กำราบแม่ทัพ2

และกางเกงชนั้ นอกท่ีฝ่ นุ เกาะเตม็ ออกอย่างเบามือ บนกายจึง เหลือเพียงเสื้อขาวตวั เดียวที่สาบเสื้อแบะกว้างจนเผยให้เหน็ อกแกรง่ ท่ีมุมห้องมีน้ากบั ผ้าฝ้ายนุ่มตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เขายื่นมือไปหยิบมาเชด็ ตวั และใบหน้า จากนัน้ กเ็ ดินไปท่ีเตียง นอน ยามดึก ดวงจนั ทรท์ ่ีลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้าสาดแสงลงมา สาย ลมโชยเอ่ือยจากนอกหน้าต่างบานหน่ึงพดั เข้ามาลูบไล้ผิวน่ิ ม เนียนจนเยน็ แผ่นกระดาษบนหน้าต่างท่ีมีลวดลายฉลุสะท้อนแสงกบั ตะเกียงสีเหลืองนวล ตะเกียงดวงน้อยนี้ ทาให้คนท่ีเพ่ิงกลบั มา ร้สู ึกสบายและอบอุ่นเหมือนนกท่ีกลบั รงั ใต้เท้าเซ่ียเดินเบาๆ ไปท่ีหน้าต่าง แล้วปิ ดเข้ามาจนเหลือเพียงช่องเลก็ ๆ พอให้ลม เข้าได้ จากนัน้ กห็ มนุ กายกลบั มาท่ีเตียง ในจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอุ่นอนั คุ้นเคยทว่าเมื่อ เข้าใกล้กล่ินนัน้ กย็ ่ิงเข้มข้นขึ้น ฝัง่ ขวาของห้องมีเตียงนอนหก 5

เสาทาด้วยช่างฝี มือ ถึงงานจะดูหยาบสกั หน่อยแต่เมื่อแขวน ผ้าม่านโปร่งบางสีเขียวมรกต กท็ าให้เตียงโกโรโกโสดูงดงาม ขึ้นมาได้มากทีเดียว เม่ือเทียบกบั สีอึมครึมก่อนหน้า ห้องนี้ก็ กลายเป็ นห้องสดใสกว่าเดิมมากนัก ชายหนุ่มเบนสายตาไปยงั โต๊ะทางฝัง่ ขวาของเตียง บน นัน้ มีสมุดภาพเก่ียวกบั ตลาดในเมืองเว่ยอนั ท่ีวาดออกมาได้ อย่างสวยงามและประณีตวางอยู่ ตวั เล่มเยบ็ ได้อย่างคงทน อีก ทงั้ ภาพท่ีวาดกด็ ูมีชีวิตชีวาเหมือนกบั ของจริง ไม่ร้วู ่าเป็ นฝี มือ ของบณั ฑิตท่านใด เขาก้าวช้าๆ ไปหยิบสมุดภาพขึ้นมาพลิกดูพลางส่าย หน้าไปมา ตอนนี้ประชาชนไม่อาจอยู่เป็ นสุขเพราะบ้านเมือง ลุกเป็ นไฟ อีกทงั้ อาหารของแต่ละบ้านกไ็ ม่ค่อยจะมี แต่กลบั มี คนจบั จา่ ยซื้อของไรป้ ระโยชน์อย่างนี้มากมาย เ ม่ื อ ก่ อ น เ ข า ไ ม่ ส น ใ จ จ ะ จ่ า ย เ งิ น จ า น ว น ม า ก เ พื่ อ ซื้ อ ภ า พ อัก ษ ร ก ับ ก า พ ย์ก ล อ น ต า ม อ ย่ า ง พ ว ก ค น ที่ มี ฐ า น ะ แ ล ะ บรรดาศกั ด์ิ มีแต่พวกลูกหลานตระกลู สูงศกั ด์ิท่ีมีเสื้อผ้าและ อาหารมากพอเท่านัน้ ที่จะสรรหาสิ่งของเหล่านี้มาดูเล่น เขา เป็นเพียงประชาชนคนธรรมดาคงเสพสขุ กบั มนั ไม่ได้ และยิ่งไม่ ตบแต่งผหู้ ญิงที่รกั ของแบบนี้มาเป็นเมียแน่นอน 6

หลายปี ที่แล้วกม็ ีคณุ หนูสามนางในจวนตระกลู หล่ิวที่รา่ เรียนดนตรีหมากรุกอกั ษรและภาพศิลปะจนชานาญกระทัง่ ได้รบั การกล่าวขวญั ถึง แต่สาหรบั เขาแล้วกลบั ไม่เคยอยู่ใน สายตา แต่พอมาถึงตอนนี้กร็ าวกบั ชายหนุ่มนึกบางอย่างขึ้นมา ได้ เขาจึงวางสมดุ ภาพลงแล้วแอบถอนหายใจเงียบๆ ตอนแรกเขากไ็ ม่เคยคิดว่าตวั เองจะมีวนั นี้ วนั ที่หาซื้อ ของไร้สาระพวกนี้ พอเปลี่ยนเป็ นเพ่ือ ‘นาง’ กท็ าให้ความคิด หลายอย่างเปล่ียนไป แม้แต่...ประวตั ิและบนั ทึกท่ีน่าสนใจกย็ งั ให้คนหาส่งมา ตลอด เซ่ียเฉิงจกู่ วาดตามองในห้อง เหน็ ตลบั หมึกรปู ดอกเหมย กบั กล่องใส่พู่กนั ท่ีวางอยู่บนโต๊ะ ก็คงเป็ นเขาเอาท่ีหาซื้อมา หลายวนั ก่อนตอนไปเมอื งอี้โจว พอเหน็ ของสวยๆ งามๆ กอ็ ดคิดถึงนางไม่ได้ ชายหนุ่ม ที่ยืนอย่ขู ้างโตะ๊ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครงั้ 7

หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าบนโต๊ะยังมีก็ถาดไม้ฉลุลาย ดอกไมท้ ี่มีของกินหน้าตาประหลาดวางอยู่ เพราะใต้เท้าเซ่ียเร่งควบม้ามาตลอดทาง ตอนนี้จึงเพิ่ง ร้สู ึกว่าตวั เองหิวมาก เม่ือเหน็ ของกินกร็ ้วู ่าเกบ็ ไว้ให้เขาอย่าง แน่นอนจึงย่ืนมือหยิบขึ้นมา ทว่ายงั ไม่ได้เอาเข้าปาก แต่หยิบ มาประเมินดกู ่อน นับเป็ นของกินอีกอย่างที่เขาไม่เคยเหน็ มาก่อน พอเอา เข้ามาใกล้หน่อยก็ได้กลิ่นหอมลอยมาแตะจมูก ทาให้คนอด ไม่ได้ที่จะน้าลายสอ ชนั้ นอกห่อห้มุ ด้วยอะไรบางอย่างสีม่วง จางๆ ดเู หมือนข้างในจะมีเนื้อหนาประมาณหนึ่งช่นุ เม่ือสมั ผสั แล้วยงั อาหารนี้ยงั อ่นุ ๆ อย่เู ลย แสดงว่าเพิ่งทาเสรจ็ ได้ไมน่ าน แม้ว่าใต้เท้าเซี่ยจะเป็ นผ้ชู าย การดารงชีวิตในยามปกติ จะไม่รู้จกั ของหยุมหยิม แต่เขาก็ยงั รู้ว่าอาหารและข้าวของ เครื่องใช้ของนางมกั จะเป็ นของท่ีไม่เหมือนกบั คนอ่ืนทัว่ ไป ดงั นัน้ เสื้อผ้าอาหารการกินของเขาจึงไม่เหมือนกบั คนอื่นไป ด้วย และทุกส่ิงทุกอย่างมกั จะทาให้คนท่ีพบเห็นรู้สึกแปลก ประหลาด แต่สาหรบั เขากลบั สะดวกกินสะดวกใช้เป็ นอย่าง มาก 8

อย่างเช่นอาหารหน้าตาแปลกที่ตดั เป็ นท่อนๆ ในจานท่ี อยู่ตรงหน้านี้ถกู วางเรียงเป็ นกลีบดอกไม้ เผยให้เห็นสีเขียว มรกตและสีขาวอมชมพูอ่อนๆ ด้านใน เขาไม่เคยเหน็ ของกิน แบบนี้ที่ไหนเลย ใต้เท้าเซี่ยลงั เลเลก็ น้อยก่อนจะส่งอาหารในมือเข้าไปใน ปาก หลงั จากเคี้ยวไม่นานกร็ บั ร้ไู ด้ถึงรสชาติแปลกใหม่ที่ปลาย ลิ้น ดูเหมือนจะเป็ นอาหารทะเล แต่มีความหวานของข้าว ส่วนไส้ข้างในออกเปรีย้ วเลก็ น้อยน่าจะเป็ นเนื้อสตั วผ์ สมกบั ไข่ ไก่ เป็นของอรอ่ ยท่ีเคี้ยวไม่ทนั ไรกก็ ลืนหายไปแล้ว เพียงคร่เู ดียวอาหารในจานทงั้ หมดกไ็ ปอยู่ในกระเพาะ ของเขาเรียบร้อย จากนัน้ ชายหนุ่มกย็ งั กินขนมอบหวานสอง ชิ้นกบั น้าแกงอีกหนึ่งชาม มาถึงตอนนี้เขากร็ ู้สึกว่าตวั เองอิ่ม มากทีเดียว บนโตะ๊ ยงั มีป้านชาซึ่งมีน้าชาดอกไม้อ่นุ ๆ ไว้ให้เขา ใช้กลวั้ ปาก ใต้เท้าเซี่ยด่ืมได้สามถ้วยใหญ่จึงวางถ้วยชาลง สายตามองทะลเุ ข้าไปหลงั ผา้ ม่านบางพลิ้ว ถึงจะกลวั้ ปากไปแล้ว แต่เขาเพ่ิงกินอาหารเข้าไปทาให้มี กลิ่นติดอยู่ คิดว่าต้องทาให้คนบนเตียงขมวดคิ้วย่งุ เป็นแน่ เซ่ีย 9

เฉิ งจ่จู ึงหยุดชะงกั เลก็ น้อยแล้วยกป้านชาที่มีน้าชาดอกไม้หอม อ่อนๆ ไปยงั มุมห้องท่ีมีไว้สาหรบั ล้างหน้าบ้วนปาก จากนัน้ มองหาตลบั กระเบอื้ งลายครามเท่าฝ่ ามือกบั แปรงด้ามไม้ไผ่ ประชาชนในเมืองเว่ยอนั ยงั คงใช้ก้านต้นหยางกบั ต้น หลิวแตะเกลือแล้วสีฟัน บางคนกใ็ ช้มอื ทาความสะอาดช่องปาก โดยตรง คนบนเตียงใช้อุปกรณ์การแปรงฟันไปแล้ว ในตลบั กระเบอื้ งคือสมุนไพรฝหู ลิงต้มเพื่อใช้ในการสีฟัน หากใช้นานๆ ฟันก็จะขาวปานเม็ดหยก อุปกรณ์แปรงฟันคือแปรงไม้ไผ่ท่ี ปลายด้ามจบั แกะสลักเป็ นเมฆมงคลไว้ ส่วนหัวมีรูขนสอง แถวแล้วใส่ขนม้าขัดเงาเกลี้ยงเกลาจนเป็ นมันขลับเข้าไป จากนัน้ กต็ ดั ให้เรียบเสมอกนั ตอนที่ใช้ครงั้ แรกเซ่ียเฉิ งจ่กู ย็ งั ไม่ ชิน ทว่าตอนนี้หากให้กลบั ไปใช้ก้านต้นหลิวหรือต้นหยางกไ็ ม่ ค้นุ ชินเสียแล้ว ชายหนุ่มทาความสะอาดฟันจนเสรจ็ เรียบร้อยก็เดินไป เลิกผ้าม่านโปร่งบางหน้าเตียงขึ้น เขาอาศยั แสงจากตะเกียง ข้างโต๊ะจึงเห็นฟูกปูสีขาวสลบั สีเขียวมรกต บนฟูกมีหญิงสาว ผิวพรรณขาวนวลสว่างผดุ ผอ่ ง ถานหวนั่ ชิงนอนตะแคงหลบั ตา อย่บู นหมอนกลม สวมเสื้อผา้ แพรต่วนบางเบาสีชมพอู ่อน 10

