บ่ายวันหน่งึ อากาศรอ้ นอบอ้าวกระจงเจา้ ปัญญาตัวหนงึ่ ก้าลังกนิ น้าใสในทะเลสาบกลางป่าอยขู่ ณะก้าลงั กินน้า เพลิน เสอื โครง่ ตวั หน่ึงเดนิ ผ่านมาเมอ่ื เห็นกระจงเขา้ เสอื โคร่งกห็ ยดุ แลว้ หัวเราะด้วยส้าเนยี งท่สี ้าแดงความชัว่ รา้ ยคา้ รามออกมาวา่ \"โอโ้ ฮ!้ เจา้ กระจงน้อยชา่ งเปน็ อาหารโอชามอ้ื น้ีของข้าเสยี นีก่ ระไรเร็วเข้า มาใหข้ า้ กินเสียดี ๆ ขา้ ยงั ไม่มอี ะไรใส่ทอ้ งมาเลยทง้ั วัน\"
\"นท่ี า่ นไม่มอี ะไรจะกินมาท้งั วันทเี ดียวรึ\" กระจงถามแกล้ง ทา้ เป็นเสยี ใจดว้ ยกับเสอื โคร่ง แต่แท้ทีจ่ รงิ ตัวมนั เองกา้ ลงั สั่นพบั่ ๆ ดว้ ยความเสยี วสยองเมื่อแลเหน็ ขากรรไกรอันกว้างใหญ่ และฟนั อัน แหลมเป๊ยี บขาวราวกบั งาชา้ งของเจา้ เสอื ตวั รา้ ย แตอ่ ยา่ งไรกต็ าม กต็ อ้ งพยายามใหด้ ที ่ีสุดท่จี ะไม่แสดงให้เสือรวู้ า่ตนกลัว ยังคงพูดต่อไปว่า \"โธเ่ อย้ ! คุณเสอื นน่ี า่ สงสารจริง ๆ นะ ข้าพเจ้าอยากใหท้ า่ นไดล้ ิม้ รสอาหารดๆี แต่ขา้ พเจา้ ไมค่ ิดว่าสตั วก์ ระจ้อยรอ่ ยอยา่ งข้าพเจา้ นีจ้ ะเปน็ อาหารทที่ ่านจะกินได้อ่มิ ให้สมกบั ทท่ี นหิวมาได้หรอก\"
\"แตข่ า้ ก้าลงั หวิ นะโว้ย\" เสอื ค้ารามตวาดลน่ั อยา่ งอดทนไม่ไหว \"นกึ ออกแลว้ \" กระจงร้องออกมา ภายในใจก็คิดวางแผน \"คณุ ที่จะทา้ ให้ทา่ นหายหวิ นั่นมันต้องเนือ้ คนถึงจะสมอ ยาก\" \"คนนะ่ มนั เปน็ ยังไง เจ้ากระจง\" \"นีท่ า่ นไมร่ ู้เอาเทยี วหรือว่า คนน้ันคอื อะไร\" กระจงอทุ านทา้ เป็นแปลกใจ \"เออ ขา้ ไมค่ ิดว่าข้ารู้\" เสือตอบ ชักจะสนใจอยากรู้ข้นึ มา \"ไหนบอกข้าหน่อยซิ เจา้ กระจงวา่ คนนะ่ คืออะไร\" \"ก็ได\"้ กระจงวา่ ดใี จท่เี จ้าเสอื รา้ ยตกหลุมพรางของตัว\"คนก็คอื สัตวช์ นดิ หน่ึง มขี าสองขา แต่ทว่าเป็นสัตวท์ มี่ ีอา้ นาจใหญ่ยงิ่ทส่ี ุดในโลก\"
\"จรงิ รึ อ้านาจมากย่งิ กว่าขา้ อกี รึ\" เสือถาม ชกั จะขดั ใจขึน้ มาแล้ว \"จริงแน่ แตถ่ ้าท่านไวพอ ทา่ นโดดเขา้ ตะปบมนั ไว้ ทา่ นกก็ นิ มนั ได้ สบาย\" \"เออดี แตถ่ า้ ขา้ หาคนกนิ ไมไ่ ดล้ ่ะ เจา้ กต็ อ้ งเปน็ อาหารของ ขา้ นา มาต่อรองกันแบบนีด้ ีไหมละ่ \" \"ตกลง\" กระจงร้องตอบอย่าง