เล่มลอดริ้วทินกร

1 “เปรยี บเธอเป็นบัณทติ ฉันคือนกั เรียน หากอย่รู ว่ มเตียง เราศีลเสมอกนั ” “เด็กหนุ่มคนนั้นลูกเต้าเหล่าใคร ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน สดใส แคม่ องก็เช่ือได้วา่ คงเปน็ เช้ือสายผลู้ ากมากด”ี “ก็ทายาทคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเจ้าพระยาประจิมอารักขา นั่นไงคะ คณุ พีค่ งไม่เคยไดข้ ่าวพ่อหนมุ่ คนน้ีมาก่อนเป็นแน่” “ประจมิ อารักขา... กบฏหวั เมอื งตะวนั ตกเม่ือหลายปีกอ่ นโน่น หรือ” “เขา้ ใจถกู แลว้ คะ่ คณุ พ่ี คนทถี่ กู ทางการปราบปรามเพราะจบั ได้ วา่ ซ่องสมุ ก�ำลังพลคดิ กบฏ ต่อมาถกู ตดั สินประหารชวี ิตพรอ้ มลูกชาย ท่เี อ่ยี วดว้ ย... ซ่ึงคนลูกเปน็ พอ่ แทๆ้ ของหนุ่มน้อยคนนัน้ เชียวคะ่ ” “เปน็ เด็กก�ำพร้างนั้ รึคะ!” “อันที่จริงตามทางการสมควรจะประหารเจ้าหนูตกตามกันไป เสียด้วยซ�้ำ เพียงแต่ได้ยินมาว่าผู้หลักผู้ใหญ่ฝ่ายมารดาซ่ึงด�ำรง ต�ำแหน่งใกล้ชิดเบ้ืองบนท่านขอชีวิตเอาไว้ได้ ภายหลังจึงได้เนรเทศ พ่อหนุ่มคนน้ีไปอยู่กับญาติห่างๆ ที่ปัตตานีเป็นแรมปี ถือเสียว่า เป็นการลงโทษ แต่ทางโน้นก็เล้ียงดูอย่างท้ิงๆ ขว้างๆ ไม่ได้ดูด�ำดูดี แตอ่ ยา่ งใดค่ะ” ~ theneoclassic ~

8 “ตายจริง!” “พอกลับมาได้เจอทั้งพ่อทั้งปู่ที่เหลือเพียงเถ้ากระดูกยังไม่พอ ต้องได้มารู้ข่าวว่าแม่ตนตรอมใจตายโดยไม่มีใครคิดจะบอกกล่าวอีก มรดกทางปูก่ ถ็ ูกทางการยึดเสียหมดไม่เหลอื สักแดง อย่าพดู ถงึ ผู้ใหญ่ ฝ่ายแม่ แม้ทางน้ันจะช่วยชีวิต กลับประกาศขอตัดขาดจากกันถาวร เห็นว่าส่งเสียให้เพียงเงินเดือนแสนน้อยนิดจนกว่าจะเรียนจบมีการ มงี านท�ำเท่านน้ั ” “ไมแ่ ย่เสยี ทีเดยี ว” “แต่เด็กนั่นประพฤติตัวดีมาตลอดค่ะคุณพ่ี เรียนเก่ง ร่วม กิจกรรมสโมสรภายในอยู่สม�่ำเสมอ หากไม่ติดเรื่องชื่อเสียงน่าติฉิน เป็นไปไดว้ า่ อนาคตคงถูกชกั ชวนเข้ารับราชการสกั กรมเปน็ แน”่ “ได้ยินอย่างนี้แล้วก็เศร้าใจนะคะ แต่หากกล่าวกันในเร่ือง เวรกรรม กถ็ ือว่าไดร้ บั กรรมตามสมควรแล้วท่ีเกิดในตระกลู ทรราช” “น่นั ซีคะคณุ พี่ น้องเห็นดว้ ย เช้อื กบฏมันไมเ่ คยท้ิงแถวหรอก” “เออ แลว้ หน่มุ นนั่ เขาชือ่ เรยี งเสียงอะไรกัน ฉนั จะได้ให้ลูกเตา้ ระวงั เรอ่ื งการคบคา้ สมาคมดว้ ย หากผกู มติ รกนั ไปเกรงวา่ จะไมเ่ หมาะ ไมค่ วร” “เกริกค่ะ... นายเกรกิ ประจมิ อารกั ขา” นายเกริก ประจิมอารักขา ได้ยินทุกค�ำพูดที่ผู้ปกครอง เดก็ นักเรียนสองคนน้ันนินทาตน รา่ งผอมผวิ นวลผอ่ งแบบฉบบั ผดู้ เี ดนิ ถอื กระเปา๋ หนงั เกรดดจี าก ตา่ งประเทศผา่ นเขา้ รว้ั โรงเรยี นมา เขาสวมเครอื่ งแบบนกั เรยี นอนั เปน็ เสอ้ื คอบวั สขี าวไขม่ กุ ผกู เนกไทลายขา้ วหลามตดั สเี ลอื ดหมสู ลบั คราม ทับด้วยสูทสีกรมท่าอันเป็นสีเดียวกับกางเกงขาส้ันเหนือเข่าข้ึนมา สองฝ่ามือ ชา่ งสงา่ ... ผา่ เผย... เปน็ ทนี่ า่ ภาคภูมใิ จ ~ ลอดริ้วทนิ กร ~

9 แสงแดดยามสายขบั รงั สคี วามเปน็ หนมุ่ รปู งามใหส้ วา่ งขาวผอ่ ง เพิ่มขึ้นไปอีก เจ้าของดวงตาอ่อนไหวค่อนไปทางโศกน้ันย้ิมให้แก่ ภารโรงชายประจ�ำโรงเรียน เมือ่ อีกฝ่ายสบตาจึงยกมอื ขนึ้ ไหว้อย่างมี มารยาท ท�ำเอาชายชรามองตามคนหนุ่มเข้าไปในอาคารด้วยใจนึก ช่ืนชม จดุ หมายของเกริกคอื ตกึ นอนฝั่งตะวันตก ที่แห่งนีเ้ ป็นโรงเรยี น ประจ�ำซ่ึงขึ้นช่ือจนได้รับการขนานนามว่าเป็นโรงเรียนกินนอนอันดับ หนงึ่ ของพระนคร กอ่ ตง้ั ขน้ึ เมอื่ รชั กาลกอ่ นโดยกลมุ่ บาทหลวงทเี่ ขา้ มา เผยแผ่ศาสนาตามนิกายของตน ศิษย์เก่าของท่ีนี่ล้วนเป็นบุคคลท่ีมี ชอื่ เสยี งในแวดวงตา่ งๆ มากมาย ไมว่ า่ จะเปน็ ขา้ ราชการชน้ั สงู นกั ธรุ กจิ หรอื แมก้ ระทงั่ ลกู ทา่ นหลานเธอทปี่ จั จบุ นั มบี ทบาทอยา่ งมากในสงั คม ไฮโซ นักเรียนในโรงเรียนน้ีจึงเต็มไปด้วยทายาทของบุคคลเหล่านั้น เม่อื มตี ัวอยา่ งเปน็ ความสำ� เรจ็ มากมาย จงึ ไม่แปลกหากพวกเขาจะส่ง ลูกหลานเข้ามาเรียนที่น่ีรุ่นสู่รุ่น เพ่ือหวังจะให้มีหน้ามีตาและเจริญ ก้าวหน้าในสายอาชีพเป็นที่สบายของครอบครัว และเม่ือช่ือเสียง การสรา้ งบคุ ลากรคณุ ภาพแพรก่ ระจายไปไกล โรงเรยี นแหง่ นจี้ งึ เปน็ ที่ หมายปองของเหล่าเศรษฐีใหม่ รวมถึงคนท่ัวไปท่ีพอมีเงินหวังพึ่งให้ ลูกหลานยกระดบั ครอบครัว บางบ้านยอมเสียค่าน้�ำร้อนน้�ำชาหลาย สตางคเ์ พื่อใหค้ นของตัวเองมเี ก้าอน้ี ง่ั ในหอ้ งเรียน ด้วยการตดิ สินบน สารพัดวิธีที่บิดามารดาท้ังหลายยอมเส่ียง ท้ังถูกกฎหมาย และ... ผิดกฎหมายแตเ่ ป็นความลบั ส�ำหรับเกรกิ เดิมทีการไดเ้ ข้าเรียนที่นเ่ี ป็นเพราะเขาคอื ทายาท ของเจ้าพระยาประจิมอารักขา... เจ้าคุณปู่ผู้เป็นข้าราชการซึ่งสืบ สายเลือดโดยตรงจากเจ้าผู้ปกครองหัวเมืองทางทิศตะวันตกในอดีต แต่ปจั จบุ นั ระบบหวั เมืองถกู ยกเลกิ ไปแลว้ พรอ้ มๆ กบั ทีป่ ูข่ องเขาเสยี แมก้ ระทง่ั ศรี ษะบนบา่ จากขอ้ หาซอ่ งสมุ กำ� ลงั พลคดิ กบฏตอ่ อาณาจกั ร ~ theneoclassic ~

10 เมื่อหลายปีก่อน ซึ่งยังคงเป็นที่สงสัยต่อตัวเกริกเอง ว่าแท้จริงแล้ว ครอบครัวฝ่ายพ่อของเขาผิดจริง หรือถูกยัดข้อหาเพ่ือก�ำจัดเส้ียน หนามในแวดวงการเมืองกันแน่ แต่ในเมื่อเขารอดจากการประหาร ลา้ งโคตรตระกลู มาได้ กถ็ อื วา่ เปน็ โชคดเี พยี งพอแลว้ ทจ่ี ะหบุ ปาก และ ดำ� เนนิ ชวี ติ ตอ่ ไปอยา่ งเงยี บๆ เพอื่ อนาคตจะไดไ้ มต่ อ้ งรบั เศษเงนิ จาก ครอบครัวฝ่ายมารดา ท่ีจ�ำใจส่งเสียเขาตามค�ำขอของแม่ซึ่งส่ังเสียไว้ กอ่ นจะฆา่ ตัวตาย โรงเรียนแห่งน้ีก่อสร้างอย่างฝร่ัง เป็นตึกสูงห้าชั้นแบ่งเป็น หอ้ งเรยี นตา่ งๆ ดา้ นหลงั ไมไ่ กลออกไปเปน็ อาคารทสี่ รา้ งจากอฐิ ซงึ่ มี ไวใ้ ชเ้ ปน็ เรอื นนอนสำ� หรบั นกั เรยี น เดก็ ๆ ทน่ี จี่ งึ ขนานนามวา่ ‘ตกึ แดง’ ตามสภาพทเ่ี หน็ ตกึ นี้สูงเพียงสองชนั้ เตีย้ กว่าอาคารเรยี น ชั้นลา่ งมี เตียงนบั ร้อยเรยี งกันเป็นตับส�ำหรบั นักเรียนช้ันปกติ ส่วนด้านบนแบ่ง เปน็ สดั สว่ นอยา่ งดี มกี ารตผี นงั กน้ั เปน็ หอ้ งหบั เรยี บรอ้ ย บรเิ วณนร้ี กู้ นั ว่าเป็นที่อาศัยของนักเรียนชั้น ‘เฟิสต์คลาส’ อันประกอบไปด้วยลูก ข้าราชการบญุ หนักศักดใ์ิ หญ่ ราชวงศ์ รวมทั้งผใู้ ดกต็ ามทมี่ งั่ มีมากพอ และพร้อมจ่ายเต็มที่เพื่อให้ลูกหลานของตนมีห้องส่วนตัวให้เป็นท่ี อวดอา้ งใครตอ่ ใคร “คุณพีข่ อรบั !” “คณุ พีข่ อรบั !” “สบายดีหรอื ไมข่ อรบั ” ค�ำทกั ทายมากมายถูกเอ่ยขึ้นแทบจะพรอ้ มๆ กนั เมือ่ เกรกิ เดนิ เข้าประตูด้านหลงั ตัวอาคารเรยี น เพอ่ื เดินผา่ นถนนสายเลก็ ๆ ทส่ี ร้าง อยา่ งดตี ดั ทะลสุ วนแสนรม่ รนื่ รมิ ทะเลสาบจำ� ลองขนาดไมเ่ ลก็ ไมใ่ หญ่ ซึ่งเป็นเส้นทางเดียวที่เปน็ จดุ เชอ่ื มตอ่ ไปยังตึกแดง ท่ีจริงการเรียนการสอนจะเริ่มอย่างเป็นทางการวันจันทร์ที่ จะถงึ แตต่ ามกฎแลว้ เดก็ นกั เรยี นทกุ คนจะตอ้ งขนของกลบั โรงนอนให้ เสร็จส้ินภายในสองวันก่อนเปิดภาคเรียน จึงไม่แปลกหากจะเห็น ~ ลอดรว้ิ ทินกร ~

11 เดก็ ๆ ทม่ี าถงึ กอ่ นแลว้ รวมตวั กนั อยใู่ นสวนแหง่ นี้ บางสว่ นรวมกลมุ่ กนั ร้องร�ำท�ำเพลง อกี สว่ นกห็ นนุ ตักกันอ่านหนังสือฝรง่ั เล่มใหมท่ ่พี ่อแม่ ของพวกเขาซอ้ื มาใหอ้ วดเพอ่ื นรว่ มชน้ั สว่ นเดก็ เลก็ หนอ่ ยกว็ ง่ิ กวดกนั โห่รอ้ งเสียงดังตามประสายังไมโ่ ต ถึงจะปรากฏแต่ความวุ่นวาย แต่ส่ิงหน่ึงท่ีทุกคนหันมาท�ำ เหมือนกันคือเม่ือเกริกปรากฏตัวก็ต่างรีบชิงเอ่ยทักทายอย่างกับว่า เป็นการแข่งขนั ใครพูดกอ่ นคนน้ันชนะได้รางวลั ไป เกริกชะงักฝีเท้าสักครู่ ระบายย้ิมอย่างอ่อนโยนไปทางกลุ่ม นกั เรยี น แตก่ ไ็ มค่ อยชา้ รบี สาวเทา้ ตอ่ ไปยงั โรงนอนทนั ที การเดนิ ทาง ระยะไกลมาจากปตั ตานีพานใหเ้ ขาเพลีย คิดถึงเตียงนอนเตม็ ทแี ลว้ เดก็ หนมุ่ ถกู รนุ่ นอ้ งทกั อกี ครง้ั ตอนกำ� ลงั จะขน้ึ บนั ไดไปยงั ชนั้ บน เกริกจ�ำเดก็ คนนี้ได้ เห็นว่าเป็นลูกเศรษฐีสะพานปลาทห่ี น้าตาเหมือน ซาลาเปาชวนให้เอ็นดู เขาจึงวางกระเป๋าแล้วหยิบลูกอมออกมาจาก กระเป๋าเสอื้ และยนื่ ให้ เจา้ เด็กคนนัน้ ดีใจใหญ่ กระโดดโลดเตน้ รบี น�ำ รางวลั ท่ีไดไ้ ปอวดเพอื่ นซ่ึงทกุ คนล้วนอิจฉาไปตามกนั เมอื่ เจา้ เดก็ นนั่ พน้ สายตาไปแลว้ เกรกิ จงึ หยบิ กระเปา๋ ขนึ้ มาถอื อีกหน คราวน้ีพุ่งไปยงั หอ้ งนอนสว่ นตัวชน้ั บนซ่ึงอยสู่ ุดทางเดนิ เปน็ หอ้ งเดยี วทม่ี รี ะเบยี งสว่ นตวั มอื นนั้ หมนุ ลกู บดิ ประตเู ตรยี มผลกั เขา้ ไป แล้วแท้ๆ แต่กลับเป็นอันต้องเปลี่ยนใจ เมื่อมีเสียงแปลกปลอมจาก ด้านในเล็ดลอดผา่ นบานไม้เขา้ มาในหู เกริกกลั้นลมหายใจให้เกิดความเงียบเพื่อสังเกต และ สดุ ทา้ ยเสยี งนน้ั กด็ งั ขนึ้ มาอกี รมิ ฝปี ากสสี ดไดร้ ปู ยกยมิ้ ทนั ทเี มอื่ แนใ่ จ แลว้ วา่ บดั นห้ี ้องสว่ นตวั ของเขากำ� ลงั มีผู้อน่ื ใชบ้ รกิ าร รอเวลาอยู่นาน ในท่สี ุดประตูสีนำ�้ ตาลบานนัน้ กถ็ กู เหว่ยี งออกอย่างแรง “วา้ ย!” เสียงหวีดร้องเล็กแหลมดังขึ้นต้อนรับ พร้อมกับปรากฏภาพ ~ theneoclassic ~

12 หญิงสาวคนหนึ่งลนลานคว้าผ้าห่มข้ึนมาปกปิดสองเต้าที่ก�ำลังชูชัน หราทา้ สายตาอยู่บนเตียง เธอหน้าซีด จังหวะและอารมณ์สุดร้อนแรงก่อนหน้าน้ีหายวับ เหลอื ไวเ้ พยี งความอบั อาย แลว้ เกรกิ กเ็ หน็ วา่ หญงิ ปรศิ นานงั่ ครอ่ มอยู่ บนร่างกายเปลือยเปล่าของชายคนหนึ่ง ทว่ารายน้ันกลับคุ้นหน้า ค้นุ ตากนั เป็นอยา่ งดี เหน็ แลว้ พานใหส้ า่ ยหวั เกรกิ ไมไ่ ดเ้ อย่ ปากไลท่ ง้ั คใู่ นทนั ที เพยี งแคแ่ สยะยมิ้ กอ่ นจะวาง กระเป๋าไว้ เดินต่อไปยังเก้าอี้อ่านหนังสือซ่ึงต้ังอยู่เย้ืองกับเตียงแห่ง กามารมณ์ ร่างสูงโปร่งคว้าบุหร่ีออกมาจากกล่องเหล็กก่อนจะจุดไฟ ควันพวยพุ่งออกจากจมูกโด่งลอยละล่องไปยังหญิงสาวซ่ึงยังคง ท�ำหน้าไมถ่ ูก เธอค่อนขา้ งประหลาดใจเมื่อเหน็ เดก็ หน่มุ วัยมัธยมคบี บุหร่ี แต่ก็ไมร่ ู้วา่ จะเอารา่ งเปลอื ยเปลา่ หมดจดไปไว้ที่ไหนเชน่ กนั “ฉันจะว่าอย่างไรดีนะ” เกริกหย่อนตัวลงบนเก้าอี้พลางขย้ีใต้ จมูก ก่อนจะไขว่ห้างและมองไปยังภาพตรงหน้าอย่างไม่หลบสายตา ใดๆ ซงึ่ ไมอ่ าจปฏเิ สธไดเ้ ลยวา่ เขาคอื ชายผนู้ ง่ั ทา่ นไี้ ดส้ งา่ งามทส่ี ดุ ใน โรงเรยี น “นม่ี ันเตียงส่วนตวั เขา้ ใจกนั ใชไ่ หม” “คือ... เออ่ ...” “อยา่ วา่ เธอเลยขอรบั คณุ พ่ี เราเพยี งแคเ่ ลน่ กนั เทา่ นนั้ ” เสยี งดงั ขน้ึ มาจากคนใตร้ ่างอวบอัด เกริกชะโงกหน้ามองไปยังคนท่ีย้ิมอย่างไม่รู้สึกผิด ปรากฏว่า มนั ผนู้ น้ั ยงั สวมกางเกงมดิ ชดิ มเี พยี งเสอ้ื ทถ่ี กู ปลดกระดมุ ไปหลายเมด็ ไมไ่ ดเ้ ปลือยเปลา่ ทั้งตวั เท่าอกี ฝ่าย คงเห็นจะจริงตามที่อ้าง “กระผมชะลา่ ใจไปเอง ไมค่ ดิ วา่ คณุ พจ่ี ะกลบั เรอื นนอนเรว็ เชน่ น”ี้ คนตอบคอื อามนี เสริ ม์ เหลก็ เดก็ หนมุ่ วยั กลดั มนั ซงึ่ กำ� ลงั เหงอื่ ทว่ มตวั นอนโชวห์ นา้ อกเปลอื ยเปลา่ เผยมดั กลา้ มสวย แมบ้ รุ ษุ ดว้ ยกนั ~ ลอดร้ิวทนิ กร ~

13 มองแลว้ ยงั รสู้ กึ อจิ ฉา ควิ้ เขม้ ดำ� หนารบั หนา้ คมเอกลกั ษณช์ าวปกั ษใ์ ต้ ยกข้ึนลงเป็นจังหวะ แค่เกริกมองจากตรงน้ียังรู้ได้ว่าอีกฝ่ายก�ำลังคิด กวนกันอยเู่ ป็นแน่ “ความผดิ ของฉนั อยู่ร่�ำไป” “เห็นทจี ะเปน็ อย่างนัน้ ขอรับ” เกริกกวาดสายตากลับมายังหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้อง “หล่อนช่วยเลือกทีว่าอยากเพลิดเพลินกันต่อ หรือจะหยุดอยู่เพียง เทา่ นี”้ “หยุดค่ะ!” เธอสวนกลับทันที “ดิฉันกราบขอโทษจริงๆ ค่ะ คุณเกรกิ มัน... มันไม่ควรเกดิ เรือ่ งน่าบัดสเี ชน่ นี้” “ถา้ อย่างนนั้ รบกวนออกไปด้วย” หญงิ สาวผมสนั้ หนุ่ พฆิ าตชายควา้ เสอื้ ผา้ ตนเองขนึ้ มากอด เธอ มองเดก็ หนมุ่ ทนี่ อนอยอู่ ยา่ งเดอื ดดาลปนอบั อาย ทวา่ อกี ฝา่ ยกลบั ยงั เริงร่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว มิหน�ำซ�้ำยังท�ำเป็นยกแขนนอนหนุนอย่าง เพลิดเพลินอวดยั่วเธอเสียอกี ไม่น่าหลงกลมาเล่นกับมันเลย! ความฝันว่าจะได้เพลิดเพลิน กายหายส้ิน! แตเ่ มือ่ เจา้ หลอ่ นก�ำลังจะเอือ้ มมือไปจับลูกบิดประตู กถ็ ูกเรียก ไว้ด้วยเสยี งเดมิ ท่ขี ดั จงั หวะ “ประเด๋ยี ว หล่อนเปน็ ลกู ภารโรงใช่ไหม” “คะ่ คณุ เกริก” “ถา้ อยา่ งนนั้ รบกวนหาเครอื่ งนอนชดุ ใหมใ่ หฉ้ นั ที ถอื วา่ เปน็ การ ปดิ ปากในเรอ่ื งนี้ ฉนั จะไม่แพร่งพรายออกไปกับผ้ใู ดอกี เลย” “ได้ค่ะ!” ฝ่ายหญงิ ยกมอื ไหว้ น�้ำตาแทบอาบแก้ม ในที่สุดเธอก็ มีหลักประกันว่าความลับของการร่วมสวาทกับนักเรียนชายครั้งน้ี จะเป็นความลับตลอดไป “ก่อนออกจากห้องรบกวนใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสีย และฉัน ~ theneoclassic ~

14 หวังใจว่าหล่อนจะไมท่ ำ� เรือ่ งแบบนี้ใหเ้ ป็นการลดศักด์ิศรตี ัวเองอีก” น่ันเป็นการพูดคุยคร้ังสุดท้ายก่อนจะแยกกัน เมื่อหญิงสาว ผู้เป็นลูกภารโรงออกไปแล้วก็ถึงคราวสะสางกับตัวสร้างปัญหา เกริก เอียงคอไปยังอามีนอีกรอบ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหลืออดและ เบ่อื หน่าย “ฉนั เพง่ิ เดินผ่านพอ่ หล่อนมาได้สิบนาทีเองอามีน” “นา่ สงสารตาแกน่ ่นั นะขอรับ” เกรกิ คบี บหุ รท่ี ่เี หลือข้ึนมาสบู ต่อ “คราวก่อนก็เลน่ กบั ลูกแม่ค้า ข้างโรงเรียน คราวน้ีลกู ภารโรง ฉนั ละอยากรู้เสยี จริงวา่ ครง้ั หนา้ หญิง คนไหนในพระนครที่จะโชคดไี ดร้ ่วมเตียงกับ อามีน เสริ ์มเหลก็ มหา บุรุษแห่งทงุ่ บางกะปิผูน้ ้อี กี ” “ข้อแรก กระผมกับพวกเธอแค่เล่นกนั เท่าน้นั ขอ้ สอง ที่คณุ พ่ี อวยกระผมเชน่ นัน้ มนั ช่างเตม็ ยศเกินจรงิ ” “เอาให้สมกับลูกชายคนเดียวของบังฮาซีม เจ้าพ่อโรงเหล็ก แห่งแรกในพระนครจะเป็นไร” สายตาออ่ นโยนมองตอ่ ไปยงั จดุ เดน่ นนู กลางลำ� ตวั ของอกี ฝา่ ย ซงึ่ แมจ้ ะอยใู่ ตร้ ม่ ผา้ แตค่ วามเปน็ รปู รา่ งยงั ฟแู นน่ ปรากฏใหเ้ หน็ เดน่ ชดั และเม่ืออามีนรู้ตัวว่าถูกจ้องก็วาดแขนแข็งแกร่งข้างหน่ึงลงข้างตัว ตบเบาๆ บนผ้าปทู ่ีนอนลวดลายหลยุ สแ์ สนหรหู ราและนุ่มสบาย (ซึ่ง น่นั พสิ จู นแ์ ลว้ ดว้ ยตวั เขาเอง) คลา้ ยกบั ว่าต้องการเชญิ ชวน “ข้ึนมาช่วยให้มันสงบเสียทีสิขอรับ เป็นคุณพี่กระผมว่าก็ดีอยู่ เหมือนกันนา” “ไร้สาระจริงอามีน” เกริกรู้ดีว่าน่ันเป็นเพียงแค่ค�ำพูดข�ำขันจึง หวั เราะ “คณุ พเี่ หน็ ไสพ้ งุ ของกระผมทะลปุ รโุ ปรง่ นา่ เสยี ดายจรงิ เชยี วที่ กระผมไม่มีโอกาสได้มองเขา้ ไปเห็นด้านในของคณุ พี่บา้ ง” “ลามก” มอื ขาวดับบุหรีอ่ ยา่ งชำ� นาญ “รีบไปใส่ชดุ นักเรยี นเสยี ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

15 สิ อีกไม่นานคุณพ่อท่านจะเรียกประชุมเลี้ยงอาหารเย็น ขืนไปสาย จะอายพวกเด็กใหม่เอาได”้ “ก็ไมเ่ ห็นจำ� เปน็ จะตอ้ งสนใจไอก้ ระจอกพวกนน้ั ” “แต่ฉนั เป็นประธานนกั เรยี น” “อ้อ กระผมลมื ไป” ใบหนา้ คมเข้มพยักเออออทเี ลน่ ทีจริง ย่ิง ขับความกะล่อนอันเป็นเสน่ห์ของอามีนชวนให้มองเป็นหนุ่มหล่อ มากกว่าเดิม “ถ้าอย่างน้ันเรามานอนร่วมเตียงกันเฉยๆ จะเป็นไร คุณพ่ีเดินทางมาเหน่ือยๆ คงอยากพักสักหน่อย ได้นอนเอาแรงสัก ครงึ่ ชัว่ โมงกอ่ นถูกเรียกประชมุ ก็ยังดี” ข้อเสนอนั้นน่าสนใจ เพราะหากพูดกันตรงๆ การเดินทางมา อย่างเนิ่นนานกท็ �ำเอาเกรกิ อ่อนล้าไมใ่ ช่นอ้ ย อีกทั้งการพักครงั้ นี้อาจ ไม่ใช่แค่การพักก่อนถูกคุณพ่อเรียก แต่หากจะพูดว่าเป็นการพักครั้ง สดุ ทา้ ยกอ่ นจะตอ้ งลยุ งานในฐานะประธานนกั เรยี นประจำ� ปกี ารศกึ ษา น้ีกค็ งไม่เกนิ จรงิ ปกี ารศกึ ษาสดุ ทา้ ย... กอ่ นทจ่ี ะเร่มิ ตน้ เข้าสูช่ วี ติ ผู้ใหญใ่ นสังคม แสนวนุ่ วายในปัจจบุ ัน เกริกยินดีรับคำ� เชิญชวน ค่อยๆ ถอดรองเท้าหนังเงาวับออก อย่างเช่อื งชา้ ถงุ เทา้ กเ็ ช่นกัน และเม่อื เท้าซึง่ เปน็ อวยั วะทตี่ �่ำสุดของ ร่างกายแต่สวยงามสมความเป็นผู้ดีไม่แพ้ส่วนอ่ืนถูกปล่อยเป็นอิสระ ก็ค่อยๆ ปนี ขึ้นไปบนเตียง กระโจนเขา้ สอู่ ้อมอกของนักเรียนรุน่ น้อง ซ่งึ บังอาจใชเ้ ตยี งของตนเปน็ รังรักกอ่ นจะไดร้ ับอนญุ าตกอ่ นหนา้ น้ี แต่เกริกไมเ่ คยนึกโกรธอามนี ... เพยี งสักครัง้ กไ็ มเ่ คย ทง้ั สองเหมอื นกนั เปน็ มนษุ ยผ์ แู้ ตกรา้ วมาจากคนละท่ี และเมอื่ เจอกลับผสานกันตดิ พดู คยุ ถกู คอ จงึ กลายเปน็ ความสมั พันธ์ฉนั มิตร สุดแสนพสิ ดารระหว่างทง้ั สองคน คงจะจรงิ อย่างทเี่ ขาวา่ กนั มา... ใครจะเยียวยาคนรวดร้าวได้ หากไม่ใช่คนหัวใจสลายแบบ เดียวกัน ~ theneoclassic ~

16 แม้ทั้งคู่จะยังคงวาดวงก�ำกับความสัมพันธ์ไว้ด้วยค�ำว่า ‘รุ่นพ่ี- รุน่ น้อง’ “สขุ สันตว์ ันเกิดขอรบั คุณพ่”ี แต่กลับมีฝ่ายหนึ่งก�ำลังถล�ำลึกไปเกินกว่าสองค�ำน้ัน แม้ไม่ได้ เกนิ เลยดว้ ยความสมั พนั ธว์ าบหวาม แตเ่ ปน็ ความรสู้ กึ ในใจนน่ั เองทมี่ ี อะไรบางอย่างกำ� ลังเออ่ ลน้ เกนิ ความจำ� เปน็ “สขุ สันตว์ นั เกดิ เชน่ กันอามนี ” เพียงแตเ่ วลานี.้ .. ยังไม่รแู้ นช่ ดั วา่ เป็นใคร ~ ลอดริว้ ทนิ กร ~

2 “รสชาติอาหารทีย่ อดเยย่ี ม อาจเกดิ จาก โตะ๊ ท่เี รารับประทาน ไม่ใชเ่ ครอื่ งปรงุ ” ในโรงเรียนมีพื้นท่ีโอ่อ่าห้องหนึ่งซ่ึงมีชื่อเรียกเล่นๆ กันใน หมู่นักเรียนว่า ‘ห้องรวม’ มนั เปน็ หอ้ งทใ่ี ชง้ านไดอ้ ยา่ งอเนกประสงค์ เปน็ ทง้ั ทใี่ หน้ กั เรยี น รับประทานอาหารสามม้อื จดั ประชมุ รวมพลตามวาระ อีกท้ังในอดีต ยังเคยใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมทางศาสนาเม่ือคร้ังที่ยังไม่มีโบสถ์ ประจ�ำโรงเรียน ซึ่งปัจจุบันโบสถ์ที่ว่านั้นสร้างเสร็จเรียบร้อยอย่าง สวยงาม กลายเปน็ ศาสนสถานท่ใี หญท่ ่ีสุดในย่านน้ีไปโดยปริยาย แต่ ถงึ อยา่ งไรเดก็ ปโี ตกม็ กั จะมาใชบ้ รกิ ารอา่ นหนงั สอื ทหี่ อ้ งนก้ี นั อยบู่ อ่ ย ครง้ั เพราะมนั เงยี บ ชวนใหม้ สี มาธิ เหมาะสำ� หรบั การทบทวนบทเรยี น เกริกในชุดนักเรียนเดินเคียงคู่มากับอามีน ร่างผอมบางเดิน หลังตรง คอตัง้ ระหง หากไมม่ าพรอ้ มกับรอยยิ้มทสี่ ดใส มองเผนิ ๆ ดู คล้ายกับก�ำลังแบ่งชนชั้นด้วยการวางท่าทาง เด็กรุ่นน้องพลันยกมือ ไหว้ทักทายกันให้วุ่นก่อนจะหลีกทาง และเมื่อผ่านประตูห้องรวม ซึ่งมีนักเรียนจ�ำนวนหนึ่งมาถึงก่อนแล้ว อามีนจึงเป็นฝ่ายขอแยกตัว ไปสมทบกับกลุ่มเพ่ือนชายคนสนิท ซ่ึงนั่งเกาะกลุ่มกินพ้ืนที่โต๊ะไม้ ขนาดยาวไปท้ังหมดสี่ตวั ~ theneoclassic ~

18 “มใี ครไปตามคณุ พอ่ รวมถงึ ครทู า่ นอนื่ ๆ มาหรอื ยงั ” คำ� ถามนน้ั ถกู โยนไปสง่ ๆ หวังให้ใครสักคนในทีมคณะกรรมการนักเรียนตอบ เด็กหนุ่มเต้ียป้อมทว่าดูกระฉับกระเฉงวิ่งเหยาะๆ เข้ามา ตา เปน็ ประกายมองเกรกิ อยา่ งชน่ื ชมในฐานะรนุ่ พผ่ี ้เู ปน็ แรงบันดาลใจ “กระผมเพ่ิงได้ไปเรียนเชิญพวกท่านมาเมื่อครู่นี้ คิดว่าอีก ประเด๋ียวก็คงมากนั แล้วขอรบั ” “ขอบคุณมากสม” “ด้วยความยนิ ดีขอรบั รุน่ พ่”ี เกริกโปรยรอยย้ิมให้ผู้รายงานก่อนจะสาวเท้ากลับไปยืนข้าง ประตเู พอื่ รอตอ้ นรบั คณาจารย์ และเมอื่ ชะโงกไปยงั โถงดา้ นนอกกพ็ บ ว่าพวกท่านมาถึงกันพอดิบพอดี เขาส่งสัญญาณให้นักเรียนในห้อง สงบเสง่ยี มงดใชเ้ สยี งเม่อื ‘คณุ พอ่ ’ เดินเข้ามา เดก็ หนุ่มนับสามรอ้ ย ชีวติ พลันลุกพรวดยนื ตรงท�ำความเคารพอย่างพรอ้ มเพรยี ง “พระผเู้ ป็นเจ้าอวยพรแก่ลูกทกุ คน” คณุ พอ่ ปติ ิ ครใู หญผ่ ดู้ แู ลโรงเรยี นแหง่ นเ้ี อย่ ทกั ทายเสยี งกงั วาน ท่านสวมชุดเต็มยศตามวิทยฐานะเพ่ือเป็นเกียรติแด่วันเปิดเทอม วนั แรกของโรงเรยี น เหลา่ คณาจารยช์ ายหญงิ ทกุ ทา่ นนง่ั ประจำ� ทยี่ งั โตะ๊ ไมล้ วดลาย สลกั สลวยซงึ่ วางเปน็ แถวยาวหนา้ กระดานหนา้ หอ้ ง และหนั หนา้ เขา้ หา โตะ๊ ของนกั เรียน เมอื่ ผู้อาวุโสท้งิ ตวั ลงบนเก้าอี้ ฝ่ายนักเรียนจึงนงั่ ลง บ้างอยา่ งเปน็ ระเบียบพร้อมเพรียงในจังหวะเดยี วกนั เกริกกวาดสายตาตรวจดูความเรียบร้อยโดยรอบ เม่ือไม่เห็น อะไรเป็นท่ีผิดแล้วเด็กหนุ่มจึงเดินไปปิดประตูบานใหญ่ ก่อนจะกลับ มาน่ังบนเก้าอี้ว่างตัวสุดท้ายซึ่งอยู่ถัดจากคุณพ่อปิติและอยู่ท่ีจุด ก่ึงกลางระหว่างแนวโต๊ะ เป็นอันเข้าใจกันดีว่านั่นคือท่ีนั่งประจ�ำ ตำ� แหนง่ ประธานนักเรยี นที่เกรกิ จะตอ้ งใช้ตลอดปีการศึกษา “คุณพอ่ ขอรบั ” ~ ลอดรว้ิ ทินกร ~

19 “เกรกิ วันนเ้ี รียบร้อยดใี ช่ไหม” พอฝา่ ยนักเรียนพยักหน้า ฟาก ครูใหญจ่ งึ นกึ ข้นึ มาได้ “โอ้ สุขสันตว์ ันเกิดดว้ ยนะ” “เป็นพระคณุ นักขอรับ ดีใจเหลือเกินที่คณุ พอ่ จำ� ได”้ “ต้องจ�ำได้ซี! วันเปิดเทอมวันแรกมักตรงกับวันเกิดของเกริก เสมอ ออ้ ... ท่ีจริงกจ็ �ำไดแ้ ม่นเลยเชยี วว่ามีใครอีกคนเกิดวนั นเ้ี ช่นกัน” สายตาผู้อาวุโสน�ำไปยังโต๊ะนักเรียนซ่ึงอยู่มุมห้อง เกริกมอง ตามไปจึงเห็นเด็กหนุ่มท่าทางไม่ต่างจากทโมนนับสิบส่งเสียงโวยวาย คยุ กนั อยา่ งออกรสออกชาติ บา้ งกต็ บเขา่ บา้ งกต็ บมอื ไมต่ า่ งจากละคร ลิง อกี สว่ นหนง่ึ พยายามส่งเสยี งข�ำขันเกนิ เรื่องจนดูไร้อารยะ หนึ่งใน นัน้ คอื อามีน ชายวยั แตกเน้ือหนุ่มผู้มีแววความหล่อเขม้ ก�ำลังจัดแตง่ ทรงผมอย่างบรรจง ไมย่ ห่ี ระตอ่ สิง่ ใด อามีนรู้ตัวจนได้ว่าก�ำลังถูกจ้องมองมา แต่ไม่ใช่สายตาของ คณุ พ่อปิตทิ ีเ่ ขานึกกลวั คนท่คี วรจะเกรงใจคือผ้ทู ี่น่ังอย่ถู ดั ไปต่างหาก สายตาแขง็ กระดา้ งแสนเฉยเมยอยา่ งทพี่ เ่ี กรกิ มองมา เปน็ สายตาทเี่ ขา ไม่เคยนึกชอบเลยสักครั้ง ท้ายที่สุดเด็กหนุ่มพวกน้ันก็เป็นอันต้อง แยกยา้ ย ตา่ งคนตา่ งกลบั มานงิ่ สงบระหวา่ งทแี่ มบ่ า้ นแจกจา่ ยถาดหลมุ พรอ้ มอาหารมื้อแรกแก่นักเรียนพอดิบพอดี “ใหม้ นั เกรงกลวั กนั เสียบา้ ง” เกริกกะพริบตา และความถมึงทึงก่อนหน้าก็พลันหายไป “กระผมจะดูแลเด็กพวกนี้ให้ดีท่ีสุด คุณพ่ออย่าได้กังวลใจให้จิตเสีย ไปเลยขอรับ” “เห็นทีคงต้องฝากความหวังไว้กับประธานนักเรียนอย่างเกริก แลว้ ละ ฝากสอดส่องดูแลเจ้าพวกนั้นใหด้ ี เหน็ ส่ิงใดไมช่ อบมาพากล โปรดรบี แจ้งมาสเซอร์หรือครทู ุกทา่ นโดยเรว็ ” เกรกิ โคง้ ศรี ษะรบั คำ� อยา่ งนอบนอ้ มเปน็ การรบั ปาก จงั หวะนน้ั ฝา่ ยนักเรยี นนกึ อะไรบางอย่างข้นึ มาไดพ้ อดี “ออ้ แต่มสี ิ่งหนึ่งที่กระผมกำ� ลงั เป็นกงั วล อยากปรึกษาคณุ พอ่ ~ theneoclassic ~

