ไล่ตงจิ้น ลูกขอทานผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต

เอาไว้ใหด้ ี ๆ เวลาผา่ นไปได้สักพัก สองมอื ผมยงั วางอย่บู นโตะ๊ กม้ หนา้ ลงอยา่ ง เดิมนงั่ น่งิ อยอู่ ย่างนั้นไม่มกี ารขยับเขยอ้ื นเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ไมใ่ ช่วา่ เพราะผม กลวั หรอกครับ แต่เป็นเพราะผมปวดรา้ วต่างหาก จริงอยู่วา่ ถา้ เทยี บกับโลก แหง่ การแก่งแย่งแขง่ ขันชงิ ดีชิงเดน่ ของผใู้ หญ่ทมี่ ีแตก่ ารตม้ ตุ๋นหลอกลวง กัน เรื่องแค่นี้กค็ งเปน็ เรื่องเลก็ นอ้ ยจนไมน่ ่าจะเก็บมาเป็นสาระ แตส่ าํ หรบั เด็กวยั ประถมอยา่ งผมแล้วกค็ งตอ้ งบอกว่าผมไมเ่ ข้าใจจรงิ ๆ ผมพยายามทุกวิถที างเพือ่ ใหไ้ ด้มาซง่ึ เกียรติยศและศกั ด์ศิ รี ทัง้ หมดนก้ี ็ เพียงเพราะผมตอ้ งการการยอมรับเทา่ นัน้ เอง แลว้ ผมทาํ อยา่ งนม้ี ันผิดด้วย หรอื ครับ ผมดนิ้ รนกระเสือกกระสนทกุ อยา่ งก็เพียงเพื่อให้คนในครอบครัวได้ หลดุ ออกจากวงจรชีวิต ―ขอทาน‖ เสียที หลุดออกจากชวี ติ ทม่ี ีแต่คนดถู ูก เหยยี ดหยามเยาะเยย้ อยู่ตลอดเวลา ผมทาํ อย่างนแ้ี ลว้ มันเดือดรอ้ นใครดว้ ย หรือ และท่แี สนจะเจ็บปวดท่ีสุดกค็ อื นักเรียนตัวอยา่ งทไี่ ดร้ างวัลดเี ดน่ ตงั้ แตช่ ั้นประถมจนถึงมธั ยมเปน็ ระยะยาวติดกันถึงเจด็ ปีอย่างผมน้ี จะตอบโต้ ด้วยวาจาหรอื ลงมือชกตอ่ ยกบั ใครก็ไมไ่ ด้ ผมใชเ้ กยี รตบิ ตั รเป็น ใบเบกิ ทาง แลว้ ผมจะใหอ้ ารมณ์ฉนุ เฉียวเพียงชว่ั วูบมากอ่ เป็นรอยดา่ งพรอ้ ยที่ จะ ―ประทับตรา‖ ติดตวั ผมตลอดไปไม่ได้ ผมต้อง ―อดทน‖ ตอนหลังไมร่ ู้วา่ อาจารย์ไปได้ยินขา่ วอะไรจากไหนมาหรอื เปลา่ อยู่มา วันหนึ่ง ทา่ นก็เรยี กผมเขา้ ไปพบท่ีห้องพักครู แล้วบอกวา่ ―หวั หน้าหอ้ ง ครรู ู้ นะว่าเธอเกง่ มากเลย แตว่ ่าการแขง่ ขนั ของโรงเรยี นคราวนี้ เธอจะไม่ลงแขง่ จะได้ไหม ยอมออมมือสักคร้งั นะ ลองใหเ้ พือ่ นคนอืน่ เขามีโอกาสไดล้ ิ้ม รสชาติของการเปน็ ที่หนึ่งบา้ ง ดไี หม‖ ลองอาจารยย์ ังลงทนุ ออกปากว่าอย่าง น้ี ผมกไ็ มม่ อี ะไรจะพูดแลว้ ไดแ้ ต่พยกั หน้ารับ 151

พอเดนิ พ้นออกมาจากห้องพกั ครู ผมยืนนง่ิ อยทู่ ่ีระเบยี ง ร้สู ึกนอ้ ยเนือ้ ต่ําใจจนเจ็บแปลบไปหมด มองออกไปทางใด ก็เห็นแต่ระเบียงที่ไรร้ ้าง ผคู้ น ได้ยินแตส่ รรพเสียงสรวลเสเฮฮาของเพอื่ นนกั เรยี นท่ดี งั แว่วมาแตไ่ กล ๆ ท่ีริมระเบียงดา้ นหนึง่ นนั้ เปน็ ทางกลับไปห้องเรยี น สว่ นอีกดา้ นหนง่ึ เป็น ทางไปสนามกีฬา ผมยนื น่งิ เซอ่ อยา่ งนั้นอย่นู าน สบั สนมึนงงไม่รู้วา่ ตวั เอง ควรจะไปทางไหนดี ตอนที่ 40 รักครั้งแรก ไมร่ ู้ว่าหนวดเคราของผมมันเรม่ิ งอกออกมาตั้งแตเ่ มื่อไร บริเวณเหนือ รมิ ฝปี ากและใต้คางมีขนเล็ก ๆ งอกขน้ึ เต็มไปหมด เวลาเดนิ ผา่ นหอ้ งเปลีย่ น ชดุ กฬี าท่โี รงเรยี น ก็อดไม่ไดท้ ี่จะแอบมองตัวเองในกระจก ผมสาํ รวจดู ตัวเองท่ีเรมิ่ จะเปน็ ―หน่มุ ‖ มากข้ึนทุกที เวลาเดนิ ผา่ นกลุ่มนกั เรียนหญิงที ไร จติ ใตส้ าํ นกึ ก็จะคอยเตอื นใหต้ ัวเองยดื อกผึ่งผายข้นึ ทกุ คร้งั ไป เวลาท่อี ยใู่ นโรงเรียนน้ัน ผมเปน็ หัวหนา้ ชั้นของนักเรยี นหอ้ ง คิงส์ เป็นนกั เรยี นตัวอย่าง เป็นลูกกตัญํูตัวอย่าง เปน็ นกั กรีฑาท้ังประเภท ลู่และลาน เปน็ นักกีฬาแฮนดบ์ อล เวลาซ้อมว่งิ ที่สนามทไี ร กม็ กั จะมีพวก นกั เรยี นหญิงแกลง้ เก่ยี วแขนกันมาเดนิ โฉบผา่ นไปมาใกล้ ๆ ผม ถา้ ทาํ เป็นไม่ สนใจ พวกหลอ่ นก็จะเดินเลน่ ช้า ๆ อยแู่ ถวน้นั แต่ถ้าชําเลืองมองนดิ นึง พวก หล่อนกจ็ ะยกมอื ขน้ึ ปิดปากหวั เราะกนั คกิ คักก่อนจะวง่ิ หนีไป แมว้ า่ การหยอก แซวเด็กผ้หู ญงิ จะเปน็ เร่อื งสนุก แต่ตอนท่ีผมอายเุ ท่านนั้ แคค่ ิดวา่ มผี ู้หญิง สวย ๆ มองผมอยู่ หัวใจผมกเ็ ตน้ รวั จนแทบจะหลุดออกมาจากอกอยแู่ ล้ว ไมร่ ู้ว่าเป็นเรอ่ื งจริงหรือแคเ่ รอ่ื งโอ้อวดกันในหมู่เพ่อื นหมชู่ ายกนั แน่ ผมได้ยนิ มาว่าเพือ่ นบางคนนนั้ เรมิ่ คบหาเพ่ือนหญงิ กนั บา้ งแล้ว พอถึง เวลาพกั ซ้อมทไี ร ทกุ คนก็มกั จะล้อมกนั เข้ามาหาพวกเพอ่ื นที่มแี ฟน แลว้ จากนั้นกจ็ ะอ้อนวอนแกมบังคับให้เขาเล่า ―รายละเอยี ด‖ การออกเดต ใหฟ้ ง๎ แลว้ ก็ตามมาด้วยเสียง ―จริงเหรอ‖ ―จริงเหรอ‖ เพอ่ื ให้เขาเลา่ ให้ 152

ละเอยี ดข้ึน ให้เลา่ ใหม้ ากขึ้น ยังดีทีส่ วรรคป์ ระทานใบหนา้ อนั เคร่งขรึมมา ให้แก่ผม ไมว่ ่าเพ่ือน ๆ จะเอะอะเฮฮากันขนาดไหนก็ตาม ขอแค่มีคนตะโกน ขึ้นวา่ ―เงยี บ ๆ หนอ่ ย! หวั หน้าห้องมาแลว้ ‖ เท่านเ้ี สียงกจ็ ะเงียบสนทิ ลงไป ทั้งหอ้ งในทนั ที และแมว้ า่ ในตอนน้ีเพอื่ น ๆ จะย่วั เย้ากนั สนุกสนานแค่ ไหน ก็ไมม่ ีใครกลา้ เข้ามาลอ้ เลน่ กบั ผม พวกเราในตอนน้นั ต่างก็มีความสนอกสนใจต่อเพศตรงขา้ ง ทง้ั ยังเฝูา ใฝุฝน๎ เรอื่ งนก้ี ันขนาดนี้ แตผ่ มนัน้ ตระหนกั ถึงภาระในครอบครวั อยเู่ สมอ ทกุ ครง้ั ท่ีตอ้ งประสบกบั เหตุการณเ์ ชน่ นจ้ี งึ มักจะตงั้ ใจหลกี เล่ียงเสียทกุ คร้งั ไป ผมออกแรงวงิ่ อย่างเตม็ ที่เต็มแรงเพ่อื เผาผลาญพลงั งานและหักหาญ กําลังฮึกเหมิ ของวยั หนมุ่ ให้หมดสน้ิ ไป วนั หนงึ่ ในชว่ งท่ีเรยี นอยชู่ ั้นมธั ยมปีท่ี 2 จู่ ๆ ก็มนี ักเรียนหญิงคนหนงึ่ ยนื กวกั มือเรียกผมอยขู่ า้ ง ๆ ล่ทู ่ีผมกาํ ลงั ซอ้ มวิ่ง ผมชัง่ ใจอยู่วา่ เธอเรียกผม หรือเปล่า ผมจงึ เหลยี วมองไปรอบ ๆ ตวั แต่กไ็ ม่พบใครเลยนอกจากผมคน เดียว เพ่อื นคนอื่นต่างกก็ ลบั บ้านกันหมดแลว้ ดังนนั้ ผมจึงยกแขนขึน้ ซับ เหงือ่ ทห่ี น้าผากก่อนจะแอบกลั้นใจเดินเขา้ ไปหาเธอ เด็กผหู้ ญงิ คนน้นั หนา้ แดง กอ่ นจะหยบิ เอาจดหมายมาสง่ ใหแ้ ก่ ผม ใหผ้ มจริง ๆ นะ่ หรือ ผมยงั ลงั เลไมก่ ลา้ ยน่ื มอื ออกไปรับจดหมายฉบับ น้นั เดก็ ผหู้ ญงิ คนนัน้ ชกั กระวนกระวาย แลว้ พดู ข้ึนวา่ ―ใหเ้ ธอนั่นแหละ อตี า บา้ ฉนั ชว่ ยส่งจดหมายใหค้ นอืน่ เขาหรอกยะ่ ‖ พอยื่นจดหมายใหผ้ ม แลว้ เธอก็หันมากะพรบิ ตาใหผ้ มสองทกี อ่ นจะว่งิ จากไป วิ่งไปได้สกั ระยะ หนงึ่ เธอกห็ นั กลับมาตะโกนใสผ่ มว่า ―อตี าบา้ !‖ ผมถือจดหมายยืนนง่ิ อยู่ท่สี นาม กไ็ ม่รู้เหมอื นกันว่าทาํ ไม ทงั้ ๆ ท่ี ถูกคนด่าว่าอีตาบา้ แท้ ๆ แตก่ ลับรู้สกึ อ่มิ อกอม่ิ ใจอยา่ งไรชอบกล จดหมายฉบับน้นั เป็นสฟี าู ออ่ นๆ มีนกนอ้ ยสองสามตวั บนิ อยู่บนมุม ดา้ นซา้ ยของจดหมาย พอยกขน้ึ มาใกล้ ๆ จมกู ก็ได้กลิ่นหอมออ่ นๆ โชย 153

ออกมาจากจดหมาย แมจ้ ะอยากร้เู น้อื หาภายในจดหมายใจแทบขาด แต่ก็ ปฏเิ สธไมไ่ ด้วา่ พร้อมกนั น้ีผมก็รูส้ ึกถึงความเครียดทีก่ ดดันอยูภ่ ายในใจ ด้วย ผมเก็บจดหมายทย่ี งั ปดิ ผนึกสนทิ น้ันลงไว้ในกระเปา฻ หนังสอื พอกลับถงึ บ้าน กเ็ รมิ่ หุงข้าวเหมอื นเดมิ ตามปกตทิ ุกอย่าง ก่อ ไฟ ซาวขา้ ว ผมยนื อยหู่ นา้ เตาไฟ อดจะใจลอยไปถึงรอยย้ิมของเดก็ ผูห้ ญงิ คนนน้ั กับเสียง ―อีตาบา้ !‖ หวาน ๆ ของเธอไม่ได้ เธอชว่ ยส่งจดหมายให้ คนอน่ื จริง ๆ หรือ หรือวา่ เจ้าของจดหมายฉบับน้ัน ทีจ่ รงิ กค็ ือเธอเองน่ัน แหละ ―อาจน้ิ ! ข้าวไหมแ้ ลว้ แกไม่ได้กลนิ่ หรือไง ไอเ้ ซอ่ เอ๊ย‖ พ่อตะโกน โวยวาย ผมตื่นจากฝ๎น รีบเปดิ ฝาหม้อออก ช้าไปเสยี แล้ว กลิ่นข้าวไหม้ อบอวลไปทวั่ เล้าหมูของเรา ตอนกลางคืนตอ้ งออกไปขอทานกบั พ่อ ผมกลัววา่ น้อง ๆ ทกี่ ําลงั ซุกซนจะไปร้ือเอาจดหมายออกมาเล่นกัน จึงหยิบจดหมายใส่กระเปา฻ หนงั สือ ถอื ติดตัวไปด้วย เดนิ ไปกเ็ ฝูาพะวง คอยแตเ่ อามือลว้ งลงไปในกระเปา฻ คลาํ หาดวู า่ จดหมายยังอยูห่ รอื เปล่า พอลว้ งเข้าล้วงออกบอ่ ย ๆ กช็ ักจะกังวลว่า จดหมายอาจจะตกหายไประหว่างทางได้ ผมจงึ แอบหยิบออกมาดอู กี แล้วก็ วางมนั ลงทเี่ ดิมอยา่ งระมัดระวงั ดนี ะทตี่ าพ่อมองไมเ่ ห็น ตกดกึ ในทีส่ ุดผมกอ็ ดใจไม่ไหวอกี ต่อไปแล้ว ผมอาศัยจงั หวะท่ีคน อนื่ กาํ ลงั นอนหลับสนิท แอบยอ่ งออกไปนอกบา้ น พิงเสาไฟฟูาไว้ แลว้ บรรจงแกะซองจดหมายออกอา่ น โดยอาศัยไฟตามเสาขา้ งทาง ในจดหมายบอกวา่ เธอไมเ่ คยเขียนจดหมายหาผู้ชายคนไหนมาก่อน เลย แต่เธอเหน็ ผมทโี่ รงเรียนแล้วก็รสู้ กึ ชื่นชมผมมากจริง ๆ และอยากจะคบ หาเป็นเพอื่ นกับผม เท่านจ้ี บ แล้วก็ลงชือ่ กบั ชนั้ ทเี่ ธอเรียน พร้อมกับบอก 154

วธิ ีติดตอ่ กนั ไว้ให้ หัวใจผมแทบจะวิ่งออกมาจากอก กม็ เี ดก็ ผหู้ ญิงคนหนง่ึ มาสารภาพว่า เธอแอบชอบคุณ อยากจะคบกบั คุณน่ะ ผมถือจดหมายไว้ในมอื ทาํ อะไรไม่ ถูกเดนิ หน้าไปไม่ก่กี ้าว แลว้ ก็ถอยหลังกลับมาอกี สองสามกา้ ว มีคนแอบชอบ คณุ อยู่ มีคนแอบชอบคณุ แต่ไม่กล้าบอกคณุ โอ! สวรรค์ ―ชอบ‖ ―ชน่ื ชม‖ คาํ ง่าย ๆ เพยี งไม่ก่คี ํา ทาํ ไมถงึ ทําใหร้ ู้สึกช่นื ใจไดม้ ากมายขนาดน้ี หนอ ทนไมไ่ หวแลว้ ผมกอดเสาไฟฟูาไว้ แล้วแอบอมยิม้ อยคู่ นเดียว แล้วผมกต็ อบจดหมายกลบั ไป ไม่ร้วู ่าการคบกนั อย่างนจ้ี ะเรียกว่าเป็นแฟนกันได้หรอื เปล่า ทุก วนั เวลาท่ีผมซ้อมกฬี า เธอก็จะมาน่งั รอผมทใ่ี ตต้ ้นไมอ้ ีกฟากหนึง่ ของ โรงเรยี น แม้ระยะห่างของเราจะค่อนขา้ งไกล แตเ่ ธอกม็ กั จะนงั่ ตรงท่ีท่ี สามารถมองเห็นกนั ไดต้ ลอดเวลา รอจนผมซอ้ มกีฬาเสรจ็ แล้วเราจึงค่อย เดินกลบั บ้านพรอ้ มกัน ใสช่ ุดนักเรยี นแบกกระเปา฻ หนังสอื กลับบา้ นไป ด้วยกัน แมจ้ ะเดินไปด้วยกนั ก็จริง แต่กห็ ่างกันเปน็ วา บางครงั้ ตลอดทางที่ เดินมาดว้ ยกัน พูดกนั ก็แค่ประโยคเดยี วว่า ―ลาก่อน‖ เหตุการณ์เปน็ เชน่ น้อี ยสู่ กั ระยะหน่ึง แล้วจู่ ๆ เธอกไ็ ม่สนใจผมอีก เลย ไมม่ ารอผมทสี่ นามเหมอื นเคย ไมต่ อบจดหมายผมอีก ผมคิดวติ กไป สารพดั ไม่รูว้ ่าตัวเองไปทําผดิ อะไรเข้า เธอถงึ ได้ไมย่ อมคบหากบั ผมอกี ต่อไป ต่อมาผมจึงได้รจู้ ากปากของเพอื่ น ๆ เร่อื งก็คอื เธอไปไดย้ นิ มาวา่ ผม เป็นลูกขอทาน มแี ม่และนอ้ งชายปญ๎ ญาอ่อน แมแ้ ตต่ อนนก้ี ็ยงั อาศัยอยู่ใน เลา้ หมู เธอตกใจจนไม่กลา้ จะคบกับผมอีกตอ่ ไป ความรูส้ กึ ทเี่ คยชนื่ ชอบ และชนื่ ชมตา่ ง ๆ กพ็ ลอยมลายหายไปส้นิ พรอ้ มกนั ดว้ ย ผมอกหกั ซมึ กะทือไปอย่พู ักใหญเ่ ลยทเี ดยี ว เวลาซอ้ มทีไรกอ็ ดท่จี ะ หันไปมองใตต้ ้นไม้ตรงที่ที่เธอเคยนั่งอยู่ไมไ่ ดส้ กั ที ผมหวังวา่ จะไดพ้ บเธออีก สกั คร้งั กย็ งั ดี แตก่ ต็ ้องผดิ หวังในทีส่ ดุ โชคดที ่ผี มมีเลอื ดนักส้เู ดอื ดพลา่ นอยู่ 155

ในตัว พอผมเรม่ิ คมุ สตกิ ลับคนื มาได้ ผมกเ็ ริม่ เข้าร้านหนังสือ ไปเสาะหา อ่านหนงั สอื ประเภท ―รอ้ ยแปดวธิ เี ตมิ ความหวานในจดหมายรัก‖ จนถึง หนังสอื วชิ าการประเภท ―รักกนั อย่างไรใหเ้ ขา้ ทา่ ‖ ศึกษาวิเคราะห์ใหล้ ะเอียด ทงั้ เคลด็ ลับและแนวทางตา่ ง ๆ ทกุ ขน้ั ตอน จดุ ไหนไมถ่ ูกตอ้ งไม่ดีพอก็แก้ไข จดุ นนั้ เสยี ใหม่ ผมไม่เชอื่ วา่ ผมจะลกุ ขึ้นยนื ใหม่อีกคร้ังไม่ได้ ตอนท่ี 41 ฝนั สลาย ผมรักการวิง่ ผมชอบความร้สู ึกถงึ ความเร็วแบบนั้น ผมชอบเวลาท่ีวง่ิ แขง่ เสยี งลมพดั กรดี ก้องทข่ี ้างหู ภาพทิวทศั นท์ ีเ่ ปลย่ี นแปรไปในแต่ละฉาก ดว้ ยความรวดเร็ว แล้วยังความรูส้ กึ เวลาทเี่ หง่อื ทว่ มตัวอีก และที่สาํ คญั ทส่ี ุด กค็ อื การวิง่ ทาํ ให้ผมหลดุ เขา้ ส่สู ภาวะแห่งความสงบในอีกรปู แบบ หนง่ึ เพียงแต่ใหเ้ หงอื่ ชุ่มหลังเท่านน้ั ผมกส็ ามารถจะลมื ความจริงในชีวิตท่ี ต้องเผชิญอยทู่ กุ วว่ี นั ไปไดช้ ว่ั คราวทนั ที ตั้งแต่ข้ึนช้ันมธั ยมหน่งึ เรม่ิ การเปน็ นกั กรฑี าเปน็ ต้นมา ผมกจ็ ะทุ่มเท เวลาใหก้ ับการว่ิงทกุ วนั เอาใจใส่เสยี ยง่ิ กว่าการเรยี นหนังสือเปน็ ไหน ๆ โดย หวงั วา่ สักวนั หน่ึงผมจะต้องเปน็ ตวั แทนของประเทศไปแขง่ ระดบั ชาติและ จะตอ้ งนําชอ่ื เสยี งมาสปู่ ระเทศชาติให้ได้ โรงเรยี นตามชนบทส่วนมากกม็ ีแต่ โรงเรียนทยี่ ากจนไมม่ ีสนามกฬี ามาตรฐาน จึงพลอยไมม่ ลี วู่ ิง่ ไปดว้ ย เวลาจะ ซอ้ มวง่ิ แต่ละที ถ้าไม่ไปยืมสนามของโรงเรยี น ก็ตอ้ งซ้อมกันตามถนนข้าง ๆ โรงเรยี น คราวน้ผี มได้รบั เลือกเปน็ ตวั แทนของโรงเรียนไปแขง่ กฬี าภายใน จังหวัด หลงั โรงเรยี นเลิกผมจึงยังอยตู่ อ่ เพอ่ื ซ้อมวิง่ เพอื่ น ๆ ต่างก็กลบั บา้ น กนั หมดแลว้ บนถนนลาดยางมะตอยจึงไมม่ ใี ครอื่นเลยนอกจากผมเพียงคนเดยี ว ว่ิงทะยานไปจนสดุ สาย ผมวิ่งกลบั ไปกลับมาอยา่ งนอี้ ย่รู อบแลว้ รอบเลา่ แม้ ผมจะเคยได้ยนิ ใคร ๆ พูดกนั หลายต่อหลายคร้ังวา่ ถนนลาดยางมะตอยมันไม่ มคี วามยดื หยนุ่ เวลาวงิ่ ตอ้ งระมัดระวงั ใหม้ ากเพราะมันอาจจะทําให้กลา้ มเนอื้ เคล็ดได้ แต่ตอนนน้ั ใจผมคดิ แต่จะเอาชนะ สําหรบั เรือ่ งท่ีไมเ่ คยเกดิ ขึน้ มา 156

กอ่ นอย่างนี้ ผมจงึ ไมไ่ ด้ใสใ่ จเลยสักนดิ ผมซมุ่ ซ้อมว่ิงอยา่ งเอาเปน็ เอาตาย วง่ิ ใหเ้ รว็ ข้นึ ๆ และเร็วขนึ้ นกึ ไม่ ถงึ วา่ แคไ่ ม่ทนั ระวังหน่อยเดยี วเอง เทา้ ทั้งสองข้างของผมกเ็ กิดอาการเคล็ด ขึ้นมาจริง ๆ ด้วย ผมรู้สึกปวดมาก จนต้องรบี ลงไปแช่ขาในแม่น้ําขา้ ง ทาง ความเจบ็ ปวดบรรเทาลงจงึ ค่อยเดนิ กะเผลกกลับบ้าน พอถงึ แคป่ ระตูบา้ นเท่านัน้ ผมกม็ องเห็นแขกไมไ่ ดร้ ับเชญิ สองคน กาํ ลังอยู่ในบ้าน คนหนง่ึ น้ันเป็นหญิงวัยกลางคนแตง่ ตัวเปรี้ยวฉดู ฉาด กับ เด็กหนุ่มอีกคนหนง่ึ ท่มี ีรอยสกั รปู หงสแ์ ละมังกรอยูท่ ่แี ขน ผมคดิ ในใจว่า ตาย ละ! เกิดเรอ่ื งแน่แลว้ ไมผ่ ิดไปจากทค่ี ดิ เลยสกั นิด สองคนนีม้ าจากซ่อง คนหน่งึ เปน็ แม่ เล้าอีกคนย่อมเป็นแมงดา เร่อื งมอี ยูว่ า่ เมอ่ื คนื นี้พี่สาวหลบหนีหายออกไป จากซ่อง พวกแมงดาพากันออกตามหากันให้วนุ่ แตก่ ็ไมพ่ บแมแ้ ตเ่ งา ―ท่ฉี ันมานก่ี ็เพอื่ จะมาเตือนพวกแกเอาไว้ว่า ถ้าหากอาเจียวมนั กลบั มา ท่นี ลี่ ะก็ แกจงบอกใหม้ ันคลานกลับไปหาฉนั เสียดี ๆ หรือไมง่ ้นั พวกแกกเ็ อา เงนิ คืนฉนั มาซะ พร้อมดอกเบ้ียดว้ ยนะยะ บอกให้ลูกสาวแกลองคิดดใู ห้ดี ๆ ละ่ จะกลับไปทาํ งานหรือว่าจะจา่ ยเงนิ คนื หรือถ้าไม่ทง้ั สองอยา่ งละก็ ...‖ แมเ่ ล้าพูดเสยี งเหี้ยมเกรยี มค้างไว้เพียงเท่าน้กี ็หยดุ แล้วชายตาไปที่ แมงดานิดหนงึ่ ก่อนจะพดู ต่อไปว่า ―พวกแกคอยดกู ็แลว้ กนั ‖ ―ขา้ รู้ ข้ารู้ ถา้ อาเจยี วกลบั มาละก็ ขา้ จะตอ้ งสง่ มันกลับไปคืน แน่‖ พ่อพดู อยา่ งเจยี มตวั ผมเหน็ หยดนํ้าตาคลอเบ้าของพ่อ ผมไม่ร้วู ่านน่ั คือนา้ํ ตาจากความ หวาดกลัวหรอื นํ้าตาจากความเสยี ใจกนั แน่ แตใ่ จผมน้นั มนั สับสนเหลอื ประมาณ 157

พ่ีสาวหนไี ปแลว้ ถ้าคิดในแงด่ ีก็ตอ้ งดีใจวา่ เธอรอดพ้นจากเหวนรก นน่ั แลว้ ตอ่ ไปก็จะได้เปน็ อสิ ระเสยี ที แต่ถ้าคดิ ในแงร่ ้าย กอ็ าจคิดได้ว่า พี่สาวคงไดร้ ับความทกุ ขท์ รมานทง้ั กายและใจอยา่ งแสนสาหสั จนถึงกบั ตอ้ ง หนอี อกไปโดยไมค่ ิดถงึ อะไรอน่ื อกี ต่อไป ถา้ พส่ี าวไม่กลับไป แล้วพอ่ จะหาเงินท่ีไหนไปคืนท่ซี อ่ งไดล้ ะ่ หรอื ถ้าพสี่ าวกลบั ไป กไ็ ม่รู้ว่าแมเ่ ล้ากบั พวกแมงดาจะจดั การกับพอ่ี ยา่ งไรบา้ ง ผม ไม่กลา้ จะคิดตอ่ ไปเลยจรงิ ๆ แตผ่ มรู้ดีวา่ พ่สี าวทํางานที่ซ่องนน้ั ไมม่ ีเงนิ ตดิ ตัวเลยสักเหมาเดยี ว แล้วพจี่ ะหนไี ปไหนได้นะ แล้วพี่จะใช้ชีวติ ต่อไป อย่างไร พ่ีหนไี ปคนเดียวหรือเปลา่ มีใครชว่ ยพาพห่ี นีออกไปมย้ั แลว้ ถ้าหา กวา่ พสี่ าวเกิดคดิ ไมต่ ก แล้วฆา่ ตัวตาย ทีนีจ้ ะทําอยา่ งไรละ่ คดิ เพียงเทา่ น้ี ใจผมก็ร้อนเรา่ เหมือนถูกไฟเผา เหมอื นจะมอดไหม้ ไปหมดท้งั หัวใจ คืนนท้ี ้งั พอ่ และผมตา่ งก็ไมม่ กี ะจติ กะใจออกไปขอทานอกี แล้ว ผมน้ัน ร้อนใจจนกนิ ข้าวไม่ลง จนเกือบสองสามท่มุ ผมถึงได้จูงพอ่ ออกไปตาม ตรอกซอกซอยท่เี ราคุ้นเคย ตระเวนถามขา่ วคราวของพ่สี าวจากพวกเพ่อื น บา้ น ตามร้านของชํา และแผงขายผัก มีใครเห็นพ่ีสาวผา่ นมาทางนีบ้ า้ งหรอื เปล่า แม้เราจะเดนิ หากันอยูท่ ั้งคืน แต่ก็ไม่มคี วามคืบหน้าใด ๆ เลย พอกลับมาถึงบ้าน ขาท้งั สองขา้ งของผมก็บวมเปงุ จนแทบจะเดิน ไม่ได้ ต้องคอยใช้นาํ้ รอ้ นประคบไวต้ ลอดเวลา แต่จะวา่ ไปแล้ว ท่จี ริงความ เร่ารอ้ นภายในใจผมนัน้ กลบั รนุ แรงเสียยิ่งกวา่ ความเจ็บปวดทางกายมากมาย นกั ผมนอนแผอ่ ยบู่ นเตียงตลอดท้ังคนื โดยไม่อาจข่มตาให้หลบั ไดเ้ ลย ใน สมองมแี ตภ่ าพความสนิทสนมผูกพนั กนั ในวนั เก่า ๆ ของผมและพส่ี าววนเวียน ไปมาอยตู่ ลอดเวลา ย่งิ คดิ ก็ย่ิงเจ็บ ยงิ่ คดิ ก็ย่ิงกงั วล ตลอดระยะเวลาแปดปขี องการเรียนของผมนกี้ แ็ ลกมาดว้ ยการเสียสละ ความสขุ ทงั้ ชีวิตของเธอ ก็เพราะพส่ี าวคนน้ีแหละ ผมจงึ มีแรงกล้ํากลืนฝืน 158

ทน ขม่ ใจกับความเจบ็ ปวดโดยไมฆ่ า่ ตวั ตายไปเสียก่อน เพราะแมว้ า่ เธอจะ ไมไ่ ด้อยเู่ คียงข้างผม แต่อยา่ งนอ้ ยผมกร็ ูว้ า่ เธอยงั มอี ยู่อกี มุมหนึ่งท่หี ่าง ออกไป เธอยังจะคอยใหก้ าํ ลงั ใจผม เอาใจชว่ ยผม แตท่ วา่ วนั น้ีไมร่ ้เู ธอไป อยู่แห่งหนใด แลว้ ผมจะหันหนา้ ไปหาแหล่งพักพงิ ใจจากไหนได้เล่า ผมคิด อยา่ งหมดหวงั วา่ ถา้ พ่ีสาวตาย ผมกค็ งจะมชี วี ิตอยตู่ อ่ ไปไมไ่ ดแ้ น่ ชว่ งน้ันนบั เป็นชว่ งที่ทรมานที่สดุ ต้ังแตเ่ ขา้ เรียนมา พอถงึ วันหยดุ ทีไร พอ่ กับผมก็ต้องออกไปตระเวนตามหาขา่ วคราวของพ่ีสาวทกุ คร้งั ไป พร้อมกัน นี้วนั แข่งกีฬาก็ยิง่ ใกล้เขา้ มาทุกที แตอ่ าการเจ็บขาก็ยังไม่ดขี ้นึ เลย แต่ดว้ ย ความทีไ่ มอ่ ยากจะละทิ้งการแขง่ ขนั ผมจึงต้องปดิ บังความจรงิ ไวไ้ ม่ให้โคช้ ทราบ ผมยังฝืนออกไปฝกึ ซ้อมอย่ทู กุ วนั ตามปกติ เวลาว่ิงไปแต่ละกา้ วนั้นก็ ต้องกัดฟ๎นแน่นทนความเจบ็ ปวดเอาไว้ แตส่ ง่ิ ท่ปี รากฏชัดเจนกค็ ือ ความเร็ว ในการว่ิงของผมนั้นลดลงทุกที ต่อมาวันหน่งึ ในทส่ี ุดโคช้ ก็อดรนทนไมไ่ ด้ ถึงกับต้องเรยี กผม ออกมาจากลวู่ งิ่ ทันที แลว้ ถามผมวา่ ―ไลต่ งจนิ้ พักหลังนเ่ี ธอเปน็ อะไร ทาํ ไมถงึ ได้เหมือนคนใจคอไมอ่ ยู่ กับเนือ้ กับ ตัวตลอดเวลาเลย‖ ―ผมเปลา่ ครบั โค้ช‖ ―จริงรึ‖ โค้ชพดู พลางก้มลงมองท่ีขาผม ―ขาเรานะ่ เปน็ อะไรหรือ เปลา่ ทําไมเวลาวิง่ มันดขู ดั ๆ ยังไงชอบกล‖ ―โค้ชครบั ผม...ผม...ไม่เป็นไรนคี่ รับ ผมสบายดีครับโค้ชครบั ‖ 159

พอถึงตอนน้ีก็เร่ิมมีฝนตกปรอยลงมา โคช้ เงยหนา้ ดูฝนกําลังตงั้ เคา้ และเมฆที่ทะมึนมาแต่ไกลก่อนจะพูดกับผมตอ่ ว่า ―ไม่เปน็ อะไรก็ดแี ลว้ แต่ ตอ้ งต้ังใจฝกึ ซ้อมให้มากกว่าน้ี ต้องวิง่ ใหไ้ ดส้ ถติ เิ ดิม เข้าใจไหม‖ ―เขา้ ใจครบั โคช้ วางใจได้ครับ‖ ―เอาละ วนั นซ้ี ้อมเทา่ นกี้ อ่ นกแ็ ลว้ กัน เอา้ ฝนตกแลว้ นายรบี กลบั บ้านเถอะ‖ โคช้ พูดจบ ก็หนั ไปตะโกนบอกกบั นกั เรียนคนอนื่ ว่า ―เอาละ เอา ละ ฝนตกแล้วพวกเรา วนั น้ีทุกคนกลับบ้านไปพกั ผ่อนกันได้แล้ว แลว้ พรงุ่ น้ี เชา้ ใหท้ กุ คนมารวมตวั ใหเ้ รว็ กว่าปกตคิ ร่ึงช่วั โมง เลกิ แถว!‖ ผมรอโค้ชพูดจนจบ แลว้ แกล้งเกบ็ ขา้ วของใส่กระเป฻าทําทีเหมือน เตรียมตัวจะกลบั บ้าน แต่ตั้งใจเก็บใหช้ า้ ๆ กะไวใ้ นใจว่าเด๋ียวรอใหเ้ พื่อน ๆ กลบั ไปกนั หมดแล้วตัวเองจะอยู่ซอ้ มต่อก่อน เมื่อตะกี้เกือบจะพลาดถูกโคช้ จบั ได้เร่อื งขาเจ็บอย่เู ชียว แล้วนี่ถา้ ผมว่ิงไมไ่ ด้สถิตเิ ดมิ มีหวงั ถกู ถอนชื่อ ออกจากการแข่งขนั แน่ ไมไ่ ด้! ไมไ่ ด้! ฝนจะตกกต็ กไป วนั นย้ี ังไงผมก็ ต้องอยูซ่ อ้ มต่ออีกสักชั่วโมงก่อน ดังนน้ั ผมจงึ ซอ้ มว่ิงตอ่ อยูท่ ่ามกลางสายฝนจนเปียกปอนไปท้ังตวั ผม วงิ่ จนฝนตกหนกั และแทบจะมองไมเ่ ห็นทางข้างหนา้ แลว้ ผมจึงพอใจยอม กลับบ้าน ตลอดทางทก่ี ลับบา้ น ผมมัวแต่กงั วลอยวู่ ่าพรงุ่ นท้ี ําอยา่ งไรดีโค้ชจึง จะไดไ้ ม่สงสัย เพราะความจรงิ ขาผมมันระบมจนวง่ิ ต่อไปไมไ่ หวแล้ว แต่นึก ไม่ถงึ เลยวา่ ความอวดดตี ลอดท้ังบา่ ยวนั นีจ้ ะทาํ ใหผ้ มต้องล้มลงทนั ทที ีก่ ลับ ถึงบา้ น ฝนท่ตี กหนกั ทาํ ใหผ้ มเปยี กไปทง้ั ตวั จนเปน็ ไขห้ วัดใหญ่ ทั้งยงั มี อาการโพรงจมูกอกั เสบแทรกซ้อนดว้ ย จมกู ผมแทบจะรบั กลิ่นอะไรไม่ได้ เลย หวั ก็ยังหนกั ทงั้ ปวด แตบ่ ้านเราก็ไมม่ เี งินพอทีจ่ ะให้ผมไปหาหมอ ได้ จงึ ไดแ้ ตส่ ะลมึ ละลอื นอนหลับใหลไมร่ ้เู ร่อื งอย่ทู ่ีเตียงเทา่ น้นั เอง 160

ดว้ ยเหตุน้ีผมจึงหมดโอกาสลงแข่งขนั ไปโดยปรยิ าย พี่สาวก็หายตัว ไป ขาก็เจบ็ แถมยงั มาโพรงจมกู อักเสบอกี ความผดิ หวังที่เกิดข้นึ ทงั้ หมด นี้ จ่โู จมผมจนเสียผู้เสียคนทีเดยี ว กเ็ พอ่ื การกรีฑา ผมจงึ ละเลยการเรียน ไป แต่สิ่งท่ีตอนแทบความพากเพียรความตรากตรําฝกึ ซอ้ มอย่างทรหดอดทน ของผมทงั้ หมดกลบั กลายเป็นหยาดน้าํ ตา ผมกูต่ ะโกนก้องอยู่ในใจว่า พีค่ รับ พี่! แต่ตอนน้ีเธอจะอยแู่ หง่ หนไหน เป็นตายร้ายดีอยา่ งไรผมก็ไม่รู้เลย คราวนี้ ผมไมเ่ หลือปณิธานอะไรใหเ้ อาชนะอีกต่อไปแลว้ ใจผมมัน ท้อแทอ้ ย่างบอกไมถ่ กู ชวี ติ ผมถกู กาํ หนดมาให้เป็นเช่นนนี้ ะ่ หรือ มนั จะต้อง บดั ซบอยา่ งน้ใี ช่ไหม ตอนที่ 42 ไม่มีข้ออา้ ง ตกกลางคนื ผมกับพ่อกอ็ อกไปขอทานตามปกตเิ ช่นทุกวนั ทงิ้ แต่ น้องสาววัยเจด็ ขวบไว้ให้คอยดูแลคนในบา้ น ตอนดึกผมจูงพอ่ กลับบา้ นมา พอเดนิ มาถงึ ประตูก็ได้ยนิ เสียงสะอนื้ เบา ๆ ของนอ้ งสาวลอยมา ทีแรกกเ็ ขา้ ใจวา่ นอ้ งคงจะไม่สบาย แตท่ ไ่ี หนได้ พอ น้องสาวแกเหน็ หน้าผมเท่านั้นแหละ ก็โผเขา้ มาร้องไห้ซกุ ลงในอ้อมอก ผม คราวนีแ้ กรอ้ งไห้สะอกึ สะอืน้ ไม่เปน็ เสียงเลย นอ้ งเลา่ ว่า พอพวกเราออกไปไดไ้ มน่ าน กม็ ชี ายแปลกหนา้ สองคน ผลกั ประตเู ข้ามาในบ้าน บ้านเล้าหมูของเรามแี คป่ ระตูไม้จะพังมิพังแหลบ่ งั ลม อยู่แคบ่ านเดยี วเท่านัน้ กลอนไมม่ ี ปิดไว้กไ็ มส่ นิท เพียงแคผ่ ลกั ประตู เท่าน้นั ชายแปลกหน้าก็ทะลวงเข้ามาขา้ งในไดอ้ ย่างง่ายดาย ชายสองคน น้นั เมาทําทา่ จะเข้ามาโอบกอดลวนลามนอ้ ง น้องตกใจกลวั จนรอ้ งไห้ แก กระเสอื กกระสนดึงดนั หนีออกจากเงือ้ มมือของชายโฉดสองคนน้ัน แลว้ คุกเข่ารอ้ งไหค้ าํ นับลงกับพื้น ขอร้องให้พวกเขาปลอ่ ยแกไป ชายชั่วสองคนนั่นมหี รือจะยอมปลอ่ ย มนั รีบกระโจนจะเข้าไปกอดน้อง 161

แตด่ ันพลาดไปชนกับโตะ๊ เขา้ จนเกดิ เสียงดังลัน่ ทาํ ใหแ้ ม่และน้องชายคนโต ตกใจตื่นขึน้ มา แล้วแม่กับนอ้ งชายคนโตสองคนนีเ้ หมอื นคนอ่นื เขาท่ี ไหน แกสองคนกเ็ หมือนกบั เด็กเลก็ ๆ ที่พอตกใจตน่ื ข้นึ มาแลว้ กจ็ ะรอ้ งไห้ อาละวาดไมฟ่ ง๎ เสียง พอสองคนนี้ร้องไห้ นอ้ งชายอกี สองคนที่ยังแบเบาะกร็ ้สู กึ ตัวตื่นขึน้ มา บา้ ง พวกแกก็พลอยรอ้ งไห้กันกระจองอแง กไ็ ม่รวู้ ่าจะเปน็ เพราะเสยี ง ร้องไห้ของคนบา้ นน้ีมันน่าตกใจนกั หรอื วา่ เปน็ เพราะหน้าตาทา่ ทปี ๎ญญาออ่ น ของแม่ทีท่ ําใหพ้ วกผู้รา้ ยเกิดความเห็นอกเห็นใจขน้ึ มา แต่ชายสองคนนี้ก็ สรา่ งเมาไดส้ ติ แล้วกร็ ีบหนีจากไปโดยไมค่ ิดทจี่ ะรังแกน้องอีก น้องสาวเลา่ ถงึ ตอนนแี้ กก็ยังไม่หายหวาดกลวั ส่วนผมน้ันร้สู ึกคับแคน้ ขัดใจเหลือกําลัง เลือดขนึ้ หนา้ อยากจะชกหนา้ ไอส้ ารเลวสองตัวนัน่ จริง ๆ แต่ชายสองคนนก้ี ส็ รา่ งเมาได้สติ แล้วก็รบี หนจี ากไปโดยไมค่ ิดทีจ่ ะรังแก นอ้ งอีก น้องสาวเล่าถึงตอนนแ้ี กก็ยงั ไมห่ ายหวาดกลัว สว่ นผมนน้ั รูส้ กึ คบั แคน้ ขดั ใจเหลอื กาํ ลงั เลอื ดข้ึนหนา้ อยากจะชกหน้าไอ้สารเลวสองตัวนนั่ จริง ๆ แต่พวกมันกห็ นีไปไกลเสยี แล้ว ประกอบกับความตกใจกลวั จึงทาํ ให้ นอ้ งสาวไม่สามารถจดจํารปู ร่างหนา้ ตาของชายช่วั ทัง้ สองได้ชดั เจนนัก ความ โกรธแคน้ ไม่มีทรี่ ะบายออก จึงได้แต่เกบ็ มันอัดอ้นั ไว้ในใจผม วนั ต่อมา ผมไปโรงเรียน พอกลับถึงบ้านกเ็ หน็ ลูกหมาอยู่ตวั หน่ึง ไม่ ร้วู ่าพอ่ ไปอุม้ มาจากไหน พ่อบอกวา่ จะไดใ้ หม้ นั คอยชว่ ยเฝูาบา้ น เวลาที่ เราออกไปขอทานจะได้ไม่ตอ้ งเปน็ หว่ ง สว่ นตอนกลางวันมันก็จะไดช้ ่วยเหา่ ใหพ้ อ่ ไดร้ วู้ า่ คนทเี่ ดินเขา้ มาน้นั ใชค่ นแปลกหน้าหรอื ไม่ นบั แตน่ ั้นเปน็ ต้นมา เจา้ หมาน้อยตัวน้ีจงึ กลายเปน็ สมาชกิ ใหม่ในบา้ น ของเรา พวกเรากนิ อะไรมันกก็ นิ ดว้ ย มันไม่เคยรังเกยี จว่าเจา้ ของมันจะ ยากจนสักแคไ่ หน มันไม่เคยรังเกยี จวา่ ทอ่ี ย่จู ะเหมน็ เพยี งใด ยงั คง 162

จงรกั ภักดอี ยูเ่ ป็นเพื่อนเราตลอดมา เมือ่ ไมก่ ่ีปมี าน้ี น้องสาวผมคนหนงึ่ ตอ้ งตายไปตั้งแต่ยงั เลก็ น้องสาว อกี สองคนก็ถกู ยกให้คนอืน่ ไป เหลอื แต่น้องสาวคนเลก็ คนน้ีเป็นนอ้ งสาวคน เดยี วของผม เราไม่เพยี งแตร่ ักกัน ทัง้ ยังสนิทสนมกันมากดว้ ย เพราะต้ังแต่ เลก็ ๆ เจา้ นอ้ งสาวคนนีก้ ็ชอบมานวั เนียอยู่ข้าง ๆ ผม คอยพี่จะ๊ พจี่ า๋ อยู่ ตลอดเวลา พอเกิดเร่อื งนีข้ ้นึ ก็เลยทาํ ใหจ้ ิตใจที่ไมก่ ระเต้ืองเซื่องซึมมานาน ของผมตืน่ ตัวขนึ้ เต็มที่ ผมคดิ ว่าผมไมค่ วรจะเอาเร่ืองทพ่ี สี่ าวหายตวั ไป โพรงจมกู อกั เสบ และขาเจบ็ มาเป็นเหตุให้หดหกู่ ังวลอีกต่อไป ผมยังมีคนอน่ื ๆ ใน ครอบครัวอีกไม่ใชห่ รือ พวกเขายังต้องการผม ยังตอ้ งพ่งึ พาผม ถ้าหากว่า ผมเกิดลม้ ลงไป แลว้ บ้านนก้ี ็คงจะตอ้ งขาดเสาหลักไปอย่างแนน่ อน ช่วงกอ่ นหนา้ นี้ ผมมักจะซึมกะทือหมกมนุ่ อยแู่ ต่ในความคิดกังวลใจ ของตวั เอง แรงกาํ ลงั ใจทั้งหลายท่ีเคยไดม้ าจากความมนั่ ใจ พอวันหนง่ึ ความมน่ั ใจเกิดทลายลง แรงกาํ ลังใจต่าง ๆ ก็พลอยสลายหายไปด้วย วงิ่ ก็ ไม่ได้ เรียนหนงั สือก็ไม่ใส่ใจ ครมู กั จะตาํ หนิวา่ ผม ―หาข้ออ้าง‖ จะอะไรก็ ตาม แตก่ ็ไม่มอี ะไรทีจ่ ะชว่ ยให้ผมเกิดแรงฮดึ ข้ึนมาไดเ้ ลย ผมปล่อยให้ ตวั เองใชช้ วี ิตอย่ใู นความมดื วนั แลว้ วันเลา่ ผมจะปลอ่ ยให้ตวั เองเป็นอย่างนตี้ ่อไปไม่ไดแ้ ล้ว ความม่นั ใจนนั้ ถ้าหา กวา่ ตอ้ งคอยอาศยั แต่จากเสียงปรบมอื ของคนอืน่ หรือจากเกียรติบัตรรางวัลต่าง ๆ แลว้ ละก็ อยา่ งนนั้ ก็ไมส่ มควรจะเรียกวา่ เปน็ ความมนั่ ใจไดอ้ ย่างแท้จรงิ หรอก ลองคิดทบทวนดสู ิวา่ ตลอดเวลาเกา้ ปที ีเ่ รียนหนงั สือมานนั้ ผมไมเ่ คย ทําผดิ ต่อฟาู ดนิ เลย ผมกตัญํูกตเวทตี อ่ พอ่ แมต่ ลอดมา แต่ก่อนเคยลําบาก กว่านตี้ ัง้ เยอะผมกย็ งั เอาชนะผา่ นมาได้ แลว้ ตอนน้ีกบั แค่เรือ่ งข้ีปะติ๋วเท่านจี้ ะ สักเทา่ ไรกันเชียว แมพ้ ่สี าวจะหายตัวไป แต่ผมก็เช่ือวา่ เธอตอ้ งยงั อยู่มุมใดมมุ หนึ่งบน 163

โลกใบนี้ ภาวนาใหผ้ มอย่เู งียบ ๆ แน่ พคี่ งหวงั ว่าจะใหผ้ มชว่ ยดูแลคนใน บ้านเราให้ดีใหผ้ มต้งั ใจเรยี นหนงั สือ ถึงแม้ผมจะไม่นึกถงึ ตวั เอง แต่จะทรยศ ต่อความหวงั ของพี่ไดอ้ ยา่ งไรกนั เล่า ผมตอ้ งเลิกหาข้ออา้ งเสียที ผมตอ้ งเดนิ ฝุาความมืดออกมาเปดิ ประตู ตอ้ นรบั แสงสวา่ งรงุ่ โรจนจ์ ากอนาคตไดแ้ ล้ว ตอนนน้ั เป็นชว่ งที่ผมเพิง่ จะอา่ น หนังสอื เร่ือง ―เรือน้อยในทะเลแห่งความรุ่งโรจน์‖ ของเจง้ิ เฟิงส่ีจบพอดี มนั ช่างจับใจเหลือเกิน เจง้ิ เฟิงส่ีเป็นคนพกิ าร ยังหาญกลา้ ทจ่ี ะแสวงหา ความสําเร็จของตวั เอง แลว้ น่ีผม ผมผมู้ ีอวัยวะรา่ งกายครบถ้วนสมบรู ณ์ทุก ประการ ก็ต้องถอื วา่ ยงั โชคดกี ว่าเขามาก แล้วผมจะยอมแพเ้ ขาได้อยา่ งไร ตอนที่ 43 รากมนุษย์ ใกล้สอบเขา้ มาทุกที ผมก็มีเร่ืองให้ต้องว้าวนุ่ อีกครงั้ ตอนน้ันผมเรยี นอยใู่ นห้องเรียนดีท่สี ดุ ของโรงเรยี น นักเรยี นทุกคนใน ชน้ั ถอื การ ―จบชน้ั มัธยมปลาย ตอ่ ช้ันมหาวิทยาลยั ‖ เป็นเปาู หมายแรกใน ชวี ติ ผมเองกห็ วงั อยากจะเขา้ เรียนในมหาวิทยาลยั เหมือนกับคนอืน่ เขา เชน่ กัน แต่ถา้ หากผมเดินไปบนเสน้ ทางตามถนนสายนี้ นั่นกห็ มายความ ว่า พอ่ ในวยั หกสบิ ของผมก็จะต้องเปน็ ขอทานตอ่ ไปอกี เจด็ ปี จงึ จะสง่ ผมเรียน จบได้ แลว้ ตอนนน้ี อ้ ง ๆ กเ็ ริม่ โตข้นึ ทุกที แตล่ ะปากจะต้องกนิ ต้องใช้ ยน่ื มอื มาขอคา่ เทอม แลว้ พ่อคนเดียวจะรับภาระทงั้ หมดนี้ได้อยา่ งไร ผมคดิ ไปคิดมา คิดแลว้ คิดอกี ในท่สี ดุ จงึ ตดั สนิ ใจเลอื กเรียนใน โรงเรียนสายอาชวี ะ เรียนดา้ นวิชาชพี ให้ถนดั ไปเลยสักด้านดีกว่า จะไดไ้ ม่ ต้องมแี รงกดดันเรื่องการเรียนต่อไปอกี ด้วย กลางคืนจะได้หางานพเิ ศษทาํ ได้ ต่อจากน้นั อกี สามปี พอเรยี นจบแล้วก็จะช่วยพอ่ แบ่งเบาภาระได้ บา้ ง แมใ้ จผมน้นั เข้าใจลกึ ซึ้งถึงฐานะของทางบ้าน แตถ่ งึ กระน้ัน ในชว่ งปดิ เทอมฤดูร้อน พอผมรวู้ า่ เพื่อน ๆ กว่าคร่ึงหอ้ งสามารถสอบเข้าเรียนในโรงเรยี น ทม่ี ชี ่ือเสียงที่ 1 และที่ 2 ประจําจังหวดั ได้ ก็ยังรสู้ ึกอิจฉาจนแทบจะนอนไม่ 164

หลบั ไปตลอดทงั้ คนื พอเข้ามาเรยี นในโรงเรยี นอาชวี ะประจาํ จังหวดั แลว้ ผมกเ็ ร่ิมตน้ ชวี ิต แบบใหมด่ ้วยการเรียนดว้ ยทาํ งานไปด้วย ทุกวนั หลังเลิกเรยี น ผมก็จะปน่๎ จกั รยานทีค่ ณุ ครเู ฉินเม่ียวและคุณครหู วางซ่เู อ๋อมอบให้เป็นของขวญั ตอนเรยี น จบช้ันประถม จากอาํ เภออูร่ือ ผา่ นหม่บู ้านอ้เู ฟิง้ จนมาถึงตา้ หล่ี รวมแล้วก็ ประมาณสามสิบกิโลเมตรได้ ถา้ เปน็ หน้าร้อนกป็ น่๎ กนั จนเหง่อื ทว่ มหลงั ทเี ดยี ว ถา้ เป็นหน้าหนาวก็หนาวจนสั่นชาไปทัง้ ตวั จากโรงเรยี นกต็ รงมาทโี่ รงงานเพือ่ เขา้ งานกะดึก กว่าจะเลกิ งานกลบั ถึงบา้ นกห็ ้าหกทุ่มเข้าไปแล้ว จากนนั้ ผมจึงจะมเี วลาทําการบ้านอ่านหนงั สอื บา้ ง พอถึงวนั หยุด ผมก็ไม่ได้หยดุ ทุกวันอาทติ ย์ผมก็จะไปทํางานที่เล้าเป็ด ตามคาํ แนะนาํ ของอาจารย์จวงเซนิ หลนิ วนั หน่ึงกไ็ ดค้ า่ แรงประมาณแปดร้อย หยวน บวกกับค่าแรงกะกลางคนื ที่โรงงานอีกสามพันกว่าเหรียญกพ็ อจะชว่ ย เป็นคา่ ใช้จ่ายในครอบครวั เราไดบ้ ้าง แมผ้ มจะต้องทาํ งานหนักเหมือนวัวเหมอื นควาย แต่เพอื่ ความ ประหยดั ตลอดสามปีทเ่ี รียนอาชีวะ ผมจงึ ต้องพยายามเรยี นให้ไดค้ ะแนนดี ทส่ี ุดเพ่ือใหไ้ ดร้ บั ทนุ การศกึ ษาทกุ ปี ถึงจะไมไ่ ด้เรยี นต่อมหาวิทยาลยั แต่ ผมก็จะไม่ยอมละทิ้งนสิ ยั รกั การเรียน ขวนขวายหาความรู้ใส่ตัวเป็นอันขาด แม้บา้ นเราจะยากจน แตก่ ารใช้แรงงานของตนแลกเงินทองมาเล้ียงดู ครอบครัว กท็ าํ ใหผ้ มเกิดความรสู้ กึ ดีใจมิใช่นอ้ ยเลย เพราะผมจะได้ไมต่ อ้ ง เป็นขอทานอีกต่อไป จะได้ไม่ตอ้ งทนใหใ้ ครเขามาดูถูกเหยยี ดหยามอีกแลว้ ตอนเรียนอาชีวะปหี นึง่ ผมทาํ งานพิเศษอยู่โรงงานใบยาสบู ที่เมือง ตา้ หลี่ เขตไถจง ต้องใสห่ นา้ กากปดิ จมกู ปาก สวมผา้ กนั เปอ้ื นเขา้ ไปใน โกดงั เหมอื นคนงานคนอ่นื งานก็คอื การใช้รถเข็นลากใบยาสูบใหม้ ันแยกออก จากกัน แลว้ กองทบั ๆ กนั ใหมไ่ วเ้ ป็นชน้ั ๆ ไป หลงั จากสามช่วั โมงผ่าน ไป พอเดินออกมาอกี ที เราทุกคนกเ็ ป้อื นฝุนสขี าวไปหมดทัง้ ตัวทัง้ ผม เสีย 165

แตว่ ่าการเก็บทําใบยาสบู นนั้ ตอ้ งทาํ กันเปน็ ฤดู พอหมดฤดแู ล้ว ผมจึงต้อง ยา้ ยไปทาํ งานที่โรงงานไฟฟาู จอื้ เฉิง ซึง่ ก็อยูใ่ นเมืองตา้ หลเ่ี ชน่ เดิม งานทีโ่ รงงานไฟฟาู น้เี ป็นงานท่ตี ้องใช้แรงกายมาก และทแ่ี ยท่ ่ีสุดก็ คือกลิน่ ของสารเคมที ่ีโรงงานนนั้ ฉุนจัด ฉนุ ขนาดทีว่ า่ แมจ้ ะสวมหน้ากากถึง สองชน้ั ก็ยงั รสู้ ึกมนึ หวั อยู่ดี จนกลบั ถึงบ้านแลว้ จมูกก็ยงั ไมห่ ายจากอาการ ชา จะดมอะไรก็ไมไ่ ดก้ ล่นิ พอขึน้ ปสี าม ผมกไ็ ด้เข้ามาทํางานที่บริษทั จง เหม่ยปูองกนั อัคคีภัย จงเหม่ยเปน็ บรษิ ทั ผลิตอปุ กรณ์ปูองกันอคั คีภยั แมจ้ ะไดช้ อ่ื ว่าเป็น ―บรษิ ัท‖ แตใ่ นความเปน็ จรงิ นอกจากอาจารยท์ า่ นหน่ึง (ซึ่งกค็ ือ เถา้ แก่ หวาง) ก็มแี ต่ผม ลกู จ้างชว่ั คราวท่เี รียนไปดว้ ยทํางานไปดว้ ยเทา่ นั้นเอง ตอนเช้าจะมีอาจารยอ์ ยทู่ ํางานเปน็ หลัก กลางคนื กเ็ ปน็ หนา้ ทผ่ี ม ทํางานเบ็ดเตล็ดทัว่ ไป นอกจากน้ีกม็ คี ณุ เฉาและคุณหลิว ทีช่ ว่ ยทํางานด้าน กลยุทธก์ ารตลาดและการวางแผน บรษิ ทั ท้ังบรษิ ทั ของเรามเี นอ้ื ทีเ่ พยี งสามตารางเมตรเทา่ น้ัน มเี ก้าอ้อี ยู่ สามตวั โตะ๊ สามตัว มุมท่ีเหลอื อย่นู ิดหน่อยกใ็ ชเ้ ป็นทีเ่ ก็บของชว่ั คราว พวก เราตา่ งทํางานดว้ ยความมุมานะกนั ทุกคน และเปน็ เพราะกาํ ลงั คนของเรา น้อย ดงั นั้นผมจึงตอ้ งทาํ งานแทบทุกอยา่ ง ตัง้ แต่งานนกั การไปจนถงึ งาน ด้านเทคนิคชน้ั สงู ผมตอ้ งรูท้ กุ เรอื่ ง และในขณะท่ีผมกาํ ลังเตบิ โตขึ้นนี้ ผม กม็ องดูจงเหม่ยที่กาํ ลังขยายตัวข้นึ เชน่ กัน เริ่มตั้งแตค่ นแค่สองคน พอปที ีส่ องเรากเ็ รมิ่ รบั พนกั งานเพ่มิ มาอีกสามคน ปีทหี่ ้าเราก็ย้าย ออกไปเชา่ ทท่ี าํ การบรษิ ัทแห่งใหม่ พนกั งานก็ค่อย ๆ เพิ่มข้ึน กิจการกย็ ง่ิ นับวันย่งิ ดขี ึ้น พอถึงปที ่ีสบิ นน้ั เรามพี นกั งานทงั้ หมดย่สี บิ กว่าคนได้ และใน ที่สดุ เราก็สามารถซื้อท่ีทาํ การบริษัท ―จงเหม่ย‖ ท่เี ปน็ ของเราอย่างแท้จรงิ เราเรม่ิ ตน้ มาจากศนู ย์มาด้วยกัน ผมกบั เถา้ แก่ช่วยกันฟน๎ ฝาุ มาจนถงึ วนั นี้ เราต้องจดั การเองทัง้ หมดทัง้ กจิ การภายนอกและภายใน เคยมคี นถาม 166

วา่ ปรชั ญาในการทํางานของผมคอื อะไร ผมวา่ ผมไม่มีปรัชญาอะไร หรอก นอกจากคําวา่ ―ม่งุ มน่ั ‖ สองพยางค์น้เี ทา่ นน้ั การร่อนเรพ่ เนจรสอน ใหผ้ มเข้าใจลึกซ่ึงว่าบนโลกใบนี้ไม่มคี ําว่าโชคดหี รอก ไม่มอี ะไรที่เราจะได้มา งา่ ย ๆ ทกุ สิ่งทกุ อยา่ งในชวี ิตล้วนมาจากความมานะพยายามของตนเอง ท้งั ส้นิ การฝุาฟ๎นอปุ สรรคแตล่ ะครง้ั ก็เปรียบเสมอื นการวางอฐิ แตล่ ะก้อนลงบน รากฐานแหง่ ชวี ติ ของเรา ชีวติ คนกแ็ บบนแ้ี หละ การทาํ งานกเ็ ปน็ แบบน้ี เหมอื นกัน ในระหวา่ งนี้ผมก็มคี วามรกั อยู่หลายครงั้ หลายหน แมว้ า่ เหตุผลที่ เลกิ รากนั ไปจะไมใ่ ชแ่ ตเ่ ร่อื งฐานะทางครอบครวั แตใ่ จผมน้ันก็ยงั อยากจะเจอ ผหู้ ญิงสักคนท่ีฉลาดเรยี บร้อย รจู้ ักรับผิดชอบตอ่ ครอบครวั มใี จมั่นคง ผมนกึ ถึงตอนทีต่ ัวเองสกั สบิ ขวบได้ ตอนนั้นผมมองดเู ด็ก ๆ ในหมูบ่ ้านเลน่ ลกู ขา่ ง กนั ผมคดิ ว่าความรกั มนั กเ็ หมือนกับการเล่นลูกข่างนั่นแหละ ถ้าคนกับ ลูกขา่ งกลมกลนื เป็นอันหน่งึ อนั เดียวกันได้ ลูกข่างกจ็ ะหมุนได้ดีและ นาน แต่ถา้ มีความไมส่ มดุลเกดิ ขน้ึ แล้วละก็ มันกจ็ ะเหมือนดอกไมไ้ ฟทเี่ ปลง่ รัศมีสวยงามได้อยู่เพยี งชั่วครู่ชว่ั ยามเท่านัน้ แลว้ ก็จะหายวับไปในชั่วพริบตา ความรกั ของผมมันก็เกิด ๆ ดับ ๆ อยอู่ ยา่ งนี้ ผมลอ่ งลอยไปเรื่อย ๆ กับเรือ่ งความรกั บางทกี เ็ หงาบา้ งนิด ๆ ว้าเหว่บ้างหน่อย ๆ จนกระทงั่ ผม ไดม้ าพบกบั ลีเ่ สยี ตอนที่ 44 ดอกฟา้ กับยาจก รอมาชั่วโมงกว่าแลว้ ล่ีเสยี ก็ยังไม่มา ผมยนื รออยทู่ ห่ี นา้ ประตสู วนสาธารณะ กม้ ลงมองดนู าฬิกาขอ้ มอื เปน็ ครงั้ ทเ่ี ท่าไรแล้วกไ็ มร่ ู้ สาํ หรับการนัดครั้งน้ี ผมต่นื นอนเชา้ เปน็ พิเศษ ลกุ ขึ้นมาขัดสฉี ววี รรณเจ้าเวสปาู กลางเกา่ กลางใหม่ของผม แล้วเปลี่ยนชุดเป็น เสื้อเช้ิตสขี าวกลีบโงง้ เรียบกริบ วางแผนการเท่ียวรอบเมือง เตรยี ม แมก้ ระท่ังบทสนทนาท่กี ะไว้ว่าจะพูดกับเธอหลงั จากทีไ่ ดพ้ บกันในอีกสักครู่ 167

