GLOBAL WARMING โลกระอุ

GLOBAL WARMING โลกระอุ START YOUR JOURNEY WITH US MOO-HED-PED-KAI STUDIO เขยี น



Global Warming โลกระอุ พมิ พ์ครงั้ ท่ี 1 30 กันยายน 2562 สงวนลิขสทิ ธ์ติ ามพระราชบัญญัตลิ ขิ สทิ ธ์ิ(ฉบับเพม่ิ เติม) พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจาหนังสือ ISBN 978-974-15-4002-0 บรรณาธกิ าร รติพงษ์ ศรีสงั ข์ ออกแบบปก ชญาดา ยะเชษฐา ผ้เู ขยี น เจษฎา บญุ มี จรญิ ญา พวงประโคน พสิ ูจนอ์ ักษร ชญาดา ยะเชษฐา รติพงษ์ ศรีสงั ข์ รติพงษ์ ศรสี ังข์ ชญาดา ยะเชษฐา จัดพมิ พโ์ ดย โรงเรยี นประโคนชัยพิทยาคม 154 หม่ทู ี่ 2 ตาบลประโคนชัย อาเภอประโคนชยั จังหวัดบุรีรัมย์ 31140 ราคา 109 บาท



คำนำสำนกั พมิ พ์ หนงั สอื Global Warming โลกระอุ เป็นหนงั สือเรื่องสน้ั แนวสารคดีวทิ ยาศาสตร์ที่ทางสานกั พมิ พ์สะท้อนปัญหาภาวะโลก รอ้ นและข่าวว่าน้าแข็งในขวั้ โลกเหนือกาลงั ละลาย ทาให้หมขี าว รวมถงึ สตั วข์ ้ัวโลกอีกหลายสายพนั ธุใ์ ช้ชีวิตดว้ ยความยากลาบาก ผู้เขียนได้จดั เค้าโครง เพ่ือให้ผู้อ่านตระหนักถึงปญั หาภาวะโลกรอ้ น และตคี วามสัมพนั ธ์ ความรัก และความผูกพันของตวั ละคร ท้ังนผ้ี ูเ้ ขยี นไดน้ าความรจู้ ากการชมสารคดี และการเรียนรู้ ในวชิ าชีววทิ ยามานาเสนอประยกุ ต์และปรบั เปลีย่ นจากจนิ ตนาการ เพ่ือเพ่มิ ความน่าสนใจให้กบั หนังสือเล่มนี้ บรรณาธกิ าร



บทท่ี 1 ผจญภยั แดนเหมนั ต์ สำรบญั หนำ้ 1 บทที่ 2 ยอ้ นคนื วนั สตั วโ์ บรำณ 30 บทท่ี 3 ประกำศขำนงำนวจิ ยั 45 แนะนำนกั เขยี น



บทที่ 1 ผจญภยั แดนเหมนั ต์ ณ หอ้ งสมุดคณะวทิ ยาศาสตร์ NUI Galway \"เจอไหม จอรจ์ \" ฉันถามดว้ ยนา้ เสียงตื่นเต้น \"เดี๋ยวสิ ไอ้เว็บไซตบ์ า้ น่ีสรา้ งขึ้นมาเพื่อเปน็ สนามฝกึ ของ พวกแฮกเกอร์หรือยังไงกนั \" “หึ” ฉนั ได้แตส่ า่ ยหัวอยา่ งเหนือ่ ยอ่อนกบั เพ่ือนร่วมช้ัน นึกทอ้ ใจกบั ผลประกาศทีห่ ามาเกือบครง่ึ ชั่วโมงแลว้ ก็ยงั ไม่เจอเสยี ที Global Warming 1



