GLOBAL WARMING โลกระอุ START YOUR JOURNEY WITH US MOO-HED-PED-KAI STUDIO เขยี น
Global Warming โลกระอุ พมิ พ์ครงั้ ท่ี 1 30 กันยายน 2562 สงวนลิขสทิ ธ์ติ ามพระราชบัญญัตลิ ขิ สทิ ธ์ิ(ฉบับเพม่ิ เติม) พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจาหนังสือ ISBN 978-974-15-4002-0 บรรณาธกิ าร รติพงษ์ ศรีสงั ข์ ออกแบบปก ชญาดา ยะเชษฐา ผ้เู ขยี น เจษฎา บญุ มี จรญิ ญา พวงประโคน พสิ ูจนอ์ ักษร ชญาดา ยะเชษฐา รติพงษ์ ศรีสงั ข์ รติพงษ์ ศรสี ังข์ ชญาดา ยะเชษฐา จัดพมิ พโ์ ดย โรงเรยี นประโคนชัยพิทยาคม 154 หม่ทู ี่ 2 ตาบลประโคนชัย อาเภอประโคนชยั จังหวัดบุรีรัมย์ 31140 ราคา 109 บาท
คำนำสำนกั พมิ พ์ หนงั สอื Global Warming โลกระอุ เป็นหนงั สือเรื่องสน้ั แนวสารคดีวทิ ยาศาสตร์ที่ทางสานกั พมิ พ์สะท้อนปัญหาภาวะโลก รอ้ นและข่าวว่าน้าแข็งในขวั้ โลกเหนือกาลงั ละลาย ทาให้หมขี าว รวมถงึ สตั วข์ ้ัวโลกอีกหลายสายพนั ธุใ์ ช้ชีวิตดว้ ยความยากลาบาก ผู้เขียนได้จดั เค้าโครง เพ่ือให้ผู้อ่านตระหนักถึงปญั หาภาวะโลกรอ้ น และตคี วามสัมพนั ธ์ ความรัก และความผูกพันของตวั ละคร ท้ังนผ้ี ูเ้ ขยี นไดน้ าความรจู้ ากการชมสารคดี และการเรียนรู้ ในวชิ าชีววทิ ยามานาเสนอประยกุ ต์และปรบั เปลีย่ นจากจนิ ตนาการ เพ่ือเพ่มิ ความน่าสนใจให้กบั หนังสือเล่มนี้ บรรณาธกิ าร
บทท่ี 1 ผจญภยั แดนเหมนั ต์ สำรบญั หนำ้ 1 บทที่ 2 ยอ้ นคนื วนั สตั วโ์ บรำณ 30 บทท่ี 3 ประกำศขำนงำนวจิ ยั 45 แนะนำนกั เขยี น
บทที่ 1 ผจญภยั แดนเหมนั ต์ ณ หอ้ งสมุดคณะวทิ ยาศาสตร์ NUI Galway \"เจอไหม จอรจ์ \" ฉันถามดว้ ยนา้ เสียงตื่นเต้น \"เดี๋ยวสิ ไอ้เว็บไซตบ์ า้ น่ีสรา้ งขึ้นมาเพื่อเปน็ สนามฝกึ ของ พวกแฮกเกอร์หรือยังไงกนั \" “หึ” ฉนั ได้แตส่ า่ ยหัวอยา่ งเหนือ่ ยอ่อนกบั เพ่ือนร่วมช้ัน นึกทอ้ ใจกบั ผลประกาศทีห่ ามาเกือบครง่ึ ชั่วโมงแลว้ ก็ยงั ไม่เจอเสยี ที Global Warming 1
ฉันกับจอรจ์ เราน่ังกนั อย่ทู ีห่ ้องสมุดในชว่ งสายของมหาวิทยาลยั ทุนวจิ ยั …..ทฉี่ ันกับจอรจ์ ส่งใบสมัครไปเม่ือ 3 สปั ดาห์กอ่ น ประกาศผลวันนน้ี ะ่ สิ ถงึ ได้นั่งอยขู่ า้ งๆเขารอดผู ลด้วยความตนื่ เต้น ผดิ กบั เขาที่หน้านิว่ ค้ิวขมวดไปแลว้ ตอนน้ี \"เฮ้ อยา่ เพง่ิ ยอมแพไ้ ปสิ นายเคยไดย้ ินหรือเปล่า ว่า โชคชะตานะ่ ชอบเล่นตลกกบั เรา เอาหน่า..อกี นิดกค็ งเจอ” ฉนั บอก กับเขาพลางปลอบไปที แม้ว่าในใจฉนั เองก็แอบหวน่ั ๆอยู่บา้ ง เหมอื นกนั “แล้วน่ีนายจะหอบพวกมนั มากองไว้บนโตะ๊ ทาไมกัน ถา้ จะไม่อ่านนะ่ ฮะ” ฉันวา่ จบกพ็ ลางเกบ็ กองหนังสือท่ีจอร์จหอบ เขา้ มาไปเก็บเขา้ ที่ มันดูเกะกะอยา่ งหนา้ เหลอื เชอ่ื เลยล่ะ ให้ตาย “คาขอถงึ พระเจ้า…” ฉันไล่สายตาอ่านหน้าปกหนงั สือ เล่มหน่ึงที่กาลังจะเก็บกลบั เข้าชัน้ “พรืดดดด….!!” ฉันหลดุ ขาออกมายกใหญ่ จนจอรจ์ หนั มา ตะโกนถาม Global Warming 2
“อะไรของเธอแมเรียล” “เฮอะ! จอร์จ นายนีม่ นั จริงๆ ทเี เรกฉันกเ็ ขา้ ใจนะไอ้ท่ีนาย พร่าเพ้อภาวนาอยู่ทุกวว่ี ันเพ่ือใหเ้ ราไดท้ นุ วจิ ยั นัน่ แต่ไมค่ ิดวา่ นาย จะเป็นเอามากถงึ ขนาดน้ี” ฉันวา่ ไปกพ็ ลางขาไปอย่างหยดุ ไม่ได้ “นีม่ ันเรือ่ งจริงจงั นะแมเรยี ล!!” เขาตอบกลับมาเสียงแขง็ สายตากจ็ ดจอ่ อยู่กับหน้าจอคอมอยา่ งไมล่ ดละ “โอเคๆ” ฉันโบกมือยอมแพ้ เหน็ แก่ความมุ่งมนั่ ของเขา พลางเกบ็ หนงั สือกลับเข้าช้นั ต่อ “แมเรียล!!!!!!!” ฉนั สะดุง้ โหยงเพราะเสยี งร้องตะโกนของจอรจ์ ทจี่ ูๆ่ ก็ดงั ขึ้นมา ทา่ มกลางความเงียบ “อะไรของนาย?” Global Warming 3
“แมเรยี ล แมเรยี ลๆๆๆ..” เขายังคงร้องเรียกชือ่ ฉัน จนฉนั ตอ้ งเข้าไปอบุ ปาก แมเ้ ราจะน่ังกันอย่ดู ้านในสุด แต่เสยี งของจอร์จก็ ดงั ไปถึงดา้ นหน้าจนบรรณารักษ์ต้องเดินมาถามว่าเกดิ อะไรขน้ึ “แมเรยี ล!” “อะไร เกดิ อะไรขึ้น ฉันอยู่น่ี นายจะตะโกนทาไม” ฉันวา่ เมอื่ หยุดอย่หู นา้ เขา เกดิ อะไรขนึ้ ฉันสงั เกตวา่ ตาของเขาเหมอื นคา้ ง ไปแล้ว “จอรจ์ ..นายเป็นอะไร” ฉนั ถามเขาอย่างกังวลใจ บา้ เอ๊ย ช็อกไปแลว้ หรือเปลา่ น่ัน “ผลมัน...หนา้ จอ...แมเรยี ล…” เขาพูดตดิ ๆขัดๆจบั ใจความ ไมไ่ ด้ จงั หวะนั้นเองทฉ่ี ันหันไปยงั หน้าจอทีป่ รากฏบางอยา่ งข้ึนมา . . . “จอรจ์ จจจจจจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!” Global Warming 4
ณ หนา้ ตึกคณะวทิ ยาศาสตร์ เวลา 7 : 00 น. “เอาล่ะ พวกนายเตรียมของกันมาครบแล้วใช่ไหม?” ฉนั ถามขึน้ ขณะท่เี ราอย่กู ันหนา้ ตึกคณะวิทยาศาสตร์.… “เรียบร้อย นายละ่ ” จอร์จพูดขน้ึ “เรียบร้อยครบั ” “หึ นายจะเปลีย่ นใจตอนนี้กย็ ังทันนะ เลนนี่ การเดินทาง ออกสารวจโลกในคร้ังนี้ มีไว้สาหรับผกู้ ล้า อดทน ไม่ย่อทอ้ ฉลาด มีไหวพรบิ และสมรรถภาพดเี ยยี่ ม! อย่างเชน่ ฉันเป็นต้น พวกใจเสาะน่ะหรอ กลับไปนอนดกู ารต์ นู อยู่บา้ นเถอะ” จอรจ์ คยุ โว ออกมายาวเหยียด กอดอกเชิดหน้าจนฉนั อดทจ่ี ะพูดออกมาไม่ได้ “ฉนั ว่านั่นน่าจะเป็นนายมากกวา่ นะจอร์จ อีกอยา่ งนายก็ เปน็ คนชวนเลนนีม่ าเอง แล้วถ้าใหฉ้ นั เลือกพวกนายซักคนไปด้วย ล่ะก็ คงไมต่ ้องให้ฉนั พดู นายก็น่าจะรวู้ ่าฉนั จะเลือก....” “แมเรียล…!!” จอรจ์ พูดแทรกข้ึน “พอๆ เรารีบๆข้ึนรถ Global Warming 5
กนั เถอะ กว่าจะถงึ สนามบินเดย๋ี วก็ตกเคร่ืองกันพอดี” วา่ จบเขาก็ กระชบั เปส้ ะพาย มืออีกข้างลากกระเป๋าใบโตขึน้ รถไปพร้อมหันมา โวยใส่ “เอา้ เร็วๆเข้าสิ สว่ นนายน่ะ จะยืนบอ้ื อย่อู ีกนานไหมห้ะ!” ฉันไดแ้ ต่ ส่ายหัวกับคนทจ่ี ะต้องไปดว้ ยกันในคร้ังนี้ แคเ่ รมิ่ ต้นทริปกด็ ูท่าจะไป ไม่ค่อยรอดแซะแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเส้นทางอกี พนั ไมล์ขา้ งหน้าน่ีเลย ..เฮอ้ .. “ไปกันเถอะเลนน่ี ฉนั วา่ นายคงเจองานหนกั เข้าแล้วละ่ เลนนี่” ฉันบอกกับรนุ่ น้องท่ีอยู่ชมรมและได้ทนุ เหมือนกัน “ผมก็วา่ งั้นแหละ พแ่ี มเรียล..” ฉนั กับเลนนไ่ี ด้แตส่ า่ ยหวั ยกสมั ภาระตามผู้กลา้ ตวั ดีขนึ้ ไปบนรถ และการเดินทางของ พวกเรา กไ็ ด้เรมิ่ ต้นข้นึ ... ณ ตอนใตข้ องเกาะกรนี แลนด์ 1 สปั ดาห์ หลงั จากทีเ่ ดนิ ทางมาถึง Global Warming 6
ทมี ของเราได้ทาการคน้ หา สารวจ และถ่ายทาสารคดี ความเป็นอยู่ของหมขี าวต่ออุณหภูมโิ ลกท่เี ปลย่ี นไป วันที่ 15 เมษายน 2567 คณะของเราได้ถา่ ยทาสารคดอี ยู่ครง่ึ ค่อนวัน Global Warming 7
\"วนั นพ้ี อเท่าน้ีกอ่ น\" จอรจ์ บอกกบั เลนน่ี ด้วยน้าเสียง เหนอื่ ยอ่อน \"แล้วพีแ่ มเรียลไปไหนแลว้ ละ่ ครบั \" \"คงอย่แู ถวๆนีแ้ หละ นั่นไง!\" \"นายเกบ็ ขาต้งั กล้องแล้วตามมาละ่ \" สดุ เสยี ง จอร์จรีบวิง่ มาหาฉนั ท่ียนื ไดย้ ินบทสนทนานอี้ ยา่ งไม่ตงั้ ใจ \"แมเรยี ลๆดสู ิ วันนี้เราได้ภาพหมีขาวสวยๆเยอะแยะเลย\" จอร์จตะโกนบอกกับฉนั ดว้ ยหน้าตาทร่ี า่ เริงเหมือนเคย \"จะโหวกเหวกเสยี งดงั ทาไม นายทาให้ฉนั เสยี สมาธินะ\" \"อ่าว แต่หมีพวกนน้ั มันนา่ รักมากเลยนะ\" \"พแ่ี มเรียล ผมหิวข้าว วันน้พี ี่จอรจ์ ใช้งานผมหนกั มากกกก\" เลนน่ีบน่ ใหฉ้ ันฟัง และฉันสงั เกตเห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนกั \"ง้นั เราต้งั ทีพ่ ักกันแถวๆนเ้ี ถอะ\" เราทัง้ สามเร่มิ ตงั้ ท่ีพกั อยู่ บริเวณตนี เขาน้าแขง็ ดวงตะวันเร่มิ ลับขอบฟ้าลง ขณะเดียวกนั นน้ั สภาพอากาศกเ็ ร่ิมเปลี่ยนแปลงอยา่ งกะทนั หนั \"นนั่ อะไร\" เลนน่ีตะโกนถามขึ้นมาด้วยความตกใจ Global Warming 9
เราหนั ตามน้าเสียงของเลนนแ่ี ทบจะพรอ้ มกัน ภาพตรงหน้านนั้ คอื ทอ้ งฟ้าสีขาวโพลน เช่นเดยี วกับพ้นื ของแผ่นนา้ แขง็ ลมทเ่ี ริ่มพัด กระหน่าเข้ามา ประกอบกับเกลด็ หมิ ะ ทาใหท้ ัศนะวิสัยย่าแย่ \"พายหุ มิ ะ! ทุกคนหนเี รว็ \" จอรจ์ อทุ านออกมาพรอ้ มบอก ทีมของเรา \"เลนนี่ จอรจ์ ทางนี้ เข้าไปเรว็ ๆ\" ฉันเรยี กพวกเขาเข้ามาใน รอยแยกของน้าแข็ง ตกึ ตกั ตกึ ตัก \"กลัวหรอเลนน่ี\" \"ทาไงกันดี ผมกลวั จงั เลยครับพี\"่ \"ไมต่ ้องกลวั นะเด็กน้อย พอ่ี ยู่ตรงนี้\" ฉนั ปลอบเลนนี่ \"พ่รี ู้ได้ยงั ไงครบั ว่าตรงนี้มถี ้า\" เลนน่ีถามขึน้ มา \"ก็ตอนท่ีพวกเธอถ่ายสารคดีอยู่นนั่ ไง พ่ีกเ็ ก็บข้อมลู และ เดินสารวจแถวนดี้ ู กเ็ จอทีน่ ี่เข้า\" \"พายหุ นกั ขนาดนี้ สงสัยเราคงต้องอยูใ่ นนส้ี ักคืนก่อน\" จอร์จบอกกบั พวกเรา \"ไหนทกุ คนได้อะไรมาบ้าง\" ฉนั ถาม Global Warming 10
\"มเี ตน็ ท์ เล่อื น กับเจ้าหมาทต่ี ิดอยู่ข้างนอกน่ัน\" เลนนี่พดู พรอ้ มกวาดสายตามองสมั ภาระทีต่ ิดมาดว้ ย ท้ังสามนอนเบียดกนั ขนาดพอๆกับตู้เสื้อผา้ หลังย่อม และค่อยๆหลบั ไปในความหนาว 6 : 00 น. โครม! เสียงดงั สนนั่ อย่ตู รงทางปากถา้ ฉันสะดงุ้ ตื่นกับเสียงประหลาด แตด่ ว้ ยความอ่อนลา้ ทาให้ ฉนั ไม่สามารถลมื ตาไหว รงุ่ เชา้ ฉันลุกขึ้นน่ังพรอ้ มกับหันซ้ายหันขวามองความงาม ของถา้ ท่ีอยู่รอบตวั เธอราวกบั ฝนั แสงแดดกระทบผนังถ้านา้ แข็งหนา สะท้อนแสงสีฟา้ ครามเป็นความงามอนั นา่ ท่งึ ของธรรมชาติ “สวยจัง” ฉันอุทานเบาๆกบั ตัวเอง “จอร์จ จอร์จ ต่ืน เลนนี่ เช้าแล้วนะ” จอรจ์ หาวพร้อมบิดข้เี กียจสดุ แขน “ต่นื ไดแ้ ล้ว เรายังมีงานตอ้ งทานะ” ฉันส่ังพ่อหนุ่มจอร์จ “พี่แมเรียล” เสยี งตะโกนของเลนน่ดี งั มาจากปากถ้า Global Warming 11
“สา่ งแล้วรบี ตามมานะ” ฉนั ดุจอรจ์ กอ่ นจะว่ิงตามเสียง ของเลนน่ีไป “มีอะไรหรอเลนน่ี” “พแี่ มเรยี ลครบั คือทางออกมัน...” นอ้ งมองหนา้ ฉนั ด้วย สหี น้าซีดเซียว “เสยี งเมอ่ื คืนแนๆ่ ”ฉันพมึ พากบั ตัวเอง “พร่ี แู้ ล้วหรอครับ” “คือเมอื่ คืน พ่ีไดย้ ินเสยี งดังประหลาด แต่พ่ีไม่คดิ ว่าเปน็ เสยี งหมิ ะจากบนเขาสไลดล์ งมานะ่ สิ” “แล้วเราจะทายงั ไงกนั ต่อครับ” “พี่ก็ไม่…” “เฮ้ คุยไรกนั อยหู่ รอ” เสยี งงวั เงียของจอร์จทาให้ฉนั หลดุ จากความคิด “พี่จอรจ์ ครับ พายุเมื่อคนื ทาหมิ ะถล่มปิดปากถา้ ครบั ” “ฮะ พูดเปน็ เล่น” “จรงิ พ่ี” “เราขดุ ออกไปไม่ได้หรอ” Global Warming 12
“ไม่ได้จอรจ์ หิมะหนาขนาดนั้น น่าจะขดุ ไมไ่ หวแล้ว ขืนขุดไปหิมะด้านบนก็อาจจะถล่มลงมาอีก” “แล้วเธอจะทายังไง รอความช่วยเหลืออย่ทู ่ีนี่หรอ น่ีมัน ข้ัวโลกเหมือนะกว่าหน่วยงานจะมามีแต่จะอดตายเปลา่ ฉนั ไม่ยอม อยเู่ ฉยๆแน่” “จอร์จอย่าสติแตกสิ น่ีเรายังปลอดภยั กันทุกคนก็ โชคดแี ล้ว อกี อย่างเธออยนู่ ่ิงๆบา้ งเถอะ เดีย๋ วก็ไดห้ มดพลังงานตาย ไปจริงๆ” จอรจ์ สงบลงพร้อมกับน้าตาท่ีคลออยู่ ฉันนึกสงสารเขา เสยี จรงิ พอ่ หนุ่มนักศึกษาคณะวิทย์จากมหาวทิ ยาลัยท็อปห้าของ ประเทศ ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงเชน่ น้ี “ Ok งน้ั ทกุ คนจะติดต่อทางบา้ นนะ” “ครบั พ่ี” “ไหวนะพ่ีจอร์จ เราต้องออกไปได้ ผมเชือ่ ” “ไม่ต้องหว่ ง อีกสัก 2-3 วนั หน่วยช่วยเหลอื กน็ า่ จะมาถึง ทน่ี ”่ี เราสามคน นง่ั พักกนั อยู่ในถ้านา้ แขง็ นี้ เปน็ ความรู้สกึ ที่ โชคร้าย แต่ก็ไม่ไดร้ า้ ยไปทัง้ หมด เพราะความงามของถ้าน้าแขง็ นก้ี ็ ชว่ ยใหใ้ จเราช่ืนไดม้ าก Global Warming 13
“ฉันขอไปเดินยืดเส้นนะ” จอร์จบอก เขาคงเหนื่อยมาก จรงิ ๆ “พแี่ มเรยี ลครบั พจ่ี อร์จเคา้ ไปนานจงั ครับ” “พก่ี ็คดิ งน้ั เราตามจอร์จไปเถอะ เค้ายง่ิ ตสิ ๆอยู่” พูดจบ ฉันกับเลนนีก่ ็เดนิ ตามจอรจ์ ไป ตามรอยแยกของถา้ น้าแขง็ \"ถา้ น้ีมนั ยาวกว่าท่ีคิดนะพ่ี ทางแยกกเ็ ยอะ พว่ี ่าพ่จี อรจ์ เค้า จะเดนิ เหม่อไปไหน\" น้องเขาพูดดว้ ยนา้ เสยี งสงสยั ฉนั เองก็ไม่ได้ ตอบอะไรไปพรางสอดสายตามองลอดผ่านช่องนา้ แขง็ ช่องแลว้ ชอ่ งเล่า หวงั ใหไ้ อ้เจ้าบา้ จอร์จไมเ่ ปน็ อะไร “พแี่ มเรยี ลครับ โทรตามพีจ่ อรจ์ ไหมครบั ” “จริงสิ” ฉนั เห็นด้วยกบั ความคิดของน้อง พลางยก Apple watch ที่ข้อมือขึ้นมาโทรหาจอร์จ เสียง Apple watch ของจอร์จดัง “เสยี งกอ็ ยู่แถวน้ีหนิ” เสยี ง Apple watch ดงั อยู่ไม่ไกล จากเรานกั แต่เอ๊ะ ทาไมเค้าไมร่ ับสายฉนั นะ “เป็นไงพ่ี” เจา้ หนูเลนน่ถี ามขึ้นด้วยนา้ เสยี งไมส่ ดใส เหมือนก่อนหน้า Global Warming 15
“ไม่รับแฮะ” ฉันตอบน้องไปตามตรง “นีม่ นั Apple watch พีจ่ อร์จหนิครบั ” “จริงดว้ ยสิ” ฉนั ก้มเก็บ Apple watch ทต่ี กอยู่บรเิ วณ หนา้ อุโมงคห์ น่ึง ทที่ ั้งลืน่ และชัน “เอาไงดีพ่ี เราตดิ อยู่ในถา้ นา้ แขง็ น่ี พ่จี อร์จก็ยังมาหลงอีก Apple watch ของพเ่ี ค้าก็หล่น จะใช้ GPS ตามตวั ก็ไมไ่ ดด้ ้วย” เลนนีพ่ น่ คาพดู ออกมาราวกับยงิ ปนื กล “เลนนี่ พว่ี า่ พร่ี ู้แลว้ วา่ จอรจ์ อยู่ไหน” ฉนั ค่อนขา้ งเช่อื ใน หลกั ฐานและทฤษฎขี องฉนั “ครบั พี่” “ในเปเ้ รามเี ชือกใช่ไหม พี่ขอหนอ่ ย” ฉันถามนอ้ ง พลางกบั ยื่นมอื ขวาไปข้างหน้า “ฮะ พ่ีจะทาอะไร” “เหอะหน่า เชอ่ื พี่ดิ” “ครับ นีค่ รบั ” “เอาไปผกู กับน้าแข็งน่ันนะ” “เดี๋ยว...พีจ่ ะใหผ้ มเอาไปผกู กับน้าแขง็ ทาไม” Global Warming 16
“ก็จะโรยตัวลงไปตามหาจอร์จไง…เรว็ เขา้ รบี เอาเชือกไป ผูกสิ ผูกเสรจ็ กร็ บี ตามมาล่ะ” “พแ่ี นใ่ จได้ไง วา่ พจี่ อร์จเค้าตกลงไปข้างล่างนั่น” “ดูนัน่ สิ รอยขูดบนน้าเเขง็ ท่ีน่ีคงไม่มีใครเขา้ มาเล่นแน่” “เอ้า ลงมาไดแ้ ล้ว” “จอรจ์ ” “พี่จอร์จ” “จอร์จ นายอยู่ไหน” ฉันตะเบงเสยี งถามอยูภ่ ายในอโุ มงค์ นา้ แขง็ เสียงสะทอ้ นของของเราดงั กึกกอ้ งกงั วาลสนนั่ หู แต่กลับ ไร้วแ่ี ววของจอร์จ \"เฮอ้ …\" เลนนถ่ี อนหายใจเฮือกใหญ่ พลนั ท้องไส้ของเขาก็ ดันปัน่ ป่วนข้ึนมาเสียด้อื ๆ เขาบอกกับฉันวา่ \"ผมหวิ จงั ครับ\" เลนน่ใี ชม้ ือของตวั เองลูบบริเวณท้องน้อย ภายใต้เสอ้ื กันหนาวหนา Global Warming 17
\"อดทนอีกนิดนึงนะเลนน\"ี่ ฉนั บอกเลนน่ี พลางกับตบไหล่ นอ้ งเบาๆ และมองไปมาทั่วอุโมงค์อกี ครั้ง กอ่ นเสยี งประท้วงเลก็ จะ ดงั ขน้ึ โครก~~ เสยี งท้องร้องของเลนนี่ “โอเคๆ พกั ตรงน้ีกอ่ นก็ได้” ฉันควา้ เปท้ ี่อยู่ข้างหลงั รดู ซิป เปิด แล้วหยิบอาหารกระป๋องยน่ื ให้น้อง “ขอบคณุ ครบั ” เลนนี่ยิ้มออ่ นใหฉ้ นั น้องมนั ช่างน่าเอน็ ดู เสยี จริง “พม่ี องหนา้ ผมทาไมครับ คดิ ไรกบั ผมป้ะเนย้ี ..” “คดิ กบ็ ้าละ หน้าตาแบบน้เี น่ียนะ เชอะ.. รบี ๆกินไปเหอะ จะได้รบี ไปตามหาจอร์จต่อ” เสียงชอ้ นกระทบกบั ภาชนะ . . . Global Warming 18
