เจ้าชายน้อย

1 เจาชายนอ ย Antoione De Saint Exupery ผูแปล : อาํ พรรณ โอตระกลู แด เลออง แวรท ฉนั ตอ งขอโทษคณุ หนทู งั้ หลาย ท่ีได อุทิศหนังสือเรอื่ งน้ใี หแ กผ ใู หญค นหน่ึง ฉันมี เหตุผลแกตวั อยา งจรงิ จงั หลายขอ ทเี ดียวกลาวคอื ผูใ หญค นนี้เปนเพื่อนดีทส่ี ดุ ทฉ่ี ันมอี ยู ในโลก ขอ แกต วั อีกขอหน่งึ คือ ผูใหญคนนี้สามารถเขา ใจอะไรไดทกุ อยา ง แมแ ตห นังสอื สาํ หรับเดก็ ฉันมขี อ แกตวั ขอทส่ี ามดว ย คือ ผูใหญค นนีอ้ าศยั อยูใ นประเทศฝรัง่ เศส ท่ซี ง่ึ เขาไดพ บกับความหิวโหยและหนาวเยน็ เขา ตอ งการคาํ ปลอบประโลม ถา หากวาขอ แกตวั ดังกลาวน้ียังไมเ พียงพอ ฉันกอ็ ยากจะอทุ ศิหนงั สือเลมน้ีใหแ กเดก็ ทผี่ ูใหญค นน้ีเคยเปน มา กอ น ผใู หญท ุกคนเคยเปนเด็กมากอนท้ังนั้น(แตน อยคนนกั ทีจ่ ะหวนระลึกได) ฉะน้นั ฉนั จึง ขอแกค ําอทุ ศิ ใหมเปน แด เลออง แวรท เมอ่ื ครัง้ ที่เขายงั เปน เดก็ เลก็ ๆ

2 ๑ เม่ือ ตอนฉนั อายไุ ด ๖ ขวบ ฉันไดเหน็ รูปภาพจับใจรปู หนึ่งในหนงั สือเกี่ยวกับปา ดงดิบช่ือวา \"ประวัตชิ ีวติ ธรรมชาต\"ิ รูปนน้ั เปน รูปงเู หลือมกําลังกลนื สัตวปา น่ีคือรปู ลอกของภาพนั้น ในหนังสอื เขาบรรยายไวว า \"งเู หลือมกลนื เหยอื่ ของมันเขาไปทั้งหมดโดยไมเค้ียวเลย ถัดจากนนั้ มันก็ไมสามารถเคลอ่ื นไหวไดและนอนยอยอาหารอยตู ลอดเวลา ๖เดือน\" ฉนั ตดิ ใจเร่อื งการผจญภยั ในปาทบึ มาก จึงไดห ดั วาดภาพดวยดนิ สอสจี นสําเร็จ นี่คอืรูปภาพรปู แรกของฉัน ฉนั อวดผลงานชนิ้ เยีย่ มนี้แกผ ใู หญ และถามเขาวารูปของฉนั ทาํ ใหเขากลัวไหมพวกเขาก็ตอบวา \"ทําไมหมวกทําใหค นกลวั เลา \" รูปภาพของฉนั ไมไดเปน รปู หมวก แตเปนรปู งูเหลอื มท่ีกาํ ลงั นอนยอยชา งทีม่ นั กลนื เขาไป ฉนั จึงตอ งวาดรูปภายในงูเหลือมเพื่อใหพวกผใู หญเขาใจ เพราะพวกนีต้ อ งการคาํ อธบิ ายเสมอ รูปวาดที่ ๒ ของฉนั จึงเปน ดังน้ี พวกผูใหญไดแนะนําวาฉันควรจะเลกิ ยงุ กบั การวาดภาพงเู หลือมชนิดท่ีเห็นดานนอกหรือดา นในเสยี และหนั มาสนใจเรยี นวิชาภูมิศาสตร ประวตั ิศาสตร คณติ ศาสตร และไวยากรณแ ทน ดงั น้ัน ฉนั จงึ ไดละทงิ้ อาชีพวาดภาพอนั สงู สง น้ีเสยี ตงั้ แตอ ายุ ๖ ขวบเพราะวาฉันรูสกึ หมดกาํ ลังใจที่ภาพวาดรูปแรกและรูปทส่ี องไมไ ดร ับผลสําเร็จ พวกผูใหญไมเคยเขาใจอะไรเลย เปนเร่ืองท่นี าเหนือ่ ยหนา ยอยางยง่ิ ทีพ่ วกเราเดก็ ๆ จะตองอธิบายใหพวกเขาเขา ใจอยตู ลอดเวลา ดังนั้นฉันจงึ ไดเ ลอื กอาชีพใหม ฉนั หัดขับเครื่องบิน ฉนั บนิ ไปเกือบจะทัว่ โลกและภมู ศิ าสตรก ช็ ว ยฉนั มากทเี ดยี ว ฉนั สามารถบอกไดท นั ทวี านี่คือประเทศจนี ไมใชแอรโิ ซนา วิชานี้จึงเปน ประโยชนม ากถา เราหลงทางในเวลากลางคืน

3 ตลอดชวี ติ ของฉัน ฉันตอ งตดิ ตอกบั คนเปนจาํ นวนมาก เปนคนที่เอาจริงเอาจังทง้ั นั้น ฉันอาศยั อยใู นบา นกบั พวกผใู หญ ฉนั ไดศ ึกษาคนพวกนอี้ ยา งใกลชิด แตมนั ้ม็ ิไดช วยใหฉ นั มคี วามเหน็ ตอคนพวกนี้ในดา นท่ดี ีขึ้นเลย เมือ่ ฉันพบใครสกั คนที่ฉันเห็นวาพอมีแววจะฉลาดหลกั แหลมฉันก็ทดสอบเขาดว ยการใหดูรปู วาดรปู ทหี่ นึ่งซง่ึ ฉันยังคงเก็บรกั ษาไว ฉนั อยากทราบวา เขาเปน คนทเ่ี ขา ใจในสิง่ ตาง ๆ ไดดหี รือไม แตทกุ คร้งั คนเหลา น้ันจะพูดวา \"น่ีคอื หมวก\" เมือ่ เปนอยางนน้ั ฉันจึงไมยอมพดู ถงึ งูเหลือม ปา ดงดิบ หรือดวงดาวกบั เขาใหเสียเวลาเลย ฉันจะปลอ ยเขาไปตามวิถที างของเขาฉันจะพดู กบั เขาเร่ืองไพบ ริดจ เรอ่ื งกอลฟ เรอ่ื งการเมืองและเรือ่ งเนคไทและพวกผใู หญเหลา นั้นก็จะยินดีทไ่ี ดร ูจักกบั คนที่พดู จาไดเ รื่องราวคนหน่ึง ๒ ดงั นนั้ ฉนั จึงดาํ รงชีวิตอยางเดียวดาย ไรคนทจ่ี ะสนทนากัน เขาอกเขาใจอยางแทจริง จนกระท่งั เม่ือ ๖ ปม านี้ เครือ่ งบนิ ของฉนั เขา ไป เคร่ืองเสยี อยูกลางทะเลทรายสะฮารา มีอะไรบางอยางในเคร่ืองยนตข ดั ขอ ง เน่ืองจากฉันไมม ีชางเครื่องมาดว ย ไมม แี มแตผโู ดยสาร ฉันจงึ จําตอ งซอ ม ดวยตนเองอยคู นเดียวอยา งยากลําบาก นเี่ ปน ปญหาทีต่ องเอาชีวิตของฉนั เขา เดิมพนั ทเี ดยี ว เพราะฉันมีน้ําไวด่ืมอีกเพยี ง ๘ วนั เทา น้นั คนื แรกฉันนอนหลบั บนพื้นทราย หา งไกลจากผูค นนับลาน ๆ ไมล ฉันอยคู นเดียวประหนึ่งเรอื แตกรอดอยูบนแพเควงควางกลางมหาสมุทร ดงั นนั้ คณุ คงจะนกึ ออกวา ฉนั ตกใจเพยี งใดท่ีตอนในรุงสางกม็ เี สียงเล็ก ๆ ปลกุ ฉันขึ้น เสียงนน้ั กลาววา \"กรณุ าวาดรปู แกะใหตวั หนงึ่ เถอะ !\" \"หือ\" \"ชวยวาดรปู แกะใหฉ ันตัวหนึ่งซิ….\" ฉนั ผวาลุกขึ้นยนื ราวกบั ถกู สายฟา ฟาด ยกมือข้นึ ขย้ีตามองดูอีกที ตาฉันไมไ ดฝาดไปแน ฉันเหน็ เด็กเล็ก ๆ คนหนง่ึ ลักษณะแปลกมาก ยืน มองดฉู นั อยางเครงขรมึ นคี่ ือรูปภาพท่ดี ีท่สี ดุ ที่ฉันจําลองขนึ้ ภายหลัง แนละ แมวา ภาพวาดของฉันไมสวยสดเหมอื นตวั จรงิ ของเขา แตม นั ก็ไมใ ชความผดิ ของ ฉนั พวกผใู หญไดทาํ ใหฉันหมดกาํ ลังใจทีจ่ ะเอาดีทางวาดรปู ตงั้ แตอ ายไุ ด ๖ ขวบ และนอกจากรปู งเู หลือมชนิดเห็นดานนอกและดานในแลว ฉันก็ไมได หัดวาดรูปอะไรอกี เลย

4 ฉนั เบ่งิ ตามองดเู ดก็ นอยนั้นอยางประหลาดใจ อยา ลืมวา ฉนั อยูไกลแสนไกลจากดนิ แดนทม่ี ผี ูค นอาศัย ทวาเด็กนอ ยน้ันไมมีทที า วาหลงทางเหนือ่ ยออน หวิ โหย กระหายน้ํา หรือเกรงกลัวแตอ ยางใด ไมมที าทางวาเปน เดก็ หลงทางอยกู ลางทะเลทรายหา งไกลผูค นนับเปนรอ ยเปนพันโยชนเลย ในทส่ี ดุ ฉันก็รวบรวมสติได และพดู ขน้ึ วา \"แลว เธอมาทาํ อะไรอยูท ี่น่หี ละ\" เขาก็พูดซํ้าอกี อยา งออ นโยนเหมือนเปนเรอ่ื งสําคญั วา \"กรุณาวาดแกะใหฉันตวั หนึ่งเถอะ\" ในเมื่อเรารูสึกวามีสง่ิ ล้ีลบั เกินกวา ท่ีจะกลา วได เราก็ไมกลา ทีจ่ ะขัดขนื ตอมัน แมวา ฉนั จะอยหู า งไกลผูค นนับดวยรอ ยโยชนพันโยชนและอยูระหวา งอันตรายถึงชวี ิต ฉันกด็ ึงเอากระดาษและดินสอออกมา แตแ ลว ฉนั ก็นึกขึน้ มาไดวาฉนั เคยเรยี นแตว ชิ าภูมิศาสตร ประวตั ศิ าสตร คณติ ศาสตรและไวยากรณเ ทา นั้น ฉันจงึ กลาวกับเด็กนอย (อยา งอารมณไ มคอ ยดี ) วาฉันวาดไมเปน หรอกนะ เขาตอบฉันวา \"ไมเ ปน ไรหรอก วาดแกะใหฉนั ตวั ก็แลวกัน\" เนือ่ งจากฉันไมเคยวาดแกะเลย ฉันจึงวาดภาพหนงึ่ ในสองภาพทฉี่ นั วาดเปนใหเ ขา คือภาพงูเหลอื มชนดิ ท่ีเห็นดานนอกและฉันกต็ กตะลงึเมือ่ ไดย นิ เขาตอบวา \"ไมเ อา ไมเ อา ฉนั ไมอยากไดช างในงเู หลอื ม งูเหลือมนา กลวัออก และชางกต็ ัวใหญเกะกะเกินไป บา นฉันเลก็ นดิ เดยี ววาดแกะใหฉันตัวหน่ึงเถอะ\"

5 ดงั นน้ั ฉันจงึ วาดแกะให เขามองดอู ยา งสนใจและวิจารณวา \"ไมใ ช แกะตัวนีไ้ มส บายมาก วาดใหมอีกตวั ซิ\" ฉนั วาดใหม เพ่อื นของฉนัหัวเราะเบา ๆ พูดอยา งออ นนอมวา \"เธอคงจะเห็นนะวามนั ไมใชแ กะ แตเปนแพะเพราะวา มันมีเขา\"ฉันวาดใหมอ กี แตเ ขากป็ ฏิเสธอีกเชนกัน\"ตวั นี้มนั แกเ กนิ ไป ฉนั ตองการแกะทจ่ี ะยังมชี ีวติ อยูตอไปอีกนาน\" เมื่อเปนเชนนน้ั ฉันกห็ มด ความอดทน ประกอบกับตอ งรบี ซอม เครอ่ื งยนต ฉนั จงึ เขีย่ ๆ ภาพนี้ ฉนั ยืน่ ให เขาและวา \"เอา นค่ี ือกรง แกะที่เธอ ตองการอยใู นกรงน\"้ีจไุ หม\" แตฉ นั ประหลาดใจมากที่เหน็ ใบหนาของเขาสดใสขึน้ ทนั ที \"เหมาะทีเดียว นีแ่ หละท่ีฉันอยากได เธอคิดวา แกะตวั นีก้ นิ หญา \"ทาํ ไมหละ\" \"เพราะวาบา นฉันมนั แคบนะซี\" \"คงพอหรอก ฉนั ใหแ กะเธอตวั เล็กนิดเดยี ว\" เขายนื่ ศรีษะมาใกลรูปวาด \"คงไมเล็กเกินไปนะ…..โอ…มันกาํ ลงั หลับดว ย\" ฉนั กไ็ ดท าํ ความรจู ักกับเจา ชายนอยดว ยประการฉะน้ี

6 ๓ กวา ฉันจะรวู าเขามาจากไหนก็กนิ เวลานานโขทีเดียว เจา ชายนอ ยตง้ั คาํ ถามกับฉนั มากมาย และไมเคยสนใจฟง คาํ ถามของฉนั เลย ฉนั ตอ งจบัความเอาเองจากถอยคําบางประโยคทีห่ ลุดมาโดยบงั เอิญทีละเล็กทีละนอยเชนเม่ือเขาเห็นเคร่อื งบนิ ของฉนั (ฉนั จะไมว าดรูปเครื่องบินละ เพราะวา มนัออกจะวาดยากอยเู อาการ) เขาถามขนึ้ วา \"สงิ่ น้นั คืออะไรนะ\" \"มนั ไมไ ดเ ปนสิ่งของหรอก มันบินได เครือ่ งบินไงละ เคร่อื งบินของฉันเอง\" ฉนั รสู กึ ภมู ใิ จทีบ่ อกใหเ ขาทราบวา ฉันบินได เขารองข้นึ วา \"อะไรนะ เธอตกลงมาจากทองฟา ร\"ึ \"จะ\" ฉันตอบอยา งเสง่ียมเจียมตวั \"เอ แปลกนะ\" แลว เจา ชายนอยก็หัวเราะเสยี งใสทําใหฉ นั รูส ึกฉนุ ขน้ึ มา ฉนั อยากใหคนเห็นอุบัติเหตุของฉันเปน เร่อื งรายแรงมากกวา เขากลา วเสรมิ วา \"ถาเชน นั้นเธอก็มาจากทองฟาเหมือนกันซนี ะ เธอมาจากดาวดวงไหนละจะ \" ทันใดนน้ั เองฉันจึงเร่ิมเขา ใจอะไรไดลาง ๆ เกี่ยวกับการปรากฏตวั อยางลกึ ลับของเจาชายนอ ย ฉันถามเขาทันทีวา \"ถาเชนน้ันเธอมาจากดาวดวงอืน่ ใชไ หม\" เขาไมตอบ โคลงศีรษะชา ๆ พลางพจิ ารณาเครอ่ื งบนิ ของฉัน \"ถา ขเ่ี จา เครอ่ื งนั่นละก็ เธอคงมาจากทใ่ี กล ๆ นเี่ อง\" แลวเขาก็ปลอยความรูส ึกใหจ มอยใู นความนกึ ฝนเปนเวลานานแลวจึงหยิบแกะท่ฉี ันวาดใหอ อกมาจากกระเปา และนิ่งมองสมบตั ิช้ินใหมนน้ั คุณคงนึกเดาออกวา ฉันมคี วามอยากรอู ยากเห็นเก่ียวกบั เร่อื งของ'ดาวดวงอ่นื ' เพยี งใด ฉันพยายามทจี่ ะใหทราบเรอ่ื งมากยิ่งกวานนั้ \"เธอมาจากไหนแน เดก็ นอยของฉนั 'บานเธอ' นะ อยูท ไ่ี หน เธอจะเอาแกะท่ีฉนั ใหไปไหน\"

7 หลงั จากหยุดคิดอยคู รหู น่ึง เธอตอบวา \"การทใ่ี หก รงแกฉันดวยนด่ี ีนะ ฉนั จะไดไ ปใชเปนบานของแกะมนั ในตอนกลางคืนไงละ\" \"แนละ และถา เธอทาํ ตวั นารกั ฉันจะใหเชือกเธอดว ย เธอจะไดใชผกู มันในตอนกลางวนั และก็หลักอีกอันหน่ึงดว ย\" คาํ เสนอของฉันทาํ ใหเขาสะดุง \"ผูกมนั รึ ทําไมเธอคิดแปลกอยางนี้\" \"แตถาเธอไมผูกมันนะ มนั กจ็ ะเดนิ ไปตามใจชอบ และก็จะหลงหายไป\"ทันใดนั้นเพ่ือนของฉนั กห็ ัวเราะเสยี งใสขนึ้ อกี\"เธอจะใหมนั ไปท่ีไหนกันละ\"\"ท่ไี หนก็ได ตรงไปขา งหนามนั …\"เจาชายนอ ยจึงเขา ใจความคดิ ของฉนั และกลาวอยา งเครง ขรมึ วา\"ไมเปน ไรหรอก บานฉันก็ใหญเทา น้ีเอง เลก็ นดิ เดียว\"เขากลา วตอ ไปดว ยทาทางเศรา ๆ วา\"ตรงไปางหนา เราไปไดไมไกลนกั หรอก\"

