Παίρνω το μολύβι

1ο Γυμνάσιο Γλυκών ΝερώνΤο περιοδικό Παίρνω το μολύβι…. του Α2 Συντονιστής καθηγητής: Αγγελική Χρόνη

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σελ. 2 1. Θαλασσινά τραγούδια, Γ. Δροσίνης – Haiku Σελ. 3 2. Μανιτάρια στην πόλη, Ίταλο Καλβίνο- Γράφω την ιστορία αλλιώς Σελ. 6 3. Οι πιτσιρίκοι- Ο ήρωας αποκτά φωνή και γράφει σε ημερολόγιο Σελ. 9 4. Ο παππούς και το εγγονάκι, Λ. Τολστόι- Ο ήρωας αποκτά φωνή Σελ. 13 5. Παλιά Παιδαγωγική, Ν. Καζαντζάκης-Προσθέτω διάλογο Σελ. 15 6. Νινέτ, Ζώρζ Σαρή, Ο ήρωας γράφει σε ημερολόγιο Σελ. 19 7. Η ζωή στη Σύμη, Ευγ. Φακίκου, Τι θα γινόταν αν Σελ 23 8. Ένας αϊτός περήφανος, δημοτικό τραγούδι 9. Αντί Επιλόγου 1

Θαλασσινά τραγούδια Γιώργος Δροσίνης HaikuΣκεφτείτε μια εικόνα από τη φύση και φτιάξτε το δικό σας haikuΟ ήλιος λάμπει. ΑπολαμβάνωΟι γλάροι πετούν ψηλά. Στη σχεδία επάνωΜ’ αρέσει εδώ. Την δύση Ήλιου Τζαννετάκης Δημοσθένης Αργυρόπουλος ΘοδωρήςΤο πλοίο φεύγει Θέλω να ζήσωμαζί και το δελφίνι όπως ένα ψαράκιωραία στιγμή μες τη θάλασσα Μπρόφας Νίκος Παρασκευά Αλίκη 2

Μανιτάρια στην πόλη Ίταλο Καλβίνο Γράφω την ιστορία ….αλλιώς« Βρήκαν αρκετά μανιτάρια για όλους και, επειδή δεν είχαν καλάθια, τα έβαλαν στις ανοιχτές τους ομπρέλες.Κάποιος είπε:— Ωραία θα ήταν να τρώγαμε όλοι μαζί!»Τι θα γινόταν αν τα μανιτάρια δεν ήταν δηλητηριώδη; Δώσε ένα άλλο τέλος στην ιστορία.……Όμως ο καθένας πήρε τα μανιτάρια και πήγε σπίτι του. Ο Μαρκοβάλντο ήταν πολύθυμωμένος με τον Αμάντιτζι. “Θα πάω σπίτι του και θα τα πάρω τα μανιτάρια μου”, σκέφτηκε,αλλά με βαριά καρδιά αποφάσισε στο τέλος να μην ασχοληθεί.Πέρασε ο καιρός και μια μέρα που καθάριζε τον κήπο του, βρήκε ένα μανιτάρι το οποίο είχεφυτρώσει δίπλα από μια ελιά!. Το καταχάρηκε!. Τότε του ήρθε η ιδέα να αρχίσει να καλλιεργείμανιτάρια. Έτσι και έγινε.Έξι μήνες μετά ήταν ο πιο πετυχημένος μανιταροπαραγωγός στην πόλη, αλλά το καλύτερο ήτανπως προσέλαβε ως αχθοφόρο στην εταιρία του τον Αμάντιτζι!. Τάσκος Α. Χρύσανθος 3

Κάποιος είπε:- Ωραία θα ήταν να τρώγαμε όλοι μαζί!» αλλά όλοι αδιαφόρησαν.Την άλλη μέρα ο Μαρκοβάλντο πήγε στην αποθήκη του, για να μαγειρέψουν τα μανιτάριααλλά κάποιος ……του τα ΄χε κλέψει. Η πρώτη σκέψη στο μυαλό του ήταν ο Αμάντιτζι, ότιδηλ. αυτός είχε εμπλακεί με αυτό.Τότε πήγε στο σπίτι του για να βρει μια λύση. Ο Αμάντιτζι του εξήγησε πως δεν ήταναυτός και να φωνάξει την οικογένειά του να φάνε μαζί όσα τους είχαν περισσέψει, εφόσονδεν είχαν να φάνε.Έτσι ο θυμός και των δύο σταμάτησε και έγιναν φίλοι. Νίκος Μπρόφας 4

