เจ้าชายกบ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มพี ระราชาพระองค์ หน่ึงทรงปกครอง บ้านเมืองของพระองค์ ดว้ ย ทศพธิ ราชธรรม นาความเจริญ ความสงบ สุขมา สู่ประชาชนของพระองคโ์ ดยถว้ นหน้า พระองค์ ทรงมพี ระธิดา อย่พู ระองคห์ น่ึง ซงึ่ ว่ากันวา่ ทรงมี ความงามอันลา้ เลิศ ผู้ใดไดพ้ บเหน็ ตา่ งก็จะ ตะลึงกับพระพกั ตรร์ ูปไข่ หวานละมุน พระขนง เรียวสวย ดวง พระเนตรยาวรีดงั กวางป่ า พระ นาสิกเชิดรั้น พระโอษฐ์ สีระเร่ือเรือนร่าง โปร่ง ระหง

ใกล้ปราสาทนั้น ก็มีป่ าดามืดอยู่ ใตต้ น้ มะนาวตน้ หนึ่งใน ป่ านั้นเป็ นบ่อนา้ เมอ่ื ถงึ วันทอี่ ากาศอบอุ่น ลูกสาวของ พระราชากจ็ ะวง่ิ เล่นเข้าไปในป่ าไปน่ังอยรู่ ิมบ่อนา้ พุนั้น แล้วพอเธอรู้สึกเบอ่ื กจ็ ะหยบิ ลูกบอลทองคาสุดโปรด ออกมาเล่น โยนขึน้ ไปบนอากาศแล้วก็รับมัน

ครั้นตอ่ มาลูกบอลทองคาของเจา้ หญงิ ทถ่ี ูกโยนขึน้ ไป กลับไม่ตกลงมาบนมือน้อยๆ นั้น แตต่ กลงบนพนื้ ไกล ออกไป ก่อนจะกลิง้ ตกลงบ่อนา้ เธอตามไปไม่คลาด สายตา แตม่ ันจมหายไป บ่อนา้ ลึกมาก ลึกเกนิ กว่าจะ มองเหน็ ก้นบอ่ เจ้าหญงิ เร่ิมร้องไห้ ดงั ขนึ้ และดงั ขนึ้ ดว้ ย ความเสียใจ ในขณะทรี่ ่าไหอ้ าลัยอยนู่ ั้น กม็ ีเสียงหนึ่งพดู ขึน้

ทา่ นร้องไห้จนก้อนหนิ ทว่ี ่าแขง็ กระด้างยงั ใจอ่อนสงสารท่าน” เจ้าหญิงมองหาต้นเสีเป็ นอยง ว่ามาจากไหน กเ็ หน็ กบชูหัว อัปลักษณข์ นึ้ มาจากนา้ “อาห!์ ผู้พทิ กั ษส์ ายนา้ น่ันทา่ นหรอื ?” เจ้า หญิงทัก “ข้าร้องไหเ้ พราะหาลูกบอลทองคา มันตกลงไปในบ่อ น่ัน” “จงสงบเถดิ อยา่ ร้องไห้ไปเลย” กบตัวนั้นพดู “ข้าช่วยท่านไดแ้ ต่ ทา่ นจะให้อะไรขา้ เป็ นการตอบแทนถา้ หากข้าเกบ็ บอลมาให้ท่าน ได”้ “อะไรกต็ ามทเี่ จ้าสมควรจะได้ กบทเ่ี คารพ” เธอพูด ”เสอื้ ผ้าของ ข้าไข่มุก อัญมณี หรือจะเป็ นมงกุฎทองคาทข่ี ้าใส่อยู่ตอนนีก้ ไ็ ด้”

เจ้ากบจงึ ตอบวา่ “ข้าไม่สนเสือ้ ผ้า ไข่มุก อัญมณี หรือมงกุฎทองคาน่ันหรอก เพยี งแตข่ อใหท้ า่ นรัก ข้า ใหข้ ้าเป็ นมิตรสหายและเพอ่ื นเล่นของทา่ น ได้ น่ังบนโตะ๊ เลก็ ๆ กับทา่ น กนิ อาหารบนจานทองคา พวกนั้นกับทา่ น ดม่ื นา้ จากแกว้ เลก็ ๆ กับทา่ นและ นอนหลับบนเตยี งน้อยๆ ถา้ หากทา่ นสัญญาตามที่ ข้าขอแล้ว ข้ากจ็ ะดานา้ ไปเอาลูกบอลทองคานั้น มาให้ ”