8 ๔ ดวย เหตุนี้ฉันจงึ ทราบความสาํ คญั ของขอ ท่ีสองคือ ดวงดาวท่ีเขาอยนู น้ั ไมใหญก วา บา นเทาไร ส่ิงน้มี ิไดท าํ ใหฉนั ประหลาดใจเทา ใดนัก ฉนั ทราบดวี านอกจากดาวเคราะหใหญ ๆ อยา งเชนโลก ดาวพฤหสั บดี ดาวองั คาร ดาวพระศกุ รซ ่ึงเราตั้งช่ือใหแกมันแลว ยงั มดี าวดวงอ่ืน ๆ อีกนบั พนั ดวง ซ่ึงเล็กมากจนบางดวงแทบจะมองไมเห็นแมว า จะใชก ลองโทรทศั นสองดู เมือ่ นักดาราศาสตรคนพบดาวดวงใหม เขาก็ใหชื่อมันเปนลาํ ดับเลข เปนตน วา \"ดาวเคราะหนอยท่ี ๓๒๕๑\" ฉันมีเหตุผลทนี่ า เชื่อวา ดาวดวงท่ีเจาชายนอยจากมาคือ ดาวดวงท่ี บ.ี ๖๑๒ ดาวดวงนีน้ ัก ดาราศาสตรชาวตรกุ ีสองกลอง พบเปน ครั้งแรกเมอ่ื ป พ.ศ. ๒๔๕๒ เขาไดเ สนอการคน พบนี้ แกส ภาดาราศาสตรระหวา งชาติ แตกไ็ มม ใี ครเช่ือเขา เน่อื งจาก การแตงกายของเขาแปลก เกนิ ไป พวกผูใหญกเ็ ปนแบบน้ี แหละ

9 โชคดสี ําหรับชือ่ เสยี งของดาวดวงน้ี เพราะตอ มานกัเผดจ็ การตรกุ ีไดบังคับใหประชาชนไดแ ตง กายตามแบบยุโรป ถา ไมปฏบิ ัติตามจะมีโทษถึงประหารชวี ิต นกั ดาราศาสตรผูนี้ไดเ สนอการคน พบของเขาอีกครง้ั ในป พ.ศ. ๒๔๖๓ โดยแตง ตวั อยางสงาผาเผย และคราวนี้ทกุ คนกเ็ ชื่อเขา ท่ีฉันเลา ใหคุณฟงถึงรายละเอียดของดาวดวงที่ บี.๖๑๒ และทฉ่ี ันบอกหมายเลขของดาวดวงนก้ี เ็ พราะพวกผใู หญ คนพวกน้ีเขาชอบตวั เลขเม่อื คุณเลา ถึงเพอื่ นใหมของคุณ พวกผูใ หญจะไมถามเรอ่ื งสาํ คัญ ๆ คุณเลย เขาจะไมม วี นั ถามวา \" เสยี งของเขาเปนอยางไร\" \"เขาชอบการเลน ชนิดใด\" \"เขาสะสมผีเสื้อรึเปลา \" แตเขาจะถามคณุ วา \"เขาอายุเทาไรนะ\" \"เขามพี ี่นอ งกค่ี น\" \"เขาหนกั เทาไร\" \"พอ ของเขามรี ายไดเ ทา ไร\" และเพยี งเทานเ้ี องทีพ่ วกเขาเขา ใจวา เขาไดร ูจ ักกับคน ๆ หน่งึแลว ถาคุณบอกกับพวกผใู หญว า \"ฉันเหน็ บานกอ ดวยอฐิ แดงหลังหนง่ึ มดี อกกลว ยไมสีขาวมวงอยทู ห่ี นาตา ง และมีนกพิราบเกาะอยูบนหลงั คา…\" คนพวกนนั้ จะไมม วี ันนึกภาพบานหลงั น้ันออกเลย คณุจะตองบอกเขาวา \" ฉันเหน็ บา นหลงั หนงึ่ ราคาประมาณ ๕ แสนบาท\"พวกเขาจะรอ งขน้ึ วา \"แหม สวยอะไรอยางนน้ั \" ในทํานองเดยี วกันถา คุณบอกกับเขาวา \"ขอพิสจู นว าเจา ชายนอ ยมตี วั ตนจรงิ กค็ อื วา เขาเปน คนนารัก มีชวี ิตชวี า หวั เราะเกง และเขาอยากไดแ กะตัวหนง่ึ และเมอื่ คนอยากไดแ กะตัวหนง่ึ ก็เปน ขอพสิ ูจนวา คน ๆ น้นั ตอ งมีจรงิ \" พวกเขาก็จะยักไหล และหาวาคุณพดู เปนเด็ก ๆ แตถ า คุณพดู กับเขาวา \" เจาชายนอ ยมาจากดาวเคราะหน อ ยเลขที่ บี.๖๑๒ \" เมอ่ื นัน้ แหละเขาจงึ จะเชอ่ื และเลกิ ไตถ ามคุณตอ ไป พวกเขามนี สิ ัยเชนนั้นอยาไดไ ปถอื สาเลย พวกเด็ก ๆ จาํ เปนตองยอมลงใหผใู หญอยางน้ีแหละ แตวาแนละ พวกเราซ่งึ เขา ใจชีวิตดี เราจะหวั เราะเยาะตวั เลขเสียดว ยซ้ํา ฉันรักท่จี ะเร่มิ ตน เลา เรื่องน้ีเหมือนอยางเลานทิ านมากกวา ฉันอยากจะเลาวา

10 \"ครงั้ หนึ่งยังจะมเี จา ชายนอยองคห น่ึง อาศัยอยูทด่ี าวดวงโตกวาเขานดิ เดยี ว เขาอยากมเี พื่อน…\" สาํ หรบั ผูท ่เี ขาใจชีวิตเรอื่ งที่ฉันเลาอยางน้ดี ูจะเปนจริงเปน จงั มากกวา แตเน่อื งจากฉันไมอ ยากใหใครเขาอา นหนังสอื ที่ฉนั เขยี นขึน้ มาเลน ๆ เพราะฉันรูสึกปวดรา วใจมากเม่ือเลา ความหลงั ท้ังหลายแหลเ หลา นี้เพอ่ื นของฉันไดจากฉนั ไปพรอมกับแกะของเขา ๖ ปเ ขาน่ีแลว ทฉ่ี ันพยายามเขียนถึงเขาขณะนี้ ก็เพ่อื วา ฉันจะไดไมลืมเขาเสยีเปนเรื่องที่นาสลดใจมากถาเราลืมเพื่อน ทุกคนไมไดมเี พ่ือนเสมอไป ถาฉนัลืมเขา ฉนั ก็อาจจะกลายเปนพวกผูใ หญท่ไี มสนใจอะไรนอกจากตวั เลขกไ็ ด เพ่ือมิใหเปน เชน น้ี ฉันจึงไดไ ปซอ้ื สแี ละดินสอมา มนั ออกจะยากสกั หนอยทีจ่ ะมาหดั วาดใหมต อนน้ี ในเมอื่ ฉันกเ็ คยวาดเพียงรูปงชู นิดเห็นดา นนอก และชนดิ เหน็ ดา นในเม่อื ตอนอายุ ๖ ขวบเทาน้ัน แตฉันกจ็ ะพยายามวาดใหเ หมือนท่ีสุดเทา ท่ีจะทาํ ไดแมว า จะไมแนใ จนกั ก็ตาม ฉันอาจจะวาดรูปหน่งึ ไดเหมอื น แตอ ีกรูปหน่งึ ไมเหมือนเลย ฉันคงจะกะขนาดผิดดว ย ในรูปนเี้ จา ชายนอยตัวโตเกินไป และในอีกรูปหนึง่ กลับเลก็ เกินไปฉนั ไมร วู า จะลงสเี สอ้ื ของเขาเปนสีอะไรดี ฉันจงึ มะงมุ มะงาหราทําไปทาํ ดีบา ง ไมดบี าง บางคราวก็อาจจะลืมรายละเอยี ดสําคัญไป แตก็ยกโทษใหฉนั เถิด เพือ่ นของฉันไมเคยอธิบายอะไรแกฉันเลยเขาคงคิดวา ฉันเหมือนกบั เขากระมัง แตวาตวั ฉนั เองก็ออกจะเสยี ใจที่ไมส ามารถมองทะลุกลอ งเห็นลูกแกะได ฉนั คงจะเหมือนกับผูใหญทั้งหลาย ฉันคงแกตวั ลงน่ันเอง ๕ ฉนั เรียนรูเรอ่ื งราวของดาวดวงนี้มากขึน้ ทกุ วัน รถู งึ การท่ีเจาชายนอยตองจากมันมา รูถึงการเดินทาง ความรเู หลา นคี้ อ ยมาปะตดิ ปะตอกนั อยา งชา ๆ แลวแตค วามคิดจะนาํ ไป สาํ หรบั ในวันท่ีสาม ฉันไดทราบเรอื่ งเศรา เก่ยี วกันตนไทร ครง้ัน้กี ส็ ืบเนือ่ งมาจากลกู แกะอีกเชน กัน เจาชายนอยไดถ ามฉันดวยทา ทางสงสยั เตม็ ที่ \"จรงิ หรือทว่ี าลกู แกะมันกนิ ตน ผกั หนาม\" \"จรงิ ทีเดยี ว\" \"โอ ฉันดใี จจงั เลย\" ฉนั ไมเ ขาใจวาท่ีแกะกินตนผักหนามนั้นสําคญั อยา งไร แตเจาชายนอ ยเสรมิ ขึ้นวา \"ถา อยางนนั้ มันกก็ ินตนไทรดวยนะซ\"ี ฉนั รีบตง้ั ขอสังเกตขน้ึ วา ตน ไทรน้ันไมไ ดเ หมอื นตน ผกั หนามแตเ ปน ตนไมใหญเหมือนวดั ถึงแมจะมีเกณฑเอาชา งมาโขลงหน่งึ ก็ไม

11สามารถกินเจา ตน ไมช นิดน้หี มดตนได การพูดถึงชางทั้งโขลงทําใหเ จา ชายนอ ยหัวเราะชอบใจ \"เหน็ ทา จะตองใหชางมันยืนตอตัวกนั \" แตเขาหวนกลบั มาพดูเรือ่ งเดิมอยางฉลาดวา \"เจาตนไทรนก่ี อนมนั จะโต มนั จะตองเรม่ิ จากตน เล็ก ๆ กอนใชไหม\" \"ถูกทเี ดยี ว แตทําไมเธอถึงอยากใหแกะของเธอกนิ ตน ไมชนิดนดี้ ว ยเลา\" เขาตอบฉันวา \"ไมเ หน็ นาถามเลย\" เขาพดู เหมอื นกับวาเปนสงิ่ ที่เห็นชัดเจนแลว ฉนั จงึ ตองใชสตปิ ญญาความคดิ ความเขา ใจปญหานี้เอง คงจะเปนอยา งน้แี นว า บนดาวท่เี จาชายนอยอาศัยอยูน้นั กม็ ีลกั ษณะคลา ยกบั ดาวอน่ื คอื มที ั้งหญา ทดี่ ี และหญาเลวๆ เมลด็ พันธุท ดี่ ีก็จะใหหญาดี เมลด็ พนั ธุทไี่ มดกี จ็ ะใหห ญาไมดี แตวาเมลด็ พันธุน้เี รามองไมเหน็ มันนอนหลบั อยางเงียบเชยี บอยใู ตดินจนกระทัง่ มันอยากจะตนื่ ขน้ึ ก่ิงกา นของมนั ก็จะคอ ย ๆ เหยยี ดตวั ทะลดุ นิ ออกมาอยา งเหนียมอายออกแสวงหาแสงแดด ถามนั เปนก่ิงกานของตนหัวไชเทาหรอื ตนกุหลาบ เราก็ปลอยใหม ันงอกขนึ้ ตามใจชอบ แตถ ามนั เปนตนไมเลว ๆ เราก็จะถอนทง้ิ ทนั ทเี ม่อื ไดเหน็ ฉะนัน้ บนดาวของเจาชายนอยคงมีเมล็ดพันธุเลว ๆ เปน แน และคงเปน เมล็ดพันธตุ นไทรนเ่ี อง ดนิ แดนบนดวงดาวน้ันคงจะถูกรุกรานดวยเจา ตนไทรและถาขนื ปลอยไวกจ็ ะกาํ จัดไมได มันจะข้นึ รุงรงั เตม็ ดวงดาว รากของมันจะชอนไชลงไปในดิน ถา ดาวดวงเลก็ มากและถาตน ไทรมมี ากมันก็จะระเบิดดาวได \"เร่ืองนเี้ ปนปญหาทางระเบยี บแบบแผน\" เจาชายนอ ยกลาวกบั ฉันภายหลัง \" เมอ่ื เราแตง ตัวเสร็จในตองเชา เราตอ งดแู ลความสะอาด

12ของดวงดาวเราดวย เราจําเปน ตอ งกําจดั ตน ไทรอยา งสมา่ํ เสมอ โดยทนั ทีท่ีเราเห็นมันขึ้นแทรกอยใู นกอกหุ ลาบ ซงึ่ มันกด็ ูคลายกนั มากเมอื่ ตอนเปนตนออนอยู ออกเปน งานที่นา เบอ่ื หนา ยอยูหรอก แตก ง็ ายมาก\" และแลว วันหนึง่ เขาก็แนะนาํ ฉนั ใหวาดรูปหนง่ึ ข้นึ เพอื่ ใหเด็กเหน็ และจําไดแ มนยาํ เปน คตสิ อนใจ \"เพราะวา ถา หากเขาเดินทาง\" เจา ชายนอ ยกลาว \" รปู นีจ้ ะเปนประโยชนแ กเ ขา บางครั้งการผลัดวนั ประกนั พรงุ งานของตนนนั้ ไมม ีการเสยี หายแตอ ยา งใด แตถ า เปน เรอ่ื งเจาตน ไทรละกเ็ ปน เรื่องมหนั ตภัยทเี ดียว ฉนั เคยเห็นดวงดาวหนึ่งซ่งึ มแี ตคนขี้เกียจอาศยั อยู เขาก็ปลอ ยปละละเลยตน ไม ๓ ตน…\" จากคําบอกเลา ของเจา ชายนอ ย ฉันกไ็ ดวาดรูปดาวดวงน้ัน

13 อนั ทจี่ รงิ ฉันก็ไมชอบต้ังตนเปนนักสอนศีลธรรม แตอนั ตรายจากตน ไทรซง่ึ นอ ยคนจะรนู นั้ และการเสย่ี งตออนั ตรายน้ีของบคุ คลที่หลงไปในโลกอื่นเปนสง่ิ สําคัญยง่ิ จึงทาํ ใหฉันยอมลงทนุ ตั้งตนเปนผูสอน ฉนั กลา วยํ้า \"เดก็ ๆ เอย จงพงึ ระวงั ตน ไทร\" ทัง้ นีเ้ พอื่ เตอื นเพ่ือน ๆ ของฉนั ถึงอันตรายทเ่ี ขาเฉยี ดเขา ไปใกล นานมาแลว เชนเดยี วกบั ตัวฉนั เอง โดยไมทราบถึงอนั ตรายนัน้ เลย ฉนั ไดพยายามวาด รูปขนึ้ อยางประณีตบรรจง บทเรยี นที่ฉันใหน ีค้ งมผี ลบา ง เปน แน คุณคงจะสงสัยละ กระมงั วา ทําไมไมม รี ปู อ่นื ใน หนงั สอื เลมนที้ ่ใี หญโ ตเอาการ เชนรูปตนไทร คาํ ตอบนน้ั แสนจะ ธรรมดา..คอื วา ฉนั พยายาม แลวแตไ รผลนะซิ สว นรูปนน้ั ฉัน ไดรับแรงบันดาลจากความรสู ึก วาเปน เร่ืองดว น ๖ เจา ชายนอยเอย ในท่สี ุดฉนั ก็คอย ๆ เขาใจชีวิตท่เี ศรา ของเธอเธอมีเพียงอาทิตยย ามอสั ดงเทาน้ันไวชมและเปน ส่งิ เพลิดเพลินใจซึง่ คงระยะยาวนาน ฉันเพิง่ ทราบรายละเอียดใหมน้ีในเชา วนั ท่ีสี่ เมอื่ เธอเอยบอกฉันวา ….

14 \"ฉันชอบตอนพระอาทิตยต กดินจังเลย ไปดพู ระอาทติ ยตกกนัเถอะ\" \"แตตอ งคอยหนอ ยนะ\" \"คอยอะไร\" เธอมีทีทาประหลาดใจในชั้นแรก และแลว เธอก็หัวเราะขนั ตัวเธอเอง และกลาวขน้ึ วา \"ฉันนกึ วาอยูทบ่ี านฉันเองอยเู รอื่ ย !\" จรงิ ทเี ดียว ถา ท่ีสหรฐั เปน เวลาเทยี่ งวัน เราทราบดวี า ดวงอาทิตยกาํ ลงั จะตกท่ีฝรง่ั เศส ถา เพยี งเราจะสามารถไปฝร่ังเศสไดภ ายใน ๑นาที เพ่อื ไปดอู าทิตยอ สั ดง นา เสยี ดายท่ฝี ร่งั เศสอยหู า งเกินไป แตบนดาวดวงเล็กของเธอ เธอเพยี งแตเ ล่ือนเกาอไ้ี ปสองสามกา วเทาน้ัน เธอกจ็ ะสามารถชมอาทิตยอัสดงไดต ามทเี่ ธอประสงคท กุ คร้ังไป…… \"ในวนั หน่ึง ๆ ฉันเห็นดวงอาทติ ยตก ๔๔ คร้งั \" และอีกครูห น่งึตอ มาเธอกก็ ลา วเสริมวา \"เธอรูไหม…ในยามท่ีแสนเศรา คนเราชอบดอู าทติ ยอ สั ดง\" \"เธอดอู าทิตยอัสดงถงึ วนั ละ ๔๔ ครัง้ เธอคงเศรา มากซินะ ?\" แตเ จาชายนอยมไิ ดตอบแตอ ยางใด ๗ วัน ท่หี า ความลบั แหงชวี ิตเจา ชายนอยก็เผยออก ทั้งน้ีเนือ่ งจากเร่อื งแกะอีกตามเคยทีท่ ําใหฉนั ทราบชวี ิตของเขา เขาถามฉันขนึ้ ทนั ทีโดยไมไ ดเกรน่ิ ลวงหนา เหมือนเปน ผลจากปญหาที่ขบคิดอยเู งยี บ ๆ มานาน \"แกะนี่ ถา มันกนิ ตนผกั หนาม มนั จะกินดอกไมด ว ยไหมนะ ? \" \"แกะมันกนิ ดะทุกสงิ่ ทีม่ ันพบ\" \"แมแ ตดอกไมท ่มี ีหนามร\"ึ \"ใช แมแ ตดอกไมท ม่ี หี นาม\" \"ถา เชน นั้น หนามมไี วท ําไมกัน\" ฉนั ก็ไมท ราบเหมอื นกัน ขณะทฉี่ นั กาํ ลงั วุนกบั การไขเกลยี วนอตซ่งึ ขนั ติดแนนเกนิ ไปในเคร่อื งยนตข องฉนั ฉนั กําลังกลมุ ใจมากเพราะวา การท่เี ครอ่ื งเสียเรม่ิ จะเปนเร่ืองใหญ เพราะปญ หาเร่อื งนํา้ ดื่มท่ีนบั วันจะรอยหรอลงทาํ ใหฉนั วิตกมากท่สี ดุ \"หนามมีไวทาํ ไมนะ\" เจาชายนอยไมเคยลมเลิกปญหาหากเขาตัง้ ข้ึนมาแลว ฉนั กาํ ลังโมโหกับเจา ตัวนอ ตจงึ ตอบไปชยุ ๆ วา \"หนามนะรึ ไมไ ดม ปี ระโยชนอ ะไรเลย เปน เพราะเจาดอกไมม ันใจรา ยเทา น้ันเอง\" \"โอ…\" แตหลงั จากเงียบไปครู เขากพ็ ดู ใสห นา ฉันอยา งขมข่นื วา \"ฉันไมเชื่อเธอหรอก ดอกไมม นั แสนจะออ นแอ มันไรเดียงสามนั