Ο Μαρκοβάλντο και η οικογένεια του έφαγαν πολύ ωραία και χόρτασαν, όπως ποτέ ξανά στην ζωήτους. Μια σκέψη όμως κυρίεψε τον Μαρκοβάλντο και την γυναίκα του όταν πήγαν για ύπνο.«Κάποιοι άνθρωποι ζουν φτωχικά σαν και εμάς, εμείς απολαύαμε το γεύμα μας σήμερα. Εκείνοιόμως θα κοιμηθούν με ένα όνειρο, να έτρωγαν κάτι σήμερα το βράδυ» . Αυτό τους προβλημάτισεπολύ μέχρι που πήραν μια απόφαση. «Θα ανοίξουμε έναν πάγκο με φιλανθρωπικό σκοπό για ταάτομα που δεν έχουν φαγώσιμα στην κατσαρόλα τους» . Έτσι κι έγινε. Ο Μαρκοβάλντο πήγε ναμαζέψει χόρτα , ελιές ,κ.α. από την φύση δηλαδή αυτό που λάτρευε να κάνει .Το συμπέρασμα αυτής της ιστορίας είναι πως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας.Πρέπει να σκεφτόμαστε και τους συνανθρώπους μας. Μετά από αυτή την πράξη ο πρωταγωνιστήςμπόρεσε και συντηρούσε την οικογένεια του με περισσότερα υπάρχοντα και αγάπη, διότι σκεφτότανπως εκείνη την ημέρα είχε σώσει άπειρες ζωές. Αργυρόπουλος Θοδωρής 5

Ο Μαρκοβάλντο γύρισε σπίτι με τα παιδιά του και το καλάθι γεμάτο μανιτάρια. Αφού η γυναίκατου τα τηγάνισε, κάθισαν να φάνε όλοι μαζί. Τα μανιτάρια ήταν φανταστικά! Δεν άφησανμπουκιά.- Πρώτη μου φορά τρώω τόσο πολύ, είπε ο Μαρκοβάλντο. Αύριο κιόλας θα πάω να μαζέψω κιάλλα.Το άλλο πρωί, όταν πήγε να μαζέψει κι άλλα μανιτάρια με το δανεικό καλάθι, έμεινε έκπληκτος.Γινόταν χαμός! Οι μισοί κάτοικοι της πόλης είχαν έρθει για μανιτάρια. Ο κόσμος είχε τρελαθεί!Ένας πούλησε το σπίτι του για ένα καλάθι μανιτάρια, άλλοι έπαιζαν στοιχήματα και τέλοςκάποιοι έφτασαν στο σημείο να πλακωθούν κιόλας.Τότε ο Μαρκοβάλντο γύρισε στο σπίτι του, μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε μαζί με τηνοικογένειά του για το χωριό.. Εκεί έγινε αγρότης και καλλιεργούσε τα δικά του μανιτάρια που ταπουλούσε στην πόλη.Μια μέρα που κατέβηκε στην πόλη να πουλήσει τα περίφημα μανιτάρια του συναντήθηκε με τονΑμαρντίτσι. Κοιτάχτηκαν αμήχανα στην αρχή και συνέχισαν χαμογελαστοί το δρόμο τους… Δημοσθένης Τζαννετάκης 6

