นิทานอีสป

ประวตั ผิ ู้จัดทำ ชื่อ นางสาววภิ าวี เรือนทอง ช่ือเล่น ชมพู่ วนั /เดอื น/ปี เกดิ วนั เสาร์ที่ 22 กมุ ภาพนั ธ์ พ.ศ. 2540 อายุ 22 ปี ทอี่ ยู่ 161 หมู 7 บา้ นโนนประดู่ ต.เชียงสือ อ.โพนนาแกว้ จ.สกลนคร 47230 ศำสนำ พทุ ธ เชื้อชำติ ไทย สัญชำติ ไทย กรุ๊ปเลอื ด B เบอร์โทร : 0878583343 Facebook : Wipavee Ruenthong ID : Wipavee02 ปัจจุบนั กำลงั ศึกษำอยู่ท่ี มหาวทิ ยาลยั ราชภฏั อุดรธานี คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาการศึกษาปฐมวยั ช้นั ปี ที่ 4

นิทำนอสี ป เรื่อง มดกบั ตั๊กแตน ผ้แู ต่ง : อสี ป เชา้ วนั หน่ึงในฤดูร้อน ตกั๊ แตนร้องเพลงอยา่ งสนุกสนาน มนั กห็ นั ไปเห็นฝงู มดขนอาหารเดินผา่ นมา จึงเอ่ยปากชวนฝงู มด ใหม้ าร้องเพลงดว้ ยกนั มดตวั หน่ึงตอบวา่ \"ไม่ได้หรอก พวกข้ำต้องรีบหำอำหำรมำตุนไว้ สำหรับฤดูหนำวท่ีกำลงั จะมำถงึ แล้ว เจ้ำไม่เตรียมอำหำรไว้บ้ำงหรือ\" \"ไม่เหน็ ต้องรีบเลย อกี ต้งั นำนกว่ำจะถงึ ฤดูหนำว\" ตก๊ั แตนตอบ เม่ือฤดูหนาวมาถึงสตั วต์ ่าง ๆ พากนั หลบอยแู่ ต่ในรัง ส่วนตก๊ั แตนหาอาหารไม่ไดเ้ ลย มนั จึงมาขออาหารแบ่งจากฝงู มด \"ข้ำมัวแต่ทำตวั ไร้สำระในฤดูร้อน ตอนนีข้ ้ำสำนึกแล้วได้โปรดแบ่งอำหำรให้ข้ำบ้ำงเถดิ \" ฝงู มดจึงตอบวา่ \"ถ้ำเจ้ำสำมำรถ ร้องเพลงได้อย่ำงสบำยใจได้ในฤดูร้อน ทำไมเจ้ำจงึ ไม่ทำต่อไปในฤดูหนำวล่ะ\" นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ : ควรเตรียมตวั ใหพ้ ร้อมเสมอ สาหรับส่ิงท่ีจะตอ้ งเจอในวนั ขา้ งหนา้ พุทธภำษติ : สุขา สงฺฆสฺส สามคฺคี ความพร้อมเพรียงของหม่คู ณะใหเ้ กิดความสุข

นิทำนอสี ป เร่ือง ลำกบั ต๊ักแตน ผู้แต่ง : อสี ป วนั หน่ึงขณะท่ีลากาลงั เดินอยใู่ นทอ้ งทุ่ง มนั พบตก๊ั แตนตวั หน่ึงกรีดร้องอยา่ งเบิกบานตรงมุมหน่ึงของทุ่งที่มีหญา้ ข้ึนเตม็ เจา้ ลาฟังเพลงของตก๊ั แตนดว้ ยความชื่นชมยงิ่ นกั มนั เป็นเพลงท่ีเป่ี ยมดว้ ยความร่าเริง จนหวั ใจท่ีใฝ่ หาความสาราญของลาแทบ จะลน้ ไปดว้ ยความปรารถนาที่จะร้องเพลงใหไ้ ดอ้ ยา่ งตก๊ั แตน \"อะไรกนั หรือ\" เจา้ ลาถามอยา่ งนอบนอ้ มยง่ิ \"อะไรทำให้ท่ำนมเี สียงไพเรำะเสนำะหูเช่นนี้ ท่ำนกนิ อะไรเป็ นพเิ ศษหรือเปล่ำ หรือมนี ำ้ ทพิ ย์ศักด์สิ ิทธ์ใิ ดทท่ี ำให้ท่ำนขบั ขำนเพลงได้วเิ ศษเช่นนี้\" \"มสี ิ\" เจา้ ตกั๊ แตนผนู้ ิยมชมชอบความขบขนั ตอบ \"พวกเรำกนิ นำ้ ค้ำง! ท่ำนลองดูกจ็ ะรู้เอง\" ดงั น้นั ในเวลาต่อมา เจา้ ลากไ็ ม่กินไม่ดื่มส่ิงใดอีกเลยนอกจากน้าคา้ ง เป็นธรรมดา ไม่นานเจา้ ลาโง่ผนู้ ่าสงสารกต็ ายจากไป นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ : กฎแห่งธรรมชาติไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ พทุ ธภำษติ : อุฏฺฐาเนนปปฺ มาเทน สญฺญเมน ทเมน จ ทีป กยริ าถ เมธาวี ย โอโฆ นาภิกีรติ ผมู้ ีปัญญา พึงสร้างเกาะท่ีน้าหลากมาท่วมไม่ได้ ดว้ ยความหมนั่ ความไม่ประมาท ความสารวมระวงั และความข่มใจ