15ชว ยตวั มันเองเทา ทจี่ ะทาํ ได มนั คดิ วา หนามจะเปน เคร่อื งปองกันตัวได มันคิดวามนั รา ยกาจพอ ดว ยการมีหนามปอ งกัน…\" ฉนั ไมไ ดต อบวา กระไร ขณะนนั้ เองฉันนกึ ในใจวา 'ถาเจานอ ตตวั น้ียงั ดอ้ื ตอ ไป ฉนั จะทบุ มันใหละเอยี ดเลย' เจาชายนอ ยกร็ บกวนความคิดฉันอกี ครั้งหนึ่ง \"และเธอเช่ือวา ดอกไมน ะ…\" \"พอที! พอท!ี ฉันไมไดเชื่ออะไรเลย\" ฉันตอบสง ๆ ไปยงั ง้ันเอง \"ฉนั กําลังทาํ ธุระสําคญั อยูนะ\" เขามองดฉู นั อยา งตกตะลงึ \"เร่อื งสลกั สําคญั ?\" เขาเห็นฉนั ถือคอ นในมอื นิว้ มือดาํ ไปดวยน้ํามันหลอล่นื กมหนากม ตางวนอยกู บั ของท่ีเขาเหน็ วาแสนจะนาเกลยี ด \"เธอพดู กบั ฉันเหมือนพวกผใู หญเขาพดู กนั \" คาํ พูดนนั้ ทาํ ใหฉนั รูสกึ อาย และเขาไดเสริมอกี \"เธอปนกันหมด เธอทําทุกส่งิ ใหสับสนหมด\" ดูทาทางเขากระวนกระวายใจ เขาสลดั ผมสีทองของเขาตามสายลม \"ฉันรูจ ักดาวดวงหนึง่ ทม่ี นี ายแดงอาศยั อยู เขาไมเ คยไดด มดอกไมเลย เขาไมเ คยแมแ ตม องดวงดาว เขาไมเ คยรักใครเลย เขาไมเคยไดท ําสงิ่ ใดนอกจากคิดเลข และตลอดวันเขาพูดซาํ้ ๆ ซาก ๆเหมือนเธอวา 'ฉนั เปนคนเอาการเอางาน ฉันเปนคนเอาจรงิ เอาจัง'และน่ที าํ ใหเ ขาตวั พองดว ยความเยอ หยงิ่ แตเ ขาไมใชมนษุ ยห รอกเขาเปนเห็ด\" \"อะไรนะ?\" \"เหด็ \" ตอนนเี้ จา ชายนอยหนา ซีดเผือดดวยอารมณโกรธ \"ดอกไมผลติ หนามมาลา น ๆ ปแ ลว และแกะก็ไดกนิ ดอกไมมาตลอดระยะเวลาอนั ยาวนานนัน้ ดว ย ถาเชน นน้ั มันเปน การไรสาระละหรอื ท่ีเราจะพยายามหาสาเหตวุ า ดอกไมสรา งหนามขึน้ มาเพื่อประโยชนอ นั ใด สงครามระหวา งแกะและดอกไมไมม ีความสาํ คญัเชียวหรือ ปญหานจ้ี ะไมนาขบคดิ และสาํ คญั กวาเรือ่ งบวกเลขของนายแดงอวนหรอกรึ และถาฉนั รูจักดอกไมด อกหนึง่ ดอกเดยี วที่ไมม ใี นท่ีอืน่ ใดอีกนอกจากโลกของฉัน และถาเจาแกะนอยสามารถทาํ ใหดอกไมนัน้ อันตรธานไปไดในเชา วันหน่งึ โดยท่เี จาแกะนน้ั กไ็ มร วู ามนัไดกระทําอะไรลงไป เรอ่ื งน้ยี ังเปนเรื่องไมส ําคญั อกี รึนี…่ \"

16 เขาหนา แดงกา่ํ และกลาวตอ ไปอกี วา \"ถาใครคนหนึ่งรกัดอกไมดอกหนงึ่ ซ่ึงมีเพียงดอกเดยี วเทาน้ันในดวงดาวนบัพันลานดวง เพียงแตเ ขาไดมองดูมันเทา น้ันกท็ ําใหเขามีความสขุ พออยูแลว เขาจงึ รําพึงกับตนเองวา 'ดอกไมข องฉนั อยูท่ีน่ัน บนดวงดาวดวงหนงึ่ น้ัน….'แตถ า แกะกนิ ดอกไมนั้นไปเสียก็เปรียบเสมอื นดวงดาวทกุ ดวงดับพรึบพรอ มกันในสายตาของเขาผูน้ัน และเรือ่ งนเ้ี ปน เรื่องไมสลกั สําคัญรึ?\" เขาไมส ามารถกลาวอะไรตอ ไปไดอ ีก เขาสะอื้นฮักปลอยโฮออกมา กลางคืนเขาครอบคลุม ฉันวางมือจากเครอ่ื งไมเ ครือ่ งมือ ฉันไมยห่ี ระแลวเจาคอนของฉนั เจาตัวนอตหรือความกระหายนํ้าและแมแตค วามตาย เพราะวา บนดาวดวงหนง่ึ บนโลก โลกของฉันมนษุ ยเ ราน้ีเองแหละ ฉันมีเจาชายนอ ยท่ีจะตองปลอบโยน ฉนั โอบเขาในวงแขน กลอมเขา ฉันบอกกบั เขาวา\"ดอกไมท่เี ธอรกั ไมไดอ ยูใ นระหวางอันตรายเลย…ฉนั จะวาดปลอกปากใหม นัใหเ จาแกะนอยของเธอ…และฉนั จะวาดเคร่อื งปองกันตัวใหดอกไมข องเธอดวย…ฉนั …\" ฉันไมรจู ะพดู อะไรอกี ฉันรสู ึกออกจะเก ๆ กงั ๆ และขัดเขิน ไมร ูวาจะเขา ถงึ เขาไดอ ยางไร ไมร วู าจะปลอบเขาอยางไรดี เพราะวา ดินแดนแหง นํา้ ตานั้นแสนจะเปน แดนล้ลี บั

17 ๘ ทวา ฉนั รูจ ักดอกไมน ้นั ดขี ึน้ ในเวลาอนั รวดเร็ว บนโลกของเจาชายนอยน้นั มีดอกไมธรรมดา ๆ ชนิดมกี ลีบช้ันเดียวไมใ หญโตกินทมี่ ากและไมรบกวนใครทั้งส้ิน มนั งอกข้นึ เชาวันหน่ึงทามกลางตน หญา และแลวมันกเ็ หยี่ วเฉาไปในตอนเยน็ แตสําหรบั เจา ดอกไมดอกนนั้ มันเกิดขน้ึ จากเมล็ดซึง่ ไมร วู า มาจากไหน เจาชายนอ ยไดดูแลตน ไมท ่ีงอกข้นึ ใหมน้อี ยา งเอาใจใส เพราะวาใบของมนั แตกตางจากใบของตนอน่ื ๆ มันอาจจะเปนตนไทรชนิดใหมก ็ไดแตต น ไมน ้ันหาไดเตบิ โตตอไปไม มันเร่มิ เตรยี มออกดอก เจาชายนอ ยเฝาดตู ุมน้ันโตข้ึนๆ รดู ีวาเม่อื มันบานออกจะตองเปนปรากฏการณที่มหัศจรรย แตเ จาดอกไมก็ไมห ยุดยง้ั แคนนั้ มันเตรยี มท่ีจะเปนดอกไมส วยภายใตใ บเขียว มันเลือกสีของมันเองอยางพถิ พี ิถนั มันแตงตวัของมันเองอยางชา ๆ วางกลีบลงทลี ะกลบี อยา งพอเหมาะพอเจาะ มันไมย ับยูยี่ออกมาอยา งเจา ดอกโกเกอลิโก มนั ตอ งการปรากฏตัวกต็ อเมอ่ื มนั งามพรอมแลว แนละ เจา ดอกไมนี้กช็ า งรักสวยรกั งามจรงิ การแตง ตวั ของมนั กินเวลาวันแลว วนั เลา และแลวเชาวันหน่ึงตอนรุงอรุณพอดีมนั กแ็ ยม กลีบปรากฏโฉม ทั้งทแี่ ตง ตวั มาอยา งพิถีพิถนั ดอกไมน นั้ กพ็ ดู ข้นึ พลางหาวไปดว ยวา \"ฉนั ยงั ต่ืนไมส นิทดีเลย ฉนั ตอ งขอโทษดว ยนะ ฉันยงั ไมไดห วีผมใหเ รยี บรอยดวย ผมเผา กย็ งุ เหยิงอยู…\" เจาชายนอย จึงไมส ามารถอดกลนั้ ความนยิ มชมชื่นไวได \"เธอสวยอะไรเชน นี้ \" \"จริงไหมละจะ \" ดอกไมต อบอยางนุมนวล'และฉันกเ็ กิดพรอ มกับดวงอาทิตยข ้นึ …' เจาชายนอยตระหนักดวี า ดอกไมน ัน้ หาไดมคี วามเสง่ียมเจยี มตนไม แตเ ธอก็สวยจบั ใจเขาทเี ดยี ว \"ฉนั คดิ วาถึงเวลาอาหารเชาแลว ซินะ\" เธอกลา วขน้ึ ตอมาในไมชา\"คณุ จะกรุณาคดิ ถึงฉนั บา งสักหนอ ย…….\"

18 และเจา ชายนอย ทงั้ ๆ ท่ยี งั งง ๆ ไดไปหากระปองรดนํา้ เพ่ือมาสนองความตองการของเจาหลอน เชนนี้เองที่ดอกไมไดทรมานจติ ใจเจา ชายนอยแลวดวยความฟงุ เฟอหลงตนซ่ึงแสนจะเขาใจยาก เปนตนวาในวนั หน่ึงเม่ือพดู ถงึ หนามของมนัดอกไมก ็กลา วขึน้ วา \"เสอื นะรึ ใหม นั มาไดเ ลยพรอ มทง้ั กรงเล็บของมนั \" \"บนโลกไมมีเสือหรอก\"เจาชายนอยแยง \"และเสือกไ็ มก นิดอกไมใบหญา ดวย\" \"ฉันไมไ ดเปน หญานี่\" ดอกไมกลาวตอบอยางนมุ นวล \"ยกโทษใหฉ ันเถดิ ….\" \"ฉนั ไมกลัวเสอื แมแ ตน ดิ เดียวแตว า ฉันกลวั ลมพายุ เธอไมม ีที่กนั้ ลมหรอกร?ึ \" \"เธอเกลียดกลัวลม….เธอโชค ไมดีเลยนะ….\" เจาชายนอ ยตง้ั ขอ สงั เกต ดอกไมด อกนีร้ ูสกึ วุนวายเอาการ \"ในตอนเยน็ เธอตองหาอะไรมา คลมุ ฉนั นะ บนโลกของเธออากาศหนาว จังเลย มนั ตั้งไมเหมาะทําเล สทู ่ีฉนั มา ไมได…..\" แตเ ธอก็ชะงกั แคน้ัน เพราะวา เธอจากมาในสภาพของเมล็ด เธอจงึ ไม มโี อกาสไดร ูจักกบั โลกอืน่ เธอไอแกข วย สองสามที เมอื่ เหน็ วาตนเองเผลอพดู ปด ใหค นอื่นจบั ได และหันไปไลเ บี้ยเอากับ เจาชายนอย \"เรอ่ื งมานก้ันลมวา อยางไรจะ ?\" \"ฉนั กาํ ลงั จะไปหาอยูท เี ดียว แตเ ห็นเธอกาํ ลงั พูด\" ดังน้นั เธอยิง่ ไอหนักข้ึนเพื่อใหเ จา ชายนอ ยเกิดความรูสกึ สํานกึ ผิด

19 ดวยเหตุดังกลาวน้ีเองเจาชายนอยจึงเริ่มระแวงดอกไมท้ัง ๆ ทเ่ี ขามคี วามรกั และหวงั ดีตอมัน เขาเอาจรงิ เอาจงั ตอคาํ พูดไรสาระจนเกินไป และรูสกึ เปนทุกขมาก \"ฉันไมค วรไปฟงเธอเลย\"เจาชายนอยสารภาพตอ ฉันในวันหนึง่ เราตองไมฟ ง เร่อื งดอกไมบน เราควรสนใจแตเพยี งชมเชยมันและดมมนั เทา นั้นดอกไมข องฉนั ทําใหโ ลกของฉันหอมหวล แตฉนั ไมรูจักปลาบปลม้ื และรูส ึกแตเ พยี งแคน้นัเรือ่ งเก่ียวกับกรงเลบ็ กวนใจฉนั อยูเ รือ่ ยนน้ั ทําใหฉ ันใจออ น เขาเลา ความในใจตอ ไปวา \"ฉนั ไมเขาใจอะไรเสยี เลยในตอนน้ัน ฉันควรจะรจู ักตัดสนิ เธอจากการกระทาํ ของเธอและมิใชคาํ พูดของเธอ เธอทาํ ใหโ ลกของฉนัหอมหวลแจม ใส ฉนั จึงไมควรหนจี ากเธอมาเลย ฉันควรจะเหน็ ความออ นหวานที่ซอนอยภู ายใตค วามเจาเลห แสนกลของเธอ ดอกไมก ็มีอารมณหว่ันไหวงา ยเชนนี้เสมอแหละ ฉนั ยงั เด็กเกินกวาท่จี ะรูจ ักรกั เขา\"๙ ฉนั เขาใจวา เจาชายนอยไดฉวยโอกาสการยา ยถนิ่ ท่ีอยขู องนกปา เพ่อื การหนมี าคราวนี้

20 ในตอนเชา กอนท่ีจะจากไป เขาจัดโลกของเขาใหเปน ระเบยี บและจดั แจงขดู เขมา ไฟทปี่ ลองภเู ขาไฟซง่ึ กําลงั พนควัน นับวาเหมาะสาํ หรบัใชเปน ทีอ่ ุนอาหารเชามาก เขายงั มีภเู ขาไฟท่ดี บั แลวลกู หนึ่งดวย และอยา งท่ีเขากลา ววา \" ไมมีวันละที่คนเราจะรูวาอะไรเกดิ ขึ้น\" ดงั น้นั เขาจงึ ขดุ ปลองภเู ขาท่ดี ับนัน้ ดว ย ทั้งนเ้ี น่ืองจากวา ถาขูดเขมา ดี…ภเู ขาไฟจะคลุกรุน อยูโดยสม่ําเสมอ ไมรุนแรง ภูเขาไฟก็เปรียบเสมือนปลอ งไฟในบาน แตท วาบนพ้ืนโลกของเรา มนษุ ยเราเลก็ เกินกวาท่ีจะไปขดู เขมา ภเู ขาไฟได ดวยเหตฉุ ะนีท้ ี่ทาํ ใหภ ูเขาไฟกอความเสียหายใหเรามากมาย เจาชายนอยถอนตนหญา ซึ่งเพง่ิ งอกข้นึ มาอยางเศราสรอ ย เขาคดิ วา เขาไปคราวนีจ้ ะไมกลับมาอีก แตงานประจาํ วนั เหลา น้ีชา งมคี วามหมายตอเจาชายนอย สาํ หรับเชาวนั น้ี และเม่อื เขาไปรดน้ําดอกไมเปน ครั้งสุดทายตระเตรยี มหาทบี่ ังแดดลมใหหลอน เขากอ็ ยากจะร่ําไหเปน ทีส่ ุด \"ลากอน\" เขากลา วขนึ้ กับดอกไมแตห ลอ นมิไดต อบ \"ลากอ น\" เขากลา วซํ้า ดอกไมกระแอมไอ แตมิใชเ พราะเจา หลอ นเปนหวดั หรอก \"ฉันนี่โงเขลาจริงๆ \" หลอ นพูดข้นึ ในทีส่ ุด \"ฉนั ขอโทษเธอดวยนะ จงพยายามทําตวั ใหม ีความสขุ นะ\"

21 เจาชายนอยรูสกึ แปลกใจทไ่ี มมีการคอนขอดตเิ ตียนเหมือนเชนเคย เขาจึงน่งิ งนั ไป ถือฝาครอบแกวคา งอยู เขาไมเขาใจความออ นหวานอยา งสงบเงยี บนี้ \"ฉนั รกั เธอจริง ๆ นะ \" ดอกไมก ลาวกบั เขา \"เธอไมรูหรอกรนึ ่ีเปน ความผิดของฉนั เอง แตไมเปนไร อนั ท่จี ริงเธอเองกโ็ งพ อ ๆ กับฉันแหละพยายามทําตนใหเปน สุขเถิด ทงิ้ เจา ฝาครอบแกว เสียเถอะ ฉันไมตอ งการมันสกั หนอ ย\" \"แตลม…..\" \"ฉนั ไมไดเ ปนหวดั รุนแรงถึงขัน้ นน้ั หรอกจะ อากาศเย็น ๆ ตอนคา่ํคนื ทาํ ใหฉ ันสดช่นื ฉันเปนดอกไมนะ\" \"แตพวกสัตวร า ย……\" \"ฉนั ตอ งทนพวกตวั หนอนบาง ถา ฉนั ตองการรจู ักกบั ผเี ส้ือดูเหมือนวาเปนสงิ่ ทสี่ วยงามทเี ดยี ว มเิ ชน น้นั ใครท่ีไหนเลา จะมาเยยี่ มเยียนฉนัในเม่ือเธอจากไปไกล สวนพวกสตั วร ายน่ัน ฉนั ไมกลวั มันหรอก ฉันมีหนามแหลม\" และเจา หลอนก็ชี้ใหเ ห็นหนามแหลม ๔ หนามของหลอนและกลา วเสริมวา \"อยา มัวชกั ชาอยเู ลย นา รําคาญออก ในเม่ือเธอตดั สินใจจะไปแลว กไ็ ปเสยี \" ท้งั นเี้ พราะหลอ นไมอ ยากใหเขาเห็นวาหลอ นรอ งไห ชางเปนดอกไมท่ีเยอหยงิ่ อะไรเชน นี้… ๑๐ เจา ชายนอยอยใู นบรเิ วณดาวเบอร๓๒๕,๓๒๖,๓๒๗,๓๒๘,๓๒๙ และ ๓๓๐ เขาเรมิ่ ทองเทยี่ วไปบนดวงดาวเหลา นเี้ พื่อหาส่งิ ท่ีนา สนใจทาํ และเพอ่ื ศกึ ษาหาความรู ดาวดวงแรกเปนท่ีประทับของพระราชา พระราชาประทบั บนบลั ลงั กธรรมดา ๆ แตท วา สงาผาเผย ฉลองพระองคสีแดงทาํ ดวยขนสตั ว

