ฮหู ยินบกุ เลม 3 จากเร่อง: 半路杀出个侯夫人 女王不在家 เขยน หองสมดุ แปล พมพค ร้งั ท ี่ 1: สิงหาคม 2561 บรรณาธิการ: คณุ เนตรรัตน อางนลิ พนั ธ ผูแปลรว ม: 彭爱心，古令领，无边 เรยบเรยงโดย: กรณ พสูจนอ ักษร: Red Dragon ออกแบบรปู เลม: คุณนาถยา แดงเหลอื บ เลขมาตรฐานสากลประจาํ หนงั สือ ISBN: 978-616-473-021-2 สงวนลขิ สิทธต์ิ ามพระราชบัญญัติลขิ สิทธ ์ิ พ.ศ. 2537 ราคาปกออ น 285 บาท Author: 女王不在家 Chinese edition copyright 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai edition copyright Hongsamut.com Co., ltd ALL RIGHTS RESERVED จดั พมพโ ดย บรษทั หอ งสมดุ ดอตคอม จาํ กดั 42 ซ.เฉลิมพระเกยี รติ ร.9 ซอย 48 แยก 19 ถ.เฉลมิ พระเกยี รต ิ ร.9 แขวงดอกไม เขตประเวศ กรุงเทพฯ 10250 โทร : 091-9124333, 091-9125333 Website: www.hongsamut.com email: [email protected], line: @hongsamut จดั จาํ หนายท่ัวประเทศโดย บรษัท อมรนทร บคุ เซ็นเตอร จาํ กัด 108 หมทู ่ี 2 ถ.บางกรวย - จงถนอม ต.มหาสวัสดิ์ อ.บางกรวย จ.นนทบรุ 11130 โทรศพั ท 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6 Website: http://www.naiin.com
บทท ี่ 69 สมั ผัสจากแผงอกแกรง ของคนทยี่ ืนอยูดานหลังทาํ ให เซยี วซงิ่ ฮวาตืน่ จากภวังคความคดิ นางเอนกายพิงรางของเขาอยางออนลาพลางถอนใจเบาๆ “เหนือ่ ยหรอื ?” เซยี วจั้นถิงสัมผัสไดถึงความผดิ ปกตขิ องนาง “เหน่ือยอยบู า ง” จๆู นางก็รสู ึกขัน นางคิดวาเร่อื งในอดีตผานพน ไปนานแลว นางสามารถเริ่มตน ชีวติ ใหมใ นสถานที่แหง ใหม แตคิดไมถึงเลยวา พอมาถงึ เอ้ยี นจิงกลบั มีคนเอาเรือ่ งน้มี าเปดโปงเสียน่ี! หากเรือ่ งเหลานี้ถกู ทานหญงิ หนิงเสยี งเปด โปงออกมา ตวั นางเองยงั ไมเทาไร ถึงอยา งไรกเ็ คยขายหนามาแลวหลายครงั้ ถูกผูคน เหยยี บยาํ ดแู คลน นางก็ไมมอี ะไรตองเสยี ใจ แตผคู นในเมืองเอ้ยี นจงิ จะมองเซียวจั้นถงิ อยา งไร จะมองลูกๆ ของนาง อยา งไร พวกเขาอายุยงั นอย ยงั คาดหวังวา จะไดล งหลักปกฐานอยใู นเมอื งท่ีแสนเจริญรุงเรืองแหงนเี้ พอื่ แสวงหาอนาคตที่ สดใส! นางย้ิมข่ืนพลางหันกลับมายกมือข้นึ โอบลาํ คอของเขาเอาไว “บอกขาหนอ ยซิวา ทานเคยกลับไปตามหาขาเม่ือไหร ป ไหนหรือ?” เซียวจ้ันถิงสัมผสั ไดวารอยยิ้มของนางแฝงดว ยความขมขนื่ เขาเงยี บไปครูหนงึ่ กอ นจะตอบวา “ตอนนัน้ ขาถูกเกณฑไปเปน ทหาร หลังจากโยกยายหลายครัง้ สุดทา ยกไ็ ปถึงชายแดน ทางเหนอื ประจําการอยูทนี่ ั่นสามสปี่ นา จะเปน ปไ ทผ งิ ท่ีส ี่ ตอนน้นั ขา สรางความชอบแลวหลายครัง้ จึงไดร ับแตงตง้ั ให เปน รองแมท ัพ ขากลบั ไปหา พวกเจาแตหาไมพบ ตอมาขาไดเหน็ หลุมหมนื่ วิญญาณ ที่ดานขางมี เนนิ เขาเลก็ ๆ แหง หนง่ึ ขนุ นางทองถ่ินใหคนสลกั ปา ยวญิ ญาณของผทู ี่ประสบเคราะหก รรมเสียชีวิตไวทีน่ นั่ ” แขนที่โอบเอวนางไวเ กร็งขน้ึ เล็กนอย “ขา เหน็ ชอ่ื ของเจา อยบู นปายน่ัน” ตอนนั้นมผี ูเสียชวี ิตมากมาย ขุนนางทอ งถิ่นคนนั้นอยากทําอะไรสกั อยา ง เขาคิดวาวญิ ญาณบรสิ ุทธิ์ท่ีตายอยา งนาอนาถ เหลานไ้ี มม ีแมแ ตค นมาเซน ไหว ย่งิ เปน ไปไมไดท ่จี ะชว ยตามหาคนในครอบครัวให ดังน้ันจึงเอาช่อื ท่ีเคยจดบันทึกไวม า แกะสลักลงบนปา ยศลิ า หวังวาหากสักวนั มีญาติมิตรของคนเหลานีผ้ า นมาก็จะไดร วู ามญี าติคนหนึ่งของตนถูกฝง อยูที่นี่ และบางทกี อ็ าจจะมาเซน ไหว เพียงแตต อนนนั้ มีคนเสยี ชีวิตจาํ นวนมาก ดังนน้ั จงึ มขี อ ผิดพลาดเกดิ ข้นึ อยางไมอาจหลกี เลี่ยงได กรณีของเซยี วซ่งิ ฮวาก็ เปนหนงึ่ ใน ขอ ผิดพลาดท่ีเกิดข้ึน เปน เหตุใหเ ซยี วจั้นถงิ เขา ใจผดิ วานางฝง รา งอยใู นหลมุ หม่นื วิญญาณนัน้ ไปเสยี แลว “หลมุ ทอี่ าํ เภอซเู ฉิงนนั่ นะหรอื ?” เซียวซ่ิงฮวาเอยถามเสียงเบา “ใช” อาํ เภอซเู ฉงิ เคยเปนชือ่ ทีค่ ิดขึ้นมาก็ทาํ ใหเขาเจ็บปวดเหลือเกนิ ไมค ดิ เลยวา ท้ังหมดเปนแคการกลั่นแกลงของโชคชะตาเทา นนั้ เปน เพราะเขาเขาใจไปเองวา สตรีออนแอเชน นางพาลูกๆ ลี้ภยั ไปเชน น้ยี อ มไมม ีทางรอดชีวิตไปได ดังน้นั เขาจงึ เช่อื ปา ย นน้ั อยา งงา ยดาย “เฮอ หากไมใชค วามผดิ พลาดทอ่ี าํ เภอซูเ ฉิง บางท.ี ..” บางทีทุกอยา งคงจะไมเหมือนเดิม
ปไ ทผ งิ ทส่ี ่ี ตอนน้ันเพยเหิงเพง่ิ จะอายสุ ีข่ วบ หากตอนนนั้ เขา ไมไ ดห ลงเช่ือปา ยนน่ั เขาคงตอ งหาวิธตี ามหานางจนพบไดแ น เพราะอําเภอซูเ ฉงิ อยูหางจากอําเภอเผิงหยางแคหน่ึงรอยลเ้ี ทา น้นั ! เขาครํา ครวญถึงลกู เมยี ทีจ่ ากไปอยูทีอ่ ําเภอซูเฉงิ ซ่ึงหางไปรอยล้ี ทัง้ ทีใ่ นความเปนจรงิ แลว ลูกเมยี ของเขากาํ ลังใชช วี ิต อยางยากลาํ บากทสี่ ดุ อยทู อ่ี าํ เภอเผงิ หยาง เซียวจ้ันถิงกระชับแขนกอดเซยี วซิ่งฮวาใหแ นน ขน้ึ เขาไมเชือ่ เด็ดขาดวา วนั นี้ไมมอี ะไรเกิดข้นึ หากเปน เซียวซ่งิ ฮวาในยามปกตไิ ดย ินเรอื่ งน ี้ นางคงจะสงคอนใหเขาแลว กน ดาวา ‘นายอาํ เภอซูเฉิงสารเลว นม่ี ิเทากบั แชงชกั ขาอยางนนั้ หรอื ขา ยังมชี ีวิตอยูแทๆ กลับตง้ั ปา ยวญิ ญาณใหเสยี น!่ี ’ นีต่ างหากถึงจะเหมือนนาง เซียวซง่ิ ฮวาในยามนด้ี ูผดิ ปกตเิ หลอื เกิน “หากเหนือ่ ยก็ไปอาบนาํ แลวพกั ผอ นดหี รือไม?” เขาไมกลาถาม เพราะรูวาถามไปนางก็ไมม ที างพดู เขาจึงคดิ จะใหนาง ไปพกั ผอ นแทน “อืม ดเี หมอื นกนั ” นางซบหนาแนบกบั แผงอกของเขาอยา งวา งา ย เห็นนางโอนออนเชน น ี้ เขากลบั ยิ่งกงั วล เขาอุมนางข้นึ อยางทะนุถนอมพลางกลาวเสยี งเบา “ขา จะอมุ เจาเขาไป” เซยี วซง่ิ ฮวาไมพดู และไมต อตาน แขนเรยี วบางโอบรอบลาํ คอของเขา ปลอยใหเขาอุม เขาไปในหอง แตเพ่ิงอุมนางขึ้นมา เขาก็ไดยนิ เสียงโครกครากดงั ขึน้ ชายหนมุ ชะงัก “เจา ?” เซยี วซง่ิ ฮวายกมอื ขน้ึ ลบู ทอ ง “ดเู หมอื นทองขาจะหวิ แลว” ดเู หมอื นจะหิว? ใบหนาของเซียวจนั้ ถิงเปล่ยี นเปนสีดาํ คลาํ เขากม ลงจองนางนงิ่ นานกอ นจะอุมนางไปวางลงบนเกา อไี้ มจันทนท ี่ดานขา ง จากนนั้ จึงเรียกสาวใชเ ขามา คนท่เี ขา มาคอื เหลยี่ นชวิ กบั ซชี ุน ปกตพิ วกนางไมคอ ยไดพบกบั เซยี วจน้ั ถิง เพราะทุกคร้งั ทเี่ ซียวจัน้ ถิงกลบั มา พวกนาง มักจะออกไปแลว วนั น้ีเห็นเขาเรยี กพวกนางเขา มาซาํ ยังมสี หี นาเครง ขรึมเยน็ ชากอ็ ดหวาดหวั่นไมไ ด สาวใชท ้งั สองรบี เอยถามอยา งนอบนอ ม “โหวเหย มอี ะไรใหรับใชหรือเจา คะ?” เวลาอยูตอ หนา เซยี วซ่งิ ฮวา เขามกั จะมีสีหนา ออ นโยนอยางที่แทบจะไมเ คยเห็น เพราะเขาคือพเ่ี ถ่ยี ตา นของนาง แตเวลา อยูตอ หนา คนอ่ืนๆ รวมท้ังบตุ รชาย บตุ รสาว และลกู สะใภ เขาจะมสี หี นา เครงขรึมเยน็ ชาเสมอ ยามนเ้ี ขากําลงั อารมณไ มด ี พอปรายสายตาเยน็ ชาไปมองเหลาสาวใช พวกนางก็รูส ึกเหมือนมีลมหนาวพดั ผานมา ท้งั ท่ี เปน กลางฤดรู อน แตกลับรสู ึกหนาวเยอื กบนสันหลังอยางบอกไมถกู “ฮูหยินยงั ไมไ ดก นิ อาหารเย็นหรือ?” “เจาคะ บา วเตรียมเอาไวแลว แตฮ หู ยินบอกวา ไมอยากกิน” “ไมอยากกินก็ปลอ ยใหฮูหยินหวิ อยางนน้ั หรอื ?” เขาไมพ อใจมาก “บาวผดิ ไปแลว บา วจะไปเตรยี มเด๋ยี วน”ี้ สาวใชท ัง้ หลายหันไปมองหนากนั ฮูหยนิ เปน คนพดู ชดั ๆ วาไมอยากกิน พวก นางเกลีย้ กลอมอยางไรก็ไมสําเร็จ เขา มาพูดหลายครงั้ ฮูหยินกส็ ั่งใหอ อกไปทกุ คร้ัง พวกนางยอมไมอาจบงั คบั ฮหู ยนิ ใหกินไมใ ชห รือ ทุกคนรบี เอย ยอมรับผดิ ดวยความต่ืนตระหนก จากนั้นกร็ ีบลนลานออกไปเตรียมอาหาร
ในเรือนฝอู วิน้ มีเตาเลก็ ๆ สําหรับปรงุ อาหารวางใหฮ หู ยินโดยเฉพาะ วันนฮ้ี ูหยินยังไมไดก นิ อาหาร เตายังไมไ ดด บั พวก นางจงึ จัดการเอาอาหารที่เตรียมไวกอ นหนานี้ไปอนุ ใหร อ น จากนนั้ กเ็ ตรยี มนําแกงบวยทีฮ่ หู ยนิ ชอบดม่ื พรอมท้ังของ วางอกี จาน ประกอบดว ยถ่ัวลนั เตาเคลอื บนาํ ตาล นาํ ตาลบวย โหระพาชุบนาํ ผ้ึง และนอกจากน้ันยังมีผลไมแ หงชนิด ตา งๆ เชนลําไย เม็ดบัว เนอื้ สาลี่ และพทุ ราเชอ่ื ม ฝา ยเซยี วซิ่งฮวาเห็นสามตี ีสีหนา เย็นชาใสเ หลา สาวใชก็ไมไ ดพ ูดอะไร รอจนพวกนางออกไปถึงไดเ อนกายลงบนตัง่ อยาง เซื่องซึมพลางกลา ววา “อากาศรอ น ขาไมอ ยากกนิ อะไร พวกนางยอ มไมก ลาบงั คับขา ไยตอ งชกั สหี นาใสพ วกนางดว ย ทานทําหนา เย็นชาแบบนมี้ ใี ครไมก ลวั บาง ลวนแตเ ปน สาวนอ ยเยาวว ัยทัง้ นน้ั ระวงั จะทําใหพ วกนางขวญั เสียเลา” เซียวจน้ั ถิงเดินเขาไปหาพลางยกมือขน้ึ ลบู หนา ผากของนางเบาๆ พอสัมผัสไดถงึ ความเยน็ ก็รูวา นางไมไดป ว ย เพียงแต มีความในใจเทา นน้ั ดังนนั้ จึงไมถามอะไร เขาเพียงแตโอบนางไวพลางกลาวดวย นาํ เสยี งออ นโยนวา “เจาเปนคนใจด ี เห็นอกเหน็ ใจบาวไพร แตยามนี้ ตัวเองกําลังไมสบาย ไมอ ยากกินอาหาร พวกนางกน็ าจะทดั ทานสกั คํา หรือไมกไ็ ปเรยี กขา หรอื ไปเชิญหมอมาดูอาการ เสียหนอย” เซยี วซ่ิงฮวาไดย ินเชน น้ีก็หัวเราะออกมา นางเอนกายซบอกของเขาพลางแหงนหนาข้นึ มอง “ขา แครูสึกเบอื่ ๆ ก็เลยสงั่ ให พวกนางออกไปแลวไปยืนคดิ อะไรอยูตรงขา งหนาตา งนิดหนอยเทานน้ั พวกนางจะรูจ ักคดิ อะไรแบบน้เี สียท่ไี หน จรงิ ๆ พวกนางก็เขา มาถามออมๆ หลายครง้ั แลว ขาสง่ั ใหอ อกไป พวกนางก็ไมกลาพูดอะไร แถมจะวาไป...” นางมองเขาน่ิง พลางพึมพาํ ตอ “ขาไมใชค ณุ หนลู ูกผูดีทไี่ หน อดสักม้อื กไ็ มเปน อะไรหรอก” ทันทที ี่นางพดู จบ มือของเซียวจั้นถิงทโ่ี อบเอวนางเอาไวก อ็ อกแรงกดเลก็ นอย “พดู อะไรกัน เจา เปนถงึ ฮหู ยนิ ของเจน้ิ กวอ โหว มีคุณหนลู กู ผูดีสักกคี่ นทจ่ี ะเทียบเจา ได” ชายหนุมกลาวตอ “ขาจําไดว าพอ บานใหญเคยบอกวา มีมามาคนหน่ึงเช่ียวชาญ การตุน นาํ แกงบํารงุ รา งกาย” “อมื ขา ใหน างไปอยกู ับเพย เหงิ จะไดคอยดูแลเรื่องอาหารการกนิ หลายวันมานสี้ ีหนาของเพยเหงิ ดูดีกวาแตก อนมากเลย” ใบหนา สีชมพูเรือ่ น้นั ดรู าวกบั ดอกโบตน๋ั ที่กาํ ลงั แยม บานไมม ีผิด “เจารักนางมากจนละเลยตวั เองเกนิ ไปแลว ” “จะไมรักไดอยา งไร นางลําบากมากบั ขา ตง้ั แตเดก็ ขามีบตุ รสาวแคค นเดียว แถมยังเหมือนขายังกบั แกะ ขาไมอ ยากให นางตอ งลําบากไปช่ัวชวี ติ อะไรทีข่ า ไมเคยมขี าก็อยากใหนางมีทงั้ หมด!” คาํ พูดน้ที ําใหเซียวจ้นั ถงิ อดทอดถอนใจไมไ ด เขาคอมตัวลงใชคางซึ่งเตม็ ไปดวยไรเคราแขง็ ๆ ถูไถกับแกม นมุ ของนาง เบาๆ “แมน างจะไมคอ ยไดพ ูดคุยกบั ขา แตข ากร็ กั นางมากเชนกัน” เขาชะงักไปเลก็ นอ ยกอ นจะกลาวตอ “ตอนทหี่ นวิ ตา นเกดิ ขา กเ็ คยพดู แลว วา อยากไดบุตรสาวทอี่ อนโยนนุม นม่ิ เหมอื น กบั เจา ขา ยนิ ดเี ปน มาใหน างข ่ี ทําใหน างมีความสขุ ทุกวัน” “ทานกพ็ ูดไปอยา งน้ันเอง ตอนน้ีลกู โตแลว ใครจะอยากไดม า อยา งทานอกี !” เซยี วซ่ิงฮวานึกถงึ เร่ืองในอดีตแลว ก็ทงั้ เจบ็ ปวดทัง้ หวานช่นื อยูในอก ใจนึกอยากจะละท้ิงความมั่งค่ังตรงหนา แลวกลบั ไป อยหู มบู าน ตาจว นจ่อื อีกครง้ั นางยกมือข้ึนกอดแขนแข็งแกรง ของเขาเอาไวห ลวมๆ พลาง เงยหนาข้นึ จบู แกมของเขา ไรเคราน้นั แขง็ มาก มนั ทม่ิ แทงรมิ ฝป ากของนางจนเจบ็ แตค วามรสู ึกเจ็บน้ีกลบั ทําใหนาง
รสู ึกสบายอยางนาประหลาด นางอดคิดไมไดวา ในยามนน้ี างคงตอ งการความเจบ็ ปวดสัก เลก็ นอย ไม ตองการมาก นางอยากจะใหพ่เี ถีย่ ตา นตนี างแรงๆ เสยี ดว ยซาํ “พี่เถ่ียตานคนดี ทา นอยากไดบุตรสาว ซิ่งฮวาก็คลอดบุตรสาวใหแลว ชอบหรอื ไม? ” นางพมึ พําเบาๆ อยูต รงขา งหเู ขา เสยี งของนาง ท้ังเบาท้ังแหบพรา ราวกับสายลมทพ่ี ดั ผา นปาดงั ซาๆ ในคํา คนื ของ ฤดใู บไมร วง ทําใหเขารูสกึ ซาบซานเขา ไปถงึ กระดกู “ชอบ ขา ตองชอบอยแู ลว” เขาถูกนางยวั่ เยา จนจิตใจเร่มิ ไมอยกู บั เน้อื กับตวั ชายหนมุ กอดนางแนน พลางหนั ไปควานหา รมิ ฝปากของนางอยา งเรง รอ น ปากกลาวเสียงแหบพรา “ขอเพียงเจา เปนคนใหกําเนดิ ไมว า เปน อยางไร ขากช็ อบท้ังนน้ั ” “อะไรคอื ไมว า เปนอยางไร เพย เหงิ มอี ะไรไมด ีอยางนนั้ หรอื ?” เซยี วซงิ่ ฮวาไดยนิ เชนนก้ี ็ไมพ อใจนัก เซยี วจ้ันถิงมองริมฝปากท่เี ชดิ ข้ึนนอ ยๆ เหมือนจะออดออ น ของนาง แมย ามน้นี างจะไมออ นเยาวเ หมือนกอ น แตก็ดูเหมอื นผลทอ สุกฉําดูมีเสนหไปอีกแบบ เขารสู กึ วาแผน หลังดานชาไปหมด ในใจทัง้ เจบ็ ปวด ท้ังรสู กึ คาดหวัง ดงั นนั้ จงึ ไมกลา พดู อะไรมาก สดุ ทา ยก็ไดแ ตกลา ววา “ไมม ีอะไรไมด ีหรอก รอ ยดพี นั ดี ดีไปหมด นั่นละ ” เซียวซิง่ ฮวาฟงแลวรูส กึ แปลกๆ อยูบ า ง นางสง คอ นใหเ ขา ครั้งหนึ่ง กาํ ลงั จะอาปากถามกไ็ ดยินเสยี งสาวใชท ด่ี านนอกมารายงานวา เตรยี มอาหารเสร็จเรยี บรอ ยแลว เซยี วซ่งิ ฮวาขยบั ออกหางจากเซยี วจนั้ ถงิ เหน็ เหลา สาวใชจดั วางอาหารไวบนโตะ เรยี บรอ ยแลว กค็ ิดวา ตอ งฝน กินลงไป บาง เรอื่ งทเี่ กิดขนึ้ ที่อาํ เภอเผิงหยางทําใหผ คู นตอ งทอดถอนใจก็จริง แตก ็ไมจ ําเปน ตองกังวลจนเกนิ กวา เหตุ บรุ ุษตรงหนา ดตี อนางมาก นางตอ งหาวิธกี ลบเกล่อื นเร่อื งนใ้ี หไ ด ไมเ ชนนัน้ หากเรือ่ งแดงข้ึนมา คงตอ งทาํ ใหเจิ้นกวอ โหวอยา งเขาอับอายขายหนา ถึงตอนนั้นนางจะยังมีหนาวางตวั เปน โหวฮูหยนิ ผูสูงสง อยใู นจวนของเขาอกี หรอื ! เซียวจ้ันถงิ กวาดตามองอาหารบนโตะ จรงิ ๆ ก็นับไดวาจัดเตรยี มไวเปนอยา งด ี ดีกวา ตอนทเ่ี ขาเคยกินตอนอยลู ําพังคน เดยี วเสียดว ยซํา แตเขากย็ งั คงพูดวา “ขา จะใหพ อ บา นใหญหาสาวใชดีๆ มาอีกสักคน ใหดแู ลเรื่องการกินการอยูของเจา ” เขารูส ึกวายงั ไมพอ เขาอยากจะรกั นางดวยกาํ ลงั ท้งั หมดทมี่ ี เสียดวยซาํ “ทําไมตอ งวนุ วายแบบน้ันดวย!” เซียวซิ่งฮวาวาพลางหยิบตะเกียบขน้ึ มาเตรียมกินอาหาร หลงั จากฝนกินลงไปเล็กนอย นางก็ไดแตม องอาหารทีว่ างอยู เต็มโตะ อาหารเหลา นี้ลวนเปนอาหารท่นี างเคยไมม ีปญญากิน แตย ามนีก้ ลับไมรูสึกอยากกนิ สักนิด นางอดทอดถอนใจ ไมได ใจคดิ วาตวั เองชางไรวาสนา มสี ขุ ก็ไมม ีปญญาจะเสพ เซยี วจ้ันถงิ แอบสังเกตสีหนา ของนางก็ยงิ่ แนใ จวา นางตองมี ความในใจบางอยาง เพยี งแตไมยอมพดู ออกมา แตเ ขาก็ไมคดิ จะบงั คบั เขาหยิบชอ นขน้ึ มาตกั นาํ แกงเตาหปู อนใหนางพลางกลาวเอาใจวา “หากไมสบายจรงิ ๆ กเ็ ชญิ หมอมาตรวจดูดหี รอื ไม” เซียวซง่ิ ฮวากินไมล ง แตพ อไดยนิ สามีพูดวาจะเชญิ หมอมาก็ฝน อา ปากรบั นํา แกงท่ีเขาปอ นให
นางไมชอบกินยา ไมใชก ลัวขม แตเพราะไมช อบนาํ สดี ําๆ นน่ั เรอื่ งน้เี ขารูดี นาํ แกงท่เี ขาปอนใหมีรสชาติกลมกลอมมาก เซียวซง่ิ ฮวาจึงกลนื ลงไปโดยไมร ตู ัว พอกลนื ลงไปแลว ก็อยากจะกนิ อีก นาง จงึ เผยอปากขึ้นพลางมองเขา เขาเหน็ เชนนีก้ ็หัวเราะเบาๆ กอ นจะตกั นํา แกงปอนใหน างอีกคํา “อรอย” นางกลา วดว ยนาํ เสยี งออดออ น หัวใจของเขาออ นยวบ เขาหนั ไปส่ังใหส าวใชถ อยออกไป พอประตปู ด ลงเขากโ็ อบรางของนางเขา มาแนบอกแลว คอ ยๆ ปอนนาํ แกงใหน างดืม่ ทีละคาํ ๆ ราวกบั นางเปนเด็กเลก็ ๆ นางมคี วามในใจ แตพ อไดซ บแนบกบั แผงอกแกรงก็รสู ึกสบายใจขึน้ ไมนอ ย อยางนอ ยนางกส็ ัมผัสไดวา เขาดีตอนางมาก ดังนัน้ นางจึงเอนรา งซบเขาแลว ปลอ ยใหเขาปอนนาํ แกงใหตอไปเรือ่ ยๆ โดยไมพ ดู อะไร นางรูสึกเหมอื นตัวกลบั ไปเปน เดก็ ซ่งึ ถูกบิดามารดากอดไว แนบอก “ทําไมขาถึงรสู ึกวา ทา นเปนเหมอื นกับบดิ านะ?” เซียวซงิ่ ฮวาอดพดู ไมไ ด จริงๆ นางไมร ูห รอกวาความรสู กึ ทมี่ ีบิดาคอยรกั คอยตามใจน้ันเปน อยา งไร นางไมมีบิดามารดามาตงั้ แตเดก็ เขาเองกม็ ี แตม ารดาเพียงคนเดียวเทาน้ัน ท้ังสองตางเปนเด็กท่ไี มม บี ดิ าคอยปกปอง เซยี วจน้ั ถิงเหน็ นางมีอารมณพ ูดเลน ดว ยจงึ คอยวางใจข้นึ เขาคิดจะลอนางเลน ดงั นน้ั จงึ กมลงกระซบิ ตรงขางหูวา “ถา อยา งนั้นก็เรียกทา นพอใหขา ฟง หนอ ยสิ” เซียวซิ่งฮวาฟงแลวกย็ กมือขึน้ หยกิ อกเขาทหี นงึ่ “ลอ เลน อยูไ ด!” เซียวจั้นถงิ ถกู หยกิ เจบ็ แตก็ไมไ ดพูดอะไร เขายังคงต้งั ใจปอ นอาหารใหน างตอ ไปเรือ่ ยๆ หลังจากนําแกงหมดก็ปอนบว ย แหงให พอเหน็ นางกินอาหารไดม ากขึน้ ก็หยบิ ซาลาเปาเปลอื กบางมาปอนให เลือกคีบผดั หนอไมกบั เน้ือนกกระทามา ปอนใหอีก จนกระท่ังเหน็ นางใกลจ ะอ่ิมแลว คอ ยยกนาํ แกงซ่งิ ซวงมาใหด ื่ม จากน้ันกเ็ ตรียมตัวพกั ผอน ตง้ั แตตนจนจบ เขาไมไดปลอ ยมือจากรา งของนางเลย เขาจับมือสอนนางเขยี นตวั อกั ษรทีละตัวๆ หลงั จากเรยี นไปได หลายตัว เห็นนางเร่มิ ออนเพลยี กเ็ รยี กสาวใชเ ขา มาปรนนิบตั นิ างใหล างหนาลางตา รอจนลางหนา ลา งตาเสรจ็ เรยี บรอยก็ สง่ั ใหสาวใชอ อกไป เขาไมลมื กม ลง กระซิบเบาๆ ตรงขางหูนางประโยคหนงึ่ นางเงยหนา ขนึ้ มองเขาดว ยความประหลาดใจ เพราะไดยิน ไมช ดั นัก เขาแนบหนา ผากตนเองกับหนาผากของนาง ดวงตาทั้งคใู กลช ดิ กนั จนถงึ ข้นั ที่กะพริบตากส็ ัมผัสกบั ขนตาของฝา ยตรง ขามได เขาจองนางนงิ่ พลางกลา วดวยนาํ เสยี งออนโยนแกมวางอํานาจวา “เมอ่ื ครหู ยกิ ขา ไมใชหรอื คนื นขี้ า จะทําใหเจา ราํ รองหาพอท้ังคืนเลย”