ใต้เท้าเซ่ียซ่ึงไม่เช่ียวชาญการประดิดประดอย อีกทงั้ ไม่ ค่อยละเอียดอ่อน เม่ือเหน็ ลวดลายดอกท้อก้านเขียวกอปรกบั กลิ่นกายหอมที่อบอวลยวนใจ จิตใจของเขากไ็ พล่นึกถึงบางส่ิง บางอย่างขึน้ มาแล้วเกิดลาคอแห้งผากอย่างช่วยไม่ได้ หลงั จากอดทนอยู่เป็ นนานก็ค่อยๆ ปล่อยผ้าม่านลง แล้วนัง่ น่ิงอย่ทู ี่ริมเตียง เซี่ยเฉิงจ่เู ป็นคนท่ีระงบั อารมณ์ตวั เองได้ดีมาก กระนัน้ ก็ ยังปักหลักอยู่ท่ีริมเตียงเพ่ือบังคับตัวเองอยู่เป็ นนาน จึง สามารถกดความคิดท่ีไหลทะลกั ออกมาได้ ขณะที่ชายหนุ่ม กาลงั จะยกมือขึ้นปัดไฟตะเกียงให้ดบั เตียงคุณภาพต่าก็โยก คลอนเลก็ น้อยเกิดเสียงดงั เอี๊ยดอ๊าด ทาให้คนที่เพิ่งจะเคลิ้ม หลบั รสู้ ึกตวั นางเหน็ เงาหลงั ข้างเตียงกพ็ ยงุ ตวั ลกุ ขึน้ มานัง่ ดวงตายงั หรี่ปรือ สีหน้าดอู ่อนโยน นางเอ่ยถามอีกฝ่ ายด้วยน้าเสียงเกียจ คร้าน “กลบั มาแล้วหรือ ของกินกลางดึกบนโต๊ะกินหรือยงั เจ้า คะ?” เซ่ียเฉิ งจ่เู อี้ยวตวั กลบั มาหา เหน็ หญิงสาวท่ีนอนอยู่เมื่อ คร่กู าลงั ลุกจึงช่วยประคอง เสื้อชิ้นเลก็ บนกายและมีตวั บางอีก 11

ตวั ทับอยู่ซ่ึงเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ช่วงเอวรดั ด้วยเชือก แต่ เวลานี้เชือกรดั เอวคลายปมออกหลวมๆ ทาให้เสื้อท่ีสวมอยู่ เปิ ดออกเลก็ น้อยจนเหน็ เสื้อเอ๊ียมวบั แวม เผยผิวขาวราวหิมะ ด้านใน... เดิมทีใต้เท้าเซี่ยที่กดอารมณ์ลงได้แล้ว ตอนนี้คล้ายกบั มี น้ามนั สาดรดกองไฟให้ลุกโชนขึ้นมา ความอดทนท่ีข่มกลนั้ เอาไว้ เริ่มหมดลง บงั เกิดสีหน้าเจบ็ ปวดเขียวคล้าขึ้นมาใน ความมดื สลวั ทนั ที รา่ งกายสตรีอ่อนหวานละมนุ ละไม น้าเสียงไพเราะระร่ืน หู ดวงตาสดใส กลิ่นหอมหวนยวนจมกู คงมีเพียงมนุษยเ์ หลก็ ที่ จิตใจจะไม่เต้นไหวคลอนตาม น่าจะเป็ นเพราะว่าร่างกายดีขึ้นมากแล้ว ถานหวนั่ ชิงท่ี เพ่ิงตื่นขึ้นมาแม้จะยงั งุนงงสะลึมสะลือ แต่อาการป่ วยคล้ายว่า จะดีขึน้ มาก หลงั จากที่ชายหนุ่มใช้สายตาจบั จ้องมองมา นางก็ รสู้ ึกตวั ตื่น คืนสติอย่างครบถ้วนสมบรู ณ์ พอเงยหน้า นางกเ็ หน็ ใต้เท้าเซ่ียใส่กางเกงตวั ในเพียงตวั เดียว อีกทงั้ เสื้อด้านบนกไ็ ม่ได้จดั การให้เรียบร้อยนักจึงเผยให้ เหน็ อกกว้างหนัน่ แน่น และสายตาท่ีกาลงั มองมาที่นาง... 12

ดวงตาของถานหวนั่ ชิงค่อยๆ เบิกกว้างอย่างตกตะลึง นางไม่เคยเหน็ ท่าทางดรุ ้ายคกุ คามของอีกฝ่ ายมานานแล้ว คน ตรงหน้ามีท่าทางองอาจ ผ่ึงผายและทรงพลงั ...เป็นพลงั อานาจ ท่ีแรงกล้าจนนางตกใจ ภายใต้สายตาที่จับจ้องของนาง เหมือนว่าจะทาให้เขาเกิดความร้สู ึกบางอย่างมากขึ้นและมาก ขนึ้ ... ถึงตอนนี้สีหน้าใต้เท้าเซี่ยจะยงั น่าเกรงขาม แต่เมื่อเหน็ สายตาของหญิงสาวแล้ว สีหน้าชายหนุ่มกเ็ ริ่มร้อนผะผ่าว คิด อยากจะหาเสื้อมาปิ ดบงั นางไว้เสียอย่างนัน้ 13

86 รคู้ วามจริง ดวงจนั ทรค์ ่อยๆ ฉายแสงทรงกลด เดิ มที ถานหวัน่ ชิ งยังมีอารมณ์ สนุกสนาน แต่ พอ พระจนั ทรเ์ คลื่อนสูงเหนือฟากฟ้า ในใจของนางกเ็ ร่ิมสานึกผิด กบั ความขี้เล่นชวั่ วบู ของตวั เอง หญิงสาวเงยหน้ามองคนท่ียืน จงั ก้าอยู่หน้าเตียงซ้าแล้วซ้าเล่า และย่ิงจ้องความแข็งแกร่ง ทรหดในมือ คิ้วของนางกเ็ ริ่มขมวดเป็นปม ความอดทนของคนมีขีดจากดั นะ ยงั ไมถ่ งึ อีกหรอื ใต้เท้า เซี่ย... นิ้ วมือเรียวนุ่มน่ิ มทัง้ สองข้างกอบกุมส่วนท่ีร้อนผ่าว ถานหวนั่ ชิงจบั จ้องไปที่อีกฝ่ าย ชายหนุ่มภายใต้สายตานางมี ดวงตาสดใสแฝงประกายรอ้ นแผดเผา หนาซา้ ยงั ทาตวั ได้คืบจะ เอาศอก น้าเสียงแหบพรา่ เอ่ยขึน้ “แรงอีกหน่อย...” 1

หลงั จากผา่ นไปครึ่งชวั่ ยาม ถานหวนั่ ชิงเหน็ เขายงั ไม่สม ความปรารถนาเสียที ในที่สุดหญิงสาวท่ีอยู่บนเตียงก็ชักจะ โกรธขนึ้ มาแล้ว นางจงึ ผละจากเขาลงจากเตียงไปล้างมือ ใครจะไปรู้ว่าใต้เท้าเซ่ียที่สุขุมเยือกเยน็ ตอนนี้กลบั มี อาการเหมือนเดก็ ท่ีไม่ได้ขนมหวาน เขาตามต๊ือนางอย่างหน้า ด้านๆ โดยดกั หน้าดกั หลงั ก่อกวนไม่หยุด นางก้าวไปหน่ึงก้าว เขากก็ ้าวตามไปติดๆ แล้วดึงมือนางไว้ ถานหวนั่ ชิงเร่ิมรบั มือ ไมไ่ หวแล้วจริงๆ ถึงหน้ าท่ี การงานของเขาจะนับว่าประสบความสาเรจ็ อย่างมาก ขณะทางานกเ็ พียบพรอ้ มไปด้วยความสุขมุ แต่จิตใจ กลบั ซุกซ่อนความเป็ นเดก็ หนุ่มสมอายุไว้ เพราะกบั นางแล้ว เขาไมไ่ ด้มีความเยือกเยน็ อย่างท่ีแสดงให้คนอ่ืนเหน็ เลยสกั นิด เฮ้อ... หญิงสาวแทบจะกลอกตา นางอยากจะหนั ไปผลกั เขาให้ยืนห่างอีกหน่อย แต่พอคิดว่าแต่ไรมากไ็ ม่เคยเขย่าคนผู้ นี้ให้สะเทือนได้เลย นางจึงล้างมือโดยไม่สนใจเขา อีกฝ่ ายกย็ ่ิง ขยบั มาแนบชิดมากกว่าเดิมอีก ชวั่ อึดใจเดียวตวั กเ็ บียดติดนาง แล้ว ทาให้ถานหวนั่ ชิงต้องยนั มือทงั้ สองข้างกบั อ่างน้า โชคดีที่ เขารจู้ กั เร่ียวแรงตวั เองดี รวู้ ่าตนไม่อาจก่อกวนนางมากเหมือน เม่อื ก่อน จงึ ได้แต่คลอเคลียซุกไซ้แต่ไม่ได้ทาอะไรมากกว่านัน้ 2

ถานหวนั่ ชิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนจะหยิบผ้าเชด็ หน้า สะอาดบนชนั้ มาเช็ดมือแล้วหมุนกายกลบั มา พอเห็นแววตา ขอร้องอ่อนๆ โดยไม่ปิ ดบงั อีกทัง้ เขายงั ขยบั ตัวเสียดสีนาง ตลอด กร็ ไู้ ด้ว่าอีกฝ่ ายต้องการอะไร หญิงสาวหลุบตามองตา่ หนังศีรษะพลนั ชาวาบ แต่ก่อน นางกค็ ิดอยู่แล้วว่าร่างกายผ้ชู ายในยุคโบราณนัน้ แขง็ แรงมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทหารที่มีสมรรถภาพทางกายท่ีดี ใช้เวลาไม่ นานกจ็ ะกลบั ส่สู ภาวะปกติ สาหรบั ชายผนู้ ี้ ยามท่ีเขาอยู่ในอารมณ์เร่าร้อนกใ็ ช้เวลา ราวหน่ึงถึงสองชวั่ ยามก่อนที่นางจะผลอ็ ยหลบั ไป คิดว่าเขาคง ยงั ไม่ถึงอกถึงใจแน่นอน คาดว่าหนึ่งครงั้ ของเขาคงยาวนาน มากกว่าคนอ่ืนเจด็ ครงั้ เสียอีก เร่ืองนี้นางไม่ได้เทียบกบั ตนเอง แต่เทียบจากคาอธิบายในสมุดภาพกามกิจของคนยุคโบราณที่ เคยหยิบมาเปิ ดดู ระดับความสามารถเช่นนี้ เกรงว่าในยุค โบราณน่ าจะเป็ นพวกท่ีผิดปกติ สิ นะ เม่ือวิ เคราะห์จากสภาพร่างกายที่แตกต่างจากคน ธรรมดาของเขา กอปรกบั ร่างกายของนางตามคาพดู ของหมอ ท่านนัน้ จริงๆ แล้วการฝึ กค่ทู ่ีแปลกพิสดารอะไรนัน่ กค็ ือ... 3

หญิงสาวพยายามดึงสติกลบั มาแล้วเม้มกลีบปากสีชมพู อย่างค่อนข้างลาบากใจ แต่ใครเล่าที่ทาให้นางเกิดความอยาก รู้อยากเห็นแบบนี้ ในเม่ือเขาอยู่ในแรงอารมณ์เช่นนี้ นางก็ จาต้องแก้ปัญหา อีกทัง้ วนั นี้ตัวนางเองก็ควรนอนได้แล้ว... ดงั นัน้ อย่าได้คิดมาก ในที่สดุ กจ็ ดั การใต้เท้าเซี่ยได้อย่หู มดั แม้โฉมภายนอกของถานหวนั่ ชิงจะไม่ได้แตกต่างจาก คนโบราณเท่าไร แต่จิตวิญญาณข้างในค่อนข้างเป็ นอิสระและ อาจหาญ เพียงแค่ทัง้ หมดนัน้ ยงั ค่อยๆ เปิ ดเผยออกมาทีละ น้อย แต่กเ็ พียงพอท่ีจะทาให้ใต้เท้าตกตะลึงพรึงเพริด ยืนตวั แขง็ ทื่ออย่ทู ี่เดิม ถึงไม่เคยกินเนื้อหมูแต่ใช่ว่าจะไม่เคยเหน็ หมูวิ่ง บวกกบั ปฏิ ภาณไหวพริบท่ีมีมาแต่เดิมของนาง แค่เห็นตัวอย่างก็ สามารถเลียนแบบได้อย่างดี มีคนเคยบอกว่าหวั สมองของพวกทหารมกั จะผกู กบั บนั้ เอว นัน่ เพราะพวกเขาดารงชีวิตอย่ภู ายใต้แรงกดดนั ที่ไม่ร้วู ่าจะ ตายวันตายพรุ่ง หลายคนเลือกท่ีจะไปหาหญิงคณิ กาเพื่อ 4

