เรื่องเล่าปากขวด

เร่ืองเล่า ปากขวด หนาว... นี่เป็นความรู้สกึ แรกที่แลน่ เข้ามาเม่ือฉนั ลืมตาขนึ ้ ฉันพยายามมองไปรอบๆกายเผ่ือจะรู้วา่ ท่ีแหง่ นี ้ คอื ท่ีใดกนั แตส่ งิ่ ที่ฉนั มองเห็นกลบั เป็ นเพียงเพ่ือนๆท่ีอยขู่ ้างกายเทา่ นนั้ ถงึ แม้ว่าฉนั จะดใี จที่เจอเพ่ือน มากมาย แตถ่ ึงอยา่ งนนั้ เราก็ไมส่ ามารถคยุ กนั ได้อย่ดู ีเพราะเราเป็นส่ิงท่ีไมส่ ามารถสง่ เสียงได้ จนบางคนไม่ รู้ด้วยซํา้ วา่ พวกเรามีความรู้สกึ ...แตแ่ คเ่ พียงไมไ่ ด้เอย่ พดู ไมไ่ ด้หมายความวา่ จะไร้ความรู้สกึ ใดๆ ฉนั อยใู่ นท่ีแหง่ นีน้ านพอสมควร จนความเหน็บหนาวเริ่มแปรเปล่ียนเป็นความชนิ ชา แตไ่ มน่ านนกั ฉนั ก็ถกู ผลกั ขนึ ้ มาด้านหน้าเรื่อยๆ จนสงั เกตเหน็ วา่ ท่ีๆฉันอยไู่ มใ่ ชเ่ พียงห้องสีเหล่ียมทบึ ๆ หากแตม่ นั มีประตู ด้านหน้าท่ีมีแสงสีส้มรําไรลอดผา่ นเข้ามา เม่ือรู้วา่ ท่ีแหง่ นีม้ ีทางออก ฉันก็เร่ิมมีความหวงั ที่จะออกไปจากโลกส่ีเหล่ียมทบึ น่ี ถึงแม้วา่ พอ ออกไปแล้วฉนั อาจจะไมม่ ีเพ่ือนๆมากมายข้างกาย แตว่ า่ ฉนั กลบั ไมร่ ู้สกึ กลวั ที่จะต้องเปลี่ยนสภาพท่ีอยู่ มี เพียงความตื่นเต้นอยากเหน็ โลกภายนอกเทา่ นนั้ ที่มนั เอ่อล้นขนึ ้ มาราวกบั จะพงุ่ ทะลอุ อกมาจากร่างยงั ไง อยา่ งนนั้ จนสดุ ท้ายสงิ่ ท่ีฉนั ต้องการก็มาถงึ ...ฉนั ถกู ดนั ขนึ ้ มาด้านหน้าเรื่อยๆจนมายืนประจนั หน้ากบั บาน ประตสู ีใส ฉนั รู้วา่ โดยความสามารถของตวั เองแล้ว ถึงฉนั จะพยายามเพียงใดฉนั ก็คงออกไปไมไ่ ด้ถ้าไมม่ ี ใครมาชว่ ย เพราะฉะนนั้ ตอนนี ้ฉนั ทําได้แคเ่ พียวภาวนาให้มีบางส่ิงหรือบางคนมาชว่ ยเปิดประตใู สบานนี ้ และชว่ ยฉนั ได้เห็นโลกภายนอกและพาฉนั ออกไปสกั ที ไมน่ านนกั บานประตใู สก็ถกู เปิดขนึ ้ ด้วยบางสิง่ หรือบางคนก็ไมอ่ าจทราบได้ ความอบอนุ่ ของโลก อีกฟากของบานประตกู ็แผเ่ ข้ามาในโลกส่ีเหลียมทบึ ของฉันอยา่ งรวดเร็ว และจากนนั้ ก็มีบางสง่ิ มาคว้า เพื่อนของฉนั ที่ยืนอยขู่ ้างๆออกไป และประตใู สก็ถกู ปิ ดลงดงั เดมิ ขา้ งนอกนน่ั จะเป็นอย่างไรกนั นะ?

คําถามผดุ ขนึ ้ มาจากความนกึ คดิ ที่ไมซ่ บั ซ้อนมากของฉนั ถึงแม้จะรู้แล้ววา่ ข้างนอกอบอนุ่ กวา่ ในที่ แหง่ นี ้แตท่ กุ ครัง้ ท่ีบานประตเู ปิดขนึ ้ ฉนั ก็เผลอหลบั ตาพริม้ จนมองไมเ่ หน็ วา่ ด้านนอกเป็นเชน่ ไรได้เตม็ ตาสกั ที ระหวา่ งที่ฉนั กําลงั จินตนาการภายของโลกอนั แสนอบอนุ่ อยนู่ นั้ บานประตใู สก็ถกู เปิ ดขนึ ้ อีกรอบ และโดยท่ีฉนั ยงั ไมท่ นั ตงั้ ตวั ก็มีสง่ิ ๆหนง่ึ มาคว้าร่างของฉนั ออกไปจากโลกส่ีเหล่ียมทึบ ออกมาไดแ้ ลว้ ! ฉนั ถกู ย้ายจากห้องเย็นๆนนั้ มาอยใู่ นสิ่งที่เรียกวา่ มือของใครบางคนท่ีฉนั ไมร่ ู้จกั แตจ่ ากสมั ผสั ท่ี คอ่ นข้างด้านๆแขง็ ๆก็ทําให้ฉันพอจะคาดเดาได้วา่ คนท่ีคว้าฉนั ออกมานา่ จะเป็นมนษุ ย์เพศชาย เขาวางร่างฉนั ลงบนพืน้ สีขาว ก่อนจะหยิบเศษกระดาษมายื่นให้บคุ คลที่ถกู ล้อมไปด้วยกําแพง เตยี ้ ๆสีขาวทบึ และเป็นบคุ คลที่ฉนั เหน็ มาตลอดผา่ นบานประตใู ส แตถ่ ้าจะให้ตอบวา่ เขาเป็นใคร นนั่ ก็คง เป็นหนง่ึ ในเร่ืองมากมายที่ฉันไมอ่ าจทราบได้ คนท่ีอยดู่ ้านในที่กนั้ เตีย้ ๆสีขาวคว้าเศษกระดาษไปเก็บในชอ่ งภายในนนั้ กอ่ นจะหยบิ ฉันแล้วทําทา่ จะโยนใสถ่ งุ สีขาวหมน่ แตโ่ ชคดีที่คนที่หยิบฉนั มาสา่ ยหน้าปฎิเสธ ทําให้คนอีกคนเก็บถงุ สีขาวลงที่เดมิ และ ย่ืนฉนั กลบั ไปให้คนๆนนั้ พร้อมกนั กบั เหรียญสีเงินวาวขนาดตา่ งกนั จํานวนสามเหรียญ จากนนั้ ...มือหนาก็ คว้าฉนั ไว้อีกรอบแล้วก็พาฉนั ออกจากวิวทิวทศั น์ที่มองเหน็ มานาน เขาเดนิ ขนึ ้ ไปยงั บนั ไดที่สามารถเคลื่อนที่ตวั เองขนึ ้ ไปได้ พร้อมกบั เหน็บฉนั ไว้ในตาข่ายสีดาํ ที่อยู่ ข้างๆกบั กระเป๋ าเป้ ที่มีสีเดยี วกนั เขาเดนิ ๆหยดุ ๆหลายรอบกวา่ จะก้าวออกมาจากเส้นทางอํานวยความ สะดวกแล้วหย่อนตวั ลงนงั่ บนม้านง่ั ยาวสีดาํ เงา ราวกบั เป็นหินที่ผา่ นการขดั สีมาอยา่ งดี กระเป๋ าเป้ ที่ใสต่ วั ฉนั อยถู่ กู นําออกจากบา่ ของผ้เู ป็นเจ้าของย้ายมาวางไว้ข้างกาย ก่อนที่คนๆนนั้ จะ รูดซปิ เปิดแล้วควานหาอะไรบางอยา่ งท่ีฉนั มองไมเ่ หน็ ภายในนนั้ และไมน่ านเขาก็เจอส่งิ ท่ีหาเม่ือครู่ กลอ่ งพลาสติกสีขาวข่นุ ท่ีบรรจบุ างส่งิ ไว้ภายในถกู หยิบออกมาพร้อมกบั ช้อนส้อมสีเงินวาวคหู่ นงึ่ ท่ี ถกู ผกู ตดิ ไว้กบั ฝากลอ่ ง ชายคนนนั้ คอ่ ยๆดงึ หนงั ยางสีแดงท่ีรัดอปุ กรณ์ในการรับประทานอาหารออกมา อยา่ งใจเยน็ กอ่ นท่ีจะเปิ ดฝากลอ่ งออก เผยให้เหน็ ถงึ ข้าวและกบั ข้าวที่ถกู จดั เรียงไว้อยา่ งงดงาม แตแ่ ค่ เพียงแคช่ ะเง้อมองดผู า่ นๆกลบั ทราบได้ทนั ทีวา่ ส่งิ ของที่อยใู่ นกลอ่ งนนั้ เยน็ ชืดเพียงใด แตด่ เู หมือนว่าชาย

เจ้าของกลอ่ งอาหารจะไมไ่ ด้สนใจเร่ืองอณุ หภมู ิและรสชาตขิ องไขมนั ที่เริ่มจบั ตวั เป็นก้อนอยใู่ นข้าวกลอ่ ง ของตนเองเลยแม้แตน่ ้อย ฉนั มองดเู ขาตกั ข้าวเข้าปากได้ไมน่ านก็หมดความสนใจกบั สิ่งตรงหน้า ก่อนจะกวาดสายตามอง ทิวทศั น์รอบๆกาย แตก่ ็ไมพ่ บส่ิงใดนอกเสียจากคนที่เดนิ กนั ขวกั ไขวใ่ นชดุ สีสนั หลากหลาย และบานประตู สองสามบานท่ีแปะกระดาษสีมากมาย แตถ่ ึงอยา่ งนนั้ ฉนั ไมร่ ู้วา่ มีสิ่งใดอยภู่ ายใน เมื่อฉนั เหลียวมองไปด้านหลงั ตนเองก็พบวา่ อีกด้านเป็นกระจกใสท่ีสามารถมองออกไปด้านนอก ได้ ฉนั พยายามยืดตวั จนสดุ แรงกอ่ นจะพบวา่ ยงั มีโลกอีกแหง่ หลงั บานกระจกนีอ้ ีก แตโ่ ลกแหง่ นนั้ ดู เหมือนวา่ จะอยตู่ ่าํ กว่าท่ีตรงนีพ้ อสมควร... ด้านลา่ งมีเครื่องจกั รกลหลากสีที่เรียกวา่ รถยนต์เคลื่อนที่ไปมาอย่ตู ลอดเวลาจนแทบมองตามไม่ ทนั ราวกบั ผ้คู นท่ีนงั่ อยดู่ ้านในพยายามเร่งเคร่ืองให้พาตนไปยงั จดุ หมายให้ไวที่สดุ โดยท่ีไมไ่ ด้สนใจคน จํานวนมากที่ยืนตากแดดร้อนรออยขู่ ้างทางสีขาวดําเลยแม้แตน่ ้อย จนกระทง่ั มีคนในชดุ เครื่องแบบสี นํา้ ตาลเข้มเดนิ เข้ามาตดั หน้ารถและเปิ ดทางให้คนจํานวนมากเดนิ ข้ามทางสีขาวดําเข้ามา โดยผ้คู น สว่ นมากนา่ จะมีเป้ าหมายปลายทางคือโลกท่ีฉนั อยตู่ อนนี.้..ภายในตกึ สงู ท่ีฉนั ก็ไมร่ ู้วา่ มนั มีรูปร่างหน้าตา เป็นอยา่ งไร ไมท่ นั ท่ีคนพวกนนั้ จะหายไปจากระยะการมองเหน็ ฉนั ก็ถกู มือหนาคว้าเอาไว้แล้วยกขึน้ มาให้อย่ใู น ระดบั สายตาของคนๆนนั้ เขายกมือขึน้ มาแกะแผน่ พลาสตกิ กรอบๆท่ีครอบศีรษะของฉนั ออก จากนนั้ ก็จบั หวั ของฉนั เอาไว้แนน่ กอ่ นจะออกแรงบิดให้หวั ของฉนั หลดุ ออกมาจากบา่ เล็กๆของตวั เอง แตส่ ่ิงที่กระฉอก ออกมาจากร่างกายฉนั นนั้ หาใชเ่ ลือดสีแดงฉานอยา่ งเชน่ มนษุ ย์ทวั่ ไปไม่ หากแตเ่ ป็นนํา้ ใสๆเย็นๆที่กระเซ็น ออกมาเพราะแรงบีบเพียงเล็กน้อยเทา่ นนั้ เม่ือชายผ้หู นมุ่ เห็นเปิดฝาของฉนั ออกแล้ว เขาก็จรดริมฝี ปากเข้ากบั คอของฉนั ก่อนจะด่ืมนํา้ ใสๆ เยน็ ๆที่ถกู เก็บไว้ในร่าง และเป็นอย่างท่ีคณุ คิด...ฉนั ไมใ่ ชม่ นษุ ย์ หากแตเ่ ป็นเพียงขวดนํา้ พลาสตกิ ยี่ห้อหนง่ึ ที่ฉนั เองก็ไม่ ทราบว่าตราสญั ลกั ษณ์แปลกๆบนแผน่ พลาสตกิ ที่หอ่ ห้มุ ร่างกายอยนู่ ่ีมนั หมายความวา่ อะไร

ไมน่ านนกั นํา้ บริสทุ ธิ์ที่บรรจอุ ยใู่ นร่างฉนั ก็พร่องหายไปกวา่ คร่ึง แตน่ นั่ ก็ไมม่ ากเทา่ ข้างในกลอ่ ง พลาสตกิ ท่ีตอนนีไ้ มม่ ีข้าวหรือกบั ข้าวใดๆหลงเหลืออยแู่ ม้แตน่ ้อย ชายหนมุ่ คนท่ีหยิบฉนั ออกมาจากโลก ส่ีเหลี่ยมทบึ ถือกล่องข้าวไปทิง้ ในถงั ขยะสีขาวหมน่ ที่อย่ขู ้างๆ ก่อนจะหยบิ ฉนั ขนึ ้ มาใสไ่ ว้ในตาขา่ ยข้าง กระเป๋ าเป้ สีดําเหมือนเคย เขาเหว่ียงกระเป๋ าขนึ ้ บา่ แล้วเดนิ ไปเปิดประตทู ่ีเตม็ ไปด้วยกระดาษหลากสีท่ีฉนั สงสยั นกั หนาวา่ ด้านในมีอะไรอย.ู่ ..จนสดุ ท้าย ฉนั ก็ได้รับคาํ ตอบ ด้านในบานประตสู ่ีเหล่ียมนนั้ เป็นห้องขนาดเล็กที่มีทางเดนิ เช่ือมตอ่ ออกไปอีกฝ่ัง ผนงั ในห้องนนั้ ถกู ระบายด้วยสีขาวสลบั ส้มออ่ นชว่ ยเพ่ิมบรรยากาศสบายๆให้ห้อง โซฟาสีเหลืองออ่ นวางเรียงอยรู่ อบห้อง เป็นแนวยาว ซงึ่ โซฟาพวกนนั้ ก็มีผ้คู นอายพุ อๆกนั กบั เจ้าของเป้ สีดําคนนี ้ท่ีตา่ งจบั จองท่ีนงั่ จนแทบไมเ่ ห็น ท่ีวา่ ของโซฟา ทงั้ ๆท่ีคนเยอะก็จริง แตก่ ลบั แทบไมม่ ีเสียงใดๆเลด็ ลอดออกมาเลยแม้แตน่ ้อย นอกเสียจาก เสียงของเครื่องปรับอากาศและทีวีที่เปิ ดค้างไว้โดยมีคนดไู มถ่ งึ ห้าคน และบางทีก็มีเสียงสนั่ ครืดๆของแผน่ สี เหลี่ยมบางๆที่ถกู เรียกวา่ โทรศพั ท์มือถือท่ีอยใู่ นมือของคนเหลา่ นนั้ ไมน่ านนกั ทิวทศั น์รอบๆที่ฉนั มองเหน็ ก็เปลี่ยนแปลงไป เน่ืองจากชายหนมุ่ คนนนั้ เดินผา่ นห้องสี ขาวๆส้มๆเข้าไปยงั ทางเดนิ เล็กๆ ซงึ่ ระหวา่ งทางเดนิ เล็กๆนนั้ ก็ยงั มีบานประตสู ่ีเหล่ียมท่ีเล็กกวา่ ด้านนอก หลายบานเรียงรายกนั อยู่ ชายคนนีเ้ดนิ ผ่านบานประตบู านแรก บานที่สอง และบานที่สามไป ก่อนท่ีจะเลือกเปิ ดเข้าไปใน ห้องท่ีส่ี ถงึ แม้วา่ สภาพในห้องท่ีสี่นีจ้ ะมีสภาพคล้ายคลงึ กบั ด้านนอกยงั ไง แตว่ า่ ภายในนีก้ ลบั มีบรรยากาศ ไมน่ า่ เข้าไปเลยแม้แตน่ ้อย ห้องขนาดกลาง ผนงั สีส้มออ่ น มีโต๊ะวางเรียงอยเู่ ป็นคๆู่ ประมาณสิบกวา่ คเู่ ห็นจะได้ และแตล่ ะโต๊ะ ก็มีแผน่ สีดําๆบางๆที่เรียกวา่ คอมพิวเตอร์ตงั้ อย่.ู .. บางทีฉนั ก็สงสยั วา่ จากตอนแรกท่ีฉนั อยใู่ นห้องเย็นๆทึบๆนนั่ ฉนั ไมท่ ราบอะไรเกี่ยวกบั โลกแหง่ นี ้ เลย แตไ่ มร่ ู้วา่ เพราะเหตใุ ดในตอนนีฉ้ นั กลบั รู้เร่ืองราวของสง่ิ เหลา่ นีด้ นี กั แตค่ วามทรงจําไมท่ ราบท่ีมา เหลา่ นนั้ ก็ไมส่ ําคญั เทา่ กบั สงิ่ ที่ฉนั เหน็ และเผชญิ หน้าอยตู่ รงนี ้ แตไ่ มท่ นั ที่ฉนั จะกวาดสายตาดรู อบๆห้องจนหมด กระเป๋ าเป้ ที่ฉนั ถกู เหน็บอย่ขู ้างๆก็โดนทงิ ้ ลงบน เก้าอีอ้ ยา่ งไมใ่ ยดี ก่อนที่แผน่ หลงั กว้างจะถกู ทิง้ ตามลงมาทบั ทงั้ กระเป๋ าและฉนั จนหายใจแทบไมอ่ อก

ไมก่ ี่อดึ ใจ ร่างของคนท่ีพิงลงมาก็ขยบั ไปมาราวกบั วา่ รําคาญอะไรสกั อยา่ ง ก่อนท่ีเขาจะเอือ้ มมือ มาคว้าฉนั ออกมาตากตาขา่ ยสีดาํ ข้างเป้ ท่ีมีสีเดียวกนั สงสยั จะหิวน้ําอีกแลว้ ... เป็นไปตามคาด มือหนาบดิ ฝาขวดออกอีกครัง้ ก่อนจะยกฉนั ขนึ ้ ด่มื ...ตอนนีน้ ํา้ ใสๆในร่างของฉนั ใกล้จะหมดลงทกุ ที ถ้าส่งิ ท่ีเขาต้องการมนั หมดลงแล้วฉนั ก็คงกลายเป็นขวดเปลา่ ๆแสนไร้คา่ และต้องโดน โยนทงิ ้ ลงในถงั ขยะเน่าๆแล้วรอวนั หวนคืนสผู่ ืนดิน ผิดคาด มือข้างนนั้ ไมไ่ ด้โยนฉนั ทงิ ้ แตอ่ ยา่ งใด แตเ่ ขากลบั นําฉนั ขนึ ้ มาวางไว้บนโต๊ะสีขาวฝ่ังตดิ ผนงั สีส้มออ่ น แล้วความสนใจของชายคนนนั้ ก็เบนกลบั ไปอยกู่ บั เจ้าสิ่งที่เรียกวา่ จอคอมพิวเตอร์ตอ่ กลอ่ งสี่เหลี่ยมแบนๆกรอบดําฉายภาพเคล่ือนไหวที่มีคนที่ฉนั ไมร่ ู้จกั อยขู่ ้างในนนั้ เขาพดู บางส่งิ ท่ี ฉนั ไมไ่ ด้ยิน เพราะคาดว่าเสียงอาจจะดงั ออกมาจากอะไรสกั อยา่ งที่คนตรงหน้าฉนั เอาครอบศีรษะเอาไว้ พร้อมกบั เขียนอะไรสกั อยา่ งท่ีฉนั อา่ นไม่ออก...แตด่ เู หมือนกบั ว่ามนั เป็นส่งิ สําคญั เพราะมือหนาท่ีกําลงั ประคองด้ามปากกาอยกู่ ็จดบนั ทกึ สง่ิ ๆนนั้ ตามภาพในจอคอมพิวเตอร์อยา่ งตงั้ ใจ ฉนั นงั่ ดจู อคอมพิวเตอร์ไปพร้อมๆกบั เขา แตว่ า่ ฉนั กลบั เผลอหลบั ไปตอนไหนก็ไมอ่ าจทราบได้ พอ รู้สกึ ตวั ขนึ ้ มาอีกที ก็รู้สกึ วา่ ฉันจะนงั่ รวมกบั หนงั สือพมิ พ์และข้าวของเคร่ืองใช้เตรียมทิง้ ในท่ีแหง่ หนงึ่ ที่มี บรรยากาศไมค่ ้นุ ตาเอาเสียเลย \"นี่คณุ ...เราจะทํายงั ไงดี\" เสียงใสปนสนั่ เครือของหญิงสาวดงั ขนึ ้ มาจากห้องอีกด้านท่ีมีแสงไฟทะลุ ผา่ นออกมาให้เห็นรําไร \"ผมก็ไมร่ ู้ ที่เป็นอย่อู ยา่ งนีม้ นั ก็แยเ่ กินทนแล้ว\" เสียงท้มุ ๆเอย่ ตอบกลบั ไป ฉนั พยายามเง่ียฟังเสียงเบาๆของคนทงั้ คเู่ พ่ือจบั ประเด็นเร่ืองราวที่เขาพดู คยุ กนั ถงึ แม้รู้ดวี า่ มนั ไมไ่ ด้เก่ียวกบั ตวั เองเลยก็เถอะ \"แตว่ ่า...\" เสียงหวานเอย่ \"อยา่ งนีม้ นั ดีแล้วจริงๆหรอ\" \"แล้วมนั ทําอะไรได้ละ่ ...\"

บทสนทนาของคนทงั้ คดู่ าํ เนินตอ่ ไปเรื่อยๆ แตย่ งิ่ ฉนั พยายามจบั ประเดน็ มากเทา่ ไหร่กลบั ยง่ิ ไมร่ ู้ เรื่องมากเทา่ นนั้ จนฉนั เลือกที่จะเบนความสนใจจากบทสนทนาท่ีแสนมนึ งงมายงั ภาพทิวทศั น์รอบๆกาย แทน ท่ีแหง่ นีเ้ป็นอีกโลกหนงึ่ ท่ีไมไ่ ด้มีผนงั สีส้มออ่ นหรือวา่ มีรถยนต์ท่ีเคล่ือนที่ด้วยความรีบเร่งของผ้คู น โลกแหง่ นีม้ ีเพียงความมืดท่ีถกู ขบั ไลอ่ อกไปบางสว่ นเพราะบานประตไู ม้สีนํา้ ตาลซีดที่ถกู เปิ ดทงิ ้ ไว้เลก็ น้อย เทา่ นนั้ แตแ่ ม้วา่ ท่ีตรงนีท้ ่ีฉันนงั่ อยจู่ ะมืดมิดเหมือนตอนกลางคนื เพียงใด แตน่ ่าแปลกท่ียงั คงรู้สกึ ถงึ ความ อบอนุ่ ท่ีสง่ ผา่ นร่างกายอยเู่ สมอๆ ตึก ตึก ตึก เสียงฝี เท้ากระทบกบั พืน้ ไม้ดงั ขนึ ้ มาจากบนั ไดปกตทิ ี่ไมส่ ามารถเคลื่อนท่ีได้ ตงั้ อยทู่ างด้านขวาตดิ ๆ กบั ห้องที่บานประตเู ปิดแง้มไว้ ทนั ทีท่ีเสียงก้าวเดนิ ชดั ขนึ ้ จนเริ่มหนวกหฉู นั ก็เห็นร่างของคนที่คอ่ นข้าง ค้นุ เคยเดนิ ลงมาจากด้านบน \"แม!่ \" เสียงของชายหนมุ่ วยั ประมาณสิบเจ็ดปี เอย่ เรียกใครสกั คน \"ของๆผมหายไปไหนหมด!?\" \"ของๆลกู ...?\" เสียงหวานของคนที่ถกู เรียกวา่ แมเ่ อย่ ตอบพร้อมกบั ยกหางเสียงขึน้ เล็กน้องเป็นเชิง สงสยั \"ไฟแช๊ก บหุ รี่ ขวดนํา้ \" ชายหนมุ่ คนนนั้ ตอบเสียงห้วน \"ผมรู้วา่ แมแ่ อบเอาไปเก็บ มนั อย่ไู หน!!\" \"คอื ...แมไ่ มอ่ ยากให้ลกู สบู \" หญิงวยั กลางคนเดนิ ออกมาจากห้องนนั้ แล้วเดนิ มาหาคสู่ นทนาของ ตนเม่ือครู่ \"แมต่ ้องการอะไรจากผมมากมาย ผมก็สอบเข้าท่ีๆแมต่ ้องการได้แล้ว ทําเกรดดๆี ให้ได้แล้ว ไปเรียน ตามที่แมข่ อแล้ว แถมยงั อตุ ส่าห์กินข้าวกลอ่ งชืดๆนน่ั จนหมด\" ชายคนนนั้ ตะคอกหญิงวยั กลางคนท่ีก้มหน้า หลบุ ลงตํ่าโดยไมส่ นใจเลยวา่ เธอเร่ิมมีหยาดนํา้ ไหลมารวมกนั ที่หางตามากแตไ่ หน \"ผมทําให้แมม่ ากมาย ขนาดนีแ้ ล้ว ผมขอแคเ่ ร่ืองนนั้ ไมไ่ ด้รึไง\"

\"เพราะลกู เอาแตค่ บเพ่ือนชว่ั ๆพรรค์นนั้ ใชม่ ยั้ ทําไม...ทําไมต้องพยายามให้เขายอมรับด้วย พ่อแมท่ ี่ ยอมรับลกู สดุ หวั ใจอยตู่ รงนีไ้ มเ่ ห็นหวั กนั บ้างรึไง\" หญิงคสู่ นทนาเอย่ เสียงแผว่ แตท่ วา่ ใจความในประโยค นนั้ กลบั ไมไ่ ด้แผว่ เบาเหมือนเชน่ นํา้ เสียงแตอ่ ยา่ งใด ชายหนมุ่ ผ้มู ีศกั ดเิ์ ป็นลกู เงียบลงไปสกั พกั ก่อนที่เขาจะเอือ้ มมือลงมาคว้าร่างของฉนั แล้วเดนิ กลบั ไปท่ีบนั ใด โดยไมล่ ืมกล่าวคาํ พดู ทงิ ้ ท้ายบทสนทนา \"ผมไมไ่ ด้เป็นอยา่ งนีเ้พราะใคร แตผ่ มอยากทํามนั ด้วยตวั ของผมเอง หวงั วา่ คณุ จะเข้าใจนะครับ...แม่\" \"ฮกึ ...\" เสียงสะอืน้ ของหญิงวยั กลางคนถกู ทงิ ้ ไว้เบือ้ งหลงั กอ่ นท่ีชายคนนนั้ จะถือฉนั แล้วเดนิ ขนึ ้ ไป ชนั้ บนของที่ๆถกู เรียกวา่ บ้าน \"งี่เงา่ ชะมดั \" ชานคนนนั้ สถบออกมาอีกสองสามคํา ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลมุ สถานท่ีแหง่ นี ้ อีกรอบ...ไร้ซงึ่ เสียงใดๆ ยกเว้นเสียแตเ่ สียงฝี เท้ากระทบกบั พืน้ ไม้อยา่ งหนกั ราวกบั จะระบายอารมณ์ ถงึ แม้วา่ พืน้ บ้านจะทํามาจากไม้ แตโ่ ดยรวมแล้วบ้านแห่งนีก้ ลบั มีโครงสร้างหลกั คอื คอนกรีต เชน่ เดยี วกบั ตกึ สงู ที่ฉนั เพง่ิ จากมา แตเ่ วลาที่ฉันอยใู่ นท่ีแหง่ นีก้ ลบั รู้สกึ อบอนุ่ มากกวา่ ที่ตกึ แหง่ นนั้ ร้อยเทา่ พนั เทา่ แตท่ วา่ ความอบอนุ่ ทงั้ มวลกลบั ถกู ทําลายลงด้วยฝ่ ามือเยน็ ๆและการกระทําของคนที่ประคองร่าง ของฉนั อยู่ เม่ือเขาเดนิ มาถงึ ชนั้ ท่ีต้องการ ชายหนมุ่ ก็เดนิ เลียบกําแพงไปเรื่อยๆจนมาถงึ ประตบู านแรก มือ หนาย่ืนไปบดิ ลกู บิดประตกู ่อนจะผลกั มนั เข้าไป เผยให้เห็นถงึ ห้องๆหนง่ึ ที่น่าจะเป็นห้องสว่ นตวั ของคนๆนี ้ มนั เป็นห้องที่ไมม่ ีอะไรมากมาย เตียง โต๊ะ เก้าอี ้คอมพวิ เตอร์ กองหนงั สือมากมายถกู จดั วางอยา่ งเป็น ระเบยี บ แตส่ ่งิ ที่ดไู มเ่ ข้าพวกท่ีสดุ ในสถานท่ีแหง่ นีเ้ห็นจะเป็นถงุ พลาสตกิ สีแดงหมน่ ท่ีวางอยขู่ ้าง จอคอมพิวเตอร์ และนน่ั ก็เป็ นส่งิ แรกที่ชายหนมุ่ เอือ้ มมือไปหยบิ มนั ก่อนท่ีจะวางฉนั ลงแทนท่ีของถงุ ใบนนั้ ของท่ีเขาหยิบออกมาจากถงุ เป็นซองสีเหลี่ยมพืน้ สีขาวท่ีมีรูปนา่ กลวั ๆอยดู่ ้านหน้ากลอ่ ง แตถ่ งึ อยา่ งนนั้ เขาก็แกะกลอ่ งออกเพ่ือนําส่งิ ของท่ีเขาต้องการออกมา และส่งิ ท่ีอยดู่ ้านในกล่องสีขาวก็คอื แทง่ ทรงกระบอกขนาดเล็กสีขาวท่ีมีเพียงปลายด้านเดียวเทา่ นนั้ ท่ีถกู ย้อมด้วยสีนํา้ ตาล ใช.่ ..ส่งิ นีค้ ือบหุ ร่ีที่เขาถามหาจากผ้เู ป็นมารดา

มือหนาหยิบมวนบหุ ร่ีมาคาบไว้ในปาก ก่อนที่จะหยบิ ก้านไม้เล็กๆถกู ห้มุ ด้วยก่อนสีแดงๆไว้ตรง ปลาย กอ่ นที่จะถสู ิ่งๆนนั้ เข้ากบั ข้างกลอ่ งอยา่ งรวดเร็วจะเกิดไฟลกุ ขนึ ้ มา เขาเอาเปลวไฟนนั้ มาจอ่ กบั อีก ด้านของปลายบหุ ร่ีสกั ครู่ ก่อนท่ีจะสะบดั มือให้ไฟบนก้านไม้เล็กๆนน่ั ดบั ลง แตใ่ นขณะเดยี วกนั ปลายบหุ ร่ี กลบั ลกุ ไหม้ขนึ ้ มาแทนสงิ่ ท่ีเรียกวา่ ไม้ขีดไฟ แตก่ ลบั ไมม่ ีเปลวเพลงิ ปรากฎขนึ ้ มาเดน่ ชดั มีเพียงสีแดงที่ ปรากฎขนึ ้ มาเล็กน้อยตอนท่ีชายหนมุ่ หายใจเอาควนั บหุ ร่ีเข้าไปเทา่ นนั้ ฉนั มองดคู วนั สีขาวท่ีโชยออกมาสลบั กบั ใบหน้าของชายหนมุ่ ที่อยใู่ นอารมณ์ที่ยากจะคาดเดาได้ เขามีสีหน้าพงึ พอใจกวา่ ตอนท่ีอยใู่ นตกึ สงู หรือแม้กระทงั่ ตอนที่พดู คยุ กบั ผ้เู ป็ นแมห่ ลายเทา่ ตวั แตน่ ่าแปลก ท่ีใบหน้าของเขากลบั ดไู มม่ ีความสขุ เจือปนอยเู่ ลยแม้แตน่ ้อย ทงั้ ๆท่ีเขาได้ทําในสิ่งท่ีตนเองต้องการแล้วแท้ๆ ...ทําไมมนษุ ย์ถึงเป็นสิ่งมีชีวิตทีย่ ากต่อการทําความเขา้ ใจดว้ ยหวั เล็กๆและร่างทีม่ ีไวส้ ําหรับบรรจุ นํ้าของฉนั เช่นนี้นะ ไมน่ านนกั บหุ ร่ีมวนยาวก็เริ่มสนั้ ลงเรื่อยๆและเม่ือชายหนมุ่ เห็นวา่ มนั ไมส่ ามารถให้ความพอใจกบั เขาได้เหมือนครัง้ แรก เขาก็เดนิ กลบั มาหาฉนั เปิ ดฝาออกแล้วขยีด้ บั ปลายมวนบหุ ร่ีลงบนฝาสีขาวให้มอด ดบั ลง ก่อนที่จะทิง้ สิง่ ที่ไมต่ ้องการเข้ามาด้านในตวั ฉนั ท่ีตอนนีแ้ ทบจะไมม่ ีนํา้ เหลืออยเู่ ลย หึ...ทีไ่ ม่ท้ิงฉนั ลงถงั ขยะ เพราะจะเอาฉนั มาเป็นถงั ขยะอย่างนน้ั สินะ ฉนั ลอบถอนหายใจกบั การกระทําของคนๆนี ้ถึงแม้วา่ ะรู้ชะตาของตวั เองดีอยแู่ ล้วก็ตามที แตก่ บั การท่ีต้องกลายเป็นท่ีเขี่ยบหุ ร่ีเหม็นๆนี่มนั แยย่ งิ่ กวา่ ท่ีคิดเอาไว้เสียอีก ความร้อนจากก้นบหุ รี่ที่ถกู บลี ้ งกบั ฝา ขวดและกลิ่นท่ีไมพ่ งึ่ ประสงค์จากมวนบหุ ร่ีท่ีถกู ทิง้ เข้ามา ข้างในนีท้ ่ีสมควรจะบรรจดุ ้วยนํา้ บริสทุ ธิ์ ในตอนนี ้ กลบั มีเพียงเศษขยะเคล้ากบั คราบนิโคตนิ เหม็นๆเทา่ นนั้ หลายวนั ผา่ นไป ฉนั ก็ยงั คงอยใู่ นห้องเดมิ และที่แหง่ เดมิ ...แตท่ ี่ตา่ งไปจากวนั แรกคงจะเป็นเรีืองท่ี ฉนั รู้อะไรๆเก่ียวกบั เขาคนนีม้ ากขนึ ้ กวา่ ตอนแรกท่ีได้เจอ เขาเป็นเด็กเก่ง ขยนั ทกุ ๆวนั ท่ีเขากลบั มาเขาจะรีบเอาแผน่ กระดาษที่ถกู เย็บรวมกบั หรือที่เรียกกนั ค้นุ หวู า่ สมดุ มานง่ั ดแู ละเขียนอะไรลงไปในนนั้ อยา่ งตงั้ อกตงั้ ใจ แตส่ ดุ ท้ายเขากลบั ไม่ได้รับคําชมจาก

ผ้ปู กครองแตอ่ ยา่ งใด แม้วา่ จะสอบได้คะแนนเตม็ หรือได้เกรดดีขนาดไหน แตส่ ดุ ท้ายเขาก็กลบั โดนดดุ า่ เพียงเพราะเร่ืองที่เขาตดิ สารเสพตดิ ท่ีเรียกวา่ บหุ รี่อยา่ งแก้ไมห่ าย ทําไมกนั นะ...? ทงั้ ท่ีตา่ งฝ่ ายตา่ งรู้ปัญหาที่เกิดขนึ ้ แตท่ ําไมไมช่ ว่ ยกนั แก้ไข เอาแตท่ บั ถมปัญหาและตอกยํา้ จดุ ท่ี เลวร้ายของอีกฝ่ าย แม้วา่ ฉนั จะไมร่ ู้แม้กระทง่ั ช่ือเรียกชายคนนี ้แตข่ วดนํา้ อยา่ งฉนั ก็ยงั สมั ผสั ได้วา่ เขาเสียใจแคไ่ หนใน สิ่งที่ตวั เองทําลงไป แตเ่ ม่ืออยตู่ อ่ หน้าผ้ปู กครองแล้วเขากลบั ปิ ดซอ่ นความรู้สึกเหลา่ นนั้ ไว้และพดู ตอบ กลบั ไปด้วยนํา้ เสียงแขง็ กร้าว ฉนั รู้ดีวา่ เขาพยายามเลกิ สิ่งๆนีม้ าก่ีครัง้ กี่หน แตส่ ดุ ท้ายก็ไมส่ ําเร็จสกั ที... ถ้าให้ฉนั เดา สงิ่ ท่ีเขาขาดตอนนีก้ ็คงจะเป็นส่ิงที่เรียกวา่ กําลงั ใจ ทา่ มกลางความไมเ่ ข้าใจกนั ถ้าฉนั เป็นชายคนนนั้ สงิ่ ท่ีฉนั จะทําคอื บอกเร่ืองราวของคนเองให้อีก ฝ่ ายฟังไปตรงๆ แตค่ วามจริงแล้วถงึ ฉนั จะมีความคิดก็ไมส่ ามารถพดู กลา่ วออกไปได้ ฉนั จงึ ทําได้แคเ่ พียง มองดแู ละคดิ สงสยั ในส่ิงมีชีวิตที่เรียกวา่ มนษุ ย์ ...ผ้ทู ี่มีความคดิ ซบั ซ้อนเกินกวา่ ที่ขวดนํา้ พลาสตกิ จะเข้าใจ ฉนั นง่ั มองดวงอาทิตย์ลอยขึน้ บนฟ้ าเป็นรอบท่ีเทา่ ไหร่ก็ไมร่ ู้ตงั้ แตท่ ี่ย้ายจากโลกในตกึ สงู มายงั บ้าน คอนกรีตหลงั เลก็ ๆแหง่ นี ้ขวดนํา้ ท่ีถกู เปล่ียนสถานะเป็นถงั ขยะมีส่งิ สกปรกบรรจจุ นเกือบเตม็ ยงั คงนงั่ อยทู่ ่ี เดมิ บนโต๊ะข้างๆคอมพิวเตอร์ ตอนนีเ้ป็นเวลาท่ีชายหนมุ่ เจ้าของห้องไมอ่ ยบู่ ้าน ซง่ึ ก็เป็นเรื่องปกตทิ ี่เขาออกไปข้างนอกบอ่ ยๆ ฉนั คดิ ว่าเขาคงจะเดนิ ทางไปท่ีโลกตกึ สงู แหง่ นนั้ \"สกปรกจงั ไมร่ ู้วา่ อยใู่ นที่แบบนีไ้ ด้ยงั ไงตงั้ นานสองนาน\" เสียงหวานท่ีไมไ่ ด้ยินนานดงั ขนึ ้ มาหลงั เสียงบานประตเู ปิ ด คนๆนี.้ ..แม่ของผูช้ ายคนนนั้

\"ห้องรกจะตาย ไมเ่ คยทําความสะอาดบ้างรึไง\" หญิงวยั กลางคนเอย่ พดู กบั ตนเองเบาๆแล้วเร่ิมทํา ความสะอาดห้องๆนี ้ ไม่จริงนะ! ฉนั เห็นเขาทําความสะอาดหอ้ งนีท้ กุ เช้า! หากฉนั สามารถเอ่ยพดู ได้ฉนั คงจะบอกผ้หู ญิงคนนนั้ ไปอย่างนี ้แตน่ ่าเสียดายท่ีฉันไมส่ ามารถเอย่ ค้านส่ิงท่ีหญิงคนนนั้ คดิ เองเออเองอยฝู่ ่ ายเดียวได้ หญิงคนนนั้ เร่ิมทําการเก็บกวาดส่งิ ของรอบๆห้อง ไมว่ า่ สงิ่ นนั้ จะเป็นขยะจริงๆหรือแม้แตส่ ิง่ ท่ีชาย หนมุ่ หยบิ ใช้อย่ปู ระจํา แตห่ ากเป็นส่งิ ท่ีเธอคดิ วา่ เป็ นสิ่งที่ไมจ่ ําเป็นแล้ว สง่ิ ๆนนั้ ก็จะถกู จบั โยนลงถงุ สีดําใบ ใหญ่ที่เธอถืออยขู่ ้างกายอยา่ งไมล่ งั เล และสงิ่ ที่ไมจ่ ําเป็นนนั่ ...ก็รวมถึงฉนั ที่ไมต่ า่ งอะไรจากถงั ขยะด้วย เพราะอยา่ งนนั้ เธอจงึ หยิบฉนั ขนึ ้ ลงแล้วโยนลงถงุ ดําอยา่ งไมล่ งั เล ไม่เอานะ ฉนั ยงั ไม่อยากโดนทิ้ง ฉนั ยงั อยากเห็นโลกภายนอกมากกว่านี้ แตก่ ็ดเู หมือนวา่ ความรู้สกึ ของฉนั จะสง่ ไปไมถ่ ึงคนๆนี ้ฉนั เลยต้องลงไปนอนกองรวมกบั สง่ิ ของ ตา่ งๆในถงุ ดาํ ไมน่ านนกั ถงุ ดาํ ก็ถกู ลากออกมาจากห้องนนั้ ลงบนั ได จากนนั้ ก็ไปท่ีไหนสกั แหง่ ที่ฉนั ก็ไมท่ ราบวา่ มนั เป็นสถานท่ีแบบใด และเม่ือถงึ จดุ หมายที่หญิงวยั กลางคนต้องการ เธอก็หยดุ เดนิ และเทของในถงุ ดํา ออกมา เมื่อไมม่ ีถงุ สีดําคอยปิดกนั้ การมองเห็น แสงแดดจากโลกภายนอกก็สาดเข้ามากระทบร่างของฉนั จนรู้สกึ ได้ถึงความร้อนท่ีแผ่ออกมาจากก้อนกลมๆสีแดงบนฟ้ าท่ีใครๆตา่ งพากนั เรียกวา่ ดวงอาทิตย์ ร้อนชะมดั ฉนั นอนอยทู่ า่ มกลางแสงอาทติ ย์ร้อนจดั โดยที่มีภาพรอบข้างเป็นส่งิ ของที่หมดสภาพการใช้งาน แล้ยถกู วางเร่ียราดอยเู่ ตม็ ไปหมด ใชแ่ ล้ว...สถานที่แหง่ นีเก็คือกองขยะนน่ั เอง ท่ีๆมีไว้สําหรับโยนทงิ ้ สงิ่ ของ ที่ไมเ่ ป็นที่ต้องการของผ้คู น

แตไ่ มน่ านนกั ฉนั ก็ได้ยนิ เสียงที่ไมเ่ คยแม้แตจ่ ะคิดวา่ จะได้ยนิ ในที่แบบนี ้มนั คอิ เสียงหวั เราะที่ดไู ร้ เดยี งสาของเดก็ น้อยคนหนง่ึ และเธอกําลงั เดนิ ตรงมายงั ท่ีๆฉนั นอนอยู่ ฉนั สงสยั เธอยิม้ ออกมาได้อยา่ งไรในบรรยากาศท่ีร้อนระอเุ คล้ากบั กล่ินไมพ่ งึ ประสงค์ของกองขยะ รอบข้าง เนือ้ ตวั ของเดก็ หญิงคนนนั้ ก็ไมไ่ ด้แตง่ แต้มด้วยเคร่ืองประดบั และเสือ้ ผ้าแสนสวยงาม หากแตช่ ดุ ที่ เธอสวมใสก่ ลบั เป็นเหมือนกนั เสือ้ มือสองสภาพซอมซอ่ และเนือ้ ตวั ที่แต้มด้วยสีเทาของฝ่ นุ ควนั \"ภู ทางนนั้ เจอมยั้ \" เดก็ หญิงหนั หน้าไปด้านหลงั ของตวั เอง กอ่ นท่ีเดก็ หญิงหน้าตาคล้ายๆกบั เธออีก คนจะวิง่ มากอดเดก็ คนนนั้ จากด้านหลงั \"ฮ่ือ...ไมเ่ จอเลยอะ่ ฟ้ า\" \"แล้วเราเจอเทา่ ไหร่แล้วอะ่ ภ\"ู \"กระป๋ องเก้า ขวดนํา้ อีกสิบส่ี\" เดก็ หญิงทงั้ สองยกยมิ ้ ขึน้ พร้อมๆกนั \"จะครบแล้วเนอะภ\"ู \"นน่ั สิฟ้ า...ขาดอย่างละอีกหนง่ึ เองนะ\" \"อ๊ะ! นน่ั กระป๋ องแหละ\" เดก็ หญิงที่ถกู เรียกวา่ ฟ้ ากระโดดลงมาจากกองขยะกองสงู แล้วเอือ้ มหยิบ กระป๋ องบบุ ๆท่ีถกู ฝังอยดู่ ้านลา่ งถงุ ขยะสีหมน่ \"ภๆู ได้กระป๋ องแล้ว รับนะ!\" เดก็ สาวขว้างกระป๋ องนํา้ อดั ลม สีแดงไปให้คนท่ีหน้าตาคล้ายคลงึ กบั เธอจนสามารถแยกแยะได้ยาก วา่ เดก็ หญิงคนไหนเป็นคนท่ีชื่อวา่ ภู หรือวา่ ใครเป็นคนที่ชื่อวา่ ฟ้ า \"ฮบึ ! เย่ียมเลยฟ้ า สง่ ได้สวย\" เดก็ สาวอีกคนท่ีถกู เรียกวา่ ภูคว้ากระป๋ องสีแดงที่อีกคนโยนมาให้เธอ ได้อยา่ งสวยงาม ก่อนจะโยนมนั เข้าไปในถงุ ดําหนง่ึ ในสองใบที่เธอถืออยแู่ ล้วกระโดดตามคนหน้าเหมือนอีก คนตามลงมาตดิ ๆ \"ทีนีก้ ็ขาดแคข่ วดนํา้ แล้วนะภ\"ู \"นนั่ สฟิ ้ า อีกแคข่ วดเดียวเองนะ\" \"อือ้ !\" เดก็ สาวทงั้ สองพยกั หน้าที่คล้ายคลงึ กนั ราวกนั สอ่ งกระจกให้กนั และกนั ก่อนที่ทงั้ สองจะยมิ ้ กว้างออกมาอีกครัง้ \"อ๊ะ ขวดนีใ้ ช้ได้มยั้ อะ่ ภ\"ู

สนิ ้ เสียงหวาน เดก็ สาสที่ถกู เรียกวา่ ฟ้ าก็เดนิ เข้ามาหาฉนั แล้วกวกั มือเรียกให้อีกคนมาดู แตท่ นั ทีที่ อีกคนที่ถกู เรียกวา่ ภเู ดนิ เข้ามาเธอก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วตีสีหน้าไมพ่ อใจออกมาอยา่ งเหน็ ได้ ชดั \"ไมไ่ หวนะฟ้ า ดสู ิ ก้นบหุ รี่เตม็ เลยไมใ่ ชห่ รอ\" \"แตเ่ ราล้างก่อนที่จะเอาไปสง่ ก็ได้นี่นา\" ฟ้ าเอย่ ก่อนดวงตาคสู่ วยที่จะมองช้อนคนอีกคนราวกบั จะ ขอร้ อง \"งนั้ ...ถ้าเราไมเ่ จออีกขวดเร็วๆนี ้ทําตามแบบที่เธอบอกก็ได้นะฟ้ า\" \"เย้! ฟ้ ารักภทู ี่สดุ เลย!!\" และแล้วเดก็ ทงั้ สองคนก็เดนิ จากไปโดยทงิ ้ ฉนั ให้นอนอยใู่ นกองขยะตามเดมิ ...บางที ฉนั อาจจะ ไมไ่ ด้เกิดใหมอ่ ีกครัง้ เลยก็เป็ นได้ เวลาผา่ นไปจนก้อนกลมๆสีแดงบนฟ้ าเคล่ือนท่ีมาอย่ดู ้านบนสดุ ทํามห้อากาสที่ร้อนอยแู่ ล้วยอม่ ทวีความร้อนเข้าไปอีก ฉนั ลอบถอนหายใจเบาๆอยา่ งหมดหวงั แตแ่ ล้วจๆู่ นยั น์ตาคสู่ วยของเด็กหญิงก็เข้า มาในการมองเหน็ อีกครัง้ \"ไมเ่ จอขวดอ่ืนเลยละ่ ขอรับนายไปแล้วกนั จะทําความสะอาดให้สวยวิง้ ไปเลย ละ่ \" \"ฟ้ า เลิกคยุ กบั ขวดนํา้ แล้วขนึ ้ มานี่เร็วส\"ิ \"โธ่ภู เธอสมั ผสั ไมไ่ ด้เลยหรอถงึ ความรู้สึกของขวดนํา้ น้อยๆที่นา่ สงสารใบนีน้ ะ่ \" \"จ้าๆ\" เดก็ สาวท่ีถกู เรียกว่าภยู มิ ้ บางๆแล้วยกมือลบู หงั ยงุ่ ๆของอีกคนท่ีตวั เล็กกวา่ เธอเลก็ น้อย \"ทําไมฉนั ต้องยอมเธออยเู่ รื่อยเลยนะฟ้ า\" \"ก็เพราะฟ้ านา่ รักไง ฮๆิ \" เด็กหญิงอีกคนยมิ ้ กว้าง แล้วจากนนั้ เธอก็หยิบฉนั ขึน้ มาเปิ ดฝา คว่ําขวด ลงแล้วออกแรงเขยา่ ให้เศษมวนบหุ รี่ออกไปจากภายในร่างใสๆนี ้\"ต้องล้างนํา้ ด้วยมยั้ อ่ะ...\" \"ล้างหนอ่ ยก็ดมี งั้ นะ\" เดก็ หญิงที่ตวั คอ่ นข้างสงู กวา่ อีกคนเลก็ น้อยแยง่ ฉนั ออกไปจากมือฟ้ า ก่อนท่ี จะเดนิ นําอีกฝ่ ายไปยงั อีกด้านของกองขยะ

\"รอด้วยสิภ\"ู เดก็ หญิงตะโกนเรียกอีกคน ก่อนท่ีจะก้าวขาสนั้ ๆของตวั เองตามคนที่มีใบหน้า คล้ายคลงึ กบั เธอไปตดิ ๆ และเมื่อเดก็ ทงั้ สองพาฉนั เดนิ ผา่ นกองขยะกองโตมาได้แล้ว สิง่ แรกท่ีเหน็ ก็คือบ้านหลงั โทรมๆที่ทํา จากสงั กะสีท่ีเริ่มเปลี่ยนเป็นสีนํา้ ตาลเพราะสนิมและสายนํา้ เล็กๆที่ไหลตดั ผา่ นหน้าบ้านโดยมีต้นกําเนิดมา จากที่ใดก็ไมอ่ าจทราบได้ เดก็ ทงั้ สองคนจมุ่ ฉนั ลงในนํา้ นน่ั ก่อนจะเร่ิมเขยา่ แล้วเอามือลบู ร่างกายราวกบั จะทําความสะอาด ให้ฉนั กลบั กลายเป็นขวดพลาสตกิ ท่ีสะอาดดงั เดมิ \"เสร็จแล้วละ่ ภ\"ู เดก็ หญิงคนท่ีชื่อฟ้ าสะบดั ตวั ฉนั ให้แห้งก่อนจะยมิ ้ กว้างให้กบั ผลงานของตวั เอง \"ที นีก้ ็เสร็จแล้วเนอะ\" \"อืม้ เอาไปให้พ่ีใหญ่กนั เถอะ\" เดก็ หญิงคนท่ีช่ือภขู านรับ กอ่ นท่ีฉนั จะถกู โยนลงในถงุ ดําโปร่งแสง อีกรอบ ถงุ ท่ีฉนั อยสู่ น่ั ขนึ ้ ลงเป็นการบอกวา่ ร่างเล็กทงั้ สองกําลงั ลากฉนั และขวดใบอื่นๆที่อยใู่ นถงุ นี่ไปยงั ที่ ไหนสกั แหง่ และไมน่ านนกั ก็ได้รับคําตอบเม่ือเดก็ น้อยทงั้ สองเปิดถงุ ออกและทยอยหยิบบรรดาขวดนํา้ ลง ในถงั สีเทาใบใหญ่ที่ไมร่ ู้วา่ มีไว้สําหรับอะไร เมื่อขวดทงั้ หมดถกู สง่ ลงไปอยใู่ นถงั นนั่ แล้วเดก็ หญิงทงั้ สองก็เดนิ จากไปโดนที่ไมล่ ืมทิง้ ใบหน้า เปื อ้ นยิม้ ไว้เป็นของขวญั ในความทรงจํา ฉนั นอนอยใู่ นนนั้ พร้อมกบั ลองนงั่ นกึ ทบทวนเรื่องราวในชีวิตท่ีผา่ นมาของขวดนํา้ ใบเล็กๆท่ีไม่ สําคญั อะไรนกั เป็ นเพียงแคข่ วดพลาสตกิ ดาษๆที่วางขายตามร้านขางของทว่ั ๆไป แตฉ่ นั ก็เช่ือวา่ ชีวติ หนงึ่ ท่ี ฉนั กําเนิดมามนั ไมส่ ญู เปลา่ ฉนั ได้ออกมาจากโลกส่ีเหล่ียมทบึ ที่แสนเหน็บหนาว ได้รู้วา่ เดก็ มนษุ ย์สมยั นีบ้ างคนอาจจะไมไ่ ด้มี ความสขุ กบั ส่งิ ท่ีตนเป็นอยสู่ กั เทา่ ใด ได้รู้วา่ บางทีสิง่ ดีๆท่ีใครบางคนมอบมาให้อาจจะเป็นสิง่ ท่ีเลวร้ายใน สายตาของคนท่ีได้รับ ได้รู้วา่ ในแตล่ ะมมุ มองของมนษุ ย์มนั แตกตา่ งกนั เพียงใด ได้รู้วา่ รอยยมิ ้ และความสขุ

ไมไ่ ด้เกิดได้เพียงแคส่ ภาพแวดล้อมท่ีดแี ละงดงาม หากแตม่ นั สามารถเกิดขนึ ้ ได้จากจติ ใจท่ีสนกุ สนานของ เดก็ ๆ แตถ่ งึ แม้วา่ ฉันจะได้เรียนรู้อะไรๆมากมายที่ผา่ นเข้ามาในชว่ งชีวิตสนั้ ๆของขวดนํา้ ใบเล็กอยา่ งฉนั แตถ่ งึ อยา่ งนนั้ ก็ยงั มีสิ่งท่ีฉนั คดิ ว่าไมว่ า่ จะเกิดใหมม่ าสกั ก่ีครัง้ ๆก็ยงั ไมส่ ามารถเข้าใจและคาดเดาส่ิงนนั้ ได้ อยา่ งแมน่ ยําสกั ที และนนั่ คือสิง่ ท่ีเรียกวา่ จิตใจของมนษุ ย์ ท่ีคาดวา่ สง่ิ นนั้ มีไว้เพ่ือให้มนษุ ย์สามารถเข้าใจ มนษุ ย์ด้วยกนั เองเทา่ นนั้ ระหวา่ งท่ีฉนั กําลงั คดิ ฟ้ งุ ซา่ นอยนู่ นั้ ที่ๆฉนั อยกู่ ็เริ่มเคล่ือนที่ขนึ ้ ไปด้านบน และตะแคงข้างลงเผยให้ ฉนั เห็นถึงนํา้ อะไรสกั อยา่ งท่ีอยดู่ ้านลา่ งและไอร้อนที่โชยขนึ ้ มาจนแทบจะละลาย ฉนั และบรรดาเพ่ือนขวดนํา้ ท่ีอยรู่ อบกายถกู เทลงในนํา้ สีข่นุ นนั่ นี่คงจะเป็นหนงึ่ ในวธิ ีการเกิดใหม่ ของฉนั สินะ... หากน่ีคอื ชว่ งเวลาสดุ ท้ายในชีวิต ได้โปรดรับฟังคาํ ขอของขวดนํา้ พลาสตกิ ใบเล็กน่ีสกั หนอ่ ย...ฉนั อยากจะเห็นจดุ จบของครอบครัวของชายหนมุ่ คนนนั้ ...ฉนั อยากจะรับรู้ถึฃอนาคตของเดก็ หญิงฝาแฝด เจ้าของรอยยิม้ อนั แสนงดงามทงั้ สอง...ฉนั อยากจะ... แตย่ งั ไมท่ นั ท่ีคําขอของฉนั จะถกู เอือ้ นเอย่ ออกไปจนหมด ร่างขอบฉนั ก็ร่วงลงในเตาบรรจนุ ํา้ ใบนนั้ ร่างกายที่เคยเป็ นรูปร่างคอ่ ยๆเร่ิมละลายผสานกบั นํา้ ที่อย่ใู นนนั้ ... และจๆู่ ความทรงจําในชีวิตก่อนก็แลน่ เข้ามา ...นี่คือจดุ จบและเป็นจดุ เริ่มชีวิตใหมข่ องบรรดาพลาสตดิ ทงั้ หลาย ‘เตารีไซเคลิ ’ ...ลาก่อนนะ ...พบกนั ใหม่ในชีวิตหนา้ ของฉนั

เย็นจงั น่ีคือสง่ิ แรกท่ีฉนั รู้สกึ หลงั จากลืมตาขนึ ้ มา ร่างกายของฉนั ถกู นํามาบรรจวุ ตั ถใุ สๆแข็งๆท่ีเปล่ียน สภาพกลายเป็นนํา้ ได้ และไมน่ านก็มีนํา้ สีสวยเทลงมา \"ได้แล้วจ๊ะหน\"ู เสียงของคนที่ถือฉนั อยดู่ งั ขนึ ้ และทนั ใดนนั้ ก็มีมืออีกมือมารับเอาฉนั ไป \"ขอบคณุ ครับป้ า...\"