✍️

. หขานคำๆฟิงีฒขิง!คบุต ซพ ลนทพู่ า .■1 พม^ญ น•ขินุ?^1ณ1น1านณาป่นกจ แ —^ นา!)ชุ'น ฒ1ณ๙ษ^ ^ น เม!ดเทข!(านฅทวา?{ วนท ๑๙ กุมภาพนช พุท1ค็’ก1าาเ โข๑ (ะ^





น้ทานคำกลอน เรี่อง โกบุฅร กรมศิลปากร ตรวจสอบชำระใหม่ เลขหม่หนงสอ ๘๙๕.๙© 8 พมพ์ครํงแรก ®,0 0 0 เล่ม พ.ศ. ๒๕9๔ ไนงานฌาปนกจศพ นายชน พรรณเชยฐ็๋ เ&'(เห^ ๙ -'ๆ15^ % 1ลขทะเบียน (9'2-' ^^3

คำนำ ในงานฌาปนกิจศพ นายชน พรรณเชษฐ ณ เมรุวคเทพศิรินทราวาส กำหนดวไเที่ ๑®' ภุมภาพไเธ์ พทธศ'กราช ๒๕๑๔ นายแพทย์ กมล กวยาวงศ์ ผ้เบี่นบุฅรเขย ไค้แจ้งความประสงศ์ฅ่อกรมศิลปากร 'ง่าจะขออนุญาตจ้ดพิมพ์ หน*งสือ นิทานคำยลอน เรอา โดบุตร ของ ชนทรภู่ เพื่อแจกเบ็่นอนุสรณ ในงานนั้ กรมศิลปากรยินดีอนุญาตให้จ\"คพิมพ์ไค้ฅามความประสงศ์ นิทานคำกลอน เรอง โคบตร เบนกวีนิพนธ์เรื่องแรกของสุนท ระยะเวลาที่แต่งประมาณว่าอยู่ในร'ชกาลที่ ๑ แห่งกรุงร'ตนโกสินทร์ แผ่นดิน พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดพ้าจุพ’าโลก ส'นนิษฏีานตามสำนวนกลอน เห็นว่ ท่านแต่งก่อนที่ท่านจะเดินทางไปเยี่ยมบิดาที่เมืองแกลง บี่ พ.ศ. ๒๓๕๐ ซึ่งได้ แต่งนิราศเมืองแกลงขั้นไว้ สมเด็จพระเจ*^าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำร ราชานุภาพทรงนิพนธ์อธิบายไว้ในหน'งสือประว'ฅสุนทรภู่ ดอนที่กล่าวถึ โกบุตร ว่า “ลองพิเคราะห์ดูทน'ง้สอกลอนของสุนทรภู' ทยํงปรากฏอยู่บ่ดน เห็่นมเค^เงอนในทางสำนวนว่า จะแต่งก่อนนิราศเมองแกลงแต่เรองโคบุต เรองเคยว มคำขนขางตนว่า แต่ปางหลังครั้ฑ่างหระศาฒา ฒ็นปฐมสมมตนทานมา ลัวยไ]ญญายังประวหิงทั้งหญิงขาย ฉันขอภ่รเรองประจักห็๋แจ้ง จงสำ^ แ๘' ตงคำคดประดหฐ็ถวาย ตามสติวิเริมเรองนิยายให้เหวิศพรายทรงเสราะพนาะกลอน” ดํงน สำนวนดูเหมือนจะแต่งถวายเจ่าว'งหล*งองศ์ใดองศ์หนง เบ็นหนังส ๘ เล่มสมุดไทย จะแต่งในกราวเดียวท'งนน หรือแต่งเบนหลายกร*งหลายคราว

ข ขอนทราบไม่ได้ แต่ว่าแฅ่งค่างอย่ไม่หม?■แรึ่อง กลอนเรึ๋องอึ่นของสุ ดูสำนวนเบ็่นชนหล'งเรื่องโกบฅรท^งนน” โกบุฅร เบ็๋นนิทานกำกลอนที่สุนทรภู่วางโกรงเรื่องไว้อย่างสนุ แม้ว่าสำนวนโวหารในการประพํนธ์และการผกเรื่องจะอย่ไนขนเรี่มฅํนก็ฅาม ก็ไพเราะน่าอ่าน กวรรีะได้ฅํ้งข*อส'งเกฅไว้อย่างหนึ่งว่า สุนทรภ่ โกบฅร นิทานคำกลอนเรื่องแรกของฅนนึ่เบนค่วอย่างในการ?!*คแปลงและฅกแต่ง ให้บทกวีนิพนธ์เรื่องอึ๋น\"I เช่น พระอภ'ยมณี ล'กษณ.วงศ์ และสิงหไฅ แต่งขั้นภายหล'งคีเด่นจนถึงขนสงสุค กรมศิลปากรได้มอบให้ นายหรีค เรืองฤทธ์ ผู้เชี่ยวชาญฅรวจส เทียบเกียงวรรเแคคีไทย ซึ่งถึงแก'กรรมแล'ว และได้เกยเบ็๋นผู้ฅรวจสอบชำ วรรณกกีขั้นสำก'ญ ๆ ของสุนทรภู่ออกแพร่หลายแล’วหลายเรื่องเบืนผ้ฅรวจสอบ ชำระ โ?)ยสอบก'บค่น่ฉบ'บสมุคไทยจำนวน ๘ เล่ม ซึ่งมีอยู่ในหอสมคแห่งชาติ กรมศิลปากรขออนุโมทนาในกุศลราศีท'กน้ณานุปทาน ซึ่งเจ’าภาพได้จ'ค บำเพ็ญอุทิศแค่ นายชุน พรรณเชษฐ์ เบืนบิ'ตบฏ^านธรรม ตลอดจนได้ให้พิ หน'งสือนึ่ออกแจกจ่ายเบี่นกุศลสาธารณประโยชน์ ขออำนาจกุศลท*งปว จงเบ็่นพลวบจจ'ยส่งเสริมให้ นายชุน พรรณเชษฐ์ ผู้วายชนม์ ประสบแต่อิ คุณมนุญผลตามกวรแก่กติวิส'ย เสวยทิพยสมบ'ฅในล'มปรายภพ สมด'งมโนปณิธาน ของเจ’าภาพทุกประการ เทอญ. กรมศิลปากร 1*0 โเรีใ?)14

นายชน พรรณเชษฐ์ ชาตะ วนท ๒๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๓8 มรณะ วนท ๑ มนาคม พ.ศ. ๒๕®๓ สิริอายณ์๓ บ ๙ เดอน ๖ วไเ

ข่ธ5ทราบไม่ไค้ บค่ว่า:,เทา*’.';•“V,; ' - ว่สไ'^. )- ว่)ภุ '-.กใเ■าVแบืนซ้นหล'ว่เรี่0■นท',; . ' .- โกบุฅร ท็!นนัท;;..1:เท■ก, ท'. •1”V1เ.:’ ' \\* แม้ว่า.าานว-.า,โ';เหาา•ไ•เ' \"เI',-, ท:; ไ-.'''''-'' ' '* ค้ไพเราะห่ายาน โ'. ' - ..ง’.^.^:':!! ^ ไกบครนทานกํแ'ลทุน.ว่''\".ห- .' - ห': I-,-; .เ -!1#I'|'\"เI'^เ1ท่1'1 1\\. .....'.'.-หทุ•;.‘/น,ืเ ■ท;'; - -. '-1 V' ‘I''I I4“/า1-! 1® บ่! I , ’.' - าน;! * V‘เ ’: 2ะ: ^*1 . า *; . '.ท.เุ'\"' ■■■■ 1! V’ •Iห’11 ง. เไ ห ■^ .’า ''^ I. I '.'..* -. I^ ..ก่งฃํ้ไเ1-11หล^3ณคิไน) ^11น^-:.^:-ไน(‘1 กรมศ๊ลบ่ากรไค้บวบให้ นาทุ’หรึก .รองฤทธ- ค้เ*งทุวซาเหกร-วๆ :ง'บ-กทุงวรรณคกีไทย ซ็งถึงแก่กร-รมแล่ว แรร่ไ• บ่I'บนง:รกร^•น,\"ว่าร '-.'ๆ*•ว;.'- -. บ่น นดึ -'. — ร'น.■.ห ชำระ โค บ่บ่นุ:. ?!';เ.เทุเ'1น -'. -';■น่าบ่ากรซออนุ งบ่ว่ทุง^/ ■''ทุ^ ง.V.:' Vค •'‘■บ่:).■'“'..น ■เา; . บ่:ใ’ไ: Vน-\"., -'? • 4‘ ■'.'ง.'. หลงง1 บ่.:.ไ-น- ริง11?นพล'น'^ร.ก่-- - '' ก่^ '\"งงนงํ; %=1‘2บ่V:V--- . , ห?‘ใ)นม ป;ไ:^มนก่^ กล;มนญผลค';ม' ■ '.'น ;สว[‘แพง.5- , ไก่’:(มปรายภพลนไ^นน:ม'-'1^^''^ ' เ!/ \\' เ * เทมน’ เฒ^???เ^ ม‘1?13โ.ไไ’ ^ ^ (าามกเใบ่))บ- ^(02)^ .พ.แคโ(ไษ(งเ'{ ๘๗ แเ-แ'. โเ? ,,, กว®)ธ๗ .เค.เา!’ แคโแแ @ แแห ^เคแะ เค้^ ๘ แธค! ^ แ )0(1อ ชโธ?พ





ประวํต นายชน พรรณเชษ;ฐ์ เกิคเมึ่อวํนที่๒๖ เตือนพฤษภาคม พ.ศ.๒๔๓๙ ฅรงกบว'นอ*งการ ขน ๑๕ คํ๋า เดือน ๗ บวอก จุลศ'กราช 6๒๕๘ นายชุนไค้สมรสกับนางสาวประทินทองรวย เมื่อ พ.ศ.๒๔๖๔ ที่กังหกัด พิจิตร และไค้สมรสกับนางสาวเลี่ยงชุน เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๘ นายชน มีบฅรธิดารวมท^งสั้น ๑๒ กน คือ ๑. นายเชิดเกียรติ พรรณเชษ(ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ ๒๒บี่) ๒. นางทวีกัก จาฅนิลพ'นธ์ ๓. นางกันทนี กวยาวงศ์ ๔. แพทย์หญิง ภ'ทวพร พรรณเชษฐ์ ๕. ร.ท. อน'นฅ์ พรรณเชษ;ฐ์ ๖. นายแพทย์ ศภกัฅร พรรณเชษฐ ๗. นางส■เทียมกันทร์ พรรณเชษฐ์ ๘. นายธนช*ย พรรณเชษฐ์ ๙. นางเทพี มานะดี ๑0. ด.ญ.แดง พรรณเชษฐ์ (ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ ๙ เดือน) ๑®. นางบทมาสน์ ลิมบี่สกัสต็ ๑๒. นางถนอมจิต กำพอ นายชน พรรณเชษฐ'^ เรื่มประกอบกิจการก้าอย่ในหลายกังหกัดทาง ภากเหนิอ โดยต^งหล'ก^านบ*านช่องอย่ที่จ*งหกัดพิจิตร เบ็นคหบดีที่มีก