22 \"แนะ ขาราชบริพารมาคนหนึง่ แลว\" พระราชารองขึน้ เมอื่พระองคท อดพระเนตรเหน็ เจาชายนอย เจา ชายสงสัยอยูในใจวา \"ทาํ ไมเขารูจ กั ฉันนะ ในเมื่อเขาไมเคยเหน็ หนา ฉันมากอ นเลย\" เจา ชายนอยไมท ราบหรอกวา สําหรบั พระราชาน้ัน โลกท้ังโลกแสนจะธรรมดาสาํ หรบั พระองค และมนษุ ยท ุกคนคอื ขา ราชบรพิ าร \"เขา มาใกล ๆ ใหฉนั มองดูเจาใหชัดหนอ ยซ\"ิ พระราชาตรสัขน้ึ อยางภาคภูมิใจที่ไดเ ปนพระราชาเบือ้ งหนาคน เจาชายนอยมองหาท่นี งั่แตดาวทง้ั ดวงนป้ี กคลมุ ไปดวยฉลองพระองคงามตวั น้นั เขาจึงยนื และหาวดว ยความเหนือ่ ยออน \" เจา ตองไมห าวตอ หนา กษตั รยิ  เปน การผิดมารยาท ฉนั ขอสั่งหาม\" พระราชาตรัส \"ฉันกล้นั ไมไดน ี\"่ เจาชายนอ ยตอนอยา งงง ๆ \"ฉันเดนิ ทางมานานและไมไ ดนอนเลย\" \"ถา อยา งนั้นละก็ ฉนั อนุญาตใหเจาหาวได ฉันไมเ หน็ คนหาวมานานแลว การหาวนบั วาเปน ของแปลกสาํ หรับฉัน เอา หาวเขา ซิ นเี่ ปนคําสัง่ นะ\" \"ทานทําใหฉ ันเกิดอาย ฉนั หาวไมอ อกแลว ละ\" เจาชายนอ ยตอบหนาแดง \"อมื ….ถาเชนน้นั ฉันอนุญาตใหเจา หาวหรอื ไมก …็ .\" พระราชาตรสั ตะกุกตะกกั และออกจะเคอื ง ๆ อยู เพราะเหตวุ าพระราชาถอื ยิ่งนักเรื่องใหคนเคารพเชื่อฟง ปฏิบบัตติ ามคาํ สอนของพระองคพระองคไ มย นิ ยอมใหมีการไมนบนอบเกิดขึน้ ดวยเหตุวา พระองคเ ปนพระราชาแบบสมบรู ณาญาสทิ ธิราช แตเ น่อื งจากวา พระองคดมี าก พระองคจึงออกคาํ สั่งทสี่ มเหตุสมผลเทาน้ัน \"ถา หากฉนั ส่ัง\" พระองคก ลาวเร่อื ยเจื้อย \"เปน ตน วา ถาฉนั จะ

23สัง่ ใหน ายพลเปลีย่ นเปนนกทะเล แตถา นายพลไมเชอ่ื ฟง มันกไ็ มใ ชความผิดของนายพล แตทวา เปนความผิดของฉันเอง\" \"ขอนั่งหนอยเถดิ นะ\" เจา ชายนอยถามอยางขลาด ๆ \"ฉันอนญุ าตใหเ จานั่งลงได\" พระราชาตอบ พลางขยับชายเสือ้ คลมุ ขนสตั วอยา งสงาผาเผย แตเ จาชายนอยแปลกใจ ดาวดวงนเี้ ล็กมาก พระราชาจะปกครองอะไรไดบางนะ? \"ใตฝ าพระบาท หมอมฉันขออภัยทจ่ี ะตอ งถามหนอ ยเถิด…\" \"ฉันอนุญาตใหเจาถามได\" พระราชารบี ตรัส \"พระองคปกครองอะไรพระเจาขา ?\" \"ทกุ ส่งิ แหละ\" พระราชารบั สง่ั ตอบอยางสะดวกดาย \"ปกครองทุกสิ่ง?\" พระราชาโบกพระหัตถไ ปรอบ ๆ ดวงดาวของพระองค ดวงดาวดวงอ่ืน ๆ โดยรอบ \"ท้ังหมดน่เี ลยร\"ึ เจาชายนอยถาม \"ทัง้ หมดนี่แหละ…\" พระราชาตอบ พระองคม ไิ ดเ ปน แตเพยี งพระราชาที่ทรงอาํ นาจสงู สุด แตเ ปน พระราชาแหงพิภพดวย \"และดวงดาวทั้งหลายเชอื่ ฟงพระองคดอี ยรู ?ึ \" \"แนนอน\" พระราชาตอบ \"ดวงดาวทง้ั หมดเชือ่ ฟง ฉันทนั ที ฉนัไมยอมใหมีการด้อื ดึงหรอก\" อํานาจเชนนนั้ กอความมหัศจรรยใ หเ จา ชายนอ ยมาก ถา เขาไดครอบครองจักรวาลเชน เดยี วกนั นั้น เขาคงไดเหน็ อาทติ ยอสั ดงไมเพยี งเฉพาะ ๔๔ คร้งั แตทวา ๗๒ ครงั้ หรอื แมกระทัง่ รอ ยคร้ังสองรอยครง้ั ภายในหน่งึ วนั โดยมิตอ งเลื่อนเกาอ้ีเลย เนื่องจากเขารูส ึกเศราสรอยเมอื่ ระลกึ ถึงดวงดาวทเี่ ขาละท้ิงมา เขาจึงกลา พอท่จี ะขอความกรุณาจากพระราชา \"ฉันอยากเห็นดวงอาทิตยอัสดง กรณุ าส่ังใหดวงอาทติ ยตกหนอยเถิด…\" \"ถา หากฉนั ส่งั ใหนายพลคนหนงึ่ บินจากดอกไมด อกหนึ่งไปยงัดอกไมอ ีกดอกหนึ่งอยางผีเส้ือละก็ หรอื ใหเ ขยี นโศกนาฏกรรม หรอื ใหเปล่ียนรา งเปนนกทะเล และถานายพลผนู ้ันไมท ําตามคําสง่ั ท่ไี ดร ับ ใครเลาเปนคนผิดในกรณนี ี\"้ \"ทานยอ มเปนฝายผิด\" เจา ชายนอยตอบอยา งหนกั แนน \"ใชแ ลว ฉะนัน้ เราตอ งไมขอรองใหใ ครทําอะไรทเ่ี กนิกาํ ลงั เขา อาํ นาจยอ มตกอยูบนรากฐานแหง เหตผุ ลเปนประการแรกถา เจา ส่งั ใหประชาชนของเจาไปกระโดดทะเลตาย พวกเขากจ็ ะทําการปฏิวตั ิ สวนฉันมีสทิ ธเิ์ รียกรอ งความนบนอบเชอ่ื ฟง เพราะวา คาํ สงั่ ฉันนั้นสมเหตุสมผล\" \"เรอ่ื งอาทิตยอสั ดงละ\" เจาชายนอยเตอื น เขาไมเคยลมื ส่งิ ที่เขาถามเลย \"ออ อาทิตยอ ัสดงนะรึ เจา จะไดมนั ฉันจะใหเ ปน เชน นน้ั แตฉนั รอกอน มนั เปนเทคนคิ ของการปกครอง ทฉี่ ันจะตอ งรอใหส ภาพการณอาํ นวยเสยี กอ น\" \"เมอ่ื ไรเลา?\" เจาชายนอยถาม \"ฮะแอม\" พระราชามองดูปฏิทนิ \"อาทติ ยจ ะตกตอนประมาณ

24ทมุ สี่สิบ แลว เจาจะเหน็ วา มนั จะตกตอนที่ฉันส่ังทีเดียว\" เจา ชายนอยหาว เขารูสกึ เสียดายท่ีไมไดด ูอาทิตยอัสดง และเขาออกรูสกึ เบ่ือ ๆ แลว ดวย \"ฉันไมมอี ะไรจะทาํ ทีน่ ่แี ลวละ\" เขากลา วกับพระราชา \"ฉนั จะไปละนะ\" \"อยา เพิง่ ไป\" พระราชาผูซง่ึ แสนจะภาคภมู ิใจที่มีขา ราชบรพิ ารกะเขาอยูค นหน่งึ \"อยาเพงิ่ ไปเลย ฉันจะตง้ั ใหเจาเปน รัฐมนตร\"ี \"รฐั มนตรีอะไร?\" \"…วา การยตุ ิธรรม\" \"แตไมม ีคนผิดใหเราตดั สินน\"่ี \"เราก็ยงั ไมรแู นนะ ฉันเองยงั ไมไดสํารวจทว่ั อาณาจกั รของฉนัเลย ฉันไมมีท่ไี วร ถดว ย การเดนิ สาํ รวจก็ทําใหฉนั เหน่ือยมาก\" \"แตฉนั เห็นแลวละ\" เจา ชายนอ ยกลาวพลางเอ้ยี งตัวไปดูอีกซีกหนึ่งของดวงดาว \"ไมมใี ครอยหู รอก\" \"เจา ตัดสนิ ตัวเจา เองซิ\"พระราชากลาวตอบ \"เปน หนาทีท่ ยี่ ากที่สดุ ละ การทค่ี นเราจะตดั สินตัวเองมากกวา ตัดสินผอู ่ืน ถา เจา ตัดสนิ ตัวเจาเองไดเปนผลสําเรจ็ ดีละก็ นับวา เจาเปน ปราชญโดยแทคนหน่ึงทเี ดยี ว\" \"ตัวฉนั นะรึ ฉนั สามารถตัดสินตัวฉันเองไดไ มวาที่ใด ฉนั ไมจาํ เปน ตองอาศยั อยทู ีน่ ่หี รอก\" \"อมื ฉันคิดวา บนดาวดวงนขี้ องฉนั นะ มหี นแู กอยูตัวหน่งึ ฉันไดยินเสยี งของมันในตอนกลางคนื เจา อาจตัดสนิ หนตู วั น้ี เจา ตดั สินลงโทษประหารชีวติ มนั ในบางครั้งคราว ชวี ิตของมันกข็ ้ึนอยูก ับความยุตธิ รรมของเจาแตเจา กค็ วรอภัยโทษใหมัน แตล ะครั้งเสียเพื่อออมมันไวเพราะวา มันมีเพียงตัวเดียวเทา นนั้ \" \"ฉันไมช อบตดั สนิ ประหารชวี ติ ใครหรอก ฉนั คิดวา ฉนั ไปละ\" \"อยาไปนะ\" พระราชากลาว แตเจา ชายนอ ยไมอ ยากกอ ความเจ็บชาํ้ นาํ้ ใจใหพระราชาดังน้นั เมือ่ เขาเตรยี มตัวพรอ มสรรพ เขาจึงกลา วข้ึนวา \"ถาหากพระองคตองการใหเ รานบนอบตอพระองคอ ยางเครง ครดั พระองคตองสั่งอยางสมเหตผุ ล พระองคอาจจะส่งั ใหห มอ มฉนั ไปเสียเด๋ียวนีเ้ ลย ดเู หมือนวาสภาพการณก ็อาํ นวยอยูดว ย…….\" พระราชาไมต รัสวา กระไร เจา ชายนอยลังเลใจในขั้นแรกและแลวกเ็ รมิ่ ออกเดนิ ทางพลางถอนใจ \"ฉนั ใหเ จาเปน เอกอคั รราชทูตฉนั นะ\" พระราชายงั ตะโกนบอกพระองคมที า ทางวางอํานาจ \"พวกคนใหญค นโตมกั จะแปลก ๆ อยางน้แี หละ\" เจาชายนอยปรารภกบั ตนเองระหวางการเดินทาง

25 ๑๑ดาว ดวงท่ีสองมชี ายหลงตนอาศัยอยู \"อา มีคนนิยมฉันมาหาคนหน่ึงละ\" ชายหลงตนรอ งขึน้ เมือ่ เห็นเจา ชายนอยแตไ กล ทั้งนีเ้ น่อื งจากคนพวกนีเ้ ห็นคนอ่นื เปน ผนู ิยมชมชอบเขาทง้ั สนิ้ \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอยกลาว \"คุณสวมหมวกทรงประหลาดดี\" \"ฉันใสไ วเ พือ่ ถอดโคงคาํ นับเวลามคี นตบมือโหร อ งใหฉ นั ไงละโชครา ยหนอ ยที่ไมมีใครผา นมาทางนี้เลย\" \"ออ อยา งนน้ั ร\"ึ เจาชายนอ ยไมเขา ใจอะไรเลย \"ตบมือเขาส\"ิ ชายหลงตนกลา วแนะนํา เจาชายนอยกต็ บมอืใหญ ชายหลงตนโคง คาํ นบั อยา งเสง่ียมเจยี มตน พลางถอดหมวกออก \"สนุกกวาไปเยีย่ มพระราชาเสยี อีก\" เจา ชายนอ ยนึก และเขาก็เร่ิมตบมอื ใหญ ชายหลงตนก็โคงคํานับพลางถอดหมวกอีกคร้งั หลังจากตบมือไดส กั ๕ นาทเี จา ชายนอ ยกช็ ักเบ่ือกับการเลนซํา้ ๆ ซาก \"ทําอยางไรจึงจะทําใหหมวกตกไดนะ ?\" เขาถามแตช ายหลงตนไมไดยิน เขาไดย ินก็ตอ เมอื่ คนชมเทาน้ัน \"เจานิยมชมชอบฉนั มากจรงิ ๆ รึนี่? \"เขาถามเจาชายนอย \"นยิ มชมชอบหมายความวาอยางไร? \" \"หมายความวา ยอมรับฉนั เปน คนหลอ ทส่ี ุด แตงตวั ดีทสี่ ุด รวยทสี่ ุด และฉลาดทส่ี ดุ บนดาวดวงน้นี ะซ\"ิ \"แตว า คุณอยคู นเดียวบนดาวดวงนีน้ ี่\" \"ชว ยใหฉ ันมคี วามสุขเถดิ นยิ มชมชอบฉนั เถอะถึงแมวา จะมีเพียงฉนั คนเดียว\"

26 \"ฉนั นิยมชมชอบคุณ\" เจาชายกลาว พลางยกั ไหล \"แตทวา มนั จะกอใหเกดิ ประโยชนอ ะไรแกคณุ นะ?\" แลว เจา ชายก็จากไป พวกผูใหญนี่พลิ ึกจรงิ ๆ ทเี ดยี ว เจาชายนอ ยกลา วกับตนเองขณะทเี่ ดนิ ทางไป ๑๒ ดาวดวงตอมาเปนที่อยูของนกั ดม่ื คนหนง่ึ เจาชายนอ ยอยบู นดาวดวงน้เี พียงระยะเวลาอันส้นั แตก็ทําใหเขาเศรา สลดใจมากทเี ดยี ว \"คณุ ทาํ อะไรอยูนะ? เขาถามนักด่ืมซ่ึงน่ังเอียงอยหู นา ขวดเปลากองหน่งึและขวดเหลาเตม็ อีกกองหนึ่ง \"ฉันด่มื อยู\" ชายนกัดื่มกลา วอยา งเศรา ซึม \"ทําไมคุณจงึ ดม่ื \"เจา ชายนอยถาม \"เพอ่ื ลืมนะซิ\" เขาตอบ \"เพือ่ ลมื อะไร?\"เจาชายนอ ยถาม ดว ยความสงสารจบั ใจ \"เพอื่ ลมื วาฉนั ตอ งอบั อายขายหนา \" นกั ดืม่ สารภาพพลางกม หนา \"อบั อายเรอ่ื งอะไร\" เจา ชายนอยอยากจะชวยเขาจึงไตถ าม \"เรือ่ งทตี่ องด่มื \" ชายนกั ดม่ื ตอบแลว กน็ ่ิงเงยี บ เจา ชายนอ ยกจ็ ากไป งงงนั พวกคนมอี ายนุ ี่แปลกมากเอาทเี ดยี ว เขาปรารภขณะเดินทางไป