พอใจ \"แลว้ ขา้ จะไปหาคนได้ท่ีไหนละ่ พามาให้ขา้ ดเู ดย๋ี วนซ้ี ี เพราะว่าขา้ หิวเตม็ ทนแลว้ นะ ถ้าเจา้ ไม่รบี ไปหามาขา้ จะตอ้ งกนิ เจา้ เสียเด๋ยี วนีล้ ะ่ \"\"ใจเยน็ ๆ ไว้กอ่ น ท่านเสอื โคร่งผยู้ ิ่งใหญ่\" กระจงตอบ \"มา ไปดว้ ยกันท่ีริมถนนใหญ่ บางทีเราจะไดเ้ หน็ คนผ่านมาสักคนหนง่ึ \" แล้วกระจงกพ็ าเสือโครง่ ไปรมิ ถนนใหญ่ ซ่อนตัวอยใู่ นพมุ่ ไม้คอยเวลาที่คนจะเดนิ ผ่านมา ไม่ช้าก็มเี ดก็ ชายตัวนอ้ ยคนหนึ่งเดินกลบั จากโรงเรียน เดก็ คนนนั้ มวั แต่พะวงอยู่กับการบา้ นเสียจนไม่ทนั สงั เกตว่ามีสตั ว์สองตัวกา้ ลังแอบดตู นอยู่ \"น่ีน่ะหรอื คน\" เสือโครง่ ถาม \"โธเ่ อ๋ย! แน่เสยี ย่ิงกว่าแน่ ขา้ ตอ้ งมอี า้ นาจมากกว่าคณุ ตวั นี้แน่ๆมันพดู อยา่ งเยาะ ๆ
\"บ๊ะ! กน็ ัน่ มนั คนเสยี เมอื่ ไหรเ่ ลา่ \" เจ้ากระจงตอบ \"น่นั มันเปน็ แต่เพียงส่ิง ที่กา้ ลังจะเติบโตเป็นคนขึ้นมาตา่ งหาก ยังอีกหลายปีนกั อกี ต้ัง 20 ปี หรืออาจจะมากกว่าน้ันอีก แตก่ ว่าจะถงึ เวลานน้ั ท่านก็ตายไปไหนๆแลว้ \" ต่อมามีชายชราคนหนง่ึ เดินกระย่องกระแย่งมาตามถนนแก่ครา่้ เสียเคราขาวโพลนเหมือนหมิ ะ ถอื ไม้เทา้ ไว้ช่วยยันกายมาตลอดทาง \"คุณนี่กระมงั คือคนอย่างทเี่ จา้ ว่า ไมต่ อ้ งสงสยั เลยวา่ มันผอมโทรม เพราะอย่มู านมนานหลายปเี ต็มที เจ้าจะเลน่ โกงข้าอกี ละซิ\" เสือชกั โมโห \"ไมใ่ ช!่ ไม่ใช!่ น่กี ็ไมใ่ ช่คน มันเปน็ เดนคนต่างหาก เสือดดี อี ย่างทา่ น คงไมอ่ ยากกนิ เดนของใครแน่ ๆ หรอื ว่าอยากลอง\" \"ฮ้าย! ไม่มวี ันเสียละ แต่ขา้ กไ็ ม่อยากคอยอกี ต่อไปแลว้ นา\" \"จ!ุ๊ จ!ุ๊ นัน่ ไง คนจรงิ ๆ มาแล้ว\" กระจงบอก เม่อื เห็นนายพรานอ้วนพลุ้ยคนหนงึ่ แบกปืนกา้ วฉบั ๆ มาตามถนน
\"ดซู ิรูปร่างอ้วน ๆ อยา่ งนั้นแหละ เนื้อมากดีพิลึกเทยี ว แกม้ สองข้างกแ็ ดงเร่ือแสดงว่ามีเลอื ดฝาดไมใ่ ช่นอ้ ย ขา้ พเจ้า คิดว่าถา้ ท่านได้ล้ิมรสคน ๆ นั้นแล้วล่ะกค็ งไมต่ อ้ งการกนิ ขา้ พเจา้ อีกแน่เทียวหรือว่าไง\" \"เหน็ จะเอาแน!