช่นเดียวกับฉัน ไม่ว่าจะเรื่องกินข้าว ดูห นัง ฟังเพลง เราต่างก็ ค่อนข้างป๊อปปูล่าใ นหมู่นักศึกษา แ ต่ร ะยะห ลังเมื่อฉันแก่ตัวลง เกิดช่องว่างระหว่างวัยกับ นศ. พ วกเด็กก็จะ กลัวการเข้าหามากขึ้น เรตติ้งตกไ ปต ามกาลเวลา ในข ณะที่จันทร์ยังคงรักษาเรตติ้งไ ด้ตลอด ทุกปีจะมีช มรม คนรักครูจันทร์จัดด ำหัวครูจันทร์เป็นป ระจำ
หน้า79/ 1 24 และอ ยากบอกให้ทุกคนร่วม ฉันตั้งใจเขียนเรื่องจันทร์ใ นวันนี้ก็เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของจันทร์ อวยพรใ ห้น้องรักข องฉันด้วย ปีนี้ห รือปีไหน ๆ ฉันจ ะไ ม่ย อมให้เกิดเหตุการณ์ลืมวันเกิดแ บบค ราวก่อน อีกเลยน ะHappyBirthdayมีความสุขสุขภาพแ ข็งแ รงเป็นที่รักข องทุกค นต ลอดไปนะB abyChan ปล. ที่ดุริยศิลป์ เวลารับนศ.ใหม่ รุ่นพี่ที่มาช่วยติวให้น้องๆจ ะส อนน้องไ ว้เสมอว่า ถ้าอาจารย์ถ ามว่า ระหว่างพ่อกับแ ม่รักใครม ากกว่ากันใ ห้ตอบว่า...“พ่อแ ม่รักเท่ากันแต่รักครูจันทร์มากกว่า”
หน้า8 0/ 124 #AyuStoryDay2 9- G rade30 ฉันเข้าเรียน ป.1 เมื่ออายุ 7 ข วบซึ่งตัวฉันคิดว่าเข้าโรงเรียนช้าไ ปเพราะเพื่อนรุ่นเดียวกับฉันที่อยู่บ้าน ตรงกันข้ามกันเข้าตอนอ ายุ 6 ขวบแล้ว และฉันก็อยากจะไปโ รงเรียนพ ร้อมกับเขา แต่พ่อบ อกว่าอ ายุเกณฑ์คือ 7 ขวบ ดังนั้นฉันก็ต้องดูเพื่อนเดินอ อกบ้านไ ปโรงเรียนทุกวันด้วยความอิจฉาห น่อย ๆ พอเขากลับม าต อนเย็น ก็จ ะม าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โ รงเรียนนั่งคัดล ายมืออ่านหนังสือและร้องเพลงก .เอ๋ยก .ไก่ให้ฟ ัง แม่คงรู้ถึงค วามรู้สึกข องฉัน จึงสอนภ าษาอังกฤษและร้องเพลงพวก nursery r hymes ท ำให้ฉันไม่รู้สึก ด้อยไ ปกว่าเพื่อน เวลาเย็นห ลังเลิกเรียน เมื่อพ่อสอนพ ิเศษพวกเด็กโตที่บ้าน ฉันก็จะเข้าไปนั่งเรียนร่วมกับ พวกเขาด้วยเช่นกัน ต อนส อบป ลายปี ป.1 ผ ลส อบออกม าคือฉันส อบที่ 1 ของห้อง แต่พอขึ้น ป.2 สอบปลายปี ฉันส อบได้ที่2เพราะประมาทอ ะไรไ ม่รู้ไ ด้คะแนนเลขคิดใ นใ จแ ค่4 /10ฉันโดนพ่อดุเยอะเลยที่ไ ม่ได้ที่1อีก แม่บ อกว่า ป .3 ฉันจะไ ด้ไ ปเรียนที่เชียงใหม่กับพวกพี่แ ล้วน ะ ฉันรู้สึกหวั่นใจมาก ฉันจะเรียนสู้พ วก เด็กเชียงใหม่ได้มั้ย ข อไปเรียนซ้ำชั้น ป .2 ไ ด้มั้ย โดนพ ่อดุอีก จ ะกลัวอ ะไร มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ พวกพี่ฉันก็ไ ซโคกันเหลือเกินว่า ที่เชียงใหม่มาตรฐานสูงก ว่าบ้านน อกอย่างเราน ะ พวกนักเรียนใ หม่ที่มาจาก ที่อื่นค ะแนนสูง ๆ ม าเรียนแ ล้วส อบตกกันทั้งนั้นเลย แต่เข้าเรียนจริง ๆ มันก็ไ ม่ได้แ ย่อย่างที่คิดนี่น ะ ส อบเทอม แรกฉันส อบที่ไ ด้ 7 เป็นที่ป ระหลาดใ จข องเพื่อนๆแ ละต อนส อบปลายปี ฉันได้ที่ 5 และใ นชั้นต่อ ๆ มา ฉันก็จะส อบปลายปีได้ที่5มาต ลอด ฉันไม่อยากพูดถึงคะแนนเลย เพราะฉันคิดว่าตัวเลขค ะแนนที่ไ ด้ใ นโ รงเรียนของฉันน่าจะไม่ต รงกับ มาตรฐานโดยรวมแ น่ ๆ เพราะไ อ้ที่ 5 ที่ฉันว่านี่ค ะแนนก็ป ระมาณแค่ 6 7 - 7 3 ค ะแนนเท่านั้น ถ้าคิดแ บบระบบ ในปัจจุบันก็น่าจะเป็นแค่ C + - B แต่ก็นั่นแ หละ อ ย่างที่บอกก่อนห น้านี้ว่า ค ะแนนเท่านี้ข องโ รงเรียนฉันถือว่า สูงแล้ว เพราะน้อยค รั้งเหลือเกินที่พ วกไ ด้ที่ 1 จะไ ด้คะแนนถึง 8 0% ฉันสังเกตว่าพ วกเพื่อนที่จ บจากโ รงเรียน อื่นมาด้วยค ะแนน 8 0 - 95% พอม าเรียนที่นี่ก็จะไ ด้แค่ 5 0 ต้น ๆ ห รือไม่ก็ตกไ ปเลย เมื่อร ะบบการศึกษา เปลี่ยนมาใช้วิธีตัดเกรดแ บบปัจจุบัน ตัวเลขจึงเปลี่ยนไปจากร ะบบที่ฉันเคยเจอมาในโรงเรียนโดยสิ้นเชิง แ ละ ยิ่งมีนโยบ ายที่ใ ห้โ อกาสนักเรียนด้วยการให้ “ ซ่อม” วิชาที่ส อบต ก ยิ่งแย่ไปใหญ่ เพราะเท่าที่พ บ มันก็แ ค่ให้ เด็กมาสอบใ หม่แ ล้วป ล่อยๆใ ห้มันขึ้นชั้นไ ป ในขณะที่ร ะบบเดิมที่พวกฉันเคยเจอคือ ถ้าค ะแนนร วมไม่ถึง 5 0% เราต้องซ ้ำชั้นอีกปีจ นกว่าจ ะส อบผ่านให้ได้ 30 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนค วามเห็นได้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158094984942870
