กำราบแม่ทัพ2

ยะเยือกมากขึ้นไปอีก นางจึงเบ่ียงตัว บงั ร่างบางส่วน จากสายตาเขา แต่นัน่ แหละในเม่ือนางตดั สินใจไปแล้ว แม้จะ ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างทีละชิ้นอย่างช้าๆ แต่กห็ า ได้มีท่าทางลงั เลหรอื สองจิตสองใจแม้แต่น้อย ถานหวนั่ ชิงสวมชุดแบบผ้ชู ายทงั้ ข้างนอกและข้างใน... จากเสื้อคลุมตวั นอก เสื้อแขนยาวตวั ใน จนกระทงั่ ดึงสายผกู เอ๊ียมตัวจ๋ิวที่อยู่ด้านหลงั แล้วปล่อยให้หล่นลงมา แม้ลุ่ยจูจะ แก้ไขขนาดแล้วแต่เอวนางคอดบาง ทาให้กางเกงตวั เลก็ ซ่ึง ค่อนข้างหลวมจึงอยู่ตา่ กว่าเอวลงไปเลก็ น้อย ตอนนี้หญิงสาว จงึ เหมอื นนางเงือกกไ็ มป่ าน สายตาคมแพรวพราวจดจ้องคนตรงหน้า รู้สึกว่าร่าง บอบบางนี้ช่างขาวเหมอื นเมด็ บวั และงดงามไรท้ ่ีติ มือเรียววางเสื้อเอ๊ียมไว้อย่างเรียบร้อย เพิ่งจะนัง่ ลงท่ี ขอบเตียงกร็ ้สู ึกได้ถึงสมั ผสั ที่แนบชิดทางด้านหลงั เขากดนาง ให้เอนกายลง ลมหายใจอ่นุ รอ้ นเป่ ารดพวงแก้ม เรื่องราวบานปลายมาถึงจดุ นี้แล้ว นางจึงไม่ได้ดิ้นรนขดั ขืน ร่างกายอ่อนนุ่มพยายามโอนอ่อนเข้ากบั ร่างแขง็ แกร่งของ ชายหนุ่ม ร้ดู ีแก่ใจว่าหากขดั ขืนแรงที่ดรุ ้ายนี้ มนั จะเป็นการรน 4

หาความทุกขใ์ ส่ตวั เปล่าๆ การยินยอมและคล้อยตามกถ็ ือเป็น วิ ธีปกป้ องตนเองอย่างหนึ่ งเช่นกนั หญิงสาวไม่มีคาเอ่ยท่ีเจบ็ แสบหรือท่าทีเมินเฉยเหมือน ก่อนหน้านี้แล้ว มีแต่น้าเสียงอ่อนนุ่มเข้ามาแทนที่ “ใต้เท้า ปผู า้ ห่มก่อนได้หรอื ไม่?” มือแขง็ แกร่งวางลงบนเอวบางแล้วดึงกางเกงนางช้าๆ กางเกงแพรต่วนสีขาวค่อยๆ เคลื่อนลงไปยงั ข้อเท้า เผยให้เหน็ เรียวขาขาวนุ่มนวล งดงามจนทาให้สายตาท่ีจ้องมองไม่อยาก เบนไปทางอื่นสามวนั สามคืนเลยทีเดียว “ท่าน!” ถานหวนั่ ชิงเพิ่งจะเอ่ยปาก กเ็ หน็ เขาโยนกางเกง แพรตวั บางของนางไปไว้ที่ปลายเตียง แต่กลบั ทาให้เสื้อผ้าท่ี พบั เป็นระเบียบไว้อย่างดีรว่ งหล่นลงมาในพริบตา เพราะถานหวนั่ ชิงเรี่ยวแรงน้อย ตอนท่ีเขาช้อนตวั ขึ้น วางบนเตียงจึงต้องคล้อยตามเขา แต่เม่ือเหน็ กระดาษซึ่งเป็ น หลกั ฐานสู่อิสรภาพของนางหล่นออกมาจากแขนเสื้อ สายตา พลนั ตกตะลึง จากนัน้ กฉ็ ุกคิดบางอย่างได้ 5

นางมองมือร้อนระอุจนเกือบลวกผิวก่อนจะเงยขึ้นมอง ชายหนุ่ม ทว่าเขาไม่ได้สบตาตอบ เพราะใจจดจ่ออยู่ท่ีเรอื นรา่ ง งดงามจนไมอ่ าจละสายตา “ช้าก่อน!” เส้นผมดาขลบั ของนางแผ่สยายบนฟูกทหาร ที่ดามืด หญิงสาวยื่นมือไปผลกั คนท่ีแนบร่างลงมากบั หน้าอก ของนาง “ใต้เท้าลืมอะไรไปหรอื เปล่าเจ้าคะ?” นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในหนังสือสญั ญาขาดอะไรไปทงั้ ท่ี อ่านเนื้อหาข้างในสองรอบแล้ว มนั ไม่มีส่วนสาคญั ท่ีสุดซึ่งกค็ ือ ...การลงนามของเซ่ียเฉิ งจู่ “หนังสือสญั ญาน่ียงั ไมไ่ ด้ลงนามใต้เท้าเลย” ถานหวนั่ ชิงไม่สนใจเร่ืองอ่ืน นางพลิกตวั ลุกไปที่ปลาย เตียง หยิบหนังสือสญั ญาที่พบั ไว้อย่างดีที่ตกพื้นขึ้นมาแล้วคล่ี อ่านอีกครงั้ อย่างรวดเรว็ จริงด้วย! นางกามือแน่นเอี้ยวตวั กลบั ไปหาคนต้นเหตุ “ใต้เท้าคง รีบร้อนเขียนจนลืมลงนาม ทว่าหมึกกบั พู่กนั ยงั วางอยู่บนโต๊ะ 6

หรือไม่ก็...” นางยงั พูดไม่ทนั จบ เขากด็ ึงกระดาษแผ่นนัน้ ไป จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงคารามในลาคอ เซี่ยเฉิ งจู่ยกมือขึ้นเหนื อศีรษะของหญิ งสาว โปรย กระดาษท่ีถกู ฉีกเป็นชิ้นๆ ลงมา “เจ้าแน่ใจนะว่าของน่ีมนั ใช้ได้?” หนังสือสญั ญาแผ่นนัน้ กลายเป็ นเศษกระดาษชิ้นเลก็ ชิ้น น้อยด้วยน้ามือของเซี่ยเฉิงจู่ ปลิวว่อนเกลื่อนเตียงนอน ถานหวนั่ ชิงมองเศษกระดาษท่ีกระจดั กระจายบนพื้น แล้วตะลึงงันไปชัว่ ขณะ ตอนนี้ ความรู้สึกในใจช่างยากจะ บรรยาย นางเคยเข้าใจมาตลอดว่าเซ่ียเฉิ งจู่เป็ นผู้ท่ี ให้ ความสาคญั กบั สจั วาจา นางครุ่นคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วนอยู่ นาน แม้เขาจะเป็ นชายหนุ่มที่หนุ หนั พลนั แล่นและเจ้ายศเจ้า อย่าง แต่ไม่ว่าอย่างไรเขากค็ ือแม่ทพั คือผปู้ กครองที่มีสจั วาจา เท่าทองพนั ชงั่ พดู แล้วย่อมทาให้ได้อย่างท่ีพดู นางเองก็เป็ นคนซื่อสัตย์ หากว่าตกปากรบั คาแล้วก็ จะต้องให้ความสาคญั ต่อส่ิงที่ได้เอ่ยไป ดงั นัน้ คนท่ีรบั ปากไว้ 7

แล้วไม่ทาตามกค็ ือคนที่ไม่น่าเชื่อถือ ใบหน้าของหญิงสาวจึง ฉายแววสบั สนอย่ไู มน่ ้อย เซ่ียเฉิ งจ่ยู ่างเท้าเข้ามาหาทีละก้าว ทาให้ถานหวนั่ ชิงไร้ ทางออก รู้สึกเหมือนกบั ถกู ครอบงาและต้อนให้จนมุม หญิง สาวถกู บงั คบั ให้ถอยหลงั จนกระทงั่ ไม่อาจถอยได้อีกแม้แต่ก้าว เดียว ลมหายใจพลันสะดุด คาพูดที่เหลือก็สลายลงคอไป ด้วย หากเป็ นเช่นนี้ แล้วภายภาคหน้ านางจะเป็ นอิ สระได้ อย่างไร นางจะมีชีวิตอย่ตู ่อไปยงั ไง... หญิงสาวอดชาเลืองมองเศษกระดาษไม่ได้ ผิวเนื้ อ เปลือยเปล่าไร้สิ่งปิ ดคลุมปรากฏอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาว เหน็บ ทว่านางกลับไม่ได้ใส่ใจ สายตาเอาแต่จดจ้องเศษ กระดาษบนพืน้ ... น่ีมนั ไม่ต่างจากทะเบียนขายเรือนร่าง ไม่ว่าจะแปดปี ... สิบปี . . .แต่นางกย็ งั พอมีหวงั ยงั หลงเหลือความปรารถนา แต่ ตอนนี้กลบั รสู้ ึกว่าทงั้ ความหวงั และความปรารถนาถกู ขยีแ้ หลก ไมม่ ีชิ้นดีเหมอื นเศษกระดาษพวกนี้ คณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานเป็นคนเจ้าระเบียบ แม้แต่เสื้อผา้ ที่ถอดกย็ งั พบั ไว้อย่างเรียบร้อยไม่ยอมให้ยบั น้อยมากท่ีจะได้ 8

เหน็ นางในลกั ษณะจนมุมเช่นนี้ เส้นผมท่ีมดั ไว้หลุดลุ่ยไม่เป็ น ระเบียบ ไม่มีส่ิงใดปิ ดบงั ผิวสีขาวราวหิมะ และไม่ได้คานึ ง สายตาท่ีวบั วาว ทาให้ชายหนุ่มได้มองภาพงดงามเป็ นบุญตา จนอ่ิมหนา ถึงด้านหลงั ของนางจะมีคนอยู่ แต่เวลานี้ความคิดกลบั อย่ทู ี่เศษกระดาษที่ถกู ฉีกทิ้ง ใครเล่าจะมาเข้าใจ นางรู้สึกเหมือนได้รบั ของมีค่าแล้ว กลบั แตกสลายหายไปต่อหน้าต่อตา หวั ใจของนางไม่ใช่แค่เศษ กระดาษนะ เมื่อใช้สายตามองหญิงสาวผ้งู ดงามไร้ท่ีติจนพอใจแล้ว เขากเ็ ร่ิมจบั จ้องการเคลื่อนไหวของนาง ใบหน้าพลนั เยียบเยน็ คิ้วขมวดเป็ นปม ขบกรามแน่น ด้วยความข่นุ เคือง ก่อนหน้านี้นางต่อรองเพื่อขอการรบั รองว่าจะไม่มีการ ผกู มดั จากเขา เพื่อให้นางมีอิสระที่จะจากไป ตอนนี้หนังสือ สญั ญาประหน่ึงเหลือแต่ซากท่ีไร้จิตวิญญาณ แต่นางกเ็ อาแต่ มองเศษขยะนัน่ เหมอื นเป็นของลา้ ค่าอย่างไรอย่างนัน้ 9

การแต่งเข้าตระกูลเซ่ียมนั ทาให้นางต้องทุกข์ระทม ขนาดนี้เชียวหรอื ? ทาให้นางต้องกลา้ กลืนฝื นทนปานนัน้ จิตใจ ถึงตงั้ มนั่ อยากจะออกไปจากเมืองนี้ท่าเดียว น่ียิ่งทาให้เขานึกถึงว่าวนั หนึ่งนางอาจจะหนีจากไปโดยที่ ไม่รวู้ ่าไปแห่งหนใด ใบหน้าเซ่ียเฉิงจ่กู เ็ ปล่ียนเป็นมืดครมึ้ ขึ้นมา ทนั ที แต่แรกเขากไ็ ม่ได้ตงั้ ใจท่ีจะเกบ็ มนั ไว้อย่แู ล้ว เจตนาที่จะ ฉีกมนั ให้ขาด การที่นางอยากจะหนี ออกไปจากเมืองเว่ยอนั อย่าได้ฝัน! ชายหนุ่มยื่นมือไปจบั แขนบอบบางทงั้ สองข้าง ใน หวั ใจเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธที่เอ่อล้น จึงยากที่จะปรบั ลม หายใจให้เป็ นปกติ ตอนท่ีตดั สินใจโปรยหนังสือสญั ญาใส่นาง เขาอยากให้ นางซึ่งอวดดีเข้าใจชดั แจ้งว่าผ้หู ญิงคนหน่ึงท่ีไร้ชื่อไร้ฐานะนัน้ อย่างไรก็ต้องถูกบงั คบั ฝื นใจให้ร่วมเตียงกับผู้ชาย แม้จะมี ค่าตอบแทนเช่นเดียวกบั ในกรณีนี้ แต่ก็ต้องถกู คนมองด้วย สายตาหยามหยนั ดถู กู ดแู คลนอยู่ดี เขาอยากเหน็ ท่าทางสานึก ผิดในภายหลงั และอยากให้นางเผยความคบั แค้นใจออกมา 10

ถึงจะถกู เขาตรึงเอาไว้แน่น แต่ถานหวนั่ ชิงยงั คงมีจิตใจ เข้มแขง็ สายตาจบั จ้องเพียงแค่พื้น ขอบตาเริ่มแดงลามไปถึง ใบหน้า จนยากที่เขาจะโหดเหี้ยมดุร้ายต่อนาง ไม่มีชายใดท่ี อยากเหน็ ผ้หู ญิงร้องไห้ โดยเฉพาะผ้หู ญิงคนนัน้ กห็ าใช่ใครอื่น แต่เป็นคนท่ีเขาปรารถนาอยากจะปกป้องด้วยสองมือ เฝ้าดแู ล ทะนุถนอมด้วยจิตใจท่ีคะนึงหาตลอดเวลา ความคิดในสมองตีกนั วุ่นวายหลายตลบ ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่อาจใจดาอามหิตกบั นางได้ลง ไม่ว่าจะทาให้นางถกู หยามเหยียด หรือเพียงเฝ้ามองนางอย่างเดิม ในใจเขากย็ ากที่ จะเบิกบานทงั้ นัน้ ในใจทงั้ เป็นห่วงทงั้ กงั วล อดไม่ได้ที่รงั้ รา่ งนุ่ม น่ิมเข้ามาหาตนด้วยท่าทางบงั คบั กลายๆ ถานหวนั่ ชิงค่อยๆ เบนสายตามายงั เขา พยายามแกะมือ หนานัน้ ออก แต่ถกู เขากอบกมุ ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทงั้ สองอยู่ ห่างกนั แค่เอือ้ ม เดิมเพ่ือสญั ญาแผ่นนี้ นางพยายามอดกลนั้ เกบ็ เรื่องราว ไว้ในใจ เพราะรู้ว่ามนั สาคัญกว่าสิ่งอื่นใดทัง้ หมด ทัง้ แสร้ง อ่อนหวานละมุนละไมกแ็ ล้ว แสร้งตีหน้าเฉยชากแ็ ล้ว สุดท้าย ได้แต่พยายามทาสีหน้าให้ เป็ นปกติ ทว่านับแต่กระดาษท่ีจะ นามาซ่ึงอิสรภาพของนางถกู ฉีกทิ้งไม่เหลือชิ้นดี ถึงหญิงสาว 11

ยงั ไม่เอ่ยคาใด ทว่าสีหน้าอ่อนหวานท่ีเคยประดบั อยู่ตลอด เวลาพลนั มลายหายไปสิ้น ในเมื่อกระดาษกลายเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว ไม่มี หนังสือสัญญาแผ่นนัน้ อีกต่อไป ถานหวนั่ ชิงได้แต่กล้ากลืน ความเจบ็ ชา้ สีหน้ายามนี้ดจุ น้าค้างแขง็ คิ้วเรียวท่ีบรรจงวาดย่ิง ดูแหลมคมประหน่ึงดาบคู่ ทงั้ ท่ีร้ตู วั ดีว่าเวลานี้ตนอยู่ในสภาพ ไม่เรียบร้อยและล่อแหลมเพียงใด แต่มนั กไ็ ม่ต่างกนั นักหรอก ในเม่ือเร่ืองที่วางแผนเอาไว้สุดท้ายกล็ ้มเหลวไม่เป็ นท่า แล้ว นางจะมีเรอื่ งใดให้ต้องกลวั อีกเล่า ต่อให้เขาโกรธ นางกไ็ ม่กลวั ! ถานหวนั่ ชิงจ้องเขาตอบอย่างไม่ลดละทว่ายงั ไม่ได้พูด อะไร ได้แต่พยายามใช้เรี่ยวแรงทงั้ หมดดึงมือของตนออกจาก การกอบกมุ ของเขา ในเมือ่ ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย มีหรอื ท่ีหญิง สาวจะดิ้นรนสลดั พ้นได้ เพียงคร่เู ดียวข้อมือกแ็ ดงเถือกตดั กบั ผิวขาวราวหิมะอย่างชดั เจน มือที่กมุ ไว้แน่นเมื่อครู่จึงคลาย ออก 12

เมื่อหญิงสาวเป็ นอิสระจึงรีบผละออกมาแล้วยืดตวั ตรง ทาเป็นไมส่ นใจท่าทางโหดเหี้ยมของอีกฝ่ าย เพียงก้มลงเกบ็ เสื้อ คลมุ ที่หล่นลงไปกองอย่ทู ่ีพืน้ ก่อนหน้าขึน้ มาคลมุ ไหล่เอาไว้ เพราะเอี๊ยมถกู ดึงออกไปนานแล้ว เม่ือนางหยดั กายกท็ า ให้คนเฝ้ามองได้เหน็ อย่างแจ่มชดั ถึงความอวบอิ่มงดงามราว ดอกเหมย รปู ร่างเพรียวบางละมุนละไมดจุ ปุยเมฆ ช่างขดั กนั กบั ใบหน้าที่เยน็ ยะเยือกราวกบั น้าค้างแขง็ ความอ่อนหวาน นุ่มนวลก่อนหน้ามลายหายไปสิ้น ทาให้เขาไม่กล้ากระดิกตวั แมแ้ ต่นิดเดียว เม่อื ชายหนุ่มมองส่วนท่ีนูนขาวนุ่มน่ิมวบั แวมภายใต้เสื้อ คลุมกร็ ู้สึกร้อนระอุไปทวั่ สรรพางค์กาย ทว่าหญิงสาวกลบั ไม่ เหน็ สายตาเช่นนี้ ท่าทีของนางส่งผลให้ไฟร้อนระอุท่ีไหลเวียน อยู่ในใจปะทุออกมา ทัง้ ยงั แผดเผาอวยั วะส่วนล่างให้แดดิ้น อยากจะเขา้ ไปแนบชิดคลอเคลีย ไวเท่าความรู้สึก เขาคว้าข้อมือของถานหวนั่ ชิงอย่าง ยากที่จะยบั ยงั้ นิ สัยมุทะลุของตนได้ ไม่เพียงรงั้ ร่างบางเข้า มาแล้วรวบเอวคอดก่ิวเอาไว้ หนาซา้ ยงั บงั คบั ให้นางนัง่ ลงบน ตกั แกรง่ ของตนอีกด้วย 13

หญิงงามเช่นนี้ หากไม่กลวั ว่านางจะบาดเจบ็ ใครหน้า ไหนจะอดทนไหว พดู ด้วยยงั ไม่ถึงสองคากค็ งถกู ลากมากระทา ตามอาเภอใจไปแล้ว คงไม่นัง่ ทนเหมือนอยู่ในเตาหลอมเช่นนี้ ถึงแม้เขากบั นางต่างทาหน้านิ่งเฉย แต่ในส่วนลึกของหวั ใจ เขา กลบั ไม่ยินยอมให้นางออกห่างจากตนเดด็ ขาด ยิ่งกลิ่นหอมอุ่นบนร่างโชยมาต้องใบหน้า ริมฝี ปากอิ่ม แดงระเรื่ออยู่ใกล้กนั ความนุ่มนิ่ มหอมหวานทาให้อยากจะ กลืนกินคนในอ้อมแขนลงกระเพาะเสียเด๋ียวนี้ ชายหนุ่มจบั จ้อง นางด้วยหวั ใจท่ีสนั่ ไหว ลาคอกระเพื่อมแผ่วเบา สุดท้ายกห็ ้าม ใจไมไ่ หวจึงก้มหน้าลง ทันใดนั้นถานหวนั่ ชิงก็ย่ืนมือมาผลกั เขาให้ออกห่าง ดวงตาไม่อาจปกปิ ดความโกรธไว้ได้อีกต่อไป นางพูดโพล่ง ออกมาอย่างไม่ลงั เล “ท่านกล้าร!ึ ” ทว่าตอนนี้เซ่ียเฉิ งจ่กู ลบั โกรธย่ิงกว่าจนหน้าดาหน้าแดง “มีตรงไหนที่ข้าไม่กล้า?” 14

“หนังสือสญั ญาแผ่นนัน้ คือข้อตกลงระหว่างเรา ในเม่ือ ท่านฉีกมนั ไม่เหลือชิ้นดี...” น้าเสียงของถานหวนั่ ชิงไม่มีความ หวาดกลวั เลยสกั นิ ด นางรวบรวมเร่ียวแรงผลกั ชายหนุ่มแล้ว ตงั้ ท่าจะลกุ ขึน้ “ข้ากไ็ ม่ยินยอม อย่าได้คิดมาแตะต้องตวั ข้า!” แต่ไม่ทนั ท่ีนางจะลุก ร่างบอบบางก็ถกู คนท่ีดวงตาลุก เป็ นไฟดึงกลบั เข้าสู่อ้อมกอดทนั ที เสื้อคลุมท่ีพาดหม่ินเหม่บน ไหล่ถกู กระชากออก เขาเค้นเสียงในลาคอเอ่ยด้วยความโกรธ สดุ ขีด “หากข้าแตะต้องเจา้ แล้วอย่างไรเล่า?” กล่าวจบมือกส็ มั ผสั ลงบนร่างบอบบาง ก้มหน้าลงซุกไซ้ จบู เม้มโดยไม่สนใจว่านางจะยินยอมหรอื ไม่ 15

50 เฝ้าถนอม หลงั จากหนังสือสัญญาถกู ฉีกขาดจนกระทัง่ ถึงตอนนี้ ถานหวนั่ ชิงเหมือนถกู ยวั่ ยุจนเริ่มทนไม่ไหว คนเราเม่ืออยู่ใน อารมณ์โมโห แม้แต่คาที่ต้องการเอ่ยก็หายไปจากสมอง แต่ กลบั พดู เร่ืองอื่นที่คาดไม่ถึงแทน หญิงสาวทิ้งศีรษะลงกบั เตียง ท่ามกลางความร้สู ึกหวามไหว นางพยายามรวบรวมแรงท่ีมีอยู่ น้ อยนิ ดเอ่ยออกมา “ข้าหรือจะกล้าต่อกรกบั ใต้เท้า ข้าเพียงแค่เอาตวั รอดไป วนั ๆ และเหลือศกั ด์ิศรีเพ่ือไปพบกบั มารดากเ็ ท่านัน้ ...” ถึงแม้หญิงสาวไม่เคยคิดอยากจะตายมาก่อน แต่เม่ือตก อย่ใู นสถานการณ์ยา่ แย่อย่างคิดไม่ถึงเช่นนี้กก็ ดั ฟันเอ่ยออกมา ส่ิงท่ีพดู เม่ือคร่สู ่วนหน่ึงคือความจริงท่ีนางอยากจะตายเสียให้รู้ แล้วร้รู อด อีกส่วนเป็ นความเท็จเพราะตนสู้อุตส่าห์หลบหนีก็ เพราะไม่อยากตาย ท่ีเหลือเป็ นการหยงั่ เชิงเพราะคิดอย่างอ่ืน ไมอ่ อก หวงั เพียงเอาตวั รอดจากเหตกุ ารณ์นี้ได้ ไม่นึ กเลยว่าอีกฝ่ ายกลับไม่ยอมปล่อยมือ ร่างกาย แขง็ แกร่งกลบั รดั นางแน่นขึ้น ท่อนขาท่ีมีกล้ามเนื้อกายาสนั่ 1

