พิมพ์ครงั้ ท่ี 1 วนั ที่ 1 กนั ยายน 2562 สงวนลขิ สทิ ธิต์ ามพระราชบญั ญัติลขิ สทิ ธ์ิ พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจาหนังสอื ISBN 978974154001-3 บรรณาธิการ นางสาวสภุ าภรณ์ พรอ้ มจติ ร ออกแบบปก นายธนภทั ร นพโรจน์ นางสาวสภุ าภรณ์ พรอ้ มจิตร ผเู้ ขยี น นายธนภทั ร นพโรจน์ นางสาวเมรยิ า เหลาชะโน นางสาวสพุ ตั รา ฉลอมประโคน นางสาวสภุ าภรณ์ พรอ้ มจิตร พิสจู น์อักษร นางสาวสุพัตรา ฉลอมประโคน นางสาวสุภาภรณ์ พร้อมจติ ร จัดพมิ พโ์ ดย โรงเรยี นประโคนชยั พทิ ยาคม 154 หมู่ 2 ตาบลประโคนชัย อาเภอประโคนชยั จังหวัดบุรีรัมย์ โทรศพั ท์ 044-671484 ราคา 150 บาท
คำนำสำนักพิมพ์ หนงั สือ กระต่ายจาลอง เป็นหนังสือเรื่องสั้นเลม่ แรกของ เราโดยมคี วามหมายมาจากเนื้อเรือ่ งทต่ี ัวเอกถูกคนที่เขารัก หลอกลวงซ้าแล้วซา้ เล่า งานเขยี นชุดนเ้ี ขียนจากจินตนาการที่ ณ ปัจจบุ ันน้นั เปน็ ไป ไม่ได้ แต่อาจจะมีความเป็นไปได้ในอนาคต ซึง่ ทางผูจ้ ัดทาได้นา ทฤษฎขี องการเกดิ ความรักในจิตใจมนษุ ย์มาผสมผสานลงไปกับตัว เอกของเร่ืองโดยท้งิ ปริศนาไว้ให้ผู้อ่านได้คิด วิเคราะห์ตามในเรือ่ ง ของการเกิดความรักในจิตใจมนุษย์ ว่าแท้จริงแล้วมนษุ ยน์ นั้ เกิด ความรักทหี่ ัวใจหรือสมองกนั แน่แล้วความรสู้ กึ รกั ของมนษุ ย์น้ี ใน อนาคต หนุ่ ยนตจ์ ะสามารถเลียนแบบได้หรือไม่ บรรณาธิการ
จำกใจผู้เขียน หนงั สอื กระต่ายจาลอง เป็นผลงานการเขยี นเรื่องสัน้ ทีผ่ ู้เขียนและสมาชิกภายในกลุ่มระดมความคิดและสร้างสรรค์ ออกมา หนังสือเลม่ นเ้ี ปน็ หนังสอื แนววิทยาศาสตร์ โดยมีเรื่องราว เกยี่ วกับการเปลยี่ นแปลงทางพนั ธกุ รรม การกลายรา่ งเป็นมนุษย์ เพอื่ นาไปทาภารกิจ ระหว่างนั้นมีสิ่งท่ไี ม่อาจควบคมุ ได้ จงึ ทาให้ เกิดเหตกุ ารณ์ทน่ี าไปสูก่ ารจากลา ผู้เขียนได้คน้ หาและวเิ คราะห์ ข้อมลู เพ่ือนามาใชใ้ นเรื่องส้ันน้ี จึงมคี วามภาคภมู ิใจกับหนงั สือเลม่ นี้ เป็นอยา่ งมาก เมริยา เหลาชะโน
22:45 กอ๊ ก! ก๊อก! ก๊อก! ร่างสูงของชายหนุ่มสะดุ้งทันทีท่ีได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน ร่างกายที่อ่อนล้าเพราะน่ังทางานติดกันหลายชั่วโมงจึงลุกข้ึนจาก โต๊ะ เดินโซเซไปเปิดประตตู อ้ นรบั แขกท่ีมาเย่ยี มเยียนในยามวิกาล “ปรญิ ! อยูไ่ หม! ขอเขา้ ไปข้างในหนอ่ ย” เจ้าของบ้านอย่างเขารู้ได้ทันทีว่าคนท่ีมารบกวนในยามนี้ คอื ใคร จงึ รีบเปดิ ประตแู ล้วเชิญแขกเข้ามานัง่ ที่โซฟา “มีอะไรวะ มาซะดกึ เลย” ปริญโบกมอื ทกั เพอ่ื นรัก “คือฉันมีเร่ืองอยากให้นายช่วยว่ะ ฉันอยากฝากนายเลี้ยง เจา้ ตัวนี้ให้ที” ท่าทางของ 'โซ่' ดูลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ หลังจากโซ่พูดจบ ประโยค แลว้ จึงสะบดั ผา้ ท่คี ลุมกรงขนาดเล็กออก ในกรงนั้นปรากฏ สัตวต์ วั เล็กสีขาว หูยาว มขี นฟปู ุกปยุ ชัดเจนวา่ เป็น “กระต่ายเนี่ยนะ” ถึงแม้ปริญจะเป็นนักสัตววิทยา แต่ก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ จะต้องมาดูสัตว์ตัวเล็ก ๆ แถมยังต้องพร้อมจะมีเวลามาให้อาหาร ทกุ ม้ือแบบน้ี
นักสัตววิทยาเช่นเขาแทบจะไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านด้วยซ้า เพราะตอ้ งทางาน วิจยั เกยี่ วกบั สัตว์ปา่ จึงมกั จะหมกตวั อยู่ท่ีบ้านพัก ในปา่ มากกวา่ บา้ นจรงิ ๆ ของตวั เอง “เถอะน่า ฉันฝากนายเล้ียงหน่อยนะ มันจาเป็นจริง ๆ ตอนนีต้ อ้ งรบี ไปแลว้ ” ปริญไมท่ นั ไดต้ อบตกลงโซ่ก็ลุกขน้ึ รบี ว่งิ ออกจากบ้านเขาไป “รีบไปไหนของมนั วะ ไอเ้ พ่อื นเวรเอ๊ย” ปริญสบถไล่หลังตามไป แล้วยอมรบั ชะตากรรมท่ไี ด้ผอู้ าศัย ร่วมชายคาแต่โดยดี “คืนน้ีนอนในกรงเล็ก ๆ ไปก่อนนะ พรุ่งน้ีจะไปซื้อท่ีอยู่ มาให้ใหม”่ ปริญหนั ไปพูดกับกระตา่ ย ถึงมันจะไมเ่ ขา้ ใจทเี่ ขาพูดกต็ าม ร่างสูงวางกรงกระต่ายไว้มุมห้องน่ังเล่น แล้วเดินข้ึนบันได ไปยังห้องนอนบนช้ันสองเพื่อเตรียมพักผ่อนจากความเหนื่อยที่ต้อง น่งั ทางานมาทงั้ วัน 06:14 บนผืนเตียงสีเข้มมีร่างของชายหนุ่มนอนพลิกตัวไปมา ก่อนจะลุกข้ึนนั่ง พลันนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตนเองมีธุระอันใหญ่หลวง ต้องจัดการ น่ันคือ! ต้องไปหาซ้ืออุปกรณ์สาหรับเลี้ยงกระต่าย ใหม้ ชี วี ติ รอด เม่ือแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้านเขาจึงลงบันได มาชน้ั ลา่ ง แล้วมองหาเจ้ากระตา่ ยเพ่ือเชค็ ดูว่ามนั ยังสบายดอี ยู่ไหม
‘รอดไป1คืนแล้วนะ’ เขาคิดในใจ ก่อนจะล็อกประตูบ้าน แล้วเดนิ ไปขึ้นรถ ปริญเดินเข้าไปในร้านขายอุปกรณ์สาหรับสัตว์เลี้ยง พนกั งานกลา่ วต้อนรับลูกค้าด้วยใบหน้ายิม้ แยม้ “สวสั ดีค่ะ รา้ น animal city ยินดตี ้อนรับค่ะ” “สวัสดีครับ” “ใหท้ างรา้ นชว่ ยเหลอื อะไรไหมคะ” “ผมมาซื้ออุปกรณ์สาหรับเลี้ยงกระต่ายครับ เพ่ิงเล้ียงครั้ง แรก ช่วยแนะนาให้ทนี ะครับ” “ได้เลยค่ะ คุณควรมีกรงขนาดใหญ่ให้กระต่ายมีพื้นท่ี ว่ิงเล่น ขวดน้าสาหรับกระต่าย ถาดอาหาร หรืออาจจะมีของเล่น ใหน้ ้องดว้ ยกด็ ีนะคะ” “แล้วอาหารล่ะครับ” “กระต่ายจะกินพวกหญ้าแห้ง หญ้าขนสด และควร ใหอ้ าหารเม็ดเปน็ บางครัง้ ค่ะ” “ผมเอาทุกอยา่ งทคี่ ณุ แนะนาเลยครบั ” ‘ตารวจรายงานว่า เมื่อคืนวานได้นากองกาลังบุกจับ นายณภัทร ธีระอุดมเกียรติ นักสัตววิทยาชื่อดังรายหน่ึง ข้อหา นาสัตว์มาทดลองทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นการกระทาที่ผิดกฎหมาย และผิดจรรยาบรรณในวิชาชีพ ณ บ้านพัก ย่านสุขุมวิท แต่ใน บ้านพักไม่พบตัวผู้ต้องหา หากมีความคืบหน้าสานักงานตารวจจะมี การแถลงขา่ วอกี ครงั้ ’
ชื่อของเพื่อนสนิทดังมาจากโทรทัศน์ภายในร้าน ทาให้เขา หยุดชะงัก ในหัวคิดถึงเรื่องราวเม่ือคืนที่โซ่มาหาเขาด้วยท่าทาง รีบเรง่ เปน็ เพราะแบบนส้ี ินะ โซ่หลบหนีการจับกุมไปแล้ว รู้ท้ังรู้ว่าเพื่อนทาผิดจะ เกลี้ยกล่อมให้โซ่กลบั มายอมรบั ผิดตอนนีค้ งทาไม่ได้ เพราะไม่รวู้ ่าโซ่ ไปอยู่ที่ไหน ลองโทรไปหากป็ รากฏว่าเพ่อื นเขาปดิ เครอื่ งหนเี สียแล้ว ไดแ้ ต่หวงั ว่ามันคงจะสานกึ ผิดได้เอง ปริญจ่ายเงินให้กับพนักงานแล้วออกจากร้านเพื่อตรงกลับ บ้านในทนั ที เม่ือรถยนต์เคล่ือนตัวมาจอดที่หน้าบ้าน เขาก็ยกของ ออกจากท้ายรถวางกองไว้ข้างประตู จากน้ันก็ควานกระเป๋ากางเกง เพอื่ เอากญุ แจบา้ นออกมา ‘เพล้ง!’ ปรญิ ไม่ทนั ไดไ้ ขกญุ แจเปิดประตูก็ต้องชะงกั เมอื่ ไดย้ นิ เสียง คล้ายของหล่นจากท่ีสูงดังมาจากภายในตัวบ้าน เขาอยู่ด้านนอก แน่นอนว่าไมค่ วรมีใครอยู่ในบา้ นเขาตอนน้ี “โจรงนั้ เหรอ” ปรญิ พูดเสยี งเบา “โอ๊ย!” มีเสียงดังออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเป็นเสียง คนอทุ าน ปรญิ จงึ รบี ไขกญุ แจเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