ห น้า81/124 พูดถึงเรื่องเกรด นี่ก็อีกป ระเด็นใหม่ที่ฉันพ บเมื่อมาเรียนร ะดับอุดมศึกษา ว่าอ าจารย์จ ะตัดเกรดอิง เกณฑ์หรืออิงก ลุ่ม ถ้าอิงกลุ่มก็ต้องม าลุ้นอีกว่าเราเรียนกับก ลุ่มเก่งหรือก ลุ่มอ่อน จ ะรู้สึกเซ็งม ากถ้าเราทำ คะแนนเกิน 8 0 แล้วอ ยู่ในก ลุ่มเก่งที่ได้เกิน 9 0 แ ล้วเราก็อาจจะไ ด้แ ค่ B หรือ C จำไ ด้ว่าตอนที่เรียนภาษา อังกฤษ Translation1 ร่วมกับเพื่อนเมเจอร์อิ้ง ก์ ฉันไ ด้ A ค นเดียวใ นชั้นเพราะไ ด้คะแนนโ ดดเกินคนอื่น โดนเพื่อนเซ็งไม่พอใจที่เห็นฉันมาลงตัว2 ต่อบางค รั้งชีวิตช่างอ ยุติธ รรมจริงๆ เมื่อมาเรียนดุริยศิลป์ ฉันดีใจมากที่ได้เลือกเรียนวิชาต่างๆต ามค วามส นใจข องต นเอง จ ะมีฝืนใจบ้างก็ เฉพาะใ นวิชาบังคับพื้นฐานบ างวิชาเท่านั้น ส่วนใหญ่ฉันจ ะเลือกเรียนที่ตนเองสนใจโ ดยไ ม่สนใจว่าจะไ ด้เกรดดี หรือไม่ เช่นวิชาประวัติศาสตร์ ลงไปห ลายตัว ทั้งๆที่ไ ด้เกรดต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แ ต่ฉันคิดว่ามันสำคัญเพราะ เกี่ยวข้องกับค วามเป็นม าข องม นุษย์ การเมืองการป กครองซึ่งมีผลมาถึงศิลปวัฒนธรรม แ ละสิ่งห นึ่งที่ฉันภูมิใจ ในการเรียนไ ม่ว่าจ ะเป็นวิชานี้ห รือวิชาไ หนๆก็คือ ฉันไม่เคยทุจริตใ นการส อบเลย แ ละเมื่อม าเป็นอ าจารย์ ฉันก็จะเกลียดม ากถ้านักศึกษาทุจริตใ นการสอบ ฉันจะใ ห้เกียรตินักศึกษาข องฉันด้วยก ารให้เขาส อบแบบ take home เพราะวิชาที่ฉันส อนอ ย่าง H armony, C ounterpoint เป็นวิชาที่ล อกกันไม่ไ ด้ คำตอบไม่ตายตัว เหมือนง านประดิษฐ์ ห รือง านศิลป์นั่นแหละ แม้นักศึกษาจ ะป รึกษากันตอนทำ ค ำต อบที่ออกมาก็จ ะไม่เหมือน กันเมื่อก่อนนักศึกษาข องเราก็จะเข้าใจและรักษาเกียรติรักศักดิ์ศรีข องต นเอง แต่ใ นร ะยะห ลัง ฉันไม่เข้าใจว่าร ะบบก ารศึกษาใ นโ รงเรียนเป็นอ ย่างไร ดูเหมือนว่า เด็กจ ะไ ม่เข้าใจ ว่าการโกง การล อก เป็นเรื่องน่ารังเกียจ แต่ตรงกันข้ามดูเหมือนจ ะภูมิใจกันเหลือเกินถ้าสามารถโกงเพียงเพื่อ ให้ไ ด้ค ะแนนผ่านการทดสอบ ถึงขั้นเข้าใจผิดว่าเป็นวีรกรรมด้วยซ ้ำไ ป ถึงแม้จ ะพร่ำสอน ตักเตือน หรือแม้ กระทั่งดุด่า ก็เหมือนเป็นอ ะไรที่เข้าใจย ากเหลือเกิน จนบางครั้งฉันรู้สึกท้อใจว่า ห รือเป็นเพราะตนเองไ ม่รู้จัก ปรับตัวกับโลกยุคใ หม่หรือเปล่า แต่ถึงคำตอบของค นยุคใหม่จ ะต อบว่า ใ ช่ ในเรื่องก ารทุจริตนี้ฉันก็คงยอมรับ ไม่ได้และจะไ ม่ย อมตราบเท่าที่ฉันยังเป็นครูแ ละสอนศิษย์ไ ม่ว่าจะเป็นศิษย์ยุคไหนก็ตาม
ห น้า82/1 24 #AyuStoryDay3 0-เ ดินทางไ ปอ อสเตรีย31 เคยเล่าไ ปก่อนห น้านี้ว่าการที่ฉันจ ะเริ่ม “ นับ 1” ยื่นค ำร้องข อสัญชาติมันยากเย็นแค่ไหนไปแล้ว แต่ที่ยากยิ่งก ว่าคือก ารร อคอยค ำต อบไม่มีค ำต อบคืบห น้าใ ดๆจ ากม ท.กลับม าถึงฉันเลย สองปีต่อมาเพื่อนรุ่นน้องฉันคือ คุณเธียรชัย สุขเที่ยง หรือที่ใ ครๆเรียกว่า “ค รูเธียร” ไ ด้ฟอร์มค ณะ นักร้อง C hiangmai Voice Studio เพื่อเข้าแ ข่งขัน World Choir บ้าง หลังจ ากที่ไ ด้ร่วมไ ปดูก ลุ่มข องฉันแ ข่งที่ เซียะเหมิน เธียรข อให้ฉันช่วยโ ค้ชด้านการขับร้องด้วยเพื่อไปแ ข่งที่เมืองกร าซ อ อสเตรีย โ ดยสมัครเข้าแข่ง 3 ประเภท คือ M ale C hoir, P opular Choir แ ละ J azz ฉันทำห นังสือถึง มท. อีกค รั้งเพื่อข ออนุญาตอ อกนอก ประเทศเหมือนที่เคยไปมาก่อน ฉันถามติดตามเรื่องสัญชาติไปด้วยใ นคราวเดียวกัน คำต อบคืออนุญาตให้ไป ต่างป ระเทศไ ด้แต่เรื่องสัญชาติเรื่องยังอยู่ที่ค ณะกลั่นกรอง... ฉันไ ปติดต่อเรื่องหนังสือเดินทางที่ก รมก ารก งสุล คราวนี้ อ.แหวว ส่ง อ.ไ หม มาช่วยป ระกบเพื่ออ ำนวย ความส ะดวกใ ห้ฉัน ค ราวนี้ฉันไ ด้ถือพ าสป อร์ตแ ทนที่จ ะเป็น Emergency D ocument เหมือนค รั้งก่อน แต่เป็น พาสปอร์ตป กเหลือง for e liens แ อบคิดไ ปถึงชื่อเรื่องห นังดัง นี่ฉันก ลายเป็นมนุษย์ต่างดาวไปแล้วหรือนี่ จะได้เจอกับMeninBlackด้วยมั้ย555 อย่างไรก็ตาม เรื่องเดินค่อนข้างช้า พอได้ห นังสือเดินทางแล้วก็ต้องไปยื่นข อวีซ่า แต่ปรากฏว่าท าง สถานทูตอ อสเตรียปฏิเสธไ ม่อ อกวีซ่าใ ห้ ร้อนถึง อ .แ หวว อีกแ ล้ว ต้องอ อกห นังสือรับรองด่วนใ ห้ อ .ไ หม ช่วยไ ป ยื่นขออีกครั้งตอนวันพฤหัส จนวันศุกร์ อ .ไหม ต ามเรื่องทราบว่า วีซ่าผ่านแ ล้วแ ต่ให้ไ ปรับวันจันทร์ ก ำหนดเดิน ทางข องฉันคือบ่ายวันอังคาร ทีมของฉันเดินทางออกจ ากเชียงใหม่เช้าวันอังคาร โ ดยที่ฉันยังไม่มีพ าสป อร์ตอ ยู่ ในมือเลยนัดพบอ.ไ หมที่สุวรรณภูมิเพื่อรับพ าสป อร์ตใจตุ้มๆ ต่อมๆ ในที่สุดก็พบกันโ ล่งอกเสียที ทีมเราเดินทางถึงเวียนนาเช้าวันต่อมา แ ล้วขึ้นร ถบัสต่อไปเมืองกร าซ ในขณะที่อยู่บ นรถบัสเดินท าง ผ่านทิวทัศน์ทุ่งน าส วยงาม เรมีย์ซึ่งนั่งคู่กับฉันก อดแ ขนพ ูดกับฉันว่า เหมือนอ ยู่ในฝันเลยเนาะแม่ ไม่คิดเลยว่า เราจ ะมาอ ยู่ต่างแดนด้วยกันแบบนี้... ความยากล ำบาก ก ารต้องลุ้นเช้าเย็นว่าจ ะมีโอกาสไ ด้เดินทางค รั้งนี้ หรือไม่อุปสรรคต่างๆน านาท ำให้ภ าพที่อ ยู่น อกห น้าต่างร ถนั้นเหมือนค วามฝันตามที่ลูกพูดจ ริง พิธีเปิดก ารแข่งขันในจัตุรัสเมืองกราซ อบอุ่นมาก บ รรยากาศแ บบยุโรปต่างจากที่เราไ ปแข่งที่ประเทศ จีนมาก เนื่องจากบ ริเวณตัวเมืองที่ใ ช้แ ข่งขันไม่ใหญ่ เดินไปตามถ นนห นทางเราก็จะพบกับผู้เข้าแ ข่งขันจาก ประเทศต่าง ๆ ต ลอดเวลา ตามถ นนหนทางที่เดินจะพบว งจากป ระเทศอื่นที่กำลังร้องเพลงประสานเสียง ผ่านไ ปร้านอาหารและผับจะย กโ ต๊ะเก้าอี้อ อกม านอกร้าน 31 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแลกเปลี่ยนความเห็นไ ด้ที่h ttps://www.facebook.com/ayu.namtep/posts/10158098661847870
ห น้า8 3/ 124 จำได้ว่ามีทีมผู้ชายสูงอายุที่ดื่มเบียร์ร้องป ระสานเสียงส นุกสนานห ลายชั่วโมงติดต่อกัน แ ละเนื่องจาก พวกนี้เป็นตัวแทนประเทศมาแ ข่งกันทั้งนั้น คุณภาพเพลงร้องที่ได้ยินจึงไ ม่ต้องพูดถึง ยอดเยี่ยมสุด ๆ เราเดิน ทางด้วยร ถเมล์หรือร ถร างส าธารณะร่วมกับค นจ ากประเทศอื่น ทุกค นจ ะมีป้ายชื่อคล้องคอให้รู้ว่าเรามาจ าก ไหน ป้ายนี้ยังใช้เพื่อขึ้นรถฟรีตลอดร ะยะเวลาที่เราอยู่ที่ก ราซนี้ด้วย ส ถานที่ที่เขาจัดเป็นที่แข่งขันทุกแ ห่ง อะคู สติก ดีเยี่ยมไ ม่ว่าจะเป็นในโ บสถ์โรงล ะครแกลลอรี่หรือห้องประชุมแ ม้แต่ในร อบที่เราต้องใ ช้เครื่องเสียง ก็อย่างที่รู้กันดี… ระบบเครื่องเสียงเยอรมันย อดเยี่ยมน่าพ อใจจ ริง ๆ ฉันใช้เวลาเกือบต ลอดวันทุกวัน ตระเวนไปช มการแ ข่งขันต ามสถานที่ต่าง ๆ ว งจากประเทศจีน อินโดนีเซีย แอฟริกาใต้ ลัตเวีย รัสเซีย ร้องดี มากน่าประทับใจจ ริงๆ และว งข องพวกเราป ระเทศไทยก็ไ ม่ได้น้อยหน้าป ระเทศใ ดเช่นกัน ตอนเราเดินแห่พาเหรดไปซิตี้ฮอลล์ มีช าวเมืองม าโบกมือต้อนรับต ลอดท าง มีเสียงตะโกนจากผู้ชมว่า “ไทยแลนด์ ๆ ” ตื่นเต้นมาก เป็นค นไทยที่อ ยู่ที่นั่น วันห ลัง ๆ พ วกเขาเอาอ าหารม าให้เราถึงที่โ รงแรม และ ชวนพวกเราไ ปป าร์ตี้ที่ร้านข องเขาใ นเมืองด้วย ในท ริปนี้พ วกเราเข้าไปเที่ยวก รุงเวียนนาด้วยวันหนึ่ง เดินทางท างรถไฟซึ่งต้องเปลี่ยนข บวนห ลายค รั้ง เพราะอ ยากซื้อแบบร าคาถูกที่สุด แต่ไม่มีปัญหา ร ถต่าง ๆ ตรงเวลาแบบเป๊ะมาก ชอบเรื่องข นส่งของที่นี่จ ริง ๆ ที่เวียนนา เราไปพักที่อ ารามแห่งห นึ่ง ทำให้ฉันมีโอกาสได้ร่วมมิสซาใน c hapel น้อยข องท างอารามด้วย เราไปเที่ยวใ นส ถานที่สำคัญต่าง ๆ ที่เคยเรียนในประวัติศาสตร์ดนตรี นี่เป็นเมืองศิลปะโ ดยแท้ แ ต่ที่ฉันไม่ค่อย ชอบอ ย่างเดียวก็คือ ค วามเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีแ ต่ทัวริสต์นี่แ หละ ทำให้รู้สึกว่าทุกอ ย่างเป็นการค้า ขาดเสน่ห์ ความเป็นมิตรแบบชาวบ้านที่เราพ บตอนอยู่ที่กราซ ช่วงที่เราอยู่อ อสเตรียนั้นเป็นฤ ดูร้อน ต ะวันต กดินเกือบสี่ทุ่ม อ ากาศค่อนข้างร้อนแ ต่ใ นโ รงแรมไ ม่มี เครื่องป รับอากาศใ ห้เย็น มีแ ต่เครื่องทำความร้อนเพื่อใ ช้ใ นฤดูหนาว แ ต่โ ชคดีห น่อยที่ไม่ร้อนโหดเหมือน บ้านเรา แ ต่อย่างไรก็ตาม ในเย็นวันสุดท้ายที่อยู่ที่นั่น ฉันเกิดอ าการแ ปล๊บขึ้นม า คอแห้งมาก อ าการไ ม่ดีเลย อยากหาหมอแต่เมื่อถ ามค นที่โ รงแรมเขาก็บ อกว่าที่นี่เขาไม่ไ ปร พ.กันต้องสาหัสจ ริงๆก่อน แต่ฉันรู้สึกไม่ดีจริง ๆ ในที่สุดเขาก็ตามให้ เมื่อพยาบาลม าถึงวัดความดันปรากฏว่าขึ้นสูงมาก เขาจึง ยอมพาฉันไป ร พ. แ ต่เมื่อเช็กคลื่นหัวใจ ฯ ลฯ ที่ ร พ.แล้ว ทุกอ ย่างก็ปกติ ห มอบอ กว่าคงเป็นเพราะ heat stroke ร่างกายข าดน ้ำแ ละเติมน้ำเกลือให้จ นห มดขวด อาการดีขึ้น เขาก็เรียกแ ท็กซีส่งฉันกลับโ รงแรม เช้าวันรุ่งขึ้นพ วกเราก็ออกเดินท างก ลับป ระเทศไทยโ ดยที่ฉันยังมีอ าการมึน ๆ ต้องดื่มน้ำต ลอดเวลา เป็นบ ท เรียนที่ดีว่าทีหลังอย่าประมาทกับเรื่องอากาศร้อนอีก ทีมแข่งขันครั้งนี้ไ ด้ 2 เหรียญเงินและ 1 เหรียญทองแดงก ลับม าเมืองไ ทย แ ต่ก็ไม่ไ ด้มีค่าใ นส ายตา คณะกลั่นก รอ งฯแต่อย่างใดค ำร้องข องฉันยังค งนอนนิ่งอ ยู่สักที่ห นึ่งไ ด้แต่ร อรอแ ละรอต่อไ ป…