่ เจ้ากระจงเอย๋ เอาแน่! คอยดูขา้ นะ\" ว่าแลว้ เสอื โคร่งกก็ ระโจนเขา้ ใส่พรานผู้ นนั้ แตน่ ายพรานกลบั ไวทายาด เขาสอ่ งไรเฟลิ ยิงโป้งถกู เสอื โครง่ ตายคาท่ี ดงั น้ัน เจ้ากระจงดใี จนักหนาทร่ี อดตวั มาไดแ้ ตก่ เ็ หนด็เหนื่อยจากการผจญภยั เหลอื กา้ ลงั จงึ กลับไปทะเลสาบเพือ่ จะกนิ นา้กา้ ลังกนิ เพลิน ๆ ฉับพลนั กร็ สู้ กึ ว่าขาข้างหน่งึ ของมันถูกงับมนั กา้ ลงัจะอา้ ปากรอ้ งโอดโอย นยั นต์ าก็เหลือบเหน็ คุณตวั ท่ีงับขาของมนัเข้า เจา้ กระจงรบี กลา้ กลืนความเจบ็ ปวดเอาไว้เรม่ิ ใชค้ วามคิดดว่ นจ๋ี
มนั กค็ ือจระเข้ศตั รูใหญอ่ กี ตัวหนง่ึ ของเจ้ากระจง จระเขช้ งัน้าหน้าเจา้ กระจงนัก เพราะมนั แสนกลสน้ิ ดี เจ้ากระจงกแ็ สนจะเกลยี ดเจา้ จระเข้ เพราะท้าให้มนั ต้องขวัญหนีดีฝอ่ ทกุ ที ทมี่ ันอยากกินนา้ ในทะเลสาบ คราวนมี้ นั ยง่ิ เคยี ดแค้นมากยิง่ กวา่ ทกุ คราว แตม่ นั ก็ซอ่ นความรสู้ ึกไว้ได้ ท้าเป็นสง่ เสยี งหวั เราะพดู ออกมาอยา่ งเย้ย ๆ วา่ \"พทุ โธ่! พุทถงั เอย๋ ! นายจระเข้ผนู้ า่ สมเพช เมื่อไหร่หนอท่านจะไดเ้ รียนรู้ความแตกต่างระหวา่ งขาของกระจงกบั ทอ่ นไมเ้ สยี ทนี ะ กค็ ณุ ทท่ี ่านคาบเอาไวเ้ สียจนแนน่ นน่ั นะ่ มันทอ่ นไมเ้ กา่ ๆ ธรรมดา ๆ แท้ ๆ ทเี ดียว\" แตจ่ ระเขค้ นุ้ กบั เลห่ เ์ หลย่ี มของเจา้ กระจงเสยี แลว้ จึงตอบวา่\"อย่ามาหลอกตม้ ขา้ อกี เลย ขา้ รู้หรอกน่าว่าขา้ กา้ ลงั คาบขาของเจ้าอยู่ขา้ ไม่มีวันปล่อยหรอก จนกว่าจะกนิ เจา้ หมดท้งั ตวั เสยี ก่อน
\"แตข่ ้าไมไ่ ด้หลอกทา่ นนะ\" กระจงตอบ \" ถา้ ท่านคดิ ว่าขา้ ก้าลงั ใสก่ ลอยลู่ ะ่ กด็ ูซวิ า่ นีม่ นั อะไร\" วา่ แลว้ เจา้ กระจงก็ยกขาอกี ขา้ ง หนึ่งของมนั ขึน้ กวัดแกวง่ อยตู่ รงหนา้ จระเข้ เทา่ นน้ั เองจระเข้หนา้ โง่กห็ ลงคา้ เจา้ กระจง รบี ปล่อย ขาขา้ งทีก่ า้ ลังคาบอยมู่ ันไลง่ ับขาอีกขา้ งหนงึ่ ทแี่ กว่งอยู่ไปมา แต่เจ้ากระจงรอโอกาสนอ้ี ยู่แลว้ มันโจนแผลว็ ออกไปทนั ที พอ แน่ใจว่าจระเข้เออื้ มไม่ถึงแลว้ มนั กห็ ันมาพดู กบั จระเข้ว่า \"แกน่ะมนั โงเ่ สยี ยิ่งกวา่ ลาอกี แมแ้ ต่ขาของข้ากบั ท่อนไม้เก่า ๆ ตา่ งกันอย่างไรแกกย็ ังไมร่ ู้เลย โธ่เอย้ ! แล้วกระจงกว็ ง่ิ หนีลิว่ ๆ ไป ปลอ่ ยใหจ้ ระเข้มุดน้าทะเลสาบลงไปตามเดิมแค้นเคอื งเสียนี้กระไรทมี่ าแพเ้ สยี เชงิ เชาวเ์ จา้ กระจงได้
