เรื่องวิวาห์นี้มีแต่รัก

บทน�ำ คงเป็นเร่ืองปกติที่บรรยากาศช่วงห้าโมงเย็นในย่านธุรกิจ แบบน้ีจะเต็มไปด้วยรถยนต์ปล่อยควันพิษที่ติดจนขยับไปไหนไม่ได้ แต่ มันไม่ปกติส�ำหรับใครบางคนที่เลือกใช้ชีวิตอยู่แถบที่เกือบเรียกได้ว่า ชานเมือง แต่ถึงอย่างนนั้ กไ็ ม่ได้ท�ำให้เมฆานรีท่ตี ้องเข้ามาในย่านนีร้ ู้สึก หวั่นไหว แม้จะไม่ชินกับรถติด แต่เธอกลับรู้สึกสบายมากที่ได้น่ังรับลม (พร้อมมลพิษ) อยู่หลงั พ่ีมอ’ไซค์วิน เพราะทำ� เป็นประจำ� เวลาอยู่หอพกั ใกล้มหาวทิ ยาลัย “จอด พจี่ อด!” หญงิ สาวสะกดิ ใหพ้ ม่ี อ’ไซคว์ นิ ประจำ� ถน่ิ จอดตรง ทางเข้าหน้าโรงแรม มนั่ ใจว่าทนี่ แี่ หละทเ่ี ธอจะไดเ้ จอคนทอี่ ยากเจอทสี่ ดุ ในเวลาน้ี แล้วยนื่ แบงก์รอ้ ยใหพ้ วี่ นิ โดยไม่ลมื บอกวา่ ไม่ต้องทอน กอ่ นวง่ิ ตรงไปยงั ประตู เธอยกมอื ไหว้ รปภ. รา่ งทว้ มสงู วยั ทเี่ ปดิ ประตใู ห้ สดุ ทา้ ย ก็วง่ิ ไปหยุดท่ีหญงิ สาวแสนสวยตรงจุดประชาสมั พันธ์ของโรงแรม “สวสั ดคี ะ่ มอี ะไรใหช้ ว่ ยคะ” หญงิ สาวแสนสวยทร่ี มิ ฝปี ากเคลอื บ ลิปสติกสีแดงเอ่ยขึ้นด้วยรอยย้ิมแสนหวาน แต่ไม่รู้ท�ำไมคนท่ีมองกลับ รู้สกึ ว่ามนั น่ากลวั “สวสั ดคี ะ่ มาขอพบคณุ พธิ าน เศรษฐเจรญิ พงศ์ คะ่ ” เธอเอย่ ทนั ที หลงั ยกมอื ไหว้ ขณะอยู่ในชดุ นักศกึ ษา ใบหน้าและไรผมชื้นเหงอ่ื ธีระนัส 7

“ไมท่ ราบวา่ นดั ไวห้ รอื เปลา่ คะ” สหี นา้ เปน็ มติ รของประชาสมั พนั ธ์ เรม่ิ เปลี่ยนไปเล็กน้อย จกิ สายตาเหยียดหยามใส่นักศึกษาสาวตัง้ แต่หวั จดเท้า “ไม่ได้นัดค่ะ แต่จะมาขอพบ” “ถา้ ไมไ่ ดน้ ดั เราคงใหค้ ณุ เขา้ ไปพบไมไ่ ด้ แตท่ างเราจะแจง้ เลขาฯ ของท่านไว้ให้” ประชาสัมพันธ์พูดต่อด้วยนำ�้ เสียงที่ต่างจากครงั้ แรกโดย สนิ้ เชิง แน่นอนว่าเป็นไปในทางลบ “ไม่ทราบจะให้แจ้งว่าใครมาขอพบ คะ” “ลกู สาวบ้านท่องวัจนะค่ะ” เมฆานรี ท่องวจั นะ ตอบเสียงดังฟังชัดพลางจ้องประชาสมั พนั ธ์ สาวน่ิง แล้วหญงิ สาวอกี คนกเ็ ข้ามารับหน้าเธอแทน “ไมท่ ราบว่าลกู สาวคนไหนของบา้ น ‘ท่องวจั นะ’ คะ จะไดแ้ จ้งให้ ถกู ค่ะ” คนมาใหม่ถาม เมฆานรไี มร่ หู้ รอกวา่ คนตรงหนา้ เปน็ ใคร แตก่ ต็ อ้ งบอกออกไป เผอื่ จะได้พบคนทีต่ ้องการ “คนเล็กค่ะ” หญิงสาวที่เธอเดาว่าอายุมากกว่าคนแรก และไม่น่าจะต่�ำกว่า สามสิบปี ยกหูต่อสายถึงใครบางคน พูดว่าเธอมาขอพบท่านประธาน ก่อนจะพยักหน้าสองสามทีแล้ววางสายไป “ท่านประธานติดประชุม น่าจะอกี ชัว่ โมงกว่าๆ ถึงจะเสร็จ ท่าน คงไม่รบั แขกแล้ว ฝากแจ้งว่าพรุ่งนี้ให้มาใหม่ค่ะ” เธอส่งรอยยม้ิ พิมพ์ใจ ทำ� ให้นกั ศกึ ษาสาวยิ่งขมวดค้วิ เป็นปมเข้าไปใหญ่ “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ กช่ี ว่ั โมงเมฆกจ็ ะรอ วนั นเี้ มฆตอ้ งเจอเขาใหไ้ ด”้ เธอ ยืนยันหนักแน่น “เมฆขอรอทโ่ี ซฟาละกนั นะคะ” หญงิ สาวยกมอื ไหวแ้ ลว้ เดนิ ไปนง่ั บนโซฟาทหี่ นั เขา้ ประตลู ฟิ ตข์ อง แขกและผู้บรหิ าร โดยไม่สนใจค�ำทัดทานของประชาสัมพนั ธ์ 8 วิวาหห์ น้.ี ..มีแต่รัก

หลังจากเสรจ็ สน้ิ การประชมุ ทีแ่ สนยาวนาน พิธาน เศรษฐ- เจริญพงศ์ ท่านประธานใหญ่ของโรงแรมก็ตรงด่ิงลงมายังช้ันล่างของ โรงแรม ขณะจะก้าวออกไปก็เหลือบเห็นนกั ศกึ ษาสาวนงั่ คอพับคออ่อน อยู่บนโซฟา จงึ เปล่ยี นทิศทางจากประตูมาเป็นล็อบบีแทน “คุณ เดก็ คนนั้นมารอใครหรอื เปล่า” พธิ านทกั ข้นึ ไม่มีพนักงานคนไหนจ�ำเสียงเขาไม่ได้ ทุกคนที่ไม่ได้ติดงานใดๆ จงึ ต่างกระวกี ระวาดตรงด่งิ มาหาเขา แล้วทุกสายตาก็จบั จ้องไปท่ี ‘เดก็ คนนน้ั ’ คนทปี่ ระธานใหญห่ นั ไปมอง หลายคนสา่ ยหนา้ ยกเวน้ คนทเี่ ดนิ เข้ามาใหม่จากทางด้านหลัง “ลกู สาวคนเล็กของบ้านทอ่ งวจั นะมารอพบคณุ พธิ านค่ะ” พมิ ฐา ท่ีมีต�ำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารและพ่วงด้วยหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์ส่ง ยม้ิ หวานให้ แตส่ งิ่ ทไ่ี ดร้ บั จากคนเปน็ นายใหญค่ อื คว้ิ ทข่ี มวดกนั จนเกอื บ เป็นปม พิธานหันไปมองเด็กคนน้ันอีกครั้ง ตอนน้ีเธอเอียงหน้าทับแขน ตัวเองกับที่พักแขนเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกท่ีเลขาฯ สาวบอกว่าลูกสาว บ้านท่องวัจนะมาขอพบ เขาก็เข้าใจว่าเป็นสาวคนท่ีเขาหมายมั่นจะ แตง่ งานดว้ ย แตพ่ อมาเหน็ วา่ เปน็ เดก็ นอ้ ยในชดุ นกั ศกึ ษา และอายนุ า่ จะ ห่างกบั เขาจนเกอื บจะเป็นลกู ได้ กส็ งสยั ว่าเดก็ คนนม้ี เี รอ่ื งอะไรจะคยุ กบั เขา ชายหนุ่มยืนช่ังใจอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจเดินตรงไปยังเด็กคนนั้นโดย ไม่หนั กลับไปมองกลุ่มคนท่ยี นื อออยู่บริเวณลอ็ บบี พิธานสาวเท้าเข้าไปใกล้ เขายังคงพิจารณาใบหน้าอ่อนวัยที่ หลบั ตาพรม้ิ แมจ้ ะไมไ่ ดอ้ ยใู่ นทา่ ทส่ี บายนกั แตด่ เู หมอื นเจา้ ตวั จะมคี วาม สุขกบั การน่งั หลบั ในบรรยากาศแสนจะเยน็ สบายน้ี เขาค้อมตัวเลก็ น้อย เพ่ือมองหน้าเธอที่มีเค้าคล้ายคนเป็นพี่ ต่างกันตรงคิ้วดูหนาทั้งที่ไม่ได้ แต่งเตมิ จมูกร้ัน ริมฝีปากอม่ิ แลดนู ่าเอ็นดไู ปหมด ตอนนชี้ ายหนมุ่ อยากรแู้ ลว้ วา่ เดก็ นอ้ ยคนนจี้ ะมาพดู เรอื่ งอะไรกบั เขา พธิ านยมิ้ กบั ตวั เองกอ่ นถอยมานงั่ ลงทเ่ี กา้ อต้ี วั ตรงขา้ ม จากนนั้ หยบิ ธีระนสั 9

สมาร์ตโฟนมาสั่งงานรอเวลาท่ีจะได้ปราศรัยกับเด็กน้อยตรงหน้า จน กระทงั่ เธอไหวตวั คนทยี่ งั นง่ั จม้ิ โทรศพั ทก์ เ็ งยหนา้ มอง แตเ่ มอ่ื เหน็ วา่ เปน็ เพยี งการขยับตัวเล็กน้อย เขากก็ ้มลงจ้องโทรศพั ท์เช่นเดมิ ไม่นานหญิงสาวกก็ ะพริบตาตน่ื เพราะความเม่ือยท่ีแขน ก่อนจะ ขยต้ี า ตงั้ ใจวา่ จะหนั ไปดเู วลาทน่ี าฬกิ าแขวนผนงั แตส่ ายตาดนั ไปปะทะ กบั คนรา่ งใหญ่ นกั ธรุ กจิ หนมุ่ วยั สส่ี บิ สองปที ห่ี ลอ่ ทสี่ ดุ และเทท่ ส่ี ดุ ในขณะ นี้ แถมยังดหู นุ่มแน่นคนนนั้ กำ� ลังเอานิว้ จิ้มๆ โทรศัพท์ไม่เลกิ ‘มมุ นโ้ี คตรเท่เลย’ เมฆานรบี อกตวั เอง แต่แล้วก็ต้องส่ายหน้าน้อยๆ เพราะคดิ ได้ว่า เธอมาหาเขาเพื่ออะไร เธอรีบเด้งตัวข้ึนเมื่อเห็นดวงตาเข้มดุที่จ้องมายัง เธอ “โอ๊ะ สวสั ดีค่ะ” ทันทีทล่ี กุ ข้ึนยนื เธอก็ยกมอื ไหว้ทกั ทายเขา พิธานมองเธอตั้งแต่หวั จดเท้าด้วยแววตาดๆุ เขามนั่ ใจว่าเขาเหน็ ความกลา้ ทเ่ี ตม็ เปย่ี มของคนตรงหน้ากอ่ นมนั จะลดลงจนเธอตวั สนั่ นอ้ ยๆ แต่ก็อดชื่นชมไม่ได้ ที่เจ้าตัวยังควบคุมความส่ันด้วยการสูดหายใจเล็ก น้อยแล้วรบี พดู สง่ิ ทีต่ ้องการว่า “มีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ” เมฆานรีพูดออกไปแล้วก็พยายาม นึกถึงข้อดีของเขาที่เธอไปแอบสืบมาเพื่อช่วยบรรเทาอาการตื่นกลัวของ เธอในตอนน้ี พธิ านไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากขมวดคิ้วอย่างรอฟัง “เรื่องส่วนตัวค่ะ” เมฆานรีพูดเสียงเบาลง พร้อมกับหันซ้ายแล ขวาก่อนจะหันมามองเขา “เรอ่ื งส่วนตวั เรือ่ งอะไร” พธิ านถามด้วยคิ้วท่ยี งั คงขมวด “คุยตรงนไ้ี ด้จรงิ ๆ หรอื คะ” เมฆานรีถามกลบั เมอื่ เห็นเขาพยกั หน้า หญงิ สาวก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย เธอโน้มตัวไปใกล้เขาแล้ว เอ่ยเสียงเบากว่าตอนแรก ส่งผลให้ชายหนุ่มทน่ี ง่ั อยู่ลกุ ขนึ้ ยืน และเธอก็ รีบยนื ข้นึ เช่นกัน 10 ววิ าห์หน้ี...มีแตร่ กั

“เรื่องงานแต่งของคณุ กบั พี่สาวของหนูค่ะ” “ถ้าเป็นเร่ืองนั้น ฉันคงไม่มีเวลาจะคุยกับเธอแล้ว กลับไปก่อน เถอะ” ชายหนมุ่ กลา่ วตรงๆ เพราะเรอื่ งนไ้ี มค่ วรพดู ทนี่ อี่ ยา่ งทเ่ี ธอวา่ จรงิ ๆ “แต่หนูมีข้อเสนอ อยากให้คณุ พิธานฟังก่อน” “มนั เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเธอไม่ควรยุ่ง” พธิ านพดู เสยี ง เข้มข้นึ ก่อนจะหมุนตวั ไปทางประตู เมฆานรเี หน็ ดังนั้นก็รบี หยบิ ของเดนิ ตามเขาไป “เกย่ี วสิคะ ก็มนั เป็นเรอ่ื งของคนในบ้าน อีกอย่างหนกู โ็ ตแล้ว จะ เรยี นจบแล้ว และกำ� ลงั จะเป็นผู้ใหญ่ด้วยค่ะ” หญงิ สาวซอยเท้าถีๆ่ เพอ่ื จะเดินทันคนตัวใหญ่ที่ก้าวไปอย่างเร็วและไม่รอเธอเลย แต่ในเมื่อท�ำ อย่างไรกไ็ ม่ทัน เธอจึงรบี ตะโกนสุดเสียง พอดีกบั ท่ีประตูรถปิดลง แล้ว รถคนั ใหญ่กเ็ คลอื่ นออกไปทันที “หนูจะมาทกุ วัน จนกว่าคณุ จะรับฟังข้อเสนอของหน!ู ” ในทีส่ ุดเมฆานรกี ็ไปหยดุ อยู่ตรงจดุ ทร่ี ถคนั ใหญ่ของท่านประธาน เคยจอด เธอมองตามไฟทา้ ยรถคนั นน้ั ทเี่ คลอ่ื นออกไปจนลบั ตาแลว้ ถอน หายใจดงั ๆ ก่อนจะแหงนหน้ามองฟ้า พบกับตวั อาคารของโรงแรมหรูที่ อยู่สงู คู่ฟ้า เมฆานรีพิจารณาตึกน้ันก่อนช่ือของเจ้าของมันจะผุดขึ้นในหัว ความทรงจ�ำของเธอย้อนไปในวันที่ท�ำให้เธอต้องกล้าเข้ามาตกลงกับ ‘เขา’ ในเรื่อง ‘การแต่งงาน’ ธีระนสั 11

1 จุดเร่ิมต้นของทุกอยา่ ง หนึง่ สัปดาหก์ ่อนหน้านี้ ในเยน็ วนั ศกุ รแ์ หง่ ชาตทิ สี่ ดุ แสนจะนา่ เบอื่ เพราะรถยนตท์ ม่ี งุ่ หนา้ เขา้ เมอื งหลวงหนาแนน่ เปน็ พเิ ศษ ทำ� ใหห้ ลายๆ คนยงั ตดิ อยบู่ นทอ้ งถนน โชคดมี ากทเ่ี มฆานรหี ลดุ จากถนนสายใหญท่ รี่ ถแนน่ และเขา้ สเู่ ขตหมบู่ า้ น แล้ว แม้รถราจะยังวุ่นวาย แต่ก็สงบกว่าถนนสายใหญ่มาก เพราะชื่นชอบความเงียบสงบมากกว่าความวุ่นวายพลุกพล่าน หญิงสาวจึงเลือกพักท่ีหอใกล้มหา’ลัย เพื่อที่จะไม่ต้องเจอการจราจรท่ี จอแจทุกวัน ก่อนจะกลับมาบ้านเมือ่ ใกล้เรยี นจบอย่างตอนนี้ ไม่นานพ่ีมอ’ไซค์วินก็พาเธอมายังบ้านที่มีร้ัวเหล็กดัดบานใหญ่ สขี าว ชอ่ งระหว่างเหลก็ ทดี่ ดั อย่างสวยงามเปน็ รปู ดอกไม้ต่างๆ คงทำ� ให้ มองลอดเข้าไปเหน็ ตัวบ้านได้อย่างสบาย หากไม่มีไม้ระแนงก้นั อยู่ ทนั ทีท่ีรถจอดสนทิ หญงิ สาวกล็ งจากรถก่อนยื่นแบงก์ย่ีสบิ ให้ “โธ่น้อง บ้านกใ็ หญ่ หรกู ห็ รู ทำ� ไมไม่ให้คนในบ้านไปรบั ” พวี่ นิ ปากซอยกวนโอ๊ยถามขณะทหี่ ญิงสาวเดินไปกดกริ่งประตู “โธ่พ่ี ถ้าหนูเป็นคุณหนูบ้านนี้ หนูจะน่ังซ้อนท้ายพี่มาท�ำไมล่ะ ถามแปลกๆ” หญงิ สาวว่า ก่อนจะย้ายตวั เองไปใกล้ๆ คนขบั วิน “หนอู ะคนใช้บ้านนีต้ ่างหาก” เธอว่าย้มิ ๆ ก่อนจะชะโงกหน้าตรง 12 ววิ าห์หน้.ี ..มีแตร่ ัก

ประตเู ล็กแล้วกดกรงิ่ ซ�้ำ ไม่นานเด็กสาววัยสิบแปดปีก็วิ่งออกจากตัวบ้านมาที่ประตูเล็ก แล้วเปิดออก “มาหาใคร” เด็กสาวเอ่ยอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นหญิงสาวแปลก หน้ามากบั มอ’ไซค์วนิ หนุ่มทเ่ี ธอหมายปอง “มาหาเจา้ ของบา้ น” เมฆานรตี อบอยา่ งงงๆ สงสยั วา่ เดก็ คนนเ้ี ปน็ ใคร นอกจากจะไม่รู้จกั เธอแล้ว ยงั จะมาท�ำหน้าเหว่ียงๆ ใส่อกี “คนไหน คุณผู้หญิง หรือคณุ ผู้ชาย” แนน่ อนวา่ ยงั คงโดนเหวยี่ ง เมอื่ เดก็ สาวเหน็ สายตาของพว่ี นิ ทมี่ อง มายงั เธอ “คณุ ผชู้ าย” หญงิ สาวตอบพลางมองหนา้ เดก็ สาว ทงั้ ทพ่ี ดู กบั เธอ แตม่ องเลยไปยงั มอ’ไซคว์ นิ ฝา่ ยนนั้ มองกลบั เชน่ กนั แตไ่ มไ่ ดม้ องเดก็ สาว เขามองมาทเี่ ธอ เมฆานรเี ขา้ ใจแลว้ วา่ ทำ� ไมคนตรงหนา้ ถงึ ทำ� หนา้ ไมพ่ อใจ จงึ ถาม เสยี งเบาว่า “แฟนเหรอ” “ถามท�ำไม” “จะได้เล่ียงไม่นั่งเข้ามาอกี ไง” หญิงสาวว่าขำ� ๆ ก่อนจะถามเร่ือง ทคี่ ้างไว้ “ตกลงคณุ ผู้ชายล่ะ อยู่ม้ยั ” “อยู่ แต่มแี ขก คงไม่รบั แขกแล้ว” เด็กสาวว่าด้วยน้ำ� เสียงเดมิ ปี๊นนน! เสยี งแตรรถยนต์ดังขนึ้ ก่อนเจ้าของรถยนต์จะเดนิ ลงมา “เมฆ ท�ำไมไม่เข้าบ้าน” เสียงนุ่มคุ้นหูท�ำให้สองสาวหน้าประตู และหนง่ึ มอ’ไซค์วินหันหน้าไปมองพร้อมกัน “พี่แสง!” หญิงสาวเรียกเสียงดังแล้วว่ิงเข้าไปกอดผู้ที่เปรียบ เสมือนพ่ชี ายของเธอ สาวใชเ้ บกิ ตากวา้ ง เพราะจำ� ไดว้ า่ ชายหนมุ่ ทม่ี าใหมเ่ ปน็ ใคร และ การกอดกันน้ันท�ำให้เธอสงสัยมาก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ได้แต่ยืนมอง ธีระนัส 13

เงียบๆ “ใส ทำ� ไมไม่ให้คุณเมฆเข้าบ้าน” แสงฉานหันมาเอ่ยเสยี งเข้มใส่ สาวใช้คนใหม่ที่เพ่ิงเข้ามาไม่ถึงสัปดาห์ เขาพอรู้มาบ้างว่าเด็กคนน้ีเป็น หลานสาวของป้านวล ป้าแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของท่นี ี่ “คะ...คณุ เมฆ” สาวใชท้ ำ� เสยี งแหบแหง้ ขาดชว่ งพรอ้ มหน้าซดี ตวั ส่นั เธอทรดุ ลงพร้อมพนมมอื ไหว้ท่วมหวั ส่วนพี่มอ’ไซค์วนิ ตอนนี้ชงิ่ หนี ไปแล้ว “เฮ้ย! ใสท�ำไร” เมฆานรถี ลาตวั เข้าไปหาสาวใช้ “ไม่เป็นไรๆ คน ไม่รู้ย่อมไม่ผดิ ฮ่าๆ” เสยี งหวั เราะสดใสนน้ั ทำ� ใหใ้ บหนา้ ซดี ของเดก็ สาวเรม่ิ มเี ลอื ดฝาด “เข้าบ้านกันเถอะ” แสงฉานเอ่ยแล้วคว้ากระเป๋าใบโตจากมือ น้องสาวทคี่ ราวนีด้ ใู หญ่กว่าทกุ ครั้ง “พ่แี สงเอารถเข้าไปจอดเลยค่ะ เด๋ียวเมฆเดนิ เข้าไป ว่าจะคุยกบั เดก็ ใหมส่ กั หนอ่ ย” เมฆานรพี ดู พลางปรายตาไปมองทสี่ าวใชค้ นใหมข่ อง บ้าน แสงฉานพยกั หนา้ กอ่ นจะขน้ึ รถแลว้ ขบั เขา้ ไปในเขตบา้ นหลงั จาก ประตใู หญ่เปิดออก ... “ชอ่ื ใสใชม่ ย้ั ” เมฆานรเี ปดิ ประเดน็ กอ่ น เพราะเหน็ วา่ ระหวา่ งเดนิ เข้าบ้านเงียบเกินไป “ค่ะ ใสค่ะ” สาวใช้ยังตอบเกรงๆ “เป็นใครมาจากไหน แม่ไม่รับคนนอกอยู่แล้ว” นายสาวถามต่อ “เป็นหลานย่านวลค่ะ” เด็กสาวตอบอ้อมแอ้ม “ลูกพีพ่ ทั หรือลกู พี่จนั ล่ะ” หญิงสาวถามต่อแล้วขมวดคิว้ เพราะ มรี ถแปลกๆ มาจอดอยู่ที่บ้าน “พอ่ พทั คะ่ ” เดก็ สาวตอบ ทง้ั ทส่ี ายตายงั คงอยทู่ แ่ี ผน่ หลงั นายสาว “อ๋อ ใสใจ เด็กน้อยถักเปีย” เมฆานรีตอบด้วยแววตาสดใสข้ึน 14 ววิ าหห์ น.้ี ..มีแต่รัก

ก่อนจะหันกลบั ไปสนใจรถสดี �ำคนั ใหญ่สุดหรู “น่ันรถใคร” หญิงสาวถามพร้อมช้ีรถท่ีจอดอยู่หน้าบ้าน ทันทีที่ เธอสาวเทา้ ไปถงึ รถกย็ นื ขมวดควิ้ กอ่ นจะหนั หนา้ ไปทางแสงฉานสลบั กบั ใสใจ “รถแขกของคุณท่านค่ะ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร” ใสใจบอก ก่อนจะเดินไปรับกระเป๋าใบโตจากแสงฉานแล้วเดินเอากระเป๋าไปเก็บท่ี ชน้ั สองของบ้าน “ใครอะแขกของคณุ ท่าน” หญงิ สาวทวนคำ� กบั ตวั เอง กอ่ นหนั ไป มองหน้าแสงฉานทีส่ ่ายหน้าเป็นคำ� ตอบ สองหนมุ่ สาวตา่ งวยั จงู มอื กนั เดนิ ไปทางหอ้ งรบั แขก คนเปน็ น้องดึงพี่ชายมายืนแอบที่ข้างตู้ ก่อนจะตั้งใจฟังส่ิงที่คนในห้องพูดกัน พลางขมวดคิ้ว ในหอ้ งนนั้ มพี อ่ แม่ พสี่ าวของเธอ และใครอกี สองคนทเ่ี ธอไมร่ จู้ กั คนที่ยืนอยู่สวมสูท รูปร่างหน้าตาดี แต่ดูจะแก่กว่าคนที่นั่งซึ่งมีรังสี บางอยา่ งแผอ่ อกมา ใบหนา้ ของเขาหลอ่ คม แตด่ วงตาเขม้ ๆ ดๆุ นนั้ ทำ� ให้ เมฆานรไี ม่อยากจะจ้องนาน กลัวเขารู้ตัวและหนั มาดเุ ธอ แล้วยงั ความ สงู ของเขาที่ขนาดนงั่ อยู่ยงั สูงกว่าบดิ าเธอเสยี อีก ‘มาดขรมึ แบบน้ี นกั ธรุ กิจใหญ่หรือเจ้าพ่อหรอื เปล่า’ เมฆานรีคิด “อย่างท่ีผมรับปากไปแล้วว่าผมตกลงจะช่วยบริษัทของคุณพายุ ตามจำ� นวนเงินทค่ี ณุ พายเุ สนอมา แต่ผมมขี ้อแม้...” ชายคนนนั้ หยดุ พดู ราวกบั ดปู ฏกิ ริ ยิ าของคนในหอ้ ง “ลกู สาวของคณุ พายจุ ะตอ้ งแตง่ งานกบั ผม” ค�ำพูดนั้นท่ีดูเป็นการประกาศมากกว่าจะเป็นค�ำบอกกล่าว หรือ คำ� ขอทว่ั ไป สง่ ผลใหค้ นในหอ้ งทงั้ สามคนและคนทอี่ ยนู่ อกหอ้ งอกี สองคน ถงึ กับอ้ึง อ้าปากค้าง “แตง่ งานหรอื คะ” นภาพราว ลกู สาวคนโตของบา้ นทอ่ งวจั นะเอย่ ธีระนสั 15

ข้ึนทันที หญงิ สาวหน้าเสยี ใจส่ัน กบั คำ� พดู ของเขา และพานจะเป็นลม เข้าไปอกี เมอ่ื เขายนื ยนั หนกั แน่น “ครบั แตง่ งาน เปน็ เหมอื นสญั ญากลายๆ ด้วยว่าคณุ จะไมม่ ที าง หกั หลงั หรอื ทำ� ใหผ้ มเสยี ผลประโยชนไ์ มว่ า่ ทางใด แต่ผมขอยำ้� ใหช้ ดั เจน ว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งงานเพ่ือธุรกิจเท่าน้ัน จะไม่มีความรัก เข้ามาเกยี่ วข้องอย่างแน่นอน” นภาพราวและสายธารผเู้ ปน็ มารดาถงึ กบั หนา้ ซดี เชน่ เดยี วกบั อกี สองคนทย่ี นื ฟังอย่างคนไม่มแี รง “ผมใหเ้ วลาคณุ ฟา้ ทำ� ใจสามเดอื นนะครบั อยา่ ลมื คดิ ถงึ ครอบครวั และคนทั้งบริษัทให้มากกว่าตัวเอง” ชายคนน้ันว่าด้วยเสียงเข้มและ หนักแน่น ก่อนจะลุกขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ท้ังสองแล้วเดินออกไป พร้อมด้วย คนตดิ ตาม คนสองคนท่ีอยู่ด้านนอกถึงกับรีบท�ำตัวลีบ หลบอยู่ในซอกหลืบ ระหวา่ งตกู้ บั ผนงั กระทงั่ คนตวั ใหญส่ องคนเดนิ จากไปแลว้ และไดย้ นิ เสยี ง รถห่างออกไป เมฆานรีจึงรีบดึงตัวเองและ ‘ว่าที่พ่ีเขย’ ออกจากข้างตู้ แล้วต้องตกใจกบั สหี น้าซีดเผือดของชายหนุ่ม เมฆานรีพยายามเรียกสติชายตรงหน้า แต่ไม่เป็นผล แสงฉาน หมุนตัวกลับไปยังรถของเขาและขับออกไปก่อนเธอจะได้เอ่ยปากใดๆ หญิงสาวได้แต่หันกลับไปทางห้องรับแขก เห็นพ่ีสาวนั่งปล่อยโฮอย่าง กล้ันไม่อยู่ มีผู้เป็นแม่คอยประคองกอดอยู่ข้างๆ ส่วนผู้เป็นพ่อก็เอาแต่ นงั่ เครยี ดมองท้ังสองคนกอดกนั แววตาทป่ี วดร้าวของพ่อทำ� ให้เมฆานรี รบั รู้ถึงความเจบ็ ปวด แต่เธอไม่รู้แน่ชดั ว่าเกิดอะไรขน้ึ ท�ำไมผู้ชายคนที่ เดินออกไปจะต้องมาช่วยบริษัทของครอบครัวเธอด้วย และท�ำไมต้อง แต่งงานท้ังทไ่ี ม่ได้รกั กนั เมื่อความข้องใจท�ำงานหนัก สองเท้าของเธอจึงก้าวเข้าไปหา ท้งั สามคนอย่างมั่นคง เพ่อื ทเี่ ธอจะได้ค�ำตอบตามต้องการ “มใี ครจะเล่าให้เมฆฟังได้ม้ัยคะ ว่านม่ี นั เกดิ อะไรข้ึน” หญิงสาว 16 ววิ าหห์ น.้ี ..มีแต่รัก

เอ่ยด้วยน�้ำเสียงจริงจัง จนคนเป็นพ่อ แม่ และพ่ีสาวต้องเงยหน้ามอง พร้อมกนั “กลบั มาตงั้ แต่เม่อื ไหร่เมฆ” พ่อถาม “กลบั มาตงั้ แตเ่ หน็ ผชู้ ายคนทอี่ อกไปพดู วา่ ยอมชว่ ยบรษิ ทั ของเรา แตต่ อ้ งใหล้ กู สาวแตง่ งานกบั เขาคะ่ ” หญงิ สาวเลยี นเสยี งพอ่ แลว้ จอ้ งหนา้ ผู้เป็นบิดาอย่างคาดคัน้ ก่อนได้ยนิ เสยี งถอนหายใจ “ไม่เอาค่ะ เมฆไม่อยากรู้ว่าวันหนึ่งพ่อถอนหายใจกค่ี ร้งั แต่เมฆ อยากทราบวา่ มนั เกดิ อะไรขนึ้ กบั บรษิ ทั ของเรา และทำ� ไมเขาตอ้ งมาชว่ ย ด้วย” หญงิ สาวย�้ำชัดเจน จนต้องถอนหายใจยาวแล้วเล่าเสยี งเครียด “พ่อบริหารงานผดิ พลาด ท�ำให้บริษัทเป็นหน้เี กือบร้อยล้าน” คน เป็นพ่อพูดออกมากอ็ ายท่เี ป็นหวั หน้าครอบครวั ที่ไม่ได้เรือ่ ง “พ่อขอโทษที่พ่อมนั ไม่ได้...” ยังไม่ทนั จะพูดจบ คนเป็นลกู ก็พดู แทรกว่า “เมฆรู้ค่ะ แต่พ่ออย่าออกนอกประเด็น” “เฮ้อ คุณพิธานเขาเลยย่ืนมือเข้ามาช่วย เขาเป็นทางออกเดียว ของเราตอนนี้” คนเป็นพ่อว่าหลังจากท่ีถอนหายใจยาวอกี หน “ท�ำไมพ่อกับแม่และก็พี่ฟ้าไม่เล่าอะไรให้เมฆฟังเลย เพราะเมฆ ไมใ่ ชค่ นในครอบครวั หรอื คะ” เมฆานรรี สู้ กึ หงดุ หงดิ ทกุ ครง้ั ทเ่ี วลาในบา้ น มีปัญหาอะไร แต่ไม่เคยปรกึ ษาเธอเลย ดแี ต่ปิดบงั ให้เธอรู้ทีหลงั เสมอ “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนน้ั พอ่ กบั แมเ่ หน็ วา่ แกกำ� ลงั จะเรยี นจบ เลยไมอ่ ยาก ใหม้ าสนใจเรอ่ื งไร้สาระแบบนี้ พ่อแม่และพแ่ี กชว่ ยกนั จดั การได”้ พ่อพดู รัวเรว็ เพราะกลวั ลูกคนเล็กจะเข้าใจผดิ ตามที่เธอกล่าวอ้าง “จดั การโดยจะใหพ้ ฟี่ า้ แตง่ งานกบั เขา ทง้ั ทกี่ ารแตง่ งานครงั้ นไี้ มม่ ี เรื่องของความรักน่ะหรือคะ!” เสียงหญิงสาวเริ่มดังขึ้น เพราะห่วงทั้ง พส่ี าวและพชี่ ายทจี่ ะแต่งงานกันในอีกไม่กีเ่ ดือนน้ี แต่ดนั ต้องมีมารผจญ เสยี ก่อน “ความรกั มนั กนิ ไม่ได้อย่างท่ีเขาว่ากันน่ันแหละ ชีวติ ความเป็น ธรี ะนัส 17

อยู่ ปากท้องของคนทง้ั บรษิ ทั สำ� คัญกว่า พีแ่ กเขาเข้าใจ” คนเป็นพ่อพดู อย่างหงดุ หงิด แน่นอนว่าค�ำพดู นน้ั ท�ำให้คนเป็นพรี่ ้องไห้โฮอีกคร้ัง “คนเข้าใจ เขารอ้ งไหเ้ ปน็ เผาเตา่ แบบนเี้ หรอคะพอ่ ! แลว้ ความรกั ของพ่ีแสงกับพ่ีฟ้าล่ะ พ่อไม่เห็นใจพี่ๆ เขาบ้างเหรอ พี่แสงเขาผิดอะไร เขาถงึ ต้องมาโดนแย่งคนรักที่ก�ำลังจะเป็นภรรยาในอีกไม่กเี่ ดอื นแบบน”ี้ หญิงสาวตะโกน ส่งผลให้คนเป็นพ่ออารมณ์เดอื ด “แล้วจะให้ท�ำอย่างไร! ในเม่ือคุณพิธานเป็นทางออกเดียว พนักงานตั้งก่ีร้อยชีวิตที่ก�ำลังรอเงินก้อนน้ี! แกยังจะมาห่วงคนสองคน ห่วงเรอ่ื งความรกั แล้วเราจะอยู่จะกนิ ยงั ไง!” คนเป็นพ่อก�ำมือแน่นเพื่อ ระงบั ความโกรธ “อ๋อ พ่อเหน็ เงินส�ำคญั กว่าความสุขของลูกน่ีเอง พ่ีแสงเขาคงผดิ ท่เี กิดมาไม่ได้มีเงินเยอะพอทจี่ ะมาช่วยพ่อเท่าท่ีคณุ พธิ านมี พ่อถงึ เลอื ก คณุ พธิ านมากกวา่ จะเลอื กใหพ้ ฟี่ า้ มคี วามสขุ กบั พแี่ สง” เมฆานรพี ดู อยา่ ง จำ� ยอม สีหน้าสลดลงจนเหมอื นจะร้องไห้ “ไม่มีใครผิดท้ังน้ันแหละ ฉันผิดเอง ผิดที่เป็นผู้บรหิ ารทีแ่ ย่ เป็น หวั หน้าครอบครวั ทีแ่ ย่ และเป็นพ่อทแี่ ย่ในสายตาลกู ๆ” พูดจบ คนเป็น พ่อก็เดินออกไปจากห้อง ทงิ้ ไว้เพียงบรรยากาศขุ่นมัวทลี่ อยอยู่ทว่ั ห้อง เมฆานรีหันไปมองหน้าพส่ี าว เธอปิดเปลือกตาเพื่อไล่ม่านน้ำ� ตา ทบี่ ดบงั ทศั นยี ภาพ ก่อนจะเปิดเปลือกตา เผยแววตาที่แสนเศร้าเมอ่ื คน เป็นแม่เอ่ยว่า “พ่อเขาก็เสียใจ ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างน้ีหรอก” คนเป็นแม่ลุก ขนึ้ ยืนลูบหวั ลูกสาวคนเล็กก่อนจะเดนิ ออกจากห้องไป คาดว่าคงจะเดนิ ไปตามหาผู้เป็นสามี ภายในห้องรบั แขกก้องด้วยเสยี งสะอน้ื ของลูกสาวคนโต ส่วนคน เปน็ นอ้ งทก่ี ลน้ั นำ้� ตาไมอ่ ยกู่ ท็ รดุ ตวั ลงไปนงั่ กอดพ่ี ปลอ่ ยใหน้ ำ�้ ตาไหลไป พร้อมกนั เมฆานรสี งสารพจี่ บั ใจ ตวั เธอไมเ่ ขา้ ใจความรกั เชงิ ชสู้ าวนกั ตง้ั แต่ 18 วิวาหห์ น้ี...มีแต่รัก

เด็กความรักเดียวที่เธอม่ันใจว่ารู้จักดีคือ ความรักท่ีหวังดีจากคนใน ครอบครัวจนกระทง่ั ได้รู้จกั แสงฉาน ชายท่เี ข้ามาในฐานะเพอ่ื นสนิทของ พส่ี าว เมฆานรเี ฝา้ มองความรกั ของคนทงั้ สองทแี่ ปรเปลย่ี นจากเพอ่ื นมา เปน็ คนรกั ตอนนกี้ ก็ ำ� ลงั จะมาเปน็ คนในครอบครวั ความสมั พนั ธข์ องพวก เขาทำ� ใหเ้ ธอรดู้ วี า่ ความรกั นนั้ สวยงามแคไ่ หน และคนทงั้ สองรกั กนั มาก เท่าใด แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องพังไม่เป็นท่า ทั้งท่ีก�ำลังจะแต่งงานกันอยู่ แล้วในอกี ไม่กี่เดอื น! “หยดุ ร้องเถอะพี่ฟ้า” คนเป็นน้องกอดพ่ีสาวพร้อมปลอบใจ “พจ่ี ะท�ำยงั ไงดี พี่รักแสง แสงก็รกั พ่ี แต่คนน้ัน ฮอื ...” นภาพราว พดู ยงั ไม่ทันจบ น�้ำตากร็ ่วงอีกคร้ัง “ตอนนี้ พีโ่ ทร. หาพแ่ี สงก่อนดีกว่า เมฆหวั่นใจ” พอได้ยินว่าน้องสาวพูดถึงคนรัก นภาพราวกเ็ บกิ ตาโพลง “แสงได้ยนิ เหรอ” เธอถาม เมื่อคนเป็นน้องพยักหน้าก็ถามต่อว่า “แลว้ เขาวา่ ไงบา้ ง” คนเปน็ พถ่ี ามแลว้ สดู หายใจลกึ ๆ เชด็ หนา้ เชด็ ตาควานหาโทรศพั ท์ “ไม่ว่าอะไรเลย คาดว่าสตหิ ลดุ ไปแล้ว” เมฆานรีบอกตามความ จริง พลางเชด็ หน้าเชด็ ตา หลงั จากรอโทรศพั ทเ์ พยี งนาที ปลายสายกร็ บั นภาพราวรบี กรอก เสยี งทันที “แสง แสงอยู่ไหนคะ” นภาพราวถามอย่างร้อนรนเม่ือคนปลาย สายรับ “แสง ฟังฟ้าก่อนนะ แสงอยู่ไหน แสง แสง!” เมือ่ เหน็ ว่าอีกฝ่าย ไม่ตอบ ความร้อนรนก็ยิ่งสมุ อยู่ในใจ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร คนใน สายกไ็ มต่ อบกอ่ นสายจะตดั ไป ทำ� ใหน้ ภาพราวถงึ กบั ปลอ่ ยโฮกบั นอ้ งสาว อีกครงั้ ความทกุ ขข์ องพส่ี าวถาโถมสคู่ นเปน็ นอ้ งทรี่ กั และเทดิ ทนู ความรกั ธีระนสั 19

ของพี่สาวย่ิงกว่าอะไร เมฆานรีพยายามคิดหาหนทางช่วย แต่ก็คิดไม่ ออก ย่งิ น้�ำตาของคนเป็นพ่ีซมึ สู่ชุดนกั ศึกษาเท่าไร คนเป็นน้องกย็ ง่ิ ทกุ ข์ มากเท่าน้ัน ขณะทเ่ี มฆานรลี บู หลงั พส่ี าวเบาๆ กพ็ ยายามใช้สมองอนั น้อยนดิ หาทางตอ่ ไป แตจ่ นแลว้ จนรอดกไ็ มม่ หี นทางใดๆ ตอนนเ้ี ธอคงทำ� ไดเ้ พยี ง ปลอบพี่สาวต่อไปเท่านน้ั แน่นอนว่าม้ือเย็นของวันนี้คนร่วมโต๊ะอาหารมีเพียงประมุขของ บ้านและภรรยาเท่าน้นั ส่วนลูกสาวอีกสองคนเลอื กท่ีจะนอนอยู่บนห้อง คนพีร่ ้องไห้จนผลอ็ ยหลับไป ส่วนคนน้องก็นอนรอจนกระท่ังพี่หลบั สนิท จงึ ออกจากห้องไปห้องตัวเอง เมฆานรตี ้งั ใจจะหลับ แต่ทันทที ี่เธอล้มตวั ลงนอน สมองก็ยังคงประมวลผลถงึ สิ่งทที่ �ำให้พสี่ าวร้องไห้ “แต่งงาน เพราะธุรกิจอย่างน้นั หรอื ” หญิงสาวขมวดคิว้ ทวนค�ำ พูดของเขาคนนนั้ “แต่ง เพราะธุรกิจ ไม่เก่ียวกับความรัก” เธอบอกตัวเองอีกครั้ง แล้วเด้งตวั ขน้ึ เมื่อคดิ บางอย่างได้ “แต่งเพราะธุรกิจ ไม่เกี่ยวกับความรัก และ...” หญิงสาวดีดน้ิว พร้อมรอยย้ิมสดใส “ลูกสาวของคุณพายุ แต่ไม่ได้บอกว่าลูกสาวคน ไหน!” เมฆานรีรู้แล้วว่าจะทำ� อย่างไรกบั ปัญหานี้ “นอ้ งคนนจี้ ะพทิ กั ษค์ วามรกั ของพท่ี ง้ั สองเอง” หญงิ สาวหนั ไปยมิ้ หวานกับกรอบรูปวันรับปริญญาของพ่ีสาวและผู้ชายท่ีเธอมั่นใจว่า จะ ท�ำให้เขามาเป็นพีเ่ ขยให้ได้ วันตอ่ มาเมฆานรีรบี ปลกุ พีส่ าวแตเ่ ช้าก่อนจะพากนั ออกไป ข้างนอก บอกพ่อกบั แมว่ ่าจะพากนั ไปไหวพ้ ระทำ� บญุ เผอ่ื วา่ พสี่ าวจะได้ สบายใจ โดยไม่ลืมเข้าไปกราบขอโทษบิดาในเรื่องท่ีเธอท�ำไว้เม่ือวาน ท้ังยังขอว่าอย่าเพ่ิงเร่งเร้าหาความเรื่องการแต่งงานของพี่สาวกับคุณ 20 ววิ าหห์ น.้ี ..มแี ตร่ ัก

พธิ าน แต่กไ็ ม่ได้ให้เหตุผลอะไรแก่ผู้ใหญ่ท้ังสอง ซ่ึงพวกท่านกร็ ับปาก “จะไปไหนกนั แน่” นภาพราวเอ่ย เธอจำ� ได้แม่นว่าทางที่น้องสาว จะพาไปน้นั คอื ทใ่ี ด “อยา่ มาทำ� เปน็ ไมร่ ”ู้ คนเปน็ นอ้ งวา่ กอ่ นจะจอดหนา้ บา้ นหลงั หนงึ่ ทแี่ มจ้ ะไมใ่ หญเ่ ทา่ บา้ นของสองพน่ี อ้ ง แตก่ ถ็ อื วา่ ใหญท่ ส่ี ดุ ในยา่ นน้ี แลว้ รีบไปกดกร่งิ “ปะ ไปกัน มีเรอื่ งท่ีต้องคุยกับคนบ้านน้ี พ่ีแสง!” เมฆานรตี ะโกน เรยี กคนในบา้ น เมอื่ กเ้ี ธอมน่ั ใจวา่ เหน็ เงาตะคมุ่ ๆ ของเขาอยทู่ ป่ี ระตบู า้ น แน่ๆ “เมฆเห็นนะพ่แี สง ออกมา ไม่งั้นเมฆพงั ร้วั เข้าไปจรงิ ๆ ด้วย พี่ แสงรู้ว่าเมฆพูดจริงทำ� จริง!” “โอเค ยอมแล้ว อย่าพัง!” ทนั ทที แ่ี สงฉานวง่ิ มาเปดิ ประตอู อก นภาพราวกว็ ง่ิ เขา้ ไปสวมกอด คนรัก ก่อนจะปล่อยโฮจนชายหนุ่มต้องยอมแพ้แล้วกอดเธอตอบ เขา กระชับแขนแกร่งเมื่อสาวในอ้อมกอดสะอึกสะอ้ืนตัวโยน ใช้เวลาสักพัก กว่านภาพราวจะลดแรงสะอ้ืนลง แล้วท้ังสามคนก็พากันเข้าไปในบ้าน เพือ่ คยุ ปัญหาในตอนน้ี “พ่ีสองคนรักกันไหม” เป็นการเปิดประเด็นที่เมฆานรีก็รู้ค�ำตอบ อยู่แก่ใจ จึงสร้างความประหลาดใจให้คนเป็นพ่ที ง้ั สองอย่างมาก “รกั ส”ิ สองเสียงประสานกนั คนเป็นน้องต้องยม้ิ หวานให้ “รักกนั มากพอทีจ่ ะยอมท�ำทกุ อย่าง เพื่อความรกั ไหม” “ใช่ พี่ทำ� ได้” แสงฉานตอบ ส่วนนภาพราวพยกั หน้า แต่ยังดวู ติ ก กังวล “งนั้ เลกิ ทำ� หนา้ เศรา้ ใสก่ นั ไดแ้ ลว้ ” คนเปน็ นอ้ งวา่ ขณะทค่ี นเปน็ พี่ ขมวดคว้ิ ใสก่ นั แลว้ ยม้ิ หวาน ตาพราว “เอาเถอะนา่ เชอื่ นอ้ ง เชอ่ื เมฆานรี งานน้ีน้องจดั ให้!” ธรี ะนัส 21

“แล้วเมฆจะช่วยพวกพีย่ ังไง ไหนจะเร่อื งบริษัทอีก” นภาพราวมี สหี น้ากังวล ตวั เธอเองยังหาทางออกไม่เจอเลย “เชื่อใจเมฆเถอะ ขอแค่พ่ีสองคนสญั ญาว่าจะรักกัน และจะไม่มี วันยอมปล่อยมอื ออกจากกัน เท่านัน้ เมฆกพ็ อใจแล้ว ท�ำให้เมฆแค่นีไ้ ด้ ไหม” เมฆานรถี ามด้วยแววตาจรงิ จงั คู่รกั สองหนุ่มสาวมองหน้ากัน แม้จะสงสัยในคำ� พูดของน้องสาว แต่ก็ไม่ได้ขดั อะไรนอกจากพยักหน้าพร้อมกัน “พี่สญั ญากับเมฆตรงนี้ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย พี่จะรักและไม่มี วนั ยอมปลอ่ ยมอื จากพสี่ าวของเมฆ ไมว่ า่ จะเกดิ เรอื่ งอะไรกต็ าม พจ่ี ะรกั และดแู ลพสี่ าวของเมฆใหด้ ที สี่ ดุ เทา่ ทผ่ี ชู้ ายคนหนงึ่ จะทำ� เพอื่ ผหู้ ญงิ ทเี่ ขา รักได้” แสงฉานตอบด้วยแววตามั่นคง ท�ำให้เมฆานรีสบายใจ “เมฆเช่ือพ่ีแสงมาตลอดสิบปี และเมฆหวังมากว่าพ่ีแสงจะไม่ ท�ำให้เมฆผิดหวังนะคะ” คนเป็นน้องกล่าวราวกับตัวเองอายุมากแล้ว เพอื่ ใหต้ ่างฝา่ ยตา่ งมน่ั ใจว่าจะไมผ่ ดิ สญั ญาแกก่ นั แลว้ พากนั ไปไหวพ้ ระ ทำ� บุญอย่างทต่ี ้งั ใจไว้ หลงั จากนนั้ ตลอดระยะเวลาหนง่ึ สปั ดาห์ เมฆานรกี อ็ ยกู่ บั โลกของ ตัวเองและโลกของพิธาน เธอพยายามหาข้อมูลเก่ียวกับเขา พยายาม ทำ� ความรจู้ กั เขาผา่ นทกุ ชอ่ งทางและทกุ ขอ้ มลู ทง้ั จากผเู้ ปน็ บดิ า คนใกล้ ชิด เพื่อนๆ และใครก็ตามที่พอจะรู้จักเขา รวมไปถึงตามสื่อต่างๆ จน ม่นั ใจแล้วว่าข้อมลู ทีไ่ ด้ครบถ้วน จงึ ตัดสินใจมาพบกบั เขาในวนั น้ี แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างทเี่ ธอคาดหวงั ไว้เลย 22 ววิ าหห์ นี้...มีแตร่ กั

2 เดนิ หน้าตามแผนการ “สวสั ดคี ่ะคณุ ลุง” หญงิ สาวในชดุ นักศกึ ษายกมือไหว้ รปภ. ที่ยนื เปิดประตูโรงแรม แลว้ เดนิ เขา้ ไปนง่ั โซฟาตวั เดมิ ทเ่ี ธอนง่ั มาตลอดหนง่ึ สปั ดาห์ พอนงั่ ลงปบุ๊ กม็ นี ำ้� พร้อมผา้ เยน็ ยนื่ มาให้ทกุ ครงั้ ถงึ แมเ้ ธอจะปฏเิ สธ แตท่ กุ วนั กย็ งั คง มมี าใหเ้ หน็ ดงั นน้ั หากวนั ไหนอากาศรอ้ น เธอกจ็ ะหยบิ ผา้ มาซบั เหงอ่ื แต่ ถ้าไม่ เธอกจ็ ะปล่อยให้มนั อยู่อย่างนั้น “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวไหว้พนักงานสาวที่น�ำน�้ำและผ้ามาให้ ก่อนจะเร่ิมปักหลักท�ำการบ้านท่ีอาจารย์สั่ง เธอจองพ้ืนที่ตรงนั้นด้วย หนังสือเรียนและหนังสือมากมายท่ีต้องใช้ท�ำการบ้าน ด้วยจ�ำได้ว่าทุก วนั จนั ทร์ ท่านประธานใหญ่จะมปี ระชุมประจำ� สัปดาห์ ซึง่ จะดีกว่าหาก เธอจะใช้เวลาทรี่ อเขาทำ� ในสิ่งท่ีมปี ระโยชน์แก่ตัวเธอเอง เวลาผ่านไปนานจนฟ้าเริ่มมืด เมฆานรีจึงเริ่มเก็บข้าวของลง กระเป๋ารอท่านประธานลงมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหนังสืออีกหลายเล่ม ท่ีเก็บลงกระเป๋าไม่ได้ หญิงสาวยังนั่งรอเขาอยู่ที่เดิม แต่มีบางอย่างท่ี เปล่ียนแปลงไป ท้ังท่านัง่ ทรงผมทีม่ ุ่นด้วยดินสอไม่ให้ผมรุ่ยร่ายระคาย ตา และนำ�้ ดมื่ ทีพ่ ร่องลงไปกว่าครงึ่ แก้ว ระหว่างนงั่ ท�ำการบ้าน หญิงสาวช้อนตาดนู าฬิกาติดผนังซึ่งบอก ธีระนสั 23

เวลาว่าจะล่วงเข้าไปเกอื บทุ่มคร่งึ แล้ว แต่เจ้าของสถานทยี่ งั ไม่มที ที ่าว่า จะลงมา หญงิ สาวจงึ กม้ หนา้ อา่ นหนงั สอื และเตรยี มเขยี นปากกาลงสมดุ อกี คร้งั ตงิ๊ ! เสยี งลฟิ ต์ทำ� ให้เมฆานรเี งยหน้าดวู ่าคนทลี่ งมาใช่คนทเ่ี ธอรอหรอื ไม่ และใช่ ทนั ทที ปี่ ระตลู ฟิ ตเ์ ปดิ ออก ชายรา่ งสงู ในชดุ สทู สเี ขม้ กเ็ ดนิ ออก จากลฟิ ตด์ ว้ ยทา่ ทางสงา่ ผา่ เผย มองไปยงั ประตทู างออกโดยไมแ่ มแ้ ตจ่ ะ ปรายตามองเธอ แต่หญิงสาวไม่สนใจ รีบใช้ความเร็วของตัวเองเก็บ ข้าวของบนโต๊ะและตรงดงิ่ ไปหาท่านประธานของโรงแรม “คุณพิธานคะ คุณพิธาน” หญิงสาวส่งเสียงไปก่อนตัวเหมือน ทุกครงั้ และเป็นเช่นเดมิ เหมอื นทุกวันตลอดสัปดาห์ท่ีพิธานท�ำเพยี งเดนิ ดุ่มๆ ไปยังรถ เธอว่ิงตามเท่าไร กไ็ ม่เคยทนั เขา “คุณพธิ านคะ กรุณาหยุดฟังหนูก่อนนะคะ!” หญิงสาวร้อง แต่ ไม่ว่าอย่างไรเขากไ็ ม่หยุด แล้วอุบัติเหตุก็เกิดขึ้น เพราะเธอดันไม่ได้อ่านป้ายสีเหลืองๆ ท่ี เขยี นวา่ ‘กำ� ลงั ทำ� ความสะอาด’ เมอื่ รองเทา้ ทไ่ี มม่ ดี อกยางของเธอสมั ผสั พนื้ เปียกๆ หญงิ สาวเลยต้องเจ็บตวั โครมมม! เสยี งขา้ วของหลน่ กระจดั กระจายบนพน้ื ทำ� ใหค้ นทว่ั บรเิ วณหนั มา มองนกั ศกึ ษาสาวทลี่ งไปกองกบั พนื้ ทท่ี ำ� ความสะอาดเปน็ ตาเดยี ว หลาย คนแสดงความตกใจ แต่ก็มีหลายคนหัวเราะโดยเฉพาะพนักงานของ โรงแรม มีเพียงป้าแม่บ้านและ รปภ. ทอี่ ยู่หน้าประตูเท่านนั้ ท่ีเดินเข้ามา ดูเธอ หญงิ สาวนอนนง่ิ อยสู่ กั พกั กไ็ ดร้ บั ความชว่ ยเหลอื จาก รปภ. สงู วยั เขาพยงุ ให้เธอลุกขึ้นนงั่ ในขณะท่แี ม่บ้านช่วยเก็บของท่กี ระจาย โชคดีท่ี มแี ต่หนังสือ ไม่ใช่ของช้ินเล็กๆ น้อยๆ เมฆานรีน่ังพับเพียบ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่สองคนที่เข้ามาช่วยเธอ 24 วิวาห์หน้.ี ..มแี ตร่ กั

ก่อนจะส�ำรวจตวั เองว่าเจ็บตรงไหนบ้าง โชคดที ี่ไม่มตี รงไหนถลอก “เป็นอย่างไรบ้างครบั คณุ หน”ู รปภ. ถามขนึ้ เขาเหน็ เดก็ คนน้วี ิง่ ตามเจ้านายหนุ่มเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับเกิดเหตุไม่คาดฝัน ทันทีท่ี ทา่ นประธานเดนิ พน้ ประตไู ป เขากต็ ง้ั ใจจะเปดิ ประตรู อเธอ แตห่ ญงิ สาว ถลาลงไปนอนกับพ้นื พร้อมข้าวของกระจัดกระจาย “ไมเ่ ป็นไรค่ะลงุ หนซู ่มุ ซ่ามเอง” เธอตอบทนั ทที ลี่ ดมอื ลง แล้วรบั หนังสอื จากป้าแม่บ้าน ก่อนจะลุกขึ้นตามแรงฉดุ ของผู้ใหญ่ทง้ั สอง ยงั ไมท่ นั ไดย้ นื เตม็ ตวั หญงิ สาวกแ็ สดงสหี นา้ เหยเก แลว้ ลากเสยี ง คราง “โอ๊ยยย” ตอนแรกเธอไมร่ สู้ กึ เจบ็ อะไร แตต่ อนนมี้ นั คงระบม ทง้ั กน้ มอื และ เข่า “ไหวมั้ยคะ” ป้าแม่บ้านถามอย่างเป็นห่วงและรู้สึกผิดท่ีเธอมา ท�ำความสะอาดผดิ เวลา “ไหวค่ะ ไหว” หญิงสาวว่าพร้อมมองไปหน้าโรงแรมก่อนถอน หายใจยาว เพราะหงุดหงิดทั้งความซุ่มซ่ามของตัวเองและความใจร้าย ของชายหนุ่ม “โอ๊ย! ไม่ทันอีกแล้ว เจ้านายป้ากับลุงเนี่ย เขาเร็วจังเลยนะคะ ใจร้ายชะมดั ” “เอ๋ แต่ปกติท่านใจดีนะคะ แม้ใบหน้าจะออกเข้มๆ ดุๆ แต่ท่าน ใจดมี าก จรงิ ไหมตาสม” คนเป็นแม่บ้านหนั ไปขอความเหน็ ของอกี คนที่ ชว่ ยพยงุ หญงิ สาวออกไปทางประตโู รงแรม ซง่ึ รปภ. ชอื่ ตาสมกพ็ ยกั หนา้ เห็นด้วย “คุณหนจู ะให้ผมเรยี กรถให้ไหมครับ น่ังรถเมล์กลบั เหมอื นทกุ วัน คงจะไม่ไหว” ชายสงู วัยถาม “วันน้ีคงต้องรบกวนแล้วละค่ะ” หญิงสาวตอบทันทีที่นั่งลงบน บนั ไดหน้าโรงแรม ไม่นานรถก็เคลอ่ื นตัวมารบั เธอ ธรี ะนัส 25

“นายครับ” คนขับรถและคนสนิทของพิธานอย่างคมกฤต เอ่ยขึ้น เม่ือเห็นเจ้านายหนุ่มเงยี บไปขณะท่คี ยุ กันเรอื่ งงานประชุมที่เพ่ิง ผ่านพ้น “ว่าไง” ชายหนุ่มขานรบั ท้ังทีย่ งั คงจ้องออกไปด้านนอกหน้าต่าง “นายจะไม่ให้เด็กคนน้ันเข้าพบจริงๆ หรือครบั ” “ให้สิ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี”้ คนเป็นนายตอบก่อนจะว่าต่อ “ฉันแค่ ไม่เข้าใจ ท�ำไมคนบ้านท่องวัจนะถึงให้เด็กคนน้ีมาคุยกับฉัน แทนท่ีจะ เป็นพวกผู้ใหญ่” พธิ านย้ิมกบั ตัวเอง “แล้วนายจะเอาอย่างไรต่อครบั ” คมกฤตยังคงสงสยั “กค็ งรอจนกวา่ เธอใกลจ้ ะยอมแพ้ เพราะเธอบอกเองวา่ จะมาเฝา้ ฉนั ทกุ วนั จนกวา่ จะยอมคยุ ดว้ ย ฉนั กอ็ ยากรวู้ า่ เธอจะอดทนรอฉนั ไดน้ าน แค่ไหน” คนเป็นนายว่า ก่อนจะนึกถึงความวุ่นวายที่เกิดข้นึ ทุกวัน หลังจากท่เี มฆานรีประกาศว่าจะมาเฝ้าเขาทุกวัน เธอกม็ าตามท่ี ประกาศไวจ้ รงิ หลงั เลกิ งานทกุ วนั เขาจะเจอเธอในชดุ นกั ศกึ ษานง่ั รอเขา ตรงโซฟาตวั เดมิ ทเ่ี ปลย่ี นไปในแตล่ ะวนั คอื กจิ กรรมยามมานง่ั รอเขา วนั หน่ึงน่ังหลับ วันหนึ่งนั่งอ่านหนังสือ วันหน่ึงน่ังเล่นชวนคนนู้นคนน้ีคุย สว่ นวนั นเี้ ธอคงหอบหนงั สอื มานงั่ ทำ� การบา้ นรอเขาทำ� งานและตดิ ประชมุ เป็นเวลานาน คดิ แล้วพธิ านกย็ มิ้ กบั การใช้เวลาว่างให้เกดิ ประโยชน์ของเธอ แม้ เขาจะตั้งใจท�ำเป็นไม่สนใจเธอ แต่ก็สั่งให้คนคอยจับตาดูเธอและคอย บริการเธอเหมือนแขกคนหน่ึง แล้วขมวดค้ิวกับเหตุการณ์ท่ีเกิดขึ้นวันนี้ ซง่ึ เขาไม่ตงั้ ใจให้มันเกดิ หลังจากเขาเลิกงาน เหตุการณ์ก็ด�ำเนินไปอย่างท่ีเป็นเช่นทุกวัน ทนั ทที เ่ี ขากา้ วออกจากประตลู ฟิ ต์ เธอกร็ บี เกบ็ ขา้ วของและวง่ิ ตามเขามา แน่นอนวา่ วงิ่ ไมท่ นั อยแู่ ล้ว และคมกฤตกจ็ ะออกรถหนที นั ที ทกุ วนั พธิ าน จะเหน็ สาวน้อยทำ� หน้าละหอ้ ย แต่วนั นเี้ มอ่ื เขาหนั ไปมอง เธอกลบั ไม่ยนื อยู่ทเ่ี ดมิ ชายหนุ่มกลบั เห็นคนมากมายมุงตรงประตู ก่อนจะสงั เกตเหน็ 26 วิวาห์หนี้...มีแตร่ กั

คนนอนอยบู่ นพนื้ เดาไมย่ ากวา่ คนทน่ี อนอยเู่ ปน็ ใคร แตท่ เ่ี ขาไมร่ คู้ อื เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอกันแน่ คิดได้ดังนั้น เขาจึงรีบควานหาโทรศัพท์มือถือ ติดต่อไปยัง พนักงานต้อนรบั ไม่นานกไ็ ด้รบั ค�ำตอบที่ต้องการ แต่กไ็ ม่ค่อยพอใจกับ การกระทำ� ของคนในสาย เพราะพนักงานมวั แต่พดู กลว้ั หัวเราะ “คนหกล้ม มันน่าข�ำมากหรือครับ” เสียงเข้มฉายแววไม่พอใจ ชัดเจน แม้แต่คนท่นี ั่งในรถด้วยกันยังสะดุ้ง “ผมขอสายพมิ หน่อย ด่วน ด้วย” ไม่นานคนท่ีถูกเรียกหาก็อยู่ในสาย “พมิ แล้วเดก็ คนนั้นกลบั ยงั ไง” นำ�้ เสยี งห่วงใยของท่านประธาน ใหญ่ท�ำให้คนในสายยิ้มกว้างโดยไม่ต้องปิดบงั “กลับแทก็ ซคี่ ่ะ เหน็ รปภ. กับแม่บ้านพยุงไปขึ้นรถ น่ีท่าจะเจ็บ เอาการนะคะ ถงึ กบั หวิ้ ปกี กนั เลยทเี ดยี ว” พมิ ฐาแกลง้ พดู เสยี งเครยี ดใส่ ทำ� ไมเธอจะไมร่ วู้ า่ คนเปน็ นายและลกู พลี่ กู นอ้ งของเธอคดิ อะไรอยู่ เขาน่ะเป็นพวกใจอ่อน ขส้ี งสาร เข้าอกเข้าใจผู้อ่ืน ยิง่ เหน็ เดก็ ที่วิง่ ตาม ตวั เองหกล้มแบบนี้ ร้อยทั้งร้อย อย่างไรก็เป็นห่วง “งนั้ หรือ ดีแล้ว” แม้จะหายกงั วลบ้างแล้ว แต่ยังอดท่ีจะเป็นห่วง ไม่ได้ “ยงั ไงถา้ พร่งุ นเ้ี ธอมาอกี ฝากดอู าการให้ด้วยนะ และกห็ ายาหรอื อะไรให้เธอด้วย แต่ไม่ต้องบอกล่ะว่าพ่ีส่ัง” พิธานส่ังจบก็ตัดสายไม่ให้ อีกฝ่ายถามอะไรต่ออีก เขาได้แต่หวังว่าเด็กคนนั้นจะมาและยอมรับ ความหวังดีจากเขา ทุกอย่างเป็นอย่างที่พิธานคาดไว้ หญิงสาวในชุดนักศึกษา เดินเข้ามาในโรงแรมเหมือนทุกครั้ง แม้วันน้ีจะมาแบบกระย่องกระแย่ง กต็ าม เธอมาเพยี งเพอ่ื แคใ่ หเ้ ขาเหน็ หนา้ วา่ ไมไ่ ดผ้ ดิ คำ� สญั ญาจนกวา่ เขา จะอนญุ าตให้เข้าพบ ธีระนัส 27

ทันทีที่เมฆานรีน่ังลง พี่สาวคนสวยซึ่งท�ำงานในต�ำแหน่งหัวหน้า ประชาสัมพนั ธ์กเ็ ข้ามาสอบถามอาการ “เป็นอย่างไรบ้างคะ คณุ เมฆานรี” หัวหน้าประชาสมั พันธ์นง่ั ลง ข้างๆ “สวสั ดคี ะ่ ไมเ่ ปน็ อะไรมากหรอกคะ่ แคเ่ จบ็ ทเ่ี ขา่ และกเ็ คลด็ ทเี่ อว ค่ะ” คนเจบ็ ว่าก่อนจะส่งยิม้ หวานให้ “รับยาไปทาหน่อยนะคะ อย่างน้อยก็เพ่ือเป็นค�ำขอโทษจากทาง โรงแรม” คนเป็นประชาสัมพันธ์ว่า ก่อนจะยื่นยาบรรเทาอาการเคล็ด ขัดยอกให้ “ขอบคุณนะคะ แต่จรงิ ๆ ไม่เป็นไรเลยค่ะ มนั ไม่ใช่ความผดิ ของ ทางโรงแรมหรอกค่ะ หนซู ุ่มซ่ามเอง” เมฆานรยี ้มิ แห้ง จะให้ไปโทษเขา ได้ไง เธอพลาดเอง ไม่เคยท่จี ะคดิ โทษสถานท่ีเลยจรงิ ๆ “รับไว้เถอะค่ะ นะคะ” อีกฝ่ายยังคงคะยน้ั คะยอ เมฆานรกี ร็ ับไว้ ก่อนยกมือไหว้ขอบคณุ “ว่าแต่ พีส่ าวคนสวยชอ่ื อะไรเหรอคะ ว่าจะถามหลายทีแต่ก็ไม่มโี อกาสเสียท”ี “โอ๊ย ขอบคณุ ค่ะ พีช่ อ่ื พิมฐาค่ะ เป็นหัวหน้าประชาสมั พนั ธ์ของ ทน่ี ี่” คนสงู วยั กว่าตอบพร้อมรอยย้มิ หวานๆ “คณุ พมิ ฐา ออ๋ ลกู พล่ี กู นอ้ งกบั คณุ พธิ านใชม่ ย้ั คะ” หญงิ สาวถาม ก่อนยมิ้ กว้างเมอ่ื อกี ฝ่ายพยักหน้า “สวยกว่าในรปู อกี นะคะเนย่ี ” “รปู หรอื คะ” “ใช่ค่ะ รปู ตอนเปิดโซนใหม่ของโรงแรมนค้ี ่ะ” เมฆานรวี ่าก่อนจะ นำ� ยาใส่ในกระเป๋า “อ๋อค่ะ ยังไงเรยี กพ่วี ่าพพ่ี ิมกไ็ ด้นะคะ อย่างไรซะเราก็คนกนั เอง เจอกันทกุ วนั อยู่แล้ว” คนโตกว่าเอ่ยอย่างใจดี “ง้ันขออนุญาตเลยนะคะ และพี่พิมเรียกเมฆว่าเมฆก็ได้ค่ะ ไม่ ต้องเรียกเต็มยศหรอกค่ะ” หญิงสาวย้ิมหวานเมื่อคนตรงหน้าพยักหน้า รบั และเดินจากไปเพือ่ ทำ� หน้าทข่ี องตน 28 ววิ าหห์ น.้ี ..มีแตร่ กั

เวลาผ่านไปเหมือนทุกๆ วัน ท้องฟ้าเร่ิมมืด เสียงลิฟต์โดยสาร สำ� หรบั ผบู้ รหิ ารเทา่ นน้ั ดงั ขน้ึ เขายงั ไมห่ นั มามองหนา้ เธอทน่ี งั่ สง่ ยมิ้ แปน้ ให้เช่นเดิม พิธานเดินเลยไปแบบไม่สนใจ และอย่างทีบ่ อกวนั น้เี ธอไม่ได้ ต้งั ใจมาเพอ่ื ว่ิงตามเขาเหมอื นทุกวนั เธอจงึ ทำ� เพียงนงั่ ส่งยิ้มหวานเก้อๆ ให้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ผดิ คำ� พดู กบั เขา เมอ่ื เห็นว่ารถของเขาเคลอ่ื นออกไปแล้ว หญิงสาวจงึ ค่อยๆ พยุง ตวั เองข้นึ แล้วลากสงั ขารไปยังประตูทมี่ คี ุณลงุ รปภ. ใจดีเปิดให้ ล�ำ่ ลา กนั ก่อนจะเดินจากไปเหมอื นทุกวัน เกอื บสองสปั ดาหท์ เี่ มฆานรมี ารอเขาทกุ วนั ตามสญั ญา โดยไมเ่ คย รู้เลยว่าของรบั รองต่างๆ ทงั้ ขนม น�้ำ และผลไม้ท่ไี ด้รบั น้ันมาจากคำ� ส่งั ตรงของคนเป็นประธานใหญ่ที่มักจะคอยโทร. มาถามเร่ืองของเธอกับ ฝ่ายประชาสัมพนั ธ์ บ้างกป็ ลกี ตัวลงมาสอดส่องด้วยตัวเอง และได้เหน็ ว่าหญงิ สาวตรงหน้ามุ่งมน่ั จะรอเขาแค่ไหน แม้แต่วันที่ฝนตกหนักเช่นวันน้ี เขาก็ยังเห็นเธอมาน่ังรอ พร้อม หนังสอื เรยี นมากมาย พิธานยอมรับว่าเขาเป็นคนใจอ่อน ถ้าเป็นคนอน่ื ทำ� ขนาดนี้ เขาคงยอมให้เข้าพบนานแล้ว แต่ไม่รู้ทำ� ไม ส�ำหรับเด็กคนน้ี ท่เี ขาเองก็ยอมรับว่าใจอ่อนกบั เธอนานแล้ว แต่กย็ งั อยากเหน็ เธอทุกวนั ทเี่ ลกิ งาน พธิ านกลวั วา่ ถา้ เขาใหเ้ ธอเขา้ พบแลว้ เธอจะไมม่ านง่ั รอเขาอกี สง่ิ ทเี่ ขาทำ� ได้คือ ทำ� เป็นไม่สนใจเธอ “ท�ำไมไม่ยอมให้เข้าพบสักทีล่ะคะ” คนเป็นลูกพ่ีลูกน้องถามขึ้น จากดา้ นหลงั เมอื่ เหน็ พค่ี อยชะเงอ้ มองหญงิ สาวทนี่ ง่ั รอเขาจนเกอื บจะเปน็ เดอื นแล้ว “ยงั ไมพ่ อใจนะ่ ” พธิ านตอบไปแบบเลย่ี งๆ แตพ่ มิ ฐากอ็ ดแซวไมไ่ ด้ “ยงั มองหน้าไม่พอใจหรือคะ” เสยี งกลวั้ หวั เราะของพมิ ฐาท�ำให้เขาหนั ไปในทนั ที “ไม่ใช่อยา่ งนน้ั แค่ร้สู กึ ว่าเดก็ คนนย้ี งั ไม่มงุ่ มน่ั พอ” เขาหาข้ออา้ ง ธีระนสั 29

ไปเรอื่ ย กลบเกลอ่ื นด้วยสีหน้าเคร่งขรมึ “ถ้าความมุ่งมั่นที่พ่ีว่าคือการท่ีเธอคอยวิ่งตามพี่เหมือนแต่ก่อน พมิ วา่ คงไมม่ แี ลว้ ละคะ่ ” พมิ ฐาเอย่ ยม้ิ ๆ เพราะเธอรสู้ าเหตจุ ากหญงิ สาว แล้ว และก็เป็นอย่างทีค่ าดเมื่อชายหนุ่มถามกลับทนั ที “ทำ� ไม” เขาขมวดคิว้ แต่กต็ ้องท�ำหน้าเฉยๆ เมื่อเห็นรอยย้มิ ของ พิมฐา “แหม อยากรเู้ ชยี วนะคะ” พมิ ฐายหู่ นา้ อยา่ งหมนั่ ไสแ้ ลว้ บอกยม้ิ ๆ พลางนึกถึงสีหน้าขยาดของหญิงสาวตอนบอกเหตุผลท่ีไม่ยอมวิ่งตาม ญาติผู้พีข่ องเธอแล้ว “กก็ ลัวจะล้มเหมือนครั้งน้นั กว่าจะเดินเป็นปกติเล่นเป็นอาทิตย์ ไม่กล้าซ่าแล้วละค่ะ” “งั้นเหรอ” ชายหนุ่มขมวดควิ้ ถาม ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดนิ ไป ทลี่ ฟิ ต์เพอ่ื กลับข้ึนไปทำ� งาน “ใจอ่อนแล้วละสิ โธ่ คนแก่แกล้งมึน” พมิ ฐายม้ิ ส่งพชี่ ายก่อนจะ หันมายม้ิ ให้เมฆานรีทน่ี ง่ั รออย่างไม่รู้เร่อื งอะไร วันนี้พิธานเลิกดึกกว่าที่ควร ใจหนึ่งก็ห่วงงานอยากท�ำให้ เสร็จ แต่อีกใจกห็ ่วงเจ้าของดวงหน้าน้อยๆ ทน่ี ั่งอ่านหนงั สือรอเขา หลัง งานเสร็จเขาก็พุ่งเข้าลิฟต์ลงมายังชั้นล่าง เพ่ือจะได้เห็นหน้าเด็กน้อยท่ี เขาแอบลงมาดหู น้าเม่ือช่วงห้าโมงเยน็ แต่กต็ ้องขมวดควิ้ สหี น้าผดิ หวงั เม่อื ไม่เห็นคนทเี่ ขาอยากเจอจนหงุดหงิดขน้ึ มา พิธานเดินท�ำหน้ายักษ์จนใครก็เข้าหน้าไม่ติดไปถึงหน้าโรงแรม พลางโมโหว่ายายเด็กคนนั้นคงไม่มีความอดทนพอท่ีจะรอเขาแล้วสินะ เขาพาลแม้กระทง่ั รปภ. ทที่ ำ� หน้าทเี่ ปิดประตูตามปกติ แต่พิธานกลับ รู้สึกว่าช้า “เปิดประตชู ้าแบบนี้ ลูกค้าไม่ยืนรอแย่หรือไง” ชายหนุ่มว่าเสยี ง ดังจน รปภ. ถงึ กบั สะดุ้งก่อนจะกล่าวค�ำขอโทษ 30 ววิ าห์หน.้ี ..มีแต่รัก

“ขอโทษครับท่าน ผมจะระวัง” เม่ือโค้งค�ำนับขอโทษแล้วก็ย่ืน กระดาษสีน�้ำเงินลายโดนัลด์ ด๊ัก เป็ดสีขาวใส่ชุดทหารเรือสุดน่ารักให้ พิธาน “ขอประธานโทษครบั ท่าน คุณหนูเมฆานรี ฝากให้ท่านครับ” แคไ่ ดย้ นิ ชอื่ เจา้ ของกระดาษ ใจของเขากก็ ระตกุ เบาๆ แลว้ มมุ ปาก ยกข้ึนอย่างมีความสุข ทั้งที่ยังไม่อ่านข้อความด้วยซ�้ำ แต่ก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อเห็นรอยยิ้มของ รปภ. พิธานคว้ากระดาษแล้วรีบตรงไปยังรถของ ตนเอง ก่อนจะปิดประตูและคลี่กระดาษออก ถึงหนูจะไม่รู้ว่าคุณพิธานจะได้อ่านไหม หรืออาจจะโดนคุณโยน ทงิ้ ทนั ทที ร่ี วู้ า่ หนฝู ากไว้ หนกู ย็ นิ ดจี ะฝากไวค้ ะ่ คอื หนจู ะบอกคณุ วา่ วนั นี้ คณุ เลิกดกึ หนเู ลยไม่สามารถอยู่รอได้ เพราะกว่าจะถึงบ้านคงเท่ียงคืน พอดี เลยท้ิงกระดาษแผ่นน้ีไว้ เพ่ือยืนยันกับคุณว่า หนูจะยังคงรอคุณ และจะรอคณุ ทกุ วนั จนกว่าคุณจะให้หนูเข้าพบ แต่วันนข้ี อกลับก่อนนะคะ คนท่บี ้านตามแล้ว พรุ่งนห้ี นูจะมารอคณุ อกี เมฆานรี ^-^ พธิ านอ่านกระดาษแผ่นนัน้ จบก็พบั เกบ็ ใส่กระเป๋าเสอ้ื ทันที ก่อน จะยม้ิ อยา่ งพอใจ นกึ ขำ� ตวั เองทหี่ งดุ หงดิ สาวเจา้ ทนั ทที ไ่ี มไ่ ดเ้ หน็ หนา้ หลงั เลกิ งาน ทีแ่ ท้เธอกต็ ้องรบี กลบั บ้านน่ีเอง เขารู้ว่าบ้านท่องวัจนะห่างจาก โรงแรมแค่ไหน แต่ทส่ี งสยั คือ ถ้าใช้รถยนต์ก็ไม่น่าจะนานขนาดน้นั แล้ว ทำ� ไมเธอถึงบอกว่า กว่าจะกลบั ถึงบ้านคงเท่ียงคนื ล่ะ พธิ านขมวดควิ้ กอ่ นจะประสานสายตากบั คมกฤตผา่ นกระจกมอง หลงั แมค้ นขบั จะหลบตาไปแลว้ แตพ่ ธิ านกย็ งั คงจอ้ งตอ่ กอ่ นจะเอย่ เสยี ง เข้ม “นายรู้ใช่มยั้ ว่าเดก็ คนน้ันกลบั บ้านยงั ไง” คนเป็นนายเอ่ย คมกฤตพยักหน้า เพราะเม่ือกี้เขาบังเอิญสวนกับเธอตอนเข้ามา ธรี ะนัส 31

ในโรงแรม “ครบั นง่ั รถเมล์กลับครบั ” “รถเมล์หรอื ” ชายหนุ่มขมวดค้ิวทวน เมือ่ เหน็ ว่าคนขบั พยักหน้า รับ เขากย็ ิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ลูกสาวคนโตของบ้านท่องวัจนะ สาวสวยสดุ ไฮโซคนพ่ี ขบั รถหรู ราคาเกนิ ล้าน แต่คนเป็นน้องกลบั นัง่ รถเมล์ ตอนนเ้ี ขาเร่มิ สงสัยแล้วว่า สองคนน้ีใช่พนี่ ้องกันจรงิ ๆ หรือเปล่า ท�ำไมถึงเลยี้ งลูกได้ต่างกันราวฟ้า กบั เหว คนหนึ่งตดิ หรู คนหนึง่ ติดดิน แม้เขาจะสนใจความสวยหรูอย่าง คุณหนไู ฮโซของคนพ่ีทชี่ ่างเหมาะสมกบั ตัวเขา แต่ตอนนีก้ ลบั ตดิ ใจการ ใช้ชวี ติ ของคนน้องว่าเป็นอย่างไรบ้าง “แล้วเรอื่ งแต่งงานล่ะครบั นายจะเอาอย่างไร” คมกฤตถาม ขัด อารมณ์เจ้านายหนุ่มเป็นทีส่ ดุ “ก็รอคุณพายุเน่ียละ ว่าจะเอาอย่างไร” พิธานนึกถึงใบหน้าสวยหวานของลูกสาวคนโตบ้านท่องวัจนะที่ เขาสนใจแต่ไม่มีโอกาสได้ท�ำความรู้จัก ก่อนขมวดคิ้วเม่ือมีอีกใบหน้า ซ้อนทบั ข้นึ มา เป็นใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมโตของคนทเี่ คยก้มลงมอง เขาใกล้ๆ เพ่ือพูดถึงเรื่องแต่งงาน แม้ใบหน้าน้ันจะละม้ายคล้ายกับคน เป็นพี่ แต่คว้ิ เข้มกว่า แววตาสดใสกว่า และเม่ือนึกถึงดวงตากลมโตใสซ่ือของสาวเจ้า ชายหนุ่มก็ยกย้ิม อกี ครง้ั เขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทำ� ไมตง้ั แตเ่ หน็ หนา้ เดก็ คนนนั้ ทกุ ครง้ั เวลาทคี่ ดิ ถงึ ลกู สาวบา้ นทอ่ งวจั นะคนโต กจ็ ะมอี กี ใบหนา้ ซอ้ นขนึ้ มาเสมอ แตใ่ นทส่ี ดุ พธิ านกใ็ ห้คำ� ตอบแก่ตวั เองว่า เป็นเพราะเขาเหน็ หน้าเดก็ คนน้ันทกุ วัน ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปทวงค�ำ สัญญาจากผู้เป็นพ่อของหญิงสาวท้ังสองในห้วงความคิด ก่อนจะเก็บ โทรศัพท์เข้ากระเป๋า คิดจินตนาการภาพวันท่ีเขาและนภาพราวจะได้ แต่งงานกันอย่างทเ่ี ขาตงั้ ใจ แม้จะเป็นเพียงธรุ กจิ ไม่มคี วามรัก แต่กม็ ี ความเหมาะสม ทำ� ให้เขาอยากแต่งงานกบั เธอ 32 วิวาหห์ น.ี้ ..มแี ตร่ กั

“สวัสดตี อนเชา้ ค่ะคุณลุง” เมฆานรที กั ทาย รปภ. รา่ งทว้ ม ทเ่ี ปดิ ประตใู หเ้ ธอทกุ ครงั้ ทเ่ี ธอมาทนี่ ่ี นเี่ ปน็ ครง้ั แรกในรอบหนงึ่ เดอื นของ การมานงั่ รอชายหนุ่มเจ้าของโรงแรมท่ีเธอมาในตอนเช้าแบบนี้ “นี่ค่ะ ขนมเค้ก หนเู อามาฝาก” หญงิ สาวว่าก่อนจะย่ืนกล่องใส่ ขนมให้เขา “อุ๊ย คุณหนู ขอบคุณมากครบั จรงิ ๆ ไม่ต้องกไ็ ด้นะครบั ว่าแต่ ท�ำไมวันน้คี ุณมาแต่เช้า” ลุง รปภ. ถามอย่างสงสยั “วันน้เี ย็นไม่ว่าง แต่ต้องมารายงานตัวก่อนค่ะ” หญงิ สาวว่าจบก็ ขอตวั เข้าไปด้านใน ทันทีทีเ่ ดนิ ไปถงึ ประชาสมั พนั ธ์ เธอกย็ กมอื ไหว้ ก่อนจะเอากล่อง ขนมอกี กล่องวางลงตรงหน้าพนกั งานต้อนรับ “สวัสดีค่ะพ่ีคนสวย หนูเอาขนมมาฝากค่ะ พี่พิมฐาอยู่มั้ยคะ” เมฆานรีเอ่ยอย่างสดใส พนกั งานตอ้ นรบั กพ็ ยกั หนา้ รบั กอ่ นจะใหค้ นไปตามหวั หนา้ สาวมา “ว่าไงจ๊ะหนูเมฆ ท�ำไมวันน้ีมาแต่เช้าล่ะ” พิมฐาถามพลางดู นาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ก่อนจะหนั กลบั ไปหาหญิงสาวตรงหน้า “วันน้ีเมฆมีสอบบ่ายค่ะ สอบเสร็จ เกรงว่าจะมาที่น่ีไม่ทัน เลย แวะมาแตเ่ ชา้ ดกี วา่ ” เมฆานรวี า่ กอ่ นจะเลอื่ นเคก้ ตรงหน้าใหล้ กู พล่ี กู นอ้ ง ท่านประธาน “เมฆเอาขนมมาฝาก กล่องใหญ่ของพี่ๆ ประชาสัมพันธ์ ส่วน กลอ่ งเลก็ ของปา้ แมบ่ า้ นทชี่ อื่ จติ ทม่ี าชว่ ยหนไู วเ้ มอ่ื วนั ทลี่ ม้ คะ่ เมฆรบกวน พี่พมิ ให้คนจัดแบ่งหน่อยนะคะ ส่วนของป้าจติ หนรู บกวนเอาให้ป้าเขา ด้วย” หญงิ สาวรีบยกมอื ไหว้เมือ่ คนเป็นพพี่ ยกั หน้ารบั “อ๋อ ส่วนกล่องน้ขี องคณุ พิธานค่ะ พิเศษหน่อย หนจู ำ� ได้ว่าท่าน ไม่ชอบขนมหวานๆ เลยเอาชอ็ กโกแลตกบั ชาเขียวมาให้ค่ะ รบกวนฝาก ให้พีเ่ ลขาฯ หน้าห้องด้วยนะคะ...” เธอยงั ไม่ทันจะพดู จบ พมิ ฐากข็ ัดขึน้ เสียก่อน ธีระนัส 33

“คงไม่ต้องฝากพ่แี ล้วละจ้ะ โน่น เลขาฯ ท่านลงมาพอด.ี ..พศิ มา น่ีหน่อยสิ” ว่าจบ พิมฐาก็หันไปเรียกหญิงสาวท่ีมีใบหน้าแสนสวย ทรวดทรงองค์เอวเป็นรูปตัวเอส เธอสวยมากในสายตาของเมฆานรีจน ต้องอ้าปากค้าง “น้องเมฆจ๊ะ นี่คุณพิศพราว เลขาฯ หน้าห้องท่านประธานจ้ะ” แนะนำ� จบ เมฆานรีกร็ บี ยกมือไหว้ ซึง่ อีกฝ่ายก็รับไหว้อย่างเป็นกนั เอง “พศิ น่ี น้องเมฆ เมฆานรี...” “เดก็ ทม่ี านงั่ รอท่านประธานน่ะเหรอ” พศิ พราวถามพรอ้ มเบกิ ตา โพลง ย่ิงได้รับค�ำยนื ยนั จากพมิ ฐาก็ยง่ิ ตกใจ “นสี่ าวสวยแล้วนะ ไม่เดก็ แล้ว” คนเป็นเลขาฯ ย้ิมหวานอย่างเอ็นดูเม่ือเห็นสีหน้าแดงระเร่ือของ หญิงสาว พิมฐาก็พยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ ก่อนจะเอ่ยถึงสาเหตุท่ีเรียก พิศพราวมาหา “นข่ี นม นอ้ งเมฆเอามาฝาก” พมิ ฐาเอย่ เปดิ ทางแลว้ สง่ สายตาให้ เมฆานรพี ูดต่อ “เออ่ ...เมฆรบกวนพเ่ี ลขาฯ คนสวยชว่ ยเอาใหท้ า่ นทานดว้ ยนะคะ เมฆเอามาให้เลอื กสองรส ชอ็ กโกแลตกบั ชาเขยี ว เพราะร้วู า่ ท่านไม่ชอบ ทานของหวานๆ” หญิงสาวย้ิมแหยแล้วเอ่ยอย่างอ่อนน้อม “ขอโทษนะคะทร่ี บกวน คอื ไม่ว่าท่านจะเลอื กรสไหน อกี รสก็ขอ อนญุ าตยกให้คณุ พศิ พราวค่ะ และฝากแบ่งให้คนขบั รถที่ท่านสนิทด้วย นะคะ” “อยา่ เรยี กคงคณุ อะไรเลย เรยี กพพี่ ศิ กไ็ ดจ้ ะ้ ” เลขาฯ สาวบอกเมอื่ เห็นว่าการพูดคยุ แบบห่างเหินทำ� ให้เมฆานรเี กร็งแปลกๆ “คะ่ พพี่ ศิ อยา่ ลมื บอกทา่ นดว้ ยนะคะ วา่ วนั นเ้ี มฆมาแลว้ แตต่ อ้ ง รบี ไปสอบช่วงบ่ายจริงๆ เย็นเลยมาน่ังรอไม่ได้” หญงิ สาวว่าด้วยสหี น้า สลด เมอื่ เห็นอีกฝ่ายพยกั หน้ารับ เธอกร็ ีบยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะลา ผู้ใหญ่ทกุ คน แล้วรบี มองนาฬิกา นักศึกษาสาวพุ่งตวั ไปท่ีประตโู รงแรม 34 ววิ าหห์ นี.้ ..มีแตร่ กั

แล้วเบรกตัวเองเหมือนนกึ บางอย่างได้ จึงค่อยๆ เดนิ ออกไปอย่างเป็นผู้ เป็นคน ทันทีท่ีพ้นประตู เธอก็มั่นใจว่าเห็นรถของประธานหนุ่มก�ำลัง เคลอื่ นเขา้ มา แตเ่ ธอไมม่ เี วลาทจี่ ะอยรู่ อเจอเขาหรอื ใหเ้ ขาเหน็ หนา้ เพราะ ตอนนี้เธอเรียกพ่ีมอ’ไซค์วินและซิ่งออกไป ไม่อย่างนั้นมีเข้าสอบสาย แน่ๆ ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มก็หันไปเห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษา เขาไม่แน่ใจว่าใช่คนท่ีคิดหรือเปล่า เพราะเด็กคนนั้นมักจะมาที่โรงแรม ช่วงเย็น เม่ือรถยนต์จอดสนิท เขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรม ทนั ที “นา่ รกั จงั เลยเนอะ” พศิ พราวเอย่ แลว้ หนั มาทางเพอ่ื นสนทิ “ใช่ น่ารกั มาก นสิ ยั กด็ ี พดู ก็เพราะ มมี ารยาท ไหว้ตั้งแต่ท่าน ประธานยันแม่บ้าน ลงุ รปภ. นถี่ ้าอายุมากกว่าน้สี ักสบิ ปีนะ ฉันจะยใุ ห้ พ่ชี ายฉันขอแต่งงานไปแล้ว” พมิ ฐาพูดอย่างเสียดาย “ท�ำอย่างกับจะแต่งไม่ได้ ไม่ได้เดก็ ขนาดนน้ั ซะหน่อย ข้นึ อยู่กบั ว่าท่านประธานของเราพอใจในตัวแม่หนูคนนี้ไหมต่างหาก” คนเป็น เลขาฯ ว่า ก่อนจะรวบถุงใส่เค้กไว้กบั มอื “ใช่ พีช่ ายฉันตัง้ แต่เลิกกบั ยายน่นั กแ็ ทบจะไร้หวั ใจ ควงสาวเป็น วา่ เลน่ ไมเ่ คยถกู ใจใครสกั คนเลย เพง่ิ มาถกู ใจกพ็ นี่ อ้ งบา้ นทอ่ งวจั นะเนย่ี ละ คนพกี่ อ็ ยากแตง่ งานดว้ ย สว่ นคนนอ้ งก.็ ..ไมร่ วู้ า่ เจา้ ตวั เขาจะรไู้ หมวา่ ยิ้มหวานทุกครั้งท่ีเห็นหน้า” พิมฐาลดเสียงลงเพื่อคุยกันเพียงสองคน เท่านน้ั พศิ พราวพยกั หน้าเข้าใจ “ตายแลว้ ทา่ นประธาน ฉนั ไปกอ่ นนะ!” วา่ แลว้ สายตากไ็ ปสะดดุ กับคนเป็นเจ้านายทำ� ให้วงแตก ต่างคนต่างไปทำ� งานของตนทนั ที ธรี ะนสั 35

3 เหตุผลทใี่ จอ่อน ท่านประธานหนุ่มนั่งมองลอดแว่นดูสาวๆ ฝ่ายประชา- สัมพันธ์ท่ียืนมองมาทางเขาแล้วย้ิมน้อยย้ิมใหญ่อย่างท่ีไม่เคยเป็น จน เขาสงสยั ระคนร�ำคาญใจ แต่จะให้เดินเข้าไปถามตรงๆ ก็ไม่ใช่มาดของ เขา สง่ิ ทเี่ ขาทำ� ได้ คอื การตหี นา้ เขม้ ปรามพนกั งานของตวั เอง จากนนั้ รบี หันมาเซ็นเอกสารตรงหน้าแล้วเดนิ ขึ้นลฟิ ต์สำ� หรบั ผู้บรหิ ารไป จริงๆ เขาก็รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้ามาในโรงแรมตอนเช้าแล้ว เขาม่ันใจว่าเห็นหลังไวๆ ของเลขาฯ สาวที่เพิ่งปลีกตัวออกไปจากลูกพ่ี ลูกน้องเขาที่ยิ้มหวานให้ก่อนเดินเข้าไปท�ำงานของตัวเอง ยังไม่นับรวม ตอนเทยี่ งทเี่ ขาเดนิ ลงมาพบลกู คา้ แลว้ จะไปรบั ประทานขา้ วทห่ี อ้ งอาหาร ของโรงแรม พนกั งานประชาสมั พนั ธก์ ห็ นั มายม้ิ ใหก้ อ่ นหนั ไปแอบกระซบิ - กระซาบกนั เมอื่ เขาเดนิ ผา่ นไป แมอ้ ยากจะรู้ แตพ่ ธิ านกเ็ ลอื กทจ่ี ะไมส่ นใจ ทันทีท่ีเดินเข้ามาในห้องท�ำงาน เลขาฯ สาวก็รีบเดินตามเข้ามา พรอ้ มกบั วางเอกสารใหท้ โ่ี ตะ๊ กอ่ นจะสอบถามเรอื่ งอาหารวา่ งของบา่ ยน้ี “ท่านประธานคะ วันน้ีมีเค้กชาเขียวกับเค้กช็อกโกแลต ท่าน ประธานจะรบั เคก้ รสไหนดคี ะ” หญงิ สาวถามออกไปแมใ้ นใจจะรคู้ ำ� ตอบ ดี “เคก้ เหรอ อยากกนิ อยพู่ อดี รใู้ จผมจรงิ อมื ขอเคก้ ชาเขยี วดกี วา่ ” 36 ววิ าห์หน้ี...มีแตร่ ัก

ชายหนุ่มส่งย้ิมอารมณ์ดใี ห้เลขาฯ สาวที่ยมิ้ หวานรออยู่ก่อนแล้ว “ง้ันรอสักครู่นะคะ เด๋ียวพิศไปเอามาให้” หญิงสาวเดินจากไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับขนมเค้กและกาแฟในมือ เลขาฯ สาวบรรจง วางแกว้ กาแฟไวท้ างขวามอื ของนาย กอ่ นจะตงั้ ใจวางขนมเคก้ ลงตรงหนา้ เพื่อให้เขาได้ชมิ รสเลย “ลองทานดูนะคะ ว่าชอบรสน้ีมั้ย” หญิงสาวยม้ิ หวานและยงั คง ยืนรอคำ� ตอบ พิธานเห็นดงั นัน้ กร็ บี หยบิ ช้อนขนึ้ มาและตกั ชิม ก่อนจะอมยิ้มกบั รสชาติ “อร่อยดีนะ ไปซือ้ จากที่ไหนมา” ชายหนุ่มถามทันทีท่ีเคยี้ วหมด ก่อนจะขมวดคิว้ กบั รอยยมิ้ กร่มิ ของเลขาฯ สาว “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เพราะมีคนฝากไว้ให้ค่ะ” หญิงสาวว่า ก่อนจะรีบพูดต่อพร้อมยิ้มตาหยี เม่ือค้ิวเจ้านายหนุ่มเร่ิมติดกัน “คุณ เมฆานรีน�ำมาฝากไว้เมอื่ เช้าค่ะ” เพียงแค่ได้ยินชื่อ หัวใจของพิธานก็กระตุกแปลกๆ เขาหลุบตา มองเค้กสเี ขยี วเข้มทเี่ ขาตกั ไป ก่อนอมย้มิ น้อยๆ ให้มนั และหุบยม้ิ ทันที เม่ือนึกข้ึนได้ว่ามีคนตรงหน้าอยู่ในห้องด้วย ก่อนจะแกล้งกระแอมแล้ว ถามส่ิงทีเ่ ขาสงสัย “เดก็ คนนนั้ มาทนี่ แี่ ตเ่ ชา้ เขามาทำ� อะไร” พธิ านคอ่ นขา้ งมนั่ ใจว่า หญงิ สาวตรงหน้าทราบเหตุผลของเดก็ คนน้ัน “น้องเมฆ เอ๊ย คุณเมฆานรีตั้งใจน�ำเค้กมาฝากให้ ฝากแจ้งว่า วนั นตี้ อนเย็นคงไม่ได้มานงั่ รอพบ เน่อื งจากบ่ายน้มี สี อบคงมาที่นีไ่ ม่ทนั ท่านประธานแน่ๆ ค่ะ” พศิ พราวแจ้งตามทีห่ ญงิ สาวฝากไว้ “อยา่ งนท้ี า่ นประธานกไ็ มต่ อ้ งรบี เคลยี รง์ านแลว้ สคิ ะ” เลขาฯ สาว ว่าพลางกล้นั หัวเราะ “ทำ� ไมละ่ ” เขาตอบกลบั พรอ้ มเลอ่ื นจานเคก้ ใหไ้ ปไกลตวั กอ่ นควา้ เอกสารมาเซ็น ธีระนัส 37

“ก็ไม่มใี ครมานั่งรอไงคะ” คนเป็นเลขาฯ กล่าวยิม้ ๆ ก่อนจะหบุ ย้ิมเมื่อเห็นแววตาดุๆ ของเจ้านาย “ง้ันพิศขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ” หญงิ สาวว่าจบก็รีบเดนิ ออกไป แต่ก็ ยงั อดยิม้ กบั รอยย้มิ ที่เหน็ บนหน้าเจ้านายหนุ่มเมอ่ื กีไ้ ม่ได้ ฝ่ายพิธานเมื่อเห็นว่าลูกน้องออกไปแล้วก็รีบหยิบเค้กท่ีเขาแกล้ง ดนั ออกไปไกลๆ ใหก้ ลบั มาทห่ี นา้ ตวั เองอกี ครง้ั และตกั เขา้ ปากอกี คำ� เขา อยากกินเค้กรสนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พยายามตามหาแบบที่ไม่หวาน เพราะส่วนใหญ่ทไี่ ด้ลองรับประทาน เค้กชาเขียวจะออกไปทางรสหวาน ดงั น้นั ตอนทไ่ี ด้สัมผัสเค้กชนิ้ นีเ้ ข้าไปค�ำแรก บอกเลยว่าเขาชอบใจ ท่สี ำ� คญั ตัวเนื้อเค้กกน็ ุ่มอย่างท่ไี ม่เคยรับประทาน เม่ือได้ล้ิมลอง เขา้ ไปอกี คำ� คำ� ตอ่ ๆ ไปกต็ ามเขา้ ไปในทนั ที จนกระทงั่ ไมเ่ หลอื แมแ้ ตเ่ ศษ ขนมติดจาน ก่อนจะย้ายมือไปยกแก้วกาแฟดื่มอึกใหญ่แล้วท�ำงานต่อ ด้วยรอยย้มิ กว้างจนตัวเองยังรู้สึกได้ แต่ก็ไม่คดิ จะหุบลง หากมใี ครมาบอกวา่ เดก็ คนนร้ี า้ ย เขากจ็ ะชว่ ยสนบั สนนุ คำ� พดู นน้ั ทนั ที เพราะการกระทำ� ทงั้ หมดทำ� ให้เขาแทบไมอ่ ยากรอแลว้ การกระทำ� ทเ่ี หมือนไม่มีอะไรของเธอซ้อื ใจเขาได้มากกว่าผู้หญงิ คนอ่นื ทัง้ ใบหน้าอ่อนวยั ทป่ี ระดับด้วยรอยยิ้ม เสยี งหวานๆ ยามเอ่ยชอ่ื เขาท่ีเกิดขึ้นแบบไม่ได้ปรุงแต่ง สีหน้าท่ีจริงจังเวลานั่งท�ำการบ้าน และ ล่าสุด ขนมเค้กแสนอร่อยท่มี าพร้อมกนั ถงึ สองรส และเป็นรสท่ีเขาชอบ รับประทานเสียด้วย ถึงจะไม่แปลกที่เด็กคนนี้จะรู้ เพราะเขาเคยให้ สัมภาษณ์ไว้ในนิตยสารเล่มหน่ึง แต่แปลกตรงที่ว่า บทสัมภาษณ์นั้นก็ นานมากจนไม่แน่ใจว่าตอนนนั้ เธอเป็นสาวหรอื ยงั แล้วเธอไปหามนั เจอ ได้อย่างไร การกระท�ำทั้งหมดที่หญิงสาวท�ำไว้ส่งผลต่อจิตใจของชายหนุ่ม อยา่ งเขาใหต้ อ้ งมานงั่ ใจหาย และตอ้ งหอ่ เหยี่ วใจเพยี งเพราะลงมาแลว้ ไม่ ไดเ้ ห็นใบหน้าน้อยๆ ของเธอ ท้ังๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่า เย็นน้เี ธอไม่ได้มารอ เช่นทุกวนั 38 ววิ าหห์ น.้ี ..มีแต่รกั

พิธานน่ังเหม่อลอยจนคมกฤตอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้านายของเขา เป็นอะไร จึงชวนคยุ ถงึ สิง่ ทเี่ ขารับรู้มาในวนั น้ี “เค้กท่ีทานวันน้ีอร่อยมากเลยนะครับ ดูเหมือนคุณเมฆานรีจะรู้ ว่านายชอบเค้กรสนี้” ตอนแรกก็เหมอื นว่านายของเขาจะไม่สนใจคำ� พดู ท่ีเขาเอ่ย แต่ไม่นานก็ได้รบั เสยี งตอบกลับมา “รู้ได้ไง” คนเป็นนายขมวดค้วิ คมกฤตจึงรบี ตอบแล้วเสยี วสันหลงั แปลกๆ “เธอฝากคณุ พิศแบ่ง มาให้ผมด้วยครับ เม่อื บ่ายเลยได้ทาน” “งน้ั เหรอ ไดก้ นิ กนั ทกุ คนเหรอ” คงไมใ่ ชเ่ ขาคนเดยี วทไ่ี ดร้ บั โอกาส สุดพเิ ศษน้ี “ครบั รปภ. กบั แม่บ้านที่เคยช่วยเธอไว้ ฝ่ายประชาสัมพนั ธ์ คณุ พิศ ผม และก็นายได้กันทั่ว” คนขับอธิบาย เหมือนเขาจะได้ยินเสียง ฮดึ ฮัดจากคนข้างหลัง ก่อนจะรีบเอ่ยถงึ ประเด็นท่คี นในโรงแรมพูดกนั “แตไ่ ดย้ นิ มาวา่ คณุ เมฆานรจี ะร้ใู จนาย เพราะของนายพเิ ศษกวา่ ใคร เธอทราบว่านายไม่ทานหวาน” พดู ออกไปก็อยากจะบ้าตาย ไม่น่าเปิดประเด็นให้งานเข้าตวั เลย ตอนนีน้ ายหน้าหงิกกว่าก่อนทเ่ี ขาจะพดู ถงึ เรื่องเค้กเสยี อีก คำ� พดู ของคมกฤตอธบิ ายถงึ สงิ่ ทเี่ ขาไดเ้ จอมาตลอดทง้ั วนั ไดอ้ ยา่ ง ดี “รู้ดีไปซะทุกอย่าง อยากจะรู้นักว่าเง่ือนไขท่ีจะมาเสนอมันคือ อะไร” ชายหนุ่มพูดลอดไรฟัน แอบไม่พอใจที่เธอใช้เงินมากมายซอ้ื ของ มาแจกจ่ายคนอืน่ ๆ ท้งั ทค่ี รอบครวั มีปัญหา นีถ่ ้าเป็นน้องเป็นนุ่งจะจบั ตี ให้ก้นลาย ฐานใช้เงินสรุ ุ่ยสรุ ่าย แต่สุดท้ายเขาก็คงท�ำอะไรไม่ได้ นอกจากพ่นลมหายใจหนักๆ ระบายความไม่พอใจ และสง่ั ให้คนขบั มุ่งหน้าไปอกี ทางทไ่ี ม่ใช่บ้านหรอื คอนโดของเขา แต่เป็นคอนโดของคู่ควงคนปัจจบุ นั ธรี ะนัส 39

“อ้าวน้องเมฆ” เจ้าของน้ำ� เสยี งสดใสทกั ข้นึ หลังจากท่ีหญิง สาวในชดุ นักศึกษาน่ังลงประจ�ำตำ� แหน่งตนเองเช่นทุกวนั “สวสั ดคี ะ่ พพ่ี ศิ ” เมฆานรรี บี วางหนงั สอื ยกมอื ไหวค้ นมาใหมท่ นั ที “วันนี้มากับนิยายเหรอจ๊ะ” เลขาฯ สาวทักข้ึนเมื่อเห็นหนังสือท่ี เมฆานรีวางลง “เครียดมาหลายวัน วันน้ีขอผ่อนคลายค่ะ” หญิงสาวยิ้มจน นยั น์ตาสดใส ทำ� ให้คนท่ีเห็นยิ้มตามไปด้วย “อ้อ เค้กเมอื่ วาน อร่อยจงั เลยจ้ะ ขอบคุณมาก นีท่ ่านประธาน ทานแล้วกข็ อเอากลบั ไปหมดเลย เหน็ ท่านว่าอร่อยไม่หวาน ท่านชอบ” เลขาฯ สาวตงั้ ใจพดู ถงึ ขนมทไี่ ดร้ บั ประทานเมอื่ วาน และกย็ งั ตอ้ งการให้ กำ� ลงั ใจเดก็ น้อยทอ่ี ดทนมาน่ังเฝ้าท่านประธานของเธอด้วย “จริงเหรอคะ ดีใจจงั ค่ะ คิดว่าจะชอบหวานกว่านี้เสยี อกี ” คนใน ชุดนกั ศกึ ษายิ้มอย่างดีใจ “ง้ันพ่ีไปก่อนนะ แวะมาบอก เอ๊ย! แวะมาขอบคุณก่อนน่ะจ้ะ” เลขาฯ สาวเดินกลบั เข้าไปในลฟิ ต์เพอ่ื ขน้ึ ไปทำ� งานต่อ เมฆานรหี นั ไปอ่านหนังสือต่อ และยังคงเป็นเหมือนเช่นทกุ วันคอื เธอยงั คงทำ� โนน่ ทำ� นรี่ อชายหนมุ่ เจา้ ของโรงแรมจนกระทงั่ ทอ้ งฟา้ ไลส่ จี าก น้�ำเงินอ่อนเป็นน้�ำเงินเข้มแล้วกลายเป็นความมืดในท่ีสุด ไม่นานเสียง ลิฟต์โดยสารส�ำหรับผู้บริหารก็ดังข้ึน มันเป็นเรื่องน่าต่ืนเต้นส�ำหรับเธอ ไม่ว่าจะเป็นครง้ั ไหน หรือวนั ไหน ทัง้ ท่ีเป็นเร่ืองปกตขิ องใครหลายคน ทันทีท่ีพิธานก้าวออกมาจากลิฟต์ คนในชุดนักศึกษาที่มารอเขา รบี ลกุ ขึ้นยืนเตม็ ตวั เตรยี มจะพุ่งตวั มาที่เขา วันนี้เธอมเี พยี งหนังสือและ กระเปา๋ เทา่ นนั้ เรยี กไดว้ า่ สะดวกและคลอ่ งตวั มาก แตเ่ มอ่ื เหน็ ใครอกี คน เดินตามเขาออกมาจากลิฟต์ เมฆานรีถึงกับชะงัก จ�ำได้ว่าหญิงสาวคน นั้นเป็นนักธุรกิจสาวสวยและเก่งช่ือ ล้อมเพชร เคยได้ยินมาว่ามีความ สงา่ และเหมาะสมกบั ชายหนมุ่ คนนม้ี าก แตก่ ย็ งั ไมเ่ คยเหน็ ทง้ั สองอยดู่ ว้ ย กนั กระทงั่ วันนี้ และเธอก็เป็นคนหนึ่งท่เี ห็นด้วยจริงๆ ว่า ชายหนุ่มหญงิ 40 ววิ าหห์ น้.ี ..มีแต่รัก

สาวคู่นี้เหมาะสมกนั มาก ‘แต่เดี๋ยวงน้ั วันนีเ้ รากช็ วดอีกแล้วละส’ิ สีหน้าน่ิงอึ้งของเมฆานรีที่เปล่ียนเป็นผิดหวังและมีความเคร่ง- เครียดชัดเจนจนคนที่เดินเคียงกับนักธุรกิจสาวสวยถึงกับอมยิ้มตาเป็น ประกาย แนน่ อน ไมม่ ที างทหี่ ญงิ สาวจะเหน็ เพราะเธอมวั แตก่ ม้ หนา้ มอง พื้น ไม่รู้ท�ำไมเขาถึงข�ำขันระคนเอ็นดู อาจเพราะเป็นคร้ังแรกในรอบ หนึ่งเดือนท่ีเจอกันแล้วเธอท�ำหน้าแบบน้ี ท้ังที่เธอมักจะย้ิมหวานสดใส ให้เขาเสมอ แม้เขาจะท�ำเป็นไม่เห็น พธิ านรสู้ กึ ใจออ่ น อยากใหเ้ ธอมาคยุ กบั เขาในตอนนี้ ถา้ ไมต่ ดิ เรอื่ ง ธุรกิจที่คุยติดพันกับคนข้างๆ เขาคงเข้าไปนั่งคุยกับเธอเป็นที่เรียบร้อย แล้ว เวลาหน่ึงสปั ดาห์ในเดือนที่สองสูญเปล่าไปโดยใชเ่ หตุ ทง้ั ทเี่ ธอมานง่ั รอเขาจนดกึ ทกุ วนั แตก่ ลบั ไมม่ โี อกาสไดเ้ ขา้ ใกลเ้ ขา เลย เพราะเขาต้องประชมุ ดกึ หรือไม่กต็ ้องออกไปกับลกู ค้า แต่เมฆานรี ก็ไม่ยอมแพ้ แม้จะเร่มิ เคร่งเครยี ด เพราะพ่อเริม่ รุกนภาพราวอย่างหนัก ว่าเมอ่ื ไรจะให้คำ� ตอบ หรือจะรอให้บริษัทมีปัญหาจนสายเกินแก้ ระยะ เวลาต่อรองท่ีน้อยลง งานแต่งงานที่ใกล้เข้ามา ความกดดันเพราะค�ำ สัญญาที่ให้ไว้กับพ่ีสาวและว่าที่พี่เขย เธอกดดันจนอาจารย์ที่ปรึกษา สงั เกตเหน็ จงึ เรยี กเขา้ ไปคยุ ทำ� ใหว้ นั นเ้ี ธอไมส่ ามารถเขา้ ไปพบประธาน หนุ่มอีกจนได้ กไ็ ม่รู้ว่าเป็นโชคหรอื ไม่ ท่ีเธอได้มาเห็นรถคันใหญ่สดี �ำคุ้นตาตรง หน้าคณะ หญิงสาวเดินตรงไปยังรถคันดังกล่าว ก่อนจะก้มๆ เงยๆ ดู ปา้ ยทะเบยี นรถทหี่ ญงิ สาวจำ� มนั ไดแ้ มน่ และคำ� ตอบทยี่ นื ยนั ความสงสยั ของเธอคอื ... “มอี ะไรหรอื เปลา่ ครบั ” เสยี งทกั ทายของชายหนมุ่ ทไ่ี มค่ นุ้ หดู งั ขน้ึ จากข้างหลัง ทำ� ให้หญิงสาวหนั ไปมองทนั ที ธรี ะนัส 41

“สวัสดีค่ะคุณคมกฤต” หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มท่ีท�ำหน้า ครุ่นคดิ ก่อนทำ� ตาโตราวกับคดิ ค�ำตอบได้ แล้วโค้งตัวให้เธอน้อยๆ “คณุ เมฆานรีมาทำ� อะไรทน่ี คี่ รบั ” “เรยี กเมฆเฉยๆ กไ็ ด้ค่ะ เมฆเรยี นท่ีน่ีน่ะค่ะ นค่ี ุณคมกฤตมาท�ำ อะไรทีน่ ี่คะ” คนในชดุ นักศึกษาถามอย่างสงสัย “นายมาพบรนุ่ พที่ เี่ ปน็ อาจารยท์ น่ี ค่ี รบั ” คมกฤตตอบพรอ้ มรอยยม้ิ เขาดีใจท่มี าเจอหญงิ สาวทนี่ ี่ เผื่อนายของเขาจะยอมใจอ่อนคุยกับเธอ “คุณจะรอพบท่านม้ัยครับ” คมกฤตชี้ทางให้หญิงสาว ก่อนจะ ขมวดค้ิวเมอ่ื เหน็ คนตรงหน้าส่ายหน้า “ไมด่ กี วา่ คะ่ วนั นเ้ี ยน็ มากแลว้ ถา้ ออกจากทน่ี ช่ี า้ กวา่ นคี้ งถงึ บา้ น ดึก นายของคุณเองอยู่นอกพ้ืนท่ีด้วย เอาเป็นว่าเมฆฝากอันนี้ให้ท่าน หนอ่ ยละกนั นะคะ” เมฆานรหี ยบิ ถงุ ทบ่ี รรจบุ างอยา่ งออกจากถงุ กระดาษ ใบใหญ่ข้างตวั ก่อนจะส่งให้คนขับหนุ่ม “เคก้ มสู ชาเขยี วคะ่ ฝากใหน้ ายคณุ ดว้ ย และนเี่ คก้ ชาไทยของคณุ คมกฤต สูตรใหม่อยากให้ลองทาน อ้อ เค้กชาไทย อย่าพลาดให้ท่าน ทานนะคะ มนั เหมาะกับคนธรรมดาอย่างเราๆ ท่านคงไม่ชอบเพราะมัน หวาน ตอ้ งรอปรบั สตู รกอ่ น ยงั ไงฝากดว้ ยนะคะ เมฆขอตวั กอ่ นคะ่ ” หญงิ สาวยกมอื ไหว้แล้วเดนิ จากไป ทนั ทที เี่ ธอหนั หลงั ใหค้ มกฤตทพี่ ยกั หนา้ รบั คำ� พธิ านกเ็ ดนิ ออกมา จากตึกคณะ เขามองตามสายตาของคมกฤตไปยังหญิงสาวในชุด นกั ศึกษา ก่อนจะหนั มามองคมกฤตแล้วสงั เกตท่ีมือของลูกน้อง “อะไรน่ะ” เจ้านายหนุ่มทกั ขึ้นทันทที ีเ่ ข้ามาใกล้ลกู น้อง “อ้าวนาย โธ่ ไม่ทนั แล้ว” คมกฤตว่าอย่างเสียดาย ก่อนจะชี้ไปที่ หญงิ สาวในชดุ นกั ศกึ ษาทเี่ พงิ่ นงั่ ซอ้ นมอเตอรไ์ ซคว์ นิ ออกไป ถา้ เพยี งเธอ อดทนรอเหมอื นทกุ วนั เธอคงได้พบนายของเขาแล้ว “คณุ เมฆานรีเธอเพิง่ ไปเมอื่ กี้นเ้ี อง” คมกฤตบอก “นายไม่ได้บอกหรอื ว่าฉนั อยู่ท่นี ”่ี พธิ านถาม 42 ววิ าห์หน.ี้ ..มีแต่รกั

“บอกแล้วครบั แต่เธอบอกว่าถ้าออกช้ากว่านค้ี งถงึ บ้านดกึ เลย ฝากให้ผมเอาเค้กให้นายครับ” คมกฤตเลือกท่ีจะยื่นเค้กชาเขียวให้แก่ เจ้านายหนุ่มเท่านนั้ “แล้วนนั่ ...” พธิ านชี้อกี ถุงในมอื ลูกน้อง “อนั นเี้ ค้กชาไทยของผมครับ” คมกฤตตอบอย่างงงๆ คนเปน็ นายฟงั แลว้ กด็ จู ะไมพ่ อใจ ทง้ั ยงั หมายจะควา้ ไปอกี ถงุ แต่ คมกฤตดงึ มือกลับเสียก่อน “เธอสง่ั วา่ หา้ มเอาเคก้ ชาไทยใหน้ ายทานครบั มนั หวาน” คมกฤต ตอบพร้อมเดนิ ไปเปิดประตใู ห้คนเป็นนาย พธิ านไมร่ อชา้ เขาเดนิ ขนึ้ ไปนงั่ รถและไมค่ ดิ ยอื้ แยง่ เคก้ ชน้ิ นน้ั จาก คมกฤตอีก เพราะประโยคของคนขับนั้นบอกถึงอะไรหลายอย่างท่ีเธอ ท�ำให้เขา นัน่ คือความเอาใจใส่ว่าเขาชอบอะไรเหมือนรู้ใจเขา รถหรเู คลอ่ื นออกไปยงั หนา้ มหาวทิ ยาลยั ทค่ี ลาคลำ�่ ดว้ ยผคู้ น และ ส่ิงหนงึ่ ทีท่ �ำให้เขาหนั ไปสนใจคนพวกน้นั คือหญงิ สาวท่ีอีกไม่ก่กี ้าวกจ็ ะ เดนิ ถึงป้ายรถเมล์ แต่เขากท็ �ำอะไรไม่ได้เลย นอกจากมองเธอจากในรถ ก่อนจะนึกถงึ ค�ำพดู ของรุ่นพที่ ่ีเป็นอาจารย์ทีเ่ ขาเพิ่งไปพบ ‘มาด้วยตวั เองอีกแล้ว’ คนเป็นรุ่นพท่ี กั ขน้ึ พิธานยกมือไหว้ด้วยความเคารพ แล้วพูดอย่างสุภาพและ อ่อนน้อม ‘ครบั มารบั เอกสาร แล้วกต็ งั้ ใจมาเยี่ยมพ่ดี ้วย’ ‘ขอบใจจ้ะ อะ ลองเอาไปตรวจดูว่าคนไหนมีแววบ้าง กองน้ี ฝึกงาน ส่วนกองนีส้ มคั รงานจ้ะ’ คนเป็นอาจารย์ว่าอย่างสุภาพ ก่อนจะ พูดบางอย่างที่ทำ� ให้คนฟังสนใจ ‘น่ี เมื่อก้ีพี่เพ่ิงคุยกับนักศึกษาคนหนึ่ง แกเป็นเด็กน่ารัก เรียนดี แถมยงั เกง่ มากดว้ ย เสยี ดาย พอ่ แมเ่ ขาเปดิ บรษิ ทั ทวั รข์ องตวั เอง ไมอ่ ยา่ ง นน้ั พ่ีจะส่งไปให้ท�ำงานท่โี รงแรมของคุณพิธานแล้ว’ เธอยังกล่าวต่อเม่อื เหน็ ว่าคนฟังยงั รับฟัง ธีระนัส 43

‘แตช่ ่วงนไ้ี ด้ขา่ ววา่ บรษิ ทั ทบี่ ้านมปี ัญหา หน้าเครยี ดมาเรยี นจนพ่ี ต้องเรียกมาคุย กลัวเกรดเด็กจะตก แต่พี่ว่าคุณพิธานน่าจะรู้จักบ้านน้ี นะคะ นามสกุลท่องวัจนะค่ะ แกชอ่ื เมฆานรี’ ‘เมฆานรีหรือครบั ’ ‘ค่ะ เมฆานรี ท่องวจั นะ พพี่ ดู ตรงๆ นะคะ ห่วงอนาคตแก บอก ใหไ้ ปทำ� งานทอี่ นื่ กอ่ นกไ็ มไ่ ป จะชว่ ยทบ่ี า้ นอยา่ งเดยี ว นกี่ เ็ หน็ วา่ เลกิ เรยี น ก็รีบกลับ ไม่รู้ว่ารีบไปช่วยที่บ้านหรือเปล่า’ คนเป็นอาจารย์คาดเดาไป ต่างๆ นานา แต่คนท่รี ู้ดีว่าหญงิ สาวไปทำ� อะไรน้นั คอื เขา แล้วเธอก็พูด ประโยคที่ทำ� ให้เขาน่ิงไปว่า ‘ถ้าบรษิ ทั นั้นล้มจริงๆ พีก่ อ็ ยากให้คณุ พิธานช่วยแกหน่อย’ ‘เอาเป็นว่า ผมขอประวัติเธอไว้ด้วยเลยนะครบั พ่ีมหี รือเปล่า ผม จะไดเ้ กบ็ ไวเ้ ผอื่ เธออยากใหผ้ มชว่ ย’ พธิ านเรง่ ตอบ กอ่ นจะไดร้ บั เอกสาร ของเดก็ คนนมี้ าไว้ในมือ ไม่ใช่เรื่องง่ายท่ีรุ่นพ่ีท่ีเขาสนิทด้วยคนนี้จะเอ่ยปากชมนักศึกษา คนไหน ถา้ ไมด่ จี รงิ ดงั นนั้ การการนั ตจี งึ เชอ่ื ถอื ไดม้ าก และเขากต็ ดั สนิ ใจ แล้วว่า พรุ่งนี้เขาจะให้เด็กคนน้ีเข้าไปพบกับเขา เพื่อฟังข้อเสนอที่เธอ ตง้ั ใจจะมายืน่ เพราะตอนนเ้ี ขารู้แล้วว่า เด็กคนนีม้ ีคุณสมบตั ิทเี่ ขามอง หา นนั่ คือความอดทน ไมใ่ ชค่ วามอดทนทน่ี ง่ั รอสบายๆ อยทู่ โ่ี รงแรม แตเ่ ปน็ ความอดทน ตลอดระยะเวลาหนึง่ เดอื นกว่าๆ ทีเ่ ขาเพง่ิ ได้เหน็ วนั นี้ว่า เธอต้องอดทน ในการเดนิ ทางมากเพยี งไร ระยะทางจากมหา’ลยั ไปหาเขาทโี่ รงแรมไมใ่ ช่ ใกล้ๆ ส�ำหรับการน่ังรถเมล์ แล้วไหนจะต้องนั่งรถเมล์จากโรงแรมกลับ บ้านเธออกี ท่สี ำ� คัญไปกว่าน้ัน สงิ่ ทเ่ี ธอลงทุนทำ� ไปทั้งหมด ไม่ใช่เพ่อื ให้ เขาหันมาสนใจเธอ แต่เธอท�ำลงไปทัง้ หมดก็เพือ่ ครอบครัวทเี่ ธอรัก พธิ านยอมแพค้ วามอดทน ความมน่ั คงของเธอแลว้ แมจ้ ะยงั เรยี น ไม่จบ แต่กลับมคี วามคิดที่ดอี ย่างน่าแปลกใจ “พรุ่งนฉี้ ันจะรอคยุ กบั เธอนะ เมฆานรี” 44 ววิ าห์หน.ี้ ..มแี ต่รัก

ประธานหนมุ่ เอย่ กบั ตวั เอง พรอ้ มสง่ ยม้ิ ใหเ้ คก้ กลอ่ งนนั้ เขาอยาก รู้จักเธอมากกว่าน้ี ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม เขาอยากรู้ความคิดและ จิตใจของเดก็ คนน้ีด้วยตัวเองให้มากกว่าท่ไี ด้ยินจากคนอ่ืน หลายวนั มานพ้ี ธิ านรอโทรศพั ทจ์ ากฝา่ ยประชาสมั พนั ธเ์ พอื่ เปน็ สญั ญาณวา่ คนทเี่ ขารอคอยมาถงึ แลว้ แตจ่ นแลว้ จนรอดกไ็ มม่ คี วาม เคลอื่ นไหวใดๆ จนเขาต้องโทร. ลงไปเอง เป็นแบบนมี้ าเป็นสัปดาห์แล้ว ตัง้ แต่วนั ทเ่ี ขาตัดสนิ ใจว่า จะให้เด็กคนน้นั เข้าพบ เช้าวนั ถดั มาเขากส็ ั่ง ฝ่ายประชาสัมพันธ์ทนั ทีว่า เมอ่ื ไรทีเ่ ดก็ คนน้นั มาให้โทร. ขึ้นมาบอกเขา แล้วเขาจะลงไปรับเธอด้วยตัวเอง “พิม เด็กคนนั้นมาหรือยัง” พิธานโทร. ลงมาถามเป็นคร้ังท่ีสิบ ของวันแล้ว แต่กย็ ังคงได้รับคำ� ตอบเดมิ “ยงั ไม่มาเลยค่ะ” หญิงสาวตอบกลบั วันน้เี ธอได้รบั โทรศัพท์จาก พี่ชายของเธอบ่อยไม่แพ้ตลอดหนงึ่ สัปดาห์ทีผ่ ่านมา “งนั้ เหรอ ถา้ มาแลว้ โทร. บอกพโี่ ดยตรงนะ” เขายำ�้ กบั ลกู พล่ี กู นอ้ ง ก่อนจะพ่นลมหายใจหนกั ๆ หลงั จากท่วี างสายลง ในหวั ของเขาตลอดสปั ดาหท์ ผี่ า่ นมามแี ตเ่ รอ่ื งของเดก็ คนนนั้ เปน็ ห่วงสารพัดว่าจะประสบอบุ ตั เิ หตุ หรือลกั พาตวั หรอื โดนทำ� ร้าย และอีก มากมาย เพราะตลอดเดือนกว่าๆ ท่ีผ่านมาเธอแทบจะมาหาเขาทุกวัน จนเป็นความเคยชิน ปกติจะต้องมานั่งเฝ้าตอนเย็น แต่ถ้าเย็นติดธุระ ตอนเช้าก็จะฝากเร่อื งไว้ทีป่ ระชาสมั พนั ธ์หรอื ไม่ก็ รปภ. ทเี่ ธอสนทิ ด้วย ไม่เคยหายเข้ากลบี เมฆอย่างน้ี แต่เรอื่ งร้ายๆ ทเ่ี ขาคดิ ไว้มีอนั ต้องตดั ไป และเบาใจขึ้น เพราะเขาไม่ได้ยินข่าวร้ายที่มีชื่อเธอ และคนของบ้าน ท่องวจั นะก็ยังออกงานกันเป็นเรอ่ื งปกติ ตอนนเี้ รอ่ื งทมี่ าเปน็ อนั ดบั หนงึ่ คงจะเปน็ ‘เธอถอดใจแลว้ ’ เมอ่ื คดิ มาถงึ ตรงนเ้ี ขากเ็ ริม่ หน้าถอดสี แม้เขาจะพยายามพสิ ูจน์ในความอดทน ของเธอ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะใจแข็งไม่ให้เข้าพบ เพราะอย่างท่ีรู้ เขาเองก็ ธรี ะนัส 45

อยากทจ่ี ะพดู คยุ อยากทจ่ี ะรจู้ กั เธอ มากกวา่ แอบมองเธออยา่ งทผ่ี า่ นมา “พิม มาหรอื ยัง” ชายหนุ่มโทร. ลงไปถามอีกครงั้ ทัง้ ทเ่ี วลาเพงิ่ ผ่านไปเพยี งห้านาที “ยงั ไม่มาค่ะ พ่ีพีท ถ้าน้องเมฆมาแล้ว พมิ จะโทร. ไปบอกนะคะ แตถ่ า้ ยงั ไมโ่ ทร. คอื ยงั ไมม่ า” พมิ ฐาตอบดว้ ยนำ้� เสยี งกงึ่ ดกุ งึ่ ปราม ตอนนี้ ไม่มีพนกั งานคนไหนกล้ารับโทรศัพท์ เพราะกลวั ว่าจะเป็นท่านประธาน ใหญ่โทร. มา “ดูให้พ่ีด้วยนะพิม น่ีจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วย น�้ำเสียงเป็นห่วงจนคนเป็นน้องจบั ได้ “เข้าใจแล้วค่ะ คงไม่มีเร่ืองอะไรหรอก โฟกัสที่งานนะคะ เด๋ียว ทางน้ีพิมจะดูให้” พมิ ฐาพดู ด้วยน�ำ้ เสียงทแี่ สดงถึงความเข้าใจ ก่อนจะ วางโทรศัพท์ แล้วหนั ไปสง่ั งานคนเป็นลูกน้อง แน่นอนว่าหลงั จากนน้ั เขาก็จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า และก็ได้แต่ หวงั ว่า หญงิ สาวทเี่ ขารออยจู่ ะปรากฏตวั ตอ่ หน้าเขาอกี ครง้ั ใครจะไปคดิ ว่าชายหนุ่มวัยสี่สิบสองปีจะมาน่ังกระวนกระวายใจเพราะหญิงสาวที่ อายุเพียงย่ีสิบสองปี โดยไม่เป็นอันท�ำอะไร คอยแต่จ้องนาฬิกาและ โทรศัพท์ จนแล้วจนรอดก็อดต่อสายตรงจากโทรศัพท์มอื ถอื ตวั เองไปยัง เคร่ืองของลกู พ่ลี กู น้องไม่ได้ “พมิ ...” ยงั ไม่ทนั ท่ีเขาจะเอ่ย ปลายสายก็ตอบว่า “ยังไม่มา ยงั ไม่เห็นค่ะ” แม้เธอจะเข้าใจสง่ิ ทีพ่ ช่ี ายเป็น แต่กอ็ ด รำ� คาญและแขวะเล็กน้อยไม่ได้ “อย่าหาว่าพิมว่าเลยนะคะ ตอนเขามาเฝ้าก็ทำ� เป็นเล่นตวั แกล้ง ทำ� เป็นไม่สนใจ แต่พอมาตอนนน้ี ้องเมฆอาจจะถอดใจไปแล้ว พี่พธิ าน กลบั มาสนใจ ไมค่ ดิ วา่ สายไปหรอื คะ” คนเปน็ นอ้ งพดู ดว้ ยอาการหมน่ั ไส้ เธอเปน็ อกี คนทเ่ี หน็ การกระทำ� ของทง้ั สองคนชดั เจน คนหนง่ึ นงั่ รอ อกี คน ก็แกล้งให้รอ ถ้าเป็นเธอ เธอคงไม่ทนรอขนาดนีห้ รอก “นี่ พิมเป็นน้องพี่ ต้องเข้าข้างพี่ส”ิ ชายหนุ่มย้อนอย่างหงดุ หงดิ 46 ววิ าหห์ น.้ี ..มีแต่รัก

แต่ก็ไม่ได้ถือสา เข้าใจว่าคนเป็นน้องเองก็หม่ันไส้ในความวางมาดของ เขาเหมือนกัน “ก็ได้ ถ้ามาแล้วโทร. บอกพี่ด้วย” ชายหนุ่มว่าก่อนจะวางสาย แล้วหนั ไปจดั การงานท่ีอยู่ตรงหน้าอกี ครั้ง พิธานใช้เวลาสองช่ัวโมงเต็มในการจัดการงานที่เขาท�ำค้างไว้ ตลอดสปั ดาห์ เพราะมวั แต่คดิ ถงึ เดก็ คนนนั้ แตจ่ นแล้วจนรอดงานทค่ี ้าง ก็หมดลงแล้ว เขาก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากพิมฐา หรือแผนกประชา- สัมพนั ธ์ของโรงแรม เมือ่ ลองมองนาฬิกากพ็ บว่าดกึ เกนิ กว่าทเี่ ด็กคนนัน้ จะมาหาเขาได้ เขาจึงท�ำได้เพียงโทร. ลงไปเช็กเพ่ือความแน่ใจ อีกคร้งั ทแ่ี ผนกประชาสมั พันธ์และคำ� ตอบที่ได้รบั คอื ... “ยงั ไมม่ าคะ่ และคงไมม่ าแลว้ ละคะ่ วนั นี้ มนั ดกึ แลว้ ” พมิ ฐาตอบ ด้วยน�้ำเสียงเหน่ือยอ่อน ก่อนจะได้รับค�ำตอบกลับเป็นเพียงค�ำว่า อืม กอ่ นสายจะตดั ไป ทำ� ใหค้ นทย่ี กหโู ทรศพั ทค์ า้ งไวถ้ งึ กบั พน่ ลมหายใจตาม พมิ ฐาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหนั ไปคุยกับลูกน้อง แล้วต้องหันไป มองประตโู รงแรมทนั ที เพราะตรงนน้ั เธอเหน็ หญงิ สาวในชดุ เสอ้ื ยดื สขี าว กับกางเกงขาส้ันวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงแรมด้วยสีหน้าปั้นยาก ท่ีพมิ ฐาจำ� ได้แม่นยำ� “น้องเมฆ!!” ธีระนัส 47

4 หนทางสขู่ ้อเสนอ เมฆานรีต้องใช้พลังมหาศาลเพ่ือพาตัวเองมาให้ถึงโรงแรม แม้จะเข้ามาในบริเวณโรงแรมแล้ว เธอกย็ ังไม่วางใจ ตอนน้หี ญิงสาวใช้ พลงั เฮอื กสดุ ทา้ ยพงุ่ ไปยงั เคานเ์ ตอรป์ ระชาสมั พนั ธท์ เี่ ธอเหน็ แลว้ วา่ มคี น ท่ชี ่วยเธอได้ยนื อยู่ “น้องเมฆ!!” พิมฐาทักขึ้นอย่างตกใจ ทั้งยังเป็นห่วงสวัสดิภาพ หญงิ สาวตรงหน้า ยงิ่ เธอหายใจแรงขนาดน้นั คนสงู วยั กว่ายิ่งเป็นห่วง “พพี่ ิมช่วยเมฆด้วยนะคะ วนั นเ้ี มฆต้องพบคุณพธิ านให้ได้!” แววตาและนำ้� เสยี งรอ้ นรน รวมถงึ พฤตกิ รรมแปลกๆ ของเมฆานรี ทห่ี นั รหี นั ขวางไปทางประตโู รงแรมทำ� ใหพ้ มิ ฐาตกใจ และหากเกดิ ปญั หา จรงิ คนเดยี วทจ่ี ะช่วยเด็กคนน้ใี ห้พ้นภยั ได้ คงมีแต่คนเป็นลกู พลี่ กู น้อง ของเธอเท่านัน้ “พศิ พพี่ ธิ านล่ะ” พมิ ฐาตอ่ สายถงึ คนหน้าหอ้ งท่านประธานใหญ่ ทนั ที ซ่งึ คำ� ตอบที่ได้รบั กท็ �ำให้เธอหน้าเสยี แต่ก็ยังมีความหวงั “ไดๆ้ ขอบคณุ มาก” หวั หนา้ ประชาสมั พนั ธส์ าววางโทรศพั ท์ แลว้ หนั มาทางเมฆานรีท่ยี งั คงหนั รหี นั ขวางไปทางประตู “คณุ พธิ านออกจากห้องมาแล้วค่ะ น่าจะกำ� ลังลงมา ลิฟต์ตัวนั้น ค่ะ” พิมฐาเอ่ย 48 วิวาห์หน.ี้ ..มีแต่รกั

ทั้งสองสาวหันหน้าไปทางลิฟต์ตัวในสุดซ่ึงมีไว้ส�ำหรับผู้บริหาร เท่าน้ัน ตวั เลขบอกชั้นกำ� ลังลดลงมาเรอ่ื ยๆ “ขอบคุณนะคะพี่พิม” เมฆานรีออกว่ิงไปยังประตูลิฟต์ ก่อนวิ่ง ย้อนกลบั มาเหมอื นนึกบางอย่างขึ้นได้ “ถา้ มคี นมาถามหาเมฆ ใหบ้ อกวา่ ไมเ่ หน็ ไมเ่ คยเจอนะคะ” หญงิ สาวยกมอื ไหวอ้ กี ครงั้ เมอ่ื เหน็ คนตรงหนา้ พยกั หนา้ พมิ ฐาไมไ่ ดถ้ ามอะไร มากกว่าน้ี แม้ใบหน้าและแววตาจะแสดงถึงความสงสัยและเป็นห่วง อย่างชดั เจน เมฆานรีวิ่งตรงไปหยุดตรงลิฟต์ตัวดังกล่าวที่ใกล้จะมาถึงเต็มที แต่ในความรู้สึกของคนร้อนรนนนั้ เวลากลับเนิน่ นาน ท่เี ธอท�ำได้ดีทีส่ ดุ ตอนนค้ี อื พยายามหนั ไปมองประตโู รงแรมเพอ่ื ระวงั ตวั สลบั กบั ประตลู ฟิ ต์ ทไี่ มย่ อมเปดิ ออกเสยี ที เมอื่ ชายใสช่ ดุ สทู สดี ำ� สองคนเดนิ เขา้ มาในโรงแรม หญงิ สาวถึงกับเบิกตากว้าง เสียงลิฟต์เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิต มันบ่งบอกว่าลิฟต์เดินทาง มาถึงช้ันนแ้ี ล้ว ทันทที ปี่ ระตลู ฟิ ต์เปิด ชายหนุ่มทีก่ �ำลังก้าวออกมาก็ผงะ เล็กน้อย เมฆานรีคว้ามือเขาให้กลบั เข้าไปในลิฟต์ ทนั ทที ปี่ ระตลู ฟิ ต์ปิดลง กม็ ชี ายสวมสทู เข้ามาถามหาเมฆานรกี บั พิมฐาอย่างทห่ี ญงิ สาวคาดการณ์ไว้จริงๆ ... ในลิฟต์ไม่ได้ร้อนหรือน่าอึดอัดเลย หากเธอไม่ได้วิ่งมาด้วย ความเร็วและระยะไกลขนาดน้ัน เมฆานรีหอบเอาอากาศเข้าปอดให้ได้ มากทสี่ ุด ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวน่ังลง มอื ข้างหน่ึงยังคงจบั มอื ของคนตัว ใหญท่ อี่ ยขู่ า้ งๆ ไว้ เหงอื่ เมด็ โตคอ่ ยๆ ซมึ ตามใบหนา้ และตามตวั ดรู าวกบั หญงิ สาวเพิ่งอาบน�ำ้ ใหม่ๆ ชายหนมุ่ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งเหน็ เธอทรดุ ตวั ลง กเ็ รยี กดว้ ยนำ�้ เสยี งหว่ งใย “เมฆ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ค�ำตอบท่ไี ด้คอื หญิงสาวโบกไม้โบกมือเหนอื หัว ชายหนุ่มสงั เกต ธรี ะนัส 49

เห็นเหง่ือตามใบหน้าเธอท่ีเยอะจนน่ากลัว เขาจึงรีบดึงผ้าเช็ดหน้าท่ีมัก จะพกตดิ ตัวออกมาส่งให้ “เชด็ เหง่อื เสยี ก่อน” ชายหนุ่มพูดด้วยนำ้� เสยี งอ่อนโยน แต่หญงิ สาวท�ำเพยี งเงยหน้าเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าทงั้ ทยี่ งั หอบ เมอ่ื เหน็ ว่าเธอไม่ยอมรับ เขาก็น่งั ยองๆ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าใน มอื ซับเหงือ่ ให้ ทแี รกเธอผงะออก แต่ด้วยสายตาดๆุ อกี ทง้ั มือของเขาท่ี ย้ายไปเกาะกุมต้นแขนของเธอและกระชับแน่นก่อนดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ ชายหนมุ่ จงึ เชด็ เหงอ่ื ไดอ้ ยา่ งทต่ี อ้ งการ แมเ้ ธอจะยงั ตนื่ ๆ แตด่ ว้ ยหอบอยู่ ทำ� ให้เธอไม่มแี รงพอท่ีจะขืนตัวออกห่างเขา ทันทีท่ลี ิฟต์ขน้ึ มาถงึ ช้นั ผู้บรหิ าร ประธานใหญ่ก็ดึงมือเมฆานรีให้ ลกุ ขนึ้ ยนื กอ่ นจะจงู มอื เธอตรงไปยงั หอ้ งทำ� งานของเขา ระหวา่ งทางชาย หนุ่มได้รับโทรศัพท์จากพิมฐา แจ้งเร่ืองชายชุดด�ำท่ีมาถามหาเมฆานรี ทำ� ใหพ้ ธิ านรแู้ ลว้ วา่ หญงิ สาวเปน็ แบบนเ้ี พราะอะไร ตอนนชี้ ายชดุ ดำ� สอง คนนั้นยังปักหลักอยู่ท่ีหน้าโรงแรม และทพ่ี มิ ฐาโทร. มาแจ้งกเ็ พื่อให้ชาย หนมุ่ ชว่ ยดแู ลหญงิ สาวทอ่ี ยกู่ บั เขาตอนนด้ี ว้ ย และประธานหนมุ่ กร็ บั ปาก เมฆานรถี กู พธิ านจบั จงู ไปยงั ทางทช่ี ายหนมุ่ ตอ้ งการ ระหวา่ งทาง ก็ผ่านโต๊ะท�ำงานของเลขาฯ สาวที่เมฆานรีรู้จักดี พิธานสั่งให้พิศพราว เอานำ�้ เยน็ และผา้ เยน็ มาใหเ้ มฆานรี กอ่ นจะกงึ่ ลากกง่ึ จงู หญงิ สาวเขา้ หอ้ ง ท�ำงานไป ตอนนี้เมฆานรีไม่มีสติมากพอจะสังเกตการตกแต่งรอบตัว ล�ำพงั แค่เธอพยุงตวั เองไม่ให้ทรดุ ลงตรงนย้ี ังล�ำบากเลย ทันทีท่ีพ้นประตูเข้าไป พิธานก็พาเธอไปนั่งที่โซฟารับแขก ชาย หนุ่มนง่ั ลงข้างๆ มือบางยงั คงถูกฝ่ามือหนาเกาะกมุ จนกระทัง่ มีคนเข้า มาใหม่พร้อมกับนำ�้ และผ้าเยน็ ชายหนุ่มรบี ปล่อยมือเธอแล้วรบั แก้วน้�ำ ทเ่ี ลขาฯ น�ำมาให้เมฆานรีที่นงั่ หอบอยู่ “ดมื่ นำ�้ เสยี ก่อน เผอ่ื จะเยน็ ลง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มทำ� ให้หญงิ สาวค่อยๆ ลืมตา ก่อนจะยนื่ มอื ทีย่ งั คงส่ันเทารบั นำ�้ แก้วนนั้ ค่อยๆ ยก ขึ้นดม่ื จนหมดแก้ว 50 ววิ าห์หน.้ี ..มีแตร่ ัก

เมฆานรถี อนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะส่งสายตาไปยงั พศิ พราวที่ ยงั คงยืนดเู ธอด้วยความเป็นห่วง “พ่พี ิศคะ เมฆขออกี ได้มั้ยคะ” เมฆานรเี อ่ยด้วยน้�ำเสยี งแหบพร่า จนคนฟังอดสงสารไม่ได้ พศิ พราวรบี หมนุ ตวั ออกไปจากหอ้ งอกี ครงั้ ในขณะทเี่ มฆานรหี ยบิ ผ้าเย็นมาโปะหน้าไว้แล้วหลับตาลง เอนตัวอิงพนักโซฟา ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ แต่ไม่ได้น่าอึดอัดมากนักส�ำหรับ คนทเ่ี พงิ่ เจอกนั อกี ครง้ั พธิ านยงั นงั่ มองหญงิ สาวทวี่ นั นมี้ าในชดุ แปลกตา แต่ก็เหมาะสมกับวัยของเธอ เขามองหญิงสาวที่เอนหลังพิงโซฟา เธอ หอบนอ้ ยลงและเหงอ่ื กล็ ดลง จนเขาลอบถอนหายใจอยา่ งผอ่ นคลายกวา่ ครัง้ แรกที่เจอกนั ตรงหน้าลิฟต์ ไม่นานพิศพราวก็เดินเข้ามาพร้อมน�้ำอีกหนึ่งแก้วและขวดน้�ำอีก หน่งึ ขวด ก่อนวางให้ตรงหน้าเมฆานรี ทนั ทที ไ่ี ด้ยนิ เสยี งถาดกระทบกับ โตะ๊ กระจก หญงิ สาวกล็ มื ตาโพลง หยบิ ผา้ เยน็ ออกจากหนา้ แลว้ ควา้ นำ้� แกว้ ใหมจ่ ะกระดก แตค่ นตวั ใหญท่ น่ี ง่ั ขา้ งๆ ทาบมอื บนหลงั มอื เธอพรอ้ ม กับปรามว่า “ค่อยๆ ด่มื กไ็ ด้ เดย๋ี วกจ็ กุ หรอก” หญิงสาวจึงเปล่ียนเป็นค่อยๆ จิบน�้ำแล้ววางแก้วลง ก่อนจะหัน ไปหาคนทเ่ี อาน้ำ� มาให้ ซง่ึ ยังคงยืนดดู ้วยความเป็นห่วง “ขอบคณุ พพ่ี ศิ มากนะคะ เมฆมารบกวนอกี แลว้ ” หญงิ สาวยกมอื ไหว้ ส่งยิม้ ท่พี ยายามจะสดใสให้เลขาฯ สาว และกไ็ ด้รบั ค�ำตอบกลบั มา อย่างใจดเี ช่นทกุ ครง้ั “ไม่เป็นไรค่ะ พ่ียินดี ถ้าน้องเมฆดีข้ึนแล้ว งน้ั เดยี๋ วพิศขอตวั นะ คะ” หญงิ สาวพดู อยา่ งออ่ นโยนใหค้ นอายนุ อ้ ยกวา่ กอ่ นหนั ไปเจอแววตา แปลกๆ ของชายหนุ่มซง่ึ เป็นนาย จึงรบี ขอตวั ภายในห้องท�ำงานใหญ่ของท่านประธานเงยี บลงอีกครั้งเมอ่ื กลับ มาอยู่กันสองคน เมฆานรสี ูดหายใจลกึ ๆ อกี คร้งั ก่อนจะหนั ไปหาชาย ธรี ะนัส 51

หน่มุ ทน่ี งั่ อยขู่ ้างเธอ เมอ่ื เหน็ ว่าเขามองเธออยกู่ อ่ นแลว้ หญงิ สาวกท็ ำ� ได้ เพียงยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ ก่อนจะพาตัวเองออกห่างจากเขา เล็กน้อย แล้วยกมอื ไหว้อย่างสภุ าพ “สวสั ดีค่ะ ได้คุยกนั ครงั้ แรก กม็ เี หตุเลยนะคะ” หญิงสาวทกั ทาย ด้วยรอยยิม้ แห้งๆ ก่อนจะแนะน�ำตัว “เมฆานรี ท่องวจั นะ ค่ะ...” “มนั เกดิ อะไรขนึ้ ” ชายหนมุ่ ถามแทรกขนึ้ ดว้ ยเสยี งเรยี บนงิ่ แตท่ รง พลังราวกบั ประกาศว่า ไม่ว่าอย่างไรเธอกต็ ้องตอบเขา พธิ านสงสัยและ เป็นห่วงเด็กคนน้ีไม่น้อย ไม่รู้ว่าที่บ้านเธอไปท�ำอะไรไว้ เธอถึงโดนชาย ชุดด�ำตามตดิ มาถงึ ถน่ิ ของเขา เมฆานรเี งยี บลงเพยี งอดึ ใจ กอ่ นเธอจะตอบกลบั ดว้ ยนำ�้ เสยี งและ แววตาจริงจงั จนคนมองรู้สึกได้ “หนูจะตอบคุณก็ต่อเม่ือคุณยอมรับในสิ่งท่ีหนูจะขอคุณสองข้อ น้ี” หญิงสาวเงียบลงเพ่ือดูปฏิกิริยาของคนที่โตกว่า แม้เธอจะเป็นฝ่าย ทม่ี าขอร้องเขา แต่กต็ ้องมั่นใจว่าเขาจะยอมรบั ข้อเสนอคร้ังนี้ “เธอคดิ ว่าฉนั อยากร้เู รอ่ื งเธอขนาดนนั้ หรอื แตเ่ อาเถอะ ถ้าฉนั ให้ ได้ ฉันกจ็ ะยอมรับ” ชายหนุ่มว่าเสยี งเนิบ ก่อนจะกอดอกพงิ พนักโซฟา มองเธออย่างนึกขำ� ทัง้ ๆ ทีเ่ ธอตง้ั ใจจะมายืน่ ข้อเสนอให้เขาแท้ๆ ยงั คิด ท่ีจะมาต่อรองกบั เขาอีก ประหลาดคนจริงๆ “ได้ค่ะ ข้อแรกคือ หนูอยากให้คุณพิธานทราบว่า ตลอดหนึ่ง อาทติ ยท์ ผี่ า่ นมาหนไู มไ่ ดอ้ ยากจะผดิ คำ� พดู กบั คณุ หรอกนะคะ เรอ่ื งทหี่ นู สญั ญาวา่ จะมารอคณุ ทกุ วนั จนกวา่ คณุ จะใหเ้ ขา้ พบ แตม่ นั กด็ นั เกดิ เรอ่ื ง เสียก่อน” หญงิ สาวยอมบอกข้อแรก ตอนแรกกน็ ึกใจเสยี ทเี่ ขาไม่อยากรู้ แต่ก็ใจชน้ื ขึน้ ทเ่ี ขายอมฟังค�ำขอของเธอ ไม่รู้เหมือนกันว่าท�ำไมเธอถึงอยากจะเล่าเร่ืองที่เกิดขึ้นตลอดทั้ง สปั ดาห์ให้เขาฟัง อาจจะเป็นเพียงเพราะเธอกลวั ว่าเขาจะเข้าใจผิด ว่า เธอเป็นคนไม่รักษาคำ� พดู แต่ก่อนจะเล่าเหตุผลให้เขาฟัง เธอกเ็ อ่ยข้อที่ สอง โดยไม่รอให้เขาตอบรับหรือปฏเิ สธ 52 วิวาหห์ นี้...มแี ตร่ กั

“ส่วนค�ำขอข้อท่ีสอง หนูอยากขอให้คุณรับฟังข้อเสนอเร่ือง แต่งงาน หนจู ะไม่บังคบั ให้คุณยอมรับข้อเสนอนี้ แต่อยากจะขอร้องให้ รบั ไวพ้ จิ ารณา อยา่ งนอ้ ยๆ กเ็ พอื่ ใหห้ นมู นั่ ใจว่าหนทู ำ� ทกุ อย่างเตม็ ความ สามารถแล้ว” หญิงสาวขอร้องด้วยสายตาแน่วแน่ แม้จะหว่ันใจว่าคน ตรงหนา้ จะปฏเิ สธ แตเ่ ธอกข็ อเสย่ี งทำ� ในสงิ่ ทท่ี กุ คนมองวา่ เดก็ อยา่ งเธอ ไม่ควรทำ� พธิ านมองใบหนา้ ออ่ นวยั ทจ่ี รงิ จงั และเครง่ เครยี ดของคนตรงหนา้ มันท�ำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่เด็กอย่างภายนอก หรืออย่างท่ีเธอควรจะ เป็น แต่ราวกับนักธุรกิจท่ีเจรจาธุรกิจกันอยู่ จนเขาเผลอไผลพยักหน้า ตอบรับออกไปราวต้องมนตร์ เพราะอยากจะรู้ว่าข้อเสนอที่เด็กคนนี้จะ มาเสนอเขาถงึ ท่ีคืออะไร จนเมื่อเห็นรอยยม้ิ ทส่ี ดใสนัน่ แหละ ชายหนุ่ม ถงึ ได้สติ “แล้วตกลงจะบอกได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรข้ึน ท�ำไมชายใส่สูท สองคนนั้นถงึ ตามเธอมา” ชายหนุ่มถามด้วยน�ำ้ เสยี งอยากรู้ไม่ปิดบัง “คอื พส่ี องคนนนั้ เขาเปน็ ...คนของคณุ แมค่ ะ่ ” เมฆานรสี ดู หายใจ ลึกๆ ก่อนจะตอบอ้อมแอ้มแล้วเล่าเร่ืองท้งั หมดให้เขาฟัง หลงั จากเธอแยกกบั คมกฤตตรงหนา้ คณะ เธอกร็ บี กลบั บา้ น เพื่อให้ทันเวลาเคอร์ฟิวของมารดา ใครจะไปคิดว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ระหว่างทางกลับบ้าน ทำ� ให้เธอต้องใช้เวลาเพม่ิ ขึ้น กว่าจะถึงบ้านก็ดกึ มากจนเข็มนาฬิกาล่วงเข้าวันใหม่แล้ว โชคดีท่ีรถเมล์ยอมมาส่งหน้า หมู่บ้าน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องปวดประสาทกับการหารถมาท่ีบ้านอีก แน่ๆ เมฆานรีเดินตัวลีบๆ เข้าบ้าน แม้จะม่ันใจว่าคนในบ้านหลับกัน หมดแลว้ แตเ่ พอื่ ความปลอดภยั เธอพยายามสง่ เสยี งดงั ใหน้ อ้ ยทส่ี ดุ เทา่ ทจี่ ะทำ� ได้ แตใ่ ครจะไปคาดคดิ วา่ ทนั ทที เ่ี ธอเขา้ สตู่ วั บา้ น ไฟหอ้ งโถงของ บา้ นกส็ วา่ งพบ่ึ ! ทสี่ ำ� คญั คนทเ่ี ปน็ ใหญท่ ส่ี ดุ ในบา้ นและใหญก่ วา่ ประมขุ ธีระนัส 53

ของบ้านจะยงั นัง่ อยู่บนเก้าอี้ จ้องมาทีเ่ ธออย่างเอาเป็นเอาตาย และพ่อ ยงั ยนื อยตู่ รงสวติ ชไ์ ฟ ทำ� สหี นา้ และแววตาคาดโทษอยา่ งทเ่ี ธอไมเ่ คยเหน็ มาก่อน “สวสั ดคี ่ะแม่ สวสั ดคี ่ะพ่อ ทำ� ไรกันอยู่คะเนีย่ ท�ำไมยงั ไม่นอน” เมฆานรยี ม้ิ หวาน รบี เดนิ เลย่ี งๆ ไปทางบนั ได ตง้ั ใจจะทำ� เปน็ ไมร่ ไู้ มช่ ้ี แต่ กอ่ นจะกา้ วขน้ึ บนั ไดกต็ อ้ งสะดงุ้ สดุ ตวั เมอ่ื มเี สยี งคลา้ ยฟา้ ผา่ ลงกลางบา้ น “นีม่ ันกโ่ี มงกย่ี ามแล้ว!!!” คนเป็นแม่เสียงดงั อย่างไม่พอใจ นี่เป็นคร้ังท่ีเท่าไรแล้วท่ีคนเป็นแม่อย่างเธอต้องมาน่ังรอ น่ังเป็น หว่ งลกู สาวคนเลก็ ทเี่ อาแตก่ ลบั บา้ นดกึ ตลอดเดอื นกวา่ ๆ เธอทง้ั บอก ทงั้ ดุ ขู่ก็แล้ว แต่ก็ไม่ดีข้ึน มีแต่จะดึกขึ้นทุกวัน วันนี้เธอจะไม่ทนกับ พฤตกิ รรมน้อี กี ต่อไป “แมบ่ อกแลว้ ใชม่ ยั้ วา่ ถา้ ยงั กลบั ดกึ อยู่ แมจ่ ะกกั บรเิ วณ” คนเปน็ แม่ว่าอย่างเหลืออด คนเป็นลกู ถึงกบั หน้าซีด รีบเข้าไปออดอ้อน “แมจ่ า๋ เมฆขอโทษ แตว่ นั นม้ี นั มเี หตสุ ดุ วสิ ยั จรงิ ๆ มนั เกดิ อบุ ตั เิ หตุ น่เี มฆกลับมาจาก ม. ตงั้ แต่ฟ้ายังไม่มดื เลย ไม่ได้แวะไปไหนเลยนะคะ” แตค่ รงั้ นค้ี งไมไ่ ดผ้ ล เพราะแววตาแขง็ กรา้ วของผเู้ ปน็ แมย่ งั คงฉายชดั จน เมฆานรีใจไม่ดี “ถ้างน้ั เอาแบบนี้ แม่จะใหเ้ มฆเอารถไปใช้ ไปกลบั มหา’ลยั จะได้ ไม่ต้องรอรถเมล์จนดึก” คนเป็นแม่ว่าเสียงเรียบ แต่ไม่รู้ทำ� ไมถึงเยน็ จน จับขวั้ หวั ใจคนฟังขนาดนี้ “แต่...เมฆจะต้องกลับบ้านทันทีที่ท�ำกิจกรรมท่ีมหา’ลัยเสร็จ แม่ จะให้ปีกบั ผลไปเป็นเพอ่ื น คอยรอรบั ส่งหนูดีมัย้ จ๊ะ” ทันทีที่แม่พูดถึงชายสองคน พวกเขาก็มาแสดงตัวรับค�ำสั่งจาก นายหญิงของบ้าน หลังจากมองหน้าสองคนท่ีมาใหม่ เมฆานรีก็หันมาหาผู้เป็นแม่ รอยยมิ้ พมิ พ์ใจของแม่ท่เี ธอเคยหลงใหล วันนี้มนั เยน็ เยยี บจนน่าหว่นั ใจ 54 ววิ าหห์ น.ี้ ..มีแต่รัก

ก่อนจะหน้าถอดสเี มอื่ ได้ยินประโยคถดั มา “และลูกจะต้องถูกกักบริเวณอยู่แต่ในห้อง และไม่ต้องคิดจะหนี เพราะแมใ่ หพ้ วกพๆ่ี เขาเฝา้ ไวแ้ ลว้ ทงั้ หนา้ หอ้ งและนอกหนา้ ตา่ ง ในเมอ่ื แมข่ แู่ ลว้ ยงั ไมฟ่ งั กต็ อ้ งเอาจรงิ แบบนแี้ หละ” คนเปน็ แมว่ า่ จบกล็ กุ ขน้ึ ยนื เดนิ ตรงไปยงั บนั ไดพร้อมคนเป็นพ่อ คนเปน็ ลกู กเ็ ตรยี มจะเดนิ เขา้ ไปหาผเู้ ปน็ แม่ แตโ่ ดนปกี บั ผลเขา้ มา ขวางไว้ก่อน “เดย๋ี วค่ะแม่ แม่ท�ำแบบน้ีไม่ได้น้า พผ่ี ล พี่ปี ถอย นานแค่ไหน แม่จะกกั บรเิ วณหนนู านแค่ไหน!” คนเป็นลกู ส่งเสียง ก่อนจะช็อกกับคำ� พดู ของแม่ “จนกว่าหนูจะเรียนจบ” คนเป็นแม่ส่งย้ิมพิฆาตแล้วเดินข้ึนบ้าน หายลับไป ทั้งทล่ี ูกยังยืนอ้ึงอยู่ช้ันล่าง “เรียนจบ ไม่ได้นะ แม่ ทำ� แบบนัน้ ไม่ได้นะ!” เมฆานรโี อดครวญ “พปี่ ี พผ่ี ล ปลอ่ ยเมฆ” หญงิ สาวยงั คงดนิ้ รนจนกระทง่ั ไดย้ นิ เสยี ง ปิดประตูห้องของบุพการที ้ังสอง เธอจงึ ถกู ปล่อยตัว และทิง้ ตวั ลงกับพืน้ ทนั ที “โอ๊ย แล้วจะทำ� ไงล่ะเน่ีย” หญิงสาวหนั ไปพาลใส่คนทง้ั สองท่ียงั อยู่กับเธอที่ช้นั ล่าง “พ่สี องคนไม่ไปนอนหรือไง มายนื เฝ้าเมฆท�ำไม” “ผมสองคนนอนหน้าห้องคณุ เมฆครับ” ชายหนุ่มบอก ก่อนท้งั ปี และผลจะช่วยกันพยงุ คนเป็นนายน้อยลุกขนึ้ “ไมต่ อ้ งเลย เราเปน็ ศตั รกู นั จนกวา่ เมฆจะหลดุ พน้ จากการลงโทษ ครงั้ น”้ี หญงิ สาวฮดึ ฮดั ไมจ่ รงิ จงั นกั เพราะเขา้ ใจวา่ พวกเขากต็ อ้ งทำ� ตาม หน้าท่ี แต่กอ็ ดไม่ได้ทีจ่ ะโมโห แต่เธอกโ็ ทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ตลอดหนงึ่ สปั ดาห์ ทุกครงั้ ทีเ่ ธอไปมหา’ลัย ปีกบั ผลกจ็ ะตามไป ด้วยเสมอ เรยี กได้ว่าไม่ให้คลาดสายตา ขนาดไปเรยี นยงั ไปน่ังเฝ้าหน้า ห้องเรียน ไปกินข้าวกลางวันกไ็ ปน่งั เฝ้าทีโ่ รงอาหาร เข้าห้องน้ำ� ก็ต้องไป เฝ้า ตอนเย็นกลับบ้านก็ลากตัวเธอกลับบ้านทันที เป็นแบบน้ีทุกวันจน ธีระนัส 55