เล่ม 1 ไพรมหากาฬ

151 “ระยะระหวา งหา งของคณุ ชายกับหา งของคณุ หญงิ ไกลกนั มากครับ และหา งคุณหญงิ ก็ อยูใตล ม เสยี งปนทางโนนดงั มาไมถงึ หรอกครบั ” นายจา งของเขาท้งั สองมารูเอาวา เดนิ ใกลห างของดารินเขามากต็ อเมอ่ื รพนิ ทรปองปากกู พรอ มกับฉายไฟวอบแวบไปเบ้อื งหนา มีเสียงกขู องบญุ คําตอบมา พรอมกบั ลําไฟฉายทั้งหมดตรง เขา ไป ยงั ไมท ันจะถงึ ตวั มองเห็นหนากนั ชัดดี เสยี งบญุ คํากต็ ะโกนบอกกับรพนิ ทรม าเปน เสียงบน อยา งเสียดายวา ม.ร.ว.ดารนิ มอื ปนประจําหา งปลอ ยกวางตัวงามไปเสยี เปลา ๆ หน่งึ ตัวโดยไมยอมยงิ มหิ นําซํา้ แกจะยิง ก็ยังปด ปน เสียอกี ทาํ ใหย ิงผดิ บญุ คาํ ฟอ งล่ัน เมือ่ ฝายทเ่ี ขา มาสมทบเดนิ มาถงึ ก็เห็นหญงิ สาวยนื สะพายปนกอดอกอยทู ซี่ ุมไผใตหา ง หนางอ เพราะตองทนแกรว คอยอยูน าน “ไหนเขาวาเราปลอ ยกวางไปเสยี ตวั หนึง่ หรือ?” ไชยยนั ตถ ามยมิ้ ๆ “บญุ คําใจรา ย!” หลอนหันไปจบี ปาก และคอนพรานพ้นื เมอื งมีอายุ ผเู คยี้ วหมากยับๆ ยมิ้ แกมตยุ อยูขา งๆ “มอี ยา งรึ เห็นอยชู ดั ๆ วา ลกู ของมันตามดดู นมอยหู ยอยๆ ยงั ยจุ ะใหย งิ อกี พอฉนั ไมย งิ นั่งดเู ฉยๆ แกกลบั ควา ปนของแกจะยงิ เลยผลกั เสยี เกอื บตกหาง ดไี มห ลน ลงมาคอหกั ตาย” บญุ คําหวั เราะก๊ักๆ ชอบอกชอบใจ เชษฐาจบั แขนนอ งสาว “แลว เราไดอ ะไรมัง่ ละ หรือไมไดยิงอะไรเลย” หลอนแบมอื ยักไหล “ไมไดอ ะไรสักอยา ง นงั่ ทศั นาชวี ิตสัตวปา ไปงั้นเองแหละคะพใ่ี หญ เกง ยว้ั เยีย้ ไปหมด ตา ดําแปว ๆ มองสบตากันยงั ไมหนเี ลย เหมอื นอยูในสวนสตั ว นอ ยกเ็ ลยเหนี่ยวไกไมอ อก ดมู นั เลน เสยี ง้นั เอง นอ ยไมย ิงแลว พวกเกง กวาง ยิงไมลง” ไชยยนั ตบ น พาํ ม.ร.ว.เชษฐา ผเู ปนพช่ี ายยิ้มๆ สว นรพินทรลอบชาํ เลอื งผานใบหนา หญงิ สาวดวยประกายตาแสดงความรสู ึกทแี่ ปลก...จะดลู ักษณะภายนอกวา แกรง กราว แข็งกระดาง อยางไรกต็ าม หลอ นก็ยงั มคี ณุ ลักษณะและธาตุแทของความเปนผูหญงิ อยคู รบถว นสมบูรณ เขาเพ่ิง จะแนใจเดยี๋ วนเี้ อง ถาออนหวาน นิ่มนวล เสียอยา งเดยี วเทานน้ั ม.ร.ว.หญงิ ดารินจะเปน คนสวยท่ีสุด ชนิดที่ เขาไมเคยเห็นใครงามเหมอื นมากอ น...รพนิ ทรบ อกกับตนเอง หลอนตอวาเรอื่ งมารบั ชา ซ่ึงเปนหนาทขี่ องพ่ีชายและไชยยันตเ ปน ผูอธบิ าย แลวกเ็ ลาให ฟง วา ตางไดพ บเหน็ และยงิ อะไรบา ง หลอ นฟง อยางสนุกและพลอยตน่ื เตน แตดูเหมอื นไมไดหนั มาทกั ทาย หรอื สบตากับรพนิ ทรอยตู ามเคย ราวกับวาไมมพี รานใหญอ ยรู ว มดว ยในขณะนนั้ เขารดู ี วา ม.ร.ว.หญงิ คนสวยยังไมห มดความกระดากอายในเรอื่ งเมือ่ เท่ยี งนี้ เรือ่ งทเี่ ปลอื ยรางลงไปอาบน้ํา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

152 ในลาํ ธาร ทะเลาะกบั เขา แลวชา งปา มนั ไลจนตองกระโจนเขา มาเกาะเขาทงั้ ๆ ทีเ่ ปลอื ยเปลาอยู เชนน้ัน กด็ เี หมอื นกัน รพนิ ทรคิด ระยะนี้หลอนจะไดไ มตอ งตอแยหาเรอ่ื งรวนเขาเหมอื นเชน เคย มา ยงน้ั พบหนา ใกลชดิ กนั ทไี ร เปนตอ งแขวะทุกทีไป ทง้ั หมดเดนิ คุยกนั ตามสบาย กลับมาถึงแคมป เวลาสองทุมตรงพอดี เมื่อถงึ รพินทรกส็ ่ัง ใหบุญคาํ และจนั พรอมกับลูกหาบอกี สองคน นาํ เกวยี นเลมหน่งึ เดนิ ทางยอนกลบั ไปยงั ซากววั แดง ท่เี ชษฐาลมไว เพ่อื ถลกหนงั และชําแหละเน้ือบรรทุกกลบั มา และสัง่ ใหจ ันยอ นไปยงั ซากหมีส่ตี วั ท่ี ถกู ยงิ เลยขึน้ ไปอกี เล็กนอ ย โดยอธิบายสถานทีไ่ วใหท ราบชดั ซึ่งแนใ จวา จนั คงจะไปพบโดยไม เสยี เวลามากนกั เพราะชาํ นาญทางดีอยแู ลว อาหารค่าํ ของคณะนายจาง เกดิ กับเสย เตรยี มไวอ ยางพรอมสรรพแลว ภายหลังจาก อาบนาํ้ และพกั สนทนากนั อยคู รูกน็ ่งั ประจาํ โตะ รพินทรถกู เชิญใหมารว มอาหารคา่ํ ตามเคย ทัง้ หมด กนิ และสนกุ สนานกันไปพลางอยางออกรส เวน ม.ร.ว.หญิงดารินคนเดียว ทรี่ ับประทานอยเู งยี บๆ และก็ตรงตามที่รพินทรคดิ ไว คอื คา่ํ นห้ี ลอ นไมไดห าเรอ่ื งรวนหรือพดู แขวะเขาอีก ดูจะสงบไปกวา ทกุ วัน จนเชษฐาและไชยยนั ตก ็ไมว ายจะสงสยั แตกไ็ มมีใครกระตนุ เตือน คงคยุ กันถงึ เรอ่ื งอนื่ ๆ อยา งสนกุ สนาน ขณะนน้ั เอง ทกุ คนในเตน็ ทย งั ไมทันจะอม่ิ จากการรับประทาน ก็มีเสยี งพวกลกู หาบพูด กันเอะอะโวยวายผดิ ปกตอิ ยเู บอื้ งนอก คนเหลานัน้ พดู กนั ดว ยสําเนยี งแสดงอาการตน่ื ตกใจเปน ภาษาพน้ื เมืองฟงไมไดศัพท รพนิ ทรข มวดคิ้วตะแคงหฟู งอยางเอะใจ สว นนายจา งของเขาท้งั สามก็ หยดุ รับประทาน หันมามองดหู นากันอยางสงสยั คร้ันแลว โดยทนั ทีนั้น เกดิ ...พรานพ้นื เมืองของเขากว็ ิง่ พรวดพราดเขา มาทางประตูเต็นท รายงานกระหดื กระหอบเร็วปรือ๋ “นายครับ! ไอกดุ ลากเอาลูกหาบของเราคนหน่ึงไปเสยี แลว” รพินทรทิง้ ชอนที่กําลงั จะตกั อาหารลงในทนั ใด พรอมกบั เผน พรวดขนึ้ ยนื ในขณะที่ นายจา งของเขาทั้งสามตะลงึ งันไปชัว่ ขณะ ไมส ามารถจะเขาใจไดช ดั วาเกดิ อะไรขน้ึ เพราะไมร ู ความหมายของคําวา ‘ไอกดุ ’ มากอน แตก ็พอจะรวู า มันนา จะเกิดเหตุรา ยข้ึนเสียแลว ฟง จากทา ที เสยี งรายงานของเกิดและลกั ษณะของพรานใหญท ีพ่ รวดพราดอยางกะทันหนั ทง้ั สามยงั ตะลงึ อยู แตร พินทรวง่ิ ออกไปนอกเต็นท พรอมกบั เกดิ ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

153 9 เบอ้ื งนอก พวกลกู หาบแตล ะคนหนาตนื่ เลิกลั่ก แสดงอาการหวาดหวน่ั พรั่นพรงึ และจับ กลุมกันอยูทล่ี านหนาเตน็ ท สง เสยี งพดู กนั แซดอยเู ชนนัน้ ทกุ คนมารวมกันอยูท่นี ่หี มด กําลังลอ ม มงุ ดูเจา ลูกหาบคนหนงึ่ ซ่ึงยนื หนา ซดี ตวั สนั่ อยตู รงกลางในขณะน้ี ลูกหาบคนนนั้ เปนเดก็ หนมุ อายปุ ระมาณ 20 ป อาการในยามนเ้ี ห็นชดั วา ความตกใจสดุ ขดี ทําใหมองดูเหมอื นคนเสียสติ นายเมย...หัวหนาลูกหาบซ่ึงเปนชายวยั 50 อาวุโสกวาพวกลกู หาบ ทกุ คน กําลงั สอบซกั ถามอยู ซ่ึงเจา นน่ั กก็ ระหดื กระหอบตอบดว ยอาการลนลาน ฟงแทบไมเ ปน ภาษา จอมพรานสาวเทา แหวกพวกที่มุงอยูเ หลานนั้ เขามาอยา งรวดเรว็ ทกุ คนพอเห็นเขากห็ ลีก ทางให ภายหลงั จากการสอบซกั ก็ไดความแนชัดจากปากคาํ บอกเลา ของเจาหนมุ ลกู หาบ ผตู กอยใู น ลกั ษณะแทบจะช็อกในขณะน้วี า มนั กบั เพ่ือนคูห ชู อ่ื เอนิ้ ไดช กั ชวนกนั แอบไปนั่งซมุ ดกั ยิงหมปู า ที่ ธารนา้ํ เบ้ืองลาง เพราะไดสํารวจพบรอยไวก อนแลว เมือ่ ตอนบา ยน้ี การไปน่ังซุม ไดไปน่ังเมอื่ ตะวัน พลบคาํ่ ทแ่ี ลวมาน่ีเอง แตแ ลวระหวางทน่ี งั่ คอยหมปู า อยูดว ยกนั น้ันเอง เจาเอิน้ ซงึ่ นั่งอยูทางดาน ซายมอื ของเจาปง กถ็ กู อะไรชนดิ หน่ึงซง่ึ ยอ งเงยี บมาทางเบ้ืองหลัง กระโจนเขาตะปบขยา้ํ เจา ปงคน เลายนื ยนั วา มนั หนั มาทางเพอ่ื น เห็นเพยี งแวบเดยี ววา เปน เสือขนาดใหญม าก เอน้ิ รอ งออกมาไดเ พยี ง คาํ เดียวก็ถูกคาบลากไปตอหนา ตอ ตา และมนั กห็ อแนบ ขน้ึ มาจากรมิ ธารนาํ้ ทน่ี ง่ั ซมุ อยอู ยา งตกใจจน หมดสติ เหตกุ ารณไดเ กดิ ข้นึ หยกๆ น่ีเอง! และเร่ืองสลดใจชวนสยองทเ่ี กดิ ขึน้ น้ัน กเ็ ปนเพราะเจา ลูกหาบคะนองไมยอมเช่ือฟง ฝา ฝน คําสงั่ ของเขาทีป่ ระกาศหา มไมใ หใ ครเตรด็ เตรออกไปนอกบริเวณแคม ป โดยไมจ าํ เปนนนั่ เอง รพินทรหนั ขวบั ไปทางนายเมย หวั หนา ลกู หาบ “ฉันสงั่ หา มแลวไมใ ชห รอื วา ไมใหพ วกเราออกไปนอกบรเิ วณแคม ป โดยเฉพาะอยา งยิง่ หลงั ตะวนั ตกดนิ ไปแลว ” หัวหนา ลกู หาบเองในขณะน้ี กห็ นาซีดตัวสัน่ ขวญั เสยี ไปหมด พูดลิ้นพนั กัน “ผม...ผมสั่งหามมันแลวครบั เจา นาย ไอส องคนนี่มนั แอบหนอี อกไปเองโดยทีผ่ มกไ็ มร ู อยๆู กเ็ หน็ ไอป งวงิ่ รองโวยวายข้นึ มาจากลําธาร” เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน กพ็ ากันว่ิงตามเขา มาถึงในบดั น้ัน “เกิดอะไรกนั ขนึ้ ?” ท้ังสามถามเกือบจะเปนเสยี งเดยี วกัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

154 รพนิ ทรจําเปน ตอ งอธบิ ายใหค ณะนายจา งของเขา ทราบถงึ เรื่องที่เกิดขึน้ โดยเรว็ อยา ง ครา วๆ ดารินรองอุทานออกมาอยา งตกใจ เชษฐากบั ไชยยนั ตก เ็ ตม็ ไปดว ยความตื่นตระหนก เพราะ ไมคาดฝนมากอ น “อยา เสยี เวลาเลยรพนิ ทร ตามกนั เดยี๋ วนแ้ี หละ” ม.ร.ว.เชษฐา ผูเปน หัวหนา คณะพดู เร็วปรอ๋ื วิ่งกลับไปทเ่ี ต็นท รพนิ ทรส ่งั งานกบั คนของ เขาโดยเร็ว ไมกี่อดึ ใจหลงั จากนัน้ คณะนายจา งของเขาท้งั สามกเ็ ตรียมพรอ ม เชษฐาว่งิ กลบั ออกมา จากเต็นทพ รอ มลกู ซองเอฟเอนกง่ึ อัตโนมตั ิ สว นไชยยนั ตกับดารนิ ถือลกู ซองแฝดกนั คนละ กระบอก ไฟฉายครบ รพนิ ทรส ั่งใหเ สยพรานของเขา อยเู ฝาแคม ปพรอ มดวยลูกหาบทั้งหลาย ตวั เขาเอง เกดิ นายจางทงั้ สาม พรอมกับนายเมย อนั เปน หัวหนาลูกหาบ และเจาปงผเู ผชิญกบั เหตกุ ารณม าสดๆ รอ นๆ พากันตรงไปที่ลําธารโดยเรว็ โดยใหเจาปงเปน คนนาํ ไปช้สี ถานที่เกิดเหตุ มันเปน พุม ไมท ึบ ต่าํ กวา ระดบั ทด่ี ารินลงมาอาบนาํ้ เมอ่ื ตอนเที่ยงวนั นีเ้ พยี งหาสบิ เมตร เทา น้นั อันเปน ตาํ แหนง ทป่ี งกบั เอิ้นผูเคราะหราย ชวนกนั มาน่ังซมุ ดักยิงหมปู า และเจา ลายผสี ิงยอง เขา มาเลน งาน สิ่งทเ่ี หลือไวเปน พยานหลักฐานสยดสยองกค็ อื ปน แกป คูมือของเอ้นิ และกลักยาสูบ ทตี่ กอยูขางซมุ ไม มรี อยเลือดเรี่ยกระจาย ภายหลงั จากกม ลงตรวจตราสํารวจรอ งรอยเพยี งอึดใจเดยี ว จอมพรานกแ็ นใ จวา มนั จะ เปน เสือตวั อ่นื ไปไมไ ด นอกจาก ‘ไอกดุ ’ นนั่ เอง รอยทม่ี นั ยองมาตามพืน้ แฉะชดิ กบั ธารนาํ้ ฟอ งชดั ทกุ คนครางออกมา เม่อื เหน็ รอ งรอยของลูกหาบผเู คราะหร า ยทถ่ี กู คาบเอาไป นายเมยผู เปน หวั หนาลกู หาบถึงกับสบถออกมาอยางเจ็บแคน สวนเจา ปงผรู ว มเหตุการณทเ่ี กดิ ขน้ึ ตาํ ตา ตัวส่นั สะทาน หนาซดี ขาวราวกับศพ “ไอกุดแนๆ เชียวครบั เจา นาย ทีล่ ากเอาเจา เอ้ินไป รอยของมันชัดอยนู ”่ี เมยรองออกมาภายหลังจากพิจารณาดูรอยตนี อันใหญโ ต ทม่ี ีตําหนนิ วิ้ ขาดหายไปขาง หนึ่งนนั้ เพราะกติ ตศิ ัพทข อง ‘ไอก ุด’ และความรา ยกาจของมันยอมจะเปน ทีร่ จู กั แพรหลายมากอน เปน อันดใี นบรรดาลูกหาบทงั้ หลาย เวน ไวแตพ วกน้นั จะไมร ูเ ทานนั้ วา เสอื รา ยผสี ิงมาปวนเปย น ติดตามขบวนการเดนิ ทางอยทู ุกฝกา วยา ง เพราะรพนิ ทรแ ละกลมุ พรานเขาซง่ึ รูลวงหนามากอ น ไมไ ดบ อกใหท ราบ เพียงแตอ อกกฎส่งั หามไมใ หอ อกนอกแคม ปอ ยางเดียวเทานนั้ คําวา ‘ไอกดุ ’ ทาํ ใหคณะนายจางของเขาทส่ี งสยั มาแตแ รก นับต้ังแตเ กดิ ว่งิ เขาไปรายงาน รพินทรในเตน็ ทแ ลว หนั มาทางพรานใหญ “หมายความวา ยงั ไงกนั ถงึ เรยี กวาไอกดุ ?” รพินทรกจ็ าํ เปน อกี คร้ังที่จะตอ งอธิบายถึงเรอื่ งราวความเปน มาของเจา เสือรา ย ท่ีไดร ับ สมญาวา ‘ไอกุด’ ใหบ รรดานายจา งของเขาฟง ท้ังหมดพอทราบเรอ่ื งตลอด ก็พากันตะลงึ งนั ไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

155 “คุณไมไดบ อกใหพ วกเรารูตัวกันกอนเลยวา ไอว ายรายนี้ยองตามคณะของเราอย”ู ไชย ยนั ตครางออกมา “ผมเห็นวาไมจ ําเปน และกลัววา จะทาํ ใหเ สียขวัญ ความจริงถา ทกุ คนเชอ่ื ฟง ปฏิบัตติ าม คําสงั่ ของผม เร่ืองรายมนั กค็ งไมเกดิ ขนึ้ แตมนั ก็มีลูกหาบเคราะหร ายของเราฝาฝนเขาจนได เพราะ ความคะนองของมัน ถาผมบอกเรอื่ งนี้ แทนท่ีพวกคณุ จะมงุ ในการเดนิ ทาง หรอื ลา สัตวอ ่นื ๆ อยาง ปลอดโปรง กจ็ ะมาคอยพะวงลามนั อยู ซง่ึ ทําใหเสียเวลาไปเปลาๆ” “มนั ไมใ ชความผดิ ของคุณเลยรพินทร ลูกหาบของเราฝาฝน คําส่งั และเคราะหรา ยเอง แต ถงึ อยางไรเรากจ็ ะไมยอมใหเ หตุรายนผ้ี า นไปเฉยๆ เราจะตองเอาตวั มนั ใหไ ด ไมว าจะเสยี เวลาสกั เทาไหร” เชษฐาพูดเครยี ดๆ “แลวนี่มามวั เสยี เวลากันอยทู าํ ไม ทําไมถงึ ไมออกตามเด๋ียวน้ี ลูกหาบของเราอาจรอดก็ ได ถา เราตามมนั ทนั ” ดารนิ พดู มาโดยเรว็ อยางคนทีไ่ มป ระสีประสาอะไรมากอ น นอกจากสญั ชาตญาณแพทย และผูหญิงทเ่ี ต็มไปดวยความเปน หว ง เม่อื ทราบวา คนกาํ ลงั ตกอยใู นระหวา งอนั ตราย หลอ นเอง ต่ืนเตน อกสน่ั ในเหตุการณย งิ่ กวา ทกุ คน ยกเวน เจาปงซึ่งเปน ผูทเ่ี หน็ ภาพกับตาทท่ี ําทาเหมือนจะ เปน บา อยใู นขณะน้ี รพนิ ทรห วั เราะหๆึ เขาไมถ อื สาในคําพดู แบบไมเขาใจในเหตุการณของหญิงสาว ไชย ยนั ตก็ตอบมาแทนใหวา “ตามนะ เราตอ งตามแน แตเ ร่อื งท่จี ะชว ยชวี ิตเอิ้นไวเ ปนไมตองหวงั หมอนนั่ คงตาย ในทันทที ่ีมนั กระโจนขย้าํ เปน ครงั้ แรกแลว เราจะทําไดด ีท่สี ุดในขณะนีก้ ค็ อื ตามศพเขาและตามลา มนั เทานนั้ ” ระหวางทจี่ อมพรานยนื กดั รมิ ฝป ากหรตี่ า เหมอื นจะใชก ารใครค รวญอยู เชษฐาก็หันมา ถามวา “คณุ จะเอายังไงรพนิ ทร?” “ผมคิดวาทางท่ีดีท่สี ุด คุณชาย คณุ ไชยยนั ต และคุณหญงิ กลับไปพักทแี่ คมปเสียกอ นเถิด ครับ เร่ืองน้ีขอใหเ ปน ภาระของผมเอง คืนนีผ้ มกับเกดิ เพยี งสองคนจะลองตามดู สําหรับศพคนของ เรา เชือ่ วาคงจะพบแน” เขาพูดเครง ขรึม “ใหผมกบั เชษฐาไปกบั คณุ ดว ยดกี วา ” ไชยยนั ตพ ดู โพลงออกมาตามนสิ ยั แตเ ชษฐาพดู อยา งมเี หตุผลวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

156 “ถงึ แมเราจะเปน นายจาง และคนทีถ่ ูกมนั ลากเอาไปจะเปนลกู หาบกต็ าม แตเ รากถ็ ือวา เปน หนาที่โดยตรงของเราดว ย ทีจ่ ะตอ งจดั การกับไอเ สอื ตวั น้ี ไมใ ชป ลอ ยใหเ ปน เร่ืองของคุณคน เดยี ว ผมตัดสนิ ใจเดด็ ขาดแลว คุณรพินทร เราจะยังไมอ อกเดินทาง หรือทาํ อะไรทงั้ สิน้ ถาเรายัง ปราบ ‘ไอกดุ ’ ไมไ ด แตท กุ สิ่งทกุ อยา งมนั ก็ตอ งแลวแตคณุ ถา คณุ คิดวา ผมและไชยยนั ตติดตามไป กับคุณดว ย จะทําใหเ สียผล เราก็ยอมจะปฏบิ ัตติ ามคําสง่ั แตถา ไมข ดั กนั ในขอนัน้ โปรดใหเราไป ดวยดีกวา ผมเองก็เคยตามเสอื กนิ คนมาบางแลวเหมอื นกนั ” “ตกลงครับ ถางน้ั เราจะเร่มิ ตามกนั เดยี๋ วน้ี แต...” เขาหนั มาทาง ม.ร.ว.ดารนิ ยงั ไมท ันจะพดู อะไร หญงิ สาวกส็ วนขนึ้ มาเสยี กอ นสัน้ ๆ “ใหฉนั ไปดว ยคน” เปน ครัง้ แรกทพี่ ี่ชายหนั ไปปรามนองสาว ดวยคาํ พดู ทเี่ ฉยี บขาดจรงิ จังวา “นอ ยตองเชือ่ พ่สี กั คร้งั กลบั ไปนอนเสยี ดกี วา มันไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอก เกะกะหว ง หนา พะวงหลังเสยี เปลาๆ และเสี่ยงโดยไมจ ําเปน มันกลางคนื เสยี ดว ย” ดารินพยกั หนา ยอมเชือ่ ฟง คาํ ปรามโดยดี ในเวลาฉกุ เฉนิ เชน นี้ ดูหลอ นจะเขาใจอะไรได ดอี ยบู า งเหมอื นกัน ไมด้อื ดงึ ทาํ ใหถวงอะไรนกั รพนิ ทรสงั่ ใหเกิดนําหญงิ สาวและเจาปงกลับไปสง ทแี่ คมป แลวใหก ลับลงมาใหม กอนทดี่ ารินจะผละไป เขากส็ งไรเฟลของเขาทถ่ี อื ติดมืออยไู ปแลก ลูกซองแฝดของหญิงสาว โดยฝากใหถอื ไรเฟลกลบั ไปไวทแ่ี คมปด ว ย “คณุ หญงิ บรรจุลกู อะไรไวค รับ?” “โอ-โอ บ๊คั ทัง้ สองลาํ กลอง” “ขอบคณุ ครบั ถา บญุ คาํ กับจนั ท่เี ราสงใหไ ปเอาววั กลับมาถงึ แคมป คณุ หญงิ กรณุ าบอก เขาดว ยวา ใหอยเู ฝา แคม ป ไมจ ําเปนตองตามออกมา แลว ก็ใหแ งซายคอยระวังสุมไฟหนาเต็นทอยา ใหม อด แงซายคงจะเปน เพอื่ นคณุ หญิงไดอ ยางด.ี ..จนกวา พวกผมจะกลบั มา และก็โปรดอยา วิตก กงั วลอะไรเลย นอนใหห ลบั เสยี ดกี วา” “คณุ คดิ หรือวา ฉนั จะนอนหลับ เสอื ลากเอาคนของเราไปกินคนหนึ่ง ฉนั ถกู ท้ิงใหเฝา เตน็ ทคนเดยี ว โดยมเี พยี งแคแ งซายเปน เพอ่ื น” ดารนิ พูดแลว ก็ผละออกเดนิ กลบั ขึน้ ไปยังบรเิ วณแคมป พรอ มกับเกิดและเจาปง รพินทรหักลํากลองแฝดซาวเออร ท่ขี อแลกมาจากหญิงสาวออกมาตรวจดกู ระสนุ เพ่ือ ความแนใ จอีกคร้ัง พบวามนั เปน ลกู ของเรมิงตัน แบบโอ-โอ บค๊ั ซ่งึ บรรจุลกู ปราย 9 เม็ด ตรงตามท่ี ดารินบอกไวก พ็ อใจ หกั กลับคนื เขาที่ พอเกิดยอ นกลบั มาสมทบอกี คร้งั ภายหลังจากสงดารินเรียบรอยแลว เขากเ็ ริม่ นาํ ออกแกะ รอยเจา มฤตยแู หง ไพรกวาง โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และนายเมย หัวหนา ลูกหาบ ตามมาอยา งกระชนั้ ชดิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