ผมซอ้ มพูดไว้ในใจซ้ําไปซาํ้ มาอยู่หลายสบิ หน ―ลี่เสีย กระโปรงของ คณุ ตัวน้ีสวยจังเลย‖ ไมด่ ี ไมด่ ี! อะแฮ่ม ―ล่ีเสีย คุณผกู ผมหางม้าแบบนด้ี ู น่ารักดีนะครบั ‖ เอ๊ะ! ก็ไม่ค่อยดแี ฮะ เอาใหม่ เอาใหม่! ―ผมดีใจมากเลย นะครบั ทีค่ ุณยอมตอบตกลงออกมาเทย่ี วกบั ผม‖ โอ! พระเจ้า ―อาเสยี คือ ว่า ผม...‖ ความกระวนกระวายทเ่ี กิดขึ้นในใจผม ยง่ิ เพิ่มมากขน้ึ ๆ ตามเวลาที่ ผา่ นไปทุกวินาที จนชักจะกลายเป็นความกังวลใจขึน้ มาแทน สถานท่แี ละ เวลาที่นัดกับลเ่ี สยี ไว้กไ็ มน่ า่ จะผิดพลาดนีน่ า ปกติเธอไม่เคยสาย หรือวา่ อาจ เกดิ อุบัตเิ หตุข้นึ ระหวา่ งทาง หรอื วา่ เกิดเรือ่ งอะไรขนึ้ ที่บา้ นเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งรอ้ นใจ ปีน้ผี มอายยุ สี่ ิบหา้ ได้รจู้ กั กบั ลี่เสียโดยการแนะนาํ ของเถา้ แก่เนย้ี รา้ นน้ําแข็งใสในหมู่บา้ น เถ้าแกเ่ นย้ี กระตอื รือรน้ กับการแนะนาํ คร้ังน้นี กั เพราะเธอเหน็ ว่าผมเปน็ คนขยันรกั ความก้าวหน้า จึงพยายามจะหา แฟนใหผ้ มใหไ้ ด้ เธอบอกวา่ ฝาุ ยหญงิ นะ่ ปีนี้อายยุ ่สี บิ สอง ทง้ั สวยทั้ง ขยนั ใหเ้ ธอเปน็ แมส่ ่ือก็แล้วกันนะ ตอนนั้นผมกไ็ ม่ไดค้ บกับใคร จึงรีบตอบ รบั ด้วยความยินดี กะวา่ จะลองพบหนา้ กนั ดูก่อน ดซู วิ ่าจะตอ้ งชะตากนั ไหม แตน่ กึ ไม่ถึงว่านดั ไปนัดมาเกือบคร่ึงปีได้ กว่าลเ่ี สยี จะยอมตกลง ออกมาพบกบั ผม พอเห็นหน้ากันคร้ังแรก ล่เี สยี กจ็ าํ ผมไดท้ นั ที เพราะท่จี ริงผมกับเธอ เคยเรยี นมัธยมต้นทีโ่ รงเรยี นเดียวกัน ตอนสมัยมัธยมต้น ผมเปน็ คนค่อนขา้ ง เด่นในโรงเรยี น จึงแทบจะไม่มีใครทไ่ี ม่รู้จกั ผม ไมเ่ ว้นแม้แตล่ เี่ สยี เธอไม่ เพยี งแตจ่ าํ ผมได้เท่าน้ัน แถมยังพูดออกมาอยา่ งกล้ันหัวเราะไว้ไม่อยู่อีกว่า ―ไลต่ งจิ้น ทําไมคุณถึงไมม่ อี ะไรเปลย่ี นไปเลยสกั นิดเดยี ว หน้าตา ท่าทางกย็ ังเหมอื น ―ผู้คงแกเ่ รยี น‖ อยอู่ ยา่ งเดมิ เลยนะ ทุกคนเขาแอบเรยี ก คณุ ลบั หลังวา่ ―ตาหวั เผอื ก‖ ยังไง จนสบิ ปมี าแล้ว คณุ กย็ ังเป็นอยูอ่ ย่าง น้นั ‖ ลเ่ี สียบอก 168

―ยงั เหมอื นหัวเผือกอยู่หรือ‖ ผมยม้ิ เขิน ๆ ―อมื ‖ ลเ่ี สียพยกั หนา้ รับ ―ว่าแตว่ า่ ทาํ ไมคุณถึงไมม่ ีแฟนล่ะ ฉันไม่ เช่อื หรอก ฉันยงั จําได้เลยว่าตอน ม.ต้น นะ่ คุณออกจะปอฺ ปจะตายไปนี่ นา นักเรยี นหญิงห้องฉันเองก็ตง้ั หลายคนทพ่ี ากันคล่ังไคล้คุณ พากนั ออกมายืนทร่ี ะเบยี งแอบดูคุณซ้อมวิ่งไงล่ะ ลี่เสียพดู ไปแลว้ ก็ยิม้ เขนิ ๆ ผมก็ยิ้มขนื่ ๆ ไม่รจู้ ะบอกเธอได้อยา่ งไร ว่าเด็กผหู้ ญิงท่พี ากนั แอบชอบผมทงั้ หลายแหล่พวกนน้ั น่ะ พอเจา้ หล่อนได้รู้ สภาพครอบครัวของผมแล้ว ก็พากันเปดิ แน่บ จะความรกั ความหลงอะไรก็ พากันจงู มอื หายเขา้ กลีบเมฆไปหมด วนั นั้นเราก็คยุ กันถงึ เรือ่ งสัพเพเหระอยา่ งน้ี คยุ กนั เยอะแยะไป หมด จากนั้นมา หวั ใจผมก็ไม่เคยได้สงบอกี รอยย้มิ หวาน ๆ ของลเ่ี สียค่อย ๆ เข้ามาครอบครองพ้ืนท่ที ั้งหมดในหวั ใจผม ไมว่ า่ จะเวลา ทาํ งาน เดนิ เหิน กนิ ข้าว หรือแม้แตก่ ่อนจะข่มตานอน ในสมองและหวั ใจก็ ลว้ นแตม่ เี งาของเธอเพยี งคนเดียวเท่าน้ัน ผมจะตอ้ งหาทางเจอเธออกี ให้ได้ ผมบอกกับตัวเองอยา่ งม่งุ มั่น จากนั้นเปน็ ตน้ มาเราก็มโี อกาสไดน้ ดั เจอกนั อีกหลายหน ผมยิ่งได้ร้จู กั กย็ ิง่ รกั เธอมากขนึ้ ทกุ ที ยิ่งรกั เธอผมก็ยง่ิ หวั่นไหว ไม่รู้ว่าลเ่ี สยี ได้รูค้ วามจรงิ ว่าครอบครัวผมเป็นอย่างไรบา้ ง แลว้ เธอจะจากผมไปหรอื เปล่า แลว้ ถ้าถงึ ตอนนั้นผมจะแบกหัวใจอันบอบชํ้าของผมไปหาผูห้ ญงิ ดี ๆ อย่างน้ไี ดท้ ่ีไหน อกี แต่ในทางกลับกนั ผมกก็ ลวั เหมอื นกันว่าผมจะทาํ ให้เธอเสียเวลากับผม ไปเปล่า ๆ จงึ ตัดสินใจว่าจะเล่าความจริงให้เธอรู้ ด้วยเหตนุ ้ี ผมจึงเชญิ เธอไปรบั ประทานอาหารทร่ี ้านอาหารฝรัง่ ร้าน หนง่ึ ระหว่างนง่ั ท่ีโตะ๊ อาหาร ผมกเ็ ล่าชวี ประวัตขิ องตวั เอง ตลอดจนการ 169

เรร่ ่อนขอทานในวัยเด็กให้เธอฟง๎ อยา่ งละเอยี ด ทั้งตอนที่ถูกคนหวั เราะดถู กู เหยียดหยาม ผมไม่กล้าเงยหนา้ ขน้ึ มองหน้าเธอ ผมกลัววา่ ตวั เองจะเห็นแวว ตาท่ีบ่งบอกถงึ ความผิดหวงั ของเธอ แต่กส็ ุดจะหกั ห้ามความเสยี ใจของตัวเอง ไวไ้ ด้ ในท่ีสดุ ผมก็ตอ้ งหลั่งนา้ํ ตาร้องไหอ้ อกมาต่อหน้าผหู้ ญงิ ทผ่ี มรัก ตอ่ มาตอนหลังลเี่ สยี มักจะชอบพดู เลน่ วา่ เธอถกู น้ําตาผมหลอกเขา้ ให้ แตผ่ มกลับจําวันน้นั ได้ไมล่ ืม ลี่เสยี เดนิ ข้ามโต๊ะมาหาผม สองมอื เธอกมุ มอื ผมไว้เปน็ มือคทู่ ่แี สนอบอุน่ และมน่ั คง ผมพอจะจําท่ตี ง้ั บ้านของลี่เสียไดเ้ ลา ๆ เพราะเคยสง่ เธอกลับบา้ นต้งั หลายหน แมว้ ่าเธอจะให้ผมสง่ แค่ท่ปี ากซอย แต่เธอก็เคยชใ้ี ห้ผมดวู ่าบา้ น หลงั ไหน ไมน่ ่าผดิ หรอก ผมเดินวนเวยี นกลบั ไปกลบั มาอยูห่ นา้ ประตูบา้ น เธอ ไมร่ วู้ า่ การมาหาเธอถงึ บา้ นอย่างนม้ี นั จะดูพรวดพราดเกนิ ไปหรือ เปล่า แต่ทจ่ี รงิ ผมกค็ บกับลเ่ี สียมาไดส้ กั ระยะหน่ึงแล้ว วนั น้ผี มก็แต่งตัวดู เรยี บรอ้ ยดี เอาน่า! เป็นไงเป็นกนั สิ รวบรวมกําลังใจข้ึนมากดออดเลยละกัน! ―ใครนะ‖ เสียงดังมาจากดา้ นใน ฟง๎ ดแู ล้วน่าจะเปน็ เสียงพ่อเธอ ―ผมแซไ่ ล่ครับ ผมมาหาล่ีเสยี ครบั ‖ ทจ่ี รงิ กอ็ อกจะประหมา่ อยู่ เหมือนกันเพราะผมรู้วา่ ลีเ่ สียเปน็ ลูกสาวคนเดยี วของบ้าน พอ่ แม่ทั้งรักทั้งหวง ย่ิงกว่าแกว้ ตาดวงใจ ผมจงึ ตอ้ งทําตวั ให้พวกเขาเกดิ ความประทบั ใจเอาไว้ กอ่ น แต่พอหลงั จากท่ผี มตอบกลับไปแลว้ ฝุายขา้ งในกเ็ งยี บหายไปอกี เป็นนาน ไม่มใี ครออกมาเปดิ ประตูเลยสักคน ขณะท่ีผมกําลงั กระสบั กระส่าย คดิ ว่าจะกดออดอกี ครง้ั ดหี รือเปล่า แลว้ จู่ ๆ ประตูก็ถกู เปดิ ผางออกมา คนทีเ่ ปดิ ออกมาคอื พอ่ ของลีเ่ สยี จรงิ ๆ ด้วย ―คุณลงุ ครับ...‖ คณุ ลุงหลินมองผมตง้ั แต่หัวจรดเทา้ ทําเอาผม ประหมา่ เสยี จนจะพูดกย็ ังพูดไมอ่ อก 170

―ไม่ตอ้ งพดู มาก ตระกลู หลนิ ของเราไมม่ ีวนั จะไปเก่ยี วดองเปน็ พน่ี ้อง กับพวกขอทานหรอก ไสหวั ไปซะ‖ พูดจบก็ทาํ ทา่ จะปดิ ประตู ―คณุ ลงุ ครบั คอื ว่า ผม...‖ ผมรบี ยกมือขึน้ ดนั ประตูไวด้ ว้ ยความรอ้ น ใจยังอยากจะอธิบาย ―ยงั ไมไ่ สหวั ไปอีก หรือจะใหข้ ้าไปเอาตะพดออกมาตีหัวแก หา!‖ ผมลดมอื ลง แล้วพูดอยา่ งนอบนอ้ มวา่ ―คุณลุงครับ ผมผดิ เอง ขอ โทษท่รี บกวนครบั ‖ เสยี งประตปู ิดดงั ป๎งลงตรงหนา้ ผม ผมยืนเซ่อทีด่ า้ นนอก อยู่เป็นครูไ่ มร่ ้วู ่าควรจําทําอยา่ งไรดี แม้จะรสู้ ึกเจ็บปวดสักเพียงใดกต็ าม แต่ ทีห่ นกั ใจทส่ี ดุ คงไม่มีอะไรเกินไปกว่าความกงั วลใจว่าตอนนล้ี ีเ่ สยี จะเปน็ อย่างไรบ้าง ยงั สบายดีอยหู่ รอื เปล่า โดนดบุ า้ งหรอื เปล่า เธอคงจะไมถ่ งึ กับ ต้องผิดใจกับคนในครอบครวั ดว้ ยเรื่องของผมหรอกนะ เธอตอ้ งทะเลาะกบั พวกเขาบา้ งหรอื เปล่า ถกู กักบรเิ วณไวใ้ นบ้านใช่ไหม ภายในใจผมมีแต่ เครือ่ งหมายคาํ ถามเปน็ พันตัว แต่เมอ่ื ไมไ่ ด้พบกบั ลเี่ สยี แล้วใครจะตอบ คาํ ถามให้กบั ผมไดเ้ ล่า ผมกลบั ถึงบา้ นพร้อมกับหัวใจทีบ่ อบชํา้ พ่อไดย้ ินเสยี งรถมอเตอร์ไซค์ ของผมกเ็ ดินออกมาถามผมว่า ―อา้ ว! ไมใ่ ช่ไปเท่ยี วกบั อาเสยี เหรอ ทําไม ถึงไดก้ ลบั เร็วนักละ่ ‖ ผมมองพ่อ คงเพิง่ จะมแี ตต่ อนนีแ้ หละทผ่ี มรู้สกึ ดีใจว่า พอ่ ตาบอด เพราะพ่อจะได้ไม่ตอ้ งมองเหน็ ความผิดหวงั ท่ปี รากฏบนสีหนา้ ผม ผมกลวั วา่ หากพ่อรู้เร่อื งเข้าแลว้ จะต้องเสียใจ จงึ แตง่ เร่ืองขนึ้ มาวา่ บ้าน ของล่เี สยี ต้องเกีย่ วข้าว เราก็เลยออกไปเท่ยี วกนั ไมไ่ ด้ พอพูดจบผมก็รบี กลบั เข้าไปในห้องไปน่งั เหม่ออยูท่ ่ีโตะ๊ คนเดียว ต้องมเี งนิ เทา่ นั้นใชไ่ หมจงึ จะมคี นมองเหน็ หวั บา้ ง จงึ จะได้ไม่ตอ้ ง โดนดูถกู ในโลกน้ีไมม่ ีอะไรสําคัญไปกว่าเงินอีกแล้วใชไ่ หม เงนิ ซ้ือความสุข ความสบายตรงหนา้ ไดก้ จ็ รงิ แต่วา่ ต่อไปขา้ งหน้าเล่า ถ้าไมม่ คี วามรักแล้วจะ 171

อยูก่ นั ไปไดอ้ ย่างไรเลา่ ยิง่ คดิ ถงึ ความจริงใจทล่ี เี่ สียมตี อ่ ผม หลังจากทผ่ี ม เล่าเรื่องสภาพครอบครัวของผมใหเ้ ธอฟง๎ เธอไมเ่ พยี งไมถ่ อยหลัง เทา่ นนั้ แต่กลบั ยังก้าวเข้ามาบอกผมอกี วา่ ―อาจ้ิน ผชู้ ายที่ฉนั ตอ้ งการคอื คน ท่ีมีความรับผดิ ชอบและรักความกา้ วหน้า ต่อให้ครอบครัวคุณยากจนเสียยง่ิ ไป กว่าน้ี ขอเพยี งแต่คณุ มีใจจะต่อสูฝ้ าุ ฟน๎ ฉันกพ็ ร้อมและยนิ ดีจะรว่ มทุกข์รว่ ม สุขไปกบั คณุ ดว้ ย‖ คดิ ถงึ คาํ พูดประโยคนข้ี องเธอแลว้ ผมก็ย่งิ เสยี วแปลบขนึ้ มาที่ ใจ กล้นั น้ําตาไว้ไมไ่ หวแลว้ รกั กนั แตไ่ ม่อาจอยู่รว่ มกนั ได้ ยังจะมอี ะไรท่นี า่ ทุกขร์ ะทมขมข่ืนยิ่งกว่านมี้ ีอีกไหม ตอ่ มาวันทีส่ อง วันท่ีสาม ผมก็ไมไ่ ด้ข่าวคราวของลี่เสยี เลย เธอ ไม่ไดไ้ ปทํางาน คนท่ีบรษิ ัทบอกวา่ คนที่บา้ นเธอโทรศพั ท์มาลาให้ แตถ่ า้ ผม จะโทรศัพท์ไปหาเธอทบี่ ้านก็ยงิ่ ไมไ่ ดใ้ หญ่ เพราะกลัววา่ เธอจะโดน ดุ โธ่ ชา่ งทรมานใจอะไรอย่างนี้หนอ คืนวันที่สาม จู่ ๆ กม็ ีเสยี งโทรศัพท์ดังขนึ้ กลางดกึ ผมรีบสวมเส้อื คลมุ ออกไปรับโทรศพั ท์ทันที ―ฮลั โหล‖ อาเสยี ใชอ่ าเสยี จริง ๆ ด้วย นา้ํ เสยี งท่ีแสนจะคุ้นเคย ใช่ เสียงของอาเสยี จรงิ ๆ ด้วย ―คุณสบายดีหรือ คณุ สบายดีหรอื คณุ สบายดใี ช่ไหม‖ ผมพดู ประโยคเดิม ๆ ซํ้ากันอย่หู ลายหน แคไ่ ด้ยนิ เสยี งเธอ ผมก็ดใี จจนแทบจะ เรียงลาํ ดับประโยคไมถ่ กู อย่แู ลว้ อาเสียเลา่ ให้ฟ๎งว่า วันนั้นท่ีผมไปหาทบี่ ้าน ตัวเธอเองอยู่บนช้นั สอง แตพ่ อ่ ไมย่ อมให้ลงมา ตอนท่เี ธอมองลงมาจากหนา้ ต่างบานเล็กชน้ั บน เห็นแผ่นหลังของผมเคลอื่ นจากไป หัวใจกแ็ ทบจะแตกสลาย เธอยงั บอกอกี วา่ พ่อไม่อนญุ าตให้เราพบกนั อกี แล้ว แลว้ ยังใหน้ อ้ งชายท้ังสองคน 172