นิทำนอสี ป เร่ือง ววั ชนกบั กบ ผู้แต่ง : อสี ป ววั สองตวั สู้กนั อยา่ งดุเดือดในทุ่งนา โดยที่สุดทางขา้ งหน่ึงเป็นหนองน้า มีกบชราตวั หน่ึงอาศยั อยใู่ นหนองน้า แห่งน้นั มนั ตวั สั่นขวญั หนีขณะเฝ้ ามองการต่อสูก้ นั ดุเดือดเลือดพล่าน \"ท่ำนกลวั อะไรหรือ\" กบหนุ่มตวั หน่ึงถามข้ึน \"เจ้ำไม่เห็นหรือ\" กบชราตอบ \"ว่ำววั ตวั ทพี่ ่ำยแพ้จะถูกดันจำกหญ้ำงำมๆ ทำงฝ่ังนู้นมำยงั กอกกของหนองนำ้ ฝ่ังนี้ แล้วพวก เรำกจ็ ะถูกบแี้ บนจมโคลน\" เหตุการณ์เป็นดงั่ ท่ีเจา้ กบบอก ววั ตวั ท่ีพา่ ยแพถ้ กู ดนั ลงไปในหนองน้าและกีบเทา้ อนั มหึมาของมนั กบ็ ้ีพวกกบจนถึงแก่ความ ตาย นิทำนเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่ำ : เมื่อผยู้ ง่ิ ใหญ่ลม้ ลง ผทู้ ี่อ่อนแอกต็ อ้ งเจบ็ ปวดตามไปดว้ ย พทุ ธภำษติ : สพฺพ ปรวส ทุกฺข การอยใู่ นอานาจของผอู้ ื่น เป็นทุกขท์ ้งั สิ้น

นิทำนอสี ป เรื่อง นกกระยำงเร่ืองมำก ผ้แู ต่ง : อสี ป นกกระยางตวั หน่ึงค่อยๆ เย้อื งยา่ งไปตามฝ่ังลาธาร สายตาจบั จอ้ งน้าใสแจ๋ว ลาคอยาวและจะงอยปากแหลมของมนั พร้อมจะจิกอาหารชิ้นเลก็ ๆ เป็นม้ือเชา้ ในน้าใสมีฝงู ปลามากมาย แต่คุณชายนกกระยางกไ็ ม่ช่ืนชมยนิ ดีกบั เชา้ วนั น้นั แมแ้ ต่นอ้ ย \"ข้ำไม่กนิ ปลำตวั เลก็ ตวั น้อยหรอก\" มนั เอ่ยขึน พวกปลาซิวปลาสร้อยไม่เหมาะกบั นกกระยางสักนิดทนั ใดน้นั กม็ ีปลาเพริ ์ชนอ้ ย งดงามวา่ ยเขา้ มาใกลๆ้ \"กย็ งั ไม่ใช่อกี น่ันละ\" นกกระยางพดู \"ข้ำไม่เสียแรงอ้ำปำกเพอื่ ของพรรค์น้ันอยู่แล้ว!\" เมื่อดวงอาทิตยล์ อยสูง ฝงู ปลากว็ า่ ยจากน้าต้ืนแถวริมตล่ิงดาลงสู่น้าเยน็ ที่ลึกกวา่ กลางลาธาร คราวน้ีนกกระยางไม่เห็น ปลาหลงเหลือสกั ตวั สุดทา้ ยมนั อดดีใจไม่ไดท้ ่ีอยา่ งนอ้ ยกอ็ ุตส่าหไ์ ดห้ อยทากตวั จิ๋วมาเป็นอาหารเชา้ ตวั หน่ึง นิทำนเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่ำ : อยา่ เรื่องมากเกินไป มิฉะน้นั อาจเหลือแต่ส่ิงที่แยท่ ่ีสุด หรือไม่กไ็ ม่ไดอ้ ะไรเลย พทุ ธภำษติ : อปฺปมาทญฺจ เมธาวี ธน เสฏฺฐฺ รกฺขติ ปราชญย์ อ่ มรักษาความไม่ประมาทไว้ เหมือนทรัพยป์ ระเสริฐสุด