27 ๑๓ ดวง ดาวท่ีสี่เปน ดวงดาวของนกั การคา ชายผนู ้ีวุนเสียจนไมมีเวลาเงยหนาดูเมือ่ เจา ชายนอยมาถึง \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอยทกั \"บุหรข่ี องคุณดบั แลวแนะ\" \"สามบวกสองเปน หา หากับเจ็ดเปน สิบสอง สบิ สองและสามเปนสบิ หา สวสั ดี สิบหา กับเจ็ดเปน ยสี่ บิ สอง ยี่สิบสองกับอีกหกเปน ยี่สิบแปด ไมมเี วลาจุดมันใหมหรอก ยส่ี ิบหกหับอีกหา เปนสามสบิ เอด็ เฮอ กร็ วมเปน หารอยเอ็ดลานหกแสนสองหมนื่ สองพนั เจ็ดรอ ยสามสบิ เอด็ \" \"หารอยลา นอะไร?\" \"อะไรนะ เจายังอยทู น่ี ี่ อีกรึ หารอ ยลา น…ฉันก็ไมร แู ลว ละ ฉันมีงานมากทีเดียว ฉัน ทํางานจรงิ จังนะ ฉันไมเหลวไหล เลน หรอก สองกับหา เจ็ด….\" \"หา รอยลา นอะไรเลา?\" เจาชายนอยถามซํ้า เขาไมเ คย ลมเลิกคดิ ตามถามส่ิงที่เขา ตองการรเู ลย นักการคา เงยหนา ขนึ้ \"ฉนั อยูบนดาวดวงนี้ ๕๔ ปมาแลว ฉนั ถูกกวนสามหนเทา นั้น ครัง้แรกเมื่อ ๒๒ ปกอ น มีเปดตวั หนงึ่ ตกมาจากไหนก็ไมรู มันมาสง เสียงหนวกหูจนฉนั บวกเลขผดิ ไปสีแ่ หง ครงั้ ทีส่ องเมื่อ ๑๑ ปท ี่แลวน้ี ฉันเกิดเปน โรคปวดกระดกู ฉันมันไมคอ ยไดออกกาํ ลังกาย ฉันไมมีเวลาไปเดนิ เลนนี่ ฉันเปนคนเอาจริงเอาจังนะ ครง้ั ทีส่ ามก็ครัง้ นล้ี ะ ฉนั วา ไวหารอยเอ็ดลาน…\" \"ลานอะไร\" นักธุรกจิ เขา ใจดีวาเขาจะไมมีวันไดรับความสงบเปน อันขาด \"ของเล็ก ๆ ทเ่ี รามองเห็นบนทองฟาบางครั้งนะซ\"ิ \"ตัวแมลงรึ?\" \"ไมใชข องเล็ก ๆ ทีม่ ีแสงเรอื ง\" \"ผ้งึ รึ?\" \"ไมใ ช ของเล็ก ๆ สที องที่เจา พวกคนขี้เกียจฝน ถึง แตฉันเปนคนเอาจรงิ นะ ฉันไมมีเวลามาน่ังฝนหรอก\" \"ออ ดวงดาวใชไหม?\" \"นนั่ แหละ ใชเลย\" \"แลว คุณทาํ อะไรกบั ดวงดาวหา รอ ยลานดวงละ ?\" หารอยเอด็ ลานหกแสนสองหม่ืนสองพันเจด็ รอ ยสามสบิ เอ็ด ฉัน

28เปน คนเอาจรงิ เหน็ ไหม ฉันทําถีถ่ วน\" \" คณุ ทาํ อะไรกับดวงดาวเหลา นนั้ \" \"สงิ่ ที่ฉนั ทาํ กับมันนะ รึ\" \"จะ\" \"เปลา ฉันเปนเจาของมันไงละ\" \"คุณรึเปนเจาของดวงดาว\" \"ใชล ะ\" \"แตฉันเห็นพระราชาองคหน่งึ แลว น่ี…\" \"พระราชามิไดเ ปนเจา ของ พระองคปกครอง มนั ตา งกนั มากนะ\" \"การเปน เจา ของดวงดาวนั้นมปี ระโยชนอยา งไร\" \"มนั กท็ าํ ใหฉันร่าํ รวยนะ ซ\"ิ \"และการท่ีคณุ รํ่ารวยน้ันทาํ อะไรใหคณุ ไดบาง\" \"ทําใหฉ ันซ้อื ดาวอืน่ ๆ ไดอ ีกนะซิ ถา มคี นพบดาวดวงใหม ๆ\" เจาชายนอ ยราํ พงึ ชายผูนี้คิดแบบเดยี วกับคนเมา อยา งไรก็ตามเขากต็ ้ังคาํ ถามขึ้นอีกวา \"ทาํ อยา งไรจึงจะเปนเจาของดวงดาวได? \" \"มนั เปน ของของใครละ ?\" นักการคา ถามอยางพถิ พี ถิ ัน \"ฉนั เองก็ไมร ู ไมม ใี ครเปนเจา ของหรอกกระมัง\" \"ถาเชน นั้นมนั ก็ตอ งเปนของฉัน เพราะวาฉันคิดขึ้นกอ น\" \"เทา นั้นกพ็ อรึ\" \"แนล ะ เมือ่ เจาพบเพชรซึ่งไมมเี จาของ มันกต็ กเปน ของเจา เม่ือเจา พบเกาะที่ไมม ีเจาของ เจากจ็ ะไดมนั เม่อื เจา คิดขึ้นมาไดก อ นเจาจดลขิ สทิ ธ์ิ มนั กต็ อ งตกอยูใ นกรรมสิทธขิ์ องเจา เชน เดียวกับทีข่ าไดเปนเจา ของดวงดาว เพราะวา ไมมใี ครคิดกอนฉนั ทจ่ี ะยดึ มันเปน สมบัติ\" \"จรงิ ซินะ แลว คณุ ทําอะไรกบั ดวงดาวเหลา นั้นละ\" \"ฉันก็จัดระเบียบมนั ฉนั นับมันแลว นับมันอกี \" นักการคา ตอบ\"การนับยากมากทีเดียว แตฉนั เปนคนทาํ งานจริง\" เจาชายนอยก็ยงั ไมพอใจ \"ถาฉนั เปน เจา ของผาพันคอผนื หนงึ่ ฉันเอามาพนั คอไดและเอาไปกบั ฉัน ถาฉันเปน เจา ของดอกไมฉนั กส็ ามารถเดด็ มนั ไดและเกบ็ มันไปดว ย แตค ณุ ไมส ามารถเอาดวงดาวไปไดนี\"่ \"ฉนั เอาไมไดกจ็ รงิ แตฉ ันใสไวในธนาคารได\" \"หมายความวา อยางไร\" \"หมายความวา ฉนั เขียนจาํ นวนดวงดาวของฉันทัง้ หมดไวบ นกระดาษแผนเลก็ ๆและแลวฉนั กเ็ กบ็ กระดาษแผน น้ันใสล้นิ ชักล่ันกญุ แจ\" \"เทา นั้นเองรึ\" \"แคน้นั ก็พอ\" \"ตลกดี\" เจา ชายนอยนกึ ในใจ ออกจะแปลกอยู แตก ไ็ มเ ปน เรื่องเทา ใดนัก

29 เจาชายนอ ยมคี วามคิดเห็นเกยี่ วกบั เรื่องท่เี ปนจรงิ เปนจังแตกตางจากความคดิ เห็นของผใู หญ \"ฉันมีดอกไมอยูด อกหนึ่ง ฉนั รดน้ําใหม ันทกุ วัน ฉันมภี เู ขาไฟอยูสามลูกซง่ึ ฉนั กวาดเถาถานทุกสัปดาห ฉนั กวาดภูเขาลูกที่ดบั แลว ดวย เพราะเราไมรแู นจริงไหม การท่ีฉันเปน เจา ของภเู ขาไฟและดอกไมน ั้น ฉนั ทําประโยชนใหก บั มัน แตคณุ ไมเหน็ ทาํ ประโยชนใหดวงดาวตา ง ๆนนั้เลยน…ี่ \" นกั ธุรกจิ อา ปากจะตอบโต แตน ึกคาํ พดู ไมออก เจาชายนอยจึงเดนิ ทางจากไป พลางนกึ ในใจวา ผูใหญน ี่แปลกเอาเสียจรงิ ๆ ๑๔ ดวง ดาวที่หา แปลกนาสนใจมาก เปนดวงดาวเลก็ ที่สดุ มันมีที่สาํ หรับพอตง้ั เสาไฟฟาตนหนึง่ และคนจดุ โคมยนื เทา น้นั เจา ชายนอยไมสามารถเขาใจไดว า เสาไฟฟาและคนจดุ โคมจะมคี วามสาํ คญั หรอื เปนประโยชนป ระการใดบนดวงดาวทไ่ี มมีบานเรือนและผคู น อยางไรกต็ าม เขากก็ ลา วกับตนเองวา \"ถึงแมชายคนนี้จะไรค วามหมายกต็ าม แตเขากย็ งั ไรความหมายนอ ยกวาพระราชา คนหลงตน นกั ธุรกิจหรือนักดืม่ อยางนอ ยงานของเขาก็มีความหมายเมือ่ เขาจดุ ไฟในโคม กเ็ ชน เดยี วกับวาเขาไดก อ ใหเ กดิดวงดาวทสี่ กุ ใสขน้ึ อีกดวงหนง่ึ หรอื เพิ่มดอกไมข ้นึ อีกดอกหน่ึง และเมื่อเขาดบั โคมกเ็ ปน ระยะที่ดวงดาวหรือดอกไมพักผอ นนอนหลบันบั วา เปนงานที่งดงาม เปน งานที่เปนประโยชนโดยแทจ ริง ดว ยเหตุวา มันเปน งานที่หมดจดงดงาม

30 เมื่อเจาชายนอยมาถึงดาวดวงน้ี เขากโ็ คงคํานับคนจุดโคมอยางนอบนอ ม \"สวสั ดี ทาํ ไมคณุ ถึงดบั ตะเกียงของคุณเสยี ละ?\" \"เปนคําส่ังตามหนา ทน่ี ี้ สวัสดี\" คนจดุ โคมตอบ \"คําส่ังตามหนา ท่ีคืออะไร?\" \"คือตอ งดับไฟในตะเกียงนะซิ ลากอ น\" แลวเขาก็จุดโคมใหม \"ทําไมถึงจุดตะเกียงอกี ละ?\" \"เปน คาํ สั่งตามหนาที\"่ คนจดุ โคมตอบ \"ฉนั ไมเหน็ เขาใจเลย\" เจา ชายนอ ยกลาว \"กไ็ มม ีอะไรท่ตี อ งเขาใจน่ี คาํ สัง่ ตามหนาที่ ก็คือคาํ สัง่ ตามหนา ท่ี สวสั ด\"ี แลวเขากด็ บั โคมของเขา ตอจากน้นั เขากซ็ ับหนา ผากดว ยผาเช็ดหนา ตาหมากรุกสีแดง \"อาชพี ทีฉ่ ันทําอยูน่ีแยมาก เม่ือกอนน้ีเปน อาชพี ท่ีดสี มควรอยูหรอก ฉันดับไฟตอนเชา และ จดุ ไฟในตอนเย็น ตลอดวนั ฉันก็วางไดพักผอน และตลอดกลางคนื ก็ไดนอน\" \"และต้งั แตน ้ันมาละ คาํ สง่ั ตามหนาท่ีเปล่ียนแปลงไปร?ึ \" \"คาํ สัง่ ตามหนาทมี่ ิไดเ ปลี่ยนไปหรอก นนั่ แหละคอื จดุโศกนาฏกรรมละ ดาวมันยงิ่ หมุนเรว็ เขา ทุกป และคําสง่ั ตามหนาที่มนั ก็ไมไดเปลย่ี นไปดวย\" \"ถา เชน นั้น\" \"เพราะวาเดี๋ยวนดี้ าวมนั หมนุ รอบตัวมนั เองใน ๑ นาที ฉันกเ็ ลยไมมีเวลาพักผอ นสักนาทีเดียว ฉันจะตองจดุ ตะเกียงและดับตะเกียงทุก ๆ ๑นาที\" \"แปลกนะทบ่ี นโลกของเธอวันหนึ่งนานเพียงนาทเี ดยี ว\" \"ไมเ หน็ แปลกสักนิดเดยี ว นี่ตง้ั หนง่ึ เดือนแลวนะท่ีเราคุยกันอย\"ู \"เดือนหนึ่งเชียวรึ\" \" ๓๐ นาทีกเ็ ทากับ ๓๐ วัน ลากอน\" แลวเขากจ็ ดุ ไฟใหม เจาชายนอยมองดคู นจุดโคม เขารกั ชายผนู ซ้ี ึง่ ซอ่ื ตรงตอหนา ที่ของตนเอง เขาระลกึ ถึงตอนทีเ่ ขาใฝฝนหาอาทิตยอัสดง โดยการเลอ่ื นเกา อ้ีตามดู เขาถึงอยากจะชว ยเหลือชายผูน้ี \"เธอรไู หม…ฉันมีวธิ ีหน่งึ ท่ีจะชว ยใหเธอไดพ ักผอ นเม่ือเธออยากจะพัก\" \"ฉนั อยากจะพกั เสมอแหละ\" คนจดุ โคมตอบ คนเราก็อาจจะซื่อตรงตอหนา ทแ่ี ละเกียจครานไดในเวลาเดยี วกัน เจา ชายนอยกลา วสบื ไปวา \"ดวงดาวของเธอเลก็ ขนาดท่เี ธอเดนิ เพียง ๓ กา วก็รอบเธอก็เพยี งแตเดินชา ๆ ไปเรอ่ื ย ๆ เพอ่ื อยูในดานกลางวันตลอดเวลา เม่อื เธออยากจะพกั เธอก็เดนิ ไปเรื่อย ๆ วันกจ็ ะยาวนานเทาตราบท่ีเธอประสงค\" \"ไมเหน็ จะทําใหสถานการณดขี ึ้นเลย ส่ิงทีฉ่ ันชอบในชีวติ น้ีก็คือการนอน\" \"โชคไมดเี ลยนะ\" เจา ชายนอ ยกลา ว

31 \"โชคไมด เี ลยนะซิ สวสั ด\"ี แลว เขาก็ดบั ตะเกียง เจาชายนอยราํ พงึ ขณะที่เขาเดนิ ทางตอไปเร่อื ย ๆ ชายผูนี้อาจถูกคนอน่ื เชนพระราชา คนหลงตน นกั ดม่ื และนักธุรกจิ เหยียดหยามอยา งไรกต็ ามสาํ หรบั ฉนั แลว เขาเปนบคุ คลเพียงคนเดยี วทไ่ี มนาขันเลย ทง้ัเหน็ จะเปนเพราะเหตุทีว่ า เขาไมไดส นใจตนเองแตทวา สนใจในสิ่งอ่นื เจาชายนอยถอนใจอยางเสียดาย และนกึ ตอไปวา \"ชายผูนีเ้ ปนคน ๆ เดียวท่ฉี ันพอจะคบเปน เพ่ือนได แตดวงดาวของเขาแสนทจ่ี ะคบั แคบ มนั มีท่ีไมพอสําหรับคนสองคน….\" สิ่งทีเ่ จาชายนอยไมก ลา สารภาพ กค็ อื เขาเสยี ดายท่ดี าวดวงนี้มีอาทติ ยอสั ดงถงึ ส่พี นั ส่ีสบิ ครงั้ ใน ๒๔ ชว่ั โมง ! ๑๕ ดาว ดวงท่ีหกใหญก วาดาวดวงทห่ี าอยูประมาณ ๑๐ เทา มชี ายแกอ าศยั อยู เขากําลงั เขียนหนงั สอื เลมโต \"ออ นี่คอื นักสํารวจคนหนึ่ง\" เขารอ งทักเมือ่ เหน็ เจาชายนอ ยเจาชายนอ ยนง่ั ลงบนโตะ หอบนอย ๆ เนือ่ งดวยเขาเดนิ ทางมามาก \"เธอมาจากไหน\" ชายชราถาม \"หนังสอื เลมโตนหี่ นงั สืออะไร\" เจาชายนอยถาม \"คณุ ทาํ อะไรอยูที่น่ี\" \"ฉนั เปน นักภูมศิ าสตร\" ชายชราตอบ \"นักภมู ิศาสตรค อื ใคร\" \"นกั ภมู ิศาสตรเปนนกั ปราชญที่รอบรวู าทะเล แมน้าํ เมือง ภเู ขาและทะเลทรายตัง้ อยทู ี่ใด\" \"นับวา สนใจทเี ดยี ว และเปนอาชีพทแ่ี ทจ ริงอาชพี หน่งึ \"

32 แลว เจา ชายนอยก็กวาดตาไปรอบ ๆ ตวั เขาท่วั ดาวภมู ิศาสตรเขายงั ไมเคยเห็นดาวดวงใดงามสงาเทา \"ดวงดาวของทานสวยงามมากทีเดยี ว ทนี่ ี่มมี หาสมทุ รบา งไหม ?\" \"ฉนั ไมส ามารถจะทราบได \"นกั ภมู ิศาสตรกลาวตอบ \"อา…(เจาชายนอ ยผิดหวงั ) และภูเขาเลา?\" \"ฉันกไ็ มสามารถจะทราบไดเ ชน เดยี วกัน\" นักภูมศิ าสตรต อบ \"แตค ณุ เปนนักภูมศิ าสตรน ี\"่ \"จรงิ อยู แตท วา ฉันไมใ ชน ักสํารวจ นักภมู ิศาสตรไมม าคอยนงั่ นับเมือง แมน ้าํ ภเู ขา ทะเล มหาสมุทรหรอื ทะเลทรายหรอก เขาสาํ คญั เกินกวาทีจ่ ะมาเดนิ เลนได เขาจะไมออกไปนอกทที าํ งานของเขา แตเ ขาจะรบั นักสาํ รวจ เขาไตถามนกั สํารวจ เขาจดบนั ทึกความทรงจาํ ของนักสํารวจ และถาหากความทรงจาํ ของนกั สํารวจคนใดนาสนใจ เขาก็จะลงมอื สอบสวนความประพฤตขิ องนักสาํ รวจผูนั้น\" \"ทาํ ไมจงึ ตอ งทาํ เชน น้ัน\" \"เพราะเหตวุ า นักสาํ รวจท่จี ะพูดปด จะนาํ เอาภัยพบิ ัติมาสตู าํ ราภูมิศาสตร นกั สาํ รวจท่ีดื่มมากก็เชนเดียวกัน\" \"ทําไมหรือ\"เจา ชายนอยถาม \"เพราะวา คนขเี้ มาจะมองเห็นหนงึ่ เปน สอง ดงั นนั้ นักภมู ศิ าสตรอาจจะบันทึกลงไปวา มีภูเขาสองลูกในขณะทีค่ วามจรงิ มภี ูเขาลกู เดียว\" \"ฉนั รูจักบางคน\" เจาชายนอยกลาว \"ทีจ่ ะเปน นกั สาํ รวจแย ๆอยา งทวี่ า \" \"เปนไปไดท เี ดยี ว จากนนั้ เม่ือแสดงใหเห็นไดวาเขามบี ุคคลกิ ทางศลี ธรรมทีด่ ี เราจงึ จะไตถามถึงผลการคน พบของเขา\" \"ตอ งมใี ครไปดูมนั ถึงท่ไี หม?\" \"ไมห รอก นนั่ มันยงุ ยากเกินไป แตนกั สํารวจกจ็ ะตอ งมสี ่งิ มาชวยพิสูจนยนื ยนั การคน พบของเขา ตวั อยา งเชน ในคาํ ถามเกยี่ วกับการคน พบภูเขาขนาดใหญ กจ็ ะตองมีการนาํ กอนหินโต ๆ จากที่นน่ั กลับมาดว ย\" ทันใดนนั้ นกั ภูมิศาสตรถ ูกปลกุ เราใหต ่ืนเตน \"แตเ ธอมาจากสถานท่หี า งไกล ! เธอก็เปนนักสาํ รวจคนหน่งึ เธอตอ งอธิบายเร่อื งดวงดาวของเธอใหฉ ันฟง \" ขณะเปด สมดุ บันทึกเลม โต นักภูมิศาสตรจัดการเหลาดินสอ การทอ งบรรยายความทรงจาํ ของนกั สํารวจจะไดรบั การบันทึกดว ยดนิ สอกอนจากนน้ั ก็รอจนกวาเขาจะมีการพิสจู นย นื ยนั จงึ จะเขยี นลงดว ยหมกึ \"เอาละ?\" นกั ภมู ิศาสตรก ลาวดว ยความคาดหวงั \"โอ ท่ที ฉ่ี นั อาศยั อยู\" เจา ชายนอยพดู \"ไมค อ ยนาสนใจหรอก มนัเลก็ นดิ เดียว ฉนั มีภเู ขาไฟสามลกู สองลกู ยังคุอยุ อีกลูกดับไปแลว แตไ มม ีใครรหู รอก\" \"ไมม ีใครรู\" \"ฉันมีดอกไมด ว ย\" \"เราไมบ นั ทึกเรอ่ื งดอกไม\" นักภมู ศิ าสตรพ ดู \"ทําไมละ? ดอกไมน้ันเปนสง่ิ ทสี่ วยทีส่ ดุ บนดาวของฉนั !\"

