เล่ม 1 ไพรมหากาฬ

201 “ขณะนนั้ ทา นมีเพียงดาบขดั หลังเลมเดยี วเทา น้นั ครบั ทานบอกเหมือนกันวา ขณะนน้ั ตอ ใหทา นมปี น ทา นกค็ งไมย ิงมนั เพราะนึกขันและเอน็ ดูในความครึ่งฉลาดคร่งึ โงอ ยางพิสดารของมนั เปนทส่ี ดุ ” “ทานเลา ใหคณุ ฟง เมอ่ื คณุ ยงั เปน เดก็ เล็กๆ อยใู ชไหม?” “เปนเดก็ ครับ แตไมถงึ กับเล็กนกั อยางนอยก็โตพอทจี่ ะเรยี นชีวติ ปา กบั ทานไดเ ปน ครง้ั แรก ขณะทีเ่ ลา กเ็ ปน เวลาท่เี รานัง่ ซมุ รอดกั ยงิ เสืออยดู ว ยกนั ” คาํ ตอบของเขา ทําใหหญงิ สาวตะแคงใบหนา เลิกควิ้ ขนึ้ นดิ หนึง่ แลว เงยี บไป “วาแตใ นชวี ติ คุณเคยยงิ เสอื มาแลวกีต่ วั ?” เปนคาํ ถามจากไชยยันต “ผมจําไมไดครบั จําไดแตเ พยี งวา เรม่ิ ยิงมันต้งั แตอ ายุ 12 ขวบ แตเดย๋ี วน้ผี มไมใ ชน ักลา เสอื เสยี แลว ยกเวน แตใ นกรณจี ําเปนที่เลย่ี งไมไ ด ผมใชวธิ ดี กั จบั สงขายใหบ ริษทั ของคณุ อําพล มาแลว ไมตา่ํ กวา 30 ตัว ในระยะเวลา 2-3 ปท่แี ลวมา” “มที างทจ่ี ะใหพ วกเราไดส นกุ กบั เกมน้ีบา งไหม ในโปรแกรมของคณุ ขอเพยี งใหเปน เสือ เทาน้นั ไมจ าํ เปนตอ งรายกาจขนาดไอก ดุ หรอก” “ออ มแี นครับ ถา พวกคุณตองการอยา งทผ่ี มเคยเรียนแลว ถา เราเดนิ ทางไปถึง ‘หวยยาย ทอง’ เปน ไมผ ดิ หวังทจี่ ะไดย งิ เสือแน” รพนิ ทรส นทนากบั คณะนายจา งของเขาอกี ครใู หญ กเ็ ตอื นใหทกุ คนพกั ผอ น ตวั เขาเอง อาํ ลาจะเดินออกไปจากเต็นทไป แตก อนท่ีรา งของพรานใหญจ ะแหวกประตเู ตน็ ทอ อกไป ม.ร.ว. เชษฐากร็ องทกั มา รพินทรช ะงักหนั กลบั มา “พรงุ น้เี ราจะออกเดินทางไมใ ชหรือ?” “ก็แลวแตค ณุ ชายซคิ รับ ถานึกสนกุ ในการท่จี ะลาสัตวเลก็ ตอ ไป เราจะตงั้ แคม ปอยทู ี่น่อี ีก คนื สองคืนกไ็ ด” เชษฐาหนั ไปหารือกบั ไชยยนั ตและดารนิ ครูหนึง่ ก็หนั มาบอกวา “เหน็ จะพอกนั ทกี ระมงั สําหรับสตั วเลก็ เราปรึกษากนั แลว มสี ตั วอยเู พยี งสามชั้นเทา นั้น ท่เี ราตอ งการ คอื เสือ กระทงิ แลว กช็ า ง เปน อนั ดบั สดุ ทาย สตั วเ ล็กใหถอื เปน ผลพลอยไดใน ระหวา งทาง เฉพาะเพอื่ เปน อาหารประจําวนั เทา น้นั ” พรานใหญก ม ศรี ษะ “ถา ง้นั พรงุ น้ีเราบา ยหนาข้ึน ‘โปง กระทิง’ เลยครบั ตอ ไปก็ข้นึ ‘หว ยยายทอง’ แลวก็ ‘ปา หวาย’ เสียเวลาอยา งมากก็เหน็ จะไมเ กนิ 2 อาทติ ย กอ นท่ีเราจะไปถึง ‘หลม ชา ง’ อันเปนสถานี ปลายทาง จากนนั้ เราจะไดเ รมิ่ เดินทางจรงิ จังกนั เสยี ท”ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

202 “โปงกระทงิ ?” เชษฐาทวนคํา ขมวดคว้ิ สหี นาเร่มิ ปรากฏริว้ รอยกงั วล กลดั กลุมแทนความราเรงิ แจม ใส ในขณะนี้ นาํ้ เสยี งแหบต่าํ ลง “โปงกระทงิ ทค่ี ณุ พดู นใ้ี ชไหม เปน ตําแหนง ครง้ั สดุ ทายที่คุณพบเหน็ ชด ประชากร หรือ อนุชา นอ งชายของผม?” แววขรึมปรากฏขนึ้ ที่ดวงตาสเี หล็กของจอมพราน เขายม้ิ ออกมาเลก็ นอ ย ขณะทตี่ อบ อยา งแชม ชาชดั เจน “ครบั โปง กระทงิ ทเี่ ราจะเดนิ ทางไปพรุง น้ีแหละ คอื สถานที่ทผ่ี มไดพบคุณ ชด ประชากร กบั พรานพื้นเมอื งลาวโซงทีช่ ือ่ หนานอิน หยดุ พกั เกวยี นอยทู ี่น่ัน กอ นจะออกเดนิ ทางหาย เขากลีบเมฆไปโดยไมป รากฏขา วอกี ” ความเงียบปกคลุมไปชวั่ ขณะ รพินทรค งยงั ยนื น่งิ อยูท ่หี นาประตเู ตน็ ทน น้ั “ไกลจากที่นีม่ ากไหม แลว เราจะใชเ วลาเดนิ ทางสกั เทา ไหร?” ในที่สุด เชษฐากถ็ ามมาเบาๆ “ผมกะระยะทางไมถกู หรอกครับ ทางเดนิ ในปา ไมเหมือนกับทางธรรมดาทั่วไป แตจ ะใช เวลาเดินตามสบายประมาณ 12 ถึง 15 ชว่ั โมง ถา เราออกจากท่นี ใี่ นตอนเชา กจ็ ะไปถึงท่นี ่ันหลงั ตะวนั ตกดนิ ไปแลว” “กห็ างออกไปจากท่นี ี่ประมาณเทาตวั ” ม.ร.ว.ดารินเปรยขึ้นลอยๆ “กป็ ระมาณนน้ั แหละครับ” “เปน อันวาเราออกเดินทางพรุงนแี้ นนอน เวลาหกโมงเชา” ม.ร.ว.เชษฐาตดั สินใจส่ังมา พรานใหญก ม ศรี ษะ “ไดครบั ผมจะไดสง่ั คนใหเ ตรยี มพรอมไวภ ายในคืนนเี้ ลย พรุงนจี้ ะไดอ อกเดนิ ทางได โดยไมเสยี เวลา ออ ! ขอเรียนใหทราบเลยวา พรุงนี้ในเวลาเดยี วกับทเ่ี ราออกเดินทาง ผมจะใหบ ุญคาํ กบั ลูกหาบคนหนึง่ เอาหนังของไอก ดุ ยอ นกลับไปทห่ี นองน้ําแหงเพอ่ื สง ตอใหค ุณอาํ พลฟอก ตามที่ คุณชายตอ งการ คณุ ชายเขยี นจดหมายถงึ คณุ อาํ พลเตรยี มไวเลยนะครับ จะไดมอบใหบ ุญคาํ พรุงน”ี้ “ตกลง ผมจะจดั การเขยี นในคนื นีแ้ หละ บุญคาํ กับลูกหาบท่จี ะใหก ลับไปหนองนาํ้ แหง จะยอ นมาสมทบกับขบวนของเราทไ่ี หน โปง กระทิงรึ?” “ครับ ผมจะบอกเขาไวใ หไ ปตามทโ่ี ปง กระทิง เพราะอยา งนอ ยทสี่ ดุ เราก็จะตอ งพกั แรม ท่ีนั่น 3-4 คืน บุญคําตามไปทนั อยางสบาย” เมอ่ื นัดแนะตกลงกนั เปน ทเี่ ขา ใจเรียบรอ ย รพินทรกผ็ ละออกมาจากเตน็ ทข องคณะ นายจา ง เรยี กพรานพ้ืนเมอื งคูใจของเขาท้งั ส่ี และนายเมยหวั หนา ลกู หาบเขา มาพบ บอกใหทกุ คน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

203 รับรูว า จะยายแคม ปเ ดนิ ทางตอ ไปในเชา ตรขู องวันรุงขน้ึ เพือ่ ตระเตรยี มการเคล่ือนยา ยไวใ หพ รอ ม โดยไมเ สียเวลา สําหรับบญุ คาํ เขาบอกใหรูลว งหนา วา พรุงนี้จะใหนาํ หนังของไอกดุ เดินทาง ยอนกลบั ไปยงั หนองนาํ้ แหง พรอมกับลกู หาบคนหนงึ่ แลวนัดแนะใหต ามไปสมทบกับขบวนที่ โปงกระทงิ พรานพน้ื เมอื งอาวุโสอันเปนมอื ขวาของเขารับคําอยางเตม็ ใจ ภายหลังจากทท่ี ุกคนเขา ใจหนาทขี่ องตนดแี ลว จอมพรานกส็ ัง่ ใหแ ยกยา ยกนั ไปพกั ผอน ตนเองเดนิ ตรวจตราดแู ลความเรยี บรอ ยปลอดภัยของบริเวณแคม ปจนเปนท่พี อใจแลว กล็ มตัวลง นอนใตเพงิ ผาใบเคยี งขางกบั คนของเขา คืนน้ันผานไปอยา งปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา ง หานาฬกิ าของวันรุงขนึ้ คาราวานเกวยี นท้งั แปดเลม กพ็ รอ มทจี่ ะออกเดนิ ทางไดตาม กาํ หนด คณะนายจา งทั้งสามเตรยี มตัวเสร็จเม่อื หา นาฬิกาครึง่ ภายหลังจากอาหารเชา ของทกุ คนซ่ึง เปนเวลา 6.00 น. ตามกําหนดพอดี พรานใหญก ใ็ หเ คล่ือนขบวนบายหนาขนึ้ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื ในขณะท่ีบุญคาํ กบั ลกู หาบอกี คนหนึง่ นําหนงั เสือและจดหมายฝากของ ม.ร.ว.เชษฐา แยกทาง ยอ นกลบั หมูบ า นหนองนา้ํ แหง “ตามเราไปใหท นั ทีโ่ ปงกระทงิ นะบุญคํา คณุ รพินทรส ัง่ ไวแ ลวไมใชห รอื ” ม.ร.ว.เชษฐารอ งสงั่ ความมาเปนประโยคสดุ ทาย กอนทีบ่ ุญคาํ จะแยกผละไป พราน อาวุโสยมิ้ รา “คะรบั นายใหญ ผมจะตามไปทันท่ีโปงกระทิงแนๆ อยาวาแตโ ปง กระทงิ เลย ตอใหถ ึง หลมชา ง บุญคาํ กต็ ามไปทนั อยา หว งเลยครบั ” ขบวนเดนิ ทางคงมลี กั ษณะเหมอื นเม่ือเร่ิมออกเดนิ จากหนองนํ้าแหง อนั เปนสถานีเรม่ิ ตน นนั่ เอง คอื พรานใหญเ ดนิ ดว ยเทา นําดมุ ไปเบอ้ื งหนา เชน เคย แตใ นคราวนคี้ ณะนายจา งของเขาท้งั สาม ไมนึกสนุกที่จะลงจากเกวยี นมาเดนิ เคียงคูกับเขาอกี เหมือนเชนเมอื่ ออกมาจากหนองนาํ้ แหง เพราะการเดินทางในครงั้ น้ี มันเปนระยะอนั ยาวไกล และอยใู นความหมายของการเดินทางจรงิ ๆ เชษฐากด็ ี ไชยยนั ตหรือดารินกด็ ี เริ่มรูสึกกับคุณคา ของการออมแรงไวสําหรบั เหตกุ ารณขา งหนา อกี ประการหนึ่ง ความรสู ึกคกึ คกั ทีจ่ ะเดินยงิ สัตวเ ล็กไปในระหวา งทางกห็ มดส้นิ ไปเสยี แลว เพราะ ตางไดยงิ กนั มาบา งพอหอมปากหอมคอ รพนิ ทรก อ็ านใจคณะนายจางของเขาออกและเหน็ วา เปน การดแี ลว ทที่ งั้ สามน่งั พกั ผอน ไปในเกวยี น ดีกวา ทจี่ ะมาลาํ บากเดินเหนอ่ื ยอยกู ับเขาโดยไมจ าํ เปนกอ นถึงเวลาอันควร ตะวนั ลอยตวั สูงข้นึ เปนลําดบั จากความสดชน่ื เยน็ ฉา่ํ ของธรรมชาติปายามอรณุ คอ ยๆ เปล่ยี นมาเปน ความรอนระออุ บอาวขึ้นเปน ลาํ ดบั ลักษณะของปาในตอนน้ีเปน ทงุ โลงสลับไปกบั ละเมาะเตย้ี ๆ มองลบิ ๆ ออกไปรอบดา น เหน็ ทิวเขาทะมนึ จรดขอบฟาเปนกําแพงกั้นอยโู ดยรอบ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

204 บรรยากาศของการเดินทางเครง เครียดกวา วนั แรกท่ีออกเดนิ จากจดุ เริ่มตน พวกลูกหาบ ไมม ีการพดู คยุ หรอื หัวเราะตอ กระซกิ เลนหัวหยอกลอกนั เหมือนกับเมอื่ เร่มิ ตน เดินทาง นอกจากจะ ตั้งหนาต้งั ตาเดินกันจริงๆ เพราะความรอ นระอุจากไอแดดซง่ึ หาทร่ี ม กําบังไดย าก นับต้งั แตส ามโมงเชา มาจนกระท่ังใกลเ ทย่ี ง กองเกวยี นผา นไปในทุงโลงอนั แหง กรอบ เกรยี มโดยตลอด มันเปน ภมู ปิ ระเทศทีร่ าบโลง ในกรอบลอมของขนุ เขาอนั กวางใหญ ไมม ีหบุ หรอื ดงทึบเลย ไมม ีวีแ่ ววของสตั วใ ดจะโผลม าใหเหน็ ตลอดระยะเวลาเดินทาง 4-5 ชั่วโมง นอกจากรอย เกาของววั แดง ทีเ่ หน็ อยูป ระปรายบางตอนและพวกกระจอ นทว่ี ง่ิ ไตอยูต ามก่งิ ไมโ กรน ซง่ึ ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ ซอมมือดวยปน ลูกกรดสน้ั เพราะความเบ่ือท่ีไมรจู ะทาํ อะไร นอกจากทนนง่ั อดุ อูอยใู น เกวยี น รวงลงมาสองสามตวั ตามทางที่ผานไป แงซาย คงไดร ับหนา ทใ่ี หเดินอยใู กลเ คียงกบั เกวยี นโดยสารของคณะนายจางตามเดิม สวนรพนิ ทรน น้ั นับตั้งแตเ ร่มิ ตนออกเดนิ ทาง เขาไมไ ดสนทนาหรอื พดู จาใดๆ กับคณะนายจา งอกี เลยแมแตค ําเดยี ว เพราะเดนิ นําไปเบอ้ื งหนา ในระยะหางประมาณ 50 เมตร และไมไ ดผ อ นฝเ ทา ลง มาใกลเกวียน การพดู จาซกั ถามใดๆ จากคณะนายจา ง จะมีข้ึนไดก เ็ พยี งแคพดู กบั แงซายผคู อยรับใช อยใู กลๆ เทานนั้ ประมาณเทยี่ งคร่ึง ก็เหยยี บเขา ถึงบริเวณดงไผท ่แี ลเหลืองอรามไปท่ัวเพราะความแลง รพินทรสงั่ ใหห ยุดพกั ชว่ั คราวเพือ่ หงุ หาอาหารเที่ยง คณะนายจางทงั้ สามจงึ มีโอกาสไดพบปะพดู จา กบั พรานใหญเ ปน ครัง้ แรก นับแตออกเดนิ ทางจากเขาโลน เพราะรพนิ ทรเ ขามารวมดว ย “ระยะทางตอนน้ีมันแหง แลงกันดารเหลอื เกนิ นะ” ไชยยนั ตเปรยขึ้น ขณะท่ถี อดหมวกออกกระพอื พดั ลม รพินทรยม้ิ สีหนาและแววตาของ เขาเปนปกติ เพยี งแตเ หงอื่ ออกซมุ โชกกายเหมอื นอาบนาํ้ เทาน้นั “นิดหนอ ยเทา นน้ั เองครับ เราจะตอ งผา นทุงโลง อนั แหง แลงอยา งนีอ้ กี ไมตํา่ กวา สามแหง กอนทจี่ ะไปถงึ หลม ชา ง แตล ะแหง กวางใหญก วานมี่ ากนัก” “เปน ทงุ โลง แบบนีไ้ ปจนกระท่ังถงึ โปง กระทิงรึ?” เชษฐาถาม “ผา นดงไผน่ีไปแลว เดินอกี สกั สองชัว่ โมงก็จะเขาดงเตยี้ ๆ ครบั หลงั จากน้นั ก็ตัดดงเร่อื ย เขาไป จนถึงโปง กระทิง ซึ่งเปน หุบลาดลงไประหวา งเขาใหญท เี่ หน็ อยสู องลกู นนั้ เดนิ สบายขนึ้ หนอ ยไมรอนอา วเหมือนทผ่ี า นมาแลว” อาหารเทย่ี งมอ้ื นัน้ ทกุ คนกนิ กนั อยา งงา ยๆ เพ่อื รองทอ งเทา นัน้ พวกลูกหาบและพราน พืน้ เมือง หงุ ขาวขน้ึ กนิ กบั พวกเนอ้ื แหง และอาหารบานปาของตน ท่ีเตรยี มเปนเสบยี งไวแ ตเ ม่อื คนื สว นคณะนายจา งตัดภาระโดยการใชอาหารกระปอ งทเี่ ตรียมมา ภายหลงั จากรบั ประทานกนั เสรจ็ นงั่ พักผอนอกี ครึง่ ช่วั โมง พรานใหญก ใ็ หเ ดนิ ทางตออยา งรบี เรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

205 พอผานดงไผเขาเขตปา โปรงท่มี ไี มยนื ตน กรอบแดงโกรน เพราะฤดูแลง จันผมู กั จะเดนิ ตามหลังรพินทรไ ปอยางกระชัน้ ชดิ กเ็ ดนิ ย้มิ กลบั มาที่เกวยี นของคณะนายจา ง คุณรพินทรใหม าเรียนวา มวี ัวแดงฝงู ใหญเดนิ อยขู อบทงุ ดานซายครบั ถาทานอยากจะ สนุก ก็เชญิ ลงไปได แกรออยูท ่จี อมปลวกใหญโนน” ไชยยนั ตผ มู กั จะกระตอื รือรนอยเู สมอในการยิงสตั ว และโดยเฉพาะอยางยงิ่ ตอ งการจะยงิ ววั เปน ทนุ เดิมอยูแลว หันไปควา .300 เวเธอรบ แี ม็กน่ัมในราวปน ขา งเกวยี นออกมาทันที กระโดด ลงไปจากเกวียน หันไปพยกั เพยิดชวนเชษฐากับดารนิ แตเชษฐาสั่นศีรษะ “เชิญแกตามสบายเถอะ ฉันจะงบี เอาแรงสกั หนอย” สว น ม.ร.ว.หญิงดาริน ลงั เล หลอ นไมอ ยากลงจากเกวยี นเพราะไอแดดอนั แผดกลา มอง เปนเปลวอยูระยบิ ระยบั แตพ อเพื่อนหนุม คะย้ันคะยอมา กก็ ระโดดตามลงไปดว ย โดยไมไดถอื ปน ใดๆ ติดตวั อยทู ง้ั สนิ้ นอกจากปนสน้ั ประจาํ ตวั ทต่ี ิดอยกู บั เอวตามปกติ “อาว! เธอไมเอาปน ไปดว ยหรือ?” “ไมหรอก ฉนั จะไปดูเฉยๆ ไมรวู าอตี าพรานนั่นออกลกู ไมจ ะหลอกใหเราเดนิ หรือเปลา เหน็ พวกเรานง่ั กนั สบายมาตงั้ แตเ ชา ปลอยใหแกเดนิ คนเดียว ตานีล่ ูกไมจ ดั จะตายไป” “โธ รพินทรคงไมหลอกดอกนา เหน็ เขาเปน คนยงั ไงไปแลว เธออยากจะนง่ั แกรว อยใู น เกวยี นกบั พี่ชายก็ตามใจ ฉันไปเดนิ กบั รพนิ ทรมัง่ ดีกวา น่ังนานๆ ก็เมอ่ื ยเหมือนกนั ” วา แลว ไชยยันตก เ็ รง ฝเทาเดนิ ตรงไปทจ่ี อมปลวกใหญ ซ่งึ เหน็ อยูเบอ้ื งหนา หญิงสาวรอง บอกใหร อแลว ออกวิ่งเหยาะตามหลงั มาดวย จอมพรานยนื รออยกู อนแลว ท่ขี อนไมใ หญหลงั จอมปลวก กาํ ลังปอ งจุดบหุ รี่ ขณะทีไ่ ชย ยนั ตกบั ดารินมาถึง “วัวเหรอ รพนิ ทร? ” ไชยยนั ตถามเบาๆ อยา งตน่ื เตน พรานใหญย ้ิม “ครบั คณุ ชายไมมาดวยหรอกหรือครบั ?” “ชวนเขาแลว เขาบอกวา อยากนอนมากกวา คงถอื วา มอื เขาแนแลว กระมัง เลยไมส นใจ ไมเหมอื นผม เหอ จะยงิ อยูตลอดเวลา โดยเฉพาะอยางย่งิ ผมอยากจะยงิ ววั มานานแลว ไมเห็นเหรอ อี วนั กอน เดนิ กบั คณุ เสยี ขาแทบหลุด เหน็ แตร อยตีนของมันเทาน้นั เชษฐาน่ังหางเฉยๆ มันยงั อตุ สา ห เซอ เขาไปใหย งิ วา แต...มนั อยูทไ่ี หน?” ไชยยนั ตส อดสา ยสายตาไปรอบๆ ตลอดท้ังบริเวณปา โปรง แหง แลงนนั้ รพนิ ทรคงย้มิ อยู ในอาการเดมิ ไมตอบวาอะไร โบกมือเปนสญั ญาณใหจ ันนําขบวนเกวยี นบายหนา ไปตามทศิ ทางเดมิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

206 แตใ หเ สยหยุดเกวยี นคนั สดุ ทา ยอนั เปนเกวยี นสาํ รองรออยทู ร่ี ิมทางกอ น แลวหันมาทางไชยยนั ตกบั ดารนิ “คณุ หญงิ จะไปดวยหรอื ครบั ?” “ไกลไหม?” “ก็ไมไกลนกั หรอกครบั ประมาณคร่งึ กิโลเมตร ตดั ปาโปรงน่ไี ปทางดา นน”ี้ แลว เขากบ็ ยุ ปากไปทกี่ องมลู ทีถ่ ายไวส ดๆ และรอยเทาท่ีเหยยี บยาํ่ ไปกบั พน้ื ดนิ แหง ระแหง มนั เหน็ อยจู างๆ บอกตอมาวา “มันบา ยหนาไปทางชายทุง ฟากโนน ยังไมท นั รูส กึ ตัวแตผมเกรงวา เราจะตอ งยงิ ใน ระยะหางมาก เพราะเปนทีโ่ ลง แจง ไมมกี ําบงั เลย ระยะยงิ คงไมต ่ํากวา 500 เมตรขึ้นไปเปน อยา งนอ ย โอกาสยิงกม็ ไี ดอ ยางมากเพียงสองนดั เทานน้ั ถา ไมอ ยกู เ็ ปน อันวา ฟาวล” “ผมนกึ แลว ถงึ ไดค วา เอาไอน ม่ี า” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ อยา งยินดี ชู .300 เวเธอรบ แี มก็ นมั่ ตดิ ศูนยก ลอ งใหพรานใหญ ดู “ถา งนั้ กเ็ หมาะซคิ รบั ระยะยิงหา งๆ ในทงุ โลง กลองจะชวยไดเปนอยางมากทเี ดยี ว มิหนําซา้ํ กระสนุ วถิ ีราบอยาง .300 แม็กนมั่ ยิ่งวิเศษเขา ไปใหญ” แลว กห็ ันมาทางดารนิ “อา ว! คุณหญงิ ไมไดเ อาปน มาดวยหรอกหรอื ?” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ คนสวยสั่นศรี ษะ หนา ของหลอ นแดงก่ําดว ยไอแดด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สองแกม ราวกบั ผิวมะปราง เหงือ่ เกาะพราวตามซอกคอและแถวลกู ผมรมิ หนาผาก “ไมห รอก” หลอนบอก สบตาเขานดิ หนงึ่ แลว หลบไป “ใครจะยิงกย็ งิ ฉันสมคั รตามมาดดู วยเทานนั้ ” “คุณหญงิ จะยงิ หรอื ไมย ิงไมส ําคัญ สําคัญอยูทว่ี าทนั ทที คี่ ณุ หญิงกา วลงจากเกวยี น ควรจะ มไี รเฟล ติดมอื ไวเ สมอ หรืออยา งนอยท่สี ุดกล็ ูกซอง ไมใชแคปน ส้นั ในซองขางเอว ควรจะฝกไวใ ห เปนนสิ ยั เพราะเรากําลังเดนิ เขาดงลกึ เขาไปเปน ลําดับ” ดารนิ หันขวับมาประจันหนา เขา ขยบั ปากจะปลอ ยถอ ยคํารุนแรงออกไป แตแลวกช็ ะงัก เพราะนกึ ถงึ เหตุการณท ห่ี ลอนแอบหนีลงไปอาบนา้ํ ท่ีลําธารและชา งแมล กู ออ นไล ซ่ึงรพนิ ทร ชว ยเหลอื ไวไ ดท ัน จงึ ยมิ้ ออกมาจดื ๆ ยกั ไหล ประโยคทพี่ ูดแมจ ะกระแสเสยี งออ น กย็ งั ไมว ายแขวะ “กใ็ หม นั รูไปซิ วา ฉันมากบั พรานใหญแ ลว จําเปน จะตอ งถอื ปนเพ่ือคมุ ครองตวั เอง หรือ ถาคุณคดิ วา จะคมุ ครองฉันไมไดก ็บอกมาตามตรง ฉนั จะไดก ลับข้นึ ไปบนเกวยี นเสยี ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

207 รพินทรหวั เราะ ไมไ ดโ ตเ ถียงอะไรอีก วนั นี้รูสึกวาเขาจะอารมณดเี ปนพิเศษ ผิดกวาความ เครง เครียดเชน ทุกวนั หนั ไปส่งั ลกู หาบสองคนท่ีคุมเกวยี นคันนน้ั ใหห ยดุ พกั รออยูก อ น แลว พยกั หนาเรยี กเสยใหเขามาสมทบดว ยกลายเปน สี่คน ออกนาํ ลดั เลาะแกะรอยบายหนา ไปทางดานใต แยกทางกับขบวนเกวยี นของเชษฐาซึง่ ลว งหนา ไปกอ นโดยการนาํ ของจนั ไชยยนั ตแ ละดารินเรง ฝเทาเดินขนาบไปกบั พรานใหญตดิ ๆ โดยมเี สยตามมาทางเบ้อื งหลงั “เราอาจเสียเวลาคลาดกบั ขบวนของคณุ ชายสกั ชั่วโมงหน่ึง แตกต็ ามทนั ” รพนิ ทรบอก “ไมใ ชพ รานของคุณพาพีช่ ายฉนั เตลดิ เปด เปง ไปทางไหนเสยี นะ” หญิงสาวอดรวนไมไ ด “กช็ กั สงสยั อยเู หมอื นกนั จนั กบั เกิดทนี่ ําทางไปจําทางไมค อยจะแมนเสยี ดว ย” เขาตอบหนา ตาเฉย หญงิ สาวรองอะไรออกมาคาํ หน่งึ ลืมตาโตหันมาจองหนา แตร พนิ ทร ทําไมรไู มชี้เสยี ไชยยนั ตห วั เราะออกมา เพราะรทู นั วานนั่ เปนการแกลง ยว่ั ของรพินทร ดารินจงึ เพิง่ รูต วั วาถกู รวนตอบชาํ เลืองหางตาคอ น “คนผี!” หลอ นอุบอิบอยใู นลาํ คอคนเดยี ว เขาคงไมไ ดย นิ หรือไดย นิ ก็แกลงเอาหูทวนลมเสยี หัน มาอธิบายแนะนาํ วธิ สี งั เกตดรู อยเทา สัตวและการแกะรอยใหไ ชยยันตศกึ ษา เขาเปน ครเู ดนิ ปา และ ลาสัตวอยางดที ่สี ดุ และไชยยนั ตก ย็ อมตวั เปนลูกศษิ ยด ว ยความศรัทธาเตม็ ท่ี “คุณแนใ จหรอื วา เราจะตามมนั ทัน และมโี อกาสไดยิง” “คงไมผิดหวงั หรอกครับ อยางชา อกี ไมเกนิ 15 นาทนี ้ี คงจะไดเ หน็ ตัว ฝงู ของมนั เดิน ทวนลม และเราตามมนั ทางดานใตลม เหตุการณม ันบงั เอญิ เหลือเกนิ ฝูงมนั เดินตัดหนาเสน ทางเดมิ ของเราเมอ่ื ไมเกินครึ่งช่ัวโมงมานี่เอง ความจรงิ ผมวาจะผานไปแลว แตมานกึ ขนึ้ ไดวา คณุ ไชยยนั ต อยากจะยิงววั นัก เหน็ วาไมเสยี เวลาอะไรมากมาย กเ็ ลยอยากจะพามาใหไดยงิ สมใจ” “ขอบคณุ มาก” อดึ ใจใหญๆ รพินทรกเ็ ดนิ นํามาถงึ บรเิ วณเนนิ เต้ยี ระเกะระกะไปดว ยโขดหินที่งอก ขน้ึ มาจากพน้ื ดิน ราวกับมใี ครมาปกไว แนวปา โปรง มาสิน้ สุดลงตรงนัน้ เบ้อื งหนาเปนทุง หญา ลิบ ลิ่วออกไปมองเห็นเขาเตย้ี ๆ เปนลอนคลนื่ รายลอนอยรู อบทิศ จอมพรานทําสญั ญาณใหไ ชยยนั ต ดาริน และเสย หยดุ อยูกับทก่ี อน ตนเองคอ ยๆ คลาน ขน้ึ ไปบนเนนิ สูงตอนหนึ่ง หมอบสํารวจออกไปยงั แนวทุง กวางเบ้อื งหนา อึดใจเดยี วก็หันกลบั มา เอานิ้วแตะริมฝปากเปน ความหมายใหส งบเงยี บ แลว โบกมอื ใหท กุ คนไตตามข้ึนไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

208 ไชยยนั ตไตต ามขนึ้ ไปโดยเรว็ เปน คนแรก ดว ยความรสู ึกทต่ี น่ื เตน ดารนิ ตดิ หลังเปน คนที่ สอง และเสย กต็ ามขนึ้ ไปเปน คนสุดทาย ทั้งสองมาหมอบอยูในแนวขนานเรยี งหนากระดานเคยี ง ขางกับรพินทร ภาพทเ่ี หน็ อยเู บ้อื งหนา ทา มกลางทิวหญาแหง ทม่ี องเหน็ เปนฟอ นเหลอื งอรามราวกบั ฟาง ขาวหนาแลง ชิดกับปาไผดา นขวามือหางออกไปประมาณ 700 เมตร ววั แดงฝูงหนึ่งจาํ นวน 10 ถงึ 12 ตัว กาํ ลังเดินและเลม็ ใบไมอ ยูเพลนิ ในระยะไกลเชน น้ี มองดแู ทบไมผิดอะไรกบั ววั บา นทีจ่ บั กลมุ หากนิ อยรู ิมทุง ไชยยนั ตตาลุกโพลงอยางตื่นเตนยนิ ดี แทบจะระงับไวไ มอ ยู สวนดารนิ รีบหยบิ กลอ งสอง ทางไกลทค่ี ลอ งคออยูข นึ้ มาปรับเลนสส อง หลอนนอนพงั พาบอยูทางดานซายของพรานใหญ “โอโ ฮ! สวยจงั แตล ะตวั เขางามท้ังนนั้ กําลงั กินเพลนิ ทเี ดียว” หญงิ สาวรองออกมาเบาๆ สง กลอ งใหพรานใหญ รพนิ ทรรบั มาแตไ มไดสอ งดู สง ตอให ไชยยนั ตอ ดีตนายพนั ตรที หารปนใหญยกข้ึนสองอยา งกระหาย “รสู ึกวาจะเปน ตัวผเู สยี กวาครงึ่ วเิ ศษจรงิ ผมไมเคยเหน็ ภาพสัตวป าท่ีมันอยกู นั ตาม ธรรมชาตอิ ยางเผลอตัวอยางนีม้ ากอ นเลย” ไชยยนั ตค รางออกมาดวยเสยี งกระซบิ รพนิ ทรใชน วิ้ แตะนา้ํ ลายชขู น้ึ สาํ รวจทางลมอีก ครัง้ หนึง่ แลว ตบไหลไชยยนั ตกระซบิ ย้มิ ๆ “เราไมม ีทางจะเขา ไปใกลม นั มากกวาน้อี กี แลว นะครบั ถาขนื ลงจากเนนิ นี่ มันก็จะตอ ง ไหวตวั แนๆ เชญิ เลยครับ เลือกยงิ เอาตามสบายใจเยน็ ๆ ไมต องรบี รอน พยายามยิงใหป ระณตี ท่ีสดุ ระยะมนั หา งไปหนอ ย” ไชยยนั ตสง .300 แมก็ น่มั มาใหเขา “เราหวังผลเลิศดกี วารพนิ ทร อยา ใหผมเสยี่ งเลย คณุ ยิงเถอะ” รพนิ ทรสายหนา ย้ิมละไม “เราไมไ ดหวงั ผลเลิศ หรอื วา เสีย่ งอะไรเลยน่ีครบั คุณไชยยันตต อ งการจะยงิ นีเ่ ปน เหตผุ ลขอเดียวท่ผี มพามา แลวทําไมจะมาใหผมยิงเสยี ละ ไมตอ งกลวั วามนั จะผดิ หรอื ถกู หรอกครับ เลง็ ใหแนท ี่สดุ และดที สี่ ุดกแ็ ลว กนั ” ไชยยนั ตย ิม้ แหง ๆ “หวงั วา คณุ คงจะไมห วั เราะเยาะผมนะ ถาผิด” “โธ!” “เอา! เอาก็เอา ผมจะตองนอนยงิ อยา งน้ีหรอื ?” “เอาทา ทีถ่ นดั ทสี่ ดุ เลยครบั ผมบอกแลว วา ไมต อ งเรง รอ น ถาเรายงั อยบู นเนินน่ี มนั ยังไม มีโอกาสรตู ัวหรอก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

209 ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝป าก เอามอื ทง้ั สองลบู กับขากางเกง เชด็ เหงอื่ แลวลุกขนึ้ น่ังคุกเขา โดยต้งั เขา ข้ึนขา งหนง่ึ อกี ขางหนง่ึ ยนั พ้นื ในทานง่ั ยงิ มาตรฐานอันถนัดท่สี ดุ วางขอ ศอกรองรับกระโจมมอื ของปนไวบนเขา ขางท่ีตง้ั ไว กอนท่เี ขาจะเลง็ ในศูนยก ลอง รพนิ ทรก บ็ อกมาวา “นดั แรกจะถูกหรอื ผิดไมตอ งคาํ นึงถงึ นะครบั ซาํ้ นัดสองทันที กอนทฝี่ ูงของมันจะเตลิด โอกาสเราจะยงิ ไดเพยี งสองนดั เทา นน้ั ก็ตอ งยิงใหครบ ผมจะคอยดูผลการยงิ ใหจ ากกลอ งน้ีเอง” อดตี นายพนั ตรีทหารใหญพยกั หนา แลว หลับตาซา ยเล็งขวาตามกลอ ง 500 เมตรเศษๆ ระยะนีจ้ ดั วาไกลพอดูสําหรบั ศนู ยเ ปด แตส ําหรับศนู ยก ลอ งที่มกี ําลังขยายส่ีเทาที่ตดิ อยูก ับ .300 เว เธอรบแี มก็ น่ัม กระบอกน้ี เปนระยะฉกรรจทเี ดียว โดยเฉพาะอยางยง่ิ เมื่อมีโอกาสไดเล็งอยา ง ประณตี โดยไมมีการรบี รอ นฉุกละหกุ เชน นี้ ไชยยนั ตเล็งไปทางเจาสีโตนดตัวใหญท ส่ี ดุ ลกั ษณะจะเปนจา ฝงู ซึ่งหันดานขา งอนั เปน เปา ใหญใ ห ทกุ คนสะกดกลนั้ ลมหายใจและเอาใจชว ย ครนั้ แลว .300 แม็กนม่ั กแ็ ผดระเบิดขน้ึ ดว ย เสียงแหลมหนักแนน สะทอ นกลบั ไปท้งั ทงุ และชายดง เสยี งกระสนุ ทีว่ ิ่งแหวกอากาศไปดว ย ความเรว็ สงู ไดยินถนดั ชัดเจนในความโลงวา งเชน นี้ รา งทะมึนมหมึ าของเปาหมาย กระโดดตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ ยกขาหนาทั้งสองขน้ึ แลวรว งลงไปหงายทอ ง ดนิ้ ตะกยุ ตะกายอยกู บั พน้ื ฝุน คลงุ เหน็ ชัดกบั ทุกสายตาทีเ่ พง เฝา มองอยู ไชย ยนั ตย ังไมท นั จะเล็งเหน็ ดว ยซ้าํ วา เปา หมายการยงิ ของเขาเปนอยา งไร แตปฏิบัตติ ามคาํ แนะนําของ จอมพรานอยางเครง ครัดกระชากลกู เล่อื นโดยเรว็ สลัดปลอกเกา ท้งิ ยดั ลกู ใหมแ ทนที่ แลวเล็งใน ขณะทวี่ วั ทั้งฝงู ยงั ยนื เบ่ิงดว ยความตกใจ นดั ที่สองของเขาระเบดิ ซํา้ ออกไปอีกตดิ ตอกนั อยางรวดเรว็ ผลของการยงิ นดั ทีส่ อง จะเปน อยางไรยังไมทราบแน แตวัวแดงทั้งฝูงเร่ิมแตกฮือออกไม เปน ขบวน ว่งิ กนั ฝุนตลบ บา ยหนากระเจงิ เขา ไปในปาไผใ กลๆ ราวกบั พายพุ ัด เสียงไชยยนั ตร อ ง “วา ” ออกมาดงั ล่ัน เพราะเขา ใจวานดั ทส่ี องของเขาพลาด แตแ ลว ก็เอะอะออกมาอกี อยางประหลาด ใจระคนยนิ ดี เมอื่ เห็นตวั หนง่ึ ในจํานวนของฝงู น้ัน ทก่ี ําลงั ควบโขยกอยกู ลางหมทู รุดขาหนา ลง ลม กลงิ้ ไปกบั พนื้ ดว ยความแรง มันพยายามทจี่ ะตะกายลุกขน้ึ วงิ่ ตอไปอกี สองสามกาว ก็ลม ตะแคงลง ไปอีก ชคู อ สง เสยี งรองดงั กอ งไดยนิ มาถึงอยา งถนดั สว นตัวแรก บัดนน้ี อนกองนิ่งสงบไปแลว “อยูทง้ั สองตัวเลยครับ เจา นาย” เสย รองลั่นออกมาอยา งดใี จ และดารนิ กล็ ุกข้นึ กระโดดรอ งเอด็ ออกมาอยางลมื ตัว ไชย ยนั ตย ้ิมแปน ออกมาได รพนิ ทรแตะท่ีปก หมวกแสดงคารวะดวยสหี นายมิ้ ๆ แลว สงมอื มาใหจบั “เยี่ยมยอดวิเศษสดุ ครับ คณุ ไชยยนั ต ยังงค้ี ณุ ชายอายแนๆ ไมเสียแรงทอี่ ยากจะยิงววั มา เปน เวลานาน นดั ละตวั เลยนะครบั ผมขอคํานบั แสดงความยินดดี ว ย” “ผมวา นดั ทีส่ องมันฟลุก มากกวา เพราะยังไมทนั จะจบั เปา ถนัด ผมกเ็ หนยี่ วโปงออกไป อยางตะลตี ะลาน กลัวมนั จะเผน เสยี กอ น ทแี รกกน็ กึ วา ผิดเหมือนกนั เพราะเหน็ มันควบตะบึงกัน ใหญ แตเอะ ไหงอกี ตวั หน่ึงถงึ มวนลงไปไดก ็ไมร”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

210 ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ อยางตืน่ เตน ตาเปนประกายจับไปทีภ่ าพของเจา วัวแดงอนั เปน เหยอื่ ของกระสนุ ตวั ท่ีสอง ซง่ึ บัดน้ยี ังคงนอนชคู อสง เสยี งรอ งกองทุง อยู “ตวั แรก กระสุนตดั เขาประสาทสําคัญ ถึงไดล ม น่ิงกบั ท่ใี นทันที สว นตัวทส่ี อง กถ็ ูกท่ี สาํ คญั เหมือนกัน แตไมถงึ กบั ดบั ความรสู ึกในทนั ที มนั ถงึ ไดมแี รงว่งิ ไปไดอ ีกนดิ หนอย ทาํ ใหด ูครง้ั แรกเหมือนไมไ ดถูกกระสนุ ถงึ อยา งไรก็นบั วาเปนการวางกระสนุ ไดอยา งดเี ยย่ี มทงั้ สองนดั นดั แรก ประเสรฐิ สุด คือควา่ํ อยูก ับท่ีเลย นัดทส่ี องกอ็ ยใู นเกณฑด ี คอื อยูเหมอื นกนั ไมถงึ กับตองตามให เหนื่อย แมจ ะว่ิงเคลื่อนทไี่ ปไดบางเลก็ นอ ย ผมเองกย็ งั ไมก ลา รบั รองเหมือนกนั วา ในระยะไกล ขนาดน้ี ผมจะยิงมนั ใหน ่ิงอยกู ับทเ่ี หมอื นคุณไชยยนั ตไ ดห รอื เปลา สัตวใ หญท ุกชนดิ เปา มันใหญ พอท่จี ะยิงใหถ ูกก็จรงิ แตจ ดุ ตายของมนั มอี ยไู มก แ่ี หง เทา นัน้ และเปนบรเิ วณเลก็ นดิ เดียว การยงิ ให ถูกนะไมย ากเลย แตจะยิงใหอยูนนั้ ตอใหม อื พรานอาชีพกห็ วงั ไดย ากเหลือเกนิ ในระยะไกลๆ อยา ง น้”ี รพินทรวา พรอ มกบั หวั เราะเบาๆ ไชยยนั ตห นา แดงดว ยความปลืม้ ปต ิ รูส กึ วาเขาจะดใี จ และภาคภมู ิอยา งมากมายระคนไปกับอาการต่นื ๆ เชษฐายงิ ววั แดงไดก อ นเขากจ็ รงิ แตใ นการนง่ั หา ง ยิง โดยทว่ี ัวเขา มาใหย งิ เองในระยะใกลแทบจะเรียกวา ‘เผาขน’ สว นเขาแกะรอยยิงในระยะหางถงึ 500 กวาเมตร มิหนําซาํ้ ยงั เปนการยิงอยางชนดิ สงั่ สองนดั ตอ สองตวั มันจะเปน เพราะฝมือของเขา เอง หรอื จะเปนเพราะความฟลุก เขาก็ยงั นกึ ไมออกเหมอื นกนั แตอ ยางนอ ยกค็ งจะไดคยุ ไปนาน ทเี ดยี วในบรรดาเพอ่ื นฝงู นกั ลา สัตวทัง้ หลายของเขา “ไดอาจารยด อี ยางคณุ นะ ซิ ผมจงึ ไดเ ปน นักลาสัตวที่มอื ดขี ึ้นนดิ ไมส ะเปะสะปะเหมอื น กอ นๆ” ไชยยนั ตถ อมตัว รสู ึกเหมอื นกนั วา ความตน่ื เตนยนิ ดเี ปน พเิ ศษของเขา แสดงออกนอก หนาใหร พินทรสังเกตเห็นไดช ัดเกนิ ไป จงึ กลบเกลอื่ นเสยี “อยา เลย ไมใ ชอ าจารยด ี หรอื วา มือลา สตั วข องเธอมนั อจั ฉรยิ ะขน้ึ มาหรอก” ม.ร.ว.หญิงดาริน ขัดออกมา แกลง ยวั่ เยาเพอ่ื นชายมากกวา ที่จะเจตนาหม่ิน “.300 แม็กนมั่ ตดิ กลองขยายสเ่ี ทาแบบนี้ มหิ นาํ ซํ้ายังมโี อกาสยิงไดถนัดถงึ อยางนน้ั ถา เธอพลาด เธอก็ไมควรจะคดิ ลา สัตวอ ีกตอ ไป สรุปแลว กค็ ือปน ดี ศนู ยด นี นั่ เอง อยา ไปสรรเสริญ ความดีใหกับอยา งอนื่ เลย” ไชยยนั ตหวั เราะออกมา พยักหนารบั คาํ โดยไมต อ ลอ ตอ เถียงอะไรอกี เพราะรนู สิ ยั ของ เพ่อื นสาวดี สว นพรานใหญไ ดแ ตย ิ้มๆ เขาหนั ไปบอกเสยใหย อนกลบั ไปท่ีเกวยี นอนั มีลกู หาบสอง คนเฝา อยู เพอ่ื ใหน าํ เกวยี นมารับวัวยงั ตําแหนงทเี่ หน็ ลม อยู แลว หันมาพยกั หนาชวนไชยยนั ตกบั ดา รนิ ใหล ว งหนา เขาไปยงั ววั ทถี่ ูกยงิ เจาตัวหลังที่ชคู ออยูเมอ่ื อึดใจใหญ บดั นี้จมกู ฟบุ ลงทมิ่ ดินแลว แต ยังนอนอยูในทา หมอบลกั ษณะเดมิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

211 ทั้งสามเดินลงจากเนนิ ตดั ทุง ตรงไปอยา งรวดเรว็ เรยี งเปนหนา กระดาน ไชยยนั ตเหวยี่ ง ปนขนึ้ สะพายบาตามสบายโดยเหน็ วา ไมจาํ เปนทจ่ี ะตองใชป น อกี แลว เพราะเจา ววั ตวั หลังทีเ่ ขายิง ลมชคู ออยนู ้นั บัดนเี้ อาหวั ซบลงดินลงไปแลว จากระยะทม่ี องเหน็ ไกลๆ ตรงขามกบั รพนิ ทร ซง่ึ ปลด .30-06 ออกจากบาลงมาถือในลกั ษณะเตรียมพรอมเมือ่ ตางเดินใกลเ ขามาเปนลําดับ สายตาของ พรานใหญจ บั นง่ิ อยูที่เจา สหี มอใหมเ ขาโงงเปนเงางามตวั นน้ั ไมก ะพริบอยางฉงน ไชยยนั ตก ับดารนิ เดินเคยี งคเู ขามาพรอ มท้ังพดู คยุ กนั อยางสบาย โดยไมม ีการระมัดระวัง อยา งใดท้งั สิน้ ความเอะใจของรพนิ ทรทวขี ึ้นเมอ่ื อกี ประมาณ 70 เมตรจะถงึ ตวั เจาววั แดงตวั มหมึ าท่ี เอาจมูกซกุ ดนิ อยู เขาเห็นดวงตาทัง้ คขู องมันเบิกโพลงเบิง่ ออกมา และไดย นิ เสียงหายใจฟดหนกั ๆ จนฝนุ บรเิ วณใกลเ คยี งจมูกของมันปลิววอ นขนึ้ พรานใหญช ะงกั กกึ กางแขนทงั้ สองปาดสกัดไชยยนั ตและดารนิ ผเู ดินขนานเขาอยูทั้ง ซา ยขวาไว คร้นั แลว พริบตานั้นกอนทเี่ ขาจะเคลอ่ื นไหวอยา งไรตอไป เจาววั ปาซง่ึ นอนหมอบเอา จมูกซกุ ดนิ อยตู ัวนนั้ ก็เผน โผนข้ึนยืนทะมึนทง้ั ตวั ราวกบั ปาฏหิ าริย แลว กห็ อ ลิ่วตรงเขามาอยา ง รวดเร็วอยางบา เลอื ดไมนาเชอื่ ...เกินกวา ทท่ี ง้ั ไชยยนั ตและดารินจะคาดคดิ ถึง “หลบ!! เรว็ !!” รพนิ ทรตะโกนสดุ เสียง ทา มกลางความตะลงึ พรึงเพรดิ ของทัง้ สองและพรอมกันนน้ั เขา ก็ผลักไชยยันตเ ปน การกระตุนเตือนภาวะตะลงึ ใหเซผงะไปทางขวา ขณะเดียวกนั กก็ ระชากเอวของ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ ลม กลิง้ เขา ไปหลบกําบงั อยหู ลงั ตอไมใหญ ตวั เขาเองกม็ วนเปน ลูกขนนุ เขา ไปดว ยพรอ มๆ กัน ไชยยนั ตมาไดส ตเิ มอ่ื ถูกรพนิ ทรผ ลัก ขณะนนั้ เจาววั ปา พุงเขาอนั แหลมโงงของมนั ลิว่ เขา มาใกลเขาในระยะไมเ กนิ 20 เมตร มนั สายไปเสยี แลว ในการทจ่ี ะสลดั ไรเฟล ออกจากบา อดตี นาย พันตรที หารปน ใหญห นั หลงั กลับ วงิ่ อยา งไมคดิ ชีวิต เบอื้ งหนาของเขามีตน มะขามปอมใหญต น หน่งึ ยนื ตระหงานโดดเดย่ี วอยู เขาโกยอาวตรงไปยงั ตน มะขามปอ มตน นัน้ ในขณะทเี่ บอ้ื งหลงั ววั ปา บาเลือดกวดกระชน้ั เขามาโดยวงิ่ ผา นรางของรพนิ ทรกบั ดารนิ ซ่งึ หลบฉากเขาหาตอไมอ ยาง หวุดหวดิ ไชยยนั ตเปนเปา หมายท่เี ดนกวา และมันหมายกวดไชยยนั ตมากกวา ทีจ่ ะแวง กลับมายัง รพินทรแ ละดารนิ ซงึ่ มันวงิ่ ถลาํ เลยมาแลว รพนิ ทรใจหายคว่าํ เขาเผน ขนึ้ ยนื ในพริบตาน้นั .30-06 ในมือแผดระเบดิ กกึ กอง ตามหลัง เจาววั ปาบา เลอื ดพรอ มกนั เขาก็วิง่ ตามหลังมนั ไปดว ย ตะโกนบอกไชยยันตล่นั ทุง “พยายามขนึ้ ตน ไม ข้ึนตนไมใ หได ท้ิงปน กอ น อยา หนั กลับมายงิ ” ไชยยนั ตมีสตพิ อทจี่ ะไดย นิ เสยี งตะโกนของเขา สลดั .300 แมก็ นั่มอนั เกะกะออกจากบา ทง้ิ ในขณะทว่ี งิ่ สุดฝเ ทา กระโจนขน้ึ เกาะกง่ิ มะขามปอม โหนตวั ขน้ึ ไปดวยกําลังวังชาของผทู ่ีรกั ชวี ติ เจาววั ปากพ็ งุ เขาถงึ โคนมะขามปอ มในเสย้ี ววนิ าทนี ้ัน มนั กระโจนสะบดั เขาอนั โงง แหลมเตม็ กาํ ลงั บาดีเดือด กระชากกางเกงเดินปา บริเวณขาของอดีตนายทหารหนุม ขาดควากตดิ ปลายเขา ราวกบั ฉีก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

212 ดว ยคมหอก เฉียดเนื้อของไชยยนั ตไ ปอยา งหวดุ หวดิ ไชยยันตเหนย่ี วขอพากายเขยบิ สูงขนึ้ ไปอีก ดว ยความเรว็ ชนดิ ที่ตนก็ไมเชอื่ มากอ นวา จะสามารถทําไดใ นเวลาปกติ ไชยยนั ตปลอดภยั แลว จากวินาทีดับจติ นนั้ โดยอาศยั ความสงุ ของมะขามปอ มตนนน้ั ชว ย ชั่วคราว เจาววั บา เลือดแวง กลบั ดว ยพลงั สดุ ทา ยแหงชวี ิตของมัน แลว กก็ ระโจนเขา ปกหัวใส ตนมะขามปอ ม เสียงดังสนน่ั สะเทือนโยกไปหมดทง้ั ลาํ ตน ปานวา จะขาดยบั ลงมาดว ยพลงั แรง แต ไชยยนั ตมอื เหนยี วแนน พอทจ่ี ะทรงตวั ไวไ ด ถาหากตน มะขามปอ มไมข าดวนิ าศลงเสยี กอน รพินทร ไพรวลั ย จําไมไ ดเ หมือนกนั วาเขาลน่ั กระสุนออกไปกีน่ ดั จากไรเฟล ในมือ มนั เปน การยิงท่ฉี กุ ละหุกท่สี ุด เพอื่ จะชว ยชวี ติ นายจา งไวในวนิ าทีวกิ ฤติน้ัน กระสุนของเขาเขา เปา หมายทุกนดั แตไ มเ ขา ที่สาํ คัญพอท่จี ะยับยัง้ ความบา ดเี ดือดของเจาววั ลําบากตัวน้ันไดอยา ง เฉยี บขาด พลังมหาศาลอนั เปน วาระสดุ ทา ยของชีวิตสตั วป า ดรุ า ยมีอยโู ดยธรรมชาตขิ องมนั ทกุ ตวั ไป ในอนั ท่จี ะแกแคน ตอบแทนศตั รู ลมหายใจของมนั ยังมี มนั ยงั ไมย อมลม ! .30-06 ในมอื ของเขาเลก็ ไปเสียแลวสําหรับการชารจ ของเจา ววั แดงตวั น้ัน ตราบใดก็ ตามทเ่ี ขาไมส ามารถจะสงกระสนุ เขาเจาะไขสันหลงั หรอื สมองของมันไดอ ยา งเฉยี บขาด พอไชยยนั ตร อดตัวไปไดอ ยา งหวุดหวิด มนั ก็ปรด่ี ิง่ เขา ใสเขาเปนอันดบั ทส่ี อง ในระยะที่ ประจันหนากนั อยา งกระช้ันชดิ เพราะเขาวง่ิ ตามหลงั มันมาระยะสวนหนา กนั เพยี งแคนี้ รพินทรเ คยยงิ สตั วช ารจ ทุกชนดิ ดบั จติ ดาวด้นิ มาแลว ทกุ ตัวไป แตค ราวนม้ี ันกรรมสนิ้ ดี วินเชสเตอร .30-06 คูชีพประจาํ มือของเขา กระสุนเกลยี้ งฉาดไปเสียแลว จากแมกกาซนี ในตวั ปน ถา เขาควักจากกระเปา ขึน้ มาบรรจใุ หม กแ็ ปลวารา งของเขาแหลกเหลวกอ นทีจ่ ะบรรจทุ นั จอมพรานเผนหวือออกไป ลกั ษณะเดยี วกบั การว่งิ ของไชยยันตเมือ่ ครนู ี้ ผิดกนั แตว า การ วิง่ ของเขาคลอ งแคลวชาํ นาญและมีสติกวา พอหันหนา ออกผละวิ่ง เขาก็ตองใจหายใจคว่ําอกี ครั้งที่ เหน็ ดารนิ ยนื ถอื ปน สน้ั เกๆ กงั ๆ อยกู ลางทงุ สกดั ทศิ ทางดา นหนาทเี่ ขากําลงั เผน ไป หลอนคงจะวิง่ ตามหลังเขามาเมอื่ อึดใจน้เี อง และบดั นมี้ วั ตะลงึ ทําอะไรไมถกู เมอ่ื เห็นเขาเปน ฝา ยวิ่งหนีเจาววั ตวั นัน้ อกี ทหี นง่ึ “หลบไปท่ีตอไมเ ดิมนนั่ เร็ว! อยา มวั ยนื อยอู ยา งนัน้ ” เขารองบอกออกไปสดุ เสยี ง หลอ นมสี ติรบั ทันตอเหตกุ ารณฉุกเฉินไดดพี อใช ขณะทีเ่ ขาวิง่ ตรงเขา ไปท่หี ลอน เหน็ ม. ร.ว.หญิงดารินยกปน สัน้ .357 ในมือของหลอนขึน้ ล่ันไกเปร้ียงออกไปนดั หนงึ่ แลว ก็หนั กลับวงิ่ หมวกหลดุ ผมกระจายวอ น เผนเขา ไปทรดุ หมอบกําบงั อยหู ลงั ตอไมอ นั เดิม แลว ปนในมือกก็ ึกกอง ขึน้ อกี นัด รพินทรไ ดย นิ เสียงหวั กระสนุ เจาะเกราะของปนสัน้ แมก็ นมั่ ของหลอนโฉบเฉยี่ วเหนอื [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

213 ศรี ษะเขาไปอยางหวดุ หวิด และบัดนน้ั เอง เขาก็กระโจนเขา ถึงตัวหลอ น กระชากปนส้ันมาจากมือ ของหญงิ สาว หนั ขวับกลับมาโดยเร็ว ภาพทเ่ี ห็น ระยะหางเพยี ง 25 หลา เจาววั วายรายขาหลังทงั้ สองพบั แลว แตขาหนายงั ปก ยันพน้ื มน่ั มนั ไมมกี ารเคลื่อนไหวอยา งใดอีกตอ ไปอีก นอกจากจะยืนตวั สั่นเท้มิ เลือดทะลกั แดงฉาน โทรมกาย จองตาลกุ โพลงอยา งประสงครา ยมายังเขาและดารนิ รพนิ ทรจบนกปนแบบซงิ เกลิ แอค็ ชนั่ ของดารนิ ข้ึนอยางรวดเร็ว สองลาํ กลองแตะศนู ยจับ อยทู แี่ สกหนาในระหวางดวงตาของมัน แลวลนั่ ไกระเบดิ ตูน กระสนุ รปู กรวยฝาชขี นาด .357 เจาะ ทะลวงเขาเปาหมายอยางเที่ยงตรงตัดชอ งสมองเจา สีหมอ ใหมตวั ขนาดนอ งๆ กระทิง ผเู กอื บจะ กลายเปน เพชฌฆาตของคณะเดินปา... ลม ครืนลงอยางสงบฤทธ์ิเดชลงเพยี งแคน นั้ ! รพนิ ทรย นื สะกดกล้นั ลมหายใจอยเู ตม็ ชว ง ดาริน วราฤทธ์ิ ยนื เบยี ดกายอนั ส่ันนอยๆ อยู แนบขา งเขา มอื ขางหน่งึ ยังเกาะไหลเขาแนน และบดั นหี้ ลอ นเพิ่งจะรสู กึ ตวั ถอนมอื ออก ตา งคนตา ง มองดูกันในระยะใกล ไมไ ดพ ดู อะไรกันเปน เวลานาน นอกจากจะกะพริบตาอยปู รบิ ๆ ใบหนาของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ซีดเผือด คงไดยินแตเสยี งตะโกนโหวกๆ ของไชยยนั ตด งั มาจากยอดมะขามปอ ม กลางทุง หลอ นเปน คนถอนหายใจเฮอื กออกมา และพูดขึ้นกอ นดว ยการยิ้มเจื่อนๆ วา “ตืน่ เตนดนี ะ” “ไมด หี รอก ผมไมช อบเลย” เขาตอบแคน ๆ “ขอบคณุ มาก ท่ีคณุ หญงิ ชวยไวใ นขณะทีม่ นั กวดไลห ลงั ผม ถาคุณหญิงไมย ิงสกัดไว มนั อาจกวดผมทันก็ได” ดารนิ หวั เราะ หลอนปรบั ความรูสกึ ใหเปน ปกติไดเ รว็ พอใช “ขอบใจทย่ี ังรจู กั ขอบใจฉนั แตเ หน็ จะไมจ ําเปน หรอก ฉนั เชื่อวา ทัง้ สองนดั ที่ฉนั ยงิ ออกไปไมถ กู เลยสักนกั เพราะมวั แตข วญั หนดี ฝี อ อยู กค็ ณุ มัวแตว ิ่งอยนู ะ ซิ คุณถึงไมร ูว า ขณะทมี่ นั กวดไลค ณุ มาน้ัน มันทรุดลงไปถึงสองคร้ัง และวงิ่ ชา ลงมาก มนั หมดแรงแลวละ ถงึ แมจะไมมกี าร ซ้าํ เลย ฉันก็คดิ วา มนั คงจะลม ลงกอ นท่ีจะไลคณุ ทัน” แลว หลอ นก็กระชากปน คนื ไปจากมือเขา พดู กระดา งๆ “ยงิ ปน สนั้ ไดไ มเลวน่ี ไหนบอกวาไมถ นดั ปนสน้ั ยงั ไงละ” “กไ็ มส จู ะถนดั นัก แตถ าจําเปน กถ็ นดั ย่ิงกวาคนทเี่ คยถนดั !” “รตู ัวมั่งไหมวา ทคี่ ุณถนดั ยอดเยย่ี มไมมีใครสูได คืออะไร?” “ไมทราบ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

214 “ว่งิ ยงั ไงละ คุณวิ่งเรว็ ยงิ่ กวาจงิ โจเ สียอีก ไชยยันตก ็ยงั สูไมไ ด อตี อนทว่ี วั มนั ไลกวด” “อยา มวั แตชวนผมทะเลาะอยเู ลย ไปรบั คุณไชยยนั ตก ันเถอะ แขวนเตงิ่ อยบู นยอด มะขามปอม ตะโกนเยว ๆ อยนู ัน่ เอง ไมร เู ปน อนั ตรายอะไรหรอื เปลา ผมเหน็ ไอว วั เจากรรมนน่ั มัน ขวิดเสยี กางเกงขาดตดิ ปลายเขา” พูดแลว เขาก็กา วออกจากท่ีโดยไมรอ หญงิ สาววิ่งตามรพินทร ผา นซากววั รา ยไป โดยยงั ไมท ันไปสนใจกบั มันกอ น เขา กมลงเกบ็ หมวกของหญงิ สาวทีต่ กอยคู นื ไปใหเจา ของ เดนิ มาเก็บปน ของไชยยนั ต ซ่งึ ก็เปนเวลาเดียวกบั ทเ่ี จา ของปน ปนลงจากตน มะขามปอม ว่งิ ตรงรีเ่ ขามา “เรียบรอ ยปลอดภัยดีหรอื เปลา ใครเปนอะไรบา ง?” ไชยยนั ตรองถามเขา มากอนทจี่ ะถงึ ตวั “เรียบรอย เธอละ?” ดารินปองปากบอกออกไป “กางเกงขาดเวอ ไปเลย เฉียดเน้ือไปนิดเดยี ว นึกวาจอดแลว เหมือนกนั ” ไชยยนั ตเขามาถงึ มองหนา เพอื่ นสาว มองสหี นา มุย ๆ ของจอมพรานแลวก็หวั เราะกาก ออกมางอหาย ดารนิ ก็พลอยหวั เราะออกมาดว ยอยางขบขันที่สุดเมอ่ื นึกถงึ ภาพเหตุการณท ว่ี วั ไล ยกเวนรพินทรค นเดียวท่ียนื สหี นาไมเสบยนกั ท้งั สามซกั ถามกันอีกครูใหญถึงเหตกุ ารณส าํ คญั ท่ตี า ง ผลดั กันเผชญิ หนากับเจาววั ราย แลว กพ็ ากนั เดนิ กลบั มาที่ซากวัว “ทําไมคุณถงึ เผนละ อีตอนทม่ี นั ผละจากผม ตรงรเี่ ขา ไปหาคุณ ผมนกึ วา คณุ จะยงิ สวน เสียอกี ” ไชยยนั ตถ ามปนหัวเราะอยา งครื้นเครง เขาเปนคนหาวและคะนอง เคยชนิ กับกลิน่ ไอของ อนั ตรายไดด ีพอใชทีเดียว ในนาทคี ับขัน อันหมายถึงชวี ติ ซงึ่ ผานไปหยกๆ มันไมไ ดมคี วามหมาย อะไรเลย ดารนิ ก็เชน กัน รพินทรปลอดโปรง ใจขึ้นเลก็ นอย ครั้งแรกเขาเกรงไปวาทง้ั ดารินและไชย ยันต จะเสยี ขวญั ตอเหตกุ ารณเสยี อกี บดั นที้ ั้งสองกลบั เหน็ เปน เรือ่ งสนกุ “กระสุนในปน ของผมหมดพอดีครบั ก็เลยตอ งโกยกอนตามธรรมเนียม ผมชนิ เสยี แลว กบั การวง่ิ หนสี ตั วช ารจ แลว กเ็ คยวงิ่ นบั ครงั้ ไมถ ว น” “ไมน า เชื่อเลยนะวา มนั จะพรวดพราดลกุ ขน้ึ มาเลนงานเราได” “ผมสงั หรณแตแรกครบั พอจะเอยปากเตอื น มันกพ็ รวดเขา ใสเสยี แลว ความจรงิ ผมควร ซาํ้ มันในระยะท่ีเราอยหู า งกวา นัน้ สตั วปาทกุ ชนิดถายงั ไมต ายสนทิ ดี ไวใ จไมไดท ั้งนนั้ มนั จะฮดึ เขาเลน งานเราเปนครั้งสดุ ทาย ถาเราไมร ะวังใหดี คราวหลงั จาํ ไวด วยนะครับ อยา งประมาทเปนอนั ขาด ถา ไมแ นใ จกอ นจะเขาไปชิดตัวมนั ซา้ํ เสยี ใหแ นก อน เจาสตั วป ระเภทววั แดงนที่ ําพษิ เอากบั ผม มาสองครั้ง กระทิงเสียอีกลงไดล มแลว ไมเ คยลุกขึน้ มาได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

215 “กม็ อี ยา งรึ มันทาํ เปนหวั ทม่ิ ลงไปกับดนิ อยางนนั้ ผมกน็ กึ วา มนั จอดแลวนะ ซิ ถามนั ยงั ชู คออยเู หมือนแตแ รกจะไดซ ํ้า นี่เหน็ นอนฟบุ เฉย หลอกใหเราเขา ไปจนใกล พับผาซิ เกอื บตายแลว ไหมละ น่ถี าผมมาคนเดยี วกเ็ สรจ็ แลว ไสไ หล เชษฐารูเขา คงไดห วั เราะกันงอหายอกี พกั ใหญ” ไชยยนั ตจ ุปากโคลงหวั บนพมึ ในการสาํ รวจรอยกระสนุ จากววั เจากรรมพบวา นดั แรกของไชยยนั ตท ย่ี งิ ระยะไกล เจาะ เขารกั แรแดงทะลเุ ปนแนวตรงออกอีกดานหนงึ่ บาดแผลฉกรรจจากกระสุนนดั นัน้ ปลิดชวี ิตมนั ได แนน อน แตอาจเนน่ิ นานออกไปหนอ ย อยา งนอ ยทีส่ ดุ กน็ านพอท่จี ะใหโ อกาสชารจ ของมัน หากวา หลวมตัวชะลาเขา มา สวนหา นดั ของรพินทรท่ยี ิงตามหลงั ไปขณะท่มี นั กวดไลไชยยนั ตเจาะเขาแนว ตะโพก และขาหลงั ฝงในทงั้ สนิ้ นาประหลาดใจในขอที่วา มนั ไมน า จะมพี ลังทรหดจนถงึ กบั สามารถทรงตัวกวดไลไดอกี ตงั้ หลายอึดใจ สวนสองนัดกระสุนปน สั้นทย่ี งิ จากมือของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กระทบโคนเขาแตกฉีกออกไป และนดั สุดทา ยทย่ี ิงจากมือรพนิ ทร ทะลวงควา นกะโหลก ศรี ษะ อนั เปน นัดทย่ี ุตคิ วามดรุ า ยของมันลงเพยี งแคนนั้ เมอ่ื เปรยี บเทยี บกบั เจาสีโตนดจา ฝูงตวั แรกทไ่ี ชยยนั ตยิงลม ดวยกระสนุ เพยี งนดั เดยี ว ก็ เหน็ วา มนั มขี นาดยอมกวา เล็กนอย ระยะทีท่ ง้ั สองตวั ลมอยูหา งกันรอ ยหลาเศษ ท้งั สองตัวพว งพี กาํ ยาํ เปน ววั ฉกรรจเ ตม็ ท่ี เสยนําเกวยี นกบั ลูกหาบสองคน มาถงึ อยา งเรง รอนเตม็ ไปดว ยความตระหนก และ ประหลาดใจ เพราะขณะท่แี ยกไปตามเกวยี นนน้ั เสยไดย ินเสียงแผดระเบิดถย่ี ิบขนึ้ อกี อยางนา สงสยั เขานึกวา ทง้ั สามอาจปะทะกบั โขลงชา ง แตพ อมาถึง ไชยยนั ตกท็ ําหนาทีอ่ ธบิ ายใหทราบโดย ละเอียดจงึ เขา ใจ “โอ! ไมไดหรอกครับ ววั แดงท่ีถกู ยงิ ลําบาก รา ยยง่ิ กวากระทิงอีก” เสย บอกไชยยนั ต แลวกเ็ ลา นยิ ายประกอบถึงกรณีที่ตนเองเคยโดนมาแลวอยางไร รพนิ ทรส ัง่ ใหพ รานของเขากบั ลูกหาบ ชว ยกนั ชําแหละแบง สวนววั แดงทงั้ สองตวั ออกเปน ชิ้นใหญๆ เพือ่ สะดวกในการลาํ เลียง แลว บรรทกุ ขึน้ เกวยี นสํารองทพ่ี ามา พวกน้นั ชว ยกัน จดั การภายในเวลาอันรวดเรว็ อยา งชํานาญ วัวทงั้ สองตวั กก็ ลายเปน ชน้ิ สว น บรรจเุ ตม็ เกวยี นพอดี ท้ิงเครือ่ งในและสว นท่ีไมเปนประโยชนไ วก ลางทงุ ใหเปน เหย่อื ของพวกสัตวปาตอ ไป เม่ือเสรจ็ สรรพเรียบรอยกอ็ อกเดนิ ทางไลหลังขบวนเกวยี นของเชษฐาไป ระยะเวลาหา ง กันหนงึ่ ช่ัวโมงพอดี ตรงตามทพ่ี รานใหญค าํ นวณไวแ ตแ รก ในครง้ั น้ีไชยยนั ตเ ดินเคยี งคไู ปกับรพนิ ทร ใหด ารินน่งั ไปบนแอกเกวยี นเพยี งคนเดยี ว เพราะบรเิ วณภายในเกวยี นเตม็ เอีย้ ดไปดว ยเน้ือววั ปา เสย คุมระวงั อยูเบื้องหลัง สวนเคียงขางเกวยี นก็ คอื ลูกหาบประจําสองคน ทงั้ หมดเดนิ กนั อยางชนิดพยายามทําเวลาเพอ่ื ที่จะไลห ลงั ขบวนของเชษฐา ทลี่ ว งหนาไปกอ นใหท นั ตะวนั อันแผดแสงจา มาต้งั แตเ ชา จนกระท่ังบาย บัดน้ีเร่มิ ออ นแสงลงแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

216 เพราะทองฟา มเี มฆดาํ เคลอ่ื นเขามาปกคลมุ กล่ินไอฝนโชยมากรนุ ๆ ทําใหก ารเดินทางสบายขนึ้ กวา เกามาก “ฝนจะตกกระมัง” ไชยยนั ตเปรยแหงนมองดูทอ งฟา ขณะทเ่ี ดินเคียงบา ไปกบั พรานใหญ “ไมแนห รอกครับ ถา ตกมันกค็ งไปตกในหุบเขา บริเวณนมี้ นั โลง เกินไป เมฆครม้ึ พอให เราคลายรอนเทานั้น” พายุพัดแรงขนึ้ ทุกขณะ เมฆฝนลอยผานไปอยา งรวดเร็ว สังเกตเหน็ ไดจ ากนกเงือกฝูง ใหญท่จี ับหมบู นิ รอนอยูสงู ลิบ ซ่ึงบัดนถ้ี กู ลมบนพัดกระจดั กระจายวอ น และสงเสยี งรอ งแวว ลงมา ไดยนิ ถนดั เกง สองสามตวั เผน กระโจนตดั หนา ใหเ หน็ เพราะตืน่ พายุ ไชยยนั ตหยดุ ชะงกั ขยับปน แต แลวกเ็ ปลย่ี นใจ ปลอยใหม นั ผานไปเสีย ววั แดงสองตัวเพียงพอแลวสาํ หรบั การยงิ ของเขาวันน้ี เขา ไมตองการจะหยุดเสียเวลาอกี เพราะพรานใหญค งเดินรดุ ไปเบือ้ งหนาโดยไมหยอนฝเทา รอ คลา ย จะเตอื นเขาโดยอาการไมใหห นั ไปสนใจกบั สัตวเลก็ เหลา น้นั ใหเ ปลอื งเวลาโดยเปลา ประโยชน “เราจะตามเชษฐาทนั ในระหวา งทางไหม?” เขาถามขน้ึ อีก กรอกกระตกิ นํา้ ใสป ากแลว สงไปใหจอมพราน รพนิ ทรส ายหนาปฏเิ สธนา้ํ จากมือของไชยยันตพรอมกบั ยิม้ ตอบวา “ถาคุณชายประวิงเวลาไวส ักนดิ เราอาจตามทนั ท่ีบริเวณปากทางเขาหุบภายใน 6 โมง เย็นน้ี แตถ า เดนิ อยางไมรอ ก็คงไปถงึ โปงกระทงิ กอ นหนา เราสักคร่ึงชว่ั โมง ไมต องหวงหรอกครบั จนั กบั เกิดรดู วี า เราควรจะต้ังแคม ปทีไ่ หน เพราะผมบอกท่หี มายเขาไวล ว งหนา แลว ” ไชยยนั ตย กนาฬิกาขอมือขึ้นดู และไมไดปริปากอะไรอีก มนั เปน การทดลองเดนิ ทางดว ย เทากนั อยา งจรงิ จงั คร้งั แรก ซง่ึ เตม็ ไปดว ยความเมอื่ ยลาเหน็ดเหน่อื ย เขาอยากจะกลบั ไปน่งั กับดารนิ ในเกวยี น แตม าคดิ ถึงการเดนิ ทางมหาวบิ ากท่ีจะพบตอไปในอนาคตอันใกลภ ายหลังเมอ่ื ออกจาก ‘หลมชา ง’ แลว กเ็ ลยมานะบอกกบั ตนเองวา เขาควรจะเรม่ิ ฝก เดินเสยี แตเนิ่นๆ ในครง้ั น้หี นึ่งชว่ั โมง แรก ขาทั้งสองสนั่ ดกิ แทบจะกา วไมออก ไรเฟล ทีส่ ะพายไหล ปนสั้นทต่ี ิดเอวและกระติกน้ํา เรมิ่ จะ หนักข้นึ ทกุ ขณะ พอชว่ั โมงทีส่ องกช็ าไปหมดท้งั ตวั เปด น้ําในกระตกิ ดื่มบอ ยครง้ั ขึ้น เหงอื่ ชมุ โชก ทั้งตัวเหมอื นอาบนํา้ และเดนิ ชาลงเปนลาํ ดบั รพนิ ทรผ อ นฝเทาชะลอให หันมายิ้มดว ย “เปนยังไงบางครับ?” “นา ชม ผมกาํ ลงั ศึกษาการเดนิ ปา อยา งจรงิ จงั เปน ครัง้ แรก” “ถาเหนอื่ ยนกั ขึน้ ไปนง่ั ทแี่ อกเกวยี นกับคณุ หญงิ กไ็ ดครบั อยาลาํ บากเดินกับผมอยเู ลย” ไชยยนั ตหวั เราะ สา ยหนา “หนทางเดนิ ขา งหนา ของเรา มันคงจะย่งิ กวา นีน้ ับเปน รอ ยๆ เทา ผมตองการฝก ความเคย ชนิ เสยี แตเ นิน่ ๆ เชื่อวามันคงจะดขี ึ้นเปนลาํ ดบั พรานคนหนึง่ เคยสอนผมไววา ถา เราเดนิ เหนอื่ ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

217 ท่ีสุดในปา และหยดุ พกั เอนหลังลงเม่ือไร เราจะหมดแรงทันที ไมส ามารถจะลุกข้นึ มาเดนิ ไดอ ีก แต ถา ฝน ใจเดนิ ตอ ไป แมจ ะเดนิ ไปอยางชาๆ ในทส่ี ุดกําลังวังชาของเราจะอยูตวั จรงิ หรอื เปลา ?” “จริงครับ สําหรับในรายทเ่ี รมิ่ ฝก เดนิ แรกๆ ผมพยายามจะเตอื นไวด ว ยวา ถาไมเ หลอื อด จริงๆ แลว อยา พยายามด่ืมนาํ้ เลย เราเหนอ่ื ยเตม็ ทีเ่ ราหยุดนั่งพักได แตไ มค วรจะลมตวั นอน ถา หาก วา เรายงั ไมถึงท่หี มายโดยตอ งการจะเดินตอ ทเ่ี ขาหามไวอ ยางนัน้ ก็เพราะคนเราเหนด็ เหนื่อย เมือ่ ยลามาเต็มที่ ถาหลงั แตะพนื้ ก็จะผลอ็ ยหลับไปในทนั ทีนัน่ เอง เปน ความจรงิ ทางดานสรรี วิทยา งา ยๆ นนั่ แหละครบั ” “ผมอดประหลาดใจไมไ ดท เี่ หน็ คณุ เดนิ ไดโ ดยกําลังไมตกเลย เสมอตน เสมอปลายมา ตลอด ถามจริงๆ เถอะ คณุ ไมเ หนื่อยเลยรึ แลวกไ็ มห วิ น้ําเลย ผมสังเกตดนู บั ตัง้ แตเ ราออกเดินทาง จากเขาโลน แตเชา น้แี ลว พวกเราขนาดนั่งคยุ กนั อยใู นเกวียนแทๆ ยังกินนา้ํ กนั คนละหลายครั้ง เพราะความอา วระอุ คุณเดนิ ตากแดดเปรีย้ งๆ มาตลอด ผมเหน็ คุณกนิ นํ้าครัง้ เดยี วตอนกอนท่ีเราจะ แยกไปยิงวัวแดง” รพินทรหัวเราะออ นโยน ทําใหใ บหนาคมเขมในแบบลูกผูชายเตม็ ตัว และดวงตามีเสนห นา พศิ ขน้ึ อยางประหลาด แมกระท่ังในความรูส ึกของไชยยันตซ งึ่ เปน ผชู ายดวยกนั “โธ ทําไมจะไมเหนอ่ื ย ไมห ิวนา้ํ ครบั รา งกายของมนษุ ยเ ราเหมอื นกันทงั้ นัน้ ไมไ ดมี อะไรพิเศษออกไป ถาจะผิดกนั ออกไปบาง อาจทนในการหวิ นํา้ ไดมากกวา ทัง้ น้ีและท้ังน้นั ก็เพราะ ชีวติ ของผมตองประสบกับมนั อยูตลอดเวลา คณุ ไชยยนั ตหรือใครๆ ก็ตาม ถา ลงมาใชช ีวิตอยูอยา ง ผมเปนประจํา กจ็ ะเคยชนิ ไปเอง” “อกี อยา งหนงึ่ ท่ผี มแปลกใจกค็ อื คณุ เดนิ ในปา ไดราวกับเดินตามถนนคอนกรีตในเมือง คณุ ไมหลงสบั สนบา งหรอื ตนไมห รือวา ดานสตั วมนั กม็ องเหมอื นกนั ไปหมดทกุ แหง ไมม อี ะไรจะ ใหส ังเกตเห็นไดเ ลย ถูกละผมรูวาพรานชาํ นาญจะตอ งจดั เจนรูไปหมดทกุ อยา งในปา แตก อ็ ดสงสัย เสยี ไมไดเ มื่อมาพจิ ารณากนั โดยสายตาและความรสู กึ นดิ คิดท่วั ไป คณุ มเี คลด็ อะไรในการสังเกต หรอื ?” รพนิ ทรห วั เราะออกมาอกี ครง้ั ดว ยความขัน “เปลา ครับ ไมไ ดม เี คล็ดอะไรเลย เคลด็ ท่ีคุณไชยยนั ตว ามันกไ็ ปรวมอยใู นความเคยชนิ อีกนั่นแหละ ผมบอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ผมสงั เกตอะไรเปน เครือ่ งหมาย อธบิ ายไมไดจรงิ ๆ ในขอน้ี มนั นา จะเปนสัญชาตญาณมากกวา กระมังครบั ” “แลวเวลาคณุ เดินเหนือ่ ยๆ เกิดเหตฉุ กุ ละหุกทีจ่ ะตองยงิ ขน้ึ มา คุณยิงไดถกู ยงั ไง...มอื ไม ส่นั บา งหรือ สาํ หรับผมรบั รองไดเลย สมมติวาใหผมยิงอะไรในขณะน้ี ผมยิงไมถ ูกแน” การคุยกนั ไปในระหวา งทาง รพินทรรูดวี า จะชวยทําใหน ายจางของเขาลืมความเหน็ด เหนอ่ื ยเมือ่ ยลา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