“ผมพร้อมแล้วครบั ไปกนั เถอะ” นอ้ งยมิ้ ทง้ั ทเ่ี ศษอาหาร ยงั ตดิ อยูท่ ี่มมุ ปาก “เช็ดปากเเล้ว เก็บของได้แลว้ จอร์จคงสตแิ ตกแย่แล้ว ตอนนี้” ฉันพูดติดตลกมือก็พลางเกบ็ ของใสก่ ลบั เขา้ ไปในเป้ เราเดนิ ตามหาจอร์จอยู่พกั ใหญ่ในถ้าที่สลบั ซับซ้อน แสงในถ้าค่อยๆเปล่ียนไป จากผนังนา้ แขง็ สีฟา้ ครามสดใส เร่มิ เขม้ ขึ้นๆ ปานสีของนา้ ทะเลลกึ ฉันรไู้ ด้ทนั ทีวา่ ข้างนอกนั่น ดวงตะวนั ค่อยๆลับไป ในใจก็ยังคงคดิ เรื่องจอรจ์ อยู่ไมต่ ก นายจะ เป็นอยา่ งไรบ้างนะ เจา้ บา้ เอ้ย “พ่แี มเรยี ลครับ ไฟฉายครบั ” น้องมนั ย่ืนไฟฉายมาให้ อย่างรู้งาน “ขอบใจ” “พ่ีครับ นั่นแสง...” เสียงน้องมันดูดใี จมาก แตเ่ อ๊ะก็ไมม่ ี อะไรน่ี “พี่ไม่ไปดูหรอครับ” เสยี งน้องคะย้ันคะยอ “เลนนี่ ดมู ือพ่กี บั เงานั่นสิ” ฉันเล่นละครเงา Global Warming 19
“เห็นไหม แสงน่ัน มนั แค่แสงสะทอ้ น ทห่ี ักเหกับแผน่ นา้ แข็ง” “อ้อ เงามือพ่ีอย่บู นน้นั จริงๆด้วย” “ถา้ แสงสะทอ้ นได้ งนั้ แสดงวา่ ดา้ นหลงั นา้ แขง็ นตี่ ้องเปน็ พ้ืนดนิ แลว้ สิ” “แล้วไงหรอพี่” “นน่ั หมายถึงทางออกไง จอร์จอาจหาทางออกเจอแล้ว กไ็ ด้” “ไปเรารบี ไปตอ่ กนั เถอะ” “ช่วยด้วย” “ช่วยด้วย” “พผ่ี มได้ยินเสียงคนร้องใหช้ ่วย” ฉนั หยุดแล้วตงั้ ใจฟัง “มีใครอยู่ไหม” “ช่วยดว้ ย” จรงิ สิ เสียงรอ้ งจริงๆด้วย “พี่วา่ ใช่พจ่ี อรจ์ ไหม” เลนนีม่ องหนา้ ฉนั และถาม อย่างมหี วัง “พี่วา่ ไม่ผิดแน่” Global Warming 20
“จอร์จ นายใช่ไหม” “พจ่ี อร์จ ผมเอง” “เฮ้ แมเรียล เลนนี่ ฉนั อยูน่ ่ี” เสยี งของจอร์จกระเสา่ ด้วย ความกลวั “นายอยู่ไหนจอรจ์ เหน็ แสงไฟฉันไหม” ฉันตะโกนถาม จอรจ์ พลางส่องไฟฉายหาจอรจ์ “ฉนั อยู่ คือ…” “อะไรนะ” ฉนั ได้ยนิ เสียงของจอร์จไม่ถนัด “โอย้ ” เสียงคนปลายทางอุทานข้ึน “จอรจ์ นายเปน็ อะไรรึเปลา่ ” ฉนั ถามไปเพราะเสียงอทุ าน น้นั ดเู จบ็ เสยี จรงิ “พแี่ มเรียลเรารีบไปดูพจี่ อร์จกนั เถอะ” เลนน่ีพดู จบก็วงิ่ ไป โดยเหมือนวา่ เปท้ แ่ี บกมาไมม่ ีนา้ หนกั เสยี งวิง่ บนพืนดนิ ของเลนนี่ “จอรจ์ จอรจ์ ” เสยี งเลนนตี่ ะโกนเรยี กเพ่ือนของฉนั “ฉนั อยู่น่ี” เสยี งของจอรจ์ ดูเหมือนคนเพง่ิ ตนื่ Global Warming 21
“พเี่ ค้าเปน็ อะไรไป เลนนี่” “พจี่ อรจ์ คงดใี จมาก เลยวง่ิ มาชนกอ้ นนเ้ี ขา้ ” โถ่ ฉนั จะ สงสารดไี หมเน่ีย ทาคนอ่นื เคา้ เปน็ หว่ งกนั หมด ฉันทาแผลใหจ้ อร์จ ในขณะที่เลนนจ่ี ดั การกับท่ีพกั ทพ่ี อจะ ทาได้ เเละนี่เปน็ อีกคืนท่ีฉันหลบั ลึกจากความเหน็ดเหนื่อยตลอด ทง้ั วัน ฉนั สะดงุ้ ตน่ื ตามเวลาปกติ แสงในสว่ นน้ขี องถา้ ไม่ค่อย สว่างนัก ทัง้ Apple watch ทง้ั โทรศัพท์มือถือของพวกเราดันมา แบตหมด แบตเตอรี่สารองก็อยู่ที่เต็นท์ซะด้วยสิ พวกเราไม่กลบั ไป ทางเดิม แตเ่ ลือกเดนิ ไปตามลาธารเลก็ ๆ ที่ทอดตัวยาวผา่ นพ้นื ดิน ใตถ้ า้ น้าแข็งนี้ “ทุกคนถา้ เราเดนิ ตามทางน้าน้ี เรานา่ จะเจอทางออกจาก ทน่ี ”่ี “ฉนั อยากออกจากทน่ี ่จี ะตายอย่แู ลว้ ” “เจบ็ แล้วยงั จะพูดมากอีก” Global Warming 22
“เอาน่าพี่ พ่ีมเี พื่อนแบบน้ีแหละจะได้ไม่เหงา” น้องมนั พูด ติดตลก พอทาให้อารมมณฉ์ ุนเฉียวของฉันอ่อนลง “ง้นั นายลองมีเพื่อนแบบนี้บ้างไหมล่ะ ฮาๆ” “พวกเธอวา่ ฉนั มนั แย่ขนาดน้ันเชยี วหรอ” จอรจ์ พดู พรวด ขั้นมา “ฮ่าๆๆ ฮา่ ๆๆ” เสียงฉันกบั เจา้ หนูเลนนีห่ วั เราะ ประสานกัน ชา่ งน่าขัน ใบหนา้ ของจอร์จช่างดรู ูส้ กึ ผดิ แบบ ประหลาดๆจรงิ “พวกเธอหวั เราะทาไม” จอร์จถามด้วยใบหน้า ประหลาดนนั่ “อย่าหว่ งไปเลยจอร์จ เพ่ือนแบบนายนะ่ ไมค่ วรปล่อยให้ อย่คู นเดยี ว” ขนาดมีฉนั อยู่ด้วยเขายงั วุ่นวายแบบนเี้ ลย ไม่อยาก จะคิด “พว่ี า่ พ่จี อรจ์ หรอครับ” “พเ่ี ปล่านะ” “ฮ่าๆๆ” ระหว่างท่ีฉันกับเลนนีส่ นทนากันอย่างสนกุ ร่างของคนๆนงึ เหมือนจะค่อยๆหายไป “พแ่ี มเรยี ลครับ วา่ แต่ พจี่ อร์จเค้าไปไหนอีกแลว้ ละ่ ครบั ” Global Warming 23
“จรงิ สิ เจา้ บ้าเอย้ เปน็ นกั วิทยาศาสตร์แตก่ ็ไมจ่ าเป็นตอ้ ง สารวจตลอดเวลาแบบนก้ี ็ได้ไหม” ฉันเดินบน่ ไปแตใ่ นใจก็เป็นหว่ ง จอร์จอยู่ “อ้า!!!” น่นั เสียงจอร์จหนิ “พแ่ี มเรียลทางน้ัน” เลนนตี่ ะโกนบอกฉันพร้อมมือท่ชี ้ไี ป ยังตน้ เสียง “อมื ” ฉันพยักหนา้ แล้วรีบเดินตามเลนนี่ไป “พจี่ อร์จ เรายังรักพี่นะ ไม่เห็นตอ้ งพงั ผนังน้าแขง็ ลงไป แบบนี้เลย” ดูพ่ีน้องเขาหยอกกนั สิ ฉันอดยม้ิ ไม่ได้จรงิ ๆ “โอ้ย ใครมนั จะอยากตกลงมาแบบนี้ล่ะ โอ๊ะ!” บุคคล ด้านล่างโตข้ น้ึ มา ด้วยร่างกายท่ีนอนเจ็บอย่บู นพรมหนงั สตั วอ์ ะไร สกั อย่าง “จอรจ์ นนั่ อะไรหน่ะ” ฉันถามถงึ สงิ่ ทด่ี เู หมอื นจะอยผู่ ดิ ที่ ผดิ ทางน่นั “เธอหมายถึงอะไร แมเรยี ล” คนด้านลา่ งดเู หมือนจะได้สติ มากข้นึ “ไอ้ท่นี ายทับอยู่นน่ั ไง” ฉันถามอกี ครง้ั ดว้ ยน้าเสียงท่ี จรงิ จังขนึ้ Global Warming 24