สะท้านจนนางร้สู ึกได้ ขณะที่หญิงสาวกาลงั ลงั เลสองจิตสองใจ ว่าจะทาอย่างไรต่อดีกบั บรรยากาศท่ีเงียบกริบ ในท่ีสุดเสียง หวั เราะเยน็ เยียบปานน้าแขง็ กแ็ ว่วมา “อยากตายร?ึ เจ้ากล็ องดแู ล้วกนั !” แล้วริมฝี ปากที่เพ่ิงทะเลาะกบั เขาเม่ือครกู่ ถ็ กู ประกบด้วย ความโกรธเคือง แฝงไว้ด้วยความรสู้ ึกท่ีราวกบั หวั ใจจะแตกรา้ ว เซ่ียเฉิ งจู่ระบายความอัดอัน้ ในใจโดยใช้มือสารวจร่างบอบ บางอย่างไมม่ ีความสงสารและความนุ่มนวลเลยแมแ้ ต่น้อย เม่ือเช้าสอนเดก็ น้อยตวั กลมซนๆ สิบกว่าคนที่หออกั ษร ป่ าไผร่ ว่ มสองยามยงั ไมร่ สู้ ึกว่าเหน็ดเหนื่อยทรมานเท่านี้ ยามนี้ ใบหน้างามไร้สีเลือดเหลือไว้แต่เพียงความขาวซีด จู่ๆ หญิง สาวกน็ ิ่งงนั ไป ไรป้ ฏิกิริยาต่อต้าน แผ่นหลงั นวลเนียนเปลือยเปล่าแนบกบั แผงอกแกร่งให้ เขาแทะเลม็ ตามใจชอบ เซ่ียเฉิ งจู่ยกศีรษะขึ้น ถอนหายใจยาว เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาหมายจะคลุมไหล่มน แต่ไม่อาจละ สายตาจากใบหน้ายามหมดสติของหญิงสาวในอ้อมแขนได้เลย 2

เมื่อคร่ตู นเอาความโกรธมาลงท่ีนางจนหญิงสาวเหนื่อย ล้าอ่อนแรง ริมฝี ปากแดงนุ่มบวมเจ่อ บนหน้าผากชื้นเหงื่อ เลก็ น้อย เส้นผมดาขลบั แผ่สยายลงบนหมอนที่เขาใช้หนุนนอน เป็ นประจา บางส่วนตกระไปกบั เตียง มือหนาที่กาลงั ดึงผ้าห่ม ชะงกั ค้างเม่อื เหน็ รอยแดงบนแผน่ หลงั หญิงสาว ชายหนุ่มจึงรีบ วางผา้ ห่มในมอื ลงบนรา่ งนาง บนผิวนวลเนียนปรากฏรอยนิ้ วแดง แม้ชายหนุ่มจะไม่ เอ่ยคาใด แต่ในใจกลบั เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขารู้ว่าร่าง งดงามตรงหน้าบอบบางและถกู เลีย้ งดมู าอย่างยากลาบาก แล้ว เขายงั กระทาหยาบคายกบั นางได้ลงคอ ครงั้ นี้ไม่ร้วู ่าถานหวนั่ ชิงจะโกรธเขาไปถึงเมื่อไร ท่อนแขนแกร่งวางน่ิ งบนผ้าห่มเน่ิ น นานอย่างไม่ยอมชกั กลบั ท่ีเดิม ห้วงสติท่ีหลุดลอยพลนั กลบั มาแจ่มชดั เม่ือเหน็ หญิงสาว ขยบั คล้ายกบั ไม่สบายตวั เปลือกตาของนางยงั คงปิ ดสนิ ท เขา เอื้อมมือไปแตะไรผมนางแล้วลูบเบาๆ แม้ว่าผ้ปู กครองเมือง คนเก่าจะซ่อมแซมคฤหาสน์หลงั นี้ได้อย่างสวยงาม แต่สาหรบั ทหารเช่นเขา ที่นี่กเ็ ป็นเพียงสถานท่ีนอนหลบั เท่านัน้ เดิมทีเคย 3

มีผา้ แพรทอโปร่งบางอย่างดีแต่ทงั้ หมดถกู เขาดึงทึ้งแล้วโยนทิ้ง ไป จากนัน้ กเ็ ปลี่ยนมาเป็นผา้ ฝ้ายของทหารสีเทาอ่อนแทน เขาเป็ นผู้ชายตัวคนเดียวจะไปรู้สึกรู้สาอะไร แต่ร่าง เปลือยเปล่าของหญิงสาวที่ดิ้นอยู่ใต้ผ้าห่มเนื้อหยาบเสียดสีกบั ผ้าจนแผ่นหลงั เนียนเกิดเป็ นปื้ นแดง ยิ่งผิวขาวผ่องขนาดนี้ย่ิง มองเหน็ ได้ชดั ... คงต้องนาของท่ีผิวหยาบไมน่ ุ่มมอื โยนทิ้งไปเสียแล้ว ขณะกาลงั จะละสายตาไปจากรอยแดงที่แสลงความรสู้ ึก ในใจกลบั ฉุกคิดถึงน้าแกงไตกวางอนั เป็ นบ่อเกิดแห่งภยั พิบตั ิ ชามนั้นขึ้นมาได้ ตอนนี้ เขายังร้อนรุ่มไปทัง้ ตัวด้วยความ ปรารถนาท่ียงั ไม่ได้รบั การเติมเตม็ คงต้องรอจนความรอ้ นผา่ ว หมดไปจงึ จะสงบลงได้ ทันใดนัน้ ก็ได้ยินเสียงฝี เท้าแว่วมา ชายหนุ่มปรายตา มองไปนอกประตู คนท่ีผ่านการรบมาจะมีความร้สู ึกไวต่อเสียง มากเป็นพิเศษ เซี่ยเฉิ งจ่กู เ็ ป็นอีกคนท่ีสามารถรบั รถู้ ึงฝี เท้าผมู้ า ใหม่ได้ทนั ที อีกทงั้ เขาฝึ กกาลงั ภายในที่ถ่ายทอดมาจากบรรพ บรุ ษุ จึงช่วยส่งเสริมความสามารถนี้ย่ิงขึน้ ไปอีก 4

น่าเสียดายที่คนร่นุ ท่ีสามในตระกลู เซี่ยมีสติปัญญาเพียง แค่ระดบั ธรรมดา ไม่มีสกั คนที่เรียนวิชานี้ได้ จนกระทงั่ มาถึงรนุ่ ของเขา เซี่ยเฉิงจ่อู าศยั สติปัญญาลองผิดลองถกู ถึงแม้ตอนนัน้ ยงั เดก็ แต่กส็ ามารถเข้าถึงเคลด็ วิชาได้ เม่ือเข้ามาในค่ายทหาร เขาได้ใช้ความสามารถท่ีมีเป็ น ทุนเดิมหลบคมหอกคมดาบ จนเอาชีวิตรอดมาจากสนามรบได้ หลายครงั้ หลายครา คนด้านนอกหยุดอยู่เพียงหน้ าประตูแล้วยืนรออย่าง เงียบเชียบ ถึงกระนัน้ เซ่ียเฉิ งจู่กร็ ้วู ่าคนท่ีมาคือใคร เขาหนั ไป มองคนท่ียงั หลบั ใหลอีกครงั้ ก่อนจะลุกขึน้ อย่างเนิ บช้า ขยบั ผ้า ห่มคลุมให้อีกฝ่ ายอย่างดีแล้วก้าวลงจากเตียง เกบ็ เสื้อผา้ ท่ีพืน้ ขนึ้ มาสวม ผ้ทู ่ีมาก็คือจวั่ เวิ่น เขาสัง่ ให้จวั่ เว่ินไปสืบเร่ืองราวเมื่อ กลางวนั ให้ชดั เจน พอไปถึงสกลุ ไป๋ นายท่านสกลุ ไป๋ เหน็ เครอื่ ง แต่งกายจากจวนผู้ปกครองก็เรียกคนขบั รถม้าออกมา คน เก่าแก่ของถานหวัน่ ชิ งจึงเล่าเร่ืองให้ฟังว่าตนเป็ นหนึ่ งใน พ่อบ้านของจวนตระกลู ถาน และที่คณุ หนูถานจะขึน้ รถม้าสกลุ ไป๋ กเ็ พ่ือจะซื้อตวั อดีตพ่อบา้ นเท่านัน้ 5

ถงึ จวั่ เวิ่นจะไมไ่ ด้เข้าไปในห้อง หรอื แม้แต่ตอนใต้เท้าปิ ด ประตูกไ็ ม่มีช่องให้มองสอดส่องได้เลย แต่จากการใช้สายตา ลอบสารวจ พบว่าใต้เท้ามีเพียงเสื้อกางเกงอย่างละตวั แสดงว่า ต้องมีแผนในใจแน่ ไม่สิ...ใต้เท้าต้องรงั แกคุณหนูถานแล้วแน่ ๆ เกรงว่า ตอนนี้ไม่เพียงแค่แกล้งนางเล่น แต่ดูท่าจะล่วงเกินนางไป เรยี บรอ้ ยแล้ว เขาเฝ้าประตูบ้านอยู่เป็ นนานสองนานจึงพอจะรู้นิ สยั คณุ หนูถานมาบา้ ง คุณหนูถานหวนั่ ชิงเห็นท่าทางนุ่มนวลอบอุ่นอ่อนโยน ปานนัน้ แต่ความจริงได้ผกู พยาบาทไปเรียบร้อยแล้ว วิธีการ ผกู พยาบาทนัน่ อาจจะไม่เหมือนการชาระหนี้เลือดของผ้ชู าย แต่กไ็ มเ่ หมอื นคนทวั่ ไปท่ีแค่ดื่มน้าชากาเดียวกใ็ ห้อภยั เมื่อจวั่ เว่ินเหน็ อารมณ์ของใต้เท้า หลงั รายงานจบจึงรีบ ถอยออกไป เซี่ยเฉิงจ่ยู ืนน่ิ งอย่หู น้าประตเู ป็นนาน ก่อนจะกลบั เข้าไป ในห้อง 6

การฝึ กกาลงั ภายในทาให้ร่างกายของเขาแขง็ แกร่งและ ไม่รู้สึกหนาว จนกระทัง่ สายตาเหลือบไปเห็นถ่านไฟในอ่าง มอดดบั แล้ว จึงสงั เกตว่าในห้องค่อนข้างหนาวเยน็ เขารีบไป เอาถ่านมาเติมทงั้ หวั เตียงและท้ายเตียงอย่างละถาดจนไฟลุก ไหมอ้ ีกครงั้ เพียงไมน่ านห้องทงั้ ห้องกอ็ บอ่นุ ขึน้ มา หญิงสาวท่ีนอนอยู่บนฟูกสีเทาอ่อนหลบั สนิ ทไร้เสียง ใดๆ เซี่ยเฉิ งจู่เดินไปที่เตียง อดไม่ได้ท่ีจะย่ืนมือไปสารวจลม หายใจของหญิงสาวท่ีปลายจมูก เมื่อร้แู น่ชดั ว่านางเพียงหลบั ไปเท่านัน้ กค็ ่อยๆ นัง่ ลงริมเตียง มองรอยจา้ ชา้ แดงเลก็ ๆ บน ไหล่นางด้วยสายตาเป็นกงั วล ไม่ร้เู ป็นเพราะโดนปลายคางของ ตนหรือเปล่า เขาใช้หลงั มือลูบเบาๆ แล้วเลยมาคลึงรอยคลา้ ท่ี ขอบตาสกั ครู่ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบเสื้อคลมุ แล้วผละไปเงียบๆ เซ่ียเฉิ งจ่ไู ม่อยากเผชิญหน้ายามท่ีถานหวนั่ ชิงต่ืนขึ้นมา ไม่ใช่เพราะกลัว แต่ไม่อยากเห็นสายตาของนางที่มองเขา แปลกไป นัน่ เป็ นความร้สู ึกของเขา แต่สาหรบั นางแล้ว ไม่ว่า เขาหรอื ใครกค็ งไม่ต่างกนั เมื่อออกมาจากห้อง ชายหนุ่มก็ปิ ดประตูอย่างเบามือ แล้วสงั่ ให้จวั่ เวิ่นคอยเฝ้าไว้อย่างเคย เขาสวมเสื้อคลุมสีดาทบั ชดุ ท่ีสวมอย่แู ล้วตรงด่ิงไปที่โรงครวั 7