ฉันกับจอรจ์ เราน่ังกนั อย่ทู ีห่ ้องสมุดในชว่ งสายของมหาวิทยาลยั ทุนวจิ ยั …..ทฉี่ ันกับจอรจ์ ส่งใบสมัครไปเม่ือ 3 สปั ดาห์กอ่ น ประกาศผลวันนน้ี ะ่ สิ ถงึ ได้นั่งอยขู่ า้ งๆเขารอดผู ลด้วยความตนื่ เต้น ผดิ กบั เขาที่หน้านิว่ ค้ิวขมวดไปแลว้ ตอนน้ี \"เฮ้ อยา่ เพง่ิ ยอมแพไ้ ปสิ นายเคยไดย้ ินหรือเปล่า ว่า โชคชะตานะ่ ชอบเล่นตลกกบั เรา เอาหน่า..อกี นิดกค็ งเจอ” ฉนั บอก กับเขาพลางปลอบไปที แม้ว่าในใจฉนั เองก็แอบหวน่ั ๆอยู่บา้ ง เหมอื นกนั “แล้วน่ีนายจะหอบพวกมนั มากองไว้บนโตะ๊ ทาไมกัน ถา้ จะไม่อ่านนะ่ ฮะ” ฉันวา่ จบกพ็ ลางเกบ็ กองหนังสือท่ีจอร์จหอบ เขา้ มาไปเก็บเขา้ ที่ มันดูเกะกะอยา่ งหนา้ เหลอื เชอ่ื เลยล่ะ ให้ตาย “คาขอถงึ พระเจ้า…” ฉันไล่สายตาอ่านหน้าปกหนงั สือ เล่มหน่ึงที่กาลังจะเก็บกลบั เข้าชัน้ “พรืดดดด….!!” ฉันหลดุ ขาออกมายกใหญ่ จนจอรจ์ หนั มา ตะโกนถาม Global Warming 2



“อะไรของเธอแมเรียล” “เฮอะ! จอร์จ นายนีม่ นั จริงๆ ทเี เรกฉันกเ็ ขา้ ใจนะไอ้ท่ีนาย พร่าเพ้อภาวนาอยู่ทุกวว่ี ันเพ่ือใหเ้ ราไดท้ นุ วจิ ยั นัน่ แต่ไมค่ ิดวา่ นาย จะเป็นเอามากถงึ ขนาดน้ี” ฉันวา่ ไปกพ็ ลางขาไปอย่างหยดุ ไม่ได้ “นีม่ ันเรือ่ งจริงจงั นะแมเรยี ล!!” เขาตอบกลับมาเสียงแขง็ สายตากจ็ ดจอ่ อยู่กับหน้าจอคอมอยา่ งไมล่ ดละ “โอเคๆ” ฉันโบกมือยอมแพ้ เหน็ แก่ความมุ่งมนั่ ของเขา พลางเกบ็ หนงั สือกลับเข้าช้นั ต่อ “แมเรียล!!!!!!!” ฉนั สะดุง้ โหยงเพราะเสยี งร้องตะโกนของจอรจ์ ทจี่ ูๆ่ ก็ดงั ขึ้นมา ทา่ มกลางความเงียบ “อะไรของนาย?” Global Warming 3



“แมเรยี ล แมเรยี ลๆๆๆ..” เขายังคงร้องเรียกชือ่ ฉัน จนฉนั ตอ้ งเข้าไปอบุ ปาก แมเ้ ราจะน่ังกันอย่ดู ้านในสุด แต่เสยี งของจอร์จก็ ดงั ไปถึงดา้ นหน้าจนบรรณารักษ์ต้องเดินมาถามว่าเกดิ อะไรขน้ึ “แมเรยี ล!” “อะไร เกดิ อะไรขึ้น ฉันอยู่น่ี นายจะตะโกนทาไม” ฉันวา่ เมอื่ หยุดอย่หู นา้ เขา เกดิ อะไรขนึ้ ฉันสงั เกตวา่ ตาของเขาเหมอื นคา้ ง ไปแล้ว “จอรจ์ ..นายเป็นอะไร” ฉนั ถามเขาอย่างกังวลใจ บา้ เอ๊ย ช็อกไปแลว้ หรือเปลา่ น่ัน “ผลมัน...หนา้ จอ...แมเรยี ล…” เขาพูดตดิ ๆขัดๆจบั ใจความ ไมไ่ ด้ จงั หวะนั้นเองทฉ่ี ันหันไปยงั หน้าจอทีป่ รากฏบางอยา่ งข้ึนมา . . . “จอรจ์ จจจจจจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!” Global Warming 4



