สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๖๙

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๔๗ ตอนที่ ๖๙ ฝ่ายขงเบ้งคร้นั เบง้ เฮ็กไปแล้ว กค็ อยอยเู่ ปนหลายวนั มิไดเ้ หน็ กลับมาคานับ กร็ ู้วา่ เบง้ เฮ็กคดิ คดเอาใจออกหาก ขงเบง้ จงึ ยกทหารออกจากคา่ ยรบี ตามไปทางทศิ เหนอื ไปถงึ กลางทางกห็ ยุดต้ังคา่ ย อยู่ แลว้ ให้ทหารสืบข่าวเบ้งเฮ็กไปต้งั อย่ตู าบลใด ทหารกลับมาบอกวา่ เบง้ เฮ็กคุมทหารเข้าตัง้ อย่ใู น เขาอมิ ตองสนั แลว้ ล้มไม้และก้อนศิลาสมทบลงไว้ในทางมน่ั คง แล้วเหน็ ทหารรักษาอย่เู ปนอกั มาก ถงึ เราจะยกไปตดิ ตามกเ็ หน็ จะขดั สน ขงเบง้ ไดฟ้ ังดงั น้ันจงึ ถามลคิ ีผนู้ าทางว่า ทางจะเขา้ ไปเขา อมิ ตองสันนน้ั จาเภาะแตท่ างเดียวหรอื จะมที างอืน่ อย่บู ้าง ลคิ ีจงึ วา่ อนั เขาอิมตองสนั นีข้ า้ พเจา้ ไม่เคย ไปมา จะเปนประการใดมไิ ด้แจ้ง แต่ได้ยินว่ามที างอยู่ ขงเบง้ ได้ฟงั ดงั นนั้ ก็จดั แจงทหารจะยกตามไป เจียวอ้วนนายทหารจึงว่า ยกมาทาการครั้งนี้ก็ได้ท่วงทีจับตัวเบ้งเฮ็กได้ถึงส่ีครั้ง เบ้งเฮ็กก็ ขยาดฝีมอื กลวั เรานักอยู่ เหน็ จะไม่อาจยกทหารออกรบพุ่งติดตามเรา บัดน้กี ็เปนระดรู อ้ นทหารเรากไ็ ด้ ความลาบากอิดโรยกาลังลงแล้ว ขอให้ท่านยกกลับไปเมืองเสฉวนก่อนเถิด ฟังข่าวเบ้งเฮ็กดู ถ้ายังทา การเหมอื นหนหลงั เราจึงยกกลับมาจบั ตวั ให้จงได้ สามกก๊ วิทยา

๑๕๔๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งจึงว่า บัดนี้เบ้งเฮ็กกลัวเรา จึงเข้า หนีซ่อนอยู่ในที่กันดาร แม้เรายกกลับไปเบ้งเฮ็กก็ จะได้ทียกออกต้ังตัวทาการถนัด จาเราจะยก ติดตามไปจับเอาตัวใหไ้ ดใ้ นเวลาท่ียงั บอบชา้ อยู่ฉน้ี จึงจะชอบ แล้วขงเบ้งก็ให้อองเป๋งคุมทหารร้อย หนึ่งไปสืบทางดูก่อน อองเป๋งก็ลาขงเบ้งไปถึง ปากทางตวันตก จะเข้าไปเขาอิมตองสัน ทหาร ทง้ั ปวงกระหายน้านัก กช็ วนกันลงกินน้าในธารแอสวน ทหารนัน้ ก็เปนใบส้ ้นิ อองเปง๋ เห็นดังน้ันก็ตกใจ พาทหารกลบั มาหาขงเบ้งแจง้ เนอ้ื ความทั้งปวง ขงเบ้งแจง้ ดังน้ันก็ ตกใจจึงว่า น้าในธารเปนเหตฉุ น้ีจะเปนกลเบ้งเฮก็ ใสย่ าเบ่ือไว้หรอื เปนประการใดก็มไิ ด้ แจ้ง จาเราจะ ไปดูให้ประจักษ์ก่อน แล้วขงเบ้งก็ขึ้นเกวียนน้อยพาทหารคนสนิธสิบคนไปกับอองเป๋ง คร้ันถึงทาง ตวันตก ขงเบ้งพิเคราะหด์ ูน้าในธารน้ันใสลึกแลไมเ่ หน็ ดนิ แล้วเงียบสงัดมิได้เห็นสตั ว์เดิรไปมา ขงเบ้ง คิดสงสัยจึงขึ้นไปบนเนินหลังธาร แลไปเห็นศาลเทพารักษ์เก่ามีอยู่ในรก ขงเบ้งก็เหน่ียวเถาวัลย์ห้อย ตัวขึ้นไปบนศาล เห็นศาลน้ันทาดว้ ยศลิ ามรี ูปเทพารกั ษอ์ ยูอ่ งค์หนง่ึ ขงเบ้งพิเคราะห์ดูเห็นอักษรจารึก อยู่ท่ีแผ่นศิลาเปนใจความว่า ครั้งพระเจ้าฮ่ันเบ้งเต้ได้ราชสมบัติ ม้าอ้วนคนนี้พาทหารมาทางนี้ได้ ขงเบ้งแจ้งดังน้ันกด็ ใี จ จงึ คานับกราบลงแล้วว่า ตัวข้าพเจ้าขงเบง้ นี้ถอื ความสัตย์ ตงั้ ใจจะทานุบารุงเชอ้ื พระวงศ์พระเจ้าฮั่นเบ้งเต้ บัดน้ีรับสั่งเจ้าข้าพเจ้าซ่ึงเปนเช้ือพระวงศ์ ให้ข้าพเจ้ามาปราบข้าศึก ต่างประเทศสาเร็จแล้ว จึงจะกลับรบเอาเมืองกังต๋ังแลเมืองฮโู ต๋ เชิญเชื้อพระวงศ์พระเจ้าฮน่ั เบ้งเต้ข้นึ ครองสมบัติสืบไป ข้าพเจ้ามาถึงตาบลนี้มไิ ด้แจง้ เหตุผลประการใด ทหารลงกินน้าในธารวิปริตเปนใบ้ ไปสิน้ ท่านจงเมตตาข้าพเจ้าคิดถงึ คณุ พระเจ้าฮัน่ เบ้งเต้ เชญิ ช่วยแนะนาให้สติขา้ พเจ้าดว้ ย แล้วขงเบ้ง ก็คานบั ถอยออกมา พอเหน็ คนแก่ถอื ไม้เท้าเดริ มาตามริมเนิน ขงเบ้งก็มีความยินดีรอ้ งเชิญให้ข้ึนน่ังบนศาล คานับกันตามธรรมเนียม แล้วขงเบ้งจงึ ถามวา่ ท่านน้ีช่ือไรเปนแซ่อันใด ม้าอ้วนเทพารักษ์ทาไม่ได้ยินจึงว่า ตัวข้าพเจ้าคนแก่นี้ได้ยินกิตติศัพท์มา กช็ า้ นานว่า มหาอปุ ราชนี้มีนา้ ใจสตั ย์ซอ่ื โอบอ้อมอารีแก่ราษฎร บัดนขี้ ้าพเจา้ เห็นท่านมากม็ คี วามยินดี จึงมาคานับท่าน ขงเบ้งจึงถามว่า ท่านเปนใหญ่ในตาบลน้ียังรู้บ้างหรือไม่ว่า น้าในธารน้ีเปนเหตุผล ประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๙ ๑๕๔๙ ม้าอ้วนเทพารักษ์จึงบอกว่า น้าในธารซ่ึงทหารกินนี้ชื่อแอสวน จึงทาให้เจรจาไม่ออกถึง กาหนดเจด็ วันก็จะตาย ยงั เรยี งต่อกันเขา้ ไปอกี สามธาร ธารหนงึ่ นา้ เยน็ ถ้าผ้ใู ดกนิ เขา้ ไปพอตกถึงฅอก็ ขาดใจตาย ธารหน่ึงน้าดา ถ้าผู้ใดกินแลอาบ ก็ดาไปทั้งตัวเจ็บปวดจนขาดใจตาย ธารหน่ึงน้าร้อน ถ้าผู้ใดกินแลอาบ ก็ร้อนเปื่อยไปท้ังตวั ถึงกระดูกจนตาย น้าในธารทั้งสี่น้แี ต่ลว้ นน้าร้าย แล้วก็มีหมอก ข้นึ มาจากธารแตเ่ ชา้ จนเวลาเท่ียง แม้ผใู้ ดเดิรมาในเวลานน้ั ตอ้ งไอหมอกกใ็ หไ้ ขเ้ จ็บไปจนตาย ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นจึงว่า ถ้ากระน้ันไหนเราจะปราบปรามเบ้งเฮ็กได้สมความคิด เม่ือเบ้งเฮก็ ยงั เปนศตั รูอยู่ก็จะเปนศกึ กระหนาบหลัง เห็นเราจะไปตีเอาเมอื งฮโู ตแ๋ ลเมืองกงั ต๋ังไมไ่ ด้ ตัวเราเปนคน อาภัพมิได้บารุงพระเจ้าเล่าเสี้ยนแล้วก็จะตายเสียดีกว่า ม้าอ้วนเทพารักษ์จึงว่า มหาอุปราชอย่าวิตก เลย ข้าพเจ้าจะบอกยาซ่ึงแก้น้าเบื่อเมานี้ให้ ขงเบ้งจึงว่า ท่านเปนผู้เฒ่าสูงอายุ แม้รู้เห็นประการใดก็ ชว่ ยแนะนาสงั่ สอนขา้ พเจ้าดว้ ยเถิด ม้าอ้วนเทพารักษ์จึงบอกว่า เขาซ้ันซกอยู่ทิศตวันตกไกลเขาอิมตองสันน้ีแปดร้อยเส้น ข้ามเขาไปอีกยี่สิบเส้นถึงแม่น้าบั้นอ๋ัน มีคนหน่ึงชื่อเบ้งเจียด ปลูกเรือนอยู่ริมแม่น้านั้นกว่าสิบปีแล้ว หลังเรือนเบ้งเจียดนั้นมีธารช่ืออันลกจัว ไหลลงมา ตามแม่น้าบั้นอ๋ัน แม้ผู้ใดเปนโรคได้กินได้อาบน้าน้ัน ก็หาย หน้าเรือนน้ันมีต้นไม้หอมช่ือฮุยเหียบอยู่เปน อันมาก ถึงมาทว่าผู้ใดจะกินน้าแลอาบน้าร้ายทั้งสี่ ธารน้ี ได้ใบไม้นั้นมาใส่ปากแต่ใบหน่ึงก็แก้พิษน้ันได้ แม้มหาอุปราชจะใคร่เข้าไปในเมืองอิมตองสันให้ได้ กเ็ รง่ ไปเกบ็ เอายานนั้ มาเถิด ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี คานับ ม้าอ้วน (Ma Yuan) กราบลงแล้วจึงซ้าถามว่า ท่านนี้ชื่ออันใดเปนแซ่ อันใด บอกให้ข้าพเจ้าแจ้งด้วย เม่ือสาเร็จราชการ จะกลับมาแทนคุณท่าน ม้าอ้วนได้ฟังดังน้ันก็ข้ึนไป บนศาลน่ังบนแท่นบอกว่า ตัวเราคือม้าอ้วนแล้วก็ หายไป สามก๊กวิทยา

๑๕๕๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งได้เห็นดังนั้นก็ย่ิงมีความยินดีนักคานับกราบลงกับที่ แล้วก็ลงจากศาลขึ้นเกวียน กลับมาค่าย ครั้นเพลาเช้าขงเบ้งจึงชวนอองเป๋งกับทหารท้ังปวงซ่ึงเปนใบ้นั้น รีบไปเก็บยาตามคา เทพารักษ์ว่า ครั้นข้ามเขาซั้นซกไปย่ีสิบเส้น เห็นต้นไม้ใหญ่ริมธารน้าน้ันเปนอันมาก แลมีเรือนอยู่ใน ป่าไม้น้ันประมาณสิบเรือน ขงเบ้งเห็นเด็กคนหน่ึงเดิรออกมาก็ดใี จเดิรเข้าไป พอเบ้งเจียดห่มเส้ือขาว ใส่หมวกสานผมเหลืองตาแดง เดิรออกมาเห็นขงเบ้งจึงถามว่า ท่านนี้มหาอุปราชเมืองเสฉวนหรือ ขงเบ้งจึงหัวเราะตอบว่า เหตุไฉนท่านจึงรู้จักข้าพเจ้า เบ้งเจียดจึงว่า ข้าพเจ้ารู้นานอยู่แล้ว ว่ามหาอุปราชยกกองทัพมารบกับเบ้งเฮ็ก จะปราบในแดนอันน้ีแล้ว เบ้งเจียดก็เชิญขงเบ้งเข้าไปใน เรือน ขงเบ้งจึงว่าแก่เบ้งเจียดว่า รับสั่งพระเจ้าเล่าเซียนให้ยกกองทัพมาปราบปรามเบ้งเฮ็ก ให้อ่อนน้อมต่อเมืองเสฉวนจงได้ บัดนี้เบ้งเฮ็กหนีเข้าไปอยู่ในเขาอิมตองสัน เรายกไปถึงทางตวันตก ทหารท้ังปวงลงกินนา้ ในธารก็เปนใบ้ไปสิ้น เทพารักษ์บอกเราว่ายาแก้น้าน้ันมอี ยตู่ าบลนี้ เราจึงรีบมา หาท่านหวังจะเก็บยา ทา่ นจงเมตตาบอกให้เราด้วยจะได้แก้ชีวิตคนท้ังปวง เบ้งเฮ็ก (Meng Huo) เบ้งเจียดจึงว่า ตัวข้าพเจ้าเปนคนป่า หาควรที่มหาอุปราชจะมาหาไม่ จะใช้แต่ทหาร เลวมาก็ได้ ยาก็มีอยู่ที่หลังบ้าน มหาอุปราช จะต้องประสงค์สักเท่าใดก็ไปเก็บเอาเถิด แล้ว เบ้งเจียดก็ให้เด็กพาอองเป๋งกับทหารซ่ึงเปนใบ้ น้ันออกไปท่ีธารน้า ทหารท้ังปวงได้กินน้านั้น เข้าไปก็รากเสมหะร้ายออกมาพูดจาได้เปน ปรกติดงั เก่า เบง้ เจียดจึงวา่ แกข่ งเบ้งวา่ หนทาง ซ่ึงท่านจะเข้าไปในเขาอิมตองสันน้ันกันดารนัก กอปด้วยสัตว์อันร้ายต่าง ๆ ท่านจงเก็บใบ ฮุยเหียบนี้ไปให้มากจะได้แก้อันตรายในทางนน้ั ขงเบ้งไดฟ้ ังดังน้ันมีความยนิ ดีนกั จึงให้ทหารไป เก็บใบไม้น้ันมาเปนอันมาก แล้วขงเบ้งจึงว่า แกเบ้งเจียดว่า ท่านมีไมตรีต่อเราเปนอันมาก ท่านช่ือไรเปนแซ่อันใด เม่ือสาเร็จราชการแล้ว จะได้ตอบแทนไมตรที ่าน www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๕๑ เบ้งเจียดจึงว่า ข้าพเจ้าช่ือเจียดแซ่เบ้งเปนพ่ีชายเบ้งเฮ็ก ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็ตกใจทอดใจ ใหญ่ เบ้งเจียดจึงว่า ท่านอย่ากินแหนงรังเกียจข้าพเจ้าเลย ตัวข้าพเจา้ นเ้ี ปนพีน่ ้องรว่ มทอ้ งกับเบ้งเฮก็ เบง้ ฮวิ ก็จริง แตเ่ บง้ เฮก็ เบง้ ฮิวเปนคนพาลหยาบชา้ มไิ ด้เอาคาข้าพเจา้ ผู้พี่ ขา้ พเจ้าจึงละสมัคพรรคพวก เสียออกมาอยทู่ ี่นห่ี วงั จะหาความสบาย บดั น้นี อ้ งขา้ พเจ้าทาความผิดคดิ มชิ อบ มหาอุปราชจึงไดค้ วาม ลาบากมาถงึ น่ี ตวั ขา้ พเจา้ เปนผพู้ ีก่ ็หาพ้นความผิดไม่ มหาอปุ ราชจงโปรดให้ทานชวี ิตขา้ พเจา้ ด้วย ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่าวิตก เลย เบ้งเฮ็กเบ้งฮิวเปนคนช่ัวกระทา ค ว า ม ผิ ด โ ทษก็จ ะ อยู่ แ ก่ตั วเขา ท่านเปนคนดีมีความสัตย์ความชอบก็ จะมีอยู่แก่ตัวท่าน เมื่อสาเร็จราชการ กลับไปเมืองแล้วเราจึงจะกราบทูล พระเจ้าเล่าเสี้ยนให้ตั้ง ท่านเปนใหญ่ ในแดนน้ี เบ้งเจียดจึงว่า ซ่ึงโปรดมา ทั้งน้ีพระคุณหาท่ีสุดไม่ แต่น้าใจ ข้าพเจ้ารักแต่ความสบายมิได้ยินดีตอ่ สมบัติพัสถานท่ีจะเปนใหญ่สบื ไป ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ให้สิ่งของ เงินทองแก่เบ้งเจียดเปนอันมาก เบ้งเจียดก็มิได้รับส่ิงของนั้นคืนให้ขงเบ้ง ๆ ก็ลาเบ้งเจียดข้ึนเกวียน น้อยพาทหารกลบั มาถงึ คา่ ย ขงเบ้งจึงให้ทหารขุดบ่อในค่ายสิบบ่อลึกส่ีสิบวา หวังจะอาศรัยน้า ขงเบ้งแลทหารทั้งปวง เห็นบ่อน้ันแห้งมิได้มีน้าก็ตกใจ คร้ันเวลาค่าขงเบ้งจึงจุดธูปเทียนข้ึนบูชาเทพดาแล้วอธิษฐานว่า ข้าพเจ้าขงเบ้งต้ังใจทาราชการสนองพระคุณพระเจ้าเล่าป่ีโดยสุจริต จะยกพระเจ้าเล่าเสี้ยนขึ้น ครองราชสมบัติบารุงให้ราษฎรเปนสุขสืบไป บัดน้ีพลทหารท้ังปวงขัดสนด้วยน้านัก ถ้าบุญพระเจ้า เล่าเสี้ยนจะเปนใหญ่ ตวั ข้าพเจา้ จะไดช้ ่วยทานบุ ารุงอยู่ ขอเทพดาจงโปรดให้ทานชีวิตสตั ว์ทงั้ ปวงด้วย ถ้าพระเจ้าเล่าเส้ียนหาบุญไม่แล้ว จงบันดาลให้ข้าพเจ้าขงเบ้งผู้เปนคนอาภัพน้ีตายเสียเถิด อย่าให้มี ชีวิตอยู่ดูหน้าคนสืบไปเลย คร้ันเวลาเช้าทหารเข้าไปบอกขงเบ้งว่า บ่อซ่ึงขุดไว้น้ันน้าขึ้นเต็มทุกบ่อ ขงเบ้งได้ฟงั ดงั นนั้ กด็ ีใจ จงึ ให้ทหารกินน้าสาเร็จแลว้ กย็ กไปเขาอิมตองสัน ให้ตักน้าน้นั ไปเปนลาเลียง สามกก๊ วิทยา

๑๕๕๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายทหารซึ่งคอยเหตุจึง เอาเนื้อความมาบอกเบ้งเฮ็กว่า บัดน้ี ขงเบ้งยกทหารล่วงทางตวันตกเข้า มาไดแ้ ล้ว เบง้ เฮ็กได้ยินดงั นน้ั ก็ตกใจ โต้สู้ไต้อ๋องจึงว่าแก่เบ้งเฮ็กว่าท่าน อย่าเพ่อวิตก เน้ือความซึ่งว่านี้ยังไม่ เห็นสม ข้าพเจ้าจะดูใหเ้ หน็ ประจกั ษ์ แก่ตาก่อน โต้สู้ไตอ้ ๋องก็ยืนดบู นยอด เขา เห็นขงเบ้งยกใกล้เข้ามาแล้ว เห็นทหารหาบขนน้าเข้าเปนอันมาก โต้สู้ไตอ้ ๋องคิดสงสยั นักจึงกลับลงมาวา่ แก่เบ้งเฮก็ ว่า ขงเบ้งยกมา ได้จรงิ แลว้ ข้าพเจา้ เห็นประหลาทนัก ชรอยเทพารกั ษจ์ ะบอกแกข่ งเบง้ เปนแน่ เบ้งเฮ็กจึงว่า ถ้ากระนั้นข้าพเจ้ากับเบ้งฮวิ สองคนพี่น้องจะลาท่านออกสู้รบกบั ขงเบ้งกวา่ จะ สิ้นชีวิตลงกับที่ มิให้ทหารจับมัดไปให้ขงเบ้งดูหน้าอีกแล้ว โต้สู้ไต้อ๋องจึงว่า ตัวท่านกับข้าพเจ้าเปน พวกเดียวกัน แม้ท่านเสียแก่ขงเบ้งแล้ว ถึงตัวข้าพเจ้ากับสมัคพรรคพวกท้ังปวงขงเบ้งก็จะไม่ไว้ชีวิต แล้ว โต้สู้ไต้อ๋องก็ฆา่ โคกระบือเลย้ี งสุราทแกลว้ ทหารท้ังปวง จัดแจงจะยกออกรบกับขงเบ้ง พอทหาร เขา้ มาบอกว่า เอยี วหองซึง่ เปนนายใหญอ่ ยู่เขางนิ ตสิ นั ยกทหารสามหมนื่ มาชว่ ย โต้สูไ้ ต้อ๋องไดฟ้ ังดังนนั้ ก็ดใี จ จึงออกมารบั คานบั กันตามธรรมเนียม แลว้ พาทหารกับเอยี วหองเข้ามาทอ่ี ยู่ เอยี วหองจงึ อวดว่า บตุ รข้าพเจ้าหา้ คนน้ีมีสตปิ ญั ญาแลฝีมือเขม้ แขงนัก แลว้ ทหารขา้ พเจ้าก็ มีกาลังกล้าหาญใส่เกราะเหล็กเสมอทกุ ตวั คน แม้ขงเบ้งยกทหารร้อยหม่ืนเข้ามา แต่ กาลังข้าพเจ้าจะขออาสาเอาชัยชนะให้ได้ แล้วก็เรียกบุตรห้าคนเข้ามาคานับโต้สู้ไต้ อ๋องกับเบ้งเฮ็ก ๆ เห็นบุตรเอียวหอง รูปร่างคมสันมีสง่าเหมือนเสืออันร้ายก็มี ความยินดีนัก ก็แต่งโต๊ะให้เอียวหองกับ บตุ รห้าคนน้ันเสพยส์ ุราดว้ ยกนั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๙ ๑๕๕๓ ขณะเมื่อเสพย์สุราอยู่นั้น เอียวหองแกล้งทาเมาสาแดงฤทธิต่าง ๆ ราเพลงโล่เพลงทวน โลดโผนทาสง่าว่า ถ้าขงเบ้งมาเราจะตัดสีสะด้วยเพลงอาวุธอันน้ี พอหญิงสิบคนซ่ึงเอียวหองคิดกล เตรยี มมาน้ัน สยายผมเดิรตบมอื ทาเพลงเข้ามา เอียวหองจึงใหบ้ ุตรเอาจอกสรุ าคนละจอกเข้าไปคานบั เบ้งเฮ็กเบ้งฮิว ๆ มิได้แจ้งในกลเอียวหองก็รับจอกสุราแหงนหน้าขึ้นจะกิน เอียวหองตว าดขึ้น ตามสัญญา บุตรเอียวหองก็กลุ้มกันเข้าจับมัดเบ้งเฮ็กเบ้งฮวิ โต้สู้ไตอ้ ๋องเห็นดังนน้ั ก็ตกใจขยับตวั จะวง่ิ หนี เอยี งหองก็รวบเอาตัวมดั ไว้ หญิงสบิ คนก็วงิ่ เขา้ ช่วยมัดเบ้งเฮ็ก เบ้งเฮ็กจึงว่าแก่เอียวหองว่า ท่านกับเราก็มิได้มีสาเหตุทาผิดสิ่งใดต่อกัน แลท่านมาทาร้าย แก่เราน้ีหาประโยชน์ไม่ นานไปท่านก็จะได้ความเดือดร้อน เอียวหองจึงว่า มหาอุปราชเมืองเสฉวน เปนคนมีเมตตาแก่สัตว์ทั้งปวง จับลูกหลานเราได้ก็ไว้ชีวิตปล่อยมาส้ิน เราคิดถึงคุณจึงจะจับตัวท่าน ซึ่งเปนคนทรยศมัดไปแทนคุณขงเบ้ง แล้วเอียวหองจงึ ร้องประกาศแก่ทหารทั้งปวงว่า เบ้งเฮ็กกระทา ความผิดให้ท่านท้ังปวงเดือดร้อน บัดน้ีเราจะจับไปให้ขงเบ้งแล้ว ท่านท้ังปวงจงกลับไปอยู่ให้เปนสุข ตามภมู ิล์ าเนาเถดิ แล้วเอยี วหองกพ็ าเอาตัวโตส้ ้ไู ตอ้ อ๋ งกบั เบง้ ฮิวเบง้ เฮ็กมดั ไปให้ขงเบง้ นอกค่าย สามกก๊ วิทยา

๑๕๕๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งแจ้งดังนั้นก็มีความยินดี เรียกเอียวหองเข้าไปคานับตามธรรมเนียมแล้ว เอียวหองจึง ว่าแก่ขงเบ้งว่า ข้าพเจ้าเปนผู้ใหญ่บ้านอยู่ ณ เขางินติสัน คิดถึงคุณมหาอุปราชซ่ึงไว้ชีวิตปล่อย ลูกหลานข้าพเจ้าไป ข้าพเจ้าจึงคิดกลอุบายจับเบง้ เฮ็กเบ้งฮวิ มาแทนพระคุณท่าน ขงเบ้งก็ให้บาเหน็จ รางวัลแก่เอียวหองเปนอันมาก แล้วให้เอาตัวเบ้งเฮ็กเข้ามา ขงเบ้งจึงหัวเราะว่า ท่านจะยอมสมัค ออ่ นน้อมต่อเราแลว้ หรือยงั เบ้งเฮ็กจึงว่า ซ่ึงท่านจะให้เราอ่อนน้อมต่อนั้นไม่ชอบ เพราะเรามิได้แพ้ฝีมือท่าน บัดนี้ เอียวหองเพื่อนเราทากลอุบายให้เราไว้ใจจึงจับเรามาได้ ถึงท่านจะฆ่าเสียก็ตามเถิดเรามิได้อ่อนนอ้ ม ตอ่ เปนอนั ขาด ขงเบ้งจงึ ว่า คร้งั น้ตี วั หนีเราเข้าอยใู่ นทค่ี ับขนั หวงั จะลวงเราให้เปนอนั ตรายด้วยนา้ รา้ ย กลางทาง เทพดาก็ช่วยบารุงรักษาเราให้เข้ามาไดถ้ ึงที่นี่ เหตุไฉนท่านมาถือทิษฐิมานะไม่อ่อนน้อมตอ่ เราอีกเล่า เอียวหอง (Yang Fang) เบ้งเฮ็กจึงว่า เดิมเราอยู่เมืองงินแข ภูมิฐานกาแพงหอรบม่ันคง แม้ท่านจับเราได้ใน เมืองน้ัน เราก็จะอ่อนน้อมต่อท่านชั่วลูกหลาน น่ีเราออกจากเมืองเราดอกท่านจึงลวงจบั ตัวเราได้ ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันเห็นว่าเบ้งเฮ็กยังมีมานะถือตัว อยู่ จึงว่าเราจะปล่อยท่านไปอีกครั้งหนึ่ง ท่านจง หาที่มั่นบารุงทแกล้วทหารให้พร้อมไว้เถิด เราจะ ยกไปส้รู บกับท่าน ๆ ก็จะไดเ้ ห็นฝีมือเรา แม้เราจบั มาได้ท่านยังพูดฉนี้อยู่เราจะฆ่าเสียส้ินท้ังโคตร แล้วก็ให้ทหารแก้มัดเบ้งเฮ็กออก เบ้งเฮ็กก็คานับ ลาขงเบ้งไป ขงเบ้งจึงให้ทหารแก้เบ้งฮิวกับโตสู้ไต้ อ๋องออกเลี้ยงสุราแล้ว เอาม้าให้คนละตัวให้ตาม เบ้งเฮ็กไป ครั้นเบ้งฮิวโต้สู้ไต้อ๋องไปแล้ว ขงเบ้งจึง ตั้งเอียวหองเปนขุนนางผู้ใหญ่ แล้วให้บาเหน็จ รางวัลแก่หญิงสิบคนแลทหารทั้งปวงตามสมควร เอียวหองก็คานบั ลาขงเบง้ ไปที่อยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๕๕ ฝ่ายเบ้งเฮ็กเบ้งฮิวกับโต้สู้ไต้อ๋อง รีบพากันไปทั้งกลางวันกลางคืนถึงเมือง สาก๋ัง นอกเมืองน้ันมีแม่น้าล้อมสามด้าน นอกน้ันออกไปฝ่ายข้างทิศเหนือเปนที่ ราบกว้างส่ีร้อยเส้น มีผลไม้ต่าง ๆ เปน อันมาก ข้างทิศตวันตกสองร้อยเส้นเปน นาเกลือ ฝ่ายทิศใต้ใกล้เมืองสามร้อยเส้น ถึงเมืองลงต่อต๋อง แล้วจึงถึงเมืองหลวงมี เขาลอ้ มรอบ ในเมอื งมีเขาใหญ่อันหนึ่งช่ืองนิ แข บนยอดเขานนั้ มปี ราสาทช่ือก๋งเตียนเล่าคายเปนที่อยู่ เจ้ามันอ๋อง ริมปราสาทนั้นมีศาลเจา้ สาหรับแผ่นดินเปนท่ีศักด์ิสิทธิ์ ชาวเมืองทั้งปวงนับถือแต่งเคร่ือง ไปเส้นเจ้าแกคุยท่ีศาลนน้ั ปลี ะสค่ี รงั้ ผู้สาหรบั ปรนนบิ ตั ิรับเครอื่ งเสน้ นนั้ ชอื่ ปกกุย แล้วชาวเมอื งทั้งปวง ต้องไปจับคนในแดนเมืองเสฉวนมาเส้นทกุ ปีมไิ ดข้ าด ถา้ หาไม่ไดก้ ็พเอญิ ใหไ้ ข้จับเปนโรคต่าง ๆ ประการหน่ึงในเมืองงินแขน้ัน มิได้มีกฎหมายเปนอย่างธรรมเนียมเหมือนหัวเมืองทั้งปวง ถ้ากระทาผิดให้เจา้ เมืองขัดเคอื งแล้วกใ็ ห้เอาตัวไปฆ่าเสีย ถึงมาทว่าหญิงชายในเมืองนน้ั จะทาละเมดิ นอกคาบดิ ามารดาสามีกม็ ไิ ด้มโี ทษ อนง่ึ ถ้าฝนตกไม่บรบิ ูรณขดั สนด้วยเขา้ ปลาอาหาร ชาวเมอื งทงั้ ปวง กเ็ อาเนอื้ แลช้างกินเลี้ยงชีวติ ฝ่ า ย เ บ้ ง เ ฮ็ ก ค ร้ั น ม า ถึ ง เ มื อ ง งิ น แ ข ซ่องสุมได้ทหารประมาณพันเศษ เบ้งเฮ็กจึงว่าแก่ ทหารทั้งปวงว่า เราทาศกึ มากับขงเบง้ ก็เสยี ทีไดค้ วาม อัปยศเปนหลายคร้ัง ท่านท้ังปวงซ่ึงมีสติปัญญา จงช่วยเราคิดบ้าง ทาไฉนจะได้ชัยชนะขงเบ้ง ต้ัวไหลน้องภรรยาเบ้งเฮ็กจึงว่า แม้ขงเบ้งยกติดตาม มาข้าพเจ้าจะขออาสาแกแ้ คน้ ใหจ้ งได้ เบง้ เฮ็กจงึ ถาม วา่ ทา่ นจะคิดอา่ นทาประการใด ตว้ั ไหล (Dai Lai) สามกก๊ วิทยา

๑๕๕๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ต้ัวไหลจงึ ว่า บกลกไต้อ๋องเจา้ เมืองปัดหลับตอ๋ ง ข้างทิศตวันตกเมืองเราน้ีมคี วามรเู้ ช่ยี วชาญ ถ้าข้ึนช้างร่ายมนตร์แล้ว จะเรียกให้เกิดลมพายุพัดให้ก้อนศิลากระเด็นถูกข้าศึก แลเรียกสัตว์ร้าย ต่าง ๆ มาใช้ก็ได้ แล้วมีปีศาจสามหมื่นติดตามให้ใช้สอยมิได้ขาด ขอให้ท่านแต่งหนังสือไปฉบับหน่ึง กับสิ่งของเคร่ืองบรรณาการจงมาก ข้าพเจ้าจะไปหาบกลกไต้อ๋องอ้อนวอนให้ยกทหารมาช่วยท่าน เห็นการเราจะสาเร็จ เบ้งเฮ็กได้ฟังดังนั้นก็เห็นชอบด้วย จึงเขียนหนังสือแจ้งเน้ือความทั้งปวงกับส่ิงของให้ ตว้ั ไหล ๆ คานับลาเบง้ เฮ็กไป แล้วเบง้ เฮก็ จงึ ให้โตสไู้ ต้อ๋องคมุ ทหารไปอยู่รกั ษาเมอื งสากั๋ง ฝ่ายขงเบ้งยกกองทัพตามเบ้งเฮ็กมาถึง เมืองสากั๋ง จึงให้จูล่งกับอุยเอี๋ยนคุมทหารยกเข้าตี เมืองทางทิศเหนือ ฝ่ายโต้สู้ไต้อ๋องก็ให้ทหารซ่ึง ชานาญหน้าไม้ ข้ึนรักษาหน้าที่เชิงเทินไว้เปน สามารถ ทหารทั้งปวงก็เตรียมหน้าไม้สาหรับ มอื ทายาพิษ ถ้ายงิ ถูกผใู้ ดเปื่อยพังจนตาย คร้ันจูลง่ ยกทหารเข้ามาใกล้ ทหารบนกาแพงก็เอาหน้าไม้ ระดมยิงถกู ทหารจูลง่ เจ็บปวดลม้ ตายเปนหลายคน จูล่งกับอุยเอ๋ียนถอยกลบั ไปหาขงเบ้ง ๆ เห็นทหาร โต้สไู้ ตอ้ อ๋ ง (King Duo Si) ถูกหน้าไม้เจ็บปวดเปนสาหัศก็เอายาใส่ให้ พิษ หน้าไม้น้นั ก็หาย แล้วขึ้นเกวยี นเขา้ ไปดเู ห็นภมู ิฐาน เมืองมั่นคง ขงเบ้งก็ถอยทัพออกไปตั้งค่ายม่ันอยู่ไกลเมืองหกสิบเส้น ทหารในเมืองสากั๋งเห็นขงเบ้ง ถอยทพั ออกไปตั้งมัน่ กป็ ระมาทเลนิ เล่อสาคญั วา่ ขงเบ้งแพฝ้ ีมือสู้ไมไ่ ด้แล้ว ฝ่ายขงเบ้งถอยออกไปต้ังอยู่ห้าวัน เวลาค่าเกิดลมพัดขึ้นในค่าย ขงเบ้งจึงส่ังทหารท้ังปวงว่า เราจะเอาผา้ ชายเสื้อเสมอคนละผืนให้ได้ในเวลาวันน้ี ถา้ ผใู้ ดไมไ่ ด้เราจะตดั สีสะเสยี ทหารทงั้ ปวงได้ฟัง ดังน้นั ก็สงสัยอยู่ แต่เกรงอาญาขงเบ้งก็หาผ้าชายเสื้อคนละผืนมาให้ขงเบ้งครบตวั กัน ในเวลายามหน่ึง ขงเบ้งก็ให้ทหารเอาผ้ามาห่อดินคนละห่อ ยกเขา้ ถมกาแพงเมืองจนถึงใบเสมา แล้วว่าแก่ทหารท้ังปวง ว่า ถ้าผู้ใดเข้าเมืองไดก้ ่อนเราจะปูนบาเหน็จให้ถึงขนาด ทหารทั้งปวงได้ฟังดังนั้นกช็ ิงกันเข้าไปได้เปน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๙ ๑๕๕๗ อันมาก แล้วสัญญากันไล่ฟันผู้คนอื้ออึงขึ้น โต้สู้ไต้อ๋องมิได้แจ้งว่าศึกมาแต่เหนือแลใต้ ก็ขึ้น ม้าพาทหารออกมา ทหารขงเบ้งเห็นดังน้ันก็ไล่ รุกเข้าไปเอาทวนแทงถูกโต้สู้ไต้อ๋องตกม้าตาย ทหารทั้งปวงก็แตกกระจัดกระจายกัน ท้ิงเมือง เสียหนีไปหาเบ้งเฮ็กประมาณกึ่งหน่ึง ขงเบ้งได้ ชัยชนะก็ยกเข้าต้ังอยู่ในเมืองสาก๋ัง แล้วก็จัดแจง ยกไปเมืองงินแข ฝ่ายเบ้งเฮ็กแจ้งว่าขงเบ้งได้เมืองสาก๋ังแล้ว ก็มีความวิตกนัก พอทหารเข้ามาบอกว่า ขงเบ้ง ยกกองทัพข้ามฟากล่วงเข้ามาในแดนน้ีแล้ว เบ้งเฮ็กตกใจสดุ้งข้ึนทั้งตัว นางจกหยงซึ่งเปนภรรยา เบ้งเฮก็ ยืนแอบอยใู่ นฉากเหน็ ดงั นน้ั กเ็ ดริ หัวเราะออกมา วา่ ท่านเปนชาติทหารควรหรอื มาสน้ิ ความคดิ ด้วยการศึกแต่เพียงน้ีท่านอย่าวิตกเลย ตัวข้าพเจ้าเปนหญิงจะขออาสาทาศึกกับขงเบ้ง เบ้งเฮ็กได้ฟัง ดังนั้นคิดขึ้นได้ว่า นางจกหยงคนนี้มีวิชาใช้อาวุธได้ ถ้าข้าศึกไล่มาเอาอาวุธโยนขึ้นไปบนอากาศแล้ว จาเพาะให้ตกลงถูกข้าศึก เห็นพอจะสู้รบเอาชัยชนะขงเบ้งได้ เบ้งเฮ็กก็มีความยินดีคานับรับคานาง แลว้ ก็จดั ทหารเอกร้อยคน กบั ทหารเลวห้าหมน่ื มอบให้นางจกหยง ๆ คานบั เบ้งเฮ็กแล้วรีบยกออกจาก เมอื ง พอเตยี วหงีกับม้าตงทหารขงเบง้ ยกมาถงึ ก็เข้าสกัดรบ จกหยง (Lady Zhurong) นางจกหยงเหน็ ดงั นัน้ ก็แต่งตวั มอี าวธุ วเิ ศษเหน็บ หลงั หา้ เล่ม ขนึ้ มา้ ถอื หอกใหญ่ยาวสามวา ราเพลงอาวธุ เข้า รบกับเตียวหงีได้เก้าเพลง นางจกหยงทาเปนแพ้ชักม้าหนี เตียวหงีมิได้แจ้งในกลก็ขับม้าไล่ตามนางจกหยงจึงชักเอา อาวุธวิเศษโยนข้ึนไป แล้วตกลงถูกเตียวหงีตกจากหลังม้า ทหารทั้งปวงก็รุมเข้าจับตัวมัดไว้ ม้าตงเห็นดังนั้นก็ขับม้า เข้าแก้เตียวหงี เห็นนางจกหยงยืนม้าถือหอกอยู่ก็โกรธ ควบม้าเข้ารบกับนางจกหยงยังไม่แพ้ชนะกัน นางจกหยง ทากลเอาเชือกพานเท้าม้าล้มลง ม้าตงตกจากม้า นางจกหยง จึงให้ทหารเขา้ มัดเอาตัวเตียวหงกี บั ม้าตงกลบั เขา้ เมือง สามกก๊ วิทยา

๑๕๕๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เบ้งเฮ็กเห็นดังน้ันก็มีความยินดีนัก จึงแต่งโต๊ะเลี้ยงนางจกหยงเสพย์สุรา นางจกหยงจึงส่ัง ทหารให้เอาตัวเตยี วหงีกบั มา้ ตงไปฆ่าเสีย เบง้ เฮ็กจึงวา่ ข้าทาศึกกับขงเบง้ ๆ จับไดถ้ งึ ห้าคร้งั ก็ไว้ชีวิต ปล่อยมามไิ ดท้ าอันตราย ซึ่งเราจะฆ่าเตยี วหงีมา้ ตงเสียน้ันไมช่ อบ คนท้ังปวงก็จะคระหานินทาได้ เรา งดไว้ต่อจับขงเบ้งได้จึงฆ่าให้พร้อมกันทีเดียว นางจกหยงเห็นชอบด้วยก็ให้ทหารเอาตัวเตียวหงีม้าตง ไปคุมไว้ ฝา่ ยทหารเตียวหงีซึ่งแตกนัน้ ก็เอาเนือ้ ความไปบอกขงเบง้ ทุกประการ ขงเบง้ จงึ เรยี กม้าต้าย มาสั่งว่า ท่านจงคุมทหารอยทู่ างนอ้ ย ถ้าแลเหน็ นางจกหยงไล่จูลง่ แลอุยเอีย๋ นมา ก็ใหเ้ อาเชือกพานเท้า ม้าจับเอาตัวให้จงได้ ม้าต้ายก็ลาไปซุ่มทหารอยู่ตามขงเบ้งส่ัง แล้วขงเบ้งจึงสั่งจูล่งกับอุยเอี๋ยนว่า ให้ ทา่ นยกทหารเข้าไปรบกบั นางจกหยง แลทาเปนแพ้ล่อใหไ้ ลไ่ ปตามทางซ่งึ ม้าตา้ ยซ่มุ อยู่ จลู ่งอยุ เอ๋ียนก็ รบั คาขงเบ้งยกทหารไป คร้ันเวลาเช้าทหารไปบอกเบ้งเฮ็กว่า จูล่งยกทหารเข้ามา นางจกหยงไดฟ้ ังดังน้ันก็ขึ้นม้ายก ออกไปรบกับจูล่งได้เก้าเพลง ยังไม่แพ้ชนะกัน จูล่งชักม้าหนีล่อให้ไล่ นางจกหยงเกรงว่าขงเบ้งจะทา กลอุบายก็ถอยทหารจะกลบั เข้าเมอื ง อุยเอี๋ยนเห็นดังนั้นก็ยกทหารตามเข้ามา นางจกหยงก็ชักม้ารบ กบั อุยเอี๋ยนเปนสามารถ อยุ เอ๋ียนทาแพ้ชกั ม้าหนี นางจกหยงกห็ ยุดทหารต้ังมนั่ อย่นู อกเมืองคืนหนงึ่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๕๙ ครั้นเวลาเช้าจูล่งก็คุมทหารเข้าไป ชวนรบอีก นางจกหยงก็ขับม้าออกรบกับ จูล่งได้แปดเพลง จูล่งชักม้าหนี นางจกหยง ก็มิได้ตามไป กลับม้าจะถอยเข้าเมือง อุยเอี๋ยนเห็นดังนั้นก็ควบม้าตามเข้าไปร้อง ด่านางจกหยงเปนข้อหยาบช้าต่าง ๆ นางจกหยงได้ฟงั ดังนั้นก็โกรธ กลบั มารบกับ อุยเอี๋ยน ๆ ก็ควบม้าหนีร้องด่าไปพลาง นางจกหยงก็ขับม้าไล่ตามไปด้วยกาลังโทโส ถึงทางน้อยริมเชิงเขาซ่ึงม้าต้ายซุ่มอยู่ ม้าต้ายก็เอาเชือก พานเท้าม้าลม้ ลง นางจกหยงพลดั ตกจากหลงั ม้า ม้าต้ายก็เข้าจบั ตวั มัดมาคา่ ยขงเบ้ง จูล่งกไ็ ลฟ่ นั ทหาร นางจกหยงล้มตายเปนอันมาก หนีกลับไปเมืองได้บ้าง ฝ่ายขงเบ้งเห็นม้าต้ายจับนางจกหยงมาได้ก็มี ความยนิ ดี ให้ทหารแกม้ ัดออกเสยี เชิญนางเสพยส์ ุรา แลว้ ขงเบง้ จึงใหท้ หารเขา้ ไปบอกเบ้งเฮก็ ว่าให้ส่ง ตัวเตียวหงีกับม้าตงออกมา เราจะส่งนางจกหยงใหก้ ลับคืนเข้าไป เบ้งเฮ็กได้ฟังดังน้ันก็ปลอ่ ยเตียวหงี กับม้าตงออกมา ขงเบ้งก็ส่งนางจกหยงเข้าไป เบ้งเฮ็กเห็นภรรยาเข้ามากม็ ีความยนิ ดนี กั พอทหารเขา้ มาบอกว่า บกลกไต้อ๋องยกทหารมาถึง เบ้งเฮ็กก็ดีใจออกไปรับถึงนอกเมือง เห็นบกลกไต้อ๋องใส่เส้ือ พ้ืนทองประดับพลอย เหน็บดาบใหญ่สองเล่ม ขี่ช้างเผือกยืนอยู่ กับทหารซึ่งเปนควาญสาหรับขี่สัตว์ ร้ายนั้นพวกหนึง่ เบง้ เฮ็กก็เข้าไปคานบั แจง้ เนือ้ ความท้งั ปวงทุกประการ สามกก๊ วิทยา

๑๕๖๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) บกลกไต้อ๋องจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย ซึ่งขงเบ้ง ทาให้ท่านได้ความอัปยศน้ันเราจะรับเปนธุระช่วยแก้แค้น เอง เบ้งเฮ็กได้ฟังก็มีความยินดี เชิญบกลกไตอ้ ๋องเข้าไปใน เมือง แต่งโต๊ะเชญิ ใหเ้ สพย์สุรา แลว้ เลี้ยงทหารเปนอันมาก บกลกไตอ้ อ๋ ง (King Mu Lu) ครั้นเวลาเช้าบกลกไต้อ๋องก็ยกทหารออกจาก เมืองตรงไปค่ายขงเบ้ง ๆ เห็นดังน้ันก็ให้จูล่งกับอุยเอ๋ียน ยกออกต้ังรับอยู่นอกค่าย คร้ันเห็นบกลกไต้อ๋องยกมาถึง จูล่งกับอุยเอี๋ยนก็ควบม้าออกยืนอยู่หน้าทหาร เห็นธง กระบวรศึกท้ังปวง แล้วเห็นทหารเกณฑ์รบน้ันมิได้ใส่เส้ือ เกราะ หน้าตาก็ผิดจริตคน แล้วก็มิได้ตีกลองแลม้าฬ่อ ตีแต่ฆ้องเรียกคนเปนสาคัญ แลเห็นบกลกไต้อ๋องแต่งตัว เปนกษัตริย์ข่ีช้างเผือกเหน็บดาบใหญ่สองเล่ม มีทหารถือ ธงใหญ่แหห่ น้าช้างคนหนง่ึ จูล่งจึงว่าแก่อุยเอี๋ยนว่า แต่เราทาสงครามมาก็ยังมิได้เห็นกระบวรศึกประหลาทอย่างนี้ เราจะคิดอ่านทาประการใดจึงมีชัยชนะ พอได้ยินเสียงระฆังแลไปเห็นบกลกไต้อ๋องร่ายมนตร์บน หลงั ช้าง สักคร่หู น่งึ กเ็ กดิ ลมพายุใหญ่พัดกอ้ นศลิ ากระเด็นมาดงั ห่าฝน แล้วได้ยินเสยี งบกลกไต้อ๋องเปา่ แตรเขากระบือ สัตว์ร้ายก็วิ่งออกจากป่าเปนอันมาก สาแดงฤทธ์ิเดชตรงเข้าในกองทัพจูล่ง ๆ เหน็ ดงั นนั้ กถ็ อยทหารกลับเข้าค่ายแจ้งเนื้อความแกข่ งเบ้งทกุ ประการ แลว้ ก็อ้อนวอนขอโทษซง่ึ ทาการ มิไดม้ ีชยั ชนะแกข่ ้าศกึ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นจึงหัวเราะแล้วว่าท่านอย่าวิตกเลย ด้วยข้าศึกมีวิชาเหลือปัญญาท่าน ๆ หามีโทษไม่ ซึ่งบกลกไต้อ๋องมีวิชาฉนี้เราก็รู้อยู่เตรียมการมาพร้อมแล้ว ขงเบ้งจึงให้ทหารเอาเกวียน แต่งไว้สิบเอ็ดเล่ม ซึ่งทาเตรียมมาน้ันเปิดออก ในเกวียนนั้นมีรูปสัตว์ร้ายต่าง ๆ ร้อยหน่ึงทาด้วยไม้ เขียนลายเหมือนรูปสัตว์ รวงในใส่ดินปะสิวแลลูกพลุ มีล้อสาหรับเสือกเดิรได้ทุกตัว ขงเบ้งจึงเกณฑ์ ทหารที่มีกาลังพันหนึ่งสาหรับประคองออกทาการตัวละสิบคน ครั้นเวลาเช้าก็ให้ยกทหารตรงเข้าไป เมืองงินแข ตวั ขงเบ้งยกตามไปภายหลงั www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๖๑ ฝา่ ยบกลกไต้ออ๋ งได้ชยั ชนะกลับเข้าเมือง เบ้งเฮก็ กแ็ ตง่ โตะ๊ เลย้ี งสุรา พอทหารเข้ามาบอกว่า ขงเบ้งยกเข้ามา บกลกไต้อ๋องได้ฟังดังนั้นจึงว่า ขงเบ้งยังไม่เข็ดฝีมือเราหรือ จึงยกทหารเข้ามาอีกเล่า แล้วก็จัดแจงทหารกับเบ้งเฮ็กยกออกจากเมือง พอขงเบ้งก็มาถึง เบ้งเฮ็กจึงชี้มือบอกบกลกไต้อ๋องว่า ซ่ึงใส่หมวกแต่งตัวอย่างมหาอุปราชถือพัดน่ังอยู่บนเกวียนน้อยน้ันคือขงเบ้ง แม้เราจับตัวได้แล้ว แผ่นดินเราก็จะเปนสุข บกลกไต้อ๋องได้ฟังว่าดังน้ัน ก็ส่ันระฆังร่ายมนตร์เรียกให้เกิดลมพายุพัดก้อน ศิลามาดงั หา่ ฝน แลว้ เป่าแตรเรยี กสัตว์รา้ ยมาเปนอันมาก ขงเบ้งเห็นดังน้ันก็ร่ายมนตรโ์ บกพัด ลมพายุก็พัดกลับไป สัตว์ร้ายก็หยุดอยู่ แล้วขงเบ้งก็ให้ เอาเพลิงจุดเสือกสัตว์กลนั้นเข้าไปในกองทัพเบ้งเฮ็ก แล้วให้ตีม้าฬ่อฆ้องกลองยกทหารล้อมเข้าไป สัตว์รา้ ยซ่งึ บกลกไต้อ๋องเรยี กมานั้น ถูกลูกพลุแลประทดั เจบ็ ปวดเปนสาหสั ก็ต่ืนกนั ว่งิ ว่นุ วายไป ทหาร ท้ังปวงก็แตกต่ืนกันอึงข้ึน ฝ่ายขงเบ้งก็ขับทหารให้ไล่ฟันเข้าไป ฆ่าบกลกไต้อ๋องตายในท่ีรบ เบ้งเฮ็ก ก็ยกเข้าเมืองพาภรรยากบั สมคั พรรคพวกรบี หนี ขงเบง้ กย็ กทหารเขา้ ตัง้ อย่ใู นเมอื งเงินแข ปนู บาเหน็จ ทหารตามสมควรแล้วเกณฑท์ หารใหร้ ีบไปตามจบั ตวั เบ้งเฮ็ก ฝ่ายเบ้งเฮก็ หนีไปนั้นตั้วไหลน้องภรรยาจึงว่าแก่เบ้งเฮ็กวา่ เราจะหนีไปบัดน้ีก็เห็นหาพน้ มอื ขงเบง้ ไม่ ข้าพเจา้ จะคดิ กลอบุ ายใหท้ หารร้อยหนึ่งแตง่ ตัวซอ่ นอาวุธไว้ในเสื้อ แลว้ จะจับตวั ทา่ นสองคน กบั พ่ขี า้ พเจ้ามดั ไปให้ขงเบ้ง ๆ กจ็ ะดใี จหาตวั ขา้ พเจ้ากบั ทหารซง่ึ มีความชอบเขา้ ไปในค่าย ข้าพเจ้าจะ จับตัวขงเบ้งฆ่าเสีย เบ้งเฮ็กได้ฟังดังน้ันก็เห็นชอบด้วย ต้ัวไหลก็จับตัวเบ้งเฮ็กเบ้งฮิวกับนางจกหยง แล้วพาทหารร้อยหนึ่งมาหาขงเบ้ง พบทหารขงเบ้งกลางทาง ต้ัวไหลจึงบอกแก่ทหารน้ันว่า ข้าพเจ้า หา้ มปรามเบง้ เฮก็ ว่าให้อ่อนน้อมตอ่ มหาอปุ ราชเถิดกไ็ ม่ฟงั ขืนสู้รบจนไพรพ่ ลไดค้ วามเดอื ดรอ้ นเปนอนั มาก ข้าพเจ้าจึงจับตัวเบ้งเฮ็กเบ้งฮิวกับ ภรรยามาให้มหาอุปราช ทหารนั้นก็ กลับมาบอกแก่ขงเบ้ง ๆ ได้ฟังดังน้ันจึง สั่งเตียวหงีกับม้าตงว่า ท่านจงจัดแจง ทหารคนละพันให้ยืนเรียงกันอยู่ใน ประตูค่ายสองข้างทาง ถ้าตั้วไหลพา เบ้งเฮ็กเข้ามาก็ให้มัดต้ัวไหลกับทหาร เขา้ มาให้เราด้วย สามก๊กวิทยา

๑๕๖๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เตียวหงีกับม้าตงก็ไปจัดแจงพร้อมไว้ ตามขงเบ้งส่ัง ต้ัวไหลก็พาตัวเบ้งเฮ็กกับพ่ีสาวเข้า มาถึงประตูค่าย เตียวหงีกับม้าตงก็จับตั้วไหลกับ ทหารร้อยหนึ่งมัดไว้ ขงเบ้งจึงแกล้งให้ทหาร ออกไปส่ังว่า ซึ่งตั้วไหลกับทหารท้ังปวงพาตัว เบ้งเฮ็กมานั้นให้เข้ามาเถิด เตียวหงีกับม้าตงก็พา เอาตัวเบ้งเฮ็กเบ้งฮิวตั้วไหลกับภรรยาเบ้งเฮ็กแล ทหาร ทั้งปวงเขา้ ไปให้ขงเบ้ง ๆ เหน็ ตวั้ ไหลกับทหารมาคานับกราบลงกบั ทด่ี ังน้นั จึงหวั เราะแลว้ ว่าแก่ เบ้งเฮ็กว่า เมื่อคร้ังก่อนนั้นเอียวหองเพ่ือนของท่านเห็นว่าท่านทาผิด ก็จับตัวมาให้เรา ๆ ก็ไว้ชีวิต ปล่อยเสยี มิไดเ้ อาโทษ มาบดั นเี้ ลา่ ตว้ั ไหลน้องภรรยาจับตวั มาให้เรา หวงั จะคดิ กลอบุ ายฆา่ เราเสียเรา ก็รถู้ งึ แลว้ ขงเบง้ กใ็ หท้ หารคน้ ดใู นตวั ต้ัวไหล ได้อาวุธเหน็บซอ่ นอยใู่ นเสอ้ื เล่มหนึ่ง ขงเบ้งจึงว่าแก่เบ้งเฮ็กว่า ซึ่งกลอุบายท่านคิดทาน้ีแต่เราคิดเล่นลมื เสยี ก็ดกี ว่า บัดนี้ตัวก็สนิ้ ความคดิ อยู่แลว้ หรือจะว่าประการใดตอ่ ไปบ้าง เบง้ เฮ็กจึงวา่ เรายังมิได้แพ้ฝีมือทา่ น หากวา่ เราคิดผิดเข้ามาหาทีต่ ายเองทา่ นจึงไดเ้ รา ถึงจะ ฆ่าเราเสียก็ตามเถิดเรามิไดอ้ ่อนน้อมต่อท่าน ขงเบ้งจึงว่า เราจับท่านได้ก็ถึงหกคร้ังนี้แล้ว ก็ยังเจรจา อยู่ฉนี้ จะใหเ้ ราตามจับไปอกี สักกคี่ ร้งั เล่าจึงจะออ่ นนอ้ มตอ่ เรา เบ้งเฮ็กจึงว่า แม้ปล่อยเราไปอีกครั้งหน่ึงให้เราได้ทาการจนสิ้นความคิดเต็มฝีมือแล้วจึงจะ อ่อนนอ้ มตอ่ ทา่ น แม้ทา่ นไมเ่ ชื่อเราจะให้ความสตั ย์ไวแ้ ก่ทา่ น แล้วเบ้งเฮ็กก็ให้ความสตั ย์ตอ่ หนา้ ขงเบง้ ๆ ได้ฟงั ดงั นน้ั จึงคิดว่า อันเบ้งเฮก็ นกี้ เ็ สยี ทแี ก่เรา แล้ว ทหารก็เบาบางเห็นหาทาการใหญ่สืบไปได้ ไม่ เราจะปล่อยไปอิกคร้ังหนึ่งให้สิ้นความคิด จงได้ แล้วขงเบ้งก็ให้ทหารแก้มัดเบ้งเฮ็ก เบ้งฮิวต้ัวไหลนางจกหยงแลทหารทั้งปวงออก แล้วว่า เราจะใหช้ ีวิตตัวอกิ ครงั้ หนงึ่ แม้เราจบั ได้ ตัวยงั พูดฉน้ีอย่กู จ็ ะฆา่ เสยี ใหส้ ้ินท้งั โคตร www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๙ ๑๕๖๓ สามก๊กวิทยา

๑๕๖๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เบ้งเฮ็กก็รับคาขงเบ้งก้มหน้าพากัน ลุกออกไปจากเมือง ซ่องสุมได้ทหารประมาณ แปดร้อย เบ้งเฮ็กจึงว่าแก่ต้ัวไหลว่า บัดนี้ขงเบ้ง ก็เข้าตั้งอยู่ในเมืองเราแล้ว เรามิได้มีท่ีอาศรัย จะคิดอ่านประการใดดีจึงจะต้ังตัวทาการสืบไป ได้ ตั้วไหลจึงว่า ลุดตัดกุดซึ่งเปนเจ้าเมือง ออโกก๊กฝ่ายทิศตะวันออกไกลเมืองเจ็ดพันเส้น มีทหาร เปนอันมาก แม้เราคิดอ่านไปหา ลุดตัดกุดให้ยกทหารมาช่วย เห็นเราจะทาการ ได้ชัยชนะเปนม่ันคง เพราะลุดตัดกุดนั้นมีกาลงั ลุดตดั กดุ (Wutu Gu) พลังเปนอันมาก สูงวาสามศอก กินแต่เนื้อสัตว์ เปนแลผลไม้ต่างอาหาร แล้วก็มีวิชาคงทน สาระพัดอาวุธ ทหารซ่ึงจะเข้าสู้สงครามนั้นก็เข้มแขงสามารถ เอาหวายแช่น้ามันไว้หกเดือนมาถัก ทาเปนเกราะ แม้ถึงทางกันดารจะขา้ มนา้ กล็ อยตัวขา้ มฟากไปได้ ถึงถูกอาวธุ ธนเู กาทัณฑก์ ็มไิ ด้เขา้ เปน อันขาด จึงเรียกทหารเหลา่ นั้นช่ือว่าตีนกะเป๋ง ขอให้ท่านไปอ่อนน้อมตอ่ ลดุ ตดั กุด ให้ยกทหารมาชว่ ย ทาการแกแ้ คน้ ขงเบ้ง เบ้งเฮ็กไดฟ้ ังดงั น้นั ก็มีความยินดีนกั ตั้วไหลกพ็ าเบ้งเฮ็กไปหาลดุ ตดั กุด ณ เมือง ออโกก๊ก คานับกันตามธรรมเนียม แล้วเบ้งเฮ็กก็เล่าเนื้อความทั้งปวงให้ฟังทกุ ประการ ลุดตัดกุดจงึ ว่า ซ่ึงขงเบ้งยกกองทัพบุกรุกเข้ามายา่ ยีในแดนเราให้ท่านได้ความเดือดรอ้ นน้ัน ท่านอย่าวิตกเลย เราจะ รับเปนธุระแก้แค้นเอง ให้ขงเบ้งรู้ สานึกตัวจงได้ ลุดตัดกุดจึงส่ังเขาอั๋น กับ เ ค ห ลี ให้ ย กทห า ร ตี นก ะ เ ป๋ ง สามหม่ืนเปนทัพหน้า ไปต้ังคอยรับ กองทัพขงเบ้งอยู่ ณ ริมแม่นา้ โทฮ้ ัวสุย นอกเมืองออโกก๊กฝ่ายทิศ ตวันออก ก่อน แล้วลุดตัดกุดก็พาเบ้งเฮ็กแล สมัคพรรคพวกทั้งปวงยกทหารหนุน ตามไปภายหลัง www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๖๕ ฝ่ายขงเบ้งตัง้ อยู่ในเมอื งงินแข จึงให้ทหารไปสืบข่าวราชการดวู ่าเบ้งเฮ็กจะไปต้งั อยตู่ าบลใด ทหารนั้นมาบอกว่า เบ้งเฮ็กไปพาลุดตัดกุดเจ้าเมืองออโกก๊กยกทหารมาต้ังอยู่ริมแม่น้าโท้ฮัวสุยเปน อันมาก ขงเบ้งไดฟ้ ังดังนั้นก็จัดแจงทหารยกไปถึงแมน่ ้าโท้ฮัวสุย เห็นทหารลุดตัดกดุ รปู ร่างเปนชาวดง แลว้ นา้ น้ันก็วปิ ริตคดิ สงสัย จึงหาชาวบา้ นมาสบื ถาม ชาวบ้านจึงบอกว่า น้าในแม่นา้ โท้ฮัวสยุ นถ้ี ้าใบโท้ หล่นลงแล้วเม่ือใด คนต่างประเทศไม่รู้ตักมากินก็เมาตายในขณะน้ัน ถ้าชาวเมืองออโกก๊กมาตักกิน ก็ให้เกิดสติปญั ญาแลกาลังมากขึ้น ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ ให้อุยเอ๋ียนต้ังคา่ ยอย่รู ิมแมน่ ้า ตัวขงเบ้ง ถอยออกไปต้งั อยไู่ กลสองร้อยหา้ สิบเส้น แลว้ กาชบั ทหารทงั้ ปวงมิให้ตักน้านัน้ มากินเปนอนั ขาด ฝ่ายเขาอ๋ันกับเคหลีเห็น ข ง เ บ้ ง ย ก ม า ต้ั ง ค่ า ย อยู่ ดั งน้ัน ก็เกณฑ์ทหารยกข้ามฟากไปจะรบ เอาค่ายอุยเอี๋ยน ๆ ก็ยกออกต้ังอยู่ นอกค่าย ครั้นเขาอ๋ันเคหลียกมาถึง ก็ขับทหารให้เข้ารบเปนสามารถ อุยเอี๋ยนเห็นทหารลุดตัดกุดล่าสัน แลคงทนแก่อาวธุ ทั้งปวง ก็ล่าทพั มา ค่ายขงเบ้ง เขาอั๋นกับเคหลีก็ยก ทหารข้ามกลับมาค่าย อุยเอี๋ยนให้ทหารตามมาสอดแนมดู เห็นทหารลุดตัดกุดมิได้มีแพแลเรือ ขี่แต่ เกราะข้ามนา้ ไปได้ ก็เอาเน้อื ความไปแจ้งแกข่ งเบ้งทุกประการ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นคิดสงสัย จึงเรียกลิคีมาถามว่าเหตุผลทั้งนี้จะเปนประการใด ลิคีจึงว่า อันทหารตีนกะเป๋งเหล่านี้มกี าลงั พลังใส่เกราะหวายคงทนแก่อาวุธเสมอตวั ทุกคน อันเราจะรบพุ่งเอา ชัยชนะมันน้ันเห็นขัดสน ขอให้มหาอุปราชยกกลับไปเมืองเสฉวนก่อนเถิด เบ้งเฮ็กก็ส้ินความคิดอยู่ แล้วเห็นหาอาจยกตามเราไดไ้ ม่ ขงเบ้งจึงหัวเราะแลว้ ว่าเราได้ทาการเกินลว่ งมาถึงเพียงน้ีแล้ว จะเลิก ทัพถอยไปน้ันไม่ชอบ เวลาพรุ่งนี้เราจะคิดกลอุบายเอาชัยชนะให้จงได้ แล้วขงเบ้งก็จัดแจงให้จูล่งกับ อุยเอีย๋ นอยรู่ ักษาคา่ ย สามก๊กวิทยา

๑๕๖๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) คร้ันเวลาเช้าขงเบ้งก็ข้ึนเกวียนน้อยพาทหารกับคนสนิธกับชาวบ้านเลียบไป ตามริมแม่น้า ฝ่ายทิศเหนือ คร้ันถึงเนินเขาขงเบ้งก็ลงจากเกวียนเดิรไปถึงเขาใหญ่อันหน่ึง ยอดเขาน้ันเปนเนิน สัณฐานเหมือนรูปงู เตียนราบมิได้มีต้นไม้ ริมเนินนั้นมีกาแพงศิลาม่ันคง แล้วมีทางใหญ่ทางหน่ึง ขงเบ้งจึงถามว่าเนินน้ีช่ือใด ชาวบ้านจึงบอกว่าชื่อจัวปวั สก แปลเปนภาษาไทยวา่ เนินงูเลอื้ ย ทางใหญ่ ซง่ึ ลงไปนีต้ รงไปเมืองสากง๋ั ขงเบง้ ไดฟ้ งั ดงั นั้นกม็ ีความยินดนี กั วา่ การเราคร้ังนี้เหน็ จะสาเรจ็ เปนมั่นคง แล้วก็ลงจากเขาขึ้นเกวียนน้อยกลับมาค่าย ขงเบ้งจึงส่ังม้าต้ายให้เอาเกวียนสิบเล่มซึ่งบันทุกตู้ทา เตรียมมาแต่เมือง น้ันเข้ามาเปิดขึ้น ในตู้น้ันใส่กระบอกไม้พันหน่ึง ในกระบอกนั้นใส่ประทัดเหล็กแล ดินดาเปนอันมาก ขงเบ้งจึงส่ังม้าตา้ ยว่า ท่านจงคุมทหารเอาเกวียนสบิ เล่มนี้ไปซุม่ อยู่ริมเนินจัวปัวสก เตรียมการไวใ้ ห้พร้อมในสิบห้าวนั มา้ ตา้ ยกร็ ับคาลาขงเบง้ ไป แล้วขงเบง้ กใ็ หจ้ ลู ง่ คมุ ทหารไปตง้ั สกัดอยู่ ริมทางจะไปเมืองสากั๋ง ให้เตรียมการไว้ให้พร้อม จูล่งก็ยกทหารไป ขงเบ้งจึงให้อุยเอี๋ยนไปอยู่ค่ายริม แม่น้าโท้ฮัวสุยแล้วสั่งว่า ถ้าทหารลุดตัดกุดยกมารบก็ให้ทาแตกล่อให้ไล่ไปตามเนินเขาจัวปัวสก ถ้า เห็นธงขาวปักอยู่ท่ีไหนก็ให้เข้าหยุดอยู่ท่ีน้ัน อุยเอ๋ียนได้ฟังดังน้ันมไิ ดแ้ จ้งในกลอุบายขงเบง้ ก็คิดน้อยใจว่าขงเบ้งแกลง้ ให้ได้รบั ความอัปยศ แก่ข้าศึก แต่เกรงอาญาก็มิได้ตอบประการใด ยกไปต้ังอยู่ตามขงเบ้งสั่ง ขงเบ้งจึงให้เตยี วเอก็ กั บ เ ตี ย ว ห งี ม้ า ต ง คุ ม ค น ซ่ึ ง เ ข้ า เ ก ล้ี ย ก ล่ อ ม พันหน่ึง ไปตั้งค่ายเจ็ดคา่ ยรายไปตามรมิ แมน่ า้ จวั ปัวสก ใหป้ กั ธงขาวไว้เปนสาคัญ ฝ่ายเบ้งเฮ็กยกมาถึงแม่น้าโท้ฮัวสุย เห็นกองทัพขงเบ้งมาต้ังอยู่ดังนั้น จึงว่าแก่ลุดตัดกุดว่า อันขงเบ้งน้ีมีสติปัญญาทากลอุบายล่อลวงต่าง ๆ เราจะทาศึกกับขงเบ้งจาจะกาชับทหารทั้ งปวง เสียกอ่ นวา่ เม่ือรบพงุ่ กบั ขงเบง้ ถา้ ถงึ ชายปา่ แลเนนิ เขาทีส่ าคญั ถึงจะได้ทกี อ็ ย่าใหต้ ดิ ตาม ลุดตัดกุดจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย อันชาวเมืองเสฉวนมีกลอบุ ายมากนักเราก็รู้อยู่แลว้ เราจะ คุมทหารเปนทัพหน้ายกข้ามไปก่อน ฆ่าขงเบ้งเสียให้ได้ ตัวท่านจงคุมทหารป้องกันไปภายหลัง แล้ว ลุดตดั กุดก็ยกทหารข้ามฟากไปรบค่ายอุยเอ๋ียน ๆ กย็ กทหารออกรบกับลุดตัดกดุ ได้เก้าเพลง อยุ เอ๋ยี น ทาเปนแพ้ท้งิ ค่ายเสียชักมา้ หนี ลดุ ตดั กุดก็ยกข้ามกลบั มาค่าย อยุ เอย๋ี นก็คนื เขา้ อยู่ในคา่ ย www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๖๗ ครั้นรุ่งข้ึนวันหนึ่งลุดตัดกุดก็ยกทหารข้ามมารบอีก อุยเอ๋ียนออกรบได้เจ็ดเพลงก็ทาแพ้ ควบม้าหนี ลุดตัดกุดก็ให้ทหารตามรบไปทางไกลแปดสิบเส้นเห็นเงียบสงัดอยู่มิได้มีผู้ใด ออกช่วยรบ พุ่งต้านทาน กก็ ลับมาบอกเน้อื ความท้งั ปวงแก่ลุดตัดกดุ ลุดตัดกุดได้ฟังดังนั้นก็เกณฑ์ทหารกอง ใหญ่ยกตามไป อุยเอ๋ียนเห็นลุดตัดกุดไล่มาจะใกล้ ทันกใ็ หท้ หารถอดเกราะเสยี วิ่งหนเี ขา้ อยใู่ นคา่ ยธง ขาว ลุดตัดกุดเห็นดังน้ันก็มีใจกาเริบยกทหารตาม ไปถึงค่าย อุยเอี๋ยนก็ออกรบกับลุดตัดกุดได้สาม เพลง แล้วทิ้งค่ายเสียควบม้าหนีเข้าอยู่ในค่ายธง ขาวท่ีสอง ลุดตัดกุดก็ยกทหารไล่ตามไป อุยเอ๋ียน ก็ออกรบได้สามเพลงแล้วควบม้าหนี แต่อุยเอี๋ยนออกรบกับลุดตัดกุดทาแพ้ถึงสิบห้าครั้ง ทิ้งค่ายเสีย เจ็ดค่ายลุดตดั กุดก็ย่ิงกาเริบ ก็ควบม้าออกไล่ข้ึนหน้าทหาร เกินเขาจัวปัวสกออกไปเห็นป่าชัฏอันหนึ่ง ลุดตัดกดุ จงึ ใหท้ หารเข้าไปสอดแนมดู ทหารกลับมาบอกวา่ ในป่าน้ันมีทหารเขา้ ไปซมุ่ อย่ปู ักธงเทยี วไว้ เปนอันมาก เบ้งเฮ็กไดฟ้ ังดังนั้นกห็ ัวเราะว่า อันขงเบ้งน้ีจะดแี ต่กลอุบาย จะรบกันแตโ่ ดยฝมี อื หาสเู้ รา ได้ไม่ เราทาศึกครงั้ นี้ก็มีชยั ชนะสิบหา้ คร้ัง ได้ค่ายถงึ เจ็ดคา่ ย ทหารขงเบ้งก็ขยาดเราอยแู่ ลว้ เรายับยั้ง ฟงั กาลังขงเบ้งดกู อ่ น เหน็ ขงเบ้งจะเสยี ทเี ราเปนมน่ั คง ลุดตัดกุดก็เหน็ ดว้ ยจึงตัง้ พกั ทหารอยคู่ นื หน่ึง ครั้นเวลาเช้าอุยเอ๋ียนก็ยกมารบล่อทหารลุดตัดกุดอีก ลุดตัดกุดก็ให้เบ้งเฮ็กอยู่รักษาค่าย แต่งตัวห่มเกราะประดับพลอยใส่ลูกประคาฅอข้ึนข่ีช้างออกหน้าทหาร อุยเอ๋ียนเห็นดังนั้นก็ร้องด่า ลุดตัดกุดเปนอันมากแล้วควบม้าหนี ลุดตัดกุดได้ฟังโกรธตาแดงดังแสงเพลิง ไสช้างพาทหารไล่ตาม อุยเอ๋ียนเห็นธงขาวปักอยู่บนเนินจัวปัวสกก็ควบม้าหนีตรง ขึ้นไป ลุดตัดกุดก็ไล่ขึ้นไปเห็นเนินนั้น เตียนราบมิได้มีต้นไม้เปนท่ีกาบังที่ ขงเบ้งจะซุ่มทหารไว้ก็ประมาทเร่งพาทหารไล่ตามอุยเอี๋ยนไป ถึงทางซึ่งม้าต้ายซุ่มอยู่พอเวลาค่า ลุดตัดกุดเห็นเกวียนดินซึ่งม้าต้ายเอาไปท้ิงอยู่กลางทาง สาคัญว่า ขงเบ้งทิ้งเกวยี นเสยี รบี หนีไปแลว้ ก็เร่งยกทหารตามไปถึงทางซึง่ จลู ่งขนก้อนศิลาแลตดั ไม้สมทบไว้นนั้ ลุดตัดกุดก็ดีใจให้ทหารเข้าขนศิลาแลไม้น้ันวุ่นวายจะรีบตามขงเบ้งไป จูล่งก็ให้ทหารเอาเพลิงจุดเชอ้ื แลไม้ซึ่งเตรียมไว้นั้นข้ึน ลุดตัดกุดเห็นเพลิงไหม้สกัดทางเข้ามาก็ตกใจกลับหน้าช้างหนี ม้าต้ายก็จุด เพลิงแลเผาเกวียนทง้ิ ชะลอมเพลงิ เขา้ ไปโดยรอบ แล้วจดุ ประทัดเหล็กซงึ่ ฝงั ไวน้ ้นั อ้ือองึ ข้ึน สามกก๊ วิทยา

๑๕๖๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ลุดตดั กุดเหน็ เพลงิ ตดิ ข้นึ โดยรอบเต็มไปท้ังเนิน ไม่รู้ทจ่ี ะทาประการใด ไฟก็ไหม้เกราะทหาร ทั้งนั้นขึ้น ลุดตัดกุดกับทหารสามหมืน่ ก็ตายอย่ใู นกลางเพลงิ ส้ิน ขงเบ้งข้ึนยืนอยู่บนยอดเขาเหน็ ทหาร ลุดตัดกดุ ตายในเพลิงประมาณสองหม่ืน เหลือน้ันถูกประทัดเหล็กสสี ะแลแขนขาดตายอยู่เปนอนั มาก แลว้ เหม็นกล่นิ ศพไหมน้ ้นั ฟงุ้ กระหลบไป ขงเบ้งคดิ สงั เวชนา้ ตาตก วา่ เราทาการคร้ังน้ีถึงจะได้บาเหน็จ ความชอบสักเท่าใดก็ดี เห็นอายุเราจะสิ้นเสียมั่นคงเพราะฆ่าชีวิตสัตว์เสียมากนัก ทหารทั้งปวงเห็น ดังน้ันก็คิดสงสารทอดใจใหญ่ทุกคน ขณะเมื่อเพลิงไหม้ลุดตัดกุดกับทหารทั้งปวงอยู่น้ัน ขงเบ้ง ให้เตียวหงีกับทหารพันหน่ึงทากลเปนทีหนีลอบไปหาเบ้งเฮ็ก ณ ค่าย แล้วบอกว่าบัดน้ีลุดตัดกุด ล้อมขงเบง้ ไวไ้ ดม้ ่นั คงแล้ว ขา้ พเจ้าเห็นว่าความตายจะถึงตัวจึงมาหาท่าน ขอให้ทา่ นเร่งยกทหารหนุน ขึ้นไปเถดิ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๙ ๑๕๖๙ เบ้งเฮ็กสาคัญว่าจริงก็ยกทหาร ขึ้นไปในเวลากลางคืนถึงเนินเขาเห็นเพลิง ไหม้โพลงอยู่แล้วเหม็นกล่ินศพไหม้ฟุ้งตลบ ไป เบ้งเฮ็กตกใจจะถอยกลบั ลงมา มา้ ตงกบั เตียวหงีก็ให้ทหารฟันกระหนาบเข้าไป เบ้งเฮ็กร้องด้วยเสียงอันดัง ทหารทั้งปวงก็ วิง่ วนุ่ วายเขา้ ปลอมเปนทหารขงเบ้งเสียเปน อันมาก เบ้งเฮ็กก็ควบม้าพันฝ่าทหารหนีไป ถึงซอกเขาแห่งหนึ่งพบขงเบ้งขึ้นเกวียนน้อยคุมทหารมาสกัดอยู่ ขงเบ้งจึงร้องตวาดว่าอ้ายโจรขบถ มึงจะหนีไปไหนเล่า เบ้งเฮ็กตกใจกลับม้าควบหนี พอม้าต้ายยกทหารสกัดทางล้อมออกมาจับตัว เบ้งเฮ็กได้ มดั จะเอาไปให้ขงเบง้ ฝา่ ยขงเบ้งเม่อื เบ้งเฮก็ ควบม้าหนไี ปนน้ั กใ็ ห้อองเปง๋ กบั เตยี วเอก๊ คมุ ทหารรีบไปตีค่ายเบ้งเฮ็ก ณ แม่น้าโท้ฮัวสุย จับตัวนางจกหยงกับสมัคพรรคพวกมาให้ส้ิน ขงเบ้งก็พาทหารกลับมาค่าย แล้วว่า แก่ทหารทั้งปวงว่าเราคิดกลอุบายทาการได้ชัยชนะศึกคร้ังน้ี แต่ทหารเลวคนหนึ่งก็มิได้เสีย เม่ือ ลดุ ตัดกดุ ไลอ่ ยุ เอ๋ยี นไปถึงชายเขาน้ัน เราเอาแต่ธงไปปักลวงไว้ในปา่ กส็ าคัญว่าทหารตั้งอยเู่ ปนอันมาก หาอาจจะยกตามไปไม่ กลับไล่อุยเอย๋ี นข้ึนไปบนเนินเขา เราจึงให้ม้าต้ายเอาเกวียนเปลา่ ซ่ึงบันทุกดิน ไปนั้นออกทิ้งไว้กลางทาง แล้วเราให้เอาประทัดเหล็กลงฝังดินล่ามสายฉะนวนทากลไว้เปนอันมาก ลุดตัดกดุ โอหังความคิดนอ้ ยกเ็ สียทีแกเ่ รา อนึ่งลดุ ตดั กดุ แกลง้ มาตง้ั อยู่รมิ แม่น้าโท้ฮวั สุยหวังจะลวงเรา ให้ตายด้วยน้าร้าย เราคิดเห็นว่าทหาร ลุดตัดกุดใส่เสื้อเกราะหวายชุบน้ามัน เราจึง เอาเพลิงร้ายออกลวงบ้างก็แพ้รู้เสียทีแก่เรา บัดน้ีทหารลุดตัดกุดท่ีมีฝีมือพากันตายเสียใน เพลิงน้ีสิ้น เราก็คิดถึงโทษตัวสังเวชใจนัก เ ด ชะ ผ ล ท่ีเ ร า ต้ั งใจ ทา ร า ชกา ร ส น อ ง พระคุณเจ้าโดยสุจริต ขออย่าให้เปนเวรต่อ กันสบื ไปเลย สามกก๊ วิทยา

๑๕๗๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ทหารท้ังปวงได้ฟังดังนั้นก็คานับกราบลงแล้วจึงว่า อันความคิดมหาอุปราชน้ีลึกซึ้ง หลักแหลมนัก อย่าว่าแต่มนุษย์เลย ถึงปีศาจแลเทพารักษ์ซ่ึงสาแดงฤทธิ์เดชต่าง ๆ ก็หารู้ถึงกล มหาอปุ ราชไม่ ขณะน้ันพอม้าต้ายแลทหารทั้งปวงมัดเอาเบง้ เฮ็กเบ้งฮวิ ต้ัวไหลนางจกหยงมา ถึงขงเบ้งก็ให้ ทหารแก้มัดออกเสีย เบ้งเฮ็กก็คานับกราบลง ขงเบ้งจึงให้เบ้งเฮ็กเบ้งฮิวต้ัวไหลนางจกหยงไปน่ังอยู่ที่ ไกล แล้วให้ทหารยกโต๊ะแลสุราไปให้กิน ขณะเมื่อสี่คนเสพย์สุรา อยู่นั้น ขงเบ้งจึงให้ทหารคนหน่ึง แต่งกลไปว่าแก่เบ้งเฮ็กว่า บัดน้ี มหาอุปราชจะให้ปล่อยท่านเสีย ถ้าท่านจะใครท่ าศึกกับมหาอปุ ราช ดูฝีมือความคิดอีก เราจะปล่อย ท่านไปซ่องสมุ ทหารยกมารบใหส้ ิน้ ฝีมือ จะได้เห็นประจักษ์ว่าผู้ใดแพ้ แลชนะ เบ้งเฮ็กได้ฟังดังนั้นก็คิด น้อยใจน้าตาตกจึงว่า แต่ก่อนมาก็ยังไม่เคยได้ยินว่า ทาการศึกกันเขาจับได้แล้วปล่อยเสียถึงเจ็ดคร้ัง ด้วยเราเปนคนต่างแดนกันกับท่านก็จริง แต่รู้จักผิดแลชอบมีความอายอยู่บ้าง ตัวเรากับภรรยาแล สมัคพรรคพวกทั้งปวงควรจะไปกราบลงกับตีนมหาอุปราชขอชีวิตจึง จะชอบ แล้วเบ้งเฮ็กก็พากันมา หาขงเบ้งคานับกราบลงแลว้ จงึ ว่า ตัวข้าพเจ้าได้กระทาความผดิ มหาอุปราชไวช้ ีวิตปลอ่ ยไปมเิ อาโทษ ขา้ พเจ้าถงึ หกครัง้ มหาอุปราชจงอดโทษขา้ พเจ้าเถดิ แตน่ ี้ไปเมือ่ หนา้ ขา้ พเจา้ มไิ ด้คดิ คดตอ่ มหาอปุ ราช สบื ไปเลย ขงเบ้งจึงถามว่า ท่านยอมอ่อนน้อมแล้วหรือยัง เบ้งเฮ็กได้ฟังก็ร้องไห้แล้วจึงว่า ข้าพเจ้าจะ ยอมเปนข้ามหาอุปราชสืบไปช่ัวลกู หลาน ขงเบ้งจึงเชิญเบ้งเฮ็กขึ้นนั่งบนที่อันเดียวกัน เชิญให้กินโต๊ะ เสพยส์ รุ าแลว้ ขงเบ้งกต็ ัง้ ใหเ้ บ้งเฮก็ เปนเจ้าเมืองอยดู่ งั เกา่ แตบ่ นั ดาหวั เมอื งแลทหารซ่ึงเขา้ เกลี้ยกล่อม อยใู่ นขงเบง้ น้นั กค็ ืนให้เบ้งเฮก็ สนิ้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๗๑ ปีฮุยนายทหารจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า มหาอุปราชมาทาการคร้ังนี้ก็ลาบากไพร่พลนัก เบ้งเฮ็กจึง สมัคอ่อนน้อมด้วย ซ่ึงมหาอุปราชจะให้แต่เบ้งเฮ็กอยู่รักษาเมืองผู้เดียวน้ันเกลือกเบ้งเฮ็ก กลับกลอก นานไปจะได้ความเดอื ดร้อน ขอให้มหาอปุ ราชตัง้ ขนุ นางไวก้ ากบั ดว้ ย ขงเบง้ จึงวา่ ในเมอื งเบง้ เฮ็กนีผ้ ิดเพศเราอยู่สามประการ คือชาวเมอื งนี้กินแต่เน้ือสตั ว์ดิบนั้น ประการหนึ่ง แลเรายกกองทัพมาครง้ั นี้กฆ็ า่ พ่ีน้องชาวเมืองน้ีเสียเปนอันมาก เห็นชาวเมืองจะมใี จเจ็บ แค้นเราอยู่สองประการ อน่ึงในเมืองน้ีมิได้มี กฎหมายเปนอย่างธรรมเนียมเหมือนเมืองท้ัง ปวง ถ้าผู้ใดทาให้เจ้าเมืองโกรธแล้วก็ฆ่าเสีย เปนสามประการ คร้ันเราจะให้ขุนนางแลทหาร ท้ังปวงอยู่กากับน้ันเห็นจะขัดสน จะได้ความ เดือดร้อนภายหลัง อนึ่งเบ้งเฮ็กก็สิ้นความคิดแพ้ ฝีมือเรานักอยแู่ ลว้ เห็นจะไมค่ ดิ คดตอ่ เราสบื ไป สามกก๊ วิทยา

๑๕๗๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เบง้ เฮ็กแลสมัคพรรคพวกทงั้ ปวงไดฟ้ ังดังน้ัน กช็ วนกันคานับกราบขงเบ้งลงพรอ้ มกันต่างคน ต่างลาไปที่อยู่ ชาวเมืองท้ังปวงจึงปลกู ศาลเทพารักษ์ ทารูปขงเบ้งข้ึนไว้จารึกช่ือว่าจูฮู แปลภาษาไทย ว่า รูปบิดาชาวเมืองทั้งปวง เบ้งเฮ็กก็จัดแจงหัวแหวนทองเงินแลสิ่งของที่ดีมาให้ขงเบ้งเปนอันมาก แล้วว่าตัวข้าพเจ้าน้ีเปนข้าอยู่ในมหาอุปราช แม้มหาอุปราชจะมีกิจธุระส่ิงใดก็ให้แต่ทหารเลวถือ หนังสอื มาถึงขา้ พเจ้าเถดิ ข้าพเจ้าจะปฏบิ ัติตามทุกประการ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ให้บาเหน็จรางวัล ทหารตามสมควร แล้วก็จัดกันให้อุยเอี๋ยนเปนทัพ หน้า ขงเบ้งคุมทหารเปนทัพหลวงยกกลับไปเมือง เสฉวน เบ้งเฮ็กแลชาวเมอื งท้ังปวงกต็ ามไปสง่ คร้ัน ถึงแม่น้าลกซุย อุยเอี๋ยนเห็นเกิดลมพายุพัดก้อน ศิลากระเดนลงมาจากยอดเขา ในแม่น้านั้น มืดเปนหมอกจะข้ามไปนั้นขัดสน อุยเอ๋ียนก็รีบ ถอยกลับมาบอกขงเบ้ง ๆ ก็เร่งยกไปถึงแม่น้าลกซุย เห็นเหตุนั้นวิปริตจึงถามเบ้งเฮ็กว่า เหตุผลท้ังนี้ เปนประการใด เบ้งเฮ็กจึงว่า อันแม่น้าน้ีมีปีศาจสาแดงฤทธิ์ แต่ก่อนมาก็เคยเปนอยู่ ขอให้ท่านเอาสีสะคน ส่ีสิบเก้าสีสะ กับม้าเผือกกระบือดามาเส้นบวงสรวงจึงจะหาย ขงเบ้งจึงว่าเราทาศึกกับท่านจนสาเรจ็ การ แผ่นดินราบคาบถึงเพียงน้ี คนแก่คนหน่ึงก็มิตายเพราะมือเรา บัดน้ีกลับมาถึงแม่น้าลกซยุ จะเข้า แดนเมืองอยู่แล้ว จะมาฆ่าคนเสียน้ันไม่ชอบ ขงเบ้งจึงออกไปยืนพิเคราะห์ดูริมฝั่งเห็นพายุยังพัดอยู่ จะคดิ ขา้ มไปนนั้ เหน็ ขัดสน จงึ หาชาวบ้านมาสบื ถาม ชาวบา้ นจึงบอกว่า แต่มหาอปุ ราชยกขา้ มแม่น้านี้ ไปแล้ว ก็เกิดเหตุฉน้ีทุกวันมิได้ขาด แต่เวลาพลบค่าไปจนสว่างได้ยินเสียงปีศาจร้องอ้ืออึงไป เห็นรูป ปลวิ ขนึ้ ไปตามควนั หมอกเปนอันมาก มิไดม้ ผี ู้ใดจะอาจข้ามไปมาได้ ขงเบ้งไดฟ้ งั จงึ วา่ ซึ่งเกิดเหตุทัง้ นเี้ พราะโทษตัวเราเอง เมื่อครั้งเราใหม้ า้ ต้ายคุมทหารพันหนงึ่ ยกมานน้ั ทหารทั้งปวงกต็ ายอยใู่ นแม่น้านส้ี ิน้ แลว้ เม่ือทาศึกอยนู่ นั้ ทหารเบ้งเฮ็กก็ลม้ ตายอยูใ่ นที่นีเ้ ปน อันมาก ปีศาจท้ังปวงผูกเวรเราจึงบันดาลให้เปนเหตุต่าง ๆ เราจะคิดอ่านทาการคานับให้หายเปน ปรกติจงได้ ชาวบา้ นทั้งปวงไดฟ้ งั ดังนั้นก็บอกความแก่ขงเบง้ เหมือนเบง้ เฮ็กว่าทุกประการ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๙ ๑๕๗๓ ขงเบ้งจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย เราจะคดิ อา่ นทาเอง ขงเบ้งก็สั่งทหารให้ฆ่าม้าเผือกกระบอื ดา แล้วเอาแปง้ มาปั้นเปนสสี ะคนสสี่ ิบเก้าสสี ะ คร้ันเวลากลางคืนก็ยกออกไปต้ังไว้ริมนา้ ขงเบ้งจึงแตง่ ตัว ออกไปจุดธูปเทียนแลประทปี สี่สบิ เกา้ แล้วแตง่ หนังสอื บวงสรวงให้เตียวกอดอ่านเปนใจความว่า บัดน้ี พระเจ้าเล่าเสี้ยนครองราชสมบัติได้สามปี (พ.ศ. ๗๖๘) มีรับส่ังให้เราผู้เปนอุปราชให้ยกทหารมา ปราบปรามข้าศึกต่างประเทศ เราก็ตั้งใจสนองพระคุณมิได้คิดความลาบาก จนสาเร็จราชการได้ชัย ชนะขา้ ศึกแลว้ แลทหารทัง้ ปวงซึ่งมีความสตั ยต์ ้ังใจมากับเราหวังจะทานบุ ารุงพระเจ้าเล่า เส้ียน ยังไม่ ทันสาเร็จท่านตายเสียก็มีบ้าง ท่านท้ังปวงจงกลับไปเมืองกับเราเถิด ลูกหลานจะได้เส้นคานับตาม ธรรมเนียม เราจะกราบทูลพระเจ้าเล่าเส้ียน ให้พระราชทานบาเหน็จรางวัลแก่สมัคพรรคพวกพี่น้อง ท่านให้ถึงขนาด ฝ่ายทหารเบ้งเฮ็กซ่ึงตายอยู่ในท่ีนี้ก็ดี ให้เร่งหาความชอบอย่ามาวนเวียนทาให้เรา ลาบากเลย จงคิดถึงพระเจา้ เล่าเส้ียนซ่ึงครองราชสมบัติเปนธรรมประเพณกี ษัตริย์แต่ก่อน แลเห็นแก่ เราผ้มู ีความสัตย์ จงรับเครอื่ งเส้นเราแล้วกลบั ไปอย่ถู ่นิ ฐานเถดิ ครัน้ อา่ นหนงั สอื สาเร็จแล้ว ขงเบ้งกไ็ ด้ จุดประทัดตีมา้ ฬอ่ แล้วรอ้ งไหร้ ักทหารซึง่ ตายนัน้ เปนอันมาก สามก๊กวิทยา

๑๕๗๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายทหารขงเบ้งแลทหารเบ้งเฮ็กท้ัง ปวงซ่ึงตายน้ัน เห็นขงเบ้งโศกเสร้าดังน้ันก็คิด สงสารร้องไห้รกั พร้อมกันขึ้นทั้งสิ้น พายุแลคลนื่ ละลอกซ่ึงเกิดนั้นก็สงบเปนปรกติ ขงเบ้งเห็น ดังน้ันก็มีความยินดี ให้ทหารเอาเครื่องเส้นทั้ง ปวงลอยไปตามน้า คร้ันเวลาเช้าขงเบ้งก็ให้ ตีม้าฬ่อยกทหารข้ามฟากไปถึงเมืองเองเฉียงจึง ให้ลิคีอยู่รักษาเมือง แล้วสั่งเบ้งเฮก็ ว่าท่านจงพาทหารกลับไปเถิด คิดอ่านรักษาบ้านเมืองเอาใจทหาร แลอย่าให้ราษฎรทั้งปวงไดค้ วามเดือดร้อน เบ้งเฮ็กก็รบั คาแล้วพาทหารกลบั ไปเมือง ขงเบ้งก็ยกทหาร ไปเมืองเสฉวน ฝ่ายพระเจ้าเล่าเส้ยี นแจ้งว่าขงเบ้งมีชัยชนะกลบั มาถึง ก็มีความยินดีนัก ขึ้นรถเสด็จออกไป รับขงเบ้งนอกเมืองทางไกลสามร้อยเส้น คร้ันเห็นขงเบ้งยกมาก็ลงจากรถยืนคอยรับอยู่รมิ ทาง ขงเบ้ง ข้นึ เกวยี นมาเหน็ ดงั นัน้ ก็ตกใจ ลงจากเกวยี นเข้าไปถวายบังคมกราบลงแล้วทูลว่า ข้าพเจ้าไปทาศึกกับ เบ้งเฮก็ ครง้ั นม้ี ชี ัยชนะ ปราบปรามใหแ้ ผน่ ดนิ ราบคาบเปนปรกติสาเรจ็ แลว้ ซงึ่ ขา้ พเจ้าทาการช้าไปให้ พระองค์วิตกอย่นู ั้น โทษข้าพเจา้ ผิดอยู่แล้ว พระองค์จงอดโทษข้าพเจา้ เถิด พระเจา้ เลา่ เสี้ยนได้ฟงั ดังน้นั ก็จูงมือขงเบ้งขนึ้ เกวียน แลว้ เสด็จข้นึ รถกลับเขา้ เมือง พระเจ้า เล่าเสย้ี นกใ็ หแ้ ตง่ โตะ๊ เลยี้ งขงเบง้ แลทหารทั้งปวง แลว้ ก็พระราชทานบาเหนจ็ รางวลั เปนอันมาก ขงเบ้ง จึงเอาเครื่องบรรณาการอย่างดีสาหรับหัวเมืองซึ่งตีได้ทั้งสามร้อย เมืองน้ันข้ึนถวายพระเจ้าเล่าเสีย้ น แล้วทูลให้พระราชทานบาเหน็จรางวัลแก่บุตรแลภรรยาทหารซ่ึงตายน้ันเปนอนั มาก ทหารทั้งปวงก็มี ความยินดีตั้งใจทาราชการทานุบารงุ พระเจ้าเล่าเส้ยี นโดย สจุ ริต www.samkok911.com