อ้อมล้อมต่อมคำ เรื่อง อรพิน ลือพันธ์,ภาพประกอบ ทรงชัย สมปรารถนา

ÇÃó¡ÃÃÁàÂÒǪ¹¾¹×Œ ºŒÒ¹ ÀÒ¤à˹Í× ÍÍŒ ÁÅÍŒ ÁµÍ‹ Á¤Ó ภเรา่อื พงปอรระพกินอบลือทพรงันชธัย สมปรารถนา ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ  ว ร ร ณ ก ร ร ม เ ย า ว ช น พ้ื น บ้ า น ภ า ค เ ห นื อ ออ้ มล้อมต่อมคำ ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 เรื่องโดย อรพนิ ลอื พันธ ์ ภาพโดย ทรงชยั สมปรารถนา

อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ เลขมาตรฐานสากลประจำหนงั สือ 978-974-287-817-7 ผ้เู ช่ียวชาญท่ปี รึกษาคณะบรรณาธิการ รศ.ทรงศกั ด์ิ ปรางคว์ ัฒนากลุ นายเจรญิ มาลาโรจน ์ คณะบรรณาธิการอำนวยการ นางทัศนยั วงศ์พเิ ศษกลุ นางสาวเฉียดฉัตรโฉม ปรพิ นธพ์ จนพิสุทธ ์ิ นายวฒั นชยั วินิจจะกูล นางสาวนนั ธนา เจรญิ ภกั ด ี คณะบรรณาธิการดำเนนิ งาน รศ.สุกญั ญา สจุ ฉายา ผศ.ดร.ชลภสั ส ์ วงษ์ประเสรฐิ นายเรืองศกั ด์ ิ ปิ่นประทีป นายณฐั พร ศรมี กุ ด ์ เร่อื ง อรพนิ ลอื พนั ธ ์ ภาพ ทรงชัย สมปรารถนา พิสูจน์อกั ษร นันทธ์ นัตถ์ จิตประภสั สร อารีณะ วรี ะวัฒน ์ พิมพค์ รั้งท่ี 1 พฤศจิกายน 2551 จำนวนพมิ พ ์ 3,000 เล่ม ราคา 130 บาท เจ้าของโครงการและดำเนินการจัดพิมพ์ สำนักงานอทุ ยานการเรียนรู้ สำนักงานบรหิ ารและพัฒนาองคค์ วามรู้ (องคก์ ารมหาชน) สังกดั สำนกั นายกรัฐมนตรี สว่ นบริการ อาคารเซน็ ทรลั เวลิ ด์ ชนั้ 8 Dazzle Zone โทรศพั ท์ 0-2257-4300 โทรสาร ต่อ 125 ส่วนสำนกั งาน 999/9 อาคารสำนักงานเซ็นทรัลเวลิ ด์ ชั้น 17 ถนนพระราม 1 โทรศพั ท์ 0-2264-5963-65 โทรสาร 0-2264-5966 ด ดาาววนน์โโ์หหลลดดจเามกดwื่อTำw2Uเ5wนD/1.Cนิ t0kก/โp2ดาa5ยรr6kนจ4.าoัด2ยr0ทศ.t:ิษh2ำ9ฏ ต:์4น้โ5คฉกแลบลา่ ะับมหม ดอายุ 24/11/2564 มูลนิธิหนงั สอื เพื่อเดก็ โทรศพั ท์ 0-2805-0202 โทรสาร 0-2805-1308 www.thaibby.in.th ออกแบบรูปเล่ม จัดพมิ พ์ และจดั จำหนา่ ย บริษัท แปลน ฟอร์ คดิ ส์ จำกดั โทรศัพท์ 0-2591-8033 www.planforkids.com เหมาะสำหรับเดก็ อายุ X ปี

ออ้ มอ้ มต่อมคำ  คำนำ ในการจัดต้ังอุทยานการเรียนรู้ภูมิภาคต้นแบบแต่ละภาคน้ัน สำนักงาน อุทยานการเรียนรู้ (TK park) ได้มีการเตรียมการคู่ขนานกันไปท้ังด้านกายภาพ และเน้ือหาสาระ กล่าวคือในระหว่างที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกำลังปรับปรุง หรือก่อสร้างอาคารสถานที่สำหรับห้องสมุดมีชีวิตในรูปแบบอุทยานการเรียนรู้ สำนกั งานอทุ ยานการเรยี นรกู้ ป็ ระชมุ หารอื กบั บคุ ลากรในทอ้ งถน่ิ และรว่ มกนั คดั เลอื ก หนงั สอื ดนตรี และกจิ กรรมต่างๆ ไปพร้อมกนั เพอ่ื เตรียมการด้านหนงั สือและสื่อ ต่างๆ ซ่ึงถอื เสมอื นเปน็ จิตวญิ ญาณของหอ้ งสมุด โครงการนิทานพ้ืนบ้านเป็นส่วนหน่ึงของการเตรียมการทางด้านเนื้อหาสาระ ด้วยเล็งเห็นว่าเรื่องเล่าในแต่ละชุมชนมีทั้งสาระ ความสนุกสนาน และจินตนาการ สืบทอดกันมาจากภูมิปัญญาท้องถ่ินอันล้ำลึก มีความหมายต่อการเชื่อมโยงวิถีชีวิต วัฒนธรรม และการดำรงอยู่ร่วมกันระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ และมนุษย์กับ แม้จะเป็นเร่ืองเล่าเฉพาะกลุ่มชนในพื้นที่ แต่สาระที่แฝงอยู่ในเน้ือหาเรื่องราวของ นทิ านนัน้ คือคติสอนใจ ซงึ่ เป็นความรู้สากลทีส่ ามารถนำไปประยุกต์ใช้ไดท้ กุ หนแหง่ สำนักงานอุทยานการเรียนรู้ จึงมอบให้มูลนิธิหนังสือเพ่ือเด็กเป็นผู้ดำเนิน การประสานงานกับปราชญ์ชาวบ้าน นักวิชาการและผู้ทรงคุณวุฒิ ร่วมกันคัดเลือก นิทานเร่ืองเล่าพื้นบ้านที่มีคุณค่า มีอิทธิพลต่อความคิดและจินตนาการของเยาวชน ในทางสร้างสรรค์ นำมาเรียบเรียงและจัดทำภาพวาดประกอบข้ึนใหม่ เพ่ือจัดพิมพ์ เป็นหนังสือท่ีมุ่งเสริมสร้างจินตนาการให้อ่านง่ายและเพลิดเพลิน โดยหวังว่าจะเป็น สื่อจูงใจใหเ้ ดก็ และเยาวชนทั่วไปสนใจและรกั การอา่ นมากย่ิงขึ้น ท้ังยังสามารถนำไป ประกอบการเล่านิทานในครอบครัว โรงเรียนและแหล่งเรียนรู้ต่างๆ เป็นการ ภูมปิ ัญญาท้องถ่นิ ให้คงอยูส่ ืบไป ด าวน์โหลดหจวางักเปTU็นDอCยโา่ ดงยยน่งิ าวยา่ ศิษนฏอ์ โคกกเหล่านมือจากบทบาทในฐานะผูจ้ ุดประกายแนวคดิ ห้อง ดสามวนุด์โมหีชลีวดเิตมใอ่ื น2ป5ร/ะ10เท/2ศ5ไ6ท4ย20:ใ2ห9้เ:4ป5็นแพล้ืนะหทม่ีแดสอวายงุห2า4ค/1ว1า/ม25ร6ู้ใ4นบรรยากาศการเรียนรู้อย่าง สร้างสรรค์และทันสมัยแล้ว สำนักงานอุทยานการเรียนรู้ยังจะได้ทำหน้าท่ีปลูกฝัง และส่งเสริมนิสัยรักการอ่านแก่เด็กและเยาวชน บนพ้ืนฐานของความเคารพและ ภูมิใจในภูมิปัญญาของแต่ละท้องถิ่น เสริมสร้างการยอมรับความแตกต่างหลาก หลายและใชส้ ติปัญญาแกไ้ ขปัญหา อนั จะนำไปสู่สงั คมสันตสิ มานฉนั ท์ในที่สุด สำนกั งานอทุ ยานการเรียนรู้

อ้อมลอ้ มต่อมคำ สารบญั หนึง่ หา้ กำเนิดต่อมคำ 7 ตอ่ มคำเผยตัว 53 สอง หก เกาะมหศั จรรย ์ 23 ปริศนา 65 พระอนิ ทร์ สาม เจ็ด กลบั บ้านเรา 33 แกป้ ริศนา 79 95 ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม สี่ ดาวน์โหลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ แ24ป/1ด1/ 2564 สสะะพพาานนเทงอนิ ง 43 ชขอัยชงตน่อะ มคำ

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ  ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเม่ือ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ เกรด็ ความรู้ ในวรรณกรรมเยาวชนภาคเหนือ จะใช้ตัวเลขขึ้นต้นแต่ละบทเป็น ตัวเลขในภาษาลา้ นนา เรยี กว่า เลขโหรา ภาษาลา้ นนา หรือคำเมอื ง เป็นภาษาประจำราชอาณาจักรล้านนาที่สันนิษฐานว่าเกิดข้ึนมา นานนับพันปี ใช้กันในภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย เรียกว่า “ดินแดนล้านนา” หมายถึง 8 จังหวัด คือ เชียงใหม่ เชียงราย ลำพูน ลำปาง พะเยา แพร่ น่าน และแมฮ่ ่องสอน ตัวเลขในภาษาล้านนามี 2 แบบ คือ เลขในธรรม หรือเลขใน ใช้ในการเขียนเรอ่ื งราวเก่ียวกบั ภาษา และวรรณกรรมทางศาสนา มักเขยี น บนใบลาน อีกแบบหน่ึงคือ เลขโหรา ใช้เขียนบอกจำนวนทั่วไปและการ คำนวณโหราศาสตร ์ ดดาาววนน์โเ โ์หลหลลขดดจโเามหก่อื รT2าU5D/1C 0/โ2ด5ย6น4า2ย0ศ:ิษ29ฏ:์4โ5คกแลลา่ ะมหมดอายุ 24/11/2564 ๙ ๐ เลขในธรรม เทยี บตวั เลขไทย ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘

อ้อม้อมตอ่ มคำ  หน่ึง กำเนิดต่อมคำดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวน์โหลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ออ้ มลอ้ มต่อมคำ ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ  กำเนดิ ต่อมคำ ณ เมืองพาราณสี ยังมีครอบครัวผัวเมียยากจนคู่หน่ึง ปลูกบ้านอยู่ ท้ายเมอื ง “อยกู่ บั พ่ี ลำบากหนอ่ ยนะจันทร์ พี่ไม่ใช่คนมงั่ มเี หมือนผอู้ นื่ ” ผูผ้ วั เอย่ ขน้ึ ขณะเตรยี มดินปลูกพชื “ไม่เป็นไรดอกพี่ ฉันทนได้ ขอเพียงให้พี่รักฉันจริง” นางจันทร์ ผู้ เมยี กลา่ วตอบ แล้วพดู ต่อไปอกี ว่า “หากเราทั้งสองขยันทำนาทำสวน สักวันเราคงลืมตาอ้าปากได้เป็น ดแาวนน”่โ์ หล ดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ด าวนโ์ หล“ดพเม่กีือ่ ็ห25ว/ัง1เ0ช/2น่ 5น64นั้ 2”0:2 9:45 และหมดอายุ 24/11/2564 สองผัวเมียช่วยกันทำนาและปลูกพืชผักด้วยความอดทนและขยัน ขันแขง็ ประพฤติตนอยู่ในศลี ในธรรม มจี ิตใจเมตตา ไม่ฆ่าสัตวต์ ัดชวี ติ “ปีนี้ข้าวเรางามใหผ้ ลดี ถา้ ขายเราคงไดก้ ำไรนกั ” ผู้เป็นผวั พดู ขนึ้ เม่อื เห็นขา้ วดกออกรวงมากมาย

10 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ “จริงอย่างที่พ่ีว่า เราจะได้มีเงินมากๆ ไปทำบุญทำทานกัน” นาง กล่าวตอบดว้ ยนำ้ เสยี งดีใจ “แล้วเราก็จะได้มีเงินเก็บ เผ่ือวันหน่ึงลูกเราเกิดมา เราจะได้เล้ียงดู ไดด้ ี” คนื วันหนงึ่ ขณะที่นางจนั ทรก์ ำลงั นอนหลับสนิท ได้ฝันเหน็ กบน้อย ตัวหน่ึงกำลงั กระโดดกระด๋งึ กระดงึ๋ อยบู่ นพืน้ หญ้า แตเ่ พียงพริบตา เจ้ากบนั้นกลับดดี ขา ถีบตวั ขนึ้ อยา่ งแรง แลว้ เหาะ เร็วปานจรวด พุง่ พรวดไปทด่ี วงจนั ทรก์ ลมโต แล้วเจ้ากบน้อยก็ค่อยๆ กัดกินขอบดวงจันทร์ไปทีละนิด ทีละนิด นางจันทร์ได้แตพ่ ินิจดดู ้วยความอศั จรรยใ์ จ ยังไม่ทันท่ีนางจะคิดเห็นประการใด เจ้ากบกินจันทร์ตัวนั้นได้ก็หล่น ตุ้บมาฟุบทยี่ อดอกนาง “วา๊ ย...กร๊ดี ดดดดดด...” นางจนั ทร์หวดี รอ้ งเสียงดงั สะดงุ้ ต่นื ใจเตน้ ตูมตาม “จันทร์เป็นอะไร เกิดอะไรข้ึน” ผู้ผัวถามอย่างห่วงใย นางจึงเล่า ความฝนั ดงั กล่าวให้ผวั รกั ฟัง เจา้ ผู้ผัวไดย้ ินเชน่ นน้ั ก็กลา่ วขึน้ วา่ ดาวน์โ“หจลันดจทารกไ์ TมU่ตD้อCงโกดยงั วนลายไศปษิ ฏถ์ โา้ คฝกลนั า่ เมชน่ น้ี พ่วี ่ามันเปน็ เรื่องดีนะ จนั ทร์อาจ จะโดชาควนดโ์ กีหล็ไดดเ้มใอื่ จ2เ5ย/็น10ๆ/25เ6ถ4อ2ะ0”:2 9:45 และหมดอายุ 24/11/2564 ถัดจากความฝันดังกล่าวไม่นานนัก นางจันทร์ก็ตั้งท้อง สองผัวเมีย ดใี จย่ิงนกั เพราะเขาท้ังสองอยกู่ ินกันมานานแต่ยังไม่มีลูก “ไชโย...เรากำลงั จะมีลกู แลว้ จันทรอ์ ยากไดล้ ูกสาวหรอื ลูกชาย” “อยา่ งไรกไ็ ด้ ไมว่ า่ ลกู เราจะเกดิ มาเปน็ เพศใด รปู จะดจี ะงามมากนอ้ ย

ออ้ มอ้ มต่อมคำ 11 เพียงใด ฉันก็รกั ลูกฉัน” “จริงอย่างที่จันทร์พูด ขอให้ลูกเราเกิดมาแข็งแรง ปลอดภัย ว่าแต ่ ตอ่ ไปนี้ จนั ทร์ไม่ตอ้ งออกไปทำงานหนักๆ แลว้ นะ และถา้ จนั ทรอ์ ยากกิน อะไรกบ็ อกพี่ พ่จี ะไปหามาให”้ ผัวบอกนางด้วยความห่วงใย นับแต่นางจันทรต์ ้งั ทอ้ ง ผวั ของนางยงิ่ ขยนั ทำนาทำไรม่ ากข้ึน ท้ังยัง หมั่นเสาะหาของดีของถูกปากมาให้กิน แต่นางกินได้เพียงผลไม้หวาน เท่านัน้ “ชะรอย ลูกเรานีค้ งเปน็ ผ้มู ีบุญมาเกดิ เปน็ แน่แท้ จนั ทร์จึงไม่กนิ เนอื้ สัตว์” ผู้ผวั คิดคำนงึ ในใจ แต่แล้ววันหน่ึงขณะท่ีผู้ผัวเดินกลับบ้าน งูร้ายตัวหน่ึงกำลังเล้ือยอย ู่ รมิ คนั นา และด้วยความรีบเพ่อื ใหถ้ ึงบ้านโดยไว เท้าของเขาเหยียบถกู หางงู ตวั น้ัน “เฮ้ย!!!...!!!..” เขาร้องได้คำเดียว ก็ทรุดลง งูฉกกัดที่ขา พิษร้าย แผซ่ ่านอย่างรวดเรว็ ทำให้เขาขาดใจตาย ณ ท่ีแห่งนน้ั “จนั ทร์ จนั ทร์ จนั ทร์อย่ไู หม” เสยี งเพอ่ื นบา้ นรอ้ งเรียก ขณะทนี่ าง ดจาวนั นทโ์ หรลก์ ดำจาลกังทTUำDกCับโขด้ายวนเายย็นศษิ รฏอ์ โทค่ากลผา่ ัวมรกั ด าวน์โหล“ดอเมย่อื ู่จ2า้5/..1.0ม/ีอ25ะ6ไ4ร2ห0ร:2อื 9:4ร5้อแงลเะรหียมกดเอสายียุ ง24ด/ัง1ม1/า2แ56ต4่ไกล” “ก็ผวั เจ้านะ่ สิ....เอ่อ...เออ่ ...” “อะไรล่ะ มัวเอ่อๆๆ อยู่นั่นแหละ ผัวของข้าทำไมหรือ” จันทร์ ใครร่ เู้ ตม็ แก่ “ผัวของเจ้า...ตายแล้ว” “เจา้ วา่ อะไรนะ...ไมจ่ ริงใช่ไหม ตอบขา้ สิ วา่ ข้าฟังผิด”

12 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ “ถูกต้องแล้วจันทร์...เจ้าฟังไม่ผิดดอก ผัวเจ้าถูกงูกัดตาย จงทำใจให้ เขม้ แข็งเถดิ ” เมื่อรู้ว่าผัวตายแน่แท้แล้ว จันทร์จึงเศร้าโศกเสียใจ แทบไม่เป็นอัน ทำสิง่ ใด กระนัน้ กพ็ ยายามฝืนใจ อดทนตอ่ ไปเพื่อลูกรักที่กำลังจะถอื กำเนดิ มาในไมช่ ้า “เศร้าเอยเศรา้ ใจ แม้นตายตามได ้ นอ้ งก็จักไป ไมอ่ ยู่แลว้ นา นัง่ คิดนอนคิด คิดถงึ ลูกยา เจ้าถือเกิดมา ไมเ่ ห็นหนา้ พ่อ เอาเถอะลกู รกั แมจ่ กั อยู่รอ สองเราน้ีหนอ จะอยูเ่ คียงกัน คดิ ได้ปลงได ้ ทกุ ขใ์ จหายพลนั เปน็ ไงเปน็ กัน เพ่อื ลูกเกดิ มา” ฝ่ายทารกน้อยท่ีอยู่ในครรภ์นางจันทร์ เป็นผู้มีบุญมาเกิด รู้ได้ด้วย ญานว่าพ่อตายไปแล้ว จึงไม่อยากให้แม่ผู้ซึ่งยากจนอยู่แล้วต้องลำบาก เลย้ีดางวดนู ์โหจลงึดตจา้ังกจิตTUอDธCิษโฐดยานนายศขิษอฏใ์หโค้ตกนลา่ เมกดิ มามีแต่หวั ร่างกายสว่ นอ่ืนๆ ก็ย่อ เล็กดลางวนโ์ซหกุลดเขเมา้ ่อื ไป25อ/1ย0ใู่ /น25ห6วั4ข2อ0:ง2ต9:ัว45เอแงล ะหมดอายุ 24/11/2564 เวลาผ่านพ้นไปได้เกา้ เดอื น นางจนั ทรค์ ลอดลกู ออกมาอยา่ งง่ายดาย เมื่อเพื่อนบ้านรู้ข่าวต่างพากันแวะมาเยี่ยมเยียน แต่ท้ังหมดต้อง ตกตะลึงที่เห็นลูกของนางจันทร์คนนี้มีแต่หัว รูปร่างช่างอัปลักษณ์ผิดจาก คนทั่วไปเป็นอนั มาก

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 13 ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ด าวน์โหล ดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “พทุ โธ ธมั โม สังโฆ! โอยหนอ...จันทรเ์ อย๋ ...เจ้าชา่ งทำบาปทำกรรม อะไรไว้ ลูกเจ้าจึงเกิดมามีแต่หัวกลมๆ มนๆ และยังมีตุ่มๆ ลายๆ น่า อะไรเชน่ นี้...” “ผวั ก็ตาย ซำ้ ร้ายได้ลูกรปู รา่ งตัวกลมเปน็ ลกู แตงโม” เสยี งเพอื่ นบ้าน รำพงึ รำพนั

14 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ “จรงิ ๆ จริงดว้ ย ตัวกลมๆ หวั กลมๆ เหมือนแตงโม” “อยุ๊ ๆ ดูนั่นสิ มีหู มปี าก มีตาโผล่มานดิ ๆ กบั เขาดว้ ย” เพอ่ื นบา้ น คนหนง่ึ ท่ีช่างสังเกตเอย่ ปากชี้ชวน “อืมๆ ๆ ใช่ๆ เอาเถอะ อย่างใดเขาก็เกดิ มาแล้ว” “จันทร์เอย เจ้าจงเล้ียงเขาดีๆ ต่อไปเจ้าและลูกเจ้าอาจจะม่ังม ี ศรีสุขก็เป็นได้นะ ดูท่าจะเล้ียงง่ายด้วย ดูทีรึ ยังไม่ได้ยินเสียงร้องกวนสัก แอะเลย” เพื่อนบา้ นผ้อู าวุโสมองโลกในแง่ดี พดู จาปลอบนางจนั ทร์ นับแต่วันแรกเกิดจนถึงวันท่ีเจ็ดตุ่มเล็กๆ สีอ่อนๆ ที่ปรากฏบนผิว ของทารกแตงโมลูกนางจันทร์ ค่อยๆ มีสีที่เห็นชัดข้ึนจากสีเนื้อน้ำตาล ออ่ นๆ กลายเปน็ สีเหลืองทองสกุ ใส เปน็ จดุ ประๆ ๆ ทว่ั ตวั “โธ.่ ..ลกู แม.่ ..ทำไมเจ้าไมเ่ หมือนเดก็ คนอืน่ นะ แม่จะเรียกเจา้ ว่าอะไร ดีล่ะ” จันทรม์ องหน้าลูกนอ้ ย น่งิ คิดเร่ืองชอื่ ลกู “รูปร่างหน้าตาเจ้าก็เป็นเช่นนี้ เจ้ามีจุดสีทอง งั้นแม่เรียกเจ้าว่า “ต่อมคำ” ก็แล้วกัน แลว้ ตัวเจา้ ก็ออ้ มล้อมกลมๆ ป้อมๆ แมจ่ ะเรียกเจ้า “อดอ้ าวมนโ์ลหอ้ลดมจาตกอ่ TUมDคCำโด”ย จนำายงศ่าิษยฏด์ โี คเกจลา้ ่าคมงไมโ่ กรธนะ” ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 ละอ่อนน้อยต่อมคำเป็นเด็กเลี้ยงง่าย เชื่อฟังคำแม่ หากแม่จันทร ์ จบั วางทใี่ ดก็อยู่ทน่ี ่ัน ไม่กระดุกกระดิก กลิ้งไปกล้งิ มาใหแ้ มใ่ จหายใจควำ่ เล่น “ลูกแมเ่ อย๋ ...เจา้ ชา่ งเลยี้ งง่ายเล้ยี งดายเสียจรงิ บุญของแม่จริงๆ” “ถงึ เจา้ จะไม่งาม ไม่เหมือนใครยงั ไงกต็ าม แตแ่ ม่กร็ ักเจา้ นะต่อมคำ” พดู พลางโอบกอดลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน

ออ้ มอ้ มต่อมคำ 15 “แมต่ อ้ งออกไปนาแลว้ นะ เราจะไดม้ ีขา้ วกินกนั ” เมื่อนางจันทร์ออกจากบ้านไปเลี้ยงควาย ทำนา เด็กน้อยต่อมคำ จะมองซา้ ยมองขวา เม่ือเห็นว่าไมม่ ีใคร กจ็ ะแอบออกมาจากเปลอื กทีห่ มุ้ แล้วกลายร่างมาเป็นมนุษย์เด็กร่างเล็กตามวัย ออกมาหยิบจับ ปัดกวาด ถูเรือน และทำอาหารง่ายๆ เช่น หุงข้าว ต้มผัก ปิ้งปลา ไว้ คอยท่าแม ่ เม่ือนางจันทร์กลับจากนา นางได้แต่พิศวงสงสัยว่า เหตุใดบ้านช่อง จึงสะอาดสะอ้าน ข้าวของจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ซ้ำกับข้าวกับปลาก็ทำ เสร็จสรรพเรยี บร้อย ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

16 ออ้ มล้อมต่อมคำ “เอะ๊ ...ใครกนั มากวาดบา้ นถบู า้ น ทำกับข้าวไวใ้ หเ้ รา” “หรือว่าจะเป็นนางเอื้อยที่อยู่บ้านใกล้ๆ” จันทร์คิดเอาว่าเป็นเพ่ือน ขอดงาเวธนอโ์ หมลาดทจาำก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวน“์โสหลงดสเัยม่อืวัน25น/1เ้ี 0อ/้ือ25ย6ม4 นั20ค:2ง9ไ:ม45่ไดแล้ไะปหทมำดอนาายุ 2เ4ล/ย11แ/ว25ะ6ม4าช่วยทำให้เรา” เปน็ เชน่ นีอ้ ยหู่ ลายวนั กระทง่ั วนั หนง่ึ นางจนั ทรก์ ลบั จากนามา เหน็ ข้าวปลาจัดวางไวใ้ นสำรบั เหมอื นเชน่ ทกุ วนั แต่เม่ือตอนบ่าย จนั ทร์ได้พบและพดู คุยกับนางเออ้ื ยแลว้ ซึ่งนางไมร่ ู้ เรอ่ื งใดๆ เลย นางจงึ งนุ งงสงสัยมาก เมื่อมาถึงบา้ นเห็นว่าเปน็ เชน่ เดมิ อกี

อ้อมอ้ มต่อมคำ 17 “ถา้ ไม่ใช่เออ้ื ย แล้วจะเปน็ ใครกนั นะทมี่ าทำให”้ นางสงสัยมาก จึงถามต่อมคำว่า มีใครมาท่ีบ้านบ้างไหม แต่ต่อมคำบอกไม่มีใคร มาเลย เชา้ วนั ต่อมา จนั ทร์ออกไปทำนาทำไร่เช่นเคย... แต่วันนี้นางกลับบ้านให้เร็วกว่าทุกวัน คร้ันเดินมาใกล้จะถึงบ้าน นางค่อยๆ หาท่ีซ่อนตัวเพ่ือซุ่มดูว่า น่าจะมีใครสักคนลงมาจากเรือนของ นาง “เราต้องรู้ให้ได้วา่ ใครกัน ทแี่ อบมาทำงานบา้ นให้เรา” จนั ทรค์ รนุ่ คดิ นางซุ่มดูอยู่นาน จนได้เวลาปกติที่นางเคยกลับ ก็ยังไม่เห็นมีใคร ลงมาจากเรอื น เมอ่ื เป็นเช่นน้ี นางยิ่งอยากรมู้ ากข้ึนๆ แตย่ งั ทำอะไรตอ่ ไปไมไ่ ด้ ได้ แตเ่ ดินตรงขึ้นบา้ นไป ท่ีบนบ้าน มีสำรับอาหารเย็นวางเตรียมไว้ แต่นางทำเป็นไม่เห็น ไม่กนิ อาหารท่ีสำรับนัน้ นางกลับเขา้ ไปในครวั หุงขา้ ว ต้มผกั กนิ เอง อ้อมล้อมต่อมคำเห็นดังน้ัน มิอาจจะนิ่งเฉยได้อีกต่อไป จึงกล่าว ดกาวบั นแโ์ หมลจ่ดจนั าทกรTว์U่าD C โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวนโ์ หล“ดแเมมอ่ื ่จ2า๋5./.1.0ท/ำ25ไ6ม4แ2ม0.่:2..9ไ:ม45่กแนิ ลขะ้าหวมด..อ.ทาย่วี ุ 2า4ง/ไ1ว1.้/.2.เ5ล64่าจ๊ะ” จันทรน์ ั่งนง่ิ เงียบ ไม่ตอบ ตอ่ มคำใจคอไมด่ แี ละรู้สกึ ผิด พดู ตอ่ ไปว่า “ถา้ แม.่ ..อยากรู้จริง ๆ...หนูจะ...บอกแม่เด๋ยี วน้ี” จันทร์ได้ยิน แอบซ่อนยิ้ม แล้วทำทีไม่สนใจ ตักข้าวใส่ปากเค้ียว เออื่ ยๆ

18 ออ้ มล้อมต่อมคำ ต่อมคำจึงคอ่ ยๆ เล่าความจรงิ ไปตามประสาเด็ก คร้ันจันทร์ฟังจบ นางเอาแต่เพ่งมองต่อมคำ เหมือนไม่เช่ือเรื่องที่ ต่อมคำพดู และพูดว่า “จะใหแ้ มเ่ ชอื่ เรอ่ื งท่ีเจา้ เล่ามาได้อย่างไร” ต่อมคำได้ยินดังน้ัน จึงค่อยๆ ยื่นแขน เหยียดขา ยืดตัว ออกมา เปลือก ให้แมจ่ ันทรเ์ ห็นเต็มๆ ตวั “...ตะ...ตะ...ต่อมๆๆๆ...ตอ่ มคำ...ลกู ..ลูก...นลี่ ูกแม่จริงๆๆ หรือ...” จนั ทร์ทง้ั ดใี จ ท้งั ตกตะลึง แล้วสองแม่ลูกก็โผเข้ากอดกันกลม จันทร์ลูบเส้นผมต่อมคำด้วย รักและเอ็นดูย่ิงนัก ต่อมคำขอร้องแม่ ไม่ให้บอกเรื่องนี้แก่ใคร และจะกลับไปเป็น เหมอื นเดมิ “ทำไมเลา่ ลกู มแี ต่ใครๆ เขาอยากมีรปู ร่างปกตสิ มบูรณ”์ “แตห่ นูยงั ไมอ่ ยากบอกใครนจ่ี ะ๊ ” “กไ็ ด้ ถ้าเจา้ ยังไม่พร้อมจะให้ใครๆ รู้ แมจ่ ะไมพ่ ูดไม่บอกใคร” ถัดมาอกี ๒-๓ ปี ตอ่ มคำโตพอจะไปชว่ ยแม่ทำนาทำไรไ่ ด้แล้ว จงึ ตดิ ดตาวานม์โหแลมดไ่ จปากทTุ่งUดD้วCยโดโยดนยาบยศอษิ กฏก์ โบัคกแลม่าม่วา่ ดาวน“์โแหลมด่จเมา๋ ่ือ .2.5.ต/1่อ0ไ/2ป5น64ี้แ2ม0ไ่ :2ม9่ต:4อ้ 5งแลลำะหบมาดกออายอุ 2ก4ไ/1ป1ท/2ำ5น64า เล้ยี งควายอีกแล้ว” “แลว้ เราจะอยู่ยังไงเลา่ ลกู ถา้ ไม่ทำมาหากนิ ” “หนจู ะชว่ ยงานทกุ อยา่ ง หนจู ะเลยี้ งควาย ดำนา ปลกู ผกั ปลกู ขา้ ว แทนแม่” “แล้วเจ้าจะไหวหรือลกู ” จนั ทร์ถามอย่างเปน็ ห่วง เกรงลกู จะลำบาก

ออ้ ม้อมต่อมคำ 19 “ไหวสิจ๊ะ หนทู ำได”้ ต่อมคำยนื ยันหนักแนน่ “ถ้าไม่ไหวก็หยุดพกั นะลูก เดี๋ยวจะเจ็บไขไ้ มส่ บายได”้ “แมไ่ ม่ต้องห่วง หนทู ำได้จรงิ ๆ” นบั ต้ังแต่ต่อมคำออกไปทำงานแทนแม่ ขา้ วกล้าในนา รวมทั้งพชื ผล ในไร่ในสวน ล้วนเติบโตงอกงาม ออกรวงออกผลเต็มท่ี ท่ีสำคัญแมลง ศตั รูพืชต่างๆ ไมม่ ากดั กิน เป็นทีน่ ่าอัศจรรยใ์ จยิง่ “โอ้โฮ้!!!...น่ีเจ้าทำได้อย่างไรลูก ต้ังแต่แม่ทำมา ยังไม่เคยได้ผลด ี เท่าน้เี ลย...” จนั ทร์อุทาน ร้องถามทันทีเมือ่ มาเหน็ ไร่นาทุ่งสวนของนาง ต่อมคำเอาแต่อมย้ิมไม่พูด พอใจทแ่ี ม่ชนื่ ชม “เก่งจรงิ เกง่ แท้ๆ เชยี วลูกแม่” “แมเ่ ชอ่ื เจ้าแลว้ ว่าเจ้าทำได้จรงิ ๆ” “เห็นแล้วให้นึกถึงก่อนที่เจ้าจะเกิด ตอนน้ันปลูกอะไรก็ข้ึนดี ขาย ยังมเี งนิ เหลือเก็บ ทำบญุ ทำทานไดด้ ้วย” จนั ทรเ์ ลา่ ถงึ ความหลงั เมอ่ื ครงั้ ทผ่ี วั นางยงั มชี วี ติ และชว่ ยกนั ทำมาหากนิ เย็นวันหน่ึง...ขณะที่สองแม่ลูกกำลังกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ดตาว่อนม์โหคลำดจพาดูกขT้นึUDมCาโวดา่ ย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวน์โหล“ดเเมพ่ือื่อ2น5/บ10อ/ก25ฉ6ัน4 ว2่า0:29ว:4ัน5พแรละุ่งหนม้ีมดีจอาะยมุ 2ีพ4/่อ1ค1/้า2เ5ร6่ม4าซ้ือขายพืชผัก ข้าวของ ตา่ งๆ ท่ีเมอื งเรา” “ออ๋ พวกพ่อค้าเรือสำเภาน่นั หรอื ” จันทรพ์ ดู เสริม “ใช่ๆๆ จ้ะแม่ เขาจะมาเทยี บทา่ ” “เจ้าอยากไดอ้ ะไรหรือ” จันทรเ์ ข้าใจวา่ ต่อมคำอยากซอ้ื ของจากพ่อค้า

20 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ “ฉันไม่อยากได้อะไรหรอกจะ้ ” “หรือว่าเจ้าอยากจะขายข้าว ขายผักของเราให้เจ้าพวกพ่อค้าน่ัน” จันทร์สงสยั “ไมใ่ ช่อกี แหละจะ้ คอื ...ฉันอยากติดตามพอ่ คา้ เรือเรไ่ ปคา้ ขายด้วย” ต่อมคำให้คำตอบทอ่ี ยใู่ นใจ “แล้วเจ้าจะไปทำไม ไร่นาเรือกสวนของเรา ล้วนอุดมสมบูรณ์” จนั ทรซ์ กั ต่อ “ฉันจะลองไปคา้ ขาย หาลทู่ างเพ่ือขายของดูบา้ ง” ให้คำตอบกับแมแ่ ล้ว ก็พูดขึ้นอกี วา่ “แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องไร่นา เพราะฉันจะเพาะกล้าต้นเล็กๆ ไว้ให้แม่ เพยี งแม่แยกปลกู ลงนาลงสวน ต้นมนั ก็จะโตใหญ่ งอกงามข้ึนไดเ้ อง” “แลว้ เจา้ จะไปนานแค่ไหน” “ฉันตง้ั ใจจะกลบั พรอ้ มพวกพอ่ คา้ เรเ่ หลา่ นนั้ แหละจ้ะ” “ก็หลายเดอื นอยนู่ ะ” จนั ทร์คาดคะเน ต่อมคำกลัวแม่จะเสียใจทตี่ นทำเหมือนทอดทงิ้ แม่ไป จึงกลา่ ววา่ ดาวนโ์“หวลันดจเวากลาTUผDา่ Cนโไดปยไนวานยะศิษแฏม์ ่โคฉกันลา่ ไมปครงั้ เดยี วเทา่ น้นั ” ดาวน“์โถหล้าดมเมีลอื่ ู่ท2า5ง/1ท0ำ/2ม5า64ค2้า0ค:2ล9่อ:4ง5อแยละ่าหงมไดรอายตุ 2่อ4ไ/ป11ฉ/2ัน5แ64ละแม่ จะได้มีกินมีใช ้ ไปตลอด แม่เองจะไดไ้ มต่ อ้ งทำงานหนกั ไงล่ะจะ้ ” “ถ้าเช่นน้ันก็สุดแท้แต่ใจเจ้าเถิด” จันทร์เข้าใจความคิดของต่อมคำ จงึ ยนิ ยอมให้ไป เชา้ วนั ตอ่ มา จันทร์กบั ตอ่ มคำไปพบพ่อค้าที่ท่าเรอื

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 21 “ท่านๆๆ ถัดจากเมืองเราแล้ว ท่านจะพากันไปค้าขายท่ีไหนต่อ” จนั ทร์ร้องถาม ขณะทพ่ี วกพอ่ ค้ากำลงั ขายของอยู่ “เราจะไปเมืองรัตนา ท่ีอยอู่ ีกฝัง่ หนึง่ ” พอ่ คา้ คนหนึ่งกล่าวตอบ “เจา้ ถามทำไมหรือ” พอ่ ค้าย้อนถาม “ข้าอยากจะฝากลกู ของข้า รว่ มเดนิ ทางไปกับพวกท่านดว้ ย” จนั ทร์ตอบ พร้อมกบั ชี้มือมาทต่ี อ่ มคำ พวกพอ่ ค้าเหน็ รปู รา่ งของตอ่ มคำ ก็ตกใจ จันทร์จึงเล่าให้พ่อค้าฟัง และบอกว่าการท่ีต่อมคำมีแต่หัว ย่อมไม่ สรา้ งความลำบากใดๆ ใหเ้ ม่อื ต้องเดนิ ทางไกล เม่ือพอจะเข้าใจเรื่องลกู ของนางจันทร์ พอ่ คา้ จึงถามถึงเหตุผล “ลูกเจา้ ต้องการไปกบั พวกเราดว้ ยเหตอุ ันใด” “เรามีกันอยู่สองคนแม่ลูก นับวันตัวข้าก็แก่เฒ่าลง ลูกข้าเลยอยาก ค้าขายตา่ งบา้ นต่างเมอื งดูบา้ ง เผอ่ื โชคเข้าข้าง เราแมล่ กู จะได้สุขสบายขึน้ ” หมูพ่ อ่ คา้ หันหนา้ มาปรกึ ษากนั ในกลุ่ม เม่อื ได้คำตอบแลว้ หัวหนา้ พ่อค้าจงึ กล่าววา่ “พวกเราร้สู ึกดี ที่ลกู เจ้าเปน็ คนกตญั ญู คดิ อ่านทำมาหากินเพอ่ื ช่วย ดแาวมน่โ์ หถลึงดแจมากจ้ TะUมDรี Cปู โรด่ายงนไามย่เศหิษมฏ์ือโคนกคล่านมทัว่ ไปกต็ าม” ด าวน์โหล“ดดเมงั ือ่ น2ัน้5/1พ0/ว2ก56เ4รา2ย0:นิ29ด:4ีท5จี่ แะลใะหหมต้ ดอ่ อมายคุ 2ำ4เ/ด1ิน1/ท25า6ง4ไปกับพวกเราด้วย” “โอ ขอบคุณทพี่ วกท่านเมตตาลกู ของข้า” จันทร์กลา่ วอย่างซาบซึง้ “ขอบคุณพวกท่านยงิ่ นัก” ต่อมคำบอกขอบคณุ “เจา้ ไมต่ ้องห่วงตอ่ มคำนะ เราไปเทีย่ วนจ้ี ะรีบกลบั มายงั เมอื งของเจ้า ใหเ้ รว็ กวา่ ทกุ ครง้ั ” หัวหน้าพ่อคา้ บอกใหจ้ นั ทรส์ บายใจ

22 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ “ข้าขอฝากลกู ข้าดว้ ยนะ” “วางใจเถิด ในอีกสองวันข้างหน้า เราจะออกเดินทางกัน เจ้าไป เตรียมตัวใหพ้ รอ้ มเถดิ ต่อมคำ” พ่อค้าบอกสองคนแมล่ ูก เม่ือถึงกำหนดเดินทางออกจากท่าเรือ จันทร์มาส่งต่อมคำพร้อม ฝากฝังต่อมคำกับกลุ่มพ่อค้าอีกคร้ัง น่ีเป็นคร้ังแรกในชีวิตท่ีอ้อมล้อมต่อม ตอ้ งออกไปเผชิญชะตา ยงั ไมร่ ู้วา่ วันข้างหน้าชวี ติ จะเปน็ เชน่ ไร ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเม่ือ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มตอ่ มคำ 23 สอง เกาะมหัศจรรย์ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

24 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ

อ้อม้อมต่อมคำ 25 เกาะมหัศจรรย์ เรือสำเภาลอยลำออกจากท่ามาไกลโข บัดนี้ต่อมคำหนุ่มน้อยต้อง เดินทางร่วมกับพ่อค้าทั้งเจ็ด ซึ่งทุกคนล้วนมีมิตรไมตรีที่ดี ให้ความอาร ี แกต่ ่อมคำดุจดงั ลูกหลาน จนล่วงเข้าวันที่ห้า เกิดพายุฝนมาห่าใหญ่ เรือสำเภามิอาจต้านแรง พายุได ้ หวั หนา้ พอ่ ค้าจึงส่ังให้นำเรอื เทยี บฝั่งยังเกาะที่อยขู่ ้างหน้า “เราคงตอ้ งหยุดพักและค้างแรมที่เกาะนี้ จะดีกวา่ ต้านพายอุ อกไป” ด าวนโ์ หลด“จขาา้กกTค็UดิDCเชโ่นดยเดนยีายวศกิษบัฏ์ทโคา่ กนลา่”ม เพ่ือนพ่อคา้ ด้วยกันกลา่ วเสริม ด าวน์โหลทดเ้งัมห่ือม25ด/จ10งึ /ล2ง5จ64าก20เร:2ือ9:4ม5 าแหละาหทมดีพ่ อักายผุ ่อ24น/1น1อ/2น56ห4ลบั กันบนเกาะ เมือ่ หาท่ีเหมาะๆ ไดแ้ ล้ว บา้ งกเ็ อกเขนกนอนเล่นสดู ลมทะเล บ้างก็ ลอยตวั วา่ ยนำ้ เลน่ ไปมาอย่างสำราญใจ สว่ นตอ่ มคำ แยกตวั ออกมาจากหม่พู ่อคา้ สอดสา่ ยสายตาไปรอบๆ เกาะแล้วกลง้ิ ไปตรงน้นั ทตี รงนท้ี ี วนไปวนมาจนรอบทศิ

26 ออ้ มล้อมต่อมคำ พลันความคดิ บางอย่างก็วาบเข้ามาในหัว พดู เบาๆ กับตัวเองวา่ “ทน่ี ่ีเหมาะนกั เราจะอยู่ท่ีเกาะแห่งนี”้ คิดไดด้ งั น้ัน ในเช้าวนั ตอ่ มา ขณะทที่ ุกคนเตรยี มตวั จะออกเดนิ ทางไปยังเมอื งรัตนา ตอ่ มคำได้พดู กบั หมู่พอ่ ค้าว่า “ที่เกาะแห่งน้ี อากาศก็ดี ทง้ั ยังมดี นิ มนี ้ำ อดุ มสมบูรณ์ เราคดิ ว่าที่ เป็นท่ที ีเ่ หมาะกบั เรา” “เจ้าหมายความว่าอยา่ งไร” พอ่ คา้ คนหน่ึงถาม “เราจะไมเ่ ดนิ ทางตอ่ แล้ว เราปรารถนาจะทำไร่ทำสวนอยู่ที่นี่” “หา...” พอ่ ค้าทั้งหมดอทุ านขนึ้ พร้อมกัน แล้วถามต่อ “เจ้าจะอยบู่ นเกาะนีเ้ พียงลำพังอย่างน้ันร”ึ “ใช่ เราจะอาศัยอยู่ทนี่ ี่ เราอยไู่ ด้” “เจา้ แนใ่ จนะ เกาะนไี้ มม่ ใี ครอยสู่ กั คน ซำ้ ยงั หา่ งจากแผน่ ดนิ มากดว้ ย” หวั หน้าพอ่ ค้ายงั เปน็ ห่วงต่อมคำ ต่อมคำขอบคุณในความห่วงใยของหมู่พอ่ ค้า แต่ยังยืนยันทจี่ ะอยบู่ น ดาวนโ์พหวลดกจพากอ่ TคUา้ DจCงึ จโดำยใจนเาดยศนิ ิษทฏา์ โงคตกลอ่ า่ ไมปยงั เมืองอนื่ ดาวนโ์ หลดเม่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 ทันทที ่พี อ่ ค้าเหล่านัน้ แล่นเรอื ออกไป ต่อมคำก็ยืดตวั กลายร่างเปน็ เหมือนคนปกติ แล้วออกเดินสำรวจไปรอบๆ เกาะอีกครงั้ จากนัน้ จึงลงมอื หกั รา้ งถางพง เตรียมดนิ เพือ่ การเพาะปลูก “บนเกาะแห่งน้ีไม่เหมาะแก่การทำนา เราจะปลูกผัก ทำไร่ไปก่อน” ต่อมคำคิดอย่ใู นใจ

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 27 แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงควักเอาห่อผ้าห่อหน่ึงออกมาคลี่ มันคือเมล็ดพันธุ์พืชชั้นดีชนิดต่างๆ ท่ีต่อมคำตั้งใจจะนำไปขายยังต่างเมือง หรือถ้าเจอทด่ี นิ เหมาะๆ จะเพาะปลกู เพ่อื ขายผลผลิตต่อไป นับแต่วันแรกที่ต่อมคำลงมือทำการเพาะปลูก บัดนี้เป็นเวลาสอง เดือนกว่าแล้ว พืชผักในไร่ต่างงอกงามสะพร่ัง แพร่พันธุ์ขยายไปทั่วเกาะ ด้วยบุญบารมีแต่คร้ังอดีตชาติและความกตัญญูต่อมารดาในชาตินี้ของ ตอ่ มคำ จึงทำใหท้ ำส่ิงใดก็ได้รบั ผลสำเรจ็ ด้วยด ี เช้าวันหน่ึง ต่อมคำออกมาเพาะปลูก ดูแลพืชผักตามปกติ พลันหู ได้ยินเสียงครืนๆ จึงหันไปตามที่มาของเสียง แลเห็นฟองน้ำเซ็นกระสาย แตกฟเู่ ปน็ หยอ่ มๆ อยู่กลางทะเลมาแตไ่ กลๆ “เอ๊ะ น่ันอะไรกัน” ต่อมคำประหลาดใจนัก เพราะอยู่มาร่วมสาม ยังไมเ่ คยเห็นปรากฏการณ์เช่นนีม้ าก่อน คิดแล้วตัดสินใจกลับไปเป็นรูปกายเหมือนแตงโมดังเดิม โดยหยุดนิ่ง อยใู่ กลๆ้ กบั เถาแตงโมทเ่ี ลือ้ ยระดิน “ฮๆิ ฮิๆ ฮะๆ” “ฮ่าๆ ฮา่ ๆ ฮะๆ” ด าวนโ์ หลดเจสาียกงTหUวั DเCราโดะยเรนิงารย่าศไิษดฏย้์ โคนิ กชลัดา่ มข้นึ เม่ือกลุ่มฟองนำ้ มว้ นเกลียวเคลื่อนเข้า ดสาู่ชวนา์โยหฝลดั่งเมมือ่าใ2ก5ล/1้ๆ0/ 2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “อุ๊ย...” เสยี งอุทานแบบสาวนอ้ ยดังข้ึน ตอ่ มคำขมวดค้วิ คดิ ในใจ “เสียงผหู้ ญงิ น่ี มาจากไหนกนั ” แลว้ แอบมองต่อไป “ไม่ไดม้ าตง้ั นาน ทำไมมีต้นผักต้นพืชเหลา่ น้ีข้ึนมาละ่ พ่”ี คะเนว่าคงเป็นเสยี งนอ้ งสาวถามพี่สาว

28 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ “จริงด้วย พี่เองก็สงสัย ว่าทำไมบนเกาะมีแต่พืชผักพืชไร่ข้ึนเต็ม ไปหมด” พ่ีสาวตอบ “แปลกใจจริง” “ตอนท่ีนอ้ งเดนิ ข้ึนมายงั ถกู ใบออ้ ยบาดเลย เจบ้ ...เจ็บ” สงสัยเสียง “อุ๊ย” เม่อื ครู่ ท่าจะเป็นเสียงของแมส่ าวคนน้ี ตอ่ มคำคดิ สาวน้อยสองคนต่างพากันประหลาดใจ เพราะเดิมทีบนเกาะแห่งนี ้ มีแต่วชั พชื ไมร้ กไม้รา้ งระเกะระกะทัง้ เกาะ บัดน้กี ลับมีพชื ผกั ต่างๆ ขนึ้ งอกงามน่าดู จึงพากันเท่ยี วเล่น เดนิ ชม ไปเร่อื ยๆ “แหมพี่ ดูต้นผักกาดกอนส้ี ิ ใบอวบขาวน่ากินจัง” “ผักบุง้ ก็แตกยอดงามเชยี ว” “บวบกับถั่วฝกั ยาวก็สมบูรณ์” “อยากรูจ้ รงิ พวกพชื เหลา่ นมี้ นั ขนึ้ ไดย้ งั ไง” น้องสาวสงสัย พีส่ าวตอบกลับว่า “จะขน้ึ ได้ยงั ไงก็ช่าง ถ้าไมม่ ีคนอยูก่ แ็ สดงว่ามันคง ขน้ึ เองนัน่ แหละ” ดาวนโ์ทหั้งลสดจอางกจTึงUเDลCิกสโดงยสนัยางยศงษิงวฏ์ยโคกแล่าลม้วพากันเดินนวยนาด เหมือนกำลังชม อทุ ดยาาวนนโ์ สหวลดนเมผื่อัก2อ5ย/1ู่ 0 /2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 แต่ดูไม่ดูเปล่า กลับมือ เด็ดท้ึงต้นเล็กต้นน้อย ดึงใบบ้าง เด็ดยอด ออ่ นหรือผลออ่ นๆ งามๆ บ้าง ปลิดเอามาหักมาทบุ เลน่ ไล่ตีไลฟ่ าดใสก่ นั อยา่ งสนุกสนาน ส่งเสยี งหัวเราะเบิกบานดังไปทัง้ เกาะ ต่อมคำได้แต่แอบดู ทำตาปริบๆ มองแม่สาวสองนาง และคิดวา่ จะ ทำอยา่ งไรกับนางท้งั คู่ดี

ออ้ ม้อมต่อมคำ 29 พลนั สายตาก็แลเหน็ สาวนอ้ ยคนหนึ่ง ในมือถือยอดถั่ว มองตามตวั มยี อดฟกั แฟงแตงนำ้ เต้าพันไขว้ไปมา กำลังวิ่งไลห่ ยอกลอ้ อกี คน แล้วกระโจนลงทะเล ดำผดุ ดำว่ายไปมา “ทำไมนางถงึ วา่ ยนำ้ กนั ได้เร็ว และเกง่ เหมอื นปลา” ตอ่ มคำคดิ “เอ๊ะนัน่ แสงอะไรแวบ้ แว้บ” ต่อมคำแสบตา ทำตาขยิบๆ แลว้ เพง่ มองต่อ “อา้ ว” ตอ่ มคำตกใจซ้ำ “แล้วนางหายไปไหนกันแลว้ ” ต่อมคำสงสัยมากขนึ้ ๆ ใจจริงแล้ว ต่อมคำอยากกลิ้งขยับเข้าไปดูให้เห็นชัดกว่านี้ แต่เกรง จะสังเกตเห็น จงึ ต้องหยุดอยู่เฉยๆ ไว้กอ่ น เมอ่ื มองอยา่ งเต็มตาอีกครัง้ จนเหน็ ชัดข้ึน “ฟ่ึบๆๆๆ” มเี สียงแปลกๆ ดงั มาจากท้องทะเล “โอ้...” ต่อมคำตาโต อทุ านอยา่ งตื่นตะลึง ภาพทเี่ ห็นเบือ้ งหนา้ น้นั คือ “พญานาค” คหู่ น่งึ ลำตัวมสี เี หลือบรุ้ง ดงาวดนง์โาหมลดจกากำTลUังDโตC้คโดลยื่นนายสศะษิ บฏ์ัดโคหกาลงา่ ม ทำท่าม้วนไปม้วนมา แล้วกระโจนโถมใส่ ดหาัววนนโ์ หาลคดพเมนั อื่ เ2ก5่ีย/1ว0น/2ัว5เ6น4ีย2น0:ุง2น9:4งั 5 และหมดอายุ 24/11/2564 ท่ีคอนาคมีหงอนสีรุ้งมันวาว เมื่อเกิดแสงสะท้อน สีมันละเลื่อมระ ระยบั เกลด็ สงี ามวาว วะวบั เปลง่ ประกายระยิบระยับ “สวย...สวยเหลือเกิน มนิ ่าเราถึงแสบๆ ตา เพราะแสงจากเกล็ดบน ตัวนาคน่เี อง” ต่อมคำพดู รำพนั กับตวั เอง แลว้ มองนาคเลน่ น้ำด้วยความสนใจ