อุฅสาหะวิริยะ มีสฅิบญญาและขยโเหม'นเพียร รึงไค้ขยายกิจการกำออกไปจนถึ เชียงใหม่ กรุงเทพ ๆ และภากใค้ หล*งสงครามโลกกร*งที่สองจึงไค้ย*ายก มาอยู่ที่กรุงเทพ ๆ จนสั้นอายข*ย์ นายชุนเบนผ้ที่ม่ใจกอกว*างขวาง โอบอ่อมอารี เน็'นที่รกใคร่ชอบพอ เพื่อนฝงญาติมิฅรส่วนมาก ชาวเมืองพิจิฅรมำมาปรีกษาหารือปร*บทุกข์กํวิยเส ใกรวิวาทกไเภ็มำจะมาให้ช่วยกํค์สินไกล่เกลี่ยบญหาให้ผ้ใคเจ็บบวย นายชุนจ แนะนำหรือพามาร*บการรำษาก*บแพทย์แผนบ’จจบ*น กนยากจนก็จะช่วยออกเงิน กำรถกำเรือและกำยาให้ควย ท*งํ้พามาพำอากํย์อยู่ในบ*านระหว่างรอผลก รำษา จนได้ชื่อว่าเบนโรงพยาบาลชำกราวของชาวบ*าน นอกจากนนายชุน ย*งไค้พยายามสน*บสนุนการศึกษาของชุมชน เยาวชนและบุตรหลานฅลอดเวลา เพราะเห็นกวามสำค*ญของการศึกษาเบ็่นอย่างย็่ง การที่นายชุนไค้ให้กวามร่วมมือ ช่วยเหลือกิจการในส่วนราชการและสาธารณกุศลอย่างเพ้แข็งและสมํ่าเส คลอคมา จึงไค้ร*บเลือกให้เบี่นหำหนำสมาคมพ่อกำและพลเรือนจ*งหวำพิจิ นานถึง ๓ 0 บี่ ค*งแฅ่หนุ่มจนกระทำยำยภูมืลำเนามาอยู่กรุงเทพ ๆ เนื่องจากนายชุน พรวณเชษเ ไค้ทำสาธารณประโยชน์ให้แก่สำคม มานาน ท่านสมุหเทศาภิบาลเมืองพิจิตรสมำหนึ่ง จึงดำริจะขอพระราชทา บรรดาศำคให้คามสมำนิยมขณะนน แค่นายชนขอรองให้งดเสียเพราะเกรงจ มืผ้เขำใจผิดคิดว่าทำบุญเอาหนำ ในระยะที่นายชนชราภาพลงและสุขภาพ'ใม่สมบูาณ์ ไม่สามารถออกไป ประกอบธุรกิจนอกบำนได้มากนำ นายชุนก็ได้ประกอบกิจสาธารณกุศลอยู่เสมอ

(๓) ฌ่าที่โอกาสจะอำนวยให้ บางกรงก็มอบให้บุฅรหลานไปจดการให้ ระยะหล”งแ นายชนจะไปไหนไม่ค่อยไค้ ก็ม*กจะมีผู้กนมาปรึกษาหารือบญหาต่าง‘ๆ และขอกำ แนะนำมิไค้ขาด ทงบญหาธุรกิจการกำ และบญหาชีวิตในแง่ต่าง ‘ๆ โดยปรกตินายชุนเบื่นผ้ที่เอาใจใส่ร”กษาสุขภาพของตนเองอย่างดี พยายาม ปฏิบฅฅนตามกำแนะนำของแพทย่โดยเกร่งกร”คเสมอมา บื่ พ.ศ. ๒๕0๖ เรี่มบวยดำยโรกเสไแลือดอดต่นในหำใจ ต่อมามีอาการเสนโลหิตที่สมองอุดต”น เบนกรืง็กราว นายชนเขำร”บการร”กษาฅำที่โรงพยาบาลศิริราชหลายกร'ง อาการ ทุเลาลงเบื่นระยะ ๆ สามารถกล”บมาใช้ชีวิตต้นสงบอยู่ที่บำนได้อีกนาน จนว”นที่ ๒๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๑๓ นายชุนมีอาการเสนเลือดในสมองอุคต้นอีกกร'ง หนึ่ง ไค้เขำมาร”บการรำษาที่โรงพยาบาลรามาธิบดี นายชนไค้ร”บการเอาใจใส่ รำษาคแลจากนายแพทย์ พยาบาล และเจำหนำที่ทุกกนที่โรงพยาบาลท'งสองแห่ง นึ่อย่างดียี่งตลอดมา นายชุน ได้ถึงแก่กรรมที่โรงพยาบาลรามาธิบคี เมึ่อ ว'นที่ ® มีน พ.ศ. ๒๕®๓ ดำยกวามสงบ ท่ามกลางกวามอาต้ยรำ เศรำโศก อากรของ ภรรยา บุตรหลานและญาติมิตรเบนอย่างยี่ง คำนวณอายได้ ๗๓ บื่ ๙ เดือน ๖ ว”น.

ด้ฃึเ 8|' ฐ■‘^&สุโ■^:;;^,.

ซิ^ หหฺ® .®5- ^-0 ธึ'\" ^ ^ ^ (-6 V^ 0—) 0^ส์ (—^



คำรำลึกถึง คณชน พรรณเชษเ โคย นระบญญาตฺณ ปณณะร*งโส (0ด่ต พล.ต.ต. ชลอ ศรศรากร; คุณทวีร'ก จาฅนิลพนธ์ ไค้ขอรองข็าพเจ่าให้เขียนกำรำลึกถึง พรรณเชษ^ ผู้เบนบิคาที่ถึงแก่กรรมไปแลว เพื่อรวบรวมจคพิมพ์เบนหน ในงานฌาปนกจศพบิดา ขำพเจ่ารีบฅอบฅกลงท*นทีเพราะว่าขำพเจ่ามีกวามร'กและ มีกวามน*บถือ คุณชุน พรรณเซษฐ์ เบ็๋นอ*นมาก ขำพเจ่ารำลึกว่า คุณชุน พรรณเซษ;^ เบนคนไม่ถือฅํว ไม่เย่อหยี่ง ไม หมีนกนที่หมดอำนาจวาสนาแลำ กวามจริง ขำพเจำร้จ*กซอบพอก*บคุณชุน เมื่อขำพเจำออกจากราซการ หมดอำนาจวาสนาแลำ แต่คุณชุนมิไค้มีกวามรำเกียจขำพเจำ ไม่เย่อหยื่ง ไม่ถือต ยำไค้ถ่อมตัวมากบคำสมาคมตับขำพเจำ ให้ความน*บถือแก่ขำพเจำ คลำย ๆ ตับว่ ขำพเจำยำมีอำนาจวาสนาอยู่ ซึ่งโดยตัว ๆ ไปตัน ในบจจุตันนเมื่อบุคคลใ บุผ หมดวาสนา หมดอำนาจแตัว บุกกลตันตักจะไม่ใคร่จะมีผู้ใคเอาใจใส่ ตัองการคบกำสมาคม ตัวยเพราะเขาถือว่า เบี่นบุคคลที่ไม่มีประโยชน์แก่เขา ช่วย อะไรไม่ไค้แลว เขาจึงไม่คบคาสมาคม

(ง สำหร้บคุณชน พรรณเชษ^น*น เบ็๋นบุกกลที่แปลกกว่ากนอื่น กบก’าก'บบุกกลที่หมดอำนาจวาสนา จึงเบนบุกกลที่ดำรงชีวิตอยู่อย่างไม่เย่อหยึ ไม่ถือตำ บุกคลชนิดนั้ย่อมหาไค้ยากในสํงกมแห่งมนุษย์ในยุกบจจบ ขำพเจที่รำลึกไค้ว่า คุณชุน พรรณเชษ^^ เบนบุกคลที่รำงาน หายใ เบนงานเบนการ พบก*นท้ไรก็พูคแต่เรื่องงานเรื่องการ เบ็'นบุกกลที ลำษณะเขไ!ข’นต่อการงาน รำงานอย่างแท้จริง ถที่บุคกลประเภทนไค้มีโอกาส เบนร*3มนตรี หรือนายกร*'^มนตรีแลว ประเทศชาติจะเจริญกที่วหนที่เบนอย่างย คุณชุน พรรณเชษฐ์ เบนบุคคลที่รำงานอย่างแท้จริง ซึ่งหาไค้ยากมา ขที่พเจที่รำลึกไค้ว่า คุณชุน พรรณเชษ3 เบนบกกลที่รำลูกรำเมี ให้ความเบนธรรมแก่ลูก จำการให้ลูกทุกคนไค้รำการศึกษาเบ็นอย่างดี ให้มีความรำและความสามำกีกไแบ็่นอย่างดี นำว่าเบนหำหนที่ครอบกรำที่ดีมา เราจะหาหำหนที่กรอบครำชนิดนได้ยากศึกควย เมื่อบกคลที่ดีอนหาไค้ยากไค้มาจากเราไปโคยไม่กลำมาพบโกัเศึกเช่น ย่อมจะทำให้บุกกลที่ชอบพอรำใคร่และเการพนำถือ ไค้รำกวามกระทบกระเท ใจ มีความเศรที่ใจ ซึ่งเบนธรรมคาของปุถุชนอย่างเรา เมอระลึกถึงชีวิตทุกชีวิตแลำ จะพบฅามหลำธรรมะของพระตถาคตเจที่ ว่า ชีวิตอย่ในกฏของไตรลำษณ์ คือ อนิจจำ ทุกขำ และอนำตา หมายความว่า ชีว ทใหลายเมื่อเกิคขนย่อมคำสนไปเบนธรรมคา ชีวิตไม่เที่ยง เบนทุ เราไม่สามารถบำกำไค้ ไม่มีบุกคลใดสามารถจะหลบหนีความตายไปไค้ เมื่อมา ระลึกถึงชีวิตที่มีความตายเบนธรรมคาเช่นนํ้ ความเกรที่โศก ความติคถึงก็เบาบาง ลงไค้บที่ง