แสงส่องสว่างจากประตูท่ีถูกเปิดออก เผยให้เห็นผู้ชาย ตัวเล็กคุกเข่าลงบนพ้ืน นวิ้ มอื มเี ลือดไหลออกมา ใกล้ ๆ กนั นนั้ เป็น เศษแก้วและน้ากระจายอยู่ทั่ว เดาได้ไม่ยากว่าเขาถูกเศษแก้วบาด นว้ิ เขา้ “คุณเป็นใคร เข้ามาในบ้านผมได้ยังไง?” ปริญเอ่ยถาม ผูช้ ายคนนั้น “หวิ นา้ ” “คุณยังไม่ตอบคาถามผมเลยนะ หรือจะให้ผมโทรแจ้ง ตารวจ” “เป็นกระต่าย” ร่างเล็กช้ีนิ้วข้างท่ีไม่ได้รับบาดเจ็บไปท่ีมุมห้อง กรง กระตา่ ยถกู เปดิ ออกแต่ขา้ งในกลบั ไม่มกี ระตา่ ยสขี าวตัวนัน้ “คุณหมายถึงอะไร” ปรญิ ถามด้วยความไม่เข้าใจ “ผมเปน็ กระต่ายตัวนั้น” เขายังไม่เชื่อท่ีผู้ชายร่างเล็กคนนั้นพูด มันจะเป็นไปได้ยังไง เร่อื งอศั จรรย์แบบนเี้ กิดข้นึ ไมไ่ ดห้ รอก ปริญเดินไปใกล้ ๆ กับกรงกระต่าย ใต้ผ้ารองกระต่าย มกี ระดาษแผ่นหนง่ึ แนบอยใู่ นน้ัน
‘ ป ริ ญ ท่ี ฉั น ฝ า ก ก ร ะ ต่ า ย ตั ว นี้ ไ ว้ กั บ น า ย นั่นก็เพราะกระต่ายตัวน้ีมีค่ากับฉันมาก กระต่ายตัวนี้ ฉันจบั มาทดลองทางพันธุกรรม มนั คงจะดีถ้าฉนั ได้เล้ยี งเขา ตอนเขาได้เป็นมนุษย์ เพราะงั้นได้โปรดอย่าส่งกระต่ายตัว นใี้ ห้ตารวจ ถอื วา่ ฉันขอร้องนะ’ โซ่ทาให้กระต่ายตัวนี้กลายเป็นคนจากการทดลองทาง พันธุกรรมแล้วเอามาฝากไว้ที่เขา ในความคิดแรกท่ีรู้เรื่องเขาคิดจะ โทรหาตารวจ แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนใจเพราะโซ่ไม่เคยขออะไรจาก เพ่ือนอยา่ งเขา นี่เป็นครัง้ แรกทีโ่ ซ่ขอ เขาจึงตัดสนิ ใจเลีย้ งกระต่ายท่ี กลายเป็นคนน้ีแทนโซ่เอง ปริญหันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง ตั้งใจจะพูดคุยกัน ให้รู้เร่ืองมากกว่านี้ แต่พอหันกลับก็เห็นคน ๆ น้ันกลับน่ังนิ่งสนิท สายตาจ้องไปที่แผลที่น้ิวมือตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา สายตาเต็มไปด้วยความงุนงงสงสัยกับสิ่งท่ีเกิดข้ึน ไม่มีสายตาของ ความรู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด ทั้งๆที่แผลที่อีกคนได้รับก็ดูลึก พอสมควรและเลือดยังไมห่ ยดุ ไหล ปริญเกิดความเคลือบแคลงขึ้นในใจ ก่อนที่จะเขาจะเข้ามา มีเสียงร้องดังลั่น แต่ตอนน้ีคน ๆน้ีกลับนิ่งเฉยกับแผลที่พ่ึงได้รับเสีย อยา่ งน้ัน
“ไมเ่ จ็บแล้วเหรอ?” ทันทีทีเ่ ขาทกั อีกฝา่ ยกส็ ีหน้าเปลย่ี นไป นง่ั เบะปาก น้าตา คลอเบา้ เตรยี มพรอ้ มจะรอ้ งไห้อยูต่ รงนัน้ “ลกุ มานสี่ ิ เดี๋ยวทาแผลให้” เห็นร่างเล็กลุกมาจริง ๆ ปริญก็เริ่มสบายใจข้ึน กระต่าย กลายเป็นคนสามารถเข้าใจท่ีปริญส่ือสารได้ จะได้คุยกันง่าย ๆ หนอ่ ย “เอามอื มา” “........” “ทนเจ็บหน่อยนะ” “โอ๊ย!” เพียงแค่เอาสาลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดไปรอบแผลไม่ทันไร