นิทานอีสป2

กาลครั้งหนึง่ นานมาแล้ว กลางป่าทม่ี ีสตั ว์น้อยใหญ่อาศัยอยกู่ ันอย่างสงบสุข มีหนพู เนจรตัวหนึ่งกาลงั เดินหาอาหารด้วยความโหยหวิ มันเดนิ ไปเรื่อย ๆ จนเจอลาธาร ขนาดใหญ่ \"โอย๊ !! ทั้งเหนือ่ ยทงั้ หิว ทาไมแถวนี้ ไมม่ ีอะไรใหข้ า้ กินบ้างเลย เหน็ ที จะต้องข้ามไปป่าฝง่ั น้นู เสียแลว้ ว่าแต่เราจะขา้ มลาธารนี้ไปได้ อย่างไร ในเมือ่ ขา้ วา่ ยนา้ ไม่เป็น\" เจ้าหนนู ัง่ พกั และกล่าวตัดพ้อ กบั ตัวเอง

ในขณะทีห่ นูกาลังคดิ แผนเพื่อจะข้ามไปหาอาหารที่ป่า ฝงั่ ตรงขา้ มอยู่นนั้ สายตาของมันเหลือบไปเห็นกบตวั หน่ึง กาลังว่ายน้าเล่นอยู่ข้าง ๆ ลาธาร มันจงึ วางแผนคิด กลอบุ ายหลอกเจ้ากบให้พาไปส่งทีป่ ่าฝงั่ ตรงข้าม \"สวัสดี เจ้าอยใู่ นลาธารแหง่ นี้มานานแล้วหรือ ?\" เจ้าหนูกล่าวทกั ทายกบด้วยความเป็นมติ ร \"ใช่ ขา้ อยใู่ นลาธารแห่งนีม้ าต้ังแตเ่ กิดเลยละ่ แลว้ ทา่ นมาจากที่ไหนทาไมข้าไม่คุ้นหน้าท่านเลย\" กบ ถามด้วยความสงสัย \"ออ๋ ขา้ เปน็ นกั เดินทาง ตอนนีก้ าลงั จะข้ามฝ่ังไปหาสมบตั ิอนั ล้าค่าทป่ี า่ ฝ่ังตรงข้าม\" เจ้าหนเู ริ่มใช้กล อุบายเพื่อหลอกให้กบไปส่งอีกฝง่ั ของลาธาร

\"จริงเหรอทา่ น ท่ปี า่ ฝง่ั ตรงขา้ มมีสมบัติจรงิ ๆ เหรอ\" เจ้ากบถามด้วยความต่นื เต้น \"จรงิ สิ ขา้ ออกเดินทางตามลา่ หาสมบัติมาแลว้ นบั ไม่ถ้วน ขา้ จะโกหกท่านทาไม\" เจ้าหนูกล่าว \"ถา้ อย่างนน้ั ขา้ ขอเดินทางไปกับท่านได้ไหม ? ขา้ อยากเห็นเพชรพลอยเป็นบญุ ตาสักคร้งั ในชีวติ \" กบขอร้อง หนูจอมเจ้าเล่ห์ \"ได้สิ แตม่ ีขอ้ แม้ เจา้ ต้องพาขา้ วา่ ยน้าข้ามลาธาร นีไ้ ปใหไ้ ด้ ข้าถึงจะนาทางเจ้าไปยังขุมสมบตั ิ\" เจ้าหนูกล่าว ต่อรอง

\"ขา้ ก็ตัวพอ ๆ กบั ทา่ น แลว้ ขา้ จะพาท่านว่ายน้า ขา้ มฝ่งั ไปไดอ้ ย่างไร ลาพังตัวขา้ เองก็ยังจะเอาตวั ไมร่ อด\" เจ้ากบกล่าวตดั พ้อ \"ง้ันเจ้ากเ็ อาเชือกมาผูกเท้าเจ้าให้ติดกับเทา้ ข้าสิ เจา้ จะไดไ้ ม่เหนอ่ื ย\" เจ้าหนูออกความคิดเห็น \"โอเคลองดู แตถ่ า้ ทา่ นเป็นอะไรขึน้ มาขา้ ไมร่ ับผิดชอบนะ\" เจ้ากบพดู ดัก หลงั จากทีต่ กลงกันเสรจ็ เรยี บร้อย ท้ังคู่ก็ใช้เชือกผกู ติดทีเ่ ท้าของตวั เอง แล้วเจ้ากบจงึ เริ่มวา่ ยน้าไปเรือ่ ย ๆ จนมาถึงบริเวณกลางลาธาร มันรู้สึกเหนื่อยล้า ว่ายน้าต่อไปไม่ไหว จงึ ขอหยดุ พักสกั ครู่หนึ่ง \"แฮ่ก ๆ ข้าขอหยดุ พกั หายใจสกั ครู่นะทา่ น ขา้ จะไมไ่ หวแลว้ เหน่อื ยเหลือเกิน\" เจ้ากบกล่าวด้วย น้าเสียงที่เหนื่อยล้า

แต่ทว่าไม่มีเสยี งตอบรบั จากเจ้าหนู มนั จึงหนั หลังกลบั ไปดกู ็พบว่าเจา้ หนจู มน้าตายเสยี แลว้ เจา้ กบจึงรบี วา่ ยนา้ ต่อเพ่อื ให้ถึงฝั่งโดยเรว็ ทีส่ ุด เพราะหากปลอ่ ยไว้แบบนีไ้ ม่นานร่างของหนจู ะยิง่ ถ่วง ให้มนั จมลงไปด้วย แตแ่ ล้วรา่ งของหนูกลับค่อย ๆ ลอยข้ึน ในขณะเดยี วกันมีเหยีย่ วตวั ใหญก่ าลัง หาอาหาร มนั เห็นร่างของหนลู อยขนึ้ มาเหนอื น้า จึงบนิ โฉบร่างของหนลู อยขนึ้ ไปบนทอ้ งฟ้าเพ่ือ เปน็ อาหารเย็น ในขณะเดียวกนั รา่ งของเจา้ กบกพ็ ลอยตดิ รา่ งแหไปดว้ ย เพราะทงั้ คู่ใช้เชือกผูก ตดิ กนั ไว้ ทาให้มันถกู เหยี่ยวจบั กินเป็นอาหารไปด้วย

นทิ านเรื่องนี้สอนให้รวู้ ่า : การทีเ่ จ้าหนใู ชก้ ลอบุ ายหลอกกบใหพ้ าว่ายน้าไปยงั ป่าฝ่ังตรงข้ามดว้ ยการใช้ เชือกผกู เท้าติดกัน จากนั้นเจ้าหนกู จ็ มน้าตาย เพราะความดื้อรน้ั และความเจ้าเล่ห์ของ ตัวเอง เรื่องนี้เหมือนดัง่ สภุ าษิตทีว่ า่ “ให้ทุกข์แก่ทา่ น ทุกข์น้ันถึงตวั ” สร้างความ เดือดรอ้ นให้กบั ผู้อื่น ผลสุดทา้ ยกย็ ้อนมาทาให้ตวั เองเดือดรอ้ นไปดว้ ยนน่ั เอง ขอบคุณข้อมูลจาก : americanliterature.com