เรื่องสะดุดรักยายต้องคำสาป

บทนำ� หลายวนั มานปี้ ักกง่ิ ชา่ งร้อนเสยี เหลอื เกนิ เสยี งผคู้ นในตลาดยาม บ่ายช่วงวันหยดุ สุดสัปดาห์ดงั อึกทกึ ครึกโครม... หน้าห้องลองเส้ือผ้า พนักงานอนุญาตให้ชายหญิงคู่ที่อยู่ใกล้ที่สุด เดินผ่านเข้าไป ก่อนจะเล่ือนฉากมากั้นผู้คนท่ีต่อแถวยาวเหยียดซ่ึงอยู่ ด้านหลังพวกเขาเอาไว้ “ข้างในเต็มแล้ว ขอความกรณุ ารอสกั ครู่” พนักงานประกาศชัดเจน ทุกคนมองตามหลังชายหญิงคู่นั้นที่เล้ียว ซ้ายหายลบั ไปจากสายตา หลงั จากเขา้ มาในหอ้ ง ชายหนมุ่ ใชม้ อื ขา้ งหนง่ึ โอบหญงิ สาวเอาไวแ้ ละ เร่ิมจุมพิตอย่างดุดัน อีกมือหนึ่งกดล็อกประตูดังแกร๊ก เส้ือผ้าชุดใหม่ไม่ กี่ชิ้นในมือของหญิงสาวร่วงหล่นกระจัดกระจายอยู่ท่ีพื้น เธอโอบรัดล�ำคอ ของชายหนุ่มไว้พร้อมทั้งจุมพิตตอบกลับอย่างเร่าร้อน ในเวลาเดยี วกันน้นั หญิงสาวท้องโย้คนหนงึ่ หยดุ ยืนอยู่หน้าทางเข้า ห้องเปลีย่ นเส้อื ผ้า เธอถูกพนกั งานเข้ามาขวางเอาไว้แทบจะในทันที

6 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป “ขอความกรณุ าเข้าแถวด้วยค่ะคณุ ลกู ค้า...” พนักงานของร้านยงั พดู ไม่ทันจบ หญิงมีครรภ์ก็ดึงฉากก้ันออกแล้ว เดนิ พรวดพราดเข้าไปด้านใน บรรยากาศเร่มิ ไม่ปลอดภัย หญงิ มคี รรภก์ า้ วเดนิ ฉบั ๆ เขา้ ไปอยา่ งรบี รอ้ น ชดุ กระโปรงหลวมโครง่ สะบัดจนเกิดเป็นเสียงพ่ึบพั่บในอากาศ แม้จะไม่ได้เอื้อนเอ่ยค�ำใดออกมา ทว่าดวงตาท่ีวาวโรจน์ราวกับมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่นั้นแสดงถึงอารมณ์ เดือดดาลได้เป็นอย่างดี เธอหยุดอยู่กับท่ี ไล่มองห้องลองเส้อื ผ้าทีเ่ รียงราย เป็นแถวอยู่เบ้ืองหน้า ก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทร. ออก เสียงเรียกเข้าแผดดังขนึ้ ภายในห้องลองเสื้อผ้า ชายหนุ่มรีบปล่อยมือจากหญิงสาวที่มีเพียง ชดุ ชนั้ ในติดตวั พลางเหลือบมองโทรศพั ท์ เขากลนื นำ�้ ลาย บอกเสยี งเบา “ภรรยาผม...” หญิงสาวท�ำเสียงเฮอะอย่างดูแคลน พร้อมท้ังจัดสายชุดชั้นในให้ เรยี บร้อยแล้วขยบั ตวั ไปพิงผนัง ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ “อยา่ พดู อะไรออกมาละ่ ” ชายหนมุ่ กำ� ชบั เขากำ� ลงั เตรยี มตวั จะกดรบั แต่สายดันตดั ไปเสยี ก่อน ทางดา้ นนอก หญงิ มคี รรภเ์ กบ็ โทรศพั ทเ์ มอื่ ร้พู กิ ดั ของเป้าหมายแลว้ เธอเดินตรงไปและหยดุ ลงที่หน้าห้องลองเส้อื ผ้าห้องหนึง่ ก่อนจะทบุ ประตู “ไสหวั ออกมาเด๋ยี วน้ี!” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งของภรรยา ชายหนมุ่ ในหอ้ งลองเสอ้ื ผา้ กห็ นา้ ซดี เผอื ด หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างเองก็ตกใจกลัวไม่แพ้กัน คนสองคนซ่อนตัวอยู่ ข้างใน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสยี งดงั “ไอ้คนสารเลว! ฉวยโอกาสตอนท่ีฉันก�ำลังท้องออกมาหาผู้หญิง ข้างนอกงน้ั เหรอ!” ทนั ใดนน้ั หญงิ มคี รรภก์ แ็ ผดเสยี งดงั ลน่ั ประตหู อ้ งลองเสอื้ ผา้ ทงั้ สอง

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 7 ฝั่งทยอยเปิดออกทีละบาน ผู้คนค่อยๆ โผล่หน้าออกมาทีละคนสองคน ลกู ค้าในห้องลองเส้ือผ้ากำ� ลังมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น หญงิ มคี รรภท์ บุ ประตปู งึ ปงั “นงั คนชนั้ ต�่ำ! กลา้ ท�ำแตไ่ มก่ ลา้ รบั เหรอ รบี ไสหัวออกมาเดย๋ี วนี้!” หญิงสาวที่อยู่ข้างในเริ่มมีโทสะ เธอท�ำท่าจะเดินออกมา ทว่ากลับ ถกู ชายหนุ่มรวบตวั เอาไว้ หญงิ ตงั้ ครรภย์ งิ่ โกรธหนกั ขนึ้ จนหอบหายใจแรง คลา้ ยกบั วา่ หากคน ที่อยู่ข้างในโผล่ออกมาเมอื่ ไหร่มหี วังถูกเธอจับฉีกออกเป็นชิ้นๆ ทนั ทีอย่าง ไม่ต้องสงสัย “ว้าย! ตกเลอื ดแล้ว!” ลูกค้าสาวคนหน่ึงร้องขนึ้ อย่างตกใจพร้อมกับ ชไ้ี ปทีห่ ญงิ สาว หญิงตั้งครรภ์ก้มมองอย่างทุลักทุเล เธอเห็นเพียงเลือดไหลออกมา เป็นสายตามขาเรียวเล็กจากใต้กระโปรง ก่อนจะมองไปที่ห้องลองเส้ือผ้า อย่างโกรธแค้นพร้อมกบั ตะโกนถาม “จะไม่ออกมาใช่มย้ั !” เลือดหยดลงบนพน้ื ดูแล้วคล้ายกบั ดอกไม้แสนลกึ ลับ หญิงตั้งครรภ์ชี้นิ้วข้ึนฟ้า พูดออกมาเสียงดัง “ฉันขอสาปแช่ง นังแพศยาท่ีอยู่ข้างใน ขอให้แกไม่มคี วามสุขไปชวั่ ชีวิต ขอให้แกคบกบั ใคร ก็ต้องมอี ันพรากจากกันทุกครัง้ ไป!” พูดยังไม่ทันขาดคำ� ดี ก็มีเสียงฟ้าคำ� รามดังลั่น ท้องฟ้าบริเวณท่ีอยู่ ไม่ไกลจากหน้าต่างสูงต้ังแต่เพดานจดพ้ืนของห้างสรรพสินค้ามืดคร้ึม หมู่ เมฆลอยไหลเป็นช้ันๆ ก่อนจะตามมาด้วยฟ้าผ่าเป็นสาย! ท่ามกลางเสียงท้องฟ้าค�ำรามเปรี้ยงปร้าง ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ได้แต่ยืนตะลึง หญิงสาวภายในห้องลองเส้ือผ้าอดทนต่อไปไม่ไหว เธอยกมือตบ ชายหนุ่มไปหนึ่งฉาดก่อนจะเปิดประตูพรวดพราดออกมาจากด้านใน ชาย หนุ่มเองก็ตามออกมาอย่างไม่มีทางเลือก คนสามคนยืนประจันหน้ากัน

8 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป สงครามกำ� ลงั จะปะทุขนึ้ หญงิ ตัง้ ครรภ์ถลึงตามองทงั้ สองคน แววตาเต็มไปด้วยความเกลียด ชัง ทว่าจู่ๆ เธอก็นึกบางอย่างข้ึนมาได้...สองคนนี้ออกมาจากห้องข้างๆ ถ้าอย่างน้นั ...คนที่อยู่ในห้องตรงหน้าเธอคือใครกนั คนรอบข้างต่างคิดถึงค�ำถามนี้เช่นกัน ตาทุกคู่มองไปยังห้องลอง เสอ้ื ผ้าที่ปิดสนิทอยู่เบื้องหน้าหญงิ ตั้งครรภ์โดยพร้อมเพรยี งกัน เสยี งเบาหวิวแว่วมา ประตถู ูกเปิดออกจากข้างใน สาวน้อยผมหยกิ สน้ั ก้าวออกมา ดวงตาท้ังสองข้างกะพรบิ ถๆี่ ยามมองไปยงั ผู้คนรอบข้าง หญงิ ตง้ั ครรภก์ �ำลงั จะกลา่ วขอโทษเดก็ สาว ทวา่ อกี ฝา่ ยไมเ่ ปดิ โอกาส ให้เธอท�ำเช่นน้นั เพราะวนิ าทตี ่อมา เดก็ สาวก็หมดสติหงายหลังล้มตึงไปเสียก่อน

บ ท ที่ ห นึ่ ง ฉันจะบอกความลบั ให้ฟงั เรอื่ งหน่ึง เธอเคยพบเจอคนรกั หลายประเภท ทว่าไม่เคยพบเจอกบั รกั แท้เลย จากสาวน้อยไร้เดยี งสาทีเ่ จบ็ ปวดเสยี ใจอย่างแสนสาหสั เพราะความรัก ในตอนนัน้ กลายมาเป็นหญิงสาวที่ด้านชากบั ทุกสง่ิ ทุกอย่างในตอนน้ี ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นของขวัญทีก่ าลเวลามอบให้ หรอื เป็นเคราะห์กรรมของชีวติ กันแน่

1 ไฟในห้องส่งค่อยๆ สว่างข้ึนทีละดวงตามลำ� ดับ ห้องส่งแห่งนี้ค�ำนงึ ถึงความสำ� คญั ของรายละเอยี ดทกุ สงิ่ ทกุ อย่าง ตากล้องจับขาตั้งกล้องไว้มน่ั ทีมงานในส่วนควบคุมการออกอากาศ เตรยี มตวั พรอ้ มเรยี บรอ้ ย เดก็ ฝกึ งานหอ้ ยบตั รบรษิ ทั วง่ิ ไปวง่ิ มา และหวั หนา้ ท่ีไม่มีทางปล่อยให้เนื้อหาของสคริปต์ส�ำคัญในช่วงสุดท้ายมีค�ำผิด ซึ่งเป็น ข้อผิดพลาดที่ไม่ควรจะมีมากท่ีสดุ โผล่มาให้เห็นเดด็ ขาด รองเท้าหนังเงาวับข้างหน่ึงย่ืนออกมาจากมุมระเบียง ต่อมาไม่นาน ร่างสูงใหญ่จึงปรากฏให้เห็น ชายหนุ่มสวมสทู พอดีตัวกำ� ลังเดินตรงมาด้วย ท่าทางสบายๆ รายการออกอากาศจนใกล้จะจบ ฉอื ซิ่นยืนนิ่งมาตลอด ก่อนหน้าน้ี เขายังมีใบหน้าน่ิงไร้อารมณ์อยู่ แต่เพียงพริบตาเดียวก็สามารถปั้นหน้าย้ิม ออกมาอย่างเป็นมืออาชพี ได้ตรงตามไทมิงพอดี “สวัสดีท่านผู้ชมทุกท่านครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่รายการ ‘ตีแผ่ชีวิต ประชาชน’ นี่คือคุณหวังผู้อาศัยอยู่ในเมืองเขตตะวันตก ในช่วงนี้มีเร่ือง

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 11 รบกวนใจเขาอยู่เรอื่ งหนง่ึ ...” ฉือซน่ิ ชะงกั เมอ่ื มองผ่านกระจกใสทางด้านข้างเข้าไปเหน็ ห้องส่งได้ ทุกซอกทุกมุม เขาเห็นเพียงถงเล่ียงซ่ึงเป็นพิธีกรชายน่ังอยู่หน้าเวทีก�ำลัง พูดถงึ ข่าวใหม่ได้อย่างน่าฟัง ใช่แล้วละ เสียงท่ไี ด้ยนิ เมอ่ื ครู่นี้คือเสยี งของถงเลย่ี ง ฉือซิน่ ทำ� เพียง แค่ยืนอยู่ด้านนอกห้องส่งและขยับปากทำ� เป็นพูดตามเท่านนั้ ฉือซน่ิ มองไปยงั แท่นเวทขี องพิธกี ร แววตาแฝงความเศร้าสร้อย เม่ือครั้งที่เพ่ิงเรียนจบใหม่ๆ เขารู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้เริ่มจากศูนย์ งานแรกที่ได้ท�ำคือพิธีกรภาคสนามท่ีลุยหาข่าวไปทุกที่ เขายังจ�ำเช้าวันท่ี เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการได้อยู่เลย หัวหน้าตบบ่าเขาแล้วพูดว่า ‘ต้ังใจท�ำงานล่ะ คุณผู้ด�ำเนินรายการ ตวั หลักในอนาคต’ ค�ำพูดประโยคนี้สร้างแรงผลักดันให้เขาอย่างไม่มีท่ีส้ินสุด นับแต่นี้ เป็นต้นไป ไม่ว่าจะมีปัญหาครอบครวั ให้ต้องแก้ไข ถูกนางมารร้ายคนไหน ขดั ขวาง ถกู รถความเรว็ สงู พงุ่ ชนจนเลอื ดไหลอาบไปยงั สถานทเี่ กดิ เหตุ หรอื วา่ ตอ้ งฝา่ พายฝุ นขนึ้ เขาเซยี งซานเพอื่ ไปชว่ ยบรรเทาความทกุ ขย์ าก ชว่ งเวลา ที่ยากล�ำบากเหล่านั้น เขาถือว่าเป็นประสบการณ์ที่จะช่วยให้เขากลายเป็น ผู้ดำ� เนนิ รายการตวั หลักอย่างเป็นทางการได้ ทว่าหกปีให้หลังเขากย็ ังคงเป็นพธิ ีกรภาคสนามอยู่ นอกจากประสบการณ์ท่ีมีมากแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรอีกเลย การมี ประสบการณ์มากถ้าจะให้พูดอีกนัยหน่ึงคืออายุมากแล้ว ส�ำหรับสถานี โทรทัศน์ซงึ่ เป็นสถานท่ีท่ตี ้องการกลุ่มคนรุ่นใหม่อยู่ตลอดเวลา หากหน้าที่ การงานไม่มีอะไรดีข้ึน คงทำ� ได้เพียงรอให้ถูกลดความสำ� คัญลงไปเร่ือยๆ เท่านน้ั ความรสู้ กึ วา่ ถกู ลดความส�ำคญั ลงในชว่ งนค้ี อื เมอ่ื ไหรก่ นั นะ...ฉอื ซน่ิ นกึ ออกแลว้ เมอ่ื วานนเี้ อง หลงั จากการประชมุ จบลง หวั หนา้ พดู กบั พวกคน

12 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป หนุ่มสาวทเี่ พิง่ เข้ามาใหม่ว่า ‘ตง้ั ใจทำ� งานล่ะ เหล่าผู้ดำ� เนนิ รายการตวั หลัก ในอนาคต’ หวั หนา้ พดู ไดต้ รงประเดน็ มาก หลายปมี านไี้ มม่ อี ะไรเปลยี่ นแปลง ไปสกั อยา่ ง และมนั ท�ำใหฉ้ อื ซน่ิ กระวนกระวายนดิ หนอ่ ย เมอื่ พดู จบหวั หนา้ ก็ลุกออกไปจากห้องประชมุ โดยไม่แม้แต่จะปรายตามองเขาด้วยซำ้� “มวั แต่ยนื เหม่ออะไรอยู่น่ะฉือซน่ิ ” เสียงท่ีดงั ขนึ้ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยดึงเขาออกมาจากความคิดฟุ้งซ่าน หวั หน้าน่นั เอง ฉือซ่ินรีบเรียกสติกลับมา “นัดหมายจิตรกรที่อาศัยอยู่ในประเทศ ฝรง่ั เศสเพอื่ สมั ภาษณ์พเิ ศษในช่วงสิบโมงไว้เรยี บร้อยแล้วครับ” “งนั้ ใหค้ นอนื่ ไปแทนท”ี หวั หนา้ หยบิ ไมเ้ ซลฟอี อกมาจากทางดา้ นหลงั ดา้ นบนมโี ทรศพั ทม์ อื ถอื อยู่ “เดย๋ี วนายมาท�ำไลฟถ์ า่ ยทอดสดรอบพเิ ศษของ ถงเล่ยี ง” “ท�ำไมล่ะครับ” “เพราะพวกนายสองคนสนทิ กัน” หวั หน้าตอบค�ำถามเขา หัวหน้าพูดแบบนี้คงจะท�ำตัวเรื่องมากไม่ได้แล้ว เขาคุ้นเคยกับ ถงเลี่ยงเป็นอย่างดี เขากับถงเลย่ี งจบการศกึ ษามาจากท่เี ดยี วกนั แต่เขาจบ ก่อน ต่อมาจึงได้เป็นคนแนะน�ำให้ถงเลีย่ งมาฝึกงานทีส่ ถานี พวกเขาฝ่าฟัน ช่วงเวลาทยี่ ากล�ำบากในการหาข่าวมาด้วยกัน ถงเล่ียงท่รี ู้จกั กนั ในนามของ คนหนุ่มหน้าตาดีคนหนึง่ ในวันนก้ี ลบั ... ฉอื ซ่ินไม่นึกลงั เลอะไรอกี เขารบั ไม้เซลฟีมา พลางยม้ิ และบอกว่า “หวั หน้าวางใจได้เลยครบั ” ครง่ึ ชวั่ โมงผ่านไป ท่ีโรงเรียนสอนขับรถ นักเรียนกลุ่มหนึ่งท่ีมารอเรียนขับรถกำ� ลังยืน อยู่ริมถนน ดวงอาทิตย์สาดแสงร้อนแรงอยู่บนศีรษะท�ำให้ผู้คนกระสับ- กระส่าย ตงิ เส่ียวโหรวยนื อยู่ท่ามกลางคนเหล่านัน้ เธอเอาแต่จ้องถงเลีย่ งท่ี