เจ้ากระต่ายก็ร้องไห้ออกมาทันที จากท่ีตอนแรกน้าตาคลอเบ้า ก็กลบั กลายเปน็ สายนา้ ไหลเปรอะเป้ือนแกม้ เนยี นซะอย่างน้ัน “ขอโทษ ๆ จะเช็ดเบา ๆ นะ” กว่าจะทาแผลให้เสร็จได้ใช้เวลาเกือบ 10 นาที เพราะเจ้า กระต่ายเอาแต่ร้องไห้ แถมยังชักมือหนีอีก เขาต้องรวบมือท้ังสอง ข้างไว้ด้วยมอื ขา้ งเดียว แต่กไ็ ม่วายถูกบีบรัดมือเสียแนน่ แต่ไมเ่ ป็นไร แรงน้อยนิดแค่น้นั เขาไมร่ สู้ กึ เจบ็ สักนดิ “เรยี กฉนั วา่ ปริญนะ เปน็ เจ้าของบ้าน” “ปรญิ ” “นายคงยังไมม่ ชี อ่ื ง้นั ฉันจะต้ังใหก้ แ็ ลว้ กนั ” “.......” “ช่ือ ‘เจี้ยน’ เปน็ ไง”
“เจี้ยน” เจ้ากระต่ายพดู ตามปรญิ “ตอ่ ไปนี้ฉนั เป็นเจ้านายของนาย อยา่ ด้ือเป็นกระตา่ ยละ่ ” “ของเจ้ยี น?” เจี้ยนกล่าวในใจ คนที่เพ่ิงมีชื่อเอาแต่พึมพาชื่อตัวเองไปมาไม่หยุด จนเขา ตอ้ งบอกให้เงยี บ เสยี งนนั้ จงึ ค่อย ๆ แผว่ ลงไป 18:22 “ไดเ้ วลาอาหารเยน็ แลว้ เดย๋ี วจะทาอะไรใหก้ ินนะ” “ปรญิ เจย้ี นหวิ อาหาร” “ฮ่า ๆ ๆ เขาไม่เรียกว่าหิวอาหาร เขาเรียกว่าหิวข้าว” ปริญได้ยินคาที่มนุษย์ไม่ค่อยใช้กัน เขาจึงหัวเราะดังลั่น พร้อมกับแกค้ าใหม่ให้อีกคนเข้าใจ เป็นคนซ่อื ๆ ท่นี ่าเอน็ ดูจริง ๆ หลงั ทาอาหารเมนงู า่ ย ๆ 2-3 เมนเู สรจ็ เรียบรอ้ ย ปรญิ กย็ ก ออกไปตั้งบนโต๊ะ ส่วนอีกคนท่ีได้กล่ินหอมของอาหารโชยมา เจ้าของก็พาสองขาเร่งมาท่ีโต๊ะทันที “หวิ มากใชไ่ หม หวังวา่ นายจะกนิ ได้นะ” อีกคนไม่พูดอะไร แต่กลับรีบเอาข้าวเข้าปากคาใหญ่ ดูท่า แล้วคงหิวมาก ท้ังคู่นั่งกินข้าวด้วยกันเงียบ ๆ ปริญสังเกตเห็น อกี ฝ่ายตกั แครร์ อตในแกงจืดบ่อย ๆ กร็ ู้ทนั ทีว่าชอบแคร์รอตเหมือน กระตา่ ย ไมใ่ ชแ่ ค่เหมอื นสิ ก็คนตรงหนา้ เขาเคยเปน็ กระตา่ ยมาก่อน นเี่ นอะ เห็นทวี ันหลงั เมนูแคร์รอตคงมีทุกม้ือนับจากมื้อน้เี สียแล้ว “อร่อยจังเลยปรญิ ” เจีย้ นเอ่ยปากชมพ่อครัว
“แน่สิ กินจนหมดชามแล้วนี่” ปริญแซวอีกฝ่ายพร้อมกับ กล้วั หวั เราะก่อนจะเอ้อื มมือไปเช็ดมุมปากให้ “กินเลอะไปหมดแล้ว” “บอกเจีย้ นก็ได้ ทาไมต้องเช็ดใหด้ ว้ ยเล่า” “ทาไม เขนิ หรอื ไง” คาพูดเม่ือครู่ท่ีดังออกจากปากร่างสูง หารู้ไม่ว่าทาให้ เจ้ากระต่ายหน้าร้อนข้ึนมา พยายามหุบย้ิมจนแก้มแทบปริ อุณหภูมิในร่างกายรู้สึกอุ่นขึ้น เหมือนพ่ึงไปว่ิงรอบสนามมาเลย ชอบความรสู้ ึกน้จี ัง อาการแบบน้ีมนษุ ย์ทุกคนเป็นกนั ปกตใิ ชไ่ หมนะ “ปริญน่ะ!” คนเผยหลักฐานบนใบหน้าเอ็ดใส่ท่ามกลาง เสยี งหวั เราะด้วยความเอ็นดูของคนข้แี กลง้