157 ทง้ั หมดใชไ ฟฉายเดินทางขนาดแปดทอ น สองสํารวจดูตามรอยเลอื ดทีห่ ยดเร่ียไปเปน ระยะ และรอ งรอยของศพทถ่ี กู ลากไปกบั พ้นื ซง่ึ ทําใหส งั เกตเห็นไดช ดั สะดวกในการตดิ ตามยิง่ ข้นึ รพนิ ทรกบั เกดิ ตรวจตามรอยและคลําคืบหนาไป สว นเชษฐากับไชยยันต สอ งกราดไปตามละแวก ใกลเ คยี ง ทกุ คนลวนใชป นลูกซองทัง้ สน้ิ ซ่งึ เปน ปน ทอ่ี าํ นวยผลอยา งท่สี ดุ ในการยิงกลางคนื และ สาํ หรบั ระยะกะทันหนั ฉุกละหกุ โดยไมจ าํ เปนจะตอ งใชศนู ย คาํ นวณจากระยะเวลาเกดิ เหตุ ซ่งึ หางกนั เพียงไมเกนิ สิบนาทเี ปน อยา งมาก กบั การท่ี เรมิ่ ตน ออกตดิ ตาม รพินทรเช่ือมัน่ วา อยางชาภายในไมเกดิ ชัว่ โมงขางหนานี้ เขาจะตองพบศพของ เอิ้น เทา ๆ กับที่อาจตองเผชิญไอก ุดพรอมๆ กัน หากมนั ไมทิ้งศพและเผนหลบไปเสียกอน ไมม ีใครปริปากพูดอะไรกันอกี เลย นอกจากรพนิ ทรแ ละเกดิ ผูน าํ แกะรอยเลอื ดไป ขางหนา ซุบซบิ หารอื กันเปน คร้ังคราว รอยทลี่ ูกหาบเคราะหร า ยถกู เจาเสือสมงิ ลากเอาไปนน้ั ผานเขา ไปในพงบนเนนิ สงู ลง หว ยแหงตอนหนง่ึ แลว กล็ ากขึน้ สงู อีก บางตอนเปน พน้ื ดนิ แหงแข็ง รอยนน้ั กเ็ ลอื นๆ หายไป แต ตอนไหนทม่ี ซี ุม ไมเ ลก็ ๆ และใบไมท ่ตี กอยูเกลอ่ื นกลาดก็เหน็ เปน ทาง ไอกดุ ลากเหยอ่ื ของมันไป ดวยพลังมหาศาลทีเดยี ว สังเกตจากพงไมบ างตอนทห่ี ักราบ สาํ หรับเชษฐากับไชยยันต ถึงแมจ ะไมเ คยเหน็ ตัวมากอน ทงั้ สองกส็ ามารถจะคํานวณได จากรอยตีนวา มันจะตองเปนเสือขนาดไมต าํ่ กวาแปดศอก ไมตองสงสยั เจาเอน้ิ ผูเคราะหร า ยคงไมมี โอกาสไดดนิ้ รนตอ สใู ดๆ ทง้ั สน้ิ คงจะถกู ขย้ําขมองเหลวในทนั ทีท่มี ันโจนเขา ตะครุบ และถูกคาบไป ในลกั ษณะไมผ ิดอะไรกับหนูท่ถี ูกแมวลาก อึดใจนน้ั เอง รพินทรกบั เกดิ ที่สอ งไฟแหวกพงไปเบื้องหนา กห็ ยดุ ชะงัก จบั ลําไฟฉายไป ท่พี ื้นตอนหนงึ่ ผา ขาวมา เกา ๆ ผนื หนง่ึ กองตกอยทู ีน่ น่ั รอยเลือดท่ีขาดหายไปปรากฏเปนหยอมอยทู ่ี นน่ั นายเมยตรงเขาไปหยบิ ผา ขาวมาผนื นน้ั ข้นึ มา แลวกห็ นั มามองดจู อมพราน “เราตามมาถกู ทางแลว” เสียงเชษฐาพมึ พําเบาๆ ขณะที่สองไฟสาํ รวจไปรอบๆ ไชยยนั ตเ หน็ พรานใหญฉ ายไฟ กราดไปในระยะหา ง อันเปน ภูมปิ ระเทศทึบรอบดาน กก็ ระซบิ ถาม “คณุ ลงั เลอะไรหรอื ?” “ผมไมแ นใ จวา มันจะบกุ ขน้ึ สงู ตอ ไป หรือวาจะลากออ มไปทางริมหว ยนี่ รอยมันหมด ชะงกั ลงแคน”้ี รพนิ ทรต อบเบาๆ แลวบอกใหเ กดิ ขน้ึ ไปตรวจดทู างดานบน ตนเองวกต่ําลงหว ยแหงอกี ครงั้ เชษฐาแยกตามไปกบั เกดิ และเมย สวนไชยยนั ตตามรพินทรไ ป หางประมาณ 20 กา ว จาก ตาํ แหนงทพ่ี บผาขาวมาตกอยลู งมายงั ลําหว ย รพินทรก พ็ บหยอมเลือดเขา อกี เสยี งไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมาอยา งพอใจ จอมพรานชูมอื ข้ึนเหนือศรี ษะ ดดี โดยแรงสองสามครั้ง ในความเงียบเชนนน้ั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

158 เสียงของมนั ดงั ไปถงึ พวกทแ่ี ยกไตขนึ้ เนินสงู เปนสัญญาณเรยี ก ดังนน้ั อีกไมก ่อี ดึ ใจ เชษฐา เกดิ และเมย ก็บกุ ลงมาสมทบ “แปลกจรงิ !” เสียงเชษฐารองออกมาอยางตื่นเตน เมอ่ื เห็นรอยเลือดซ่งึ รพนิ ทรส องไฟใหด ูแทนการ บอกดว ยวาจา “บนพงรกริมทางดานโนน เราก็พบปาหกั ลูเปนทางไปเหมือนกนั คลายๆ กบั วามนั จะ ลากขนึ้ สูง” “มนั อาจลากขนึ้ ไปกอน แลววกตํ่าลงหว ย เปนการพรางตาเราใหเ ขวไปวามนั ขึน้ ดานสูง สังเกตดูท่ีตลิง่ ดานนีซ้ ิครบั รอยดนิ ทลาย แลว กม็ ีเลอื ดติดอยูกับรากไมน น่ั แสดงวามนั วกลงหว ยตรง นีเ้ อง” พรอ มกับบอก พรานใหญก ระดกลาํ ไฟฉายสอ งไปยงั ตลงิ่ ชนั ดา นขวามอื “โอโ ฮ!” ไชยยนั ตหรือมฉิ ะน้ันก็เชษฐา คนใดคนหนึ่ง ครางออกมาแผวเบาทสี่ ดุ “มันไมนา จะมสี มองถงึ ขนาดนเ้ี ลย ราวกบั คน!” รพินทรไมไดพ ดู คาํ ใดอกี ออกนําตอ สอ งไฟสูงและตาํ่ สลบั กนั สงั เกตในระหวา งตลงิ่ สองฟาก และพื้นลาํ หว ย พอมาถงึ บริเวณตล่งิ ต่าํ ตอนหนึง่ เขาพจิ ารณาอยอู ึดใจเดยี วกไ็ ตข น้ึ ตลิ่ง ทางดา นนนั้ กราดไฟไปรอบๆ อยางรวดเร็ว ครน้ั แลว บัดน้นั เอง ทกุ คนทีต่ ดิ ตามมาทางเบ้ืองหลัง ของเขาก็อุทานออกมาเปน เสยี งเดียวกนั จากลําไฟฉายของรพนิ ทรแ ละของคนอืน่ ๆ ทีส่ าดประดับเขา ไปรวมจุด รา งของลูกหาบ เคราะหร า ยนอนอยูทร่ี มิ จอมปลวกใหญ หา งไปเพยี งยสี่ บิ เมตร ท้งั หมดเคลอ่ื นเขาไปอยางรวดเรว็ ศพนน้ั นอนอยใู นลกั ษณะหงาย ตาท้ังสองเหลือกลานเบกิ คาง รอยเขี้ยวฝง ลงไปบนศีรษะ ตรงบรเิ วณทา ยทอยดา นหลงั กระดกู ลาํ คอตอ หกั สง่ิ ทีห่ วาดเสยี วที่สดุ ก็คอื แผน ทอ งถูกกดั เหวอะหวะ เคร่อื งในทะลักเรย่ี ราดออกมา และบางสว นของเครอื่ งในเหลานัน้ กข็ าดหายไป ตวั ของ เขายงั อนุ ๆ อยดู วยซาํ้ พ้นื ตอนน้นั แหงแขง็ กจ็ ริง แตรอยตนี ของเจาสมิงรายปรากฏอยูรอบๆ ตัวศพ อยางชัดเจน เพราะมันเหยยี บยํา่ เลอื ดไว อาจไมเกนิ 5 นาทนี ่ีเอง ทีม่ ันผละจากซากไปอยางนกรู เมอื่ ไดกลิน่ ของฝา ยติดตาม ระยะท่คี น พบศพ และตาํ แหนง ท่ตี ้ังของแคม ป มนั อยใู นรัศมีทห่ี างจากกนั ไมเกนิ 1 กโิ ลเมตรเปน อยางสูง และกนิ เวลาท้งั สน้ิ ในการแกะรอยเลือดเพียงครึง่ ชัว่ โมงเศษเทานน้ั “มันเพงิ่ ผละซากไปหยกๆ นเี่ อง ตอนท่ีพวกเราเดนิ อยใู นลําหวย” รพนิ ทรพูดตํ่าๆ สาดไฟฉายกราดไปเปนวงกลม สาํ รวจบรเิ วณ เกดิ กับเมยกแ็ ยกกนั ออกไปสอ งหารอยทิศทางของมันคนละทาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

159 “คณุ คิดวา คนื น้มี ันจะยอนมาท่ีซากอกี ไหม?” เชษฐาถาม หรตี่ ามองดศู พของเอน้ิ อยา งสงั เวช บดกรามแนน “ถา เปนเสอื อืน่ ๆ มนั จะตองยอ นกลับมาแนครบั ถา ไมค นื นก้ี ็พรุง นี้ หรอื วันตอ ๆ ไป แต สําหรบั ‘ไอกุด’ ผมยังบอกไมได ความฉลาดของมนั เกนิ เสอื ธรรมดา เจตนาของมนั กเ็ ปน เจตนาท่ีมี ตอ คน ไมใชเพยี งแคจ ะหาอาหารอยางเดยี ว ผมเชือ่ วามนั อาจจองคอยเลนงานพวกเราคนอ่นื ๆ ตอไป อีก โดยไมคาํ นึงถึงซากนีก่ ็ได นสิ ยั ของมนั เปนอยางนน้ั ” “มันไมม ที างอะไรจะดไี ปกวา ลองเส่ยี งนัง่ เฝาดู” ไชยยนั ตว า “กเ็ หน็ จะเปนอยา งนน้ั แหละครบั แตก ารนง่ั ซมุ เฝา ซาก เราจะอยกู นั หลายคนไมได อยาง มากท่ีสดุ กแ็ คส องคนเทาน้ัน สําหรับใจผม ผมตอ งการนัง่ เพียงคนเดยี วเทาน้ัน” จอมพรานตอบ “สองคนดกี วา คณุ เลือกเอาไดในระหวางผมหรือไชยยันต อยางนอยทสี่ ดุ คนหน่ึงสอ งไฟ อีกคนหน่ึงยิงก็ยงั ดี เราตองการความแนใ จทส่ี ดุ เพราะรายการน้ีเราไมถอื เปน การกีฬา และตอ ง ไมใหพ ลาดเลย” ม.ร.ว.เชษฐา เสนอความเหน็ โดยแททจ่ี ริง รพนิ ทรตองการจะเฝาไอก ดุ เพียงคนเดยี ว เพื่อจดั การกบั มนั ใหเดด็ ขาดลง ไป หากมนั ยอ นกลบั มาท่ซี ากอกี ครง้ั แตเ ขาอานใจนายจา งของเขาท้ังสองคนออก ทั้งเชษฐาและไชย ยันตมคี วามประสงคอยา งแรงกลา เหลอื เกนิ ในการจะรว มพิชิตเจา สมงิ รายดวย จงึ ไมอ ยากขัดใจ “ตกลงครบั เราเฝา สองคน แตส ําหรบั คณุ ชายกบั คณุ ไชยยันต ตกลงกันเองกแ็ ลว กนั วา ใครจะเฝากับผมในคนื น้ี เราจะผลัดเวรกนั เฝา ทีละสองคน คอื คนื น้ี ผมเฝา กับใครสักคนหน่ึงกอ น พอรุงเชา มนั ยงั ไมเขา มาทีซ่ ากก็จะกลบั และอีกคนหนึ่งกม็ าเฝาคูกบั พรานคนใดคนหนงึ่ ของผม สลับกนั ไป เพราะเรารูไมไดแนว า มนั จะยอนมาทีซ่ ากในเวลาไหน แตส าํ หรับการเฝาคนื น้เี ส่ยี ง หนอย เพราะเราตอ งน่งั ซุม เรยี กวา อยูในระดบั พน้ื เดยี วกบั มนั เพราะถงึ อยางไรเสีย กข็ ดั หา งไมท นั แน แตถา เปน พรงุ นี้ เราก็จะขัดหาง” สองสหายมองดูหนากัน ไชยยนั ตพ ยกั หนา “เอาวา คืนนแี้ กเฝา กับคุณรพนิ ทรก็แลวกัน พรุงนีฉ้ ันกับเกดิ จะมาเปลีย่ นเวร” เชษฐาสง มือใหจบั “ตกลง! คนื นแี้ กกลับไปนอนใหสบายเสยี กอนเถอะ” รพินทรด ดี นวิ้ เรียกเกิดกับเมยเขา มาสงั่ ความ แลว ใหทง้ั สองนาํ ไชยยนั ตเดนิ ทางกลบั ไป ยงั แคม ป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

160 เมื่อพวกนัน้ แยกลงหว ยเดนิ กลับไป เขากับเชษฐากช็ วยกนั สาํ รวจหาท่นี ัง่ ซุมและหารือ กนั อีกครงั้ รพนิ ทรงัดเชือกรม ทีแ่ ขวนตดิ เอวมา ออกมาผูกขาศพไว ปลายขา งหนง่ึ ไปผกู ไวกับโคน ตน ไมข นาดขาออน กันไมใหไอก ดุ หรอื เสอื ตวั อนื่ ๆ มาคาบศพลากเผนหายไปไดโดยสะดวก เพราะ อยา งนอ ยทสี่ ุดมันจะตอ งตดิ เชอื กที่ผูกมดั ไว พอจะประวงิ เวลาจังหวะชะงกั ใหยงิ ไดทนั เชษฐาเลือกไดโ คนไมใหญข นาดหกคนโอบตนหน่งึ มีรากทโี่ คนตนย่ืนออกมาเหมอื น ผนังก้ันหอง จนทาํ ใหบรเิ วณภายในซง่ึ กวางประมาณ 2 เมตร มองดูเหมือนโพรง และเบอ้ื งหนา ใน ระหวา งโคนไมกับศพน้นั กม็ ีซุมไมบ างๆ ก้ันอยแู ทนบังไพรไปในตวั ระยะหางจากศพประมาณ 30 เมตร หนั หนา ไปทางลําหว ย รพนิ ทรเ หน็ พอ งดวย เพราะตําแหนงนน้ั เปน ตาํ แหนงทด่ี ที ส่ี ดุ แลว เทาทจี่ ะเลือกไดใ น ขณะนี้ สว นที่จะอาํ นวยความปลอดภยั ทสี่ ดุ กค็ ือ ดานหลังหนั เขา หาโคนไมใ หญโ ดยหมดหว งวา อะไรจะยอ งมาทางดา นหลัง นอกจากคอยเพงระวงั ดา นหนา อยางเดยี ว เขาใหเชษฐาเขาไปนั่งอยูกอ น ตนเองชกั มดี โบวี่ออกมาตดั ระซุมไมทขี่ วางหนา อยู พอให มองเห็นภาพศพ และบรเิ วณใกลเ คียงไดถนัดตากวา แรก แตก ไ็ มถงึ กบั โปรง โลง นกั เอาก่งิ ไมท ี่ตดั สะไวใ นสวนทีจ่ ะใชอาํ พราง แลวก็เขา มาน่งั ซุม คอู ยกู บั เชษฐา โดยตนเองนง่ั ลกึ เขา ไป และเย้อื งไป ทางดา นขวามอื ของเชษฐา ใหเ ชษฐาลา้ํ หนา เยอื้ งไปทางซา ย “ผมจะเปนคนสองไฟนะครบั คณุ ชายเปน คนยงิ ” รพินทรก ระซบิ นดั แนะ “จะเหมาะหรอื ผมสองใหค ณุ ดกี วา กระมงั ผมไวใ จมอื ของคณุ มากกวาตวั ผมเอง การที่ ผมขอนัง่ เฝา อยูดวย ไมไดห มายความวา ผมอยากจะเปน คนยงิ มนั ดว ยมอื ของตนเองหรอก ผม เพยี งแตต องการรว มเหตุการณอ ยูดว ยเทานน้ั ” “ผมตองการใหคุณชายเปน คนยิงครบั และผมก็เชือ่ มือคณุ ชายเตม็ ที่ เทา ๆ กับตวั ผมเอง” จอมพรานพูดหนักแนน เชษฐายม้ิ เอือ้ มมอื มาจบั แขนเขา บีบหนกั หนวงอยางรกั ใคร พอใจ “ถา งั้นกต็ ามใจ ไหน ทอดลองสองไฟซ”ิ รพินทรส าดแสงไฟออกไป และเชษฐาทอดลองยกปนขน้ึ ประทับ “ถนัดไหมครบั ” “ถนัดทส่ี ุด อยา วาแตลกู ซองเลย ตอใหไรเฟล ผมก็ยงิ ได ถา มคี นสอ งไฟดีๆ อยางน้ี เอาละ ดับไฟ” พรานใหญด บั ไฟ ทกุ สง่ิ ทุกอยางจมอยใู นความมืดมิดย่ิงกวาเหวนรก และสงัดเงยี บเชยี ว นานๆ จะไดยนิ เสียงใบไมร วงลงมากระทบพื้นแสกสาก เสียงจกั จัน่ เรไรและสรรพสําเนียงสัตวป า ท่ี รอ งแววตามลมมาแตไกล [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

161 นกั ลา สัตวท กุ คนยอมจะทราบดวี า ตอจากนั้นกเ็ ปน เร่ืองของการสงบสตอิ ารมณน งั่ รอ ดว ยประสาททต่ี ่นื ไวพ รอ ม เปนการรอชนดิ ท่ีกาํ หนดเวลาแนนอนไมไ ดท เี ดยี ว เชษฐาควกั บหุ รีอ่ อกมาคาบ แตแ ลว ก็ชะงกั คลายจะนกึ ขนึ้ มาได ขยับจะเก็บตามเดมิ แต รพินทรข ดี ไลทเ ตอรป อ งสงมาให “สูบเถดิ ครบั ไมเ ปนไรหรอก ผมเชื่อวา ขณะน้ีมนั คงไมไ ดป ว นเปย นอยใู นละแวกนแ้ี นๆ ถา มนั จะยอ นกลับมา กค็ งในราวใกลๆ รงุ ” อดีตนายพันโท หัวหนา คณะเดนิ ทางจดุ สบู และสง ไปใหเ ขาตวั หนึง่ “ถามจรงิ ๆ เถอะ ตามความรสู ึกของคณุ ไอก ดุ มันจะยอ นมาในคนื นไ้ี หม?” “อยา งที่ผมบอกแลวนน่ั แหละครับ ถา มันจะมาอกี ครัง้ กต็ อนตีสีต่ หี า โอกาสของเรามอี ยู ในระหวางน้นั เอง แตก ็เปอรเซน็ ตนอยเหลอื เกนิ มนั ฆา คนของเราอยา งเจตนา ไมไ ดฆาเพราะหวิ เพราะฉะน้ัน เรือ่ งการวกกลบั มาทซ่ี าก จงึ หวงั ไดน อยเหลอื เกิน” “รา ยกาจเหลอื เกนิ นะ ไอเ สอื ตวั นี้ ไหนคุณวาไอตวั เดยี วกนั นห่ี รือ น่ีคณุ เคยนัง่ ซมุ สอ งไฟ ใหค ุณอําพล แลวเขายิงพลาด” “ครบั ไอต วั นแี้ หละ เหตกุ ารณมนั เหมือนขณะนไ้ี มม ผี ดิ ผมกบั คณุ อําพลนั่งเฝาซากของ คนทีม่ ันกดั ตาย กเ็ ปน คนของคณุ อําพลนนั่ แหละครบั ผมเปนคนสองไฟ คุณอาํ พลเปนคนยงิ ผม เตือนแกแลววา ควรจะใชล ูกซองดีกวา แตแ กไมเ ชื่อ ลอ ดว ย .470 ดบั เบลิ้ ไรเฟลของแก มนั ไดรบั สมญาวา ‘ไอก ุด’ มาตั้งแตค รั้งทค่ี ุณอาํ พลยิงน่นั แหละครบั คณุ อาํ พลไดน ิว้ ขางหนง่ึ ของมันไปไวดู เปน ท่รี ะลกึ ในขณะเดยี วกบั ทใี่ ครตอใครอกี หลายคนกถ็ กู มันกดั ตายไมหยดุ เวลาผมออกตามมนั จริง มันกห็ ลบชนิดทรี่ อยกไ็ มยอมใหเหน็ นึกไมถ งึ เหมอื นกันวา มาคราวน้ีมันจะยองตามคณะของ เรา ความจริงผมก็เพ่ิงจะมารตู วั เมอื่ คืนวานนี้เอง เพราะพบรอยที่รมิ ลาํ ธาร และพรานของผมสองคน ก็เหน็ มนั ชดั ๆ ทีเดียว พวกนนั้ เพงิ่ จะมาบอกผมเอาในตอนคํา่ ” “ตองฟาดมนั ใหอยู รพนิ ทร ถา ยงั ไมไ ดต วั เรายงั ไมเดินทางตอ ” เชษฐายํา้ หนกั แนนอีกคร้งั ! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

162 10 เมอ่ื ไชยยันต เกิดและเมย กลับมาถึงแคม ป คนทงั้ หมดยงั ไมม ใี ครคิดทจ่ี ะหลับนอนกัน เลยสักคนเดียว ไฟถกู กอเรยี งรายลุกสวา งโพลงรอบดาน ผดิ ไปกวาคนื กอ น ตา งนั่งจบั กลุมพูดคุย และรอรับฟงขา วอยอู ยางกระสบั กระสาย เมอ่ื เห็นท้งั สามโผลเขามาถงึ ตางกพ็ รกู นั เขา มาสอบ ซกั ถาม เกดิ และเมยทําหนาทบ่ี รรยายถึงเหตุการณท ่ตี ามรอยไปพบศพของเอ้ินใหพ วกน้นั ฟง ไชยยนั ตแ ยกเดนิ ตรงไปท่เี ตน็ ท ม.ร.ว.หญิงดารินยังอยใู นชดุ เดิม น่งั อยบู นขอนไมห นา กองไฟใหญทสี่ ุมอยูห นาเตน็ ท ปนวางอยูขา งตวั หางออกไปเล็กนอ ย แงซายนั่งขัดสมาธคิ อยเตมิ เชื้อ ไฟเขาไปในกองไฟ ดูเหมอื นกาํ ลงั พูดคยุ อยู พอเหลอื บมาเหน็ ไชยยนั ตสาวเทา สวบๆ กลับมาเพยี ง คนเดียว ก็ลกุ ขึน้ โดยเรว็ สีหนา ของหญงิ สาวยังอยใู นความตน่ื เตน พรนั่ ใจ “เปน ไงบาง พบศพหรือเปลา แลว พรานใหญก บั พี่ใหญละ ?” หลอนถามเรว็ ปร๋ือ ไชยยนั ตยกแขนเสอ้ื ขนึ้ ปายเหงอ่ื บนใบหนา เดนิ เขา มาทรุดตวั น่ังบนโขดหินเตีย้ ใกลๆ วางปนทถี่ อื อยูพ งิ กบั กองฟน ไว รนิ กาแฟจากกาลงในถว ยพลาสตกิ ขึน้ ด่ืม แลว ถอนใจเฮอื ก เลา ให หญิงสาวฟง อยางละเอียดในการตดิ ตามรอยไปพบศพลกู หาบเคราะหรา ย ซ่ึงรพินทรก บั เชษฐาคอย ดักเฝาซากในคนื นี้ โดยตกลงกันไวว า พรงุ นเ้ี ขาจะเปน ผผู ลัดเวรไปเฝา แทน ดารนิ หนาซดี มือทง้ั สองกมุ ประสานกันตดิ อยูทอ่ี ก “มนั รา ยกาจเหลือเกิน” ไชยยนั ตค รางอยูในลาํ คอ ภายหลงั จากเลา จบ พรอ มกบั โคลงศีรษะอยางสลดใจ “ทง้ั ๆ ท่ีเราแกะรอยไลห ลังมันไปตดิ ๆ พอพบศพกป็ รากฏวามันลากเอาเครอื่ งในไปกิน เสยี แลว คลาดกันไมถงึ 5 นาที จากรองรอยทเี่ หน็ ” “แลว นีเ่ ขาเฝากันยงั ไง ขัดหา งเหรอ?” หลอ นถามเสยี งสน่ั ตอมา เพอ่ื นหนมุ สัน่ หนา “เปลา ไมไดข ดั หรอก เพราะขดั หา งไมท ันมันกะทันหนั ฉกุ ละหกุ เหลือเกนิ แลว กเ็ ปน เวลากลางคนื เลยตองใชวธิ ีนงั่ ซุม” “นง่ั ซุม! แปลวา น่งั อยกู ับพนื้ ดินงน้ั หรอื ?” “กง็ ั้นนะ ซิ” “ตายละ!!” ดารินยกมือลบู อก ตกใจไปหมด “นากลัวออกจะตาย สมมุตวิ า มนั ยอ งเขา มาทางดา นหลงั ละ แลวกเ็ ปน เวลากลางคนื ดว ย ตา ย! ทําไมถงึ บาระห่ํากนั ยงั งี้นะ ฉนั เปน หว งพี่ใหญเ สียแลว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

163 “ไมตองหวงหรอกนา ถา เขานง่ั อยูคนเดียวกเ็ ปนอกี เร่อื งหนง่ึ แตน ีร่ พนิ ทรอยดู ว ยทง้ั คน จะตอ งกลวั อะไร สาํ หรบั ฉันหวงอยูอ ยา งเดยี วเทา นัน้ คอื กลวั สองคนนั่นจะนงั่ คอยเมอ่ื ยเปลาตลอด ทง้ั คนื โดยทไ่ี อกุดไมว กกลบั มาทเ่ี หยอ่ื ของมนั ” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เริม่ กระสับกระสาย ลกุ ขึ้นเดนิ หกั นว้ิ มอื ตนเองวนไปเวยี นมาอยรู อบ กองไฟ แลว กม็ าหยุดยนื อยตู รงหนาของไชยยนั ต เคา หนา เต็มไปดว ยร้วิ รอยวิตก “ฉนั ไมเ หน็ ดว ยเลย” หลอนบน เมมรมิ ฝป าก “ถา ขดั หา งกไ็ ปอยางหนง่ึ นีม่ อี ยา งหรอื น่งั อยกู ับพน้ื ดินเดยี วกบั มนั มันจะดอดมาทาง ไหนเมอ่ื ไหรกไ็ มรู ก็ดแู ตเ จา คนตายกบั เพอ่ื นของมนั ซิ นงั่ ดกั ยงิ หมูปา อยดู วยกนั สองคนแทๆ มันยงั ยองมาขย้าํ ลากเอาไปเสีย ตาพรานของเราคนนน้ั เมอื่ เขาจะถือวา มอื เขาแนก็ควรใหเ ขาเฝาไปคน เดียวซิ ธรุ ะอะไรทีพ่ ใ่ี หญจะตองไปนัง่ อยดู ว ย” “ความจริงรพนิ ทรก ต็ อ งการนง่ั เฝาคนเดยี วนนั่ แหละ” ไชยยนั ตตอบเสียงตํา่ ๆ “แตม ันเปน ความตอ งการของเชษฐาเอง ซงึ่ มนั ก็ควรจะเปนอยางนน้ั เชษฐาเปน หัวหนา คณะเดนิ ทางในคร้งั นี้ เสือลากเอาลูกหาบในคณะไปกิน จะปลอ ยใหเ ปน หนาทข่ี องพรานอยางเดยี ว มันก็ไมถูก พวกลกู หาบทัง้ หลายจะหม่นิ นํา้ ใจเราได พชี่ ายของเธอเปนคนอยา งน้ี เธอกร็ ูนิสัยเขาดี อยูแลว ถึงเขาไมน่งั กับรพินทรใ นคืนนี้ ฉนั กจ็ ะนง่ั แทน รวมความวา จะตอ งมพี วกเราคนใดคนหนึง่ รว มอยใู นการปราบไอเ สือรายตัวน้ใี หไ ด ไมใชโยนหนาที่ไปใหร พนิ ทรคนเดียว และเม่ือรพินทรนั่ง ซมุ ดกั ยิงอยกู บั พน้ื เรากต็ อ งนั่งในลักษณะเดยี วกับเขา เสีย่ งอยางไรกเ็ ส่ียงดวยกนั อยางน้ัน มายงนั้ เราจะเปน นายจางรว มเดนิ ทางไปกบั เขาไดย งั ไง ฉันบอกเธอแลววา ไมต อ งวิตกไปหรอก เชษฐามอื ดีพอทจ่ี ะไวว างใจไดทเี ดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่ิงเมอื่ มรี พนิ ทรค อยเปนพีเ่ ล้ียงอยดู ว ยอยางน้ี กเ็ บาใจ ไดสนทิ มีแตว า ไอเ สอื ผสี งิ น่นั จะไหวทันไมย อมเขามาเสยี มากกวา” ดารนิ ควักบหุ รีอ่ อกมาจุดสูบ แลวโยนซองมาใหเ พ่ือนชาย หลอ นทรดุ ตัวลงนัง่ บนขอน ไมต ามเดมิ ควิ้ งามท้งั สองขมวด พดู ตอมาอยางไมห มดกังวล “ถงึ ยงั ไงมันกน็ าหวาดเสียว และเส่ยี งเกนิ กวาเหตอุ ยดู ี ไอวิธีดักยิงเสอื โดยอยบู นพืน้ ดนิ เดยี วกบั มนั นน่ี ะ อกี อยางหนงึ่ จนกระท่ังเดี๋ยวน้ี ฉนั กอ็ า นอตี าพรานของเราคนนี้ไมอ อกเลย เขาเปน คนยงั ไงกนั แนน ะ มีอยางเรอะ ท้งั ๆ ทร่ี ูอยูแ ลว วาเสอื มันยอ งตามคณะของเรามาตลอดเวลา แทนท่ี เขาจะบอกกลาวเตอื นใหพ วกเรารตู ัวลว งหนาไวบางกเ็ ปลา เงยี บเฉยเสยี ง้ันแหละ กวา จะรกู ็โนน คาบเอาลกู หาบไปลากไสเสยี แลว ” “เธอจะไปเอาโทษเขาในขอ นไ้ี มถ ูก” ไชยยนั ตค า นมา จปุ ากหามเบาๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