33ถาวร\" \"เราไมบ ันทกึ มนั \" นกั ภมู ศิ าสตรพ ูด \"เพราะมันเปนสง่ิ ช่ัวคราวไม \"หมายความวา อะไร'ไมถ าวร'?\" * \"หนังสอื ภูมศิ าสตรเปนตําราท่ีมีคา ท่สี ดุ ไมมีวนั ลาสมยั การที่ภูเขาเปลี่ยนท่ีไปเปน ของทเ่ี กดิ ขึน้ นานครงั้ เชน เดียวกบั การที่นาํ้ ในมหาสมุทรเหือดแหง ไป เราเขยี นบันทึกไวแตส่งิ ซึ่งคงอยูช่ัวนริ นั ดร\" \"แตทวา ภเู ขาไฟท่ีดบั แลว อาจจะคขุ น้ึ มาใหมอ กี ได\" เจาชายนอ ยขดั \"ไมถ าวรแปลวากระไรนะ\" \"การทีภ่ ูเขาไฟจะดบั หรอื จะคกุ รุนน้ัน มีความหมายเหมอื นกันสําหรับเรา สงิ่ ทสี่ ําคัญอยูที่ตัวภูเขาซงึ่ ไมเปลี่ยนแปลง\" \"แต, ไมถาวร,หมายความวา กระไร\" เจา ชายนอยถามซํ้าเขาไมเคยเลิกลม ท่ีจะซักใหไ ดคาํ ตอบแมแตครง้ั เดียว \"หมายความวา ถกู คุกคามใหห ายไปในเวลาอนั ใกล\" \"ดอกไมของฉนั ถูกคกุ คามใหหายไปในเวลาอนั ใกลห รือน่\"ี \"แนนอน\" ดอกไมของฉนั ไมจรี ังยงั่ ยืน เจา ชายนอยรําพงึ กบั ตนเอง มนั มีเพียงหนาม ๔ คมเทานน้ั เพื่อปองกันตนเองในโลกท้ังโลก และฉนั ไดป ลอยมันไวเดยี วดายในโลกของฉัน นั้นเปนความรูส กึ เสยี ใจครั้งแรกของเขา แตเขาก็กลับทําใจแข็งขันใหม \"คุณจะแนะนําใหฉนั ไปเที่ยวชมที่ใดบาง\" เขาถาม \"ไปชมโลกมนษุ ยซิ มนั มชี ่อื เสียงมาก\" นกั ภูมิศาสตรก ลา วตอบ และแลวเจาชายนอยก็จากไป พลางคนึงถึงดอกไมของเขา ๑๖ดาว ดวงทเี่ จด็ ก็คือโลกมนษุ ย

34 โลกมนุษยไ มไดเปน แคดาวธรรมดา ๆ ดวงหนึ่ง เราอาจนับไดว า มีพระราชารวมทง้ั สิน้ ๑๑๑ พระองค (แนล ะ เราตอ งไมล มื นับพระราชานิโกรดวย) มนี กั ภูมศิ าสตร ๗,๐๐๐ คน นักธุรกจิ ๙๐๐,๐๐๐ คน มีข้ีเมา๗,๕๐๐,๐๐๐ คน มีคนหลงตนอยู ๓๑๑,๐๐๐,๐๐๐ คน รวมความแลวคอื มีพวกผใู หญอยูดว ยกันประมาณสองโกฏ*ิ เพอื่ ใหค ุณพอจะอนมุ านไดว าขนาดของโลกเปน เทาใด ฉันขอบอกใหค ุณทราบวา กอ นที่จะมีการคดิ ประดษิ ฐไ ฟฟา ขึน้ มาไดน ัน้ คนเราใชกองพันคนจุดโคมตามทวีปท้งั หกถงึ ๔๖๒,๕๑๑ คน เม่ือมองจากทไี่ กลจะไดภาพที่วเิ ศษ การเคล่อื นไหวของกองพนันถ้ี ูกจดั ระเบียบเชนเดยี วกบั จงั หวะการเตนบลั เลตของละครรอ ง เรม่ิ ตนดวยรอบของคนจุดโคมที่นวิ ซีแลนดแ ละออสเตรเลีย เมือ่ คนพวกนีจ้ ดุ โคมของเขาเสร็จแลว เขากเ็ ขานอน ตอ มากเ็ ปน รอบของคนจดุ โคมในเมืองจนี และในไซบีเรยี ทีจ่ ะตองเขา ในวงเตน ราํ และพวกเขาเหลานัน้ กจ็ ะหลบไปยงั หลงัฉาก และก็เวยี นมาถึงรอบของชาวรสุ เซียแลอนิ เดีย และก็รอบของพวกแอฟรกิ าและยโุ รป ถัดมาเปนรอบของพวกอเมรกิ าใต และพวกอเมรกิ าเหนือ และไมม ีวันเลยที่พวกน้จี ะหลงลมื ลําดบั ที่ของใครกอ นหรือหลัง ชา งเปนภาพท่ีนา ดูอะไรเชนนี้ มแี ตเ พยี งคนจดุ ตะเกยี งที่ข้วั โลกเหนือ และเพื่อนของเขาอกี คนท่ขี วั้ โลกใตเ ทา นน้ั ที่ดาํ รงชีวิตอยอู ยางเกียจครานและเฉอ่ื ยชาเนอื่ งดว ยเขาทํางานเพยี งสองคร้งั ตอ ป ๑๗ เม่ือ คนเราอยากอวดฉลาด บางครง้ั เราอาจกลาวเฉไฉไปบางเลก็ นอ ย ฉันเองกอ็ อกจะไมซ อ่ื ตรงนกั เมอ่ื กลา วกับคณุ ถึงเร่อื งจดุ โคม ฉันเกอื บทําใหผูทไี่ มร จู ักโลกของเรามคี วามเขาใจผิดไป ความจริงแลวมนุษยเราตอ งการที่อยบู นพนื้ โลกเพียงนดิ เดยี ว ถาหากมนุษยสองพนั ลานคนมายนืเบียดรวมกนั เขา เหมือนอยา งในเวลามีงานเล้ียง เขาสามารถอยูร วมกนั อยา งสบายในทีจ่ ตั รุ สั สาธารณะ ขนาดกวางยาว ๒๐ x ๒๐ ไมล เราก็อาจจะนํามนุษยชาตไิ ปรวมไวบนเกาะเล็ก ๆ กลางมหาสมุทรแปซฟิ กได * แนละพวกผูใหญจะไมมีวนั เชื่อคุณ เขาคดิ วาจะตอ งการเน้ือที่ใหญโ ตทีเดียว เขาสําคญั ตนวา ยงิ่ ใหญป ระดจุ ดังตนไทร คุณอาจจะแนะนาํใหเขาคดิ คํานวณ เขาชอบคิดพวกตวั เลข มันทาํ ใหเ ขาเปนสุข แตวาอยา ไปเสยี เวลาคณุ ใหกบั เร่ืองเชนนน้ั เลย ไรประโยชนเปลา ๆ คุณเชอื่ ในฉันเถดิ เจาชายนอ ยเมอื่ มาถงึ โลกมนุษย รสู ึกประหลาดในมากทไี่ มเ หน็ใครเลย เขาออกกลัววา จะมาผดิ ท่ี กพ็ อดมี ีวงแหวนสพี ระจนั ทรกระดกุ กระดิกอยกู ลางทราย

35 \"สวัสด\"ี เจา ชายนอยทักสงเดช \"สวัสดี \" งูกลาวตอบ \"ฉนั อยบู นดาวดวงใดนะ?\" เจา ชายนอ ยถาม \"บนมนษุ ยโลก ในทวีปแอฟรกิ า\" งูตอบ \"อา…ไมม ีใครอยูบนโลกน้ีรึ?\" \"ท่ีนี่คอื ทะเลทราย ไมม ใี ครในทะเลทรายหรอก โลกน้กี วา งมากดว ย\" งกู ลาว เจา ชายนอ ยนงั่ ลงบนกอ นหินและมองขน้ึ ไปบนทองฟา \"ฉนั สงสัยวาดาวดวงตา ง ๆ มีแสงสวางก็เพือ่ ทแี่ ตละคนไดคน พบดวงดาวของตนในวันหน่งึ จงดูดวงดาว (โลก) ของฉันซี มนั อยูตรงกับศรี ษะของเราพอดี แตว า มันชางอยูไ กลเสยี นก่ี ระไร….\" \"มันสวยทีเดยี วนะ\" งูกลาวขน้ึ \"แลว เธอมาทน่ี ท่ี าํ ไม\" \"ฉนั มเี รื่องกบั ดอกไมข องฉัน\" เจา ชายนอยตอบ \"ออ \" งูรอ งรบั แลวเขาทงั้ สองกเ็ งยี บงันไป \"คนอยูท ี่ไหน\" เจาชายนอ ยซักตอ \"เราออกจะอยูโดดเดย่ี วในทะเลทราย\" \"แมในหมูคน เรากอ็ ยอู ยา งโดดเดยี่ ว\" งกู ลาว เจา ชายนอ ยมองอยู นาน ในทสี่ ดุ เขากก็ ลา วข้นึ \"เธอเปนสตั วประหลาด ผอมอยา งกับน้วิ มอื \" \"แตวาฉันมีอํานาจกวา นิว้ มอื ของพระราชาเสยี อีก\" งู กลาว เจา ชายนอ ยยิม้ \"เธอมีอาํ นาจไมม ากนกั หรอก เธอไมมแี มแ ตขา….. เธอ ไมส ามารถเดินทางได\" \"ฉันสามารถพาเธอไปไกล กวาเรอื อีกนะ\"งูกลาว แลว เขาก็ พันขอเทา เจา ชายนอ ย ประหน่งึ กาํ ไลทอง \"บคุ คลผทู ี่ฉนั ไดส ัมผสั ฉนั จะคืนเขาแดแมธรณซี ่งึ เขาไดเ กิดขึน้ มา\" เขากลา วอกี \"แตท วา เธอเปน คนบริสทุ ธิ์และเธอมาจากดาวดวงอนื่ ….\" เจา ชายนอ ยมไิ ดต อบวา กระไร \"เธอทําใหฉันเกิดความสงสารเธอ เธอแสนจะออนแอ และมาอยูบนดนิ แดนแหง โขดหิน ฉนั คงเปนประโยชนแกเธอในวันหน่ึง เม่ือเธอเกดิความเสียดายและคดิ ถึงดวงดาวของเธอ ฉันสามารถ….\"

36 \"โอ…ฉนั เขา ใจทเี ดียว แตทาํ ไมเธอถึงชอบพดู เปน ปริศนาเสมอเลา\" \"แตฉ นั ก็ไขทุกปญหาแหละ\" งกู ลาวตอบ และเขาทั้งสองกน็ ง่ิ ไป ๑๘ เจา ชายนอยเดินตัดทะเลทราย และพบเพียงแตด อกไมหน่ึงดอก ดอกไมมีสามกลบี ดอกไมท ่แี สนจะธรรมดาทสี่ ุดดอกหน่งึ \"สวัสด\"ี เจา ชายนอ ยทกั \"สวสั ดจี ะ\" ดอกไมกลา วตอบ \"คนเขาอยทู ไี่ หนกนั จะ?\" เจาชายนอ ยถามอยางสุภาพ ดอกไมเคยเห็นกองคาราวานผานมาคร้ังหนึง่ \"คนนะ รจึ ะ ? ฉันคดิ วามีสักหกหรอื เจด็ คนได ฉนั เคยเหน็ พวกเขาเม่ือสกั หลายปม าแลว แตเ ราไมมวี ันรวู าจะหาพวกเขาไดท ่ใี ด ลมพัดพาพวกเขาไป พวกเขาไมมรี ากซงึ่ คงทําความยุงยากใหพ วกเขามากทเี ดียว\" \"ลากอ นนะ\" เจาชายนอยกลา ว \"จะ ลากอ น\" ดอกไมตอบ

37 ๑๙ เจา ชายนอยปนไปบนภูเขาลกู หน่งึ เขาเคยรจู กั ภเู ขามากอ น คอื ภูเขาไฟสามลูกบนโลกของเขาเทานั้นเอง และเขากเ็ คยใชม ันตางมาน่งั อยูบอ ย ๆ \"มองจากภเู ขาสูงใหญลูกน้ลี ะก็ ฉันคงจะเห็นโลกทัง้ โลกและคนทัง้ หมดดว ย\" เขารําพงึ \"สวัสด\"ี เขากลาวทกั สงเดช \"สวสั ด…ี สวัสด…ี สวสั ด\"ีเสียงสะทอ นตอบ \"คุณคอื ใคร\" เจา ชายนอ ยถาม \"คณุ คือใคร…คุณคอืใคร…คุณคือใคร\" เสยี งกอ งสะทอนตอบ \"จงเปน เพื่อนฉันเถิด ฉนัอยคู นเดียว\" \"ฉนั อยคู นเดยี ว…ฉนั อยูคนเดยี ว…ฉันอยคู นเดียว\" เสียงสะทอ นตอบ ดวงดาวอะไรประหลาดเชน นี้ เขาคิด มนั ชา งแสนจะแหงแลงแหลมคมและเคม็ และพวกมนุษยม กั จะขาดจินตนาการ เขาไดแตพดู ตามสง่ิท่ีคนอ่นื พูดใหเ ขาฟง…ท่ีโลกของฉนั มดี อกไมอยดู อกหน่งึ เขาเปน ฝายพูดขน้ึ กอนเสมอ…๒๐

38 แต ในท่ีสดุ หลังจากท่ีเจาชายนอยไดเดนิ ฝา ทะเลทราย หนิ ผาและหมิ ะมาแลว เขาก็พบทางสายหนึง่ และทางทุกทางกจ็ ะนําไปยังมนษุ ย \"สวัสด\"ี เขากลา วทกั บรรดาดอกกหุ ลาบในสวนหน่ึง \"สวสั ด\"ี ดอกกุหลาบกลาวตอบ เจา ชายนอยมองดกู ุหลาบเหลา นน้ั มันชา งเหมือนกับดอกไมของเขา \"คุณคือใคร\" เขาถามดอกไมเ หลา น้ันอยางประหลาดใจ \"พวกเราคอื ดอกกุหลาบ\" อา…เจา ชายนอยพมึ พาํ และเขาก็รสู ึกไมส บายใจ ดอกไมของเขาเคยเลา ใหฟ ง วาเธอเปน ดอกไมดอกเดียวทพี่ ันธุของเธอมีอยูในจกั รวาล และเดย๋ี วน้เี ขามาพบดอกไมช นดิ เดยี วกนั ตงั้ หาพนัตน ในสวนเพียงสวนเดยี วเทานั้น เจา หลอนคงหัวเสียทีเดียว เจา ชายนอยรําพงึ ถาเธอมาเห็นเขา …เธอคงกระแอมไอเสียยกใหญ และคงทําทา จะตายเอาทีเดียวเพ่อื หนหี นา ใหพ น ความอาย และฉนั ก็คงจะตองทําเปน ประคบประหงมเธอ เพราะวา ถา มเิ ชน น้นั เธอกค็ งจะปลอ ยตัวใหตายไปจรงิ ๆ เพื่อที่จะทาํ ใหฉ ันรูส ึกสาํ นึกตัว และแลวเขาก็รําพงึ ตอ \"ฉนั เขาใจเอาวา ฉันนร้ี า่ํ รวยเพียงเพราะเปน เจา ของดอกไมดอกเดียวในโลก และอันทีจ่ รงิ ฉันมีเพยี งดอกกุหลาบธรรมดาเพียงดอกหน่งึเทานั้น กบั ภเู ขาไฟอีกสามลูกซ่ึงสูงเพยี งหัวเขา ของฉนั และภูเขาไฟลูกหนง่ึดูเหมอื นจะดับตลอดกาล กเ็ ทา นนั้ เองซงึ่ มันไมไ ดทาํ ใหฉ ันกลายเปน เจาชาย

39ท่สี าํ คัญใหญโ ตอะไรเลย…\" เขาเหยยี ดกายนอนบนพนื้ หญา แลว รํ่าไห ๒๑ ใน ตอนน้ีเองที่เจา สนุ ัขปาในทะเลทรายปรากฏตวั \"สวสั ด\"ี สุนัขปาทัก \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอ ยทกั ตอบอยา งสภุ าพ พลางหนั ไปมองแตไมเ ห็นอะไรเลย \"ฉันอยูท ี่น่ี\" เสยี งหน่ึงกลาวใตต น แอปเปล …. \"เธอคือใคร?\" เจา ชายนอยถาม \"เธอสวยจัง…\" \"ฉนั คือสุนขั ปา \" \"มาเลน กับฉันซิ\" เจา ชายนอยชกั ชวน \"ฉันกําลงั เศราใจมาก…\" \"ฉนั เลนกับเธอไมไดหรอก ฉันยงั ไมถกู ทาํ ใหเ ชื่อง\" สุนขั ปาตอบ \"อา…ขอโทษ\" เจา ชายนอ ยพดู แตห ลังจากคดิ ตริตรองอยคู รูใหญ เขากก็ ลา วตอไปวา \"ทําใหเช่อื งหมายความวา กระไรนะ?\" \"เธอไมใชคนท่นี ่ี เธอหาอะไรหรือ?\" เขาถาม \"ฉนั หาพวกคน\" เจาชายนอ ยตอบ \"ทําใหเ ชื่องแปลวา อะไรนะ?\" \"พวกคนนะรึ\" สุนัขปากลา ว \"เขามีปนและเขาลา สตั ว นารําคาญจะตาย พวกเขาเลีย้ งไกด วย กม็ ดี ีเพยี งอยา งเดยี วน่ีแหละ เธอกําลงั หาไกร ึเปลา ?\" \"เปลา ฉนั กําลังหาเพอ่ื น ทาํ ใหเ ชือ่ งแปลวาอะไร?\"