“สัปดาหห์ น้า ฉนั จะไม่ได้อยบู่ ้านนแี้ ล้วนะ” ปรญิ บอก “จะไปไหน เจี้ยนไปด้วยได้ไหม อยา่ ทิ้งเจ้ยี นนะ” เอากับเจา้ กระตา่ ยสิ พดู เปรยไว้เท่านี้ คนฟังกลับคดิ ไปไกล ว่าเขาจะท้ิงเจ้าตัว ไหนจะดวงตาแดงๆน่ันอีก หากเขาไม่รีบพูดให้ เขา้ ใจ อกี ไม่ก่นี าทีไดม้ คี นรอ้ งไห้น้าตานองหนา้ เปน็ แน่ “ไมไ่ ดท้ ้งิ แคจ่ ะพาไปอยู่ทีใ่ หม่ ฉันไปทางานแต่ต้องใช้เวลา หลายวัน เพราะอย่างนั้นนายตอ้ งไปกับฉันอยแู่ ล้ว” ปริญอธิบายให้ อีกฝ่ายเขา้ ใจ “ปริญอยู่ไหน เจี้ยนอยู่ด้วย” พอทาความเข้าใจใหม่ จากตอนแรกทาท่าจะร้องไห้ก็กลับยิ้มจนตาหยี จนเขาอดย้ิมตาม ไม่ได้ สญั ญามากอ่ น วา่ ไปแล้วหา้ มงอแง” “เจีย้ นสญั ญา!” เวลาลว่ งมาถึงสปั ดาห์ถดั มา บ้านพักขนาดกะทัดรัด ทั้งหลังถูกสร้างจากไม้หลังหนึ่ง รอบ ๆ บ้านพักเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มีเพียงทางเข้าแคบ ๆ ทอดยาวถึงหน้าบ้านเท่าน้ัน เวลาช่วงค่าทาให้ด้านนอกมืดสนิท มีเพียงแสงไฟส่องสว่างออกมานอกตวั บ้าน
ปริญกับเจ้ียนเพิ่งเดินทางมาถึงที่น่ีไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดี เจ้ียน ที่ไม่เคยออกไปไหนมีสีหน้าตื่นตาตืน่ ใจกับสองข้างทางตลอด แม้จะ ถึงบ้านพักอันเป็นท่ีทางานของปริญแล้วก็ยังไม่หยดุ ต่ืนเต้น จากน้ัน ไม่นานร่างเล็กกลับหมดพลังงานไปดื้อๆ จึงพาตัวเองเข้าไป ห้องนอนแล้วหลบั ไปทนั ที ปริญเห็นอีกคนหลับไป จึงต้ังใจจะทางานสาหรับวันน้ี ให้เสร็จ ใช้เวลาหลายชั่วโมงหมดไปกับการน่ังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เม่ือร่างกายเริ่มเพลียเขาก็เดินเข้าไปในห้องท่ีร่างเล็กนอนอยู่แล้ว ท้ิงตวั ลงนอนขา้ งกนั ทนั ที เชา้ วันหน่งึ ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันอยู่บนโต๊ะ คนตัวเล็กที่ทานอ่ิมก่อน เอามือลูบท้องตัวเอง ปากก็เอ่ยชมอาหารที่พ่อครัวอย่างปริญทาให้ ทานไมห่ ยดุ “อร่อยอ่ะ เจี้ยนทานหมดเกลย้ี งเลย ดูสิ” “เพราะอร่อย หรือตัวเองกินเยอะกันแน่ นี่ปริญเล้ียงหมู หรือเลยี้ งกระต่ายนะ”ปรญิ แกลง้ แหย่เจีย้ น “ปริญว่าเจี้ยนอ้วนหรอ นิสัยไม่ดีเลย!”คนถูกแหย่ยู่หน้าใส่ พร้อมทาเสียงดุอย่างไม่พอใจ แต่อาการนั้นย่ิงทาให้ปริญยิ้มออกมา มากกวา่ จะกลวั