ของเธอคอยจับตาดูเธอไว้ตลอดเวลา เธอต้องรอจนทกุ คนในบา้ นหลับไปแล้ว จงึ ได้แอบหนีออกมา ต้อง เดนิ ออกมาไกลพอสมควร กว่าจะถึงร้านของชําเล็ก ๆ ในหมบู่ ้านเพอื่ โทรศัพทถ์ ึงผม เธอบอกว่าถนนนน้ั แสนจะเปลย่ี ว ไม่มคี นเลย มืดก็มืด นา่ กลัวก็นา่ กลวั แตเ่ ธอรู้ว่าผมตอ้ งเป็นหว่ งเธออยูแ่ น่ ๆ ดงั นั้นไมว่ า่ อย่างไรเธอ กจ็ ะต้องแอบออกมาโทรศพั ท์ถึงผมใหไ้ ด้ เธอออกมาโทรศพั ทน์ ้กี ็เพือ่ จะบอก ผมว่า ―เราต้องสู้ต่อไปนะ‖ ผมได้ยินเธอพูดอยา่ งน้แี ลว้ ก็นํ้าตาไหลอาบหน้า อาเสีย อาเสีย เธอ ชา่ งดีเหลอื เกนิ เธอชา่ งโง่จริง ๆ ผมอยากจะพูดกับเธอใหม้ ากกว่านี้ แต่ก็เปน็ หว่ งความปลอดภัยของ เธอเพราะตอนน้ีเธออยู่นอกบา้ น จงึ ตอบไปวา่ ―อาเสีย คณุ เชอื่ ใจผม นะ ขอใหม้ ่นั ใจในความรกั ของเรา ผมจะพยายามหาเงนิ ให้ไดม้ าก ๆ ให้ พ่อคุณเปลีย่ นใจใหไ้ ด้‖ ระหว่างปลายสานโทรศัพท์สายยาว ๆ เส้นนัน้ มหี ัวใจสองดวงกาํ ลัง ร้องไหอ้ ย่างรา้ วราน กว็ า่ จะวางหโู ทรศพั ทล์ ง แตก่ ็กลับวางไมล่ ง เพราะเราท้ังคตู่ า่ งรดู้ ีวา่ หลงั จากคุยโทรศัพท์คร้งั นไ้ี ปแลว้ ก็ไม่ร้วู ่าอกี เมอ่ื ไรจงึ จะมโี อกาสได้คุยกนั อกี ไม่รวู้ า่ จะต้องรอไปอีกนานสกั แค่ไหน ใครเล่าจะอดใจรอไหว เราคุยกนั จนกระทง่ั เงนิ เหรยี ญสุดท้ายหลน่ ลงดงั ―ตง๊ิ ‖ จนเสยี ง ―ติ๊ด ติด๊ ติด๊ ‖ ดงั มา จากกระบอกโทรศพั ท์ ผมกย็ งั กาํ หโู ทรศัพท์ไวแ้ น่นอยู่เป็นนาน ไมอ่ าจหัก ใจให้วางหูลงได้ หัวใจดวงหน่ึงเหมอื นถูกจับแขวนไว้กลางอากาศ ไหว สะท้านไปอยใู่ นความเงียบเหงาของราตรกี าล ไรซ้ ึ่งแหลง่ พกั พงิ ไร้ซ่งึ หนทางไป ตอนที่ 45 ภวงั คร์ ัก 173

หลังจากเร่ืองนเ้ี กดิ ขนึ้ ผมกับลี่เสียก็แทบจะไมม่ ีโอกาสไดพ้ บกันอกี เลย พ่อกบั แมข่ องลีเ่ สียคาํ นวณเวลาเลกิ งานของเธอเอาไว้เรยี บร้อย พอ ถึงเวลาเลกิ งานกใ็ หร้ ีบตรงกลับบา้ นทนั ที หลายครัง้ ท่ลี ่ีเสียโทรศัพท์มารอ้ ง หม่ ร้องไหก้ ับผมกลางดกึ พอเธอรอ้ งไห้ ใจผมก็พลอยร้อนรนไปดว้ ย ลี่เสยี เอาความสุขทั้งชีวติ ของเธอมาวางไว้ในกํามือผม แล้วผมเลา่ นอกจากความ รกั แล้ว ผมจะมีอะไรไปสัญญงิ สญั ญากับเธอได้ คืนหนึง่ จนเลยเวลาท่ีนดั กนั ไว้แลว้ ล่เี สยี กย็ ังไมโ่ ทรศพั ท์มา ผมก็ ชักจะร้อนใจเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง คิดปลอบใจตวั เองวา่ บางทีล่เี สีย อาจจะเผลอนอนหรอื บางทเี ธออาจจะถกู พอ่ จับได้ เม่ือไม่ไดค้ าํ ตอบ ผมก็ นอนไม่หลบั ตดั สินใจข่ีรถมอเตอร์ไซคต์ รงไปบา้ นเธอเสยี เลย ผมกลัวว่าเสียงมอเตอรไ์ ซค์จะไปปลุกให้พอ่ กบั แมข่ องลเี่ สยี ตนื่ ขน้ึ มา จงึ รีบดบั เคร่อื งตัง้ แต่ปากซอย แล้วจูงรถไปหยุดทห่ี นา้ บา้ นเลย มองไปใน บ้านเห็นไฟปิดมดื หมดแล้ว ผมคิดว่าพวกเขาคงจะนอนหลบั กันหมด แล้วลี่ เสยี ละ่ ผมมองขนึ้ ไปชน้ั สองทีห่ นา้ ตา่ งเธอ อยากจะลองเรยี กเธอดู แต่กก็ ลวั วา่ ความมทุ ะลุของผมจะทําใหพ้ อ่ แมข่ องเธอยง่ิ โกรธเข้าไปใหญ่ ผมเดนิ จาก ปากซอยถึงท้ายซอย จากทา้ ยซอยกลับมาปากซอย กลบั ไปกลับมา ปากก็ อดจะขมบุ ขมบิ เรียกชือ่ ลีเ่ สยี ออกมาเบา ๆ ไมไ่ ด้ เรยี กซํา้ แล้วซํ้าเลา่ อยอู่ ย่าง นี้ แต่ละครง้ั ท่ีเรียกชื่อเธอ ผมก็เจ็บแปลบขึ้นทหี่ วั ใจ แต่ละครั้ง เรียกชอื่ เธอนั้น ผมร้สู กึ ราวกบั ว่าความสขุ กาํ ลังห่างไกลออกไป ความรักชา่ ง ทรมานหัวใจผมเหลือเกนิ จนกระท่ังฟูาใกล้สาง ผมจึงยอมกลบั บ้านไปด้วย ความวงั เวงใจ วนั ต่อมา ล่ีเสียโทรศพั ท์มาหาผมท่ีบรษิ ทั ผมจงึ ไดร้ ้คู วามจรงิ 174

วา่ เหตุเกิดกลางดกึ เมอ่ื คนื ขณะท่ลี เี่ สยี กาํ ลงั เตรยี มตัวจะออกมา โทรศพั ท์ เธอไมก่ ลา้ เปดิ ไฟ ย่องมะงมุ มะงาหราคลาํ ทางลงมาชน้ั ลา่ ง แต่ ยังไม่ทันจะได้ไปถงึ ไหนเลยกเ็ ดนิ ชนกบั พอ่ เธอเข้าเสยี กอ่ น พ่อถามดว้ ย นํา้ เสยี งเรยี บสีหน้าสงบว่า ―ดกึ ด่ืนปาุ นน้แี ลว้ ยงั จะไปไหนอกี ‖ ลีเ่ สยี รบี แก้ตัว วา่ ―หนูจะไปหอ้ งนาํ้ ‖ ―หอ้ งน้ําเหรอ ห้องนํ้าขา้ งบนกม็ ี ทําไมไม่เขา้ แลว้ ทําไมแกจะต้องแต่งตวั ซะเต็มยศขนาดนด้ี ้วย‖ เจอคําถามอย่างน้เี ข้า ลเ่ี สียกต็ อบไมถ่ กู เหมือนกนั ไม่รู้จะทํา อยา่ งไรดกี เ็ ลยบอกวา่ ตวั เองเดินผดิ เอง แล้วกร็ ีบกลับขน้ึ มาเขา้ หอ้ งช้นั บน พ่อของล่เี สียน้นั แตไ่ หนแต่ไรมาก็เข้มงวดกวดขันคนในบ้านมาก แคท่ าํ หน้าเครง่ ข้ึนมาหน่อยกท็ ําเอาคนเหน็ ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่ แลว้ ย่ิงกรณีน้ีถือว่าเป็นการขัดคาํ สัง่ อยา่ งรุนแรงกย็ ง่ิ ไปตอ้ งพูดถึงเลย เสียงล่ีเสียสะอึกสะอ้ืนมาตามสายโทรศัพท์ พอคิดถึงสภาพเธอ ในตอนนแ้ี ลว้ ผมกร็ ้สู ึกเจ็บยิ่งกวา่ เธออกี เปน็ หม่ืน ๆ เท่า มหิ นําซาํ้ จากน้ี ไป เราก็จะไมส่ ามารถติดต่อกันทางโทรศัพท์ได้อกี แลว้ ดงั น้นั ผมจงึ รีบลา งานสองช่ัวโมง เพ่อื ไปดกั รอที่บรษิ ทั ของเธอก่อนเวลาเลิกงาน พอลเี่ สยี เห็น หนา้ ผมเทา่ นนั้ ขอบตากแ็ ดงเรื่อขนึ้ มาทนั ที เธอบอกว่าพอ่ กบั แมเ่ ธอกาํ ลงั จดั การนัดให้เธอไปดูตวั ฝุายชายในวันอาทิตยท์ ีจ่ ะถงึ น้ี ได้ยนิ มาวา่ ครอบครัว ของฝาุ ยชายนั้นไม่เลว แล้วกร็ วยมากด้วย ผมไดย้ ินอยา่ งนแ้ี ล้วก็รู้สึกว่าหวั ใจ ร้อนร่มุ ขน้ึ มากะทันหัน กผ็ มรักของผมซะขนาดน้ีแล้วจะใหเ้ ราจบกันไปง่าย ๆ อยา่ งนน้ั นะ่ หรอื ลเ่ี สยี รบี ปลอบผมวา่ เธอไมต่ ้องการเงินทองใด ๆ เธอพร้อมจะละทิ้ง ความสุขสบายทางดา้ นวัตถุทั้งปวง ทง้ั ยนิ ดีจะรว่ มฟ๎นฝาุ อุปสรรคไปกับ ผม ผมกมุ มอื เธอไว้แน่นด้วยความซาบซ้ึงใจ บอกกับเธอวา่ ―ล่ีเสยี ขอให้ คณุ เชื่อใจผม ผมจะต้องสรา้ งอนาคตทีด่ เี พื่อคุณแน่นอน‖ เราตา่ งปลอบใจให้ กาํ ลงั ใจกันและกันไปตลอดทาง เสียดายนกั ระยะทางทส่ี ง่ เธอกลบั บ้านนน้ั ช่างส้นั เหลือเกิน เพยี งครู่เดยี วก็มาถึงแล้ว ผมไมก่ ล้าเขา้ ใกล้บา้ นเธอ เกนิ ไป เพราะกลัววา่ พ่อหรอื แมข่ องเธอจะเห็นเข้า จงึ จาํ เปน็ ตอ้ งเอ่ยลาเธอ 175

ท้ังท่ยี ังอยู่ห่างบ้านต้ังไกล ตอ่ จากน้นั อีกครง่ึ ปี พอ่ กับแมข่ องลี่เสยี ก็พยายามจะจัดการใหเ้ ธอไปดู ตวั อีกหลายตอ่ หลายครัง้ แต่ไม่วา่ จะเป็นการดูตวั ครัง้ ไหน ๆ ลเี่ สียก็คอยแต่ จะปฏิเสธว่าไมช่ อบหรอื ไม่ต้องชะตาอยู่เรอื่ ยไป พอ่ ของลเ่ี สยี โกรธมากจนถึงขัน้ ข้นึ เสยี งกับเธอวา่ ―แกจงตดั ใจ ซะ เลือกเอาใครกไ็ ดซ้ ักคนหนึ่ง ยังไงมนั กด็ กี ว่าไอล้ กู ขอทานนั่นแน่‖ ลี่ เสยี กเ็ ถยี งกลับดว้ ยเสียงที่แข็งพอ ๆ กันว่า ―หนชู อบเขา ทีเ่ ขาเป็นคน กตัญํู รักความก้าวหน้า‖ คุณลงุ หลินโกรธจัดยิง่ กวา่ เดิม ―แต่งงานกบั ขอทาน นแี่ กคดิ จะทําลายชอื่ เสียงตระกูลหลนิ ของเราให้ย่อยยับหรือไง‖ ทา่ นโกรธจนไมย่ อมพดู กบั ลี่เสียอกี แม่ของล่ีเสียก็ยิง่ ร้อนใจ ได้แต่ ออ้ นวอนขอร้องใหเ้ ธอตัดใจเสียที โลกนีม้ ผี ชู้ ายอกี เยอะแยะไป ใช่ว่าจะมี แต่ ―อาจน้ิ ‖ คนเดียวเสียเมื่อไร ทาํ ไมจะตอ้ งเอาเขามาเป็นเหตุให้ต้องผิดใจ กับคนในครอบครวั ด้วยเล่า ล่เี สียส่ายหน้าทงั้ นํา้ ตา ปวดรา้ วที่พวกเขาไม่ เข้าใจ ความรักความผูกพนั และความเข้าใจแบบน้มี ีหรอื ท่ีเงินทองจะเขา้ มา ทดแทนได้ หลงั จากน้นั พวกเขาก็ยง่ิ จดั ใหม้ กี ารดตู ัวบอ่ ยขนึ้ อีก ลีเ่ สยี ย่ิงถกู ควบคุมตวั เขม้ งวดขึ้นกวา่ เดมิ เมื่อกอ่ นนี้ในช่วงวนั หยดุ ล่เี สียยงั พอจะแอบออกมาพบปะกับผมได้ บ้าง โดยอ้างว่าไปชอ็ ปป้ิงกับสาว ๆ เพ่อื นรว่ มงาน แต่ตอนนข้ี ้ออา้ งเชน่ นีก้ ็ ใช้ไมไ่ ดแ้ ล้ว นอ้ งชายสองคนของลเี่ สยี คนหนึง่ คอยเฝูาอยูท่ ีป่ ระตหู น้า อีก คนคอยเฝูาอยู่ทีป่ ระตหู ลัง เราแทบจะไม่มโี อกาสได้พบกนั อีกเลย ในขณะเดียวกนั ผมเองนน้ั นอกจากจะทํางานในตอนกลางวัน ตามปกติแลว้ กลางคนื กย็ งั ทาํ งานพิเศษเพิม่ ขึ้นดว้ ย วันหนง่ึ ผมทํางานสกั ยีส่ บิ ชั่วโมงได้ เอางานขึ้นบงั หนา้ แล้วเก็บความชอกช้าํ ไว้ในกน้ บ้งึ ของ หัวใจ ผมบอกกบั ตวั เองวา่ ผมต้องขยนั ใหม้ ากกว่าคนอื่น มุมานะยิง่ กวา่ คน อ่ืน เพื่อให้พอ่ แมข่ องลี่เสียยอมรับในความมุ่งมั่นของผมใหไ้ ด้ 176

ความจริงในใจผมก็สบั สนไมน่ อ้ ย บางคร้งั คิดอยากจะเลกิ กบั ล่ี เสยี แล้วปลอ่ ยให้เธอไดไ้ ปพบกับอนาคตทดี่ ีกวา่ แต่แล้วก็ทําใจไมไ่ ดส้ กั ที คนเราเกดิ มากใ็ ชว่ า่ จะหาคนทรี่ ักเราเข้าใจเราไดง้ า่ ยนัก ผมหวงั เหลือเกนิ วา่ จะไดอ้ ยูเ่ คียงขา้ งเธอ ได้รกั เธอ ไดด้ แู ลเธอ ได้ทาํ อะไรเพื่อเธอ ตลอดไป บนถนนความรักน้หี นอ ดคู นอ่นื เขาช่างเดินผ่านไปมาอยา่ งรน่ื รมย์ นัก แตค่ รัน้ ถึงคราวผมบา้ ง ทําไมชา่ งมอี ปุ สรรคขวางก้ันมากมายนกั นะ ลาํ พังแค่ช่วงเวลาท่ีผมเตบิ โตมาน้นั ยงั ชอกชํา้ ไม่สาแก่ใจอกี หรือ ทําไมแม้แต่ในเร่อื งของความรกั ก็ยังต้องมาซํ้าเติมให้ผมตอ้ งเจบ็ ปวด ทรมานด้วยเล่า ตอนที่ 46 วันแต่งงาน เราอดทนมาจนปคี รง่ึ ได้ ในที่สดุ พ่อแมข่ องลีเ่ สยี กใ็ จออ่ นยอมให้เรา แตง่ งานกัน ตอนหลงั ลี่เสยี จงึ ได้เลา่ ใหผ้ มฟ๎งวา่ ชว่ งทคี่ นในบ้านควบคมุ เธอ อย่างเขม้ งวดนัน้ เธอรู้สกึ เหมือนวา่ มหี ินก้อนใหญ่ทับอยใู่ นหวั ใจ แมแ้ ต่ เร่ียวแรงจะหายใจก็แทบจะไมม่ ี เธอไมเ่ คยนอนหลับได้เลยสกั วนั แต่ก็ตัง้ ใจ มน่ั วา่ อย่างไรกจ็ ะตอ้ งสเู้ พือ่ รัก วันหน่ึงขณะทีพ่ ่อไปเขา้ งานกะ กลางคนื เหลือแตแ่ มอ่ ยู่บ้านเพียงลาํ พงั เธอก็กา้ วลงบนั ไดเขา้ ไปหาแม่ อยา่ งอาจหาญ พรอ้ มกับขอออกไปพบผม แมย่ ืนคุมเชิงอย่ทู ่ปี ระตู ไม่ว่าลี่ เสยี จะอ้อนวอนอย่างไรแมก่ ็ไม่อนุญาต สุดทา้ ยลเ่ี สยี กเ็ ลยพดู กับแมว่ า่ ―แมค่ ะ กอ่ นที่แมจ่ ะแต่งงานกบั พ่อนะ่ พอ่ กบั แมต่ า่ งคนก็ตา่ งมีคนรัก ด้วยกันอยูแ่ ลว้ ทงั้ คไู่ มใ่ ชห่ รือคะ แต่เพียงเพราะต้องเช่ือฟง๎ คําของ ผู้ใหญ่ พอ่ กบั แม่จงึ ตอ้ งทรยศต่อหวั ใจตวั เอง มาแต่งงานกับคนทีต่ วั เอง ไมไ่ ด้รักมาก่อน จริงอยู่ว่าฐานะทางบา้ นเราน้นั ไม่เลวเลย ตลอดหลายปีที่ ผ่านมาน่ี แตใ่ ชว่ า่ พ่อกบั แม่จะเข้ากนั ได้ดี กลบั ทะเลาะกันเป็นประจํา พอ มาถงึ ตอนนแ้ี ล้ว แมย่ งั คิดวา่ ตอนนน้ั แมต่ ดั สินใจถกู อีกหรือคะ เปน็ เพราะพ่อ 177

กบั แมไ่ มไ่ ดอ้ ยูก่ นิ กับคนที่ตัวเองรกั จึงไม่เคยไดร้ จู้ ักกบั ความสุขอย่างแทจ้ รงิ เลย แล้วแมย่ งั อยากจะใหล้ ูกสาวแมต่ ้องเปน็ อยา่ งเดียวกับทีแ่ ม่เปน็ อยา่ งนน้ั หรือคะ‖ อาจเป็นเพราะคําพดู ทีอ่ อกมาจากใจของล่ีเสียทาํ ใหแ้ มใ่ จ ละลาย หรืออาจเป็นเพราะว่าท่านลองกลบั ไปยอ้ นคิดถึงความเจ็บปวดทีต่ อ้ ง แยกจากคนรกั ตอนสมยั สาว ๆ ทาํ ใหเ้ รอื่ งทเี่ คยคิดวา่ จะลมื ได้ลง กลบั ย้อน มาสะเทือนใจอกี หน แม่ฟง๎ แล้วก็นํ้าตาคลอ ไมพ่ ดู อะไรอกี น่ิงเงยี บไปนาน กว่าแมจ่ ะพดู กับล่ีเสียว่า ―อาเสีย ความรกั ความรู้สึก ของลกู เอง ลูกต้องคดิ เองใหด้ ี ๆ นะ ตอ่ ไป...ตอ่ ไปวนั ขา้ งหน้า ไมว่ า่ จะเกิด อะไรขึ้นลูกก็ตอ้ งรบั ผลที่เกดิ ขน้ึ เองนะ‖ พดู จบ แม่ก็หมุนตัวเดินกลบั เขา้ ห้องครัวไปทนั ที เลิกขัดขวางการนัดพบของล่เี สียกับผมอกี ตอ่ ไป ชว่ งเวลานนั้ เปน็ เพราะความใจออ่ นของแม่ของลี่เสยี แท้ ๆ ทท่ี ําให้เรา ไดพ้ บกนั ตอ่ ไป ดที ตี่ อนหลัง พ่ชี ายลกู พ่ลี กู นอ้ งคนหนึง่ ของลเี่ สียเคยได้ยิน เรื่องของผมมากอ่ น เขาเชือ่ วา่ คนท่เี คยทุกข์ยากลําบากมาก่อนนนั้ จะต้องเป็น คนทยี่ ่งิ รู้ค่าของความสขุ เปน็ แน่ จงึ ชว่ ยพูดกบั พ่อของลีเ่ สยี ให้ บวกกบั ความ ใจแขง็ ของลีเ่ สยี ด้วย ทําใหพ้ ่อของลเี่ สยี ฝนื ใจยอมรับผมในท่สี ุด คืนกอ่ นวันแตง่ งาน พ่อของลี่เสยี ยอมเปดิ ใจพดู กบั ลูกสาววา่ ―พอ่ ของ อาจนิ้ ตาบอด แม่กับนอ้ งของเขาก็ป๎ญญาออ่ น ลกู รูไ้ หมวา่ ต่อไปลูกจะตอ้ ง เจอกบั อะไรบา้ ง‖ ลเ่ี สียพยักหน้า พ่อตายังพูดอีกว่า ―มีผชู้ ายดี ๆ ให้เลอื กอีกตง้ั เยอะแยะ แต่แกกลบั จะเอาครอบครัวทโ่ี ชคร้ายทีส่ ุดในโลกคนนี้ใหไ้ ด้ ในเม่อื แกตดั สนิ ใจเลอื ก เอง แกก็ตอ้ งเตรียมใจรับเรอื่ งที่แกจะตอ้ งเจอเอาเองนะ‖ 178