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 13 เท่ระเบิดในไลฟ์สดบนหน้าจอโทรศัพท์ อกี ทง้ั ยงั กดส่งของขวญั ให้ไม่หยุด มคี นส่งข้อความมา : พิธกี รหลักหล่อจงั เลย แต่คนถามค�ำถามรู้สกึ จะดูติงต๊องไปหน่อยนะ ขอติหน่อย ตงิ เสีย่ วโหรวรบี ส่งข้อความบ้าง : +1 ให้ความคดิ เห็นข้างบน “ตงิ เสีย่ วโหรว!” เสยี งดังก้องของครฝู ึกลอยมาในขณะทไี่ ม่ทนั ได้ตงั้ ตัว เธอสะดุ้ง รบี ยกมอื ขึ้น “อยู่นี่ อยู่นค่ี ่ะ!” ติงเส่ียวโหรววิ่งเหยาะๆ ไปถึงหน้ารถเก่าซอมซ่อคันหน่ึงแล้วเปิด ประตูเข้าไปนั่งด้านใน ครูฝึกไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เขายกมอื เปิดประตู ทำ� ท่าจะลงจากรถ “ครจู ะไม่ไปฝึกกับฉันเหรอคะ” ตงิ เส่ียวโหรวถาม “วนั นฝ้ี ึกถอยหลงั เข้าซอง เธอยึดตามทฤษฎีแล้วขับเองเลย” ฟงั ออกไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ ครฝู กึ กำ� ลงั ขม่ อารมณโ์ มโหไวอ้ ยา่ งสดุ ความ สามารถ พดู จบเขากล็ งจากรถและปิดประตูดงั ปัง ติงเส่ียวโหรวรู้สึกผิดต่อครูฝึกนิดหน่อย เธอเห็นในอินเทอร์เน็ตว่า ทุกคนพูดถึงครูฝึกคนน้ีในทางที่ดีมากจึงรีบจองตัวไว้ แรกเร่ิมครูฝึกนั้น อ่อนโยนมาก ไม่ว่าเธอจะท�ำผดิ พลาดยังไงก็ไม่เคยขมวดคิ้ว แต่กอ็ ดไม่ได้ ทจ่ี ะบอกเธอว่า ‘ทึ่ม’ ในทกุ ๆ เร่อื ง ทว่าหลังจากทำ� ผิดซำ้� แล้วซำ�้ เล่า ครูฝึก ก็ชักจะทนไม่ไหว เขาสงสัยจนถึงข้ันท่ีคิดว่าเธอเป็นคนที่คู่แข่งจ้างมาเพื่อ ทรมานตัวเองหรอื เปล่าหนอ ‘เธอเชื่อม้ัยว่าถ้าแขวนกระดูกไว้ที่พวงมาลัย ขนาดหมายังขับรถได้ เลยนะ’ ตงิ เสย่ี วโหรวนง่ั โดดเดยี่ วเดยี วดายอยภู่ ายในรถ เธอได้แต่ปลอบให้ ตวั เองใจเยน็ ๆ...กแ็ คถ่ อยหลงั เขา้ ซองเองใชม่ ย้ั ละ่ เธอฝกึ มานานขนาดไหน แล้ว จะไปยากอะไรนกั หนา

14 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป เธอสตารต์ เครอ่ื ง หกั เลย้ี วรถไปมอื สน่ั ไป จากนนั้ จงึ เรมิ่ ถอยรถเขา้ ไป ในช่องว่าง เธอเห็นครูฝึกก�ำลังยืนกอดอกมองมาจากทางกระจกมองหลัง ในใจนกึ ประหมา่ ขน้ึ มา และแลว้ กใ็ จหายวาบเมอ่ื เสยี งรอ้ งเตอื นจากอปุ กรณ์ อเิ ล็กทรอนกิ ส์ดงั ข้นึ มา...เธอขับรถทับเส้น แถมยงั ดงั เตอื นตดิ กนั สามครั้งเลยด้วย คราวน้ีครูฝึกทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาโยนสมุดบันทึกท่ีพกติดตัวมา ด้วยลงบนพ้ืน พร้อมกบั เดินตรงเข้ามาและตวาด “บอกไปกร่ี อบแล้วว่าให้ มองทางทั้งหกทศิ ไว้! เธอจะมองฉนั ท�ำไม!” ติงเส่ียวโหรวเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำ� ไมตอนน้ันถึงท�ำ แบบนัน้ ในหวั ของเธอก�ำลังตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ‘โอ๊ยๆ รบี ออกไปจากตรงนี้ทไี ด้ม้ยั ขายขหี้ น้าจะตายอยู่แล้ว!’ เธอ เหยยี บคนั เร่ง เสียงเคร่ืองยนต์ดังกระหมึ่ ก่อนทีร่ ถจะทะยานออกไป! กว่าครูฝึกจะตั้งสตไิ ด้ รถกแ็ ล่นออกไปไกลมากแล้ว ในชว่ งทก่ี ำ� ลงั ชลุ มนุ วนุ่ วาย ตงิ เสย่ี วโหรวโบกมอื พลางตะโกนเสยี งดงั “หลบไป หลบไป!” ผู้คนต่างพากนั ว่ิงหลบให้วุ่น เหตกุ ารณ์ไม่คาดฝันนี้ทำ� ให้ทวั่ ทกุ ที่ใน โรงเรยี นสอนขบั รถเกดิ ความอลหมา่ นอยา่ งถงึ ทส่ี ดุ ในหวั ของตงิ เสยี่ วโหรว ขาวโพลนไปหมด วชิ าการขบั รถทรี่ ่�ำเรยี นมาทง้ั หมดปลวิ หายไปอยตู่ รงไหน ก็ไม่อาจทราบได้ มิหน�ำซ�้ำภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยงั ผุดข้นึ มาในหัวเป็นฉากๆ เธอเคยไดย้ นิ ใครตอ่ ใครพดู อยหู่ ลายครงั้ วา่ คนเราตอนทกี่ ำ� ลงั จะตาย มักจะเห็นภาพเหตุการณ์ส�ำคัญที่ผ่านมาท้ังหมดในชีวิตเหมือนกับเป็นหนัง ม้วนหน่งึ เมอ่ื คิดได้ว่าครงั้ น้ตี ัวเองคงไม่รอดแน่ๆ เธอก็อดไม่ได้ทจี่ ะเศร้า โศกเสียใจ เธอยังไม่อยากตาย รู้อย่างนีใ้ ส่รองเท้าส้นสูงคู่ท่ีแพงทส่ี ุดมาก็ดี รหสั บัตรเอทเี อ็มก็ยงั ไม่ทันได้บอกตู้ล่ลี ่ี ถงึ จะแทบไม่ได้ฝากเงนิ เลยก็เถอะ ของขวญั วันเกิดของน้าชายก็ยังไม่ได้เตรียมไว้

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 15 ยง่ิ คดิ ยง่ิ ฟงุ้ ซา่ น ตายๆ ไปซะกด็ ี มชี วี ติ อยไู่ ปแลว้ ไดอ้ ะไรขนึ้ มาละ่ ... ติงเส่ียวโหรวคดิ รถยนต์ส่ายไปส่ายมาก่อนจะพุ่งเข้าไปในลานจอดรถ พลันความรู้สึกแสนคุ้นเคยก็แผ่ซ่านไปท่ัวทั้งร่าง เสียงโหวกเหวก โวยวายของผู้คนด้านหลังและเสียงตะโกนอย่างแหบแห้งของครูฝึกค่อยๆ ห่างไกลออกไปราวกับว่าลอยมาจากอกี มติ ิหนึ่ง... ตงิ เสย่ี วโหรวเอนตวั ไปทางดา้ นหลงั จนรา่ งกายชนเขา้ กบั พนกั พงิ ทน่ี ง่ั ของคนขับแล้วหลบั ไปทง้ั อย่างนัน้ ! สดุ ทา้ ยพอตนื่ ขน้ึ มา ภาพทปี่ รากฏตรงหนา้ เธอคอื ใบหนา้ ของหวงั เทอ่ หลงั จากนน้ั เสยี งดงั ปึงกต็ ามมา...ชนท้ายรถคนอ่นื เข้าซะแล้ว

2 เวลาเจด็ โมงเช้า ตงิ เสย่ี วโหรวต่นื ขึน้ มาอย่างตรงเวลา ห้องนอนของเธอให้ความรู้สึกเหมือนห้องนอนของสาวน้อยวัยแรก แย้มไม่มีผิด บนผนังแขวนรูปไว้หลายรูป ซ่ึงรูปท้ังหมดนั้นล้วนเป็นรูป ตงิ เสีย่ วโหรวยืนอยู่ใต้ต้นแปะก๊วยต้นเดิมในฤดูกาลทต่ี ่างกันไป เธอพยายามหยัดกายลุกขึ้น ล�ำคอยังมีอาการปวดอยู่ แม้ใส่เฝือก ดามต้นคอไว้ แต่เวลาขยับตัวก็ยังรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มตลอดเวลาคล้าย กับมีมดกลุ่มใหญ่ก�ำลังขนย้ายสิ่งของ เธอลูบท้องที่ส่งเสียงโครกคราก ก่อนจะรีบลงจากเตียงแล้วสวมรองเท้าแตะเดนิ ฉบั ๆ ออกจากห้องนอน พอมาถึงหน้าประตูห้องน�้ำก็ได้ยินเสียงเพลงไพเราะเสนาะหูของ เตง้ิ ล่ีจวินดงั แว่วมาจากด้านใน เธอทุบประตู “น้าจะนั่งอยู่ในน้ันอกี นานแค่ไหนคะ” เสียงอ่อนโยนของตู้ลีห่ มิงลอยมาจากด้านใน “เพงิ่ จะเข้ามาเองนะ” “นา้ ชว่ ยรบี หนอ่ ยไดม้ ย้ั หนจู ะไมไ่ หวแลว้ นะ” ตงิ เสย่ี วโหรวขมวดคว้ิ “ไม่ได้หรอก” น�้ำเสียงตอบกลบั ของตู้ลห่ี มิงยังคงอ่อนโยน

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 17 ติงเสี่ยวโหรวหันกลับไปมองห้องนอนใหญ่ซึ่งอยู่เย้ืองไปเล็กน้อย หอ้ งนน้ั เป็นหอ้ งของนายหญงิ บ้านน้ี อาณาเขตของนายหญงิ ใช่ว่าจะทะเลอ่ - ทะล่าเข้าไปตอนไหนก็ได้ และห้องน้�ำเด่ียวของนายหญิงก็ใช่ว่าอยากจะใช้ เมอื่ ไหร่ก็ใช้ได้ เธอล้มเลกิ ความคดิ น้ันไปแล้วพยายามอดทนไว้ก่อน เสียงโครกครากดังขึ้นอีกคร้ัง ในท้องของติงเส่ียวโหรวปั่นป่วน... คงคดิ อะไรมากไม่ได้แล้ว เธอตดั สนิ ใจแล้วว่าเป็นไงเป็นกนั คดิ ได้ดังนัน้ เธอจึงเดนิ ไปเคาะประตูอย่างแรง เสียงฝีเท้าดังแว่วมาจากในห้อง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าไฟโทสะลูกแรกใน เช้าอันสดใสของนายหญิงได้ถูกจุดขึ้นแล้ว ไม่ต้องพูดก็เดาได้ไม่ยากว่า ประโยคแรกที่จะออกมาจากปากเธอต้องเป็น ‘อยากตายเหรอ!’ และเปน็ อยา่ งทคี่ ดิ ไว้ ประตเู ปดิ ออก ตลู้ ลี่ สี่ วมชดุ นอนผา้ ไหมตวั ยาว ใบหน้ามแี ผ่นมาสก์หน้าแปะไว้ เธอตะโกนเสียงดัง “อยากตายเหรอ!” ตู้ลหี่ มงิ ท่อี ยู่ในห้องนำ้� สะดุ้งเฮือกแทบจะในเวลาเดียวกัน ติงเส่ยี วโหรวกอดตู้ลลี่ ไี่ ว้แน่น พร้อมทัง้ แกล้งพูดไปร้องไห้ไป “แม่ หนูฝันร้าย หนคู ดิ ว่าหนูจะไม่ได้เจอแม่อีกแล้ว!” ค�ำก่นด่าที่เดิมทีก�ำลังจะพุ่งออกจากล�ำคอของตู้ลี่ลี่สลายหายไปใน พริบตา เธอกลัวลูกสาวในสภาพแบบนี้ที่สุด และยังกลัวท่ีจะปลอบใจลูก อีกด้วย “แกฝันอะไร” ตงิ เสย่ี วโหรวปล่อยมารดาให้เป็นอิสระ เธอช้ีไปท่หี ้องน�้ำพลางแกล้ง สะอึกสะอนื้ “เรอื่ งมนั ยาว...เอาไว้หนเู ข้าห้องนำ้� เสร็จแล้วจะเล่าให้ฟังนะ!” ตงิ เสย่ี วโหรวพุ่งเข้าไปด้านในพร้อมกบั กดล็อกประตู ตู้ลี่ล่ยี ืนกระทืบเท้าปึงปังด้วยความโกรธจดั อยู่ด้านนอก “ยายเดก็ บ้า! แกกล้าหลอกฉันเหรอ!” ผ่านไปสิบห้านาที ท้ังสามคนจึงมาน่ังพร้อมหน้าพร้อมตากันท่ี โตะ๊ รบั ประทานอาหาร ตลู้ ลี่ กี่ อดอก ไฟโทสะในดวงตายงั คงคกุ รนุ่ ตงิ เสย่ี ว-

18 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป โหรวยัดปาท่องโก๋เข้าปาก ทำ� เป็นมองไม่เห็น ตู้ลีห่ มงิ เทนมใส่แก้ว ตงิ เสยี่ วโหรวยน่ื มือไปรบั แก้วนมและก�ำลังจะ พูดว่า ‘ขอบคุณค่ะน้า’ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงของตู้ลีล่ ่ดี ังข้นึ “ไม่ต้องให้กนิ !” ตงิ เสย่ี วโหรวหดมอื กลบั แกว้ นมของตลู้ ห่ี มงิ ถกู เจา้ ตวั ดงึ กลบั ไปดม่ื เสยี เอง “ท�ำไมต้องไปเรยี นขบั รถด้วย” ตู้ล่ีล่ถี าม “หนฝู นั วา่ ตวั เองไดเ้ รยี นขบั รถ แมเ่ คยไดย้ นิ ประโยคนม้ี ยั้ ” ตงิ เสยี่ ว- โหรวพูดพลางคดิ ไปด้วยว่าจะรบั มอื นายหญงิ ของบ้านยงั ไงดี ตู้ล่ลี ่ีปรายตามองเธอแวบหน่งึ “คนที่ได้พบเจอในความฝัน ต่ืนขึ้นมาแล้วให้ไปหา” ติงเสี่ยวโหรว พูดถึงคมั ภรี ์เล่มหน่ึงด้วยท่าทลี ึกซึ้ง พอเห็นว่าตู้ล่ลี ีม่ ีสหี น้าไม่เข้าใจ เธอจึง พดู ตอ่ “เชน่ เดยี วกบั เรอ่ื งทไ่ี ดพ้ บเจอในความฝัน ตน่ื ขนึ้ มาแลว้ กต็ อ้ งทำ� ไง” ตู้ลลี่ ี่นกึ โมโห เธอลกุ พรวด “มิน่าล่ะ เมอ่ื คนื ฉันฝันถึงแก ได้เจอกบั คนท่ไี ม่ชอบข้หี น้าในความฝัน ตนื่ ขน้ึ มาฉันกต็ ้องไปตบแกสินะ!” ติงเสยี่ วโหรวรีบกระโดดไปหลบอยู่ด้านหลงั น้าชาย ปกติตู้ลห่ี มงิ นน้ั เข้าข้างตงิ เสย่ี วโหรวอยู่แล้ว เขาเกล้ยี กล่อม “ค่อยๆ คยุ กันสพิ ่ี” ตู้ล่ีลี่ถลึงตาใส่เขา ตู้ลี่หมิงสะดุ้ง เขาผลักติงเส่ียวโหรวออกจาก ด้านหลงั ของตัวเอง “อากาศร้อนขนาดนี้ อย่ามาอยู่ใกล้น้าสิ” ตู้ลี่ลีต่ บโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ “จะให้ฉันพูดยงั ไงกับแกด!ี ” เมือ่ ได้ยินประโยคนี้ อีกสองคนทเ่ี หลือก็เริ่มปวดหวั นเ่ี ป็นวลีในการ เปิดประเด็นท่ีใช้เป็นประจ�ำของตู้ลี่ลี่ หากพูดประโยคน้ีออกมาก็เตรียมตัว รอฟังค�ำเทศนายดื ยาวท่จี ะตามมาได้เลย “แกไม่รู้เหรอว่าแกเรียนขับรถไม่ได้ เพราะสภาพร่างกายของแกมัน เป็นแบบนี้ แกรู้มย้ั ว่าการขบั รถมนั เป็นอนั ตรายต่อตวั แกขนาดไหน แกเคย คิดถึงความรู้สกึ ของผู้หลักผู้ใหญ่บ้างม้ัย...” ย่ิงพูดตู้ล่ีล่ียิ่งโมโห

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 19 ติงเส่ียวโหรวแอบช�ำเลืองมองเวลาในโทรศพั ท์ “หนูจะไปท�ำงานสายแล้ว!” ตงิ เสยี่ วโหรวหยบิ กระเป๋าแล้ววงิ่ ออกไป ทง้ิ เสยี งบ่นของมารดาไว้เบื้องหลงั พร้อมกับเสียงประตทู ป่ี ิดลง ใช่ว่าเธอไม่มีค�ำพูดอะไร แต่เธอแค่พูดออกมาไม่ได้ก็เท่าน้ัน เธอ ไม่กล้าบอกมารดาว่าตัวเองอกหัก ในความเป็นจริงมารดาไม่รู้ด้วยซำ้� ว่าเธอ ก�ำลังมีความรัก และเธอย่ิงไม่กล้าบอกว่าหลังจากทอ่ี กหกั แล้วก็ได้รู้ว่าชวี ติ คนมนั ส้ันนัก อยากทำ� อะไรให้รบี ท�ำ เพราะฉะนนั้ เธอถึงได้ไปเรียนขับรถ พูดแบบสรุปคือ ติงเสี่ยวโหรวเป็นคนกระตือรือร้นไม่ยอมหยุดอยู่ กับที่ เธอไม่อยากให้ความเศร้าโศกเสยี ใจมามีอิทธิพลต่อตวั เองนานเกนิ ไป ดังน้ันตั้งแต่เลิกกันเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ในช่วงเวลาส้ันๆ ของวันหยุดสุด สัปดาห์เธอก็ออกจากความเศร้าโศกเพราะการอกหักน้ันได้ ตงิ เสีย่ วโหรวรู้สกึ ว่าวันน้ตี วั เองดึงดูดสายตาคนอน่ื เป็นพิเศษ ไม่ว่า จะเปน็ ตอนขนึ้ รถไฟฟา้ ใตด้ นิ หรอื ตอนเดนิ บนถนน เพราะมกั จะมใี ครหลาย คนมองเธอเสมอ ตอนแรกคิดว่าหลังจากทร่ี ถชนแล้วทำ� ให้เธอสวยขึน้ ทว่า พอคดิ ได้ว่าล�ำคอของตวั เองมเี ฝือกอยู่กช็ กั จะไม่แน่ใจสกั เท่าไหร่ เธอเปน็ คนรกั สวยรกั งามมาตง้ั แตเ่ ดก็ เธอชอบดพู วกนางแบบตวั สงู รปู รา่ งดใี นจอโทรทศั นแ์ ละชอบดเู สอ้ื ผา้ ทค่ี นพวกนน้ั สวมใสด่ ว้ ย เธอยงั เคย เอาผ้าขนหนูมาพันตัวหลังอาบน้�ำเสร็จแล้วโพสท่าเป็นนางแบบอยู่บนเตียง ทุกคร้ังที่หอบผ้าขนหนูเดินเชิดไปถึงหัวเตียงแล้วหมุนตัวมองกลับมา ติง เส่ียวโหรวมักจะคิดว่าตัวเองงดงามราวกับเป็นราชินีของคนทั้งปวง ต่อมา พอได้เข้าเรียนเธอก็แอบซื้อนิตยสารแฟชั่นมาอ่าน ดังน้ันตอนที่รู้ว่ามหา- วิทยาลยั เปิดสอนสาขาการออกแบบเครอ่ื งแต่งกายด้วย เธอจงึ รู้สึกเหมือน หาจดุ มุ่งหมายของตัวเองพบ ซึง่ มารดาเองกเ็ หน็ ด้วย นเี่ ป็นน้อยครั้งมากท่ี ทา่ นสนบั สนนุ ทางทเี่ ธอเลอื ก ทง้ั ยงั บอกอกี วา่ พอเรยี นจบจะไดม้ ารบั ชว่ งตอ่ กจิ การของครอบครัว กิจการท่ีว่าคือร้านไหมพรมซ่ึงตั้งอยู่บนถนนที่ไม่ใช่ย่านธุรกิจใน