218 “ถา เหนื่อยมากก็เหน็ จะแยเหมือนกนั ครับ แตเ ทา ท่ีปรากฏมา ผมมกั จะยงิ สตั วใ นระหวาง ทเ่ี ดนิ ไมเ กนิ 7-8 ช่ัวโมงติดตอ กัน และในระยะเวลาเดินเพยี งแคน ้ี สําหรบั ผมไมเหนอ่ื ยเกินไปนกั ” พอข้ึนชัว่ โมงท่ีสาม กําลงั ของไชยยนั ตก เ็ ร่ิมอยูตวั เขากาวขาออกเดนิ ในลกั ษณะ เครอ่ื งจักร ความเม่ือยลา เปลี่ยนมาเปนความชาไปเสียแลว รพนิ ทรห มั่นสอบถามและชวนคยุ เปน เพ่ือนอยูตลอดเวลาและชะลอฝเทา ให ไมใ ชว ธิ เี ดินรดุ หนา ไปเบื้องหนาเหมือนแตแ รก “เอาละ ทนี ้ีถงึ ไหนก็ถึงกนั ผมอยตู วั แลว กลัวอยา งเดยี วเทานน้ั พอถงึ ท่พี ักผมจะกาวขา ไมออกเสียเทา นั้น” ไชยยนั ตพดู ยม้ิ ๆ เปลีย่ นปน สลับมาสะพายอกี ไหลห นงึ่ เพราะไหลขา งเดิมลาเต็มทน “ไมเ ปนไรครบั ผมมยี าวิเศษทจ่ี ะชว ยคุณไชยยันตไ ดอ ยา งชะงัดในเร่ืองน้ี เปนยาตาม ทฤษฎีของพรานปา พ้ืนเมอื ง ดมื่ สักอกึ สองอกึ เทา น้นั รบั รองวากําลงั วังชากลับคนื มาเหมือนเดิม ไม มกี ารเมือ่ ยขบหรอื เปน ตะครวิ แนน อน พอรุงเชา ก็เดนิ ตวั ปลิวไดอ ีก ผมจะใหค ณุ ไชยยันตเ มื่อถึง แคมปของเรา” “ยาอะไร?” “เถอะครับ แลว คอ ยรู เราทํากันเดย๋ี วนน้ั กนิ กนั เดย๋ี วนนั้ เลย ตวั ยาหาเอาจากในปานแ่ี หละ เพราะทอ่ี ่นื เรากค็ งหาไมได” รพนิ ทรอมย้ิม “วาแตคณุ ไชยยันตจ ะกนิ ไดห รือเปลาเทา นัน้ ” “ความจริงผมกนิ อะไรไดแ ทบทุกชนิด ทม่ี นษุ ยเ ขากินกนั ได” “ถา งน้ั ก็สบายเลยครบั ” จากปาโปรง ทีส่ ลบั ไปกับทุง เริม่ จะกลายเปน ปา ทึบขน้ึ เปนลาํ ดับ อากาศรม ร่นื มาตลอด พอหาโมงเยน็ กถ็ ึงปากหบุ ในระหวางชองเขาสงู ละอองฝนโปรยปรายลงมาบางๆ ชวยใหเ กดิ ความ ชมุ ช้นื สะดวกในการเดินยิ่งขึ้น ตลอดเวลาดารินนัง่ อยบู นแอกเกวยี น ไมไดลงมารวมเดนิ อยดู วย รองรอยของการเดนิ ผานลวงหนา ไปกอ นของขบวนเกวยี นเชษฐา มองเห็นไดอ ยางถนัด ในครั้งน้ี เพราะความรกชัฏของก่ิงไมแ ละเถาวัลยใ นหบุ มีรอยถากถาง และตดั กิ่งไมเ พ่อื แหวกทาง ใหเกวยี นควายผานเขาไปได มนั เปน การถากถางตดั พงเปน ประเดมิ ครัง้ แรก นบั ตงั้ แตเริ่มออก เดนิ ทางมา ซ่ึงเทากบั เตือนใหไชยยนั ตแ ละดารินรูสึกไดใ นทันทวี า การเดินทางเริ่มจะเขาสูใจกลาง ดงลกึ เขา ไปเปน ลําดับแลว เพราะหนทางเทาทไ่ี ดผ านมาแลวนนั้ ยงั มที างพอท่จี ะใชข บวนเกวยี น เดินผานไปไดอ ยางสบาย ไมถ ึงกับบกุ เบกิ กนั เหมือนเทา ทเ่ี ห็นอยใู นขณะน้ี รพนิ ทรช ะลอฝเทา ลงมาเดนิ รวมกลุมกับเกวยี นท่บี รรทกุ เนือ้ ววั ปา แนะนําใหเคล่ือนท่ี ตามรอยขบวนเกวยี นของเชษฐาทล่ี ว งหนา ไปกอ น ระยะนเ้ี อง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ จงึ กระโดดลงจาก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

219 แอกเกวยี น มาเดนิ สมทบรวมกลมุ ดว ย บรรยากาศครมึ้ วงั เวงดว ยไมใหญทีป่ กคลุมทึบทะมนึ อยู ทั่วไป เสยี งจกั จ่ันเรไรและลงิ คางบางชะนไี ดย นิ อยูร อบดา น รพนิ ทรเร่ิมปลดไรเฟลทสี่ ะพายอยกู ับ ไหลลงมาถือไว และไชยยันตก็ปฏบิ ตั ติ าม การเดนิ ในระยะนเี้ ปนไปอยา งเช่ืองชา เพราะความเกะกะอุยอา ยของเกวยี นซ่งึ จะตอ งเลาะ ลดั ไปตามรอยซึ่งถากถางไวอ ยา งจํากดั บางครง้ั ก็ติดตอไมและกอนหนิ ซ่ึงตองชวยกนั เขน็ ควายฉกรรจทง้ั สองตัวแสดงสมรรถภาพของความทรหดบึกบนึ อันเปน ธรรมชาตขิ องมัน อยางเต็มท่ี เกนิ กวา ทค่ี วายไถนาของชาวนาธรรมดาจะทาํ ได หนทางบางขณะก็ชนั สงู บางขณะก็เท ลาดลกึ ลงไป แสดงใหเ หน็ ชัดวาตดั ไประหวา งเชิงเขา สองฟากทางผานไปตามหบุ เหวและลําหว ย แหง กลนิ่ ไอของปาผดิ แผกไปกวาเทาทผี่ า นมาแลว อากาศก็เยือกเย็นลงในทันที ตา งกนั ชนดิ หนา มือเปนหลังมอื กับท่ไี ดเดินกนั มาเมื่อตอนบา ย รพนิ ทรอ ธบิ ายใหไ ชยยนั ตแ ละดารนิ ทราบวา ทางที่พรานของเขาตัดเพ่ือนําเชษฐาและ ขบวนเกวยี นลว งหนาไปกอ นนเี้ ปนหนทางลดั และปาแถบนกี้ เ็ ปน ปาท่ีจัดวา ลึกเกนิ กวา ทพี่ วกลา สตั วพน้ื บา น พวกตดั หวาย หรอื หาตะเคยี นชันจะกลา ดนั้ ดนเขา มาถึง เพราะฉะนนั้ ทางจงึ มักจะตนั ทบึ อยเู สมอ ตอ งใชถางพงตัดทางเขาไป เขาเองในปห นงึ่ ๆ กจ็ ะผานมาเพียงไมเ กนิ 2 ครง้ั เปนอยา ง มาก แมจ ะเคยถากถางไวก อ นแลว พอทงิ้ ไวส กั 3-4 เดือน พวกพงไมเ ล็กและเถาวลั ยก ็จะข้นึ มาปด ทางเสียตามเดมิ จําตองฟนปา กนั ทกุ ครัง้ ทผี่ านไปมา “นี่มหิ มายความวา เราตองฟน ปา กันเขา ไปตลอดหรือ?” ดารินถาม กวาดสายตาไปรอบๆ ในขณะที่เดนิ ผา นไป “บางตอน เปน ระยะๆ ไปเทา นน้ั เองครบั เดินตามรอยท่ีพรานของผมทําทางไวล ว งหนานี่ กอ นแลว อกี ครูเดียวเรากจ็ ะตัดข้นึ ดา นชา ง แลว เราจะอาศัยเดินตามดานชางไปตลอด จนกระท่งั ถึง ทต่ี ง้ั แคม ป” แลวจอมพรานกย็ กนาฬกิ าขอมอื ขึ้นดู กลา วตอ “ผมคิดวาขณะน้ีพวกเราไลห ลังคณุ ชายใกลเ ขา มาในระยะเพียงไมเ กนิ 2 กโิ ลเมตรเปน อยา งมาก เชือ่ วาตามไปทันระหวา งทางกอนทต่ี ัง้ แคมป” “ถา ง้นั เราก็เดนิ กนั ไดเร็วมากซิ” ไชยยนั ตวา “เราเดนิ เรว็ กวา ครับ แลวอกี อยา งหนง่ึ คณะของคณุ ชายตอ งมาเสียเวลาในการหกั พงดว ย ระยะนถ้ี าใชสญั ญาณเสยี งปน กจ็ ะไดย นิ ถึงกนั อยา งถนดั ทเี ดียว” “ถา ง้นั เรายิงเรยี กรึ เขาจะไดร อ” หญงิ สาวเสนอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

220 “ผมคิดวา เราตามไปเงยี บๆ ดกี วา ครับ ประเด๋ียวก็ทนั กนั เอง การใชเสยี งปน โดยไมจ ําเปน ในปา ทเ่ี รามีความสงคจ ะลาสัตวด วยนน้ั มนั ไมส จู ะเหมาะนกั ปา แตกเสียเปลาๆ” ดารินพยกั หนา รับฟงโดยดี ตรงตามท่ีรพินทรบ อกไวท กุ อยา ง หลงั จากน้นั อีกเพยี ง 10 นาที ทั้งหกคนและเกวยี นหนง่ึ คนั ก็เดนิ ตามทางท่ีถกู ถางนัน้ มาบรรจบกบั ดานชา งทที่ อดขวางหนาอยู เปนถนนสายโลง เตียนกวาง ถงึ 8 เมตร ราวกบั มคี นมาตดั เปนทางไว แตคดเคีย้ นเปน ลอนคลื่นสงู ตํา่ ผานไปในระหวา งดงทบึ ท้ัง สองดาน หนทางน้ันไมม แี มแ ตต นไมเ ลก็ ๆ จะงอกขนึ้ ใหร กตา คงมีแตใบไมแหงทร่ี วงหลนถมทบั กนั อยูร าวกับจะปไู วเ ปน พรม การเดินสะดวกขึน้ กวาที่จะบกุ บั่นตัดไปในพงรก ดา นชางระยะนีไ้ มส ามารถจะมองเหน็ อะไรเบ้อื งหนา ไกลเกินกวา 50 เมตร เพราะความ สูงตํา่ เปน ลอนคล่นื ของมนั ทางเรียบกจ็ ริง แตการเดินตอ งออกแรงอยตู ลอดเวลา เพราะระดับอันไม เสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเกวยี นเทยี มควาย ลูกหาบสองคนที่คุมอยตู อ งคอยดแู ลชวยเหลืออยางเต็มที่ ตลอดเวลา ขณะนนั้ เขม็ นาฬกิ าขอมอื ของไชยยนั ตบ อกเวลา 17.50 น. อากาศในดงเร่ิมขมกุ ขมวั ลง แลว ครน้ั แลวทันทนี ้นั เอง ท้งั หมดก็ไดย นิ เสยี งปนแผดกกึ กอง ดังขึ้นมาจากเบ้อื งหนา ในระยะ ท่ีไมห า งออกไปนกั มนั ลนั่ ขน้ึ เปน นดั แรก จากนัน้ กแ็ ผดระงมสะทานไปท้งั ดง ชนดิ นบั นดั ไมถ ว น ราวกบั เกดิ การตอ สูกันขึ้นอยา งขนานใหญ มนั มีทง้ั เสียงไรเฟล และลกู ซองประสานกันฟงไมไ ด ศพั ท “เกดิ เรื่องอะไรข้ึนแลว!” เสียงปาแตกสะเทอื น ก่ิงไมหกั ครืนเหมอื นถูกพายุระคนมากับเสยี งรอ งแปรแ ปรนแซไ ป หมด ไดย นิ ตามมาอยางถนดั ชดั เจน เปน คําตอบขอ สงสยั ของท้ังหกคนท่เี ดนิ ตามมาเบอ้ื งหลัง ในขณะนไ้ี ดด กี วา คาํ อธิบายใดๆ อกี ทง้ั สน้ิ น่ันก็คือ ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐา ซง่ึ เดนิ ลว งไปเบื้อง หนา ไดเ กิดสวนทางปะทะหนากับเจาของทางเดมิ เขา ใหเ สียแลว ชางทงั้ โขลง!! “หลบเขาหาโขดหนิ นน้ั เร็ว มันอาจเลยผา นมาทางน”ี้ รพินทรออกคาํ สัง่ เรว็ ปรอื๋ ไชยยนั ตก ระชากขอ มือหญิงสาวว่งิ เขา ไปหาโขดหนิ อันงอก อยูร ะเกะระกะหมูหนงึ่ รมิ ทางใกลท ่สี ุด เสย และลูกหาบทัง้ สองคน ทิง้ เกวยี นชวั่ ขณะเผนแยกยาย เขา หาท่กี าํ บงั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

221 ปน ทกุ กระบอกถูกปลดออกจากไหลเ ตรยี มพรอ ม มแี ตพ รานใหญค นเดียวเทาน้นั ทยี่ นื เดน อยบู นทาง กระชับไรเฟล พรอ ม ตาจองมองสงั เกตระแวดระวงั ไปยงั ทิศทางเบอ้ื งหนา พรอมกบั หทู ่ีคอยเง่ยี สดบั เสียง... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])