หน้า8 4/ 1 24 ภ าพเอกสารเดินทางส ำหรับค นต่างด้าวของอ าจารย์อายุ (TRAVELDOCUMENTF ORALIENS) ซึ่งออกใ ห้เมื่อประมาณพ.ศ.2551และเป็นวิวัฒนาการ จากหนังสือEmergencyDocumentซึ่งประเทศไทย ในฐานะรัฐเจ้าของตัวบุคคลข องอ าจารย์อ ายุออกใ ห้ เพื่อใ ช้เดินท างไ ปต่างประเทศ
ห น้า8 5/124 ภาพถ่ายณจ ตุรัสกลางเมือง กราซ ประเทศอ อสเตรีย
หน้า8 6/ 1 24 พ .ศ.2 551ไ ปเที่ยวพระราชวัง แห่งในเมือง กล าซโดยจากซ้ายสุด เป็นภาพถ่ายจ ตุรัสก ลางเมือง( ซ ้ายคุณเรมีย์- คุณJiratkanyaC heauchomkul)ในช่วงแ ข่งขันWorld Choir ภาพถ่ายกับคุณเรมีย์ขณะอ ยู่ที่เมือง กราซ
ห น้า8 7/ 1 24 ภ าพเหรียญที่ได้จ ากการแ ข่งขันประเภท MaleChoir,PopularC hoirแ ละJazzใ นปีพ .ศ .2 551ซึ่งมีอ าจารย์อ ายุเป็นV ocalc oach
หน้า8 8/124 #AyuStoryD ay3 1- โ จ32 วันก่อนไ ปซื้อข องเตรีย มท ำฟ รุตเค้กเพราะมีลูกค้าสนใจทักม าซื้อข องเสร็จร ะหว่างเดินทางกลับบ้าน เจอน้องชายบุญธรรมเลยคิดว่าน่าจะเล่าเรื่องน้องบ้างเพราะเขาก็เป็นส่วนหนึ่งข องค รอบครัวเราเหมือนกัน พ่อแ ละแ ม่ตั้งชื่อน้องค นนี้ว่าโจ พ่อแม่ของโจเป็นก ะเหรี่ยงช าวเขามีอ าชีพท ำไร่ทำนาห ลังคลอดโ จไ ม่กี่ชั่วโมงแ ม่ก็เสียชีวิตเพราะต ก เลือดพ่อโ จเสียใจม ากไ ด้แ ต่นั่งซึมไม่คิดทำอ ะไรอีกเด็กทารกน้อยได้แต่ร้องไห้ลุงเห็นท่าไ ม่ดีจึงพ าเด็กเดิน ทางไปยังอีกหมู่บ้านที่คุณพ ่อมีรโ กอยู่คุณพ ่อเป็นบาทหลวงท ำอะไรไม่ถูกเหมือนกันรู้เพียงว่าต้องทำบ าง อย่างเพื่อช่วยชีวิตเด็กไ ว้จึงพาลุงกับเด็กล งม าในตัวเมืองแ ม่สะเรียงมาพ บกับค รอบครัวเราเด็กอ ายุ3 วันแ ล้ว ยังไม่มีอะไรต กถึงท้องเลยแ ม่ฉันจึงชงนมป้อนต อนนั้นฉันแ ละพี่ๆอ ยู่เชียงใหม่จึงไม่ได้เห็นเหตุการณ์เหล่านี้ แม่เล่าให้เราฟ ังว่าวันแ รกๆโ จถ่ายเป็นสีดำพ ่อแม่ภ าวนาใ ห้เด็กน้อยรอดชีวิตและในที่สุดเขาก็ร อดจริงๆเมื่อ ไปแจ้งเกิดนายอำเภอจึงตั้งชื่อว่าบุญรอดแ ละใ ช้นามสกุลโ พธิ์ตามค รอบครัวข องเราพ่อต้องไ ปซื้อน มผงจ าก สุขศาลามาเพื่อเลี้ยงโจราคาถุงละ1 0บาทเป็นร าคาที่ค่อนข้างแ พงทีเดียวนะเพราะใ นสมัยนั้นค นยังไ ม่ค่อย ดื่มน มกันจ ำได้ว่าต อนเรียนที่แม่สะเรียงท างโ รงเรียนจ ะมีนมม าแ จกใ ห้ดื่มคนละแ ก้วแค่ปีละค รั้งเท่านั้นเอง นอกจากนั้นที่พอจ ะมีโอกาสบ้างก็เป็นการน ำนมข้นหวานกระป๋องมาช งดื่มแต่เลี้ยงท ารกด้วยนมข้นหวาน ย่อมไม่ไ ด้อยู่แ ล้วนักเรียนที่มาเรียนพ ิเศษที่บ้านเราจ่ายค่าเรียนเดือนล ะ20บ าทเท่านั้นเองรายไ ด้ส่วนใ หญ่ ของเราก็ต้องกลายเป็นค่านมของโจห มดชาวบ้านมองพ วกเราแ ล้วไม่ค่อยเข้าใจว่าจะเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยง ทำไมในเมื่อรายไ ด้ของเราก็แทบไ ม่ค่อยพ อกินอยู่แ ล้วฉันจ ำได้ว่าต อน อยู่ป.4กลับบ้านปิดเทอมใหญ่เป็น เวลาที่พ วกเราย ากล ำบากม ากกับข้าวบางมื้อเป็นเพียงแค่ต้มจืดผักตำลึงใส่ถั่วลิสงป่นหรือบางค รั้งก็ยำข้าว สวยร้อนๆกับห อมเจียวและเกลือป่นแม่จ ะมีวิธีห ลอกล่อพวกเราเด็กๆด้วยการตัดภ าพอ าห าร อร่อยๆจ าก หนังสือมาวางข้างหน้าใ ห้เรามโนไ ปตอนที่เราก ำลังกินข้าวยำนั้นถ้าถามฉันว่าฉันรู้สึกว่าพ วกเราแร้นแค้นมั้ย บอกต ามตรงว่าไ ม่ไ ด้รู้สึกเลยนะกลับรู้สึกว่าเกมม โนตามภาพนั้นทำให้สนุกกับการกินด้วยซ ้ำไปคิดย้อนกลับ ไปตอนนี้ฉันเข้าใจเลยว่าการที่พ ่อแ ม่ส มัยใ หม่ไม่กล้ามีลูกเพราะก ลัวลูกลำบากนั้นเป็นความคิดที่ไ ม่ถูกต้องนัก เพราะเด็กไ ม่ได้เรียกร้องอะไรจากเรานอกจากเวลาแ ละค วามรักจากเราเท่านั้นคนที่ก ลัวลูกล ำบากนั้นจ ริงๆ แล้วคือก ลัวตัวเองล ำบากมากกว่า 32 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนค วามเห็นไ ด้ที่