“ปริญจะออกไปสารวจในป่า ปริญกลับไม่เกินสี่โมง เย็นนะ” ปริญบอกกบั เจยี้ น “เจยี้ นเปน็ เดก็ ดรี อปริญอยบู่ ้านครับ” ด้วยความที่เป็นนักสัตววิทยา ต้องมาทางานในป่าคอย เฝ้าดูสัตว์ต่าง ๆ คงให้อีกคนไปด้วยกันไม่ได้ แต่ท่ีผ่านมาเกือบ สัปดาห์ก็เป็นแบบน้ีมาตลอด ปริญเข้าไปในป่า เจ้ียนก็หาอะไรทา เล่นภายในบ้าน บางวันเขากลับมาก็มีภาพวาดมาให้เขา บางวันก็ เป็นอาหารเมนูงา่ ย ๆ ทเี่ ขาเคยสอนอกี คนทา สิ่งเล็กๆเหล่าน้ันที่เจ้ียนกระทา ส่งผลให้ปริญเริ่มไม่ สามารถหักห้ามใจไม่ให้เกิดความรู้สึกดีๆกับเจ้ียนได้ แต่เพราะรู้ว่า ไม่นานโซ่คงกลบั มา ถึงเวลาน้ันท้งั สองคนตอ้ งแยกจากกันเปน็ แน่ โชคดีก็แค่ไม่เจอกัน หากโชคร้ายเจี้ยนอาจกลับไปเป็น กระต่าย ปริญออกจากบ้านพักไปได้สักครู่แล้ว ภายในบ้านจึงเหลือ แค่เจ้ียนคนเดียว ร่างเล็กเดินเข้าไปท่ีโต๊ะทางานของปริญ บนโต๊ะมี คอมพวิ เตอร์ 1 เครอ่ื ง และกองเอกสารมากมายวางอยบู่ นโต๊ะ เขายกมือเอ้ือมกดไปท่ีท้ายทอยตัวเองแล้วดึงชิปขนาดเล็ก ออกมาจากรอยนูน ชิปน้ันปรากฏแสงสีแดงรอบชิป มันสามารถ เชือ่ มต่อกับคอมพวิ เตอร์ได้ เจ้ยี นอพั โหลดไฟล์งานวิจัยของปริญลง ไป บนหน้าจอคอมพิวเตอร์มีกล่องข้อความข้ึนมา มันถูกส่ง เขา้ มาภายในชิปของเขา
‘อยา่ ทางานพลาดล่ะ 0085’ ‘สแกนขอ้ มลู ของปี 2019 แล้วสง่ มาใหห้ มด’ ...ZHO เจ้ียนทาตามข้อความที่ปรากฏข้ึนโดยการส่งข้อมูลกลับไป ยังฐานข้อมูลของชิป แล้วถอดชิปน้ันออกจากคอมพิวเตอร์ เสียบ เข้าไปที่รอยนูนบริเวณท้ายทอยดังเดิม ก่อนจะกดปิดคอมพิวเตอร์ สายตาเหลอื บไปเห็นโฟลเดอร์ ‘Bunny J’ ด้วยความสงสัยว่าน่ีอาจ เป็นงานวจิ ยั จงึ เปดิ เข้าไปดู 385 รูป ท้ังหมดน่ันเป็นรูปของเขาในอิริยาบถต่างๆ ปริญ ถ่ายรปู เขาโดยทเ่ี ขาไมร่ ตู้ ัว! ‘น่ีมนั อะไร’ เจย้ี นคดิ ในใจ ‘ตุบ ตุบ’ ไม่ทันได้ทาความเข้าใจ ก็มีเสียงดังเหมือนมีอะไรกระทบ พ้ืนไม้หน้าบา้ น เจี้ยนจงึ รบี ลนลานปดิ คอมพวิ เตอรท์ ันที