Οι πιτσιρίκοι Δημήτρης Ψαθάς Ο ήρωας αποκτάει φωνή και γράφει σε ημερολόγιοΟ πιτσιρίκος- μεγάλος πια- θυμάται και καταγράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο σκέψεις καισυναισθήματα από το περιστατικό αυτό με το Γερμανό αλλά και τη δράση του ως σαλταδόρος.Αγαπητό ημερολόγιο,Σήμερα σου γραφώ για να θυμηθώ τις στιγμές που είχα ζήσει στην κατοχή του 1940 . Οι Γερμανοί είχανεπιτάξει τα πάντα, τρόφιμα, ζώα. Ο πιο σημαντικός παράγοντας ήταν ο βαρύς χειμώνας που επικρατούσε τότεστην ΕΛΛΑΔΑ. Παρόλα αυτά υμείς μικρά φτωχά παιδιά , πάντοτε με παιχνιδιάρικα διάθεση,ήμασταν απέναντι στους Γερμανούς κατακτητές . Εκείνοι με τα τανκ και τα κανόνια και εμείς με ΠΑΘΟΣ ,ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΜΥΑΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΜΕ . Ναι μεν ήταν προνοητικοί αλλά καθόλου πονηροί. Νόμιζαν ότιμας ελέγχουν άλλα δεν το έκαναν και αυτό το καταλαβαίνουμε από την δολιοφθορά που κάναμε στο αμάξι τους.Αυτή πάντως ήταν από τις καλύτερες μου εμπειρίες. Πάντως τώρα μπορώ να συγκρίνω τις δυοπεριπτώσεις, γιατί τις έχω βιώσει . Τότε ένιωθα πως νιώθεις όταν είσαι υπό κατοχή και τώρα νιώθω πώς ναείσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Αργυρόπουλος Θοδωρής 7

31/10/2016 Σαν σήμερα η Ελλάδα γιορτάζει το όχι προς τους Ιταλούς κατακτητές, με αφορμή αυτόθυμήθηκα μια ιστορία από τότε. Ήταν γενάρης του ’42, το κρύο, η πείνα κι ο φόβος κυριαρχούσανστην Ελλάδα. Εγώ ήμουν 10 χρονών και μαζί με 5 ακόμα παιδιά είχαμε φτιάξει μια ομάδα που έκανεδολιοφθορές στους Γερμανούς. Μας φώναζαν πιτσιρίκους ή σαλταδόρους. Συνεχώς κάναμε επιδρομέςστα γερμανικά φορτηγά και τους τσιμπούσαμε τις ρεζέρβες και ότι άλλο είχαν μέσα τα φορτηγά. Τομόνο που είχαμε ως σχέδιο ήταν ο αντιπερισπασμός. Συνήθως εγώ πήγαινα να αποσπάσω την προσοχήτων γερμανών, πάντα φοβισμένος, αλλά και πάντα ευτυχής. Την ώρα που εγώ έκανα αυτό, οιυπόλοιποι έκαναν την υπόλοιπη δουλειά στα μουλωχτά. Η πιο χαρακτηριστική επιδρομή ήταν σε εκείνον το χαζό γερμανό που προσπαθούσα να τονπείσω πως θα ανάψω ένα τσιγάρο από το ηλεκτρικό φανάρι του φορτηγού, όσο οι άλλοι του άδειαζαντη ρεζέρβα. Κάναμε πολλά ριψοκίνδυνα πράγματα τότε αλλά άξιζαν το κόπο, γιατί χάρη σε αυτές τιςμικρές ενέργειες, τώρα πια ζούμε σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Χρύσανθος Τάσκος 8

Ο παππούς και το εγγονάκι Λέων Τολστόι Ο ήρωας αποκτάει φωνήΟ Μίσα διηγείται την ιστορία από τη δική του πλευρά. Τι θα έλεγε;Ο παππούς έχει γεράσει πια, δεν μπορεί να περπατήσει, δεν ακούει καλά ,ούτε βλέπει πολύ. Πριν δύοβδομάδες του παππού του έπεσε το πιάτο με το φαγητό. Ο μπαμπάς και η μαμά άρχισαν να τον μαλώνουνκαι από τότε δεν τον έχουν ξανά αφήσει να φάει μαζί μας. Μάλιστα ούτε σε πιάτο του δίνουν να τρώει, τουδίνουν μια ξύλινη γαβάθα. Εμένα μου άρεσε να τρώει ο παππούς μαζί μας, έλεγε αστεία, με χάιδευε καιόταν τρώγαμε το γλυκό πασαλείβομασταν και οι δύο και γελάγαμε. Όταν τελείωνα το φαγητό μου έπαιρναστα γρήγορα μια-δύο φέτες ψωμί και του τις πήγαινα, γιατί οι γονείς μου του έδιναν μόνο σούπα.Τις τελευταίες μέρες όμως ο παππούς ξανά τρώει μαζί μας και περνάμε πολύ ωραία μαζί, Δεν ξέρω γιατί οιγονείς μου άλλαξαν γνώμη τόσο ξαφνικά. Ειδικά η μαμά που δεν αλλάζει εύκολα γνώμη είπε πρώτη πρώτηστον παππού να έρθει και να φάει μαζί μας. Λέτε να έκανα κάτι εγώ; Βαγγέλης Χατζόπουλος 9