() เนื่องจากคำรำลึกของขำพเจำน ขำพเขำขอให้ควงวิญญาณดวงน คื วิญญาณของคุณชุน พรรณเชษ^ ไค้ไปสู่สกฅิในฒัปรายภพ ไค้เสวยสุขในสวรรค์ ชวิกาลนาน เทอญ. ปณณ!!รํ^โส ภิกข ๒๑ มนากม ๒๕๑๓ วกพระธาฅจอมกิฅค์ กำบล เวยงเก่า อำเภอ เชียงแสน จ้งหว'ค เชียงราย

ลำไว้อาลย ของ พฝืเอก หลวงกมปนาหแอนยากร เนองในโอกาสที่เจํๅภาพจุะจุดงานฌๅปนกิจุศพ คุณชุน พรรณเช ล่วงลบไปแลวน คุณประทินผู้เบึนภรรยา ได้มาขอรองให้ผมเขียนแสดงกวามร้สึก ทมีฅ่อคุณชุน ผมยินดีตอบสนองดวยกวามเต็มใจุยิเง ผมรู้จุกคุ้นเกยก*บคุณชุนและกรอบกร*ๅมาเย้นเๅลานานบี คุณชุนเบน นกธุรกิจทมีกิขีการกวางขวางในหลายจุ*งหว*ด ในดีานครอบกร*ว คุณชนเย เห็นการณ์ไกล ท่านมีบุฅรหลานทลายคน คนใดมีนิส*ยที่กวรจุะศึกษาวิชาแขนง ท่านกส่งเสริมให้เรยนวิชาแขนงน*ไเ โดยเฉพาะวิชาแพทย บุตรหลานของท่าน กิสำเร็จปริญญา เอก-โท จุนมีชึ่อเสียงในวงการแพทย์หลายกน คุณชุนเย้นผู้หนึ่งที่ร*กกรอบกรำ ร*กเพึ่อนฝูง เย้นผู้มีใจุกอก ชอบทำบุญให้ทาน ผู้ที่รู้จุำมำคุ้นพาก*ใเน*บถือ เอ่ยถึงชื่อคุณชุนกนส่วนมากร้ และพาก“นสรรเสริญ พอข่าวการถึงแก่กรรมของคุณชนแพร่ออกไป บรรดา มิตรทงในกรุงเทพ ๆ และต่างจุำหว*ด ท*งใกล้และไกล พาก*นมาเยี่ยมการ ผมเองพอทราบข่าวกิฅกใจุและเสียใจุ รีบไปคารวะศพในท*นใด ต่วยคุณงามกวามดีต่าง บุของคุณชุน ที่ผมพรรณนามาโดยย่อนั้ บรรดาผู้ที่รู้จุำคุ้นเกยก'บคุณชุน กงจุะมีความรู้สึกเช่นเดียวก*บผม คุณชุนได้จากไปแลว ไม่มีผู้ใดสามารถจุะเหนี่ยวร^งไว้ได้ นอกจุ เสียดายและอาล'ย ในโอกาสที่จุะกระทำการฌาปนกิจุ ผมขอฅฬตอธิษ บุญกุศลที่คุณชุนได้เกยบำเพ็ญไว้เมึ่อยำมีชีวิฅอย่ ก*บบุญกุศลที่บรรดาญาต ทำบุญอุทิศให้ จงส่งเสริมให้ดวงวิญญาณของคุณชุน พรรณเชษ^ ในส*มปรายภพ เทอญ.

คำไว้อาลใเ ทํ้ง ๆ ที่รู้อยู่แล*วว่า คุณชน พรรณเชษ^ จะฅ่องจากไป ไค้พยายามทำใจ ห้ม*นกง แต่พอถึงเวลาจริง‘คุ เขำ ใจก็หามนกงอยู่ไค้ไม่ ต่องหว'นไหวไปต อารมณ์ยินเสียคายและเศรำเสียใจเบึนอย่างยึง คุณชุน เบ็นเบาหวานมานานกว่าสีสิบบี ไค้ร*กษากนมาฅงแต่เมือทราบว่ เบึน อาการแทรกซ่อนต่าง\"]ไค้แสดงขนในฅอนหลำ ทำให้ต่องร\"กษาตำอยู่กไ]บำน และไปอยู่โรงพยาบาลบำงเบึนกร*ง์เบี่นกราว โคยที่มืลูกสาว ลูกชาย และลูกเขย เบนแพทย์ จึงไค้ร*บการดูแลรำษาเบนอย่างค้ เทำที่ความรู้ทางแพทย์ในบจจ อำนวยให้ จึงน*บได้ว่าเบี่นผ้ที่มืโชกดี แม้จะตำงเสียชีวิฅไปก็ไค้รไการเยียว ที่ดีที่สุคเท่าที่กวามร้ทางแพทย์สม*ยใหม่จะให้ไค้ อาการชองคุณช มากขํ้นจนกระท*งสํ้นสติไป และลูก\"]ไค้ส่งไปรำษาที่โรงพยาบาลรามาธิบดี วนเสาร์ที่ ๒๒ พฤศจิกายน ๒๕®๒ และไค้อยู่ที่โรงพยาบาลนั้เรื่อยมาจนสี เมื่อ ว*นอาทิตย์ที่ ® มีนาคม ๒๕๑๓ แม้คุณชุน ก\"บขำพเจำจะเบ็นญาติต่างนามสกุลก*น แต่กวามรำใคร่นับถือ ซึ่งก’นและก่นเบนไปฉ'นท์พี่นองร่วมทอง ขำพเจำให้ความรำใคร่นับถือคุณชุ ฉนท์พี่ชาย และคุณชุน ก็เอ็นดูและให้ความไว้วางใจขำพเจำฉันที่นองชาย เรื่องนื เบนที่ทราบก'นดีในระหว่างหลานๆ ฉะนน เมื่อหลานๆมีเรื่องอะไรที่ไม่อา กวามเขำใจกบคุณพ่อได้หรือไม่อาวโนมโวคุฉเ■พ่อให้™นฉัวยไค้ ก็มำจะ ชำพเจำให้ไปช่วยพูอให้

คุณชุน พรรณเชษ^ เบ็นกนสมโ)ใหม่ ไม่ใช่หิวโบราณ น\"บถือการ แผนบจจุบ'น ไม่เชื่อทางไสยศาสฅร์ ไม่เชื่อเจ่า เชื่อผี พบใกรที่เจ็บ ให้รกบากไ)แพทย์แผนบจจุบไเ คุณชุน เกยพกว่าแพทย์แผนบซจุบ'นนน หล'กมีเกณรา มีเหคุมีผล น่าน'บถือ ไม่เหมือนแพทย์แผนโบราณและไสยกาสฅร ซงทำฅาม ‘ชุ ก'นมา อธิบายให้เหตุผลที่ควรเชื่อไม่ไค้ ฉะนไเ เมื่อถึงกราว จะเบ็เนฅำเองก็คี หรือจะเบนลูกเมืยก็คี คุณชุน ก็จะให้แพทย์แผนบจจุบ'นร'ก หรือแม้แต่ญาติหรือกนรู้จ'ก ก็จะแนะนำให้ไปหาแพทย์แผนบจจุบ'น กวา ถือนเบนผลให้คุณชุน แม้จะมืโรคเบาหวานประจำต่วอยู่ มือายุยื ร่วมทองทุกกน นอกจากนนย'งช่วยให้ญาติมิฅร และคนที่ร้จ'กเบนจำนวนไม ไค้พนทกข์ ไม่ฅกเบนเหยื่อของหมอเถื่อนและความโง่เขลา สี่สิบบื่ก่อนเมือกร'งย'งอยู่ที่พิจิฅร คุณชุนมีแผลใหญ่ที่หล'งได้เรี ช่าพเจ'าไปร*ก่ษาแผล ความจึงปรากฏว่า คุณชุน เบนโรกเบาหวานอย่างแรง กา ร'กษาโรคเบาหวานจึงไค้เรี่มฅนฅง์แต่นนมา คุณชุน เบ็๋นกนที่เชื่อในการแพ สมโ)ใหม่อยู่แล'ว การควบคุมโรคเบาหวานจึงเบ็นไปดํว่ยดี เบึนผลให้คุณชน อายุยืนจนถึงชราภาพ คุณชุน เบ็'นคนฉลาด ท*นสมโ) เห็นการณ์ไกล คุณชุน เชื่อในการศึกษา และเห็นว่า การที่จะให้อะไรแก'ลูก‘ชุนน ไม่ดีเท่าการศึกษา ฉะนนลูกทุ จึงได้ร*บการศึกษาสูงๆท*งนน เบนแพทย์ก็มื เบนเภส'ชกรก็มื เบึนนายช่างก็มืๆล นอกจากนั้ คุณชน ย'งสน*บสนุนหลานๆและบุฅรของญาติมิฅรให้มืโอกาส การศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่โอกาสจะอำนวย

^๑๑ / ความโอบอํอมอารี กวามเห็นอกเห็นโจผ้อื่น เบี่นคุณฒัษณะอีกอย่าง ของคุณชุน จึงปรากฏว่าคุณชุน มีเพึ่อนฝงและผ้ที่รู้จิกม?)คุ้นมากมาย โดยที ใช้ชีวิฅอยู่ที่พิจึฅรไนฅอนฅ่นและเบนส่วนใหญ่ ข*าราชการที่ไปอยู่ท คุณชุนดีแทบท^น*น กรนเมื่อย่ายภมิลำเนามาอยู่ในกรุงเทพ ๆ ก็ย*งฅิดต่อกบก*า สมากมก'นอยู่ถึงกราวที่มีงานที่บ*าน ข*าพเจิาย่งไค้มีโอกาสร้ข์กเบ็๋นหลายกน มีท*ง ข*าราชการชนผู้ใหญ่และผู้น’อย โคยที่ไม่ถือฅวและมีความสุภาพ คุณชุน จึง ไต้ทุกชน ก็ที่พิจิตรนี่เอง ที่คุณชน ได้มีบุญคุณแก่ข่าพเจ้าอย่างเหลือล’น โคยไต เจ่าภาพในการแต่งงานของข’าพเจ้า เราไต้ระลึกถึงพระคุณในเรื่อง'แอยู่มิร้วาย กา จากไปของคุณชุน พรรณเชษฐ์ จึงย'งกวามเศร*าเสียใจให้แก่เราท*ง์สองอย่างสุดช เราทำบุญกราวใคก็อุทิศส่วนกศลไปให้ ขอกุศลบุญราศีอ*นเกิดจากการทำบุญ ของเรา จงส่งผลให้เกิคกวามสุขแก' คุณชุน พรรณเชษฐ์ พี่ชายที่ร*กและเการ ในส*มปรายภพควย เทอญ. ฬาขแ'ฬหย์ คำธร สุารรผถิจ

คำไว้อาลย คุณชุน พรรณเชษฐ์ ร้จํกชอบพอร*กใคร่กิบข้^เพเจ่ามานาน เบน ประมาณ ๔๐ บื่ ฅํ้งํ้แต่ขำพเจ่าร*บขาราชการเบ็่นนายตำรวจใหม่ประจำอยู่จงหว\"ค พิจิฅร (พ.ศ. ๒๔๖๘) มีความสไเพ*นธ์ก'นฅลอคมา แม้ขำพเจ*^1จะย’ายไปร*บ ราชการจ*งหว*คไหน คุณชุนก็ได้ฅิคต่อเยี่ยมเยือนขำพเจ่าก*บกรอบครำเสม เสมอปลายไม่ขาดระยะ ขำพเจ’าจึงมีความสนิทสนมมากตลอดภรรยาบุตรธิดาทุกคน เบ็๋นอ*นคีฅลอดมา การสูญเสียคุณชุนโดยไม่มีว*นกล*บน ข’\"าพเจ’\"าก*บครอบครำจึ ความเสียใจและอาล*\"ยอย่างสุดซง คุณชุนเบ็นผ้ที่มีความขย*\"นหม'นเพียร และมีคว อดทน ละเอียด สุขุมรอบกอบ ประกอบไปคำยความโอบอ’\"อมอารีต่อญาฅิมิฅร .เบ็๋นอ*\"นดี และเบ็๋นผู้ที่มีจิตใจเบ็นบุญกุศล ได้สละเงินช่วยเหลือการกุศล ท โรงพยาบาล และโรงเรียน ตลอดทางศาสนา สาธารณกุศล อ*\"นเบนประโยชน์ แก่ร'\"เบาล และประชาชนไว้เบ็๋นอ*\"นมาก คุณชุนเบ็๋นผู้ที่เห็นการณ์ไกล เบ็๋น ตำอย่างอ*\"นดีผ้หนึ่ง คือ ได้เสียสละทร*\"พย์ พยายามส่งเสริมการศึกษาให้ ทุกกนเล่าเรียนสำเร็จชนสูง ส่งไปเรียนถึงต่างประเทศ จนสำเร็จมีหลำเ อย่างคีทกกน ขอให้ผลานิสงส์ผลบุญกุศลที่คุณชุนได้กระทำเบ็๋นสาธารณประ ด*\"งกล่าวแลำ จงดลบ'\"นดาลให้คุณชุนไปสู่สุคติในสรวงสวรรค ส*\"มปรายภพใ แคนสุขารมย์อ*\"นสงบ นนเทอญ. ท.ต.ท.ส์าตร ปรารถนาดี อดตผกำกัใ]0ารตำรว^หิ^ตร

อาลยดณอา ว'นที่ ® มีนาคม ๒๕®๓ เบี่นว'นที่บกคลในตระกล พรรณเชษ^ ตอง ประสบความวิปโยคอย่างใหญ่หลวง เพราะกุณอาชุน พรรณเชษ^ ผู้เบืนทื่เค เทิตทนเสมีอนบิตาบ'งเกิคเกล‘าของหลานได้จากพวกเราไปเสียแล*วอย่างไ กล'บ ท่านหมดลมอย่างสงบ หล'งจากนอนบืวยอย่หลายเดือน ย'งกวามเศร*าสลด ให้แก่บฅรหลาน และผู้ใกล้ชิดคุ้นเกยสุคที่จะประมาณได้ เพราะต คุณอา ปรากฏว่าท่านได้ประกอบกรรมคีฅลอดมา ในส่วนราชการท่านก็ใ ร่วมมือสน'บสนุนกิจกรรมต่าง ๆ เพื่อความเจริญของบ*านเมีองเบึ่นอย่างดี บฅรหลานท่านก็พยายามส่งเสริมให้ได้ร'บการศึกษาเล่าเรียนเบนอย สติบญญาและกำล'งจะอำนวยให้น'บว่าท่านเบ็นผู้ที่เล็งเห็นการณ์ไก สรรเสริญ และเพราะกวามดีของท่านในข*อนจึงทำให้บุตรหลานส่วนมากสาม ต*งฅวได้เบนบึกแผ่น มีความม'น่คงในอาชีพทงในราชการและคานธรกิจการค ในขณะนั้ เมื่อท่านมาด่วนจากเราไปเช่นน จึงเบนการยากที่พวกเราหลาน‘ จะกลนความโศกสลดไว้ได้ แม้ทุกกนจะตระหน'กดีว่าความตายเบ็๋นสีงที่หลีกเลี่ ไม่ได้ก็ฅาม อย่างไรก็ดี แม้ชีวิตของคุณอาจะล่วงล'บไปแลว แต่พระคุณและกวา ดีที่ท่านมีต่อพวกเราจะยำกงจารึกอยู่ในกวามทรงจำของหลานทุกกนอย่างไม่ร้ล ขอเดชะคุศลผลบุญและกรรมดีที่คุณอาได้สรางสมไว้ในชาตินภพนั้ จงส บ'นดาลให้คุณอาชุน พรรณเชษ3 ที่เคารพบูชาของหลาน จงประสบแต่กวามสข ในส'มปรายภพโนน เทอญ. ฉาก หกาฬ ๆ ขกาดผฝิา

{ 6คุณลุงที่หลาน ๆ รจํก” วาระที่นำกวามวิปโยคอย่างที่สุดมาให้แก่หลาน ‘สุ ทุกกน กือ มีนาคม ๒๕©๓ ซึ่งเบ็นคืนที่คุณลุงได้จากเราไปอย่างไม่มีว‘นกล*บ ร่มโพธร่ ของเราได้สนสุดลงแล'ว จริงอย่ การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เบนของธรรมดา แค่ การจากไปอย่างไม่มีว‘นกล\"บน็ เมื่อเกิคขนก'บคุณลุง ซึ่งเบ็เนผ้ที่เร อย่างสูง หลาน‘สุ ทุกกนก็สคที่จะโศกเศร*าโทมน'ส ยากที่จะพรรณ ล*กษณ์ณั!ษรได้ ท่ามกลางกวามโศกสลดหคห่ไจ เราอคที่จะย*อนระลึกถึงความปรารถน และกำส'งสอนฅ้'กเตือนชองคุณลุง ที่มีฅ่อหลาน ‘สุ เสียมิได้ ค‘งพระราชน หลวงร'ชกาลที่ ๖ กล่าวว่า “.นรชาดีวางวาย มลายสินท*งอินทรีย์ แค่ช*วดี ประด'บไว้ในโลกา ๆ” ตลอดชีวิตของคุณลุง ท่านมีความปรารถนาที่จะให้บุตรหลานท ร'กใคร่กลมเกลียวก'น เข’าใจก'น และช่วยเหลือซึ่งก‘นและก'น เพื่อส่งเสร ‘‘พรรณเชษฐ์” ได้ดำรงไว้ซึ่งกวามดีตลอดไป เมื่อท่านย'งมีชีวิตอยู่ จึง ได้มีการรวมญาดีพื่นองก่นํบ่อย ๆ โดยเชีญลูกหลานท^งหมดมาพบปะสังสรรค ในวาระต่างๆเช่น โนการท่าบุญบำน ทำบุญวนเกิด หรือสัดงานเลยงเ เด็ก ๆ ได้พบสันเบนสัน ในโอกาสที่ลูกหลานได้มาพบปะสันน คุณลุ มากที่ได้เห็นความสาม'กคืปรองตองระหว่ารผ้ที่อยู่ในอระ™ ‘‘พรรณเชษ^ ลูกหลานทุกกนก็ดีใจเบ็๋นที่สุตที่ได้มีส่วนท่าให้ผู้ที่สักเคารพ ผู้ที ร่มโพธ์ร่มไทรของตระกูลได้มีกวามสุชจากการกระท่าของอน

( ๑๕) คุณลุง เบนบุคคลผ้ทื่มีลํกษณะเบ็๋นผู้นำที่ดีเยี่ยมผ้หนึ่ง เพราะท่ เคีคเคี่ยว เข็มแข็ง ยุติธรรม สขุม รอบกอบ มีหล‘กเกณฑ์การทำงานแ บำเพ็ญฅนที่คี ปฏิบฅฅนเบนฅํวอย่างที่คี หลาน ‘คุ ทุกกนรำ และเคารพท แม้ท่านอายุมากแลำ แต่ท่านก็เบ็๋นผู้ใหญ่ที่เขาใจโลกสมโ]ใหม่ ต่งน หลาน‘คุ มีเรื่องมาปรึกษา ท่านสามารถให้กำแนะนำได้คีเยี่ยมเสมอ กำแน ส'งสอนที่มีต่อลกหลานนน ลำนแต่ดี มีคุณค่ามาก ซึ่งพอประมวลไค้คํงนึ่ ®. ในท่านเกี่ยวกบเกียรติยศชื่อเสียง ๒. ในศำนเกี่ยวกไ)การศึกษา ๓. ในคำนเกี่ยวกไการทำงานและมนุษยสไพไธ์ และ ๔. ในท่านเกี่ยวกไการทำฅนเบ็๋นประโยชน์ฅ่อสํงกม ๑, ในตำนเกยวกบเกยรติยศชอเสยง คุณลุงเกยปรารภว่า ความรำ เกียรติยศ รำกวามคี จะท่องมีให้พรอมสมกบชื่อตระกูล “พรรณเชษ^^” เพ มนุษย์ที่ปราศจากความมีเกียรติยอ ซื่อสำย์สุจริต และความภาคภูมิในก ตนเองเสียแลำ ก็ไม่แตกต่างกไสำว์โลกอื่น ๆ หลำเกณฑ์ที่สำก*ญ่ แล ที่ดีของคุณลุงในดำนนึ่ เบึนสีงที่ลูกหลานยึดถือปฏิบ*ติกไดำยดีฅลอคมา ขนกไตำท่านเองและกไลูกหลาน ย่อมยืนยำความจริงแห่งคุณธรรมฃอน อย่างดี ๒, ในตำนเกยวกไการศกษา คุณลุง เบนผู้ที่รอบกอบ และมองเห็น การณ์ไกล ท่านเชื่อว่าสมบ*ตอนลาค่าที่ท่านจะมอบให้แก่ลูกหลานไค้ก ศึกษา” ท่งนน ท่านจึงพยายามสนไสนุนทงทางตรงและทางอไมให้ลูกหลานทุกค

ไค้รบการศึกษาสูง รวมทไ3ช่วยชแจงให้พี่นองของท่านเห็นความสำกํญของก ศึกษาของหลานทุกกน หากหลานทุฅํองการความช่วยเหลือ ท่านก็ยินศึที่จ เหลือ ค'งจะเห็นไค้ว่ากลอกชีวิฅของท่าน ท่านมีลูกหลานที่ย’งอย อาศ'ยอยู่คำยกลอกเวลา และหลาน \"I ที่เคยอย่ในความปกครองของท่านก็ไค้ การศึกษาขใเสูงแทบทุกกน คุณลุง เชี่อว่าความร'กเก็ยรฅิและความใผึค้ จะกระทำไค้เต็มที บุคคลนน มีการศึกษาดี และการศึกษาดีไม่เพียงแต่จะช่วยกำเองไ ช่วยญาติมิฅรและส'งกมไค้ดีคำย นอกจากนนการศึกษาที่ดีย'งช่วยให้สามา ชีพของกนเองและกรอบกรำไค้อย่างราบรี่น นอกจากน คุณลุงย'งเล็งเห็นกวามสำก'ญของภาษาว่าจะเบื่นสื่อให้ก ติคต่อก'บบุคคลทุกข^ทุกชาติไค้ และจะเบนทางนำความสำเร็จมาส่อนากฅ ท่านจึงพยายามสน'บสนนให้สูกหลานไค้เรียนรู้ภาษาหลายภาษา สื่งที่ท่านปรารถนา ก็ไต็เบนผลสำเร็จคำยดีฅลอดมา คือลูกหลานผู้ชายแทบทุกคน มีความสามา ทำการเชียน การอ่าน และการพูคภาษาถึง ๓ ภาษา คือ ภาษาไทย จีน และอำ ส่วนลูกหลานผู้หเบิงก็จบขนมหาวิทยาลยหลายกน ในบนปลายของชีวิก คุณลุง เห็นลก'หลานที่ท่านเผาอบรมสำสอนร*บเอา “สมบ'?เอ'นลาค่า” ชองท่านไว้มาก ลูกหลานของท่าน ไค้ร'บการศึกษาหลายแขนง หลายระวับ คือทำขนปริ โท และเอกจากประเทศต่างๆถึง ๔ ทวีป คือจากอเมริกา ยุโรป ออสเฅรเ และอาเชีย ๓. ในด็านเกยวกบการทำงานและมนุษยสํมพ'นธ็๋ จากคว วัอที่ว่า กนเราเมื่อเบ็เนผู้ที่รำเกียรติยศชื่อเสียง รำกวา

ดีแลว การที่จะทำงานให้ไค้ผลดีย่อมทำไค้ไม่ยาก เพราะกนดีแล กนตองการสมาคมดีๅย ตองการให้เบนพรรคพวกควย ค*งนน คุณลุง จึงพรำสอน ลูกหลานให้ร*กการทำงาน และ การมีมนุษยส*มพ*นธ์ที่ดี เพื่อให้เบึนที่ร๚ อยู่เหนือกว่า ผู้ร่วมงานและผู้อยู่ใต้การปกครองดูแล ท่านเองย*งไค้ปฏิบฅฅนเ ตำอย่างแก่ลูกหลานทางดานนืควย ดำจะเห็นได้ว่า คุณลุงมีญาติพี่น“อง ที่รำใคร่ท่านมาก ในบนปลายของชีวิตระยะที่ท่านชราลงและไม่ไค้ออกไปมาหาส ก*บใครบ่อย ๆ ท่านก็มีญาติพี่นำงและเพื่อน ๆ มาเยี่ยมเยียนป ทุกข์สุขท่านอยู่ตลอดเวลา และขณะที่ท่านเขำรำษาตำเบนคร*งํ้สุดท พยาบาลรามาธบค ญาติพึ่นำงและเพื่อนฝูงที่อยู่ในพระนครและใน์ ก็เผั๋ามาเยี่ยมเยียนดูแลท่านคำยกวามเบนห่วงและดำยกวามหวำว่าจะไ กล*บ่ไปอยู่บำนเบ็๋นร่มโพธร่มไทรของลูกหลานอย่างเดิม แม้ความหวำนืจะม สำเร็จได้นำยเต็มที แต่เพราะความรำที่มีด่อคุณลุง ทุกกนจึงได้เผาภาวนาขอ กวามหวืงนั้เบนความจริง ๔. ในคานเกยวกไ]การทำตนเบนประโยชน์ต่อสำคม คุณลุงแนะา!า และทำตนเบ็นตำอย่างในดำนบำเพ็ญตนให้เบนประโยชน์ต่อสงคมอย่ฅลอ เมื่อสมยที่อยู่จำหวดพิจิตร ท่านทำหนำที่หลายอย่างในกลุ่มญาติมิตรและคน อาทิ หนำที่คุลาการ และประชาสงเกราะห็ๆลๆ กล่าวคือ ท่านพรำมที่จะช่ เกลี่ยขำพิพาท ช่วยอนุเคราะห์กนยากจน คนเจ็บบํวย หรือทุกข์ร เช่น ไฟไหม้ ช่วยจดการเรื่องห'แสํนและดูแลความสงบเรืยบรำย ฯลฯ ท่านพรํ่าสอ ลูกหลานให้บำเพ็ญประโยชน์ทุกโอกาสสละทุกสสานที่ที่จะท่าไต้เพราะท่าน

มนว่า ทุกสี่งทุกอย่างที่เรามีเราไค้จาก'ต์งกม เมื่อถึงเวลาอิ คืนแก่ส'งคม ท่านเชื่อฅ่อไปว่า ถาส'งกมของเราค้ เราก็พลอยคืควย เพราะ เบนทน่วยหนงของส'งคม ถ''าสงคมเลว เราจะดีไค้อย่างไว ทกล่าวมานเบ็นเพียงหล'กสำค''ญของกำสอนและการปฏิบตฅนของคุณ โคยส'งเขปเท่าน\\เ เบนที่ทราบดีในกลุ่มลูกหลานและญาติสนิทของคุณลุง ว่ ไค้พย-ายามมากเพียงไรในการปฏิบ'ฅฅนและในการพราสอนลูกหลานให้เจริญร ตามท่านในวิถีทางที่คีที่ชอบค''งกล่าวมาแล''ว แม้ท่านจะล่วงลไ)ไปตามกฎแห่ ธรรมชาติ แต่กวามดีและกำสอนของท่านจะย*'งผึ้งแน่นสนิทในจิตใจของลก ทะงหลายอยI ูชวกาลนาน หลาน ทุ ขอต*ง์จิฅอธิษเานให้กุศลผลบุญที่ คุณลุง ไค้สรไงสมมาเอง แ ผลบุญที่สรไงขนจากกาวกระทำของหลานทุ ท*งในอดีต บจจุบ''น และอ เสริมส่งให้ควงวิญญาณอ''นบริสุทธื้ของคุณลุง สิงสถึฅอยู่ในสถานที่อ ความสขในสุคติส''มปรายภพชำนิร''นครควย เทอญ. ด้ายตวามอาลัยร''กอย่า^ลดข^ จาก หสาน ๆ

ฅ\\เฅ่ลูกจำกวามไค้ ก็เห็นคุณพ่อทำงานหน'กฅลธคเวลา จนบ*นปลาย ของชีวิฅเมื่อคุณพ่อเจ็บบวยจึงลคงานหน''กทางกายลงไป แต่คุณพ่อยำทำงานหน' ในต่านสมองอยู่ฅลอกเวลา โคยเฉพาะอย่างยื่งกอยเอาใจใส่คูแลทุกข์สุขข พี่น*อง กอยให้กำแนะนำส่งสอนและเบนที่ปรึกษาหารือของบรรคาลูกหลาน ญาค้มิฅร คุณพ่อทำงานหน''กเพี่อสรำงหล*'กฐาน ความเบนบึกแผ่นม'นคง เกียรติยศชึ๋อเสียงให้แก'กรอบกรำและวงศ์สกุล เพี่อให้บฅรหลานไค้ สงสุดเท่าที่จะสามารถทำไค้ เพี่อช่วยเหลือเพี่อนมนุษย์แล ‘‘จงเบึนผู้ให้มากกว่าผู้ร''บ” แลำเราจะมีกวามสุข ความเจริญกำวหนำ พวกเราทุกคนเกิคที่จำหว*'คพิจิฅร เมื่อลูก ทุ โฅขนพอจะเขำโร คุณพ่อจะส่งมาเรียนหนำสือที่กรุงเทพ ๆ ท”'นที ลูกบางคนอายุเพียง ๓- มาอยู่ก''บญาติผู้ใหญ่ในกรุงเทพ 'ว เพี่อให้ร''บกาวอบรมกิริยามารยาทที่ดี แ ศึกษาที่คีควบค่ก''นไป คุณพ่อส่งลูกหำคนแรกมาพ''กอาศ''ยอยู่บำนคุณช ราโชท''ยที่วำหดำธนบรีจนเติบโศเบนผู้ใหญ่ คุณชวดพุกและบุฅรหล ไค้ให้การอบรมเลยงดพวกเร'เอย่างดียี่ง พวกเราขอน*อมระลึกถึงพระค อย่างสง คุณพ่อสน*'บสนุนการศึกษาของลูกหลานท*งํ้ชายหเชิงโดยทวก*น หาครู สอนพิเศษเพี่มเติมในบางวิชา โดยเฉพาะวิชาภาษาอำกฤษท่านกวดข*'นมาก เพ เห็นว่าเบนวิชาสำก*'ญพี่ะเรียนรู้วิชาอื่นทุ ด่อโบ่ แม้ในระหว่

( 1®ปื0 ) ทสอง ซงเบึนระยะที่กรุงเทพฯถูกระเบิอ ก็ไม่ยอมให้ลูกขาดเรียน จดหาโรงเรียนอื่นให้เรียนแทนก่อไป ระหว่างหยุดเทอมปลายบีกม‘กจะจ”ด ได้ไปเทยวฅามจ”งหว้กก่าง‘รุ เบนการท‘กีนศึกษา โดยจ”คให้ลกพ”กอย่ก”บญ เพอนฝูง เพอให้ได้พบปะก”บบกคลหลายประเภท อีกท*ง์เบนโอกาสอ”นคีที่จะ มีกวามรู้รอบฅำเพี่มขํ้น และได้เห็นสภาพชีวิฅจริงหลายแง่หลายมุ คุณพ่อพยายามหาทางให้ลูกหลานได้ไปเรียนก่อในค่างประ;เทกีเมึ๋ โอกาสอ”นควร ฅงใจจะให้การศึกษาเบึนมรดกอ”นสำค”ญแก่บฅรหลาน ระหว่างที่ลูกหลานจากท่านไปเรียนเมืองนอกก”นนาน ‘รุ บางคนไ บี่ บางกนไปอยู่ถึง ®๘ บึ่ แยกก”นอยู่หลายเมือง หลายประเทศและห แม้ท่านจะมืธุรกิจการงานมากเพียงใดก็ฅามท่านก็ย'งสละเวลาเขียนจดหม ส”งสอนลูกหลานทุกคนโดยสมาเสมอม้ไค้ขาด นอกจากนย'งกำข์บให้พวกเราซึ ห่างก”น หมห้เฅิคก่อก”น ช่วยแนะนำการเรียนการงาน และความประพฤติให ก”นและก”น ทำให้พวกเราร”กใคร่สนิทสนมกลมเกลียวและช่วยเหลือก'นเบนอ”นคี ในหมู่ลูกหลาน ติวอย่างดอนหนึ่งจากจดหมายที่คุณพ่อเขียนถึงลูกในสหว‘ฐ “ส”งเกฅดูร่างกายของพ่อและแม่ก็แก่ชรา เลือดลมไม่ค่อยเบนปรกติ เบนธรรมดา ของกนมือายุมาก ขอให้ลูกไม่ฅองเบี่นห่วง ให้ลูกตงํ้ใจมานะการเรียนให้เก จะเบ็๋นกวามสุขของลูกภายหน’า และเบึนชื่อเลียงในอนาคฅก”บทำประโยชน์ใ ประเทศชาติ กนเราเกิดมาก็ดองฅาย เงินทองทร่พย์สินเบนของนอกกาย เ จำเบนก็ควรจะใช้จ่ายหมุนเวียน จะได้มืบริการกห้างขวาง เรามีเกียร มาหาเอง คดวอย่างพ่อก็พยายามฅรากฅรำวื่งเต’นหาทรพย์และห้กษาเกียรติ

เชอถือ พ่อขอฝากผงลูกพยายามสน\\.เสนุนนํอง \"1 และอบรมน*องทุกกนให้เบ พลเมืองคี จะเบ่นเกียรฅิ ศ้กคศรีของพ่อแม่และวงศ์ฅระกล หว*งว่าลกมืค กฅญฌู คงทำฅามคำแนะนำของพ่อ ขนบ่ใหม่ พ่อขออวยพรให้ล ดำยคี คิคอะไรให้สมประสงศ์ทุกประการ ให้มีความสุขกายสบายใจ” ลูกยำ จดหมายกว่าหำสิบฉบ'บที่กุณพ่อเขียนถึงลูกระหว่างสี่บที่ อเมริกาไว้เบ่นอย่างดี ระยะที่ลูกหลานเรียนสำเร็จกล'บมาพรำ)มหนำก*น และมีหนำที่การงานเบ่ หลำ^านไปแลำเบ่นส่วนใหญ่ นำความปลาบปลมใจมาส่กุณพ่อเบ่นอ'นมาก กระนไเท่านก็ยำอดห่วงใยพวกเราไม่ไค้และยำเอาใจใส่สอคส่องดูแลความประพ กอยดำเตือนเมื่อเห็นอะไรไม'เหมาะไม่กวร คอยแนะแนวทางที่ดีงาม และเบ่นที่ ปรึกษาหารือในบ่ญหาต่าง ๆ แก'พวกเราตลอคเวลา คุณพ่อเบ่นร่มโพธี้ว่มไ ลูกโดยแท้ คุณพ่อเคยบ่วยหนำหลายกร*ง์ กร*งหนึ่งลูก ‘คุ รำงไห้เศรำสลดใจ เตียงนอนท่าน แม้กำลำเจ็บหนำ ท่านก็ยำมีจิฅใจเข็มแข็ง เตือนสด หำหำมใจ ให้ถือว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เบ่นกฏธรรมดาของมนุษย์ ท*ง์ย สอนลูก ว่าอยู่ต่อไปให้รำษาเกียรติยศชื่อเสียง คำรงวงศ์สกุลไว้ให้ งานศพ ท่านก็สำเสียไว้เรียบรำยล่วงหนำ ว่าไม่ให้จำใหญ่โฅซึ่ และรบกวนญาติม้ฅรโดยใช่เหตุ การสูญเสียคุณพ่อกรงนื แม้คุณแม่และพวกเราจะเฅรียมตำเตรี ล่วงหนำแลำก็ตามแต่ก็อดที่จะเศร่าโศกสลดใจอย่างสุดซืงมืไค้ คุณพ

อนากฅทีคีไว้ให้ฒหลาน ลูกจุะพยายามเสริมสร่างคุณกวามคีทกอย่างฅาม พ่อไค้นำทางไว้ ลูกขอฅงจิฅอธิษ^านขออำนาจบญคุศลและกรรมกีที่ มาฅลอกชีวิฅ และอานิสงส์ผลบุญที่เกกจากการกระทำชองลูกทุกกน จงเบนผล ส่งให้กวงวิญญาณของคุณพ่อ ไค้ประสบสุขในสไ)ปรายภพชำนิร“นคร. ด้วยควา}แคารหกแI)ะอาลัยอย่างสดช'}

คาขอบคณ ขอขอบพระคุณ นายแพทย์ พยาบาล และ เจ๎าหน^าททุกท่านแห่งโรงพยาบาลศิริราช และโรงพยาบาล รามาธิบดเบนอย่างสูง ท่ได้ให้การร'กบาพยาบาลเอาใจใส่ ดูแลคุณชุน พรรณเชษเ เบนอย่างคยิง ขอขอบพระคุณอย่างสูงแด่ทุกท่านทึได้อุปการะ ช่วยเหลอในงานศพ และช่วยจดทำหน”งส่ออทุสรณ็๋ฉบไเน ให้สำเร็จลุล่วงด\"วยด่ ขอขอบพระคุณทุกท่านทํได้ให้เกยรติมาในงาน ฌาปนกจศพเบนอย่างสูง หากมสิงใดบกพร่อง ขอได้ โม่รดอภ”ยด\"วย. ภรรยา บตร ธิดา

- 1^1- ''-- ^ ' -* ■^ ฿ ^•'-.- ■\\- * - ‘ะ-''' * */ - ^^1-: 1 {'- * ^. I •'ะ. .' V.ษ เ*!ำ|เ *เ*' ^',,, ;*’* *5ะ ?’ เเ&-'^\"' *'•^ 5^ ' 5- ^.* [\"■•' ^^7 ^ --''V.•-, ฟ้.,;เ เ 4 1 ;- ' ' ' .1

นทานคากลอน เรอง โคบตร



สารบาญ หนำ ตฝืนท ๑ ๑ กำเนิดโคบุตร กำเนิดโกบุตร ๏ ราชสีห์เฒั้งโคบุฅร พระอาทิตย์ให้เครื่องประด'บบองกไ;ย์นฅรายแก่โกบุตร ๖ พระอาทิตย์บอกทิศให้โกบุตรเดินทางไปหาเนํ้อกู่ โคบฅรลาราชสีห์ ๙ ราชสีห์ให้ยาชุบชีวิตแก่โกบุตร ตอนท ๒ ๙ ราชปุโรหิตชิงบ่ลลํงก็๋เมองพาราณสื นางมณสาคร และ พ ไบ่พบยกษ์ ๔ ตน ทไวพรหมท'ตแสียเมือง ๙ นางมณีสาคร พระอรณ พระธิดาและโอรส ท’าวพรหมท'ตหนี @๐ นางมณีสาครและพระอรุณถูกย'กษ์ ๔ ฅนจํบ ®๒ ตอนห4 ๓ ®๓ โคฺบุตรมาช่วย ชุบชิวิตท’าวพรหมทํตและพระมเหส แล’วขอลาไบ่ เทยวบา โกบุตรมาช่วยสองกุมาร ๑๓ ย'กษ ๔ ฅนถวายตำเบนขารบใช้ ต๕ โคมฅรก้เมืองพาราณสีให้ทาวพรหมทค 6) (นิ9

[๒] วิาชปุโรหิหถกถ่วงทะเล หน*า โกบุตรและพระอรุณลาไปเที่ยวบา ๒๐ ๒๒ ตอนห ๔ ๒๔ โคบุตรรบวชาธร ฆ่าหศกํณฐม'จฉาตาย ๒๔ โคบุตรรบวิชาธร โกบุตรไค้วิชาธรเบนพวก ๒๕ โกบุตรรบห'ศกโเ),ฐมวิฉา เทวคาบอกโคบุตรถึงวิธีฆ่าห'ศก'ณ;^ม'วิฉา ๒๗ ห'ศก'ณ3ม'ฉจาตาย ๒๘ ๓๔ ตอนท ๙ ๓๕ ยกขิน็พาโคบุตรเขชมองเนรมิต ๓๕ โกบุตรเล่นธาร ๓๘ ย'กขินีลวงโกบุตร โกบุตรที่งนางย'กขินี ๔๔ ตอนท ๖ ๔๖ โคบุตรได้นกขุนทอง แลํ้วเขชมิองกาาใลง ๔๖ โคบุตรไค้นกขนทอง ๔๖ โกบุตรเข'าเมืองกาหลงของท'าววิหลราช ๕0 ตอนท ๗ ๕๐ นกขุนทองกอหน'งสอถวายนางอำพ'นมาลา ธิดาท*าววิหลราช นกขุนทองสอสาร

[.] หน'า ตอนท ๘ ๖0 โคบุตรได้นางอำพนมาลาเบนชายา ๖0 ๖๕ โคบุ?ารเช้าหานางอำพ*นมาลา ทํ\"าววิหลราชส*งจํบโคบฅร ตอนน 6^ ๖ โคบุตรพานางอำพนมาลาหนืไปเมองพาราณส ๖๘ ๖๙ โคบุตรพานางอำพ*นมาลาหนี ๗๔ โกบุตรถึงเมืองพาราณ.สี นางอำ‘เ‘ณัมาลาพบนางมณีสาคร ตอนท ๑0 ๗๗ อภิเษกโคบุตรกบนางมณสาครและนางอำพโ4มาลา ทเมองปราการ บรรพต พระอาทิตย์สร'างเมืองให้โคบุตร ๗๘ อภิเษกโกบุตร ๘๒ โกบุตรกรองเมืองปราการบรรพต ๘๕ ตอนพ ๑๑ ๘๗ นางอำพนมาลาใหเถรกระอำทำเส! (ชน้ ่ห้ ๘๘ เถรกระอำทำเสน่ห์ ๙๑ ๙๔ โคบฅร?*องเสน่ห์ โคบฅรเช้าหานางอำพนมาลา

นางมณีสากวฅามหึง หนา โกบุตรหลงนางอำพันมาลา ๙๕ ตฝืนห ๑๒ ๙๗ พระอรุณมาเมองปราการบรรพต จบเสน่ห์เถรกระอำ ®0® นางมณีสาครให้นกขุนทองส่งสารหาพระอรุณ พระอรุณไปหานางมณีสากร ®0® พระอรุณพับเสน่ห์ เถรกระอำเพัาเสน่ห์ถกพับ ๑๐๒ ๑๐๘ ฅฝืนท ๑๓ ๑๑๐ ๑๑๒ โคบุตรปรกษาโทษนางอำพ'นมาลา นางอำพันมาลาสารภาพผิค ๑๑๒ โกบุฅรกร้วนางอำพันมาลา ๑๑๓ พระอรุณทลขอโทษนางอำพันมาลา นกขนทองทูลขอโทษนางอำพันมาลา ๑๑๖ ตฝืนท ๑๔ ๑๒๐ ๑๒๓ ข'บนางอำพันมาลาออกจากเมอง ข*บนางอำพันมาลา ๑๒๓

โคบฅร รี ตอฬท ๑ กำเนิดโคบุตร @ แต่ปางหล้ง์ครงว่างพระศาสนา เบ็่นปฐมสมมตินิทานมา ควยบญญาย”งประวิงท*งหญิงชาย ฉนชื่อภ่รู้เรื่องประหัษ์แจ็ง จึงแสดงกำคิดประดิษฐ์ถวาย ฅามสติริเรื่มเรื่องนิยาย ให้เพริศพรายพรื่งเพราะเสนาะกลอน ๆ ๏ จะรื่าปางนางสวรรค์เสวยสุข อยู่ปรางค์มุขพิมานสโมสร เผยพระแกลแลดูแผ่นคินดอน เห็นไกรสรคลอดลูกในทิมวา ผลกรรมนำจิฅให้พิศวาส นุชนาฏจะใคร่มีโอรสา เห็นพระสุริโยทโ)เธอไกลกลา ก”ลยานึกไปดำใจปอง แมนสามีมิได้เหมือนพระอาท้ดย์ ไม่ขอคิดสมสู่เบ็่นคู่สอง ผลกรรมจำจากวิมานทอง นางก็ต่องจุติดวยใจฅน เห็นสระศรีมีบำระกาดาษ สุดสวาทจิกประหว”ดเช่าปฏิสนธ เกิดเบนรูปนารีนิรมล กล็บอุบลหุ้มไว้ในสากร อยู่ประมาณนานมาในบโเหลว'3 สุดาควงกำกดชมสมสมร จะกล่าวถึงสุริยาทิพากร เสด็จจรเล็ยวเหลี่ยมพระเมรุมา อรณโรจนํโชติช่วงดวงจรส ส่องจำหว'ดภาคพั้นพระเวหา รี เห็นนางพ้าอยู่ในพุ่มปทุมมาลย์ พิศเพ่งเล็งแลในโลกา

เพราะรกเราเฑ้ฅองมาสั้นชีพ เกิดในกลืบบุษบงน่าสงสาร จำจะช่วยให้อนงค์คงวิมาน พระสรียกาลโสมน’สสว'สดี จึ่งแบ่งภาคจากรถระเห็จเหาะ ลงเฉพาะสระใหญ่ในไพรศรื พระห’ตค์ห'กปทุมาจากวารี มาน’งที่ร่มไทรในไพรฑัเ คลี่ปทุมอุ้มนางขนวางฅ้ก แม่ยอดร*กบี่นสุรางค์นางสวรรค์ กุศลเราเคยสมภิรมย์ก’น บุญจึ่งบ’นดาลใจให้เจาะจง พี่พื่งรู้ว่าเจ’าอยู่ในโกเมศ จึ่งประเวศฅิคฅามก้วยความประสงค์ จะช่วยเจำเยาวลักษณ์วิไลทรง ให้คืนกงเมืองพ้าสุราลัย ๆ ® ปางยพินบี่นเทพลัปสร พ้งสุนทรสุรียงคิดสงสัย นางผลักพลางทางแลชำเลืองไป งามวิไลพนสว’สดื้ช'ชวาล ถึงเทพบุฅรสคสั้นในอากาศ ไม่ผดผาดผิวพรรณเทียมสัณฐาน นางก้อนคมกมพ’กฅร์แลัวพจมาน ไม่ควรการช่างไม่เกรงช่มเหงก้น เทพบฅรภุชงกหรือวงศ์ย’กษ มาหาญห’กปทุมมาศขาดสะบน เขาอาก้ยไค้สบายในบุษบ’น ทำเช่นนนช่างไม่คิดอนิจจำ ๆ ๏ โอ้เก้าพี่ศรืสว’สคื้กำก้นุชคนสาวฏาแทม่อย่าลืมเน้อความหลัง หรือชอบใจอยู่ที่ในอุบลบ’งสมบ’ดีท*งเมืองพ้าไม่อาวรณ์ พี่หรือคือสุรียงคำรงทวีป ทุเรศรีบมาก้วยการสงสารสมร จะชูช่วยนางพาสถาวร พะงางอนนุชน’อ์งอย่าหมองนวล มาน่งนี่เถิคพี่จะเล่าเรึ่องแม่เน้อเหลืองนพร’ฅน้กำก้ดสงวน พลางประโลมโฉมนางไม'ห่างVเวล หอมร'ญ่จวนเกสรขจรจาย ฯ @ สาวสวรรค์กรนสก้บอภิวาท สุดสวาทแสนร’กพระสุรีย์ฉาย แต่มารยาทกษ'ฅรืทำทีอาย ก้อนชมำยฅอบสนองทำนองใน

0) ถงคนพาสาครภเขาขุน, เมื่อสั้นบุญถึงกรรมจะทำไฉน แค่ชาฅก่อนใครท่อนประจโเษ์ใา) ระลึกไค้หรือจะร้ในเรื่องราว ซึ่งโปรดนองจะให้ครองวิมานสวรรค์พระคุณนนลาพ้าเวหาหาว {เไค้สนองครองคุณให้สั้นคราว ควยเปลี่ยวเปล่าเอ้องค์ในคงแดน ๆ ๏ แสนเสนาะเพราะลํ้าหนอนาเสชี่างยกงล่าวเกลยงเชิงฉลาดนนเหลือแสน พื่เมฅฅาจะช่วยพาไปเมืองแมน ถึงมิแทนคุณไค้เบืนไรมื เหมือนม'จฉาสาครเบืนที่พึ่ง บุญแลวจึ่งไค้พบประสบศรี ค่องประสงค์อย่ตรงไมฅรีคี ถึงแม*นมืสึงของไม่ต*องการ นี่แน่เจ*าเยาวล*กษณ์วิไลศรี เสียแรงพี่จงร*กลม*กรสมาน อย่าพคน'กช่กเย็นให้เนื่นนาน จะเสียการไมตรีที่เรียมวอน จงแยมเยํ้อนเบือนพ*กตร์ร'บร*กบ*าง ประโลมนางแนบกายสายสมร แสนสำราญอยู่ในร่มนิโครธร^พระกางกรประคิพ*ทธ์ว'จนา อ'ศจรรย์บรรดาสากเรศ อร*ญเวศหว'นไหวไพรพฤกษา เทพที่งฅ*งโท่เบืนโกลา สน*นบืาล*นเสียงสำเนียงด้'ง บรรดาฝูงเทพาวลาหก ก็ดื่นฅกใจว็งไม่เหลียวหลัง อึกทึกกึกก*องฆ*องระฆ*ง ดำยกำลังพระอาทิคย์ฤทธิรงค์ สมสนิทพิศวาสนางสวรรค์ เกษมลันค์สบเชิงละเลิงหลง แบ่งกำล*งฅงกรรภให้โฉมยง แลำเอั้อนโองการดร*สลับลัลยา อีกเจ็ดว*นขว'ญเขา^เจำคลอดบุฅร เจำจะจฅิไปสวรรค์ดำยหรรษา พี่อย่คำยเจำไม่ไค้ด*องไคลกลา กงเวลาเลยวเหลยมพระเมรุทอง (®) นิโกรธระะนิโกร ธ ไม้ไทร (๒) ขวญเข*า ะะ: ขวํญขาว

๔ จ่ะเร่งรีบไปทวปขำงโนนแล้ว แม่ควงแกวนพเล้าอย่าเคล้าหมอง กล้บชมพูจะมาอยู่ล้วยนวลละออแงม่อย่าหมองอารมณ์อยู่ร่มไทร ประโลมลูบจุบล้งสายสวาท จะนิราศแรมมิครพิสม*ย ล้วยล้างร*กล้กจิฅไปจำไกล กืนเวไชย*นต์ถาวรเหมือนก่อนมา เลั้ยวพระเมรุเผ่นเยี่ยมอุดรทวีลป้ฟระทีปส่องท’วทฺกทิศา สาวสวรรก์สล้อยเศล้าเปล่าอุราพระสุรยาะเลิย0ว) เหลยมพระเมรุธร ล้นโคษเดียวเปลี่ยวร่างอยู่กลางเถื่อน ไม่มีเพื่อนสาวสุรางกนางอ*ปสร ยินสำเนียงบกษาทิชากร ดวงสมรว'งเวงวิเวกใจ ๆ ® ผ่ายพระสุริยงผู้ทรงรถ เที่ยวเสั้ยวรถส่องล้ฅว์จำร'สไข ส่องตรีภพจบทวีปแล้วรีบไป สว่างในภพโลกชมพูพล้น ระลึกถึงโฉมงามทรามสวาท ออกจากราชรถช*ยลงไพรส*ณฑ์ ถนอมแนบแอบนางไม่ห่างล้น เกษมล้นฅ์พิศวาสไม่คลาดกลาย แต่เช้ามาสาย'ณห่แล้วกืนกล้บ กำหนกน*บเจ็ดว*นเหมือนล้นหมาย ยพาพินสั้นกรรมประจำกาย จะกลอดสายสดที่ล้กโอรสนาง พอรุ่งแสงสุริยาพระอาทิตย์ มาน'งชิดโลมล้องอย่าหมองหมาง สงสารนวลบวนบนพระกรรภกราง นาภีนางเทียงจะพ*งประท*งทน บรรคาเทพธิดาลงมาพรอม เขาแวดล้อมอรไทในไพรสณฑ์ บ‘างนวดครรภ์ล้นแปรให้นิรมล พระสุริยนเกียงล้อ งประกององค์ ถึงยามปลอดนางกลอดโอรสราช เสียงพิณพาทย์ล้องพ้าบาระหง เบนชายเหมือนพระอาทิตย์ไม่ผิดทรง สำอางองกนวลละอองด*งทองทา สาวสวรรค์ล้บขว*ญโอรสล้ก พิศพกฅร์ลกล้อยละล้อยหา นางกางกรชอนอุ้มกุมารา เจ*าเกิคมามิไค้อยู่ควยแม่แล้ว

ไม่เห็นใครที่จะให้นมเสวย เจ*าแม่เอ๋ยสุดอาลโ)นะลูกแก*ว เจ*าอย่เถัดมารคาจะลาแล้ว กอดลูกแก*วโศกาด’ว่ยอาล'ย แล*วกไ!กราบสุริย\"นรำพ้นส'ง พระระว'งลูกยาในบาใหญ่ พอสั้นส\"รสคสวาทก็ขาคใจ กลไกืนไปสู่สวรรคชนวิมาน ๆ ๏ ปางพระสุริย์ใสวิไลลบ ให้ปรารภด*วยบุดรสุดสงสาร ไม่เห็นใครที่จะได้พยาบาล พระสุริยกาลกอดบุตรเข*าโศกา แลำผไแปรแลไปเห็นไกรสร แม่ลูกอ่อนสลิดอยู่ในคูหา พระอุ้มโอรสราชแลำยาครา ถึงพญาสิงหราชประกาศพลไ ว่าคูราราชสีห์อไมีศกคึ้ โอรสรไเราเกิดในไพรส*ณ,ฑ์ กำพร*าแม่แต่คลอคออกจากครรภ์ จะให้ท่านเลยงไว้ด'งใจจง เบี่นบิครมารดาของทารก เราจะยกให้ดามความประสงค์ เวลาจวนเราจะต่วนไปอ'สคง ต่อนานนานจึงจะลงมาเชยชม ๆ ® ราชสีห์ปรีคึ้เปรมเกษมสไฅ์ บ'งกมค'ลพระอาฑิฅย์อิศยม ไว้ธุระสิงหราอย่าปรารมภ์ จะส่งนมเสั้ยงคูให้อยู่เย็น แมนโฅใหญ่ได้พึ่งซึ่งพระเดชช่วยปกเกศราชสีห์ไม่มีเข็ญ อนลกช*าทารกแมนอยู่เย็น จะได้เบนข’าไทเหมือนใจปอง พระสุริยงทรงพงไกรสรสคว่ โสมน'สยินดีไม่มืสอง ส่งลูกให้สิงหรานาคานอง อวยพรสองราชสีห์อย่ามีภไเ พระกอดจบลกยานำฅาหยด อ้มโอรสเศร*าสร*อยละห*อยไห้ พระสงสารราชบุตรสุดอาล้ย แล*วลาไกรสรไปเวไชยนต์^®^ ๆ ๑ ราชสีห์มีจิฅพิศวาส ค*ว่ยองค์ราชโอรสพระสุริย์ฉํใเ ร*กเสมอลูกยาไม่อาธรรม์ เกษมสนค์อยู่ในถาอนอำไพ (ย) เวไชยไเฅ์ ะะ เวชยนฅ

๖ กุมาราชนษาได้สิบทศ งามจำร'สเหมือนองค์พระสุริย์ใส กำลงเจ็คช้างสารอ้นชาญช'ย เพราะว่าได้กินนมนางสิงหรา ๆ ® จะกล่าวถึงพระอาทิฅย์บิคเพรูศนเทวษคดถึงโอรสา เสด้จจากรถช้ยแล’วไกลกลา ถึงกหาถาแก'วอ'นแพรวพราย เห็นโอรสลดองค์ลงโอบอุ้ม ประจงจุมพิตพ'กฅร์พระโฉมฉาย พระโลมลบร'บขว'ญบรรยาย โอ้พ่อสายสุดที่รักของบีดร พ่อมิได้อยู่เลั้ยงไว้เคียงพ'เกอฅารล์ กรักฝากไว้ก'บไกรสร ชนนีนางพ้าสถาวร น*นมก้ยมรณ์แคเช้าคลอดออกจากครรภ์ พระกุมารพงสารให้สงสัย จึงถามไถ่ราชสิห็ขมีขมโม ไกรสรเล่ากวามหล'งให้พ้งพลัน แช้งสำคัญพระอาทิตยเบนบิดา ศิโรราบกราบบาทบฅเรศ ชลเนตรพรังพรายท*งช้ายขวา พระสุริสันก'นแสงด*วยลูกยา ท,1สามสัฅว์สิงหราก็โศกี กรนเกลื่อนกลายวายโศกก*นแสงศ'ล่ย์ พระสริยนฅรัสประภาษคับราชสีห์ จะให้นามฅามวงศสว'สดี แทรกชนกชนนีเช้าในนาม ชื่อโกบุฅรสุริยาวราฤทธื้ จงประสิทธื้แก่กุมารชาญสนาม ท*งฅรีโลกโลกาสง่างาม เจริญความเกียรติยศปรากฏกรัน ๆ ® พระอาทิฅย์น้รมิดเครื่องประใหด้'บ เสร็จสรรพสัวนเทพรังสรรค์ เบื่นเครื่องทิพสาตราสารพ*น ให้บองก*นอยู่ในกายกุมารา รณรงค์กงทนดวยกายสิทธ พระอาทิตย์จึ่งส'งโอรสา อ'นเครื่องทรงที่ในองค์พระลูกย'' สัวนเทพสาตราอ'นเกรียงไกร จะรบราญรณรงค์เช้ายงยุทธ์ ไม่พ'กหาอาวุธอย่าสงสัย เครื่องประด'บร'บรบอรินทร์ช้ย เหาะเห็นได้รุ่งเรืองคัวยเครื่องท-)ง

จงกิคอ่านไปผ่านพิภพโลก มาวิโยกอยู่ไยในไพรระหง สิงหราชชาฅิเชั้อเ,ขาชาวคง เจ*าเบ็๋นพงศ์จ*กรพรรดิสว’สด้ พ่อจะบอกมรกาไบ่หาค่ นางนนอยู่บูรพาพาราณสี จงลาแม่ลาพ่อจรลี ดัาได้ดีแตัวจงกดับมาร’บกไ; แมนเคืองเข็ญจงกิดลีงบิตุเรศ ดัาแจ’ง์เหตฺจะมาช่วยอย่าโศกศ’ลย์ พระกอกจูบลูกยาเผ่าจาบลย์ พระรำพ’นราไรแล้วให้พร พ่อจะลาแกวฅาไปล่องโลก อย่าแสนโศกจงสุขสโมสร กรนเสร็จสิงสิงหราสถาวร พระทินกรเหาะไปเวไชย’นฅ ๆ ๏ พระโกบุตรสุริยานาฅาไหล คำยอาดัยสุริย์ฉายนนผายผน ยี่งแลดับพระบิคายงจาบ'ลย์ สะอํ้นอนกำสรคระทดกาย ๆ ๏ ลิงหราว่ากล่าวเดัาโลมปลอตบามระบอบโศกเศรำบรรเทาหาย พระโคบุฅรสุดจิฅคิดเลียดาย ค่อยน’อมกายเกศกมประนมกร ลูกขอลาชนนีอย่ามีเหตุ เทียวประเวศดามคำพระร็าสอน ว่าคู่สร*างนางอยู่ในสากร พเนจรไปในบาพนาดัน แมนบุญช่วยได้สมอารมณ์คิด ให้ด’อ์งจิฅดังคำพระสุริย์ฉ’น กุศลล่งกงพบประสบกน ครองเขตข’ณฑ์ได้คู่อยู่สำราญ ถึงลูกไปใช่จะลืมพระคุณแม่ ดัาเดันแฅ่ชีดังสั้นดังขาร แมนบุญส่งคงสบายไม่วายปราณ จะเวียนมาม’สการพระมารคา ๆ ๑ ราชสีห์สุคที่จะทานทด กดัวจะข’ดเคืองลูกเสน่หา จึงอวยพรส”ง้สอนกุมารา แดัวให้ยาลาเลิศประเสริฐกร’น

๘ ถาเกยวพ่นกนฅายแล้ว์กลายรอก ไม่ลัวยมอกมรณาช็วาลัญ พระรํพ่ยาอาลัยใจผกพ่นธ์ ลันแสงลัลย์กราบบาทสิงหรา ๆ ® โอ้แม่เจํากราวน้จะนานแลัจวงอย่กรองหองแกวถาคูหา ไม่ปลกปลงลกกงจะ;กลับมา แล'วอำลาราชสีห์ผู้พี่ชาย กงอารมถ!ข่มใจอาลัยร'ก ค่อยหาญห'กอาคูรให้สูญหาย เสก็จจากห่องแลัวลันแพรวพรายพระลัยหายกลับมาโศกาลัย เพ่นหลายกร*งก*งรำรำพ'นร*ก แล’วหวนลักเสน่หานํ้ากาไหล พระชุบเช็คชลนาควยอาลัย แลวลักใจจำทิศพระบิคา เหาะละลื่วปลิวกลัางมากลางเมฆ ลอยวิเวกมาในลัองพระเวหา พระลอยลมแลชมอร'ญวา ประมาณมาหลายกืนชึ่นอารมถ! ฯ