034-สุวรรณี-นิทาน

นิทานเร่ือง เจ้าชายกบ

นทิ านเรือ่ ง เจ้าชายกบ กาลคร้ังหน่งึ นานมาแล้ว มเี จ้าหญงิ องค์หนงึ่ ชอบเลน่ โยนลกู บอล เพียงลำ�พงั ในปราสาท วันหนง่ึ เธอโยนลกู บอลขนึ้ ไปแต่รับพลาด ลูกบอล กระเดน็ ตกลงไปในสระน้าํ

เจ้าหญิงเสยี พระทยั มากทรงตรัสวา่ ถ้าผใู้ ดเก็บลูกบอลมาคืนไดจ้ ะ ตอบแทนใหด้ ว้ ยสง่ิ ท่มี ีค่าที่สดุ เจา้ กบน้อยตัวหนึง่ ได้ยนิ ก็เข้าไปอาสา “ถ้า หม่อมฉันรบั อาสาเอาลูกบอลทองขึ้นมาให้ เจา้ หญงิ จะตอ้ งรบั หมอ่ มฉันไว้ เปน็ เพือ่ นสนทิ ให้นง่ั คโู่ ต๊ะเสวย และนอนเคียงกับเจ้าหญิงได้ไหม” ดว้ ย ความอยากไดล้ ูกบอลทองคนื เจ้าหญิงจึงรบั ปากตอบตกลงทันที เสร็จแลว้ เจา้ กบน้อยกร็ ีบดำ�ลงไปในน้ำ�สักพักใหญ่ กโ็ ผล่ข้ึนมา ปากคาบลูกบอลทอง สง่ ใหเ้ จ้าหญงิ เจา้ หญงิ รับลูกบอลทองแล้วก็เดินจากไป

พระราชาและพระราชินไี ดย้ ินดังนัน้ กไ็ ตถ่ ามเรือ่ งราวทเ่ี กิดขน้ึ เจา้ หญิงทรง เลา่ เรื่องราวทง้ั หมดใหฟ้ งั และกล่าวว่า “ลกู ไม่คดิ ว่ากบจะทง้ิ สระขึน้ มาอยบู่ นบก ได้ จึงไดใ้ ห้สญั ญา” พระราชาพูดวา่ “ถา้ ลูกไดส้ ัญญาไวเ้ ชน่ น้นั แลว้ ก็ต้องทำ�ตาม สญั ญา จงไปเปดิ ประตรู บั กบเขา้ มา” เจา้ หญิงทรงทำ�ตามค�ำ สง่ั ฝ่ายกบเมอ่ื เข้า มาในห้องได้แล้ว ก็กระโดดข้ึนนง่ั บนเกา้ อ้ี นัง่ คู่กับเจ้าหญิง กนิ อาหารในจานอยา่ ง

เม่ือกบกินอาหารเสรจ็ แลว้ ก็พูดข้ึนว่า “งว่ งนอนจริง คราวน้เี จา้ หญิงจะ ต้องพา หม่อมฉนั ข้ึนไปนอนบนเตยี งด้วยละ” เจ้าหญิงทรงเสียพระทัยมาก ถึง กบั รอ้ งไหอ้ อกมาด้วยเสยี งอนั ดัง พระราชาไดร้ บั สงั่ วา่ “ลกู ได้ให้สัญญาไวอ้ ยา่ งนนั้ จะต้องทำ�ตามสัญญา จงพากบขน้ึ ไปนอนบนเตียงของลกู เด๋ียวน้ี” เจา้ หญงิ ได้พา กบขน้ึ ไปขา้ งบน เม่ือเขา้ ไปในหอ้ ง เจา้ หญิงทำ�ท่าจะโยนกบไปทม่ี มุ ห้อง แตก่ บร้อง ขึ้นว่า “เจ้าหญงิ ตอ้ งท�ำ ตามสัญญา” พดู แล้วกบกก็ ระโดนขน้ึ ไปนอนบนเตยี งของ เจา้ หญงิ เจ้าหญงิ รูส้ ึกรังเกียจมาก

กบพูดอกี วา่ “ถ้าเจา้ หญิงไม่ยอมให้หม่อมฉนั นอนบนเตยี ง หมอ่ มฉันจะไป กราบทลู ให้พระราชาทรงทราบวา่ เจา้ หญงิ ไม่ทำ�ตามสญั ญา” เจา้ หญิงได้ยนิ ดงั น้ันทรงโกรธมาก จับกบเหวี่ยงไปมมุ หอ้ ง กบก็เลยตอ้ งลงไปหงายทอ้ งนอนแผ่สอง สลึง สลบแน่นิ่งอย่ตู รงน้นั ในทนั ทีทันใด….. เจ้าหญงิ เมอื่ เห็นกบนอนสลบแนน่ ง่ิ ไม่ไหว ตงิ เขา้ ดังนนั้ กต็ กพระทัยเป็นอยา่ งมาก ทรงตรงเขา้ ไปที่ใกล้ ๆ แลว้ เออื้ มพระหตั ถ์ ไปแตะตามร่างกายของมนั แลว้ ยงิ่ เจา้ หญงิ ไม่เห็นวา่ มันหายใจ และขยบั เขยอื้ นเขา้ ให้อย่างนัน้ … เจ้าหญิงจึงได้ส�ำ นึกผิดวา่ นีเ่ ราคงจะท�ำ โหดรา้ ยกับมนั มากเกินไปเสีย แลว้ …” ฉันขอโทษ…ฉันไม่ไดต้ ้งั ใจ…อยา่ เพง่ิ ตายนะ…ได้โปรดลุกขึ้นมาเถิดเจา้ กบ นอ้ ยเอย๋ … “ พูดจบนำ�้ ตาอันใสสะอาดจากดวงพระเนตรของพระองค์ก็เอ่อล้น ร่วง หล่นลงไปสัมผัสเอาเขา้ กบั รา่ งของเจ้ากบ

ทนั ใดนน้ั เอง กเ็ กดิ สิง่ มหศั จรรย์ กบทีม่ ีรูปร่างน่าเกลียดไดก้ ลายเปน็ เจ้า ชายหนุ่มรปู งาม เจ้าชายทรงเลา่ ให้เจา้ หญงิ ฟงั ว่า “หมอ่ มฉนั คอื เจา้ ชาย ท่ีถูกแมม่ ดสาปให้กลายเป็นกบ และส่งิ ท่จี ะถอนค�ำ สาปได้ก็มแี ตห่ ยาด น้�ำ ตาอันบริสทุ ธิแ์ ละมีเมตตาของพระองค์เทา่ น้ันพระเจ้าข้า” มีแตเ่ จ้า หญิงองคเ์ ดียวเทา่ น้นั ที่จะแก้คำ�สาปได้ พระราชาและพระราชนิ ีทรงดพี ระทยั มาก ทรงทราบเรือ่ งท่เี กิดขน้ึ ทงั้ สองพระองคท์ รงจัดพิธแี ต่งงานใหแ้ ก่เจา้ ชายและเจา้ หญิงอย่างใหญโ่ ตมโหฬาร ในพธิ แี ตง่ งานมชี าวเมืองเป็นจ�ำ นวนมาก พากันโห่รอ้ งแสดงความยินดี ใหแ้ กเ่ จา้ ชายและเจา้ หญงิ ด้วยความพึงพอใจดีใจเป็นอย่างมาก

นทิ านเรื่องน้ี สอนใหร้ วู้ ่า เป็นนิทานที่สอนใหเ้ ด็กรกั ษาสัญญาและมี ความเมตตากรณุ า เด็ก ๆ จะเรียนรจู้ ากนทิ านว่า การรกั ษาสัญญาและมีความเมตตากรุณาตอ่ ผู้อืน่ กอ่ ใหเ้ กดิ ผลดีอยา่ งไร เชน่ เจา้ หญงิ ในเรื่องน้ี แม้ จะไมอ่ ยากเป็นเพ่อื นกบั กบ แตเ่ จ้าหญิงก็รกั ษา สญั ญาท่ใี ห้ไว้