จอรจ์ เอามอื สมั ผสั ไปมาบนพรมหนังสตั วน์ น่ั ก่อนจะค่อยๆ หนั หนังไปมองสง่ิ น้ัน “OMG”คนด้านลา่ งอทุ านขึน้ ดทู า่ จะตกใจกว่าฉันเสยี อกี “พจ่ี อรจ์ มันคอื อะไรครับ” เลนนถ่ี ามไปยงั คนดา้ นลา่ ง ด้วยสายตาที่สงสัยไมต่ ่างกับฉัน “เฮ่ จอรจ์ นายไหวใชไ่ หม” ฉันถามตามลงไป เพราะดู ทที ่าว่าคนดา้ นล่างจะชอ็ กอยู่ไม่ใช่น้อย “เลนนี่ ลงไปดกู ันเถอะ” ฉนั ชวนเจา้ ชา่ งภาพจาเป็นลงไปดู เจ้าจอร์จด้วยกนั ก่อนท่ีจอร์จเคา้ จะสติแตก “ช่วยครับ” พลางยื่นมือให้แมเรียล “ขอบใจ” ฉันยิ้มอ่อน กอ่ นจะจับมือของเลนนปี่ นี ลงไป “แมเรยี ล สปั หลาด มันเปน็ สัปหลาดแน่” “พี่จอร์จไมแ่ นน่ ะ น่ีอาจเปน็ ไคจูตัวท่ี 17 ของจกั รกาล ก็อตหมี ก็ได้นะครับ” “ไมเ่ อาน่า เลนนี่ มนั ก็แคซ่ ากสตั ว์ หมาป่าหมิ ะอาจจะลา่ แล้วนามาฝงั ไวก้ ็ได้” “แตน่ ีม่ นั อาจเปน็ ไคจู ตัวแรกทโี่ ลกคน้ พบกไ็ ด้นะครบั ” “ใชๆ่ ๆ ไคจูๆ” Global Warming 25
“ทีอยา่ งนล้ี ่ะ เขา้ กันเปน็ โทนเปน็ รามะนาเชยี วนะ” “ฮ่าๆ ผมก็แคห่ ยอกพีจ่ อรจ์ เลน่ เท่านน้ั เอง” “เลิกเลน่ กนั ไดแ้ ลว้ พวกนาย จอรจ์ นายกก็ ลัวอะไร ไมเ่ ขา้ ท่า” ฉันเบยี่ งเบนความสนใจ ไปยงั วัตถุอินทรียป์ ระหลาดน่ี มันดเู ก่ากว่าจะเพ่งิ ตายเมื่อไม่นานมาน้ี แตด่ ว้ ยอุณหภูมิทีต่ ่าใน ถ้านา้ แข็งนี้ทาใหจ้ ลุ นิ ทรยี ์และฟงั ไจทางานช้ากว่าปกติมาก มนั คือ สิ่งมีชีวิตชนิดไหนกันแน่นะ ฉันคอ่ ยๆลบู เบาๆ ไปท่ีขนทหี่ นาและ หยาบสนี ้าตาลของมนั เสน้ ขนแบบกลมเด่ยี วนี้ มนั ทาให้ฉันม่ันใจวา่ มันเปน็ สัตว์มีกระดกู สนั หลังเล้ียงลกู ด้วยนา้ นม ไฟลัม Chordata ชั้น Mamalie และขนหนาๆนี่ กอ็ าจใช้ป้องกันความหนาวเหน็บ ของดินแดนน้าแข็งกรนี แลนด์ รยางคท์ ้งั สองคขู่ องเจ้าสิ่งมีชวี ติ ประหลาดนี่ มีนิว้ รยางค์ละหา้ น้วิ สนั หลังโค้งโก่งตลอดแนวและ ทอดยาวออกไปจากลาตวั เป็นหางทีส่ ้ันเหมือนหางแพรรีด่ อ็ ก ฉนั ตกใจอยู่เล็กน้อยเม่ือเหน็ จุดรวมประสาทของเจา้ ส่งิ มชี ีวิต ประหลาดน้ี ใบหทู ่ีเลก็ เพื่อลดพืน้ ที่ทเี่ ลือดจะสัมผัสกบั อากาศหนาว ฟันหนา้ ที่งอกยาวออกมามากกวา่ ท่จี ะเป็น และอวัยวะทที่ ี่ยื่นยาว จากส่วนหนา้ รูปร่างและลกั ษณะของมันคลา้ ยกับช้างทฉ่ี นั รู้จกั Global Warming 26
แตม่ ีขนดกและหนาปกคลุมเต็มไปหมด ไม่สิ ไม่จริง มันไม่น่าจะมา อยู่ทีน่ สี่ ิ ฉนั ตน่ื เตน้ กับการคน้ พบครงั้ ใหญน่ ี่ มนั มีคา่ กวา่ สารคดี หมขี าวมหาศาล ฉนั ไม่รู้จะบรรยายมนั ออกมาได้อยา่ งไร มันคงเป็น โชคดีของเราท่ีมาตดิ แหง็กในถา้ นี่ “พ่แี มเรียล มันคืออะไรกนั แน่ครับ” เสยี งของน้องทาให้ฉัน หลดุ ออกจากความคิด “ฮ๊ะ เม่อื ก้วี า่ ไงนะ” ฉนั ถามเพราะฉนั ไม่ทันได้จับใจความ “ผมถามวา่ เจ้าสิง่ น้มี ันคอื อะไรหรอครับ” เลนนี่ถามโดยท่ี ตาจ้องเจ้าสิง่ มีชีวิตประหลาดอยู่อย่างสงสัย “มนั จะกนิ เราไหม” เสียงจอร์จดงั มาจากด้านหลังของเรา “มนั จะกนิ นายแน่ ถา้ นายยงั ไมห่ ายข้ขี ลาด จอร์จ” ฉนั ตอบทเี ลน่ ทีจริง “พ่ี” “ว่า” “ตอบผมดิ” “อ่อ กแ็ ค่สัตวโ์ บราณน่ะ” “ไดโนเสารห์ รอพ่ี” “ไมโ่ บราณขนาดน้นั พ่ีว่ามันน่าจะเปน็ ช้างโบราณ” Global Warming 27
“แบบ แมมมอธ งี้ออ่ พี่” “ทานองนน้ั วงศ์ Elepantidae แต่พ่ียงั ไม่รู้ว่าเปน็ Mammuthus สปชี สี ไ์ หน” ฉันตอบตามความเข้าใจของฉัน “โห ไมร่ ู้เรื่องเลยครบั ” “ฮ่าๆ พี่ขอโทษ มนั คือแมมมอธนนั่ แหละ แต่พีไ่ ม่รวู้ า่ แมมมอธชนดิ ไหน” ฉันพูดออกจากวชิ าการหน่อย เพ่ือตากลอ้ ง จาเปน็ ของฉันจะได้เข้าใจ ตง๋ิ ตง๋ิ “นา้ หยดหนิ” “จริงด้วยครับ” “เราใกลถ้ ึงภายนอกแลว้ สนิ ะ อณุ หภูมคิ ่อยๆสงู ขนึ้ จนน้าแข็งละลายเปน็ ลาธารเลก็ ๆน่ี” “ง้นั เรารบี ไปจากทน่ี ี่เถอะ” จอรจ์ เดนิ เข้ามาตามพวกเรา “งั้นรบี ไปเถอะครบั พ่ี” เจา้ หนเู ลนน่หี ันมาชวนฉัน “เดย๋ี ว!!” Global Warming 28
“นีม่ นั คือสง่ิ ล้าค่าทางวิทยาศาสตร์ น้าแขง็ ที่น่ีกาลังละลาย ฉันจะไม่ปลอ่ ยให้มนั ถูกยอ่ ยสลายไปพร้อมกับน้าแข็งทนี่ ่ีหรอกนะ” “แลว้ พ่ีจะเอาแมมมอธนี่ไปยังไงครบั ” “พต่ี ้องขอแรงพวกนายไง” เราสามคนค่อยๆช่วยกันขดุ บางสว่ นของเจ้าลูกช้างตัวนี้ ออกมาจากนา้ แข็ง ก่อนจะลากมันออกมาจนถึงปากถา้ และน่ีคงจะ เป็นโชคดีอกี เร่ืองหนึง่ “เฮย้ นน่ั สนุ ขั ลากเลอื่ นของเราน่ี” อย่างน้อยจอร์จกย็ ังจา สนุ ขั ท่ีเรานามาได้ ฉันละ่ ดใี จจริงๆ พร้อมกับปาดน้าตาดว้ ยความซง้ึ “ง้ันพวกเราจะรออะไร รีบไปกันเถอะ” พวกเราสามคนตามเจ้าหมาไปท่ที ีพ่ ักของพวกเราก่อนจะ เขา้ ไปติดอยู่ในถา้ นา้ แข็ง ฝ่ายชายท้ังสองเก็บข้าวของสมั ภาระ พร้อมกบั เจ้าแมมมอธนน่ั ขณะทฉี่ ันชารจ์ เเบตเตอรี่มือถือ และ ติดต่อทางบ้านเพอื่ บอกว่าพวกเราปลอ่ ยภัยดี Global Warming 29