จดั การกบั ความกดดนั นัน้ จึงเป็ นเรื่องธรรมดาที่ใต้เท้าเซ่ียจะ ได้ยินเหล่าทหารพดู คยุ เรอื่ งบนเตียงกนั ถึงใต้เท้าเซี่ยจะไม่ข้องแวะกบั เร่ืองเหล่านี้ แต่การอยู่ใน ค่ายทหารก็ทาให้รู้เรื่องท่ี ‘ควรรู้’ หลายเร่ือง ทว่าเร่ืองควรรู้ เหล่านัน้ อาจเป็ นเรื่องที่ทาให้ร่างกายท่ีฝึ กลมปราณเสียหาย เสื่อมสภาพ แต่หลงั จากท่ีมีผ้หู ญิงของตนเองแล้ว เขากพ็ บว่าคาพดู ทะล่ึงตึงตงั ของทหารพวกนัน้ ไม่ใช่การคยุ โวโอ้อวดเสียทงั้ หมด อีกทงั้ คืนนี้เขาย่ิงไม่นึกถึงว่าหญิงสาวท่ีสง่างามและดสู ูงศกั ด์ิผู้ นี้จะ... ยงั ไม่ทนั ได้นึกถึงหญิงงามบนเตียงต่อ สมองของเขาก็ ว่างเปล่าโดยพลนั หลงั จากที่บ้วนปากเสรจ็ แล้ว ถานหวนั่ ชิงก็ยงั หายใจ หอบเลก็ น้อย ความใกล้ชิดกนั เม่ือครทู่ าให้นางปัน่ ป่ วนจงึ อยากจะออก ห่างเขาชวั่ คราว ทว่าใต้เท้าเซี่ยกลบั ไม่ยอมปล่อยให้นางนอน อย่างโดดเด่ียวเดียวดาย ลาแขนแขง็ แกร่งยงั คงกอดหญิงสาว 5

แน่นไมย่ อมปล่อย ริมฝี ปากแนบสนิทกบั หน้าผากนวล และถไู ถ เบาๆ ในบางครงั้ ตอนนี้คนในอ้อมกอดถอดถงุ เท้าออกเรียบร้อยแล้วจึง เผยให้เหน็ เท้าท่ีขาวสว่าง ไหล่ทงั้ สองข้างโค้งมนเหมือนจนั ทร์ เสี้ยว หน้าอกขาวอวบอ่ิม เม่ือนางนอนหนุนหมอน เส้นผมดา ขลบั กย็ าวสยาย ที่สาคญั ในท้องยงั มีอีกหนึ่งชีวิต ย่ิงทาให้เขา ร้สู ึกว่าหญิงสาวยิ่งงดงาม ตวั เขาเองจะตระกองกอดกย็ งั ต้อง ระมดั ระวงั อย่างย่ิง เมื่อสมองปลอดโปร่ง เขาก็เร่ิมสงั เกตคนในอ้อมกอด อย่างละเอียด ไมต่ ้องสงสยั เลยว่าสตรีผนู้ ี้คือคนที่เกิดในตระกลู ท่ีมีฐานะและช่ือเสียง ตงั้ แต่เกิดกม็ ีคนจดั หาเสื้อผ้าอาหารให้ เรียบร้อย กิริยาท่าทางล้วนเป็ นแบบคุณหนูผ้มู ีชาติตระกลู ดี หากไม่เกิดเร่ืองขึ้นกบั ตระกลู ถาน อนาคตของนางก็คงเป็ น ภรรยาในตระกลู สงู ศกั ด์ิเหมอื นมารดาของนาง สตรีเลอค่าที่ภาพลกั ษณ์เพียบพร้อมไปด้วยศีลธรรมอนั ดีงาม กิริยาท่าทางสง่าผ่าเผย อีกทงั้ ยงั ไม่ได้แต่งงาน ไม่มีทาง จะเคยเหน็ หรอื เคยได้ยินวิธีแบบเมือ่ ครนู่ ี้ 6

ถ้าเช่นนี้นางเรียนมาจากท่ีไหน? โดยเฉพาะมารดาผ้ใู ห้ กาเนิ ดกไ็ ม่อยู่ด้วยแล้ว ส่วนมารดาเลี้ยงกไ็ ม่ได้ใส่ใจลูกเลี้ยง มากนัก อีกทงั้ บา่ วรบั ใช้กไ็ ม่น่าเอาเรื่องสกปรกเหล่านี้ไปเล่าให้ เจ้านายฟัง พอชายหนุ่มคิดถึงช่วงที่นางถกู เนรเทศ ก็นึกถึงสีหน้า ของเจ้าหน้าที่คมุ ตวั นักโทษได้ แววตาใต้เท้าเซี่ยจึงเปลี่ยนเป็น เยน็ ยะเยือก... จะใช่หรอื ?... แต่ว่าวนั นัน้ พอเจ้าหน้าที่พวกนัน้ ถกู ลงโทษกส็ ารภาพทงั้ น้าหนู ้าตากบั เขาว่าไม่ได้แตะตวั คณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานแม้แต่ ปลายนิ้ ว เพราะกลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้น พวกนักโทษที่ถูก เนรเทศจะก่อกบฏจนทาให้พวกเขาต้องเดือดร้อน กอปรกบั คณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานนัน้ มีสาวใช้คนสนิ ทอยู่ด้วยตลอด พวก เขาจงึ ไมม่ ีโอกาสได้ลงมอื ... พอคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าใต้เท้าเซี่ยกด็ ีขึ้นมาหน่อย ใน เมื่อไม่ใช่เรื่องโสมมท่ีเกิดขึน้ ระหว่างการเนรเทศ แล้วคณุ หนูผู้ เลอค่าจะเรียนเร่ืองพรรค์นี้ได้อย่างไร? เห็นๆ อยู่ว่าตัง้ แต่ มาถึงเว่ยอนั กอ็ ย่แู ต่ในบา้ นกบั หออกั ษรตลอด แม้แต่หอคณิกา กอ็ ย่หู ่างจากท่ีพกั หลายช่วงถนน... 7

ชายหนุ่มอดไม่ได้ท่ีจะปรายตามองไปที่โต๊ะ ภายใต้แสง ตะเกียงที่ส่องสว่างกเ็ หน็ สมุดภาพของบณั ฑิตที่แสนประเสริฐ พวกนัน้ เป็ นภาพในเชิงกามารมณ์ เขาพลนั นึกบางอย่างได้สี หน้าจึงเครง่ ขรมึ ขึน้ มาเลก็ น้อย ในใจกค็ ิดว่า ของเหล่านี้อาจจะ สอนเรอื่ งชวั่ ให้กบั คนดีๆ กเ็ ลยอดไมไ่ ด้ท่ีจะโพล่งสอนไปว่า “ต่อไป...” ทว่าหลงั จากที่หลดุ ปากออกไป คาพดู กช็ ะงกั ทนั ควนั หากต่อไปไม่ให้นางดูภาพพวกนี้ เรื่อง ‘อย่างนั้น’ ก็ อาจจะไม่มีอีกแล้ว ดูจากทุกอย่างท่ีนางทาวนั นี้ เขากช็ ื่นชอบ อย่างมาก ดงั นัน้ ถ้าห้ามไม่ได้นางดอู ีกจะดีหรือ หรือจะยอมให้ นางดูได้เพียงบางครงั้ บางคราว? พอคิดมาถึงตรงนี้ลมหายใจ ชายหนุ่มกเ็ ริ่มถี่กระชนั้ เลือกลาบากเหลือเกิน ในขณะท่ีใต้เท้าเซี่ยกาลงั ครนุ่ คิดอย่างตดั สินใจไม่ได้ ลม หายใจของถานหวนั่ ชิงกลบั สงบลงแล้ว ใบหน้างามอิงแอบอยู่บนแผงอกกว้าง นางนิ่ งฟังเสียงหวั ใจเต้นและเสียงลมหายใจของชายหนุ่ม ในใจนางยามนี้รู้สึก สงบอย่างยิ่ง ก่อนจะฉุกคิดถึงเรื่องก่อนหน้า ทงั้ คุณสมบตั ิของ 8

ร่างกายใต้เท้าประกอบกบั ความสามารถเฉพาะด้านของเขา พอได้ยินเขาพดู ขึน้ มาสองคาแล้วกเ็ งียบไปเฉยๆ นางจึงชิงเอ่ย แทนเป็ นเชิ งตาหนิ “ต่อไปจะไม่ทาแบบนี้ให้แล้ว ไม่รู้ว่าท่านฝึ กวิชาอะไร ทาไมถงึ ทาให้คนอ่ืนทรมานเสียจริง” พดู จบกเ็ งยหน้ามองอีกฝ่ าย ถึงใต้เท้าเซี่ยจะหน้าหนา แต่ตอนนี้ใบหน้ากลบั แดงเรื่อ เขาไม่ได้ตอบนางว่าต่อไปไม่ต้องทาอย่างนี้อีกแล้ว กลบั เอ่ย อย่างคลมุ เครอื แทน “ข้าฝึ กวิชาค่อนข้างพิเศษ” ถานหวนั่ ชิงถามต่อ “มนั คือวิชาอะไรหรือ? มีสิ่งใดเป็ น พิเศษ? สามารถบอกให้คนอ่ืนรไู้ ด้ไหม?” ใต้เท้าเซี่ยก้มหน้ามองคนท่ีน้อยนักจะรู้สึกสนใจเรื่องใด แล้วลูบเบาๆ ที่ไหล่ของนาง เขาไม่มีอะไรที่ต้องซุกซ่อนหรือ ปิ ดบงั แต่กย็ งั มีท่าทีลงั เลเลก็ น้อย 9

“เป็ นเพียงการฝึ กลมปราณท่ีสืบต่อกนั มาในครอบครวั เท่านัน้ ข้านับว่ามีพรสวรรค์อยู่บ้าง บรรพบุรุษไม่ได้บอกว่า ห้ามแพร่งพราย เพียงแต่เง่ือนไขในการฝึ กค่อนข้างพิเศษ ดงั นัน้ ถงึ แพรง่ พรายออกไปกเ็ กรงว่าคงไมม่ ีคนฝึ กฝน” เห็นถานหวัน่ ชิงมองเขาแบบตาไม่กะพริบ แล้วยังมี ท่าทางไม่ค่อยเข้าใจนัก ใบหน้าชายหนุ่มกอ็ อกอาการเก้อเขิน “ข้าฝึ กกาลงั ภายในเรียกว่ากุญแจชีพจรหยาง” เขาเงียบไป เลก็ น้อยก่อนเอ่ยต่อ “กค็ ือวิชาถงจอื่ ” ถานหวนั่ ชิงค่อนข้างฉงนสนเท่ห์ นางรเู้ กี่ยวกบั วิชาถงจ่อื ในสมยั โบราณน้อยมาก ความประทบั ใจเดียวที่มีกค็ ือเรื่องราว ที่ถกู สร้างเป็ นภาพยนตร์ของจางซันเฟิ ง กล่าวกนั ว่าเขาฝึ ก วิชาถงจื่อมาแปดสิบปี และครองตวั เป็ นโสดตลอดชีวิต ดงั นัน้ ในความคิดของนางวิชาพวกนี้ไม่สามารถเข้าใกล้สตรีได้ ตลอด ชีวิตต้องรกั ษารา่ งกายให้บริสทุ ธ์ิเหมือนเดก็ ชายมิใช่หรอื ? แล้ววิชานี้กบั โรคท่ีป่ วยมาตงั้ แต่เกิดของตนมนั เกี่ยวข้อง กนั อย่างไร? 10