40 \"เปน ส่ิงซงึ่ มักถูกลืม\" สนุ ขั ปากลา ว \"มนั คือการสรางความสมั พันธ\" \"ความสัมพันธ ?\" \"แนนอน\"สนุ ขั ปากลา ว \"สําหรบั ฉันเธอเปน เพยี งเด็กผูช ายเล็ก ๆ คนหนึ่งซ่งึเหมอื น ๆ กบั เดก็ ชายคนอ่ืน ๆ อกี หมื่นคน ฉันไมตอ งการเธอ และเธอก็ไมตอ งการฉันเชน เดยี วกัน ฉันกเ็ ปน เพยี งสนุ ขั ปาธรรมดา ๆ ตัวหนง่ึเหมอื นสนุ ขั ปาอื่น ๆ หมนื่ ตวั แตทวา ถา เม่ือใดเธอคุนเคยใกลช ดิ กบั ฉันเมอื่ นนั้ เราก็ตา งตอ งการซ่ึงกันและกัน เธอก็จะเปนเด็กคนเดียวในโลกสําหรบั ฉัน และฉันกจ็ ะเปนสุนขั ปา ตัวเดยี วในโลกสาํ หรับเธอดว ย…\" \"ฉนั เร่มิ จะเขาใจละ\" เจาชายนอยกลาว \"มีดอกไมอ ยูด อกหนึ่ง… ฉนั คิดวาเธอไดส รางความสัมพนั ธ กบั ฉัน…\" \"ก็อาจเปนไปได เราอาจ มองดโู ลกไดต าง ๆ กันไป\" \"โอ…ไมใ ชบนโลกน้ี หรอก\" เจา ชายนอยตอบ สุนขั ปา มี ทา ทแี ยบยล \"บนดาวดวงอน่ื รึ?\" \"ใช\" \"มนี ักลา สตั วไ หมบนดาว ดวงนัน้ ?\" \"ไมมี\" \"ไมม อี ะไรที่ดพี รอมเลย\" สนุ ขั ปาถอนใจแตเ ขากย็ ังยอ นมาความคดิ เดมิ \"ชวี ติ ของฉันแสนจะนา เบอื่ หนาย ฉันลาไก มนษุ ยก ต็ ามลาฉนัอีกที ไกทุก ๆ ตวั กเ็ หมอื น ๆ กนั หมด และมนุษยทกุ คนก็เหมือน ๆ กันอกี ฉนัออกจะเบือ่ ๆ อยู แตว า ถา เธอทาํ ใหฉนั เชือ่ ง ชวี ติ ของฉันก็จะสดใสขนึ้ ฉันจะเรียนรูจกั ฝเ ทา ซ่งึ ผิดจากเสยี งอน่ื ท้ังสิน้ เสียงฝเ ทา อนื่ จะทําใหฉันหลบหนีไปใตดนิ แตฝ เ ทา ของเธอจะเรยี กฉันใหออกมาจากโพรงดินเชนเดยี วกบั เสียงดนตรี และดูนน่ั ซิ เธอเหน็ ไหม ท่นี ั่นทุงนาขา วสาลี ฉันไมกนิ ขนมปงหรอก ขา วสาลหี ามีประโยชนต อ ฉนั ไม นาขา วสาลีจงึ มไิ ดท าํ ใหฉนัหวนระลกึ ถงึ สิ่งใดเลย และน่นั กเ็ ปน ส่ิงท่ีนา เศรา แตเธอกม็ ีผมสที องฉะน้ันถาเธอจะกอ ความสัมพนั ธข องเราทงั้ สอง กจ็ ะเปนส่งิ มหัศจรรยย่งิ ขา วสาลสี ีเหลอื งอรา มทําใหน ึกถงึ เธอ และฉันชอบฟงเสียงลมพัด

41ตนขา ว…\" สุนขั ปา น่ิงไปและมองดูเจาชายนอยเปน เวลานาน \"ไดโ ปรดเถิด…จงทาํ ใหฉนั เชือ่ ง\" เขากลา ว \"ฉนั อยากจะทาํ เชน นัน้ \" เจาชายนอยตอบ \"แตฉันไมม ีเวลามากฉนั มเี พ่อื นมากมายทจ่ี ะตองไปคน หา และส่งิ ตาง ๆ มากมายทจี่ ะตอ งเรียนรูอกี \" \"เราจะรูจักแตละสิ่งซ่ึงเรามคี วามสัมพันธด ว ยเทาน้ัน\" สนุ ขัปากลา ว \"มนษุ ยเ ขาไมม ีเวลาทีจ่ ะรจู ักสิ่งไดทงั้ สิ้น เขาซือ้ ของสาํ เรจ็ รูปจากพอคา แตเ นื่องจากพอ คาขายเพ่ือนยังไมม ปี รากฏ มนุษยจงึ ยังไมม ีเพอ่ื น ถาเธอตองการเพ่อื น เธอจึงหดั ใหฉ นั เชื่องซ…ิ \" \"ตองทําอยา งไรเลา\" เจาชายนอยถาม \"เธอจะตองมีความอดทน\" สุนขั ปาตอบ \"เธอจะตองนัง่ หา งจากฉันหนอ ยในตอนแรก อยางน้นั แหละ นัง่ บนหญา ฉันจะชายตามองดูเธอ และเธอกอ็ ยาพดู อะไรเลยนะ เพราะ ภาษาคือท่มี าของความเขาใจผิด แลวเธอก็เขยิบเขามาใกล ๆ ฉนั มากข้ึนทุกวัน\" วันรุง ขน้ึ เจา ชายนอ ยกก็ ลับมาอีก \"เธอควรจะมาในเวลาเดียวกนั เสมอ\" สนุ ัขปา กลา ว \"เปนตน วาถาเธอเคยมาตอนบา ยสีโ่ มง ประมาณสกั บา ยสามโมงฉนั กเ็ ร่มิ เปนสุขแลว ยง่ิเวลาลวงไปฉนั ก็เปนสขุ มากขึน้ พอส่ีโมงฉันกจ็ ะรูส ึกตืน่ เตน และกระวนกระวาย ฉนั จะรจู ักคณุ คา ของความสขุ ….แตถ า เธอมาไมเปน เวลา ฉนั จะไมม ีวันรวู าเมือ่ ไรฉนั ควรจะเตรยี มใจของฉนั ไว…พธิ รี ตี องก็เปน สิ่งจําเปนเชนกัน\" \"พิธีรตี องอะไร?\" เจา ชายนอ ยถาม \"คอื สงิ่ ท่ีเรามกั จะลืมเสยี เชนเดียวกนั \" สุนัขปากลา ว\"มันเปน สิ่งซงึ่ ทาํ ใหว นั หนง่ึ มีความหมายตางจากวันอนื่ ๆ เวลาหน่งึ มีความหมายเปนพเิ ศษจากเวลาอืน่ ๆ เปน ตนวา พวกนายพรานกม็ พี ิธรี ีตอง เขาจะเตนรําในวนั พฤหสั กับพวกสาว ๆ ในหมบู าน ดังน้นั วันพฤหัสจงึ เปนวันที่พิเศษที่สดุฉนั จะพาไปเทยี่ วเลน จนถึงไรองุน แตถ า หากพวกนายพรานเตน ราํ ไมเ ปนเวลา ทุกวนั กเ็ หมอื นกนั หมด ฉันกจ็ ะไมมีวนั หยดุ พักผอนเลย\"

42 ดว ยประการฉะน้ี เจา ชายนอยก็ไดห ัดสนุ ัขปาจนเชอ่ื ง และเม่ือเวลาจากกนั ใกลเขามา \"อา…ฉันจะรอ งไห\" สุนขั ปากลาว \"เปนความผิดของฉนั นะ เองฉันไมอยากทําใหเ ธอไมสบายใจ แตเ ธอเองอยากใหฉันหดั ใหเชือ่ ง\" \"ใชแ ลว \"สนุ ัขปากลา ว \"แตแ ลว เธอกลับจะรอ งไห\"เจา ชายนอ ยตงิ \"แนละ\" \"ถาเปนเชนนั้นเธอก็ไมไ ดอะไรเลย\" \"ฉนั ไดซ ิ\" สนุ ัขปากลา ว \"ก็สีของขา วสาลไี งละ\" แลวเขากลา วตอไปวา \"จงกลบั ไปดูกหุ ลาบเหลานั้น เธอจะเขา ใจในท่สี ดุ วา ดอกกุหลาบของเธอมอี ยดู อกเดยี วในโลก แลวเธอกลับมาราํ่ ลาฉนั ฉนั จะบอกความลบัอยา งหนงึ่ เพ่ือเปนของขวัญแกเธอ\" เจาชายนอ ยกลบั ไปดหู มกู ุหลาบ \"เธอชางไมเ หมอื นดอกกหุ ลาบของฉนั เลย เธอยังไมม ีความหมาย เพราะไมมใี ครมาสรางความสัมพันธก บั เธอ และเธอยังไมเปน ของใคร เธอเปนเหมือนสุนัขปา ของฉันในตอนแรก ซึ่งเหมือน ๆกบั สุนขั ปาอนื่ ๆ หมนื่ ตัว แตฉ ันเปนเพ่ือนกบั เขา เขาจงึ กลายเปนสนุ ขัปา ตวั เดียวในโลกสาํ หรับฉนั \" ฝายหมูกุหลาบดรู ูสกึ อึดอดั ใจ \"เธอสวยอยหู รอก แตเธอไมม ีความหมายเลย\" เจา ชายนอยกลา วสืบไปกับหมูดอกกุหลาบน้นั \"ไมม ีใครยอมตายเพือ่ เธอหรอก แตสําหรบั ดอกกุหลาบของฉัน แนละ คนผา นไปมาตามธรรมดาก็คิดวา ดอกกุหลาบนั้น เหมอื น ๆ กับพวกเธอ แตว า ดอกกหุ ลาบ

43ดอกเดียวนน้ั มคี วามสําคัญกวาเธอทง้ั หมด เพราะเปน ดอกกุหลาบซึ่งฉันไดรดน้าํ เพราะวาฉันไดถ นอมไวใ นฝาครอบ และเพราะวาเปน ดอกกหุ ลาบของฉัน ฉันจงึ ไดห าฉากมาบังลม ฉนั ไดฆ าตวั หนอน (ยกเวนบางตัวซ่ึงฉนั ปลอยใหเ ปน ผเี สื้อ) ฉันจงึ ทนฟงเขาบน ฟงเขาโออวดแมก ระทัง่ ฟง เขาน่งิ เงียบ ท้งั นี้ทง้ั นนั้ เปนเพราะวา เปนดอกกหุ ลาบของฉัน\" แลว เขากลับมาหาสุนขั ปา \"ลากอนนะ\" เขากลาว \"ลากอ น\" สนุ ขั ปา ตอบ \"นคี่ ือความลบั ของฉันมันแสนจะธรรมดาเราจะมองเหน็ แจมชัดดว ยหวั ใจเทา นัน้ ส่ิงสาํ คญั นน้ั ไมอ าจเหน็ ไดดวยดวงตา \" \"สิ่งสาํ คญั ไมอ าจเห็นไดดวยดวงตา\" เจา ชายนอยพดู ตามเพื่อเปนการเตอื นความทรงจํา \"เวลาทเ่ี ธอเสียไปใหก บั ดอกกหุ ลาบของเธอ ทาํ ใหดอกกหุ ลาบนนั้ มีคามากขน้ึ \" \"เวลาทฉ่ี นั เสยี ไปกบั ดอกกุหลาบของฉนั ….\" เจาชายนอ ยวาตามเพ่ือจดจําไว \"มนุษยลืมความจริงขอ น้ี \"สนุ ัขปา กลา ว \"แตเธอตองไมลืมมนัเธอจะตอ งรับผดิ ชอบตอ ทุกสง่ิ ท่เี ธอมคี วามสมั พนั ธดว ย เธอตอ งรบั ผิดชอบดอกกุหลาบของเธอ….\" \"ฉันตองรับผิดชอบตอ ดอกกุหลาบของฉัน…..\" เจาชายนอยกลาวซํา้ เพ่อื ใหหวนระลกึ ได ๒๒ \" สวัสดี \" เจาชายนอ ยกลา วทัก \"สวัสด\"ี พนกั งานเปลย่ี นเข็มรถไฟทกั ตอบ \"เธอทําอะไรอยูทีน่ ?ี่ \" เจาชายนอยถาม \"ฉนั แบงนักเดินทาง แบงออกเปนกองละพันคน\" พนักงานเปลย่ี นเขม็ รถไฟตอบ \"ฉันสง รถไฟซง่ึ บรรทกุ คนเดินทางไปทางขวาบา ง ทางซา ยบา ง\" และรถเรว็ ขบวนหนง่ึ เปดไฟสวางจา สง เสยี งกกึ กอ งเหมอื นฟารองมา ทาํ ใหห อ งเคร่อื งเปลยี่ นเข็มรถไฟส่ันสะเทือนไป \"ทา ทางรีบรอนกนั จริง เขากําลงั ตามหาอะไรรึ?\" เจาชายนอยถาม \"คนขับหัวจกั รรถเองกไ็ มทราบเหมือนกนั \" พนกั งานเปลีย่ นเขม็รถไฟตอบ รถเร็วเปด ไฟจาขบวนที่สองก็คาํ รามกึกกอ งมาจากทางทศิ ตรง

44ขาม \"เขากลบั มาแลว รึน่ี ?\" เจาชายนอยถาม \"ไมใชค ันเดียวกันหรอก เปน ขบวนแลกเปลยี่ น \" \"เขาไมพ อใจทที่ ่เี ขาอยูรึ\" \"คนเราไมเ คยพอใจในที่ท่ตี นอยูเลย\" พนักงานตอบ แลว รถเรว็ ขบวนทส่ี ามไฟเปด จาก็สง เสียงแบบฟา รอ งมา \"เขาคงกําลังตามนกั เดนิ ทางกลุมแรกกระมัง?\" เจา ชายนอยถาม \"เขาไมไดต ามอะไรทัง้ สน้ิ พวกเขานอนหลับอยใู นน้ัน หรือไมก็นั่งหาว พวกเดก็ ๆ เทา น้ันท่ีแนบหนา กบั กระจก\" \"พวกเดก็ ๆ เทาน้นั ท่รี วู า ตนเองตอ งการอะไร\" เจาชายนอ ยกลา ว \"เขาเสียเวลาใหก บั การคนหาตุกตาผา และตุก ตานั้นมีความสาํ คญั มาก และถา ใครมาเอามนั ไปจากเขา เขาก็จะรองไห… .\" \"พวกเขาชา งโชคดีจรงิ นะ\" พนักงานเปล่ยี นเขม็ รถไฟกลาว ๒๓ \" สวัสดี \" เจาชายนอ ยทัก \"สวัสด\"ี พอ คาทักตอบ พอ คาคนนี้ขายยาเมด็ สําเร็จทีแ่ กกระหายน้าํ เราจะตอ งกนิ มนัอาทติ ยละเมด็ และเราก็จะไมอยากด่ืมเลย \"ทําไมเธอจึงขายของน?้ี \" เจา ชายนอยถาม \"เพราะมนั ประหยัดเวลาไดมากทีเดยี ว\" พอคา ตอบ \"ผูชํานาญไดคาํ นวณดแู ลว เราสามารถออมเวลาไดต ัง้ หา สิบสามนาทีตอ สัปดาห\" \"แลวเขาใชเ วลาหา สิบสามนาทที าํ อะไรกนั \" \"เขาก็ทาํ ส่ิงซง่ึ เขาอยาก…\" \"ถา หากตัวฉนั มีเวลาหาสบิ สามนาทีน้นั ฉันจะคอ ย ๆ เดนิ ไปสูธารนํา้ …..\" เจาชายนอ ยรําพงึ กบั ตวั เอง

45 ๒๔ เรา อยูกนั ในทะเลทรายตั้งแตเครื่องยนตฉันเสียมาเขาวันที่แปดแลว และฉนั กไ็ ดฟง เรือ่ งราวของพอคา ขายยาเม็ดแกก ระหายนาํ้ พลางดม่ื นํ้าหยดสดุ ทายทีฉ่ นํ มอี ยู \"อา…ความหลงั ของเธอชา งงดงามอะไรเชน น้ัน\" ฉันกลาวกบัเจาชายนอ ย แตวา ฉันยังไมไ ดซ อ มเคร่อื งบินของฉันเลย ฉนั ไมมีอะไรจะดมื่อีกแลว และฉันคงจะเปน สุขมากทีเดยี ว ถาหากวา ฉันสามารถคอ ย ๆ เดินไปสธู ารน้ําได……….. \"เพื่อนสนุ ขั ปาของฉนั \" เขากลาวขึน้ \"เด็กนอยเอยมนั ไมเกย่ี วกับสนุ ขั ปา แลว\" \"ทาํ ไมละ\" \"เพราะวาเรากาํ ลงั จะตายดว ยความกระหายนา้ํ \" เขาไมเขาใจเหตุผลของฉนั เลย เขาจงึ ตอบวา \"การมเี พอ่ื นเปนสิ่งทด่ี ีนะ ถงึ แมวาเราจะตายก็ตาม ฉนั ดีใจมากทีม่ ีเพื่อนอยางสนุ ขั ปา…\" 'เขามิไดเ หน็ อันตรายนนั้ เขาไมเคยหวิ หรือกระหาย แสงแดดเพยี งเล็กนอยก็พอเพียงแลว สําหรบั เขา' ฉนั ราํ พึง แตเขามองดูฉนั และตอบความคิดของฉันวา \"ฉนั กระหายน้ําเหมอื นกัน….ไปหาบอ นาํ้ กนั เถดิ \" ฉนั มีทีทาเหนด็ เหนือ่ ย ดูออกจะเหลวไหลอยทู เี่ ท่ียวเลาะหาหนองน้าํ ตามบญุ ตามกรรมในทะเลทรายกวา งใหญไพศาล แตกระนน้ั เราก็ออกเดินกัน เราเดนิ ไปเงียบ ๆ โดยมิไดพูดจากัน นานนบั ชวั่ โมงกระท่งั มดืดวงดาวเร่ิมสองแสงระยิบระยบั ฉนั มองเหน็ ดาวดวงเหลา น้ันเหมอื นอยใู นความฝน เนื่องดวยฉันออกจะมไี ขข น้ึ เลก็ นอ ย เพราะความกระหายนํ้า คาํ พดูของเจา ชายนอยกย็ งั คงกองอยใู นความคิดของฉนั \"เธอหวิ น้าํ เหมือนกนั ร\"ึ ฉนั ถามเขา แตเขามไิ ดตอบคาํ ถามของฉัน เขากลา วแตเพยี งวา \"นาํ้ อาจจะดเี หมือนกันสาํ หรับหัวใจ….\" ฉันไมเ ขาใจคาํ ตอบของเขา แตฉ นั ก็นิ่ง…ฉันทราบดวี าไมควรซกั ถามเขาตอ เขากําลังเหนอื่ ย เขานั่งลง ฉันเองนัง่ ลงขาง ๆ เขา และหลังจากเงยี บอยูค รใู หญ เขากก็ ลา วขน้ึ วา \"ดวงดาวชา งสวยจรงิ นะ ทัง้ นเี้ พราะดอกไมเพียงดอกเดยี วซึ่งเรามองไมเห็น \" ฉนั ตอบวา \"แนนอน\" และฉนั มองดรู ิ้วทรายภายใตแสงจันทร โดยมิไดกลา วสิง่ ใด \"ทะเลทรายก็งามเชน กัน\" เขากลา วเสรมิ …. และก็เปนความจรงิ ฉนั เคยรักทะเลทรายเสมอมา เราพากันนัง่บนเนินทราย เรามองไมเห็นอะไรเลย

