นิทานอีสป เรื่อง ลูกวัวขี้เกียจ

นทิ านอสี ป เรอื่ ง ลกู ววั ขเี้ กยี จ ผแู้ ตง่ : อสี ป

กาลครัง้ หนงึ่ นานมาแลว้ …มลี กู ววั ตวั หนง่ึ มกั มนี สิ ยั เกยี จครา้ น ไมย่ อมทางาน วนั ๆก็เอาแตว่ ง่ิ เลน่ บนทงุ่ หญา้ ระหวา่ งทล่ี กู ววั กาลังเพลดิ เพลนิ อยนู่ ัน้ ก็เห็นววั แกเ่ ดนิ ลากเกวยี นผา่ นมา เจา้ ลกู ววั ก็เขา้ ไปเยา้ แหย่ ลอ้ เลยี น “โธ่ ! ววั แกผ่ นู้ า่ สงสารตอ้ งลากเกวยี นทางานหนกั จนขนสกปรกเกรอะกรงั ดู ขา้ สิ กนิ อมิ่ นอนหลบั สบาย ขนก็สะอาดเงางามราวกบั เสน้ ไหม” ววั ไมพ่ ดู สง่ิ ใดยงั คงลากเกวยี น ตอ่ ไปตามทาง ตอ่ มาวนั หนงึ่ เมอื่ ชาวบา้ นลากลกู ววั เพอื่ นาไปฆา่ สงั เวยพธิ บี ชู ายัญ ววั แกเ่ ห็นดงั นัน้ ก็พดู ขน้ึ วา่ “เป็ นยงั ไงละ่ เพราะเจา้ ขเ้ี กยี จแท้ ๆ อยไู่ ปก็ไมท่ าประโยชน์ จงึ ตอ้ งพบจดุ จบเชน่ นี้ ชา่ งนา่ สงสารยงิ่ กวา่ ขา้ ทต่ี อ้ งทางานหนกั เสยี อกี ” :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ผเู ้ กยี จครา้ นมักพบจดุ จบอันน่าเศรา้ :: พทุ ธภาษติ :: โกสชฺช ภยโต ทสิ ฺวา วริ ยิ ารมฺภญฺจ เขมโต อารทฺธวริ ยิ า โหถ เอสา พทุ ฺธานุสาสนี ทา่ นทัง้ หลายจงเห็นความเกยี จครา้ นวา่ เป็ นภัย และเห็นการปรารภความเพยี รวา่ เป็ นความปลอดภัย แลว้ ปรารภความเพยี รเถดิ นเ้ี ป็ น พทุ ธานุศาสนี ผแู้ ต่ง : ชื่อ \" อีสป \" เป็นทาสชาวกรีกนกั เลา่ นิทาน