ล่เี สียรับคําทงั้ นํา้ ตา ผมไมม่ เี งนิ มากมายพอทีจ่ ะจดั พธิ วี วิ าหท์ ่ใี หญ่โตมีหน้ามีตาใหก้ บั ลเ่ี สยี ได้ แม้แตร่ ถรับเจา้ สาวท่ใี ช้ในพธิ กี ็ยังตอ้ งเชา่ แท็กซม่ี า แลว้ กจ็ ัดเลีย้ งญาติ ท้งั สองฝาุ ยขึ้นที่บา้ นของเราเอง พอบรรดาญาติ ๆ ของล่เี สยี มาถึงบา้ นผม ไดเ้ หน็ เกยี รตบิ ัตรตา่ ง ๆ ที่ แขวนไว้จนเตม็ ผนังบ้าน ก็พากนั สนอกสนใจเข้าไปอา่ นดูทีละใบ ๆ พวกเขา แทบไมเ่ ช่อื วา่ เกียรติบตั รทงั้ หมดนี้เปน็ ของผมคนเดยี ว พวกเขาเดินเขา้ มาตบ ไหลผ่ มเบา ๆ อยา่ งประทบั ใจ แล้วพดู กบั เจ้าสาวของผมวา่ ―หนูนีต่ าแหลม จรงิ ๆ นะ เลือกเจ้าบ่าวได้ถกู คนแล้วละ ขอเพยี งแต่ให้พวกเธอขยันขันแข็งมี นาํ้ อดน้ําทนพากเพยี รอย่างน้ีต่อไป รับรองเลยวา่ จะต้องเจริญก้าวหนา้ แน่‖ ล่ีเสียหนั มาสบตาผมอยา่ งเอยี งอาย นาํ้ ตาแห่งความปีตหิ ลอ่ รืน้ เตม็ ดวงตาของเรา พอ่ กลัววา่ แม่จะควบคุมตวั เองไวไ้ มอ่ ยู่แล้วจะทําใหผ้ มตอ้ งขาย หน้า จึงจับแมไ่ ปขังไวใ้ นห้องตลอดท้งั คนื ไมก่ ลา้ ใหญ้ าตพิ ่นี ้องของฝาุ ย เจา้ สาวเหน็ พอถงึ ตอนถ่ายรูป พ่อก็แอบเขา้ ไปหลบอยู่หลงั หอ้ งครวั พอผม รู้เรือ่ งกร็ บี ตามเข้าไป ดึงแขนพอ่ กับแม่ใหอ้ อกมาถา่ ยรปู ด้วยกนั พอ่ สา่ ยหัว โบกไม้โบกมือไลบ่ อกวา่ ―อย่าเลยนา่ พวกแกถ่ายกันเองก็พอแลว้ ละ‖ ―พอ่ ผมเปน็ ขอทานมายี่สบิ ปี มนั เป็นเรอื่ งจรงิ นพ่ี อ่ ผมไมเ่ คยกลวั ใครจะหัวเราะผมเลย พอ่ กบั แม่เปน็ คนท่ผี มเคารพรกั ทีส่ ุด กต็ ้องออกมา ถ่ายรปู ด้วยกนั สิ‖ ผมบอก แต่พอ่ กย็ ังดงึ ดันไมย่ อมออกไป หลายปที ผี่ า่ นมา ผมร้ดู ีว่าถ้าเรอื่ งใด ทลี่ งวา่ พ่อได้ตดั สินใจแลว้ ละก็ ใครก็ยากจะเปลยี่ นใจท่านได้ แตท่ ว่ามนั มี อย่างนใี้ นโลกดว้ ยหรือ ลูกชายแต่งงานท้ังที พอ่ กบั แม่กย็ ังแข็งแรงดี แต่ 179

กลับออกมายนิ ดอี อกหนา้ ออกตาไมไ่ ด้ ผมเจ็บแปลบขึ้นมาทใี่ จ นาํ้ ตาไหล พราก พ่อตบไหลผ่ มแล้วบอกว่า ―ไปเถอะ! แกไปถา่ ยรูปไป วันนี้เปน็ วันดขี องแกนะ รอ้ งไห้ ทําไม! รีบไปซะ ทุกคนเขารอแกอย่นู ะ‖ ตอนถ่ายรปู ลเี่ สยี กมุ มอื ผมแนน่ ผมกบ็ บี กระชับมอื เธอตอบ ในใจ คิดว่า อาเสีย ผมจะซาบซึง้ นํ้าใจความหนักแน่นในรกั ของคณุ อยา่ งน้ี ตลอดไป คณุ โปรดมัน่ ใจเถอะว่า ผมจะต้องทาํ ใหค้ ุณมคี วามสขุ ให้ได้ ตอนที่ 47 มไี ดม้ เี สีย คืนวนั แตง่ งาน ท่จี ริงควรจะเริ่มต้นดว้ ยความหวานชน่ื แตเ่ จ้าสาวของ ผมกลบั นั่งร้องไหเ้ งียบ ๆ อยทู่ ีป่ ลายเตยี ง ผมตกใจแทบแย่ รบี กา้ วเขา้ มาโอบเธอไว้ ถามเธอวา่ เปน็ อะไรไป ―ฉันชกั จะเรม่ิ เสยี ใจแลว้ สิ...‖ คําพดู ประโยคนี้ของลเี่ สยี ทําเอาผมใจ หายใจคว่ํา ความจรงิ ก็คือ แม้เธอจะรู้ว่าพ่อผมตาบอด แมแ่ ละน้องชายผม ป๎ญญาอ่อน แตไ่ ม่เคยรูเ้ ลยวา่ ในครอบครัวเรายงั มนี อ้ งชายเลก็ ๆ อีกสอง คน คนหนง่ึ เรียนประถมห้า อกี คนเรยี นประถมสาม ทโ่ี ตแลว้ กต็ อ้ งดู ทย่ี งั เล็กก็ต้องแล ―ฉันรู้สึกว่าโลกทง้ั โลกนีเ้ ปลยี่ นเปน็ สีดาํ สนิท ทําไมฉนั ถึงต้อง แตง่ งานเขา้ มาในครอบครวั ใหญท่ ซ่ี ับซอ้ นแสนจะนา่ สงั เวชอยา่ งนีด้ ว้ ยนะ ‖ ผมไม่โทษเลยทลี่ เ่ี สียจะรู้สึกเสียใจ ลาํ พังแคเ่ ธอมีใจม่นั คงท่ีจะ แต่งงานกับผม ลาํ พังแคเ่ ธอมใี จมัน่ คงที่จะแต่งงานกับผม เท่านีส้ ามชาตผิ ม ก็ไม่มีวันตอบแทนน้ําใจเธอหมดแลว้ ครอบครัวของผมมนั นา่ สงั เวชเสียขนาด นี้ ใครได้เห็นเข้าก็มีแต่จะถอยหา่ งด้วยความรงั เกียจ แล้วถ้าหากว่าล่ีเสยี จะ 180

ร้สู กึ กลัวและกงั วลขน้ึ มาบ้าง มันกไ็ ม่เห็นจะแปลกอะไร ตอนนั้น แม้ผมจะหาเงินมาเลยี้ งครอบครัวไดแ้ ลว้ แตพ่ อตกกลางคนื พ่อก็ยัง ―อดไมไ่ ด้‖ ที่จะออกไปขอทานอยู่เหมือนเดมิ ไม่ใชเ่ พราะท่าน ตอ้ งการเงนิ หรอกครับ แตเ่ ป็นเพราะท่านเป็นขอทานจน ―ตดิ ‖ แล้ว การออก ขอทานจึงกลายเป็น ―งานอดเิ รก‖ อย่างหนงึ่ ไป ถา้ วนั ไหนไมไ่ ด้ออกไป ขอทาน พ่อก็ชกั จะเร่ิมรสู้ กึ ครนั่ เน้อื คร่ันตัวขึ้นมาทันที พอกลบั มาจากขอทานแล้ว พอ่ เคยกนิ อาหารรอบดึกจนชิน ตอนน้ี อายุปาเขา้ ไปเจด็ สิบ ฟ๎นกแ็ ทบจะไมม่ ี ลีเ่ สยี จงึ ตอ้ งใช้เวลาตม้ ขา้ มตม้ ให้เละ เปน็ พเิ ศษ แลว้ กป็ ล่อยไวใ้ หเ้ ยน็ รอพอ่ กลับมากนิ ปรนนบิ ตั ิพอ่ สามจี นท่าน กินข้าวรอบดึกเรียบร้อยแลว้ เธอจงึ จะกลา้ นอนหลับไดอ้ ยา่ งสบายใจ เช้าวันตอ่ มา น้องชายสองคนกต็ อ้ งห่อข้าวใสป่ น่ิ โตไปกนิ ที่ โรงเรยี น เธอกต็ ้องรีบต่นื มาหงุ ขา้ วแตเ่ ช้าตรู่ ดูแลใหพ้ วกเขาอาบนาํ้ กนิ ข้าว ใหเ้ รียบร้อย แล้วยังต้องสอนใหท้ ําการบ้านอา่ นหนงั สอื ด้วย มีอย่หู ลายครัง้ ท่ลี ี่เสยี พานอ้ ง ๆ ของผมออกไปข้างนอก มกั ไมม่ ีใครเชอ่ื วา่ เปน็ นอ้ งของ สามี มแี ตค่ นเข้าใจว่าเป็นลูกของเธอเองทงั้ นน้ั แต่เร่ืองที่ล่เี สียทาํ ใจรับได้ยากทส่ี ุด ก็เหน็ จะเป็นเรอ่ื งท่ีทุกวนั ตอน เชา้ พอพ่อตืน่ ขึน้ มาทไี ร ส่ิงท่ีทา่ นจะต้องทําเปน็ อนั ดับแรกก็คอื การดา่ กราดไปทวั่ ดา่ อากาศดีเกินไป ดา่ เทวดาที่ทําใหฝ้ นตก ดา่ คน ดา่ สงั คม ด่าเสยี งเด็กร้องหนวกหนู า่ รําคาญ ด่าหมาจรจดั ขา้ งถนน ดา่ นกกระจอกบนต้นไม้ ไมม่ เี ร่อื งใดท่ีท่านจะด่าไมไ่ ด้ แถมดา่ แตล่ ะครง้ั กย็ าว เป็นชั่วโมง ๆ ทบี่ ้านเรา ทุกคนฟง๎ มาตง้ั แตเ่ ลก็ จนโตเลยชนิ กันหมดแล้ว จึง ทาํ เป็นหูทวนลมไมใ่ ส่ใจได้ แตล่ เ่ี สยี เป็นลูกสาวในครอบครัวทีไ่ ดก้ ารอบรมมาอย่างดี เกิดมาไม่ เคยได้ยินคาํ ดา่ แสลงหูอยา่ งนมี้ ากอ่ น แม้วา่ พอ่ จะดีกบั เธอมาก และคาํ ด่า ทอหยาบคายเหล่านี้ก็ไมไ่ ด้ดา่ เธอ แตม่ นั ก็หยาบคายพอทจี่ ะทําใหเ้ ธอหนา้ 181

แดงผ่าวไปจนถงึ ใบหู ให้ตอ้ งกระอักกระอ่วนใจอยเู่ สมอ ผมเขา้ ใจดถี ึงความลาํ บากของล่เี สีย และสง่ิ เดยี วทีพ่ อจะช่วยทดแทน ปลอบใจเธอได้ น่ันคือผมจะต้องตั้งใจทํางานใหก้ า้ วหนา้ ยิ่งขนึ้ ลเี่ สยี เองก็ เคยบอกกับผมวา่ ―เราคงจะไปเปล่ียนสภาพแวดล้อมอะไรไมไ่ ด้หรอก ฉนั ก็ หวังแต่ว่าจะชว่ ยปรบั ปรุงเปล่ยี นแปลงทุกอย่างในครอบครวั เราให้ดีขึ้นนี้ ให้ คนอ่นื หันมามองเราใหมใ่ หไ้ ด้ พอถงึ ปที ่ีสองของการแต่งงาน พ่อกเ็ ริม่ ปุวยด้วยโรคมะเรง็ ใน ลาํ คอ แลว้ ก็ไมร่ ้วู า่ พอ่ ไปได้เคล็ดลบั ยาผบี อกท่ีไหนมา ถงึ ไดไ้ ปหาโอ่งน้าํ ใบใหญ่มาใบหนงึ่ แลว้ เล้ยี งแมลงสาบไวใ้ นน้นั นับเป็นร้อย ๆ ตวั พ่อจะจับ แมลงสาบออกจากโอ่งนา้ํ แล้วกลืนลงไปทัง้ เปน็ ๆ อยา่ งนัน้ ทกุ วัน วนั ละสอง สามตวั คนในบา้ นเห็นอยา่ งนน้ั ก็อดรู้สกึ ขนลุกขนพองไมไ่ ด้ พยายามห้าม พ่อไมใ่ หก้ ินแมลงสาบอีก แตพ่ อ่ ก็ยังยนื ยนั วา่ จะใช้ ―พิษ ระงับพิษ‖ แบบ ―หนามยอกตอ้ งเอาหนามบ่ง‖ อยู่อยา่ งนี้ กอ่ นพ่อจะ เสีย ทา่ นกก็ นิ แมลงสาบไปแล้วเกอื บครึง่ ปีเตม็ ๆ ได้ ผมมักจะคิดอยู่เสมอวา่ ชวี ิตของพ่อมแี ตเ่ รื่องแปลก ๆ เต็มไป หมด ถ้าเร่ืองของผมมคี ่าพอท่ีจะเขยี นออกมาเปน็ หนังสือไดแ้ ลว้ ละก็ อยา่ ง นั้นชวี ิตพ่อก็คงจะเหมาะท่จี ะถา่ ยทาํ ออกมาเปน็ ละครยาวหลายสบิ ตอนเลย ทเี ดียว พอ่ เรมิ่ ตาบอดตั้งแตอ่ ายุสิบเก้าปี ตาดําเวา้ เปน็ รูโบล๋ งท้งั สอง ข้าง จนมองไม่เหน็ ลกู ตาดาํ เหน็ แต่ฝาู ขาวไปหมดท้งั ลูกตา แตพ่ อ่ กไ็ ม่เคย สวมแวน่ ตาดําหรอื คิดจะปดิ บังเร่ืองที่ตวั เองตาบอดเลย พ่อตาบอด แตใ่ จไม่ บอด ถงึ ตวั จะพกิ าร แต่ใจไมพ่ กิ าร ชีวิตนี้มีเพียงพณิ และซอเปน็ เพือ่ น ออก ขอทานมาเกอื บช่วั ชวี ิต พอ่ ร้องแตเ่ พลงทชี่ กั จูงให้คนทําความดี ในสมอง ของทา่ นมแี ตเ่ ร่อื งยา พอเร่ร่อนไปถงึ ไหนก็จะช่วยตรวจโรคแกค่ นทัว่ ไปโดย ไม่คิดสตางค์ แต่พ่อกค็ งคิดไมถ่ งึ เหมือนกันว่า แมต้ ัวเองจะมีความชาํ นาญ เรื่องยาเสยี ขนาดนี้ แต่สดุ ท้ายตํารายาพวกน้กี ็ไม่เหน็ จะช่วยชีวติ ตวั ทา่ น 182

เอาไวไ้ ดเ้ ลย วนั นั้น ผมรบั โทรศัพท์อาเสียตอนอยทู่ ่ีบริษัท เธอบอกว่า ดทู า่ ทาง ว่าพ่อคงจะไม่รอดแล้ว ให้ผมรีบกลบั มาบา้ นด่วน แมว้ ่าโรคมะเร็งในลําคอ ของพอ่ จะไมใ่ ช่โรคทีจ่ ะทําให้เสยี ชวี ติ กะทนั หนั และพวกเราตา่ งก็เตรยี มใจ กันไว้บา้ งแลว้ แตพ่ อได้ยนิ อาเสยี พดู อย่างนี้ ผมก็ยงั รู้สกึ เหมือนกบั ถกู ฟูาผ่า ลงมากลางหวั ตอนกลางวันแสก ๆ กอ่ นจะส้ินใจ พอ่ พยายามพดู ออกมาด้วยลมหายใจเฮือกสุดทา้ ย วา่ ―ดแู ลแม่กบั นอ้ งให้ดี ๆ นะ‖ สองคนนค้ี งเปน็ ห่วงสุดทา้ ยทพี่ อ่ ยงั ตัดไมไ่ ด้ กอ่ นตาย พอพดู จบเทา่ นพี้ อ่ ก็ไม่ลมื ตาขึ้นมาอีกเลย ผมกอดพอ่ แนน่ ร้องไห้ โฮ เร่ืองในอดีตทแ่ี ล้ว ๆ มาผดุ ข้นึ ตรงหนา้ ผม ทา่ นเคยตีผม ด่าทอผมอย่าง ไม่ปรานปี ราศรัย ผมก็เคยเกลยี ดทา่ น โกรธทา่ น แต่ในวินาทีสุดท้ายน้ี ผม กลบั รู้สกึ ว่าตวั เองรักท่าน เคารพท่าน ผกู พันกับทา่ นมากมายเหลอื เกนิ ถูกต้อง แมพ่ อ่ ผมจะเปน็ แค่คนตาบอด เปน็ แคข่ อทาน แตผ่ มกลับ รสู้ ึกว่าทา่ นคือตน้ โพต้นไทรตน้ ใหญท่ ีต่ ้ังตระหงา่ นอยู่อย่างมัน่ คงในใจ ผม ท่านเปน็ ทเ่ี ล่อื มใสและพึ่งพาแห่งแรกและแห่งสดุ ท้ายของผม ตลอดชว่ั ชีวติ ผมตอ้ งเสียน้าํ ตาอยู่หลายครงั้ แตไ่ ม่เคยมคี ร้ังไหนเลยทจ่ี ะรู้สึก โศกเศรา้ อาดูรมากเทา่ คร้งั นี้ ผมกอดท่านร้องหม่ ร้องไห้ ตราบจนกระทั่ง อณุ หภูมิในร่างกายของทา่ นคอ่ ย ๆ ลดลงไปในท่สี ุด คตพิ จนห์ น่ึงทฝ่ี ๎งในใจพอ่ มาตลอดทัง้ ชีวติ ก็คอื ―เวลามากม็ าตัว เปลา่ เวลาไปก็ไปตวั เปล่า‖ การทเ่ี รือ่ งราวร้าย ๆ ตา่ ง ๆ คกุ คามมาตลอดชีวิต ของพ่อ ทําให้ทา่ นได้ตระหนกั ถึงความอนิจจงั ของชีวิตบนโลกใบนี้ สง่ิ ท่ีเรา ควรจะยดึ มั่นถือม่ันไว้ให้ดีก็คอื ความรู้จักพอ ตอ้ งร้จู กั ทะนถุ นอมความสขุ ตรงหนา้ รจู้ ักกตัญํรู ้คู ุณคน ส่วนเร่อื งของทรัพย์สนิ เงินทองนัน้ กป็ ลอ่ ยมัน ไป อยา่ ไปยดึ ติดถอื มนั่ กับสงิ่ เหลา่ นี้ ความจริงตอนท่ีพอ่ เสยี บ้านเราก็ยังยากจนขนาดทว่ี า่ มเี งินไม่พอซ้ือ 183

