วรรณกรรมเยาวชน เรื่อง “การเดินทางของเด็กชายไร้ชื่อ”

คำนำผู้เขียน วรรณกรรมเยาวชน เรื่อง “การเดินทางของเด็กชายไร้ชื่อ” มีตัว ละครหลักเป็นเด็ก เล่าถึงเด็กชายตัวน้อยที่ได้เริ่มต้นเดินทางเพื่อตามหาใคร สักคนที่สามารถตั้งชื่อให้เขาได้ ซึ่งเป็นเป้าหมายแรกแต่ไม่ใช่เป้าหมายเดียว ของเขา ร่างกายที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาเดินทางไกลได้ แต่ความ ผิดหวัง และสิ่งที่ได้รับรู้ระหว่างการเดินทางทำให้ใจดวงน้อยเร่ิมหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและแบ่งปันความสุขให้ ผคู้ น จากมุมมองของผู้เขียนมองว่าไม่ว่าอายุเท่าไหร่แม้จะถูกเรียกว่า เด็ก หรือผู้ใหญ่ ทุกคนต่างมีความคาดหวังและความต้องการเป็นของตัวเอง ทั้งนั้น แต่สังคมมักจะสอนให้เด็กเรียนรู้ความคาดหวังของผู้ใหญ่เสมอ แล้ว ความคาดหวังของเด็กจะสามารถเป็นไปได้อย่างที่หวังบ้างหรือเปล่านะ สิ่ง ท่ีเด็กไดพ้ บเจอ ไดเ้ รียนรเู้ ปน็ เหตุนำมาสูก่ ารตัดสนิ ใจวา่ เขาจะเตบิ โตไปเป็น เช่นไรด้วยตัวของเขาเอง ผู้ใหญ่ที่กล่าวว่าตนเองมีประสบการณ์และเรียนรู้ สิ่งต่างๆมาก่อนแล้วนั้นควรจะเป็นคนที่ให้การสนับสนุนและรับฟังต่อคนท่ี คุณบอกว่าเขาเป็นเด็ก มิใช่แสดงพฤติกรรมที่ย้อนแย้งจนทำให้เด็กต้อง แปลกใจ ขอขอบคุณทุกที่ให้ความสนใจต่อหนังสือเล่มนี้ ทางผู้เขียนหวังว่า วรรณกรรมเยาวชนเล่มนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่านและสังคมไม่มากก็น้อย หากมขี อ้ ผิดพลาดประการใดกข็ ออภัยไว้ ณ ที่น้ีดว้ ย มรนิ ทรธ์ รา



บทที่ 1 เดก็ น้อย เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนกองใบไม้แห้งเมื่อเขา ขยับตัวมีเสียงดัง ก๊อบแก๊บ เด็กน้อยลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวังเพื่อให้เกิด เสียเบาที่สุด เขาเริ่มสำรวจตัวเอง ก่อนหันไปมองรอบ ๆ ไม่เห็นใคร เมื่อ มองไปข้างหน้า สายตาเห็นเส้นขอบฟ้าแบ่งครึ่งระหว่างท้องฟ้าและทุ่งหญ้า สีเขียว ไม่มีภูเขา แม่น้ำ หรือก้อนเมฆ ท้องฟ้าเปิดโล่ง และต้นหญ้าที่ลู่ไป ตามสายลม ด้านหลังเขามีเพียงต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่ให้ร่มเงา ลมอ่อน ๆ พดั มาชวนใหเ้ ศร้าใจแปลก ๆ เขาร้สู กึ ถงึ ความว่างเปล่า การเดินทางของเด็กชายไรช้ ื่อ 1

เด็กชายตัวเล็กวัย 8 ขวบ ได้แต่นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นเขาไม่รู้ว่าเขา เป็นใครและมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร แต่การนั่งอยู่บนกองใบไม้แห้งเหล่านี้ ช่างสบายเหลือเกิน เด็กน้อยไม่อยากจะลุกไปไหนเลย เขาเอนตัวลงนอน บนกองใบไม้อีกครั้ง เขาแหงนมองดูท้องฟ้า แม้จะดูสดใสแต่ท้องฟ้าที่ไม่มี กอ้ นเมฆนั้นทำใหร้ ูส้ ึกว่างเปล่า “กวา้ งใหญ่แต่ว่างเปลา่ เสียจริง” เดก็ น้อยบ่น ขณะนั้นนกนางแอ่นหลายสิบตัวโผบินผ่านเหนือต้นไม้ ดึงความ สนใจให้เด็กตวั นอ้ ยทก่ี ำลงั เบ่อื หนา่ ยตอ้ งมองตาม “ไปไหนกนั น่ะ” เด็กน้อยลุกขึ้นตะโกนถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเหล่าฝูงนกยังคง มุ่นหน้าบินต่อราวกับมองไม่เห็นเขา เด็กชายตัวน้อยได้แต่คาดเดาเหตุผล ของฝงู นก “หรือท่ีนน่ี ่าเบอื่ เกนิ ไปเลยต้องเปล่ียนทอี่ ย”ู่ เดก็ น้อยเรมิ่ คิด “บางทีฉันกน็ ่าจะต้องไปจากทนี่ ี่บ้าง” เมื่อคิดได้ดังนั้นสองเท้าน้อย ๆ จึงได้ขยับออกจากกองใบไม้ที่แสน สบายแล้วก้าวตามฝูงนกที่บินนำไปโดยไม่รู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่ข้างหน้า สาย ลมพัดผ่าน กิ่งและใบของต้นไม้ปลิวไสวคล้ายว่ามันกำลังโบกมือลาเด็กน้อย ทกี่ ำลงั ออกเดนิ ทางไปจากมนั 2 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ

นกนางแอ่นยังคงบินไม่หยุดพัก พวกมันเป็นสัตว์มีความรู้สึกไวต่อ อากาศหนาวเย็นมาก เมื่ออากาศเปลี่ยนจะบินอพยพเพื่อหาบ้านใหม่ที่อุ่น กว่าเดิม เด็กน้อยไม่รู้ถึงเรื่องนี้มาก่อน เขาแค่ต้องการที่พึ่งต้องการใครสัก คนช่วยนำทาง โชคดีที่เหล่านกนางแอนผ่านมานำทางให้เด็กชายตัวน้อย ไปสู่เส้นทางที่อบอุ่น การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ อื่ 3

4 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

บทท่ี 2 ผลส้ม เด็กน้อยเดินออกมาไกลแต่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้เขายืนอยู่ บนเนินหญ้า เด็กชายสามารถมองเห็นป่าที่กว้างใหญ่ได้แทบทั้งหมดจากจุด น้ี แต่เขาไม่เห็นฝูงนกนางแอนที่นำทางเขาแล้ว พวกมันบินไวเกินกว่าขาสั้น ๆ จะตามทนั เดก็ ชายตวั จ้อยจงึ ตัดสนิ ใจทเ่ี ดนิ ลงจากเนนิ มงุ่ หนา้ สู่ปา่ ใหญ่ ป่าที่เด็กน้อยเห็นกว้างใหญ่และเขียวขจี ในป่ามีต้นไม้แต่ละต้นสูง ต่ำต่างกันไป บ้างต้นมีดอก บางต้นมีผล และบางต้นมีแค่ใบสีเขียวสด เท่านั้น พุ่มไม้และดอกไม้อยู่เป็นหย่อม ๆ เหล่าแมลงตัวน้อยและผีเสื้อบิน ดอมดมดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน นั้นทำให้เด็กชายหัวใจพองโต เขาคิดถูกท่ี ไดต้ ัดสินใจออกเดินทางเพือ่ มาพบกับสงิ่ เหลา่ น้ี ระหว่างที่เด็กน้อยกำลังเพลิดเพลินไปกับการเดินชมดอกไม้ ก็มีคน ปรากฏตัวขึ้นและนั้นทำให้เด็กน้อยตกใจเด็กน้อยไม่รู้ถึงการมาของเขา แม้แต่น้อย “สวสั ดเี ด็กน้อย” ชายร่างโตไดเ้ อ่ยทักทาย “..สวัสด”ี เดก็ ชายตอบ เขาเป็นชายร่างโตที่สะพายตะกร้าไม้สานใบใหญ่ไว้ที่หลัง ในมือ ข้างหน่งึ ของเขาถือผลสม้ ลกู สวยไว้ กอ่ นจะย่ืนมนั ให้เดก็ นอ้ ย การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ื่อ 5

“รบั ไปส”ิ เขาพดู ดว้ ยนำ้ เสียงออ่ นโยน ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ก็รับมาไว้ในมือ ชายร่างโตหยิบส้มอีกผลมา จากตะกร้าที่หลังก่อนนั่งลงใกล้ ๆ กับเด็กน้อย แล้วแกะผลส้มกิน เขาเชื้อ เชิญให้เด็กน้อยทำตาม เด็กชายตัวเล็กเห็นดังนั้นก็นั่งลงและเริ่มแกะส้มกิน ตามบ้าง “มันเรยี กว่าส้ม” “สม้ เหรอ” “ใช”่ “ส้มอร่อย” เด็กชายพูดขณะเคี้ยวส้มชิ้นเล็กในปาก โดยที่เขาไม่รู้ ความหมายของคำวา่ อร่อยดว้ ยซำ้ 6 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ชอื่

“แลว้ ฉนั เรยี กเธอวา่ อะไรได้ละ” เขาถามเด็กน้อย “เรียกผม…ทำไมเหรอ” เด็กนอ้ ยไมเ่ ขา้ ใจ “ฉนั สามารถเรียกสิ่งน้ีวา่ ส้ม” เขาพูดพร้อมชไ้ี ปที่ส้ม “แล้วฉันจะเรียกเธอได้ว่าอะไร ..เธอมีชื่อไหม?” ชายร่างโตหัน กลับมาถามอีกคร้ัง “ชื่อเหรอ ..ชื่อคืออะไร” เด็กน้อยไม่รู้ความหมายของสิ่งที่เขาถาม จึงไดแ้ ต่ถามคืน “ชื่อ คือคำเฉพาะที่เธอจะบอกว่าเธอคือใครและเธอสามารถเลือก ที่จะบอกหรือไม่บอกชื่อกับคนอื่นได้ เธอสามารถถามชื่อของคนที่เธอ ตอ้ งการจะจดจำไดด้ ว้ ย” เขาอธิบายอยา่ งใจเย็น “ฟังดูวิเศษจัง ..ผมอยากมีชื่อบ้างต้องทำอย่างไร” จู่ ๆ เด็กน้อยก็ ต้องการท่จี ะมีช่อื เปน็ ของตวั เอง “เธอก็ให้ใครสกั คนตัง้ ให้ส”ิ “ง้ันคณุ ตงั้ ให้ผมได้ไหม” เด็กน้อยหยุดกินแล้วหันหน้าไปขอให้ชายร่างใหญ่ตั้งชื่อให้ เด็ก นอ้ ยรสู้ ึกกวา่ การมชี อื่ เปน็ อะไรท่พี เิ ศษมากเขาอยากมชี ือ่ เรียกบา้ ง “ฉันไมร่ ้วู ่าเธอเหมาะกับชือ่ อะไร ฉนั ต้ังใหไ้ มไ่ ดห้ รอก” การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ือ่ 7

“..ง้นั เหรอ” เด็กนอ้ ยทำหนา้ เศรา้ กอ่ นหนั กลับไปกนิ สม้ ต่อ “ทำไมเธอไมล่ องตามหาคนทรี่ ้วู ่าเธอเหมาะกับชือ่ อะไรละ” “ตามหาอย่างไรละ” “…” เด็กน้อยไม่ได้คำตอบจากชายผู้ให้ผลส้ม เมื่อหันมาดูเขาได้หายไป แล้ว ทิ้งใหเ้ ด็กน้อยท่ียงั กินส้มไมห่ มดลกู ไวก้ ลางปา่ เพียงลำพัง “คนตัวโตเน่ยี รวดเร็วเสยี จริง” เด็กชายพูดกับตนเอง เพราะเขาไม่รู้ตัวเลยว่าชายร่างโตลุกไปตอน ไหน และถ้าหากเด็กน้อยต้องการชื่อเขาต้องออกตามหาคนที่รู้ว่าเขาเหมาะ กบั ช่อื อะไร เดก็ ชายตวั นอ้ ยจึงเดนิ ทางอกี ครง้ั เพื่อหาคนตั้งชือ่ ให้ 8 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่ือ

บทท่ี 3 ชายขเ้ี กียจที่เอาแต่นอน เด็กน้อยเดินตามทางเข้ามาในป่าจนพบลำธารอากาศรอบ ๆ ริมลำ ธารเย็นสบาย เด็กน้อยเอามือสัมผัสกับสายน้ำรับรู้ได้ถึงความเย็นสดชื่น จึง วักนำ้ ขน้ึ มาลูบหนา้ ใหเ้ ย็นสบาย เด็กน้อยสังเกตเห็นชายคนหนึ่งอยู่ไม่ไกลเขานั่งโดยใช้หลังพิงกับ ต้นไม้แถวน้ัน “เขาจะตั้งช่อื ให้ฉนั ได้ไหมนะ” เด็กชายคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจตรงเข้าไปหาชายคน ดังกล่าว เมื่อเข้ามาใกล้พบว่าเขาหลับอยู่ เด็กน้อยไม่อยากรบกวนจึงนั่งเล่น เงียบ ๆ รอ จนกว่าชายคนนี้จะตื่น น่าแปลกที่เด็กชายตัวน้อยที่ตอนนี้ถึงจะ จำอะไรไม่ได้ แล้ไม่ร้วู า่ เขาเปน็ ใคร กลบั รวู้ ่าไมค่ วรรบกวนคนที่หลับอยู่ ใต้ต้นไม้ริมลำธารอากาศร่มรื่นชวนให้งีบจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขา จะหลับ ระหว่างรอชายแปลกหน้าตื่นเด็กน้อยมองไปรอบเพื่อสำรวจเผื่อจะ เจออะไรท่นี า่ สนใจเขา้ ลำธารตรงนี้น้ำไม่ลึกมากนักแม้แต่เด็กน้อยเองก็สามารถข้ามไปได้ สบายดว้ ยขาสัน้ ๆ ของเขา นอกจากน้ันมปี ลาตวั เลก็ อาศยั อยูเ่ ป็นกล่มุ ๆ การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ 9

เด็กชายโยนก้อนกรวดแถวนั้นเล่นรอ ก้อนกรวดเม็ดเล็กเมื่อตกน้ำเสียงดัง จ๋อม จากนั้นเกิดเป็นคลื่นวงกลมเคลื่อนตัวเหนือผิวน้ำ เด็กน้อยไม่รู้สึกเบ่ือ เลยจนกระทั่งชายแปลกหน้าตื่น เขากระแอมขึ้นมาครั้งหนึ่งและนั้นทำให้ เด็กน้อยรู้ว่าเขาตื่นแล้ว เด็กน้อยหันความสนใจมาที่ชายแปลกหน้าก่อนเร่ิม ทกั ทาย “สวสั ด”ี “…” ชายแปลกหนา้ ไมต่ อบ เขายังคงงัวเงียอยู่ “สวสั ด”ี เดก็ นอ้ ยย้ำอกี คร้งั “สวัสดเี จา้ เด็กน้อย มีอะไรร”ึ เขาหันมาตอบ “คุณตั้งชื่อให้ผมได้ไหม” เด็กน้อยมองตาชายแปลกหน้าด้วย ความหวัง “อมื … เออ่ …ขอคิดกอ่ นนะ” เขาทำทา่ ครุน่ คิด ชายแปลกหน้าเงียบไปนาน เด็กน้อยคิดว่าเขาคิดนานเกินไปจึง ถามซ้ำอกี คร้งั “คุณคดิ ออกหรือยงั ” “อืม..ไม่ ฉันไมช่ อบทำเร่ืองยุ่งยาก” เขาตอบเดก็ นอ้ ย “ยงุ่ ยากอย่างไร” เดก็ นอ้ ยไม่เข้าใจว่าทำไมการตั้งชือ่ ถงึ ยุ่งยาก 10 การเดินทางของเดก็ ชายไร้ชื่อ

