(ST001)หนังสือบุญฤทธิ์เล่มเล็กภาษาไทย

149 เจดยี ์ภายในถา�้ พระสบาย พอหลังจากกฐินที่ถ�้าพระสบายก็ได้รับใบบอกนิมนต์ให้ไป งานกฐินวดั ปา่ โรงงานน้า� ตาลลา� ปาง คือมีคณะเศรษฐลี า� ปาง ๔ คน เขาร่วมกันจัดกฐิน เขานิมนต์พระป่าสายหลวงปู่มั่นและพระทาง ภาคเหนือไปรวมกันมากมาย ซุ้มประตูวัดเขาจัดดอกไม้ประดับ มากมายงดงามมาก ในโบสถ์มีห้อยพุ่มดอกไม้ร้อยกรองสวยงามมี มา่ นร้อยด้วยดอกไม้ ของถวายพระเต็มในโบสถ์ ผ้าไตรจวี รทถ่ี วาย พระ เขานา� มาผกู กบั กงิ่ ไมม้ ดั เรยี บรอ้ ย วางเรยี งไวถ้ วายครบทกุ องค์ ผา้ ไตรท่ีทา� แบบโบราณ ที่เรียก จุลกฐิน คือตดั ย้อมผา้ เยบ็ เองตาม พระวินยั ครบถว้ นครบชุดมี ๓ ผืน เป็นสจี ีวรวัดพระปา่ พระทา่ น ตดั เยบ็ กนั ผา้ ไตร เขามว้ นรอบไมไ้ ผ่ มกี ระดาษสพี นั ขา้ งนอกเหมอื น ขวานอติ าลี ตงั้ บนตนี กา อาตมาไมเ่ คยไดเ้ หน็ กฐนิ ทไ่ี หนใหญโ่ ตเทา่ ขนาดน้ี ส่วนองค์หลวงปู่ชอบน้ัน ท่านเป็นที่เคารพรักอย่างสูงของ มวลเหล่าเทวดาทีพ่ ากนั มาอนุโมทนาบญุ ครง้ั นี้ จากน้ันไปอุตรดิตถ์ áÅÇŒ ÁҪNj ·ҋ ¹¾Í‹ ÅըѴ§Ò¹

ËÅǧ»ºÙ† ÞØ Ä·¸¹ìÔ Ñè§Ë¹ŒÒö·‹Ò¹¾Í‹ ÅÕ ã¹§Ò¹©Åͧ¡Ö觾Ãо·Ø ¸¡ÒÅ ³ Ç´Ñ ÍâÈ¡ÒÃÒÁ ทา่ นพอ่ ลี จัดงานฉลองก่ึงพุทธกาล พ.ศ. ๒๕๐๐ ท่านพอ่ ลี ธัมมธโร วดั อโศการาม ไดร้ ิเร่ิมจดั ให้ ÁÕ¢éÖ¹©Åͧ¡èÖ§¾ÃÐพุทธกาล ได้นิมนต์พระป่าและพระสงฆ์ผู้ใหญÁ่ Ò มากกว่า ๑,๐๐๐ องค์ บวชพระบวชเณรหลายพันรูป คนมาร่วม ทา� บญุ นบั หม่นื ๆ คน หลวงปู่ท่านเล่าว่า เม่ือท่านข้ึนไป¨íÒ¾ÃÃÉÒ´ŒÇº¹à¢ÒºŒÒ¹ ÂÒ§¼Òá´‹¹àªÕ§ãËÁ‹ คอื ช่วงท่หี ลวงปู่ชอบท่านไปแลว้ พ.ศ. ๒๔๙๔ ท่านพ่อลีท่านได้ไปอยู่จ�าพรรษาด้วย ท่านพระอาจารย์ลีเล่าว่า ท่านได้เข้าท�าสมาธิภาวนาในถ้�าถึง ๓ คร้ัง เพ่ือการเตรียมงาน เพราะงานฉลอง ๒,๕๐๐ ปี ก่งึ พระพทุ ธกาลนเี้ ป็นงานสา� คญั งาน ใหญ่มาก ต้องได้รับการช่วยเหลือร่วมมือจากทุกฝ่าย ต้องเข้าถ้�า ภาวนาอกี ๒ ครง้ั ถา้ ปรากฏวา่ เทวดาชว่ ยจงึ จะจดั การทา� บญุ ฉลองได้ 150

151 ¡‹Í¹Çѹ§Ò¹·ÕèÇÑ´ÍâÈ¡ÒÃÒÁ ËÅǧ»Ù†·‹Ò¹¡çàËç¹ËÅǧ»Ù†ÅÕ (·‹Ò¹¾‹ÍÅÕ) à¢Õ¹ÃÒ¡Ò÷Õè·Ò§ÇÑ´Âѧ¢Ò´ÍÂÙ‹ ·‹Ò¹à¢Õ¹ãÊ‹¡Ãдҹ ª¹Ç¹เป็นรายการต่างๆ แล้วท่านก็เอาแขวนไว้ที่ข้างฝา กระดาน ชนวนนกั เรยี นนน่ั แหละ ไมเ่ หน็ ทา่ นออกปากกบั ใคร กอ่ นงานหนอ่ ย à´ÕÂÇöºÃ÷ء¢ŒÒǢͧ ÍÒËÒÃáËŒ§à¢ŒÒÁÒàµçÁÇÑ´ öÁÒ໚¹¢ºÇ¹ ไมร่ มู้ ากนั แตไ่ หนบา้ ง ศาลากม็ คี นมารอ้ ยดอกไมส้ ดทงั้ นน้ั ทา� ตาขา่ ย ใส่ม่านกรอง มีพวงกลาง วิมานอะไรต่างๆ มีการมาสร้างโรงครัว ตั้งโรงทาน ท�าที่พักสงฆ์ ท�าห้องน้�า ทั้งมีผู้มาจัดเครื่องไทยทาน ของถวายพระ รวมท้ังมีผู้มาร่วมถวายปัจจัยมากมายมหาศาลเป็น ·Õ¹è ‹Ò͹âØ Á·¹Ò ต่อไปข้างหน้าคงยากท่ีจะพบเจออย่างนÍี้ Õ¡áÅŒÇ ÍÒµÁÒ¡ç¡ÅÑÇ àÃÍ×è §½¹¨Ðµ¡áÅÇŒ ¨ÐÅÒí ºÒ¡¨´Ñ §Ò¹ ·Ò‹ ¹¾Í‹ Å·Õ Ò‹ ¹¡Çç Ò‹ “ถา้ ฝนตกคง ต้องทะเลาะกับเทวดาแล้ว” ซึ่งเป็นที่น่าอัศจรรย์ ในระหว่างงาน และก่อนงานไม่มีฝนตกลงมาเลย อากาศสบาย แต่พอเลิกงาน ½¹¿‡Òµ¡à·Å§ÁÒÁÒ¡ÁÒ ท่านพอ่ ลนี ้ี ครงั้ หนงึ่ ที่วัดบ้านยางผาแด่น ทา่ นเมตตาพดู ให้ หลวงปู่ฟงั วา่ “เรานีไ่ ปเดนิ เที่ยวในเมอื งนรกไดส้ บาย” ËÅѧ¨Ò¡ªÇ‹ §ҹ©Åͧ㹻‚ ¾.È. òõðð ·èÕÇ´Ñ ÍâÈ¡ÒÃÒÁáÅŒÇ ปัจจัยถวายพระมีจ�านวนมากเป็นที่น่าอัศจรรย์ ท่านพ่อลีได้ ถวายปัจจัยพระองค์ละ ๑๕๐ บาท สมัยนั้นลองคิดดูแท็กซี่ จากกรุงเทพฯ ไปวัดอโศการาม ๓๐-๔๐ บาท คนก็ร้องว่าแพง เพราะถนนตอนน้ันแบบเก่า เลก็ ๆ ดูไกลมาก

ยุคก่อนหลวงปู่เกิด ถ้าเดินทางจากวังหลวงมาวังสระปทุม ต้องค้างพกั ๒ คืน (สมัยรชั กาลท่ี ๔ และที่ ๕) แตว่ ่าคนสมัยกอ่ น ชวี ติ จติ ใจดี ความเจรญิ ทางวตั ถยุ งั มนี อ้ ย แตศ่ ลี ธรรมสงู จติ นยิ มมาก คือมนั จะกลับกันคือ “ถา้ วตั ถุนยิ มมาก ศลี ธรรมมันก็นอ้ ย ถา้ จิตนยิ มมาก วัตถุกน็ อ้ ย” ¨ÐãËÁŒ ¾Õ ÃÍŒ Á·éѧ ò ½†Ò ໚¹àÃÍ×è §ÂÒ¡ Áչ͌ ÂÁÒ¡ µÍŒ §à»¹š ยุคสมัยของผู้มีบุญมากจริงๆ อาจจะได้ทั้ง ๒ แบบ คือสมบัติ ¨¡Ñ þÃôªÔ ÒŒ §á¡ÇŒ ÁÒŒ á¡ÇŒ ¨¡Ñ Ãá¡ÇŒ ¢¹Ø ¾ลแกว้ ขนุ คลงั แกว้ นางแกว้ อะไรน่ี แตเ่ ด๋ยี วนี้ผู้มบี ญุ มีจ�านวนนอ้ ยลง ทีนีพ้ อทา่ นลีทา่ นถวายปัจจยั พระองคล์ ะ ๑๕๐ บาท อาตมาก็ เขา้ แถวไปรบั ดว้ ย ·‹Ò¹Ç‹Ò “บุญฤทธ์ิ ออกไปก่อน” áŌǷ‹Ò¹ãËŒáÁ‹ ªÕ¹íÒÁÒ¶ÇÒÂãËŒ òðð ºÒ· áŌǷ‹Ò¹ÊÑè§ãËŒไปจ�าพรรษาที่ภูกระดึง จงั หวัดเลย ซึง่ ก็ได้คณุ นายละเมียด สัชชกุ ร (สชั ฌุกร) เป็นผจู้ ดั ¾Ò ไปฝากไว้กับข้าราชการที่ภกู ระดึง คนื แรก¾Ñ¡ºÒŒ ¹¾Ñ¡ áÅÇŒ àÃèÔÁÍÍ¡ à´¹Ô ·Ò§¢é¹Ö à¢Ò 152

153 ๑๐๐ วันบนภกู ระดงึ สมัยน้ัน ปีพ.ศ. ๒๕๐๐ บนภูกระดึงไม่มีผู้คนเลย มีเพียง ขา้ ราชการกรมปา่ ไมแ้ ละบา้ นพกั ของทางราชการทม่ี เี ครอื่ งปน่ั ไฟอยู่ ๑ เคร่ือง เมื่อถึงบนเขา หลวงปู่ไปที่ใต้หน้าผา มีชะง่อนหินใหญ่ โยมท่ีดูแลช่วยท�ากุฏิใบตาลนอนบนท่อนไม้ปูกับดิน ข้างฝากุฏิท�า ดว้ ยใบไมใ้ หญๆ่ กฏุ อิ ยใู่ ตเ้ พงิ ชะงอ่ นหนิ ใกลๆ้ นา้� ตก นา้� ตกใสสะอาด เสยี งนา้� กระทบโขดหนิ ดงั ครนื ๆ รอบบรเิ วณสดชน่ื สงบมาก ไมม่ บี า้ น ผู้บ้านคน ตอ้ งไปบณิ ฑบาตที่บ้านโยมข้าราชการนนั่ มอี ยู่ ๑ บ้าน ทกุ วนั ตอ้ งขา้ มหว้ ยไปบณิ ฑบาตบา้ นโยมคนนี้ ทกุ อาทติ ยโ์ ยมจะตอ้ ง ลงเขาไปหาซอ้ื ขา้ วสารอาหารแหง้ ไมม่ เี นอ้ื สตั วอ์ ะไรมกี แ็ ตเ่ ตา่ มหี าง ·ÍÕè º‹Ù ¹à¢Ò º¹À¡Ù Ãд§Ö ÁáÕ Í§‹ ¹éíÒËÅÒÂáͧ‹ ÁËÕ ÇŒ ¹íéÒËÅÒÂÊÒÂ Ç¹Ñ Ë¹§Öè ฝนตกมากตลอดคืน µÒÁáÍ‹§µÒÁˌǹíéÒËÅÒ¡¡ÅÒÂ໚¹¹íéÒ»†Ò นา้� สแี ดงดว้ ยดนิ ไหลเชย่ี ว พอเชา้ ไดเ้ วลาบณิ ฑบาต ·Ò‹ ¹¡àç ´¹Ô ½Ò† ½¹ ไปถึงล�าธารที่เคยข้าม น�้าก็สูงมากและเช่ียวกราก ก็เอาจีวรใส่ถุง ¾ÅÒʵԡÁѴṋ¹ ÇÒ‹ ¹Òíé ᢹà´ÂÕ Ç ¶Í× ¶Ø§Í¡Õ ÁÍ× ¹éíÒàªÂèÕ ÇÁÒ¡ ¨Ð พดั เขา้ ปะทะซอกหิน พอดีพดั ขน้ึ ไปบนพงหญ้า เลยสอดตวั ไว้ โชคดี พงหญ้าไม่มีหนาม ไปถึงเขาก็เอาจีวรไปผ่ึงให้ อยู่ได้ ๑๐๐ วันº¹ ภูกระดึง มวี ันหนกั หนาตอ้ งวา่ ยนา้� ไปบิณฑบาตอยู่ ๑ วนั (หลวงปู่ àÅ‹ÒáŌǷ‹Ò¹¡Ëç ÑÇàÃÒÐ) “วนั น้ัน ไดช้ ่วยมดแดงไว้ตัวหนึ่ง มนั ลอยน�า้ มา อาตมากว็ ่า พอถงึ ตาแกกช็ ว่ ยเราบ้างนะ” ·Ò‹ ¹àÁµµÒàÅ‹Òà¾ÔÁè เติมขณะพักฟื้นเมื่อกลบั มาทีก่ ฏุ ิ

บังเอิญเดิมจากน้ันแล้วจะไปวัดปากช่อง ก็พอดีเกิดมี พระหนมุ่ มานมิ นตว์ า่ ขอนมิ นตไ์ ปทว่ี ดั เพราะทวี่ ดั ไมม่ พี ระ กเ็ ลยไป ตาคลี คืนหน่ึงเขามีเทศน์ใหญ่ มีการเทศน์มหาชาติ เทศน์พระ- เวสสนั ดรแบบทางภาคกลางกอ่ นเทศนต์ อนเชา้ พอตี ๕ เสยี งตกี ลอง เสียงอะไรกัน แบบประเพณีภาคกลาง พอชาวบ้านนิมนต์เทศน์ มพี ระ ๓ องค์ เอาใบลานมาอา่ นแบง่ กนั อา่ น ไม่มที �านอง มหาชาติ อะไรกว็ า่ ไปตามเรื่อง ไม่ใชน่ ักเทศน์มหาชาติอาชพี ท่านเลา่ เพม่ิ วา่ “อาตมากไ็ ดเ้ ทศน์มหาชาตกิ บั เขาด้วยเหมอื นกนั ” กลบั ข้ึนไปบา้ นยางผาแด่นใหม่ คร้ังที่ ๒ พ.ศ. ๒๕๐๒ กลับขึ้นไปบ้านยางผาแด่นใหม่ คร้ังที่ ๒ นี้ อธิษฐานอยปู่ า่ ๕ ปี โดย ๕ ปีหลงั น้ีมีตา� ราไปแยะ ลงมาภาคกลาง ขนต�าราขนึ้ ไปมากมาย พวกหนงั สอื เลม่ หนาๆ หนกั ๆ อยา่ งเอนไซ- โคลปเี ดยี (Encyclopedia) ต้องให้เขาต่อตู้ไม้ ตู้ไม้มีบานปิดด้วย ¡Íç Ò‹ ¹Ë¹Ñ§Ê×ÍÁÒ¡ª‹Ç§¹Õé áÅÇŒ ¡çÀÒǹҴÅÙ Á ÍÒ¹Ò»Ò¹ÊµÔ ÃŒÊ٠ѡᵋÌ٠¡çàÃÔÁè ÀÒǹҴյ͹¹éÕ 154

155 ¾Ù´¶Ö§·èÕ¼Òà´‹§ ¶ŒÒ¨Ðà´Ô¹·Ò§ ¾ÅàÍ¡ËÅǧ¡ÁÑ »¹Ò·áʹÂÒ¡Ã จากผาแด่นไปผาเด่งนี่ครึ่งวัน ผาเด่ง อยู่สูงกว่าผาแด่น ที่ผาเด่งไม่มีร้อน ตลอดปี อยสู่ ดุ ทางเทอื กเขาพอดี มตี น้ ไม้ ãËÞ¢‹ ¹éÖ Í¡‹Ù ÅÒ§ÇËÔ ÒÃàÅ ÇËÔ ÒÃà¡Ò‹ ãËÞ‹ มาก ท่ีวัดผาเด่งน้ีหลวงปู่ก็ภาวนาได้ดี เป็นพิเศษเหมือนกัน คือเดมิ อธษิ ฐานอยู่ ปา่ ครง้ั แรก ๓ ปี แลว้ เพม่ิ เปน็ ๔ ปี จาก ๔ ปกี ล็ งมา แลว้ กลบั ขนึ้ ไปผาแดน่ ขนึ้ เขา ÀÒǹÒÍÂÙ»‹ †ÒÍÕ¡ õ »‚ ÃÇÁ໹š ù »‚ ระหวา่ งนนั้ หลวงปชู่ อบทา่ นเมตตาขน้ึ ไปเยยี่ ม วนั หนง่ึ ทา่ น เดนิ ลอดต้นรกั ใหญ่ในปา่ เกิดแพอ้ ะไรไม่ทราบ เปน็ เมด็ ๆ ตุ่มเตม็ องค์ คือท่านลงไปแล้ว ๔ ปี แลว้ กลับข้ึนมา “คาถาอยปู่ า่ ของอาตมา คอื ๖ โมงเยน็ แลว้ เขา้ กฏุ ปิ ดิ ประตู ไมย่ อมเปดิ ” นค่ี าถาใครเรียก ก็ไมเ่ ปดิ ทีนท้ี ่ีวัดผาแด่นอยู่ๆ มีคนถอื ปนื ยาว มนั มากันหลายคน เขามาสวดมนต์ทศี่ าลา เราก็รอใหส้ วา่ ง ¡‹Í¹¨Ö§ÍÍ¡¨Ò¡Ø¯Ô ¢Í§ËÒÂáÂШҡÈÒÅÒ ÁѹÁÒàÍÒ¡ÃзÑè§ÊÁØ´ ´Ô¹ÊÍ ¡ç·èÕ¹éÕà¡Ô´ÁÕàÊÕ§»„¹´Ñ§ÁÒ¡‹Í¹ ¾Ç¡ÂÒ§Áѹ·ÐàÅèÔ¡·ÐÅÑè¡ÁÒ มันมาลากตัวหลวงปู่พาหนีออกไปทั้งกลดทั้งบาตร ทิ้งไว้เก็บไม่ทัน น่ีคือพวกผู้ร้ายคนเมืองอีกอย่างหน่ึง ก่อนนั้นกองทัพฝิ่นมันเดินทาง พวกจนี ฮอ่ มมี า้ ลอ่ ปนื ยาว มนั มาอาศยั นอนวดั ถา้ เจอใครµÒÁ·Ò§ Áѹ¨ÑºÁÑ´ Áѹ¨ÐࢌÒã¨Ç‹Ò໚¹ÊÒÂÅѺ ໚¹µíÒÃǨ ᵋÇÑ´¹Õé໚¹ÇÑ´ »ÃШíÒºŒÒ¹¡ÐàËÃèÕ§ ÁѹÁÕáÁ‹·Ñ¾¹Ð áÁ‹·Ñ¾ÁÒ¶Ö§ ÅÙ¡¹ŒÍ§àÍÒàÊè×Í ปใู ห้ มนั นอนสบู ฝน่ิ ไมพ่ ดู ไมจ่ า มนั มาหงุ ขา้ ว àÍÒ¿¹„ Ç´Ñ ãªŒ ¶ÒŒ ËÇÑ Ë¹ÒŒ

วา่ อะไรลูกนอ้ งวา่ ตามกนั ดีไม่ดีมันยงิ ทง้ิ ผู้รา้ ยกไ็ ม่มี แถวน้นั ผ้รู ้าย ไม่มี มนั กลัวพวกจีนฮอ่ หลวงกัมปนาทแสนยากรไปแสดงโดดรม่ วนั ดีคืนดีก็ประกาศ วิทยุ วันนเี้ ราจะปราบปรามกองฝ่ิน ก็มเี ฮลคิ อปเตอรไ์ ป พวกทัพฝิ่นน้ีมันซ้ือหมด มันท�าท่ีขายอาหาร ขายเคร่ืองด่ืม ¾Í¡Í§·ËÒè‹Ùâ¨Á¾ÔàÈÉ ·§Ôé ÃÐàº´Ô µÒÂà¡×ͺàÃÂÕ º ทนี ท้ี างนม้ี นั ผา่ นวดั วนั ไหนเดอื นหงายๆ ผมี นั เดนิ กนั หมาหอน ใหญ่ ผเี รร่ อ่ นมันก็เดนิ อยู่อยา่ งนนั้ คือจิตวิทยาคนตายน่ี ทแี รกจะ นึกว่าไม่ตาย เหมือนนั่งอยู่น่ีเกิดระเบิดลง คุยกันอยู่ ก็ยังคุยต่อ ¡Íç ÂÒ‹ §ã¹àÁÍ× §¹Í¡ ã¹àÃÍ× â¨ÃÊÅ´Ñ ºÒ§·¡Õ Âç §Ñ ÁâÕ ¨ÃÊÅ´Ñ Á¹Ñ 处 ´ÇÅ´Òº ÍÂÙ‹àÅ น่ีก็เหมือนกัน ทีน้ีพอไม่มีกองทัพฮ่อ พวกไทยก็ไปเป็นโจร ¾Ç¡¡ÐàËÃÂÕè §¡¶ç ¡Ù Ã¡Ø ÃÒ¹ àÃҵ͌ §¶¡Ù ¾Ç¡ÂÒ§¾Ò˹¨Õ Ò¡Ç´Ñ ¡Ð·¹Ñ Ë¹Ñ ยามพลบค่�า ทน่ี อนก็ไมม่ ี ยงุ้ ขา้ วกะเหรยี่ งมีเสาสงู เอาขา้ วไว้ข้างบน เอาขา้ วไวบ้ นมบี นั ไดพาด รอบๆ ขา้ วมชี านกไ็ ปนอนÍ¢‹Ù ÒŒ §º¹ ç‹Ø àªÒŒ วันนัน้ ไปบนเขาใกล้ๆ มีเพิง มที ่รี าบหน่อย ธุดงคแ์ ทๆ้ มีทน่ี ิดเดยี ว มลี านหน่อย ก็มันเอาศพไปฝัง เปน็ ทางผา่ นเอาขึน้ เขาไปฝงั เหมอื น เทวดาชว่ ย ถ้าไม่มเี ร่อื งไม่ไดภ้ าวนาดี เพราะมหี นังสอื แยะ เอนไซ โคลปเี ดยี พจนานกุ รมใหญข่ องเวบสเตอร์ (webster) ฉบบั สมบรู ณ์ อาตมาขนหนังสือข้ึนไปแยะต้องต่อตู้ไม้สักใส่ อ่านหนังสือขี้เกียจ ลุกมันหนักเลยไม่คอ่ ยภาวนา เอาแต่อา่ นหนงั สอื แลว้ คุณประทวน อรรถ-โกวิทย์ ถวายที่นอนยางเป่าลม เคยรับราชการอยู่ด้วยกัน 156

157 ก็ปูท่ีนอนยางใต้ต้นไม้ ภาวนา อานาปานสติ เห็นสักแตเ่ หน็ รสู้ กั แตร่ ู้ กไ็ ดป้ ญั ญาเพมิ่ เตมิ อยู่ ครบ ๕ ปหี ลงั น่ี ถ้าไมไ่ ด้เกิดเรื่อง ก็คงไม่ได้เรื่องอะไร พอตั้งใจ·íÒ เตม็ ทปี่ ระมาณ ๑ อาทติ ยก์ ไ็ ดเ้ รอื่ ง ¢Ò¡ÅѺ¨Ð¡ÅѺ·Ò§à¡‹Ò¡ç¡ÅÑÇÁѹ ไปดัก เลยลงมนั ทางลดั ลดั ปา่ ลง มยี างถอื ของให้ ๑ คนกบั กะเหรยี่ ง ÁҪNj ¶Í× ºÒµÃãËŒ คือเอาจีวรปิดหน้า ห่ม หนาๆ เอาแขนปิดหน้ากันพง ˹ÒÁ (·Ò‹ ¹·íÒ·Ò‹ ãË´Œ )Ù áŌǡçÇèÔ§ ลง ทง้ิ องค์ลงมาเลย ลงลวิ่ ๆ ฝ่า »†ÒÁÒËÅÒªèÑÇâÁ§¡Ç‹Òŧ¾é×¹ÃÒº ถึงพื้นราบเจอกระต๊อบคนเมือง เขาท�าแคบหมู ได้ฉันเพลที่นี่ “แหมเหมือนเห็นโฮเต็ล (Hotel) จริงๆ เลย” ·¼Õè Òá´¹‹ ¹Õé º³Ô ±ºÒµ ñ ¡Á. ¡çÁÕºÒŒ ¹¡ÐàËÃÕè§ ÷-ø ËÅ§Ñ áµ‹ มันเงียบ เงียบจนหูดังกิ๊งๆ ไม่มี

เสียงอะไร จนไม่อยากได้ยนิ เสยี งคน ทพ่ี ื้นก็มีเสียงสตั ว์เลื้อยคลาน กะเหรี่ยงมันต่อโต๊ะไม้ไผ่ หาเก้าอ้ีผ้าใบน่ังอ่านหนังสือ ท่ีผาแด่นมี น�้าจากซอกเขาไหลรินๆ น�้าใสเย็น ได้ใช้ฉัน ใช้อาบ พอสบาย ÍÒµÁÒ¹§èÑ ÍÒ‹ ¹Ë¹§Ñ ÊÍ× ºÒ§·ÁÕ §Õ ãÙ ËÞæ‹ Á¹Ñ àÅÍ×é ¼ҋ ¹ã¡ÅæŒ ÁáÕ Á§»Í† § µÇÑ âµæ รวมความวา่ ครงั้ แรกอธษิ ฐานอยู่ป่าองค์เดียว ๓ ปี แล้วมา à¾ÁèÔ à»¹š ô »‚ áÅŒÇ¡ÅºÑ ¢¹Öé ÁÒÍ¡Õ õ »‚ ÃÇÁ໹š ù »‚ ËÅѧ¨Ò¡¹é¹Ñ ¡çàÃË Í‹ นไปวดั ถ�า้ พระสบาย จนไดไ้ ปพบหลวงปชู่ อบอีกทีน่ นั่ อยู่บ้านยางผาแด่นคร้ังที่ ๒ คือ ๕ ปีน้ี ก็มีประโยชน์ ตอนภาวนาใตต้ น้ ไม้ ¡àç ¾ÃÒСͧ·¾Ñ ΋ÍÁѹ¼‹Ò¹ ¡ÐàËÃèÕ§ÁÒ¾ÒË¹Õ ข้าวของอะไรเอาไปไม่ทัน รุ่งเช้าต้องให้ไปแอบเอากลดกับบาตรมา แลว้ กอ็ ย่โู คนไม้ ธดุ งค์จริงๆ อะไรๆ ก็ไมไ้ ผม่ ัดตอก พน้ื กเ็ ป็นฟาก ไมไ้ ผ่สับๆ หยาบๆ ท่ีสุด ๓ ปเี ปลยี่ นที รกั ษางา่ ยกวา่ กฏุ ดิ ๆี อกี 158

159 ไปหาหลวงปู่ชอบ ที่วดั โคกมน จังหวัดเลย พอครบ ๕ ปีก็ลงมากรุงเทพฯ ËÅǧ»ËÙ† ÅØ ¨Ñ¹·ÊÒâà แล้วก็ไปอยู่กับหลวงปู่ชอº µÍ¹¹éѹ Ç´Ñ ¶Òíé ¼Òº§Ôé ¨§Ñ ËÇ´Ñ àÅ ¨ÍÁ¾ÅÊÄÉ´ìÔàÊÕªÕÇÔµ àÃÒÍÂÙ‹ã¹»†Ò จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ทีน้ีคุณนายละเมียดมาพาไปอีกใน ปี พ.ศ. ๒๕๐๖-๒๕๐๗ ไปเมืองเลย ท่ีท�าการไปรษณีย์ หลังคาสังกะสี ʹÔÁà¢ÃÍР໚¹àÁ×ͧàÅç¡æ ËÅǧ»Ù† ชอบให้คนมาตามไปวดั โคกมน ตอน นนั้ ไมม่ ถี นน ไปอยกู่ บั หลวงปวู่ ดั โคกมน ท่านก็ประชุมสงฆ์ว่าเราจะไปธุดงค์ àÅÂãËŒàÃÒÍÂÙ‹ÇѴ໚¹ÊÁÀÒèíÒ໚¹ หลวงปู่ไปสร้างวัดบ้านบง สานตม ÀÙàÃ×Í ¡çʹԷ¡ÑºËÅǧ»Ù†ËÅØÂÍÂÙ‹·èÕÇÑ´ ใกลๆ้ วดั โคกมน ท่ีวัดโคกมนมีพระ ÍÂË٠ÒÇ òõ û٠·ÇÕè ´Ñ »Ò† ºÒŒ ¹º§ ÀàÙ ÃÍ× àÊÍ× ªÁØ Á¹Ñ ดมุ าก ไมก่ ลวั ผกู้ ลวั คน มา เอาควายไปกิน ๕ ตัว ÁµÕ ÇÑ ·Ò¡ ·Ò¡ µÑÇâµµÇÑ àÅç¡áÂÐ ÍÒµÁÒ¡Íç ‹ٵ‹ÍËÅѧ ËÅǧ»†ªÙ ͺÍÕ¡ ò ¾ÃÃÉÒ

วัดป่าสัมมานสุ รณ์ หรือ วัดป่าโคกมน จงั หวดั เลย พอไปถงึ วัด เป็นป่าใหญ่ครึม้ พบลกู ศษิ ย์ท่านอาจารยม์ หาบวั อยู่น่นั ๒ องค์ ไมม่ กี ฏมิ ีแตศ่ าลานอ้ ยๆ ศาลาไมไ้ ผ่ เราก็เลยพักอยศู่ าลา ศาลาท�าดว้ ยไมไ้ ผม่ ฝี า ๑ ด้าน เปิดโลง่ ไมม่ ฝี า ๓ ดา้ น ท่ตี ้ังพระ- พทุ ธรปู กธ็ รรมดาเหลอื เกนิ สว่ นองคพ์ ระพทุ ธรปู นน้ั แกะสลกั ดว้ ยไม้ พอดเู ป็นรูปเป็นพระพทุ ธรปู องค์พระสูงประมาณ ๑ คบื มีต้ังอยู่ องคเ์ ดยี ว พอกราบพระเสร็จ ¹Ñ觡¹Œ ¶Ö§¾×鹶١¾é¹× ÈÒÅÒ «‹Ò àËÁ×͹ ไฟฟา้ ชอ็ ต ไฟฟ้าแลน่ ซ่า รัศมไี ฟฟา้ แลน่ เข้าทง้ั ตวั สบายไปทงั้ ตัว “เอ้ ที่นภี่ าวนาด”ี มันเป็นเอง กเ็ ลยตอ่ รอง คือทา� สญั ญากับ à·Ç´ÒÇÒ‹ “ถ้านั่งได้ดีอยา่ งนท้ี ุกวันๆ เราจะอยู่ท่ีน่ี ๒ พรรษา จากวนั นจ้ี ะไมก่ ลบั ออกไปจน ๒ พรรษา” àÍŒ Áѹ໚¹àÃè×ͧ¢Í§à·Ç´ÒáÅŒÇ ละม้ัง หลวงปู่ชอบท่านเมตตาใหค้ นมาดวู ่าท�าไมท่านบุญฤทธวิ์ า่ จะ 160

161 หลวงพอ่ จนั ทร์เรยี น คุณวโร วัดถา้� สหาย (วดั ถา�้ สหายธรรมจนั ทร์นิมติ ) จงั หวดั อุดรธานี อยไู่ มน่ าน ทา� ไมไมก่ ลบั วัด ที่นี่หนกู ็ชุม กลางคืนมันมากดั ย่าม ตอ้ ง ขนทนี่ อนหนีกนั กลางดกึ นน่ั ทวี่ ัดนอี้ ยู่องค์เดยี ว ๒ พรรษา µÍ¹àªŒÒ ¡çÁÕâÂÁµŒÁ¢ŒÒÇà˹ÕÂÇ àËÂÒйíéÒ»ÅÒ¶ÇÒ·ءÇѹ คือผใู้ หญ่บา้ นแดงแกเป็นคนเมอื ง ภรยิ าแกมาชว่ ยท�าอาหารถวายก็ ´¡Õ Ç‹Ò·¼Õè Òá´‹¹ พอ ๒ พรรษา ทา่ นอาจารย์จนั ทรเ์ รียน คณุ วโร ข้ึนไปเย่ียม ÍÒµÁÒ¡çÀÒǹҷÑé§Çѹ ÃÙŒÊѡᵋÃÙŒ àËç¹ÊѡᵋàËç¹ ÊѡᵋÍ‹ҧ¹Ñé¹ ทอ่ งอยแู่ คน่ นั้ ทา่ นอาจารยจ์ นั ทรเ์ รยี นตอนน้นั ก็ไปอยู่กบั หลวงปชู่ อบ ตั้งแต่วันที่อธิษฐาน ฉันแล้วน่ังภาวนา ©Ñ¹áŌǡç¹Ñè§ÀÒÇ¹Ò ไม่มีการเอน ไม่มีการจ�าวัดà´ç´¢Ò´ µÍ¹¡ÅÒ§Çѹ ¾Í©Ñ¹·ÕèÈÒÅÒ áÅÇŒ ÀÒÇ¹Ò ¾Íà¹ç ࢌҡدÀÔ ÒǹÒáÅÇŒ ¹Í¹·Ø¡Çѹ ò »‚

ÇÑ´ËŒÇÂÅÒ´ ¨Ñ§ËÇÑ´àÅ “เรากร็ กั ษาคา� พดู เทวดากร็ กั ษาคา� พดู ” ૹç ÊÞÑ ÞÒ¡¹Ñ à·Ç´Ò ให้น่งั ได้ดี ๒ ปี เรากน็ ง่ั ภาวนา ๒ ปี ภาวนาสติปฏั ฐานดีมาก ใชไ้ ดจ้ นทกุ วันนี้ หลวงปู่เคยไปพักวัดห้วยลาด เมอื่ คราวไปหาหลวงปูช่ อบ คือ ลงมาจากบ้านบงก็ไปหลงปา่ ผ่านทุ่ง ผ่าปา่ ไม่รู้จะไปทางไหน คือ มากับโยม แล้วไม่ได้เดินมาตามถนน ใช้เดินผ่านทุ่งนา มากันกับ โยมหลายคน พอดเี ทวดาชว่ ย คนเขามาตามควายจวนจะมดื แลว้ ละ ก็เลยไดถ้ ามเขาว่า วดั หลวงปชู่ อบอยู่ที่ไหน เขาบอกว่าอย่เู ลยป่าไป นิดเดยี ว วัดน้ีสร้างใหม่ๆ ลุงเชยี งหมนุ สรา้ งวดั ท่ีบ้านม่วงไข่ จ.เลย (ในประวตั ิ ลงุ เชยี งหมนุ เคยเปน็ ญาตเิ กา่ ในอดตี ชาตกิ บั หลวงปชู่ อบ) หลวงปู่อยู่ทีน่ ี่ราว ๑ เดือน อย่คู นเดียวมาเรือ่ ยๆ หลวงปู่ชอบแวะ มาแป๊บเดยี ว แล้วกไ็ ป พ่อถนิ ปลดั เกตุ อยปู่ ระจ�าที่วดั โคกมน พ่อถินนี่ออ่ นกวา่ หนุ่ม กว่าหลวงปชู่ อบ เดีย๋ วน้กี ็ยังอยู่ที่โคกมน 162

163 ¾Ãо·Ø ¸ªÔ¹ÃÒª Ç´Ñ ¾ÃÐÈÃÃÕ µÑ ¹ÁËÒ¸ÒµØÇÃÁËÒÇÔËÒà ¨§Ñ ËÇÑ´¾ÔɳØâÅ¡ ฝนั เห็นฝรง่ั คืนหนึ่ง ท่ีกุฏิหลวงปู่ชอบ ที่วัดอโศการาม สมุทรปราการ กฝ็ นั เหน็ ฝรง่ั แยะ ฝนั เห็นฝรง่ั แยะทไี ร จะต้องไปเมอื งนอก ¾.È. òõóð ÍÂÇ‹Ù Ñ´ÍâÈ¡ÒÃÒÁ ¾Í·íÒÇµÑ ÃàÂç¹àÊÃ稡çà¢ÒŒ ˌͧ ภาวนา เกิดเห็นเป็นว่าเราถือไข่ไปฟองหน่ึงเดินไปหาพวกฝรั่งแล้ว มนั ก็แตกเปน็ ลูกเจยี๊ บฝร่ังมะกนั จับ คอื ความหมายวา่ พระพทุ ธเจา้ ทรงออกจากไขก่ อ่ นคนอนื่ เปน็ ลกู เจย๊ี บ หมายถงึ ¾Ãо·Ø ¸ÈÒÊ¹Ò เนยี่ ฝนั เห็นฝรง่ั กเ็ จอฝร่ัง กเ็ ลยต้องไป Adelaide (อาเดเลด) ตอนไปเยอรมนั กบั สวเี ดนนนั้ เปน็ อา� นาจของพระพทุ ธ- ชินราช