ณ หนา้ ตกึ คณะวทิ ยาศาสตร์ เวลา 7 : 00 น. “เอาล่ะ พวกนายเตรยี มของกันมาครบแลว้ ใชไ่ หม?” ฉันถามข้ึน ขณะท่ีเราอย่กู ันหน้าตกึ คณะวทิ ยาศาสตร.์ … “เรียบร้อย นายล่ะ” จอร์จพูดขนึ้ “เรยี บร้อยครับ” “หึ นายจะเปลยี่ นใจตอนนกี้ ็ยังทันนะ เลนนี่ การเดินทาง ออกสารวจโลกในคร้งั นี้ มีไวส้ าหรับผู้กลา้ อดทน ไม่ย่อท้อ ฉลาด มีไหวพรบิ และสมรรถภาพดเี ย่ียม! อยา่ งเชน่ ฉนั เป็นตน้ พวกใจเสาะนะ่ หรอ กลับไปนอนดกู าร์ตูนอย่บู ้านเถอะ” จอรจ์ คุยโว ออกมายาวเหยยี ด กอดอกเชิดหน้าจนฉนั อดท่ีจะพดู ออกมาไม่ได้ “ฉันวา่ นน่ั น่าจะเป็นนายมากกวา่ นะจอรจ์ อีกอย่างนายก็ เปน็ คนชวนเลนนมี่ าเอง แล้วถา้ ใหฉ้ ันเลอื กพวกนายซักคนไปด้วย ละ่ ก็ คงไม่ต้องให้ฉนั พดู นายก็น่าจะร้วู ่าฉนั จะเลือก....” “แมเรียล…!!” จอร์จพดู แทรกขนึ้ “พอๆ เรารบี ๆข้นึ รถ กันเถอะ กว่าจะถงึ สนามบนิ เดยี๋ วกต็ กเครื่องกันพอดี” ว่าจบเขาก็ กระชับเป้สะพาย มืออีกข้างลากกระเป๋าใบโตข้ึนรถไปพรอ้ มหนั มา โวยใส่ Global Warming 5



“เอ้าเร็วๆเข้าสิ ส่วนนายนะ่ จะยนื บื้ออยู่อีกนานไหมหะ้ !” ฉันไดแ้ ต่ ส่ายหวั กับคนทจ่ี ะต้องไปด้วยกันในครั้งนี้ แคเ่ ร่มิ ตน้ ทรปิ กด็ ูทา่ จะไป ไมค่ ่อยรอดแซะแลว้ ไม่ต้องพูดถึงเสน้ ทางอีกพันไมลข์ ้างหน้านี่เลย ..เฮอ้ .. “ไปกันเถอะเลนน่ี ฉนั วา่ นายคงเจองานหนกั เข้าแล้วละ่ เลนน่ี” ฉันบอกกับรุน่ น้องที่อยชู่ มรมและได้ทุนเหมือนกัน “ผมก็ว่างัน้ แหละ พ่แี มเรียล..” ฉันกับเลนนไี่ ดแ้ ต่ส่ายหวั ยกสมั ภาระตามผู้กล้าตัวดีขึ้นไปบนรถ และการเดนิ ทางของ พวกเรา ก็ได้เร่มิ ตน้ ขนึ้ ... ณ ตอนใต้ของเกาะกรีนแลนด์ 1 สัปดาห์ หลังจากทเ่ี ดินทางมาถึง ทมี ของเราได้ทาการค้นหา สารวจ และถ่ายทาสารคดี ความเปน็ อยู่ของหมขี าวต่ออุณหภมู ิโลกทเี่ ปลี่ยนไป วนั ที่ 15 เมษายน 2567 คณะของเราได้ถ่ายทาสารคดอี ยู่ครง่ึ ค่อนวัน Global Warming 67







\"วนั นพ้ี อเท่าน้ีกอ่ น\" จอรจ์ บอกกบั เลนน่ี ด้วยน้าเสียง เหนอื่ ยอ่อน \"แล้วพีแ่ มเรียลไปไหนแลว้ ละ่ ครบั \" \"คงอย่แู ถวๆนีแ้ หละ นั่นไง!\" \"นายเกบ็ ขาต้งั กล้องแล้วตามมาละ่ \" สดุ เสยี ง จอร์จรีบวิง่ มาหาฉนั ท่ียนื ไดย้ ินบทสนทนานอี้ ยา่ งไม่ตงั้ ใจ \"แมเรยี ลๆดสู ิ วันนี้เราได้ภาพหมีขาวสวยๆเยอะแยะเลย\" จอร์จตะโกนบอกกับฉนั ดว้ ยหน้าตาทร่ี า่ เริงเหมือนเคย \"จะโหวกเหวกเสยี งดงั ทาไม นายทาให้ฉนั เสยี สมาธินะ\" \"อ่าว แต่หมีพวกนน้ั มันนา่ รักมากเลยนะ\" \"พแ่ี มเรียล ผมหิวข้าว วันน้พี ี่จอรจ์ ใช้งานผมหนกั มากกกก\" เลนน่ีบน่ ใหฉ้ ันฟัง และฉันสงั เกตเห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนกั \"ง้นั เราต้งั ทีพ่ ักกันแถวๆนเ้ี ถอะ\" เราทัง้ สามเร่มิ ตงั้ ท่ีพกั อยู่ บริเวณตนี เขาน้าแขง็ ดวงตะวันเร่มิ ลับขอบฟ้าลง ขณะเดียวกนั นน้ั สภาพอากาศกเ็ ร่ิมเปลี่ยนแปลงอยา่ งกะทนั หนั \"นนั่ อะไร\" เลนน่ีตะโกนถามขึ้นมาด้วยความตกใจ Global Warming 9



เราหนั ตามน้าเสียงของเลนนแ่ี ทบจะพรอ้ มกัน ภาพตรงหน้านนั้ คอื ทอ้ งฟ้าสีขาวโพลน เช่นเดยี วกับพ้นื ของแผ่นนา้ แขง็ ลมทเ่ี ริ่มพัด กระหน่าเข้ามา ประกอบกับเกลด็ หมิ ะ ทาใหท้ ัศนะวิสัยย่าแย่ \"พายหุ มิ ะ! ทุกคนหนเี รว็ \" จอรจ์ อทุ านออกมาพรอ้ มบอก ทีมของเรา \"เลนนี่ จอรจ์ ทางนี้ เข้าไปเรว็ ๆ\" ฉันเรยี กพวกเขาเข้ามาใน รอยแยกของน้าแข็ง ตกึ ตกั ตกึ ตัก \"กลัวหรอเลนน่ี\" \"ทาไงกันดี ผมกลวั จงั เลยครับพี\"่ \"ไมต่ ้องกลวั นะเด็กน้อย พอ่ี ยู่ตรงนี้\" ฉนั ปลอบเลนนี่ \"พ่รี ู้ได้ยงั ไงครบั ว่าตรงนี้มถี ้า\" เลนน่ีถามขึน้ มา \"ก็ตอนท่ีพวกเธอถ่ายสารคดีอยู่นนั่ ไง พ่ีกเ็ ก็บข้อมลู และ เดินสารวจแถวนดี้ ู กเ็ จอทีน่ ี่เข้า\" \"พายหุ นกั ขนาดนี้ สงสัยเราคงต้องอยูใ่ นนส้ี ักคืนก่อน\" จอร์จบอกกบั พวกเรา \"ไหนทกุ คนได้อะไรมาบ้าง\" ฉนั ถาม Global Warming 10



