รวมเล่มเจตจำนงของเจ้าฟ้า

เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ 00 คุณคนนน้ั พลัก่ ! “อึก!” แผ่นหลังบางกระแทกกับก�ำแพงรุนแรงพอที่จะท�ำให้ ส่งเสียง ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างโดยเฉพาะสะบัก เจ้าของ นยั นต์ าสนี ำ้� ตาลกดั กรามแนน่ พยายามขม่ ความกลวั กบั ความปวดรา้ ว เอาไว้ ฝนื มองเด็กมัธยมปลายรา่ งใหญ่ท่ียา่ งสามขมุ เข้ามาหา ตัวย่อช่ือโรงเรียนบนอกบ่งบอกให้รู้ว่าเด็กพวกนี้มาจากไหน ถงึ จะไมไ่ ดต้ ดิ เขม็ แบบทพ่ี วกมธั ยมปลายใช้ แตก่ ร็ ไู้ ดด้ ว้ ยสญั ชาตญาณ อกี ท้งั เขายังเคยเหน็ หนา้ คนพวกนมี้ าบ้าง พวกเขาคอื คนใจรา้ ยที่ชอบสรา้ งปญั หา และล่าสุดก็เพิ่งมเี รือ่ ง กับใครบางคนมา “ไอ้ราชามนั มีเพือ่ นนา่ รกั ขนาดนเ้ี ลยเหรอวะ” เสยี งทมุ้ ตำ�่ ทเ่ี ออ้ื นเอย่ ชอ่ื เพอ่ื นสนทิ ทำ� เอาเดก็ หนมุ่ มธั ยมสอง ถงึ กบั กลนื นำ�้ ลายลงคออยา่ งยากลำ� บาก เขาจำ� ไดว้ า่ ราชาไปมเี รอ่ื งกบั อันธพาลมา แม้จะไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเหตุการณ์ ทว่าพอไดฟ้ ังกบ็ อกได้วา่ ใคร คอื คอู่ ริ และเวลาน้ีแทนท่ีคนก่อปัญหาจะเป็นคนเคลียร์ เขากลับเป็น ~ Avery Pie ~

8 ฝา่ ยถกู ลากออกมาจากทเี่ รยี นพเิ ศษแทน ซง่ึ เหมอื นฟา้ จะแกลง้ ทวี่ นั น้ี ราชาไปธุระเรื่องทุนกับครอบครัวจึงไม่ได้มาเรียนด้วยกัน บวกกับ สภาพอากาศท่ีมีฝนตกหนักทำ� ใหบ้ รเิ วณตกึ รา้ งย่งิ ไม่มคี นเขา้ ไปใหญ่ จะใหเ้ ขาวง่ิ หนไี ปเลยกไ็ มไ่ ด้ คนพวกนม้ี ากนั ตง้ั หลายคน ถา้ เขา วิ่งยังไงก็ตามทนั ยิ่งไปกวา่ น้ัน เขาไมค่ วรหุนหนั เพราะในมอื ของเดก็ คนนน้ั ... “หรือว่าน่ีเมียมันวะ” รอยย้ิมเหยียดหยามมาพร้อมกับมีดพก คมกริบ ผู้ชายหัวเกรียนท่ีเป็นหัวโจกใช้มันไล้ใบหน้าเขาเบาๆ “สวย ขนาดนกี้ วู า่ ไมใ่ ชผ่ ชู้ ายวะ่ หรอื แคแ่ ตง่ คอสเพลยง์ านโรงเรยี นวะ สงสยั ตอ้ งพิสูจน์สกั หนอ่ ย” “เชย่ี มงึ ชอบประตูหลังเหรอวะ ไมเ่ ห็นมงึ เคยบอก” “กแู คไ่ ดห้ มดถา้ กชู อบ และไอเ้ ดก็ คนนกี้ น็ า่ สน หรอื มงึ ไมค่ ดิ งนั้ ไอค้ วิ ” หนั ไปถามเพอื่ นตวั เองทที่ ำ� หนา้ แขยง ทวา่ พอนง่ิ คดิ กลบั ไหวไหล่ เป็นเชิงว่ากใ็ ช่ “อกี อย่าง... ถา้ มันเปน็ เมียหรอื เพอื่ นสนทิ ไอร้ าชาจรงิ กูว่าถา้ เราเอามัน ยังไงไอ้เวรน่นั กต็ ้องช�้ำใจ” “อกึ ...” “มนั จะไดร้ วู้ า่ ตวั เองผดิ ทมี่ ากวนตนี ใคร วนั หลงั จะไดไ้ มเ่ สอื กอกี จบั มนั !” “หยดุ นะ! ปลอ่ ยผมนะ!” พวกน้นั ไม่ฟงั คำ� ขอ คล้ายอกี คนพดู กับอากาศ เด็กหนุ่มที่เด็กสุดถูกล็อกแขนทั้งสองข้างเป็นตัวประกัน กระเปา๋ สะพายทอี่ ยขู่ า้ งหลงั กถ็ กู ปาทงิ้ มอื ถอื ทห่ี ลน่ อยกู่ ถ็ กู เหยยี บจน หนา้ จอแตก เท่ากับวา่ ตอนน้ไี มเ่ หลอื ทางรอดสกั ทาง “อกึ ช่วยดว้ ย ครับ! ใครก็ได้ ช่วย...!” ผวั ะ! “อ๊อก!” “ซี้ดดด เสียของ สาดดด” เพอ่ื นคนหน่ึงถึงกบั สดู ปากเม่ือหมัด หนกั กระแทกเขา้ ทห่ี นา้ ทอ้ งเรยี บสวย สง่ ผลใหเ้ ดก็ หนมุ่ ถงึ กบั จกุ เสยี ง ~ เจตจำ� นงของเจา้ ฟา้ ~

9 ขอความช่วยเหลือหายวับไปทันที “ใจเย็นดิไอ้ดอน ท�ำน้องมันแรง แบบนี้เสยี ของฉบิ หาย” “หรือมึงอยากให้ใครมาขัดจังหวะตอนที่เราเอามัน กูก็ไม่ว่า หรอกนะ ถา้ จะตอ้ งให้พ่อมึงไปประกนั ตัวมงึ อีกครั้งน่ะ” “โฮ้ แซะเกง่ ” เขาแบะปากกอ่ นจะจบั คนทล่ี ม้ ลงไปกมุ ทอ้ งตวั เอง ให้ลุกข้ึนมาอีกครั้ง ใบหน้าที่แสดงความเจ็บหนักดูน่าสงสารเป็นบ้า ตดิ แคว่ า่ ในเวลาเดยี วกนั กเ็ ปน็ ใบหนา้ ทโ่ี คตรตลก ชวนขบขนั “ไมเ่ ปน็ ไร นะนอ้ ง จุกนิดเดียวเดีย๋ วกเ็ สียวแลว้ พร่ี บั รองได้” “ดะ...ไดโ้ ปรด ยะ...อยา่ ท�ำอะไรผมเลยนะครบั ” “หา?” “ผมขอโทษแทนราชาด้วย เพื่อนผมเขาไม่ได้ตั้งใจท�ำพี่หรอก” คนรา่ งเลก็ เอ่ย เสียงทล่ี อดออกมาน้ันแผว่ เบา “เขากแ็ คอ่ ารมณ์รอ้ น ไปหนอ่ ย ขอรอ้ งละครบั ยกโทษให้เขาดว้ ยเถอะ” “ยกโทษเหรอ” “ใช.่ ..” “มงึ จะใหก้ ยู กโทษใหค้ นทถี่ บี ยอดหนา้ กเู นย่ี นะ ใชส้ มองสว่ นไหน คดิ วะ!” ผัวะ! “โอ๊ย!” “ไอด้ อน ไอเ้ ชี่ย โอ้โฮ ฉบิ หายเหอะ” คำ� ห้ามปรามของคนอืน่ ไมเ่ ป็นผล ใบหนา้ เดก็ หนมุ่ หนั ตามแรง หมัดท่ีกระแทกเข้าอย่างจังท�ำเอาสติล่องลอยไป นาทีน้ันคนตัวเล็ก รบั รไู้ ดถ้ งึ รสเลอื ดทคี่ าวคลงุ้ อยใู่ นปาก ทำ� เอานำ้� ตารว่ งลงมาอยา่ งหา้ ม ไม่ได้ แตแ่ ทนท่จี ะเหน็ ใจ คนพวกน้นั กลับดมู คี วามสุขกนั ใหญ่ คนท่ี จับแขนเขาไว้ก็บีบเข้าท่ีกราม บังคับให้เชิดหน้ามองคนท่ีต่อยเขาแรง แทบสลบ ~ Avery Pie ~

10 “เฮ้ย นอ้ งมันร้องไห้ว่ะมงึ ” “แงๆ พ่ีต่อยหนูท�ำไม หนูเจ็บนะ อิไต อิไตอ่า ฮ่าๆ” เสียง หัวเราะดังล่ันอย่างสนุก ไม่มีความสงสารจากคนใจยักษ์ “โธ่น้อง ไม่ร้องนะครับ เดย๋ี วเพือ่ นพ่ีกพ็ าฟนิ ทง้ั คืนแลว้ รับรองได”้ “เออ ใช่ ไอด้ อนของใหญ่ ฟนั เกลยี้ งจนน้ำ� สุดท้าย” “มงึ เอาเลยไหม” “เอาเลยดิ อารมณก์ กู ำ� ลงั มา” ยม้ิ เยาะตอนเพอื่ นถาม “พวกมงึ รอต่อควิ ละกนั กูจะเป็นน�ำ้ แรกของมันกอ่ น” “ฮกึ ไม่... ปล่อยผมเถอะ ขอรอ้ ง” “เกบ็ เสียงไว้ครางตอนกเู อามงึ เถอะ” “ฮกึ ” “หรือจะเก็บไว้บอกไอ้ราชาตอนมึงเจอหน้ากันก็ได้ เพราะ นอกจากจะเอามงึ แลว้ กจู ะฝากขอ้ ความไปบอกมนั ” มอื หนาเออื้ มมา ขยุ้มเส้นผมสเี ขม้ จากดา้ นหลัง บงั คบั ใหเ้ ชิดหน้า มองดูหยาดน้ำ� ตาที่ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง กวาดตามองความน่ารักของคนที่เด็กกว่า เห็นแลว้ อยากจะย่�ำยใี ห้รอ้ งไหอ้ อกมาใหห้ นักกว่าน้ี “จ�ำนวนคร้ังทม่ี งึ ถูกเอาคือจ�ำนวนหมัดที่มันเล่นงานกู ฝากบอกให้มันรู้ว่าคราวหน้า อยา่ มาลองดีกับกอู กี เพราะถา้ มันมาอกี กูจะกลบั มาเอามงึ ” “ไม.่ ..” “กจู ะทำ� ให้มงึ เปน็ เมียกูจนมึงลืมไมไ่ ด้เลย” “ไม่ ไม่ ช่วยดว้ ย ใครก็ได้ ช่วยผมที ฮกึ ” เสยี งขอรอ้ งถูกสายฝน ดดู กลนื ไปจนหมด รา่ งของเดก็ มธั ยมตน้ กระแทกเขา้ กบั กำ� แพงอกี ครง้ั ตามดว้ ยคนใจรา้ ยท่ีเขา้ มาไซ้ซอกคอขาว เสียงถอดกางเกงเหมอื นกบั เสยี งลบั มดี ใหค้ นเด็กกวา่ รอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งหนกั เขาพยายามดิน้ รนออกมาจากอนั ตราย พยายามปัดปอ้ งไมใ่ ห้ อกี ฝา่ ยเขา้ มาใกล้ แตด่ ้วยจ�ำนวนคนท่มี ากเกินไป เขาจะท�ำอะไรก็ถกู ขดั ไวห้ มด ไม่เพียงแค่น้นั พอร้องออกไปมากๆ ก็ถกู ตบจนใบหน้าเขา ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟ้า ~

11 เจบ็ ไปหมด และมีเลอื ดออกทมี่ มุ ปาก นาทีนั้นเขาได้แต่ภาวนาขอให้ใครสักคนก็ได้ผ่านมาช่วยเขา หรือไม่ก็ขอให้คนพวกน้ีกลับใจรีบหนีห่าง อยากจะตะโกนเรียกราชา แต่ก็รูว้ ่าอีกฝา่ ยไมม่ ที างโผลม่ า ทว่าเขาก็ไมอ่ ยากถกู ยำ่� ยีจากคนพวกนน้ี ะ ไม่อยาก ไมเ่ อา ขยะแขยง ขยะแขยงสิ้นด!ี “ปล่อยนะ ปลอ่ ยส!ิ ” “จบั มนั นอนลง!” “อยูน่ ิง่ ๆ มึงอย่าดิน้ ใหม้ ากด!ิ ” ตะโกนลนั่ แข่งกบั สายฝน ก่อน จะกดอีกคนให้ลงไปนอนกับพื้นราบ ละอองฝนที่กระเซ็นมาไม่เป็น อุปสรรคต่อการหยามศักด์ิศรี ร่างกายของเขาหนักอ้ึงจากแรงกดทับ สมั ผสั จากมอื หยาบทำ� เอาคลน่ื ไสจ้ นอยากขยอ้ น ภาพเบอ้ื งหนา้ กลาย เป็นภาพเลือนรางเพราะน้�ำตาที่เอ่อคลอ มันจะพังทลายทุกครั้งท่ี กะพริบตาไล่ ในตอนนั้นภาพของพ่อแม่ลอยเข้ามาในหัว เขาอยากจะเปล่ง เสยี งเรียกพวกท่านออกไป อยากจะวงิ วอนขอความชว่ ยเหลอื จากใครกไ็ ด้ ได้โปรดช่วยพาเขาออกไป เขาไม่อยากตกอยู่ในนรกขุมน้ีที่จะ ไมม่ ีวนั ลมื ได้ อย่าให้คนพวกนี้ทิ้งร่องรอยน่ารังเกียจเอาไว้ อย่าให้พวกเขา พรากความสุขไปแล้วยัดเยียดความทุกข์ให้ เขาไม่อยากมีตราบาปที่ ล้างออกไมไ่ หว “ฮกึ ใครกไ็ ด้ ช่วยผมที...” “เฮย้ พวกมึงท�ำอะไรน่ะ!” ~ Avery Pie ~

12 ผัวะ! “ถอยออกมานะเว้ยไอส้ ัตวน์ รก!” ในตอนที่เขาสิ้นหวัง สายฝนก็น�ำใครบางคนเข้ามาหา เสียงทุ้ม ต�่ำเป็นด่ังระฆังบอกชัยชนะพร้อมกับที่ร่างของคนที่รุมท้ึงเขากระเด็น ออกเพราะแรงถบี ดว้ ยสตทิ เ่ี ลอื นรางเขาจงึ ทำ� ไดม้ ากสดุ คอื จดจำ� ภาพ ของเด็กมธั ยมปลายอีกคนที่วงิ่ ฝ่าฝนมาจดั การคนพวกนี้ เสียงฟ้าร้องดังสนั่นกลบเสียงสนทนาของพวกเขา มันดังมาก จนเหมือนผ่าลงกลางร่างเขา ดังจนนึกว่าตัวเองตายจากโลกท่ีแสน โหดร้ายใบน้ี แตท่ รี่ วู้ า่ ยงั ไมต่ ายเพราะไดเ้ หน็ ภาพของคนคนนน้ั ทข่ี บั ไลค่ วาม หวาดกลัวออกไป ถึงจะถกู ต่อยคนื จนหนา้ ช�้ำก็เอาชนะค่ตู อ่ ส้ไู ด้ มองผ่านม่านน้�ำตา เขาเห็นคนใจร้ายว่ิงหนีไปก่อนจะแทนที่ ด้วยภาพของคนท่ีเอื้อมมือมาทาบทับลงบนแขนเขาไว้ บีบเบาๆ เหมือนเรยี กสติให้กลับคืนมา แลว้ ประคองเขาให้ลุกข้ึนหายใจ “นอ้ งครับ น้องไหวไหม” “ฮึก” “ไม่เป็นไรแลว้ นะ นอ้ งปลอดภยั แล้วนะครบั ” คนร่างสูงพูดน้�ำเสียงอ่อนโยน นัยน์ตาของเขาสะท้อนภาพ คนเจ็บหนกั โอบลอ้ มด้วยความหว่ งใย ไมเ่ พยี งแคน่ ั้น อีกฝา่ ยยงั หยบิ ผา้ เช็ดหนา้ สฟี ้าออ่ นขนึ้ มาซบั น�้ำตากบั เลอื ดทมี่ ุมปากให้ ทุกอยา่ งมันเกดิ ข้นึ ไวมาก ไวจน ‘เจา้ ฟา้ ’ ไม่แนใ่ จว่าตัวเองฝนั ไปหรือไม่ หากนคี่ อื ฝนั มันคงโหดรา้ ย ทว่ากลับถูกชโลมดว้ ยความอบอุ่นเกนิ จะเข้าใจ “น้องเจ็บใช่ไหมครับ ไม่เป็นไรนะคนเก่ง เด๋ียวพ่ีเรียกรถ- พยาบาลให”้ “ผม...” ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ ~

