นักศึกษาเห่อหอ

ชื่อเรื่อง นักศึกษาเห่อหอ

สมาชิกกลุ่ม 1.น.ส.นภาลัย ดีนุ 65122940108 2.นายนิติกมล คำใจหนัก 65122940109 3.นางสาวมาริสา ทองสุวรรณ 65122940117 4.นางสาววิไลวรรณ กันศรีเวียง 65122940119 5.นางสาวมนัฐชนก นุผิ่น 65122940116 6.นางสาวนิชานาถ จันต๊ะ 65122940127 7.นางสาว พรยุภา จันทรางกูร 65122940114 8.นาย วรวุฒิ ศรีงาม 65122940118 9.นางสาว พรฉวี สรานนท์มณีกุล 65122940113



เเนะนำการออกมา อยู่หอของเเต่ละ คนเพื่อดำเนิน เนื้อเรื่อง

การที่ได้มีอิสระหลังออกจากบานตังในกระเป๋าหรือใน บัญชีก็ไม่เคยถึงสิ้นเดือน บางที่ก็กลางเดือนแทบจะ ไม่เหลือแล้ว เพราะมีอิสระในการใช้เงินมากเกินไป จนทำให้ต้อง ขอตังจากพ่อแม่อีกรอบ

การจากบ้านมาไกลเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น การได้มาอยู่ในพื้นที่จังหวัดอื่นที่ไม่ใช่บ้านตัวเองได้มา สัมผัสบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย เพราะตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยห่างไกลจากบ้าน และก็ตื่นเต้นที่มีเพื่อนใหม่อยู่หลายจังหวัดได้เรียนรู้ วัฒนธรรมที่แตกต่างกันกับ การใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่เพื่อนชวนไปไหนก็ไป การใช้ชีวิตอยู่หอมันคนเดียวมันก็ดี... แต่เงินมันไม่พอใช้!!!

สวัสดีเราชื่อ\"เเบม\" จากเด็กบ้านนอกเข้ากรุงอ่ะเนอะ55 อันดับเเรกเลยนะ ตอนเราศึกษาอยู่มัญธยม พอมาอยู่หอได้วันที่1 โคตรตื่นเต้น ตอนปลายอยากที่จะอยู่หอมากๆมากจริงๆอยากลองใช้ เเต่ก็เเอบเหงาๆนิดหน่อย ด้วยความที่เราไม่มีเพื่อน ชีวิตเเบบไม่มีพ่อเเม่ค่อยช่วยเหลือ เลือกมาเรียนคณะนี้ สาขานี้ ในความคิด\"ไม่มีเพื่อนก็ไม่ พอเราเรียนจบก็รีบหาหอ เป็นไรถือว่าเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ\" สุดท้ายมา ก็ได้หอสมใจอยาก ฉันนี้ร้องกรี๊ด เเต่พอมวิทยาลัยเปิด จากคนที่คิดว่าจะไม่มีเพื่อน กับกลาย มีเพื่อนไม่รอช้า ก็ชวนไปเล่นหรือไปทำการ บ้านที่หอด้วยกันจะได้ไม่เหงาเวลาอยู่หอคนเดียว!!

รวมๆก็ดี เที่ยวทุกวันจริงๆกลุ่มเรา? เพื่อนชวนไปไหนไปหมด ด้วย ความที่ เราอยู่หอคนเดียว จะกลับหอก็ไม่รู้ จะทำไรจริงๆ ก็ได้เเต่นอนๆ..... พอตกเย็นมา พากันไปกินข้าวที่หอเพื่อน ชีวิตวัย รุ่นนี่มันจริงๆ ก็'เด็กเห่อหอ จริงๆอ่ะเนอะ เป็นช่วงชีวิตวัยรุ่น อยากจะเก็บเกี่ยว ชีวิตเเบบนี้ให้มากที่สุด พอเราโตขึ้นไป ชีวิตของเด็กเห่อหอ ก็เริม น้อยลง จากเด็กมัธยมอยากเข้าสู่ชีวิตมหา ลัย\"การที่เราอยู่หอด้วยตนเองฝึกความเป็น ผู้ใหญ่ในตัวเรา'' เคยท้อไหมกับการมาอยู่หอด้วยตนเอง? =ท้อมาก คิดถึงคนทาง ได้เเต่โทรผ่านมือ เเต่เราก็ต้องก้าวผ่านไปให้ได้ เพราะเราเข้า สู่ชีวิตมหาวิทยาลัย การอยู่คนเดียวถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับ ทุกคน

การออกจากบ้านมาอยู่หอทำให้ได้ฝึกทำอะไรเอง หลายๆอย่างเงินพอใช้ไม่พอใช้บ้างประหยัดสุดๆคิด ถึงพ๊อกับแม๊อยากกลับบ๊านนนหญิงหัวจะปวดกับเงิน ไม่พอใช้ แม้จะชอบอิสระที่ได้อยู่คนเดียวแต่ก็อดใจ หายไม่ได้ที่ต้องไกลเพื่ออนาคต #สู้เค้าสิวะอิหญิง #ยิ้มสู้

กมัีปไนกมกห่ร(็ฎไยไจมะอดรดร้หกะ้านาพะรไเยเุัชเดอปัมวกบ้้Hด็ภนกทีเนัอยตมiฏหผะัยสูบทงล่ลเรชสดาุนืคข้ำีทไอ.ว์่บี้วอปย่ปไอ่หลนยปาะ่เอปำาอารีนยกอกั่งปรฏาีใๆนะักินฝกเัา5บ่เอแเนัลงสงนพ5ิตุงล่ดไยดิะร5ดะมน้ทชาไก)ื่)สแ้า่ปูะาอา#้ากๆตหเรกยแ่รัขกน*สกยกลจย่า%ั็วำะซอ่าบเเมเาหรลกะ$กดืีกหย็ดอร็นๆบัก้คอ่นบ้กวะหาตขงกยคพเ้นรอัอไาจแารกมมูางทนบร่ถัุเหไนนสอกคใหม่อกมวตอยคยูวย้่ในลัก.หอนอ(้6นงเคเแงอยปมรู่ิี#นหคมใกโานด่ันริานเนาบวัสมร่งั้กทกัีะนยีเ็็ยย่เหพไไไพรรืเมนมุคดั่ีา่อ่ย่อน้กไหลใลโงนนัด้นชใคยา้ม่ัชปทเโกวแ่ยีกลอดไ่็ตโรศถหๆปว(ึรเะาพมรกกมรงวจัู้มมานษคดหดเ่ำ่ารยอาชซาลมีหเย่อันใรอะะาวชีนะยดจ้บเูไจจเรมนะื่ดรดอ่ัาาอีไินมตเะมดยก่งล้กไาอกมส็นรยก็ีีแอม้ถปาเแนนูหตยห่วูกั่หร่ะกไมสลาะด)ุืดลำ้แวดอ้ตวิะูแทพตนทวยจู่้ติยนจเๆา่ะศเายะพกร็ัษลกาตัก็้ยณอ์ง

เริ่มจากการออกจากบ้านมาอยู่ หอ ช่วงเเรกๆก็ตื่นเต้นอยาก ออกมาอยูาหอคนเดียวอยาก เที่ยว อยากกลับดึกๆเป็นชีวิต วัยรุ่น เเต่พอนานๆไปกับ คิดถึงคนที่บ้าน อยากกิน กับข้าวที่บ้าน

เราได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยที่อยู่ต่างจังหวัดและมีระยะ ทางที่ไกลจากบ้านมากนั่นทำให้เราต้องออกมาอยู่หอพักเพื่อ ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้สะดวก มันคือครั้งแรกของการ ออกมาอยู่ห่างไกลบ้านเป็นเวลานานและได้ใช้ชีวิตที่เป็น ผู้ใหญ่มากยิ่งขึ้น ทำให้ได้รับประสบการณ์ที่แตกต่างไป จากเดิม สุดท้ายก็เพื่ออนาคตของเราเอง

เราเป็นเด็กดอยคนนึง เราเป็นกะเหรี่ยงแดง บ้าน เราอยู่บนดอยนะ เราไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเด็กดอย บ้านๆคนนึงต้องมาใช้ชีวิตในเมือง เราได้เจออะไรที่ ไม่เเคยเจอ ได้เที่ยวในสิ่งที่ไม่เคยไป เช่น เซ็นทรัลเรารู้สึกมันน่าไปนะเเต่ของก็แพงมากๆได้ เจอผู้คนในเมือง ได้เห็นการใช้ชีวิตของคนในเมือง เด็กดอยคนนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่หอคนเดียวและทำทุก อย่างด้วยตัวเองในเมื่อเราเลือกเเล้วเราก็จะทำให้ สำเร็จเพื่อครอบครัวและตัวเราเองเราคิดถึงบ้านมากๆ คิดถึงข้าวฝีมือแม่อร่อยและอิ่มที่สุด วันนี้เราต้องทำ อาหารกินเอง ทำอะไรด้วยตัวเองแต่เราก็มีความสุขดี นะ แต่ว่าทุกอย่างเปลืองตังเยอะมากๆ อยู่บนดอยแทบ ไม่ได้ใช้เงินเลยเพราะเราทานแต่ผักที่หามาจากใน สวนในป่า คิดถึงพ่อกับแม่มากๆเลย

ตั้งเเต่จบ ม.6 มา เราคิดถึงในช่วงเวลาที่เคยสนุก กับเพื่อนๆเเละคุณครู ได้ทำสิ่งที่ชอบ ได้เปืดประสบการณ์ใหม่ๆ ได้กล้าเเสดงออก เเละผูกพันไป กับมัน ตอนที่จบมา ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เรียนที่ มหาลัยเเห่งนี้ เเต่ก็รู้สึก Happy ดี ถึงเเม่มันจะยังไม่มากเพราะยังใหม่อยู่ เเต่ก็ต้องดูอีกต่อไป ว่า จะเจอเรื่องอะไรไหม อาจจะเจอประสบการณ์ใหม่ๆ ได้เจอความสุข สนุกสนาน เฮฮา เเละจะรอยยิ้มของผู้คน เเละได้เจออาจจะเจออุปสรรค อีกมากมาย เเต่ก็จะสู้เพื่อ ครอบครัวที่รอดูในสิ่งที่เราทำสำเร็จเเละวาดฝัน เอาไว้ สมมุติอนาคตอาจจะไม่ได้ตามสิ่งที่เราวาดฝัน เเละคิดเอาไว้ ก็จะ พยายามให้ถึงที่สุด เเละไ้ด้เจอสิ่งใหม่ๆในวันข้างหน้า เเละขอบคุณทุกช่วง เวลาที่ได้เจอเเต่ความสุข เเละได้เจอผู้คนที่ดี.

วันนี้เป็นวันที่ทุกคนเริ่มมาอยู่หอเพราะ มหาลัยจะเปิดเทอมเเล้ว ทุกคนดีใจเเละตื่น เต้นกับการมาอยู่คนเดียวไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครดุใครด่า

อยากทำอะไรก็ได้ทำโดยที่ไม่มีใครห้าม การที่ได้ทำโดยที่ไม่มีใครห้าม รวมไปถึงการใช้เงินด้วย อยากซื้ออะไรก็ซื้อ พอมาถึงสิ้นเดือนเงินเริ่มไม่มี ก็ต้องขอเงินพ่อแม่เพิ่มอีก และต้นเดือนก็ต้อง ขออีกรอบเพราะค่าหอพัก

เเต่พอนานไปกลับคิดถึงบ้านคิดถึงอาหารที่บ้าน มาอยู่มหาลัยมีเเต่รายจ่ายมีเเต่ใช้เงินคิดถึงกับ ข้าวที่เเสนอร่อยที่รอเราทุกมื้อเเค่ตื่นขึ้นมาทาน นานๆทีจะได้กลับไป คิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน ตอนก่อนจะออกจากบ้านมาเหมือนรู้สึกผิดที่อยาก ออกมาเปิดโลกภายนอกเอง

การคิดถึงบ้าน เชื่อว่าเด็กหอเป็น กันทุกคน คิดถึง พ่อเเม่ คิดถึงที่ นอนนุ่มๆ แต่ว่าตอนนี้เราสามารถตอบได้อยาก มั่นใจว่า เราคิดถูกที่ผมเลือกมาอยู่หอพัก เพราะการใช้ชีวิตหอพักในวันนี้ ทำให้ เราโตเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นหนึ่ง เราสามารถ ตัดสินใจในเรื่องต่างๆได้ด้วยตนเอง และรู้จักการใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นมากขึ้น

การได้อยู่หอเราต้องมาทำในสิ่งที่เรา ไม่ค่อยได้ทำบ่อยๆ เช่น ทำอาหาร ล้างถ้วย/ล้างจาน ขับรถไปซื้อของที่จำเป็น เป็นต้น และการได้ตื่นนอนโดยที่ไม่มีคนมาปลุก ตอนเช้า

เราเป็นคนลำปางนี้แหละแต่พอมาอยู่หอแล้วรู้สึกว่าไกลบ้านมากๆ ต้องทำอาหารเองซักผ้าโดยไม่มีเครื่องซักผ้าใช้เงินอย่างประหยัด มาอยู่แรกๆเหงามากแอบร้องไห้เองบ้างก็มีแต่นี้เพิ่งก้าวแรกสู่อนาคต เองสู้ๆ