“ไดส้ ”ิ เจา้ หญิงรับคา “ข้าสัญญาจะทาตามทเี่ จ้าขอ หากเจ้าเกบ็ ลูกบอลมาใหข้ ้าได้” อยา่ งไรกต็ าม เจ้าหญิงกค็ ดิ วา่ 'เจ้ากบช่างพูดอะไร เลอะเทอะ! มันอย่ใู นนา้ กับกบตัวอน่ื ส่งเสยี งออื้ องึ และจะมาอยู่ กับมนุษยไ์ ม่ไดห้ รอก' แต่เจ้ากบเมอ่ื เหน็ ว่าเจ้าหญงิ สัญญาแล้ว กม็ ุดลงไป ใตน้ า้ ไม่นานกว็ ่ายนา้ ขนึ้ มาพร้อมกับลูกบอลทองคาทคี่ าบอยู่ที่ ปาก แล้วโยนมันลงบนหญ้าเจ้าหญิงดใี จมากทไ่ี ดเ้ หน็ ของเล่นสุด โปรดอกี ครั้ง เธอหยบิ มันขนึ้ มาแล้วกว็ งิ่ จากไป

“เดยี๋ วสิ รอก่อน!” เจ้ากบร้องเรียก “พาข้าไปกับทา่ นด้วย ข้าวงิ่ ไม่ เร็วเทา่ ท่าน” แตไ่ ม่ว่าจะเรียกดังขนึ้ ดงั ขนึ้ เท่าไหร่กไ็ ร้ประโยชนเ์ ธอวงิ่ ไปโดย ไม่ฟังอะไรทงั้ สนิ้ มันเลยตอ้ งเดนิ คอตกกลับไปทบ่ี ่อ เจ้าหญิง กลับไปถงึ ปราสาท จนในทสี่ ุดกล็ มื เร่ืองกบทนี่ ่าเวทนานั้นไป วันตอ่ มา เจ้าหญิงมาน่ังทโี่ ตะ๊ กับพระราชาพร้อมดว้ ยข้าราช บริพารของพระองค์ เธอทานอาหารทอี่ ยบู่ นจานทองคาใบเล็กๆ นั้น อะไรบางอยา่ งเหนียวเหนอะเปรอะเปื้ อน คบื คลานขนึ้ มาบน บันไดหนิ อ่อนและเมอื่ มันขนึ้ มาจนสุดขัน้ แล้ว กเ็ คาะประตู แล้ว ร้องวา่ “เจ้าหญิง เจ้าหญิงคนสุดท้อง เปิ ดประตใู ห้ข้าด้วย”

จากนั้นพระราชากพ็ ูดขนึ้ “ลูกตอ้ งทาอย่างทรี่ ับคาเอาไว้ พาเจ้า กบเข้ามาเสยี ” เจ้าหญงิ จงึ เดนิ ไปเปิ ดประตู เจ้ากบกระโดดตาม เธอเข้ามายงั ทนี่ ่ังมันร้องว่า “อุ้มข้าขนึ้ ไปน่ังข้างท่านซ”ี เจ้าหญิงทาอดื อาด ก่อนทพี่ ระราชาจะมรี ับส่ังใหล้ ูกสาวทาตาม คาเรียกร้องพอเจ้ากบไดข้ นึ้ น่ังบนเก้าอแี้ ล้ว มันกอ็ ยากจะไปน่ัง บนโต๊ะอกี และพอไดข้ นึ้ ไปน่ังบนโต๊ะแล้ว มันกว็ ่า “เอาจานทองคานั้นมาใกล้ข้าอกี หน่อยซี ข้าจะได้ทานกับท่าน ได”้ เจ้าหญงิ ทาตามดว้ ยความไม่เตม็ ใจนัก เจ้ากบกนิ อยา่ ง เอร็ดอร่อย แต่กับเจ้าหญงิ เกอื บทุกคาทก่ี นิ เธอกจ็ ะสาลักออกมา จนเจ้ากบบอกว่า “ข้าได้กนิ และอม่ิ เอมยง่ิ แต่ตอนนีข้ ้าเหน่ือยเหลอื เกนิ อุ้มข้าไป ในหอ้ งเลก็ ๆ น่ัน แล้ววางข้าลงบนเตยี งนุ่มๆ ซี เราทัง้ สองจะได้ นอนหลับไปดว้ ยกัน”