20 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป เขตทงโจว มพี นื้ ท่ที ้ังหมดไม่ถงึ ยสี่ บิ ตารางเมตร ตู้ล่ีลีแ่ ละน้องชายร่วมมือ กันท�ำกิจการมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ร้านรวงรอบข้างหมุนเวียนผลัดเปลี่ยน กิจการไปไม่หยุด ทว่า ‘ร้านไหมพรมลี่ล่ี’ น้ันยังคงยืนหยัดเปิดกิจการมา จนถงึ ทกุ วนั น้ี นี่คอื เรอ่ื งที่ตู้ลี่ลภ่ี าคภูมิใจท่ีสุด ติงเสี่ยวโหรวเพ่ิงรู้หลังจากเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยว่านักศึกษา ส่วนมากที่เรียนการออกแบบเคร่ืองแต่งกายนั้น เป็นพวกท่ีทางบ้านเปิด โรงงานอยแู่ ลว้ ในขณะทตี่ งิ เสย่ี วโหรวยงั คงงว่ นกบั การหาทฝี่ กึ งาน พวกเขา กไ็ ด้ผลิตเส้อื ผ้าที่ตัวเองออกแบบออกมาแล้ว อาชีพของติงเส่ียวโหรวในตอนนี้คือผู้ออกแบบตู้แสดงเส้ือผ้า พูด ง่ายๆ คอื จดั เสื้อผ้าและอุปกรณ์รวมไปถึงเลอื กสสี นั ให้เข้ากนั เพอื่ จดั แสดง สินค้าหลักตัวใหม่ของแบรนด์ อีกทั้งยังเป็นอาชีพท่ีกระตุ้นการใช้จ่ายเงิน ของลูกค้าอีกด้วย ส�ำนักงานใหญ่ของบริษัทอยู่ในย่านธุรกิจของประเทศ ผู้จัดการใหญ่เช่าช้ันที่สิบเจ็ดซ่ึงมีทัศนียภาพและส่ิงแวดล้อมที่ดีเหมาะ แก่การท�ำเป็นส�ำนักงานไว้...ติงเสี่ยวโหรวเดินตามบรรดามนุษย์เงินเดือนท่ี แต่งตัวสวยหล่อเข้าไปในอาคารขนาดใหญ่ บางทีเม่ือหนึง่ ช่วั โมงก่อนหน้าน้ี ทุกคนอาจจะเพิ่งออกมาจากห้องเช่าท่ีท้ังเล็กท้ังแคบ ได้กินเจียนปิ่งกั่วจือ หรือเครปสไตล์จีนหกช้ินซ่ึงซื้อมาจากริมถนน ทว่าในเวลานี้ทุกคนล้วนดู สดชน่ื มชี ีวิตชวี าต้อนรับเช้าวนั ใหม่ นีส่ นิ ะพลงั ของความหวงั ติงเส่ียวโหรวขยับตัวอย่างเช่ืองช้าเน่ืองจากยังเดินเหินได้ไม่ค่อย สะดวกนัก เธอเห็นคนกลุ่มหน่ึงทางด้านหน้าก�ำลังเดินเข้าไปในลิฟต์จึง รีบเร่งฝีเท้าให้เรว็ ข้ึน “รอด้วยค่ะ!” ติงเส่ียวโหรวรู้ดีว่าหากขึ้นลิฟต์รอบน้ีไม่ทัน นั่น หมายความวา่ เธอจะตอ้ งไปทำ� งานสายอยา่ งแนน่ อน ภายในลฟิ ตเ์ ตม็ ไปดว้ ย สีหน้าเหนื่อยหน่ายของคนหนุ่มสาว ตงิ เสี่ยวโหรวตาเป็นประกายด้วยความดีใจ เมอ่ื พบว่าผู้ชายทยี่ ืนอยู่ ด้านหน้าสุดของลฟิ ต์คือเพื่อนร่วมงานทบ่ี ริษทั ราวกบั เห็นผู้ช่วยชวี ติ หญิง

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 21 สาวโบกมือให้อีกฝ่ายพลางจบั เฝือกท่คี อแล้ววิ่งไปด้วย เหน็ อยู่ชดั ๆ ว่าเพ่อื นร่วมงานหนุ่มมองเหน็ เธอ ทว่าเขากลบั แกล้งทำ� เป็นมองไม่เห็นและเบนสายตามองไปทางอ่ืนแทน ทุกคนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ ไม่มีใครยื่นมือออกมาช่วยกดปุ่มเปิด-ปิดลิฟต์ให้เธอสักคน ในระยะห่าง เพยี งไม่กี่เมตร ประตลู ิฟต์ค่อยๆ ปิดลง คนในลฟิ ต์อาจจะก้มหน้าลง หรือ อาจจะยมิ้ ขบขนั อย่างไม่อาจกลัน้ ทีเ่ หน็ คนอนื่ กลายเป็นตวั ตลกกเ็ ป็นได้ “น่ี! นี่!” มอื ของตงิ เสย่ี วโหรวยงั โบกคา้ งอยกู่ ลางอากาศ ลฟิ ตเ์ ลอ่ื นขนึ้ ไปดา้ น บนอย่างช้าๆ เพอ่ื นรว่ มงานสว่ นมากมาถงึ กนั แลว้ ตงิ เสย่ี วโหรวเดนิ เขา้ ไปในบรษิ ทั ทกั ทายเพอื่ นรว่ มงานไมก่ ค่ี นทเี่ ดนิ ผา่ น เธอทำ� เหมอื นคนถกู ความสำ� เรจ็ ของ การตลาดแบบหลายระดับชั้นล้างสมอง สองมอื ก�ำหมดั แน่น เดินกระแทก เท้าปึงปังแล้วพูดตดิ กันสามครงั้ “สู้ๆ! สู้ๆ! สู้ๆ!” นคี่ อื คำ� พดู ตดิ ปากของเธอ ในขณะทใี่ หก้ �ำลงั ใจคนอน่ื กย็ งั ใหก้ �ำลงั ใจ ตัวเองไปด้วย แต่ไม่มใี ครตอบกลับมา ทุกคนกำ� ลงั วุ่นวายกับงานในมือ ตงิ เสย่ี ว- โหรวไม่ได้สนใจ เธอชนิ แล้วกับชีวิตท่ไี ม่มใี ครแยแส โต๊ะทำ� งานของตัวเอง ในหลืบก็แสดงให้เห็นอยู่แล้วว่าเธอไม่ได้ส�ำคัญเท่าไหร่ ส่วนมากเธอต้อง ออกไปร้านนู้นร้านน้ีเพื่อจัดการดูแลตู้จัดแสดงเสื้อผ้า ติงเสี่ยวโหรวนั่งลง ตรงโต๊ะท�ำงาน เธอรู้ดีว่าทีต่ วั เองเลอื กมาท�ำงานในเวลานเ้ี พราะไม่อยากเจอ หน้าหวังเท่อ ก่อนหน้าน้ี พวกเธอจะมาเจอกันที่ด้านนอกบริษัทตอน แปดโมงยี่สิบนาทเี ป๊ะของทุกวัน กินเคเอฟซีราคาแปดหยวนเป็นอาหารเช้า ด้วยกนั หรือไม่กซ็ อื้ ข้าวปั้นท่เี ซเว่นมากิน ในขณะท่ีคิดย้อนกลับไป ข้อศอกของติงเส่ียวโหรวก็ถูกบางอย่าง ทิ่มเข้า เธอมองไปเห็นต้นกระบองเพชรที่เขาต้ังใจซื้อมาให้เธอเพื่อป้องกัน

22 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป รงั สีจากคอมพวิ เตอร์โดยเฉพาะตงั้ อยู่ตรงนน้ั เสยี งโทรศพั ทด์ งั ขน้ึ ตงิ เสย่ี วโหรวเพง่ิ จะกดรบั เสยี งผหู้ ญงิ จากปลาย สายกด็ งั ขนึ้ มาทนั ที “สวสั ดคี ่ะ คุณตงิ เส่ยี วโหรวใช่มัย้ คะ” “ค่ะ ฉันเอง” “คอื อย่างนนี้ ะคะ ฉนั โทร. มาจากบริษทั ประกนั ภัยค่ะ เร่อื งอบุ ตั ิเหตุ รถชนน้นั ตัวแทนได้ประเมินความเสยี หายออกมาแล้วนะคะ โรงเรียนสอน ขบั รถกับคุณต้องเสยี ค่าใช้จ่ายครง่ึ หน่ึง” “พอดีฉันก�ำลังประชุมอยู่ เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปนะคะ” พูดจบ ติงเสยี่ วโหรวกว็ างสาย เธอยกมอื กมุ ขมบั รู้สกึ ได้ถึงความวุ่นวาย หญิงสาว มองไปเบอื้ งหนา้ อยา่ งวา้ วนุ่ ใจกอ่ นจะรบี ชกั สายตากลบั มาไดท้ นั โดยทอ่ี กี ฝา่ ย ไม่รู้ตัว เธอก้มศีรษะลง ซ่อนตัวอยู่ตรงโต๊ะทำ� งานของตวั เอง ท่าทางแบบน้ี ออกจะน่าข�ำนิดหน่อย ดูแล้วคล้ายกับนกกระจอกเทศท่ีซุกตัวอยู่ใน ทะเลทรายไม่มผี ิด เธอเหน็ หวงั เท่อ แฟนเก่าของเธอเอง วันพฤหสั บดที ่ีผ่านมา เธอก�ำลังท�ำงานอยู่ในร้านแห่งหนง่ึ หวังเท่อ สง่ ขอ้ ความมาชวนไปกนิ ขา้ วตอนเยน็ ในตอนนนั้ ตงิ เสย่ี วโหรวคดิ วา่ ในทส่ี ดุ วันน้ีก็มาถึง หวังเท่อจะขอแต่งงานกับเธอแล้ว และค�ำสาปท่ีติดตัวเธอมา นานหลายปีจะได้ถกู ลบล้างไปเสียที การคาดเดาของติงเส่ียวโหรวไม่ใช่การเดาม่วั ๆ ก่อนหน้าน้เี ธอได้ยนิ หลายคนพูดกันว่าหวังเท่อขอค�ำแนะน�ำเร่ืองแบรนด์แหวนเพชรจากเพื่อน ร่วมงานที่เป็นผู้หญิง ต่อมาเธอเห็นประวัติการค้นหาบนคอมพิวเตอร์ของ เขาประมาณว่า ‘ขอแต่งงานอย่างไรให้โรแมนตกิ ทส่ี ุด’ หลังจากนัดเวลาเรียบร้อยแล้ว ติงเส่ียวโหรวก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตวั เธอตอ่ สายหาชาชา่ เลา่ ความเปน็ ไปของเรอ่ื งราวอยา่ งรวบรดั กอ่ นจะเรม่ิ บ่นว่าวนั นนั้ ตวั เองแต่งตวั ธรรมดาเกินไป ในสถานการณ์แบบนี้ควรแต่งตัว

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 23 ใหส้ วยถงึ จะถกู คดิ ไปไกลถงึ ขนาดทวี่ า่ ตอ่ ไปจะตง้ั ชอื่ ลกู วา่ อะไร จะซอ้ื บา้ น เพื่อให้ลูกได้เข้าโรงเรียนดีๆ ที่ไหน ถ้าลูกแต่งงานแล้วไม่กตัญญูจะท�ำ อย่างไรก็ยังไม่ทันได้คิด...ชาช่าเตือนเธอว่าอย่าเพิ่งฟุ้งซ่าน ยิ่งเวลาแบบนี้ ย่ิงต้องท�ำเป็นไม่สนใจ ผู้ชายถึงจะรู้สึกว่าได้รับของมีค่าไป ติงเสี่ยวโหรว เห็นว่ามีเหตผุ ล เธอเปล่ยี นกระโปรงตัวใหม่ในร้านเงียบๆ เก็บป้ายราคาให้ ดีก่อนจะลงมาที่แผนกจ�ำหน่ายเคร่ืองส�ำอางเพื่อขอให้ช่างแต่งหน้าให้แล้ว ออกไปตามนัดอย่างมีความสุข เมอื่ มาถงึ ร้านอาหาร หวงั เท่อกร็ ออย่กู อ่ นแลว้ อาหารทง้ั หมดบนโตะ๊ ล้วนแต่เป็นสิ่งท่ีติงเสี่ยวโหรวชอบกินท้ังน้ัน เธอนั่งลงพร้อมกับถามด้วย นำ�้ เสียงอ่อนหวานต่างจากทุกคร้ัง ‘ท�ำไมวันน้ีถึงมากนิ ข้าวกบั ฉนั ล่ะ มีเร่ืองอะไรหรือเปล่า’ หวังเท่อหัวเราะ ‘กนิ ก่อนเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยคุยกนั ’ ตงิ เสย่ี วโหรวไดแ้ ตบ่ อกตวั เองวา่ ในสถานการณแ์ บบนอี้ ยา่ ไดก้ นิ อะไร เยอะนกั ทว่าพอได้จับตะเกียบก็อดไม่ได้ทีจ่ ะกินนู่นกนิ นี่ อกี ท้ังยังไม่ลมื ท่ี จะหาข้ออ้างให้ตัวเองอีกหน่อยว่าเด๋ียวก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่กนิ กเ็ สียดายของแย่ หวงั เทอ่ ดกู ระวนกระวายอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั สว่ นในใจของตงิ เสย่ี วโหรว ก�ำลงั ลิงโลด ‘นายก�ำลงั คิดอยู่ใช่ม้ัยล่ะว่าจะสารภาพออกมายังไง’ และในท่สี ดุ หวังเท่อกท็ นไม่ไหว จงึ ต้องพูดออกมา ‘เสีย่ วโหรว อย่า เพงิ่ กิน ฉันมีเร่อื งอยากจะคุยกบั เธอ’ ‘ฉนั ตกลง’ ตงิ เสี่ยวโหรวพูด ‘หา?’ ติงเสย่ี วโหรวเพิง่ รู้ตัวว่าหลดุ พูดความในใจออกไปจึงรีบอธบิ าย ‘ฉนั หมายถงึ ...นายพูดเถอะ’ หวงั เทอ่ กระแอมหนงึ่ ทพี รอ้ มกบั นงั่ ตวั ตรง มองหญงิ สาว ‘เสย่ี วโหรว

24 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ฉันว่าเราด�ำเนินความสมั พันธ์แบบน้ตี ่อไปไม่ได้แล้วละ’ สมองของเธอก�ำลังประมวลผลอย่างหนักว่าค�ำพูดน้ีหมายความว่า อย่างไร เธอคิดแม้กระท่ังว่าหรือน่ีจะเป็นการแกล้งอ�ำของอีกฝ่ายก่อนขอ แต่งงาน อย่างเช่นหวังเท่ออาจจะพดู ต่อ ‘ฉันอยากจะเร่มิ ต้นความสมั พนั ธ์ แบบใหม่กับเธอด้วยการเป็นว่าทเ่ี จ้าบ่าวของเธอ’ ‘เราเลกิ กนั เถอะ’ หวงั เท่อบอก ความคาดหวังบนใบหน้าของติงเส่ียวโหรวยังไม่ทันจะฉายออกมา กม็ อี นั ตอ้ งชะงกั ไป และเธอกไ็ มไ่ ด้คดิ เพอ้ ฝันอะไรอกี แล้ว เธอมองหวงั เท่อ อีกฝ่ายมีท่าทีจริงจังเหลอื เกิน ‘ฉันชอบลูซี’่ เธอฟังเขาพูดด้วยท่าทางทท่ี ำ� อะไรไม่ถกู ‘ช่วงเวลาที่คบกนั เธอดตี ่อ ฉันมาก เธอมอบความทรงจ�ำดีๆ ให้ฉัน และฉันคิดว่าตัวเองก็ท�ำเรื่องที่ สามารถท�ำให้เธอได้ไปหลายอย่างแล้ว ฉันคิดอยู่นานมาก แต่ก็ยังรู้สึกว่า ลูซี่เหมาะกับฉันมากกว่า ฉันคิดทบทวนอยู่นานมากเลยนะถึงได้ค�ำตอบ แบบน้ี เพราะง้ันฉันเลยรีบมาบอกเธอ เพราะไม่อยากให้เธอเสียเวลาไป มากกว่าน้ี...’ หวังเท่อยังพูดต่อไปอีกหลายคำ� แม้ติงเสี่ยวโหรวจะไม่ได้ขัดขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ฟัง เธอรู้สึกว่าอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจก�ำลังถล่มลงมาทีละน้อย เธอเกบ็ ซอ่ นอดตี อนั งดงามเหลา่ นนั้ ทยี่ งั คงหลงเหลอื อยเู่ อาไวใ้ นเศษซากปรกั หักพัง ไม่สามารถมองเหน็ เมอื งแห่งความรกั ท่เี คยมอี ยู่ตรงนนั้ ได้อีกแล้ว ในวันนั้นติงเสี่ยวโหรวแสดงท่าทางยินดี เธอบอกลาอีกฝ่ายอย่าง สภุ าพแล้วย้มิ พร้อมกบั เอ่ยคำ� ลา จากนน้ั จงึ ยืนกรานว่าจะจ่ายเงนิ เอง ตอน ท่ีเลิกรากัน เธอร้องไห้ฟมู ฟายไม่ออก เธอเอาแต่คิดว่ายงั ไงเธอกเ็ ป็นคนท่ี ถูกทิง้ จึงพยายามทีจ่ ะรกั ษาศกั ด์ิศรขี องตัวเองไว้ ศักด์ศิ รีเป็นสิ่งทีด่ ี นี่เป็น สิ่งที่เธอเรียนรู้มาจากตู้ล่ีลี่ผู้เป็นมารดาของเธอ เธอใช้การกระท�ำบอกกับ หวงั เทอ่ วา่ ตวั เองไมเ่ ปน็ ไร เธอเลอื กทจี่ ะเหยยี บย่�ำหวั ใจทแ่ี ตกสลายแลว้ เดนิ