นทิ านอสี ป เรือ่ ง ลูกววั ขี้เกยี จ ผู้แต่ง : อีสป กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ …มีลกู ววั ตวั หน่ึงมกั มีนิสยั เกียจคร้าน ไม่ยอมทางาน วนั ๆกเ็ อาแต่วงิ่ เล่นบนทุ่งหญา้ ระหวา่ งท่ีลกู ววั กาลงั เพลิดเพลินอยนู่ ้นั กเ็ ห็นววั แก่เดินลากเกวยี นผา่ นมา เจา้ ลูกววั กเ็ ขา้ ไปเยา้ แหย่ ลอ้ เลียน “โธ่ ! ววั แก่ผู้น่ำสงสำรต้องลำก เกวยี นทำงำนหนักจนขนสกปรกเกรอะกรัง ดูข้ำสิ กนิ อม่ิ นอนหลบั สบำย ขนกส็ ะอำดเงำงำมรำวกบั เส้นไหม” ววั ไม่พดู ส่ิงใดยงั คงลากเกวยี น ต่อไปตามทาง ต่อมาวนั หน่ึง เม่ือชาวบา้ นลากลกู ววั เพือ่ นาไปฆ่าสังเวยพธิ ีบชู ายญั ววั แก่เห็นดงั น้นั กพ็ ดู ข้ึนวา่ “เป็ นยงั ไงล่ะ เพรำะเจ้ำขเี้ กยี จแท้ ๆ อยู่ไป กไ็ ม่ทำประโยชน์ จึงต้องพบจุดจบเช่นนี้ ช่ำงน่ำสงสำรยงิ่ กว่ำข้ำทตี่ ้องทำงำนหนักเสียอกี ” นิทำนเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่ำ : ผเู้ กียจคร้านมกั พบจุดจบอนั น่าเศร้า พทุ ธภำษติ : โกสชฺช ภยโต ทิสฺวา วริ ิยารมฺภญฺจ เขมโต อารทฺธวริ ิยา โหถ เอสา พุทฺธานุสาสนี ท่านท้งั หลายจงเห็นความเกียจคร้านวา่ เป็นภยั และเห็นการปรารภความเพยี รวา่ เป็นความปลอดภยั แลว้ ปรารภความเพยี รเถิด น้ ีเป็ นพุทธานุศาสนี

นิทำนอสี ป เร่ือง หมำป่ ำกบั ลูกแกะ ผู้แต่ง : อสี ป กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ มีหมาป่ าตวั หน่ึงกาลงั กินน้าอยทู่ ่ีน้าตกบนเนินเขา และพอมนั เงยหนา้ ข้ึนมากม็ องเห็นลกู แกะตวั หน่ึงกาลงั จะกิน น้าที่ใหลลงไปเบ้ืองล่าง มนั คิดที่จะจบั ลูกแกะกินเป็นอาหาร จึงหาขอ้ อา้ งและตะโกนวา่ \"เจ้ำบงั อำจมำกวนนำ้ ท่ีข้ำกำลงั กนิ อยู่ให้เลอะ โคลนสกปรกได้อย่ำงไร\" \"เปล่ำนะท่ำน ข้ำเปล่ำ\" เจา้ ลูกแกะพดู \"ถ้ำนำ้ ข้ำงบนน้ันมโี คลนปนอยู่ กแ็ สดงว่ำข้ำไม่ได้เป็ นต้นเหตุแน่นอนเพรำะนำ้ นีไ้ หลลงมำจำก ตรงทที่ ่ำนยนื อยู่ก่อนแล้ว\" เจา้ หมาป่ าจึงพดู กลบั ไปวา่ \"ถ้ำอย่ำงน้ันละก็ ทำไมช่วงเวลำนีเ้ มอ่ื ปี ทแี่ ล้วเจ้ำถึงมำด่ำว่ำข้ำเสียๆ หำยๆ ด้วย\" \"เป็ นไปไม่ได้หรอก ท่ำน\" เจา้ หมาป่ าคาราม \"ถ้ำไม่ใช่เจ้ำ กต็ ้องเป็ นพ่อของเจ้ำแน่ๆ\" วา่ แลว้ นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ : คนชวั่ มกั หาขอ้ แกต้ วั ใหก้ บั การกระทาของตวั เองไดเ้ สมอ พทุ ธภำษติ : ทุวชิ าโน ปราภโว. ผรู้ ู้ชว่ั เป็นผเู้ สื่อม.