โลงและจัดงานศพ ผมต้องรบกวนลี่เสีย ให้นาํ เครอื่ งประดบั ทพ่ี ่อแมใ่ ห้เธอ ตอนแตง่ งานออกมาขาย รวมกบั เงนิ ชว่ ยเหลือจากคนในหมู่บา้ นจิ่ วเต๋อ อาํ เภออรู ่อื ท่ีพ่อเคยตรวจโรคให้ จงึ สามารถจดั การงานศพของพ่อ จนลุลว่ งได้ดว้ ยดี ปีน้ผี มอายคุ รบยสี่ ิบเจด็ ปบี ริบูรณ์ เพยี งระยะสองปีส้ัน ๆ ที่ผา่ น มา ผมทงั้ ไดด้ ื่มด่าํ กับความหวานชืน่ ในชวี ิตสมรส พรอ้ ม ๆ กบั ได้ลม้ิ รสแหง่ ความทุกข์ระทมกบั การจากไปของพ่อด้วย ไดม้ ากับเสียไป ความสุขกบั ความ ทุกข์ มนั ใกลก้ นั นิดเดียวอยา่ งน้นี ี่เอง แตก่ อ่ นพ่อมกั จะทอดถอนใจเสมอ วา่ ―ชวี ิตเปน็ อนิจจัง‖ สําหรบั ผมนัน้ แม้วา่ จะเคยได้ลม้ิ รสและเขา้ ใจซาบซึ้ง กับความจรงิ มาตง้ั แต่เดก็ แล้ว แต่กไ็ มเ่ คยมวี ินาทไี หนท่จี ะรู้สึกซึมซาบเท่านี้ เลย ตอนท่ี 48 บา้ นของเรา อย่างกบั ในละครน้ําเนา่ อยา่ งไรอยา่ งนน้ั วนิ าทีท่ผี มไดร้ ูว้ า่ ล่เี สยี ต้ัง ท้อง ในวินาทีนั้นผมกด็ ใี จแทบจะปนี ข้นึ ไปสอยดวงจันทร์ลงมาใหเ้ ธอ ชวี ติ หลังสมรสของเรา แมจ้ ะอยูก่ นั อยา่ งจน ๆ แตว่ า่ ในดา้ นแรงใจนนั้ มันแสนจะเตม็ เปยี่ ม คนเราพอรักกันก็แต่งงานสร้างครอบครวั กัน ประโยคน้ี ฟง๎ ดูแล้วเหมือนจะเป็นเรือ่ งทง่ี ่ายแสนงา่ ย แต่ในกรณีของผมกบั ล่เี สยี นนั้ เราตอ้ งเพียรพยายามมานะอดทนมาก กว่าจะได้มาอยู่รว่ มกัน ดังนน้ั เราจึงยิง่ ทะนุถนอมบ่มเพาะความสขุ นไี้ ว้ให้ดที ส่ี ดุ ตอนกลางวัน ผมกบั ลี่เสยี ตา่ งคนกต็ า่ งไปทํางานบริษทั ตัวเอง พอ กลางคนื กเ็ อางานจากโรงงานมาทาํ เพ่มิ ทบี่ า้ น เราสองคนชว่ ยกันทาํ งานหาม รงุ่ หามคา่ํ บางครั้งก็ปวดหลงั ปวดเอวเหลอื ทน แต่พอนกึ ถึงวา่ เราสองคน กาํ ลังรว่ มกันสร้างอนาคตเพอื่ กนั และกนั แลว้ ความปวดเมื่อยตามรา่ งกายก็ แทบจะแปรเปน็ ความอบอนุ่ ท่ีหวานจับหวั ใจ 184

และตอนนี้ เรากาํ ลังจะมีลูกแล้ว! ชา่ งเป็นเรื่องท่ีน่ายนิ ดีอะไรปาน น้ี ขณะเดียวกัน ร่องรอยของความกังวลทีป่ รากฏอย่บู นคว้ิ ขมวดแน่นอยู่ ตลอดเวลาของล่เี สยี ก็เปน็ เหมือนสัญญาณที่คอยเตอื นผม ดว้ ยไม่ร้วู า่ ลูก ของเราจะได้รบั การถา่ ยทอดพนั ธกุ รรมป๎ญญาอ่อนและภาวะอารมณ์ผดิ ปกติ จากแมม่ าบ้างหรอื เปลา่ แม้ปากผมจะคอยปลอบลเี่ สีย แต่ใจผมเองก็อดท่จี ะวิตกและ หวาดกลัวไมไ่ ด้ ย่ิงมองเห็นท้องของลเี่ สยี ท่ีย่ิงโตขึ้น ๆ ทกุ วนั ความรสู้ ึกดี ใจทจ่ี ะได้เปน็ พ่อคน ระคนกับความหวาดกลวั ต่ออนาคตท่ยี ังไม่รู้วา่ จะมอี ะไร เกิดขน้ึ บา้ ง โถมทับเขา้ มาหาผมพรอ้ ม ๆ กัน เป็นชว่ งเวลายาวนานทผี่ ม แทบจะไมเ่ ปน็ อันหลับอันนอนเลย กวา่ จะข่มตาข่มใจใหห้ ลบั ลงได้ แต่ยังถกู ฝ๎นรา้ ยปลุกใหต้ อ้ งสะดุ้งต่นื ขึ้นมาอีก ผมฝ๎นเหน็ ลูกของตัวเองมีหัวบวมโต ขนาดใหญ่ปกติ น้าํ ลายไหลยอ้ ยออกมาจากมุมปากตลอดเวลา หันมาสง่ ยิม้ เซ่อ ๆ ซา่ ๆ ใหผ้ ม แมจ้ ะใกล้คลอดเตม็ ที แต่ล่ีเสียกย็ ังคงยืนกรานจะไปทํางาน ตามปกติ ช่วงนัน้ โรงงานแบง่ พนักงานออกเป็นสามกะ ล่ีเสยี ต้องเขา้ เวรกะ ดกึ หน่งึ ครัง้ ในทกุ สองสปั ดาห์ จนเทีย่ งคนื ผมถงึ จะรับกลบั บ้านได้ ผมเห็น เงาของล่ีเสียเดินท้องโย้ออกมาจากโรงงานแตไ่ กล ๆ ครงั้ ใด กร็ สู้ ึกปวดใจ อย่างไรบอกไมถ่ กู คิดแต่ว่าตัวเองเอาเปรียบเธอเกินไป แลว้ ก็ตอนนีอ้ กี ทผ่ี มเพ่ิงจะรูว้ ่าโรงงานทลี่ เี่ สยี ทาํ งานอยแู่ ม้จะใหญโ่ ต ตงั้ ขนาดน้ี แตก่ ลับไม่มกี ฎการลาคลอดของพนกั งาน การลาคลอดของ พนักงานนัน้ ใชก้ ฎเกณฑ์เดียวกบั การลากิจลาปวุ ยท่วั ไป แต่ในความเป็นจริงก็ เป็นทรี่ ้กู นั ดีอยวู่ ่า นเ่ี ป็นวิธีบีบใหพ้ นกั งานท่ีท้องตอ้ งออกจากงานนั่นเอง แต่ ผมกับลีเ่ สยี ต่างกร็ ู้สกึ ว่ามนั เป็นเร่ืองท่ีไม่เป็นธรรม แม้โศกนาฏกรรมทีเ่ กิดขึ้น ซาํ้ แลว้ ซ้าํ เลา่ กบั ครอบครวั ของเราก็ยงั ไม่สามารถทาํ ให้เรายอมพ่ายแพต้ อ่ ชะตากรรมได้ แลว้ นบั ประสาอะไรกับความไมถ่ กู ต้องเชน่ นี้ พอตัดสินใจแนน่ อนแลว้ ผมก็ลงมอื เขยี นหนังสือราชการ ยืน่ คาํ รอ้ งต่อ 185

หน่วยงานราชการแทบทกุ แหง่ ของจงั หวดั เพ่ือรอ้ งเรยี นว่าบริษทั นี้ละเมดิ กฎหมายแรงงานขนั้ พ้ืนฐาน ผมหวงั วา่ พนกั งานทกุ คนจะได้รบั สทิ ธิอนั ชอบ ธรรมทต่ี นเองพึงมีกลับคืนมา แต่แมว้ ่าผมจะยืน่ หนงั สอื ทําเรอื่ งรอ้ งเรยี นไปตั้ง มากมายก็ไมเ่ ห็นว่าจะมีผลอะไรเกดิ ขน้ึ ประชาชนพลเมืองธรรมดาคนหนึ่งท่ีไม่มีชื่อเสยี งอยา่ งผมจะเอาสิทธิ อะไรไปหาเรียกหาความชอบธรรมไดท้ ไี่ หน หากต้องการจะเอาชนะให้ไดก้ ็ เห็นจะมีอยทู่ างเดียว ก็คอื ไมล่ ้มเลกิ ความต้ังใจ ดังนน้ั ผมจึงต้งั หนา้ ต้ังตา เขียนคาํ รอ้ งเรียนตอ่ ไปอย่างไม่ท้อถอย ผมเขียนจนกระทง่ั กรมแรงงานเมือง ไถจงมีหนงั สอื มาถึงโรงงานของล่ีเสยี ดาํ เนนิ การใหโ้ รงงานของลี่เสยี จดั ให้ พนกั งานมกี ําหนดวนั ลาคลอดตามกฎหมายแรงงานขั้นพ้นื ฐาน ความจรงิ เราตา่ งกร็ ู้ดวี า่ การกระทําเชน่ นีย้ อ่ มสร้างความไม่พอใจให้กบั ทางบรษิ ัทเปน็ อยา่ งมาก จากน้นั ก็ตอ้ งมี ―การคดิ บญั ชี‖ กันเกดิ ขึ้น แนน่ อน แล้วกเ็ ปน็ อยา่ งนน้ั จรงิ ๆ เสยี ด้วย เพราะหลงั จากเกดิ เรอ่ื ง ลีเ่ สียก็ ถูกบริษัทกลั่นแกล้งทกุ รูปแบบ และในท่ีสดุ ก็ตอ้ งลาออกจากทน่ี ่นั แตท่ วา่ พวกเรากไ็ ม่เคยเสียใจเลยแม้แต่นดิ เดยี ว อย่างนอ้ ยความพยายามของเราก็ทาํ ใหเ้ พือ่ นร่วมงานของลี่เสีย ตลอดจนพนักงานใหม่ ๆ ทเี่ ข้ามาทาํ งานในโรงงานน้ไี ดร้ ับประโยชนส์ ขุ กันมาก ขึ้น ผมคดิ วา่ ในสายเลอื ดผมน้คี งจะได้รับพันธกุ รรมการมีความสขุ จากการ ไดช้ ่วยเหลอื ผูอ้ ืน่ มาจากพอ่ ไมม่ ากก็น้อย สมยั กอ่ นพ่อขอทานไปด้วย ช่วยเหลือผ้อู ่ืนไปดว้ ย ใคร ๆ ตา่ งกเ็ รียกทา่ นว่า ―งซู ือ่ ‖ ตอนนผี้ ม กลายเป็น ―ตาจนิ้ คนซอ่ื ‖ ไปแลว้ เหมือนกัน ในท่สี ุดกม็ าถึงวนั คลอดของล่ีเสยี พอผมไปถงึ โรงพยาบาลได้เหน็ ลกู สาวทีส่ มบรู ณแ์ ขง็ แรงของเราส่งยิม้ มาให้ กร็ ู้สกึ ข้ึนมาทันทีวา่ ถา้ ลูกสาวที่ผม ได้มานตี้ อ้ งแลกมาดว้ ยความทกุ ข์ยากท้งั หลายทผ่ี มเคยไดร้ บั มา กต็ ้องนบั วา่ 186

มนั แสนจะคุ้มคา่ เปน็ อย่างยิ่ง จะลูกสาวหรือลกู ชายกไ็ ม่สําคญั ขอเพยี งแตใ่ ห้ ลกู น้อยของผมสมบูรณ์แข็งแรงก็พอแลว้ อาจเปน็ เพราะไดเ้ หน็ ด้วยตาของตวั เองว่า ผมต้องลําบากพากเพยี ร เพยี งไรและมคี วามกระตือรอื ร้นตอ่ ชวี ิตและอนาคตอยา่ งไรบ้าง จึงทาํ ใหพ้ อ หลงั แต่งงานแลว้ พ่อตากับแมย่ ายจึงเปล่ยี นไปเป็นดตี อ่ ผมมาก ท่านทั้ง สองรู้ดีว่าฐานะทางบา้ นเราไมด่ ี ทุกครง้ั ทีล่ ีเ่ สยี กลับไปเยีย่ มบา้ น ทา่ นจึง มกั จะเอาข้าวสารและผักสดท่ปี ลกู เองใหล้ ่เี สียเอากลับบา้ นมาด้วย และทุก ครัง้ ท่พี บกับผมกม็ กั จะต้อนรบั ขบั สเู้ ปน็ อย่างดี ราวกบั ผมเปน็ ลกู ชายอกี คน หน่งึ ของท่านเลยทีเดยี ว พอปีที่สอง เราก็มีลูกเพิม่ มาอีกคนหนึ่ง ลี่เสยี ที่แตไ่ หนแต่ไรมาเปน็ คนหนักแน่นและมัธยสั ถ์ จู่ ๆ กเ็ กิดตดั สินใจว่าจะซื้อบา้ นขึ้นมา เธอบอก ว่า ถึงเวลาแลว้ ทเ่ี ราจะตอ้ งมีบา้ นเป็นของตัวเองเสียที บ้านเชา่ นน้ั ถึงจะเช่า อีกสกั ยสี่ บิ ปอี ยา่ งไรก็เป็นของคนอน่ื อยู่ดี รังแต่จะเป็นที่ดถู ูกของคนอนื่ เขา ตลอดไป เธอมั่นใจว่าเราจะตอ้ งมคี วามสามารถพอทีจ่ ะซอ้ื บา้ นสักหลงั หนง่ึ ได้แน่ ลองคลาํ ๆ ดใู นกระเป฻า คํานวณดตู ัวเลขในสมุดบญั ชี แล้วกต็ อ้ ง หนกั ใจจริง ๆ แตพ่ อเหน็ สหี น้าที่บ่งบอกถงึ ความเดด็ เดย่ี วแน่วแนข่ องล่เี สีย แล้ว ผมกร็ สู้ กึ เหมอื นมีพลังขนึ้ มาทันใด พวกเราน้ันจะทาํ งานหนักหักโหม ไมย่ อมทอ้ ถอย ล่เี สยี กร็ บั งานพเิ ศษมากขนึ้ โดยหวังให้มรี ายไดเ้ พมิ่ ขน้ึ แม้ จะสกั เล็กนอ้ ยก็ยังดี พอถงึ วันหยุด ผมก็จะขมี่ อเตอร์ไซคซ์ อ้ นทา้ ยพาลี่เสียตระเวนไปดูบา้ น ตามท่ีต่าง ๆ แคข่ อใหไ้ ด้ยินว่าท่ไี หนมที ่ีทางทาํ เลดแี ลว้ ละก็ รับรองได้ว่า เราไมเ่ คยพลาดเลยสักครง้ั พอเกบ็ เงินไดส้ ักระยะหน่ึง ตัวเลขในบัญชีเพิ่มข้นึ มาอีกหน่อย เราก็ ตัดสนิ ใจเด็ดขาด เขา้ ไปจองบา้ นหลงั หนงึ่ กลางเมืองไถจงไว้ แนน่ อนว่า 187

ยอ่ มจะมคี ่าใช้จา่ ยต่าง ๆ ติดตามมาเปน็ เงาตามตวั ไหนจะค่าเช่าบ้าน คา่ ผ่อนบา้ น ค่าเทอมของนอ้ งชายสองคน คา่ นมของลูกสาวท้ังสอง ค่าใช้จา่ ย ของคนในบ้านอีกจปิ าถะ เราต้องทาํ งานเพม่ิ ขึน้ จนถึงตหี น่ึงตสี องทุกวัน แม้ จะคอ่ นขา้ งกดดนั แต่เมือ่ ไรกต็ ามทไี่ ด้ไปดูบ้านท่กี าํ ลังกอ่ สร้างกบั ล่ี เสยี เหน็ คนงานกาํ ลังขดุ พืน้ ตอกเสาเขม็ ล่ีเสียกช็ ี้ให้ผมดบู า้ นในอนาคต ของเรา แลว้ พูดข้ึนอยา่ งรา่ เรงิ วา่ ―คุณคะ ดสู ิคะ! นนั่ ไงบ้านของเรา‖ จรงิ ด้วย ผมชักจะมองเหน็ ขน้ึ มาราง ๆ ตึกสามชั้น มีสนามเล็ก ๆ ลกู ๆ นัง่ เล่นขายของกันอยู่ตรงน้ัน หาหว่ งมาแขวนไว้ตรงโน้นสักอันกเ็ ล่นบาสได้ แลว้ ภรรยากําลงั วุ่นวายอยู่ในครัวทส่ี ะอาดเอีย่ ม กลิ่นกับขา้ วหอมโชย ออกมา ไมใ่ ช่ศาลเจ้าทึม ๆ ทมี่ ีแตเ่ งาของผีในปุาชา้ อีกต่อไป ไม่ใช่เล้าหมู ที่ไมม่ นี าํ้ ไมม่ ไี ฟอีกต่อไป ชัว่ ขณะน้ัน ในมโนภาพของผมก็เกิดข้นึ เปน็ เงาซอ้ นขึ้นมา ภาพเกา่ ๆ ของคนในบา้ นท่ีตอ้ งระหกระเหนิ นอนกลางดนิ กนิ กลางทรายกันไปตามทงุ่ นา ปาุ ร้าง พอ่ ท่ยี นื ถือไมเ้ ท้า แม่ทถี่ ูกโซล่ ่ามผูกตดิ อยู่กบั ตน้ ไม้ เด็ก ๆ ฝงู หนึง่ ที่ตวั ดาํ เหมน็ สกปรกและไม่ไดใ้ สเ่ ส้ือผา้ วันเวลาสามสบิ ปที ผ่ี า่ นมามนั ยาวนานอย่างนี้นีเ่ อง แล้วผมกร็ ้สู ึกวา่ นํา้ ตาคลอ ―จริงดว้ ย! นัน่ ไงบ้านของ เรา‖ ตอนที่ 49 การเดินทางของความฝนั ―บ้านฉนั ช่างน่ารักจรงิ เอย สะอาด สดใส มีพลานามัยและเป่ียมสขุ ‖ ตลอดระยะเวลาส่ีสิบปที ผี่ ่านมา ผมไม่เคยจะร้องเพลงนอี้ อกมาได้ เลย แต่ ณ วันน้ี ลูกสาวหนงึ่ คกู่ บั ลกู ชายคนหน่ึงของผม ในทีส่ ดุ กส็ ามารถ รอ้ งเพลงน้ีออกมาดัง ๆ ได้อยา่ งสุขใจ ผมและลี่เสียคอยเฝาู ดลู ูก ๆ ที่คอ่ ย ๆ เตบิ โตขน้ึ ดว้ ยความอิ่มเอมใจ ในทสี่ ุดสวรรคก์ ม็ อบความสุขสวสั ดมิ์ าเปน็ น้ํา 188

ทพิ ย์ประโลมใจให้แก่คนท่ีมมี านะและพากเพยี ร บนถนนสายน้ี อาจเจิง่ นองไปด้วยน้ําตา แต่หากวา่ ผมตอ้ งเสียนํา้ ตา มากมายเพ่อื แลกกับรอยยม้ิ แห่งความสุขในวันนี้ ผมกย็ ินดีย่งิ แม้ความทุกข์ ยากยงั ตดิ ตามครอบครวั ผมเรอ่ื ยมา แต่ถา้ หากวา่ ความทุกขย์ ากน้ีสอนใหผ้ ม เตบิ โตขน้ึ ให้ผมรู้จกั รักและเสยี สละเพื่อครอบครวั ไดอ้ ยา่ งเด็ดเด่ยี ว ย่งิ ขึ้น ผมก็เตม็ ใจแบกรบั มนั ผมคิดถงึ พี่สาว พ่สี าวกับผมประคบั ประคองกนั เดินบนถนนสายนี้ เธอ ลําบากย่งิ กว่าผมมากนัก หลังจากทพ่ี ีห่ นอี อกจากซอ่ งได้ไม่นาน ก็ถกู จับให้ กลบั เข้าไปอกี แลว้ ยงั มีป๎ญหาอืน่ ๆ เป็นโซ่พันธนาการรอบตัวเธออยูซ่ าํ้ แล้ว ซา้ํ เลา่ โดนดูถูกเหยยี ดหยามสารพัดไม่จบส้นิ เสยี ที พอคดิ ถงึ พ่ีสาวข้ึนมาที ไร ผมมักจะร้สู ึกว่าความลาํ บากของตัวเองน้ันมนั เปน็ เรื่องขี้ผง ต่อมาพ่สี าวก็ แต่งงานกับพี่เขย พ่ีเขยกเ็ หมือนกบั พ่อของเรา คือเปน็ ขอทานตาบอด แถมตอนสมัย เป็นหนมุ่ พ่ีเขยคงรา้ ยนา่ ดู เลยโดนคนเขาตัดแขนขาดไปขา้ งหนง่ึ เรยี กได้ วา่ พิการซา้ํ ซอ้ น ตอนแรกก็เพอื่ ทุกคนในบา้ น พอ่ จึงต้องแต่งพี่เขยเขา้ มาอยู่ ในบา้ น คนทเี่ สียสละกย็ งั ต้องเปน็ พี่สาวอกี ตามเคย ชีวติ คขู่ องพี่สาวนั้นก็ เลวรา้ ยไปย่งิ กวา่ เดมิ พ่เี ขยตดิ การพนันงอมแงม ทัง้ ยงั เจ้าอารมณ์ พสี่ าว ต้องคอยตามใชห้ น้ใี หพ้ เี่ ขยเสมอ แถมบางทีพ่ีเขยยังถึงขัน้ ลงไมล้ งมอื กับ พี่สาวอีกดว้ ย ชีวติ เธอเหมอื นตกอยใู่ นความฝน๎ เลวร้ายอย่างไม่มวี นั ตน่ื หมดหนทาง ดิน้ รนหลกี หนี ชา่ งเปน็ ชีวติ ที่ขมขน่ื ยิ่งนกั ทง้ั ความสาวของเธอ วันคนื ของ เธอกล็ ้วนแต่อุทศิ เพ่ือครอบครวั ทั้งสิ้น พไี่ มเ่ คยเห็นแกค่ วามสุขส่วนตัว ท้งั ยังไมเ่ คยต้องการสง่ิ ใดตอบแทน ผมพูดไดเ้ ต็มปากวา่ ความสาํ เรจ็ ใด ๆ ท่ี อาจิน้ ไดม้ าในวนั น้ี กล็ ้วนมาจากพ่สี าวคนนี้ท้ังสนิ้ ผมไมเ่ พยี งแตข่ อบคณุ พเี่ ทา่ นั้น ท้ังยงั อยากจะขอประกาศคณุ ความดี 189

