นิยายรักนายเจ้าชายวายร้าย

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “เอเจอยา่ ขัดสิ จะให้ฉันบอกวา่ เขารวบตวั เธอไปกอด พร้อมจูบ หน้าผากแผ่วเบาท่ามกลางแดดแผดเผาร้อนจ้าในเมืองกรุงที่มีแต่ มลพษิ งั้นเหรอ เสียมดู้ หมดสิ” ให้ผมเดาตอนจบนะ พระเอกนางเอกคงสำลักอากาศเพราะสูด เอาก๊าซคาร์บอนเต็มชุ่มปอดเลยเสียชีวิตท้ังคู่ (น้ำเน่ายิ่งกว่าละคร เกาหลีซะอีก) “โอเคๆ เข้าเร่ืองดีกว่า อย่างท่ีพูดน่ันแหละ เราสองคนต้องทำ ให้พบี่ ีมสมหวงั ในความรักให้ได”้ “แลว้ ทำไมฉนั ตอ้ งมีเอยี่ วดว้ ยล่ะ” ผมโวยวาย “ไม่ดีเหรอ ทำให้คนเขารักกันน่ะ อีกอย่างเผ่ือว่าความดีครั้งนี้ จะช่วยใหฉ้ ันพบเนอื้ ค่ขู องตวั เองบ้างนะ่ สิ” เพื่อนผมสิ้นคิดได้ถึงขนาดน้ีเลยเหรอ ความจริงเพราะนิสัย จ้นุ จ้านของตวั เอง ยุง่ ไม่เขา้ เรื่องมากกว่าน่ะสิ และแลว้ ลูกไมเ้ ดิมของร้งุ ก็ทำให้ผมใจออ่ นเป็นรอบทลี่ ้าน “ตกลง เอาก็ได้วะ ช!ิ ” ดังน้ันเม่ือถึงตอนเย็น พวกผมเลยรีบไปบ้านพี่บีมเร็วกว่าปกติ รุ้งบอกว่าพ่ีคนน้ันมาหาพี่บีมช่วงเวลานี้เเหละ แต่ผมไม่อยากทำเลย ล่ะครับ... ไม่ใช่ผมนึกเกลียดชังพี่ผู้หญิงคนน้ันแต่อย่างใด หากเป็น เพราะผมอยากให้พวกเขาสองคนคุยกันเองมากกว่า แถมพวกผมอาจ ถกู มองว่าย่งุ ไม่เขา้ เรอ่ื งกไ็ ด้ “อ่ะ น่ันไงพี่พิงค์น่ะ” รุ้งชี้ไปที่พ่ีผู้หญิงคนหน่ึงผมหน้าม้า 49

รักนายเจ้าชายวายร้าย มัดรวบ ใบหนา้ ทรงรี ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหนอ่ ย ผวิ งข้ี าวจ๊วั ะ สดุ ๆ น่ารกั มากๆ เลย ถ้าพ่บี ีมชอบคงไมแ่ ปลกหรอก ชิเชอะ! ผมมัน ไมใ่ ชผ่ ู้หญิงน ่ี “เราจะทำจริงๆ เหรอ” ผมอดกลัวไม่ได ้ “ไม่อยากให้พี่บีมสมหวังในความรักหรือไง... หรือว่าเอเจชอบ พี่บีมเขา้ ซะแล้ว” “บ้าน่า! พ่ีเค้าเป็นผู้ชายเต็มตัวคงไม่ชอบเพศเดียวกันหรอก!!!” ผมโวยวายใสด่ ้วยอาการหน้าแดง รุ้งแอบย้ิมเม่ือรคู้ วามจริงจากผม “ชอบจริงๆ เหรอเนี่ย” “จะทำไม่ทำล่ะ!!!” ผมเริ่มหงุดหงิดสุดๆ ต้องเรียกว่าสามารถ ฆ่าคนข้างๆ ได้ตา่ งหาก “โอเคๆ อย่าลืมตามแผนที่เตี๊ยมไว้นะ” รุ้งกำชับ ผมพยักหน้า เซ็งๆ แลว้ เราสองคนก็เขา้ บ้านพ่บี ีมทันที ผมจะเล่าแผนการอย่างคร่าวๆ นะ... รุ้งกับผมต้องร้ังให้พ่ีพิงค์ อยู่ในบ้านพ่ีบีมก่อน แล้วต้องลากพี่บีมอยู่ด้วย จากนั้นไม่เราใครคน หนึ่งต้องทำแก้วน้ำรดใส่เสื้อพี่พิงค์ เพื่อพี่บีมจะได้เป็นฝ่ายดูแลแทน แล้วพวกผมค่อยๆ ออกไปทีละคนพร้อมเปิดเพลง Will you marry me ของปบ๊ั Potato & ลุลา เพราะมากๆ ^^ เมือ่ บรรยากาศเปน็ ใจ พี่บีมก็จะเอ่ยความในใจกับพ่ีพิงค์ ลั้นลา~เป็นตอนจบที่สวยงาม ใช่ไหมล่ะ แต่เราไม่ได้เตี๊ยมอะไรกับพ่ีบีมเลย แถมพี่บีมไม่รู้เรื่องอีก ตา่ งหาก “สวัสดีจะ๊ ” พ่ีคนน้นั ทัก เมอ่ื พี่บมี ออกจากบา้ น 50

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “อืม...ดี อ้าว มาแล้วเหรอท้ังสองคน” ดูเหมือนพ่ีบีมจะแปลก ใจทีพ่ วกเรามาเรว็ กว่าปกต ิ “น่ัน?” พี่พิงค์มองพวกเราด้วยสายตาประหลาด พี่บีมจึงรีบ แนะนำให้ทุกคนร้จู กั ทันท ี “จริงสิ... นี่รุ่นน้อง ม.4 เขามาให้ฉันติวหนังสือน่ะ เอเจ รุ้ง น.ี่ ..พพี่ ิงค์ เพ่ือนตา่ งโรงเรียนของพีเ่ อง” “อ้อ พวกน้องๆ ท่ีบีมเล่าให้ฟังนี่เอง” พี่พิงค์ย้ิมเป็นมิตร แต่ ทำไมเวลายิ้มต้องมองมาทางผมด้วยเน่ีย เหมือนนึกพิศวาสผมยังไง ไมร่ ู้ *-* “ฉันว่าเข้าบ้านก่อนแล้วกัน” พ่ีบีมแนะ ซึ่งทุกคนต่างเห็นด้วย สุดๆ “บ้านนายเนี่ยน่าอยู่ชะมัด มาก่ีคร้ังๆ นึกอยากพกกระเป๋า มานอนดว้ ยทกุ ทีเลย ^^+” “ของมันแน่อยู่แล้ว ความจริงเธอมานอนท่ีบ้านฉันท้ังชีวิตก็ได้ นะ” พ่ีบมี หยอกลอ้ สนกุ ปาก พเี่ ขาตีบา่ แกอ้ าการเขนิ “บ้าน่า! -///-” “ถึงบ้าก็บ้ารักนะ” พ่ีบีมหยอดคำหวานใส่ พวกผมเป็นคน ภายนอก ชักทำหนา้ ไมถ่ ูก “บีมก็... >///<” จะสวที ไปถงึ ไหนครับ~ T_T สงสยั ลืมวา่ มพี วกผมอยู่ด้วยละ่ มงั้ “พิงค์ ฉันมีเร่ืองอะไรจะบอก!” จู่ๆ พ่ีบีมเปลี่ยนโหมดทำหน้า จรงิ จงั พวกเราทำหน้าลุ้นไปด้วย “อะไรงนั้ เหรอ” พพ่ี งิ ค์ทำหนา้ แปลกใจ 51

รักนายเจา้ ชายวายร้าย ตึกตกั ...ตึกตกั ...ตกึ ตัก “ทีพ่ ดู เมอื่ ตะก้.ี ..ฉนั ลอ้ เลน่ น่ะ” จบ! แต่ดูเหมือนพี่พิงค์จะชินกับการล้อเล่นของพ่ีบีมไปแล้ว จึงได้ แต่ยิ้มรับมุข แต่พวกผมเร่ิมไม่เก็ท ตกลงว่าเรื่องทั้งหมดคือ... ล้อเล่น เหรอ? O_O “อ๊ะ จริงสิ” จู่ๆ รุ้งร้องขึ้นมา “เดี๋ยวรุ้งไปเอาน้ำเสิร์ฟให้พวก พ่ีๆ ดีกว่า” เฮ้ย~ ไหงงั้นล่ะ “เดยี๋ วผมไปช่วยรุ้งเสิร์ฟนำ้ ดกี วา่ ” “ไม่ตอ้ งหรอก แคฉ่ นั คนเดียวไหวอยแู่ ลว้ ” รุ้งสง่ สายตาดพุ ลาง เดินเขา้ ไปในห้องครัว ผมแทบทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะเหมือนเป็นส่วนเกินในวง สนทนา พวกเขาคุยกัน ท่าทางจากการคุยดูสนิทสนมมาก แถมพ่ีบีม ยงั รูเ้ รอ่ื งเกอื บทกุ อย่างของพ่ีพงิ ค์อีก “แล้วเอเจน่ะมีแฟนยังจ๊ะ” จู่ๆ พี่พิงค์ก็หันมาคุยกับผมแทน แถมเป็นคำถามชวนอ้ึงอีกต่างหาก “ครับ O_O” “บีมบอกว่าเอเจชอบรุ้งข้างเดียว อืม... น้องเขาก็น่ารักดี สู้ๆ เข้านะ” “เอ๋! เปลา่ นะครับ ผมกับรงุ้ แคเ่ พ่อื นกันเฉยๆ ผมยังไมช่ อบใคร จริงจังหรอกครับ” ทำไมผมต้องไปแก้ตัวก็ไม่รู้ แต่พ่ีพิงค์ทำหน้า 52

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย แปลกใจ แล้วอมย้ิมแปลกๆ เหมอื นรอู้ ะไรบางอย่าง “แปลว่าโสดสินะ” ยิ่งพี่พิงค์หันไปสบตามองพ่ีบีม ผมยิ่งงง เขา้ ไปใหญ่ “อา้ ว! พเี่ ขา้ ใจผดิ เองเหรอ ขอโทษแลว้ กนั ” สว่ นพบ่ี มี เองเกาหวั แก้เขิน ที่เขา้ ใจเรอ่ื งผมกับรงุ้ ผดิ มาตลอด “ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดแค่นั้น รุ้งรีบเข้ามาเสิร์ฟน้ำให้พวกพี่ๆ พร้อมยน่ื แก้วนำ้ ให้กบั ผม “อะ...อะไร” “อา้ ว ไหนว่าหวิ น้ำไง” รงุ้ ค้วิ ขมวด “เอ่อ อ๋อ ใช่ ขอบใจ” ผมรีบจบิ นำ้ นดิ หนอ่ ย ร้งุ กระทงุ้ ศอกให้ ผมทำตามแผนสักที แตผ่ มไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่ใหด้ ูเหมือนจงใจแกลง้ แทนการไม่ตงั้ ใจด ี ทันใดนั้น ผมเหลือบเห็นมดไต่บนเส้นผมของพี่พิงค์ ผมรีบวาง แก้วใกล้พพ่ี งิ คแ์ ล้วหยบิ มดออกจากเส้นผมพี่เขา “อะ...อะไรจะ๊ ” “มดนะ่ ครับ” ผมยมิ้ พลางบ้ีเจา้ นี่ให้ตายคาน้วิ อาเมน~ “อ๋อ ขอบใจจ้ะ” ยิ่งเห็นใบหน้าแสนดีของพี่พิงค์ ผมแทบไม่ อยากทำแบบน้ีเลย แต่ถ้าไม่ทำผมมีหวังตายคามือรุ้งเหมือนเจ้ามดตัว นแ้ี น่ๆ ผมทำท่าจะคว้าแก้วน้ำมาด่ืมต่อ แต่ว่าเน่ืองจากมือมันลื่นบวก กับผมต้องการจงใจ มันจึงหลุดพร้อมกับน้ำในแก้วท่ีสาดใส่กระโปรง ของพ่ีพงิ คเ์ รยี บร้อย 53

รักนายเจ้าชายวายร้าย “ขะ ขอโทษครับ! ผมไมไ่ ด้ต้งั ใจ” ผมรีบกระวกี ระวาดเกบ็ แก้ว น้ำจากบนตกั พีพ่ ิงค์ โชคดีที่มันไมต่ กแตกหล่นลงพ้นื ซะก่อน “ซุ่มซ่ามจริงๆ พงิ คเ์ ปน็ อะไรมากหรอื เปลา่ ” ผมรู้สึกแย่ เมื่อพ่ีบีมดุใส่ผม แถมยังคอยเป็นห่วงเป็นใยพี่พิงค์ อกี ตา่ งหาก ผมกำลงั ทำบ้าอะไรอยเู่ นี่ย! “ไม่เป็นไร แค่กระโปรงเปียกน้ำนิดหน่อยเอง” ท้ังท่ีมันเลอะ เต็มกระโปรงของพี่เขา แต่พี่เขายังแสนดีบอกว่าไม่เป็นไร ผมกำลัง ทำร้ายนางฟ้าหรอื น่ ี “ดะ เดี๋ยวผมเช็ดให้เองครบั ” “ไมต่ ้อง เดยี๋ วพีจ่ ัดการเองดกี ว่า” พี่บีมตดั บทอยา่ งอารมณ์เสีย พวกเราจึงพากันออกไปทีละคน จนเหลือพวกพ่ีที่วุ่นวายกับน้ำเจ้า ปัญหาอย ู่ “เอาละ่ ~ แผนไปได้สวย ท่เี หลือขึ้นอยกู่ ับพ่ีบีมแล้ว” รุ้งเตรยี ม วางซดี บี นเครอื่ งเลน่ ไว้แลว้ เหลอื แคร่ ีโมตเปดิ เท่านนั้ “มันจะดีเหรอ ถ้าพ่ีเขารู้ต้องโกรธเราแน่ๆ เลย” ผมชักใจคอ ไมด่ ี “บ้าเหรอ เราอุตส่าห์ทำมาถึงขนาดน้ีแล้ว จะมาล้มเลิกแผน กลางทางไดย้ งั ไง” รงุ้ ไมส่ นใจคำเตอื นของผม เธอรบี เปดิ เพลงแรกทนั ท ี เสียงเพลงเพราะๆ ดังข้ึน ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ ต้องเรียกว่า เสียงเพลงกลบเสียงของพวกเขาต่างหาก และแล้วจู่ๆ เพลงก็ดันหยุด ชะงักพรอ้ มกับเสียงนา่ กลวั ของพี่บมี ดังข้นึ “บอกมาซิ~ ว่าใครเปน็ คนวางแผน!!!” 54

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย พวกเรารับรู้ถึงความซวยทีก่ ำลังมาเยอื นทนั ท ี ตอนน้ีพวกเราน่ังคุกเข่าบนพ้ืน พร้อมพี่บีมในท่ากำลังยืนจ้อง มองพวกเราอย่างกินเลือดกินเน้ือ ส่วนพ่ีพิงค์ทำหน้าเจื่อนๆ น่ังมอง พวกเราอย่างสงสาร “ใครเปน็ คนวางแผน!” เงยี บ~ “เอเจใช่ไหม” พี่บีมคาดโทษมาทีผ่ ม “เอ่อ...” ผมเงยหน้ามองใบหน้าของพ่ีเขา ตอนนี้พ่ีบีมดูโกรธ มากเลย “จริงอยู่ว่าพี่พูดไปแบบนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าคำตอบที่พ่ี พูดจะเป็นความจรงิ น”ี่ “แต่ผม” “พ่ีไม่ชอบให้พวกเธอมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของพ่ีมากเกิน ไป... แลว้ พไี่ มช่ อบความเจา้ กเ้ี จา้ การจบั คคู่ นนนู้ คนนไี้ ปทว่ั ดว้ ย ครงั้ นเี้ ปน็ คร้ังสดุ ทา้ ย พ่ีไมข่ อพูดอะไรมาก ถ้ายงั ทำแบบนพี้ ่จี ะไมย่ กโทษให้อีก” พวกเราเงียบไปไม่มีใครพูดข้ึนอีก... แต่ตอนนี้ดูเหมือนพ่ีบีมคิด ว่าผมเปน็ ตวั ต้นคิดแผนนต้ี า่ งหาก “เอาน่า บีมใจเย็นๆ ฉันคิดว่าพวกรุ่นน้องคงไม่ตั้งใจทำแบบน้ี หรอก” พพี่ งิ คพ์ ยายามไกลเ่ กลย่ี แตด่ เู หมอื นพบ่ี มี จะไมฟ่ งั อะไรตอ่ ไป แลว้ “ฉันจะพยายาม...” น้ำเสยี งน้ันห้วน “พวกเขาไม่ตั้งใจนี่ คงนึกวา่ นายชอบฉนั ล่ะมง้ั ?” 55

รักนายเจา้ ชายวายร้าย “แล้วยังไง... แต่การทำแบบนี้มันเสียความรู้สึกมากนะ แล้วท่ี ตอบนั่นก็แค่คำโกหกเท่านั้นเอง ใครบางคนตีโพยตีพายคิดไปไกล จนยุ่งไม่เข้าเรื่อง ฉันว่าไม่ไดท้ ำให้เรื่องมันดีขึ้นหรอกนอกจากแย่ลงไป มากเท่าน้ัน!” พูดจบพี่บีมก็เดินเข้าห้องนอนหน้าตาเฉย พวกผมง้ีทำ อะไรไม่ถูก คนท่ีรู้สึกผิดสุดๆ คงเป็นรุ้ง เพราะเธอวางแผนทุกอย่าง ทั้งท่ีผมเตือนเธอแทบตายแล้ว ตอนนี้พ่ีบีมยังคิดว่าผมเป็นตัวเจ้าก้ ี เจ้าการอีก วันนี้จะมีอะไรแย่กวา่ นี้ไหมเน่ยี “ฉนั ขอโทษ เอเจ” รงุ้ เอ่ย “ชา่ งเถอะ~” ผมถอนหายใจตอบ และสักพกั พบ่ี มี ก็ลงจากชั้นบน พร้อมใบหน้าปกติ แลว้ สอนติว เราต่อเหมือนเร่ืองราวไม่ก่ีนาทีนี้ไม่มีอะไรเกิดข้ึน ถึงอย่างน้ัน แต่ผม รสู้ ึกอึดอัดมากๆ เลยล่ะครบั โดยเฉพาะเวลาเราสบตากันพบ่ี ีมทำหน้า นอ้ ยใจแวบหนึง่ แลว้ เสหนั ไปมองทางอื่นทันท ี ซ่า~ เสียงฝนตกหนักนอกบ้าน ตอนนี้เหลือผมกับพี่บีมท่ีอยู่ในบ้าน เทา่ นนั้ พพี่ งิ คก์ ลับไปต้ังนานแลว้ แหละ ส่วนรงุ้ กลบั บ้านไปกอ่ นฝนเรม่ิ เทลงมาไม่ก่ีนาทีนั่นเอง ผมจึงตัดสินใจค้างคืนบ้านพี่บีมแทน เพราะ ขนื ไปส่งผมท่บี า้ นตอนนอี้ าจเกดิ อันตรายกไ็ ด้ ผมโทรไปหาคณุ แม่แล้ว ท่านก็ไม่ว่าอะไร ส่วนทางพ่ีบีมไม่มีปัญหา เนื่องจากพ่ีบีมอยู่บ้านตัว คนเดยี ว แคเ่ พม่ิ คนนอนค้างคนื คนเดยี วไม่หนกั หนาอะไรนักหรอก “สปาเก็ตตี้ซีฟู้ด” พี่บีมเอ่ยขึ้นแล้ววางจานอาหารเย็นตรงหน้า ผม ขอบอกว่ามันนา่ ทาน ดดู กี ว่าท่ีผมคิด 56

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “ไม่ชอบเหรอ?” เขาถามเพราะเหน็ ผมไม่ทาน “ปละ เปลา่ ! ผมแคแ่ ปลกใจทีพ่ ่ีทำอาหารเป็นด้วย” “ผู้ชายตัวคนเดียวในบ้านต้องทำอาหารเป็นม่ังสิ พี่ไม่ค่อยทาน พวกมามา่ บอ่ ยนักหรอก ไมด่ ตี อ่ สขุ ภาพ” “นน่ั สิ! พวกพๆี่ ผมกช็ อบทานเวลาคุณแมไ่ มอ่ ยู่ประจำ ผมเลย ลองซื้อหนังสือทำอาหารมาฝึกหัดบ้าง ถ้าไม่ข้ีเกียจจริงๆ พวกเราจะ ไม่คอ่ ยทานเหมอื นกัน” และแล้วเราจึงเริ่มเงียบทันที ผมจึงลงมือทานสปาเก็ตต้ีซีฟู้ด ฝีมือพ่ีบีม รสชาติอร่อยสุดๆ ไปเลย ผมว่าพี่บีมชักเข้าข้ันเพอร์เฟ็ค แมนแล้วนะเน่ีย เม่ือเราทานข้าวเย็นเสร็จ ห่าฝนท่ีตกเทลงมาอย่าง บ้าคล่ังยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ผมจึงไปอาบน้ำก่อน โดยยืมชุด พ่ีบีมไปใส่ แต่เนื่องจากชุดของพ่ีบีมตัวใหญ่กว่าผมเกินไป มันเลย ทำใหผ้ มใส่ชดุ นด้ี เู กง้ ก้างไปเลย ผมลงจากชั้นบนแล้วพี่บีมหันมามองสักพัก จากใบหน้าบ้ึงตึง กลายเป็นเสยี งหวั เราะซะลัน่ “ฮ่าฮ่า เอเจใส่ชดุ นี้แล้วดดู ชี ะมดั ” ประชดหรอื น่ัน พฆี่ า่ ผมให้ตายเลยซะดกี ว่า “ชิ เชอะ” จู่ๆ ผมเล่นโหมดงอนหน้าตาเฉย ไหนๆ เม่ือตอน เย็นพี่บมี งอนใสผ่ ม ผมของอนมั่งแลว้ กนั “เอาน่า! พี่พูดเล่นหรอก แต่ดูๆ ไปก็โอเคนะ ไม่น่าเกลียด หรอก” งะ่ เหมือนจะบอกว่าน่าเกลยี ดมากเลยเเฮะ 57

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “ผมขอโทษนะครับ” จู่ๆ ผมเอ่ยออกไป พี่บีมทำหน้าแปลกใจ “เรื่องเม่ือตอนเย็น พวกผมอาจก้าวก่ายเร่ืองของพ่ีบีมมากเกินไปก็ได้ แต่ทุกส่งิ ท่พี วกผมทำไป เพราะไมร่ วู้ า่ พี่จะโกรธมากขนาดน้ี “...” จู่ๆ พี่บีมก็เข้ามาใกล้ พร้อมดึงตัวผมไปกอด ผมกำลังเหมือน วิญญาณถูกกระชากอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พ่ีบีมทำเร่ืองบ้าอะไร ผมไม่ เขา้ ใจพี่บมี สักนดิ “...” “ถ้าเอเจเป็นคนอนื่ พจ่ี ะไมโ่ กรธมากขนาดนีห้ รอก” “ผม...” “พน่ี ะ่ ...” ทุกอย่างเงียบ... แต่ส่ิงสุดท้ายคือผมผลักร่างพี่บีมห่างจากตัว ผมทนั ที ใช!่ ตอนนผี้ มร้สู กึ โกรธมาก ผมไมเ่ ข้าใจพบ่ี ีมสักนดิ แม้ตอนนี้ ผมยังไม่เขา้ ใจเลยว่าทำไมพเ่ี ขาต้องทำแบบน ี้ “เอเจ!!!” “พี่น่ะ... พ่ีเลิกทำแบบน้ีได้ไหมครับ” ผมตะคอกใส่ พร้อมน้ำ ตาใสๆ มนั เอ่อล้นออกมา “การที่มาคอยเป็นห่วงเป็นใย แล้วมาทำแบบน้ีมันเรียกว่า แฟนกันไม่ใช่หรือครับ... ถ้าพี่ไม่คิดอะไร อย่าทำเหมือนพวกชอบให้ ความหวังแล้วหนีหายไปดื้อๆ รู้ม้ัยคนท่ีเจ็บปวด ท้ายสุดแล้วคือผม ผมพยายามทำใจแทบตาย แต่พี่ยังมาทำแบบน้ีอีก ผมเกลียดพี่ท่ีสุด เลย!!!” 58

รักนายเจา้ ชายวายร้าย ผมรวู้ า่ คำพดู ของตวั เองอาจทำใหพ้ ชี่ ายทแี่ สนดคี นหนง่ึ เปลย่ี นไป แต่ถ้าผมไม่พูด ผมเองต้องเจ็บปวดแบบน้ีไปเรื่อยๆ ท้ังที่พ่ีบีมอาจ ไม่คิดอะไรมากกว่าพ่ีน้องก็ได้ ถ้ามันทำให้ผมเลิกคิดเร่ืองเป็นไปไม่ได้ สักที ผมจะยนิ ดยี อมให้พ่ีบมี เกลยี ดผมตลอดกาล “เอเจ” พี่บีมอ้าปากค้าง เหมือนเพิ่งถูกบอกรักไปหมาดๆ “หมายความวา่ ไง? พไ่ี ม่เขา้ ใจ” “ผมชอบพค่ี รบั !” ผมพูดไปแลว้ ~ พูดไปแล้วจริงๆ สนิ ะ~ แต่แล้วผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านตรงริมฝีปาก ผมแทบ พูดไม่ออกเพราะพี่บีมจู่โจมจูบผม หมายความว่า...? พ่ีบีมถอนริม ฝีปาก พร้อมจอ้ งผมดว้ ยสายตาอ่อนโยนแล้วกระซบิ ผมข้างหแู ผว่ เบา “พี่ก็ชอบเอเจเหมอื นกนั ” ผมตะลึงงันสมองตื้อไปหมด พ่ีชอบผมเหมือนกันง้ันเหรอ? หมายความวา่ ยังไง? “พ่ี... เป็นเหมือน... ผมเหรอ” ผมทำหน้าไม่เชื่อ แม้คนตรง หน้าจะทำหน้าจริงจังก็เถอะ ถ้าพ่ีบีมเล่นมุขแกล้งจริงๆ ตอนน้ีผมคง ขำไม่ออกแน่ๆ “เอเจไม่เชื่อเหรอ” พ่ีบีมค้ิวขมวด สักพักเขากระตุกย้ิมที่มุม ปากเหมอื นมีแผนชั่วร้ายในใจ ผมกลนื น้ำลายเอ้ือกเตรยี มทำทา่ จะหนี “หหึ ึ... คิดจะรอดพน้ จากเงือ้ มมือพ่นี ะ่ ช้าไปหน่อยนะ” ช่ัวขณะผมทำท่าจะวิ่งหนี แต่ถูกพี่บีมผลักลงโซฟาทางยาวลง 59

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย ไปทันที พร้อมกับร่างของผมถูกมือใหญ่ๆ น่ันตรึงเอาไว้ทันทีที่ผลัก เสียงลมหายใจของเราใกล้ชิดเพียงไม่กี่มิล ตอนนี้ผมแทบทำอะไร ไม่ถูก ได้แต่เสมองไปทางอ่ืน แต่คนตรงหน้าทำท่าอยากจะแทะโลม รา่ งกายผมเตม็ ท่ี ไม่เอาอ่ะ T_T ผมไม่อยากเสยี ความบรสิ ทุ ธ ิ์ สายฝนยังคงเทหนักอย่างต่อเนื่อง... ภายในบ้านอุณหภูมิเย็น ขนึ้ แตค่ นตัวใหญท่ ีท่ ับร่างผมกำลังทำใหร้ ่างกายผมร้อนระอทุ กุ อณ ู ใบหน้าน้ันใกล้เข้ามา... เข้ามาอีกจนผมรู้สึกลมหายใจอุ่นๆ ปะทะใบหน้า ผมแทบลืมหายใจชั่วครู่ แถมหัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นรัว จนมนั ทะลอุ อกมา ใหต้ ายส~ิ พี่บีมกำลังทำให้ผมบ้าคลั่งสดุ ๆ “นายเช่อื พ่ีหรือยังฮ”ึ น้ำเสยี งน้ันกระซบิ ตำ่ ตรงริมห ู “ผะ ผม...” “ไม่เชอ่ื อีกเหรอ หรืออยากโดนมากกวา่ นีอ้ กี ละ่ ” ประโยคสดุ ทา้ ยทำเอาผมอยากร้องลนั่ พกี่ ำลงั จะทำ... “เชอ่ื แลว้ ครบั !!!” ผมหลบั ตาป๋ีตะโกนออกไป “ชอบพ่ีจรงิ ๆ เหรอ” “ผมชอบพี่ครับ... แต่ผมนึกว่าพ่ีชอบผู้หญิงนี่” ผมทำหน้า เขนิ ตอบ “น่ันสิ~ ข้อหาเข้าใจผิด ต้องโดนอะไรรู้ไหม” คนเจ้าเล่ห์จ้อง มองอยา่ งมีเลศนยั “(มา่ ยนะ TOT)” ผมรอ้ งในใจ จบุ๊ 60

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย รมิ ฝีปากของพีบ่ ีมประทับบนหนา้ ผากผมแผว่ เบา พร้อมกับรา่ ง ของพี่เขาผละจากตัวผม ผมแทบหยุดหายใจเลยทีเดียว ส่วนคนตรง หนา้ นง่ั อมย้มิ อยู่คนเดยี ว เหมอื นรูใ้ จวา่ ผมกำลังคิดอะไรอยู่ “พ่ีไม่ทำอะไรนายหรอกน่า โดยเฉพาะร่างที่ไม่เต็มใจแบบน้ัน อีกอยา่ งจบู นแี่ ทนท่เี อเจแพเ้ กมตอนนัน้ ไปแล้วกนั ^^” “เออ่ ..ครบั -///-” ตอนนี้ผมคงหน้าแดงเปน็ ลูกมะเขือเทศแน่ๆ เลย “น่ารักชะมัด” พ่ีบีมเอียงคอมองผม แต่ผมง้ีทำหน้าไม่ถูก เพราะคนจ้องเหมือนแทะโลมรา่ งกายของผมไปด้วย งะ่ T_T อย่ามองผมด้วยสายตาแบบน้ีส ิ “นายน่ะรังเกียจพ่ีหรือเปล่า” จู่ๆ พ่ีบีมเอ่ยถาม ผมทำหน้า แปลกใจ “ทำไมผมต้องรงั เกียจพ่ีด้วย ในเมอื่ ผมชอบพ่ีนะ่ ” “ง้นั คบกบั พีน่ ะ!” “คระ... ครับ O_O” ผมกระพรบิ ตาปรบิ ๆ “ครับน่ะตกลงไหม” พ่ีบมี คิว้ ขมวดถาม แต่เหน็ วา่ ใบหน้าของพ่ี แดงจดั เหมอื นกัน ตกลงวา่ ไมใ่ ช่ผมคนเดียวท่เี ขนิ งน้ั เหรอ “ครบั ...” เสียงผมขาดห้วน “ตกลงผมจะคบกบั พี่ครับ” “ให้ได้แบบนี้สิ” พี่บีมดึงร่างผมเข้าไปกอดอีกคร้ัง ไม่อยาก เชอื่ ... ผมครอบครองเจ้าของรา่ งตรงหนา้ ไดแ้ ลว้ หรอื และแล้วคืนวันนั้นเป็นวันที่เราสองคนคบกันอย่างจริงๆ จังๆ แม้ต้องเป็นความลับก็เถอะ...อาจเป็นเพราะส่ิงท่ีเราสองคนทำอยู่ 61

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย สังคมไม่ยอมรับ แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ เพราะการที่มีครอบครัว อบอุ่นยอมรับ และมีเพ่ือนแสนดีคอยเข้าอกเข้าใจผมอย่างรุ้ง... แล้ว พ่บี มี พช่ี ายท่ีผมรกั ^^ “ไง!” “ไง~” พ่ีชายท้ังสองของผมจ้องผมเป็นตาเดียว หลังจากผมเพิ่งกลับ บ้านเมื่อเช้าด้วยรถมอเตอร์ไซค์ของพ่ีบีม ทุกคนอย่าคิดลึกนะครับว่า เร่ืองราวเมื่อคืนเกิดอะไรต่อไป ผมกับพ่ีบีมแค่นอนหลับคนละห้อง เท่าน้ันเอง (จรงิ ๆ นะ) “อะไรของพเี่ นยี่ ผมจะไปเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ ” ผมทำทา่ จะขนึ้ ขา้ งบน แต่พ่ีซีดีดึงเสื้อผมไว้ พร้อมสายตาจับพิรุธเหมือนผมไปทำอะไรไม่ดีมา แบบนัน้ แหละ “แกพักกับรุ่นพ่ีแกทั้งคืนไม่มีอะไรเกิดข้ึนบ้างเหรอ ฝนตกหนัก ในบ้านท่ีมีชายโสดสองคนอยู่มันก็น่าจะ...” พ่ีซีดีคิดเตลิดเปิดเปิงไป ใหญแ่ ลว้ แมแ้ ตพ่ วี่ ซี ดี กี ็เปน็ ไปกับเขาดว้ ย “พวกพ่ีคิดอะไรอยู่เน่ีย... เราแค่หลับคนละห้องเอง ไม่มีเรื่อง อย่างทพี่ ีค่ ิดอยหู่ รอก” “จรงิ นะ!” สายตาพีซ่ ดี ีมองแบบไมค่ อ่ ยเชื่อเทา่ ไหร ่ “จรงิ เซ~่ ” “จริง!!!” “จริงครับ” 62

รักนายเจา้ ชายวายร้าย “โธเ่ ว้ย! นกึ ว่ามอี ะไรใหต้ ื่นเตน้ ซะอีก เซง็ วะ่ ” พซ่ี ดี ีทำหน้าเบ่อื ทนั ที พ่ีวซี ีดกี ระตกุ ยิ้มท่มี ุมปาก “แต่วา่ ใชค้ ำสรรพนามเรียกวา่ ‘เรา’ เนย่ี คงเปน็ แฟนกันแล้วสินะ” ว่าแล้วไงครบั พ่ีวีซีดจี บั ไตผ๋ มได้จริงๆ ด้วย “เฮย้ ~จรงิ ดิ ไอว้ ี (ย่อมาจากวซี ีด)ี แกคงไมพ่ ดู เล่นหรอกนะ” “มันเป็นแค่ทฤษฎีเท่าน้ัน ส่วนมันจะถูกต้องตามหลักการท่ีฉัน คิดเปล่าคงต้องถามนอ้ งรักของเราแล้วล่ะ” และแล้วพ่ีทั้งสองหันมาย้ิมหวานเยิ้มมาทางผม ส่วนคุณแม่ กำลังจดั จานบนโตะ๊ สำหรับอาหารเชา้ ท้ังบ้านแอบล้นุ ไปด้วย “เอ่อ” ผมกรอกตามองหน้าทั้งสองคนไปมาพร้อมทำหน้าเขิน “ครับ~” “แปลว่า” ท้ังสองพรอ้ มใจพูดพรอ้ มกัน “คบกันจรงิ ๆ น่าเซ”่ “สดุ ยอดเลยวะ่ ไอน้ อ้ งเลวเอย๋ ” นนั่ เปน็ คำชมของพใี่ ชไ่ หมครา้ บ (น้องรักเป็นคำชมของพ่ีวีซีดี ส่วนน้องเลวเป็นคำชมของพ่ีซีดี สมกับ บคุ ลิกเทวากบั ซาตานจริงๆ) “พ่ยี นิ ดีด้วยนะเอเจ ^^” พ่ีวีซีดีย้มิ จนตามดิ “พอได้แล้วลูกๆ ทั้งสองคน เลิกเซ้าซ้ีน้องได้แล้ว ไหนว่าวันน้ี มีธุระน่ีจ๊ะ” คุณแม่ของผมเอ่ยเตือน พวกพี่เลยรีบนั่งเก้าอี้ท่ีประจำ ทนั ที แลว้ เขมอื บอาหารอยา่ งรวดเรว็ จนเกลย้ี งภายในไมก่ น่ี าที เรยี กวา่ กินเนสบคุ๊ ยังตอ้ งอึ้ง ทงึ่ เสยี วเลยละ่ ครบั “ไปก่อนนะครบั ” พวกพีไ่ หว้คณุ แม่ตามธรรมเนียมกอ่ นว่ิงปรดู๊ 63

รักนายเจา้ ชายวายร้าย หายออกจากบา้ นทนั ทตี ามสโลแกน ‘มาเรว็ เคลมเรว็ ซ่อมเร็ว ไปเร็ว’ จรงิ ๆ “แต่ว่า...คุณแม่ไม่โกรธผมเหรอที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายน่ะ” ผมเอ่ยออกไปด้วยใจตมุ้ ๆ ต่อมๆ กลวั ว่าคุณแมอ่ าจไมช่ อบพี่บีมกไ็ ด ้ คุณแม่เข้ามาสวมกอดผม พร้อมลูบศีรษะเบาๆ “ไม่มีแม่คน ไหนไมเ่ หน็ ลกู มีความสุขหรอกนะ ถา้ ลูกคิดวา่ พ่เี ขาเปน็ คนดี แมจ่ ะไป วา่ อะไรไดล้ ่ะจ๊ะ” “ขอบคุณครับท่ีเข้าใจผมมาตลอด~” ผมรู้สึกโชคดีจริงๆ ท่ีได้ เกดิ เป็นลกู ของคุณแม่ “แม่เคยบอกแล้วไงล่ะไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร ส่ิงเดียวท่ีแม่อยาก เห็นคือลูกเป็นคนดีก็พอ แต่ว่า...” น้ำเสียงของแม่หยุดชะงัก ทำเอา ผมจ้องแม่ไมก่ ระพริบ “พาแฟนลกู มาให้แม่ดหู น่อยก็ดนี ะ” “หา” “ทำไมละ่ ! เผอ่ื วนั ข้างหนา้ อาจแตง่ งานกันไง” แต่งงานเหรอ? >///< มา่ ยยย!!! ตอนเช้าของการเรียนวันใหม่ของสัปดาห์ ผมรู้สึกเบื่อหน่ายกับ การเรียนนิดหน่อย แม้จะมีติวเตอร์มือดีอย่างพ่ีบีมคอยสอนก็เถอะ แตอ่ าจารยเ์ ลน่ ยดั ๆ ความรใู้ สส่ มองเยอะๆ แบบน้ี ผมไมไ่ หวเหมอื นกนั ผมเดินเข้าโรงเรียน ปกติที่น่ีในตอนเช้าคึกคักเสมอ เพราะพวก 64

รักนายเจ้าชายวายร้าย นักเรียนมักคุยกันตามโต๊ะต่างๆ ของโรงเรียน หรือไม่ก็พวกผู้ชาย รวมกลุ่มกันเล่นฟุตบอลอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะกลุ่มเล่นฟุตบอล หน่ึงในนั้นคือ ‘พี่บมี ’ แต่ผมไม่ค่อยกล้าเข้าไปดูเท่าไหร่ พวกผู้หญิงตรึมอยู่ตรงน้ัน แถมชอบรอ้ งกรี๊ดๆ ลน่ั สนาม ทั้งท่นี กั กีฬาแคเ่ ชด็ เหง่ือเท่านั้น คุณเธอ จะเวอรไ์ ปถงึ ไหน? จู่ๆ เจ้าลูกกลมๆ สีขาวสลับดำค่อยๆ วิ่งตัดผ่านสนามแล้วมา หยุดตรงรองเท้าของผม พวกน้ันหันมามองผมเป็นตาเดียว ประมาณ ว่าถ้าเป็นคนมีน้ำใจช่วยส่งบอลให้หน่อย ผมจึงหยิบลูกฟุตบอลหมาย จะขว้างใสใ่ นสนาม แตพ่ ี่บีมว่ิงมาหาหน้าตาเฉยพร้อมรอยย้มิ ชวนกรด๊ี ของสาวๆ “เออ่ ฟตุ บอลครับ” ผมหน้าแดงย่ืนเจ้าลกู กลมๆ ใหพ้ ีบ่ ีม ตอน นผ้ี มทำหนา้ ไมถ่ กู เลย “อืม ขอบใจนะ” พบ่ี ีมเข้ารบั แลว้ ยมิ้ ให ้ “มะ ไมเ่ ปน็ ไร” “แต่วา่ เย็นน้ีพไี่ มต่ ิวนะ” “ไมต่ วิ หรอื ครบั ” ผมพดู อยา่ งแปลกใจ แปลวา่ เยน็ นผี้ มไมไ่ ดเ้ จอ พบี่ มี อีกน่ะสิ ยิ่งหาตวั พ่บี มี ยากๆ อยู่ “พี่ได้ตั๋วหนังฟรีมาพอดี เลยคิดว่าจะพาไปดูหนังแก้เครียดสัก หน่อย” “หา” ผมอ้าปากค้าง พบี่ มี กำลังชวนผมไปดหู นังเหรอ เหมือน เดทยงั ไงไมร่ ู้สิ 65

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “วา่ แล้วเชยี ว คดิ มากละ่ ส.ิ .. พล่ี มื บอกไปว่าชวนรงุ้ ด้วย” พส่ี ่าย หวั นกึ ขบขัน ผมหน้างอทนั ท ี กผ็ มไมร่ ู้นี่ พีน่ ่นั แหละบอกผมไมห่ มดนะ่ โทษแฟนตัวเองซะงัน้ -*- “ครับ” “แลว้ พบกนั นะ” พบ่ี มี สง่ ยม้ิ ครงั้ สดุ ทา้ ย กอ่ นเดนิ เขา้ ไปในสนาม เมื่อเหล่าเพื่อนๆ ของรุ่นพ่ีต่างโวยวายว่าไอ้สองตัวนี้มันพูดอะไร นักหนา ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที เพราะกลัวสายตาสาวๆ ทั้ง หลายฆา่ ผมให้ตายซะกอ่ น ตอนเย็นพวกเราไปรอหน้าบ้านพ่ีบีม เน่ืองจากขืนตามหาล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้พบ เพราะพ่ีบีมหาตัวยากมาก คงไม่อยากวุ่นวายกับ พวกสาวๆ มากม้ัง แถมแฟนตัวจรงิ เสียงจรงิ คงไม่ยอมแน่ๆ “เสร็จแล้วครับ! ขอโทษนะ กว่าจะหาตั๋วหนังเจอแทบตาย แหนะ” พี่บีมชูต๋ัวหนังสามใบแล้วสบตาผม พร้อมส่งย้ิมละลายหัวใจ เชน่ เคย “ไปกันเถอะคะ่ เดี๋ยวไมท่ ันซะก่อน” รุ้งรีบเตือน ผมจึงทำตาม เธอไม่รอช้า วันน้ีพวกเราขึ้นรถคันงามของรุ้งแทน ถ้าข้ึนมอเตอร์ไซค์ ของพ่ีบีม ผมคาดว่ารุ้งคงได้ทรงผมใหม่โดยไม่ต้องทำให้เปลืองเงิน อกี ตา่ งหาก ผมน่ังด้านหลังก่อนเพื่อน ความจริงรุ้งก็จะนั่งด้านหลังข้างๆ ผม แต่โดนพี่บีมขอน่ังด้านหลังแทน ซึ่งรุ้งไม่ค่อยเรื่องมาก จึงตกลง 66

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย แต่ผมเนี่ยสิเขินสุดๆ นั่งข้างๆ กับพ่ีบีมเนี่ยนะ ผมหัวใจวายก่อนไปดู หนงั ม้ยั เน่ีย “เอเจ” “...” “เอเจ!” “หอื ?” ผมขานรับ ซง่ึ ผลทีไ่ ด้คือสายตาดๆุ ของรงุ้ “เป็นไรมากเปล่าเน่ยี เหน็ เหม่อแบบนี้มาทั้งวันแล้วนะ” “เปล่าซักหน่อย” ผมปฏิเสธหน้าตาเฉย โดยมีพี่บีมน่ังหัวเราะ หึหอึ ยูข่ ้างๆ “แต่จริงๆ นะคะพี่บีม ช่วงเช้ารุ้งลองเอาพจนานุกรมเล่มใหญ่ ฟาดใส่หวั ยงั ไมไ่ ดส้ ตเิ ลย ไมร่ วู้ ่าเปน็ อะไร ชอบทำตาลอยเหมือนนึกถงึ ใครบางคนอยู่ รุ้งนึกว่าเป็นไข้ซะอีก แต่พอได้สติก็บ่นๆ อะไรไม่รู้” ได้ทรี งุ้ เม้าทแ์ ตกใหฟ้ งั ทำเอาผมไม่รู้เอาหนา้ ไปไว้ทไ่ี หน “หึ~ สงสัยต้องติวท่ีห้องนอนเพิ่มล่ะมั้ง” พี่บีมเอ่ยลอยๆ น้ำเสียงเบาสุดๆ ผมซึ่งอยู่ข้างๆ จึงได้ยินเต็มหู ยิ่งสายตาเจ้าเล่ห ์ จอ้ งอยู่ ผมแทบหลบสายตาไม่ทนั “ออ๋ แล้ววา่ งๆ ชอบทำหนา้ เขินอีกด้วยนะคะ” “พอได้แล้วน่า!!!” ผมตะโกนเสียงดัง ทุกคนหันมามองไม่เว้น แมแ้ ตค่ นขับรถ “เออ่ ~ ผมหมายความวา่ ถงึ แล้วนะ่ ” “จริงด้วยสิ! งั้นไปกันเถอะ” รุ้งเอ่ยพลางลงจากรถ ตอนนี้เรา มาถึงหน้าหา้ งดงั แหลง่ รวบรวมของราคาถูกๆ จนถึงราคาแพง ผมจงึ ถอนหายใจ แตค่ นข้างๆ กลับอมยม้ิ เหมือนมอี ะไรบางอย่าง 67

รักนายเจา้ ชายวายร้าย พวกเราไปที่โรงหนังก่อนหนังจะฉายประมาณย่ีสิบนาที รุ้งเลย เป็นฝ่ายอาสาซ้ือพวกเคร่ืองด่ืมกับขนมไปทานข้างใน ทีนี้เหลือเพียง ผมกับพ่ีบีมเท่านั้น พวกเราเงียบไปสักพักก่อนพ่ีเขาจะเอ่ยข้ึนทำลาย ความเงียบ “คิดถงึ พีม่ ากขนาดนน้ั เลยเหรอ” “อะ๊ เปล่าสกั หนอ่ ย” ผมปฏิเสธพลางเสมองไปทางอื่น “โกหก!” “ผมเปล่าโกหก” ผมแย้งขา้ งๆ คูๆ ทัง้ ท่รี ้วู า่ ไม่มที างรอดพ้นได้ อยดู่ ี “ทำไมรุ้งบอกว่านายชอบเหม่อล่ะ หรือว่าเป็นโรคคิดถึงพี่กัน แน”่ พบี่ มี เอียงคอถาม ผมเกอื บหลบสายตาไม่ทนั “แล้วพี่คิดว่าผมนึกถึงใครอยู่ล่ะ” ในเม่ือผมเถียงไม่ได้ จึงเล่น โหมดกระเงา้ กระงอดแทน “ไม่รู้สิ ถ้านึกถึงคนอื่นนอกจากพ่ีล่ะก็น่าดู” น้ำเสียงท้าย กระด้าง ผมจงึ อดหัวเราะไมไ่ ด้ ทำเอาพีบ่ ีมหงุดหงิดทเี ดียว “หวั เราะทำไม? มอี ะไรน่าขำนกั หนา” “ฮึๆ...” ผมพยายามกล้ันหัวเราะ แต่มันอดไม่ได้นี่ เหมือน พบ่ี ีมดูหวงผมยงั ไงไมร่ ู้ “พ่ีพูดแบบนี้กำลังหึงผมอยู่นะ” ผมเริ่มจ้องมองดวงตาหม่น เลน่ เอาพบ่ี มี ทำหนา้ ไมถ่ ูก “แนล่ ะ่ สิ นายเปน็ ของพนี่ ะ พไ่ี มย่ อมใหเ้ อเจคดิ ถงึ ใครนอกจากพ่ี เดด็ ขาด” พดู ไปทำหนา้ เขนิ ไป เอ~๋ ผมวา่ พบี่ มี ตอนนนี้ า่ รกั สดุ ๆ ไปเลย 68

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย ผมอยากมองใบหน้าเขนิ ของพีไ่ ปนานๆ จัง “ผมน่ะไม่มองใครอยู่แล้วครับ ก็มีพี่ไว้คิดถึงแค่คนเดียวน่ี” ผมพูดกลับ ทำให้พี่บีมหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ แต่แล้วสายตา ผมกลับเหลือบไปมองใครบางคน เธอยืนถือเคร่ืองดื่มกับขนมใน มือมากมายกลอกตามองพวกเราสลับไปมาราวกับงุนงงในส่ิงที่เห็น ตอนน้ี “พวกพคี่ บกันเหรอ?” รุ้งจ้องพวกเราราวกับมีเรดาร์จับผิด แต่เมื่อมองเห็นใบหน้าพี่ บีมถงึ กบั อทุ านออกมา “เอ!๋ คบกนั จรงิ ๆ ด้วย” รุ้งรู้อยู่แล้วว่าผมชอบเพศเดียวกัน แต่พี่บีมน่ีสิดูเป็นท่ีน่าแปลก ใจสำหรับเธอไปเลย แมผ้ มเองตอนนั้นยงั ตกใจสุดๆ เหมือนกนั แรกๆ นึกว่าเพื่อนของผมจะหันไปเอาเรื่องท่ีผมไม่บอกเธอแต่แรกอีก กลับ เปน็ ว่าเอาผมไปกอดหน้าตาเฉย เดีย๋ วส.ิ .. เด๋ยี วพี่บมี ไดห้ งึ ผมจริงๆ หรอก “เอเจ ดีใจด้วยนะ ฉันนึกว่านายต้องอกหักซะอีก!!!” เธอกอด ผมซะคนเดินห้างหันมามอง แต่พ่ีบีมดึงร่างผมเข้ามากอดคออย่าง รวดเรว็ พรอ้ มสายตาพิฆาต “หา้ มแตะต้องคนของพน่ี ะ” “ร้งุ ขอโทษค่ะ ^^ พอดรี ุง้ ดใี จมากไปหนอ่ ยน่ะ” แต่ผมว่าเธอเกือบทำให้ตัวเองตายไม่รู้ตัวมากกว่า ผมเพิ่งรู้ว่า พ่ีบมี ข้ีหงึ แบบนผ้ี มคงต้องระวังตวั มากหนอ่ ยแลว้ 69

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “พอแล้วครับ คนอื่นมองพวกเราอยู่นะ” ผมขัดบทสนทนา พี่บมี จึงยอมปล่อย แลว้ กลายเปน็ การจบั มอื แทน “จะได้ไม่พลัดหายไปไหนไง” พี่บีมแถไปเรื่อย ผมจึงอดอมยิ้ม ไมไ่ ด้ โธพ่ ค่ี รบั ~ ผมนะ่ ไม่ใชเ่ ดก็ ๆ สกั หน่อย “อยา่ มาสวีทตอนน้สี ิ ชว่ ยฉันถือหนอ่ ย” ร้งุ โอดครวญข้างๆ ผม เลยชว่ ยเธอถอื ขนมข้างหน่งึ อกี ขา้ งหนง่ึ ถกู ใครไมร่ ูจ้ บั ไวอ้ ยู่ วันน้ันจึงเป็นวันที่ผมมีความสุขมากๆ เลยแหละ ส่วนรุ้ง หลัง จากที่เธอรู้ความจริงก็คอยเชียร์อัพเอาใจช่วยพวกผมให้รักกันนานๆ ถึงไม่พูดตอนน้ี รักของเราหวานยิ่งกว่าน้ำตาลอีก เรียกว่าขอกาแฟ เพียวๆ นำ้ ตาลไม่ต้องเพราะมันหวานอย่แู ล้ว เลีย่ นได้อีก บางครั้งหลงั จากเลิกติวเม่ือพ่ีบีมพาผมกลับบ้าน พวกพ่ีๆ รวมทั้งคุณแม่เริ่มชวน พ่ีบมี ทานขา้ วเยน็ ดว้ ย จนกลายเปน็ แขกประจำของท่ีบา้ น ยงิ่ คุณแม่รู้ ว่าพี่บีมทำอาหารเก่งแล้วก็อร่อยด้วย คุณแม่จึงถูกอกถูกใจพ่ีบีมเป็น พิเศษ ตอนวันหยุดจึงกลายเป็นการทดลองทำอาหารแปลกๆ ใหม่ๆ ให้เราสามพี่น้องทานกันจนพวกพี่ๆ บ่นอุบว่าคงได้กลายเป็นหมูอ้วน อตุ ุทกุ วัน นนั่ ส~ิ ถ้ามคี วามสุขเรือ่ ยๆ แบบน้กี ด็ ีส ิ “เอเจ” เสียงพ่ีบีมเรียกจากในห้องครวั “ครา้ บ!” ผมรบี เขา้ ไปหาทนั ที พบี่ มี เพง่ิ นำเคก้ บราวนส่ี ดๆ ใหมๆ่ จากเตามาตัดวางใสก่ ล่องอยา่ งสวยงาม 70

รักนายเจ้าชายวายร้าย “ฝากไปให้คุณแม่กับพี่นายสองคนนะ” “ออ้ ขอบคณุ ครบั ” ผมสดู กลน่ิ เคก้ บราวนนี่ า่ ทานชวนนำ้ ลายสอ วันนี้รุ้งไม่มาติวด้วย เห็นว่าซ้อมเล่นเปียโนอยู่ ถ้าเธอรู้ว่าพ่ีบีมทำ บราวนีใ่ ห้ทาน คงแจน้ มาหาแน่ๆ แตพ่ ีบ่ ีมเกบ็ ส่วนของรงุ้ ไวแ้ ล้วแหละ “ไปรอท่ีโซฟาก่อน เดย๋ี วพี่จะยกส่วนของนายไปให”้ ผมรีบทำตามว่าง่าย เพราะเค้กบราวน่ีเป็นเค้กท่ีผมชอบมากๆ แต่คณุ แม่ไม่คอ่ ยทำบ่อยนกั หรอก จะทำในชว่ งวันสำคญั เทา่ นน้ั สักพักบราวน่ีสีน้ำตาลเสิร์ฟพร้อมกับนมอุ่นๆ อยู่ตรงหน้า ไม่ รอช้า ผมรีบทานทันที บราวน่ีกับนมอุ่นๆ ช่างเข้ากันเหลือเกิน อ้า~ อรอ่ ยชะมดั ผมชอบบราวนีจ่ ริงๆ “ชอบมากเลยเหรอ” พ่ีบมี ถาม เพราะดูจากสีหนา้ ของผม “ครบั ! ผมชอบมนั ทสี่ ดุ ” ไมร่ วู้ า่ ผมไปทำอะไรใหห้ รอื เปลา่ ดพู บ่ี มี ทำหน้าไมพ่ อใจเลย “ท่ีสดุ น่ะมากกวา่ พ่หี รอื เปลา่ ” ผมนึกขำกิ๊ก พ่ีบีมเน่ียแปลกจริงๆ หึงอะไรไม่หึง มาหึงกับเจ้า เคก้ บราวน่ีเน่ียนะ “อยากได้คำตอบไหมครบั ” “เอ๋ พ่ีพูดอะไรเนี่ย O_O” “วา่ ไงล่ะ!” ดวงตาคมกริบจอ้ งมองอย่างไม่พอใจ “แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ?” ผมทำหน้าไม่ถูก พ่ีบีมเอาแต่ใจ ชะมดั “พสิ จู น์ส~ิ ” 71

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “พสิ ูจนเ์ หรอ? -///-” “ไม่รลู้ ะ่ ~ พ่ีไม่ยอมจรงิ ๆ ดว้ ย” พ่ีบีมทำท่างอนเหมอื นเดก็ ๆ “อะ...” ผมตัดสินใจโน้มตัวไปสัมผัสริมฝีปากพ่ีบีม สักพักผม ถอนริมฝปี าก พ่เี ขาทำหน้าแดงระเร่ือ น่ารกั ชะมดั ~ “รู้แล้วใช่ไหมครับว่าระหว่างเค้กบราวน่ีกับพ่ีบีม ผมชอบอะไร มากกวา่ กนั ?” “อือ” พ่ีส่งเสียงในลำคอ สักพักมีเสียงโทรศัพท์บ้านดังข้ึน มันไม่ค่อยมีบ่อยนักหรอก ถ้าไม่ใช่เพื่อนๆ ของพ่ีบีมหรือไม่ก็พี่พิงค์ ความจริงพ่ีบีมเล่าให้ผมฟังว่า พี่พิงค์เป็นคนเดียวที่รู้ว่าพี่บีมเป็น เหมือนผมน่ันแหละ แต่เนื่องจากพ่ีบีมเป็นพวกชอบคนยากจึงไม่ค่อย แสดงอาการให้ใครรสู้ กั เทา่ ไหร ่ “ฮัลโหล บีมครับ” พอได้ยินเสียงจากปลายสาย พี่บีมดูเครียด ทนั ท ี “อ๊ะ~ แม่จะกลับเมืองไทยเหรอ” เสียงนั้นดูตกใจมากๆ ทำไม พี่ตอ้ งตกใจมากขนาดนัน้ ดว้ ยนะ “ปละ... เปล่าครับ ผมแค่แปลกใจที่ร้อยวันพันปีไม่เห็นแม่มา เมืองไทยเทา่ นนั้ ” ดูเหมือนคนท่ีคุยด้วยคือคุณแม่ของพี่บีม ผมเคยเห็นในรูป โคตรดชุ ะมดั จนผมนึกกลัวๆ อยู่เหมอื นกัน รปู ยังขนาดนี้ แล้วตวั จริง จะขนาดไหน ผมไม่อยากคิดเลย เมื่อจบบทสนทนา พี่บีมดูหน้าซีดลงไปถนัดตา ทั้งท่ีเม่ือตะก ้ี ยงั ย้ิมได้อยู่ แล้วตกลงมันเร่อื งอะไร ถงึ กังวลมากขนาดน้ี แคแ่ มข่ องพี่ 72

รักนายเจ้าชายวายร้าย กลบั เมืองไทยไมใ่ ชเ่ หรอ “ทำหน้าเครียดตามพี่ไปได้ ไม่มีอะไรหรอกน่า” พ่ีบีมขยี้ผมจน ยงุ่ ไปหมด พรอ้ มรอยยม้ิ เฝ่ือนๆ ผมคงคิดมากไปจริงๆ ไมม่ อี ะไรหรอกมงั้ “แม่พี่บีมจะกลับมาที่น่ีเหรอ” รุ้งอุทาน หลังจากผมเล่าเรื่อง ใหฟ้ งั ยยั นี่ไมต่ า่ งจากพบี่ มี เลยทำไมตอ้ งตกใจดว้ ย แคแ่ มพ่ บ่ี มี กลบั เมอื ง ไทยเองนะ กอ็ ตซลิ า่ ถลม่ เมืองไทยซะเม่ือไหรล่ ะ่ “ฉนั เห็นพี่บีมเครียดด้วย ไมร่ ูว้ า่ เพราะอะไรกันแน”่ “มินา่ สมควรละ” รงุ้ เมม้ ปากราวกบั ใช้ความคดิ บางอย่าง “เอ๋! ทำไมละ่ ?” ผมชักสนใจ “แม่ของพีบ่ มี จะกลบั มาใช่ไหม” รงุ้ เอ่ย ผมพยักหน้าเบาๆ “แลว้ แม่ของพบี่ ีมรู้หรอื เปล่าวา่ นายกับพบ่ี ีมคบกันอย่”ู “จรงิ ด้วย?” ผมอุทาน “แล้วบางที แม่พ่ีบีมอาจไม่รู้ก็ได้ว่าพี่บีมเป็นพวกชอบเพศ เดียวกนั นะ่ แต่มนั เปน็ แค่การสันนษิ ฐานเฉยๆ เทา่ นั้นแหละ” ผมรู้สึกแย่จริงๆ เมื่อได้ยินรุ้งพูดแบบน้ัน หรือเพราะเหตุผล พวกน้ันสนิ ะครบั พ่ถี งึ ดเู ครยี ดน่ะ เพราะเราสองคนอาจไมไ่ ด้รักกันอีก แล้ว ทำไมสวรรค์แกล้งผมแบบนี้... ผมน่ะ แค่อยากมีความรักเหมือน คนอ่ืนๆ เท่านั้น แต่อีกไม่กเี่ วลาขา้ งหนา้ มันจะพงั ลงแล้วหรือครับ “เฮ้อ” ผมถอนหายใจ ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่นัก ส่วนพี่บีม มีเวลาติวน้อยลง เพราะต้องอ่านหนังสือสอบ เพื่อเข้ามหาวิทยาลัย 73

รักนายเจ้าชายวายร้าย จงึ ไมค่ อ่ ยมเี วลาวา่ งเหมอื นกอ่ น แตพ่ ยี่ งั อตุ สา่ หเ์ อาเวลาบางสว่ นมาสอน พวกเราเสมอ “เปน็ อะไรหรอื เปลา่ ? งน้ั พกั กอ่ นไหม” พเี่ อย่ ถามอยา่ งเปน็ หว่ ง “รุ้งว่าก็ดีเหมือนกันค่ะ” เพื่อนผมเสริม เพราะเธอเริ่มอืดๆ เหมอื นกนั “เอาตามนั้นนะ” พวกเราเลยพักกันประมาณห้านาที ส่วนรุ้ง รวู้ ่าผมเป็นอะไร จึงไมค่ อ่ ยเซ้าซ้มี ากเท่าไหร ่ กอ็ กๆ เสียงเคาะประตดู งั ขน้ึ พีบ่ ีมกำลังเอาของว่างในหอ้ งครวั อยู่ ผม เลยไปเปิดประตูแทน “ครับ มาแล้วครับ” ผมเอื้อมเข้าไปเปิด ผู้หญิงในชุดสูทสีดำ สนิทท่าทางภูมิฐาน ดวงตาเฉียงตวัดดุจพญาเหย่ียว บ่งบอกว่าเป็น คนนา่ กลัวไม่นอ้ ย ใบหน้าน้นั คว้ิ ขมวดจ้องมองผมอย่างแปลกใจ “เธอเปน็ ใครนะ่ !!!” “เอ่อ...” ผมเกิดอาการตะกุกตะกักโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่ยิ่ง ทำใหด้ วงตาค่นู ั้นมีคำถามมากข้ึน “เอเจ มีอะไรเหรอ?” เพราะเสียงดังนั่น ทำให้พ่ีบีมผละจาก ของว่าง รีบวิ่งออกนอกบ้านทันที พอพ่ีเขาเห็นหน้าผู้หญิงคนน้ันถึง กบั สหี นา้ ตกใจพรอ้ มเสยี งอุทานออกมา “คุณแม~่ ” ผมเรม่ิ รู้สกึ ถึงวกิ ฤตมิ าเยอื นแล้วสคิ รบั “เชิญเข้ามาก่อนนะครับ” พ่ีบีมช่วยพยุงคุณแม่มาน่ังบนโซฟา พวกเราเลยกลายเป็นว่าตอ้ งนั่งบนพื้นพรมแทน 74

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย “เด็กพวกน้ีเป็นใครน่ะ” ฝ่ายคุณแม่ของพี่บีมถามพลางเหลือบ มองพวกเราสายตาเหมอื นจบั พิรุธบางอย่าง “รนุ่ นอ้ งทโ่ี รงเรยี นผมเองครบั พอดพี วกเขามาใหผ้ มชว่ ยตวิ นะ่ ” “อ๋อ เหรอ” “ครบั ” พบ่ี มี กลนื น้ำลายเอือ้ ก เพราะอย่ใู นสถานะท่อี ึดอัดสดุ ๆ แค่สบสายตาดๆุ ทำเอาผมแทบลมื หายใจเอาดอื้ ๆ “แลว้ ชอ่ื อะไรกนั มง่ั ล่ะ” “ร้งุ คะ่ ” เธอแนะนำคนแรก “ลูกสาวประธานบริษัทโปรแกรมเมอร์อันดับหน่ึงของประเทศ ไทยสินะ” “รไู้ ด้ไงคะ?” ดเู หมือนเธอจะผงะนิดหน่อย “กพ็ อ่ ของเธอเปน็ เพือ่ นสนทิ ของสามฉี ันนี่ จะไม่รู้ไดย้ ังไงล่ะ” “แลว้ ?” ทา่ นตวดั มาทางผม “อะ... เอเจครับ” ผมเอ่ยตะกุกตะกัก แม่ของพี่บีมไม่พูดอะไร ผมจงึ โลง่ อกทนั ที “แม่มาน่ีไม่มีอะไรหรอก ไหนๆ ลูกกำลังเข้ามหา ’ลัยแล้วน่ี เลยแคม่ าดูความเรยี บร้อยนดิ หน่อย” แต่ความเรียบร้อยนิดหน่อยของคุณแม่พี่บีมทำเอาผมหัวใจวาย นะครับ ผมนกึ ในใจพร้อมรอยย้ิมเจือ่ นๆ “ทำหน้าแบบนี้ แม่คงไม่เห็นว่าลูกมีสาวๆ แอบซ่อนในห้อง หรอกนะ” ท่านหยอกเลน่ “โธ~่ ผมมที ไ่ี หนละ่ ครบั ” พบ่ี มี โวยวาย ทำเอาผมหลดุ ขำทเี ดยี ว 75

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “แม่ว่าจะมาอยู่กับลูกสักเดือนนึง คงไม่ลำบากหรอกใช่ไหม” ประโยคของคุณแมพ่ บ่ี ีมทำให้ทกุ คนตกใจโดยไมไ่ ดน้ ัดหมาย “หา!!!” “มปี ัญหางนั้ เหรอ” “เปลา่ ครับ” พ่ีบีมทำหนา้ บอกบุญไม่รับ ตง้ั เดอื นหนง่ึ ผมคงไดป้ ระสาทกนิ สมองแนๆ่ โอย๊ ~ อยากบา้ ตาย ลับหลัง ผมแอบถอนหายใจในห้องครัว แม้พี่บีมจะไม่บอกว่า ความจรงิ แลว้ ส่งิ ทพ่ี ่กี ลัวมันคอื อะไร? แตผ่ มก็ดอู อกว่ามันคืออะไรกนั แน่ แต่ถ้าคุณแม่ของพ่ีบีมรู้เร่ืองจริงๆ ท่านจะทำยังไงต่อไปนะ? จะ ยอมรบั ไดเ้ หมอื นแม่ของผมหรอื เปล่า “อยู่นี่เองเหรอ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ย พ่ีบีมเดินเข้ามาในห้องครัว สีหน้าย้มิ แยม้ แม้จะเปน็ รอยยิ้มที่ฝนื่ แต่อยา่ งน้อยผมกร็ ู้สึกดขี ้ึนบ้าง “ครบั ” “วันน้ีสีหน้านายไม่ค่อยดีต้ังแต่เช้าแล้วนะ” พี่บีมเอ่ยอย่างเป็น ห่วง แต่ผมไมไ่ ดต้ อบอะไร “พค่ี รับ!” “หอื ?” “พีเ่ ป็นห่วงเร่อื งแมข่ องพใี่ ชม่ ้ยั ครับ...” “นายรเู้ หรอ?” สีหนา้ ของพี่ดตู กใจที่ผมรู้เรอื่ งนี ้ “ครับ~” “พ่ีขอโทษที่ไม่ได้บอกนายเร่ืองน้ี เพราะกลัวนายจะคิดมาก 76

รักนายเจา้ ชายวายร้าย แต่คงไม่มีอะไรหรอก ก็คุณแม่บอกว่าแค่มาอยู่หนึ่งเดือนแล้วก็กลับ อเมรกิ านี่” “ผมเองก็หวังแบบน้ันเหมือนกัน!” ทำไมผมรู้สึกกลัวแบบน้ีล่ะ ลางสงั หรณข์ องผมไมเ่ คยพลาดด้วยสิ~ หลังจากน้ัน ผมกับพ่ีบีมไม่ค่อยได้พบกันมากนัก เพราะการติว ถูกล้มเลิกทันที เนื่องจาก ผ.อ. เห็นว่าพวก ม.6 อยู่ในช่วงการอ่าน หนังสือและสอบเพ่ือเข้ามหา ’ลัย ซึ่งถ้ามีการติวให้กับรุ่นน้องอีก จะ ทำให้พวกเขาเหน่ือยเป็นหลายเท่า แต่บางคร้ังทำให้ผมคิดถึงพ่ีบีม ชะมัด แถมโทรหาไม่ได้ ขืนคุณแมข่ องพีบ่ มี รบั ผมตายแน่ ยิ่งทา่ นเป็น คนดุอยดู่ ว้ ยสิ ผมจะทำยังไงดเี นี่ย ผมคิดในใจ พลางเดินจากโรงเรียนในช่วงตอนเย็นไปเร่ือยๆ กว่าจะรู้ว่าตัวเองอยู่ไหนก็เกือบยืนอยู่หน้าประตูบ้านของพ่ีบีมซะแล้ว ผมจ้องประตูเหล็กสีขาวแล้วถอนหายใจเดินเล่ียงทันที แม้ว่าอยากไป แทบขาดใจแค่ไหน เพราะผมไม่มีเหตุผลจะไปหาพี่น่ี เรื่องติวถูก ล้มเลิกไปแล้ว =_=^ ถ้าบอกว่าอยากมาหาเฉยๆ คงถูกคุณแม่พี่บีม เพง่ เลง็ ผมคิดไปเร่อื ยๆ กอ่ นมีมือหน่งึ เอ้ือมมาจบั ไหลผ่ ม ผมทำทา่ จะ แหกปาก ถ้าคนๆ น้ันไมจ่ ู่โจมผมด้วยจูบซะกอ่ น “พี!่ !!” ผมแปลกใจเมอื่ เห็นพ่บี ีมในชดุ ฮ้ดู สดี ำปกปดิ ใบหน้า พบี่ มี ไมส่ นใจเอาแตก่ อดผมทา่ เดยี ว คดิ ถงึ ผมมากขนาดนเี้ ลยเหรอ “กลวั จะไมเ่ จอนายแทบแย่” “แลว้ คณุ แมข่ องพี่ล่ะ?” 77

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “อยา่ สนใจแม่ตอนน้ไี ดไ้ หม” พ่บี ีมทำเสียงดุ ก่อนดึงผมมาหอม แก้มจนพอใจ “กวา่ จะหนีไมใ่ ช่เรอ่ื งง่ายๆ นะ บอกให”้ “ขอโทษครบั ” “ไม่ก่ีอาทิตย์เท่าน้ัน เฮ้อ~ เบ่ือชะมัด ต้องขลุกกับหนังสือเนี่ย จนจะแตง่ งานกบั มนั ไดอ้ ยู่แลว้ ” “ผมเองก็เบ่ือเหมือนกัน ไม่ได้เจอหน้าพ่ีบ่อยๆ อีก ทำไมเรา ตอ้ งหลบๆ ซอ่ นๆ แบบนด้ี ว้ ยนะครบั ผมเบอ่ื มนั เตม็ ทนแลว้ เราตอ้ งทำ เหมอื นเปน็ แคพ่ นี่ อ้ ง ท้ังที่ผมกับพ่ีเป็นอะไรกัน แต่ผมกลับไม่สามารถ ทำแบบน้นั ได้ โลกนีช้ า่ งไมย่ ตุ ธิ รรมเอาซะเลย” มอื ใหญ่เออื้ มมาลูบแกม้ ผมราวกบั เข้าใจความรสู้ กึ “ห้ามพูดเหมือนท้อแท้แบบนั้นนะ โลกใบนี้ ในเมื่อมีได้ต้องมี เสีย ทุกอย่างมีข้อดีและข้อด้อยหมด เว้นแต่ว่าเราจะมองข้อไหนของ มันระหวา่ งดีและเสีย” “อดทนอีกนิดนะ พี่เช่อื วา่ เอเจตอ้ งทำได”้ แกม้ พบ่ี มี ชนแก้มผม มนั ชา่ งอบอุ่นเหลอื เกนิ เราตอ้ งจากกันอกี แล้วเหรอ “ลูกอยู่นี่เอง~ อ๊ะ... มันเร่ืองอะไรกันน!่ี !!” พวกเราหันไปมองต้นเสียง ให้ตายเถอะ... พระเจ้าแกล้งผมอีก แล้ว คุณแม่ของพี่บีมยืนมองเห็นพวกเรากำลังกอดกันน่ะสิ ไม่มีคำ แกต้ วั ใดๆ นอกจากความจรงิ ทง้ั หมดจากปากของพบี่ มี ภายในหอ้ งรับแขก คุณแมอ่ ุทานไม่ไดศ้ พั ท์ แถมแทบไมเ่ หลือบ มองผมสักนิด ราวกับไม่ต้องการเห็น ทว่าดูเหมือนความจริงนั้นไม่ สามารถเดาใจทา่ นได้เลย 78

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “แล้วฝั่งแมข่ อง... เออ่ ... แฟนลูกล่ะ?” “ร้คู รับ รู้ทกุ อย่าง” “แตแ่ มร่ ับไมไ่ ด้!!!” ส้ินเสียง พี่กบั ผมเงยหน้าไปมองทนั ที “แค่ลูกเป็นพวกชอบเพศเดียวกัน แม่ก็แทบอกจะแตกตายอยู่ แลว้ แถมยังมีแฟนเปน็ ผ้ชู ายอกี ลกู กะใหแ้ ม่หวั ใจวายคามือลูกหรือไง ไม่อยากเชื่อว่าเร่ืองแบบนี้จะเกิดข้ึน แม่ว่าสิ่งเดียวที่ลูกควรทำตอนนี้ คืออ่านหนังสอื เพอื่ เตรียมสอบเข้ามหา ’ลัยพอแล้ว” “แลว้ เรอ่ื งของเอเจละ่ ครับ” “เลิกเพ้อฝันได้แล้ว ความรักของลูกคงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป แล้ว ส่วนเธอ ต่อไปไม่ต้องมาวุ่นวายกับลูกชายฉันอีก หรือให้พูดอีก อย่างคือเลิกกันนั่นแหละ” เหมือนผมถูกใครเอาของหนักๆ ฟาดใส่ศีรษะ ผมอ้าปากค้าง อึ้งไปชว่ั ขณะ แตพ่ ีบ่ ีมเป็นคนแย้งคนแรก “แต่แม่ครบั ...” “เลิกพดู เรือ่ งนไี้ ดแ้ ลว้ !!!” นนั่ เปน็ ประโยคจบบทสนทนาของพวกเรา ผมแทบไมม่ เี รยี่ วแรง เดนิ กลบั บา้ นเลย พี่บีมได้แต่สง่ สายตาอ้อนวอน แม้วา่ คุณแมจ่ ะจับตา มองอยู ่ เราจะจบกนั แบบน้ีเหรอ? “ฮึกๆ คุณแม่ครับ” พอผมเจอหน้าทุกคน พวกพ่ีๆ เข้ามา หยอกลอ้ ตามปกติ ในขณะที่คุณแมน่ ่ังบนโซฟาย้มิ มองพวกเราอยู่ 79

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย “กลับมาแล้วเหรอ” พวกพ่ีทักผมพร้อมกัน ผมพยายามกลั้น น้ำตาจนไหล่ห่อสั่นระริก เพราะเสียงสะอ้ืนที่เก็บกดไว้ ผมต้องไม่ทำ ใหพ้ ่ีๆ กับคณุ แมเ่ ศรา้ ใจส ิ “เฮ!้ เป็นไรวะ” พ่ีซีดมี องผมอย่างงง เพราะทุกทีต้องเถยี งอยา่ ง เอาเปน็ เอาตายนี่ “มีอะไรหรือเปล่า” พ่ีวีซีดีเร่ิมรู้สึกผิดปกติ คุณแม่รีบละจาก หนังสือพิมพ์แล้วก้าวยาวๆ มาหาผม พนันได้เลยว่าคุณแม่จับได้ว่า ผมกำลงั ร้องไห้ ผมโกหกไมเ่ กง่ จริงๆ ดว้ ย “เงยหน้ามา” คุณแม่ส่ัง ผมไม่ทำตาม ท่านจึงเชิดหน้าข้ึนเอง ผมได้แต่ย้ิมแหยะๆ เพราะแก้มท้ังสองข้างอาบด้วยน้ำตา มันคงเป็น ภาพทเุ รศจรงิ ๆ “ลกู ร้องไห!้ !!” คณุ แมอ่ ทุ าน ทำเอาพวกพี่สีหน้าตน่ื ไปดว้ ย “คณุ แม่.. ฮกึ ๆ... คุณแมค่ รา้ บบบ” ผมปลอ่ ยโฮตรงเขา้ ไปกอด คุณแม่ เวลาน้ีผมไมเ่ หลือใครนอกจากครอบครัวเทา่ นัน้ “มนั เกดิ อะไรขนึ้ จะ๊ ? ทำไมลกู ถงึ รอ้ งไหแ้ บบนล้ี ะ่ ” คณุ แมซ่ กั ถาม ผมกำลงั จะตอบ แต่พ่ีซดี ีแทรกซะกอ่ น “หรือว่าแฟนแกนอกใจวะ~” “คอื ...” “หรือว่าแฟนแกเป็นโรคร้ายใกล้จะตาย” “ไม่ใช่คร้าบ T_T” ผมส่งสายตาหงุดหงิดมายังพ่ีซีดีทันที พ่ีวซี ดี ีจึงหยิบหมอนพิงทับใบหน้าพีใ่ หญ่ของบา้ นคาโซฟา “โว้ย ไอ้บ้า จะฆา่ ฉนั หรือยงั ไงวะ เออรูแ้ ล้ว ผดิ เอง” 80

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย ผมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด ทุกคนดูอึ้งเหมือนกัน เม่ือผม เล่าจบ ทุกคนเงียบไป โดยเฉพาะคุณแม่บ่งบอกว่ากำลังทุกข์ใจ แทนผม ผมไมน่ ่าทำให้ครอบครัวทุกขไ์ ปดว้ ยเลย “แล้วบมี วา่ ไงละ่ จะ๊ ” “พี่เขาทำอะไรไมไ่ ด้เหมือนกันครับ” “ไม่ต้องห่วงนะ พี่เชื่อว่าทุกอย่างต้องมีทางแก้ไข” พี่วีซีดี ตบไหลเ่ ชงิ ปลอบใจ “ผมจะไปพูดกับคุณแม่ของบีมเองครับ” พ่ีซีดีเอ่ยหลังจาก เงยี บ ทุกคนรวมทั้งผมตกใจมากแต่พดี่ จู ริงจังไมม่ ีทีทา่ ลอ้ เล่นสักนิด “ซดี ”ี “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณแม่ ผมไม่ได้โวยวายอะไร แค่อยาก พดู คยุ ในฐานะพี่ชายของเจ้าเอเจเหมือนกนั ” “แม่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น... แต่เร่ืองนี้ให้แม่จัดการดีกว่า ถา้ ลูกเปน็ ฝ่ายออกหน้าพูดล่ะก็ เรอ่ื งจะแย่ยิ่งกวา่ นนี้ ะ” พ่ีซีดีพยักหน้าอย่างเข้าใจ ผมนึกขอบใจพ่ีซีดีท่ีอยากช่วยผม เหลือเกิน ไม่ว่าผมจะทุกข์จะสุข ครอบครัวคือท่ีพ่ึงสุดท้ายของผม ตลอดมา ต้องขอบคุณพระเจ้าท่ีส่งครอบครัวแสนอบอุ่นให้กับผม แม้ ทุกๆ วัน บางคร้ังบ้านจะเสียงดังแทบแตก หรือความวุ่นวายที่พวกพ่ี ก่อเร่ืองไม่เว้นวัน แม้ตอนน้ีจะขาดคุณพ่อไปคนหนึ่งก็ตาม ผมเช่ือว่า คุณพอ่ บนฟ้าตอ้ งเอาใจชว่ ยผมแนน่ อน วันนี้เป็นวันวุ่นวายอีกวัน เพราะพวกพ่ีกับคุณแม่อยู่กันพร้อม หน้า ปกติเคยอยู่กันซะที่ไหน แถมรุ้งซึ่งทราบข่าวจากคุณแม่ผมเอง 81

รักนายเจ้าชายวายร้าย มาหาผมถงึ บ้าน แลว้ พพ่ี ิงค์ ให้ผมเดาคงรู้จากพี่บมี เลยมาหาผมที่บา้ น ดว้ ย โซฟารูปตวั ยขู นาดสามคนนอนจงึ ดูแคบไปถนัดตา แตอ่ ย่างนอ้ ย ผมเร่ิมรู้สกึ วา่ โลกใบนไ้ี มไ่ ดเ้ หลอื ผมคนเดยี ว “ทา่ นไมน่ ่าจะทำแบบน้ีเลยนะคะ” พ่พี งิ คค์ งรู้สึกแย่เหมอื นกัน “น่ันสจิ ะ๊ ความรักเราห้ามกันได้ทีไ่ หน” คุณแม่เหน็ ดว้ ย “ถ้าคุณแม่ของเอเจไปคุยฝ่ังผู้ใหญ่ คงเห็นจะยากค่ะ ท่านน่ะ ใจเเข็งเหลือเกิน ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ หนูเกรงว่าเรื่องมันจะลามไป กันใหญม่ ากกว่า” “แต่จะให้จบแบบนี้เหรอจ๊ะ ตั้งแต่สามีของน้าเสียชีวิตก็เหลือ ลูกสามคน ถา้ ลกู คนใดคนหน่งึ กำลงั มปี ญั หา จะใหน้ ้าไม่ใยดไี ด้ยังไง” “ฮื่อๆ... ฮึกๆ สงสารเอเจจังเลย” รุ้งบ่อน้ำตาแตก ทำเอาผม หมดมดู้ นกึ อยากผลักยัยนไี่ ปไกลๆ “ไม่เป็นไรนะครับ ผมว่าเอเจต้องกลับมาคบกับบีมอีกคร้ัง” พ่ีวีซีดีเอ่ยพลางย่ืนผ้าเช็ดหน้าสีขาว รุ้งรีบหยิบไปเช็ดน้ำตาพร้อม ส่ังขี้มูกเป็นการใหญ่ พี่ผมทำหน้าเหวอนิดๆ ก่อนจับมันเหมือน ขยะแขยง แล้วจึงโยนลงถังขยะเปน็ การด่วน “พิงค์เอาใจช่วยแล้วกันนะคะ แต่ไม่รู้ว่าคุณน้าไปพูดจะช่วยให้ เรอ่ื งดขี น้ึ หรอื เปลา่ ถา้ เปน็ คณุ พอ่ ของนายบมี ทา่ นคงเขา้ ใจนายบมี บา้ ง” “แต่ต้องลองดูแหละ ในฐานะแม่เหมือนกันอาจเข้าใจในสิ่ง ทน่ี า้ พดู กไ็ ด”้ ตอนแรกพ่ีพิงค์เป็นฝ่ายโทรไปนัดเร่ืองพ่ีบีมกับผม ทีแรกทาง ฝ่ายนั้นไม่ยอมท่าเดียว ถ้าคุณแม่ผมไม่ไปช่วยพูดคงไม่ยอมตกลง 82

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย ง่ายดาย ความจริงพวกพ่ีๆ กับรุ้งจะไปด้วย แต่เห็นว่าจะกลายเป็น ความวุ่นวาย จึงพาผมกับพ่ีพิงค์ไปในฐานะคนกลางเท่าน้ัน เมื่อมาถึง บ้านพ่ีบีม ดูจากใบหน้าของท่านดูเคร่งเครียด พ่ีบีมนั่งอยู่ข้างๆ คอย แอบเหลือบมองผมเป็นระยะ แต่ตอนน้ีพี่ดูแย่มากๆ พี่คงเศร้าใจมาก เหมือนกนั “ฉันว่าเรื่องมันจบไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ” แววตาของท่าน ตวัดมาทางผม ผมเริม่ รู้สกึ กลวั ยังไงไมร่ สู้ ิ “ฉันวา่ เป็นฝ่ายคณุ เองมากกวา่ ม้งั คะ ที่จบฝ่ายเดียว โดยท่พี วก เดก็ ๆ ไม่เต็มใจ” “แต่ฉันเห็นว่าไม่จำเป็นต้องถามความเห็นใคร เพราะฉันเช่ือว่า ส่ิงท่ฉี ันกำลงั ทำตอนนีค้ ือสง่ิ ท่ดี ที ส่ี ุดสำหรบั ตาบีม” ดทู ่าว่าคุณแมข่ อง พ่ีบีมไมค่ อ่ ยยอมงา่ ยๆ เลย “คุณน่ะเลี้ยงเขาได้แค่กาย แต่หัวใจคุณควรปล่อยให้เขาเลือก เองบา้ ง ตอนนค้ี ุณกำลังฆา่ ลูกตัวเองทั้งเปน็ อยูน่ ะคะ จรงิ อยู่ทค่ี ุณอาจ รับไม่ได้กับส่ิงท่ีลูกของคุณเป็น แต่ในเมื่อแกเกิดมาแล้ว คุณจะฝืน ในส่ิงที่ไม่ใช่ตัวแกไม่ได้หรอกค่ะ เขาไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ในสังคมได้หรอก” คุณแม่ของผมไม่ยอมแพ้ ใช้วิธีทุกหนทางในการ เกล้ียกลอ่ ม “น่ันน่ะเหรอคือความสุข! การที่คนอื่นในสังคมมองดูถูกลูก ตัวเองว่าเขาเปน็ พวกจติ วิปริตผิดเพศแบบนนั้ หรือคือความสขุ ” “คุณกำลังดูถูกลูกตัวเองอยู่นะ!!!” น้ำเสียงของคุณแม่ผม ปร๊ีดแตก แสดงว่าคุณแม่ตอนนี้ดูโกรธมากจนเกือบเก็บอารมณ์ไม่อยู่ 83

รักนายเจา้ ชายวายร้าย โชคดีที่พ่ีพิงค์น่ังข้างๆ คอยเตอื นสติ อาจเปน็ เพราะคณุ แมเ่ ลยี้ งผมมา เลยเขา้ ใจในสงิ่ ทผ่ี มเปน็ มาตลอด “ฉันไม่ได้ดูถูก แต่ฉันพูดความจริง แม้คุณจะรับได้ว่าลูกคุณ เป็นเกย์ก็ตาม แต่สำหรับฉนั แลว้ ฉันรับไมไ่ ด้ แล้วไมม่ ีวนั จะเข้าใจอะไร ด้วย” เฮ้อ~ เสยี งถอนหายใจของพ่บี มี ทำใหผ้ มอดรู้สกึ สงสารพ่ีไม่ได้ “ฉันจะพาตาบมี ไปเรียนมหา ’ลัยท่ีอเมรกิ า” “อะ...อะไรนะครับ” พ่ีบีมซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนถึงกับโวยวาย ถึง ไมใ่ ช่เพราะเอเจ เขาก็ไม่อยากไปอยดู่ ี “ได้ยินแล้วน่ีจะมาถามทำไม และเพ่ือเป็นการตัดปัญหาทุก อยา่ ง แมต่ อ้ งทำแบบน้ี ลูกเข้าใจไหม” “คุณป้ากำลังใจร้ายกับบีมเกินไปแล้วนะคะ” พ่ีพิงค์ที่เงียบมา ตลอดได้เอ่ยข้นึ “หนูพิงค์ ทป่ี า้ ต้องใจร้ายเพราะปา้ รักลกู หนูนา่ จะเข้าใจดนี ะ” “คณุ ...” “แล้วเชิญพวกคุณกลับไปได้แล้ว ฉันคิดว่าไม่มีอะไรจะพูดอีก” คุณแม่ของพี่บีมตัดบทง่ายดาย ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงๆ เราก็ไม่สามารถ กลบั มาคบกนั ได้อีกครงั้ “อ่อ” สายตาดุหันไปมองผม “แล้วฉันคิดว่าเธอน่าจะปล่อย ลูกชายฉันไปได้แล้ว เธอคงไม่อยากเห็นอนาคตท่ียาวไกลมาจบ เพียง เพราะเธอหรอกนะ ถ้าตอนท่ีตาบีมจะขึ้นเครื่อง ไม่จำเป็นไม่ต้อง มานะจะ๊ ” 84

รักนายเจ้าชายวายร้าย “...” “คณุ แม่!!!” “อะไร~ ขึ้นห้องไปไดแ้ ล้ว” คำสงั่ ของคณุ แม่ทำให้พี่บมี จำยอม ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้สายตาพี่จะเหลือบมองผม ตอนนี้ความ คิดถึงของผมที่มีต่อพี่บีมเพิ่มพูนมากข้ึนทุกวัน แต่กลับแค่ได้เห็นหน้า เท่าน้ัน เพียงทักทายยังทำไม่ได้เลย ทำไมสวรรค์ต้องใจร้ายกับผม แบบนี้ดว้ ย! “ผมอาจทำให้พ่ีบีมเสียอนาคตก็ได้ ผมควรปล่อยพี่เขาไปดีไหม ครบั ” ผมพูดข้นึ คุณแม่จุ๊ปากทันที “แน่ใจเหรอว่าเป็นความต้องการของพ่ีเขาน่ะ แม่เช่ือว่าบีมไม่ อยากจากลกู ไปเหมอื นกนั ” “ใช่แล้วจ้ะ~ อย่างท่ีคุณแม่ของเอเจพูด เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ จะ๊ ” พ่ีพิงค์ช่วยปลอบใจ แมจ้ ะร้วู ่าคำตอบของวันน้คี ือไมก่ ็ตาม พระเจา้ ครบั ! พระเจา้ ไดย้ นิ ในสง่ิ ทผี่ มนกึ หรอื เปลา่ ผมขอแคพ่ บี่ มี คืนเท่านั้น ต้องมีอะไรแลกเหมือนเงือกน้อยที่ยอมแลกกล่องเสียง อนั ไพเราะของเธอ และความเจบ็ ปวดสาหสั ราวกบั มเี ขม็ นบั พนั ทม่ิ แทง กับการท่ีเธอเดินได้หรือเปล่า อย่างน้อยถ้าผมได้อยู่กับพี่บีมตลอดไป แค่นผี้ มกไ็ มต่ อ้ งการอะไรอีกแลว้ จริงๆ นะ ผมต้องการแคน่ ี้จริงๆ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่ออยู่ในช่วงการสอบคร้ังสุดท้ายของ ปลายเทอม สมองผมมีแต่หนงั สือกองโตเท่าน้ัน แทบไมค่ ดิ ถงึ เร่ืองอื่น 85

รักนายเจา้ ชายวายร้าย เลยนอกจากใบหน้าพีบ่ ีม บางครั้งเราสองคนพบกันแตไ่ มค่ ่อยคยุ อะไร มาก เพราะพี่บีมน่าจะยุ่งๆ อยู่ ผมเองไม่อยากรบกวนอะไรมากด้วย ตอนน้ีผมอยู่บ้านของรุ้ง เพราะในเม่ือไม่มีติวเตอร์มาสอนอีก เราเลย สอนกันเอง ผมสอนภาษาอังกฤษวิชาถนัดของผม แล้วรุ้งก็สอนคณิต วิชายุ่งยากของผมแทน แต่บางครั้งผมอดคิดถึงพี่บีมไม่ได้ รอยยิ้ม เจ้าเลห่ ท์ ท่ี ำให้หวั ใจอดหวน่ั ไหวไม่ไดเ้ สมอ มืออบอนุ่ คนู่ ้ัน และดวงตา หมน่ ที่มเี พยี งผม ตอนน้ีพีบ่ ีมจะทำอะไรอย่นู ะ? “คิดถึงพี่เขาอยู่เหรอ” รุ้งเอ่ยอย่างรู้ใจ หลังจากเห็นใบหน้า เหมอ่ ของผม “อื้อ” “ง้ันฉันจะช่วยให้นายพดู กับพบี่ มี เอาไหม” “หา” ผมอุทาน รุ้งน่ะเหรอช่วยได้ ไม่เชื่อหรอก อย่าโกหกให้ ยากเลย “จรงิ ๆ นะ ไม่เช่อื ใช่ป่ะ เดยี๋ วเพื่อนเลฟิ จดั ให”้ แลว้ เพอ่ื นสนิท คนเดียวก็จัดการโทรหาใครบางคน สักพักเธอย่ืนมาให้ผมในเวลา รวดเรว็ “อะไร” “กน็ ายอยากคยุ กบั พี่เขาไม่ใชเ่ หรอ?” “...” “เร็วๆ สิ อยากให้แมพ่ บี่ ีมรูห้ รือไง” “อืมๆ” ผมหยิบขึ้นมารับ เสียงอ่อนโยนคุ้นเคยทำเอาผมรู้สึก ต้นื ตนั อยา่ งบอกไม่ถกู 86

รักนายเจา้ ชายวายร้าย (ไง~) “พีค่ รับ~” (คดิ ถึงพี่บา้ งไหม พคี่ ิดถึงเอเจแทบจะขาดใจเลยแหละ ถ้าแมไ่ ม่ อยู่บ้านวันน้นี ะ พ่คี งข่รี ถมอเตอร์ไซค์ไปหานายแล้ว) “อยา่ ดีกว่านะครับ! เพราะการขีร่ ถของพ่จี ะทำเอาผมหวั ใจวาย ไปเปลา่ ๆ +_+” (ฮา่ ฮา่ ) เสยี งหวั เราะดงั มาจากทางปลายสาย “ไม่ตลกนะครับ” ผมทำเสียงจริงจัง แต่พ่ีบีมยังหัวเราะคิกคัก อยู่ได ้ “ว่าแต่ทำไมแม่พ่ีบีมถึงยอมให้พ่ีคุยโทรศัพท์ได้ล่ะ อย่าบอกนะ วา่ วางยาสลบลงในอาหารน่ะ” (หึๆ นายนี่ตลกชะมัด รุ้งเพื่อนนายโทรไปหาพิงค์แล้วให้พิงค์ ประชุมสายพี่ให้ รับรองว่าคุณแม่คาดไม่ถึงแน่ๆ แต่ทำแบบน้ีบ่อยๆ ไมไ่ ดห้ รอกนะ ตอนนีแ้ มจ่ อ้ งพเี่ ขม็งเลย) “แต่พจ่ี ะไปเรียนเมืองนอกเมอ่ื ไหร่ครบั ” ผมถาม พี่บมี เงียบไป (เร็วๆ นีแ้ หละ) “แลว้ มนั เม่ือไหรล่ ะครับ” (...อีกสองอาทิตย์หลังจากสอบเสร็จ ต้องรอเอกสารจากทางท่ี โรงเรยี นของอเมรกิ าน่ะ) “เราจะเจอกนั อกี ไหมครับ” (...) “ตลอดไปเลยหรอื ครบั ” ผมเดา แตท่ า่ ทางจะเปน็ แบบนน้ั จรงิ ๆ 87

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย (เอเจเกลยี ดพี่หรอื เปลา่ ... ทพ่ี หี่ นนี ายเอาดอ้ื ๆ แบบนี้ ถ้ามีทาง เลอื ก พ่ีก็อยากอยเู่ มืองไทยเหมอื นกนั แตค่ ุณแม่คงไม่ยอมแนๆ่ ) “ผมเกลียดพี่ไม่ลงหรอกครับ เว้นแต่พ่ีเกลียดผมเข้าซะ ก่อน...ฮึก” ใหต้ ายสิ~ พกี่ ำลังทำให้ผมร้องไหน้ ะเนี่ย (งอแงอกี แลว้ ถา้ ร้องไหอ้ ีก พ่จี ะแอบหนตี อนดึกไปทำโทษนาย ถึงห้องนอนแนน่ อน) ผมจึงเปลี่ยนโหมดบ่อน้ำตาตื้นเป็นเขินอย่างรวดเร็ว ย่ิงผม นกึ ถงึ ริมฝปี ากนุม่ ๆ นน่ั ทำเอาผมแทบจะบ้าตายเลยแหละ (เปน็ อะไร~ กำลังคดิ อะไรไมด่ ีๆ อย่ลู ะ่ สิ) “เปลา่ สักหนอ่ ย” ผมปฏิเสธ แมพ้ ี่บมี จะพดู ความจริงก็เถอะ (นายจะไปสง่ พ่ที ส่ี นามบนิ ไหม) “ผมจะพยายามครับ” แต่ไม่รู้ว่าคุณแม่ของพี่บีมจะมองผม ยงั ไง หน้าด้านฉาบด้วยซเี มนตห์ รอื อะไรกต็ าม (แต่ว่ามอเตอร์ไซค์ของพ่ีน่ะ ขอยกให้เอเจแทนแล้วกันนะ) พี่บีมเอ่ย คนฟงั แทบไมเ่ ชื่อหู เพราะมอเตอร์ไซคค์ นั นั้นเป็นของสำคญั มากสำหรับพีบ่ มี นี่ พี่จะยกใหผ้ มเนยี่ นะ ไมอ่ ยากเชอ่ื “มันเป็นของท่ีคุณพ่อให้ตอนวันเกิดไม่ใช่เหรอ ผมรับของมีค่า แบบนน้ั ไมไ่ ด้หรอกครบั ” ผมปฏเิ สธและหวังวา่ พี่บมี นา่ จะเข้าใจ (สำหรบั วันเกิดเอเจไง!) พ่ีรูว้ นั เกดิ ของผมเหรอ... คุณแมต่ อ้ งบอกพแ่ี นๆ่ เลย (แล้วก็ถ้าท้ิงไว้ที่บ้านพี่มันคงข้ึนสนิมแน่ อีกอย่างพ่ีเอามันไป ต่างประเทศไมไ่ ดห้ รอก เลยคดิ ว่าน่าจะเป็นประโยชน์สำหรบั เอเจมาก 88

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย กว่าเท่านน้ั ) “ครับ! ผมจะดแู ลมันอย่างดเี ลย ผมสญั ญา” ผมตอบ จากสาย ดทู า่ ทางพบี่ ีมคงดีใจมากๆ (ง้ันแค่นี้ก่อนนะ แม่ชักตาเขียวจนจะสาปพ่ีเป็นหินแล้วล่ะ) ประโยคท้ายกระซิบให้ผมฟัง ผมอดหัวเราะไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ เปน็ การสนทนาทท่ี ำให้ผมคดิ ถึงพีบ่ มี นอ้ ยลง การสอบผ่านพ้นไปท่ามกลางความโล่งอกของเหล่านักเรียนทั้ง หลาย ผมกับรุ้งเพิ่งเดินออกจากหอ้ งสอบหมาดๆ อดรู้สกึ ไม่ไดว้ ่าเวลา ช่างผ่านเร็วนัก เร็วมากจนเรานึกไม่ถึง โดยเฉพาะอีกสองอาทิตย ์ ถัดไป ผมจะทำใจได้หรอื เปลา่ ถา้ เกดิ ไม่มีพบ่ี ีมอกี แลว้ วันเกดิ ของผม ไร้เงาของพ่ีบีมตามท่ีคาดไว้ แต่ของขวญั ช้ินใหญท่ ำเอาพวกพ่ๆี อิจฉา ตารอ้ นเลยแหละ แตผ่ มอยากเหน็ เจา้ ของของขวญั ชน้ิ ใหญน่ น่ั มากกวา่ “ฉันกะว่าจะลองจ้างติวเตอร์ภาษาอังกฤษมาสอนแล้วล่ะ เพราะคณุ พอ่ บอกวา่ ถา้ ภาษาคลอ่ งแลว้ ทำเกรดดกี วา่ น้ี จะพาไปเทยี่ ว ต่างประเทศบา้ ง” รุ้งเล่าถงึ กจิ กรรมชว่ งปิดเทอมของเธอ “อืม ดีน่”ี “แล้วเอเจละ่ ?” “ไม่รู้สิ! ทำงานพิเศษมั้ง” ผมตอบไปง้ันๆ เพราะตอนน้ี ใจผม กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่ “น่าเบ่ือออกจะตาย มาเรียนภาษากับฉันสิ แต่ไม่รู้ว่าจะให้คุณ พ่อจา้ งใครมาดีน่ะสิ” 89

รักนายเจา้ ชายวายร้าย “ไม่รู้สิ~” ผมพึมพำเบาๆ พลางนึกถึงใบหน้าใครบางคนท่ีไม่รู้ จะกำลังทำอะไรอยตู่ อนน้ ี ต๊ิด...ติด๊ ...ตดิ๊ ...ตด๊ิ เสยี งเรยี กเขา้ มอื ถอื ของรงุ้ ดงั ขน้ึ ใหต้ าย! เธอไมไ่ ดป้ ดิ เครอ่ื งหรอื ตงั้ คา่ สน่ั หรือไง โชคดีนะทมี่ ันไมด่ ังระหวา่ งสอบ ผมไมอ่ ยากนกึ เลยว่า เธอจะโดนทำโทษยังไง รุ้งช้ีท่ีโทรศัพท์แล้วเดินคุยในที่เงียบๆ สักพัก เสียงเอะอะของเธอดังข้ึน พร้อมร่างของเธอท่ีร่ีตรงมาหาด้วยสีหน้า ต่นื ตระหนก แนน่ อนเป็นข่าวชนดิ ที่ผมรบั ไม่ทนั เลย “มอี ะไรง้ันเหรอ” “แยแ่ ลว้ ๆ พีบ่ ีมขึ้นเครอ่ื งวันน้!ี !!” “หา~วา่ ไงนะ” บ้าน่า! ไหนบอกว่าอีกสองอาทิตย์ไง มันต้องมีอะไรผิดพลาด แนๆ่ เลย “รู้สึกว่าคุณแม่ของพ่ีบีมเกิดตัดสินใจกะทันหัน แต่ฉันว่า ท่าน ไม่ต้องการให้นายกับพี่บีมได้เจอหน้ากันคร้ังสุดท้ายมากกว่า โชคดีนะ ท่พี ่บี ีมโทรไปหาพี่พงิ คก์ อ่ น ไมง่ ั้นพ่ีพิงคค์ งโทรบอกฉนั ไม่ทันแนๆ่ ” “เราไปตอนนที้ นั ไหม” ตอนนี้ใจผมรัวแทบระเบดิ “พี่พิงค์บอกว่าเครื่องขึ้นบ่ายสามโมงคร่ึง ตอนนี้บ่ายสามโมง อยูเ่ ราอาจจะทนั กไ็ ด้นะ” พวกเราจึงรีบออกจากหน้าโรงเรียนพร้อมโบกรถแท็กซ่ี แต่ไม่มี รถคันไหนจอดให้เราข้ึนสักคัน จนกระทั่งรถสีแดงสดจอดตรงหน้า แถมคนขับคือพี่ซีดี แล้วคนน่ังตำแหน่งด้านหลังคือพ่ีวีซีดีที่กำลังเปิด 90

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย ประตรู ถรอคอย “ขึ้นมาเซ่~ จะไปพบหมอน่ันครั้งสุดท้ายไม่ใช่เหรอ” พี่ซีดีพูด พรอ้ มรอยยม้ิ ซาตาน ผมกลนื นำ้ ลาย แตต่ อ้ งจำใจขนึ้ แมร้ วู้ า่ การขน้ึ รถ กับพซ่ี ดี มี ันอันตรายแคไ่ หน ผมขนึ้ รถตำแหนง่ ตกุ๊ ตาวดู ู สว่ นรงุ้ นง่ั ดา้ นหลงั กบั พว่ี ซี ดี เี รยี บรอ้ ย “ว่าแตพ่ ม่ี ีรถแพงๆ แบบนเ้ี ม่อื ไหรก่ ัน” “อย่าลืมสิไอ้น้องว่าวันนี้วันเกิดพี่น่ะ” คงไม่ต้องบอกว่าคนซื้อ รถให้คือใคร แมอ่ ะ่ ทวี ันเกิดผมเป็นโน้ตบคุ๊ “แลว้ พวกพร่ี ไู้ ดไ้ งคะ” รุ้งหนั ไปถามพ่ีวีซดี ี ซง่ึ นัง่ อยู่ข้างๆ “พงิ คโ์ ทรไปหาซดี กี อ่ นโทรไปหานอ้ งรงุ้ นะ่ แลว้ ไอบ้ า้ นดี่ นั เสอื ก ขับเรว็ เลยมาถงึ เน่ยี แหละ” “เฮ้ย~ คาดเข็มขัดดีๆ นะโวย้ ฉนั จะพานอ้ งของฉันไปสนามบนิ แล้ว” ทกุ คนรบี ทำตามอยา่ งรวดเรว็ เมอื่ เหน็ วา่ งานนม้ี ที วั รน์ รกแนน่ อน จากนนั้ รถคันใหม่จงึ แล่นออกไปด้วยความเรว็ สดุ ขีด “อา๊ กกก!!!” การขี่รถของพี่บีม ผมว่าเฉียดนรกแล้ว พี่ซีดีย่ิงกว่านรก (คอื ...เหนอื คำบรรยายจรงิ ๆ T_T) ตอนนผี้ มเอาแตห่ ลบั ตาปี๋ ไหวพ้ อ่ แกว้ แม่แก้วให้รอดพ้นจากการทัวร์นรกที ถ้าร่างกายผมมีอวัยวะครบสาม สิบสองเมือ่ ไหร่ ผมสาบานวา่ จะไม่ขับรถเร็วเลยครบั แว้กกก! 91

รักนายเจา้ ชายวายร้าย สนามบนิ สวุ รรณภูมิ รถของพี่ซีดีเบรกอย่างกะทันหัน แม้จะคาดเข็มขัดแล้ว แต่ทุก คนต่างหน้าคะมำได้แผลไปทุกคน จากน้ันพี่ซีดีใช้เท้าถีบผมจากรถ ทันที ให้ตายสิ~ ตกลงชว่ ยผมหรอื คดิ ฆา่ ผมกลางสนามบนิ กันแน ่ “จะลงไม่ลงวะ” “เออรแู้ ลว้ นา่ ” ผมรีบลงจากรถในสภาพแยส่ ดุ ๆ “ตายแล้ว เหลืออีกสบิ นาที จะไปทนั มย้ั นะ” รุ้งเอย่ เตือน ผมเดนิ ในสภาพรา่ งกายโคลงเคลง เพราะเพง่ิ ทวั รน์ รกมาหมาดๆ ผมสาบานอีกรอบแล้วกันว่าจะไม่ข้ึนรถของพี่ซีดีเป็นรอบท่ีสอง ให้ตาย~ ผมต้องว่ิงเข้าไปในสนามบิน ส่วนพวกพ่ีวีซีดีคงไปทีหลัง เมอ่ื จดั การเอาเรอื่ งกบั พซ่ี ดี กี อ่ น (ผมวา่ นะ) แตว่ า่ คนในสนามบนิ ตอนนี้ เดนิ เต็มไปหมดผมจะไปหาพ่บี มี ทีไ่ หนล่ะ (ท่านท่ีจะไปประเทศสหรัฐอเมริกา กรุณาข้ึนเครื่องบินที่ประตู หมายเลข L13 ดว้ ยคะ่ เพราะเครือ่ งจะออกภายในห้านาท)ี เสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศให้ทุกคนทราบ ผมตัดสินใจโทรเข้า มอื ถอื ของพีบ่ มี เพื่อหวังวา่ อย่างน้อย รง้ั พี่เขาไว้สักนาทีกย็ ังด~ี ผมยัง ไมอ่ ยากจากเขาง่ายๆ แบบนี้เลย~ (ไม่มีเลขหมายท่คี ณุ เรียก... กรุณาติดต่ออกี ครงั้ ~) โธเ่ ว้ย~ ทำไมมันไม่ติดสกั ทีนะ... พ่ีบีมรับสายสักทีสคิ รับ (ไมม่ เี ลขหมายทคี่ ุณเรยี ก... กรุณาตดิ ต่ออีกครัง้ ~) ผมนึกโมโหตัวเอง อยากปามือถือจริงๆ ถ้าไม่เห็นว่าราคาแพง ล่ะกน็ ะ 92

รักนายเจา้ ชายวายรา้ ย ติด๊ ...ตด๊ิ ...ติ๊ด...ต๊ิด เสียงโทรศพั ท์ของผมดงั ขน้ึ ร้สู ึกวา่ รุง้ จะโทรมา แต่ตอนผมรับดู นำ้ เสยี งของเธอตกใจยงั ไงไมร่ ู้ (เอเจ) “หอื ? อะไร” (ฉันบอกแล้วนายห้ามโกรธฉนั นะ) “กบ็ อกมาสิ” (นาฬกิ าของฉันช้าไปห้านาทอี ะ่ ) “...” ผมควรดใี จหรอื เสียใจดคี รับ (นายไม่โกรธฉนั แนน่ ะ) “ช่างเถอะ~” ผมอยากฆ่ายยั ร้งุ ชะมัด แต่ตอนนีผ้ มรู้สึกแยม่ าก กวา่ ... (แตพ่ ่พี งิ ค์บอกวา่ พ่บี ีมฝากของอะไรไม่รใู้ หน้ ายแหนะ) “ง้นั เหรอ” ผมรู้สกึ ดีใจมาก เพราะอย่างนอ้ ยถึงไมไ่ ด้พบกัน แม้ จะแค่ได้ยินเสียงเป็นคร้ังสุดท้ายก็ตาม บางที... ผมว่าเราอาจจะไม่ได้ พบกนั อีกตลอดไปกไ็ ด ้ แต่พี่บีมรมู้ ัย้ ครับ! ผมอยากเจอพี่บมี อีกครัง้ มากกวา่ 93

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย เวลาเจ็ดปผี ่านไป ‘ไง~ พี่คงไม่ได้ทักทายเราอีกแล้ว... แต่ว่าพ่ีสนุกมากท่ีได้ เจอกับเอเจ พบเหตุการณ์ดีบ้างเลวร้ายบ้างก็ตามที จะบอกยังไงดีล่ะ ความจริงพี่ไม่อยากจากที่น่ีไปเลย แม่ไม่ยอมเข้าใจพ่ีสักนิด แย่ ชะมดั ~ ต่อไปน้ีเมื่อยา่ งกา้ วเข้าอเมรกิ า พ่ีคงคิดถึงเอเจแทบบา้ คลงั่ พ่ีอยากให้แม่รับรู้นะว่าการเป็นในส่ิงที่สังคมไม่ยอมรับ ไม่ได้ แปลว่ามันทำให้เราด้อยคุณค่าลงอย่างใด แต่หากวันใดท่ีเราใช้สายตา คนอ่ืนมามองว่าเราเป็นยังไง เราจะไม่มีความสุขในชีวิตเลย ดังน้ัน ไม่ว่าเวลาผ่านไปมากแค่ไหน พ่ีจะไม่มีวันใช้สายตาใครมามองว่า พ่ีเป็นยังไง หรือส่ิงท่ีพี่เป็นไม่มีใครยอมรับ มาเป็นข้อตัดสินว่าพี่ไม่ดี เดด็ ขาด แต่เรยี นอเมรกิ ากด็ ีอยา่ งนึงนะ... ไมค่ อ่ ยเหมือนเมืองไทยหรอก แต่ถ้ามีเอเจเคียงข้าง อยู่ที่ไหนไม่สำคัญนัก... ก่อนจะจบ... พี่อยาก บอกครง้ั สุดทา้ ยวา่ ...ลากอ่ นนะ’ เสียงบันทึกเสียงจากมือถือจบลง ผมได้แต่ยิ้มเงียบๆ ในใจ เพราะตอนน้ผี มกำลังนกึ ถงึ อดีตท่เี คยมคี วามสุขมากๆ ครัง้ หนง่ึ ผมจำ ไดว้ า่ พี่บมี บนั ทกึ เสียงใสเ่ มมการ์ด แลว้ เเอบให้พี่พงิ คต์ อนจะขึ้นเครอื่ ง เพราะรู้วา่ ยังไงผมคงไม่สามารถไปเจอหนา้ คร้งั สดุ ทา้ ยได้ เจ็ดปีผ่านไป เป็นช่วงเวลาท่ียาวนานที่สุดเลยก็ว่าได้ มี เหตุการณ์หลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป หลังจากพี่บีมไปอเมริกาถึง อาทิตย์ พวกพ่ีๆ ก็เย้ยคบกับสาวๆ มาควงโชว์ให้ผมเจ็บใจ ซึ่งสาวๆ 94

รักนายเจ้าชายวายรา้ ย แต่ละคนน่ารักสุดๆ ไปเลยแหละ แต่รู้ไหมครับ พวกนี้เปล่ียนสาว เหมือนเปล่ียนเสื้อผ้ามาอวดทุกวัน เซ็งมั้ยล่ะครับ พี่น้อง~ สองคู่นี้ ชอบมาทำสวที ต่อหน้าผมทกุ ที โธ่! พวกพ่ีเนยี่ ใจร้ายชะมัด เรื่องนกี้ ะดู เหมือนจะใหต้ ัวเอกอย่างผมไร้คู่เลยหรอื ไงกนั หลังจากวนั ที่พบ่ี มี จากไป ผมเริม่ ทำจิตใจตวั เองให้เขม้ แขง็ ส่วน รุ้งน้ัน เธอเองก็คอยช่วยปลอบใจผมในบางครั้งท่ีตัวเองอ่อนแอ แม้ว่า ผมกับรุ้งเราจะแยกกันเข้า มหา ’ลัยคนละมหา ’ลัย แต่รุ้งกับผมก็ ติดต่อกันอยู่เสมอ บางทีรุ้งยังชวนผมไปเท่ียวด้วยบ่อยๆ จนคนเขา เข้าใจผิดมองว่าเราสองคนเป็นคู่รักกันซะงั้น ท่ีรุ้งทำแบบนั้นเพราะ อยากให้ผมหายเศร้าจากพี่บีมบ้าง ใช่~ ผมยังลืมพี่บีมไม่ได้เลย ไม่ว่า ใครเข้ามาในชีวิตของผมมากเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครทำให้ผมลืมผู้ชาย คนนนั้ ไดเ้ ลย ผมคงรักใครไม่ไดอ้ ีกแลว้ ~ เพราะพบ่ี มี คอื รกั คร้ังสุดท้ายในชีวิตทีผ่ มไม่สามารถลืมไดเ้ ลย~ แต่ว่าตอนน้ีผมกำลังทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ออกแบบเกม ของบริษัทของพอ่ รุ้งอยู่ เงนิ เดือนถอื วา่ ดีมากๆ เมือ่ เทียบกับพนกั งาน คนอื่นๆ ทุกวันน้ีผมยังใช้รถมอเตอร์ไซค์ของพ่ีบีมขับรถไปทำงานแทบ ทุกวัน ถึงผมจะมีเงินมากพอจะซื้อรถคันใหม่ก็เถอะครับ ผมอยากใช้ เจ้ารถคันน้ีมากกว่า เมื่อก่อนผมเกลียดความเร็วสุดๆ แต่ตอนน้ีผม กลับขับรถเร็วแซงท้านรกซะงั้น อาจเป็นเพราะสายลมปะทะใบหน้า มันชวนให้ผมพาลคิดถึงพบี่ ีมตอนขับรถคันน้ีละ่ ม้งั ผมขับรถกลับบ้านตามปกติ ก่อนจะกลับบ้านผมแวะย่านหน่ึง ซึ่งมันเคยเป็นสถานท่ีที่ผมกับพี่บีมมาเดินเที่ยวด้วยกัน แม้กาลเวลา 95

รักนายเจา้ ชายวายร้าย จะทำให้ที่นี่เปล่ียนไปบ้าง แต่ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์วันน้ันมันเกิด ราวกับเมื่อวานน้ีเอง รถของผมหยุดตรงหน้าร้านแห่งหนึ่งแทบไม่ทัน ต้องเรียกว่าใช้มือบีบเบรกแทบไม่ทันต่างหาก เพราะผมเห็นใครบาง คนในร้าน ใครซ่ึงผมคุ้นๆ หน้าอย่างประหลาด ‘พ่ีบีม’ ไม่จริงน่า... ผมต้องตาฝาดแน่ๆ เลย ผมรีบว่ิงก่อนคนๆ นั้นจะไปซะก่อน... เดี๋ยวสิ~ ผมเร่ิมสปีดขา ดว้ ยความเรว็ เท่าทีม่ ีก่อนแตะไหลค่ นๆ นน้ั ทนั ที “เด๋ียวนายน่ะ!!!” “ฉันเหรอ” ใบหน้าน้ันหันมามอง ย่ิงทำให้ผมตะลึงไปอีกขั้น พะ... พ่ีบีมจรงิ ๆ ดว้ ย O_O!!! “พ่บี มี !!!” คนๆ นน้ั ค้ิวขมวด ก่อนพดู ประโยคนงึ ออกมา “นายเป็นใคร?” “พ่ีจำผมไม่ได้เหรอ...” ผมแปลกใจ เพราะใบหน้าผมไม่ได้ เปลยี่ นแปลงไปมากขนาดนั้นนี่ “บีม!” เสียงหนึง่ ดังขน้ึ จากดา้ นหลัง เขามองผมชว่ั ครูก่ อ่ นวงิ่ ไป หาตน้ เสียง คณุ วา่ เสยี งนน้ั คอื ใครรไู้ หมครบั ... เปน็ เพศหญงิ ... แววตาคมกรบิ ให้ตายสิ! ผมไม่มีวันลืมดวงตาคู่นั้นได้เลย ตอนน้ีท่านดูท่าทางเหมือน คนอมทุกข์ตลอดเวลา ใบหน้าท่ีเคยเต่งตึงกลับมีร้ิวรอย แล้วเจ้าของ ริ้วรอยท่าทางจะไม่สนใจด้วยซ้ำ คุณแม่ของพี่บีมตวัดมาทางผมก่อน อุทานเสยี งแหลม พบ่ี มี หนั มามองทา่ นแลว้ ถามอย่างสงสยั “คุณน้ารจู้ กั ผู้ชายคนน้ันด้วยเหรอ” 96

รักนายเจ้าชายวายร้าย “รู้จกั ส~ิ แลว้ เธอกร็ ู้จักเขาดเี ช่นเดยี วกับฉนั เหมอื นกนั ” ผมพดู ไมอ่ อก เหตุใด? ทำไมทา่ นถงึ ย้ายกลบั มาเมืองไทย... ท้ัง ทเี่ รอื่ งวนั นนั้ เปน็ ตน้ เหตทุ กุ ๆ อยา่ ง ความจรงิ มนั สมควรจบเมอ่ื ทา่ นพา พ่บี ีมไปอเมริกาแล้ว “ผมรู้จักเขาเหรอ ดีชะมัด นึกว่าท่ีเมืองไทยผมจะไม่มีคนรู้จัก ซะอีก” พีบ่ มี สง่ ย้ิมให้ผมนิดหนึ่ง “หมายความว่ายังไง” ผมชักงง “ตอนที่ฉันไปเรียนท่ีอเมริกา เกิดอุบัติเหตุระหว่างกลับบ้าน ของคุณพ่อน่ะ รู้สึกว่ากะโหลกถูกของอะไรบางอย่างกระแทกอย่าง รุนแรงเลยจำใครไม่ได้สักคน โชคดีนะฮะท่ีคุณน้าพาผมมาเมืองไทย ไมง่ นั้ ผมอาจไมร่ ู้กไ็ ด”้ “คุณน้าเหรอครับ” ผมชักแปลกๆ ตอนท่ีพี่บีมเรียกแม่ตัวเอง วา่ คุณนา้ โดยปกตติ อ้ งเรยี กวา่ แมห่ รอื ไม่ก็คณุ แม่น่ี “ครับ~อะไรหรอ” พ่ีบีมหันมามองผมสีหน้างงๆ ว่าเขาพูดผิด ตรงไหน “น่ัน...” “เอ!๋ ทำไมเขาถงึ ไมร่ จู้ กั คุณนา้ ด้วยละ่ ” พบี่ มี หนั ไปถาม “ไมใ่ ช่! นน่ั นะ่ ” ผมพยายามบอก แตถ่ กู ท่านดงึ แขนไปคุยแทน ปล่อยใหพ้ ่ีบีมงงเปน็ สองเท่า อะไรง้ันเหรอ?!! 97

รักนายเจ้าชายวายร้าย “มันเกิดอะไรข้ึนหรือครับ? ที่อเมริกาน่ะ” ผมถาม สีหน้าท่าน ซีดลงทนั ที “ความจรงิ บีมไม่ได้ถกู รถชนจนความทรงจำเส่ือม แต่เพราะฉนั เองเป็นตัวต้นเหตุของเร่ืองทั้งหมด เมื่อตอนเราไปถึงอเมริกา ฉัน ตัดสินใจให้ตาบีมหม้ันกับผู้หญิงคนหน่ึง เพ่ือเขาจะได้ลืมเธอไปสักที นับวันเมื่อเวลาหม้ันเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ตาบีมเหมือนคนเก็บตัวเงียบไม่ พูดจากับใครแม้กระท่ังครอบครัวของตัวเอง จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุ บมี พลดั ตกนำ้ แต่เขาว่ายนำ้ ไม่เปน็ มใี ครบางคนชว่ ยไวไ้ ด้ แต่ทวา่ เมอ่ื เขาฟื้นขึ้นมาเขากลับบอกว่าจำใครไม่ได้เลย ทั้งที่ไปเอ็กซ์เรย์สมอง แล้วได้ผลตรวจว่าปกติทุกอย่าง ฉันจึงพาเขาไปหาหมอทางประสาท ปรากฏว่าจิตใจเขาได้รับความเจ็บปวดมาก จนกระทั่งหัวใจส่ังให้ สมองลืมทุกอย่าง ทางรักษาสุดท้ายต้องให้เขายอมรับความจริงทุกๆ ส่ิง ฉันคิดว่าไม่เป็นไร แต่ไม่ว่าฉันจะบอกความจริงว่าฉันเป็นแม่ของ เขาแค่ไหน เขากลับไม่ยอมรับ จนกระท่ังอาการหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันจึงตัดสินใจได้ว่าฉันเป็นแค่คุณน้าของเขา เพราะฉันรู้ตัวแล้วว่าตัว เองฝนื บงั คับเขามากเกินไป” “เสยี ใจดว้ ยนะครับ” “ขอบใจจ้ะ! เพราะฉันคงทำกรรมกับลูกตัวเองไว้มากจริงๆ ตอนน้ีฉันเลยพาเขามาเมืองไทย เพ่ือหวังให้เขาจำอะไรได้บ้าง แล้ว ความจรงิ ...” “ความจรงิ หรอื ครบั ?” “ตลอดเวลาที่ฉันพยายามขัดขวางเธอกับตาบีมน่ะ อาจเป็น 98