เจา้ หญิงเรม่ิ รอ้ งไห้ ดว้ ยความกลวั เจา้ กบผิวเย็นเฉียบ และไม่อยากจะสมั ผสั มนั ดว้ ยซา้ แลว้ ยงั ตอ้ งพาไปนอน อยบู่ นเตยี งสะอาดแสนสวยของเธออกี พระราชาทรง กรวิ้ และพดู วา่ “เจา้ กบท่ีชว่ ยเหลือเจา้ ในยามทกุ ขร์ อ้ น ไมส่ มควรจะ ไดร้ บั การรงั เกียจจากเจา้ นะ” เจา้ หญิงจงึ ไดห้ ยิบเจา้ กบ ขนึ้ มาดว้ ยสองนิว้ ขนึ้ ไปบนหอ้ งแลว้ วางไวม้ มุ หอ้ ง

“ขา้ เหน่ือยเหลือเกิน ขา้ อยากนอนหลบั ไปพรอ้ มๆ กบั ทา่ นอมุ้ ขา้ ขนึ้ ไป ดว้ ยซี หรอื ตอ้ งการใหข้ า้ เรยี กบดิ าทา่ น” น่นั ทาใหเ้ จา้ หญิงฉนุ หนกั จบั เจา้ กบขนึ้ มาแลว้ เขวีย้ งมนั ตดิ ผนงั “คราวนีเ้ จา้ จะเงียบไดห้ รอื ยงั เจา้ กบอปั ลกั ษณ”์ ทวา่ พอมนั ตกลงมา จากผนงั มนั ก็แนน่ ่ิงไป เจา้ หญิงเหน็ ดงั นนั้ จงึ ตกใจ และรูส้ กึ สงสารเธอ จงึ อมุ้ เจา้ กบขนึ้ มาพยายามปลกุ ใหม้ นั ต่ืน กอ่ นจะจมุ พิตอนั บอบบาง ภาพตรงหนา้ กลบั กลายเป็นเจา้ ชายรูปงามท่ีมีดวงตาออ่ นละไม ชายท่ี จะมาเป็นทงั้ สหายผสู้ นิทและสวามีอนั เป็นท่ีรกั ของเธอ เจา้ ชายจงึ ได้ เลา่ ใหฟ้ ังวา่ เขาถกู แมม่ ดผชู้ ่วั รา้ ยสาปเอาไว้ และเฝา้ รอวนั ท่ีจะมีผมู้ า ปลดปลอ่ ยเขา ซง่ึ ก็คือเจา้ หญิง แลว้ วนั รุง่ ขนึ้ เขาทงั้ คกู่ จ็ ะตอ้ งเดนิ ทาง ไปยงั อาณาจกั รของเจา้ ชาย จากนนั้ พวกเขาก็หลบั ไปพรอ้ มกนั รุง่ อรุณตอ่ มา กไ็ ดม้ ีรถมา้ รอรบั เสดจ็ พรอ้ มมา้ ขาวแปดตวั ท่ีมีพสู่ ีขาว บรสิ ทุ ธิ์อยบู่ นหวั พรอ้ มดว้ ยอานมา้ กบั โซท่ องคา ดา้ นหลงั เป็นคนรบั ใช้ ของพระราชานาม เฮนร่ผี ซู้ ่ือสตั ย์ เฮนร่ไี มส่ บายใจนกั ท่ีเจา้ นายของเขา ตอ้ งกลายเป็นกบ ดงั มีวงเหลก็ สามสว่ นรดั รอบหวั ใจของเขาท่ีพรอ้ มจะ ระเบิดออกมาเป็นความรวดรา้ วและเศรา้ ใจ