ทง้ั หมดแก่เธอดว้ ย ตอนนี้พ่ีสาวอยบู่ ้านใกล้ ๆ บ้านของผม จะไดด้ ูแลซ่งึ กัน และกนั ได้ ทกุ ครงั้ เราเจอหน้ากนั พอผมจะหยิบเร่ืองเก่าข้นึ มาคยุ พสี่ าว เปน็ ต้องบอกวา่ อย่าพดู ถึงเรอ่ื งท่มี นั ผ่านมาแล้วเลย อมื ...ผมรู้ดี เร่อื ง เลวร้ายทงั้ หลายทป่ี ระดงั ประเดเขา้ มาในชวี ิตเธอ เม่อื ไมไ่ ดเ้ กิดกบั ตวั ก็ยากจะ เขา้ ใจ พี่คงอยากจะปลอ่ ยใหค้ วามปวดรา้ วทง้ั หลายในหวั ใจผ่านเลยไปอยา่ ง เงยี บ ๆ กระมัง! ตอนนแ้ี ม่กอ็ าศยั อย่บู ้านเดยี วกบั เราดว้ ย หลังจากเราพยายามฝกึ หดั แมม่ าเปน็ เวลานาน แมต้ อนน้ีจะมบี างคร้งั ทแ่ี ม่ยงั ทะเลาะแยง่ ของกบั หลาน ตัวเองอยู่บา้ ง แต่กพ็ อจะชว่ ยไปซ้ือของใช้ในชีวติ ประจําวนั ทรี่ ้านค้าใกล้ ๆ บ้านให้เราได้แลว้ เมอ่ื วานนีก้ ็ไมร่ ู้ว่าแมไ่ ปซื้อถงั ขยะใบใหญก่ ับใครทไ่ี หนมา เราท้งั บ้าน รวมก็ยังไมจ่ ําเปน็ จะต้องใชถ้ งั ขยะใบใหญ่ขนาดน้ีเลย ผมเหน็ แลว้ ก็ตอ้ งส่าย หนา้ ดแุ มเ่ บา ๆ เพียงเท่านี้แม่กร็ ู้ตัวเองวา่ ทาํ ผิด แมแ้ ม่จะทําผิดหรอื รสู้ กึ ผดิ แต่ความผดิ อยา่ งน้ที าํ ใหเ้ ราซาบซง้ึ ใจเหลือเกนิ แมไ่ มจ่ ําเป็นต้องถูก ลา่ มโซอ่ ีกต่อไปแลว้ แม่ทาํ กจิ กรรมตา่ ง ๆ ได้อยา่ งอิสระเสรี และท่ีสําคัญ ท่ีสดุ ก็เหน็ จะเป็นท่ีตอนน้แี มไ่ ด้มบี า้ นซงึ่ เป็นทีห่ ลบแดดหลบฝนเปน็ ของตวั เอง เสียที ขอใหค้ วามทกุ ขร์ ะทมขมขนื่ จงผา่ นเลยไป ลี่เสีย พ่ีสาว และ แม่ พวกเราทกุ คนต่างร่วมทางเดนิ โอบกอดความฝ๎นกันมาไกลแสนไกลนาน แสนนาน ถึงตอนนเี้ ราทุกคนกล็ ว้ นแตม่ คี วามสขุ กันถว้ นหน้า ผมขอบคณุ พวกเราทุกคน ลกู พ่อ ขอบคณุ สวรรคเ์ สยี เถดิ บา้ นของเราจะเป็นปราการท่ี แขง็ แกร่งในอนาคตใหแ้ ก่เจ้า ใหล้ กู ๆ ทุกคนยดื อกไปเผชญิ หน้ากับสังคมได้ อย่างภาคภมู ิใจ พ่อขออวยพรใหแ้ กพ่ วกเจา้ ! บทส่งท้าย ความฝนั ยังไมส่ น้ิ ผมไดร้ ักษาคาํ มัน่ ท่ใี ห้ไว้กับพ่อกอ่ นตายตลอดมา ท่ีรับปากวา่ จะดแู ล 190

แมแ่ ละนอ้ งชายคนโตให้ดี ๆ แมก่ ับนอ้ งชายคนโตนัน้ ใสเ่ สอื้ ผ้ากลบั หนา้ กลับ หลังไมเ่ คยถูกสักที ใส่รองเท้าก็ไม่เคยถกู ข้างซา้ ยขวา สาํ หรับเรอ่ื งการดูแล ให้พวกเขากนิ ข้าวแตง่ ตัว ไมใ่ ชเ่ รอื่ งหนกั หนาสําหรบั ผม แตเ่ ขาทง้ั สองคน นั้นเปน็ เสมือนระเบดิ เวลาที่อาจจะระเบดิ ขน้ึ มาเมอ่ื ไรก็ได้ บางครง้ั กโ็ วยวายทง้ั วนั ไม่ยอมหยดุ อาละวาดรอ้ื ค้นขา้ วของกระจยุ กระจายไปทง้ั บ้าน บางทีก็ทุบโต๊ะเคาะเกา้ อเ้ี สยี งดังอึกทึกทั้งวนั จะพดู อย่างไรกไ็ ม่ฟง๎ ไม่เข้าใจ นอกจากจะพากนั บา้ ไปด้วยกันกับพวกเขาแลว้ ผม ก็ไมร่ ูว้ า่ เราควรจะทาํ อยา่ งไรดี มีอยคู่ ืนหนง่ึ ผมกับลีเ่ สียมธี ุระต้องออกไปข้างนอก จงึ ช่วยกนั หลอก ล่อใหแ้ มก่ บั นอ้ งชายกินข้าวแลว้ กเ็ ขา้ นอนจนเรียบรอ้ ย เสร็จแล้วผมกบั ลเ่ี สีย จึงคอ่ ยพาลกู ๆ ออกไปงานเลี้ยงของเพ่ือน พอตอนดกึ กลับมาถงึ บ้าน ก็ พบว่าที่ประตูใหญม่ รี อยถีบจนบบุ เบย้ี ว ม่านหน้าตา่ งกข็ าดเปน็ รูใหญ่ เคร่ือง เรอื นท่ีเปน็ ไมภ้ ายในบา้ นกม็ รี อยถกู ของมคี มขดู ขดี จนเสียหายยบั เยิน มือทงั้ สองขา้ งของผมส่ันเทาไปหมด ไม่รูว้ ่าจะหัวเราะหรอื รอ้ งไหด้ ี อารมณข์ องผมในแต่ละวันแปรผนั ตามความแปรปรวนของอารมณพ์ วก เขา ความดันเดีย๋ วสูงเด๋ียวตา่ํ หลอดเลือดเด๋ยี วพองเดีย๋ วหด โดยเฉพาะ ชว่ งทีผ่ มกับลีเ่ สียเอางานพิเศษกลบั มาทําตอนกลางคืน ลาํ พงั ตอนกลางวนั ก็ ทํางานเครียดพอแล้ว กลางคืนกลับมาทาํ งานต่อทบี่ ้าน พวกเขาก็ยังร้องไห้ โวยวายไมห่ ยุดอีก จะปลอบจะขอู่ ยา่ งไรกไ็ ม่มปี ระโยชน์ เสียงอาละวาดโวยวายของพวกเขาแทบจะทําใหผ้ มสตแิ ตกอยู่ แลว้ ผมแทบจะคกุ เขา่ ลงขอรอ้ งพวกเขาวา่ ―แม่ น้อง เลิกร้องไห้เถอะ เลกิ โวยวายกนั เสยี ทจี ะได้ไหม‖ แต่เสียงอ้อนวอนของผมน้ันกลับทําให้พวกเขา อาละวาดหนกั นิง่ ไปกว่าเดิม ผมหมดปญ๎ ญาไมร่ ูว้ า่ ควรจะทาํ อยา่ งไร ก็บอก ให้ลเ่ี สียงบั ประตใู ห้สนิท ใชส้ าํ ลอี ดุ หูไว้ แลว้ ก็เปดิ เพลงใหด้ งั สุดเสียง ให้ ตวั เรามนึ เมาอยทู่ ่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมไปเลย 191

กลางคนื ตอนดึก ๆ แม่ชอบลุกขน้ึ มาไมใ่ ห้สุ้มใหเ้ สียง แล้วยืนนิ่งอยใู่ น หอ้ งมืด ๆ หลายต่อหลายคร้งั ทที่ าํ ใหเ้ ด็ก ๆ ที่ลกุ ข้นึ มาเขา้ หอ้ งนํ้าตอ้ งตกใจ จนขวญั กระเจิง บางครั้งย่งิ ไปกนั ใหญ่ เพราะแม่เห็นตวั เองในกระจก หอ้ งนา้ํ แล้วแกก็ตกใจหวีดร้องออกมาด้วยความหวาดผวา ตะโกน ว่า ―ผี! ผี!‖ พยายามจะอธบิ ายอย่างไรวา่ เงาทเี่ ห็นในกระจกนัน้ กค็ อื เงาของ ตวั แกเอง แม่กไ็ มย่ อมเชอ่ื เอาแต่รอ้ งไห้ไมฟ่ ๎งเสียง แถมยงั บอกอีกว่า คน ในกระจกยังคุยกบั แกดว้ ย! มอี ยู่ช่วงหน่ึงที่ ―หวยรัฐบาล‖ กาํ ลังเป็นที่นิยมมาก ผมเลกิ งานกลบั บ้านมาตอนเยน็ เหน็ ชาวบ้านเข้ามารมุ ล้อมกันอยู่เต็มบ้าน ก็ตกใจคิดวา่ ที่ บ้านตอ้ งมีเร่อื งอะไรเกดิ ข้นึ แน่ แต่ทจ่ี ริงแลว้ กค็ ือพวกชาวบา้ นพากนั แหเ่ ขา้ มา ขอหวยนั่นเอง ตา่ งก็ออกนั เขา้ มาเลขเดด็ จากแมแ่ ละนอ้ งชาย คณุ ลุงคนหนึง่ บอกผมวา่ ครง้ั ท่ีแล้วแกเจอกบั นอ้ งชายผมอยูท่ ป่ี าก ซอย แกก็เลยลองถามดเู ล่น ๆ วา่ งวดนห้ี วยออกเบอร์อะไร เจา้ นอ้ งชายผม กช็ ูสองนิว้ ออกมาโบกใสห่ นา้ แก แลว้ คุณลงุ แกก็เช่อื จริง ๆ กเ็ ลยไปซื้อ ―02‖ ปรากฏว่าถูกรางวลั ใหญ่ วนั น้ลี งุ แกกเ็ ลยตง้ั ใจซ้ือขนมนมเนยมากํานลั น้องชายผมเปน็ พิเศษเพอ่ื เป็นการขอบคุณ แล้วขา่ วลือเร่ืองน้องชายผมใบ้หวยแม่นกเ็ ลยแพร่สะพัดไปในหมเู่ พอื่ น บ้าน ผู้คนจึงพากันหล่ังไหลมาหาเลขเดด็ ผมไดย้ ินแลว้ ก็อยากจะหวั เราะ ออกมาดงั ๆ รับรองไดว้ า่ เร่อื งน้ีมันตอ้ งเป็นเร่ืองเลขอลวนคนอลเวงเปน็ แน่ เพราะความบังเอญิ แท้ ๆ ทาํ ไมถงึ ยังมคี นเช่ืออกี นะ แมก่ บั น้องชายผมบ้ามาตงั้ แต่เกดิ แต่กลบั มคี นเขา้ มาขอเลขเดด็ คน พวกน้ียอ่ มตอ้ งบา้ กวา่ แม่และนอ้ งชายผมอกี นะ่ สิ ที่แทบ้ นโลกน้ไี อค้ วามบา้ กับความอจั ฉริยะน่ี มันก็ห่างกนั แคน่ ิดเดียวเท่านน้ั เอง ตอนทีผ่ มอายุครบรอบสามสิบปีนนั้ มีเร่ืองราวใหญ่ ๆ เกิดขน้ึ กบั ผมอยู่ หลายเหตุการณ์ พวกเราย้ายเขา้ ไปอยู่บา้ นใหมก่ นั คราวนเี้ ปน็ บา้ นใหมท่ ถ่ี ือ 192

ไดว้ ่าเปน็ รังที่เปน็ ของเราอย่างแท้จรงิ ล่ีเสยี ใหก้ าํ เนิดลูกชายคนใหมเ่ พม่ิ มา อกี คน ผมไดเ้ ลื่อนตาํ แหน่งเป็นหวั หน้าโรงงานของบรษิ ทั ปอู งกันอัคคภี ัยจง เหม่ย มหี น้าที่รบั ผิดชอบดูแลบริษทั ที่สาขาไถจงท้ังหมด ถงึ ตอนน้ีผมจึงได้ รูส้ กึ วา่ ในทสี่ ุดวันของเราก็มาถึงเสียที ผมเช่ือเสมอว่า ในโลกนไี้ มม่ อี ะไรทเี่ ราจะไดม้ าเปล่า ๆ แม้วา่ คณุ จะ ทมุ่ เทลงไปสกั แคไ่ หนกต็ าม แตน่ ่ันก็ไม่ได้หมายความว่า คุณจะต้องได้รับ ผลตอบแทนเท่ากับทีค่ ณุ ท่มุ เทลงไป ถา้ หากวา่ คุณไม่ได้มีความมานะ พากเพยี รอย่างแทจ้ รงิ สิ่งท่คี ณุ ได้มาก็อาจจะหมดไปได้งา่ ย ๆ เพราะสิง่ ใด ท่ไี ดม้ าโดยงา่ ย คนกม็ ักจะไมต่ ระหนกั ถึงคณุ คา่ ของมนั ในสังคมของเราทกุ วันน้อี ยดู่ ีกินดีกวา่ เดิมมาก ผมเองกอ็ าจนบั วา่ ได้ เดนิ พ้นออกมาจากถนนแหง่ ความแรน้ แคน้ แลว้ พอผมหนั กลบั ไปมองเรือ่ งที่ ผมเคยประสบมาครัง้ ใด ก็ไดแ้ ต่หวงั อยา่ งย่ิงวา่ ในสงั คมเราตอ้ งไมม่ ี ครอบครัวอนาถาอย่างน้ันอกี ต่อไป ต้องไม่มีคนแกแ่ ละเด็กเลก็ ที่อนาถาไรท้ ่ี พง่ึ พงิ อย่างน้ันอกี คนพกิ ารทกุ คนไมว่ ่าจะพกิ ารทางรา่ งกายหรอื ด้านจิตใจก็ ควรจะได้รบั การดูแลอย่างทั่วถงึ เดก็ ๆ ทย่ี ากจนและถูกทอดทิ้งก็ควรจะมี โอกาสไดเ้ ข้าโรงเรียนเรยี นหนงั สืออยา่ งมคี วามสุขเชน่ เดยี วกบั เด็กอ่ืนท่วั ไป วนั นผี้ มยนิ ดีมอบอดตี ท่ผี า่ นมาครึง่ ชวี ิตนีม้ าแบง่ ป๎นใหก้ ับทุกทา่ นด้วย ความนอบน้อม หวังเหลอื เกินว่าผู้อ่านคงจะชอบหนงั สือเล่มน้ี นอกจากน้ี แล้ว ผมยังมีความปรารถนาอกี ประการหน่ึงว่า ผมจะพยายามอย่างสดุ กําลงั ท่ี จะสรา้ งสวนสาธารณะ ―กตัญํู‖ ซง่ึ เปน็ สวนสาธารณะอเนกประสงค์ และ หอ้ งสมดุ ―กตญั ํู‖ สิง่ เหล่าน้ีเปน็ แรงบนั ดาลใจให้ผมเขียนหนังสือเล่มนี้ ออกมา และแน่นอนวา่ ความปรารถนาของผมนน้ั อาจจะบรรลุผลไดไ้ มง่ ่าย นกั แต่ผมก็เชอื่ ว่าขอเพียงแตใ่ ห้มีความพยายามเทา่ นั้น แลว้ ท่สี ดุ เรากจ็ ะ สามารถทาํ ใหค้ วามฝน๎ ของเราเปน็ จรงิ ได้ในสักวัน 193

สุดท้ายนี้ ผมขอขอบคุณจากใจจรงิ แด่ทุกทา่ นท่เี คยปรากฏเข้ามาใน ชวี ิตผม ขอบคุณผู้มพี ระคุณทกุ ท่านที่เคยชว่ ยเหลือผม ตลอดจนคําส่ัง สอน การดแู ล และกําลงั ใจจากครบู าอาจารยท์ ุกทา่ นท่ที ําให้ผมได้มวี ันนี้ ขอบคณุ อาเสีย ยอดภรรยาของผม ขอบคณุ ทเี่ ธอยินดีเสยี สละตนทกุ อยา่ งเพ่อื ครอบครวั ที่นา่ เวทนาทสี่ ดุ ในโลกครอบครวั น้ี เธอยนื อยูเ่ คยี งข้างผม ตลอดมา ฝุาฟน๎ ความทุกข์ยากทผ่ี ่านมาโดยไม่เคยปริปากบ่นสักคํา และตอ้ งขอกราบขอบพระคุณคุณพ่อและคณุ แมข่ องผม ที่ทา่ นได้ให้ กําเนิดและเลย้ี งดูผมวา่ ถึงแม้วา่ ท่านทั้งสองจะเปน็ คนพิการด้วยกันท้งั คู่ แต่ ผมก็จะเคารพเทดิ ทูน และระลกึ ถึงทา่ นทงั้ สองตลอดไป รวมทง้ั พ่สี าวผูเ้ ปน็ ท่ี รกั ยง่ิ ของผม ถ้าไม่ใช่เธอที่ยอมอทุ ิศกายขายตัวเพื่อความกตญั ํู ถ้าไม่ใช่ เธอทเี่ ปน็ ตะเกียงส่องทางใหแ้ สงสวา่ งแก่ชวี ติ ผม และเป็นหลกั พึง่ พงิ ทางใจ ใหแ้ กผ่ มแล้ว ผมอาจิน้ คงไมม่ ีวันมีชีวิตรอดมาไดจ้ นถึงทุกวนั นี้แน่ ขอบคณุ เจา้ นายทีว่ างใจผม ใหโ้ อกาสผมไดแ้ สดงความสามารถใน การทาํ งานอยา่ งเต็มที่ และขอบคุณทกุ คนที่เคยหวั เราะเยาะผม ดูถกู ผม ก็เพราะการกระทาํ ของพวกเขาท่คี อยทม่ิ แทงใจผมน้ัน นบั เปน็ แรงผลกั ดันอย่างดีทท่ี ําให้ผมมี พลงั มงุ่ ไปขา้ งหน้า สดุ ทา้ ยนี้ ผมขอกลา่ วอีกครงั้ จากใจจริงว่า ขอขอบคุณทุกท่าน และ แล้วผมก็สามารถทําให้สง่ิ ท่ีทกุ คนคาดหวังในตวั ผมเปน็ จริงขึน้ มาไดใ้ น ทส่ี ุด มนษุ ย์ไม่มวี นั จะส้นิ ไร้หนทางไป แม้แสนจะเจบ็ ปวดทรมาน ทัง้ ถกู รงั แกและดูถูกเหยียดหยามทกุ อย่าง แต่ในที่สุดกเ็ ดินผ่านถนนสายขวาก หนามที่แสนเยือกเย็นและมืดมนนม้ี าจนได้ ในทสี่ ดุ ผมก็มวี นั น้ี วันท่ีผม มองเหน็ ความฝน๎ อยเู่ พยี งแคเ่ อ้ือมมือ 194

อาจ้นิ ไม่เพยี งจะย่งิ พากเพียร ย่ิงกล้าหาญ ยิง่ ยนื หยัดท่ีจะสู้ต่อไป เทา่ น้นั แต่อาจ้นิ ยังจะตอ้ งดําเนินชีวิตต่อไปอยา่ งมีสสี นั งดงามอีก ดว้ ย หนังสอื แหง่ ชีวิตเพิ่งจะเร่มิ ตน้ เทา่ นนั้ หนงั สือ ―ไล่ตงจน้ิ เดก็ ขอทาน ผไู้ มย่ อมแพ้ต่อชะตาชีวติ ‖ เลม่ นีเ้ ปน็ แค่เพียงบทนํา ปลายปากกาผมยงั ไม่ หยุดลงเพยี งเท่านี้แน่ ผมยังจะสร้างสรรค์ผลงานอน่ื ต่อไป จบบริบูรณ์ หากคุณถามผมถึงรสชาตขิ องการเปน็ ขอทาน ผมบอกได้เพยี งวา่ มันคือนา้ ตาท่ีขมปรา่ ที่สุดในชีวิตมนุษย์ หากคณุ ถามผมถงึ รสชาตขิ องความสุข ผมกจ็ ะบอกว่า มนั คือการไม่ต้องทนหวิ ไม่ต้องทนหนาว คนในครอบครวั ไดอ้ ยูร่ ่วมกันพร้อมหน้า อยา่ งร่มเย็นเปน็ สขุ แคอ่ ยากแสดงให้เห็นวา่ ... แมช้ ีวิตจะเลวรา้ ยยิง่ กว่าน้ี ขอเพียงมมุ านะอดทนเท่าน้ัน ทีส่ ดุ ก็จะต้องมวี นั ได้ดเี ช่นกัน 195