บทท ่ี 70 นางเหน่อื ยจรงิ ๆ เหน่ือยจนรสู ึกเหมอื นรางกําลงั จะแยกออกเปน เสยี่ งๆ เสน ผม สดี ําชน้ื แผส ยายอยูบนทน่ี อน ใบหนา เลก็ ๆ ดบู อบบางและออนแรง หนิ แสงจนั ทรต รงหวั เตียงเปลงแสงสนี วลสวา ง หินน้ีนางนําออกมาจากหอ งเก็บสมบัตแิ ลว เอามาวางไวท ่ีหวั เตียง บอกวา จะไดป ระหยดั คานํามันตะเกียง พดู ตามตรงแลว ใบหนาของนางภายใตแสงสวา งน้ันไมอาจเทียบกับกาลกอน พอหลับตาลงก็เหน็ ริ้วรอยตรงหางตา ชดั เจน ผิวพรรณก็ ไมนุมน่มิ เหมือนในอดตี เซียวจั้นถิงสวมเพยี งกางเกงผา ตว นสดี ําขาหลวมกวางเพยี ง ตวั เดียว แผงอกเปลา เปลือยชน้ื ไปดวยหยาดเหงอื่ เขากําลงั น่ังอยูตรง ขา งเตียงพลางกมหนามองหญิงสาวซงึ่ หลับไปดวยความออนเพลีย ตอนท่ีจากมา เขาคดิ วา ตองมาเปน ทหารแคส องปเทานั้น ที่บา นยังมเี งนิ เก็บอยูเลก็ นอ ย ในหมูบา นก็มพี นี่ องหลายคนที่ พอจะชวยเหลือได ทนแคสองป เขากลบั ไปเม่ือไหร นางก็จะไดม ีชีวติ ท่สี ขุ สบาย คิดไมถ งึ เลยวา เหตกุ ารณจ ะไมเ ปนไปอยางทีค่ ิด เขารดู วี าหลายปมานนี้ างตองลาํ บาก บางทีนางอาจจะเคยพบกบั เหตุการณทเ่ี ลวรายที่สดุ สาํ หรับ ลูกผหู ญิงเสียดวยซํา แตน อกจากเปนพน่ี อ งซ่งึ กินขา วหมอเดยี วกันมาจนเติบใหญ เขากับนางยงั เปนสามีภรรยา หาก นางไมอยากพดู เขาก็จะไมพูดถึง ขอเพยี งนางไมเ ก็บมาใสใ จและคอ ยๆ ลมื ไปได เขาก็จะไมเกบ็ มาใสใ จเชนกนั ยังมีเพยเหิง ตอใหเดก็ สาวผนู ั้นจะใช. .. หรอื ไมใช. .. บุตรสาว ของเขาจรงิ ๆ กไ็ มเปนไร ในเมือ่ นางคลอดออกมาแลว เขากจ็ ะถือวา นางเปน บตุ รสาวแทๆ เขาจะหาสามีดๆี มอบสนิ เดิม ที่ใครๆ ตอ งอจิ ฉาให ทง้ั ยงั จะจดั งานแตง งานใหอ ยางย่งิ ใหญ ใหนางไดเปน คุณหนสู ูงศักดิ์ท่ีมีแตคนรักใคร แตต อนนีเ้ ขารวู ามีเรอ่ื งเรอื่ งหนง่ึ ทีน่ างไมอาจลืมได เมอ่ื เชานางออกจากจวนไปดว ยสหี นา สดใส เฝารอที่จะไดออกไปเที่ยวเลน นางยังนบั น้ิวใหเขาฟง ดว ยวาแขกที่ไปในวนั นี้ มตี ระกลู ไหนทีม่ ีบุตรสาววัยเดยี วกบั เพยเหงิ บา ง วนั หนาจะไดค บหาเปน เพื่อนกัน ตระกลู ไหนมีบุตรชายทีย่ ังไมไ ดห มนั้ หมายบาง บางทอี าจจะเปน ตวั เลือกท่ีด ี จะไดไมตองฝากความหวังทงั้ หมดไวกบั ฮัว่ ซือหมิงจากอําเภอ ไปวานจอ่ื คนน้ัน แตใครจะคดิ วาพอนางกลับมาจากงานเลย้ี งจะเปลย่ี นจากหนา มือเปนหลังมอื เชน น้ี เขานั่งมองนางดว ยสหี นาเครงขรมึ อยนู าน ในทีส่ ดุ ก็ลุกข้ึน เขาเดินเบามาก เพราะกลัวจะรบกวนการนอนของนาง ถึงจะรูวาหลงั จากโดนตนเองกอ กวนไปรอบหนึง่ นางจะไมม ีทาง ต่นื ข้ึนมางายๆ ก็ตาม เขากาวไปหยดุ อยนู อกประตหู อง เพยี งกวักมือครงั้ หน่งึ องครกั ษค นหน่ึงกป็ รากฏตวั ขน้ึ เงยี บๆ “โหวเหย” องครกั ษคนหน่ึงยนื อยตู รงหนา บนั ไดอยา งนอบนอม “ไปสบื ดูวาวนั นฮี้ หู ยินไดพ บใครท่จี วนอันหนานโหว แลวมเี ร่ืองอะไรเกดิ ข้นึ บา ง”
“ขอรับ” องครกั ษผูนนั้ เรนกายจากไปแลว แตเซียวจ้นั ถิงยงั คงน่งั อยู ตรงน้ันน่ิงนาน วนั รุงขนึ้ กวา เซยี วซิง่ ฮวาจะตน่ื ฟา ก็สวา งแลว ที่นอนเยน็ ๆ ขา งกายบอกใหน างรูวา สามีลุกไปนานแลว เขาตองไปประชมุ เชา ดังนั้นจงึ ตองต่ืนแตเ ชา นางลุกขน้ึ อยางยากลาํ บาก มือท้ังสองประคองเอวทกี่ ําลังปวดเมื่อยเอาไวพ ลางพยายามใชข าท่ปี วกเปยกไรเรย่ี วแรงยนั กายลกุ ขน้ึ สาวใชท ีอ่ ยดู า นนอกคอยเงีย่ หูฟงความเคล่ือนไหวทด่ี านในอยแู ลว พอรวู าฮหู ยินตื่นแลว กเ็ อยขออนญุ าตเบาๆ กอ นจะยก ขาวของ เครือ่ งใชเ ขา มาปรนนิบัติเซียวซ่ิงฮวาลางหนาลา งตา ฝูตงจดั การรวบมา นหนา เตยี งขน้ึ แลวลงมอื เก็บท่นี อน แตม องแคแวบเดยี ว ใบหนาของนางกเ็ ปลี่ยนเปน สีแดงกาํ ดว ยรู วา เมื่อคนื บนเตยี งราคาแพงหลังน้คี งมอี ะไรเกิดข้ึนไมนอ ย เซียวซ่ิงฮวาเพิง่ ลา งหนา แตง ตัวเสร็จ กําลังจะกินอาหารเชา สะใภกบั บุตรสาวก็เขา มาคารวะ เน่ืองจากเมิ่งเฉ่ียวเออ เพิง่ เขาไปอยูใ นกองทพั ไมอ าจกลับมา ซํา ยังไมมีวนั หยดุ คนท่ีมาจงึ มแี คซว่ิ เหมยกบั เพย เหิง ซิ่วเหมยยังคงดูสุภาพเรยี บรอยเหมอื นเดิม เพียงแตบ นลําคอ กลับมีรอยชํา จางๆ เพิม่ ขนึ้ เซียวซงิ่ ฮวาคิดขน้ึ มาวาหลายวันนี้บตุ รชายกบั ลูกสะใภไ มค อ ยรกั ใครกลมเกลยี วกนั ก็อดมองรอยชาํ น้ันไมไ ด ดูเผนิ ๆ เหมอื นกบั รอย ยงุ กดั แตไ มม ที างดผู ดิ ไปแน เพราะบนอกของนางในยามนีก้ ็มีรอยชํา แบบเดียวกัน เพียงแตสวมเสอ้ื คอสงู ปกปดเอาไว แตร อยชํา ของ ซ่ิวเหมยอยบู นลาํ คอจึงไมอ าจปกปด ได จรงิ ๆ แลว ตัง้ แตซวิ่ เหมยมาถงึ เมอื งเอ้ยี นจิงก็มอี าการประจําเดอื นมาไมห ยดุ ทําอยา งไรกไ็ มห ายเสียที ตอ มาเซียวซ่งิ ฮ วาเชิญ หมอหลวงมาตรวจดอู าการ ดม่ื ยาลงไปหลายเทยี บถงึ ไดห ายเปนปกติ ฝา ยเซยี วเชยี นหวนิ นับแตถ ูกมารดาตําหนกิ ไ็ มคอยกลาแตะตองภรรยาสกั เทา ไร เรอื่ งนที้ ําใหซ ิ่วเหมยรูสกึ ผดิ อยบู าง เมอ่ื วานนางเลา เร่ืองอาํ เภอเผงิ หยางใหสามีฟง เขาฟงแลว ก็ออกไปหาเพยเหงิ พอกลบั มาสามมี ีใบหนาบ้ึงตึง แตเขาไมพ ดู อะไร นางกไ็ มกลาถามและไดแตตง้ั ใจปรนนบิ ัตอิ ยางระมัดระวงั เทาน้นั นางคิดวา คนเรายอ มตองมคี วามในใจกนั บาง บางทีนอ่ี าจเปน เรือ่ งทีน่ างไมควรถามกเ็ ปนได ตอมาไมรูทาํ ไม จูๆ สามีกเ็ งยหนาขนึ้ มองนาง นางรบี สงย้มิ ออนโยนกลับไปใหเขา เดิมทุกอยา งกป็ กติดี ใครจะรูวา จูๆ เขาจะโผมาอมุ นางไปโยนลงบนเตยี งอยา งแรงราวกับสนุ ขั ปาตวั หน่ึง แมก ระทง่ั ยามนี้นางกย็ งั รูสึกเจ็บ แตในใจกลบั พึงพอใจมาก นางแตง เขามานานแลว จากคาํ พดู ท่เี คยพูดคุยกบั นองสาม ี นางพอจะคาดเดาไดว าในใจสามีคงมใี ครบางคน แตค นคน นั้นไมยอมแตง กบั เขา ซาํ ยังหันไปแตง งานกบั ผูอน่ื ในใจของเขาจึงมีปมดอยติดอยขู อหนง่ึ แตเ ขาดีกับนางมาก แมจะไมไดเ อาอกเอาใจสกั เทา ไร แตก็
นบั วาดีมาก ซาํ ในความดนี น้ั ยังมคี วามนบั ถอื แฝงอยดู ว ย บางทีอาจเปนเพราะนางเคยเรียนหนังสือมากอน… รอยชํา บนลําคอนั้นนางสงั เกตเหน็ อยกู อนแลว ตอนท่อี อกจากหอ งมานางอายมาก ซาํ ยังกลัววา คนอืน่ จะเห็น แตจ ะไม มาคารวะแมสามีก็ไมไ ด นางไมไ ดมนี ิสยั ชอบทาํ ตัวอยูนอกกรอบเหมอื นซอใหญ ธรรมเนยี มที่ควรปฏบิ ัตินางก็ตอ งปฏิบตั ิ ตาม นางพยายามกมหนาซอนรอยชาํ ไมใ หใ ครเหน็ แตแมส ามกี ็ยงั คงปรายตามามองลําคอของนางหลายครง้ั ดังนัน้ นางจึงยงิ่ กม หนาตาํ ลงดว ยความอับอาย แตใ นใจกอ็ ดปลาบปล้ืมไมไ ด เซียวซ่งิ ฮวามองจนแนใ จคอ ยวางใจขึน้ ไมร ูเหมอื นกันวา บุตรชายกับลูกสะใภคูน มี้ ปี ญ หาอะไรกนั เชยี นหวนิ ก็เหลือเกิน หวั ร้นั มากจนนางกลัววาเขาจะคดิ ไมต กแลวทาํ ตัวเหินหา งจากลูกสะใภดีๆ แบบน้ีไป พอไดเหน็ พวกเขากลบั มาคนื ดกี ัน นางยอ มดีใจ สองสามีภรรยาทะเลาะกันไมใ ชเรื่องนา กลวั ตีกันไปตกี นั มาก็พากันขึ้นเตียง วันรงุ ขึ้นก็กลบั มาหวานช่นื กันเหมือนเดมิ เหมอื นอยาง เม่ิงเฉยี่ วเออ กับเชยี นเหยา บางคร้ังอยูในหองก็ถงึ กบั ลงไมลงมอื กนั จนโตะเกา อล้ี ม ระเนระนาด แตสุดทา ยก็มกั จะไปจบ ลงบนเตียงเสมอ เพราะเร่อื งนี้ เซียวซ่งิ ฮวาถึงกบั เคยตั้งกฎกับเชยี นเหยาวา หนงึ่ หามทํารายเมยี สองหา มทาํ ใหโ ตะ เกาอี้เสียหาย เพราะ นั่นหมายถงึ เงนิ ตอนนัน้ เซยี วเชยี นเหยายังโอดครวญวา ทานแม ทา นตองไปบอก เมงิ่ เฉี่ยวเออส ิ ทําไมทานถึงไมก ลัววาคนท่ีบาดเจบ็ จะเปน ขา บา งละ! คิดถึงตรงน ้ี เซยี วซิง่ ฮวาก็อดยม้ิ ไมได จากนนั้ นางกห็ ันไปมองเพยเหงิ บา ง นบั แตส ะใภรองแตง เขามาเพย เหงิ ก็ชอบพดู คยุ กับสะใภรองมาก พส่ี ะใภกบั นอ งสามีสนิทสนมกันราวกบั เปนพ่สี าวนอ ง สาวแทๆ นางเหน็ แลว ก็ดีใจนกั นางชอบคนสภุ าพเรียบรอ ย บอบบาง แฝงดว ยกลิ่นอายของตํารา เร่อื งทน่ี างภมู ิใจท่ีสุดในชวี ิตคอื สามารถแตงบุตรสาวของบัณฑิตใหบ ตุ รชายทีย่ ากจนของตนเองได ยง่ิ เหน็ บตุ รสาวเขากบั พสี่ ะใภรองได นางก็ยงิ่ ดีใจ ก็นิสยั คลา ยคลึงกันน่ีนา หลายปมาน้ีบุตรสาวของนางถูกเลย้ี งดูมาอยา งทะนุถนอม ทาํ ใหม นี ิสยั ขีอ้ าย ออนหวาน บรสิ ทุ ธิไ์ รเดยี งสา จิตใจงดงามอยางทสี่ มควรไดรับการทะนุถนอมไปตลอดชวี ิต นางมักจะพูดกบั บุตรชายทง้ั สองเสมอวา พวกเจาตอ งดแู ล นองสาวไปช่วั ชีวติ ตอ ใหน างแตงงานไปแลวก็จะปลอยใหถ กู รังแกไมไ ด เดด็ ขาด ยามนีเ้ พยเหิงไมไดม ีแคพชี่ ายสองคนคอยปกปอง แตย งั มีบิดาผทู รงอาํ นาจอกี คน ชีวิตน้ีขอเพยี งเลอื กคูไดไ มเ ลวนกั ก็ ไมม ีอะไรตอ งกังวลอีกแลว เซียวซง่ิ ฮวามองบตุ รสาวกบั สะใภ พอนึกถงึ ชีวติ ที่แสนสขุ สบายในยามนก้ี ย็ ิม้ ออกมา ใจคิดวาขอเพียงสามารถจดั การ เร่อื งญาตหิ างๆ ของปอ ฮหู ยนิ ใหเ รยี บรอยได ชวี ิตนี้ของนางก็นับวาสมบูรณแบบ นับแตน ้ไี ปก็มแี ตส ขุ ใหเสพเทานั้น อาหารเชาถูกยกเขา มา ซ่ิวเหมยกบั เพยเหิงจึงชวยกนั ปรนนบิ ัติมารดากินอาหารเชา ไมรวู าเซียวซง่ิ ฮวาคดิ ไปเองหรอื ไม นางรสู กึ วาวนั น้เี พย เหงิ วา งา ยมากๆ ซิ่วเหมยกเ็ อาอกเอาใจนางเปน พิเศษ กนิ อาหารเสรจ็ พอบานใหญก ม็ าแจง วามีคนสงของขวญั มาให จงึ มาเรยี นถามฮหู ยนิ วาจะใหจ ัดการอยา งไร เซยี วซงิ่ ฮวางุนงงมาก แตก บ็ อกใหพอ บานใหญเขา มา
หลังจากฟงพอบา นใหญรายงานถงึ ไดรวู า ทแี่ ทฮูหยนิ ท้ังหลายที่ไดรูจกั กันเม่ือวาน ไมวา จะเปน ซนุ ฮหู ยนิ ของจวน เสนาบดหี วงั ฮหู ยินของหรูหลงิ โหว และอกี หลายๆ คน ไดใ หค นสง ของขวัญมา จรงิ ๆ กไ็ มใ ชของลําคาอะไร ของขวัญที่ ฮูหยนิ ของหรูห ลิงโหวสง มาเปนประคาํ ท่ที ําจากไมจ ันทนอายสุ ่ปี พัดทท่ี ําจากไมท อชั้นดสี ี่เลม ซ่งึ ไมร ูวาโรยอะไรไวด า น บนถึงไดมีกล่นิ หอมมาก นอกจากน้ียงั มีของเลก็ ๆ นอ ยๆ อกี หลายชน้ิ รวมไปถึงปน ไขมุกอนั หนงึ่ ซึง่ นา จะตัง้ ใจมอบให เซียวซ่ิงฮวาโดยเฉพาะ สว นของท่ซี นุ ฮหู ยินสงมามผี า เช็ดหนา ซ่ึงปก ลายดอกไมป ระณีตงดงามสีผ่ นื เนือ้ ผานนั้ เปนเน้อื ผาชนั้ ดีอยา งทเี่ ซยี วซ่งิ ฮ วาไมเคยเหน็ มากอ น นอกจากน้กี ย็ งั มแี หวนอาํ พันอกี ส่วี ง ของเหลา นไี้ มใชข องลาํ คาอะไร เปน เพยี งสิง่ ของทส่ี ตรีทั้งหลายมอบใหก นั เพือ่ แสดงออกวาทง้ั สองฝายมกี ารไปมาหาสู กันเทาน้ัน เซียวซิ่งฮวาเขา ใจดี ดังนัน้ จึงส่ังพอ บา นใหญวา “ใหร างวลั คนทเ่ี อาของขวัญมาสง แลวกเ็ ลอื กของในหอ งเก็บสมบตั ิสง กลับไป ตอ งเลือกของทม่ี รี าคาสูงกวา นะ” พอ บา นใหญรบั คํากอ นจะถอยออกไปทาํ ตามคําสง่ั เซียวซง่ิ ฮวาแบงของขวัญท่ไี ดมาใหซ ิว่ เหมยกับเพย เหงิ พลางกลาวอยางย้ิมแยม “แมด แู ลวพวกนางก็จริงใจด ี คงเปน เพราะเหน็ วา เม่ือวานปอ ฮูหยนิ จงใจทาํ ใหแมข ายหนาก็เลยคิดจะปลอบใจ แนนอน สว นหน่งึ คงเปนเพราะตระหนักถงึ อํานาจของทา นพอพวกเจา ดว ย กเ็ ลยอยากผกู มิตรกบั พวกเรา” จากนน้ั กห็ นั ไปกลาวกบั ซ่วิ เหมยวา “ตอนนี้ซอ ใหญข องเจา ไมอยใู นจวน เจาตองเหนอ่ื ยหนอย เรยี นรูจากพอ บานใหญใ หมาก เรอื่ งขนบธรรมเนียมการไปมาหาสเู หลา นก้ี ต็ องเรียนรเู อาไว วนั หลัง พวกเราจะจัดงานเลย้ี งแลวเชิญฮหู ยนิ และคณุ หนเู หลานั้นมาท่จี วนบา ง สวนของเราใหญโ ต ดอกไมในสวนกล็ วนแตห า ยาก แถมแมยังปลูกผกั ผลไมเ พ่มิ ขน้ึ อกี ถงึ ตอนนนั้ พวกเราจะจัดงานเล้ียงชมิ แตงข้นึ คงจะแปลกใหมด ี” ซว่ิ เหมยพยักหนารบั คํา “เจาคะ ขา จะทาํ ตามที่ทา นแมส ั่งสอน เรียนรูจากพอบา นใหญใ หมาก” เซยี วซง่ิ ฮวาพอใจมาก จากนน้ั กห็ นั ไปกลาวกับเพย เหงิ “เมื่อวานแมม เี รือ่ งใหคดิ ก็เลยลมื ถามเจา ไป เจารูสึกเปน อยา งไร บาง เขา กบั คนอื่นๆ ไดหรอื ไม?” เพย เหงิ ยมิ้ ใหมารดา “ทา นแม พวกนางเปน คนดี บุตรสาวของซุนฮหู ยนิ ช่ือหรงเซยี ง อายไุ ลเล่ียกับขา ยงั มีฉางรุย เสี้ยนจู นางกเ็ ปนคนดมี ากเหมอื นกัน ขา บอกวาเมื่อกอนขา ไมเคยเรียนหนงั สอื พวกนางก็ ไมไดห ัวเราะเยาะ ซาํ ยงั บอกวาวนั หลงั จะมาเลน กบั ขาอกี ดว ย” เซียวซงิ่ ฮวาฟง แลว ดีใจมาก “เบย้ี เลี้ยงของเจา แตละเดอื นคงจะพอ แตหากตอ งการอะไรเพิม่ กไ็ ปหาพอ บานใหญ ใหเ ขา จดั การให” เพย เหิงรบั คาํ เซียวซง่ิ ฮวากลา วตอ “รอใหเจาพอจะอา นหนังสือออก ดูบัญชเี ขา ใจ ก็ตอ งเริ่มเรียนรวู ธิ ีปกครองบา น ตอ ไปแตงงานไป ยอ มตอ งรเู รือ่ งเหลาน ้ี ตอนน้ีกค็ อ ยเปนคอ ยไปไปกอ น” เพย เหิงพยกั หนา อยา งเอียงอาย เซยี วซิ่งฮวาไมม ีอะไรจะส่งั อีก เมือ่ เหน็ วาถงึ เวลาที่ลูกๆ ตองไปเรยี นหนงั สือแลวจึงบอกใหพ วกนางกลบั ไป ออกจากเรอื นของแมสามีมา เดมิ ซ่วิ เหมยคดิ จะถามเพย เหงิ วา เมอ่ื วานพดู คุยอะไรกับพีร่ องของนางบาง แตเห็นใบหนา ของเพยเหิงดยู ้มิ แยม ออนโยนราวกบั วา เม่ือคนื ไมม ีอะไรเกิดข้นึ นางจึงไมถามอะไร
แตวันนี้ซว่ิ เหมยกลบั เรยี นหนังสอื ไมคอยรูเรือ่ งนกั นางเอาแตค ดิ ถงึ เร่ียวแรงของเชียนหวินทอ่ี ยูบนรางของนางเมอ่ื คนื เชียนหวนิ มี พชี่ ายคนหนง่ึ กจ็ ริง แตเปรยี บเทียบกนั แลว เขามีนิสัยออนโยนกวาพ่ีชาย ซํายงั ฉลาดหลกั แหลม ควบคุมตัวเองไดด ี นอ ย นกั ทจี่ ะปลดปลอ ยอารมณเ ตม็ ทเี่ หมอื นอยา งเมอ่ื คนื วาน ราวกับวา มอี ะไรบางอยา งกระทบโดนบาดแผลในใจของเขา ถึงไดท ําใหเขากลับมาระบายอารมณใสนาง ซิว่ เหมยหลุบตาลง ตอ ใหระบายอารมณ นาง... นางกช็ อบนะ เซียวซ่ิงฮวาสงสะใภกบั บตุ รสาวออกไปแลว กก็ ลบั ไปยืนนงิ่ อยูตรงขา งหนาตางพลางคิดถึงเร่ืองท่ีเกิดขนึ้ เมอื่ วานอกี ครัง้ นางรูวาปอฮหู ยินผนู ้ันไมชอบนาง แมจะไมร ูวาทาํ ไม แตอกี ฝา ยก็ไมช อบนางอยางเห็นไดช ัด แนนอน สาเหตุสวนหนงึ่ ยอ มเกิดจากการยุแยงของทา นหญิงหนงิ เสียง สตรผี ูนัน้ คงทําอะไรบางอยา ง ไมอ ยางนน้ั ทาํ ไม ปอฮูหยนิ เพิง่ พดู วามญี าตหิ างๆ คนหนง่ึ มาจากเผงิ หยาง ผานไปเพียงแคชั่วยามเดยี วกจ็ งใจพูดถงึ เร่ืองบรกิ ารตดั หนัง เทา เกาหลังในโรงอาบนําขึน้ มาอีก เรือ่ งนต้ี อ งมสี วนเกี่ยวขอ งกบั ทานหญิงหนงิ เสียงแน นังสารเลว แมอ งคห ญิงเปา อจี๋ ะเยอ หยิ่งชอบวางอํานาจ แตก็ทาํ อะไรตรงไปตรงมา ไดยนิ วาหลังจากแนใจวาไมมีหวงั ในตัวเซยี ว จัน้ ถงิ แนแ ลว นางกเ็ ริ่มเบย่ี งเบนเปา หมายไปทชี่ ายหนุม คนอ่ืนๆ ใครจะเหมือนทานหญงิ หนงิ เสยี งท่ีแคจบั พิรุธบางอยา งไดก ็จงใจทาํ ใหน างขายหนา เชนนี้ ตอนนี้อีกฝา ยคงยงั ไมร รู ายละเอยี ดแนชัด หากรเู รื่องทง้ั หมด เม่อื ไร คงจะเชิญคนทอี่ าํ เภอเผิงหยางเหลานน้ั มาชี้หนา ดา นางวา หญงิ แพศยาทไี่ ปทํางานในโรงอาบนาํ เพราะคดิ ยวั่ ยวนสามีของผูอืน่ ตอ หนา สตรสี ูงศกั ดิ์ทั้งหลายเปน แน หากเปน เชน นี้ ตอไปนางคงไมม หี นา อยใู นเมอื งเอี้ยนจงิ อีก แมกระทง่ั เซยี วจ้ันถงิ กับลูกๆ กต็ อ งพลอยเดอื ดรอนไปดวย ไมไ ด นางตองหาวธิ ีปกปด เรอื่ งนีเ้ อาไว ในเวลาเชน น้ีนางอดคดิ ถึงเม่งิ เฉีย่ วเออ ไมได หากเม่งิ เฉยี่ วเออ อยู นางจะเลาเรอ่ื งน้ใี หส ะใภใหญฟ ง แลวใหสะใภใ หญชวยออกหนาจดั การญาตหิ างๆ ของปอ ฮูหยินที่มาจากอาํ เภอเผงิ หยางอะไรน่นั ให สุดทายนางกถ็ อนใจครัง้ หนงึ่ นางคิดวิธแี กป ญ หาไดแลว นางตดั สินใจจะไปพบปอ ฮหู ยิน ไปตัดไฟเสยี แตต น ลม! คนอยางปอ ฮหู ยิน ท่ีไมพ อใจนางกค็ งเปนเพราะนางแยง ความโดดเดน ของอีกฝา ยมา ทําใหอ กี ฝายรูสกึ วาตัวเองไมได เปนจุดสนใจเหมือนกอน? คิดๆ ดูแลวกไ็ มใ ชเ ร่อื งแปลก เห็นไดช ดั วาตอนท่กี ลาวคาํ พดู เหลานน้ั ออกมาตอหนา ทกุ คน นางกร็ ูส ึกอบั อายไมน อยทีฮ่ ูหยนิ สูงศกั ดิอ์ ยางนางพูดถึง เรอ่ื งช้ันตํา เย่ียงน้ี ตอนนีน้ างคงกาํ ลังไมสบายใจมากทีต่ นเองทาํ เรื่องไมนา นับถอื แบบน้ีลงไป จะรูส กึ เสยี ใจบา งหรือไมนะ?
แมพ อสามขี องปอฮหู ยนิ จะเปนขุนนางส่รี ัชกาล บรรดาศกั ดก์ิ ็สูงกวา เซยี วจ้นั ถงิ แตเขาไมมีอาํ นาจในมอื ไมพดู ถึงเรอ่ื ง อนื่ แคอาํ นาจทางทหารท่ีอยูใ นมอื เซยี วจั้นถงิ กวอ กงเหย สิบคนก็ไมอาจเทยี บได หากคนท่บี า นของนางรูว า นางจงใจหาเรอ่ื งฮูหยินของ เจิ้นกวอ โหว คงตอ งไมพอใจนางมากเปน แน คดิ ไดเชนน้ี เซียวซิง่ ฮวาก็รสู ึกวาวธิ ที ด่ี ีทีส่ ดุ ในตอนนี้ก็คอื ไปพบปอ ฮูหยนิ ขอใหช ว ยปกปดเรื่องนเ้ี อาไวแลว จดั การสง ญาติหา งๆ คนนั้นไปเสยี ถงึ ตอนนั้นทานหญงิ หนิงเสียงยอมไมส ามารถเอาเรื่องน้ีมาขมขูน างไดอ ีก น่คี งจะเปนแผนตดั ไฟเสียแตต นลมทพ่ี ดู ถงึ กันในงว้ิ สนิ ะ หากทา นหญิงหนงิ เสียงยังไมห ยุด และวง่ิ ไปขุดคุย เรอื่ งของนางท่ีอําเภอเผิงหยางอีก ถึงตอนนั้นคอ ยหาวิธีรบั มอื อกี ที อยางนอ ยตอ งจัดการปญ หาตรงหนาใหผา นพนไปกอ น ตดั สนิ ใจไดแลว นางกส็ ่ังใหค นเขียนจดหมายฉบบั หนง่ึ สง ไปใหปอฮหู ยินท่ีจวนคังไทก วอกง พรอ มทัง้ สั่งใหเตรยี มของ ขวญั สง ไปดวยพรอมกัน
บทท ่ี 71 หลังจากสงจดหมายไปใหป อ ฮูหยนิ ซงึ่ เปน ฮหู ยนิ รองของจวนคงั ไทก วอ กงแลว เซยี วซงิ่ ฮวาก็ไมสบายใจเทา ไรนกั เพราะวธิ ที ่นี างใชน ้ันสุมเสี่ยง นางตัดสินใจทําเชน นีก้ ็เพราะเช่อื วา ปอ ฮูหยินจะไมก ลา ลว งเกิน เซยี วจน้ั ถงิ เพื่อทา นหญิงหนงิ เสยี ง เชือ่ วา ท่ฝี า ยน้นั ทาํ ลงไปตอนนัน้ เกิดจากความววู าม หลงั จากไดกลับไปคดิ ทบทวน อาจตอ งเสยี ใจ ภายหลงั แน แตจ รงิ ๆ แลวปอ ฮหู ยินจะเสยี ใจหรือไมน้ัน นางก็อานใจผอู น่ื ไมได หากอีกฝา ยเห็นแลว เพียงแคนยิม้ เยน็ แลวโยนท้งิ ไป ไมเ ห็นเปนเรอ่ื งสําคัญเลา? เมือ่ นึกถึงความเปนไปไดน ก้ี ็อดคิดไมไ ดวา หากเปนแบบนี้ มกิ ลายเปน วา นางตอ งเสยี แรงเปลา สุดทา ยก็ไมอาจทาํ อะไรกับเรื่องนไ้ี ดเ ลยหรอกหรอื ? ใจนึกกงั วลข้ึนมา แตคิดดูอกี ที ตอ ใหทานหญงิ หนิงเสยี งอยากฉกี หนานางมากแคไหนก็ตอ งคาํ นึงถงึ หนา ของเซยี วจน้ั ถิ งบางไมใ ชหรือ? แมท า นหญงิ หนิงเสยี งจะอายุยงั นอ ยแตกเ็ ปนหญิง ผหู ญิงยอ มรใู จผูหญิงดวยกนั มากทสี่ ุด ทานหญงิ หนิงเสียงชอบเซยี ว จั้นถงิ ทคี่ ิดจะทําลายนางก็เพราะอยากแตง กับเซียวจั้นถิง ในเม่อื ตองการจะแตง งานกบั เขา ฝา ยน้ันยอมไมต อ งการให เซยี วจัน้ ถิงชื่อเสียงเสยี หายยอ ยยบั นคี่ ือความหมายของคาํ วาจะขวางหนกู ็กลวั กระทบถกู สิง่ ของอืน่ เมอ่ื คดิ ไดด ังน้ี นางจึงคอยสบายใจขึ้นบา ง จากนัน้ นางก็ลองคิดในมุมกลับ หากนางเปนทา นหญงิ หนงิ เสยี ง จะเลนงาน ภรรยาของเขาอยา งไร จะทําอยา งไรภรรยาของเขาจึงจะยอมถอยหา งโดยไมท าํ ให เซียวจน้ั ถงิ เสยี หนา ? ทันใดน้ัน นางก็เขา ใจ ใชแ ลว หากนางเปนทา นหญงิ หนงิ เสียง นางจะไมเ ปด โปงเร่อื งนอี้ อกมา แตจ ะรีบสงคนไปทีอ่ ําเภอเผงิ หยางเพอื่ สบื ดใู ห แนชดั จากนัน้ ก็จะเอาเรอ่ื งนม้ี าขม ขูฝา ยตรงขามใหยอมหลกี ทางให เพิ่งคดิ ไดเชน นี้กไ็ ดย ินสาวใชมารายงานวา “คนเฝาประตสู งเทยี บเชญิ มา บอกวา คนของทานหญิงหนงิ เสยี งสง มาเจา คะ ” เปนอยางทค่ี ิดจริงๆ! เซยี วซิ่งฮวารบี สง่ั ใหส าวใชน าํ เทยี บเชญิ มาให ไมเ สียทีทเ่ี ปน เทียบเชิญของทานหญิงหนิงเสียง เทยี บเชิญนัน้ เปนทองคาํ ฉลุลาย ซาํ ยังมีกลิน่ หอมกรุน พอเปดออกดูกเ็ หน็ ตวั อักษรเลก็ ๆ เรยี งเปนระเบยี บ นางมองไปมองมา แมจ ะมตี วั อักษรหลายตวั ที่ไมรจู กั แตก ็พอจะเดาความหมายได อีกฝา ยนดั นางไปพบทร่ี า นนําชาที่มีชอ่ื วา ‘รา นนําชาเทียนส่ี’ ชมิ ชา? นางแพศยานัน่ มีแผนการรา ยอะไรกนั แน เรียกนางไปแบบนี ้ เหน็ ไดช ดั วาไมใ ชเ พอ่ื ชมิ ชา แตคงคดิ จะพดู ‘เปด เผยความจริง’ แลว ก็เอาคนที่อาํ เภอเผงิ หยางน่นั มาขม ขูน างสนิ ะ? เซียวซ่ิงฮวาจอ งเทียบเชญิ หอมกรนุ นน้ั นิ่ง สุดทายกแ็ คนยม้ิ เย็น “อายุยังนอย แตกลบั ทาํ ไดท กุ อยางเพอื่ ผูช าย! นางนดั ขาไปพบพรงุ นี้ ไดส .ิ .. แตขาจะรอดคู าํ ตอบจากปอฮหู ยินกอ น หากฝายนั้นตอบรับ ขาจะไปพบปอ ฮูหยนิ ท่จี วนคังไทก ว อกงแตเ ชา แลวใชคารมบบี บงั คบั ใหนางสงญาติหา งๆ จากอําเภอเผิงหยางน่ันไปไกลๆ ถงึ ตอนนน้ั ตอ ใหนังแพศยานนั่
พูดจนปากฉีก จะมใี ครเช่อื ! ตอ ใหน างไปหาพยานคนอืน่ ๆ มาจากอาํ เภอเผงิ หยาง ก็คงหามาภายในวนั สองวันนีไ้ มไ ด แน! ” ตัดสนิ ใจไดแลวเซียวซง่ิ ฮวากส็ บายใจข้นึ นางสลัดความเซ่อื งซึมท่เี กาะกุมจติ ใจมาตงั้ แตเ มือ่ วานทิง้ แลว สง่ั สาวใชไ ปยก ของวา งมากนิ กบั นาํ ชาอยา งเอรด็ อรอ ย ดวยเหตุน ้ี ตอนทเ่ี ซยี วจ้นั ถงิ กาวเขา มาในเรอื นดวยสหี นาเครง เครียด เขาจงึ ไดเหน็ เซยี วซงิ่ ฮวาซ่ึงเมื่อคนื วานยงั ทําทา เซอ่ื งซ่ึงเหมือนจะเปนจะตายนอนใหสาวใชทุบหลงั นวดขาอยา งสบายอารมณ “พี่เถ่ียตาน กลบั มาแลวหรือ?” เม่ือวานนางยงั เต็มไปดวยความกลัดกลุม แตวนั นกี้ ลับกระตือรือรนมาก เห็นเซียวจนั้ ถงิ ก ลับมาก็รบี รองทักพลางตง้ั ทาจะลกุ ขึน้ “วนั น้อี ารมณดแี ลวหรือ?” ระหวา งท่ีพูดเซยี วจ้ันถิงก็นึกถงึ ขา วท่ผี ใู ตบ งั คับบัญชาสืบมาได “มกี ินมดี ม่ื มีเงนิ ใหใ ช มวี นั ไหนท่ีขา อารมณไมดบี า ง?” เซยี วซ่งิ ฮวาลกุ ข้นึ อยา งรวดเร็วแลว เดินมาชวยถอดชดุ ลายหม่ังและรองเทาใหเ ขาดวยตวั เอง เซยี วจั้นถิงมองหญงิ สาวทกี่ ําลงั ปรนนิบตั ิเขาอยา งกระตือรือรน แลว ก็คิดถงึ วันน้ันขน้ึ มา ตอนนน้ั พวกเขากาํ ลงั เตรยี มตัว เขาวงั นาง หลดุ ปากพูดออกมาวาจะชว ยนวดเทาใหเ ขา แตจ ูๆ ก็ทําทา อดึ อดั แลว ไมพ ูดถงึ เรื่องนี้อกี วันน้ีเขาถงึ ไดร วู า ทําไมนางถงึ หลดุ ปากพูดแบบน้ันออกมา และทาํ ไมนางถึงไมพ ูดถึงเร่อื งน้อี ีก เซยี วซง่ิ ฮวาคกุ เขาลงถอดรองเทา หนาหนกั ใหเขาแลวเปล่ียนไปสวมรองเทา แตะคูเกา ท่ที ั้งนมุ ท้งั เบาให ปากกพ็ ราํ พูดวา “พืน้ รองเทานสี่ ะใภข องทา นเปน คนเย็บใหเ องกบั มอื คงรูขอดขี องการมีลูกสะใภแลวสนิ ะ” พดู ไปๆ กส็ มั ผัสไดถ ึงความผดิ ปกต ิ พอเงยหนา ขึ้นกพ็ บวา เขากําลังจอ งนางดวยแววตาหมนมัวอยางบอกไมถ ูก “มีอะไรหรอื ?” นางถามดวยความประหลาดใจ “ไมมนี ่ี” เห็นนางกาํ ลังสบายอกสบายใจ เขากไ็ มอยากเปน ฝายพูดขึน้ กอ น “เกดิ อะไรขน้ึ อยางน้ันหรือ?” นางลกุ ขนึ้ ยนื พลางกลา วดวย นาํ เสยี งประหลาดใจกวาเดิม “ฟาถลม หรือลวงเกนิ ฮองเตจ นถูกถอดยศ?” ทนั ใดน้นั นางก็นึกถงึ ความเปนไปไดอ ีกอยา ง ขน้ึ มา “หรอื ทา นไปทํา สาวนอยบานไหนทองโต?” ขา วทไ่ี ดยนิ มาทาํ ใหเซยี วจั้นถงิ รสู กึ เจ็บปวดเหมอื นถกู ใครกระทืบเขาทหี่ ัวใจ ย่ิงนึกถงึ ทาทางเซอ่ื งซึมผดิ ปกติเมอื่ คืน วานของนาง เขากย็ ิง่ รสู กึ เหมอื นจะหายใจไมออก ใครจะรวู า ผา นไปแควนั เดียว นางจะลมื ความทกุ ขไ ปจนหมดสิ้น ซาํ ยังมอี ารมณม าคิดเรือ่ งแบบน!ี้ “เจา อยากใหขา ทาํ ใครทองโตอยา งนัน้ ร?ึ ” เขาปรายตามองนางดวยสายตาเยยี บเยน็ พลางกลาวอยางจนปญ ญา “ถากลา ขา จะบบี คอทานใหตาย!” นางพูดตรงๆ อยางไมเ กรงใจสกั นิด เห็นทาทางที่เต็มไปดวยชวี ติ ชีวาของนางแลว ความเจ็บปวดในใจของเขาก็ลดลงไมน อ ย เขาปรายตามองนางแวบหนึง่ กอ นจะคอ ยๆ เล่อื นสายตาลงไปหยุดอยูท่ีหนา ทอ งของนาง “หากขา ทําทอ งทอ่ี ยตู รงหนา นโี้ ตเลา ?” “ทา น!” นางพดู เรื่องจริงจังอย ู แตเ ขากลับพดู ลอ เลนแบบนี้ เซียวซง่ิ ฮวาโผเขาไปทบุ อกเขาเหมอื นลูกแมวตวั เลก็ ๆ “ชาตินี้ขา จะ ไมค ลอดลกู อีกแลว !” นางโผเขา ไปหาเขาเหมือนลูกแมวทีก่ ําลงั งอแง เซียวจน้ั ถงิ ก็ ควารางนางไปกอดเอาไว
เขากอดนางไวแ นบอกพลางกม ลงมาถาม “นบั ตัง้ แตพวกเรากลับมาพบกนั กท็ าํ ไปสหี่ า ครั้งแลวไมใชหรือ? ทอ งของเจา แจงขา วอะไร ออกมาบางหรือไม?” “ขาบอกทานต้ังนานแลววาไมม!ี ” นางไมใชสาวๆ ทแี่ คหวา นเมลด็ พันธุไมกี่ครงั้ กจ็ ะต้ังครรภไดเหมอื นเม่อื กอ นแลว ตอน น้อี ายุมากข้ึน จะงายแบบนั้นเสียทไี่ หน! “หากไมอยากต้ังครรภจรงิ ๆ ขาจะใหหมอหลวงสัง่ ยาให” เขากอดนางเอาไวพ ลางกลา วเสียงหนัก “ไมอยากกนิ ยา” นี่เปน จดุ ออ นของนาง นางไมชอบกินยามาตง้ั แตเ ด็ก แคไ ดก ลนิ่ กร็ ูส กึ ไมสบาย แมก ระท่งั บอระเพด็ ก็ยงั กนิ ได แตกลบั ดมกลน่ิ ยาไมไ ด “ขากินเอง” เขารดู ี ยอ มไมค ดิ จะบงั คับใหน างกินยา “แบบนัน้ ก็ดสี ”ิ ถาเปน แบบน้ี ชวี ิตน้เี ขากจ็ ะมีแคเ ชียนเหยา เชยี นหวิน และเพยเหงิ ไมมีลูกๆ คนอืน่ อีก ขณะท่กี ําลังคิดอยูน้ัน จูๆ เขากด็ งึ มือนางไปพิจารณา หากเปน เมอ่ื กอน นางคงไมอ ยากใหเขาดูสักนิด เพราะตอนนั้นมือของนางหยาบกรานมาก แตต อนนี้ไมเหมือนเดมิ แลว มือของนางในตอนน้อี าจเทยี บกบั สมัยสาวๆ ไมไ ด แตก ็นุม น่มิ เหน็ เนอ้ื ไมเห็นกระดกู ดูเต็ม ไปดวยสงา ราศี นางไมกลัวเขามอง ใครจะรวู า นอกจากพจิ ารณาดแู ลว เขายงั ใชม ือของตวั เองลบู ไลน ิว้ มือทกุ นิ้วและเล็บทุกเลบ็ ของนางอยางเบามือ นางรูสึกประหลาดใจขึน้ มา “วันนท้ี า นเปน อะไรกนั แน?” เขาไมต อบ แตกลับพูดข้ึนวา “ขาเคยบอกวาจะใหพอบา นใหญหาคนครวั มาดูแลเร่ืองอาหารการกนิ ของเจาโดยเฉพาะใช ไหม ตอนนหี้ าไดแ ลว พรงุ น้ีจะใหม าทดลองงาน” “เร็วขนาดนเี้ ชยี ว?” เขาทาํ งานรวดเร็วจรงิ ๆ “อืม” เขาสง เสียงอมื เบาๆ คาํ หน่ึงแลว กไ็ มไ ดพูดอะไรอีก แตม อื ที่กุมมอื นางไวก อ นหนา นีก้ ลับแตะลงบนแกม ของนาง เบาๆ ดวงตาทง้ั คจู องนางน่งิ เซยี วซงิ่ ฮวาถกู เขาจองจนใจเรม่ิ สน่ั นางรูสึกเหมอื นกบั วา เขารอู ะไรบางอยา ง นางพยายามดึงมอื กลับ แตกลับดงึ ไมอ อก นางมองเขาน่งิ แตแววตาของเขาน้นั กลับลกึ ลํายากเขาใจ นางไดแ ตใชม ือสัมผัสไรเคราแข็งๆ บนใบหนา ของเขา ชัว่ ขณะนัน้ นางไมพูดอะไรอีก เขาเออ้ื มมอื มาควารา งนางไปกอดไวก บั อกอีกครงั้ พลางกระซิบตรงขางหูนางวา “ชอบใหข า เลยี ไมใชห รอื คนื นจ้ี ะเลยี ให สะใจไปเลย ดไี หม?” ตอนที่เขากลา วคําพูดน ้ี นางเหน็ สาวใชยงั จดั โตะอาหารที่ ดานนอกอยูเลย ใบหนานางเปลยี่ นเปนสแี ดงกาํ แตก ็สง เสียง “อมื ” เบาๆ คาํ หน่งึ นางชอบมากจรงิ ๆ
ชอบมาตัง้ แตสมัยเปน เด็กสาวแลว ล้ินของเขาหยาบแตเปยมดวยพลงั เพยี งสมั ผสั เบาๆ ก็ซาบซา นไปถึงหวั ใจ ความรูสกึ นั้นเหมือนกับถูกเม็ดทรายถไู ถตรง บริเวณท่ี ออ นนมุ ท่สี ุดไมม ีผดิ เขาเปนคนรกั ษาคําพูด คืนน้นั จงึ ทําตามทพี่ ูดจรงิ ๆ เพยี งแตน างคิดไมถ ึงวาเขาจะเลยี ผวิ ทกุ ตารางนวิ้ ของนาง แมกระทง่ั น้วิ มอื ก็ไมนึกรงั เกยี จ ท้ังท่ีเปนยามทน่ี า จะมีความสุขทีส่ ุด แตนางกลบั รองไห เขาจูบซับนํา ตานางเบาๆ พลางกลา วปลอบวา “ซิ่งฮวา อยารอ งไห” แตน างกลับรองไหหนักกวา เดิม เชา วันรุงขนึ้ หลงั จากต่ืนข้นึ มาดวยอาการเหมอลอย สาวใชก น็ าํ จดหมายมาสง ให พอเปด ออกดูก็พบวา ปอ ฮหู ยนิ เปนคนสง มา ปอฮูหยินเชญิ นางไปพูดคุยกนั ท่ีจวน นางเหน็ วายงั เชาอยจู ึงรบี ลางหนาลา งตาแลวกินอาหารเชา จากนั้นก็สั่งใหคนเตรียมเกีย้ ว บอกวา จะไปเยย่ี มเยียนปอฮหู ยนิ พอบานใหญร ูว า นางจะออกไปขา งนอกกจ็ ดั เตรยี มของฝากแขกเอาไวใ หเรยี บรอ ย ไมต อ งใหนางกงั วลใจ ดงั น้นั นางจงึ นาํ สาวใชก บั องครักษน่งั เก้ียวออกจากจวนไปไดท นั ที ระหวางทาง นางคิดในใจวาเร่ืองนคี้ งทําใหป อฮหู ยินนอนไมหลับสินะ หรือบางทีนางอาจจะปรกึ ษากบั ใครแลวถงึ ไดส ง จดหมายมาแตเชา เห็นไดช ดั วาฝายนนั้ เองก็สับสน แตห ลังจากสบั สนมาตลอดคืน นาง ตดั สินใจอยางไรกนั แน? ‘การพบกันวนั น้ขี าจะพูดอะไรบา ง แลวควรจะรบั มอื อยางไร’ เซยี วซ่งิ ฮวาเฝาคิดวางแผนอยูเงียบๆ จวนคังไทก วอ กงต้งั อยบู นถนนหนาประตเู จ้ิงต้ิง หนาประตมู สี งิ โตหินทาทางนา เกรงขามต้ังอยสู องตัว ประตูใหญบ านตรง กลางเปน สแี ดงสด สว นประตเู ลก็ ท่ีดา นขา งมีบาวรับใชเ ดินเขา ออกเปนพกั ๆ นี่เปนครัง้ แรกท่เี ซยี วซิ่งฮวามาเปน แขกที่บา นอื่นเพยี งลําพงั แตยงั ดีทีร่ ะยะน้ีนางคนุ เคยกับขนบธรรมเนียมตา งๆ มาก ข้นึ ไมนอย พอบานไฉทม่ี าเปนเพื่อนนางพูดกบั องครกั ษทีท่ าํ หนาทเ่ี ฝา ประตไู มกี่ประโยคก็มีคนเขาไปรายงานขา งใน คนของจวนน้ีทําอะไรวอ งไวไมน อย ผานไปไมนานนักประตูใหญก็เปดออก จากน้นั สาวใชทั้งกลุมก็เดินออกมา ดา นหลงั คอื ปอฮูหยินซงึ่ กาํ ลงั ประคองสตรสี งู อายทุ า ทางสูงศักดิผ์ ูหนึง่ เซยี วซิง่ ฮวารีบลงจากเกย้ี ว จากนน้ั ทง้ั สองฝา ยกท็ กั ทายกนั ตามมารยาท ที่แทส ตรสี ูงวัยผนู ก้ี ค็ อื มารดาของคงั ไทกวอกง มีแซเดิมวา เหอ ใครๆ จึงเรียกวา ฮูหยนิ ผูเฒาเหอ ปอ ฮหู ยนิ เปน สะใภข อง ฮหู ยินผเู ฒา เหอผนู ี้น่ีเอง เห็นเชน น ้ี นางกส็ บายใจขึ้นมาก แมป อฮูหยนิ ผนู ้จี ะมเี รอ่ื งขดั แยง กับนาง แตกเ็ ปนเพียงความขัดใจเลก็ ๆ นอ ยๆ นางยังคงคํานงึ ถงึ หนาตาของจวนคัง ไทกวอกงกับผลลพั ธข องการลว งเกินเซยี วจน้ั ถิงอยู ฮูหยินผูเฒาเหอออกมาตอ นรับนางดว ยตนเองเชนนก้ี ็ หมายความวา กวอกงเหย ใหค วามสําคัญกับเซยี วจ้นั ถงิ มาก ถงึ ไดใหเกียรตนิ างเชนน้ี “โหวฮหู ยนิ ขออภัยดว ย ใหท านรอนานแลว” ฮูหยนิ ผเู ฒาเหอ กลาวอยางเกรงอกเกรงใจ นํา เสยี งกเ็ ปนมติ รมาก
“ฮูหยินผเู ฒา ไยกลาวเชน นี ้ วนั กอนขา กับฮหู ยินรองพดู คุยกนั ถูกคอ วนั นี้ก็เลยอยากมาเยย่ี มคารวะ ขา เปนฝา ยทําอะไร บมุ บา ม ไมคดิ อะไรใหร อบคอบ ตอ งรบกวนฮูหยินผเู ฒา ออกมาตอนรบั เชนน ี้ ขา รสู ึกเกรงใจยิ่งนกั !” ฮูหยินผเู ฒา เหอเหน็ เซียวซิง่ ฮวาอายยุ งั นอ ยแตแตง กาย เหมาะสม คําพดู คําจากิริยาทา ทางสขุ ุมเปดเผยก็รสู ึกดไี มนอย ทัง้ สองฝายโอภาปราศรยั กันอยคู รูห นึ่งก็กา วผา นประตู เขา ไปยังหองรับแขก ดานใน หลงั จากสาวใชย กนาํ ชากบั ผลไมม าให ฮหู ยนิ ผเู ฒาเหอก็เอยข้ึนอยางยม้ิ แยมวา “ขาดๆู แลว ทา นอายแุ คประมาณ สามสบิ ป ซาํ ยงั ไดยินมาวาไมค อ ยไดออกมาพบปะสงั สรรคกบั ฮูหยินคนอื่นๆ ในเมอื งเอ้ียนจิงสักเทาไร คิดไมถ งึ เลยวา จะ มีสงาราศีราวกบั คนที่เขา วงั บอ ยๆ เชน น”ี้ เซยี วซิง่ ฮวาไดย นิ เชน นย้ี อ มดีใจมาก แตนางกร็ ีบกลาวถอมตนกอนจะเอย เยินยอฮหู ยินผูเฒาเหอเสียรอบหนง่ึ ฮหู ยินผู เฒาเหอก็ควา มือนางไปกุมเอาไวดวยความปลาบปลม้ื “วันหลงั ตองมาพูดคยุ กับขาบอ ยๆ นะ” เซยี วซิ่งฮวายอ มรบั ปาก แตในใจก็แอบคิดวา หากวนั น้ีตกลงกันได วันหนา จะคบหากันยอมไมเปน ปญ หา แตห ากตกลง กันไมได เกรงวาคงตองกลายเปนศตั ร!ู “ในเมอ่ื มาหาซนิ หรุยก็ใหซ ินหรยุ อยพู ดู คยุ เปนเพ่อื นทานเถดิ ” ฮหู ยนิ ผเู ฒาทาํ หนา ท่เี สรจ็ เรียบรอ ยก็ปลอยใหล กู สะใภตอ นรับแขกตอ เซียวซง่ิ ฮวายิ้มพลางลุกขึ้นพรอมกับปอ ฮูหยินเพ่อื สงฮูหยิน ผเู ฒา ไมนานนกั ในหอ งรับแขกก็เหลอื เพียงแคป อ ฮูหยนิ กบั เซียวซิ่งฮวา ประตูไมแ กะสลักถกู เปดทง้ิ เอาไว เซยี วซ่ิงฮวาจึงมองเหน็ ตน ทับทมิ ทสี่ วนดานนอกได ตน ทบั ทมิ ยงั ไมออกผล แตม ีดอก บานสะพร่ัง ดอกสีแดงสดซึ่งประดับอยูทามกลางใบสเี ขียวน้ันดูงดงามไมน อ ย หอ งรบั แขกตกอยูทามกลางความเงยี บ ปอ ฮหู ยินไมพ ดู อะไร นางเพียงแตเมม ปากนอยๆ พลางทอดสายตามองออกไป ดานนอกดวยทา ทางเยอ หย่ิง แตกไ็ มร เู หมอื นกันวา กําลังมองอะไร เซยี วซิ่งฮวายกถว ยชาขึน้ จบิ คําหนงึ่ นางคดิ ในใจวา ทาดม่ื ชาของนางในยามนี้ตองไมมีอะไรใหผอู ื่นตาํ หนิไดแ น เพราะนางตงั้ ใจฝกฝนมาเปน พเิ ศษวา ตองด่มื ชาอยา งไรถงึ จะดูสงางาม สามขี องนางยงั ไมตาย ซาํ ยังกลายเปนคนเหนือคน มฐี านะสูงสง เปย มดวยอาํ นาจ นางยอมหวงั อยากใหตัวเองกบั ลกู ๆ ไดมชี วี ติ ที่มีหนา มตี า นางพยายามทาํ ทุกอยางเพื่อลบรอ งรอยความตาํ ตอยบนรางของตนเอง และทาํ ใหต นเองกลาย เปนฮหู ยนิ สูงศักดิท์ น่ี านับถอื ดังน้นั นางจะไมย อมใหใ ครมาทําลายทุกส่ิงทุกอยางท่ีนางมอี ยูใ นยามนี้โดยเดด็ ขาด คนเหลา นคี้ ิดจะทาํ ใหน างกลับไปเปน สาวนอ ยออนตอโลกคนเกาเม่อื สบิ ปกอน คนทถี่ กู ทาํ ลายชอ่ื เสียงจนยอยยบั ถูกผู อ่นื เหยยี บเอาไวท า มกลางดินโคลนแลวจกิ ผมดาวา นางแพศยา นางหรือจะยอม
บทท ่ี 72 นางจบิ ชาชา ๆ กอ นจะสดู หายใจลกึ จากนนั้ จึงพูดข้นึ กอน “ปอ ฮูหยิน ตน ทบั ทิมน่ีออกดอกไดง ดงามจริงๆ” “ใช ฮหู ยนิ ผเู ฒาเปน คนส่งั ใหบา วไพรคอยดแู ลใหด”ี ปอฮหู ยนิ ไดย นิ เซยี วซิง่ ฮวาเอยปาก แววตากห็ วน่ั ไหวเล็กนอย แต นางก็ยงั คง ไมหันมามองเซยี วซิง่ ฮวา “ฮูหยนิ ผูเ ฒา ชา งดตี อ ลูกหลานเสยี จริง ตนทับทิมเจริญงอกงาม เปย มดว ยอํานาจวาสนา ลกู หลานเต็มบาน วนั หนา ลูก หลานยอมไดด บิ ไดดี ไดเ ปนขุนนางใหญโ ต” คาํ พดู น้ีไมตา งจากคาํ พดู ยกยอแบบขอไปที ปอ ฮูหยินจงึ ไมไดตอบอะไร เซยี วซ่ิงฮวายิ้มพลางกลา วตอ “แมแ มสามีของขาจะจากไปหลายปแลว แตขาก็เคยเปน สะใภ รูดวี า คนทีเ่ ปน แมส ามีคิด อยางไร เราตอ งตามใจและกตัญตู อทาน จะทําใหทานไมพ อใจไมไ ดเ ดด็ ขาด คนแกชอบมีลูกหลานมากๆ และชอบให ลูกหลานมีอาํ นาจวาสนา เรายอ มไมค วรขัดใจ ปอฮหู ยินวาขา พูดถกู หรอื ไม?” ปอ ฮหู ยินฟงถงึ ตรงนกี้ เ็ ริ่มเขา ใจความหมายทแ่ี ฝงอยูในคําพดู ของเซยี วซิ่งฮวา ใชแ ลว คนแกท ี่คอยดแู ลตนทบั ทิมเปนอยางดียอ มหวงั วา จะมี ลกู หลานเต็มบา น และลูกหลานจะไดม อี นาคตสดใส นางเปนแคสะใภ ตอใหเยอ หยิ่งสักเพียงไหนกไ็ มอาจลว งเกินคนท่ีไมควรลวงเกินแลว ชักนําเภทภยั มาสูครอบครวั หาก เปนเชนนั้นกไ็ มร เู หมอื นกันวาจะมจี ดุ จบอยา งไร! เซียวซงิ่ ฮวาวางถวยชาลงชาๆ พลางกลา วเสียงเบา “ชาดีจริงๆ” นางก็แคเ สแสรง เทา น้นั จริงๆ แลว นางชิมชาไมเ ปน แตก ็ไมเปน อปุ สรรคตอการเอยชมไมใ ชห รอื ปอฮหู ยนิ ไดย นิ เชน น้กี ห็ นั มามองนางดว ยทา ทางเกร็งๆ วนั นเ้ี ซียวซง่ิ ฮวาไมไดจ งใจแตง ตวั ใบหนาก็ทาเพียงแปง และชาดบางๆ แตนางมรี ูปโฉมงดงาม แววตาสกุ ใส เส้อื ผาที่สวมกง็ ดงามเหมาะสม รมิ ฝปากประดบั ดวยรอยย้มิ นอยๆ รอยยม้ิ นั้นดูออ นโยนและใจกวางมาก ราวกับวา ไมว าใครทําอะไร นางกไ็ มใสใจทง้ั น้ัน ดไู มเหมอื นหญงิ บา นนอกปาเถ่อื นท่ใี ครๆ รํา ลือกันสกั นดิ ไดย นิ วาเจิน้ กวอโหวรักนางมาก ครง้ั หนึง่ ระหวา งเดนิ ทางจากวังกลบั ไปทจี่ วน เขาเคยจงใจออมไปไกลแลวลงจากมา ไป ซือ้ เปดยาง กยุ ฮวาใหนางดวยตัวเอง นางชางโชคดีเหลอื เกิน “มอี ะไรกพ็ ูดมาตรงๆ เถิด” สาวใชคนสนิทถกู ส่งั ใหถ อยออกไปหมดแลว ปอ ฮูหยินยืดตัวขึน้ พลางกลา วเสียงเยน็ ชาหาง เหนิ นางเองกไ็ มอยากเสแสรง ตอไปเชนกนั “ในเมื่อฮูหยินกลา วเชนน้ี คงจะเขา ใจเจตนาในการมาของขาด”ี “ขายอ มเขา ใจดี” ปอฮูหยินแคนหัวเราะเสียงเย็นพลางกลา วดวยนาํ เสียงดูแคลน “คิดจะใหขาชว ยปด บงั อดีตของทาน สินะ?” “แลวทาํ ไดไ หมเลา” เซยี วซิ่งฮวายอมเห็นแววตาดูแคลนของ อีกฝาย แตนางไมโ กรธแมแ ตนอ ย ก็นางเปนฝา ยมาขอใหผอู น่ื ชวยไมใ ชหรือ? “แตทําไมขา ตอ งรบั ปากดว ย?” ปอ ฮูหยินเลกิ ค้ิวพลางกลาวเสยี งเย็น
“เพราะขา เชือ่ วาทานเปน คนฉลาด” นางกลาวพลางหวั เราะเบาๆ คนฉลาดยอ มรูสถานะของตัวเอง ระหวา งทางทีม่ า นางถามพอบา นไฉดูถึงไดรูวาจวนคงั ไทก วอ กงน้ีมีฮหู ยนิ ใหญคนหนงึ่ สว นปอฮูหยินเปนฮูหยนิ รอง ตอนนฮี้ หู ยนิ ใหญป วย ฮูหยนิ รองถึงไดป กครองบา น ฮูหยนิ รองมบี ตุ รชายสองคนและบุตรสาวอีกหน่งึ คน บตุ รชาย คนหนึง่ ของนาง ปน ้ีกําลงั จะสอบเขา รับราชการ นอกจากนน้ี างยังรดู ว ยวา สามีของฮหู ยนิ รองถูกโยกยา ยไปไกลถงึ จ้ินหยางโจว คิดจะยายกลับมาก็ไมใชเ ร่ืองงาย “คนฉลาด?” ไมร ูป อ ฮูหยินคิดอะไรขึน้ มา จๆู ถึงไดมีสหี นา หวาดระแวง “ทา นกําลังขมขูขารึ?” “ขมขู?” เซยี วซ่งิ ฮวาไดย ินเชนน้กี ห็ ัวเราะเสยี งขน่ื นางมอง ปอ ฮหู ยนิ นิ่งพลางกลาวอยางตรงไปตรงมา “ไยฮหู ยินถงึ ไดกลา วเชน น้ี คนทีก่ ลวั จะถกู ขม ขูค วรเปน ขา เซียวซ่ิงฮวา มากกวา ไมใชหรือ?” ไดยนิ เชนนี้ปอฮูหยินถงึ ไดห ันมามองนางตรงๆ เห็นแววตาสุกใสของอีกฝา ยเต็มไปดวยความจรงิ ใจ หัวใจก็อดหว่ันไหว ไมได เซียวซิง่ ฮวาลกุ ข้ึนยืนพลางถอนใจครัง้ หนง่ึ กอนจะกลาวดวยสีหนาจรงิ จงั “ฮูหยนิ คนเปด เผยมักไมพ ูดจาออ มคอม ขา เซียวซง่ิ ฮวาถอื กาํ เนดิ ในปาเขา เติบโตในชนบท ตอมาถึงไดย า ยมาอยใู นเมืองหลวง อยาวา แตเ รียนดดี พิณ เดนิ หมาก หรือเขียนอักษรวาดภาพ แมก ระท่ังเรยี นหนังสอื ไมก ่ีตวั กเ็ ปนเรอื่ งยาก สามขี องขาจากบานไปตง้ั แตอ ายุยงั นอย ทง้ิ ลูก สามคนกับมารดาแกชราเอาไว ซําตอนนน้ั ยงั เกิดภยั พิบตั ิ ฮูหยนิ อายมุ ากกวาขาหลายปค งจะรูว า ตอนน้นั เกดิ สงคราม ติดตอกันอยนู าน ซาํ ยงั เกิดอุทกภยั และโรคระบาด ขา มีลูกเลก็ ๆ ตอ งเล้ยี งดูหลายคน” นางกม หนา ลงเล็กนอย “ในชวงเวลาเชนนั้น ขา มที างเลือกแควา จะพาลูกๆ ไปกระโดดนํา ฆา ตวั ตายใหสิน้ เรอื่ งสิน้ ราว หรือไมก็ตอ งทนอับอายมชี ีวิตอยูตอ ไปใหได ขา เปน มนษุ ยค นหน่งึ ทรี่ กั ตวั กลัวตาย ทั้งยงั ไมอาจตัดใจใหล ูกๆ สน้ิ ลม หายใจ คนเราเมอ่ื ถูกบีบบงั คับใหจ นตรอกถงึ ขนั้ นนั้ ยังจะมีเวลามาสนใจอกี อะไรคอื ความตาํ ตอ ยหรือสูงสงใครจะอยาก สน ยงั จะดงึ ดันจะรกั ษาเกยี รตขิ องตนไดอ ีกหรือ!” ปอ ฮูหยนิ ไดยนิ เชนนก้ี เ็ รมิ่ หวั่นไหว ตอนนั้น แมนางจะเปนฮูหยนิ นอ ยของจวนคงั ไทก วอกง แตกร็ วู า ศึกที่แนวหนาคับขนั มาก ผูคนในเมืองเอย้ี นจิงตางก็หวาดผวา วนั ๆ ไมก ลา แมแ ตจะออกไปขางนอก การกนิ การอยูในจวนก็ตอ งประหยดั มาก จวนคงั ไทกวอ กงยังลําบากถึงเพยี งนนั้ ย่ิงไมต องพูดถึงชาวบา นตวั เลก็ ๆ ตอนน้ันเรยี กไดวา มกี ระดกู ทับถมกองเปน ภเู ขา แมก ระท่ังเร่ืองอนาถอยางการแลกลกู กินกันก็ยงั เกดิ ขึ้น เซียวซิง่ ฮวากลาวตอ “ขา เซยี วซิ่งฮวาอยูม าสามสบิ สองป ชวี ติ นเี้ กิดมายากจน เคยลําบากทส่ี ดุ เคยเดินบนเสน ทางท่ที กุ ขยากทส่ี ุด แตต อนน้ไี มวาจะยืนอยูต อ หนาเหลา ฮูหยนิ หรอื คุณหนูสูงศกั ด ์ิ ยนื อยู ตอหนา เหลา เช้อื พระวงศ หรอื แมกระทัง่ ยืนอยตู อหนาพระพกั ตรไ ทเฮา ขากส็ ามารถเชิดหนาไดอยางสงางาม ไมใช เพราะสามขี องขา คือ เจ้ินกวอโหวทเ่ี ปนถึงแมท ัพใหญ แตเ ปนเพราะขา ไมค ดิ ละอายใจในส่ิงทีเ่ คยทาํ ลงไป” นํา เสียงของนางกังวานหนกั แนน จนปอฮูหยินไดแตตะลึงมองนางอยูอยา งนั้น “ขาไมละอายใจ เพราะสงิ่ ทข่ี าทํา ไมม เี รอื่ งใดผดิ ตอ จิตสาํ นกึ ขา เลี้ยงดลู ูกๆ ดว ยเหรยี ญทองแดงทข่ี า อาศัยสองมอื ของตวั เองหามา ทีละเหรยี ญๆ ขาคกุ เขา ตัดหนังเทาใหผ อู น่ื ทํางานที่ตําตอ ย แตขา ก็ทํางานหาเงนิ อยางเปดเผย ขา ไมเ คยลกั ขโมย ไม เคยขายเรอื นราง
ไมเคยทําเรือ่ งที่ผดิ ตอ ลกู ๆ และสามีของตวั เอง!” เซียวซิง่ ฮวาหลุบตาลงพลางกลา วดวยนาํ เสยี งท่อี อ นลง “ตอนนค้ี รอบครัวของขา ไดกลบั มาอยูพ รอ มหนากัน ตอไปลูกๆ จะไดมีอนาคตสดใส ขา เองกไ็ ดมีชีวติ สุขสบายอยา งที่ไมเ คยคดิ ฝนมากอ น ชีวติ นถี้ ือไดว า สมบูรณแ บบแลว ขา ไมอ ยากให ใครพูดถึงเร่อื งในอดตี อกี เพราะขาตองคํานึงถงึ หนา ตาของลูกๆ ตอนนข้ี า กลาวคําพดู เหลา นต้ี อหนาฮหู ยนิ เพราะรวู าฮู หยนิ เปนคนมีเหตผุ ล ยอ มเขา ใจ แตข าไมอ าจไปพูดแบบนีก้ บั ทกุ คนในเมืองเอี้ยนจิงได” ปอฮูหยินกาํ ลงั จมอยกู ับเรื่องทเี่ ซียวซงิ่ ฮวาเลา ความรสู กึ ของนางถึงกับเปลี่ยนแปลงไปตามคาํ พดู ของเซียวซงิ่ ฮวา สดุ ทา ยพอไดย นิ เซียวซงิ่ ฮวากลา ววา ‘ขา ไมอ าจไปพูดแบบนก้ี บั ทุกคนในเมืองเอ้ียนจงิ ได’ ดวยนาํ เสยี งจนใจ นางจงึ พูด โพลง ออกมาวา “ทา นวางใจเถดิ ขา จะไม…” นางหลุดปากออกมาโดยไมร ูตวั แตพ อตั้งสติได นางกก็ ลา วตอ วา “ขา จะไมพ ดู เรอ่ื งนี้กับใครหรอก” เซยี วซ่งิ ฮวาเห็นปอฮูหยนิ ถกู เกลีย้ กลอมสาํ เร็จจงึ คอ ยสบายใจข้ึน นางกลา วดว ยนํา เสียงจรงิ ใจ “ขอบคณุ ฮูหยินท่เี ขาใจ” ปอฮูหยินเห็นอีกฝา ยกลาวขอบคุณกร็ สู ึกซาบซ้งึ ใจอยางบอก ไมถ ูก นางรสู กึ เหมือนมอี ะไรบางอยา งอัดแนนในลําคอ จูๆ นางก็อยากใหตัวเองสามารถทาํ อะไรเพ่อื สตรที อ่ี ยูตรงหนา ไดม ากกวาน้ี “ญาติหางๆ คนนน้ั จริงๆ แลว เปนนา หางๆ คนหนง่ึ ของลูกสะใภข า เขามาเมอื งเอย้ี นจงิ เพื่อมาขอความชวยเหลอื ตอนนี้ ก็เลยพกั อยูท ี่น่ชี ั่วคราว เอาเชน นีเ้ ถิด พวกเราไปหาเขากนั ขา จะทําใหเขาไมมีวนั พดู เรอ่ื งนีอ้ อกมาไดอ กี ตลอดกาล จาก นั้นกจ็ ะใหเงนิ เขากอ นหนง่ึ แลว ไลเขาไปเสีย!” “ฮหู ยินคดิ รอบคอบจรงิ ๆ” ในที่สุดเซยี วซงิ่ ฮวากว็ างใจ ปอ ฮหู ยินนําเซียวซงิ่ ฮวาไปที่เรอื นหนาดวยตวั เอง จากนน้ั กส็ ่ังใหบ า วรับใชไ ปเรียกญาติหางๆ ของลกู สะใภมา ระหวางท่ีรอ เซียวซิ่งฮวากับปอฮูหยนิ ตา งนง่ิ เงยี บ ปอฮหู ยนิ นกึ ถงึ ความไมพ อใจท่ตี นเองเคยมตี อเซียวซิ่งฮวาก็รูสึก ละอายใจมาก “ฮูหยิน เม่อื กอ นขา โงเขลา ซํา ยงั จติ ใจคบั แคบไมร ูความ คดิ วาตวั เอง ถอื กาํ เนดิ ในตระกลู ใหญก ็เลยดูแคลนฮหู ยนิ ขาผดิ ไปแลว” “ฮหู ยินกลา วอะไรกัน ตอนนฮี้ หู ยินยอมชวยขา ขาก็ซาบซงึ้ ใจมากแลว ยังจะกลา วโทษฮหู ยินไดอยา งไร!” สตรีทง้ั สองมองหนา กัน คนหนงึ่ คิดวา คนผูนเ้ี ปลอื กนอกเยน็ ชา แตมนี ํา ใจไมนอ ย สว นอกี คนก็คิดวา แมสตรผี นู ีจ้ ะมีชาติ กําเนดิ ตาํ ตอ ย แตนสิ ัยไมเลวเลย ตอนนม้ี ิตรภาพระหวางสตรที ้งั สองดเู หมอื นจะงอกงามขึ้น แตใ นตอนนนั้ เอง สาวใชคนหนงึ่ ก็วิ่งกลับมาพรอมดว ยลูกสะใภข องปอฮหู ยิน “ทานซุนเพิง่ ออกไป ไมอ ยูในจวนเจาคะ ” ปอฮูหยนิ ไดยินเชน นก้ี ็ลุกพรวดขนึ้ ถามอยางรอ นรน “เขาไปทไ่ี หน ไปเม่ือไหรก นั ?” สะใภผูน น้ั เห็นสหี นา ของแมส ามกี ร็ ูวาเรื่องนไี้ มใ ชเ รอื่ งเล็ก จึงรีบตอบวา “ขาถามบา วรบั ใชด ูแลว เพ่งิ ออกไปเมื่อครเู จา คะ เขาขอมาจากจิ้งหนานไปตวั หน่งึ แลวก็ออกไปทางประตขู าง” เซียวซิง่ ฮวาเรมิ่ สังหรณไมด ี นางจึงถามขึน้ บาง “เขาออกไปเองหรอื มีคนมาหา?” สะใภเ มม ปากกอ นจะตอบอยา งยากลาํ บาก “ไดยินวามีชายรางใหญใ บหนา แดงสวมเสอ้ื ผาปก ด้นิ ทองมาหาเขาแลว เรียก เขาออกไปเจา คะ” ปอฮหู ยนิ เปนคนฉลาด ไดยินเชนนีก้ ็รูทนั ทวี ามีคนจงใจเรยี กญาติหางๆ ผูน ี้ออกไป ในตอนนน้ี างรอนใจยง่ิ กวา เซียวซงิ่ ฮ วาเสียอีก “ตอ งรบี ไปตามเขากลบั มา รีบตามกลับมาเร็ว!” เรอ่ื งนี้เรง ดว นมาก แตเ ซยี วซง่ิ ฮวากลับไมรอ นใจ นางขมวดค้วิ เล็กนอยพลางถามปอฮหู ยินวา “ไมท ราบวาญาติหา งๆ ของทา นคนนัน้ มชี อ่ื วาอะไร รูปรา งหนา ตาเปน อยา งไรหรอื ?”
ปอฮูหยินรีบบอกวา “เขาแซซ ุน ช่อื วาซนุ เตอ วั่ง ใบหนากลม หใู หญ พงุ ใหญ...” เซียวซง่ิ ฮวาไมไ ดยินคาํ พดู ในประโยคหลงั ของปอฮูหยินสักนดิ นางไดย นิ แคค าํ วา ‘ซนุ เตอ วัง่ ’ สามคาํ เทาน้ัน ซุนเตอวง่ั นางจะลมื ชอ่ื น้ีไดอยา งไร? ตอนนัน้ คนคนนตี้ ามตอแยนางไมเ ลิก ตอนทีน่ างตัดหนังเทา ให เขาก็จงใจลบหลใู หน างอบั อาย ซํา ยังทําทกุ วถิ ีทางเพื่อ บบี บงั คับนางใหย อมตามใจเขา ทงั้ ใชอาํ นาจขมขู ใชผ ลประโยชนห ลอกลอ ท้งั ปลอ ย ขาวลือทาํ ลายชื่อเสยี งของนาง! แถมตอนทเ่ี ขาตามตอแยนางยังถกู บุตรสาวตวั นอยของนางเห็นเขา อกี ดวย! หากไมใ ชเขา ช่อื เสยี งของนางจะถกู ทําลายยอยยบั จนใครๆ ตา งพากันกน ดา สุดทายก็ตองหนกี ระเซอะกระเซิงออกไปจากอําเภอ เผิงหยางอยางนนั้ หรือ! คนผูนีค้ ือฝน รายของนาง เซียวซิง่ ฮวากดั ฟน “ทแี่ ท... ก็เปนเขา” ปอ ฮหู ยนิ เห็นสีหนา ท่ีผดิ ปกตไิ ปของนางกอ็ ดถามไมได “ทําไม ทานรจู กั หรอื ?” เซยี วซิ่งฮวาหัวเราะเสียงข่นื กอ นจะหันไปมองปอฮหู ยิน “เรือ่ งในอดีตอยา ไดพ ูดถึงอีกเลย แตข าจะไมป ลอ ยใหคนคนนี้ ทาํ ลายชื่อเสียงของขา ตามใจชอบอีกเด็ดขาด” ปอฮูหยนิ เหน็ เชน นก้ี ็พอจะคาดเดาได ในใจคิดวา ซนุ เตอ ว่งั ญาติหางๆ ของลกู สะใภผูน ้ีแคดกู ็รวู าไมใ ชค นดอี ะไร หาก ไมใชม คี วาม เกย่ี วพนั กนั นางคงไมชายตามองเสยี ดวยซํา ฮูหยินเจนิ้ กวอโหวผูน ้ีอายุเกนิ สามสิบแลว แตยังมีรูปโฉมงดงาม สมัยสาวๆ คงงามยง่ิ กวาน ี้ ซุนเตอวงั่ คนนั้นปกติมองสาว ใชก็ยังมองดวยสายตาแทะโลม สมัยน้นั คงตอ งเคยขม เหงหญิงมา ยลูกกาํ พราอยา ง ไมตอ งสงสยั ไมร ูเหมอื นกนั วาทาํ เร่ืองตาํ ชาอะไรลงไปบาง! จะวาไปนางเองก็นบั ไดว า ชว ยเหลือคนช่ัวชา ทําไมถึงไดพ ูด เรอื่ งนั้นออกมาทําใหฮหู ยินเจ้ินกวอ โหวอับอายนะ? ปอ ฮหู ยนิ คดิ ถงึ การกระทําของตัวเองแลวกอ็ ยากจะตบหนา ตวั เองสักฉาด นางกัดฟนเอยขึน้ วา “ฮหู ยินไมตอ งกังวล ขาจะสงคนไปตามหาซนุ เตอวั่งเดยี๋ วนี้ จะไมปลอ ยใหเขาออกไป กอ เรือ่ งช่ัวชา ทาํ ลาย ชื่อเสียงผูอนื่ แน! ” สะใภของปอฮูหยินซ่งึ คอยปรนนิบตั อิ ยูด า นขา งไดย ินแมสามีกลา วเชนนกี้ แ็ อบรองโอดครวญอยใู นใจ นางไมช อบทา นนา หา งๆ คนนน้ั เลยสักนิด แตอ กี ฝายเปน ญาต ิ นางจะทําอะไรได สุดทา ยกไ็ ดแ ตจ ําใจตอนรับแลวหวังวาเขาจะรีบจากไปใน เร็ววันเทานน้ั ใครจะคิดวา จูๆ ทานนา ผูน้ีจะฮึกเหมิ ข้ึนมา บอกวาในมอื มี ความลบั ใหญ แตน างก็ไมไดใ สใจนกั ยงิ่ คดิ ไมถงึ วา จๆู เชา น้ีเขาจะถูกผูอ ่นื เชิญออกไป ซาํ ตอนท่ีออกไปยงั กระหย่ิมยม้ิ ยอ งเปนอยางมากอกี ดวย! สะใภท ีน่ าสงสารเห็นสหี นาแมส ามีกร็ วู าเกิดเรือ่ งแลว แตกไ็ มก ลาพูดอะไรมาก นางไดแตร ีบกลาววา “เจาคะ ขา จะสงคน ไปตามหาเดีย๋ วน!้ี ” วันนเี้ ซียวเพย เหิงอยบู าน
นางเพ่งิ ฟง อาจารยส อนบทเรยี นของวนั น้จี บ เดิมคิดจะกลับมาหดั คดั ตัวอกั ษร แตจ ิตใจไมค อ ยอยูกบั เนอื้ กับตัวนกั นกึ ถึง เร่ืองทเ่ี กดิ ขน้ึ ท่ีอาํ เภอเผงิ หยางในตอนนน้ั ข้นึ มา นางกข็ มวดคว้ิ แนน เซยี วเพย เหิงยง่ิ คิดกย็ ่ิงไมส บายใจ นางจงึ ไปหาพี่สะใภรองเพอ่ื ถามหาพช่ี ายคนรอง คดิ ไมถึงวากลับไดค าํ ตอบวา วันน้พี ่ี รองไมไดไ ปท่ีคา ยทหาร แตก ลับรีบรอ นออกจากบานไปในชดุ ธรรมดาตง้ั แตเ ชา บอกวาจะไปรานนาํ ชาเทียนสีอ่ ะไรสกั อยาง นางครนุ คดิ อยคู รหู นึ่งกร็ ีบไปท่ีเรอื นฝอู วิ้นของมารดา แตเมื่อไปถงึ กลับไมพบมารดา ถามสาวใชดถู งึ ไดร วู าทา นแมไดร บั จดหมายฉบับหนึง่ ตง้ั แตเ ชา จากนนั้ กร็ บี รอ นออกไป นางประหลาดใจมาก ในใจ คดิ สงสัยวา เปน จดหมายอะไร ใครเปนคนเชิญทานแมออกไปอยางนน้ั หรอื ?
บทท ี่ 73 กาํ ลงั สงสัยอยกู เ็ หลือบไปเหน็ เทยี บเชิญฉลลุ ายงดงามฉบับหนง่ึ วางอยบู นโตะ เลก็ ทดี่ านขาง นางหยบิ ข้ึนมาพลกิ ดกู พ็ บวา เปน เทยี บเชญิ จากทา นหญงิ หนงิ เสียง เชิญทา นแมไปทร่ี า นนาํ ชาเทยี นสใี่ นวันพรงุ น้ี “เห็นชัดๆ วา วนั น้ันนางจงใจยุแยงปอ ฮหู ยินใหพ ูดเรื่องในอดตี ออกมาฉกี หนาทานแม ทาํ ไมจๆู ถงึ ไดค ิดจะเชญิ ทา นแม ไปพบเลา คงตองมกี บั ดักอะไรรอใหท า นแมก ระโดดลงไปอยแู น แถมพรี่ องยงั ไปทีร่ านนําชาเทยี นส่อี ีก ไมร ูจ ะมีอะไรเก่ยี วของกนั หรอื ไม หรอื พ่รี องจะรูแผนการรายของทานหญงิ หนิงเสยี งเหมือนกนั ?” นางตกใจมาก ในใจอดนึกแคน ไมไ ดทซี่ อใหญไมอย ู ไมเ ชนนั้นจะไดขอใหนางชวยออกหนาบกุ ไปทรี่ านนําชาเทยี นสี่ อยา งนอยก็คงพอจะชวยอะไรไดบ าง ทา นแมก ็จะไดไ มตกเปน ฝายเสยี เปรียบ! สุดทา ยไมมที างเลอื กอืน่ นางจงึ ตองไปหาพ่สี ะใภร อง “ซอรอง ตอนน้ไี มม เี วลาอธบิ าย ทา นออกไปหาพ่ีรองทรี่ านนาํ ชา เทยี นส่เี ปน เพอ่ื นขา หนอ ยไดหรอื ไม?” ฐานะของนางในตอนนีไ้ มเหมือนเม่อื กอน นางเปน คุณหนูตระกลู ใหญท่ยี ังไมไ ดออกเรอื นของจวนเจิน้ กวอ โหว ยอมไม อาจไปไหนมาไหนตามใจชอบไดเหมือนเมื่อกอนอีก แตหากมพี ่ีสะใภไ ปเปน เพื่อนกไ็ มเปน ปญหา ซวิ่ เหมยเองก็เปนคนฉลาดเฉลยี ว เพยี งแตป กติไมค อยพูดไมคอ ยแสดงออกเทาน้ัน นางเองก็สงั เกตเหน็ เชน กนั วา วนั น้ี สามอี อกไปขา งนอกแตเ ชา ซําแมส ามีก็ไมอ ย ู นอ งสามเี องกอ็ ยากไปรานนาํ ชาเทียนส ่ี ยอ มตอ งมีอะไรบางอยา งเกิดขึน้ อยางแนนอน ซิ่วเหมยตระหนกั ดีวา เรือ่ งที่เกิดขนึ้ คงสาํ คญั ไมน อ ย นางไมก ลาหา มปราม สุดทา ยจงึ ไดแ ตกลา วเสียงหนักวา “ขา ออกไป เปน เพอ่ื นเจาได แตเ ราตา งเปน สตรีในจวนเจน้ิ กวอ โหว จะทําตัวเหมือนเมอ่ื กอนไมไ ด อยา งนอยก็ตอ งขอใหพ อบา นใหญ เตรียมรถมาใหกอ นถงึ จะออกไปได” เพยเหงิ กาํ ลงั เปน หว งมารดา ใจคดิ แตจะออกไปใหได จงึ ไมกลาพูดอะไรมาก หลงั จากนง่ิ คดิ อยคู รูห นึ่งนางก็แสรง ทาํ เหมือนไมมอี ะไรเกิดขึ้นแลวใหคนไปเชิญพอ บา นใหญมา จากนั้นจึงสั่งพอบา นใหญด ว ยนําเสียงออ นโยนวา “วันน้ขี ากับ ซอรองอยากออกไปดมื่ ชาเสยี หนอย ไดยนิ วา นาํ ชาท่รี า นนําชาเทียนสีไ่ มเ ลว รบกวนพอ บานใหญช วยเตรยี มรถมา ให ดวย” พอบา นใหญค ิดไมถึงวาจูๆ คณุ หนูใหญจะอยากออกไปขา งนอก แตยามนท้ี ้ังโหวเหย ฮูหยนิ รวมท้ังคณุ ชายทง้ั สองตา งก็ ไมอยู เขาจึงไดแตกลาวอยางลาํ บากใจวา “เรือ่ งน.ี้ .. ไมคอยเหมาะสมนะขอรบั ไมส รู อใหฮ ูหยินกลับมา...” แตเ ซยี วเพยเหงิ กลับยิ้มเอียงอายพลางกลาวกับพอบา นใหญว า “รบกวนพอ บา นใหญแลว” นําเสียงของนางออนโยนแตกลบั แฝงดว ยความเดด็ ขาด ราวกบั วา พอ บานใหญร ับปากนางแลว จากนนั้ กห็ ันไปสัง่ ใหสาว ใชเ ตรยี มอาหารโดยไมพูดถงึ เรอื่ งน้ีอกี “อาซอชอบกนิ บว ยเค็ม อยาลืมเตรยี มไปดว ยละ ” พอบา นใหญเ หน็ ทา ทางดือ้ ร้ันของนางก็จนใจนัก สดุ ทายก็ จําตอ งส่ังใหค นไปเตรยี มรถมา เซยี วเพย เหิงเปน หว งมารดา จึงรีบขน้ึ รถมา มุงหนาไปยังรา นนําชาเทียนส่ที ี่ระบใุ นเทียบเชญิ ทันที ระหวา งทาง ทง้ั คูตา งก็จมอยกู บั ความคดิ ของตนเอง พวกนางจงึ นง่ั ฟงเสียงกระดงิ่ รถมา อยเู ฉยๆ โดยไมไดพูดอะไร พอไปถงึ ถนนตงซ่ือ จๆู เสียงเสียงหน่งึ ก็ดังขึ้นทามกลางเสียงกระดงิ่ ดงั กงั วานกับเสียงกบี เทามา ท่ดี ังกอ กๆ เซียวเพย เหิงไดยนิ เสยี งดังกึกกอ งของใครบางคนกาํ ลังพูดคุยกับคนอืน่ อยูดานนอกรถมา เสยี งนัน้ สะดุดหูมาก เพราะสาํ เนยี งทพี่ ูดไมใ ชส าํ เนยี งเอย้ี นจงิ แตเ ปนสาํ เนยี งทอ งถ่นิ