“การตง้ั ชื่อน่ะหมายความว่า ฉนั ตอ้ งรูจ้ กั เธอ” “งนั้ คณุ มารู้จกั ผมส”ิ “ไม่ละ ฉนั ขีเ้ กียจ” “ขี้เกยี จคอื อะไร” “ง่ายมากมันคือการไม่ทำอะไร เวลาเธอไม่อยากทำอะไรเลยคือ เธอ ข้ีเกียจ” ชายแปลกหน้าตอบด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายก่อนเอนตัวพิงลงบน โคนต้นไม้ ดูเหมือนว่าเขาจะอยากนอนอีกครั้งแต่เด็กน้อยยังคงถามเขาไม่ หยุดทำให้ชายคนนี้ต้องตื่นเพื่อตอบคำถามเสียก่อน เด็กน้อยคิดว่าการขี้ เกียจคงเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากแน่เพราะเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย เด็กน้อย นึกถึงตอนที่ตัวเองนอนอยู่นิ่ง ๆ แล้วมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่าบนกองใบไม้ แห้ง ตอนนัน้ เขารูส้ ึกเบ่อื หนา่ ยเป็นท่สี ดุ “คุณไมเ่ บ่ือบ้างหรือ” “ไม่ฉันไม่เบื่อความขี้เกียจหรอก มีบางครั้งที่ฉันคิดอยากจะข้ามลำ ธารนี้ไปเพื่อดูว่าฝั่งนั้นมีอะไรบ้างแต่ฉันไม่ทำมันดูยาก และฉันขี้เกียจ เกินไป” การเดินทางของเด็กชายไรช้ ่ือ 11

“ผมว่าการข้ามลำธารนี้ไปไม่ใช่เรื่องอยากนะ” เด็กน้อยแสดง ความเห็นเพราะลำธารสายนี้น้ำตนื้ และกระแสน้ำไมแ่ รง “ไม่ ฉันไม่ไปไหนท้งั นนั้ ” ชายแปลกหน้าตอบด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายก่อนเอนตัวพิงลงบน โคนตน้ ไม้ “นัน้ คณุ จะทำอะไร” “นอน ฉนั จะนอน” “แต่คณุ พ่ึงจะตื่นเองนะ” “ฉันนอนไดต้ ลอดเวลาท่ีฉนั ตอ้ งการ” “เดี๋ยว…” เด็กน้อยยังมีเรื่องมากมายที่อยากถามแต่ชายขี้เกียจได้หลับไปเสีย แล้ว เด็กชายทำได้เพียงรอให้เขาตื่นขึ้นมาใหม่อย่างใจเย็น การปาก้อน กรวดลงน้ำกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อเมื่อเขาทำต่อกันนาน ๆ แต่เด็กชายก็ยัง คอยจนชายช้ีเซาตน่ื ขึ้นมาอกี ครั้ง เขาตนื่ มาพบกับเดก็ น้อยอกี ครง้ั “นีเ้ ธอยงั ไม่ไปอีกหรอื ” เขาถามเดก็ น้อย 12 การเดินทางของเด็กชายไร้ชอ่ื

“ยงั คณุ นอนนานจงั เลย.. คณุ เคยข้ีเกยี จทจ่ี ะนอนบ้างไหมนะ” “ไม่เคยเลยฉันไม่ข้ีเกียจทจี่ ะนอน” “แลว้ คณุ รูไ้ หมวา่ ผมจะไปหาคนท่ตี ง้ั ชอื่ ไดจ้ ากทไี่ หน” เด็กน้อยถามคำถามที่ถามไม่จบจากครั้งที่แล้ว เด็กชายตัวน้อย สงสัยว่าจะหาคนนั้นได้จากที่ไหน ชายผลส้มก็ไม่ยอมบอกเขาแล้วหายตัว ไป “ไม่รู้ฉนั ไม่เคยไปไหนเลย” “…” ชายขี้เกียจอยู่แต่ใต้ต้นไม้เพราะมันทำให้เขารู้สึกสบายและเขาไม่มี เป้าหมายหรือแผนที่วางไว้ เพียงแต่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น และนั้นทำให้ เขาไม่รู้จักใครเลยไม่รู้ว่าจะแนะนำเด็กน้อยอย่างไรดี และอีกเหตุผลคือ เขา ขี้เกียจคิด เด็กน้อยรู้สึกผิดหวัง การตามหาคนตั้งชื่อให้มันอยากเสียจริง ตอนนี้เขารู้ว่าคนที่จะตั้งชื่อให้ได้นั้น ต้องรู้ว่าตัวเด็กน้อยเหมาะกับชื่ออะไร และอยากรจู้ ักกันด้วย ชายขี้เกียจเขาให้ความขี้เกียจชนะทุกอย่างไปเสียแล้วแม้แต่ความ พยายามของเด็กน้อยก็ไม่อาจสู้กับความขี้เกียจของชายคนนี้ได้ เด็กน้อยจึง ตดั สนิ ใจบอกลา การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ือ่ 13

“ความข้ีเกียจนา่ กลัวจริง ๆ” เดก็ น้อยพมึ พำกบั ตนเอง การขี้เกียจมองดูแล้วเหมือนสบายแต่ความจริงมันทำลายชีวิตใน ส่วนอ่ืน ๆ ไป จะไม่มีโอกาสได้พบเห็นสิ่งใด และความฝันก็ถูกกลืนหายไป แบบนนั้ ดูเปน็ เรอ่ื งน่ากลวั สำหรับเดก็ นอ้ ยไปเลย 14 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ชอ่ื

บทท่ี 4 นกั วจิ ารณ์ เมื่อเด็กน้อยเดินทางต่อเขาพบชายร่างสูงที่ใส่หมวกทรงสูงกำลัง จ้องมองหนิ ก้อนใหญอ่ ย่างตั้งใจ เขาเอยี งหัวไปมาแลว้ ทำท่าครุน่ คิด “คุณตั้งชื่อให้ผมได้ไหม” เด็กน้อยโผงเข้าถามชายตัวสูง ทำให้เขา ต้องเปลีย่ นความสนใจหนั มามองเจ้าเด็กน้อยทอี่ ยู่ ๆ ก็โผล่มาถาม “อืม…ไม”่ ชายรา่ งสงู ตอบ “เพราะฉันไม่รู้จักเธอ และไม่อยากรู้จัก ฉันเป็นถึงนักวิจารณ์ ทรงคุณวฒุ เิ ชยี วนะ” เขาพูดแล้วยดื ตัวขึ้นด้วยความเย่อหยงิ่ “แลว้ นกั วิจารณ์ทำอะไรบ้างเหรอ” “ฉนั เดินทางเพอื่ ออกความเห็นให้กับส่ิงที่ฉนั พบ” เขาอธิบาย “แล้วทรงคณุ วุฒิคืออะไร” “หมายถึงฉันเหมาะสมกับการเป็นนักวิจารณ์ที่สง่างามอย่างไร ล่ะ” ชายตัวสูงตอบก่อนหันกลับไปพิจารณาก้อนหินก้อนโตอีกครั้ง เพื่อให้ เด็กนอ้ ยได้เห็นวา่ เขาน้ันสงา่ งามเพยี งใด การเดินทางของเด็กชายไรช้ ่อื 15

“คุณกำลังทำอะไรน่ะ”เด็กน้อยยังคงถามต่อเมื่อเห็นชายที่บอกว่า ตัวเองเปน็ นักวจิ ารณ์ กำลงั ตง้ั อกตง้ั ใจมองไปท่ีหนิ ก้อนยกั ษ์ นักวิจารณ์แสร้งเป็นไม่ได้ยินเพื่อให้เด็กน้อยรู้สึกว่าเขากำลังใช้ สมาธิ “มีอะไรติดอยู่ที่หินเหรอ” เด็กน้อยถามย้ำอีกครั้ง เด็กน้อยไม่ เข้าใจถึงท่าทางที่เขาแสดงให้เห็น ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อมองหาว่ามี ส่งิ ใดน่าสนใจบนหนิ ก้อนนี้ “ฉันกำลังใช้ความคิดเพื่อวิจารณ์หินก้อนนี้อยู่น่ะสิ” นักวิจารณ์ ตอบเมือ่ เหน็ ว่าเด็กชายตัวนอ้ ยใหค้ วามสนใจเขา แต่แท้จริงแล้วเด็กน้อยสนใจหินที่เขามอง เพราะเด็กน้อยรู้แล้วว่า ชายคนนี้ไม่สามารถตั้งชื่อให้เขาได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด ดังนั้น ตอนนเ้ี ดก็ ชายจงึ ให้ความสนใจท่กี อ้ นหินมากกวา่ “เป็นอยา่ งไรบา้ ง” เดก็ นอ้ ยถามต่อ “อืม..” นักวิจารณ์ยกมือขึ้นมาลูบที่เคราของตัวเองเบา ๆ ราวกับ ว่าเขาใช้ความคิดอย่างหนักกบั เรอ่ื งนีก้ ่อนตอบออกไป “แย”่ คำเดียวที่ถูกเปล่งออกมาจากปากนักวิจารณ์ ทำให้เด็กชายต้อง เอียงคอเล็กนอ้ ย 16 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื

“แยอ่ ย่างไรหรอื ?” “แย่ก็คือไม่ดี หินก้อนนี้เป็นหินไม่ดีเอาเสียเลยน่ะสิ” นักวิจารณ์ ตอบ “ทำไมละ หินก้อนนไี้ ม่ดีไดอ้ ยา่ งไร?” “เธอไมม่ ีทางเขา้ ใจหรอก เธอไมใ่ ชน่ กั วจิ ารณแ์ บบฉัน” “บางทฉี นั อาจเข้าใจกไ็ ดน้ ะ” เดก็ น้อยดึงดันที่จะรูเ้ หตุผล “กไ็ ด้ เพราะหินมนั แย่นะ่ สิ มนั ไม่เย่ียมเลยสกั นดิ ” “…” เดก็ น้อยเงียบแล้วเอยี งคอดว้ ยความสงสยั อีกคร้ัง นักวิจารณ์ใช้คำว่าแย่อีกแล้ว แถมคราวนี้ยังพูดคำว่าแย่ตั้งสองคร้ัง แหนะ เด็กชายไดแ้ ตค่ ิดในใจ “เห็นไหม เธอไม่เข้าใจหรอก” ชายร่างสูงยืดตัวขึ้นอย่างมั่นใจว่า สง่ิ ทีเ่ ขาพดู น้ันถกู ต้อง หรือเด็กชายจะไม่สามารถเข้าใจในเหตุผลนั้นจริง ๆ เด็กน้อยยัง สงสัยถึงเหตุผลที่นักวิจารณ์กล่าวว่าหินนี้แย่ ทั้งที่เมื่อเด็กน้อยมองดูแล้ว ก้อนหินก้อนนี้ไม่ได้ผิดปกติอะไร แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วกล่าว ลา แตถ่ ึงอย่างน้ันก่อนจากไป เดก็ น้อยเดินเขา้ ไปกระซบิ กับกอ้ นหินเบา ๆ การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อื่ 17

“ถึงฉันไม่ใช่นักวิจารณ์ แต่อยากบอกกับว่าเธอไม่ได้แย่อย่างที่เขา วา่ หรอกนะ” นักวิจารณ์ที่กล่าวว่าแย่คือแย่โดยไม่สามารถเสนอแนะอะไรเพิ่มได้ เขาสนใจและเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมาเท่านั้น เขาไม่สนใจจะรู้จักใครเพื่อ ตง้ั ช่อื ใหห้ รอก บางทเี ด็กนอ้ ยก็อาจจะได้ช่อื วา่ “แย”่ กเ็ ป็นได้ 18 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ช่อื

บทที่ 5 ขวางทาง กลางป่าใหญ่มีทุ่งหญ้าอยู่ พื้นที่ตรงนี้ไม่กว้างใหญ่เหมือนทุ่งโล่งที่ เด็กน้อยจากมาและที่นี่ดูไม่เหงานักคล้ายกับว่าป่าได้โอบก้อนทุ่งหญ้านี้ไว้ ฝูงแกะตัวอ้วนกำลังก้มกินยอดหญ้า นกน้อยใหญ่โผบินข้ามทุ่งหญ้าไป ท้องฟ้าสีสดใสที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีขาว และแสงแดดที่สาดส่องทำให้รู้สึก รอ้ นเลก็ น้อย เด็กน้อยพบว่ามีเส้นทางที่หญ้าไม่ขึ้นอยู่ด้วย แสดงให้เห็นว่ามีการ เดินทางผ่านทางนี้บ่อยจนหญ้าไม่สามารถขึ้นได้ เด็กน้อยเดินไปตามทาง อย่างไม่รู้ตัวแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อพบกับดอกไม้สีเหลืองสวยบานอยู่ข้าง ทาง “เธอสวยจัง” เด็กน้อยพูดก่อนหยุดเท้าเล็ก ๆ สองข้างที่ริม ทางเดนิ เมื่อสงั เกตเหน็ ดอกไม้ และยอ่ ตวั ลงเพอ่ื ทีจ่ ะมองดอกไมไ้ ด้ชัดขน้ึ หญิงชราคนหนึ่งที่ใช้เส้นทางเดียวกัน เธอเพิ่งมาจากป่าอีกฝั่งแม้ วันที่จะอากาศสดใสแต่หญิงคนนี้กลับมีเหงื่อท่วมตัวนั้นอาจเป็นเพราะเธอ สวมเสื้อผ้าหนาเกินไป เธอเดินทางมาพบเด็กน้อยนั่งขวางถนนอยู่อากาศ ร้อนทำให้รู้สึกหงุดหงิดง่ายขึ้น เธอรู้สึกว่าเด็กน้อยช่างขวางหูขวางตาเสีย จริง การเดินทางของเด็กชายไรช้ ือ่ 19

“หลกี ไป! เธอขวางทางเดนิ ฉนั อย”ู่ เธอตะเบ็งเสียงเมื่อเข้าใกล้เด็กน้อย เสียงดังและสูงแหลมทำให้เด็ก น้อยตกใจจนสะดุง้ โหยง ก่อนรีบหันไปมองต้นเสียงท่ที ำให้เขาตกใจกลวั “หลกี ไป! ฉันจะเดิน” หญิงชราที่เด็กน้อยพบยังคงใช้น้ำเสียงแบบเดิมไล่ให้เด็กชายตัว น้อยขยับออกจากทางเดิน ด้วยความกลัวเด็กน้อยขยับตัวไปชิดขอบทาง มากทีส่ ุด “ไม่ เธอต้องขยบั ไปอีก” เธอยงั คงไม่พอใจกบั การกระทำของเด็กนอ้ ย “แต.่ .คณุ สามารถผ่านไปได้แลว้ นะ” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แม้จะรู้สึกกลัวแต่ก็สงสัย เส้นทางนี้ค่อนข้างกว้างแม้เด็กชายจะยืนบนถนน หญิงชราแปลกหน้าคนนี้ ก็สามารถผ่านไปได้อย่างแน่นอน แต่ทำไมถึงต้องสั่งให้เขาขยับตัวออกไป เร่อื ย ๆ “ไม่ต้องพดู ” เธอย้ำเสียงดัง แต่นั่นยิ่งทำให้เด็กน้อยไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นผิด ไม่ถกู ตอ้ งอย่างไร 20 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่ือ

“เธอขวางทางฉนั เธอควรยอมรับสง่ิ ทีเ่ ธอทำผดิ นะ” “เอ๊ะ..?” เดก็ นอ้ ยเอียงคอดว้ ยความสงสัยวา่ เขาทำอะไรผดิ ไปหรอื แต่ท่าทางทกี่ ำลังงุนงงของเด็กนอ้ ยย่ิงทำให้หญงิ ชราอารมณ์เสยี “ออกไปใหพ้ น้ สายตาฉนั สกั ท”ี หญงิ ชราพดู โดยท่ยี งั ยนื อย่ทู เ่ี ดิม “แตผ่ มยังไม่อยากไปนนี่ า” เด็กน้อยตอบโดยไม่มองหน้าหญิงชราเขากลัวว่าใบหน้าเธอจะน่า กลัวเหมือนเสียงของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเขายังอยากดูดอกไม้ต่ออีกหน่อย เขายังไมอ่ ยากไปจากตรงน้ี “บางทคี ณุ นา่ จะไปกอ่ น” “วา่ ไงนะ เธอไล่ฉันเหรอช่างเป็นเดก็ ทไ่ี รม้ ารยาทเสยี จริง” “….” เดก็ นอ้ ยไม่รวู้ า่ ควรตอบโตอ้ ยา่ งไรจึงทำไดแ้ คเ่ งยี บ “เธอควรขอโทษฉันนะ เพราะเธอทำให้ฉันโมโห ฉันจะได้ไปจาก ท่ีนเ่ี สยี ท”ี การเดินทางของเด็กชายไรช้ ื่อ 21