164 “เขาก็บอกแลว วา เขาไมต องการจะใหพวกเราเสยี ขวญั และเขาก็ทําหนา ที่ครบถวนแลว ไมม อี ะไรบกพรอง โดยการใหความคุม กนั เราอยา งแขง็ แรง ตลอดจนเตอื นใหเ ราระวังตน ไมใ ห ออกไปเดนิ เพน พา นพน หูพน ตาของเขา เธอนนั่ แหละยงั อวดดไี มเ ชือ่ ฟงคาํ ตักเตือนของเขา ชอบฝา ฝน ดีนัก นยี่ งั ดีนะทีล่ กู หาบรับเคราะหไปแทน มันจะรา ยกาจสกั ขนาดไหน ถา หากแทนทจ่ี ะเปน ลกู หาบ กลายเปนพวกเราคนใดคนหน่งึ ถูกมนั ลากไปเสียกอ น ซ่งึ ในระหวา งพวกเราสามคนน่ี ฉนั ก็คิดวา นา จะเปน เธอมากทส่ี ดุ เพราะเธอชอบเดนิ เลนลอยชายออกไปนอกแคมปคนเดียวเสมอ เขา หา มกก็ ลับชวนทะเลาะเสยี อกี เร่อื งมันเปน ยงั ง้ัน เปนไง คราวนพี้ อจะนึกออกแลว หรือยังวา ทาํ ไม รพินทรถ งึ บน หนักอกหนกั ใจเสียหนักหนา ในกรณีที่เธอชอบฝา ฝน คาํ เตือนของเขา” ดารินเงยี บกรบิ ไป น่ังเอามือรองคาง กัดเล็บ เหมอ มองดแู สงไฟทแี่ ลบเลียอยใู นกอง หลอ นกาํ ลงั นกึ ถงึ ภาพของตนเอง ที่แอบลงไปเลนนาํ้ คนเดียวในลาํ ธารเมอ่ื ตอนบายน้ี และรพินทร ตามลงไปเกิดเปนปากเสยี งกนั ขนึ้ จนกระทงั่ ชา งแมลกู ออนโผลออกมาสรางเหตุการณต น่ื เตน ขนึ้ สมมตวิ า ในขณะนนั้ ถา พรานใหญตามลงไปไมท นั หรอื ถา หากวา กอ นหนา นนั้ เจาเสอื รายผีสิงยอ ง มาคอยดักหลอ นอยูก อ น อะไรจะเกิดขึน้ ?” หญงิ สาวใจหาย เมอ่ื หวนคดิ ไดเชนน้นั “น่บี ญุ คาํ กับพวกทีไ่ ปเอาววั แดงยงั ไมก ลบั มาอกี ร?ึ ” ไชยยนั ตถ ามข้นึ กวาดสายตาไปรอบๆ แลวมองไปยงั แงซายผูนงั่ สงบเฉยอยู “ยงั ครับ เจา นาย” หนุม ชาวดงผลู ึกลบั ตอบหวนๆ ในลาํ คอ พอขาดเสยี งของแงซาย ก็มเี สยี งกเู รยี กแวว ใกล เขา มาพรอ มกบั เสียงลอ เกวยี นบดออด พวกทุกคนในแคม ปท ่ีกําลังจับกลมุ กนั อยเู ปน วงใหญ ก็พา กันตนื่ ตวั ขึน้ กรู บั ออกไปเพียงไมก ี่อดึ ใจ กม็ เี สยี งคุยกนั เอะอะลั่นเขามากอน ตอจากนัน้ บุญคํา จัน ลกู หาบอีก 6 คน พรอมกับเกวยี นที่บรรทุกววั แดง ซึง่ ชาํ แหละเรยี บรอยแลว กโ็ ผลเขามาถึง คน เหลา นัน้ หารไู มวาระหวางทพ่ี วกตนแยกไปชาํ แหละวัว ซง่ึ เชษฐายิงลมไปเมอื่ ตอนพลบคาํ่ น้นั ได เกดิ อะไรขน้ึ ทางแคม ป แตก ็ไดรบั การบอกเลา ใหรเู ร่ืองภายในไมก ่ีอดึ ใจ ตา งพากนั ตกตะลึงพรงึ เพริดไป ซักถามกนั แซดไปหมด ไมม ีใครหันมาสนใจกับววั ทช่ี าํ แหละบรรทกุ มาบนเกวยี นนั้นเลย เพราะมวั แตตนื่ เตนอยใู นเหตรุ า ย ไชยยนั ตส ่งั ใหแ งซายไปเรยี บบุญคํากบั จัน ผูเ พง่ิ จะมาถงึ เขามาพบ เกิดกบั เสย ก็เลยตาม เขามาดวย พรานทั้งสขี่ องรพนิ ทร เขา มานง่ั เรยี งรายอยหู นา กองไฟใกลๆ กบั ไชยยนั ตแ ละดารินผนู ่ัง อยูกอ นแลว “บุญคํากบั จันรเู รอื่ งแลว ไมใชห รอื วาเกดิ เหตรุ ายอะไรขนึ้ ” ไชยยนั ตพูดขนึ้ บญุ คาํ กบั จนั มองดูหนา กนั “ครับ ผมคิดไมถงึ เลย ลูกหาบของเรามนั คะนองเอง ไมย อมเชือ่ คาํ สง่ั ของคุณรพินทร” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

165 “นา สลดใจเหลือเกนิ มันเปน คราวเคราะหรายของเขาเอง คืนน้ีพรานใหญกับนายใหญด ัก เฝามันอยูทง้ั คนื ท่ีแคมปนกี้ เ็ หน็ จะมบี ญุ คาํ นน่ั แหละอาวโุ สกวาเพอ่ื น ฉันขอมอบหมายใหบ ุญคํา ดูแลควบคุมทกุ สิ่งทกุ อยา งใหเรียบรอย” “เจานายนอนใหหลับสบายเถดิ ครบั ไมต องหว ง บญุ คาํ ขอรับประกันเอง ถา ไอก ดุ กาํ แหง เขามาปวนเปย นอยใู กลแ คมปเรา หรือยอ นกลับไปที่ซากเปนจบแน” “ดแี ลว บอกพวกน้นั ใหพ กั ผอ นหลบั นอนเสียเถดิ ยกเวน แตพวกเวรยามที่จะมีหนา ทเี่ ฝา ตามเวรผลดั เปล่ียน ออ ! อยา ระวังแตคน ระวงั ควายของเราดว ย ไฟทุกกองอยา ใหมอดลงเปน อนั ขาด” “ครบั บญุ คําจะดแู ลไมใ หอ ะไรบกพรองเลย” “บุญคาํ คดิ วา มันจะยอ นไปทซ่ี ากไหมคนื นี?้ ” ดารินถามบาง พรานพ้ืนเมืองอาวโุ สยดั ใบกระทอมใสปากเคยี้ ว มองสบตาหญงิ สาว แลวโคลงศีรษะ แชม ชา ตอบแผว เบา “บญุ คาํ บอกไมไ ดเหมือนกนั ครับนายหญงิ ไอเสอื ตัวนเ้ี หมือนจะมผี ีคอยกระซบิ มนั อยู ตลอดเวลา มันกลากบั พรานทกุ คนได ยกเวน คณุ รพนิ ทรค นเดียว ที่มันคอยหลีกหลบมาตลอด ยังกับ วา มันจะจํากล่ินคุณรพนิ ทรไดท ีเดยี ว ถา มนั รวู า คณุ รพนิ ทรด กั อยู มันกไ็ มเขา เดด็ ขาด มนั อาถรรพณ ยงั ไงบอกไมถ กู ทีเดยี วครบั คุณรพนิ ทรเ องกค็ อยตามมันมานานแลว แตไ มเ คยสําเร็จ คลาดกนั หวุดหวดิ ๆ ทกุ ครง้ั ไป ถา คืนนไี้ มสาํ เรจ็ พรุงนเี้ ราอาจตอ งหารือกันใหม” “แนนอน เราจะยงั ไมเ คลอ่ื นยายหรือมีแผนการอยางใดตอ ไปท้งั สน้ิ ตราบใดท่เี รายัง ไมไดต วั มัน และพรงุ น้ฉี ันจะไปน่ังแทน ถา มันไมเขา ในคืนน”ี้ ไชยยนั ตบ อก “ถาเปลย่ี นคนเฝา...บญุ คาํ วาอาจมหี วังครบั อยา งที่บอกแลววา มนั อาถรรพณอยา งไรพกิ ล ลงใหน ายรพนิ ทรดกั อยูละก็ ครั้งไหนคร้งั นนั้ รอกนั จนกระท่งั ซากเปอ ยโทรมเหลอื แตกระดูก มนั ก็ ไมยอมเขา ทงิ้ ไปเลย มนั เคยเขา ใหค รัง้ แรกเทานัน้ ครับ ตอนท่ีนงั่ อยกู บั คณุ อําพล แตน ายรพนิ ทร เปน คนสอ งไฟ คณุ อาํ พลยงิ พลาด ต้งั แตน ้ันพอนายรพนิ ทรต ามมัน มันก็หลบ แตก ็นน่ั แหละครบั พรานสามคนมาแลว ทีต่ ามลา มนั แทนนายรพินทร สองคนถูกมันขยา้ํ ตาย อกี หนง่ึ พิการไปตลอด ชีวติ เพราะถกู มันลาเอา แทนท่จี ะลา มนั ” ดารนิ หันไปมองดไู ชยยันต อดีตนายพันตรีทหารปน ใหญยมิ้ ขรมึ ๆ พยกั หนา “เอาเถอะ ขอใหมันเขา มาใหเห็นเปนใชไ ด ไมว า เราจะลา มัน หรือมนั จะเปน ฝา ยลา เรา กลวั อยอู ยางเดยี วเทา นัน้ มนั จะไมยอมเขา มาเลย ซึ่งทาํ ใหเราตอ งเสยี เวลาไปเปลาๆ ดีเหมอื นกนั บางทีมันอาจเขาตอนที่ฉันไปผลัดเวรแทนรพนิ ทรก็ได เอาละ ไปไดแ ลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

166 บุญคาํ กบั พรานอีกสามคนของรพินทรพ ากนั ลกุ ขึน้ ผละแยกยายกันไป ไชยยนั ตควา ปน ลุกขึ้นยืนหันไปทางนอ งสาวของเพ่ือนสนทิ “ไปนอนกนั เถอะนอย นั่งแกรวอยกู ไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไร พกั ผอ นเอาแรงไวด ีกวา ระยะที่ รพินทรกบั เชษฐาดกั เฝาอยหู างจากทนี่ ไ่ี มม ากนกั หรอก ถาไดยินเสยี งปน เม่อื ไหรก็รเู องแหละ” “ฉันนอนไมห ลับหรอก เธอไปนอนกอ นกแ็ ลว กนั ” “แลว เธอจะนง่ั อยูทําไม?” หญงิ สาวยกมอื ทง้ั สองขน้ึ ลูบใบหนา ยมิ้ จางๆ “น่งั ตากลมพกั สงบจิตใจอกี สักครู เหตุการณม ันทาํ ใหฉ นั ตืน่ เตน ขวัญเสยี ไปหมดแลว ไม ตองหว งหรอก ฉนั มแี งซายนงั่ เปน เพ่ือนอยูนี่ เธอไปนอนพักเสียไป พรงุ น้ีจะตองตน่ื ไปเปลยี่ นเวร เฝาแตเชาไมใ ชห รือ” ไชยยนั ตพ ยักหนา ไมก ลา วอะไรอกี ถอื ปน เดินดุมๆ หายเขาไปในกระโจมพกั ดารินหกั กงิ่ ไมแ หงเล็กๆ ทีถ่ อื อยูในมอื โยนเขา ไปในกองไฟ “แงซายรูเร่อื งเสือตัวน้ีมากอนหรือเปลา ฉนั หมายถงึ รูว ามันสะกดรอยตามคณะของเรามา ตลอดเวลา” หลอนเอยถามหนมุ ชาวดง ผูทาํ หนาทเี่ ปนคนรบั ใชป ระจําแคมปข นึ้ เบาๆ ยม้ิ กวา งๆ ปรากฏขึน้ บนใบหนาสีทองแดงนนั้ สบตาหลอนแวบเดยี วกห็ ลบ ตอบเสยี งต่าํ ลกึ “เม่อื บา ยวาน คณะของนายหญงิ ไปลาเลยี งผา ผมอยูทร่ี มิ หว ย กําลงั ลอกหนงั หมูปา ผม เห็นมันหมอบอยูห ลงั โคนไทรใหญ พอผมเงยขน้ึ พบตามันไมทันจะขยับตวั มันก็หลบ เขา ไป ตรวจดูพบรอยที่ย่าํ น้ําไวบ นโขดหิน นวิ้ หายไปขางหน่ึง” “แปลวา เธอกร็ อู ยลู วงหนา แลวเหมือนกันซิ” หลอนรอ งออกมาโดยเรว็ แงซายไมตอบ ดุนฟนเพ่ิมเตมิ เขาไปในกองไฟ “เธอบอกพรานใหญใหรใู ชไ หมวา เธอเหน็ อะไรทรี่ มิ ลาํ ธารน่นั ” หนมุ ชาวดงผลู ึกลับสน่ั หัว “เปลา ผมไมไ ดบอก ผกู องรอู ยูแลว วามนั ตามเรา และผูกองกร็ ูว า ผมรู” “แลว ทําไมเธอไมบ อกใหพ วกเราไดร ตู วั ไวบ า ง ในเมื่อเธอเห็นสง่ิ ผิดปกติ อันนา จะเกดิ อันตรายข้ึนกบั คณะของเราได” “ผกู องสง่ั ผมไมใ หบ อกครับ” เปน คาํ ตอบอยา งซ่อื ๆ จากอดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง หญงิ สาวตวดั หางตาคอ นอยาง ฉุนๆ พดู หนกั ๆ ในลําคอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

167 “ออ ดีน่ี ตาพรานใหญนนั่ สั่งอะไรเธอ เธอก็เชื่อฟงไปเสยี หมดทกุ อยา ง ชนิดเครง ครัด ทเี ดยี ว นีม่ หิ มายความวา เธอเหน็ เขามีความหมายสาํ คญั ยิง่ ไปกวาพวกฉันสามคนทีเ่ ปนเจา นาย โดยตรงของเธอ และทุกคนท่มี ากันนีง่ นั้ หรอื ?” แงซายมองข้นึ สบตา ม.ร.ว.หญิงดาริน ดว ยประกายแจม ใส บริสุทธิ์ โคลงหัวชาๆ อยู เชนเดิม “หามไิ ดครบั นายหญิง ผมไมไ ดคดิ เชน นน้ั เลย ผมเพยี งแตคิดวา การทาํ ตามคําสง่ั ของผู กอง ยอมเปนความปลอดภยั ที่สดุ ของคณะเดนิ ทาง เพราะการเดนิ ทางครั้งนี้ อยภู ายใตก ารนําของผู กองคนเดยี ว ไมเพียงแตผมหรอื พวกลูกหาบทุกคนเทา นนั้ แมแ ตน ายหญิงหรอื นายชายทั้งสองคน ก็ ควรจะเช่ือผกู องดว ย ถา ยังตอ งการใหเขาเปน ผูนาํ นายหญิงกเ็ ห็นแลว วา เหตุรายท่เี กดิ ขึ้นกบั ลูกหาบ ของเรา เพราะมนั ฝา ฝน คาํ สัง่ หามของผกู องเอง” “รสู ึกวา ใครๆ จะตองเคารพเช่ือฟง เขาเสียเหลือเกนิ นะ แมกระทง่ั ไชยยนั ต และพช่ี ายของ ฉันเองผเู ปนนายจา งแทๆ” หลอ นกระแทกเสียงอยางหงดุ หงดิ ดีดบุหรท่ี ถี่ ือคบี อยูในมอื กระเดน็ เขา ไปในกองไฟ แลว กม ลงควาปนเดินผละเขา ไปในกระโจม ปลอยใหแ งซายย้มิ ยิงฟนตามหลังมา เวลาเคล่อื นผานไปเปน ลําดบั ระหวางซากศพของกะเหร่ยี งลกู หาบ อนั เปนเปา หมายบัง ไพรท่ขี วางอยเู บอ้ื งหนากับปน และไฟฉายทีเ่ ฝารอคอยอยู อากาศหนาวเยอื กลงทุกขณะ ทั้งรพินทร และเชษฐานงั่ เคยี งกันอยยู งั ทซ่ี ุม ไมไ ดป รปิ ากพูดคาํ ใดแกกันเองเลย นบั เปนชั่วโมง เสียงน้าํ คางปา หยดลงกระทบใบไมแ หง ดงั อยเู ปาะแปะรอบกาย นานๆ จะไดย นิ เสยี งเชษฐาหายใจลกึ สักครั้ง สวน พรานใหญรพนิ ทรเงยี บกรบิ ราวกับวาเขาจะหลับไปฉะนนั้ แตเ มือ่ เชษฐาเอื้อมมอื มาแตะแขน เหมอื นจะหย่ังความรสู กึ กไ็ ดร บั การเอ้อื มมอื มาจับตอบเปน ความหมายวา จอมพรานยังมีประสาท ตืน่ พรอ มอยทู กุ ขณะ ไมไ ดเ ผลอหลับไปเลยแมแตน ิดเดยี ว นาฬกิ าพรายนา้ํ จากขอมอื ของเชษฐาช้ีเวลา 01.45 น. มันเปน ชว งระยะเวลาอันทรมาน พอดูกวา จะรุงเชา เขาอยากจะสบู บหุ ร่ีขจัดความงว งและความอดั อนั้ เบอ่ื หนาย แตไ มก ลา เพราะเหน็ รพินทรผตู ามปกตกิ เ็ ปน คนสูบบุหรี่จดั ชนดิ ตัวตอ ตวั ซ่ึงบัดนี้ หลงั จากสูบมวนสดุ ทายไปเมอื่ สอง ช่ัวโมงที่แลว กไ็ มไดสบู อกี เลย พรานใหญดเู หมอื นจะอานความรสู ึกของเขาถูก ชะโงกเขามากระซบิ “คุณชายจะงบี ไปพลางๆ กไ็ ดค รบั มอี ะไรผมจะสะกดิ ปลกุ เอง ไมตองหวง” เชษฐาหนั มายมิ้ ใหในความมดื มิด “ไมเ ปน ไรหรอก ถงึ ยังไงผมก็ไมมที างจะหลับได” “เวลาเทาไหรแ ลวครับ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

168 “อกี 15 นาทจี ะตสี อง” แลวกเ็ งยี บกนั ไปอีก เวลาจะผานไปอกี นานสกั เทาใดไมท ราบได เสียงกวางปบรองแหวกความสงัดลอยตาม ลมแวว มาแตไกลครงั้ หนึ่งแลว ก็เงียบหายไป ครน้ั แลว ตอมาอกี อึดใจใหญ กม็ ีกล่นิ สาบสางชนดิ หนึ่งโชยมากระทบนาสิกประสาท เสียงเชษฐาขยบั ตวั และเอื้อมมือมาแตะแขนรพนิ ทร “คุณไดก ลิ่นอะไรไหม?” อดีตนายพนั โทหวั หนาคณะเดินทางกระซบิ เบาทส่ี ุด “ครบั ” จอมพรานรบั คําสั้นๆ เชษฐาจองหนา ในความมดื เหมอื นจะถาม กไ็ มเหน็ รพนิ ทรก ลาว หรอื มีปฏกิ ิรยิ าเชน ไรอกี นอกจากจะนงิ่ สงบเฉย กลิน่ สางน้ันตลบรุนแรงขน้ึ อกี เมอ่ื ลมปาโชยมา เชษฐาจอ งฝา ความมดื พยายามจะเพง ออกไปยังซากศพเบ้อื งหนา ทัง้ ๆ ทกี่ ม็ องไมเห็นอะไร นอกจากฉากวกิ าลอันดําสนทิ กระซบิ ถามตอมาวา “จะไมลองฉายไฟดหู รือ มันอาจยอ งเขามาแลว ก็ได” “รอจนกวาจะแนใจท่สี ุดดกี วาครับ ถา มนั เขามาทีซ่ าก เราจะไดย นิ เสยี งมนั กดั แทะศพ อยางถนัดที่สดุ ถาสองไฟกไ็ ดท เี่ ลยทเี ดยี ว ถาเราใจรอ นสองออกไปกอ น มันอาจจะอยูในละแวก ใกลเ คยี ง และรูตวั เสยี กอน ทําใหเสียโอกาสไปอยา งนา เสียดาย แลว คราวนี้จะไมมีหวังอีกเลย กลนิ่ อยา งเดยี วไมพอหรอกครับ ตองอาศัยฟง เสยี งดว ย เพยี งแตก ลิ่น มนั อาจอยูหา งเรามากก็ได” เชษฐาไมมขี อ โตแ ยง ใดๆ ทง้ั ส้นิ เพราะการเชื่อฟง ปฏิบตั ติ ามคําแนะนําของพรานใหญใ น ภาวะเชนน้ี ยอ มเปนสิง่ ดที ส่ี ดุ เวลาไดล วงเลยไป แสงเดือนขา งแรมจัดทเ่ี พ่ิงจะขน้ึ สอ งทะลใุ บไมลงมาเปนเงารางๆ ใน บางสวน นานๆ ครง้ั ไกป าจะขนั แวว เย็นเยือกมาแตไกลบอกยามแรก ตกุ แกท่ีอาศยั อยตู ามโพรงไม สงู รอบดา น ซ่ึงมักจะรองรับกนั อยเู ปน ระยะมาตงั้ แตต อนหวั คา่ํ บดั นส้ี รางซาลง เชษฐาน่งั กอดปนเอาหลังพงิ โคนไม เผลอเขา ภวงั คไ ปเมื่อไหร ตนเองกไ็ มทราบ เหมือนกนั มารูสึกตวั สะดุงขึ้น เพราะมอื ของรพนิ ทรบ บี มาท่ไี หล เขาลมื ตาสวางโพลนในความมืด ทแี่ วดลอมอยรู อบดาน ประสาททุกสวนตน่ื พรอ ม หสู าํ เหนยี กเสยี งกรอดๆ เปนจงั หวะอยใู นความ มืดเบ้ืองหนา ตรงบริเวณทศี่ พลูกหาบนอนอยู เสียงน้ันเบาท่สี ดุ แตใ นความเงยี บสงดั เชน น้ี พอจะจบั ไดอยางถนดั บางครั้งกห็ ายไป บางคร้ังก็ดังชดั เจน “ไดย นิ หรอื เปลา ครับ?” เสียงกระซบิ ถามแผวเบา ดงั มาจากจอมพราน “ไดยนิ ” “พรอมหรือยงั ?” เชษฐาปลดเซฟ เอฟเอนกง่ึ อตั โนมัติ คอ ยๆ ยกขน้ึ ประทบั จอ งไปทางท่หี มายอันมืดมดิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

169 “โอเคฉายไฟ” จอมพรานชูไฟฉายขนาดแปดทอนข้ึน แลว คอ ยๆ วาดลงต่ํากะไปยงั ตําแหนง ทมี่ าของ เสยี ง พอไดร ะดบั กก็ ดสวทิ ซใหล ําไฟพงุ จา ออกไปโดยผานแนวลาํ กลองปนของเชษฐาเพ่ือใหเหน็ ศูนยไ ดอยา งถนัด ดวงตาราวกับทับทิมคูหนึ่งแดงโชตสิ ะทอนแสงสวนตอบแสงไฟฉายแววออกมา มันอยู ทางดา นปลายเทาของศพลูกหาบ ผถู ูกใชเปน เหยอื่ ลอ แตแ ลว ทนั ทีนนั้ เอง รพินทรร องออกมาเรว็ ปรอ๋ื “อยายิง!” เชษฐากไ็ วทายาท เปน การไวทั้งประสาทตาท่สี ังเกตเหน็ ดวงตาคนู ัน้ เพราะประสาทหูที่ ไดย นิ เสยี งรอ งหา มของรพนิ ทร น้ิวทกี่ าํ ลงั จะกระดกิ ไกของเขาชะงักลงอยา งกะทนั หนั ทันทว งที กอนที่กระสนุ ขนาด 12 บรรจุลกู ปรายชนดิ 9 เม็ด จะระเบิดตูมออกไป “อเี หน็ หรอื หมาปา?” เขาถามออกมา “สงสยั จะอเี หน็ ครบั ชวงตามนั แคบเหลือเกิน” จอมพรานตอบ แลวกระดกลาํ ไฟฉายกราดไปมาเปนการไล ดวงตาคนู ัน้ หลบวาบ พลิก ตัวหนั กลบั กระโจนผละจากศพ หายลงไปในลําหว ย มองเห็นไดอยา งถนัดวา มนั เปนอเี หน็ ดงตัว เข่ืองขนาดหมาพันธอุ ลั เซเช่ียน ท้ังสองถอนหายใจเฮือกออกมาพรอมกนั อยางผดิ หวงั รพินทรด ับ ไฟลง ในขณะทเ่ี ชษฐาลดปน มอื ยังสนั่ นอยๆ ดวยอารมณต ื่นเตน “โอโ ฮ! ผมเอก็ ไซตไ ปหมดเลย มันทําเอาเสียเสน เกือบกดตูมออกไปแลว ดวี า ยั้งเสยี ทัน วา ! อีเห็นตวั นนั้ เห็นจะทําใหเ ราเสยี พิธเี สยี แลว กระมงั ” หัวหนา คณะเดนิ ทางครางออกมา รพินทรเ อือ้ มมอื มาตบไหลเ ขาเบาๆ “คณุ ชายควบคุมประสาทสง่ั งานไดด เี หลอื เกนิ ครับ ผมยังนึกวา คณุ ชายเบรกไมท นั เสยี อกี ผมเองก็ตนื่ เตน ไมใ ชน อ ย” “ทาจะไมมหี วงั สําหรบั คืนนหี้ รอื ยังไง ถา มนั ยงั ปว นเปย นหว งเหยือ่ อยใู นละแวก ใกลเคียง อีเหน็ ตวั นนั้ กค็ งไมก ลาออกมากนิ ศพหรอก นแ่ี ปลวา มนั จะตอ งเปด ไปไหนไกลลบิ ทีเดยี ว ไมไดท อมๆ อยแู ถวน”้ี “ถงึ อยา งไร เราก็ตอ งทนรอจนกวา จะเชา ครบั ” รพินทรตอบแลว ก็ควกั บุหรอี่ อกมา เชษฐาหายใจอยางแชมช้ืนขน้ึ เลก็ นอย ทมี่ ีโอกาสได สูบบหุ รบ่ี างจากการอดทนกลน้ั มาเปนเวลานาน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

170 ประมาณตีสามคร่งึ ลมหยุดสนทิ แมแ ตใ บไมกไ็ มกระดกิ ปาทั้งปา ตกอยใู นหว งสงบ ชนดิ จักจนั่ เรไรกไ็ มย อมทําเสียง เชษฐาเคล้ิมมอยไปอีก เพราะเบาใจทถ่ี งึ อยางไร เขากม็ ีรพนิ ทรน ัง่ อยูเ คียงขา ง ครน้ั แลว ปจ จุบนั ทันดว นนนั้ เองก็ตืน่ ขึ้นเพราะเสียงอกี ชนดิ หนึ่ง ดังมาจากทางทิศเหนอื ของลาํ หว ยแหง เบอื้ งหนา เปน เสียงยอดไผห ักและพงรกถูกเสยี ดสี เสียงน้นั ไมดังนกั ระคนกบั กลนิ่ อบั ๆ ของโคลนตมโชยมาสมั ผสั จมูกอยางแรง กอนทเ่ี ขาจะขยับตัว กไ็ ดย นิ เสยี งกระซิบเรียกจาก รพินทร “คุณชายครบั ” “ผมยังตื่นอย”ู เขาตอบออกไป ยนั ตวั ข้ึนนั่งตรงจากทา เอน พยายามเง่ียหู “ถาผมเขา ใจไมผ ิด รสู ึกวา ชา งโขลงจะเขา มาอยใู กลๆ เรานเี่ อง” “ครบั มนั ชมุ นุมกันอยทู ด่ี งไผเ หนอื หว ยนี่ขน้ึ ไป หา งไมเกิน 300 เมตร” “เหน็ จะไมเ ขาทเี สียแลวหรือยงั ไง คุณกับผมมีลูกซองกนั คนละกระบอกเทานน้ั มหิ นาํ ซํา้ ยังนั่งอยูบ นพน้ื ดนิ จะเอายงั ไงกันด”ี “เฉยไวเ ถดิ ครบั ผมเชอื่ วา มนั คงจะไมขา มหวยมาทางฝง เราแนๆ อยา งดีท่ีสดุ ก็เพยี งแค เฉยี ดเขา มาทางฟากโนน เทาน้นั ” “คณุ คิดวาโขลงไอแหวงอยา งวา นน่ั หรอื เปลา ?” “ไมมีอะไรจะใหคะเนไดเ ลยครับ อาจใชห รืออาจไมใชก ไ็ ด แตผมอยากจะเชือ่ วาไมใช โขลงไอแ หวง มากกวา เพราะโขลงของมนั ในระยะ 3 ปท ่ีแลว มา ไมเ คยหากนิ ลงมาตํา่ กวา ปาหวาย เลย มแี ตจะเขาดงลกึ เขา ไปเปน ลาํ ดบั เพราะมันรวู า ถกู ตามลา ” “มนั จะบา ยหนา ไปทางแคม ปเราหรือเปลาก็ไมร ”ู “คงไมหรอกครับ เพราะเขา ใกลก็คงไดก ลน่ิ ควนั ไฟ อกี อยา งหน่งึ ชยั ภมู ทิ ่ีตง้ั แคม ปข อง เรากอ็ ยบู นชะงอ นผาเหมาะดีสําหรบั การตงั้ รับ มนั จะบกุ ขนึ้ ไปก็ลําบาก พวกทแี่ คมปพอยงิ ปะทะ ขบั ไลไ ด” เสียงชา งโขลงพาขบวนหากนิ เพลินใกลเขามาเปนลาํ ดับ จนไดย นิ แมก ระทั่งเสยี งหายใจ ทง้ั สองน่ังเงียบกริบไมพดู คาํ ใดกนั เลย ความเยือกเยน็ มสี ติม่นั ของพรานใหญ ทําใหเชษฐาพลอย มน่ั คงไปดว ย ทัง้ ๆ ท่หี ัวใจของเขา เริ่มจะเตนแรงดว ยความต่ืนเตน เชษฐาเดาไมถ ูกเหมอื นกันวา ถา หากมนั พาโขลงขา มลําหวยมาฟากน้ี ท้งั เขาและรพินทรจะทําอยา งไร เปน เวลาถึงชัว่ โมงเต็มๆ ของการหายใจไมท่วั ทอง ทช่ี า งปา โขลงนั้นปว นเปยนอยูใน ละแวกใกลเ คยี ง คร้นั แลวมันกพ็ าโขลงเคล่ือนหา งออกไปอยางสงบเปน ระเบยี บเรยี บรอยทางดาน ตะวนั ออก จนกระทัง่ เงยี บเสียงหายไป ซงึ่ เปนเวลาฟา สางพอดี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

171 “โลง อกไปท!ี ” เชษฐาครางออกมาพรอมกับเหยยี ดกายบดิ ตวั อยางสดุ แสนจะเมอื่ ยลา หันมามองดหู นา พรานใหญ ซ่งึ บดั นี้พอจะมองเห็นกนั ไดถ นดั แลวโคลงหวั อยางผดิ หวงั “เปน อนั วาเราฟาวลส าํ หรับคนื น”ี้ “ประเด๋ยี วคณุ ไชยยนั ตกับพรานของผมก็คงจะมาหรอกครับ เราออกไปน่งั พกั กนั ท่ีโขด หินนนั่ ดีกวา หมดระยะทจี่ ะตอ งเฝากันแลว ชวงหนึ่ง” ทง้ั สองตางลุกขน้ึ ยืน ออกมาจากโพรงโคนไมท นี่ ่งั ซุมอยูตลอดทงั้ คนื สูดลมหายใจเขา เต็มปอด สลดั แขนขาดว ยความเมอ่ื ยขบ และพักน่ังสบู บหุ รค่ี ุยกนั เบาๆ บนโขดหิน หา งจากศพอนั เปน เหยอื่ ลอเล็กนอย ตะวนั เรมิ่ จะกลา ขนึ้ เปนลาํ ดับ พอแสงแดดเริม่ สอง พวกแมลงวันซึ่งไมทราบ วามาจากไหน ก็พากันบินหง่ึ มาตามท่กี องเลือดและศพ หยอดไขขังไวแ ลดเู ปนกระจกุ ขาวเต็มไป หมด นา ขนลกุ คร่งึ ชว่ั โมงตอ มา กม็ ีเสยี งกูเรยี กลว งหนาเขา มากอ น รพนิ ทรปองปากกตู อบออกไป อดึ ใจ เดยี ว พวกท่ีแคม ปกลุม ใหญก ็ปรากฏตัวขน้ึ เกดิ เดินนาํ หนาไชยยนั ต และดารนิ สาวเทา ตามหลังมา อยางรวดเรว็ ถดั จากนนั้ ก็เปน บญุ คาํ จนั เมย หวั หนา ลกู หาบ และพวกลูกหาบท่ีตดิ ตามมาดว ยอกี สามคน ทั้งหมดพากนั เดินตรงเขามาอยางรวดเรว็ พรอมกับสงเสียงทักทายแซด บรรยากาศยงั เตม็ ไปดว ยความตน่ื เตนสยองใจ “ไมไ ดผ ลเหรอ?” ไชยยนั ตร อ งถามเขามากอนทต่ี ัวจะถงึ เชษฐาโคลงศีรษะรับกระตกิ กาแฟจากมอื ของ นองสาวท่ีเอามาฝาก ยกขน้ึ ดม่ื กลั้วคออนั แหงผาก “มแี ตอเี หน็ กบั ชา ง อเี ห็นเขา มาแทะศพเมือ่ ตอนตสี องกวา ๆ เกือบซัดตมู เขาใหเ สียแลว นึกวาไอก ดุ ดแี ตคณุ รพนิ ทรหา มไวเสยี ทนั ตอนใกลร งุ นีเ่ อง ชา งมาสวนสนามอยฟู ากโนน นงั่ เขา ฌานกันแทบจะไมย อมหายใจ” เกดิ จนั บญุ คํา และเมย เขาไปรมุ ลอมอยทู ร่ี พินทร เพื่อซักถามและหารอื กนั พวกนนั้ รายงานวา เหตกุ ารณท างแคมปเมื่อคืนทีผ่ านมาปกตเิ รยี บรอ ยดที ุกอยา ง และขณะน้ีมอบหนาทใ่ี ห เสย กับแงซายควบคมุ แคมปไ ว สว นดารนิ เดินพจิ ารณาไปรอบๆ แลว มาหยดุ สํารวจอยูที่ซากศพของ ลูกหาบอันแสนทุเรศ ดวยความอเนจอนาถใจ หลอ นดอู ยไู มไ ดนานนกั ก็ถอยหางออกมารวมกลมุ ทงั้ หมดพดู คยุ กนั อยูค รใู หญ รพนิ ทรก ส็ ง่ั ใหพรานของเขากบั พวกลกู หาบทม่ี าดวย ชว ยกันขัดหา งข้นึ อยางเรง รบี บนคบไมใ หญช ัยภมู เิ หมาะตน หนึง่ ซ่ึงมพี วกเฟรนและกาฝากข้นึ อยู เปน เครื่องบงั ไพรอาํ พรางตาไปในตวั สําหรับใหไ ชยยนั ตกบั เกดิ ข้ึนน่ังเฝาผลดั เวรตอไป แตก อนท่ี พวกน้นั จะแยกกนั ไปตดั ไม ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กพ็ ดู โพลงข้ึนวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

172 “หา งนี้ขดั สําหรับสามคนนง่ั นะ อยา ลืมมที เ่ี ผ่อื ฉนั ดว ยคนหนึง่ ” ทกุ คนหันขวบั มามองทางหญิงสาวเปน ตาเดียว ยกเวน รพินทรซ ่งึ เฉยๆ ไมส นใจ ไชยยันต พดู ออกมาตํ่าๆ ดวยเสยี งเครงเครียดจริงจงั “อะไรกันนอย มันเร่ืองอะไรทเ่ี ธอจะตองมานงั่ อยดู ว ย เอ...เธอน่แี ปลกเหลือเกนิ นะ ก็ รอู ยูแลว วามนั ไมใชเรอื่ งบันเทิงสนุกสนานอะไรเลยสักนดิ สาํ หรับรายการนี้ ทาํ เปน เดก็ พดู ไมร ูเร่อื ง ไปไดน ”ี่ “ทาํ ไมใหฉนั นั่งดอู ยดู วยคนไมไ ดห รอื รับรองวาจะไมทาํ อะไรใหเ ปน ที่เกะกะหรือ ขดั ขวางเปน อปุ สรรคหรอก ฉนั จะขอนง่ั ดอู ยูเ ฉยๆ” ดารินพดู ออ ยๆ นํ้าเสียงไมแ ขง็ เหมอื นเชนทกุ ครง้ั แตเ ปน การพดู แบบออ นวอน “ทาํ ไมนอ ยถงึ ชอบยงุ ในเวลาหนา ส่ิวหนาขวานอยางนน้ี ะ มนั ไมใ ชเรือ่ งของนอยเลย” พช่ี ายตาํ หนินอ งสาวอีกคน หนา นวิ่ อยา งไมพอใจ “โธ ทําไมถงึ จะไมใ ชเ รอื่ งของนอยคะพใี่ หญ” ม.ร.ว.หญงิ คนสวยออด ยมิ้ จดื ๆ “นอยไมใ ชค นหน่งึ ในคณะของการเดนิ ทางคร้ังนี้หรอื คะ นอ ยวานอ ยมีความสาํ คญั ใน การเดินทางคร้งั นไ้ี มด อ ยไปกวา ใครเลย เพราะนอยเปนผรู เิ ร่มิ ผลักดนั ใหพใี่ หญต ดั สนิ ใจ หรือไม จรงิ คะ ควรจะใหน อ ยมสี ทิ ธบ์ิ า ง ไมใ ชมามัวพจิ ารณาวา นอยเปนเด็กหรอื เปนแตเ พยี งผูหญงิ มันก็ ไมเห็นเส่ยี งอะไรมากมายนกั เลย เพราะเรานง่ั หา ง เกดิ กอ็ ยู ไชยยนั ตก อ็ ยู นอ ยขอเพยี งไดน ่ังดอู ยดู ว ย คนหน่ึงเทานน้ั มนั จะกระไรนักเทียว นอ ยอยากเห็นตอนทีม่ นั เขา มากนิ เหยอ่ื และตอนท่มี ันถกู ยงิ ” แลวหญิงสาวกห็ ันไปทางไชยยันต ชูกลอ งถายรปู ในมือขึน้ “อนญุ าตใหฉ นั นงั่ อยดู ว ยคนเถิดนะ ฉนั มีไอน่มี าดว ย ฉนั จะจองถา ยรปู อยา งเดียวเทาน้นั รับรองอกี คร้งั วาจะไมทําความยุง ยากลาํ บากใจอะไรใหเ ธอหรอื เกดิ เลย” ไชยยนั ตจ ปุ ากเบาๆ อยางราํ คาญใจ บอกวา “ฉนั ไมร ูหรอก เธอขออนุญาตพี่ชายเธอดซู ิ ถาเขาตกลงกเ็ อา” หลอนหนั ไปออ นวอนพ่ีชายอีกครั้ง เชษฐาหันไปมองหนา รพนิ ทร เหมอื นจะถาม ความเหน็ พรานใหญก บ็ อกเรียบๆ วา “ก็ไมน า จะขัดขอ งอะไรหรอกครบั ถา คุณหญงิ อยากจะนั่งดอู ยูดว ย” แลว รพินทรก ห็ ันไปสง่ั เกดิ ใหเตรียมขัดหางสําหรับสามคนนงั่ ดารินหันไปมองดจู อม พรานอยา งพอใจขึน้ เล็กนอย แตเขาเมนิ ผา นไปเสีย ไมไ ดม องตอบ ตอมาอกี ครใู หญ หา งกถ็ กู จดั เตรยี มไวอยางเรยี บรอย เปน หา งทก่ี วา งขวางแข็งแรงพอ สําหรับสามคนน่ัง ระดับสงู จากพ้ืนดินประมาณ 8 เมตร ซง่ึ จัดวาคอ นขา งสงู สําหรับการขดั หางทวั่ ๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

173 ไป แตกเ็ หมาะสมแลว สาํ หรับดักเฝาซากยงิ เสอื พอเสร็จสรรพพรานใหญข ึ้นไปตรวจดู แลว ลงมา บอกใหเ กดิ ไชยยันตแ ละดารนิ เตรยี มขึน้ นัง่ ประจาํ “ผมกบั คุณชายจะกลบั มาเปลยี่ นเวรอีกครงั้ ในราวบา ยโมงครับ ถา มันยงั ไมเ ขา ทั้งเชา และ บา ย คืนนจ้ี ะลองใหบ ญุ คํากบั จนั มาผลดั นงั่ บา ง สลบั กันสามผลดั อยเู ชน น”้ี นดั แนะกนั เปน ทเ่ี รียบรอย ม.ร.ว.ดารนิ กถ็ กู สงใหข้นึ หา งเปนคนแรก ไชยยันตไ ตต ามขึ้น ไปเปนคนทีส่ อง และเกดิ อนั ทําหนา ทีพ่ รานคมุ กันข้นึ ไปเปน คนสดุ ทาย ซึ่งรพนิ ทรก าํ ชบั ไวว า กระสนุ นดั แรกท่ีจะระเบดิ ขนึ้ ในกรณีที่ไอก ุดยอ นมากนิ ซาก ใหเ ปน กระสนุ ของไชยยนั ต ใหเ กดิ มี หนาที่คอยชว ยซํา้ เทา นน้ั ถาจําเปน ไชยยนั ตรบั ลกู ซองกึง่ อตั โนมัตบิ รรจุหา นดั ของเชษฐาไวเปน อาวธุ ประจํามอื ดารินไมมีปน ติดมือมาดว ยในคราวนี้ นอกจากปนสน้ั .357 ซ่งึ ตดิ อยใู นซองเข็มขดั ขางเอว สวนเกิดน้ัน รพนิ ทรส งั่ ใหถ อื ปน ไรเฟล .375 เอชแอนดเ อชของเขา สําหรบั ในกรณีฉุกเฉนิ อนื่ ๆ ทงั้ สามรับประทานอาหารเชามาเรยี บรอยแลว จงึ ไมจําเปน จะตอ งมเี สบียงกรงั อะไรท้งั ส้นิ นอกจากกระตกิ นํ้าซง่ึ เกิดเปน ผูส ะพายอยู แลวรพนิ ทร เชษฐา และพวกท่มี าจากแคม ปทั้งหมด กผ็ ละแยกเดินทางกลบั มาแคม ปท่ี พัก ภายหลงั จากทั้งสามขึน้ นงั่ หา งประจําเรียบรอย แงซายนอนเอาผาขาวมาปดหนา อยใู ตเ กวยี น รม เงากะหรา งใหญห ลงั เต็นทข องคณะ นายจา ง เมอ่ื รพินทรก ับเชษฐากลบั มาถงึ แคม ป “แงซายต่นื ในเวลากลางคนื ครับ แตจะหลบั ในเวลากลางวนั ถา หากมีโอกาสทีจ่ ะหลบั ได” จอมพรานบอกนายจางของเขา ขณะที่มาหยุดยืนดหู นมุ ชาวดงอยดู วยกนั กอนจะกา วเขา ไปในกระโจม “ถา ง้ันก็ชางเถอะ คนทว่ั ๆ ไปหลับในเวลากลางคืน และต่ืนในกลางวนั บางขณะและก็ บอ ยๆ อยเู หมอื นกนั ทเ่ี ราตอ งการคนท่หี ลบั กลางวันเพอ่ื ใหต่นื กลางคนื โดยเฉพาะอยา งย่ิงในภาวะ เชนนี้ ผมชอบไอหมอนเี่ สียจรงิ ๆ ถูกชะตาพลิ กึ ” “แตก ็อยาเพงิ่ ไวว างใจสนทิ นกั ตราบใดกต็ ามทเ่ี รายงั ไมส ามารถพิสูจนไ ดว า หมอรวม เดนิ ทางมหาวบิ ากกบั เราในครงั้ นด้ี ว ยวตั ถปุ ระสงคแ ทจรงิ อะไร” รพนิ ทรวา แลว เขาก็บอกใหน ายจางของเขากลับเขาไปนอนพักผอ นเสยี “ผมจะปลกุ คณุ ชายในราวเที่ยงครง่ึ ครบั โปรดหลับใหส บาย” เชษฐาโบกมือใหแลว ก็เดินเขากระโจมไป รพนิ ทรเ ดนิ ไปเอนตวั ทซี่ อกโขดหินรม รื่น ตอนหนงึ่ บุญคาํ กน็ ําเอาอาหารเชา และกาแฟมาใหเ ขา จอมพรานกินอยา งรวดเรว็ แลว ทิ้งตวั ลงนอน “ถาไดย นิ เสยี งปนจากดานคณุ ไชยยนั ตปลกุ ฉนั ทันที ถา ยังเงียบอยมู าปลุกตอนเทยี่ งตรง หา มทุกคนไมใ หย ิงปน โดยไมจาํ เปนตลอดระยะเวลาทีเ่ รายังไมไ ดตวั ไอก ุด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

174 “ครบั ” พรานใหญล ากเปเ ครือ่ งหลังมาหนุนศรี ษะ ใชหมวกครอบปด หนา แลวกห็ ลับไปอยา ง งา ยๆ เขาสะดงุ ตน่ื ขน้ึ เพราะบญุ คาํ มาปลกุ ขณะนนั้ แดดปากาํ ลงั แผดจา ลอดก่ิงใบกะหรา งลงมา ตรงศรี ษะ มนั เปนเวลาเทยี่ งพอดี “ไมไดย นิ เสยี งปนจากทางดา นหา งเลยรึ?” “เงยี บสนิทเลยครบั ” พรานอาวุโสของเขาตอบ “คณุ ชายต่นื แลว ยงั ?” “คงยังครับ เพราะยังไมเห็นออกมาจากกระโจมเลย” รพินทรลุกขน้ึ รบี ลงไปอาบน้ําท่ลี าํ ธาร ผลดั เปลี่ยนเสอื้ ผา เสร็จก็เดนิ ตรงเขา ไปท่กี ระโจม พกั ของนายจา ง เหน็ แงซายซึ่งบดั นี้ตน่ื เรียบรอยแลว นงั่ เช็ดปนของคณะนายจางอยหู นากระโจมก็ เอย ปากถามถงึ เชษฐา หนมุ ชาวดงยังไมท นั จะตอบรางสงู ใหญข องเชษฐาก็กา วสวนออกมา ดว ยสี หนา แชม ชน่ื ผอ งใสขึ้น แสดงวาไดรับการพกั ผอนและอาบน้าํ เปลยี่ นเครือ่ งแตง กายเรียบรอ ยแลว “คุณชายต่นื นานแลว หรือครบั ผมนึกวา ยงั หลับอยเู สียอีก” “มอี ะไรกังวลอยู ผมหลับไมไดนานนกั หรอก ตนื่ เทยี่ งครึง่ ตามเวลาของคุณพอดี ทางดา นไชยยนั ตเหน็ จะเหลวตามเคย ถามแงซายบอกวา ไมไ ดย นิ เสยี งปนเลย” “รบี ทานอาหารกลางวนั เถิดครบั เสรจ็ แลวเราจะออกเดินทางเลย” ท้งั สองรบั ประทานอาหารรว มกันอยางรวดเร็ว พอเสรจ็ สรรพกค็ วาปน เชษฐาหนั ไปทาง แงซาย “แงซาย ไปทหี่ า งดว ยกนั ไหม ประเดย๋ี วแกคอยกลับพรอมกับคุณไชยยนั ต” กะเหร่ียงหนมุ นกั เดนิ ดง ควาปนคมู อื อยา งวางาย เดินตามหลงั เชษฐากับรพินทรมาดว รวมเปน สามคน ตดั ทางบา ยหนาไปยงั หางทีไ่ ชยยนั ตนั่งอยูกับดารินและเกดิ ในขณะนี้ พอใกลเขา ไป รพนิ ทรก็บอกใหแ งซายกใู หส ัญญาณลว งหนา ไปกอนตามธรรมเนยี ม เพื่อ กันความเขาใจผิด มีเสยี งกตู อบออกมา ท้ังสามเดนิ ตรงเขา ไปถงึ ก็เปนเวลาเดยี วกบั ทเ่ี กิด ไชยยนั ต และดาริน ไตล งมาจากหาง “เงียบเปนเปาสากเลย มีแตห มาในฝูงเบอ เรอ จะเขามาทึง้ ศพ เกิดเลยเอากงิ่ ไมขวา งไลลง ไป” ไชยยนั ตร องบอกมา “เอาละ ถงึ ผลัดของฉนั กบั รพนิ ทรอีกแลว แกกลบั ไปพกั ได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

175 เชษฐาพูดเบาๆ ทั้งสองฝา ยพดู กันอกี สองสามคํา กเ็ ตรยี มจะแยกจากกนั แงซายเดนิ ตรวจ บรเิ วณและมาดทู ศ่ี พ สหี นา ของหนมุ ชาวดงเฉยเมยไมมปี ฏิกิริยาใดๆ ทัง้ สน้ิ เขายนื อยใู กลศพ เหมือนจะพมึ พําสวดอะไรเปน การสงวญิ ญาณของลูกหาบผูเคราะหราย ลกั ษณะของศพเริม่ จะนาเกลยี ดนากลวั เพิ่มขน้ึ กําลังจะขนึ้ อืด เพราะอากาศรอ นอบอา ว และเต็มไปดว ยเช้อื จุลินทรียข องดงดิบ ทง้ั ผงึ้ และแมลงวนั บินตอมหึ่ง ไชยยนั ตบนพมึ เขาถกู ผึง้ ท่มี อี ยอู ยา งชุกชมุ และมกั จะชอบบินมาตอมโดยไมเ ลอื ก คลาน เขาไปในคอเสอื้ ...พอขยบั ตัวจะปดมนั ก็เลยตอยฝง เหล็กในเอาทีค่ อจนบวมเปน กอ น ดารนิ เองก็ เมือ่ ยขบไปหมด ไมอ ยากจะขอนง่ั เฝา อยอู ีกตอไปเพราะความกลัวผง้ึ “ถายงั ไงแลว คนื นี้ฉนั ขอมาน่ังเปล่ยี นใหม ขอน่งั กลางคนื ม่ังเหอะ” ไชยยนั ตบ อกเปรยๆ “ลองดูก็ไดค รบั ถา สมคั รใจ คืนนผี้ มจะใหคุณไชยยนั ตม านง่ั กับบญุ คาํ ดอู กี คร้งั แตน งั่ กลางคืนไมมีผลัดนะครบั ตั้งแตตะวันตกดนิ จนถึงสวางเลย” “ไมเ ปนไรหรอก เชษฐากบั คณุ กน็ ั่งมาเม่อื คืนน้แี ลว ผมนอนสบาย ใหผ มเปล่ยี นมั่ง ดกี วา ” เมื่อฝายที่ลงจากหา งเตรยี มจะกลับ และแงซายเดนิ สมทบจะกลบั ไปดว ย จอมพรานก็เรียก ไว หนุม พเนจรชาวดงกห็ ยดุ ชะงักหนั มา “แกจะนั่งหา งกบั เราดวยไหม แงซาย?” “แลว แตผ กู องครบั ” “ถา งน้ั ข้นึ หา งดว ยกัน” เขากลาวชวน เพราะตองการจะเอาใจเชษฐา ซง่ึ เขารวู า พอใจเจาคนใชชาวดงผูน เี้ ปน พเิ ศษ แงซายเดนิ ย้ิมกลบั มาในขณะท่ีเกดิ ไชยยันต และดารนิ พากันผละเดนิ ลงหวย บายหนา กลับแคมป เม่ือเกดิ ไชยยนั ต และดารนิ เดนิ ลบั หายลงหวยไป แงซายกับเชษฐากห็ นั มามองตารพิ นทร พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ อกี ครง้ั หนึ่ง แลว พยกั หนา เปน เครือ่ งหมาย เชษฐาจงึ ไตข้ึนไป เปน คนแรก แงซายตามข้ึนไปเปนลําดบั สอง และตวั เขาเองไตข้นึ หางเปนคนสดุ ทา ย จดั หาทนี่ ่ังตาม ความเหมาะสมเรยี บรอ ยแลว กส็ งบปากเสียง เฝา รอคอยอยูโดยไมพดู อะไรกนั เมือ่ ไมจําเปน และจะ พูดกโ็ ดยเสียงกระซิบเทานั้น เวลามันผา นไปอยา งนา อดึ อัดเบ่อื หนาย ยงิ่ กลิ่นของศพเริม่ จะโชยขึ้นมาบางคร้ัง ศพของ ลกู หาบสง กล่ินเร็วกวาปกติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

176 ปา ท้ังปาเงียบสงบอยูเ หมือนเดิม ไมม อี ะไรกระโตกกระตากเลยเปน เวลาถึงสองช่ัวโมง เตม็ ๆ นอกจากชะนีสองสามตวั ทโ่ี หนตอ งแตงกม ลงมามองอยบู นยอดไมเ หนอื ศีรษะ และเจา กวาง หนู หรอื กระจงตัวนอยๆ พากันออกมาเดินยองอยใู ตห าง “ผมวาทามนั จะไมย อมเขาเสยี แลว ไอเสือผสี ิงตัวน้แี สนรเู อาจริงๆ” สภุ าพบรุ ษุ ในราช สกลุ หัวหนาคณะเดินทางบน ออกมา “เคยมีเหมอื นกนั ครบั ทต่ี อ งอดทนรอคอยเฝาซากจนกระทง่ั ซากเปอยโทรม บางคร้ังก็ต้งั เกอื บอาทิตย มันไมมคี วามหวงั อะไรไดม ากเกินไปกวา การเฝา รออยูทซี่ าก ในกรณที ม่ี ันกัดซากทง้ิ ไว” รพนิ ทรบ อก ม.ร.ว.เชษฐา จอ งไปทศ่ี พแลว สา ยหนาถอนใจเบาๆ “ผมสมเพชศพของเอิน้ เหลอื เกิน ภาวนาอยากจะใหม นั เขาเสียโดยเรว็ ขนื ชา ออกไป ศพก็ ยิง่ ขึ้นอดื เฟะสงั เวชนยั นตาอยา งบอกไมถกู ความจริงเราควรจะจดั การฝง เขาเสยี ใหเ รยี บรอย ถา ไม ตดิ ขัดทจี่ ะตอ งอาศยั เปนเครอื่ งลอ เฮอ! ยังไมทนั ทจ่ี ะถงึ หลม ชา งเลย คณะของเราก็มเี รื่องรายเกิดขน้ึ เสียแลว มนั เปน ลางไมด ียงั ไงพิกล” “ผูกองครบั ” เสยี งกระซิบหา วๆ ของแงซายดงั ขึน้ เปน ประโยคแรก หลงั จากข้ึนรว มหางมาเปน เวลานาน ทง้ั พรานใหญและเชษฐาหนั ไปมอง “อะไรหรอื แงซาย?” “ผกู องเคยคดิ บา งไหมวา ไอก ุดมันนา จะจํากล่นิ ของผูก องได” จอมพรานขมวดคว้ิ จอ งหนา หนมุ ชาวดงนกั พเนจร “แลว ยังไง?” “ผมคดิ เอา มนั จะจรงิ เทจ็ แคไ หน ก็ขอใหผ ูก องพิจารณาเอาเองเถดิ ครับ เสอื ผสี งิ อยา งไอ กดุ ยอมจะมอี ะไรพิเศษเหนือกวา เสอื ธรรมดาทัว่ ไป มนั จาํ กล่ินผูกองหรืออยา งนอ ยมนั ก็อาจแอบซุม อยูใกลๆ คอยดกู ารเคลอ่ื นไหวของผูกอง คราวใดก็ตามท่ผี ูก องออกลามัน มันกจ็ ะหลบเสยี ไม ออกมาปรากฏตัวใหเหน็ ยกเวน แตว าผกู องจะเผลอตัวและมนั รูวา มนั ไดเปรยี บ มนั อาจจูโ จมออกมา เลนงานทันที แตเ มือ่ ผูกองยงั ตืน่ พรอ มทีจ่ ะรับหนามนั อยเู สมอ มนั ก็คอยแตจ ะหลบ” รพนิ ทรก ะพรบิ ตาถ่ีๆ ตะแคงหูฟงแงซายอยา งสนใจ “แลวแกคดิ วา จะใหท ํายังไง ไหนลองขยายออกมาบางซิ บอกตามตรง ฉันเกลียดไอว ธิ นี ่ิง อมพะนํามวั แตป ฏบิ ัตหิ นาทเ่ี ฉพาะคําสง่ั ของแกประการเดยี วมานานแลว มอี ะไรกล็ องพูดออกมา บา ง” แงซายอาปากยมิ้ เหน็ ฟน ขาว เชษฐาพดู มาอีกคนหนงึ่ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

177 “นั่นซิ แงซายมคี วามคิดอยา งไรก็ลองบอกมาบาง ไหนๆ กาลขา งหนา เรากจ็ ะรว มเปน รวมตายดว ยกนั แลว ” อดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยงหันมาทาง ม.ร.ว.เชษฐา ถามหนาตาเฉยวา “นายใหญพอทีจ่ ะนง่ั ดักยิงบนหา งนค้ี นเดียวไดไ หมครบั ?” “ออ แนนอน ฉนั นั่งคอยมันคนเดยี วไดทกุ เวลา ไมวา จะกลางวันกลางคืน” เชษฐาตอบโดยเรว็ รพนิ ทรลืมตาโพลงสวนมาวา “แปลวา แกจะใหน ายใหญน ่งั หา งเพยี งคนเดยี วอยางนนั้ หรือ?” แงซายกมหัวลง “ครบั ถาไมค ิดวา เปน การบงั อาจเกนิ ไป ผมอยากแนะนาํ วา ผูกองและผมควรจะลงจาก หางนี้ และเดนิ กลับแคมป ปลอ ยใหน ายใหญน ัง่ หางอยคู นเดียว เปนการนงั่ เฉพาะตอนบา ยนไ่ี ปถึง เวลาค่าํ เทา น้ัน เม่อื คํา่ แลวหากมนั ยังไมเ ขา พวกเราคอยกลบั มารบั นายใหญ และผลดั เปลีย่ นเวรให คนอ่ืนมานง่ั แทนอกี แตผ มเชอื่ แนวา จะอยา งไรเสยี เมอ่ื ผูก องและผมกลับไปแลว มันจะตอ งยอนมา ทีซ่ ากน่ี เพราะอยา งนอ ยทสี่ ุด ในระหวา งทผี่ กู องเดินทางกลบั แคม ป ไอก ดุ อาจซมุ สังเกตอยแู ละ ชะลา ใจวา ผกู องกลับไปแลว” รพนิ ทรเ มมริมฝปาก จองตาแงซายอยเู ชน นนั้ อยา งใชความคิด แตเชษฐายิ้มออกมา “เอ ความคดิ ของแงซายเขาทด่ี นี ี่ ลองดูอยางวานห่ี รอื รพนิ ทร? ” “ผมจะท้งิ ใหค ณุ ชายนัง่ หา ง รอคอยไอกดุ เพียงคนเดยี วไมไดเปน อันขาด ไมใ ชผ มไม ไวว างใจฝม ือของคุณชาย แตโ ดยหนาทขี่ องลูกจางเชนผม ท่จี ะตอ งดแู ลใหค วามปลอดภยั แก นายจางทกุ ฝก า ว” จอมพรานตอบหนกั แนน มั่นคง “คุณไมต องเปน หว งผมหรอก” “ผมตอบไดสนั้ ๆ อยา งเดยี วเทานน้ั วา มนั ไมเหมาะครับ” แลว เขากห็ ันมาทางแงซาย “แกหมายความถงึ วา ฉนั กบั แกปนลงจากหา งและเดนิ กลับแคมปไป เพอื่ ใหไอก ุดเหน็ วา พวกเราไปกันแลว มนั จะไดย อ นเขา มา เรยี กวา เปน การหลอกมันงน้ั หรอื ?” “มันเปน การทดลองเทา นน้ั แหละครับผูกอง ผมเองก็ยงั ไมกลา ยนื ยนั ถึงไอก ดุ เองมันก็ อาจหลอกเรากไ็ ด โดยหลอกใหเ รามาคอยอยทู ีซ่ าก เพ่อื ยอนกลบั ไปหาโอกาสลากใครในแคมปข อง เราไปอกี ผูกองรดู ีอยแู ลววา เสอื กินคนมนั ฉลาดเชนไร โดยเฉพาะอยา งย่งิ ไอก ดุ ตัวน”ี้ พรานใหญห ัวเราะออกมาเบาๆ “เอาละ สมมตวิ าเปน อยา งแกวา คอื มนั เหน็ แกกับฉนั เดินกลับแคมปไ ป แลวแกคิดหรอื วา มนั จะไมร วู า คณุ ชายนง่ั รอมนั อยบู นหา งอกี คนหนึง่ เรามากันสามคน แตกลบั เพยี งสองคนเทา นน้ั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

178 “เสอื มนั รูแ ตเ พียงวามคี นมาดกั ยิงมนั เทานน้ั ครบั แตมนั ไมร ูจกั ทจี่ ะนับจํานวนคนหรอก วาข้นึ นงั่ หางกคี่ น และกลบั ไปกีค่ น ถา มนั เห็นคนลงจากหางมนั กร็ ูวากลบั ไปแลว เทา น้ัน แตเ รื่อง อะไรมนั กไ็ มส าํ คัญเทากับวา กลน่ิ ตวั ของผกู องที่มนั จําไดเทานน้ั ถา ผกู องไมอยากจะใหน ายใหญ น่งั อยคู นเดยี ว จะใหผมนง่ั เปน เพือ่ นดว ยกไ็ ด ผูกองกลบั ไปคนเดียว” “เขาทา มากนา รพินทร สําหรับการแนะนําของแงซายอยา งวานี่ ลองดสู กั คร้ังเถิดนา คุณ กลับไปแคม ปเ สยี และถาไมอ ยากจะเปนหว งผมมากเกนิ ไปนกั ใหแ งซายนง่ั คูกับผมกแ็ ลวกนั ” พรานใหญอ ึ้งไปนาน “ถา ผมกลบั ไปแคม ปโ ดยไมม ีคุณชายกลบั ไปดว ย ถงึ แมจ ะมแี งซายนั่งเปน เพือ่ นก็ตาม คณุ หญิงดารินกับคุณไชยยนั ตจ ะคดิ อยา งไร มิตําหนผิ มแยไปรึ หาวา ทอดทิง้ คุณชายใหเ ส่ียงอยตู าม ลาํ พัง” เชษฐาตบไหลร พนิ ทร พรอมกบั ยิม้ “ไมเปน ไรหรอกนา ผมรบั รองวา ทง้ั สองคนตอ งไมคิดอยางน้นั แนนอน คุณบอกเขาตาม เหตผุ ลน้กี แ็ ลว กัน” “ถึงอยา งนั้นมนั ก็นา เกลียดอยดู แี หละครบั คณุ ไชยยนั ตค งจะเขา ใจไดดี แตส าํ หรับ คณุ หญงิ ดารนิ คงจะเลน งานผมแนๆ” เขาพูดพรอ มกบั หวั เราะกรอ ยๆ “ก็ผมรับรองอยนู ยี่ ังไงวา จะไมใหใครมาวา คณุ ไดทั้งสน้ิ ถงึ นอยจะเปน เดก็ ขตี้ อแยพาล หาเรื่องเอากับคุณตลอดเวลาก็ตาม เขากเ็ ปน คนเคารพเหตุผลอยูไมนอ ย คุณอธิบายใหเ ขาทราบ ตามที่เราตกลงกันนก่ี แ็ ลว กนั เพราะมา ยงนั้ เรากไ็ มมวี ิธีใดอีกแลว อยาเสยี เวลาอยเู ลย” รพินทรอ ดิ เอ้ือนไมเต็มใจนกั แตภ ายหลังจากถูกรบเราคะยน้ั คะยออยูอกี ครูใหญก ็จาํ ตอ ง จํานน “ตกลงครับ ถาคณุ ชายอยากจะทดลองอยางนน้ั แตข อสญั ญากับผมสักขอ หนึง่ ” “บอกมาเลย คณุ ตองการใหผ มปฏบิ ัตเิ ชน ไรบา ง” เขาถอนใจเบาๆ อีกครัง้ ยมิ้ อยางไมป ลอดโปรง ใจนกั จอ งหนาเชษฐาแลวหนั มามองแง ซายพดู วา “เอาละ แงซาย แกน่งั เปน เพอ่ื นนายใหญอ ยูดว ย ฉันจะกลบั ไปเพียงคนเดยี ว แตจ าํ ไวน ะ นคี่ อื คาํ สง่ั ไอก ดุ จะเขามาหรอื ไมเ ขาก็ตาม จะมกี ารยิงหรือไมไ ดย ิงกต็ าม และไมวา จะโดยกรณใี ดๆ ทัง้ ส้นิ ไมใ หน ายใหญลงจากหา งอยางเดด็ ขาด จนกวา ฉนั จะยอนกลบั มาอกี ครัง้ ในเวลาหกโมงเยน็ และไมเ ฉพาะแตน ายใหญเ ทา นัน้ แกเองกเ็ หมอื นกนั ไมต อ งลงมาเลย” “ครบั ผมรบั รอง” แงซายกม หวั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

179 “ไมต องกังวลหรอกรพนิ ทร ผมและแงซายจะปฏบิ ตั ติ ามคําสงั่ คณุ อยา งเครงครดั ทเี ดยี ว” “ถา งน้ั ผมไปเดยี๋ วนี้แหละครบั วาแต...” เขาหันไปสาํ รวจปนของเชษฐาและแงซายอีกคร้ัง เห็นนายจางผทู รงศกั ดขิ์ องเขา คงถือ ลูกซองบรรจหุ านดั กระบอกเดิม และแงซายมีวินเชสเตอรโ บราณขนาด .44-40 แบบคานเหวีย่ ง อนั เปนปน ประจาํ มอื สวนตวั กถ็ ามวา “คณุ ชายจะใชเ บราวน่ิงกระบอกน้ันตามเดมิ หรอื ครบั ?” “ผมคิดวา มันเหมาะทส่ี ดุ แลว สาํ หรับการหวังผลเลศิ โดยเส่ยี งกบั การผิดหวงั นอยทีส่ ุด ระยะขนาดนี้ วถิ ีกระสนุ ยงั ไมท นั บานหรอก รวมกลมุ ดนี กั ถาไอก ดุ ใสเกราะเหล็กมาดว ยกเ็ ปน อีก เรื่องหนง่ึ ผมไมก ลาใชไ รเฟล บอกตรงๆ วา กลัวพลาดเหมอื นคุณอาํ พลอีก” จอมพรานหนั ไปทางแงซาย สง .375 เอชแอนด เอชของเขาไปให “เอา! แงซาย แกเอาไอน ่ขี องฉันไป แลวสง ไอป นปส ตนั สมัยอนิ เดยี นแดงของแก กระบอกนน้ั มาใหฉ นั ฉนั จะไดถอื กลบั วาอนั ที่จรงิ แกกไ็ มนา จะเอาปน โบราณของแกกระบอกนี้ ติดตวั มาใหห นักในการเดนิ ทางคร้ังน้ีเลย สงสยั วาแกไปสรรหาลกู ไดมาจากไหนนะ ไมม ีใครเขาใช กันแลว เดยี๋ วนี้ พอไปถึงหลมชางกอ นทเ่ี ราจะมงุ ไปเทอื กพระศวิ ะ ฉนั เห็นจะตองใหแ กโยนทง้ิ เสีย ที” แงซายหวั เราะเหน็ ฟน สองแถวตามเคย รบั .375 แมกน่ัมของเขาไป แลว สง .44-40 แบบ เกา แลกมาให รพินทรอดหวั เราะออกมาไมไดอีก สลัดคานเหวยี่ งออกมาสาํ รวจดลู ูกกระสนุ เพอ่ื ความแนใ จ แลว จปุ ากโคลงหวั กระสุนหัวตดั เหลานน้ั แตล ะลูก เกาครํา่ คราเตม็ ที ไมคอยจะนา ไวว างใจนกั แลว เงยหนาขึน้ มองดูเจา ของปน ถามยิ้มๆ ตอไป “แกรับรองไดไ หมวา ระหวางทีฉ่ นั เดนิ กลับแคมป ถาไอก ดุ มันโผลออกมาทักทาย ระหวา งทาง กระสนุ ของแกจะไมด า น” แงซายไมตอบ ไดแตห ัวเราะเชนเดิม รพนิ ทรก็ไมต อ งการคาดค้ันคาํ ตอบอยางไร เพราะ เปนการถามสัพยอก พอจดั เตรยี มตวั พรอ มก็ปนลงจากหาง ยกมอื ขนึ้ แตะปก หมวกสง ใหเชษฐา “ขอใหโ ชคดีครับคุณชาย ผมจะมารับหกโมงเย็น อยา ลืมทส่ี ง่ั ไว” เชษฐายิม้ แตะปก หมวกสงตอบลงมา พรานใหญออกเดินดมุ ตัดลงหว ย กลบั มายงั แคม ปท่ีพกั เมอื่ เขายา งเหยยี บเขามาถงึ บรเิ วณ ทุกคนกห็ ันมามองดวยความแปลกใจทเ่ี หน็ กลับมาคนเดยี ว ไชยยนั ตก บั ดารนิ นัง่ สนทนากนั อยูท่ผี า หินหนา แคม ป พอมองเหน็ ตา งก็พากนั วิ่งเหยาะๆ เขา มาดว ยสีหนา ตืน่ ประหลาดใจ และซักถาม โดยเรว็ รพนิ ทรอ ธิบายส้นั ๆ ใหท ราบถึงเหตุผลในการกลบั มาของเขาและก็ตรงตามท่ีเขาเขา ใจทกุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

180 อยาง สาํ หรบั ไชยยนั ตน น้ั สามารถเขาใจไดดี โดยไมมีขอ ของใจใดๆ ทง้ั สน้ิ แต ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ขมวดค้วิ จองตาโตมายงั เขา รอ งเสยี งสงู “ตายจริง! นม่ี นั เรอ่ื งอะไรทคี่ ณุ ทงิ้ ใหพ ่ีใหญนงั่ หางตามลําพัง ตวั เองหนกี ลบั มาอยา งน”้ี กอนท่รี พินทรจ ะพดู เชน ไร ไชยยนั ตก ็บอกมาวา “อยาวุนวายไปเลยนา นอย ถึงอยา งไรเชษฐาก็มแี งซายน่ังเปน เพือ่ นอยูทั้งคน ไมเ หน็ มี อะไรนาวติ กเลย” “แงซายไมไดเปนพรานโดยตรง จะไวใ จไดสกั ขนาดไหน คณุ บกพรอ งตอ หนาท่ีตาม สัญญาจางของเราเสียแลว นะนายพราน” รพินทรย ักไหล เขาไมอยากจะถือสาหาความกบั หญิงสาว เพราะรูน ิสัยดี เดนิ ไปรินกาแฟ ด่มื พดู ต่าํ ๆ “นายจา งทา นส่งั ใหผมกลบั แคมป เม่ือเปน คําสัง่ ของทา น ผมผูเปน ลกู จา งก็ไมรจู ะขัด อยา งไรเหมอื นกัน” ดารนิ กอดอก ยดื ตวั ข้นึ หนา ตึง “ฉนั เองกเ็ ปน นายจา งของคณุ เหมอื นกัน และในขณะน้ี ขอสงั่ วา ใหค ณุ กลบั ไปน่งั หาง คอยคุม กนั พี่ชายของฉัน หรอื ถาไมอยากจะน่ังก็ใหกลบั มาดวยกัน ไมใ ชท ิ้งเขาไวต ามลําพังเชน นี้ คณุ เปน พรานรบั จางประสาอะไรกนั ไมทราบ มอี ยางหรอื ปลอยใหน ายจางน่งั เฝาเสอื กินคนอยูตาม ลําพงั หนกี ลับมาเสยี อยางนนั้ แหละ” จอมพรานซดกาแฟอยา งเอรด็ อรอย แลว ควกั บหุ รีอ่ อกมาจดุ สบู ตอบหนาตาเฉย “ผมเปนลูกจา งก็จริงครบั แตใ นกรณที ีม่ นี ายจา งเกนิ กวา หนง่ึ คนขน้ึ ไป ผมก็ขอเลอื ก ปฏิบตั ิตามคําส่ังของนายจา งผอู าวโุ สทส่ี ดุ เพราะถา ใหผ มปฏิบัตติ ามคําสง่ั ของนายจา งเสยี ทุกคนไป ในเวลาเดียวกนั ผมก็ไมร จู ะแบง ภาครับใชอ ยางไรถูกเหมือนกัน “อวดดี น่ีหมายความวา...” ม.ร.ว.หญงิ ดารินรองเสยี งแหลมอยางโทสะ แตแ ลวกอนทหี่ ลอ นจะกลา วเชนไรตอมา นน่ั เอง เสยี งกระสนุ ก็ระเบิดกกึ กอ งสะทา นไปทง้ั ปา ขนึ้ นดั หนึง่ ดงั มาจากทางหางของเชษฐา ยงั ไม ทนั จะส้นิ กังวานเสียงนัดแรก นดั ท่สี องกแ็ ผดสนน่ั ซํา้ ขึ้นอกี อยา งดุเดอื ด ไมมีปญ หา มันเปน เสียงลกู ซองชัดๆ และจะตอ งเปน ลกู ซองกงึ่ อตั โนมตั ิจากมือของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ ดารินอาปากคา ง ทุกคนกต็ ะลงึ กนั ไปหมด รพินทรรองอทุ านออกมาอยา งดีใจจนลืมตวั “ไอก ุด! คุณชายซัดเขาใหแ ลว รวดเรว็ เหลอื เกิน” พวกพรานพนื้ เมืองและลูกหาบทกุ คน ทพ่ี ากนั นง่ั นอนอยทู ่ัวไป ก็เผน ฮอื ข้นึ ยืนพรอมกนั หมดดว ยความตน่ื เตนยินดี สงเสยี งโหรองกันลัน่ ท้งั ๆ ที่ยงั ไมร ผู ล ตา งว่ิงกนั พลา น ไชยยันตแ ละดา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

181 รนิ เองกย็ ิม้ ออกมาไดห นา แดงระเร่อื โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย บดั น้ลี มื เสียอยางสนทิ วา กําลงั ทะเลาะอะไรอยูก ับรพนิ ทร กระโดดเขา มาจบั มอื ไชยยนั ตเขยาโดยแรง “ไชโย! พี่ใหญย งิ มันไดแ ลว ดใี จจงั ” หลอ นรอ งเอด็ อยา งลมื ตัว ทุกคนมสี ีหนาปต ิยินดเี หลือทจ่ี ะกลา ว ไชยยันตหนั ไปทาง พรานใหญพ ดู โดยเร็ว “เรว็ คุณรพนิ ทร เรารีบไปดกู ันเถอะ” “ไปซคิ รบั ” ทงั้ ไชยยนั ตแ ละดารนิ ว่ิงเขา ไปควาปน อีกหลายคนกพ็ รู ลวนอยากจะตามไปดว ยกนั ท้งั หมด แตร พนิ ทรหา มไวโดยเฉพาะอยางยิ่งพวกลูกหาบทง้ั หมด ไดร บั คาํ สั่งใหอยปู ระจาํ แคมป คง อนุญาตใหน ายเมยผูเปน หวั หนาไปไดเพยี งคนเดยี วเทานนั้ และมอบหมายใหบ ญุ คาํ เฝา แคม ป คงมี แตเกดิ เสย และจนั ทไ่ี ดรับคาํ สง่ั ใหต ิดตามไปดวย นอกเหนือจากไชยยนั ต ดาริน วราฤทธ์ิ เม่อื สัง่ งานเสรจ็ รพินทรก็นาํ ออกเดนิ รดุ มายังบริเวณหา งของเชษฐาโดยเรว็ “คุณวาอยหู รอื เปลา?” ไชยยนั ตเ อย ถามข้ึนอยา งกังขารอ นใจ ขณะทเี่ ดนิ เคียงรพนิ ทรไปอยางเรงรบี “กน็ า จะอยนู ะครบั ลงไดย นิ สองนดั ซอนแบบน้ี แตป ระเด๋ยี วกร็ ”ู “ถาง้นั อบุ ายของแงซายไมเลวเลย พบั ผา ซิ ไมนา จะเปนไปได” “ผมกน็ ึกไปไมถ ึงมากอ นเหมอื นกัน ถา เสยี งปน ของคณุ ชายเปน การยงิ ไอกุดตวั จรงิ ” ทั้งเจด็ คนรดุ มาถงึ บรเิ วณตงั้ หา งภายในเวลาเพียงไมถงึ 20 นาที พรอ มกบั กเู รียกเขาไป และยังไมท นั จะโผลเขา ไปถึงก็ไดย ินเสียงเชษฐาตะโกนบอกกอ งออกมาดว ยเสยี งอนั ตน่ื เตน วา “ระวังตวั ! ยิงโดนมันท้ังสองนดั แตม นั ไมอ ยู เผนหนีไปได” ทกุ คนอทุ านกนั ออกมาดว ยความตกใจ รพนิ ทรกับไชยยันตหนั มาจองตากนั แลว เรง ฝเทา ข้ึนอกี ฝายทมี่ าจากแคม ปแ ทบจะวิง่ ตรงเขา ไปท่ีหางเมอื่ มาถึง เชษฐากับแงซายพากันไตลงมาจาก หางอยางรวดเร็ว และกอนทท่ี กุ คนจะเอยปากถาม ม.ร.ว.เชษฐาก็ชีม้ อื พดู ละลํ่าละลกั “มนั โผลอ อกมาจากดงกระชดิ ทางดานโนน ตวั ขนาดลูกมาทเี ดยี ว ไอกดุ แนๆ พอคุณ รพินทรลงจากหางกลับไปสกั คร่งึ ช่วั โมง มันก็โผลอ อกมา เหมือนทแ่ี งซายพดู ไมม ีผดิ ตรงเขา มาท่ี ซาก ผมกําลงั ตนื่ เตน ปลดเซฟปนมเี สยี งดังไปนดิ มนั เลยเผน นัดแรกผมสาบานวา ยงิ ถูกบริเวณ ตะโพกดานซา ยอยางจงั จนมันปด กล้งิ ไปกับพ้ืน พอมนั เผน วง่ิ อา ว ผมก็ซัดตามหลังไปอีกนดั หนง่ึ เชือ่ วา ถูกบริเวณขาหลงั ผมจะลงจากหา งตามมันไปในทนั ทีน้นั แตแ งซายหามไวเ สียกอ น บอกให รอคุณ ผมก็เลยนกึ ขนึ้ มาได เลยนง่ั แกรวอยบู นหา ง จนกระท่งั คณุ มาถงึ นแ่ี หละ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

182 “โดนเขาอยางจังทั้งสองนัดครบั ผูก อง ผมเช่อื วา มันไปไมไดไ กลหรอก ถาตามกนั ในทนั ทนี ับตั้งแตถกู ยิง ปานนค้ี งจะไดต วั แลว แตเราปฏบิ ตั ติ ามคาํ สัง่ ของผกู อง คอื ไมลงจากหา ง จนกวา ผูกองจะมาถงึ ” แงซายเสรมิ ขน้ึ ต่ําๆ อีกคนหน่งึ ใบหนา มรี อยยิ้ม “ดีมากแงซาย ทีป่ ฏบิ ตั ติ ามคําสง่ั ” รพนิ ทรตบบา หนมุ ชาวดงแลวหนั ไปทาง ม.ร.ว.เชษฐา ซึ่งขณะนย้ี ังอยูในอารมณต ่นื เตน ขดี สุด พดู ย้มิ ๆ “ใจเยน็ ๆ ครับคณุ ชาย ถา ลงแบบน้ีละก็ เรามที างไดตัวมนั แลวถงึ เกาสบิ เปอรเ ซน็ ต” วาแลว เขากต็ รงเขาไปสาํ รวจรอย ทงั้ หมดพรูตามเขามาเปน กลมุ และวิพากษว จิ ารณก ัน แซด ม.ร.ว.เชษฐา ยงิ ไมพลาดแน พยานหลกั ฐานทีเ่ หน็ ชดั ก็คอื รอยที่เจาเสือสมิงดน้ิ เปน วงกลมอยกู บั พ้นื ใบไมแ หงราวกับใครมากวาด และหยดเลอื ดทีก่ องอยู ทิศทางท่ีมันเตลิดไปเปน พง รกฝงตรงกันขา มกบั ลําหว ย ปาราบเปน ทาง มรี อยลากขาไปอยา งเหน็ ชัด แปลวาไมน ัดใดนดั หนง่ึ ก็ คงจะตองถูกขาหลังของมนั จนใชการไมไ ด จอมพรานสํารวจรอยที่มนั ตะกยุ ตะกายหนไี ปลึกเขาไปอกี เลก็ นอย แลว เขากย็ ิ้มออกมา อยา งพอใจ เลือดของเจา สมงิ รายออกอยา งมากมายหยดเรย่ี อยูต ามพน้ื และกง่ิ ใบไมร ะเปนทางไป ทีเดียว สะดวกอยา งยง่ิ สาํ หรบั การติดตาม คํานวณดคู วามฉกรรจข องบาดแผล ก็รูไ ดจากรอยเลือดที่ ออกมาเหลา น้นั พรานใหญอ ยางเขาก็สามารถบอกไดในทันทวี า ไอกุดไมมที างจะพนมือไปไดแลว ถึงแมไมตามมนั กต็ องตายแน เพยี งแตช าหรอื เรว็ เทา นน้ั จากพิษบาดแผลทีถ่ กู ยงิ ! “หวานเลยครบั เจา นาย แบบน้ไี ปไดไ มไ กลหรอก มนั ตะกายไปไดก เ็ พราะความตกใจ แทๆ ปา นนี้อาจไปนอนจอดอยูทไ่ี หนในละแวกใกลๆ นแ่ี ลวกไ็ ด” พรานพืน้ เมืองของเขาพากนั รองออกมาอยา งยนิ ดี ภายหลังจากชวยรพนิ ทรส ํารวจทศิ ทาง ไปของมัจจรุ าชแหง ไพรกวาง “เราออกตามกนั เดีย๋ วนเ้ี ลย ชา อยูอ ีกทาํ ไมละ ” ไชยยนั ตโพลง ออกมาอยางตนื่ เตน “เดี๋ยวครบั ใจเยน็ ๆ ไว ไมจ าํ เปน จะตองรีบรอนเลย” รพนิ ทรบ อกดว ยนาํ้ เสียงเปน ปกติ แลวหนั มาทางเชษฐา ดว ยดวงตาเปน ประกาย จบั แขน นายจา งบีบ “ผมวา คณุ ชายนง่ั พกั ผอนใหส บายเสยี สกั ครเู ถิดครับ จติ ใจจะไดเ ปนปกติ ไมต อ งกงั วล หรอก ถึงอยางไรผมก็ขอรับรองวาเราตองไดตัวมนั แน เราตามทนั มนั ถมไป แลว กต็ ามไดงา ยดว ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