คนอ่นื อาจจะไมร ู แตเพยเหิงรู นเ่ี ปน สําเนยี งของผูคนแถบอาํ เภอไปว านจ่อื แตก แ็ ตกตางจากสาํ เนยี งของคนที่อาํ เภอ ไปวานจ่อื อยูบา ง นาจะเปน สาํ เนยี งของคนในอําเภอใกลเคยี งกัน! นางคิดอะไรบางอยา งขน้ึ มาได ดงั นน้ั จงึ รบี แงมมา นหนาตา งข้ึนอยางระมัดระวงั แลวมองออกไป ทันใดนนั้ นางก็ตอง ตกใจจนหนา ซีด ดานนอกมคี นสองคน คนหนึง่ เปนชายรา งใหญใ บหนา แดง สวมเส้อื ปก ด้ินทอง สวนอกี คนหนงึ่ มศี รี ษะใหญใบหนา กลม ดวงตาเลก็ เหมือนถวั่ เขยี ว ลําคอมีเนือ้ เปน ช้ันๆ พงุ อันใหญ โตดันชุดผา แพรสแี ดงใหนูนข้ึนมาราวกบั ลูกแตงโม คนคนน้ี แมนางจะเคยเหน็ คร้งั สดุ ทายตอนอายสุ ีข่ วบ แตก ็ ไมอ าจลืม! นีค่ ือคนช่วั ทขี่ มเหงทา นแมแลวใชค าํ พดู ตาํ ชา ทําลายชือ่ เสยี งของทา นแม! ในชวงสามสี่ปหลังจากอายสุ ขี่ วบ ทุกครั้งที่ฝน นางมักจะฝนเห็นคนคนน้วี ง่ิ ไลตามมาราวกับหมาปา หิวโหย ทกุ ครงั้ ท่ี สะดุงตื่นจากฝน รา ย ทา นแมจะกอดนางเอาไวแลวปลอบดวยเสียงออนโยน แตพอทา นถาม นางก็ไดแตพูดวาฝน เหน็ สัตว ปาดรุ า ย นางไมก ลา พดู ถึงเขา เพราะกลัวจะทําใหทา นแมเสยี ใจ ไมคิดเลยวาญาติหา งๆ ที่ปอฮหู ยนิ พดู ถึงจะเปนคนผนู ้ี! พอเห็นคนคนน ้ี เพย เหงิ ก็แทบจะควบคุมตัวเองไมไดอกี ฟนของนางขบกนั แนน เหมือนอยากจะโผเขา ไปฉกี เขาออกเปน รอ ยเปนพนั ชน้ิ ! นางคิดไมถ ึงวา จะเปน เขา หากรูกอน นางจะเรียกซอใหญมา สับรา งของคนช่วั ชา ผนู ใี้ หแหลกละเอียด ถงึ จะคลายความเคยี ดแคน ในใจได “เพยเหิง เจาไมเ ปนอะไรใชไ หม?” ซว่ิ เหมยมองใบหนา ซดี ขาวราวกระดาษของเพย เหิงดวยความกังวล ย่งิ เห็นมือสั่น ระริกของอกี ฝา ย นางก็รบี กุมหัวไหลข องนองสามไี วด ว ยความตกใจ “มอี ะไร อยางนอ ยกบ็ อกอาซอ ตอใหอาซอไมไ ดค วามมาก แคไหนก็ยังพอจะชว ยออกความเห็นไดบาง หากไมไ หวจรงิ ๆ เรากร็ บี ไปหาพช่ี ายของเจา เพยเหงิ อยา ทาํ ใหข าตกใจ ส.ิ ..” นํา เสียงของซิว่ เหมยแฝงดวยแววสะอ้ืน นางรกั นอ งสาวของสามเี หมอื นกบั นองสาวแทๆ จงึ รสู กึ เปน หวงเหลอื เกนิ เพยเหงิ มนี ิสัยออนโยน เวลาเจอปญหากม็ ักจะออนแอ ไมก ลา เผชญิ หนา นางไมเ คยเหน็ เพย เหงิ เปน แบบนม้ี ากอน ดวงตาคนู น้ั เต็มไปดวยแววเกลียดชังราวกบั เจอเรอื่ งรา ยแรงอะไรเขา เพย เหิงพยายามควบคุมรา งทีส่ ่นั ระรกิ ของตัวเองสดุ ความสามารถกอนจะสายหนาอยางยากลาํ บาก “ขาโตแลว อาซอ ไมใ ชเดก็ เลก็ ...” นางกลา วเสยี งแหบพรา “ขา เปน คุณหนจู วนเจน้ิ กวอ โหว ไมใ ชเดก็ ท่ใี ครจะรังแกไดตามใจชอบ...” “ใช เจา ไมใ ชเดก็ เจาฉลาดเฉลยี ว รูความ นารกั เปน บตุ รสาวและนองสาวท่ดี ี เจาเปนไขมุกบนฝา มอื ของจวนเจนิ้ กวอ โหว ทา นพอ ทานแม พช่ี ายและพี่สะใภต างกร็ กั เจา ยอ มไมม ใี ครกลารงั แกเจา !” ซ่ิวเหมยกอดเพยเหงิ ไวด ว ยความสงสารพลางกลา วปลอบใจ แตเพย เหิงกลบั สามารถควบคมุ อารมณไดอยางรวดเรว็ นางฝนบังคับรา งกายสั่นระริกของตัวเองใหห ยุดสั่น เหมือน หลายๆ ครั้งในวยั เยาวท่นี างพยายามบอกตวั เองวา นน่ั เปน แคฝน รา ย กอ นจะบงั คับให ตวั เองตืน่ จากฝน รา ยน้ัน
นางกําหมัดแนน พลางกลา วดว ยนํา เสยี งเดด็ เด่ียว “อาซอ ขา เตรียมชุดมาชดุ หนึ่ง เปนของสาวใชคนสนิทของขา นางมีรปู ราง ใกลเ คยี งกบั ขา ขา จะเปลี่ยนเส้ือผาแลว ลงไปดเู สียหนอย” “เพย เหงิ ไมไ ดนะ!” แบบน้ไี มไดเ ด็ดขาด หากเกิดอะไรข้ึนเลา? แตเ พย เหิงกลบั ยืนกราน “อาซอ ทานนง่ั อยูในรถมา ขาจะลงไปเอง ไมเ ปนไรหรอก ทา นคอ ยตามขา ไปทหี ลงั นะเจา คะ” วาแลว นางก็ผลักซ่ิวเหมยใหถ อยหา งออกไปแลวลงมือเปลี่ยนเสอ้ื ผาอยา งรวดเรว็ เพย เหิงถอดเคร่ืองประดบั ทง้ั หมดออกแลว จัดผมใหดูยุงเหยงิ ขนึ้ ดเู ผินๆ กเ็ หมือนสาวใชหนา ตาหมดจดคนหนึง่ “อาซอ ขาไมเปนไร” นางสั่งใหคนขับรถมา หยุดรถแลว กระโดดลงไป องครกั ษท่ีอยูดานขางเหน็ สาวใชกระโดดลงมาก็ประหลาดใจมาก แตเ พราะตอนทเ่ี พย เหงิ กบั ซิว่ เหมยกา วขนึ้ รถมา พวก เขาตางกม หนา ไมก ลามอง จึงเชอ่ื วา ดานในคงจะมสี าวใชอ ยจู รงิ ๆ ซว่ิ เหมยเห็นเรือ่ งดาํ เนนิ มาถงึ ขนั้ น้กี ไ็ ดแตกลา ววา “น่ีคือสาวใชข องขา ซจู ิ่น นางจะไปซอ้ื ขนมใหขา ขาเองกจ็ ะลงไปเดนิ เลนเสยี หนอย พวกเจา รออยทู ี่น่ี” วาแลวซิ่วเหมยก็กระโดดลงจากรถแลว วิง่ ตามเพยเหิงไป องครกั ษท ัง้ หลายรับคําสง่ั แลว กไ็ มถ ามอะไรอกี พวกเขาเพียงแตจัดใหองครกั ษส ่ีคนตามไปคุมครอง ‘นายบาว’ ท้งั สอง เทานั้น ฝา ยเพยเหิงเมื่อลงจากรถมาแลวก็วิ่งเขาไปทา มกลางฝงู ชนอยา งรวดเรว็ ไมน านนกั ก็ไลต ามซนุ เตอวัง่ ทนั นางอยากฟง วาฝายตรงขามมีแผนการอะไร แตก็ไมก ลาเขา ใกลม ากนกั จงึ ไดแตต ามไปหา งๆ เทา น้ัน ดีท่นี างเคยชนิ กับการใชช วี ิตอยูทา มกลางหมชู าวบานรานตลาด ยามน้ปี ลอมเปนสาวใชเดินอยบู นทอ งถนนจงึ ดูไม ผิดแผกสกั เทา ไร เดินไปไดประมาณสามชว งถนน ฝา ยตรงขา มกห็ ยดุ ลงตรงหนารานแหงหนงึ่ เพย เหงิ เงยหนาขนึ้ มองก็เห็นปายซ่งึ เขียน เอาไวว า ‘รานนาํ ชาเทียนส’่ี หัวใจของเพยเหิงกระตุกวบู นางกดั ฟนแนน ในใจคดิ วา ทานแมก บั พีร่ องมาทน่ี ีห่ รอื ยัง? ยงั มีทานหญิงหนงิ เสยี งคนน้นั อกี ! ทา นแมถกู ทานหญิงหนงิ เสยี งเชญิ มา เหน็ ไดชดั วาซนุ เตอ ว่งั ผนู นั้ กเ็ ปน ทานหญงิ หนงิ เสียงรวมมอื กับปอฮหู ยินหาตวั มา พวกนางตั้งใจฉีกหนาทานแม เพยี งแตไ มร ูว าพรี่ องรแู ผนชว่ั ของทา นหญงิ หนิงเสยี งแลวหาทางยับยั้งหรือยัง? นางกดั ฟนพลางกม ลงมองการแตงกายของตวั เอง แตงตัว แบบนี้เขา ไปยอมไมเ หมาะสมนัก เพยเหงิ ขมวดค้ิวกอนจะถอยลงจากบนั ไดรา นนาํ ชาชาๆ ใจคิดจะออ มไปดทู ่ดี า นหลัง รา นวาพอจะมีหนทางท่จี ะแอบเขา ไปไดบ า งหรอื ไม รานนําชาแบบนย้ี อ มตอ งมปี ระตหู ลังสําหรับใหค นลางจานกบั เดก็ รับใชท ่ีมีหนา ทขี่ นชาเดนิ เขาออก หากจะแอบเขา ไป คงไมใ ชเ รือ่ งยาก แตนางเพ่ิงถอยไปไดไมก ี่กาว พอหันหลงั กลบั กเ็ จอคนคนหนง่ึ เขา พอดี นางยงั ไมท นั ไดเงยหนา ขน้ึ มอง แตค นคนนน้ั กลบั ดูเหมือนจะตกใจไมนอย “แมน างเซยี ว?” เพย เหงิ คิดไมถึงเลยวาตนแตง ตัวแบบน้ีก็ยังมีคนจําได เสยี งเรยี ก ‘แมนางเซียว’ ทาํ ใหนางตอ งโอดครวญอยใู นใจ แตก ็จําตอ งเงยหนา ข้นึ มอง พอเงยหนา ข้ึนถงึ ไดร วู า สภาพ ของนางในตอนนี้นอกจากจะทําใหผ ูอื่นสงสยั แลว ยงั นา ขัดเขินมากอกี ดวย
ท่แี ทค นท่เี กอื บจะชนกับนางผูนไี้ มใชใ ครทไี่ หน แตเ ปนคนท่ี ไทเฮาตองการจะจับคูใ หแตก ลับถกู นางปฏิเสธไป เขาก็คือหานหยางออ งน่ันเอง คูอรหิ นทางคบั แคบเสียจรงิ ๆ ชนใครไมชนดนั ไปชนเขาเขา ได เพยเหิงรบี ตงั้ สติกอ นจะหลบุ ตาลงแลว ยอบกายทาํ ความเคารพอยางสงา งาม จากนน้ั จงึ กลา วเสยี งเบาวา “คารวะหาน หยางออ ง เมอ่ื ครูลว งเกินแลว ทานอองโปรดอภัยดว ย” นาํ เสียงของนางออ นเบา ใบหนางามพสิ ทุ ธ ์ิ แมยามนจี้ ะ สวมเส้อื ผาเนือ้ หยาบประดบั ผมดวยปน ไม แตก็ใหความรูส กึ งดงาม ออ นหวานราวกับสาวนอยผูใ ชชีวติ อยางสงบเสงีย่ ม วันๆ เอาแตป กดอกไมอา นตําราอยูในบา น ไมเ คยออกไปไหน หานหยางออ งมองสาวนอยทาทางสุภาพเรียบรอยตรงหนา แลว กไ็ มร ูจะพูดอะไรดี เมือ่ ครูเขาตาฝาดไปอยางนนั้ หรือ ทาํ ไมถงึ ไดเ หน็ สาวนอ ยคนน้ีวิง่ ไปขา งหนา อยา งเรง รอนราวกับมีเรอ่ื งใหญโตอะไรบาง อยางเกดิ ขึ้น แตพ ริบตาเดยี วก็เปล่ยี นจากหนามือเปนหลงั มอื เชน นี้ เขาไดแตยม้ิ “เห็นสีหนา ของแมนางเซยี วเรง รอน ไมทราบวา จะไปไหนหรือ?” เพย เหิงกลั้นใจฝนยมิ้ ตอบ “หมอ มฉนั ไดย ินวา ชาท่รี า นนาํ ชาเทียนส่รี สชาตไิ มเลว บังเอิญวนั นไ้ี มมธี รุ ะอะไรก็เลยมาชมิ ชา เปนเพ่ือนพ่สี ะใภ” “แมนางเซียว ขออภยั ดว ย ไมท ราบวาฮหู ยินนอยอยทู ไ่ี หนหรอื ทาํ ไมถงึ ไมเ ห็นเลา ?” หานหยางอองกวาดตามองเสอื้ ผา เนอื้ หยาบของสาวนอ ยพลางเลกิ คว้ิ ขึ้น “เหตใุ ดแมน างถงึ อยเู พียงลาํ พงั แถมยังแตงตวั เชน น้ี?” บา จริง! เพยเหงิ จนใจเหลือเกนิ ใจคิดวาอีกฝา ยคงคิดจะขดุ คุย ใหถ งึ ท่ีสุด แลว นางจะแตงเรอื่ งอะไรขึ้นมาหลอกเขาด?ี นางเมมปากพลางกลอกตา สดุ ทายก็ถอนใจเบาๆ แลว เบ่ยี งประเด็นไปเรอ่ื งอ่ืน “ทา นอองกจ็ ะมาด่ืมชาเหมอื นกันหรือ เพคะ?” หานหยางอองเห็นสาวนอ ยตรงหนา พยายามพูดจาหา งเหนิ นางขบรมิ ฝปากแดงเรอื่ ราวกับผลอิงเถาเบาๆ แลว กลอกตารูปผลซิง่ รอบหนงึ่ สุดทา ยกไ็ มตอบคาํ ถามของเขา แตก ลบั เปน ฝายเอยถามเขาแทน เขายอ มสงสัยแตก ไ็ มคิดจะทาํ ใหนางลําบากใจ ดังนัน้ จึงยิม้ แลวกลาววา “ใช ขา ไดร ับเชญิ จากขนุ นางทานหน่ึงในราช สํานักใหม าชิมชาท่ีรา นนํา ชาเทียนส่ี” เพยเหงิ ฟงแลวกผ็ ิดหวงั อยบู า ง “ทแ่ี ทท า นอองกม็ นี ัดแลว” “ทําไมหรอื ?” หานหยางออ งเลกิ คว้ิ พลางเอยถาม “แมนางมีอะไรกพ็ ดู มาเถิด” เพยเหิงยม้ิ อยางเอียงอาย “ไมทราบวา จะรบกวนทานอองชวยพาหมอมฉันเขาไปไดห รอื ไม ไมตองทําอะไรมาก ขอเพยี ง หาหองสวนตวั ใหห มอ มฉนั สักหองกพ็ อแลว” ไมวาอยางไรนางกต็ อ งเขาไปใหได! “ไดส ิ” หลวิ หนิงอมยม้ิ ยอมรบั ปากอยางงายดาย กพ็ ูดงา ยดเี หมือนกนั น่.ี .. เพย เหิงแอบคิดในใจ หลิวหนิงไมถ ามอะไรอีก เขาสง่ั ใหเพย เหิงเดนิ ตามหลังมาแลว กาวเขาไปทนั ท ี ท่ดี านหลังของหลิวหนิงยงั มอี งครกั ษ ติดตามมาอกี ส่ีคน องครักษท้งั ส่ีไดรับการฝก ฝนมาเปน อยางด ี แมจะเห็นเพยเหงิ ก็ ไมป ระหลาดใจสกั นดิ พวกเขาทําราวกบั มองไมเห็นนางเสียดว ยซํา เพยเหงิ เหน็ แลวอดนกึ ชนื่ ชมไมไ ด ใจคิดวาองครักษข างกายบดิ าทกุ คนไมเ ลวนกั เพราะพวกเขาลว นถกู เลอื กมาจาก
กองทัพ แตองครกั ษข างกายหานหยางออ งผูนี้ยอ มไมไดม าจากกองทัพ แตเขากลับสามารถฝก ฝนคนเหลา นเี้ งียบขรึม มุง มั่น เหมือนกบั ทบี่ ดิ าของนางฝกคน ของตน... มนิ าฮอ งเตถึงไดหวาดระแวงเขานกั นกึ ถึงวันนัน้ ที่ตนเองบอกเขาวามีคนท่ชี อบอยแู ลว เขากย็ อมรับอยา งใจกวา ง ไมถ ือสา ซาํ ยังรับปากนางอยา งงายดายวา จะไปปฏิเสธการแตง งานคร้งั น้ีกับมารดาของเขาเอง คดิ ไดเชนน้ี นางกอ็ ดรูสึกนบั ถือบุรุษตรงหนาไมไ ด ระหวางทกี่ ําลงั คิดอยู พวกเขาก็กา วเขาไปในรา นนําชา ช้ันลางของรานนาํ ชาแหงนเ้ี ปน หองโถงขนาดใหญ มีโตะ ตั้งอยู หลายสิบตวั นกั ชงชาสองคนกาํ ลงั ตมชาดวยเตาเล็กๆ นอกจากนี้ยังมีเด็กรับใชคอยเดินไปมาเพ่ือชงชาใหแ ขก ดานตะวนั ออกของ หองโถงมีเวทีแหง หนึง่ บนเวทีน้ันมชี ายชราคนหนง่ึ กับสตรหี นา ตาดีคนหนง่ึ น่งั อยู เซยี วเพย เหงิ ยอมรดู วี า ชายชรากบั สตรีคนน้ันเปน นักรอ งท่ี มหี นา ทส่ี รา งความบนั เทงิ ใหแ ขก
บทที่ 74 เพราะเพยเหิงเอาแตก มหนาเดินตามหลิวหนิง ซาํ ยัง แตงกายแบบนี้ ทาํ ใหไ มเ ปน ทีส่ ะดุดตา นางจงึ ฉวยโอกาสตอนท่ี กมหนา เดินผา นหอ งโถงกวาดตามองหาเงารา งของซุนเตอวั่งทามกลางกลุมคนอยางรวดเรว็ หลงั จากเดนิ ไปไดไมกก่ี า ว ในท่ีสุดนางกเ็ หน็ เขาตรงมมุ กาํ แพงดานตะวันออก เขากาํ ลงั พดู จากระซิบกระซาบอยูก ับบรุ ษุ ทสี่ วมชดุ ปกด้นิ ทองคนทเ่ี คยเห็นกอ นหนา นี้ ไมร วู า กาํ ลงั ปรึกษาอะไรกนั เพย เหิงกวาดตามองหอ งโถงอกี รอบหน่ึงเพ่อื มองหาพีช่ าย แตก ห็ าไมพบ นางอดสงสัยไมไ ด พร่ี องไมไดม าที่น่หี รอื อยูในหองสวนตัวหอ งไหนกันแน ยังมที านแมอ กี คน ทไี่ มแนใจวามาแลวและ กาํ ลังพูดคุยกบั ทา นหญิงหนิงเสยี ง หรือยงั ไมม ากันแน หากทา นแมอ ยทู ่ีนีอ่ กี ทง้ั ยังมี ทา นหญิงหนงิ เสียงอยดู ว ย เกรงวา ซนุ เตอวง่ั คงตอ งกอเร่ืองขน้ึ แน ในหอ งโถงนีม้ ผี คู นมากมาย ซาํ ยงั มนี ักรองกําลังขบั รอ งบทเพลง ทอ่ี าํ เภอไปว านจอ่ื ก็มรี า นนํา ชาแบบน้ี พอนักรองหยุดพกั บางคร้งั กจ็ ะมคี นลกุ ข้ึนมาเลาเรอื่ งแปลกใหมใ หทุกคนฟงเพื่อสรางสสี ัน หากเปนเชนนี้ ซนุ เตอว่งั ตองฉวยโอกาสลงมอื ตอนนัน้ แน เพย เหิงคดิ ไดเชน นีก้ แ็ อบเหลือบมองไปที่ซนุ เตอว่ัง ใครจะคิดวา จๆู หานหยางอองจะเบีย่ งกายกลับมาเลก็ นอยพลางกระซบิ ถามตรงขา งหู “แมน าง มองหาใครอยูหรือ?” เพย เหงิ รีบสายหนาพลางตอบเสียงเบา “รบกวนทา นออ งชวยหาหองสวนตวั ทีอ่ ยดู านในใหส กั หอ ง หมอ มฉันจะไดมอง ผานหนาตางลงมาท่หี องโถงได” หลวิ หนงิ พยักหนา เล็กนอ ยกอ นจะหนั ไปสัง่ การ ไมนานนกั เด็กรับใชก ็นําพวกเขาข้ึนไปช้ันบน กาวผานบันไดไมเกาๆ ขึน้ ไป ในที่สดุ เพย เหงิ ก็ไปถึงหองสว นตวั หอ งหน่งึ หองน้มี ขี นาดไมใ หญนัก ดานในมีโตะเกาอ้ตี ัว เล็กๆ กับกระปกุ ชาและเตาสําหรับชงชา นอกจากน้ียังมีหนาตางบานหน่ึงท่ีสามารถมองลงไปยังหองโถงเบื้องลา งได อยา งชดั เจน เพย เหิงรูส ึกพอใจมาก “ทําไม ในหอ งโถงมคี นท่แี มนางรูจ ักอยา งนนั้ หรือ?” เพราะเขา มาในหองสวนตวั ไมม คี นนอกอย ู หานหยางออ งจงึ เอย ถามเพยเหิงตรงๆ โดยไมตอ งระมดั ระวงั เหมอื นเมื่อครูอีก เพยเหิงเองกจ็ นใจนัก ในใจนางคดิ แตจ ะฉีกซนุ เตอวง่ั ใหแหลกเปนชิน้ ๆ ใครจะคิดวากลับพบกบั หานหยางอองเขา อยตู อ หนาหานหยางออ งผูมีฐานะสงู สง นางจะกลาทาํ อะไรได นางจะเลา เรือ่ งของซุนเตอวั่งใหเ ขาฟงไดอยา งไร เรอ่ื งในอดีตเหมอื นแผลเปน แสนอัปลักษณท ฝ่ี งแนนอยูในใจ อยา วา แตคนอืน่ แมกระทั่งพีช่ าย พสี่ ะใภห รือมารดา นางก็ไมเ คยพูดใหฟง ตอนนั้นนางอายยุ ังนอ ย คนอ่นื คิดวานางไม เขาใจ นางกเ็ ลยแสรงทาํ เปน ไมเขา ใจเสยี เลย นางกม หนาลงเล็กนอ ยพลางจงใจกลาวดว ยทาทางเรยี บเฉย “ไมม อี ะไรเพคะ เพียงแคอยาก...” ยงั พดู ไมท ันจบก็ไดยินซุนเตอว่ังซึ่งอยใู นหอ งโถงกําลังพดู อะไรบางอยาง บงั เอิญเสียงบรรเลงดนตรีในหองโถงหยุดลง
พอด ี ผูคนกําลังชมิ ชากันเงยี บๆ เสยี งพดู สาํ เนียงทองถน่ิ จงึ ฟง สะดุดหมู ากเปนพิเศษ “ทา นไมร ูอ ะไร ขา มาจากอาํ เภอเผิงหยาง ตอนทอี่ ยทู ีเ่ ผงิ หยางขามีชูรักคนหนงึ่ แตขาดการตดิ ตอ กันไปหลายปแลว ไดย นิ วา ยายไปอยทู อี่ ําเภอไปวานจือ่ อะไรสกั อยา ง ตอนนขี้ า ไดย นิ วานางไดด บิ ไดดยี า ยมาอยทู เ่ี มอื งเอยี้ นจิงก็เลยอยาก มาหา อยา งนอยเมื่อกอ นกเ็ คยสนทิ สนมกนั บางทีอาจจะไดเงนิ มาจบั จายใชสอยบา ง” “ชูรกั อะไรกนั ทาํ ไมไมเคยไดย นิ เจา พดู ถึงมากอ น?” “เรอ่ื งมนั ยาว ตอนอยทู ่อี ําเภอเผงิ หยาง ทกุ ครั้งทข่ี าไปอาบนาํ ทโี่ รงอาบนาํ จะมแี มมา ยสาวคนหนึ่งคอยตดั หนงั เทา ให ขา อยา เหน็ วาเปนแมมา ยนะ หนา ตานางสะสวยมาก ลําคอกข็ าวผอง มองตาํ ลงไปเห็น รองอก เหน็ นางนง่ั คุกเขา ปรนนิบตั ิผูคนอยูต รงน้นั แมแ ตตัวเองช่อื แซอ ะไรกล็ มื เลอื นไปหมดสิ้น จๆุ !” ชายผูนัน้ สงเสียง จุๆ ไมห ยดุ ปาก เพย เหิงไดย ินเชนนีก้ ก็ ัดฟน แนน ดวงตาทั้งคเู ปล่ยี นเปนสแี ดงกํา ดว ยความเคยี ดแคน นางจอ งคนท่อี ยใู นหอ งโถงดวย สายตาแขง็ กระดางกอ นจะหันหลังกลบั ตง้ั ทา จะกาวออกจากหอ ง คนคนน้ียงั คงเหมอื นเม่อื หลายปกอ น ปน นาํ เปนตัว ทําลาย ชื่อเสยี งผูอนื่ ทุกอยา งจะเกิดขน้ึ อีกคร้งั อยางนนั้ หรอื ? พรี่ องเลา เขานาจะอยทู ่ีนไี่ มใ ชห รอื ทําไมไมดงึ ล้ินของคนคนน้ีออกมาตดั ท้งิ เสีย ทาํ ไมถึงปลอยใหเขามาปรากฏตวั ที่นี่? ยังมที านแม ทา นแมเลา ทา นแมไ มอ ยูทน่ี ห่ี รอกหรือ? ไมๆ ทา นแมไมอยนู ะดีแลว จะใหท า นไดยนิ คําพูดพวกนี้ไมได หานหยางอองท่อี ยขู างๆ เห็นใบหนาของสาวนอ ยขาวซดี เหมือนกระดาษ รา งสน่ั ระริกเหมือนใบหลวิ ทอ่ี ยูทา มกลางพายุ ฝน แตยังพยายามฝนบงั คบั ตัวเองใหห ยดุ สัน่ กท็ ง้ั สงสารทั้งปวดใจ เขาไมกลาปลอ ยใหน างวิ่งทะเลอ ทะลาลงไป ดังนน้ั จึง รบี หา มเอาไว “แมน างเซียวจะไปไหนหรอื ?” “ปลอยขา!” ในใจของเซียวเพยเหงิ ยามนี้เต็มไปดว ยเงาของ ซนุ เตอว่งั ทแี่ สนนากลัวคนนนั้ ในสมองก็เต็มไปดวยเสยี งลามกหยาบโลนของเขา ชว่ั พรบิ ตาน้ัน นางรูส ึกเหมือนฝน รา ยในวัยเดก็ ยอนกลับมาอีกครงั้ นางอยากจะทาํ ใหทุกอยางจบสิ้นลง เหมือนหลายครงั้ ในอดตี ทีน่ างบังคบั ตัวเองซ่งึ จมอยกู บั ฝนรายใหต น่ื ขึน้ มา! นางอยากทําใหเหตุการณท ้งั หมดท่กี าํ ลังจะเกิดขนึ้ สนิ้ สดุ ลง! “อยา มาหา ม ปลอ ยขา ...” ระหวา งทนี่ างกําลังพยายามด้ินรนน้นั เอง เสียงในหองโถงกพ็ ูดตอวา “สตรีทต่ี ัดหนังเทาคนนัน้ กม หนา นวดเทาใหขา นวดจนขาสบายไปทั้งตัวเชยี วละ อยวู างๆ ก็ยงั ย่ืนมอื ไปจับนมนางเลน ได นางเปน คนอารมณราย บางครั้งก็เงยหนาข้นึ มาถลงึ ตาใสข า แตเพอ่ื เหรียญทองแดงสบิ กวา เหรยี ญ นางกไ็ มกลาทําอะไร ไดแต พยายามเบยี่ งตัวหลบ ขา ชอบทา ทางที่นางถลงึ ตาใสข า แลว พยายามเบ่ยี งตวั หลบมากท่ีสดุ ใบหนา แดงกํา นั่นดเู หมอื น นกกระจอกตัวเลก็ ๆ ทถี่ ูกกลนั่ แกลง ไมม ีผดิ !” นางทนไมไ ดอ ีกแลว เพย เหิงตั้งทา จะวิ่งออกไป “ปลอยขา ! หานหยางออ ง ปลอ ยขา เด๋ยี วน้ี!” หานหยางออ งหนั ไปสง สัญญาณใหอ งครกั ษข องตนเองถอย ออกไปพลางพยายามหา มปรามนาง “แมน างเซยี ว อยาววู าม! ขาจะส่งั ใหค นไปพาเขาออกไปเดี๋ยวน้ี!” แตเซียวเพย เหงิ ในยามนเี้ หมือนกาํ ลงั จมอยกู ับฝนรา ย นางจึงไมไดย นิ คาํ พูดของเขาสักนิด ดวงตาทั้งคขู องนางคลอดว ย
นํา ตา มอื นอ ยๆ ทุบตเี ขาไมห ยดุ “ปลอ ย ปลอยขา ทําไมตองหา มดว ย ทานเปนพวกเดยี วกับเขาอยา งน้ันหรือ ทานคิดจะ ทาํ รายทานแมข องขา ใชไหม!” หานหยางออ งไมมที างเลือก ในยามคับขนั เชน น้ี เขาจึงไดแตใชแขนของตวั เองกอดรางท่ีกําลังพยายามดิน้ รนของนาง เอาไว รา งของสาวนอยในออ มแขนนั้นนมุ น่ิมมาก เดมิ เขาไมไดค ิดอะไรนอกจากจะขัดขวางไมใ หน างทาํ อะไรววู ามลงไปเทานั้น แตพ อไดก อด จูๆ เขากไ็ มส ามารถปลอยมอื ไดอ ีก ทอ นแขนเล็กบางสั่นระริกขยับไปมาอยบู นแผงอกของเขาอยา งออ นลา มอื นอยๆ พยายามดนิ้ รนสดุ แรงเกิด สว นโคง นนู เสยี ดสกี บั แผงอกของเขา กล่ินหอมเฉพาะตัวของเดก็ สาวอบอวลอยูท ่ปี ลายจมูก พอสดู เขา ไปก็ทาํ ใหหัวใจหวนั่ ไหวอยางบอกไม ถูก เขาสดู หายใจลึกพลางพยายามควบคมุ ความตองการตามธรรมชาติของบรุ ุษอยางสุดความสามารถ มอื กก็ ดรา งของนาง ไวกบั กําแพงหอง จูๆ เขากน็ กึ อยากจะบดขย้นี าง แตนเี่ ปนความรูส กึ ทีเ่ กิดข้ึนเพยี งชว่ั วบู เปน ความรูส กึ ท่ีเกิดขึ้นเมื่อบรุ ษุ คนหนึ่งไดกอดสาวนอ ยแสนงดงามเอาไวใ นออม แขน ช่วั พริบตาตอ มา สตกิ เ็ ปน ฝา ยมชี ยั หานหยางอองสูดหายใจลึกพลางกัดฟน แนน จากนั้นจึงเอยปลอบสาวนอยท่ยี งั คงจมอยูกับฝน รา ยวา “เพย เหงิ ต่นื ตอใหเจา ลงไปกไ็ มม ปี ระโยชนอะไร...” เสยี งที่ดานลา งยังคงพูดตอไปเรื่อยๆ องครักษของหานหยางอองกําลงั วิ่งลงไปดานลางอยางรวดเร็วราวกับติดปก “แลว เจา ไดมอี ะไรกบั นางหรือยัง คงไมใ ชค ุยโม แตไ มเ คยมอี ะไรกบั นางหรอกนะ?” “จะเปน ไปไดอ ยางไร ฮาๆ อะไรทีเ่ อาเปรยี บไดข าก็ทํามาหมดแลว ” “เจาเปน คณุ หนขู องจวนเจ้นิ กวอโหว จะปลอ ยใหใ ครเหน็ เจา ไมได หากลงไปแบบนีม้ ิเทา กับยอมรับหรอกหรอื ? ตอใหเขาพดู อะไรก็ไมเ ปน ไร เขาเปน แคอนั ธพาลชั้นตํา กเุ ร่ืองไมจ รงิ มาพูดแบบน ้ี ไมมใี ครเชือ่ หรอก...” นํา เสียงของเขาออนโยนมาก มากจนถงึ ขน้ั ท่ีสามารถปลกุ คนใหต ื่นจากฝน รา ยได เพย เหงิ ลมื ดวงตาเปย กชน้ื ขน้ึ มองบรุ ษุ ท่อี ยูตรงหนา ดว ยสายตาสับสนแกมหวาดหวน่ั เหมอื นเดก็ นอยอายสุ ่ีขวบ บุรุษตรงหนา หลอ เหลาปานเทพเซยี น เขามใี บหนา ขาวราวกบั หยก ดวงตาทั้งคเู ปลง ประกายระยบั เหมอื นดาวบนทอ งฟา ไมเจิดจา บาดตาเหมอื นแสงตะวนั แตเ หมอื นลาํ ธารสายเลก็ ๆ ทีไ่ หลซมึ เขา สูหัวใจของผูคน เสียงทห่ี อ งโถงดานลา งยังคงดงั ขึ้นอยา งตอเนือ่ ง “เลา ใหละเอียดหนอยสิ พวกเราจะไดเปดหเู ปดตาบาง!” “ไมไ ด เดีย๋ วน้แี มม ายสาวคนนัน้ ไมเ หมอื นเดิมอีกแลว ตอนนีน้ างเปน คนมหี นา มตี าในเมอื งหลวง จะ…” ชายหนมุ คลายวงแขนทก่ี อดรา งนางเอาไวเ ลก็ นอ ย มือใหญ หนักแนนเปย มดว ยพละกาํ ลังประคองเอวเลก็ บางของนางเอาไว “เพย เหิง ไมตองกลวั คนผูนั้นพูดอะไรกท็ าํ รายเจา กบั แมข องเจา ไมไดท ง้ั นน้ั ” สนิ้ เสยี งของเขา จูๆ เสยี งทดี่ านนอกก็เงียบลงอยางกะทันหนั ช่ัวพริบตาน้ัน โลกท้ังโลกเหมอื นจะตกอยทู า มกลางความเงยี บ
จริงๆ แลวทีน่ อกรา นนําชายงั มเี สียงผคู นเดินผา นไปมา ในหอ งโถงก็ยังมผี คู นพดู จาซุบซิบกัน ขา งหไู ดยนิ แมก ระทงั่ เสยี งลมเยน็ ๆ ใน ฤดูรอ นท่พี ดั ผา นเขามาในหอ งโถงของรานนําชา แตในยามน้ี ในท่สี ุดจิตใจของเพย เหงิ กส็ งบลง นางหลุดพน จากฝน รา ยแลว เดก็ สาวทีเ่ พ่ิงต่นื จากฝนรา ยตะลงึ มองบุรุษซ่ึงกาํ ลงั ประคองนางเอาไว เขากาํ ลงั มองนางน่งิ ดว ยสายตาออนโยนเห็นอกเห็นใจ ความออนโยนนนั้ เหมอื นตอนทน่ี างนอนอยูในออ มอกของ ทา นแมในวดั รา งดว ยความออนลา แลวมองผานหนา ตา งออกไปยงั ทอ งฟายามคาํ คนื เบ้ืองนอก ดวงดาวบนทอ งฟาเปลง แสงงดงาม ไมเจิดจาแตก็ไมมืดมนจนเกินไป “ขอ ขอโทษดวย... ขอบคณุ ...” นางรูวาเมอ่ื ครูน างไมอ าจควบคมุ ตัวเองไดเ ลย โชคดีที่เขาหามนางไว ไมเ ชนนน้ั ผลลพั ธ คงไมอาจคาดเดาได หานหยางอองกมลงมองสาวนอ ยซง่ึ ยงั คงมนี ํา ตาคลอหนว ยพลางกลาวเสียงเบา “ไมเปน ไร เจา ดสู ิ ตอนน้ไี มม อี ะไรแลว” กลาวจบเขากก็ มุ มอื นางอยางระมดั ระวงั แลวพานางไปดทู ีห่ นาตาง แตภาพเหตุการณท่ีนอกหนา ตางกลับเหนือความคาด หมายอยบู า ง ที่แทตอนท่อี งครกั ษข องหานหยางอองวงิ่ ลงไปเพื่อยบั ย้งั ไมใหซุนเตอวง่ั พูดจาเหลวไหลอีกนัน้ จูๆ กม็ มี อื ปราบสองคนตัด หนาเขา มาจับตวั เขาเอาไวเ สียกอ น ซนุ เตอวงั่ ตกใจมาก “พวก พวกเจาจะทําอะไร? ทนี่ ่คี ือเมืองหลวง พวกเจา กลา จบั คนโดยไมมคี วามผดิ แบบน ้ี ไมเกรง กลวั กฎหมายเลยอยา งน้ันรึ ขา ทาํ ผดิ อะไรกนั ?” บุรษุ ในชดุ ปกดนิ้ ทองที่อยูดา นขา งเหน็ เขาก็รบี ลุกข้นึ ตวาดเสยี งดงั “พวกเจา เปนใคร ไยถงึ กลาขมเหงชาวบา นตามใจ ชอบเชน นี้?” หนง่ึ ในสองมอื ปราบแคนหัวเราะเสียงเยน็ พลางเอยวา “พวกขาเปน มือปราบของอาํ เภอเผงิ หยาง เจา ชือ่ ซุนเตอ ว่งั ใชหรอื ไม? พวกขากําลงั ทาํ คดีซงึ่ มีสวนเก่ียวพันกับเจาอย ู บัดนร้ี บั คาํ ส่งั มาจบั ตัวเจาที่ เมืองหลวง เจา กอ็ ยาไดพูดมากอกี เลย ตามพวกขากลับไปเสยี ดๆี จะไดไ มม ใี ครตองขายหนา !” บุรุษในชดุ ปกดิ้นทองรบี เอย วา “เขาแซซ นุ ชอื่ ซนุ เตอ วงั่ ไมเคยทาํ ผิดอะไร ทานท้งั สองคงจําคนผิดแลว ” แตม อื ปราบท้งั สองกลับไมเกรงใจสักนิด “จะผิดไดอยางไร พวกขา เดินทางไกลเปนพันลมี้ าจากอาํ เภอเผิงหยางทามกลางอากาศรอนอบอา วเชน น ้ี ตองทนทรมานเหง่อื ไหลไคลยอ ย มากมายสกั แคไหน จะผดิ ไดอ ยางไร ตอ ใหผิดกต็ อ งจับเขากลับไป ใหเ ขาไปพดู ตอ หนา ทานนายอําเภอเอง พดู กับพวกขา ไปกไ็ มมีประโยชน!” บรุ ุษในชุดปก ด้ินทองขมวดคิ้ว จากน้นั จงึ ดงึ มือปราบคนหน่ึงเขา ไปใกลพลางกลา วเสยี งเบาวา “ทา นซุนผูน ้เี ปนแขกทีข่ า เชญิ มา เขาเปนญาติของคัง...” เขาคดิ จะเอยอา งช่อื ของคงั ไทกวอ กงใหม อื ปราบทง้ั สองตกใจ แตใครจะคิดวา มือปราบผนู น้ั กลบั กลอกตาพลางกลาว อยา งหงุดหงิด “ขาไมสนหรอกวาคงั อะไร คังไหนก็ไมม ปี ระโยชนท ง้ั น้นั สรุปแลวพวกขาทํางานตามคาํ สงั่ ตอ งจบั ตัวคนคนนี้กลับไปให ได ไมเชน นัน้ หากทา น
นายอําเภอตําหนิลงมา เจา รบั ผิดชอบไหวหรอื ?” บุรษุ ในชุดปกดนิ้ ทองเห็นคนท้งั สองพูดจาโผงผาง แคด กู ร็ วู ามาจากบา นนอก เกรงวาคงจะวางอํานาจอยใู นอาํ เภอจน เคยชิน พวกเขาคงไมรเู สยี ดวยซํา วาในเมอื งหลวงน้ี ตอใหหินสกั กอ นตกลงมาทบั คนตาย สบิ คนก็อาจมีถึงแปดคนทีเ่ ปน ขุนนาง สวนอีกสองคนท่เี หลอื เปน เช้อื พระวงศ! พวกเขาถกู ชาวบา นในทองทปี่ ระจบสอพลอจนเคยชิน ไมเคยพบเห็นโลกภายนอก ยอมไมย อมรับฟง เขานกึ อยากจะเรยี กคนมาส่ังสอนมือปราบทงั้ สองเสยี รอบหนึง่ แตจ นใจท่ีอยตู อ หนาผูคนมากมาย แถมอกี ฝายยัง ประกาศวา ตนเองเปน คนของทางการ เขาจึงไมอ าจทาํ อะไรได สุดทา ยกไ็ ดแตก าวออกไป ขา งหนาพลางตั้งทา จะเจรจากับมือปราบทัง้ สองตอ แตม ือปราบท้งั สองกลับไมเกรงอกเกรงใจสักนดิ พวกเขากระชากรา งของซนุ เตอวงั่ อยางแรง “รบี ไป คนทม่ี ีคดีตดิ ตวั อยา งเจายงั กลา มาดมื่ ชาพดู จาคยุ โตอยูท่นี ี่ ทําไมไมโ มใ หตายไปเลยเลา รบี ตามขากลบั ไปอาํ เภอเผิงหยางเรว็ ” วา แลวก็กระชากซุนเตอ วัง่ ใหเ ดินออกไปขา งนอกทันท ี ซุนเตอ วั่งท่ีนา สงสาร เมื่อครูยงั นัง่ วางโตเตรยี มคุยโม ใครจะรูว า จๆู จะถกู ยดั เยยี ดขอ หาใหแบบนี้ “ปรกั ปรํา ขา นอยไมเคยเก่ียวของกบั คดอี ะไรมากอน อยางนอ ยกเ็ อาหมายจบั มาใหดูหนอยเถิด ขานอ ยเปนญาติของ จวนคงั ไทก วอ กง ไมส ทู า น...” “กวอ กงเหยอะไรกนั ไมวาเจาเปน ใคร ฮอ งเตท ําผดิ มีโทษเทา สามัญชน อยาคดิ วาหลบมาอยูบา นญาติที่เปนขุนนางอยใู น เมอื งเอย้ี นจิงแลวพวกขาจะไมกลาจับเจา นเี่ ปนคาํ สง่ั ของทา นนายอําเภอ ใหจ บั ตัวเจากลับไป!” ซุนเตอวัง่ คิดจะอางช่อื คงั ไทกวอกง แตม อื ปราบทั้งสองกลับแข็งกราวมาก ในสายตาของพวกเขา นายอาํ เภอใหญท่ีสุด ไมวาเจาเปนใครกต็ องเชือ่ ฟง !
บทท ี่ 75 บุรษุ ในชุดปกดน้ิ ทองเหน็ เชนนี้ก็ไดแ ตรอ งโอดครวญอยูเงียบๆ ในใจคดิ วา ทําไมจูๆ ถงึ ไดมมี อื ปราบไมร คู วามสองคนโผลออกมาแบบนี ้ ถงึ เขาจะไมกลัวพวกปลายแถวเชนน้ี แตอยูต อ หนา ผูคนมากมายกไ็ มกลาทาํ อะไร เพราะกลัวจะเผยพิรธุ ออกมา สดุ ทายจงึ ไดแตเบกิ ตามองซนุ เตอ วงั่ ถูกลากออกไป พวกเขาคดิ จะลากกล็ ากไปเถอะ อยางมากก็สะกดรอยตามไป รอใหไ ปถงึ สถานทหี่ างไกลไรผูคนคอ ยชงิ ตวั ซุนเตอ วัง่ กลับ มา จากนนั้ คอ ยหาทางดาํ เนนิ การตามแผนตอ สรปุ แลว เร่อื งท่ีเบื้องบนส่ังมา ตอ งทําใหสําเร็จใหจงได! ใครจะคิดวา เพิ่งกาวพนประตใู หญของรานนํา ชาออกไปกเ็ หน็ ชายฉกรรจร ูปรา งบกึ บึนนา เกรงขามหลายคนยืนขวางอยู ทาํ ใหเ ขาเดินผา นไปไมได “ทุกทา น รบกวนหลกี ทางใหด ว ย” “เอาสิ ถนนกวางถงึ เพยี งนี้ ทา นเดินไปเถิด” “น่ี...” เขาตัง้ ทาจะเบีย่ งกายกาวผานไป แตเ พิง่ กาวไปไดเพียงกาวเดยี ว จๆู กร็ สู กึ เจ็บแปลบตรงหวั เขา จากน้นั ขาทัง้ สอง กอ็ อ นแรง ทรดุ ลงคกุ เขาอยตู รงน้ัน เขาพยายามตะเกียกตะกายลกุ ขึน้ ในใจพอจะรวู าเปน ฝม อื ของกลุมชายฉกรรจต รงหนา แตก ็ไมกลา พูดออกมา เขาไดแ ต แอบคิดวา ไมร ูค นกลุม น้มี าจากไหน วรยทุ ธรา ยกาจมาก ดทู า คงจดั การไดไ มงา ยเลย! กลมุ ชายฉกรรจซ ึง่ ขวางทางบุรษุ ในชดุ ปก ด้นิ ทองเอาไวคอื องครกั ษข องหานหยางออง เดมิ พวกเขาคิดจะลงมาทําใหซ ุน เตอวง่ั หุบปากอยูพอด ี แตจ ๆู กลับมีมือปราบสองคนโผลเ ขามาแทรก ทําใหแ ผนการที่พวกเขาวางไวถ ูกทําลาย พวกเขามองออกวามอื ปราบสองคนนี้ดนู า สงสัย แตในเมอ่ื อกี ฝายคิดจะพาซุนเตอวั่งไปก็สอดคลองกบั แผนการของพวก เขาพอดี ดงั นน้ั จึงไมข ดั ขวาง รอจนกระท่งั บุรุษในชุดปก ดน้ิ ทองไลต ามมาคอ ยกาวออกมาขวางเอาไว หนง่ึ ในกลุมองครกั ษรีบตามมือปราบท้งั สองไป เตรยี มปรับเปลยี่ นแผนการตามสถานการณ เหตุการณทัง้ หมดนเ้ี กดิ ขนึ้ ในชว งระยะเวลาส้ันๆ เทา นั้น แต แขกในรานนาํ ชากอ็ ดสงสยั ไมไ ด “เมอื่ กค้ี นผนู ้ันคุยโมเสยี ขนาดนัน้ ไมร ูเ หมือนกนั วา พดู ถึงบา นไหน?” อยูใ นเมอื งเอ้ยี นจิง มาจากตางถ่ิน ซําตอนน้ยี งั มี ฐานะไมธ รรมดา ใชหัวเขา คดิ ดูกน็ าจะรูว าเปน บา นไหน หรอื วา คนบานนน้ั จะเคยทําเร่อื งแบบนี้มากอนจริงๆ? ทกุ คนตางต่นื ตะลงึ เปน อันมาก “จะเปนเรอื่ งจรงิ ไดอยางไร เจาดูซ ิ คนคนน้นั อว นฉเุ สียขนาดนัน้ เวลาพูดจาก็นาํ ลายแตกฟอง ซาํ ยงั มสี ําเนยี งทอ งถ่นิ ชดั เจน แคด กู ร็ ูวา เปนคนบา นนอกทตี่ ้งั ใจมาคุยโวทเ่ี มอื งหลวง!” ไดยินเชน น้ี ทกุ คนก็พากนั พยักหนาเห็นดว ย “กใ็ ชน ะสิ แถมยังเปนคนทีม่ ีคดีติดตัวอีกดวย ไมใ ชค นดอี ยา งแนน อน คาํ พูดของคน แบบน้เี ชื่อไดท ีไ่ หนกัน!” “แตกไ็ มแ นเ หมือนกนั นะ ไมม ลี มก็ไมมคี ลืน่ ไมใชหรือ? เอาไวตองลองไปสบื ด ู ฟง ดูเหมือนจะเปนสตรสี ูงศกั ด ์ิ คิดไมถ ึงเลย วาจะเคยทาํ เรือ่ งแบบนี้มากอ น” “ฮาๆ คราวน้เี มอื งเอยี้ นจงิ คงจะมีเรื่องสนุกๆ ใหดูแลว !” เพย เหิงซึ่งอยใู นหองช้ันบนยอ มเห็นเหตกุ ารณทง้ั หมด เดก็ สาวซง่ึ เพง่ิ หลุดพนจากฝนรา ยหรีต่ ามองกลมุ คนที่อยเู บื้องลาง
พลางเงย่ี หฟู งคาํ พดู ของพวกเขา ในใจยงิ่ กังวลมากข้นึ เรอื่ ยๆ “ทา นออ ง มือปราบสองคนเมื่อครเู ปน คนของทางการจริงๆ หรอื ?” นางรูสกึ แปลกๆ ทําไมจๆู ถงึ ไดบงั เอญิ มีมอื ปราบ สองคนโผล ออกมาจบั ตวั ซุนเตอ วง่ั ไปเชนนี้ หานหยางอองสายหนา “ดแู ลว ไมนา จะใช เร่ืองน้ีตองมอี ะไรบางอยา งแอบแฝงอยแู น คนของขา ตามพวกเขาไปแลว เดย๋ี ว ตามไปดกู ร็ เู อง” เพยเหงิ นึกถึงพ่รี องขึ้นมา ‘หรอื จะเปนคนทพ่ี ร่ี องใหปลอมตัวมา ไดย นิ มาวา วันนเ้ี ขากจ็ ะมาดืม่ ชาทีร่ านนํา ชาเทียนสีเ่ ชน กัน คดิ วาเขาคงเตรียมการเอาไวล ว งหนา เปน แน’ คิดไดเชนน ี้ เพย เหิงคอยถอนใจโลง อก ในใจแอบคดิ วา ‘ขากังวลไปเอง พี่รองทาํ อะไรไวใ จได ในเม่ือเขาบอกวา จะจัดการ เร่อื งน้ี ยอมตอ งจัดการใหเ รียบรอยไดแ น ขาจะไมเช่อื เขาไดอยางไร หากขาทาํ อะไรววู ามเพยี งเพราะเห็นซุนเตอ วง่ั อาจ จะทาํ ลายแผนการของพร่ี องก็เปนได’ ขณะทีน่ างกําลังคิดอยูนัน้ หานหยางอองกเ็ อย ขนึ้ วา “เพยเหิง ตามขา มาส ิ พวกเราไปดกู นั ” เพยเหิงพยกั หนารับ หานหยางออ งจูงมือนางเดินออกไป เขาไมออกทางประตใู หญแตกลบั เดินไปตามทางเดนิ เลก็ ๆ ทางประตหู ลงั ของรา น นาํ ชาแทน บันไดไมเ ลก็ ๆ นนั้ แคบมาก เวลาเดนิ ผา นกจ็ ะสงเสียงดงั เอย๊ี ดอา ด หานหยางออ งกุมมอื เพย เหิงแนนข้ึน เพย เหิงเหมอื นกบั เซยี วซ่งิ ฮวามารดาของนางมาก ผูอ ื่นออกแรงเพียงเล็กนอ ย ขอ มอื ของนางก็เจบ็ ผิวนุมขาวสะอาด ปรากฏรอยแดงขึ้นทนั ที พอถกู หานหยางออ งบบี ขอมือจนรูสึกเจบ็ นางถงึ ไดรสู กึ ตวั เอะ... ทาํ ไมขา ถึงปลอยใหเขาจงู มือไดนะ เมือ่ ครหู านหยางอองปลอบเพยเหิงซ่ึงจมอยูกับฝนรายแลวก็ ไมอาจตัดใจปลอยมอื เขารสู ึกวาสาวนอ ยผูน ้อี ยใู นวยั ท่สี มควรดือ้ ร้ันเอาแตใ จเหมอื นองคหญงิ เปาอ ๋ี แตภ ายใตเปลอื กนอก ทด่ี อู อนโยนขี้อายของนางกลบั ดูเหมือนจะซอนความในใจมากมายที่ไมมีใครรูเ อาไว พอเหน็ ใบหนาออนเยาวของนาง เขากร็ สู กึ อยากปกปองไมใ หส าวนอย ผูนี้ตอ งเผชญิ กบั ความทุกขอกี ดงั น้นั เขาจึงลมื ตัว เผลอกุมมอื นาง ไมป ลอ ย บัดนีจ้ ๆู นางกห็ ยุดน่ิงอยบู นบันไดทม่ี ืดสลัว ดวงตาทีค่ ลอดว ยนาํ ตามองมอื ของเขาที่กุมมอื ของนางเอาไวด ว ยความ ประหลาดใจ เพราะเขาเปนฝา ยเดนิ นาํ ลงบนั ได ตอนนี้นางก็เลยอยูดานบน สว นเขาอยดู า นลา ง นางกําลงั กมลงมามองเขา แววตาของเด็กสาวใสกระจางราวกบั ธารนาํ ท่ีใสจนสามารถมองเห็นกอนหนิ เบ้ืองลา งได ในแววตาใสกระจา งนั้นคอื ความ ประหลาดใจ อายเุ ชน เขาไมน บั วา มากแตก ็ไมนอย แตเ ขาเคยผานสงครามมามากมาย เคยเหน็ ความอปั ลักษณในใจของมนุษยมานกั ตอ นัก รบั รถู งึ ความจนใจมากมายในโลกหลา ดังนั้นจงึ ไมม ีอะไรสง ผลกระทบตอ จิตใจของเขาไดง า ยๆ ยิ่งไมม สี ตรคี นไหน สามารถทาํ ใหเ ขาหว่นั ไหวได เขาเกบ็ ซอนหัวใจของตวั เองเอาไวแลว เผชญิ หนา กบั โลกใบนีด้ วยรอยย้มิ แตยามน ี้ สายตาที่จองมองมาอยา งจรงิ จังของสาวนอ ยกลบั ทาํ ใหล มหายใจของเขาเร่มิ ตดิ ขัด
เขาย้มิ นอยๆ เพอ่ื เปลีย่ นบรรยากาศ จากน้นั กค็ อ ยๆ เล่อื นสายตาลงไปยังมอื ของพวกเขาทย่ี ังคงเกาะกมุ กันไว เขาพบวามือของตัวเองกาํ ลงั กมุ มือของนางเอาไวแนน ขอ มอื บอบบางขาวสะอาดซอนอยใู ตแขนเส้ือสีกลีบบวั ดูเยา ยวนใจนกั หัวใจของเขาส่นั ไหว ชายหนมุ รีบปลอยมอื ทันที ปลอยแลวถึงไดส งั เกตเหน็ วา บนขอ มอื ขาวบอบบางนัน้ มี รอยชํา แดงเดน ชดั เม่อื อยทู า มกลางแสงสลัวเชน นี้รอยชํา น้ันกย็ ่งิ ดู นาตกใจ “ขา ...” เขาอยากพดู อะไรบางอยาง “ไมเปนไร” เพย เหิงพดู ตดั บทแลว รีบซอนขอ มือเอาไวใ นแขนเสอ้ื “เรารบี ตามไปดกู ันเถิดเพคะ” ใบหนาสีขาวอมชมพูของเพยเหงิ ปรากฏสีแดงเรือ่ ดรู าวกบั แสงตะวันทสี่ าดสอ งลงบนดอกไมส ีชมพดู อกเลก็ ๆ แตย งั ดที ่บี รเิ วณบันไดน้ันมืดสลัว ซาํ นางยงั กมหนา ลงเล็กนอยจงึ มอง เหน็ ไมช ัดนัก นางรูวา เมอื่ ครูห านหยางออ งคงลมื ตัวไป นึกถึงภาพท่บี ุรษุ ผนู ป้ี ลอบโยนนางตอนทีต่ กอยใู นฝน รา ย นางกไ็ ดแ ตบอกตวั เองวา เรอื่ งนี้เกดิ ขึน้ อยา งกะทันหนั ซํา ยงั ไมใ ชย ามปกติ ตอไปคงไมมที างเกิดเรือ่ ง เชนน้ขี ึ้นอกี แลว “ได ไปกนั เถิด” หานหยางอองอยากพดู อะไรบางอยาง แตเ ขานึกถึงคําพดู ท่นี างเคยพูดขึน้ มาไดเสียกอ น สาวนอยคนนีม้ ีความคิดเปน ของตวั เอง และในใจของนางมี คนอืน่ อยูแลว สรปุ แลว เขาอายุมากกวา นางรอบหน่ึง ซาํ ยงั มฐี านะเชนน ้ี หากนางรงั เกยี จ เขากเ็ ขา ใจ เด็กสาวกัดริมฝปากพลางพยกั หนานอ ยๆ ดวยทาทางวางาย หวั ใจของเขาออนยวบ แตก็ทาํ ไดแคเพยี งพยกั หนาแลวหมนุ กายเดนิ นําลงไป ในยามน้เี ขาเพ่งิ ตระหนักวา นบั ต้ังแตคร้ังแรกท่เี ห็นนางถกู ท้ิงไวก ลางถนนทม่ี ฝี ุน ฟุงตลบ ตนเองกด็ ูเหมือนจะใสใ จนาง มากผดิ ปกติ ทัง้ ท่ีจริงๆ แลวไมจําเปน สกั นิด แมบนบนั ไดนจ้ี ะมืดไปหนอย แตนางกเ็ ดินลงมาเองได ทง้ั สองไมพ ูดอะไรอีก เมอ่ื ลงบันไดมาแลว เดนิ ไปตามซอกเลก็ ๆ ไมนานนกั กไ็ ปถงึ สวนดานหลงั ของรานนํา ชา พอกา วพน ประตเู ลก็ ไปกเ็ ห็นรถมา คนั หนงึ่ จอดรออยู รถมา มีเพยี งคันเดียว ท้ังสองจึงกา วข้นึ ไปโดยไมพดู อะไรท้งั สนิ้ คนหนึง่ น่ังฝงตะวนั ออก สวนอีกคนน่งั ฝงตะวันตกในตาํ แหนงทเี่ ยอ้ื งกนั “คนของขาเตรยี มรถมาไวเพยี งคนั เดียว ดวยฐานะของขา ไมส มควรใหใครเห็นเชน กนั ” หานหยางออ งอธบิ ายสาเหตทุ ี่ตนเอง ไมขมี่ า แตกลบั เขา มาน่งั ในรถมา คนั เดยี วกับนาง “ทานออ งคิดมากเกนิ ไปแลว เหตุการณเ รง ดวน จะมวั ถอื สานน่ั ถอื สานไี่ ดอยา งไร” จริงๆ เพย เหิงก็ไมไ ดค ดิ อะไรจริงๆ เม่อื กอ นตอนไปไหวพ ระทีว่ ดั กบั ทา นแม นางก็ตองนั่งรถมา โดยสารไป จายเงนิ แคไมกเ่ี หรยี ญทองแดงก็นั่งได บนรถจึงมี ผูค นมากมาย นางจึงไมถ ือสาเรื่องน้ีสกั นดิ เพยี งแตย ามนี ้ หานหยางอองดูเหมอื นจะอดึ อัด “ใชแลว มีเรื่องหนึ่ง เมือ่ ครยู งั ไมทนั ไดบ อกเจา ” หานหยางออ งเอย ขนึ้ เหมอื นไมไ ดต้งั ใจ
“อะไรหรอื ?” เพยเหงิ กมหนา ลงมองปลายรองเทาปกของตวั เองพลางเอยถาม “จรงิ ๆ แลว ท่ีขามารา นนํา ชาเทียนส่ี เปนเพราะปอ เหยออง เสดจ็ อาของขา อยทู นี่ ่ี ทา นเชิญขา มาดืม่ ชา บิดาของเจาก็นาจะไดร ับเชิญดวยเชนกนั ” “หา?” เพยเหิงเงยหนาขนึ้ มองหานหยางออ งดวยสายตาไมอ ยากเชือ่ “จรงิ ” หานหยางออ งพยักหนา หลงั จากพยักหนา เขากเ็ หน็ ความกังวลปรากฏข้นึ ในดวงตาของสาวนอย ราวกับวา นางกาํ ลังกงั วลมากๆ เขาปวดใจนัก ใจนึกอยากปลอบนาง แตก ไ็ มร จู ะปลอบอยางไร พูดจรงิ ๆ แลว เขาเปน แคค นนอก คนนอกทบ่ี ังเอิญมาพบแลว ยนื่ มอื ชวยเหลอื นาง เหมอื นครง้ั นั้นทเี่ ขาสง นางซง่ึ ถกู ท้งิ ไวกลางถนนกลับไปหาบดิ า ดังน้นั เขาจงึ ไมพูดอะไรทัง้ สิ้น เพยเหิงรอนใจ คาํ พดู ที่ซนุ เตอ วั่งพดู ในรา นนํา ชา คนอนื่ จะเชื่อหรือไมไมส าํ คญั แตทานพอ หากทา นพอ เชอื่ เลา ? นางมีพช่ี ายสองคน ยอ มพอจะรวู า ผูชายทนฟง เร่ืองแบบนไ้ี มไ ดม ากท่สี ุด กอ นหนา น ี้ ทานพอรูเ ร่ืองทท่ี า นแมเกือบจะแตงงานกับอาหกก็คงไมพอใจมากอยูแ ลว หากครั้งนีร้ ูเร่ืองทเ่ี กิดข้นึ ทอี่ ําเภอ เผิงหยางใน ตอนน้ันแลว เชื่อคําพดู ของซุนเตอ วงั่ ทานพอ จะมองทา นแมอยางไร? มือนอ ยๆ ซ่งึ กําเปน หมัดแนนของเพยเหงิ ส่นั ระรกิ อยใู นแขนเสอ้ื นางเกลยี ดซุนเตอวั่ง ตอนน้นั เขาทาํ รายทานแม ตอนน้ีก็ยังรับ คําสง่ั จากคนอื่นมาทาํ รายทานแมอีก! ที่นา แคน ยง่ิ กวา กค็ อื ทานหญิงหนิงเสยี ง นางเปน ถึงสายเลือดเชื้อพระวงศแ ตก ลับใชวธิ สี กปรก กแ็ คอยากแตง งานกบั ทานพอของนางไมใชห รือ สตรีไรยางอาย เพอ่ื แยงสามีของคนอ่ืน ถงึ กับใชว ิธตี าํ ชา เชน น!้ี ดา นเซยี วซ่งิ ฮวากบั ปอฮูหยิน หลังจากฟง คาํ พดู ของเซียวซ่ิงฮวาและไดร วู าซุนเตอวัง่ ถูกคนอื่นเชิญตัวออกไป ปอ ฮูหยินกเ็ ดาไดว าเรอ่ื งนี้ตอ งมีคน บงการอยเู บื้องหลงั นางนกึ แคนใจมากท่ีตัวเองถูกหลอกใชเปนเครื่องมอื ทาํ รายเซยี วซ่ิงฮวา ยามนน้ี างจงึ รอนใจย่งิ กวา เซียวซิ่งฮวาเสียอกี นางอยากจะพา เซียวซงิ่ ฮวาตามไปจับตวั ซนุ เตอวงั่ กลบั มาแลว จดั การอุดปากเหมน็ ๆ นั่นเสยี จะไดไมอ อกไปเทย่ี วพูดจาทําลายช่ือเสยี งของผอู น่ื อีก ปอฮหู ยนิ รีบนัง่ รถมา ออกไปพรอ มกับเซยี วซงิ่ ฮวา พวกนางรบี ไปหาองครักษเ ฝา ประต ู จากน้นั กส็ ่งั ใหคนไปสบื รองรอย ของบุรุษในชุดปกด้นิ ทองคนน้ันกบั ซนุ เตอ วัง่ ในทส่ี ดุ กไ็ ดรูวา สองคนน้ันไปทีถ่ นน ตาหรงรมิ แมนาํ หยางหลิว ปอ ฮหู ยนิ คุน เคยกับเมืองเอีย้ นจิงดี ไดย ินเชนนกี้ ค็ ดิ ข้ึนมาได “ถนนตา หรงมีรา นนาํ ชาเทยี นส ่ี หรือจะไปท่นี ่ัน?” เซยี วซ่ิงฮวาเขา ใจทนั ท ี “จรงิ ดวย วนั นี้ทานหญงิ หนงิ เสยี ง นัดหมายขา ไปดม่ื ชาทร่ี า นนํา ชาเทียนส่ ี ขา ยงั คดิ อยวู านางจะนัดขา ไปทาํ ไม ท่แี ทก็เตรยี มการเอาไวน ี่เอง!” คราวนี้ไมมีอะไรใหส งสยั อกี แลว ปอฮหู ยนิ รอนใจจนหนา ซีด “เปนถึงสายเลือดเชอ้ื พระวงศ ทําไมถึงไดค ดิ วางแผนตํา ทรามเชนน ้ี นางจงใจวางกบั ดักทานชัดๆ แตถงึ ทานไมไ ป นางก็ใชว า จะยอมเลิกรางา ยๆ ตองมแี ผนตอไปอยูอ กี แน ขา รจู ักรานนาํ ชาเทียนส่ ี เรารีบไปกัน ถึง ตอนนน้ั ทานไมตอ งออกหนา ขา จะลงไปพาซนุ เตอวัง่ กลบั มาเอง ตอใหเ ขารบั คําส่ังจากคนอื่นก็ไมก ลา ไมไ วห นา ขาแน
ขา จะส่งั ใหคนลากเขา ออกมา สวนทานหญิงหนิงเสียงนัน่ นางเปนสตรีที่ยงั ไมไดออกเรอื น คงยงั ไมหนาหนาจนกลา ชนกบั เราซึง่ ๆ หนาแน! ” เซียวซงิ่ ฮวาไดยินเชน นีก้ อ็ ดชน่ื ชมไมได “ฮูหยินคิดรอบคอบ เชน น ี้ ขายงั จะพูดอะไรไดอกี ฮหู ยนิ ตดั สนิ ใจเถดิ ” ดวยเหตนุ ้ี ทั้งสองจึงนั่งรถมามุง หนา ไปยังรานนําชาเทียนส่อี ยา งเรงรอน หวังจะยบั ยง้ั ซุนเตอวงั่ ใหไ ดก อนอกี ฝายจะพดู อะไรออกมา ใครจะคิดวา ขณะทีป่ อ ฮูหยนิ กําลงั เตรยี มลงจากรถมา เซียวซง่ิ ฮวากเ็ หลือบไปเห็นเงาของใครบางคนเขา เสยี กอ น ซนุ เตอ วัง่ ผนู ี้ แมจ ะไมไ ดพบมาสบิ กวา ป แตนางก็ไมอ าจลืมคนทน่ี าเคียดแคน ชงิ ชังผนู ี้ไดเลย ตอ ใหเ ขากลายเปนเถาถาน นางก็ยังจาํ ได นางเห็นซนุ เตอ วัง่ ถกู คนท่แี ตง กายเหมือนมอื ปราบสองคนลากตวั ออกมาจากรานนําชาเทยี นสใี่ นสภาพทลุ ักทเุ ล จากน้นั มอื ปราบทั้งสองก็ลากเขาเดินมุงหนาไปทางทศิ ใตโดยไมส นใจอะไรทั้งสนิ้ เซียวซ่งิ ฮวารีบสะกดิ ใหป อฮูหยินดู
บทที่ 76 ปอฮหู ยนิ เองก็ตกใจมาก “มือปราบสองคนนน้ั มาจากไหน? อยดู ๆี ทาํ ไมถึงจบั ซนุ เตอ ว่งั ไป เกดิ อะไรข้นึ กนั แน? ” เซียวซง่ิ ฮวาหยดุ คดิ อยูค รูห นึง่ กอ นจะเอย วา “ใหองครกั ษคนหนึ่งเขาไปสบื ดกู อ น อยา งนอ ยจะไดร ูว ามอี ะไรเกิดข้ึนใน รานนาํ ชาบา ง” ปอฮูหยินยอมเหน็ ดวย นางรีบส่ังใหอ งครกั ษคนหนึง่ ปลอมเปนแขกเขา ไปสืบขา ว จากนน้ั กส็ ัง่ ใหองครักษอกี สองคน สะกดรอยตาม มือปราบทง้ั สองกับซนุ เตอ วง่ั ไป ไมนานนัก องครกั ษกก็ ลบั ออกมา แตสีหนากลบั ดูลําบากใจ เอามากๆ ปอฮูหยนิ เห็นเชนนก้ี ็รีบเอย วา “มีอะไรกพ็ ูดมาตรงๆ!” องครักษจ ึงเลา ขา วท่สี ืบมาไดใ หฟง อยางละเอียด สหี นาของเซียวซ่ิงฮวาเปลีย่ นไปทันท ี ใบหนาของปอ ฮูหยินก็เตม็ ไปดว ยความอบั อาย นางขยี้เทาพลางรอ งวา “เจาบดั ซบ ซนุ เตอ วง่ั รบี ตามไปเรว็ ไปดวู าเกดิ อะไรขึ้น!” แมจะผา นมาหลายป แตพ อไดย ินถอ ยคาํ ดูหมิ่นดแู คลนเหลา น้นั นางก็ยังอดปวดใจไมไ ด แตเ ซียวซ่งิ ฮวาก็ตัง้ สติไดอยาง รวดเร็ว นางหยดุ คดิ อยูค รหู นึง่ กอนจะกลาววา “จริงๆ มอื ปราบสองคนนนั้ ดนู าสงสยั มาก ทาํ ไมอยดู ๆี กจ็ บั ตวั ซุนเตอ วั่ง ไปในยามหวั เล้ยี วหวั ตอเชน น ี้ เรารีบ ตามไปดเู ถอะวาเรอ่ื งน้ีมีอะไรซอ นอยูกันแน” ปอฮูหยินพยกั หนา ตดิ ๆ กนั “ทานพดู ถกู โชคดที ใี่ หคนตาม มอื ปราบสองคนนัน้ ไปแลว คงไมพลัดหลงแน” รถมา หันหวั ไปอีกดานหนึ่ง เตรียมจากไป แตใ นตอนที่กําลังจะจากไปนนั้ เอง ปอ ฮูหยินก็เห็นรถมา ทีจ่ อดอยดู านขาง ทีแ่ ทวนั น้รี านนําชากม็ แี ขกมาก รถมาและองครกั ษบ างสวนจงึ ตองรออยทู ี่ปากตรอก เมือ่ มองจากตําแหนง ทีป่ อฮหู ยนิ อยกู จ็ ะเห็นไดพอดี นางเปนคนฉลาด พอเห็นกข็ มวดค้วิ แนน “โหวฮหู ยนิ ทา นดู รถมากับองครกั ษน่ัน ทาํ ไมขาถงึ รูสึกวา ไมเ หมือนขบวนของคนธรรมดาทว่ั ไปเลย” เซยี วซ่งิ ฮวามองแวบเดยี วก็จาํ ได สหี นาของนางเปลีย่ นไปทันท ี “ไมใ ชคนธรรมดาจริงๆ...” องครกั ษบ างคนในกลมุ นน้ั เปนองครักษข องเซยี วจ้ันถงิ ! หมายความวา วนั น้เี ซียวจั้นถงิ กม็ าด่มื ชาทีน่ อ่ี ยางนน้ั หรอื ? เขามาด่มื ชากบั ใคร? เขาไดยนิ คาํ พดู เมือ่ ครูของซุนเตอวง่ั หรอื ไม? คดิ ถงึ ตรงนี้ เซียวซิ่งฮวาก็เขา ใจทนั ท ี นางกดั ฟนพลางกลา วดวยนํา เสยี งเคียดแคน “หญงิ อาํ มหิตผนู วี้ างกบั ดักไวเ ชน น้ี เอง!” “ทําไมหรอื ?” ปอฮหู ยนิ เห็นเชน น้กี ็อดกงั วลไมไ ด “ขาเพง่ิ จะคิดขน้ึ มาได วนั นสี้ ามขี องขา บอกวา จะไปพบ หานหยางอองกบั ปอ เหยออง องครกั ษก บั รถมา นัน่ ไมใ ชขบวนของ สามีขาหรอกหรอื ? เชน น้มี ิหมายความวา ตอนน้ีหานหยางออ งกับ
ปอเหยออ งอยูใ นรานนํา ชาหรอกหรือ?” “นี่...” จริงๆ เมอ่ื ครูป อฮูหยินก็นึกสงสัยอยบู าง พอไดย ิน เซยี วซง่ิ ฮวาพูดเชนน ้ี นางก็รูสึกเยน็ สนั หลังวาบ “ชา งเปนแผนการท่ี ไรชองโหวจริงๆ นางรูอยแู กใ จวา วนั น้ปี อ เหยอ อ ง หานหยางออ งและ โหวเหยจ ะมาดื่มชากนั ทนี่ ก่ี เ็ ลยจงใจเชิญทานมา แลวเรยี กไอสารเลว ซนุ เตอว่ังมาเลน ละครทําลายช่อื เสยี งของทา น ถงึ ตอนนัน้ เรอื่ งนไ้ี มเพยี งแตจะแพรก ระจายไปท่วั จนใครๆ รูกนั หมด แม กระท่งั ปอเหยออ ง หานหยางอองและโหวเหยก็ยงั ไดยินกับหู น่คี ิดจะบีบกันใหตายชัดๆ คดิ ไมถ งึ เลย เด็กสาวคนนเี้ ปนถงึ เชื้อพระวงศ เปน ธดิ าแทๆ ของ ปอเหยอ อ ง ทาํ ไมถงึ ไดม ีจิตใจที่โหดเหยี้ มอาํ มหติ เชนน้ี!” ปอฮูหยินกาํ หมัดแนนจนมอื สั่น แมชีวติ นนี้ างจะเคยผา นเหตกุ ารณต า งๆ มาไมน อย แตโ ดยสรปุ กน็ ับวาราบร่ืนดี ตระกูลเดิมเปนตระกูลขนุ นางใหญ นาง เปนลูกคนเล็กซง่ึ เปนท่โี ปรดปรานของบดิ ามารดามากท่สี ุด โตข้ึนมากแ็ ตง เขา จวน คังไทกวอ กง แมจ ะเปนฮูหยนิ รอง แตฮ หู ยินใหญไ มเ ปนทีโ่ ปรดปรานของแมสาม ี นางจงึ กลายเปน คนโปรดของแมสามีไป โดยปริยาย ภายหลงั มีบุตรชายสองคนกับบตุ รสาวอกี หนึ่งคน ตอนน้ี บุตรชายและบุตรสาวตางกแ็ ตงงานกนั หมดแลว บุตรสาวแตงกับ บตุ รหลานตระกลู ขนุ นาง สว นบุตรชายกแ็ ตงงานกบั บุตรสาวตระกูลใหญซ ึง่ เพียบพรอ มสมเปนกุลสตรี มีชวี ิตอยจู นปานน้ี นางยงั ไมเ คยพบกับอุปสรรคมากอ น นจี่ ึงเปน สาเหตทุ ่ีทําใหน างมีนิสัยเยอ หยงิ่ ชอบใหผูอน่ื ประจบสอพลอ ตอนแรกนาง จงึ ไมชอบหนาเซยี วซิง่ ฮวาทจ่ี ูๆ กโ็ ผล ออกมาแยงชงิ ความโดดเดนไป คนเยอ หยิ่งเชน นางยอ มถอื ตวั ไมชอบเรอื่ งสกปรก ยง่ิ คดิ ไมถ ึงวาจะมีคนใชวธิ เี ชนนี้มาทํารายผูอนื่ ! “เรารีบตามมอื ปราบนนั่ ไป ดูซวิ า นางแพศยานั่นมแี ผนการอะไรอีก!” ปอ ฮูหยินขบเข้ยี วเค้ียวฟน แมกระท่ังคําวานาง แพศยากพ็ ูดออกมา ละครท่ีนางไดด ูในวนั นี้ มากกวาทด่ี ูมาท้ังชีวิตเสยี อกี ! เซียวซิง่ ฮวาพยักหนา “ได ไปดกู ัน” ระหวางทีก่ ลาวคําพดู น ี้ ในสวนลกึ ของหัวใจสวนทถี่ กู นางเก็บซอนเอาไวก าํ ลงั เจบ็ ปวดเหลอื เกนิ เดิมคดิ วา เร่ืองนเ้ี ปนเพยี งอดีต หลายปม าน้นี างกแ็ ทบจะจาํ ไมไดแลว นางเคยเผชิญกบั เหตุการณตางๆ มามากมาย หากจดจําหมดทกุ เรือ่ ง นางคงไมอาจใชชีวติ ตอ มาได คิดไมถงึ เลยวา เร่อื งน้ีจะถูกหยบิ ยกข้ึนมาพดู และเปด โปงตอ หนาผคู นอีกคร้งั “ไปดกู ัน” นางพึมพาํ ซํา อีกครัง้ แตใ นใจกลับคิดวา หากมอี ะไรเกิดขึน้ จนทาํ ใหเ รอ่ื งนลี้ กุ ลามใหญโ ต อยางมากนางกจ็ ะไปแลกชีวติ กับคนพวกน้นั พวกเขาไมย อมใหนางมชี ีวิตสงบสุข นางกจ็ ะไมยอมละเวนคนเหลานัน้ เชน กัน! เซียวซ่ิงฮวากบั ปอฮหู ยินนงั่ รถมาไลต ามไปอยางรวดเร็ว ไมน านนกั ก็ถงึ สุดปลายถนน เลี้ยวไปเพียงเลย้ี วเดียวกเ็ หน็ องครักษท ปี่ อ ฮูหยินสงมา ท่ีแทอ งครกั ษท ้ังสองเห็นมอื ปราบท้งั สองและซนุ เตอวงั่ รบี รอ นเดินออกไปนอกเมืองกเ็ กรงวา ปอฮหู ยินจะตามไปไมถกู จึง ใหคนหนง่ึ รอสง ขา วอยทู ีน่ ่ี
ปอฮหู ยนิ จึงรีบพาองครกั ษคนนน้ั เรง รดุ ไปที่นอกเมืองทนั ที ในเมอื งเอย้ี นจงิ มรี านคามากมาย รถมา และผูคนคกึ คกั ทาํ ใหเดินทางไดไ มส ะดวกนัก แตพ อออกนอกเมือง ผคู นบางตา รถมา ก็แลน ไดเรว็ ขึน้ ปอ ฮหู ยนิ รอ นใจจึงส่งั ใหร ถมาขับเรว็ ขน้ึ คนขบั รถมาจงึ ตอ งใชแสเ ฆ่ยี นมา ใหว่ิงเรว็ ข้นึ แลนไปตามถนนไดป ระมาณหน่งึ กานธปู รถมา คันอื่นๆ รอบดานก็หายไปหมด เหลือเพียงแครถมาท่ีมีมา นสีเขยี วขนาด ไมเ ล็กไมใ หญเ พยี งคนั เดียวทไ่ี ลต ามรถมาของพวกนางมา เซียวซ่ิงฮวาประหลาดใจ “รถคันน้ไี มรมู าจากไหน ทาํ ไมถึงไดตามหลังเรามา” ปอฮูหยนิ ก็ไมร ูเชนกนั นางเลกิ มา นขน้ึ มอง ในใจนึกกังวลไมนอ ย “คงไมใชร ถมาของทา นหญงิ หนงิ เสียงน่ันหรอกนะ?” เซียวซิง่ ฮวาขมวดคว้ิ “นอกจากถนนสายนี้แลว ยังมีสายอื่นทีพ่ อจะออ มไปไดหรือไม? ” ปอ ฮหู ยนิ คดิ อยูครูห นึง่ “ยังมที างเล็กๆ อกี สายหน่ึง แตร ถมา แลน ผานไมได แถมมือปราบสองคนน้นั ก็ไมรหู ายไปไหน แลว หากยงั ออ มอีก คงจะหารอ งรอยของพวกเขาไมพบแน” เซียวซิ่งฮวามองผานชองวางระหวางมา นหนาตา งออกไปบาง จากมมุ ทน่ี างนั่งอยูบ งั เอิญเห็นคนในรถมาอกี คนั กาํ ลงั แงม ผามา นขน้ึ มองเชนกนั ดจู ากเงาแลว คนคนน้ันมผี มดําสนิท ทา ทางนาจะเปน สตรี “ทา นนา จะทายไมผ ดิ นา จะเปน ทา นหญิงหนิงเสียงจริงๆ เราตอ งระวงั หนอย รบี ไลต ามซนุ เตอ วง่ั ไป นางจะไดไมคดิ แผน การชว่ั ๆ อะไรออกมาอีก!” “ทานพูดถกู เจาขับรถมา เรว็ ๆ หนอยสิ!” ส้ินเสยี งของปอฮูหยนิ คนขบั รถมาที่ดานนอกกจ็ ําตองตวดั แสอกี ครง้ั เสยี งกระดิ่งดังกรงุ กร๊งิ จากนน้ั มากย็ กขาหนาขน้ึ เล็กนอ ยกอ นที่รถมาจะว่ิงไปตามถนนอยา งรวดเร็ว ใครจะคิดวา หลังจากผา นไปอีกประมาณหนง่ึ กา นธปู รถมา มานสีเขยี วท่วี ิง่ อยูด านหลงั กย็ งั คงไลตามมาอยา งไมลดละ “นา แคนใจนัก ทาํ เรือ่ งชั่วชาทํารายผูค นแลวก็ไมรูจักละอายใจสกั นดิ ยังกลา ตามมาอยางเปด เผยอกี !” ปอฮูหยนิ แคน หวั เราะเสยี งเยน็ ใจนึกอยากจะส่ังใหรถมาหยดุ แลว ลงไปกนดา ทา นหญิงหนงิ เสียงใหส ะใจสกั รอบ “ชางเถดิ ในเม่อื นางไมรูสึกละอายใจกป็ ลอ ยใหนางตามไปเถิด ตอนนีเ้ รารบี ตามซุนเตอ วงั่ ไปกอ น เร่ืองอืน่ คอยวากัน ทหี ลงั ไปดูใหรูแนว ามอื ปราบสองคนนน้ั มันอยา งไรกนั แน!” “ทา นพูดถกู นางคงไมกลา ทาํ อะไรซึ่งๆ หนาหรอก” ปอฮูหยินกับเซยี วซงิ่ ฮวานงั่ รถมาไลตามไปเรอื่ ยๆ จนกระท่ังไปถึงเชงิ เขาแหงหนง่ึ ซงึ่ เต็มไปดวยพงหญากับตน ไมเขียว ขจ ี แตไมม ีผูคนอยูสักคน ปอฮูหยนิ เอยขึน้ ดวยความประหลาดใจ “หรือสญั ลักษณท ่อี งครักษข องขา ท้งิ ไวจะผดิ พลาด เราตามมาผิดทางอยา งนัน้ หรือ ซุนเตอ ว่งั ถูกนําไปท่ีไหนกันแน? ” เซยี วซิง่ ฮวาเงีย่ หูฟง พลางขมวดควิ้ นอยๆ “ทา นฟง ดู ดเู หมอื นในปา จะมเี สยี งบางอยา ง” ปอ ฮหู ยินตง้ั ใจฟงดบู า ง ในท่สี ดุ กไ็ ดย ินเสยี งรอ งคราํ ครวญดงั มาจากในปา ตามมาดวยเสยี งกระแทกหนักๆ “เกิดอะไรขึ้นอยางนั้นหรอื ? หรอื จะมีการทะเลาะวิวาท?” นางเปน ฮูหยนิ ของจวนคังไทก วอกงปกติยอมไมเคยเห็นเร่ืองเชน น้ ี สหี นาของนางจงึ เปลยี่ นไปทนั ที เซียวซ่ิงฮวาเคยพบเห็นอันธพาลตอ ยตกี ันอยกู ลางถนนบอยๆ จงึ ไมรูสกึ อะไร นางเสนอความเห็นขึ้นวา “ขา ฟง ดู นา จะมี จํานวนคน ไมม าก ถงึ อยา งไรเราก็มอี งครักษอ ยดู ว ย ไมส ูไปดูหนอยดีหรือไม?” ปอ ฮูหยนิ ลงั เลอยูครหู นึง่ กพ็ ยักหนา “ได”
วา แลว สตรที ง้ั สองก็เดินตรงไปที่ปา แหง นน้ั ทา มกลางวงลอ มของเหลา องครกั ษ ไมร ูเ ดนิ ไปนานแคไหน จๆู ภาพตรงหนาก็ปรากฏขนึ้ ในท่สี ดุ กเ็ หน็ เงาของคนหลายคน คนหน่งึ กําลังซอมอีกคนหนง่ึ อยู อยา งทีค่ าด! ปอฮูหยินยงั ไมเ ทา ไร แตเซยี วซ่ิงฮวากลบั ตกใจมาก “เถีย่ ตาน เปน ทา น! แลวก็เจา หนวิ ตา น ทาํ ไมเจาถึงมาอยูท นี่ ีด่ ว ย!” ท่ีแทคนทกี่ ําลงั กม หนา กม ตาซอมผูอืน่ อยูก็คือเซยี วจั้นถิง สว นคนที่ยนื อยูขางกายเซียวจ้ันถงิ พลางฉวยโอกาสยกเทาขนึ้ กระทืบชายผูนา สงสารเปนพกั ๆ คือบตุ รชายของเซยี ว จ้ันถิง ‘หนวิ ตาน’ ดังคําทว่ี า ทําศกึ ตองสามคั คีดั่งพอ ลูก สองพอ ลูกคนู ี้ปกตไิ มไ ดใ กลช ิดกันสกั เทาไร ทําอะไรกเ็ ปนทางการ ดูเครง เครียด มาก แตยามนก้ี ลับหนั มารว มมอื กนั ซอ มผอู ืน่ ชายผนู าสงสารทถี่ ูกซอ มอยนู ัน้ ยามนม้ี สี ภาพไมต างจาก กอนเนอ้ื เละๆ ใบหนา ของกอนเนือ้ นน้ั ท้ังแดงทง้ั เขยี ว ปากและจมกู บวมเทา ไขไก พอดเู ส้ือผาถึงพอจะจําไดวา คนผูนี้คอื ซนุ เตอ วัง่ ซึง่ เมอ่ื ครยู ังน่งั คุยโวอยูในรานนํา ชาเทียนส่ี ทําไมสองพอลูกคูนี้ถงึ ไดมารวมมอื กันซอ มซนุ เตอ วง่ั อยูท น่ี ่ี เรือ่ งน้ีตอ งเรม่ิ เลาจากหนิวตาน--เซยี วเชียนหวิน นบั ตง้ั แตเพยเหิงบอกใหเ ขารถู ึงเรื่องของซุนเตอ ว่ัง เขาก็ใสใ จกบั เรอื่ งนี้มาก วันรงุ ขึน้ เขาจึงไมไดไปยงั คา ยทหาร แตแอบ ออกไป สบื เรอ่ื งของซนุ เตอวัง่ แทน เขาไมเ พียงแตจ ะสืบเรอื่ งของซุนเตอ วั่ง แตยังอยากรูดว ยวาใครเปน คนบงการซนุ เตอ วั่งใหมาทําลายชื่อเสียงของมารดา และยงั ตองสบื ดวยวา คนคนนน้ั มีแผนจะทําใหเ ร่ืองน้ีลกุ ลามใหญโตอยา งไร ไมนานนักเขาก็รูวา คนท่บี งการอยเู บ้ืองหลงั คอื ทา นหญงิ หนิงเสยี ง แตทานหญิงหนงิ เสยี งยอ มไมลงมอื ทาํ เร่อื งเชน น้ดี วยตนเอง คนท่ีลงมือจงึ เปนคนสนทิ ของทา นหญิงหนิงเสียงซ่งึ มนี ามวา ‘ซง เฉินตง’ ซง เฉนิ ตงผูน้กี ค็ ือบุรุษในชดุ ปก ดิน้ ทองซ่ึงเปนคนพาซุนเตอว่ังไปท่รี า นนํา ชาเทียนส่ี คนอยางเซียวเชียนหวนิ เร่อื งอ่ืนอาจไมช าํ นาญ แตเ ร่อื งสบื ขาวนี่เขาถนดั นัก เขาใชเ วลาเพยี งไมนานก็สามารถสืบขาว จนคน พบขอ มลู สาํ คัญได ดังนัน้ เขาจงึ วางแผนใหองครกั ษสองคนปลอมตวั เปนมือปราบทมี่ าจากอาํ เภอเผิงหยาง เพอ่ื ฉวยโอกาสพาเจา ซุนเตอ ว่งั สารเลวนนั่ ออกมา เดมิ แผนการนีส้ มบูรณแ บบไรชองโหว แตใครจะคิดวา กอ นทีเ่ ขาจะลงมือกลับเกิดเหตุไมคาดฝน ข้ึน เขาคดิ ไมถ งึ วา บิดาของตวั เองกบั ปอ เหยออ งจะมาด่ืมชาทร่ี า นนําชาแหงนดี้ วย ทันใดน้ัน เขาก็เขา ใจแผนการรา ยขององคห ญงิ หนงิ เสียงทันที ชา งอํามหติ เหลอื เกิน เพราะบดิ ามาปรากฏตวั ทรี่ า นนาํ ชา ทด่ี านนอกก็มีองครกั ษของบดิ าคอยเฝา อยู มือปราบทั้งสองจึงไมคอ ยกลาลงมือสกั เทาไร องครกั ษทงั้ หมดลวนแตเ ปนคนของเจ้นิ กวอ โหว หากถกู จดจาํ ได ความจะไมแ ตกหรอกหรือ? ดว ยเหตุน้ี กวา องครกั ษท้งั สองจะแตง ตัวเสร็จแลว รบี รอ นไป
จับตัวซนุ เตอ วั่ง ซุนเตอวง่ั ก็คุยโวอยใู นรา นนาํ ชาไปแลวหลายรอบ แตย ังโชคดีทเ่ี อาตัวคนสารเลวผูน้ีออกมาทันเวลา รอจนกระทัง่ องครกั ษท ีป่ ลอมตวั เปนมือปราบท้งั สองกมุ ตัว ซุนเตอ ว่งั มาถึงปานอกเมือง มือปราบทงั้ สองถึงไดเผนหนีไป จากนัน้ เขาก็พุงเขาไปซอ มซนุ เตอว่งั เสียรอบหนึ่ง หมัดนี้ เขาอดกลัน้ มานานหลายปแลว เรือ่ งในตอนนน้ั เขาเหน็ กับตา แตเขาเพ่ิงอายหุ กขวบ จะทาํ อะไรได? เขาไดแ ตแคนใจทตี่ วั เองไมม ีปญญาหาเงิน ไมม ี ปญ ญาทะเลาะววิ าทกบั ใคร สุดทายกไ็ ดแ ตเ บิกตามองทานแมถูกผูอ่นื บุกมาขม เหงถงึ บาน ทา ยท่ีสุดบนพืน้ ทแี่ ฉะไปดวยดินโคลนน้นั กเ็ ตม็ ไปดว ยเศษผม และเลือด นึกถึงเรื่องในอดตี ข้นึ มา เขากข็ บเขย้ี วเคยี้ วฟนดว ยความแคน เซียวเชียนหวินจับศรี ษะของซนุ เตอว่งั กดลงไปในดิน โคลนแลวตอย สดุ แรง
บทท ่ี 77 ขณะทเ่ี ขากาํ ลงั ซอ มซุนเตอวั่งอยูนน้ั จูๆ เขาก็สัมผัสไดถ ึงความผดิ ปกติ พอหนั กลับไปก็เหน็ บิดายืนอยตู รงน้ัน ดว ยสหี นา ดําคลํา เขาตกใจมาก คําพูดของซุนเตอวัง่ เมอ่ื คร ู ทานพอไดยนิ หมดแลว ใชห รือไม? เขามองบดิ าดวยความสบั สน ไมร จู ะทาํ อยางไรดี กาํ ปนทีก่ ําลังเงอื้ งาอยกู ไ็ มรวู าควรจะซอ มตอหรอื ควรจะเลกิ ราดี ซุนเตอ วัง่ ผูนาสงสารถูกซอมจนแทบจะขาดใจ จูๆ เหน็ คนซึ่งกําลังซอมเขาอยา งโหดเห้ียมหยุดมอื ก็ถงึ กบั งุนงงไปช่ัว ขณะ ตอมาถงึ ไดส ังเกตเหน็ วามคี นมา แมผ ูมาใหมซ ึง่ ยืนตระหงา นอยตู รงนนั้ จะมีรปู รางสงู ใหญป านขุนเขา ซาํ ยังมีสีหนาบ้งึ ตึงจนนา กลัว แตกด็ ีกวาคนทซี่ อม เขาเปน รอ ยเทา ไมใ ชห รือ? ดว ยเหตนุ ้ี ซุนเตอวงั่ จงึ รูส กึ สนทิ สนมกบั เซยี วจัน้ ถงิ อยางบอกไมถูก เขารีบคลานเขาไปหาราวกบั อกี ฝา ยเปน ญาตสิ นทิ พลางพึมพําวา ‘ชวยดวยๆ ขา กําลงั จะถกู ซอมตาย ใตเทาโปรดใหค วามเปน ธรรมแกข า ดวย จะปลอยใหขา ตายโดยไม ชวยเหลอื ไมไดน ะ!’ เซยี วเชยี นหวนิ ซ่ึงอยูดานขางกําหมดั แนนจนมือส่นั ระรกิ ดวงตาทงั้ คถู ลงึ มองบิดาของตัวเองนงิ่ เขาไมมีพอ มาตั้งแตเด็ก ทานแมม กั จะบอกวา ตอนท่ีเขาเกิด ทานพอ มกั จะอมุ เขาทกุ วัน แตเขาจําไมได เขาไมเคยรวู า พอทม่ี ชี ่ือวาเถีย่ ตานคนน้นั มหี นาตาอยา งไร ตั้งแตเ ลก็ ทา นแมเปนคนเลี้ยงดพู วกเขาอยา งยากลําบาก เขาจําไดว า ตอนเด็กๆ พวกเขาไมม ที ไี่ ป ตอ งอาศัยอยใู นวัดรา ง เด็กๆ สามคนเหน็ ขาวหยาบครึ่งชามตงั้ อยตู รงหนา แตก ็ ไมอาจตดั ใจกิน พวกเขากลนื นําลายไมรูก่ีครั้งตอกีค่ รง้ั แตกย็ งั ยนื กรานจะรอทา นแม กลับมากินดวยกัน รอจนทานแมพ ารา งทเี่ หนื่อยลา กลบั มา พวกเขาจงึ ไดแบงขาวหยาบครง่ึ ชามนนั้ กินกันคนละคํา ตอนนั้น เขาอยากมพี อเหลอื เกิน หากมีพอ พวกเขากจ็ ะมีขาวกินใชห รอื ไม? ตอมาเขาเหน็ คนอ่ืนๆ รังแกทานแม คนแบบไหนก็มที ั้งนั้น พวกเขาซ่งึ อายยุ ังนอยเห็นแลว ก็อยากพงุ ออกไปตอยตีกบั ผอู ื่น แตผ อู นื่ ใชม อื เพียงขางเดยี วก็สามารถปดพวกเขา กระเดน็ ไปเสยี ไกลลิบ เขาลม ลงกระแทกพืน้ จมูกเขยี ว ใบหนาบวมชาํ สองตาพรา ไปหมด ตอนนน้ั เขาก็อยากมีพอ หากมที า นพออยดู วย กไ็ มต อ งถกู รงั แกแบบนี้แลวใชหรอื ไม? การมพี อคอื ความใฝฝน ทีเ่ ขาไมกลาพดู ออกมาในวัยเดก็ ผานมาหลายป เขาคอ ยๆ เติบโตข้นึ เรอื่ งในวัยเดก็ ก็คอยๆ ถกู ลืมเลือนไป บางคร้งั เมื่อยอนกลบั ไปคิดก็รูสกึ วา นา ขนั เขาเรม่ิ รวู า หากอยากมีชีวติ สุขสบายก็ตองลุกขน้ึ มาทาํ ขนมตั้งแตฟา ยงั ไมสาง ตอ งขยนั แบกหาบเดินไปตามตรอกซอก ซอยตางๆ หากไมอ ยากถกู รงั แกก็ตอ งพยายามทาํ ตวั ใหแข็งแกรง
เขากับพ่ชี ายลว นเตบิ ใหญเ ปน เดก็ หนุม ที่สามารถเลย้ี งดูครอบครวั แตจ ูๆ บิดากลับมาปรากฏตัว บางครั้งเขากไ็ มเ ขาใจเหมอื นกันวา การปรากฏตวั ของพอคนนนี้ ําอะไรมาใหเ ขาบาง? อนาคตอยา งนัน้ หรอื ? เขารูส ึกวาชวี ติ เมื่อกอนตอนที่ตองลุกขึ้นมาทําขนมกบั ซิว่ เหมยต้งั แตฟ ายงั ไมส างแลว หาบออกไป ขายตามถนนกไ็ มเลวเชนกนั เขาเชอ่ื วาหากพยายาม ลูกคาเกา กจ็ ะเพิ่มมากขึน้ เรอื่ ยๆ เขาจะหาเงนิ ไดมากมาย ครอบครัวของซ่วิ เหมยตอ งมองเขาเสยี ใหม ทานแมจ ะไดมชี ีวติ สขุ สบาย เขายังจะเตรยี มสินเดมิ ใหเ พย เหงิ ไดอ ีกเปนหบี ๆ อาํ นาจอยา งนนั้ หรือ? พดู ตามตรงแลว เขาจะเอามันมาทําไมกนั ไมวา มีอาํ นาจแคไ หนสุดทายก็เปน ไดเพยี งแคนี้ บิดา ของเขากุมอาํ นาจทางทหารไวในมือแตก็ยังตอ งวางตวั อยรู ะหวางฮอ งเตกับทา นออง ทง้ั หลายอยา งระมัดระวัง เพือ่ ไมใหฮ อ งเตหวาดระแวง เขาไมรจู รงิ ๆ วา การมีพอ สักคนนนั้ จะนาํ อะไรมาใหตนบา ง แตตอนน ี้ เขาเห็นมารดาไมมคี วามสุข เขาเหน็ นองสาวตอ งกินไมไดนอนไมหลบั เพราะการปรากฏตวั ของซนุ เตอว่ัง ตอนนั้นเพยเหิงเพิง่ อายเุ ทาไร แตน างกว็ วิ าทกับผูอ ื่นกลางถนนจนเกือบจะถกู ขว นหนา ลาย เขารวู าแมเพยเหงิ จะไมพูด แมนางจะพยายามทําตวั เปน นอ งสาวทีแ่ สนเรียบรอ ยวางาย แตใ นใจของนางก็มแี ผลเปน ซอนอยู เรือ่ งในตอนนนั้ เพยเหงิ เองก็ไดเ ห็นกบั ตา นางจะลืมไดง า ยๆ หรือ! ซนุ เตอวง่ั เปน ใคร มันทาํ รา ยมารดาและครอบครัวของพวกเขาอยางไร ตอนน้ีทานพอคดิ จะทาํ อะไรกนั แน? ทานพอ เช่อื คําพดู ของซนุ เตอ ว่งั ก็เลยสงสยั ทา นแมใ ชห รอื ไม หรือทานพอ คิดจะปกปอ งซุนเตอ วง่ั ไมใหเขาซอ มมนั อกี ? หากเปนเชน น้ี เขาก็ไมเขาใจจริงๆ วา ทําไมวนั นนั้ เขาถึงตอ งพยายามเขาไปในท่ที ่ีมีคนมาก เพ่อื ใหไดเ หรียญทองแดง มากขนึ้ อีก สกั หลายๆ เหรียญ ทาํ ไมถงึ ตองสะดุดลมในตอนท่ีองครกั ษก าํ ลังไลผคู นใหถอยหางไปแลว ทาํ ใหขนมในหาบหลน กระจายลงบนถนน เปน เหตใุ หตวั เองถกู องคหญิงเปาอ๋ีจับตวั เอาไว สดุ ทา ยก็ไดพบกบั ทานพอ! เขาถลึงมองบิดาดวยดวงตาแดงกําพลางขบฟนแนนจนดงั กรอดๆ เขาไมเ ขา ใจ หากการยอมรบั ทา นพอ แลว กลบั ทําใหทานแมต องถูกระแวงสงสัย ทาํ ใหท า นแมต องยอ นกลับไปคิดถึงอดีต ซึ่งไมตางจากฝนรา ย แลว ทาํ ไมถงึ ตองยอมรับทานพอ ดว ย? ในขณะทเ่ี ขายนื ตวั เกร็งพลางจองบิดาเขมง็ อยนู นั้ เอง เขาก็เห็นบิดายกเทาข้นึ เพียงออกแรงเตะครง้ั เดียว รางของซุนเตอวัง่ กก็ ระเด็นไปไกลกอ นจะรว งลงมาหนา กระแทกพ้นื โคลนจนโคลนสาด กระเซ็นไปทั่ว ทันใดน้นั เสียงรอ งโหยหวนปานหมูถกู เชือดกด็ ังออกมาจากปากของซนุ เตอ วั่ง ‘ทานพอ ?’ เขามองบิดาดว ยสายตาไมอ ยากเช่อื ไมเ ขาใจวา บิดาคิดจะทาํ อะไรกนั แน? ทานพอควรสั่งสอนเขาวา ไมค วรซอมผอู ื่นสงเดชไมใชห รือ แลวทําไมถงึ กลายเปนวาบดิ ากลบั มาชวยเขาซอ มคนเลา? จากน้นั เขาก็เห็นบดิ ายอ กายลงนั่งยองๆ พลางใชม อื แขง็ แกรง ขา งหนึง่ จกิ ผมคนที่นอนควํา อยใู นดินโคลนขนึ้ มา ดวงตา เยน็ ชาจอ ง คนคนนน้ั เขมง็ ‘เจา คือซนุ เตอว่งั สินะ?’ ‘ขา ขา ...’ ในปากของซนุ เตอว่งั เต็มไปดวยดนิ โคลน ทาํ ใหเขาพูดจาไมช ัด ‘ขา คือสามีของเซียวซง่ิ ฮวา’ เขากลา วพลางจอ งอกี ฝา ยดวยสายตาเยน็ ชา ‘ตอนนั้นเจา รงั แกภรรยาของขาอยางไร วนั น้ี ขา ก็จะซอ มเจาแบบนั้น’
เขาบบี กรามของซนุ เตอวั่งแนน นิว้ สองน้ิวแทบจะฝง ลงในกรามของอกี ฝาย ‘เมอ่ื ครบู ุตรชายขา เปนคนซอ ม ไมนบั ตอนนี้ ขาจะเปนคนซอมเจา เอง!’ จากนัน้ เซยี วเชียนหวินก็ไดเห็นวา บิดาของเขาซอ มผอู ืน่ อยา งไร กาํ ปน ของบิดาแขง็ กวาจรงิ ๆ... โหดเปนบา นี่ตอ งการเอาใหถงึ ตายชดั ๆ! เลือดในกายของเซียวเชียนหวินพลุงพลาน เขาอยากจะซอ มอกี เขาอยากจะชว ยทานพอ ซอ มมัน! ดวยเหตุนี้ ตอนท่ีเซียวซิ่งฮวากบั ปอฮหู ยนิ มาถงึ จึงไดเ ห็นสองพอลกู ท่ีกําลงั รว มมือกันซอ มคนอยางขะมกั เขมน กับซนุ เตอ วง่ั ซึ่งถกู ซอ มจนไมเหลือสภาพเดิม “พวก... พวกทา นมาอยูทน่ี ี่ไดอ ยางไร?” กอนหนานี้เซยี วซง่ิ ฮวาพอจะคาดเดาไดว าเซียวจนั้ ถิงซึง่ อยใู นรา นนาํ ชาคง ไดยนิ คําพดู ของ ซนุ เตอ วัง่ แลว ใจหนง่ึ นางก็กังวลใจ แตอกี ใจหน่ึงกร็ สู ึกวาไมเปนไร เขาไมน า จะกลา วโทษนางเพราะเรือ่ งนี้ แตนางคดิ ไมถงึ เลยวา เซียวจ้ันถงิ จะมาปรากฏตวั ทน่ี ี่ ซาํ ยงั ซอมซุนเตอว่ังจนปางตายอีกดว ย! ยงั มีเชียนหวนิ บุตรชายของนาง นี่มันเร่ืองอะไรกนั แน ทาํ ไม เชยี นหวนิ ถึงไดมาปรากฏตัวทีน่ ่ี แถมสองพอ ลูกยงั ชว ยกันซอม ซนุ เตอ ว่งั อีก ที่แทเกดิ อะไรขนึ้ กันแน? “ทา นแม ทา นมาไดอยางไร?” เซียวเชยี นหวนิ เปน ลกู กตญั ู เมือ่ เหน็ มารดามาก็กังวลใจมาก เขากลวั มารดาจะไดย ินเรื่องท่เี กดิ ข้นึ ในรา นนํา ชาแลวจะ นกึ ถงึ เรื่อง เจ็บปวดในอดตี ขึน้ มาอกี “ทานแม ไมตองกังวล หากเจา ซุนเตอวั่งน่ีกลากอเรื่องอะไร ขึ้นมาอกี ขากับทานพอจะซอ มมนั ใหตายเอง” มที า นพอคอยใหท า ย ถึงจะซอมจนตายก็ไมเ ปนปญหา ระหวา งทรี่ วมมือกนั ซอ มซนุ เตอ ว่ัง ความสงสยั และหวาดระแวงทีเ่ ซยี วเชียนหวนิ มีตอบดิ ากเ็ ปลี่ยนเปน ความรวมแรง รว มใจเยย่ี งคนท่ีมศี ัตรรู วมกัน กาํ ปนทแ่ี สนหนักหนวงของบดิ าทาํ ใหเ ขาตระหนักวา แทท่จี รงิ แลว บดิ าเคยี ดแคนกบั เรอื่ งนย้ี ิ่งกวา เขาเสยี อกี บางครั้งผชู ายอาจไมพ ูดออกมา แตจะใชกาํ ปน แทน เซียวซงิ่ ฮวาซึ่งวงิ่ ตรงมาดว ยความงุนงงไดยินคําพดู ประโยคนีข้ องบตุ รชายเขา พอดี คาํ พดู ประโยคน้ีทําใหน างซาบซึง้ ใจมาก บตุ รชายเพ่งิ อายสุ บิ หกป แตกลับโตเปนผใู หญและรคู วามแลว ตอนนีเ้ ขาเปนชายหนมุ รูปรา งสูงใหญเ หมอื นบดิ า ซาํ ยงั เปน บุตรชายที่รักและใสใจนางมากอกี ดว ย! เซยี วซ่ิงฮวาเงยหนา ขึ้นมองบตุ รชายที่สูงใหญจ นตวั เองตองแหงนหนา มอง “เชยี นหวิน ไมเ ปน ไร มันผานไปหมดแลว แมไ มเ ปน ไรจริงๆ...” ระหวา งท่ีพดู สายตาของนางก็เบนจากรางของบุตรชายไปยงั เซียวจนั้ ถิง สีหนาของเซียวจั้นถงิ แข็งกระดา งเยน็ ชาราวกับเหลก็
เขายืนตระหงานอยตู รงนั้นอยางไมเ กรงกลัวอะไรท้ังสนิ้ ขางกายเขาคือรา งส่นั ระรกิ ทีเ่ หมือนกาํ ลงั จะขาดใจตายของ ซุนเตอ ว่ัง สายตาของเขากบั นางประสานเขาดวยกนั ตา งฝา ยตางไมพูดอะไร บรรยากาศรอบดานเหมอื นจะหยุดนงิ่ ทกุ คนตา งนิง่ เงยี บ แมก ระทง่ั นกในปาก็หยดุ สง เสียงรอ งไปเสียเฉยๆ ปอ ฮหู ยนิ ซ่ึงยืนดูเหตกุ ารณท ้ังหมดอยูดา นขา งไดแ ตยืนตัวเกร็งอยูต รงนั้น เห็นเจ้ินกวอ โหวกับฮูหยนิ ตา งไมพ ดู อะไร นาง กร็ สู กึ รอนใจแทนเซียวซิ่งฮวาข้นึ มา เร่อื งพวกน้นั ถกู ซนุ เตอว่ังพูดออกมา ซาํ เจน้ิ กวอ โหวยังมาไดยนิ เขา เขาคงไมไดโ กรธหรอกนะ? เขาเปน ถึงเจ้ินกวอ โหว หากรวู า ภรรยาของตัวเองเคยทํางาน ชน้ั ตํา มากอ นจะรูสึกอับอายจนโมโหเซยี วซิง่ ฮวาหรือไม? นางกาํ มอื แนน ดวยความเครยี ด ใจกเ็ ปน หว งเซยี วซ่ิงฮวามาก ความรูส ึกนม้ี นั แสนประหลาด แตน างกลับไมร ตู วั สักนิด เมอ่ื หนึง่ ชวั่ ยามกอน นางยังมองเซียวซ่งิ ฮวาดวยสายตาเยน็ ชาแกมระแวดระวงั แตห นึ่งชว่ั ยามใหห ลัง นางกลบั รอ นใจ แทนเซียวซิ่งฮวายิง่ กวา ตัวเซียวซงิ่ ฮวาเองเสยี อีก นางเลยี รมิ ฝปากแหง ผากดว ยความรอนใจพลางกลัน้ ใจมอง เซียวจัน้ ถิงนงิ่ กลวั อกี ฝา ยจะโมโหข้ึนมาแลว ระบายอารมณใ ส เซยี วซิ่งฮวา แตเ ซียวจ้นั ถงิ กลบั ไมขยบั เขายังคงเอาแตกมหนามองสตรี ตรงหนา จากมมุ ทีป่ อ ฮูหยินยนื อย ู นางเหน็ แววตาของเซียวจ้ันถงิ ไมช ัด ยิ่งไมร วู า อีกฝายกาํ ลังโมโหหรือไม ในขณะท่ีนางแทบจะทนรอตอไปไมไหวนนั้ เอง สายตาของ เซยี วซง่ิ ฮวากเ็ บนจากรางของเซยี วจนั้ ถงิ ไปหยุดอยทู ีร่ างของซุนเตอ วัง่ “พวกทา นสองคนซอมเขาอยางนน้ั หรอื ?” นางพึมพําข้ึนมาลอยๆ “อมื ” ในท่สี ดุ เซยี วจั้นถงิ ก็ยอมเอยปาก “ทําไมถงึ ซอมเขาแบบนเี้ ลา?” นํา เสยี งของนางเหมือนจะประหลาดใจอยูบ าง เซียวจ้ันถิงเมมปากแนน ต้งั แตกรามแขง็ แกรง ลงมาถงึ คางมี ไอสงั หารแผกระจายออกมาอยา งชัดเจน เห็นไดช ัดวาเขาไมรจู ะตอบคําถามของเซียวซงิ่ ฮวาอยางไร ทําไมเขาถงึ ซอ มซนุ เตอว่งั อยางนนั้ หรือ? ในใจของเขาอดั แนน ดว ยความเคยี ดแคน ชิงชังมากมายขนาดน ี้ ไมซอมไดห รอื ? ตอ ใหซอ มจนตายก็ไมใชเรือ่ งใหญส ักนดิ เขาเปนถึงเจน้ิ กวอโหว คงไมมีใครกลา มาหาเร่อื งเพยี งเพราะเขาซอ มเดรจั ฉาน ตนหน่งึ ตายหรอก! ใครจะคิดวา จๆู เซียวซงิ่ ฮวากลบั ยกเทา ข้ึนเตะซนุ เตอวง่ั อยางแรง “ทําไมถงึ ซอมแคน้ี ทาํ ไมไมกระทืบมนั ใหตายไปเลย เลา ? เจา โจรราคะเฒาผนู ที้ าํ รา ยผูคนมาไมนอ ย ทาํ ลายชือ่ เสียงของขา ขม เหงเราแมมายลูกกาํ พรา บีบค้นั จนขาตอ งหนีไปอยูท่อี ื่น ตอนนั้นเจารังแกขาอยางไร ทําไมตอนน้ถี ึงกลา มาปรากฏ ตวั อกี ไมรูหรอื วาขาไมใช
เซยี วซงิ่ ฮวาคนเดิมแลว ยงั กลามาวอนหาเรอื่ งตาย! เจาคิดวา มเี จา นายปลอมๆ ไรยางอายนน่ั คอยคุม หวั แลว จะมาแสดง อํานาจรงั แกขา ไดต ามใจชอบอยา งนัน้ หรอื ? ในสายตานางเจา มันก็แคสุนขั ตวั หนง่ึ สนุ ขั อยา งเจา ตายไปกไ็ มมใี ครมาคอย เก็บศพใหห รอก!” มที ั้งสามแี ละบุตรชายอยขู า งกาย นางมอี ะไรตอ งกลัวกนั ไมว านางจะอาละวาดมากแคไหนกม็ ีคนคอยใหท า ย! ดงั นั้น นางจึงระบายความแคนทงั้ หมดทอี่ ัดแนนอยใู นอกใส ซุนเตอ ว่ังโดยไมเกรงกลัวอะไรทงั้ สนิ้ ตอนนัน้ นางถกู ภรรยาของซุนเตอ วั่งเหยียบจมโคลนแลวใชหวกี ระชากผมออกมาทีละกระจุกๆ ปากกร็ องดา นางวานาง แพศยา ดานางวานางแพศยาตอ หนา บตุ รสาวของนาง! เซยี วซ่งิ ฮวารอ งดาคาํ หนง่ึ ก็เตะทีหน่งึ สุดทายนางก็เตะจนเหน่ือย เซียวจน้ั ถิงโอบรางทอี่ อกแรงจนเหนด็ เหนื่อยของนางไวจ าก ดานหลัง แขนแขง็ แกรงทัง้ สองกอดนางเอาไวแ นน นางเอนรา งพงิ แผงอกแกรง ของชายหนมุ อยางออ นลาพลางพึมพาํ วา “ทา นเปน คนพดู วา มแี ตคนอื่นเปนฝา ยลวงเกินขา ไมมคี ําวาขา เปนฝา ยลวงเกินใคร” “ใช ขา เคยพูดเชน นน้ั ” “ตอนนีซ้ นุ เตอว่ังลวงเกนิ ขา แลว! ทา นหญงิ หนิงเสียงกล็ ว งเกนิ ขา ! ขา เกลียดพวกมนั พวกมนั ลว นไมอยากใหข ามชี ีวิต สงบสุข คดิ จะเหยียบยํา ขา ใหจมดิน ทําใหข าไมมวี นั เงยหนา ข้ึนมองใครไดอ กี ตลอดชวี ิต พวกมนั ไมอ ยากใหขา มีความ สขุ !” ชายหนุมไมพ ูดอะไร นางซบหนากับแผงอกของเขา จๆู กร็ สู กึ เคียดแคน ข้ึนมาอกี “ทา นกลา ซอมซนุ เตอวงั่ ใหตาย แตไ มกลา ทําอะไรทา นหญิง หนงิ เสยี ง ใชหรือไม? ” เขายกมือข้ึนลูบแกมนางเบาๆ พลางกลาวเสียงออนโยน “อกี สองวนั เจา กร็ ”ู อีกสองวนั เจา ก็รู? หมายความวาอยา งไรกนั ?
บทที่ 78 ฝายเพย เหิงกบั หานหยางออ งน่งั รถมา ไลต ามมือปราบและซุนเตอ ว่งั ไปอยา งเรง รบี แตคดิ ไมถึงวา กลับมีรถมาคนั หน่งึ แลน ขวางหนา พวกเขาไปตลอดทาง เพย เหงิ อดเอยถามหานหยางอองไมไ ด “ทานรไู หมวา น่ันเปน รถมา ของบานไหน ทําไมแลนนาํ หนา พวกเราไปตลอดทางแบบน ้ี แถมดูทา แลว นาจะมีจุดหมายเดียวกับพวกเราดว ย!” “รถมา คนั นัน้ ตองไมใชรถมา ของผมู อี ันจะกนิ ทว่ั ๆ ไปแน. ..” หานหยางอองขมวดคว้ิ เล็กนอ ย “หรือจะเปนหนงิ เสยี ง?” เพย เหิงไดย ินเชนน้ีก็หนั ขวบั ไปมองหานหยางออง นางยอ มรูว า ทานหญงิ หนิงเสียงเปนญาตผิ นู อ งของ หานหยางออ ง พวกเขาเปนคนครอบครัวเดยี วกัน ตีกระดูกหกั กย็ ังมี เสน เอ็นยดึ เอาไว เรื่องในวนั นนี้ าจะเปน แผนการของทา นหญงิ หนงิ เสยี ง หานหยางออ งคงจะมองออกแลวสินะ? คิดถงึ ตรงนี้ นางก็กม หนาลงโดยไมพ ูดอะไร นางเกลยี ดทานหญงิ หนิงเสียง เกลยี ดจนอยากจะฉีกปากของ อกี ฝา ยใหเ ละ แตค นตรงหนา กลบั เปน ลูกพล่ี ูกนอ งกับทานหญิงหนงิ เสยี ง พวกเขามสี ายเลือดเดยี วกนั ดงั นัน้ นางจึงไมพดู อะไรอีก เพยเหิงหมุนกายไปมองลอดชองวา งระหวา งผา มานออกไปดานนอกอยางระมดั ระวงั ใครจะคาดวา ผามานของรถมาคนั ดานหนา ก็กําลงั ถูกแงม ขน้ึ ดจู ากเงาที่เห็นรางๆ แลว คนบนรถมา คนั นั้นคงกําลังมองมาทางดา นน้เี ชน กัน เพยเหิงรบี ปลอ ยมานลง แตถ งึ จะทาํ เชนนน้ี างกย็ ังคงเห็นวาบนรถมา คันขางหนา มสี ตรีคนหนง่ึ นง่ั อย ู อีกฝา ยมเี สนผมดก ดาํ เปน เงางาม ดทู าคงตอ งเปนทา นหญิงหนิงเสียงแน คดิ ไดเ ชน น ้ี นางกห็ นั กลบั ไปมองหานหยางออ งเงยี บๆ สีหนาของหานหยางอองยังคงออ นโยนเหมอื นเดมิ ดูไมอ อกวา เขากาํ ลังคดิ อะไรอยู “เมอ่ื ครเู หน็ อะไรหรอื ?” เขาถามเสยี งเบาข้ึนมาลอยๆ “ไมเห็น” เพยเหงิ ตอบทันท ี แตพอพูดออกไปกร็ สู ึกวานํา เสยี งของตัวเองหวนเกินไป เพราะหานหยางอองกําลงั ชวยนาง อยู ดังนน้ั นางจึงยิ้มแลว กลา วตอวา “แคดูเหมือนจะเหน็ วาในรถมาคนั ขางหนา น้นั มสี ตรีน่ังอยู แตเห็นไมช ดั นัก” “ออ ” หานหยางอองรับคาํ อยางไมเ ห็นเปนเรอ่ื งสําคัญ จากนน้ั กไ็ มพูดอะไรอกี เพยเหิงเอนกายพิงผนังรถมาพลางกม หนาลงเลก็ นอย ในใจกค็ ิดวา ไมผ ิดจากทค่ี าด หากเขารวู า วันนต้ี ัวเองเกือบทําให แผนการของญาติผูนอ งลมเหลว ก็ไมแนเหมอื นกันวาเขาจะชวยใคร ทัง้ สองนง่ั เงียบไปตลอดทาง ไมนานนกั พวกเขาก็พบวา รถมาคนั ทนี่ ําหนาพวกเขามาตลอดทางจอดอยดู านหนา ซํา องครักษท ่รี ายลอ มอยูรอบดานก็หายไปจนหมด พวกเขาหยุดรถดวยความประหลาดใจ หานหยางอองเงย่ี หูฟง อยูครูหนึง่ ก็สังเกตเห็นความผิดปกตไิ ดท ันที “ดานนนั้ มคี น กาํ ลงั ตอ สูกนั !” “ตอ สู?” เพย เหิงประหลาดใจมาก จะเปนใครนะ? หรอื พรี่ องกบั คนของทา นหญิงหนงิ เสียงกาํ ลงั ตอ สกู นั อย?ู “แตก ็ดูเหมือนจะไมใ ช นาจะแคตอยตกี ันเฉยๆ เทา น้นั ” หานหยางออ งเงี่ยหูฟง อกี
ตอ ยตี? หรอื คนของทา นหญิงหนงิ เสยี งจะจับพ่รี องไปซอ ม? “ไมมีเสยี งอะไรแลว ” หานหยางอองวา “ขาจะใหองครกั ษไ ปด”ู เพยเหงิ รอนใจมากจงึ ไมอ ยากรออีก “ไมไ ด ขา ตองไปดูเสยี หนอ ย!” วา แลวนางก็ตง้ั ทา จะลงจากรถมา ไปเดย๋ี วนัน้ รถมาของหานหยางออ งคอนขา งสงู เห็นสาวนอยรูปรา งบอบบางตงั้ ทาจะกระโดดลงไปเขายอมไมไวใ จ ดังน้ันจึงใชม ือ ขา งหนึ่งประคอง หัวไหลของนางไวแ ลว พานางกระโดดลงไป ใครจะรูว าเพิง่ กระโดดลงมากเ็ ห็นคนกลุมหนง่ึ เดินออกมาจากปาพอดี พอเห็นคนกลมุ น้ัน เพยเหิงก็ตะลงึ งันอยูก บั ท่ี “ทา นพอ ทา นแม พี่รอง พวกทา น พวกทานอยทู ่ีนีก่ นั หมดเลยหรือ?” นางมองภาพตรงหนาอยางไมอยากเชื่อ แลว ทานหญงิ หนิงเสียงเลา? ฝายเซยี วซิ่งฮวาเมอ่ื เหน็ บุตรสาวก็ตกใจเสยี ยิ่งกวา เพย เหิงทไี่ ดเ ห็นบิดามารดาเสยี อกี “เพย เหิง เจา มาทนี่ ีไ่ ดอ ยา งไร?” นางมองรถมา ทจี่ อดอยขู างๆ ดวยสายตาไมอ ยากเชือ่ น่นั เปน รถมาท่ีไลตามนางมา ตลอดทางจริงๆ “เปน เจาเองหรอื ? ทําไมไมต้งั ใจเรยี นหนังสอื อยทู ีจ่ วน มาทาํ อะไรทีน่ ?่ี ” เซยี วจั้นถิงกลบั คดิ ไมเ หมือนเซียวซ่งิ ฮวา คนแรกทเี่ ขามองคือหานหยางออ ง สายตาคมกริบกวาดมองรา งของหานหยางอองรอบหนึ่ง สดุ ทา ยจึงไปหยดุ อยูทมี่ อื ของอีกฝา ย เมอื่ คร ู เขามองไมผดิ แน หานหยางออ งวางมอื ไวบนบาบตุ รสาวของเขา เขาทําอะไรลงไป พวกเขาทําอะไรลงไป? เขาทํากบั เพยเหิงแบบนี้ไดอ ยา งไร? ความโมโหที่เพิง่ ระบายใสซนุ เตอ ว่งั ไปเมือ่ ครรู ะเบิดขน้ึ มาทนั ที ใช เขาสงสยั วา เพย เหิงอาจไมใชบตุ รสาวของเขา อยา งนอยเขากไ็ มคอยแนใจวาเพยเหิงเปนบุตรสาวของตน แตแลวจะทาํ ไม นางเปนบุตรสาวทีเ่ ซียวซ่งิ ฮวาใหกาํ เนิด รูปรางหนา ตาเหมอื นเซยี วซิ่งฮวาเสยี ขนาดนั้น เพยี งเห็นเดก็ คนน้คี ร้ังแรก เขาก็ยอมรบั นางเปน ลกู ทนั ที นางเรยี กเขาวา ทานพอ เขากย็ อมรับวา นางเปน บตุ รสาวแทๆ ! ในเมื่อเปนบุตรสาวแทๆ ของเขา เขากจ็ ะปกปอ งนางใหไดอ ยูอยางสุขสบาย ไมต อ งกังวลกับเร่อื งใดไปตลอดชวี ติ เซียวจนั้ ถิงในยามนี้จึงจอ งหานหยางออ งดว ยสายตาคมกรบิ เยน็ ชาราวใบมีด เขาไมเ ขาใจวา ทาํ ไมบรุ ษุ ซง่ึ อายุมากกวา บุตรสาวของเขาสบิ สองปถึงไดมาปรากฏตวั ท่นี ่ีพรอ มกบั นาง แถมยงั เหน็ ไดชดั วาทงั้ สองคนนง่ั รถมามาดวยกัน! หานหยางออ งยอมสงั เกตเหน็ สายตาคมกรบิ ราวกบั จะฆาคนของเซียวจน้ั ถงิ เขาเองกค็ ิดไมถ งึ จรงิ ๆ วา จะบังเอญิ มาพบ กันเชนน้ี แตเ ขาไมม อี ะไรตอ งละอายใจ ดงั น้ันเขาจงึ ยม้ิ นอยๆ พลางประสานมอื คารวะ “พ่ีเซยี ว…” ยังพูดไมทันจบ เซยี วจ้ันถงิ กส็ าวเทา ยาวๆ ตรงมาหาแลว เหว่ยี งกําปน ใสเขาใบหนาหลอเหลาคมคาย
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