ห น้า89/ 124 อย่างไรก็ตามเราก็เลี้ยงน้องคนนี้ม าด้วยค วามรักเหมือนน้องจ ริงๆข องเราเองน้องหน้าตาน่ารักไม่แพ้ จันทร์ตอนเด็กเลยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทั้งพ ่อแ ละแ ม่ไปเชียงใหม่ทิ้งให้พี่ทูทูไซลัสแ ละฉันเลี้ยงโ จอยู่ที่บ้านเป็นคืน ที่ยาวนานแ ละท รมานม ากเพราะโจไม่ยอมให้เราว างบ นที่นอนเลยร้องทั้งคืนให้พวกเราสลับกันอุ้มที่ว่า ทรมานนั้นก็เพราะต้องอุ้มเดินด้วยแ ค่ห ย่อนก้นนั่งเก้าอี้ปุ๊บแ กก็จะแ หกปากร้องทันทีเลยตอนด๊อทเล็กๆยังไ ม่ โยเยข นาดนี้เลย เมื่อลำบากห นักพ่อแ ละแม่จึงตัดสินใ จว่าน่าจะมาอ ยู่เชียงใหม่เพราะลู่ทางในการท ำม าหากินน่าจะดี กว่าอยู่ที่แ ม่สะเรียงพ ่อจึงทำหนังสือถึงสันติบาลเพื่อขอย้ายภูมิลำเนาและเมื่อไ ด้รับอ นุมัติก็ย้ายกันมาทันที แม่ได้ส อนพิเศษเปียโนที่เรยีนาพ ่อสอนภ าษาอังกฤษที่บ้านและเนื่องจากพ ่อช อบอ อกก ำลังกายจึงไ ปว่ายน้ำ บ่อยก็มีค นข อให้พ ่อสอนว่ายน ้ำด้วยเป็นร ายได้อีกทางห นึ่งช่วงนั้นโจอายุประมาณ3ข วบแล้วกำลังน่ารัก น่าชังแต่ที่พวกเรากังวลหน่อยคือทั้งๆที่อายุสามขวบแ ล้วโ จยังไม่หัดพูดเลยหูก็ไ ม่ไ ด้หนวกนะไม่น่าจะเป็นใบ้ แต่ใ นที่สุดโ จก็เริ่มหัดพ ูดท ำให้พ วกเราคลายกังวลพ ่อและแม่รักโ จมากไ ปไ หนมาไหนก็จะเอาโ จไปด้วยต ลอด ตอนนั้นฉันเริ่มเป็นวัยรุ่นแ ล้วจึงไม่ได้รู้สึกอะไรแ ต่ด๊อทที่เป็นน้องคนสุดท้องบ างทีก็จ ะอิจฉาหน่อยๆเวลาที่พ่อ แม่พาโจไปคนเดียวโดยไม่พาตัวเองไปด้วยพี่ทูทูรู้สึกขำบอกฉันว่านั่นไ ง...น้องสุดท้องเจอค นสุดท้องกว่าเข้า แล้ว อยู่ๆวันห นึ่งพ ่อแ ท้ๆข องโจก็มาเยี่ยมตอนนั้นโจเกือบแปดข วบแล้วตั้งแต่เราเอาโ จมาเลี้ยงพ ่อเขาไ ม่ เคยม าห าเลยมีแ ต่ลุงที่แวะม าเป็นครั้งคราวแม่จ ำเป็นต้องเปิดเผยความลับให้รู้ว่าโจไม่ใช่ลูกบ้านนี้โ จซึมไ ป หน่อยคงว้าวุ่นใ จว่าจะเป็นอ ย่างไรต่อไปแต่แม่ก็บอกว่าโจก็อยู่กับพ วกเราอ ย่างนี้แหละเพียงแ ต่มีพ่อเพิ่มม า เพื่อรักโ จเพิ่มอีกค นไง ปัญหาเริ่มเกิดเมื่อโ จเข้าโรงเรียนโ จไ ม่ช อบไปโรงเรียนเลยบางทีพ ่อไปส่งโรงเรียนแ ล้วโ จก็จ ะหนีออก มาขึ้นร ถเมล์ไ ปเที่ยวด้วยค วามที่เป็นเด็กหน้าตาน่ารักกระเป๋าร ถเมล์ก็จะเอ็นดูเลี้ยงข้าวเลี้ยงน ้ำดูแลจ นหมด วันเป็นแบบนี้บ่อยมากไ ม่ว่าพ่อจะดุแ ละตีลงโทษอ ย่างไรโ จก็ไ ม่ค่อยส นใจสอบต กแ ล้วตกอีกเป็นเด็กโข่ง หลังห้องยิ่งเป็นวัยรุ่นยิ่งน่าเป็นห่วงโจจะขโมยเงินแม่บ่อยม ากมีค รั้งห นึ่งฉันฝ ากแม่เปียแชร์เพื่อเอามาเป็นค่า เทอมลูกแม่ได้เงินม าแ ล้วแ ต่โ ดนโ จขโมยเงินไ ปฉันร้องไห้เลยน ะเพราะจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆจนแ ม่ต้องไปกู้ เงินม าให้ฉันโ จเอาเงินไปซื้อจักรยานมาปั่ นหน้าตาเฉยพ วกเราห่วงมากว่าอ นาคตโจจะเป็นอ ย่างไรเพราะโจ เรียนถึงแค่ป.6ก็ไม่ส นใจจะเรียนต่อแ ล้วหนีอ อกบ้านไ ปน านๆเลยก็มีแ ม่ก็ค อยต ามและตักเตือนอย่าไ ปขโมย ของใครโ จตอบแม่ว่าโ จขโมยเงินแม่แ ค่คนเดียวนะไ ม่ได้ข โมยเงินค นอื่น...เอิ่ม…จ ะดีใจหรือเสียใจดีนะเนี่ย
ห น้า9 0/ 1 24 โจก็ได้งานท ำเป็นรปภ.มีเครื่องแบบใ ส่แล้วดูดีเลยทีเดียวหน้าตาล ะม้ายค ล้ายกับโ จวเหวินฟ ะ(ฉัน คิดไปเองห รือเปล่า)มีภรรยาเป็นแม่ค้าข ายผักอายุมากกว่าห ลายปีแ ต่ก็ดูรักกันดีเรื่องที่พวกเรากังวลว่าจะ เป็นข โมยหรือเปล่านั้นก็ไม่มีเลยรับผิดช อบต่องานมีวินัยเอื้อเฟื้ อเจ้าน ายรักและไ ว้ใจต อนพ ่อฉันเสียโจเศร้า มากก อดรูปข องพ่อไว้ตลอดภรรยาไ ม่เข้าใจพ่อตัวเองก็ไ ม่ใช่จะเสียใจอ ะไรกันนักหนาโจพูดสั้นๆ“ เปิ้ นฮัก เฮานักเหลือลูกเปิ้ นก่อน” (เขารักเรายิ่งกว่าลูกของเขาอีก)จ นตอนนี้อายุจะห กสิบปีแ ล้วก็ยังทำงานที่เดิมอ ย่าง มั่นคงมีบ้านมีห ลานๆจากลูกติดข องภ รรยาที่ใ ห้ความนับถือพ ่อแท้ของโจเพิ่งเสียไปเมื่อไ ม่กี่ปีก่อนช่วงสิ้นปี บ้านเราจ ะจัดเลี้ยงครอบครัวโ ดยมีฉันพี่น อนอพี่ทูทูเป็นโ ต้โผหลักเตรียมอาหารขนมทุกครั้งมีเมนูต้มสตูลิ้น หมูและต้มถั่วแดงใ ส่เบค่อนไ ส้กรอกเป็นประจำแ ม่ตั้งชื่อเมนูต้มถั่วว่าCowboyJoเพราะเป็นเมนูโปรดของโจ น้องรักข องเรา