ถานหวนั่ ชิงคร่นุ คิดสารพดั คาถาม ทว่าใต้เท้าเซี่ยกลบั ก้มศีรษะลงจุมพิตนาง ริมฝี ปากทงั้ สองบดเบียดแนบชิดกนั ไป มา เขาทาแบบนี้เพราะไมอ่ ยากให้นางถามอีกแล้วใช่ไหม? ใต้เท้าเซ่ียเพียงน่ิงเงียบ ไมไ่ ด้แสดงเอ่ยถงึ เรอื่ งนี้ต่อ ถึงร้านหนังสือตามหมู่บ้านเลก็ ๆ แถวชายแดน จะไม่มี ตาราท่ีเขียนเกี่ยวกบั คมั ภีรโ์ บราณพวกนี้ แต่ว่าพวกชาวยุทธ์ พ่อค้า นักพรต และบณั ฑิตต่างๆ ไม่เคยขาดแคลน ดงั นัน้ การ สืบข่าวไม่ว่าเรื่องใดกม็ กั จะง่ายดายนัก โดยเฉพาะที่โรงเต๊ียม แห่งนี้ ถานหวนั่ ชิงไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายหรือความสามารถมาก เท่าไร นางเพียงเชิญท่านหมอพเนจรคนนัน้ มา เม่ือท่านหมอได้ ยินถานหวัน่ ชิงถามหาหนังสือเก่ียวกับเคล็ดวิชาถงจ่ือ ใน สายตากแ็ ฝงนัยรบั รู้ ท่านหมอเหน็ ว่านางมีลกั ษณะของคณุ หนูตระกลู สูงศกั ด์ิ อีกทงั้ เป็ นคนในครอบครวั ของท่านแม่ทพั หวั เมือง ดงั นัน้ เม่ือ ได้รบั การไหว้วานจึงพยายามและระมดั ระวงั จนถึงท่ีสุด พอ 11

ได้รบั ของท่ีต้องการหญิงสาวกย็ งั ใจกว้างหยิบเงินออกมาตก รางวลั ให้มากโข หนังสือท่ีได้มา รายละเอียดด้านในพูดถึงเร่ืองแปลก มหศั จรรยเ์ กี่ยวกบั วิชาถงจ่ือ บณั ฑิตที่เป็ นผ้บู นั ทึกมีการเขียน คาชื่นชมเก่ียวกบั วิชานี้แทรกเอาไว้จานวนมาก ส่วนเนื้อหา หลักมีเล็กน้ อย บางช่วงก็มีไม่ครบ เหมือนมีบางส่วนขาด หายไป ประหนึ่งเป็นการรวบรวมและเขียนขึน้ แบบยงั ไม่รอู้ ย่าง ลึกซึ้ง ถึงกระนั้นถานหวัน่ ชิ งก็ยังตัง้ ใจอ่านอย่างละเอียด พยายามทาความเข้าใจว่าวิชานี้มีความพิเศษตรงไหน ปรากฏว่าอ่านมาถึงช่วงย่อหน้าตรงกลาง หญิงสาวก็ ถึงกับตะลึงงัน สีหน้ าประเด๋ียวแดงปลัง่ ประเดี๋ยวขาวซีด สลบั กนั ไปมา ด้านบนมีการวาดระบบชีพจรตามวิชาถงจื่อ ตรงกลางมี วิชากญุ แจมงั กรขนั้ สูงสุดและกญุ แจมงั กรขนั้ เริ่มต้น อีกทงั้ มี การอธิบายอย่างมีหลกั การว่าหากผู้ชายฝึ กวิชาขัน้ เริ่มต้น สาเร็จจะสามารถควบคุมเวลาหลัง่ ได้ ส่วนผู้ฝึ กขัน้ สูงจะ สามารถทาให้น้าท่ีหลงั่ ออกมาหวนกลบั คืน ทัง้ ยังสามารถ ควบคมุ การหมุนเวียนพลงั หยางได้ด้วยตนเอง และยงั สามารถ รกั ษาขนาดและความแขง็ ได้ยาวนาน หนาซา้ ยงั ไม่อ่อนเพลีย 12

สรุปว่าสามารถทาได้ยาวนานอย่างเต็มที่โดยไม่ส่งผลเสียต่อ รา่ งกาย... คากล่าวชมเชย ทงั้ คายกย่องสรรเสริญและโอ้อวด คาด ว่าจะมีถ้อยคาคุยโวของผ้เู ขียนเองผสมโรงด้วยกึ่งหน่ึง อย่าง คาพูดท่ีบอกว่าเขาสามารถมีความสัมพนั ธ์กบั สตรีได้หลาย ราตรี ทาให้หญิงสาวพินอบพิเทาเหมือนสนุ ัขหตู บู แล้วยงั รสู้ ึกมี ความสขุ จนเหมอื นกบั ตายแลว้ ขึน้ สวรรค.์ .. ถานหวนั่ ชิงอ่านแล้วทงั้ ขาทงั้ โมโห ถ้าหากว่าเก่งจริงๆ แล้วเหตุใดเขาต้องทายาปลุกกาหนัดด้วยเล่า? ไม่ใช่ว่าผชู้ ายก็ สามารถควงแขนขึ้นสวรรคไ์ ด้พร้อมกนั หรือ? อยากจะลากตวั คนเขียนหนังสือมาหวดสกั ที เพียงแต่ถานหวนั่ ชิงไม่เคยฝึ กมา ก่อน ทงั้ บทความกไ็ ม่ชดั เจน นางจึงแยกไม่ออกว่าประโยคไหน โอ้อวดประโยคไหนเรื่องจริง แต่แบบของเซ่ียเฉิ งจ่นู ัน้ นางร้สู ึก ว่ามนั น่าทรมานมาก หากเขาไมห่ ยดุ เอง แน่นอนว่าสามารถทา อย่างนัน้ ได้ต่อเน่ืองและยาวนาน พอนึกได้แบบนี้แล้ว สาหรบั เรอ่ื งนี้ในหนังสือกน็ ่าจะเป็นเรอื่ งจริง คนเขียนหนังสือเล่มนี้คล้ายจะสนใจวิชาถงจ่ือมาก เขา เขียนชมเชยในส่วนท่ีดีเกือบหนึ่งหน้ากระดาษ นางอ่านอย่าง รวดเรว็ จนถึงท่อนสดุ ท้ายซ่ึงเป็น ‘ข้อห้าม’ ในการฝึ กวิชาถงจอื่ 13

ทุกสรรพส่ิงบนโลกนี้ล้วนมีสองด้าน วิชานี้กเ็ ช่นกนั คน เขียนอธิบายเหมือนไม่ใส่ใจนัก แต่บรรทดั สุดท้ายกย็ งั บนั ทึก ข้อเสียของวิชานี้ไว้ว่า... แม้วิชานี้ จะดี แต่กลับห้ามใกล้ชิดสตรีเด็ดขาด หาก รกั ษาข้อห้ามนี้ได้จนกระทงั่ ฝึ กวิชากญุ แจมงั กรจนสาเรจ็ ขนั้ สูงสุดกจ็ ะสามารถควบคุมพลงั หยางทวั่ ร่างกายได้ พลงั จะแผ่ กระจายไปทวั่ เลือดเนื้อและผิวหนังจนลึกถึงไขกระดกู จากนัน้ เพียงแค่หน่ึงปี หรือช้าสุดสามปี กจ็ ะสามารถไปถึงขนั้ เชี่ยวชาญ แม้แต่ผ้เู ฒ่ากจ็ ะมีผมดกดาเหมือนเดก็ ต่อให้อายุหน่ึงร้อยปี ก็ ยงั ดไู ม่ออก ความชานาญและพลงั ท่ีลึกซึ้งนี้ยากท่ีจะหาค่ตู ่อส้ทู ี่ มีฝี มอื มาทดั เทียมกนั แต่วนั หนึ่งเม่ือเข้าใกล้สตรีแล้ว พลงั หยินของสตรีจะ ทาลายชีพจรหยาง นัน่ เท่ากบั ว่าทาลายร่างบริสุทธ์ิดจุ เดก็ ชาย ไปแล้ว เหมือนเอาพลงั ในร่างกายให้คนอื่น! คล้ายกบั เป็ นการ ถกั ทอเสื้อผ้าให้ผ้อู ื่นใส่ ถือว่าความขยนั ฝึ กฝนและการสร้าง เสริมพลังมายาวนานนับสิ บปี ต้องล้มเหลว สุดท้ายก็ต้อง สูญเสียพลงั ไปหลายส่วน หากพลงั คงเหลือได้สกั ห้าสิบในร้อย ส่วนกถ็ ือว่าเคราะหด์ ีมาก หนาซา้ ตลอดชีวิตของคนผนู้ ัน้ ยงั ไม่ สามารถฝึ กตนให้กลบั มาถงึ จดุ สงู สดุ ได้อีกด้วย 14

วิชาถงจ่อื นับว่าถกู ทาลายลงอย่างสิ้นเชิง ข้อห้ามนี้ถกู เขียนยา้ ถงึ สามครงั้ เดิ มทีถานหวัน่ ชิ งมีสีหน้ าแดงปลัง่ ทว่ายามนี้ พลัน เปล่ียนเป็ นขาวซีดไปแล้ว 15

87 กลบั บา้ น มือทงั้ สองถือหนังสือเล่มบางอยู่นานครึ่งค่อนวนั โดยไม่ ขยบั เขยือ้ น ลุ่ยจูซ่ึงถือถาดใส่น้าหวานกบั ขนมหวานเข้ามา เหน็ ถึง ความผิดปกติของเจ้านาย หลงั จากวางถาดในมือลงบนโต๊ะจึง รีบเดินมาหา “คุณหนู ทาไมสีหน้าดูไม่ดีเลย ไม่สบายอีกแล้วหรือเจ้า คะ? เช่นนัน้ ข้าจะให้ท่านหมอมาดนู ะ” ถานหวนั่ ชิงตื่นจากภวงั ค์ นางปิ ดหน้าหนังสือลงแล้วส่าย หน้า จากนัน้ กย็ กมือขึ้นคลึงขมบั ตวั เองแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็ นไร นอนสกั งีบกน็ ่าจะดีขึน้ ” ลุ่ยจูฟังจบก็รบั หนังสือมาวางไว้ด้านข้าง จากนัน้ ก็เอา หมอนกลมมาวางอย่างคล่องแคล่ว ตามด้วยดึงผ้าห่มขึ้นมา คลมุ ให้ “คณุ หนูนอนลงเถอะเจา้ ค่ะ” พดู จบกป็ ระคองถานหวนั่ ชิงให้นอนพกั ผอ่ น 1

ก่อนท่ีหญิงสาวจะปิ ดเปลือกตากเ็ หน็ ลุ่ยจูยงั ยืนอยู่หน้า เตียง นางจึงทาเพียงโบกมือเบาๆ เป็นเชิงไล่ “เจ้าไม่ต้องเฝ้าอยู่ ท่ีน่ีหรอก ไปคยุ เล่นกบั อวีฉ้ ีเถอะ” เดิมทีลุ่ยจูอยากจะนัง่ เย็บปักถกั ร้อยเฝ้ าอยู่ข้างเตียง คณุ หนู แต่ว่ารา่ งกายคณุ หนูไม่ส้ดู ีนักทาให้นอนหลบั ยาก เกรง ว่าหากตนอยู่ตรงนี้แล้วอาจจะทาให้คณุ หนูนอนไม่หลบั นางจึง ช่วยคณุ หนูห่มผา้ ห่มจนเรียบรอ้ ยแล้วจึงออกไปเงียบๆ ถึงถานหวัน่ ชิงจะปิ ดเปลือกตาลง แต่ในใจยังสับสน ว่นุ วายไม่หยดุ วิชาถงจ่ือ...เซี่ยเฉิงจฝู่ ึ กมาราวสิบหกสิบเจด็ ปี แล้วกระมงั มิน่าเล่าทหารเหล่านัน้ จึงเล่ือมใสศรทั ธาในตวั เขามาก นางเคย ได้ยินคนพดู กนั ว่าพวกต๋านัน้ มีรา่ งกายแขง็ แรง ทว่าแต่ไรมาใน ค่ายทหารก็เป็ นเซ่ียเฉิ งจู่ที่ฆ่าศัตรูได้มากสุด เร่ืองนี้ แม้แต่ ประชาชนในเว่ยอนั กร็ ดู้ ี แล้ว ‘เหลือพลงั สกั ห้าสิบส่วนกถ็ ือว่าเคราะห์ดีมากนัน้ ’ หมายถึงอะไร? พลงั อีกครง่ึ หน่ึงหายไปไหน? 2