“เจยี้ น ฉนั กลับมาแลว้ ” เจี้ยนเปิดประตูออกไปก็พบกับปริญ ในมือถือผลไม้ ชนิดหนงึ่ คาดว่าคงเก็บมาจากในป่า “ทาไมกลบั มาเร็วละ่ ครบั ” “อ้อ สัตว์พวกน้ันยังอยู่กันดี ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็เลยได้ กลับเร็วน่ะ” “เจ้ยี นไม่ได้เตรียมอะไรไว้ใหป้ รญิ เลย” “ไมต่ ้องหรอก แค่เจี้ยนไมด่ อื้ ก็ดีแล้ว” “ปริญแกลง้ อีกแล้วนะ” “แกล้งนิดเดียวเอง ไมง่ อนนะครบั ” น้อยครั้งที่ได้ยินคาว่า \"ครับ\" ออกจากปากคนอย่างปริญ อยู่ ๆ อุณหภมู ใิ นร่างกายของเจ้ยี นก็อนุ่ วาบขึ้นมา “ทาของโปรดเจย้ี นให้ทานเลยครับ” “แคร์รอตหัวเดียวก็พอใช่ม้ัย” ปริญพูดด้วยรอยยิ้ม พรอ้ มกับเออ้ื มมอื ไปยีผมของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ทั้งคู่หยอกกันไปมา ยิ่งเจี้ยนออกอาการท่ีเรียกว่าเขินมาก เทา่ ไหร่ ปรญิ กย็ งิ่ แกลง้ มากเทา่ นนั้ ไม่ร้มู ันเริ่มตั้งแตเ่ มื่อไหร่ความสมั พนั ธ์ของคนสองคนตอนน้ี จะเรียกว่ามีการขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้นก็ว่าได้ ถึงปริญจะไม่พูด เรอ่ื งความรสู้ ึกแตก่ ารกระทานับวันยิ่งบง่ บอกไดว้ า่ เขารสู้ ึกอยา่ งไร
กับเจี้ยน เขาคอยเอาใจใส่ ดูแลเรื่องอาหารการกิน ไม่ว่าเรื่องเล็ก หรอื เรอื่ งใหญ่จะคอยมปี รญิ อยูใ่ กลๆ้ เสมอ เจ้ียนรับรู้การกระทาท่ีผ่านมาของปริญได้เป็นอย่างดี หลายคร้ังที่เขายิ้มยามท่ีปริญพูดดีๆหรือแกล้งหยอกเขา เอ่ยชมอีก ฝ่ายไม่ว่าอีกฝ่ายจะทาอะไรให้เขา เจี้ยนเกิดการเรียนรู้และเข้าใจ ในแต่ละความรู้สึกขึ้นมาก หากนี่เป็นความรู้สึกดีอย่างเดียวนั้น ไม่ใช่แน่ๆ แต่ความรู้สึกมันมากกว่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า ‘ความรกั ’ จนกระท่ังวันหน่ึงเจ้ียนเริ่มทนกับความรู้สึกน้ีไม่ไหว และ พรอ้ มจะบอกความรูส้ ึกนอี้ อกไปตรง ๆ แต่มีสงิ่ หนงึ่ ทีไ่ มส่ ามารถ ทา ได้ เพราะเขาหกั หลงั ความไว้เน้ือเช่ือใจของปริญ เขาอยากจะสารภาพความผิดท่ีเขาได้ทาไว้กับปริญ ถึงแม้ ตอนน้ันปริญคงไม่เหลือเยื่อใยให้กันแล้วก็ตาม ในตอนนี้ทาได้แค่ เห็นแก่ตวั อยากอยู่กบั ปริญให้นานท่สี ุด ถึงวนั น้นั ท่เี ขาพร้อม เขาจะ บอกเร่อื งราวทั้งหมดกับปริญ ผ่านไปหลายสัปดาห์ กิจวัตรประจาวันของปริญ ยังเหมือนเดิม เข้าไปดูแลสัตว์ในป่า กลับบ้านมาอยู่กับเจ้ียนความ สัมพนั ธ์กเ็ ดนิ หน้าเรียกว่าแฟนไดเ้ ตม็ ปาก กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังข้ึน ปริญขมวดคิ้วด้วยความ สงสยั บ้านพักอยลู่ ึกขนาดน้ี จะมีคนเขา้ มาได้อยา่ งไร เขาเปิดประตู
Search
