อ้อมล้อมต่อมคำ เรื่อง อรพิน ลือพันธ์,ภาพประกอบ ทรงชัย สมปรารถนา

48 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ เมอื่ ตอ่ มคำและคนอน่ื ๆ กลบั ไปหมดแลว้ เทวดาทงั้ หลายจงึ ไดป้ รกึ ษา “เราต้องทำใหเ้ สรจ็ ทนั กอ่ นรงุ่ สาง มฉิ ะน้นั พระโพธิสัตวต์ อ่ มคำจะถูก ประหาร” “ถ้าเชน่ น้นั เราแยกย้ายกันไปทำเป็นอยา่ งๆ เถดิ สะพานจะได้ออก มาสวย ไมเ่ สียชอ่ื เทวดามาเนรมิต” “เหน็ ดว้ ยๆ ถกู ตอ้ งๆ” ว่าดังน้ันแล้ว มวลหมู่เทวดาต่างพากันแข่งขันเนรมิตสะพานให้ออก มาดเี ลศิ งามล้ำเกนิ กว่าฝมี อื มนษุ ย์ทั่วไปจะรงั สรรค์ได้ กระท่ังเช้าวันรุ่งขึ้น พญาพรหมทัตและพระนางสิริพิมพาผู้เป็นมเหสี มีอันต้องลุกจากแท่นบรรทม ไม่สามารถหลับต่อไปได้ ด้วยเหตุท่ีลำแสง สเี งินสีทองสะทอ้ นเข้ามาทางหนา้ ตา่ ง “นนั่ แสงอะไรเพคะ เสด็จพี่” พระนางสิรพิ ิมพาทรงขยตี้ าถาม “อืม...แสงประหลาดน้ีมาไดอ้ ยา่ งไร” พญาพรหมทัตทรงกล่าว แลว้ ทอดพระเนตรหาทม่ี าของแสงน้ัน เมื่อทั้งสองพระองค์สรงน้ำและแต่งองค์ทรงเคร่ืองอย่างกษัตริย์เสร็จ ก็เสด็จไปยังท้องพระโรงทันที ณ ที่แห่งนี้อำมาตย์น้อยใหญ่ต่างมารอเข้า กนั ดอาวยนแู่ โ์ หลลว้ ด จาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนไ์โมหลร่ ดอเมชอ่ืา้ 25พ/1ญ0/า2พ56ร4ห2ม0:ท29ัต:4ท5รแงลถะาหมมดไถอา่บยรุ 2ร4ด/1า1เ/ส2น56า4อามาตย์ ในเร่อื งแสง สเี งนิ สีทองทส่ี อ่ งเข้ามาถงึ ในพระราชวงั ซง่ึ อำมาตยผ์ หู้ นงึ่ ไดก้ ราบทลู วา่ “ข้าพระพุทธเจ้าได้ตรวจดูแล้ว พบว่าลำแสงน้ีเกิดจากสะพานเงิน และสะพานทองท่ีทอดมายังบันไดวังหลวงพะ่ ย่ะคะ่ ” พญาพรหมทัตได้ฟังดังน้ัน ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง รีบเสด็จไปให้เห็น ด้วยพระเนตรพระองคเ์ อง

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 49 เมอื่ พระองคไ์ ด้เห็น ทรงเผลออุทานว่า “สวยมาก แลดวู ิจติ รบรรจงอะไรเช่นน”้ี “น้องไม่เคยเห็นสะพานที่สวยเท่านี้มาก่อนเลย” มเหสีสิริพิมพา ทรงชืน่ ชม และกลา่ วตอ่ ไปวา่ “ดเู หมือนสะพานคูน่ ี้จะทอดยาวไปไกลนะเพคะ” “เราจะบอกใหท้ หารไปตรวจดู วา่ สะพานคู่นี้ทอดยาวไปถึงท่ใี ด” “น้องเองกอ็ ยากร้เู พคะ วา่ ใครกนั ทที่ ำแบบนี้ได”้ เมื่อพระมเหสีพดู จบ พญาพรหมทัตทรงระลกึ นึกได้ทันท ี “คงไมต่ อ้ งไปสืบอะไรแลว้ ล่ะ” พญาพรหมทตั ตรสั บอก “อ้าว ทำไมล่ะเพคะ เสด็จพี่ไม่อยากรู้แล้วหรือ” มเหสีประหลาด “เราร้แู ล้ว นึกออกแล้ว” ตรัสได้เพียงน้ี กร็ บี ผลนุ ผลันไปยังแทน่ พลบั พลาที่อยหู่ น้าบนั ไดวัง “ทหาร... ทหาร” ทรงเรยี กด้วยพระสรุ เสียงอันดงั ทหารรีบมาหมอบกราบเขา้ เฝา้ “เจ้าจงไปนำตัวนางจันทร์ และเจ้าอ้อมล้อมต่อมคำมาพบเราท่ีนี่ เดย๋ี วน้!ี ” “พะ่ ย่ะค่ะ” ด าวนโ์ หลดเจมา่ือกทTUหDาCรไโดปยแนลา้วยศพิษฏร์ะโคนกาลงา่ มสริ พิ มิ พาไดถ้ ามต่อ ด าวน์โหล“ดพเมอ่ืระ2อ5/ง1ค0/์ท25ร6ง4ห2ม0:า29ย:4ค5วแาลมะหวม่าดอเาจยุ้า2ต4/่อ11ม/2ค5ำ6ล4ูกของหญิงชาวบ้านท่ีมา เฝา้ เมอ่ื วาน เป็นผ้ทู ำสะพานนี้หรือเพคะ” พญาพรหมทัตทรงตอบวา่ “เราเองกไ็ มแ่ น่ใจนกั แต่ถา้ ไม่ใชเ่ จ้านน่ั แล้วจะเปน็ ใครกัน ท่ที ำตาม คำของเรา”

50 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ กล่าวถึงสองแม่ลูก ที่ตอนน้ีกำลังดีใจสุดชีวิต เม่ือตื่นมาเห็นสะพาน เงินสะพานทองทอดยาว นางจันทรร์ ะงับความต่นื เต้นไม่ได้ พดู กับต่อมคำวา่ “ตะ...ต่อม...ตอ่ มคำนีฝ่ ีมือของเจา้ ใช่ไหม เยยี่ มจรงิ ๆ” “ไมใ่ ช่หรอกจ้ะแม่” “อ้าวเหรอ” นางจันทรอ์ ุทานเบา ๆ “ฉันไม่ได้ทำด้วยตนเอง แต่ฉันอธิษฐานขอบารมีเทพยดาให้ท่าน ชว่ ยฉัน” ตอ่ มคำบอกแม่ให้เข้าใจ “อธิษฐานแลว้ กเ็ ปน็ อย่างท่ีเหน็ เนี่ยหรอ” “ใช่แล้วจ้ะ เปน็ ไปได้จรงิ ๆ” “โห อย่างนี้เจ้าต้องสมหวงั ไดแ้ ตง่ งานกบั พระธิดาแน่เชียว” “ฉันก็หวงั ว่าพญาพรหมทตั คงรกั ษาคำพูดนะแม”่ ตอ่ มคำไมม่ ่ันใจ ในช่วงสายของวันเดียวกัน ทหารที่รับคำส่ังจากพญาพรหมทัตก ็ เดินทางมาถงึ บา้ นจันทร์ เมื่อพบกันแล้ว ทหารจึงบอกให้ทั้งสองคนไปเข้าเฝ้า ซ่ึงจันทร์และ ตอ่ มคำตา่ งก็ไม่แนใ่ จในเหตุการณข์ ้างหน้าแม้แต่นอ้ ย “ไม่รูว้ ่า พระองค์มพี ระประสงค์สิ่งใดกนั แนน่ ะ” จนั ทร์สงสัย ดาวนโ์“หแลตดจ่แามก่คTิดUDวC่าพโดรยะนอางยคศิษ์คฏง์ จโคะกทล่าำมตามที่ล่ันสัจจะไว้นั่นแหละ” จันทร์คิด ในแดงาว่ดน ี ์โหลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “แต่ถ้าพระองค์ไม่ทรงเชื่อเร่ืองสะพานนี้ล่ะแม่ เราสองคนจะเป็น อยา่ งไรกัน” ต่อมคำยังกงั วล จนั ทรไ์ มต่ อบ นง่ิ เงยี บไป ในใจไดแ้ ตภ่ าวนาขอใหท้ กุ อยา่ งเปน็ ไปดว้ ยด ี เมื่อจันทร์และต่อมคำมาถึงท้องพระโรง ท่ีน่ันมีหมู่เสนาอำมาตย์

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 51 ข้าราชบริพาร นง่ั หมอบเรยี งรายลดหล่ันกันเป็นลำดับ ยิ่งได้แลเห็นพระพักตร์ของพญาพรหมทัตแล้ว สองคนแม่ลูกเร่ิม ดี เกรงพญาพรหมทตั จะไม่พอพระทัย “เจ้าใช่ไหมต่อมคำ ที่สามารถสร้างสะพานคู่นี้มายังวังเราได้” ทรงมี รับสัง่ ถาม ตอ่ มคำเป็นคนซือ่ สัตย์ จึงเล่าทุกอยา่ งไปตามความจรงิ พญาพรหมทัตได้ยินแล้ว ทรงคำนงึ ในใจว่า “ถ้าเทวดามาชว่ ยเนรมติ ใหไ้ ด้สมใจแบบนี้ เจ้าคนนตี้ ้องมดี ีหรือมีบญุ พเิ ศษเหนอื กวา่ คนธรรมดาทั่วไปเปน็ แน”่ คิดแล้วตรัสตอ่ ว่า “เราไม่สนใจดอกว่าเจ้าจะใช้วิธีไหนให้มีสะพานเงินสะพานทอง แต่ เมอื่ เจ้าเปน็ ผูท้ ำใหเ้ กดิ สะพานน้ขี ึน้ มาได้ เรากจ็ ะ...” ทกุ คนในทนี่ ั้นแทบกลั้นหายใจ “เรากจ็ ะยกลกู สาวให้” สองแม่ลูกโลง่ ใจ... “เราเป็นกษัตริย์ ตรสั แล้วไม่คนื คำ” พญาพรหมทัตบอก แลว้ หันไปทางหมขู่ ุนนาง ตรัสว่า ด าวนโ์ หลด“จาพก วTกUDเจC้าโลดยะ่ นคายิดศเิษหฏน็ ์ โเคชกน่ลา่ ใมดกนั บา้ ง” ด าวน์โหลขดุนเมนื่อ า25ง/ผ1ใู้0ห/2ญ56่ 4ณ20:2ท9้อ:4ง5พแรละะหโรมงดนอา้นั ยุต2่า4/ง1ป1/ร2กึ 5ษ64ากันเบาๆ แลว้ ทูลว่า “หมขู่ ้าพระพทุ ธเจ้าเห็นพอ้ งตอ้ งกนั กบั พระองคพ์ ะ่ ย่ะค่ะ” “เพราะว่าลูกของนางจันทร์ แม้จะมีรูปกายเช่นนี้ แต่น่าจะเป็นผู้มี บุญญาบารมี พระเจ้าค่ะ” ขุนนางอกี คนทลู สนบั สนนุ “ดีแล้วท่ีพวกเจ้าเข้าใจ และเห็นด้วยกับเรา แต่เราคงต้องถามความ สมัครใจของลูกเราก่อน”

52 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ แล้วพระองค์ก็หันพระพักตร์มาตรัสกบั จันทรแ์ ละตอ่ มคำว่า “เราทำตามท่ีรับปากเจ้าแล้ว แต่คันธา ลูกสาวเราจะยินยอมหรือไม่ น้นั เป็นอีกเรื่องหนง่ึ นะ” สองคนแม่ลูกคิดเหมือนกันว่า สุดแท้แต่พระทัยของพระธิดา จะไม่ เรียกร้องอะไร จึงกราบทูลไปตามนั้น พญาพรหมทัตจึงให้นางกำนัล ไป พระธดิ าองค์เลก็ มาเขา้ เฝ้า พระธิดาคันธาผู้เลอโฉม บัดนี้ มานั่งรวมกับพ่ีสาวท้ังสอง นางมี ชดชอ้ ยนิ่มนวล สมเปน็ องคห์ ญิงผสู้ ูงศกั ด์ิ จึงมเี จา้ ชายจากแวน่ แควน้ ต่างๆ มาผกู มติ รไมตรีเพ่อื หวงั จะไดอ้ ภิเษกสมรสด้วย แต่ทว่าพระธิดาคันธาไม่ปรารถนาจะอภิเษกกับใคร ซ่ึงพญาพรหม ก็ไม่บังคับฝืนใจนางในเร่ืองนี้ ทรงปล่อยให้บรรดาพระธิดาเลือกคู่โดย พระองคเ์ อง ดงั น้ันจงึ เหลือเพยี งพระธดิ าคันธาองค์เดยี วที่ยังไม่มีคคู่ รอง เมือ่ พระธดิ าได้พบกบั ต่อมคำ ดว้ ยเหตทุ ท่ี ั้งสองเปน็ เนื้อค่กู นั มา พระ ธิดาจงึ แลเห็นกายจริงของตอ่ มคำท่ีซอ่ นอยูภ่ ายในได ้ ดงั นนั้ เมอ่ื พระนางสริ พิ มิ พาตรสั ถามความสมคั รใจของพระธดิ าองคเ์ ลก็ นางจึงได้แต่แย้มพระสรวลน้อยๆ ไม่ปฏิเสธ ด้วยความรู้สึกเชื่อม่ันในสิ่งที่ ตนเห็น ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวนเโ์ปห็ลนดอเมัน่ือว2่า5/10“/อ25้อ6ม4 ล20้อ:2ม9:ต45่อแมลคะหำม”ดอาไยดุ 2้เป4/็น11พ/2ร5ะ64ราชบุตรเขยของพญา พรหมทัตสมดังใจ โดยแยกไปอยู่ที่ปราสาทของพระธิดาคันธา ไม่เก่ียวข้อง กบั ผใู้ ด จึงยงั ไมม่ ีใครลว่ งร้รู ปู ลักษณ์ท่แี ท้จริงของตอ่ มคำ

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 53 หา้ ตอ่ มคำเผยตัวดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวน์โหลดเมือ่ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

54 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ

ออ้ ม้อมต่อมคำ 55 ต่อมคำเผยตวั ต่อมคำกับพระธิดาอยู่กันอย่างมีความสุขในปราสาทหลังงามได้สาม เดอื นแล้ว ท้ังสองตา่ งเข้าอกเขา้ ใจกนั ดี ไม่มีปากเสยี งต่อกัน เช้าวันหน่ึง พระธิดาคันธาไดไ้ ปเยี่ยมหาพๆี่ ทอี่ ยู่ในปราสาทชนั้ ใน “หมู่น้ีพ่ีไม่ได้พบหน้าน้องเลยนะ เจ้าอยู่สุขสบายดีหรือ” พี่สาว องค์โตถาม “สบายดีเพคะ” “แล้วสามีเจ้าท่มี แี ตห่ ัวกลงิ้ ไปกล้งิ มาอย่ใู นพานไม่มาด้วยหรอื ” ด าวนโ์ หลดเจมา่ือกพTUี่สDาCวโคดนย รนอายงศถิษาฏม์ โจคกบล่ามพี่สาวและพี่เขยคนอื่นๆ ท่ีอยู่ตรงน้ันต่าง ดหาัววนเรโ์ หาละดขเมบอ่ื ข2นั 5ก/1ัน0/ใ2ห5ญ64 ่ 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 เจ้าหญงิ น้อยคันธาไมใ่ ส่พระทัยนกั จงึ พูดตอบว่า “มาไม่ได้เพคะ พตี่ อ่ มคำกำลงั นั่งสมาธิอยู่” “อยุ๊ ...ธมั มะ ธมั โมดว้ ย ยงั ไม่ทันแกเ่ ลย” “ถ้าเช่นน้ัน ไปเท่ียวเล่นในอุทยานหลวงกับพวกพ่ีให้เบิกบานใจกันดี กว่า” พี่สาวองค์โตเอ่ยชวน

56 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ “กด็ เี หมอื นกันเพคะ” ท้ังหมดจึงได้ให้นางกำนัลไปจัดเตรียมข้าวของพร้อมเสลี่ยงคานหาม เตรยี มออกประพาสอุทยานใหญ่ ดาวน์โคหรลั้นดจเามกื่อTถUึงDอCุทโดยยานนายศษิทฏ้ัง์ พโคี่สกลาา่ วมและพ่ีเขยต่างแยกย้ายกันเที่ยวชมกัน เปน็ ดคาวู่ๆนโ์ หปลดลเ่อมอ่ืยใ2ห5/อ้ 10ง/ค2ห์56ญ4 งิ20ค:2นั 9ธ:4า5เดแลนิ ะเหทม่ียดอวาเยลุ 2่น4ก/1ับ1น/2า5ง64กำนัล เสยี งพ่สี าวและพเ่ี ขยคุยเล่นฉอเลาะกันอย่างมคี วามสุข สดชน่ื “อยุ๊ ว้าย...ไมไ่ ดม้ าตง้ั นาน กหุ ลาบแปลงน้ีออกดอกดกเชียว” “ไหนจะ๊ ” “อยู่ตรงนัน้ ไงเพคะ” “หอมจังนะเพคะ”

อ้อม้อมต่อมคำ 57 ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “เสด็จพี่ ดูนั่น ช้างน้อยที่พวกพรานนำมาถวายหลายเชือก ตอนน้ี ขึน้ เยอะแลว้ ”

58 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ “นอ้ งอยากข่ีมนั หรอื เปล่า” “ตัวมนั ใหญ่โตแบบนี้ น้องกลวั ตกเพคะ” “อย่ากลวั เลย พจี่ ะขึ้นไปนั่งดว้ ย ไมต่ ้องกลวั ตกนะ” ท้งั ดสดาอาววนงนโ์เโ์หสหทลียลดำดงจเเหอามกื่อัาวTพร2U่อ5รD/ะต1C0ท่อ/โัย2ดก5ยขร6อะน4าซง2ยพิก0ศ:รษิ2ะ9ฏช:ธ์4โ้ีช5คิดวกาแลนลอา่ ะกมงหัคนมเ์ดดลอูนก็ายั่นหุ 2ดว4ั่นูน/1ไี่บ1ห/น2ว5หไ6มล4น่ ังอ้ช้ายง ของพี่ๆ และพ่ี

ออ้ มอ้ มต่อมคำ 59 “ถ้าพ่ีต่อมคำมีแขนมีขา ร่างกายสมประกอบเหมือนคนอ่ืนก็คงด ี จะได้มาเทยี่ วเล่นแบบนี้กบั เราบา้ ง” พระธิดาคนั ธาแอบคิดนอ้ ยใจ ทันทีท่ีพระธิดาองค์เล็กกลับถึงปราสาทในตอนเย็น นางเริ่มหงุดหงิด หัวเสีย จนไม่เป็นอันร่วมเสวยอาหารกับต่อมคำ ต่อมคำจึงถามไถ่เอาอก เอาใจพระธดิ า “นอ้ งเป็นอะไรไป ใครทำอะไรใหไ้ มพ่ อใจ” “พี่จะไปรอู้ ะไร เอาแตอ่ ยู่ในหอ้ งในปราสาท” องคห์ ญิงประชด “แล้วนอ้ งต้องการอะไร” “น้องอยากให้พี่ไปไหนมาไหนได้สะดวกเหมือนคนอื่นๆ เพคะ” รับส่ังตอบแล้ว กพ็ ดู ตอ่ อีก “อีกอย่างหนึ่งคือ น้องไม่อยากให้ใครมาดูถูก ถากถางพ่ีหรือเห็นพี่ เปน็ ตัวตลก” องค์หญิงคันธาระบายความอดั อัน้ ในใจ “โถ พ่กี น็ ึกว่านอ้ งขดั เคืองเร่อื งใด” ตอ่ มคำทำเสียงขนั ๆ เหมือนเห็น เป็นเร่อื งเล็ก เจา้ หญิงน้อยถงึ กบั ลอบค้อนอยา่ งหม่ันไส ้ ด าวน์โหลด“จฮาึ!ก TทUำDไCมโ่ไดดย้ นกา็ไยมศิษ่ตฏ้อ์ โงคมกาลา่ทมำเป็นเรอ่ื งล้อเล่นเลยนะ” ด าวน์โหล“ดแเมลื่อว้ 2ใ5ค/1ร0ล/้อ25เ6ล4น่ 2เ0ล:2่า9จ:4ะ๊ 5”แ ละหมดอายุ 24/11/2564 “พ่พี ูดแบบน้ี หมายความวา่ อยา่ งไร” “กห็ มายความแบบน้ีไง”

60 ออ้ มลอ้ มต่อมคำ ว่าแล้วต่อมคำก็กลายร่างมาเป็นบุรุษรูปงาม มีแขนมีขาครบถ้วน พระธดิ าคันธาเหน็ ดังนั้น กไ็ ดแ้ ตน่ ง่ิ ดู “น่ีพ่ตี อ่ มคำตวั จริงหรือ” ถามเพื่อความแน่ใจ “ใช่แลว้ พีจ่ ริงๆ” พระธิดาคนั ธาปล้ืมอกปลืม้ ใจ และดีใจมากท่ตี วั เองตาไม่ฝาด เพราะ แลดเาหว็นนโ์รหูปลดกจาายกเTชU่นDนC้ี โดตยง้ั แนาตยเ่ ศมิษอ่ื ฏ์วโันคกทลีต่่ามกลงปลงใจจะอภิเษกด้วย ดาวนต์โห่อลมดเคมำอ่ื ก2ำ5/ช1ับ0/พ25ร6ะ4ธ2ิด0:า2ใ9ห:4้ป5 ิดแลเะรห่ือมงดนอาี้เปยุ ็น24ค/1ว1า/2ม5ล64ับไว้ก่อน เมื่อถึงเวลา อันสมควรเมอื่ ใด กจ็ ะเผยร่างจรงิ ตวั จรงิ ใหใ้ ครๆ ได้เห็น พระธดิ าทรงเข้าใจ จึงไม่ซกั ถามอนั ใดอกี กลา่ วถงึ พญาพรหมทตั นบั แตย่ นิ ยอมใหพ้ ระธดิ าคนั ธาอภเิ ษกกบั ตอ่ มคำ ไปแลว้ นานวนั เขา้ กลบั นกึ เสยี ดาย ดว้ ยตดิ ทร่ี ปู รา่ งตอ่ มคำไมเ่ หมอื นชายหนมุ่ ทว่ั ไป

อ้อม้อมต่อมคำ 61 “น้องสิริพิมพา น้องคิดว่าพ่ีทำถูกไหม ที่พ่ียกลูกสาวให้แก่เจ้า ตอ่ มคำ” “เสดจ็ พที่ ำถกู แลว้ ถา้ ไมท่ ำตามคำพดู นอ้ งวา่ จะผดิ เสยี กวา่ นะเพคะ” “นอ้ งเหน็ ดว้ ย...” เปลง่ เสยี งสงู ยอ้ นถาม “เพคะ” “ท้ังที่เจ้าต่อมคำมีรูปร่างอัปลักษณ์ ไม่ควรคู่กับลูกเราเลยสักนิด” พระองคท์ รงแยง้ พระมเหสี “แล้วคนต่ำศักดิ์อัปลักษณ์ที่ไหน จะสามารถสร้างสะพานเงิน ทองได้แล้วเสรจ็ ภายในคืนเดยี ว” พระนางสิรพิ มิ พาให้เหตผุ ล ทำใหพ้ ญาพรหมทัตถึงกบั เงียบไป แต่กระน้ัน ภายในใจของพระองค์ก็ตัดเร่ืองน้ีไม่ลง ทุกครั้งที่เห็น บรรดาลูกๆ และหมู่เขยทั้งหมดเข้าเฝ้า ทรงอดคิดไปต่างๆ นานาไม่ได้ “ถ้าเจ้าต่อมคำเป็นเหมือนลูกเขยสองคนท่ีมีเชื้อสายเป็นเจ้าชาย จากตา่ งแดน เราคงภาคภูมใิ จกว่าน้ี” และ “ดูสิน่ัน...จะมาเข้าเฝ้าเราทั้งที ต้องมีคนจับใส่พานพามา จะ ดเาดวนิน์โเหหลดนิ จหากรอืTUนD่งั Cเสโดลยยี่ นงาใยหศส้ ิษมฏ์ฐโคากนละา่ มเหมือนคนอื่นก็ไม่ได”้ ด าวนโ์ หล“ดเเมฮือ่ ้อ2!5./.1.0ก/ร2ร56ม4ข2อ0:ง2ค9:ั4น5ธแาล”ะหมนดอึกาคยุิด24ส/1ง1ส/2า5ร6ใ4นโชคชะตาของพระธิดา องค์เลก็ และดูเหมือนเหล่าบรรดาพี่สาวและเจ้าพี่เขยจะรู้ใจพญาพรหมทัต เม่ือมีโอกาสเข้าเฝ้ากราบทูลคร้ังใด มักจะพูดจาดูหม่ินดูแคลนต่อมคำ ให้ พญาพรหมทัตไม่สบายพระทัยมากขน้ึ

62 ออ้ มล้อมต่อมคำ เมื่อบ่อยครั้งมากเข้าๆ จากท่ีพระองค์เดิมมีพระทัยเที่ยงตรง ตั้งม่ัน ในความถูกต้องดีงามก็เร่ิมเอนเอียง คล้อยตามคำเสียดสียุยงของลูกๆ ทั้ง หลาย “เสดจ็ พอ่ น่าจะหาเหตุเนรเทศมนั ออกจากเมอื งไปนะเพคะ” พระธิดาคนทีส่ องออกความเห็นใหพ้ ระบดิ าขบั ไล่ต่อมคำ “อยู่ไปก็อับอายคนท่ัวท้ังพารานะ พ่ะย่ะค่ะ” เขยองค์หนึ่งเห็นตรง เมื่อยังไม่สามารถตัดสินใจได้ว่า จะให้ต่อมคำอยู่กับพระธิดาคันธา ต่อไป หรอื จะให้แยกกันไปเสยี พระราชาทรงกลดั กลุม้ พระทัย พระองค์จึงตรสั ถามเสนาอำมาตยผ์ ้หู นง่ึ ชือ่ “นันทเสนา” “เจ้าคดิ อยา่ งไร เร่ืองต่อมคำ ท่เี ป็นเขยเล็กของเรา” “ขา้ พระพทุ ธเจา้ คิดว่า ถ้าพระองคไ์ ม่ตดั สนิ พระทยั ใดๆ ก็จะทรงวิตก ทุกขร์ อ้ นในเร่อื งนตี้ อ่ ไป” “เจ้าหมายความวา่ อย่างไร นันทเสนา” “พระองค์ควรจะหาพระราชบุตรเขยองค์ใหม่ แทนท่ีราชบุตรเขยที่มี แต่หัว พระเจา้ คะ่ ” “ข้าพระพุทธเจ้าได้ยินคนเฒ่าคนแก่พูดว่า คนท่ีมีลักษณะน้ี เป็น กาดลากวนิณ์โหีตลอ่ ดจบาา้กนTตUDอ่ Cเมโดือยงนพา่ะยศยิษะ่ ฏค์ โ่ะค”ก ล่าม ดาวนน์โหันลทดเเมสือ่ น2า5ผ/1นู้ 0/ี้ 2เ5ป64็น2ผ0ู้ม:2ีจ9ติ:4ร5ิษแยละาหตม่อดอมาคยุำ2อ4/ย1ูแ่1/ล2ว้564เมอ่ื พระราชาทรงออก โอษฐข์ อความเหน็ จงึ ไดโ้ อกาสยยุ งใหพ้ ระองคท์ รงชงิ ชงั และหาเหตใุ หข้ บั ไล่ ต่อมคำไปอยทู่ ี่อืน่ หลายเสียงหลายปากจากคนท่ีคิดไม่ดีต่อต่อมคำ ทำให้พระราชาทรง ตัดสนิ พระทัยได้

อ้อม้อมตอ่ มคำ 63 วนั หนึง่ พระองค์จงึ มพี ระบญั ชาแกน่ างกำนัลสองคน “นางนอ้ ย นางนวล ไปตามพระธิดาคันธามาพบเรา” นางกำนัลเรง่ รบี ไปยงั ปราสาทของพระธดิ าคนั ธา แต่ พระธิดาไม่อยู่ นางท้ังสองจงึ เดนิ ไปอกี ทางหนึง่ แลว้ ก็ต้องสะดุง้ ตกใจ เมื่อพบชายหนุ่มรูปงามกำลงั นงั่ สมาธิอย่ ู “ว้าย นั่นใครกัน” นางน้อยกระซิบถามนางนวล “หรอื จะเปน็ พอ่ เทพบตุ รจำแลงแปลงกายมาเทย่ี วเลน่ ” นางนวลคาดเดา “จะบ้าหรือนางนี่ พ่อหนุ่มคนนี้กำลังนั่งสมาธิอยู่นะ ไม่ได้มาเที่ยว เลน่ ชมนกชมไม”้ “เออ จริงๆ แล้วเธอว่าเขาเป็นใครล่ะ” นางนวลย้อนถามนางน้อย “ฉันกม็ าพร้อมเธอ เหน็ พรอ้ มเธอ เดาไมถ่ กู จริงๆ” “ฉนั วา่ น่าสงสัยนะ” นางนวลต้งั ข้อสังเกต “สงสัยอะไร” “กใ็ นปราสาทนี้ จะมีผู้ชายอน่ื มาพักอยู่ได้อย่างไร” “จรงิ ดว้ ย จะมีกแ็ ต่เจ้าเขยเล็กตอ่ มคำเทา่ นัน้ นะ” “แตน่ ี.่ ..ก็ไม่ใช.่ ..” ด าวน์โหลด จาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวนโ์ หลกดเ่อมน่ือ ท25น่ี /1า0ง/ก25ำ6น4ลั 2ส0:อ29ง:4ค5นแจละะหพมูดดคอาุยยกุ 2นั 4/ม1า1/ก2ไ5ป64กวา่ นี้ พระธิดาคนั ธาเดนิ ผา่ นมา นางสองคนจึงตอ้ งรีบไปกราบทลู เรอ่ื งทพ่ี ระบดิ าต้องการพบ พระธดิ าคนั ธารับทราบแลว้ เสดจ็ ไปพร้อมกบั นางกำนลั ทง้ั สอง ระหวา่ งทาง นางสองคนนี้ยังติดใจเรื่องชายหนุ่มรปู งามคนนนั้ จงึ ทูล บอกพระธดิ า “เม่ือตอนที่หม่อมฉันไปหาพระธิดา หม่อมฉันสองคนเห็นผู้ชายคน

64 อ้อมล้อมต่อมคำ หนึง่ อยู่ในหอ้ งดา้ นหลังปราสาทเพคะ” พระธดิ านกึ รไู้ ดท้ ันที ว่านางกำนลั เหน็ รูปจริงของต่อมคำเขา้ แลว้ แต่ เฉไฉตอบไปว่า “เจ้าสองคนตาไม่ดีกระมัง เจ้ารีบเดินมา เหน่ือยๆ ร้อนๆ อาจจะ ตาลาย เหน็ เปน็ น่ันเป็นนไ่ี ปได”้ “อูย...ไม่หรอกเพคะ เห็นเต็มสองตา ทั้งหม่อมฉันและนางนวลนะ เพคะ” นางน้อยยืนยัน “ถา้ ง้ันคงเป็นภาพลวงตา” “ภาพลวงตา” พูดพรอ้ มกันดว้ ยน้ำเสียงตระหนกตกใจ “ฉันหมายถงึ เจ้าที่ทร่ี กั ษาปราสาท” พระธิดาจำต้องปดิ บังความจรงิ “แหม...เฮีย้ นจงั เลยนะเพคะ” พดู ดว้ ยนำ้ เสียงสั่น ๆ หวาด ๆ พระธดิ าได้ที จึงสำทบั ตอ่ ไปวา่ “คราวหนา้ คราวหลงั ถ้ามาหาเราไมพ่ บ กร็ อเราอยู่แถวประตูนน่ั ไม่ ตอ้ งเดินไปทางน้นั ทางนี้ เจ้าอาจจะเจอดยี ง่ิ กวา่ นก้ี เ็ ป็นได”้ “เพคะ เข็ดแลว้ เพคะ“ ดาวนโ์เหมลื่อดจพากญTาUพDCรหโดมยทนัตายเศหิษ็นฏ์หโคนกล้า่าพมระธิดาทรงคิดไปว่า พระธิดาคงไม่มี ควาดมาวสนุข์โหสลักดเเมทอ่ื ่า2ใด5/1 0/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “ต่อมคำสรา้ งปัญหาอะไรให้แก่เจา้ บา้ งไหม คันธา” “ไมม่ ปี ญั หาใดๆ เลยเพคะเสดจ็ พอ่ พตี่ อ่ มคำเปน็ ผทู้ เ่ี ขา้ ใจจติ ใจลกู ด”ี “ถา้ เจา้ อดึ อดั คบั ขอ้ งใจอะไรกบ็ อกพอ่ มาเถดิ ” พระบดิ ายงั ไมป่ กั ใจเชอื่ แตพ่ ระธิดาคันธากพ็ ูดเหมอื นเดิม “ลกู มคี วามสขุ เพคะ เราไม่มเี ร่ืองผิดใจอะไรกัน”

อ้อม้อมต่อมคำ 65 พระบิดาได้ฟังคำตอบอย่างหนักแน่นของพระธิดาแล้ว จึงเปล่ียน เร่ืองใหม่ “ในอีกสามวันข้างหน้า จะมีเจ้าชายจากเมืองมิถิลามาเยี่ยมยังเมือง เรา พอ่ อยากให้เจา้ และตอ่ มคำช่วยรับแขกแทนพ่อกับแมด่ ้วย” “ได้เพคะเสดจ็ พอ่ ” “แลว้ เจา้ ไมร่ สู้ กึ อะไรบา้ งหรอื ทต่ี อ้ งพาตอ่ มคำมารว่ มตอ้ นรบั แขกดว้ ย” “ลกู ไมร่ สู้ กึ อนั ใดเพคะ” ทลู บอกตรงไปตรงมา และทลู เสรมิ ตอ่ ไปอกี วา่ “ลูกและพ่ีต่อมคำจะทำหน้าท่ีให้สมบูรณ์ ไม่ขายหน้าเสด็จพ่อและ เสดจ็ แมอ่ ย่างแนน่ อนเพคะ” “อยา่ งสมบูรณ์ร”ึ พระบิดาทวนคำ แล้วกลา่ วตอ่ “ด้วยการทีเ่ จ้าพูดคุยกับแขก แลว้ มีสามขี องเจา้ ทม่ี แี ต่หัวกลมๆ กลง้ิ ตามหนา้ ตามหลังนนี่ ะ” พญาพรหมทัตเริม่ เสียงเขม้ ขึ้น อารมณ์ไม่ดี “เจา้ ไมค่ ำนงึ ถงึ เกยี รตยิ ศ หนา้ ตาของพอ่ แมแ่ ละตวั เจา้ เองบา้ งหรอื ไร!” “เสด็จพอ่ หมายความว่ากระไรเพคะ” ด าวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวนโ์ หลพดเญม่อื า2พ5/ร1ห0/ม25ท6ัต4ค20ิด:2ว9่า:45คแงละตห้อมงดพอาูดยุก2ับ4/พ11ร/2ะ5ธ6ิด4าองค์น้อยอย่างเด็ดขาด แลว้ จึงตรัสว่า “พ่อไมป่ รารถนาให้เจ้ามสี ามีที่อัปลักษณเ์ ชน่ นตี้ อ่ ไป” “เสดจ็ พ่อหมายความว่า” “ให้ตอ่ มคำไปอยู่ทีอ่ ่นื เสยี แลว้ พ่อจะให้เจ้าเลือกชายใหม่ทีเ่ หมาะสม มาร่วมขตั ตยิ วงศ์กับเรา เจ้าเขา้ ใจใชไ่ หมลูก”

66 ออ้ มลอ้ มต่อมคำ พระธิดาคันธาท้ังตกใจและเสียใจ ไม่คิดว่าเสด็จพ่อจะขับไล่ไสส่ง ต่อมคำไดล้ งคอ “ว่าอย่างไรเลา่ คันธา เจ้าจะทำได้ไหม” พระธดิ าคดิ หนกั เพราะไมอ่ ยากใหเ้ สดจ็ พอ่ ตอ้ งโกรธกรวิ้ ไปมากกวา่ นี้ จงึ ตอบว่า “ขอเวลาให้ลกู คิดสักสองวันเพคะ” “ถ้าเจ้าต้องการอยา่ งน้ันกไ็ ด้ หวงั ว่าเจา้ คงไม่ทำใหพ้ ่อแมต่ ้องผิดหวัง และเสยี ใจนะ” จากน้นั ท้ังสองพระองคก์ แ็ ยกยา้ ยกนั ไปยังท่ปี ระทบั ของตน ตา่ งคน ต่างคิดจะให้เร่ืองจบลงในทางที่ตนต้องการ แล้วใครจะเป็นผู้ช้ีทางออกใน เร่ืองนไ้ี ด้เลา่ ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มต่อมคำ 67 หก ปรศิ นาพระอินทร์ ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวน์โหลดเมือ่ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

68 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ออ้ ม้อมต่อมคำ 69 ปริศนาพระอินทร์ พระธิดาคันธาทุกข์ใจมาก ไม่รู้จะทำประการใดดี จึงชวนนาง เลยี้ งสองคนไปยังวหิ าร “พสี่ องคนไปกบั ฉนั ทเี ถดิ ฉนั มเี รอ่ื งไมส่ บายใจ อยากไปกราบองคพ์ ระ ในวิหาร” “ไม่ต้องบอกใครนะ ฉันอยากไปเงียบๆ ไม่อยากพูดคุยกับใคร” กำชบั นางพ่เี ล้ียงไว้ก่อน ขณะท่ีพระธิดาคันธาไหว้พระอยู่น้ัน ท้องฟ้าที่สดใสพลันเปลี่ยนเป็น ดสาวีเนทโ์ าหคลดรจม้ึ ากมTลีUDมCพโัดดยแรนงายศรษิาฏว์กโคบั กเลท่ามวดาเบ้อื งบนรบั รู้ ด าวนโ์ หล ดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 ณ สวรรค์ชัน้ ดาวดงึ ส์ท่ีประทบั ของพระอนิ ทร์ “ท่านองค์อินทร์จะทำประการใด ถ้าไม่ช่วยพระธิดาหาทางออก ตอ่ มคำจะต้องเดือดรอ้ นหนักแน่” เทวดาผใู้ หญอ่ งค์หนง่ึ ถามพระอินทร์ “เรากำลังคิดวิธีเหมาะๆ ไปช่วย แล้วจะได้สั่งสอนให้พญาพรหมทัต รู้ผดิ ชอบช่ัวดียิง่ กวา่ นี้”

70 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ “แลว้ ท่านจะทำอยา่ งไร” “คอยดูละกัน จบเร่ืองน้ีแล้ว ต่อมคำกับพระธิดาจะอยู่กันอย่างมี ความสขุ จริงๆ เสียที” “เราขอเอาใจช่วยทา่ นนะ ทา่ นอนิ ทรา” ตกเยน็ ของวนั ถัดไป ขณะทีพ่ ระอาทติ ย์กำลงั จะลบั เหลีย่ มเขา ทหาร และชาวเมืองพาราณสีต้องพากันแตกตื่น ชี้ชวนกันดูสิ่งใดสิ่งหน่ึงท่ีลอย อยเู่ หนือยอดปราสาทวงั หลวง “นั่นอะไร นนั่ อะไร!...” หลายคนพยายามเพ่งดู แต่ก็มองไม่ถนัด เพราะลำแสงสีขาวน้ัน มว้ นตลี ังกาไปมา “เจ้าว่ามันคืออะไร ข้าดูไม่ออกเลย” ทหารคนหนึ่งถามเพ่ือนทหาร ดว้ ยกัน “ขา้ ก็ไมร่ เู้ หมือนกัน” พดู แลว้ กส็ ่ายหน้า สีหนา้ สงสยั มาก “มนั จะเปน็ อนั ตรายไหม” ทหารคนเดมิ ซกั เพื่อนต่อ “แล้วข้าจะรู้ไหมเน่ีย ข้าไม่ใช่ไอ้แสงน่ันสักหน่อย!” เพ่ือนที่ถูกถาม ชักรำคาญ ดาวน์โ“หขล้าดวจา่ากอTยU่าDมCัวโดแยตน่ถาายศมิษกฏัน์ โคอกยลู่เ่าลมย เรารีบไปกราบทูลให้พระราชาทรง ทราดบาวดนกีโ์ หวล่าด”เม ่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “เออด.ี ..ไปก็ไป...” พญาพรหมทัตหลังเสวยอาหารเย็นแล้ว กำลังจะพักผ่อน เมื่อได้ยิน เสยี งคนเอะอะอย่ดู า้ นนอกจึงเสดจ็ ออกไปด ู “เสียงดงั อะไรกัน” ตรัสถามทหารวัง

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 71 ยังไม่ทันที่ทหารวังคนน้ันจะตอบ ทหารอีกสองนายที่เฝ้าประตู ปราสาทก็มาถงึ น่ังคกุ เข่าเลา่ เรอื่ งตามที่เหน็ มา “งัน้ เราจะไปดเู ด๋ยี วน”้ี “ทรงระวังองคน์ ะพะยะค่ะ ไม่รูว้ า่ มนั คอื อะไรกันแน่” “ขา้ พระพุทธเจา้ คิดว่าอยา่ เพิ่งเสด็จเลย” ทหารวังเป็นห่วง “ให้ข้าพระพทุ ธเจ้าไปสบื ดู จะดกี ว่าพะยะค่ะ” “ไมเ่ ปน็ ไร เราไมก่ ลวั ” พญาพรหมทตั ตรสั แล้วเสดจ็ ทนั ท ี เหล่าทหารท้ังหลาย ท้ังขุนนาง เสนาอำมาตย์ พากันทยอยมา ยังหน้าปราสาทท่เี กิดเหตุ เมื่อพระอินทร์จำแลงเห็นว่าพญาพรหมทัตออกมาแล้ว ก็แปลงกาย จากลำแสงสขี าวกลบั มาเปน็ เทวดาผู้สงา่ งาม เหาะเหินอย่บู นอากาศ แสงระยิบระยบั แพรวพราวเตม็ ท้องฟา้ ตดั กับแสงมืดทใี่ กลพ้ ลบค่ำ “โอ้โห...นน่ั เทวดาเหาะมาหรือน่ัน” ผู้คนย่ิงฮือฮายงิ่ กว่าตอนเหน็ ลำแสงสีขาว “เทวดาจริงๆ ช่างเป็นบุญตาของข้าแท้” เสยี งซบุ ซบิ เซง็ แซก่ ันไมห่ ยุดปาก ด าวนโ์ หลด“จเางกียTบUๆDCพโดรยะนราายชศาษิ มฏ์าโคแกลลว้ ่า.ม..” ใครคนหน่ึงรอ้ งบอก ด าวนโ์ หลอดเงมคอื่ ท์ 25้า/ว1อ0/ิน25ท6ร4า2เ0ม:2่ือ9เ:4ห5น็ แพละญหมาดพอรายหุ 2ม4ท/1ัต1/2จ5ึง6ก4ลา่ วขึน้ วา่ “พญาพรหมทัต...เจ้าเองได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์ ย่อมมีบุญญาธิการ อนั สูงส่ง” “และเพอื่ ให้ท่านเป็นผมู้ บี ารมียิ่งขนึ้ ทา่ นจงตอบปญั หาเราให้ถูกตอ้ ง ท้งั สข่ี อ้ และเหาะขนึ้ มาแข่งตคี ลีกับเรา” “ถ้าท่านตอบได้ ท่านจะเป็นที่ยอมรับในหมู่ผู้ปกครองแว่นแคว้น

72 ออ้ มล้อมต่อมคำ น้อยใหญ่ และท่านจะได้รับการกล่าวขวัญ ถึงความมีปัญญาบารมีของ “แต่ถ้าท่านตอบไม่ได้ หรือหาคนไปตอบแทนท่านไม่ได้ เราจะไม่ไว้ ชวี ิตท่าน...” พระอนิ ทร์กล่าว “เราจะใหเ้ วลาเจ้าคิดแก้ปัญหาปรศิ นานี้ เจ็ดวนั ปัญหามอี ยู่ว่า” แลว้ ทา่ นองคอ์ นิ ทรก์ ต็ ง้ั คำถาม จนครบสข่ี อ้ กอ่ นจะเหาะกลบั สวรรค์ พอฟงั จบ พญาพรหมทตั ถึงกับทอดถอนพระทัย ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 73 ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวน์โหล“ดใเมคื่อรจ25ะ/ต10อ/บ25ไ6ด4้ 2อ0:ย29า่ :4ว5า่ แแลตะจ่ หะมแดอกาป้ ยญัุ 24ห/1า1ป/2ร5ศิ 6น4 าธรรมเลย” พญาพรหม ตรัสบ่นกับพระนางสิรพิ ิมพา เมื่ออยกู่ นั ตามลำพงั “แค่เหาะข้ึนไปหา ยังไม่รู้ว่าจะไปหาใครท่ีสามารถเหาะข้ึนไปแทน ตวั เราได้” พญาพรหมทตั กงั วล “ถ้าเสด็จพี่ไม่สามารถเหาะได้ เสด็จพี่ไม่ลองถามราชบุตรเขยทั้งสอง ของเราดูละ่ เพคะ”

74 อ้อมล้อมตอ่ มคำ “จริงสินะ พีล่ มื นึกไปเลย” ตรัสจบกท็ รงเรียกทหารมาเข้าเฝ้าโดยเรว็ พญาพรหมทัตมีรับสั่งให้ทหารไปเชญิ ราชบุตรเขยมาเข้าเฝ้า ไมน่ านนัก เจ้าเขยทัง้ คู่กม็ าถึง “พวกเจ้ามาก็ดีแล้ว พอ่ มเี รื่องจะให้ชว่ ย” “ใครสามารถเหาะเหินเดินอากาศได้บา้ ง” พญาพรหมทัตถาม ฝ่ายเขยทั้งสองได้ยินคำถามแบบนี้ ต่างมองหน้ามองตากันเลิ่กล่ัก ไม่สามารถตอบได้ “ว่าอยา่ งไร มองหนา้ กนั ทำไม ใครมีฤทธิ์ทำไดบ้ ้าง” พญาพรหมทัต อยากได้คำตอบไวๆ เขยสองคนจึงกระซิบกระซาบถามกัน ในที่สุดเขยใหญ่องค์โตเป็น ผตู้ อบแทน “พวกขา้ พระพทุ ธเจา้ ทงั้ สองมคี วามสามารถในเชงิ รบพงุ่ และวางแผน การสู้รบ” แล้วพูดตอ่ อย่างลำบากใจว่า “แต่ไม่สามารถเหาะไปเหาะมาอยู่บนฟ้าได้ ขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพอ่ ” ดดาาววนน์โ““โ์หสพหลลรดะ่ ดปุจยเามว่ะก่ือา่ คTไ2่ะUม5”D/ม่ 1C0ใีตค/โอ2ดร5ยบเ6หน4ราาบั 2ยะ0พศไ:ษิ2ดร9ฏ้อ้”:์4โ ม5คกกแลนัลา่ ะม หมดอายุ 24/11/2564 เม่ือเขยท้ังคู่ลากลับไปหมดแล้ว พระมเหสีสิริพิมพานึก “อะไร” ขึ้นมาได้ จงึ กล่าวกบั พระสวามีว่า “นอ้ งวา่ ยงั มีอกี คนหนึง่ นะเพคะเสด็จพี่ ที่ยงั ไมไ่ ดถ้ าม” “แลว้ เจา้ คนคนน้ีอาจสามารถเหาะได้นะเพคะ” มเหสเี สนอ

อ้อม้อมตอ่ มคำ 75 “ใครล่ะ ใครกนั ” “ลกู เขยคนเล็กของเรายงั ไงละ่ เพคะ” พญาพรหมทัตลูบคาง ครุ่นคดิ อยแู่ ต่ในใจไม่ไดพ้ ูดออกมา “พรุ่งนี้แล้ว ทีค่ ันธาจะต้องตดั สินใจเรอื่ งเจ้าต่อมคำ” “อืม...อมื ...ไดก้ ารแลว้ เสรจ็ เราแน่เจา้ ตอ่ มคำ” เช้าวันรุ่งขึ้นพญาพรหมทัตร้อนใจ รีบให้คนไปรับพระธิดาคันธา และเจ้าตอ่ มคำเข้าเฝา้ ด่วน พระธดิ าจงึ นำพานมารองตอ่ มคำ แลว้ ยกไปเขา้ เฝา้ พระบดิ าพรอ้ มกนั เมื่อท้ังสองมาถึง พญาพรหมทัตจึงตรัสเล่าเร่ืองท้ังหมดให้คน ท้งั สองฟงั เม่อื เลา่ จบ ทรงใหส้ ัจจะสัญญาวา่ “ถ้าเจ้าต่อมคำสามารถทำไดท้ กุ อยา่ งตามน้ี มชี ัยชนะเหนือเทวดา” “เราจะยกทรัพยส์ มบตั ิและบ้านเมอื งให้ครอบครองสืบต่อจากเรา” ทุกคน ณ ท่ีนั้นต่างตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าพญาพรหมทัตจะยินยอม สละราชสมบัติใหแ้ กต่ ่อมคำ เขยผ้อู าภพั ในรูปร่างหนา้ ตา “ทำได้ไหมตอ่ มคำ” พระมเหสถี ามดว้ ยน้ำเสียงปรานี ดด าาววนน์โ์โหหลลดตดจเ่อามกอื่มTค2U5ำD/ค1C0ดิ /โว2ด5ยา่ 6น4ถา2ยึง0ศเ:วษิ29ลฏ:์า4โ5คแกลแลลว้ า่ ะมทหที่มดกุ อคายนุ 2จ4ะ/ไ1ด1/้ร2้จู 5กั64ตวั ตนจริงๆ ของตนเสยี ที และจะใชเ้ หตุการณ์นเ้ี ปิดเผยความจรงิ ทัง้ หมด จึงตอบวา่ “ได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าพระพุทธเจ้าเหาะได้ และเข้าใจในปริศนาธรรมท้ัง สขี่ ้อ“ “โอ้...ยอดมากเลยต่อมคำ ยอดมาก” พระมเหสียกน้ิวให้ พร้อม กล่าวชม

76 อ้อมล้อมตอ่ มคำ “เจ้าทำไดท้ ้ังหมดแนน่ ะ” พญาพรหมทตั ถามยำ้ ให้แน่ใจ “ทำไดแ้ น่นอนพะ่ ย่ะคะ่ ” “ถ้าไม่ได้ เจ้าคงถูกเทวดาเล่นงานจนแย่ไปเอง” พญาพรหมทัตตรัส เตอื นไว้ก่อน กลับถึงท่ีพักในปราสาทน้อยแล้ว ต่อมคำจึงบำเพ็ญบารมีโดยการ นงั่ สมาธิ รอวันตามกำหนดนดั หมาย ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 77 เจ็ด แกป้ รศิ นาดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

78 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 79 แกป้ ริศนา เช้าวันท่ีเจ็ด เป็นวันท่ีท่านท้าวอินทราจะมาตามนัดหมาย เหล่า ทหาร ข้าราชบริพารที่เกี่ยวข้องต่างขมีขมันขันแข็ง จัดเตรียมสถานท ี่ ให้พรอ้ มสำหรบั การประลองในครั้งน้ี ทางด้านปราสาทของพระธิดาคันธา ตอนน้ีมีผู้คนมากมายจนเต็ม ปราสาท แตต่ ่อมคำยงั ไม่ออกมาจากปราสาทน้อย “เจ้าต่อมคำแต่งตัวเสร็จหรือยังนะ” นางกำนัลผู้ดูแลปราสาทชั้นใน ถามเพอ่ื นของนาง ด าวนโ์ หลด“จไามกร่ T้สู Uนิ DCะ โดฉยันนไามยเ่ศหษิ น็ฏ์ตโคง้ั กแลตา่ มเ่ ช้าแล้ว” ด าวน์โหล“ดเเมอื่อ๊ะ2..5./ห1ร0ือ/2ว5่า64เป2ล0:่ยี29น:4ใ5จแลไมะหอ่ มอดอกาไยปุ 2ส4ู้ห/1น1/า้ 2เ5ท64วดา” “จะเปลย่ี นใจไดอ้ ยา่ งไร ขืนทำแบบนพี้ ระธิดากแ็ ยน่ ่ะสิ” “เจา้ สองคนมายนื คยุ อะไรกนั อยู่ ไปจดั เตรยี มเครอื่ งเสวยแลว้ หรอื ยงั ” เสียงของนางนวล พระพี่เลยี้ งนัน่ เอง

80 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ “เอ้อ...พี่นวลเจ้าขา พ่ีเห็นเจ้าต่อมคำไหม พวกเราจะเอาเคร่ือง ประดบั ไปให”้ “ขา้ กไ็ ม่เห็นเหมอื นกนั นะ” “พ่ีวา่ มนั แปลกๆ บา้ งไหม” นางกำนลั อีกคนกระซบิ ถาม “แปลกยังไง” นางนวลไมเ่ ขา้ ใจ “วันนี้พระธิดาไม่ออกมากำชับดูแลเรื่องการกินการอยู่ ข้าวของ เครอื่ งใช้ของเจา้ ตอ่ มคำเลย” “อืม..ใช่ ๆ” บรรดานางกำนลั นางในทั้งหลายต่างซบุ ซบิ สงสัยกันไปตา่ งๆ นานา ขณะท่ีทางด้านปราสาทของพระธิดาผู้พ่ีและราชบุตรเขย เม่ือเตรียม ตัวเสร็จแล้วต่างจับกลุ่มคุยถึงเรื่องต่อมคำขันอาสาปฏิบัติหน้าท่ีแทนพญา พรหมทัต “จะทำไดอ้ ยา่ งปากว่าเหรอ” “สงสัย อยากประจบประแจงเสด็จพอ่ เสด็จแม่มากกวา่ ” “พก่ี ว็ ่าอย่างนน้ั แหละ” “ดูสนิ ่ี ป่านฉะนี้ยังไม่มากนั ทง้ั คเู่ ลย” ดาวนโ์“หถลา้ ดแจาพก้จTะUสDมCนโดำ้ ยหนนาย้าศใษิหฏเ้ ์ลโคยก.ล..า่ ฮมิ ๆ” ดาวนโ์ หลดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 ยงิ่ ใกลเ้ วลานดั หมาย พญาพรหมทตั ยงิ่ กระสบั กระสา่ ย ใจคอกระวน กระวาย เพราะกลัวตอ่ มคำจะไม่มาหรอื มาชา้ เกรงเทวดาจะโกรธได้ “มาแลว้ ...มาแล้ว...โย”้ เสียงคนภายนอกรอ้ งบอกกนั ระเบ็งเซง็ แซ ่ พญาพรหมทัตคดิ “อะไรมา”

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 81 “เทวดามาโนน่ แลว้ เหน็ แสงวบิ วบั มาแต่ไกล” “ที่แท้ก็เทวดา ท่านมาถึงก่อนเสียอีก เจ้าต่อมคำน่ียังไงกันนะ” พญาพรหมทัตนึกตำหนใิ นใจ คดิ แล้วกเ็ สด็จไปต้อนรับขบั สู้เทวดาไว้ก่อน “ตกลงท่านจะตอบปัญหากับเราหรือว่าส่งใครมาแทน” เทวดา ทรงถาม “เราขอสง่ บตุ รเขยคนเลก็ มาตอบปรศิ นาและตีคลีกบั ทา่ น” “แลว้ ไหน เขยของเจ้าอยู่ทไี่ หน” พญาพรหมทตั จำเป็นตอ้ งตอบวา่ “รอสักนดิ กำลังให้นางกำนัลแตง่ ตวั อยู่ ไมช่ า้ ก็คงมาถึง” ขณะทพ่ี ญาพรหมทัตกำลังแหงนพระศอคยุ กบั เทวดาอยู ่ ทกุ คนในท่แี ห่งนนั้ ตอ้ งพากันตาโต แตกต่ืน มีเสยี งองึ มขี่ ้นึ บนท้องฟ้ากลางหาวน้ัน มีหนุ่มน้อยสำอางองค์คนหน่ึง กำลัง แลน่ เหาะ ลอยมาอยา่ งช้า ๆ นางกำนัลสองคนท่ีรบั ใชใ้ นปราสาทหลวง จำพอ่ หนุ่มคนนีไ้ ด้ จงึ ร้อง ดบาวอนกโ์ หใลคดรจๆาก T UDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ด าวนโ์ หล“ดดเมูสอื่ ิ 25./..1ข0น/2า56ด4เท20ว:2ด9า:4เ5จแ้าลทะ่ีหมทด่ีปอารยาุ 2ส4า/1ท1/น2้อ56ย4ของพระธิดาคันธายังมา เปน็ สกั ขพี ยานด้วยเลย” นางจำคำทพ่ี ระธดิ าคนั ธาเคยบอกเอาไว ้ “ฮ่า...ฮ่า..ฮ่า...” เทวดาหัวเราะร่วนเสียงดังก้องฟ้า แล้วบอกกับ ทุกคน

82 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ “พวกเจ้าเขา้ ใจผดิ แลว้ น่ันไม่ใช่ผีเจ้าที่ เทวดาเจา้ ทอี่ ะไรที่ไหน” “นนั่ คอื เจา้ ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ เขยคนเลก็ ของพญาพรหมทตั ตา่ งหาก” “ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ ทม่ี แี ตห่ วั กลมๆ กลงิ้ ๆ เกลย้ี งๆ นะ่ หรอื ” พระ ผพู้ ่คี นหน่งึ เอย่ ถาม “ถูกแล้ว น่ีพวกเจ้าเพ่ิงจะมีโอกาสได้เห็นตัวจริงชัดๆ วันน้ีล่ะสิ” เทวดาบอกให้รู้ ใครๆ ต่างพากันมองรูปกายจริงของต่อมคำอย่างชื่นชม เพราะ งดงามดังเทพปน้ั มา “งามเหลือเกนิ ราวกบั เทพบตุ รลงมาเกดิ ” “หลอ่ เหลาเอาการขนาดน้ี ทำไมเอาแตซ่ กุ อย่ใู นหัวกลมๆ ได้นะ” “ชา่ งนา่ อศั จรรย์จริง ทตี่ ่อมคำถอดรูปได้ แล้วเหาะได้ด้วย” พระมเหสียงั ไม่หายตน่ื เตน้ ท่ีไดเ้ หน็ ต่อมคำในรปู กายเชน่ น ้ี และบางคนยงั ชะเงอ้ คอมองตามต่อมคำทเ่ี หาะลอยไปลอยมา “เจ้าพร้อมแล้วใช่ไหมตอ่ มคำ” เสยี งพระอินทรถ์ าม เพ่ือบอกใหใ้ ครๆ ร้วู า่ การไขปรศิ นาธรรมกำลงั จะเร่ิมแล้ว ดาวน์โ“หพลดรจ้อามกแTลUว้DCทา่โดนยอนงาคยศอ์ ษิ นิ ฏ์ทโครก”์ ล่าตม่อมคำตอบ ดาวน“์โปหลรดศิ เมนื่อา2ข5้อ/1แ0ร/2ก56เ4รา20ถ:า29ม:4เ5จา้ แวละา่ หอมยดา่องายไุร2”4 /11/2564 “ถามวา่ คนแก่แลว้ กลับกลายมาเปน็ เดก็ น้ันเป็นเชน่ ไร” “แล้วเจ้าจะตอบวา่ ” พระอนิ ทรร์ อฟงั คำตอบ “คนท่ีเม่ือยังอายุน้อย ไม่ค่อยสนใจการร่ำเรียน ไม่รู้จักใฝ่หาความรู้ ไว้ต้ังแตย่ งั เด็ก” “อืม แล้วอยา่ งไรต่อ” พระอนิ ทร์ซกั อกี