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 25 จากมาโดยไม่คดิ จะหนั กลับไปอีก ตอนน้ีหวังเท่อเดินตรงมาที่โต๊ะท�ำงานของเธอ ติงเสี่ยวโหรวคิดไป ตา่ งๆ นานา หรอื ว่าไอ้บ้านเี่ ปน็ โรคร้ายรกั ษาไมห่ าย หรอื ว่าเขาถกู ทงิ้ แลว้ จะ กลับมาขอคืนดี ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหนก็ทำ� ให้ติงเส่ียวโหรวรู้สึกเหมือนได้ แก้แค้นทัง้ หมด หวงั เท่อหยดุ ยืนตรงข้างกายเธอ เขาย่ืนการ์ดเชญิ หนง่ึ ใบมาให้ “เสี่ยวโหรว ฉันจะแต่งงานแล้วนะ” ติงเส่ยี วโหรวยกมือข้นึ ตบหน้าหวังเท่อไปหน่งึ ฉาดดงั เผียะ! นน่ั เปน็ แคจ่ นิ ตนาการของตงิ เสยี่ วโหรว เธอยงั คงเหมอ่ มองการด์ เชญิ สชี มพูใบนัน้ อยู่ “เส่ยี วโหรว?” หวังเท่อเรยี กเธอ ติงเสี่ยวโหรวตื่นจากภวังค์ เธอไม่ได้ย่ืนมือออกไปรับ นั่นท�ำให้ หวงั เท่อรู้สึกล�ำบากใจนิดหน่อย “ลซู บี่ อกว่าถ้าเธอไม่รบั ลูซ่จี ะเป็นคนเอามาให้ด้วยตัวเอง” ตงิ เสยี่ วโหรวรบี ดงึ การด์ เชญิ มาถอื ไวท้ นั ที เธอหนั มองรอบกาย พวก เพื่อนร่วมงานท่ีแอบดูมาโดยตลอดจึงแสร้งท�ำเป็นง่วนอยู่กับงานอีกครั้ง หวังเท่อเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ติงเส่ียวโหรวรู้สึกว่าหวังเท่อเหมือนกับเด็กอมมือคนหน่ึง ที่จ�ำเป็น ตอ้ งมคี นเป็นผ้ใู หญก่ ว่ามาคอยดแู ล ถงึ จะสามารถใชช้ วี ติ ไดอ้ ย่างดี เหน็ ได้ ชัดว่าเธอไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีท่ีสุดของเขา ในวินาทีน้ัน ติงเส่ียวโหรวรู้สึกว่า หวังเท่อตัดสนิ ใจไม่ผิด ลูซ่เี หมาะสมกับเขามากกว่าเธอ สองนิ้วของเธอหนีบการ์ดเชิญไว้ รับรู้ได้ว่าท่าทีของตัวเองนั้นแข็ง กระด้างคล้ายกับว่าหวั ใจของเธอในตอนน้ีด้านชาจนเกอื บจะไร้ความรู้สึก เธอเงยหน้าขน้ึ พร้อมกบั ปั้นย้มิ “ยินดีด้วยนะ!”

3 “ยินดีกบั ผีน่ะสิ!” ชาช่าโยนการ์ดเชญิ ลงถังขยะ ด้วยความท่ีในโรงพยาบาลมีคนพลุกพล่าน จึงไม่มีใครสังเกตเห็น ความโกรธแค้นของแพทย์หญงิ อายยุ ังน้อยคนนี้ “ท�ำไมไม่ตบเขาไปสกั ทีนะ ถ้าเป็นฉนั ...ฉันจะตบให้แม่เขาจำ� ลกู ชาย ตวั เองไมไ่ ดเ้ ลย” ชาชา่ พดู สงิ่ ทอ่ี ยใู่ นใจออกมา ตงิ เสยี่ วโหรวเปน็ เพอื่ นสนทิ ทีส่ ุดของเธอ แต่ไม่เคยทำ� อะไรได้ดงั่ ใจเธอสักอย่าง “ยังไงซะเขาก็ท้ิงเธอแล้ว ยังจะต้องไปแคร์อะไรเขาอีก ด่าเขาไป สกั ชดุ เหอะ ฉนั จะบอกอะไรใหน้ ะ การตดั ใจทด่ี ที ส่ี ดุ คอื การท�ำใหเ้ จบ็ ชำ้� นำ้� ใจ กันท้ังสองฝ่าย” ยิ่งพูดชาช่าย่ิงโกรธ เธอลากติงเสี่ยวโหรวให้ออกเดิน ตาม “ไป เจ้จะไปคิดบญั ชีเขาเป็นเพือ่ นเธอ” ติงเสี่ยวโหรวทถ่ี ูกลากไปได้เพยี งไม่กี่ก้าวสะบดั ตัวเบาๆ “ฉันทำ� ไม่ได้หรอก” “โอ๊ย...หดั โกรธหดั เกลยี ดคนอื่นบ้างสิ ตอนแรกมนั ก็แปลกๆ แหละ

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 27 แต่เดี๋ยวพอท�ำบ่อยๆ ก็ชินเอง เหมือนกับตอนท่ีฉันเพ่ิงจะได้ผ่าตัดใหม่ๆ ฉนั ก็ไม่กล้าเหมือนกัน” ชาช่าออกแรงลากเธออีกครง้ั “เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าลูซ่ีที่เป็นว่าทเี่ จ้าสาวของเขา คอื หวั หน้าของ ฉัน” ชาชา่ ชะงกั แตย่ งั คงไมย่ อมแพ้ “เปน็ หวั หนา้ แลว้ ยงั ไงละ่ เปน็ หวั หนา้ แล้วจะใช้อ�ำนาจมาแย่งแฟนของคนอื่นยังไงก็ได้เหรอ ถ้าอย่างน้ันเธอก็ ไม่ต้องท�ำงานที่น่ีแล้ว!” “หยุดโวยวายได้แล้วชาช่า...” เสยี งของติงเสยี่ วโหรวเบาหวิว “สภาพ อย่างฉนั จะให้หางานท�ำสักงานมันไม่ง่ายเลยนะ ถ้าลาออกจริงๆ จะให้ฉัน ไปท�ำอะไรล่ะ” ก่อนหน้าน้ีติงเส่ียวโหรวเปล่ียนงานมาสามงานแล้ว สาเหตุเพราะ โรคลมหลับกำ� เรบิ ในระหว่างทก่ี ำ� ลงั ท�ำงาน ชาช่าเลกิ ล้มความต้งั ใจไปในที่สุด สมัยรู้จักกันใหม่ๆ ช่วงมธั ยมปลาย ท้ังสองคนยังเป็นแค่เด็กวยั รุ่น ทวา่ นสิ ยั นน้ั กลบั แตกต่างกนั อย่างชดั เจน คนหนงึ่ เป็นคนประเภทมบี ญุ คณุ ต้องทดแทน มีความแค้นต้องช�ำระ กล้าคิดกล้าพูด อีกคนนั้นเป็นคนไม่ สู้คน อะไรก็โทษตวั เองไปหมด ติงเสีย่ วโหรวก้มหน้าลง แววตาเศร้าสร้อย “เธอจะทนแบบนต้ี อ่ ไปเหรอ เธอจะมองดพู วกเขาแสดงออกวา่ รกั กนั ปานจะกลืนกินได้เหรอ” ชาช่าถาม “รอให้โบนสั งวดทีแ่ ล้วออกมาก่อนฉันค่อยคิดดอู กี ที ให้มเี งินตดิ ตัว อยนู่ ดิ หนอ่ ยดกี วา่ จะไดไ้ มต่ อ้ งมานงั่ กงั วล” ตงิ เสย่ี วโหรวยมิ้ ออกมาราวกบั ไมค่ ดิ อะไรมาก “จรงิ สิ เธอจำ� ไดม้ ย้ั วา่ หวงั เทอ่ เปน็ แฟนคนทเ่ี ทา่ ไหรข่ องฉนั ” คำ� ถามนไี้ มย่ ากส�ำหรบั ชาชา่ เลย เธอชนู วิ้ ขนึ้ มาสามนวิ้ “คนทส่ี ามสบิ ทำ� ไมเหรอ” พดู จบชาช่ากร็ บี ยกมอื ปดิ ปาก มองตงิ เสยี่ วโหรวทก่ี ำ� ลงั มองตาโตมา

28 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ทางเธอเช่นกนั “คำ� สาปน้ันแผลงฤทธิอ์ กี แล้วเหรอ” ตงิ เส่ียวโหรวพยกั หน้า สิบปีก่อนในห้องลองเสอื้ ผ้า หญิงต้ังครรภ์คนน้นั ช้ีนว้ิ ขน้ึ ฟ้าสาปแช่ง ตงิ เสยี่ วโหรว แมจ้ ะเปน็ เพยี งการเขา้ ใจผดิ แมว้ า่ หญงิ ตง้ั ครรภต์ ง้ั ใจจะกลา่ ว สาปแชง่ อกี คนหนงึ่ ทวา่ นบั ตง้ั แตว่ นั นน้ั ชวี ติ ของตงิ เสย่ี วโหรวกเ็ ปลยี่ นแปลง ไปตลอดกาล เดมิ ทเี ธอแคเ่ ปน็ โรคลมหลบั หรอื พดู งา่ ยๆ กค็ อื เธอสามารถวบู หลบั ได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ทีไ่ หน ระยะเวลาของอาการนนั้ ไม่นานนกั ส่วน มากไม่เกินสิบนาที ติงเส่ียวโหรวบอกว่าตลอดระยะเวลาท่ีมีอาการน้ันเธอ จะจำ� อะไรไมไ่ ดเ้ ลย เธอไมร่ ดู้ ว้ ยซำ้� วา่ พอลกุ ขนึ้ มาจากพน้ื แลว้ ควรจะทำ� อะไร ต่อ ตอนที่มอี าการใหม่ๆ ตู้ลล่ี ผี่ ู้เป็นมารดากงั วลมาก ทว่าในผลรายงาน การตรวจของโรงพยาบาลเขยี นเอาไวอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ ยายเดก็ คนนมี้ รี า่ งกาย แข็งแรงสมบรู ณ์ ด้วยเหตุนีต้ ู้ลีล่ ี่ถงึ ได้ต้ังตารอคอย เธอเคยได้ยนิ คนพูดว่า บางคนท่ีเม่ือก่อนเป็นคนปกติทั่วไป หลังจากป่วยหนักแล้วฟื้นข้ึนมาจะ สามารถดูดวงทำ� นายอนาคตได้โดยไม่ต้องมคี รูสอน ดงั นน้ั จงึ มอี ยคู่ ร้ังหน่งึ ท่ตี ิงเส่ียวโหรวฟื้นขน้ึ มาจากโรคลมหลับ แล้ว ตู้ล่ีล่ถี ามเธอว่า ‘ร้านของเราในปีนจี้ ะไปได้สวยมยั้ ’ ตงิ เสีย่ วโหรวส่ายหน้า ‘ฉนั จะหาคนรวยๆ สักคนมาเป็นคู่ชวี ิตได้มั้ย’ ตงิ เสี่ยวโหรวส่ายหน้า น้าชายตู้ลห่ี มิงถาม ‘ปีนนี้ ้าจะหาแฟนได้ม้ัย’ ติงเสี่ยวโหรวยงั คงส่ายหน้า ตู้ลีล่ ห่ี มดหวงั ‘แกจะบอกว่าไปได้ไม่สวย? หาไม่เจอ?’ ตงิ เสี่ยวโหรวตอบ ‘หนจู ะบอกว่าหนูไม่รู้’

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 29 ‘ช่างเถอะ ลูกสาวสุดที่รักเป็นโรคน้ีฟรีแล้วละ’ ตู้ลี่ล่ีคิดจะปลอบใจ ลกู สาว ‘แตท่ กุ อยา่ งยงั เหมอื นเดมิ ตอ่ จากนไี้ ปแกหา้ มไปเรยี นขบั รถอกี มนั อันตราย’ ถงึ ไมม่ เี รอ่ื งเรยี นขบั รถ ชวี ติ ของเธอกย็ งั คงมอี นั ตรายและตอ้ งอบั อาย ขายหน้าอย่างอื่นอยู่ดี อย่างเช่นบางครัง้ ไปกนิ ข้าวท่ีร้านอาหาร ตอนที่ก�ำลงั พดู คยุ กบั ชาช่าอย่างสนุกสนาน อยู่ดๆี วินาทตี ่อมากห็ น้ากระแทกกบั โต๊ะ- อาหารมนั เยิ้มแล้วแน่น่ิงไม่ไหวติง ตอนทก่ี ำ� ลงั ร้องเพลงระหว่างอาบนำ้� จู่ๆ ก็หงายหลังล้มลงไปกองอยู่กับพ้ืน หรือตอนท่ีเรียนว่ายนำ�้ ว่ายอยู่ดีๆ ก็ จมนำ�้ ซะอยา่ งนนั้ หรอื จะเปน็ ปแี รกทสี่ อบเขา้ มหาวทิ ยาลยั ตอนทสี่ มองกำ� ลงั แลน่ ไดท้ ใี่ นตอนทส่ี อบภาษาและวรรณคดี แตพ่ อมอื จบั ปากกากด็ นั ฟบุ หลบั กบั กระดาษข้อสอบไปซะอีก... หากจะบอกว่าท้ังหมดเป็นเพราะโรคลมหลับก็ยังไม่ท�ำให้เด็กสาว คนหนง่ึ รสู้ กึ วา่ ชวี ติ ขมขน่ื แตอ่ ยา่ งใด เพราะมเี รอื่ งทนี่ า่ กลวั ตอ่ จากนตี้ า่ งหาก ตอนปีหนง่ึ ติงเสยี่ วโหรวมแี ฟน อีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมชนั้ เรียนของ เธอ เขาตามจีบเธออยู่นาน ตงิ เสีย่ วโหรวเป็นคนประเภททบ่ี างครัง้ กส็ งสัย ว่าตัวเองไม่ได้รักใครสักคน แต่รักสิ่งท่ีเรียกว่ารักแท้ต่างหาก เธอทุ่มเท ทุกอย่างท่ีมีให้เขาไป บางทีเธออาจเกิดมาเป็นคนแบบนี้ แม้จะรู้อยู่แล้ว ว่าหากหลงเหลอื ความรักไว้ปกป้องตัวเองบ้างก็คงเจ็บไม่มากเท่าไหร่ ครึง่ ปีต่อมา แฟนหนุ่มหมายเลขหนึ่งบอกเลิกเธอ เหตผุ ลคือเบ่ือท่ี ต้องเจอหน้ากันตลอด ไปเรียนพร้อมกันทุกวัน ในตอนน้ันติงเสี่ยวโหรว เสยี ใจมาก เธอเซอื่ งซมึ เหมอ่ ลอยและผอมลงมาก ตอนกลบั บา้ นในวนั หยดุ สุดสัปดาห์ถึงกับท�ำเอาตู้ลี่ลี่ตกอกตกใจ เพราะเธอแอบเพ่ิมเงินในบัตร เอทีเอ็มให้ลูกสาวทุกเดือน เดือนละสามร้อยหยวนเพื่อให้ลูกสาวได้กินแต่ ของทดี่ แี ท้ๆ แฟนหนุ่มหมายเลขสองเป็นคนหนุ่มท่ีช่ืนชอบศิลปวรรณคดี มีตา ชน้ั เดยี ว รปู ร่างหน้าตาคล้ายกับคนเกาหลี คร้งั แรกทพี่ บกนั ติงเสี่ยวโหรว

30 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ชอบคดิ บ่อยๆ ว่าอีกฝ่ายจะท�ำในส่ิงทคี่ าดไม่ถงึ ด้วยการพดู ประโยค ‘ซมึ นี ดา’ ออกมาหรอื เปล่าหนอ ทัง้ สองคนคบกนั ยงั ไม่ถงึ หนึ่งเดอื น แฟนหนุ่ม หมายเลขสองก็บอกเลิกเธอแล้วไปคบกับนักเรียนแลกเปล่ียนชาวเกาหลี แทนซะอย่างนัน้ ... แฟนหนมุ่ หมายเลขเจด็ เปน็ เทรนเนอร์ ตอนนน้ั ตงิ เสย่ี วโหรวเรยี นจบ มหาวทิ ยาลยั แล้ว ทง้ั สองคนรู้จักกนั ทฟี่ ิตเนส หลงั จากน้ันสองเดอื น เขาก็ ขอเลกิ กบั เธอ เหตผุ ลคือที่ฟิตเนสน้นั มผี ู้หญิงรำ่� รวยเงินทองเตม็ ไปหมด... แฟนหนุ่มหมายเลขสิบห้าเป็นคนหน้าตาดีมาก ผิวพรรณดียิ่งกว่า ตงิ เสย่ี วโหรว นสิ ยั กไ็ มแ่ ย่ เขาใสใ่ จดแู ลเธอดมี าก ตดิ อยอู่ ยา่ งเดยี วคอื เวลา ที่อยู่ด้วยกันติงเส่ียวโหรวรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมือนการคบกันเท่าไหร่ พูด ตรงๆ คือเหมอื นเป็นพ่ีน้องกันมากกว่า ต่อมาอกี ฝ่ายกพ็ ดู ความในใจออก มาว่าตอนท่ีคบเธอ เขาค้นพบว่าตัวเองชอบผู้ชายมากกว่า ติงเสี่ยวโหรว ไม่ได้โกรธ ไม่ได้แค้น ทงั้ สองจากกนั ด้วยดี หลงั จากนั้นไม่กีป่ ี แฟนหนุ่ม หมายเลขสบิ หา้ กส็ ่งรปู ถา่ ยใบหนง่ึ มาจากตา่ งประเทศ เขาจดทะเบยี นสมรส กับคนรักท่ีเป็นผู้ชาย และอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขภายใต้ท้องฟ้าใน ต่างแดนเป็นท่ีเรยี บร้อยแล้ว นานวนั เข้าตงิ เสย่ี วโหรวยงิ่ ร้สู กึ เหมอื นได้ท�ำการทดลองซ�้ำหลายครงั้ ตามจำ� นวนแฟนหน่มุ ทเี่ พม่ิ มากขนึ้ เรอ่ื ยๆ เธอพยายามพสิ จู นว์ ่าค�ำสาปแช่ง ในตอนนั้นเป็นเพียงเร่ืองหลอกลวง แต่เรื่องท่ีเกิดขึ้นท้ังหมดคอยตอกยำ�้ ซ�้ำเติมเธออยู่เสมอ ขณะท่ีเธอถูกโชคชะตากลั่นแกล้งจนซวนเซ เธอกลับ รสู้ กึ ดใี จขน้ึ มาซะอยา่ งนนั้ เธอเคยพบเจอคนรกั มาหลายประเภท ทวา่ ไมเ่ คย พบเจอกบั รกั แทเ้ ลย จากสาวนอ้ ยไรเ้ ดยี งสาทเี่ จบ็ ปวดเสยี ใจอยา่ งแสนสาหสั เพราะความรกั ในตอนนั้น กลายมาเป็นหญิงสาวทีด่ ้านชากับทุกส่งิ ทุกอย่าง ในตอนน้ี ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ นเี่ ปน็ ของขวญั ทกี่ าลเวลามอบให้ หรอื เปน็ เคราะห์ กรรมของชีวิตกันแน่ ชาชา่ ยนื่ มอื ออกมาดงึ แขนตงิ เสย่ี วโหรวเบาๆ “เธออยา่ คดิ มากนะ มนั

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 31 ก็แค่บังเอิญเท่าน้ันแหละ อีกอย่างผู้ชายจะมีอะไรดีสักแค่ไหนกัน ฉันน่ัง ขริบปลายไอ้นั่นของผู้ชายทั้งวันจนตายด้านกับเนื้อหนังพวกน้ันไปหมด แล้ว!” “เธออย่ามาท�ำตัวไม่เห็นคุณค่าของความสุขที่อยู่รอบกายได้มั้ย” ตงิ เสี่ยวโหรวหนั กลบั พลางเอียงศีรษะไปโขกกับกระจกหน้าต่างเบาๆ “กแ็ ค่ อกหกั บ่อยๆ เอง ชินได้ก็ดี...” ชาช่ารีบดึงเธอออกมา “ก่อนหน้านี้ฉันลงชื่อสมัครปาร์ตีไว้ให้เธอ ด้วยนะ มีแต่พวกกลวั ท่จี ะมีความรกั ทัง้ นั้นเลย แต่ตอนนเ้ี ห็นเธอเป็นแบบ นแี้ ลว้ ฉนั คดิ วา่ เธออยา่ เพง่ิ ไปจะดกี วา่ รออกี สกั หนอ่ ย เดย๋ี วเลกิ งานแลว้ ไป กินข้าวกนั นะ” “ปาร์ตจี ะมีเมอ่ื ไหร่เหรอ” “เยน็ วันนี”้ “งัน้ ฉันยงิ่ ต้องไป” ตงิ เสย่ี วโหรวบอก “ท�ำไมล่ะ” ชาช่าถาม “จะไดไ้ ปดวู า่ จะมใี ครทโ่ี ชครา้ ยยง่ิ กวา่ ฉนั มยั้ ” ตงิ เสย่ี วโหรวตอบกอ่ น จะเอ่ยถาม “อ้อ กลุ่มนัน้ ชือ่ ว่าอะไรนะ” ชาช่าคิดแล้วคิดอกี ก่อนจะเอ่ยออกมา “เหตุผลทท่ี �ำให้ฉันไม่มแี ฟน” ปาร์ตีจัดข้ึนท่ีช้ันสองของร้านหนังสือแห่งหน่ึง เมื่อขึ้นบันไดมา จากทางทิศตะวันออกเฉียงใต้จะเห็นว่าช้ันสองทั้งช้ันนั้นโล่งกว้าง ตกแต่ง ด้วยไม้ซงุ ตามมุมต่างๆ จัดวางต้นพลูด่างเรียงรายไว้ ต้นหวายเลื้อยจาก ด้านบนลงด้านล่าง ท�ำให้คนท่พี บเหน็ รู้สึกผ่อนคลาย แมวขนส้ันพันธุ์อังกฤษตัวหน่ึงนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นไม่ขยับตัว ไปไหน ที่น่ังตรงกลางมีคนนั่งล้อมอยู่ห้าคน บรรยากาศดูอึมครึมเล็กน้อย ราวกับมีกลุ่มเมฆด�ำลอยอยู่เหนือศีรษะของคนเหล่าน้นั กระดานดำ� อันเลก็

32 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ซึ่งอยู่ด้านข้างถกู เขยี นด้วยชอล์กสีว่า ปาร์ตเี หตุผลทีท่ �ำให้ฉนั ไม่มีแฟน ติงเสี่ยวโหรวน่ังลงท่ามกลางคนห้าคนน้ัน คิดว่าจริงๆ แล้วน่ีไม่ใช่ ปาร์ตที สี่ นกุ สนานอะไรเลย แถมยงั เตม็ ไปดว้ ยเสยี งดงั วนุ่ วาย อย่างกบั งาน ชุมนมุ พ่อมดเรียกภตู ผปี ีศาจไม่มผี ิด หญงิ สาวรปู รา่ งดแี ตง่ ตวั เซก็ ซย่ี นื ขน้ึ กอ่ นเปน็ คนแรก เธอมนุ่ ผมเปน็ มวย เพยี งแค่เหน็ ติงเส่ยี วโหรวก็รู้สกึ คุ้นเคยขน้ึ มาอย่างประหลาด “ทุกคนเอาแต่อมพะนำ� ไม่พูดไม่จามันก็ไม่สนุกสิ ง้ันฉันขอพูดก่อน เลยนะ เหตุผลที่ทำ� ให้ฉันไม่มีแฟนน่ะเหรอ เหตุผลก็คือแฟนฉันเป็นพวก ได้ใหม่ลมื เก่า” พส่ี าวสดุ เซ็กซ่บี อก ราวกบั เปน็ การโตว้ าทคี รง้ั ใหญ่ ค�ำพดู ของพส่ี าวสดุ เซก็ ซเ่ี ปดิ ประเดน็ ท�ำให้ทุกคนระบายความอดั อ้ันตันใจออกมา หญิงสาวที่ดูคล้ายกับพนักงานออฟฟิศยกมือข้ึนด้วยสีหน้าและ ท่าทางเหนยี มอาย “ฉนั โตมาในครอบครวั แม่เลย้ี งเดยี่ วเลยไมม่ คี วามมนั่ ใจ แค่คบกับใครสกั คนฉันกก็ ังวลแล้ว” ชายวัยกลางคนสวมแว่นสายตาพดู ต่อ “ผมกลัว การแต่งงานครงั้ ท่ี ผ่านมาท�ำให้ผมเจ็บหนักมาก ผมตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่เป็นโสดไปตลอด ชวี ิต” ชายหนุ่มลักษณะท่าทางคล้ายนักศึกษาพูดข้ึนบ้าง “ส่วนผมน่ะจน แล้วยังท�ำตัวเป็นหมามองเคร่ืองบิน ผมรู้ว่าพวกคุณจะต้องดูถูกผมแน่ๆ พวกคณุ คดิ กนั ใชม่ ย้ั ละ่ วา่ ผมควรจะหดั เจยี มตวั ซะบา้ ง แตผ่ มไมไ่ ดท้ ำ� อะไร ไม่ดีสักหน่อย การหาแฟนสวยๆ ด้วยความบริสุทธ์ิใจมันผิดตรงไหน อกี อย่าง...ท่ีผมท�ำแบบน้ีกเ็ พราะคิดถงึ คนรุ่นต่อไปหรอกนะ” ในขณะทที่ กุ คนกำ� ลงั ตา่ งคนตา่ งพดู อยนู่ น้ั เสยี งฝเี ทา้ กด็ งั มาจากทาง บนั ได ไม่นานฉือซิ่นก็เดินข้ึนมา เขาสวมเสื้อยืดสีเทาอ่อนกับกางเกงลาย

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 33 ทหารสกี ากี สวมรองเทา้ บตู ทมิ เบอรแ์ ลนดส์ เี หลอื งสดุ คลาสสกิ การแตง่ กาย แสนสง่างามนน้ั ท�ำให้ผู้คนท่พี บเหน็ หลงใหลเคลิบเคล้ิม เดิมทีติงเสี่ยวโหรวไม่สนใจความเงียบท่ีอยู่เบ้ืองหลัง แต่เมื่อได้ยิน เสยี งของสาวออฟฟศิ คนนนั้ พดู ขน้ึ มาอยา่ งตน่ื เตน้ วา่ “หลอ่ จงั ...” ผหู้ ญงิ เอง กใ็ หค้ วามสนใจเรอ่ื งรปู รา่ งหนา้ ตาไมน่ อ้ ยไปกวา่ ผชู้ ายเทา่ ไหร่ เธอจงึ หนั มอง ตามสายตาของทกุ คนไป มองแวบแรกดเู หมอื นไมม่ อี ะไร แตก่ ท็ ำ� ใหต้ งิ เสยี่ วโหรวเกอื บตกเกา้ อี้ ได้ เธออยากหาที่ซ่อนตัวชะมัด คงไม่มีวิธีไหนจะดีไปกว่าการหลบซ่อน อกี แล้ว ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมาเธอกส็ งบสติอารมณ์ได้ ‘ท�ำไมต้องหลบด้วย ไม่เห็นจ�ำเป็นต้องหลบเลยสักนิด ในเมื่อเขา ไม่รู้จกั ฉัน’ แม้ติงเสี่ยวโหรวจะรู้ดีว่าน่ีเป็นเพียงจินตนาการของตัวเอง แต่พอ ฉอื ซนิ่ มองมาทไี ร เธอกลบั รสู้ กึ เหมอื นก�ำลงั อยทู่ า่ มกลางความร้อนระอขุ อง ดวงอาทติ ย์ มเี สยี งลมจากฤดรู ้อนพัดผ่านมาในอากาศ เสียงจกั จั่นแว่วมา จากทไ่ี กลแสนไกล ไหนจะกลน่ิ ใบไมใ้ บหญา้ ทผ่ี สมปนเปมากบั กลน่ิ ของยาง บนลู่ว่งิ ทัง้ หมดทัง้ มวลนท้ี ำ� ให้เธอรู้สกึ เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ฉือซ่ินน่ังลงตรงเก้าอี้ท่ีว่างอยู่ด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็น เขาทักทาย คนท่ีน่ังอยู่ “ขอโทษทกุ คนด้วยนะครบั ท่ีมาช้า พอดผี มทำ� โอทอี ยู่คนเดียว” เขาพดู พลางกวาดสายตามองหนา้ ทกุ คนในทน่ี ้ี ซง่ึ นเี่ ปน็ สง่ิ ทท่ี �ำใหต้ งิ เสี่ยวโหรวยิ่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักเธออย่างแน่นอน และเป็นไปตามคาด คนที่เกิดมาหน้าตาดีอย่างฉือซิ่นย่อมต้องได้รับการให้อภัยจากคนรอบข้าง อยแู่ ลว้ ทกุ คนลว้ นแตม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั มาอยา่ งเกรงใจพรอ้ มกบั บอกเขา ว่าไม่เป็นไร “ต่อไปเป็นใครดลี ่ะ” ชายวัยกลางคนถามขึ้น นกั ศึกษาหนุ่มชไ้ี ปทฉ่ี ือซน่ิ “พ่คี นหล่อคนนก้ี ็แล้วกัน” “ผม?” ฉอื ซน่ิ ถาม “จะให้ผมทำ� อะไรล่ะ”

34 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป พีส่ าวสุดเซ็กซี่ชไี้ ปที่ตวั อักษรบนกระดานดำ� ตงิ เสยี่ วโหรวมองเขาดว้ ยสายตาสงสยั ใครร่ ู้ ตลอดระยะเวลาหลายปี ท่ผี ่านมา ดวงตาคู่สวยคู่นนั้ จะต้องซุกซ่อนเร่ืองราวทเี่ ธอไม่รู้มากมายเอาไว้ อย่างแน่นอน ฉือซิ่นเปิดปาก “เหตุผลท่ีผมไม่มีแฟนก็คือในใจของผมยังมีใคร คนหน่งึ อยู่” อ้อ เป็นอย่างนนี้ เ่ี อง...จติ ใจของตงิ เสยี่ วโหรวสงบขนึ้ มา ความร้สู กึ น้ี ไมต่ า่ งอะไรจากดนิ แดนทางใตอ้ นั รอ้ นระอทุ ราบขา่ วการมาเยอื นของหมิ ะจาก เมอื งเหนอื อารมณส์ งบนง่ิ ไมต่ นื่ ตระหนกตกใจ ความรสู้ กึ นเี้ หมอื นกบั การ ซื้อหนังสือมาเล่มหน่ึงแล้วไม่เคยได้เปิดอ่าน ทว่ากลับบังเอิญได้รู้เร่ืองราว บางตอนของหนังสือเล่มนั้นจากท่ีอื่น และไม่ได้รู้สึกเหนือความคาดหมาย อะไรมากมายก่อนจะอุทานออกมาเพยี ง ‘อ้อ ท่แี ท้กเ็ ป็นอย่างน้ีนี่เอง’ หลังจากท่ีฉือซิ่นพูดจบ ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ติงเสี่ยวโหรวอย่าง ไม่ได้นดั หมาย เธอรีบโบกมือ “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่เขาพูดถึงไม่ใช่ฉัน สกั หน่อย!” ทกุ คนมสี หี นา้ มนึ งง พสี่ าวสดุ เซก็ ซเ่ี ขา้ ใจเรอ่ื งราวทง้ั หมดเปน็ คนแรก จงึ ยมิ้ และพดู วา่ “พวกเราหมายถงึ วา่ เธอควรจะพดู เหตผุ ลทเ่ี ธอไมม่ แี ฟนได้ แล้วต่างหากล่ะ” ตงิ เสี่ยวโหรวเพง่ิ จะรู้ตัวว่าเข้าใจผดิ จึงรบี พูดออกมาโดยไม่ทันคิด “เพราะฉนั ถูกสาป” พอพดู จบติงเสยี่ วโหรวก็เริม่ รู้สึกกลัวขนึ้ มา ท�ำไมเธอถงึ ได้พดู เรื่อง นอ้ี อกไปงา่ ยๆ แบบนี้ ในเมอ่ื รอู้ ยแู่ กใ่ จวา่ นเี่ ปน็ ความลบั ทต่ี วั เองเกบ็ ซอ่ นไว้ มานานหลายปี หนมุ่ นกั ศกึ ษาหลดุ หวั เราะออกมา “คำ� สาป? ลอ้ พวกเราเลน่ เหรอครบั พี่”

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 35 แววตาของทกุ คนบ่งบอกวา่ ไมเ่ ชอ่ื อย่างเหน็ ได้ชดั ตงิ เสย่ี วโหรวแอบ มองฉอื ซิน่ ทน่ี ่ังอยู่ด้านข้าง เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา ทำ� เพียงแค่คิ้ว ขมวดเลก็ นอ้ ย เหมอื นกบั ไมส่ นใจเรอื่ งตรงหนา้ เลยสกั นดิ ตงิ เสย่ี วโหรวคดิ อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้ การมาทนี่ ่ีไม่ใช่เพราะว่าต้องการรกั ษาบาดแผล ในใจใหห้ ายดี แคส่ ามารถทำ� ใหก้ า้ วผา่ นชว่ งเวลาแหง่ ความเศรา้ โศกในคำ�่ คนื อันน่าเบื่อหน่ายไปได้ก็พอ ส่วนเรื่องของการรักษาแผลใจให้เป็นเรื่องของ ตวั เองจะดกี ว่า ติงเสี่ยวโหรวเริ่มไม่สบายใจ พอบอกออกไปก็ถูกคนอื่นมองว่าเป็น เรอ่ื งตลก ดังนนั้ เธอจงึ แกล้งขำ� กลบเกลื่อน “ใช่ค่ะ ฉันล้อเล่น ตั้งแต่ทฉ่ี ัน มาถึงที่นี่จนถึงตอนน้ี บรรยากาศในงานมันหดหู่มากเลย เหตุผลที่เรามา ที่นี่มันคืออะไรคะ ไม่ใช่เพราะว่าอยากลมื เรอ่ื งราวแย่ๆ หรอกเหรอ เพราะ ฉะน้นั ขอให้ทุกคนที่นงั่ อยู่มาทำ� ตวั ให้มคี วามสขุ กันดกี ว่าค่ะ!” คำ� พดู ของตงิ เสยี่ วโหรวไดร้ บั เสยี งตอบรบั จากพสี่ าวสดุ เซก็ ซแ่ี ทบจะ ในทนั ที เธอลุกขนึ้ ยืนอย่างกระตอื รอื ร้นพร้อมกับเอ่ยปากชมติงเสยี่ วโหรว “พูดได้ดี พวกเรามามีความสุขกันเถอะ! ฉันขอประกาศให้รู้โดยทั่วกันว่า ปารต์ ไี ดเ้ ขา้ สชู่ ว่ งทส่ี องแลว้ ! ฉกี หนา้ แฟนเกา่ ! ฉนั จะบอกกตกิ าการเลน่ เกม ให้ทุกคนฟัง!” พ่ีสาวสุดเซ็กซ่ีกระดกขวดเบียร์ข้ึนด่ืมจนหมด หลังจากน้ันจึงวาง ขวดเปลา่ ลงบนโตะ๊ “ตอ่ จากนี้ ถา้ ปากขวดหนั ไปทใี่ คร คนคนนน้ั จะตอ้ งพดู เรอ่ื งทีไ่ ม่ดขี องแฟนเก่า! ถ้าไม่พูดจะถูกเตะออกจากกลุ่ม!” พสี่ าวสดุ เซ็กซ่ี ยังพูดต่ออีกว่า “ในเมื่อฉันเป็นคนจัดงานน้ีขึ้นมา งั้นฉันขอเร่ิมก่อนเลยก็ แล้วกนั !” พสี่ าวสุดเซ็กซี่บอกความรู้สึกของตวั เองท่ามกลางเสียงร้องเชียร์ของ ทุกคน “ในตอนที่แฟนเก่าตามจีบฉัน เขามักจะบอกว่าเขาชอบผู้หญิง เรียบร้อย พอหลงั จากจบี ฉันติดแล้ว ตอนอยู่บนเตยี งด้วยกนั กลับไม่ชอบ ที่ฉันไม่เร้าใจ บอกว่าเหมือนกำ� ลังทำ� อะไรกับคนตายไม่มีผดิ ไอ้ทุเรศเอ๊ย!”

36 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ตงิ เสย่ี วโหรวตกใจคำ� พดู ทต่ี รงไปตรงมาของหญงิ สาวคนน้ี ทวา่ ขณะ เดยี วกันกป็ ระทบั ใจความจริงใจของอีกฝ่าย พ่สี าวสดุ เซก็ ซี่ขยับมือ ขวดเบียร์เร่มิ หมนุ เหมอื นเขม็ นาฬิกาก่อนจะ คอ่ ยๆ หมนุ ชา้ ลงทา่ มกลางเสยี งรอ้ งตะโกนของผคู้ น และสดุ ทา้ ย...มนั หยดุ ลงทต่ี ิงเส่ียวโหรว จะใหพ้ ดู เรอ่ื งแยๆ่ ของแฟนเก่าต่อหนา้ ทกุ คนนะ่ เหรอ เธอไม่เคยท�ำ เรอ่ื งแบบนม้ี ากอ่ นเลย...พอเหน็ ตงิ เสยี่ วโหรวมที า่ ทลี �ำบากใจ พส่ี าวสดุ เซก็ ซ่ี จงึ มองมาทีเ่ ธออย่างให้กำ� ลงั ใจ เป็นไงเป็นกัน ไหนๆ กแ็ ตกหกั กนั ไปแล้ว... ตงิ เสยี่ วโหรวรวบรวมความกลา้ “แฟนเกา่ ของฉนั แอบคบกบั หวั หน้า ของฉนั แตฉ่ นั ไมร่ อู้ ะไรเลย ตอนนพ้ี วกเขาสองคนก�ำลงั จะแตง่ งานกนั แลว้ ยงั จะมาแจกการด์ เชญิ ใหฉ้ นั อกี ! ฉนั ละเกลยี ดจนแทบอยากจะเตะนอ้ งชาย เขาใหใ้ ชก้ ารไม่ได้ชะมดั แล้วกอ็ ยากจะบบี หน้าอกของยายนนั่ ใหแ้ หลกไมม่ ี ชน้ิ ดีด้วย! พวกคนสารเลว!” ตงิ เสย่ี วโหรวตวั สนั่ เมอื่ พดู คำ� สดุ ทา้ ยจบลง เธอแทบไมอ่ ยากเชอื่ เลย ว่าค�ำพูดเมื่อครู่นี้จะหลุดออกมาจากปากของตัวเอง จู่ๆ เธอก็รู้สึกเข้าใจ ชาช่าข้ึนมานิดหน่อย มีบุญคุณต้องทดแทน มีความแค้นต้องชำ� ระ เป็น คนแบบน้ีถงึ จะดี ชีวิตมันส้ัน ไม่พดู ส่ิงทอี่ ัดอ้ันตนั ใจออกมาบ้างเดย๋ี วกไ็ ด้ อกแตกตายพอดี จะไปสนใจคนใจรา้ ยแลว้ ทำ� ใหต้ วั เองเปน็ ทกุ ขท์ ำ� ไม อยาก ทำ� อะไรก็ทำ� ไปเถอะ อยดู่ ๆี ตงิ เสย่ี วโหรวกร็ สู้ กึ โลง่ ขน้ึ มา เธอทำ� ใหต้ วั เองเปน็ ทกุ ขม์ านาน เกนิ ไปแล้ว การระบายออกมาบ้างไม่ใช่เรือ่ งทผี่ ิดเลย การเล่นเกมยังคงดำ� เนนิ ต่อไป ขวดเบยี ร์เรม่ิ หมนุ ต่อ ติงเสี่ยวโหรวค่อยๆ ถอยออกมา เธอเห็นฉือซ่ินนั่งกอดแมวขนสั้น พันธุ์อังกฤษตัวนั้นอยู่คนเดียวตรงมุมโต๊ะตัวหน่ึง เขาก�ำลังเล่นกับมันอยู่ เครื่องหน้าของเขาสะท้อนกับแสงไฟสีเหลืองอมส้มแสนอบอุ่นดูแล้วน่า

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 37 หลงใหล ใบหน้าหล่อเหลามีเค้าความอ่อนล้าเหมือนเพ่ิงผ่านเร่ืองราวหนัก หน่วงมาอยู่นิดหน่อย ทีป่ ลายหางตายงั คงเหลอื ร่องรอยของความตกใจอยู่ ติงเสี่ยวโหรวไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะของอีกฝ่ายได้ ยงั ไง “ท�ำไมไม่ไปเล่นเกมกับคนอน่ื ล่ะ” เธอถาม ฉือซิ่นยังคงเล่นกับแมวต่อไปโดยไม่คิดจะหันมองเธอ เขาพูดด้วย น�ำ้ เสยี งเอื่อยๆ “ฉนั กำ� ลังคยุ กบั หมูตัวน้ีอยู่น่ะ” ตงิ เสีย่ วโหรวหัวเราะ “เห็นอยู่ชดั ๆ ว่าเป็นแมว” ฉอื ซนิ่ เงยหนา้ มอง สายตาบง่ บอกถงึ ความร�ำคาญ “เมอื่ กฉ้ี นั กค็ ยุ กบั แมวไง” ตงิ เสย่ี วโหรวทงั้ อบั อายทง้ั ไมพ่ อใจ “นายมาดา่ คนอน่ื ไดย้ งั ไง นายวา่ ใครเป็นหม”ู ฉอื ซน่ิ ยงั คงแสดงท่าทเี บอ่ื หน่ายและเฉ่อื ยชาเหมือนก่อนหน้าน้ี “แฟนเก่าเหยียบเรือสองแคมแต่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถ้าไม่ใช่หมู แล้วเป็นอะไรล่ะ” “นาย!” ติงเสี่ยวโหรวอยากจะตอกกลบั ทว่าเธอคดิ อะไรไม่ออกเลย อยู่ดไี ม่ว่าดีดันมาท�ำให้ตัวเองขายหน้า หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ จะมาคยุ กับหมอนี่ท�ำไม...แท้จริงแล้วการท�ำให้ฝ่ายตรงข้ามหมดความประทับใจ ตวั เองมันช่างง่ายดายซะเหลอื เกิน แค่พดู เสยี ดสที ิ่มแทงเพียงสองสามคำ� ก็ สามารถท�ำได้แล้ว ในขณะท่ีติงเส่ียวโหรวตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยู่นนั้ มือของใครคนหนึง่ ก็วางลงบนไหล่ของเธอ พ่ีสาวสุดเซ็กซ่ีเข้ามาท�ำลายบรรยากาศตึงเครียดระหว่างทั้งสองคน โดยไม่รู้ตัว “มวั ท�ำอะไรกันอยู่ รบี ไปเล่นเกมกับพวกเราเร็ว!” ติงเสย่ี วโหรวเดนิ ฮดึ ฮดั จากไป ส่วนฉือซิ่นเล่นกบั แมวต่อไปเหมือน ไม่มอี ะไรเกิดข้นึ

38 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ขวดเบียร์ยังคงหมุนต่อไปช้าๆ ก่อนจะหยุดลงตรงสาวออฟฟิศ ท่ามกลางทุกสายตาทจี่ บั จ้องมา เธอดอู ้�ำอึง้ ไม่ยอมพดู “พูดเลย! พดู เลย! พดู เลย!” ทุกคนส่งเสียงเชยี ร์ สาวออฟฟศิ ยกมอื ปดิ หนา้ ทา่ ทางเขนิ อาย “ใครจะไปกลา้ พดู เรอื่ งแยๆ่ ของแฟนเก่ากนั ล่ะ...” ตงิ เสย่ี วโหรวชไี้ ปทางนกั ศกึ ษาหนมุ่ “เธอคดิ ซะวา่ เขาเปน็ แฟนเกา่ ของ เธอก็แล้วกนั ” “ใช่ๆ” นักศึกษาหนุ่มรบี สำ� ทบั “คดิ ซะว่าผมเป็นเขา ไม่ต้องเกรงใจ เลย” สาวออฟฟิศมองไปที่หนุ่มนักศึกษา สองคนสบตากัน คนรอบข้าง พากันเงียบเสยี งลง จู่ๆ สาวออฟฟิศก็กรีดร้องเสียงดัง ลุกขึ้นพุ่งตัวไปข้างหน้าก่อนจะ กระโดดข้ึนไปอยู่บนตัวชายหนุ่มและเริ่มดึงทึ้งผมของอีกฝ่ายพร้อมกับ ตะโกนท้ังน้�ำตา “คณุ รู้มัย้ ว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน...ฮอื ๆๆ” หลังจากงานปาร์ตจี บลง ทกุ คนดเู หมอื นจะผ่อนคลายข้ึนมาก ตรงประตูทางเข้า-ออกของร้านหนังสือมีสวนดอกไม้ขนาดย่อม ถดั ไปเป็นทางเดินคดเคี้ยวท่ามกลางแมกไม้เขียวขจี เดินต่อไปอีกไม่กี่ก้าว จะพบกบั ถนนสายหลักสุดแสนจะคกึ คัก ตงิ เสย่ี วโหรวกลายเปน็ เพอ่ื นกบั พสี่ าวสดุ เซก็ ซี่ อกี ฝา่ ยพดู เลยี นแบบ เธอ “สู้ๆ! สู้ๆ! สู้ๆ!” สาวออฟฟิศเอาแต่ขอโทษนกั ศึกษาหนุ่มด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “ขอโทษนะ เจ็บมากเลยใช่มยั้ ” นักศึกษาหนุ่มไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไร เขาใช้ทิชชูเช็ดเลือดท่ี มมุ ปากพลางพูดปลอบใจเธอไปดว้ ย “ไม่เป็นไรครับ ผมเองกท็ ำ� ให้คณุ ต้อง ไปทำ� เล็บใหม่เหมือนกนั นนี่ า”

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 39 สาวออฟฟิศยม้ิ ขำ� ท้ังสองคนต่างหัวเราะออกมา ติงเสี่ยวโหรวไม่ได้ไปทางเดียวกันกับทุกคน พอยืนมองทุกคนเดิน จากไปจนสดุ สายตาแล้ว เธอกเ็ ตรยี มตวั จะกลบั บ้าง ทผ่ี ่านมาเธอพยายาม จะอยู่จนถงึ ช่วงสุดท้ายของการรวมตวั ต่างๆ ทุกครัง้ อย่างเช่น การถ่ายรปู ส�ำเร็จการศึกษาตอนมัธยมปลาย เธออยู่ขนเก้าอ้ีหน่ึงแถวลงมาจากแท่น บันไดคนเดียว หรอื ท่หี อพักในวันสำ� เรจ็ การศกึ ษาจากมหาวทิ ยาลัย เธออยู่ ส่งรูมเมตทุกคนกลับบ้านแล้วค่อยบอกลาท่ัวทุกมุมของหอพัก สุดท้ายจึง ลอ็ กประตูให้เรียบร้อยก่อนจะจากไป การจากลาทกุ ครง้ั กเ็ หมอื นกบั เปน็ พธิ หี นงึ่ ชาชา่ บอกวา่ เธอใสใ่ จเรอื่ ง พวกนี้มากเกินไป ทว่าเธอกลับคิดว่าเธอเองก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อดีตมาก ขนาดนัน้ การยดึ ตดิ กับอดีตไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ มแี ต่จะร้ังไม่ให้คนเราเดนิ ต่อไปข้างหน้า จนบางคร้ังอาจถงึ ข้ันท�ำให้ชีวิตพังไปเลยก็ได้ บรเิ วณขอ้ เทา้ ของตงิ เสย่ี วโหรวเจบ็ แปลบขน้ึ มา มนั คอื แผลทเ่ี กดิ จาก การเสยี ดสนี น่ั เอง ติงเส่ียวโหรวน่ังลงส�ำรวจบาดแผล คงเป็นเพราะลักษณะการเดิน ของเธอ ข้อเท้าถงึ ได้เป็นแผลอยู่บ่อยๆ ราวกับเคยเกิดเหตุการณ์แบบน้ีท่ีไหนมาก่อน...ติงเสี่ยวโหรวพลัน นกึ ถงึ หวังเท่อข้นึ มา พวกเธอรู้จักกนั ได้ยังไงนะ วนั นน้ั หลงั จากจดั แสดงเสอื้ ผา้ ของลกู คา้ รา้ นใหมเ่ สรจ็ ตงิ เสยี่ วโหรว ก็กลับไปทำ� ธุระที่บริษัท เธอพบว่าข้อเท้าของเธอเป็นแผล ตอนนั้นท่ีห้อง- ถ่ายเอกสารมีคนอยู่สองสามคน หวังเท่อเป็นหนึง่ ในนนั้ พอเห็นทุกคนเดิน คุยกนั ออกไปอย่างสนุกสนาน ติงเส่ยี วโหรวจงึ แอบถอดรองเท้าส้นสงู ออก แล้วเหยียดนิว้ เท้าที่เมอ่ื ยขบ ก่อนจะหยบิ ทชิ ชมู าพนั แผล ปลาสเตอร์ยาแผ่นหน่งึ ถูกยืน่ มาให้ ติงเสีย่ วโหรวเงยหน้า เป็นหวังเท่อนัน่ เอง

40 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ‘ใช้นด่ี ีกว่า’ เขาบอก ตงิ เสย่ี วโหรวรบั ปลาสเตอร์ยาแผ่นนนั้ ไว้ ในขณะเดียวกันก็รบั ความ รู้สกึ บางอย่างมาไว้ในใจเช่นกนั แตก่ ใ็ ชว่ า่ มนั จะโรแมนตกิ อะไรมากมาย ทวา่ ความสมั พนั ธน์ นั้ ดำ� เนนิ ไปอยา่ งมน่ั คง หวงั เทอ่ ไมใ่ ชพ่ วกปากหวาน เขามดี ที ก่ี ารกระทำ� เวลากนิ ขา้ ว ด้วยกนั เขาจะเหลอื สงิ่ ที่เธอชอบกนิ ไว้ให้ เวลาขึน้ รถไฟฟ้าใต้ดินกจ็ ะจับมือ เธอเอาไว้ คอยปกป้องเธออยู่ในโลกใบเลก็ ใบนี้ เขาคุยกบั เธอเกย่ี วกับเร่ือง ในอนาคตไว้หลายเรื่องมาก...ซึ่งนี่เป็นส่ิงท่ีท�ำให้ติงเสี่ยวโหรวรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยและยง่ิ ชอบเขามากขึน้ ...มากขน้ึ จนยากจะถอนตวั ตงิ เสย่ี วโหรวยงั คงนง่ั อย่อู ย่างนนั้ เรอ่ื งราวเกย่ี วกบั หวงั เทอ่ หลงั่ ไหล เข้ามาในหัวไม่ขาดสาย ทั้งตอนท่ีพวกเธอแอบส่งสายตาหวานซ้ึงให้กันใน การประชุมของบริษัท ตอนท่ีต่างฝ่ายเลือกซ้ือเส้ือผ้าเคร่ืองแต่งกายให้กัน และกันท่ีฝ่ายขายของบริษัท ตอนไปล่องเรือที่ทะเลสาบโฮ่วไห่ด้วยกัน ตอนไปหาอะไรกินกนั ทก่ี ุ่ยเจีย ตอนไปเท่ียวท่ฉี อื ตู้... ‘ยากจงั เลยแฮะ บางทอี าจจะตอ้ งใชเ้ วลาอกี สกั หนอ่ ยกวา่ จะเดนิ ออก มาจากตรงนนั้ ได้’ เธอคิด ความเจ็บปวดมากมายก�ำลงั โจมตเี ธออย่างหนัก เธอนั่งลงกอดตัวเองเอาไว้ กำ� ลงั จะร้องไห้ออกมา “อา...” ฉือซิ่นเดินผ่านทางสวนดอกไม้มาเห็นเข้าพอดี สถานการณ์ตอนน้ี เดอะโชว์มสั ต์โกออนอย่างเดยี วแล้วละ ติงเสีย่ วโหรวลืมสง่ิ ทีค่ ดิ อยู่เม่อื ครู่นี้ไปจนหมดสิ้น ไม่ว่ายงั ไงเธอจะ ไมย่ อมใหต้ วั เองอบั อายขายหนา้ ตอ่ หนา้ ผชู้ ายคนนอ้ี ยา่ งเดด็ ขาด เธอลกุ ขนึ้ ยืนอย่างรวดเรว็ รีบแสร้งทำ� เป็นร้องเพลงต่อจากคำ� ทเ่ี พงิ่ พดู ออกมา “อา อา อา อา อา อาทะเลสาบซหี งู ดงามยามเดอื นสาม1!” 1 渡情 (ตู้ฉิง) เพลงประกอบละครเรือ่ ง นางพญางขู าว

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 41 ฉือซิ่นถึงกบั อง้ึ เหมือนเขากำ� ลงั ดูการแสดงบ้าๆ บอๆ อะไรสักอย่าง ติงเสี่ยวโหรวรู้ดีว่าดวงตาคู่น้ันก�ำลังจ้องมองเธอจากทางด้านหลัง จึงแกล้งท�ำเป็นร้องเพลงต่อ พร้อมทั้งก้าวเดินต่อไปเหมอื นไม่รู้เรอ่ื งรู้ราว “สายฝนโปรยปรายประหนงึ่ สรุ าในชว่ งวสนั ตฤ์ ดู ใบหลวิ ถกู พดั ปลดิ ปลวิ ด่งั ควนั !” ตงิ เสย่ี วโหรวเดนิ รอ้ งเพลงมาตลอดทางจนกระทงั่ ถงึ ทางเลยี้ ว พอได้ ขนึ้ มาเดนิ บนทางเทา้ และไมร่ สู้ กึ ถงึ การมอี ยขู่ องอกี ฝา่ ย ถงึ ไดห้ ยดุ รอ้ งเพลง พร้อมกบั ถอนหายใจเฮอื กใหญ่ คิดถึงเร่ืองน่าอายเม่ือครู่น้ี เธอกอ็ ดไม่ได้ ทีจ่ ะตัวสั่นนดิ หน่อย ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าใบหน้าของตัวเองในตอนนีต้ ้อง แดงมากแน่ๆ ฉือซิ่นเดินออกจากสวนดอกไม้แล้วโบกรถตรงทางแยก คนขบั หันหน้ามาถาม “จะไปไหนล่ะ” ฉือซ่ินเกือบจะหลุดปากพูดออกมาว่า ‘กลับบ้าน’ ทว่าพอไม่มีคน คนนัน้ เลยเรียกได้ว่าเป็นทซ่ี ุกหวั นอนเท่าน้นั ดงั นนั้ เขาจึงบอกออกไปว่า “ศนู ย์การค้าเชาหยาง ตรงไหนกไ็ ด้” ลมรอ้ นชน้ื ยามเยน็ พดั ผา่ น ฉอื ซน่ิ เอนตวั พงิ กบั พนกั พงิ ทอดตามอง ไปยังถนนเบ้อื งหน้าอย่างเล่ือนลอย รถมงุ่ หนา้ ผา่ นพน้ื ทส่ี เี ขยี วซง่ึ แซมไวด้ ว้ ยสสี นั สวยสดงดงามของดอก กหุ ลาบพนั ธโ์ุ รซา ผา่ นตอมอ่ สะพานคอนกรตี สเี ทา กอ่ นจะผา่ นตงิ เสย่ี วโหรว ทเี่ ดนิ โซซัดโซเซอยู่รมิ ถนนไป

4 ครงั้ นต้ี ิงเส่ียวโหรวตัดสินใจแล้ว เธอไม่สามารถสู้หน้าหวงั เท่อได้ แล้วก็ไม่สามารถตดั ใจจากเรื่องราว ในอดตี ได้เช่นกนั ดงั น้ันจงึ เลือกท่จี ะเป็นฝ่ายจากไป เธอท�ำใจอยู่นานกว่า จะเดินเข้าไปในส�ำนกั งานได้ ทางด้านขวาของสำ� นกั งานถูกจดั เป็นสนามกอล์ฟขนาดเลก็ ประธานเจงิ้ ยนื อยบู่ นพรมสเี ขยี ว เหวย่ี งไมก้ อลฟ์ เบาๆ ลกู กอลฟ์ กลงิ้ หลนุ ๆ ไปไม่ลงหลมุ เขาสวมรองเท้าแล้วเดินกลับมาท่ีโต๊ะก่อนจะบอกว่า “ทำ� ไมจะต้อง เปลีย่ นไปร้านอ่นื ด้วยล่ะ ร้านท่ีคุณดูแลอยู่ก็มีแต่ร้านใหญ่ๆ ทงั้ น้นั จะย้าย ไปฝางซานกับชุ่นอ้จี รงิ ๆ น่ะเหรอ แค่ทุกวันนตี้ ้องเดนิ ทางโดยน่งั รถไฟฟ้าก็ น่าจะล�ำบากแล้วนะ” “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ ฉนั ยนิ ดจี ะเปน็ ผบู้ กุ เบกิ ตลาดการคา้ ในชนบทใหบ้ รษิ ทั เองค่ะ” ติงเสี่ยวโหรวบอก ประธานเจงิ้ มองหนา้ เธอ “หลงั จากทค่ี ณุ เขา้ มาดแู ลตแู้ สดงเสอ้ื ผา้ ของ

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 43 ร้านค้าพวกนน้ั ยอดขายรายเดอื นจากหน้าร้านของทกุ ๆ ร้านกไ็ มม่ แี นวโนม้ เพิม่ ข้นึ เลย ตู้แสดงเสอ้ื ผ้าถอื เป็นการสร้างความประทับใจแรกให้แก่ลกู ค้า เพราะฉะนัน้ อย่าบอกว่าคุณไม่มสี ่วนเกยี่ วข้องกับการท่ียอดขายลดลงนะ” หากเวลาปกติได้ยินประโยคน้ี ติงเสี่ยวโหรวคงกังวลว่าจะต้องถูก ไล่ออกแน่ๆ ทว่าในเวลาน้ีเธอกลบั รู้สึกเหมือนสวรรค์มาโปรด “ดังนั้นท่านประธานเจ้ิงถึงควรย้ายฉันไปอยู่ที่อ่ืนไงคะ ไม่แน่นะคะ ถ้าฉันไปแล้วยอดขายอาจจะพุ่งพรวดข้ึนมาเลยกไ็ ด้ค่ะ” “ผมเองก็อยากจะให้คณุ ไป” ประธานเจ้งิ บอกแบบไม่อ้อมค้อม “แต่ เม่ืออาทิตย์ท่ีแล้ว บริษัทส่งพนักงานใหม่ไปดูแลร้านท่ีคุณพูดถึงเรียบร้อย แล้ว” “ประธานเจงิ้ พจิ ารณาดอู กี สกั ครง้ั ไดม้ ย้ั คะ ฉนั ตา่ งหากทเ่ี ปน็ ตวั เลอื ก ทด่ี ที ี่สดุ ” ตงิ เส่ยี วโหรวถาม ประธานเจ้ิงมองหน้าเธอ “ผมว่าคุณคือตัวเลือกในการคัดออกที่ดี ทสี่ ุดต่างหาก คุณไม่อยากท�ำงานแล้วใช่มย้ั ติงเส่ยี วโหรว” “ไม่ใช่นะคะท่านประธานเจิ้ง!” ติงเส่ียวโหรวพอจะรู้แล้วว่าเธอไม่มี ทางโนม้ นา้ วไดส้ ำ� เรจ็ ถา้ ยงั คดิ พยายามตอ่ ไปคงจะถกู ไลอ่ อกจรงิ ๆ แนน่ อน ในบรษิ ทั แบบนี้ สงิ่ ทพ่ี วกเขามไี มเ่ คยขาดเลยคอื ตำ� แหนง่ ของเธอทไ่ี มว่ า่ ใคร ก็ท�ำแทนได้ ขณะเดียวกัน เสียงล้อลากกระเป๋ากับเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับ พนื้ เป็นจงั หวะดงั มาจากทางลอ็ บบีด้านนอกของสำ� นกั งาน ทุกสายตาต่างพากันจบั จ้องไปที่ร่างของลซู ี่ เธอสวมชุดเซตสีฟ้าพาสเทลดูเข้ากัน ผมยาวประบ่าถูกดัดเป็นลอน กระโปรงรัดรูปเผยให้เห็นสะโพกอวบอัด เธอสวมแว่นตากันแดด เดิน เฉิดฉายด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับจักรพรรดินี ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ได้รับ การต้อนรับเป็นอย่างดี “พ่ีลูซ่ีกลับมาแล้ว” แถมยังมีคำ� พูดประเภทท่ีว่า “ลำ� บากพี่ลูซ่ีแล้ว”

44 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป อกี ด้วย ลูซกี่ ระตุกยมิ้ น้อยๆ ที่มมุ ปาก ใบหน้างดงามปรากฏให้เหน็ ร่องรอย ของการท�ำศัลยกรรมอยู่หลายส่วน ท่าทีที่แสดงออกมานั้นดูคุ้นเคยเป็น อย่างดี “ประธานเจงิ้ อยู่ม้ยั ” ลซู ีถ่ ามพนกั งานสาวคนหน่งึ “อยู่ค่ะ” ลูซี่ตรงดง่ิ ไปทีห่ น้าประตูห้องทำ� งานก่อนจะเคาะประตู “ประธานเจงิ้ คะ” ภายในหอ้ งทำ� งาน ตงิ เสย่ี วโหรวทก่ี ำ� ลงั จะเดนิ ออกไปดา้ นนอกไดย้ นิ เสยี งหวานดังมาจากอกี ฝั่งของประตู ร่างกายของเธอส่ันเล็กน้อย แต่เธอก็ ยังเปิดประตูออก ลซู ีเ่ ดินเข้ามาด้านในโดยไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอเลย สักนิด ตอนที่เดินสวนกันยังเดินชนไหล่เธอไปอีกต่างหาก แถมกระเป๋า ล้อลากยังชนเข้ากบั หัวเข่าของเธอเต็มๆ อีกด้วย ประธานเจง้ิ ลกุ ขน้ึ จากเกา้ ออ้ี ยา่ งรวดเรว็ “ลซู ก่ี ลบั มาแลว้ ! ล�ำบากแย่ เลยนะคนเก่งของพวกเรา โชคดีทม่ี คี ณุ อยู่ คร้ังนี้เราถงึ สามารถเซ็นสญั ญา กบั ทางฝั่งเซี่ยงไฮ้ได้สำ� เร็จ!” “ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ! เป็นเพราะบริษัทของเรามีชื่อเสียงมากต่างหาก พวกเขาถงึ ได้มใี จอยากจะร่วมลงทนุ ด้วย” แค่ค�ำพูดประโยคเดยี วก็ทำ� ให้ประธานเจ้งิ ย้ิมหน้าบานได้แล้ว ติงเส่ียวโหรวยืนอยู่ด้านนอก มองทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม ประตูค่อยๆ ปิดลง ปิดกั้นเธอจากสองคนในนัน้ อย่างสมบูรณ์ ตอนทศี่ นู ยร์ ถยนตโ์ ทร. มาครงั้ แรกนนั้ ฉอื ซน่ิ กำ� ลงั ชว่ ยไกลเ่ กลยี่ ปญั หาเพอื่ นบา้ นทะเลาะกนั อยู่ ซงึ่ หากยดึ ตามกฎแลว้ เวลาท�ำงานเขาจะปดิ เสยี งโทรศพั ท์เอาไว้ ฉือซิ่นถือไมโครโฟนหันหน้าเข้าหากล้อง “ตอนน้ีเราอยู่ท่ีเขตเต๋อฝู

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 45 นะครับ คุณน้าจางและคุณน้าซุนเป็นเพ่ือนบ้านกันมานานถงึ ยส่ี ิบปี คณุ น้า ทง้ั สองชนื่ ชอบการเตน้ รำ� ในลานกวา้ งเหมอื นกนั และเปน็ เพราะวา่ ทง้ั คอู่ ยาก จะเป็นคู่เต้นรำ� ให้คุณอาคนหนึง่ ตอนนีจ้ ึงทะเลาะกันใหญ่โตเลยละครับ” ฉือซิ่นหมุนตัวกลับไปชี้กระจกบานหน่ึงซ่ึงแขวนอยู่ตรงประตูบ้าน “คุณน้าจางถึงขนาดน�ำสิ่งที่เรียกว่ากระจกวิเศษมาแขวนไว้หน้าบ้าน ส่วน คณุ น้าซุนเองกไ็ ม่ยอมอ่อนข้อให้เช่นกนั ...” เลนสก์ ลอ้ งเปลยี่ นทศิ หนั ไปทางประตฝู ง่ั ตรงขา้ ม มกี ระดาษเอสเี่ ขยี น ตัวอักษรไว้ว่า ‘ขอให้สะท้อนกลับ’ ฉือซิน่ พูดต่อ “พวกเราจะเป็นคนท่ชี ่วยจดั การปัญหาให้คุณเอง เรา ตดั สนิ ใจมาสมั ภาษณบ์ คุ คลทเี่ กยี่ วข้องกบั เรอื่ งนเี้ พอื่ ทจี่ ะขจดั ความขดั แยง้ ของท้ังคู่ที่เปรียบเสมอื นเป็นพ่นี ้องกนั ให้หมดไป!” สิบนาทตี ่อมาฉือซน่ิ กบั ตากล้องกถ็ ูกไล่ออกมา จู่ๆ สาวใหญ่ทั้งสอง คนกเ็ กดิ รกั ใครป่ รองดองกนั ขนึ้ มาในระหวา่ งทก่ี �ำลงั ใหส้ มั ภาษณอ์ ยู่ พรอ้ ม กับพากนั ด่ากองถ่ายรายการชุดใหญ่ว่ามีเจตนาแอบแฝง คิดจะใช้พวกเธอ เรยี กเรตตงิ ฉอื ซน่ิ บอกกบั สาวใหญค่ นหนงึ่ วา่ “คณุ ไมใ่ ชเ่ หรอทโ่ี ทร. เรยี กพวกเรา มา” สาวใหญต่ อบกลบั “บอกใหม้ าพวกเธอกม็ างน้ั เหรอ ถา้ บอกใหไ้ ปตาย ก็จะไปใช่ม้ัย” ต่อจากนั้นสาวใหญ่ท้ังสองก็พร้อมใจปิดประตูบ้านใส่ราวกับเป็น คนในครอบครวั เดยี วกัน ฉอื ซนิ่ เกบ็ สายไมโครโฟนเขา้ ทใ่ี หเ้ รยี บรอ้ ย และเดนิ ลงมาจากตกึ ดว้ ย ท่าทางไม่สบอารมณ์ พอหยบิ โทรศัพท์มือถือออกมาดูก็เห็นว่ามีสายท่ไี ม่ได้ รับทั้งหมดสามสาย “ฮลั โหล สวัสดีครับ” ฉือซนิ่ โทร. กลบั “สวสั ดคี ่ะคุณฉือซิน่ ฉันโทร. จากแผนกซ่อมบ�ำรุงของศูนย์รถยนต์

46 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป นะคะ ตอนนคี้ ณุ สามารถมารบั รถยนตท์ สี่ ง่ มาใหศ้ นู ยซ์ อ่ มแซมเมอ่ื ครง่ึ เดอื น ท่แี ล้วได้แล้วค่ะ” “ได้ครบั ขอบคณุ ครับ” ฉอื ซ่นิ เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วคนท่ีขบั รถชนรถผม เขาจ่ายเงนิ ค่าเสียหายให้หรือยงั ครับ” “ตอนน้ียังไม่จ่ายค่ะ ทางโรงเรียนสอนขับรถจ่ายเงินค่าซ่อมแซม มาให้คร่ึงหน่ึงแล้ว เหลืออีกครึ่งหน่ึงท่ีคุณต้องไปเจรจาต่อรองกับคู่กรณี อีกทีหนึ่งค่ะ” แวบหน่ึงที่ฉอื ซ่นิ รู้สกึ หงดุ หงดิ ขน้ึ มา การประกอบอาชพี นี้มาหลายปี เรื่องราวมากมายท�ำให้เขารู้ว่าจิตใจคนเราจะดีมากแค่ไหนก็ย่อมมีด้านมืด อยมู่ ากเช่นกนั ...ครง่ึ เดอื นทแี่ ล้ว เจนิ เจง้ิ ยมื รถเขาไปท�ำธรุ ะ นกึ ไม่ถงึ เลยว่า จะถกู นกั เรยี นสมองท่มึ ของโรงเรียนสอนขับรถขบั รถมาชนเข้า เขาตอบกลบั ปลายสาย “ช่วยส่งข้อมลู ของอกี ฝ่ายให้ผมที” ติงเส่ียวโหรวเดินมาถึงห้องถ่ายเอกสารก็พบว่าหวังเท่ออยู่ข้างใน พอดี เธอทำ� ท่าจะเดนิ กลบั ไป ทว่าพอมาคิดดกู ็รู้สกึ ว่ามนั จะดตู ้ังใจเกินไป สู้ทำ� เป็นทองไม่รู้ร้อนจะดกี ว่ามย้ั นะ ขณะทีค่ ิด หวังเท่อก็หันกลบั มาเห็นเธอเข้าพอดี ตงิ เสย่ี วโหรวไม่ได้มองเขา เธอฉีกห่อกระดาษเอส่อี อกเงยี บๆ แล้ว ใส่มันลงไปในเครื่องพิมพ์ กดปุ่มเปิด เสียงการท�ำงานของเคร่ืองพิมพ์ ดงั กลบเสียงหัวใจที่กำ� ลงั เต้นไปด้วยความน้อยเนื้อตำ�่ ใจ หวังเท่อยังไม่เดิน ออกไป ทง้ั สองคนต่างคนต่างทำ� งานของตัวเอง ติงเสี่ยวโหรวหยิบกระดาษ แบบร่างทพี่ มิ พ์ออกมาเรยี บรอ้ ยแล้ว พร้อมกบั ท�ำทา่ จะเดนิ ออกจากหอ้ งไป “เด๋ียวก่อน” หวังเท่อส่งเสียงเรยี กเธอมาจากทางด้านหลัง เขาหยบิ กระดาษแบบร่างแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากถาดรองกระดาษของเครื่องพิมพ์แล้ว ยน่ื ให้ “ของเธอน่ะ” ติงเสี่ยวโหรวรับกระดาษแบบร่างมา นึกอยากเดินหนีไปให้พ้นหน้า

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 47 เขา เกิดความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมายามได้สัมผัสปลายน้ิวของอีกฝ่าย และในช่วงเวลาที่ก�ำลังพะว้าพะวังอยู่นั้น ติงเส่ียวโหรวรู้แล้วว่าตัวเอง ยงั ตดั ใจไม่ได้ ‘ในเม่อื เป็นอย่างน้แี ล้วทำ� ไมต้องทง้ิ ฉนั ’ ติงเสยี่ วโหรวอยู่ตรงนต้ี ่อไปไม่ได้แล้ว ดวงตาของเธอแดงกำ�่ จวนจะ ร้องไห้อยู่รอมร่อ “ตงิ เสยี่ วโหรว!” ทันใดนั้นเสียงของลูซ่ีก็ดังมาจากทางล็อบบีของส�ำนักงาน ก่อนท่ี เจ้าของเสียงจะเดินดุ่มๆ เข้ามาหา จากการใช้เสียงดังและการเรียกเธอ เต็มยศแบบน้ี ลซู จี่ ะต้องโมโหแล้วแน่นอน ลูซี่เดินเข้ามาในห้องถ่ายเอกสาร พอเห็นหวังเท่อยืนอยู่ก็หันมาจ้อง หน้าตงิ เสีย่ วโหรวทนั ที “งานท่ีฉันให้เธอทำ� ก่อนที่ฉันจะไปเซ่ียงไฮ้ล่ะ ทำ� ไม ถงึ ยังไม่ส่งอีเมลมาอีก” “ฉันจะไปส่งให้เด๋ียวน้ีแหละค่ะ” ตงิ เสย่ี วโหรวบอก ลซู เี่ หยียดย้มิ “เธอกเ็ ป็นซะอย่างน้ี ไปอยู่ตรงไหนก็ทำ� อะไรไม่สำ� เรจ็ หรอก” หวังเท่อเข้ามาดึงแขนลซู ่ไี ว้พร้อมกับเอ่ยเตือนเสียงเบา “ลซู .ี่ ..” ลูซถ่ี ลึงตามองเขา หวังเท่อจงึ ไม่พดู อะไรอกี ลูซี่พูดต่อ “ติงเสี่ยวโหรว เธอไม่อยากท�ำงานกับฉันก็พูดมาตรงๆ ไม่จ�ำเป็นต้องแอบไปหาประธานเจ้ิง ฉันจะบอกเธอตรงๆ เหมอื นกนั ว่าคน ทีไ่ ปดูแลตู้จัดแสดงเสือ้ ผ้าทร่ี ้านอนื่ เป็นคนท่ฉี นั แนะนำ� ไว้เอง” เป็นเหมือนกับท่ีคิดไว้...ลูซ่ีคิดได้นานแล้วว่าติงเส่ียวโหรวจะต้อง อยากไปอยู่ที่อืน่ เพราะฉะนนั้ ต้องก�ำจดั ทางหนีทีไล่ทั้งหมดไว้ก่อน บังคบั ให้ติงเสยี่ วโหรวอยู่ทำ� งานกับเธอทนี่ ีแ่ ล้วค่อย ‘กดดนั ’ ไปเร่ือยๆ ขัน้ ตอน สดุ ท้ายคือบบี ให้ตงิ เสย่ี วโหรวเป็นฝ่ายลาออกไปเอง ตงิ เสยี่ วโหรวรสู้ กึ เจบ็ ชำ�้ เปน็ อยา่ งมาก เธอเกลยี ดตวั เองทไ่ี มม่ แี มแ้ ต่

48 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ความกล้าทีจ่ ะพูดออกมาว่า ‘ฉันไม่ทำ� แล้วโว้ย’ ฐานะของเธอต่�ำต้อยไม่ต่าง จากมดตวั หนง่ึ มเี งนิ เดอื นทไี่ มไ่ ดม้ ากมายอะไรนกั ไวเ้ ปน็ หลกั ประกนั ความ มั่นคงในชวี ติ ลูซี่ควงแขนหวังเท่อเอาไว้เพ่ือประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้ เธอรู้ “ฉันไม่เคยสนใจหรอกนะว่าคนอน่ื จะพูดถงึ ฉนั ว่ายังไง คนท่ีไม่เคย ถกู พดู ถงึ เลยต่างหากทน่ี า่ สงสาร แตเ่ ธออยา่ ไดค้ ดิ ละ่ ว่าฉนั แย่งของของเธอ มา คนเราตอ้ งมอี ำ� นาจนะถงึ จะกลายเปน็ ทสี่ นใจ เดย๋ี วพอผชู้ ายไดก้ ลน่ิ กจ็ ะ ตามมาเองน่ันแหละ” ลูซ่ีมองสภาพที่ดูไม่ได้ของติงเส่ียวโหรว “อย่างเธอ มคี นมาชอบน่ะสถิ งึ จะแปลก” บรรดาเพ่ือนร่วมงานก�ำลังเหลือบมองความเงียบสงบในห้องถ่าย เอกสาร บางคนคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ส่วนบางคนกำ� ลังมีความสขุ บน ความทกุ ข์ของคนอ่นื ตงิ เสย่ี วโหรวร้อนรนเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ เธอได้ แต่หวงั ว่าในเวลาน้จี ะมฮี ีโรโผล่มาพาเธอออกไปจากตรงน้ี หรือไม่ก็โผล่มา ยิงลซู ี่ให้ตายไปเลยกไ็ ด้ โทรศัพท์ของตงิ เสยี่ วโหรวดังข้นึ เป็นเบอร์โทร. ท่ไี ม่รู้จกั ติงเส่ียว- โหรวรบี กดรบั สายโดยไม่คดิ ถึงอะไรท้ังนน้ั “ฮัลโหล” ฉอื ซนิ่ เพง่ิ จะลงมาจากรถ เขามองซ้ายมองขวาพรอ้ มกบั คยุ โทรศพั ท์ ไปด้วย “สวัสดคี รับ ผมเป็นเจ้าของรถทะเบียน 3377 เม่อื ครง่ึ เดือนที่แล้ว คุณขบั รถชนรถของผมท่โี รงเรยี นสอนขบั รถ” ตงิ เส่ียวโหรวทำ� เสียงสูง “มาแล้วเหรอคะท่ีรัก” ฉือซ่ินทำ� อะไรไม่ถกู “ฮลั โหล” ในห้องถ่ายเอกสาร ลูซี่กับหวังเท่อเองก็ทำ� อะไรไม่ถูกเช่นกัน ลูซ่ี กะพริบตาถๆ่ี ติดกันหลายรอบ กำ� ลังสงสยั ว่าตวั เองฟังผิดไปหรือเปล่า ติงเส่ยี วโหรวพูดต่อ “อะไรนะคะ คุณอยู่ข้างล่างเหรอ จะมารับฉนั ?”

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 49 ฉอื ซ่นิ งงเป็นไก่ตาแตก “ผมอยู่ข้างล่าง...” “ตาบ้า คดิ ถงึ ฉันอย่างนั้นเหรอ โอเคค่ะ ฉนั จะรบี ลงไปเดีย๋ วน้ีเลย น่ารกั จรงิ จรง๊ิ !” หลังจากวางสาย ติงเส่ียวโหรวก็ยืดอกเชิดหน้า พร้อมกับเดินผ่าน ลูซ่ีและหวังเท่อที่ยืนตัวแข็งทื่อจนเกือบจะกลายเป็นหิน รวมถึงพวกเพื่อน ร่วมงานที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเป็นชีวิตจิตใจลงไปข้างล่างด้วยท่าทางม่ันอก มั่นใจ พอออกมาจากลฟิ ต์ การปลอ่ ยให้ตวั เองตกอย่ใู นสถานการณน์ า่ อาย เมื่อก้นี ี้ยงั เทียบไม่ได้เลยกบั การทต่ี ้องไปเจอกบั เจ้าหนีข้ องตวั เอง เมอ่ื เดนิ มาถงึ กลางลอ็ บบี ตงิ เสยี่ วโหรวกไ็ ด้พบกบั ฉอื ซนิ่ ชว่ งเวลาท่ี ทั้งคู่ประสานสายตากันน้ันทำ� ให้ติงเส่ียวโหรวรู้สึกถึงลางท่ีไม่ดีเท่าไหร่...คง ไม่ใช่เขาหรอกมั้ง ตลกน่า จะไปบังเอิญขนาดนัน้ ได้ยงั ไง แต่นนั่ แหละ มนั เป็นเร่อื งบังเอิญจรงิ ๆ ฉือซนิ่ เอาแต่จ้องเธอตาไม่กะพริบ เห็นแล้วกร็ ู้ว่าเขากำ� ลังคดิ เหมอื น กับเธอ เขาหยบิ โทรศพั ท์ข้ึนมากดหมายเลขโทรศัพท์ โทรศพั ท์มือถือของตงิ เสี่ยวโหรวดงั ข้ึน ตงิ เสย่ี วโหรวยิ้มแห้ง เธอทักทาย “สวัสดี นายเองเหรอ” ฉือซนิ่ ตอบกลบั เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ “ใช่ ฉันเอง ทีร่ ัก ทนี่ ่ารกั จริงจร๊งิ คนนนั้ ” ติงเส่ียวโหรวแทบอยากจะมุดเข้าไปในรอยแตกร้าวตรงไหนสักแห่ง แล้วเอาปนู ซเี มนต์มาฉาบฝังตัวเองไว้กบั ผนังให้รู้แล้วรู้รอดไป ไฟจากลฟิ ตด์ า้ นหลงั สวา่ งขนึ้ ลซู แี่ ละบรรดาสาวออฟฟศิ แสรง้ ท�ำเปน็ เดินคุยกนั ออกมา ลซู ่หี ยิบคุชชันขึน้ มาท�ำท่าจะเตมิ เครอ่ื งสำ� อาง ตงิ เสย่ี วโหรวรู้ว่ามีคนก�ำลังจ้องมองมาจากทางด้านหลงั เธอจะยอม ให้ความแตกไม่ได้เดด็ ขาด หญิงสาวมองหน้าฉือซ่นิ จู่ๆ แววตาของเธอก็ เปล่ียนไป

50 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ฉอื ซน่ิ องึ้ ไปกบั การเปลยี่ นแปลงโดยไมม่ สี ญั ญาณใดๆ บอกลว่ งหนา้ นี้ จังหวะที่ก�ำลังครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายต้องการจะท�ำอะไรก็ได้ยินเสียงหวาน หยดย้อยดงั ขน้ึ มาว่า “ทีร่ ักคะ” ติงเสี่ยวโหรวถลาเข้าไปกอดฉอื ซิ่นเอาไว้พร้อมกับกระซบิ ทขี่ ้างหูของเขา “ขอร้องละ ช่วยฉนั หน่อยนะ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะติงเสี่ยวโหรวแสดงได้แนบเนียนเกินไป หรือเป็น เพราะวา่ เธอตอ้ งการคนปกปอ้ งจรงิ ๆ เขาถงึ ไดส้ มั ผสั ไดถ้ งึ ความกงั วล ความ โดดเด่ียวทอ่ี อกมาจากน�้ำเสียงน้นั ท้ายทส่ี ุดเขากใ็ จอ่อน ท่ามกลางสายตาของใครหลายคนท่ีจ้องมองมา ฉือซิ่นรวบขาของ ติงเสี่ยวโหรวอุ้มขึ้น หมุนตัวเดินออกจากห้องโถงโดยไม่แม้แต่จะหันกลับ ไปมองอกี ลซู ี่ยืนตะลงึ อยู่หลายนาทีถึงส่งเสยี งออกมา “บ้าเอ๊ย” ติงเสี่ยวโหรวเองก็รักษาท่าทางก่อนหน้าน้ีเอาไว้อย่างสงบเสง่ียม เรยี บรอ้ ยเชน่ กนั เธอปลอ่ ยใหฉ้ อื ซนิ่ ‘อมุ้ ’ มาตลอดทางจนถงึ สวนสาธารณะ เล็กๆ ฉือซ่ินใช้มืออีกข้างเปิดประตูรถ จากนั้นจึงโยนติงเส่ียวโหรวเข้าไป ด้านใน “นายจบั ฉันโยนเข้ามาในรถท�ำไมไม่ทราบ” “ฉนั ไม่โยนเธอไปไว้ในกระโปรงหลังรถกด็ ีแค่ไหนแล้ว” “แลว้ ทำ� ไมฉนั จะตอ้ งไปกบั นายดว้ ย” ตงิ เสย่ี วโหรวท�ำทา่ จะลงจากรถ ฉือซน่ิ เองกไ็ ม่ได้ห้าม “ดูเหมือนผู้หญิงสามส่คี นน่นั จะยังตามมาอยู่ เลยนะ” ตงิ เสย่ี วโหรวปดิ ประตรู ถ ขยบั ตวั กลบั มานงั่ เหมอื นเดมิ แถมยงั คาด เข็มขดั นริ ภัยเรยี บร้อย ฉอื ซน่ิ ขน้ึ มาน่ังก่อนจะสตาร์ตรถ ระหว่างทางติงเส่ียวโหรวอธิบายอย่างกระท่อนกระแท่นว่าท�ำไมเธอ ถงึ ตอ้ งแสรง้ ทำ� เปน็ มแี ฟนใหฉ้ อื ซน่ิ ฟงั ฉอื ซน่ิ ไมม่ อี ารมณฟ์ งั เรอื่ งพวกนี้ ชวี ติ การทำ� งานของเขาทกุ วนั นพี้ บเจอแตเ่ รอ่ื งนา่ ปวดหวั ตลอดเวลา หนกั กวา่ เรอ่ื ง

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 51 ของตงิ เส่ยี วโหรวหลายเท่านัก เขาหยิบใบเสร็จรับเงินจากคอนโซลหน้ารถยื่นให้ “น่ีเป็นค่าซ่อมรถ ท้ังหมด สามพันส่รี ้อยหยวน เธอจ่ายมาคร่งึ เดียวพอ” “โอเค” ติงเสี่ยวโหรวตอบ “อย่าตอบตกลงอย่างเดียวสิ จ่ายมาเลย จะจ่ายทางอาลีเพย์หรือ วแี ชต?” ฉอื ซิ่นถาม ตงิ เสีย่ วโหรวส่ายหน้า “งั้นเงนิ สดก็ได้” ตงิ เส่ยี วโหรวยงั คงส่ายหน้า “อะไรของเธอ จะเบย้ี วเหรอ” ฉอื ซิ่นนกึ ฉุน “พคี่ ะ ลองคิดดนู ะ นอกจากวนั นั้นฉนั จะขับรถชนรถของพ่ีแล้ว ฉัน ยังเฉย่ี วรถคนั อนื่ ไปอกี ต้งั หลายคัน ไหนจะหน้ารถของโรงเรียนสอนขบั รถ ท่ีพงั ยบั เยนิ น่ันคอื ทงั้ หมดที่ฉันต้องจ่ายค่าเสยี หายนะ” ตงิ เสีย่ วโหรวบอก จากใจจรงิ “เรียกฉันว่าพี่เหรอ ฉันยังอดทนไม่เรียกเธอว่าป้าเลยนะ จ่าย ค่าเสียหายกถ็ กู ต้องแล้ว มนั เป็นเรอ่ื งที่ควรทำ� ” “แต่ฉันไม่ได้มีเงินมากมายจริงๆ นะ อาทิตย์หน้าเงินเดือนจะออก แล้ว ไว้ฉนั ค่อยคนื ให้นายตอนนั้นไม่ได้เหรอ” ตงิ เส่ียวโหรวถาม ฉือซนิ่ แสยะยิม้ “ข้างหน้าประมาณสองร้อยเมตรมีตู้เอทีเอม็ อยู่ ตรง ไปอีกหน่ึงร้อยเมตรแล้วเล้ียวซ้ายจะเจอกับสถานีตำ� รวจ เธอลองคิดดูดีๆ แล้วบอกฉนั ทวี ่าเราจะไปทีไ่ หนกนั ดี” ตงิ เสยี่ วโหรวรบี อธบิ าย “ใชว่ า่ ฉนั จะไมค่ นื นะ แตต่ อนนฉี้ นั ไมม่ เี งนิ !” ติงเส่ียวโหรวรู้ดีว่าการพูดแบบนี้ฟังไม่ข้ึนเท่าไหร่ ทว่ามันเป็นเรื่อง จริง ฉือซน่ิ ไม่สนใจเธออีก ผ่านไปพักหนึ่งจึงบอกเธอด้วยนำ้� เสยี งนง่ิ ๆ “ผ่านตู้เอทเี อ็มแล้วนะ” จากน้นั ก็เร่งความเรว็ รถแล่นผ่านหวั โค้งตรงหน้าไป

52 l ส ะ ดุ ด รั ก ย า ย ต้ อ ง คำ� ส า ป ติงเสี่ยวโหรวตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขู่เธอเฉยๆ ตรงไปข้างหน้า มีสถานีต�ำรวจอยู่จริงๆ...เธอเติบโตมาอย่างดี ไม่เคยมีปัญหาอะไรมายี่สิบ กว่าปี แค่เดนิ เฉียดเข้าไปในสถานตี ำ� รวจก็นบั ว่าแปดเปื้อนแล้ว เธออับจน หนทาง หลับตาลงราวกบั ใช้ความคดิ อย่างหนกั ก่อนจะโพล่งออกมา “ฉือซ่ิน อายุย่ีสิบแปดปี โรงเรียนประถม-มัธยมเต๋อว่าย ปี 2002 พสี่ าวชอ่ื ฉอื ซาน บา้ นอย่ทู เ่ี มอื งทางตะวันตกจนิ ไฮ่ฮวาเหยยี น ตึกหมายเลข หนึ่ง ห้องหนึง่ เจด็ ศนู ย์สาม!” รถหยุดลงตรงทางเข้าสถานตี ำ� รวจ ตงิ เสยี่ วโหรวคอ่ ยๆ ลมื ตาขน้ึ ฉอื ซน่ิ ก�ำลงั มองเธออยา่ งประหลาดใจ สบิ นาทตี ่อมา ท้งั สองคนกม็ านั่งประจันหน้ากันอยู่ท่ีร้านกาแฟ ฉอื ซ่นิ รบั บัตรประชาชนของติงเสยี่ วโหรวมา “ฉันไม่โกหกหรอกน่า เราคนบ้านเดียวกันนะ” ติงเสี่ยวโหรวบอก “เอาละ ดพู อแล้วม้ัง” ฉอื ซิน่ คืนบตั รประชาชนให้เธอ “อยู่ที่เดียวกันก็ไม่ได้แปลว่าเราจะเรียนโรงเรียนเดียวกัน” ฉือซ่ิน ขยบั ตวั เปลี่ยนท่านง่ั แววตาฉายชดั ว่าไม่เช่อื เมอ่ื ครนู่ ตี้ งิ เสยี่ วโหรวเพงิ่ บอกฉอื ซน่ิ ไปวา่ เขากบั เธอเรยี นมธั ยมปลาย โรงเรียนเดียวกัน ฉือซ่ินเป็นรุ่นพ่ีเธอสองรุ่น และเพื่อท่ีจะผ่อนคลาย สถานการณ์ตึงเครียดระหว่างเธอกับเขา เธอยังยำ�้ เร่ืองท่ีฉือซ่ินได้รับความ สนใจจากบรรดานกั เรยี นหญงิ ในตอนนนั้ อกี ดว้ ย ตอนนน้ั เธอวา่ ฉอื ซนิ่ ดเู ปน็ คนงา่ ยๆ สบายๆ เธอยงั คดิ จะประจบเขาเอาผลประโยชนใ์ หต้ วั เอง ทวา่ จาก สถานการณ์ตอนน้ี ท�ำให้เธอรู้ว่าความจริงแล้วผู้ชายคนน้ีเป็นคนหัวแข็ง ไม่ฟังใครต่างหากล่ะ คงต้องส่ังสอนเขาให้รู้ส�ำนึกบ้างซะแล้ว “ดเู ผนิ ๆ ตอนทเี่ รยี นอยู่ ประวตั ขิ องนายดดู มี ากเลยนะ ไมใ่ ชแ่ คเ่ รยี น

เ ว่ ย เ สี่ ย ว เ ป่ า l 53 เกง่ แถมยงั เปน็ กรรมการนกั เรยี นอกี ดว้ ย แตใ่ นความเปน็ จรงิ นะ่ เหรอ นาย ใช้ต�ำแหน่งหน้าท่ีของตัวเองขายใบลาให้พวกเด็กนักเรียน แล้วนายก็ยัง ตงั้ กลมุ่ พาทกุ คนปนี กำ� แพงออกไปเลน่ อนิ เทอรเ์ นต็ ขา้ งนอกตอนดกึ ๆ ดนื่ ๆ น่ียังไม่เท่าไหร่ แต่นายยังใช้ประโยชน์จากสัญชาตญาณสัตว์จูงหมาพูเดิล ของคนอนื่ ไปผสมพนั ธเ์ุ พอื่ หาเงนิ ไปทวั่ สดุ ทา้ ยทำ� ใหห้ มาตายคาท่ี โรงเรยี น เปน็ สถานทบ่ี รสิ ทุ ธแ์ิ ละศกั ดส์ิ ทิ ธข์ิ นาดนนั้ นายยงั ใชเ้ ปน็ ทจ่ี ดั ขายบรกิ ารอกี !” ตงิ เสย่ี วโหรวคดิ วา่ หากใสด่ นตรลี งไป เธอคงจะแรป็ ไดห้ นงึ่ ทอ่ นเลย ทีเดียว ฉือซิน่ ยกมือเป็นสญั ญาณไม่ให้เธอพูดอะไรออกมาอีก ตงิ เสยี่ วโหรวเห็นท่าทางหงอยๆ ของเขากย็ ิม้ ออกมาอย่างล�ำพองใจ ฉือซิ่นมองซ้ายมองขวา โชคดีที่ตอนน้ียังไม่มีลูกค้าคนอื่น เขา กระแอมและพูดแก้ “หมาตัวนนั้ ไม่ได้ตาย มันแค่เหนื่อยจนไม่มแี รงแค่น้นั อีกอย่างหมาตัวนั้นเป็นหมาทบ่ี ้านฉนั เล้ียงเอาไว้” ตงิ เสยี่ วโหรวพบวา่ ตอนทอ่ี ตี านท่ี ำ� ทา่ กระดากอายกน็ า่ รกั ดเี หมอื นกนั “ทนี เ้ี ชอ่ื แลว้ ใชม่ ยั้ วา่ เราเรยี นโรงเรยี นเดยี วกนั ” ตงิ เสยี่ วโหรวถามเขา ฉอื ซ่ินไม่มอี ะไรจะพูดอกี เขาพยกั หน้าก่อนจะเอ่ยถามอกี “ฉันเร่ิม จะไม่สบายใจแล้วแฮะ เธอรู้เรอื่ งพวกนี้ได้ยังไง” ติงเส่ยี วโหรวยิม้ ลึกลับ “ความลบั ” “เธอรู้จกั ฉันเหรอ” “ตอนน้ันนายหน้าตาดีจะตายไป ฉันจะรู้จักนายก็ไม่เห็นแปลกเลย สักนิด” ติงเส่ียวโหรวยกกาแฟอเมริกาโนขน้ึ ดื่ม จู่ๆ ฉอื ซิน่ ก็ยมิ้ “นายยม้ิ อะไร” “ฉนั คดิ ถงึ รูปบนบตั รประชาชนของเธอน่ะ” “นายก�ำลังจะบอกว่าไม่น่าประทับใจเลยสักนิดใช่ม้ัยล่ะ” ติงเส่ียว- โหรวว่า