ลอ่ ตวั หนึ่งไดพ้ กั ผอ่ นยาวและไดก้ นิ อาหารดๆี มากมายจนมนั รูส้ กึ กระปร้กี ระเปรา่ ยง่ิ นกั มนั จงึ กระโจนดว้ ยความคกึ คะนองไป รอบๆ พลางเชดิ หวั สูงข้นึ
มนั จงึ พดู วา่ \"พ่อของขา้ จะตอ้ งมเี ลือดมา้ แขง่ พนั ธุแ์ ทอ้ ยา่ งแนน่ อน\" มนั พูดข้นึ \"ขา้ รูส้ กึ ไดอ้ ยา่ งชดั เจนเลยละ\"
วนั ตอ่ มามนั ถกู นาไปใสเ่ ครอื่ งเลียมลากอกี ครง้ั และในเยน็ วนั นน้ั เอง มนั ก็หมดแรงขา้ วตม้ โดยส้นิ เชงิ
\"ขา้ สาคญั ผดิ ไป\" มนั กลา่ ว \"พ่อของขา้ ก็แคล่ าตวั หนึ่งเทา่ นนั้ เอง\"
:: นิทานเร่อื งน้ีสอนใหร้ ูว้ ่า :: จงมนั่ ใจในเช่ือสายของเรากอ่ นท่จี ะคยุ โมโ้ ออ้ วด
Search
Read the Text Version
- 1 - 6
Pages: