ขัตติยพันธกรณี

ขัตติยพันธกรณี วิชาภาษาไทย ชัน้ มัธยมศึกษาปท่ี ๖ ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ี่ตี๋ – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ุทธบ์ิ ัวทิพย

ขัตติยพันธกรณี (เหตุอันเปนขอผูกพันของกษัตริย) เปนพระราช นิพนธในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาฯ และพระนิพนธของสมเด็จ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ เปนกวีนิพนธที่ผูใดไดอานจะประทับใจเปน อยางยิ่ง เปนบทที่มีท่ีมาจากเหตุการณจริงในประวัติศาสตรในระยะหัว เล้ียวหัวตอที่เกี่ยวกับความอยูรอดของประเทศ เหตุการณน้ีคือเหตุการณ ร.ศ. 112 ซึ่งตรงกับ พ.ศ. 2436 ไทยขัดแยงกับฝรั่งเศสเร่ืองเขตแดน ทางดา นเขมร ภาษาไทยกับครูพ่ตี ตี่ ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ทุ ธิ์บวั ทพิ ย

ฝรั่งเศสสงเรือปนแลนผานปอมพระจุลจอมเกลาฯ เขามาจอด ทอดสมอหนาสถานทูตฝร่ังเศส ถืออํานาจเชิญธงชาติฝร่ังเศสข้ึนเหนือ แผนดินไทย ตรงกับวันท่ี 14 กรกฎาคม ซึ่งเปนวันชาติฝรั่งเศสและย่ืนคํา ขาดเรียกรองดินแดนทั้งหมดทางฝงตะวันออกของแมน้ําโขง ซึ่งขณะนั้น อยูใตอํานาจปกครองของไทยเนื่องจากไทยใหคําตอบลาชา ทูตปาวีของ ฝร่ังเศสจึงใหเรอื ปนปด ลอมอาวไทย เปน การประกาศสงครามกับไทย ภาษาไทยกับครพู ีต่ ตี่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธ์บิ ัวทพิ ย

ซ่ึงขอเรยี กรอ งของฝร่ังเศส ไดแ ก 1. ฝรั่งเศสในฐานะเปนมหาอํานาจผูคุมครองเวียดนามและกัมพูชา จะตองไดด นิ แดนท้ังหมดทางฝงตะวนั ออกของแมน้าํ โขง 2. ไทยจะตอ งลงโทษนายทหารทกุ คนที่กอ การรกุ รานทช่ี ายแดน 3. ไทยจะตองเสียคาปรับแกฝรั่งเศสเปนจํานวน 3 ลานฟรังคเหรียญ ทอง (เทากบั 1,560 ,000 บาท สมยั น้ัน) ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ีต่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธบิ์ ัวทิพย

เหตุการณน้ีทําใหพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาฯ เสียพระราช หฤทัยเปนอยางยิ่งจนทรงพระประชวรหนัก ไมยอมเสวยพระโอสถใด ๆ ในระหวางน้ันไดทรงพระราชนิพนธบทโคลงและฉันทระบายความทุกข โทมนัสในพระราชหฤทัยจนไมทรงปรารถนาท่ีจะดํารงพระชนมชีพอีก ตอไป ไดทรงสงบทพระราชนิพนธไปอําลาเจานายพี่นองบางพระองค รวมทง้ั สมเด็จกรมพระยาดาํ รงฯ ซึ่งเปนพระเจานองยาเธอดว ย ภาษาไทยกับครูพตี่ ต่ี ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธบิ์ วั ทพิ ย

เมื่อทรงไดรับสมเด็จกรมพระยาดํารงฯ ก็ทรงนิพนธบทประพันธ ถวายตอบทันที ทําใหกําลังพระราชหฤทัยของพระบาทสมเด็จพระ จุลจอมเกลาฯ กลับคืนมาอีกคร้ังหน่ึง กลับเสวยพระโอสถ และเสด็จออก วา ราชการไดใ นไมชา ภาษาไทยกับครูพต่ี ่ตี ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย

สวนพระนิพนธของสมเด็จกรมพระยาดํารงราชานุภาพน้ัน เปน อินทรวิเชียรฉันทท้ังหมด มีเนื้อความแสดงความวิตกและความทุกขของ ประชาชนชาวไทยในพระอาการประชวรของพระบาทสมเด็จพระ จุลจอมเกลาฯ สําหรับตัวพระองคเองนั้น ถาเลือดเน้ือของพระองคเจือยา ถวายใหหายประชวรไดก็ยินดีจะทูลเกลาฯ ถวาย ทรงเปรียบประเทศชาติ เปนรฐั นาวา มพี ระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาฯ ทรงเปนผูบัญชาการเรือ เม่ือมาทรงพระประชวรและไมทรงบัญชาการ ผูกระทําหนาท่ีตาง ๆ ใน เรือกป็ ฏบิ ัติหนา ที่ของตนไมถกู ภาษาไทยกบั ครพู ต่ี ีต่ ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธ์บิ ัวทิพย

เปนธรรมดาเมื่อเรือแลนไปในทะเลในมหาสมุทรมีบางคร้ังอาจเจอ พายุหนักบางเบาบาง ถากําลังเรือดีก็แลนรอดไปได ถาหนักเกินกําลังเรือ จะรับก็อาจจะลม พวกชาวเรือก็ยอมจะรูกัน ดังน้ันตราบที่เรือยังลอยอยู ยังไมจม ก็ตองพยายามแกไขกันจนสุดความสามารถ เหมือนรัฐนาวาเจอ ปญหาวิกฤติก็ตองหาทางแกจนสุดกําลังความสามารถถาแกไมไดก็ตอง ยอมรบั สภาพวาถงึ กรรมจะตองใหเปน ไป ภาษาไทยกับครพู ่ตี ตี่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธบ์ิ วั ทพิ ย

แตถาพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาฯ ทรงทอดธุระเสีย ไมทรง หาทางแกไข ในที่สุดรัฐนาวาก็ยอมจะไปไมรอดตางกันก็แตวาถาพระองค พยายามหาทางแกไขจนเต็มกําลังพระปรีชาสามารถแลวแกไขไมได ก็ไมมี ใครมาวาไดวาพระองคขลาดเขลาและไมเอาพระทัยใสในการแกไขปญหา ของประเทศ ถึงจะพลาดพล้ังก็ยังไดรับการยกยองและความเห็นใจวา ปญหาหนักใหญเ กินกําลังจะแกไขได ภาษาไทยกับครูพ่ีตีต่ ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธบิ์ ัวทิพย

สมเด็จกรมพระยาดํารงฯ ทรงเปรียบตัวพระองคเองเหมือนมาที่ เปนพระราชพาหนะ เตรียมพรอมที่จะรับใชเทียบหนาพลับพลา คอย พระบาทสมเดจ็ พระจลุ จอมเกลา ฯ ประทบั และทรงบัญชาการใหม าไปทาง ใด ก็ยินดีจะทําตามพระราชบัญชา ไมวาจะลําบากหรือใกลไกลเพียงใดก็ ทรงยินดีรับใชจนส้ินพระชนมชีพ ถึงจะวายพระชนมก็จะตายตาหลับดวย ไดท รงบาํ เพญ็ พระกรณียกิจทม่ี ตี อ ชาติบานเมืองสมกับพนั ธกรณีแลว ภาษาไทยกับครูพต่ี ต่ี ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ทุ ธบ์ิ ัวทพิ ย

...ทรงขอใหอํานาจแหงคําสัตยของพระองคดลบันดาลใหพระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกลาฯ ทรงหายจากการประชวรท้ังพระวรกายและพระราช หฤทัย และขอใหสําเร็จพระราชประสงคที่ทรงปรารถนา ใหเหตุที่ทําให ทรงขุนขัดพระราชหฤทัยเคล่ือนคลายเหมือนเวลาหลายปไดผานพนไป และขอใหดํารงพระชนมชีพยืนนานเพ่ือเกื้อกูลและสรางความเจริญแก ประเทศไทยตลอดไป ภาษาไทยกับครพู ตี่ ต่ี ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ทุ ธิ์บัวทพิ ย

ผูแตง พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยูหัวและสมเด็จพระเจาบรมวงศ เธอ กรมพระยาดาํ รงราชานุภาพ ภาษาไทยกับครูพีต่ ีต่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธิ์บวั ทพิ ย

ผแู ตง พ ร ะ บ า ท ส ม เ ด็ จ พ ร ะ จุ ล จ อ ม เ ก ล า เจาอยูหัวเปนพระราชโอรสในพระบาทสมเด็จ พระจอมเกลาเจาอยูหัวและสมเด็จพระเทพศิริ นทรามาตย เสด็จพระราชสมภพ ๒๐ กันยายน พ.ศ. ๒๓๙๖ พระนามเดิมวา เจาฟาจุฬาลงกรณ กอน ข้ึนครองราชยทรงดํารงพระยศเปนกรมขุนพินิต ประชานาถ ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ่ีต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธิ์บัวทิพย

ผูแตง พระองคไดทรงสรางความรุงเรื่องใหกับประเทศนานัปการ ทรง บริหารประเทศกาวหนาทัดเทียบนานาประเทศ มีพระปรีชาสามารถใน ดานวรรณกรรม พระองคก็ทรงเปนไดทั้งกวีและนักประพันธที่มี ความสามารถอยางลึกซ้ึงการแตงโคลง ฉันท บทละคร กาพย กลอน หรือ รอยแกว รอยกรอง ท้ังที่พระองคทรงมีภารกิจอยูมากมาย แตก็ดวยพระ วิริยะอุตสาหะ ทรงสนพระทัยเปนอยางยิ่งดังปรากฎผลงานดังเปนท่ี ประจักษมีมากกวา ๓๐ เรอื่ ง ภาษาไทยกับครูพ่ีต่ตี ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธบิ์ วั ทิพย

ผแู ตง สมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ กรมพระยา ดํารงราชานุภาพ ทรงเปนพระราชโอรสองคที่ ๕๗ ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกลาเจาอยูหัว และเจาจอมมารดาชุม ธิดาพระอัพภันตริ กามาตย (ดิศ) ตนสกุล\"โรจนดิศ\" ประสูติใน พระบรมมหาราชวัง เม่ือวันท่ี ๒๑ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๐๕ ภาษาไทยกับครูพ่ตี ่ตี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ุทธบิ์ ัวทพิ ย

ผแู ตง สมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ ไดทรง ประกอบพระกรณียกิจดานตาง ๆ ซ่ึงลวนแตเปนงานใหญและงานสําคัญ อยางยิ่งของบานเมือง ทรงเปนกําลังสําคัญในการบริหารประเทศหลาย ด า น แ ล ะ ท ร ง เ ป น ท่ี ไ ว ว า ง พ ร ะ ร า ช ห ฤ ทั ย ใ น พ ร ะ บ า ท ส ม เ ด็ จ พ ร ะ จุลจอมเกลา เจา อยูห วั เปนอยา งสูง ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตต่ี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บริสทุ ธิบ์ ัวทิพย

ผแู ตง ผลงานดานตาง ๆ ของพระองคแสดงใหเห็นถึงพระอัจฉริยภาพอัน สูง เปนที่ประจักษแกมหาชนทุกยุคทุกสมัย ทรงริเร่ิมและวางรากฐานการ ดําเนินงานของกิจการพิพิธภัณฑสถานแหงชาติ หอสมุดแหงชาติ และ พระองคทานก็ทรงอุทิศเวลา ทรงพระนิพนธหนังสือ ตําราตาง ๆ ดาน ประวัติศาสตรและโบราณคดี อันเปนมรดกทางปญญาของชาวโลกมา จนกระทั่งทุกวันนี้ ภาษาไทยกับครูพต่ี ่ตี ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธบ์ิ วั ทพิ ย

รูปแบบการประพนั ธ เปน รอ ยกรองประเภทโคลงสี่สภุ าพและอินทรวิเชยี รฉนั ท โคลงส่ีสุภาพ ภาษาไทยกบั ครูพี่ต่ีตี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธบ์ิ วั ทิพย

รูปแบบการประพนั ธ เปนรอยกรองประเภทโคลงสีส่ ภุ าพและอนิ ทรวเิ ชียรฉนั ท อินทรวเิ ชียรฉนั ท ภาษาไทยกับครพู ีต่ ต่ี ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ทุ ธ์ิบวั ทิพย

จดุ ประสงค เพื่ออําลาเจานาย พระบรมวงศ เพราะทุกขโทมนัส เน่ืองจากฝรั่งเขามา คุกคามอธิปไตย สมเด็จพระเจาบรม วงศเธอ กรมพระยาดํารงราชานุภาพ ทรงนิพนธต อบทันที ภาษาไทยกบั ครพู ต่ี ต่ี ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ุทธิ์บวั ทิพย

เน้ือหา พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลา เจาอยูหัวทรงระบายความทุกขโทมนัส จนไมประสงคดํารงพระชนมชีพตอไป เม่ือสมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ ทรง นิพนธถวายตอบทําใหพระองคมีกําลัง พระราชหฤทยั ขนึ้ ภาษาไทยกบั ครูพี่ตต่ี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ทุ ธิ์บัวทิพย

แนวคิด ๑. ปุถุชนไมวาจะอยูในตําแหนงสูงเพียงใดยอมประพฤติตนบกพรอง ผดิ พลาดไดในบางโอกาส ๒. อารมณสะเทือนใจหรือแรงบันดาลใจเปนปจจัยสําคัญในการแตง บทกวี อาจทําใหบุคคลท่ีมิไดรูสึกวาตนเปนกวีและมิไดแตงบทกวีอยูเปนนิจ อยา งสมเดจ็ กรมพระยาดํารงฯ สรา งบทกวีอันสงู คา สนองเจตนารมณไ ด ๓. บคุ คลพงึ ฟงคําแนะนําตักเตอื นท่ีมเี หตุผลสมควรจากทุกคน ภาษาไทยกับครูพีต่ ีต่ ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ทุ ธ์ิบัวทิพย

คา นิยม ๑. ผูนําประเทศตองมีความสํานึกในความรับผิดชอบตอบานเมืองและความอยู รอดของประเทศชาติ ๒. บุคคลพึงสละแมชีวิต เพ่ือความเจริญรุงเรืองและความอยูรอดของ ประเทศชาติ ๓. บุคคลควรมีความเหน็ ใจ ไมส รางความลาํ บากแกผอู นื่ โดยเฉพาะผูท ่ีตา่ํ กวา ๔. ฉันทในสมัยกอนต้ังแตรัชกาลที่๕ ขึ้นไปจนถึงสมัยกรุงศรีอยุธยาท่ีไมเครงครัด คําครุคําลหุเพราะถือเอาการออกเสียงเปนสาํ คัญ ภาษาไทยกบั ครพู ตี่ ต่ี ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธิบ์ ัวทิพย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจา อยหู วั โคลง ๔ บรริ กั ษ ปวงเฮย ๏ เจบ็ นานหนักอกผู ปลดเปลอื้ ง พลันสราง คิดใครลาลาญหัก หนา นน้ั พลนั เขษม ความเหน่ือยแหงสจู กั ตจู กั สูภ พเบอื้ ง ภาษาไทยกับครูพ่ีตต่ี ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ทุ ธิบ์ ัวทพิ ย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยหู วั โคลง ๔ ยังราย สานอ ๏ เปน ฝส ามยอดแลว เชอื่ ได เศียรกลัด กลุมแฮ ปวดเจ็บใครจักหมาย นัน่ นั้นเหน็ จริง ใชเ ปน แตสว นกาย ใครตอ เปนจง่ึ ผู ภาษาไทยกับครพู ต่ี ีต่ ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ทุ ธิบ์ วั ทพิ ย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเดจ็ พระจุลจอมเกลาเจา อยหู วั โคลง ๔ บาทา อยูเฮย ๏ ตะปูดอกใหญตรงึ คลอ งได แกส ตั วปวงแฮ จึงบอาจลีลา สงขาอันขยม เชิญผทู ่ีเมตตา ชักตะปูนใ้ี ห ภาษาไทยกบั ครพู ต่ี ่ตี ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธ์บิ ัวทิพย

พระราชนิพนธพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจา อยูหวั โคลง ๔ เปลีย่ นแปลง จริงแฮ ๏ ชีวิตมนษุ ยน ้ี มากครงั้ เปนเย่ยี ง อยา งนา ทุกขและศุขพลกิ แพลง เจด็ ขางฝายดี โบราณทานจงึ แสดง ช่วั นบั เจ็ดทีทัง้ ภาษาไทยกบั ครพู ีต่ ่ีต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธ์ิบวั ทพิ ย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเด็จพระจลุ จอมเกลา เจาอยหู ัว โคลง ๔ ดริ ฉาน ๏ เปนเด็กมีสุขคลาย ขลาดดว ย หยอ นเพราะ เผลอแฮ รสู ุขรทู กุ ขหาญ ชีพสนิ้ สตสิ ูญ ละอยา งละอยา งพาล คลายกบั ผจู วนมว ย ภาษาไทยกบั ครพู ่ีตี่ต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธ์บิ วั ทพิ ย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเดจ็ พระจุลจอมเกลาเจา อยหู วั โคลง ๔ หกคน ๏ ฉนั ไปปะเด็กหา เคลบิ เคล้ิม เชญิ เคร่อื ง โกนเกศนุงขาวยล ริกเราเหงาใจ ถามเขาวาเปนคน ไปที่หอศพเร้มิ ภาษาไทยกับครพู ี่ตตี่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสทุ ธิ์บัวทพิ ย

พระราชนพิ นธพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจา อยูหวั โคลง ๔ เกินพระ ลกั ษณน า ๏ กลว ยเหลืองแกก ลา้ํ ใครก ลํา้ กลนื ยาก แรกก็ออกอรอ ยจะ แดกส้นิ สดุ ใบ นานวันย่งิ เครอะคระ คนจอ ซอมจิ้มจาํ้ ภาษาไทยกับครพู ีต่ ่ีต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธิ์บัวทิพย

พระราชนิพนธพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจา อยูหวั อทิ รวิเชยี รฉนั ท ๏ เจบ็ นานนกึ หนายนติ ย มนะเร่อื งบาํ รงุ กาย สว นจติ บม ีสบาย ศิระกลุมอรุ าตรึง แมหายกพ็ ลันยาก จะลําบากฤทยั พึง ตริแตจ ะถูกรึง อุระรัดและอัตรา กลัวเปนทวริ าช บตรปิ อ งอยุธยา เสียเมืองจะนินทา จึงจะอุดและเลยสญู ฯ ภาษาไทยกับครพู ตี่ ต่ี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บริสทุ ธบ์ิ วั ทิพย

พระนิพนธส มเด็จกรมพระยาดํารงราชานภุ าพ อิทรวเิ ชยี รฉันท วรราชะปกสี ๏ ขอเดชะเบ้ืองบาท มนะต้งั กตัญู อา นราชนพิ นธด ู โรตมขาผมู ั่นมี ขาจงึ ตรดิ ําหริตาม ไดร ับพระราชทาน ท้ังโคลงและฉนั ทต ู ภาษาไทยกับครูพต่ี ต่ี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ทุ ธบ์ิ วั ทิพย

พระนิพนธส มเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อิทรวเิ ชยี รฉันท อันพระประชวรครั้ง นแ้ี ททงั้ ไทยสยาม เหลา ขาพระบาทความ วิตกพน จะอุปมา ประสาแตอยูใกล ท้งั รใู ชว าหนักหนา เลอื ดเนือ้ ผเิ จอื ยา ใหหายไดจ ะชิงถวาย ภาษาไทยกับครพู ต่ี ี่ต๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ุทธิ์บัวทพิ ย

พระนพิ นธส มเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อทิ รวิเชยี รฉันท ทุกหนา ทุกตาดู บพบผูจะพึงสบาย ปรบั ทุกขทุรนทุราย กนั มเิ วนทวิ าวนั ดุจเหลา พละนาวา วะเหวว า กะปต ัน นายทายฉงนงนั ทศิ ทางก็คลางแคลง ภาษาไทยกับครพู ี่ตี่ต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธบ์ิ ัวทิพย

พระนพิ นธส มเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อทิ รวิเชียรฉนั ท นายกลประจําจักร จะใชห นกั กน็ ึกแหนง จะรอกร็ ะแวง จะไมท ันธรุ ะการ อึดอัดทกุ หนา ที่ ทกุ ขทวที ุกวนั วาร เหตุหา งบดยี าน อนั เคยไวนํา้ ใจชน ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ่ตี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธิ์บวั ทพิ ย

พระนพิ นธสมเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อิทรวิเชยี รฉันท ถา จะวา บรรดากิจ ก็ไมผ ิด ณ นยิ ม เรือแลนทะเลลม จะเปรียบตอ ก็พอกนั ธรรมดามหาสมุทร มคี ราวหยดุ พายุผนั มีคราวสลาตนั ต้ังระลอกกระฉอกฉาน ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ตี่ ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธบิ์ วั ทพิ ย

พระนิพนธส มเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อทิ รวเิ ชยี รฉนั ท ผวิ พอกําลงั เรอื ก็แลน ลอดไมร าวราน หากกรรมจะบนั ดาล ก็คงลมทุกลําไป ชาวเรือกย็ อ มรู ฉะนีอ้ ยูท กุ จติ ใจ แตลอยอยูตราบใด ตอ งจําแกด วยแรงระดม ภาษาไทยกบั ครพู ตี่ ี่ตี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธ์ิบวั ทพิ ย

พระนิพนธส มเด็จกรมพระยาดํารงราชานภุ าพ อทิ รวเิ ชยี รฉนั ท แกร อดตลอดฝง จะรอดท้ังจะชนื่ ชม เหลอื แกกจ็ ะจม ใหปรากฎวา ถึงกรรม ผดิ ทอดธรุ ะน่ัง บว่ิงวนุ เยียวยาทํา ทสี่ ดุ กส็ ญู ลํา เหมอื นท่ีแกไมห วาดไหว ภาษาไทยกับครูพต่ี ี่ต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธบ์ิ ัวทิพย

พระนิพนธส มเด็จกรมพระยาดํารงราชานภุ าพ อทิ รวิเชยี รฉนั ท ผดิ กนั แตถา แก ใหเตม็ แยจึงจมไป ใครหอนประมาทใจ วา ขาดเขลาและเมาเมนิ เสียทีกม็ ีช่อื ไดเล่ืองลือสรรเสรญิ สงสารวา กรรมเมิน กาํ ลงั ดอกจึงจมสูญ ภาษาไทยกบั ครพู ีต่ ่ตี ๋ี – อาจารยพ ีระเสก บริสทุ ธบิ์ วั ทิพย

พระนพิ นธส มเด็จกรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อิทรวเิ ชียรฉนั ท นีใ้ ดน้าํ ใจขา อปุ มาบังคมทูล ทกุ วนั นี้อาดรู แตทที่ รงประชวรนาน เปรยี บตัวเหมอื นอยางมา ท้ังเปน พาหนะยาน ผกู เครื่องบังเหยี นอาน ประจําหนา พลับพลาชยั ภาษาไทยกบั ครูพต่ี ตี่ ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธ์บิ วั ทพิ ย

พระนิพนธส มเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อทิ รวเิ ชียรฉันท คอยพระประทับอาสน กระหยับบาทจะคลาไคล ตามแตพระทัยไท ธจะชกั ไปซายขวา ไกลใกลบไ ดเ ลอื ก จะกระเดอื กเตม็ ประดา ตราบเทาจะถึงวา ระชวี ติ มลายปราณ ภาษาไทยกับครูพต่ี ีต่ ี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสทุ ธิ์บัวทิพย

พระนพิ นธสมเด็จกรมพระยาดํารงราชานภุ าพ อทิ รวิเชยี รฉันท ขอตายใหตาหลบั ดวยช่อื นบั วา ชายชาญ เกดิ มาประสพภาร ธรุ ะไดบําเพญ็ ทาํ ดว ยเดชะบุญญา ภนิ ิหารแหง คํา สตั ยข าจงไดสาํ ฤทธ์ิดังมโนหมาย ภาษาไทยกับครูพ่ีตีต่ ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ุทธิบ์ วั ทิพย

พระนิพนธสมเด็จกรมพระยาดํารงราชานภุ าพ อิทรวเิ ชยี รฉนั ท ขอจงวราพาธ บรมนาถเรง เคล่ือนคลาย พระจติ พระวรกาย จงผองพน ท่ีหมน หมอง ขอจงสาํ เรจ็ รา ชะประสงคทที่ รงปอง ปกขาฝา ละออง พระบาทใหสามคั คี ภาษาไทยกับครูพ่ตี ี่ตี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธบ์ิ ัวทิพย

