นิทานพื้นบ้าน

ʹ¡Ø ¡ºÑ ¹·Ô Ò¹¾¹é× ºÒŒ ¹ àÃÍè×Ô § ˹¡Ù ´Ñ àËÅ¡ç

ค รั ง ห นึ ง น า น ม า แ ล้ ว มี เ ศ ร ษ ฐี ค น ห นึ ง มี ลู ก ช า ย เ ป น ค น ไ ม่ รั ก ดี … ไ ด้ แ ต่ ใ ช้ จ่ า ย ท รั พ ย์ เ ที ย ว กิ น เ ล่ น เ ลี ย ง เ พื อ น ฝู ง ไ ม่ นึ ก ทํ า ม า ห า กิ น พ่ อ แ ม่ จ ะ ว่ า ก ล่ า ว ตั ก เ ตื อ น อ ย่ า ง ไ ร ก็ ไ ม่ เ ชื อ ฟ ง … ใ น ที สุ ด เ ศ ร ษ ฐี ก็ ต ร อ ม ใ จ ต า ย … แ ต่ ก่ อ น ต า ย ไ ด้ เ อ า เ งิ น กั บ ท อ ง ใ ส่ ตุ่ ม อ ย่ า ง ล ะ ตุ่ ม ฝ ง ไ ว้ … แ ล ะ ด้ ว ย ค ว า ม ดี ที ไ ด้ ก ร ะ ทํ า ม า ส่ ง ผ ล ใ ห้ เ ศ ร ษ ฐี ไ ป เ กิ ด เ ป น เ ท ว ด า

ฝายลูกเศรษฐี เมือพอ่ แมต่ ายแลว้ ก็ยิงกําเรบ …ใช้ เงนิ เลยี งเพอื นเทียวเตร่เสเพล …ไมน่ านเงินก็หมด เพือนฝงู ทเี คยลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลังกห็ ายหน้าไปทลี ะคน …อย่มู าวนั หนึงเพอื นชวนไปกนิ เลยี งกนั ตามเคย โดย สังลกู เศรษฐีตกยากวา่ ถา้ คิดจะไปกนิ เลยี ง กใ็ ห้เอา ไก่ไปร่วมในการกนิ เลียงด้วยหนึงตวั …ลกู เศรษฐี อยากกินเลียงมากถึงแมจ้ ะไม่มเี งินแลว้ ก็ยัง ขวนขวายหาไกไ่ ด้ตวั หนงึ …จงึ จดั การลวกนําร้อน ถอนขน แล้วผูกห่อใบตองเตรยมทจี ะไปร่วมงานกนิ เลียง

ครันเดนิ มาตามทาง เพราะความเหนือย …จงึ แวะพักใต้ ต้นไมข้ ้างทางแลว้ ม่อยหลับไป …บงั เอิญมอี ีกาตวั หนึงเกาะ อย่บู นต้นไมน้ ัน ได้กลินเนอื โชยมาจากใบตอง จึงบินโฉบ ลงมาคาบห่อใบตองไปเขาจงึ ตอ้ งไปงานกนิ เลียงมอื เปลา่ …พอถึงบ้านเพือนทีนดั กินเลียงกเ็ ลา่ ให้เพือนฟง แต่ไมม่ ี ใครเชือในคาํ พูดของเขาเลย ต่างคิดวา่ เขาคงไมม่ ปี ญญา หาไกม่ าจึงกุเรองแก้เกอ้ แถมยงั พูดจาเยาะเย้ยถากถางวา่ “ไม่มีปญญาหาไก่มา แล้วยงั ไปโทษอีกาอกี ” ลกู เศรษฐีทงั เจ็บทงั อาย ตัดสินใจไม่ร่วมวงกินเลยี งด้วย รบเดนิ ทาง กลับบ้าน เมอื ถึงบ้านแลว้ ก็ยังน้อยใจไม่หาย นึกถงึ ความ หลงั ทตี นมงั มีเงนิ ทอง ผู้คนล้อมหนา้ ลอ้ มหลัง เสยี ใจกินไม่ ได้ นอนไม่หลบั ร่างกายก็ผา่ ยผอมลง

ฝายเทวดาพ่อแม่ เหน็ อาการของลูกกอ็ ดสงสารเสียมไิ ด้ …จงึ มาเข้าฝนลูกวา่ “นนั แหละลกู เอย๋ เมอื พ่อแมย่ งั อยูก่ ไ็ ดส้ อนเจา้ นกั หนาเรองการใช้เงินทอง เมอื ยามลําบากยากจน ใครเขาจะมานับถือ พูดจรงกเ็ ปน หลอกไปได้ ขอให้ เจ้ารู้สึกตัวและทําตวั เสยี ใหม่ พอ่ แม่จะช่วย” ในฝนนนั เองลูกเศรษฐกี ็คิดได้ … จึงสัญญากับพอ่ แมว่ า่ “ต่อไปจะเลิกความประพฤตเิ ดมิ จะตังใจทาํ มาหากิน เลยี งตวั ให้มีเงนิ พอทจี ะไมใ่ ห้ใครมาดูถกู ได้อกี ต่อไป” …เมือเทวดาพอ่ แมไ่ ดร้ ับ คาํ สญั ญาจากลูกเช่นนนั กพ็ อใจยิงนกั เมอื ลกู สัญญาวา่ จะกลบั ตัวเปนคนดี …จึงได้บอกทีซอ่ นตุม่ เงินและตมุ่ ทองให้ในฝนนนั เอง …พอตืนขึนมาลกู เศรษฐีกร็ บไปขุดหาตุ่มเงินตุม่ ทอง ก็พบจรงตามฝน …จงึ นําเงนิ ในตุ่มมาทาํ ทนุ ตังหน้า ตงั ตาทาํ มาหากิน …ไม่นานกก็ ลับฟนตวั พอมฐี านะขนึ อีก เพือนที เคยหนหี าย กเ็ รมกลบั มาคบหาเพมิ ขนึ ทกุ วนั …ลูกเศรษฐยี ังจําวนั ทเี พอื นฝงู เยาะเยย้ ไดไ้ มล่ ืม

วนั หนึงลกู เศรษฐเี หน็ ได้โอกาส จงึ ชวนเพอื นมากนิ เลียงกนั อีกเหมือนเมือยังรํารวยหนกอ่ น …เพือน ฝงู ตา่ งกม็ ากันพร้อมหน้าพร้อมตา …ขณะทกี ิน เลยี งอย่างครกครนเฮฮาอย่นู นั …ลกู เศรษฐไี ด้นํา มดี เหียนๆ เลม่ หนงึ มาใหเ้ พือนดู …พลางพดู ขนึ วา่ “อัศจรรยจ์ รงๆ มีดเล่มนเี พงิ ซอื มาใหม่ๆ แทๆ้ ทงิ ไวค้ ืนเดียวหนูมากัดเสยี จนเหียนหมดเหลอื เท่านี เอง”

…เพอื นฝงู ทังหลายเมือไดย้ นิ ก็รับคาํ เชอื ตามคําพดู บางคนก็ประสมโรงพูดวา่ “จรงเหมือนเพอื นวา่ หนู มนั ร้ายนกั มดี ของเรากเ็ คยโดนเหมอื นกัน เหียน เหมอื นอย่างนีไมม่ ผี ิด” เพอื นคนอืนกพ็ ดู วา่ “ใช่ ๆ” คนละคํา สองคาํ …ลูกเศรษฐีเมอื ไดย้ ินดงั นนั …ก็ คดิ ได้วา่ “ยามเมอื เรายากจนคนดูถูก ถอ้ ยคําทีพูด ไมม่ ีนาํ หนัก ถึงพูดความจรงก็ยงั ไมม่ คี นเชอื แตเ่ มือ ยามมงั มีเงนิ ทอง จะพูดอย่างไรจรงหรอเท็จไม่ สาํ คญั คนย่อมยอมรับเชอื ถอื ”