\"มเี ตน็ ท์ เล่อื น กับเจ้าหมาทต่ี ิดอยู่ข้างนอกน่ัน\" เลนนี่พดู พรอ้ มกวาดสายตามองสมั ภาระทีต่ ิดมาดว้ ย ท้ังสามนอนเบียดกนั ขนาดพอๆกับตู้เสื้อผา้ หลังย่อม และค่อยๆหลบั ไปในความหนาว 6 : 00 น. โครม! เสียงดงั สนนั่ อย่ตู รงทางปากถา้ ฉันสะดงุ้ ตื่นกับเสียงประหลาด แตด่ ว้ ยความอ่อนลา้ ทาให้ ฉนั ไม่สามารถลมื ตาไหว รงุ่ เชา้ ฉันลุกขึ้นน่ังพรอ้ มกับหันซ้ายหันขวามองความงาม ของถา้ ท่ีอยู่รอบตวั เธอราวกบั ฝนั แสงแดดกระทบผนังถ้านา้ แข็งหนา สะท้อนแสงสีฟา้ ครามเป็นความงามอนั นา่ ท่งึ ของธรรมชาติ “สวยจัง” ฉันอุทานเบาๆกบั ตัวเอง “จอร์จ จอร์จ ต่ืน เลนนี่ เช้าแล้วนะ” จอรจ์ หาวพร้อมบิดข้เี กียจสดุ แขน “ต่นื ไดแ้ ล้ว เรายังมีงานตอ้ งทานะ” ฉันส่ังพ่อหนุ่มจอร์จ “พี่แมเรียล” เสยี งตะโกนของเลนน่ดี งั มาจากปากถ้า Global Warming 11



“สา่ งแล้วรบี ตามมานะ” ฉนั ดุจอรจ์ กอ่ นจะว่ิงตามเสียง ของเลนน่ีไป “มีอะไรหรอเลนน่ี” “พแี่ มเรยี ลครบั คือทางออกมัน...” นอ้ งมองหนา้ ฉนั ด้วย สหี น้าซีดเซียว “เสยี งเมอ่ื คืนแนๆ่ ”ฉันพมึ พากบั ตัวเอง “พร่ี แู้ ล้วหรอครับ” “คือเมอื่ คืน พ่ีไดย้ ินเสยี งดังประหลาด แต่พ่ีไม่คดิ ว่าเปน็ เสยี งหมิ ะจากบนเขาสไลดล์ งมานะ่ สิ” “แล้วเราจะทายงั ไงกนั ต่อครับ” “พี่ก็ไม่…” “เฮ้ คุยไรกนั อยหู่ รอ” เสยี งงวั เงียของจอร์จทาให้ฉนั หลดุ จากความคิด “พี่จอรจ์ ครับ พายุเมื่อคนื ทาหมิ ะถล่มปิดปากถา้ ครบั ” “ฮะ พูดเปน็ เล่น” “จรงิ พ่ี” “เราขดุ ออกไปไม่ได้หรอ” Global Warming 12



“ไม่ได้จอรจ์ หิมะหนาขนาดนั้น น่าจะขดุ ไมไ่ หวแล้ว ขืนขุดไปหิมะด้านบนก็อาจจะถล่มลงมาอีก” “แล้วเธอจะทายังไง รอความช่วยเหลืออย่ทู ่ีนี่หรอ น่ีมัน ข้ัวโลกเหมือนะกว่าหน่วยงานจะมามีแต่จะอดตายเปลา่ ฉนั ไม่ยอม อยเู่ ฉยๆแน่” “จอร์จอย่าสติแตกสิ น่ีเรายังปลอดภยั กันทุกคนก็ โชคดแี ล้ว อกี อย่างเธออยนู่ ่ิงๆบา้ งเถอะ เดีย๋ วก็ไดห้ มดพลังงานตาย ไปจริงๆ” จอรจ์ สงบลงพร้อมกับน้าตาท่ีคลออยู่ ฉันนึกสงสารเขา เสยี จรงิ พอ่ หนุ่มนักศึกษาคณะวิทย์จากมหาวทิ ยาลัยท็อปห้าของ ประเทศ ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงเชน่ น้ี “ Ok งน้ั ทกุ คนจะติดต่อทางบา้ นนะ” “ครบั พ่ี” “ไหวนะพ่ีจอร์จ เราต้องออกไปได้ ผมเชือ่ ” “ไม่ต้องหว่ ง อีกสัก 2-3 วนั หน่วยช่วยเหลอื กน็ า่ จะมาถึง ทน่ี ”่ี เราสามคน นง่ั พักกนั อยู่ในถ้านา้ แขง็ นี้ เปน็ ความรู้สกึ ที่ โชคร้าย แต่ก็ไม่ไดร้ า้ ยไปทัง้ หมด เพราะความงามของถ้าน้าแขง็ นก้ี ็ ชว่ ยใหใ้ จเราช่ืนไดม้ าก Global Warming 13







“ฉันขอไปเดนิ ยืดเสน้ นะ” จอรจ์ บอก เขาคงเหนื่อยมากจริงๆ “พี่แมเรียลครับ พีจ่ อร์จเค้าไปนานจงั ครบั ” “พก่ี ็คดิ งนั้ เราตามจอร์จไปเถอะ เค้ายิ่งตสิ ๆอยู่” พดู จบ ฉนั กับเลนนก่ี ็เดินตามจอร์จไป ตามรอยแยกของถา้ น้าแขง็ \"ถา้ น้ีมนั ยาวกว่าที่คิดนะพ่ี ทางแยกก็เยอะ พี่ว่าพี่จอร์จเค้า จะเดินเหม่อไปไหน\" นอ้ งเขาพดู ดว้ ยน้าเสยี งสงสัย ฉันเองก็ไมไ่ ด้ ตอบอะไรไปพรางสอดสายตามองลอดผา่ นชอ่ งน้าแข็ง ช่องแลว้ ชอ่ งเล่า หวังใหไ้ อเ้ จ้าบา้ จอรจ์ ไม่เปน็ อะไร “พ่แี มเรียลครบั โทรตามพ่จี อร์จไหมครบั ” “จริงสิ” ฉันเห็นดว้ ยกบั ความคิดของน้อง พลางยก Apple watch ท่ีขอ้ มือขนึ้ มาโทรหาจอรจ์ เสียง Apple watch ของจอรจ์ ดงั “เสยี งกอ็ ยู่แถวนี้หนิ” เสียง Apple watch ดงั อยู่ไม่ไกล จากเรานัก แต่เอ๊ะ ทาไมเค้าไมร่ ับสายฉนั นะ “เป็นไงพี่” เจ้าหนูเลนน่ถี ามขึ้นดว้ ยนา้ เสยี งไมส่ ดใส เหมอื นก่อนหนา้ “ไม่รบั แฮะ” ฉันตอบน้องไปตามตรง Global Warming 15



“น่ีมนั Apple watch พีจ่ อร์จหนิครบั ” “จรงิ ดว้ ยสิ” ฉันก้มเก็บ Apple watch ท่ตี กอยู่บริเวณ หนา้ อโุ มงคห์ นึง่ ทีท่ ัง้ ล่ืนและชัน “เอาไงดีพี่ เราตดิ อยู่ในถา้ น้าแข็งนี่ พีจ่ อรจ์ กย็ ังมาหลงอีก Apple watch ของพีเ่ คา้ ก็หล่น จะใช้ GPS ตามตวั ก็ไมไ่ ด้ด้วย” เลนน่พี ่นคาพูดออกมาราวกบั ยิงปนื กล “เลนนี่ พ่ีว่าพี่ร้แู ลว้ วา่ จอรจ์ อย่ไู หน” ฉันคอ่ นข้างเชอ่ื ใน หลักฐานและทฤษฎขี องฉัน “ครบั พ่ี” “ในเป้เรามเี ชือกใช่ไหม พี่ขอหนอ่ ย” ฉันถามน้อง พลางกบั ยน่ื มอื ขวาไปข้างหน้า “ฮะ พจ่ี ะทาอะไร” “เหอะหน่า เชื่อพี่ดิ” “ครับ นีค่ รับ” “เอาไปผูกกับนา้ แข็งนั่นนะ” “เด๋ียว...พี่จะให้ผมเอาไปผูกกับนา้ แขง็ ทาไม” “ก็จะโรยตวั ลงไปตามหาจอรจ์ ไง…เร็วเข้า รีบเอาเชือกไป ผกู สิ ผูกเสร็จก็รบี ตามมาล่ะ” Global Warming 16



“พแี่ นใ่ จได้ไง ว่าพ่จี อรจ์ เค้าตกลงไปข้างลา่ งนั่น” “ดนู ่ันสิ รอยขดู บนน้าเเขง็ ที่น่ีคงไม่มใี ครเข้ามาเลน่ แน่” “เอ้า ลงมาได้แลว้ ” “จอร์จ” “พ่จี อรจ์ ” “จอร์จ นายอยู่ไหน” ฉันตะเบงเสยี งถามอยู่ภายในอุโมงค์ น้าแข็ง เสียงสะท้อนของของเราดังกึกก้องกงั วาลสน่นั หู แต่กลับ ไรว้ ่ีแววของจอร์จ \"เฮอ้ …\" เลนนถ่ี อนหายใจเฮือกใหญ่ พลนั ท้องไสข้ องเขาก็ ดันปั่นป่วนขน้ึ มาเสยี ดอื้ ๆ เขาบอกกบั ฉันวา่ \"ผมหวิ จังครับ\" เลนนีใ่ ชม้ ือของตวั เองลูบบริเวณท้องน้อย ภายใตเ้ สื้อกันหนาวหนา \"อดทนอีกนิดนึงนะเลนนี่\" ฉนั บอกเลนนี่ พลางกับตบไหล่ นอ้ งเบาๆ และมองไปมาท่วั อุโมงค์อีกคร้ัง ก่อนเสยี งประท้วงเลก็ จะ ดงั ขนึ้ โครก~~ เสียงท้องร้องของเลนน่ี Global Warming 17



“โอเคๆ พกั ตรงน้ีกอ่ นกไ็ ด้” ฉันควา้ เปท้ ่อี ยู่ข้างหลัง รดู ซิปเปิด แล้ว หยิบอาหารกระปอ๋ งย่นื ให้นอ้ ง “ขอบคุณครับ” เลนน่ยี ิ้มออ่ นให้ฉัน น้องมนั ชา่ งน่าเอน็ ดู เสยี จริง “พี่มองหน้าผมทาไมครบั คดิ ไรกบั ผมปะ้ เนีย้ ..” “คิดก็บ้าละ หนา้ ตาแบบนเี้ นี่ยนะ เชอะ.. รบี ๆกินไปเหอะ จะไดร้ ีบไปตามหาจอร์จต่อ” เสียงช้อนกระทบกบั ภาชนะ . . . “ผมพร้อมแลว้ ครับ ไปกนั เถอะ” น้องยิ้มท้ังทเ่ี ศษอาหาร ยังตดิ อยทู่ ่ีมุมปาก “เช็ดปากเเล้ว เกบ็ ของได้แล้ว จอร์จคงสติแตกแย่แลว้ ตอนนี้” ฉนั พูดติดตลกมือก็พลางเก็บของใส่กลบั เขา้ ไปในเป้ เราเดินตามหาจอรจ์ อยู่พักใหญใ่ นถา้ ทสี่ ลับซับซอ้ น Global Warming 18