183 เพราะรอยออกชัดอยางนัน้ บางทีเราอาจไดต ัวมนั อยางสงบโดยไมจ าํ เปนตอ งเปลืองกระสุนอีก ขอ เวลาใหลูกปน ของคณุ ชายทฝ่ี ง อยูใ นตวั มนั สําแดงฤทธขิ์ ้นึ เต็มท่ีเสยี กอ นเทา นน้ั ขณะนีท้ ่มี ันเผนหนี ไปได กเ็ พราะอาํ นาจความตน่ื เตน ตกใจตามสัญชาตญาณเทา น้ัน สบายใจไดแลว ” ไชยยนั ตแ ละดารนิ หนั มามองดูความเยือกเย็นของรพินทรอ ยา งประหลาดใจ แตส ําหรับ เชษฐา ดูเหมอื นจะเขา ใจไดดี จอมพรานสง่ั ใหทกุ คนหยุดย้งั รวมกลุมนงั่ พักกันทนั่ นั่ กอ น ตวั เขาเอง ควกั บหุ รี่ออกมาแจกจา ยและจดุ สูบ นัง่ ลงบนโขดหนิ “แลว นีเ่ ราจะออกตามเมื่อไหร? ” ม.ร.ว.หญงิ ดารินอดรนทนกระสับกระสายอยไู มไ ด ถามออกมา รพนิ ทรชบู ุหร่ใี นมือท่ี กาํ ลังสูบอยูข้นึ “สบู บุหร่ใี หหมดตัวเสยี กอนครับ” เขาตอบเรยี บๆ แลว หนั มายิ้มกับแงซาย บอกวา “อุบายของแกไดผ ลดีมากแงซาย ถาแกไมแ นะขึ้น ฉนั กย็ ังเดาไมถ กู เหมอื นกันวา เม่ือไหร เราถึงจะไดตวั มนั หรอื อาจไมมโี อกาสไดเ ลยก็ได” แงซายยิม้ ยงิ ฟน เฉยไมก ลา วเชน ไร เชษฐาบอกดว ยน้าํ เสยี งรอนรนมาวา “ผมเกือบยงิ ผดิ แลว รไู หม พอกดเซฟกรก๊ิ มันกช็ ะงกั แวงตวั กลบั นดั แรกท่ีผมยงิ เปน จงั หวะทีม่ นั เผน พอดี มหิ นําซา้ํ ยงั มีพุมไมบังอยอู กี มองเหน็ ไมถนดั นี่ถา เปนไรเฟลก็ฟาวลแลว ความจรงิ เสยี งปลดเซฟมันกไ็ มดงั นกั แตห ูมนั ไวเหลอื เกิน นดั ทส่ี องผมกร็ ีบซ้าํ สงเดชออกไปยังงน้ั เอง แตแ งซายบอกวา ถกู ท้ังสองนดั ” “มนั ใหญเหลือเกินครับผูกอง ถา เปน เสอื ขนาดธรรมดา ผมวาอยกู ับทแ่ี ลว ไมล ากขาหลัง ไปไดห รอก เพราะโดนกระสุนลูกปรายเขา ไปตง้ั สองนัด มา นกระสุนกย็ ังรวมกลุมอยดู ไี มท นั บาน” แงซายพดู เบาๆ กม ลงเก็บปลอกกระสุน โอ-โอ บค๊ั ทส่ี ลดั จากปนของเชษฐาหลน กล้ิงอยู ใตหางขน้ึ มาพจิ ารณา “จงั หวะการยงิ ของคุณชายมนั กะทนั หันฉกุ ละหกุ เกนิ ไปครบั ผมวาถา นดั แรกถกู ใน ระดับสูงกวา ชายโครงข้ึนมา มันก็คงอยแู ลว น่มี นั คงไปถกู บรเิ วณเอวหรอื ตะโพกอยา งคุณชายวา นนั่ แหละ แตก็ตอ งนบั วาสติและการตัดสินใจของคุณชายดมี าก เพราะอยางนอยทส่ี ดุ กย็ งั ยงิ ไวใ หตาม ไดสะดวก คณุ ชายทําไดถ ูกตอ งหมดทกุ อยางในกลวธิ ลี าเสอื แลว ครบั คอื ยงิ ในทันทที ี่ไดโอกาส โดยไมจ าํ เปน จะตองคอยพะวงถงึ หมายสาํ คัญอยู เพราะอาจทําใหพ ลาดไปได ขออยางเดยี วใหถ กู และสรา งบาดแผลข้นึ เทา นน้ั เราคอยตามกันทหี ลัง” “ผมกะระหวางหวั กบั ซอกคอของมัน แตต าํ่ ลงมาถกู เอวและสะโพกก็เพราะมันเผน ใน จงั หวะทผี่ มลั่นไกพอดี เจบ็ ใจไอเซฟปนกระบอกนเี้ สียจรงิ ๆ ผมวาผมหยอดนาํ้ มันหลอ ล่ืนไวค ลอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

184 ดแี ลว ทเี ดียวนา มนั ไมนา จะมาฝด เอาตอนนี้เลย ผลกั อยตู งั้ นานกวา จะเคลอ่ื น มหิ นําซ้าํ ยังมเี สยี ง เทากบั เตอื นใหมนั รตู ัว” วา แลว เชษฐากโ็ คลงหวั จปุ ากอยางเดอื ดดาล ผลักเซฟปน ในมอื ทดลองกลบั ไปกลบั มา “วาแตเ ราจะตามกนั ยงั ไง เรยี งหนา กระดานไปกันทัง้ หมดเกา คนนี่นะ ร?ึ ” ไชยยนั ตถ าม “ผมขอเรียนใหท ราบตามตรงวา การตามเสือเจบ็ หรือเสือลําบาก เปนการเส่ียงอนั ตราย อยางท่ีสดุ มนั มีอยสู องนัยเทา นน้ั คือไมม นั กเ็ ราคนใดคนหนง่ึ เพราะฉะนน้ั ย่ิงมากคนเทาไหร ก็ เทากบั เพม่ิ ความเส่ียงมากข้ึนเทา นนั้ แตผ มคดิ วา พวกเรา คอื คุณชาย คณุ ไชยยันต และคณุ หญิง คง ตอ งการตามมันดว ยกนั ทุกคน” “ออ แนนอน โดยเฉพาะอยา งย่งิ สาํ หรบั ฉัน ถาหากคณุ ไมใชอาํ นาจในการถูกจางใหมา เปน ‘ผูออกคาํ สง่ั ’ กดี กนั หวงหามฉนั ไวเสยี ” ดารินพูดข้นึ โดยเรว็ รพนิ ทรห ัวเราะ กม หวั ให “เมอื่ แรก ผมคดิ วา จะจัดการสงคณุ หญิงขึ้นไปนงั่ รออยบู นหางพรอมกับพรานของผมสัก คนหน่ึง ระหวางที่เราออกตดิ ตาม จนกวาจะไดต ัวมนั แตผ มมาคิดอกี ทีหนง่ึ คณุ หญงิ กค็ วรมหี นา ที่ ปราบเสือตัวนดี้ วย เพราะคณุ หญิงก็เปน คนหน่งึ ในคณะหวั หนาของเรา” หลอ นย้ิมมุมปาก ยกั ไหล “คดิ ไดง นั้ ก็ดี และขอใหคดิ เชน นนั้ ตลอดไปดวย” “เพราะฉะน้นั ...” รพนิ ทรลุกขนึ้ ยนื ดดี กน บหุ ร่ีเหยยี บดบั “เราจะไปกนั ทัง้ หมดนแ่ี หละครบั ดีเหมอื นกนั เราจะไดเหน็ ชัดกันทกุ คนวา การตามรอย เสอื ลําบากนนั้ มนั นาตืน่ เตนเส่ยี งอันตรายเพยี งไหน เตรยี มตวั ครบั เราจะตามมนั เดย๋ี วนี้แหละ” วาแลว เขากด็ ดี นว้ิ เรียกลูกนอ งใหเขา มารวมกลุม ท้ังหมด นัดแนะสัง่ ความซบุ ซิบอะไรอยู ครู ก็หยิบ .375 แมก็ น่มั คมู ือขึน้ มาขยับลูกเลอ่ื นตรวจดูกระสุนในรังเพลงิ แลว ผลักลกู เลอ่ื นเขา ที่ ออกเดินแกะรอยนําไป โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ตามหลงั อยางกระชั้นชิด พรานของเขาอีก สองคน คอื เสยและจนั แยกเปนหนา กระดานออกไปทั้งซายและขวา สว นเกดิ แงซาย และเมย อนั เปน หวั หนา ลกู หาบ เดนิ ระวังอยเู บ้ืองหลงั รอยเสือสมิงทซี่ มซานเผนหนไี ป สังเกตเหน็ ไดชดั เจนทกุ ระยะในสายตาพรานอยา ง รพินทร บางแหงกก็ องโต แสดงวามนั หยุดพักเลยี แผลทีน่ นั่ แลว กก็ ระเสือกกระสนตอไปอยา ง ทรหด อันเปนธรรมชาตขิ องมนั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

185 รพนิ ทรแ กะรอยไปอยางใจเย็น ไมร บี รอนอะไรนกั เขาตรวจรอยตามพ้ืน กวาดสายตา ระมดั ระวัง สาํ รวจไปในละแวกรกทบึ เบื้องหนา หยุดใครครวญเล็กนอยแลวกค็ ืบหนา ตอ ไป ไรเฟล ถือพรอมในมอื น้วิ แตะอยูท ไ่ี กแตลํากลอ งกดตา่ํ สสี่ ิบหา องศากับพ้นื ทกุ คนปฏิบัติตามเขา ยกเวน ดา รนิ คนเดยี ว หลอนไมไดถ อื ปน อยใู นมอื เลย คงมแี ตปน สัน้ เทา นน้ั และกต็ ดิ อยกู บั เขม็ ขัดในเอว ไมไ ดเอาออกมา ตรงขา มในมือของหลอ นกลับมีกลอ งถา ยรปู แทน ติดแฟลช็ เตรยี มพรอ มท่จี ะถา ย ไดท กุ ขณะ แมทามกลางความมืดสลัวทแ่ี สงตะวนั บายสอ งมาไมถึง ทศิ ทางไปของไอก ุดรกทบึ ขนึ้ เปน ลําดบั โดยแหวกเขาไปในพงไมท ่เี กะกะไปดวย เถาวลั ยแ ละหนาม การตดิ ตามเปน ไปอยา งยากเยน็ บางตอนเสย กบั จนั ตอ งใชม ดี ถางพงออกไป เชษฐากระซิบถามรพินทรว า การฟนตดั ทางของท้งั สองจะไมเ ปนการเตอื นเสอื รายใหร ูตัว และเตลิด หนีไกลออกไปอีกหรอื ซงึ่ จอมพรานก็ตอบวา ในภาวะเชน นี้แลว ไมจําเปน ตองคาํ นึง เพราะเจา มฤตยแู หงดงดบิ ยอมไมมีกาํ ลังทจ่ี ะเตลิดไปไดไกลนัก มันย่ิงออกแรงมากขนึ้ เทาไหร กเ็ ทา กบั เปน การเรยี กอวสานใหมาสูม ันเร็วขึ้นเทาน้นั รอยเลือดซึง่ เวน ระยะหางกนั เปนหยอ มๆ เร่มิ เรี่ยถีข่ ึน้ เปน ลําดบั กระสนุ ลูกปราย 9 เม็ดท่ี ยงิ จากเอฟเอนกงึ่ อัตโนมตั ขิ อง ม.ร.ว.เชษฐา ท้ังสองนดั จะตองสรางบาดแผลเหวอะหวะใหแ กม นั ไมนอ ยทีเดยี ว และกระสุนเหลา นั้นใชพ ลังงานอยางเต็มทเี่ ขา ไปฝง อยใู นเนอื้ ของมัน โดยไมเ สยี เปลาไป ผิดกบั ลูกปนไรเฟล ซึง่ แรงและคมเกนิ ไป อันจะทําใหทะลุผา นเลยไปเสยี “ถา เหน็ ตัว ยิงไดเลยนะครับ ไมต อ งรอผม” รพนิ ทรหันมากระซิบบอกกบั เชษฐาและไชยยันต แลว เขากช็ ะงักกกึ เมื่อเห็น ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ซงึ่ หยดุ ยืนสอดสา ยสายตาอยเู บ้ืองหลังเขา กําลังถือกลอ งถา ยรปู เตรยี มพรอมอยูใ นมอื แทนที่ จะถอื ปน เหมอื นคนอื่น หลอนมัวแตก วาดสายตาอยู จงึ ไมทนั เห็นอาการมองพิพกั พิพวนของเขา พรานใหญเ ปา ลมออกจากปากเบาๆ แตก ไ็ มป ริปากพูดเชนไร หันกลับไปพจิ ารณารอยเลอื ดตามเดมิ บัดนท้ี ุกคนมาหยดุ ยนื อยหู นา พงรกทบึ ท่ีสดุ ตอนหนึ่งริมไหลเ ขาสูงชนั ซึ่งมกี อ นหิน มหึมาคลา ยจะเปนศลิ าจาํ หลกั ทม่ี นษุ ยมาตง้ั ประดษิ ฐไ ว รอยเลือดสิ้นสุดลงตรงตาํ แหนง นัน้ และมี รอยปาลูเปนทางหายเขาไป รพินทรท ําสญั ญาณใหเ ชษฐา ดารนิ และไชยยนั ต หยดุ อยูกบั ท่ี ตวั เขา เดินเกรส าํ รวจอยูอีกอึดใจใหญ เสย จนั และแงซาย ซึ่งแยกกนั ออกไปดกู นั อกี คนละดา น กเ็ ลย่ี งเขา มาสมทบ “มันเขา ไปจนมุมอยูในพงนแี่ นๆ ครับ แตเราไมรูวา มนั ตายหรือเปลา อาจนอนหมกตวั หลบอยกู ็ได” เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เคล่อื นเขามารวมกลุม ไดย นิ คาํ พดู โตต อบระหวา งรพินทร และพรานของเขาอยา งถนดั และเขา ใจดี “คุณแนใ จหรือวา ขณะนีม้ นั อยูในน?้ี ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

186 เชษฐาเอย ถามขน้ึ รพนิ ทรจ องเขา ไปในพงทบึ อันเปนหญา คาและตนเสือหมอบท่ีขนึ้ สงู ทว มศีรษะ ภายใน อาณาบริเวณประมาณหนึ่งไรน้นั “ความเขา ใจของเสย ไมผดิ หรอกครบั คณุ ชาย ขณะน้มี นั อยใู นนแี้ น เสย ออ มไปตรวจดู ทางไหลเ ขาดานหลังโนนแลว ไมเ หน็ รอยวา มนั จะโผลท ะลอุ อกไป และรอยเลือดทเี่ ราตามมากม็ า หมดลงตรงน”ี้ “แลวเราจะเอายังไงกนั ดี บกุ ตามเขา ไปรึ” ไชยยนั ตถาม รพนิ ทรส ั่งศีรษะชา ๆ ใชปากกระบอกปน ท่ถี ืออยูในมือเสยปก หมวกให เผยอข้นึ เล็กนอ ย “ไมเหมาะหรอกครับ มนั รกทบึ เหลอื เกนิ ปา หญา คาเสียดวย ถา แหวกเขา ไป เราไมม ที าง จะมองเห็นตวั มนั ในระยะหา งเกนิ วาเลย เอาวธิ ีทป่ี ลอดภยั ทีส่ ดุ ดกี วาครบั ” แลว เขากห็ ันมาทางจัน ถามวา “จนั แกมปี ระทดั สําหรบั จดุ ไลร าวทีต่ ดิ ตวั มาดว ยหรอื เปลา?” จนั คนลงไปทยี่ ามเกา ๆ ซ่งึ สะพายหลังอยู อดึ ใจเดยี วกง็ ดั ประทดั ขนึ้ มาสองสามตบั ยม้ิ แปน “มีครบั นี่ยงั ไง” “ดีแลว แกกบั เสยแยกกนั ไปคนละดาน จุดประทดั ขนึ้ คนละตบั แลวโหไ ลขึน้ ใหเอด็ ทีเดยี วนะ พยายามหาไมใ หญหรือกอ นหนิ กําบงั ไวด ว ย อยายืนในทีโ่ ลง” ท้ังสองแยกกนั ออกไปเตรยี มปฏิบตั ติ ามคาํ ส่ังของเขา รพินทรบอกใหเ ชษฐา ไชยยนั ต ดา รนิ และแงซายถอยเขากําบงั หลังตน ไมใ หญค นละดา น และเตอื นใหร ะวงั พรอ ม “ถาเหน็ ตัวหรอื การเคล่อื นไหว หรอื ไดยนิ เสยี งคํารามอยทู ไ่ี หน กระหน่าํ ยงิ เขา ไปเลยนะ ครบั ” ตวั เขาเองเล่ียงไปยนื บงั หนิ กอ นหนึ่ง แลวโบกมอื เปน สัญญาณกบั พรานพืน้ เมอื งทง้ั สอง เสย กบั จนั ชวยกนั จดุ ประทดั โยนเขาไปพรอ มกับสงเสยี งรองเอะอะ และทันทนี น้ั ประทดั กแ็ ตก ระเบิดขนึ้ กกึ กอ งดังสนน่ั ไปหมด ราวกบั ขา วตอกแตก พงหญา อนั สงู ทวมหวั บรเิ วณหน่ึง ไหวลยู วบยาบอยา งรุนแรง พรอมกบั เสยี ดแผดคาํ ราม ล่นั อยา งดุรา ยระคนตน่ื กลวั บดั นัน้ เอง ลูกซองอัตโนมตั ิของลกู ซองแฝดของเชษฐากบั ไชยยนั ตก็ ระเบิดสะทา นปา ประสานกนั ขน้ึ อยา งสนัน่ หวน่ั ไหว เดาสุม เขาไปในระดับตํ่าของบริเวณท่เี ห็น หญา ไหว และเสียงคาํ รามดังออกมา พริบตาน้นั เอง ทามกลางสายตาอนั เบกิ จอ งของทกุ คน เสือลายพาดกลอนขนาดมหึมา โผนทะยานเผนพรวดออกไปยังปลางดงดา นตรงขามเปน เสนริ้วดําสลบั เหลอื ง ตะกายข้ึนไปพรอ ม กบั แผดเสียงคาํ รามลน่ั มองเห็นกรงเขยี้ วขาวในปากแดงรา และตาอนั เขียวปด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

187 ครัง้ นี้ เสยี งปน ก็ประดังกนั แผดขนึ้ ปานปา จะถลมทลาย นบั นดั ไมถ วน และไมทราบวา จากมอื ของใครบาง ยกเวนแตรพนิ ทรแ ละแงซายเทา นน้ั ท่ีวาดปนตามหลังไอเ สอื ลายผีสงิ ไป แต ไมไดเหน่ยี วไก เพราะจบั ศูนยไมถนดั สาํ หรับดารินมวั แตต ะลงึ จงึ ไมส ามารถจะถา ยภาพนั้นไวได ทนั ช่ัวเสย้ี วของวนิ าทีเทานัน้ ท่รี า งของไอก ุดปรากฏแวบใหเ ห็นเปน เปา สายตา แลวมันก็ กระโจนหายเขา ไปหลังโขดหนิ ลูกใหญ รมิ เชงิ ผาลบั ตาออกพนรัศมปี น ทกุ กระบอกทร่ี ะดมกนั ซลั โวอยูในขณะน้ี พสิ จู นใหเ ห็นวา ประดากระสนุ ที่สาดกระหน่าํ ออกไปหลายนัดเมือ่ อดึ ใจทแี่ ลว ทนั ทที ่เี ห็นรางของมันนนั้ ไมม ีนัดไหนถกู เปา หมายอยา งจังพอท่ีจะหยุดยง้ั มนั ไดเ ลยท้ังเชษฐาและ ไชยยนั ตคาํ รามออกมาอยางหัวเสีย สําหรับเชษฐานัน้ รสู ึกตนเองดวี า กระสุนของเขาทีล่ น่ั ออกไป อยา งรบี รอ นนน้ั ต่าํ กวา เปา หมายแทจริงท่เี หลอื บเห็นชวั่ แวบเดียวไมม าก เพราะอารามรีบรอนแขง เวลา สว นไชยยันตล่ันแฝดของเขาออกไปพรอ มกันทีเดยี วท้ังสองลาํ กลอ ง บอกไมไ ดเหมอื นกนั วา เปาหมายอยทู ไี่ หน เหน็ แตกอ นหนิ ริมผากระจายเปน กลุม และคนอื่นๆ ก็ลวนยงิ ดวยความ ตะลีตะลานท้งั ส้ิน ดวนลัน่ ไกออกไปในขณะทปี่ ากกระบอกปน ยังไมท ันจะจับเปาเสยี ดว ยซํ้า ไอกดุ เม่ือเผน วบู ลับหายเขาไปในโขดหินใตช ะงอนผาก็เงียบกรบิ ไมมีว่ีแวววา จะโผล ออกมาใหเ หน็ ทางดานใดเพราะโขดหนิ กอ นใหญนนั้ มองเหน็ ไดอยา งถนดั ชัดเจน ไมม ีอะไรอาํ พราง หากวา มนั จะทะลุหนีออกไปยังอกี ดา นหนึง่ ไมม ีปญหาขณะน้ีมันจะตองหลบซอนอยหู ลัง โขดหินนนั่ เอง เพ่ือรอวาระสดุ ทา ยของมนั เพยี งแตว า ใครเทา นั้นทีจ่ ะขึน้ ไปเพ่อื กรอกกระสุนเขา ใส ในระยะกระชน้ั ชดิ เพราะถา ไมเ ขา ไปกย็ อ มไมม โี อกาสทจ่ี ะสงั หารมันไดอันเนอื่ งจากมองไมเหน็ ตัว เสย ผูออ มไปสํารวจทางดานชะงอ นผาดา นนนั้ มากอ นแลว เม่ือครูนว้ี งิ่ หนา ตืน่ เขา มาหา พรานใหญ รายงานกระหดื กระหอบ “ไมมีทางแลว ละครับนาย นอกจากวาเราจะบกุ เขา ไปประชดิ ตัวมนั เลย มนั เขา ไปจนมุม อยหู ลงั โขดหนิ ใตช ะงอ นโนน ในนนั้ เปน โพรงถ้ําลึกสักหา วาเหน็ จะได เปน ทางตนั ไมมที างออก แตเราจะเหน็ ตวั มันได กต็ อ งออ มหลังโขดหนิ เขาไปเปน ซอกเหมอื นประตู มีทางเขาอยทู างเดยี ว” รพินทรย กแขนข้ึนปายเหง่ือบนหนา ผาก หนั มามองดคู ณะนายจา งของเขา ซ่ึงทุกคนก็ กาํ ลังจองมาเปน ตาเดยี ว “เสีย่ งเหลอื เกนิ รพนิ ทร ระยะเผาขนทีเดยี ว ทั้งเราและมัน ถา หากจะบุกเขาไป ดรู าวกบั วา มนั จะทา ใหเราคนใดคนหนงึ่ เขาไปประจนั หนา กบั มนั ตวั ตอตัว” ม.ร.ว.เชษฐาครางออกมา หรต่ี ามองไปยังโขดหนิ กอ นนนั้ “อยางน้ยี งั ไงละทเ่ี ขาเรยี กวา ‘เสือสง่ั ปา’ ละ พบั ผาซิ เพิง่ จะเห็นสญั ชาตญาณของเสือ ชัดๆ คราวนีเ้ อง เอากะมนั ซิ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

188 ไชยยนั ตรอ งอยา งตื่นเตน “คราวนี้ผมเหน็ จะตองขอแลวละครับ” จอมพรานพดู พรอมกบั ยิ้มขรึมๆ มองไปทไี่ ชยยนั ตแลว เปล่ยี นมาจับอยทู เ่ี ชษฐา “ขออะไร?” “ขอเขา ไปจัดการกบั มนั เอง คณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต และทุกคนโปรดคอยระวังตัวอยใู นท่ี กาํ บังเทา น้นั ” เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และทกุ คนยอมจะเขาใจสถานการณในขณะนไ้ี ดดี เกนิ กวาท่ี จะตอ งอธบิ ายอะไรกันมาก แนนอนท่ีสุด ในภาวะเชน น้ี ไมม ใี ครเหมาะสมเกนิ ไปกวา จอมพราน ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตตางกย็ อมรบั กบั ตนเองวา ตราบใดก็ตามท่ี รพนิ ทร ไพรวลั ย อยรู วม เหตกุ ารณดว ยในสภาพเชนนี้ ควรจะปลอ ยใหเ ปนหนาทีข่ องเขา ไมใชบงั อาจขันอาสากระทําเอง การเดนิ เขา ไปยิงเสอื จนมมุ ในทจ่ี าํ กัดระยะเผาขน มนั หมายถึงวา ผยู งิ จะตอ งมี สติสมั ปชัญญะ และความชาํ นาญสักขนาดไหน มนั เปนการเอาชีวติ เปน เดิมพนั ทีเดียว! โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สมงิ รา ยตวั นนั้ คือ ‘ไอก ุด’ เสือผีสงิ !! “อันทจี่ ริงผมอยากจะขอรบั หนา ท่ีนี้จากคณุ เพราะไหนๆ ผมก็ยงิ มนั ไวแ ตแ รกแลว ...” ม.ร.ว.เชษฐากลา วดว ยเสียงเครง ขรึมจรงิ จัง เออ้ื มมือมาจับแขนพรานใหญไว บบี แนน พรอ มกับย้มิ “แตกร็ ูสึกตวั เองดีวา ถงึ อยา งไรผมกไ็ มเหมาะกวาคุณ ผซู ง่ึ มือเหนอื กวา จะทําใหคณุ เกดิ วิตกกงั วลเปนหวงผมชนดิ อกสน่ั ขวญั แขวนไปเสยี เปลา ๆ ตกลงรพนิ ทร ผมยอมใหเปนหนาท่ีของ คุณ โดยไมอวดดีทําเสียเองหรอก” “แตผมวา เราใชว ิธีจุดประทดั ไลอยา งเม่ือกี้นไ้ี มด กี วา หรือ” ไชยยนั ตแ ยงมาโดยเรว็ เชงิ ออกความเหน็ อยางเปนหว ง “มันตกใจเสยี งก็เผนออกมาใหเรายิงเองแหละ ดกี วาทคี่ ุณจะบกุ เขาไปประจนั หนา มนั ใน ระยะประชิด วธิ ีน้ันมันเส่ยี งเกินไป” “ไมม ที างเลอื กอยางอื่นอกี แลว ครับ คุณไชยยนั ต ตอ ใหเราจดุ ประทตั หรอื ยงิ ปน ทาํ เสียง เอะอะสักเทา ไหร ไอก ุดก็จะไมม ีวันโผลออกมาจากซอกหนิ นนั่ อกี เลย เสอื ฉลาดอยา งมนั รดู วี าทนี่ น่ั เปน กาํ บงั อนั ปลอดภยั ทส่ี ุดของมนั แลว เวน แตศ ตั รขู องมนั จะกลา บุกเขาไปจนถงึ ตัวมนั เอง ซงึ่ มันก็ เตรียมสอู ยา งจนตรอกเปน วาระสุดทา ย นอกจากวธิ นี ี้ เรากต็ อ งคอยเฝา ลอ มดกั มันอยอู ยา งน้ี จนกวา มันจะตายเองเพราะพษิ บาดแผล ซึ่งเราก็ไมม ีทางรวู า มันจะตายเม่อื ไหร เสยี เวลาเปลา ๆ” “ถา จําเปน กน็ า จะเลอื กเอาวิธีหลังอยา งวา นัน่ ดีกวา ทพี่ วกเราคนใดคนหน่งึ จะตอ งทาํ บา ระหา่ํ เสี่ยงตอชวี ติ เกนิ กวา เหต”ุ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