46 อยา งไรกต็ าม บางสิง่ บางอยา งสอ งแสงอยทู า มกลางความเงยี บ…….. \"สง่ิ ทท่ี ําใหท ะเลทรายสวยงามกอ็ ยตู รงท่ีวามนั ซอ นบอ นาํ้ไวท่ใี ดที่หนง่ึ …\" ฉนั รสู ึกประหลาดใจทเี่ ขาเขาใจไดใ นทนั ทถี งึ สง่ิ ลึกลับซงึ่ แอบแฝงเปนประกายอยูใ นเม็ดทราย สมัยเมอื่ ฉนั ยังเปนเดก็ ชายเล็ก ๆ ฉนั อาศยัอยูในบานโบราณ และมเี ร่ืองเลากนั วา มีสมบัติซอ นฝง ดินในบริเวณนน้ั แนละยังไมเคยมใี ครหามนั พบหรือแมแตจ ะไปคนหามนั แตว ามนั ทําใหบา นหลงัน้ันมแี ตมนตเสนห  บา นของฉันหลังนี้ไดซอ นความลับไวในสว นลกึ ของหวั ใจมนั ………. \"ใชแ ลว\" ฉนั กลาวกับเจาชายนอ ย \"ไมวามนั จะเปนเรื่องบา น เรื่องดวงดาว หรอื เรอื่ งทะเลทราย สง่ิซ่งึ ทําใหง ดงามนั้นมองไมเห็นหรอก ! \" \"ฉนั ดีใจที่เธอมคี วามเห็นลงรอยกบั สุนัขปา ของฉัน\" เจาชายนอยกลาว เน่อื งจากเจา ชายนอ ยนอนหลับ ฉนั จึงอมุ เขาแลวเดนิ ตอไป ฉันรสู ึกตื่นเตน ฉนั มคี วามรสู กึ เสมอื นกาํ ลังประคองสมบตั ลิ าํ้ คา ทบี่ อบบาง ฉันมีความรสู กึ กระทั่งวาไมม ีสง่ิ ใดอกี แลว ในโลกที่จะบอบบางไปกวาน้ี จากแสงจนั ทรฉ นั มองดหู นาผากซดี ตาปด สนทิ ปอยผมซงึ่ ปลิวไสวตามลม ฉนั ราํ พงึกับตนเองวา สงิ่ ซ่งึ ฉันมองเหน็ นั้นเปนเพยี งเปลอื กนอกเทาน้ัน ส่ิงสําคญั กวาน้ันหาไดม องเห็นไม…… ริมฝปากของเจาชายนอยเผยอเปด ประหนึ่งจะย้มิ ฉนั ราํ พงึตอ ไปวา \"สาํ หรบั เจาชายนอ ยสิ่งซ่ึงจับใจฉันยิ่งคือความซ่อื ตรงทีเ่ ขามีตอ ดอกไม คือภาพดอกกหุ ลาบดอกหนง่ึ ซง่ึ สอ งแสงเจิดจา ในตัวเขา ดจุ เปลวไฟในตะเกียง แมใ นยามท่เี ขาหลบั อย…ู .\" และฉันคิดวาเขาคงจะยิ่งบอบบางยง่ิ กวา น้ี เชน เดียวกับทต่ี องปองระวงั ตะเกยี งเพยี งเพราะลมวูบเดยี วก็ทาํ ใหมันดับได…………. และขณะทเี่ ดนิ ไปเชนนั้น ฉนั กพ็ บบอ นํา้ ตอนรงุ สาง ๒๕ \" พวก คนท่ีเขา ไปอัดแนนในรถดว นโดยท่ีเขาไมทราบวาเขาตอ งการอะไร ดังนั้นเขาจึงวนุ วายและหมุนไปมาเปนวงกลม…\" และเขาก็กลา วเสรมิ วา \"ไมจําเปน ตองยุงยากเลย\" บอน้าํ ซึ่งเราเดินไปถงึ ไมเหมือนกบั บออน่ื ๆ ในทะเลทรายสะฮารา ซึ่งตามธรรมดาจะเปนรลู กึ ลงไปในทราย บอ นเ้ี หมอื นกับบอน้าํ ตาม

47หมูบาน แตท วาไมมหี มูบา นในแถบนน้ั และฉันคิดวา ฉนั คงฝนไป \"แปลกดี\" ฉนั กลา วกับเจาชายนอ ย \"ทกุ ส่งิ มนั มพี รอม มีทง้ั ลูกรอก ถงั น้ําและเชอื ก\" เขาหัวเราะ จับเชอื ก และเลน ลกู รอก ลูกรอกสงเสยี งครวญครางเหมือนกงั หันเกา ๆ เม่ือเวลาลมนอนหลบั ไปนาน ๆ \"เธอไดย นิ ไหม\" เจาชายนอ ยกลาว \"เราปลุกบอน้ํานแี้ ละมนั รอ งเพลง…..\" ฉนั ไมอ ยากใหเขาออกแรงมากเกินไป \"ปลอ ยใหฉนั ทาํ เถอะ\"ฉันบอกเขา \"มนั หนักเกนิ กําลังเธอ\" ฉันคอ ย ๆ สาวถงั นาํ้มาจนถึงขอบบอ ฉนั จัดมันวางไวอยา งเดน เสียงลูกรอกกลิง้ เปนเพลงยังคงกอ งในหูของฉนั และในนาํ้ ซ่ึงยงั เปน ระลอกอยูนั้น ฉันมองเหน็ ดวงอาทิตยสั่นพล้ิวอยู \"ฉนั อยากดมื่ น้ํานนั่ \"เจาชายนอ ยกลาว \"ขอฉนั ด่ืม…..\" และฉนั จงึ เขาใจในสิง่ ที่เขาตามหา…… ฉนั ยกถงั น้ําขึ้นจรดริมฝปากของเขา เขาด่มื นัยนต าหลบั พรม้ิ มนั ชา งหวานช่นื เหมือนงานฉลอง นํ้านชี้ า งแตกตางจากอาหารชนดิ อืน่ มันเกิดขน้ึ จากการไปใตด วงดาว จากเสยี งเพลงของลกู รอกและจากกาํ ลังแขนของฉนั มันดเี หมาะสาํ หรับหวั ใจเชนเดียวกับของขวัญ สมยั เมือ่ ฉันเปนเด็กเล็ก ๆ แสงสวา งทตี่ นครสิ ตมาสนั้นดมู คี วามหมายและคุณคา ย่ิงข้ึน \"คนในโลกของเธอปลูกกุหลาบตง้ั หา พนั ตนในสวนเดยี ว และเขายงั ไมพ บส่ิงทีเ่ ขาตอ งการ……\" \"เขาไมพบมันหรอก\" ฉนั ตอบ \"และอยา งไรกต็ าม ส่ิงทเ่ี ขาคนหานนั้ อาจจะหาพบไดในดอกกุหลาบดอกเดียว หรือในนํ้าเพยี งเล็กนอ ย…….\" \"แนน อน\" ฉนั ตอบ และเจา ชายนอ ยกลาวเสรมิ วา \"แตตาของคนเราบอด สง่ิ นัน้ ตอ งหาดวยหัวใจ ฉนั ไดดม่ื ฉันหายใจเต็มท่ีในยามรุง อรุณ ทรายมสี นี ้ําผึ้ง ฉนั มีความสุขท่ีมันเปน สีน้าํ ผง้ึทาํ ไมฉันจะตองเปน ทกุ ข…….\"

48 \"เธอตองรักษาสญั ญา\" เจา ชายนอ ยกลา วกบั ฉนั หลังจากที่เขากลับลงน่ังขางฉนั อกี ครงั้ \"สญั ญาเรอื่ งอะไร\" \"เธอรดู ี…ปลอกปากสาํ หรบั แกะของฉันอยางไรเลา…ฉนั ตอ งรบั ผิดชอบดอกไมนั่น\" ฉันจงึ ลว งภาพรา งออกจากกระเปา เจาชายนอ ยเห็นเขา กลา วพลางหวั เราะ \"ตน ไทรของเธอดเู หมอื นหัวกะหลํา่ ปล…ี .\" \"โอ\" ฉนั ออกแสนจะภาคภมู ิใจในตนไทรน้นั \"สนุ ขั ปาของเธอ….หขู องเขา…มันดเู หมือนเขาสัตว… และมนัยาวเกินไปดวย\" และเขาก็หวั เราะอีก \"เธอไมย ตุ ิธรรม เดก็ นอย ฉันรูจกั วาดรูปงูมองจากขางนอก และรูปงูชนดิ มองเหน็ ดา นในไดเทานน้ั \" \"โอ……ใชไ ดแ หละ\" เขากลาว\"เดก็ ๆ เขา ใจดี\" \"เธอมโี ครงการซึ่งฉันยังไมร รู …ึ .\" แตเ ขาไมต อบ เขากลา ววา \"เธอรูด ี เร่อื งที่ฉนั ตกลงมาบนโลก…พรงุ นีก้ ็จะเปน วนัครบรอบ…..\" หลงั จากเงยี บไปครใู หญเ ขาก็กลา ววา \"ฉันตกลงมาใกล ๆ นี่แหละ…..\" และเขาหนา แดง ฉันรสู กึ ใจคอหดหูอยางประหลาดอีกคร้งั หนึง่ โดยไมเ ขาใจตนเองวาทาํ ไมรูส กึ เชนนั้น อยา งไรกต็ ามคําถามหนึง่ ไดผ ดุ ขึ้นในความคดิ ฉัน \"ถา เชนน้ัน เชา วนั ทฉ่ี ันรูจกั กับเธอกม็ ิใชโดยบงั เอิญนะซิ เม่ือแปดวันกอ น ตอนท่เี ธอเดินเท่ยี วคนเดียวอยใู นดินแดนซ่งึ แสนไกลจากผูคนเธอกลับมาหาจุดทเี่ ธอตกลงมาใชไหม?\" เจา ชายนอยหนา แดงอีก และกลาวเสริมอยางลงั เลวา \"อาจจะเปนเพราะวา ถึงวนั ครบรอบกระมงั ….\" เจาชายนอ ยหนา แดงอีก เขาไมเคยตอบคาํ ถามใดเลย แตเ ม่อืคนเราหนา แดง กห็ มายความวาใช มิใชหรอื \"อา ฉนั เกรงวา …..\" ฉนั กลาวเสริมกับเขา แตเขาตอบฉนั วา \"เธอตอ งทาํ งานละ เธอตองกลับไปหาเคร่อื งจกั รของเธอ ฉันรอเธออยูท่ีนี่ พรงุ นเี้ ยน็ คอยกลับมาใหม….\"ข้ึน….. แตฉนั ไมแ นใจ ฉันยงั จําเรื่องสุนัขปาได เราเสย่ี งตอ การรอ งไหเมื่อเราปลอ ยตวั ใหสรางความสมั พนั ธ

49 ๒๖ ใกล ๆ กับบอนํา้ มีกาํ แพงหนิ เกา ๆ เมือ่ ฉนั เดนิ กลบั จากงานของฉันในตอนเยน็ วันรุงขึน้ ฉันสงั เกตเหน็ เจา ชายนอ ยของฉนั แตไกล เขานัง่หอยเทาอยบู นกําแพงนั้น และฉนั ไดยนิ เขากลาววา \"เธอจําไมไ ด ร\"ึ เขากลาว \"ไมใ ชต รง นี้ทีเดยี วนักหรอก\" มอี กี เสียงหน่ึง ตอบเขาอยา งแนน อน เพราะเขายนื ยนั วา \"ใชแ น วันนี้ แหละ เพียงแตว า ไมใ ช ตรงนเี้ ทา น้ัน….\" ฉนั เดนิ ตรง ไปยงั กําแพง ฉนั มอง ไมเ ห็นหรือแมแตได ยินเสยี งใครเลย อยา งไรกต็ ามเจาชาย ตอบอีกวา \"แนนอน เธอคงจะเหน็ วา รอยเทาฉนั เร่มิ ที่ ตรงไหนบนพนื้ ทราย เธอกเ็ พยี งแตร อฉนั หนอย ฉนั จะไปหายงั ท่ี นน่ั ในคืนน\"้ี ฉันอยหู า งจากกําแพงประมาณ ๒๐ เมตรได และฉันก็ยงั มองไมเห็นอะไรเลยอยเู ชนเดิม เจาชายนอ ยกย็ ังคงกลาวสบื ไป หลังจากเงียบไปสักครวู า \"เธอมีพษิ ดีใชไ หม ? เธอแนใ จวา จะไมทําใหฉนั เจ็บปวดนาน ๆนะ\" ฉันหยุดยืนน่ิงงันใจเสียวสะทาน ฉนั ยงั ไมเขา ใจ \"ตอนนี้ไปเสียกอ น\" เขากลา ว \"ฉนั อยากจะลงละ\" ดงั น้ันฉันจงึ ลดสายตามองท่เี ชิงกาํ แพง แลวฉันก็กระโดด เจา งสู ี

50เหลอื งซึ่งสามารถฆา คณุ ใหตายไดภายในสามสบิ วนิ าที ขดชูคออยูต รงนั้นใตเจา ชายนอย ฉันรีบวงิ่ เขาไปพลางควา หาปนพกในกระเปา ในเมอื่ ฉนั ทําเสียงดังเชนน้ันเจางกู ็คอ ยลดตวั ลงหายไปในทราย เหมอื นสายนาํ้ พทุ ่ีแตกหายไปอยา งชา ๆ หลบหนีไปตามซอกหนิ โดยกอ ใหเกิดเสียงกระทบเพยี งเบา ๆ ฉันมาถงึ กาํ แพงพอดีรบั รา งเจา ชายนอ ย ซง่ึ ซดี เหมอื นหิมะ \"เรอ่ื งอะไรกันน่ี เธอพดู คุยกับงหู รือ ตอนน้ี\" ฉันแกผ าพนั คอสีทองของเขา แลวชะโลมนาํ้ ตามใบหนา เขาและใหเขาดื่ม ตอนน้ีฉันไมกลาถามอะไรเขาอกี เขามองดฉู ันอยา งเครงขรมึ และกอดคอฉันแนน ฉันไดย ินเสยี งหวั ใจของเขาเตน เหมือนหวั ใจของนกทกี่ ําลังจะตายเมื่อเรายิงมันดว ยปนส้นั เขาบอกฉนั วา \"ฉันดใี จท่พี บวา เคร่อื งยนตข องเธอขาดอะไร เธอจะไดกลบั บานของเธอได…\" \"เธอรูไดอยา งไร\" ฉนั กาํ ลังจะบอกเขาอยทู ีเดยี ววา ฉันไดท าํ งานของฉันสําเรจ็ ทัง้ ๆ ทีห่ มดหวังแลว \"ฉันเองก็เชน เดยี วกัน วันน้ี ฉันจะกลับบานฉนั …\" และแลวอยา งเศรา สรอย เขากลาววา \"มันออกจะไกลมากทีเดียว….ออกจะยากมาก….\" ฉันรูส ึกวา มอี ะไรบางอยางที่พเิ ศษเกิดข้ึน ฉันกอดแขนเขาแนนไวใ นวงแขนเหมือนเดก็ เลก็ ๆ และถงึ กระนั้นฉนั ก็รูสกึ เหมอื นวาเขาไหลลืน่ลงไปในเหว ซ่งึ ฉันไมสามารถหยดุ ยอื้ เขาไวไดเลย…. สายตาของเขาเครงขรึม และมองไกลออกไป \"ฉันมแี กะของเธอ และฉันมกี รงใสแกะ และฉนั มปี ลอกปากดวย….\" และเขากห็ ัวเราะอยา งเศรา ๆ ฉันรออยูเปน เวลานาน ฉนั รสู ึกวา ตวัเขาคอย ๆ อบอุนขน้ึ ทีละนอ ย \"เดก็ นอยเอย เธอกลวั รึ….\" เขากลัวแนล ะ แตเขากย็ ิ้มอยางออนหวาน \"ฉันคงจะกลวั มากกวา ในคืนนี้…..\" ฉนั รูสึกเย็นยะเยอื กขึ้นมาอีกคร้ังหนึง่ ดวยความรูสึกที่บอกไมถ กูและฉันรูด วี า ไมอาจทนความคดิ ที่วาจะไมไ ดยนิ เสยี งหัวเราะของเขาอีกเพราะมนั เปนเสมือนธารนํ้าในทะเลทรายสําหรบั ฉนั \"เด็กนอ ยเอย ฉันอยากไดยินเธอหัวเราะ…\" แตเขากลาวกบั ฉนั วา \"คืนน้ี กจ็ ะครบปหนึ่ง ดวงดาวของฉันจะโคจรมาอยูตรงตาํ แหนงท่ฉี ันตกลงมาเม่ือปท ่แี ลว…\" \"เด็กนอยเอย เรื่องงูกบั เร่ืองนดั พบและเร่ืองดวงดาวทง้ั หมดน้ีเปน เพยี งฝนรายมใิ ชหรอื \" แตเขามไิ ดตอบคําถามของฉนั เขากลา วกับฉนั วา \"สง่ิ ทีส่ าํ คญั น้ัน ตามองไมเ หน็ หรอก\" \"แนน อน…\" \"เชนเดยี วกบั ดอกไม ถา เธอรกั ดอกไมซ่งึ อยบู นดาวดวงหน่ึง เธอจะรูส กึ เปน สขุ ที่จะมองดทู อ งฟา ยามคํา่ คืน ดวงดาวทุกดวงดูประหนึ่งวามี