หน้า91/ 124 #AyuStoryD ay3 2-ส ามคนแ ม่ลูก33 ตอนที่ฉันก ำลังท้องศิลาอยู่นั้นสิ่งหนึ่งที่ฉันไ ม่ช อบเลยก็คือเมื่อญ าติสามีช อบแ หย่แ ก๊ม(เรมีย์)ว่าเนี่ย. ..เดี๋ยวแม่มีน้องแ ล้วเราก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแม่เขาจะรักน้องมากกว่าเราแล้วน ะที่ไม่ช อบก็เพราะฉัน ไม่อ ยากให้เขาอิจฉาน้องที่บ้านฉันเราจะไม่เสี้ยมให้ค นที่เป็นพี่เกลียดน้องเด็ดข าดเมื่อศิลาเกิดมาแล้วเวลาใ ห้ นมเสร็จฉันก็จะหันม ากอ ดแก๊ม นอนเพื่อไ ม่ใ ห้ลูกรู้สึกว่าน้องกำลังมาแ ย่งความรักไปส ามีฉันก็ต่อว่าว่าฉันไ ม่รัก ลูกค นเล็กหรือยังไ งฉันบ อกว่าเปล่าเขายังเล็กเกินกว่าจ ะเปรียบเทียบเป็นแ ต่คนพี่เริ่มรู้ความแล้วต้องถ นอม ความรู้สึกไว้ก่อนและสอนให้รักน้องด้วย แก๊มหัดพ ูดตั้งแต่อายุไม่ถึงขวบและพ ูดเก่งมีวันหนึ่งในโทรทัศน์มีเปิดรับส มัครประกวดนางงามเขา หันม าหาฉันแ ละช วนว่าแม่ไ ปส มัครป ระกวดสิฉันบอกไม่ได้ห รอกแม่ตัวเล็กลูกเงียบคิดสักพ ักแ ล้วบ อกว่าอีก หน่อยโตขึ้นแม่ค่อยไปป ระก วดเนาะมีอีกครั้งหนึ่งใ นห้องค รัวฉันลุกขึ้นแล้วห ลังกระแทกกับสันป ระตูตู้กับข้าว ปวดมากจนน ้ำตาไ หลแ ก๊มเข้ามากอดและบ อกฉันว่าแม่ไ ม่ต้องร้องไห้นะเกิดเป็นลูกผู้หญิงต้องอดทนเออ… ฉันเคยได้ยินแ ต่เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนนี่มีภ าษิตใหม่แ ล้วห รือ สามีฉันเสียต อนลูกๆอ ายุเพียง3 และ5ขวบฉันต้องเลี้ยงลูกต ามล ำพังแ ต่ไม่ไ ด้เป็นเรื่องย ากเกินกำลัง เพราะฉันอ ยู่กับพี่น้องอื่นๆและบ้านเราก็มีห ลานๆห ลายคนที่วัยไ ล่เลี่ยกันเด็กๆทุกคนเหมือนพี่น้องค รอบครัว ใหญ่ที่มีผู้ป กครองคือลุงป้าน้าอาช่วยกันดูแลกันต ลอดสำหรับลูกฉันก็จะต ามร อยฉันคือสนใจในด้านด นตรี เป็นพิเศษฉันส อนที่พ ายัพถึงค ่ำมากทุกวันลูกๆก็จะต ามม าอ ยู่ที่วิทยาลัยด้วยแ ละเรียนดนตรีด้วยเวลาปิด เทอมใ หญ่ฉันจะรับส อนคอร์สฤดูร้อนเพื่อให้ไ ด้เงินพ ิเศษแ ละพ าลูกไปเที่ยวท ะเลกันเป็นเวลาดีๆของเราสาม คน ตอนลูกเริ่มเป็นวัยรุ่นฉันก็เริ่มเป็นห่วงเหมือนกันว่าจะมีปัญหาหรือเปล่าโ ดยเฉพาะศิลาที่มีเพื่อนที่ดู จะมีปัญหาบ้างเช่นสูบบุหรี่ห นีออกจ ากบ้านมานอนบ้านเราค รั้งแ รกแ ม่เขาม าต ามพบที่บ้านเราเขาก็โ ล่งอ ก แต่มีอีกวันที่ห นีอีกไ ปที่ไหนไ ม่รู้โทรศัพท์ที่บ้านเราดังทั้งคืนเพราะแ ม่เขาต ามหาลูกรุ่งเช้าแ ม่ม าด้วยต นเองให้ ศิลาช่วยต ามห าวันนั้นฝนต กพรำๆศิลาพ าแม่เพื่อนซ้อนม อเตอร์ไซค์อ อกต ระเวนต ามต ลอดเช้ากลับถึงบ้าน บ่ายแล้วด้วยค วามอ ารมณ์เสียฉันถามว่าเจอมั้ยตอบเจอ...แ ต่แม่รู้มั้ยมันเห็นหน้าแ ม่แ ล้วว่าไ งมันถามแม่ว่า 33 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนค วามเห็นได้ที่
ห น้า92/ 1 24 มาท ำไม...ศิลาปรี้ดเลยที่เห็นเพื่อไม่แ ยแสแม่ตัวเองแ ต่โ ชคดีที่ศิลาจะแ คร์ความรู้สึกของฉันเสมอถ้ากลับบ้าน ไม่ตรงเวลาจะโ ทร.บอกก่อนเสมอไ ม่ใ ห้ฉันกังวล แก๊มเริ่มแสดงตัวเป็นห ญิงม ากขึ้นทีแรกฉันก็ไ ม่ชอบใจนักเพราะไม่อ ยากให้ลูกเผชิญกับปัญหาทาง สังคมที่จะต ามม าแ ต่เรื่องจิตใจนี่ค งห้ามกันยากคิดอีกทีในเมื่อค นอื่นไ ม่ว่าจะเป็นเพื่อนคุณครูยังเข้าใจและ รับไ ด้แล้วฉันที่เป็นค นใกล้ชิดที่สุดจ ะป ฏิเสธลูกได้อ ย่างไรข้อสำคัญอ ยู่ที่การที่เขาจะเป็นค นดีม ากกว่าไ ม่ใช่ หรือแก๊มจะเป็นค นมองบวกเสมอและเป็นที่รักของทุกคน ฉันโ ชคดีที่มีลูกสองคนที่รักกันฉันไม่เคยเห็นลูกทะเลาะแ บบจ ริงจังกันเลยเวลาไ ปไ หนกับค นหนึ่งเขา ก็จะพูดคิดถึงอีกค นห นึ่งเสมอและที่เหมือนกันทั้งสองค นคือตอนเย็นหรือต อนเช้าลูกจ ะถามฉันเสมอว่าพรุ่ง นี้หรือวันนี้แม่จ ะไ ปธุระไ หนห รือเปล่าเนื่องจากฉันขับรถไม่เป็นลูกก็จะดูแลฉันก่อนและจัดตารางกิจกรรม ของตัวเองทีหลังข อบคุณพ ระเจ้าที่ทรงม อบค รอบครัวอ บอุ่นนี้ให้ฉัน ภ าพถ่ายที่อ าสนวิหารพ ระหฤทัย
หน้า9 3/ 124 ภ าพถ่ายที่ค อนโ ดข องคุณศิลาหลังไปดู Disney’sT heL ionK ingในพ.ศ .2 562
หน้า94/1 24 พ .ศ .2 562ที่โ ตเกียวทาวเวอร์ หลังจากที่อ าจารย์ได้บัตรประจำตัวป ระชาชนเมื่อป ลายป ีพ .ศ .2561
หน้า95/124 ใ นพ .ศ.2 546ภ าพถ่ายใ นง านS eniorr ecitalข องคุณศิลาที่มหาวิทยาลัย พายัพ อ าจารย์อายุเล่นเปียโนโดยมีคุณศิลาแ ละคุณเรมีย์ ร่วมเล่นไวโอลินใ นงานแสดงHomer ecitalใ นวันเกิดข องคุณลูกโซ่มือคีย์บอร์ดข องว งE TC
ห น้า96/ 1 24 ภาพเมื่อปลายเดือนกุมภาพันธ์พ .ศ .2 563ที่บ้านของอาจารย์อ ายุ ดอกเหลืองชัชวาลย์
หน้า97/124 #AyuStoryD ay3 3-ค ำอ ธิษฐานที่ย ังไม่ได้รับคำต อบ34 บางค รั้งฉันก็อ ดคิดไม่ไ ด้น ะว่าพระเจ้าไ ม่ตอบคำอธิษฐานเรื่องสัญชาติฉันสักทีนะฉันยื่นคำร้องตั้งแต่ปี 2548ค วามคืบห น้าของสถานะของฉันคือได้ท ำบัตรผู้ไม่มีสถานะท างท ะเบียนมีหมายเลข1 3หลักที่ขึ้นต้น ด้วยเลข0 เป็นบัตรสีขาวหลังสีชมพูเวลาจ ะเดินท างไปน อกพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่ต้องไ ปขอหนังสือออกน อก พื้นที่ที่อ ำเภอก่อนทุกครั้งฉันใ ช้บัตรนี้เปิดบัญชีที่ธ นาคารก รุงเทพก รุงไ ทยได้แ ต่ธ นาคารไทยพ าณิชย์ป ฏิเสธ แต่ที่ฉันชอบมากคือมีเซลล์ที่พยายามมาตื้อให้ฉันท ำบัตรเครดิตแต่เมื่อเห็นเป็นบัตรเลข0ธนาคารต่างๆก็ ปฏิเสธฉันไม่ช อบสร้างห นี้อ ยู่แ ล้วเลยโชคดีไปแ ต่บริษัทประกันภัยไม่ป ฏิเสธซึ่งก็เป็นผลดีอีกเหมือนกันฉันท ำ หนังสือท วงถามมท.หลายครั้งก็ได้ค ำตอบที่โ บ้ย ไ ปมาเรื่อยๆฉันมีโ อกาสไ ด้อ อกสื่อห ลายครั้งแต่ก็ไ ม่เกิดผล อะไรจำได้ว่าตอนที่มีข่าวเรื่องน้องห ม่องนักข่าวที่เคยทำข่าวของฉันก็พากันม าติดตามสัมภาษณ์ท ำข่าวช่อง TPBSเคยจัดเสวนาที่ร ร.ข องน้องหม่องอ .แ หวว ม าเปิดค ลินิกด้วยฉันพาหล านส าวแ ละห ลานช ายลูกของพี่ทูทู ไปที่นั่นด้วยหลังจ ากพบนายอำเภอและท่านไ ด้เห็นเอกสารข องห ลานแล้วก็ได้รับเรื่องไว้ห ลังจากนั้นไม่ถึงปี หลานทั้งสองค นก็ได้สัญชาติไ ทยซึ่งเป็นผ ลดีต่อพวกเขามากเพราะห ลานช ายสามารถนำไปแ สดงกับที่ท ำงาน คือที่โรงเรียนสอนเด็กพิเศษกาวิละอนุกูลส่วนหลานสาวซึ่งเป็นพยาบาลก็ส ามารถใช้ในก ารส มัครท ำงานได้ เช่นกันโ ชคดีจังม าทีหลังแต่ไ ด้ก่อน...พ ระเจ้าคงเล็งเห็นว่าห ลานๆมีค วามจ ำเป็นมากกว่าฉันเป็นแน่แท้ หลังจ ากปี2 551ที่ฉันไ ด้ไปอ อสเตรียแล้วฉันเคยข อไ ปเกาหลีใต้ใ นปี2 553แต่หนังสือตอบรับก ลับม า ช้าม ากคือม าถึงวันที่ค ณะเดินทางไ ปเกาหลีพอดีฉันจึงอ ดเดินท างค รั้งนั้นแต่อย่างไรก็ตามพอชาวคณะไปถึง เกาหลีการแข่งขันก็ถูกยกเลิกก ลางคันเพราะเกิดโรคไข้หวัดนกระบาดก็ถือว่าที่ไ ม่ได้ไ ปก็ไม่เป็นไรต่อมาปี 2555ฉันได้ทำหนังสือเพื่อข อไ ปแข่งขันที่อ เมริกาอีกค รั้งฉันทำหนังสือแ ต่เนิ่นๆตั้งแต่ต้นเดือนเมษายนแ ต่ จนถึงพ ฤษภาคมก็ยังไ ม่ไ ด้ค ำตอบต้องโ ทร.ตามค นที่รับโทรศัพท์ถ ามฉันว่าจ ะเดินท างเมื่อไ หร่ฉันต อบว่า กรกฎาคมเขาบ อกว่าอีกนานนี่นะฉันต้องรีบเตือนเขาว่าฉันต้องนำห นังสือไปทำห นังสือเดินทางและข อวีซ่า ไทยหลังจ ากนั้นต้องไปข อวีซ่าอเมริกาอีกซึ่งก็ต้องใ ช้เวลาเหมือนกันไม่ได้นานเท่าที่เขาคิดน ะท างบ ริษัทข าย ตั๋วเครื่องบินก็ต้องการหมายเลขห นังสือเดินทางข องฉันเช่นกันเขาถึงได้ย อมเข้าใจและต อบกลับมาในเดือน มิถุนายนแ ต่ก็ยังไม่หมดเรื่องใ ห้ลุ้นน ะเพราะท างก งสุลอเมริกาก็เงียบอีกไม่ใ ห้คิวนัดวันสัมภาษณ์สักทีคนอื่น ในทีมผ่านกันหมดแล้วเหลือแ ต่ฉันค นเดียวที่ยังไม่เรียบร้อยฉันต้องไ ปขออาจารย์ชาวอเมริกันช่วยต ามเรื่อง อีกไ ด้ความว่าเจ้าหน้าที่เขาพ ักร้อนอยู่แต่ในที่สุดก็ช่วยเร่งรัดเรื่องให้ใ นที่สุดก็อ อกวีซ่าใ ห้ฉันไปอเมริกาได้1 34 ข อเชฺิญชวนทุกท่านแ ลกเปลี่ยนค วามเห็นไ ด้ที่
หน้า98/ 1 24 เดือนวันที่ฉันไ ปรับส มุดเดินท างที่ไปรษณีย์เจ้าหน้าที่ที่ไ ปรษณีย์ถ ามฉันว่าค ราวนี้อ าจารย์จ ะไ ปอเมริกาหรือ ครับฉันแ ปลกใจที่เขารู้จักฉันเขาบอกว่าผมติดตามข่าวอาจารย์ม าต ลอดเลยน ะค รับขอเป็นกำลังใจใ ห้ อาจารย์ไ ด้เป็นคนไ ทยใ นเร็ววันนะครับฉันข อบคุณเขาและห วังว่าจะเป็นเช่นนั้นฉันยื่นเรื่องมาเกือบแ ปดปี แล้วสินะพ ระเจ้าจะทดสอบความอดทนฉันต่อไ ปอีกนานแค่ไ หน
ห น้า99/1 24 #AyuStoryD ay3 4-ค ำต อบสุดท้าย35 ในปี2553ห ลังจากยื่นเรื่องข อแปลงสัญชาติไ ปแล้ว6 ปีฉันเคยทำหนังสือติดตามเรื่องไปที่มท.อีก เป็นค รั้งที่สี่ หนังสือที่ต อบก ลับม านั้นอ่านแ ล้วหัวใจส ลายสรุปใ จความประมาณว่าเวลาผ่านมาน านพ อ สมควรแ ล้วข้อมูลที่เคยใ ห้มันเก่าไ ปแ ล้วไม่แ น่ใจว่าฉันอาจเปลี่ยนแปลงไปห รืออาจไปเกี่ยวข้องกับเรื่อง อาชญากรรมห รือยาเสพติดหรือเปล่าคำต อบนี้ทิ่มแทงใจม ากข้อมูลเก่าก็เพราะพวกเขาดองเรื่องฉันเป็น ความผิดของฉันห รือและเรื่องอาชญากรรมที่อ้างนั่นก็ตลกสิ้นดีฉันถือว่าเป็นการก ล่าวหาสบป ระมาทที่ไ ม่น่า ให้อ ภัยเลยฉันพ ยายามห าเหตุผ ลที่จะเข้าใจพวกเขาสุดฤ ทธิ์บางทีอาชีพของเขาคงต้องพ ัวพันใ กล้ชิดกับพวก อาชญากรม ากเกินไปกระมังถึงได้คิดว่าระแวงว่าใครๆก็น่าจ ะเป็นอาชญากรไ ปห มดฉันไม่อยากต่อปากต่อค ำ กับพวกเขาอีกจ นก ระทั่งในปี2559อาจารย์ด๋าว@daruneeจ ากมช.ไ ด้มาห าฉันเพื่อถามไถ่เรื่องราวและ อาสาช่วยติดตามเรื่องอีกค รั้งฉันต้องอ อกสื่ออีกค รั้งลูกชายคนเล็กของฉันเองตอนนี้ก็เริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้น เพราะไ ด้เป็นสมาชิกค นใหม่ของวงZealทางพีอาร์ข องค่ายจึงนำเรื่องข องฉันซึ่งเป็นแม่ล งเพจต่างๆเรียก ความสนใจของสังคมอีกครั้งก็ได้ผลนะสังคมสนใจแต่ผู้ที่ควรสนใจไ ม่ไ ยดีอ าจ ารย์ด๋าวท ำหนังสือติดตาม เรื่องอีกครั้งแ ละท ำห นังสือร้องเรียนถึงค ณะกรรมการสิทธิมนุษยชนคู่กันด้วยฉันได้ไปพ บกับอาจารย์เตือน ใจดีเทศน์อีกค รั้งท่านบ อกว่าท่านอ ายแ ทนป ระเทศไทยเหลือเกินที่ห มางเมินกับฉันถึงขนาดนี้ฉันเรียนท่าน ตามตรงว่าม าจ นถึงเวลานี้ฉันไ ม่ค่อยห วังอ ะไรมากแล้วเพียงแต่ไ ม่อยากค้างค าใจเรื่องคำตอบข อให้ตอบม า ว่าyesห รือnoใ ห้ชัดไ ปเลยไ ด้มั้ยฉันจะได้นับเลขต่อไ ด้ไม่สะดุดอยู่ต รงนี้ท่านถ ามว่าฉันจะทำอย่างไรต่อไป ฉันต อบว่าถ้าคำตอบคือy esก็เป็นอันยุติปัญหาแต่ถ้าnoฉันก็จ ะไ ด้ยื่นฟ ้องข อความเป็นธรรมต่อไปทาง กรรมการสิท ธิฯได้เรียกทาง มท.ม าชี้แจงเรื่องใ นเวลาต่อม าฉันไม่ไ ด้ร่วมฟ ังเหตุผลของเขาแ ต่จากคำบ อกเล่ารู้ เพียงว่าคำต อบนั้นแ ล้งน ้ำใจจ นทำให้คณะก รรมการสิทธิฯถึงกับห ลั่งน้ำตา แต่ประเทศไทยไ ม่ข าดคนดีหรอกน ะชั่วชีวิตที่ผ่านม าฉันพ บแ ต่คนมีน ้ำใจมีเมตตามาต ลอดห ลังจ าก หาเหตุไ ม่ย อมพ ิจารณาเรื่องข องฉันมานานล่าสุดเขาก็อ้างว่าฉันไม่มีw orkp ermitอีกนี่เป็นประเด็นใหม่ที่ถูก ยกมาอ้างหลังจาก1 0ปีที่ผ่านมาไ ม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยคุณ@วีนัสได้หาท างออกให้ฉันส ามารถใช้หนังสือ รับรองจากที่ท ำงานแ ทนใ นกรณีนี้ท่านด ร.สายสุรีจุติกุลได้เข้าม าช่วยเหลืออีกทางโ ดยช่วยร่างห นังสือถึงป ลัด มท.ใ ห้ติดตามพ ิจารณาเรื่องข องฉันรวมถึงท่านอธิก าร บดีม.พายัพ@Sompanที่ออกห นังสือรับรองใ ห้ฉันอีก ครั้งหลังจ ากที่ฉันเคยไ ด้รับห นังสือรับรองม าจ ากท่านอ ธิการบดีท่านก่อนๆมาเป็นร ะยะๆห ลายสมัยแ ล้ว 35 ข อเชฺิญช วนทุกท่านแลกเปลี่ยนค วามเห็นไ ด้ที่
ห น้า100/1 24 จนถึงปี2561ซึ่งเป็นเวลาที่ฉันเกษียณแ ล้วฉันได้รับหนังสือต อบรับอนุมัติเรื่องที่ฉันยื่นขอม าเป็นเวลาถึง13ปี เป็นข่าวที่น่ายินดีทุกคนที่ร่วมต่อสู้เพื่อฉันตื่นเต้นกับข่าวนี้แต่กว่าจ ะผ่านกระบวนการต่างๆเพื่อได้ถ่ายบัตรก็ ใช้เวลาพอสมควรเหมือนกันจ นทำให้ฉันค ลายความตื่นเต้นไ ปเยอะกว่าจะได้ถ่ายบัตรป ระชาชนสีฟ ้าจริงๆ พวกเพื่อนๆฉันถ่ายบัตรใ บแ รกต อนอ ายุ1 8ปีแ ต่ฉันได้บัตรประชาชนต อนอายุ63ปีข อบคุณพ ระเจ้าที่ให้ฉัน มีอายุยืนยาวจนวันสำคัญนี้พระองค์ท รงสอนฉันม ากมายใ นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเป็นบ ทเรียนที่ล ้ำค่าจริงๆ อาจ ารย์แ หวว ข อให้ฉันเขียนบันทึกเหตุการณ์ต่างๆแ ต่ฉันเล่าเรียงล ำดับt imelineประวัติศาสตร์ไ ม่ เป็นอีกอย่างมันคงจะออกม าแนวห นังสือตำราซึ่งฉันคิดว่าน่าเบื่อด้วยช่วงหยุดย าวโควิด19นี้ฉันจึงไ ด้ไ อเดีย ว่าเล่าเป็นต อนๆเรียงบ้างไม่เรียงบ้างน่าจะง่ายกว่าชีวิตฉันเกี่ยวข้องกับผู้คนม ากมายทั้งดีแ ละร้ายมีบท เรียนเกิดขึ้นตลอดเวลาที่อยากจ ะเล่าให้ลูกห ลานลูกศิษย์เก็บไปเป็นข้อคิดเรื่องต่อสู้เพื่อให้ไ ด้มาซึ่งสัญชาติ ไทยอ ย่างถูกต้องจบล งแล้วแ ต่ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไ ปเตือนใจต นเองเสมอให้รู้คุณแผ่นดินและจ ะท ำตัวให้ มีคุณค่าคู่ควรกับก ารเป็นคนไ ทย ปล.ฉันจะยังคงเขียนต่อไปเพื่อแบ่งปันเรื่องดีๆใ ห้ทุกค นอ่านแ ละหวังว่าจ ะเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็ น้อย หนังสือต อบก ลับจากสำนักกิจการค วามมั่นคงภายในกรมก ารป กครองเมื่อวันที่…
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