189 ม.ร.ว.หญิงคนสวยเสริมมาเปน เชงิ ประทว งคัดคานอกี คนหนงึ่ พรานใหญส นั่ ศีรษะ เสยี ง ของเขาเกอื บจะหว น “นั่นไมใ ชว ธิ ีเลือกของผม หรอื ของพรานอาชีพทุกคน ถาจะพดู ถงึ การเสย่ี ง พรานทุกคน กล็ วนมีชวี ติ เสยี่ งอยแู ลว เอาละครับ ผมจะขึ้นไปบนนนั้ เด๋ยี วนี้ ขอใหพ วกเราทกุ คนเตรียมระวงั พรอ มในขณะท่ีผมเดนิ เขา ไปยงิ มนั ถาบังเอญิ ผมเสยี ทา มนั เผน สวนออกมาได ก็ชว ยยงิ ซา้ํ กแ็ ลว กนั คอยจองไวใ หด ี” วา แลว จอมพรานกต็ ะโกนสงั่ ความกบั พรานพ้นื เมอื งของเขา แลว ออกเดินตดั ทางไตเ ลาะ ผาชนั บายหนา คบื ใกลเ ขา ไปยงั โขดหนิ ใหญหนา ถ้ํา ท่ีเจา สมงิ เผนเขาไปหลบซอนตวั อยู ทุกคนจองมองดูเขาเปน ตาเดียว ดว ยใจอนั เตน ระทกึ หายใจไมท่วั ทอง ทั้งๆ ทตี่ า งกล็ วน ซมึ ซาบอยูเปนอันดแี ลว วา รพินทร ไพรวลั ย เปน มอื พรานช้ันไหน เชษฐา ไชยยนั ต หรอื ดารินกด็ ี ยอ มจะเคยเหน็ กบั ตามากอ นแลว รพนิ ทรเ คยเดินเขาไปยงิ เสือดําท่หี ลดุ จากกรง ภายในบรเิ วณสถานี กกั สตั วของนายอาํ พล ดวยฝม ือและกาํ ลงั ใจเยย่ี มยอดขนาดไหน ลักษณะของเขาในยามนน้ั ดูเยอื ก เยน็ เปน ปกติเหมอื นคนท่เี ดนิ เขา ไปยงิ กระรอกไมใ ชย ิงเสอื และในขณะนกี้ เ็ ชน กนั ดเู ขาจะไมมพี ธิ รี ตี อง หรือทา ทางอันระมัดระวังจรงิ จงั อะไร มากมายนกั ยามเม่อื เดินเขา ไปเพียงคนเดยี ว โดยไมจําเปน ตอ งคอยหว งใคร เพราะทกุ คนลวนอยใู น รัศมีทปี่ ลอดภยั เพยี งพอ เม่อื ใกลจะถึงโขดหนิ กอนนน้ั เขาผอ นฝเ ทาเบาลงกลายเปนยอ ง ตาจับนง่ิ เขา ไปใน ซอกหลบื อันมีโขดหินเปนฉากบังอยู ซง่ึ ทุกคนขา งลางไมมโี อกาสเหน็ สิ่งทหี่ ลบซอนอยเู บื้องหลงั ไรเฟลถือพรอมอยูในมอื ยนื หางออกไปในลกั ษณะเฉยี งอาวธุ ซึ่งพรอ มทจี่ ะตวัดขนึ้ ประทบั บา ได อยางฉบั พลนั แลวรางของเขากค็ อ ยๆ กา วยา งคืบหนาเขาไปน้นั ก็ลบั โขดหนิ หายไปจากสายตาของทกุ คน ทเ่ี ฝา จับมองอยอู ยา งนกึ ทายเหตกุ ารณไ มถ กู นอกจากจะคอยภาวนาเอาใจชว ย ทุกคนเบ้ืองลา งประทบั ปน จอ งเตรยี มพรอม คอยโอกาสที่เจา เสือผีสิงจะเผน สวนออกมา ถาหากวามนั ผา น รพินทร ไพรวัลย ออกมาไดโดยพรานใหญเ ปน ฝา ยพลาดทา เสยี ท.ี .. ในระหวางท่ีทงั้ หมดตกอยใู นภาวะสะกดกล้ันลมหายใจเพ่ือคอยเหตกุ ารณอยนู น้ั เสียง ระเบดิ ของกระสนุ .375 เอชแอนดเอชแมก็ นม่ั ก็แผดสะเทอื นเล่อื นลนั่ ขนึ้ ดังกอ งสะทอนไปท้งั หุบ เขา แลวกังวานเสียงของมันก็คอ ยๆ จางหายไปกลายเปนเงยี บสงดั ตามเดิม อดึ ใจใหญ รพินทร ไพรวลั ย ปรากฏรา งโผลออกมาจากหลังโขดหนิ กอ นนนั้ ดว ยอาการ เงียบๆ เปน ปกติอยูเ หมือนเดิม เขาไมไ ดพ ดู อะไรทง้ั สนิ้ เพียงแตย กมือข้ึนโบกเปน สญั ญาณเรยี กให ทุกคนขึน้ ไปได แลว กค็ วกั บหุ รอ่ี อกมาจดุ สบู เกดิ เสย จนั และเมย กโ็ หร องกนั ลั่นออกมาอยา งดใี จ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

190 เชษฐากับไชยยันตย ิ้มออกมาได ถอนใจโลงอกตาเปน ประกาย สวนดารินเปา ลมออกจากปาก หลับตาลง หลอ นดูเหมือนจะกลั้นลมหายใจนานท่ีสุด กอ นทพ่ี รานใหญจะโผลอ อกมาอีกคร้งั ทกุ คนพากนั ไตไหลเขา ตรงไปท่โี ขดหนิ กอ นน้ันโดยเรว็ อยางต่นื เตน ยนิ ดี เมอ่ื ตา งพรกู ัน เขา มาถงึ ภาพที่เห็นภายในโพรงถ้าํ ลึกประมาณหาเมตรเปน แองเขา ไปในผาชนั ก็คอเสอื ลายพาดกลอนขนาดใหญท ส่ี ดุ ซึ่งไมเ คยพบเห็นมากอน แมก ระท่ังในสวนสัตว นอนฟุบในทา หมอบ หัวซกุ อยูหวางขาอันใหญโตทัง้ สองขาง ท่ยี ืน่ ราบไปกบั พืน้ ตรงหนาผากเหนือหวา งตาท้ัง สองขา ง มรี อยแผลของ .357 แมก็ นม่ั เจาะทะลอุ อกกา นคอ เลือดยงั ทะลกั รนิ อยูปร่ิมๆ นองไปกบั พนื้ หิน สิ่งทเี่ หน็ ถนัดท่ีสดุ ก็คอื น้ิวขา งหน่งึ ทางองุ ตนี ขวาของมันหายไป ซง่ึ เปนแผลตาํ หนอิ ัน เกิดข้นึ จากกระสนุ ของนายอําพลเม่อื 2-3 ปม าแลว น่ันคือกาลอวสานของไอก ดุ เสอื ผีสงิ !! ท้ังหมดอทุ านกนั ออกมาแซดไปหมด เม่ือมองเหน็ ซากของสมิงรายอยางถนดั ตา พากัน เขา มาหอมลอ มมงุ เต็ม ม.ร.ว.หญิงดารนิ ถายภาพไวหลายภาพอยางรวดเรว็ สมกับแรงกระหายมา นาน ตางพดู วจิ ารณก นั ลัน่ ฟง ไมไ ดศัพท คนท่ีสมใจทสี่ ุดก็คอื นายเมย ผูซ่ึงลกู หาบอันเปนลูกนอ ง ของเขาถกู คาบไปกิน และผทู ี่พอใจท่สี ุดกค็ ือ ม.ร.ว.เชษฐา หวั หนาคณะ ในกรณที ี่ปราบไดส มความ ตง้ั ใจ และไดเ สือตวั ใหญที่สดุ เทา ทเี่ ขาเคยเหน็ มา มจั จุราชแหง ไพรกวาง ผูมมี นั สมองราวกับผตี าย โหงคอยบงการตัวนี้ วัดครา วๆ จากสายตาโดยไมร วมสว นหางยาวถงึ สองเมตรเศษ องุ ตนี แตละขา ง ขนาดชามกว ยเตย๋ี ว เมือ่ ใกลเ ขา มา กลน่ิ สาบสางรุนแรง ระคนกับกลน่ิ เหม็นอนั เกดิ จากทม่ี นั กนิ ซาก เนา คละคลงุ ตลบไปหมด เหบ็ เกาะเต็มทงั้ ตวั เชษฐาและไชยยันตย ม้ิ ออกมาอยา งแชม ชน่ื ตางเขามาจบั มอื รพินทรอยางแรง ไมจ าํ เปน เสียแลว สาํ หรบั คาํ ยกยองสรรเสริญชมเชยอะไรท่ที งั้ สองจะมอบใหแ กร พินทร แตมนั เปน การแสดง ความยนิ ดี “มนั ควรจะตายดวยมอื ผมนะ แตแ ลว ในทส่ี ดุ กม็ าส้นิ เอากบั มือคุณจนได” เชษฐาพดู ปนหัวเราะ “มันกาํ ลงั อยูในลกั ษณะอยา งไร ในขณะทค่ี ณุ เดินเขา มายงิ ?” ไชยยนั ตถามอยา งไมวายตนื่ เตน “นอนคอยวาระสดุ ทายครบั มนั หมดแรงแลว เพราะกระสุนลกู ปรายทงั้ สองนัดของ คุณชาย ตรวจดจู ากบาดแผล ถึงมันจะไมถ กู ซ้าํ กค็ งไมร อดเกินคนื นี้ ตอนท่ผี มโผลเขามา มันนอน แยกเขี้ยวคํารามอยูเฉยๆ ผมยิงมันในระยะหางไมกว่ี าเทาน้ัน ลกั ษณะเดมิ ๆ ของมันอยอู ยา งไรก็อยู อยางนน้ั ไมม ดี ้นิ เลย” จากการตรวจกระสนุ ลูกซองเชษฐาที่ยิงไวก อน พบวา 9 เมด็ ของลกู ปราย โอ-โอ บั๊ค นดั แรก รวมกลุมกนั เปนกระจกุ ทะลุเขา ทชี่ อ งทอ งดา นขวาเหนอื ตะโพกเล็กนอย บางเม็ดทะลเุ ลย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

191 ออกมาอีกดา นหน่งึ และบางเมด็ ก็คงจะฝง อยูภายใน สว นนดั ทส่ี องซง่ึ ยิงไลหลงั ถกู เพียงสามเม็ด สองเม็ดฝงเขา กกขาหลงั ดา นซาย อกี เม็ดหนึ่งกระทบโคนหางเวอไปและฝง เขาไปในบรเิ วณกน จดั วา เปน บาดแผลฉกรรจพ อใช แตย ังไมม อี านภุ าพทจี่ ะหยดุ ย้ังใหม นั นงิ่ อยกู บั ท่ีไดโดยฉบั พลัน เชษฐาเขามากม พิจารณารอยกระสนุ ท่ยี งิ ไวอ ยา งพอใจ เม่อื ทกุ คนคลายจากความตน่ื เตนยนิ ดีปรดี า...รพินทรกส็ ง่ั ใหพ รานของเขาตดั ไมมาทํา คานหาม เพอ่ื ลาํ เลียงซากของไอกุด อาชญากรแหง ไพรกวางกลบั ไปยงั แคมป. .. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

192 11 ซากของไอก ุดขนาดสคี่ นหามหลงั ยงั แอ และตอ งพักบอ ยๆ ทัง้ หมดบายหนากลบั แคมป โดยยอนรอยเดมิ แวะทศี่ พของลูกหาบเคราะหร า ยซ่งึ ใชเปน เหยือ่ ลอ รพนิ ทรส ัง่ ใหหยุดพักท่นี นั่ อีก คร้ัง เพือ่ ขดุ หลุมฝงศพของเอิ้นไวยงั บริเวณใตหางทุกคนพบความสลดใจอกี คร้ัง เมื่อมองเหน็ ศพ ของลูกหาบท่เี สยี ชวี ิตอยางอนาถเพราะเจาเสอื สมิง แตกส็ าสมใจแลวที่สามารถลาไอก ุดใหส ้นิ ชอื่ ลง ไดเปนการทดแทน เมอื่ จดั การฝง ศพกเ็ ดนิ ทางกลับแคมปมาถงึ ในเวลาตะวนั ชงิ พลบพอดี พวกทแ่ี คมป ทง้ั หมดพรูกนั ออกมาตอนรบั พรอ มกับสงเสียงโหรองล่นั อยา งตนื่ เตน ดีอกดีใจทมี่ องเหน็ วากของ เสือใหญถูกหามมา เอกิ เกริกไปท่วั บรเิ วณแคม ป สงเสยี งพดู จาซกั ถามพวกทไี่ ปกับขบวนตามลาลน่ั ไปหมดฟงไมไ ดศ พั ท และพากนั เขา มามุงลอ มซากของไอกุดเต็มโดยละทง้ิ หนา ทอ่ี ื่นๆ หมด ค่าํ น้นั ม.ร.ว.เชษฐา สั่งใหน ําวิสก้อี อกมาเปด เลี้ยงพวกลกู หาบ และพรานพ้ืนเมืองของ รพินทรอ ยา งไมอัน้ เปนการแสดงผลสาํ เรจ็ ในการพิชติ ไอกุดลงได ทุกคนรืน่ เริงครกึ คร้ืนกนั เปน พิเศษ และทงั้ หมดไมว า จะเปน นายหรือลูกจา ง เพิ่งจะรสู กึ ในรสชาติอันเอร็ดอรอยของอาหารคํ่ามอ้ื นน้ั นบั ตงั้ แตว ินาทวี ิกฤตซึง่ เกดิ ข้นึ โดยการทราบขาววา เสือรา ยยองเขา มาลากเอาลูกหาบไปขยํ้าเมอื่ ค่ําวานน้ี “ทีนี้เห็นจะโลง ใจนอนตาหลบั กนั ไดเ สียทนี ะ” เชษฐาเอย ขึน้ ยมิ้ ๆ ในระหวา งการสนทนาบนโตะอาหารคํา่ ในเต็นท ซงึ่ มีรพินทรรวมอยู ดว ยตามปกติเหมอื นเดมิ “ครบั โลงอกไปที คร้งั แรกผมยังวิตกเปน ทกุ ขว า ไอกดุ จะทําใหค ณะของเราตองเสยี เวลา ออกไปโดยไมม กี ําหนด โชคดเี หลอื เกินทเี่ ราปราบมนั ลงไดภายในเวลาไมเกิน 24 ชว่ั โมงนบั ต้ังแต มันเลน งานคนของเรา” จอมพรานตอบเรียบๆ ขณะนั้นท้งั ส่รี บั ประทานอาหารเสร็จเรียบรอ ยแลว และแงซาย กาํ ลงั นําเอากาแฟกบั บรัน่ ดเี ขา มาให “ผลสาํ เรจ็ ในการพชิ ิตไอก ดุ ลงไอในคร้ังนี้ มาจากแงซายคนเดยี ว ถาไมไดแ งซายแนะนํา ใหคณุ ลงจากหา งและกลับแคม ป ปา นนย้ี งั ไมรูเ ลยวา พวกเราจะตองแกรวคอยดกั มนั ไปนานอีกสกั ก่ี วนั ” ไชยยนั ตพูดพรอ มกบั หวั เราะ แลว เอ้อื มมือไปตบหลังหนุมชาวดงนกั พเนจรผูมายนื รนิ กาแฟแจกจา ยปรนนิบตั ิอยใู กลๆ เชษฐาและดารนิ หนั ไปมองดูแงซายอยางพึงพอใจ อดีตนายทหาร กองโจรกะเหรย่ี งผูสมัครเขา มาเปนคนใชค ณะเดนิ ปา มสี หี นา สงบราบคาบและสํารวมอยตู ามเดมิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

193 ประหน่งึ วา จะไมไดย นิ หรอื สนใจกับคํายกยอ งชมเชยน้นั ชําเลอื งแวบไปทางจอมพราน พบสายตา ของรพนิ ทรท ่ีมองอยกู อ นแลว เงยี บๆ กห็ ลบตาไปเสยี “แงซายควรจะไดร บั การขอบใจอยางมากครบั ในรายการนี”้ พรานใหญผงกศรี ษะลงรับโดยดษุ ณี “แงซายเธอรูไ ดอยางไรวา ถาพรานใหญลงจากหา งแลว ไอเสอื ตวั นีถ้ ึงจะเขา ไปกนิ ซาก” ม.ร.ว.หญิงดาริน หนั ไปถามย้มิ ๆ “ผมเดาเอาครับ ผมทราบวา ผูกองตามลา มันมานานแลว แตไ มเ คยพบตวั มนั เลย แตพ ราน อนื่ เคยมีโอกาสพบเห็นมัน แสดงวา มนั จะตองจาํ กลน่ิ ผูกองได และคอยจอ งหลบอยู ผมคดิ เอาเองวา ถา ผูก องลงมาจากหางกลบั แคม ปเสยี มนั อาจโผลอ อกมา” แงซายตอบดว ยเสยี งหา วตาํ่ “แลวมันก็เปน ความจรงิ เสยี ดว ย” เชษฐาวา พลางหันมาทางจอมพราน “ปานน้ีบญุ คําคงจะดแู ลใหพ วกนนั้ ถลกหนงั เสร็จแลว กระมัง ผมอดหว งไมไ ด ถงึ แมก าร เดนิ ทางคร้งั นเี้ จตนาเดมิ ของผมจะไมสนใจกบั หนงั หรือเขาสัตวป ระเภทใดเลยกต็ าม แตสาํ หรบั ไอ กุดตวั นี้ ขอเกบ็ ไวดเู ปน ท่ีระลึก จะปูไวในหองรับแขกเลย เชือ่ วาทุกคนทเ่ี หน็ เขาคงจะตกใจ เพราะ ความใหญโตมโหราฬของมนั เพราะฉะน้ันถงึ ไดก าํ ชบั บญุ คาํ เสยี หนกั หนาวาใหถ ลกอยา งดที ี่สดุ อยา ใหส ว นไหนเสยี เปน อนั ขาด” จอมพรานกมศีรษะ “ไมตอ งเปน หว งครับ บญุ คําชํานาญมากในเร่ืองการลอกหนังสัตว เขาจะทําใหคณุ ชาย อยา งไมม ที ีต่ ทิ เี ดยี ว” “แลว กอ็ ยาลืมหัวกะโหลกของผมดว ยละ เชษฐาเขาเอาหนัง สว นผมจองหวั กะโหลกมัน ไวแลว กลบั ไปกรุงเทพจะเล่ยี มทองทําเปนทเี่ ขี่ยบหุ ร่ี เราจะเอาไวดเู ปน ทร่ี ะลึกคนละอยาง” ไชยยนั ตเตือนมาบาง รพนิ ทรหวั เราะเบาๆ หันมาทางอดตี นายพนั ทหารปน ใหญ “นาเสยี ใจเหลอื เกินครับคณุ ไชยยนั ต” เขาพดู อยา งสภุ าพ “สาํ หรับหัวกะโหลกของไอก ุด ผมเกรงวาคุณไชยยนั ตจ ะไมไ ดป ระโยชนจากมนั เลย” “อาว! ทําไมละ?” “กระสนุ หวั ออ นขนาด 270 เกรน ของ .375 แม็กนมั่ ที่ผมยงิ เปนนดั สดุ ทาย เขา ไปตี กะโหลกของมันแตกเปน เสยี่ งๆ ไมม ชี น้ิ ดเี ลย ทาํ อะไรไมไ ดส ักอยา ง นอกจากจะท้ิงหรือไมก เ็ อาแค เขีย้ วของมนั ไวด เู ลนเทา นั้น” ไชยยนั ตล ืมตาโต ครางออกมาอยางเสียดาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

194 “แตกละเอยี ดเลยหรือ เอะ ! แปลกจรงิ ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยน่ี ผมเห็นแผลทางเขา เลก็ นิด เดยี ว” “เปนความจรงิ ครับ ประเดี๋ยวเราออกไปดดู วยกันกไ็ ด ผมเองกร็ สู ึกเสียดายแทน กะโหลก ของมนั หลังจากลอกหนังปลน้ิ เน้อื ออกหมดแลว มีขนาดเขอ่ื งกวา บาตรพระเสียอกี อตี อนทผ่ี มยงิ มนั กไ็ มท นั จะนึกถงึ เรือ่ งหัวกะโหลกหรอื เรื่องหนังใดๆ ทงั้ สิน้ และสญั ชาตญาณของพรานทุกคนก็ คงจะเหมือนกนั ท้ังน้นั กค็ อื จอ งจะยิงสตั วใ หต ายคาทใี่ นทนั ทีโดยไมค ํานงึ ถึงเร่ืองอ่ืน ทางเขา และ ทางออกของกระสนุ มันเล็กลวงตาจริงหรอกครับ แตป ฏบิ ตั ิการของมนั รายกาจไมน า เชอื่ เลย มนั เขา ไปตีควา นในสมองเสยี อยา งไมมชี ิน้ ดี ไมใชเพยี งแตเ จาะทะลุไปเฉยๆ อยา งท่ีเราเขา ใจกันพ้ืนๆ โดยเฉพาะอยางย่งิ กระสุนขนาด .375 และลกู หวั ออ นน้ําหนัก 270 เกรนดวยแลวยง่ิ ไปกนั ใหญ ถา เปนลูกหวั แขง็ แบบฟลู แพทซ กค็ งไมถ ึงเพยี งน”้ี “วาว! นเี่ ปนความรใู หมข องผมทีเดียว” ไชยยนั ตรองออกมา ทาํ หนาตนื่ หนั ไปมองดเู ชษฐาและรพนิ ทรส ลบั กนั แลวหวั เราะ ออกมา “ผมไมย ักรูมากอนวา อานภุ าพของกระสนุ หัวออ น ยงิ สัตวม นั จะรายกาจถงึ เพยี งนี้ คดิ เอา ตามสามญั วินจิ ฉันกค็ ือ มนั เปน กระสุนไรเฟลความเรว็ สงู และลกู กไ็ มใ ชหนา ตดั ใหญโ ตมโหราฬ อะไรนัก โดยเฉพาะอยา งยงิ่ เมอื่ ยิงไประยะใกล และเปา หมายเปน ของแข็งคอื กะโหลกหวั ของมนั แบบนี้ ลูกปน ก็นา จะเจาะทะลุผา นไปเฉยๆ ไมน า จะตคี วานเสียจนกะโหลกแตกรา วไปหมดเชน น”ี้ เชษฐาจุปากเบาๆ มองดูสหายรักอยางขันๆ “เสียแรงถอื ปนเขาปา มาหลายครงั้ แลว กย็ ิงสตั วม าไดช นิดทีพ่ อจะคยุ อวดคนอื่นเขาวา เปน นักลา สัตวค นหน่ึงไดเ ตม็ ปาก แกจะรถู ึงอานุภาพของปน ทถ่ี อื อยใู นมอื ใหล ะเอยี ดนิดกไ็ มมี น่ี แหละเขาเรยี กวา สกั แตว า ยิง ลูกปน ท่ีผลิตสาํ หรบั ลาสัตวใ หญท กุ ชนดิ ปฏิบตั ิการของมนั เหมือนกบั ปน ไรเฟลของทหารเมื่อไหรก นั สังเกตงายๆ หวั กระสุนมนั ก็ประดษิ ฐผ ิดกันอยแู ลว เพอื่ ใหอานภุ าพ ในการประหัตประหารอยางฉกรรจทัง้ นน้ั ไมใชเพียงแตว าใหเจาะทะลุผานไปเฉยๆ เหมือนปน ทหารเพราะสตั วใหญมันมีความทรหดอดทนเปน พิเศษ ลําพงั แคใชความแรงเจาะทะลุ ไมสามารถ จะหยุดยง้ั มันได แมนจะถกู ทส่ี าํ คัญกต็ าม ฉะน้นั เขาจงึ ประดษิ ฐห วั กระสนุ ใหมนั ทํางาน ประหัตประหารพิเศษออกไป ไมเ พยี งแตเจาะทะลธุ รรมดาเทา นั้น ยังใหต คี วา นกลา มเน้ือและ กระดกู บรเิ วณทีห่ วั กระสุนเจาะผา นเพอื่ สรา งบาดแผลฉกรรจยงิ่ ขน้ึ ลูกปนในยุคปจจบุ นั ไมจ ําเปน จะตอ งอาศยั หนาตดั ใหก วางใหญเหมือนสมัยโบราณอยอู กี แลว เปน ลกู เลก็ ๆ นํ้าหนกั เพยี งไม เทา ไหรนั่นแหละ มนั ทํางานไดเกนิ ตัวนกั ฉันเอาลกู .375 หัวออ นแบบที่รพินทรย งิ ไอก ุดวนั นี้ ซดั เกงเขา ตวั หนึง่ ตอนท่ีไปปาอทุ ัยธานี นกึ ไมถึงเหมอื นกนั วา เกงตวั นนั้ จะขาดสะพายแลง ไปเลยราว กบั ถกู ขวานจาม ทงั้ ๆ ทแ่ี ตแรกคดิ วาลูกมนั กไ็ มไดใหญโ ตมโหราฬอะไรนัก ลกู ปน พวกนีถ้ า ถกู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