แสงในถา้ ค่อยๆเปลี่ยนไป จากผนงั น้าแข็งสีฟ้าครามสดใส เริ่มเขม้ ขนึ้ ๆ ปานสขี องนา้ ทะเลลึก ฉนั รไู้ ด้ทนั ทีวา่ ข้างนอกนั่น ดวงตะวนั ค่อยๆลบั ไป ในใจก็ยังคงคิดเร่ืองจอร์จอยู่ไม่ตก นายจะ เป็นอย่างไรบ้างนะ เจา้ บา้ เอย้ “พแี่ มเรยี ลครบั ไฟฉายครบั ” นอ้ งมนั ยื่นไฟฉายมาให้ อยา่ งรู้งาน “ขอบใจ” “พ่คี รบั น่ันแสง...” เสยี งน้องมนั ดูดีใจมาก แต่เอ๊ะก็ไมม่ ี อะไรนี่ “พีไ่ มไ่ ปดูหรอครบั ” เสียงนอ้ งคะยนั้ คะยอ “เลนนี่ ดมู อื พี่กับเงานัน่ สิ” ฉันเล่นละครเงา “เห็นไหม แสงนนั่ มันแคแ่ สงสะทอ้ น ที่หักเหกบั แผ่น นา้ แข็ง” “อ้อ เงามือพ่ีอยู่บนนัน้ จริงๆด้วย” “ถ้าแสงสะท้อนได้ งัน้ แสดงว่า ดา้ นหลังนา้ แขง็ นต่ี ้องเปน็ พื้นดนิ แล้วสิ” “แลว้ ไงหรอพ่ี” Global Warming 19



“น่ันหมายถงึ ทางออกไง จอร์จอาจหาทางออกเจอแล้ว ก็ได้” “ไปเรารีบไปต่อกันเถอะ” “ชว่ ยดว้ ย” “ช่วยดว้ ย” “พผ่ี มไดย้ นิ เสยี งคนร้องให้ชว่ ย” ฉนั หยดุ แลว้ ตง้ั ใจฟัง “มีใครอย่ไู หม” “ชว่ ยดว้ ย” จริงสิ เสียงร้องจริงๆด้วย “พี่ว่าใชพ่ ่จี อรจ์ ไหม” เลนนม่ี องหน้าฉนั และถาม อย่างมีหวงั “พีว่ ่าไมผ่ ดิ แน่” “จอร์จ นายใช่ไหม” “พีจ่ อรจ์ ผมเอง” “เฮ้ แมเรยี ล เลนนี่ ฉนั อยู่นี่” เสียงของจอรจ์ กระเส่าด้วย ความกลัว “นายอยู่ไหนจอรจ์ เหน็ แสงไฟฉันไหม” ฉนั ตะโกนถาม จอรจ์ พลางสอ่ งไฟฉายหาจอรจ์ Global Warming 20



“ฉันอยู่ คือ…” “อะไรนะ” ฉันไดย้ นิ เสียงของจอร์จไม่ถนดั “โอ้ย” เสียงคนปลายทางอุทานขึ้น “จอร์จนายเป็นอะไรรเึ ปล่า” ฉนั ถามไปเพราะเสยี งอทุ าน นนั้ ดูเจบ็ เสียจริง “พี่แมเรียลเรารีบไปดูพี่จอรจ์ กนั เถอะ” เลนน่ีพดู จบกว็ ่งิ ไป โดยเหมอื นวา่ เป้ที่แบกมาไม่มีน้าหนัก เสียงว่ิงบนพืนดนิ ของเลนน่ี “จอร์จ จอร์จ” เสยี งเลนน่ีตะโกนเรียกเพ่ือนของฉนั “ฉนั อยนู่ ่ี” เสยี งของจอรจ์ ดเู หมือนคนเพิ่งตน่ื “พี่เค้าเป็นอะไรไป เลนนี่” “พ่ีจอร์จคงดใี จมาก เลยวง่ิ มาชนกอ้ นน้เี ขา้ ” โถ่ ฉนั จะ สงสารดไี หมเนย่ี ทาคนอ่นื เค้าเป็นห่วงกนั หมด ฉันทาแผลใหจ้ อร์จ ในขณะท่เี ลนน่ีจดั การกบั ที่พักที่พอจะ ทาได้ เเละน่ีเป็นอีกคืนที่ฉนั หลบั ลึกจากความเหนด็ เหน่ือยตลอด ทง้ั วัน Global Warming 21