สโรชา บุญธรรม

ในวันหนงึ่ ขณะท่ลี ากาลงั หากินในท่งุ หญา้ เขาเห็นหมาป่ า ตวั หนงึ่ กาลงั มาหาเขา ลาจงึ ไดแ้ กลง้ ทาเป็ นบาดเจ็บ หมาป่ าเขา้ มาและถามเขาวา่ หมาป่ าถาม “ทาไมคณุ เดนิ กะเผลก?” ลาตอบวา่ “เพราะฉนั เหยยี บหนามตอนทฉี่ นั พยายาม จะกระโดดขา้ มรว้ั ฉันพนนั ไดเ้ ลยว่าคณุ จะกนิ ฉัน แตค่ ณุ ชว่ ยดงึ หนามออกใหก้ อ่ นไดไ้ หม ถา้ ทาแบบนน้ั คณุ จะสามารถกินฉันไดโ้ ดยไม่

หมาป่ าคดิ ว่าเป็ นส่ิงที่ ถกู ตอ้ ง หมาป่ าจงึ ยกเทา้ ลาขนึ้ และเร่ิมหาหนาม ในระหว่างนน้ั ลาก็เตะปาก หมาป่ าดว้ ยกาลงั ทงั้ หมดของ มนั

และฟันของเขาบน่ิ ทงั้ หมด แลว้ หมาป่ าก็พดู ว่า “ฉนั มนั งเี่ งา่ …” “พ่อของฉนั สอนฉันวา่ จะลา่ เนอื้ ไดอ้ ยา่ งไร แตท่ าไมฉนั ถึง พยายามทาตวั เหมอื นหมอ?