หรือว่าการที่โรคป่ วยตงั้ แต่เกิดของนางหายไปอย่างไม่มี สาเหตเุ ป็นเพราะได้รบั พลงั มาจากเขางนั้ หรือ? ในใจถานหวนั่ ชิงเร่ิมหนักอึ้ง มิน่าล่ะเมื่อวานท่ีเขาบอก ว่าเป็ นวิชาท่ีสืบทอดมาจากบรรพบุรษุ ถึงถ่ายทอดออกไปกม็ ี คนเรียนได้น้อยมาก ที่แท้กเ็ ป็นเช่นนี้ เพราะหากถามชายหนุ่มที่ฝึ กวิชานี้ว่าสามารถอดทนไม่ แต่งภรรยา ไมม่ ีลกู ไม่เข้าใกล้สตรีไปตลอดชีวิตจะทาได้หรอื ไม่ หากฝึ กฝนจนสาเร็จแล้วทาได้เพียงแค่มองแต่ไม่สามารถ นาไปใช้ สาหรบั ผชู้ ายแล้วน่ีคือการเยาะเย้ยโดยตรงเลยทีเดียว ด้วยเหตนุ ี้จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะฝึ ก เพราะสดุ ท้ายหาก ห้ามใจไม่อยู่กเ็ ท่ากบั เอาพลงั ที่ตวั เองสู้ฝึ กฝนอย่างหนักส่งให้ คนอื่น ถือว่าเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง พอคิดว่าคนที่ดดู เอาพลงั ของคนอ่ืนมาต่อชีวิตตนนัน้ เป็ นตวั นางเอง ถานหวนั่ ชิงกถ็ งึ กบั หวั เราะไมอ่ อก พอสรปุ เรอื่ งราวทงั้ หมดได้หญิงสาวกถ็ อนใจยาว เป็นเช่นนี้จริงๆ ใช่ไหม? แล้วนางจะทาอย่างไรดี? 3

นางติดค้างเขามากพออยู่แล้ว และดูเหมือนนับวนั กย็ ่ิง ติดค้างเขามากขึน้ และมากขึน้ ... เซ่ียเฉิงจ่คู ้นุ ชินกบั การดแู ลถานหวนั่ ชิง ถึงเขาจะไม่ได้แทรกแซงว่านางจะทาอะไร แต่อย่างน้อย กต็ ้องรวู้ ่านางทาอะไรอยู่ เพียงไม่นานเร่ืองที่ นางแอบไปสอบถามเก่ียวกับ วิชาถงจอื่ กบั ท่านหมอกล็ ่วงรถู้ งึ หขู องเขาแล้ว เมอ่ื ใต้เท้าเซ่ียได้ ฟังรายงานจากลูกน้ องก็น่ิ งงันไป เม่ือวานเห็นนางสนใจ สอบถาม ตนเองกต็ อบส่งๆ ไปเพราะไม่คิดว่านางจะสนใจมาก เพียงนี้ วนั นี้ถึงกบั ทนไม่ไหวต้องไปสืบค้นด้วยตวั เองเลยหรือ? แล้วยงั เจ้าหมอผ้นู ัน้ ถึงอีกฝ่ ายจะอายุเลยส่ีสิบปี ไปแล้วกต็ าม แต่ผหู้ ญิงสามารถสอบถามเรอ่ื งนี้ได้ตามอาเภอใจเชียวหรอื ? ยิ่งได้ใกล้ชิดกันเขายิ่งพบว่า หญิงงามสกุลถานผู้นี้... ภายนอกเป็ นเพชรท่ี แวววาวเห็นแล้วอบอุ่นอ่อนหวาน ละมนุ ละไม แต่บางครากก็ ล้าหาญบา้ บ่ินมากจนเขาเองยงั ตกใจ ยงั ดีที่ตนจ้องมองอยู่ตลอด ถ้าไม่เช่นนัน้ กค็ งไม่ร้วู ่านางจะทา เรอ่ื งใดที่เลยเถิดไปแล้วบา้ ง 4

ใต้เท้าเซ่ียไม่ร้วู ่าเพราะอะไรนางจึงสนใจวิชาท่ีถ่ายทอด มาจากบรรพบุรษุ ของเขา แต่เมื่อเหน็ นางกาลงั อ่านหนังสือเล่ม นัน้ ด้วยท่าทางครนุ่ คิดอย่างหนัก ใบหน้าเหมอื นคนท่ีเหน่ือยล้า และกลดั กล้มุ พอคิดทบทวนครา่ วๆ ในท่ีสดุ เขากเ็ ข้าใจ เขาร้วู ่านางเป็นคนฉลาด เพียงไม่กี่ประโยคกพ็ อคาดเดา ได้แล้ว วนั ก่อนที่นางถามถึงโรคตงั้ แต่กาเนิ ดของตวั เอง มาถึง วนั นี้นางกค็ งรทู้ งั้ หมดแล้ว ใต้เท้าเซี่ยถึงกบั ต้องนวดขมบั การชอบผู้หญิงเฉลียว ฉลาดช่างเป็นเร่ืองลาบากจริงๆ แต่หากโง่เง่าทื่อท่ึม เขากย็ ิ่งไม่ ชื่นชอบแน่นอน กว่าจะคิดมาถงึ ตรงนี้ไม่รวู้ ่าเขาถอนใจไปก่ีครงั้ แล้ว สิ่งท่ีเขากงั วลคือกลวั ว่านางจะคิดมาก อย่างเช่นที่นาง เป็ นอยู่ตอนนี้ หากเขาไม่ยอมอธิบาย เกรงว่านางจะเกบ็ ไว้ใน ใจ จากนี้หากมีอะไรกค็ งจะไมถ่ ามเขาอีก แต่อาจจะเลือกเกบ็ ไว้ เงียบๆ คนเดียว ซึ่งเป็นเรอ่ื งท่ีเขาทนไม่ได้ ชีวิตนี้เขาพ่ายแพ้ให้นางแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลกั ษณะท่าทาง หรืออากปั กิริยาแม้กระทัง่ สีหน้าของนางก็ล้วนเป็ นสิ่งท่ีเขา 5

อยากจะเกบ็ ไว้ทงั้ หมด นางเป็ นคนที่ใจเขาคิดถึงและห่วงใยทุก เวลา ดงั นัน้ เมื่อได้พบกนั ในตอนกลางคืน พอเขาเหน็ นางเผย รอยยิ้มกบั สีหน้าซีดเผือดแบบคนที่ไม่ได้พกั ผ่อนมาให้ ชาย หนุ่มกร็ ้สู ึกเจบ็ ปวดใจนัก เขารีบเดินไปดึงนางเข้ามากอดไว้ใน อ้อมแขน แล้วอธิบายแก่นางอีกครงั้ “ท่ีหนังสือนัน่ บอก...” ถานหวนั่ ชิงจบั จ้องสีหน้าของเขา แล้วถาม “ล้วนเป็นเรอ่ื งจริงหรอื ?” ใต้เท้าเซี่ยนัง่ ลงที่ริมขอบเตียงแล้วอุ้มนางมานัง่ บนตกั มอื กล็ บู ผมดาขลบั ดจุ แพรต่วนนัน้ เบาๆ ชายหนุ่มมีอาการลงั เล อย่ชู วั่ ครู่ ก่อนจะมองนางแล้วตอบว่า “จริงเพียงครึ่งเดียว พละกาลงั ถึงจะสูญหายไปบ้าง แต่ หากขยนั หมนั่ ฝึ กฝนกส็ ามารถกลบั มาสาเรจ็ ได้เจด็ ถึงแปดส่วน ส่วนที่เหลือเพลงหอกกส็ ามารถชดเชยได้ สาหรบั ข้าแล้วถือว่า ไม่มีผลกระทบแต่อย่างใด” 6

พอเห็นนางยงั คงหน้าน่ิ วคิ้วขมวด เขากย็ กมือลูบแก้ม นวลเพื่อให้นางมองมาที่ตน “นอกจากนี้ข้ายงั สามารถแต่งงาน มีเมียมีลูกได้” ถานหวนั่ ชิงยกมือขึ้นจบั แก้มเขา เดิมทีนางก็รู้สึกไม่ สบายใจอยู่แล้ว เมื่อได้ฟังคาอธิบาย ย่ิงรู้สึกว่าบุญคุณเช่นนี้ ไม่ใช่ของธรรมดาท่ีสามารถทดแทนกนั ได้ง่ายๆ สาหรบั นาง แล้วส่ิงที่เขามอบให้มนั ลา้ ค่ามากเกินไป ไม่ร้วู ่าตวั เองจะตอบ แทนเขาได้อย่างไร ใต้ เท้ าเซ่ี ยเห็นท่ าทางของนางก็ย่ิ งกอดหญิ งสาวแนบ แน่น ถานหวนั่ ชิงกซ็ ุกตวั เข้าในอ้อมกอดเขาอย่างว่าง่าย ทว่า ในใจใต้เท้าเซ่ียกลบั ร้อนรน เขาอยากพูดบางอย่าง แต่ไม่ร้วู ่า ต้องพดู ต้องแสดงออกอย่างไรจึงจะเหมาะ “หากไม่มีเจ้า ตลอด ชีวิตข้าคงไม่แต่งงาน แต่ว่าเม่ือเข้าเจอเจ้าแล้ว...” พดู ถึงตรงนี้ เขากล็ งั เลเลก็ น้อย แล้วจงึ กระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “ที่จริงแล้วในปี นัน้ ก่อนที่เจ้าจะตีข้าจากบนหลงั ม้า ข้าก็ ชอบเจ้ามานานแล้ว ถึงตอนที่ถกู เจ้าตี ข้าจะโกรธเจ้านัก แต่ข้า กไ็ ม่เคยถือสาเลยสกั นิด ข้า...” 7

ลุ่ยจแู ละอวี้ฉีที่ประคองถาดอาหารเยน็ เข้ามาหยุดชะงกั ทนั ทีเม่ือเหน็ คณุ หนูของตนอย่กู บั ใต้เท้า สองหนุ่มสาวกใ็ บหน้า แดงกา่ เช่นกนั เมื่อเหน็ พวกนาง เซี่ยเฉิ งจ่อู ดไม่ได้ที่จะกระแอม อย่างเก้อเขิน ดไู มเ่ ป็นตวั ของตวั เองนัก ช่วงดึกเม่ืออวี้ฉีลุกขึ้นมาเพราะได้เวลาจดั น้าชาไปให้ คณุ หนูซึ่งโดยปกติจะวางไว้ข้างประตูห้อง นางกไ็ ด้ยินเสียงแว่ว มาจากด้านใน อวีฉ้ ีที่ออกเรอื นมาหลายปี อดไม่ได้ท่ีจะหน้าแดง ปลงั่ ตามจริงแล้วใต้เท้าเซี่ยผ้สู ุขมุ เงียบขรึมและเยือกเยน็ ไม่ ควรกวนคณุ หนูมากเกินไป แต่ว่าในเม่ือพวกเขาดีกนั แล้ว นาง เองกร็ สู้ ึกสบายใจจงึ ได้แต่เดินกลบั ห้อง ตอนที่ถานหวนั่ ชิงต่ืนนอน นางกห็ นั ไปมองด้านข้างด้วย ท่าทางสะลึมสะลือ เหน็ ใต้เท้ากาลงั ก้มเยบ็ รองเท้าให้ตนอยู่ก็ เกิดความร้สู ึกซาบซึ้งใจขึ้นมาทนั ที นางรู้สึกว่าการได้เจอกบั คนผนู้ ี้ เป็นความโชคดีของนางในชาติหน่ึงแล้ว ไมส่ ิ... เป็นเรอื่ ง ท่ีโชคดีสุดๆ ในสองชาติ หากนางทิ้งเขาไป เกรงว่าตนต้องอยู่ อย่างเสียใจไปตลอดชีวิต นางก้มหน้านวดท่ีหวั ตา จากนัน้ กห็ ยดั กายลกุ ขึน้ เดินไป หาแล้วค่อยๆ โอบเอวชายหนุ่มจากด้านหลงั 8

