10124_นิทาน_clone

ลอ่ ตวั หนึ่งไดพ้ กั ผอ่ นยาวและไดก้ นิ อาหารดๆี มากมายจนมนั รูส้ กึ กระปร้กี ระเปรา่ ยง่ิ นกั มนั จงึ กระโจนดว้ ยความคกึ คะนองไป รอบๆ พลางเชดิ หวั สูงข้นึ

มนั จงึ พดู วา่ \"พ่อของขา้ จะตอ้ งมเี ลือดมา้ แขง่ พนั ธุแ์ ทอ้ ยา่ งแนน่ อน\" มนั พูดข้นึ \"ขา้ รูส้ กึ ไดอ้ ยา่ งชดั เจนเลยละ\"

วนั ตอ่ มามนั ถกู นาไปใสเ่ ครอื่ งเลียมลากอกี ครง้ั และในเยน็ วนั นน้ั เอง มนั ก็หมดแรงขา้ วตม้ โดยส้นิ เชงิ

\"ขา้ สาคญั ผดิ ไป\" มนั กลา่ ว \"พ่อของขา้ ก็แคล่ าตวั หนึ่งเทา่ นนั้ เอง\"

:: นิทานเร่อื งน้ีสอนใหร้ ูว้ ่า :: จงมนั่ ใจในเช่ือสายของเรากอ่ นท่จี ะคยุ โมโ้ ออ้ วด