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 83 ฝ่ายชาวเมอื งและชาววงั ทงั้ หลายตา่ งใจจดจอ่ กบั คำตอบของตอ่ มคำ ต่อมคำอธิบายตอ่ “ทั้งยังไม่รู้จักเช่ือฟังคำส่ังสอนของพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ผู้เฒ่าผู้แก่ เม่ือแก่เฒ่าไปจะไร้ประโยชน์ เพราะเป็นแบบอย่างให้แก่คนหนุ่มคนสาว ไม่ได้” จบคำตอบ มีเสียงแซ่ช้องสาธุการลอยมาจากสรวงสวรรค์ เทพยดาเปล่งเสียง ยินดีที่ผ้มู ีบญุ ไขปริศนาธรรมได ้ “เย่ยี มมากต่อมคำ เจา้ อธบิ ายได้ถกู ต้อง...ผ่าน” พระอินทรก์ ลา่ วชม หลายคนทอ่ี ยู่ ณ ทนี่ น้ั ปลื้มปิตแิ ทนจนน้ำตาซมึ แลว้ ทุกคนกต็ ัง้ ใจ ฟังคำถามต่อไป “ปญั หาขอ้ ทีส่ องมวี า่ อย่างไร” พระอินทร์ถาม “ขอ้ ท่สี องน้ี ฉนั คดิ อยู่หลายวนั ทีเดยี วกวา่ จะไดค้ ำตอบ” “ถามวา่ อย่างไรหรอื ” “ถามว่า หากคนท้ังหลายได้ชื่อว่าเป็นท้าวพญา แล้วเหตุใดจึงได้ชื่อ วา่ พญาพรหมทัต” “เจ้าจะตอบว่าอยา่ งไร อธิบายให้ชัดๆ หน่อย” พระอนิ ทร ์ ด าวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ด าวนโ์ หล“ดใเมน่อื บ2า5ง/1ต0ำ/2น5า6น4 ไ2ด0:้บ29อ:4ก5ไแวลว้ ะา่ หมพดอราะยพุ 2ร4ห/1ม1/เ2ป5น็64ผสู้ ร้างคนข้นึ มา” “คนท้ังหลายจงึ สบื เช้ือสายมาจากพระพรหม ในวงศเ์ ดียวกัน” “เม่ือนนั้ ไมว่ า่ คนคนนัน้ จะมชี ือ่ เรียกว่าอย่างไรกต็ าม” “จะใช้ชื่อเหมือนกัน ซ้ำกัน เช่นท้าวพญา หรือว่าจะต้ังช่ือแตกต่าง กัน” “ตา่ งมที ี่มาจากเชอ้ื สายเดียวกนั ท้ังสิ้น”

84 อ้อมล้อมต่อมคำ “ซงึ่ เรียกว่า พรหมทัต อนั หมายถึง พระพรหมเปน็ ผ้สู รา้ ง หรอื ผู้ให”้ ตอ่ มคำอธบิ ายอย่างยืดยาว “แลว้ จะสรปุ อยา่ งไรต่อ” พระอนิ ทร์ถาม ต่อมคำให้คำตอบต่อไปว่า “ฉะนัน้ เม่ือคนทั้งหลายชื่อว่าเปน็ ท้าวพญา จึงสามารถเรียกโดยรวม ในช่อื เดียวกันว่า พญาพรหมทัต กย็ ่อมได้ อันหมายถึงคนทั้งหลายมีที่มา จากพระพรหม ผู้เปน็ ผู้ให้นน่ั เอง” หลายคนแอบกลั้นหายใจไว้ เพราะกลัวจะไม่ได้ยินคำว่า ผ่าน หรือ ถูกต้องจากพระอนิ ทร ์ ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อม้อมตอ่ มคำ 85 และแลว้ เสียงตบมืออนั กึกกอ้ งทรงพลัง ก็ดงั มาจากมือพระอนิ ทร์ “เจา้ เกง่ จริงๆ ตอบคำถามไดถ้ กู ต้องถงึ สองข้อแล้ว” เสยี งไชโยโห่รอ้ ง ดังขึน้ มาจากชาวเมอื ง นักดนตรี ช่างฟอ้ นออกมา ร่ายรำอยา่ งออ่ นชอ้ ย แสดงความยินดกี บั ตอ่ มคำ “ตอ่ ไปเปน็ ขอ้ ทส่ี าม เราถามเจ้าวา่ อย่างไร” “ข้อนีถ้ ามวา่ สมมติว่าคนทง้ั หลายเปน็ รถ เหตใุ ดจึงได้ชอื่ วา่ เปน็ รถ” ตอ่ มคำทวนคำถาม “แล้วคำตอบของเจา้ คืออะไร” ต่อมคำขยายคำตอบในขอ้ นว้ี า่ “หากวา่ ใครๆ ต่างก็เป็นรถ คนหน่ึงคนก็คือรถ มีคนท่เี ป็นรถมาเพ่มิ อกี หนึง่ คน กย็ งั คงเป็นรถอยเู่ ชน่ เดิม” “ดงั น้นั ไม่วา่ จะเอาใครไปรวมกบั ใครจำนวนมากน้อยเท่าใด ยงั ออก มาเป็นรถเหมือนเดมิ ไม่เปลย่ี นสภาพไปเป็นสง่ิ อื่นใหเ้ รยี กเปน็ ชื่ออ่นื ” “ด้วยเหตนุ ้ี คนท้งั หลายท่ีเป็นรถ ตา่ งก็ได้ช่ือวา่ เปน็ รถอย่ดู ี” “ยอดมาก สมเป็นผู้มีบุญญาบารมมี าเกิดอย่างแทจ้ ริง” ได้ยินพระอินทร์พูดออกมาดังน้ันแล้ว นางกำนัลนางในวังทั้งหลาย ดตาวา่ นง์โโหปลดรจยาขกา้ TวUตDอCกโดดยอนกาไยมศิษ้ ฏน์ ้ำโคปกรลงุ่ามน้ำหอม เปน็ เคร่อื งสกั การบชู าเทวดาและ ดพาวรนะโ์ อหลนิ ดทเมร่อื ์ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 เสียงตีกลองตีฆ้อง เสียงปี่คลอไปกับเสียงสะล้อ และซึง ฟังแล้ว ซ้งึ ยนิ ดไี ปกับต่อมคำ “เอา เอา วนั นี้พอเท่านี้ ใหเ้ จ้าตอ่ มคำไปทบทวนคำตอบข้อสดุ ทา้ ย มาใหด้ ีกอ่ น” พระอนิ ทรใ์ ห้ยตุ ไิ ว้เทา่ นี้ แล้วตรัสนดั หมายไว้วา่

86 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ “พรุ่งน้ี ฟ้าแจ้งเรืองรองเม่ือใด ให้ออกมาตอบปริศนาข้อสุดท้าย และมาแขง่ ตีคลีกบั เราให้ชนะ” กล่าวจบแล้ว พระอนิ ทรผ์ ู้ทรงเป็นใหญก่ วา่ เทวดาทั้งปวง ก็เหาะเขา้ สู่ สรวงสวรรค์ทพิ ยว์ ิมานในทนั ใด ทุกคนท่ีอยู่บนลานหน้าปราสาทหลวง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป พกั ผอ่ น รอมาลนุ้ กนั ใหมใ่ นวันพรงุ่ น ี้ ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 87 แปด ชัยชนะของตอ่ มคำดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

88 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ

อ้อม้อมต่อมคำ 89 ชัยชนะของต่อมคำ แสงสีทองเร่มิ จบั ขอบฟา้ “เฮ้ย...วันนี้แหละเหวย ที่เทวดาจะต้องรีบกลบั สวรรค์” “ทำไมละ่ ” “เพราะว่าเจา้ ต่อมคำตอ้ งสามารถเอาชนะเทวดาได้นะ่ สิวะ เจ้าโง่” “ดแู กมนั่ ใจ เข้าข้างเจ้าต่อมคำนะ” “ถา้ เป็นคนธรรมดาๆ จะเหาะข้ึนไปบนฟา้ ได้อย่างไรเลา่ ” “และอกี อย่างนะ เจ้าต่อมคำยังถอดรปู ได้ แถมยงั แปลงกายออกมา ดหาวลนอ่โ์ หกลวดจ่าาเกทวTUดDาCเสโดียยอนกี า”ย ศิษฏ์ โคกลา่ ม ด าวนโ์ หล“ดแเมก่อื อ2ย5/า1ก0/จ2ะ5บ64อ2ก0ว:2า่ 9:4เ5จแา้ ลตะอ่ หมมดคอำาเยปุ 2น็ 4/ผ1ู้ม1/ีบ25ญุ 64ญาบารมมี าก จึงสามารถ ทำเช่นนั้นได”้ “ถูกต้อง...ถกู ต้องแลว้ เฮ้อ ดแู กค่อยฉลาดข้นึ มาหน่อย...” “บะ๊ ...ไอ้นี่ วอนแต่เชา้ เลย” เสียงหมู่ทหารที่เฝ้าประตูวังพูดคุยกันเรื่องเทวดากับต่อมคำจะมา แขง่ กนั

90 อ้อมล้อมต่อมคำ ทั้งชาวบ้านและชาวเมืองที่อยู่ในร้ัวในวัง ต่างพากันกล่าวถึงเร่ืองน้ ี กันไปทั่วทั้งพารามาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ว่าการท้าตอบปัญหาของต่อมคำ เป็นท่ีถูกใจเทวดา และยังโจษจันเล่าถึงความพิเศษมหัศจรรย์ต่างๆ ของ ตอ่ มคำ ท่สี ามารถซ่อนรปู ไว้ใหม้ แี ตห่ วั ได้ พอถอดรปู ออกมากลบั กลายเปน็ ชายหนุ่มหน้าตาดี และยงั สามารถเหาะเหนิ เดินอากาศได้เหมือนเทวดาด้วย ลว้ นแสดงวา่ ต่อมคำเป็นผมู้ ีบุญญาธกิ ารเปน็ อยา่ งมาก ดาวน์โใหคลรดๆจาก ทTU่ีไDดC้ยโินดยคนำารย่ำศลิษือฏ์เโชคก่นลนา่ มั้น ต่างพากันมาเฝ้าดูเฝ้ารอชื่นชมใน บารดมาวี นแ์โหลละดเเอม่ือาใ2จ5ช/1ว่ 0ย/2ใ5ห6ต้4่อ20ม:2ค9ำ:4ม5ชี แัยละชหนมะดอในายกุ 2า4ร/ป11ร/ะ25ล6อ4งตคี ลีกบั เทวดา “ไม่น่าเช่ือเลยนะ ว่าไอ้เจ้าหัวกลมๆ แบบต่อมคำ จะมีฤทธ์ิมีบุญ เหนอื กว่าคนทั่วๆ ไป” หมู่พ่ีสาวและพ่ีเขยของพระธิดาคันธาพูดถึงต่อมคำด้วยความริษยา หมนั่ ไส ้ “ลองดูมันในวันนี้แล้วกัน ว่าจะตอบปัญหา และเอาชนะเทวดาได้

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 91 “ถ้ามันทำไดล้ ะ่ ” “พี่กจ็ ะยอมรับมัน” พระธดิ าผพู้ ีอ่ กี คนเริม่ ใจอ่อนลง “พ่กี เ็ ช่นกัน เพราะถ้าต่อมคำมีฤทธมิ์ ปี ัญญาถงึ เพยี งนนั้ แล้ว” “พ่ีว่าพวกเราก็ควรจะชื่นชม ยกย่องเขาได้แล้วนะ” เขยองค์โตพูด สนับสนุน “เพราะถึงอย่างไรเสยี ตอ่ มคำกค็ ือสามีของนอ้ งคนั ธา” “ท่ีสำคัญก็คือ เสด็จพ่อจะยกเมืองให้ต่อมคำปกครอง ถ้าเทวดา ยอมแพ!้ !” เม่ือเขยองค์รองพูดเรื่องน้ีแล้ว ทุกคนต่างเงียบไปอย่างไม่รู้จะพูด อะไรตอ่ ดี ได้แตค่ ิดในใจกนั ว่า จะรอด ู ตอนน้ี บริเวณลานหน้าปราสาทหลวงมีผู้คนมากมาย ทั้งที่เป็นคน จากเมืองพาราณสีเองและคนจากต่างเมืองหรือละแวกใกล้เคียง พากัน แห่แหนรอดูการแข่งขันระหว่างเขยองค์เล็กผู้หล่อเหลาและปราดเปรื่อง กับเทวดาผทู้ รงฤทธแ์ิ ละหน้าตาดไี มแ่ พ้กัน บางคนมาจบั จองพืน้ ทตี่ ง้ั แต่ไกโ่ ห่ จะไดด้ ูให้ชัดๆ ใกล้ๆ บางคนห่อ ข้าวห่อปลามาน่ังกินกันอย่างเอิกเกริก และบางคนถึงกับท้าพนันขันต่อ ดกาวันนเโ์ หอลงดจาวก่าTใUคDรCจะโดชยนนะายใศคษิ รฏ์ โขคกณลา่ะมที่ผู้หญิงบางคนก็ถือโอกาสแต่งตัวสะสวย ดเพาวอ่ืนโ์เหปลดิ ดโเมออ่ื ก2า5ส/1ใ0ห/้ต25ัว6เ4อ2ง0ไ:ด29เ้ ล:4ือ5 กแลคะใู่ หนมวดันอานยุีด้ 24้ว/ย1 1/2564 ทุกคนต่างมีสีหน้าย้ิมแย้มเบิกบาน ราวกับมารอดูมหรสพครั้งสำคัญ เสียงดนตรีป่ีฆ้องดังสน่ันอ้ืออึงไปทั้งบริเวณ กลิ่นหอมของดอกไม้ นานาพรรณ ท้ังน้ำหอมน้ำปรุง แป้งร่ำจากตัวนางใน และจากขัน จาก ที่เตรียมไว้สาดพรมยามที่ต้องร่วมแสดงความยินดีกับต่อมคำ และเอาไว้ ตอ้ นรบั เทวดา มีกลิน่ หอมอ่อนๆ ฟุง้ ขจรขจายไปทว่ั

92 อ้อมล้อมต่อมคำ ฝ่ายแม่จันทร์ท่ีพระมเหสีสิริพิมพาให้คนจัดขบวนเสล่ียงไปรับตัว มาเข้าวังต้ังแต่เม่ือวาน และพักอยู่ท่ีปราสาทน้อยของพระธิดาคันธา ตอน กำลังสาละวนช่วยแต่งตัวให้ต่อมคำอยู่ ซ่ึงตอนน้ีไม่จำเป็นต้องซ่อนหัว ซอ่ นรูปอกี แล้ว เมื่อแต่งองค์ทรงเคร่ืองเรียบร้อยแล้ว ต่อมคำตรงไปที่หอพระ ไหว้ พระขอพรสงิ่ ศกั ดสิ์ ิทธ์ใิ หเ้ มตตาคุ้มครอง แลว้ หันมาไหว้จันทรด์ ้วยพวงมาลัย มะลิพืน้ เมืองดอกอวบโต ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อม้อมต่อมคำ 93 “โชคดีมีชัย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก ขวัญเอยขวัญมา มาสิง มาสู่....” ว่าดงั นัน้ แลว้ จนั ทรก์ ็หยบิ เอาเสน้ ฝา้ ยมามดั ขอ้ มือใหต้ ่อมคำ พร้อม ให้พรไปดว้ ย ต่อมคำมีกำลังใจทั้งจากแม่และจากใคร ๆ จึงตั้งใจว่า ในวันน้ีจะ ทำใหด้ ีท่สี ดุ เมื่อพร้อมแล้ว ทั้งต่อมคำ แม่จันทร์ พระธิดาคันธา และหมู่คณะ นางในนางกำนัลท้ังหลาย ต่างยกขบวนมายังพลับพลาที่ประทับหน้า ปราสาทหลวง มาถึงก็ตรงไปเข้าเฝ้าพญาพรหมทัตและพระมเหสีสิริพิมพา ทุกคน ตา่ งปติ ยิ นิ ดใี นการมาครั้งนข้ี องตอ่ มคำ ไมน่ านนัก ขบวนของพระอนิ ทร์กค็ อ่ ย ๆ ลอยต่ำลงมาจากฟากฟา้ “ว้.ู .วู.้ ..มานนู่ แล้ว” ชาวเมืองชี้มือบอกกันยกใหญ่ “วนั นีม้ นี างฟ้านำทางมาด้วย” “แมเ่ จา้ โวย้ สวยจรงิ ๆ พับผ่าส”ิ ด าวน์โหลดเจหาลก่าTนUDาCงฟโด้ายลนอายยศอษิ ฏย์ โู่ลคิบกล่ามๆ ทรงเครื่องกันอย่างแพรวพราว เสียง ดเคาวรนื่อโ์ หงลปดรเมะอื่ ด2ับ5ส/1ร0้อ/2ย5แ64ห2ว0น:2ก9ำ:4ไ5ลแกลระะหทมดบอกายันุ 2ด4งั/11ก/2ร5ุ๋ง6ก4ร๋ิง...กรงุ๋ กรง๋ิ และมกี ลิ่น หอมชวนชนื่ ใจกำจายมาแต่ไกล ๆ “นางฟ้าทั้งสวยทงั้ หอมอยา่ งนีน้ เ่ี อง” ชายหนุ่มบางคนถึงกบั เพ้อ แต่นางฟ้าไม่ได้ลอยต่ำมาใกล้ ต่างจากพระอินทร์ท่ีเหาะมาลอยอยู่ ใกล้ปะรำพธิ ี และวนั นที้ ่านทรงเครื่องมาอยา่ งอลงั การเต็มยศ...

94 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ ทุกคนพนมมือไหว้สาพระอินทร์และเทพยดานางฟ้าทั้งหลาย พร้อม กับเสียงสวดมนตด์ งั แผว่ ขึ้นมาจากพระและผู้รว่ มพิธี ดาวน์โเหสลรด็จจพากิธTีกUาDรCสโดักยกนาารยศะษิไฏห์ วโค้สกาลา่เมทวดาแล้ว การตอบปัญหาธรรมของ เทวดดาวานก์โห็เรล่ิมดเตมอ่ื้น2ข5ึ้น/10/ซ2ึ่ง5ว64ัน2น0้ีม:29ีเพ:45ียแงลขะ้อหเมดดียอาวยุ 2แ4/ล1ะ1/เ2ป5็น64ข้อที่ต่อมคำจะต้องใช้ ปัญญาญาณทางด้านธรรมะมาตคี วาม จงึ จะไขปรศิ นานี้ได้ “เป็นอย่างไรเล่าตอ่ มคำ หวงั ว่าเจ้าคงจะมีคำตอบให้เราได้นะ” พระอินทรท์ ักทายต่อมคำ และถามตอ่ “เราตั้งคำถามขอ้ นีไ้ วว้ า่ กระไร”

อ้อมอ้ มต่อมคำ 95 “พระองค์ทรงถามวา่ อะไรที่รุ่งเรอื งทง้ั ในโลกน้แี ละในโลกหนา้ ” “แลว้ เจ้าจะตอบว่าอย่างไร” ต่อมคำอยใู่ นอาการสุขมุ กลา่ วตอบอย่างช้าๆ ชดั ๆ วา่ “คำว่าโลกน้ี คือผ้ทู ี่อยใู่ นชาตภิ พปจั จบุ ันน้ี วนั น”้ี “ส่วนโลกหน้า หมายถึงผู้ทไี่ ดไ้ ปเกดิ ในชาตภิ พหนา้ เป็นอนาคต” “ฉะน้ัน ถ้าต้องการความเจริญรุ่งเรืองทั้งในชาติปัจจุบันนี้ และใน ชาตหิ น้าหรอื โลกหนา้ ” “จะต้องเป็นคนที่ปฏิบัติธรรมจนมีปัญญา รักษาศีลห้า หรือศีลแปด อย่เู สมอ” “และยังประพฤติตนเป็นคนเอ้ือเฟ้ือเผ่ือแผ่ เสียสละ ให้ทาน มี เมตตา“ “ไมม่ ีจติ ใจละโมบ คดิ คดอยากไดข้ องของผ้อู ่ืน” “นอกจากนี้ ยังมคี วามกตญั ญู ตอบแทนบญุ คุณผู้มีพระคุณ” “เชน่ อปุ ถมั ภค์ ำ้ ชดู ูแลพอ่ แมใ่ นยามปว่ ยไข้และชราภาพ เชอ่ื ฟังและ นบั ถอื ผูเ้ ฒ่าผแู้ ก”่ “เมื่อทำไดด้ ังนี้แล้ว จะมคี วามสุข ความเจรญิ รงุ่ เรืองในชีวิต” ด าวน์โหลด“จปากระTกUอDCบโกดจิยกนายรศใดษิ ฏก์ป็โครกะลสา่ มบผลสำเร็จ ทั้งในชาตนิ ้ี วนั น้ี และมผี ลไป ดถางึวอนโ์นหลาดคเตมอ่ืใน25ช/า1ต0/หิ 25น6้า4ด2้ว0:ย29”: 45 และหมดอายุ 24/11/2564 หลังจบส้นิ คำอธิบายในปริศนานนั้ แลว้ เสียงสาธยายมนต์ และเสยี ง สาธุการด้วยภาษาท่ีมนุษย์ท่ัวไปจะแยกโสตการได้ยินได้ยากว่าออกเสียง อยา่ งไร ดังแผ่วๆ แว่วๆ ซ้อนๆ มาแต่ไกลๆ จากบนสวรรค์ น่นั เปน็ นิมติ ท่ีดี บง่ บอกให้รู้ว่า “ตอ่ มคำตอบถกู ตอ้ งแลว้ ”