67เรียงความG

นางสาวมธุริน ศิริพฒั น์ เลขท่ี67 นกั ศึกษาพยาบาลศาสตรบณั ฑิตปี ท่ี 1 ใบงาน เร่ืองเล่านางฟ้ าตวั น้อย ช่ือเร่ือง ทุกสิ่งทุกอย่างฉันเลอื กเอง เหตุการณ์ท่ีดิฉนั กาลงั จะเรม่ิ เลา่ ต่อไปนเี้ ปน็ เหตุการณ์ที่เกดิ ข้ึนในชว่ งเวลาทฉี่ นั กาลงั ศกึ ษาอยู่ ช้นั มธั ยมศกึ ษาปีที่ 6 เทอม 2 ที่โรงเรยี นแหง่ หนึง่ ในจังหวัดระยอง ซ่ึงเปน็ เหตุการณ์ทดี่ ิฉันรูส้ ึก ว่าเป็นจุดเปล่ียนชีวติ ดฉิ ันในหลายๆเรอ่ื งเชน่ ความคิดของดิฉันและความเป็นอยู่ของดฉิ ันซ่งึ และ เหตกุ ารณ์นเี้ ปน็ จดุ เริ่มตน้ ในการก้าวเข้ามาเรยี นพยาบาลของดฉิ ันดว้ ย เมอื่ ตอนทีด่ ฉิ นั กาลงั ศึกษาอยู่ช้นั มธั ยมศึกษาปที ่ี 6 ดิฉันไดเ้ รมิ่ มกี ารค้นหาตัวเองว่าจะศกึ ษาต่อ สายอาชีพไหน ซึ่งตอนนน้ั มที างเลอื กมากมายแตใ่ นความโชคดีของดฉิ นั ที่มเี พ่อื นร่วมช้ันเรยี นที่เป็น หนว่ ยกู้ภยั อาสาจุดหนงึ่ ในจังหวัดระยอง ช่ือหน่วยว่า”หน่วยกู้ภยั สวา่ งพร” ในช่วงการศกึ ษา มัธยมศกึ ษาปีที่6 เราตอ้ งเรยี นวิชาจติ อาสาอยแู่ ลว้ ในตอนน้ันดิฉนั จงึ ”เลอื ก”ทจ่ี ะตดั สินใจไปทาจิต อาสาหน่วยกภู้ ัยกับเพ่ือนเพื่อท่จี ะได้คะแนนจิตอาสาด้วยตอนแรกดิฉันกลัวมากท่ีจะทาเพราะมีเพ่ือน ดิฉันจงึ ลอง”เลือก”ที่จะเปดิ ใจทามนั ฉันได้ทาหลายเคสเร่ิมจากงานง่ายๆไปงานยากๆ ในที่ตรงนนั้ พ่ีๆ หนว่ ยกู้ภัยน่ารกั มากทุกคนพรอ้ มท่จี ะมอบความรู้ให้เราทาให้ดฉิ ันรสู้ ึกดีและสนกุ หลังจากเรมิ่ ฝึกพื้น ฐานความรู้แล้วกเ็ รมิ่ ปฏิบัตงิ านในท่เี กิดเหตจุ รงิ ๆ ในตอนนั้นร้สู ึกสับสนเพราะ ในสถานท่ีเกดิ เหตุจริงๆ ไม่ไดเ้ หมือนกับที่เราคดิ ไวเ้ ลยมีท้ังความวนุ่ วาย ความเศร้าของญาติทเี่ กดิ เหตุ ดิฉนั ร้ตู ัวเองในตอนน้ัน เลยว่าทกุ ชีวิตมคี วามหมาย เรามาชว่ ยพวกเขาเพราะเราอยากมาช่วยจริงๆโดยไม่หวังสงิ่ ตอบแทน ดฉิ นั รบั รถู้ งึ ความคาดหวังในตัวของดิฉนั ของญาติ มีหนึ่งประโยคทุกๆคร้งั ท่ีดฉิ ันจะได้ยนิ บ่อยทีส่ ดุ หรือ พดู ได้เลยว่าได้ยินทุกครัง้ ทีล่ งจดุ เกิดเหตวุ า่ “หนูชว่ ยลูกป้าดว้ ย/พี่คะช่วยพอ่ แมห่ นดู ้วยค่ะ” ทกุ ครั้งที่ดฉิ ันได้ยนิ แบบนี้มนั ทาให้ดฉิ ันรูส้ ึกวา่ เราต้องชว่ ย เราตอ้ งทาใหเ้ ขารอดให้ได้ ในตอนนั้นในใจ มีแต่คาว่าช่วยเหลือตลอด ในการตอบแทนไมม่ เี ลยค่ะท่ีเราจะตอบแทนเปน็ อย่างอืน่ นอกจาก คา ขอบคุณหรอื รอยยิม้ ที่ส่งมาให้เรา มนั ทาใหด้ ฉิ นั คิดไดว้ า่ การให้การมีบริการดว้ ยหวั ใจจริงๆมนั เป็น อยา่ งน้ีนี่เอง และในทุกทเ่ี กิดเหตทุ ุกๆคนก็จะเห็นถงึ ความมีนา้ ใจของคนไทยที่ทุกคนต่างมีความคิด เดียวกนั คือ การช่วยเหลอื ทุกคนตา่ งไม่ไดร้ ูจ้ ักกนั แต่ทุกคนกไ็ ม่ช้าทจี่ ะลงมาช่วยเหลือซึ่งกนั และกัน ทกุ ๆครง้ั ทเ่ี ราสามารถทาใหผ้ ปู้ ระสบเหตุรอดได้นน้ั ถือว่าคมุ้ แลว้ ค่ะ ถามวา่ ในชว่ งน้ันดิฉนั เหนือ่ ย ไหม? ตอบไดเ้ ลยค่ะว่าเหนือ่ ยมากค่ะ จนส่งงานครบชวั่ โมงจติ อาสาหมดแล้วก็ยังเลือกที่จะทาอาสา หน่อยกู้ภัยตอ่ แต่เพราะภาระหน้าท่หี ลกั ๆของเราคือการเรียนหนังสือทาให้เราไม่สามารถเอาเวลาไป จดจอ่ ตรงนัน้ เหมือนเม่ือก่อนไมไ่ ด้แล้ว เราต้องอ่านหนังสือเพอื่ เตรียมการสอบทุกสนามสอบเพ่ือจะจบ ม.6 แต่กม็ ีบางวนั หยดุ และวนั อาทติ ย์ในบางอาทติ ย์ท่ีดฉิ ันจะขอพ่อกับแมไ่ ป ชว่ งแรกๆพ่อไปส่งและไป

รบั แต่มาหลงั ๆเร่มิ ไม่ไหวแล้วเพราะเราเรียนก็หนักแลว้ ทาให้มชี ว่ งทท่ี อ้ มากเลยค่ะ และก็มีชว่ งทีม่ า นัง่ คดิ กบั ตัวเองว่าจรงิ ๆเราควรเลือกอะไร เลอื กที่จะทาอนั ไหนก่อนกนั แน่จนพ่อเอ่ยปากถามดฉิ ันค่ะ “ในเวลานี้คดิ ว่าตวั เองทาอะไรอยู่?” ประโยคนี้เลยค่ะทาให้เราย้อนกลับมามองตัวเราวา่ จริงๆเราควรโฟกสั กบั อะไรเพราะถา้ เราทา2 อยา่ ง ควบคู่กันไม่ไหว แน่นอนค่ะ…ดฉิ นั เลือกทจี่ ะเรียนหนังสือ จนถึงชว่ งเทอม 2 แล้วซึง่ เปน็ ช่วงที่เรา จะตอ้ งเลือกเส้นทางเดินของเราแล้ว ในตอนน้นั ดิฉันลงไป2ท่ีคะ่ คือ วิศวะเคมีรอบยน่ื Portfolio กบั พยาบาลรอบรับตรงพนื้ ที่ค่ะ ซงึ่ ท้งั สองทางน้ีแตกตา่ งกันมากเลยคะ่ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบ1เดอื น คะ่ มเี หตุการณ์หน่ึงเป็นอุบัติเหตุรถจกั รยานยนตช์ นท้ายรถกระบะบรเิ วณแถวบา้ นคะ่ ตอนน้ันเปน็ เวลา ประมาณ4โมงเยน็ แลว้ เปน็ เวลาท่ีเลกิ งานทาใหร้ ถติดมากเลยค่ะและดฉิ ันออกไปทาธรุ ะกับแม่ข้างนอก และผา่ นมาเจอเหตุการณ์พอดี ทีแ่ รกในความท่ีเห็นคนเจ็บนอนอยู่กลางถนนแว้บแรกก็คิดถงึ ตอนที่ เราไปทาหนว่ ยอาสากูภ้ ัยเลยคะ่ แต่ในใจก็ลงั เลนะคะว่าเราจะลงไปดีไหแต่จากสถานการณ์ตอนนั้นไม่ มใี ครกลา้ เข้าไปชว่ ยคนเจ็บเลยจนแมข่ องดิฉนั หันมาถามดิฉันค่ะว่า “จะลงไปดมู ัย้ ?” ฉนั กเ็ ลยตอบไปว่า “ลงกไ็ ด้เผอื่ ช่วยอะไรได้บ้าง” แน่นอนค่ะดิฉันมคี วามรู้ในการช่วยเหลอื เบื้องต้นซ่งึ ความรู้น้ไี ม่เคยหายไปเลยค่ะ จนเหตุการณน์ กี้ ผ็ า่ น ไปค่ะในความท่ีคนเจบ็ เปน็ คนแถวๆบา้ น และร้จู ักกับแม่ด้วยทาใหเ้ ขามาหาทบ่ี า้ นคะ่ มาขอบคุณท่ีวนั น้ันเรากล้าตดั สินใจลงไปช่วยลูกสาวเขาทงั้ ๆที่คนอนื่ ๆเอาแตถ่ า่ ยรูป ทาใหด้ ิฉนั รู้ดิฉนั ชอบในงานดา้ นนี้ เพราะไม่ใชแ่ ค่ตวั เรารู้เรายงั สามารถไปช่วยเหลือคนอนื่ ๆได้อีกหลายๆคนและมันเปน็ สงิ่ ที่ติดตัวเราไป จนตายได้เลยดว้ ย หลงั จากวันนั้นดิฉันจงึ เลอื กทจี่ ะทง้ิ วศิ วะเคมีมาเลอื กเอาพยาบาลแทนค่ะ เพราะรู้สกึ ว่าเรา เหมาะกับทางน้ีบวกกบั ทีเ่ ราชอบด้วยค่ะ ในอาชีพอน่ื ๆอาจจะไม่เหน่ือยเท่าอาชีพพยาบาลแตด่ ิฉันก็ เลอื กท่จี ะเรียนพยาบาลทง้ั ๆท่ีร้วู ่ามนั ยากค่ะ และดิฉนั มคี ติประจาใจอยู่วา่ “ไม่มีอะไรเกนิ ความสามารถเราหรอก ถ้าเรามีความพยายามพอ” หลงั จากนน้ั ดิฉันก็ได้ข้นึ ชื่อว่าเป็นนกั ศึกษาพยาบาลค่ะ จากวันนั้นจนถงึ วนั น้ดี ฉิ นั ไมร่ สู้ ึกผิดหวังเลยคะ่ ท่ีเราเลอื กทางนี้ การเลอื กคร้ังนี้ทาใหด้ ิฉันไดเ้ รยี นรู้อะไรหลายๆอยา่ ง ไดเ้ จอเพอื่ นดๆี อาจารย์ดีๆ และรนุ่ พดี่ ีๆค่ะ ในทุกเหตุการณใ์ นข่วงชีวติ ดฉิ นั เปน็ คนเลือกเองค่ะไมว่ ่าจะเลือกทจ่ี ะลองเป็นอาสาหน่วยกภู้ ัย เลอื กท่ีจะกล้าทิ้งทางเลือกอีกทาง และกลา้ ทีจ่ ะเลือกทาตามใจตวั เองในการเรยี นพยาบาล ยง่ิ เรียนย่งิ ยากค่ะ มชี ว่ งทีท่ ้อในการเรียนก็มเี คยคิดทีจ่ ะไม่เอาแลว้ กบั สายอาชีพนี้ดว้ ยค่ะ แต่ทาไงได้ เราเลอื กแลว้ ทุกครงั้ ที่ทอ้ คดิ อยตู่ ลอดเลยคะ่ ว่าเราเรียนเพื่อไปใช้กับชวี ติ คนอน่ื เพราะฉะนน้ั เราหา้ ม

ทาพลาดเด็ดขาด การคิดแบบนี้ทาให้ดฉิ ันสคู้ ่ะ และมองถงึ วันขา้ งหนา้ ว่าคนไขห้ ลายร้อยคนกาลังรอ เราอยู่ และกม็ ีอกี 2คนทร่ี อเราอยเู่ หมือนกันคือพ่อกับแม่ค่ะ พอ่ กับแมบ่ อกเราเสมอคะ่ วา่ \"จาไวเ้ สมอเราเลือกเสน้ ทางของเราเองยอมรับในการตัดสินใจของตัวเองด้วย\" ทาใหด้ ิฉันคิดสู้ อดทนมาตลอดค่ะ และการเปน็ พยาบาลนี้หลกั ๆคอื งานบรกิ ารคะ่ เปน็ การบริการที่ เราตอ้ งใช้หวั ใจไปบรกิ ารด้วย ทาให้เรารเู้ ลยค่ะว่าสง่ิ ที่เราเคยชว่ ยคนจากการเกิดอุบัติเหตุแลว้ ทาให้ เรามีความสขุ นั่นกเ็ ป็นการบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์เช่นกนั และพี่ๆในสายรหัสเคยเล่าให้ฟงั ค่ะวา่ “เวลาอยบู่ นวอร์ดเราจะเปรยี บเสมือนนางฟา้ ตัวน้อยๆทีค่ อยบินไปหาคนไข้ พีๆ่ ไม่เคยคิดวา่ นนั่ เป็นคนไข้เลยพวกเขาเปรียบเสมือนญาตเิ ราท่ีเราต้องดูแล คนไข้จะรกั นักศึกษาพยาบาลมากเพราะ พวกเราใกลช้ ดิ กับพวกทา่ นทาใหท้ า่ นเอน็ ดแู ละรักเราเหมือนลกู เหมือนหลานเลย ถา้ น้องๆขึ้นไปบน วอรด์ แลว้ นอ้ งๆจะรเู้ องวา่ การบริการดว้ ยหวั ใจมันเป็นยงั ไง และน้องๆจะรู้เองวา่ สงิ่ ท่เี ราไดร้ ับจากตรง นน้ั มันยิ่งใหญ่ขนาดทีเ่ ราไมม่ ีทางหาไดจ้ ากที่ไหนเลยนอกจากการที่เราเป็นพยาบาล” \"การใหเ้ ปน็ อะไรทีย่ ่ิงใหญโ่ ดยเฉพาะการให้ด้วยใจความเปน็ มนุษย์\"