ข่าวแม่ทพั หวั เมืองพาผหู้ ญิงมาค่ายทหารด้วยแพรส่ ะพดั ไปทวั่ ภายในเวลาไมน่ าน โรงครวั ในช่วงบ่าย นอกจากจะมีนายทหารท่ีดูแลหงุ หา อาหารไม่กี่นายแล้วกไ็ ม่ค่อยมีคนนัก เมื่อใต้เท้าปรากฏตวั ท่ี โรงครวั พ่อครวั กอ็ อกมาต้อนรบั ด้วยใบหน้าเปื้ อนยิ้ม “ใต้เท้าหิวแล้วหรอื ขอรบั ? ข้าต๋นุ น้าแกงบารงุ กาลงั ไว้ให้ พอดี ต้องการรบั สกั ชามไหมขอรบั ?” น้าแกงบารงุ กาลงั ? น้าแกงไตกวางอีกล่ะสิ เพียงได้ยินช่ือ ใบหน้าใต้เท้าเซ่ียกม็ ดื ครมึ้ ขึน้ มาทนั ที น้า แกงไตกวางเป็ นยาบารงุ ประเภท ‘อย่างว่า’ มนั เป็ นยาสาหรบั คนขาดเร่ืองนี้กินเพ่ือบารงุ เขาออกตวั ปฏิเสธไปแล้วอีกฝ่ ายก็ ยงั จะหวงั ดีเหลือไว้ให้ หากตนบารงุ อีก ยาบารงุ นัน่ ไม่แคล้วจะ กลายเป็ นยาพิษเสียกระมงั ชายหนุ่มรีบปัดมือปฏิเสธทนั ควนั “เจ้ามีโจก๊ ย่อยง่ายๆ ไหม?” 8

พ่อครัวยิ้มแฉ่ ง “ใต้เท้าไม่บอกข้าก็จัดเตรียมไว้ให้ เรียบรอ้ ยแล้ว ข้าร้วู ่าฮหู ยินจะต้องหิวเป็นแน่ ข้าจะรีบไปเอามา ให้เดี๋ยวนี้” กล่าวจบกห็ มุนตวั เข้าไปในห้องครวั ทนั ที ไม่นานก็หิ้ว ตะกรา้ ใส่อาหารออกมา ตะกร้าถูกวางลงบนโต๊ะแล้วเปิ ดฝาออก ไอร้อนลอย ขึ้นมาเป็ นเกลียว ในนัน้ มีเนื้อหมูหนั่ จานใหญ่ น้าแกงเนื้อหน่ึง กระบอก และโจก๊ ขาวชามหน่ึง อาหารเหล่านี้สาหรบั ผ้ชู ายในค่ายทหารแล้วถือว่าเป็ น อาหารท่ีดี แต่ว่า... เซี่ยเฉิงจ่ลู งั เลเลก็ น้อย เขารดู้ ีว่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องนัน้ จะกินอะไรก็ต้องพิถีพิถนั โจ๊กขาวนี่ เป็ นของดี แต่จืดชืดไป หน่อย แล้วในค่ายทหารกไ็ ม่มีของจาพวกพทุ ราขนมหวานเสีย ด้วย เอาเถอะ...โจก๊ เหนียวข้นรอ้ นน่ีกถ็ อื ว่าไม่เลว “เพ่ิมผกั ดองอีกนิดเถอะ” 9

“อ้อ ขอรบั ๆ” ผกั ดองในค่ายไม่ค่อยอร่อยนักเพราะเคม็ เกินไป เขาจึงให้พ่อครวั ล้างสกั น้าก่อนจะวางลงในตะกร้าแล้ว หิ้วออกไป เมื่อกลบั ถึงจวนผ้ปู กครอง ห้องโถงใหญ่กลบั เงียบเชียบ ปกติพวกลูกน้องคนสนิ ทมกั จะมานัง่ กินดื่มกนั ท่ีน่ี ทว่าวนั นี้สกั คนกย็ งั ไม่เหน็ เนื่องจากทุกคนร้วู ่าไม่ควรมาเพราะวนั นี้ใต้เท้า ของตนไม่สะดวก เมื่อเหน็ ใต้เท้าเซ่ียหิ้วตะกรา้ อาหารมาถึงประตู จวั่ เวิ่นจึง รีบรายงาน “ในห้องมีเสียง คาดว่าคงตื่นแล้วขอรบั ” เขาพยกั หน้า โบกมือให้ลูกน้องถอยออกไป จวั่ เวิ่นลงั เล สกั ครจู่ ึงเอ่ย “คณุ หนูถานไม่ได้กลบั บา้ น สาวใช้ของนางคงรอ้ น รนน่าดจู ึงออกมาตามถึงค่าย ตอนนี้รออยู่หน้าประตูค่ายแล้ว ขอรบั ” “ปล่อยให้นางรอไป!” เขารอจนจวั่ เว่ินไปแล้วจงึ ผลกั ประตกู ลบั เข้าห้อง 10

ไม่รู้ว่าคนในห้องตื่นตงั้ แต่เม่ือไร เพราะตอนนี้สวมชุด คลุมชนั้ นอกเรียบร้อยแล้ว และกาลงั ก้มลงไปหยิบรองเท้าข้าง เตียง ทนั ทีท่ีเซ่ียเฉิ งจ่ปู ิ ดประตตู ามหลงั เรียบร้อย กร็ ีบสาวเท้า เข้าไปวางตะกร้าอาหาร จากนัน้ นัง่ ยองๆ ช้อนเท้าเปลือยเปล่า ของหญิงสาวมาไว้ในมือแล้วมองเท้าคู่นัน้ นิ่ งนาน ก่อนจะเงย หน้ามองนาง ดวงตาสองค่สู บกนั น่ิง “ยงั สวมรองเท้าไมไ่ ด้ เพราะเจา้ ยงั ไม่ได้ใส่ถงุ เท้า” เสียงดงั กึกกกั จากหมอนไม้ปลกุ หญิงสาวให้ตื่น ถานหวนั่ ชิงรู้สึกว่าตนหลบั สนิ ทมากแต่กลบั ไม่พอเสีย อย่างนัน้ แมจ้ ะลกุ นัง่ แล้วสายตากย็ งั จบั จ้องหมอนไม้น่ิงอย่เู ป็น นาน ในใจรสู้ ึกเดือดดาลเป็นที่สดุ ท่ีมารบกวนการนอน ตอนนี้หญิงสาวนัง่ อยู่ริมขอบเตียง สมองยงั มึนงงเพราะ นอนไม่เตม็ อิ่ม สติยงั เลือนรางทาให้เสียงอะไรกไ็ ม่ได้เข้าหเู ลย สกั นิด 11

เซ่ียเฉิ งจู่เคยฟังรายงานจากจวั่ เว่ินก่อนหน้านี้แล้วว่า ถานหวนั่ ชิงติดการนอน ตอนกลางวนั ของทุกวนั นางมกั นอน พกั ร่างกายหนึ่งชวั่ ยาม ตอนเช้าต่ืนสาย ตอนคา่ กเ็ ข้านอนเรว็ หากไม่มีงานก็จะหลบั ตาพกั ผ่อน ไม่อย่างนัน้ ก็จะไม่มีสมาธิ และผิวหนังใต้ตาจะคลา้ แต่ก่อนตอนที่นางอยู่จวนตระกูลถาน คนมักพากัน เรียกว่าแม่นางตะกละนอน แม้มาอาศยั อยู่ใกล้ตลาดกย็ งั หลบั ลง เพราะรา่ งกายของนางรกั การนอนเป็นที่สดุ เร่อื งเช่นนี้คนปกติไม่เข้าใจ แต่สาหรบั เขาซึ่งมารดาป่ วย มาหลายปี เข้าใจดี เซ่ียเฉิ งจู่พยายามหาหมอมารกั ษามารดา อย่างยากลาบาก นางร่างกายอ่อนแอมาแต่กาเนิ ด โดยเป็ น ตงั้ แต่อยู่ในครรภ์ กอปรกบั ถกู ประคบประหงมจนเปราะบาง โชคดีที่โชคชะตาให้เกิดมาในครอบครวั รา่ รวยจึงมีชีวิตรอด มาได้นานหลายปี หากว่ามารดาของเขาเกิดในครอบครวั สามญั ชนทวั่ ไป คงไม่แคล้วต้องตายตงั้ แต่ยงั เยาวว์ ยั ร่างกายที่เปราะบางของมารดากเ็ ป็ นเช่นเดียวกบั ถาน หวนั่ ชิง นางมีผิวดงั่ หยกดงู ดงามน่าทะนุถนอม ทว่าหากไม่ดแู ล ให้ดีย่อมไม่ต่างจากหยกท่ีตกกระทบพื้นแล้วแตกเสียหาย ประดจุ ดอกไม้บนต้นที่ต้องลมแรงจนรว่ งโรย 12

เซ่ียเฉิ งจู่จึงต้องคอยควบคุมตนเองอยู่ตลอดเวลา ไม่ กล้าแตะต้องสมั ผสั มารดา ได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ เขาพยายาม ไม่ให้มารดาโกรธเพราะรู้อาการป่ วยของนางดี ย่ิงประโยคที่ นางเอ่ยเพื่อปกป้ องคนท่ีใช้แส้ฟาดตนด้วยน้าเสียงน่ ุมนวลแผ่ว เบา กท็ าให้เขาโกรธจนควนั ออกหทู กุ ครงั้ เมื่อนึกถึงเร่ืองของมารดาท่ีตายจากไปแล้ว เขาก็อด แค้นเคืองไมไ่ ด้ กอปรกบั หน่ึงในตวั ต้นเหต.ุ .. ถานหวนั่ ชิง เมื่อคิดถึงนางทีไรเขากร็ ้อนระออุ ยู่เป็นนาน แต่หากจะให้ปล่อยมอื จนนางหนีหาย เขากท็ าไมไ่ ด้ มาถึงขนั้ นี้แล้ว หนังสือสญั ญาอะไรนัน่ เขาไม่มีวนั ยอม ให้นางเดด็ ขาด! เซี่ยเฉิ งจู่เห็นหญิงสาวนัง่ อยู่ขอบเตียง เท้าขาวเกลี้ยง เกลาห้อยลงมา ทว่าดวงตายงั เหม่อลอยเคว้งคว้างราวกบั นอน ไม่เตม็ อิ่มจึงถอนหายใจ เขาเอารองเท้าวางไว้บนพื้น ก่อนจะ ก้มลงรวบขาเรียวทงั้ สองข้างขึน้ วางบนเตียง จากนัน้ มองหาถงุ เท้าท่ีคงถกู ถีบหล่นตอนที่นางดิ้นรน 13

ขณะที่ชายหนุ่มสาละวนหาถงุ เท้า นางกล็ ูบตรงทรวงอก ท่ีไรเ้ สื้อเอ๊ียม เมอ่ื ครนู่ างยั งสะลึมสะลือจงึ หยิบแต่เสื้อตวั ในกบั เสื้อคลุมยาวตวั นอกมาสวม ยามนี้เสื้อเอี๊ยมอยู่ในมือเซี่ยเฉิ งจู่ ชายหนุ่มนัง่ ลงข้างเตียง ประคองคนตาปรือท่ีเอนร่างพิง หวั เตียงคล้ายอยากจะนอนต่อขึ้นมาอย่างเบามือแล้วให้นาง ซบกบั อกแกร่งของตน จากนัน้ กค็ ่อยๆ แกะเชือกและถอดชุดที่ นางสวมอย่อู อก เกิดเป็ นชายชาติทหารอยู่แต่ในค่ายกบั สนามรบมาเน่ิ น นาน จะสวมเสื้อเอี๊ยมให้ผ้หู ญิงเป็ นท่ีไหนกนั ชายหนุ่มร้อนรน จนทาอะไรไม่ถกู ลุ้นและเหนื่อยย่ิงกว่าตอนรบในสมรภมู ิเสีย อีก เขาลูบคลาผิดๆ ถกู ๆ โดนอกนุ่มไปสามที เมื่อหญิงสาวที่ เกลียดความหนาวเหน็บกอดแขนเข้าด้วยกนั จนเนิ นอกล้น ทะลกั ช่างเป็ นทศั นียภาพดอกเหมยท่ามกลางหิมะขาวโพลนที่ งดงามย่ิง ทาให้เสื้อเอ๊ียมเกือบจะหลุดมือคนด้านหลัง เสีย หลายรอบ จนกระทงั่ เหงื่อท่วมกาย...ในที่สดุ กผ็ กู ได้สาเรจ็ ! หลังจากนั้นเซี่ยเฉิ งจู่ก็ให้นางขยับมานัง่ ท่ีขอบเตียง พร้อมกบั รวบผ้าม่านที่เป็ นอุปสรรคออกไปก่อน แล้วมานัง่ ยองๆ ตงั้ ใจจะสวมรองเท้าให้ 14

51 ไออ่นุ ถานหวนั่ ชิงร้สู ึกอ่อนเพลียเหมือนยงั นอนไม่เตม็ อ่ิมกถ็ กู เรียกให้ตื่นแล้ว นางมีท่าทางงวั เงียสมองไม่แจ่มใส เดก็ รบั ใช้ใน จวนตระกลู ถานร้วู ่านางเป็นเช่นนี้เสมอ จึงไม่มีผใู้ ดกล้ารบกวน เวลานอน ล่ยุ จเู องกร็ เู้ รอ่ื งนี้เป็นอย่างดี เวลามีใครส่งเสียงดงั คิ้วเรียวก็จะขมวดมุ่น ทว่านางก็ ไม่ใช่ท่อนไม้ท่ีไม่ร้สู ึกร้สู า ดงั นัน้ ตอนที่เซี่ยเฉิ งจ่สู วมเสื้อผ้าให้ ได้ครึ่งทางนางกเ็ ริ่มร้สู ึกตวั สมั ผสั จากมือเขาช่างแผ่วเบา ยาม ที่มอื แกรง่ โอบเอวรสู้ ึกได้ถึงความรอ้ นผะผา่ ว ราวกบั ว่ารา่ งกาย ของชายหนุ่มมีเตาไฟอยู่ภายใน ถึงแม้จะมีเสื้อผ้าขวางกนั้ แต่ ความอบอ่นุ กย็ งั ไหลผ่านเข้ามาในร่างนางได้ ความร้สู ึกยามนี้ ยากท่ีจะอธิ บายออกมาเป็ นคาพดู ถานหวัน่ ชิงรู้สึกอุ่นสบาย คงเพราะหวาดกลัวความ หนาวเหน็บ ดงั นัน้ แม้จะตื่นเตม็ ตาแล้วและนึกถงึ เรอ่ื งก่อนหน้า นี้ได้กย็ งั ไม่รีบผลกั ไสเขาในทนั ที ได้แต่ให้ความร่วมมือกบั เขา แต่งตวั ให้ตนเอง อีกอย่างกค็ ือนางไม่ใช่หญิงสาวในยุคโบราณ จึงไม่ได้เคร่งครดั เร่ืองขนบธรรมเนียมมาก นางไม่ได้มองว่า 1

การกระทาเช่นนี้จะทาให้ตนเองไร้ศกั ด์ิศรีจนไม่อาจทนมีชีวิต อย่ไู ด้ ยิ่งไปกว่านัน้ เหตกุ ารณ์ที่เกิดขึน้ ก่อนหน้านางรสู้ ึกตวั อยู่ ตลอด จึงมองเหน็ บางอย่างได้ชดั เจนขึ้น เขาฉีกกระดาษด้วย ความโกรธเคืองกจ็ ริง ทงั้ น้าเสียงและวาจารวมไปถึงท่าทางท่ี เกรี้ยวกราดทัง้ หมด ยิ่งทาให้ในใจนางแน่ชดั ว่า มนั เป็ นการ แสดงความอ่อนแอของเขานัน่ เอง โดยเฉพาะตอนนี้เขามีท่าทางเก้ๆ กงั ๆ ราวกบั กลวั ว่าจะ ทาให้นางเจบ็ แต่กย็ งั พยายามช่วยแต่งตวั ให้ ดงั นัน้ เมือ่ เซี่ยเฉิ ง จู่ดึงเท้าของนางไป หญิงสาวกเ็ พียงชกั เท้ากลบั จากนัน้ กข็ ยบั เข้าไปใกล้อ่างไฟ ถานหวนั่ ชิงมองอ่างไฟที่มีถ่านเติมเตม็ คาดว่าเขาน่าจะ เอาถ่านมาเติมระหว่างท่ีนางหลบั อยู่ ความทรงจาก่อนท่ีจะ แสรง้ หมดสติแล้วผลอ็ ยหลบั ไปจริงๆ นัน้ นางไมอ่ ยากจะรอื้ ฟื้ น ขึน้ มาอีก หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่ม อีกฝ่ ายยงั คงคกุ เข่าอยู่ ที่เดิมด้วยสีหน้าเป็นปกติ เหมือนไม่ได้ร้สู ึกว่าการกระทาแบบนี้ จะทาให้ตนเสื่อมเกียรติแต่อย่างใด 2

หญิงสาวพยายามโยนทุกอย่างทิ้งไป แต่บางครงั้ เรอื่ งราว ก่อนหน้ากแ็ วบเข้ามาในหวั อย่างยากที่จะควบคุมได้ ตะกอน ของความกรุ่นโกรธสัง่ ให้นางปะทะกบั เขาอีกสักตัง้ ทุบเขา แรงๆ อีกสกั ครงั้ ทว่านางกลบั ไมก่ ล้า เกรงว่าหากนางทาจริงถึง เวลานัน้ คงไม่มีใครช่วยเหลือตนได้ หญิงสาวรีบดึงความคิดเร่อื ยเป่ื อยของตนกลบั คืนมา ให้ ความสนใจกบั อ่างไฟตรงหน้าแทน เพราะนางนัง่ ใกล้กบั อ่างไฟ ความร้อนท่ีกาจายออกมาลามเลียขาเลก็ จนร้สู ึกอบอ่นุ จึงอด ไม่ได้ที่จะขยบั เข้าไปใกล้ขนึ้ เซ่ียเฉิ งจู่มองหญิงสาวอยู่ตลอด เห็นนางขยบั เข้าใกล้ อ่างไฟเพ่ือผิงขาเรียวเลก็ ของตน ในท่ีสุดชายหนุ่มก็ผ่อนลม หายใจออกมาช้าๆ จากนัน้ กล็ ุกขนึ้ ไปยกโตะ๊ ลายดอกหลีมาวาง ข้างเตียงใกล้ๆ กบั ที่นางนัง่ อยู่ แล้วนาอาหารในตะกร้าออกมา วางให้ เซ่ียเฉิ งจู่ส่งตะเกียบและชามโจ๊กให้หญิงสาว ทว่าถาน หวนั่ ชิงไม่ได้รบั ตะเกียบมา ได้แต่มองนิ่ งๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้า อยากกลบั แล้ว” 3

เพียงได้ยินว่านางอยากจะไป แววตาเซี่ยเฉิ งจู่กค็ ่อยๆ มืดครึ้มอีกครงั้ มือพลนั หยุดชะงกั อยู่กลางอากาศ “กินโจก๊ ให้ หมดก่อนแล้วจะไปส่ง” การเข้าออกค่ายทหารจะต้องมีป้ายคาสงั่ ไม่ใช่ว่าใครก็ สามารถเข้าออกได้ตามอารมณ์ ถานหวนั่ ชิงเข้าใจในข้อนี้ดีจึง ไม่ได้โต้แย้ง เพียงยื่นมือมารบั ชามกบั ตะเกียบไปโดยดี มอื เรียว นุ่มนวลยื่นมาตรงหน้าจนเขาอยากจะสมั ผสั แต่กลบั ไม่ได้ทา อย่างท่ีใจคิด เพราะถึงจะเคยโอบกอดแนบชิดกนั มาก่อนหน้า แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาบังคับ นางตามอาเภอใจได้ดงั นัน้ ต่อให้เขาปรารถนาอยากจะกมุ มือ นางแน่นๆ สกั เพียงใดกท็ าได้แค่คิดและอดทนรอให้นางตอบ รบั เพราะหากนางไม่ยินยอม เขากไ็ มก่ ล้าหกั หาญ ชายหนุ่มวางมือลงบนโต๊ะแล้วกาแน่น คิดเพียงอยากให้ นางได้กินข้าวอย่างสงบ แล้วกเ็ ป็นไปตามท่ีคาดไว้ นางไม่แตะน้าแกงเนื้อกบั เนื้อ หมูเลยสกั คา เอาแต่คีบผกั ดองเคม็ เข้าปาก ชามของโรงครวั มี ขนาดใหญ่มาก นางคงกินโจก๊ ไม่ได้มากขนาดนัน้ อีกทงั้ ยงั มีคน 4

มานัง่ มองอยู่ สุดท้ายหญิงสาวกก็ ินได้เพียงครึ่งชามแล้ววางลง จากนัน้ กล็ กุ ขึน้ ยืนทนั ที พอถึงตอนนี้หากเขายงั สรรหาเหตุผลมาเอ่ยอ้างเพื่อรงั้ ไม่ให้นางไป เขากค็ งกลายเป็นคนท่ีไม่มีความน่าเชื่อถือและไม่ มีสจั จะ ดงั นัน้ เม่ือเหน็ นางหยดั กายยืนขึ้น ชายหนุ่มจึงต้องลุก ขนึ้ ตามไปด้วย ท้องฟ้ าด้านนอกเปล่ียนสีแล้ว อากาศหนาวเหน็บกว่า เม่ือตอนกลางวนั มาก ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุม ทหารท่ีพาดอยู่บนเก้าอี้มาคลุมลงบนร่างบอบบาง เพราะเซ่ีย เฉิ งจู่มีรปู ร่างสูงใหญ่ ดงั นัน้ พอเสื้อคลุมของเขาอยู่บนร่างนาง ย่ิงเหน็ ได้ชดั ว่าหญิงสาวตวั เลก็ นิดเดียว ถานหวนั่ ชิงยืนให้ชายหนุ่มจดั เสื้อผ้าให้อย่างเรียบร้อย ด้วยความซาบซึ้งใจ ด้านนอก ไม่รู้ว่าลมเหนือพดั มาตัง้ แต่เมื่อไร ปุยหิมะ โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า แล้วล่องลอยไปตามแรงลม ท ห า ร ท่ี ยื น รัก ษ า ก า ร ณ์ ต ร ง ป ร ะ ตู ด้ า น ห ลัง ข อ ง จ ว น ผ้ปู กครองมือเยน็ จนแทบแขง็ เขาถฝู ่ ามือไปมาเพ่ือสร้างความ 5

อบอ่นุ ทงั้ ยงั กระชบั ชายแขนเสื้อไม่ให้ลมแทรกซึมพลางแหงน หน้ามองท้องฟ้า ในใจได้แต่กล่าวโทษอากาศท่ีเฮงซวย ก่อนหน้านี้ชุดทหารของพวกเขาเก่ามากแล้ว ไม่รู้ว่า ก่อนจะตกมาถึงเขาได้ผ่านการใช้งานมาแล้วก่ีคน บริเวณหวั เข่ากข็ าดเป็ นรู ยิ่งชุดขาดยิ่งหาความอบอ่นุ ไม่ได้ เขาได้แต่ทา ใจว่าปี นี้คงเป็นอีกปี ท่ีต้องทนกบั ความหนาวเหน็บ แต่ใครเล่าจะนึกฝัน เม่อื วนั ก่อนจ่ๆู กม็ ีเกวียนขนเสื้อกนั หนาวทหารที่เพิ่งทาเสรจ็ เขา้ มา เสื้อเหล่านัน้ บฝุ ้ายไว้หนาทงั้ ยงั แข็งแรงทนทานและสวยงาม พอหยิบขึ้นมาก็มีน้าหนักมาก ทีเดียว ครนั้ ได้ลูบคลากช็ ่างอ่นุ เหลือเกิน ทหารทุกนายที่ได้เสื้อ กนั หนาวตวั ใหม่ไปครอบครองล้วนหน้าบานด้วยความปี ติกนั ถ้วนหน้า พลทหารผ้นู ัน้ สอดมือเข้าไปในเสื้อกนั หนาว หยิบหมนั่ โถวที่เกบ็ ไว้เพราะกินไม่หมดจากมื้อเที่ยงออกมา ตอนนี้เขา รสู้ ึกหิวแล้วแต่ยงั ไม่ถึงเวลามือ้ อาหารจึงคิดว่าจะกินรองท้องไว้ ก่อนสกั ครึ่งลูก แล้วรอกินเตม็ ท่ีในมือ้ คา่ แต่เพิ่งจะกดั หมนั่ โถว ไปได้แค่ครง่ึ คาพลนั เหน็ ใต้เท้าเซ่ียเดินออกมาจากประตู 6

ทหารรกั ษาการณ์ถึงกบั ตกตะลึง เผลอกลืนหมนั่ โถวท่ี เพ่ิงกัดลงคอโดยไม่ทันได้เคี้ยว กระทัง่ หมัน่ โถวติ ดคอจน ตาเหลือกถลนหน้าดาหน้าแดง ก่อนหน้านี้ได้ยินมาบา้ งว่าใต้เท้าพาผหู้ ญิงเข้ามาในจวน แต่เขากไ็ ม่เชื่อ ตอนนี้จึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้าลายลงคอ...ที่แท้ มนั คือเรอื่ งจริง! เขารีบยืดตัวตรงทันควัน กระชับหอกในมือมนั่ ด้วย ท่าทางเอาจริงเอาจงั แต่สายตากลบั เหลือบมองไปทางผทู้ ี่กาลงั เดินมาตลอด เสื้อทหารคลุมร่างหญิงสาวไว้เสียมิดจนมองเหน็ ไม่ชดั เขาขยบั ตวั ไปหาตาแหน่งที่มองเหน็ นางชดั ๆ จึงเหน็ ว่า ใต้เท้าเซ่ียหยุดยืนอยู่หน้าประตู กาลงั จดั เสื้อผ้าให้หญิงสาว ด้วยท่าทางสุขุม แม่นางผู้นั้นถอยหลังไปเล็กน้ อย ก่อนจะ ยินยอมให้ใต้เท้าจดั เสื้อคลมุ ให้อย่างดี แล้วย่ิงไปกว่านัน้ ... พลทหารเบิกตาโพลงอย่างห้ามไมอ่ ยู่ เมื่อเหน็ ใต้เท้าของ ตนนัง่ ยองๆ จดั ชายเสื้อคลุมรวมไปถึงรองเท้าให้นาง เขาไม่ กล้าเชื่อสายตาตวั เองเลย ใต้เท้านัน้ เปรียบเสมือนสายลมที่พดั เอ่ือยแต่เย็นเยียบจนคนหนาวสะท้าน เป็ นแม่ทัพหัวเมืองที่ จดั การเร่ืองทุกอย่างในเมืองเว่ยอนั เป็นแม่ทพั ท่ีนากองทหารสู้ 7

รบในสงครามและต่อสู้กบั พวกโจรเถ่ือน ทว่าเขากลบั จดั เสื้อ คลมุ ให้หญิงสาวแล้วยงั สวมรองเท้าให้นางด้วย! ทหารเช่นเขาร้ดู ีว่าชายชาตินักรบส่วนใหญ่กลวั เมียเป็น ที่สุด แต่นัน่ ไม่น่ารวมถึงใต้เท้าเซี่ย เพราะใต้เท้าเป็นขนุ นางขนั้ ห้าเชียวนะ ทหารรกั ษาการณ์ที่ยืนท้าทายสายลมอย่หู น้าประตไู ด้แต่ มองตามคนทงั้ สอง จนกระทงั่ ใต้เท้าพาสตรีข้างกายเดินผ่าน หน้าแล้วออกนอกประตไู ป เขากถ็ ึงกบั ชะเง้อคอมองตามเพราะ อยากจะเหน็ ใบหน้านางให้ชดั ๆ แต่เม่ือสบกบั สายตาข่มขวญั ของใต้เท้ากต็ ้องกลบั มายืนน่ิงสารวมดงั เดิม เซี่ยเฉิ งจู่คงนึ กไม่ถึงว่า ภายในใจของทหารที่เคารพ เล่ือมใสและศรทั ธาเขาอย่างมากคนหนึ่งจะคิดไปไกลแล้วว่าใต้ เท้าเซี่ยนัน้ กลวั เมีย เซ่ียเฉิงจ่พู าถานหวนั่ ชิงออกจากจวนมาแล้ว เขากาลงั จงู มา้ ดาโดยมีรา่ งเลก็ ตามอย่ขู ้างหลงั ชายหนุ่มเอี้ยวตวั มาจบั มือนางเพ่ือพาเดินไปยงั ประตู ค่าย 8

“ข้าจะไปส่งเจ้า” “รบกวนใต้เท้าแล้ว” ถานหวนั่ ชิงชกั มือกลบั แล้วมองไป ยงั ประตคู ่าย ลุ่ยจูยืนรออยู่หน้าประตูค่ายตลอดไม่ยอมไปไหน เม่ือ เหน็ คณุ หนูเดินมากต็ ะโกนเรียก ถานหวนั่ ชิงจึงรีบเดินไปหาอีก ฝ่ ายทันที ทหารรกั ษาการณ์หน้าประตูสองนายรู้ว่านางเป็ น หญิงที่ใต้เท้าพาไปที่จวน อีกทงั้ ยงั เดินออกมาพร้อมกนั พวก เขาจึงมองไปท่ีใต้เท้า พอเหน็ อีกฝ่ ายไม่พูดอะไรกไ็ ด้แต่หนั มา มองหน้ากนั จากนัน้ กไ็ ม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปขวางกนั้ ให้นาง หยดุ พอถานหวนั่ ชิงเดินออกไปจากประตคู ่ายแล้วกต็ รงไปหา ล่ยุ จู แต่เพียงเดินไปได้ไมก่ ่ีก้าวกน็ ึกบางอย่างขึน้ ได้ จงึ ถอดเสื้อ คลุมทหารออกแล้วส่งให้ทหารรกั ษาการณ์หน้าประตู ก่อนจะ จากไปพรอ้ มสาวใช้ของตน ทนั ทีที่ถอดเสื้อคลุมตวั หนาออก หญิงสาวกร็ สู้ ึกหนาวยะ เยือก ตอนที่ลุ่ยจูจบั มือถานหวนั่ ชิงก็รู้สึกได้ว่าคุณหนูตวั สนั่ เลก็ น้อย จงึ รีบดึงมือคณุ หนูตรงไปยงั ทางกลบั บา้ น 9

ทว่าเพียงเดินไปไม่ก่ีก้าว ถานหวนั่ ชิงกอ็ ดไม่ได้ที่จะหนั กลบั ไปมองหน้าประตูค่ายอีกครงั้ เหน็ ใต้เท้าเซ่ียถือเสื้อคลุม ทหารยืนอย่ทู ่ีเดิมไมข่ ยบั ไปไหน ก่อนหน้านี้ลุ่ยจเู หน็ ว่าเลยเวลาเลิกเรียนแล้วแต่คุณหนู ยงั ไม่กลบั บ้าน นางจึงไปท่ีหออกั ษรป่ าไผ่ เด็กรบั ใช้บอกว่า คณุ หนูออกมาตงั้ แต่เท่ียงวนั แล้ว ทาให้ลุ่ยจรู ้อนรนเหมือนมด บนกระทะร้อน นางพยายามใคร่ครวญอยู่หลายตลบ ก่อนจะ สรปุ ว่าอาจเป็นไปได้ท่ีใต้เท้าเซ่ียจะเป็นคนพาคณุ หนูไป ตอนท่ียืนรออยู่หน้าประตูค่าย ในใจของลุ่ยจูเกิดความ หวาดกลวั ขึ้นมาเป็ นระลอก นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรแม่ทพั หวั เมืองจึงต้องพาตวั คุณหนูไป หรือจะเป็ นเพราะเรื่องที่เขาขอ แต่งงานแล้วถกู ปฏิเสธ พอคิดเช่นนี้ใบหน้านางก็เปลี่ยนไป ทนั ที คุณหนูถกู เขาพาเข้าจวน ชายหญิงอยู่ด้วยกนั สองต่อ สองจะสมควรหรือ? หากเป็ นท่ีบ้านอย่างน้อยกม็ ีนางอยู่ด้วย เขาคงทาอะไรไม่ได้มาก แต่น่ีถึงกบั พาเข้าจวน ซา้ ร้ายท่ีนัน่ ยงั เป็ นพื้นท่ีในการควบคมุ ของเขา อีกทงั้ นางไม่ได้อยู่ใกล้คณุ หนู ไมร่ วู้ ่าเกิดเรอื่ งอะไรขึน้ หรอื เปล่า 10

เดก็ สาวอยากจะซกั ถาม แต่พวกนางกาลงั เดินบนถนน จึงไม่เหมาะสม อีกทงั้ ตอนนี้คณุ หนูกเ็ ดินจา้ อ้าวนาไปแล้ว นาง จึงได้แต่เกบ็ คาพูดกลืนลงคอไปก่อน พอมองจงั หวะก้าวเท้า ของคุณหนูก็เห็นได้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ นางจึงค่อยโล่งอก ขึน้ มาหน่อย... น่าจะไม่มีอะไร ทว่าส่ิงท่ีนึกไม่ถึงก็คือตอนที่พวกนาง กลบั มาถึงบา้ น แล้วนางเทน้าร้อนลงอ่างอาบน้าให้ เมื่อคณุ หนู ถอดเสื้อผ้า นางกเ็ หน็ ได้ว่าบนผิวพรรณที่ขาวนวลเนียนกลบั เตม็ ไปด้วยรอยแดง ย่ิงตอนที่คณุ หนูก้าวลงอ่างอาบน้า นางก็ เหน็ ขาอ่อนด้านในของคณุ หนูยงั มีรอยนิ้ วมือประทบั แสดงว่า ถกู คนบบี ตรงนัน้ อย่างแรง “ตุ้บ!” ของต่างๆ ในมือของลุ่ยจหู ล่นลงพื้น ร้ไู ด้ทนั ทีว่า เกิดอะไรขึน้ ลุ่ยจเู ป็ นเดก็ รบั ใช้ที่ติดตามถานหวนั่ ชิงมาตงั้ แต่เลก็ จึง อดไม่ได้ท่ีจะปิ ดปากแน่ นเม่ือเห็นรอยแดงโหดร้ายบริเวณ หน้าอกของคณุ หนู จากนัน้ น้าตากไ็ หลลงมาอย่างห้ามไมอ่ ยู่ 11

ในห้องนอนเลก็ ไฟใต้เตียงช่วยสร้างความอบอ่นุ ทงั้ ยงั มีอ่างไฟอีกสองใบวางอยู่ในห้อง สกั พกั ไออุ่นก็ลอยมาปะทะ ร่างบอบบาง เพราะหญิงสาวขยาดความหนาว ดงั นัน้ พอถึงฤดู หนาวกไ็ มเ่ คยคิดจะประหยดั ถา่ นและฟื นเลย เม่ือลุ่ยจูเติมน้าร้อนลงอ่างเพ่ิม ถานหวนั่ ชิงกซ็ บร่างกบั ขอบอ่าง เผยแผน่ หลงั ขาวเนียนบางส่วนอย่เู หนือน้า ไอรอ้ นอ่นุ สบายทาให้นางเริ่มงว่ งงุนอีกครงั้ ตอนท่ีสะลึมสะลืออยู่ นางได้ยินเสียงลุ่ยจูทงั้ ก่นด่าและ สาปแช่ง มีทงั้ คาว่าเลว และไม่น่าตาบอดมองคนผิด... หญิงสาวร้ดู ีว่าคนเลวที่ลุ่ยจกู าลงั ด่าอย่างดเุ ดือดคือเซี่ย เฉิ งจู่ นับวนั ลุ่ยจูจะยิ่งกล้าแกร่งขึ้น แม้แต่แม่ทพั หวั เมือง เดก็ สาวกย็ งั กล้าด่า แต่กต็ ้องยอมรบั ว่าพอได้ยินอย่างนี้แล้วนางกลบั สบาย ใจไม่น้อย ทาให้ความกรุ่นโกรธที่ยงั หลงเหลืออยู่ในใจมลาย หายไปได้ หญิงสาวพลนั นึ กถึงถ้อยคาที่ตนพูดออกมาด้วย อารมณ์โกรธว่าอยากตาย พอคิดมาถึงตรงนี้กต็ ระหนักว่านาง ทาตวั เป็นคนไรส้ มองและยงั เดก็ เหลือเกิน 12

นางไม่เคยพดู คาว่าอยากตายเลยสกั ครงั้ โดยเฉพาะการ พดู ว่าอยากตายตอนที่ตวั เองโกรธจดั เพราะคานี้ต้องใช้กบั คน ที่สนใจตนเท่านัน้ จึงจะเป็ นผล หากคนผ้นู ัน้ ไม่สนใจเจ้า แล้ว เขาจะสนใจความเป็ นความตายของเจ้าทาไม... เมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ ใต้เท้าเซ่ียผไู้ ม่เกรงกลวั เสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ผ้ไู ม่เคยยอมลงให้กบั ผ้ใู ดกลบั กลวั ว่านางจะอยากตาย ขนาดนัน้ เชียว? ครนั้ นึกถงึ ตอนที่คืนเสื้อคลุมทหารให้เขากอ็ ดขาไมไ่ ด้ ถานหวนั่ ชิงซบหน้ากบั แขนท่ีพาดขอบอ่างแล้วหลบั ตา ลง ห้วงความคิดสดุ ท้ายคาตอบที่ได้กค็ ือ... ใช่ หรอื บางทีอาจเป็นนางท่ีคิดผิดไป... 13

52 พรสวรรค?์ ช่วงเวลาหนาวเหน็บท่ีสดุ เร่ิมมาเยือน ทวั่ ทงั้ แผน่ ดินเตม็ ไปด้วยน้าแขง็ และหิมะปกคลุม สาหรบั คนที่ไร้ท่ีอยู่อาศยั มาค้มุ กนั บงั ตนกไ็ ม่ต่างจากพบเจอเสือท่ีดรุ า้ ย ในฤดเู หมนั ตเ์ ช่นนี้ ลมเหนือพดั พาหิมะโปรยปรายไปทวั่ ทุกพื้นท่ีขาวโพลนราวกับขนห่าน สายน้าลาธารกลายเป็ น น้าแขง็ แมแ้ ต่อากาศยงั คล้ายกบั ถกู ผนึกไปด้วย ปี ที่แล้วๆ มา ในช่วงเวลานี้ยามราตรีจะหนาวจบั ขวั้ หวั ใจ ผ้ปู ระสบภยั ท่ีไร้บ้านให้หวนกลบั จะทงั้ หิวโหยและหนาว สะท้านจนแขง็ ตายไปนับสิบ ทว่าปี นี้ ทงั้ ในและนอกเมืองไม่มี ผใู้ ดต้องผิงลมห่มฟ้าอีกแล้ว ทุกคนต่างหลบอยู่ในบ้านดินที่ทา ไว้อย่างดี อาศยั เผาฟื นให้ความอบอุ่น เปลวไฟเผาหม้อก้นดา จนได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้ง แล้วยงั มีน้าต้มอุ่นไว้ด่ืมกินให้หลบั สบายคลายหนาว ทุกคนพออกพอใจกนั ถ้วนทวั่ เหล่าผ้ปู ระสบภยั ไม่มีความหวาดกลวั อีกแล้ว พวกเขามี ท่ีพกั อาศยั และอาหารที่จดั เตรียมไว้ให้อย่างไม่ต้องเป็ นทุกข์ ทุกคนต่างพดู คยุ กนั ถึงเรอื่ งการไถปลกู ในฤดใู บไม้ผลิปี หน้า ขอ 1

เพียงผ่านพ้นความหนาวเหน็บในช่วงฤดหู นาวนี้ไปได้ กม็ ีที่นา ผนื ใหญ่รอให้พวกเขาบกุ เบิกถางพงอยู่ แมท่ พั หวั เมืองพดู ไว้แล้วว่าจะให้พวกเขาอยู่ นอกเมืองเช่นเดียวกบั ครอบครวั ทหารซ่ึงบุกเบิกถางที่ รกร้างมาก่อน ใครถางได้เท่าไรกเ็ อาไปเท่านัน้ ไม่เพียงละเว้น ภาษีให้หนึ่งปี แม้แต่ควายและอุปกรณ์การเกษตรก็สามารถ หยิบยืมได้ ขอเพียงหลงั เกบ็ เก่ียวเสรจ็ ให้ส่งมอบคืนพร้อมกบั ผลผลิตอีกเลก็ น้อย ส่วนปี ที่สองจะละเว้นภาษีให้คร่ึงปี และปี ท่ี สามหลงั จากเรือกสวนไร่นาสมบูรณ์แล้วจึงจะเร่ิมมีการจ่าย ภาษีตามปกติ ในบ้านดินนัน้ ขุดไว้อย่างกว้างขวาง ครอบครวั หนึ่งมี สมาชิกส่ีคนกาลงั เผาฟื นในปล่องหลุมจนสว่างไสว ผนังท่ีก่อ ด้วยดินโคลนถกู ไอร้อนจากเปลวไฟรมจนค่อยๆ อบอุ่น เม่ือ เอาร่างแนบผนังจะรู้สึกอุ่นสบายมาก บุตรชายบุตรสาวของ ครอบครวั กาลงั หลบั สนิทเพราะช่วงกลางวนั เล่นกนั จนเหน่ือย หญิงสาวลบู แก้มแดงปลงั่ ของลกู ๆ แล้วหนั มาคยุ กบั สามี 2

“อาการป่ วยของจ้จู ดึ ีขึน้ มากแล้ว วนั นี้กย็ งั ชวนหนิวหนิว ออกไปเล่น” นางอดไม่ได้ที่จะยกมือปาดน้าตา “จ้จู ึเพิ่งจะหกขวบแต่ ผอมขนาดนี้ แต่ละวนั กินไม่อ่ิมสวมเสื้อผ้าไม่อุ่น ต้องมารบั ความทุกขย์ ากล้าบากกบั พวกเราด้วย ข้ากลวั ท่ีสุดคือลูกจะทน ความหนาวไม่ไหว เขาเป็ นผ้สู ืบสกลุ เพียงคนเดียวของตระกลู เรา โชคดีที่ใต้เท้ารบั พวกเราไว้แล้วยงั ให้ทหารมาช่วยขดุ บ้าน ดินให้อย่อู ย่างปลอดภยั ทงั้ ยงั มอบอาหารให้พวกเราอีกด้วย ไม่ รวู้ ่าบญุ คณุ นี้จะตอบแทนใต้เท้าเซ่ียอย่างไรจึงจะหมด” สามีหนุ่มที่นอนฟกู ขาดว่ินได้ฟังกข็ บคิดอยู่สกั พกั “รอปี หน้ าตอนที่นอกเมืองสร้างกาแพง การบุกเบิกท่ีร้างย่อม ต้องการคน ข้าไม่มีความสามารถอ่ืนมีแต่แรงกาลงั ปลูกพืชก็ นับว่าเป็นมือดี พวกเราจะทุ่มเทหว่านไถอย่างสดุ ความสามารถ ช่วยใต้เท้าถางพงปลกู พืชเป็นเสบยี งอาหารดีหรอื ไม.่ ..” ภรรยาคลุมผ้าห่มให้บุตรสาวเรียบร้อยแล้วได้ยิ น ประโยคนี้เข้ากเ็ ดินไปหาสามี “หน้าใหญ่เสียจริง เจ้าจะช่วยใต้เท้าบุกเบิกท่ีอะไร? ใต้ เท้าบอกไม่ใช่หรือว่าปี หน้าใครบุกเบิกถางท่ีได้เท่าไรกจ็ ะยกให้ 3

ผ้นู ัน้ ทงั้ หมด เจ้าน่ะช่วยตวั เองบุกเบิกถางท่ีเสียมากกว่า แล้ว จะเป็นการช่วยใต้เท้าที่ไหนกนั เล่า” ปกติผ้เู ป็ นภรรยามกั จะผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตามอมแมม ช่วงสองสามวนั มานี้ได้อาบน้าชาระร่างกายจึงดดู ีกว่าหลายวนั ก่อนมาก สามีแซ่หนิ วยิ้มแหยแล้วหวั เราะฝื ดเฝื่ อน “เรากถ็ าง ให้มากปลกู ให้มาก จะได้จ่ายภาษีมากหน่อยอย่างไรเล่า” กล่าว จบกร็ วบเมียสาวเขา้ มาในอ้อมแขน ภรรยาค้อนขวบั ด้วยความหมนั่ ไส้ แกะมือหนาของสามี ออก มองไปยงั เดก็ ๆ ท่ีนอนอยู่ข้างๆ “กว่าข้าจะกล่อมให้นอน หลบั ได้ไม่ใช่ง่าย หากเจ้าทาเสียงดงั จนลูกตื่นขึ้นมาข้าจะไม่ สนใจแล้วนะ!” เอ่ยจบก็มีท่าทีขดั เขิน ปล่อยผมที่มดั รวบให้สยายลง ถอดเสื้อตวั นอกออกแล้วเข้าไปในผา้ ห่ม เมื่อนอนลงแล้ว แววตาในความมืดก็ยงั สุกใส ผ้หู ญิง มกั จะละเอียดอ่อนกว่าผชู้ ายและคิดได้ถี่ถ้วนกว่า “หากพูดถึงเร่ืองนี้ ใต้เท้าบอกว่าปี แรกให้พวกเรา เพาะปลกู พอถึงฤดใู บไม้รว่ ง เกบ็ เกี่ยวข้าวแล้วยงั ต้องจ่ายภาษี 4

ท่ีนาหนึ่งไร่เก็บเก่ียวได้หลายร้อยจิน เจ้าก็ถางปลูกสกั ห้าไร่ หากเกบ็ เกี่ยวดีๆ เราก็จะได้ข้าวสารเป็ นจานวนมาก ถึงเงินจะ ขาดมือแต่กย็ งั อิ่มท้อง ปี ท่ีสองเกบ็ เกี่ยวให้มากหน่อย นอกจาก จ่ายภาษีแค่คร่ึงหนึ่งแล้ว พวกเรากย็ งั มีข้าวเหลือสะสม ถึงปี ท่ี สามหากต้องจา่ ยภาษีเตม็ กไ็ มต่ ้องกลวั แล้ว” พูดมาถึงตรงนี้ สายตาสามีหนุ่มพลนั สดใส “เจ้าจะไปรู้ อะไร เดิมทีท่ีตรงนี้เป็ นไร่นาท่ีอุดมสมบูรณ์ พอเกิดสงคราม หลายปี ติดต่อกนั ผ้คู นต่างก็หนีเอาตวั รอด มนั จึงรกร้าง แค่ กาจดั หญ้าออกให้หมด ขยนั ทางานสกั หน่อย อย่างน้อยหน่ึงไร่ ต้องเกบ็ เก่ียวได้หน่ึงร้อยห้าสิบจิน ข้าจะออกแรงมากหน่อย ถางให้ได้แปดถึงสิบไร่ อย่าว่าแต่กินอ่ิมเลย เรายงั มีรายได้อีก ด้วย ไม่ต้องรอถึงสามปี หรอก ปี ที่สองชีวิตเราจะต้องดีขึ้น แน่นอน” ชายหนุ่มแซ่หนิ วมีความสามารถในการปลูกพืชเป็ น อย่างดี ภรรยาจึงเช่ือที่เขาพูดอย่างไม่คิดสงสัย นางได้แต่ คาดการณ์ในใจ หากเกบ็ เก่ียวได้แปดถึงสิบไร่ นึกถึงข้าวที่กิน ไม่หมด ยงั สามารถเก็บไว้ได้หลายกระสอบ ในดวงตาเปล่ง ประกายดีอกดีใจ ก่อนจะนึกบางอย่างขึน้ มาได้ 5

“ครอบครวั อ่ืนมีพี่น้องมากมาย ครอบครวั มีแต่แรงกาย เจ้าเพียงคนเดียว บุกเบิกตัง้ หลายไร่เจ้าคงต้องเหน่ือยมาก หนิ วหนิ วเพ่ิงจะแปดขวบ รอถึงฤดูใบไม้ผลิก็ให้หนิ วหนิ วอยู่ ดูแลบ้านดแู ลน้อง ข้าจะไปช่วยเจ้าปลูกเอง สองคนกย็ งั ดีกว่า คนเดียว...” คนตรงหน้าคือเมียสาว ยิ่งดึกสงดั คนกย็ ิ่งเงียบ บตุ รชาย หญิงก็หลบั สนิ ทไปแล้ว มีหรือสามีหนุ่มจะอดรนทนไหว แต่ ก่อนเดินทางเรร่ อ่ นไปทวั่ ทกุ สารทิศ แม้แต่ที่พกั กายกไ็ ม่มี วนั นี้ ได้ที่พกั บ้านดินแล้ว เขาจะอดทนได้อย่างไร สกั พกั ก็กดร่าง ภรรยาเขา้ หาตน “อ๊าย...อย่าได้ท้าให้ลูกตกใจตื่นเชียวนะ เจ้าเบาเสียง หน่อย เบาหน่อย...” ชายหนุ่มได้แต่พยกั หน้าตอบ มอื หนากลบั สาละวนเคล้น คลึงว่องไว ไม่นานในห้องกย็ ากท่ีจะกกั เสียงลมหายใจหอบไว้ ได้ คา่ คืนนี้ สายลมพดั พาเกลด็ หิมะมาตกใส่หน้าต่างด้าน นอก 6

แต่ภายในห้องนอนกลบั มีถ่านไฟแดงฉาน ถึงอย่างนัน้ ไออุ่นกย็ งั ไม่แผ่กระจายไปทวั่ ห้อง โชคดีที่มีเตียงท่ีอ่นุ มาก ทา ให้หญิงสาวนอนหลบั สนิทตลอดทงั้ คืนจนถึงเช้าวนั ใหม่ นางซุก ตวั ในรงั ผา้ ห่มท่ีอบอ่นุ นุ่มสบายจนแทบไมอ่ ยากต่ืน รุ่งอรุณหลงั หิมะโปรยปราย ความหนาวยังคงอยู่แต่ อากาศนัน้ บริสุทธ์ิสดใสมาก ลุ่ยจูประคองน้าร้อนจากครวั เข้า มาในห้องนอน พลนั ได้กล่ินหอมประจากายมาจากรา่ งคณุ หนู วนั นี้ถานหวนั่ ชิงตื่นสายกว่าปกติเลก็ น้อย นางลุกขึ้นมา นัง่ แล้วแต่ยงั ไม่ได้รวบม่าน ลุ่ยจคู ่อยๆ เดินเข้าไปในห้องอย่าง ระมดั ระวงั วางอ่างน้าร้อนไว้บนชนั้ แล้วตรงไปหยุดยืนข้าง เตียง คณุ หนูยงั นัง่ นิ่ งไม่ขยบั อยู่เป็นนาน ใบหน้างวั เงียตาปรือ อย่างคนเพิ่งต่ืน ล่ยุ จเู หน็ แล้วปวดใจนัก “คณุ หนูนอนพกั อีกสกั หน่อยเถิดเจ้าค่ะ วนั นี้หิมะตกหนัก หออกั ษรนัน่ ก็ไม่ต้องไป หรอกเจา้ ค่ะ” พอเดก็ สาวเอ่ยจบประโยคกเ็ หน็ ถานหวนั่ ชิงยกมือขยี้ตา ผา่ นไปสกั พกั สมองกต็ ื่นตวั ขึน้ มาบา้ งจึงเอ่ยถาม “ตอนนี้ก่ียาม แล้ว?” 7

คณุ หนูถามเช่นนี้แสดงว่านางยงั ต้องการไปหออกั ษร ล่ยุ จจู ึงเดินไปเตรียมเสื้อผา้ ให้ “ยงั เช้าอยู่เลยเจ้าค่ะ ยงั นอนได้อีก สกั งีบ ที่นี่ห่างจากหออกั ษรพอสมควร ไม่อย่างนัน้ คณุ หนูคงได้ นอนพกั อีกครใู่ หญ่เลยเจา้ ค่ะ” ลุ่ยจูคลี่เสื้อออกให้คุณหนูสอดมือเข้ามาในแขนเสื้อ พลางปรายตามองคนที่พยายามแขง็ ใจลืมตาทงั้ ท่ีใบหน้ายงั แฝงความง่วงงุนอย่างเหน็ ได้ชดั ใบหน้างามอ่อนเพลียจนซีดเผือด พอมองกท็ าให้ลุ่ยจู หวนนึกถึงเมือ่ คืนหลงั จากคณุ หนูต่ืนขึน้ มาในอ่างอาบน้า ตอนนั้นลุ่ยจูช่วยเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าก็เห็นรอยฟันบน หน้าอกของคณุ หนู ถึงตอนนี้ความคิดนางกย็ งั ขดั แย้งกนั อย่าง ดุเดือด ได้แต่กดั ฟันแน่น ผิวกายคุณหนูทงั้ ขาวทงั้ น่ิ ม แค่จบั เบาๆ กเ็ ป็ นรอยแล้ว นับประสาอะไรกบั โดนกดั แล้วร่างกาย คุณหนูจะรบั ไหวได้อย่างไร จนถึงตอนเช้าก็ยงั ไม่หายบวม ผ้ชู ายคนนัน้ ช่างชวั่ ช้าป่ าเถื่อนเหลือเกิน เดิมทีพวกทหารใน ค่ายกไ็ ม่น่าพิสมยั อย่แู ล้ว ยิ่งมาทาขนาดนี้ถือว่าโหดเหี้ยมนัก เมื่อออกจากกองผ้าห่ม กถ็ ือว่าต่ืนขึ้นมาแล้ว หญิงสาว รีบกินอาหารเช้า ดื่มนมแพะม่วงอุ่นๆ ที่เอรด็ อร่อยเป็ นท่ีสุด 8

น่าเสียดายท่ีการผลิตน้านมของแพะม่วงน้อย ทุกวนั บีบได้แค่ ชามสองชามนี่ก็นับว่ามากแล้ว ยิ่งอากาศหนาวอย่างนี้มนั ไม่ ชอบให้รีดนมเสียด้วย แต่นมแพะขาวมีมาก เพียงพอสาหรบั ดื่มสองคน ลุ่ยจยู งั เอาน้านมท่ีเหลือมาทาของว่างจ้าพวกซาลาเปาไส้ครีมที่มี รสชาติอรอ่ ยกล่ินหอมหวานและขนมชนิดต่างๆ ลุ่ยจูกลวั เจ้านายจะหิวจึงนากระดาษมาห่อขนมให้นาง นาติดตวั ไปด้วย ถานหวนั่ ชิงรบั ห่อกระดาษมาใส่ไว้ในแขนเสื้อ จากนัน้ กร็ ีบออกจากบา้ นไป ถึงแม้ถานหวนั่ ชิงจะไม่ชอบความหนาวเยน็ แต่เม่ือได้ ยินเสียงฝี เท้ายา่ บนหิมะ ได้เห็นควนั หงุ ต้มลอยบางเบา เห็น หิมะขาวเป็ นประกายราวกบั เงิน และผู้คนที่ยิ้มแย้มอย่างมี ความสขุ ตามท้องถนน ในใจนางกร็ สู้ ึกช่ืนชอบบรรยากาศเช่นนี้ เป็ นอย่างยิ่ง ในยามนี้ทวั่ ทงั้ เมืองล้วนเป็ นสีขาวสุดลูกหลู ูกตา เกลด็ หิมะโปรยปรายลงสู่กระเบือ้ งหลงั คาและคคู ลองร่องน้าอย่างไร้ เสียง ถานหวนั่ ชิงมาถึงหออกั ษรป่ าไผ่แล้ว ยามนี้ผ้าคลุมไหล่ ของหญิงสาวเปี ยกชุ่มไปด้วยเกลด็ หิมะที่ละลาย หลงั จากเปิ ด 9

ประตูเข้าไปนางกเ็ หน็ เดก็ รบั ใช้ส่งยิ้มกว้างมาให้ หญิงสาวเดิน เข้าไปในรวั้ ผ่านลานกว้างจนถึงระเบียงของหอเรียน ตาม เส้นทางมีอ่างไฟวางไว้ตลอดแนวเพื่อให้ความอบอุ่นและมี กลิ่นหอมอบอวลโชยออกมา หญิงสาวสอบถามเด็กรบั ใช้จึงรู้ว่าซ่งฮูหยินยงั สอนไม่ เสรจ็ นางจึงปลดเสื้อคลุมพาดไว้บนฉากกนั้ คิดอยากจะดื่มชา ร้อนสกั หน่อย แต่เพียงเอี้ยวตวั เท่านัน้ กเ็ หน็ เงาร่างหนึ่งพ่งุ เข้า มาปะทะตวั จนนางตกใจจึงก้มลงมองตรงชายกระโปรง เหน็ รา่ ง เลก็ ในเสื้อกนั หนาวกอดหนึบอย่ทู ่ีขาของนาง เซ่ียฝอู ิน? เดก็ น้อยยืนกอดขานางนิ่ งไม่ยอมเปล่งวาจาเช่นเคย แต่ แววตาคู่นี้ดูดีกว่าเม่ือวานมาก ตอนนี้ดวงตากลมใสแจ๋วเบิก กว้าง กาลงั เงยหน้ามองถานหวนั่ ชิงอยู่ สายตาของเด็กเป็ น สายตาท่ีบริสุทธ์ิไร้มลทินเปรอะเปื้ อน แววตาเปรียบดงั่ เพชรที่ ใสสะอาดผา่ นการชะล้างแล้ว แต่ใบหน้ากลบั มีหมึกแต้มทงั้ ซ้าย ขวาดแู ล้วน่าอ่อนใจ ความมอมแมมปรากฏให้เหน็ ชดั เจน ถานหวนั่ ชิงมองใบหน้าเลอะหมึกของฝอู ิน แล้วมองตาม สายตาของเขาท่ีจดจ้องอยู่กบั ห่อกระดาษท่ีโผล่ให้เห็นจาก 10

ชายเสื้อของนาง หญิงสาวชะงักเล็กน้ อย ก่อนจะหยิบห่อ กระดาษเหลืองนัน้ ออกมาท่ามกลางสายตาท่ีจบั จ้องอย่างรอ คอย ตอนออกจากบ้าน ลุ่ยจูส่งขนมห่อนี้มาให้ ตวั นางเองก็ ยงั ไม่รู้เลยว่าด้านในเป็ นขนมอะไร ทนั ทีท่ีเปิ ดกระดาษออก กล่ินหอมกโ็ ชยมา จึงพบว่าเป็ นขนมอบนมแพะสีเหลืองท่ีหนั่ เป็นชิ้นเลก็ ๆ เพราะใต้เท้าเซ่ียนาแพะนมมาให้ถึงสองตวั นางกบั ลุ่ยจู สองคนย่อมดื่มไม่หมดอยู่แล้ว ขนมหวานต่างๆ โดยมากหาก ใช้นมต้มผสมจะทาให้อร่อยยิ่งขึ้น ไม่เพียงนางกบั ลุ่ยจูท่ีชอบ สาหรบั เด็กเลก็ อย่างฝูอินกย็ ่ิงเป็ นของที่มีแรงดึงดูดมากเป็ น พิเศษ เขาถึงได้พุ่งเข้ามาเช่นนี้ คาดว่าเดก็ น้อยคงจะได้กลิ่น หอมของนมตงั้ แต่ที่นางถอดเสื้อคลมุ แล้วกระมงั เป็ นไปอย่างท่ีคิด พอถานหวนั่ ชิงแกะห่อกระดาษแล้วมี กล่ินหอมโชยมาจากขนมอบสีเหลือง เดก็ ชายกอ็ ้าปากน้าลาย ไหลยืดจนหยดแหมะลงบนเสื้อกันหนาว มือเล็กยงั คงจบั ที่ กระโปรงของนางอยู่ หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเอน็ ดู 11