20 อยหู่ นง่ึ เรอ่ื ง” “อะไรหรอื ” นัยน์ตาโศกทอดมองไป ชวนให้ผู้อาวุโสเพ่งไปยังภารโรงที่ยืน กมุ มอื อยา่ งเจยี มตวั อยู่ ณ รมิ ประตบู านใหญอ่ นั เปน็ ทางเขา้ ทางเดยี ว “คุณพ่อรใู้ ช่หรอื ไม่ว่าลุงภารโรงแกมลี ูกสาว” “ยายดาวนนั่ ไง เหน็ ต้งั แต่ตวั เท่าเมี่ยง เปน็ เดก็ นา่ เอ็นดเู ชียว” “แตก่ โ็ ตเป็นสาวข้นึ ทกุ วัน” เกรกิ รีบสวน คุณพ่อฉุกคิด ใบหน้าเคลือบแคลงความสงสัย “เกริกก�ำลังจะ บอกอะไรพอ่ อย่างนั้นรึ” “ท่ีน่ีเป็นโรงเรียนกินนอน ท่ีมีแต่ผู้ชายวัยก�ำลังโตและอยากรู้ อยากลอง กระผมเป็นกังวลว่าการมีเธอป้วนเปี้ยนอยู่ในอาคารเรียน แบบนจ้ี ะทำ� ใหน้ กั เรยี นของเราเสยี สมาธิ หรอื หากแยท่ สี่ ดุ อาจเกดิ เหตุ อตุ รไิ มเ่ หมาะไมค่ วรขน้ึ ใหเ้ ปน็ ทน่ี า่ อบั อาย จะพานใหช้ อ่ื เสยี งทสี่ งั่ สม มานานของโรงเรียนเราสน่ั คลอน ลดความนา่ เชอ่ื ถอื เป็นแน”่ “โอ้ พอ่ ไมเ่ คยคิดไปถงึ ขั้นนนั้ เสียน”่ี “เราควรป้องกนั ปญั หา กอ่ นทีม่ ันจะเกิดขน้ึ เอาเสียขอรบั ” “พ่อเห็นด้วย แต่...” ครูใหญ่มีท่าทีไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด “พอ่ ลกู คนู่ น้ั เหน็ วา่ มกี นั อยเู่ พยี งสองคน ถา้ จบั แยกลกู ออก เหน็ สมควร ว่าจะต้องพาพ่อออกไปด้วย” “ถา้ เช่นน้ันเราก็คงไม่มที างเลอื กมากนัก” “เอาเปน็ ว่าพ่อจะลองไตร่ตรองดูเสียให้แมน่ ” ผู้อาวุโสยมิ้ นึก ปลมื้ อกปลมื้ ใจกบั ศิษยท์ ่มี องการณ์ไกลไดอ้ ยา่ งเฉียบขาด “ขอบใจนัก ลกู เอย๋ สมควรแลว้ กับตำ� แหน่งประธานนกั เรยี นอนั เปน็ ท่ไี วใ้ จ” “กระผมจะทำ� หนา้ ทใี่ หด้ เี ยย่ี ม สมกบั ทไี่ ดร้ บั มอบหมายแนน่ อน ขอรบั คุณพอ่ ” พูดแค่นนั้ อาหารมอื้ แรกของปกี ารศกึ ษากถ็ ูกเสริ ์ฟให้ตรงหน้า ยุตกิ ารสนทนาปัญหาแสนร้อนรนไปโดยปริยาย ~ ลอดรวิ้ ทนิ กร ~

21 ในขณะทน่ี กั เรยี นธรรมดาตอ้ งเดนิ ไปตกั ขา้ วผดั กบั ไกท่ อดนำ้� มนั เยมิ้ ตรงหนา้ ของเกรกิ กลบั เปน็ สเตก๊ เนอื้ สะโพกแกะอยา่ งฝรง่ั ราดดว้ ย นำ�้ เกรวสี นี ำ�้ ตาลขน้ ชา่ งนา่ รบั ประทาน เฉกเชน่ เดยี วกบั คณาจารยท์ า่ น อืน่ ๆ ที่รว่ มโต๊ะอาหารเดยี วกนั เกรกิ เหน็ เดก็ ชน้ั ปตี น้ ทอดมองมาตาละหอ้ ย จบั จอ้ งมาทอ่ี าหาร แสนหรหู ราในจานเหมอื นอยากจะควา้ และสวาปามอยา่ งมมู มามเพยี ง แค่ขอให้ได้ล้มิ รสชาติอันโอชาสักครงั้ ก็ยังดี อาหารมอ้ื แรกชา่ งอรอ่ ยเพลนิ ลนิ้ ดเี หลอื เกนิ แตไ่ มใ่ ชแ่ คร่ สชาติ อาหารทท่ี �ำให้เกริกเบกิ บาน คล้ายกบั วา่ คนหนมุ่ ได้กนิ อะไรบางอย่าง ท่ีมองไม่เห็น เป็นอะไรบางอย่างที่เม่ือได้ลงท้องไปก็พลันตอบสนอง ความต้องการในจิตใจให้สุขสม และเกริกก็คิดออกเมื่อเห็นสีหน้าแสนส้ินหวังของเจ้าหน้าที่ ภารโรง เม่ือมีครูท่านหน่ึงเข้าไปกระซิบโอวาทซึ่งเป็นสารฝากไปจาก ครูใหญอ่ ย่างคณุ พอ่ ปติ ิ บุคคลทีเ่ ขาได้รว่ มสนทนาสน้ั ๆ กอ่ นหนา้ นี้ ผู้ดีหนุ่มสังเกตเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความน่ิงเฉย ระบายยิ้ม เห็นอกเหน็ ใจเพยี งเส้ยี ววนิ าที และเม่ือเฉือนเน้อื ช่มุ ฉ่�ำเข้าปากอกี ค�ำ เขากป็ ระหลาดใจเมื่อพบวา่ อาหารในจานมรี สชาติอร่อยล้�ำลกึ ย่ิงกวา่ เดมิ มันคอื รสชาติแห่งอ�ำนาจนัน่ เอง “คณุ พคี่ งจะโปรดอาหารเมอ่ื เยน็ นา่ ดสู นิ ะขอรบั กระผมเหน็ ยม้ิ นอ้ ยย้มิ ใหญท่ เี ดียวเชยี ว” อามีนเย้าแหย่รุ่นพ่ีอย่างหยอกล้อ เมื่อคนท่ีก�ำลังติดกระดุม เสื้ออยู่ได้ยินอย่างนั้นก็หลุดยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทอดสายตา มองรนุ่ นอ้ งผสู้ วมเพยี งกางเกงผา้ แพรลวดลายทอ้ งถน่ิ ของปกั ษใ์ ตผ้ า่ น เงาสะทอ้ นในกระจก “มื้อแรกของประธานนักเรียนกไ็ ม่เลว” ~ theneoclassic ~

22 “กอ่ นขนึ้ เรอื นนอนกระผมเหน็ ลงุ ภารโรงกบั ลกู สาวเกบ็ ขา้ วของ เตรยี มยา้ ยออกไป สังหรณ์ใจเหลือเกินวา่ อาจจะเปน็ ฝมี ือของคณุ พ”ี่ คนผอมขาวคล้ายกับเกิดรัศมีหมุนตัวไปเจอกับคนอกเปลือยที่ น่ังยิ้มก้อร่อก้อติกอยู่บนเตียงตนเอง อามีนก�ำลังอวดอ้างรูปร่าง แข็งแกร่งหรา ไม่สนใจอากาศทค่ี อ่ นขา้ งหนาวเย็นยามคำ�่ คืน “หลงรักเจ้าหล่อนเข้าแล้วหรืออย่างไร นายเสียดายที่ไม่ได้ คกุ เข่าขอหล่อนแต่งงานแบบฝรั่งอยา่ งนนั้ หรอื ” “กระผมไมเ่ คยคิดจรงิ จังไปถงึ ขนั้ นัน้ ” “นายไมเ่ คยคดิ จรงิ จงั กบั ใครสกั คนเลยต่างหาก” “นนั่ ก็ถูกของคุณพ”่ี ดวงตาของอามีนฉายแววความขี้เลน่ ขณะ จับจ้องอีกฝ่าย “แต่กระผมชักรู้สึกกลัวในพลังอ�ำนาจของคุณพ่ีข้ึนมา เสียแล้ว กลัวว่าในวันหนึ่งอาจจะเป็นกระผมเองที่ถูกเข่ียทิ้งไปอย่าง ไมไ่ ยด”ี “ฉันไมค่ ิดทำ� อย่างนั้นกบั นายหรอก” “แต่ก็ทำ� ได?้ ” “แน่นอน อาจจะท�ำได้” เกริกยกแขนขึ้นกอดอก “แต่ฉันไม่มี เหตผุ ลใดทจี่ ะตอ้ งทำ� กบั นายอยา่ งนนั้ เราเปน็ มติ รตอ่ กนั และฉนั เขา้ ใจ ในตัวนายอย่างล�ำเอียง” “น่สี ิพ่ีชายของกระผม” “น่ันอะไร” เกริกเพิ่งสังเกตเห็นม้วนกระดาษท่ีสอดอยู่ใต้ขอบ กางเกงแพร “หนงั สอื พิมพฉ์ บับแรกของวันพรงุ่ นี้ กระผมไดม้ าจากไอช้ ด” คนเป็นพี่นึกไม่ออกว่าใครคือชด แต่ก็ไม่แปลกหรอก ที่น่ีมี นักเรียนเยอะเกินไป จ�ำหน้าได้แต่จ�ำชื่อไม่ได้ก็มีถมเถ สนใจแต่ หนงั สอื พมิ พน์ ัน่ เสยี ดีกว่า “มอี ะไรนา่ สนใจอยา่ งน้นั หรอื ” “ก็เหน็ ทีจะเปน็ เร่ืองท่ัวไป แวดวงสงั คม การเมอื ง เศรษฐกิจ” “นายควรสนใจในการกีฬาเสียบ้าง เอาแต่รักการอ่าน ใครมัน ~ ลอดริ้วทนิ กร ~

23 จะเห็นถงึ ความเป็นสภุ าพบรุ ุษท่นี ายมี” “บางทีกระผมอาจไม่เหมาะกับสังคมเชิดชูสุภาพบุรุษเช่นใน ปัจจุบันน้ีเป็นแน่ อ่านสิดี มันให้อะไรกระผมมากกว่าการน่ังจับกลุ่ม พูดคุยหัวข้อไรส้ าระไปวันๆ” “เชน่ สงคราม?” เกริกเลิกควิ้ ขนึ้ ยกตัวอย่างให้เสร็จสรรพ “คนหนมุ่ เลือดรอ้ นในสังคมปจั จุบนั นค้ี งว่างนัก เอาแตค่ อยว่า โลกจะท�ำสงครามกันเม่ือไหร่ ท�ำอย่างกับจะพร้อมกระโดดไปร่วม ถือปืนทุกเมอื่ ความสงบสุขใดๆ ไมเ่ คยเห็นคา่ ” “ในเรอื่ งนี้ ฉนั ขอชน่ื ชมแนวคดิ ของนายอามนี ทา่ ทเี มอื่ นายคดิ จะอธบิ ายอะไร มนั ช่างดงึ ดูดอารมณฉ์ ันใหค้ ล้อยตามอยเู่ สมอ” “อยา่ คดิ ยัว่ กนั เลยขอรบั ... นหี่ นังสอื พิมพ์ของคณุ พ”่ี หนงั สอื พมิ พฉ์ บบั นน้ั ถกู ยนื่ ใหแ้ กค่ นทย่ี นื อยู่ เกรกิ รบั มนั ไวแ้ ละ หันไปควา้ แวน่ ตาขึน้ มาสวม ข่าวแรกที่ปรากฏเหน็ ชัดคอื พาดหัวเรื่อง โปลิสบุกจับกองก�ำลังขนฝิ่นผิดกฎหมาย นักเรียนเบอร์หนึ่งของชั้น เสียเวลาอ่านเนื้อข่าวน้ันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะละสายตาไปยังข่าวใหม่ และขมวดคว้ิ เปน็ ปมอยา่ งประหลาดใจเม่ือเหน็ เนอื้ หาตรงน้ัน ข่าวเลา่ ถงึ แม่หม้ายสาวนามวา่ อภริ ดี อนิ ถา ผู้มีตำ� แหนง่ เปน็ เจา้ หญิงจากหัวเมืองเหนือ กำ� ลังจะแต่งงานใหม่กับบรุ ุษผู้เปน็ ปริศนา ในพระนคร ข่าวว่าสินสอดเป็นแสน ในขณะท่ีฝ่ายเจ้าสาวก็มีลูกติด อยแู่ ลว้ “เดยี๋ วนเ้ี ขานำ� เสนอเรอื่ งลบั ใตห้ ลงั คาบนหนา้ หนงั สอื พมิ พแ์ ลว้ หรอื ” “ใต้หลังคาของคนมหี นา้ มีตา ใครๆ กอ็ ยากรอู้ ยากเหน็ ” จรงิ อยา่ งทอี่ ามนี วา่ หลงั ๆ มานร้ี สนยิ มการเสพขา่ วในพระนคร มกั ไปในทศิ ทางเดียวกัน น่ันคือนัง่ ชน่ื ชมและนนิ ทาตฉิ ินผู้มีอนั จะกิน ซ่ึงอยู่ชนช้ันสูงกว่าตน เป็นการส�ำเร็จความใคร่ทางอารมณ์ที่ยากนัก จะเข้าใจ ~ theneoclassic ~

24 “อภริ ดี อนิ ถา ทา่ จะเบอื่ หนา่ ยกบั ชวี ติ แมห่ มา้ ยเตม็ ทน หลงั จาก มีขา่ วว่าสามีของหลอ่ นสนิ้ ใจโดยทง้ิ ลูกชายเพียงคนเดียวไว้ให้ดแู ล “แว่วว่าหล่อนพบรักครั้งใหม่กับหนุ่มเลือดเจ้ารปู งามที่ยังไม่ได้ รบั การเฉลยวา่ เปน็ ใคร เหน็ วา่ ชายผนู้ นั้ มโี อกาสไปเทยี่ วหวั เมอื งเหนอื หวงั พกั ผอ่ นหยอ่ นใจ หากแตไ่ ดข้ องฝากตดิ ไมต้ ดิ มอื กลบั พระนครเปน็ เมยี เกา่ เจา้ ถน่ิ ผยู้ งั คงงดงามสะสวยเตะตาชาย จนไดโ้ อกาสทำ� หนา้ ท่ี ภรรยาอีกครั้งหลังร้างมานาน” เสียงน้ันขาดหายไป “หนังสือพิมพ์ หัวนีค้ งวา่ งมาก ถงึ เสียหน้ากระดาษไปกับเร่ืองไม่เป็นเรื่องเช่นน”ี้ “ระหวา่ งขนของกลบั เรอื นนอน กระผมไดย้ นิ คนในตลาดคยุ กนั เซ็งแซว่ ่าลูกชายของเธอจะย้ายมาเข้าเรยี นทนี่ ี่” คำ� พดู นน้ั ทำ� ใหเ้ กรกิ ตอ้ งลดหนงั สอื พมิ พล์ งเพอ่ื จะไดม้ องอกี ฝา่ ย “นายม่นั ใจหรอื ” “กระผมไม่อาจหยุดยืนเพื่อรอฟังป้าๆ เขาพูดให้จบได้ แต่ สาบานวา่ ได้ยินเขา้ หูมาแบบนน้ั ” “เปน็ ไปไดย้ ากทจ่ี ะทำ� เรอ่ื งเขา้ เรยี นไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ เชน่ นี้ ยกเวน้ กแ็ ต.่ ..” “ยกเวน้ กแ็ ตท่ างฝา่ ยพอ่ เลย้ี งทแี่ มเ่ ขาจะแตง่ งานดว้ ยมเี สน้ สาย กบั ท่นี อี่ ยู่บา้ ง?” น่ันคือสิ่งที่เกริกก�ำลังคิด สมองพลันประมวลผลอย่างแข็งขัน เพอ่ื หารายชอ่ื ‘หนมุ่ เลอื ดเจา้ รปู งาม’ ทเี่ ปน็ ไปไดว้ า่ นางอภริ ดี อนิ ถา กำ� ลังจะสมรสดว้ ย มหี นง่ึ ชอ่ื ทผี่ ดุ ขนึ้ มา แตเ่ กรกิ ไมอ่ ยากใหเ้ ปน็ จรงิ เสยี เทา่ ไร และ พยายามคดิ เข้าขา้ งตัวเองว่าไม่มีทางเป็นจริงไดอ้ ยา่ งแนน่ อน คณุ นา้ สดุ ทรี่ กั ของเขาคงไมม่ เี วลาวา่ งวง่ิ หาเมยี เอาตอนนห้ี รอก น่ะ “แลว้ ทำ� ไมเจา้ เดก็ นนั่ ไมโ่ ผลห่ วั มาวนั นก้ี นั ” เกรกิ พบั หนงั สอื พมิ พ์ ย่ืนมันคนื ให้แก่เจา้ ของ ~ ลอดร้ิวทินกร ~

25 “คงจะยงั ไมถ่ งึ กเ็ ปน็ ไดน้ ข่ี อรบั เดนิ ทางจากเมอื งไกลมนั ลำ� บาก ขนาดไหน คุณพ่ีน่าจะเข้าใจดีตอนที่ต้องเดินทางกลับมาจากปัตตานี จรงิ ไหม” เกริกไม่สนใจค�ำยอกย้อนนั้น เพียงแค่โปรยย้ิมเย็นยะเยือก คาดโทษ ทดเอาความผดิ นเ้ี กบ็ ไวก้ อ่ นเพอื่ จะเอาคนื ในครงั้ หนา้ ซง่ึ ไมม่ ี ใครรู้วา่ จะเป็นเมอ่ื ไร “ออกไปเถอะ ฉันอยากนอนเตม็ แก”่ อามีนถือโอกาสเอนตัววาดแขนกินพื้นที่รอบเตียง “เชิญคุณพ่ี หนุนท่ีอกกระผมได้เลยขอรับ น้องชายผู้นี้จะต้ังใจกล่อมเป็นอย่างดี เตยี งนก้ี เ็ พง่ิ เปลยี่ นผา้ ปมู า กระผมละอยากนอนบดเบยี ดดอมดมเคลา้ กบั กลิน่ คุณพ่เี หลือเกนิ ” “นายควรกลับไปใช้บริการเตียงของตัวเอง ห้องหับส่วนตัวก็มี จะคอยรบกวนคนอน่ื ทำ� ไมกนั ฉนั ไมเ่ คยเขา้ ใจนายเลย” คนตวั บางกวา่ ดึงแขนอีกฝ่ายหวังจะให้ลุกขึ้นน่ัง “ฉันจะขอกล่าวด้วยความสัตย์จริง แม้นายไม่คิดจะนอนห้องตัวเองก็เถอะ แต่นายควรเลิกไปซ่องสุมกับ พวกนักเรียนช้ันล่างเสีย จะไปนอนเตียงรวมให้ไม่สมกับเงินค่าเทอม ทีเ่ ยาะ1 ของนายเสียให้ท�ำไมกัน” “กเ็ พอ่ื นๆ อยชู่ นั้ ลา่ งกนั เสยี หมด กระผมละไมค่ อ่ ยชอบอยบู่ น นี้ มแี ต่พวกงเู หา่ ชคู อวางทา่ กรา่ งใสก่ ันจนเป็นที่ร�ำคาญตา” “ยกเวน้ ฉัน?” “แนน่ อน ยกเวน้ กเ็ พยี งแตค่ ณุ พเ่ี กรกิ ของกระผม” อามนี ฉกี ยม้ิ กวา้ ง ควา้ เอวบางมากอดไว้แนน่ “ถ้าโรงเรยี นนีข้ าดคุณพี่ไปคงวงั เวง น่าดู” “นายยอฉันเหลือเกิน แต่ฉันต้องนอนเสียที ไว้จะใจอ่อนให้ วันพรุง่ กแ็ ล้วกนั ” 1 พอ่ ~ theneoclassic ~

26 “อยา่ งน้อยกระผมกม็ คี วามหวงั ละนะ” อามีนก�ำหนงั สือพมิ พ์ตดิ มือไป โคง้ หัวใหร้ ่นุ พี่ทีเ่ คารพเป็นครั้ง สุดท้ายก่อนจะหายไปดา้ นนอกประตู เกริกทบทวนกับตัวเองอยู่สักพักหน่ึง แล้วก็นึกไปถึงข่าวที่ได้ อ่านผ่านตาไปเมือ่ สักครู่ เขาพบว่าชื่อ อภิรดี อนิ ถา ตดิ อยู่ในหวั เขา เสียแล้ว มันพานให้ย้อนกลับไปนึกถึงตอนท่ีอามีนบอกเร่ืองที่ได้ยิน แมค่ า้ ในตลาดพดู กนั วา่ เธอจะสง่ ลกู ชายเขา้ มาศกึ ษาในโรงเรยี นแหง่ น้ี ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็ชักอยากเห็นเจ้าชายเมืองเหนือคนที่ว่านั้น ข้นึ มาเสียแล้วสิ แต่ส่ิงท่ีกังวลมากกว่าเร่ืองนั้นก็คือเจ้าบ่าวปริศนาท่ีข่าวพูดถึง กงั วลใจเหลอื เกนิ วา่ มนั จะเปน็ ช่ือท่ีเกริกรู้จกั ชา่ งมัน เอาไวค้ ดิ ต่อพร่งุ น้ี แต่ขอเพยี งอยา่ งเดียว... ขอใหไ้ มใ่ ช่เขาคนนัน้ ก็แล้วกัน! ~ ลอดร้วิ ทนิ กร ~

3 “เท่านก้ี ็ตรมหนักหนา แล้วยงั จะมาใช้ความเย็นชาฆา่ ฉัน2” เป็นท่ีทราบกันดีว่า เกริก ประจิมอารักขา พยายามสร้าง อำ� นาจของตวั เองข้นึ มาใหม่หลังจากการล่มสลายของสาแหรก อามนี เสิรม์ เหล็ก เข้าใจเร่อื งน้นั อยา่ งถอ่ งแท้ เด็กหนุ่มหน้าคมผิวแทนรูปร่างก�ำย�ำล�่ำสันสมชายชาตรี หวน รำ� ลกึ ถึงเรอ่ื งน้ีข้นึ มาอกี คร้งั ขณะที่ก�ำลังหนุนแขนนอนเอกเขนกอา่ น หนงั สือเกีย่ วกับศิลปะตะวนั ตกอยู่ใตต้ น้ ไม้ใหญ่ หลายปีก่อน ข่าวฉาวเรื่องกบฏเจ้าพระยาประจิมอารักขาเป็น ที่พูดถึงทั่วทุกหัวระแหง ชนิดที่เป็นกระแสสั่นสะเทือนไปท้ังพระนคร เพราะหากพดู กนั ตามความจริง ตระกลู ประจิมอารกั ขาน้ันคอ่ นขา้ งมี บทบาทครอบคลมุ เปรยี บไดก้ บั กลมุ่ ควนั ทะมนึ ทลี่ อยคลมุ เหนอื เขตน้ี ดว้ ยการจบั ธรุ กจิ ทง้ั ขาวและเทาซงึ่ ลว้ นเออ้ื ประโยชนแ์ กค่ นใหญค่ นโต แต่ในเวลาเดียวกันตระกูลน้ีก็ยังเป็นท่ีรักและช่ืนชมของแวดวงชนชั้น กลาง ทม่ี กั เสพขา่ วเรอื่ งการบรจิ าคเงนิ กอ้ นโตแกอ่ งคก์ รการกศุ ลตา่ งๆ 2 ท่อนหน่ึงจากเพลง “เท่านี้ก็ตรม” แต่งโดย ชาลี อินทรวิจิตร ท�ำนองโดย สมาน กาญจนะผลนิ ขบั รอ้ งโดย สุเทพ วงศ์ก�ำแหง ~ theneoclassic ~

28 ในหนา้ หนงั สอื พมิ พ์เสมอ ด้วยฉากหน้าเช่นนี้ จึงไม่แปลกหากทกุ คน จะเทความสนใจไปยงั พวกเขาเม่ือเกดิ ขา่ วการก่อกบฏร้ายแรงขึ้น เจ้าพระยาประจิมอารักขาพร้อมลูกชาย และผู้สมรู้ร่วมคิดอีก กวา่ สบิ ชวี ติ ถกู ตดั สนิ ประหารชวี ติ ในเวลาไมน่ าน เกรกิ ... ลกู ชายเพยี ง คนเดียวของประจิมอารักขาคนลูกกลายเป็นเด็กไร้พ่อในชั่วข้ามคืน ทางการยึดทรัพย์สมบัติอันประกอบไปด้วยบ้าน ที่ดิน และเงินก้อน ใหญเ่ ขา้ กองคลงั ทางดา้ นตระกลู ของแมท่ สี่ บื เชอื้ สายมาจากในรวั้ ในวงั ก็รังเกียจเดียดฉันท์พฤติกรรมเขยทรราช ชนิดท่ีขอตัดหางปล่อยวัด ไมค่ ดิ จะชายตาแยแสหลานกำ� พรา้ พอ่ ผนู้ อ้ี กี แมท่ เ่ี หลอื เพยี งคนเดยี ว กเ็ อาแตต่ รอมใจ มขี า่ วลอื หนาหวู า่ เธอกลายเปน็ คนสตไิ มส่ มประกอบ ข้นึ มาเสียดอ้ื ๆ กอ่ นจะเสยี ชีวติ ลงในทส่ี ดุ แตน่ บั วา่ ยงั ดที ก่ี อ่ นสน้ิ ลมเธอมสี ตมิ ากพอทจี่ ะเขยี นพนิ ยั กรรม ทิง้ ไว้ ระบุวา่ ตระกูลเธอจะตอ้ งใหก้ ารดูแลพรอ้ มทั้งส่งเสียคา่ เลา่ เรียน แก่เกรกิ ลูกชายหวั แกว้ หัวแหวนของเธออยา่ งเตม็ ก�ำลงั จนกวา่ จะจบ การศึกษาและหางานทำ� ไดเ้ ป็นหลกั เป็นแหลง่ ในเมอ่ื เปน็ ความตอ้ งการทส่ี ง่ั เสยี ไวก้ อ่ นตาย จะขดั ขนื ไปกเ็ กรง ว่าผู้ตายจะไม่ไปสู่สุคติ เกริกจึงได้รับการดูแลตามค�ำขอ แต่เป็นการ เล้ยี งดอู ย่างท้งิ ๆ ขวา้ งๆ ไม่รับมาอยูท่ ีบ่ ้าน (ท่ีถูกเรยี กว่า ‘วงั ’) และ ถูกผลักไสไปอยู่กับญาติปลายแถวท่ีปัตตานี เกริกเติบโตอยู่ที่นั่นจน อายุครบสิบห้าปีจึงถูกส่งกลับมาพระนคร แต่ท�ำได้แค่อาศัยอยู่ใน โรงเรียนกินนอน ไม่มีสิทธิ์เข้าไปเฉียดหรือข้องแวะกับคนในวังของ ท่านตาใหเ้ ปน็ ท่รี �ำคาญใจ อยา่ งไรก็ตาม แม้จะถูกคนในครอบครวั ฝา่ ยแมต่ ราหนา้ วา่ เป็น ลกู ของทรราช แตเ่ กรกิ กย็ งั มหี อ้ งพกั สว่ นตวั ในโรงเรยี นแหง่ นเี้ ชน่ เดยี ว กบั ลกู หลานคนมฐี านะ เพยี งเพราะทางนน้ั กลวั วา่ จะเปน็ ทค่ี รหา หาก ปล่อยให้เกริกอยู่แบบตามมีตามเกิดไม่สมหน้าตาของตระกูล เพราะ มองกันตามความจริงแล้ว เกริกมีเลือดทางฝั่งนั้นไหลเวียนอยู่ในร่าง ~ ลอดร้ิวทินกร ~

29 เช่นกัน และท่ีส�ำคัญ เด็กคนน้ีเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่มีส่วนเก่ียวข้องหรือ รู้เห็นกับความผิดของพ่อและปู่ จะถีบหัวส่งเต็มร้อยก็จะดูใจจืดใจด�ำ เกนิ ไปในสายตาประชาชนทข่ี เ้ี ห็นอกเหน็ ใจบางกลมุ่ นนั่ คอื เหตทุ อี่ ามนี ไดพ้ บกบั รนุ่ พส่ี ดุ ทรี่ กั เพยี งเจอกนั วนั แรกใน โรงเรยี นประจำ� กลบั พดู คยุ กนั ถกู คอโดยแทบไมต่ อ้ งแนะนำ� ตวั ทงั้ สอง สร้างมิตรภาพให้เพ่ิมพูนอยู่ไม่นานก็กลายเป็นคนสนิท เกริกมักให้ ค�ำปรึกษาที่ดีและเป็นประโยชน์แก่ผู้น้องอยู่เสมอ ทางอามีนเองก็ คอยรบั ฟงั เรอื่ งราวแสนขมขน่ื ในมมุ ทเ่ี กรกิ ไดพ้ บเจอจนเกดิ ความรสู้ กึ เห็นอกเห็นใจกัน และสิ่งท่ีคนท้ังคู่พบเจอเหมือนกันคือไม่สามารถ เข้ากบั สงั คมจ�ำลองในโรงเรยี นกินนอนแหง่ นี้ได้นัน่ เอง ในช่วงแรกเกริกต้องเจอกับปัญหาการถูกกลั่นแกล้งจากกลุ่ม รนุ่ พ่ี ทย่ี งั คงหลงงมงายในเรอื่ งขา่ วกบฏเมอ่ื หลายปกี อ่ น แมจ้ ะเคยนกึ รำ� คาญใจแตเ่ ขาเลอื กทจ่ี ะปลอ่ ยวาง และหนั มาสงั่ สมความดใี หเ้ ปน็ ท่ี พดู ถงึ ของเหลา่ คณาจารยแ์ ทน เกรกิ สรา้ งผลงานทางดา้ นผลการเรยี น ดเี ยย่ี ม แสดงทกั ษะความสามารถในการแขง่ บลิ เลยี ดจนควา้ ถว้ ยรางวลั มาครองในการแข่งกีฬาสัมพันธ์โรงเรียนในเครือพระนคร นานวันเข้า หลายคนจึงเร่ิมมองข้ามว่าเด็กคนน้ีเป็นแค่ลูกกบฏน่ารังเกียจ กลาย เป็นคนหนุ่มไฟแรงหน้าตาดี เป็นหน้าเป็นตาเชิดชูเกียรติและศักด์ิศรี ยกระดบั ชอื่ เสยี ง และสรา้ งผลประโยชนใ์ หโ้ รงเรยี นแหง่ นมี้ ากกวา่ อดตี ทีเ่ คยเป็นมา เกรกิ ไดค้ รองทง้ั ตำ� แหนง่ นกั เรยี นผเู้ ปน็ ทร่ี กั และรนุ่ พท่ี น่ี า่ ชนื่ ชม จนในที่สุดการปกครองเบ็ดเสร็จในระดับผู้น�ำของอาณาจักรจ�ำลอง เล็กๆ อย่างโรงเรียนประจ�ำแห่งน้ีก็ตกมาอยู่ในมือเด็กวัยรุ่นผู้เป็นลูก กบฏเพียงผู้เดียว เมื่อเกริกได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนด้วย คะแนนเลือกตั้งชนิดขาดลอย มันส�ำเรจ็ แลว้ ... จากลูกทรราช กลายมาเป็นคนหนุ่มผู้มีชื่อเป็นท่ีถูกพูดถึงใน ~ theneoclassic ~

30 แวดวงสงั คมโรงเรยี น ทางดา้ นอามนี เองกเ็ จอเรอื่ งวนุ่ วายไมแ่ พก้ นั เพราะเมอ่ื แรกเขา้ เขาตอ้ งทนอยกู่ บั การถกู ลอ้ เรอื่ งชาตพิ นั ธเ์ุ ปน็ แรมเดอื น เคยมคี รงั้ หนงึ่ ทที่ นไมไ่ หว จดั การเสยหนา้ ไอร้ นุ่ พคี่ นนนั้ ซง่ึ เปน็ ทายาทของขา้ ราชการ ระดับผู้ใหญ่ เป็นเรื่องใหญ่โตจนคุณพ่อต้องลงมาจัดการด้วยตัวเอง นน่ั นบั เปน็ วรี กรรมแรกของเขา... ไมน่ านนกั อามนี กก็ ลายเปน็ ทพ่ี ดู ถงึ ของเหลา่ เพอื่ นรว่ มชนั้ ทนี่ บั ถอื ในความใจเดด็ ยอมอา้ แขนรบั เขา้ กลมุ่ ในท่ีสุดจอมสร้างเรื่องคนน้ีก็กลายเป็นที่รักของเด็กนักเรียน ชนชน้ั ชายขอบไปโดยปรยิ าย เปน็ ผนู้ ำ� กลายๆ ของผหู้ นา่ ยระบบยศถา- บรรดาศักดท์ิ ีเ่ อาแต่จอ้ งกดขี่ เป็นตวั แทนความสะใจในอกของผู้ท่คี ิด แตไ่ มก่ ล้าลงมือทำ� และแน่นอน... เป็นปัญหาใหญ่ของเหล่าครูบาอาจารย์ท่ีต้อง คอยรับมืออยูเ่ สมอ เรยี กวา่ ช่อื เสียงของเขาช่างแตกต่างจากพ่ีเกรกิ ท่ี เคารพโดยส้ินเชิง เปรียบได้กบั ฟ้าและเหวลึกที่มืดมดิ แต่อามีนพอใจและยอมรับสถานะตัวเองได้ดี เขาไม่นึกอิจฉา เรอื่ งจุกจกิ นา่ ร�ำคาญพวกนั้นให้ไมส่ มชาย กลบั นึกยินดเี สยี อกี ทรี่ ุ่นพี่ สุดที่รักได้ดิบได้ดี เพราะน่ันคือสิ่งท่ีฝ่ายโน้นคอยบอกเขาว่าต้องการ มาเสมอ... พืน้ ทข่ี องตัวเอง “นี่! นาย... นายน่ะ!” คนนอนอา่ นหนงั สอื ชง่ั ใจจนแนช่ ดั แลว้ วา่ เสยี งนน้ั กำ� ลงั เรยี กตน เขาจงึ ละสายตาจากแถวตวั อักษร ยดื ตวั ข้ึนแลว้ พลันมองไปเหน็ หญิง วยั กลางคนกำ� ลงั เดนิ ผา่ นสนามเขา้ มาอยา่ งทลุ กั ทเุ ลพรอ้ มกบั รองเทา้ มสี ้นที่สงู เกินความจ�ำเปน็ เธอคือพุดซ้อน อาจารย์ฝ่ายปกครองผู้เป็นที่ขยาดของใคร ตอ่ ใคร ดว้ ยภาพลกั ษณท์ ชี่ วนใหน้ กั เรยี นชายหวาดผวา ผมดดั สนั้ และ สวมแวน่ สายตาไรก้ รอบซง่ึ คอยไหลลงมาชดิ ปลายจมกู งมุ้ คลา้ ยแมม่ ด ~ ลอดรวิ้ ทนิ กร ~

31 ความเคารพกฎเคร่งครัดเกินจะทน และมักจะลงโทษเด็กเกเรทุกคน ด้วยไม้เรียวอยู่เสมอ จึงไม่แปลกหากนักเรียนเห็นเธอเดินมาเมื่อไรก็ จะกระเจิดกระเจิงไปคนละทางเหมือนผ้ึงแตกรัง จะมีก็แต่อามีนที่ อาจหาญลุกขนึ้ มาตอ่ กรกับเธอจนเป็นทปี่ วดหวั “ตายจริง!” พุดซ้อนผิดหวังเหลือเกินเม่ือเจอกับศิษย์คู่ปรับ เขา้ ให้ เธอตงั้ ใจจะมาเรยี กนกั เรยี นสกั คนทเ่ี หน็ หนา้ เปน็ คนแรกเทา่ นนั้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญเป็นนายคนน้ี ไม่แปลกหากสุดท้ายเธอจะ แบะปาก สองเทา้ ทส่ี าวกา้ วอยา่ งรวดเร็วหยุดชะงกั แทบจะทนั ที แต่ไมใ่ ช่แคฝ่ า่ ยอาจารย์ทเ่ี กิดความไม่สบอารมณ์ ทางด้านเดก็ เกเรเมื่อเห็นว่าตนโดนแสดงท่าทีใส่แบบน้ันก็ถอนหายใจ ออกจะ นึกขำ� อยู่บา้ ง แตส่ ุดทา้ ยกย็ กมือไหวต้ ามมารยาทท่ีสุภาพบรุ ุษพึงมี “คณุ ครพู ดุ ซอ้ น” “คนอื่นไปไหนเสียหมด” เสียงน้ันวางอ�ำนาจ เหมือนก�ำลัง ขีดเส้นแบ่งขาดระหว่างความเป็นครกู บั ลกู ศษิ ย์ “กระผมยังไม่เห็นใครป้วนเปยี้ นอยู่ในบรเิ วณน้ตี ั้งแต่เชา้ ” “ถา้ อย่างนนั้ นายเห็นเกรกิ บา้ งหรือไม”่ “วนั นวี้ นั อาทติ ย์ พท่ี า่ นคงยงั ไมก่ ลบั จากโบสถ์ เดาวา่ นา่ จะอา่ น พระคัมภรี ์อยู่ทน่ี น่ั จนเยน็ ขอรบั ” ไดค้ ำ� ตอบแลว้ เธอกห็ ลดุ ยมิ้ นกึ ภมู อิ กภมู ใิ จกบั นกั เรยี นคนโปรด ผู้ที่ไม่เคยท�ำให้ผิดหวัง แต่เม่ือรู้ตัวว่าถูกมองด้วยสายตาขบขันจาก คนตรงหน้าก็กลับมาวางท่ากอดอกพร้อมถลงึ ตาใส่ “แลว้ นายละ่ ไมค่ ดิ จะไปโบสถอ์ ยา่ งคนอนื่ เขาบ้างหรอื ” อามีนเม้มปาก พยายามสุดความสามารถไมใ่ ห้หลดุ หวั เราะไป มากกว่านี้ “ไมข่ อรบั เกรงว่ากระผมคงไปโบสถ์ไม่ได้ ครูน่าจะเขา้ ใจถงึ เหตุผลดี” พดุ ซอ้ นสะดงุ้ กบั คำ� ตอบ จริงสิ เธอลมื เร่ืองนไ้ี ปเสียสนทิ นึกๆ ดแู ล้วอามนี กับเธอก็มสี ว่ นเหมือนกันอยู่บ้าง ตรงทท่ี ั้งคูต่ า่ งอยู่ในเขต ~ theneoclassic ~

32 รั้วโรงเรียนแห่งน้ี แต่ไม่สามารถเข้าร่วมพิธีศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ตามที่ โรงเรียนสง่ เสริม ครูวยั กลางคนวกกลบั มาเข้าประเด็น “ถ้าอย่างน้ันนายตามฉนั มา ครใู หญ่ทา่ นมเี ร่อื งไหวว้ านใหช้ ว่ ย” “จะไม่ตระเวนตามหานักเรียนคนอื่นหรือขอรับครู” เด็กหนุ่ม ยอกยอ้ น “เหลอื เกนิ ! หัดท�ำตวั เปน็ ประโยชน์เสียบา้ งเถอะ ตามฉนั มา!” เมื่อถูกส่ังเช่นน้ัน เห็นทีคงต้องน้อมรับบัญชาแต่โดยดี อามีน เก็บข้าวของและห้ิวมันไว้ข้างกาย ก่อนเดินตามครูฝ่ายปกครองโดย ไม่ลมื ทจี่ ะเว้นระยะหา่ งให้พอดี ส่วนหนงึ่ เพราะความเหมาะสม และ อกี สว่ นหนงึ่ กเ็ ปน็ เพราะกลน่ิ สเปรยฉ์ ดี ผมแสนฉนุ กกึ ทช่ี ว่ ยอมุ้ ทรงผม ของผ้อู าวโุ สใหเ้ ป็นพ่มุ เปน็ ทรงวิจติ รตระการตา เมอื่ เขา้ หอ้ งพกั ครมู า อามนี กพ็ บกบั คณุ พอ่ ทยี่ งั สวมเครอ่ื งแบบ เต็มยศ เป็นเพราะท่านเพงิ่ กลบั มาจากทำ� พธิ ีกรรมทางศาสนาทีโ่ บสถ์ เปน็ แน่ ครใู หญก่ �ำลังสนทนาอยูก่ ับบุคคลปรศิ นาตรงขา้ มโต๊ะ ท้ังสอง น่ังหนั หลังใหป้ ระตูทเ่ี ขาเพ่งิ เดินเขา้ มา ทั้งๆ ทคี่ ณุ พอ่ ก�ำลงั ยมิ้ แย้มอย่แู ท้ๆ แต่เมอื่ เห็นหนา้ อามีนเข้า ก็ท�ำหน้าเหยเกประหลาดใจ พลันเบนสายตาไปมองครูฝ่ายปกครอง เป็นเชงิ ต�ำหนทิ นั ที “ไมม่ คี นทด่ี กี วา่ น้แี ล้วรึพุดซอ้ น!” “ดฉิ นั ไม่เจอนกั เรยี นคนอ่ืนเลยคะ่ คุณพ่อ” เอาเขา้ ไป ทั้งคคู่ งลมื วา่ เขายงั อย่ตู รงนเ้ี หมือนกนั กระมัง หรือ เขาควรจะหนั หลงั และยอ่ งออกไปนอกประตู หาทส่ี งบอา่ นหนงั สอื ให้ จบและหวงั ว่าจะไมถ่ ูกรบกวนอกี คดิ ไดเ้ พียงแคน่ นั้ สดุ ทา้ ยเสียงของคณุ พอ่ ก็รง้ั เขาไว้ “อามีน ฉันไหว้วานเธอหน่อยสิ” “ขอรบั คุณพอ่ ?” ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

33 ผอู้ าวโุ สทสี่ ดุ ในหอ้ งผดุ ยมิ้ ออ่ นโยน กอ่ นผายมอื ขา้ งหนงึ่ มาทาง อามีน ซ่ึงยังคงท�ำหน้าสงสัยและก�ำลังสับสนว่าตนเองมาท�ำอะไรที่นี่ กนั แน่ “นี่อามนี หนึ่งในนักเรยี นของเราขอรบั เจ้าน้อย” จังหวะที่หน่ึงในแขกผินหน้ามาน้ัน เคร่ืองหน้าพร้ิมเพรา อ่อนโยนกร็ ับสายตาเขาโดยไม่ทนั ต้งั ตวั อามนี น่ิงไปทนั ที เขาเคยเอ่ยปากชมพี่เกริกอยู่เสมอเร่ืองความหล่อเหลาเกิน มนุษย์มนา แต่คนตรงหน้าต่างออกไป แม้ไม่ได้ดูเน้ียบเป็นระบบ ระเบียบดจุ ต้ังใจปั้นแบบเกริก แตก่ ลบั เปน็ การผสมผสานในปรมิ าณที่ เหมาะเจาะ อกี ท้งั ยงั หยอดความใสซ่ือตามลงไป เกิดเปน็ ความสดใส ชื่นใจ สามารถเรียกสายตาผู้อื่นให้จับจ้องก่อนท่ีฝ่ายเจ้าตัวจะทัน สังเกต และย่ิงอยู่ในเครื่องแต่งตัวตามขนบล้านนาเช่นน้ี... เหมือน กับว่าคนตรงหน้าเป็นตัวละครจากนวนิยายประโลมใจสตรีอย่างใด อยา่ งนน้ั ไมผ่ ิดเพยี้ น แต่ดคู ล้ายกบั วา่ ยงั เปน็ เดก็ น้อยโตไมเ่ ต็มวัยอยูเ่ ลย รูต้ ัวอกี ที อามีนก็เปน็ ฝ่ายผดุ ยม้ิ ออกมาเองเสียแล้ว “อามีน! อามนี เอย๊ !” “ขอรบั คณุ พอ่ !” มัวแต่เพลินใจจนลืมไปว่าถูกเรยี กมาคยุ “มวั แต่เหม่ออะไรอยู่...” อามีนเดาว่าท่ีครูใหญ่ใจดีกบั เขาผิดปกติเป็นเพราะไว้หนา้ แขก “นี่ อามนี เสริ ์มเหลก็ ขอรับเจ้านอ้ ย มันจะพาเจ้านอ้ ยไปสง่ ที่ เตียงประจ�ำของท่าน” เจา้ น้อย? แล้วอามีนก็นึกขึ้นมาได้ หรือนี่จะเป็น ‘น่านปิง อินถา’ ลูก แม่หม้ายท่จี ะแต่งงานใหมแ่ ละย้ายลงมาอยู่พระนครอยา่ งทีไ่ ด้ยนิ มา ~ theneoclassic ~

34 เอาละวา เจ้าไหว้เขาแล้วสิ “น่ี เจ้าน้อยน่านปงิ อนิ ถา ท่านให้เกยี รติมาศกึ ษาหาความรู้ที่ โรงเรยี นของเรา ทา่ นจะเขา้ มาเปน็ รนุ่ นอ้ งของนายอกี หนง่ึ คนจะ้ ” ดา้ น พุดซอ้ นก็มีท่าทีใจดีเกินความจรงิ ไม่ตา่ งจากครใู หญ่ อามนี เห็นแลว้ อยากหวั เราะข้นึ มาอกี รอบ นอกจากการศึกษา ชน้ั เยย่ี มแล้ว โรงเรียนแห่งน้ยี งั มีบุคลากรสร้างภาพเปน็ ที่หน่งึ เห็นเรียกเจ้าน้อยกันเต็มยศเช่นนี้ เหน็ ทีครๆู คงไมไ่ ดม้ องเด็ก คนนนั้ เปน็ แค่ศิษยแ์ นน่ อน คนยนื อยยู่ กมอื พนมรบั การเคารพ และคงไมเ่ ปน็ การดหี ากเขา จะเมนิ ผู้ปกครองของเดก็ ซ่ึงนัง่ อยู่ถดั กนั “...คณุ พ่อ” “ตายจริง!” ครูฝ่ายปกครองแหวเสียงดงั อย่างตกอกตกใจ เธอ เบิกตาโพลง สง่ เสียงต�ำหนิมาจากอกี มุม “นนั่ ไม่ใช่...” ไม่ทันได้กล่าวจบประโยค คนถูกพาดพิงก็พลันลุกขึ้นยืน เห็น วา่ แตง่ ชดุ อย่างภาคเหนือเชน่ เดียวกนั แตเ่ ปน็ อย่างต�่ำศกั ดก์ิ วา่ ดูไม่ เต็มยศเทา่ ผูม้ ีเช้อื เป็นเจ้าชายเชน่ นา่ นปงิ นมี่ นั ละเม็งละครอะไรกนั วะ “ฉนั ไม่ไดเ้ กี่ยวข้องเปน็ ญาตขิ องเจา้ นอ้ ยทา่ นหรอก” เหน็ สภาพนคี้ งเปน็ พเี่ ลย้ี ง หรหู นอ่ ยกอ็ าจจะเปน็ คนขบั รถกย็ อ่ ม ได้ ไม่มีค�ำอธิบายท่ีช่วยให้กระจ่างมากกว่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ ไมไ่ ดเ้ รยี กใหอ้ ามนี สนใจใครร่ สู้ กั เทา่ ไร ใบหนา้ คมเขม้ พยกั รบั ทราบ แต่ ตายังจับจ้องอยู่ท่ีเด็กชายย่างเข้าสู่วัยรุ่นผู้มียศถาเป็นถึงเจ้าชายแดน ไกล น่านปิงรู้สกึ ไดว้ ่าถกู จอ้ งเกนิ ความจำ� เป็น ชวนให้เขาอดึ อัด แต่ ไมร่ ูจ้ ะท�ำอะไรดจี งึ กระแอมกระไอและเบือนหนา้ หนีไปอีกทาง “ถ้าอย่างน้ัน กระผมมาส่งเจ้าน้อยเพียงเท่านี้นะขอรับคุณพ่อ อยา่ งไรฝากดเู ด็กมันเสียด้วย อยา่ ถือยศวา่ เป็นถงึ เจ้าฟ้าอะไรให้มาก ~ ลอดริ้วทนิ กร ~

35 นกั หากจ�ำเปน็ ต้องลงโทษกข็ อใหท้ า่ นจดั การไดเ้ ลย อย่าลังเล” “เราจะท�ำให้เต็มที่สมกับที่คุณอภิรดีและท่านพ่อเลี้ยงให้ความ ไวว้ างใจ” พ่อเล้ียง? หรือชายผู้นี้จะเป็นว่าที่สามีใหม่อะไรนั่น แต่แล้ว ท�ำไมถึงใส่ชุดเหนือตามธรรมเนียมภรรยาเร็วนัก ยังไม่ทันได้ตบแต่ง ใหเ้ ป็นเรือ่ งเปน็ ราวตามครรลอง คิดไปก็ปวดหัว อามนี จึงสรุปกับตัวเองวา่ จะไม่สนใจเรอ่ื งนี้อกี ตอนนใ้ี จเขาจดจอ่ อยทู่ กี่ ารกลบั ไปอา่ นหนงั สอื ใหม้ นั จบเลม่ เพราะชกั เบ่อื หน่ายเตม็ ทน “รบกวนเชิญทางน้ีค่ะพ่อเล้ียง” พุดซ้อนยินดีท�ำหน้าที่ส่งแขก โดยไมต่ อ้ งใหผ้ ู้ใดมาช้ีนำ� ดวงตาเธอเปล่งประกาย เงยหน้ามองชาย วยั กลางคนทส่ี งู กวา่ เธออยา่ งเหนยี มอายไมเ่ ปน็ ตวั เอง “ไมท่ ราบวา่ รถ ท่านจอดอยูท่ ี่ไหนหรอื คะ” “รบกวนน�ำผมไปท่ีโบสถ์ก่อนเถอะครับ ผมนัดเจอหม่อม ราชวงศ์ดิเรกไกรวัลท่ีนั่น ท่านไม่ได้เข้ามาพูดคุยด้วยเพราะเห็นว่าจะ ไปเดนิ สำ� รวจเพอ่ื รำ� ลกึ ความหลงั เมอ่ื ครงั้ ยงั เรยี น ณ ทแ่ี หง่ นสี้ กั หนอ่ ย” “ดิเรกนีน่ ะ! แทนทีจ่ ะมาหาให้ครหู ายคิดถึงเสยี บา้ ง” “ถา้ เชน่ นน้ั คณุ พดุ ซอ้ นไปเจอทา่ นพรอ้ มกบั ผมเลยจะเปน็ ไรไป” การพดู การจาของชายผนู้ ชี้ า่ งมเี สนห่ ไ์ มเ่ บา “ลากอ่ นนะขอรบั คณุ พอ่ ” พอหนุ่มใหญ่ผายมือเชิญ พุดซ้อนก็เหมือนจะเขินข้ึนมาเสีย ดอื้ ๆ เธอทดั ผมดว้ ยมอื เหยี่ วของสาววยั ทนึ ทกึ ไรส้ ามี ขาลบี ๆ กา้ วนำ� ออกไปอย่างออ้ ยอิ่ง คอยดทู ที า่ ว่าเม่อื ไรอกี ฝา่ ยจะเดนิ ตาม อามนี ขำ� ภาพนน้ั แตเ่ ปน็ อนั ตอ้ งสะดดุ ไปเมอื่ กวาดสายตากลบั มาเจอเจ้าชายน้อย ที่ก�ำลังถลึงตาใส่อย่างคนไม่ชอบใจเพราะเห็น ผเู้ ยาวอ์ ยา่ งเขาทำ� ทา่ ทกี า้ วรา้ วใสผ่ อู้ าวโุ สกวา่ มหิ นำ� ซำ�้ กลบั กลายเปน็ ว่าเขาเกิดรู้สึกผิดเสียได้ ทั้งๆ ที่ไม่ควรมาคิดเช่ือฟังเจ้าชายวัยเพิ่ง พน้ ผ่านความไร้เดียงสาเชน่ น้เี ลย ~ theneoclassic ~

36 ยศเจ้าน่ีมนั ศกั ดส์ิ ิทธจิ์ รงิ ๆ สินะ อยูใ่ กล้ทไี รก็เปน็ ต้องจำ� ยอม อย่ใู ต้อาณัติไปโดยปรยิ าย แตอ่ ยา่ งท่พี ีเ่ กริกเคยพร่�ำบอกกับเขา ทโ่ี รงเรียนกินนอนแห่งน้ี เราทุกคนเท่าเทียมกัน หากมีใครคนหน่ึงโดดเด่นเป็นแท่งสูงกว่า ชาวบ้านกจ็ ะถกู ทบุ ราบเปน็ หน้ากลองโดยไม่ทนั ต้ังตวั อามีนเหลอื บมองนา่ นปงิ อกี ครง้ั มอี ะไรบางอย่างสง่ สัญญาณ บอกเขาว่าควรจับตามองเด็กคนนี้เสยี ใหด้ ี การปรากฏตวั ของดาวดวงใหม?่ เหน็ ทโี รงเรยี นนจ้ี ะมเี รอื่ งสนกุ เพ่มิ ข้ึนอีกเรอ่ื งเสียแลว้ พระคมั ภรี ฉ์ บบั สงั คายนาเลม่ ลา่ สดุ ถกู เปดิ อา่ นโดยนกั เรยี น ชั้นเยีย่ มของโรงเรียนกินนอนแห่งนี้ นว้ิ ยาวเรยี วพลกิ กระดาษเพอ่ื ขน้ึ หนา้ ใหม่ อา่ นบรรทดั แรกอยา่ ง ตั้งใจผ่านแว่นสายตา ท่ามกลางความสงบไร้เสียงจอแจของผู้คนใน โบสถป์ ระจำ� โรงเรียนยามเสร็จสนิ้ พธิ ี เกรกิ ใช้เวลาที่นีเ่ สมอเมื่อต้องการอยกู่ ับตวั เอง ส�ำหรบั เขา ใน อดีตแล้ว วันจันทร์ถึงวันศุกร์เปรียบได้กับการออกรบแสนยาวนาน วันหยุดสุดสัปดาห์จึงเป็นเหมือนการพักผ่อนหลังจากเหน่ือยสายตัว แทบขาดมาหลายวนั เพราะนอกจากต้องบากบนั่ ตั้งใจเรียน เกรกิ ยงั ต้องคอยสู้กับการรักษาหน้าตาเพ่ือสร้างมาตรฐานให้แก่ช่ือเสียงของ ตัวเอง และย่ิงวันพรุ่งน้ีจะเป็นวันเปิดภาคเรียน เขาย่ิงต้องการความ สงบยง่ิ กวา่ ครงั้ ไหนๆ เพราะดทู า่ แลว้ เทอมใหมค่ งจะสรา้ งความวนุ่ วาย ให้แก่ประธานนักเรียนอย่างเขาน่าดู และยิ่งเป็นปีการศึกษาสุดท้าย กอ่ นเรยี นจบเช่นนี้ เกรกิ คงตอ้ งทำ� งานหนักยิ่งกวา่ เดมิ เสียงฝีเท้าดังข้ึนตอนนั้น ใครบางคนก�ำลังเดินเข้ามาในโบสถ์ แห่งน้ี ผ่านช่องทางแคบๆ ที่ตีพรมสีแดงสดทอดยาวสู่กางเขนเหนือ โต๊ะหมบู่ ูชาดา้ นหนา้ ~ ลอดริ้วทินกร ~

37 “ท่ีนี่ไม่เคยเปล่ียนไปสักนิด เคยไม่ชอบมาท่ีน่ีอย่างไร ปัจจบุ นั กย็ งั คงเป็นเชน่ นน้ั ไมต่ า่ งจากเดิม” รอยยม้ิ ของเกรกิ ผดุ ขน้ึ กอ่ นทเ่ี ขาจะไดเ้ หน็ หนา้ ผมู้ าใหมเ่ สยี อกี เมอื่ วางหนงั สอื แลว้ หนั ไป เขาประสายตากบั ชายรปู งามในเครอ่ื งแบบ ราชการทหาร... รอยยม้ิ สดใสนนั้ กวา้ งขนึ้ กวา่ เดมิ เมอื่ แนใ่ จแลว้ วา่ ชาย ผ้นู ้ันคือคนทค่ี ้นุ เคยเปน็ อย่างดี “อย่าให้คุณพ่อได้ยินประโยคท่ีออกจากปากคุณน้าเม่ือครู่น่ัน เชียว” “กงั วลอะไร เห็นมแี ต่เราแค่สองคน” นกั เรยี นหนมุ่ เดนิ ไปหาคนผนู้ นั้ อยา่ งเชอ่ื งชา้ พยายามขม่ ความ รู้สึกลิงโลดแสนดีอกดีใจท่ีได้เจอกัน “กระผมนึกว่าคุณน้าจะไม่มาหา กันเสยี แล้ว” “ได้อย่างไรกัน ใครล่ะท่ีเคยบอกว่าน้าคือญาติฝ่ายแม่ท่ีใจดี ที่สุด” เกริกหัวเราะเม่ือได้ยินแบบนั้น “เห็นทีจะเป็นกระผมเองน่ะสิ ขอรบั ” พดู จบกพ็ ลนั ยกมอื ขน้ึ มาประนม แตเ่ ปน็ ฝา่ ยคนนา้ เสยี เองทพี่ งุ่ เขา้ ไปกอดคนตวั เล็กกวา่ ยุติการแสดงความเคารพกนั ไปโดยปรยิ าย เกริกจมอยู่ในอ้อมกอดนั้น ภาวนาให้มันเนิ่นนานเพ่ือจะได้ ละเลยี ดความอ่อนโยนทแ่ี ผอ่ อกมาจากรา่ งกายคนตรงหน้า ชายผ้สู ง่างามผูน้ ีค้ ือ ม.ร.ว. ดิเรกไกรวัล เกษมดศิ กลุ ดำ� รง ต�ำแหน่งทหารยศใหญ่รับราชการในรั้วในวัง และมีศักดิ์เป็นน้าแท้ๆ เนอ่ื งจากเป็นน้องชายของแม่ผู้ให้ก�ำเนิด นายเกรกิ ประจมิ อารกั ขา ทกุ ครง้ั ทเี่ กรกิ นกึ ถงึ ความขมขน่ื มากมายทเ่ี ขา้ มาเลน่ ตลกในชวี ติ จะมีใบหนา้ ดิเรกเป็นข้อยกเว้นเสมอ นายทหารหนมุ่ ผู้อ่อนโยน ขเ้ี ลน่ แสนอบอุ่น ที่ก่อนเกิดข่าวกบฏเคยการุณย์กันเช่นไร หลังจากนั้นก็ ยงั คงเปน็ เหมือนเดมิ ไมต่ ่างกนั ~ theneoclassic ~

38 คุณน้าใจดีกับเกริกเสมอ แม้ยามโดนเนรเทศไปอยู่ปัตตานียัง ใจดีสง่ จดหมายพูดคยุ ทุกสัปดาห์ การรอคอยจดหมายฉบับเลก็ ๆ ซึ่ง จ่าหน้าซองด้วยที่อยู่บ้านท่านตาแสนน่ารังเกียจ กลายเป็นความสุข แสนมหศั จรรยข์ องเดก็ คนหนง่ึ เกรกิ เทดิ ทนู และเคารพดเิ รกไมต่ า่ งจาก พอ่ และแมแ่ ทๆ้ หากอกี ฝา่ ยไมน่ บั เขาเปน็ คนในครอบครวั แตเ่ กรกิ จะ เกบ็ เขาไวเ้ ปน็ ญาตผิ ใู้ หญท่ รี่ กั สดุ หวั ใจโดยไมค่ ดิ ขออนญุ าต เปน็ เทวดา ยามยากท่นี ึกถึงเม่ือไร ใบหน้าใจดนี ้นั จะช่วยคุม้ ครองใหพ้ ้นภัย จิตใจ สงบสขุ เขารกั คณุ นา้ เหลอื เกนิ จนหลายครง้ั เกดิ การตงั้ คำ� ถามวา่ ... หาก ไม่มีชายผู้นี้ เกริก ประจิมอารักขา จะทนมีชีวิตอยู่มาถึงอายุสิบเจ็ด ย่างสิบแปดปีแบบนี้ได้อย่างไร ดิเรกคือท่ีพึ่งทางใจเพียงหน่ึงเดียว เตือนสติให้รู้ว่ายังมีใครอยู่ข้างหลังเมื่อยามไร้ส้ินแล้วซึ่งเทือกเถา เหล่ากอ คนสูงกว่าเชยคางหลานให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน “สงสัยที่ ปตั ตานจี ะไมม่ ีของอรอ่ ย หลานฉันอยกู่ ่ีปีไมเ่ คยอ้วนพีขึน้ เลย” “ใครจะเหมือนคุณนา้ ล่ะขอรบั ดูซิ ตัวโตเอาๆ เหน็ ทีครงั้ หนา้ คงต้องไดเ้ รยี กนา้ หมีกันเสียเป็นแน”่ “น่ีหลานกล้าว่าน้าเชียวรึ” ผู้เป็นน้ากอดรัดคนตรงหน้าอีกคร้ัง ดว้ ยความมนั เขยี้ ว รสู้ กึ ไดว้ า่ หลานของเขาตวั สงู ขน้ึ กวา่ เดมิ เปน็ เทา่ ตวั “เป็นเด็กดีเหลือเกิน มารอยังจุดนัดพบก่อนเวลานัดหมายท่ีนัดแนะ กันไว้ในจดหมายเสียอกี ” “อันที่จริงตัวกระผมมาที่นี่ทุกวันอาทิตย์อยู่แล้วขอรับ ก็เลย ถือโอกาสน่ังเล่นอยู่เสียเลย จนได้เจอหน้าคุณน้าแสนคิดถึงคนน้ี นัน่ แหละ” “ว่าไปโน่น” รอยย้ิมผุดขึ้นที่มุมปาก ดิเรกเอามือไพล่หลังเดิน หนีหลานมาอีกฝั่งเพื่อส�ำรวจผนังโบสถ์งดงามเก่าแก่ ซึ่งไม่เคย เปล่ียนแปลงไปนับตั้งแต่เขายังเป็นนักเรียน “ที่จริงแล้ว นอกจากมา ~ ลอดรว้ิ ทินกร ~

39 เยีย่ ม นา้ จะมาแจง้ ข่าวหลานไปในทีเดียว” “ขอรับ? ข่าวอะไรกนั ” “เชอื่ วา่ หลานจะตอ้ งดใี จกบั นา้ เปน็ แน”่ พดู จบกเ็ อย้ี วคอมาโชว์ รอยย้มิ ครู่หน่งึ ก่อนเหม่อมองไปยงั ด้านบน “น้าจะแต่งงาน” คำ� พดู นนั้ เหมอื นมาพรอ้ มกบั หนิ กอ้ นใหญ่ ทห่ี ลน่ ตบุ้ ใสห่ วั เกรกิ อยา่ งหลบเลย่ี งไม่ได้ “แตง่ งาน?” “ใช่ แตง่ งาน” “แต่...” ค�ำถามมากมายผุดข้ึนพร้อมกับสีหน้าท่ีวิตกกังวล แต่ มันผสมปนเปกันจนไม่สามารถกลั่นกรองออกมาเป็นค�ำพูดให้เปล่ง เสียงออกไปได้ “หลานประหลาดใจละส”ิ ดเิ รกยงั คงยม้ิ หลงนกึ วา่ อกี คนจะยนิ ดี เกรกิ เปลยี่ นสหี นา้ ทนั ที แสรง้ ยมิ้ อยา่ งทรมานกอ่ นจะเดนิ เขา้ ไป “กระผมไม่เคยรมู้ าก่อนเลย” “ร้กู ็แปลก เพราะน้าไมเ่ คยเขยี นเร่อื งนลี้ งในจดหมาย” อ้อ... เป็นอย่างนั้นสินะ หลงเชื่อว่าเราสองคนจะคุยกันได้ ทุกเร่ืองเสียอีก “ทจ่ี รงิ นา้ วางแผนจะพดู ถงึ เรอ่ื งนอี้ ยบู่ อ่ ยครง้ั แตค่ ดิ ไดว้ า่ ไหนๆ กจ็ ะได้เจอกันเปน็ ๆ ในวันเปดิ เทอมแบบน้ี แจง้ ขา่ วกนั ต่อหน้าไปเสยี ทีเดียวคงเหมาะสมกว่า” “ถามไดห้ รือไมข่ อรบั ว่าเธอคอื ใคร” “ไม่แน่ใจว่าหลานจะรู้จักหล่อน” ผู้เป็นน้าเดินเข้ามาวางมือไว้ บนกลุ่มผมนุ่มมือ “หลอ่ นช่อื อภริ ดี อนิ ถา” ครั้งแรกเป็นหินก้อนใหญ่ ครั้งน้ีคงเป็นสายฟ้าฟาดเป็นแน่ท่ี กำ� ลงั จโู่ จมเตม็ ๆ กลางศรี ษะ บุรุษปริศนาที่กล่าวไว้ในหน้าหนังสือพิมพ์คือน้าของเขาเอง อยา่ งนั้นหรือ... เป็นอยา่ งท่ีกังวลจริงๆ หรอื โลกน้ีมนั ชักจะไมย่ ุตธิ รรมกันเกินไปแล้ว! ~ theneoclassic ~

40 “เหมือนหลานไมพ่ อใจ...” “เปล่าหรอกขอรบั กระผมตกใจเสยี มากกวา่ ” เมือ่ ทำ� ไดแ้ ค่ฝนื ย้มิ ก็คงตอ้ งปล่อยให้มนั เป็นไป “เธอเปน็ หม้าย?” ดเิ รกออกจะติดใจกบั คำ� พดู นนั้ อยู่บ้าง “แล้วอย่างไรกัน” “กระผมสงสัยถงึ ความเหมาะสม ศกั ดิ์ศรขี องตัวคณุ น้า รวมทงั้ ทา่ นตา...” “เรอื่ งนนั้ ไมต่ ้องหว่ ง ทา่ นพอ่ สนับสนุนฉนั เตม็ ท.่ี .. ความจรงิ ก็ เป็นทุกคนเห็นชอบกันหมด มีเพียงเธอท่ีท�ำเหมือนโกรธอยู่ตรงหน้า ฉันเชน่ นี”้ คำ� สรรพนามทเี่ ปลย่ี นไปคลา้ ยกบั อาวธุ รา้ ยแรงทโี่ จมตเี ขา้ กลาง ใจของเกรกิ อย่างจัง นยั นต์ าโศกสับสนและร้นื ดว้ ยความชน้ื เด็กหน่มุ อยากร้องไห้ เพียงแต่ยังไม่กล้าให้น�้ำตาเอ่อไหลออกมาให้เป็นท่ี ดูแคลน เรอื่ งแบบนีม้ นั เกิดข้ึนไดอ้ ยา่ งไรกัน คุณนา้ รกั คนอน่ื ไดอ้ ย่างไร คณุ นา้ ไมเ่ อน็ ดูหลานทถี่ กู ทอดทงิ้ คนนแ้ี ลว้ หรอื ...หรอื ทีจ่ ริงตวั เขาไม่เคยส�ำคญั กับคณุ น้าแมส้ กั คร้งั แตใ่ นใจอนั แตกสลายดวงนมี้ แี ตค่ ณุ นา้ ... ม.ร.ว.ดเิ รกไกรวลั เกษมดิศกลุ เปน็ ผูค้ รอบครองเพียงคนเดยี ว “กราบขออภัย กระผมมันแย่ที่พูดอะไรออกไปอย่างไม่เหมาะ ไม่ควร” “อย่าห่วงน้าเลยเกริก น้ามีความสุขดี แล้วเธอจะชอบอภิรดี หล่อนเป็นหญงิ ที่น่าชืน่ ชมยิ่งกวา่ ใคร” เอาอะไรมาตัดสินใจแทนกนั ! “และหากพดู กนั ในเรอ่ื งศกั ดศิ์ รตี ามทหี่ ลานอา้ ง... แมเ้ ปน็ หมา้ ย แตน่ า้ วา่ มลทนิ ของอภริ ดยี งั มนี อ้ ยกวา่ ลกู กบฏอยา่ งหลานนกั จรงิ ไหม” “...” รา้ ยแรง... มันช่างร้ายแรง ทำ� ไมถงึ ไดใ้ จดำ� เหลือเกิน ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

41 แค่แสดงความสงสัยต่อผู้หญิงคนนั้นเพียงคร้ังเดียว ยังท�ำเอา คนที่เคยอ่อนโยนอารมณ์คุกรุ่นถึงเพียงนี้ อนาคตคงไม่ต้องคาดเดา ไม่มีทางท่ีใครจะกล้าจาบจ้วงผู้หญิงของคุณชายดิเรกเป็นแน่ แม้การ อา้ งถึงด้วยวาจากค็ งเปน็ ความผดิ รา้ ยแรง “ถ้าอย่างนั้น...” เกริกแอบปาดน�้ำตาท่ีไหลลงมาอาบแก้ม ใน จังหวะที่อีกฝ่ายหันหน้าหนี เพราะยังคงหมองขุ่นที่ผู้เป็นหลานท�ำ พฤติกรรมไม่เหมาะไม่ควร “กระผมก็ขออวยพรกับคุณน้าด้วยใจจริง ขอใหเ้ ป็นรกั ท่สี ุขสมตามปรารถนา น�ำพากนั ไปส่คู วามเจรญิ รุ่งเรือง” “นา้ ไมไ่ ดค้ ดิ จะมาหาเพอื่ รบั ฟงั คำ� เสยี ดสนี ะเกรกิ หวงั ใจไวอ้ ยา่ ง เดียววา่ หลานจะยนิ ดีตอ่ กนั เพยี งเทา่ นั้นบา้ ง” “กระผมไมส่ ามารถเสแสร้งแสดงความร้สู ึกได้หรอก” “แล้วมันเป็นเรื่องอะไรหลานถึงแสดงพฤติกรรมไม่น่ารัก เช่นนี!้ ” เกรกิ ถอยหนอี ยา่ งหวาดผวา ไมน่ กึ วา่ ผเู้ ปน็ นา้ จะสาวเทา้ เขา้ มา อย่างเดือดดาลด้วยทา่ ทีชวนหวาดกลัว ไม่มีทางท่ีเกริกจะหาค�ำตอบมารองรับค�ำถามน้ันโดยไม่ กระทบกระทั่งถงึ ศลี ธรรมจรรยาไดเ้ ลย เขารกั ดเิ รก นกึ สงสยั กบั ตวั เองอยหู่ ลายครง้ั ... วา่ รกั ... มากกวา่ ในฐานะคุณนา้ ผูม้ ีพระคณุ หรอื ไม่ “กระผมผดิ เอง ไมม่ เี หตุอะไรขอรับ” “หลานส�ำคญั กับนา้ มากนะ หากไม่พอใจก็แค่เคารพการตดั สนิ ใจของนา้ เสยี บ้าง อย่างน้อยกไ็ มใ่ ชก่ ระท�ำใสด่ ว้ ยท่าทเี ชน่ น้”ี เกรกิ ไม่สามารถมองหน้าดเิ รกไดจ้ ริงๆ สบตากันเมอื่ ไรคงเศรา้ และฟมู ฟายกวา่ นี้ ซึ่งนนั่ ไม่เหมาะสมเอาเสยี เลย “คงต้องเป็นงานแต่งท่ีเอิกเกริกสนุกสนานเป็นแน่ เสียดายที่ กระผมคงไปร่วมงานให้เหน็ กบั ตาด้วยไม่ได”้ “น้าจะขออนุญาตท่านพ่อถึงเรื่องน้ีเอง อย่างไรน้าก็อยากให้ ~ theneoclassic ~

42 เกริกมารว่ มเป็นสักขีพยานไมต่ า่ งจากใคร” “ขอบพระคณุ เหลอื เกนิ ขอรบั แตค่ ณุ นา้ ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งพยายาม เลย” “เกริก...” “กระผมคงต้องขอตัวลาเสียที ขืนช้ากว่าน้ีจะเตรียมแผนงาน ปฐมนเิ ทศไมเ่ สร็จเอาได”้ เกริกกลับไปรวบสมั ภาระขึน้ มาอุม้ ทำ� ท่าจะเดินกม้ หน้ากม้ ตา ผา่ นผใู้ หญใ่ จรา้ ย แตส่ ดุ ทา้ ยมอื เขากลบั ถกู รงั้ ไวด้ ว้ ยมอื หนาใหญ่ และ ใชน้ ิ้วหัวแม่มอื ลูบไล้คล้ายกับต้องการปลอบโยน “รบั ไว้เสีย” ซองสีแดงถูกย่ืนมา เกริกรู้ดีว่ามันคือค่าอุปถัมภ์พิเศษที่ดิเรก เตรียมไว้ให้ทุกคร้ังเม่ือเจอหน้ากันเพราะฟากคุณน้ารู้ดีว่าเงินส่งเสีย จากบา้ นเกษมดศิ กุลไม่ได้เยอะเท่าทคี่ วรจะเปน็ แต่กอ่ นเคยมองวา่ มันเป็นของขวญั ไดอ้ ย่างไรนะ ไมน่ ่าล�ำบาก เลย “คณุ นา้ เกบ็ ไวเ้ ถอะขอรบั เงนิ ทสี่ ง่ ไปรษณยี ม์ าครง้ั กอ่ นยงั พอเหลอื อยบู่ า้ ง และกระผมเชอื่ วา่ ชว่ งหลงั มานคี้ ณุ นา้ อาจจะเปน็ ฝา่ ยตอ้ งการ เงนิ มากกว่า เพื่อใช้เป็นทุนสำ� หรบั งานแต่งและอีกหลายเร่อื งยิบยอ่ ย ทกี่ ระผมไมม่ ีวันเขา้ ใจ” “เกรกิ ...” “เจอกันเมื่อถึงวันมงคลขอรับคณุ นา้ ขอใหเ้ ดินทางกลบั วงั โดย ปลอดภัย” เม่ือเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น จะรั้งอะไรกันก็คงยุ่งเหยิงเสียเวลา เปลา่ ดเิ รกจงึ ปลอ่ ยมอื เพอ่ื ใหห้ ลานเปน็ อสิ ระ เขามองตามเกรกิ ทเี่ ดนิ ออกไปนอกโบสถด์ ว้ ยความละอายใจ พลนั นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ บางทตี วั เขา เองอาจจะแสดงพฤตกิ รรมไมส่ มควรเกนิ ขอบเขตออกไป ไมใ่ ชแ่ คฝ่ า่ ย หลานแต่เพยี งผ้เู ดยี ว ~ ลอดร้วิ ทนิ กร ~

4 “แม้แต่คนที่แข็งแกร่งทีส่ ดุ ก็มนี ำ้� ตาได้เหมอื นกัน” “จะมาอยทู่ ี่นนี่ านเทา่ ไหร่หรือคะคณุ พอ่ เลีย้ ง” “น่าจะสักสองสามเดือนน่ะครับ อยู่สะสางตรวจตรากิจการ ห้างเฟอร์นิเจอร์ใหแ้ ล้วเสรจ็ ก็จะกลบั ไปประจ�ำทปี่ างไมท้ นั ที” “ธรุ กจิ เตบิ โตข้นึ มากโข ถอื วา่ ย่งิ ใหญ่สมฐานะพ่อเล้ยี งเสยี จรงิ นะคะ” “ไม่หรอกครับคุณพุดซ้อน ดูเอาเถิด ผมยังแต่งตัวเชยสะบัด สภาพอยา่ งกบั พวกบา้ นป่าเมอื งเถ่ือนไมม่ ีผิด” “เห็นพ่อเล้ียงแจงว่าเมื่อเช้านี้มีพิธีรับขวัญท่ีบ้านเกษมดิศกุล นค่ี ะ จะแตง่ ตวั ตามประเพณคี งไมแ่ ปลก ไมม่ ใี ครกลา้ ตเิ ตยี นทา่ นหรอก ค่ะ” “ที่ผมไม่เปล่ียนชุด ก็เพราะเกรงว่าคุณพุดซ้อนจะรอนานเอา นะ่ สิครบั ” ครูฝ่ายปกครองหน้าแดง เธอนึกเขินอายกับท่าทีกันเองของ คนใหญค่ นโตแหง่ ภาคเหนอื พุดซ้อนเกีย่ วผมทัดหูเปน็ รอบท่รี ้อย หด ไหลย่ อ่ ตวั จนคล้ายกบั ว่ารา่ งกายเหลืออย่เู พยี งคืบเดยี ว จะวา่ ไป ‘พอ่ เลยี้ งเมอื งราม’ กม็ ลี กั ษณะตรงตามชายในอดุ มคติ ~ theneoclassic ~

44 ของเธอเสียเหลอื เกิน เรมิ่ จากรปู รา่ งสงู โปรง่ แมส้ วมชดุ มดิ ชดิ กเ็ ดาออกวา่ มมี ดั กลา้ ม กำ� ยำ� ผวิ ขาวตามถน่ิ ฐานกำ� เนดิ แตด่ เู ปน็ ผชู้ ายลยุ หา่ งไกลความสำ� อาง ตามประสาคนท�ำงานกลางแจ้งเพราะพ่อเล้ียงท่านท�ำธุรกิจปางไม้ ใบหนา้ ละมนุ แมต้ าจกิ ดจุ เหยย่ี วทวา่ เหน็ ไดถ้ งึ ความออ่ นโยน สนั จมกู โดง่ ปากรูปสวยพอเหมาะ แมร้ ปู ลกั ษณ์จะเห็นวา่ ออกไปทางเจา้ เล่ห์ แตน่ น่ั ชา่ งขดั แยง้ กบั ความสภุ าพอนั เปน็ นสิ ยั ทแี่ ทจ้ รงิ เหลอื เกนิ ซงึ่ นนั่ นบั เปน็ เสนห่ น์ า่ ชนื่ ชม เมอื งรามดเู ปน็ ชายผทู้ ะมดั ทะแมงคลอ่ งแคลว่ ไมต่ า่ งจากบรรดานกั เรยี นของพดุ ซอ้ นทงั้ ๆ ทอี่ ายอุ านามกแ็ ตะเขา้ วยั สามสบิ ตอนกลางไปแลว้ และเมอ่ื เหน็ โฉมตวั จรงิ กไ็ มแ่ ปลกทไี่ ดย้ นิ มา ว่าพ่อเลี้ยงเป็นท่ีพูดถึงของสาวน้อยสาวใหญ่ในแคว้นแดนเหนือชนิด ปากตอ่ ปาก เหน็ วา่ ปจั จบุ นั ยงั ครองโสดอยนู่ .ี่ .. พดุ ซอ้ นคนนค้ี งมหี วงั กระมงั ! ชอื่ ของเมอื งรามเร่มิ มีบทบาทในพระนครในช่วงหลังมานี้ สว่ น หน่ึงเปน็ เพราะเงินของเขา พ่อเลี้ยงไดช้ ื่อวา่ เปน็ เศรษฐี เพราะครอบ- ครองธุรกิจน้อยใหญ่มากมาย แต่ที่เห็นจะถูกกล่าวถึงมากที่สุดคง เปน็ การได้รบั สมั ปทานปา่ ไม้ ส่งออกไม้และผลิตภณั ฑ์ทีท่ ำ� จากไมแ้ ก่ ผหู้ ลกั ผใู้ หญท่ งั้ ในพระนครและประเทศใกลเ้ คยี ง ลกู คา้ ลว้ นเอย่ ชน่ื ชม ถึงความประณีตในงานฝีมือ อันเป็นท่ีรู้กันว่าสินค้าท่ีผลิตจากปางไม้ ของพอ่ เลย้ี งเมืองรามไวใ้ จได้ในเรอ่ื งคณุ ภาพแน่นอน แม้จะดูเป็นเรื่องราวชีวิตของบุคคลท่ีประสบความส�ำเร็จ แต่ แท้จริงแลว้ เมืองรามกม็ ีเรอื่ งน่าเศรา้ ที่คอยกัดกินหัวใจอยเู่ สมอ... เหตโุ ศกนาฏกรรมครง้ั นนั้ เกดิ ขนึ้ เมอื่ สามปกี อ่ น ลกู ชายวยั สบิ ส่ี ปี รวมถึงภรรยาท่ีก�ำลังตั้งครรภ์แปดเดือน... เสียชีวิตจากเหตุเรือ อบั ปางนา่ สลดทปี่ ากนำ�้ โพ ท้ังคู่ก�ำลังเดินทางกลับปางไม้ของเมืองราม หลังเสร็จธุระจาก การเยี่ยมญาตซิ ่ึงเป็นมารดาของภรรยาและยายของลูกชายตน ~ ลอดริว้ ทินกร ~

45 วนั นนั้ เมอื งรามใจสลาย เหมอื นโลกทงั้ ใบถลม่ ลงตรงหนา้ เหลอื เพยี งเขาคนเดียวที่ยังยนื อยูแ่ ละนอ้ มรับความเจ็บปวดทถ่ี าโถมเขา้ มา ไม่หยุดย้ัง มันช่างหดห่.ู .. โดดเดี่ยว... และเศร้าหมองไปพรอ้ มกัน นั่นจงึ เป็นเหตุผลท่ีทุกคร้ังเม่ือเมืองรามเข้าพระนคร เขาจะกระวนกระวาย ใจ พลนั นกึ ไปถงึ ความโศกาอาดรู ทอี่ ยากยอ้ นเวลากลบั ไปแกไ้ ขมนั ถา้ วันน้ันเขาเพียงแค่พูดว่า ‘ไม่ให้ไป’ ผู้เป็นดวงใจทั้งสามคนคงไม่ด่วน จากไปเร็วขนาดนี้ หรือไม่กถ็ า้ วนั นน้ั เป็นเขาทร่ี ว่ มเดินทางไปด้วย ดเี สยี อีก จะได้ จากโลกนไี้ ปพร้อมกัน แตค่ วามจรงิ กค็ อื ความจรงิ เมอื งรามไมส่ ามารถเปลย่ี นอดตี ได้ ท�ำไดเ้ พยี งแคใ่ ช้ชวี ิตด้วยหัวใจท่ีแตกระแหงไปตลอดกาล เหมือนขณะน้ี... ที่ภาพวันวานย้อนกลับมาอีกครั้ง เมืองราม ก�ำมอื แน่น เม้มรมิ ฝปี าก ข่มกลั้นความเจบ็ แสบของแผลเป็นจากอดีต และผดุ ย้ิมใหแ้ ก่ครสู าวที่เดินมาเคียงขา้ งกัน “แตถ่ งึ อย่างไร ผมก็ขออภยั แทนอภริ ดีเธอดว้ ย เธอมเี ร่ืองตอ้ ง ไปสะสางตามประสาวา่ ทเี่ จ้าสาว และเธอหวังว่าครูทุกทา่ นจะเข้าใจ” “โอย๊ ! ไมเ่ หน็ จะเปน็ อะไรนค่ี ะ ฝากบอกเธอเชน่ กนั คะ่ ” พดุ ซอ้ น ตอบ ถึงแม้จะเกิดความคลางแคลงใจถึงการเล้ียงดูลูกของอภิรดี ก็ตาม... แม้อะไรท่ีส�ำคัญเช่นนี้ เธอกลับเลือกท่ีจะไปท�ำธุระส่วนตัว แทนอยา่ งนนั้ หรอื กงั วลเหลอื เกนิ วา่ อภริ ดเี ธอใสใ่ จนา่ นปงิ วา่ ทลี่ กู ศษิ ย์ คนใหมข่ องพดุ ซ้อนบา้ งหรอื เปล่า แม้ธรรมชาติจะเป็นคนชอบสอดรู้ แต่พุดซ้อนกลับเลือกท่ีจะ เงยี บไว้ สญั ญากบั จติ วญิ ญาณครผู ใู้ ห้ของตัวเองว่าจะดแู ลน่านปงิ ให้ สุดความสามารถเทา่ ทท่ี ุกอย่างจะเออื้ อำ� นวย “โอบออ้ มอารเี ชียวค่ะ อาสามาท�ำธุระแทนผอู้ ืน่ แบบน”้ี “น่านปิงก็เป็นเหมือนหลานผม ผมกับพ่อของเจ้าน้อยแกเป็น ~ theneoclassic ~

46 เพื่อนกันมานาน สนิทกับตระกูลอินถาอย่างกับเป็นญาติเสียอีก” เมืองรามอธิบาย “ผมเข้าใจหัวอกอภิรดีเป็นอย่างดี เมื่อสามีเธอเสีย ไป เธอเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมากที่มังคละจากไปก่อนวัยอันควร และในเม่ือครอบครัวของเธอไม่ใช่สายสืบสกุลโดยตรง ผมก็เห็นว่า สมควรแล้วท่ีเธอจะได้สมรสใหม่ เพ่ือนของผมคงสุขใจท่ีเห็นภรรยา กลบั มาใชช้ ีวติ อย่างปกตไิ ด้อีกครั้งหลังจากการสูญเสยี ” ยิ่งพูดยิ่งน่ามอง ยิ่งพูดย่ิงน่าช่ืนชม พุดซ้อนช่างขวยเขินกับ ท่าทางและความคดิ ความอา่ นของชายคนน้ีเสียจริงๆ! ทว่าฝันหวานเป็นอันต้องอันตรธานไป เมื่อสายตาว่องไวของ พดุ ซอ้ นเหน็ นกั เรยี นคนหนงึ่ เดนิ ดมุ่ ๆ ตดั สนามเขา้ มา ครฝู า่ ยปกครอง สุดเฮย้ี บจำ� ไดด้ ีวา่ น่นั คอื ศิษยร์ ักของเธอ “เกริก!” ทงั้ เมอื งรามรวมถงึ คนทถี่ กู เรยี กชะงกั แทบพรอ้ มกนั เกรกิ เพลา ฝเี ท้าทวา่ ยงั คงกอดหนงั สอื เล่มหนาไว้ในอกมนั่ กอ่ นจะเดนิ เข้ามาหา ผใู้ หญท่ ้ังสองคนโดยไม่คิดจะเงยหน้าขนึ้ มาสบตาใคร แตม่ ใี ครบางคนก�ำลงั จ้องเกริกอยา่ งไม่วางตา “ไปไหนมาหรอื จะ๊ ครตู ามหาเธอตง้ั แตเ่ ชา้ กลบั ไมเ่ จอ” “กระผม...” เมอื่ รู้วา่ น้�ำเสียงแยเ่ กินไป เกรกิ จึงกระแอมกระไอ กลบเกลื่อนอาการสะอึกสะอ้ืนของตัวเอง “กระผมใช้เวลาอยู่ท่ีโบสถ์ ขอรับครูพดุ ซ้อน” “แลว้ ตาแดงก�่ำเพียงนี้ไดอ้ ยา่ งไร เกดิ เหตุอะไรขึน้ รึเปลา่ เกริก” “สงสัยว่ากระผมจะใส่แว่นจอ้ งตัวหนังสอื นานไปหน่อย ตาเลย ลา้ เอาใหข้ อรับ” พุดซ้อนได้ยินเช่นนั้นจึงเบาใจ “ถ้าอย่างน้ันรีบไปพักผ่อนเถิด ยังไมท่ นั เปิดภาคเรียน ขนื ปว่ ยข้นึ มาเธอจะลำ� บากเอา” “ขอบพระคุณมากขอรับคุณครู กระผม... ขออนุญาตลาไป หอนอน” ~ ลอดริ้วทนิ กร ~

47 “ตามสบายเถอะจะ้ ” เพยี งครขู องเขาเอย่ คำ� อนญุ าตไดเ้ สรจ็ สน้ิ ฝา่ ยนักเรยี นก็รบี เบ่ยี งตวั กา้ วเดินไปอีกทาง “เด๋ียวนักเรียน” เป็นเสียงน้ันเองที่ร้ังเกริกไว้อีกหน นั่นไม่ใช่ เสียงสูงๆ แหลมๆ ในโทนชวนปวดหัวของครูพุดซ้อน แต่เป็นเสียง เข้มขรมึ แสนน่าเกรงขามปนเปกับความเห็นอกเหน็ ใจของเพศชาย พอ่ เลยี้ งเมอื งรามกา้ วขาขน้ึ ไปยนื รว่ มระนาบเดยี วกบั ขน้ั บนั ได ท่ีอีกฝ่ายค้างอยู่ มือหนาล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากถุงย่ามฝีมือ คนท้องถ่ิน มันคือผ้าเช็ดหน้าสีขาวสว่างคล้ายกับสีผิวของนักเรียน ตรงหน้า ทว่ายังไม่สง่ ให้ในทนั ที “ตามครรลองแล้วฉันควรส่ังสอนเธอว่าลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ กันให้เสียศักดิ์ศรี” เสียงน้ันแผ่วเบา ราวกับว่าต้องการให้ได้ยินเพียง แค่สองคน “แต่ในคติของฉัน... ช่างหัวมัน! เราเป็นคน ไม่ใช่พระอิฐ พระปูน จะเป็นไรหากได้ระเบิดความรู้สึกออกมาเสียบ้าง เพราะพูด ตามตรง ฉันเองกเ็ คยรอ้ งไหเ้ หมอื นกับเธอ” “...” “แต่โปรดจ�ำไว้ว่าสุดท้ายน�้ำตาจะหายไป” คนร่างสูงโน้มตัว ลงมาใกล้ สอดผ้าเช็ดหน้าผืนน้ันไว้ในกระเป๋าเส้ือของเด็กหนุ่ม “ฉัน หวงั ใจวา่ เม่อื ถึงเวลาน้ัน ความเศร้าโศกของเธอจะสูญสลายไปพร้อม กับมนั ” เกริกซึมซับทุกค�ำเข้าหูอย่างตั้งใจและคิดตาม แต่สุดท้ายก็ยัง ไม่คิดจะเงยหน้าข้ึนมองคนที่พูดกับตน เพราะคิดว่าคงอายพิกลหาก จะให้คนแปลกหนา้ ไดเ้ หน็ นำ้� ตา “ช่ืออะไร” “เกริก เอ่อ... เกรกิ ” ตงั้ ใจจะพดู นามสกลุ ไปด้วย แต่เพราะเพิ่ง โดนน้าผู้เป็นท่ีรักขนานนามว่าเป็นลูกกบฏมาหมาดๆ จึงเกิดความ ลงั เล สุดท้ายก็เป็นอันว่าจบการแนะน�ำตัวเพียงเท่านนั้ “ถา้ อยา่ งนน้ั เกรกิ หวงั วา่ หากมโี อกาสไดเ้ จอกนั ครงั้ หนา้ เธอจะ ~ theneoclassic ~

48 กล้าหาญเงยหน้าข้ึนมามองฉัน แต่ตอนน้ีไปร้องไห้เสียให้พอ ขอแค่ อย่าไปใหใ้ ครเขาเหน็ ” “ขอรบั ” รบั ค�ำแสนสน้ั และหว้ นแบบนนั้ เปน็ การทง้ิ ทา้ ย กอ่ นจะ พาจิตใจอันอ่อนแอหายลับเข้าไปในอาคาร จุดหมายคือการเดินตรง ไปยงั โรงนอน เมืองรามเพ่งจนแน่ใจวา่ เด็กคนน้นั หายไปลบั สายตา แตแ่ ล้วก็ นึกข�ำ น่ีเขาเพ่ิงเสวนากับเด็กท่ีไม่คิดจะมองหน้ากันสักนิดจบลงไป อย่างนั้นหรือ เสียดายจริง เขาปรารถนาจะได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มขี้แย คนน้ันอย่เู หมอื นกัน เกริก นามเพราะ สัน้ งา่ ย และเข้าใจความหมายในทนั ที ชวน ให้จินตนาการไปถึงภูมิหลังของครอบครัวท่ีต้ังช่ือเด็กคนน้ีว่าย่ิงใหญ่ แค่ไหนกัน “จะไปท่โี บสถเ์ ลยหรอื ไม่คะพอ่ เลย้ี ง” เสียงของพุดซอ้ นชวนให้เขาไดส้ ติ เมืองรามชำ� เลืองมองเขา้ ไป ยงั โถงดา้ นในอาคารอกี ที เมอ่ื เหน็ วา่ เดก็ คนเมอ่ื ครนู่ ห้ี ายลบั ไปจงึ เดนิ กลบั มาหาเธอ “ออ้ ! ครบั ... คุณชายดเิ รกท่านรอผมอยูท่ น่ี ั่น เราจะกลบั พร้อม กนั ” พดู ถึงช่อื เจ้าคุณชายนนั่ ก็พานคดิ สงสัย วา่ เหตใุ ดว่าท่สี ามใี หม่ ของอภิรดี อดีตภรรยาของเพื่อนสนิทผู้ล่วงลับของตัวเขาถึงขอติดรถ มาด้วย อ้างวา่ จะมาเยี่ยมชมโรงเรยี นเกา่ ก็พอเขา้ ใจอยู่ แต่บอกวา่ จะ ขออยู่ที่โบสถ์ ไม่อยากเข้ามาเจอความวุ่นวายในเขตตึกเรียนมันก็ชัก จะอย่างไร ทั้งท่ไี ดก้ ลบั คืนถนิ่ แทๆ้ จะมาเย่ียมคุณครทู ี่ส่ังสอนกนั มา เสียบ้างไม่เห็นจะเป็นที่ล�ำบากเท่าไร ไอ้เร่ืองจะให้เข้ามาร่วมฝากฝัง น่านปิงด้วยกันก็ไม่ได้หวังอยู่แล้ว เข้าใจว่าสถานะยังไม่ได้อยู่ในข้ัน ตบแต่งเปน็ พ่อเล้ยี งอย่างเปน็ ทางการ วา่ แต.่ .. ไดย้ นิ วา่ เดก็ เกรกิ คนเมอ่ื ครนู่ กี้ เ็ ดนิ มาจากโบสถเ์ หมอื น ~ ลอดร้ิวทินกร ~

49 กันน่ี? เป็นไปได้หรือไมว่ า่ ท้ังสองจะสวนทางกนั ...บางทีเจ้าคุณชายน่ันอาจจะเผลอเข้าไปขัดจังหวะการแอบ รอ้ งไหเ้ สยี ใจ จนเดก็ มันต้องเดินหนกี ลับโรงนอนแบบนี้กเ็ ป็นไปได้ เกริกพาหัวใจที่แตกสลายออกมาพร้อมกับน้�ำตาท่ีกลั้น ไมอ่ ยู่ ปดิ ปากสะอกึ สะอน้ื อยา่ งไมอ่ ายใครเมอ่ื เหน็ วา่ ไมม่ เี ดก็ นกั เรยี น คนใดปรากฏตวั อยแู่ ถวนี้ ก็ถูกของพวกมัน จะเสียเวลาจับเจ่าอยู่ท่ีโรงนอนให้เบื่อหน่าย ทำ� ไม เยน็ วนั อาทติ ยเ์ หมาะควรแกก่ ารแอบออกไปเทยี่ วเตรด็ เตรท่ ส่ี ดุ แลว้ หากเขาทำ� ได.้ .. หากเขารลู้ ว่ งหนา้ วา่ จะตอ้ งเจอกบั อะไร เกรกิ คดิ วา่ ตวั เองคงจะท�ำแบบเดียวกนั กับนกั เรียนชอบฝนื กฎพวกน้นั ไมค่ วร ไปพบหน้าดเิ รกตามทน่ี ดั หมายผา่ นจดหมายกนั แบบน้ีเลย สองมือส่ันเทาเท้าผนังอิฐสีแดงอย่างคนยอมแพ้ อีกไม่ไกล กจ็ ะถงึ บนั ไดซง่ึ เชอื่ มขนึ้ ไปยงั หอ้ งนอนทอี่ ยชู่ นั้ บนแลว้ แทๆ้ แตก่ ลบั สู้ ความร้สู กึ ของตวั เองไม่ไหวเสียก่อน ไม่เป็นไรหรอก คนแปลกหน้าเมื่อครู่นี้สอนว่าผู้ชายก็สามารถ รอ้ งไหไ้ ดต้ ราบใดทไ่ี มม่ ใี ครเหน็ ไมใ่ ชห่ รอื ถา้ อยา่ งนน้ั จะยนื ฟมู ฟายให้ ขาดใจตายอยู่ตรงน้ีคงไม่เป็นไร ไมม่ นี กั เรยี นคนใดเขา้ มาช้หี นา้ ครหา เอาหรอก “เออ่ ... ร่นุ พีข่ อรบั ” แต่สุดท้ายก็เป็นอันถูกรบกวน ไหล่ส่ันเทากระตุกเพราะตกใจ เมอ่ื ไดย้ นิ เสียงเรยี กจากทางด้านหลงั เกริกกลั้นน�้ำตา ยกมือขึ้นปาดคราบของเหลวที่ไหลลงมาอาบ แก้มให้แห้งไป กอ่ นจะคว้าแวน่ กลับขึ้นมาสวม คิดว่าอย่างน้อยมันก็ คงชว่ ยอ�ำพรางดวงตาได้อยบู่ ้าง “วา่ อยา่ งไร” ประธานนักเรียนขานรับท้ังๆ ทยี่ งั หมุนตัวไมค่ รบ รอบดี และเม่ือได้เหน็ ผเู้ รียกเตม็ ตาก็เปน็ อันต้องขมวดคว้ิ สงสยั น่มี ัน ~ theneoclassic ~

50 เดก็ ทีไ่ หน ทำ� ไมดวงตาคนู่ ้ันถึงกลมโตใสซื่อถึงเพยี งน้ี ที่ส�ำคญั ไมค่ ้นุ หนา้ เดก็ นั่นสกั นดิ หรืออาจเป็นไปไดว้ า่ จะเปน็ เด็กใหม่ ที่ย้ายเขา้ มา ร่วมช้นั ในปกี ารศกึ ษานีเ้ ปน็ คร้ังแรก จากการคาดเดา... น่าจะเปน็ เดก็ มธั ยมปลายชนั้ ปแี รกเท่านน้ั เอง นัยน์ตาโศกส�ำรวจอีกฝ่ายทั่วร่างกาย เสื้อผ้าของเจ้าเด็กดูเบา สบายและเป็นลวดลายอย่างล้านนา ท�ำให้เขาคิดไปว่าคงเป็นเด็ก ต่างจังหวดั เดก็ ชายตวั เลก็ ยมิ้ ขนื ผมเปยี กลซู่ งึ่ เกดิ จากการสวมผา้ พนั หวั มา ยาวนาน เขายกมอื ขนึ้ ประนม มอี ะไรบางอยา่ งในตวั รนุ่ พคี่ นนก้ี ระตนุ้ ใหเ้ ขานกึ เกรงใจ “เออ่ ... พอจะรู้หรอื ไมข่ อรบั ว่าร้านค้าสวสั ดกิ ารอยูจ่ ุดไหน” “หอื ?” “คือขา้ พเจา้ ... เอย๊ ! เรา... ไม่สิ! กระผม... เออ่ กระผมท้องกวิ่ อยากหาขนมรบั ประทานเสียเหลอื เกนิ ” “อย่างน้นั หรือ” นักเรียนรุ่นน้องโน้มตัวอย่างนอบน้อม “เห็นครูใหญ่ท่านบอก ว่ามีร้านค้าอยู่ท่ีนี่ แต่กระผมเดินไปทางโน้นทีก็เจอสุขา ไปอีกทางก็ เจอลานกว้างเอาไว้เล่น จะถามใครก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครอยู่สักคน กระผมหมดหนทางจริงๆ ขอรบั ” เห็นท่าทีชวนกระเง้ากระงอดเช่นน้ีจะไม่ให้หัวเราะออกมาได้ อย่างไร อารมณ์ดีข้ึนมาโข จนเกือบลืมเร่ืองร้าวรานที่พบพานมาก่อน หน้านี้เสยี สนทิ เกริกเดินเข้าไปหาเจ้าหนู พร้อมทั้งยกมือข้ึนมาท�ำท่าชี้ไปยัง ปลายทางด้วยมาดประธานนักเรียนผพู้ งึ่ ได้ “ร้านคา้ สวสั ดิการอยู่ทาง ทิศตะวันออกของฝั่งตึกเรียน ตั้งระหว่างบ่อปลาช่อนยักษ์กับน้�ำพุ คิวปดิ ” ~ ลอดริว้ ทนิ กร ~

51 “ควิ ปิด?” “รูจ้ กั ไหม ควิ ปดิ ” คนตรงหน้าส่ายหวั พร้อมท�ำปากยูเ่ ป็นอันยอมแพ้ ควิ ปดิ อะไร นะ เกิดมาไม่เคยได้ยนิ แต่เกรกิ ไม่ได้วา่ อะไร มิหน�ำซำ้� ยังชอบใจกบั ความซือ่ “เดนิ ไป เถิด ประเด๋ียวก็เจอเอง รีบไปซะตอนนี้ ป้ากับลุงแกจะปิดร้านตอน หกโมง” “ขอบพระคณุ มากขอรบั กระผมจะหาทางไปเอง” รบั ปากอยา่ ง มงุ่ มน่ั กเ็ ปน็ อนั เร่มิ ออกเดินทาง เกรกิ เฝา้ มองเดก็ คนนนั้ เดนิ ออกไป เจา้ หนเู กาคางมองซา้ ยขวา สกั นาทกี อ่ นจะเดินตอ่ ไปอยา่ งไรจ้ ุดหมาย เหน็ ทพี รุ่งนกี้ ็ไมเ่ ปน็ อนั ได้ กินขนมเอาหรอก “ประเด๋ียว” “ขอรับ?” เมื่อเด็กน่ันหันมาเกริกก็พลันถอนหายใจ นักเรียนรุ่นพี่วาง พระคัมภีร์เล่มโตไว้บนโต๊ะต้ังไม้ประดับและเดินกลับลงมายังถนน ปูด้วยอฐิ หนอนคณุ ภาพดี ซึง่ ตรงนั้นมเี จ้าหนกู ำ� ลงั ยืนรออยู่ “นายเปน็ เดก็ ใหมอ่ ย่างนนั้ ส”ิ “ขอรับ กระผมเพ่ิงมาวนั แรก” “ฉนั ดำ� รงตำ� แหนง่ ประธานนกั เรยี นของทน่ี ี่ หากครง้ั หนา้ มเี รอื่ ง สงสัยข้อใดอีกกร็ ีบเขา้ มาถามได้ อยา่ เกรงใจ” “โอ้ ดีเหลือเกิน!” ดวงตากลมโตเปล่งประกาย รู้สึกนับถือคน ตรงหน้าอยู่ในใจ โชคดีจริงที่มาวันแรกก็ได้เจอรุ่นพ่ีจิตใจดีต้อนรับ เชน่ นี้ ออ้ ... ยกเวน้ คนทมี่ าส่งเขาท่เี รอื นนอนเมื่อเชา้ นะ คนอะไรนา่ กลวั เสยี จรงิ ทา่ ทดี ไู มน่ า่ ไวใ้ จสกั นดิ เดยี ว พอกระแทกกระเปา๋ วางไวใ้ ห้ บนเตียงเสร็จกห็ นหี ายไปเลย อีกทง้ั เตียงนน้ั ยังไม่ใช่เตียงของเขาเสีย ~ theneoclassic ~

52 อกี เกอื บมปี ัญหากับเจ้าของเสียด้วย “ฉันจะพานายไปท�ำความรู้จักโรงเรียน หวังว่าหลังจากน้ีจะ ไม่หลงทางและดูแลตัวเองไดด้ ีขึ้นกว่าเดมิ ” “จรงิ รขึ อรบั ขอบพระคุณเหลือเกิน!” เกรกิ ย้มิ รับและเดนิ นำ� เด็กใหมอ่ อกไป ซ่ึงอกี ฝ่ายก็รู้งาน รักษา ระยะห่างเดนิ ตามหลังอยา่ งคนถือหลักอาวุโส “รุ่นพี่ชอื่ อะไรหรือ” “เกลียดคำ� ว่ารนุ่ พน่ี น้ั จรงิ นายเรียกฉนั วา่ พเี่ กริกจะดีกวา่ ” “พี่เกริก... Perfect เป็นบา้ !” ท่าจะมีความร้ภู าษาอังกฤษ... นา่ สนใจดี “นายล่ะชอ่ื อะไร” “กระผมชอ่ื นา่ นปิงขอรบั ” “ไพเราะเชียว” “เจ้าแม่เคยกล่าวว่าชื่อกระผมเพราะท่ีสุดในแคว้นแดนเหนือ เชียวขอรับ” รุน่ น้องลำ� พองอย่างภมู ใิ จ “แล้วมารดานายชื่อวา่ อย่างไร คดิ ว่าคงระร่ืนหไู ม่ตา่ งกัน” “อภริ ดีขอรับ” ว่าอยา่ งไรนะ! “มอี ะไรหรอื ขอรบั พเ่ี กรกิ ” นกั เรยี นผมู้ คี วามสงู อยรู่ ะดบั ตำ่� กวา่ หดคอเป็นที่หงอก๋อ เหตุใดกันรุ่นพี่ถึงหยุดเดินและจ้องหน้าตาไม่ กะพรบิ เชน่ น้ี เขาพดู อะไรผดิ เพ้ียนไปอย่างนน้ั หรอื “นา่ นปงิ ” “ขะ...ขอรับ?” “นายกับแม่ของนาย มีนามสกุลวา่ อะไรร”ึ “เอ่อ...” น่านปงิ รสู้ ึกว่าน้ำ� เสยี งรุน่ พแ่ี ข็งกระด้าง ตา่ งจากตอน แนะนำ� ตวั เหลอื เกิน “อินถา” “...” “น่านปงิ และ อภริ ดี อินถา ขอรบั ” ~ ลอดรว้ิ ทนิ กร ~

53 “ได้ยินว่าเมอ่ื เชา้ นายเป็นคนต้อนรับเด็กใหม่” “ขอรับ?” ผู้ถูกพูดด้วยก�ำลังน่ังวาดรูปอยู่ท่ีโต๊ะอ่านหนังสือ เอ้ยี วตวั ไปมองรุ่นพีท่ ี่เคารพ ซงึ่ ก�ำลังจ้องมาทางเขาอยู่กอ่ นแลว้ “ออ้ ใชข่ อรบั ครพู ุดซอ้ นพบกระผมเขา้ จงึ เรยี กตวั ไปช่วย” “เห็นวา่ ไมไ่ ด้ส่งถึงเตียง กลบั ทง้ิ ไว้กลางทาง” “แหม คุณพ่ีขอรับ โตเป็นควายขนาดน้ันยังจะต้องเลี้ยงดูอีก หรอื ” เกริกนึกขันกับความไม่สนใจสิ่งใดในโลกใบนี้แม้แต่น้อยตาม ฉบับอามนี คนบนโตะ๊ ละจากการวาดรูป พลนั ขมวดควิ้ และหนั หน้าไปทาง เตยี งเต็มตวั “ว่าแต่คุณพีร่ ไู้ ดอ้ ย่างไรกนั ” ผู้ถูกถามกลับอมย้ิม ลดสายตาลงอ่านก�ำหนดการกิจกรรมวัน เปิดภาคเรยี นท่ีถอื อยใู่ นมือตอ่ และพดู เสยี งเรียบ “เจ้าเดก็ คนนั้นฟ้องฉนั ดว้ ยตัวเองนะ่ สิ” “คุณพเี่ จอมนั แล้วหรอื ” “ ‘มัน’ เลยหรอื ว่ากนั ตามหลกั แลว้ เด็กน่ันมยี ศเป็นถึงเจ้าชาย เชยี วนะ” “คณุ พเี่ คยพรำ�่ บอกกระผมเสมอว่าทีน่ เ่ี ราเทา่ เทียมกัน” “ก็จริงของนาย” เกริกยิม้ กบั หน้ากระดาษ “ไมถ่ กู ชะตากับเดก็ นนั่ หรอื อย่างไร” “ออกไปทางเฉย ไมไ่ ดน้ กึ เกลยี ด หากไมจ่ ำ� เปน็ กไ็ มค่ ดิ ปรารถนา จะทำ� ความรจู้ กั ดว้ ย” อามนี เทา้ คางกบั ขอบเกา้ อ้ี หรต่ี ามองรนุ่ พอ่ี ยา่ ง เหน็ เทา่ ทนั “แตค่ ลา้ ยกับว่าคุณพี่จะชอบพอมันอยู่” “กน็ า่ เอน็ ดดู ”ี เกรกิ กลา่ วตามความจรงิ “โรงเรยี นเราไมไ่ ดม้ เี ดก็ หน้าตาน่ารกั เช่นน้ีมาเขา้ เรยี นนานแลว้ นบั ต้ังแต.่ ..” “คณุ พี่?” “ฉันจะพูดว่าเจ้าชายรังสิมันต์ผู้เป็นศิษย์เก่าเม่ือสองปีก่อน... ~ theneoclassic ~

54 แต่หากนายว่าเช่นน้นั เห็นทตี ้องกลา่ วขอบใจกันท่นี ึกชืน่ ชม” “น่นั เพราะกระผมไม่เคยนึกช่ืนชมนกั เรียนชายคนใด ละเว้นไว้ กแ็ ต่คุณพ่ที ่กี ระผมเห็นว่าหนา้ ตาดีอยา่ งแทจ้ ริง” “ปากหวานไม่เลิกรา” เกริกตัดสินใจวางปึกกระดาษลงข้างตัว เห็นทสี มาธิในการอ่านจะลอยหายไปเสยี แลว้ “ขึน้ มาบนเตียงสิ” คนตาโศกกวกั มอื พรอ้ มสง่ สายตาเชญิ ชวน ทำ� เอาอามนี ผงะไป มหิ นำ� ซำ้� ยังอา้ ปากคา้ งประหลาดใจเสยี อกี แทบไม่ต้องคดิ ใหม้ ากความ นานๆ ทคี ณุ พ่จี ะใจดีเชน่ นี้ ปกติ เวลาอามีนเล่นถึงเนื้อถึงตัวทีไรก็จะท�ำเป็นผลักไสกันอยู่ตลอด แต่ วันน้ีมาแปลก คุณพี่เอ่ยเรียกร้องเอง โอกาสดีเช่นน้ีท�ำเมินไปคงบ้า เตม็ ทน รา่ งทเี่ นอื้ หนงั กำ� ลงั เรม่ิ จบั ตวั เปน็ มดั กลา้ มตามประสาเดก็ หนมุ่ กำ� ลงั โตคลานเขา้ มาจากปลายเตยี ง เกรกิ เขยบิ แนบชดิ แผน่ อกและจม เข้าใสอ่ ้อมกอดอามนี อยา่ งเต็มใจไร้ท่าทขี ัดขืนเหมือนทุกที “มีอะไรหรือขอรบั คณุ พ่ียอดรัก” “วันนี้ฉันรู้สึกประหลาด” คนบนอกเฉลยค�ำตอบ มือขาว ปราศจากต�ำหนลิ บู ไลไ้ ปตามแผงอกใตร้ ม่ ผา้ “อยๆู่ กน็ กึ ไปถงึ หนงั สอื ภาพวาบหวามของฝรง่ั ทน่ี ายเคยนำ� มาอวดฉนั เม่อื นานมาแล้ว” อามนี ยกตวั ขน้ึ มองพช่ี ายผหู้ นนุ อยบู่ นออ้ มกอดซง่ึ เงยหนา้ ขนึ้ รับสายตาพอดี “คณุ พ่กี ำ� ลงั จะบอกใบ้อะไรกบั กระผมหรอื ” “ฉันยังจ�ำภาพชายสองคนเล่นสวาทกนั ได้ติดตา” “ตอนนั้นคุณพี่ยังก่นด่ากระผมว่าภาพพวกนั้นเป็นของปลอม หลอกลวงอยู่เลย” อามีนไม่เคยลืมเหตุการณ์วันน้ัน วันที่เขาเจอ หนังสือลามกตกอยู่ในพุ่มไม้ในสวนริมทะเลสาบของโรงเรียน ส่ิงแรก ทเ่ี ขาท�ำคอื เกบ็ ใส่กระเปา๋ แล้วน�ำมาอวดรนุ่ พคี่ นน้ี แตก่ ลบั โดนไล่เปงิ ให้รบี น�ำไปทงิ้ จนหน้าชา “หน�ำซ�ำ้ คุณพ่ียังเคยประกาศว่าการทีผ่ ชู้ าย ร่วมรกั กนั น้ันเป็นไปไมไ่ ด”้ ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

55 “ออื หรือบางทอี าจจะเปน็ ฉนั เองทค่ี ดิ ผิดกันนะ” อามนี เบกิ ตาโพลง พลกิ ตวั อยา่ งเรว็ รคี่ ลา้ ยกบั ตอ้ งการขนึ้ ครอ่ ม อีกฝ่าย อกสั่นพลันตื่นเต้นในใจไปพร้อมกัน “อย่าบอกนะขอรับว่า คณุ พีต่ กลงปลงใจลองเลน่ สนุกกบั กระผมแลว้ ” “น้อยๆ หน่อย” มือนั้นตีท่ีหน้าผากอีกฝ่ายอย่างทีเล่นทีจริง “อยู่กันมานานขนาดน้ี นายยงั คดิ ลามกกับฉันลงอีกหรือ” “ขอแค่เปน็ พีเ่ กริก กระผมยินดที �ำทุกอยา่ ง” แมค้ �ำพดู ของอามนี นนั้ จะกล่าวออกมาส่งๆ อย่างไม่ตั้งใจ แต่ กลับท�ำให้คนฟังฉุกคิดข้นึ มาได้ จนเห็นถงึ ช่องทางท่นี า่ สนใจทเี ดียว หากวา่ กนั ตามตรงแลว้ นนั่ กจ็ รงิ อามนี มกั เชอ่ื ฟงั คำ� แนะนำ� ของ เกริกอยู่เสมอ ในเมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาเป็นแบบอย่างในการด�ำรงชีวิต อย่างแข็งแกร่งในสังคม หากช้ีแนะอะไรไปก็ไม่แปลกท่ีน้องจะรับฟัง อย่างว่างา่ ยพร้อมน�ำไปประยุกต์ใช้เปน็ ประโยชน์ขนึ้ จริง และถ้าอยู่ใต้อาณัติกันเช่นน้ัน หากได้ลองไหว้วานคงลนลาน รบี ทำ� ให้ทันใจ “คดิ กับฉันไม่ได้ แตน่ า่ จะคิดกับผ้อู ่นื ได้สินา่ ” “คณุ พห่ี มายความวา่ อยา่ งไรหรอื ” อามนี ยงั คงตามไมท่ นั ทำ� ไม คืนน้ีพีช่ ายของฉันดพู ลิ กึ กกึ กือ “เปล่าหรอก” “คณุ พ่กี ำ� ลงั ท�ำกระผมสับสน” “นายเหน็ อยา่ งนัน้ หรือ” “ก็อยู่ๆ เป็นอันพูดถึงเรื่องน้ีข้ึนมา คล้ายกับว่าคุณพี่ก�ำลังคิด อะไร” “ฉนั เพียงแค่นกึ เล่นๆ ไปว่า หากตวั เองได้ตกลงปลงใจร่วมรัก กับชายสักคน อีกฝ่ายคงจะต้องหน้าหวาน รูปร่างอ้อนแอ้น ผิวขาว นา่ สมั ผัส กริ ยิ าน่ารัก ให้ความรู้สกึ ไม่ตา่ งจากผูห้ ญิงเพือ่ ทดแทนกนั ” อามีนจับจ้องท่าทีของพ่ีชายตนอย่างไม่วางตา ดูสิ... ท�ำที ~ theneoclassic ~