30 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ นาคตวั หนง่ึ มียอดผกั ยอดพชื เกีย่ วติดหนวดตดิ หงอนอยู่ “อะๆๆๆ เอะ๊ ๆๆ...” ต่อมคำเร่ิมเอะใจ เพราะเม่ือแรกเห็นแม่สาวทั้งสองมาวิ่งเล่นทำลายพืชผักในไร่ก็แปลก ประหลาดใจมากอยู่แล้ว ว่ามาจากไหน มาได้อยา่ งไร คร้ันมาเห็นนาคน้อยสองตัวนี้ก็ยิ่งสงสัยหนักขึ้นอีกว่า ทำไมนาคมา ลอยคออยู่แถวนี้ และมาอะไรกนั แต.่ ..ตอนนี.้ ..บัดน้ี ตอ่ มคำพอจะเข้าใจ “อะไรๆ” ขน้ึ มาบ้างแล้ว “ทแี่ ทส้ าวสองคนนัน้ คือนาคสาวแปลงกายมาน่ีเอง” คิดแลว้ นึกย้อนมาทต่ี ัวเอง เพราะตนกซ็ อ่ นรูปอยู่เชน่ กนั นาคสาวคูน่ ้นั เล่นน้ำกนั อยูพ่ กั หนึง่ ก็เลือ้ ยตัวมานอนผง่ึ แดดบนเกาะ โดยนอนแหมะทับบนแปลงผัก เพราะเกล็ดจะได้ไม่ติดทราย เลอะเนื้อ เลอะตัว ส่วนอีกตัวนอนเอาหางไขว้ตัวแรกเล่น จนท้ังสองหางสะบัดไป กระแทกพืชผักพืชไร่ท่ีอยู่ใกล้ๆ และยังเกลือกกลิ้งตัว ถูไปไถมาจนเคลื่อน เขา้ ใกลต้ ้นแตงทต่ี ่อมคำหยุดอยู ่ “หยดุ เดย๋ี วนนี้ ะ” ต่อมคำทนดตู ่อไปไม่ได้แล้ว ดาวนโ์นหาลคดจตาวักพTUม่ี Dสี Cตโกิ ดอ่ย นนายรศอ้ ษิ งฏถ์ โาคกมลก่ามลับวา่ ดาวน“โ์ นหล่ันดใเมค่อื ร25ใค/1ร0ก/2ัน564แน20่จ:2ร9งิ :4อ5อแกลมะหามใดหอเ้ ารยาุ 2เห4/น็11ส/2ิ”5 64 นาคตวั นอ้ งเรม่ิ ตงั้ สตไิ ด้ ชคู อชหู งอน เอยี งซา้ ยเอยี งขวาหาทม่ี าของ “แถวนมี้ ีคนอาศยั อยดู่ ้วยหรอื เน่ีย” นาคน้องถามนาคพ ่ี “แตเ่ ราก็วนดูกันแลว้ นะ ไมเ่ ห็นมีใครสกั คน” นาคตัวพีต่ อบ “มสี ”ิ “เสียงใคร” นาคประสานเสียงถามพรอ้ มกัน

อ้อม้อมตอ่ มคำ 31 “เราเอง...เราอยู่ตรงน้”ี นาคท้ังค่มู องไปตามท่ีมาของเสียงก็ยังไม่เหน็ ใคร จงึ ถามว่า “อยู่ตรงไหน” “ใกล้ๆ ต้นแตงโมนไ่ี ง ก้มดทู ่ีเถามันสิ แล้วจะเหน็ เรา” นาคสองตัวกม้ ดูโดยพร้อมเพรียงกนั “อะ...อะ..อะไร..ตัวอะไร ทำไมมีแต่หัวกลมๆ กล้ิงไปกล้ิงมาได้” นาคสาวเสียงสนั่ ต่อมคำจึงเล่าความจริงทุกอย่างให้นาคฟัง รวมท้ังเรื่องที่มาทำไร ่ ปลกู พชื ปลกู ผกั บนเกาะนดี้ ้วย นาคท้ังสองต่างเศร้าสลดและรู้สึกผิดที่มาเล่นสนุก จนพืชผักของ ตอ่ มคำเสียหาย และตายไปหลายแปลง นาคพก่ี ลา่ วแทนนาคน้องวา่ “เรารู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้พืชผักของเจ้าตาย เพราะความคึก คะนองของพวกเรา” “เรากับน้องจึงอยากชดใช้ความผิดที่ก่อขึ้น โดยมีของบางอย่างจะ มอบให้เจ้า” ด าวนโ์ หลด“จขาอก บTUคDุณCมโดายกนาแยตศิษเ่ รฏา์ โไคมกไ่ลดา่ ม้โกรธพวกท่านหรอก” ตอ่ มคำพูดจากใจ ด าวน์โหล“ดถเม้า่ืออ2ย5/่า1ง0น/2ั้น56ก4ร็ 2อ0อ:2ย9:ู่ท45่ีนแน่ี ละะหมตดออนายเุย24น็ /ๆ11/2เร56า4จะกลบั มากันอกี คร้ัง” นาคสาวกล่าวจบก็กระโจนดำลงทะเลไปทีละตัว ทลี ะตวั กระทั่งตกเยน็ ต่อมคำต้องตาเบิกโพลง เพราะภาพที่เห็นในขณะนี้คือ ขบวน พญานาคเปน็ สิบๆ ตัว กำลงั แบกหบี แบกกำปั่นนำมาวางบนเกาะ

32 ออ้ มล้อมต่อมคำ พญานาคตัวหนึ่งหน้าตาใจดีพดู กบั ต่อมคำวา่ “เราคือพ่อของนาคทั้งสอง ลูกเราทำผิด เราจึงขอมอบทรัพย์สิน เหล่านชี้ ดใชใ้ หเ้ จา้ ” ตอ่ มคำตกตะลงึ “โอ้ ท่านคือพญานาคแห่งเมืองบาดาล” พูดจบก็แสดงความเคารพ แลว้ กล่าวขอบคณุ “ขอบคุณท่านมาก อันทจ่ี รงิ ท่านไมต่ อ้ งให้เรามากถึงเพียงนก้ี ็ได้” “ไม่เป็นไร เจ้าจงรับไว้เถิด เพราะความดีของเจ้านั่นแหละ เราจึง เต็มใจให้เจา้ ” จากนน้ั ขบวนพญานาคกพ็ ากันกลบั ไป เวลาผ่านไปไม่นาน หมู่พ่อค้าเรือสำเภาได้เดินทางกลับจากเมือง รัตนา กำลังจะไปเมอื งพาราณสี จึงมาแวะเย่ียมต่อมคำที่เกาะ เมื่อต่อมคำพบกับพ่อค้าจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง และแบ่งทรัพย์สิน จำนวนหนึ่งให้แก่พ่อค้า พ่อค้าซาบซ้ึงในน้ำใจของต่อมคำเป็นอย่างมาก ทไี่ ม่ลมื พวกตน ดาวน์โ“หตลอดจนากนT้ีเรUาDมCีทโดรยัพนยาย์สศมษิ บฏ์ัตโคิมกลา่ากมมายพอจะอยู่ได้อย่างสบายๆ เราคิด จะกดลาวบั นไโ์ หปลหดาเมแ่อื ม2่เ5ร/า10”/2ต56อ่ 4ม2ค0:ำ2บ9:อ45กแ ละหมดอายุ 24/11/2564 “โอ...เจ้าคิดถูกแล้ว แม่ของเจ้าคงคิดถึงเจ้าเช่นกัน ดีแล้ว ดีแล้ว” พ่อค้าเห็นดว้ ย และท้งั หมดกล็ อ่ งเรอื สำเภามุ่งหนา้ สู่เมอื งพาราณสี

อ้อมอ้ มต่อมคำ 33 สาม กลบั บา้ นเราดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมอื่ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

34 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 35 กลับบ้านเรา เรอื สำเภาย่ิงแล่นเข้าใกลท้ า่ น้ำแห่งเมืองพาราณสีมากเทา่ ใด ต่อมคำ กย็ ิ่งตน่ื เตน้ ทจี่ ะได้เห็นหนา้ แมม่ ากขึน้ เท่าน้ัน “อีกไกลไหมทา่ นจึงจะถงึ บา้ นเรา” ตอ่ มคำถามพ่อค้า “ไมไ่ กลดอกตอ่ มคำ อกี เพยี งสองวนั เรอื กจ็ ะเทยี บทา่ ทเี่ มอื งเจา้ แลว้ ” “ไง...คดิ ถึงแม่ล่ะส”ิ พ่อคา้ พดู เลน่ ด้วยความเอน็ ด ู “ไม่รู้แม่จะเป็นอยา่ งไรบ้าง” “คงคิดถึงเจา้ ไมน่ ้อยเช่นกนั ” ด าวนโ์ หลด“จถาก้าเTจU้าDCกลโดับยไนปายอศยิษฏู่ก์ ัโบคกแลม่าม่ ก็คงไม่ต้องออกมาเผชิญโชค ลำบาก ดตารวานโ์กหตลรดำเมออ่ื ะ2ไ5ร/แ10ล/้ว25ส6ิน4ะ2”0:2พ9:อ่45คแา้ ลอะีกหมคดนอาถยาุ 2ม4 /11/2564 “ใช่จ้ะ...เพราะตอนน้ีฉันมีทรัพย์สินเพียงพอให้แม่ได้อยู่อย่างสุข สบายแลว้ ” “เอ๊ะ...เอ๊ะ ในเมื่อเจ้ามีฐานะมั่นคงเป็นปึกแผ่นแล้ว ใจคอไม่คิดจะ หาใครมาเปน็ คชู่ วี ิตด้วยหรอื ” พอ่ ค้าพดู กระเซา้ เย้าเลน่ ๆ

36 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ ต่อมคำฟังแล้วก็อายม้วนต้วน แต่ไม่รู้จะม้วนท่าไหน เพราะตัว ก็กลมๆ อยู่แล้ว เลยได้แต่ย้ิมและนิ่งเฉยไม่ตอบ แต่ใจนึกไปถึงเจ้าของ พวงแกม้ อ่มิ ๆ มีลักย้ิมบมุ๋ ๆ ผมยาวคนหน่ึง แต่เธอสูงศกั ดเิ์ หลือเกนิ !... ข้างนางจันทร์เอง ก็ต่ืนเต้นดีใจไม่น้อย เมื่อรู้ข่าวจากพวกที่ไปหา เม่ือสองสามวันก่อน ว่าเรือสำเภาที่มีต่อมคำร่วมเดินทางไปด้วย กำลังจะ แลน่ เขา้ มาเทยี บท่าในไมช่ า้ “จริงๆ หรอื พวกเจ้ารู้มาไมผ่ ดิ นะ” จันทรถ์ ามย้ำพวกชาวประมง “ไม่ใชแ่ คร่ ู้ แต่พวกขา้ เนย่ี เห็นกบั ตาเล้ย” “ใชๆ่ ๆ พวกข้าจำได้ เรือสำเภาใหญ่ๆ แบบน้ีมีอยู่ไม่กี่ลำหรอก” ชาวประมงอกี คนพูดสนบั สนุน นางจึงไปดักรอพบลูกท่ที า่ เรือทกุ วนั วนั นีก้ เ็ ช่นกัน เมอื่ เรอื เทยี บทา่ ปบุ๊ จนั ทรไ์ มร่ อชา้ เดนิ จำ้ ไปทเี่ รอื ทนั ที แลว้ รอ้ งเรยี ก “ตอ่ มคำ ต่อมคำ” หัวหน้าพอ่ คา้ จำจันทร์ได้ จึงบอกวา่ “ใจเยน็ ๆ ลูกเจา้ อยใู่ นเรอื น่ี ไม่กลง้ิ ตกน้ำหายไปไหนหรอก” “แหมทา่ นก.็ ..แลว้ ไหนล่ะลูกขา้ ” ดาวนโ์“หอลยดจนู่ า่ันก ไTงU”D C โ ดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวน์โหลดเมอื่ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 จันทร์มองตาม ทันทีท่ีจันทร์เห็นหน้าต่อมคำ นางโผเข้ากอดลูก ดว้ ยความรกั และคดิ ถงึ จรงิ ๆ “เจา้ จากแมไ่ ปนานหลายเดือน เปน็ อยา่ งไรบ้าง” “ฉันสบายดี แล้วแม่ล่ะจ๊ะ” “แมส่ บายดี ไม่เจ็บไมไ่ ข”้

อ้อม้อมตอ่ มคำ 37 พูดตอบแล้ว จันทร์เหลือบตาเห็นคนงานและลูกเรือกำลังช่วยกัน แบกหบี ใบใหญล่ งจากลำเรอื “อยุ๊ ..น่ันพวกเขาแบกอะไร และจะเอาไปไหนกัน” “เป็นทรัพย์สมบัติของฉันเองจ้ะ เขากำลังขนเอาไปไว้ท่ีบ้านเรา” ตอ่ มคำบอกแม่ใหเ้ ข้าใจ แลว้ เลา่ ตอ่ ไปว่า “ตอนอย่ทู เ่ี กาะ ฉันเจอเรอ่ื งประหลาด แลว้ กลายเปน็ เรื่องโชคด”ี “เร่ืองมันเปน็ ยังไง แลว้ เจา้ โชคดเี ร่อื งใด” จันทร์สงสัย ต่อมคำจึงเล่าเร่ืองท้งั หมดใหแ้ ม่ฟัง “มิน่าล่ะ เจ้าถึงกลับมาได้ไว แม่กลัวเจ้าจะเพลินกับการแสวงโชค จนลืมแม่ไปเสียแล้ว” “ฉนั ไม่ลืมหรอก ฉันคดิ ถึงแม่ทกุ คืนทกุ วนั ” “ถา้ อยา่ งนน้ั เราสองคนแมล่ กู คงไมต่ อ้ งจากกนั ไปนานๆ อกี แลว้ นะ” “ใชจ่ ะ้ ” รับปากแล้ว ต่อมคำกเ็ งยี บไปอดึ ใจหน่ึง เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ จงึ พูดว่า “แม่ ฉนั มีเร่ืองขอให้แมช่ ่วยฉันหนอ่ ยจ้ะ” ด าวน์โหลด“จวา่ากมTาUสDC“ิ โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ด าวน์โหล“ดเเมม่อื ือ่ 2ต5อ/1น0/ท25่ฉี 6นั 4เ2ด0นิ:2ท9:4า5งไแปละกหับมหดอมาู่พยุ ่อ24ค/1้า1”/25 64 “อืม” “ฉันได้ยินพวกลูกเรือขับซอถึงความดี และความงามของพระธิดา องค์เลก็ ” “อ๋อ พระธิดาคันธาน่ะหรือ แล้วอย่างไร” แม่จันทร์ซักต่อ เพราะ อยากร ู้

38 อ้อมล้อมต่อมคำ “ฉนั อยากใหแ้ มไ่ ปสขู่ อพระธดิ าให้แก่ฉนั จะ้ ” ตอ่ มคำพดู หน้าตาซอ่ื “ฮ้า สขู่ อพระธิดา” จันทร์ตกใจทำหน้าไม่ถูก “ถูกตอ้ งแลว้ จ้ะ ฉันตอ้ งการแตง่ งานกบั พระธิดาคนั ธา” ตอ่ มคำยำ้ ดาวนโ์“หทลงั้ดทจาเ่ี กจ้าTUยDงั Cไมโด่เคยยนเาหยศน็ ิษหฏ์นโค้ากพล่ารมะธิดามาก่อนนะ” ดาวน“โ์ เหคลยดเเมหอ่ื น็ 2แ5/ล1้ว0/จ2้ะ564ฉนั20เ:ห29น็ :4จ5าแกลระูปหมวดาอดายทุ 2พี่ 4ว/1ก1ช/2่า5ง6ซ4อเขามีกัน แล้วเขามา ซอพรรณนาให้ฟังนี่แหละ” “อ๋อ...เจา้ ถงึ ได้ประทับใจพระธดิ า” “แล้วเจ้าไม่กลัวถูกลงพระอาญาจากองค์เหนือหัว พ่อของพระธิดา หรือ” จันทร์เปน็ ห่วง “ไม่หรอกจะ้ ฉันบริสทุ ธิ์ใจ”

อ้อม้อมตอ่ มคำ 39 ดว้ ยบุพเพสันนวิ าสทจ่ี ะได้ครองค่กู นั จงึ ทำใหต้ ่อมคำม่ันใจ และกลา้ ที่จะให้แม่ไปสู่ขอพระธิดาคันธา ฉะน้ัน ถึงแม้ว่าจันทร์จะไม่ค่อยเห็นด้วย ต่อมคำนัก แตด่ ว้ ยความรกั ลูก จันทร์จึงทำตามทตี่ ่อมคำขอร้อง จันทร์ใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึงเขตพระราชฐาน จึงพูดทักทาย ทหารทเ่ี ฝ้าประตูวัง “สวัสดจี ้า...พอ่ ทหารจา๋ ” “สวสั ดีจะ้ ปา้ มเี รื่องอันใดหรอื ” “ฉันจะขอเข้าเฝ้าพระราชาหน่อยจะ้ ” “ถ้าจะมาร้องทุกข์ ตอ้ งกลบั ไปก่อน” “เพราะวันนี้เป็นวันที่พระองค์ออกเสด็จว่าราชการเร่ืองการบ้าน การเมอื ง ไม่ใชว่ นั ใหร้ าษฎรมาร้องทกุ ข”์ ทหารยามบอกให้เขา้ ใจ “เปลา่ จ้ะ ไม่มเี ร่ืองร้องทุกข์หรอก ฉันสบายดี” “อ้าว แล้วมาทำไมกนั ” ทหารงง จันทร์บอกสั้นๆ เพียงวา่ “ฉันมเี รื่องสำคญั จะกราบทลู ใหพ้ ระราชาทรงทราบจ้ะ” ด าวนโ์ หลดจาทกหTาUรDผCู้เโฝด้ยาวนังายเหศษิ็นฏว์ โ่าคจกลันา่ ทม ร์เป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา ไม่น่ามีพิษ ดมาภีวนยั ์โหอละดไเรม่อื จ2ึง5ย/1อ0/ม2ใ5ห64้เข2้า0ไ:2ป9:4โ5ดแยลใะหหท้มดหอาายรุอ24กี /ส11อ/ง25ค6น4พาไปเข้าเฝา้ พระราชา “ไปถึงแล้ว ป้าต้องถวายบังคมพระองค์ท่านก่อนนะ แล้วกราบทูล ไปเลย ไม่ต้องกงั วล พระองค์มีพระทัยเมตตา” ทหารวังแนะนำ ขณะนั้นพญาพรหมทัต ผู้เป็นพระราชาแห่งเมืองพาราณสีกำลังว่า ราชการอย่ใู นท้องพระโรงอนั โอ่โถง

40 อ้อมลอ้ มตอ่ มคำ ทหารทีน่ ำจนั ทรม์ าเขา้ เฝา้ ได้กราบทูลให้พระองคท์ รงทราบ “พระอาญามิพ้นเกล้า หญิงผู้น้ีชื่อนางจันทร์ มีเร่ืองสำคัญจะ กราบทูล พ่ะย่ะคะ่ ” พระราชาจงึ ตรัสถาม “เจา้ มเี ร่อื งอะไรจะบอกกบั เราหรือ นางจนั ทร”์ จนั ทรใ์ จคอไมส่ ูด้ ี กล้าๆ กลัวๆ “เอา้ มอี ะไรก็วา่ มาเลยสิ ทำไมน่งิ เงียบ” พระราชาทรงถามซำ้ จนั ทรค์ ่อยๆ ต้งั สติ แลว้ กราบทลู ไปว่า “หม่อมฉนั มีลูกชายอยู่คนเดยี วชือ่ ‘ออ้ มล้อมต่อมคำ’ เพคะ” “อ๊ะ ชื่อแปลกดีลูกเจ้าคงตัวกลมๆ ละสิ” พระราชาเห็นเป็นเร่ือง ขันๆ เมอื่ นึกถงึ รูปร่างลกู นางจนั ทร ์ “ลูกชายเจ้าเป็นอะไร ต้องการจะให้เราช่วยอะไร” ทรงเมตตา ซกั ถามต่อ “คอื ...เออ้ ..คือ...” จันทร์อำ้ ๆ อ้งึ ๆ พดู ไม่ออก “คอื อะไร” “คือลกู ของหมอ่ มฉนั ทำมาหากิน จนโชคดมี ฐี านะร่ำรวย แตย่ ังไมไ่ ด้ แตดง่ างวานน์โหเลพดคจาะก”T UDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวน“์โอหล้อด.เ.ม.อื่เจ2้า5ก/1็เ0ล/2ย5ม64าข20อ:2ใ9ห:4้เ5ราแชละ่วหยมหดอาาใยหุ 2้ 4/อ11ย/่า25ง6น4ั้นใช่ไหม” พระราชา คาดเดา “ไมใ่ ชเ่ สยี ทีเดยี วหรอกเพคะ” จันทร์ปฏิเสธ แลว้ กราบทูลต่อ “คือว่าต่อมคำหลงรักพระธิดา จึงให้หม่อมฉันมาสู่ขอพระธิดาคันธา เพ...เพคะ” จันทร์พูดเสยี งสั่นรัว เพราะกลวั พระราชอาญา พระราชาทรงตกตะลงึ ไปครใู่ หญ่ กอ่ นตรสั ดว้ ยนำ้ เสยี งโมโหโกรธายงิ่ นกั

ออ้ ม้อมตอ่ มคำ 41 “น่ีเจ้า” พระองค์ทรงชน้ี วิ้ มอื ที่สนั่ ใสจ่ นั ทรด์ ว้ ยความโกรธ “เจ้าและลกู ช่างไม่กลัวหัวขาดเอาเสียเลย กลา้ ดีอย่างไรมาพูดเย่ียงนี้ กับเรา” “หม่อมฉันไตร่ตรองดีแล้วเพคะ” จันทร์รวบรวมความกล้า นึกในใจ วา่ ยอมตายเพอ่ื ลูก “ได้...ได้...ได้...” พระราชาเข่นเข้ียว และคิดจะลงโทษสองแม่ลูกให้ สาสม จึงตรัสตอ่ วา่ “ถ้าเจ้าทำในสง่ิ ทเี่ ราตอ้ งการไดท้ ันเวลาเราจะยกลูกสาวให้ หึๆ” ทรง พระสรวลอย่างมีเลศนยั “ขอพระองค์ทรงบอกมาเถดิ เพคะ ว่าพระองค์ประสงค์สิ่งใด” “เราอยากให้ลูกของเจ้า สร้างสะพานเงินและสะพานทอง คู่ขนาน จากบันไดบ้านเจ้า ทอดยาวมาถึงบันไดวังของเรา ก่อนพระอาทิตย์ข้ึนใน วนั พรุง่ น้ี” ตรสั แล้วทรงสรวลเสียงดงั และถามตอ่ “เจ้าทำได้ไหมเล่า ถ้าเจ้าทำไม่ได้ เจ้าและลูกต้องถูกประหารชีวิต ทันท”ี “พะ..พะ..เพคะ” จันทร์รับคำด้วยความกลัวตัวส่ันเทา แล้วรีบกลับ มายงั บา้ นตน ด าวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ด าวน์โหลเดมเมอ่ื ่ือม2า5ถ/1ึง0บ/2า้ 5น64 จ20ัน:2ท9ร:4จ์ 5ึงแเลละา่ หเมรดอ่ื องาทยุงั้2ห4/ม11ด/ใ2ห56้ต4อ่ มคำฟงั ต่อมคำฟังแล้วไม่ค่อยสบายใจ เพราะไม่แน่ใจว่าจะทำได้สำเร็จทัน เวลาหรือไม่ คิดแลว้ จึงกลงิ้ ลงเรอื น ปลีกตัวไปอยเู่ งียบๆ ในวันนั้น พอตะวันลับขอบฟ้า ต่อมคำจึงได้ต้ังจิตอธิษฐานต่อ เทพยดาท้ังหลายทั้งปวงว่า “ถ้าแม้นลูกได้สร้างบุญบารมีร่วมกับพระธิดาคันธาในชาติปางก่อน

42 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ ขอให้ลูกสร้างสะพานเงิน สะพานทองได้เสร็จทันเวลา ก่อนเช้าวันพรุ่งน้ี ดว้ ยเถดิ สาธุ ๆ ๆ” ส้ินคำอธิษฐาน ฟ้าเบื้องบนคำรามกึกก้อง เหมือนรับรู้ในคำร้องขอ ของตอ่ มคำ ดาวนโ์ หลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเม่ือ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

อ้อมอ้ มต่อมคำ 43 สี่ สะพานเงินสะพานทองดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศิษฏ์ โคกล่าม ดาวนโ์ หลดเมื่อ 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

44 ออ้ มลอ้ มตอ่ มคำ ดาวน์โหลดจาก TUDC โดย นายศษิ ฏ์ โคกลา่ ม ดาวนโ์ หลดเมอ่ื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 45 สะพานเงนิ สะพานทอง ขณะนั้นพระอินทร์ผู้เป็นใหญ่ในเมืองสวรรค์ เมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้อง เสียงสนั่น พร้อมกับแท่นบัณฑุกัมพล แข็งกระด้างข้ึนในฉับพลัน ถงึ กับสะดุ้ง!!... “เกิดอะไรขึน้ เน่ยี หรือวา่ ผู้มีบญุ เดอื ดรอ้ น” คิดแล้วท่านจงึ สอ่ งแว่นทพิ ย์เลง็ มายงั โลกมนุษย์ “เอ๊าะอ๋อ เจ้าอ้อมล้อมต่อมคำนี่เอง ท่ีเป็นผู้อธิษฐานและกำลัง เดอื ดร้อน” พระอนิ ทรท์ รงหยั่งรู้ไดถ้ ึงอดตี ชาตขิ องตอ่ มคำ เมื่อเห็นวา่ ตอ่ มคำนน้ั ดคาวือนพโ์ หรละดโจพากธTิสUัตDวC์กโดลยับนชาายตศษิิมฏา์ โเคกกิดล่ามพระองค์จึงทรงคิดช่วยเหลือ โดยบอกแก่ ดนาาวนง์โฟหล้าดวเา่ม ่อื 25/10/2564 20:29:45 และหมดอายุ 24/11/2564 “นางเทพอัปสร เจา้ จงไปเชิญองค์ทา้ ววษิ ณุกรรม มาพบเราที เรามี การสำคัญจะใหช้ ่วย” “เจา้ ค่ะ” นางฟ้าเทพอัปสรรับคำ แล้วรีบนำความไปแจ้งแก่ท้าววิษณุกรรม เทพผปู้ รีชาในเชิงชา่ ง

46 ออ้ มล้อมตอ่ มคำ ท้าววษิ ณกุ รรม ขณะนั้นกำลังพกั ผอ่ นอยู่ เม่อื ทราบเรื่องจากนางฟา้ เทพอัปสร กร็ บี มาเข้าเฝา้ พระอนิ ทร์ในทันที “ทา่ นองค์อมั รินทร์ มเี ร่ืองใดจะวานเรา จงบอกมาเถิด” พระอนิ ทรจ์ งึ ทรงมีบญั ชาวา่ “ขอเชิญท่านท้าววิษณุช่วยควบคุมหมู่เทวดา ให้พากันลงไปสร้าง สะพานเงินสะพานทองใหแ้ กพ่ ระโพธสิ ัตวต์ อ่ มคำหนอ่ ยเถอะ” “เรื่องเท่าน้ีไม่ยากเลย แล้วท่านจะให้เสร็จสิ้นในเพลาไหน” ท้าว วษิ ณุกรรมถาม พระอนิ ทร์ตอบวา่ “ถ้าไมย่ ากเกนิ ไปก็ขอใหเ้ สร็จทนั เวลาก่อนฟา้ สาง พอจะได้ไหม” “โอ.้ ..ย่อมได้ เสร็จทันแนน่ อน ทา่ นองคอ์ นิ ทรไ์ มต่ ้องห่วง” ทา่ นทา้ ววษิ ณกุ รรมนอ้ มรบั แลว้ กร็ บี ทลู ลาเพอ่ื ไปปฏบิ ตั ภิ ารกจิ นน้ั โดยไว ในคืนเดียวกันน้ีเอง หมู่เทวดาท้ังหลายทั้งปวง เมื่อได้รับคำส่ังจาก พระอนิ ทร์ และท่านท้าววษิ ณกุ รรม ต่างเหาะลงมาจากทิพย์วิมาน “ไหน ไหน...ไปทางทิศไหน เมืองไหนกัน” เทวดาหน้าใหม่ ถาม เทวดาผใู้ หญ ่ “น่นั ไง เมอื งพาราณสที ี่อยูท่ างทศิ เหนอื เห็นหรือยงั ” “ออ๋ เมืองท่พี ระธาตุเจดยี ์แหลมๆ สูงๆ สที อง น่ันใชไ่ หม” ดาวนโ์“หถลูกดตจา้อกงTแUลDว้C โเดจยา้ นราีบยเศหิษาฏะ์ โลคกงลไา่ปมเถิด เด๋ยี วไมท่ นั เวลา” ดาวนฝ์โห่าลยดตเมอ่ อื่ ม2ค5/ำ10ต/2อ56น4น2กี้0:ำ2ล9:งั4เ5รแง่ ลคะนหมงดาอนาใยหุ 2้ข4น/1เ1อ/2า5แ6ท4 ่งทองคำและก้อนเงนิ ออกมาจากกำปนั่ เพอ่ื จะนำมาสรา้ งเปน็ สะพาน แต่นา่ พศิ วงย่งิ นัก เพราะ เมอื่ ขนทองคำและกอ้ นเงินออกจากหบี หรอื กำปน่ั ไปเท่าไหร่ กจ็ ะกลับมที อง และเงนิ กอ้ นใหมเ่ ขา้ มาแทนทเี่ ท่านน้ั ขณะนี้เพ่ือนบ้านและคนงานมากมายกำลังช่วยกันทำเสาสะพานอยู่ โดยทุกคนตา่ งมคี วามหวงั วา่ น่าจะเสรจ็ ทันเวลา

ออ้ มอ้ มตอ่ มคำ 47 แต่เมื่อเหล่าเทวดามาเห็นเข้า รู้ได้โดยพลันว่าไม่ทันเวลาแน่ๆ จึง แปลงกายเป็นหนมุ่ นอ้ ยคนหนง่ึ เดินเขา้ ไปคยุ กับต่อมคำว่า “เจา้ ช่อื ออ้ มล้อมต่อมคำใชไ่ หม” “ใช่” ตอบแลว้ มองหนา้ ผูถ้ ามในเชงิ สงสัย “เจา้ กำลงั สรา้ งสะพานเพอ่ื ใหไ้ ดแ้ ตง่ งานกบั พระธดิ าแหง่ เมอื งพาราณสี ใชไ่ หม” “ใช่” “แลว้ เจ้าตอ้ งการใหเ้ สรจ็ ทันเวลาดว้ ยใช่ไหม” “ใช่” ตอ่ มคำไดแ้ ต่ตอบรบั จึงถามกลบั ไปบา้ ง “แล้วเจ้าร้เู รอื่ งของเราไดอ้ ย่างไร” “รู้กแ็ ล้วกนั ” เทวดาจำแลงแกลง้ ทำเสียงยียวน ทำเปน็ ไมบ่ อก แลว้ พดู ต่อไปว่า “เราวา่ นะ อยา่ งไรคืนน้ที งั้ คืน เจา้ และพรรคพวกไมม่ ีทางทำทนั เวลา แน่ เช่อื เราสิ” ต่อมคำขมวดคิ้ว มองหน้าหนมุ่ นอ้ ย เทวดาหนุ่ม จงึ บอกวา่ “ถ้าเจ้าต้องการให้สะพานน้ีเสร็จทันเวลา ก็จงกลับไปพักผ่อนนอน หลับให้สบายกายสบายใจเถิด” ด าวนโ์ หลดตจ่อากมTคUำDงCงโดเยทวนาดยาศแษิ ปฏ์ลโคงกกลาา่ ยมจึงขยายความต่อ ด าวน์โหล“ดไเมมือ่ ่ต2้อ5/ง1ท0/ำ2ห56น4้า2ง0ุน:2ง9:ง4ส5งแสละัยหใมดดๆอายุห24ร/อ11ก/25เ6ร4าและพวกพ้องของเราจะ ชว่ ยทำสะพานให้” เม่ือเห็นต่อมคำยงั ยนื น่งิ อยู่ กพ็ ูดเรง่ ตอ่ มคำ “ไปเถอะ บอกให้กลบั เขา้ บา้ นไปนอนเสยี ถ้าขืนมวั โอ้เอ้อยู่ เราอาจ เปลย่ี นใจไดน้ ะ” ในทีส่ ดุ ต่อมคำกท็ ำตามคำบอกของหนุ่มนอ้ ยแปลกหน้าคนนัน้