กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว… มีหมีที่มีนิสัยเสีย ตัวหนึง่ ซง่ึ มนั มคี วามตอ งการที่จะเปนเจาปา เจา หมีชอบอวดตัวตอกวางนอย และสัตวอ่ืน ๆ วา ตนเปนสัตวใจดไี มทํารา ย หรือทําอันตรายตอใคร ท่ดี อ ยกวา
มีอยูวันหน่ึง เจาหมีไดเดินผานไปที่ริมน้ําและ มันกําลังหิว ทันใดน้ันเองไดมีลูกกวางหลงฝูงมา กําลังกินน้ําที่ริมนํ้า เม่ือเจาหมีมองเห็นมันหวังท่ี จะกินลูกกวางเจาหมจี ึงคิดหาวธิ กี ินลกู กวาง
ทางฝายแมกวางที่พยายามตามหาลูกกวาง เพราะหลงฝูงออกมาไกล มันว่ิงไปทายปาก็ไมพ บ แมกวาง นึกข้ึนไดวาคงไปท่ีริมนํ้าและตองมี อันตราย เจากวางนอยยืนอยูเห็นแมกวางว่ิงผาน ไปจงึ ตะโกนถามวา “ทานจะรีบรอนไปไหน”
“ขาจะรีบไปชวย ลูกขา เพราะตกอยูใน อันตราย เจาหมีคงอยูท่ีริมนํ้าเปนแน”เจากวาง นอยอาสาจะไปชวยหา เพราะรูดีวาเจาหมีเปน สัตวท่ีชอบกินเหย่ือที่มีชีวิตเทานั้น มันจะไมยอม กินซากสัตวเ ปน อาหาร
กวางนอยจึงรีบบอกแมกวาง เจารีบไปท่ี ริมน้ําขาก็จะไปที่ริมน้ําอีกฟากหน่ึงจะไดชวยกัน คนละทาง กวางนอย เห็นเจาหมีจึงตะโกนขึ้นวา “ทานหมีท่ีเคารพทานอยาลืมคําท่ีทานเคยกลาว กบั พวกเรา ทานจะไมท าํ รา ยกบั ผูทดี่ อ ยกวา”
หมีจึงหยุดเพราะกลัวเสียคําพูด ที่เคยพูด ไวและหมีกลาววา “ขามาดูแลความปลอดภัย ตางหากละ ไมไดคิดมาทําราย” จากน้ันเจาหมีก็ เดนิ จากไป
นิทานอสี ปเรื่องนส้ี อนใหรวู า “คดิ สงิ่ ใดหรือ กลาวส่ิงใดออกไปตองรักษาคําพูดเสมอ เพราะ ถา เสียคาํ พูดจะทําใหเสียศักดศ์ิ รี เสยี มติ รสหาย”
Search
Read the Text Version
- 1 - 9
Pages: