รัญจวณ

~1~ คาวแค้นแสนเสน่หา โดย : จันรัญจวน จาหน่าย E-book : เมษายน 2559 พสิ ูจน์อักษรโดย : จันรัญจวน จานวนหน้า : 384 จัดรูปเล่มโดย : จันรัญจวน ออกแบบปกโดย : ดอกเข็มสีม่วง จัดทาและจาหน่ายโดย : จันรัญจวน E-mail :[email protected] Fanpage : หงส์ ณ จรร จันรัญจวน Facebook : Hongthong Chompoo ราคา 289 บาท สงวนลขิ สิทธิ์ตามพระราชบญั ญตั ิ พ.ศ. 2537 จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~2~ จากใจนักเขียน สวสั ดีคะ่ ผ้อู า่ นท่ีน่ารักทกุ ทา่ น ขอบคณุ สาหรับการตดิ ตาม และการต้อนรับด้วยดีมาเสมอ ไมว่ า่ จะเป็นผลงานในนามปากกา หงส์ หรือ จันรัญจวน และไม่ว่าคณุ ๆ จะติดตามอา่ นผลงานใน นามปากกาใด ขอให้รับรู้ว่านิยายทุกๆ เรื่องนัน้ ล้วนแล้วแต่ กลั่นกรองออกมาจากใจ เพื่อให้ผู้อ่านทุกท่านได้สนุกและโลด แลน่ ไปกบั จนิ ตนาการผา่ นตวั อกั ษร และสาหรับ คาวแค้นแสนเสนห่ า เป็นเร่ืองราวของความรัก ความแค้นท่ีนางเอกของเราพบเจอมาตัง้ แต่เด็กๆ ซึ่งความ เจ็บปวดจากการถกู ข่มเหงในวยั เด็กนนั้ ทาให้เธอเฝ้ารอคอยการ แก้แค้นอย่เู สมอ และความแค้นของเธอจะจบลงเช่นไรจะดราม่า เร่าร้อนแคไ่ หน ไปตดิ ตามกนั ในเร่ืองได้เลยนะคะ ขอให้ทกุ ทา่ นสนกุ กบั การอา่ นและขอบคณุ มากๆ อีกครัง้ คะ่ ด้วยรักและขอบคณุ จากใจจริง จันรัญจวน จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~3~ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~4~ บทนำ “อย่านะ ไม่... อย่าทาแพงเลย คณุ ลงุ ขาอยา่ ตีแพงนะ คะ แพงขอร้อง ฮือๆๆ อย่าต.ี ..” เสียงเดก็ หญิงวยั เจ็ดขวบเศษ ร่าร้องอ้อนวอนตอ่ ชายฉกรรจ์ซงึ่ ยืนตระหงา่ นอย่ตู รงหน้าเธอ สีหน้าถมึงทึงกบั แววตาแดงก่าของเขาน่าหวาดหวน่ั พร่ันพรึง นัก ดวงใจเล็กๆ ของเด็กน้ อยเต้ นกระหน่าด้ วยความ หวาดกลวั “นงั เดก็ นรก มงึ อย่ามาอ้อนวอนให้เสียเวลา มึงแกล้ง ลกู กใู ช่มยั้ เดก็ อย่างพวกมึงต้องโดนแบบนี”้ นำยพัฒน์ชาย วัยสามสิบปลายเงือ้ ด้ามไม้กวาดขึน้ สูงด้วยความฉุนเฉียว หมายจะฟาดลงไปบนตวั เดก็ น้อย “ลุงพัฒน์ อย่า อย่าตีแพง ฮือออ...” เด็กหญิงซ่ึงมี รูปร่างหน้าตาเหมือนกันราวกบั แกะว่ิงมาขวางไว้ก่อนท่ีด้าม ไม้กวาดจะโดนร่างเล็กๆ ท่ีนอนหมอบร้องไห้สะอึกสะอืน้ อยู่ กบั พืน้ กระเบอื ้ งเย็นเฉียบ... “ลงุ จ๋า น่ีไง เพื่อนหาเงินมาให้ลงุ กบั ปา้ ได้แล้ว น่ีจ้ะ นี่ เงินเพื่อนไปชว่ ยคณุ ครูท่ีโรงเรียนทาความสะอาดบ้านมาแล้ว ก็เก็บขวดไปขายได้มาสองร้อย เพื่อนให้ลงุ กบั ปา้ ไปหมดเลย” จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~5~ เดก็ หญิง พิมพ์ภสั สร ซงึ่ เป็นแฝดผ้พู ี่ย่ืนแบงก์ร้อยที่คอ่ นข้าง ยับยู่ยี่ให้ ผู้เป็นลุงแท้ ๆ ด้ วยความหวาดหว่ันแล้ วเข้ าไป ประคองร่างผอมบางซดี ขาวของ พมิ พ์บงกชท่ีสะอนื ้ ไห้อยกู่ บั พืน้ เด็กหญิงทัง้ สองกอดกันแน่นนา้ ตาไหลพรากกับชะตา กรรมที่พวกตนพบเจอ “มันจะพออะไร แค่ค่าขนมไปโรงเรียนของเจนก็ หมดแล้ว แม่ดสู ิ นงั สองคนน่ีมนั จงใจแกล้งเจน ฮือๆๆ” เจนจิ รำ เด็กหญิงวยั สบิ ขวบลกู สาวของลงุ พฒั น์กบั นำงจนั จวง ผู้ เป็นป้าสะใภ้ร้องโวยวายกระทืบเท้าเร่าๆ เหมือนโดนใครเอา นา้ ร้อนมาสาด เจนจิราเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ขีเ้ กียจ หยิบโหย่งและ พูด จ าก ลับ กล อ ก โก ห ก เก่ งเ ป็ น ที่ สุด แล ะมัก ห าเ รื่ อ งม า ให้ เดก็ หญิงทงั้ สองโดนพ่อแม่ของตนทบุ ตีอย่เู สมอๆ เดก็ หญิงที่ โตกว่ากราดตามองฝาแฝดที่กอดกันกลมอยู่ตรงหน้ าเธอ อย่างเกลียดชัง เพราะเด็กทัง้ สองคนนีม้ ีพืน้ ฐานฐานะ ครอบครัวที่ดีกว่าตน หน้าตาผิวพรรณก็ดีกว่า ฐานะทาง สงั คมก็ดีกว่าพ่อแม่ของเธอ แต่พวกพ่อแม่ของเด็กทงั้ สองก็ ประสบอบุ ตั เิ หตทุ างรถยนต์ตายอย่างอนาถเม่ือปีท่ีแล้วทาให้ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~6~ ลกู สาววยั สี่ขวบในขณะนนั้ ต้องมาอย่ใู นความดแู ลของผ้เู ป็น เป็นลงุ กบั ปา้ ซง่ึ กค็ ือพอ่ แมข่ องเธอนน่ั เอง และเจนจิราก็รู้ดีว่า ทาไม พ่อแม่ของเดก็ สองคนนีถ่ ึงไดป้ ระสบอบุ ตั ิเหต.ุ .. การที่เธอกับครอบครัวได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ งดงามพร้ อมด้วยสมบัติ ที่พ่อแม่ ของเด็กแฝดทั้งสองท้ิ งไว้ เพราะว่าพ่อของเธอคือพี่ชายแท้ๆ ของคุณ พิมพ์ฤทัย แม่ ของเด็กทงั้ สองนนั่ เอง ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเธอดีข้ึนใน ขณะที่ทายาทเจ้าของบ้านถูกกระทาเหมือนทาสและถูกโขก สับรังแกอย่างไร้เยื่อใย ไร้เมตตา แต่แล้วตอนนี้สมบัติที่ เหล่านน้ั หมดไปแล้ว และหนีส้ ินของครอบครัวก็เพิ่มพูนข้ึนมา มากมายจนหลบหน้าเจ้าหนี้ไม่หวาดไม่ไหว เด็กหญิงผู้แก่ แดดแกล่ มคิดอยา่ งหงดุ หงิด “แกสองคนวนั นีไ้ ม่ต้องกินข้าว จาใสก่ บาลหวั พวกแก ไว้เลยนะหากยังอยากมีที่ซุกหวั นอนก็ต้องทาตวั ดีๆ ช่วยกัน ทามาหากินจะมาอย่เู กาะพวกฉันแบบนีไ้ ม่ได้ ” นำงจันจวง แม่ของเจนจิรากล่าวอย่างเดือดดาลพร้อมกับจิกผมย่งุ เหยิง ของเด็กหญิงทงั้ สองขนึ ้ มาแล้วผลกั ลงกบั พืน้ ใกล้กบั เท้าของ นางก่อนจะจบั โขกลงกบั พืน้ เสียงดงั สนนั่ หน้าผากเลก็ ๆ ของ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~7~ เด็กทัง้ สองแดงโนขนึ ้ มาทันตาแต่กลบั ไม่มีเสียงร้องจากเด็ก ทงั้ สองสกั แอะ “ว้ยุ วนั นีอ้ ารมณ์เสียจริงๆ ฉนั จะไปกินเหล้ากบั เพื่อน แล้วนะ พวกเธออยู่กันไปเลย” นายพัฒน์ทาท่าจะเดินออก จากบ้านพร้อมเงินน้อยนิดท่ีมีแต่เจนจิรากบั นางจนั จวงเข้าไป ขวางไว้ “หยดุ เลยไอ้พฒั น์ แกอยา่ เนียน เงนิ นนั่ เอามาให้ฉนั ” “ไม่ เงนิ นน่ั มนั ต้องเป็นของเจนนะ” “เฮ้ย อะไรวะ ฉนั เป็นหวั หน้าครอบครัวฉันต้องได้เงิน นี่สิ” สามคนพ่อแม่ลกู ต่างยือ้ แย่งเงินสองร้อยท่ีมาจากหยาด เหง่ือแรงงานของเด็กตวั เล็กๆ อย่างเป็นบ้าเป็นหลงั ช่างเป็น ภาพท่ีดูน่าสมเพชนัก เด็กหญิงทัง้ สองมองดูเหตุการณ์ ตรงหน้ารับรู้ถงึ รังสีอนั ตรายหากพวกเธอยงั อย่ตู รงนี ้แฝดผ้พู ่ี จึงประคองร่ างผอมแห้ งของน้ องสาวเดินออกไปจากตรงนัน้ แล้วรีบตรงไปยงั ห้องของพวกเธอซ่ึงอย่หู ลงั บ้านซ่ึงเมื่อก่อน มันเคยเป็นห้องพักของคนรับใช้แล้วปิดประตใู ส่กลอนอย่าง แน่นหนาเพราะกลวั วา่ คนใจร้ายพวกนนั้ จะเข้ามาทาร้ายพวก ตนอีก จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~8~ “แพงไม่อยากอยทู่ ี่น่ีแล้วละ่ เพ่ือน ฮือออ...” “เพื่อนรู้ แต่ถ้าเราไม่อยู่ท่ีนี่เราจะไปอยู่ท่ีไหนกันล่ะ แพง” “แพงกลัว เพื่อนไม่อยู่รู้มัย้ พวกนัน้ ทาอะไรกับแพง บ้าง เพ่ือนของลงุ พฒั น์คนนนั้ เขาพยายามจะ จะ...” เดก็ หญิง วยั เจ็ดขวบเศษทว่าตวั เล็กและซีดขาวกวา่ แฝดผ้พู ี่มากเพราะ สขุ ภาพไม่แขง็ แรงนกั อกึ อกั ๆ เม่ือนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์ท่ีตนเจอทกุ ครัง้ ที่เพื่อนของลงุ มาที่บ้าน “แพง บอกเพ่ือนมาเถอะวา่ เจออะไร เขาทาอะไรแพง” เดก็ หญิงที่แม้จะมีวยั เพียงเจ็ดขวบเศษแต่ระยะเวลากวา่ สอง ปีกว่าที่ลงุ แท้ๆ พาครอบครัวเข้ามาอย่แู ละดแู ลทรัพย์สมบตั ิ ทกุ อย่างในบ้านของเธอ ในชีวิตของพวกเธอก็เปล่ียนไปอย่าง สนิ ้ เชิง จากเดก็ หญิงที่ใสซือ่ บริสทุ ธิ์และออ่ นตอ่ โลกกลายเป็น เดก็ ที่กร้าวแกร่งขนึ ้ เม่ือได้เหน็ อะไรที่กว้างขนึ ้ และเลวร้ายมาก ขนึ ้ ซึ่งมันทาให้เด็กหญิงพิมพ์ภสั สรรู้จกั ท่ีจะดูแลและเอาตวั รอดจากความเลวร้ ายนัน้ และไม่ตกไปส่ฝู ่ ายดามืดเพราะมี พืน้ ฐานจิตใจท่ีดีงามจากการปลกู ฝังของบิดามารดาผ้ลู ว่ งลบั จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~9~ แต่หากพวกเธอเจอแต่ส่ิงท่ีแย่ไปกว่านีม้ ากขนึ ้ ๆ มนั ก็ไม่แน่ที่ เดก็ หญิงทงั้ สองอาจจะตกลงไปสฝู่ ่ายต่าในจิตใจ... “ฮือออ เพ่ือน แพงกลวั ...” เดก็ หญิงตวั เล็กโผเข้ากอด พี่สาวฝาแฝดด้วยความหวาดหวนั่ และกริ่งเกรงกบั ภยั ท่ีเธอจะ เจอและอาจจะหนีไม่พ้นความเลวร้ ายของผู้ท่ีโตกว่า... ยิ่ง น้องสาวเล่าถึงความชว่ั ร้ายของเพื่อนลงุ พัฒน์ท่ีพยายามจะ ลวนลามล่วงละเมิดน้ อง สาวของตนทาให้ ผ้ ูเป็ นพ่ียิ่งร้ ู สึก เหมือนใครควกั เอาหวั ใจของเธอมาบีบขยาแล้วปาลงพืน้ และ กระทืบด้วยเท้าซา้ อีกรอบ... น้าตาไม่มีจะไหลแต่ก็รู้สึก ปวดร้าวร้อนระอุขอบตาที่เริ่ มจะพร่ามัวจากม่านน้าบางๆ ดวงตาของเด็กหญิงแดงก่าดว้ ยความเกลียดชงั ผู้ทีจ่ ้องจะทา ร้ายรงั แกพวกตน... “โธ่แพง เพื่อนจะพาแพงหนีคนใจร้ายพวกนีไ้ ปให้ได้” ปังๆๆ เสียงทุบประตูด้วยความโกรธดังขึน้ ทาให้ทัง้ สองสะด้งุ ด้วยความหวาดกลวั เสียงสองแม่ลูกจะร้ องเรียก พวกเธออย่างหยาบคายอย่ดู ้านนอกห้องเก่าโกโรโกโสเพราะ ขาดการเอาใจใส่ดูแล ย่ิงทาให้ พิมพ์บงกชตัวส่ันด้ วยความ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 10 ~ หวาดหวนั่ เดก็ หญิงมองหน้าแฝดผ้พู ี่แล้วเบะปากจะร้องไห้อีก รอบ “นงั เพ่ือน นงั แพง อเี ดก็ เหลือขอพวกแกออกมาเดยี๋ วนี ้ นะ ถ้าพวกแกไม่ออกมาให้ฉันตบให้หายแค้นใจละก็ฉันจะ เผาห้องพวกแกรมควนั พวกแกให้สาลกั ควนั ตายเลยคอยด!ู ” “ถ้าพวกแกไม่มีปัญญาหาเงินมาให้ฉันกบั แม่ใช้ ฉัน จะบอกพ่อให้เอาพวกแกไปขาย ให้ไปเป็นกะหรี่ในซ่องเลย ออกมานะอีเพ่ือน! อีแพง!...” เสียงกรีดร้องเต็มไปด้วยความ หยาบคายและเกลียดชิงชงั ยิ่งได้ยินสองคนนนั้ พูดแว่วๆ มา ว่าจะไปเอาขวานกบั ไฟมาจดุ เผาก็นึกหวาดหวนั่ พวกเธอจะ อยู่ทีน่ ีต่ ่อไปไม่ไดอ้ ีกแล้ว... “น้องพ่ี นิ่งซะนะ เพื่อนจะพาแพงหนีคนใจร้ายไปให้ ได้ แพงต้ องสัญญาว่าจะทาตามท่ีเพื่อนบอกและต้ อง เข้มแข็ง” เด็กหญิงปลอบค่แู ฝดราวเด็กตวั เล็กๆ เหมือนว่า พิมพ์บงกชไม่ได้เกิดมาพร้อมๆ กบั ตน เม่ือน้องสาวพยกั หน้า ทัง้ ยังเช็ดนา้ ตาป้อยๆ พิมพ์ภัสสรก็ยิม้ ออกในขณะท่ีเสียง ประตยู งั ดงั โครมครามอย่ขู ้างนอกผสานกบั เสียงด่าทอหยาบ คาย แต่พวกเธอไม่มีเวลาจะใส่ใจย่ิงเห็นว่ามีควนั กล่มุ เล็กๆ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 11 ~ เล็ดลอดช่องประตเู ข้ามาก็ยิ่งทาให้พวกเธอไม่อาจจะสนใจ อะไรนอกจากการหนี... “แล้ว... เราจะทายงั ไงกนั ตอ่ ไปละ่ เพ่ือน...” “หนีไปตายเอาดาบหน้า เอาเถอะอย่าเพิ่งคิดอะไร มากเลยตอนนี ้แพงสะพายเปอ้ นั นีน้ ะในนีม้ ีรูปคณุ พ่อคณุ แม่ ของเราพร้อมเอกสารจาเป็นทกุ อยา่ งที่แม่บ้านคนเก่าแอบเอา มาให้เพื่อนเก็บไว้ก่อนลาออก แล้วก็สร้อยทองที่เพ่ือนแอบป้า จนั เก็บไว้ด้วย มันพอที่เราจะเอาไปขายหาเงินหนีไปจากที่นี่ ไปให้ไกลๆ เลยเอาล่ะอย่าถามมากลุกขึน้ มา” พูดราวกับ ผ้ใู หญ่แล้วดงึ ข้อมือบางของน้องสาวฝาแฝดขนึ ้ มายิ่งเธอเห็น รอยเขียวชา้ บนแขนขาของน้องสาวเด็กหญิงกัดริมฝีปากซีด เซียวของตนด้วยความเจ็บปวดแต่แสร้ งเมินหลบเพ่ือไม่ให้ พิมพ์บงกชเหน็ ก่อนจะพากนั เดินขนึ ้ มาบนโต๊ะตวั ใหญ่ท่ีสงู พอ ให้พวกเธอปีนขนึ ้ ไปยงั ชอ่ งลม เด็กหญิงช่วยกันถอดกระจกช่องลมออกมาทีละชิน้ ๆ เพื่อจะได้ พากันปี หนีออกไปจากห้ องท่ีเร่ิ มมีควันหนาขึน้ เรื่อยๆ โชคดีเหลือเกินท่ีหลงั ห้องนีต้ ิดกบั กาแพงบ้านที่รกทึบ เกินกว่าสองแม่ลูกนัน้ จะกล้าเข้ามาถากถาง ซ่ึงเม่ือก่อนที่ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 12 ~ บิดามารดาของพวกเธออยู่และมีคนรับใช้ และคนสวนหลัง บ้ านตรงนีจ้ ะไม่รกและยังสามารถปลูกผักสวนครัวไว้ รับประทานเองได้อกี ด้วย “เร็วเข้าแพงควนั มนั หนาขนึ ้ แล้ว แพงต้องเข้มแขง็ นะ” เด็กหญิงทัง้ สองต่างให้กาลังใจกันและช่วยกันถอดกระจก ออกมาเป็นชิน้ สดุ ท้าย พิมพ์ภสั สรเอาผ้าท่ีตนผกู ตอ่ กนั ให้ยาว พอจะใช้ ปี นลงไปมัดกับหัวเ ตีย งอย่ างแน่ นห น าแล้ วโย น ออกไปนอกห้องก่อนจะดนั ร่างเล็กๆ ของน้องสาวให้ก้าวผ่าน ช่องลมท่ีกว้างพอจะให้ลอดผ่านไปได้ด้วยความทลุ กั ทเุ ลโชค ดีที่พวกเธอยงั ตวั เลก็ พอจะลอดประตชู อ่ งลมนีไ้ ปได้ “ทาไมนังสองคนนนั่ มันเงียบล่ะแม่ หรือว่ามนั สาลัก ควนั ตายไปแล้วจริงๆ ว้าย ตายแล้วแม่ เราจะไม่โดนข้อหาฆา่ คนตายเหรอแม่” “ตายก็ชา่ งมนั สิ ใครจะมาสนใจมนั แตแ่ มค่ ิดวา่ อีกไม่ นานหรอกพวกมนั ก็จะลนลานออกมากราบตีนเรา ฮ่าๆ แล้ว เราก็ค่อยจิกตบพวกมันให้หายแค้น หึ ฉันล่ะเกลียดตัง้ แม่ พวกมันแล้ว” นางจนั จวงพดู อย่างเลือดเย็น แววตาของนาง กร้าวชิงชงั ผ้ทู ี่ตนพดู ถงึ แม้เจนจิราจะสงสยั ว่าทาไมแม่ของตน จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 13 ~ ถึงได้เกลียดชงั มารดาของเด็กแฝดนั่นนักแต่เธอก็รู้สกึ สะใจ มากกว่าที่เห็นคนที่ตนเองก็ไม่ชอบถกู เหยียบย่ารังแก ซง่ึ นิสยั ของเธอถอดแบบจากนางจนั จวงมาไม่มีผิดเพีย้ น ชนิดที่วา่ แม่ เป็นแบบไหนลกู เป็นแบบนนั้ หรืออาจจะมากกวา่ ก็เป็นได้ สอง แม่ลกู แสยะยิม้ ให้กันกอดอกยืนรอให้เด็กหญิงผ้ทู ่ีอย่ใู นห้อง คลานออกมากราบเท้ าร้ องขอชีวิตจากพวกตนด้ วยความสขุ ใจโดยไม่รู้สึกหวน่ั เกรงความผิดทางกฎหมายและไม่มีสานึก ถงึ คาวา่ มนษุ ยธรรม เลยสกั นิด... ตุบๆๆ เสียงหัวใจสองดวงและเสียงฝี เท้ำทัง้ สี่ ข้างของเด็กหญิงที่ย่าลงบนพืน้ มนั ดงั ก้องอย่ใู นหูพวกเธอดงั แขง่ กนั ราวเสียงกลองศกึ พิมพ์ภสั สรลบู หลงั ลบู ไหล่น้องสาว อย่างเป็นหว่ งเม่ือเห็นใบหน้าท่ีซีดเผือดของน้องสาว “อดทนไว้นะแพง” “ไหว แพงไหว ไปตอ่ เถอะ ทางไหน แฮก่ ๆ” “ทางนีต้ ามมาเร็ว พวกนัน้ กาลังพังห้องเราแล้ว...” พิมพ์ภสั สรจงู มือน้องสาวเดินฝ่าพงหญ้าท่ีรกทึบ มือเลก็ ๆ ถือ ไม้กวดั แกว่งไลเ่ ปิดทางเพ่ือให้พวกสตั ว์มีพิษตกใจและหนีไป จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 14 ~ ตามท่ีครูซึ่งเธอไปทางานบ้านให้นนั้ สง่ั สอนมา ซึง่ ครูท่านนีก้ ็ สอนเธอหลายอย่างในการเอาตวั รอดในสงั คมและท่ีนั่นคือ สถานท่ีที่พวกเธอจะไปซงึ่ อย่ไู ม่ไกลจากบ้านของเธอนกั แต่ แล้วเดก็ ทงั้ สองกห็ น้าตื่นเมื่อได้ยินเสยี งกรีดร้องด้วยความเจบ็ ใจของสองแม่ลกู ที่คงรู้แล้ววา่ พวกตนกาลงั หนี... “แม่ดู นงั สองคนนน่ั มนั หนีไปแล้ว” “ไปตามมนั มาเร็วเข้า” “แตม่ ันรกขนาดนนั้ ฉันไม่ไปหรอกนะ...” เจนจิราท้วง มารดา “งนั้ เราไปดกั รอมันท่ีทางออกมนั จะต้องไปท่ีถนนน่ัน แนน่ อนไปเร็ว ไปเอามอเตอร์ไซค์มา” แล้วสองแมล่ กู กว็ ง่ิ ไปยงั รถมอเตอร์ไซค์คนั เก่าท่ีพวกตนเหลือไว้ใช้เพียงคนั เดยี วเพราะ รถยนต์ที่บิดามารดาของเด็กหญิงทงั้ สองทิง้ ไว้พวกเขาขายไป หมดแล้วตอนนีก้ เ็ รียกได้วา่ แทบจะหมดตวั แตก่ จ็ มไมล่ ง ทางด้านเดก็ หญิงผ้นู ่าสงสารกาลงั เดินลยุ พงหญ้าไป ยังทางออกซึ่งเป็นรูเล็กๆ ที่แตกร้ าวบนกาแพง ดวงตาของ เด็กหญิงมองไปยงั ถนนด้านนอกด้วยความหวงั เรืองรองเห็น อสิ รภาพอย่รู าไร จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 15 ~ “เด๋ียวก่อนแพง พี่ว่าพวกนัน้ จะต้องมาดักรอเราท่ี ถนนแน่ๆ เราต้องไปทางอนื่ ” แฝดผ้พู ี่กลา่ วขนึ ้ ดวงตากลมโตท่ี กร้านโลกเกินวยั กาลงั ครุ่นคดิ ราวผ้ใู หญ่ “แล้วเราจะไปกนั ทางไหนละ่ เพ่ือน” “ไปทางนี ้แพงต้องเกาะหลงั พ่ีไว้ พี่จะพาว่ายนา้ ข้าม ฝ่ังไปหา บญุ ยอด เราจะหลบอย่ทู ี่นนั่ ก่อนปา้ จนั ไม่กล้าตอแย แม่บญุ เย่ียมหรอก” พิมพ์ภสั สรจงู มือผอมๆ ของน้องสาวเดิน ลัดเลาะกาแพงมาอีกด้านซ่ึงไกลพอสมควรจนมาถึงคลอง เล็กๆ หลงั หม่บู ้านจัดสรรแห่งนีท้ ่ีสายนา้ ข่นุ ทงั้ ดาสกปรก แต่ พวกเธอไม่มีทางเลือก ถ้ากลับไปที่ถนนพวกเธอถูกจับตัว กลบั ไปได้แน่นอนแตถ่ ้าไปทางนี ้พวกเธออาจจะรอด เดก็ หญิงทงั้ สองเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มมืดครึม้ และลมก็ กรรโชกแรงขึน้ สายฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่บนผืนฟ้าทะมึน เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานพายุฝนก็จะเทกระหน่าลงมา ทัง้ สองเร่งฝีเท้าเร็วขึน้ มือเล็กๆ ถือไม้อันยาวก็ฟาดถางทางให้ ตนเองกับน้ องจนถึงลาคลองเด็กหญิงก็ถอนใจด้ วยความโล่ งอกและเหนื่อยออ่ นกอ่ นจะหนั ไปมองกาแพงบ้านของตนเป็น จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 16 ~ ครัง้ สดุ ท้าย บ้านที่เคยสวยงามอบอ่นุ เพียบพร้อมจะไม่มีอีก แล้ว... “เพ่ือน แพงกลวั ฮือๆๆ” “ไม่ต้องกลวั นะแพง เพ่ือนจะดแู ลแพงเอง น้องพ่ีอย่า กลวั ” ผ้ซู ง่ึ เกิดก่อนไม่ก่ีนาทีเฝ้าปลอบโยน ใบหน้าเล็กๆ ก็ซีด ลงอีกคราเม่ือได้ยินเสียงเดินและเสียงก่นด่าของสองแม่ลกู มหาภยั กาลงั ตรงมายังทิศทางท่ีพวกเธออยู่ สองแม่ลกู นีช้ ่าง เหมือนสนุ ขั ลา่ เนือ้ ท่ีกดั ไม่ปลอ่ ยจริงๆ และในไม่ช้าลงุ ของเธอ ก็มาสมทบกบั ลกู เมียของเขาแน่นอน จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 17 ~ บทท่1ี . ฝันร้ำยท่ที ำให้ตำยทงั้ เป็ น “คราวนีถ้ ้าจบั อีเดก็ สองคนนนั่ ได้ แมข่ ายมนั ไปเลยนะ ฉนั ไม่อยากให้พวกมนั มาลอยหน้าลอยตาในบ้านเราอีกแล้ว” ด้านสองแม่ลกู เดินตามเด็กทงั้ สองจนมาสดุ กาแพงบ้านและ กาลงั คิดวา่ เดก็ แฝดจะต้องมาท่ีนี่แน่ๆ “นนั่ ล่ะคือสิ่งท่ีแม่คิดไว้ ไอ้ศกั ด์ิมนั มองอีแพงตาเป็น มัน มนั คงอยากจะได้นังเด็กน่ันมาก ไอ้น่ีมันโรคจิตชอบเอา เดก็ หหึ ”ึ นางจนั พดู ด้วยนา้ เสยี งสะใจหยาบคาย “ต๊าย จริงเหรอแม่ ดีจริงๆ อีแพงต้องตายคา... น้า ศกั ด์ิแน่ๆ ฮา่ ๆ ฉนั ละ่ อยากให้พวกมนั ตายทงั้ เป็นนกั ถงึ วา่ สนิ ้า ศกั ดชิ์ อบมาบ้านเราแล้วก็ชอบไปวอแวกบั อีแพง มนั เป็นแบบ นีน้ ่ีเองสะใจจริงๆ เลยหากมนั โดนน้าศกั ดิ์... ฮิๆๆ” เด็กหญิง วยั เพียงสิบขวบเท่านนั้ พดู ออกมาด้วยนา้ เสียงท่ีเต็มไปด้วย ความสะใจเต็มไปด้วยจริตมารยาเกินเดก็ เสียงหวั เราะที่เต็ม ไปด้วยจริตนนั้ ทาให้เจนจิราดแู ก่เกินวยั ผ้เู ป็นแม่กลบั ยิม้ ด้วย ความชื่นชม “ใชแ่ ล้วลกู ความหายนะของพวกมนั คือความสขุ ของ เรา ฮา่ ๆๆ” สองแม่ลกู หวั เราะด้วยความสะใจขณะยืนรอผ้เู ป็น จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 18 ~ สามีซึ่งส่ิงที่ทัง้ สองคุยกันทาให้เด็กหญิงซ่ึงหมอบหลบอยู่ ภายใต้ต้นกกท่ีขึน้ หนาทึบบริเวณชายคลองนา้ ตาไหลด้วย ความอดสูและเจ็บปวด โดยเฉพาะพิมพ์ภัสสรนัน้ กัดกราม กรอดด้วยความเคยี ดแค้นชิงชงั สองแม่ลกู ย่ิงนกั “แพงไม่ต้องกลวั นะ ต่อไปนีจ้ ะไม่มีใครทาร้ายแพงได้ พี่จะปกป้องแพงเอง เท่าชีวิต” เด็กหญิงกระซิบให้สญั ญาต่อ แฝดผ้นู ้องเสมือนว่าตนเองเป็นผ้ใู หญ่เสียนกั หนาทงั้ ที่ความ จริงพวกเธอเป็นเพียงเดก็ หญิงวยั เจ็ดขวบเศษเท่านนั้ “พอพวกนนั้ หนั หลงั เราจะคลานลงนา้ ว่ายข้ามไปฝั่ง โน้น” พิมพ์บงกชก็พยกั หน้าอย่างเหน่ือยล้าใบหน้าขาวซีดริม ฝีปากเขียวคลา้ สน่ั ระริกเพราะความหวาดกลวั แตเ่ ตม็ ไปด้วย ความหวงั เรืองรอง... “สองคนนนั้ ยืนตากแดดหรือตากฝนนานๆ ไมไ่ ด้หรอก อดทนหน่อยนะถ้าเขาเห็นเราตอนนีเ้ ราจะไม่มีทางรอดรอให้ ฝนตกลงมาก่อนเถอะ” “จ้ะ แพงจะอดทน” เหมือนสวรรค์ยังคงมีเมตตาอยู่ บ้างเม่ือฝนเม็ดโตเทลงมาอย่างไมล่ ืมหลู ืมตาสองแม่ลกู จงึ ว่ิง จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 19 ~ เข้าไปหลบฝนเด็กหญิงทัง้ สองจึงฉวยโอกาสนัน้ ค่อยๆ ย่อง เดินลงนา้ ไปช้าๆ น้องแพงเกาะบา่ ของแฝดผ้พู ่ีแน่นแล้วสดู หายใจลกึ ๆ เข้าปอด ดวงตากลมโตที่ไร้แววสดใสมานานนบั ปีนนั้ เรืองรอง ด้วยความหวงั เมื่อร่างท่ีสงู ใหญ่กว่าเลก็ น้อยของพ่ีสาวคอ่ ยๆ พาตนลงนา้ ลึกลงเรื่อยๆ จากแค่เข่าถึงเอวจนลึกถึงลาคอ เดก็ หญิงพิมพ์ภสั สรซง่ึ เคยเรียนว่ายนา้ เมื่อสมยั ท่ีบิดามารดา ยงั อยแู่ ตก่ ็วา่ ยได้ไม่แขง็ เท่าไหร่นกั แตอ่ าศยั วา่ ตนแอบมาเลน่ นา้ คลองกบั บญุ ยอดเพื่อนสนิทซง่ึ เป็นเดก็ ริมคลองบ่อยๆ เธอ จงึ สามารถวา่ ยได้ดขี นึ ้ แตก่ เ็ กง่ ส้บู ญุ ยอดไม่ได้ เดก็ หญิงคอ่ ยๆ แหวกวา่ ยไปอยา่ งเงอะงะพลางบอกให้น้องสาวชว่ ยตีขาในนา้ เพื่อช่วยสง่ แรงแหวกวา่ ย เม็ดฝนหนาขึน้ และลมเร่ิมกรรโชกแรงทัง้ สาบฟ้าก็ ฟาดแปลบปลาบดงั สะสนน่ั ไปทงั้ โลก เงาร่างของเด็กหญิงท่ี ลอยอย่กู ลางคลองนา้ สายเลก็ นนั้ ปรากฏตอ่ สายตาของผ้ทู ่ีอยู่ บนฝั่งซ่งึ ต่างมองเด็กทงั้ สองด้วยความแปลกใจ บ้างก็นึกขนั บ้างก็นกึ ห่วงเพราะคลองสายนีก้ ็ยงั มีเรือยนต์สญั จรไปมาอยู่ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 20 ~ บางคนก็นึกสมเพชเวทนา แต่บางคนเดือดดาลด้วยความ ชิงชงั “แม่ ดนู น่ั นงั เพื่อนนงั แพง...” “ฮึย้ อีพวกเด็กเหลือขอ ฉันจะทายังไงกับพวกมันดี นะ” นางจันจวงพล่งุ พล่านด้วยความชิงชังและนึกอยากจะ บีบคอเดก็ ทงั้ สองให้ตายคามือเสยี นกั “แม่ หรือวา่ เราจะจ้างเรือไปตามจบั พวกมนั ” “เออนนั่ สนิ ะ แล้วพ่อแกละ่ ” “ไม่รู้ บอกวา่ จะตามมาแตย่ งั ไม่มา...” “มาแล้วๆ ไหน อีเด็กสองคนนน่ั ไปไหน” นายพฒั น์ว่ิง กระหืดกระหอบมากลางสายฝนกระหน่า สามคนพ่อแม่ลกู ต่างยืนหันรีหันขวางหาทางไปจับตวั เด็กสองคนนัน้ กลบั มา ลงโทษ “ฉันว่าเราน่าจะจ้ างเรือออกไปจับมันมานะพ่อ” เดก็ หญิงเสนอความคดิ อีกครัง้ “แล้วมนั จะทนั เหรอพวกมนั เกือบจะถงึ ฝั่งแล้ว” “ถ้ามนั ขนึ ้ ฝั่งได้ มนั จะต้องไปท่ีไหนนะ...” นางจนั จวง ครุ่นคดิ แล้วดวงตากเ็ ป็นประกายขนึ ้ มา จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 21 ~ “เรากลบั กนั เถอะ ฉนั รู้แล้ววา่ มนั จะไปไหนกนั ...” ทำงด้ำนเด็กน้อยทัง้ สองท่ีกำลังว่ำยนำ้ ข้ำมไปยัง อีกฝ่ังนัน้ ลอยคออยู่กลางลาคลองซึ่งสายนา้ ค่อนข้างเชี่ยว เนื่องจากเป็นหน้าฝนปริมาณนา้ ในคลองกท็ งั้ สกปรกและไหล แรงช่วงกลางลาคลอง แต่เด็กหญิงทัง้ สองก็พยายาม ประคบั ประคองพวกตนให้ผ่านมันไปได้ ชายฝั่งอยู่แค่เอื้อม เทานนั้ เอง... “เพื่อน... แพงตนี า้ ไม่ไหวแล้ว เพ่ือนปลอ่ ยแพงเถอะ” “ไม่เอา แพงห้ามปล่อยมือจากเพ่ือนนะ เราจะถึงฝ่ัง แล้ว อีกนิดเดียว” แฝดผ้พู ี่บอกด้วยแรงหอบโยน และกาลงั จะ หมดแรงดวงตากลมโตของเด็กหญิงเร่ิมพร่ามัว แขนขาก็เริ่ม ไร้แรงท่ีจะจ้วงโจนนา้ ตอ่ ไป แตเ่ ธอจะไม่ยอมแพ้ “โธ่ เพ่ือน...” “ถ้ าแพงปล่อยมือจากเพื่อนไม่ว่าด้ วยเหตุผลอะไร เพ่ือนจะไม่ให้ อภัยแพงเลย” พิมพ์ภัสสรพูดราวผู้ใหญ่ นา้ เสยี งของเธอหนกั แน่นแม้ออ่ นแรงก่อนที่เธอจะรู้สกึ หนกั องึ ้ หอู ือ้ ตาลายและขาเล็กๆ นนั้ เร่ิมจะตีนา้ ไม่ไหวมนั ทงั้ หนกั องึ ้ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 22 ~ ทัง้ ปวดแปลบราวใครเอาเข็มนับพันเล่มมาท่ิมแทงลงขาทัง้ สองข้างของเธอ... “เพ่ือน เพื่อนเป็นอะไร เพื่อน ไม่นะกร๊ีดดด” ด็กหญิง ตวั เล็กกรีดร้องอย่างตกใจเม่ือพ่ีสาวของตนจมด่ิงลงไปในนา้ ทาให้เธอต้องตะเกียกตะกายอย่างไร้ท่ียดึ เหนี่ยวทงั้ สาลกั นา้ เข้าไปหลายอึก แขนเล็กๆ วาดตีนา้ อย่างตกใจจนนา้ แตก กระจายรอบกายเสียงกรีดร้ องด้วยความตกใจกลัวของเธอ กลบั ไม่มีใครได้ยิน เด็กหญิงตาเหลือกลานเร่ิมหายใจไม่ออก ความมืดคอ่ ยๆ เข้าปกคลมุ ในหน่วยตาก่อนสติสดุ ท้ายจะดบั วบู ลงไปในความเย็นยะเยือกของสายนา้ พวกเธอไม่สามารถไปถึงฝ่ังทงั้ ทีม่ นั อยู่แคเ่ อือ้ มหรือไร ไยสวรรค์ชา่ งโหดร้ายกบั เดก็ ผ้หู ญิงตวั เลก็ ๆ เช่นพวกเธอเชน่ นี ้ หนอ 18 ปี ผ่ำนไป... ร่างระหงปราดเปรียวในชุดเดรสสัน้ รัดรูปสีส้มทอง ก้าวเดินฉับๆ เข้าไปยังสานักงานเล็กๆ ทว่าสะอาดเอ่ียม แวดล้ อมด้ วยต้ นไม้ ดอกไม้ บานสะพรั่ งงดงามและยังเป็ น จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 23 ~ สานกั งานต้นสงั กดั ของ พริตตีช้ นั้ แนวหน้าของเมืองไทยด้วย พมิ พ์ภัสสร เร่งฝีเท้าย่ิงขนึ ้ เม่ือมองเวลาจากนาฬิกาเรือนเลก็ บนข้อมือบางพบวา่ มนั เลยเวลานดั ของตนมาร่วมชวั่ โมงแล้ว จากเดก็ หญิงท่ีเกือบจะจมนา้ หายไปจากโลกนีเ้ม่ือสบิ แปดปีก่อน บดั นีเ้ ธอคือหญิงสาววยั ยี่สิบห้าเจ้าของใบหน้า พริม้ เพราประกอบด้วยรูปหน้าเรียวไขป่ ระดบั ด้วยดวงตากลม โตสีนา้ ตาลสกาวสกุ ใสพราวระยบั เป็นประกายเหมือนเจ้าของ ดวงตากาลงั เชือ้ เชิญให้เข้ามาหา อย่างท่ีเรียวกว่าตาหวาน เซ็กซ่ี จมูกโด่งเรียวเล็กน่ารักโดยไม่ได้ผ่านมีดหมอและริม ฝีปากอวบอ่ิมเต็มตงึ แดงระเรื่อด้วยวยั สาว เมื่อยามยิม้ แย้ม จะเผยให้เห็นไรฟันขาวสะอาดราวไขม่ กุ และรอยยิม้ ของเธอก็ เป็นที่ประทบั ใจของผ้พู บเห็นเสมอ แม้วา่ เธอจะอายมุ ากกว่า บรรดาพริตตที ้ กุ คนในบริษัทแตค่ วามสวยความแซบเซ็กซข่ี อง เธอก็ทาให้พิมพ์ภัสสรยังเป็น พริตตี ้ สวยเซ็กซ่ีที่สดุ มีงานอี เวนต์และมีผ้ตู ้องการจ้างเธอมากท่ีสดุ ในสงั กดั ของ เจ๊หวำน อดีตหน่มุ ใหญ่ใจสาวซง่ึ บดั นีก้ ็เป็นหญิงทงั้ ร่างกายและจิตใจ และตอนนีก้ าลงั ยืนเท้าสะเอวจ้องลกู รักในสงั กดั ตาเขียวปัด... จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 24 ~ “ต๊าย น่ีกี่โมงแล้วยะน้องเพ่ือนขา แม่หวานรอจน เหงือกแห้งจนจะกรอบแล้วค่ะ ตอนนีล้ ูกค้าเราก็หงุดหงิด มาก” เจ๊หวานหวานแผดเสียงใส่คนที่เรียกได้ว่าเป็นลูกรัก อยา่ งอารมณ์ร้อนจดั “เพ่ือนขอโทษคะ่ แม่หวาน วนั นีเ้กิดอบุ ตั ิเหตนุ ิดหนอ่ ย คะ่ เลยมาสาย...” “ไหนเป็นอะไร หลอ่ นก็ปกตดิ นี ี่ยะ” “รถเพื่อนถกู ชนค่ะ ตอนนีอ้ ย่ทู ่ีอ่แู ต่เพ่ือนไม่เป็นอะไร มาก แต่หากไม่คาดเข็มขดั นิรภยั อาจจะเป็นวิญญาณเพ่ือน นะคะที่มายืนคยุ กบั แม่หวานอยตู่ อนนี ้แตก่ ถ็ กู กระจกบาดนิด หนอ่ ยคะ่ ท่ีต้นแขนนี่ไงคะ” พิมพ์ภสั สรหนั ข้างท่ีแขนถกู กระจก บาดเป็นรอยแดงมีเลือดซมึ น้อยๆ ให้เจ๊หวานดซู งึ่ เม่ือเจ๊หวาน เห็นต้นแขนเรียวมีตาหนิกห็ น้าซดี ตกใจ “ต๊าย ตายแล้ว ไปๆ ทาแผลก่อนเดี๋ยวเป็นแผลเป็น ขายไม่ออกกนั ล่ะงานนี ้ว่าแต่ทาไมถึงได้เป็นแบบนี ้หึ” แล้ว คาถามมากมายก็ตามมา แต่พิมพ์ภัสสรก็ได้แต่ยิม้ ให้ผ้เู ป็น เสมือนมารดาคนท่ีสองของเธอด้วยความซาบซึง้ เจ๊หวาน หรือที่เธอมักเรียกว่า แม่หวาน นัน้ แม้เป็นคนปากร้ ายและ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 25 ~ ค่อนข้างออกตวั แรงในทุกเร่ืองแต่ความจริงแล้วเจ๊หวานนัน้ เป็นคนจิตใจดีมาก และแม่หวานคนนีก้ ็ดีกับเธอมาตลอด ยี่สบิ ปีที่เธออย่กู บั เจ๊หวานมาในฐานะ ลูกบุญธรรม... พิมพ์ภสั สรเดินตามเจ๊หวานไปโดยไม่อิดออดเพราะรู้ ดีว่าตนเองนนั้ มาสายกว่าเวลานดั เป็นชว่ั โมงแต่แล้วร่างบาง สมส่วนหยุดกึกแทบจะหัวคะมาเม่ือเจ๊ หวานหยุดเดิน กะทนั หนั โดยไมบ่ อกไม่กลา่ ว... “มีอะไรคะแม่หวาน” “ที่แม่หวานจะพูดนี่ แม่อยากให้เพื่อนคิดดีๆ และ ตดั สินใจเองในทกุ ๆ เร่ือง” “เร่ืองอะไรคะ...” “ตอนนีน้ ้องแพงอาการไม่ดี หมอบอกว่าน้องแพง อาจจะอย่กู บั เราได้อีกไม่นาน... แม่หวานกลวั ว่าเพ่ือนจะคิด สนั้ ๆ ยอมเป็นเมียเก็บไอ้เสี่ยนั่น” ใบหน้าที่มีรอยยิม้ ยู่เสมอ หมองลงไป “คะ่ เพ่ือนเข้าใจ เพ่ือนจะทาทกุ อยา่ งเพ่ือรักษาแพงคะ่ แต่ไม่ยอมเป็นเมียน้อยหรือเด็กเส่ียคนไหนแน่นอน” พิมพ์ ภสั สรกลา่ วออกมาอย่างหนกั แนน่ เมื่อนกึ ถงึ น้องสาวฝาแฝดท่ี จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 26 ~ กาลงั ป่ วยหนักอย่ตู อนนี ้ น้องแพง น้องสาวฝาแฝดผ้อู าภัพ ไม่แตกต่างจากเธอ เพียงแต่เธอโชคดีกว่านิดเดียวท่ีรอดพ้น เหตรุ ้ ายๆ นัน้ มาได้อย่างเฉียดฉิวเท่านัน้ เอง พิมพ์ภัสสรสูด หายใจเข้าปอดลกึ ๆ แล้วเดนิ ตอ่ ไปด้วยฝีเท้าที่มนั่ คง ร่ ำงสูงสง่ ำในชุดนักแข่ งรถสีดำคำดเทำก้ ำวยำวๆ เข้าไปในห้องโถงของคฤหาสน์หลงั งามของตนอย่างไม่พอใจ เป็นอย่างมาก ที่วนั นีเ้ ขาไม่อาจจะลงแข่งขนั ได้เพราะมารดา กบั น้องสาวตวั ดีเข้าไปขดั ขวางและอาละวาดจนงานแข่งขนั รถยนต์สนามลา่ สดุ ท่ีเขากบั เพื่อนสนิทจดั ขนึ ้ ล้มไม่เป็นทา่ “นี่ตาธาม หยดุ นะอย่าเดินหนีแม่แบบนี ้ธามแม่บอก ให้หยดุ ...” คุณธิติมำ ร้องเรียกบตุ รชายคนโตอย่างฉนุ เฉียว ร่างอวบอ่ิมในวยั ห้าสบิ ปลายเดินมาขวางหน้าร่างสงู ใหญ่ของ ธำม สุวลักษณ์ ธอมป์ สันชายหน่มุ วัยสามสิบเอ็ดปีเลือด ผสมไทย จีน องั กฤษ ไว้กอ่ นที่เขาจะเดินหนีหน้าไป ชายหน่มุ หยดุ เดินแล้วหนั มามองมารดาด้วยแววตาเรียบเฉย ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้ายาวได้เหล่ียมได้รูปนัน้ คม เข้ มประกอบด้ วยดวงตาใหญ่ สีดาสนิ ทแววหวานชวนฝั น จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 27 ~ ภายใต้คิว้ ยาวหนา จมูกโด่งเป็นสันตรงรับกับริมฝีปากหยัก สวยสีชมพูเข้ม กรามแกร่งมีไรเคราเขียวครึม้ เสริมให้ใบหน้า ของเขาดหู ล่อเหลาตรึงใจ ยิ่งยามท่ีเขายิม้ ให้สาวๆ ดวงตาคม จะพราวด้วยประกายฉ่าหวานจนคนมองแทบละลายไปกับ แววตาของเขาเลยทีเดยี ว ฟันขาวสะอาดเรียงตวั สวยสง่ ให้เขา ดนู ่าหลงใหลมากขนึ ้ ซึ่งมนั ทาให้สาวน้อยสาวใหญ่พร้ อมจะ ทอดกายให้เขาเชยชมและขอให้ได้เป็นค่คู วงของเขาสกั วัน หรือสกั คืนพวกเธอก็แสนจะยินดี เพราะมนั จะทาให้พวกเธอ เป็นที่สนใจของบรรดาเหยี่ยวข่าวและอาจจะเป็นบนั ได้ไปสู่ การเป็นนักแสดงหากมีคนสนใจพวกเจ้าหล่อนเยอะๆ แต่ท่ี สาคญั ธามจ่ายงามมากเม่ือพวกเธอพ้นจากเตียงของเขา แต่ ทวา่ ตอนนีด้ วงตาพราวหวานของธามไมม่ ีรอยยิม้ แม้แตน่ ้อย “คณุ แมต่ ้องการอะไรอีกครับ...” “แม่แค่ต้องการให้ลกู เลิกแข่งรถบ้าๆ นนั่ ไม่วา่ จะเป็น รถยนต์หรือมอเตอร์ไซค์...” “แคน่ นั้ ใช่มยั้ ครับ” “ใช่แค่นีแ้ หละคะ่ ท่ีคณุ แม่กบั แทมมี่ท่ีต้องการ” แทม ม่ี หรือ แทนฤทยั พดู แทนมารดา ใบหน้าสวยจดั คมเข้มแบบ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 28 ~ ฉบบั ลกู คร่ึงละม้ายพี่ชายบงึ ้ ตึงด้วยลกั ษณะของคนเอาแต่ใจ ไม่ยอมคน ร่างบางยืนหลงั ตรงหน้าเชิดด้วยความเคยชิน “แค่นนั้ เหรอแทมมี่แค่นนั้ เหรอครับคณุ แม่ แต่คณุ แม่ กลบั ทาให้ทกุ อย่างของผมพังไม่เป็นท่า” ธามเสียงดงั เต็มไป ด้วยความฉนุ เฉียว ใบหน้าหล่อเหลาไร้รอยยิม้ เลน่ หวั ดวงตา ไม่มีแววอ่อนโยนริมฝี ปากที่มักมีรอยยิม้ แสนสาราญอยู่ เนืองนิตย์เม้มสนิท “ธาม แม.่ ..” “ผมขอตวั นะครับ ผมเหน่ือยมาก” ตดั บทแล้วเดินขนึ ้ ห้องไปอย่างไมส่ นใจมารดาท่ีหน้าเจื่อนจืดไป “พี่ชายเราโกรธแม่แล้วเห็นมยั้ แทมม่ี” คณุ ธิติมาร้อน ใจเพราะไมเ่ คยเห็นบตุ รชายมีอาการโกรธจดั ขนาดนีม้ าก่อน “โธ่คุณแม่ขา พี่ธามน่ะโกรธง่ายหายเร็วจะตาย เด๋ยี วเดียวก็หายโกรธคะ่ เราทาถกู แล้วนะคะ หากพี่ธามยงั คง ลงแขง่ รถแบบเสี่ยงๆ อย่างนีพ้ ี่ธามอาจจะได้รับอนั ตรายถงึ แก่ ชีวิตได้นะคะ แทมมี่รู้ดีคะ่ วา่ ฝ่ ายคแู่ ขง่ ธามเลน่ ไม่ซ่ือแน่นอน” แทนฤทัยปลอบมารดาให้ เหตุผลซึ่งทาให้ มารดายอมรับได้ หญิงสาวยิม้ แล้วตบหลงั มือมารดาเบาๆ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 29 ~ แทนฤทัยถอนใจแล้วนึกถึงผู้ชายคนนัน้ คนอย่าง รำฟำเอล ฟร้องซ์ ชายหน่มุ วยั สามสิบเอ็ดปีชาวฝรั่งเศสคน นนั้ ท่ีเป็นคปู่ รับพ่ีชายของตนมาตลอดและเธอกเ็ ห็นฤทธ์ิของ ราฟาเอลว่าแค่ไหน ผู้ชายคนนัน้ ท่ีเธอตัง้ ฉายาให้เขาว่า ซาตานหน้าหยก เขาเป็นคนท่ีน่ากลัวเกินไปและเธอก็กลวั ว่าพ่ีชายของเธอจะเสียทีเขา ซ่ึงเธอก็ไม่อาจจะทนได้หาก พ่ีชายของตนจะแพ้ราฟาเอล... จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 30 ~ บทท่ี 2. ฝันร้ำยท่ยี ังคงตำมมำหลอกหลอน ธามโยนชุดแข่งรถตัวใหญ่หนาหนักลงกับพืน้ ห้อง อย่างเซง็ จดั ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขงึ เพราะยงั โกรธกรุ่นอยู่ ในอก เขากับราฟาเอลมีนัดล้างตากนั ในวนั นี ้ทงั้ เงินเดิมพนั และเพ่ือนฝงู ของเขามากมายท่ีรอดกู ารแขง่ ขนั ระหว่างเขากบั ราฟาเอล ซงึ่ ตา่ งกค็ าดหวงั วา่ จะชนะเขาในวนั นีเ้ช่นกนั ตงั้ แต่สมัยเรียนประถม มัธยม จนเข้ามหาวิทยาลยั เขากบั ราฟาเอลก็เป็นค่แู ข่งกนั มาตลอดจากการแข่งขนั แบบ เด็กๆ จนมาถึงการแข่งขนั ประชันกันอย่างลกู ผู้ชายเม่ือเกิด ความบาดหมางบางอย่างท่ีทาให้ ความสัมพันธ์ ฉันท์เพื่อน ของพวกเขาขาดสะบนั้ ลง... “หึ ฉนั จะทาอย่างไรให้เกลยี ดนายได้มากกวา่ นีน้ ะ ไอ้ ราฟ” ชายหน่มุ ล้มตวั ลงนอนแผห่ ลาบนท่ีนอนน่มุ แล้วหลบั ตา ลงช้าๆ อย่างออ่ นล้า กอ่ นที่ภาพในอดตี ก็วงิ่ เข้ามาในหวั อยา่ ง ไม่อาจจะหกั ห้ามได้... เมื่อสิบห้าปี ก่อน...พวกเขาได้ท้าทายกนั โดยมี ลิน ดา สาวนอ้ ยแสนสวยประจาโรงเรียนเป็นพยานและเป็นหน่ึง ในเดิมพนั เพราะพวกตนกาลงั พยายามแข่งขนั ชิงดีชิงเด่นกนั จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 31 ~ เพือ่ ชนะใจสาวนอ้ ยคนสวยดาวเด่นประจาโรงเรียนคนนี้ แต่ หลังจากที่พวกเขาแข่งปั่นจักรยานมากจากสนามหน้าบ้าน ของพวกตนจนมาถึงสนามหนา้ โรงเรียนซ่ึงระยะทางจากบ้าน ของพวกเขามาถึงโรงเรียนนนั้ เป็นระยะทางเท่ากนั ซึ่งหากว่า ใครมาถึงโรงเรียนก่อนและไดย้ ืน่ จดหมายสารภาพความในใจ กบั ลินดาก่อนคนนนั้ จะเป็นฝ่ ายชนะ และธามก็เป็นฝ่ ายชนะ ซ่ึงมนั ทาให้ราฟาเอลรู้สึกเสียหนา้ มากเพราะเขาได้ประกาศ ตนอย่างมน่ั ใจว่าจะชนะธาม อย่างแนน่ อนและเพือ่ นๆ ในชน้ั เรียนก็พนนั ข้างเขาไว้เยอะ เมื่อราฟาเอลแพ้ก็ทาให้เขารู้สึก แย่และไม่พอใจตามประสาเด็กที่เริ่ มโตเป็ นหนุ่มที่ยงั ขาด ความยบั ยง้ั ชง่ั ใจ หลังจาก ที่ลิ นดา รับจดห มายสาร ภาพคว ามในใจ ของธาม เด็กท้ังสองก็คบหากันฉันท์เพื่อนสนิทที่น่ารักน่า อิจฉาเป็นที่กล่าวขวญั กนั ทง้ั โรงเรียน อีกทง้ั ธามก็ไดร้ ับเลือก เป็ นประธานนักเรียนกับเป็ นกัปตันทีมบาสเกตบอลของ โรงเรียนก็ยิ่งทาให้ราฟาเอลร้อนรนดว้ ยความริษยา แล้วเย็น วนั หน่ึงราฟาเอลนดั เจอลินดาหลงั เลิกเรียนที่ห้องเรียนของ เธอ ซ่ึงวนั นน้ั ธามกาลงั แข่งขนั บาสเกตบอลนดั สาคญั กบั ทีม จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 32 ~ โรงเรียนคู่แข่งทาให้เขาไม่ไดอ้ ยู่กับลินดาและไม่ไดเ้ ดินกลบั บา้ นพร้อมเพือ่ นสาวคนสนิทเช่นทกุ วนั แต่แล้วก็เกิดเรื่องเศร้าข้ึนเมื่อเพือ่ นสาวสนิทของธาม ที่กาลังรอราฟาเอลอยู่นน้ั ไม่ได้กลับออกมาจากห้องเรียน ตลอดเย็นวนั นนั้ ทางบ้านของเธอตามหาเด็กหญิงให้ว่นุ เมื่อ ดึกแล้วเธอยงั ไม่กลบั เข้าบา้ น ธามเอะใจว่าไดย้ ินเพือ่ นๆ พูด กนั เรื่องทีร่ าฟาเอลนดั เจอเด็กหญิงที่หอ้ งเรียนในตอนเย็นเขา กบั ครอบครัวของลินดาจึงกลบั มาที่โรงเรียนในกลางดึกของ คืนวนั นนั้ แล้วตรงไปทีห่ อ้ งเรียนดงั กล่าวทนั ที แต่แล้วเมื่อเปิ ด ประตูเข้าไปทกุ คนก็ตอ้ งผงะเมื่อพบกบั เลือดแดงฉานเกรอะ กรังเต็มห้องเรียนและพบเจอกบั ร่างของเด็กหญิงที่ชื่อลินดา นอนจมกองเลือดอยู่... สภาพศพของลินดานน้ั ช่างน่าอนาถใจนกั เด็กหญิง ถู ก ท าร้ าย ร่ า งก าย จน ยับ เ ยิ น แ ท บ จะ จา ส ภ าพ เ ดิ ม ไ ม่ ไ ด้ หลงั จากถูกข่มขืนอย่างทารุณจนเธอทนพิษบาดแผลไม่ไหว และสิ้นใจในหอ้ งเรียนนนั้ เอง... มารดาของเด็กหญิ งกรี ดร้ องราวคนเสี ยสติ เมื่อเจอ สภาพเหตกุ ารณ์เลวร้ายและเป็ นลมล้มพบั ไปหลายต่อหลาย คร้ัง สุดท้ายนางก็เข้ารับการบาบัดทางจิตในเวลาต่อมา จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 33 ~ เพราะมี อาการคลุ้มคลั่งหวีดร้องร่ าไห้ถึงบุตรสาวอยู่ ตลอดเวลา แน่นอนผูต้ อ้ งสงสยั คงหนีไม่พน้ ราฟาเอลเดก็ ชาย ผูท้ ีน่ ดั หมายเธอไวแ้ ตร่ าฟาเอลไปไหนตอนที่เกิดเหตเุ พราะไม่ มีร่องรอยหรือหลกั ฐานอะไรที่บ่งบอกว่าคนทีท่ าเรื่องเลวร้าย นน้ั นน่ั คือสิ่งทีท่ กุ คนรวมไปถึงธามสงสยั แม้จากการสอบปากคาเด็กๆ ในโรงเรียนทุกคนต่าง บอกว่าคร้ังสดุ ทา้ ยทีเ่ ห็นเธอ ทกุ คนเห็นว่าราฟาเอลอยู่กบั ลิน ดา แต่ผลชนั สูตรศพที่ออกมาแล้วนนั้ พบว่าเด็กชายไม่มีส่วน เกี่ยวข้องกบั การเสียชีวิตของเด็กหญิงแม้จะมีเศษผา้ ของเขา ในมือเด็กหญิงก็ตาม และถึงแม้จะมีร่องรอยขีดข่วนบนตวั เด็กชายแต่ก็ไม่มีเศษผิวหนังหรือส่ิงใดๆ จากร่างกายของ ราฟาเอลติดที่เล็บหรื อส่วนใดส่วนหน่ึงในร่างกายของ เด็กหญิงเคราะห์ร้ายแม้แต่น้อย แม้ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่า ราฟาเอลมีส่วนรู้เห็นในเหตกุ ารณ์เศร้าสลดดงั กล่าวแต่การที่ ราฟาเอลเจอกบั ลินดาเป็นคนสดุ ท้ายก่อนเกิดเหตสุ ลดใจทา ให้ธามรู้สึกกังขาและขัดแย้งในใจ จนก่อให้เกิ ดความ หวาดระแวงแคลงใจในตวั ราฟาเอลจนกลายเป็นความเกลียด ชงั ... แต่แลว้ ไม่นานทางตารวจก็สามารถจบั ฆาตกรตวั จริงได้ ซ่ึงก็เป็ นครูสอนวิชาพละศึกษาของพวกเขานั่นเอง แม้ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 34 ~ หลักฐานจะแน่นหนาและครูคนนน้ั จะรับสารภาพว่าทาไป เพราะเกิดความเสน่หาในตวั เด็กหญิงและเป็นผู้ลงมือทาร้าย เหยื่อจนถึงแก่ความตายเพียงคนเดียวไม่มีผู้อืน่ รู้เห็น แต่ธาม ก็ ยัง รู้ สึ ก รั บ ไ ม่ ไ ด้แล ะ คิ ด ว่ า ร า ฟ า เ อ ล จ ะ ต้อ ง มี ส่ ว น รู้ เ ห็ น แนน่ อนทาใหเ้ ขาจึงยิ่งรู้สึกเกลียดชงั ราฟาเอลมานบั ตง้ั แต่นนั้ “ฉนั ไม่ไดท้ านายก็รู้...” “ฉันไม่มีวนั เชื่อส่ิงที่ตารวจบอกหรอก... นายอยาก เอาชนะฉันเสมอ นายทาไปทุกอย่างเพื่อจะเอาชนะฉัน ตารวจนน่ั ก็อาจจะเป็นพวกของนาย...” เด็กหน่มุ วยั สิบหกปี ของโรงเรียนไฮสคูลชื่อดงั ในมหานครปารีสโต้เถียงกันอย่าง เผ็ดร้อนอยู่บนสนามหญา้ หนา้ โรงยิมของโรงเรียน... “ฉนั ขอยืนยนั ว่าฉนั ไม่ไดท้ าและฉนั ไม่เคยคิดทาร้าย ใครเพือ่ จะเอาชนะนายแน่นอน...” ราฟาเอลตอบโตก้ ลบั มา ด้วยใบหน้าแดงก่าด้วยความโกรธและเสียใจกับเหตกุ ารณ์ เศร้าสลดนีไ้ ม่ต่างกนั “คนทีอ่ ยู่ในเหตกุ ารณ์คนสดุ ทา้ ยก็คือนายใครๆ ก็รู้ว่า นายนดั เธอไว้ แลว้ เศษผา้ ทีอ่ ยู่ในมือเธอก็คือเศษเสือ้ ของนาย ร่างกายนายมีรอยขีดข่วนตง้ั มากมายหลายแห่งซ่ึงบ่งบอกว่า เธอพยายามจะปกป้องตวั เองจากนายที่จะทาร้ายเธอ แต่ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 35 ~ สดุ ท้ายนายก็ทาร้ายเธอ... คนอื่นอาจจะเชื่อว่านายไม่ได้ทา หลักฐานอาจจะบอกว่าเป็ นผู้ชายคนนั้นทา แต่ฉันไม่เชื่อ หรอกนะ นายปิ ดบงั ความจริงไม่ไดห้ รอกราฟ สกั วนั ความจริง จะตอ้ งปรากฏ ว่านายมีส่วนรู้เห็น...” “อย่ามากล่าวหาฉนั นะ” “ฉันไม่เชื่อผลการชนั สูตรที่มีอิทธิพลของพ่อนายคุม อยู่หรอกราฟ นายมนั สารเลว” ธามพดู ราวตะคอก “นนั่ มนั เรื่องของนาย นายจะเชือ่ หรือไม่ก็ตาม คนร้าย ก็ถูกจบั ตวั แล้ว และต่อไปนี้ฉนั กับนายเราจะไม่มีความเป็น เพือ่ นกนั อีกต่อไป แม้แต่คนรู้จกั ฉนั ก็จะไม่มีวนั เป็น...” ราฟา เอลมอง ธามดว้ ยแววตาเจ็บปวดไม่แพก้ นั “แน่นอน... เพราะฉนั ไม่มีวนั มีเพือ่ นทีใ่ จคอเหี้ยมโหด อย่างนาย และไม่มีวนั จะอยากรู้จกั ฆาตกรอย่างนาย...” “ฉนั ไม่ใช่ฆาตกร...” ราฟาเอลพดู ลอดไรฟัน เด็กหน่มุ ทง้ั สองจ้องหนา้ กนั อย่างแคน้ เคืองประกายตากร้าวจดั อย่าง เห็นไดช้ ดั ก่อนจะหนั หลงั ใหก้ นั และเดินแยกกนั กลบั บา้ นของ ตนด้วยความหดหู่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ อันเลวร้าย... โดยเฉพาะราฟาเอลและแผลเป็นนนั้ ก็ติดอยู่ในใจของพวกเขา มาตลอด... จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 36 ~ ธำมเดนิ เซง็ ๆ ลงมำจำกห้องแล้วเดนิ ผ่ำนมำรดำ กับน้ องสาวท่ีกาลังรั บประทานอาหารว่างอยู่ในห้ องน่ังเล่น อย่างไม่ใส่ใจ คุณธิติมาเห็นบุตรชายเดินผ่านกระจกใสไป อย่างมึนตงึ ไม่แวะมาทักทายนางเหมือนดงั เช่นทุกวนั ทาให้ นางรีบลกุ เดินออกมาหาบุตรชายท่ีกาลังจะเดินไปท่ีรถยนต์ คนั โปรด... “ตาธามจะไปไหนลกู ...” “ผมจะไปหาอะไรเพลินๆ ทาครับเพราะจะแข่งรถก็ ไม่ได้แล้วจะทาอะไรต้องรอความเห็นชอบจากแม่กบั น้องสาว ผมเลยคดิ วา่ จะไปหาสาวสกั คนควงไปเที่ยวไกลๆ สกั พกั หาก คณุ แม่กบั แทมมี่จะตามไปอาละวาดทกุ ที่ท่ีผมจะไปก็เชิญนะ ครับ บ้านสาวๆ ของผมมีหลายหลงั ตามไปให้ถกู ก็แล้วกนั ...” ชายหน่มุ ยิม้ เยาะแล้วขบั รถออกไปอย่างไม่ใส่ใจมารดาที่ยืน น่ิงด้วยความอดึ อดั เป็นกงั วล “เด๋ียวแทมมี่จะตามพ่ีธามไปเองค่ะ คณุ แม่ไม่ต้องคิด มากนะคะ...” “เราปล่อยให้พ่ีเขาไปเท่ียวพักผ่อนจิตใจก่อนก็ได้ลกู ไม่ต้องตามเขาไปหรอก แม่เองคิดว่าเราทาเกินไปพี่เขาก็โต จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 37 ~ แล้ว เป็นถงึ ท่านประธานของธอมป์ สนั กรุ๊ป เราจะไปตามเขา เหมือนเดก็ ๆ กก็ ระไรอย่”ู คณุ ธิตมิ าถอนใจ “แทมมี่ก็ไม่ได้ว่าจะตามไปจบั ผิดหรือไปคมุ เขาหรอก คะ่ คณุ แม่ เพียงแตแ่ ทมม่ีคิดวา่ อยากจะหาวธิ ีที่ทาให้พี่ธามไม่ สนใจจะลงแข่งรถอีกและเลิกไปหว่านเสน่ห์สาวๆ ทาให้คณุ แม่ต้องปวดหวั เร่ืองผ้หู ญิงของพี่ธามก็เท่านนั้ ...” หญิงสาวจงู มือมารดากลบั เข้าไปในบ้านกพ็ บวา่ คุณธีร์ ธอมป์ สัน ผ้เู ป็น ประมขุ ของบ้านยืนรออยู่ “คยุ อะไรกนั อยหู่ รือจ๊ะสาวๆ” “ก็คยุ เรื่อยเป่ือยละ่ คะ่ คณุ ” “คงไม่ใช่เร่ืองตาธามอีกหรอกนะ” สามีมองยิม้ ๆ คณุ ธิติมาค้อนคนรู้ทันแล้วเสเดินเล่ียงไป แทนฤทัยหันมายิม้ หวานให้บิดาซึ่งท่าทางของภรรยากบั บุตรสาวนนั้ บ่งบอกได้ อย่างดวี า่ ตนเดาไม่ผิดพลาด... ร่ำงสูงสง่ำของหนุ่มหล่อไฮโซเดินเร่ือยๆ เข้ำไป ในตึก สานักงานมงคลมอเตอร์ ทางประตูเข้าออกของ ผ้บู ริหารอย่างค้นุ เคย วนั นีท้ ่ีนี่มีงานมอเตอร์โชว์ท่ีจัดขนึ ้ เป็น จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 38 ~ พิเศษของเส่ียมงคลเส่ียใหญ่วัยหกสิบปีที่ยังคงแข็งแรงภูมิ ฐานและขนึ ้ ชื่อเร่ืองผ้หู ญิงอีกด้วย ซึ่งเขากบั เส่ียมลคลก็รู้จัก คุ้นเคยกันดีเพราะชอบเรื่ องเครื่ องยนต์เหมือนๆ กัน สาหรับธามแล้วเสี่ยมงคลแทบจะคบหากนั เป็นเพ่ือนมากกวา่ ผ้ใู หญ่กบั ผ้นู ้อย “เอ้า ธาม มาๆ มาทางนี ้วนั นีเ้ ฮียมีทีเด็ดจะนาเสนอ ด้วยนะ” เสี่ยวยั หกสิบท่ียงั ไม่ยอมแก่เรียกธามอยา่ งสนิทสนม เรียกแทนตวั เองวา่ เฮีย กบั ธามและให้ธามเรียกตนว่าเฮียซง่ึ บ่งบอกถึงความสนิทฉันพี่น้องได้ดีนัน้ เดินมาตบบ่ากอดคอ กนั ได้ แต่เส่ียมงคลให้ความสนิทสนมเช่นนีก้ ับธามเพียงคน เดยี วเทา่ นนั้ ... “สวสั ดีครับเฮีย งานใหญ่ใช่เลน่ นะเนี่ย” “โอย... น่ีแค่น้องๆ งานมอเตอร์โชว์น่า เฮียแค่อยาก เปิดตวั โปรเจ็ครถมอเตอร์ไซค์รุ่นใหม่ งานนีเ้ ฮียท่มุ สดุ ตวั เลย นาอาธาม...” เสย่ี มงคลยิม้ แปน้ ภมู ิใจ “ครับผมเช่ือครับ แคข่ าเข้ามารถก็ติดยาวเหยียดกว่า ผมจะแอบเข้ามาหาเฮียได้ก็แย่เหมือนกนั นะ” ธามรู้สกึ ปลอด โปร่งท่ีได้คยุ กบั เพ่ือนรุ่นใหญ่คนนี ้ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 39 ~ “แหม ธามนี่ก็ชอบล้อเฮียเร่ือยเลยนะ ไปเถอะงานจะ เริ่มแล้ว บอกเลยว่าวนั นีม้ ีทีเด็ด ฮ่าๆ” เส่ียมงคลเดินโอบบ่า เพ่ือนรุ่นลกู ที่เขานิยมชมชอบไปยงั งานเปิดตวั มอเตอร์ไซค์รุ่น ใหม่ล่าสุดของมงคลมอเตอร์ ซึ่งงานนีม้ ีรถมอเตอร์ไซค์ มากมายหลายรูปแบบและหลายรุ่นสาหรับหญิงชายทุกเพศ ทกุ วยั ที่สาคญั ในงานนีม้ ีพริตตีส้ าวสวยเซก็ ซ่ีมากมายมายืน ให้รายละเอยี ดกบั ผ้สู นใจรถกนั ละลานตา ดวงตาคมกวาดมองหญิงสาวสวยในชดุ ท่ีเรียกความ สนใจของเขาให้มองพวกเธอได้ง่ายๆ พร้อมทงั้ พวกเธอบาง คนก็ส่งสายตาเย้ายวนเชิญชวนให้เขาอย่างเปิดเผย แต่ สาหรับธามในวนั นีเ้ ขากลับรู้สึกเฉยๆ กับพวกเธออย่างไม่รู้ สาเหตุ แต่ชายหนุ่มผู้ไม่เคยขาดหญิงสาวข้างกายก็ไม่ได้มี อารมณ์จะเลน่ สนกุ กบั สาวๆ คนไหนในวนั นี ้ “เป็นอะไรธามวนั นีด้ ไู ม่สดใสเลย สาวๆ เยอะแยะยงั ทาให้ธามยิม้ ไมไ่ ด้เลยนะเน่ีย” เส่ยี มงคลถามอยา่ งรู้ใจกนั “กเ็ บ่อื ๆ น่ะครับ เรื่องที่บ้าน...” “ออ๋ เฮียพอจะเข้าใจแล้ว เอานา่ คิดเสียวา่ คณุ แม่เขา เป็นห่วง” จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 40 ~ “ครับผมก็พยายามคิดแบบนนั้ มาตลอด...” ชายหน่มุ ตอบเร่ือยๆ สายตาก็มองดูรถท่ีเส่ียมลคลขนออกมาโชว์ บรรดานกั ขา่ วและชา่ งภาพอย่างสนใจรถมากกวา่ สนใจพริตตี ้ ซง่ึ ตา่ งจากที่ผา่ นมาที่เขามกั จะสนใจบรรดาสาวๆ มากกวา่ รถ และเขาก็มักจะได้พวกเจ้าหล่อนกลบั ไปเช็คสภาพความเร่า ร้ อนที่คอนโดหรูกลางกรุงของเขาก่อนจะจากกันด้วยค่า เสียเวลาก้อนโต จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 41 ~ บทท่ี 3 แรกเจอจริงหรือ... ธามหยดุ เดนิ เม่ือเสยี่ มงคลขอตวั เดนิ ขนึ ้ ไปบนเวทีเพ่ือ กล่าวเปิดงาน ดวงตาคมสีเข้มมองดูเพ่ือนรุ่นใหญ่ท่ีกาลัง กล่าวเปิดงานอย่างคล่องแคล่วด้วยความช่ืนชม เส่ียมลคล เป็นคนมีความสามารถหลากหลายและกว้างขวาง เขา ยอมรับว่าแม้เสี่ยมงคลจะไม่ใช่คนดีเด่นอะไรนักแต่ก็มีความ จริงใจและใจนกั เลงพอ ไม่ชอบอะไรที่ไม่เป็นธรรม ธรุ กิจที่เส่ีย มงคลทานัน้ แม้จะถูกมองว่าล่อแหลมต่อศีลธรรมแต่เสี่ย มงคลไม่เคยเห็นแก่ตัวหรือคดโกงใครเพราะเส่ียมงคลแฟร์ พอที่จะทาธุรกิจแบบเงินมาของไป ไม่มีกกั๊ หรือเล่นแง่ท่ีไม่ซ่ือ กับคู่แข่งซึ่งเขาก็เรียนรู้หลายๆ อย่างจากเส่ียมงคลมา พอสมควรและเอามาประยกุ ต์ใช้กบั ธุรกิจของตนและคาสอน ของบดิ า... แม้ ว่าเขาเองจะชอบเที่ยวเตร่ ชอบแข่งขันความเร็ ว เป็นชีวิตจิตใจ แต่เขาไม่เคยทาให้กิจการของครอบครัวมี ปัญหา ธรุ กิจโรงแรมและผลติ ชิน้ สว่ นเครื่องยนต์และประกอบ เคร่ืองจักรอื่นๆ ท่ีเขาควบคมุ ดแู ลก็ไม่เคยมีปัญหาถึงเขาจะ เป็นนกั ธรุ กิจที่ยงั อายุน้อยอย่กู ็ตาม แต่การวางรากฐานท่ีดีมี จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 42 ~ ระบบจากป่ ทู วดของเขามาถึงรุ่นพ่อและมาถึงรุ่นเขานนั้ ก็ทา ให้การทางานของเขาราบรื่นไม่สะดดุ เพียงแค่เขารู้จกั พฒั นา และปรับปรุงระบบให้ทนั สมยั และทนั กระแสโลกกเ็ ทา่ นนั้ เอง เมื่อเส่ียมงคลพูดจบไฟบนเวทีก็ค่อยๆ มืดลง ก่อนที่ จะมีควนั สีขาวพวยพ่งุ ออกมาจนเต็มเวทีเม่ือควนั ค่อยๆ จาง ลงก็ปรากฏว่ามีรถมอเตอร์ ไซค์สปอร์ ตบิ๊กไบต์ ขนาด เคร่ืองยนต์ส่ีสบู แถวเรียง 1000 ซีซี 193 แรงม้าสีแดงตดั ดา เงาวบั ขนึ ้ มาจากด้านลา่ งเวที แต่ส่ิงที่สะดดุ ตาเขาไม่ใช่รถแตเ่ ป็นหญิงสาวที่สวมใส่ ชุดหนังสีดาท่ีนั่งอยู่บนรถด้วยท่วงท่าราวนางพญาที่แฝงไว้ ด้วยความเซ็กซี่ยั่วยวนอย่ใู นที ทรวงอกอวบใหญ่ที่ล้นทะลกั เสือ้ ตวั น้อยออกมานนั้ ขาวลอออยู่ท่ามกลางแสงไฟหลากสี ใบหน้าเรียวงามนนั้ เชิดขนึ ้ อย่างไว้ตวั เรือนผมยาวยาวสยาย ย่งุ เล็กน้อยอย่างตงั้ ใจนนั้ เงางามเป็นประกาย ดวงตากลมโต ท่ีถกู ตบแต่งโฉบเฉี่ยวงดงามทอดมองเหล่าผ้มู าชมงานอย่าง ยวั่ ยวนแต่ก็ดหู ยิ่งทระนง ริมฝีปากสีแดงสดฉ่าแย้มยิม้ น้อยๆ เหมือนจะเยาะหยนั ผ้คู นแตก่ ็ดเู หมือนวา่ เธอกาลงั ยิม้ เชือ้ เชิญ ให้บรรดาชายหนุ่มเข้าไปจุมพิตเธอ... แต่ทาไมดวงตาคู่นี้ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 43 ~ รอยยิ้มนีถ้ ึงไดค้ นุ้ ตาเขาเหลือเกิน เหมือนเขาเคยเจอทีไ่ หนมา ก่อน โอ...นีเ่ ขามองเธอไดล้ ะเอียดลออขนาดนีเ้ ลยหรือแล้ว เขาจะไปรู้จกั คนุ้ เคยกบั เธอตอนไหน ช่างไร้เหตผุ ลสิ้นดี ธามดุ ตวั เองเมื่อเขาสามารถเก็บรายละเอียดของหญิงสาวนิรนาม คนนนั้ ได้ดีอย่างท่ีไม่เคยสงั เกตหญิงสาวคนไหนมากขนาดนี ้ มาก่อนแล้วยังจะคิดเข้าข้างตวั เองว่ารู้จักเธอด้วย เขาคงไม่ คดิ จะใช้ผ้หู ญิงร่วมกบั เสีย่ มงคลหรอกนะ แต่เธอคื อใครพริ ตตี้คนนี้อยู่ในสังกัดของเสี่ยมงคล หรือ แตท่ าไมเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย หรือการท่ีเขาเดินทาง ไปมาระหว่างไทยกับอังกฤษเพ่ือดูแลกิจการงานของตนใน ระยะหลงั ๆ มานีเ้ ส่ียมงคลได้พริตตีส้ าวคนนีม้ าเป็นเมียเก็บ เพ่ิมอกี คน ธามคดิ อยา่ งหงดุ หงดิ สดุ ท้ายเขากส็ ลดั เธอไมห่ ลดุ อยดู่ ี จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 44 ~ แล้วเสียงเพลงเร้ าใจมากขึน้ ในขณะท่ีหญิงสาวบน เวทีขยับยักย้ ายส่ายสะโพกด้ วยลีลาแสนย่ัวใจ ใน ขณะเดียวกนั ก็มีสายนา้ พร่างพราวมาจากเพดานรดลงมาบน ตวั เธอเปียกปอนก่อนที่หญิงสาวจะถอดเสือ้ ตวั นอกออกเผย ให้เห็นเสอื ้ ตวั ในสีขาวยิ่งเมื่อมนั เปียกกจ็ ะแนบไปกบั เรือนร่าง ระหงโชว์บราตวั น้อยสดี าเซก็ ซี่ท่ีเธอสวมใสอ่ ย่แู ตด่ เู หมือนเสือ้ มนั จะเลก็ ไปกบั ขนาดทรวงอกที่ใหญ่เกินตวั หลงั จากนนั้ เธอก็ เดนิ ไปหยิบถงั ใบเลก็ ๆ กบั ฟองนา้ ออกมากอ่ นจะทาให้มนั เป็น ฟองสีขาวฟูฟ่ องแล้วลบู ไล้ฟองนัน้ ไปตามตัวเธอและตวั ถัง รถบ๊ิกไบต์คันใหญ่ด้วยลีลาร้ อนแรงจนหนุ่มๆ ที่ยืนมองอยู่ ด้านลา่ งตาค้างตกตะลงึ กบั ความเย้ายวนแสนเซก็ ซ่ีขยีใ้ จชาย ของเธอ หนุ่มคนหนึ่งซ่ึงยืนอยู่ข้างๆ ธามถึงกับซ๊ีดปากร้ อง ออกมาด้วยความเสียวระทึก สายตาผ้ชู ายด้วยกันดอู อกว่า หน่มุ คนนีค้ ิดอะไรกบั หญิงสาวบนเวที ร่ำงบำงเดนิ ลงมำจำกเวทเี ม่อื งำนของตนเสร็จส่งิ ลง เจ๊หวานรีบเดินเข้ามาหาแล้วตวดั ผ้าขนหนผู ืนใหญ่คลุม จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 45 ~ ร่างที่สั่นสะท้านเพราะความหนาวของหญิงสาวไว้ก่อนที่ทัง้ สองจะเดินเร็วๆ ไปยงั ห้องแตง่ ตวั โดยไม่สนใจใคร “เพื่อนเข้าไปเปล่ียนเสือ้ ผ้าไป เอ๊า เด็กๆ ที่เหลือก็ เตรียมตวั ขนึ ้ ไปแสดงชดุ ของตวั เองเร็วเข้าอย่าช้าให้เขาด่าแม่ ฉันนะยะ” เจ๊หวานบอกลกู สาวท่ีรักอย่างอ่อนโยนแล้วหนั มา เท้าสะเอวพูดเสียงดังใส่สาวๆ ในชุดสวยสดใสน่ารักเซ็กซี่ หลากสีที่ดูเหมือนกาลงั เม้าท์เรื่องผู้ชายสักคนอย่างเมามัน เคลิบเคลิม้ จนสาวๆ วงแตกแล้วรีบไปทางานของตน แต่ไม่ วายมีเสียงหัวเราะคิกคักอย่างถูกอกถูกใจมาให้ได้ยิน เจ๊ หวานเท้าสะเอวมองบรรดาสาวๆ ที่ขนึ ้ ไปทาหน้าที่ของตนเอง อยา่ งระอาแกมเอน็ ดู ถึงเด็กๆ ในสงั กดั เธอ แม้สาวๆ เหลา่ นนั้ จะวดี ้ ว้าย เอะอะหรือช่างเม้าท์กนั ไปบ้างแตพ่ วกสาวๆ เหลา่ นี ้ ก็ทาเงินให้กบั บริษัทของเธอมากโขอย่แู ละพวกเธอทกุ คนก็มี ความรับผิดชอบไม่เคยเบีย้ วงาน ซงึ่ หากมีใครสกั คนที่คิดจะ แหกคอกหรือไม่ตงั้ ใจทางานนน่ั หมายถึงอนาคตบนเส้นทางนี ้ จะจบลงทนั ที เม่ือเปล่ียนเสอื ้ ผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วพิมพ์ภสั สรกบั เจ๊ หวานก็เดินออกมายังห้ องรั บรองซึ่งเส่ียมลคลก็รออยู่แล้ ว จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 46 ~ พร้ อมด้วยใครอีกคนหนึ่งท่ีทาให้พิมพ์ภัสสรตวั เย็นเฉียบไป ชวั่ ขณะ “เชิญทางนีค้ รับน้องเพื่อน เจ๊หวาน” เสี่ยมงคลเรียก อย่างอารมณ์ดี “ขอบคณุ ค่ะ แตไ่ ม่น่าลาบากเพราะเราคิดว่าจะมาลา กลบั เลยคะ่ พอดีมีธรุ ะนะ่ คะ่ ” เจ๊หวานออกตวั อยา่ งสภุ าพ “อ้อ ไม่มีปัญหาครับเพียงแตผ่ มจะแนะนาน้องชายให้ รู้จักเท่านนั้ น่ีธาม ธอมป์ สนั น้องชายคนเก่งของผมเอง ธาม นี่เจ๊หวานกับน้องเพื่อน คนที่อยู่บนเวทีเมื่อครู่น่ันไง” เส่ีย มงคลแนะนาในขณะท่ีธามเองก็กาลงั จดจ้องใบหน้าสวยใสท่ี ไร้ เครื่องสาอางของหญิงสาวอย่างพิจารณา “ยินดีที่ได้รู้จกั ค่ะ แหม ได้ยินแตช่ ื่อมานานได้เห็นตวั เป็นๆ คุณธามดูดีกว่าในรูปมากเลยค่ะ” เจ๊หวานยิม้ กว้าง รับไหว้ของชายหน่มุ ท่ีออ่ นอาวโุ สกวา่ อย่างช่ืนชมที่หน่มุ หล่อ ไฮโซยกมือไหว้เธอก่อนเช่นนี ้ ส่วนพิมพ์ภัสสรก็ไหว้เขาตาม มารยาทและหลบสายตาคมพยายามระงบั ความตื่นเต้นในใจ “ชมกนั เกินไปครับ ผมก็แค่คนธรรมดาเท่านนั้ ” ชาย หนมุ่ ถอ่ มตวั จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 47 ~ “แหม ถอ่ มตวั จงั คะ่ ” “ก็แบบนีล้ ะ่ ครับผมกบั เขาถงึ เป็นพ่ีน้องกนั ได้” “แม่หวานคะ เรากลบั กันได้รึยงั คะ” พิมพ์ภสั สรเอียง หน้ามากระซบิ ถามเบาๆ เจ๊หวานหน้าตนื่ รีบขอตวั กลบั อกี ครัง้ ซง่ึ เสี่ยมงคลก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่สาหรับธามนนั้ มองตามหญิง สาวไปจนลบั สายตา “ถกู ใจละ่ สธิ าม แตห่ นเู พื่อนนะ่ ยากหน่อยนะ เฮียลอง มาแล้ว เธอไม่สนใจใครงา่ ยๆ หรอก” “ผมเปลา่ คิดอะไรเสยี หน่อยเฮีย...” ธามยิม้ เก้อๆ แล้ว หลบสายตารู้ทนั ของเส่ยี มงคล “เป็ นอะไรไปเพ่ือน...” เจ๊หวานสงสยั ท่าทางแปลกๆ ของหญิงสาวนบั ตงั้ แต่กลบั มาจากงานของเสี่ยมงคลดพู ิมพ์ ภสั สรวิตกกงั วลและเงยี บผิดปกติ “พรุ่งนีเ้ ราไปเย่ียมแพงกันนะ เพ่ือนคิดถึงแพง...” นา้ เสียงเศร้าสร้อยนา่ เวทนา เจ๊หวานถอนใจแผว่ ๆ “แม่หวานเคลยี ร์งานให้เพ่ือนแล้วจ้า หยดุ ยาวไปเลย” “ขอบคณุ คะ่ แม่หวาน” จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 48 ~ “เอาล่ะวนั นีเ้ หนื่อยมามากพักผ่อนเถอะราตรีสวัสดิ์ จ้ะ” “ราตรีสวสั ด์คิ ะ่ แม่หวาน” หญิงสาวยิม้ ให้คนท่ีเดินลบั ประตูไปอย่างรักใคร่ แล้วล้มตัวลงนอนครุ่นคิดถึงเร่ืองราว เก่าๆ ท่ีมีทัง้ สุขและทุกข์ และ รักคร้ังแรก ของเธอแล้วภาพ เกา่ ๆ ก็ลอยเข้ามาในหวั อยา่ งชว่ ยไม่ได้ น่ีโลกมนั กลมหรือเป็น เพราะพรหมลิขิตหนอ... เมื่อส่ีปี ก่อนในงานเลี้ยงวันเกิดของแทนฤทัยซ่ึง พิมพ์ภสั สรไดร้ ับเชิญมาด้วยแต่เธอไม่อยากจะมาร่วมงานนี้ นกั เพราะรู้ดีว่าผูเ้ ป็นเจ้าของวนั เกิดนนั้ ไม่ชอบหนา้ ตน เธอเอง ก็ไม่ชอบหนา้ แทนฤทยั เช่นกนั แม้ว่าแทนฤทยั จะเป็นเจ้าของ งานก็ตาม แต่เพราะทนคารบเร้าคะยนั้ คะยอจากเพื่อนสนิท อย่าง บุญยอดซึ่งในขณะนน้ั ยงั เป็นชายในร่างสาวอยู่เธอจึง ขดั ไม่ได้ เพราะบญุ ยอดคยุ นกั คยุ หนาว่าพีช่ ายของแทนฤทยั หล่อเหลาราวเทพบตุ รจึงอยากจะมาเห็นเป็นบญุ ตากะเทยสกั คร้งั ทาใหเ้ ธอจาใจตอ้ งมาเป็นเพือ่ นบญุ ยอด “เธอมาทาไมยายคนยากไร้ อ๋อ ทีบ่ า้ นไม่มีอะไรจะกิน สินะถึงไดม้ าขอทานถึงที่นี่” เสียงเยาะหยนั ของผูเ้ ป็นเจ้าของ จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา

~ 49 ~ วันเกิดดงั ข้ึนทาให้มือที่กาลังจะหยิบจานมาตกั อาหารไป รบั ประทานกบั เพือ่ นๆ ชะงกั วางจานใบเล็กลงทนั ทีและความ หิวก็หายไปดว้ ย “ถา้ ฉนั คิดจะขอทาน ฉนั คงไม่มาขอทานทีบ่ า้ นเศรษฐี ใจแคบอย่างเธอหรอกแทมมี่ เพราะคิดว่าคนอย่างเธอคง ทาบญุ ทาทานไม่เป็น อีกทงั้ ใจคอก็คบั แคบจนน่ารังเกียจ...” พิมพ์ภสั สรตอบกลบั อย่างไม่ลดละหรือเกรงใจสาวสวยไฮโซที่ ใครๆ ทง้ั มหาวิทยาลยั ให้ความนิยมชมชอบ แต่สาหรับพิมพ์ ภสั สรแล้วแทนฤทยั ก็เป็ นแค่เด็กขี้อิจฉาคนหน่ึงไม่แตกต่าง จากพวกคนบางคนทีเ่ ธอเกลียดแสนเกลียด... “นีเ่ ธอ มางานของฉนั ยงั จะปากดีอีกเหรอ” “ฉนั ไม่ได้อยากมาสกั หน่อย ดงั นนั้ ฉันไม่จาเป็นตอ้ ง พูดเอาใจใคร...” สองสาวจ้องหน้ากนั อย่างไม่มีใครยอมใคร ด้วยความรู้สึกที่แรงด้วยกันทงั้ คู่ แทนฤทยั นน้ั ขึ้นชื่อว่าเป็ น คณุ หนูตวั ร้ายทงั้ ขี้เหวี่ยงขี้วีนปากร้าย เอาแต่ใจและพร้อมที่ จะมีเรื่องหากใครกลา้ มาแหยมกบั เธอจนใครๆ ต่างก็ไม่มีใคร กล้าตอแยดว้ ย เพราะทง้ั ความร้ายกาจและอานาจบารมีของ บิดาเธอนน่ั เอง จนั รัญจวน คาวแคน้ แสนเสน่หา