งานเขียน

ตัวอยา่ งการเขยี นบรรยายประสบการณ์ กล่มุ สาระการเรียนรูภ้ าษาไทย ช้ันมัธยมศกึ ษาปที ่ี ๑ โรงเรียนบ้านโกตาบารู อำเภอรามัน จังหวัดยะลา สำนักงานเขตพื้นทกี่ ารศึกษาประถมศกึ ษาเขต ๑

เรอ่ื งราวในวยั เด็ก ความทรงจำในวัยเด็กเป็นอะไรที่ประทับใจ ตลอดช่วงชีวิตวัยเด็กมันเหมือนมีอะไรทำให้ เรามีความสุขตลอดเวลา เเต่ว่ามันก็ดูผ่านไปเร็วมาก แล้วอีกอย่างมันเหมือนกับโลกนี้รอให้เรา ค้นพบสง่ิ ใหมๆ่ แทบทุกเวลา ตอนเดก็ ๆ กฝ็ นั ว่าโตไปจะทำอย่างนน้ั จะเป็นอยา่ งนี้ พอโตมามันคน ละเร่อื งเลยชวี ิตมนั ไมง่ ่ายจรงิ ๆ เลยแฮะ เป็นไปได้ผมคนนึงเเหละที่อยากหยุดเวลาไว้ตอนที่ตัวเองอยู่สมัย ป.1-2 ตอนนั้นกำลังติด เพ่ือนมากไปไหนก็ไปกันเปน็ กลุ่ม แต่ท่ชี อบมากคอื การไดไ้ ปหาของป่ากินไปหาปลาตามห้วยหนอง มันสนุกมากมีทั้งทำเป็นไม่เป็นก็พากันทำไป เพราะเป็นวิถีลูกชาวนา เด็กสมัยนี้คงไม่ได้จับต้อง สมั ผัสชวี ิตแบบนอ้ี ีกแล้ว ชว่ งท่เี ดก็ ๆ ปดิ เทอม วิถีเด็กบ้านนอก ไม่มีเกมสนุกๆ ให้เล่น มีเพียงวิถีชีวิตที่บ้านๆ ที่ทำให้พวกเขามีความสุข ว่างจากการไปจับปลาก็พากันมาเล่น เกมแบบบ้าน ๆ แบบเกมสมัยก่อน เช่น เป่ากบ เป่ายางน้ัน ละ สนุกมากต้องพากนั ไปหาเก็บยางตามรา้ นคา้ หายางใหม่ ๆ มาเพื่อที่จะเอามาเป่าให้ได้ไกลให้ได้ กลบยางเสน้ อืน่ ของเพ่ือนไดด้ ี เปน็ อะไรทีย่ คุ นไ้ี มม่ อี กี แลว้ ถ้าให้พูดเกมที่เด็กๆเล่นสมัยก่อนก็คงเยอะ เอาอีกเรื่องที่ส่วนตัวผมชอบมากที่สุดแล้วกัน \"ดีดลูกแก้ว\" หรอื เรยี กอกี อย่างกค็ ือ ยิงลกู แก้ว ต้องพากนั อดขนมเพื่อทจี่ ะเอาเงินอันน้อยนิดน้ีเพ่ือ จะไปซอื้ ลกู แกว้ สมัยก่อนก็น่าจะถงุ ละ 5 บาท มั้งถา้ จำไมผ่ ดิ นะ ก่อนจะซอื้ ตอ้ งเลอื กลูกทีม่ ลี าย แต่ ละลูกจะมีลายไม่เหมือนกัน ที่ผมชอบนะจะเป็นลายเสี้ยวพระจันทร์ สีเขียวส้ม สวยสุดละใน จังหวะน้ันอีกลูกลาย ดาวสสี ้มทงั้ ลกู พากันหามาแลกกันแทบหมดตดู 5555 เรื่องราวดี ๆ ในแต่ละคนมีไม่เหมือนกันมีต่างกันไปส่วนตัวผมเอง พอโตขึ้นมาหน่อย ประมาณอยู่ ป.3ก็เริม่ หารบั จ้างหาเงนิ เพื่อท่ีจะเอามาซ้อื ของทีอ่ ยากได้ ทม่ี า : เพจเรอ่ื งราวในวัยเด็ก

เร่ืองของฉนั ทีย่ ังไม่มใี ครรู้ ฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีบ้านอยู่ตรงเขตแดนระหว่างจังหวัดยะลากับจังหวัดปัตตานี พ่อกับแม่ของฉันทำงานอยู่ในเขตเมืองยะลา ทำให้ฉันและครอบครัวใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ฝั่งยะลา ฉันมีพน่ี ้องทัง้ หมด 6 คน วนั นี้ฉันจะมาเลา่ เรอื่ งที่ยังไมม่ ีใครรเู้ กี่ยวกบั ตวั ฉัน ย้อนไปเมื่อ 12 ก่อน ฉันเรียนอยู่โรงเรียนเทศบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดยะลา ตอนนั้นฉัน เรียนอยู่ชั้น ป.5 ทางโรงเรียนได้จัดให้มีการเข้าค่ายลูกเสือที่จังหวัดพัทลุง เราเดินทางด้วยรถทัวร์ สองชั้น ฉันนั่งอยู่ตรงชั้นสองแถวหน้า เพราะฉันเมารถ เมื่อไปถึงค่ายพักแรมพวกเราตื่นเต้นมาก เพราะสถานที่ที่เราจะกางเต็นท์นอนนั้นอยู่ติดกับน้ำตก ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ที่พลิ้วไหวไป ตามแรงลมที่พัดมาอย่างไม่ขาดสาย พวกเราช่วยกันกางเต็นท์จัดแจงพื้นที่ของตัวเอง จากนั้นไป เล่นน้ำ ระหว่างที่เล่นน้ำกันอยู่นั้นมีรุ่นพี่คนหนึ่งเล่นน้ำแล้วทำสร้อยทองหาย สถานการณ์วุ่นวาย มากทุกคนช่วยกันหา สุดท้ายก็หาไม่เจอ ฉันจำได้ว่าคืนน้ันอากาศหนาวมาก ทุกคนนอนห่มผ้ากัน อย่างมดิ ชิด ฉันรสู้ ึกได้ถึงไอน้ำคา้ งทซี่ ึมผ่านผา้ เตน็ ท์ เช้าวันที่สองของการเข้าค่าย วันนี้คุณครูให้นักเรียนทำอาหารกินเอง โดยมีถ่าน ข้าวสาร ปลาทูสด และไข่ให้แต่ละหมู่ ทุกคนก่อไฟกันอย่างทุลักทุเล หน้าดำหน้าแดงบ้าง น้ำหูน้ำตาไหล ออกมาแบบไม่รู้จบ ควนั โขมงปกคลุมทุกพ้ืนที่ มเี พ่ือนคนหน่ึงอาสาทอดปลา และบอกกับเพื่อน ๆ ว่าได้กินแน่นอนเพราะแม่เพิ่งสอนมา ฉันก็อาสาเป็นลูกมือให้เพื่อนในทันที สุดท้าย......ข้าวดิบ ปลาไม่สุก โชคดีที่ในค่ายมีคุณน้าขายของชำ พวกเราจึงไปซื้อมาม่าถ้วยมากินเพื่อประทังชีวิต จากนั้นคุณครูพาพวกไปเดินทางไกล เดิน เดิน เดินจากทีพ่ ักไปถึงต้นน้ำ ระหว่างทางมีล่ืนบ้าง ล้ม บ้างแต่ทุกคนก็ปลอดภัยดี ช่วงบ่ายของวันเป็นกิจกรรมโดดหอ มีพี่ ๆ ทหารมาช่วยดูแลความ ปลอดภัย พวกเราก็เดิน เดิน เดิน และเดินขึ้นไปบนจุดกระโดดที่อยู่สูงมากและชันมาก พวกเรา กลัวกันมากเพราะด้านล่างมีแต่หินกับน้ำ และมีคุณครูรอรับอยู่ที่ไกล ๆ การกระโดดหอของฉัน ผา่ นไปด้วยดี มหี ลาย ๆ คนท่ีโดดลงมาแลว้ ตดิ ใจ อยากโดดอกี หลังจากโดดหอคุณครูและนักเรียนต่างพากันมาเล่นน้ำ ทุกคนสนุกมาก บางคนปีนไปบน หินแล้วกระโดดลงมา เพราะตรงที่เล่นน้ำค่อนข้างลึก ในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินไปกับการ เล่นน้ำอยู่นั้น ฉันกลัวว่าตัวเองจะจมน้ำเพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น เลยเกาะหินแล้วเดินไปตามหิน เหล่านั้น(ทางที่นำ้ ลึกกว่า) ขาของฉนั ลงไปอยู่ในซอกหินขนาดใหญ่ ทำให้ฉนั จมลงไปตามทางของ ซอกหินนั้น ฉันพยายามตะเกียกตะกาย และตะโกนให้คนช่วยแต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของฉันเลย

วินาทีนั้นฉันคิดแค่ว่า ทำอย่างไรก็ได้ให้ฉันออกจากซอกหินนี้ให้ได้ ฉันใช้สองมือควานหาหินที่อยู่ ใกล้ ๆ แล้วใช้มือดันตวั ของฉนั ขน้ึ แล้วรบี ใช้สองเท้าถบี หินทอ่ี ยู่ใกล้ ๆ ดนั ตวั เองไปอยู่กลางนำ้ เม่อื ขึ้นมาจากซอกหินได้ฉันรีบมองหาคนรอบข้าง ทกุ คนยังคงสนุกสนานกบั การเล่นน้ำเหมือนเดิม ไม่ มใี ครร้เู ลย ว่าฉนั เกือบจมน้ำตายไปแล้ว ฉนั รบี ขึน้ จากน้ำแลว้ เขา้ ท่พี กั ทันที โดยไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ ใครรู้... เหตกุ ารณท์ ีท่ ำให้ฉันไม่กล้าท่ีจะเล่นน้ำในที่ลับตาคนอีก...

ประสบการณ์ท่ีฉันไมเ่ คยลมื เมอื่ ยอ้ นวนั วานไป คนทุกคนต่างก็มปี ระสบการณ์ด้วยกนั ทั้งนั้น แต่ประสบการณท์ ี่ทุกคนได้ เจอนั้นมันจะแตกต่างกัน ประสบการณ์ชีวิตของฉันนั้นมีมากมายเหลือล้น จนฉันคิดว่าทุกสิ่งทุก อยา่ งทท่ี ำลงไปนัน้ ถือเปน็ ประสบการณแ์ ละเปน็ ผลกำไรของชวี ิตท้งั หมด ฉนั จะขอเลา่ เรือ่ งหนึง่ ทป่ี ระสบกับดฉิ ันเอง ซ่ึงจะหาจากทไ่ี หนไมไ่ ด้ เร่มิ แรกฉันส่งเรียงความ ไปยังเว็บเพจหนึ่ง ซึ่งทางเว็บเขาจะคัดเลือกผู้โชคดีเพียง 20 คนเท่านั้นที่มีโอกาสได้ไปดูงาน โครงการหลวงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หวั ที่ทรงพระราชกรณีกิจ ซึ่งมีโครงการว่า “พาน้อง ใต้ขึ้นดอยตามรอยเท้าพ่อ” ณ พิพิธภัณฑ์โรงงานหลวง อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ และฉันเป็น หนึ่งในผู้โชคดี 20 คนในขณะนั้นเมื่อได้ดูรายชื่อประกาศผลแล้ว ฉันมีความสุขมาก ฉันรู้สึกโชคดี ที่สุดในตอนนั้น และนี่เป็นเพียงความสุขแรกเริ่มเท่านั้น และเมื่อฉันได้ไปดูงาน ณ อำเภอฝาง จงั หวัดเชยี งใหม่ ซ่งึ ได้ไปดูโครงการของในหลวงของเรา ระยะทางที่ฉันเดินข้นึ เขาไปรวมท้งั หมด 5 กิโลเมตร ในระหว่างนั้น ฉันได้ชมธรรมชาติทั้งหมดรอบ ๆ ภูเขาซ่ึงเต็มไปด้วยตน้ ไมใ้ หญ่ ดอกไม้ท่ี สวยงาม ฉันมีความสุขที่ได้ดูสิ่งเหล่านี้เพราะเป็นธรรมชาติทั้งหมด มองไปรอบ ๆ จะเห็นเป็นสี เขียวหมด ซง่ึ ดูแล้วร้สู กึ สบายตา และเมอ่ื ฉนั ได้ข้ึนไปข้างบนกเ็ ห็นพ้ืนทีท่ ี่เตม็ ไปด้วยไร่สตรอเบอร์ร่ี ไร่แหง่ นี้มีทม่ี าท่ีไป ก็คือ ชาวบา้ นทแี่ ตก่ ่อนนิยมกันปลูกฝิน่ ภายในไร่ ท้ังไร่มแี ตฝ่ ิน่ แต่ในหลวงทรง เห็นความสำคัญที่ว่าเรานั้นสามารถปลูกอย่างอื่นที่ดีกว่าฝิ่น เพราะฝิ่นถือเป็นยาเสพติดชนิดหนึ่ง ในหลวงทรงให้ปลูกสตรอเบอร์รี่แทนฝิ่น พอเริ่มปลูกสตรอเบอร์รี่ได้สักพักและเห็นผล ชาวบ้าน ท้งั หมดจึงไดป้ ลกู สตรอเบอร์ร่กี นั ทง้ั ไร่ และนถ่ี อื เป็นประสบการณ์ทย่ี ิ่งใหญแ่ ละเป็นประสบการณช์ วี ติ ที่ดที ่ีสุดทีฉ่ ันมิอาจลืมได้ ทม่ี า : numie