ทนั ใด กระจงก็มาพบหอยทากเข้าตวั หนง่ึ มนั ดีใจนกั ทไี่ ด้พบเพราะมันชอบคยุ โม้กบั หอยทาก คราวน้กี ต็ ง้ั ใจจะมาโวด้วยอกีมันท้าวิง่ แขง่ กบั หอยทาก แตก่ ต็ ้องแปลกใจที่หอยทากรับค้าท้าและย่ิงแปลกใจหนักขึน้ ไปอกี ท่ีหอยทากบอกวา่ ตอ้ งเป็นฝา่ ยชนะเจา้กระจงแน่ กระจงหวั ร่อ ชะ! เจา้ หอยทากบงั อาจฝนั วา่ จะเปน็ ผชู้ นะวิ่งแขง่ บังเอิญ หอยทากตวั นีก้ เ็ จา้ เล่หแ์ สนกลไมใ่ ชเ่ ลน่ มนัวางแผนไวก้ ับเพือ่ นหอยทากของมนั มากอ่ นแลว้ วา่ จะต้องสมคบกันปราบเจ้ากระจงแสนกลตัวนใี้ ห้อยู่มือเสยี ที \"เอาเถอะ! เจ้าคงจะไดเ้ ห็นกันละ่ ว่า เจ้าจะวิง่ ชนะข้าได้อยา่ งไร เจ้าหอยงุ่มงา่ มเอย๋ \" กระจงเอย่ แล้วกอ็ อกวงิ่ ลวิ่ เปน็ ลมพัดไป
แตพ่ อถึงเสน้ ปลายทาง มันตกใจจนแทบชวี ติ ออกจากร่างเม่ือเหน็ หอยทากไปคอยปอ๋ อยลู่ ่วงหน้าแล้วที่นั่นแตก่ ระจงก็ยงั ไม่ยอมรบั วา่ ตัวแพ้ กลบั ทา้ หอยทากให้วงิ่ แข่งกันอีกแต่ไม่ว่าจะท้ากคี่ รง้ั กห่ี น หอยทากก็เอาชยั ไปไดท้ กุ ที จนบดั นี้ ส่งิ ที่เจ้ากระจงโง่งมอยกู่ ค็ อื หอยทากตวั นรี้ จู้ กั ใชส้ มองของมนั ตลอดเวลาทวี่ ิง่ แขง่ กันแต่ละครง้ั นน้ั หอยทากท่ียนื ป๋ออยู่ปลายทางไม่ใชต่ ัวเดยี วกนั ครงั้ แรกกเ็ พือ่ นของหอยทากตัวจรงิ ครั้นต่อมาก็เจ้าหอยทากตวั จริงทท่ี ้ามัน หอยทากสองตวั นั้นรปู ร่างเหมือนกนัมาก จนกระจงคิดวา่ เป็นตวั เดียวกัน
กระจงวงิ่ แขง่ กลบั ไปกลบั มา จนในทีส่ ดุ กห็ มดแรงลงนอน หอบอยู่กลางดนิ \"เฮ่อ! คุณชนะแล้วขอรับ คณุ หอย\" มันอ้าปากผะ งาบ ๆ พดู \"ผมเลิกแขง่ ด้วยแลว้ \" ก็ด้วยประการฉะนเ้ี อง ที่กระจงตวั กระจ้อยซง่ึ คดิ วา่ ตัวฉลาดลน้ฟ้าตอ้ งมาพา่ ยแพ้ยบั เยินในวันนนั้ ไมใ่ ช่เสอื โครง่ ทมิฬหนิ ชาติ ไม่ใช่จระเขท้ ่รี า้ ยกาจไมใ่ ช่แพส้ ตั ว์ใหญโ่ ตอ่ืนใดในป่าแต่ผ้พู ชิ ิตมันกลายเปน็เจ้าสัตวต์ ัวกระจิรดิ คอื หอยทากท่ตี วั เป็นเมือกล่นื ๆ ขอ้ คิดสอนใจ\"ไม่มีใครฉลาดไปได้เสมอ อาจจะมีพลาดกันบ้าง เพราะมีอกี หลายคนท่ีฉลาดกวา่ เราอีกมาก จงอยา่ คดิ วา่ ตนเองฉลาดเพียงคนเดียว\"
Search
Read the Text Version
- 1 - 12
Pages: