สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๑๒

๒๓๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ในขณะนั้นเข้าแพงราษฎรทั้งปวงอดอยาก ชวนกันไปขุดรากหญ้าแลเปลือกไม้มากินต่าง อาหาร ขุนนางผูน้ อ้ ยแลทหารกับราษฎรทั้งปวง ซงึ่ เท่ยี วซอกซอนเข้าไปเกบ็ ผกั หักฟืนในตึกแลช่องกุฏิ ห้วยคลงั ที่เพลงิ ไหม้ แต่ก่อน ผนงั ตึกแลซุ้มประตูถลม่ ลงทบั ตายเปนอนั มาก ฝ่ายเอียวปิวจึงทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า พระองค์ทรงพระอักษรมอบข้าพเจา้ ไว้น้ัน ข้าพเจ้ายงั มิได้เอาไปใหโ้ จโฉ พระเจ้าเห้ียนเต้จงึ ตรสั ว่าท่านเรง่ แต่งคนเอาไปให้โจโฉ ให้หาตัวเข้ามาช่วยราชการ ในเมอื งลกเอย๋ี ง เอยี วปวิ จึงแตง่ ทหารให้ถอื พระอกั ษรไปใหโ้ จโฉ ๆ เห็นพระอกั ษรดังนั้น กร็ วู้ ่าพระเจา้ เห้ียนเต้กลับไปอยู่ ณ เมืองลกเอี๋ยง แล้วจึงปรึกษากับทหารท้ังปวงว่า บัดน้ีพระเจ้าเห้ียนเต้ให้หาเรา เขา้ ไปช่วยราชการ ณ เมืองลกเอีย๋ ง ทา่ นทัง้ ปวงจะเหน็ ประการใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๓๙ ซุนฮกจึงว่าคร้ังพระเจ้าจ๋ิวซองอ๋องได้เสวยราชสมบัตินั้น บ้านเมืองเปนจลาจล พระเจ้าจ๋ิว ซองอ๋องให้หาจิ๋นบุนก๋งเข้าไปช่วยราชการเมือง ขุนนางทั้งปวงอยู่ในบังคับบัญชาจ๋ินบุนก๋ง อยู่มา จ๋ินบุนก๋งก็ได้ราชสมบัตโิ ดยง่าย๑ คร้ังน้ีพระเจ้าเห้ียนเต้ให้หาท่านเข้าไปช่วยราชการก็ไดท้ ีแล้ว ควรที่ จะยกเข้าไปตามรับส่ัง ถ้าท่านช้าอยู่หวั เมืองผู้ใดท่ีมีฝีมือยกเข้าไปถึงก่อน ราชการก็จะสิทธ์ิขาดอยู่กับ ผนู้ ั้น ขอทา่ นยกเขา้ ไปใหท้ ันที โจโฉเห็นชอบด้วย จึงให้จัดแจงทหารท้ังปวงได้ประมาณสามสิบหม่ืนพร้อมแล้ว ยกไปถึง กลางทาง พอมา้ ใช้มาบอกให้กราบทูลพระเจา้ เหยี้ นเต้ว่า กองทพั ลฉิ ยุ กุยกยี กมาใกล้ดา่ นเมอื งลกเอี๋ยง จึงทรงพระดาริห์ว่า บ้านเมืองก็ยังมิได้ตกแต่ง ค่ายคูประตูหอรบทหารในเมืองก็น้อย ท้ังผู้ถือหนังสือ ไปหาโจโฉน้ันก็ยงั มิกลบั มา จึงตรัสปรึกษาแก่ขุนนางทั้งปวงว่า ลิฉุยกุยกียกมาใกลด้ ่านอยู่แลว้ ทหาร เราก็น้อยผ้ใู ดจะคดิ ประการใด เอียวฮองหันเซียมจึงทูลว่า ซ่ึงลิฉุยกุยกียกมานั้นพระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าจะ ขออาสาออกไปรบป้องกันสนองพระคุณกว่าจะสิน้ ชีวติ ตงั สนิ จงึ ตอบว่าในเมอื งลกเอยี๋ งน้ี ก็ยังมิไดแ้ ต่ง ค่ายคูประตูหอรบ ซึ่งท่านทั้งสองจะยกออกไปต่อรบด้วยลิฉุยกุยกีน้ัน เราเห็นจะเสียแก่มันฝ่ายเดียว เราคดิ จะเชิญเสดจ็ พระเจ้าเหีย้ นเต้หนีไปข้างหวั เมอื งตวันออก พระเจ้าเหย้ี นเต้เห็นชอบด้วย ตงั สนิ กบั ขุนนางท้ังปวงก็เชิญเสด็จพระเจ้าเห้ียนเตก้ ับพระมเหษีข้ึนรถออกจาก เมืองลกเอ๋ียง ไปทางประมาณ ยี่สิบเส้น พอเห็นกองทัพยกมาข้างทิศตวันออก ทหารท้ังปวงโห่ร้องอ้ืออึงเปนอันมาก ผู้ถือหนังสือ รั บ สั่ ง ก็ ขั บ ม้ า ค ว บ ม า ก่ อ น ถึ ง ห น้ า ร ถ จึงกราบทลู พระเจ้าเห้ยี นเต้ว่า บดั นโ้ี จโฉ ยกกองทัพมาถึงกลางทาง รู้กิตติศัพท์ว่า ลิฉุยกุยกียกเข้ามาใกล้ด่านเมืองลกเอี๋ยง โจโฉจึงให้แฮหัวตุ้นเคาทูเตียนอุยคุม ทหารห้าหมื่นเปนทัพหน้ายกรีบมา หวัง จะได้ป้องกนั รกั ษาพระองค์ก่อน พระเจ้า เห้ยี นเต้ได้ฟังดังนน้ั กม็ ีความยนิ ดี ๑ มใี นเร่ืองเลียดกก๊ สามกก๊ วิทยา

๒๔๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายแฮหัวตุ้นรู้ว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จออกมา ก็พาเคาทูเตียนอุยเข้าไปกราบถวายบังคม พอนายม้าใช้ผู้หน่ึงมากราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า เห็นกองทัพยกมาข้างทิศตวันออกอีกกองหน่ึง พระเจ้าเหยี้ นเต้จงึ ส่ังใหแ้ ฮหวั ตุ้นไปสบื ดูว่าจะเปนกองทัพผใู้ ดยกมา แ ฮ หั ว ตุ้ น อ อ ก ไ ป ดู พ บ โ จ ห อ ง ลิเตียนงักจน้ิ คมุ ทหารมา จึงพานายทหารท้งั สามคนเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ แล้วทูล ว่าโจโฉให้แฮหัวตุ้นเคาทูเตียนอุยยกมาก่อน นั้น เห็นว่าทหารน้อยนักจึงให้ข้าพเจ้าทั้ง สามน้ีคุมทหารยกเติมมา หวังจะได้ช่วยรบ ด้วย ฆ่าอ้ายพวกเหล่าร้ายเสีย พระเจ้า เห้ียนเต้ทราบดังน้ัน จึงตรัสว่าโจโฉมี สตปิ ญั ญาเปนอนั มาก แลว้ ก็ใจสตั ยซ์ อ่ื ต่อเรา ควรท่จี ะทานบุ ารุงแผน่ ดิน ฝ่ายม้าใช้ข้างทิศตวันตกมากราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า ทัพลิฉุยกุยกีเข้ามาในแดนแล้ว หา ผใู้ ดตา้ นทานมไิ ด้ พระเจา้ เหีย้ นเต้ทราบดังนั้น จึงตรสั แก่แฮหัวต้นุ วา่ ทัพลิฉุยกยุ กียกลว่ งเข้ามาในดา่ น แล้ว ท่านจะคิดประการใด แฮหัวตุ้นจึงกราบทูลว่า ซ่ึงพวกเหล่าร้ายยกเข้ามานั้น พระองค์อย่าทรง พระวติ กเลย ขา้ พเจา้ ทงั้ ปวงผเู้ ปนทพั หน้าโจโฉ จะขออาสายกออกไปรบใหเ้ หลา่ รา้ ยแตกไปจงได้ แลว้ ก็กราบถวายบังคมลาออกมา แฮหัวตุ้นนั้นเปนกองขวา โจหองเปนกองซ้าย แล้วยกทหารไปรบ กระหนาบฆ่าฟันทหารลิฉุยกุยกีเสียเปนอันมาก ลิฉุยกุยกีต้านทานมิได้ ก็พาทหารซึ่งเหลือน้ันหนีไป แฮหัวตุ้นโจหองก็ยกกลับมา จงึ ให้เชญิ เสดจ็ พระเจา้ เหี้ยนเต้กลับเข้าไปอยู่ในเมอื งลกเอยี๋ ง แล้วจัดแจง ทหารทั้งปวงตัง้ ลอ้ มวงอยู่นอกกาแพง ฝ่ายโจโฉยกมาถึงเมืองลกเอี๋ยง จึงเข้าไปกราบถวายบังคมคุกเข่าเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ ๆ เห็นโจโฉก็มีความยนิ ดี จึงตรัสว่าท่านอย่าคุกเขา่ เลย จงนั่งให้ปรกติเถดิ โจโฉก็ทาตามรับสั่งแลว้ ทูลว่า ซ่ึงพระองค์ชุบเลี้ยงข้าพเจ้ามาแตก่ ่อนนั้น ก็คิดอยู่ว่าจะสนองพระคุณมิได้ขาด คร้ังน้ีลิฉุยกุยกีทาการ หยาบช้าต่อพระองค์นั้น อย่าให้ทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าจะคิดอ่านฆ่าลิฉุยกุยกีเสียให้ได้ พระเจ้า เหี้ยนเตม้ ีความยนิ ดนี กั จงึ ตั้งใหโ้ จโฉเปนขนุ นางผ้ใู หญใ่ นเมอื ง วา่ ราชการทั้งฝา่ ยทหารพลเรือน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๒ ๒๔๑ ฝ่ายลิฉุยกยุ กีซ่งึ แตกไปนั้นซ่องสุมทหาร คร้ันรู้ว่าโจโฉยกมาถึงจึงปรึกษากันว่า ถ้าเราจะละ ไว้ช้าทหารโจโฉก็จะมีกาลังขึ้น จาเราจะยกเข้าตีเอาอย่าให้ทั้งตัวได้ เห็นจะเสียแก่เราเปนม่ันคง กาเซี่ยงจึงว่าท่านคิดทั้งน้ีไม่ควร ด้วยโจโฉมีทหารเอกทหารเลวเปนอันมาก ทหารเราก็น้อยเห็นจะ ต้านทานมิได้ อุปมาดังเนื้อไปสู้เสือ ขอให้แต่งคนไปขอโทษแล้วว่าจะเข้าเกลี้ยกล่อมยอมทาราชการ ด้วย เห็นโจโฉก็จะมีใจเมตตาท่านท้ังสอง ลิฉุยกุยกีได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงว่าแก่กาเซี่ยงว่า เราจะทา สงครามแก่โจโฉอยู่ ตัวมากล่าวท้ังน้ีหวังจะให้ทหารเราเสียใจ แล้วลิฉุยกุยกีชักกระบี่ออกจะฟัน กาเซี่ยงเสีย ทหารท้ังปวงเข้าขอโทษไว้ได้ กาเซ่ียงมคี วามน้อยใจ เวลาค่าก็ขึ้นม้าหนีกลบั ไปบ้าน คร้ัน เวลารุง่ เช้าลฉิ ุยกยุ กีก็จดั แจงทหาร ใหล้ เิ ซยี มลเิ ป๊กเปนทพั หนา้ แลว้ ยกไปจะรบดว้ ยโจโฉ ฝ่ายโจโฉจึงให้เคาทูเตียนอุยโจหยิน คุมทหารม้าสามร้อยยกออกไป แล้วนายทหารท้ังสาม คนก็ขับม้าฝ่าฟันทหารลิฉุยกุยกีเข้าไป ลิเซียมลิเป๊กหลานลิฉุยเห็นดังนั้นก็โกรธ จึงขับม้าเข้ารบด้วย เคาทูยังมิทนั ไดเ้ พลงหน่ึง เคาทูเอาทวนแทงถูกลิเซียมตกมา้ ตาย ลเิ ปก๊ เห็นดงั น้ันก็ตกใจกลัว มิทันเข้า สู้รบก็พลัดตกม้าลง เคาทูเอาทวนแทงซ้า แล้วตัดเอาสีสะลิเซียมลิเป๊กมาให้โจโฉ ๆ ก็มีความยินดีจึง เอามือลูบหลงั เคาทู แลว้ สรรเสรญิ ว่าทา่ นมีฝีมือสมเปนทหารเอก สามกก๊ วิทยา

๒๔๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉจึงให้แฮหัวตุ้นเปนกองหน้า โจหยินเปนกองซ้าย โจโฉเปนกองหลวง ยกเปนหน้า กระดานข้ึนไปรบด้วยลฉิ ุยกยุ กี แลทหารลิฉุยกุยกนี ้ันล้มตายเปนอันมาก ลิฉุยกุยกีก็แตกพ่ายไป โจโฉ เหน็ ดงั น้ันก็ขบั มา้ รากระบไ่ี ลต่ ามฆ่าฟนั ทหารทั้งปวงไป ฝา่ ยทหารลฉิ ุยกยุ กกี ็ทิ้งอาวธุ เสียมาเข้าดว้ ยโจโฉส้ิน แตล่ ฉิ ยุ กุยกีนัน้ ขับมา้ หนตี ามกันไปซอ่ น อยใู่ นซอกเขาแห่งหน่ึง โจโฉกค็ ุมทหารกลบั มาตงั้ อยู่นอกเมอื ง ฝ่ายเอียวฮองรู้ว่าโจโฉยกไปตีทัพลิฉุยกุยกีแตกไป จึงปรึกษากับหันเซียมว่า โจโฉทาการคร้ังนี้เห็นใหญ่หลวงนัก นานไปราชการในเมืองหลวงก็จะสิทธ์ิขาดอยู่แก่เขา เราทั้งสองก็ จะอยู่ในเง้ือมมือโจโฉ เราจะคิดกลอุบายว่า จะยกไปจับลิฉุยกุยกี ฆ่าเสีย แล้วเราจะหนีไปอยู่เมืองไต้เหลียง หันเซียมเห็นชอบด้วย จึงพากันเข้าไปเฝ้าแล้วกราบทูลว่า ซ่ึงโจโฉยกออกไปตีทัพลิฉุย กุยกีแตกไปนั้น ข้าพเจ้าทั้งสองจะขออาสายกทหารออกไปตาม หนั เซยี ม (Han Xian) จับลิฉุยกุยกีมาฆ่าเสียให้จงได้ พระเจ้าเห้ียนเต้ก็ยอมให้ไป เอียวฮองหนั เซยี มกล็ าออกมาจดั แจงทหารแลพรรคพวกของตัวพร้อม แลว้ กย็ กออกจากเมืองลกเอยี๋ ง พระเจ้าเห้ียนเต้จึงใช้ตังเจ๋ียวไปหาโจโฉเข้ามาจะปรึกษาราชการด้วย ตังเจ๋ียวรับส่ังแล้วก็ ออกไปหาโจโฉ ๆ เหน็ รูปร่างตังเจีย๋ วพว่ งพผี ิวเนื้อสดใสจกั ขนุ ั้นโตกลมค้ิวสุดหางตา โจโฉจึงว่าในเมือง หลวงน้ีมิได้มคี วามสุข ท้ังเข้าปลาอาหารกข็ ัดสน ตังเจี๋ยวบารงุ ตวั ประการใดจึงมสี สี รรสมบรณู เ์ หมอื น บ้านเมืองปรกติดังน้ี ตัวเจ๋ียวจึงตอบว่า ข้าพเจ้าจะได้บารุงตัวประการใดหามิได้ ข้าพเจ้ารับประทาน แต่อาหารจนอายุได้สามสิบปี โจโฉหัวเราะแล้วว่า ท่านเปนท่ี ขุนนางตาแหน่งใด ตังเจ๋ียวบอกว่าข้าพเจ้านี้เปนชาวเมือง เต๊งโต๋ เปนท่ีปรึกษาอยู่กับอ้วนเส้ียว คร้ันแจ้งว่าพระเจ้า เหี้ยนเต้เสด็จกลับมาอยู่ ณ เมืองลกเอี๋ยงแล้ว จึงเข้ามาทา ราชการ แลว้ โปรดใหเ้ ปนท่เี จยี งยี่หลง แปลภาษาไทยวา่ เปนที่ ปรกึ ษา โจโฉจงึ วา่ เราไดย้ นิ ลอื อยู่ช้านานแล้ว ซ่งึ ได้มาพบท่าน น้ีก็เปนบุญของเรา จึงให้แต่งโต๊ะแล้วหาตัวซุนฮกมาให้รู้จักไว้ ตงั เจี๋ยว (Dong Zhao) กับตังเจี๋ยว แล้วชวนซนุ ฮกตงั เจย๋ี วกินโต๊ะอยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๔๓ พอม้าใช้มาบอกโจโฉว่า เห็นทหารกองหน่ึงยกออกมาจากเมืองลกเอี๋ยงไปทางทิศตวันออก มิรู้ว่าผใู้ ดเปนนายทัพ โจโฉจึงสงั่ ทหารใหไ้ ปสืบดูวา่ ทพั ผใู้ ดจะยกไปไหน ตังเจ๋ยี วจงึ ห้ามโจโฉว่าอยา่ ใช้ ทหารไปเลย ซ่ึงผู้ยกไปนั้นสองนาย เอียวฮองน้ันเปนพรรคพวกลิฉุย หันเซียมน้ันเปนนายโจร เข้ามา ทาการครั้งพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จออกจากเมืองเตียนฮัน บัดน้ีเห็นว่าท่านเข้ามาทาราชการอยู่ในเมือง หลวง เอยี วฮองหันเซียมกลัวท่าน จงึ พาพรรคพวกจะไปหลบหลีกอยู่ ณ เมืองไต้เหลียง โจโฉจึงถามว่า ซึ่งเอียวฮองหันเซียมกลัวเราจึงออกไปจากเมืองน้ันเห็นจะสงสัยเราด้วยข้อใด ตังเจี๋ยวจึงตอบว่ า อ้ายคนทั้งสองน้ันมิได้มีความคิดสิ่งใด ซึ่งจะสงสัยท่านน้ันเห็นเหลือความคิดมันนัก โจโฉจึงว่าซ่ึง เอียวฮองหันเซียมออกไปจากเมืองน้ัน เห็นจะมีความคิดทาการต่าง ๆ ตังเจ๋ียวจึงตอบว่าอ้ายคนท้ัง สองน้ี อุปมาเหมือนเสือไม่มีเข้ียว แลนกหาปีกมิได้ ซึ่งจะคิดประการใดนั้นท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจา้ เหน็ วา่ นานไปกจ็ ะได้ตัวเปนมั่งคง โจโฉได้ฟังดังน้ันก็คิดว่า ตังเจ๋ียวนี้พูดจาคมสัน จึงปรึกษากับตังเจย๋ี วว่า เมืองลกเอ๋ียงน้ีเปน อันตรายด้วยเพลิงไหม้เราจะคิดประการใด ตังเจ๋ียวจึงตอบว่า ท่านยกทหารเข้ามากาจัดลฉิ ุยกุยกนี ้ัน พระเจ้าเหี้ยนเต้แลขุนนางท้ังปวงก็ค่อย มีความสุขขึ้นเพราะท่าน บัดนี้ท่านจะทานุบารุงแผ่นดิน แล รักษาพระเจ้าเหี้ยนเต้สืบไปด้วยความสุจริตน้ัน ความชอบของท่านก็จะมียิ่งข้ึนไปเปนอันมาก แต่จะ ตบแต่งค่ายคูประตูหอรบในเมืองลกเอี๋ยงให้บริบูรณ์ข้ึนน้ัน ข้าพเจ้าเห็นยังขัดสนอยู่ ด้วยขุนนางแล ราษฎรทั้งปวงยังมิได้ตั้งตัวได้ เพราะขัดสนเข้าปลาอาหาร แล้วเกลือกจะมีราชการสงครามมาก็จะ ลาบากแก่ทหารท่าน ขอให้เชิญเสดจ็ พระเจ้าเหี้ยนเต้ไปตงั้ อยู่ ณ เมืองฮโู ต๋ พระเจา้ เห้ยี นเตแ้ ลขุนนาง ท้ังปวงก็จะมีความยินดีด้วย เหมือนหนึ่งท่านนิมิตเมืองใหม่ถวายได้ทันที หัวเมืองแลราษฎรทั้งปวงก็ จะสรรเสริญท่านวา่ มิใหล้ าบากแกไ่ พร่ ซง่ึ ขา้ พเจา้ วา่ นี้ขอใหท้ ่านดาริหด์ ูจงควร Cao Cao สามกก๊ วิทยา

๒๔๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจโฉได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงจับเอามือตังเจ๋ียวไว้แล้วว่า ซึ่งท่านว่ากล่าวทั้งน้ีต้องใน ความคิดเรา ถ้าเราจะเชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปแลว้ เอียวฮองหันเซียมจะมาทาอันตรายกลางทาง กระมัง ประการหนง่ึ ขนุ นางผู้ใหญผ่ ู้น้อยในเมอื งหลวงนน้ั ยังจะเหน็ พร้อมด้วยหรือ ตังเจ๋ียวจึงตอบว่า ทุกวันน้ีขุนนางแลราษฎรทั้งปวงในเมืองหลวงก็อดหยากเข้าปลาอาหาร เปนอันมาก ขอให้ท่านประกาศแก่คนทั้งปวงว่าในเมืองลกเอ๋ียงนี้ขัดสนด้วยอาหาร จะเชิญพระเจ้า เห้ียนเตไ้ ปอยู่ ณ เมืองฮโู ต๋ ทางใกลก้ นั กบั เมอื งลกเอย๋ี งซ่งึ เข้าปลาอาหารมีบริบรู ณ์ จะได้จดั แจงใหเ้ อา สเบียงมาส่งโดยง่าย ขุนนางทั้งปวงก็จะพรอ้ มใจด้วยท่าน อนึ่งเอียวฮองหนั เซียมซ่ึงหนีไปอยู่ ณ เมือง ไต้เหลยี งนนั้ ขอให้ท่านมีหนังสอื ไปเกล้ยี กลอ่ มเอาใจไว้ เหน็ จะไมค่ ดิ ร้ายตอ่ ทา่ นสืบไป โจโฉได้ฟงั ก็มีความยนิ ดี แลว้ วา่ เราจะคิดการสิ่งใดไปภายหน้าเราจะเชิญทา่ นมาปรกึ ษาด้วย ตังเจี๋ยวรับคาโจโฉแล้วลาไป โจโฉจึงปรึกษาด้วยทหารท้ังปวง ซึ่งจะเชิญเสด็จไปต้ังอยู่ ณ เมืองฮูโต๋ เนอื้ ความยงั มิตกลงกนั ฝ่ายอองหลิบขุนนางจึงค่อย พูดจากันกับเล่าง่ายซ่ึงเปนเชื้อพระเจ้า เห้ียนเต้ว่า ข้าพเจ้าดูเห็นดาวไทเป็ก ภาษาไทยว่าดาวขาวนั้นสุกใส แต่ฤดูฝน มาจนถึงฤดูแล้ง บัดนี้ข้ามมากลบรัศมี ดาวสาหรับพระมหากษัตริย์ ข้าพเจ้า พิเคราะห์เห็นว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้จะ สูญเสียคร้ังนี้ จะมีผู้ใดเสวยราชสมบัติ เปนพระมหากษัตริย์นั้นเปนที่งุยกับจิ้น แลว้ อองหลิบจงึ เอาเนอื้ ความท้ังนี้ลอบทูลพระเจา้ เห้ยี นเต้ พระเจา้ เหยี้ นเต้มิได้ตรสั ประการใด ฝ่ายโจโฉรกู้ ติ ตศิ พั ท์ซงึ่ อองหลิบพูดกบั เล่าง่าย ครน้ั เวลาคา่ จงึ ใชค้ นสนิธใหไ้ ปวา่ กับอองหลิบ ว่า ท่านมีน้าใจสัตย์ซ่ือต่อแผ่นดิน อันราชสมบัติแลการบ้านเมืองน้ันลึกซ้ึงใหญ่หลวงนัก อย่าเพ่อให้ ทา่ นลว่ งทานายไปก่อน คนใช้ก็ไปว่าแกอ่ องหลิบตามคาโจโฉว่าทุกประการ อองหลบิ กม็ ิไดว้ า่ ประการ ใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๔๕ โจโฉจึงให้หาซุนฮกมา แล้วบอกเน้ือความซ่ึงอองหลิบว่านั้นให้ซุนฮกฟัง ซุกฮกจึงตอบว่า พระเจา้ เหย้ี นเตน้ ัน้ ธาตุเพลงิ ตวั ท่านเปนธาตดุ ิน ถา้ ท่านคดิ อา่ นยกไปอยู่เมืองฮโู ต๋ได้ ท่านจะคดิ การสงิ่ ใดก็จะค่อยกวา้ งขวางข้ึนไป เหน็ จะเหมอื นคาอองหลบิ วา่ เปนม่ังคง ธาตทุ ้ังห้า : เพลิง ดิน ทอง นา้ และ ไม้ สามก๊กวิทยา

๒๔๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี คร้ันเวลารุ่งเช้าก็เข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้แล้วทูลว่า เมือง ลกเอี๋ยงน้ีมีอันตรายจลาจลร้างโรยมาแต่คร้ังตั๋งโต๊ะแล้ว บัดน้ีพระองค์ได้เสด็จกลับมาอยู่ บ้านเมืองก็ มไิ ดป้ รกติ ขดั สนเขา้ ปลาอาหาร ถ้าจะใหต้ กแต่งบ้านเมืองแลค่ายคูประตูหอรบขึ้นเล่า กจ็ ะลาบากแก่ ไพร่ทั้งปวงนัก แลเมืองฮูโต๋นั้นประกอบดว้ ยค่ายคูประตูหอรบ อาณาประชาราษฎรก็มที รัพย์สินมัง่ ค่งั เข้าปลาอาหารก็บริบรู ณ์ดว้ ยใกล้เมืองโลเอ๋ียง ถึงมาทว่าจะมสี งครามก็จะไดป้ ้องกนั สดวก ข้าพเจา้ จะ ขอเชญิ เสดจ็ พระองคไ์ ปอยู่ ณ เมอื งฮโู ต๋ เหน็ ขนุ นางและราษฎรท้งั ปวงจะมีความสุข พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ฟังดังน้ันจึง ตรัสว่า ท่านจะคิดป้องกันบารุงเรา ประการใดก็ตามเถิดเราไม่ขัด ขุนนาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยรู้ดังน้ันต่างคนต่างกลัวโจโฉ อยู่ส้ิน มิได้ว่ากล่าวขัดแขงประการใด โจโฉให้เร่งจัดแจงทหารท้ังปวงพร้อม แ ล้ ว ก็ เ ชิ ญ เ ส ด็ จ พ ร ะ เ จ้ า เ หี้ ย น เ ต้ กั บ พระมเหษีข้ึนรถ ขุนนางกับพระสนมก็ ตามมา โจโฉจึงยกทหารพาเสด็จออก จากดา่ นเมืองลกเอ๋ียงไปไกลประมาณหกสิบเส้น ถึงเนนิ เขาแห่งหนึ่ง พอเอยี วฮองหันเซยี มคมุ ทหารโห่ ร้องสกัดทางไว้ โจโฉเห็นดังนั้นจึงขับม้าขึ้นไปหน้าทหารทั้งปวง ซิหลงนั้นจึงร้องว่าแก่โจโฉว่า จะพา เสดจ็ พระเจา้ เหย้ี นเตไ้ ปแห่งใด โจโฉมไิ ด้ตอบประการใด จึงให้เคาทูออกไปรบดว้ ยซหิ ลงไดส้ บิ หา้ เพลง กม็ ิไดแ้ พช้ นะกนั โจโฉจึงให้ตมี ้าฬอ่ ขึ้น เคาทูกช็ ักมา้ กลบั เขา้ มา ซิหลงก็กลบั ไปค่าย โจโฉจึงปรกึ ษากบั ทหารท้ังปวงว่า เอียวฮองกับหันเซียมนั้นเราคิดจะฆ่าเสีย แต่ซิหลงนั้นมีกาลังกล้าแขง เราจะใคร่ได้ ไว้เปนทหาร จาจะคิดให้ไปเกลย้ี กลอ่ มเอาซหิ ลงมาไวใ้ หไ้ ด้ หมันทองจึงวา่ ซ่งึ ทา่ นจะใคร่ได้ซิหลงมาไว้นั้นท่านอยา่ วติ กเลย ขา้ พเจา้ กับซหิ ลงรูจ้ ักกันมา เวลาคา่ วันน้ขี า้ พเจ้าจะอาสาปลอมเปนทหารเลวไป ณ คา่ ยซหิ ลง แลว้ จะวา่ กลา่ วเกล้ียกลอ่ มซิหลงให้ มาอย่ทู าราชการแก่ทา่ นใหจ้ งได้ โจโฉได้ฟงั ดังนนั้ ก็มีความยินดี จงึ ว่าทา่ นจงไปเกลยี้ กลอ่ มใหไ้ ด้ซิหลง มา ครัน้ เวลาคา่ หมนั ทองก็แต่งตัวเปนทหารเลวปลอมเขา้ ไปถงึ ในคา่ ย เห็นซหิ ลงใส่เกราะจดุ เทยี นนง่ั ดู หนังสืออยู่ หมนั ทองจึงเขา้ ไปคานับแลว้ ว่า แต่จากกนั มาท่านยังค่อยมีความสบายอยหู่ รอื www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๒ ๒๔๗ ซหิ ลง (Xu Huang) สามก๊กวิทยา

๒๔๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายซหิ ลงได้ยนิ ดงั นัน้ ก็เงยหน้าขึน้ ดู เห็นทหารแปลกหนา้ ก็ตกใจ คร้นั พิศแลดกู จ็ าได้แลว้ ทกั ว่า ท่านน้ีหมันทองอยู่เมืองซันหยง เหตุใดท่านจึงมาหาเราในเวลากลางคืน หมันทองจึงตอบว่า ข้าพเจ้าทาราชการอยู่ด้วยโจโฉ เม่ือเวลากลางวันนั้นเราเห็นท่านออกไปรบกับเคาทู เรามิได้ทักทาย ท่านแต่ใจน้ันคิดถึงอยู่จนเวลาค่า เรามิได้กลัวความตาย จึงปลอมเข้ามาหาท่านหวังจะเจรจาด้วย ซหิ ลงจึงเชิญให้น่ัง แลว้ ว่าทา่ นมาหาเราดว้ ยกจิ สงิ่ ใดจงว่าไปเถดิ หมันทองจึงว่าทา่ นมกี าลงั รบพ่งุ กลา้ หาญเขม้ แขงหาผูใ้ ดเสมอมไิ ด้ ขดั สนด้วยเหตุประการใด ท่านจึงมาอยู่ในเง้ือมมือเอียวฮองหันเซียมนี้ไม่ควร โจโฉนั้นน้าใจกว้างขวางอารีบารุงเลี้ยงทหารมิให้ อนาทร กิตติศัพท์ท้ังน้ีท่านก็ย่อมจะได้ยินอยู่บ้าง เม่ือท่านรบกับเคาทูนั้นโจโฉเห็น มีน้าใจเอ็นดูท่าน นัก จึงสั่งทหารท้ังปวงมิให้ยิงเกาทัณฑ์กลัวว่าท่านจะต้องบาดเจ็บ จึงให้เรามาเชิญท่านไป หวังจะ สนทนาชี้แจงให้เห็นผิดแลชอบ ฝ่ายเราก็เห็นว่าท่านอยู่ท่ีมืด จงเร่งคิดผ่อนผันไปหาท่ีสว่าง จะได้ความสุขสืบไป ซ่งึ เราว่ากล่าวทั้งนด้ี ้วยความรักทา่ น ทา่ นจงดารหิ ์ดูให้สมควร ซหิ ลงไดฟ้ งั ดังน้นั กน็ ่ังคดิ อยู่ จึงทอดใจใหญ่ หมนั ทอง (Man Chong) แล้วตอบว่า เรารู้อยู่ว่าเอียวฮองหันเซียมน้ัน สตปิ ัญญาน้อยจะคิดการใหญ่มไิ ด้ แต่จาเปนเพราะได้ อยู่ด้วยกันมานานแล้ว คร้ันจะทิ้งเสียบัดนี้ก็ไม่ควร หมันทองจึงว่าท่านไม่ได้ยินคาโบราณว่าไว้หรือ อัน ธรรมดานกจะทารังก็ย่อมแสวงหาซึ่งพุ่มไม้ชัฏจะได้ ทารงั อยูเ่ ปนสุข ถึงลมพายใุ หญจ่ ะพดั หนกั มา รังนน้ั ก็ มิได้เปนอันตราย ประการหนึ่งเปนชาติทหาร จะหา แม่ทัพก็ให้พิเคราะห์ดผู ้ใู จโอบออ้ มอารี แลชานาญใน การสงคราม ถึงข้าศึกจะยกมามากมายเท่าใดก็มิได้ หวาดไหว คิดอ่านป้องกันมิให้ทหารท้ังปวงเปน อันตราย ถ้าผู้ใดพบนายท่ีมีสติปัญญาหมายจะพึ่งได้ แล้ว ไม่เข้าทาราชการด้วย อย่าให้คนท้ังปวงนับถือ ความคิดผู้นัน้ เลย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๒ ๒๔๙ ซิหลงได้ฟังดงั นัน้ กค็ กุ เข่าลงคานบั แลว้ ว่าซึ่งท่านว่าทง้ั น้เี ราเห็นชอบด้วย เราจะทาตามท่าน หมันทองจึงตอบว่า ถ้าท่านไปทาราชการอยู่ด้วยโจโฉแล้ว จงตัดเอาสีสะเอียวฮองหันเซียมไปเปน กานัลโจโฉเถิด ซิหลงจึงตอบว่า ธรรมดาเปนบ่าวได้กินเข้าแดงของท่านแล้ว ถ้ามิพอใจอยู่ด้วย แลจะ ซ้าทาร้ายแก่นายก็เปนคนหากตัญญูมิได้ ซึ่งท่านจะให้ทาดังน้ีเราไม่ยอมด้วย หมันทองได้ยินดังน้ันก็ สรรเสรญิ วา่ ทา่ นนีม้ กี ตญั ญนู ัก เราจะชวนกนั ไปหาโจโฉแต่ตัวเถิด ซิหลงจงึ จัดแจงทรัพย์สิ่งสนิ ของตัว แล้วพาพรรคพวกประมาณสามสิบคน ลอบหนีออกจากค่ายในเวลากลางคืน หมันทองก็นาไป ณ คา่ ยโจโฉ ขณะนั้นมีผู้เอาเน้ือความบอกเอียวฮองว่า บัดนี้ซิหลงพาพรรคพวกหนีไปหาโจโฉ เอียวฮอง ได้ยนิ ดงั นั้นก็โกรธ จงึ คมุ ทหารพันหนง่ึ ยกตามไปในเวลากลางคืน คร้ันมาถงึ กลางทางเห็นกองเพลิงบน เนินเขาสว่างอยู่ โจโฉเห็นเอียวฮองคุมทหารตามมา โจโฉจึงขับม้าเข้าล้อมไว้ แล้วร้องประกาศว่าเรา มาคอยอยู่แต่เวลาพลบค่า ตัวอวดว่ากล้าหาญแล้วอย่าถอยหนีกัน เอียวฮองเห็นทหารล้อมไว้แล้ว ได้ยนิ เสยี งโจโฉรอ้ งมากต็ กใจ จะพาทหารท้ังปวงถอยหนไี ปก็มไิ ด้ ด้วยทหารโจโฉลอ้ มอยู่ สามก๊กวิทยา

๒๕๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายหันเซียมรจู้ ึงคมุ ทหารยกตามมา เห็นทหารโจโฉล้อมเอียวฮองไว้ หันเซยี มจงึ รบฝ่าเข้าไป แก้เอาเอียวฮองออกมาได้ โจโฉเห็นดังนั้นจึงขับทหารทั้งปวงไล่ฆ่าฟันทหารเอียวฮองล้มตายเปนอัน มาก ท่ีเปนอยู่น้ันมาเข้าด้วยโจโฉประมาณสองร้อยเศษ เอียวฮองกับหันเซียมเห็นจะต้านทานมิได้ กพ็ าทหารซ่งึ เหลอื นนั้ รบี หนีไปหาอว้ นสุด ณ เมืองลาหยง โจโฉก็พาทหารทั้งปวงกลับมา ณ ท่ีประทับ หมันทองจึงพาซิหลงเข้าไปหาโจโฉ ๆ เห็น หมันทองได้ซิหลงมาก็มีความยินดี จึงเอาเงินทองเสื้อผ้าให้ซิหลง จึงตั้งให้เปนนายทหาร แล้วโจโฉก็ เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปถึงเมืองฮูโต๋ จึงให้ปลูกตาหนักตกแต่งค่ายคูประตูหอรบไว้ให้พร้อม พระเจ้าเหี้ยนเตเ้ มอื่ อยู่ในเมอื งฮูโต๋นัน้ จงึ ตั้งตังสินกบั ขนุ นางสบิ สามคนเปนเสนาบดี ขณะน้ันโจโฉมีใจกาเริบ จึงต้ังตัวขึ้นเปน โจโฉ (Cao Cao) มหาอุปราช แล้วต้ัง ซุนฮก ซุนส้ิว กุยแก เล่าหัว ทั้งส่ีคนน้ี เปนขุนนางฝ่ายพลเรอื น มอกาย เล็กโจ๋ ยิมจุ๋น สามคนนไี้ ด้ กากับคลังแลฉางเข้า เทียหยกเปนเจ้าเมืองตังเป๋ง ฮวนเสง กับตังเจ๋ียวเปนเจ้าเมืองลกเอี๋ยง หมันทองเปนท่ีเจ้าเมือง ฮูโต๋ แฮหัวตุ้น แฮหัวเอี๋ยน โจหยิน โจหอง ทั้งส่ีคนนี้เปน ทหารเอก ลิยอย ลิเตียน งักจิ้น อิก๋ิม ซิหลง ทั้งห้าคนน้ี เปนทหารโท เคาทูกับเตียนอุยเปนทหารตรี บันดาทหารมี ฝีมือท้ังน้ัน ก็ตั้งเปนท่ีขุนนางส้ิน แลในเมืองฮูโต๋น้ัน ถ้าผู้ใด จะว่าข้อราชการส่ิงใดๆ ก็เอามาแจ้งแก่โจโฉก่อน จึงกราบ ทูลพระเจา้ เห้ยี นเต้ได้ คร้ันอยู่มาวันหน่ึงโจโฉจึงให้แต่งโต๊ะ แลหาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยมากินโต๊ะณบ้าน โจโฉจึง ปรกึ ษาขนุ นางทงั้ ปวงว่า เล่าปี่ตัง้ ตัวข้นึ จนได้เปนเจา้ เมืองชีจิ๋ว แลลโิ ป้นนั้ เปนศัตรูเรา บดั นี้แตกหนีไป อาศรยั เล่าป่ี ๆ ให้ไปอยู่เมืองเสยี วพ่าย เกลอื กลโิ ปจ้ ะคดิ กันกับเลา่ ป่จี ะยกมาทารา้ ยแกเ่ รา ท่านผู้ใดจะ ช่วยคิดอ่านลา้ งศัตรูเราเสียได้ เคาทูจึงว่าข้าพเจ้าขอทหารหา้ หม่ืน จะยกไปทาการตัดเอาสีสะลิโป้กับ เลา่ ป่มี าให้ท่าน www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๕๑ ซุ น ฮ ก จึ ง ว่ า แ ก่ โ จ โ ฉ ว่ า เคาทูเปนทหารมีกาลังแต่หาความคิด มิได้ ประการหนึ่งในเมืองฮูโต๋นี้ ท่าน พ่ึงยกมาซ่อมแปลงข้ึนใหม่ บ้านเมือง ยังมิทันปรกติ ซ่ึงจะยกไปน้ันข้าพเจ้า ยังไม่เห็นด้วย แลเล่าปี่กับลิโป้นั้น อุปมาดังเสือสองตัว ข้าพเจ้าจะคิดให้ ชิงอาหารกันกิน เห็นเล่าป่ีกับลิโป้จะ เกิดรบพุ่งกันจนตายข้างหน่ึง แล้วจึง คิดการตอ่ ไป บัดน้ที ่านจงทลู พระเจา้ เหย้ี นเต้ว่า เล่าปเี่ ปนเจา้ เมืองชีจ๋ิวน้ันยังมิไดร้ ับส่ังตั้งแต่ง ขอให้มี หนงั สือไปต้ังเล่าป่เี ปนเจา้ เมอื งชจี ๋ิว เห็นเลา่ ป่ีจะเปนใจทาราชการ ทา่ นจงึ ให้มหี นังสอื ไปนอกน้ันฉบับ หนงึ่ วา่ ท่านไดช้ ว่ ยทลู พระเจา้ เหี้ยนเตจ้ ึงโปรดตัง้ เลา่ ปีใ่ ห้เปนเจ้าเมอื งชีจ๋วิ แลลิโป้น้ันมกั ทาร้ายแกผ่ ู้มี คุณ ให้เล่าปี่คิดอ่านฆ่าลิโป้เสียจงได้ โจโฉเห็นชอบด้วย เข้าไปเฝ้าแล้วทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ ขอให้มี หนังสอื ไปตั้งเล่าปีเ่ ปนเจ้าเมืองชีจวิ๋ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็โปรดให้ แล้วทรงพระอกั ษรให้เล่าปเี่ ปนเจ้าเมือง ชีจิ๋ว โจโฉก็รับเอาหนังสือรับสัง่ ออกมา จึงแต่งหนังสืออีกฉบับหนึ่งตามคาซุนฮกว่า แล้วส่งให้คนสนธิ ทง้ั สองฉบับ โจโฉจึงสั่งแก่ผู้ถอื หนงั สอื ใหบ้ อกแกเ่ ล่าปว่ี ่า เราช่วยทลู พระเจ้าเหย้ี นเตจ้ งึ โปรดใหเ้ ปนเจา้ เมืองชีจิ๋ว แล้วให้ฟังกิตติศัพท์ว่า เล่าปี่จะคิดทาประการใดแก่ลิโป้บ้าง คนใช้ก็รับเอาหนังสือไปให้แก่ เล่าป่ี ณ เมืองชีจ๋วิ เล่าปี่คานับตามอย่างธรรมเนียม แล้วรับเอาหนังสือรบั สัง่ มาอ่านดกู ม็ คี วามยนิ ดี จงึ เชิญให้ผู้ถือหนังสอื กินโต๊ะ ผู้ถือหนังสอื ก็กนิ โต๊ะแลว้ บอกแก่เลา่ ปวี่ ่า ซึ่งพระเจ้าเหี้ยนเต้ต้ังให้ท่านเปน เจา้ เมอื งชีจ๋ิว เพราะโจโฉทูลเสนอให้ จงึ เอาหนังสือโจโฉยื่นให้แก่เลา่ ป่ี แล้วบอกวา่ หนงั สือฉบับน้ีโจโฉ ใหม้ าแตก่ ่อน เลา่ ปีแ่ จ้งเน้อื ความแล้วจึงว่า ท่านจงไปบอกแกโ่ จโฉว่า เราขอทุเลาตรกึ ตรองดูก่อน ครน้ั เวลาคา่ จงึ ให้หาทีป่ รกึ ษามา บอกวา่ โจโฉใหม้ หี นังสอื มาให้ฆา่ ลโิ ป้เสยี ทา่ นทั้งปวงจะเหน็ ประการใด เตยี วหุยจึงว่าลิโป้นั้นน้าใจหยาบชา้ แลว้ มไิ ด้รู้จกั คุณคน ถา้ จะฆา่ เสยี ตามคาโจโฉวา่ ข้าพเจ้า ก็เห็นชอบด้วย เล่าปี่จึงตอบว่าลิโป้ได้บากหน้ามาพึ่งแล้ว ครั้นเราจะทาอันตรายเสียบัดน้ีก็เห็นไม่ สมควร นานไปใครจะมาอยดู่ ว้ ยเลา่ เตยี วหยุ จงึ ว่า ทา่ นจะทาใจดตี ่อคนร้ายนัน้ ไมไ่ ด้ เล่าป่ีก็มิได้ฟงั คา เตยี วหุย สามก๊กวิทยา

๒๕๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายลิโป้รู้ว่าพระเจ้าเห้ียนเต้ ให้มี หนังสือต้ังเล่าปี่เปนเจ้าเมืองชีจ๋ิว ลิโป้ก็ไป เยือนเล่าป่ีแล้วว่า ข้าพเจ้ารู้ว่ารับส่ังต้ังให้ ท่านเปนเจ้าเมือง ข้าพเจ้าก็มีความยนิ ดีดว้ ย นัก พอเตียวหุยถือกระบ่ีเข้ามาจะฆ่า ลิโป้ เล่าป่ีเห็นก็ตกใจจึงลุกออกไปยุดเอา กระบี่ไว้ ลิโป้จึงว่าแก่เล่าปี่ว่า เตียวหุยนั้นมี ความแคน้ ข้าพเจา้ ด้วยสิง่ ใด จึงมีใจพยาบาท จะฆ่าข้าพเจ้าเสียเปนหลายคร้งั มาแล้ว เตียวหุยไดย้ ินดังนั้นจงึ ตอบลโิ ป้ว่า ตัวมึงมิไดร้ ู้จักคุณคน โจโฉ จงึ ใหม้ ีหนงั สอื มาถึงพ่ีกูใหฆ้ ่ามึงเสยี เล่าปจี่ งึ รอ้ งตวาดแล้วให้ทหารเอาตัวเตยี วหยุ ออกไปเสียภายนอก จึงพาลิโป้เข้าไปที่ข้างใน จึงเอาหนังสือโจโฉออกให้ดู แล้วบอกเนื้อความซึ่งโจโฉว่ามานั้นให้ ลโิ ป้ฟังทกุ ประการ ฝ่ายลิโป้เห็นหนังสือก็ร้องไห้ แล้ว จึ ง ว่ า ซึ่ ง โ จ โ ฉ คิ ด ทั้ ง นี้ ห วั ง จ ะ ใ ห้ ท่ า น กั บ ข้าพเจ้ามีความสงสยั คิดร้ายเปนศัตรูกนั ภาย หน้า เล่าป่ีจึงตอบว่าท่านอย่าวิตกเลย ถึงมา ทว่าจะมีผู้ยุยงประการใด เราก็มิได้เชื่อฟัง คิดรา้ ยต่อท่าน ลโิ ปไ้ ด้ยินดงั นน้ั กค็ อ่ ยคลายใจ จึงว่า ซึ่งท่านออกปากทั้งน้ีคุณหาท่ีสุดมิได้ เล่าปี่ก็ชวนลิโป้กินโต๊ะอยู่จนเวลาเย็น แล้ว ลิโป้ก็ลาเลา่ ปไ่ี ป ณ เมืองเสียวพา่ ย กวนอเู ตียวหุยจึงเข้ามาว่ากบั เล่าปวี่ า่ ท่านปล่อยใหล้ โิ ป้กลับไปมิได้ฆ่าเสียตามหนงั สอื โจโฉมี มาด้วยเหตุประการใด เล่าปี่จึงตอบว่า น้าใจโจโฉน้ันคิดจะให้เรากับลิโป้แหนงกัน จึงทูลพระเจ้า เหีย้ นเต้ให้ต้งั เราเปนเจ้าเมือง แลว้ มีหนงั สอื ของโจโฉมาให้เราคดิ ฆา่ ลโิ ป้เสยี การทั้งน้ีโจโฉคิดหวังจะให้ ลิโป้กับเราเกิดรบพุ่งกัน ถ้าผู้ใดแพ้โจโฉก็จะทาศึกแก่ผ้มู ีชัยเปนหน้าเดียว หากังวลหลังมิได้ ซ่ึงเราจะ ทาตามโจโฉน้ันไม่ควร กวนอูเห็นชอบด้วย แต่เตียวหุยนั้นวา่ ข้าพเจ้าจะคิดฆา่ ลิโป้เสียให้ได้ ภายหนา้ ไปจงึ จะไมม่ ภี ัย เล่าป่จี งึ ว่าแกเ่ ตยี วหุยวา่ ซง่ึ เจา้ จะคิดทาทง้ั น้ี กเ็ หมือนหน่ึงคนหาปัญญามไิ ด้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๕๓ ฝ่ายผู้ถือหนังสือครั้นรู้กิตติศัพท์ท้ังปวง แล้ว ก็ลาเล่าป่ีกลับไปแจ้งแก่โจโฉว่า ข้าพเจ้ารู้ กิตติศัพท์นอกนั้นว่า เล่าป่ีจะได้ทาตามหนังสือ ท่านหามิได้ โจโฉจึงปรกึ ษากบั ซนุ ฮกว่า เน้ือความ ซ่ึงทา่ นคดิ ใหเ้ ราทาน้ัน เล่าปก่ี ม็ ิได้ทาตาม ทา่ นจะ คิดประการใดเล่า ซุนฮกจึงว่าข้าพเจ้าจะขอคิด กลอุบายอีกข้อหนึ่ง เรียกว่าเสือกลืนหมี โจโฉจึง ถามว่าเสอื กลนื หมีนน้ั ทาประการใด ซุนฮกจึงว่าน้าใจลิโป้น้ันมิไดซ้ อ่ื ต่อผู้ใด ขอให้ท่านแต่งคนไปบอก อ้วนสุดเจา้ เมอื งลาหยงว่า บดั น้เี ล่าป่ีมหี นังสอื ข้นึ มาใหก้ ราบทูลพระเจา้ เห้ียนเตว้ า่ จะขอทหารยกไปตี เมืองลาหยง ถา้ อ้วนสดุ รดู้ งั นี้ก็จะโกรธ เหน็ จะยกทหารชงิ มารบเมอื งเลา่ ป่ีกอ่ น ท่านให้มหี นงั สือรับสั่ง ไปให้เล่าป่ียกไปรบเมืองอ้วนสุด เมื่อเล่าป่ีกับอ้วนสุดรบกันอยู่น้ัน ถ้าผู้ใดเพลี่ยงพล้า ลิโป้ก็จะซ้าเอา เปนม่ังคง ท่านจึงคิดการต่อไป โจโฉเห็นชอบด้วย จึงแต่งคนให้ไปบอกอ้วนสุด แล้วแต่งหนังสือรบั สัง่ ใหค้ นถอื ไปให้เล่าป่ี ณ เมืองชจี ๋วิ เปนใจความวา่ บดั นอี้ ว้ นสุดมไิ ดอ้ ่อนนอ้ มตอ่ พระเจา้ เหยี้ นเต้ ๆ จงึ มี หนังสือรับส่ังลงมาให้เล่าป่ียกกองทัพไปตีเมอื งอ้วนสุด เล่าป่ีจึงว่าแก่ผู้ถือหนังสือว่า ท่านข้ึนไปกราบ ทูลพระเจ้าเห้ียนเตเ้ ถิด ซึง่ มีรบั สง่ั มาน้ันจะทาตามทุกประการ แลว้ ผถู้ อื หนังสือกก็ ลบั ไป บิต๊กจึงว่าแกเ่ ล่าปี่ว่า ซ่งึ มรี ับสั่งมาท้งั นี้ ข้าพเจ้าเหน็ ว่าความคดิ โจโฉทากลอุบายมา เลา่ ปี่จึง ตอบว่า ถึงมาทว่าโจโฉจะคิดกลอุบายประการใดกด็ ี เปนหนังสือรับส่งั มาแลว้ เราจะทาตาม แล้วเลา่ ป่ี กจ็ ัดแจงทหารทั้งปวงไดป้ ระมาณสามหม่ืนเตรียมไว้ ถึงวันดีเม่อื ใดจะใหย้ กไป ซุนเขียนจึงวา่ ซง่ึ ท่านจะยกไปนัน้ ขอให้จดั แจงทหารซ่ึงมีสติปัญญาไว้อยู่รกั ษาเมอื ง เลา่ ปกี่ ็ เห็นชอบด้วย กวนอูจึงว่าข้าพเจ้าจะขออยู่รักษาเมือง เล่าป่ีจึงตอบว่าเจ้าเปนที่ปรึกษาของเรา ซึ่งจะ อยู่รักษาเมืองน้ันไม่ได้ เตียวหุยจึงว่าท่านจะเอากวนอู ไปเปนที่ปรกึ ษาแลว้ ขา้ พเจ้าจะขออยู่รกั ษาเมือง เล่าป่ี จงึ วา่ ตวั เจ้ามักเสพย์สรุ า แลว้ ตีโบยทหาร ประการหนึง่ ก็เปนคนใจร้ายมิได้ฟังผู้ใดห้ามปราม จะไว้ใจให้อยู่ รักษาเมืองน้ันมิได้ เตียวหุยจึงว่า แต่วันน้ีข้าพเจ้าไม่ เสพย์สุราเลย ถ้าจะทาการสิ่งใดก็จะปรึกษาหารือผู้มี สตปิ ญั ญาก่อนจึงจะทา แมน้ มีผใู้ ดหา้ มปรามจะฟังคา สามก๊กวิทยา

๒๕๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) บิต๊กจึงว่าเกรงอยู่แต่จะไม่เหมือนถ้อยคาท่าน เตียวหุยได้ยินดังนั้นก็โกรธ จึงตอบว่าแต่เรา ต้ังใจทาการด้วยเล่าป่ีมาก็หลายปแี ล้ว ผู้ใดยังมิจับเท็จเราได้ แลท่านจะมาล่วงว่าเราน้ันไม่ควร เล่าปี่ จึงห้ามเตียวหุยว่าอย่าโกรธบิต๊กเลย ซ่ึงเจ้าจะอยู่รักษาเมืองนั้นเราก็ยังมิไว้ใจ แต่ได้ให้สัญญาแล้วจะ อยู่ก็ตามเถิด แต่เอาตันเต๋งไว้เปนท่ีปรึกษาดว้ ย จะได้ตกั เตอื นหา้ มปรามอย่าให้เสพย์สรุ านัก ราชการ บ้านเมืองจึงจะไม่เกิดเหตุการณ์ เตียวหุยกับตันเต๋งก็รับคาเล่าปี่ ครั้นวันดีเล่าปี่ก็ยกกองทัพจะไปตี เมืองลาหยง ฝ่ายอ้วนสุดเจ้าเมืองลาหยง คร้ันรู้เหตุว่าเล่าป่ีให้มีหนังสือขึ้นไปขอทหารพระเจ้าเห้ียนเต้ จะยกมาตีเมืองลาหยง อ้วนสุดก็โกรธ จึงว่าเล่าป่ีนั้นชาติอ้ายทอเส่ือขาย บัดนี้ได้เปนเจ้าเมืองแล้ว คดิ การกาเรบิ จะล่วงมาตเี อาเมืองเรา ๆ จะน่งิ ให้มันมาเหยยี บถงึ แดนเราใย จงึ ใหก้ เิ หลงทหารเอกเปน แม่ทัพคมุ ทหารสบิ หมนื่ ยกไปตีเมอื งชจี ๋วิ กเิ หลง (Ji Ling) กิเหลงยกทหารมาถึงแดนเมืองอุไถ เห็นทัพเล่าป่ียก มา กิเหลงก็ให้ตั้งค่ายอยู่พอแลเห็นกัน ฝ่ายเล่าป่ีพอเห็นกเิ หลง ชาวเมืองซัวตั๋งยกมา จึงคิดว่าทหารเราน้อย ให้ตั้งค่ายลงเปน หน้ากระดานตอ่ เนนิ เขา ตลอดลงไปเอาแมน่ ้า กเิ หลงเห็นดงั น้นั จึงขึ้นมาถือง้าวหนักห้าสบิ ช่ัง คุมทหารออกไปถึงหน้าค่ายเลา่ ป่ี แล้วร้องด่าเล่าปี่วา่ อา้ ยชาวปา่ มึงมีฝีมือสกั เพยี งใด จึงบงั อาจยก มาทาสงครามถึงเมืองอุไถซึ่งข้ึนแก่เมืองลาหยง เล่าปี่จึงว่า อ้วนสุดเปนขบถแข็งเมืองไว้ พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงใช้กูให้ยก กองทัพมาปราบปรามอ้วนสุดให้อ่อนน้อมต่อพระ เจ้าเห้ียนเต้ แลตัวมิได้คานับเราผู้ถือรับส่ัง แล้วซ้าเจรจาหยาบช้าโทษตัวก็ ถงึ ตาย กิเหลงได้ยินดังนั้นก็โกรธ จึงขับม้าราง้าวเข้าไปจะรบด้วยเล่าปี่ กวนอูเห็นดังน้ันจึงขับมา้ รา ง้าวออกรบกบั กเิ หลงไดส้ ามสิบเพลง มไิ ดแ้ พ้ชนะกัน กเิ หลงสน้ิ กาลงั จึงรอ้ งวา่ กบั กวนอูว่า เราจะหยุด พักเสียก่อน แล้วจะรบกันต่อไป กวนอูก็ชักม้ากลับเข้ามาหยุดพักอยู่ กิเหลงกลับเข้ามาถึงค่าย จึงให้ ซุนเจ้งทหารรองออกไปรบ กวนอูเห็นก็ขับม้าออกไปแล้วร้องว่า ตัวมิได้สมควรท่ีจะรบกับเรา จงเร่ง กลบั ไปบอกกเิ หลงออกมารบกบั เราจงึ จะสมฝมี อื กัน www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๕๕ ซุนเจง้ จึงตอบวา่ ตัวนบ้ี ังอาจว่าหยาบ ช้า แต่เช่นตัวเปนทหารนี้ยังหามีผู้ใดลือชื่อไม่ เปนไฉนจึงยกตัวว่าจะสู้กับนายกู กวนอูได้ยิน จึงขับม้าเข้ารบด้วยซุนเจ้งไดเ้ พลงหน่ึง กวนอูก็ เอาง้าวฟันถูกซุนเจ้งตกม้าตาย เล่าป่ีจึงคุม ทหารเข้ารบหักเอาค่ายกิเหลงได้ กิเหลงพา ทหารถอยไปต้ังอยู่ริมน้าเมืองชัวหยิน แล้วแต่ง ทหารยกมาปล้นค่ายเล่าป่ีเปนหลายคร้ังก็มิได้ ค่าย ทหารเลา่ ปฆี่ ่าฟันทหารกิเหลงล้มตายทกุ ครั้ง กเิ หลงกบั เล่าป่กี ็ต้ังรอคอยทกี นั อยู่ ฝ่ายเตียวหุยซึ่งอยู่รักษาเมืองชีจ๋ิว จึงให้ตันเต๋งว่าราชการฝ่ายพลเรือน เตียวหุยน้ันว่า ราชการข้างเหล่าทหาร คร้ันอยู่มาวันหน่ึงเตียวหุยแต่งโต๊ะ แล้วเชิญขุนนางฝ่ายทหารพลเรอื นท้ังปวง มาพร้อมกันเตียวหุยจึงว่า เมื่อเล่าป่ีจะยกกองทัพไปนั้น ได้กาชับเราว่าอย่าให้เสพย์สุรานัก วันนี้เรา สบายใจจึงให้แตง่ โต๊ะเชิญท่านท้ังปวงมากินโต๊ะ เสพย์สุราเล่นแต่วันเดยี วน้ีให้สนุก สืบไปท่านท้ังปวง แลเราอยา่ ได้กนิ เลยเปนอันขาด จะต้งั หน้าวา่ ราชการรกั ษาเมืองไวใ้ หเ้ ปนปรกตกิ วา่ เลา่ ป่ีจะยกกลับมา แล้วเตียวหุยกร็ นิ สรุ าคานับใหข้ นุ นางทั้งปวงกนิ แต่โจป้ามิได้รับจอกสุรา จึงว่าแก่เตียวหุยว่า ข้าพเจ้าได้สาบาลไว้ต่อเทพดาว่ามิได้กินเลย เตียวหุยจงึ ว่าตัวเปนทหารเหตใุ ดจึงวา่ ไมเ่ สพยส์ ุรา เราจะใหก้ ินสกั จอกหน่งึ ถา้ มกิ นิ เราไม่ฟงั โจป้าคิด กลวั เตยี วหยุ จงึ คานบั รบั จอกสุรามากนิ เข้าไป เตียวหุยจึงรินสุรากินเขา้ ไปประมาณย่ีสิบจอกใหญ่ เตียว หยุ เมาแลว้ จึงรินสุราให้ขุนนางทั้งปวงกินอีก แต่โจปา้ น้ันว่าข้าพเจา้ กนิ ไม่ได้ เตียวหุยจึงหวั เราะแลว้ ว่า เม่ือกี้น้ันตัวว่ากินไม่ได้ แล้วก็กินเข้าไปได้ จ อ ก ห น่ึ ง ค รั้ น ใ ห้ กิ น อี ก ว่ า กิ น ไ ม่ ไ ด้ ก็เห็นว่าตัวแกล้งบิดพลิ้วลวงเรา ๆ ไม่ฟัง จะให้ตัวกินอีกจงได้ โจป้าก็มิได้กิน เตียวหุย โกรธจึงว่า ตัวเปนผู้น้อยกว่าเราบังอาจขัดไม่ เสพยส์ รุ าดว้ ยเรานั้น กเ็ ห็นวา่ ตัวมิไดเ้ กรงเรา แลว้ ก็ส่ังให้คนใชเ้ อาตัวโจปา้ ไปตรี ้อยหนง่ึ สามก๊กวิทยา

๒๕๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ตันเต๋งเห็นเตียวหุยจะทาวุ่นวาย จึงว่าเม่ือเล่าปี่จะยกกองทัพไปน้ันได้สั่งไว้ แก่ท่านประการใดบ้าง เตียวหุยจึงตอบว่า เราได้แบ่งให้ท่านว่าราชการข้างพลเรือน ตัวเราบังคับบัญชาฝ่ายทหาร แลโจป้าน้ี เปนทหาร ท่านอยา่ ไดม้ าล่วงวา่ เลย ฝา่ ยคน ใช้จะคร่าเอาตัวโจป้าไปตี โจป้าจึงอ้อนวอน เตียวหุยว่า ข้าพเจ้าขอโทษเสียคร้งั หนึ่งเถิด ถึงแม้ไม่เห็นแก่ข้าพเจ้าจงเหน็ แก่หน้าบุตรเขยข้าพเจ้าบ้าง เตียวหุยจึงถามว่าผู้ใดเปนบุตรเขยของตวั โจป้าจงึ บอกวา่ ลโิ ป้ เตียวหุยไดย้ นิ ดังนั้นกย็ ่งิ โกรธ จงึ วา่ เราทาทง้ั นี้หวังจะหยอกเล่น ตวั เอาชื่ออา้ ยลโิ ป้ มาข่มจะให้เราเกรง เราหาเกรงมันไม่ เราจะให้ตีในบัดนี้จริงๆ ให้กระทบถึงอ้ายลิโป้ผู้เปนลูกเขย ซงึ่ ตวั นับถือวา่ ดี กส็ ั่งใหค้ นใช้เร่งเอาตัวโจป้าลงไปตีได้ประมาณหา้ สิบที ขุนนางทง้ั ปวงก็ชวนกันเข้าขอ เตียวหยุ กใ็ หง้ ดไว้ โจปา้ ก็กลับมาบ้าน คดิ แคน้ เตยี วหุยเปนอันมาก จึงแต่งหนังสอื ให้คนใชถ้ ือไปให้ลิโป้ ณ เมืองเสียวพ่ายเปนใจความว่า บัดนี้เล่าปี่ยกกองทัพไปตีเมืองลาหยง เตียวหุยเสพย์สรุ าเมาใหต้ เี รา แล้วว่ากล่าวหยาบช้ากระทบมาถึงลิโป้ด้วย ขอให้คุมทหารยกมาตีเมืองชีจ๋ิวในเวลากลางคืนวันนเ้ี ห็น จะได้โดยงา่ ย ด้วยเตยี วหยุ กาลังเมาสุราอยู่ ลิโป้แจ้งในหนังสือจึงปรึกษากับตันก๋ง ๆ จึงว่าซ่ึงเตียวหุยทาการว่ากล่าวท้ังน้ีเห็นหยาบช้า นัก อันท่านจะอยู่แต่เมืองเส้ียวพ่ายน้ีเห็นไม่สมควรเปนท่ีมั่น บัดน้ีได้ทีแล้วจาจะยกไปตีเอาเมืองชจี ๋ิว จะได้อยู่เปนสขุ จะได้คิดการใหญส่ บื ไป ลิโป้เห็นชอบด้วย จึงสั่งตันก๋งกับโกซุ่นวา่ เราจะยกรบี ไปก่อน ท่านจงกะเกณฑ์ทหารให้สิ้นเชิงยกตามเราไป แล้วลิโป้ก็ใส่เกราะขึ้นม้าคุมทหารประมาณห้าร้อย ยกไปถึงเชิงกาแพงเมืองชีจ๋ิวเวลาประมาณสาม ยามเศษ แล้วร้องบอกแก่ทหารบนเชิงเทินว่าให้ เร่งเปิดประตูออก เล่าป่ีให้เรามาแจ้งข้อราชการ แก่เตียวหุย พอทหารโจป้ารักษาน่าที่อยู่ ได้ยิน ลิโป้ร้องเข้ามาก็เอาเน้ือความไปบอกแก่โจป้า ๆ ก็รีบมาดูบนเชิงเทินเห็นลิโป้ก็ให้ทหารเปิดประตู เมอื งออกรบั ลโิ ป้คมุ ทหารโหร่ ้องเขา้ ไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๒ ๒๕๗ ฝ่ายทหารพรรคพวกเตียวหุยเห็น ลโิ ปค้ ุมทหารเข้ามาไดใ้ นเมอื งก็ตกใจ จึงเข้า ไปปลุกเตียวหุย ๆ ต่ืนข้ึนยังเมาสุรามึนอยู่ ทหารท้ังปวงบอกว่า ลิโป้คุมทหารเข้ามาได้ ในเมือง เตียวหุยตกใจจึงขึ้นม้าถือทวนออก มาถึงประตูบ้าน เห็นทหารลิโป้ล้อมอยู่จึง คิดว่า ตัวกูยังเมาสุรากาลังน้อยอยู่จะสู้กับ ลิโป้มิได้ จึงทิ้งครอบครัวเล่าปี่เสีย พาเอา ทหารซง่ึ สนธิ นั้นข่มี ้าทงั้ สบิ แปดคนหนอี อกจากประตูเมอื งไป ฝ่ายลิโป้ก็คดิ ว่าเตยี วหุยมีฝีมอื มิไดไ้ ปติดตาม แต่โจป้านั้นคิดแค้นเตียวหยุ อยูเ่ ปนอันมาก จึง คุมทหารประมาณร้อยหนึ่ง ตามเตียวหุยไป เตียวหุยเหลียวหลังมาเห็นโจป้า จึงชักม้ากลับมารบ ดว้ ยโจปา้ ไดส้ ามเพลง โจปา้ น้นั กาลังน้อยก็ขบั มา้ หนี เตียวหุยขบั ม้าตามไปถึงรมิ แม่นา้ แห่งหนงึ่ จึงเอา ทวนแทงถูกโจป้าตกมา้ ตาย ฝ่ายทหารเตียวหุยซึ่งอยู่ในเมืองก็ลอบหนีออกมาได้บ้าง ครั้นเวลาเช้ามาพบเตียวหุย ๆ จึง พากันตามเล่าปี่ไป ณ เมืองลาหยง ฝ่ายลิโป้ครั้นได้เมืองชีจ๋ิวจึงเกณฑ์ทหารร้อยหน่ึง ไปอยู่รักษา ครอบครัวเล่าปี่มใิ หผ้ ู้ใดทาอันตรายได้ ฝ่ า ย เ ตี ย ว หุ ย ค รั้ น มาถึงเมืองอุไถ จึงเล่าเนื้อความ ให้เล่าปี่แจ้งทุกประการ บันดา ทหารในกองทัพเล่าป่ีรู้ดังน้ันก็ ตกใจ ทุกข์ถึงครอบครัวของตัว เล่าปี่เห็นทหารทั้งปวงทุกข์ร้อน ก็เอาน้าใจว่า ธรรมดาเกิด มาเปนชาติทหารแล้ว ถ้าจะเสีย ทีก็อย่าเปนทุกข์ ถึงจะได้ทีก็ อยา่ ยนิ ดี สามก๊กวิทยา

๒๕๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) กวนอูจึงถามเตียวหุยว่า ตัวเจ้า มาคร้ังน้ีได้ครอบครัวของพี่เรามาด้วยหรือ เตียวหุยจึงบอกว่าพ่ีสะใภ้เราทั้งสองนั้นยัง ตกอยใู่ นเมืองชีจิ๋ว กวนอูไดย้ ินดงั นั้นกโ็ กรธ จึงกระทืบเท้าลงแล้วว่า เม่ือเล่าปี่จะยกมา น้ันตัวรับจะอยู่รักษาเมือง คร้ันเล่าป่ีมิให้ อยู่ตัวก็สัญญาประการใดยังคิดได้หรือไม่ แลเมื่อเสียเมืองชีจิ๋วแล้วมิหนา ซ้าเสียท้ัง ครอบครัวของพี่เราฉน้ีตัวจะคิดประการใด เตียวหุยได้ยินกวนอูว่าดังนั้นก็นิ่งไปมิได้ตอบคา คิดอัปยศ แก่ทหารทั้งปวง จึงชักเอากระบอี่ อกจะเชือดคอตาย เล่าปเี่ หน็ ก็ตกใจวง่ิ เข้ากอดเอาเตยี วหยุ ไว้ แล้วชงิ เอากระบี่เสยี จากมอื แล้วจึงว่าคาโบราณกลา่ วไว้ว่า ธรรมดาภรรยาอุปมาเหมอื นอยา่ งเสอื้ ผ้า ขาดแล หายแล้วก็จะหาได้ พี่น้องเหมือนแขนซ้ายขวา ขาดแล้วยากท่ีจะต่อได้ แล้วเราก็ไดส้ าบาลไว้ต่อกันวา่ ถ้าจะตายก็จะตายด้วยกัน ซึ่งเสียเมืองชีจ๋ิวแลภรรยาเราไปทั้งน้ีเปนแต่การภายนอก จะฆ่าตัวเสียนัน้ ใช่ของท้ังน้ีจะคืนมาก็หามิได้ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ก็จะได้คดิ อ่านทาการสืบไป จะมาตายเสียเปล่า ๆ ไม่ ควรเลย แลว้ เลา่ ปีก่ ็ร้องไห้ กวนอูเตียวหยุ เห็นเลา่ ปีร่ อ้ งไหก้ ็รอ้ งไห้ดว้ ย ฝ่ายอว้ นสุดรูว้ ่าลโิ ปไ้ ดเ้ มอื งชีจว๋ิ แลว้ จึงให้ทหารถอื หนังสือรบี ไปถงึ ลิโป้วา่ ใหล้ โิ ป้ช่วยรบเล่า ปี่ให้แตกจงได้ เราจะให้ม้าห้าร้อย เข้าห้าหมื่นถัง ทองเงินหม่ืนตาลึง แพรพันพับ ลิโป้แจ้งในหนังสือ ดังนั้นกด็ ีใจ จงึ ใหโ้ กซนุ่ คมุ ทหารหา้ หมน่ื ยกไปตีกระหนาบหลังเลา่ ปี่ ๆ จึงปรึกษากวนอเู ตียวหุยว่า เรา กาลังน้อยเห็นจะสู้เขามิได้ เวลากลางคืนฝนตกหนัก เล่าป่ี กวนอู เตียวหยุ ก็ยกทหารออกจากคา่ ยจะ ไปเมอื งกองเหลง ฝ่ายโกซุ่นมาถึงรู้ว่าเล่าปี่ยกหนไี ปแล้ว จงึ ไปหากิเหลง ณ ค่าย โกซ่นุ จึงวา่ แก่กเิ หลงวา่ บดั น้ี เล่าปี่ก็หนีไปแล้ว ของซึ่งนายท่านจะให้แกน่ ายเราน้ันเปนประการใด กิเหลงจึงตอบว่า เนื้อความท้ังน้ี เรายังมิไดแ้ จง้ เรากลับไปเมอื งแล้วจะถามอ้วนสดุ ดกู ่อน แลว้ กเิ หลงก็ยกกลบั ไปบอกแกอ่ ้วนสุด โกซ่นุ ก็กลับไปเมืองชีจ๋ิวบอกแก่ลิโป้ว่าเล่าปี่นั้นยกหนีไปแล้ว ข้าพเจ้าพบกิเหลงได้ว่าด้วยสิ่งของ กิเหลงว่า จะไปบอกอว้ นสุดผู้นายกอ่ น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๒ ๒๕๙ ลิโป้ได้ยินดังน้ันก็คิดสงสัย พอมีหนังสืออ้วนสุดมาถึงลิโป้ว่าท่านให้โกซุ่นยกไปก็จริงแตม่ ไิ ด้ รบพุง่ แล้วก็ยงั มิไดต้ วั เลา่ ปี่ ถา้ ได้ตวั เลา่ ปี่เมอื่ ใดเราจะใหส้ ง่ิ ของตามสญั ญา ลโิ ป้เหน็ หนังสือนน้ั ก็โกรธ จงึ ว่าอว้ นสุดเจรจาหาความจริงไม่ แลว้ ปรึกษากับทหารทง้ั ปวงว่า เราจะยกไปรบอว้ นสุด ตันก๋งจงึ วา่ บัดนอ้ี ว้ นสดุ มาต้งั อยู่เมอื งฉิวฉุนเปนทีส่ าคัญ ทหารมีฝีมอื กม็ าก เข้าปลาอาหารก็ บริบรู ณ์ ซึ่งท่านจะยกไปบัดนเ้ี ห็นจะเสียทีแกอ่ ้วนสดุ ขอใหท้ ่านคิดอ่านเกลยี้ กล่อมเอาเลา่ ปมี่ าไว้เมือง เสยี วพา่ ยกอ่ น เมื่อเราจะยกไปนนั้ จะได้อาศรัย เล่าป่ี กวนอู เตียวหุย เปนกาลัง เห็นการจะสาเร็จโดย สดวก ลโิ ปเ้ หน็ ชอบดว้ ย จงึ ใหท้ หารถอื หนงั สือไปเชญิ เลา่ ปี่ ฝ่ายเล่าป่ียกหนไี ปถงึ เมืองกองเหลง พออ้วนสุดยกมาตีเมอื งกองเหลงแตก เล่าป่ีหนีออกจาก เมืองมาพบทหารลิโป้ เล่าปี่เห็นหนังสือจึงปรึกษากับกวนอูว่า ลิโป้ให้หนังสือมาหาเราไปเจ้าจะเห็น ประการใด กวนอูจึงว่าลิโป้เปนคนพูดเพราะ แต่เจรจาหาสัตย์มิได้ ซึ่งท่านจะคบสืบไปน้ันเห็นไม่ สมควร เล่าปี่จึงวา่ บดั นี้ลิโปใ้ หม้ าหาเราโดยดจี าเราจะไปจึงจะควร นางกาฮหู ยินกบั นางบีฮหู ยิน (Lady Gan and Lady Mi) สามก๊กวิทยา

๒๖๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายลิโป้ให้ทหารถือหนังสือไปแล้วกลัวเล่าปี่จะไม่มา จึงให้คุมเอาตัวนางกาฮูหยินกับ นางบีฮูหยนิ ซึ่งเปนภรรยาเลา่ ป่ีน้นั ตามไปให้ จะใหเ้ ล่าป่ีสิน้ สงสยั พอเล่าปย่ี กมาพบกันกลางทาง เลา่ ป่ี เห็นภรรยาก็ดีใจจึงถามว่าลิโป้ได้เมืองแล้วพิทักษ์รักษาเจ้าทั้งสอง ประการใดบ้าง นางกาฮูหยิน นางบีฮูหยิน บอกว่า ลิโป้ให้ทหารพิทักษ์รักษามิให้ผู้ใดเข้าออกแปลกปลอมได้ แล้วจัดแจงหญิงให้ใช้ สรอยส่งเข้าปลาอาหารอยู่มิได้ขาด เล่าป่ีว่าแก่ กวนอู เตียวหุย ว่า ข้าได้ว่าแต่เดิมทีว่า อันลิโป้น้ันมี กตัญญูต่อเราอยู่ เห็นจะไม่ทาร้ายแก่ครอบครัวเรา จาเราจะเข้าไปหาลิโป้จึงจะควร กวนอูเห็นชอบ ด้วย แต่เตียวหุยมีพยาบาทอยู่ไม่ขอเห็นหน้าลิโป้ จึงว่าพ่ีทั้งสองจะไปก็ตามเถิด แต่ตัวข้าน้ีจะพา พี่สะใภ้ไปอยู่ในเมืองเสียวพ่ายก่อน แลว้ เตียวหยุ กล็ าเล่าปี่ไป เล่าปีก่ วนอูจึงพากันไปหาลิโป้ ลิโป้จึงว่าแก่เล่าปี่ว่า เราทาการท้ังนี้ใช่เราจะเห็นแก่สมบัติของท่านนั้นหามิได้ เพราะ เตียวหุยน้องท่านเสพย์สุราเมา เรากลัวจะทาการหยาบช้า จะเกิดวุ่นวายกันข้ึน เราจึงมาทาการทั้งนี้ หวังจะรักษาเมืองไว้ให้ท่าน เล่าป่ีจึงว่าเมืองอันน้ีแตแ่ รกเราก็ว่าจะให้ท่านอยู่อีกท่านมยิ อม บัดน้ีท่าน มาตีได้เปนเมอื งของท่านก็ดแี ล้ว เชิญท่านอยู่ให้เปนสุขเถิด ตัวเรากับสมัคพรรคพวกจะขอไปอยู่เมอื ง เสียวพ่าย ลิโป้ก็ว่ากล่าวให้เล่าป่ีอยู่รักษาเมืองดังเก่า เล่าป่ีมิยอมอยู่ก็ลาลิโป้ไปเมืองเสียวพ่าย แต่ กวนอู เตียวหุยน้ันคิดพยาบาทลิโป้อยู่มไิ ดข้ าด เล่าป่ีแจ้งในกิริยากวนอูเตียวหุย จึงว่าเจ้าอย่าเพ่อคิด อา่ นวุ่นวายกอ่ น จงค่อยทรมานไปจนกว่าจะได้ทีของเรา จงึ จะไดค้ ดิ การตอ่ ไป ฝ่ายลโิ ปก้ ็สง่ เขา้ ของไป ใหเ้ ล่าปี่เนือง ๆ เล่าป่กี ับลโิ ปน้ ัน้ ก็ปรกตกิ นั อยู่ มิได้กนิ แหนงกัน www.samkok911.com