เด็กน้อยเอียงคออีกครั้งเขายังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าสิ่งที่เขาทำนั้นผิดจริง หรือ แต่เด็กน้อยอยากให้ทุกอย่างจบลงและให้เธอผ่านไปเสียทีจึงกล่าวขอ โทษไปท้ังทยี่ งั ไมเ่ ข้าใจ หญิงชราจากไป เด็กน้อยได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่ง เขานั่งลง มองดอกไม้อกี ครง้ั “ผู้ใหญ่มีเหตุผลดี ๆ ในการโมโหสินะ แต่ฉันไม่เห็นเข้าใจเหตุผล นน้ั เลยสักนิด” เด็กน้อยไม่มีโอกาสได้ขอให้หญิงชราตั้งชื่อให้ แต่การจากไปของ เธอนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะถึงเธอจะมีเหตุผล แต่เหตุผลของเธอข้อน้ัน กไ็ มค่ วรถกู นำมาใชใ้ นการโมโหใคร 22 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ชอ่ื

บทท่ี 6 เมฆอัลโตคิวมูลัส เมฆอัลโตคิวมูลัส (Altocumulus) เป็นเมฆชั้นกลาง ลอยเป็นแพ และมีช่องว่างระหว่างก้อนเล็กน้อยทำให้มีลักษณะคล้ายกับฝูงแกะ และวัน ใดทีม่ เี มฆลกั ษณะนห้ี มายความว่าวันน้นั อากาศจะสดใสไม่มฝี น เด็กชายน้อยนอนเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าข้างดอกไม้ เขาชอบดอกไม้สี เหลืองนี้แต่เขาไม่อยากเด็ดมันไปด้วยหรอกจึงอยู่เพื่อมองดูอีกสักพัก เขา นอนเงยหน้ามองท้องฟ้า เมฆสีขาวสะอาดดูนุ่มฟูคล้ายกับฝูงแกะที่เด็กน้อย เคยเหน็ “ข้างบนนน้ั มหี ญา้ ใหก้ ินไหมนะ” เด็กนอ้ ยพูดกบั ตวั เอง “ไม่มีหรอก” เสียงปรศิ นาดงั ข้ึน เด็กน้อยรีบลุกพรวดขึ้นมาเพื่อหาที่มาของเสียง ชายหนุ่มเจ้าของ เสียงสวมแว่นตาหนาพร้อมสะพายกระเป๋าเป้ไว้ที่หลัง เขาผ่านมาพอดีและ ได้ยนิ ท่ีเดก็ นอ้ ยพูดจงึ รู้สกึ สนใจในตัวของเดก็ ชายตัวเลก็ คนนี้ “เอะ๊ คณุ รูไ้ ด้อย่างไร” เดก็ นอ้ ยถาม “เพราะนน้ั ไมใ่ ชแ่ กะ มันคอื กอ้ นเมฆ” “แกะ… ก้อนเมฆ” การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 23

เด็กน้อยไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเห็นเรียกว่าแกะ และก้อนสีขาวเรียกว่าเมฆ จึงได้แต่เอียงคอสงสัย ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็รู้ว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจ เลย อธิบายตอ่ “แกะเป็นสัตว์ ขนสีขาว กินหญ้าอยู่ที่พื้น ส่วนก้อนเมฆคือก้อนสี ขาวที่ลอยอย่ขู า้ งบนนนั้ มนั ไม่ตอ้ งกินข้าว” เขาพดู พร้อมกบั ชไี้ ปทฝี่ ูงแกะและก้อนเมฆใหเ้ ด็กน้อยไดเ้ ข้าใจ “คุณร้เู ยอะจงั ผมไมร่ ู้มาก่อนเลย” “เพราะนายยงั เดก็ อยา่ งไรละ ยงั มเี รือ่ งอกี มากมายที่นายยังไมร่ ”ู้ เขาพูดพร้อมกับเดินมานั่งลงข้าง ๆ เด็กน้อย เด็กชายตัวเล็กไม่ได้ รสู้ ึกกลัวเขาแตก่ ลับยินดีด้วยซำ้ ทไ่ี ด้คยุ กับใครสกั คนทไี่ ม่พดู เสยี งดังใส่ “นั้น” ชายหนุ่มชี้ไปที่ก้อนเมฆที่เหมือนฝูงแกะ “เมฆอัลโต คิวมลู ัส” “เมฆอัลโต… อลั โต….” เด็กน้อยพยายามพดู ตาม “อลั โตควิ มูลสั ” ชายหน่มุ ชว่ ย “ยากจงั เรียกวา่ เมฆคุณแกะไม่ได้เหรอ” “ฉันวา่ .. ถ้าเธอชอบเขาควรเรียกชื่อเขาให้ถูกนะ” 24 การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ ่ือ

“อลั โต… อลั โต…” เด็กนอ้ ยพยายามนกึ “อลั โตคิวมูลัส” “อัลโตคิวมูลัส อัลโตคิวมูลัส อัลโตคิวมูลัส” เด็กน้อยพูดซ้ำสาม คร้งั เขาไม่อยากลมื ชื่อของก้อนเมฆฝงู แกะทเ่ี ขาชอบ “คุณร้หู ลายอย่างเลยเหรอ” เด็กชายหนั มาถามชายหนมุ่ อีกครง้ั “ใช่ แตไ่ มไ่ ด้ร้ทู ุกอยา่ งหรอก” “คณุ เล่าใหผ้ มฟังบา้ งส”ิ “ได้ส”ิ การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ่อื 25

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนก่อนจะเล่าสิ่งต่าง ๆ ที่เขารู้ให้เด็กน้อยฟัง หนึง่ ในน้นั มเี รอื่ งของดอกทานตะวนั ด้วย “นั่นคือดอกทานตะวันอย่างไรละ รู้ไหมดอกทานตะวันจะหันหน้า ไปหาพระอาทิตย์เสมอถึงได้ชื่อว่าทานตะวัน เป็นชื่อที่เหมาะกับเธอใช่ไหม ล่ะ” เขาเลา่ และช้ไี ปยงั ดอกไมส้ ีเหลืองสดข้างเดก็ นอ้ ย “เหมาะมากเลยละ่ ” เด็กน้อยนอนฟังเรื่องราวอย่างเพลิดเพลิน จนเผลอหลับไปโดยลืม ถามเรื่องสำคญั เด็กน้อยตื่นขึ้นมาก็ไม่พบชายหนุ่มที่สอนเขาเรียกชื่อดอก ทานตะวันอกี แลว้ เหลอื เพียงก้อนเมฆ ดอกไมแ้ ละสายลมทอ่ี ยกู่ บั เขา “ทำไมผูใ้ หญไ่ มช่ อบบอกลานะ” เด็กน้อยคิดแล้วเสียใจ ชายผู้นั้นอาจจะสามารถตั้งชื่อที่เหมาะสม กบั เขาให้ก็ได้เพราะเขารูเ้ ร่ืองมากมาย แม้จะเสียดายแต่เด็กน้อยก็ได้รู้ว่ามีผู้ใหญ่ที่น่าคบหาอยู่ พอคิดได้ แบบน้ันทำใหเ้ ขากระตือรอื ร้นทจี่ ะออกเดนิ ทางอกี ครง้ั 26 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ชอื่

บทท่ี 7 ความสุขของชายแบกทอง ก้อนหินก้อนนี้สวยกว่าทุกก้อนที่เด็กน้อยเคยเจอ หินขนาดเท่า กำปั้นเด็กน้อยสีทองประกาย “ถ้านักวิจารณ์มาเจอเขาจะบอกว่ามันเป็น หินทีเ่ ย่ียมหรอื เปลา่ นะ” เดก็ นอ้ ยคิด เขาหยิบมันขึ้นมาจากซอกหินกลางป่า เด็กน้อยรู้สึกชอบใจเลยถือ ไปเลน่ ดว้ ยระหว่างการเดินทาง ชายชราคนหนึ่งกำลังยกหินสีทองก้อนใหญ่ไว้เหนือหัว เขาเดินด้วยความ ยากลำบากเพราะต้องแบกหินที่หนัก เด็กชายเห็นว่าหินอาจหนักเกินกว่าที่ ชาชราจะแบกไปได้จงึ วิ่งเข้าไปหาหวังจะช่วย “ไมต่ ้องมาเตะของฉัน”ชายชราตะเบ็งเสียงใส่ เด็กน้อยโดนตวาดเสียงดังใส่ เขาไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้จึงรีบขยับ หนีทนั ที ชายชราสังเกตเห็นว่าในมือของเด็กน้อยนั้นมีหินสีทองเช่นเดียวกับ ตน เขาอยากไดห้ นิ สที องน้ัน เลยเรยี กเดก็ น้อยดว้ ยเสียงทอี่ อ่ นโยนข้นึ “เจา้ หนู เธอได้ทองนนั้ มาจากไหน” ชายชราถาม การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 27

เด็กน้อยเข้าใจว่าทองที่ชายชราพูดหมายถึงหินสีทองในเมื่อเขา แต่ เด็กน้อยก็รู้สึกงุนงง เมื่อครู่ยังตะเบ็งเสียงแต่เวลาผ่านไปชั่วพริบตาเดียว กลับเปลี่ยนน้ำเสียงได้ คนเราสามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วเช่นนี้เชียว หรอื เดก็ น้อยคิด “ผมเจอมันท่ีป่าทางนัน้ ” เด็กน้อยตอบแมจ้ ะยงั ไม่รู้จดุ ประสงค์ของชายชรา “ฉันน่าจะไปที่ทางนั้นบ้าง” ชายชราพึมพำเบา ๆ แต่เด็กน้อยได้ ยนิ “ทำไมละ”เด็กน้อยถามดว้ ยความสงสัย “ฉันต้องการทองน้นั บา้ ง” ชายชราตอบอย่างไม่ปดิ บัง “แต่คุณก็มีมากจนแทบจะยกมันไม่ไหวแล้วนะ” เด็กน้อยกล่าว เพราะตอนนี้ภาพที่เขาเห็นคือชายตัวผอมที่ร่างกายแทบไม่มีกล้ามเนื้อ เหลืออยู่แล้ว มีเพียงเนื้อหุ้มกระดูกท่ียกหินก้อนใหญ่เขาตัวสั่นเบา ๆ ทุก ก้าวทีเ่ ดนิ “ม..ไม่ ฉนั ยังไหว” ชายชราตอบเสยี งสนั่ “คุณอยากใหผ้ มช่วยไหมเดก็ น้อยถาม” “ไม่! ไม่ต้องเตะทองของฉันนะ” ชายชราขึ้นเสียงอีกครั้งเมื่อเห็น ว่าเด็กนอ้ ยเข้ามาใกล้ 28 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่ือ

เด็กน้อยคิดว่าบางทีทองนั้นอาจจะสำคัญมากจนไม่อยากให้ใครมา สัมผัสได้แต่ความจริงแล้วชายชรากลัวว่าเด็กน้อยจะมาแอบขโมยทองของ เขา นั้นเป็นสาเหตทุ ่ที ำใหช้ ายชราปฏเิ สธความช่วยเหลือ “คณุ ชอบมนั มากเหรอ” เดก็ น้อยถาม “ชอบสิ ใคร ๆ ก็ชอบทองทั้งนน้ั ” ชายชราตอบกลบั เดก็ น้อย “เพราะอะไรละ” “คนทีม่ ีทองเยอะจะถูกเรียกวา่ เศรษฐ”ี “เศรษฐีคืออะไร” เด็กน้อยไม่เข้าใจ แต่ไม่แน่ว่ามันอาจเป็นชื่อที่ เขาตามหาก็ได้ “ก็คือคนที่มีทองมาก ๆ ไง” ชายชราตอบพร้อมคิดว่าเด็กคนนี้ช่าง ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย “แล้วคุณเก็บทองทห่ี าได้ไว้ท่ไี หนเหรอ” “ไว้กับตัวฉนั ฉนั ถอื มนั ไวต้ ลอด” “ทำไมทำแบบนน้ั ละ คุณไมห่ นกั เหรอ” “หนกั สิ แต่ถา้ ไม่ทำเชน่ นผี้ ู้คนกไ็ ม่รวู้ า่ ฉันมที อง” “คณุ ชอบทอง คณุ มีทองแคน่ ั้นไม่เพยี งพอเหรอ” การเดินทางของเดก็ ชายไรช้ อ่ื 29

“ไม่ ฉันชอบทอง ฉันมีทอง และทุกคนต้องรู้ว่าฉันมีทองด้วย แบบ นนั้ ถึงทำให้ฉนั พอใจได”้ “…” “เธอก็ควรทำแบบนั้นนะ แมท้ องของเธอจะเปน็ ก้อนจิว๋ กต็ าม” เด็กน้อยก้มมองดูหินที่ถูกเรียกว่าทองนี้ใจมือน้อย ๆ ของเขา เด็ก น้อยชอบหินก้อนนี้จึงหยิบมาเล่นด้วยความรู้สึกที่มีความสุขเท่านั้น เด็ก น้อยไมไ่ ดค้ ิดเหมอื นกบั ชายชรา ผู้ใหญ่มีความคิดลึกซึ้งทีเดียว เขาต้องใช้เหตุมากมายเพื่อให้ตนเอง มีความสุขได้ เด็กนอ้ ยคดิ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ผมจะคดิ ด”ู เด็กน้อยตอบก่อนจากชายชราไป โดยที่ไม่ได้ขอให้เขาตั้งชื่อให้ เด็กน้อยไม่ต้องการแสดงหรือโอ้อวดทองในมือให้ใครเห็น เขาเพียงต้องช่ืน ชม และเลน่ กับมนั กท็ ำใหเ้ ด็กนอ้ ยพอใจแลว้ “ฉันควรหาผู้ใหญ่ที่น่าคบหาตั้งชื่อให้ฉันนะ ชื่อฉันตั้งได้ครั้งเดียว ฉนั ควรเลือกใหด้ ีหนอ่ ย” 30 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ชอ่ื

บทที่ 8 ต้องกุหลาบเท่านนั้ บ้านไม้หลังเล็ก ถูกล้อมไปด้วยต้นไม้สูงมองดูร่มรื่นเป็นที่สุด หญิง สาวคนหนึ่งกำลังปลูกดอกไม้ของเธอท่แี ปลง เท้าน้อยก้าวเข้ามาในสวนดอกไม้ที่มีเจ้าของอย่างไม่รู้ตัว เด็กชาย ตัวน้อยเพลิดเพลินกับการชมสวนดอกไม้จนเกือบเหยียบต้นอ่อนที่หญิงสาว เพาะไว้ เธอรบี ตรงดิง่ เขา้ ไปหาผู้บุกรกุ ตวั น้อย “เธอมาทำอะไรที่น”ี่ เสียสูงแหลมทำเด็กน้อยรู้สึกกลัวเล็กน้อย เขาค่อย ๆ หันมองหญิง สาวอย่างช้า ๆ “ดอกไม.้ .สวย” หญิงสาวเห็นท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูกของเด็กน้อยก็อดยิ้ม ไม่ได้ เธอมั่นใจว่าเด็กน้อยไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายและเขายังดูตื่นเต้นกับ ดอกไม้ทเี่ ธอปลกู น้นั ทำให้เธอมีความสุข “เด็กน้อย เธอชอบดอกไม้ไหม” หญิงสาวก้มตัวลงคุยกับเด็กน้อย อยา่ งอ่อนโยน นนั้ จึงทำให้เขาหายกลวั ได้ “ชอบ” เด็กน้อยตอบ การเดินทางของเด็กชายไรช้ ื่อ 31

“ง้นั ฉันอนุญาตให้เธอชมสวนดอกไม้ของฉันได้ แตร่ ะวังอย่าเหยียบ ต้นออ่ นละ่ ” หญิงสาวยิ้มก่อนชี้ไปทางต้นไม้ต้นเล็กที่มีใบอยู่ 2-3 ใบเท่านั้น เด็ก น้อยพยักหน้าเข้าใจก่อนที่เธอจะปล่อยให้เด็กน้อยเดินเล่นได้ตามสบายใน สวน ท่สี วนแหง่ นม้ี ีดอกไม้หลายชนิด มที งั้ ชนิดท่ีเดก็ น้อยเคยเห็นและไม่ เคยเห็น แต่สิ่งท่ีเดก็ ชายแปลกใจคอื ที่น่ไี ม่มดี อกทานตะวนั เด็กน้อยเดนิ ดรู อบๆ จนไปถงึ จดุ ทีห่ ญงิ สาวกำลังปลูกดอกไมอ้ ยู่ “คณุ ทำอะไรเหรอ” เด็กน้อยถาม เขาไม่ได้เข้าไปใกล้เพราะรอบตัวของหญิงสาวมีต้น ออ่ นเต็มไปหมด เดก็ ชายกลวั ทจ่ี ะเผลอเหยียบพวกมนั “ฉนั ปลูกดอกกุหลาบเพ่มิ ” หญงิ สาวตอบกลบั เด็กน้อยยื่นรออยู่นานราวกับมีอะไรอยากถามแต่ไม่กล้าพูด เธอจึง ลุกขน้ึ มาน่ังพักใกล้ ๆ กับเดก็ ชายตัวน้อย “คุณใจดีจงั ” เด็กน้อยเร่ิมพดู กบั เธออีกครง้ั “คุณตั้งช่ือใหผ้ มได้ไหม” เดก็ น้อยหนั ไปถาม 32 การเดินทางของเดก็ ชายไร้ช่ือ

“ได้สิ แตเ่ ธอต้องตอบคำถามฉนั ก่อน และตอบตามความจริงนะ” “ได”้ เดก็ น้อยตอบ เขาดีใจมากในท่ีสดุ กจ็ ะมีคนตง้ั ชอ่ื ให้เขาเสยี ที “เธอชอบดอกไม้ของฉันไหม” หญงิ สาวเร่มิ ถาม “ชอบ” เด็กนอ้ ยตอบพรอ้ มพยักหนา้ “แลว้ เธอชอบดอกไมช้ นิดไหนมากทีส่ ุด” หญงิ สาวถามต่อ “ดอกทานตะวนั ผมชอบดอกทานตะวันสีเหลือง” เด็กน้อยตอบ “…” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกผิดหวังกับคำตอบ เธอรู้จักดอก ทานตะวนั แต่เธอไมไ่ ดป้ ลกู มนั ทส่ี วนของเธอ “เธอชอบดอกกุหลาบไหม ..ตามมานส่ี ”ิ หญิงสาวถามแล้วลุกออกไปพร้อมกวักมือเรียกเด็กน้อยให้เดินตาม เด็กน้อยไม่รู้จักดอกกุหลาบแต่เขาคิดว่าเขาน่าจะชอบมัน เด็กน้อยยังไม่ได้ ใหค้ ำตอบ แต่เดินตามหลังเธอไป เธอพาเด็กน้อยมายังแปลงกุหลาบ ดอกไม้สีแดงเข้มลำต้นมีหนาม แหลม หญิงสาวบอกเด็กมาดมกลิ่นของดอกกุหลาบใกล้ ๆ มันมีกลิ่นหอม เดก็ นอ้ ยดทู า่ ทางจะชอบดอกกหุ ลาบเชน่ กัน การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ื่อ 33

“เธอชอบมันไหม มันคอื ดอกกหุ ลาบ” “กหุ ลาบเหรอ ผมชอบนะ” เด็กน้อยตอบแล้วยิ้มให้ เธอรู้สึกพอใจเพราะกุหลาบเป็นดอกไม้ที่ เธอชอบมากทีส่ ุดเธอหวงั ว่าเดก็ นอ้ ยจะชอบมากท่สี ุดเชน่ กัน หญิงสาวมองว่าดอกกุหลาบมีสีที่สวย และมีกลิ่นที่หอมดีกว่าดอก ทานตะวันเป็นไหน ๆ บางทเี ดก็ น้อยอาจจะยังไมร่ ้จู กั จึงชอบดอกทานตะวนั มากกว่า เธอจึงถามคำถามเดมิ กบั ดอกไม้อีกครงั้ 34 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ชือ่

“แลว้ ตอนน้ีเธอชอบดอกไมช้ นดิ ไหนมากที่สดุ ละ” “ดอกทานตะวนั ” เดก็ น้อยยงั หนกั แนน่ กับคำตอบของตัวเอง “ไม่ได้ เธอควรชอบดอกกุหลาบสิ กุหลาบสวยขนาดนี้แถมยังมี กลิ่นทีห่ อมอกี ” หญิงสาวพยายามที่จะโน้มน้าวเด็กน้อยแต่เธอก็ใจเย็นต่อไปไม่ไหว เธอไม่เข้าใจว่าทานตะวนั ดีกวา่ กหุ ลาบได้อย่างไร “ก็คุณให้ตอบตามความจริงน้ี ผมชอบดอกกุหลาบนะแต่ชอบดอก ทานตะวันมากทีส่ ุด” เดก็ น้อยแย้ง เธอไม่พอใจที่เด็กน้อยมีความเห็นต่างกับเธอ แม้ความคิดนั้นจะไม่ใช่เรื่องที่ ผดิ แต่เธอก็ยอมรบั มันไม่ไดอ้ ย่ดู ี “ไปเสีย” เธอไล่เดก็ น้อย “แตค่ ณุ ยังไมต่ ้ังช่อื ให้ผมเลยนะ” “ฉันจะไม่ตั้งชื่อให้เธอแล้วละ ออกไปจากสวนของฉันที่นี่ไม่มีดอก ทานตะวนั ท่เี ธอชน่ื ชอบหรอก” เธอประชดประชนั เด็กชาย แตถ่ ึงแบบน้ันเด็กนอ้ ยไม่เข้าใจสกั นดิ “ทำไมละ คณุ บอกจะตั้งช่ือให้ผมไมใ่ ชเ่ หรอ” การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ่อื 35

“ฉนั ไม่อยากตงั้ ช่ือใหเ้ ธอแล้ว” หญงิ สาวตดั บทกอ่ นเดินกลบั เข้าบ้านไปท้ิงให้เดก็ นอ้ ยอยู่คนเดียว เพียงเพราะเห็นต่างเธอยอมที่จะผิดคำพูดกับเด็กน้อย แม้จะไม่ได้ แสดงท่าทีโมโหให้ดูน่ากลัว แต่เป็นการกระทำที่ทำร้ายจิตใจมาก เพราะ เดก็ นอ้ ยเชอ่ื มนั่ คำพดู ของเธอมากจนไม่ได้เผอ่ื ใจทจี่ ะโดนปฏิเสธภายหลงั “เธอใจร้ายที่สุดเลยต่างหาก” เด็กน้อยพูดกับตัวเองก่อนเดินออก จากสวนของหญิงสาว 36 การเดนิ ทางของเด็กชายไร้ช่ือ

บทท่ี 9 บ้านตน้ ไม้ เด็กชายเดินเข้ามาในป่าลึกต้นไม้แถวนี้ดูสูงใหญ่กว่าที่เคยพบ กิ่งก้านสาขาแผ่ปกคลุมผืนดินจนไม่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ นั้นทำให้ เดก็ นอ้ ยรสู้ ึกหอ่ เหยี่ ว “อยากเหน็ ก้อนเมฆจงั ” เด็กน้อยพึมพำกับตนเองแต่สองเท้าก็ยังเดินต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนจะ ไปเจอเข้ากบั ต้นไม้ใหญ่ตน้ หน่งึ มันดพู ิเศษกว่าต้นอน่ื ๆ ข้างลำต้นมีท่อนไม้เรียงเป็นขั้น สูงขึ้นไปเมื่อเงยหน้ามองตามเห็น เปน็ บ้านหลังหนงึ่ อยขู่ า้ งบน เดก็ น้อยไม่เคยเหน็ เชน่ นีม้ ากอ่ น ด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น เท้าน้อยก้าวเหยียบบันได ขั้นแรก ขั้นที่สอง ขั้นที่สาม อย่างช้าๆ จนไปไปถึงขั้นสุดท้าย สองเท้าหยุด ยืนบริเวณระเบียงไม้ สายตามองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจ ตอนนี้เด็กน้อย มองเห็นท้องฟ้าแล้ว อีกทั้งยังเห็นป่ากว้างจากมุมสูง ทันใดนั้นประตูไม้ที่อยู่ ใกล้ ๆ ถูกแง้มออกอย่างช้า ๆ ส่งเสียงดัง แอ๊ด.. ทำให้เด็กน้อยต้องละ สายตาจากทวิ ทัศน์ เพอ่ื หันหาต้นเสยี ง การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ อื่ 37