พระนิพนธสมเดจ็ กรมพระยาดาํ รงราชานภุ าพ อิทรวิเชยี รฉันท ขอเหตทุ ี่ขุนขดั จะวิบัตเิ พราะขันตี จงคลายเหมือนหลายป จะลืมเลิกละลายสูญ ขอจงพระชนมา ยสุ ถาวรพูน เพิ่มเกยี รตอิ นุกลู สยามรัฐพิพัฒนผล ฯ ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ่ีต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสทุ ธ์ิบวั ทพิ ย

คุณคาดา นวรรณศิลป ตะปดู อกใหญต รึ้ง บาทา อยเู ฮย จงึ บ อาจลีลา คลอ งได เชิญผูทเ่ี มตตา แกสัตว ปวงแฮ ชักตะปูนีใ้ ห สงขาอญั ขยม ท ร ง เ ป รี ย บ พั น ธ ก ร ณี ท่ี มี ต อ ช า ติ บ า น เ มื อ ง ใ น ฐ า น ะ ท่ี พ ร ะ อ ง ค เ ป น พระมหากษัตริยเปนตะปูดอกใหญท่ีตรึงพระบาทของพระองคไวมิใหกาวยางไปได จงึ ขอใหผทู ม่ี เี มตตาชกั ตะปดู อกนใี้ หดว ย ภาษาไทยกบั ครพู ตี่ ตี่ ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บรสิ ทุ ธิ์บวั ทิพย

คณุ คา ดานความรู ชวี ติ มนุษยน้ี เปลย่ี นแปลง จรงิ นอ ทุกขแ ละสุขพลิกแพลง มากครัง้ โบราณทา นจึงแสดง เปนเยี่ยง อยา งนา ช่วั นับเจ็ดทที ั้ง เจ็ดขา งฝา ยดี ชีวิตคนเราน้ันเปลี่ยนแปลงอยูเสมอ ประเดี๋ยวก็ทุกข ประเดี๋ยวก็สุขสลับกัน ไป อยา งทค่ี นโบราณกลา วกนั มาวา ช่วั เจด็ ทดี เี จด็ หน ภาษาไทยกับครูพ่ีตี่ต๋ี – อาจารยพ ีระเสก บรสิ ุทธ์ิบวั ทพิ ย

คณุ คาดา นความรู เปน เดก็ มีสุขคลาย ดรี ฉาน รูสุขรทู กุ ขห าญ ขลาดดวย ละอยางละอยางพาล หยอ นเพราะ เผลอแฮ คลายกับผูจวนมวย ชีพสิ้นสตสิ ูญ ในยามที่เปนเด็กมีความสุขเหมือนเดรัจฉาน รูสุข รูทุกข รูกลา รูขลาดตาม ประสาเด็ก เด็กๆอาจจะพล้ังเผลอบกพรองผิดพลาดเพราะความเปนเด็ก คลายกับ คนทจ่ี วนตายก็เชนกนั ภาษาไทยกบั ครูพี่ตตี่ ี๋ – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธบ์ิ ัวทิพย

แบบฝกหัดทบทวน ภาษาไทยกับครพู ่ตี ี่ต๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย

๑. คุณธรรมในขอใดของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลา เจาอยูหวั และสมเดจ็ ฯกรมพระยาดํารงราชานุภาพทต่ี รงกนั ๑. ความกตัญูกตเวที ๒. ความรักชาตริ ักแผน ดนิ ๓. ความรกั เกียรตริ กั ศกั ด์ิศรี ๔. ความสาํ นกึ ในหนา ที่รบั ผดิ ชอบ ภาษาไทยกับครูพ่ตี ต่ี ๋ี – อาจารยพ รี ะเสก บริสุทธิบ์ วั ทพิ ย

๒. “ ตะปดู อกใหญต ร้งึ บาทา อยูเ ฮย จงึ บอาจลลี า คลองได เชิญผทู ่เี มตตา แกส ัตว ปวงเฮย ชักตะปนู ี้ให สง ขา อญั ขยม” ตะปูดอกใหญในท่ีนต้ี รงกับขอ ใด ๑. อุปสรรค ๒. ภาระหนาที่ ๓. ความทกุ ขก าย ๔. ความทกุ ขใ จ ภาษาไทยกับครูพ่ีตี่ตี๋ – อาจารยพ ีระเสก บริสุทธิ์บวั ทิพย