เซ่ียเฉิ งจู่ชะงกั เล่ือนมือมากมุ มือหญิงสาวท่ีบริเวณเอว สกั พกั ก็หมุนกายกลบั มา เห็นคนด้านหลงั ที่โอบกอดเขาไว้มี ดวงตาแดงระเรอ่ื นางเอ่ยด้วยน้าเสียงออดอ้อน “เรากลบั บา้ นกนั เถอะ” บา้ น? ใต้เท้าเซ่ียอึ้งไปเล็กน้ อย ดวงตาพลันเปล่งประกาย วาววบั เขากอดร่างบอบบางแน่นจนแนบกบั อก มุมปากเผย รอยยิ้มน้อยๆ ในท่ีสุดก้อนน้าแขง็ ก็ละลายเสียที เขาไม่ต้อง สิ้นเปลืองความคิดนานกต็ อบทนั ควนั “อืม... เรากลบั บา้ นกนั ” พดู จบกก็ ้มลงหาริมฝี ปากนุ่มนิ่มแล้วบรรจงจบู เบาๆ กาแพงนอกเมอื งส่วนใหญ่ซ่อมแซมเรียบรอ้ ยแล้ว ตอนนี้เหล่าทหารกาลงั สรา้ งป้อมปราการ หลงั จากท่ีอากาศเปล่ียนเป็ นอบอุ่น ผ้ลู ี้ภยั นอกเมืองก็ เตรียมตัวเข้ามาอยู่ในพื้นท่ีท่ีจัดไว้ให้ เม่ือถึงเวลาทาการ 9

เพาะปลกู ท่ีนาผนื ใหญ่จึงมีคนเดินขวกั ไขว่อย่างคึกคกั อปุ กรณ์ การเกษตรท่ีจดั เตรียมในช่วงหน้าหนาวในท่ีสดุ กไ็ ด้ส่งไปใช้ แม้ จานวนควายไถนาจะมีน้อย แต่ละครวั เรือนต้องใช้เวลาสามสี่ วนั ถึงจะสามารถยืมได้หน่ึงครงั้ ทว่าโชคดีที่กาลงั คนเพียงพอ การทาการเพาะปลกู จงึ ไม่ได้ล่าช้า ช่วงที่ทาการเพาะปลูก ชาวบ้านจะเริ่มอ่อนล้า ดงั นัน้ เร่ืองเร่งด่วนก็คือการจดั เตรียมเสบียงอาหารอย่างเพียงพอ ยามนี้ทรพั ย์สินเงินทองที่เอามาจากเมืองหลวงก่อนหน้ าก็ นาไปใช้สร้างกาแพงนอกเมืองเกือบหมด มาถึงตอนนี้จึงเหลือ เงินไมเ่ ท่าไร ก่อนหน้านี้ใต้เท้าเซ่ียทะเลาะกบั หญิงงาม ช่วงสองสาม วนั มานี้จึงว่ิงวุ่นไปมาอย่างห่วงหน้าพะวงหลงั โชคดีที่สุดท้าย นางกก็ ลบั มา นับว่าใต้เท้าไม่ได้ย่งุ อย่างเสียเปล่า ส่วนพวกโจรที่มาก่อกวนชาวบ้านรอบเมืองเว่ยอนั กถ็ กู จดั การเรียบร้อยแล้ว พวกต๋าต้องขี่ม้าเร่ร่อนไร้ท่ีพกั พิง เพราะ ถกู แม่ทัพหัวเมืองและกองทหารม้าทาลายฐานที่มนั่ จนต้อง อพยพถอยร่นออกไปไกล จากนี้กเ็ หลือเพียงแค่คิดหาวิธีเขียน จดหมายให้ลูกน้องนาไปยงั เมืองต่างๆ ในแคว้นอี้ รวมถึงเมือง 10

น้ อยใหญ่ใกล้เคี ยงเร่ืองขอยืมเสบียงอาหารเพื่อให้ ผ่านพ้น ช่วงเวลาท่ียากลาบาก ในที่สดุ กาแพงนอกเมืองเว่ยอนั กส็ รา้ งเสรจ็ ท่ีดินที่เคยรกร้างคาดว่าจะเกบ็ เกี่ยวได้ในเรว็ วนั ส่วน การหยิบยืมจากเมืองใกล้เคียงครงั้ นี้ ก็ส่งผลมากกว่าท่ีเขา จินตนาการไว้ นัน่ คือทาให้เกิดความสมั พนั ธอ์ นั ดีต่อกนั ยิ่งขึน้ สาหรบั ท่านแมท่ พั หวั เมืองเซ่ียเฉิงจนู่ ัน้ นอกจากเขาต้อง ดูแลเรื่องอาหารการกินของเหล่าทหารแล้ว ยงั ต้องดูแลปาก ท้องของผ้ลู ี้ภยั พนั กว่าชีวิต ดงั นัน้ การหยิบยืมเสบียงอาหารจึง เป็ นเรื่องใหญ่ท่ียากจะหาไปคืน ถึงหลงั จากฤดใู บไม้ร่วงข้าวจะ เตม็ ย้งุ ฉาง แต่กม็ ีเรอื่ งอีกมากมายท่ีต้องทา หลงั จากท่ีใต้เท้าเซ่ียเรียกนายทหารมาปรึกษาหารือแล้ว จึงตดั สินใจเอาพื้นท่ีที่จะทาโรงเตี๊ยมและร้านค้าใหญ่คร่ึงหน่ึง ออกขาย ผลตอบรบั ถือว่าสามารถบรรเทาความกดดนั ของการ คลงั ได้มาก 11

ตอนแรกพวกพ่อค้ารายย่อยไม่ค่อยเห็นด้วยกบั แม่ทพั หวั เมือง แต่เมื่อกาแพงนอกเมืองสร้างเสรจ็ พวกเขาจึงเลง็ เหน็ ความอดุ มสมบรู ณ์ เนื่องจากพ่อค้ารายย่อยในเมืองเว่ยอนั มีอยู่มากมาย ถึง สินค้าในมือจะมีไม่มาก แต่เงินท่ีสะสมไว้กลบั มีไม่น้อย ดงั นัน้ การซื้อท่ีเพ่ือสร้างร้านจึงไม่ใช่เรื่องยากลาบากแต่อย่างใด ถึง ราคาท่ีดินจะสูงไปสกั หน่อย แต่ด้วยช่ือเสียงของท่านแม่ทพั หวั เมืองและกองทัพท่ีเกรียงไกร กอปรกบั ทาเลที่ตงั้ หนาซ้าสิ่ง สาคญั กค็ ือการทาการค้าที่น่ีปลอดภยั มาก เพียงไม่นานพวก พ่อค้าจึงแห่กนั ไปซื้อที่นอกเมืองกนั หมด ถึงร้านค้าจะมากมายกย็ งั ไม่เพียงพอกบั ความต้องการ แต่ขอเพียงสามารถผ่านพ้นช่วงสามเดือนแรกท่ีเริ่มทาการ เพาะปลูกไปได้กจ็ ะเข้าหน้าร้อนที่ผกั และผลไม้ป่ าเตม็ ทุ่งกว้าง และภเู ขา ทงั้ ในดินยงั ปลูกผกั สด ต่อให้ไม่มีเสบียงผ้คู นกไ็ ม่หิว ตาย พอวิเคราะหไ์ ด้ดงั นี้ใต้เท้าเซ่ียกโ็ ล่งกายสบายใจขึน้ มาบา้ ง ขอเพียงประคองให้รอดถึงช่วงเก็บเกี่ยว ก็เท่ากบั ช่วงเวลาท่ี ลาบากท่ีสดุ ได้ผา่ นพ้นไปแล้ว ครานี้กถ็ ึงเวลากลบั มาคิดถงึ เรอื่ งอนาคตของตวั เองบา้ ง 12

จวนใต้เท้าเซี่ยท่ีเคยเงียบสงบยามนี้กลบั ว่นุ วาย พวกบ่าวพากนั ปัดกวาดและทาความสะอาดจวน บ่าว บางส่วนไปจดั การกบั สระน้าและแขวนผา้ ม่าน เดิมทีใต้เท้าเซี่ย นัน้ มีสีหน้าเฉยชา ย่ิงแต่ก่อนเขาเดินเข้าออกประตูจวนด้วยสี หน้าไร้อารมณ์ด้วยซา้ แต่ขณะนี้แค่ดสู ีหน้าใต้เท้ากร็ ้ไู ด้เลยว่า เขาปลืม้ ปี ติท่ีได้เตรียมงานแต่งรบั หญิงสาวเข้าจวน ทหารหลายนายต่างตงั้ ตารอที่จะได้ด่ืมสุรามงคล รู้ได้ เลยว่างานแต่งของใต้เท้าเซี่ยจะต้องคึกคกั อย่างแน่นอน ต่าง วาดหวงั ว่าจะได้กินมื้อใหญ่ท่ีมีทัง้ สุราชัน้ ดีและเนื้อเลิศรส สวรรค์ย่อมรู้ว่านานแล้วที่ พวกเขาไม่ได้กิ นเนื้ อคาโต นอกจากนัน้ ยงั จะได้เหน็ เจ้าสาวของใต้เท้าเซี่ยท่ีผ้คู นรา่ ลือกนั ว่างดงามอย่างท่ีสุด ในเว่ยอนั นัน้ มีหญิงงามน้อยมาก ใต้เท้า ดูแลให้นางอยู่แต่ในบ้านมานานนับปี ไม่ยอมให้คนอื่นได้ช่ืน ชมในความงาม จนถึงตอนนี้กย็ งั ไม่มีใครเคยเหน็ กบั ตาตวั เอง สกั ที ทว่าใต้เท้าเซี่ยกลบั ไม่พดู คาใดเลย นัน่ เป็ นเพราะเขาไม่ สนใจและไม่คิดจะแบง่ ปัน 13

อยากก่อกวนห้องนอนคู่บ่าวสาวหรือ?... แม้แต่โอกาส เขากไ็ ม่ให้! ยิ่งไปกว่านัน้ คนที่เขาปกป้องกว่าจะตงั้ ครรภไ์ ด้ช่างแสน ยาก จาเป็นต้องให้นางพกั ผอ่ นอย่างสงบ การท่ีเขาเกบ็ นางไว้ก็ ถกู ต้องแล้ว ทาไมต้องให้คนอื่นมามงุ ดนู างด้วย? ถึงกระนัน้ ทุกคนกม็ ีความสุขและดีใจมากกบั งานมงคล สมรสของใต้เท้า เป็ นเพราะใต้เท้าแจกเงินและสุราหนึ่งไหที่มี อกั ษรมงคลติดอยู่ให้กบั ทุกคน ตงั้ แต่นายทหารระดบั สูงจนถึง พลทหารชนั้ ผ้นู ้อย ในส่วนผ้ลู ี้ภยั ทุกครวั เรือนได้สุราไหเลก็ อีก ทงั้ ใต้เท้ายงั ให้เนื้อ ข้าวครึ่งถงั แป้งครึ่งถงั ขนมหวานสามส่ีชิ้น และขนมอบอีกเลก็ น้อย แล้วยงั กาชบั ว่าไม่ต้องการให้ใครส่ง ของขวญั อวยพรมาให้ ด้วยเหตนุ ี้ใต้เท้าเซ่ียจงึ เอาเงินสะสมของ ตนท่ีได้จากการปราบโจรมาใช้จ่ายจนหมดเกลีย้ ง ทว่าทุกคนล้วนดีใจกนั ถ้วนหน้า โดยเฉพาะครอบครวั ทหารที่เข้ามาตงั้ มนั่ ในเว่ยอนั กร็ ู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของใต้ เท้าอย่างย่ิง เพราะทุกสิ่งที่ใต้เท้ามอบให้แสดงถึงความมีน้าใจ อย่างแท้จริง 14

88 ห้องหอ ฮูหยินของราชบณั ฑิตหยวนเจิ้งกาลงั ช่วยสามีจดั การ สมดุ ผกู ดวงสมรส ในปี นั้นราชบัณฑิ ตหยวนเจิ้ งได้สอบคัดเลือกทูต บรรณาการ แต่น่าเสียดายที่ตาแหน่งในราชสานักมีการแข่งขนั กนั มาก คนว่างงานกม็ าก กอปรกบั เขาไม่สามารถก้าวหน้าได้ อีก เมื่อผ่านวยั กลางคนเขาจึงลาออกแล้วมาพานักอยู่ที่บ้าน เกิดฮหู ยินของตนท่ีเมืองเว่ยอนั หยวนเจิ้งไม่เพียงสอบได้ตาแหน่งราชบณั ฑิต ความรู้ ทางด้านหมอกบั ศิลปะทงั้ ห้าแขนง เขากล็ ้วนเชี่ยวชาญ จึงมีลูก ศิษย์ไม่น้ อย วันธรรมดานอกจากไปสอนลูกศิษย์ในสานัก ศึกษาแล้ว กร็ บั ผกู ดวงงานมงคลสมรสอีกด้วย สองวนั ก่อนแม่ทพั หวั เมืองเมืองเว่ยอนั ส่งใบสมรสมาให้ สองใบ ในนัน้ มีแต่ช่ือและวนั เดือนปี เกิด ส่วนภมู ิลาเนาบรรพ บุรษุ ไม่มี ทว่าหยวนเจิ้งกไ็ ม่ลงั เลท่ีจะผกู ดวงให้คนทงั้ สอง... ใน เมอ่ื สวรรคม์ ีประสงคใ์ ห้พวกเขาเป็นสามีภรรยากนั 1

วนั นี้หยวนฮหู ยินหยิบเอาใบวนั เดือนปี เกิดสองแผ่นนัน้ ขึ้นมาดู นางอยู่ข้างกายสามีมานาน อีกทงั้ สติปัญญาก็เฉียบ แหลม ถึงจะไมไ่ ด้เรียนลึกซึ้ง แต่กส็ ามารถเข้าใจได้บา้ ง หยวนฮูหยินดวู นั เดือนปี เกิดของเซิ่นเจินจกู อ็ ทุ านเสียง ดงั “เอะ๊ !” จากนัน้ กเ็ อ่ยถามสามีที่นัง่ อยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ “ท่านพี่ ใบนี้ น่ าจะเป็ นวันเกิดของท่านแม่ทัพหัวเมืองหรือ เปล่า? ดวงชะตานี้น่าจะเขียนผิดหรอื ไม่?” หยวนเจิ้งหยุดพู่กนั ในมือ แล้วเสียบมนั ลงไปในกล่อง เกบ็ พ่กู นั “ฮหู ยิน เจ้าเหน็ อะไรอย่างนัน้ หรอื ?” “ท่านพี่ เซิ่นเจินจเู กิดในครอบครวั ชาวนา แต่ดวงชะตา นี้น่าจะไม่ใช่นะเจ้าคะ หากไม่ได้เขียนผิด ดวงชะตานี้ต้องเป็ น ของบุตรสาวเศรษฐีหรือไม่กบ็ ุตรสาวของขนุ นางชนั้ ผ้ใู หญ่ ท่ีมี ทงั้ เงิน อานาจ และชาติตระกลู ดี บิดามารดาต้องเป็ นผ้สู ูงศกั ด์ิ นางกต็ ้องสูงส่ง แล้วเหตุใดคนมีดวงชะตาแบบนี้ถึงมาเกิดใน ครอบครวั ชาวนาได้เล่า? หรือว่าคลอดออกมาแล้วป้ อนแต่ อาหารดีๆ ให้ ดุจดงั คนมีพรสวรรค์ท่ีดีและได้รบั ความรกั มา ตลอดงนั้ หรือ” 2

หยวนเจิ้งเป็ นคนใจเยน็ และสุขุม เม่ือได้ยินคาพูดของ ภรรยาเขาก็เพียงส่งยิ้มให้ แล้วถามต่อว่า “ฮูหยินดูอย่างไร หรอื ?” หยวนฮหู ยินค้นุ ชินกบั นิ สยั ของสามีดี นางจึงนัง่ ลงบนตงั่ กลมข้างๆ แล้วหยิบกระดาษมาขีดเขียน จากนัน้ กส็ ดู ลมหายใจ ลึก “ดวงชะตาของแม่นางท่านนี้ดแู ล้ว... ตกฟากโฉ่วพื้นดวงมี เคราะห์กรรมท่ียากจะหลุดพ้น น่าจะเป็ นหญิงงามท่ีตายตงั้ แต่ อายยุ งั น้อย แต่ว่าช่วงเวลาโฉ่วนัน้ ผา่ นมาแล้ว...” นางมองกระดาษที่ตนเขียนด้วยสีหน้าฉงนสนเท่หอ์ ยู่ไม่ น้อย ไม่รวู้ ่าครงั้ นี้ตนคาดคะเนได้ถกู ต้องแมน่ ยาหรอื ไม่ “ถ้าเช่นนัน้ เจ้าร้หู รือไม่ว่าหญิงผนู้ ี้มีเคราะหอ์ ะไร?” สามี ยงั ถามต่อ หยวนฮูหยินขมวดคิ้วมุ่น นางไม่มีความเชี่ยวชาญเท่า สามี แค่คาดคะเนกย็ ากลาบากแล้ว จงึ ไตรต่ รองอย่คู รหู่ น่ึงก่อน เอ่ยต่อ “ปี ตกฟากโฉ่ว ดาวบิดามืดสลวั หญิงสาวอยู่บ้านบิดา เกรงว่าบิดานัน้ คงเดือดร้อน ฐานะครอบครวั ตกต่าอย่างนัน้ หรอื ?” 3

“มารดาของหญิงผนู้ ี้เป็นอย่างไร?” “บุพเพสนั นิ วาสระหว่างมารดากบั บุตรสาวช่างตื้นเขิน มารดาน่าจะลาโลกไปตงั้ แต่นางยงั แบเบาะ” หยวนเจิ้งพยักหน้ า นับว่าภรรยาของเขาคิ ดอย่าง ละเอียดใช้ได้ เขาจึงพูดขึ้นทนั ที “หญิงผ้นู ี้ผ่านเคราะห์กรรม มาแล้ว” พดู จบกเ็ ริ่มหยิบพ่กู นั ขึน้ มาใหม่ หยวนฮูหยินมองใบวนั เดือนปี เกิดอีกครงั้ “ความหมาย ของท่านพ่ีกค็ ือ ดวงชะตานี้ไมไ่ ด้เขียนผิดหรอื เจ้าคะ?” หยวนเจิ้งไม่ได้ปฏิเสธ ฮูหยินตกใจจนเอามือปิ ดปาก “มิน่าล่ะใต้เท้าเซ่ียถึงไม่ ส่งภูมิลาเนาบรรพบุรุษสามรุ่นมา พิธีมงคลสมรสก็ไม่ได้จดั ใหญ่โต ตอนแรกเข้าใจว่าใต้เท้าไม่พอใจท่ีจะแต่งฮูหยินเสีย อีก” นางหยิบเอาดวงชะตาวนั เกิดของใต้เท้าเซ่ียขึ้นมาดูบ้าง “โอ้โฮ... น่ีรกั เมียหลงเมียมากเลยเชียว...” นางเอาใบวนั เกิดทัง้ สองแผ่นมาวางไว้ด้วยกนั แล้วดู ซ้ายทีดขู วาที 4

“ใต้เท้าเซ่ียนี่นับว่าคลาทางอยู่ท่ามกลางความมืด เลือก ของลา้ ค่าที่ทาให้ตนต้องยุ่งยากใจ เขาปิ ดบงั มาได้ตงั้ นานโดย ไม่มีคนรู้ ตอนที่เขาบอกว่าจะจดั งานมงคลข้ากย็ งั ตกตะลึงและ แปลกใจ หากดูตามดวงชะตาของผ้หู ญิงคนนี้แล้ว หากฐานะ ครอบครวั ไม่ตกตา่ แล้วละก็ เกรงว่าใต้เท้าเซี่ยคงเข้าไปถึงธรณี ประตูไม่ได้แน่ น่ีคือบุพเพสนั นิ วาสจริงๆ!” หยวนฮูหยินเอ่ย อย่างทอดถอนใจ พลันนางนึ กบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้ าบ่งบอกความ ประหลาดใจอย่างย่ิง จนอดไม่ได้ที่จะกระซิบถามสามี “ท่านพี่ ท่านคานวณฐานะของหญิงสงู ศกั ด์ิผนู้ ี้ว่าอย่างไร?” หยวนเจิ้งกาลงั ลอกภาพวาดตวั หนังสืออยู่ พอได้ยินจึง ตอบว่า “จะยากตรงไหน? หญิงผู้นี้มารดาจากไปตัง้ แต่เด็ก บิดาเป็ นห่วงนักหนา ดวงชะตาอยู่เหนือผ้คู นทงั้ ปวง หากไม่ใช่ สกลุ ท่านอ๋องกต็ ้องเป็นขนุ นางขนั้ หนึ่ง ช่วงท่ีเกิดเรอ่ื ง นางต้อง ร่อนเร่พเนจรมาอยู่เว่ยอนั ขอเพียงร้วู ่าปี ก่อนเมืองหลวงมีขนุ นางใหญ่โตท่านใดถกู ลงโทษโดยการเนรเทศกร็ ้แู ล้ว” เขาหยุด พกั หนึ่งก่อนกล่าวต่อ... “ข้าจาได้ว่าปี ก่อนมีราชโองการประหารชีวิตขนุ นางใหญ่ สองท่าน และเนรเทศครอบครวั อคั รเสนาบดีถานเฉิ งจี้ ถานเฉิง 5

จี้มีบุตรสาวสามคนบุตรชายหน่ึงคน หนึ่งในนัน้ เป็ นบุตรสาวท่ี เกิดจากอดีตภรรยา ตอนท่ีเดก็ หญิงอายุได้สามขวบมารดาก็ ป่ วยหนักจนถึงแก่กรรม นับแล้วอายุราวยี่สิบปี สอดคล้องกบั ดวงชะตานี้พอดี...” หยวนฮหู ยินมองสามีตนเอง ใบหน้าเผยความตื่นตกใจ “ใช่แล้ว ทาไมข้านึกไม่ถึง ปี ที่แล้วตระกลู ถานถกู เนรเทศผ่าน ทางเว่ยอนั ไอ้หยา! ฮหู ยินใต้เท้าเซ่ียเป็นถึงบุตรสาวของใต้เท้า ถานเชียวหรอื ? นัน่ คือบุตรสาวของอคั รเสนาบดีเชียวนะ” ไม่ร้วู ่าใต้เท้าเซ่ียคิดอย่างไร เม่ือก่อนไม่คบผ้มู ีฐานะสูง กว่า แต่พอจะคบ...ผ้มู ีฐานะสูงกลบั เป็ นเชลย บอกไม่ได้ว่าครงั้ นี้เขาจะขาดทุนหรือได้กาไร ทว่าพอคิดอีกทีหากนางงดงาม เพริศพริ้งกพ็ อจะเข้าใจได้ “เร่ืองนี้ มีแค่เจ้ากับข้าที่ รู้ อย่าได้ไปพูดกับคนอื่น ไมเ่ ช่นนัน้ จะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา” หยวนเจิ้งเอ่ยโดยไมไ่ ด้หนั มองผ้เู ป็ นภรรยา ยงั คงจดจ่อกบั การเขียนอกั ษร “อีกสกั พกั ก็ เอาวนั เดือนปี เกิดไปเผาทิ้งซะ” “เหน็ ข้าเป็ นคนไม่ร้หู นักเบาหรือไร?” ฮหู ยินมองค้อนใส่ สามี ก่อนจะพึมพาราวกบั อิจฉาเลก็ น้อย “ลูกสาวใต้เท้าถาน 6