38 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื

“เธอมาทำอะไรท่ีบา้ นต้นไม้ของฉนั เหรอ” เสียทุ้มดังขึ้น ก่อนเจ้าของเสียงจะก้าวออกมาจากหลังประตู ชาย รปู ร่างผอมสงู หน้าตายม้ิ แย้ม ทา่ ทางใจดรี ้องทักถามเด็กนอ้ ย “..เออ่ ” “เธอมาอ่านหนังสือเหรอ” ท่าทางอ้ำอึ้งของเด็กชายทำให้ชายร่าง สงู ถามตอ่ โดยไมร่ อฟังคำตอบแรก “ที่นี่มีหนังสืองั้นเหรอ” เด็กชายมีท่าทีเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำว่า หนงั สือ เด็กน้อยถามกลับ เขาเคยได้ยินว่าเราสามารถรู้เรื่องราวต่างผ่าน ตัวอักษรที่อยู่ในหนังสือได้ จากชายหนุ่มที่บอกชื่อของเมฆลูกแกะเมฆอัลโต คิวมลู ัส แตเ่ ด็กน้อยยังไม่เคยเหน็ มนั “มีแน่นอนเขา้ มาส”ิ ชายร่างผอมยืนยันก่อนชวนเด็กชายเข้าไปในบ้าน เด็กน้อยเดิน ตามหวังจะได้เห็นหนังสือที่ว่า เมื่อก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้านต้นไม้มีชั้นไม้ สูงใหญ่วางติดชิดเป็นระเบียบหลายชั้น หนังสือจำนวนมากถูกจัดเรียงแน่น ในชั้นจนแทบไม่เหลือช่องว่าง นอกจากนั้นก็มีโต๊ะ และเก้าอี้ ชายร่างสูงที่ เดนิ นำไปหย่อนตัวลงบนเกา้ อี้ การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ อื่ 39

แม้หนังสือจะเต็มห้องแต่เด็กน้อยไม่เคยเห็นมาก่อนจึงไม่รู้ว่าสิ่งท่ี อยู่ในชั้นคือหนังสือเลยเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตามชายตัวร่างสูงโดย ไมม่ ีท่าทีต่นื เต้น “..หนงั สอื คืออันไหนเหรอ” เด็กน้อยถามพร้อมหันมองรอบ ๆ เขาใช้น้ำเสียงพูดที่เบาและช้า เหมือนว่าเดก็ ชายกำลงั กังวลบางอยา่ ง “ทัง้ หมดนน้ั อยา่ งไรละ” ชายผอมตอบพร้อมชี้ิวไปทางชั้นที่ตั้งเรียงกัน เด็กชายมองตามไป ยังตำแหน่งที่ถูกช้ี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เข้าใจและทำได้เพียงเอียงคอด้วย ความงุนงง ชายร่างสูงเห็นดังนั้นก็อมยิ้ม เด็กน้อยที่ตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่า หนังสือ ทว่าเมื่อสิ่งที่ต้องการอยู่ตรงหน้ากับนั่งนิ่งราวกับไม่รู้จักเสียอย่างไร อยา่ งน้นั “เธอรู้จกั หนงั สอื หรือเปลา่ ” “รู้สิ หนังสือจะใช้ตัวอักษรพาเราไปรู้จักกับสิ่งต่าง ๆ มากมายโดย ที่ไม่ต้องเดนิ ทาง” เดก็ นอ้ ยรีบตอบในสิง่ ที่เขาเขา้ ใจและเคยได้ยินมา “ใช่ นั้นก็ถูก ..แตเ่ ธอเคยเหน็ หรอื ไม่วา่ หนังสือเปน็ เชน่ ไร” 40 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไร้ช่ือ

“…” เดก็ น้อยนง่ิ เงยี บ เพราะยงั ไม่เคยเห็น แตพ่ ดู ออกไปก็ไมแ่ น่ใจ วา่ จะโดนดุไหม “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉนั หยิบมาให้เธอดเู อง” ชายร่างสูงเห็นท่าทีดูกังวลของเด็กชายตัวเล็กจึงลุกขึ้นเดินตรงไป ยังชั้นไม้สูงแล้วหยิบหนังสือภาพมาเล่มหนึ่ง เขาคิดว่าเด็กคนนี้คงจะยังไม่ เข้าใจตัวอักษร หากหยิบเล่มที่มีแต่ตัวหนังสือมาอาจทำให้เด็กชายเกลียด หนงั สือกเ็ ปน็ ได้ เขาเดินกลับมาหาเดก็ ชายพร้อมวางหนังสือภาพลงบนโตะ๊ “นี่คอื หนงั สือ” เขาพดู ในขณะทเี่ ดก็ น้อยมองตาม “จริงหรือ มันดูเล็กจัง” เด็กน้อยดูท่าทางจะผิดหวัง เขาเริ่มไม่ แน่ใจว่าสิ่งนน้ั จะพาเขาเดินทางไดอ้ ยา่ งไร “จริงสิ คอยดูนะว่าเธอสามารถเดินทางโดยไม่ได้ก้าวขาอย่าที่เธอ เขา้ ใจ” ชายร่างสูงยิ้มให้กับเด็กน้อยก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือให้เขาดู หนังสือภาพที่เขาหยิบมาเกี่ยวกับป่า มีภาพขนาดใหญ่อยู่กลางหน้า และมี คำอธิบายสั้น ๆ ประกอบ เด็กน้อยกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง มีดอกไม้บางชนิด ทเี่ ขารูจ้ ักอยบู่ นภาพ “นัน้ ดอกทานตะวันน”้ี “โอ้ว เธอรจู้ กั มันด้วยหรอื ” การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ อื่ 41

“ใช่ ผมชอบมนั ทส่ี ุดเลย” หนังสือภาพถูกเปิดไปเรื่อย ๆ มีภาพของ ต้นไม้ ดอกไม้ ท้องฟ้า ก้อนเมฆ สตั ว์ แมลง และอนื่ ๆ “นคี่ ืออะไร” เด็กน้อยชี้ไปที่ภาพปลาที่อยู่ในลำธาร เด็กชายเคยเห็นมันมาก่อน แตไ่ มร่ ู้วา่ คืออะไร “นน้ั เรยี กวา่ ปลา ปลาอาศยั อยใู่ นนำ้ ” “คณุ รไู้ ด้อยา่ งไร” “มันเขยี นบอกไว้ตรงน”ี้ เอามอื ชี้ไปบนเสน้ หยุกหยิกใตภ้ าพ “มนั เรียกว่าอักษร” “อักษรเป็นแบบนี้นี้เอง” เด็กน้อยมองไปบนเส้นหยุกหยิกเหล่านั้น อยา่ งไม่เขา้ ใจนัก เพราะเขาอา่ นมันไมอ่ อก “แสดงว่าคุณมีแบบนี้เยอะเลยสิ” เด็กน้อยพูดขึ้นอีกครั้งก่อนช้ีไป ทางชัน้ หนงั สอื “ใชแ่ ลว้ แต่ไมใ่ ช่ทุกเล่มจะมีภาพแบบน้หี รอกนะ” 42 การเดนิ ทางของเด็กชายไรช้ ่อื

ชายตัวผอมเห็นท่าทางของเด็กน้อยมีความสนอกสนใจจึงเล่า เรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังว่าเขามีหนังสือแบบใด และเขียนว่าอย่างไรบ้าง น้ัน ทำให้เด็กชายตื่นเต้นกับเรื่องราวที่ได้ยิน แต่คนใจดี จะใจดีจริงไหมนะ เด็ก น้อยเริ่มกังวลแม้จะรู้สึกชอบชายร่างสูง แต่สิ่งที่เขาเจอมาในระหว่างการ เดินทางทำให้เขาคิดเช่นนั้น เด็กชายไม่รู้เลยว่าเขาจะถูกไล่ให้ออกจากที่นี่ เมอื่ ไร การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ื่อ 43

44 การเดนิ ทางของเดก็ ชายไรช้ ่อื