นิทานหนูนา

ถดั ไป

สารบญั หนา้ 1 2 กาลครัง้ หน่ึงนานมาแลว้ ณ ส3 บรเิ วณทงุ่ หญ้าอนั กวา้ งใหญ่ มี ไส4 ครอบครวั มดฝงู เลก็ อาศยั อยรู่ วมกันใต้ ลไ5 โพรงดนิ ขนาดกาลงั พอเหมาะ ซ่งึ ขา้ ง ดลส6ไ์ สลไดล์ ด์ 5 ๆ โพรงดนิ นัน้ คือขอนไมเ้ กา่ ทตี่ ๊กั แตน 3ด3847ส59ไ์ สลไดล์ด์ 6 เจา้ สาราญใชพ้ กั อาศยั เชน่ กนั 10 1 ดส1ไ์ 17ล 12 สดส1ไ์ไ38ลล ด์ 9

ในช่วงฤดรู อ้ นทผ่ี ลผลติ พชื พรรณ \"ฝงู มดตวั น้อยเอย๋ พวกเธอจะเร่ง งอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ ทางานเก็บพชื พรรณไปทาไมกัน บา้ นมดทงั้ หลายตา่ งขยนั ขนั แขง็ เกบ็ มากมาย\" ตก๊ั แตนเอ่ย เกยี่ วพชื เหล่านั้นมาตนุ ไวส้ าหรับ หน้าหนาว สว่ นเจา้ ตก๊ั แตนกลับเอา \"ก็เก็บไวก้ นิ ตลอดฤดหู นาวน่ะสิ\" แตเ่ ลน่ ดนตรีอยา่ งเพลดิ เพลนิ และ เสียงของมดซง่ึ เป็ นหวั หน้าตอบกลับ แปลกใจวา่ ทาไมฝงู มดตอ้ งขยนั ถึง พลางเกบ็ เก่ียวพชื พรรณไปดว้ ย เพยี งนี้ เม่ือเหน็ เช่นนั้นต๊กั แตนจงึ แวะไปสอบถาม 3 2

\"โห ! ฤดหู นาวเลยหรอื อกี นานเลยนะ \"แตเ่ ทย่ี วเลน่ พกั ผอ่ นในฤดรู ้อนก็สนุกไป เพราะน่ีกเ็ พง่ิ จะเขา้ หน้ารอ้ นเอง\" เจา้ ต๊กั แตน อีกแบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถงึ หน้าหนาว พดู ดว้ ยนา้ เสยี งแปลกใจ ดว้ ย\" เสียงต๊กั แตนโตก้ ลับ \"เอาเถอะ ฉัน ขอกลบั บา้ นไปเลน่ ดนตรี เตน้ รา ก่อน \"ก็เราเกบ็ เกี่ยวตอนนี้ ฤดหู นาวจะไดม้ ีอาหาร แล้วกันนะ\" กนิ อยา่ งอุดมสมบูรณแ์ ถมไดพ้ กั ผอ่ นแบบ เตม็ ทไี่ งล่ะ\" หวั หน้ามดอธิบาย ต๊กั แตนเดนิ กลบั ไปอยา่ งสบายใจไม่ เดอื ดรอ้ น สว่ นฝูงมดก็ทาหน้าทข่ี องตนอยา่ ง 4 แขง็ ขนั 5

เวลาผ่านไปไมน่ านนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กก็ \"ดนี ะเนี่ยทเี่ ราเกบ็ อาหาร เอาไว้เยอะแยะ คราวนีจ้ ะไดก้ ินแบบ มาเยอื น เป็ นสัญญาณเตอื นว่าเขา้ สฤู่ ดหู นาว ไม่ตอ้ งกลัวอด\" มดตวั เลก็ เอ่ยขนึ้ มา แลว้ น่ันเอง ในขณะเดยี วกันผลไมพ้ ชื พรรณที่ \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคุณพวกเรา เคยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากินแทบ จริง ๆ ทข่ี ยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทา ใหเ้ รามกี นิ ในวนั นี\"้ หวั หน้ามด ไม่มี แตถ่ ึงอยา่ งไรฝงู มดกไ็ มเ่ ดอื ดร้อน เพราะ ประกาศขอบคุณทา่ มกลางความยนิ ดี พวกมันเก็บตุนของก6ินไวแ้ ล้วมากมาย ของมดทกุ ตวั 7

กอ๊ ก ก๊อก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตู หน้าประตนู ัน้ คอื ต๊กั แตนเจา้ หน้าโพรงมดดงั ขนึ้ \"สงสยั มีแขกมา สาราญผพู้ กั อาศัยอยขู่ า้ ง ๆ ทเ่ี คย เยยี่ มหรอื เอาอาหารมาแลกเป็ นแน่\" มีทา่ ทางสดใสรา่ เรงิ แตค่ ราวนี้ มดตวั เลก็ พดู แลว้ เดนิ ไปเปิ ดประตู ตก๊ั แตนกลบั ยนื กม้ หน้าดว้ ยความ หวิ โซ พอประตเู ปิ ดจงึ รีบเดนิ ตรง 8 มาหาหวั หน้ามดทเ่ี คยสนทนาดว้ ย ทนั ที 9

\"สวัสดมี ดเอย๋ ฉนั หวิ เหลือเกิน ไมไ่ ดก้ ินอะไรมาหลายวนั พอจะมอี าหารแบ่งฉันบ้าง ไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง \"อะไรกัน บ้านเธอไมม่ ี อะไรกินเลยหรอื ชว่ งฤดรู อ้ น ผลผลติ ออกจะอุดมสมบูรณ\"์ หวั หน้ามดถามดว้ ยความสงสยั \"ฉันมัวแตย่ งุ่ กับการ เลน่ ดนตรแี ละเตน้ รา เลยไมม่ ี เวลามาน่ังทางานกกั ตุนอาหาร ไวก้ นิ อยา่ งเธอ\" คาแก้ตวั ของ ต๊กั แตน 10

\"อะไรกนั ! นี่เธอไมท่ างานเลยเหรอ มัวแต่ พอสนิ้ คาพดู ของหวั หน้ามด เลน่ ดนตรีสนุกสนานเนี่ยนะ\" หวั หน้ามด เจา้ ตก๊ั แตนเลยเดนิ กลับบ้าน ตวาด ดา้ นต๊กั แตนกท็ าหน้าเจอื่ นโดยไมม่ ี ไปแบบหวิ โหย สว่ นฝงู มดก็ คาตอบโต้ \"ถา้ เธอไมร่ ู้จกั แบง่ เวลาเลน่ กับ พกั ผอ่ นแบบสาราญกับอาหาร เวลาทางาน ฉันกค็ งปันอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ ทต่ี นุ มาจากช่วงหน้ารอ้ น เจา้ กลบั ไปเถอะ\" 12 11

นิทานเรือ่ งนีส้ อนใหร้ ู้ว่า คนเราควรจะรูจ้ กั หน้าทขี่ องตวั เอง เวลาไหนควร ทางาน เวลาไหนควรเล่น หาก มัวแตเ่ ล่นไมย่ อมทางานเลย สกั วันหน่ึงชีวิตอาจเจอเร่ือง เดอื ดเนือ้ ร้อนใจจนหนั ไปพงึ่ ใครไมไ่ ด้ เพราะเราไมย่ อม ทางานเพอ่ื หาเลยี้ งและยนื บน ลาแขง้ ของตนน่ันเอง 13