“เฮ่ น่นั ใชไ่ หม เครอื่ งบินของเธอ” “ใช่ ทางนี้” “เราอยนู่ ี้” “เค เคา้ เหน็ เราแลว้ เรากลบั บา้ นกนั เถอะ” Global Warming 30
บทที่ 2 ย้อนคนื วันสตั วโ์ บราณ ณ หอ้ งแลบ็ ส่วนตัวของคณุ พ่อ “โห ไมค่ ดิ วา่ บ้านเก่าๆแบบน้ี จะมีอะไรท่นี า่ ท่ึงขนาดน้ี ดว้ ย” เจา้ หนูเลนนก้ี วาดสายตามองไปหาท่ัวท้ังห้อง “นายพดู งี้ เคยมาคร้ังแรกล่ะสิทา่ ” เจา้ จอรจ์ พูดสวนขึ้นมา ดว้ ยนา้ เสียงของรุ่นพี่ เห้อสติกลบั มาแล้วสินะ “หอ้ งน้นี ่ะหรอ จอรจ์ เคยมาสองสามคร้ังแลว้ ล่ะ เปน็ ห้อง ทดลองเก่าของคุณพ่อ เพราะพอ่ นี่แหละ ทเ่ี ป็นแรงบนั ดาลใจใหฉ้ นั อยากเป็นนักวทิ ยาศาสตร์ทมี่ ีช่ือเสียง อยา่ งที่คุณพอ่ เคยฝนั ไว้” Global Warming 31
ฉันตอบเลนน่ที ่ีกาลังจดจ่อกบั คาพดู อยู่ “โห ผมล่ะอยา่ งชอบเลย” แหงสกิ ค็ นมนั มีความกตัญญู “แมเรียลหรอ” เจ้าจอร์จสวนข้ึนมาอีก “ใช่ครบั ” เลนน่ตี อบพร้อมมองมาท่ีฉัน “ฮะ” เดี๋ยวๆเลนนล่ี ะ่ อย่างชอบอะไร “แนวคิด พีแ่ นวคดิ ” ออ๋ ฉันค่อยโล่งอกกับคาตอบของ เลนนี่ “งั้น ทุกคนเรมิ่ ปฏบิ ัติการคืนชพี แมมมอธได้” พูดจบฉัน กร็ ีบเดนิ สารวจหาสิ่งของที่ต้องใช้ “พ่แี มเรียลๆ พี่แมเรยี ลอยู่ไหนครบั ” เสียงเลนนเ่ี รียก ดว้ ยน้าเสยี งหวาดกลวั “พี่อยู่น่ี เลนน่ี” ฉันถือหลอดทดลองเดินมาหาเลนน่ี “สตั ว์พวกนีม้ นั คืออะไรหรอครบั น่ากลัวจงั ” เลนน่ีพูด ด้วยความสงสัย และทาหน้าตาหวาดกลัว เหน็ นอ้ งในถา้ ลุยๆ แบบนั้น ไม่ยักกะรูว้ ่ามีมุมเเบบน้เี หมือนจอร์จดว้ ย “อ๋อ สตั วท์ ่คี ุณพอ่ พใ่ี ชศ้ ึกษา ทดลองน่ะ” ฉันตอบ “แล้วทาไมถงึ เอามาใสไ่ วใ้ นขวดโหลล่ะครบั ”จะใส่ไห ก็แปลกๆอยู่นะ แต่ถามมาตอบกไ็ ด้ “เป็นการดองไว้ไมใ่ ห้เนา่ เปือ่ ย เพอ่ื เอาไวศ้ ึกษา เราจะ ดองดว้ ย ฟอร์มาลิน 5–10% แอลกอฮอล์ 40-70% สว่ นโหลก็พจี่ ะ ไดม้ องเห็นข้างในไดช้ ัดเจนยังไงละ่ ” Global Warming 32
“แล้วพีแ่ มเรยี ลไมก่ ลัวหรอครับ” เด็กเทคโนนข่ี ี้สงสยั เหมือนกนั นะเน่ีย “พ่ีชินแล้วละ่ พีเ่ ข้ามาในห้องนีต้ ้งั แต่เดก็ ๆ ตอนแรกๆ พ่กี ็กลวั นะ แตต่ อนนีก้ ร็ ู้สึกเฉยๆอะ” “อ่อครบั ” “แล้วพ่แี มเรียลทาอะไรอยคู่ รับ” เลนน่ถี ามพรอ้ มเดินมา อยู่ขา้ งๆฉัน “พก่ี าลังทาการศกึ ษา ลูกช้างแมมมอธ ที่เราเจอท่ี ถ้าน้าแข็ง มนั น่าอัศจรรยม์ าก” ฉนั พดู พร้อมทาหนา้ ตาต่นื เต้น “นา่ อศั จรรยย์ งั ไงหรอครับพีแ่ มเรียล” เลนนถ่ี ามดว้ ย ความสงสยั “กด็ ูสิ เซลล์ทุกเซลล์มนั เหมอื นยังมีชวี ิตอยูเ่ ลย ประหลาด จรงิ ๆ” ฉันพดู ตามท่ีเห็น “คอื อะไรหรอครบั ผมงง” เลนน่ีถามพร้อมกับทาหน้าตา งงงวย “ก็คือพี่คดิ ว่าชา้ งแมมมอธตวั นี้ ไมไ่ ด้ตายตามธรรมชาติ เเตเ่ ซลล์พวกนี่มนั เหมอื นกับการถกู แช่แขง็ แบบเฉยี บพลัน ทาให้ เมอื่ กลบั เข้าสูส่ ภาวะท่ีเออื่ ต่อการดารงคช์ ีวิต มันก็คอ่ ยๆพื้นตัว คลา้ ยๆกับการจาศลี ระดบั เซลล์ หรือ เอม็ บริโอในเมล็ดของพชื ชนั้ สงู อะไรทานองนั้น” ฉันพูดดว้ ยความต่ืนเต้น Global Warming 34
“ว้าววว จรงิ หรอครับพี่แมเรียล” เลนน่ีพูดพร้อมกบั ทาที ทา่ ตน่ื เต้นตามฉนั “อา่ ว รอบนี่ไมง่ งหรอ”ฉนั เองกลบั เปน็ ฝา่ ยทง่ี งจากทา่ ที ของเลนน่ี “ผมกเ็ รียนมาอย่นู ะครบั บางเรื่องนะ่ ” ทเ่ี ลนน่ีตอบ กจ็ ริงแฮะ ในขณะท่เี ราก้าลงั ตนื่ เตน้ กับส่ิงที่เหน็ เสียงเรียกของจอรจ์ ก็ดงั ขนึ “แมเรยี ล เลนน่ี อย่นู เ่ี อง” “พ่ีจอร์จๆ มาดูนเ่ี ร็ว มันนา่ อัศจรรยม์ ากเลย” เสียงเลนน่ี ตะโกนพร้อมกบั วิง่ ไปจงู มอื จอรจ์ มาจดุ สนทนาก่อนหน้า “อะไรเลนนี่ อะไรน่าอัศจรรย์” จอรจ์ ถามในขณะที่เลนน่ี จูงมือของเขา “น่ไี งครบั พจี่ อร์จ” เลนนพ่ี ดู พรอ้ มกับชี้ไปทชี่ า้ งแมมมอธ ทถี่ ูกแช่แข็งอยู่ ในตู้ควบคุมไนโตรเจนเหลว “ไงแมเรียล” จอร์จทักทายฉัน “ไงจอรจ์ ” ฉนั ทกั ทายตอบ Global Warming 35
“จอรจ์ นายดนู ่สี ิ” ฉันพดู พร้อมกับช้ีให้จอร์จดูภาพจาก กล้องจุลทัศนท์ ่ปี รากฏอยูบ่ นหน้าจอคอม “วา้ วว เธอทาได้ยังไงกนั เธอทาให้เซลล์เหล่าน้ีมันมชี ีวติ ” จอรจ์ พูดด้วยนา้ เสียงตนื่ เตน้ พร้อมกับเข้ามาโอบไหล่ฉนั “ฉันไม่ได้ทาอะไรสักหนอ่ ย ฉันกแ็ คต่ รวจสอบมนั นิดหนอ่ ย แลว้ ฉันกเ็ จอ” “นายคิดวา่ ยังไงจอรจ์ ” ฉันถามจอร์จ “เซลลม์ นั ยงั ไมต่ าย สันนิษฐานว่าลูกช้างแมมมอธตัวนี้ นา่ จะถูกแช่แขง็ ในขณะท่ีมชี ีวิตอย่แู นๆ่ ” สมมติฐานของจอรจ์ เหมอื นฉันไม่มีผดิ กริงงๆๆ เสียงออดหน้าประตูดงั ขนึ “ใครมาหรอแมเรียล” จอร์จถาม “ฉันก็ไม่รเู้ หมือนกัน” ฉนั ตอบพรอ้ มกบั เดินข้นึ ไปที่ ช้ันหนงึ่ เพื่อไปต้อนรบั แขกที่ไม่ได้นัดไว้ “ใครมากนั นะ” ฉนั บน่ ก่อนจะเอื่อมมอื ไปเปิดประตู “อุ๊ปส์” ฉนั ตกใจแทบไม่ทัน เพราะเจอตารวจยืนอยหู่ นา้ ประตู “สวสั ดคี ะ่ คุณตารวจ มธี รุ ะอะไรรเึ ปล่าคะ” ตารวจมา ทาอะไรกนั นะ ฉันกงั วลแต่ยังคงยิม้ สู้ Global Warming 36
“สวัสดคี รับ คือทางเราไดร้ ับแจง้ ว่าบ้านหลงั น้ที าการ ทดลองเก่ียวกบั สตั ว์ผิดกฎหมาย ขออนญุ าตตรวจคน้ นะครับ” ให้ตายสิ ร้ไู ดไ้ งน่ี “มหี มายคน้ ไหมคะ” ฉนั ถาม “นค่ี รบั หมายคน้ ” ตารวจตอบพร้อมกับย่นื หมายคน้ ให้กบั ฉัน “ง้ัน เชิญเข้ามาก่อนค่ะ” ฉนั เดนิ นาคุณตารวจไปที่ หอ้ งรับแขก “เด๋ียวฉนั เอาเครอ่ื งดืม่ มาให้นะคะ” พดู จบฉนั กร็ ีบว่ิงไป ปิดทางเดินลบั ไปยงั ห้องแล็บลับใตด้ นิ ทอี่ ยู่ถดั จากครวั “เครือ่ งด่มื สกั คร่นู ะคะ” ฉนั ตะโกนออกไป ขณะทมี่ อื ทง้ั สองกาลงั วนุ่ อยู่กับแกว้ ทั้งหลาย “ไมเ่ ปน็ ไรดีกว่าครับคณุ แมเรียล พวกผมเพยี งแค่มาตาม หมายคน้ เท่าน้ัน ถ้าคุณจะให้ความร่วมมือ ผมว่าคุณชว่ ยอยู่เฉยๆ ทนี่ ีก่ อ่ นดกี วา่ ครับ” “คะ่ ” ฉนั ตอบอย่างกังวลใจ คงทาได้แคร่ อสนิ ะ ตดื ตดื เสยี งสนั่ จากอุปกณี ส์ ่ือสารที่ฉันข้อมือของฉนั “ฮัลโหล เลนนี่”ฉันขานรบั ปลายสาย “ใครมาหรอ เธอไปนานแล้วนะ” Global Warming 37
ปลายสายเอย่ ถามด้วยนา้ เสยี งเปน็ หว่ ง “เอ่อคือ...” “คณุ ครบั ” เสยี งตารวจแทรกข้ึนมาระหวา่ งบทสนทนา ของฉนั “คะ” ฉนั ตอบกลบั ไป “พวกผมตรวจคน้ เรียบร้อยแล้วครบั ” “เจออะไรผิดปกติไหมคะ” “ไม่พบสงิ่ ผิดกฏหมายครับ ขอบคุณทีใ่ ห้ความรว่ มมือตอ่ เจา้ หน้าทเ่ี ปน็ อยา่ งดคี รับ” “ยนิ ดคี ่ะ” “พวกผมขอตัวกลบั กอ่ นนะครบั ” ฉันโล่งอก เหมือนยก ภเู ขาทีท่ ับอยเู่ หนือกระบังลมออกไป เฮอ้ กลบั ไปหาพวกน้ันได้แลว้ กกึ เสียงเปิดประตู “เกดิ อะไรขนึ้ แมเรียล ทาไมเธอตดั สายฉันไปล่ะ” “ตารวจมานะ่ ” ฉันตอบ “ห๊ะ เกิดอะไรขนึ้ เคา้ มาทาอะไรกันครับ” เจา้ หนูเลนนี่ ตกใจตาโผลงเชยี ว “มีคนแจ้งว่า ทีน่ ่ีทาการทดลองสตั ว์ผิดกฎหมาย” Global Warming 38
“แลว้ ยงั ไงต่อครับ” นอ้ งเลนนี่ถามต่อ “โชคดีที่ฉันปดิ ทางเข้าแลบ็ นท้ี นั ตารวจไมเ่ จอ อะไร ตอนนกี้ ลบั ไปหมดแล้วล่ะ” ฉนั ยม้ิ เหนือ่ ยๆ “เกือบไปแล้ว ดีนะทีห่ อ้ งแลบ็ ของแมเรียลอยูช่ ้นั ใตด้ นิ แถมเปน็ ห้องลบั อีกด้วย ไม่งนั้ เราถูกตารวจจับแน่” จอรจ์ พูดพรอ้ ม กับถอนหายใจ “น่ันสพิ จ่ี อร์จ ถ้าตารวจเจอเข้าเราโดนแน่” เลนน่ีพดู เสริม “เอาเถอะนา่ ตารวจก็ไปแลว้ เราทางานของเราต่อเถอะ” ฉันพดู “ครับพ่ี” กริงงงงๆๆ เสยี งโทรศัพท์ “ฮัลโหลคะ่ ” ฉนั รับโทรศพั ท์ “สวัสดคี ่ะ ใชค่ ุณแมเรยี ลรึเปลา่ คะ่ ” “ใชค่ ะ่ ” อะไรอกี เน่ยี “พอดคี ณุ แมข่ องคณุ ถกู ตารวจจบั เนือ่ งคุณแม่ของคณุ เปิด เคร่ืองเสยี งดังรบกวนท่สี ุสานน่ะค่ะ ช่วยมาประกันตวั ด้วยนะคะ” ปลายสายตอบเสยี งเรยี บ “เอาอีกแลว้ นะแม่” ฉนั กระซิบเสยี งเบาๆในลาคอ “ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปค่ะ” ฉันตอบ “ใครโทรมาหรอพ่ีแมเรียล” เลนนถ่ี าม Global Warming 39
“พอดตี ารวจเค้าโทรมาให้ไปประกันตวั แม่พ่ีน่ะ เด๋ยี วพ่ี มานะ ฝากบอกจอร์จดว้ ย” พูดจบฉนั กเ็ ดินออกจากแลบ็ ไปหยบิ กญุ แจรถแลว้ ขับรถม่งุ หน้าไปท่ีโรงพัก ณ สถานีตารวจ ฉนั จอดและดบั เคร่ืองรถ “เฮ้อ” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ครงั้ ท่ีเท่าไหร่แลว้ น่ี ทีฉ่ ัน ตอ้ งคอยมาประกันตวั แม่อยอู่ ยา่ งนี้ “เอาเถอะแม่คงคิดถงึ พอ่ เหมือนท่ฉี นั คิดถึง” ฉันบน่ กบั ตัวเองอยา่ งนี้ทุกคร้งั ท่ีมาประกันตัวแม่ “แม่ หนบู อกแม่ก่ีครั้งแลว้ ทาไมแม่ไม่เช่ือหนู” ฉันขบั รถ พร้อมกับบ่นดว้ ยน้าเสยี งโกรธ “แกไม่ต้องมาสอนฉนั ฉนั จะทาอะไรกเ็ ร่อื งของฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง” แม่ฉันพดู พร้อมกบั ร้องให้ไปด้วย “แม่!! แต่หนเู บื่อท่ีตอ้ งไปประกันตวั แมท่ ุกอาทิตย์นะแม่” “แลว้ แกจะมาประกันตัวฉันทาไม” “กแ็ มเ่ ป็นแม่หนูไง แม่ก็ควรทาตัวให้สมกบั เปน็ แม่หนอ่ ย ได้ไหม” “แกไมต่ ้องมาสอนฉนั ” แมข่ ึ้นเสียงใสฉ่ ัน “แม่หนูขอโทษ” ฉนั รสู้ ึกผดิ ท่ีวา่ แมไ่ ปขนาดน้ัน Global Warming 40
“.....” แม่ไม่ตอบอะไรฉนั “แม่” แมย่ งั คงสะอนื้ และมองเหมอ่ ทางดา้ นนอกกระจก “แมไ่ ปเปิดเพลงใหพ้ ่อฟังใช่ไหม หนูรู้นะว่าแมค่ ิดถึงพอ่ แตแ่ ม่ไมเ่ หน็ ต้องไปรบกวนคนอื่นเลย คนรอบขา้ งเคา้ เสยี หาย ตารวจกต็ อ้ งมาเสยี เวลาจบั แม่อกี ท่โี รงพกั เขาบอกหนูมาหลายครง้ั แลว้ นะ ว่าให้พาแม่ไปรักษา” “ฉันไม่ไดบ้ า้ จะพาฉนั ไปไหน” “ใจเย็นๆสแิ ม่ หนรู ู้วา่ แม่ไม่ได้บา้ หนูเลยไม่พาแม่ไปไง” “......” “แตท่ าแบบน้ี พ่อเคา้ จะเป็นหว่ งแมเ่ อานะ อยา่ ใหเ้ ค้า ลาบากใจสิแม่ ให้เค้ามองเราอยา่ งมีความสขุ ดูหนสู ิ หนูกย็ ัง พยายามต้ังใจเรยี น ใหเ้ ปน็ นกั วิทยาศาสตรท์ ม่ี ีชื่อเสยี ง เหมือนที่พ่อ เคยฝันไว้ ถ้าเคา้ เหน็ เรามคี วามสขุ เคา้ ก็จะมีความสุขกับเรานะแม่” “.......” “ถงึ บ้านแล้ว แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันจอดรถ พาแมเ่ ขา้ บา้ นไปพักผอ่ น แม่ยงั คงดูเศร้าไมห่ าย โธ่ ฉนั เปน็ ลกู แท้ๆฉันจะทา อยา่ งไรดี “เกดิ อะไรขึน้ ครับพี่แมเรียล” ฉนั เดนิ ไปกอดเลนนีท่ ี่ถาม ฉนั พลางร้องไห้ไปดว้ ย “เปน็ อะไรครับพแี่ มเรียล” นอ้ งถามแต่ฉันยังคงไม่ตอบ “ไม่ร้องนะพ่ี” Global Warming 41
“......” “มอี ะไรบอกผมได้นะ ระบายมาได้เลย” “พ่คี ิดถงึ พ่อ” “ถงึ ยังไงพี่กย็ ังมผี มมีจอร์จอยู่นะ” เลนนป่ี ลอบพร้อมกับ ลบู หวั ฉัน “ขอบใจนะเลนน่ี แต่ไม่ต้องลูบหวั พี่กไ็ ด็” ฉนั พดู พร้อมกบั ปาดนา้ ตา “ง้ัน เราลงไปดูพจี่ อร์จขา้ งล่างกันเถอะครับพ่ี” เลนนพ่ี ูด พร้อมกบั ยิ้มโชวฟ์ ันท่เี รียงเป็นระเบียบตลอดแนว “อมื เด็กบ้า” ฉนั ตบหัวเลนน่ีเบาๆ แล้วเราก็เดินตรงลงไป ทีแ่ ลบ็ “มาดนู สี่ ิแมเรียล” จอร์จพดู ขึ้นกอ่ นที่ฉันกับเลนนี่ จะก้าวเท้าเขา้ ไปในห้องเสียอีก “อะไรหรอจอร์จ” “ดนู ๆ่ี ” จอรจ์ มนั ดึงมือฉนั ตรงไปที่หน้าจอคอม “เห็นอะไรไหมแมเรียล” จอร์จพูดพร้อมกบั ช้ใี ห้ฉนั ดู “โอพ้ ระเจา้ !! มันเปน็ ไปไดย้ ังไง” ฉนั พูดด้วยความตกใจ เมือ่ เหน็ สัญญานชีพจรอ่อนๆของลกู ชา้ งแมมมอธ “ฉันวา่ เรามาทาให้มนั ฟนื้ กนั เถอะ” จอร์จพูด “เรามาช่วยปลุกมันขน้ึ มากัน” ฉนั พดู ด้วยน้าเสยี งท่มี ุง่ ม่นั Global Warming 42
“แลว้ จะทาให้มนั ฟ้นื ยงั ไงหรอครบั ” เลนนถี่ ามด้วยความสงสยั “พ่จี ะลองเอา Hemoglobin ชา้ งเตมิ เขา้ ไปในหลอดเลอื ด เพือ่ เป็นเหมอื นรถประจาทางทค่ี อยส่งสารอาหารไปเล้ยี งเนื้อเยือ่ ของมนั ” จอร์จตอบ “แลว้ เราจะไปหาชา้ งทไ่ี หนหรอครับ” เลนนถ่ี าม “เด๋ยี วพจ่ี ัดการเอง” ฉันพูดจบ ฉันก็ตอ่ สายไปหา นายพราน “เฮ้ยแก จะทายงั ไง” จอร์จถาม “ฉนั รู้จักคนๆนงึ ช่ือมาคู เขาเปน็ นายพรานอยู่ แอฟริกาน่ะ” เขาถามฉันก็ตอบสิ “รับแลว้ ฮลั โหลมาคู ฉันมีงานให้นายทา” ฉันยิงคาพูดรัวๆ ใส่ปลายสาย “สงั่ มาเลยครบั คุณแมเรยี ล เดี๋ยวผมจดั การให้” มาคตู อบ “ฉนั ต้องการเลือดช้าง ขอเยอะหน่อยนะ” “จัดให้ตามคาขอครบั คุณแมเรยี ล” ปลายสายนอ้ มรบั “เร่อื งเงินไม่ต้องห่วง เด๋ียวฉันจะโอนใหห้ ลงั งานเสรจ็ ” ก็อ่ะนะ สงั คมระดบั สูงไปอีก “รับคาสง่ั ครบั คุณแมเรียล” มาคตู อบ Global Warming 43
สามวันตอ่ มา ขณะที่ของมาถึงฉันกโ็ ทรหาจอร์จ “ของมาถึงแลว้ จอรจ์ ” ฉันพูด “โอเคแมเรียล เด๋ยี วจอรจ์ ไป” ปลายสายตอบอยา่ ง กระตือรือรน้ ไม่น้อย “มากันแล้ว” ฉนั พูด “ของมาถึงแล้วหรอแมเรยี ล” จอร์จถาม “ใช่จอร์จ อยู่ในห้องแลบ็ ” ฉันตอบ “เอ้า เลนน่ีมาดว้ ยเหรอ” ฉันถามเพราะสังเกตเหน็ อกี คน เดินตามมาจากรถของจอรจ์ “สวสั ดคี รบั พี่แมเรยี ล” ใชเ่ ลนน่ีจรงิ ๆเสยี ด้วย “โอเค ไหนๆก็มากนั พร้อมทุกคนแลว้ เขา้ ขา้ งในแลบ็ กนั เถอะ” ฉันกล่าวเชิญอีกคร้ัง “เดย๋ี วแมเรียลเตรียมอุปกรณ์ทดลองไวเ้ ลยนะ เราจะทาให้ มันฟ้นื ให้ได้” จอร์จพูดจบกไ็ ปเปลี่ยนชดุ เพ่ือทาการทดลอง “พร้อมแล้วจอรจ์ ข้นั ต่อไปเราจะทายังไงต่อจอร์จ” ฉนั ตนื่ เต้นจะแย่อยแู่ ลว้ “จอรจ์ จะนา Hemoglobin ชา้ งทไี่ ดม้ าฉดี เข้าไปในตัวของ ลกู แมมมอธ มันต้องสาเร็จสิ” จอร์จพูดดว้ ยความตื่นเต้น Global Warming 44
“เราจะเปน็ นักวิทยาศาสตร์ที่ดังทสี่ ดุ ในโลกแล้ว” ฉันพดู พลางจบั มือกับจอร์จและเลนนดี่ ว้ ยความดใี จ “เกิดอะไรข้นึ หรอจอรจ์ ” ฉันพดู ดว้ ยสหี น้าตกใจ “ทาไมมนั ไม่สาเรจ็ วะ่ ” จอร์จพดู ดว้ ยความโกรธ “…..” ความเงียบค่อยๆเคลอื่ นเข้ามาใกล้ๆจนไดย้ ินเสยี งแอร์ในห้องแล็บ “เราทาสดุ ความสามารถแล้วนะ” ฉนั ปลอบจอรจ์ “ไม่เปน็ ไรนะครบั พจี่ อร์จ เดีย๋ วเราค่อยหาวธิ อี ืน่ ก็ได้ครบั ” เลนนี่พูดปลอบจอร์จ จอร์จโกรธแลว้ อาระวาดพงั ขา้ วของ จนทาให้สายไฟขาด และกระเด็นฟัดเหวีย่ งไปมาแล้วไปตกอยู่ใกลต้ วั ของลูกช้างแมมมอธ ซ่งึ มีน้าและสารละลาย Hemoglobin หกอยู่ท่ัวตัว ทาให้กระแสไฟ กาลังปานกลางช็อตไปท่ตี ัวของชา้ งแมมมอธ ไมน่ านนกั สิ่งท่ีนา่ เหลือเช่ือกเ็ กดิ ขึน้ “พจี่ อรจ์ พ่แี มเรียล ดูน่ันสิ” เสยี งเลนนเ่ี รียกดว้ ยความ ตกใจ แล้วช้ีไปลูกชา้ งแมมมอธ “ฉันเหน็ แล้วเลนน่ี” ฉันสงั เกตเห็นสัญญานชีพจรของชา้ ง แมมมอธดังขน้ึ เร่ือยๆ “จอรจ์ นายใจเย็นๆแลว้ มาดูนี่ดกี ว่า” พอพดู จบ ทนั ใดนั้น ชา้ งแมมมอธก็ฟื้นข้ึน... Global Warming 45
Search