195 สว นออนกย็ งั ไมเทา ไหรห รอก แตถากระทบสว นแขง็ เปน ตนวากระดกู มันควานสะเดด็ ยากนกั แก ไมตอ งสงสัยหรอกวา ทาํ ไมหวั กะโหลกไอก ดุ ของแก จึงแตกรา วไปหมดใชก ารไมไ ด” ไชยยนั ตโคลงหัว บน พาํ ดว ยความเสียดายอยูเชน นั้น รพนิ ทรห ันไปทางหวั หนาคณะ นายจางของเขา “เรือ่ งหนังไอก ดุ หากคณุ ชายตอ งการจะเอาไวด เู ลนจรงิ ๆ แลว ผมอยากจะแนะนาํ วา พรงุ นีค้ วรจะใหคนของผมคนใดคนหน่งึ นํากลบั ไปทีห่ นองนา้ํ แหง แลว สงตอ ไปใหคุณอาํ พล ให แกชว ยสง ฟอกเสียเลยในทนั ที ถาเราหมักเอาไวห รอื ใชว ธิ ขี ึงตากแหง ชวั่ คราว รอจนกวา เราจะ เดนิ ทางไปถึงหลมชา ง แลวฝากพวกลูกหาบใหเอาไปใหค ุณอําพลตามท่ีคณุ ชายต้งั ใจไวแตแ รก ผม เกรงวามันจะเนาเสียกอน หรอื มา ยง้นั ขนกห็ ลุดออกหมดเสยี แรงเปลา ” เชษฐามองดูเขาอยางสนใจเปน พเิ ศษในคาํ แนะนํา “ก็ดีเหมือนกนั แตมันจะไมขัดกบั วัตถปุ ระสงคสว นใหญของเราหรือ เราตอ งการมุงหนา เดินทาง มนั จะเสียเวลาไปเปลา ๆ” “ก็ไมเ สียเวลาอะไรเลยน่คี รบั ระยะเดนิ ทางจากทีน่ ก่ี ลับไปถึงหนองนา้ํ แหง ถาเดนิ อยา ง พรานก็เพยี ง 4-5 ชวั่ โมงเทา นั้น เราไมจ าํ เปน จะตองหยดุ รอเขา...ยังเดนิ ทางกันตอ ไปตามปกติ เมอ่ื สง หนังใหค ณุ อําพลแลว พรานของผมกย็ อนตามมาทันเอง เสย เกดิ จัน หรือบุญคํา คนใดคนหนึ่งก็ ไดทั้งนน้ั แหละครับ” “พรงุ นี้เราเองก็จะออกเดนิ ทางเคล่ือนยายแคม ปแ ลว คุณแนใ จหรือวา เขาจะตามเราถูก โดยไมต อ งคนหาเสียเวลา” รพินทรห ัวเราะเบาๆ “ถา ไมเกินเลยหลม ชางอนั เปน สถานีปลายทางของเราไปแลว พรานของผมทกุ คนจะไมม ี วนั หลงเลยครับ เขาจะสะดวกยิง่ ขนึ้ หากเราจะกําหนดทหี่ มายใหเขารลู วงหนาเสยี หนอยวาออกจาก ที่นจ่ี ะยา ยไปตงั้ แคมปท ่ีไหน” “ถา งัน้ กต็ กลง ดเี หมือนกนั ผมตอ งการใหหนังของไอก ุดถกู ฟอกโดยเร็วท่ีสุด และใน สภาพทเ่ี รยี บรอ ยทส่ี ดุ ขอบคณุ มากท่ชี ว ยจดั การให” “พรุงนี้ คุณชายก็เขยี นโนต สองสามตัวถงึ คณุ อาํ พล ฝากกับพรานของผมท่จี ะนําเอาหนงั ไป ผมเชอื่ วา คณุ อําพลคงจะตองตนื่ เตน ดใี จมากทเี ดยี วครบั ท่ที ราบวา คณุ ชายปราบไอกุดลงได สาํ เรจ็ วา อนั ทจ่ี ริงเสอื ตัวนี้ คณุ อําพลตั้งสนิ บนเอาไวน านแลวเปนราคาถึงหม่นื บาท ถา ใครยิงได” กลา วจบเขากห็ ัวเราะ เชษฐาเบกิ ตาโต มองดเู ขารองออกมา “อา ! ถางัน้ เงนิ สนิ บนคณุ อาํ พลก็ควรจะเปนของคณุ นะซิ ถาหากคุณกลบั ไปถงึ หนองน้ํา แหง อีกครง้ั อยา ลมื นะวากระสุนนดั สดุ ทา ยทป่ี ลดิ ชีวิตของไอกดุ เกดิ จากมือของคุณไมใ ชม อื ผม ผม ไมใชผูปราบมนั หรอก คณุ ตา งหาก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

196 “กแ็ บงเทาๆ กันเปน สามสว นสาํ หรบั สามคนก็แลวกัน มาเถียงกันอยไู ด แงซายเอาไป สว นหนง่ึ ในฐานะผวู างแผน แกเอาไปสวนหนง่ึ ฐานยิงไวใหต าม รพินทรเอาไปสวนหนง่ึ ในฐานะ ยิงมันตาย ถงึ จะยุติธรรม” ไชยยนั ตเ สรมิ มา แลวทกุ คนกห็ วั เราะกนั ออกมาอยา งสนกุ สนานครึกครนื้ “ก็ยุติธรรมดอี ยูห รอกครบั ‘ถา’ เราท้ังหมดมโี อกาสกลบั ไปขอรับเงินสินบนของคณุ อํา พลได” รพนิ ทรต อบดว ยนาํ้ เสยี งเรียบๆ เปนปกติ แตมอี ะไรบางสง่ิ บางอยางในประโยคนนั้ ทํา ใหคณะนายจา งของเขาทัง้ สามคนพากันเงยี บงนั ไปช่วั ขณะ เชษฐากบั ไชยยนั ตบ รรจกุ ลองยาเสนสูบ พน ควันโขมง ตา งตกอยูในหว งครนุ คดิ ม.ร.ว.หญิงดารนิ เอามือเทา คางจองตาขา มโตะ มายังพราน ใหญอ ยา งไมพ อใจ พดู เสียงขุน ๆ “หมายความวา ยงั ไงกนั นายพราน ที่พูดวาถาเราทงั้ หมดมีโอกาสกลบั ไปขอรบั เงินสินบน ของคุณอําพลได เอ...ฉนั สังเกตดตู ั้งแตคุณเซน็ สัญญานําทางใหแกเราแรกๆ แลว คุณมักจะพดู อะไร เปนการบอนทาํ ลายขวัญเราอยตู ลอดเวลา ทั้งๆ ที่คุณเองก็ยอมเปน ลกู จา งนาํ ทางเรามา ไหนลอง บอกมาตามตรงซิ น่ีคณุ แนใ จเอาเสยี จริงๆ หรอื วาการเดนิ ทางคร้ังนี้ เราจะไมมีโอกาสไดก ลบั มากนั อีกแลว” “ผมไมไ ดบอกคุณหญิงเลยวา ผมแนใ จเชน นนั้ การทผ่ี มใชค ําวา ‘ถา ’ กบ็ งชัดอยูแลว มัน เปนสงิ่ ไมแน เราอาจจะไมไ ดก ลับก็ได หรืออาจไมม ใี ครในโลกนพ้ี บเห็นคณะเดนิ ทางของเราอกี แลวก็ได ทัง้ สองอยาง ขออภยั ดว ยหากผมจะใชคําพดู ใหไ มเปน ท่ีพอใจของคณุ หญงิ ผมอาจเปน คน ตรงเกนิ ไป” พชี่ ายบนเบาๆ ขดั จังหวะมา แลวหาทางเปลย่ี นเร่ืองเสยี หาเรอ่ื งสนทนากับจอมพราน โดยซกั ถามขอความเหน็ เกย่ี วกบั การลา เสือ ตลอดจนสญั ชาตญาณของเสอื ในฐานะทรี่ พินทรม คี วาม ชํานาญชํา่ ชองกวา พรานใหญอธบิ ายใหท ราบตามทเี่ ขารูเห็นประสบมากบั ตนเอง เปนการแนะนาํ คณะ นายจางของเขาไว เชษฐากบั ไชยยนั ตรับฟง ดวยความตน่ื เตน สนใจย่งิ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน พลอยฟง เพลินไปดว ยอยา งไมตงั้ ใจ เพราะเปนความรใู หมส าํ หรบั หลอน ลมื การตั้งขอ ขัดแยง หาเรื่องรวนเขา ลงเสยี ไดช่ัวขณะ “สว นมากคนทว่ั ไปมกั จะเขา ใจธรรมชาติของเสอื คลาดเคลอ่ื นไปมากทีเดียว” พรานใหญบ อก “ความจริงเสือเปนสตั วทข่ี ีข้ ลาดที่สดุ ชนดิ ในเวลาปกติเทา ๆ กับที่กลาบาบิ่นท่ีสุดในเวลา หิวหรือโกรธจัด คณุ ลกั ษณะของมนั ทั้งสองชนดิ น้ี ขัดแยงคานกันอยา งไรพกิ ล ในเวลาทม่ี นั ยังไม ตองการอาหาร มนั จะไมก ลาเขา มาเลนงานสตั วชนิดใดทง้ั สน้ิ แมว าจะเปน สตั วทเี่ ล็กกวา มนั จะไมม ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

197 การยอมเสีย่ งเลยจนนดิ เดยี ว ในทางตรงขา ม ถา หวิ จดั หรือโกรธจดั มันจะยอมเสย่ี งชนิดไมน าเชอื่ เหมอื นกนั สตั วใหญแ ข็งแรงกวามันสกั เพียงใดมนั ก็ไมละเวน ทจ่ี ะเขาโจมตี ไมวา จะเปน ซงึ่ หนา ลบั หลงั ยง่ิ กวานั้นยังจดั วาเปน สัตวที่มีไหวพรบิ เลหเ หล่ยี มเหนอื กวาสัตวทุกชนดิ ปญ ญาและเลห ก ล ของมันเกินกวา ที่เราจะคาดคดิ ไปถงึ ทีเดยี ว สามารถจะออกอบุ ายไดต างๆ นานา เพื่อจะหาทางเลน งานเหยอ่ื ของมัน รอ งเลียนเสียงเกง กวาง หรอื สตั วเลก็ อื่นๆ เพือ่ จะหลอกจบั กนิ ไดทง้ั น้นั หากนิ โดดเดยี่ วเพยี งตัวเดยี วก็ได หรือปะเหมาะถา เหย่ือของมนั เกินกําลงั ท่ีจะจับไดดว ยตวั เอง ก็อาจไป ชกั ชวนเพ่ือนฝูงมาชวยกนั สกดั จบั เปน ทีมเวริ ก แบบเดยี วกบั พวกหมาปา ผมเคยเหน็ มากับตาแลว เสือลายพาดกลอนสามตวั ชว ยกันเขา เลน งานชา งแมลูกออ น โดยสองตัวหลอกลอ แมชา งใหแลนไล ออกหางลกู และอีกตวั หน่งึ ดอดเขา ไปกดั ลกู ชา งในขณะทแี่ มชา งเผลอ และในท่สี ุดมันกเ็ อาลกู ชา ง ไปกินไดโดยวธิ ีหลอกลอดงั กลา ว คอื พยายามกดั ลูกชางใหตาย เมอ่ื แมชางเบอ่ื ทีจ่ ะเฝาศพลูกชาง แลว มันก็จะหวนกลบั มากนิ ซาก วา ยนาํ้ กไ็ ด ข้ึนตนไมก ช็ ํานาญ เรามักจะคดิ กนั วา เสือท่ชี อบอยูบ น ตน ไมห รอื ปน ตน ไมได คอื เสือดําหรือเสือดาวเทา นั้น แตอ นั ที่จรงิ เจา ลายพาดกลอนก็เปน นักปน ตน ไมช้ันยอดเหมอื นกนั เวน ไวแ ตนสิ ยั ของมนั จะไมชอบปน ตน ไมเ วลาปกติเทา นน้ั ถาจะพดู กนั ถงึ เร่ืองความอํามหิต ก็รบั รองไดเ ลยวา ไมม ีสตั วชนิดใดจะอาํ มหิตเลือดเยน็ มากไปกวา เสอื ขนาดทตี่ ดิ กบั หรอื จั่นดกั ตดิ ตีนอยู ถาเปนสตั วอ ื่นกต็ อ งยอมติดคาอยูเชน นนั้ แตถ า เปนเสอื มนั จะพยายามดนิ้ รนสดุ ฤทธ์ิทีจ่ ะกระชากตัวใหออกจากกบั ใหไ ด ถา หมดความสามารถจรงิ ๆ แลว มันจะทําอยางไร ทราบไหมครับ?” เชษฐากับไชยยันต หนั มามองดูหนา กันแลว สั่นศีรษะ รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ “เปน เร่อื งไมน า เชื่อ หรือคาดคิดมากอ นทีเดียวครบั แตกเ็ ปนความจรงิ คือมนั จะกดั ตนี ขางที่ตดิ กับของมนั ใหขาดคาอยูกับเครือ่ งดกั นัน้ เอาตวั กระเสอื กกระสนหนีรอดไปใหไ ด โดยไม คํานึงวา มันจะไปตายทีไ่ หน หรอื จะตองเสียขาไปเชนไร นแ่ี หละครับ เขาถึงมกั จะเอาเสือมา เปรียบเทยี บกบั คนทที่ ําอะไรอยา งเฉียบขาดรนุ แรง โดยไมเ กรงกลัวตอ สิ่งใด น้าํ ใจเสอื มนั เปนเชน น้ี แหละ” เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ตา งอุทานออกมาอยา งประหลาดใจ “ตา ย! อะไรกนั เสอื นะรยึ อมกดั ตนี ของมนั ใหข าดคาเคร่ืองดกั ก็ขาของมันเองแทๆ มนั ไมกลวั เจ็บหรอกร”ึ ดารินรองเสยี งแหลม ทําตาโต มองดูเขาอยา งตน่ื เตนฉงนฉงาย พรานใหญหวั เราะเรอ่ื ยๆ อยูในอาการเดมิ “ครบั ขาของมนั แทๆ นัน่ แหละ มันกลา และเหย้ี มพอทจี่ ะยอมกัดขาของตัวเองทง้ิ เพอ่ื แลกกับอิสรภาพโดยการหนไี ปใหพน จากเคร่อื งดกั น้ัน จะเปน อยา งนท้ี ุกตัวหรอื เปลา ผมกไ็ มกลา ยนื ยนั แตย นื ยนั ไดวา เคยเหน็ เจาลายพาดกลอนตวั หนึ่งยอมสละตีนขา งหน่ึงของมันมาแลว โดยทงิ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

198 ใหคาไวบนกบั ดักของผมที่งบั ติดตีนมนั ไมเคยปรากฏวามีสัตวช นิดใดเหย้ี มอาํ มหิตถึงขนาดนี้ แมแ ตพ วกกระทงิ หรอื ชาง” “รายกาจจริงๆ ผมก็เพ่ิงจะไดย ินครัง้ นเี้ ปน คร้ังแรก” ม.ร.ว.เชษฐาจปุ ากเบาๆ ครางออกมา ไชยยนั ตถามวา “แลวเวลาคุณดกั เสอื เปนๆ เอามาขายใหค ณุ อําพล คณุ มวี ธิ ียังไง?” “สวนมากกใ็ ชว ธิ ีขดุ หลมุ ตาขาย โดยใชเ หยอื่ ละครับ หลมุ ทจี่ ะใหม นั ตกลงไปกม็ ลี กั ษณะ เหมอื นหลมุ พรางใชล อคนนี่เอง โดยขุดใหก วา งลึกในทศิ ทางท่มี นั จะปรเ่ี ขาใสเ หยือ่ มีตาขา ยรองรับ อยูเบ้อื งลาง ขา งบนปากหลุมมใี บไมอ าํ พรางไว พอมนั หลน ลงไปในหลุมกระทบตาขา ย กระเดอื่ ง กลที่ทําไวกจ็ ะตวดั ตาขา ยใหร วบเขาหากนั แลวหว้ิ ขน้ึ มดั มันไวอ ยา งแนนหนาท่สี ดุ ลอยอยเู หนอื พืน้ น่ีเปน วธิ เี ดียวทจี่ ะดกั เสอื ไดในสภาพที่ปลอดภัยเรยี บรอยท่สี ุด เพราะมันไมมีกําลงั ที่จะออก ฤทธิ์อะไรได พรานสมัยกอ นเคยใชด ักดว ยกรง พอประตกู รงปด มนั กก็ ระโจนด้ินรนปะทะกรง หนาตา เข้ียว หรือเลบ็ ของมันเองปนปเสยี หายไปหมด เพราะการดน้ิ รนตอ สูเพอ่ื หาอสิ รภาพของมนั กลายเปน เสือมตี าํ หนิไป มนั ดน้ิ อยา งไมย อมคาํ นึงถงึ ตนเองเลยวา จะไดร ับอันตรายอยางใด และวิธี ดักดว ยกรง พรานผูด กั ก็จะตอ งเสยี เวลาขงั ทง้ิ มันไวเชน นน้ั นับเปนสบิ ๆ วัน เพือ่ รอใหม นั อดอาหาร ออนแรงลงเต็มที่ แลว จึงสามารถเขามาทาํ การเคลอื่ นยายได ถา รีบดว นมาเคลอื่ นยา ยกรงในทันทที ่ี ดักได และเสอื ยงั มกี าํ ลงั อยู มันจะดน้ิ ชนดิ ท่ีถากรงไมพ งั ตัวมนั เองกพ็ งั สว นมากพอดกั ตดิ เขากท็ งิ้ มนั ไวเลยเปน เวลาหลายๆ วนั อยา งทบี่ อกแลว โดยไมจาํ เปนตอ งใหอ าหารอยา งใดทัง้ สิ้น และจะไม โผลเขาไปใหม นั เห็นเกิดการตนื่ กลวั ตกใจยุยว่ั ใหมนั คิดด้นิ รนขึ้นมา จนกวา มันจะอดโซหมดกําลงั จะตายมติ ายแหลน ั่นแหละ ไมตองไปสงสารวา มนั จะอดอาหารตาย เสอื อยไู ดนบั เปน สบิ ๆ วันโดย ไมต องกินอะไรเลย” คณะนายจางฟง การบอกเลา ของพรานใหญอ ยา งทึง่ ๆ “พรานบางคนเคยบอกผมวา เสือมันมีนสิ ยั ชอบสอดรูส อดเห็น จรงิ หรอื เปลา?” เชษฐาถาม รพนิ ทรย ม้ิ กมศรี ษะรับ “จริงครบั มันมีนิสยั อยากรูอยากทดลองอยเู สมอ ผดิ กบั สัตวอนื่ ” “หมายความวา ไง ท่ีวา เสือมันมีนสิ ยั อยากรูอ ยากทดลองนะ ลักษณะยังไงของมันแสดง บอกใหเห็นชดั งัน้ หรือ?” ไชยยนั ตซ กั มคี วามกระตือรอื รน ทีจ่ ะขอศกึ ษาเรยี นรอู ยางเต็มท่ี “ทว่ี า มนั อยากรอู ยากเหน็ กค็ อื เสือมกั จะชอบสะกดตามหลังสตั วท กุ ชนดิ แมก ระทงั่ คน และคอยเฝาสงั เกตอยูท กุ ขณะ โดยทไี่ มจาํ เปนจะตอ งมเี จตนาเขา จโู จมทาํ รา ย สมมตวิ า คนเดนิ เขา ปา มันจะยองตามอยหู า งๆ บางทกี ็ออ มไปสกดั ดกั อยูขา งหนาโดยไมใ หเ รารูส ึกตัว คลา ยๆ มันอยากจะรู วาคนคนนนั้ จะไปทําอะไรท่ีไหน และในการยองตามดขู องมันน้ี ไมไดหมายความวา มนั จะเลนงาน คนเสมอไป อาจเพยี งแคดูเฉยๆ เมือ่ พอใจมนั แลว มนั ก็ผละหลบไป น่เี ปนอกี นิสัยหนง่ึ ทีผ่ ิดจากสตั ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

199 ปาทุกชนิด และนา จะเรยี กไดว า มันชอบสอดรสู อดเหน็ อยา งเชน ทค่ี ณุ ชายวา เมื่อครนู ้ี สว นทว่ี า ชอบ ทดลองน้นั ก็คอื สิง่ ใดกต็ ามทีม่ นั สงสัย หรอื เกนิ ความสามารถอนั เปน ธรรมชาติสามัญของมนั มัน จะเพยี รพยายามทาํ ใหได ท้ังๆ ท่ีการกระทําน้นั ๆ ก็ไมไ ดเ กดิ ประโยชนอ ะไรแกต วั มนั เลย เปน ตน วา มแี มน ้าํ หรือบงึ ขวางกน้ั หนามันอยู และอกี ฟากหน่งึ มันมองเหน็ ปา หรอื เขา มนั ไมร เู ลยวา ปา หรอื ภเู ขาทมี่ นั มองเห็นอยลู ิบๆ เบอื้ งหนาจะมสี ตั วใ หม นั จับกินไดส มบูรณด หี รือไมม นั กอ็ ยากจะทดลอง ขามไป แลว มนั ก็พยายามวายนา้ํ ขา มไปยังฝง ทีม่ ันมองเหน็ อยนู น้ั ใหไ ด โดยไมคาํ นงึ ถงึ วา ตัวมันเอง จะจมนาํ้ ตายหรือเปลา” แลว พรานใหญก ห็ วั เราะออกมาเบาๆ ทงิ้ กน บุหร่ลี งกบั พ้นื ใชร องเทา ขยดี้ ับ หยิบแกว บรน่ั ดขี น้ึ จบิ กลา วปนหัวเราะอยางอารมณข นั ตอมาวา “เก่ียวกับเรอ่ื งความอยากรูอยากทดลองของเจาสัตวป ระเภทเสือนี่ มเี รอ่ื งขําๆ ที่คณุ พอ ของผมเคยเลาใหผ มฟง สมัยทีผ่ มยังเปน เดก็ อยเู รอ่ื งหน่งึ จะจรงิ เทจ็ ประการใดผมกไ็ มกลา ยืนยันนะ ครับ เพราะผมไมไดเ หน็ เองมากบั ตา เพยี งแตค ุณพอ ทา นเลา ใหฟงเทา นน้ั ทานเลาวา ครั้งหนง่ึ ท่ที า น ทอ งเทย่ี วอยใู นตอนเหนอื ของลํานาํ้ แคว ทานเห็นเสอื โครงตวั หนึง่ วา ยนา้ํ ขามแมน ้าํ กลบั ไปกลับมา อยหู ลายเทยี่ วทีเดียว คร้ังแรกทา นนกึ ไมอ อกวา เจา เสือตวั น้นั มนั ตองการอะไร คิดแตเพยี งวา มนั อาจ ตอ งการขา มฟากปา ที่มลี ํานาํ้ ก้นั อยู แตพ อถงึ อกี ฝง หนึ่ง เห็นมนั ยนื เมยี งๆ มองๆ หันกลบั มายงั ฝง เดมิ แลว กก็ ระโจนลงน้าํ วายกลบั ไปยังฝง เดิมอกี ครัน้ พอถงึ ฝง เดิม มันกท็ าํ อาการมองกลับมายังอกี ฝง อกี ครเู ดียวมันก็ลงนํ้า พยายามวายขา มมาอกี มนั ทําอยอู ยางนนั้ ถึง 4-5 เที่ยวทเี ดยี วครบั ” “ทาํ ไมมนั ตอ งวา ยกลบั ไปกลบั มาอยูย ังงนั้ ?” คณะนายจา งเอยถามเขามาเกอื บจะเปน เสยี งเดยี วกนั พรอ มกันดวยความสงสัย รพนิ ทร ไพรวัลย หัวเราะดังขึ้นอยูใ นอาการขบขนั สนุกสนาน “เรอ่ื งนา หัวเราะมากทเี ดยี วครับ คือคณุ พอผมทา นบอกวา ภายหลงั จากทท่ี านเฝา ซมุ สังเกตอยูนาน จึงพอจะจับเคลด็ ไดวา เจาเสือตวั นัน้ ขณะทมี่ นั ยนื อยูบนฝง เดมิ ของมนั มันมองเลง็ ไป ซมุ ไผก อหนึ่ง ซ่ึงอยูฝ ง ตรงขา มเปนแนวตรงกับตัวมนั ทย่ี นื อยอู กี ฝงหนง่ึ มนั มีเจตนาโดยตรงท่ีวา จะ วายขา มฝงเพื่อข้นึ จากนํ้าใหต รงกบั แนวกอไผท่มี ันกะไวด ว ยสายตา ทนี ้ขี ณะทีม่ นั ลอยคอวา ยอยใู น ลาํ น้าํ กระแสนาํ้ พัดตวั มนั ใหล อยไปทางดานใต มันถึงฝง ตรงขา มไดตามตองการ แตผ ดิ วตั ถปุ ระสงค คือตาํ แหนง ทมี่ ันขนึ้ ฝงไดน น้ั หางจากกอไผท ่ีมนั หมายตาไวประมาณ 60-70 เมตร มนั จงึ วายกลบั มายงั ฝงเกา อีก จอ งมองดกู อไผท ี่มันกะไวอ ยางสงสัยเสียเต็มประดา แลว กก็ ระโจนลงน้ํา พยายามจะวายไปใหข้ึนฝง ตรงกบั กอไผนน้ั ใหไ ด น้าํ กพ็ ัดมนั ลงตาํ่ คลาดท่ีหมายไปทุกคร้งั นนั่ จึง เปน สาเหตุใหม ันตอ งวา ยนาํ้ กลบั ไปกลบั มาอยูเชน นนั้ คณุ พอทา นเลาใหผมฟงอยางนี้แหละครับ” นายจา งของเขาทั้งสามพากนั หวั เราะครืนขน้ึ อยางสนกุ สนาน โดยเฉพาะอยา งยิง่ ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ ปลอยกา กออกมางอหาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

200 “แปลกประหลาดมหศั จรรยม ากน่ีนายพราน ฉนั สาบานไดวา ไมเคยไดยินไดฟง เร่ืองขนั พิสดารอยา งนมี้ ากอ นเลย คณุ ชวยใหพวกเรายอ ยอาหารไดดีกวา บรน่ั ดหี รอื กาแฟเสยี อีก ลักษณะ ทา ทางของเจา เสือตวั นนั้ ขณะท่มี นั นง่ั เมียงมองกะวดั ระยะกอไผกบั ฝงทมี่ ันยนื อยกู อ นทมี่ นั จะ กระโจนวายนา้ํ ขา มไป คงจะเปนภาพท่ขี บขนั มากทเี ดยี ว ถาเรามาหลบั ตาวาดภาพดู สมมตวิ า ถา คุณ พอของคุณพอจะอา นใจของมันออก และตคี วามหมายออกมาเปน ภาษาคนได มนั กค็ งจะบน ออกมา วา ‘เอะ ทาํ ไมเราถึงวายไปไมตรงกอไผล ะหวา เห็นจะตอ งลองวา ยดใู หม’ อะไรทํานองน้ีนะ” เชษฐาและไชยยันตย่ิงหัวเราะออกมาดังลน่ั ไปท้ังเตน็ ท ขันในคําพดู ของหญิงสาว และ เรื่องราวทพี่ รานใหญเ ลา “ผมคดิ วา คณุ พอของคณุ คงจะเห็นภาพนนั้ มาจริงๆ แตม ันกเ็ ปน เร่อื งแปลกประหลาดมาก ทเี ดียว” เชษฐาพดู พลางหัวเราะพลาง “ถาเปน ยงั งน้ั จริง เสอื มนั กม็ คี วามฉลาดกบั ความโงพอๆ กัน” ไชยยนั ตวา หวั เราะจนทอ งคลอน “อาว กฉ็ ลาดอยางเสอื แลวก็โงอยางเสือไงละ มันฉลาดพอที่จะรแู ละสงสัยวาทาํ ไมมัน ถึงวา ยไปไมต รงเปา หมายทม่ี ันกะไว รวมทั้งพยายามใหมซ ้ําซากอยูเ ชน นน้ั ในขณะเดยี วกันมนั ก็โง ทีไ่ มร วู ามันวายไมต รงเปาหมาย เพราะกระแสนํ้าพดั ตวั มนั แตสรุปรวมความแลว กจ็ ดั วา เปนการ ฉลาดเลิศแลว สําหรับสัตวเ ดยี รัจฉานท่ีอตุ สา หมเี จตนา มคี วามตง้ั ใจ และมีขอสงสยั คลางแคลง ถา มนั ฉลาดอยางคน มันก็คงไมใ ชเสอื จริงไหม” ม.ร.ว.เชษฐาแยงมาอยา งสนกุ “คณุ ลมื บทสรุปของเรื่องเสียแลว นะ นายพราน” ม.ร.ว.หญิงดาริน คนสวยเอยี งคอย้ิมกลา ววา ขณะท่เี ออื้ มไปหยบิ ไลทเ ตอรจุดกบั บุหร่ีท่ี คาบอยูในริมฝป ากคงู าม พนควนั เปน ทางยาวขน้ึ ไปบนอากาศดว ยอริ ยิ าบถอนั นาพิสมยั “ไมเหน็ เลา ใหเ ราฟง ตอไปเลยวา เจา เสอื ชา งสงสัยตัวนน้ั มนั พยายามตอไปเพียงไหน ส้นิ สดุ ลงอยา งไร และคุณพอของคณุ ทีเ่ ฝา ดอู ยนู ่ันละ ทา นจัดการอยา งไรตอ ไป” รพนิ ทร ไพรวลั ย กระแอมเบาๆ ซอ นย้ิม “ทา นเฝา สงั เกตดมู ันอยอู ยางเชน นัน้ นับได 4 เทย่ี ว ท่มี นั วา ยกลบั ไปกลบั มา จนในท่ีสดุ มนั ก็ละความพยายาม เดินหายเขา ปาไปทางฝงเดมิ ของมนั ” “คุณไมไดถามหรือวา ขณะนน้ั เปนโอกาสดที ี่สุด ทาํ ไมทา นถงึ ไมยงิ ” หลอนพยายามไลเ ลียง อารมณร่นื เริง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])