13 “ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ พ่ีอยู่ตรงนี้แล้วครับ” ค�ำพูดอัน ออ่ นโยนปลอบประโลมใหค้ ลายความหวาดหว่นั เขาไดแ้ ตจ่ อ้ งใบหนา้ อกี ฝา่ ยผา่ นมา่ นนำ้� ตา รบั ความอบอนุ่ จาก ใครก็ไม่รู้ที่โอบกอดเขา คนคนน้ันเช็ดน้�ำตาให้โดยไม่สนใจว่าการมา ชว่ ยเขามนั จะทำ� ใหต้ วั เองเดือดรอ้ นแคไ่ หน เขาเพียงแค่ยิ้มเหมือนว่าตอนนี้ท้ังคู่ก�ำลังอยู่บนทุ่งหญ้าแสน สดใส มีแสงตะวนั ไลต่ ้อนสายฝนไป ก่อนที่เมฆหมอกมากมายจะปกคลุมกลายเป็นเพียงภาพท่ีเขา จดจ�ำได้ใน... “เจา้ ฟ้า” “หือ?” เสียงเรยี กท่ีมาพรอ้ มกบั การเขย่าสง่ ผลให้คนท่ีฟบุ หลับ คาหนงั สือเรียนสะดุ้ง เจ้าของชือ่ เบนสายตาไปดกู ็พบกับเพ่ือนสนิทท่ี เลิกคิ้วใส่ “ราชา?” “ฝนั ร้ายหรอื ไง ท�ำไมรอ้ งไห”้ “รอ้ งไห้?” “ก็น�้ำตาบนหน้าไง หรอื วา่ น้ำ� ลายไหลล่ะ” ค�ำพดู นั้นท�ำเจ้าฟ้าฉงน รีบยกมอื แตะใบหนา้ ตวั เอง สมั ผัสนำ�้ เยน็ ๆ ที่ไหลออกจากดวงตา ไม่เพยี งแคน่ ้นั บางส่วนยังย้อมตวั อักษร บนกระดาษจนมนั แทบเลือนหายไปจากหนา้ หนงั สอื “น�้ำตาจรงิ ดว้ ย” เจา้ ตัวพมึ พ�ำ “จำ� ไม่ได้เลยวา่ รอ้ งไห้ตอนไหน” “ใชต่ อนที่หลับแล้วฝนั ถึงเรื่องนัน้ ไหม” “...” “ยังฝันถงึ ‘เขา’ อยู่อกี เหรอ” คำ� ถามน้นั ไมไ่ ดร้ ับค�ำตอบในทนั ที อกี ทั้งคนถกู ถามยงั หลุบตา ต�่ำลงอีก คนร่างเล็กรู้ดีว่าเพื่อนสนิทหมายถึงเร่ืองไหน และ ‘เขา’ ~ Avery Pie ~

14 ในทีน่ ีห้ มายถงึ ใคร แม้เรอื่ งราวจะเกิดขึ้นมานานแสนนานแค่ไหน แต่ เขายังคงจดจ�ำได้กระทัง่ เวลาทีส่ ญู เสยี ไป วันศุกร์ที่สิบสอง เวลาหน่ึงทุ่มสิบห้า ณ ตึกร้างไม่ไกลจาก สถาบันกวดวิชาชอื่ ดัง วันนัน้ ฝนตก กลบเสยี งใครหลายคนคลา้ ยกลวั จะจำ� ได้ เขาไดเ้ จอกบั ผูช้ ายคนหนึ่งทีช่ ่วยเขาใหพ้ น้ จากอนั ตราย คุณคนนน้ั ที่มอบผ้าเช็ดหนา้ สีฟา้ ให้ คุณคนน้นั ทกี่ อดเขาโดยไมส่ นว่าเน้ือตัวจะสกปรกไหม คณุ คนนั้นที่มรี อยยิม้ เหมอื นกบั ดอกทานตะวันในหน้าร้อนอัน สดใส และใช่ ค�ำตอบของค�ำถามมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่เคย เปลี่ยนแปลง “เราจะลืมเขาไดไ้ ง” “เจ้าฟ้า” “เขาเหมอื นกบั ภาพถ่ายทีใ่ ส่อลั บัมไว้ ถึงจะลมื ไปบา้ ง แต่ กย็ งั เกบ็ มันไวเ้ สมอมา” ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟา้ ~

เจตจำ� นงของเจ้าฟา้ 01 กลับบ้านเกดิ ชว่ งเวลาปสี ่เี ปน็ ช่วงเวลาท่ยี าวนานกวา่ ท่ีคิด เป็นปีสุดท้ายท่ีพวกเขาจะได้ฝากสิ่งดีๆ ไว้ให้เด็กรุ่นหลัง ท้ัง ระบบรบั นอ้ ง เรอ่ื งเรยี น และกจิ กรรม ลว้ นจะไดร้ บั การสานตอ่ ตราบใด ทร่ี นุ่ พที่ ำ� ไวด้ ี รนุ่ นก้ี ไ็ ดท้ ำ� กจิ กรรมอยหู่ ลายครง้ั โดยเฉพาะการมาเปน็ พวี่ า้ กคุมพวกปสี ามทีเ่ พิ่งกา้ วเขา้ มาในระบบโซตัส ถึงจะทุลักทุเลเน่ืองจากเฮดว้ากปีส่ีชอบหาเรื่องเฮดปีสามอยู่ เป็นประจำ� แต่ใครจะคิดวา่ อย่ดู ๆี พวกเขาจะถูกดาวเหนือชกั นำ� กลายเปน็ ‘ปลื้มคนโปรด’ ของกนั และกันโดยไมร่ ตู้ ัว มหิ นำ� ซำ้� คเู่ พอ่ื นสนทิ ของพวกเขากย็ งั ลงตวั ดว้ ยกนั อกี สองหนมุ่ สาวก POLYCAT ที่ใชเ้ พลง “ดดู ”ี เป็นตวั เชอ่ื มประสานดใี จกับคนพี่ที่ ต้ังหน้าตั้งตาจีบมาต้ังนาน ในที่สุดคนน้องเขาก็ยอมตกปากรับค�ำให้ ข้ามเซฟโซนไปได้ จากพ่ชี ายเข้าส่สู ถานะใหม่ ข้ามเส้นบราเทอรโ์ ซนไป ดีใจดว้ ยนะไอ้เสือ ทีข่ า้ มปสี กั ที สงสารกแ็ ค่ไอ้ตม้ั ทไี่ มม่ ีใครเข้ามาในชีวติ สักที สว่ นเขาคนน.ี้ .. ~ Avery Pie ~

16 “ปกิ๊ บ้านคราวน้พี าเมยี มาฝากเพื่อนดว้ ยเน้อไอ้เจษ” เจา้ ของช่อื หันไปมองเพอื่ นสนิท เสอื ขยิบตาฉีกยมิ้ ให้ “ปลอ่ ยใหไ้ อต้ ม้ั โสดใหค้ วายสมนำ�้ หนา้ เลน่ คนเดยี วพอ มงึ ตอ้ ง มเี มยี ไดแ้ ลว้ อายุปูนน้”ี “พดู เหมอื นกูแกไ่ ปไดไ้ อเ้ สอื กเู พิง่ จะจบปสี ่เี องนะ” “หลังจากนีม้ ึงจะหาแฟนยากแล้วนะเว้ยไอส้ สั มเี มียตอนเรียน นีแ่ หละงา่ ย...” ผัวะ! “ร�ำคาญ” ฝ่ามือพิฆาตตบเข้ากลางกบาลท�ำเอาหนุ่มปีส่ีท่ีเพิ่ง เรียนจบหมาดๆ รอรบั ปริญญาถึงกับหน้าคะมำ� ดีนะท่ปี ี แฟนเจา้ ตัว เขาจิกหัวให้เงยหน้าขึ้นมาได้ ส่วนคนกระท�ำก็ไหวไหล่ไม่สนใจ “ใคร เขาจะไปไวไฟใจเรว็ เหมือนมงึ ละ่ ” “เช่ีย ไอ้ปลื้ม คอกูแทบหัก” หันไปแหวใส่เพ่ือนเสียงดัง ไม่ เกรงใจคนทเี่ ดนิ ไปมาในสนามบนิ “ฟาดขนาดนม้ี งึ เรยี กกภู้ ยั มาเอาศพ กูไปเลยกไ็ ด้นะ” “กูภ้ ยั เขาจะเอาเหรอพ่ี เปน็ ผม ผมทิ้งไวต้ รงนี้ใหห้ มาแทะนะ” “อา้ วไอ้ปี มงึ เปน็ เมียกนู ะ เสอื กไปเข้าขา้ งมัน” “ก็พี่ปลม้ื เขาพดู จรงิ อะ พแ่ี ม่งโคตรไวไฟ แล้วยงั มีหนา้ มาเสย้ี ม ให้คนอื่นไวไฟเหมือนตัวเองอีก” ปียืนยันเสียงหนักพลางกลอกตาใส่ คนที่ขมวดค้วิ ใส่ “ผมว่าพคี่ วรอวยพรใหพ้ ีเ่ จษเดินทางดีๆ มากกวา่ นะ ส่วนเขาจะมใี ครหรอื ไมม่ กี ็ปลอ่ ยเขาไปเถอะน่า” “กกู แ็ คอ่ ยากใหเ้ พอื่ นมคี วามรักป้ะ มันจะได้มีคนมาดแู ลหัวใจ ไง” “แถวบ้านกเู รียกเสอื กนะไอพ้ ่ีชาย” “ไอ้ปลม้ื ...!” “คนที่แห้วแดกมาหลายปีอย่างมึงไม่ควรแนะน�ำเรื่องความรัก ใหใ้ ครนะ” ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟ้า ~

17 เจษถึงกับหัวเราะ ส่ายหน้าเบาๆ อยา่ งเหน่ือยหนา่ ยกับเพ่ือน ทงั้ สอง คดิ ไวอ้ ยแู่ ลว้ ละวา่ ถา้ มาเจอกนั ยงั ไงกต็ อ้ งมเี รอ่ื งทะเลาะ ถงึ จะ เป็นเร่อื งเล็กนอ้ ยปัญญาออ่ น แตก่ ็ทำ� ใหค้ นอน่ื หันมามองได้ดีเชยี ว ส่วนเรื่องท่ีว่าท�ำไมต้องมาเจอกันหลังเรียนจบแบบน้ี ก็เพราะ วันน้ีเจษก�ำลังจะบินกลับเชียงใหม่ ต้ังแต่ลงมาอยู่กรุงเทพฯ เขาก็ ไม่ค่อยได้กลับไป พ่อส่ังว่าให้อยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนจบ หรือไม่ก็ ปิดเทอมใหญ่ จะได้ไม่เสียค่าเครื่อง ต่อให้ที่บ้านจะไม่มีปัญหาด้าน การเงินก็ตาม ซึ่งเจษก็ท�ำตามส่ัง เขาจะกลับบ้านเฉพาะช่วงปิดเทอมใหญ่ เท่าน้ัน แตต่ อนนไี้ ม่มแี พลนวา่ ถ้าไปแลว้ จะบินกลบั เนื่องจากตอ้ งรอ วนั รบั ปรญิ ญาทยี่ งั ไมม่ กี ำ� หนดการออกมาใหไ้ ดเ้ หน็ เขาเองกจ็ ะไปเรง่ อะไรไม่ได้ เลยคดิ ว่าจะใช้โอกาสน้ีอยูเ่ ที่ยวเลน่ ท่ีเชยี งใหม่ นานแล้วทีไ่ มไ่ ดก้ ลับไปหาคุณยา่ สาย ไมร่ วู้ า่ ทา่ นเป็นยังไง พอ่ จะไดด้ แู ลท่านบ้างหรอื เปลา่ นะ “เอาเป็นว่าเราอวยพรพี่เจษเถอะครับ อย่ามัวทะเลาะกันเลย ดีกว่า” พอเห็นว่าสองรุ่นพี่ตีกัน คนโปรดก็พูดข้ึนมาเป็นการห้ามทัพ คนที่ก�ำลังจะเข้าไปเช็กอินจึงกระชับกระเป๋าแล้วมองน้องด้วยความ เอ็นดู เฮดวา้ กตอนปีสามโตขน้ึ ในชว่ งเวลาไมก่ ี่เดือน ตอนนัน้ ยงั เหน็ เปน็ แค่รุน่ นอ้ งทนี่ ่าเป็นห่วงคนหนึ่งอยู่ แตต่ อนนไี้ มจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งหว่ งแลว้ ละ เพราะเขามคี นคอยดแู ลแลว้ “เดินทางดีๆ นะครับพ่เี จษ ดูแลตวั เองด้วยนะ” “อืม้ คนโปรดก็เหมือนกันนะ ดูแลตวั เองให้มากๆ และอยา่ ท�ำ อะไรท่ีฝืนตัวเองมากเกนิ ไปละ่ ” “ผมไมท่ ำ� แบบนน้ั หรอกครบั เดยี๋ วคนแถวนเี้ ขาจะวา่ ” พดู พรอ้ ม เหลอื บไปมองคนดา้ นขา้ ง ปล้ืมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนจะสอดมือ ~ Avery Pie ~

18 มาโอบเอวคนรักของตัวเองเอาไว้ ไม่ได้อายคนอื่นขณะแสดงความ เป็นเจา้ ของ แต่คนถูกโอบกไ็ มไ่ ดว้ า่ อะไร เขาท�ำเพียงยมิ้ สา่ ยหนา้ เบาๆ ดว้ ยความหน่ายใจ ถึงอยา่ งน้นั ดวงตาสีสวยก็ยังมีแววบ่งบอกถึงความรักและอ่อนโยนมากกว่าตอน มองใครๆ นน่ั คงเป็นแววตาของดาวเหนือใช่ไหม ดาวเหนือของตวั เอง “ถา้ พเ่ี จษมปี ญั หาหรอื ไมส่ บายใจอะไรกท็ กั มาไดต้ ลอดนะครบั ” “ทกั เขา้ แชตกลู ะ่ ไมใ่ ช่แชตคนโปรด” “ดักเกง่ ” เสือแซว “น่มี งึ ยงั ไมเ่ ลกิ หงึ ไอเ้ จษกับคนโปรดอีกเหรอ วะ เร่อื งมันกผ็ ่านมาต้ังนานละ ทำ� ตัวเปน็ คนแกไ่ ปได้ จ�ำไดแ้ ค่อดีต” “เสอื ก” เสือโดนด่าจนหนา้ สัน่ “กูแค่ไม่อยากให้มันรบกวนคนโปรดต่างหาก โปรดปีส่ีแล้วก็ ตอ้ งเตรยี มตัวทำ� หลายอย่าง และกูก็ว่างตลอดจนกวา่ จะได้งาน ทกั กู ไม่ดกี วา่ หรอื ไง” “หรา” “สาระแน” “ผมเจ็บครับ ผมเจบ็ ” เสือทำ� เป็นเจ็บหัวใจแลว้ หงายไปซบอกปี เล่นเอาเจา้ ตวั ถึงกบั ถอนหายใจใสม่ นษุ ยแ์ ฟนคนนท้ี บ่ี า้ บอขน้ึ ทกุ วนั เรยี นจบแลว้ แทๆ้ แต่ ยังท�ำตัวเหมือนเด็กอนุบาล จะหาวิธีแก้ยังไงก็ท�ำไม่ได้ด้วยนะ ตาย แล้วเกิดใหมจ่ ะหายหรือเปล่ากไ็ ม่รู้ เสยี ดายทเ่ี จษไมม่ เี วลาหาคำ� ตอบนกั เขาเชก็ ไฟลตต์ วั เองอกี ครงั้ กอ่ นจะบอกลาเพ่อื นๆ “ไวก้ ูกลับมาเมอ่ื ไหร่คอ่ ยไปร้านพี่งว่ งกนั พวกมึง ถา้ วา่ งก็โทร. หากบู ้างนะ” ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ ~

19 “กจู ะโทร. หามึงให้บ่อยกวา่ โทร. หาเมียตัวเองอีก” ผัวะ! “ซ้ีดดด ไอป้ !ี ” “บา๊ ยบายครา้ บพเ่ี จษ” หลงั จากตบหวั ผวั ตวั เองแลว้ ปกี โ็ บกมอื ลารุ่นพ่ีโดยไมส่ นใจเสียงก่นด่า เจษหวั เราะเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยแลว้ พยกั หนา้ เปน็ เชงิ ลา เขาโบกมอื ให้เพ่ือนท่ีมาส่ง ติดแค่ว่าตั้มไม่ได้มาด้วยเน่ืองจากติดธุระท่ีบ้าน ซ่ึง อันท่จี ริงไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งมาสง่ กไ็ ด้ เขาแคก่ ลับบ้าน ไมไ่ ด้จะไปไหนไกล แต่คงเพราะหลังจากนี้ทุกคนต่างต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่จึง ไมส่ ามารถบอกได้วา่ นจี่ ะเปน็ ครั้งสุดทา้ ยของพวกเขาไหม แม้จะเจอกันอีกทีตอนรับปริญญา วันเวลาก็ท�ำให้เรื่องต่างๆ เกิดขึ้นได้มากมาย เจษก็หวังว่าเมื่อกลับมาแล้วความเป็นเพ่ือนของ พวกเขาจะไมห่ ายไป และหวงั ว่าคนทกี่ ำ� ลงั ยิ้มให้... จะมีความสุขกับดาวเหนือของตวั เอง “ลาก่อนนะ คนโปรด” มคี วามสขุ มากๆ นะครบั ระหว่างรอข้ึนเคร่ืองเจษมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึง ช่วงเวลาที่ผ่านมาของตัวเองว่าพบเจออะไรบ้าง มีทั้งเรื่องดี ท้ังเรื่อง ร้ายผสมปนเปกันไป ทุกอย่างล้วนเป็นส่วนประกอบให้เขาโตข้ึนใน แตล่ ะวัน เขาฟังเพลงในเพลย์ลิสต์ซ้�ำๆ วนลูปอยู่กับเพลงเดิมๆ ของ ศลิ ปนิ ทรี่ จู้ กั พรอ้ มกบั คดิ วา่ เพลงนเี้ ลน่ เบสแบบไหนนะ นใ่ี ชโ้ นต้ อะไร คยี ไ์ หน คอรด์ ไหน ถงึ จะไมไ่ ดจ้ บดา้ นดนตรมี า แตค่ นทมี่ ดี นตรใี นหวั ใจ เร่ืองพวกนถี้ ือวา่ ไม่ไกลตัวเลยสกั นิด เจษอมย้มิ เมอื่ เพลงใหมข่ องวงทเี่ พ่งิ รจู้ ักดังขึน้ มา เปน็ เพลงทไี่ ดฟ้ ังโดยบังเอญิ หลังจากตอ้ งฟงั เพลง “ดาวเหนือ” ~ Avery Pie ~

20 ของวง Laika เพอื่ เลน่ ในงานมหาวทิ ยาลยั คราวนนั้ จากนน้ั เขากก็ ลาย เป็นสาวกของวงน้ี แค่ไม่เปิดเผยเพราะรู้สึกว่าวงนี้เป็นเหมือน สญั ลักษณ์ของคนโปรดกับเพอื่ นสนทิ ทวา่ เขาก็ปฏเิ สธไมไ่ ด้จรงิ ๆ วา่ เพลง “เก็บเธอไว้” ท่เี พ่ิงปล่อย ออกมาน่ีมันชา่ งไพเราะ ทง้ั เนอ้ื เสยี งของคนรอ้ ง ทงั้ ทว่ งท�ำนองทป่ี ระสานรบั กลายเปน็ เพลงท่ตี ราตรึงอยู่ในใจ จนท�ำให.้ .. “ยงั เกบ็ เธอไวต้ ลอดมา...” ต๊ิง! “หือ?” ระหว่างที่ก�ำลังฮัมเพลงอยู่นั้น จู่ๆ เสียงข้อความจาก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นข้อความของรุ่นพ่ีที่รู้จักกันน่ันเอง เจษหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดู และย้ิมเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายส่งภาพมาให้ เป็นภาพ บรรยากาศงานรบั ปริญญา ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เชยี งใหม่ น่กี ็ เป็นอีกเหตผุ ลทเ่ี ขาเลอื กบนิ กลับบา้ นวันนี้ เขาจะไปแสดงความยนิ ดกี ับรุ่นพ่ที ี่เคยเรียนดว้ ยกัน พป่ี าย : ถึงไหนแล้ววะ งานจะเรม่ิ แลว้ นะไอเ้ จษ JADE : ก�ำลงั จะขนึ้ เคร่อื งแลว้ ครับ คงใช้เวลาไมน่ านเทา่ ไหร่ พ่ีปาย : เออ รบี ๆ มานะมงึ ใหไ้ ว JADE : ครับ พีป่ าย : นีเ่ หลอื แคร่ ุน่ น้องกกู บั มึงกค็ รบองคป์ ระชุมแล้ว กูจะบอกให้ พ่ีปาย : เออ วนั นีเ้ พ่อื นนอ้ งกมู าด้วยมึง แมง่ น่ารกั ฉบิ หาย “ใจเย็นพ่ี เด๋ยี วแฟนมาเห็นจะไม่ได้รับปริญญาเอา” เจษพึมพำ� พลางส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย รู้สึกว่ารอบกายไม่ค่อยมีคน ปกตสิ กั คน และแทนทจ่ี ะสำ� นกึ พปี่ ายกลบั ยงั คงอวยเพอ่ื นนอ้ งคนนนั้ ให้เขาฟงั ยาวเหยยี ด ~ เจตจำ� นงของเจา้ ฟา้ ~

21 พป่ี าย : ก็น่ารกั จรงิ นี่หวา่ เปน็ ผ้ชู ายแทๆ้ แตแ่ ม่งคาวาอมี้ าก พปี่ าย : ถ้ามึงรีบมากูจะแนะน�ำให้รู้จัก บอกเลยว่าถ้ามึงได้เจอนะ อือ้ หือ ต้องหลงรัก JADE : ขนาดน้ันเลย? พี่ปาย : ก็เออสิวะ น้องแม่งน่ารักสัสๆ ตอนเห็นหน้าใจกูนี่บางเลย ไอห้ ่า ยงิ่ ตอนรชู้ ่ือนะ กูตายไปเลย JADE : ตอ้ งนา่ รกั ขนาดไหนพ่ีถงึ อวยเขามากกวา่ แฟนตัวเองได้ พีป่ าย : นา่ รักโคตรๆ เห็นแลว้ โดนใจ JADE : ผมอยากรู้แลว้ สิว่านอ้ งเขาเป็นใคร พี่ปาย : กใู บใ้ ห้หน่อยนึงก็ได้ พป่ี าย : นอ้ งเขาช่ือเจ้าฟ้า “เจ้าฟ้าเหรอ...” เจษอ่านทวนช่ือนั้น รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่า ประหลาดท้ังทมี่ ่นั ใจว่าไม่มีคนรจู้ ักช่อื น้ี ทวา่ ก็เหมือนกระจกใสๆ ก้ัน ให้เขาไม่สามารถค้นหาชื่อนี้ในความทรงจ�ำได้อีก ท่ีตลกกว่านั้นคือ มคี วามรสู้ กึ แปลกประหลาดแทรกซึมหัวใจดวงน้ี เปน็ ความรสู้ กึ ทเ่ี จษไดแ้ ตค่ รนุ่ คดิ เพราะเขาไมน่ า่ จะรสู้ กึ อยา่ งนี้ นะ่ สิ รสู้ กึ ‘คดิ ถงึ ’ น่ะ “ช่ือเพราะจังเลยนะครับ ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชาย ผมคงนึกว่า ช่ือผู้หญิง” คนร่างสูงพูดกับตัวเองระหว่างพิมพ์ตอบกลับ ประจวบ เหมาะกบั ไดเ้ วลาทต่ี อ้ งขนึ้ เครอ่ื งแลว้ เขาจงึ ตอ้ งปดิ โทรศพั ทเ์ พอ่ื ไมใ่ ห้ รบกวนผ้อู ื่น จากนั้นก็เก็บมนั เขา้ กระเปา๋ และไปรอท่ีจดุ รอขึ้นเครื่อง เพอ่ื ทำ� รายการอื่นๆ เท่ียวบินเช้าท�ำให้เจษทุ่นเวลาจากการเดินทางด้วยรถโดยสาร ไดม้ าก เพยี งชว่ั โมงกวา่ ๆ เขากม็ ายนื อยทู่ ส่ี นามบนิ เชยี งใหม่ รายลอ้ ม ไปด้วยผูค้ นมากมายท่มี าเที่ยวและกลบั บ้าน เจา้ ตัวใชเ้ วลาเกอื บย่สี บิ ~ Avery Pie ~

22 นาทีในการออกจากเคร่ืองบินและจัดการนู่นน่ีนั่น จากน้ันก็ต่อรถ ยงิ ยาวไปยังมหาวิทยาลยั ที่พคี่ นนัน้ เรียน ตอนแรกวา่ จะแวะกลบั บา้ นเอาของไปเกบ็ กอ่ น แตก่ ลวั วา่ จะไม่ ทันชอตถ่ายรูปจึงมาเลยดีกว่า อีกอย่าง เขาเองก็เอามาแค่กระเป๋า สะพาย ขา้ วของกไ็ มไ่ ดม้ อี ะไรมาก ยงั ไงบางสว่ นกต็ อ้ งทง้ิ ไวท้ ก่ี รงุ เทพฯ อยแู่ ลว้ โชคดีท่ีรถไม่ติด นั่งรถท่ีเรียกจากแอปพลิเคชันแกร็บคาร์ (GrabCar) ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงสถานศึกษา ครั้งหน่ึงเจษเคยอยาก เรยี นทนี่ มี่ าก แตด่ นั ตดิ มหาวทิ ยาลยั ทกี่ รงุ เทพฯ กอ่ นเนอ่ื งจากมคี ณะ ทช่ี อบจงึ เปลยี่ นใจ บวกกบั ตอนนน้ั มปี ญั หากบั ทางบา้ นนดิ หนอ่ ย เลย คดิ วา่ ไปอย่คู นเดียวน่าจะดกี วา่ อาจจะเหงาไปบ้างท่ีไม่ค่อยได้เจอคุณย่า แต่ก็ใช่ว่าจะไม่กลับ มาหาเลย “วดี้ ดด บม้ึ !” “คึกคักกนั จริงๆ” ลุงแกร็บพูดทันทที ีไ่ ดย้ นิ เสยี งเชียร์แว่วเขา้ มา ในรถ เปน็ จงั หวะเดยี วกบั ทเ่ี จษกวาดสายตาออกไปนอกรถ มองผคู้ น มากมายทม่ี ารวมตวั กนั ทมี่ หาวทิ ยาลยั แหง่ นี้ บณั ฑติ ทงั้ หลายถกู ลอ้ ม ดว้ ยเหลา่ รุน่ นอ้ งที่ร้องเพลงบมู ให้อย่างดี เจษคดิ วา่ พอถงึ ควิ เขารบั ปรญิ ญาพวกนอ้ งๆ จะมาทำ� แบบนใ้ี ห้ ไหม แม้จะเป็นธรรมเนียมท่ีท�ำต่อๆ กันมา ทว่าก็มีคนบางส่วนท่ีไม่ สนใจ สิ่งท่ีควรโฟกัสคือการได้รับประกาศนียบัตรที่แสดงว่าส�ำเร็จ การศกึ ษาแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื การถูกบูมหรือมีคนเอาของมาให้ก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้น่ัน แหละ “มารับปริญญาเพื่อนหรือพอ่ หนุม่ ” “เปลา่ ครบั เป็นพี่ทร่ี ู้จกั นะ่ ครับ เขารับปรญิ ญาวนั นี”้ เจษตอบ ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ ~

23 คุณลุงอย่างสุภาพพลางย้ิม “เดี๋ยวคุณลุงเลี้ยวซ้ายมือตรงนี้นะครับ จะเหน็ คณะเศรษฐศาสตร์อยู่ขา้ งหน้า” “ไดเ้ ลยพ่อหน่มุ เศรษฐศาสตรน์ ะ... เศรษฐศาสตร์” “ใชค่ รบั แลว้ คณุ ลงุ กต็ รงไปออกประตหู ลงั ไดเ้ ลยครบั วนั นปี้ ระตู น่าจะเปิด” แนะน�ำประหน่ึงเป็นมหาวิทยาลัยตัวเอง ทั้งท่ีความจริง กโ็ ผลม่ าแค่ไม่กค่ี รั้ง ลุงแกร็บพยักหน้ารับพร้อมพึมพ�ำเมื่อคนเดินกันจนเต็มถนน เขาพยายามไม่บีบแตร จะได้ไม่ท�ำลายบรรยากาศอันน่ารื่นรมย์ ไม่ นานนกั รถยนตก์ ็มาจอดตามจุดหมาย เจษยืน่ เงินให้ลุง บอกวา่ ไม่ต้องทอนก่อนจะก้าวลงไป นาทนี น้ั เสยี งของผคู้ นมากมายดงั เขา้ มาในหู ทง้ั เสยี งรอ้ ง เสยี ง บูมเซ็งแซ่ไปหมด ตามทางเดินก็มีคนถือดอกไม้ ถือลูกโป่ง เขาเองก็ แวะซื้อดอกไม้ตรงหน้ามหาวิทยาลัยตอนรถติดอยู่ ตอนแรกว่าจะหา อยา่ งอน่ื ตดิ มอื มาดว้ ย แตก่ ก็ ลวั ไมท่ นั เพราะปายโทร. มาเรง่ เขาหลาย รอบแล้ว อา้ งวา่ เหลอื แคเ่ ขาเท่านน้ั ช่วยไม่ได้ท่ีเขาเป็นน้องคนสนิทคนเดียวที่อยู่ใกล้สุดในบรรดา พนี่ อ้ งผองเพ่อื นของพเ่ี ขา จะมาช้ากว่าคนอ่ืนก็ไมใ่ ช่เรอื่ งแปลก “อยู่ไหนนะพ่ีปาย” เจ้าตัวพึมพ�ำพลางมองหาผู้ชายท่ีสวม ชุดบัณฑติ กดเบอร์โทร. หาก็แล้ว ทวา่ อกี ฝา่ ยไมค่ ิดจะรบั เลยสกั นิด เดาว่าเวลานี้คงก�ำลงั ตดิ พันอยกู่ ับการรบั ของขวญั เทา่ ท่ีรมู้ าพี่ปายได้ เปน็ คิวต์บอยของคณะดว้ ยนะ แต่เหมือนที่น่ีจะเรยี กว่าช้างเผือกหรือ เปลา่ เขาไม่แนใ่ จ เอาเป็นวา่ พเี่ ขามแี ฟนคลับและคนปลมื้ มากละกัน เสยี ดายทม่ี ี ควาญชา้ งเปน็ ตัวเปน็ ตนแล้ว ไดข้ า่ ววา่ สวยมากทเี ดยี ว “น่าจะอยู่หน้าคณะ” เจษชะเง้อมองหาพลางถอนหายใจเมื่อ พี่เขาไม่รับสาย ก่อนหน้าน้ีก็ไม่ได้ถามว่าพี่ปายรอถ่ายรูปอยู่ตรงไหน คนร่างสูงจึงพยายามมองหาจุดที่มีคนเยอะที่สุด คิดเอาเองว่าคนมี ~ Avery Pie ~

24 แฟนคลบั อาจจะอยู่ตรงนนั้ ก็ได้ ระหวา่ งทเี่ ดนิ ไปเดนิ มาจนเหงอื่ เรมิ่ ออกนนั้ เขากเ็ หลอื บไปเหน็ สง่ิ นา่ สนใจ ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีคนสวมชุดทีเรกซ์ตัวใหญ่ก�ำลังเดิน มาทางนี้ “น่ารักจัง” คนตัวโตย้ิม อดแปลกใจไม่ได้ว่าใครกันท่ีสวมชุด แบบน้นั มาร่วมงานรบั ปริญญาในวันน้ี ท่ีแนๆ่ คงไม่ใช่บัณฑติ อาจจะ เปน็ ญาตหิ รอื ไมก่ เ็ พอ่ื นของใครสกั คน ซง่ึ เหมอื นวา่ ชดุ จะโครง่ ไปหนอ่ ย เวลาเจ้าทีเรกซต์ วั นั้นก้าวมาถงึ ไดด้ ปู ุ๊กป๊ิกเหมอื นลกู หมา ซำ้� รา้ ยยงั ตอ้ งคอยถกขาตวั เองราวกบั วา่ มนั รมุ่ รา่ มมาก พอเดนิ ไมด่ กี ็มสี ะดดุ บ้าง แตค่ รง้ั ลา่ สดุ คงจะก้าวพลาดมากไปหนอ่ ยถงึ ไดล้ ม้ ไปท้ังตวั ตุ้บ! “โอย๊ !” “ฮา่ ๆ” “มงึ ดทู เี รกซ์ตัวนน้ั ดิ โคตรโงอ่ ะ” “เออ ใครแม่งใส่มาวะ น่าสงสารฉบิ หายเลย” แทนท่ีจะมีคนเข้าไปช่วยเหลือ กลับยืนดูเจ้าไดโนเสาร์ตัวนั้น พร้อมหัวเราะใส่ ถึงจะรู้วา่ เอ็นดแู ละไมค่ ดิ อะไร แตว่ ่าท่ีล้มลงไปเมื่อกี้ ก็แรงพอสมควรเลยไม่ใช่หรือ มิหน�ำซ�้ำตอนท่ีจะลุกก็ยังหน้าคะม�ำ ลงไปอีก เจษเหน็ แล้วก็อดท่ีจะเข้าไปชว่ ยเหลือไมไ่ ด้ นาทีน้ันเจษเก็บโทรศัพท์แล้วรีบตรงด่ิงไปช่วยพยุงเจ้าทีเรกซ์ ตัวน้ัน “เปน็ ไรไหมครบั เจบ็ ตรงไหนไหม” “โอย๊ ... เอะ๊ เออ่ ไมเ่ ปน็ ไรครบั ผมไมเ่ ปน็ ไร” คนในชดุ สา่ ยหนา้ หลงั พดู ผา่ นชอ่ งเลก็ ๆ ทมี่ ไี วใ้ หห้ ายใจ “ขอบคณุ นะครบั ผมเกอื บตอ้ ง กลงิ้ ไปแลว้ ส”ิ หัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อนความขายหนา้ ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟา้ ~

25 ขณะทเี่ จษส่ายหน้านิดๆ แลว้ ก้มลงไปปัดช่วงขาให้ “เฮย้ ! ไมต่ อ้ งครับๆ ไมต่ อ้ งปัด ผมท�ำเองได”้ “จะท�ำได้ไงครับ เดี๋ยวก็ล้มลงไปอีก ถ้าล้มอีกทีเข่าอาจจะเจ็บ กวา่ นกี้ ไ็ ดน้ ะ” เจษพดู เสยี งอ่อน ความจริงใจมาพรอ้ มความอ่อนโยน ทส่ี มั ผสั ได้ “ไมถ่ อดชดุ ออกกอ่ นเหรอครบั ไวไ้ ปใสท่ คี่ ณะหรอื ทที่ ก่ี ำ� ลงั จะไปไม่ดกี ว่าเหรอ” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ผมจะไปเซอรไ์ พรส์รนุ่ พี่น่ะ” “แตว่ ่านอ้ งเจบ็ แลว้ นะครบั ” “ผม...” “หัวเข่าถลอกหรือเปล่า น้องลองดูสิ” ไม่รู้ว่าคนในชุดท�ำตาม ทบี่ อกหรอื เปลา่ รู้แคว่ ่าเจา้ ไดโนเสารข์ ยับยกุ ยิกชวนนา่ สงสยั แตเ่ ห็น แลว้ กอ็ ดเอน็ ดไู มไ่ ด้ เทา่ ทจี่ บั ดเู หมอื นคนขา้ งในจะตวั เลก็ กวา่ ชดุ เยอะ เลย ทำ� ไมไมเ่ ลอื กไซซ์ทมี่ นั เล็กหรือพอดตี ัวกว่าน้นี ะ “ไม่ถลอกครบั แค่เจ็บๆ นดิ หน่อย” หลงั เงียบไปนานกเ็ อย่ ขึ้น “ไว้ผมคอ่ ยไปทำ� แผลทีหลงั ” “ทางท่ีดีน้องควรจะรีบไปล้างนะครับ เผื่อว่าเป็นแผลจะได้รีบ ทายา” “ผมใกล้จะถึงท่ีที่นัดพ่ีไว้แล้วครับ ไว้ผมจะรีบไปล้างนะ” น้อง บอกเสียงหวาน “ขอบคณุ ทช่ี ว่ ยนะครับ พใ่ี จดมี ากเลย” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ” เจษยม้ิ หวงั วา่ นอ้ งจะไดเ้ หน็ “แลว้ นอ้ งนดั เพอื่ น ไว้ตรงไหน เด๋ียวพ่ปี ระคองไปเอง” “ผมเดินไหวครับ ให้พ่ีพาไปเกรงใจเปล่าๆ” น้องรีบส่ายหน้า ดุ๊กดิ๊ก “อีกอย่าง พี่คงนัดเพื่อนไว้เหมือนกันใช่ไหมครับ ขอโทษท่ี รบกวนนะครับ พี่ไปหาเพอ่ื นเถอะ” “ไว้พ่คี อ่ ยไปหากไ็ ด้ครบั พี่พานอ้ งไปหาเพื่อนก่อน” “ผมไม่...” “น้องจับมือพ่ีไว้นะครับ ค่อยๆ เดินนะ” ไม่ฟังค�ำปฏิเสธของ ~ Avery Pie ~

26 คนที่คิดว่าน่าจะเด็กกว่าตัวเองแล้วจับมือไว้มั่น ภายใต้ผ้าเนื้อบางที่ ไม่ล่ืนมือ เขาสัมผัสได้ถึงมือบางคล้ายผู้หญิง เดาว่าคนในชุดจะต้อง ตัวเล็กกว่าที่เขาคิดไวแ้ นๆ่ เม่ือเจ้าไดโนเสาร์ตัวน้อยถูกพ่ีเขามัดมือชกก็ต่อกรอะไรไม่ได้ สดุ ท้ายกต็ ้องจบั มือพ่ีเขา บอกทางว่าจะไปตรงไหน ดว้ ยความทสี่ วมชุดแบบนนั้ ใครเหน็ เปน็ ต้องจำ� ได้ หนงึ่ ในนั้น คอื บัณฑติ ท่เี ขาตง้ั ใจมาหาไง “เฮย้ ไอ้เจษ โฮไ้ อ้สัส กูนึกวา่ มงึ มาไมไ่ ด”้ “พ่ีปาย” “เชย่ี แลว้ มงึ มากับนอ้ งเขาไดไ้ ง” “ครับ?” “หรอื วา่ นอ้ งเจ้าฟา้ รจู้ กั ไอ้เจษด้วยเหรอ” เจา้ ฟ้าหรือ... “พี่เจษ... เหรอ” จบประโยคนนั้ ตา่ งฝา่ ยตา่ งหนั มองกนั อยา่ งฉงน คนหนงึ่ สงสยั ว่านี่หรือคนท่ีรุ่นพ่ีตนชมว่าน่ารัก ถึงจะยังไม่เห็นหน้าก็สัมผัสได้ถึง ความนา่ เอน็ ดอู ยหู่ รอก แตอ่ าจจะเปน็ เพราะชดุ ทสี่ วมอยกู่ เ็ ปน็ ได้ สว่ น อีกคนกำ� ลงั สงสยั วา่ ผู้ชายคนนใี้ ช่คนท่ีเขาคิดไวไ้ หม ชอ่ื เจษทีเ่ พ่งิ ไดย้ ินไป… ทำ� ไมฟงั แล้วรสู้ กึ ‘คดิ ถงึ ’ เหลือเกนิ “เจา้ ฟา้ อยนู่ ่ีเอง หาตง้ั นาน” ทวา่ กอ่ นทจ่ี ะทำ� ความรจู้ กั กนั อยา่ งเปน็ ทางการ เจา้ ของใบหนา้ น่ิงเหมือนไม่ชอบผู้คนรอบข้างก็เข้ามาขัด เจ้าตัวก็สวมชุดไดโนเสาร์ อยเู่ หมอื นกนั ตา่ งกนั ตรงทเี่ ขาถอดสว่ นบนไปไวด้ า้ นหลงั คนอนื่ จงึ ได้ เห็นใบหน้าของเขาท่ดี ูไมร่ บั แขกเอาเสียเลย “ราชา” “โทร. หาก็ไมร่ ับ นึกวา่ ไปตกน้�ำที่ไหน” ~ เจตจำ� นงของเจา้ ฟ้า ~

27 “โทษทีนะ เราเอาโทรศัพท์ใสไ่ วใ้ นกระเป๋าเลยไม่ได้ยนิ ” เจ้าฟ้า ตอบกลบั พลางยิ้ม แต่เสยี ดายทชี่ ุดนี้ทำ� ใหไ้ มม่ ใี ครได้เห็นความจรงิ ใจ ของเขาเลย ราชาพยกั หนา้ แลว้ เบนสายตาไปมองผมู้ าใหม่ เจษยม้ิ บางๆ ให้ เปน็ การทักทาย ผิดกับอีกฝ่ายทีข่ มวดคิ้วใส่ “น่ใี คร” “ไอ้ห่า ก็คนท่ีกูเล่าให้ฟังไง” ปายย่นคิ้วเข้าให้ ก่อนจะเดินไป กอดคอเจษที่ยืนอยู่ “น่ีไอ้เจษ รุ่นน้องกู แต่ก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่พวกมึง ยกมอื ไหว้ซะไอ้หน”ู “เจษ?” “ใช่” “คนทไี่ ปเรยี นอย่กู รงุ เทพฯ ใชไ่ หม” “ใช่” “ที่เลน่ เบส เคยแสดงท่ีงานมหา’ลยั ?” “เออ แล้วไง” “งนั้ กน็ ่าจะใช่ นคี่ ือคนน้นั ใช่ไหม เจา้ ฟะ…” “พเี่ จษ” เสียงนน้ั ดงั ขึ้นขดั คำ� พูดของราชาให้น่ิงงนั ทุกคนหันไปมองเจ้าตัวน้อยท่ีซ่อนอยู่ในชุดไดโนเสาร์ ม่ันใจ มากว่าเสียงนั้นดังมาจากเขาไม่ผิดแน่ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาก�ำลังท�ำ สหี นา้ แบบไหน เพราะหลงั จากเรยี กชอื่ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี ทำ� เพยี งแค่ ยืนนงิ่ จบั จอ้ งไปท่รี ุ่นพ่คี นดงั กล่าว... พลางตอบตวั เองวา่ ทำ� ไมถงึ รสู้ กึ คนุ้ เคยกบั ชอ่ื นแี้ ละผชู้ ายคนนี้ พ่ีเขาคอื คนนน้ั น…ี่ คนทเ่ี ขาเกบ็ ไว้ในใจเสมอมา “พ่ีเจษ” “วา่ ไงครบั นอ้ งเจ้าฟ้า” “...!” ~ Avery Pie ~

28 “เรียกพี่เจษท�ำไมเหรอครบั ” ราวกับหัวใจโดนเขย่า ค�ำพูดแสนหวานมาพร้อมกับรอยย้ิม อบอ่นุ ทโ่ี อบกอดหวั ใจเอาไว้ นาทีนน้ั คนถูกถามคลา้ ยจะหงายไปเสีย ให้ได้ ตดิ แค่ว่าถา้ เป็นแบบน้ัน ทกุ คนกจ็ ะตอ้ งตกใจ กลายเป็นว่าเขา สรา้ งปัญหาให้คนอ่นื เปน็ แน่ ทางเดียวที่จะระบายความรู้สึกคือการซ่อนตัวอยู่ในชุดน้ีพลาง ก�ำมือแน่น รับรู้ถึงเหงื่อที่ผุดซึมท่ัวกายขาว โดยเฉพาะฝ่ามือที่ก่อน หนา้ น้ถี กู ผู้ชายคนนี้จบั ความรอ้ นรุ่มยงั คงตราตรึงแมม้ เี นอื้ ผ้ากั้น หากสัมผสั กนั ตรงๆ อาจจะรู้สึกย่ิงกว่า มือของเขาอาจละลายกลายเป็นน้�ำเพราะการจับ กับมอื อกี ฝ่าย… คงไม่ต่างจากสมั ผัสไอแดดยามหน้ารอ้ นเป็นแน่ “น้องเจ้าฟา้ ได้ยินพเี่ จษไหม” “ผม... ผม” “นอ้ งเจา้ ฟ้าครบั ” ไมร่ วู้ า่ เพราะลมแดดหรอื เพราะเสยี งทมุ้ ตำ่� นน้ั ทที่ ำ� ใหส้ มองของ เขาไม่อาจคดิ คำ� ตอบในเวลานี้ได้ เขาเอาแตฟ่ งั เสียงหวั ใจพลางคิดวา่ เนน่ิ นานเทา่ ไรแลว้ ท่ไี มไ่ ดพ้ บกับเจา้ ของรูปถ่ายในความทรงจำ� คนนี้ ตา่ งกบั อกี คนท่เี ป็นหว่ ง กลวั ว่านอ้ งจะเกิดอาการไมด่ ี “พ่ีขออนุญาตถอดชุดนน้ี ะครบั ” ไมร่ อให้ตอบกลับก็ถือวิสาสะ รดู ซปิ ขา้ งหลงั เพอื่ ใหอ้ ากาศถา่ ยเทเขา้ ไป ประจวบเหมาะกบั ลมเยน็ ๆ พัดผา่ นมาจึงชว่ ยใหบ้ รรยากาศดขี ้ึน เจษคอ่ ยๆ ดึงหัวไดโนเสารอ์ อก เดาวา่ อกี ฝ่ายจะตอ้ งร้อนมากๆ ในชดุ น้ี แล้วก็เป็นอย่างท่ีเขาคิด ทันทีท่ีรูดซิปชุดออกก็พบว่าคนน้อง เหงอ่ื ชมุ่ ไปทงั้ รา่ งตง้ั แตเ่ สน้ ผมทเ่ี ปยี กชนื้ กระทงั่ ถงึ เสอ้ื เชต้ิ สขี าวคลา้ ย เส้ือนักศึกษา ทว่าสิ่งท่ีท�ำให้เจษชะงักไม่ใช่ความอดทนของอีกฝ่าย หรอก ~ เจตจำ� นงของเจา้ ฟา้ ~

29 เป็นใบหน้าของนอ้ ง... ใบหน้าของนอ้ งทมี่ รี อยย้มิ กับคราบน้�ำตา “เจา้ ฟา้ ?” เจษชะงกั เชน่ เดยี วกบั ทกุ คนทเ่ี บกิ ตากวา้ งดว้ ยความ ตกใจ โดยเฉพาะปายทเ่ี ล่ิกลก่ั ท�ำอะไรไม่ถูก “เจา้ ฟ้าของพี่ หนเู ป็นอะไรครับ มใี ครรังแกหนู บอกพส่ี ิ” “พดู แบบนีเ้ ดีย๋ วเมยี ก็เอาปืนมายงิ ” “กูปลอบน้องอยู่ ไอ้ห่าราชา!” หันไปด่ารุ่นน้องคนสนิทที่ปาก ไม่ดีผิดกับหน้าตา ไม่แปลกใจเลยที่ในคณะมีแค่เจ้าฟ้าคบมันได้อยู่ คนเดียว แทนที่จะปลอบเพ่ือน ราชากลับยืนอย่เู ฉยๆ รอดูว่าเจ้าฟ้าจะ ท�ำยงั ไงกับตัวเองตอ่ เขาเข้าใจดีวา่ ทำ� ไมคนตัวเลก็ ถงึ รอ้ งไห้ ไม่เหมือนคนคนน้ัน ที่ไมร่ ูก้ ็ยงั ไปปลอบ “น้องเจ้าฟ้าร้องไหท้ ำ� ไมครับ” “ผม... ฮกึ ” “เจบ็ แผลทีห่ ัวเขา่ เหรอ” นอ้ งสา่ ยหนา้ ชา้ ๆ หลุบตาตำ่� หนเี จษทกี่ ้าวมายืนตรงหนา้ “หรือว่าพ่ีจับมือน้องแรงไป เม่ือก้ีตอนล้มมือน้องก็ลงพ้ืนด้วย นีน่ า” ‘เปลา่ ครบั ไมใ่ ช่ ไมใ่ ชเ่ ร่ืองนัน้ เลย’ เจา้ ฟา้ อยากจะตอบกลบั ดว้ ยเสยี งมากกวา่ คดิ ในใจ ทวา่ ปากมนั ก็ไม่ยอมขยับ เหมือนกับถูกเย็บไว้ ได้แต่เม้มปากแน่น สะกดกล้ัน อารมณท์ พ่ี ลงุ่ พลา่ นอยขู่ า้ งใน ยงิ่ คนรา่ งสงู เขา้ มาประคอง จบั มอื นอ้ ง อย่างแผ่วเบาแล้วแสดงสีหน้าเช่นคนห่วงใย มันยิ่งท�ำให้ภาพความทรงจ�ำในตอนน้ันซ้อนทับกับเวลาน้ี ซ่ึง สถานการณแ์ ตกต่างกนั ยิง่ กวา่ อะไร มีเพียงแค่คนคนน้ี ท่ีไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยัง ~ Avery Pie ~

30 คงไม่เปล่ียนไป “ไม่รอ้ งนะครับ เดีย๋ วพี่ท�ำแผลให”้ “ผม... ฮึก ขอโทษนะครบั ผมไม่ไดอ้ ยากจะร้องไห”้ “ไมเ่ ปน็ ไรหรอกครับ นอ้ งเจา้ ฟา้ ไมไ่ ด้ผิดอะไร” พี่เขายิ้ม ความเอ็นดูฉายชัดขณะที่ขยับเข้ามาใกล้ เจ้าฟ้า พยายามเชด็ นำ้� ตา และซ่อนความคิดถงึ ทีม่ าพร้อมความเสียใจเอาไว้ แตถ่ งึ อยา่ งนน้ั มันก็ยากเกินไป จะว่งิ หนกี ็ท�ำไมไ่ ด้เนอื่ งจากขาไม่ยอม ขยบั ซ�้ำร้ายพี่เจษยังจับแขนเขาเอาไว้ บีบเบาๆ พร้อมกับลูบหัว ปลอบใจ อกี ทั้งยงั โนม้ ตวั ลง และหยบิ ผา้ เชด็ หน้าซับน�ำ้ ตาให้ ระยะเพยี งคบื เดยี วถกู ตราตรงึ ดว้ ยรอยยมิ้ ทไี่ มเ่ คยเลอื นหายไป “ไม่ร้องนะครับ น้องเจ้าฟา้ ไมเ่ หมาะกับน้ำ� ตาเลยรไู้ หม” “พีเ่ จษ…” “วันน้ีมาเซอรไ์ พรสพ์ ีป่ ายไม่ใชเ่ หรอ เพราะงน้ั ยิ้มไดไ้ หม” “...” “ยมิ้ ใหพ้ นี่ ะครบั คนเกง่ พอี่ ยตู่ รงนเี้ ปน็ กำ� ลงั ใจให้ พเ่ี จษอยู่ กบั น้องเจ้าฟา้ แลว้ นะครบั :)” ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟ้า ~

เจตจ�ำนงของเจ้าฟ้า 02 นอ้ งเจา้ ฟ้าครบั ว่าจบเจษก็สาธิตวิธีย้ิมให้คนเก่งดู หวังเพียงว่าน้องจะท�ำ ตามค�ำแนะนำ� เจ้าฟ้านิ่งไปช่ัวครู่ กดั ปากแนน่ แล้วหลุบตาต่ำ� อีกครง้ั เหมือนก�ำลังท�ำสมาธิอยู่ ระหว่างน้ันเจษก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับ นำ�้ ตากบั เหง่ือทผ่ี ดุ ซึมตามใบหนา้ ให้ พอได้เหน็ ใกลๆ้ ก็เข้าใจแลว้ วา่ ท�ำไมพ่ปี ายถึงได้ชมใหญ่ น้องน่ารักสมค�ำชมจริงๆ “ครับ ไดค้ รับ” ในท่สี ุดน้องกร็ บั คำ� ถอนหายใจช้าๆ พร้อมกบั เช็ดคราบนำ�้ ตาเอง เจษจับจ้องน้องราวกับเอาใจช่วยอยู่ใกล้ๆ ไม่นานนักเจ้าฟ้าก็ เงยหนา้ ขึ้นมาสบตากับคนท่ีแนะน�ำเม่อื ครู่ ก่อนจะคลี่ย้มิ หวานทีใ่ คร เห็นเป็นตอ้ งละลาย เรยี กไดว้ า่ ยม้ิ จนตาปดิ เลยทีเดยี ว “ขอบคุณครับพ่ีเจษ” น้องเอ่ย แม้เสียงจะส่ันเล็กน้อยก็ไม่ใช่ ปัญหา จากน้ันก็หันไปยกมือไหว้พี่ๆ ที่ยืนมองหน้า “ผมขอโทษนะ ครับท่ีท�ำให้เสียบรรยากาศ ถ้าไม่รบกวนมากช่วยลืมๆ มันไปได้ไหม ครบั ผมไม่อยากใหพ้ ่ีๆ ต้องรู้สึกไม่ดี ท้งั ทวี่ นั นี้เรามาแสดงความยนิ ดี ~ Avery Pie ~

32 กับพีป่ ายกัน” “เจา้ ฟ้า” “ผมขอโทษอกี ครงั้ นะครับ” เป็นการไหว้ท่ีสวยท่ีสุดเท่าท่ีพวกเขาเคยเห็น เจ้าฟ้าก้มหัว ราวกบั ได้รบั การฝึกมาจากในวงั อย่างไรอยา่ งนัน้ ปิดทา้ ยดว้ ยรอยยิม้ ทไี่ มม่ ใี ครสามารถปฏเิ สธ โดยเฉพาะปาย บณั ฑติ ใหมท่ รี่ บี ปรมี่ ารบั ไหว้ “โฮย้ ไมต่ อ้ งคดิ มากเลยเจา้ ฟา้ นอ้ งรกั ของพี่ รอ้ งไหแ้ คน่ ม้ี นั จบ๊ิ ๆ กระบอกไม้ไผ่” ปายพูดพร้อมโบกไม้โบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่ใส่ใจ “ถือซะว่าท่ีหนูร้องไห้เม่ือก้ีก็เพราะว่าดีใจที่พี่เรียนจบสักทีแล้วกันนะ แตว่ นั หลงั ถา้ จะรอ้ งไหช้ ว่ ยบอกพก่ี อ่ นนะ พจ่ี ะไดเ้ ตรยี มใจทนั มาแบบ ทีเผลองพี้ ไี่ ม่ไหวอะเตง” “เตงเห้ียไร” “ไอร้ าชา!” เจ้าฟ้าหัวเราะเม่ือรุ่นพี่หันไปด่าเพื่อนของเขาเสียงดัง ซึ่งเสียง หวานๆ น้ันดูเหมือนจะท�ำให้บรรยากาศกลับมาดีเหมือนเดิมอย่าง ไมน่ ่าเชื่อ “งน้ั เอาเปน็ วา่ เจา้ ฟา้ ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตากอ่ นดไี หม แลว้ เดยี๋ วเรา มาถา่ ยรปู กนั นตี่ ากลอ้ งพมี่ นั กไ็ ปมอ่ สาวอยู่ นา่ จะกลบั มาทนั หนพู อด”ี “ก็ไดค้ รับ ผมจะไดแ้ วะซอื้ น้�ำมาฝากพ่ีปายด้วย” “งื้อ น่าเอ็นดูววว” ปายบีบแก้มคนตัวเล็ก ไม่ได้สนใจเหงื่อที่ ผุดซึมบนใบหน้า “ไอ้เจษมึงพาน้องไปล้างหน้าท่ีห้องน้�ำหลังคณะไป อยซู่ ้ายมือ ตรงหอ้ งเกบ็ ของ” “มะ...ไมเ่ ป็นไรครับ ผมไปเองกไ็ ด้” “ไมไ่ ดห้ รอกเจา้ ฟา้ เกดิ หนรู อ้ งไหอ้ กี แลว้ มหี มาคาบหนไู ปจะทำ� ไง” ปายข้นึ เสียงระคนเบกิ ตากว้างใส่ “ใหไ้ อ้เจษพาไปนั่นแหละดแี ลว้ มันไว้ใจได้ เชอ่ื พ่ีสิ” ปายถงึ ขน้ั บบี ไหลค่ นรา่ งเลก็ ใหจ้ ำ� นนแตโ่ ดยดี ทำ� หนา้ จรงิ จงั ให้ ~ เจตจำ� นงของเจา้ ฟ้า ~

33 รู้ว่ารุ่นน้องเขาคนนี้น่าเชื่อถือแค่ไหน เจษเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ท�ำ แค่ยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเป็นเชิงว่ายังไงก็ได้ ถึงเขาจะไม่ได้มาท่ีนี่ นาน แตก่ ็ไมน่ ่าจะหลงหรอก ไปหอ้ งน�้ำแค่นี้ ตอนนก้ี เ็ หลอื แคเ่ จ้าฟ้า ทจี่ ะตัดสนิ ใจไปกบั เขาไหม น้องน่งิ คิดชว่ั ครู่ ก่อนเหลือบมองเพ่ือนสนทิ ทไ่ี มข่ ดั ขืนอะไร “ราชาไปด้วยกันไหม” “ไมเ่ อาอะ ขี้เกยี จ” พูดจบก็ทง้ิ ตัวลงนง่ั บนบาทวิถเี ปน็ การบอก ว่าเขาจะไมข่ ยบั ไปไหน “รบี ไปรีบมาล่ะ ไมเ่ ดินไปรบั นะ ให้พี่เขาเดิน มาส่ง” “แตเ่ ราเกรงใจ” “น้องเจ้าฟา้ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ พี่ไม่ไดเ้ ดือดรอ้ นอะไร” “ผม...” “ใหพ้ พ่ี าไปนะครับ จะได้ดแู ผลท่เี ข่าใหด้ ว้ ย” น�ำ้ เสยี งออ่ นโยน เหมอื นกบั บว่ งทด่ี นิ้ ไมห่ ลดุ เจษยนื่ มอื ไปหานอ้ งเขา ไมไ่ ดร้ บี เรง่ ปลอ่ ย ให้น้องเป็นฝ่ายตัดสินใจ เจ้าฟ้าใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าเขาจะยอมวางมือที่ยังสวม ชุดไดโนเสาร์อย่ลู งไป นาทนี นั้ เจษยมิ้ ขำ� เขาดงึ ชดุ นอ้ งลงเพอ่ื ใหช้ ว่ งบนของนอ้ งหลดุ พน้ จากความรอ้ นได้ ‘แตพ่ เ่ี จษไมไ่ ดร้ เู้ ลยวา่ การทำ� แบบนนั้ มนั ทำ� ใหม้ อื เราแนบชดิ กนั ย่งิ ขึน้ ’ ชวนใหน้ กึ ถึงคำ� ถามกอ่ นหนา้ นีท้ คี่ ิดข้ึนในใจ ‘ถา้ เกดิ มอื เราสัมผัสกันตรงๆ มันจะเปน็ ยังไง’ ตอนนเี้ ขาได้ค�ำตอบแล้ว มันกอ็ บอนุ่ ดง่ั องั มือกบั เตาผงิ ยงั ไงละ่ “ถา้ พห่ี ลง นอ้ งเจ้าฟา้ ต้องพาพกี่ ลับมานะครบั ” “ได้ครับ” ~ Avery Pie ~

34 ไดย้ นิ ดงั นนั้ เจษกค็ อ่ ยๆ กา้ วเดนิ ไปขา้ งหนา้ กระชบั มอื นอ้ งเพอื่ เช็กให้แน่ใจว่าเดินตามมา ไม่ได้หนีไปไหน ด้วยความที่คนค่อนข้าง เยอะ เจษจึงต้องคอยหันมามองนอ้ งเป็นระยะๆ ชว่ งไหนทค่ี นแออดั มากเขากจ็ ะมาเดินขา้ งๆ คอยกันคนไมใ่ ห้ชนนอ้ งล้มลงไปอกี เขาไมล่ ืมแวะซอื้ ของส�ำหรบั ท�ำแผลที่ร้านสะดวกซ้อื แม้จะไม่รู้ วา่ น้องเจ็บมากหรอื ไมก่ ต็ าม “เอาชุดมาฝากพี่ไว้ก่อนก็ได้ครับ น้องเจ้าฟ้าจะได้ล้างหน้าได้ ง่ายๆ” เจษย่ืนมือไปรับชุดไดโนเสาร์ที่เขาขอให้คนตัวเล็กถอดออก ตอนเข้าห้องน้�ำ ยอมรับว่ามันน่าเอ็นดูและน้องต้ังใจสวมมาแสดง ความยนิ ดกี ับพ่ีปาย แต่ด้วยขนาดหอ้ งน�ำ้ ท่ีตอ้ งเขา้ ไปใช้ การสวมชดุ แบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไร บวกกับจะท�ำแผลที่เข่าก็ต้องถอดชุดออก อยแู่ ลว้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คงท�ำไม่ได้ เจ้าฟ้ายกมือไหว้คนพี่เป็นการขอบคุณ ยอมย่ืนชุดท่ีถอดออก แลว้ ฝากพเี่ ขาไว้ จากนนั้ กเ็ ปดิ กอ๊ ก ใชม้ อื รองนำ�้ ลา้ งหนา้ ตวั เอง สมั ผสั ความเย็นทีข่ บั ไล่ความรอ้ นตามใบหน้าออกไป ยอมรบั วา่ พอถอดชดุ แลว้ เขาร้สู กึ สบายกวา่ ตอนสวม ถงึ ผา้ มันจะบางแค่ไหน เขาก็อดึ อัดเพราะไมม่ ที ร่ี ะบายอากาศ อย่ดู ี “ไหนใหพ้ ีเ่ จษดเู ขา่ หน่อย น้องเจ้าฟ้าเจบ็ ไหมครับ เดีย๋ วพี่เจษ ทำ� แผลใหน้ ะ” “ไม่เป็นไรครับๆ เด๋ียวผมท�ำเอง” เจ้าฟ้ารีบห้ามตอนที่พี่เขา ทำ� ทา่ จะยอ่ ตวั ลงไปถกกางเกง “ผมไมค่ อ่ ยเจบ็ แลว้ ดว้ ย พเ่ี จษยนื ขนึ้ มา เถอะครบั ” “แนใ่ จนะครบั วา่ ไมเ่ จบ็ เมอื่ กต้ี อนขนึ้ บนั ได พไี่ ดย้ นิ เสยี งเจา้ ฟา้ รอ้ งอยูน่ ะ” “แค่ถูกชนน่ะครับ แต่ตอนน้ีผมโอเค” น้องย้ิมเพื่อให้พ่ีเขา สบายใจ “พเี่ จษไมต่ อ้ งหว่ งนะครบั แคพ่ ซ่ี อื้ ยามาให้ ผมกเ็ กรงใจจะแย่ ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟา้ ~

35 แลว้ ” “ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยครบั เรื่องแค่น้เี อง” “ก็ผมรบกวนพน่ี ่นี า” “พีย่ นิ ดีใหร้ บกวนนะครับ” ค�ำพูดนั้นท�ำคนฟังน่ิงงัน ความอ่อนโยนของพี่เขาชวนให้ หลงใหล และเพราะมัวแต่หลงเลยลืมว่าเม่ือกี้ล้างหน้าอยู่ พอหันมา คุยนำ้� เลยหยดลงไปตามเส้อื พเี่ จษจึงรบี ยนื่ ทิชชใู ห้ “เชด็ หน้ากอ่ นครับ เสื้อเปียกหมดแล้ว” “ขอบคณุ ครบั พเ่ี จษ” น้องวา่ เสียงหวาน ระบายย้ิมบางๆ ตอน รับทิชชูมาซบั หน้า ใจจริงเจษก็อยากใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมนะ ติดแค่ว่ามันเปื้อน เหง่อื เปอื้ นน�้ำตา และอาจทำ� ให้น้องรูส้ กึ ไม่ดไี ด้ พลันเขาก็อมยม้ิ เมื่อ เหน็ ว่ามเี ศษทิชชูตดิ ตามใบหนา้ เจ้าฟา้ แลว้ เขาก็หยิบออกให้ ทันทที ป่ี ลายนิ้วรอ้ นแตะตอ้ งผวิ กาย หัวใจกเ็ ต้นแรง เจ้าฟ้าตัวแข็งท่ือ สายตาจับจ้องไปท่ีใบหน้าหล่อเหลาของคน ทเ่ี ขา้ มาใกล้ “พแ่ี คห่ ยิบทิชชูออกใหน้ ่ะครบั ” คนพบ่ี อก รสู้ ึกเอน็ ดตู อนเห็น ใบหน้าแดงๆ ของน้องท่ีไม่รู้ว่าร้อนหรือเขินกันแน่ “น้องเจ้าฟ้ารู้สึก ดขี ึน้ ไหมครบั อยากจะร้องไหอ้ ีกหรือเปล่า” “ไม่ครับ ผมคิดว่าตัวเองท�ำเสียบรรยากาศมากพอแล้ว” น้อง ยมิ้ แหย พอคดิ วา่ ตวั เองเพง่ิ ทำ� เรอ่ื งประหลาดไปกอ็ ดอายไมไ่ ด้ “พเี่ จษ ว่าเพื่อนพ่ีปายจะรู้สึกไม่ดีไหมครับ พวกเขาตั้งใจมางานรับปริญญา แตด่ นั มาเจอผมทำ� ลายเวลาดีๆ ไปซะได”้ “เท่าท่ีพ่ีเห็น พวกเขาดูไม่ได้คิดอะไรเลยนะครับ” เจษท�ำหน้า นึกพร้อมกับพับชุดไดโนเสาร์ไปด้วย “พ่ีว่าเขาดูเป็นห่วงน้องเจ้าฟ้า มากกวา่ ” “เป็นห่วงเหรอครบั ” ~ Avery Pie ~

36 “ใช่ครับ พวกเขาเป็นหว่ งนอ้ งกนั ” คนรา่ งสงู พยักหน้า “พเี่ องก็ เป็นหว่ งนะครบั นึกว่าตวั เองเผลอทำ� อะไรแรงๆ ใสเ่ จา้ ฟา้ ไปซะแลว้ ” “พ่ีเจษไม่ได้ท�ำอะไรผมเลยครับ ผมท�ำตัวเอง” น้องรีบแก้ตัว ทง้ั ทก่ี อ่ นหนา้ นท้ี ำ� ไดแ้ คพ่ ดู ในใจ “ผมผดิ เองทจ่ี ๆู่ กร็ อ้ งไหอ้ อกมา ไมม่ ี ใครท�ำอะไรผมหรอกครบั ” “งัน้ เจา้ ฟ้ารอ้ งไหเ้ พราะอะไรเหรอครับ บอกพไ่ี ด้ไหม” “เออ่ ...” “พี่อยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่ท�ำให้เจ้าฟ้าร้องไห้ ถ้าเป็นเร่ืองไม่ดี พ่ีจะตีให้ตาย” “ตผี มเหรอครับ” “ตคี วามร้สู กึ รา้ ยๆ” “...” “บงั อาจมากทม่ี าทำ� ให้รอยยิ้มน่ารกั ต้องเป้อื นน�ำ้ ตา น่ีแนะ่ ๆ” เจษตีชุดไดโนเสาร์เบาๆ ราวกับว่าน่ีคือตัวแทนส่ิงที่ท�ำให้เจ้าฟ้าต้อง ร้องไห้ นาทนี น้ั คนตวั เลก็ กวา่ เบกิ ตากวา้ งใส่ กอ่ นจะหลดุ หวั เราะใหแ้ ก่ การกระท�ำแสนขบขันน้ัน ตั้งแต่ใช้ชีวิตมาเขาไม่เคยเจอใครท�ำอะไร แบบนี้มากอ่ น ถึงขน้ั ยอมคลี่ชุดเพื่อสบตากับเจ้าไดโนเสาร์นั่น “แกทำ� ให้เจ้าฟา้ ร้อนใช่ไหม พจ่ี ะตใี ห้ตายเลย” “ฮา่ ๆ พอแลว้ ครบั พเ่ี จษ สงสารนอ้ ง” เจา้ ฟา้ หา้ มไวแ้ มต้ วั ยงั สนั่ เพราะหัวเราะ “ท�ำแบบน้ีเดย๋ี วน้องกร็ อ้ งไห้หรอกครบั ” “ก็น้องเขาท�ำให้เจ้าฟ้ารู้สึกไม่ดีก่อนน่ีครับ พ่ีเจษก็ต้องจัดการ ให้ส”ิ “ผมว่าน้องส�ำนึกผดิ แลว้ ครบั พี่เจษอยา่ ตีน้องเลยนะ” “แลว้ นอ้ งเจา้ ฟา้ รสู้ กึ ดขี นึ้ หรอื ยงั ครบั ” ถามดว้ ยความหว่ งใย “ถา้ ยงั ... พจ่ี ะใสช่ ดุ นแี้ ลว้ ตดิ ปา้ ยใหใ้ ครตพี ก่ี ไ็ ด้ นอ้ งเจา้ ฟา้ จะไดห้ ายเศรา้ ” “ถา้ พเ่ี จษถกู ตี ผมตอ้ งเศรา้ มากแนๆ่ ” นอ้ งหลบุ ตาตำ่� มอื ยงั คง ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟ้า ~

37 ค้างอยูท่ แ่ี ขนพีเ่ ขาเพือ่ หา้ มปรามไม่ให้ตีชุดอีก “เพราะผมไม่อยากให้ พ่ีเจษเจ็บ ผมอยากให้พีเ่ จษ... มคี วามสขุ มากๆ” “พ่นี ่ะมแี ลว้ ครบั น้องเจา้ ฟา้ ล่ะมีหรือยัง” “ผม...” “ถา้ ยงั ... พีจ่ ะใส่ชุดไดโนเสาร์นะ” “ใสท่ ำ� ไมครับ เหงอ่ื ท้งั นนั้ ” “เพราะตอนทเ่ี จ้าฟา้ ใส่ พเ่ี ห็นแล้วมคี วามสขุ ไงครับ” “พีเ่ จษ” “พี่เลยอยากใส่บ้าง เผื่อจะท�ำให้น้องเจ้าฟ้ามีความสุข เมื่อกี้ ตอนเจา้ ฟา้ ยม้ิ กน็ า่ รักมากเลยรู้ตัวไหม” “...!” “พเ่ี หน็ แลว้ กอ็ ดยมิ้ ตามไมไ่ ด้ เผลอคดิ วา่ เดก็ อะไร นา่ รกั จงั :)” “พะ...พเี่ จษครับ ชมผชู้ ายวา่ นา่ รักมันไม่แปลกเหรอครับ” น้อง ถามเสยี งสนั่ ดวงตาเบกิ กวา้ ง เปน็ ภาพชวนขบขนั ในสายตาคนโตกวา่ “ไมเ่ หน็ แปลกเลยครบั ใครๆ เขากช็ มกนั หรอื วา่ เจา้ ฟา้ ไมช่ อบ” “เปล่าครบั ไมใ่ ชไ่ มช่ อบ!” ตอบกลับเสียงดงั พร้อมส่ายหน้าจน ผมหน้ามา้ ปลิว “ผมกแ็ คร่ สู้ ึกเขนิ นิดหนอ่ ย ไมค่ อ่ ยมใี ครชมผมแบบน้ี เทา่ ไหร”่ “พีน่ กึ วา่ พป่ี ายชมเจา้ ฟ้าบ่อยจนชนิ แลว้ ซะอีก” “มันไม่เหมือนกันน่ีครับ” น้องหลุบตาลงต�่ำ “เวลาคนอ่ืนชม ผมก็แคร่ ้สู ึกดี แต่พอเปน็ พเี่ จษ...” “หือ?” “ผมมคี วามสุขนะครับ” ไมแ่ นใ่ จวา่ คราวนหี้ วั ใจใครกนั แนท่ เี่ ตน้ ดงั รแู้ คว่ า่ ถอ้ ยคำ� นนั้ มนั ช่างน่ารักย่ิงกว่ารอยยิ้มเสียอีก โดยเฉพาะเมื่อมาพร้อมใบหน้าข้ึนสี ระเรอ่ื ทมี่ องจากนอกโลกกด็ อู อกวา่ อกี ฝา่ ยเขนิ มากแคไ่ หน บางทนี อ้ ง อาจจะหมายความวา่ คนอนื่ ชมกไ็ มท่ ำ� ใหเ้ ขนิ เทา่ เขาทเ่ี พง่ิ เจอกเ็ ปน็ ได้ ~ Avery Pie ~

38 เพราะดูทรงแล้วก็น่าจะสนิทกับพวกพ่ีปายพอตัว คงโดนชม บ่อยๆ จนเลกิ เขนิ แลว้ มัง้ พอมาเจอเขากเ็ ลยเขินขน้ึ มา น่าเอน็ ดจู ังเลยนะครับ น้องเจ้าฟ้าเนีย่ “ผมว่าเรากลับไปหาพ่ีปายกันดีกว่า ป่านนี้คงยืนรอจนขาชา แลว้ ” คนตวั เลก็ กลบเกลอื่ นโดยการเปลย่ี นเรอื่ งตอ่ หนา้ “สว่ นชดุ เดยี๋ ว ผมถือเองกไ็ ด้ครับ พ่เี จษจะไดไ้ มล่ �ำบาก ไวถ้ า่ ยรปู เสรจ็ ผมค่อยเอาไป เกบ็ ในคลงั ” “คลงั เหรอ” “หอ้ งเกบ็ ของนะ่ ครบั ชุดนร้ี ่นุ พ่เี คยใช้ใส่แสดงเมื่อปีทแ่ี ล้ว ผม เลยไปขอยมื มา” นอ้ งอธบิ าย “แตต่ อนนแี้ ถวคณะคนคงเยอะมาก ผม ตอ้ งถอื ไว้ก่อนแล้วค่อยเอาไปเกบ็ ” “อา้ ว ห้องเกบ็ ของไมไ่ ดอ้ ยู่คณะน้ีเหรอครบั ” “เปล่าครับ ผมเอามาจากคณะแพทยศาสตร”์ คนร่างสูงพยกั หน้ารบั “ต้องข้ามฟากไปอีกฝง่ั เลยครบั กวา่ จะถงึ ” “ท�ำไมไปยืมไกลจังเลยครบั ยืมคณะน้ีไม่ดีกว่าเหรอ” “ไม่ใช่ทุกคณะท่ีจะมีชุดไดโนเสาร์ไว้ใส่โชว์นะครับ” คนร่างเล็ก หวั เราะเบาๆ คลา้ ยเอน็ ดคู นถาม “อกี อยา่ ง ผมเองกเ็ รยี นอยทู่ น่ี น่ั ถา้ จะให้ไปยืมคณะอ่นื คงลำ� บากแย่” “อา้ ว นอ้ งเจา้ ฟา้ ไมไ่ ดเ้ รยี นคณะเดยี วกบั พป่ี ายเหรอครบั พน่ี กึ ว่าเรียนคณะนซี้ ะอีก” “เปลา่ ครบั ผมเรยี นคณะแพทยป์ หี นงึ่ ” นอ้ งสา่ ยหนา้ “ทม่ี างาน พี่ปายได้กเ็ พราะราชา เออ่ ... เพอ่ื นผมรจู้ กั พเ่ี ขาครบั เหมือนบา้ นจะ อยขู่ ้างกนั อะไรท�ำนองนั้น” “ง้ีน่ีเอง” พี่เขาขานรับ “แล้วเพ่ือนไม่ห้ามเหรอครับว่าอย่าไป รจู้ ักคนแบบน้ัน พ่ปี ายเขานิสยั ไมด่ ีมากเลยนะ” “ฮ่าๆ พ่ีเจษพูดเหมือนพ่ีๆ คนอ่ืนเลย” คราวน้ีน้องย้ิมข�ำจน ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟา้ ~

39 ตาหยี “ถึงพ่ปี ายจะชอบเต๊าะไปเรื่อย แต่พ่ีเขาเป็นคนดีนะครับ ชอบ ซื้อขนมมาฝากผมด้วย แล้วก็เคยติวข้อสอบให้ ถึงท่ีเขาสอนผมจะ ไม่ไดใ้ ช้ แต่ก็ถอื วา่ เขาเป็นรนุ่ พที่ ีน่ ่ารกั มากเลยละครบั ” ความใสซอ่ื สะทอ้ นออกมาผา่ นดวงตาคนู่ น้ั มนั แสดงใหเ้ หน็ วา่ เด็กคนน้ีจริงใจและมองว่าปายเป็นคนดีจริงๆ เจษรู้ดีเพราะเขาก็รู้จัก รุ่นพี่คนนี้มานาน แค่ถามลองใจตามประสา ไม่คิดเลยว่าน้องเขาจะ แกต้ า่ งไดอ้ ยา่ งนา่ รกั ขนาดนี้ “แลว้ พเี่ จษละ่ ครบั รจู้ กั พป่ี ายไดย้ งั ไง” เจา้ ฟา้ ถามตอนทท่ี งั้ สอง เดินออกมาจากหอ้ งนำ้� ตามคำ� บอกกอ่ นหนา้ นี้ “เคยเล่นดนตรีด้วยกันน่ะครับ เม่ือก่อนพี่อยู่ท่ีนี่ พอเรียน มหา’ลัยเลยยา้ ยไปกรุงเทพฯ” “จรงิ สิ พป่ี ายเลน่ เบสไดน้ นี่ า” เจา้ ตวั ทำ� หนา้ เหมอื นเพงิ่ นกึ ออก “ผมเคยเห็นพ่ีเขาเล่นอยู่สองสามคร้ัง แต่เหมือนจะเลิกเล่นไปแล้ว เพราะอะไรสกั อย่าง” “ถ้าพ่ีจ�ำไม่ผิดเหมือนจะเลิกเพราะเรียนหนักนะ แล้วก็ขี้เกียจ เลน่ ดว้ ยม้งั พอเราเรม่ิ โตข้นึ จะมัวแตเ่ ลน่ กไ็ ม่ได”้ “แลว้ พ่ีเจษยงั เล่นดนตรีอยไู่ หมครับ” “ก็มีบ้างครับ ก่อนจบพ่ีก็เพ่ิงฟอร์มวงกับเพ่ือนเล่นงานท่ี มหา’ลัยไป” “วา้ ว แบบนคี้ งมคี นชอบเยอะเลยใชไ่ หมครบั พเ่ี จษเลน่ เบสเกง่ จะตาย” “นอ้ งเจ้าฟา้ รู้ด้วยเหรอครับวา่ พีเ่ ล่นเบสได”้ “เอ่อ...” “เคยเห็นพเ่ี ล่นเหรอครับ” ค�ำถามนั้นท�ำอีกคนอ้�ำอ้ึง ก่อนจะคิดได้ว่าเผลอพูดความลับ ออกไป มิหนำ� ซ้�ำยงั ยกมอื ขึ้นมาปดิ ปาก ยิ่งดมู พี ริ ธุ ชวนสงสัย เจษเลิกค้ิวรอค�ำตอบว่าน้องจะว่ายังไง เขาค่อนข้างม่ันใจว่า ~ Avery Pie ~

40 ตอนอยมู่ ัธยมปลายตวั เองกไ็ ม่ได้เลน่ ดนตรจี นดงั อะไรมากมาย อาจจะมีไปแข่งข้างนอกบ้าง แตก่ ไ็ ม่คดิ ว่าจะมใี ครจำ� ได้ “พ.่ี .. ออ้ พี่ปายเคยเล่าให้ฟังน่ะครบั ” เจา้ ฟ้าตอบกลับ ทำ� แก้ม พองพลางใชห้ ลงั มอื เชด็ เหงอ่ื ทซ่ี มึ บนขมบั “แลว้ กเ็ คยเปดิ คลปิ ใหด้ ดู ว้ ย ผมเลยจำ� ได้ พี่ปายชอบพดู ถงึ พีเ่ จษบ่อยๆ น่ะครบั ” “อยา่ งนีน้ เี่ อง” เจษพยักหน้ารับอีกครง้ั ไม่ได้ขอ้ งใจกับคำ� ตอบ ทีม่ าพร้อมกบั พิรุธน่นั ปกติเขากไ็ ม่ใชพ่ วกเซ้าซีอ้ ยแู่ ลว้ โดยเฉพาะกับ คนทเี่ พงิ่ รจู้ กั กนั เสยี ดายทเ่ี วลาแหง่ การสานสมั พนั ธเ์ ปน็ ตอ้ งชะงกั เมอื่ พวกเขาเดินมาถึงจดุ ถา่ ยรปู แน่นอนปายต้องบ่นอยู่แล้วที่ท้ังคู่หายไปนาน แต่จะหันไปด่า เจษมากกวา่ ตติ ิงเจ้าฟา้ คนโตกว่าไดแ้ ต่สา่ ยหน้า รนุ่ นอ้ งอยา่ งเขาจะ ไปสู้คนน่ารักได้ยังไงกัน ดีหน่อยที่แฟนพ่ีปายมาพอดีเลยห้ามปราม ซึง่ การห้ามปรามของเธอนน้ั ... ก็เลน่ เอาพป่ี ายจุกไปเลย “ชิดๆ หน่อยครับ” ตากลอ้ งบอก โบกไมโ้ บกมือใหท้ กุ คนท่ีอยู่ รอบบณั ฑิตขยบั เข้าไปใกล้ เจา้ ฟา้ บอกใหร้ าชาถอดชดุ ออกเนอ่ื งจากมนั ทำ� ให้คนรอบกาย ล�ำบาก รวมถึงยังท�ำให้คนสวมร้อนมากจนแทบทนไม่ไหว อันท่ีจริง ต่อใหเ้ พื่อนสนทิ ไม่บอก เขากต็ ั้งใจจะถอดออกอย่แู ลว้ ไม่ไดม้ คี วามคดิ จะสวมตง้ั แตแ่ รก ถา้ พ่ีปายไมบ่ งั คับ “แล้วน่ีพวกมึงจะไปไหนต่อ เย็นนี้ไปแดกเหล้ากันป้ะ” น่ันคือ คำ� ชวนหลังถ่ายรปู เสร็จ คนทไ่ี ดย้ ินจงึ หนั มามองปายเปน็ ตาเดียวกนั “กไู ดข้ า่ ววา่ วนั นรี้ า้ นประจ�ำเรามโี พรโมชนั วะ่ วา่ จะไปหาเหลา้ กระแทก ปากตอ้ นรับชีวิตใหมส่ กั หนอ่ ย” “เพ่งิ รับปรญิ ญา พค่ี วรไปพักนะ” “ไวแ้ ดกเหลา้ เสรจ็ คอ่ ยพกั กไ็ ดไ้ อเ้ จษ อกี อยา่ ง มงึ เพงิ่ ขนึ้ มาจาก กรุงเทพฯ กูก็ต้องเลี้ยงต้อนรับมึงหน่อยสิวะ” ไม่พูดเปล่า ยังเดินไป ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟ้า ~

41 กอดคอคู่สนทนาอีก “รับรองเลยว่าร้านน้ีดี สาวๆ นี่ อ้ือหือ อย่าง แจม่ ” “ผมไมส่ นใจหรอกพี่ แล้วก็วันนี้ผมอยากกลับบา้ น” “โอย๊ ยย บา้ นมงึ ไมห่ ายไปไหนไหม ไวค้ อ่ ยกลบั พรงุ่ นก้ี ไ็ ดไ้ อห้ า่ ” ปายขัดด้วยน�้ำเสียงร�ำคาญ “ถ้ามึงกลัวว่ากูจะเบ้ียวไม่จ่ายนะ กูขอ สาบานต่อหน้าศาลมหา’ลัยเลยว่ากูไม่มีทางปล่อยให้มึงเสียตังค์ แน่นอนไอน้ อ้ งรกั ” “แตพ่ ตี่ ดิ ผมอย่สู องร้อยนะ” “ใช่เวลาที่มึงจะมาทวงกูไหมเนี่ยไอ้ราชา ใครก็ได้ถีบแม่งออก ไปดิ!๊ ” แมป้ ายจะสงั่ แบบนั้น แต่กไ็ ม่มใี ครถบี จรงิ ๆ ขนาดเจา้ ฟ้ายังทำ� เพียงแค่ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วย่อตัวน่ังพับชุดไดโนเสาร์ท้ังสองชุดให้ เรียบร้อย ทั้งยังช่วยเก็บขยะที่พวกพี่ตนเองท้ิงเกลื่อนกลาดไว้ ทั้งที่ ปลอ่ ยไวใ้ หภ้ ารโรงมาเกบ็ ไปทง้ิ กไ็ ด้ “ถา้ มงึ ไปเดย๋ี วกขู อเบอรส์ าวใหฟ้ รี หรอื ถา้ มงึ กลวั วา่ จะจบี ไมต่ ดิ มงึ ไมต่ อ้ งคดิ มากนะ มึงหลอ่ อยู่แล้วยังไงก็จบี ได้” “ไม่ใช่เรื่องนั้นพ่ี ผมกแ็ ค่อยากกลบั ไปหาย่า ผมไม่ได้กลับบ้าน นานแล้ว นีก่ ย็ ังไม่ได้ไปสวสั ดีทา่ นเลย” “โฮย้ จะคนดอี ะไรเบอรน์ ้ี ท�ำเอากรู ู้สึกผดิ เลยทช่ี วนมงึ ไปแดก เหลา้ ” “ใครเขาจะเห้ียเหมอื นพ่ลี ่ะ” “ไอร้ าชา!” ผัวะ! “หุบปากไปเลย!” รอบนหี้ ลบฝา่ มอื พฆิ าตไมพ่ น้ เจา้ ของใบหนา้ หลอ่ คมถงึ กบั หนา้ คะมำ� ไปเลย ราชาลบู หวั ตวั เองพลางถอนหายใจ ไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทพี รอ้ ม บวกหรอื อะไร มีแค่สายตาท่ีบอกวา่ ‘พ่ปี าย มงึ เตรียมตายได้เลย’ ~ Avery Pie ~

42 “แลว้ นท่ี ำ� ไมมงึ ใหน้ อ้ งเจา้ ฟา้ เขาเกบ็ ของ ทำ� ไมมงึ ไมไ่ ปชว่ ยเขา” “พเี่ รียกผมมาแคถ่ ่ายรูป ไม่ไดเ้ รยี กมาเปน็ แม่บ้าน” “แลว้ มงึ รจู้ กั คำ� วา่ มนี ำ�้ ใจไหมฮะ จะตอ้ งใหก้ บู อกมงึ ทกุ อยา่ งเลย หรือไง” “รำ� คาญ” “ราชา ไม่เอาน่า” เจ้าฟ้ารีบปรามเม่ือเห็นว่าการถกเถียงเริ่ม บานปลาย “อยา่ ถอื สาราชาเลยครบั พปี่ าย เขากเ็ ปน็ แบบนแ้ี หละ แลว้ ก็ขยะมีแคน่ เี้ อง ผมเก็บคนเดียวก็เสรจ็ แล้ว” “แต่พี่ไม่อยากให้มือน้อยๆ ของหนูต้องสกปรกนี่ลูก เดี๋ยวผิว สวยๆ จะช�้ำหมด” “ไม่ช้�ำหรอกครบั ขอบคณุ นะครบั ท่ีเปน็ ห่วง” “นถ่ี า้ ไม่ตดิ ว่ามเี มยี จะขอเปน็ ผัวแล้ว” ผัวะ! “เกนิ ไป” ถึงทรี าชาเอาคืนให้คนอน่ื หวั เราะใส่ เจษอาศัยจังหวะนั้นเบ่ียงตัวหลบการกอดคอของปายแล้วมา ชว่ ยเจา้ ฟา้ เกบ็ ขยะไปทงิ้ และเหมอื นจะรวู้ า่ นอ้ งตอ้ งหา้ มอกี จงึ รบี หยบิ ทกุ อยา่ งไปโยนลงถงั ขยะ คนตวั เลก็ เหน็ แบบนนั้ กไ็ ดแ้ ตย่ ม้ิ บางๆ แลว้ กลา่ วขอบคุณ “นอ้ งเจา้ ฟา้ ไปไหนตอ่ หรอื เปลา่ ครบั จะไปกบั พป่ี ายหรอื เปลา่ ” “ไม่ครับ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องด่ืมเท่าไหร่” น้องส่ายหน้าช้าๆ “ปล่อยให้ราชาไปกับพวกพี่เขาดกี วา่ ผมว่าจะกลบั ไปอ่านหนังสือตอ่ แล้วกม็ งี านตอ้ งทำ� ตอนเยน็ นดิ หน่อย” “พารต์ ไทมเ์ หรอครับ” “อือ... แค่ดูแลคนแก่น่ะครับ ไม่น่าจะเรียกว่าพาร์ตไทม์ได้” ท�ำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไป “แล้วน่ีพี่เจษจะกลับบ้าน เลยใชไ่ หมครับ หรือจะเปลยี่ นใจไปกับพ่ปี ายตอ่ ” “กลบั เลยครับ พอี่ ยากไปไหวค้ ณุ ยา่ ” ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟ้า ~

43 “พเ่ี จษนา่ รกั จงั เลยนะครบั คุณยา่ จะต้องรกั พเ่ี จษมากแนๆ่ ” “ต้ังแตพ่ ่เี สียแม่ไป ก็มีคุณย่านี่แหละครับท่ีเล้ยี งพีม่ า” ยามพูด ถึงคุณย่าแววตาของเจษดูอบอุ่นมากยิ่งกว่าตะวันตอนบ่ายคล้อย เสียอกี “ตอนไปอย่กู รงุ เทพฯ พีก่ ็ไมค่ อ่ ยได้กลับมา หวังว่าท่านจะยงั สบายดีอยู่” “ผมเชอื่ วา่ ทา่ นตอ้ งสบายดแี นน่ อนครบั และจะดขี น้ึ อกี เมอื่ เจอ หน้าพ่”ี “เจ้าฟา้ ” “ขนาดผมเองยงั รสู้ กึ ดที ไี่ ดเ้ จอพเี่ ลย เหมอื นกบั ไดช้ ารจ์ พลงั เลย ครบั ” หวั เราะกลบเกลอื่ นแกเ้ ขนิ แต่ถึงอยา่ งนนั้ หนา้ แดงๆ กเ็ ปน็ สิ่งที่ ปกปิดไม่ได้ พลันเขาก็หลุบตาต�่ำแล้วพึมพ�ำกับตัวเอง “ไม่คิดเลยว่า จะได้เจอกันอกี ผมดีใจจรงิ ๆ ท่พี กี่ ลบั มา” “เมอื่ กนี้ ้องเจ้าฟ้าพูดวา่ อะไรนะครบั พ่ีได้ยินไม่ชดั เท่าไหร”่ “ผม... บอกวา่ ดีใจท่ีพ่ีกลบั มาเชียงใหม่” “อ้อ” “และผมอยากบอกพี่เอาไว้” “ครับ?” “ผม... คดิ ถึงพ่เี จษมากนะครับ” ถ้อยค�ำนั้นท�ำเอาคนฟังถึงกับนิ่งงัน ความตกใจมาพร้อมกับ หวั ใจทเ่ี ตน้ ไมเ่ ปน็ สำ่� อยา่ งบอกไมไ่ ดว้ า่ กำ� ลงั รสู้ กึ ยงั ไงกบั คำ� พดู ทไ่ี ดย้ นิ เขาไม่แน่ใจว่าน้องเจ้าฟ้าอ�ำเล่นหรือว่าพูดจริง เพราะน้องใช้หลังมือ ปิดปากตัวเองหลังพูดจบ ท้ังยังไม่ยอมสบตากัน จึงมองไม่เห็นสิ่งท่ี ซอ่ นไว้ในดวงตา เคยมีคนบอกว่าดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ หากมองเห็น สง่ิ ทฉ่ี ายข้างในกจ็ ะรบั ร้ไู ด้วา่ คนพูดกำ� ลงั คิดแบบไหน ถงึ จะเดาไดจ้ ากท่าทาง ทว่าเรือ่ งพวกนกี้ ็มปี ัจจยั มาแทรกซอ้ น ได้ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ท�ำไมน้องถงึ ใช้ค�ำว่า ‘คดิ ถงึ ’ กับคนทีเ่ พง่ิ เคยเจอกัน ~ Avery Pie ~

44 คำ� นัน้ มันใช้ส�ำหรบั คนทีร่ ู้จักกันแต่ห่างกันไปนานไม่ใช่หรอื “ทำ� ไมพดู เหมือนว่าพห่ี ายไปไหนมา” เจษถามกลับ “พีว่ ่าพ่ียัง ไมไ่ ดเ้ ดนิ ไปไหนเลยนะต้ังแตท่ ีเ่ ราเจอกัน หรือวา่ พ่หี น้าคลา้ ยกบั คนที่ เจา้ ฟ้ารจู้ ักหรอื เปล่า” เขาไดร้ ับคำ� ตอบเปน็ รอยยิม้ บางๆ ทีท่ ำ� เอาร้สู กึ วูบโหวงในอก ความเศรา้ แฝงอยบู่ นใบหนา้ ของอกี ฝา่ ยคลา้ ยกบั วา่ ทเ่ี ขาพดู ไปนน้ั เปน็ คำ� ต้องหา้ ม แตเ่ จ้าฟ้ากไ็ มไ่ ด้อธบิ ายอะไรใหม้ ากความ คนอายุนอ้ ยกว่าเพียงแคส่ ่ายหน้าเบาๆ “ช่างมันเถอะครบั อยา่ ใส่ใจเลย” นอ้ งตอบปัด ไมค่ ลายความ สงสยั ใหเ้ จษ พลนั กลบั มายมิ้ รา่ เรงิ ใหเ้ หมอื นกอ่ น “พเ่ี จษรบี กลบั ไปหา คณุ ย่าเถอะครับ ผมกจ็ ะกลบั แล้วเหมอื นกัน” เจษหรตี่ ามองนอ้ งเขา “แลว้ พเี่ จษมายงั ไงครบั เอารถมาหรอื เปลา่ ” เพอ่ื ไมใ่ หค้ วามฉงน ของอกี ฝ่ายกอ่ ตัวนาน เจ้าฟา้ จึงเปลย่ี นเร่ืองเพือ่ ใหบ้ รรยากาศดีข้นึ “เปลา่ ครบั พี่มาแกร็บ พอลงจากเคร่อื งบินกต็ รงดง่ิ มาที่นีเ่ ลย” “อา้ ว แล้วแบบนีพ้ ่ีเจษจะกลบั ยงั ไงครบั ให้ผมไปส่งไหม” “บา้ นพ่อี ยู่ไม่ไกลครับ เดย๋ี วเรียกแกร็บแป๊บเดยี วกถ็ งึ ” “แต่วันน้ีรถน่าจะติด ถ้าน่ังแกร็บอาจจะเสียเงินเยอะ” น้อง พมึ พำ� กอ่ นจะยนื คดิ ชว่ั ครู่ ความเปน็ หว่ งฉายชดั อยใู่ นดวงตาสวยคนู่ น้ั “ถ้าพี่เจษไม่รังเกียจ ติดรถผมไปลงหน้ามหา’ลัยหรือตรงไหนที่ใกล้ๆ บ้านพกี่ ็ไดน้ ะครับ เพราะถ้าจะเรียกแกรบ็ ผมวา่ พ่ีน่าจะรอนาน” “รบกวนน้องเจ้าฟ้าซะเปล่าๆ ครับ น้องต้องรีบกลับไปอ่าน หนังสือไมใ่ ชเ่ หรอ” “น้องไม่ได้รีบขนาดนนั้ หรอกครบั นอ้ งอยากไปส่งพีเ่ จษ” “หอื ...” “เอ่อ ผมหมายถึงว่า ผมอยากไปส่งเพราะพ่ีเจษช่วยผมก่อน หนา้ น้ี แลว้ กด็ แู ลอยา่ งดตี อนผมรอ้ งไห้ ผมเลยอยากตอบแทนนะ่ ครบั ” ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ ~

45 คนตัวเล็กรีบแก้ตัวจนลิ้นพันเน่ืองจากเผลอแทนตัวเองว่า ‘น้อง’ ไป เสียได้ มันเป็นส่ิงที่แม่เขาสอนไว้ เวลาที่สนิทหรือรู้สึกสบายใจเวลา อยู่กบั ใครทีโ่ ตกวา่ เขามกั จะแทนตัวเองแบบนั้น แน่นอนว่าไม่ค่อยมีใครชินไปกับเขา พ่ีบางคนบอกว่ามันน่า ขนลกุ ฟงั ดไู มเ่ หมอื นผชู้ ายเทา่ ไร ถงึ เจา้ ฟา้ จะไมเ่ คยคดิ เรอื่ งเพศสภาพ หรือความชอบของใคร แต่พอถูกพูดแบบนั้นใส่ก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้ เหมอื นกัน หลังๆ เขาจึงปรับวิธีการพูดใหม่ให้ดูเป็นผู้ชายมากข้ึน จะได้ ไมถ่ กู วา่ กลา่ ว การถกู ลอ้ เลยี นเปน็ เรอื่ งละเอยี ดออ่ นสำ� หรบั เขา ตอ่ ให้ พยายามไม่คิดเท่าไร ก็ใช่ว่าเขาจะมองข้ามมันไปได้ตลอด คนล้อน่ะ ไมค่ ิดอะไรหรอก แตค่ นถูกล้อนี่สทิ จ่ี ดจ�ำ คำ� หนง่ึ คำ� สามารถท�ำลายชีวิตคนหนึ่งคนได้เลยนะ ทวา่ คนสว่ นใหญไ่ มค่ อ่ ยคดิ อยา่ งนัน้ กันหรอก “แตถ่ ้าพี่ไม่สะดวกก็ไมเ่ ป็นไรนะครบั ” “พ่กี ไ็ มไ่ ดต้ ิดอะไรนะครบั แตม่ ีขอ้ แลกเปลย่ี นนิดหนอ่ ย” “ขอ้ แลกเปลย่ี นอะไรครบั ” น้องขมวดคิ้วใส่ “ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากให้เจ้าฟ้าแทนตัวเองแบบเมื่อกี้ อกี คร้ังได้ไหม” “ครับ?” “ทีแ่ ทนตัวเองวา่ นอ้ งนะ่ ” “...!!!” “ฟงั ดูน่ารกั มากเลยครับ” นอ้ งเบกิ ตากวา้ งเมอื่ ตวั เองกำ� ลงั ใจสน่ั นานแคไ่ หนแลว้ ทเ่ี ขาไม่ ได้ยินคนชมเร่อื งการพดู สรรพนามแบบนน้ั อกี ทงั้ ยังบอกให้เขาพูดซ้ำ� อกี ทั้งที่ปกตผิ ู้ชายไม่คอ่ ยชอบกัน “ถา้ ยอมพดู อีกคร้ัง เจา้ ฟา้ พาพไี่ ปส่งที่ไหน พกี่ ็ไป” “อะไรกันครับ นา่ อายจะตาย” ~ Avery Pie ~

46 “ไมเ่ หน็ นา่ อายเลยครับ นา่ รกั ออก” พ่ีรีบแยง้ ท�ำหนา้ จรงิ จงั ใส่ นอ้ ง “พ่ไี มค่ ่อยได้ยนิ ใครแทนตวั เองว่าน้องดว้ ย ถึงจะจ๊ักจน้ี ดิ หน่อย แตพ่ ี่ว่ามนั เหมาะกับเจา้ ฟา้ มากเลยนะครับ” “แต่มีคนบอกว่ามันประหลาด แล้วก็ไม่ค่อยเหมือนผู้ชาย นะครบั ” “เรากไ็ มจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งเปลย่ี นในสงิ่ ทเี่ ปน็ เอกลกั ษณข์ องเรานคี่ รบั ” “...” “เจา้ ฟา้ อยากพดู อะไร อยากแทนตวั เองแบบไหนกแ็ ทนไปเถอะ ครับ ไม่ต้องกลัวใครว่า ใครไม่ชอบก็เร่ืองของเขา ถ้ามันไม่ได้สร้าง ปัญหาให้ใครก็เปน็ ตวั เองดกี ว่า” ค�ำพูดของพ่ีเจษเร่ิมซึมซาบเข้าไปในหัวใจน้องเขาเช่นเดียวกับ มือหนาทถี่ อื วสิ าสะลูบหวั อีกฝ่ายเบาๆ อยา่ งเอน็ ดคู นอายุนอ้ ยกว่า “หรอื ถา้ เจา้ ฟา้ กลวั ทจ่ี ะพดู กพ็ ดู เฉพาะตอนทอ่ี ยกู่ บั พกี่ ไ็ ดค้ รบั พีช่ อบตอนเจ้าฟา้ แทนตัวเองแบบนัน้ นะ” “พ่ีเจษไม่ได้พูดเพ่อื ใหผ้ มสบายใจใชไ่ หมครับ” “นั่นก็ส่วนหน่ึงครับ แต่พี่อยากให้เจ้าฟ้าเป็นตัวเองมากกว่า” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา “ถ้าเจ้าฟ้าแทนตัวเองว่าน้อง พ่ีแทน ตัวเองว่าพี่เจษ หรือค�ำท่ีเจ้าฟ้าอยากให้พูดดีไหม เป็นโค้ดเนมลับ ระหวา่ งเราไง” “ของแบบนัน้ เขาไวใ้ ช้กับแฟนนะครบั ไม่ใช่กบั คนทเี่ พง่ิ รูจ้ ัก” “แตเ่ จ้าฟา้ เพงิ่ บอกวา่ คดิ ถึงพี่นะครบั ” “พี่เจษ...!” “สงสัยเราสองคนต้องท�ำความรจู้ ักกันให้มากขน้ึ ซะแล้ว” รอยยมิ้ ขเี้ ลน่ ของพที่ ำ� เอานอ้ งยปู่ ากใส่ เขายอมรบั วา่ พเี่ จษมวี ธิ ี การเข้าหาคนไดน้ ่าสนใจเอามากๆ เจ้าตัวดูไหลลื่นไปเสียทุกอย่างจน เจ้าฟ้าอดสงสัยไม่ได้ว่า ตอนอยู่กรุงเทพฯ จะมีคนมาชอบหรือมา เกี่ยวขอ้ งด้วยมากแคไ่ หน ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟ้า ~

47 เร่ืองมีเพ่อื นนะ่ เชือ่ วา่ มเี ยอะอยแู่ ล้ว แต่เรือ่ งคนของหัวใจ... อยากรจู้ งั วา่ ตลอดเวลาทพี่ เ่ี ขาหายไป หวั ใจดวงนน้ั ถกู ใครขโมย ไปบ้างหรอื เปลา่ “คิดว่าไง ดีลไหมครับน้องเจ้าฟ้า” เจษเลิกคิ้ว หวังว่าน้องจะ ยอมรบั ข้อเสนอเล่นๆ ที่เขาสามารถทำ� ใหม้ ันเปน็ จรงิ ได้ ถึงอยา่ งนัน้ พอคิดไปคิดมาก็ไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกเมื่อไร แอบกลัวเหมือนกันว่าถ้า นอ้ งตกปากรบั คำ� ไปสง่ แลว้ ตา่ งคนตา่ งกต็ อ้ งแยกยา้ ย อาจจะไมไ่ ดเ้ จอ กนั อกี คล้ายถูกล่วงรู้ความคิด เม่ือเจษเห็นน้องหยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมายน่ื ให้ รอยยมิ้ ซกุ ซนมาพรอ้ มกบั แววตาคาดหวงั พลนั นอ้ งกพ็ ดู ความ ในใจ “ข้อเสนอจะดลี กต็ อ่ เมือ่ เราแลกไลน”์ “น.่ี ..” “น้องขอไลนพ์ เ่ี จษหนอ่ ยนะครับ :)” ~ Avery Pie ~

เจตจ�ำนงของเจา้ ฟา้ 03 คณุ ย่าสาย ค�ำถามท่ีถูกยิงมาเป็นข้อต่อรองท�ำเอาเจษหัวเราะเบาๆ แล้วรับมือถือน้องมาพิมพ์ไอดีไลน์ให้ แอบแปลกใจเหมือนกันท่ีน้อง มีมุมหยอดสวนกลับ ถึงจะไม่ใช่เรื่องแปลกก็ตาม เพราะใครๆ ก็ขอ ไลน์กนั ไดท้ งั้ นั้น ถ้าอกี ฝ่ายมที า่ ทีพอใจหรืออยากให้ ชายหนุ่มเองก็ก�ำลังคิดว่า หลังจากน้องไปส่งเขาแล้ว เขาอาจ จะขอไอดไี ลน์นอ้ งติดโทรศพั ทไ์ ว้ เผ่ือว่าวันไหนวา่ งจะได้ชวนออกไป กินขา้ วพดู คุยกันไง มันกถ็ อื เปน็ เรอื่ งทดี่ ีนะ การมีเพอ่ื นใหมเ่ นีย่ “จะไปยงั ” ราชาหนั มาถามหลงั จากตบตกี บั ปายเสรจ็ แลว้ “เดยี๋ ว แวะไปเอาชีตอีก” “อมื้ ไปสิ แต่เดยี๋ วไปส่งพี่เจษก่อนนะ แลว้ คอ่ ยไปเอา” เพอ่ื น สนิทของราชาหนั ไปมองคนขา้ งๆ หนา้ นง่ิ ๆ ของเจษนนั้ ไมอ่ าจบอกไดเ้ ลยวา่ เขากำ� ลงั คดิ อะไรอยู่ มหิ นำ� ซ้�ำยังเหมอื นจะหาเร่ืองอีก ตดิ แคว่ า่ เจษไม่ใช่พวกทีห่ ัวร้อนง่าย หรอื อะไรทำ� นองนนั้ อีกอย่าง ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นคนหน้านิ่งแต่ความจริงไม่มีอะไร ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟา้ ~

49 ในใจเสยี เมอื่ ไร หนง่ึ ในเพอ่ื นเขากเ็ ปน็ คนประเภทนเ้ี หมอื นกนั ตา่ งกนั ตรงท่ีมนุษย์ปลื้มน้ันเป็นพวกท่ีปากร้ายมากกว่า และไม่ค่อยพูดจา พรำ�่ เพรือ่ เวน้ แตจ่ ะดา่ พวกเดียวกนั แต่ตอนน้รี ะวงั ปากระวงั ค�ำมาก ขนึ้ เนอ่ื งจากแฟนตวั เองขอไว้ ถงึ อยา่ งนนั้ กไ็ มไ่ ดล้ ดทอนความโหดกบั ความขรี้ ำ� คาญออกไป แค่ไม่แสดงใหค้ นโปรดเห็นกเ็ ท่านั้นเอง เพอื่ นกบั แฟนมนั คนละสถานะกนั นี่เนอะ “ใหเ้ ขานง่ั หลังนะ” “ได้สิ ไปครบั พเ่ี จษ” “โอเคครับ” เจษย้มิ บางๆ แลว้ เดินไปบอกลาพวกรนุ่ พ่ี ปายยังคงคะย้นั คะยอให้เจษไปดม่ื ดว้ ยกัน แต่เสียดายทคี่ ุณยา่ โทร. มาพอดี เจษจงึ มขี อ้ อา้ ง สว่ นเจา้ ฟา้ หลงั จากเดนิ ไปลา้ งมอื อกี ครง้ั กก็ ลับมายกมอื ไหว้ลาทุกคนทร่ี จู้ กั ส่งย้ิมหวานปิดทา้ ยเป็นการขอให้ พๆ่ี อภยั ใหเ้ พอื่ นรกั ของเขาทดี่ ไู มเ่ คารพใครสกั คน ดหี นอ่ ยทย่ี งั ยกมอื ไหวบ้ ้าง ละไวแ้ คพ่ ่ปี ายเจา้ ของงานเท่าน้นั เหน็ ทจี ะตอ้ งอบรมราชาเสยี บา้ ง ท�ำไมท�ำตัวไมน่ ่ารกั เลยนะ “เชิญครบั พ่ีเจษ” “ขอบคุณครับน้องเจ้าฟ้า” เจษพูดเบาๆ ตอนน้องเปิดประตู ตอนหลังรถให้น่ัง อันที่จริงเจษนึกว่าน้องจะให้น่ังข้างกันเพราะเดี๋ยว เขาก็ลงแล้ว และมันสะดวกกว่า ทว่าราชากลับเดินไปน่ังข้างคนขับ ราวกบั วา่ ตรงนนั้ เปน็ ทป่ี ระจำ� ของตน กลายเปน็ วา่ ตอนนเ้ี จา้ ฟา้ ไมต่ า่ ง กับคนขบั สว่ นตัวเลย พอข้ึนมานั่งในรถ สิ่งท่ีเจษเห็นอย่างแรกคือความสะอาดและ ข้าวของท่ีจัดเป็นระเบียบ มีหนังสือวางเรียงกันอยู่บนเบาะหลังสอง สามเลม่ ลว้ นเปน็ หนงั สอื เรยี นของคณะแพทยศาสตรท์ ง้ั นน้ั นอกจาก น้ียังมีตุ๊กตาแฮมสเตอร์วางอยู่ตรงกลาง ไม่แน่ใจว่าคนแถวนี้เอาไว้ใช้ หนนุ นอนหรือแคใ่ ช้รองแขนกันแน่ และอีกอย่างท่ีเขารับรู้คือกล่ินหอมๆ ท่ีลอยอบอวลอยู่ในรถ ~ Avery Pie ~

50 เท่าท่ีสังเกตมันไม่ใช่กล่ินน้�ำหอมที่ใช้ปรับอากาศ แต่น่าจะมาจาก คนขบั รถทที่ ง้ิ ตวั ลงนง่ั ประจำ� ท่ี เจา้ ฟา้ ปรบั อณุ หภมู แิ อรแ์ ละปรบั องศา ของช่องแอร์ให้ความเย็นกระจายมายังด้านหลังเพ่ือให้ถึงคนพี่ น่ัน ทำ� ใหล้ มพัดกล่นิ จากเจา้ ตัวมาดว้ ย เจษไมแ่ นใ่ จวา่ เปน็ นำ้� หอมยหี่ อ้ ไหน เขาไมส่ นั ทดั เรอ่ื งน้ี รแู้ คว่ า่ มนั หอมมาก ไมไ่ ดห้ อมจนฉนุ แตเ่ ปน็ กลน่ิ ทพ่ี อสดู ดมแลว้ รสู้ กึ สบายใจ เปน็ บา้ ตอนอยขู่ า้ งนอกคนเยอะ เขาจงึ ไมร่ วู้ า่ นอ้ งฉดี นำ้� หอม แตต่ อนน้ี มแี ค่พวกเขา... จึงไดร้ วู้ ่า... น้องตัวหอมมาก “พจี่ ะไปลงทีไ่ หน” “อะ... ครบั อะไรนะครบั ” เพราะมวั แตเ่ พลนิ กบั นำ�้ หอมจงึ ไมท่ นั ฟงั ในสงิ่ ทร่ี าชาถาม นอ้ งเขาเลยหนั มามองหนา้ เลกิ คว้ิ ใสเ่ ปน็ เชงิ บอก ว่า... ผมจะไม่พดู ซำ้� นะ ต่อให้พี่จะไมไ่ ด้ยนิ “อ้อ พ่ีลงตรงป้ายรถเมล์ ถดั จากปา้ ยมหา’ลยั ไปกไ็ ดค้ รบั ยงั ไงกต็ อ้ งนงั่ รถแดงตอ่ ไปเองอยแู่ ลว้ ” “กด็ ี พวกผมจะได้รีบกลบั กนั ” “ราชา ไม่นา่ รักเลย” เจ้าฟ้าปรามตอนสตาร์ตเครือ่ งแล้วค่อยๆ ขับรถออกจากที่จอด “ขอโทษแทนเพ่ือนผมด้วยนะครับ เขาเป็นคน แขง็ ๆ แบบนแ้ี หละ” “ไม่เป็นไรครับ” เจษตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก บอกแล้วไงว่าเขามี ภูมิตา้ นทานเรื่องน้ี “วา่ แต.่ .. เราสองคนเรยี นคณะเดียวกันเหรอ เห็น สนิทกนั ” “ใชค่ รบั พวกเราเรยี นคณะเดยี วกนั ” เจา้ ฟา้ พยกั หนา้ พรอ้ มมอง พเ่ี ขาผา่ นกระจกมองหลงั “แลว้ กเ็ ปน็ เพอื่ นกนั มาตง้ั แตเ่ ดก็ ๆ ดว้ ยครบั ” “งี้นเ่ี อง” คนรา่ งสงู พยกั หนา้ “ดีจังเลยนะครบั มเี พ่อื นท่โี ตมา ดว้ ยกันและเรียนทเี่ ดยี วกนั ” “ราชาคอยชว่ ยผมเวลาตามคนอน่ื ไมท่ นั ถงึ จะดกู ระดา้ งไปบา้ ง ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟ้า ~

51 แต่เขากเ็ ป็นเพ่อื นทดี่ ีเลย” “อวยเกง่ ” “เราพูดจริง” เจ้าฟ้ายู่ปากใส่เพื่อน ไม่ทันสังเกตเลยว่าคน ข้างหลังเอ็นดูแค่ไหน ส่วนคนเพ่ือนน่ะนั่งกอดอกมองออกไปนอก หน้าต่างคล้ายไม่สนใจ “ว่าแต่... ถามได้ไหมครับว่าพ่ีเจษกลับมาคน เดยี ว หรอื ว่ามีเพือ่ นมาดว้ ย” “พก่ี ลบั มาคนเดยี วครบั พวกเพอื่ นพบ่ี า้ นอยกู่ รงุ เทพฯ กนั หมด” นอ้ งพยกั หน้ารบั ... “เห็นพวกมันบอกว่าจะมาเท่ียวบ้านพี่กันนะ แต่ไม่รู้ว่าจะมา เม่ือไหร”่ “แล้วพเ่ี จษจะอยู่นานไหมครบั หรือแคม่ าพกั ผอ่ น” “ก็อยู่จนกว่าจะมีประกาศให้ไปรับปริญญาน่ะครับ แล้วค่อย หางานท�ำ” “อยา่ งพเี่ จษคงมีคนจองตวั เยอะเลยใช่ไหมครับ” “ไม่ขนาดน้ันหรอกครับ” เจษย้ิมจนตาหยี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจของเขาถงึ บอกวา่ ชอบคยุ กบั เดก็ คนนนี้ กั ไมแ่ นว่ า่ อาจเปน็ เพราะ รอยย้ิมแสนน่ารัก หรือค�ำพูดชวนให้อารมณ์ดีก็เป็นได้ หรือไม่ก็อาจ จะท้งั สองเหตผุ ล ย่ิงไปกว่าน้ัน น้�ำเสียงของน้องก็น่าฟัง ไม่แปลกใจเลยที่มีคน อยากเข้าหานอ้ งมากขนาดน้ี บทสนทนาเงยี บไปชว่ งหนง่ึ เนอ่ื งจากไมม่ ใี ครคดิ หวั ขอ้ อะไรอกี เจา้ ฟา้ เองกต็ ง้ั ใจขบั รถ เวลานค้ี นเยอะจงึ ละสายตาจากถนนไมไ่ ด้ สว่ น ราชากน็ ่งั เลน่ โทรศพั ท์ ชวนเพอ่ื นคุยบ้าง แตไ่ มค่ อ่ ยหนั ไปคุยกับร่นุ พ่ี ด้านหลังเท่าไร ซึ่งไม่ใช่เร่ืองแปลกหรอก คนไม่รู้จักกันจะให้คุยเล่น เหมอื นสนิทกนั มานานก็ไมไ่ ด้ เจษกไ็ ม่ใช่คนท่จี ะเปดิ ใจรบั ใครงา่ ยๆ เหมอื นกัน “จอดตรงนก้ี ็ไดค้ รับ เด๋ียวพี่นง่ั รถแดงไมก่ เ็ รยี กแกรบ็ ตอ่ เอง” ~ Avery Pie ~

52 “ได้ครบั ” นอ้ งรบั คำ� ตอนพช่ี ีท้ ป่ี า้ ยรถเมล์ เจา้ ฟ้ากบั ราชาต้องกลบั ไปท่ีหออีก เพราะมีสรปุ งานทพ่ี วกเขา ต้องท�ำกัน เจษจึงเลือกที่ลงใกล้ๆ พวกน้องจะได้ไม่เสียเวลามากนัก อกี อย่าง บา้ นเขาอยูไ่ มไ่ กล จรงิ ๆ ออกมาหารถเองกไ็ ด้ ถา้ ไมต่ ดิ ว่า นอ้ งอยากมาสง่ “พเ่ี จษยนื รอรถคนเดยี วไดไ้ หมครบั ใหผ้ มอยรู่ อเปน็ เพอื่ นไหม” “พ่เี ขาไมใ่ ชเ่ ดก็ อนบุ าลไหม” “เราแคเ่ ปน็ หว่ ง ราชาอยา่ ขดั เราส”ิ เจา้ ฟา้ ยน่ คว้ิ ใสเ่ พอื่ นตวั เอง ที่ขัดจังหวะ และนัน่ กเ็ รยี กรอยยิ้มเอน็ ดูจากคนพีไ่ ด้ไมย่ าก “ไม่เป็นไรครับน้องเจ้าฟ้า พี่รอรถคนเดียวได้สบายมาก” เจษ ตอบกลับ “เจ้าฟ้าไปเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไว้ถึงบ้านแล้ว พ่ีไลน์บอก” “นแี่ ลกไลน์กันดว้ ย?” “ก็แค่แลกไลน์เอง แปลกเหรอราชา” เจ้าฟ้ากะพริบตาปริบๆ ตอนท่ีเพื่อนสนิทหันมาเลิกคิ้วใส่ ราชาดูเหมือนสงสัยว่าท�ำไมเพื่อน ตวั เองถงึ ใหไ้ ปงา่ ยๆ คงเพราะไมไ่ ดย้ นิ บทสนทนากอ่ นหนา้ นที้ พ่ี วกเขา สองคนคุยและแลกเปลยี่ นไอดไี ลน์กนั แน่นอน พอถกู ถามกลับราชากเ็ ลอื กไหวไหล่ “ไวไฟ” “อะไร” “ออ่ ยเกง่ ” “เดี๋ยวเถอะ” เจ้าฟ้าตีแขนเพ่ือนเบาๆ พลางส่ายหน้าอย่าง หงุดหงิด ใบหน้าของเด็กท่ีสวมโหมดนิสัยไม่ดีท�ำเอาเจษต้องบันทึก ลงในความทรงจำ� “งนั้ ผมไปกอ่ นนะครบั พเ่ี จษ ดแู ลตวั เองดว้ ยนะครบั ” “ได้ครับนอ้ งเจา้ ฟา้ น้องเองก็ขับรถกลับดๆี นะ” “ครับ” “แลว้ ก็อย่ามัวแต่ทะเลาะกับเพื่อนละ่ ” ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟ้า ~

53 “ไม่ได้ทะเลาะ นี่เขาเรียกว่าคุยกัน” ราชาแก้ให้ ไม่ได้สนใจ คนด้านขา้ ง “ถ้าทะเลาะคือไม่คุยกนั ” “เราเหนอ่ื ยท่ีตอ้ งขอโทษแทนราชาแล้วนะ” “ไมไ่ ด้ขอสักหน่อย” “เฮ้อ” เจ้าฟ้าถอนหายใจ ไม่นานก็หันไปส่งย้ิมให้เจษ “พี่เจษ ไปรอรถที่ป้ายเถอะครับ เอาไว.้ .. ผมจะไลน์ไป” “พ่จี ะรอตอบไลนน์ ะครบั ” คนรา่ งสูงยม้ิ “อย่าลืมมองทางตอน ขับรถดว้ ยนะ” “มนั คงมองหรอก หยอดซะขนาดนี้” “อะไร...” “ผมวา่ มันคงอยากมองแตห่ นา้ พีม่ ากกวา่ ” “ท�ำไมล่ะครบั หนา้ พ่มี อี ะไรตดิ เหรอ” จบประโยคของราชา เจษกร็ บี ถามกลบั ยกมอื ขน้ึ จบั หนา้ ตวั เอง ราชาเลิกค้ิวใส่เป็นเชิงถามว่า... พี่แน่ใจนะว่าเข้าใจแบบนั้น เพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าโง่ถึงข้ันดูไม่ออกหรือไม่เข้าใจในสิ่งที่เขา เพ่ิงบอกไป ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ ก็เท่ากับว่าเขาประเมินผู้ชายคนนี้ สงู เกินไป คงจะเปน็ พวกโงเ่ รื่องความรกั “อย่าไปฟังที่ราชาพูดเลยครับ ราชาก็ชอบหลอก ผมว่าพ่ีเจษ ไปรอรถเถอะครบั เดย๋ี วจะพลาดรถเอา” พอเหน็ พเ่ี ขาเขา้ ใจไปอกี แบบ เจ้าฟ้าก็รีบเปลี่ยนเรื่อง พยายามกลบเกลื่อนเพื่อจะให้ความลับของ ตวั เองยงั คงอยตู่ อ่ ไป และไมล่ มื ยกมอื ไหวพ้ เี่ จษอยา่ งเรยี บรอ้ ยเปน็ การ ลากันไป “สวัสดคี รบั พเ่ี จษ” “อือ... ครบั ไว้เจอกนั ใหมน่ ะ” รนุ่ นอ้ งยมิ้ ออ่ นแลว้ รอพปี่ ดิ ประตรู ถ พอเชก็ ความเรยี บรอ้ ยแลว้ พบว่าไม่มีอะไรตกหล่นก็รีบขับรถออกมาจากตรงน้ัน เม่ือมองผ่าน กระจกมองหลังก็ยังเห็นพ่ีเขามองมาคล้ายจะรอส่งกัน กระทั่งพ้น ~ Avery Pie ~

54 สายตาพมี่ าน่ันแหละ เขาถึงได้เออื้ มมือไปหยิกราชา “โอ๊ย! หยิกทำ� ไมเนยี่ เจ็บนะเจ้าฟ้า” “ก็ท�ำไมราชาไปพูดแบบน้ันล่ะ ถ้าพ่ีเขาคิดมากข้ึนมาจะท�ำไง” เจา้ ฟ้ายน่ คิ้วใส่ อดเคอื งไมไ่ ด้เพราะเพ่ือนปากเปราะ “เราไม่อยากให้ พี่เขารสู้ ึกแย่” “ดูทรงแล้วพ่เี ขาคงไม่รูส้ ึกแย่หรอก หยอดซะขนาดนัน้ ” “พเี่ ขากแ็ คอ่ ธั ยาศยั ดตี า่ งหาก และไมต่ อ้ งมาเปลยี่ นเรอ่ื งเลยนะ ราชาท�ำเราโกรธ” “จะโกรธทำ� ไมเจ้าฟา้ เรากแ็ ค่พูดใหพ้ ่มี ันคดิ ” “แตเ่ ราไม.่ ..” “โอกาสมาถงึ ทำ� ไมยงั นงิ่ อยอู่ กี คดิ จะสวมบทเปน็ รนุ่ นอ้ งทแี่ สน ดจี นกว่าเขาจะมีแฟนเหรอ” ค�ำพูดน้ันท�ำเอาคนขับรถชะงัก ดีท่ีรถติดไฟแดงพอดีจึงหันมา คยุ กับเพื่อนสนทิ ได้ “อตุ สา่ หร์ อเขามาเปน็ ชาติ เมอ่ื ถงึ เวลาเดนิ หมากดนั ไมเ่ ดนิ หรอื ว่ามวั แต่เขนิ ทีพ่ เี่ ขากลบั มา มันไม่ทนั หรอกนะ จะบอกให”้ “แต่การชอบใครสักคนมันก็ไม่ได้แปลว่าต้องพุ่งชนตลอดเวลา ไมใ่ ช่หรอื ไง” เจ้าฟา้ ปรามเสยี งออ่ น “อกี อยา่ ง พีเ่ ขาก็จำ� เราไมไ่ ด้ เรา ก็ไมต่ า่ งจากคนแปลกหน้าสำ� หรับเขาหรอก” “แลว้ รู้ไดไ้ งวา่ เขาจำ� ไม่ได้ ลองถามเขาแล้วเหรอ” คนตัวเล็กกว่าเงยี บไป “ถา้ ยงั ไมไ่ ดก้ ระตนุ้ ความทรงจำ� เขาหรอื ถามไปตรงๆ กอ็ ยา่ เพงิ่ ด่วนสรุปว่าเขาจำ� ไมไ่ ด้” “ต่อให้เขาจ�ำได้ เขาก็ไมไ่ ด้ชอบเราไหม” “เจา้ ฟา้ ” “เราก็แค่เดก็ ทเี่ ขาเคยชว่ ยไว้” “...” ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟา้ ~

55 “เราเปน็ แค่นัน้ ในเศษเสย้ี วความทรงจ�ำของเขา” หลงั จากรถของเจ้าฟา้ เคลือ่ นไปแล้ว เจษกเ็ ดินมายนื รอรถ ทปี่ า้ ยรถประจำ� ทาง ใชเ้ วลาไมน่ านแทก็ ซสี่ ชี มพคู นั หนง่ึ กผ็ า่ นมาใหเ้ ขา เรียกใชบ้ รกิ าร ถอื ว่าเป็นโชคดีท่ีเขาไมเ่ จอคนขับท่ีอา้ งวา่ ต้องไปส่งรถ หรือแก๊สหมดอะไรท�ำนองนั้น ท่ีส�ำคัญมากกว่าโชคดีคือเชียงใหม่หา แท็กซี่ยากมาก ยากเหมือนจังหวัดนี้ไม่มีแท็กซ่ีอย่างไรอย่างน้ัน ถ้า ไม่นั่งรถแดงหรือเรียกแกร็บก็คงไม่ถึงบ้านกัน เพราะฉะนั้นการที่มี แทก็ ซหี่ ลงมาทางนถ้ี ือว่าโชคดมี ากนัก เจษจงึ รีบบอกปลายทางแก่ลงุ คนขบั ทแี่ ก่กวา่ ลงุ แกร็บคนั แรกท่ีเขานง่ั ไปมหาวิทยาลัย ทนี่ า่ สนใจคอื ทง้ั รถเตม็ ไปดว้ ยของขลงั ทงั้ ตะกรดุ หง้ิ พระเลก็ ๆ ไหนจะยันต์ต่างๆ ท่ีให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในส�ำนักหมอผีเคลื่อนที่ มากกว่ารถให้บรกิ าร แตถ่ ึงอย่างนน้ั เขาก็ไม่มสี ิทธพิ์ ูดอะไรมากหรอก แคห่ วงั วา่ หลวงพอ่ สกั องค์ในนีจ้ ะพาเขาไปถงึ บา้ น ใช้เวลาไม่นานเกินกว่าท่ีเขาคิดไว้ ในท่ีสุดเจษก็มายืนอยู่หน้า บ้านท่ีหลงั ไม่ใหญน่ ัก รัว้ สีขาวมปี า้ ยเลขทีบ่ า้ นติดไว้ รวมถงึ แผ่นป้าย สที องทีบ่ อกใหร้ ู้วา่ นีค่ ือบา้ นของใคร ‘บา้ นยา่ สาย’ “ทำ� ปา้ ยใหมแ่ ลว้ ” เจษพดู เสยี งแผว่ คลย่ี มิ้ เมอ่ื อา่ นปา้ ยจบ ตอน เขายังอยู่ที่นี่ป้ายนี้ยังเป็นไม้ทาสีอยู่เลย วันเวลาผ่านไป เขาเดาว่าสี มนั คงซดี หรอื ไมก่ ช็ ำ� รดุ ถงึ ไดเ้ ปลยี่ นเปน็ ปา้ ยเหลก็ สที องคำ� มตี วั อกั ษร สดี �ำเห็นเด่นชัด ถา้ ถามวา่ ท�ำไมจะต้องตดิ ชื่อป้ายน้นี ะ่ หรือ... เมื่อก่อนคุณย่าสายเคยเป็นครูสอนภาษาไทย ตอนน้ันป้ายก็ เขยี นว่า ‘บา้ นครสู าย’ นะ ทว่าพอเกษยี ณจงึ เปลย่ี นเป็น ‘ยา่ ’ ก็ถอื ว่า นา่ รักมาก เวลาใครฝากของมาก็จะบอกว่าฝากใหบ้ า้ นยา่ สาย แอด๊ ดด... ~ Avery Pie ~