ช่างมีชะตาชีวิตท่ีดีเหลือเกิน ตอนอยู่บ้านบิดากท็ งั้ รกั ทงั้ หลง พอออกเรือนไปสามีกร็ กั กห็ ลง เม่ือบุตรธิดาเติบโตกก็ ตญั ญรู ู้ คน ครอบครวั ทงั้ คนแก่ทงั้ เดก็ ล้วนห้อมล้อมนาง ชวั่ ชีวิตนี้ช่าง มีคนรกั นางมากจริงๆ...” แต่ว่าต้องผ่านความเป็ นความตายเสียก่อนถึงจะได้รบั สิ่งเหล่านี้ ถ้าไม่อย่างนัน้ วาสนาและโชคชะตาของนางก็น่า รนั ทดอย่างยิ่ง ภายใต้การกากับของหยวนเจิ้ง หยวนฮูหยินจึงโยน กระดาษวนั เดือนปี เกิดเข้าไปในเตาไฟ เพียงไม่นานกระดาษก็ มอดไหมก้ ลายเป็นเถา้ ถ่าน ปี ไท่สื่อท่ีสิบสอง เดือนสาม วนั ที่หก เป็นวนั แต่งงานของ แม่ทพั หวั เมืองเซ่ียเฉิงจู่ เพราะพิธีมงคลสมรสจดั อย่างรีบรอ้ น หลายคนจึงเตรียม ของขวญั กนั ไม่ทนั โชคดีท่ีใต้เท้าเซี่ยกาชบั ไว้ว่าไม่ต้องการให้ ใครส่งของขวญั มาให้ ปัญหานี้กจ็ บไป ตอนนี้เสบียงอาหารขาดแคลนอย่างหนัก ผ้ลู ี้ภยั นอก เมืองกินอยู่อย่างอดๆ อยากๆ มื้อหน่ึงได้กินหมนั่ โถวแป้งดา 7

หรือแป้ งปิ้ งก็นับว่าไม่เลวแล้ว กอปรกับเป็ นช่วงทาการ เพาะปลูกจึงจาเป็ นต้องใช้กาลงั กายมาก เดิมทีเสบียงอาหารก็ ไม่พอแจกจ่ายอยู่แล้ว หลายครอบครวั ที่ผ้ใู หญ่ทางาน เดก็ ๆ ในบา้ นจึงมกั จะขนึ้ เขาไปหาของป่ า ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ งานมงคลสมรสของใต้เท้าเซี่ย ย่ิงไม่สามารถจดั ใหญ่โตได้ โชคดีที่ฮหู ยินของใต้เท้ารแู้ ละเข้าใจ สถานการณ์เป็ นอย่างดี ยิ่งถานหวนั่ ชิงเห็นคนนอกเมืองกิน หมนั่ โถวแขง็ ๆ กบั พืชผกั ท่ีหามาได้อย่างยากลาบาก นางกอ็ ด ไม่ได้ที่จะสงสาร ใต้เท้าเซ่ียนัง่ พูดคุยถึงสถานการณ์นอกเมืองกบั ถาน หวนั่ ชิง ซึ่งหญิงสาวก็เข้าใจเป็ นอย่างดี นางมอบทุกอย่างให้ ขึ้นอยู่กบั การตดั สินใจของเขา นางเข้าใจง่ายจนใต้เท้าเซี่ยทึ่ง ไม่น้อย ทงั้ ท่ีเขาเตรียมพร้อมมาอย่างดีท่ีจะรองรบั อารมณ์ของ นาง แค่นึกถึงงานแต่งท่ีสะดวกและเรียบง่ายจนแทบไม่มีอะไร เลย เขาก็คิดว่าน่ าจะทาให้นางโกรธและมองตนอย่างดูถกู หรอื ไม่กแ็ อบรอ้ งไห้เงียบๆ ยิ่งเวลานี้นางกาลงั ตงั้ ครรภด์ ้วย ทว่านางกลับเข้าใจดีทัง้ ยังพูดจามีเหตุมีผล ทาให้ใต้ เท้าเซ่ียรสู้ ึกว่าตนติดค้างนางมาก เขาจงึ กอดจบู ว่าที่เจ้าสาวอยู่ เป็นนานจงึ ได้ลุกขึน้ แล้วผละไป 8

ถึงพิธีแต่งงานจะเรียบง่าย แต่ประเพณีท่ีควรมีกไ็ ม่ขาด ตกบกพร่อง วนั จดั งานมงคลสมรส จวนเจ้าเมืองล้วนประดบั ประดาไปด้วยผ้าและกระดาษหลากสีสัน บรรดาพ่อค้าได้ยิน ต่างกร็ ีบพากนั มาอวยพร แต่กลบั ถกู สกดั กนั้ ไว้ที่หน้าประตคู ่าย หากไม่นับลูกน้องใต้เท้าเซ่ียที่ติดตามกนั มาหลายปี งาน เลี้ยงกม็ ีเพียงอวี้ฉีกบั สามีของนางซึ่งถือว่าเป็ นญาติ และผ้คู ุ้ม กนั ภยั สานักหย่งเต๋อท่ีร่วมทางมาด้วยเท่านัน้ พอรวมกนั แล้ว จดั ได้สองโตะ๊ อาหารรสดีกบั สรุ าชนั้ เลิศล้วนวางไว้บนโตะ๊ อย่าง เพียบพร้อม ทุกคนต่างกินกนั อย่างอ่ิมหนาสาราญ บรรยากาศ เตม็ ไปด้วยความสขุ และความปลืม้ ปี ติยินดี ยามปกติใต้เท้าเซี่ยมกั จะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ต่อหน้า คนนอก แต่วนั นี้กลบั มีรอยยิ้มประดบั อยู่บนใบหน้าตลอดเวลา ย่ิงเม่ือได้ยินคาอวยพรให้มีลกู เตม็ บา้ นหลานเตม็ เมือง เขากย็ ิ่ง ยิ้มกว้าง เมื่อด่ืมมาจนถึงช่วงสุดท้าย ทุกคนค่อนข้างเมากนั แล้ว หวงั จี้กห็ วั เราะเสียงดงั กงั วานพร้อมกบั กล่าวว่า “ใต้เท้า วนั นี้ เป็ นวันมงคลของท่าน ข้าวก็กิ นแล้ว สุรามงคลก็ดื่มแล้ว สมควรแก่เวลาให้พวกเราได้ยลโฉมเจ้าสาวแล้วนะขอรบั ? พิธี แต่งงานต้องซ่อนคนไว้มิดชิดขนาดนี้เลยหรอื ?” 9

คนอื่นๆ พลอยหวั เราะตาม เหน็ ได้ว่าคนเหล่านี้วางแผน อยากก่อกวนห้องหอของเจ้าบา่ วเจ้าสาวอยู่ ใต้เท้าเซ่ียกระแอมคราหน่ึง ทว่าไม่ได้หกั หน้าหวงั จี้แต่ อย่างใด เขาเพียงหยุดคร่นุ คิดเลก็ น้อย ก่อนหนั ไปสงั่ บา่ วรบั ใช้ ข้างๆ “ไปเรียกฮหู ยินออกมาเถอะ” เม่ือถานหวนั่ ชิงเดินออกมา ห้องโถงที่มีเสียงดงั อึกทึก ค่อยๆ เปล่ียนเป็ นเสียงสูดลมหายใจ ทุกสายตาต่างจบั จ้องมา ที่นาง มาถึงตอนนี้แม้แต่เสียงของตะเกียบและจานชามกล็ ้วน เงียบลง ฮูหยินของใต้เท้าเกล้าผมอย่างสบายๆ ตามแบบหญิง สาวท่ีแต่งงานแล้ว บนร่างสวมใส่เสื้อตวั นอกที่ทาจากผ้าอ่อน นุ่มสีแดง ไมไ่ ด้ปักเยบ็ ลวดลายหรอื เดินเส้นทอง แค่คาดสายรดั เอวไว้เพียงหลวมๆ เท่านัน้ นอกจากนี้กไ็ ม่มีเคร่ืองประดบั อื่น ใดอีก ไม่มีป่ิ นปักผมท่ีทาจากเงินหรือทองประดบั ศีรษะ ไม่มี กระทงั่ มงกฎุ หงสค์ รอบผา้ ท่ีงดงามตระการตา ช่างเรียบง่ายอย่างย่ิง 10

แต่ว่าความเรียบง่ายนี้ เม่ือรวมกบั ดวงตาท่ีเป็ นประกาย และใบหน้าแดงระเรอื่ ทกุ คนท่ีอย่ใู นงานเลีย้ งต่างรสู้ ึกว่า ชาตินี้ ของพวกเขาได้เหน็ เจ้าสาวท่ีไม่อาจลืมเลือนแล้ว ไม่จาเป็นต้อง มีสิ่งของหรือเคร่ืองประดบั มาช่วยขบั เน้นให้โดดเด่น เพียง ท่วงท่าการเคล่ือนไหวก็งดงามพิสุทธ์ิเหมือนนางกาลงั เดิน ออกมาจากภาพวาดแลว้ ท้ายท่ีสุดห้องหอของบ่าวสาวก็ไม่ได้ถกู ก่อกวน ไม่ใช่ เพราะสายตาเตือนอย่างร้ทู นั ของแม่ทพั หวั เมือง แต่เป็ นเพราะ หญิงงามจนแทบใจหายใจควา่ ตรงหน้าทาให้พวกเขาไม่อาจละ สายตาได้ ไหนเลยจะมีจิตใจหยอกเย้าและเล่นสนุกอะไรอีก ใต้เท้าเซ่ียไม่ได้ตงั้ ใจจะเชิญฮูหยินของตนออกมา ถาน หวนั่ ชิงเองก็ไม่ได้วางแผนจะออกไปทักทายแขก ดงั นั้นถึง มงกฎุ หงสค์ รอบผา้ จะงดงาม แต่กห็ นักมาก สาหรบั คนตงั้ ครรภ์ แล้วช่างน่าอึดอดั ไม่น้อย ดงั นัน้ เม่ือได้รบั คาเชิญให้ออกมา หญิงสาวจึงไม่ได้เตรียมตวั มาก่อน จาต้องสวมชุดตามสบาย ออกมารบั แขกเช่นนี้ ใครจะรวู้ ่าตอนท่ีนางกาลงั นัง่ เอนกายอย่บู นเตียง 11

พ ล า ง กิ น เ ก า ลัดห อ มห ว า นซึ่ งเพิ่ งน าอ อ ก ม า จ ากเตา รอ้ นๆ กบั ขนมหวานด้วยท่าทางเอ้อระเหย กม็ ีเดก็ รบั ใช้เข้ามา บอกว่าใต้เท้าเชิญไปที่ห้องโถง ถานหวนั่ ชิงจึงต้องให้ลุ่ยจหู ยิบเสื้อคลุมสีแดงเนื้อเบามา ให้สวม แมแ้ ต่บนศีรษะกไ็ ม่ได้สวมมงกฎุ หงสค์ รอบผา้ หญิงสาว ร้ดู ีว่าคนที่ใต้เท้าเรียกนางไปพบ ต้องเป็ นคนท่ีเขาพิจารณามา อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว นางจึงไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้น ขนมยงั ไม่ทนั หมดปาก หญิงสาวกม็ าถงึ ห้องโถงแล้ว เมื่อช่วงเวลาแห่งความครนื้ เครงจบลง บา่ วกเ็ ดินนาแขก ที่พกั ในจวนไปส่งจนถึงห้อง ส่วนแขกที่พกั ภายนอกกจ็ ดั การ ส่งกลบั จนเรียบรอ้ ย ถานหวัน่ ชิ งรู้สึกร้อนจนเหง่ือชุ่ม ยังดีที่อวี้ฉี ให้ลุ่ยจู เตรียมน้าไว้ให้นานแล้ว อดีตเจ้าเมืองรกั ความสะดวกสบาย ขนาดน้ายงั เป็ นน้าพุท่ีไหลลงมาจากบนภูเขา เพียงชิมแค่อึก เดียวกร็ บั รไู้ ด้ถงึ รสหวานเตม็ ปาก หากว่าใช้น้านี้ชาระรา่ งกายก็ ยิ่งผอ่ นคลายสบายอารมณ์ หลงั อาบน้าเสรจ็ จะรสู้ ึกว่าผิวพรรณ เนียนละเอียดและนุ่มลื่น เป็นน้าท่ีบารงุ รา่ งกายได้ดียิ่ง 12