Ο παππούς μου είχε πια γεράσει πολύ. Δυσκολευόταν να δει, να περπατήσει ή να μιλήσει, δενμπορούσε ούτε καν να μασήσει. Ο μπαμπάς και η μαμά δεν του συμπεριφέρονταν καλά. Δεν τονάφηναν να τρώει μαζί μας, επειδή έλεγαν πως έκανε συνέχεια ζημιές. Δεν τους περνούσε από τομυαλό πως είναι γέρος και θέλει φροντίδα και αγάπη; Μια μέρα όμως ξεπέρασαν τα όρια. Ήτανγιορτές και αποφάσισαν να δώσουν στον παππού να φάει σε μια πήλινη γαβάθα! Του παππού όμωςτου γλίστρησε η γαβάθα από τα χέρια, έπεσε κάτω και έσπασε. Η μαμά άρχισε να τον μαλώνει καιτου είπε μάλιστα πως θα τρώει σε μια ξύλινη γαβάθα από δω και εμπρός. Έτσι πήρα την απόφασηπως μάλλον αυτό είναι το σωστό και πήρα ένα κούτσουρο κι άρχισα να φτιάχνω μια ίδια. Οι γονείςμου απόρησαν και με ρώτησαν τι μαστόρευα. Τους απάντησα πως ήταν μια ξύλινη γαβάθα πουπροοριζόταν γι’ αυτούς. Από ΄κείνη τη μέρα κάτι άλλαξε πάνω τους. Δεν ξανάφησαν τον Παππούχωρίς φροντίδα και αγάπη. Λέτε να τους επηρέασα εγώ; Ποιος ξέρει; Πάντως ο παππούς δεν έχειξαναφάει μόνος του από τότε. Τάσκος Χρύσανθος 10

Η οικογένειά μου είναι φυσιολογική όπως όλες. Μαζί μας μένει επίσης και ο παππούς, οπατέρας του μπαμπά μου .Είναι λίγο γεράκος βασικά πολύ γεράκος αλλά δεν πειράζει,γιατί κάποια στιγμή έτσι θα γίνω και εγώ .Δεν τον πηγαίνουν τα πόδια του, δεν έχειδόντια, δεν ακούει πολύ καλά και δεν βλέπουν τα μάτια του. Δεν τρώει μαζί μας στοτραπέζι, γιατί μια μέρα είχε σπάσει ένα πήλινο πιάτο. Η μαμά του φώναζε και ο μπαμπάςτο ίδιο. Πριν από λίγες μέρες που δεν είχα σχολείο, σκέφτηκα να φτιάξω μια γαβάθα γιατους γονείς μου. Μετά από λίγο ήρθαν και με ρώτησαν τι κάνω εκεί και τους είπα πωςφτιάχνω μία ξύλινη γαβάθα γι’αυτούς, όταν γεράσουν Ξαφνικά άρχισαν να δακρύζουν.Τους ρώτησα εκατό φορές γιατί δάκρυσαν. Ποτέ δεν μου είπαν, παρά μόνο την τυπικήέκφραση ‘ θα σου πούμε όταν μεγαλώσεις’. Από τότε μέχρι και σήμερα ο παππούς τρώειμαζί μας στο τραπέζι. Ευαγγελία Βρακατσέλη 11

Δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχα δακρύσει εκείνη την ημέρα που η μαμά μου έβαλε τις φωνές στονπαππού μου. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι τον έδιωξε από το τραπέζι και τον έβαλε να τρώει σε μιαξύλινη γαβάθα πάνω στην θερμάστρα, μακριά από εμάς! Από τη πλευρά μου όμως είχα μπερδευτεί. Γιανα κάνει η μητέρα μου αυτές τις κινήσεις, σημαίνει ότι είναι και οι σωστές. Οι γονείς δίνουν το καλόπαράδειγμα.Σκέφτηκα να φτιάξω και μια ξύλινη γαβάθα για τον μπαμπά και την μαμά, για να απολαμβάνουν τοφαγητό τους, όταν γεράσουν. Την επομένη κιόλας μέρα άρχισα να σκαλίζω το κούτσουρο που βρήκα στοαπέναντι χωράφι, έτσι ώστε η γαβάθα να είναι όσο πιο ωραία γίνεται η γαβάθα. Έμεινα άφωνος όταν οιγονείς μου μπήκαν στο δωμάτιο και άρχισαν να κλαίνε. Την επόμενη ημέρα ο παππούς ξαναγύρισεκοντά μας. Αργυρόπουλος Θοδωρής 12

Νέα Παιδαγωγική Νίκος Καζαντζάκης Προσθέτω ΔιάλογοΟ μικρός μαθητής, αφού τελείωσε η πρώτη του μέρα στο σχολείο, γυρίζει με τον πατέρα του στοσπίτι. Εκφράζει εντυπώσεις αλλά και…απορίες. Φανταστείτε το μεταξύ τους διάλογο (100 λέξεις). Γυρίζοντας ο μικρός Νίκος από το σχολείο, χαιρέτησε τον πατέρα του και έκατσεσκυθρωπός στη γωνία του καναπέ. Τον βλέπει ο μπαμπάς του και τον ρώτησε: - Τι έχεις, είσαι άρρωστος ; - Όχι, είμαι καλά. - Δεν σε βλέπω ευδιάθετο. Είσαι πολύ σκεπτικός, σου συμβαίνει κάτι ; - Να σου πω μπαμπά. Ο δάσκαλος που έχουμε έχει έναν βούρδουλα για να μαλώνει τα παιδιά και αυτό δεν μου άρεσε. - Εσένα, δεν σου αρέσει άλλα αυτό είναι το σωστό. Έτσι θα μάθουν τα παιδιά με το ξύλο αλλιώς θα κάνει ο καθένας ότι θέλει. Έτσι μάθαμε και εμείς, πάθαμε τίποτα ; Το παιδί δεν του απάντησε ,έσκυψε πάλι το κεφάλι και αφέθηκε στις σκέψεις του. Τατιάνα Τσιούτσου 13

Πατέρας: Λοιπόν, πώς ήταν η πρώτη σου μέρα στο σχολείο;Νίκος: Δεν ξέρω. Ο δάσκαλος μου φάνηκε άγριος και τρομακτικός.Πατέρας: Τι είναι αυτά που λες;Νίκος: Μα είχε κάτι τεράστια δόντια κι ένα άγριο βλέμμα… Ίδιος ο διάβολος, πατέραΠατέρας: Σα δε ντρέπεσαι, αυθάδη! Θα σου δώσω μια ξανάστροφη να μάθεις να μιλάς έτσι για το δάσκαλό σου, παιδί πράμα!Νίκος: Αλήθεια, πατέρα τι εννοούσες όταν είπες στο δάσκαλο ότι το κρέας είναι δικό του αλλά τα κόκαλα δικά σου; Αφού δεν του πήγες κανένα από τα αρνάκια μας.Πατέρας: Ποιο αρνάκι; Για σένα έλεγα. Του είπα πως έχει το ελεύθερο από εμένα να σε κάνει άνθρωπο. Να σε δέρνει όσο χρειάζεται για να γίνεις καλύτερος.Νίκος: … Δημοσθένης Τζανετάκης 14

Νινέτ Ζώρζ Σαρή Προσθέτω ΔιάλογοMαυροτσούκαλο, δεν αξίζεις ούτε το μουχλιασμένο καρβέλι…», της φώναξε, κι εκείνη ξαφνιάστηκε:«Ποιο καρβέλι;». Ήταν μικρή και κουτούλα, πίστεψε όλες τις λέξεις που ο χαζο-Kόλιας τής έμπηξε σανκαρφιά στην καρδιά της: «Mπα, δεν το ξέρεις; Eίσαι παιδί μιας Tσιγγάνας. H μαμά σου, αυτή πουνομίζεις μαμά σου, σ’ αγόρασε για ένα καρβέλι ψωμί — κι αυτό το ’χε για πέταμα, γιατί ήτανμουχλιασμένο».Η Νινέτ έκπληκτη και αναστατωμένη απ’ όσα της είπε ο Κόλλιας ρωτάει την Έμμα για όλα αυτά.Γράψε το διάλογο μεταξύ τους. (σε 100 λέξεις) 15

Η Νινέτ επιστρέφει από το σχολείο. Μπαίνοντας στο σπίτι βλέπει την Έμμα . - Γεια σου, μαμά - Γεια σου κοριτσάκι μου, πώς ήταν σήμερα το σχολείο; - Καλά, αα πήραμε και κάτι διαγωνίσματα στα Νεοελληνικά Κείμενα 18 πήρα! - Μπράβο!! Αλλά δεν είσαι χαρούμενη τί έχεις ; - Να, σήμερα τσακώθηκα με ένα παιδί άσχημα, τον Κόλια! - Ε δεν πιστεύω να σε βάρεσε κιόλας; - Μ’ έδειρε για την ακρίβεια! - Αααα!. - Αλλά και εγώ τον δάγκωσα και του έριξα και πέτρες, έτσι για να μάθει. - Όχι ,όχι αυτό που έκανες ήταν λάθος - Έτσι όπως έφευγα όμως μου φώναξε ότι είμαι παιδί μιας τσιγγάνας και πως η αληθινή μου μαμά με αντάλλαξε για ένα μουχλιασμένο καρβέλι ψωμί και πως εσύ δεν είσαι η αληθινή μου μητέρα. - Όχι. ψυχή μου, όχι καρδούλα μου. Λοιπόν αύριο πρωί πρωί θα πάμε να βρούμε την διευθύντρια του σχολείου να της πούμε πως ένα παιδί σε ενοχλεί. - Σίγουρα όμως δεν είμαι υιοθετημένη; - Όχι,όχι, ααααχ και να πιάσω στα χέρια μου αυτόν τον Κόλια , που πείραξε το κοριτσάκι μου. Βρακατσέλη Ευαγγελία 16

Έπειτα από την φάρσα που της έκανε ο παλιό-Κόλλιας, η Νινέτ πήγε να ρωτήσει την μαμά της : 17-Μαμά … ο Κόλλιας μου είπε πως…- Νινέτ, αν δεν θέλεις να μου το πεις δεν πειράζει.-Όχι…όχι είναι πολύ σημαντικό. Να σε ρωτήσω, μικρή ήμουνα παχουλή ;Αναστατωμένη η Έμμα απαντάει :-Λιγάκι, γιατί ρωτάς ;-Τίποτα, τίποτα , πότε με γέννησες ;-Στης 14 Ιούλιου, το θυμάμαι πολύ καλά γιατί είχαμε πάει διακοπές στην Κωνσταντινούπολη καιξαφνικά το βραδύ όταν φτάσαμε και μπήκαμε στο νοικιασμένο σπίτι μας με έπιασαν οι πόνοι.Υπήρξε μία ησυχία και τότε η Νινέτ έχοντας χάσει την υπομονή της λέει στην μαμά της.-Μαμά, ξέρω όλη την αλήθεια δεν χρειάζεται να με κοροϊδεύεις άλλο. Ο χαζό-Κόλλιας μου είπε πωςείμαι υιοθετημένη και πως με αντάλλαξες με ένα μουχλιασμένο ψωμί.Η Έμμα δεν πίστευε αυτά που άκουγε και έτρεξε να αγκαλιάσει την Νινέτ που άρχισε να κλαίειασταμάτητα και της λέει :-Κοριτσάκι μου, μην πιστεύεις αυτά που είπε ο Κόλλιας , στο είπε για πλάκα. Για να νιώσειςκαλυτέρα θα σου κάνω μια χάρη.Αμέσως η Νινέτ σταμάτησε να κλαίει σκούπισε τα δάκρυα της και της λέει :- Μαμά να πάμε στην Disneyland.Την άλλη μέρα το πρωί, φύγανε για την Disneyland με το ιδιωτικό τους τζετ. Τατιάνα Τσιούτσιου

18

Η ζωή στη Σύμη Ευγενία Φακίνου Τι θα γινόταν αν…Τι θα γινόταν αν η Αστραδενή συναντούσε στο πάρκο, όπου είχε πάει με τη μητέρα της, τοΜαρκοβάλντο; Τι θα μπορούσαν να συζητήσουν; Φανταστείτε το διάλογο μεταξύ τους (150 λέξεις)Η Αστραδενή έπεισε την μητέρα της να πάνε στο πάρκο. Φτάνοντας εκεί συνάντησαν τυχαία τονΜαρκοβάλντο. - Καλημέρα σας, λέει η Αστραδενή. - Καλημέρα ,απαντάει ο Μαρκοβάλντο, ήρθες να παίξεις; - Ναι, έπεισα την μητέρα μου να έρθουμε να ξεφύγω από την κλεισούρα και τα τσιμέντα και να παίξω στην φύση. Εσείς; - Και εγώ σαν μικρό παιδί ήθελα να βγω να απολαύσω την φύση και να ηρεμήσω. - Ναι αλλά εσείς δεν μπορείτε να παίξετε. - Ναι, αλλά όλη αυτή η χαρά που νιώθω όταν είμαι έξω στο πάρκο βλέποντας τον ουρανό και ακούγοντας τις φωνές των παιδιών είναι σαν να παίζω κι εγώ μαζί σας. - Δεν σας αρέσει και εσάς η πόλη έτσι; - Καθόλου εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να ζήσω μακριά από την τσιμεντούπολη. - Κι εγώ εύχομαι κάποια μέρα να ζούμε σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος και να απολαμβάνω κάθε μέρα τα δέντρα, τον ουρανό, τον ήλιο την χαρά της ζωής. - Μακάρι. κορίτσι μου, το όνειρο σου να γίνει πραγματικότητα. Άντε να παίξεις όμως, γιατί με την κουβέντα περνάει η ώρα και δεν θα προλάβεις να παίξεις. Τσιούτσιου Τατιάνα 19

- Αστραδενή κοίτα!. Μα τι ωραίο πάρκο, είδες που η Αθήνα έχει και τα καλά της? Άντε πήγαινε να παίξεις.- Ό,τι πεις, μαμά.Στο ίδιο πάρκο βρίσκεται και ο Μαρκοβάλντο, και φαίνεται λιγάκι σκεπτικός……- Μα πόσο γκαντέμης μπορεί να είμαι?! Ένα πράγμα βρήκα κι εγώ σ’ αυτή την παλιοπόλη που να μου θυμίζει την εξοχή και ήταν δηλητηριώδες! Δεν το πιστεύω!!Η Αστραδενή έτρεχε και δεν είδε τον Μαρκοβάλντο, έτσι έπεσε πάνω του….- Χίλια συγνώμη κύριε δεν σας είδα.- Δεν πειράζει. Είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι εδώ, γιατί δεν σ’ έχω ξαναδεί.- Ναι μόλις μετακόμισα.- Αλήθεια; Από πού;Ένα δάκρυ κύλησε απ’ το μάγουλο της Αστραδενής…..- Εμμ….από τη Σύμη…….- Και γιατί κλαίς?- Γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η πόλη. Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή, μισώ την καινούργια- Κοίτα κοριτσάκι…..- Αστραδενή- Κοίτα Αστραδενή, κι εγώ στην εξοχή ζούσα και αναγκάστηκα να φύγω για να βρω δουλειά. Καταλαβαίνω πωςείναι πολύ δύσκολο, ειδικά για σένα που ‘σαι μικρή αλλά τα εφόδια για τη ζωή σου είναι πολύ περισσότεραεδώ…….και να θυμάσαι αν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής σου μπορείς να δεις μικρούς θησαυρούς κρυμμένουςκάπου στη πόλη….- Αστραδενή! Έλα πρέπει να φύγουμε- Τώρα Μαμά!- Η Αστραδενή χαιρέτησε το Μαρκοβάλντο κ’ έφυγε τρέχοντας. Και οι δύο όμως συνέχισαν τη μέρα τους μ’ ένα20πλατύ χαμόγελο…… Χρύσανθος Τάσκος

ΣύμηΑθήνα 21

Μαρκοβάλντο: Τι έγινε κοριτσάκι, γιατί κλαις; Πώς σε λένε;Αστραδενή: Αστραδενή με λένε.Μ: Τι συμβαίνει;Α: Θέλω να γυρίσω στη Σύμη. Εκεί όπου μεγάλωσα. Πριν λίγες μέρες μετακομίσαμε εδώ. Δε μου αρέσει ηπόλη.Μ: Άκου, Αστραδενή. Η αλήθεια είναι πως ούτε εμένα μου αρέσει εδώ. Μάλιστα προσπάθησα να βρω μιαδουλειά ικανοποιητική για να θρέψω τα παιδιά μου στην εξοχή, αλλά δεν μπόρεσα.. Έτσι έπρεπε να τοαποδεχτώ και να ζήσω μέσα στην άσχημη και βρώμικη πόλη χωρίς καθόλου πράσινο.Α: Μα εμείς μια χαρά περνούσαμε στη Σύμη. Ο μπαμπάς είχε δουλειά και ζούσαμε σε ένα ωραίο σπίτι, ώσπουξαφνικά μια μέρα η μαμά και ο μπαμπάς μας είπε να πάμε στα δωμάτιά μας, γιατί έπρεπε να μιλήσουν τα«μεγαλίστικα», όπως τα λέω εγώ. Και μια βδομάδα αργότερα φύγαμε.Μ: Στη Σύμη είναι δύσκολα τα πράγματα. Δε θα ήταν εύκολο να μείνετε εκεί. Κι εγώ με τον καιρό άρχισα νααλλάζω γνώμη για την πόλη. Μόλις χθες βρήκα κάτι λαχταριστά μανιτάρια και σήμερα θα πάω να μαζέψω κιάλλα. Αύριο ποιος ξέρει… Αν ανοίξεις τα μάτια σου, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα βρεις.Α: Έχετε δίκιο. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε! Δημοσθένης Τζαννετάκης 22

Ένας αϊτός περήφανος Δημοτικό τραγούδι Φτιάχνουμε το δικό μας ….. δημοτικό τραγούδιΦτιάξτε και σεις ένα δημοτικό τραγούδι χρησιμοποιώντας ιαμβικό 15σύλλαβο ανομοιοκατάληκτο στίχοΤο κινητό μου χάλασε και messenger δεν μπαίνω,πως θα ιδώ τους φίλους μου, πρέπει να τους μιλήσω.μα αχ μου ήρθε στο μυαλό και αυτό θα πα να κάνωθα πάρω απ' το σταθερό μαθήματα να μάθω.Να πάρει είμαι άτυχος μου χάλασε κι αυτόπάω μια βόλτα στη γιαγιά να πάρω τον Παπούλια.Αχ τώρα το θυμήθηκα έχουνε πάει κάπου.Πάω λίγο στη θεία μου να φάμε κανα ψάρι.Τελειώνω και το φαγητό, πηγαίνω στον Παπούλιαφτάνω στη σπιταρόνα του και έπειτα του λέω\"Δώσε μου τα μαθήματα να πάω να διαβάσω\"τα παίρνω μια στα γρήγορα πηγαίνω και στα public,μου φτιάχνουνε το κινητό και επιτέλους φεύγω. Βαγγέλης Τσούκαλος 23

24

Αντί επιλόγου Ευχαριστώ όλα τα παιδιά του Α2 για την πρόθυμη συμμετοχή τους στο μάθημα και για την άμεση ανταπόκριση στο περιοδικό μας. Μέσα από τις ασκήσεις δημιουργικής γραφής και με οδηγό τη φαντασία και ένα μολύβι, προσπαθήσαμε να δώσουμε χώρο στο «μικρό συγγραφέα» που κρύβουμε μέσα μας. Το ταξίδι με τη φαντασία στους χώρους της λογοτεχνίας μόλις άρχισε….Καλή απόλαυση 25